text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik vond het ook maar een vreemd
boek en heb het daarom niet
uitgelezen. | 0neg
|
Toen ik mij aanmeldde voor de leesclub was ik erg enthousiast over het boek en had ik ontzettend veel zin om eraan te beginnen. Dit heb ik dan ook snel gedaan…
De droomlijst is de debuutroman van Fransman Julien Sandrel.
“De twaalfjarige Louis is voor de ogen van zijn moeder Thelma aangereden door een vrachtwagen. Hij ligt in coma, en volgens de artsen is de kans op herstel nihil. Ze besluiten om het nog vier weken aan te zien, hopend op een medisch wonder. Thelma is ontroostbaar. Wanneer ze vervolgens thuis onder het kussen van haar zoon een klein schrift vindt waarin hij zijn dromen heeft opgeschreven – een bucketlist met bijzondere wensen, zoals het volgen van een voetbalclinic, een tattoo laten zetten, of een druk kruispunt in Tokio oversteken – besluit Thelma om de dromen van Louis te realiseren zodat hij vredig kan sterven. Maar dan komt ze bij de moeilijkste wens: mijn echte vader vinden.”
Het verhaal op zich komt wat langzaam om gang. De overgang tussen het ongeluk van Louis en het moment waarop Thelma begint met de daadwerkelijke ‘wonderlijst’ duurde naar mijn mening iets te lang. Alle ‘wondertjes’ op de lijst die Louis heeft opgesteld worden uitgebreid beschreven en geven je bijna het gevoel dat je erbij bent. Alle wonderen/dromen, op één na. Ik vond het jammer dat een van zijn laatste ‘wonderen’ betreft zijn vader, een stuk minder aandacht kreeg dan dat de rest kreeg. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat het wat ‘onaf’ was, terwijl het op de flaptekst expliciet naar voren gebracht wordt.
Wel leest het verhaal heerlijk weg, de hoofdstukken zijn niet te lang en de schrijfstijl is ongedwongen en met vlagen zelf humoristisch. Zo nu en dan zat ik met een grijns op de bank te lezen.
De verhaallijn bouwt zich rustig op en zit zodanig in elkaar dat je het eind van het verhaal lastig in kan schatten. Dit blijft zo tot praktisch het einde van het verhaal.
Wat ik eveneens fijn vind aan het boek is dat er veel aandacht besteedt wordt aan de personages, Louis, Thelma, Edgar en ga zo maar door, krijgen allemaal veel aandacht. Dit maakt dat je ze beter leert kennen en de onderlinge relaties beter gaat begrijpen. Wat wel jammer is, is dat de personages daarna wat aan de oppervlakte blijven en de diepgang hierin wat onderbreekt.
Al met al is het een lekker boek om mee weg te kruipen op de bank, maar had ik er stiekem wel iets meer van verwacht. Wat mij het meeste deed is dat ouders van andere kinderen, die hetzelfde doormaken, eveneens soortgelijke acties op gingen zetten en dat het van grote waarde kan zijn voor het herstel en het in stand houden van de onderlinge band. Dit inspireert en geeft hoop! | 0neg
|
Voor mij was dit het eerste Nicci French boek dat ik gelezen heb. Helaas vond ik er niets aan, heel langdradig.Misschien is dit mijn genre niet,alleen aan het eind begon het me nog enigszins te boeien.De volgende misschien beter??? | 0neg
|
Dit was mijn eerste kennismaking met een Scandinavische schrijver, en ik had gelezen dat hun boeken meestal nogal traag op gang komen. Zo ook dit boek, maar helaas zo traag dat ik het idee heb dat het nooit echt op gang is gekomen. Op geen enkel moment werd het voor mij spannend en de dader had ik ook al vrij snel door. Desondanks had het einde toch nog wel een verrassing voor mij in petto.
Er staat dat het boek een literaire thriller is, maar voor mij was het meer een detective. Het heeft fijne korte hoofdstukken en hoewel het zeker geen slecht (geschreven) verhaal is koste het mij moeite om het boek steeds weer op te pakken om verder te lezen. Hierdoor heb ik 'm maar 2 sterren toegekend. | 0neg
|
De Zweedse schrijfster Helene Tursten (1954) debuteerde in al 1998 met Den krossade tanghästen, maar bij ons kwam de Nederlandse vertaling, Novemberval, pas in 2008 op de markt. In deze roman stond politierechercheur Irene Huss voor het eerst centraal. Nadien volgden in ons taalgebied nog Nachtronde (2009) en De getatoeëerde torso (2010), en nu dus De duivel in het glas. In Zweden zijn in de serie rond Irene Huss inmiddels al tien delen verschenen.
Jacob Schyttelius, 31, leraar, wordt op een avond bij het vakantiehuisje van zijn ouders, waar hij sinds zijn scheiding verblijft, doodgeschoten. Als rechercheur Irene Huss en haar partner Fredrik Stridh, samen met predikant Jonas Burman, naar de ouders van Jacob rijden om hun het slechte nieuws te vertellen, treffen ze het huis donker aan. Een deur staat op een kier. Na onderzoek treffen ze Sten en Elsa Schyttelius in de slaapkamer aan. Beiden zijn ook vermoord. Zowel op de computer van Jacob als op die van zijn ouders is op het beeldscherm met bloed een satanisch symbool aangebracht. Het rechercheteam probeert op alle mogelijke manieren meer aanknopingspunten te vinden. Irene gaat naar Londen om te praten met Rebecka, de dochter van Sten en Elsa, en dus Jacobs zus. Zij is echter ingestort en depressief en het kost veel moeite om met haar in contact te komen. Als het uiteindelijk toch lukt, komt Helen op een spoor. En het volgen van dit spoor lijkt naar de oplossing van de moorden te leiden. Maar dit gaat zeker niet zonder slag of stoot.
De duivel in het glas is een pretentieloos boek met een losse, gemakkelijk leesbare schrijfstijl met hier en daar zelfs ruimte voor een grapje. Het leven van Irene Huss komt op een ongedwongen en herkenbare manier voorbij. Ze probeert haar tijd te verdelen tussen het vele werk op het bureau en haar gezin: haar man Krister (kok), haar dochters, Katarina en Jenny (een tweeling) en Sammie, de hond. Elk heeft zo zijn eigen problemen en die worden dan ook uit-en-te-na besproken.
Het verhaal kent geen grote spanningsbogen. De dader wordt gaandeweg het verhaal al in beeld gebracht, en alleen het motief voor de drie moorden is nogal verrassend. Een goede zet van Helene Tursten om op die manier het verhaal in ieder geval nog een onverwacht einde te geven. Het verhaal over een onderzoek van een collega van Irene naar een aantal rivaliserende motorbendes voegt niets toe. Geen idee waarom Helene dit in het verhaal heeft ingebracht. Het enige dat ik zou kunnen bedenken is dat het een gegeven is geweest voor een van haar andere boeken.
Het verhaal in De duivel in het glas is zeker geen verhaal voor een ijzersterke thriller, maar de sympathieke Irene Huss kan als voorbeeld dienen voor een moderne carrièrevrouw die, in dit geval weliswaar niet zonder hulp van haar man, haar werk en relaties kan onderhouden, tussendoor ook nog tijd heeft voor sport en geïnteresseerd is in andere mensen en culturen. Al met al een verfrissende rechercheur, een geslaagd tegenwicht voor het prototype van de nurkse inspecteur met drank- of relatieproblemen. | 0neg
|
Is nauwelijks spannend te noemen. Het middenstuk had ik beter over kunnen slaan. Jammer. Het lijkt er op dat Grisham over zijn top heen is! | 0neg
|
Het boek sluit in eerste instantie niet aan op het eerste deel, de overlevenden.
In "onvergetelijk" werkt Ruby voor de kinderalliantie. Een organisatie die tegen de president is en graag kinderen wil bevrijden uit de kampen.
Ruby leert hier nieuwe dingen en haar krachten beter onder controle te houden. Ook maakt ze nieuwe vrienden met wie ze door het boek heen een heel avontuur beleeft.
Doordat het boek niet aansluit op het eerste deel is het lastig om in het begin te begrijpen waar het over gaat en wat er gebeurt is. Later in het boek begrijp je het verhaal beter en word het ook steeds spannender waardoor je toch gemotiveerd blijft om dit boek te lezen | 0neg
|
Julie Kagawa is een vaak geuite naam als er gesproken wordt over auteurs van young adult-boeken. Niet alleen schreef ze de ‘Iron Fey’-boeken waarvan De IJzerkoning het eerste deel is, ook is ze de schrijfster van de ‘Blood of Eden’-serie. De vraag is echter of ze haar reputatie weet waar te maken met haar debuut De IJzerkoning.
De cover van De IJzerkoning is ten eerste zeer mooi. Alle boeken in de ‘Iron Fey’-serie hebben een sprookjesuitstraling door het gebruik van reliëf en glitters op de covers. Dat is dan ook wel logisch aangezien de verhaallijn van de boeken is doorweven met sprookjeselementen. Meghan Chase blijkt de dochter te zijn van elfenkoning Oberon van het Zomerhof. Wanneer haar broertje Ethan ontvoerd wordt, gaat ze naar hem op zoek in de wereld van de fae, Nimmernimmer. Dan blijkt dat deze sprookjeswereld wordt bedreigd door de ijzerfae en dat zij de enige is die hen kan bestrijden en haar broertje kan redden van de ijzerkoning.
Het idee achter het verhaal om een verbinding te leggen met de sprookjeswereld is zowel intrigerend als fascinerend. Niet alleen komen we Shakespeares sprookjesfiguren Oberon en Titania tegen, we maken ook kennis met Grimalkin - een kat die doet denken aan de Cheshire Cat uit Alice in Wonderland - en pixies, kobolden en dryaden. Kagawa weet daarnaast het verhaal vlot aan elkaar te schrijven. Jammer genoeg blijken de bijfiguren veel interessanter te zijn dan de protagonist van het boek en zijn zij naast het concept van het boek de enige reden dat het boek de moeite van het lezen waard maakt.
Young adult-lezers zijn gek op liefdesverhalen en waarschijnlijk zorgt dit ervoor dat het boek veel lezers aanspreekt. Ash is dan wel het meest interessante en charmante personage van het boek en de enige die realistisch op gebeurtenissen reageert, dit weet toch niet te voorkomen dat de liefdestriangel van Kagawa er één is die je van mijlenver ziet aankomen en één die weinig origineel is.
Dit aspect is niet het enige dat niet origineel is aan het verhaal: het is alsof Kagawa een lijst met clichés heeft gepakt en ze allemaal in de 384 bladzijdes van het boek heeft willen stoppen. Op het hoogtepunt van het verhaal is dit zo in strijd met het karakter van de personages dat het verhaal er vervelend van wordt. Door de vele clichés mist Kagawa de kans om zelf sterke personages te ontwikkelen en het verhaal daarmee écht origineel te maken. Daardoor komt bijvoorbeeld ook de eindstrijd waar het boek naar toe werkt totaal niet uit de verf.
De acties van hoofdpersonage Meghan zijn in het geheel niet logisch. Zo gaat Meghan zonder aarzelen direct op het gevaar in vermomming af, terwijl ze diverse keren is gewaarschuwd dat ze haar ogen in Nimmermeer niet moet geloven. Ze piept en schreeuwt bij elk gebeurtenis in het boek, terwijl ze gewaarschuwd is om stil te zijn. Deze domme acties kweken weinig sympathie voor het hoofdpersonage en maakt haar volstrekt onlogisch. Het is ontzettend essentieel dat het hoofdpersonage het verhaal draagt, maar Meghan kan die taak helaas niet aan. De uitspraken die ze doet passen vaak totaal niet bij de rest van haar karakter. Daardoor wordt ze erg tegenstrijdig voor de lezer. De consistentie van het verhaal is in dit boek jammer genoeg ook ver te zoeken. Meghan wordt bijvoorbeeld door haar faebloed in de mensenwereld snel vergeten, maar toch wordt er een actieve zoekactie naar haar gestart op het moment dat ze verdwijnt.
Al met al blijft het concept van De IJzerkoning leuk en ook het liefdesverhaal dat er in verwerkt is is lekker zoetsappig, maar het boek is verder een teleurstelling. Dit verhaal had zoveel kunnen zijn met de ideeën die eraan ten grondslag liggen, maar door de slechte uitwerking mist het boek de kans om een goede aanvulling op het young adult-genre te zijn. | 0neg
|
De clou wordt eigenlijk vrijwel meteen weggegeven in dit prettig lezende vakantieboek. Grace is namelijk lang zo gelukkig niet in haar huwelijk, als ze op het eerste gezicht lijkt. De details hiervan volgen in de hoofdstukken daarna, die wisselen tussen heden en verleden.
De geloofwaardigheid is ver te zoeken. Grace is niet het type persoon dat niet voor zichzelf vecht, zo zegt het personage althans zelf. Ze wacht er dan alleen wel erg lang op om dit ook te doen. Daarmee neemt ze ook heel watl risico als het gaat om haar zusje Millie, voor wie zij zoveel over heeft. Het begint eigenlijk al met de ontmoeting met Jack en de snelheid waarmee hun relatie zich ontwikkelt. Maar eigenlijk voor alle keuzes die daarna volgen.
Het einde wordt een beetje afgeraffeld en heeft weinig spanning. na alle lovende recensies had ik er toch wel meer van verwacht. Al met al een leuk vakantieboekje. | 0neg
|
Wat een langdradig verhaal, maar dat kan ook komen omdat dit boek zich misschien niet leent als luisterboek. Je kunt dan niet diagonaal door het boek en de langdradige scènes overslaan. Het meest hinderlijk is dat de voorlezer nergens een pauze inlast, zodat je zonder overgang, van de ene scène in de andere terechtkomt, of van de gedachten van de ene persoon in die van de ander. Zonder onderbreking beland je van de supermarkt, waar Lotte boodschappen doet, op het bureau van Fillon, de inspecteur die de moord onderzoekt, zonder onderbreking van het applaus na een optreden van Lotte Pradel naar een cel in de Franse gevangenis. Hier kan de voorlezer vermoedelijk zelf weinig aan doen, dit is een montagekwestie, maar het is erg vervelend. Een scène waarin Lotte en haar broer in de auto een conversatie hebben gaat naadloos over in de conversatie tussen rechercheur Fillon en Marie. "Morgen halen we je pillen. Afgesproken?" (Voor de duidelijkheid, dit is de conversatie tussen Lotte en haar broer, onmiddellijk gevolgd door de conversatie tussen Fillon en Marie) "Wat ben je vroeg", zei Marie.
In de roman zelf worden deze scènes ongetwijfeld gescheiden door witregels. Wat de voorlezer betreft: de toon is hier en daar wat kinderachtig, de melodie soms onlogisch, dan gaat de zin omhoog, waar die juist wat vlak had moeten blijven. Niet erg prettig om naar te luisteren. | 0neg
|
Deel 3 is een passend slot voor de kronieken over de familie Wolfsblad.
Mahkas, de regent van Krakander, heeft zijn verstand verloren, nadat hij zijn dochter tot zelfmoord heeft gedreven. Maar Damin kan geen wraak nemen, want zonder regent raken ze de provincie kwijt aan het Tovenaarscollectief en krijgt de hoge arrion, de aartsvijand van Damins moeder Marla, het voor het zeggen in Hythria. Als Damin wordt weggeroepen naar het front, omdat er een invasie vanuit het buurland Fardohnya dreigt, lijkt het uit de hand te lopen in Krakander.
Net als in de delen 1 en 2 moet je niet al teveel actie verwachten. Het draait ook in dit deel voornamelijk om de vele intriges die er spelen rond de familie.
Aan het slot van het drieluik gebeurt veel in korte tijd, desondanks laat het boek nogal wat open eindjes. | 0neg
|
De meeste gegevens, waarop het verhaal is gebaseerd, heb ik jaren geleden reeds in andere boeken gelezen, waaronder De jacht op de Heilige Graal, verschenen in 2000 (ISBN 90 215 9572 9). Het gefantaseerde verhaal is duidelijk te ingewikkeld en overdadig van structuur. Wat mij betreft: beneden alle peil. | 0neg
|
De achterflap klinkt heel erg goed. Daar ben ik voor gevallen. Er staat op dat Ted McKay zelfmoord wil gaan plegen. Maar als hij de trekker wil overhalen, staat er iemand voor de deur en belt aan…….. Dan ziet hij een vreemd briefje op zijn bureau liggen met zijn handschrift: Doe open. Dit is je laatste uitweg. Hij snapt er niks van, kan zich niet herinneren het geschreven te hebben.
Als hij dan open doet staat Lynch voor de deur. Hij doet hem een bod die hij niet kan weigeren. Hij hoeft geen zelfmoord te plegen. Lynch is van een geheime organisatie en zij helpen mensen die dood willen. Maar ook ruimen ze tuig uit de weg. Ted komt erachter dat de organisatie meer is dan hij lijkt en besluit alle informatie te zoeken die er maar te vinden is. En steeds duikt er een buidelrat op. Op de vreemdste momenten ziet hij die buidelrat ergens zitten. Lacht hij hem uit? Heeft hij een boodschap voor hem?
Ondanks de vele lovende woorden, kon ik absoluut niet in het verhaal komen. Vond het saai en vaag en kon er zo nu en dan geen touw aan vastknopen. De vergelijking met Lost snap ik ook niet. Shutter Island wel, die film was ook niet aan mij besteed. Het is alsof je in een droomwereld aan het lezen bent. Dus eigenlijk is dit gewoon geen boek voor mij. Ik wil spanning. Zodat ik op het puntje van mijn stoel kan zitten. Dat is bij dit boek geen een keer voorgekomen.
Psychologische thriller, is dat een goede naam? Het Psychotische gedeelte zeker. Je weet op een moment niet meer wat er echt is. Wat speelt zich af in een droom? Wat is een hallucinatie? Erg verwarrend en totaal niet mijn ding. Je weet niet meer wat er aan de hand is en bent echt de kluts kwijt. Na 100 bladzijden had ik het boek echt aan de kant willen leggen. Maar ik wou toch antwoorden. Toen het tweede deel begon had ik echt het gevoel van Groundhog Day- de film. Ik vond het vaag en steeds vreemder worden. Ik vond het ook niet spannend genoeg om de naam thriller te geven. Psychologisch boek met een aantal thrillerelementen. Volbloed thriller? Nee.
De cover begrijp ik ook niet echt, de man in het bad? De titel wel is duidelijk.
Het boek is geschreven in 4 stukken. Het laatste deel is vooral het verleden van Ted. Dit maakt een hoop duidelijk. Het laatste stuk was het beste deel van het boek. Maar ik had het bijna niet uitgelezen. Het boek pakte me gewoon niet, op geen een enkele manier. Dat komt wel eens een enkele keer voor. Deze viel me gewoon enorm tegen. 2,5 sterren! | 0neg
|
Verhaallijn 1: Michael, betreft een ogenschijnlijk nette man, die het nodig vindt om zwervers met pistoolschoten om het leven te brengen. Het lijken wel executies. Lindsay Boxer is brigadier bij de politie in San Francisco en neemt kennis van dit fenomeen. De moorden vinden echter buiten haar jurisdictie plaats en worden daarom onderzocht door haar collega’s Stevens en Morgan van Moordzaken bureau Centraal. Lindsay wantrouwt deze collega’s. Dat is voor haar een reden om zich op een afstand er toch mee te bemoeien. Zijn het executies? Of zit er iets anders achter? Lindsay meldt haar achterdocht over de werkzaamheden van Stevens en Morgan bij de afdeling integriteit, maar dat komt haar duur te staan.
Verhaallijn 2: De Californische wet definieert verkrachting als “ Onvrijwillige seksuele gemeenschap die door middel van bedreiging, dwang of misleiding wordt voltrokken”.
Dat is nu net het geval met Marc Christopher. Immers, Briana Hills, zijnde hoofd van de afdeling tv-productie, waar Marc onder werkt, heeft kans gezien om Marc onder bedreiging met een pistool haar te penetreren. Marc doet bij de politie van San Francisco aangifte van verkrachting. Die aangifte wordt door het OM opgepakt. Yuki Castellano, hulpofficier van justitie, bijt zich in deze kwestie vast en stelt een vervolging in waarbij Briana als verdachte wordt aangemerkt. Briana ontkent niet dat zij met Marc naar bed is geweest. Maar wel dat het tegen de zin van Marc heeft plaatsgevonden. Mede daarom valt te betwijfelen of zij wel wordt veroordeeld. Voor Yuki wordt het een harde kluif om de verkrachting voor de rechtbank te bewijzen.
DE ZEVENDE VERDACHTE, geschreven door JAMES PATTERSON & Maxine Paetro is wederom gebaseerd op The Women’s Murder’s Club. Het zijn echter alleen Yuki en Lindsay die in de verhaallijnen een rol spelen. Het boek is verdeeld in drie delen met korte hoofdstukken. De korte hoofdstukken lezen vlot.
Het lijkt erop dat het #MeToo gebeuren een inspiratiebron voor verhaallijn 2 is geweest.
De verhaallijnen gaan uit als een nachtkaars. Jammer en een beetje James Patterson onwaardig. | 0neg
|
Justine verhuist met haar gezin van de grootstad naar een landelijk dorpje en neemt samen met haar familie haar intrek in een prachtig landhuis. Na een hectisch beroepsleven is ze van plan om helemaal niets meer te doen. Maar dan begint haar dochter Ellen vreemd gedrag te vertonen. Dat heeft alles te maken met haar vriend George die van school is gestuurd. Ze is helemaal overstuur.
Justine probeert bij de schooldirectie het waarom te achterhalen, maar stuit op een muur van onbegrip en ontkenning. Na dat bezoek krijgt Justine vreemde telefoontjes en gebeuren er steeds meer onverklaarbare dingen.
Van Hannah verwacht je een thriller die interessant is qua verhaallijn en de lezer laat meepuzzelen naar de oplossing. Niets van dit alles in 'Alles op het spel'. Hoewel het verhaal heel spannend begint, glijdt het geleidelijk aan af naar iets wat onwerkelijk en ongeloofwaardig is. Met een mager plot, personages die niet van deze eeuw lijken en dialogen die soms nergens op slaan, was dit boek een afknapper, niet Hannah-waardig. Zelfs een niet aandachtige lezer weet ongeveer in de helft wie wat gedaan heeft. Alleen voor het waarom lees je door tot het einde.
Vergeleken met haar eerder werk, is 'Alles op het spel' geen boek dat ik zou aanraden. | 0neg
|
Bas is IT specialist en volgens mij ook een beetje autistisch. Zijn ouders kunnen elkaar niet luchten en zijn moeder wil weg maar heeft geen geld en geen werk. Hij heeft een flatje maar geen geld want zijn werkgever, Willem heeft hem nog niet betaald.
Voor die Willem heeft hij iets speciaal gemaakt, iets waar enkel Willem in kan zodra hij zijn login en paswoord aangepast heeft. Maar dat heeft Willem niet gedaan want die is overleden.
Niemand van het bedrijf weet wie Bas is, Bas kent eigenlijk ook niemand.
Het boek is een warboel, vervelend geschreven omdat Bas in programmeertaal denkt en het zo soms ook opgeschreven is. Ik zou eerlijk gezegd niet goed kunnen zeggen waarover dit boek gaat. Ik ben blij dat het uit is want het was niet goed. | 0neg
|
‘Tijd. Het een na het ander of juist alles tegelijk.’ Zo begint Hotel Alfabet, het romandebuut van Klaas ten Holt. De hoofdpersoon, Adriaan Hoorndrager, is Nederland ontvlucht en rijdt door de Transsylvanische Alpen, waar hij door hevige sneeuwval strandt in een klein hotel. Zijn vriendin Juliëtte heeft hem verlaten voor een ander, Adriaan in verwarring achterlatend. ‘In zijn vorige leven was hij de relatief succesvolle filmcomponist Adriaan Hoorndrager, nu is het hem niet meer zo duidelijk wie hij is.’
In het hotel werken personen en logeren excentrieke gasten met opvallende namen en uitgesproken ideeën. Met elk van hen komt Adriaan in aanraking, hem confronterend met zijn onvermogen iets van zijn leven te maken. Hij voert diepgaande gesprekken, soms tijdens uitgebreide maaltijden, hij bezoekt onder meer de sauna en een eilandje, en gaat op berenjacht, hij schrijft en componeert, en begeleidt aan de piano een zangeres. En nog veel meer – dit alles binnen een etmaal. We leren Adriaan kennen als iemand die in zijn eigen wereld leeft. De werkelijkheid (zijn werkelijkheid) vult hij onbewust aan met gedachten, latente verlangens en dromen – tijd lijkt vloeibaar. Zo volgen we Adriaan in zijn zoektocht naar de zin van zijn leven. Grote thema’s als liefde en haat vormen puzzelstukjes in die zoektocht, evenals filosofie, wetenschap, kunst (vooral muziek), seksualiteit en culinaire genoegens.
Zo opgesomd lijkt Hotel Alfabet een rijk en fantastisch boek. Dat is het echter niet, in tegendeel. Er is geen uitwerking, geen verdieping van dat alles, geen samenhang. De surrealistische sfeer, de gebeurtenissen, de personages, de uitweidingen, ze blijven op afstand, de lezer als niet-betrokken toeschouwer achterlatend. Van een echte ontwikkeling is geen sprake, niet in het verhaal, niet bij Adriaan. Het apocalyptische einde komt uit de lucht vallen. En blijkt niet eens het einde te zijn…
Ten Holt, in het dagelijks leven componist en docent aan een conservatorium, mag misschien de intentie hebben gehad een technisch-literair verantwoord boek te schrijven, dat is niet gelukt. Het boek mist diepte en bezieling. Jammer. | 0neg
|
Korte inhoud
Wade Sterling is nogal op zichzelf. Hij hoeft geen good guy te zijn, en zeker geen held. Maar een vrouw daagt hem uit, Eliza Cummings. Wade heeft een kogel voor haar opgevangen, waardoor niet alleen een stukje metaal, maar ook Eliza zelf onder zijn huid is gekropen. Zijzelf is aan het bijkomen van een duister verleden; een belager uit haar tienertijd zit eindelijk achter slot en grendel. Maar als haar ergste vijand vrijkomt, zit er maar een ding op: rennen, en hopen dat ze hem voorblijft. En dat zij wegrent, vindt Wade des te opwindender…
Auteur
De Amerikaanse Maya Banks is een #1 internationale bestsellerauteur van meer dan vijftig romantische, spannende historische en hedendaagse romans. Haar verhalen kenmerken zich door de slimme heldinnen en sexy verhaallijnen. De Ademloos-trilogie was een waar fenomeen.
Mijn mening
Dit boek mocht ik lezen en recenseren voor bol.com, waardoor dank.
Het eerste wat mij opviel was de vrolijke, sprankelende cover. Een ware uitnodiging tot lezen. Ik werd er vrolijk van.
In het boek volgen we Eliza, een vrouw werkzaam bij de DSS, met een nogal bewogen verleden. Zij is misleidt en belaagd door een man in haar tienerjaren. En ondanks dat hij vastzit betaald zij emotioneel nog dagelijks de prijs hiervoor. Maar dan komt er schokkend nieuw. De man komt vrij door een bekentenis van een agent. Eliza’s leven staat in een klap op zijn kop. Wat moet zij nu doen?
Voor het lezen had ik een beetje het idee dat het boek zou vallen in de genres van Fifty Shades en de trilogie van Sylvia Day. Het boek lijkt dit zelf ook te willen. Ik zeg er bewust lijkt bij omdat naar mijn mening dit niet echt gelukt is.
De auteur probeert teveel elementen in het boek weg te schrijven. Zo lijkt ze een boek te willen met personages vol diepgang en een verleden, een spannend en complex verhaal in de lijn van een mysterie en dan ook nog eens de sexy randjes van een aantal erotische scenes. Ik vond het allemaal te veel bij elkaar.
"Als er een man was die Eliza niet kon platwalsen, was het Wade wel. De man die iedere DSS’er had getart door een kogel voor haar op te vangen."
Het boek en de personages willen veel in herhaling en de daadwerkelijke climax lijkt een soort van afgeraffeld weggeschreven aan het einde want ow ja dat moest er ook nog in. Het boek sleept zich traag voort en blijft daarbij hangen, waardoor ik het idee had in een soort deja vu te zitten. Dit alles bij elkaar genomen, maakte het ook lastig voor mij om een passende recensie te schrijven.
Wellicht dat dit boek voor veel andere lezers een prettige ervaring zal zijn. Helaas geldt dit niet voor mij en hoop ik dat haar andere boeken een betere balans hebben zonder vol gestampt te zijn met overbodigheden. | 0neg
|
Ik vond het verhaal een voldoende waard maar beslist niet meer. Ik heb het uitgelezen omdat zo veel lezers de boeken van Slaughter aanbevelen. Pas tijdends de 2e helft redelijk boeiend maar miste diepgang. Misschien heb ik te veel Scandinavische thrillers gelezen die ik echt beter vind, vooral wat betreft plot en taalgebruik. Toch geef ik Slaughter nog een kans en ga ik ook Zoenoffer lezen, hopelijk bevalt dat beter. | 0neg
|
Had er mij iets anders van voorgesteld is zoals eerder al vermeld langdradig . | 0neg
|
Dit boekje is een titel uit de Splinter reeks. Een reeks van verhalen in boekvorm.
Nikkie Zevensloten neemt Max Mueller mee uit school om hem te behoeden voor de Wilde Jacht. Kan ze hem redden van de Jacht...
Het is een verhaal dat thuis hoort in de wereld van de heksen boeken van The Grimm Collective.
Het verhaal is prachtig geschreven, met mooie duistere illustraties van Iris Compiet. De eerste opbouw is goed, vooral de tocht onder de Keulse Dom, maar het eindigt abrupt. Het verhaal is onafgemaakt en ik bleef met een deceptie achter, waar is de rest, je zit nog middenin een spannend verhaal en dan is het afgelopen. Dit voelt als een deel van een hoofdstuk uit hun nieuwe boek, niet als een afgerond verhaal. En dat is jammer. Dit voelt nu meer als een promotieboekje dan iets wat thuis hoort bij de Splinter reeks, die mij het afgelopen jaar verschillende keren heeft verrast. | 0neg
|
Vooral de mooie kaft en de zin "Twee overlevenden Een vriendschap" wekt je interesse voor dit boek. Het boek bestaat uit 3 delen waarin je kennis maakt door soms iets te uitgebreide flashbacks wie de bemanning en passagiers waren die de crash niet hebben overleefd. Die beschrijvingen zijn erg Amerikaans, de vader van het gezin was hoofd van een nieuwszender, dag en nacht aan het werk en hadden zelfs een eigen bewaker die hun continue beschermde en volgde.
Ondanks de kleine vliegafstand gaat de vlucht niet goed en stort het vliegtuigje in zee en overleven alleen JJ van 4 jaar en Scott, een kunstenaar. Het speculeren begint, was het de mist, waar zijn de andere passagiers, werd het de zakenmannen te heet onder de voeten en weet Scott wat er in de laatste minuten is gebeurd? Scott wil vooral met rust gelaten worden en duikt op diverse adressen onder om de media en het onderzoeksteam op afstand te houden.
Het ontroerendste aan het boek is dat Scott een kunstenaar is en lowbudget leeft en vooral door zijn verleden en het verlies van zijn zus zich blijft bekommeren om JJ. Het duurt vrij lang voordat je erachter komt wat er zich nu precies heeft afgespeeld in de laatste minuten voor de val! | 0neg
|
Popster Brigitte Friends is op zoek naar haar vader en vraagt Jens Jameson een biografie te schrijven en zo op zoek kan haar vader. Tijdens het onderzoek ontmoet hij de Esther (journaliste). Samen stuiten ze op een aantal zaken die niet coosher zijn en worden dan ook tegengewerkt.
Het boek leest makkelijk weg en de spanning is soms wel aanwezig maar mist dan weer de juiste snaar om het voort te zetten. Het heeft me wel op een bepaalde manier gepakt om toch ook de andere 2 delen te lezen om erachter te komen hoe het allemaal in elkaar steekt . Tevens ben ik wel benieuwd of het tweede deel qua spanning me wat meer weet te boeien.
Een boek wat je even lekker tussendoor kan lezen. | 0neg
|
Schijn van kans gaat over de wereld van dealmakers, de schakels tussen kopende bedrijven die andere bedrijven overnemen. Een wereld van mannen in maatpakken waar men zich buigt over due-dilligence onderzoeken, beauty contests en waar zakdoeken tissues worden genoemd. Den Tex schetst een schemerwereld doortrokken van intriges waarin fraude en chantage de zaak op scherp zetten. Dit boek won in 2002 de Gouden Strop - de prijs van de misdaadliteratuur - met een unaniem oordeel van de jury en het merendeel van de internetstemmen.
Het is aan te raden om de flaptekst niet te lezen, want die geeft de belangrijkste plotontwikkelingen van de eerste 120 bladzijden weg. Hierdoor wordt het geduld van de lezer onnodig lang op de proef gesteld tot er iets gebeurt wat je van tevoren dus nog niet wist. Na het lezen van de flaptekst zou je overigens net zo goed bij hoofdstuk 21 kunnen beginnen. Het enige voorval van belang dat je dan mist - een aanval op hoofdpersoon Ernst Dellenge - komt toch ongeloofwaardig op mij over, evenals de aanranding van Matti van der Donk. Beide gevallen worden zo beschreven dat de slachtoffers de dader niet zien. Hebben ze dan geen ogen in hun hoofd? Vraag ik mij wanhopig af. En herkende Matti de stem van de dader niet? De roman is zó geschreven dat de wereld van dealmakers wel een échte wereld lijkt. De schrijfstijl is behoorlijk. Als lezer die geen affiniteit met het wereldje heeft, voel ik me echter iemand die door het raam naar binnen kijkt. De auteur lukt het in onvoldoende mate mij die wereld in te trekken. Het blijft een onbekende, ongrijpbare wereld waarin ik de emoties van de hoofdpersonen slechts gedeeltelijk meebeleef. Ook de spanning die zij doormaken, ervaar ik nauwelijks. De vonk springt niet over waardoor het een gortdroog verhaal blijft. Ik blijf de buitenstaander, geen deelgenoot.
Hoewel Deal (een ander boek van Den Tex) mij wel kon boeien, blijft Schijn van kans steken in het abstracte van de financiële wereld. Ik vraag me daarom net als bij de winnaar van 2001 af waarom dit boek een Gouden Strop toebedeeld kreeg. De jury meende dat het na vier eerdere nominaties tijd werd dat Den Tex de prijs kreeg. Met deze non-argumentatie diskwalificeerden zij zichzelf wat mij betreft. Als het gaat om het ingevoerde aandeel van het publiek (via de internetstemmen), is het natuurlijk duidelijk dat gerenommeerde auteurs van gevestigde uitgevers die stevig op internet zitten altijd op meer stemmen kunnen rekenen dan bijvoorbeeld een debutant bij een onbekende uitgever. Die heeft geen schijn van kans. De meeste stemmers hebben waarschijnlijk niet alle nominaties gelezen om tot een weloverwogen oordeel te komen. Bovendien is het een manipulatief systeem. Dubieus! Heeft de Gouden Strop hiermee haar glans verloren? | 0neg
|
Na hun zoektocht naar de Verloren Leonardo duikt het viertal Sophie, Lisa, Jack en Tom met Secret Scouts en de verdwenen president opnieuw de geschiedenis in. Centraal in het verhaal staan dit keer president Barack Obama en de vraag of je met tijdreizen de geschiedenis kunt veranderen.
Lisa krijgt berichtjes van een onbekend nummer, waardoor ze erachter komt dat Barack Obama geen president is van de Verenigde Staten, erger nog: op het viertal na lijkt niemand ooit van hem te hebben gehoord. Het leidt tot diverse tijdreizen, waar de kinderen de kroning van Karel de Grote bijwonen, maar ook Steve Jobs ontmoeten en Martin Luther King’s beroemde ‘I have a dream’-rede bijwonen. Het gevoel dat je bij dit verhaal krijgt, meer nog dan bij boek één, is dat de schrijvers uitvindingen van vroeger willen verklaren door kinderen terug in de tijd te sturen om de mensen van toen de ideeën te geven voor diezelfde uitvindingen. Dat de kinderen dat met de moderne apparatuur en de kennis van nu doen, lijkt niet helemaal logisch.
Ook aan Secret Scouts en de verdwenen president ligt weer een grondige research ten grondslag en voor wie geïnteresseerd is in geschiedenis, is dit een schat aan informatie. Het juist weergeven van details uit bijvoorbeeld de Middeleeuwen lijkt echter centraal te staan en dat leidt tot zijpaden in het verhaal, spanning op verkeerde momenten en onwaarschijnlijke situaties. Zo komt het beeld dat we nu hebben van een rustige en beheerste president Obama niet overeen met de man die in het verleden impulsieve daden verricht.
Net als bij Secret Scouts en de Verloren Leonardo zijn er vier hoofdpersonen. Het karakter van de meiden komt in De verdwenen president beter uit de verf. Toch blijven met name de jongens inwisselbaar en het verhaal zou aan kracht winnen als er minder personages zouden zijn. Duidelijk is wel het antwoord op de vraag ‘kun je met tijdreizen de geschiedenis veranderen’: ja, meer dan je kunt overzien en dus is tijdreizen gevaarlijk voor de mensheid. Anders dan in De verloren Leonardo worden de verhaallijnen dit keer wel netjes afgerond.
Dennis en Wendel Kind vormen een schrijversechtpaar dat in 2001 een internetbedrijfje oprichtte. Daarna ging ieder zijn eigen weg, Dennis als directeur bij een uitgeverij, Wendel had een eigen marketingbureau. Hun boeken geven ze via hun eigen uitgeverij uit. De boeken schrijven ze samen.
Leeftijd: 10+ | 0neg
|
Aardige geschreven verhaal over een paar onthoofdingen in Twente. Nogal zeer voorspelbaar en heel makkelijk te lezen. Beetje simpel eigenlijk. Achterop staat : 'moord en mysterie in deze da vinci code in Twente' waar daar op slaat is mij echt een raadsel. Het verhaal is in de tegenwoordige en vaak in de 3e persoon geschreven waar ik persoonlijk niet zo van houd | 0neg
|
Ik heb dit boek ooit een keer gekocht omdat het goedkoop was en ik iets in de trein wilde lezen en Zafon was toen héél bekend. Wist ik veel dat dit boek Young Adult was, het lag helemaal niet bij de Young Adult hoek. Nou moet dat op zich niet veel uitmaken maar ik wordt kotsmisselijk van de kalverliefde en puberseks in Young Adult. Helaas is dit boek er niet van gevrijwaard en is het waarschijnlijk de ontknoping die er zogenaamd ontroerend door moet worden. Doorzonde, want het boek heeft nog wel wat anders.
Wat mensen mij namelijk niet vertelde, was dat dit een horrorverhaal was. En, zeker in het begin, ook een behoorlijk goed, sfeervol horrorverhaal. Er zit een goede spanningsopbouw in, alleen de ontknoping is warrig en niet bevredigend. Te veel losse eindjes, te weinig antwoorden, een beetje het gevoel "ja, en?"
De horror is echter weinig origineel. Een hoop dingen waarvan ik denk, ja, dat is gejat van bekende horrorschrijvers. En daar wordt weinig mee gedaan, er zit niks fris of nieuws aan.
Een van de dingen die ik me afvraag, is waar het "magische teken" vandaan komt, dat het Kwaad keer op keer gebruikt. Een zeskantige ster in een cirkel. Een Davidsster in een cirkel? Waarom? Waarom niet gewoon een pentagram?
Wat me erg stoorde, was de bereslechte vertaling (door Nelleke Geel). Het woord "storm" werd vrij consequent met de Engelse betekenis gebruikt (noodweer, regenbui). Opvallend, want het origineel is in het Spaans geschreven. Een uitdrukking als "zijn hart ging uit naar..." is géén Nederlandse uitdrukking, maar wel letterlijk uit het Engels overgenomen. Ik vraag mij af, wat de Spaanse uitdrukking was. Ik krijg de indruk dat de vertaling is gebaseerd op een eerdere Engelse vertaling in plaats van rechtstreeks uit het Spaans en dat is doodzonde. Misschien lees ik het ooit nog een keer in het Spaans om Zafon te kunnen proeven. | 0neg
|
Ik ben al jaren een grote fan van Stephen King en heb bijna alles van hem wel gelezen. Iedere nieuwe "King" is voor mij dan ook iets om naar uit te zien. Toch valt zijn laatste werk mij niet mee. De Donkere Toren heb ik na drie boeken voor gezien gehouden en Lisey's verhaal en Mobiel waren niet echt aan mij besteed. Ook deze dikke pil genaamd Duma heeft het wat mij betreft niet helemaal. Achteraf vraag je je af waarom er toch zoveel pagina's nodig zijn om zo'n filterdun verhaaltje te vertellen. Waar zitten al die woorden toch in? Wordt er een uitgebreide historie uit de doeken gedaan? Nee, niet echt. Zijn er veel ontwikkelingen en gebeurtenissen? Nee, ook niet. Is er dan sprake van uitgebreide persoonsbeschrijvingen? Ook al niet. Het moge duidelijk zijn, dit boek blijft bij mij niet echt hangen. Maar toch zie ik uit naar de volgende King en hoop op een boek van het niveau Dolores Claiborne, Rosie, of van zijn eerdere werk. | 0neg
|
In het begin boeide het verhaal me enorm. Je krijgt achtergronden over wat er speelt in Afghanistan, inzicht. Maar na enkele hoofdstukken gebeurt er niks meer, of herhalen gebeurtenissen zich. Het verhaal van Afghanistan boeit me, het leven van de journaliste niet. | 0neg
|
Jo Nesbø heeft de excentrieke rechercheur Harry Hole het licht in de ogen gegeven. Dat heeft de Noorse schrijver beslist geen windeieren gelegd. Niet alleen in Nederland is deze serie een doorslaand succes maar wereldwijd zijn er vele miljoenen boeken over de toonbank gegaan.
Tijd voor iets nieuws dus.....
‘Bloed op sneeuw’ is een, voor de Nesbø-fans, ongekend dun boekje. Het zou als boekengeschenk voor de Maand (of 2 weken) van het Spannende Boek kunnen dienen.
De inhoud vertelt het verhaal van een huurmoordenaar die, na een geheime observatie, besluit dat er iemand anders moet sterven dan waar hij opdracht voor heeft gekregen. Die daad verandert het leven van Olav volkomen. In plaats dat hij de jager is, verandert zijn rol nu in de prooi. Maar slimheid is vaak een betere eigenschap dan lompe kracht en het lijkt erop dat hij ook in de rol van prooi, nog wel kansen heeft.
In ‘Bloed op sneeuw’ is de fabelachtige schrijfstijl en onuitputtelijke fantasie van Nesbø echt wel herkenbaar. Alleen heeft het boekje te weinig ruimte om veel aandacht te besteden aan verdieping van karakters en uitgebreide beschrijvingen van de omgeving. Maar de boerenslimheid zit er wel in en daar kun je dan, zij het maar voor korte duur, wel weer van genieten.
Gezien de prijs van het boekje (€ 17,90) geloof ik niet dat het hem lukt om dat hardop uit te spreken zonder een blos op zijn wangen te krijgen. En dat is wat aan de hoge kant voor een boekje van nog geen 190 pagina’s.
Foei heer Nesbø, nooit meer doen!
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Na het lezen van Terug naar de kust en De eetclub wachtte ik echt met smart op de nieuwste 'thriller' van Saskia Noort. Ik had hem speciaal even laten liggen voor de vakantie.. om er daar extra van te genieten.
Wat een tegevaller!! Het boek mag de naam thriler absoluut niet dragen, er is geen spoortje spanning in de vinden. Al op de eerste pagina wordt de clou onthuld waarvan je al op 1/4 van het boek weet, hoe die tot stand is gekomen. Doordat het hele verhaal maar vier personages kent, die ook nog eens oppervlakkig blijven, en het verhaal zich maar op twee lokaties afspeelt, (de twee woonkamers van beide stellen) die ook niet worden omschreven, is het boek saai, oppervlakkig, en kent het geen hoogte- en dieptepunten.
Noort maakt veel gebruik van stukken songtekst tussen de regels door, die de psyche van een personage moeten weergeven maar die op mij zelfs irritant overkwamen en niets aan het verhaal toevoegden.
Dat dit boek goed verkocht wordt, dankt de schrijfster naar mijn mening volledig aan haar eerder (overigens wel fantastische) twee boeken!
Ondanks het overslaan van delen van het boek, heb ik het toch uitgelezen, dit mede dankzij de makkelijke leesstijl.
Ik hoop dat dit een jammerlijke eenmalige dwaling was en dat het volgende boek weer als 'van ouds' wordt!! Ik blijf Noort, ondanks dit minpuntje, zeker wel volgen! | 0neg
|
Hoewel ik af en toe er wel wat om moest lachen is dit niet echt mijn boek.
Dat het boek genomineerd is voor de Libris literatuurprijs en de Gouden uil snap ik dan ook niet zo goed. | 0neg
|
Niet voor te stellen dat de schrijver van boeken als 'Een naam van de Roos, 'De slinger van Foucault 'en 'Begraafplaats van Praag' , ook verantwoordelijkheid is voor dit nietszeggende en slecht uitgewerkte boek. Misschien nog leuk voor Italianen die een beeld kunnen maken bij alle namen die in dit boek voorbij komen. maar het kon mij niet in het minst boeien.
Het is dat ik snel lees, anders had ik het halverwege weggelegd. | 0neg
|
Dat Lovecraft een eeuwigheid na zijn overlijden nog steeds tot de verbeelding spreekt, blijkt uit vele fan-fictie projecten (teksten dan wel beelden) die dagelijks het levenslicht zien. Deze verhalenbundel, Lovecraft in de polder, is er zo een. Samengesteld door Mike Jansen, een van de bezielers van Edge.Zero. De bundel telt een twintigtal verhalen van oorspronkelijk Nederlandstalige schrijvers, zowel oudgedienden als aanstormend talent. Zoals de titel doet vermoeden, verenigt dit ensemble twee elementen: de Cthulhu-mythos (in de ruime zin van het begrip) en de lokale Nederlandse folklore/geschiedenis.
Het grootste pluspunt van dit project is tegelijkertijd ook een manco. Mike Jansen is er met al zijn enthousiasme in een mum van tijd in geslaagd een hele schare auteurs te mobiliseren om, in de meeste gevallen, een gloednieuwe bijdrage aan te leveren. In een zeer (te?) kort tijdsbestek moesten zij een verhaal schrijven in de geest van Lovecraft, met als gevolg dat je als lezer een onevenwichtig geheel gepresenteerd krijgt. Een deel komt helaas niet verder dan lauwe imitaties van de rituelen of amfibische schepsels die Lovecraft in zijn pantheon verzameld heeft. Maar ook in de redactie schemert de haast van zowel de auteurs als de samensteller door. Ik moet hier streng in zijn: men had meer tijd moeten nemen voor de selectie en de redactie om deze bundel te stroomlijnen.
Anderzijds: dit boek, deze ode aan Lovecraft, is wel een feit. Waarmee ik wil zeggen dat al wie kosmische horror, inclusief doembeelden, defaitistische personages en groteske landschappen een warm hart toedraagt, leesvoer heeft tijdens donkere, deprimerende dagen. In dat opzicht kunnen (moeten) initiatieven als deze toegejuicht worden.
De verhalen zelf variëren in stijl en themata, maar bijna nergens heb ik echt die existentiële angst gevoeld (of op de personages geprojecteerd gezien) die eigen is aan het werk van Lovecraft. Of dat met mijn leeftijd te maken heeft (ik las Lovecraft 10-15 jaar geleden) dan wel met de focus van de auteurs, is mij een raadsel. Wel worden er enkele merkwaardige, sektarische rituelen geënsceneerd en vooral veel wanstaltige monsters opgevoerd (denk: tentakels, trossen loensende ogen, monden met meer tanden dan de lippen kunnen verhullen, schubben, …). De verhalen die mij het meest bijblijven zijn:
Van de zee (Abram Hertroys): gruwel en droefenis worden heel mooi en treffend verenigd.
De gele veeg (Johan Klein Haneveld): misschien niet het meest originele horrorverhaal, maar wel vakkundig opgebouwd en uitgewerkt, zonder veel poespas, en daardoor juist heel doeltreffend.
Het genesis ei (Mike Jansen): getuigt van een schier krankzinnige verbeelding.
Een man van zijn woord (Jan J.B. Kuipers): weet met prachtig proza haarfijne beelden op te roepen en hoewel er weinig gebeurt, heb je als lezer de hele tijd het gevoel dat de werkelijkheid hier kantelt en telkens een graadje meer naar het onheil overhelt.
Het klein receptenboek van meneer Ho-Hum (Mike Jansen): zeer eenvoudig geschreven – op het randje van simplisme, bijna – maar tegelijkertijd ontzettend origineel en met een ontknoping die de bundel waardig afsluit.
Eigenlijk wil ik dit boek 2,5 sterren toekennen, maar aangezien de website geen halfjes toelaat, maar ik er 3 van. | 0neg
|
Door een juist antwoord en een gunstige loting was ik een van de winnaars van "Harry, de verbeterde versie".
Gisteren had ik een lange treinreis voor de boeg: 4 uur (vv). Ik heb Harry meegenomen. Dankzij onze geweldige NS mocht mijn terugreis zelfs 3 in plaats van 2 uur duren.
Waarom deze lange inleiding? Omdat mijn oordeel mogelijk getroubleerd is door de omstandigheden. En omdat je een gegeven paard niet in de bek behoort kijken.
Maar een eerlijke (doch persoonlijke!) recensie is voor Dizzie ook van belang. Dus hier komt ie.
Het begin was stroef, veel lange zinnen, met veel lange tussenzinnen - tussen haakjes ook nog.
Halverwege het boek had ik nog het idee/de hoop dat er misschien nog een leuke draai zou volgen; een onverwacht einde, wellicht. Maar nee.
Echt lekker lachen kwam er ook niet van.
Ik bleef het hele boek het gevoel houden dat Sarvas het boek "Wilt" van Tom Sharpe aan het herschrijven was. Hetgeen niet is gelukt. Harry kan niet in de schaduw staan van Wilt. De hilarische schrijfstijl van Sharpe heb ik niet gevonden bij Sarvas.
Ik vond bovendien, en ik dacht dat ik een redelijke woordenschat heb, dat er relatief veel moeilijke woorden/termen in het boek voorkwamen voor de gemiddelde lezer die zin heeft in een "bijzonder grappig en ontroerend boek".
Voorbeelden: een tautologische impasse (p. 244) en "flux de bouche" (p. 274)
Voor het evenwicht ook 2 voorbeelden van práchtige zinnen vol humor:
... en daarmee zet hij met grimmige overgave de bijl in zijn eigen reddingsloep (p. 11)
En: Hij schrikt zo dat zijn bloed slippend tot stilstand lijkt te komen in zijn aderen. (p. 196)
Eindconclusie: wat mij betreft geen aanrader.
Als ik het boek geleend zou hebben, zou ik het al vroegtijdig voor altijd gesloten hebben.
PS: nu win ik natuurlijk nooit meer iets, hier.. | 0neg
|
Mindhacking: de praktijk van beïnvloeden
Wie het over manipulatie heeft, gebruikt het vaak in negatieve context. Het activeert een onbewust systeem van negatieve associaties. We geloven allen graag in de idee van de vrije wil en manipulatie is een inbreuk daarop. Daarom zorgt het voor angst. Maken we nog wel zelf keuzes? In Mindhacking neemt Ronald van Aggelen de lezer mee langs enkele manipulatietechnieken en geeft hij de lezer handvatten om zelf minds te hacken.
Een rommelige structuur
Ik heb al veel gelezen over de theorieën die Van Aggelen aanhaalt, waarvan framing, priming en nudging tegenwoordig de meeste bekendheid genieten. Het is dan ook gegrond als ik zeg dat Mindhacking onvolledig en warrig is. Erg jammer, want het is een rete-interessant vakgebied.
Allereerste is de structuur rommelig, zowel in de grote lijn als in de details. Op het voorwoord volgt bijvoorbeeld een inleiding die meer weg heeft van een managementsamenvatting. Het nodigt niet uit tot verder lezen. Het doel van het boek is zowel het aanreiken van handvatten als het wegnemen van angst voor manipulatie. Deze angst komt voort uit vrees voor controleverlies en om die angst op te heffen, moet je op zijn minst verhelderen hoe de technieken werken. Volgende stap is aanreiken van manieren om je te wapenen tegen manipulatie, maar ook dat is niet in het boek opgenomen.
Van Aggelen geeft aan dat wie moeite heeft met de term ‘mindhacking’ ook voor ‘beïnvloeding’ of ‘manipulatie’ kan kiezen. Toch is er een nuanceverschil. Het is dan ook storend dat hij geen sterk geformuleerde definitie kan geven. Hij herhaalt véél en de definities zijn steeds iets anders, wat ook voor framing en priming geldt. De fout is te vinden in de structuur: er zijn hele hoofdstukken aan gewijd. Dit leidt tot onnodige herhaling en belemmert de diepgang. De werking van de hersenen (nodige basisinformatie) en het wáárom achter de technieken ontbreken. Voor de leek leidt dit eerder tot groei van angst dan afname.
Onvolledig en gedateerd
De schrijfstijl hapert en doet vermoeden dat er geen grondige redactieronde heeft plaatsgevonden. Het leest als een verboekte scriptie waar weinig aandacht is geweest voor een vloeiende schrijfstijl en een aangename opmaak. Dat maakt het slordig, statisch en hinderlijk. Het is duidelijk dat Van Aggelen kennis van zaken heeft, maar met deze structuur belemmert hij zichzelf de diepgang op te zoeken. Dit leidt tot onvolledig uitgewerkte en gedateerde theorieën, die weliswaar niet achterhaald zijn maar ook gewoon op het internet staan uitgelegd.
Van Aggelen is daarbij sceptisch over wetenschappelijk onderzoek, waarmee hij zijn eigen geloofwaardigheid beschadigt. Hij noemt de Stapel-affaire. Eén situatie van wetenschappelijke fraude, hoe grootschalig en schandalig die ook mocht zijn, mag je alert maken maar hij slaat door in zijn scepticisme. Hoe kun je als leek dan aannemen dat de theorieën die Van Aggelen aanhaalt wél valide zijn? Het is de som van slordigheidsfouten waardoor het boek de plank misslaat.
Mindhacking is een onvolledig en gedateerd boek over een fascinerend onderwerp dat door slordigheid slecht uit de verf komt
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl) | 0neg
|
"Anna" is mijn eerste boek van Niccolò Ammaniti, maar ik denk ook meteen de laatste. Dat betekent absoluut niet dat het boek slecht was, maar dat zijn schrijfstijl mij niet ligt.
Het boek speelt zich af in het wasteland van 2020, waar alle volwassenen zijn overleden aan een virus en kinderen moeten zien te overleven in een wereld zonder elektriciteit en orde. Door een vuurzee is er ook geen mogelijkheid meer tot het verbouwen van voedsel, dus de kinderen zijn echt overgeleverd op nog overgebleven voorraden. Het uitgangspunt is heel interessant, maar de uitwerking mist voor mij kracht.
Ammaniti heeft een heel beschrijvende schrijfstijl, waardoor je het verhaal goed voor je ziet. Hij windt nergens doekjes omheen, wat een bijna kille ervaring is. Dit vond ik zelf erg mooi, het geeft een bepaalde sfeer mee aan het boek. Ook goed vond ik de hopeloosheid van de situatie; het is geen boek dat onrealistische hoop geeft of miraculeuze oplossingen aandraagt. Het is zo het is. Alle kinderen geloven in verschillende dingen die hen kunnen redden van het virus, maar niemand weet het zeker.
Het grote probleem met dit boek zat bij mij in het verwerken van verhalen in verhalen. In hoofdstuk 1 maken we kennis met Anna, die aan wegvlucht voor een hond. Direct na de introductie van de hond krijgen we een los verhaal - incl. titel erboven - geheel gefocust op de geschiedenis van de hond: hoe hij werd geboren, welke baasjes hij heeft gehad, hoe hij zich moet voelen etc. Het hele verhaal van Anna wordt dus onderbroken om het verhaal van de hond te vertellen, alvorens het verhaal weer verder gaat.
Wellicht dat mensen het fijn vinden om de achtergrond van de hond te weten, maar ik zat echt met stijgende verbazing te lezen. Het kon mij echt niets schelen waar die hond vandaan kwam en ik had gelijk een hekel aan de alwetende verteller die het nodig vond in detail te vertellen dat iemand jarig was op 13 oktober en het de echtgenoot van de vrouw leuk leek een puppy te geven "met een rode strik om".
Dit komt terug in het gehele boek: een nieuw karakter wordt geïntroduceerd en direct stopt het verhaal om een gedetailleerde beschrijving te geven van de geschiedenis, incl. de beginzin waarmee de vader de moeder van die persoon ooit versierde. Het is echt persoonlijke voorkeur, maar mijn haren gingen er recht overeind van staan en ik kreeg een steeds grotere hekel aan het boek. Het laatste deel van het boek heb ik dan ook scannend doorgelezen om toch het einde van het boek maar te weten.
Jammer maar helaas: geen boeken van Niccolò Ammaniti meer voor mij. | 0neg
|
Toch maar beginnen met enkele minpuntjes...
Eerst en vooral is er het personage Martine Vanhoutte dat duidelijk last heeft van een overdosis typecasting (het zogenaamde carrièrevrouwtje dat over lijken gaat). Soms waande ik me in één of andere Vlaamse politieserie met slechte acteurs (of is dat een pleonasme?).
Ik snapte ook niet goed waarom er soms werd geswitched tussen verleden en tegenwoordige tijd, ...
Leuk: een zekere D. Deleu die zijn opwachting maakt als privé-detective (zie Luc Deflo).
Al bij al was dit een zéér vlot en leesbaar boek waar ik weliswaar niet kapot van was, edoch ik zal het niet nalaten om de overige thrillers van deze schrijver op mijn lijst te zetten. | 0neg
|
Opzich vond ik de verbouwing wel een redelijk boek. Het idee van het verhaal was origineel en het probleem die zich daar afspeelt is ook echt een probleem, maar ik vond dat voor er echt iets gebeurde een groot stuk vooraf ging, waardoor het begin van het boek nogal saai was. Verderop in het boek werd het wel iets spannender en op het hoogtepunt was het wel spannend maar het werd heel simpel beschreven het kon veel gedetailleerder waardoor je meer werd meegenomen in het boek.
Wat ik fijn vond aan dit boek was de gedachtegang van de zoon van Matilde, want dit was belangrijk voor het verhaal en wist je soms net iets meer of juist niet, dat vond ik eigenlijk het beste aan het hele boek de gedachtegang van de jongen.
Het was dus wel een leuk boek, maar het duurde lang voor er spanning in het verhaal kwam en het kon veel gedetailleerder. | 0neg
|
Snap absoluut niet wat hier nou zo geweldig aan is. Tergend langzaam ontwikkelt zich een verhaal over een weinig sympathieke hoofdpersoon en zijn onbeantwoorde liefde. Eerst stalkt hij haar en als ze er genoeg van heeft en aan een eigen leven begint compenseert hij zijn nederlaag door er flink op los te neuken. Het van Marquez befaamde magisch-realisme is hier ook ver te zoeken. Zonde van het talent. | 0neg
|
Toen ik de achterflap las werd ik meteen enthousiast.
Ik dacht dit word em !
Heb er meteen voor gezorgd dat ik de rest van de serie had zo dat ik meteen door kon.
Het onderwerp van dit eerste deel verdiend inderdaad wat meer aandacht. Een probleem die inderdaad aangepakt moet worden.
Enthousiast begon in aan dit boek en zat er redelijk snel in.
Maar al snel nam mijn enthousiasme wat af.
Ik vond het op sommige stukken echt saai worden.
Langdradig en op een bepaald ogenblik werd er ineens onnodig veel met dure woorden gesmeten.
Er waren heel veel personages.
Snel raakte ik het spoor bijster wie nu de goeie waren en wie de slechte.
Moest dus continue weer even nadenken met wie ik nu te maken had.
Met niemand kreeg ik echt een band. Iets wat ik toch wel graag heb in een boek. Iemand met wie je echt mee kan leven.
Hoe verder ik kwam des te langdradiger alles werd. Naar mijn idee werd er veel te veel aandacht besteed aan onbelangrijke details. Dat maakte het echt saai !
Moet wel bekennen dat het her en der toch wel leuke humor bevat. Heb zo nu en dan echt wel gelachen. Maar de spanning waar ik op hoopte bleef uit helaas.
Ik wilde deel 2 nog een kans geven maar ik zag al reacties dat het niet veel beter werd dan deel 1. Dat maakt het voor mij helder. Ik ga niet verder met deze serie.
Helaas.. | 0neg
|
Omdat hij met de aanschaf van een computer wilde wachten tot hij succes met schrijven had, schreef Lee Child, een pseudoniem voor Jim Grant, zijn eerste boek met de hand. Dit debuut, Jachtveld, waarin seriepersonage Jack Reacher zijn opwachting maakte, verscheen in 1997 en was al meteen een succes. Vanaf dat moment was hij professioneel auteur en heeft hij met Nachthandel, dat in november 2017 is uitgegeven, zijn tweeëntwintigste Reacher-thriller geschreven.
Reacher is onderweg naar waar de bus hem heen brengt en ziet tijdens een plaspauze een ring in de etalage van een pandjeshuis liggen. Het blijkt een damesring van iemand die aan de militaire academie West Point gestudeerd heeft te zijn. Omdat het niet gebruikelijk is dat een militair afstand van de ring doet, wil Reacher weten aan wie het toebehoorde. Hij heeft zelf ook een opleiding op West Point gevolgd en voelt dat er een verhaal achter de ring moet zitten. Om daar achter te komen, gaat hij op zoek naar de eigenaresse en laat zich in zijn zoektocht door niets of niemand tegenhouden.
Voor wie nog nooit een boek met Jack Reacher gelezen heeft, is het al vrij snel duidelijk dat het een man is die zijn eigen gang gaat en zich door niemand iets laat vertellen. Het is een vrijbuiter en kan daarom beschouwd worden als een moderne cowboy. Dat kan een personage boeiend maken, maar in Nachthandel komt Reacher over als alwetend, onoverwinnelijk en lijkt de wijsheid in pacht te hebben. Hij wordt vaak neergezet als een supermens met machohouding en dat is voor een groot deel ongeloofwaardig, want niemand is perfect en weet alles.
Ondanks het grote aantal eerdere Reacher-delen is het aan Nachthandel zo goed als niet te merken dat dit het zoveelste boek in de serie is. Het verhaal is op zichzelf staand en verwijzingen naar de voorgaande boeken zijn minimaal. Er hoeft wat dat betreft dus geen enkel beletsel te zijn dit boek eerder dan de andere te lezen. Om de persoon Reacher te leren doorgronden en beter te begrijpen, is het wellicht wel beter de serie op volgorde te lezen. Want het lijkt er veel op dat je dit personage moet leren lezen.
Hoewel het verhaal over het algemeen beeldend is geschreven, komen veel dialogen gemaakt en geforceerd over. De klaarblijkelijke humor die daar soms in voorkomt, slaat de plank vaak volledig mis en daardoor wordt juist het tegendeel bereikt: het is niet leuk. Tot overmaat van ramp bevat het verhaal veel overbodige stukken tekst waardoor het langdradig, en dus vervelend, wordt. Een voorbeeld is een ellenlange uiteenzetting over de baan van een kogel. Dit soort beschrijvingen hebben tot gevolg dat de eventueel aanwezige spanning volledig ontbreekt en verlagen het tempo sowieso. Desondanks weet Child de lezer wel nieuwsgierig te maken, want je wilt, net als Reacher, toch weten waarom de ring in die etalage van het pandjeshuis lag.
Zal Nachthandel, dat kundig is vertaald door Jan Pott, de laatste Jack Reacher zijn? Waarschijnlijk niet, want ondanks dat Child de indruk wekt dat zijn inspiratie uitgeput dreigt te raken, zijn er wereldwijd meer dan voldoende liefhebbers die met spanning op een volgende Reacher wachten. De kwaliteit van dat volgende verhaal zal dan vele malen beter moeten zijn. Lukt dat de auteur niet, dan zal Reacher mogelijk eerder van het toneel verdwijnen dan menig fan zal willen. | 0neg
|
Na de bekende 'Touching Juliette' trilogie, waarvan het laatste deel in 2014 uitkwam, keert Tahereh Mafi terug met de een nieuw deel van de serie: 'Restore Me'. Het verhaal gaat verder waar het vier jaar geleden is geëindigd, alleen de personages zijn nog maar een paar dagen ouder. Juliette is nu Commander van de sector van Noord-Amerika, en Warner staat aan haar zijde.
Mijn verwachtingen waren niet erg hoog. Ik had, in tegenstelling tot een hoop enthousiaste Young Adult liefhebbers, niet zo'n hoge pet op van de 'Touching Juliette' trilogie. Dit deel heeft me dus niet erg verrast. Waar ik hoopte dat er meer nadruk werd gelegd op acties en de 'nieuwe' Juliette die we aan het einde van de trilogie mochten bewonderen, werd er opnieuw uitgebreid verteld over elke onzekere emotie en gedachte die er bij haar en Warner opkwamen.
De schrijfstijl die me voorheen in de boeken niet zo aansprak, wordt ook gebruikt in 'Restore Me'. Gelukkig worden er weinig passages meer doorgestreept en onder elkaar gezet, maar wel worden er (naar mijn mening) minder boeiende gedeeltes uitgerekt en delen waarin écht iets gebeurt wat afgeraffeld. Als je bijvoorbeeld een liefhebber bent van seksscènes waarin eindeloos geromantiseerde zinnen worden gebruikt als 'I lose track of time' en 'The lines of our bodies have merged, waves of ice and heat', is dit boek voor jou zeker een aanrader! Ik moest er soms bijna een beetje van kokhalzen.
Er gebeurt vrij weinig, op het eind na. Het verhaal gaat tot bladzijde 300 een beetje kabbelend voort, tot er belangrijke informatie aan het licht komt die het verhaal wat interessanter maakt. Het einde van het verhaal en de inbreng van het perspectief van Warner, zijn voor mij de enige positieve aspecten van 'Restore Me'. Hierdoor geef ik het boek, tot mijn grote spijt, maar 2 sterren. | 0neg
|
Ook ik mocht het boek lezen als Buzz boek.
De vorige 2 delen van de Oak Knoll trilogie had ik ook gelezen en die vond ik zeer goed. Dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen. En ik werd teleur gesteld.
Terwijl ik de twee andere delen niet kon wegleggen had ik met dit boek veel moeite om erin te komen. Het werd maar niet spannend.
Het concentreert zich teveel op hoe moeder en dochter zich precies voelen.
Meer een psychologische thriller. En dat waren de vorige niet.
Door de verassende ontknoping geef ik het 2 sterren. Geen 3 sterren want de ontknoping word naar mijn mening niet genoeg uit gediept. | 0neg
|
Ik vond het echt niet goed. Zijn vorige boeken waren super, maar deze kon me wel boeien, maar door de afloop vraag ik me toch af... heb ik daarvoor het boek moeten lezen. | 0neg
|
Lezen doe ik graag en veel. Nu worstel ik me al weken door De schaduw van de wind. Soms lijkt het even interessant te worden, maar oder andere door de eindeloze beschouwingen slaat het verhaal steeds weer dood.
Met veel tipp-ex zou het misschien nog een aantrekkelijk boek kunnen worden. Ik heb me voorgenomen om het boek helemaal uit te lezen, maar verheug me nu al op het moment dat ik de laatste zin heb gelezen.
Een goed boek? Tirza van Arnon Grunberg! | 0neg
|
Oma Frankrijk is dood. Marie, de hoofdpersoon van begin 20 rijdt met haar vader mee naar Frankrijk naar het huis op de berg om Opa te halen. De begrafenis zal in het Zeeuwse geboortedorp plaatsvinden en Opa komt weer in Nederland wonen.
Marie een eigenzinnig meisje dat op zichzelf woont. Interesse in afstoten en aantrekken zoals in magnetische polen, + en -, noord en zuid en mensen. Het lekker uitgaan met vrienden en zich toch eenzaam voelen in hun midden. Waar kom ik vandaan, voorouders.Ze vraagt op een zeer kinderlijke wijze teveel vragen, lijkt wel 14. Het continu uithoren van haar ouders en opa hoe ze zich voelen terwijl je je dat op die leeftijd ook kunt indenken.
Ik vond haar karakter zonder diepte, ze geeft alsmaar aan dan ze moeite heeft met contact met de buitenwereld maar verder gebeurt er niets mee in het verhaal:
Soms weet ik achteraf niet meer of ik de woorden die ik denk gezegd te hebben ook werkelijk heb gezegd. Dat komt doordat mijn dromen vaak het vervolg zijn van mijn wakkere momenten. En andersom leef ik door op de momenten die in mijn slaap zijn begonnen.
Ook het aangeven van:
Ik mis jou ook soms, pap, of mama, terwijl ik jullie best vaak zie. Dan is het ineens alsof jullie mij niet begrijpen, alsof ik jullie niet begrijp. Waarom ik doe hoe ik doe, waarom jij doet wat je doet, waarom mama aan heeft getrokken wat ze aan heeft. Ineens een groot gat tussen ons in. Waar zijn jullie nou? En hoe kom ik daar? Soms gaat het ineens over, na een kwartiertje en soms snap ik een hele avond niet wat er aan de hand is.
Verder heeft ze last van paniekaanvallen, waarin ze plotseling gaat zweten en een dichtgeknepen keel heeft.
Ondertussen gaat het verhaal over haar vader, Oma die ze niet kende terwijl ze dat misschien toch liever wel had gedaan zodat ze haar nu kon missen, en Opa.
Waarom zijn ze maar 2x in haar leven naar Frankrijk geweest, waarom is Pap zo afstandelijk tov zijn moeder, de metafoor van de boeken van Dali: is oma de Vrouw met de laatjes met geheimen van Dali, die ooit zei dat zijn schilderijen Droomfoto's zijn?
Het gaat er niet om dat je het snapt, het gaat erom dat je het voelt, dat je er iets bij voelt.
Nu denk je daar komt de verhaal lijn : het mysterie in dit "geen-sorry-zeggen" familie. Al heel snel wordt dit uit de doeken gedaan.
Opnieuw wordt dit niet uitgewerkt of in verband gebracht met Marie en haar niet nader uitgewerkte levensproblemen. Het verhaal komt niet bij elkaar.
Ook al is het eenvoudig leesbaar in taalgebruik die staat voor deze tijd wist het verhaal me niet te pakken. Het is geen verhaal over rouw, of een eerbetoon an een leven van een overleden vrouw, of over familieverhoudingen, of een coming of age. Het voelt als los en soms irriterend zand met af en toe mooie stukken tekst.
Gevonden in een interview met de Libelle:
Wat wil je bereiken met je boek?
Renée van Marissing: ‘Ik schrijf hoorspelen en ben gefascineerd door taal en geluid. Ik heb geprobeerd de samenwerking tussen die twee in mijn boek te vatten.’
Dus eh…?
‘Ik zou van taal muziek willen maken. Daar heb ik mee geëxperimenteerd: door af te wisselen in klank, ritme en melodie hoop ik dat de lezers het verhaal ervaren als een muziekstuk.’
Dat is je grootste wens?
‘Ja, ik weet van mezelf dat ik geen plotschrijver ben. Ingewikkelde verhaallijnen ontwikkelen ligt me niet. Ik zal dus nooit een detective schrijven. Mijn grootste wens is een mooi ritme en een mooie stijl ontwikkelen.’
(uit: Marleens Mini-Interview
met Renée van Marissing, schrijfster van Het waaien van mijn oma | 1-9-2009 | 09:00 ) | 0neg
|
Mia Sheridan laat de lezer kennismaken met Bree, een meisje dat naar een ander stadje vlucht na een opgelopen trauma. Hoewel ze er slecht aan toe is, vergaat het haar heel goed in het stadje. Ze ziet er erg goed uit, waardoor ze wordt uitgevraagd door de op-een-na-knapste jongen van het dorp - toevallig de neef én rivaal van de andere hoofdpersoon, de knapste jongen van het dorp - ze maakt vrienden, wordt 'liefje' en 'schatje' genoemd door zowel haar buurvrouw als haar werkgever, ze maakt vriendinnen en ontmoet een zonderlinge jongeman. Ook deze jongeman heeft de nodige traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Bree is direct in hem geïnteresseerd en interpreteert de openstaande tuinpoot als wederzijdse interesse. Als ze met haar hondje Phoenix zijn tuin binnensluipt, krijgt ze in plaats van een bebaarde zwerver een goddelijke jongeman met een 'eightpack' te zien die al houthakkend de vleesgeworden fantasie van onze Bree wordt. De twee worden al snel closer en ondanks dat Archer geen normaal menselijk contact gewend is, draait hij enorm snel bij en is er eigenlijk niets meer wat hem in de weg staat. Zijn herstel gaat zelfs zo zonder vallen en opstaan, dat het absoluut ongeloofwaardig is, gezien wat hij heeft meegemaakt.
Vervolgens leert de ervaren Bree Archer de geheimen van de liefde kennen. Al vanaf de eerste zoen (waarbij Archer klaarkomt) staat dit zeer beeldend beschreven. Woorden als 'botergeil' en zinnen over Bree's kloppende clit worden niet geschuwd. Integendeel, ze worden zelfs zo vaak herhaald, dat ik moet kijken of ik inderdaad het juiste genre te pakken heb.
Het verhaal komt tot een climax als Bree's traumatische ervaring terugkomt. Vervolgens wordt het verhaal afgeraffeld. Geïntroduceerde personen sterven een stille dood (figuurlijk) doordat Mia het er niet meer over heeft, vragen blijven onbeantwoord en de traumatische ervaringen die het verhaal juist nog enige diepgang gaven, worden niet meer benoemd. Dit zorgt ervoor dat het verhaal totaal ongeloofwaardig is. Als toppunt van teleurstelling maakt Bree totaal geen ontwikkeling door. Het is zelfs moeilijk te omschrijven wat haar karaktereigenschappen eigenlijk zijn. Misschien botergeil, of is dat geen eigenschap?
Voor mij voorlopig geen Young Adult meer! | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 14#
Weer een thriller uit de kringloopwinkel gevonden. De voorkant en de achterkant sprak me aan en voor die ene euro kon ik het niet laten (ben namelijk strenger geworden met thrillers.)
Het verhaal:
In Manhattan wordt een gruwelijke ontdekking gedaan: een ondergronds knekelhuis. Er blijken botten te liggen van tientallen slachtoffers, die allen rond 1880 vermoord zijn. Als na een krantenartikel over deze oude misdaden vrijwel identieke nieuwe moorden worden gepleegd, breekt er paniek uit in New York. FBI-agent Pendergast, journalist Bill Smithback en archeologe Nora Kelly proberen de identiteit van de moordenaar te achterhalen, voordat ze zelf de volgende slachtoffers worden...
!Spoiler alert!
Hoe eng moet het wel niet zijn om zo’n kamer te ontdekken. Dat blijft voor eeuwig op je netvlies gebrand.
Vond het de hele tijd erg interessant als ze iets vertelden over de skeletten en de opgravingen.
Er waren ook een paar grappige momenten, zoals dat Nora en Smithback zich moesten verkleden al hoer en zwerver om aan de oude jurk te komen.
Werd een beetje boos toen ik las dat een de eigenaar van het stuk grond verder mocht graven, terwijl het een archeologische vindplaats was. Ik ruik hier de macht van het geld. Haat het als mensen met een hoge positie hun macht gebruikt om de regels te overtreden en eisen dat ze krijgen wat ze willen krijgen.
Natuurlijk moeten ze de copycat een naam geven en dan geef je natuurlijk de cliché naam De chirurg, alsof we die naam nog nooit eerder hebben gehoord of gelezen, heel origineel hoor (niet), beetje luie fantasie van de schrijvers.
Had heel vaak dat hele stukken/blz/hoofdstukken langdradig, saai, een herhaling en overbodig waren. Het verhaal had veel korter gekund naar mijn mening en het werd na blz 200 een echte saaie sleur om het uit te lezen.
Conclusie:
Had iets kunnen zijn, maar was te lang en er gebeurde niet veel.
Sommige stukken in het boek kwamen bij mij over als cliché.
Weer een boek dat weg kan.
Cheen | 0neg
|
Ik ben geen vergevorderde kok, maar ook zeker geen beginner.
De meer populaire kookboeken, van onder andere Jamie Oliver, zijn naar mijn mening toch een stuk gebruiksvriendelijker.
Dit boek staat VOL met recepten. Echter allemaal korte stukken en per soort geclusterd. Als ik een maaltijd wil maken, zal ik zelf moeten uitzoek wat lekker bij elkaar past en welke smaken ik wil combineren. Er staat nergens duidelijk beschreven wat voor smaak het zou moeten hebben, met wat het te combineren is en hoeveel tijd je er ongeveer aan kwijt kan zijn.
Als je de Indonesische smaken kent en weet wat je lekker vind, maar nog niet hoe het moet maken; dan is dit boek perfect.
Als je de keuken wilt leren kennen en volledig nieuw bent; dan is dit boek een doolhof van recepten. Dit zorgt er voor dat ik langer bezig ben met zoeken naar recepten, dan dat het koken duurt. Even snel doorbladeren en iets lekker selecteren zit er niet in.
Afbeeldingen voor eventuele herkenning ontbreken. | 0neg
|
Begin jaren ’90 gaat de achtjarige Marijn met zijn broer Kris spelen in het park. Wanneer Kris hem achterlaat om met zijn eigen vrienden te gaan spelen, wordt de jongen ontvoerd. Een psychiatrische patiënte die haar eigen zoontje verloor, neemt hem mee naar een afgelegen huis en houdt hem daar wekenlang gevangen. Ruim twintig jaar later erven de twee broers een kasteeltje van hun oudoom. Ze nemen er hun intrek en proberen te werken aan hun relatie. De aanwezigheid van Marijns vriendin Louise zorgt echter voor de nodige spanning. In één van de kamers bevindt zich ook een oude schrijfmachine. Die wekt de interesse van Kris en het schrijven van boek mondt al gauw uit in een obsessie.
In Qwerty staat de scheve familierelatie tussen de twee broers centraal. De traumatische gebeurtenissen uit het verleden die nog niet verwerkt zijn en de interesse die beide mannen hebben in Louise, maar er speelt meer. Het boek heeft een paranormaal kantje en sommige personages spelen een spelletje met elkaar.
Het verhaal wordt chronologisch verteld en begint bij de ontvoering van Marijn door Rina Willems. In het tweede deel wordt er een tijdsprong gemaakt en komen de broers achter het bestaan van hun oudoom en de omvang van de erfenis. Het gedeelte over de ontvoering begint intrigerend, maar wordt te lang uitgesponnen om met interesse te blijven lezen. Het draait vooral rond de psychologie van de ontvoerster en minder rond het trauma dat Marijn oploopt, al besteedt auteur S.J. Paul daar op het einde alsnog wat welverdiende aandacht aan. Het tweede deel is beter opgebouwd wat betreft aandacht voor de onderlinge verhoudingen en de gevolgen die de spanningen hebben voor de broers, maar kent een chaotische ontknoping. Die is weliswaar verrassend, toch is die ook ongeloofwaardig door een te veel aan toevalligheden.
Wellicht was S.J. Paul gebaat geweest bij een zorgvuldigere redactie van het boek. Nu worden bepaalde dingen vaak twee keer gezegd in een aantal opeenvolgende alinea’s. Dat is jammer, want dat onderbreekt de vaart. De ideeën en verhaallijnen die de auteur heeft uitgewerkt tonen potentieel, het is de afwerking die te wensen overlaat. Ook heeft de auteur een aangename schrijfstijl. Ze gebruikt vlotte bewoordingen en schept op degelijke wijze een unheimische sfeer. Paul heeft aandacht voor de mindere en duistere kantjes van haar personages en mag die nog iets scherper aftekenen. De setting van het verhaal is een goede vondst. Het kasteel schept mogelijkheden en de schrijfster tracht die ten volle te benutten. Dat draagt eveneens bij aan de donkere stemming.
Qwerty is het thrillerdebuut van S.J. Paul, eerder verscheen het onder de titel Azerty. Het raamwerk waarop het verhaal is gebouwd, zit goed. Hoewel het doordacht is opgebouwd, heeft het verhaal nog te veel ruwe kantjes die ze er nog moet leren afvijlen. Te verrassend uit de hoek willen komen is bovendien niet nodig. De auteur toont echter talent en een knap gevoel voor dramatiek, maar met een groeimarge die ze hopelijk weet te realiseren in volgende thrillers. | 0neg
|
Kathleen George heeft met Roof een onderhoudend verhaal afgeleverd. Het is overigens haar debuut en duidelijk is dat George talent heeft voor het vertellen van een spannend verhaal. Dit boek wordt, zoals zovele misdaadromans tegenwoordig, door de uitgever gebracht als een literaire thriller. Ik ben het daar niet mee eens en begrijp het ook niet.
Roof is een onderhoudend boek waarmee je een aantal uren prettig kunt vertoeven. Over een aantal jaren zou ik het kunnen herlezen en bedenken dat het destijds weinig indruk op me heeft gemaakt, maar dat het wel een prettig boek is. Waarom niet meer dan dat? De karakters worden te weinig uitgewerkt, (de heldin is teveel heldin) het boek roept geen emoties op, er zijn geen intrigerende hedendaagse maatschappelijke thema's in verweven en de slechten zijn iets teveel slecht en de goeden iets teveel goed.
Wat is dan wel een kwaliteit van dit boek? Het is gewoon een spannend verhaal en daar is op zich niets mis mee. Tot je sterren moet uitdelen! In dit geval zijn dat er twee. Ik heb me vermaakt, maar Roof heeft me niet aan het denken gezet en het siddert ook niet na. Wel onderhoudend. Dat zeker! | 0neg
|
Dimitri Casteleyn (1966) is een Vlaamse televisiemaker, theaterdirecteur, dichter en succesvol kinderboekenschrijver. Casteleyn besloot zich na successen als ondernemer en televisiemaker voor de VRT toe te leggen op het schrijven van romans. Zijn romandebuut De verjaardag (2013) heeft vele goede recensies ontvangen, waardoor de verandering van beroep een goede keuze blijkt. Eind januari 2016 verscheen zijn nieuwe roman Witte warmte.
In Witte warmte gaat het verhaal, net als in De verjaardag, over een professor die met zijn professie van de wereld een betere plek wil maken. Hoofdpersoon Victor Sluis besluit van de ene op de andere dag zijn leven drastisch om te gooien. Hij richt een onderneming op om de nanotechnologie waar hij de afgelopen jaren aan gewerkt heeft om te kunnen zetten in euro’s op zijn bankrekening. Ondertussen gaat zijn dochter Eline voor het eerst op haarzelf wonen, op kamers (kot) in Leuven. Ze heeft nooit geleerd voor zichzelf te zorgen of om eigen keuzes te maken, dus een moeizame maar leerzame periode volgt. Dat valt ook zeker te zeggen over de relatie tussen haar en haar vader. Haar moeder Sophie is de neutrale blauwhelm van het verhaal; ze zit er middenin zonder dat ze veel uit kan richten om de relatie te verbeteren.
Er is een professor, hij is succesvol in de nanotechnologie, hij besluit er een bedrijf van te maken, heeft een dochter, er verschijnt een jongen op het toneel, meisje verliefd op jongen, meisje jaloers door ander meisje, vader bezorgd, controlfreak, vader en jongen… En zo verder...
Dit is in een notendop wat er in het eerste gedeelte van Witte warmte beschreven wordt. Er gebeurt veel, heel veel, maar dit betekent allerminst dat het boek hierdoor spannend is. De personages tonen weinig emoties en gebeurtenissen volgen elkaar in een rap tempo op, zonder dat hierbij geprobeerd wordt de lezer in vervoering te brengen. Het boek wordt geprezen om de veelheid van 'vrij zware thema's zoals ethiek, ecologie, maatschappelijke problematiek en wetenschap'. Hierbij wordt echter wel voorbijgegaan aan het feit dat de auteur deze thema’s daardoor meer aanstipt dan zorgvuldig uitwerkt en de benodigde aandacht geeft. Tevens leidt de absurditeit van onderdelen van het verhaal ertoe dat je als lezer ook deze 'vrij zware thema’s' veel minder serieus neemt.
Ook gaat de schrijver over de top met zijn karakterisering van de personages. Nu gebeurt dit wel vaker, maar doordat in dit boek veranderingen in karakters centraal staan, komt het zeer gemaakt en onecht over. Zo zegt Victor, nadat hij enkele weken ondernemer is: “..ik heb hier eigenlijk geen tijd voor, ik ben een bedrijf aan het runnen, ik ben geld aan het maken.” Of wanneer Eline (een rationele jongedame die nog geen ervaring heeft met jongens) haar vader (waar ze een moeizame relatie mee heeft) vertelt via sms: “btw: ik ben zo verliefd op Jan-Willem.”
De schrijver heeft met Witte warmte te veel en te snel gewild. Hierdoor is het een te onrealistisch verhaal geworden. Het verhaal biedt op zich veel mogelijkheden om er een spannend of filosofisch uitdagend boek van te maken, maar op de momenten dat die mogelijkheden zich aandienen worden ze eigenlijk al direct om zeep geholpen. Dit komt vooral doordat de mogelijke wendingen in de verhaallijnen, interne strubbelingen van personages en de verschillende thema’s niet diep genoeg zijn uitgewerkt. | 0neg
|
Het is een redelijk verhaal maar de gedachten over haar verdwenen dochter komen elke bldz terug. Kortom Veel emoties. Verder in het slotstuk wel een een heel grote toevalligheid waardoor onwaarschijnlijk. | 0neg
|
Het verhaal loopt soepel en voldoet aan de verwachting van een thriller. Namelijk spannend. Dat de auteur kennelijk een religieus persoon is blijkt wel uit de vele opmerkingen daarover. Zoals het vele bidden tot God, wanneer een personage in het boek zich in een benauwde situatie bevindt. Natuurlijk komt dat in de normale wereld ook voor, maar in het boek ligt het er te dik bovenop. Voor sommige lezers kan dat storend werken. In het hoofdstuk Van de auteur wordt ten overvloede nog een bijbelse levensbeschouwing geschreven. | 0neg
|
Na De verdenking dat bij me 5 sterren scoorde dacht ik om met frisse moed aan dit boek te beginnen. Geen doorkomen aan, een heel warrig verhaal, ongeloofwaardig, springt van de hak op de tak. Zomaar wat kreten van mijn kant om mijn teleurstelling over dit boek weer te geven. Daar waar het eerste boek je in je greep heeft en houdt tot de laatste bladzijde heeft dit boek me absoluut niet geboeid, de eerste 50 bladzijden zijn aardig en je denkt (met het vorige boek in je achterhoofd) dat wordt weer een mooi verhaal. Niets in minder waar, ik had zo gehoopt dat de persoon Joe, de hoofdpersoon uit het vorige boek ook weer wat meer uitgediept zou worden, maar nee, hij komt zijdelings ter sprake, ok dat is niet erg hoofdpersonen kunnen switchen in verschillende boeken maar het geheel is zo slecht uitgewerkt dat toen ik het uit had, ik echt blij was dat ik het uit had. De scenes die zich afspelen in een riool, echt heel ongeloofwaardig, het zal wel denk ik dan..... Ik kan me dan ook geheel in de kritiek van andere Crimezone lezers vinden die dit boek ook met 1 of sterren scoren. | 0neg
|
Ik vind het onbegrijpelijk dat zo veel mensen dit een goed boek vinden.
De personen in dit boek gebruiken een taal alsof ze zo van de Hoge School komen, de belangrijkste misdadiger heeft een onduidelijk karakter en het verhaal is slecht uitgewerkt. Ik vond het zonde van mijn tijd. | 0neg
|
De simpele schrijfstijl van Michael White verpest dit hele boek. De dialogen wekken ergernis door hun eenvoudigheid, de personages boeien voor geen meter. White probeert een aantal personages een achtergrond mee te geven door van alles te vertellen over hun ouders (die verder niet voorkomen in het verhaal) en daarmee slaat hij jammerlijk de plank mis. De omgang tussen de personages is houterig.
Heb boek heeft daardoor de diepgang van een platbodem.
De plot zou interessant kunnen zijn, maar komt niet goed uit de verf door bovenstaande tekortkomingen. Een gemiste kans. | 0neg
|
Wilbur Smith (1933) is vooral bekend van zijn in Afrika gesitueerde avonturenromans. Zijn nieuwste roman, Op volle zee, speelt zich voornamelijk af in Somalië.
Tijdens een cruise op de Indische Oceaan wordt het privéjacht van Hazel Bannock door Somalische piraten gekaapt. Cayla, haar negentienjarige dochter is een van de gijzelaars. De piraten verlangen voor haar vrijlating een immens bedrag, en om de eis te bekrachtigen sturen zij Hazel een video waarop te zien is hoe haar dochter gruwelijk gemarteld wordt. De autoriteiten weigeren met terroristen te onderhandelen, zodat de rijke erfgename van de Bannock Oil Corp. gedwongen wordt om zelf in te grijpen. Met behulp van Hector Cross, eigenaar van het bedrijf dat de beveiliging van Bannock Oil verzorgt, besluit zij het recht in eigen hand te nemen. Samen stellen zij een gewaagd bevrijdingsplan op...
Wilbur Smith heeft getracht de moderne piraterij in een spannend verhaal te verwerken. Het oeuvre van de schrijver kennende, rekende ik dan ook op een meeslepende thriller vol historische feiten, uitgebreid beschreven landschappen en goed doordachte hoofdpersonen. Helaas is Op volle zee heel anders dan zijn vorige werken. Het onzinnige verhaal staat bol van de tot in de details beschreven martelpraktijken en seksscènes. De karakters zijn flinterdun, en de dialogen zijn vaak om te huilen. Alsof dit allemaal nog niet genoeg is lukt het de schrijver ook nog om een van de hoofdpersonen een totaal ongeloofwaardige karakterswitch te geven: Uthmann Waddah, een meer dan trouwe vriend van Hector Cross, blijkt een lid van de terroristen te zijn. De spion moet vele mogelijkheden gekend hebben voor het ongestraft vermoorden van zijn werkgever. Toch wacht hij met het inlossen van een uiterst belangrijke bloedeed tot het moment dat hij ontmaskerd wordt. Uiteraard wordt hij dan al als een grote bedreiging gezien en zijn verdere aanslagen eigenlijk al bij voorbaat zinloos.
Deze punten, gecombineerd met een wel erg eenzijdige benadering van de problematiek rond islamitische terreurgroepen, maken van Op volle zee een boek om snel weer te vergeten. | 0neg
|
Ben ik dan gek? Pas toen ik heb boek tot mijn grote opluchting uit had (ik las het voor onze familie-boekenclub: die boeken lees ik doorgaans uit), beleefde ik nog enig plezier in het 'puzzelen', lijntjes met elkaar verbinden, verbanden zoeken, al lukte het me niet om álle puzzelstukjes op hun plek te krijgen. Tijdens het lezen zelf beleefde ik geen enkel plezier. Van empathie, herkenning, ontdekking , (levens)lessen -alles wat lezen voor mij zo leuk maakt- was voor mij geen sprake. Ik vind het boek té fragmentarisch. De diverse vertelperspectieven, de wisselingen in tijd...het maakt het voor mij tot een onrustig boek. Nét als ik met 'n personage ga meeleven, begint er een nieuw hoofdstuk, met weer een ander personage, al of niet in een andere tijd. Pulitzerprijs of niet...ik vind het een gezocht, overgecompliceerd en gekunsteld knutselwerkje.
En dan:..."Hij nam een slok, en het genot vulde zijn lichaam, zoals een sneeuwbui de lucht" (pag. 35), "(...)begon zijn pik zich plotseling te roeren als een oude hond die een trap krijgt", "(...)terwijl de mist langs de ramen galoppeert"...wat een wanstaltige vergelijkingen! Of was dit misschien juist de bedoeling?
En wie helpt mij de subtitels in hoofdstuk 4 (Safari) te begrijpen: Gras, Heuvels, Zand? Ook hier trouwens van die vreselijke metaforen: "Zijn hartslag klinkt
alsof er iemand op een zware deur staat te bonzen" (pag. 80) en "En de warrige massa van Charlies gouden haar stort als een stukgegooid raam op haar schouders neer".
Ik vind het prima om als lezer aan het werk te worden gezet. Maar in dit geval los ik liever een sudoku op. | 0neg
|
Deze roman die in 1984 genomineerd was voor de Booker Prize is bijzonder. Bijzonder in die zin, dat het geen gewone roman is. Het is misschien beter te kenschetsen als een serie essays, waarover een sausje van een verhaallijn is gegoten, om het daarmee te kunnen omdopen tot een roman. Is dat als verkooptechniek gebruikt? Essays verkopen immers minder goed dan romans.
Hiermee is gelijk het grootste euvel van dit boek genoemd. Je weet niet wat het is. Als roman komt het niet goed uit de verf. Het is geen biografie. Een bundeling van een aantal essays over Flaubert komt het dichtst in de buurt. De lezer die een 'normale' roman verwacht, voelt zich gefopt.
Waarschijnlijk wilde Barnes geen echte biografie schrijven. Dat genre stelt zijn eigen eisen en dat kan te ver voeren. Maar als je dan toch wilt getuigen van je liefde voor een persoon, in dit geval een schrijver, dan is deze deels gefictionaliseerde vorm wel aardig bedacht.
Los van de vorm: er is veel te lezen over de beroemde Franse schrijver, waarvan ook een zoektocht naar de papegaai van Flaubert deel uitmaakt. Maar Barnes raakt zo veel andere onderwerpen rondom Flaubert aan, in de vorm van romanpersonage Geoffrey Brathwaite, een Engelse arts, weduwnaar en hevig geïnteresseerd in Flaubert. Vanuit die interesse onderzoekt hij het leven van Flaubert, voor een deel in Normandië zelf. Hij toont aanvankelijk wel enige terughoudendheid:
“Waarom gaan we door het geschrevene op jacht naar de schrijver? Waarom kunnen we hem niet met rust laten? Waarom zijn de boeken niet voldoende? Flaubert wilde dat ze dat zouden zijn; er zijn weinig schrijvers die meer geloofden in de objectiviteit van de tekst en in de onbetekenendheid van de persoon van de schrijver; en toch blijven we hem achtervolgen”.
Braithwaite doet uiteindelijk toch niet anders; ook hij gaat op jacht naar de schrijver Flaubert. En zo komen we best veel te weten.
Barnes brengt hier en daar de nodige humor in het boek, en dat is een grote verdienste. Als voorbeeld een stukje dat gaat over de kleur van de ogen van Emma Bovary (er wordt Flaubert verweten dat in de beschrijving daarvan niet consequent zou zijn):
“…de gekozen kleur heeft altijd zulke banale implicaties. Haar ogen zijn blauw: onschuld en eerlijkheid. Haar ogen zijn zwart: hartstocht en diepte. Haar ogen zijn groen: grilligheid en jaloezie. Haar ogen zijn bruin: betrouwbaarheid en degelijkheid. Haar ogen zijn violet: het is een roman van Raymond Chandler”.
Maar er zitten ook vreemde elementen in het boek, waarmee je als lezer niet zo veel kunt. In het voorlaatste hoofdstuk krijgen we examenvragen over Flaubert voorgeschoteld. Zowel vanuit het perspectief van een biografie als vanuit de zoektocht van Braithwaite is zoiets niet te plaatsen.
Daarmee blijft het uiteindelijk een tegenvallend boek, ondanks alle wetenswaardigheden over Flaubert en de portie humor. | 0neg
|
Het eerste boek van Annelies Verbeke en ergens had ik al het voorgevoel dat ik het niet echt zou gaan waarderen, waarschijnlijk door een combinatie van titel en omslag.
Ten eerste komen er veel te veel personages vluchtig in beeld. Daardoor is het erg lastig om van het verhaal een goed overzicht te houden. Op zich wordt het karakter van Alphonse wel heel duidelijk. Hij is iemand die werk en privé moeilijk gescheiden weet te houden. Dat wekt nogal wat irritaties op bij zijn vriendin Kat. Alphonse zelf schijnt er niet zo mee te zitten. Al die mensen die komen en gaan, samen met - voor mij niet begrepen - muziekpassages, maken het lezen heel onprettig. Ik heb het echt met grote weerzin uitgelezen.
Vluchtig is wel meer te voelen hoe het is om in Belgisch/Franse grensstreek te leven. De oudere mensen, de eenzaamheid, het verleden dat er duidelijk is blijven plakken en zelfs tastbaar is. Ook wat Vlaamse kunst betreft heb ik wat bijgeleerd. Dat waren wel pluspunten.
De rol van de veldleeuwerik vond ik geen toegevoegde waarde geven. Een aantal keer verschijnt de vogel en zou het natuurlijk symbool moeten staan voor Alphonse, maar persoonlijk vind ik het de plank mis slaan. Het lijkt alsof daarmee verkrampt naar een soort poëtische onderlaag wordt gezocht.
Door zoveel personages en gebeurtenissen te betrekken verliest het verhaal aan echte diepgang. Beter was geweest om bepaalde scènes meer tijd te geven. | 0neg
|
Vol verwachting begon ik aan dit boek dat (zoals de waarschuwing weergaf) mijn leven totaal zou veranderen. Daar was ik natuurlijk wel heel erg nieuwsgierig naar: hoe zou je de stress in je leven kunnen verminderen?
Kwam ik even van een koude kermis thuis! In het boek gaat de schrijfster op zoek naar hoe ze haar klachten kan verminderen. Ze komt een man tegen die haar 'het geheim' laat ontdekken om over haar klachten heen te komen. ze is zo enthousiast dat ze het ook aan haar vriendinnen vertelt en die zijn er ook heel erg mee geholpen.
Het is echt DE oplossing in het boek: 2 voedingssupplementen slikken volgens beschrijving en het komt goed!?
Niks over hoe je de oorzaken aan kan pakken (als die al duidelijk zijn), maar alleen symptomen bestrijden....
Het eerste deel leest dan wel weer snel weg, maar geeft toch een teleurstellend gevoel.
Het tweede deel geeft uitleg waarom dit nu juist de oplossing is....
Geef mijn portie maar aan Fikkie...... | 0neg
|
Ik heb het boek ‘Het veilige huis’ gelezen van Nicci French, een Brits schrijversechtpaar die samen boeken schrijven. Nicci French staat voor Nicci Gerrard en Sean French, ze schrijven beurtelings een hoofdstuk van het boek. Ze schrijven literair psychologische thrillers. De thema’s waarover ze schrijven zijn voornamelijk angst voor dood en verlies, moord, verwerking van trauma, verdriet en gebeurtenissen. ‘Het veilige huis’ is geschreven in 1998 en won geen prijzen. In 2002 werd het boek verfilmd. De oorspronkelijke titel is ‘Safe house’. Het boek werd vertaald door Gideon van Tex.
Dit verhaal gaat over een moordaanslag in Engeland. Het echtpaar, de Mackenzies, wordt op een wrede manier om het leven gebracht. Hun dochter, Fiona, overleeft het als enige en moet worden ondergebracht in een veilig huis. Tijdens het verhaal zien we het rouwproces van Fiona en de wederopbouw van haar leven. Terwijl zij bij dokter Laschen verblijft, zoekt de politie naar de dader van de moordaanslag. De politie vindt geen bewijzen dus gaat dokter Laschen zelf op onderzoek uit. Ze ontdekt vreselijke dingen en verliest ook dierbaren, nl. haar partner en een vriend worden vermoord. Ze ontdekt dat Fiona zelf met behulp van haar huisarts haar ouders om het leven heeft gebracht… Op het einde van het boek merken we dat Fiona niet de echt Fiona Mackenzie is. De valse Fiona en haar huisarts waren op het geld uit van de Mackenzies…
Samantha Laschen is het hoofdpersonage in ‘Het veilige huis’, zij vertelt het verhaal vanuit het ik-standpunt. Het was soms wel moeilijk om te weten wie wat zei, het stond er niet altijd vermeld. Ook kwamen er veel personages tegelijk aan bod, waardoor ik ze soms door elkaar haalde en in de war was. De thema’s van dit boek zijn moord, trauma, verlies,… zoals in vele boeken van Nicci French. In het eerste hoofdstuk kwam er al meteen een moord aan het licht, maar daarna kwam het boek, naar mijn mening, traag op gang. Het duurde lang vooraleer er een doorbraak kwam in de zaak. Eerst werd heel lang de toestand in het huis bij Samantha Laschen beschreven, wat het verhaal een beetje langdradig maakte. Het boek is logisch opgebouwd, er komen af en toe flashbacks in voor, bijvoorbeeld als ze terugdenkt aan de tijd met haar partner. Op het einde van het boek kreeg het verhaal een heel andere wending, het werd spannender. Ik wou meteen verder lezen, want ik was heel benieuwd naar de afloop. In het boek kwamen geen cliffhangers voor. De hoofdstukken hadden een goede lengte, ze waren niet te lang, waardoor het niet saai werd. Het is geschreven voor een volwassen publiek want er komen choquerende onderwerpen in voor moord, trauma’s, bedrog,… Het boek laat merken dat je niet zomaar iedereen kan vertrouwen, je kent een mens nooit helemaal.
Persoonlijk had ik meer verwacht van het boek. Ik had al heel veel positieve reacties gehoord over Nicci French, dus wou ik wel eens een boek van dit schrijverspaar lezen. Mijn tante gaf me dit boek en zei me dat ze het een goed boek vond. Ik vond het zeker niet slecht, maar het duurde lang voordat een weer iets gebeurde. In het begin werd ik al meteen overdonderd met een moord, vervolgens duurde het bijna 150 pagina’s vooraleer er een doorbraak kwam in de zaak. Het was zeker niet saai, maar er gebeurde niet veel en het was nogal langdradig. Het leven van Samantha Laschen en haar dochtertje Elsie werd uitgebreid verteld. Toen het na een lange tijd terug weer spannend werd in het boek, las het heel vlot. Ik heb het laatste stuk in één stuk door gelezen, omdat ik heel benieuwd was naar het einde van het boek. Er is nog heel veel gebeurd, dat maakte het boek voor mij toch beter. Het einde had ik niet zien aankomen, het was heel onverwacht. Ik was erdoor verrast, maar ik vond het wel een vreemd einde. Zoiets zou in het echte leven niet voorkomen denk ik. Op het einde van het boek heeft Samantha Laschen samen met de politie ontdekt wie de moordenaar van de Mackenzies, haar vriend en nog vele anderen is. Ze weten wie de moordenaar is, maar ze weten niet waar die zich verschuilt. Wat ik raar vond aan het einde, is dat Samantha weet dat de moordenaar nog in de buurt rondhangt en dat ze dat niet zegt tegen de politie.
Ik zou dit boek niet aanraden aan andere mensen, maar ik ben er wel van overtuigd dat Nicci French betere boeken heeft. Ik ga er zeker nog een boek van lezen!
http://nl.wikipedia.org/wiki/Nicci_French; http://www.niccifrench.nl/biografie/; https://www.hebban.nl/boek/29616; http://www.google.nl/cse?q=Het%20veilige%20huis+Nicci%20French+recensie&sa=Zoek+naar+recensies+van+dit+boek&cx=partner-pub-7408926504515277:riljz6-lbe8&ie=ISO-8859-1#gsc.tab=0&gsc.q=Het%20veilige%20huis%20Nicci%20French%20recensie&gsc.page=1 | 0neg
|
'Thriller' staat er op de cover van het boek. Als dat is wat de auteur voor ogen had, slaat hij naar mijn mening de plank volledig mis. Met de beschrijvingen van gespierde mannenlichamen en seksfantasiën leest 'Alles Verloren' meer als een supermarktromannetje dan als een thriller. Dit doet af aan het serieuze en actuele onderwerp van de het boek, de vluchtelingencrisis.
Hoofdpersonen Tessa en Mortimer redden Soumaya, het meisje met de groene ogen, van een verdrinkingsdood op zee. De vluchtelingencrisis komt aan bod, net als de politieke spelletjes in Brussel. Waar de karakters van de hoofdpersonen goed worden uitgediept, mis ik diepgang in de beschrijvingen van de gebeurtenissen in Brussel. Alles wordt zo kort en snel beschreven, dat er geen tijd is om het je te laten raken, want dan gaat de schrijver alweer verder met het verhaal.
Het verhaal is fictie, maar er zijn wel veel verwijzingen naar politieke leiders als Timmermans, Erdogan of Poetin. Als het boek in een andere stijl was geschreven of als het boek non-fictie was geweest had ik dit niet storend gevonden, maar in dit geval vond ik de schrijfstijl niet passen bij het onderwerp en kon ik het niet serieus nemen. Misschien juist wel omdat het zo'n belangrijk thema is. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar Roel Janssen heeft me niet kunnen overtuigen. | 0neg
|
Na te hebben gelezen waar het verhaal over ging, leek het me wel een interessant boek.
Daar ben ik helemaal op terug gekomen: er zaten zoveel herhalingen in het boek en veel hoofdstukken waren volgestouwd met seks dat ik me merendeel heb zitten ergeren aan het verhaal.
Moest dat nu elke keer? Het was niet eens sensueel ofzo....
Dat wat me interessant leek aan het verhaal (het verleden in de familie) kwam sporadisch aan bod en maakte niet dat ik met plezier heb zitten lezen. Sterker nog: zodra de seks weer op de bladzijden terecht kwam, heb ik de rest van dat hoofdstuk overgeslagen omdat het daarna in zo'n hoofdstuk nergens anders meer om draaide. Moet zeggen dat ik op die manier wel snel door het boek heen was....
Het verhaal had zo veel meer diepgang kunnen hebben. Dit is jammer. Wel een dappere poging een boek te schrijven. | 0neg
|
Een boek dat vlot leest, en je hebt het zo uit. Maar ik had eerder het gevoel van een chicklit te lezen dan een thriller.
Het heden en verleden (herinneringen uit haar schooltijd) lopen door mekaar. Soms zonder gebruik te maken van een witregel, wat verwarrend overkomt. De personages blijven heel oppervlakkig, en er zit nergens diepgang in het verhaal. De laatste 20 bladzijden maakten dat ik toch blij was om het boek tot het einde te lezen. | 0neg
|
Hoewel ik het boek goed vond beginnen heb ik het uiteindelijk maar als 'matig' beoordeeld. Na een paar blz zakte het in en kwam ik er maar moeilijk terug in. Ik vond het boek in het begin langdradig, niet spannend, met veel te veel onzininformatie tussendoor. De personages komen voor mij niet goed uit de verf en het lijkt een beetje een slap aftreksel te zijn van een Baldacci. 2e deel van het boek zit wat meer vaart in en is wat spannender, maar nog steeds ver beneden de maat. De recensies waarmee dit boek is aangekondigd vind ik dan ook niet terecht en ik vind het geen aanrader. Dat er in Amerika een film van gemaakt wordt, tja, wellicht dat het er op het witte doek wat beter uitkomt. Laten we het hopen | 0neg
|
Wie Nora Roberts zegt, bedoelt waarschijnlijk ook haar pseudoniem J.D. Robb en wellicht protagonist Eve Dallas. Deze Amerikaanse auteur heeft een wereldwijde boekverkoop van meer dan 400 miljoen exemplaren op haar naam staan, die voor het overgrote deel uit romannetjes bestaat. Maar ook de Eve Dallas-serie heeft over de hele wereld een grote schare fans. Deze politierechercheur, als achtjarige vondeling van de straat gehaald, leeft en werkt in New York. De rode lijn door de serie is de terugkeer van haar geheugen waardoor haar leven stukje bij beetje voor de trouwe lezer wordt ontrafeld. Daarnaast is er natuurlijk ook steeds een zaak af te werken. Op dit moment bestaat de In Death-serie uit 38 delen. Vermoorde reputaties is het tweede verhaal rond Eve Dallas.
We schrijven het jaar 2058. Politierechercheur Eve Dallas heeft een knipperlichtrelatie met Roarke, een even knappe als rijke industrieel. Dallas wordt bij het dode lichaam van de 45-jarige openbaar aanklaagster Cicely Towers gehaald, bij wie op beestachtige wijze de keel is doorgesneden. Het eerste onderzoek legt relaties tussen het slachtoffer, Roarke en een aantal van zijn al even rijke partners bloot. Maar voor de zaak is opgelost wordt het tweede vrouwelijke slachtoffer, de actrice Yvonne Metcalf, dood gevonden. Ook haar keel is doorgesneden. De plaatselijke media lijken in beide gevallen een informatiebron te hebben want nauwelijks enkele minuten na de daad is een reportageploeg aanwezig op de plaats delict. Dallas staat vooralsnog voor een groot raadsel. De enige overeenkomst is dat de slachtoffers sterke en invloedrijke vrouwen zijn met een geslaagde carrière en bekend in het glamoureuze wereldje.
De In Death-serie kenmerkt zich door een eenvoudige plot en humoristisch getinte romantiek. In Vermoorde reputaties is dit niet anders. Alleen met de aanvulling dat de auteur zich geen zorgen maakt over enige mate van consensus in de periode waarin het zich afspeelt. Met het jaar 2058 in het achterhoofd lepelt Robb diverse ultramoderne snufjes op, terwijl ze advocaten laat stoeien met blocnote en pen. En zo zijn er nog wel enkele onwaarschijnlijkheden, waaronder een krakkemikkig alarmsysteem in een gelikte wereld van video en spraakcommandos voor huishoudelijke apparatuur. Het is niet direct storend maar doet afbreuk aan welke futuristische thriller dan ook.
Gelukkig voor de lezer ontwikkelt het achterliggende en toekomstige leven van Eve Dallas zich ook. Dat is aangenaam om te lezen, levert een dosis leesplezier en bewerkstelligt een groeiende belangstelling naar wat er nog meer over Dallas verleden bovenkomt én nog gaat gebeuren in haar leven. Met die vaststelling neigt de In Death-reeks meer naar een roman dan naar een thriller. Dat is waarschijnlijk ook de sleutel voor het grote succes van deze serie, een laagdrempelig verhaal dat eerder tot de grote massa doordringt dan een intelligent en slim opgebouwde plot die de geest van de lezer de nodige prikkels en uitdagingen geeft. Maar voor enkele momenten van ontspanning is dit uitermate geschikte lectuur. | 0neg
|
Geprikkeld door de hype rondom De Zeven
Zusters het boek onlangs gelezen. Eerlijk gezegd begrijp ik de opwinding niet. De schrijfster beschikt zeker over een levendige fantasie en degelijke werkhouding. Maar helaas niet over een vaardige pen. Karakters en dialogen zijn oppervlakkig uitgewerkt. Personages ondergaan grote emotionele veranderingen in korte tijdsspannen, wat een enigszins overspannen en ongeloofwaardig beeld oplevert. En het einde is gewoon afgeraffeld, alsof de cliffhanger die ons dwingt tot de aanschaf van het volgende boek belangrijker was dan de afronding van het boek dat je aan het lezen bent. Jammer. | 0neg
|
Wel een aardig boek, maar zeker niet bijzonder. Ik vond de schrijfstijl niet zo prettig en daardoor heeft het verhaal op mij weinig indruk gemaakt. Ik wil toch nog een boek van Ariane Meijer lezen, om een goed beeld te kunnen vormen wat ik nou eigenlijk van haar boeken vind. Misschien is Wit Goud beter ! | 0neg
|
Aardig verhaal maar absoluut geen thriller, eerder een psychologisch verhaal waarin een jaar uit de levens van een aantal zeer diverse personen wordt gevolgd. Bij het lezen van het laatste hoofdstuk krijg je het idee dat de schrijfster snel het verhaal wil beeindigen: in recordtempo valt alles op zijn plaats. | 0neg
|
Zo ongeveer het slechtste boek van Preston & Child dat ik gelezen heb. Het boek doet me denken als een boek van een stel broodschrijvers wat in een avondje of drie in elkaar geflanst is. | 0neg
|
Dit boek vond ik slecht geschreven, niet op een mooie manier verteld.
Ook 'kinderlijk', al is dat niet het goede woord.
Aan het eind vertelt de schrijver dat hij eerst het scenario had geschreven en er daarna met moeite een roman van heeft gemaakt. Wat mij betreft is hij er niet in geslaagd om de juiste toon aan te slaan, die nodig is voor een boek.
Ik denk dat de film veel beter is. | 0neg
|
Ik heb heel veel moeite gehad om mijn hoofd bij het boek te houden, wat was het lastig te volgen. Victoria gaat van hot naar her met zijn verhaal; dan zijn we weer bij het thuisfeest en dan weer op het weiland opzoek naar de weg terug. De flashbacks en –forwards maken het heel moeilijk om nou echt te weten wat er gaande is. Na ongeveer tweede derde van het boek begreep ik pas echt wat er aan de hand was. Op de een of andere manier bleef het mij wel boeien. Door de verwarring wilde ik toch weten wat er nou echt gebeurde. Toen ik er eenmaal achter was, bleek het verhaal echt boeiend te zijn. Je gaat je meer verdiepen in de personen en je gaat banden met hen ontwikkelen. | 0neg
|
Op zich geen slecht boek, vlot geschreven. Maar voorspelbaar en erg luchtig. Zit weinig body aan. Goed voor als je niet te geconcentreerd wil lezen | 0neg
|
Witte Ruis - Åke Edwardson
Door de serie "Inspecteur Winter" op tv was ik benieuwd naar het nieuwste boek over deze speurder.
Na een hersenbloeding vertrekt hij naar Spanje met zijn gezin, maar keert echter voor zijn werk weer terug naar Zweden om de moord op een vrouw en haar kind op te lossen.
Met enig doorzettingsvermogen is het me toch gelukt om het boek uit te lezen. Erg jammer want ik had hoge verwachtingen van deze schrijver en dit boek.
De personages zijn nogal tweedimensionaal, ze reageren en praten vrijwel allemaal op dezelfde manier, zijn soms wel wat banger of brutaler, maar ze verschillen onderling niet genoeg om helemaal echt te zijn. Ze lijken teveel op Erik Winter zelf. Steeds maar weer worden vragen met vragen beantwoord, ook retorische. Zeer vermoeiend. De rol van Bertil is ook vreemd, zou een vriend moeten zijn, maar de grapjes komen niet erg uit de verf.
Ik was erg benieuwd naar dit boek omdat ik de tv-serie erg goed en spannend vond. Deze spanning vind ik niet echt terug in het verhaal. Het verhaal kabbelt een beetje voort met af en toe een ondervraging. Schrijfstijl is me te wazig, dwarrelig en vaag. Te veel mijmeringen en overpeinzingen. Er is niet veel logica in dit verhaal te ontdekken. Logica is iets dat ik met een thriller associeer. Ik hou van rechttoe rechtaan, duidelijk en snelheid.
De verhaallijn is wel consequent door het hele verhaal heen, maar er zijn erg weinig ontwikkelingen. Kan me niet voorstellen dat een echt politieteam met zo'n onderzoek resultaten zou boeken. Helaas was het ook al vrij snel duidelijk wie het gedaan had en wie de andere "slechterikken" waren. Heb overigens geen enkele duidelijke link kunnen vinden met de foto van de brug op de omslag. Of maakt deze brug soms ook geluid bij zwaar weer, net als de Erasmusbrug in Rotterdam? Dat zou op het geluid van tinnitus kunnen lijken.
Het gegeven van het verhaal is wel boeiend, maar ik heb mezelf moeten dwingen dit boek uit te lezen. Kreeg er zowat hoofdpijn van. | 0neg
|
Oké, dit boek over de theorie van 'geweldloze communicatie' van Marshall Rosenberg bleek een uitdaging voor me. Zelf mag ik graag alles vanuit ratio oplossen, met een dosis (zwarte) humor. Hoe je vanuit verbinding met je eigen gevoelens en die van de ander communiceert komt op mij als extreem zweverig over. Bij de voorbeelden die in het boek gebruikt worden krijg ik ook meteen visioenen van mensen in paarse gewaden in 'knuffeltherapie'.
Toch zit in die irritatie ook de les voor mij verborgen: iedereen handelt namelijk vanuit zijn/haar eigen gevoelens, bewust of onbewust. Alle handelingen komen voort uit het bevredigen van de eigen behoeften. De ander is er dus (meestal) niet op uit om jou te kwetsen, die reageert enkel vanuit de eigen behoeften. Je kunt de ander dus niet verantwoordelijk maken voor jouw eigen gevoelens. Dan verzand je in anderen de schuld geven van jouw situatie en blijf je verbitterd achter.
Van je reactie op de ander kun je wel iets leren over je eigen gevoelens en behoeftes. Als je dat doorhebt, leert waarnemen (zonder oordeel) en te reageren en doorvragen vanuit empathie (check, check, dubbelcheck) houd je zelf de controle over je eigen geluksgevoel.
Kortom, als je over je initiële oordeel heen kunt stappen dan valt er misschien iets te leren. Dit neemt overigens niet weg dat ik het een draak van een boek vond. Lesje geleerd, en snel verder met iets anders ;) | 0neg
|
De gelaarsde kater is een boek met het duo Grijpstra en De Gier. Het is van de hand van Janwillem van de Wetering en dateert uit 1976. Het verhaal is vrij simpel. Een man, Tom Wernekink, wordt vermoord. Er zijn een aantal verdachten en van het duo Grijpstra en de Gier wordt uiteraard verwacht dat ze de dader vinden. Het begin van het boek viel me tegen. Er wordt merkwaardig omgegaan met en gepraat over het lijk en men arresteert vrij snel een vrouw. De reden lag wat mij betreft niet voor de hand. Dat stoorde me en mijn verwachtingen daalden. Ongeveer tegen het midden van het boek moest ik mijn mening herzien. Ik heb vervolgens een poosje met plezier gelezen. Tegen het eind vond ik het boek inzakken.
De gelaarsde kater is een gewone politieroman. Er is een moord gepleegd, er zijn speurders, boeven, verhoren en achtervolgingen. En echt spannend wil het maar niet worden. Sommige scènes waren vermakelijk, op andere momenten kon diezelfde humor mij niet bekoren. Dan lijkt het alsof de personages vooral leuk willen doen, maar het niet zijn. Toch is het ook een boek met een rasecht Hollands verhaal en dito hoofdpersonen. Herkenbaar, ook na bijna dertig jaar. Sommige voorvallen passen niet meer in deze tijd. Zo wordt er een gaatje in een wand geboord om een verdachte een tijdje te bespieden. Dat pakt men tegenwoordig anders aan. Er zijn meer passages die verraden dat dit boek uit een andere tijd stamt. Maar dat hoeft natuurlijk geen bezwaar te zijn, het kan zelfs verrijkend zijn.
Mijn belangrijkste kritiekpunten zijn dat het nergens echt spannend wordt en dat ik het gevoel had dat ik dit type boek vaak gelezen heb. Wellicht was dat in 1976 anders. Gisterenavond heb ik me vermaakt met het eerste deel van de t.v. serie. Dat wil ik vaker doen. Maar ik ga geen ander boek uit deze reeks lezen. | 0neg
|
De Vlaamse auteur Geert De Kockere is vooral bekend als dichter en als schrijver van kinderboeken, en heeft een indrukwekkende bibliografie (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Geert_De_Kockere). Hij heeft meegewerkt aan enkele bekende kindertijdschriften, zoals 'Doremi 'en 'Zonnekind'. Hij is hoofdredacteur geweest van 'Klap en Kits', en hij heeft zelfs CDs gemaakt met informatie over onderwerpen zoals de 20e eeuw en de euro. Hij heeft meegewerkt aan kunstprojecten, hij heeft twee animatiefilms gemaakt (in samenwerking), hij heeft meegewerkt aan Buitenbeeld, een rubriek van Man bijt hond. Een hele waslijst. Geert de Kockere is een zeer creatief en veelzijdig man.
Het boek Vlinder gaat over Laurens Peeters. Een wiskundig brein, maar met weinig sociaal gevoel. Hij wordt verschillende keren op brute wijze afgewezen door enkele meisjes, wat hem kwetste tot in het diepste van zijn ziel. Hij kan het grote waarom? niet beantwoorden en hij zint op wraak. Niet alleen op Laila, Anita, Margot en Conny, maar op alle vrouwen van de wereld en zelfs met terugwerkende kracht tot aan de allereerste vrouw, Eva. Hij veracht vrouwen. Maar dan, een spiegelbeeld, een onwezenlijk moment, een ogenblik van opperste verwarring gevolgd door complete kennis... en heel zijn leven verandert op slag.
Het is een heel mooi boek, met een mooi verhaal dat prachtig is verteld. Zoals Geert De Kockere met woorden speelt kom je niet veel tegen. De titel Vlinder past naar mijn mening bij zijn schrijven. Fladderend, lieflijk, luchtig, poëtisch, maar toch krachtig en vol schoonheid. Je wordt zo door het verhaal geleid en voor je het weet is het boek uit. Het is heel goed geschreven, wat het lezen makkelijk maakt. Sommige dingen zijn echt prachtig verwoord en het boek staat vol krachtige zinnen. Ook het thema is zeer interessant en aan allen die meer informatie willen over transseksualiteit, zou ik het boek zeker aanraden, je leert een heleboel bij. Niet zozeer over de technische aspecten, maar ook over wat zich in het hoofd van een transseksueel afspeelt. Je zit bij manier van spreken in het hoofd van het personage, je beleeft het hele gebeuren door zijn ogen, waardoor je je heel betrokken voelt.
Het is een goed boek, maar het grootste minpunt is dat hij niet op de site van Crimezone past, want ik vind het thrillergehalte veel te laag. Af en toe wat spanning, maar de achterflap geeft bijna meer spanning dan in het hele boek te vinden is. Een mooi en meeslepend verhaal met een pakkend en straf einde dat helemaal niet voorspelbaar is. Ik wil zeker meer lezen van Geert de Kockere, alleen al voor zijn kunstige schrijfwerk. Op zich zou ik dit boek 3 sterren geven, niet geweldig, maar wel goed, wel eens leuk en aangenaam om te lezen. Maar aangezien dit een recensie is voor een site met jeugdthrillers, geef ik het boek maar 2 sterren vanwege het lage thrillergehalte. | 0neg
|
Tomas Ross wordt wel gezien als de plaaggeest van Oranje. In tal van verhalen zet hij een lid van de Oranjefamilie op een bijzondere wijze in de schijnwerper. Dat de inhoud door hen serieus wordt genomen is wel zeker: in 2004 verwijt een woedende prins Bernhard Tomas Ross hem van verraad te beschuldigen. Als scenarioschrijver werkte Ross mee aan gelauwerde series als Bernhard, schavuit van Oranje en De Brug, en aan de film 06/05 van Theo van Gogh.
Onze vrouw in Tripoli lag al in het begin van 2012 klaar om te verschijnen, maar de publicatie werd uitgesteld in verband met het skiongeluk van prins Friso. Tevens is de prominente rol van Mabel van Oranje, voorheen Mabel Wisse Smit, uit piëteit wat vriendelijker neergezet.
Onze vrouw in Tripoli speelt zich, zoals verwacht, grotendeels af in Libië. Het is in de tijd dat Muammar Khadaffi steeds meer tegenstand ondervindt op zijn beleid en levenswijze. Zijn zonen staan bekend als in luxe en weelde levende, wrede feestvierders waarbij Seif al Islam internationaal wordt gezien als opvolger van zijn vader. Mabel van Oranje, uitermate intelligent en grenzeloos ambitieus, ziet in de internationaal georiënteerde zoon van Khadaffi wel een mogelijkheid haar doelen te verwezenlijken.
Nagenoeg op hetzelfde moment, krijgt oud-diplomaat Willem van Lanschot informatie over wie er verantwoordelijk is voor de dood van zijn vrouw Anne: de terrorist Hassan Tantor, ook de man achter de aanslag op het vliegtuig boven Lockerbie. De informatie ontvangt Van Lanschot van Camilla Edström die zelf haar ouders bij die aanslag verloor. Elkaar steunend gaan ze de moordenaar van hun dierbaren zoeken, en belanden zo in Libië.
Tomas Ross schotelt met Onze vrouw in Tripoli zijn lezers een redelijk complex verhaal voor. Opgebouwd vanuit twee perspectieven (Mabel en vooral Van Lanschot), probeert Ross het verhaal kleur te geven. Voor Willem van Lanschot zijn hierbij regelmatig flashbacks uit het verleden nodig om alles begrijpbaar te houden. De primaire verhaallijn zou de speurtocht naar en de afrekening met de terrorist Tantor moeten zijn. Maar meermaals wordt die verstoord door details die weinig bijdragen tot de opbouw van een stabiele spanningslijn. Als een aantal personages in het verhaal ook nog verder gaan onder een schuilnaam, wordt het eerder een puzzel om alles zo goed mogelijk uit elkaar te houden, dan een strak geschreven thriller.
Van Tomas Ross is bekend dat hij feiten en fictie met elkaar vermengd. Daarbij kan men zich afvragen of het gebruik van echte namen van bestaande (en overleden) personen wel zo handig is. Hun imago wordt wellicht geweld aangedaan door fictieve (?) acties en verzonnen (?) gedragspatronen, die een lichte smet op hun blazoen kunnen veroorzaken. Snel rijst dan de vraag: wat is fictie, en wat is feit?
Afleidingsmanoeuvres lijkt Ross te creëren met kleine interrupties die weinig tot niets aan het verhaal toevoegen. Wie zit te wachten op een opsomming van de streken van de Italiaanse schelm Berlusconi, of wie is benieuwd naar de bijnaam van Dominique Strauss-Kahn, 'Monsieur trente centimètres'? Ook het verongelukken van de zoveelste boot met vluchtelingen nabij Lampedusa draagt weinig bij. En dat Mabel door koningin Beatrix wordt ondervraagd over haar verhouding met Klaas Bruinsma is aardig gebracht, maar hoort feitelijk niet in dit verhaal. Om nog maar te zwijgen over een paar intieme minuten die Mabel en Friso samen beleven.
Hiermee moge duidelijk zijn dat de primaire verhaallijn veel storing ondervindt van de vele uitwassen die bewust (?) door de auteur zijn ingebracht. Ze maken het verhaal onnodig zwaar en ingewikkeld, en dat is dodelijk voor de spanning. Daarom is zelfs het predicaat 'thriller' voor deze, soms spannende, roman volledig in lijn met de rest van het verhaal en dus een beetje over de top! | 0neg
|
Wat is de ratio om klassieke hoofdpersonen af te stoffen en te reanimeren? Als je die echt de moeite waard vindt dan geef je die boeken opnieuw uit of creëer je daar een nieuwe lezerskring voor. Pythagoras komt toch ook niet meer met nieuwe stellingen? Wie nu een Van Gogh schildert, levert een verdienstelijke prestatie die goed is voor een strafblad. Thomas Ross is toch te nuchter om het barokke geschrijf van Havank te benaderen? Sophie Hannah over Poirot laten schrijven levert een boek op dat geen Agatha's Christie is en helemaal geen Sophie Hannah. Het is net zo zinvol als Bach op een draaiorgel spelen. | 0neg
|
Ik heb het boek dit weekend gelezen en ik vond het een grote teleurstelling. Ik kon Schaduwzuster nog redelijk waarderen, Het laatste offer vond ik tenenkrommend slecht... Ik begrijp de schrijfster niet... Het is zo ontzettend ongeloofwaardig. Al die achtervolgingen, in de meest drukke steden/plekken maar steeds duikt de geheimzinnige achtervolger weer op, precies waar zij uithangen. De schrijfstijl is zoals hier menigeen al heeft gezegd leuk voor een scholier, maar niet meer dan dat. De hoofdrolspeelster gaat doodleuk van een salarisje van 1200 euro (schat ik) per vliegtuig naar dure steden, logeert in allerlei hotels en hoeft haar werkgever niet eens op de hoogte te stellen.
Nee, jammer, jammer. Simone kan beter dan dit. | 0neg
|
Het boek gaat over een weesmeisje Sarah die moet vloeren schrobben en het linnengoed stijven. Ze doet dit samen met nog een ander meisje Polly genaamd. Het is zwaar werk en er komt niemand bij.
Op een dag hoort Sarah Mevr. Hill praten met met Men. B. (Bennet). Ze krijgen te horen dat er toch iemand bij komt en die kan dan mooi het erf schoon houden. Het is James Smith een aparte man.
Sarah zie tegen polly dat ze blij was met extra mankracht. Sarah wordt op een gegeven ogenblik verliefd op de nieuwe knecht en ondekt dat hij geheimen heeft die niemand anders weet.
Hoe het afloopt moet de lezer zelf achter komen.
Het boek kon mij niet erg boeien helaas. Maar voor lezers die wel van dit soort boeken houden zoals deze is het een goed boek.
Een boek voor onder de kerstboom? prima idee! | 0neg
|
Elin (28) is opgegroeid bij een dominante moeder, gepest op de middelbare school, en heeft net een traumatische relatie met een psychisch gestoorde man achter de rug. Om dit verleden achter zich te laten begint ze enthousiast aan een nieuwe start in een voor haar onbekende stad, waar ze een leuk appartement en een nieuwe baan gevonden heeft. Ook pakt ze een oude hobby uit haar jeugd weer op door zich aan te sluiten bij een toneelclub. Helaas komt ze daar opnieuw een oude pestkop uit haar middelbare schoolperiode tegen. Dit keer blijft ze niet in de slachtofferrol zitten, maar neemt ze resoluut het heft in eigen hand. Door een lijstje met vijf actiepunten af te werken besluit ze op een huiveringwekkende manier af te rekenen met haar verleden.
Het verhaal begint met een epiloog.Als je die gelezen hebt, is meteen de clou van het verhaal duidelijk en dat is jammer. Het boek is het debuut van Nathalie Pagie en is een vlot geschreven boek.De verhaallijn is goed maar er gebeurd te weinig om het tot een echte thriller te maken.Pas aan het eind gebeurd er eindelijk iets.Maar dat was door de epiloog al duidelijk.Het is heel voorspelbaar.Leuk voor tussendoor.Voor mij niet meer dan 2 sterren. | 0neg
|
De derde duiker verscheen voor het eerst in 2006. Lispet herschreef het in 2009 waarbij hij volgens eigen zeggen flink gesneden en vooral gesleuteld heeft. Het boek wordt uitgegeven door Gopher, een printing on demand-uitgeverij. Pod-uitgeverijen zijn de laatste uitweg voor wannabe-schrijvers die geen gehoor vinden bij andere uitgeverijen. Het redigeerwerk bij pod-uitgeverijen is slechter dan bij doorsnee uitgeverijen. Hun uitgaven kenmerken zich dan ook door allerlei (zet)fouten, een vaak bedroevende schrijfstijl en een vreemd gebruik van interpunctie.
Het moet gezegd worden dat het aantal fouten in De derde duiker minder is dan in een gemiddelde pod-uitgave. Misschien heeft de herziening in 2009 geholpen. Toch zijn er her en der nog wat letters en woorden weggevallen en misschien wist Lispet het soms echt niet, zoals bij paparassen.
De bedroevende schrijfstijl van de andere pod-uitgaven vind je ook terug in De derde duiker. Lispet maakt veel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en kan het niet laten om zinnen te schrijven als Daarbij de zwarte lucht inkijkend, leek het een hele mooie nacht met heldere hemel te worden.
Enthousiasme kan Lispet niet ontzegd worden. Hij heeft zelfs een website aan zijn hoofdrolspeler gewijd. Daar staat onder andere te lezen: Omdat hij absoluut geen schrijfervaring heeft, zijn enkele hoofdstukken vele malen herschreven.
In het voorwoord steekt Lispet zijn enthousiasme voor het schrijven ook niet onder stoelen of banken. Het lezen van Clive Cussler heeft bij hem de aanzet gegeven.
Dat is te merken aan het begin van het boek. De eerste scène speelt zich tijdens de Tweede Wereldoorlog af. Een Engels vliegtuig verliest zijn goudlading voor de kust van Nederland. Zestig jaar later herinnert de piloot zich opeens dat het goud daar nog ligt. Omdat hij de jongste niet meer is, zorgt hij voor een duikbuddy die kan helpen het goud binnen te halen. Dit alles wordt afgeluisterd door een derde partij, die het goud zelf ook goed kan gebruiken.
Lispet doet erg zijn best om een avontuurlijk verhaal te vertellen, maar slaagt daar niet in. Willen is niet altijd kunnen. De lawine aan actiescènes en het aantal moordaanslagen op de hoofdrolspeler Victor Vuurenberg is gewoon teveel. Lispet probeert soms een komische noot aan te brengen, maar ook dat komt gekunsteld over. De autodeur die eruit gerukt wordt bij een man die ruzie maakt met zijn schoonmoeder, de gids die twee keer op verschillende plaatsen de dupe wordt van het optreden van Victor, het koelbloedige telefoongesprek dat hij met zijn zus heeft terwijl hij onder vuur ligt
het is allemaal erg gemaakt en gewoon niet leuk.
En zo gaat dat zon 400 paginas door. Boordevol actie, maar slecht geschreven. Soms moet je een hobby voor jezelf houden. | 0neg
|
RECENSIE 'GEEK GIRL - KNAP ANDERS' (HOLLY SMALE)
28/5/2018 0 Reacties
Foto
Harriet Manners weet best veel; zo weet ze dat een mens gemiddeld vijftien keer per dag lacht, hommels niet kunnen lopen, en dolfijnen met één oog open slapen. Ze is geen nerd, maar een charmante allesweter - een geek, zeg maar. Er is alleen één ding waar ze absoluut niets van begrijpt: mode. Maar hier komt verandering in als ze op een dag wordt gecast als model en besluit dat dit dé kans is om van haar geeky imago af te komen. Terwijl ze in onverwachte situaties belandt, komt ze erachter dat er niet bepaald een klik is met de modewereld. Maar kan ze nog teruggaan naar de oude Harriet die ze ooit was
Welke tiener herinnert zich de boeken over Lena Lijstje door Francine Oomen nog? Deze boeken waren bedoeld voor kinderen van tien tot twaalf jaar. Echter, om een soortgelijke serie te vinden, maar dan voor tieners, ben je bij Geek Girl aan het beste adres. De sfeer komt overeen, de verstrooidheid van de hoofdpersonage komt ook overeen en bovenal: zowel Lena als Harriet Manners maken lijstjes! Jammer genoeg wordt de originaliteit van Geek Girl hierdoor wel naar beneden gehaald.
Knap anders is een boek dat makkelijk te volgen is. De lezer identificeert zich makkelijk met Harriet en met haar leventje op school. Zelfs bij de plottwist, als Harriet opeens ontdekt wordt en de modellenwereld betreedt, is het makkelijk bij te benen. Echter zorgt dit voor weinig uitdaging. Het verhaal is en blijft eentonig. Er had meer sensatie in mogen zitten, waardoor de spanning en de intensiteit groter zou worden. Op deze manier zal Knap anders je niet heel lang bijblijven.
Als Harriet wordt ontdekt, duurt het niet lang of ze gaat met haar vader naar Moskou voor een modellenklus. In vergelijking met de verdeling van de overige, meer normale gebeurtenissen in het boek, is de periode dat Harriet in Moskou is relatief kort. Dit is gek, omdat de gebeurtenissen in Moskou belangrijk zijn voor het verloop van de plot, maar ook belangrijk voor Harriet zelf. In Moskou leert ze voor het eerst langzaamaan de kneepjes van het vak.
De personages in Knap anders lijken niet als individuen neergezet. Er is weinig variatie in persoonlijke kenmerken en er zijn geen bijpersonages die er uit springen qua originaliteit of doordat de lezer zich met ze identificeert. Alle personages blijven wat oppervlakkig. Dit is jammer, want de plot had een stuk beter op poten kunnen staan als de personages sterker in hun schoenen hadden gestaan dankzij de vormgeving en als de plot intenser en spannender zou zijn.
Ik heb Knap anders als audioboek beluisterd via de Luisterbieb. Het verhaal was goed te volgen en er werd bij sommige personages een beetje onderscheid gemaakt in hoe ze spraken. Dit deed de verteller. Ze deed stemmetjes na en paste accenten toe bij de mensen in Moskou, of voegde een vleugje Frans over de quotes van een beroemde kledingontwerper. Dit zorgt ervoor dat Knap anders er een beetje bovenuit springt, in vergelijking met andere audioboeken waarin enkel voorgelezen wordt. Helaas had de mevrouw die vertelde veel vocal fry in haar stem en een ergerlijke gevocaliseerde r. Bovendien was de overgang van hoofdstuk naar hoofdstuk erg snel. De laatste zin van het ene hoofdstuk eindigde abrupt, terwijl er direct daarna het nummer van het volgende hoofdstuk genoemd werd, met direct daarna alweer de eerste zin. | 0neg
|
Ik ben een enorme Nora roberts fan. Maar dit boek viel me best tegen. Kon er niet echt in komen, en naar mijn idee ook kinderlijk geschreven. Veelal werd het zelfde besproken. Zinnen die totaal overbodig waren. | 0neg
|
Het is duidelijk dat de schrijfster erg haar best heeft gedaan, maar toch vond ik het niet leuk. Ik kwam moeilijk in het verhaal, ik vond de hoofdpersoon in het begin een zesjarige lijken (kwam er later tot mijn verbazing achter dat ze 17 was), en veel dingen waren erg voorspelbaar. Verder storend dat de drie point of views allemaal op precies dezelfde manier waren geschreven.
De enige reden dat ik heb geprobeerd dit boek uit te lezen omdat ik anders (nu al) achterop zou raken op de boekenchallenge. Vanaf ongeveer de helft ben ik gaan bladeren. En serieus, het boek zit zo vol herhaling en clichématige gebeurtenissen dat een paar zinnen per pagina lezen voldoende was om het verhaal te blijven volgen.
Voor een YA echt te zwak. Ik denk dat het voor wel kinderen heel spannend is. | 0neg
|
Een verhaal over het uitbrengen van een boek in financieel barre tijden. De bedenker van het boek is een eenzame doch dominante vrouw (Mercedes van de Cloot, de negende gravin van Blaasveld) en haar partner. De ik figuur in het boek is lastig te bepalen maar volgens mij is dat de Nigeriaanse vluchteling Jenesepa die voortreffelijk kan typen en schrijven en kan zodoende erg goed als welkom gebruiksvoorwerp gebruikt kan worden om hun doel te verwezenlijken. De geldzorgen gaan als een rode draad door het boek heen en creëren een onhapbare brok chaos in het hoofd van de lezer.
Aanvankelijk moest ik erg wennen aan het Vlaams en aan de grove vaak te vrouwonvriendelijk uitlatingen van de schrijver dat ik het boek niet meer dan 2* heb gegeven en het boek ook niet aanraad. | 0neg
|
Anneke Feenstra is een nieuwe naam in de misdaadliteratuur. Met Het gepekelde lijk levert zij een Friese psychologische thriller op. De stad Harlingen vormt het decor van een drama waarin journalist Tjalle de Vries, zijn vriendin Annet, dierenarts Peer Adema en huisarts Tryn Plantinga de hoofdrollen hebben. Het boekje begint aardig, met een lijk dat gevonden wordt in een berg pekel. Het is een vooruitblik, want Feenstra neemt de lezer daarna negen maanden terug in de tijd.
De dierenarts Peer Adema heeft het financieel moeilijk. Van zijn praktijk kan hij niet rondkomen en daarom bedenkt hij manieren om meer geld te verdienen. In een impulsieve bui injecteert hij een dier met een besmettelijke bacterie. Een week later kan hij cashen: het baasje komt terug voor de behandeling en Adema schrijft een pittige rekening uit. De dierenarts bedenkt meer dubieuze plannetjes die hem uit zijn financiële problemen moeten helpen. Maar dan gaat het helemaal mis.
Feenstra overtuigt met haar boek niet. Adema wordt wel erg impulsief neergezet. Hij doet allerlei dingen zonder erbij na te denken. Erg geloofwaardig is het niet dat hij vergeet zijn eigen hond te vaccineren, met als gevolg dat hij zelf ook in de problemen komt. En hij kan totaal niet met dieren omgaan. Dat komt de schrijfster weliswaar uit voor haar verhaal, maar is niet erg realistisch. Het wekt de indruk dat Feenstra niet heel diep heeft nagedacht over haar personages. Neem bijvoorbeeld de huisarts Tryn Plantinga (46 jaar oud), die beweert dat mensen op haar leeftijd meer kans hebben om bij een zwangerschap een ongezond (denk aan het Down syndroom) kind, dan een gezonde baby te krijgen. Van een huisarts mag bekendheid met de statistieken verwacht worden. Dokter Plantinga slaat de plank ver mis.
Spannend wordt het boek ook niet, omdat Feenstra het verhaal zo opgetekend heeft, dat je als lezer ruim van tevoren weet wie wat verzwijgt. De vraag is dan alleen, hoe een en ander naar buiten zal komen. Er is een pluspunt, en dat is de twist die plaatsvindt na de vondst van het lijk. Maar ook dan lukt het Feenstra niet om de zaak geloofwaardig te maken. Op zich biedt de plot wel aardige aanknopingspunten, maar de uitwerking is zwak voor dit Friese drama. | 0neg
|
Liefdesverdriet is een ongesteldheid, onvergelijkbaar met andere kwalen van het menselijk hart. Een heftige, zelfmedelijdende golf van eigenwaan overspoelt onze gewoonlijk medemenselijke houding en zorgt voor een vervreemding van alles wat neigt naar helderheid en relativering. Dit moet bij schrijver/dichter Chrétien Breukers (1965) met factor twee vermenigvuldigd worden, gezien de mededeling op de achterflap van zijn jongste bundel De zomer haalt nog één keer uit. Breukers kijkt terug op maar liefst twee liefdes die voorbijgingen. Of dit feit een krachtiger impuls zou moeten geven aan de impact van zijn verdriet, en mogelijk aan de kwaliteit van de hier gepubliceerde gedichten, is de vraag die zich meteen opdringt. Wel is vast te stellen dat twee voorbije liefdes een grotere stroom aan zwelgende woorden teweegbrengen dan slechts een enkele.
Het eerste gedicht uit deze bundel handelt over de verse herinnering aan het gezamenlijk liefdesspel. Op een bijtende toon haalt Breukers uit, de intimiteit vermorzelend onder de woorden:
Hoe zal ik je beminnen? Haal ik de harde hand
van stal of heb je liever eerst muziek en wijn
en ruis van nepsatijnen lakens?
Zal ik een bok doen toebereiden
in zijn eigen melk? Mijn hoeven zet ik
in je vlees. Mijn woede reageer ik
af op officieren uit mijn leger.
Dit is een boosheid die het ergste doet verwachten. Gelukkig gaat het er in de volgende verzen wat rustiger aan toe. De dichter mijmert over de eerste ontmoeting en vindt de juiste woorden om zijn passie te beschrijven: ‘Ik gromde van geluk’. Om te vervolgen met een wat uitgekauwde banketbakkersmetafoor: ‘Ik kneedde mij/ een lichaam naar gelijkenis. Ik tekende je ledematen/ in het deeg. Daar was je dan’.
Breukers weet met zijn korte, afgeknepen zinnetjes een gevoelige wereld te boetseren. Liefde, teleurstelling en eenzaamheid worden vermengd met spontane observaties uit het dagelijks leven: een klussende buurman, een voorbijrijdende vuilniswagen of wandelend door de stad Utrecht. De samensmelting van die externe alledaagsheid met de persoonlijke zielenpijn vormt een goede basis voor deze poëzie maar wordt na een tiental gedichten ook wat clichématig. Er wordt doorlopend gereflecteerd op wat de dichter zelf voelt en ziet, er is geen sprake van een oorzaak, of een aanleiding, die tot deze toestand heeft geleid. Nog maar eens een gevoelige herinnering:
Ochtend. De haag der dagen groeit per centimeter.
De zon is grijs. De kade wordt gebezemd door het licht.
De eerste auto’s maken geen geluid. Ik trek mijn kleren uit.
Je slaapt. Ik ga de kamer in en sla het dekbed iets opzij.
Mooi verwoord, hoewel de worsteling van de dichter langzamerhand wel erg overheersend wordt. Breukers laat met doeltreffende zinnen zijn verdriet de vrije loop, maar wil ook niet helemaal toegeven aan die treurige gesteldheid. Er is verzet, hij probeert het weg te duwen, het zit hem hoog dat hij in deze situatie is gemanoeuvreerd:
Soms graaft het zich een weg door hersenstam en ruggenmerg,
en ik, veel eenzamer dan God, doe net alsof het er niet is.
Het is er niet. Het is er bij mijn weten nooit geweest. Nog even
en ik hef op doordeweekse dagen tol op zaken van het hart.
De herinnering aan de liefde én het besef dat hij slachtoffer van zijn eigen pijn is, wordt hem te veel (‘veeg het met één beweging van je hand bij mij vandaan’). Dan schiet hij uit zijn slof en vervalt in een rancuneuze stemming die het gemis omzet in regelrechte woede: ‘Mijn haat maakt groene bliksemflitsen in de lucht’. Het wordt moeilijk om de lijdende dichter te blijven volgen, zijn taal is afgepast en vol beeldende waarnemingen, maar de uitwerking van zijn gedichten brengt steeds meer ongemak. ‘Geef nooit het hele hart, dat is dan weg’ neemt hij zichzelf voor.
Tegen het einde van de bundel ziet Breukers, in een nostalgische bespiegeling van ‘mijn oude buurt’, zijn dochters in de verte fietsen. Het daaropvolgende vers is een niet mis te verstane boodschap aan het adres van de moeder van zijn kinderen:
Voed mijn dochters op en lever hellevegen af.
Pook het vuur dat in hen sluimert op. Het kan,
het lukt je wel. Je moederhaat als aanmaakblok,
je vrouwentoorn als lucifer. Je minnaressenhoon.
Het is niet de zomer, maar Chrétien Breukers zelf die nog één keer uithaalt. Op een steeds geforceerder wordende toon getuigt hij van zijn liefde, gemis, verontwaardiging en woede. Dat hij daarbij mooie plaatjes uit zijn omgeving en zijn herinnering schetst, is slechts een verzachtende omstandigheid: zonder enige vorm van introspectie wordt de wereld beschouwd, en vooral zijn eigen positie daarin. Hier is een boze dichter aan het woord.
@Literair Nederland/André van Dijk | 0neg
|
Ik vond dit boek een beetje tegenvallen! Het onderwerp is top, de vreselijke stroperij jachten in Afrika, waarbij tientallen olifanten en neushoorns ieder jaar worden afgemaakt voor o.a. hun ivoor. Verschrikkelijk!
Ikzelf woon in Afrika dus ik houd ervan om boeken te lezen die zich daar afspelen. Nu is Congo, achtergrond theater van dit boek, wel anders dan het land waar ik woon (Zuid-Afrika), maar toch… Het blijft 'mijn' continent!
Helaas staat het boek bol van de clichés, fouten ('nog nooit zo'n heldere nacht met zoveel sterre bij volle maan', dat klopt dus niet. Bij volle maan zie je weinig sterren. En hoe kun je zien dat iemand 'een glas water drinkt met een citroentje' in een Pub, terwijl dit ook Gin & tonic of een wodka of een ander doorzichtig drankje kan zijn? En nog veel meer van dit soort niet over nagedachte feiten).
Het boek mist spanning en lijkt hier en daar aanwijzingen te geven dat iemand 'fout' is, of niet te vertrouwen. Uiteindelijk is er bijna nergens een echte verrader, ja een beetje dan… Natuurlijk wel. Maar je vermoedt dat OOK die fout is, of meehelpt, en misschien ook wel DIE. Het is dan een teleurstelling achteraf, als je voor jezelf zogenaamde hints, sabotage, rare opmerkingen van een persoon etc hebt verzameld, als blijft dat jouw speurneus-notities niet kloppen. Nu kun je denken; 'Waarom vermoed je van jezelf dat deze kloppen? Is dat niet een beetje arrogant?'. Wel, ja misschien. Maar vaak bij literaire thrillers, of spannende boeken (denk aan Jussi Adler Olsen, of denk aan Esther Verhoef) heb je op bepaald moment wel een gevoel, een idee. Vaak klopt dat gevoel bij mij! Soms denk ik halverwege het boek al uitgevogeld te hebben hoe het zit! Soms klopt dat niet, maar vaak wel, of in ieder geval een beetje. Dat vind ik leuk! En dat miste ik enorm in dit boek.
Naast het feit dat het gewoon een tikkeltje saai was…. Jammer…. Had er meer van verwacht. | 0neg
|
tot pagina 55 was ik, als man, 'mee': het boek volgde als een camera de innerlijke wereld van een gespleten vrouw, worstelend tussen waarheid en leugen, verlangen en verwerping, leven en geleefd worden. Tot op pagina 55: (...) 'Alsof de lucht in Parijs minder fris is dan elders'. Dat is nonsens. Parijs hééft geen goede lucht, hoort tot de slechtst scorende steden ter wereld. Waarom dan zulke eenvoudig vermijdbare fout? Ik bladerde nog wat verder, en las, p. 128, 'als mannen vrijen kijken ze naar hun pik'. Ik denk dat deze vrouw best nog wat te leren heeft. | 0neg
|
Veel namen, veel gebeurtenissen, veel plaatsen.. als luisterboek is dit haast niet te volgen....wel heel goed voorgelezen door een heel prettige mannenstem.
Maar ondanks dit heb ik het boek niet uitgeluisterd. Lezen moet ontspanning zijn. En nee, ik vond het ook geen thrillergehalte hebben. | 0neg
|
maar zonder een greintje raffinement,Obsessie, de nieuwste roman van de Amerikaanse schrijver Ted Dekker, is een verwarrend boek. Aan de ene kant leest het als een trein het verhaal ijlt in moordend tempo naar de ontknoping aan de andere kant is het gemak dat hij zich steeds weer gunt, hemeltergend. De plot hangt van melodrama en toevalligheden aan elkaar. Wie daar niet van houdt, zoals ik, wordt dus uiteindelijk met de lastige vraag geconfronteerd hoeveel sterren zon boek voldoende recht doen.
Het verhaal gaat over de oorlogswees Stephen Friedman. Opgegroeid in Rusland heeft hij als makelaar in het Los Angeles furore gemaakt. Met achthonderd duizend dollar op de bank is hij hard op weg de zoveelste belichaming van The American Dream te worden.
Op een dag sterft een oude, schatrijke joodse vrouw, Rachel Spritzer. Haar dood haalt de plaatselijke pers doordat zij een van de Stenen van David nalaat, een legendarische schat uit de joodse geschiedenis. Ook is er een briefje gevonden waarin de vrouw schrijft over haar zoon David, die in een van de Duitse concentratiekampen is geboren. U raadt het natuurlijk al: die zoon blijkt Stephen te zijn.
Materialistisch als hij is, raakt hij meteen in de ban van de miljoenenschat; veel meer nog dan door het feit dat hij zijn moeder gevonden heeft, al is het dan postuum. Want een krantenartikel over zijn moeders dood lijkt te suggereren dat Rachel de Steen ergens in haar appartement had verstopt en dat het ding daar nog steeds ligt. Stephens leven heeft vanaf dat moment nog maar één doel: de Steen van David vinden. Hij heeft daarbij geduchte concurrentie van de ex-nazi Roth Braun, een man met een psychopathische persoonlijkheid, die nergens voor terugdeinst als het erom gaat de schat te vinden. Wie deze strijd gaat winnen, lijkt lange tijd een open vraag. Tegelijkertijd is Vrouwe Fortuna steeds zo nadrukkelijk aan Stephens zijde, dat je als lezer al snel aanvoelt dat het uiteindelijk voor hem wel goed zal komen.
Dan is er nog een tweede verhaallijn, die speelt in het Poolse concentratiekamp Torun aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. We maken kennis met twee joodse vrouwen: de Sloweense Ruth Kryszka en de Hongaarse Martha Spieler. We ontmoeten ook de kampbeul Gerhard Braun; inderdaad, de vader van Roth. Even verknipt en sadistisch: zo vader zo zoon.
Beide vrouwen (Ruth en Martha) zijn zwanger en allebei baren ze in het kamp hun kind.
Of zij uiteindelijk met hun kinderen de oorlog overleven is uiteraard de vraag. In tegenstelling tot alle wonderlijke verwikkelingen in het verhaalheden is hier echter geen sprake van een gemakzuchtige schrijvershand. Wat deze personages overkomt, past namelijk prima binnen het denkraam van de ziekelijke geest van Gerhard Braun. Hij speelt spelletjes met de joden die aan hem zijn toevertrouwd. Voor de meesten pakt dat verkeerd uit. Zo ging dat in die jaren.
Hoe deze twee verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, zal ik niet verklappen; anders haal ik het leesplezier helemaal weg. Ik bleef na het lezen in ieder geval met gemengde gevoelens achter. Spannend is het boek zeker en alleen daarom zou ik het best met vier sterren willen waarderen. Daarentegen had ik te vaak het gevoel naar plaatjes uit een toverlantaarn te kijken om daadwerkelijk zon hoge waardering te geven. Ik kom dus uiteindelijk aanmerkelijk lager uit. Het zij zo. | 0neg
|
De man met negen vingers is de vertaling van het boek Eremitten (letterlijke vertaling Heremiet) en is het thriller debuut van de Deen Thomas Rydahl (1974, Aarhus,DE) Het boek is het eerste deel van een trilogie. Het tweede deel is in Denemarken uitgegeven in 2016 met de titel de Savnede (de vermisten) en het is nog niet bekend wanneer de Nederlandse vertaling verschijnt.
Voor zijn debuut, de man met de negen vingers ontving de auteur de Deense debuut prijs, de Harald Mogensen prijs en de gouden sleutel - de belangrijkste prijs voor het beste Scandinavische boek toegekend door de Scandinavian Crime Society.
De 70 jarige Deen Erhard Jorgensen heeft zich na zijn scheiding jaren geleden gevestigd op Fuertaventura, één van de Canarische Eilanden. Hier komt hij aan de kost en vult hij zijn dagen als taxichauffeur en pianostemmer. Op nieuwjaarsdag stuit hij met z’n taxi op een op z’n kop liggend voertuig waar een aantal wilde honden zich te goed doen aan het lijk van bestuurder van het autowrak, de bekende eilander Bill Haji. Erhard vind bij het wrak een vinger en besluit de vinger mee te nemen en een tijdje als een soort talisman bij zich te dragen en soms hem als vervanger te laten fungeren voor een vinger die hij mist. Doordat een plaatselijke politiefunctionaris op een dag contact zoekt met een vraag over een aantal op een plaats delict aangetroffen Deense krant raakt Erhard betrokken bij een onderzoek naar een dood aangetroffen kind, die overleden is door uitdroging. Van de ouders ontbreekt elk spoor en de identiteit van het kind is een groot vraagteken. De politie wil de zaak afsluiten en via derden wordt een plaatselijke hoer, Alina bereid gevonden om tegen betaling te laten verklaren dat het haar kind is, zodat zij veroordeeld kan worden en een straf kan uitzitten. Erhard vindt dit moreel verwerpelijk en ontvoert Aline voordat de rechtszaak kan plaatsvinden en probeert te achterhalen wie het kind was en wat de omstandigheden waren die de dood tot gevolg hadden. Op uitnodiging van z’n goede kennis Ràul Palabras besluit hij na een drinkgelag te blijven slapen bij Ràul en zijn vriendin Beatriz. Als hij wakker wordt treft hij Beatriz zwaar gewond aan in een kast en van Ràul ontbreekt ieder spoor. Voordat Beatriz in een coma belandt meent Erhard haar te horen zeggen verstop me, stop me en hij besluit een beademingsmachine te regelen en haar bij hem thuis te verstoppen. Een bevriende arts waarvan Erhard nog iets te goed heeft werkt met hem mee en legt een verklaring af dat Beatriz is overleden door een ongeluk zodat er geen politie onderzoek komt.
Intussen zoekt Erhard door naar de verklaring van het voorval met het overleden jongetje en wat er nu met Beatriz is gebeurd.
Het boek de man met negen vingers heeft me in verwarring gebracht, nadat ik het dichtsloeg vroeg ik me af “wat ik nu eigenlijk gelezen had”. Ik kon het absoluut niet plaatsen en begreep er helemaal niets van. Aan de andere kant is het een boek dat drie prijzen won waaronder de belangrijkste Scandinavische boekenprijs: de glazen sleutel met illustere voorgangers. Daarnaast zijn er ook menig recensie te vinden (waaronder op hebban) die lovend zijn. ijzersterk debuut/ aangenaam debuut etc. Ik moet dus iets gemist hebben. Dus ben ik opnieuw begonnen en heb nogmaals ruim driehonderd pagina’s geworsteld om te vinden waarom het die prijzen won.
Een illusie armer ben ik bij de tweede poging gestopt. Ik begrijp helemaal niets van het verhaal.
In het vertel perspectief van Erhard verschijnt een hoeveelheid tekst op het papier wat werkelijk alle kanten opgaat maar wat bijna nergens toe leidt. Het eigenlijke misdaadverhaal is vrij dun maar de merkwaardige, soms bijna absurdistische denktrant van Erhard en de al even vreemde dialogen worden breeduit weergegeven. Letterlijk een ondefinieerbare brei van letters en woorden. Zoals vaker bij boeken van Scandinaviërs is de verteltrant traag, waar dit heel prettig kan zijn is het hier irritant. Rydahl heeft een heel merkwaardige schrijfstijl met een literaire inslag. De balans van een misdaadverhaal en het creëren van een literair verhaal is hier echter in disbalans wat resulteert in een naar en niet prettig te lezen boek.
Misschien moet ik het werk scharen onder de kunst, ook hier zie je het gebeuren dat de één een werk adoreert en de ander er niets van begrijpt.
1,5 sterren | 0neg
|
Louise Welsh debuteerde enige tijd geleden met De Donkere Kamer waarvoor ze de debutantenprijs in Engeland in de wacht sleepte. De opvolger is dit boek. Het Mysterie van Marlowe gaat over Christopher Marlowe die in de zestiende eeuw leefde. Welsh geeft zichzelf alle ruimte om te bedenken hoe de laatste dagen van diens leven geweest zouden kunnen zijn. In het nawoord geeft ze uiteindelijk toe dat de meningen daar zeer over verdeeld zijn.
Wat wel over Marlowe bekend is, is dat hij er niet voor terugdeinsde tegen de tijdgeest in te gaan. De schrijfster zet hem neer als een biseksuele man die enerzijds de dan heersende godsdienstigheid op blasfemische wijze op de korrel neemt (vooral achter de coulissen), maar die anderzijds formeel daar afstand van neemt. Dit laatste is zeker niet zonder reden. Hij wordt beschuldigd van ketterij, blasfemie en smaad en loopt het risico de doodstraf te krijgen.
De Marlowe die Louise Welsh portretteert, komt niet sympathiek over. Hij is iemand die voortdurend gebruik maakt van anderen, om zijn lusten te bevredigen of zijn positie te versterken. En als het hem zo uitkomt om zijn hachje te redden, laat hij iemand weer vallen.
Helaas blijft het boekje zeer middelmatig. De literaire benadering van dit historische drama komt in combinatie met de woordkeus soms wat oubollig over. Ikpersoon Marlowe is ook onnavolgbaar. Om onder een veroordeling uit te komen, probeert hij erachter te komen wie hem verraden heeft. Daarbij reist hij door de stad Londen. Waarom hij verschillende mensen bezoekt, wordt vaak pas gaandeweg duidelijk. Hierdoor viel bij mij de motivatie om verder te lezen weg. Ook de wijdlopigheid waarmee Welsh allerlei zaken beschrijft, komt de spanning niet ten goede. | 0neg
|
Een mooi geschreven kinderboek spannend maar niet te erg, een aanrader.
Het verhaal gaat over een jongen Chris hij licht niet goed bij de meisjes en hij voelt zich erg allen na de scheiding van zijn ouders. hij wilt het knapste meisje van school maar die heeft verkering met zijn beste vriend. hij zoekt op internet naar gore filmpjes, die zetten hem aan het denken en hij gaat opzoek naar seks. de zoektocht word steeds opwindender maar ook steeds gewelddadiger. | 0neg
|
De schrijfster van het boek gaat voor het schrijven van dit boek langs verschillende honderjarigen in Japan om zo hun levensverhaal te ontdekken en om zo de beste ingrediënten te vinden voor een langdurig en gelukkig bestaan.
Door het lezen van het boek leer je veel over het oude en nieuwe Japan dat sprak mij aan. Daar tegenover staat dat de schrijfster een heel aantal beweringen doet over hoe je lang en gelukkig moet leven op basis van anekdotisch bewijs. Als wetenschapper opgeleid stoot me dit tegen de borst en erger ik me hieraan gedurende de hele boek. Initieel dacht ik nog: 'Zou het wellicht humoristisch en licht sarcastisch bedoeld zijn?' maar dat heb ik niet kunnen ontdekken in het boek.
Kortom, een vermakelijk boek over Japan en haar gewoontes en verleden, maar niet erg geloofwaardig in mijn ogen. | 0neg
|