Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 2

سندرم الکل جنین، وضعیتی در کودکان می باشد که تحت تاثیر مصرف الکل مادران در طول دوران بارداری ایجاد می شود. سندرم الکل جنین باعث آسیب مغزی و مشکلات رشدی در کودکان می شود. مشکلات ناشی از سندرم الکل جنین در کودک مختلف، متفاوت است. اما نقایص ناشی از سندرم الکل جنین قابل برگشت نیست. هیچ مقدار معینی برای مصرف الکل در دوران بارداری که برای کودک بی خطر باشد، وجود ندارد. اگر زنان باردار در دوران بارداری کمترین مقدار الکل مصرف کنند، کودک خود را در معرض سندرم الکل جنین قرار می دهند. اگر گمان می کنید فرزند شما به سندرم الکل جنین مبتلا شده است، در اسرع وقت با پزشک مشورت کنید. تشخیص زودرس بیماری ممکن است به بهبود عوارض مانند مشکلات یادگیری و مسایل رفتاری او کمک کند. در زنان باردار هنگامی که الکل مصرف می کنند: الکل وارد جریان خون آن ها شده و با عبور از جفت به جنین در حال رشد منتقل می شود. الکل باعث افزایش غلظت الکل خون در کودک در حال رشد می شود در بدن جنین الکل کندتر از بدن یک بزرگسال متابولیزه می شود. الکل باعث ایجاد اختلال در اکسیژن رسانی و تغذیه مطلوب در کودکان می شود. قرار گرفتن در معرض الکل جنین قبل از تولد می تواند منجر به آسیب رشد بافت ها و اندام ها و صدمه های مغز در کودک شود. خانم ها در دوران بارداری هر چه بیشتر الکل مصرف کنند، خطر ابتلا به نوزاد نارس یا سقط جنین در آن ها بیشتر می شود. با این حال، کمترین مقدار الکل کودک را در معرض خطر قرار می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مغز، قلب و عروق جنین در هفته های اولیه بارداری تشکیل می شود. پس قبل از اینکه خانم ها متوجه بارداری خودشان شوند ممکن است مصرف الکل تاثیر منفی روی مغز، قلب و عروق جنین آن ها بگذارد. اختلال در شکل گیری صورت، قلب و اندام های دیگر از جمله استخوآن ها و سیستم عصبی مرکزی ممکن است در نتیجه مصرف الکل در سه ماهه اول رخ دهد. هر چه مصرف الکل زنان باردار بیشتر شود، احتمال بروز مشکلات در کودک آن ها زیادتر خواهد بود. شدت علایم این سندرم در کودکان، متفاوت است، در حالی که برخی از کودکان علایم شدیدتری را بروز می دهند. علایم و نشانه های سندرم الکل جنین می تواند شامل هرگونه نقص جسمی، ناتوانی ذهنی یا شناختی و مشکلات عملکردی و اختلال در زندگی روزمره باشد. نقص جسمی شامل موارد زیر است: کاهش دور سر و اندازه مغز ناهنجاری مفاصل، اندام و انگشتان مشکلات بینایی یا مشکلات شنوایی نقص قلب و مشکلات کلیه و استخوان کندی رشد جسمی قبل و بعد از تولد مشکلات سیستم عصبی مغزی و مرکزی ویژگی های متمایز صورت از جمله چشم های کوچک، لب فوقانی فوق العاده نازک، بینی کوتاه و برآمدگی و سطح صاف پوست بین بینی و لب فوقانی مشکلات مغز و سیستم عصبی مرکزی ممکن است شامل موارد زیر باشد: حافظه ضعیف تغییر خلق و خو مهارت قضاوت ضعیف مشکل در تصمیم گیری پرخاشگری یا بیش فعالی مسایل اجتماعی و رفتاری مشکل با پردازش اطلاعات مشکل با استدلال و حل مسیله ناتوانی ذهنی، اختلالات یادگیری و ت خیر در پیشرفت مشکلات عملکرد، مقابله و تعامل اجتماعی می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات رفتاری مهارت های اجتماعی ضعیف مشکل در مشارکت های اجتماعی ناسازگاری با تغییرات محیطی و شغلی تشخیص زودرس ممکن است به کاهش خطر مشکلات بیشتر و بروز عوارض برای کودکان مبتلا این سندرم جنین کمک کند. در صورت مصرف الکل و بروز هر مشکل احتمالی برای کودک (مثل اختلال در یادگیری کودک، مشکلات رفتاری) به پزشک اطلاع دهید که در حین بارداری الکل مصرف کرده اید. تشخیص سندرم الکل جنین نیاز به تخصص و ارزیابی دقیق دارد. تشخیص زودرس و خدمات می توانند به بهبودی کودک کمک کنند. برای تشخیص، پزشک در مورد میزان مصرف الکل مادران باردار به خصوص در دوران بارداری سوال می پرسد. اگر زمان و میزان مصرف الکل را به پزشک گفته شود، متخصص زنان و زایمان یا پزشک دیگر می توانند به تعیین میزان خطر ابتلا به سندرم الکل جنین کمک کنند. اگرچه پزشک نمی توانند قبل از تولد نوزاد، سندرم الکل جنین را تشخیص دهند، اما می توانند سلامتی مادر و نوزاد را در دوران بارداری ارزیابی کنند. پزشک با بررسی علایم سندرم الکل جنین در هفته های اولیه، ماه ها و سال های اولیه کودک می تواند برای تشخیص بیشتر بیماری استفاده کند. این بررسی های شامل ارزیابی ظاهری و نظارت بر رشد و پیشرفت جسمی و مغزی کودک است. پزشک همچنین ممکن است موارد زیر را بررسی کند: مسایل مربوط به سلامت روان مشکلات اجتماعی و رفتاری توانایی شناختی و میزان یادگیری و مشکلات تکلمی بسیاری از ویژگی های مربوط به سندرم الکل جنین می تواند با اختلالات دیگری همراه باشد. اگر پزشک به سندرم الکل جنین مشکوک باشد، ممکن است برای ارزیابی بیشتر، کودک را به یک متخصص اطفال رشد، یک متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد تا سایر اختلالات با علایم مشابه را تایید یا رد کند. عواقب ناشی از نوشیدن الکل در دوران بارداری بسیار زیاد هستند که، به طور کلی به اختلالات طیف الکل جنین معروف هستند، زیرا همه علایم در همه کودکان مبتلا به این اختلال دیده نمی شوند. اختلالات طیف الکل جنین شامل موارد زیر است: نقص هنگام تولد مربوط به الکل نقایص بدنی کودک هنگام تولد ناشی از نوشیدن الکل در دوران بارداری ناتوانی ذهنی یا مشکلات رفتاری و اختال در یادگیری کودک ناشی از نوشیدن الکل مادر در دوران بارداری اختلالات شدید الکل جنین، که شامل هر دو اختلال عصبی و نقص هنگام تولد ناشی از نوشیدن الکل در دوران وجود برخی علایم سندرم الکل جنین ناشی از نوشیدن الکل در دوران بارداری مشکلاتی که در اثر اختلالات عصبی شناختی مانند مشکلات سلامت روان، حافظه، ارتباطات و مهارت های زندگی روزمره ناشی از نوشیدن الکل در دوران بارداری ایجاد می شود. اگر یک کودک در یک خانواده به سندرم الکل جنین مبتلا شود، بهتر است خواهر و برادرهای دیگر او هم از نظر ابتلا به بیماری ارزیابی شوند. مشکلات اخلاقی و رفتاری که در بدو تولد وجود ندارند و می تواند در مراحل بعدی زندگی کودک ناشی از سندرم الکل جنین (ناتوانی های ثانویه) ایجاد شوند، شامل موارد زیر است: مشکل در یادگیری رفتارهای نامناسب جنسی سوء مصرف الکل یا مواد مخدر مشکلات زندگی مستقل و اشتغال اختلال کمبود توجه/بیش فعالی ( ADHD ) مرگ زودرس به طور تصادفی، قتل یا خودکشی پرخاشگری، رفتار نامناسب اجتماعی و شکستن قواعد و قوانین اختلالات سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب یا اختلالات خوردن هیچ درمانی یا درمانی خاص برای سندرم الکل جنین وجود ندارد. نقایص جسمی و کمبود های ذهنی به طور معمول تا پایان عمر کودک ادامه دارند. با این حال، خدمات اولیه ممکن است به کاهش برخی از اثرات بیماری کمک کرده و از برخی ناتوانی های ثانویه جلوگیری کند. خدمات جانبی و راهنمایی های اولیه شامل موارد زیر می باشند: داروهایی برای بهبود برخی از علایم آموزش مهارت های شغلی و زندگی در صورت لزوم پرداختن به مشکلات مصرف الکل و سایر مواد مشاوره به والدین و خانواده در برخورد با مشکلات رفتاری کودک خدمات ویژه در مدرسه برای کمک به یادگیری و مسایل رفتاری کمک های اولیه برای کمک به راه رفتن، صحبت کردن و آموزش مهارت های اجتماعی مراقبت های پزشکی برای مشکلات بهداشتی مانند مشکلات بینایی یا ناهنجاری های قلبی تیم پزشکی شامل یک معلم آموزشی، گفتاردرمانگر، فیزیوتراپی و کاردرمانی و یک روانشناس معالجه مشکل مصرف الکل مادر می تواند او را از آسیب های حاملگی بعدی محافظت کند. اگر کودکی مبتلا به سندرم الکل جنین به دنیا آورده اید، یک مشاور برای درمان سوء مصرف مواد و غلبه بر سوء استفاده از الکل می تواند شما را راهنمایی کند. پیوستن به یک گروه پشتیبانی یا برنامه مرحله ای مانند الکلی های ناشناس نیز ممکن است کمک کند. کودکان مبتلا به سندرم الکل جنین و خانواده های آن ها ممکن است از حمایت متخصصان و خانواده های دیگری که تجربه این سندرم را دارند، بهره مند شوند. در مورد منابع شهر خود برای حمایت از کودکان مبتلا به سندرم الکل جنین و خانواده های آن ها از مددکار اجتماعی یا روان شناسان کمک بخواهید. به عنوان والدین کودکی که مبتلا به سندرم الکل جنین است، ممکن است پیشنهاد های زیر برای مقابله با مشکلات رفتاری مرتبط با این سندرم مفید باشد. یادگیری مهارت ها می تواند شامل موارد زیر باشد: تشخیص و درمان زودرس کمک به انجام کارهای روزمره اجرای قوانین و محدودیت های ساده شناخت نقاط قوت و محدودیت کودک استفاده از جوایز برای تقویت رفتارهای مثبت استفاده از تکرار و تمرین برای تقویت یادگیری مهارت های تدریس برای زندگی روزمره و تعاملات اجتماعی محیط خانه امن و سالم، مهمترین عامل برای محافظت کودکان مبتلا می باشد تا از بروز ناتوانی های ثانویه در مراحل بعدی زندگی جلوگیری کند. کارشناسان معتقدند اگر زنان در دوران بارداری به هیچ وجه الکل مصرف نکنند، این سندرم کاملا قابل پیشگیری است. این دستورالعمل ها می تواند به جلوگیری از سندرم الکل جنین کمک کند. خانم ها بهتر است: اگر تصمیم به باردار شدن دارید، الکل مصرف نکنید. اگر قبلا از بارداری مصرف الکل را ترک نکرده اید، به محض این که متوجه شدید باردار هستید یا حتی فکر می کنید ممکن است باردار شوید، مصرف الکل را متوقف کنید. متوقف کردن مصرف الکل در دوران بارداری هرگز دیر نیست. اما هرچه زودتر مصرف الکل را ترک کنید، برای کودک بهتر است. در طول بارداری خود از مصرف الکل خودداری کنید. سندرم الکل جنین در کودکانی که مادران در دوران بارداری الکل مصرف نمی کنند کاملا قابل پیشگیری است. اگر از نظر جنسی فعال هستید و رابطه جنسی محافظت نشده دارید، بهتر است از مصرف الکل خودداری کنید. بسیاری از بارداری ها ناخواسته و بدون برنامه ریزی هستند و ممکن است مصرف الکل در هفته های اول بارداری آسیب ایجاد کند. اگر مشکل ترک الکل دارید، قبل از بارداری بهتر است برای تعیین میزان وابستگی شما به الکل و تهیه یک برنامه درمانی، از متخصصین و مشاورین کمک بگیرید. خانم های باردار برای آمادگی بیشتر، بهتر است: در صورت نگرانی از رشد و پیشرفت فرزند خود، با پزشک فرزند خود تماس بگیرید. همچنین به پزشک کودک خود بگویید که آیا شما در دوران بارداری خود مشروبات الکلی مصرف کرده اید یا نکرده اید. قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر تهیه کنید: علایم کودک تان و زمان شروع آن ها را یادداشت کنید. تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان و یا مکمل های دیگری که در دوران بارداری مصرف کرده اید را بنویسید. سوالات اساسی که باید بپرسید شامل موارد زیر است: محتمل ترین علت علایم فرزند من چیست؟ چه درمانی وجود دارد، و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا داروهایی وجود دارد که باید از مصرف آن ها اجتناب کرد؟ آیا داروهایی وجود دارد که ممکن است به کودک شما کمک کند؟ آیا وضعیت فرزند من به مرور زمان بهبود می یابد؟ آیا این بدتر می شود؟ چگونه می توان از وقوع این بیماری در بارداری های بعدی جلوگیری کرد؟ آماده پاسخگویی به سوالات پزشک فرزند خود باشید، که ممکن است بپرسد: آیا در حین بارداری الکل می نوشید؟ آیا در دوران بارداری مشکلی داشتید؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه علایم فرزند خود شدید؟ آیا در دوران بارداری از داروهای غیرمجاز استفاده کرده اید؟ منبع:

روشی است که پوست شما برای محافظت از خود، در برابر آسیب های نور و امواج خورشیدی از خود نشان می دهد، اما برای بسیاری می تواند این روش یک مشکل زیبایی باشد. بدن شما توسط لباس‌ها در برابر نور محافظت می‌شود، اما صورت شما در معرض مستقیم آفتاب قرار می‌گیرد. در این مقاله روش‌های مختلفی در خصوص پاک کردن برنزه صورت، مورد بررسی قرار می گیرند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل برنزه شدن پوست نور خورشید، حاوی اشعه ماوراء بنفش ( UV ) است که می تواند به عمق پوست نفوذ کند و سلول های سالم آن را تا DNA خود از بین ببرد. اما پوست شما یک مکانیسم داخلی برای جلوگیری از این تشعشعات مضر دارد. هنگامی که نور خورشید بر روی پوست می افتد، سلول های تخصصی به نام ملانوسیت ها را تحریک می کند تا ترکیب رنگدانه ای به نام را آزاد کنند که اشعه UV را در سطح سطح جذب می کند. اما این ملانین اضافی پوست شما را تیره تر می کند که به آن برنزه می گویند. با کاهش مداوم لایه اوزون در طول سال ها، نفوذ اشعه ماوراء بنفش خورشید به اتمسفر زمین آسان تر شده و باعث آسیب شدیدتر پوست می شود. درمان خانگی برنزه شدن پوست برنزه شدن را می توان با گزینه های درمانی زیر مدیریت کرد. سرم های با کاهش تولید ملانین به روشن شدن پوست کمک می کنند و در کاهش رنگدانه های ناشی از نور خورشید موثر هستند. اگر می خواهید از پوست خود در برابر برنزه شدن و سایر اشکال آسیب خورشید محافظت کنید، استفاده از ضروری است. یک لایه محافظ روی پوست ایجاد می کند که اشعه UV خورشید را مسدود می کند. از آنجایی که اشعه‌ها وارد پوست نمی‌شوند، ملانین آزاد نمی‌شود که باعث برنزه شدن پوست شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به دنبال یک کرم ضد آفتاب با طیف وسیع با SPF یا بالاتر باشید و آن را در طول روز روی پوست در معرض قرار دهید، حتی زمانی که در داخل خانه هستید زیرا نور خورشید می تواند از پنجره ها وارد شود. پاک کننده های صورت پاک کننده های صورت حاوی اسیدهای آلفا و بتا هیدروکسی، محصولات موثری برای مبارزه با برنزه شدن هستند. هر دوی این اسیدها دارای چندین مزیت پوستی هستند که نه تنها به کاهش برنزه شدن کمک می کند، بلکه ظاهر کلی پوست شما را نیز بهبود می بخشد. برای شروع، آنها مملو از آنتی اکسیدان هایی هستند که از پوست شما در برابر رادیکال های آزاد که از طریق قرار گرفتن در معرض نور خورشید در پوست شما آزاد می شوند، محافظت می کند. به علاوه، این اسیدها پیوند بین سلول های مرده انباشته شده در سطح پوست را حل می کنند تا سریعتر از بین بروند. حذف لایه فوقانی تیره شده پوست به پوست سالم و تازه اجازه می دهد تا به سطح برود و به تدریج رنگ واقعی شما را بازسازی کند. کرم های عصاره توت کرم های عصاره توت از فعالیت آنزیمی به نام تیروزیناز که نقش مهمی در سنتز ملانین دارد، جلوگیری می کند. ملانین کمتر منجر به روشن شدن پوست می شود که به محو شدن برنزه و سایر لکه های تیره ناشی از قرار گرفتن در معرض آفتاب محافظت نشده کمک می کند. نیاسینامید نیاسینامید، همچنین به عنوان شناخته شده است که میزان ملانین انتقال یافته به سطح توسط ملانوسیت ها را تا بیش از نصف کاهش می دهد. این باعث می شود که آن یک ترکیب موثر روشن کننده پوست باشد که می تواند در صورت استفاده منظم به اصلاح برنزه شدن شما کمک کند. می توانید سرم ها، مرطوب کننده ها و طیف وسیعی از محصولات مراقبت از پوست غنی شده با این ماده را پیدا کنید. همچنین می توانید برای روشن کردن پوست برنزه به درمان های خانگی زیر را امتحان کنید. توجه: همیشه مقدار کمی از این داروهای طبیعی را قبل از استفاده بر روی پوست خود آزمایش کنید تا اثرات نامطلوب یا حساسیت به هر یک از مواد تشکیل دهنده را بررسی کنید. پودر پوست پرتقال + لیمو + خامه پوست پرتقال و لیمو حاوی اسید سیتریک و ویتامین C هستند که هر دو خاصیت روشن کنندگی قوی دارند. ویتامین C همچنین یک آنتی اکسیدان موثر است، در حالی که اسید سیتریک به عنوان یک لایه بردار ملایم پوست عمل می کند. هر دو ماده همچنین حاوی پلی متوکسی فلاون ها ( PMF ) هستند که ترکیبات زیست فعالی هستند که سنتز ملانین را مهار می کنند. کرم شیر در این درمان برای تامین آبرسانی به پوست استفاده می شود و به عنوان یک مرطوب کننده طبیعی عمل می کند. قاشق غذاخوری خامه شیر، قاشق غذاخوری پودر پوست پرتقال و تا قطره آب لیمو را در یک کاسه بریزید. همه مواد را با هم مخلوط کنید تا خمیر یکدستی به دست آید. خمیر را به صورت و گردن خود بمالید. قبل از اینکه آن را با آب بشویید، اجازه دهید تا دقیقه خشک شود. ماسک چای سبز سرشار از آنتی اکسیدان های حیاتی است که به مهار فعالیت رادیکال های آزاد و ترمیم آسیب های پوستی که ایجاد می کنند کمک می کند. به علاوه، سرشار از مواد مغذی و ویتامین‌های مفید است که می تواند به مهار تولید ملانین کمک کند تا برنزه شما روشن شود و همچنین پوست شما را تغذیه می‌کند تا درخشندگی سالم به آن ببخشد. یک فنجان کوچک چای سبز تازه درست کنید و آن را کنار بگذارید تا خنک شود. با استفاده از یک تکه پنبه، چای تازه دم کرده را روی پوست برنزه خود بمالید. دقیقه صبر کنید قبل از اینکه آن را با آب بشویید. ماسک پودر شیرین بیان و خاک رس کایولن شیرین بیان به عنوان یک مهار کننده تیروزیناز برای مهار تولید ملانین در پوست عمل می کند که به روشن شدن برنزه شما کمک می کند. به علاوه، دارای اثرات آنتی اکسیدانی و ضد التهابی است که به التیام آسیب های پوستی ناشی از نور خورشید کمک می کند. خاک رس کایولن لایه برداری ملایمی را ایجاد می کند که به برنزه شدن بیشتر کمک می کند. قاشق چای خوری پودر شیرین بیان و قاشق چای خوری خاک رس کایولن را در یک کاسه ترکیب کنید. با کمی کشک یا خامه شیر مخلوط کنید تا خمیری با ضخامت متوسط به دست آید. صورت خود را بشویید، بگذارید خشک شود و این خمیر را روی پوست برنزه خود بمالید. قبل از اینکه آن را بشویید، دقیقه صبر کنید. شیر خام شیر خام عمیقا آبرسانی و مملو از آلفا هیدروکسی اسیدها، کلسیم و آنتی اکسیدان های قوی است که همگی آن را به یک داروی عالی برای برنزه کردن معکوس، جلوگیری از آسیب نور خورشید و مرطوب کردن پوست تبدیل می کنند. یک تکه پنبه تمیز را در شیر خام خیس کنید و آن را روی صورت خود یا فقط ناحیه برنزه شده بمالید. اجازه دهید تا دقیقه خشک شود و سپس صورت خود را با آب سرد بشویید. آب سیب زمینی آب سیب زمینی دارای خواص سفید کننده است که به کاهش برنزه شدن صورت و بازیابی رنگ طبیعی پوست شما کمک می کند. با استفاده مکرر، این درمان می تواند به وضوح رنگ پوست شما را روشن کند و حتی بافت پوست شما را بهبود بخشد. تا سیب زمینی پوست کنده را بشویید و به قطعات کوچکتر برش دهید. آنها را با مقداری آب به غذاساز اضافه کنید و تا دقیقه مخلوط کنید. رب را صاف کنید تا آب آن جدا شود. آب میوه را به نواحی برنزه صورت خود بمالید. اجازه دهید حدود دقیقه خشک شود و سپس صورت خود را با آب سرد بشویید. تغییر سبک زندگی برای مدیریت پوست برنزه اگر به راحتی برنزه می شوید، توصیه می شود برای مراقبت از پوست عادات زیر را ایجاد کنید: از کرم ضد آفتاب با کیفیت استفاده کنید. در طول روز حتی زمانی که در خانه خود هستید یا هوای بیرون ابری است، از یک ضد آفتاب با کیفیت خوب و با طیف وسیع استفاده کنید. اشعه های UVA و UVB می توانند به راحتی به پنجره های خانه یا پوشش متراکم ابر نفوذ کنند تا به شما برسند. اگر بیرون می روید، حداقل تا دقیقه قبل از کرم ضد آفتاب استفاده کنید تا محصول به خوبی در پوست شما نفوذ کند. برای محافظت مداوم در برابر آفتاب، آن را هر ساعت یکبار تجدید کنید. مصرف مایعات توصیه شده خود را با نوشیدن حداقل تا لیوان آب در روز تامین کنید. انجام این کار پوست شما را از داخل آبرسانی می کند، سد پوستی را تقویت می کند و از آسیب های خورشیدی جلوگیری می کند. پوست خشک راحت تر برنزه می شود. صورت خود را لایه برداری کنید. بار در هفته صورت خود را کنید تا لایه ای از پوست کدر، آسیب دیده و برنزه از سطح که به طور ناخواسته با پوست تازه تشکیل شده از زیر آن جایگزین می شود، پاک شود. این لایه برداری پوست به محو شدن سریعتر برنزه شدن پوست کمک می کند و به شما پوستی روشن تر و یکدست می دهد. می توانید از مواد لایه بردار شیمیایی مانند AHAs ، BHAs و اسید گلیکولیک یا اسکراب های DIY طبیعی که از مواد طبیعی مانند استفاده می کنند استفاده کنید. با متخصص پوست خود مشورت کنید تا به شما کمک کند تا بهترین انتخاب را برای نوع و وضعیت پوست خود داشته باشید. قرار گرفتن در معرض نور خورشید را محدود کنید. سعی کنید زمانی که خورشید در اوج خود است در داخل خانه بمانید (بین ساعت صبح تا بعد از ظهر) اگر در این ساعات بیرون هستید، به دنبال سایه باشید. صورت خود را بپوشانید. با استفاده از کلاه لبه پهن، عینک آفتابی یا روسری از صورت خود در برابر قرار گرفتن در معرض مستقیم خورشید محافظت کنید. اگر پس از هفته استفاده از درمان های بدون نسخه توصیه شده، برنزه شدن شما بهبود نیافته است، باید به پزشک مراجعه کنید. درمان های پزشکی برنزگی پوست صورت یک روش بالینی است که شامل برداشتن ملایم لایه فوقانی کدر و آسیب دیده پوست با استفاده از ابزارهای کم تهاجمی است. این به سرعت بخشیدن به روند بازسازی کلی پوست کمک می کند و در نتیجه پوستی صاف تر، جوان تر و یکنواخت تر می شود. ممکن است مجبور شوید چندین جلسه برای از بین بردن کامل برنزه شدن پوست انجام دهید. برای برداشتن لایه فوقانی برنزه شده پوست استفاده می شود تا پوست جدید و تازه از زیر نمایان شود که به طور طبیعی روشن تر و یکنواخت تر است. این روش شامل استفاده از یک عامل شیمیایی در سراسر پوست است که سلول های مرده انباشته شده روی سطح را جدا می کند تا به راحتی از بین بروند. شامل قرار دادن پوست برنزه شده در معرض یک پرتو لیزر کنترل شده است که ملانین اضافی را در پوست از بین می برد تا آن را روشن تر کند. آیا برنزه شدن صورت نشانه آسیب پوست است؟ بله، برنزه شدن نتیجه قرار گرفتن محافظت نشده در برابر اشعه UV خورشید است. به عمق پوست نفوذ می کند تا سلول های سالم را از بین ببرد و حتی باعث آسیب DNA شود که می تواند منجر به سرطان پوست شود. این ایده که برنزه شدن از صورت شما در برابر یا سایر آسیب های پوستی محافظت می کند یک افسانه است. آیا عسل پاپایا داروی خوبی برای از بین بردن برنزه از صورت است؟ پاپایا یک درمان خانگی محبوب برای از بین بردن برنزه صورت حاوی آنزیم پاپایین است، آنزیمی که برای روشن کردن پوست شناخته شده است. عسل به انعطاف پذیری پوست کمک می کند. نحوه استفاده: تا مکعب پاپایای رسیده را له کرده و به آن قاشق چایخوری عسل اضافه کنید. آنها را خوب مخلوط کنید تا خمیری بدون گلوله به دست آید و آن را روی پوست برنزه خود بمالید. بگذارید تا دقیقه خشک شود و سپس با آب بشویید. سخن آخر درمان‌های خانگی ذکر شده در بالا از اثرات روشن‌کنندگی پوست از ترکیبات کاملا طبیعی استفاده می‌کنند تا برنزه شما را بدون تحریک پوست حساس محو کنند. فراموش نکنید که قبل از استفاده آنها را تست کنید تا مطمین شوید به هیچ یک از مواد استفاده شده حساسیت ندارید. اگر احساس سوزش داشتید، از دارو استفاده نکنید. همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که هیچ یک از این درمان ها با یک بار استفاده، برنزه شدن را از بین نمی برند. شما باید چندین روز از آنها به طور مداوم استفاده کنید تا شاهد بهبود باشید. بهبودی پوست فرآیندی تدریجی است و برای رسیدن به نتایج دلخواه باید صبور و متعهد باشید.

، یکی از هشت نوع ویتامین های گروه B است که مصرف آن ها، برای سلامتی انسان ها ضروری است. این ویتامین را می توان در غلات، گیاهان و محصولات لبنی، یافت. مصرف این ویتامین، برای هضم و تجزیه اجزای غذا، جذب سایر مواد مغذی و حفظ سلامتی بافت های مختلف بدن، ضروری است. ویتامین B یک ویتامین محلول در آب است. بنابراین در آب حل می شود. یا محلول در آب هستند یا محلول در چربی. ویتامین‌های محلول در آب، از طریق جریان خون به سراسر بدن منتقل می‌شوند. همچنین، مقدار اضافی این مواد، از طریق ادرار، از بدن دفع می‌شود. افراد مختلف، باید به صورت روزانه، به میزان کافی، ویتامین B مصرف کنند. زیرا بدن می تواند فقط مقادیر کمی از این ویتامین را ذخیره کند. به همین علت، منابع این ویتامین در بدن، به سرعت کاهش می یابند. ریبوفلاوین، به طور طبیعی در برخی غذاها وجود دارد. همچنین، این ویتامین، به صورت مکمل، به برخی دیگر از غذاها اضافه می شود. این ویتامین را می توان به عنوان مکمل مصرف کرد. بیشتر مقادیر ویتامین B مصرفی، در روده کوچک افراد جذب می شود. نقش ویتامین B در حفظ سلامتی افراد به عنوان یک نکته کلی، باید بدانید که سبزیجات چلیپایی، منبع خوبی از ویتامین B هستند. اما به جای جوشاندن، باید آن ها را بخار پز کنید. ویتامین B ، به تجزیه پروتیین ها، چربی ها و کربوهیدرات ها کمک می کند. همچنین، این ویتامین، نقش حیاتی در حفظ انرژی بدن دارد. علاوه براین، ریبوفلاوین، به تبدیل کربوهیدرات ها به آدنوزین تری فسفات ( ATP ) کمک می کند. بدن انسان، ATP را از هضم غذای مصرف شده تولید می کند. ATP نیز انرژی مورد نیاز بدن را تامین می کند. به طور کلی، وجود ATP ، برای ذخیره انرژی در عضلات، حیاتی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر مصرف ویتامین A ، مصرف ویتامین B برای حفظ سلامتی افراد ضروری است. برخی از این موارد، عبارت اند از: حفظ سلامتی کبد پیشگیری از ایجاد آب مروارید تولید هورمون توسط غدد فوق کلیه تبدیل تریپتوفان به نیاسین (نوعی اسید آمینه) ، اعصاب، ماهیچه ها و پوست حفظ سلامتی غشاهای مخاطی در دستگاه گوارش رشد جنین، به ویژه در مناطقی که کمبود ویتامین شایع است. جذب و فعال کردن آهن، اسید فولیک و ویتامین های B ، B و B برخی تحقیقات نشان می دهند که مصرف ویتامین B ، ممکن است به پیشگیری از بروز آب مروارید و سردرد میگرنی، کمک کند. اما مطالعات بیشتری برای تایید این موضوع، مورد نیاز است. مطالعات دیگری نشان داده اند که در کودکان مبتلا به اوتیسم، به نظر می رسد که مصرف مکمل های ویتامین B ، B و منیزیم، سطح اسیدهای آلی غیر طبیعی را در ادرار فرد، کاهش می دهد. منابع غنی از ویتامین B به طور معمول، ویتامین B مورد نیاز بدن، از طریق مصرف غذا به دست می آید. به عنوان مثال، گوشت، ماهی و محصولات لبنی، می توانند ویتامین B مورد نیاز بدن را تامین کنند. برخی از منابع مناسب ویتامین B ، عبارت اند از: مویز آجیل قارچ جعفری آووکادو کدو تنبل مارچوبه تخم مرغ فلفل قرمز کنگر فرنگی عصاره مخمر غلات غنی شده محصولات لبنی سیب زمینی های شیرین لوبیا لیما، لوبیا دریایی و نخود فرنگی نان های سبوس دار، نان های غنی شده و سبوس گندم ماهی، گوشت های مختلف مانند بوقلمون، مرغ، گوشت گاو، کلیه ها و جگر سبزیجات چلیپایی مانند کلم بروکلی، کلم بروکسل، اسفناج، سبزی قاصدک و شاهی ویتامین B محلول در آب است. بنابراین پختن مواد غذایی حاوی این ویتامین، باعث از بین رفتن آن می شود. به طور کلی، به میزان دوبرابر زمانی که این مواد غذایی، بخار پز شده و یا با ماکروویو پخته می شوند، در هنگام جوشاندن، ویتامین B از بین می رود. بدن به چه مقدار ویتامین B نیاز دارد؟ طبق گفته دانشگاه ایالتی اورگان، مقدار توصیه شده روزانه ( RDA ) ویتامین B برای مردان سال و بالاتر، . میلی گرم در روز و برای زنان . میلی گرم در روز است. در دوران بارداری، زنان باید . میلی گرم در روز، و در دوران شیردهی، . میلی گرم در روز، ویتامین B مصرف کنند. کمبود ویتامین B کمبود ویتامین B ، که در اثر مصرف یک رژیم غذایی نامناسب و نامتعادل ایجاد می شود، یک خطر مهم برای سلامتی افراد است. زیرا بدن انسان این ویتامین را به طور مداوم دفع می کند. بنابراین، ویتامین B ذخیره نمی شود. فردی که دچار کمبود ویتامین B است، به طور معمول دچار کمبود سایر ویتامین ها نیز می باشد. کمبود ریبوفلاوین می تواند منجر به بروز کمبودهای تغذیه ای دیگر شود. زیرا ریبوفلاوین در پردازش مواد مغذی، نقش دارد. نگرانی اولیه مرتبط با سایر کمبودها، شامل کم خونی است. این حالت، زمانی اتفاق می افتد که آهن کافی دریافت نکنید. اگر باردار هستید، مطمین شوید که ریبوفلاوین کافی در رژیم غذایی خود دریافت می کنید. مصرف این ویتامین، بسیار مهم است. کمبود ریبوفلاوین می تواند رشد کودک شما را به خطر بیندازد و احتمال ابتلا به را افزایش دهد. این اختلال، ناشی از افزایش فشار خون تا محدوده خطرناک، در دوران بارداری، است. کمبود ریبوفلاوین در کشور هایی که افراد به غذاهای تازه یا مکمل های ویتامینی دسترسی دارند، نادر است. اگر علایم کمبود ریبوفلاوین را در خود مشاهده کرده اید، با یک پزشک مشورت کنید. در واقع، ممکن است که در جذب مواد مغذی مشکل داشته باشید. بیماری سلیاک و بیماری کرون، از دیگر علل احتمالی بروز علایم مرتبط با کمبود ریبوفلاوین هستند. کمبود ریبوفلاوین اولیه زمانی اتفاق می افتد که رژیم غذایی فرد از نظر میزان ویتامین B ، نامطلوب باشد. کمبود ریبوفلاوین ثانویه، به علت دیگری اتفاق می افتد. شاید به این علت که روده نمی تواند ویتامین را به درستی جذب کند. یا ممکن است که بدن نتواند از این ویتامین، به درستی استفاده کند. همچنین، دفع سریع ویتامین B نیز می تواند باعث بروز‌این شرایط شود. کمبود ریبوفلاوین، به عنوان آریبوفلاوینوز نیز شناخته می شود. علایم کمبود ویتامین B علایم و نشانه های کمبود ویتامین B ، عبارت اند از: التهاب زبان خشکی پوست قرمز‌شدن لب ها درماتیت اسکروتوم کم خونی و فقر آهن تک خوردگی لب ها بروز التهاب پوشش داخلی دهان ترشح مایع از غشاهای مخاطی، یا ایجاد ترک در گوشه های دهان چشم ها ممکن است به نور شدید حساس باشند و ممکن است خارش، آبریزش یا خون ریزی ایجاد شود. افرادی که مقادیر بیش از حد الکل مصرف می کنند بیشتر در معرض خطر کمبود ویتامین B هستند. همچنین، کمبود ویتامین B می تواند منجر به بروز زخم های دهان و سایر مشکلات شود. خطرات مصرف ویتامین B به طور معمول، مصرف ویتامین B ، بی خطر در نظر گرفته می شود. بروز اووردوز یا مصرف بیش از حد این ویتامین، بعید است. زیرا بدن می تواند تا حدود میلی گرم از این ویتامین را جذب کند و هر مقدار اضافی این ویتامین را، از طریق ادرار دفع می کند. با این حال، مهم است که قبل از مصرف هر مکملی، با پزشک صحبت کنید. به خصوص که این مکمل ها می توانند با سایر داروها تداخل داشته باشند. از آن جایی که مکمل ها می توانند با سایر داروها تداخل داشته باشند، مکمل های B ممکن است بر اثربخشی برخی داروها، مانند داروهای آنتی کولینرژیک و تتراسایکلین، ت ثیر بگذارند. گاهی اوقات، پزشک ممکن است مصرف‌برخی مکمل ها را توصیه کند. برای مثال، اگر بیمار از دارویی استفاده می کند که می تواند در جذب ریبوفلاوین اختلال ایجاد کند، ممکن است نیاز به مصرف مکمل های مناسب، وجود داشته باشد. داروهایی که ممکن است با ریبوفلاوین در بدن تداخل داشته باشند، عبارت اند از: پروبنسید، برای درمان نقرس دیورتیک های تیازیدی یا قرص های آب فنی تویین یا دیلانتین، که برای کنترل تشنج استفاده می شود. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند ایمی پرامین یا توفرانیل برخی از مانند کلرپرومازین یا تورازینمتوترکسات، که برای درمان سرطان و بیماری های خود ایمنی، مانند آرتریت روماتویید استفاده می شود. دوکسوروبیسین، دارویی که در درمان سرطان استفاده می‌شود، ممکن است سطوح ریبوفلاوین را کاهش دهد و ریبوفلاوین ممکن است بر نحوه عملکرد دوکسوروبیسین ت ثیر بگذارد. مرکز پزشکی دانشگاه مریلند ( UMM ) اشاره می کند که مقادیر بسیار بالای ویتامین B ممکن است منجر به بروز خارش، بی حسی، سوزش، دفع ادرار زرد یا نارنجی و حساسیت به نور شود. برای پیشگیری از عدم تعادل مقادیر ویتامین های گروه B در بدن، در صورت نیاز به مصرف مکمل، از ویتامین B کمپلکس استفاده کنید. خطر اولیه مصرف ویتامین B اضافی، وارد شدن آسیب به کبد است. با این حال، مصرف بیش از حد ریبوفلاوین، یا سمیت ریبوفلاوین، نادر است. برای مصرف بیش از حد ریبوفلاوین به طور طبیعی، باید مقادیر زیادی غذا بخورید. شما می توانید مقدار زیادی ویتامین B را از طریق مکمل های خوراکی یا تزریقی نیز دریافت کنید. اما این شرایط نیز نادر است. زیرا بدن شما این ویتامین را ذخیره نمی کند. ویتامین B چه کاری در بدن انجام می دهد؟ ویتامین B - یا ریبوفلاوین به طور طبیعی در برخی غذاها وجود دارد. این ویتامین، در غذاهای دیگر، به شکل مصنوعی وجود دارد. ویتامین B - و سایر ویتامین های B به بدن شما کمک می کنند تا گلبول های قرمز خون را بسازد. این ویتامین، از سایر عملکردهای سلولی که به شما انرژی می دهند، پشتیبانی می کند. در صورت مصرف مکمل های مختلف یا خوردن غذاهایی که حاوی همه ویتامین ها هستند، بیشترین بهره را از ویتامین های گروه B خواهید برد. این عملکرد ها شامل تجزیه چربی ها، پروتیین ها و است. ممکن است با مصرف مکمل های حاوی ویتامین B ، افزایش انرژی را نیز تجربه کنید. دریافت ویتامین B - کافی از رژیم غذایی برای دریافت ویتامین B کافی، از یک رژیم غذایی مناسب و متعادل استفاده کنید. بیشتر مردم برای تامین این ویتامین، به مصرف محصولات لبنی، از جمله پنیر و شیر، نیاز دارند. با این حال، این ویتامین به نور حساس است و فاسدشدنی است. محصولات تولد شده از غلات، ممکن است تا زمانی که به سفره شما برسند، ریبوفلاوین طبیعی زیادی نداشته باشند. به همین علت است که گاهی اوقات در پردازش محصول، این ویتامین به آن اضافه می شود. ریبوفلاوین، اغلب به صورت یک ماده مکمل به غلات و نان اضافه می شود. علاوه براین، ریبوفلاوین، می تواند به عنوان رنگ خوراکی در آب نبات وجود داشته باشد. اگر تا به حال مقدار زیادی ویتامین B مصرف کرده اید، ممکن است متوجه تبدیل رنگ ادرار به زرد تیره شده باشید. این، به علت مصرف ریبوفلاوین ایجاد می شود.

آستانه لاکتات هر کس متفاوت است. بنابراین سعی کنید قبل از افزایش آن، آستانه لاکتات خود را تعیین کنید. با افزایش تدریجی حجم تمرین، انجام دویدن های تمپو و انجام تمرینات اینتروال، می توانید آستانه لاکتات خود را بالا ببرید. همچنین ممکن است بتوانید آستانه لاکتات خود را با مصرف مکمل های آمینو اسیدهای شاخه دار ( BCAA ) افزایش دهید. در طول فعالیت بدنی، بدن شما ماده ای به نام لاکتات تولید می کند. آستانه لاکتات شما، نقطه ای است که در طول ورزش شدید، در آن، بدن شما شروع به تولید لاکتات، با نرخی سریعتر از دفع آن، می کند. وقتی این اتفاق می افتد، ممکن است احساس درد، و خستگی کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: روش تعیین آستانه لاکتات شما می توانید آستانه لاکتات خود را در یک آزمایشگاه ورزشی، مشخص کنید. در طول یک آزمایش تعیین آستانه لاکتات سنتی، یک تکنسین مقادیر کمی از خون شما را از نقاط مختلف، در طول تست تمرین افزایشی، تهیه می کند. معمولا بر روی تردمیل یا دوچرخه ثابت انجام می شود و شدت تمرین پس از هر دقیقه افزایش می یابد. نمونه خون شما در پایان هر فاصله، گرفته می شود. یک فرد معمولی، زمانی که به حدود تا درصد حداکثر جذب اکسیژن ( VO max ) برسد، به آستانه لاکتات خود می رسد. با این حال، ورزشکاران آموزش دیده، به طور معمول آستانه بالاتری دارند (به عنوان مثال، آستانه لاکتات در حدود - تنظیم کنید و حدود دقیقه، به آرامی روی آن بدوید تا بدن تان گرم شود. سپس به مدت دقیقه، با سریع ترین سرعتی که می توانید، بدوید. ضربان قلب خود را در دقیقه و دوباره در دقیقه یادداشت کنید و مجموع آن ها را بر تقسیم کنید تا میانگین ضربان قلب خود را در آستانه لاکتات، تعیین کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرعت متوسط در دویدن سرعت متوسط شما در طول دویدن، باید معادل سرعتی باشد که می توانید در آستانه لاکتات، آن را حفظ کنید. انجام این تست بر روی تردمیلی که زمان، مسافت و ضربان قلب شما را اندازه گیری می کند، بهترین نتیجه را خواهد داشت. این تست را در زمانی انجام دهید که مدتی قبل، استراحت کرده اید و خسته نیستید. علاوه براین، شما می توانید برای اندازه گیری سطح لاکتات، از یک حسگر LED غیر تهاجمی استفاده کنید. می توانید سطح لاکتات خود را در حین ورزش، با یک حسگر LED که به ساق پا متصل می شود، آزمایش کنید. این دستگاه‌ها، داده‌ها را به یک برنامه در تلفن هوشمند، ارسال می‌کنند. این برنامه، سرعت آستانه لاکتات و ضربان قلب شما را محاسبه می کند. افزایش حجم تمرین یک هدف تمرین هفتگی تعیین کنید. بهترین راه برای شروع افزایش آستانه لاکتات، افزایش تدریجی زمان تمرین هفتگی است. با مربی شخصی خود، برای تعیین یک هدف معقول، و بحث در مورد بهترین راه برای رسیدن به آن هدف، همکاری کنید. به عنوان مثال، اگر در حال حاضر دقیقه ورزش قلبی عروقی در هفته انجام می دهید، ممکن است که نیاز باشد تا دقیقه در هفته کار کنید. اگر مربی ندارید، از پزشک خود برای راهنمایی، کمک بخواهید. آن ها ممکن است بتوانند شما را به کسی معرفی کنند که به شما در رسیدن به اهداف تان برای تناسب اندام، کمک کند. حجم تمرین خود را تا درصد در هفته افزایش دهید. برای دستیابی به بهترین نتایج، به تدریج، تا حجم تمرین هدف خود، زمان ورزش کردن را افزایش دهید. زمان ورزش خود را هر هفته، با نرخ مثبت تا درصد، افزایش دهید. هر کدام از این دو مقدار که برای شما بهتر است، آن را انتخاب کنید. اگر هدف تان رسیدن از دقیقه تا دقیقه در هفته است، با افزایش درصدی در یک هفته، می توانید پس از یک ماه و یک هفته، به هدف تان برسید. شدت تمرین را کنترل کنید. در حالی که حجم تمرین خود را افزایش می دهید، شدت تمرینات خود را نیز کنترل کنید. همانطور که به تدریج زمان کل ورزش خود را افزایش می دهید، سطح فعالیت خود را در حد متعادل نگه دارید. نگران استفاده از اندازه گیری عینی شدت تمرینات تان نباشید. درعوض، روی شدت تمرین تمرکز کنید. زمان تمرین خود را در هر جلسه تغییر دهید. همیشه لازم نیست در طول هر جلسه تمرین، به مدت یکسان کنید. با مربی خود مشورت کنید تا بفهمید چه برنامه ای برای شما بهتر است. با این حال، حداقل زمان دقیقه در هر جلسه را هدف گذاری کنید. به عنوان مثال، ممکن است یک روز، یک جلسه دقیقه ای با تردمیل، با سرعت متوسط، و روز بعد جلسه دقیقه ای انجام دهید. افزایش آستانه لاکتات با اجرای تمپو ابتدا، حداکثر سرعت حالت پایدار ( MSS ) خود را تعیین کنید. حداکثر حالت پایدار ( MSS ) ، حداکثر سرعتی است که می توانید بدون افزایش سطح لاکتات، تمرین و فعالیت خود را ادامه دهید. اگر نمی توانید MSS دقیق خود را تعیین کنید (مثلا با استفاده از آزمایش لاکتات در آزمایشگاه) ، آن را با ارزیابی سطح فعالیت خود در حین دویدن، تخمین بزنید. یک معیار کلی خوب برای انجام فعالیت، شدت نفس کشیدن و سرعت ضربان قلب شما است. هنگامی که حرکاتی با شدت "تا حدی سخت" را انجام می دهید، ضربان قلب و تنفس شما باید کمی افزایش یابد، اما نباید احساس تنگی نفس داشته باشید. در تمرینات سطح "سخت"، باید سریع نفس بکشید و احساس کنید که قلب تان تند تر می تپد. سرعت MSS شما، معمولا سرعتی است که می توانید طی آن، تمرین و فعالیت ورزشی خود را تا یک ساعت ادامه دهید. اگر می توانید، سرعت دقیق MSS خود را با انجام یک تست در یک آزمایشگاه ورزشی، مشخص کنید. علاوه براین، سرعت اجرای تمرینات را در برنامه تمرینی هفتگی خود بگنجانید. تمپو چیست؟ اجرای تمپو، اجرایی است که با سرعت MSS شما، درست در آستانه لاکتات شما، انجام می شود. انجام دویدن با سرعت مناسب یا برخی ورزش‌های حالت ثابت دیگر، می تواند به افزایش تدریجی آستانه لاکتات شما کمک کند. البته، باید دقت داشته باشید که بیش از درصد از زمان هفتگی ورزش قلبی عروقی خود را به دویدن تمپو یا سایر تمرینات با حالت ثابت اختصاص ندهید. به عنوان مثال، اگر در هفته دقیقه تمرینات هوازی انجام می دهید، هر هفته دقیقه دویدن با تمپو انجام دهید. با دقیقه گرم کردن شروع کنید. قبل از شروع دویدن با سرعت متوسط، به مدت دقیقه، با سرعت آرام، بدوید. در این حالت، شما باید کمی تحت فشار قرار بگیرید. اما نه در حالتی که به شدت نفس نفس بزنید و احساس تنگی نفس داشته باشید. همچنین، می توانید دقیقه با سرعت MSS خود بدوید. پس از گرم کردن، نوبت به افزایش سرعت می رسد. آنقدر سریع بدوید که احساس کنید تحت فشار هستید. اما نه آنقدر که نتوانید یک ساعت کامل، سرعت خود را حفظ کنید. با این سرعت، ممکن است احساس کنید که قلب تان تند می‌زند و صحبت کردن بیش از چند کلمه، در یک زمان معین، برای تان دشوار است. سپس، با دویدن آرام، بدن خود را سرد کنید. پس از دقیقه دویدن با سرعت بالا، دوباره سرعت خود را کاهش دهید تا به سرعتی متعادل برسید. دویدن آرام را به مدت دقیقه ادامه دهید. بالا بردن آستانه لاکتات با انجام تمرینات اینتروال به عنوان یک روش موثر، شما باید بالاتر از آستانه لاکتات خود، ورزش کنید. تمرین اینتروال، نوعی تمرین است که شامل دوره های کوتاه تمرین هوازی با شدت بالا، با فواصل ریکاوری کوتاه، است. در این تمرین، چنین حرکاتی، با تمرینات کم شدت، جایگزین می شود. هر بازه زمانی، باید فقط چند دقیقه طول بکشد. تمرینات با شدت بالا، باید بالاتر از آستانه لاکتیک شما انجام شود. به عبارت دیگر، شما باید احساس کنید که بسیار سخت فعالیت می کنید. در حدود بالاترین سطح فعالیتی که می توانید برای مدت طولانی تری، یک‌تمرین را انجام دهید، باید به برنامه تان ادامه دهید. در این سطح از تمرین، ضربان قلب تان بسیار سریع خواهد بود. ممکن است به اندازه ای سخت نفس بکشید که صحبت کردن برای تان دشوار باشد. پس، می توانید تمرینات اینتروال را در برنامه هفتگی خود بگنجانید. برای استفاده حداکثری از تمرینات اینتروال، برنامه ریزی کنید که هر هفته، جلسه از این نوع حرکات را انجام دهید. مراقب باشید! با این حال، برای پیشگیری از بروز آسیب و فعالیت بیش از حد، تمرینات اینتروال نباید بیش از درصد از فعالیت قلبی عروقی هفتگی شما را تشکیل دهد. به عنوان مثال، اگر هر هفته دقیقه فعالیت های معمول را انجام می دهید، نباید مجموعا بیش از دقیقه تمرینات اینتروال را، در هفته، انجام دهید. اگر تمرینات حالت ثابت، مانند دویدن های تمپو را نیز انجام می دهید، از انجام دادن این نوع تمرینات، در زمانی نزدیک به تمرینات اینتروال هفتگی، خودداری کنید. به طور کلی، بین این نوع تمرینات، روز به خود فرصت دهید تا ریکاوری کنید. علاوه براین، شما می توانید یک برنامه تمرین تناوبی را، با شدت بالا، انجام دهید. راه های زیادی برای انجام تمرینات تناوبی با شدت بالا ( HIIT ) وجود دارد. با مربی خود، درباره مناسب ترین برنامه تمرینی ممکن برای خودتان، مشورت کنید. سخن آخر همانطور که روی افزایش آستانه لاکتات خود کار می کنید، ممکن است مفید باشد که گهگاه، سطح لاکتات خود را مجددا مشخص کنید. برای مثال، ممکن است پس از رسیدن به هدف ورزشی هفتگی جدید، نیاز باشد که آزمایش آستانه لاکتات جدیدی را انجام دهید. همیشه قبل از شروع یک برنامه ورزشی جدید، با پزشک خود مشورت کنید، به خصوص اگر نگرانی های در مورد سلامتی خود دارید. در صورتی که انجام تمرینات مورد نظر، از نظر پزشک تان، مشکلی نداشت، با یک مربی ورزشی، برای تهیه یک برنامه ورزشی موثر و مناسب، مشورت کنید. در صورت انتخاب یک برنامه ورزشی مناسب، نه تنها دچار آسیب نخواهید شد، بلکه به طور موثری به اهداف تان دست پیدا خواهید کرد. اگر سوالات بیشتری دارید، با یک پزشک یا تماس گرفته و با متخصصین این موضوع، مشورت کنید.

اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی زمانی اتفاق می افتد که فرد در حفظ توجه یا کنترل انرژی بدنی و حرکتی خودش دچار مشکل می شود. اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی ( ADHD ) نوعی اختلال مغزی است که با الگوی مداوم عدم توجه و یا و تکانشگری همراه است و باعث اختلال در عملکرد یا پیشرفت فرد می شود. براساس اعلام انستیتوی ملی بهداشت روان، در برخی از کودکان علایم ADHD از اوایل سالگی شروع می شود. ADHD قابل کنترل است و درمان آن می تواند بسیار موثر باشد. بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری رفتارهای اساسی ADHD هستند. برخی از مبتلایان به ADHD فقط با یکی از رفتارها مشکل دارند، در حالی که برخی دیگر بی توجهی و بیش فعالی و تکانشگری دارند. بیشتر کودکان نوع ترکیبی از ADHD را دارند. در پیش دبستانی شایع ترین علامت ADHD ، بیش فعالی است. یعنی شخص پشتکار ندارد و در حفظ تمرکز مشکل دارد. شخص به طور مداوم حتی در شرایط نامناسب در حال حرکت و جنب و جوش است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شخصی که دارای ADHD ترکیبی است، ویژگی های هر دو نمونه را نشان می دهد که این خصوصیات با زندگی روزمره، روابط با دیگران و موفقیت در مدرسه یا کار تداخل دارد. فرد در هنگام لحظه انجام اقدامات باعجله و شتاب زده اقدام می کند. فرد ممکن است از نظر اجتماعی یک مزاحم باشد و دیگران را بیش از حد اذیت کند یا بدون در نظر گرفتن عواقب طولانی مدت، تصمیمات مهمی را بگیرد. افراد مبتلا به بی توجهی اغلب ممکن است علایم زیر را داشته باشند: در توجه کردن به وظایف یا بازی مشکلات زیادی دارند. در انجام وظایف و فعالیت ها، مدیریت زمانی ضعیفی دارند. وقتی مستقیم با آن ها صحبت می شود ظاهرا گوش نمی کنند. به راحتی توسط افکار یا محرک های بی ارتباط تمرکز خود را از دست می دهند. دستورالعمل ها را رعایت نمی کنند و خیلی سریع تمرکز خود را از دست می دهند و به راحتی کناره گیری می کنند. از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارد و طولانی هستند، خودداری می کنند یا از انجام آن ها بیزار هستند. از جزییات غافل شوند یا جزییات را از دست بدهند، در کارهای مدرسه، محل کار یا فعالیت های دیگر اشتباهات زیادی دارند. وسایل ضروری و ابزار مورد نیاز برای انجام کارها از جمله وسایل کتاب ها، کیف پول، کلیدها و تلفن های همراه خود را گم می کنند. علایم بیش فعالی - تحریک پذیری افراد مبتلا به علایم بیش فعالی و تکانشگری اغلب: دایما در حال حرکت هستند. بدون توقف صحبت می کنند. به صندلی های خود لگد می زنند. صحبت افراد دیگر را قطع می کنند. نمی توانند بی سر و صدا بازی کنند. قبل از اینکه سوال تمام شود، جواب می دهند. برای در انتظار بودن و انتظار کشیدن مشکل دارند. در مکالمات، بازی ها یا فعالیت ها، مانع دیگران می شوند یا آن ها را سرزنش می کنند. تشخیص ADHD نیاز به معاینه کامل توسط پزشک متخصص، مانند پزشک متخصص اطفال، روان شناس و روان پزشک دارد. برای این که فرد بتواند بیماری ADHD را تشخیص دهد، علایم بی توجهی و یا بیش فعالی - تکانشگری باید مزمن یا طولانی مدت باشد، عملکرد فرد را مختل کند. پزشک همچنین باید مطمن شود که هرگونه علایم ADHD ناشی از وضعیت پزشکی یا روانپزشکی دیگری نباشد. بیشتر کودکان مبتلا به ADHD در طی سال های ابتدایی شناسایی می شوند. برای اینکه یک فرد بزرگسال یا بالغ بعنوان ADHD شناسایی شود، باید علایم قبل از سالگی وجود داشته باشد. علایم ADHD می تواند با دلیل مشکلات عاطفی یا انضباطی اشتباه گرفته شود و منجر به تاخیر در تشخیص شود. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است دارای سابقه عملکرد ضعیف دانشگاهی، مشکلات در محل کار یا روابط اجتماعی مشکل دار و یا شکست خورده باشند. ممکن است که علایم ADHD با افزایش سن و گذشت زمان تغییر کند. در کودکان خردسال مبتلا به ADHD ، بیش فعالی و تکانشگری بیشترین علامت است. با رسیدن کودک به دبستان، ممکن است علایم بی توجهی برجسته تر شود. در بزرگسالی، بیش فعالی کم می شود و ممکن است بیشتر به عنوان احساس بیقراری یا کج خلقی نشان داده شود، اما بی توجهی و نبود انگیزه ممکن است باقی بماند. بسیاری از نوجوانان مبتلا به ADHD نیز با روابط و رفتارهای اجتماعی مبارزه می کنند. بی توجهی، بی قراری و نداشتن انگیزه همچنان تا بزرگسالی ادامه می یابند. عوامل خطر اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی دانشمندان مطمین نیستند که چه عواملی باعث بروز ADHD می شود. زایمان زودرس صدمات مغزی وزن کم هنگام تولد ژن ها وسابقه خانوادگی قرار گرفتن در معرض سموم محیطی در دوران بارداری استعمال سیگار، مصرف الکل یا مصرف مواد مخدر در دوران بارداری قرار گرفتن در معرض سموم زیست محیطی مانند سطح بالای سرب در سنین جوانی عوامل زیر منجر به ADHD نمی شوند: خوردن مقادیر زیاد قند یا رنگهای مصنوعی ضعیف بودن پدر و مادر یا نامناسب بودن محیط خانه تماشای بیش از حد تلویزیون، و صرف وقت زیاد با رایانه یا تلفن و گوشی همراه تحقیقات ارتباطی بین این موارد و پیشرفت ADHD در جوانان ثابت نکرده اند. ADHD در مردان نسبت به زنان شایع تر است و زنان مبتلا به ADHD به احتمال زیاد در درجه اول به علت بی توجهی دچار مشکل می شوند. شرایط دیگر، از جمله ناتوانی در یادگیری، اختلال، اختلال در رفتار، افسردگی و سوء مصرف مواد در افراد مبتلا شایع است. ADHD می تواند زمینه های مهم عملکرد اجتماعی و دانشگاهی یا شغلی را مختل کند و می تواند در عملکرد مدرسه و روابط شخصی مشکل ایجاد کند. با این حال، انواع مختلفی از درمان ها برای به حداقل رساندن علایم ADHD وجود دارد. اگر شخصی فکر کند ممکن است یکی از اعضای خانواده مبتلا به ADHD باشد، باید در مورد ارزیابی با پزشک خود مشورت کند. در حالی که درمان خاصی برای ADHD وجود ندارد، ولی در حال حاضر درمان های موجود می توانند به کاهش علایم و بهبود عملکرد کمک کنند. درمان ها شامل دارو، روان درمانی، آموزش یا ترکیبی از درمان ها است. برای بسیاری از افراد، داروهای ADHD ، بیش فعالی و تکانشگری را کاهش می دهد و توانایی تمرکز، کار و یادگیری را بهبود می بخشد. ممکن است داروها هماهنگی بدنی را بهبود ببخشند. بعضی اوقات باید چندین داروی مختلف یا دوزهای مختلف را امتحان شود. داروها باید توسط پزشک تجویز شود. با این حال، داروها خطرات و عوارض جانبی دارند، به خصوص در هنگام سوء استفاده یا مصرف بیش از حد از مقدار تجویز شده می توانند خطر جدی داشته باشند. برای مثال، دارو ها می توانند فشار خون و ضربان قلب را افزایش داده و اضطراب را بیشتر کنند. بنابراین فرد با مشکلات سلامتی دیگر از جمله فشار خون بالا، تشنج، بیماری قلبی، گلوکوم، بیماری کبد یا کلیه یا اختلال اضطرابی باید قبل از مصرف یک دارو در مورد شرایط پزشکی خود به پزشک بگوید. دل درد مشکلات خواب تغییر شخصیت حرکات ناگهانی وتکراری افزایش اضطراب و تحریک پذیری نوعی روان درمانی است که هدف آن کمک به یک فرد در تغییر رفتار خود است که ممکن است شامل راهکار های عملی باشد. رفتار درمانی همچنین به فرد می آموزد که چگونه رفتار خودش را کنترل کند و برای انجام عمل مطلوب و درست به خودش پاداش بدهد. والدین، معلمان و اعضای خانواده همچنین می توانند برای برخی از رفتارهای خاص بازخورد مثبت یا منفی نشان دهند. درمانگران همچنین ممکن است مهارت های اجتماعی را به کودکان آموزش دهند. نحوه صبر کردن تا زمان رسیدن به نوبتش، اجازه استفاده از اسباب بازی های خود به دیگران، درخواست کمک کردن و یادگیری نحوه پاسخ مناسب به شرایط محیطی نیز می تواند بخشی از آموزش مهارت های اجتماعی باشد. فرد یاد می گیرد که چگونه می تواند از افکار و احساسات شخصی خود آگاه باشد و آن ها را برای تمرکز کردن بهتر بهبود بخشد. درمانگر همچنین فرد مبتلا به ADHD را ترغیب می کند تا تغییراتی را در زندگی مانند فکر کردن قبل از عمل یا مقاومت در برابر اصرار برای انجام خطرات غیرضروری ایجاد کند. خانواده و درمان زناشویی می تواند به اعضای خانواده و همسر کمک کند تا روش های بهتری برای مقابله با رفتارهای مخرب، ترغیب تغییرات رفتاری و بهبود تعامل با یکدیگر را پیدا کنند. کودکان و بزرگسالان مبتلا به ADHD برای رسیدن به پتانسیل و موفقیت نیاز به راهنمایی وتفاهم ازطرف والدین، خانواده ها و معلمان خود دارند. برای کودکان در سن مدرسه، ممکن است سرخوردگی، سرزنش و عصبانیت در خانواده ایجاد شود. برای غلبه بر احساسات منفی ممکن است والدین و فرزندان به کمک یکدیگر نیاز داشته باشند. روانشناسان می توانند والدین را در مورد ADHD و چگونگی ت ثیر آن در خانواده آموزش دهند. آن ها همچنین به کودک و والدین کمک می کنند مهارت های جدید، نگرش و راه های ارتباط با یکدیگر را یادبگیرند. آموزش مهارت های والدین مهارت های لازم را به والدین آموزش می دهند تا راهکارهای تشویق و پاداش رفتارهای مثبت در فرزندان را یادبگیرند و آموزش ببینند که چگونه از یک سیستم پاداش و تنبیه برای تغییر رفتار کودک استفاده کنند. به والدین آموزش داده می شود که بخاطر رفتارهایی که می خواهند کودک انجام دهد آن ها را تشویق می کنند تا بازخورد فوری و مثبتی نشان دهند و رفتارهای نا مناسبی را که می خواهند از کودک بگیرند، نادیده بگیرند. تکنیک های مدیریت استرس می توانند والدین کودکان دارای ADHD توانایی مقابله با ناامیدی را یادبگیرند تا بتوانند با آرامش به رفتار فرزندشان پاسخ دهند. والدین و معلمان می توانند به کودکان دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی کمک کنند تا به اوضاع خود سازمان دهند. هر روز، از زمان بیدار شدن تا خواب، روال مشابه را حفظ کنید. زمان هایی را برای مشق شب، بازی در فضای باز و فعالیت های داخل خانه در نظر بگیرید. تغییرات در برنامه را تا جایی که ممکن است بنویسید. برای همه وسیله ها، مکانی داشته باشید و همه چیز را شامل لباس، کوله پشتی و اسباب بازی در جای خود نگه دارید. کودکان مبتلا به ADHD به قوانینی سازگار نیاز دارند که بتوانند آن ها را بفهمند و از آن ها پیروی کنند. تقدیر یا پاداش هنگام رعایت قوانین. کودکان مبتلا به ADHD اغلب انتقاد پذیرند و انتظار دارند به دنبال رفتار خوب آن ها را ستایش کنید. یک مشاور یا درمانگر حرفه ای می تواند به یک فرد بزرگسال مبتلا به ADHD کمک کند که چگونه زندگی خود را سازمان بخشد. حفظ روال منظم استفاده از یادداشت های یادآوری کننده تهیه لیست برای کارها و فعالیت های مختلف استفاده از یک تقویم برای برنامه ریزی رویدادها اختصاص مکان ویژه ای برای کلیدها، وسایل و کاغذ تقسیم بندی وظایف بزرگ به مراحل قابل کنترل و کوچکتر، به گونه ای که تکمیل هر قسمت از کار حس موفقیت را برای فرد ایجاد کند. منابع:

اسهال و استفراغ یک عفونت روده است که با اسهال آبکی، دل پیچش، یا استفراغ و گاهی اوقات مشخص می شود. متداول ترین روش ابتلا به گاستروانتریت ویروسی (که اغلب به آن آنفولانزای معده گفته می شود. از طریق تماس با شخص آلوده یا مصرف غذا یا آب آلوده است. برای نوزادان، افراد مسن و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف، گاستروانتریت ویروسی می تواند کشنده باشد. هیچ درمانی موثر برای گاستروانتریت ویروسی وجود ندارد، بنابراین پیشگیری مهم است. علاوه بر جلوگیری از انتقال بیماری توسط غذا و آب که ممکن است آلوده باشد، شست و شوی کامل و مکرر دست ها بهترین دفاع می باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه معمولا به آن آنفولانزا معده گفته می شود، گاستروانتریت همان آنفولانزا نیست. آنفولانزای واقعی فقط بر دستگاه تنفسی بینی، گلو و ریه ها شما ت ثیر می گذارد. از طرف دیگر گاستروانتریت به روده حمله می کند و نشانه هایی از قبیل: اسهال آبکی و غیر خونی گرفتگی و درد شکم حالت تهوع، استفراغ یا هر دو درد های عضلانی یا سردرد گاه به گاه درجه تب پایین بسته به علت، علایم گاستروانتریت ویروسی پس از آلوده شدن ممکن است طی یک یا سه روز ظاهر شود و از خفیف تا شدید متغیر می باشد. علایم معمولا فقط یک یا دو روز طول می کشد، اما بعضی اوقات ممکن است تا روز ادامه یابد. از آنجا که علایم مشابه هستند، به راحتی اسهال ویروسی را با اسهال ناشی از باکتری ها، اشتباه گرفته می شود. در بزرگسالان اگر فرد علایم زیر را داشته باشد باید سریعا به پزشک مراجعه کند: قادر به حفظ مایعات بدن خود به مدت ساعت نباشد. تداوم استفراغ که بیش از دو روز طول بکشند یا استفراغ خونی باشد. علایم کمبود آب بدن مانند تشنگی بیش از حد، خشکی دهان، ادرار زرد پررنگ و ضعف شدید، سرگیجه را داشته باشد. در روده خود متوجه خون شده باشد. تب بالای درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) داشته باشد. نوزادان به دلایل مختلف استفراغ می کنند، که بسیاری از آنها ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشند. اسهال و استفراغ استفراغ بیش از چند ساعت طول بکشد. ظرف شش ساعت پوشک مرطوب نداشته است. دارای مدفوع خونی یا اسهال شدید باشد. دارای یک ملاج نرم (فونتانل) فرو رفته در بالای سر خود باشد. دهان خشک دارد یا بدون اشک گریه می کند. به طور غیرمعمول خواب آلوده یا پاسخ شان به محرک ها کند است. شما امکان دارد هنگام خوردن یا نوشیدن غذای آلوده یا آب آلوده به گاستروانتریت ویروسی مبتلا شوید. تعدادی از ویروس ها می توانند باعث گاستروانتریت شوند، از جمله: همه افراد تحت ت ثیر نورو ویروس ها، شایع ترین علت بیماری ناشی از مسمومیت غذایی در سراسر جهان قرار دارند. عفونت نورو ویروس می تواند در خانواده ها و جوامع سرایت کند. به ویژه احتمالا انتشار نورو ویروس در فضاهای محدود بین افراد شایع است. در سراسر جهان، شایع ترین علت گاستروانتریت ویروسی در کودکانی است که معمولا هنگام قرار دادن انگشتان یا اشیاء دیگر آلوده به ویروس به دهان خود آلوده می شوند. عفونت با ویروس روتاویروس در نوزادان و کودکان خردسال شایع است. بزرگسالان آلوده به روتاویروس ممکن است علایمی نداشته باشند، اما می توانند بیماری را انتقال دهند. گاستروانتریت در سراسر جهان رخ می دهد و افراد در هر سنی، نژاد و پیش زمینه ای را مبتلا می کند. افرادی که ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به گاستروانتریت باشند عبارتند از: سیستم ایمنی با افزایش سن تمایل دارند کارآیی کمتری داشته باشند، برای همین افراد مسن در خانه های سالمندان آسیب پذیر هستند زیرا سیستم ایمنی بدن آنها تضعیف می شود. افرادی که دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند در صورتی که مقاومت بدن آنها در برابر عفونت کم باشد یا اگر سیستم ایمنی بدن فرد با/ AIDS ، شیمی درمانی یا وضعیت پزشکی دیگری به خطر بیفتد ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به گاستروانتریت قرار گیرد. اصلی ترین عارضه گاستروانتریت ویروسی کم آبی بدن است که باعث از بین رفتن شدید آب و نمک های اساسی و مواد معدنی می شود. نوزادان، افراد مسن و افراد دارای سیستم ایمنی سرکوب شده ممکن است هنگام از دست دادن بیش از حد مایعات دچار کمبود آب بدن شوند. ممکن است فرد نیاز داشته باشد در بیمارستان بستری شود تا مایعات از دست رفته به صورت داخل وریدی جایگزین شوند. کمبود آب بدن به ندرت می تواند کشنده باشد. بهترین راه برای جلوگیری از شیوع عفونت های روده، رعایت موارد بهداشتی است: دستان خود را کاملا بشویید. بهتر است حداقل ثانیه از آب گرم و صابون استفاده کنید و دست ها را به شدت محکم مالش دهید، به یاد داشته باشید که اطراف کوتیکول ها، زیر ناخن ها و بین انگشت ها را بشویید. برای مواقعی که صابون و آب در دسترس نیست، دستمال مرطوب کننده و ضد عفونی کننده دستی را همراه خود داشته باشید. از وسایل شخصی جداگانه استفاده کنید. از به اشتراک گذاشتن ظروف غذاخوری، نوشیدن لیوان و بشقاب خودداری کنید. در حمام از حوله های جداگانه استفاده کنید. در صورت امکان از تماس نزدیک با هرکسی که ویروس دارد جلوگیری کنید. سطوح سخت را ضد عفونی کنید. اگر شخصی در خانه شما مبتلا به گاستروانتریت ویروسی است، سطوح سخت مانند پیشخوان، شیر آب را ضد عفونی کنید. پزشک به احتمال زیاد براساس علایم، معاینه فیزیکی و بعضی اوقات با توجه به موارد مشابه در جامعه، گاستروانتریت معده را تشخیص می دهد. آزمایش سریع مدفوع می تواند روتا ویروس یا نورو ویروس را تشخیص دهد، اما هیچ آزمایش سریع برای سایر ویروس های ایجاد کننده گاستروانتریت وجود ندارد. در بعضی موارد، پزشک ممکن است برای شما یک آزمایش مدفوع تجویز کند تا احتمال عفونت باکتریایی یا انگلی را رد کند. اغلب معالجه پزشکی خاصی برای گاستروانتریت ویروسی وجود ندارد. آنتی بیوتیک ها در برابر ویروس ها موثر نیستند، و استفاده زیاد از آنها می تواند به ایجاد انواع های مقاومت به آنتی بیوتیک باکتری ها کمک کند. درمان در ابتدا شامل اقدامات مراقبت های بهداشتی است. برای کمک به درمان و پیشگیری از کم آبی در هنگام بهبودی، موارد زیر را رعایت کنید: چند ساعت از خوردن غذاهای جامد پرهیز کنید. به تدریج شروع به خوردن غذاهای نرم و زود هضم کنید. در صورت بازگشت حالت تهوع، از خوردن غذا خودداری کنید. تا زمانی که احساس بهبودی ندارید از خوردن غذاها و مواد خاص مانند لبنیات، کافیین، الکل، نیکوتین و غذاهای چرب خودداری کنید. استراحت کنید. بیماری و کمبود آب بدن ممکن است باعث ضعف و خستگی شما شود. در مصرف داروها محتاط باشید. از داروهای زیادی مانند ایبوپروفن استفاده نکنید، هر چند کم و زیاد آنها می تواند معده شما را ناراحت کنند. بروفن و استامینوفن گاهی اوقات می تواند باعث مسمومیت کبد بخصوص در کودکان شود. به دلیل خطر ابتلا به سندرم رین، یک بیماری نادر اما بالقوه کشنده، به کودکان و نوجوانان آسپرین ندهید. قبل از انتخاب داروی تسکین دهنده یا کاهش دهنده تب، با پزشک متخصص کودک مشورت کنید. وقتی فرزند شما به عفونت روده مبتلا شده است، مهمترین هدف جایگزینی مایعات و نمک های از دست رفته است. این پیشنهادات ممکن است به شما کمک کند: به فرزند خود کمک کنید تا دوباره آب بدن خود را ت مین کند. به کودک خود یک محلول برای مایع درمانی دهانی بدهید که در داروخانه ها بدون نسخه موجود باشد اگر در مورد نحوه استفاده از آن سوال دارید با پزشک خود مشورت کنید. به کودکتان آب کافی بدهید. در کودکانی که مبتلا به اسهال و استفراغ دستگاه گوارش هستند. آب به خوبی جذب نمی شود و به اندازه کافی الکترولیت های از دست رفته را جایگزین نمی کند. بنابراین باید کمبود آب و الکترولت ها را جبران نمود. کودک خود را به آرامی به رژیم غذایی عادی برگردانید. غذاهای ملایم و هضم شده مانند نان تست، برنج، موز و سیب زمینی را به تدریج به بیمار بدهید. از غذاهای خاص خودداری کنید. لبنیات یا غذاهای شیرین مانند بستنی، نوشابه و آب نبات به کودک خود ندهید. اینها می توانند اسهال را بدتر کنند. اطمینان حاصل کنید که کودک شما استراحت زیادی داشته باشد. بیماری و کمبود آب بدن ممکن است کودک شما را ضعیف و خسته کند. از دادن داروهای بدون نسخه ضد اسهال به کودک خودداری کنید، مگر اینکه توسط پزشک توصیه شود. اگر نوزادی مریض دارید، بگذارید معده کودک شما تا دقیقه بعد از استفراغ یا یک دوره اسهال استراحت کند، سپس مقادیر کمی مایع را به کودک دهید. اگر کودک شما از بطری تغذیه می شود، مقدار کمی از محلول تجویز مجدد دهانی یا شیر خشک معمولی را پیشنهاد دهید. شیر خشک از قبل آماده شده کودک خود را رقیق نکنید. تهیه لیستی از سوالات به شما کمک می کند تا از پزشک خود بهترین راهکارها را بگیرید. برخی از سوالاتی که ممکن است بخواهید از پزشکتان یا فرزندتان بپرسید عبارتند از: علت احتمالی علایم چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟ آیا به آزمایش نیاز دارید؟ بهترین روش درمانی چیست؟ آیا گزینه های دیگری وجود دارد؟ آیا نیاز به مصرف دارو وجود دارد؟ برای رفع علایم چه کاری می توانم در خانه انجام دهم؟ منبع:

که به عنوان عفونت داخل آمنیوتیک نیز شناخته می شود، یکی از عفونت های جدی دوران بارداری است. در این بیماری عفونی غشاهای کوریون و آمنیون که جنین را احاطه کرده اند دچار عفونت و التهاب می شوند. پرده آمنیون داخلی ترین پرده ای است که جنین در داخل آن قرار دارد. پرده آمنیون کیسه آب جنین نیز نامیده می شود. کوریون خارجی ترین پرده ای است که جنین را دربرمی گیرد. به همین علت به پرده کوریون، غشای خارجی نیز گفته می شود. این عارضه حدود تا درصد زنان با و تا درصد زنان با بارداری کامل را تحت ت ثیر قرار می دهد. بررسی ها نشان می دهد که ابتلا مادران باردار به کوریوآمنیونیت در زایمان های زودرس شایع تر است. عفونت باکتریایی کوریوآمنیونیت می تواند هر یک از بافت های اطراف جنین را تحت ت ثیر قرار دهد، از جمله: جفت مایع آمنیوتیک آمنیون یا غشای داخلی کوریون یا غشای خارجی آنچه در این مقاله خواهید خواند: کوریوآمنیونیت اغلب در اثر حرکت باکتری ها از واژن به داخل رحم ایجاد می شود. این باکتری ها به طور معمول در واژن وجود دارند. اما زمانی که کیسه آب زودتر از موعد مقرر پاره می شود، باکتری ها به سمت بالا و داخل رحم هجوم می برند. این وضعیت باعث بروز عفونت باکتریایی در غشاهای جنینی می شود. عفونت کوریوآمنیونیت معمولا پیش از زایمان و یا در حین زایمان رخ می دهد. در صورت ضرورت پزشک ممکن است برای تشخیص عارضه از روش های تهاجمی مانند استفاده کند. کوریوآمنیونیت توسط باکتری ایجاد می شود. این باکتری ها معمولا از گونه های مختلف هستند. باکتری های مولد کوریوآمنیونیت ممکن است باکتری های رایج در یا دستگاه گوارش شما بوده و یا از یک منبع خارجی وارد رحم شوند. انواع رایج باکتری هایی که می توانند باعث کوریوآمنیونیت شوند عبارتند از: اورهاپلاسما مایکوپلاسما هومینیس استرپتوکوک های گروه B ( GBS ) عفونت می تواند از واژن یا مقعد شروع شده و به سمت رحم حرکت کند. همچنین گاهی این باکتری به دلیل پارگی زودرس کیسه آب رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ابتلا به این عفونت در بسیاری از موارد بدون علامت است. به همین علت در برخی از زنان با وجود آلودگی باکتریایی، علایم کوریوآمنیونیت چندان واضح نیست. در نتیجه تشخیص قطعی فقط در صورت پارگی زودرس کیسه آب امکان پذیر است. ابتلا به کوریوآمنیونیت به خصوص در اوایل بارداری باعث دشوار شدن تشخیص این بیماری می شود. شایع ترین علامت در اغلب موارد، تب مداوم بالای درجه سانتی گراد است. برخی از مهمترین علایم ابتلا به عفونت باکتریایی کوریوآمنیونیت، عبارتند از: تب شدید درد شکم افزایش ضربان قلب مادر (بیش از ضربان در دقیقه) تغییر ضربان قلب جنین (بیش از ضربان در دقیقه) در بارداری کاملا طبیعی است. اما اگر این ترشحات همراه با بوی نامطبوع یا تغییر رنگ باشد باید حتما به پزشک متخصص زنان مراجعه کنید. ترشحات مایل به سبز یا زرد، همراه با خارش، درد در اطراف واژن یا درد هنگام ادرار کردن می تواند نشان دهنده ابتلا به عفونت های باکتریایی باشد. در اغلب موارد زایمان زودرس یکی از مهمترین عوامل خطر ابتلا به عفونت باکتریایی کوریوآمنیونیت است. زایمان زودرس در درصد از بارداری ها رخ می دهد. همچنین عوامل زیر می توانند خطر ابتلا به کوریوآمنیونیت را در زنان باردار افزایش دهد: سیگار کشیدن واژینوز باکتریال سابقه عفونت ادراری کوتاه بودن دهانه رحم مصرف الکل یا مواد مخدر عفونت استرپتوکوکی گروه B ابتلا به بیماری های مقاربتی مانند تریکومونیازیس، کلامیدیا، سیفلیس یا HIV به طور کلی ابتلا به عفونت باکتریایی کوریوآمنیونیت پیش از زایمان و یا در حین زایمان رخ می هد. مهمترین عواملی که می توانند باعث عفونت کوریوآمنیونیت در حین زایمان شوند، عبارتند از: طولانی شدن روند زایمان معاینات داخلی متعدد در حین زایمان بیش از ساعت فاصله از پاره شدن کیسه آب تا شروع زایمان مدفوع کردن نوزاد در حین زایمان زیرا مدفوع ممکن است وارد مایع آمنیوتیک شود. ابتلا به عفونت کوریوآمنیونیت می تواند باعث بروز لخته های کوچک در سراسر جریان خون، تنگی نفس و کبودی صورت شود. سایر عوارض بالقوه کوریوآمنیونیت برای مادر و نوزاد عبارتند از: سپسیس آندومتریت التهاب لگن خونریزی بعد از زایمان لخته شدن خون در ساق پا در اثر واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن نسبت به عفونت رخ می دهد. سپسیس می تواند باعث التهاب شدید و در نتیجه مرگ نوزاد شود. همچنین عفونت در صورت گسترش با بیماری های خطرناکی مانند مننژیت، پنومونی، تشنج، فلج مغزی، اختلال در عملکرد مغز و نارسایی ریه همراه است. به همین علت در صورت پارگی کیسه آب پزشک اقدامات لازم را برای زایمان سریع مادر انجام می دهد. می تواند خطر ابتلا نوزاد به عفونت باکتریایی را تا حد زیادی کاهش دهد. فقط یک پزشک می تواند این وضعیت جدی را به درستی تشخیص دهد. رایج ترین راه برای تشخیص کوریوآمنیونیت از طریق معاینات فیزیکی برای بررسی علایم و نشانه ها است. پزشک با توجه به علایم عفونت در برخی موارد کشت خون و آزمایش ادرار را تجویز می کند. در صورت ابتلا به عفونت این آزمایش ها وجود باکتری را در بدن شما نشان می دهند. همراه با این آزمایش‌ها، پزشک ممکن است کشت واژینال GBS ، سونوگرافی و نمونه‌گیری از مایع آمنیوتیک را برای شما تجویز کند. تشخیص کوریوآمنیونیت عمدتا بر اساس علایم و یافته های بالینی است. کوریوآمنیونیت باعث افزایش خطر زایمان زودرس می شود. بنابراین اگر علایم بالینی نشان دهنده احتمال زیاد ابتلا به عفونت باشد، پزشک در اولین مرحله آزمایش آمنیوسنتز را تجویز می کند. نتایج تست تشخیصی آمنیویسنتز در اغلب موارد دقت بسیار بالایی دارد. در این آزمایش با استفاده از یک سوزن نازک و بلند نمونه ای از مایع آمنیوتیک جمع آوری می شود. این مایع بسیار کم و معمولا در حدود میلی لیتر است. اگر غلظت گلوکز در مایع آمنیوتیک کم و تعداد گلبول های سفید زیاد باشد می تواند نشان دهنده ابتلا به کوریوآمنیونیت باشد. نمونه برداری از مایع آمنیوتیک که آمنیوسنتز نیز نامیده می شود جزء آزمایش های تهاجمی است. به همین علت پزشک فقط در صورت ضرورت این آزمایش را تجویز می کند. کوریوآمنیونیت برای سلامت جنین دارای خطرات بسیار زیادی است. با این حال، تشخیص و مداخله به موقع می تواند به پیشگیری از عوارض کمک کند. استفاده از آنتی بیوتیک یکی از درمان های سریع است که می تواند خطر آسیب به سلامت مادر و جنین را به طور قابل ملاحظه ای کاهش دهد. داروهای آنتی بیوتیک مورد استفاده معمولا به صورت وریدی تزریق می شوند. تجویز زودهنگام آنتی بیوتیک خطر سپسیس نوزادی را تا بیش از درصد کاهش می دهد. آمپی سیلین و رایج ترین آنتی بیوتیک هایی هستند که پزشکان برای درمان کوریوآمنیونیت تجویز می کنند. آمپی سیلین در طول زایمان هر چهار تا شش ساعت یکبار به صورت داخل وریدی و سپس به صورت یک دوز پس از زایمان تزریق می شود. اگر در حین زایمان به عفونت مبتلا شده اید، باید مصرف آنتی بیوتیک را تا زمان تولد نوزاد ادامه دهید. همچنین ممکن است برای کاهش دمای بدن خود استامینوفن دریافت کنید. برطرف شدن تب در اغب موارد نشان دهنده درمان عفونت است. در برخی موارد ممکن است عفونت در هنگام زایمان به نوزاد منتقل شود. ورود این عفونت به خون نوزاد عوارض بسیار خطرناکی داشته و می تواند باعث آسیب مغزی یا مرگ نوزاد شود. بنابراین در صورت تشخیص عفونت کوریوآمنیونیت زایمان باید به روش سزارین انجام شود. مادران بارداری که تحت عمل سزارین قرار می گیرند، باید داروهای آنتی بیوتیک قبل از عمل دریافت کنند. تجویز آنتی بیوتیک قبل از عمل خطر آلودگی به عفونت را در نوزاد کاهش می دهد. کوریوآمنیونیت می تواند منجر به عفونت باکتریایی در مادر شود. ابتلا به این عفونت ها در صورت عدم درمان به موقع منجر به زایمان زودرس خواهد شد. همچنین یکی دیگر از عوارض بسیار خطرناک کوریوآمنیونیت، ابتلا به عفونت های جدی مانند ذات الریه، مننژیت، آسیب مغزی یا مرگ جنین است. ابتلا به عفونت باکتریایی کوریوآمنیونیت با عوارض زیادی بر سلامت مادر و جنین همراه است. به همین علت پیشگیری از عفونت های باکتریایی به خصوص در مادران باردار اهمیت زیادی دارد. بنابراین اگر در هر دوره ای از بارداری خود دچار ترشحات غیرطبیعی یا غیرعادی واژن شدید، حتما با پزشک خود صحبت کنید. بسیاری از عفونت های باکتریایی در صورت مراجعه به موقع به پزشک با مصرف دارهای آتی بیتیک به راحتی درمان می شوند. معاینات منظم دوران بارداری می تواند به شما کمک کند از بارداری و زایمان سالم و بدون عارضه لذت ببرید. معاینات معمول در تشخیص زودرس التهاب واژن یا علایم اولیه عفونت بسیار موثر است. در ماه آخر بارداری، پزشک معمولا آزمایش‌های خونی را نیز برای بررسی آلودگی های باکتریایی تجویز می کند. به طور کلی هر چقدر آزمایشات داخلی و واژینال شما کمتر باشد احتمال ابتلا به عفونت نیز به همان میزان در شما کاهش می یابد. همچنین عمل به نکات زیر می تواند تا حد زیادی به پیشگیری از کوریوآمنیونیت در مادران باردار کمک کند. از مصرف دخانیات، الکل و سوء مصرف مواد مخدر خودداری کنید. اندام تناسلی خود را هر روز با استفاده از آب ساده و صابون کاملا بشویید. در صورت مشاهده علایم برای درمان از پزشک خود راهنمایی بگیرید. اگر فکر می کنید که ممکن است به بیماری های مقاربتی مبتلا باشید، حتما آزمایش بدهید. به حداقل رساندن تعداد معاینات داخلی یا معاینات واژینال تا حد زیادی در پیشگیری از کوریوآمنیونیت موثر است. طبق توصیه پزشک آزمایشات غربالگری واژینوز باکتریایی، عفونت استرپتوکوک گروه B را در موعد مقرر انجام دهید. از مصرف صابون‌های معطر، شامپوها، انواع ژل‌ها، دیودورانت‌های واژینال، دوش‌واژینال و غیره برای شستن واژن خودداری کنید. درمان به موقع می تواند به معنای یک پیش آگهی عالی برای مادر و جنین باشد. با این حال، ابتلا به کوریوآمنیونیت در بارداری فعلی ممکن است خطر ابتلا به آن را در بارداری های بعدی افزایش دهد. بررسی ها نشان می دهد شش درصد از زنانی که در حاملگی اول کوریوآمنیونیت داشته اند در بارداری دوم دوباره به آن مبتلا شده اند. همچنین بر اساس بررسی ها دو درصد از زنان بدون سابقه قبلی در بارداری دوم به کوریوآمنیونیت مبتلا می شوند. بله، متاسفانه ابتلا به کوریوآمنیونیت خطر فلج مغزی را در نوزادان ترم تا چهار برابر افزایش می دهد. کوریوآمنیونیت عفونت غشاهای اطراف جنین است، در حالی که اندومتریت به التهاب یا تحریک پوشش داخلی رحم گفته می شود. اندومتریت معمولا در دوران پس از زایمان رخ می دهد. پزشک برای تشخیص اندومتریت اغلب از آزمایش سونوگرافی استفاده می کند. کوریوآمنیونیت می تواند عوارض جدی بر مادر و جنین داشته باشد. با این حال، با درمان به موقع می توان این بیماری را مدیریت کرد. اگر سابقه قبلی کوریوآمنیونیت دارید، پزشک خود را در جریان قرار دهید. همچنین اگر متوجه علایم غیرعادی شدید، در اولین فرصت با تماس بگیرید.

آدنویید یا لوزه سوم بافت نرمی است که دقیقا در پشت حفره بینی قرار گرفته است. لوزه سوم همانند غدد لنفاوی وظیفه دفاع از سیستم ایمنی بدن داشته و جنسی مشابه بافت های لنفاوی دارد. گلبول های سفید خون از طریق آدنویید و دیگر بافت های لنفاوی گردش پیدا می کند. نسبت به مهاجمین خارجی ای که از طریق حفره دهانی وارد بدن می شوند از خود واکنش های دفاعی نشان می دهد. همه ما از بدو تولد با لوزه سوم یا آدنویید به دنیا می آییم. ولی با گذشت دوران کودکی و رفتن به مرحله بلوغ، لوزه سوم شروع به کوچک و کوچک تر شدن می کند. به صورتی که در بزرگسالی بیشتر افراد دیگر آدنویید یا لوزه سوم نداشته و این قسمت پشت گلویی کاملا محو شده است. لوزه سوم می تواند بدون هیچ مشکلی به عملکرد خود در دوران کودکی یا حتی بزرگسالی ادامه دهد و تنها در شرایطی مشکل ساز خواهد بود که بیش از حد متورم و بزرگ شده باشد. البته جای نگرانی نیست در صورت بروز چنین مشکلی، اهمیت لوزه ها در سیستم ایمنی چندان جدی و ضروری نیست. حتی می تواند با خارج کردن آن از بدن این مشکل را برطرف نمود. علت آدنویید یا لوزه سوم همانطور که در ابتدای مقاله نیز گفتیم، لوزه سوم از ابتدای تولد وجود داشته و کودک تا سن تا سالگی نیز لوزه سوم خواهد داشت. ولی در بیشتر موارد و طبیعتا بعد از سن سالگی این لوزه شروع به کوچک و کوچک تر شدن کرده و بزرگسالان لوزه سومی نداشته یا اینکه بیش از حد کوچک شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لوزه سوم در قسمتی که پشت حفره بینی را به گلو متصل می کند، قرار گرفته است. وظیفه لوزه سوم تولید آنتی بادی ها برای مبارزه با عفونت هایی است که از راه دهان وارد بدن می شوند. لوزه سوم در سالهای ابتدایی تولد کودک نقش بسیار موثری در محافظت از نوزاد در برابر عفونت ها خواهد داشت. این بافت محافظتی در پشت گلو، باکتری ها و ویروس هایی که از طریق بینی و دهان وارد بدن نوزاد می شوند. را به دام انداخته و مانع ورود آنها به بخش های مهم تر بدن می شود. حال در صورتی که عفونت سعی در ورود به بدن نوزاد داشته باشد. توسط لوزه سوم به دام بیافتد، لوزه سوم بزرگ شده و بعد از فروکش کردن عفونت، به اندازه طبیعی خودش باز می گردد. البته در بعضی از موارد حتی بعد از برطرف شدن عفونت هم لوزه سوم در حالت بزرگ شده خودش باقی مانده و ابعادش هیچ تغییر نمی کند. البته بزرگ شدن لوزه سوم فقط به خاطر عفونت نبوده و گاهی اوقات آلرژی های فصلی نیز می تواند یکی از علت های تورم و بزرگ شدن لوزه سوم باشد. حتی در بعضی از موارد، کودکان با لوزه سوم بزرگ به دنیا می آیند که مشکلی مادر زادی بوده و خوشبختانه قابل درمان است. علایم آدنو. ید یا لوزه سوم بینی گرفته و مشکل تنفسی مشکلات خواب گلو درد مشکل در بلع غذا برجسته شدن غدد گلو مشکل برای تنفس از بینی عفونت گوش میانی خشکی دهان و ترک ترک شدن لب ها (به علت مشکلات تنفسی) وقفه تنفسی در خواب (متوقف شدن تنفس در زمان خواب) ابتدا پزشکتان در مورد علایمی که کودک نشان می دهد پرس و جو خواهد کرد. سپس از نظر فیزیکی کودک را معاینه کرده و با استفاده از یک آینه یا اندوسکوپ از طریق بینی وضعیت لوزه سوم را بررسی خواهد کرد. با توجه به نتیجه معاینه، پزشکتان ممکن است برای اطمینان از عفونت، آزمایش خونی برای کودک تجویز کند. البته در بعضی از موارد ممکن است آزمایش اشعه ایکس برای تصویر برداری از گلو نیز تجویز شود. در موارد حادتر ممکن است شیوه خواب کودک نیز مورد بررسی قرار بگیرد. این بررسی می تواند به تشخیص دقیق تر مشکل وقفه تنفسی خواب کمک کند. برای این کار کودک یک شب باید داخل بیمارستان بستری باشد تا وضعیت تنفس و فعالیت مغز او در حین خواب از طریق الکترودها مورد بررسی و کنترل دقیق تری قرار بگیرد. جای نگرانی نیست این آزمایش هیچ دردی ندارد. فقط برای کودکانی که با خوابیدن در مکان های جدید مشکل دارند، می تواند کمی چالش برانگیز باشد. درمان لوزه سوم بزرگ در بعضی از موارد که عفونت گلو باعث بزرگ شدن لوزه سوم باشد ممکن است برای کودک مشکلات زیادی به همراه داشته باشد. حتی مسیر تنفسی کودک و شیپور استاش که گوش میانی را به پشت بینی متصل می کند را به کلی مسدود کند. در صورت مسدود شدن شیپور استاش احتمال این وجود دارد که کودک به عفونت های گوش مبتلا شده و در معرض مشکلات شنوایی و تنفسی قرار بگیرد. علت برداشتن لوزه سوم پاسخ ندادن به درمان آنتی بیوتیکی در سال بیشتر از تا بار این عارضه تکرار شود ایجاد مشکل برای مدرسه رفتن کودک به خاطر غیبت های طولانی و مکرر عمل جراحی لوزه سوم معمولا به خاطر اینکه خون ریزی گلو و دهان بیشتر از قسمت های دیگر بدن است، پزشکتان پیش از انجام چنین عمل جراحی ای یک آزمایش خون برای کودک تجویز می کند. تا از وضعیت انعقاد خون و تعداد گلبول های قرمز و سفید کودک مطلع شود. با این کار خیال پزشکتان از بابت خون ریزی غیر عادی یا بیش از حد در حین یا بعد از عمل راحت بوده و می تواند با خیال راحت عمل جراحی را آغاز کند. در مدت یک هفته قبل از انجام عمل جراحی خارج سازی لوزه سوم به کودکتان هیچ دارویی مثل ایبوپروفین یا آسپرین که انعقاد خون را با مشکل مواجه کند، ندهید. اگر برای کاهش درد به کودکتان داروی مسکن می دهید، حتما پیش از عمل نوع داروی مصرفی کودک را به پزشکتان بگویید تا با عمل جراحی لوزه برداری تداخلی نداشته باشد. کودک از غروب روز قبل از عمل جراحی نباید چیزی بخورد و بیاشامد. این نخوردن شامل آب هم می شود. پزشکتان داروهایی که کودک باید قبل از عمل جراحی میل کند را نیز تجویز نموده که باید قبل از عمل آنها را با مقدار کمی آب به کودکان بدهید. عمل جراحی لوزه سوم دکتر جراح معمولا بعد از بیهوشی عمومی کودک، لوزه سوم را از طریق دهان خارج خواهد کرد. برای این کار پزشک از یک وسیله برای باز نگه داشتن دهان استفاده می کند. با یک برش کوچک یا داغ کردن آدنویید یا لوزه سوم را از دهان خارج خواهد کرد. بعد از خارج کردن لوزه سوم معمولا از بخیه استفاده نشده و برای کنترل خونریزی از گاز استریل استفاده می شود. با پایان یافتن عمل جراحی، کودک به اتاق احیا انتقال داده می شود تا به هوش بیاید. برای کاهش درد و تورم ممکن است برای کودک داروها تجویز کند. در همان روز عمل یا روز بعد اجازه ترخیص بدهند. معمولا بهبود کامل بعد از عمل جراحی برداشتن لوزه سوم تا هفته زمان می برد. اگر بزرگی لوزه سوم کودک عفونی نبوده باشد، احتمالا دکتر جراحی لوزه را پیشنهاد نداده و به جای آن شیوه ساده تر یعنی صبر برای بالاتر رفتن سن نوزاد و از بین خودبه خود لوزه سوم را به خانواده اش توصیه می کند. در موارد دیگر پزشک ممکن است داروی های خاصی مثل اسپری های استروییدی بینی را برای کوچک تر کردن لوزه سوم بزرگ شده تجویز کند. اما اگر درمان های دارویی کار ساز نبوده و این مشکل ادامه پیدا کند، احتمالا پزشک عمل جراحی برداشتن لوزه سوم بزرگ شده را پیشنهاد می دهد. خوشبختانه این عمل بسیار ساده بوده و عوارض جانبی خاصی نخواهد داشت. در علم پزشکی این عمل جراحی را با نام لوزه برداری نیز می شناسند. اگر لوزه های کودک نیز دایما درگیر عفونت شود، احتمال زیاد پزشک همراه با لوزه سوم، لوزه ها را نیز جراحی نموده و خارج سازد. معمولا در عمل های جراحی این چنینی، لوزه ها نیز همراه با لوزه سوم عمل شده و این شیوه عمل همزمان در بین پزشکان رایج و معمول است. به خصوص اگر کودک دایما بعد از درگیر عفونت شدن تجربه عفونت گوش و عفونت سینوسی نیز داشته باشد. پزشکتان در خارج کردن لوزه ها و لوزه سوم تردیدی نخواهد کرد. گاهی اوقات لوزه سوم نیز می تواند در نتیجه تورم شدید ناشی از عفونت یا تجمع مایعات در گوش میانی، منجر به کاهش موقت شنوایی کودک شود. معمولا پیش از انجام عمل جراحی لوزه برداری، از آرام بخش های خفیف برای آرام کردن کودک قبل از عمل استفاده می کنند. سپس برای او از بیهوشی عمومی استفاده می کنند. معمولا این عمل جراحی بیشتر از ساعت طول نخواهد کشید. عوارض جراحی لوزه سوم خون ریزی خفیف گرفتگی و احتقان بینی در مرحله بعدی عمل جراحی، پزشکتان برای مراقبت از کودک در برابر هرگونه عفونت احتمالی، آنتی بیوتیک تجویز می کند. در صورتی که کودک دردی احساس کند نیز پزشکتان برای چند روز اول مسکن های خفیف تجویز خواهد کرد. در دوره مراقبت بعد از عمل جراحی برداشتن لوزه سوم، حداقل تا روز نوشیدنی های سرد و خنک مثل بستنی به کودک بدهید. کودک را از خوردن غذاها و نوشیدنی های گرم مثل چای یا غذای گرم منع کنید. بعد از چند هفته تمامی عوارض عمل جراحی لوزه سوم، از بین خواهد رفت. بزرگ شدن لوزه سوم در بین کودکان رایج بوده و جای نگرانی نیست. در صورت بروز یا داشتن علایم بزرگ شدن لوزه سوم حتما در اولین فرصت به پزشکتان مراجعه کنید. در این مورد با پزشکتان مشورت کنید. مشکل بزرگ شدن لوزه سوم اصلا حاد نبوده و به راحتی قابل درمان است. حتی گاهی اوقات در صورت تجویز پزشکتان، با مصرف چند قرص آنتی بیوتیک ساده می توان این مشکل را درمان کرد. لوزه سوم یا آدنویید بافت نرمی است که دقیقا در پشت حفره بینی قرار گرفته است. لوزه سوم همانند غددلنفاوی وظیفه دفاع از سیستم ایمنی بدن داشته و جنس آن کاملا مشابه بافت های لنفاوی است. این غده با بالا رفتن سن کودک به صورت طبیعی کوچک و کوچک تر می شود. ولی گاهی اوقات به علت بزرگ شدن و عفونی شدن لوزه سوم لازم است تا آن را با عمل لوزه برداری از دهان کودک خارج کرد.

فلج اطفال (پولیومیلیت) یک بیماری مسری و حاد با منشا ویروسی است. این ویروس در دستگاه گوارش زندگی می‌کند، به دستگاه عصبی حمله می‌کند و موجب فلج اندام های بیمار می‌شود. بیشتر کودکانی که به فلج اطفال مبتلا می شوند علایمی ندارند. تعداد کمی علایم خفیف را نشان می دهند. اما تعداد بسیار کمی از کودکان مبتلا به این بیماری، دچار فلج می شوند. فلج اطفال (پولیومیلیت) یک بیماری مسری ویروسی است که کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این ویروس سه نوع دارد. ویروس از راه دهان یا آب و غذای آلوده از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. ویروس در روده تکثیر شده و از آنجا به سیستم اعصاب حمله می‌کند و موجب فلج می‌شود. ویروس پولیو بیشتر از طریق تماس با مدفوع آلوده پخش می شود. وقتی اتفاق می افتد که کودکان دست های خود را به طور صحیح شست و شو ندهند. همچنین ممکن است از خوردن یا نوشیدن مواد غذایی یا آب دارای ویروس اتفاق بیفتد. وقتی کودک آلوده سرفه کند یا عطسه کند، قطرات آلوده به این ویروس در هوا پخش می شود. این ویروس می تواند در مدفوع کودک برای چند هفته بماند. بیماری از کودکان در زمان قبل و بعد از شروع علایم، بیشتر از هر زمان دیگری منتقل می شود. در مناطقی که فلج اطفال (پولیومیلیت) هنوز شایع است، کودک بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارد. ایالات متحده آمریکا عاری از این ویروس می باشد زیرا کودکان علیه آن واکسینه می شوند. اما این بیماری هنوز در کشورهای در حال توسعه که دسترسی کمتری به واکسن فلج اطفال دارند از جمله چند کشور در آفریقا و آسیا دیده می شود. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) برای ریشه کن شدن ویروس فلج اطفال در سراسر جهان تلاش می کنند تا تعداد بیشتری از افراد را واکسینه کنند. خطر ابتلا به فلج اطفال در کودکانی که به هر یک از مناطق آلوده سفر کنند، یا با شخص دیگری که مبتلا به بیماری است در ارتباط باشد بیشتر است. شیوع فلج اطفال در نوزادان و کودکان در طول تابستان و پاییز در این مناطق بیشتر است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) توصیه می کنند در صورت مسافرت به کشورهایی که در آن ها فلج اطفال شایع است، باید اقدامات لازم برای محافظت و پیشگیری از بروز بیماری در برابر فلج اطفال از جمله واکسیناسیون صورت بگیرد. بیشتر کودکان مبتلا به فلج اطفال به هیچ وجه علایمی ندارند. این بیماری به دو گونه فلج نخاعی و فلج مغزی رخ می‌دهد، در مواردی هر دو باهم اتفاق می‌افتد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم می تواند برای هر کودک بیمار متفاوت باشد. تب، بی اشتهایی، استفراغ، ضعف، شکم درد شایع ترین علایم ابتلا به بیماری فلج اطفال می باشند. علایم این بیماری، نوع فلج مغزی و فلج نخاعی می باشد: درد عضلات در گردن، تنه، بازوها و پاها، سفتی در گردن و در امتداد ستون فقرات می باشد. ضعف عضلات، یبوست شدید، فلج مثانه، تنفس ضعیف، سرفه، صدای خشن، مشکل در بلع، استرس و اضطراب، فلج عضلانی دایمی می باشد. بیشتر کودکانی که دچار فلج می شوند با گذشت زمان مقداری از قدرت خود را به دست می آورند. بعضی از کودکان به حالت عادی برمی گردند. تعداد کمی از کودکان در اثر این بیماری می میرند و تعدادی از بیماران مبتلا با همان حالت فلجی به زندگی خود ادامه می دهند. تشخیص فلج اطفال پزشک درباره علایم و سابقه سلامتی فرزندتان و همچنین ممکن است در مورد سفر به کشورهایی که فلج اطفال در آن شایع است سوال کرده و پی به وجود بیماری ببرد. برای قطعیت تشخیص، ممکن است کودک نیاز به آزمایش داشته باشد. آزمایشات شامل موارد زیر است: پزشک نمونه هایی از مدفوع و نمونه ای از مخاط گلو را می گیرد. ویروس های نمونه را در آزمایشگاه رشد می دهند و با میکروسکوپ بررسی می گردد. این کار برای بررسی آنتی بادی های فلج اطفال انجام می شود. که در صورت وجود آنتی باکتریال فلج اطفال بیان گر بیماری می باشد. پزشک سوزن را به قسمت تحتانی کمر، داخل کانال نخاع قرار می دهد. فشار در کانال نخاعی و مغز اندازه گیری می شود. پزشک مقدار کمی از مایع نخاعی ( CSF ) را برای تشخیص، به آزمایشگاه ارسال می کند. CSF مایعات اطراف مغز و نخاع می باشد. درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد و تنها می توان شدت علایم را کاهش داد. درمان‌های رایج برای فلج اطفال شامل موارد زیر می باشد: استراحت رژیم غذایی سالم فعالیت بدنی متناسب مصرف داروهای مسکن‌مصرف دارو‌های شل کننده عضلات کیسه آب گرم برای التیام درد عضلات عوارض احتمالی فلج اطفال ساقه مغزی می تواند شامل فلج دایمی گروه های عضلانی خاصی که شامل عضلات پا یا عضلات مورد استفاده برای تنفس باشند، را درگیر کند. بهترین راه پیشگیری فلج اطفال واکسیناسیون است. کودکان باید طبق جدول زمان بندی، بطور منظم واکسن فلج اطفال را دریافت کنند. دو نوع واکسن برای پیشگیری از فلج اطفال وجود دارد: واکسن تزریقی و واکسن خوراکی حاوی ویروس کشته شده و غیرفعال بیماری است. حاوی ویروس زنده ضعیف شده است. این واکسن OPV نام دارد. واکسن خوراکی به دلایل زیر بر واکسن تزریقی ارجحیت دارد: ایجاد ایمنی گوارشی بیشتر مصرف آسان‌تر هزینه کمتر زمان بندی واکسیناسیون فلج اطفال OPV (فلج واکسن خوراکی) یک دوز یک دوز یک دوز یک دوز یک دوز ماهگی ماهگی بین تا ماهگی بین تا سالگی ممکن است اگر کودک شما در ماه گذشته به کشورهایی که بیماری فلج اطفال در آن کشورها شایع باشد سفر کرده، باید در مورد این کودک واکسیناسیون فلج اطفال انجام شود. قبل از مسافرت به کشورهایی که فلج اطفال شایع است یا در معرض خطر شیوع فلج اطفال قرار دارد، مراجعه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) مفید است. فرزند شما سری کامل واکسن فلج اطفال را نداشته است. شما در حال برنامه ریزی سفر به کشوری با فلج اطفال هستید. شما در کشور مبتلا به فلج اطفال بوده اید و فرزند شما علایمی دارد. فرزند شما با شخص بیمار مبتلا به فلج اطفال تماس نزدیک داشته است. منبع:

بیماری کاوازاکی ( KD ) به آن سندرم کاوازاکی هم گفته می شود یک بیماری جدی است که باعث التهاب دیواره عروق کوچک و متوسط در تمامی بدن از جمله عروق کرونر قلب که خون رسانی عضله قلب را تامین می کند، می شود. این بیماری به صورت اولیه، کودکان و شیرخواران را درگیر می کند. علت بیماری کاوازاکی ناشناخته است، اما منش عفونی دارد. ترکیبی از ژنتیک و عوامل محیطی می تواند باعث بروز بیماری کاوازاکی KD شود. این نتیجه گیری ممکن است به این دلیل باشد که کاوازاکی KD در فصول خاصی رخ می دهد و کودکان نژاد آسیایی بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند. قرمزی چشم ها ورم و قرمزی دست ها و پاها ورم کردن غدد لنفاوی در ناحیه ی گردن که حداقل روز طول می کشد. ورم، قرمزی و ترک خوردن لب ها و زبان برخی از کودکان مبتلا به بیماری کاوازاکی آنوریسم (گشاد شدن عروق قلبی) عروق کرونر یا اکتازی، بیماری ایسکمیک (کاهش خون) قلب که به مرگ ناگهانی دچار می شوند. بیماری کاوازاکی برای اولین بار در سال توصیف شد و جایگزین تب حاد روماتیسمی به عنوان اصلی ترین علت ابتلا به بیماری قلبی اکتسابی در بین کودکان در کشورهای توسعه یافته گردید. تشخیص بیماری کاوازاکی در کودکان اغلب دشوار است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ روش تشخیصی خاصی برای بیماری کاوازاکی وجود ندارد. تشخیص بر اساس معیارهای بالینی است که شامل حداقل مدت وجود تب برای پنج روز، چهار یا بیشتر از پنج ویژگی اصلی بالینی (قرمزی چشم ها، اختلالات پوستی، ورم، قرمزی و ترک خوردن لب ها و زبان، ورم و قرمزی دست ها و پاها، ورم کردن غدد لنفاوی در گردن) را داشته باشند. خصوصیات بالینی ممکن است به طور هم زمان وجود نداشته باشد، اگر یافته های بالینی در کودکی با تب کمتر از پنج روز وجود داشته باشد، هنوز هم می توان این تشخیص را توسط پزشکان مطرح نمود و درمان را آغاز کرد. علاوه بر این، در صورت وجود اختلال در شریان کرونر، بیماری کاوازاکی با سه ویژگی بالینی قابل تشخیص بوده و ناهنجاری ها در اکوکاردیوگرافی مشاهده می شود. از آن جا که بسیاری از ویژگی های بالینی بیماری کاوازاکی ممکن است در سایر بیماری ها نیز وجود داشته باشد، حذف سایر بیماری ها در تشخیص افتراقی غالبا ضروری است. تب بیماری کاوازاکی معمولا بیشتر از ( درجه سانتی گراد) و در مواردی بالاتر از ( درجه سانتی گراد) گزارش شده است. اگرچه تب به طول انجامیده اما قزمزی چشم معمولا دوطرفه و غیرچرکی است و غالبا فتوفوبیا (حساسیت شدید به نور) و دردچشم وجود ندارد. ورم و قرمزی دست ها و پاها، ممکن است دردناک باشد. پوسته پوسته شدن انگشتان دست و پا معمولا دو یا سه هفته پس از شروع علایم رخ می دهد. هنگامی که تب به طور معمول برطرف شده است تغییرات مخاط دهان می تواند به صورت لب های قرمز و ترک خورده، زبان توت فرنگی یا اریتم (قرمزی) منتشر شده بدون ضایعات کانونی، زخم یا اگزودا (ترشحات چرکی) ظاهر شود. بثورات ناخوشایند در پنج روز اول بیماری ظاهر می شود و بسیار کوتاه مدت است، اغلب در ناحیه کشاله ران، بثورات اریتماتو یا قرمز رنگ و ماکولو پپولار (برجستگی و فرو رفتگی) است، اگرچه ممکن است شبیه کهیر، ضایعات مختلف پوستی از جمله: قرمزی و التهاب و پوسته پوسته شدن آن را مشاهده کنید. متورم شدن غدد لنفاوی به قطر حداقل . سانتی متر کم ترین ویژگی کلینیکی است اما ممکن است علایم جدی باشد (خصوصا در کودکان بزرگتر) که منجر به تشخیص نادرست ورم غدد لنفاوی ناشی از باکتری گردد. درصورتی که با توجه به تعریف فوق نتوان به تشخیص قطعی دست یافت، باید به انواع ناکامل بیماری شک کرد. یافته های آزمایشگاهی برای تشخیص بیماری اختصاصی نیستند، ولی بیانگر وجود درجاتی از التهاب هستند. شاخص های وجود التهاب عبارتند از: افزایش ESR (افزایش سرعت اولیه گلبول های قرمز) معمولا از بیماری هایی با تظاهرات مشابه بالاتر است. افزایش تعداد گلبول های سفید خون (سلول های خونی که در سیستم دفاعی بدن مشارکت دارند. کم خونی (کاهش تعداد گلبول های قرمز خون) تعداد پلاکت های خون (سلول هایی که در انعقاد خون شرکت می کنند) عموما در هفته نخست در حد طبیعی است. اما در هفته دوم همه این ها افزایش قابل توجهی پیدا می کنند. بیماران باید به طور دوره ای تحت معاینه بالینی و ارزیابی آزمایش های خونی قرار گیرند. این کار تا زمان بهبود آنان ادامه یابد. در ابتدای بیماری باید نوار قلب ( ECG ) و اکوکاردیوگرافی انجام شود. اکوکاردیوگرافی با نمایش شکل و اندازه شریان های کرونر قادر به تشخیص آنوریسم (گشادی عروق) می باشد. اگرچه آنوریسم ها به طور کلی در طی روز اول بیماری وجود ندارند. اما برای هر بیمار که به شدت مظنون به بیماری کاوازاکی می باشد، باید اکوکاردیوگرافی انجام شود. زیرا ناهنجاری هایی که به تشخیص کمک می کنند ممکن است در روز اول تب ظاهر شوند. در مرحله حاد بیماری، اکوکاردیوگرافی همچنین ممکن است کاهش عملکرد بطن (اشکال در خون رسانی خون شریانی به تمامی اندام ها و همچنین اشکال در خون رسانی، خون وریدی سیاهرگی به ریه) و افیوژن پریکارد (ترشحات دور قلب) را نشان دهد. در موارد ابتلای کودک به ناهنجاری های عروق کرونر، آزمایش ها و ارزیابی های بیشتری مورد نیاز است. به استثنای اکوکاردیوگرافی، مطالعات تصویربرداری به طور معمول در بیماران مشکوک به بیماری کاوازاکی انجام نمی شود. با این حال، ناهنجاری در رادیوگرافی قفسه سینه در حدود درصد از بیماران مشاهده می شود. سونوگرافی شکمی ممکن است هیدروپس (تجمع آب) کیسه صفرا را نشان دهد. حدود تا درصد از بیماران مبتلا به بیماری کاوازاکی بدون درمان، مبتلا به ناهنجاری های عروق کرونر می شوند. حتی با درمان سریع بیماری کاوازاکی درصد بروز برای هرگونه ناهنجاری عروق کرونر حدود درصد و آنوریسم های (گشاد شدن عروق) عروق کرونر به میزان درصد کاهش می یابد. در صورت امکان، درمان باید در طی روز از ابتدای تب شروع شود. در کودکانی که بعد از روز هنوز تب ادامه دارد باید سایر علایم التهاب مداوم از جمله: افزایش ESR (افزایش سرعت رسوب گلبول های قرمز) یا CRP ، تحت درمان قرار گیرند. با دوز کم ( تا میلی گرم در هر کیلوگرم در روز) دارای خاصیت ضد پلاکت (گروهی از سلول های خونی که در انعقاد خون نقش دارند) است. در صورت عدم وجود اختلالات شریان کرونری یا در صورت وجود ناهنجاری ها، باید شش تا هشت هفته پس از شروع بیماری ادامه یابد. به طور کلی، در کودکانی که آسپرین مصرف می کنند. باید از ایبوپروفن اجتناب شود، زیرا ممکن است اثر ضد پلاکت آسپیرین را تضعیف کند. مصرف آسپرین با دوز بالا در بیماری سندرم ری در طی عفونت آنفولانزا یا آبله مرغان (واریسلا) مصرف می کنند، خطرناک است. بنابراین، کودکان در مدت طولانی آسپرین درمانی باید واکسیناسیون سالانه آنفولانزا را دریافت کنند. همچنین به والدین گفته می شود در صورت بروز علایم آنفولانزا یا آبله مرغان (واریسلا) به پزشک مراجعه کنند. زیرا ممکن است عوامل جایگزین آسپیرین در نظر گرفته شود. حدود تا درصد از بیماران بلافاصله به درمان اولیه IVIG (ایمونو گلوبین داخل وریدی شامل گلبول های سفید سیستم دفاعی بدن) و آسپرین با دوز بالا پاسخ می دهند. اکثر متخصصان توصیه می کنند استروییدها برای درمان این بیماری نادیده گرفته شود. منبع:

آسم کودکان ریه ها و مجاری هوایی هنگام قرار گرفتن در معرض محرک های خاصی مانند استنشاق گرده یا ابتلا به سرماخوردگی یا عفونت های تنفسی به راحتی ملتهب می شوند. آسم کودکان می تواند باعث علایم آزاردهنده شود و در بازی، ورزش، مدرسه و خواب کودک شما اختلال ایجاد کند. در برخی از کودکان، آسم در صورت عدم کنترل، ممکن است باعث حملات خطرناک آسم شود. آسم در دوران کودکی، مشابه آسم بزرگسالان می باشد، اما کودکان با مشکلات بیشتری روبرو هستند. مت سفانه، آسم در دوران کودکی قابل درمان نیست و علایم آن ممکن است تا بزرگسالی ادامه پیدا کند. اما در کودکان می توانید با کنترل علایم از آسیب به ریه ها جلوگیری کنید. علایم آسم در دوران کودکی شامل موارد زیر است: سرفه های مکرر (تشدید در صورت ابتلا به عفونت ویروسی، هنگام خواب، ورزش یا هوای سرد) خس خس کردن هنگام نفس کشیدن احتقان یا سنگینی قفسه سینه مشکل درخواب به دلیل تنگی نفس، سرفه یا خس خس سینه بهبود دیر هنگام بعد از عفونت تنفسی خستگی به دلیل کاهش خواب علایم آسم در کودکان مختلف، متفاوت است و ممکن است فقط یکی از علایم بروز کند. حتی می تواند علایم آسم کودکان با گذشت زمان بدتر یا بهتر شوند. علایم آسم کودکان، مشابه علایم بقیه مشکلات تنفسی مثل برونشیت عفونی هستند. برای همین تشخیص علایم آسم کودکان دشوار است. در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک فرزند خود مراجعه کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرفه های ثابت و متناوب که با فعالیت بدنی شدیدتر می شود. صدای خس خس سینه که هنگام نفس کشیدن کودک شنیده می شود. تنگی نفس و بروز علایم مشکوک به برونشیت یا ذات الریه، که بصورت دوره ای تکرار می شوند. اگر فرزند شما به آسم مبتلا شده است، پیروی کردن از یک برنامه درمانی آسم می تواند به شما کمک کند، تا علایم کودک خود را شناسایی کنید و در صورت بروز حمله آسم بدانید که چه اقداماتی باید انجام دهید. در موارد حمله آسم شدید، احتمال دارد کودکتان در تلاش برای نفس کشیدن، قفسه سینه و پهلوهایش به سمت داخل بدن کشیده شود و حتی ضربان قلب، تعریق و درد قفسه سینه او افزایش یابد. حتی اگر فرزند شما آسم ندارد، در صورت بروز مشکلات تنفسی، فورا به پزشک مراجعه کنید. اگرچه بروز علایم آسم به شدت آن بستگی دارد، اما حملات آسم با سرفه شروع می شود و به سمت خس خس سینه و مشکلات تنفسی پیش می رود. علت آسم در دوران کودکی کاملا مشخص نشده است. عوامل خطر آسم کودکان برخی از عوامل خطر عبارتند از: سابقه خانوادگی و والدین مبتلا به آسم برخی از انواع عفونت های تنفسی قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی مانند دود سیگار یا آلودگی هوا عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی قرار گرفتن در معرض آلاینده های هوا مانند دود دخانیات به گرد و غبار، شوره های حیوان خانگی و گرده گیاهان فعالیت بدنی شدید تغییرات آب و هوا یا هوای سرد بعضی اوقات علایم آسم بدون محرک ظاهری رخ می دهد. آسم می تواند باعث بروز برخی عوارض شود، از جمله: حملات شدید آسم (با نیاز به درمان اضطراری یا بستری شدن در بیمارستان) کاهش دایمی عملکرد ریه استراحت های مداوم و اختلال در فعالیت روزمره کم خواب و خستگی برنامه ریزی دقیق و پیشگیری از بروز علایم آسم، بهترین راه برای جلوگیری از حملات آسم است. عوامل خطری که باعث بروز علایم و تحریک فرزند شما می شوند را محدود کنید. به کودک خود آموزش دهید تا از مواجهه با آلرژن ها و محرک ها پرهیز کند. اجازه ندهید که کودک تان در معرض دود سیگار قرار بگیرد. قرار گرفتن در معرض دود تنباکو در دوران شیرخوارگی یک عامل خطرناک برای آسم و محرک شایع برای حملات آسم می باشد. کودک خود را تشویق به انجام فعالیت روزانه کنید. برای کنترل بهتر آسم، فعالیت بدنی منظم می تواند باعث افزایش کارایی ریه ها شود. در صورت لزوم و بروز علایم حملات آسم، سریعا به پزشک مراجعه کنید و علایم را نادیده نگیرید. به کودک خود کمک کنید وزن مناسب داشته باشد. اضافه وزن می تواند علایم آسم را بدتر کند و کودک را در معرض سایر مشکلات سلامتی قرار دهد. سوزش معده و ریفلاکس را کنترل کنید. ریفلاکس معده یا سوزش شدید آن علایم آسم فرزند شما را بدتر کند. تشخیص آسم بسیار دشوار است. پزشک علایم و سابقه پزشکی فرزند شما را بررسی می کند. فرزند شما ممکن است برای رد یا تایید کردن بیماری های دیگر و تشخیص موارد مشابه به آزمایشات جانبی نیاز داشته باشد. شرایطی که می تواند علایمی مانند علایم آسم ایجاد کند شامل موارد زیر است: رینیتیت (عفونت بینی) ریفلاکس اسید یا بیماری ریفلاکس معده مشکلات تنفسی عفونت های دستگاه تنفسی مانند برونشیولیت و ویروس دستگاه تنفسی برخی تست و آزمایشات جانبی که ممکن است کودک شما به آن نیاز داشته باشد، عبارتند از: پزشکان آسم کودکان را با تست هایی مشابه آسم بزرگسالان، تشخیص می دهند. اسپیرومتری، میزان و شدت سرعت تنفس کودک شما را اندازه گیری می کند. پزشک ممکن است تست استراحت ریه را در حالت استراحت، بعد از ورزش و یا بعد از مصرف داروهای آسم توصیه کند. این آزمایش چگونگی واکنش ریه ها به برخی از تحریکات، مانند ورزش یا سرما را اندازه گیری می کند. اگر تشخیص آسم بعد از تست عملکرد ریه نامشخص باشد، پزشک می تواند اندازه گیری سطح اکسید نیتریک را در نمونه ای از بازدم کودک تان توصیه کند. آزمایش اکسید نیتریک می تواند در تعیین اینکه آیا داروهای استروییدی برای فرزند شما مفید هستند، کمک می کند. تست های آسم مورد استفاده، قبل از سالگی دقیق نیستند. برای کودکان کوچکتر، پزشک به اطلاعاتی که شما و فرزندتان در مورد علایم ارایه می دهید، اعتماد خواهد کرد. گاهی اوقات، بعد از ماه ها یا حتی سال ها مشاهده علایم، نمی توان تشخیص مناسبی را ارایه داد. اگر آسم فرزندتان ناشی از آلرژی باشد، پزشک آزمایش پوستی را برای بررسی حساسیت توصیه می کند. در طی آزمایش پوستی، پوست با عصاره هایی از مواد حساسیت زا مورد بررسی و مشاهده قرار می گیرد. درمان اولیه بستگی به شدت آسم دارد. هدف از درمان آسم کنترل و بهبود علایم است تا میزان و شدت علایم به حداقل کاهش یابد و هیچ محدودیتی برای انجام فعالیت های بدنی یا ورزش ایجاد نکند. درمان آسم هم شامل پیشگیری از علایم و هم درمان حمله آسم است. داروی مناسب برای فرزند شما به سن، علایم، محرک آسم بستگی دارد. برای کودکان کمتر از سال که دارای علایم خفیف آسم هستند، پزشک ممکن است بررسی و پیگیری جلسات معاینات پزشکی را توصیه کند. پیگیری بیشتر برای ت ثیر طولانی مدت و عوارض داروهای آسم در نوزادان و کودکان خردسال توصیه می شود. اما، اگر کودک دارای علایم شدید خس خس در طولانی مدت باشد، پزشک احتمال دارد دارویی برای بهبودی علایم تجویز کند. داروهای پیشگیری و کنترل طولانی مدت باعث کاهش التهاب در مجاری تنفسی کودک و بهبود علایم می شود. در بیشتر موارد، این داروها باید روزانه مصرف شوند. انواع داروهای کنترل طولانی مدت عبارتند از: طبق تجویز پزشک کودک شما احتمال دارد چندین روز تا هفته ها از کورتیکواستروییدهای استنشاقی استفاده کند. استفاده طولانی مدت از این داروها با کندی رشد در کودکان همراه بوده، اما اثر آن بسیار جزیی است. در بیشتر موارد، فواید کنترل آسم از بروز عوارض جانبی احتمالی آن بیشتر است. اصلاح کننده های لکوترین، داروهای خوراکی هستند تا ساعت بعد از مصرف به بهبود علایم آسم کمک می کنند. این داروها حاوی کورتیکواسترویید استنشاقی به علاوه آگونیست بتا طولانی مدت ( LABA ) هستند. در برخی شرایط، آگونیست های بتا طولانی مدت با حملات شدید آسم در ارتباط هستند. به همین دلیل، داروهای LABA همیشه باید همراه با داروهای استنشاقی حاوی کورتیکواسترویید استفاده شود. این استنشاق های ترکیبی فقط برای موارد ابتلا به آسم که با سایر داروها کنترل نشده اند، مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای سیستم ایمنی بدن برای کودکان بالای سال که مبتلا به آسم شدید هستند مناسب می باشند. داروهای تسکین دهنده سریع حملات آسم به سرعت مجاری تنفسی متورم را باز می کنند و مصرف آن ها بیشتر هنگام حمله آسم یا قبل از ورزش توصیه می شود. انواع داروهای تسکین دهنده سریع حملات آسم شامل موارد زیر است: این داروهای استنشاقی علایم را هنگام حمله آسم به سرعت کاهش داده و در عرض چند دقیقه عمل می کنند و اثرات آن ها چند ساعت به طول می انجامد. کورتیکواستروییدهای خوراکی و داخل وریدی التهاب مجاری تنفسی ناشی از آسم شدید را تسکین می دهند. آن ها می توانند در طولانی مدت عوارض جانبی جدی ایجاد کنند، بنابراین از آن ها فقط برای درمان علایم شدید آسم به صورت کوتاه مدت استفاده می شود. اگر آسم فرزند شما بر اثر آلرژی ایجاد یا بدتر می شود، ممکن است پزشک داروهای زیر را برای درمان آلرژی فرزند شما تجویز کند: داروهای آلرژی شامل آنتی هیستامین ها و ضد عفونی کننده های دهانی و بینی و همچنین اسپری های بینی هستند. تزریق ایمونوتراپی به طور کلی یک بار در هفته برای چند ماه انجام می شود، سپس مصرف آن ها برای یک بار در ماه برای یک دوره سه تا پنج ساله توصیه می شود. به داروهای تسکین دهنده سریع اعتماد نکنید. داروهای طولانی مدت کنترل آسم مانند کورتیکواستروییدهای استنشاقی سنگ بنای درمان آسم هستند. این داروها آسم را تحت کنترل نگه می دارند و باعث می شوند کودک شما کمتر به حمله آسم دچار شود. اگر فرزند شما دچار علایم شدید آسم شود، یک استنشاق کننده می تواند علایم را سریعتر کاهش دهد. اما اگر داروهای کنترل طولانی مدت علایم را بهبود می بخشند، نیازی به استفاده از دستگاه استنشاقی ندارد. یک وسیله کوچک دستی به نام استنشاقی با دوز اندازه گیری که در هنگام استفاده پودر ریز آزاد می کند، در برخی کودکان و نوجوانان مورد استفاده قرار می گیرد. برای مصرف دوز مناسب دارو، نوزادان و کودکان باید از ماسک صورت متصل به دستگاه یا نبولایزر استفاده کنند. با پزشک فرزند خود همکاری کنید تا یک برنامه کتبی برای درمان آسم فرزندتان داشته باشید. برنامه عمل آسم به خصوص در صورت ابتلای فرزندتلان به آسم شدید، می تواند بخش مهمی از درمان باشد. یک برنامه عمل آسم می تواند در تشخیص موارد زیر به شما کمک کند: تنظیم زمان مصرف داروهای کنترل طولانی مدت شناخت علایم حمله آسم راه های دریافت کمک های اورژانسی آموزش درمان های اولیه در هنگام بروز علایم اگر علایم برای مدتی کاملا کنترل شود، پزشک می تواند کاهش دوز یا قطع داروهای را توصیه کند، اما در صورت عدم بهبودی احتمال دارد دوز داروها را افزایش دهد. انجام اقدامات لازم برای کنترل عوامل خطر آسم، احتمال حمله آسم را کاهش می دهد. بسته به علل آسم فرزندتان، مراحل پیشگیری از مقابله با محرک ها، متفاوت است. برخی راهکارهای که ممکن است به شما و فرزندتان کمک کند، عبارتند از: میزان رطوبت هوا را در خانه حفظ کنید. اگر در آب و هوای مرطوب زندگی می کنید، با پزشک فرزند خود در مورد استفاده از دستگاه رطوبت گیر مشورت کنید. از سیستم تهویه مطبوع استفاده کنید. هوای داخل خانه را تمیز نگه دارید. استفاده از وسایل گرمایشی مناسب و تهویه مطبوع می تواند از بروز علایم آسم کودکان پیشگیری کند. هر ساله سیستم تهویه مطبوع خانه را بررسی کنید. گرد و غبار در منزل را به حداقل برسانید. با جایگزینی موارد خاصی در اتاق خواب کودک، گرد و غبار را که می تواند علایم آسم را در شب تشدید کند، کاهش دهید. به عنوان مثال در اتاق خواب کودک به جای فرش از کفپوش های سخت استفاده کرده و از پرده های قابل شستشو استفاده کنید. حداقل هفته ای یک بار خانه خود را تمیز کنید تا گرد و غبار و حساسیت ها از بین بروند. سعی کنید کودک تان در معرض هوای سرد قرار نگیرد. اگر آسم فرزند شما در اثر سرماخوردگی بدتر می شود، در هنگام بیرون آمدن از خانه بهتر است از ماسک استفاده کند. روش های درمانی جایگزین برای آسم کودکان شامل موارد زیر است: تکنیک های تنفس شامل برنامه های تنفسی سازمان یافته مانند تکنیک تنفس بوتیکو و تمرینات تنفس یوگا می باشند. تکنیک هایی مانند مدیتیشن، بیوفیدبک، هیپنوتیزم و شل کردن عضلات درگیر تنفس ممکن است با کاهش تنش و استرس به کاهش علایم آسم کمک کند. چند داروی گیاهی برای آسم از جمله دانه سیاه، روغن ماهی و منیزیم برای کاهش علایم آسم آزمایش شده است. با این حال، مطالعات بیشتری برای ارزیابی فواید و اطمینان از آن ها مورد نیاز است. گیاهان و مکمل ها می توانند عوارض جانبی داشته باشند و شاید با سایر داروهایی که فرزند شما مصرف می کند، تداخل داشته باشند. قبل از امتحان هر گونه گیاهان دارویی یا مکمل ها با پزشک فرزند خود مشورت کنید. احتمالا با مراجعه اولیه به پزشک عمومی، شما به یک متخصص آلرژی یا متخصص ریه ارجاع داده می شوید. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک لیستی از علایم فرزند خودتان مانند شدت علایم و زمان بروزشان و محرک های که باعث بدترشدن آن ها می شوند را یادداشت کنید. اطلاعات شخصی و پزشکی را همراه با تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که کودک شما مصرف می کند، را بنویسید. در مورد علایم آسم یا حملات آسم، سوالاتی که باید از پزشک فرزندتان بپرسید شامل موارد زیر است: آیا علت بروز مشکلات تنفسی فرزند من، آسم می باشد؟ چه عامل دیگری می تواند باعث علایم فرزند من شود؟ فرزند من به چه آزمایشاتی نیاز دارد؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که فرزند من باید رعایت کند؟ پزشک به احتمال زیاد برخی از سوالات زیر را می پرسد، سعی کنید با مشخص کردن جواب های مناسب آمادگی لازم را داشته باشید: چه زمانی متوجه علایم فرزندتان شدید؟ آیا مشکلات تنفسی کودک شما پایدار و همیشگی هستند یا فقط در مواقع معین یا در شرایط خاص ایجاد می شوند؟ آیا کودک شما به آلرژی مانند تب یونجه مبتلا است؟ فکر می کنید چه عاملی باعث می شود علایم فرزند شما بدتر و یا بهتر شود؟ آیا آلرژی یا آسم در خانواده فرزند شما سابقه دارد؟ منبع:

میکروسفالی یک بیماری عصبی نادر است که سر نوزاد نسبت به سایر نوزادان هم سن و هم جنس خودش به طور قابل توجهی کوچک تر از اندازه طبیعی می باشد. میکروسفالی که گاهی هنگام تولد تشخیص داده می شود، نتیجه رشد مغزی غیر طبیعی در رحم است یا و احتمال دارد مغز کلا رشد نکند. میکروسفالی، توسط عوامل ژنتیکی و محیطی مختلفی ایجاد می شود. کودکان مبتلا به میکروسفالی اغلب دارای مشکلات رشدی هستند. به طور کلی هیچ درمانی برای میکروسفالی وجود ندارد، اما تشخیص زود هنگام با درمان های حمایتی مانند گفتار درمانی و کاردرمانی ممکن است به رشد فرزند شما و بهبود کیفیت زندگی کودک کمک کند. اندازه سر به عنوان محیط اطراف دور سر کودک اندازه گیری می شود. با استفاده از نمودارهای رشد استاندارد، اندازه گیری با اندازه سایر کودکان در صدک ها ی متناسب مقایسه می شود. بعضی از کودکان فقط دارای سرهای کوچک هستند که اندازه گیری آنها به اندازه صدک اول پایین است. در کودکانی که دارای میکروسفالی هستند، اندازه سر به طور قابل توجهی پایین تر از حد متوسط است. کودک با میکروسفالی شدیدتر نیز ممکن است پیشانی شیب دار به سمت عقب داشته باشد. پزشک احتمال دارد در هنگام تولد کودک، میکروسفالی را تشخیص دهد. اما اگر فکر می کنید که سر کودک شما کوچکتر از حد طبیعی است یا آن طور که باید رشد نمی کند، با پزشکتان مشورت کنید. علایم میکروسفالی می تواند در هر کودک تا حدودی متفاوت بوده و اثراتی روی رشد کودک از علایم خفیف تا شدید به همراه داشته باشد: این علایم به صورت زیر می باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سر بسیار کوچک گریه بلند تشنج ت خیر در رشد ناتوانی ذهنی مشکلات یادگیری از دست دادن شنوایی حرکت لرزان بازوها و پاها سفت شدن عضلات بدن (اسپاسم) کاهش دید در اثر ضایعات روی شبکیه مشکلات مربوط به تغذیه مانند اختلال در بلع یا مشکل در بلع در موارد شدید، میکروسفالی ممکن است خطری جدی داشته باشد. در برخی موارد، میکروسفالی ممکن است با ارث بردن یک ژن غیر طبیعی ایجاد شود. میکروسفالی نوعی اختلال ژنتیکی مغلوب اتوزومی است. اتوزومال بدان معنی است که پسران و دختران به همان اندازه تحت ت ثیر قرار می گیرند. در بعضی موارد، میکروسفالی ممکن است بعد از تولد رخ دهد، که به آن میکروسفالی اکتسابی گفته شده است و می تواند به دلیل صدمه به مغز اتفاق بی افتد. میکروسفالی اکتسابی ممکن است در اثر کمبود اکسیژن یا عفونت ایجاد شود. میکروسفالی معمولا نتیجه رشد غیرطبیعی مغز است که می تواند در رحم (مادرزادی) یا در دوران نوزادی رخ دهد. میکروسفالی ممکن است ژنتیکی باشد. فیوز شدن زودرس مفاصل بین صفحات استخوانی که جمجمه کودک را تشکیل می دهد، از رشد مغز جلوگیری می کند. برای درمان کرانیوسینو ستوز احتمال دارد، که نوزاد شما برای جدا کردن استخوان های فیوز شده به عمل جراحی نیاز داشته باشد. اگر هیچ مشکلی اساسی در مغز وجود نداشته باشد، عمل جراحی می تواند، فضای کافی برای رشد و نمو مغز ایجاد نماید. سندرم داون و سایر شرایط مشابه ممکن است منجر به میکروسفالی شود. برخی از عوارض حاملگی یا زایمان می تواند اکسیژن رسانی به مغز جنین را مختل کند. عفونت های دوران بارداری می توانند به جنین منتقل شوند. عفونت های بارداری، شامل توکسوپلاسموز، سیتومگالوویروس، سرخک آلمانی (سرخچه) ، آبله مرغان (واریسلا) و ویروس Zika می باشند. هر کدام از موارد، کودک شما را در معرض ناهنجاری های مغزی قرار می دهد. عدم تغذیه کافی در دوران بارداری می تواند بر رشد کودک از جمله رشد مغز ت ثیر بگذارد. PKU یک نقص هنگام تولد است که توانایی بدن در تجزیه اسید آمینه فنیل آلانین را مختل می کند. برخی از کودکان مبتلا به میکروسفالی از هوش و پیشرفت عادی برخوردار هستند، حتی اگر سر آنها نسبت به هم سن و هم جنسان خودش برای همیشه کوچک باشد. اما بسته به علت و شدت میکروسفالی، عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشد: یا قد کوتاه صورت تغییر شکل یافته مشکلات هماهنگی و تعادل پیشرفت ت خیر در معیارهای رشدی مانند: صحبت کردن، ایستادن، نشستن یا راه رفتن در سنین بعد از سایر کودکان در مرحله مشابه ابتلای فرزند شما به میکروسفالی، می تواند در مورد بارداری های آینده شما ابهاماتی ایجاد کند. با پزشکتان همکاری کنید تا علت میکروسفالی مشخص شود. اگر علت ژنتیکی باشد، شما بهتر است با یک مشاور ژنتیک در مورد خطر بروز میکروسفالی در بارداری های آینده صحبت کنید. برای تشخیص اینکه کودک شما دارای میکروسفالی است، پزشکتان برای تشخیص میکروسفالی در کودکتان به احتمال زیاد تاریخ چه قبل از تولد، سوابق خانوادگی شما را می پرسد و معاینه بدنی انجام می دهد. پزشکتان می تواند دور سر فرزند شما را اندازه گیری کرده و آن را با نمودار رشد مقایسه کند و اندازه گیری های دروه ای و ترسیم رشد در معاینات بعدی را انجام دهد. دور سر والدین نیز ممکن است اندازه گیری شود تا مشخص شود که سرهای کوچک در خانواده سابقه دارد یا ندارد. در برخی موارد، به خصوص اگر تاخیر در رشد فرزند شما باشد، پزشک ممکن است آزمایشاتی جانبی و آزمایش خون، برای کمک به تعیین علت اصلی توصیه کند. آزمایشات جانبی عبارتند از: اندازه گیری با یک مقیاس برای رشد و اندازه طبیعی مقایسه می شود. در سی تی اسکن از یک سری پرتوهای ایکس و یک کامپیوتر برای ایجاد تصاویر از داخل بدن استفاده شده است. سی تی اسکن جزییات بیشتری را نسبت به پرتونگاری معمولی نشان می دهد: در MRI از آهن رباهای بزرگ، امواج رادیویی و رایانه ای برای تهیه تصاویر از داخل بدن استفاده می شود. شامل آزمایش های ژنتیکی است. آزمایش ادرار برای جستجوی ماده ای انجام می شود که ممکن است نوع خاصی از میکروسفالی را نشان دهد. میکروسفالی قبل از تولد توسط سونوگرافی پیش از تولد قابل تشخیص است. در بسیاری موارد، میکروسفالی با سونوگرافی تا سه ماهه سوم مشاهده نمی شود. هیچ درمانی برای میکروسفالی وجود ندارد که سر کودک را به اندازه یا شکل طبیعی برگرداند. میکروسفالی یک بیماری مادام العمر است که هیچ درمانی ندارد. درمان بر جلوگیری یا کاهش مشکلات و به حداکثر رساندن توانایی های کودک تمرکز دارد. به جز جراحی کرانیو سینوستوز، معمولا درمانی وجود ندارد که سر کودک یا عوارض معکوس میکروسفالی را بزرگ تر کند. درمان بیشتر برای راه های مدیریت وضعیت فرزندتان تمرکز دارد. برنامه های حمایتی اولیه شامل گفتار درمانی، فیزیوتراپی و کاردرمانی است که می تواند به فرزند شما در تقویت توانایی هایش کمک کند. پزشکتان ممکن است برای برخی از عوارض میکروسفالی، مانند تشنج یا بیش فعالی، دارو تجویز کند. هنگامی که شما متوجه می شوید کودک تان دارای میکروسفالی است، شاید احساس عصبانیت، ترس، نگرانی، اندوه و گناه کنید. ممکن است نگران آینده فرزند خود باشید. بهترین راه کار برای ترس و نگرانی کسب اطلاعات بیشتر و مشاوره می باشد. تیم مراقبت های بهداشتی به شما کمک می کند که چگونه به بهترین وجه سلامت فرزند خود را مدیریت کنید. با گذشت زمان، فرزند شما ممکن است به تیم ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی نیاز داشته باشد، این تیم تشکیل شده از: پزشک متخصص اطفال یا پزشک خانواده که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی اولیه کودک است. متخصص مغز و اعصاب که یک ارایه دهنده خدمات درمانی است که شرایط مغز، نخاع و اعصاب را درمان می کند. تیم توانبخشی، شامل درمانگران جسمی، شغلی، گفتار و شنیداری می شود. با ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی فرزندتان در مورد خطرات، مزایا و عوارض جانبی احتمالی همه درمان ها و چگونگی به حداقل رساندن خطر فرزندتان در برابر بیماری مشورت کنید. طیف گسترده ای از مسایل معمولا درست پس از تولد مشخص نیستند. با رشد و تکامل کودک می توان مسایل را تشخیص داد. کودکانی که با میکروسفالی به دنیا آمده اند، اغلب باید توسط تیم مراقبت های بهداشتی خود ویزیت شوند. آنها برای پیگیری رشد به یکسری آزمایشاتی نیاز دارند. عملکرد حرکتی، اجتماعی، فکری و زبانی آنها به مرور زمان باید پیگیری شود. شما می توانید به کودک خود کمک کنید عزت نفس خود را تقویت کرده و تا حد ممکن مستقل باشد. ممکن است کودک شما به توانبخشی جسمی و شغلی نیاز داشته باشد و حتی در مدرسه به حمایت بیشتری نیاز داشته باشد. در مورد آموزش و درمان فرزندتان باید تصمیمات مهمی بگیرید. تیمی از پزشکان، معلمان و درمانگران و سایر متخصصان را شناسایی کنید که بتوانند به شما در ارزیابی منابع موجود در محل سکونت تان کمک کنند. تخصص های پزشکی که ممکن است فرزند شما به آن نیاز داشته باشد شامل متخصصین بیماری های عفونی، عصب شناسی، چشم پزشکی، ژنتیک و روانشناسی است. به دنبال خانواده هایی باشید که کودکان میکروسفالی دارند. جامعه ممکن است برای والدین فرزندان دارای معلولیت رشدی دارای گروه های حمایتی باشد که می توانید آنها را شناسایی کنید. اگر به تازگی متوجه شده اید که فرزند شما میکروسفالی دارد یا گمان می کنید سر فرزند شما خیلی کوچک باشد، به احتمال زیاد با مراجعه به پزشک متخصص اطفال معاینات را شروع می کنید. با این وجود، در برخی موارد، پزشک متخصص اطفال ممکن است شما را به یک متخصص مغز و اعصاب کودکان ارجاع دهد. نگرانی های خود از جمله نگرانی هایی در مورد اندازه کوچک سر یا تاخیر در رشد را در مورد فرزندتان بگویید. برای میکروسفالی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشکتان بپرسید شامل موارد زیر است: چه درمانی وجود دارد؟ محتمل ترین علت وضعیت فرزند من چیست؟ آیا درمانی وجود دارد که سر فرزندم را به اندازه طبیعی برگرداند؟ به نظر شما کدام یک از اقدامات عملی برای فرزند من بهترین است؟ اگر فرزندان دیگری داشته باشم، شانس ابتلای آنها به میکروسفالی چگونه خواهد بود؟ آیا فرزند من به آزمایش های جانبی احتیاج دارد؟ آیا آزمایشات نیاز به آمادگی ویژه ای دارد؟ منابع

فلج مغزی ( CP ) یا سربرال پالسی، نوعی اختلال رشد و نمو مغز بوده و علامت اصلی آن ناتوانی کودکان است. این بیماری تقریبا در حدود کودک و بزرگسال مبتلا به بیماری فلج مغزی، با حدود نوزاد و بین تا کودک در سن پیش دبستانی هر سال تشخیص داده می شود. فلج مغزی در اثر آسیب به قشر حرکتی مغز ایجاد می شود که بر کنترل و هماهنگی عضلات ت ثیر می گذارد. فلج مغزی در نتیجه آسیب مغزی پایدار هنگام رشد یا تولد جنین رخ می دهد. صدمات همیشه بلافاصله تشخیص داده نمی شوند، به خصوص هنگامی که علایم خفیف باشد. والدین زمانی که کودک نتواند به مراحل رشدی از قبیل: غلتیدن، سینه خیز و راه رفتن برسد تازه متوجه می شوند که مشکلی وجود دارد. به همین دلیل، کودکانی که دچار CP هستند اغلب با راه رفتن و مهارت های حرکتی مشکل دارند. علایم فلج مغزی انواع مختلفی از CP وجود دارد، نوع و شدت علایم می تواند از یک بیمار به بیمار دیگر متفاوت باشد. علایم مشخصی که فرد در معرض نمایش قرار می دهد به نوع فلج مغزی و محل عضلات درگیر بیمار بستگی دارد. وضعیت نامناسب ماهیچه از جمله: شل شدن عضلات (هیپوتونی) ، سست شدن عضلات، اسپاسم عصلانی دیستونی، هماهنگی ضعیف و مشکلات حرکتی، رفلکس های غیر طبیعی، از جمله: رفلکس های تشدید یافته یا ضعیف شده، مشکل در حفظ وضعیت و تعادل، اختلال در عملکرد حرکتی - حسی، کاهش عملکرد حرکتی عضلات دهان. اشکالات همراه با حفظ تعادل و وضعیت اشکال کلی در اعمال حرکتی اشکال در کنترل عضلات کوچک همه کودکان مبتلا به CP همه این علایم را نشان نمی دهند. وجود برخی یا همه این علایم ممکن است پزشک را به بررسی احتمال CP هدایت کند. تشخیص با تصویربرداری از مغز ت یید می شود. علت فلج مغزی فلج مغزی نوعی اختلال عصبی عضلانی است که در اثر آسیب به قشر حرکتی مغز در حال رشد ایجاد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این امر بر عملکرد مغز، از جمله توانایی حرکت فرد، درک اشیاء و صحبت کردن ت ثیر می گذارد. نوع و شدت علایم CP یا فلج مغزی به میزان آسیب مغزی و زمان وقوع آن بستگی دارد. این اختلال روند رشد را مختل کرده و از رشد مناسب سلول های مغزی جلوگیری می کند و تعدادی از بیماری های عصبی ایجاد می گردد. میلین به عنوان محافظ سلول های عصبی عمل نموده و میلین نامناسب موجب عدم حفاظت سلول های عصبی و آسیب به سلول های عصبی می گردد. در طی، سلول های مغزی ممکن است از بین بروند که بیشتر در زایمان های مشکل وجود دارد. پس از تولد، آسیب مغزی می تواند منجر به CP شود. برخی از دلایل شایع آن: عفونت مغزی تروما خفگی آسیب و عدم رشد سلول های مغزی (مسیول کنترل و حرکت عضلات) ، باعث CP می شود. علت اصلی CP ناشناخته است، عوامل موثر در ابتلا به CP عبارتند از: زایمان زودرس یا وزن کم هنگام تولد، مشکلات جنین از جمله جفت، بند ناف و مایع آمنیوتیک (مایع جنینی که اطراف جنین را احاطه کرده است) ، زایمان طولانی و دشوار. مننژیت یا سایر عفونت های مغزی ضربه بعد از تولد: از جمله حوادثی است که می تواند منجر به آسیب مغزی شوند. اگر چه علت دقیق CP فرد کشف نشده است، اما تخمین زده می شود بین تا درصد از موارد فلج مغزی به دلیل اشتباهات پزشکی است. برخی از این اشتباهات پزشکی عبارتند از: کمبود اطلاعات کافی در اوایل بارداری. رسیدگی نادرست به عفونت های مادر می تواند شامل: عدم آزمایش بیماری ها، عدم ارایه درمان کافی و عدم پیگیری آزمایش نوزاد پس از تولد برای تعیین وجود عفونت باشد. خطاهای دارویی، از جمله دوز نادرست یا داروهای نامناسب برای استفاده مادر باردار. اشتباهات تشخیصی که منجر به وخیم تر شدن علایم یا عدم ارایه مراقبت های مناسب می شود و در نتیجه منجر به آسیب مغزی می شود. خطاهای سیستم اداری که می تواند منجر به هر یک از موارد فوق یا موارد دیگر شود منجر به آسیب دیدگی به جنین در حال رشد یا نوزاد می گردد. عوامل خطر فلج مغزی برخی از عوامل خطر برای تشدبد فلج مغزی شامل: و کم وزن بیماری و عفونت شدید ناهنجاری های ژنتیکی قصور پزشکی مصرف دارو توسط مادر در حین حاملگی برخی از این خطرات را می توان با مدیریت کاهش داد. گزینه های بهبود یافته غربالگری ژنتیکی به والدین امکان می دهد عوامل خطر را قبل از شروع بارداری یا اوایل بارداری شناسایی کنند. قابل پیشگیری ترین علت فلج مغزی، تخلفات پزشکی است. اگرچه تخلف فقط تا درصد موارد ابتلا به فلج مغزی را تشکیل می دهد، اما هر مورد قابل پیشگیری است. از جمله فاکتورهای خطر ابتلا به CP مادرزادی شامل: تولد زودرس، وزن کم هنگام تولد، قرار گرفتن در معرض برخی عفونت ها، داروها و مواد شیمیایی در رحم. CP می تواند پس از تولد نیز به وجود آید، که در نتیجه آسیب مغزی یا عفونت مغزی. انواع فلج مغزی این بیماری نوعی اختلال است که به روش های مختلفی بر بیمار ت ثیر می گذارد و نوع و شدت علایم آن بسته به میزان آسیب مغزی پایدار متفاوت خواهد بود. به همین دلیل، هیچ دو فرد مبتلا به فلج مغزی دقیقا شرایط یکسانی را ندارند. با این حال، شباهت های اساسی بین موارد باعث می شود که فلج مغزی به تعدادی از انواع قابل تشخیص تقسیم شود. با درک نوع این بیماری می توان گزینه های درمانی بهتر را شناسایی کرد. با این حال، در نظر داشته باشید که بیش از یک نوع فلج مغزی وجود دارد، که بر علایم و درمان ت ثیر می گذارد. فلج مغزی اسپاستیک فلج مغزی توام با سفت شدن شدید عضلات مفاصل و استخوان ها، رایج ترین نوع است که بیش از درصد بیماران مبتلا به فلج مغزی را تحت ت ثیر قرار می دهد. این نوع با افزایش انقباض ماهیچه ها و عضلات سفت و محکم مشخص می شود. افراد مبتلا به اسپاسم ممکن است عضله هایی داشته باشند که نتوانند آن ها را شل کنند و لذا منجر به مفاصل سفت و سخت می شود. اگر بیمار بتواند راه برود، ممکن است راه رفتن غیر طبیعی را نشان دهد. و مشکل در خوردن و صحبت کردن داشته باشد. فلج مغزی اسپاستیک شدیدترین نوع فلج مغزی همراه با اسپاسم عضلات است. این بیماری ناشی از آسیب قابل توجهی در مغز است که بر کل بدن ت ثیر می گذارد. و مانع از راه رفتن آن ها یا استفاده از بازوها و دست ها به طور موثر می شوند. تشنج در مبتلایان به این نوع فلج مغزی مشترک است. ناتوانی های شناختی نیز به دلیل شدت آسیب مغزی شایع است. فلج مغزی دیپلژی اسپاستیک این نوع فلج در درجه اول روی پاها یا مفاصل ت ثیر می گذارد و فقط در یک طرف بدن روی اندام ت ثیر می گذارد و موارد کمتری به این نوع فلج مغزی مبتلا می شوند. فلج مغزی آترویید که به آن فلج مغزی دیستونیک نیز گفته می شود، تا درصد از کل بیماران مبتلا به cp را تشکیل می دهد. این بیماری معمولا با حرکات غیر قابل کنترل مشخص می شود. برخی از علایم شایع عبارتند از: حرکات سریع در اندام ها، دشواری در بالا نگه داشتن سر، مشکل در بلع و خوردن. فلج مغزی آترویید اغلب بر روی اندام فوقانی و گردن بیشتر از قسمت تحتانی بدن ت ثیر می گذارد. این بیماری اغلب با اختلال شناختی رخ نمی دهد، اما بیماران ممکن است برای صحبت و غذا خوردن مشکل داشته باشند. فلج مغزی آتاکسیک کمترین نوع فلج مغزی، CP آتاکسیک می باشد. حدود تا درصد بیماران را مبتلا می کند. و به معنای "عدم هماهنگی و تعادل" است که مشکلات موجود در تعادل و هماهنگی در این نوع CP را شرح می دهد. شایع ترین علایم فلج مغزی آتاکسیک عبارتند از: مشکل در هماهنگی حرکات ارادی مشکلات تعادل مشکلات با عملکرد شناختی ناتوانایی های زبانی لرزش هنگام حرکات ارادی افراد مبتلا به فلج مغزی آتاکسیک معمولا بعد از رسیدن کودک به ماهگی، دیرتر از سایر انواع فلج مغزی تشخیص داده می شوند. فلج مغزی مختلط اشکال مختلف فلج مغزی در اثر آسیب دیدگی نواحی مختلف مغز به وجود آمده و ممکن است صدمات متعدد مغزی ایجاد شود، برخی از بیماران بیش از یک نوع CP را نشان می دهند. در این موارد علایم بیش از یک نوع CP وجود دارد. به عنوان مثال، برخی از ماهیچه های بیمار ممکن است دچار سفتی شدید عضلات باشند در حالی که سایر گروه های عضلانی دچار شلی شدید عضلات هستند. شایع ترین این موارد ترکیبی از علایم آتتویید و اسپاسم است. ترکیب علایم آتتوییدی و آتاکسیک اغلب اتفاق می افتد. بیمار مبتلا به فلج مغزی با اسپاستیک و آترویید مختلط ممکن است عضلات سفت را همراه با حرکات غیر ارادی نشان دهد. فلج مغزی مختلط درصد از کل موارد CP را تشکیل می دهد. فقط در یک اندام یا یک قسمت از بدن اثر می گذارد. بر دو قسمت بدن، اغلب در هر دو پا ت ثیر دارد. بر همه اندام در سمت راست یا چپ بدن ت ثیر می گذارد. بر هر چهار اندام ت ثیر می گذارد. بر کل بدن، از جمله گردن و تنه ت ثیر می گذارد. فلج کل بدن با خطر بیشتر و عوارض جانبی خطرناکی مانند ذات الریه و بروز ناتوانی شناختی و صرع همراه است. تشخیص فلج مغزی در موارد شدید CP در کودکان مبتلا بیشتر در دو سال اول تولد تشخیص داده می شوند. تشخیص در بیماران با علایم خفیف ممکن است طولانی تر شود. برای تشخیص از معاینع و آزمایشات استفاده می شود معاینه و شرح حال فلج مغزی ابتدا توسط والدین با مشاهده ت خیر در معیار های رشدی کودک شناسایی می شود. از بچه ها انتظار می رود که با بزرگ شدن، مراحل رشدی از جمله بالا گرفتن گردن، چرخیدن، خزیدن و راه رفتن را به دست بیاورند و عدم دستیابی به این مراحل رشدی و یا نمایش رفتار غیرمعمول در هنگام تلاش برای این حرکات، اغلب اولین علامت تشخیص می باشد. با توجه به علایم اولیه ت خیر در رشد، پزشک تعدادی از آزمایشات تشخیصی از جمله تصویربرداری از مغز را برای شناسایی مناطق آسیب دیده مغز انجام می دهد. که یک نمای سه بعدی از مغز را فراهم می کند. که اشعه ایکس تصویر مغز را از زاویه های مختلفی می گیرد. که فعالیت الکتریکی در مغز را اندازه گیری می کند. که از امواج صوتی با قدرت بالا برای تهیه تصویری از مغز استفاده می کند. علاوه بر تصویربرداری از مغز، ممکن است آزمایشاتی برای شناسایی موارد زیر انجام شود: در صورت وجود علایم و تشخیص صدمه مغزی می توان تشخیص فلج مغزی را مطرح کرد. این بیماری در درصد موارد، در اولین روز تولد کودک تشخیص داده می شوند. هر چه علایم شدیدتر باشد، تشخیص هم زودتر صورت می گیرد. درمان فلج مغزی درمانی برای CP وجود ندارد، اما بسیاری از درمان ها و روش های درمانی وجود دارد که می تواند باعث تسکین علایم شوند. درمان CP می تواند کیفیت کلی زندگی را برای بیماران بهبود بخشد. با مدیریت از پیشرفت علایم و بدتر شدن اوضاع می توان جلوگیری نمود، درمان CP موجب می شود کودک ناتوانی خود را بهبود بخشد و بهترین زندگی ممکن را داشته باشد. رایج ترین روش های درمانی فلج مغزی روش هایی که به بهبود علایم کمک کنند و درد را کاهش داده، عضلات را شل و از بروز تشنج جلوگیری کنند. در بعضی موارد جراحی نیز می تواند مفید باشد. ت ثیر درمان بسته به شدت علایم CP متفاوت خواهد بود. در بعضی موارد، افراد مبتلا به CP با کمک درمان می توانند زندگی مستقلی داشته باشند. درمان و کاهش درد، بهبود انعطاف پذیری مفصل، افزایش تحرک، بهبود حرکات عضلات و مدیریت علایم ثانویه. نوع درمان ممکن است در طول زندگی کودک متفاوت باشد و تحت تاثیر شرایط و توانایی های بیمار تغییر یابد. اعضای تیم پزشکی فلج مغزی عبارتند از: متخصصان اطفال، فیزیوتراپی، متخصصان مغز و اعصاب، متخصصین کاردرمانی، گفتار درمانی، روان پزشکان، جراحان ارتوپدی. با دارو و سایر روش های درمانی می توان به کاهش علایم فلج مغزی کمک کرد. به دلیل این که CP در اثر آسیب مغزی ایجاد می شود و پزشکی نمی تواند بافت مغز را بازسازی کند، بنا بر این کودکی که فلج مغزی دارد تا پایان عمر خود به فلج مغزی مبتلا خواهد بود. سلولهای عصبی و مغزی مانند سایر قسمت های بدن ترمیم نمی شوند و آسیب هایی که به سلولهای عصبی وارد می شود عموما جبران ناپذیر است. با این حال، پیشرفت های اخیر در استفاده از سلول های بنیادی درمانی امیدوار کننده است. استفاده از سلول های بنیادی در درمان فلج مغزی سلول های بنیادی نوعی از سلولهای تمایز نیافته هستند. تمام سلول های یک جنین در حال رشد به عنوان سلول های بنیادی تلقی شده و سپس متمایز می شوند تا به یک نوع خاص از سلولها با هدف خاص تبدیل شوند. برخی از این سلول ها در طول زندگی یک فرد در بدن حفظ می شوند. دانشمندان معتقدند که با جداسازی این سلول ها و تزریق آن ها به قسمت آسیب دیده، می توانند به بافت مغز و عصب تبدیل شوند. این اقدام ممکن است به درمان فلج مغزی و بسیاری از ناتوانی های دیگر عصبی در آینده منجر شود. داروهای فلج مغزی داروها می توانند به کاهش علایم و مدیریت درد کمک کنند. رایج ترین داروهای تجویز شده برای بیماران مبتلا به فلج مغزی، شل کننده های عضلانی است که برای کاهش اسپاسم به کار می روند. برخی از داروهایی که در درمان فلج مغزی کاربرد دارند، عبارتند از: باعث کاهش اسپاسم طولانی مدت عضلات می شود، بنابر این یک شل کننده عضلانی برای اسپاسم های شدید استفاده می شود. تنش را کاهش داده و به درمان تشنج کمک کند. برای معالجه تشنج استفاده می شود: برای رفع درد، داروهای بدون نسخه و یا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی کاربرد دارند اکثر داروها با عوارض جانبی احتمالی همراه هستند و باید این موارد را با پزشک در میان بگذارید. گزینه های جراحی جراحی ارتوپدی همیشه موثر نیست، اما می تواند نتایج چشمگیری را ارایه دهد. هدف از جراحی به عنوان یک درمان فلج مغزی بهبود حرکات یا کاهش احتمال عوارض است. به عنوان مثال، اسپاسم عضلات می تواند منجر به در رفتن مفاصل از محل شود. مداخله جراحی می تواند از وقوع این امر جلوگیری کند. با این وجود، هر فرد نامزد مناسبی برای جراحی نخواهد بود و باید خطرات قبل از پیگیری این روش درمانی ارزیابی شود. در بعضی موارد، جراحی می تواند به کاهش درد کمک کند. درمان های جانبی در فلج مغزی بسته به علایم و نیازهای فرد، تعدادی از گزینه های درمانی در دسترس هستند. درمان یکی از رایج ترین و موثرترین روش های برای بهبود کیفیت زندگی و تقویت استقلال است. در صورت همراهی دارو با سایر گزینه های درمانی، بیشترین فایده را دارد. برخی از این گزینه های درمانی عبارتند از: که می تواند مهارت های زبانی را بهبود بخشد و به خوردن و بلع کمک کند. که می تواند تحرک و هماهنگی را بهبود بخشد. می تواند به فرد کمک کند تا در خانه، مدرسه یا محیط کار خود فعالیت کند. می تواند مهارت های اجتماعی ایجاد و یک منبع خلاق را فراهم کند. می تواند آرام بخش باشد. می تواند در بر ابر مشکلات عاطفی و رفتاری کمک کند. که از خواب درمانی برای بهبود تعادل و قدرت عضلات استفاده می کند. لباس های مخصوصی که با فشار روی عضلات به بهبود تعادل و کنترل عضلات کمک می کند. پیشگیری فلج مغزی هیچ درمانی مشخصی برای فلج مغزی وجود ندارد. تحقیقات CP در درجه اول بر روی پیشگیری و کاهش علایم متمرکز شده است. با کاهش عوامل خطر می توان اقدامات لازم برای جلوگیری از CP را به کار برد. پیش آگهی فلج مغزی CP یک وضعیت مادام العمر است، اما علایم با گذشت زمان بدتر نمی شوند. با مداخلات درمانی، بسیاری از کودکان مبتلا به CP می توانند بزرگ شوند و زندگی مستقلی داشته باشند. تخمین میانگین طول عمر CP دشوار است. در درجه اول به شدت علایم و موفقیت درمان بستگی دارد. یک مطالعه منتشر شده توسط موسسه ملی بهداشت نشان می دهد که در شدیدترین موارد تا درصد احتمال زندگی تا سالگی دارند. CP از هر کودک یک مورد را مبتلا می کند. این بیماری شایع ترین شکل ناتوانی حرکتی در کودکان خردسال است. CP اسپاستیک است که درصد از کل موارد را تحت ت ثیر قرار می دهد. در فلج مغزی اسپاستیک، عضلات بیمار سفت می شود و این سفتی می تواند منجر به حرکات غیر عادی شود. بین تا درصد از کودکان مبتلا به CP قادر به راه رفتن به صورت مستقل یا با کمک وسایل ارتوپدی هستند. بیماری هایی که همراه CP ایجاد می شوند شامل صرع، ناتوانی های یادگیری، ناتوانی های شناختی، نابینایی است که در اثر CP ایجاد نمی شود بلکه در نتیجه نوع آسیب مغزی که باعث ایجاد CP شده است، ایجاد می شود. منبع:

سیاه سرفه (سرفه شدید و بزرگ) یک عفونت دستگاه تنفسی است که در اثر باکتری Bordetella pertussis (یا B . pertussis ) ایجاد می شود. بیماری سیاه سرفه عمدتا بر کودکانی که هنوز از مصونیت ایمنی کافی برخوردار نیستند. یا در کودکانی که اختلال مصونیت ایمنی دارند، تاثیر می گذارند. سیاه سرفه باعث حملات شدید سرفه می شود، که می تواند منجر به حالت خفگی شود. اولین علایم سیاه سرفه مانند علایم سرماخوردگی می باشد، این علایم عبارتند از: عطسه آبریزش بینی سرفه خفیف درجه پایین پس از حدود تا هفته، سرفه خشک و تحریک کننده به حملات سرفه خفیف تبدیل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در طول سرفه ممتد، که ممکن است برای یک دقیقه طول بکشد، کودک ممکن است قرمز یا بنفش شود به حدی که تنفس کودک قطع شود. در پایان حملات سرفه ممتد، کودک ممکن است دچار صدای خاصی شود و یا ممکن است استفراغ کند. بین حمله ها، کودک معمولا مشکل خاصی ندارد. سرفه های نوزادان و کودکان در مقایسه با بزرگترها آرام تر می باشند. سیاه سرفه بسیار مسری است. باکتری ها توسط قطرات موجود در عطسه و سرفه از فرد مبتلا به فرد سالم منتقل می شود. افراد آلوده در اولین مراحل بیماری، مسری هستند. آنتی بیوتیک ها می توانند دوره سرایت را به روز کاهش دهند. با واکسن سیاه سرفه که بخشی از واکسیناسیون DTaP (دیفتری، کزاز، سیاه سرفه) است، می توان از سیاه سرفه پیشگیری نمود. واکسیناسیون DTaP به طور معمول در پنج بار قبل از ششمین سالگرد تولد کودک انجام می شود. برای محافظت بیشتر در صورت ضعف مصونیت، متخصصان توصیه می کنند که بچه های - ساله با استفاده از واکسن ترکیب جدید (به نام Tdap ) ، بطور ایده آل در سن یا سالگی از آن استفاده کنند. واکسن Tdap شبیه DTaP است اما با غلظت های پایین دیفتری و توکسویید کزاز وجود دارد. همچنین باید بزرگسالانی که واکسن را در دوران نوجوانی دریافت نکرده اند، و کلیه زنان باردار بدون توجه به زمان آخرین بار انجام واکسیناسیون در نیمه دوم حاملگی لازم است این واکسن را دریافت کنند. این واکسن برای افرادی که از نزدیک در تماس با نوزادان هستند بسیار مهم است. زیرا می توانند عوارض شدید و بالقوه تهدید کننده زندگی را از سیاه سرفه ایجاد کنند. ایمنی بزرگسالان نسبت به سیاه سرفه در طول زمان کاهش می یابد. بنابراین واکسیناسیون و محافظت از خود در برابر عفونت همچنین به محافظت از کودک و نوزاد در مقابل آن کمک می کند. مانند همه برنامه های ایمن سازی، استثنایات مهم و شرایط ویژه ای نیز وجود دارد. پزشکتان جدیدترین اطلاعات را خواهد داشت. افرادی که به این بیماری مبتلا شده اند باید برای جلوگیری از شیوع بیماری آنتی بیوتیک دریافت کنند، حتی اگر قبلا علیه آن واکسینه شده باشند. بچه های کوچکتری که در معرض یک عضو خانواده آلوده باشند ممکن است نیاز به دوز تقویت کننده واکسن Tdap داشته باشند. افرد مبتلا به سیاه سرفه پرتوسیس معمولا تا هفته علایم سرماخوردگی را از خود نشان می دهند و به دنبال آن تا ماه سرفه شدید خواهند داشت. مرحله آخر بیماری سیاه سرفه شامل چند هفته بهبودی با پاکسازی تدریجی علایم خواهد بود. در برخی از کودکان دوره بهبودی ممکن است ماهها ادامه داشته باشد. اگر گمان می کنید فرزند شما سرفه شدید دارد حتما به پزشکتان مراجعه کنید. برای تشخیص، پزشکتان ضمن گرفتن تاریخچه پزشکی از علایم، یک معاینه کامل فیزیکی انجام می دهد و ممکن است نمونه های مخاط بینی و گلو را از بیمار گرفته و به یک آزمایشگاه ارسال نماید. آزمایش خون و قفسه سینه نیز ممکن است انجام شود. سیاه سرفه با آنتی بیوتیک درمان می شود. بسیاری از پرشکان بر این باورند که آنتی بیوتیک ها در مرحله ابتلا به بیماری، قبل از شروع حمله سرفه، برای درمان عفونت موثر هستند. اما حتی اگر بعدا آنتی بیوتیک ها شروع شوند و تاثیری بر علایم سیاه سرفه اثری نداشته باشد، آنتی بیونیک ها هنوز هم مهم هستند. زیرا می توانند انتقال بیماری به اطرافیان را متوقف کنند. از عوارض احتمالی بیماری سیاه سرفه می توان به اشکال در تنفس، قطع تنفس و کم آبی بدن اشاره کرد. وقتی کودک در بیمارستان است و تنفسش قطع می شود و یا تنفسش کافی نمی باشد. گاهی لازم می شود که به وی از طریق تنفس دهان به دهان و یا با دستگاه تنفس (ونتی لاتور) کمک کرد. وقتی کودک علایم کمبود آب بدن را نشان دهد یا در خوردن غذا مشکل داشته باشد. تزریق سرم مورد نیاز و تامین مایعات و الکترولیت های از دست رفته ضروری است. اقدامات لازم جهت جلوگیری از انتقال عفونت به سایر بیماران، کارکنان بیمارستان و مراجعه کنندگان صورت می گیرد. اگر فرزند شما برای مراقبت و درمان سیاه سرفه، در منزل تحت درمان قرار دارد، برنامه ی تجویز آنتی بیوتیک ها را دقیقا طبق تجویز پزشکتان دنبال کنید. ممکن است کودک داروهای ضد سرفه هایی که دریافت می کند تا باعث تسکین سرفه ها حتی سرفه های شدیدش شود. سرفه در واقع عکس العمل و تلاش بدن برای پاکسازی مجاری هوایی است. بنابراین در مواقعی که سرفه های کودک شدید نبوده و یا باعث ناراحتی شدید وی نمی شود نباید کودنتان را مجبور کنید تا از دارو های ضد سرفه استفاده کند. در حین بهبودی کودکتان از بیماری سیاه سرفه، اجازه بدهید تا کودک شما کاملا استراحت کند و در اتاقش از بخور آب گرم استفاده کنید تا به تسکین ریه های تحریک شده و مجاری تنفسی وی کمک کند. لطفا دستورالعمل های مربوط به بهداشت را دقیقا رعایت کنید. برای جلوگیری از سرفه شدید کودک و تسکین ریه او از مواد تحریک کننده مانند اسپری های آیروسل، خوشبو کننده، حشره کش ها، دود حاصل از تنباکو و سیگار، شومینه پخت و پز و اجاق گازهای چوبی را در اتاق کودک استفاده نکنید. کودکانی که دارای سرفه خفیف هستند و ممکن است به دلیل سرفه مکرر کنند یا به دلیل داشتن حالت تهوع تمایلی به خوردن غذا نداشتند، در این حالت باید وعده های غذایی مکرر و با حجم کم را به کودکتان پیشنهاد کنید. برای کمبود آب بدن (باعلایم تشنگی، تحریک پذیری، بی قراری، بی حالی، چشم های قرمز متورم شده، خشکی دهان و زبان، پوست خشک، گریه بدون اشک و در شیر خوران ملاج فرو رفته) کودک خود را به نوشیدن مایعات زیاد تشویق کنید و در غیر این صورت با نظر پزشکتان از سرم داخل وریدی استفاده شود. کودک باید مدت زمان کمتری در حمام باشد. اگر فکر می کنید فرزند شما دارای سرفه زیاد است. (حتی اگر فرزند شما قبلا واکسن های مربوط به سیاه سرفه را دریافت کرده باشد) به ویژه در صورتی که فرزند شما دارای حمله سرفه و یا سرفه های مکرر می باشد، مهم است که به پزشکتان مراجعه کنید. سرفه باعث می شود پوست یا لب های فرزند شما قرمز، بنفش یا آبی شود. فرزند شما بعد از سرفه استفراغ می کند بعد از سرفه یک صدای ضعیف وجود دارد کودک شما در تنفس مشکل پیدا می کند و یا به نظر می رسد دوره های تنفس وجود ندارد (قطع تنفس) و فرزند شما اگر بسیار لاغر شده است، کودکتان رادر اولین فرصت ممکن به اورژانس و یا نزدیکترین مرکز بهداشتی و درمانی منتقل نمایید. اگر فرزند شما به سیاه سرفه مبتلا شده و در خانه تحت درمان قرار گرفته است. در صورت وجود علایم کمبود آب بدن از اورژانس کمک بگیرید. منبع:

ما به شما کمک می کنیم تا به راحتی فقط در عرض چند روز با بکار بستن راهکار فوری برای حفظ سلامتی بدن، بتوانید سالم تر و شاداب تر شوید. متعهد شدن به یک سبک زندگی سالم، در ابتدای کار می تواند سخت باشد. پیروی از روال های قدیمی و راحت، اغلب آسان تر از ایجاد تغییرات جدید، به نظر می رسند. با اتخاذ یک سبک زندگی فعال، استفاده از یک و صرف وقت برای فعالیت هایی که باعث شادی می شوند، می توانید تنها در هفته، زندگی خود را در مسیر بهتری قرار دهید. اگرچه کسب سلامتی، نیازمند یک تلاش مادام العمر است، اما شروع تدریجی و متعهد شدن به برنامه های جدید، به مدت هفته، راهی عالی برای تغییر مسیر زندگی و داشتن ذهن و جسم سالم، به حساب می آید. پس از دو هفته، می توانید تغییرات ایجاد شده را به خوبی درک کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: داشتن فعالیت بدنی برای حفظ سلامتی بدن اهداف منطقی و روشنی را برای خود تعیین کنید تا در راه تغییر مسیر زندگی، ذهنیت درستی داشته باشید. وقتی می خواهید به تناسب اندام برسید، دانستن اینکه این مسیر را از کجا شروع کنید، دشوار خواهد بود! قبل از شروع به کار، مدتی را به این فکر کنید که چرا می خواهید این کار را انجام دهید و مایل هستید برای رسیدن به هدف، چه کار هایی انجام دهید. به این روش، اهداف مشخص و واقعی را برای خود تعیین کنید. این کار باعث می شود که شما راحت تر به برنامه خود، جهت حفظ سلامتی، پایبند باشید. اهدافی را تعیین کنید که SMART هستند (مشخص، قابل اندازه گیری، قابل دستیابی، مرتبط و محدود به زمان) اگر اهداف شما خیلی مبهم یا بیش از حد بلند پروازانه باشند، به سرعت ناامید خواهید شد! تقسیم اهداف بزرگتر به اهداف کوچکتر، می تواند برای داشتن یک برنامه خوب و موثر، مفید باشد. برای مثال، شاید هدف کلی شما کاهش پوند ( . کیلوگرم) وزن در یک ماه آینده باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پیاده روی کنید. سعی کنید اهداف کوچکتری را در نظر بگیرید. مثلا "برای هفته آینده حداقل دقیقه در روز پیاده روی خواهم کرد" و "در این مدت فقط غذاهای خانگی خواهم خورد که از مواد تازه تهیه شده‌اند". با یک دوست یا یکی از اعضای خانواده در مورد اهداف خود، صحبت کنید. آن ها می توانند به شما کمک کنند تا در مسیر خود، ثابت قدم بمانید! تا جایی که می توانید به جای استفاده از ماشین، پیاده روی کنید. این کار، ممکن است بسته به محل زندگی شما، دشوار باشد. اما صرف زمان کمتر در استفاده از ماشین و افزایش زمان بیشتر پیاده روی، برای کاهش وزن، کاهش استرس و بهبود خلق و خوی شما، مفید است. اگر انجام این گزینه را مد نظر دارید، به جای رانندگی، یا دوچرخه سواری تا محل کار یا فروشگاه مواد غذایی را در نظر داشته باشید. در غیر این صورت، دقیقه در روز را برای پیاده روی اختصاص دهید. با یک دوست تماس بگیرید تا با شما قدم بزند. با این کار، هم ورزش خواهید کرد و هم در یک فعالیت اجتماعی سهیم خواهید شد! برنامه منظمی را مشخص کنید. علاوه براین، یک برنامه تمرینی تدوین کنید تا خود را در یک مسیر درست نگه دارید. مشخص کنید که هر روز چقدر زمان برای تمرین دارید. در تعیین انتظارات و اهداف خود واقع بین باشید و برنامه ای تهیه کنید که بتوانید به آن پایبند باشید. زمان توصیه شده جهت ورزش کردن، برای بزرگسالان، و نیم ساعت ( دقیقه) در هفته، متوسط و تمرینات قدرتی بار یا بیشتر در هفته، است. این برنامه را می توان به تناسب سبک زندگی شما، تغییر داد. اگر می توانید، متعهد شوید که دقیقه در روز و روز در هفته، ورزش های هوازی انجام دهید. این برنامه، مطابق با توصیه دقیقه ورزش است. در روزهایی که واقعا مشغول هستید، حتی یک برنامه تمرینی دقیقه ای نیز می تواند در زندگی شما تفاوت ایجاد کند! تهیه یک برنامه تمرینی واقع بینانه، به شما کمک می‌کند که تمرین‌هایی را برنامه‌ریزی کنید که می‌توانند در بازه زمانی دلخواه تان، انجام شوند. در چنین شرایطی، احتمال دستیابی به اهداف تان را افزایش خواهید داد. علاوه براین، بهتر است کا تمرینات قدرتی را در برنامه روزانه خود بگنجانید. یک تمرین قدرتی انجام دهید. ایجاد توده عضلانی بدون چربی، باعث می شود که سالم و خوش هیکل به نظر برسید. بهترین راه برای انجام یک تمرین قدرتی کارآمد، از طریق انجام حرکات ترکیبی (حرکاتی که بیش از یک گروه عضلانی را درگیر می کنند) مانند اسکات، ددلیفت و پرس روی نیمکت است. حداقل بار در هفته، تمرینات قدرتی انجام دهید و مطمین شوید که روی تمام گروه های عضلانی اصلی بدن تان، تمرکز کرده اید. با یک مربی یا دوست با تجربه، صحبت کنید تا یاد بگیرید چگونه حرکات ترکیبی را انجام دهید. همچنین می توانید از وزنه های دستی، برای تمرکز بر روی نواحی خاصی از بازوها، استفاده کنید. هنگام استفاده از وزنه های دستی یا انجام تمرینات متکی بر وزن بدن، ست - تکراری را مد نظر قرار دهید. ورزش در خانه برای حفظ سلامتی اگر نمی توانید به باشگاه بروید، در خانه ورزش کنید. ورزش در خانه، فعالیتی ارزان، کارآمد و موثر است. چند مورد از تجهیزات ورزشی، مانند میله های فشاری، وزنه های دستی، توپ های مناسب یا نوارهای ورزشی را تهیه کنید. مطمین شوید که هر گروه عضلانی اصلی را از طریق تمرینات کاردیو، تمرینات قدرتی و تمرینات متکی بر وزن بدن، تمرین می‌دهید. هنگام برنامه ریزی برای انجام تمرین در خانه، به خودتان زمان کافی برای گرم کردن، تمرینات کاردیو، یا تمرینات قدرتی و استراحت، بدهید. بار در هفته، دقیقه تمرینات هوازی و بار در هفته، تا دقیقه تمرینات قدرتی و به دنبال آن حرکات کششی، می توانند بسیار مفید باشند. برخی از انواع ورزش هایی که می توانید در خانه، بدون استفاده از وزنه یا تجهیزات انجام دهید، عبارت اند از Barre ، یوگا، و HIIT (تمرینات تناوبی با شدت بالا) برای تمرین و ورزش کردن، یک دوست پیدا کنید. ورزش کردن با شخص دیگر، نه تنها شما را در مسیر برنامه های تان نگه می دارد، بلکه کسب تناسب اندام را برای تان سرگرم کننده تر می کند! فردی را پیدا کنید که برنامه و اهدافی مشابه اهداف شما داشته باشد. او می تواند انگیزه شما را حفظ کند. رژیم غذایی مناسب برای حفظ سلامتی برای داشتن یک سبک زندگی مناسب، سبزیجات و میوه های بیشتری بخورید. استفاده از یک رژیم غذایی سرشار از سبزیجات و میوه ها، با شاخص گلیسمی پایین، برای کاهش وزن، ضروری است. همچنین، چنین رژیم غذایی، مواد مغذی ضروری، مانند، مواد معدنی و فیبر را برای بدن شما فراهم می کند. حداقل وعده میوه و سبزیجات در روز مصرف کنید. سعی کنید تا جایی که می توانید مواد مورد استفاده در هر وعده را تغییر دهید. اضافه کردن برخی از میوه و سبزیجات به هر وعده غذا، می تواند مفید باشد. به عنوان مثال، برای صبحانه، به جای پنیر، اسفناج، گوجه فرنگی یا قارچ را به وعده صبحگاهی خود اضافه کنید. اگر غلات یا می خورید، میوه های تازه مانند موز، زغال اخته یا توت فرنگی را نیز به وعده غذایی تان اضافه کنید. با افزودن منابع سالم چربی مانند آجیل، دانه کتان یا روغن نارگیل، وعده غذایی حاوی بلغور جو دوسر را مفید تر کنید. همچنین، شما می توانید تغییراتی در وعده ناهار ایجاد کنید. سعی کنید یک بشقاب سالاد پر از سبزیجات برگ دار، پروتیین بدون چربی (مانند مرغ، ماهی یا گوشت گاو بدون چربی) ، آجیل، میوه های خشک و مقداری هویج، فلفل، پیاز یا کلم بروکلی درست کنید. یا می توانید مقداری سبزی، گوجه فرنگی، پیاز یا خیار را به سالاد خود اضافه کنید. برای شام، بروکلی، سیر، گوجه فرنگی و فلفل را در روغن زیتون تفت دهید و با برنج قهوه ای یا سیب زمینی شیرین بخورید. برای کمک به سیر شدن، یک پروتیین خوب و مفید، مانند ماهی صید شده وحشی، مرغ یا گوشت گاو بدون چربی را به غذای تان اضافه کنید. غذاهای نامناسب را حذف کنید. همچنین، شما باید غذاهای نامناسب را حذف کنید. اگر انبوهی از غذاهای نامناسب در اطراف خود نداشته باشید، ایجاد تغییر آسان تر خواهد بود. به عنوان مثال، فست فودها، شما را وسوسه می کنند که انتخاب های غذایی مناسب و مفید کمتری داشته باشید! اگر واقعا قصد دارید سلامتی خود را جدی بگیرید، بهتر است از صفر شروع کنید. از شر تمام مواد غذایی نامناسب و مواد غذایی که در یخچال دارید، خلاص شوید و به جای آن، جایگزین های مناسبی تهیه کنید. این کار، هرگونه وسوسه بازگشت به روش های قدیمی را از بین می برد. مصرف چربی و قند اضافی را کاهش دهید. همچنین، از مصرف چربی های بسیار فرآوری شده و قندهای تصفیه شده خودداری کنید. غذاهای بسیار فرآوری شده، مملو از چربی و شکر تصفیه شده هستند. مصرف این غذاها، با بیماری هایی مانند دیابت، سرطان، بیماری قلبی و سکته، مرتبط است. در واقع، مصرف این غذاها، بدون اینکه بسیاری از مواد مغذی مورد نیاز شما را تامین کند، شما را سیر می کند. رژیم غذایی خود را با غذاهای طبیعی مانند غلات کامل (جو دوسر، کینوا، جو، گندم سیاه، نان غلات کامل و پاستا) ، میوه ها و، حبوبات، آجیل، گوشت، و پروتیین یا محصولات لبنی غنی از پروبیوتیک (کفیر، تکمیل کنید. نکته مهم دیگر این است که باید از خوردن تنقلات، خودداری کنید. خواب مناسب برای حفظ سلامتی هر شب حداقل تا ساعت بخوابید. داشتن تا ساعت خواب در شب برای حفظ یک سبک زندگی سالم بسیار مهم است. خواب خوب شبانه توانایی شما را در یادگیری، تصمیم گیری خوب و کنار آمدن با تغییرات بهبود می بخشد. کمبود خواب با، بیماری قلبی و چاقی نیز مرتبط است. هر کس به مقدار متفاوتی از خواب نیاز دارد. مدیتیشن و داشتن حس آرامش برای داشتن احساس آرامش بیشتر، از امروز برنامه مدیتیشن را شروع کنید. مدیتیشن به شما کمک می کند تا با خودتان و دنیای اطراف تان، ارتباط بهتر و بیشتری برقرار کنید. این، یک راه عالی برای کاهش استرس است. مدیتیشن به شما کمک می کند تا استرس را کاهش دهید و افکار خود را بهتر بشناسید. برای شروع، تا دقیقه، هر روز صبح، روی تنفس خود تمرکز کنید. اگر فردی مذهبی هستید، دعا کردن، یا خواندن متون مرتبط با اعتقادات تان نیز ممکن است به شما کمک کند آرامش بیشتری به دست آورید. حتی اگر از باورهای معنوی خاصی پیروی نمی کنید، ممکن است خواندن کتب مختلف، به شما کمک کند تا آرام تر شوید. خندیدن برای حفظ سلامتی یک برنامه خنده دار تماشا کنید تا به شما کمک کند که آرام شوید. خندیدن، نه تنها سرگرم کننده است، بلکه فواید فراوانی برای سلامتی به همراه دارد! برای از بین بردن استرس، تقویت خلق و خو و تقویت سیستم ایمنی بدن، فیلم یا برنامه تلویزیونی خنده دار مورد علاقه خود را تماشا کنید. روابط اجتماعی و بهبود سلامتی زمانی را به معاشرت اختصاص دهید تا شاد شوید. گذراندن زمان با عزیزان، منجر به افزایش شادی می شود. حتی اگر در محل کار خود مشغول هستید، فقط دقیقه در روز را برای صرف غذا یا صحبت تلفنی با کسی که به او اهمیت می دهید، اختصاص دهید. با این کار، حس بهتری‌خواهید داشت.

بواسیر به معنی رگهای متورم در روده بزرگ یا مقعد است. در اثر افزایش فشار در اطراف مقعد ایجاد می شود. شایع ترین علت بواسیر یبوست است. در بواسیر داخلی، داخل مقعد متورم می شود در بواسیر خارجی نزدیکی دهانه مقعد متورم می شود. این وضعیت با روش های مختلفی قابل درمان است. شکایات درد و ناراحت های ناحیه مقعدی (آنورکتال) در کودکان شایع است، اما علل و درمان مشکلات ناحیه مقعدی در بزرگسالان متفاوت است. سن عامل مهمی در نظر گرفتن علت و مدیریت، تمایز بین نوزادان، کودکان و نوجوانان است. در تمام سنین، بدخیمی به ندرت مورد توجه است. اما معاینه دقیق نوزادان و کودکان نیاز به داروی آرام بخش عمیق یا بیهوشی عمومی دارد. تشخیص بواسیر در کودکان همورویید شایع ترین تشخیص ناحیه مقعدی (آنورکتال) در کودکان است با این حال، شیوع بواسیر در جمعیت کودکان بسیار کم است این بیماری امکان دارد با بیماری های پوستی و کندیلوماتا و پولیپ های ناحیه مقعد اشتباه گرفته شود. در حالی که معاینه ساده اغلب تشخیص صحیح را مشخص می کند، برخی از بیماران نیاز به آنورکتوسکوپی دارند. در برخی از نوجوانان، تشخیص با آزمایش اسپکولوم در کلینیک قابل تشخیص است. بیشتر اوقات، ناراحتی بیمار قابل پیش بینی است و باید در انجام معاینه تحت بیهوشی با برداشتن احتمالی همورویید در همان زمان توجه شود. این امر به ویژه در کودکان خردسال صادق است اما ممکن است در مورد برخی از نوجوانان نیز اتفاق بیفتد. علت بواسیر در کودکان علت بواسیر احتقان یا توقف خون در وریدهای ناحیه مقعد است. شایع ترین علت بواسیر در کودکان ابتلا به نارسایی مزمن کبد است. از طرف دیگر، یبوست مزمن در بیماران بزرگسال می تواند منجر به بواسیر شود. از آنجا که یبوست در کودکان خردسال شایع است، تعجب آور است که بواسیر در این جمعیت بیشتر دیده می شود. ممکن است به این دلیل باشد که بواسیر به آرامی ظاهر می شود. در نتیجه بواسیر در کودکان مبتلا به ندرت تا سن نوجوانی بروز می کند. علایم بواسیر در کودکان همورویید داخلی و خارجی در کودکان مشابه بزرگسالان است. بیشتر بیماران مبتلا به بواسیر داخلی، احساس می کنند که بافت بیرون زده به طور متناوب کوچک و بزرگ انجام می شود. در بواسیر خارجی یا داخلی با درجه III و IV بواسیر دایمی قابل لمس است. بواسیر داخلی طولانی مدت، مانند بواسیر خارجی برجسته و پرخون (ترومبوز) ، دردناک و حساس است. علایم اصلی خونریزی بدون درد بعد از دفع می باشد. درمان اولیه شامل برطرف کردن یبوست، تنظیم رفتار (اجتناب از نشستن طولانی مدت در توالت) است. با گذشت زمان، رشد و کنترل عوامل فوق، بواسیر داخلی محدود و بواسیر خارجی کوچک می شود. درمان بواسیر در کودکان اکثر بواسیرها در کودکان بدون عمل برطرف می شوند. با این حال، بافت زاید می تواند ناراحت کننده باشد و باعث خونریزی و اشکلال در دفع می شود. در صورت تداوم این علایم، عمل جراحی برداشتن همورویید (هموروییدکتومی) در نظر گرفته می شود. این کار با تکنیک های سنتی برداشتن (یعنی هموروییدکتومی باز) انجام می شود. از آنجا که هموروییدکتومی در بزرگسالان دردناک است و در کودکان غیرقابل تحمل می باشد. بنابراین بیمار باید با دستیابی به وضعیت پایدار و بدون علامت، برای عمل جراحی آماده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شقاق ها (شکاف ها) عارضه شایع یبوست در کودکان است. عبور مدفوع بزرگ و سفت می تواند لایه داخلی مقعد (آنودرم) را پاره کند و منجر به شکاف شود و می تواند کاملا دردناک باشد و درد با دفع مدفوع تشدید می شود. شایع ترین علایم شقاق مقعد وجود خون در مدفوع، درد و یا گریه با دفع مدفوع است. با باسن باز برای معاینه از آنودرم، بیشتر شکاف ها در کلینیک قابل تشخیص است. در حالی که شکاف ها در خط وسط عقب در نوزادان بیشتر دیده می شود. ایجاد یک سیکل معیوب، که در آن درد باعث احتباس مدفوع می شود، مدفوع سپس حجیم تر و عاری از آب و سفت می شود، عبور مدفوع باعث شکاف مجدد می شود. این چرخه آسیب باید برطرف شود تا شکاف ها بهبود یابد. بیشتر شکافهای مقعد (به ویژه در دوران نوزادی) بدون عمل برطرف می شوند. برای رفع یبوست، با افزایش آب بدن، تنظیم رژیم غذایی، مکمل های فیبری، یا بررسی سایر علل یبوست می توانند کمک کننده باشند. در کودکان مبتلا به شقاق مقعد، احتمال سواستفاه جنسی را باید مطرح نمود. شکاف های متعدد در مکان های مختلف مقعد می تواند نشانگر نفوذ عمدی باشد. دردهای شکمی بدون یبوست می تواند بیانگر احتمال سو استفاده جنسی باشد. در چنین بیمارانی، حداقل باید غربالگری برای نگرانی های ایمنی و عوامل خطر اجتماعی در مورد آسیب غیر اتفاقی انجام شود. گاهی در پوست یک جای زخم و شکاف التیام یافته دیده می شود و نیازی به برداشتن ندارد. والدین به اشتباه بعضی اوقات این تصور را دارند که برداشتن این بقایا لازم است. تفکیک آبسه های جانبی، آبسه های دورانی و آبسه های گلوتیال بسیار مهم است. آبسه های واقعی به صورت مستقیم در نوزادان و کودکان بسیار نادر است. این موارد به ندرت قابل مشاهده است تشخیص معمولا مبتنی بر تصویربرداری است. اتیولوژی مربوط به تروما، بیماری، نقص ایمنی و. است. تصویربرداری برای توصیف شدت و کمک به تشخیص علت ضروری است. درمان به علت بستگی دارد، به خصوص اگر مشکوک به بیماری التهابی روده باشد. آبسه سرینی (گلوتیال) بسیار متداول است و می توانند بسیار بزرگ شده و به ناحیه مقعدی (ایسکورکتال) گسترش پیدا کنند. نخلیه اصلی ترین روش درمانی است. در صورت عدم اطمینان می توان از سونوگرافی ساده استفاده کرد تا شک و تردید برطرف شود. درمان اولیه با آنتی بیوتیک برای کاهش سلولیت اطراف بدن، جلوگیری از انتشار و حتی گاهی اوقات درمان مجموعه های بسیار کوچک می تواند کمک کننده باشد. هنگامی که با کمپرس گرم همراه باشد، تخلیه خود به خود غالبا اتفاق می افتد و از اقدامات تهاجمی جلوگیری می شود. در حالی که هرگونه آبسه در بزرگسالان به تخلیه نیاز دارد، در نوزادان و کودکان، ترکیب آنتی بیوتیک ها و کمپرس گرم برای بهبود بسیاری از آبسه های جزیی کافی است. بنابراین، بسیاری از این موارد بدون مراجعه به جراحان در کلینیک های کودکان انجام می شود. نشستن در آب گرم، ادامه درمان با آنتی بیوتیک ها برای چند روز پس از تخلیه، امکان تخلیه مداوم از حفره های مخصوصا بزرگ را فراهم می کند. آبسه های دورانی در نوزادان شایع است. آبسه های دورانی در اطراف مقعد و بیشتر به صورت آبسه کوچک و سطحی وجود دارند. آبسه دورانی ناشی از عفونت غدد مقعد است و با یک برش عرضی قابل شناسایی است که در آن ها غدد مقعد باز می شود. در بسیاری از موارد، آبسه های دورانی خفیف است و در هنگام تغییر پوشک توسط والدین به سادگی مشاهده می شوند. بسیاری از آن ها را می توان با پد گرم، آنتی بیوتیک های خوراکی و گاهی اوقات تخلیه درمان کرد. آبسه دورانی که بدون تخلیه و با موفقیت درمان می شوند، با فیستول (مجرای عبور محتوای آبسه به داخل مقعد) مشاهده نمی شوند. این فیستول در نوزادان مبتلا به آبسه های مکرر محیطی رخ می دهد و بندرت نشان دهنده ضایعه ی قبلی است. با این حال، در کودکان بزرگتر، می تواند اولین نشانه بیماری کرون باشد. یک فیستول مکرر در دوران نوزادی نشانه ای از بیماری کرون می باشد و باید سریعا مشاوره متخصص گوارش ( GI ) را انجام دهد. تخلیه آبسه دورانی در هر گروه سنی باید با معاینه دقیق انجام شود تا ارتباط فیستول ها با آنورکتوم ارزیابی شود. آبسه های مکرر ممکن است در اثر بافت گرانول پایدار در مقعد ایچاد شده و به یک مکانی برای تخلیه مزمن منجر شود، که در عین محافظت از مجموعه اسفنکتر، نیاز به دفع مکرر یا برداشتن فیستول است. زیرا در صورت عدم شناسایی عفونت عود کرده و فرصت برای درمان قطعی از دست می رود. با این وجود، نباید در معاینه فیستول بیش از حد با روش های تهاجمی برخورد کرد و پزشک برای تخلیه فیستول یک گذرگاه به داخل روده ایجاد می کند. اکثر آبسه های دورانی کودکان فیستول را در شناسایی اولیه نشان نمی دهند، اما اگر فیستول با آبسه اول مشخص شود، باید تصمیمی در مورد اینکه آیا عمل جراحی روی فیستول (فیستولوتومی) را به کار ببرند یا برش و تخلیه با بدن قسمت هایی از باف بدن نزدیک عفونت بوده است (دبریدمان) گرفته انجام شود. تخلیه اغلب کافی است، اگرچه احتمال عود بیشتر نیز دارد. پس از حل روند عفونت حاد، محل تا حدی ملتهب می ماند و تا روزها حتی هفته ها ادامه دارد. اگر بافت گرانول پایدار مشاهده شود، این می تواند با نیترات نقره موضعی مرتفع شود. مداخله تکرار باید برای مواردی که عفونت مکرر یا زهکشی مزمن مشاهده می شود، محفوظ باشد. شکایات آنورکتال کودکان به طور معمول فرایندی خوش خیم است. تشخیص دقیق و ملاحظات خاص سن در درمان منجر به بهترین نتیجه خواهد شد. در نوزادان و کودکان خردسال، شکایات آنورکتال بسیار رایج است و بندرت با یک آسیب شناسی اساسی مانند بیماری التهابی روده ( IBD ) همراه است. در بزرگسالی، IBD همیشه باید مورد توجه قرار گیرد. منبع:

همانطور که کودکان در حال رشد هستند، مهم است که آن ها به اندازه کافی ویتامین ها و مواد معدنی سالم برای اطمینان از سلامتی بدن آن ها دریافت کنند. اکثر بچه ها مقدار کافی از مواد مغذی از یک رژیم غذایی متعادل دریافت می کنند. اما تحت شرایط خاص، کودکان ممکن است نیاز به مکمل غذایی حاوی ویتامین یا مواد معدنی باشند. این مقاله هرآنچه شما باید در مورد ویتامین های مورد نیاز کودکان و نوجوانان و اینکه آیا فرزند شما ممکن است به آن ها نیاز داشته باشد یا نه در اختیار شما قرار می دهد. نیازهای مواد مغذی برای کودکان نیازهای غذایی کودکان و نوجوانان، وابسته به سن، جنس، اندازه، رشد و سطح فعالیت آن ها می باشد. با توجه به کارشناسان بهداشت، کودکان جوان بین سنین و نیاز به , کالری در روز دارند. مقدار کالری مورد نیاز برای سنین نیاز , به طور روزانه می باشد. بسته به عوامل خاص، مانند سطح فعالیت ممکن است این میزان تغییر کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر مصرف غذاها برای دریافت کالری مورد نیاز، رژیم غذایی باید شامل مواد مغذی زیر نیز باشد. با وجود اینکه مواد مغذی اشاره شده در بالا از مهم ترین مواد مورد نیاز کودکان به شمار می آید. ولی با این حال، این مواد تنها نیاز کودکان برای رشد نیست. کودکان برای رشد و سلامتی بدن خود به انواع ویتامین ها و مواد معدنی مختلف نیاز دارند. اما با توجه به سن کودکان و نوجوانان نیاز متفاوتی به مواد مغذی برای حفظ سلامتی و رشد خود دارند. آیا کودکان نیاز متفاوتی به مواد مغذی نسبت به نوجوانان دارند؟ کودکان همانند نوجوانان به مواد مغذی مشابه نیاز دارند اما میزان آن به نسبت نوجوانان کمتر است. در زمان رشد کودکان، بسیار حیاتی است که مواد مغذی کافی برای رشد و قوی شدن استخوان ها مانند و دریافت کنند. همچنین دریافت میزان کافی از، ید، ویتامین ب ، وینامین ب و ویتامین دی برای رشد مغز در سنین اولیه رشد بسیار مهم است. بنابراین، با اینکه کودکان به نسبت کمتری از مواد مغذی نسبت به نوجوانان نیاز دارند. با این حال آن ها نیاز کافی به مواد مغذی برای رشد مناسب بدن دارند. خلاصه، کودکان به میزان کمتری از مواد مغذی نسبت به نوجوانان نیاز دارند. مواد مغذی به ساخت استخوان ها و بهبود رشد مغز به ویژه در دوران کودکی کمک می کند. آیا کودکان به مکمل های ویتامینی نیاز دارند؟ در حقیقت، کودکانی که دارای رژیم غذایی متعادل حاوی مواد مغذی می باشد نیاز به مکمل های ویتامینی ندارند. با این حال، نوزادان نیاز متفاوتی به مواد مغذی نسبت به کودکان دارند که شامل مکمل برای نوزادان شیرخوار است. هر دو آکادمی آمریکایی اطفال و وزارت کشاورزی ایالات متحده دستورالعمل رژیم غذایی برای آمریکایی ها استفاده از مکمل های ویتامینی را برای کودکان پیشنهاد نمی کند. این سازمان بیان می کند کودکان باید با مصرف انواع میوه ها، سبزیجات، غلات، لبنیات و پروتیین مواد مورد نیاز بدن خود را به دست بیاورند. این غذاها حاوی تمام مواد مغذی لازم برای رشد مناسب در کودکان است. به طور کلی، بچه ها با دارا بودن یک رژیم غذایی متعادل که شامل تمام گروه های مواد غذایی است نیاز ی به دریافت به ویتامین یا مواد معدنی مکمل ندارند. با این حال، برخی از استثنایات وجود دارد. بچه ها باید انواع غذاها را بخورند تا مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت کنند. ویتامین های مکمل، معمولا برای کودکان دارای رژیم های غذایی متعادل غیر ضروری است. برخی از کودکان ممکن است نیاز به مواد مغذی مکمل داشته باشند. برای برخی کودکان ممکن است که در معرض خطر کمبود مواد مغذی هستند مصرف برخی از مکمل های ویتامینی و مواد معدنی ممکن است لازم باشد. دنبال کردن رژیم گیاه خواری بیماری های که نیاز به جذب یا افزایش نیاز به مواد مغذی هستند، مانند: فیبروز کیستیک و یا بیماری های التهابی روده ( IBD ) انجام جراحی های که بر فعالیت های روده یا معده تاثیر می گذارد. به طور خاص، بچه ها که از رژیم های غذایی گیاهی بهره می جویند ممکن است در معرض خطر، و ویتامین B و D به خصوص اگر آن ها مقدار کمی از مواد حیوانی را استفاده نکنند. اگر مواد مغذی خاصی مانند ویتامین B که به طور طبیعی در غذاهای حیوانی یافت می شود از طریق مکمل ها و یا غذاهای غنی شده جایگزین نشود. رژیم غذایی گیاهی وگان می تواند به ویژه برای کودکان خطرناک باشد. عدم جایگزینی این مواد مغذی در رژیم های غذایی کودکان می تواند به عواقب جدی تری مانند رشد غیر طبیعی و تاخیر رشد منجر شود. با این حال، این امکان برای کودکانی که رژیم غذایی گیاهی را دارند، وجود دارد. در صورتی که، از سبزیحاتی استفاده می کنند که تمام مواد مغذی از جمله ویتامین ها و مواد معدنی را دارا هستند، نیازی به استفاده از مکمل های غذایی نداشته باشند. کودکان مبتلا به یا بیماری های التهابی روده ممکن است مشکل جذب چند ویتامین و مواد معدنی، به خصوص آهن، روی و را داشته باشند. دلیل این است که این بیماری باعث آسیب به مناطقی از روده می شود که مسیولیت جذب این عناصر را داراست. از طرف دیگر، کودکان مبتلا به فیبروز کیستیک با مشکل جذب چربی ممکن است به اندازه کافی ویتامین های محلول در چربی، را جذب نکنند. علاوه بر این، کودکان مبتلا به و بیماری های دیگر که باعث افزایش نیاز به مواد مغذی می شود. استفاده از مکمل های خاصی برای جلوگیری از سوء تغذیه مربوط به بیماری تجویز می شود. مکمل های ویتامین و مواد معدنی اغلب برای بچه ها که به دنبال رژیم های غذایی وگان و یا گیاه خواری یا مبتلا به یک بیماری هستند که جذب مواد مغذی را تحت تاثیر قرار توصیه می شود. انتخاب ویتامین و مقدار مصرف آن اگر فرزند شما یک رژیم غذایی محدود دارد و به اندازه کافی نمی تواند مواد مغذی را جذب کند و یا بد غذا است. آن ها باید از مصرف ویتامین ها بهره مند شوند. حتما قبل استفاده از هرگونه مکمل های ویتامین با متخصص تغذیه مشورت کنید. در هنگام انتخاب یک مکمل، به دنبال مارک های با کیفیت که توسط یک شخص ثالث آزمایش شده است مانند استاندارد بین المللی، فارماکوپه ایالات متحده ( USP ) باشید. لازم به ذکر است، حتما باید از ویتامین ها که به طور خاص برای بچه ها ساخته شده استفاده کنید. اطمینان حاصل شود که آن ها میزان بیشتری از حد نیاز کودکان به مواد مغذی به صورت روزانه نباشند. مواردی که در مصرف ویتامین و مواد معدنی برای کودکان باید رعایت کرد. مکمل های ویتامین یا مواد معدنی زمانی که در مقادیر بالای استفاده شود، می تواند برای کودکان سمی باشد. این مشکل به ویژه در ویتامین های محلول در چربی، و است. آنها در چربی بدن ذخیره می شود یافت می شود. یک مورد مسمومیت به دلیل مصرف بیش از حد در یک کودک گزارش شده است. چسباندن برچسب بر روی ویتامین ها، سه مورد مسمومیت به دلیل استفاده کودکان از ویتامین ذکر شده به جای آبنبات گزارش شده است. بهتر است برای نگه داشتن ویتامین ها، آن ها را خارج از دسترس کودکان قرار دهید. در مورد میزان مصرف مناسب از ویتامین ها با نوجوانان صحبت کنید تا از خطرات احتمالی پیش رو جلوگیری کنید. اگر گمان می کنید که فرزند شما بیش از حد از ویتامین یا مواد معدنی مکمل گرفته استفاده کرده است حتما با اورژانس یا پزشک متخصص تماس بگیرید. در هنگام انتخاب یک ویتامین، به دنبال مارک های با کیفیت بالا و مکمل های که حاوی دوزهای مناسب از ویتامین ها و مواد معدنی برای کودکان هستند باشید. چگونه از اینکه فرزندتان به مقدار کافی مواد مغذی دریافت کرده مطمین شوید؟ برای اطمینان از دریافت میزان کافی از مواد مغذی توسط کودک خود که در آن نیازی به استفاده از مکمل های غذایی نیست. استفاده از یک رژیم غذایی مناسب که شامل تمام مواد معدنی و ویتامین ها می باشد الزامی است. ترکیب میوه ها، سبزیجات، غلات سبوس شده پروتیین های بدون چربی، چربی های سالم و فراورده های لبنی (در صورت تحمل) با وعده های غذایی و تنقلات احتمالا میزان کافی از ویتامین ها و مواد معدنی در اختیار کودک شما قرار می دهد. برای کمک به فرزند خود در دریافت مواد مغذی، لازم است به طور مستمر به معرفی سبزیجات و میوه ها و روش تهیه غذاهایی با دستورالعمل های متفاوت بپردازید. یک رژیم غذایی مناسب باید حاوی میزان کمی از مواد قندی و فرآوری شده باشد. همچنین استفاده از میوه به جای آبمیوه برای دریافت مواد مغذی پیشنهاد می شود. با این حال اگر گمان می کنید فرزندتان با داشتن رژیم غذایی مناسب هنوز با کمبود این مواد مواجه است بهتر است حتما به یک متخصص مراجعه کنید. تا بتوانید از مکمل های ویتامین و مواد معدنی مناسب بهره مند شوید. با ارایه انواع مکمل های غذایی به فرزند خود، می توان این اطمینان برای شما حاصل شود که کودکان می توانند به میزان مناسب از این مواد مغذی بهره مند شده و سلامت آن ها در خطر نمی افتد. حرف آخر کودکانی که از رژیم غذایی سالم بهره می برند و به میزان کافی از ویتامین ها و مواد معدنی بهره می جویند، نیازی به استفاده از مکمل های غذایی در شرایط معمول ندارند. با این حال استفاده از این نوع مکمل ها برای کودکان بد غذا و یا کودکانی که مبتلا به برخی از بیماری های خاص هستند. حتی کودکانی که از یک نوع رژیم غذایی خاص مانند گیاه خواری بهره می جویند استفاده از مکمل های غذایی به آنان پیشنهاد می شود. هنگام دادن ویتامین به کودکان، مطمین شوید نوع استفاده شده دارای مارک با کیفیت و حاوی دوز مناسب برای بچه ها است. برای اطمینان از اینکه فرزندتان مواد مغذی کافی دریافت می کند. یک رژیم غذایی متعادل که شامل انواع غذاها و محدودیت های شیرینی و غذاهای تصفیه شده است انتخاب کنید. منبع:

زردی نوزاد شامل تغییر رنگ پوست و چشم نوزاد است که اصولا زرد رنگ می شوند. زردی نوزاد به دلیل وجود مقدار زیاد بیلی روبین در خون کودک به وجود می آید که کبد کودک هنوز به اندازه کافی بالغ نشده و نمی تواند بیلی روبین در خون را دفع کند. زردی نوزاد یک بیماری شایع است، خصوصا در نوزادان نارسی که قبل از هفت ماهگی حاملگی متولد شده اند یا نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، بیشتر دیده می شود. زردی که به دلیل شرایط طبیعی در نوزادان به وجود می آید زردی فیزیولوژیکی نامیده می شود و به طور معمول در روز دوم یا سوم بعد از تولد ظاهر می شود. در برخی از نوزادان، یک بیماری زمینه ای ممکن است باعث زردی شود. بیشتر نوزادانی که بین هفته از بارداری به دنیا می آیند نیازی به درمان ندارند. به ندرت، بیلی روبین زیاد خون می تواند یک نوزاد را در معرض آسیب مغزی قرار دهد. زرد شدن پوست و سفیدی چشم ها، نشانه اصلی زردی نوزاد معمولا بین روز دوم و چهارم پس از تولد ظاهر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای بررسی زردی کودک خود را در شرایط روشنایی مناسب و ترجیحا در نور طبیعی روز قرار دهید، به آرامی روی پیشانی یا بینی کودک خود را فشار دهید. اگر پوست در ناحیه ای که فشار دادید زرد شد، احتمالا کودک شما زردی خفیفی دارد، در غیر این صورت باید رنگ پوست برای لحظه ای کمی کمرنگ تر از رنگ طبیعی خود شود. اکثر بیمارستان ها قبل از ترخیص، سیاست بررسی نوزادان از زردی را دارند. آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند که نوزادان در طی معاینات روزانه پزشکی و حداقل هر تا ساعت در بیمارستان، به دلیل زردی معاینه شوند. کودک باید بین روز سوم و هفتم پس از تولد، که معمولا میزان بیلی روبین به اوج خود می رسد، از نظر زردی مورد معاینه قرار گیرد. اگر کودک زودتر از ساعت پس از تولد مرخص شده است، در دو روزبعد از ترخیص برای بررسی میزان زردی، به پزشکتان مراجعه کنید. علایم زیر ممکن است نشانگر زردی شدید یا عوارض ناشی از بیلی روبین اضافی باشد. اگر گریه های بلند مشکل در شیر خوردن بی حال یا ضعف کودک زردرنگ شدن پوست کودک تغذیه نادرست اشکال در بلع شیر زردرنگ شدن سفیدی های چشم کودک زردرنگ شدن پوست روی شکم، بازوها یا پاهای کودک مشکل در بیدار شدن کودک (به راحتی برای شیرخوردن بیدار نمی شود) بیلی روبین بیش از حد (هایپر بیلی روبینمی) ، عامل اصلی زردی است. بیلی روبین، یک قسمت طبیعی از رنگدانه است که از تجزیه گلبول های قرمز تخریب شده، آزاد می شود. در چند روز اول زندگی به دلیل تولید بیشتر و تجزیه سریع تر گلبول های قرمز، نوزادان بیشتر از بزرگسالان بیلی روبین تولید می کنند. به طور معمول، کبد بیلی روبین را از جریان خون پاک می کند و آن را به مجاری روده انتقال می دهد. کبد نابالغ یک نوزاد معمولا نمی تواند به سرعت کافی بیلی روبین را از بین ببرد و باعث می شود میزان بیلی روبین خون افزایش یابد. یک اختلال زمینه ای ممکن است باعث زردی نوزاد شود، که اغلب زودتر یا خیلی دیرتر از شکل رایج خود ظاهر می شود. بیماری ها یا شرایطی که می تواند باعث زردی شود شامل موارد زیر است: نقص کبد خونریزی داخلی کمبود برخی از آنزیم ها ناهنجاری کودک عفونت در خون کودک (سپسیس) عفونت های ویروسی یا باکتریایی ناسازگاری بین خون مادر و خون کودک مهمترین عوامل خطر زردی، خصوصا نوع شدید آن که می تواند عوارض خاص ایجاد کند، شامل موارد زیر است: نوزادی که قبل از هفته حاملگی متولد شده ممکن است نتواند بیلی روبین را به همان سرعتی که نوزادان ماهه انجام می دهند پردازش کنند. امکان دارد کمتر تغذیه کنند و حرکات روده کمتری داشته باشند، در نتیجه بیلی روبین کمتری از طریق مدفوع دفع می شود. کبودی نوزادان ممکن است به خاطر شکسته شدن گلبول های قرمز بیشتر و مقدار زیاد بیلی روبین باشد. اگر گروه خونی مادر با نوع نوزاد متفاوت باشد، ممکن است کودک آنتی بادی را از طریق جفت دریافت کند که باعث تجزیه غیر طبیعی سریع گلبول های قرمز می شود. کودکانی که در تغذیه با مشکل دارند و یا تغذیه کافی از شیر مادر ندارند، بیشتر در معرض خطر زردی هستند. کم آبی یا کمبود کالری و ضعف ممکن است در بروز زردی نقش داشته باشد. با این حال، به دلیل فواید شیردهی، متخصصان هنوز تغذیه با شیر مادر را توصیه می کنند. مقادیر زیاد بیلی روبین که باعث زردی شدید می شود در صورت عدم درمان عوارض جدی ایجاد می کند. بیلی روبین برای سلول های مغز سمی است. اگر کودک زردی شدید داشته باشد، احتمال انتقال بیلی روبین به مغز وجود دارد، که باعث انسفالوپاتی (آسیب مغز) بیلی روبینی حاد می شود. درمان سریع ممکن است از عوارض طولانی مدت جلوگیری کند. علایم انسفالوپاتی بیلی روبین حاد در کودک مبتلا به زردی بوجود می آید، شامل موارد زیر است: تب گریه های بلند بی قراری شدید از دست دادن شنوایی قوس پشت گردن و بدن رشد نادرست مینای دندان مشکل در بیدار شدن از خواب مشکل در مکیدن یا تغذیه ضعیف حرکات غیر ارادی و کنترل نشده ( خیره شدن ثابت و طولانی مدت به سمت بالا بهترین راه پیشگیری از زردی نوزاد تغذیه مناسب است. شیرخوارها برای چند روز اول زندگی باید روزانه تا بار شیر بخورند. پزشکتان به احتمال زیاد بر اساس ظاهر کودک زردی نوزاد را تشخیص خواهد داد و شاید لازم باشد سطح بیلی روبین در خون کودک اندازه گیری شود. میزان بیلی روبین (شدت زردی) دوره درمان را تعیین می کند. آزمایشات تشخیصی و اندازه گیری بیلی روبین شامل موارد زیر است: آزمایش بالینی و آزمایش از نمونه خون کودک آزمایش پوستی با دستگاهی به نام بیلی روبینو متر از طریق پوست اندازه گیری می کند. اگر شواهدی وجود دارد که نشان می دهد زردی کودک شما ناشی از یک اختلال زمینه ای است، ممکن است پزشک سایر آزمایش خون یا آزمایش ادرار را تجویز کند. زردی خفیف نوزادان اغلب طی دو یا سه هفته به خودی خود درمان می شود. برای زردی متوسط یا شدید، ممکن است کودک شما نیاز به ماندن بیشتر در زایشگاه را داشته باشد یا در بیمارستان بستری شود. درمان هایی برای کاهش سطح بیلی روبین در خون کودک شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: کودک در زیر لامپ مخصوصی که طیف آبی - سبز تابش می کند، قرار می گیرد. نور شکل و ساختار مولکول های بیلی روبین را به گونه ای تغییر می دهد که می توانند از ادرار و مدفوع دفع شوند. درمان با نور ممکن است با استفاده از یک پد تابش یا تشک تکمیل شود. ( IVIg ) زردی ممکن است به تفاوت های گروه خون بین مادر و نوزاد مربوط باشد که باعث می شود کودک آنتی بادی را از مادر دریافت کند که به تجزیه سریع گلبول های قرمز نوزاد منجر می شود. تزریق داخل وریدی ایمونوگلوبولین ممکن است زردی و نیاز به انتقال خون را کاهش دهد. به ندرت، هنگامی که یرقان شدید به درمان های دیگر پاسخ نمی دهد، ممکن است کودک به تزریق خون نیاز داشته باشد. در تزریق و انتقال خون مکرر، مقادیر کمی از خون کودک با خون فرد دهنده جایگزین می شود. روش انتقال خون در یک بخش مراقبت های ویژه انجام می شود. هنگامی که زردی نوزاد شدید نباشد، پزشکتان ممکن است تغییر در عادات غذایی را توصیه کند که می تواند سطح بیلی روبین را کاهش دهد. اگر سوال یا نگرانی در مورد میزان و تغذیه نوزاد با شیر مادر یا مشکلی درمورد شیردهی دارید، با پزشکتان مشورت کنید. مراحل زیر ممکن است زردی را کاهش دهد: در تغذیه بیشتر به نوزاد شیر بیشتری داده می شود و با تحرک بیشتر روده میزان بیلی روبین در مدفوع کودک را افزایش می دهد. نوزادان شیرخوار برای چند روز اول زندگی باید روزانه تا بار در یک شبانه روز تغذیه مکرر داشته باشند. اگر کودک شما در تغذیه شیر دچار مشکل شده است، در صورت از دست دادن وزن یا کمبود آب بدن، پزشکتان ممکن است برای تکمیل شیردهی، به کودک مکمل های غذایی را پیشنهاد کند. از پزشکتان بپرسید که چه گزینه های تغذیه ای برای کودک شما مناسب است. هنگامی که سه تا هفت روز بعد از تولد، بیلی روبین در خون کودک شما به اوج خود رسید بهتر است کودک را از نظر زردی معاینه کنید. اگر کودک شما زردی داشته باشد، پزشکتان احتمال بروز زردی شدید را بر اساس چندین عامل ارزیابی خواهد کرد: مقدار بیلی روبین در خون وضعیت تغذیه ی کودک کبودی های بعد از زایمان سابقه زردی در دیگر فرزندان شما بعد از تولد اگر عوامل خطر زردی شدید وجود داشته باشد، ممکن است پزشکتان بستری شدن کودک در بیمارستان را به مدت یک یا چند روز توصیه کند. در هنگام مراجعه به پزشکتان آماده پاسخگویی به سوالات زیر باشید. تغذیه کودک شما چقدر خوب است؟ کودک شما چند بار در روز تغذیه می کند؟ آیا کودک شما مریض یا ضعیف به نظر می رسد؟ وضعیت ادرار کردن و مدفوع کودک شما به چه صورت است؟ آیا کودک شما برای تغذیه به راحتی از خواب بیدار می شود؟ آیا رنگ زرد در قسمت هایی از بدن غیر از صورت دیده شده است؟ آیا تابحال تغییراتی در رنگ پوست یا چشم کودک مشاهده کرده اید؟ آیا کودک شما از شیر مادر تغذیه شده یا با شیر خشک تغذیه می شود؟ منبع:

( DMD ) ، یک بیماری ژنتیکی است که با ضعیف شدن پیشرونده عضلات ارادی فرد مبتلا، مشخص می شود. DMD سریع تر از سایر انواع، تشدید می شود و پیشرفت می کند. همچنین، دیستروفی عضلانی دوشن، شایع ترین نوع اختلال دیستروفی عضلانی است. با تکیه بر آمار و ارقام مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، تخمین زده می شود که از هر تا مرد بین تا سال، یک نفر مبتلا به DMD است. علایم ابتلا به بیماری DMD ، در اوایل کودکی شروع می شود و مبتلایان به DMD معمولا در اوایل بزرگسالی می میرند. دیستروفی عضلانی، گروهی از بیماری های ارثی است که به مرور زمان به ماهیچه های بیمار آسیب می رساند و باعث ضعیف شدن فرد بیمار می شود. دیستروفی عضلانی دوشن ( DMD ) بر عضلات ت ثیر می گذارد و منجر به تحلیل رفتن عضلات می شود. عوارض این بیماری، با گذشت زمان شدید تر می شود. DMD عمدتا در مردان رخ می دهد، اگرچه در موارد نادر ممکن است زنان را تحت ت ثیر قرار دهد. علایم DMD ، شامل ضعف پیشرونده و از دست دادن (آتروفی) هر دو عضله ارادی و غیر ارادی است. علایم اولیه ممکن است شامل تاخیر در توانایی نشستن، ایستادن یا راه رفتن و مشکلات در یادگیری صحبت کردن باشد. ضعف عضلانی، معمولا در اوایل، قابل توجه خواهد بود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم دیستروفی عضلانی دوشن چیست؟ لیست زیر، شامل شایع ترین علایم و نشانه ها در افراد مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن ( DMD ) است. این نشانه ها ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است علایم بیشتری بروز بدهند. علایم این اختلال، می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم DMD معمولا بین سنین تا سالگی ظاهر می شود. بسیاری از کودکان مبتلا به DMD به طور طبیعی در دوران نوزادی و اوایل کودکی، رشد می کنند. علایم DMD ممکن است شامل موارد زیر باشد: خستگی مشکل در راه رفتن عدم رشد مهارت های حرکتی از دست دادن توانایی راه رفتن (کاردیومیوپاتی) بزرگ شدن عضلات ساق پا (هیپرتروفی کاذب) ضعف عضلانی که با گذشت زمان شدید تر می شود. استفاده از دست ها برای بلند شدن از زمین (مانور گوور) اختلالات یادگیری، که در حدود یک سوم افراد مبتلا رخ می دهد. ضعف در پاها، لگن، بازوها و گردن، و تشدید این علامت، با گذر زمان تاخیر در رشد حرکتی (زمان بیشتری برای یادگیری نشستن، ایستادن یا راه رفتن لازم دارند) اولین علایم DMD معمولا در پسران، در اوایل دوران کودکی رخ می دهد، و شامل ضعف عضلانی و ناهماهنگی در حرکات است. نقاط عطف رشد، مانند نشستن و راه رفتن، اغلب به ت خیر می افتد. در اوایل نوجوانی، بیشتر پسران مبتلا به DMD از ویلچر استفاده می کنند. به علت ضعف دیافراگم و سایر عضلات اطراف ریه ها، مشکلات تنفسی رخ می دهد. و سفتی مفاصل (انقباضات) ممکن است با شدیدتر شدن از دست دادن عضلات، ایجاد شود. مشکلات تنفسی و بزرگ شدن تدریجی قلب، ممکن است جدی، خطرناک و کشنده باشد. مشکلات یادگیری و حافظه (اختلال شناختی) ممکن است در برخی موارد رخ دهد، اما با پیشرفت DMD ، شدیدتر نمی شوند. علت بروز دیستروفی عضلانی دوشن چیست؟ DMD یک بیماری ژنتیکی است. کسانی که این بیماری را به ارث می برند، دارای یک ژن معیوب مرتبط با پروتیین عضلانی، به نام دیستروفین هستند. این پروتیین سلول های ماهیچه ای را دست نخورده نگه می دارد. عدم وجود این ژن، باعث زوال سریع عضلانی همراه با رشد کودک مبتلا به DMD ، می شود. سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری DMD یک عامل خطر است. اما این بیماری ممکن است بدون سابقه خانوادگی شناخته شده نیز در افراد بروز پیدا کند. یک فرد می تواند ناقل خاموش این بیماری باشد. این بدان معنی است که یکی از اعضای خانواده، می تواند یک نسخه از ژن معیوب را حمل کند. اما این وضعیت، باعث ایجاد DMD در آن فرد نمی شود. گاهی اوقات، این ژن می‌تواند به نسل های بعد منتقل شود. احتمال ابتلا به DMD در مردان بیشتر از زنان است. مردان و زنانی، که از یک مادر حامل ژن معیوب، متولد می شوند، هر کدام شانس به ارث بردن این نقص را دارند. با این حال، دخترانی که این ژن را به ارث می برند، ناقل بدون علامت خواهند بود و پسران، علایم آن را بروز می دهند. دیستروفی عضلانی دوشن چگونه تشخیص داده می شود؟ معاینات روتین مربوط به سلامتی، ممکن است که وجود علایم دیستروفی عضلانی را نشان دهد. شما و متخصص اطفال فرزندتان ممکن است متوجه شوید که عضلات کودکتان ضعیف شده و کودک شما هماهنگی ندارد. آزمایش خون و بیوپسی عضلانی می تواند تشخیص DMD را تایید کند. آزمایش خون مورد استفاده برای رسیدن به این تشخیص، آزمایش کراتین فسفوکیناز نامیده می شود. هنگامی که عضلات ضعیف می شوند، مقدار زیادی آنزیم کراتین فسفوکیناز را در خون آزاد می کنند. اگر آزمایش، وجود سطوح بالای کراتین فسفوکیناز را تشخیص دهد، بیوپسی عضلانی یا، نوع دیستروفی عضلانی را تعیین خواهد کرد. اکثر کودکان مبتلا به DMD در اوایل نوجوانی خود، از ویلچر استفاده می کنند. مشکلات قلبی و تنفسی نیز در سال های نوجوانی شروع می شود و منجر به بروز عوارض جدی، خطرناک و کشنده می شود. تشخیص DMD بر اساس علایم، معاینه بالینی و نتیجه a بیوپسی برای برداشتن یک قطعه کوچک از ماهیچه برای بررسی زیر میکروسکوپ، انجام می شود. نتیجه ی آزمایش ژنتیک، همچنین ممکن است به تایید تشخیص کمک کند. در حالی که هیچ درمان شناخته شده ای برای DMD وجود ندارد، اما روش هایی وجود دارد که می توانند به کنترل علایم فرد بیمار، کمک کنند. دیستروفی عضلانی بکر ( BMD ) نیز، شکل خفیف‌تری از دیستروفی عضلانی است. تست های تشخیصی دیستروفی عضلانی دوشن ( DMD ) در پسران جوان بر اساس معاینه بالینی، علایم و نشانه های بروز یافته، تشخیص داده می شود. سابقه خانوادگی، ممکن است توسط انجام تست ژنتیکی، تایید شود. انجام بیوپسی ماهیچه نیز ممکن است برای برداشتن یک قطعه کوچک از عضله، برای بررسی زیر میکروسکوپ انجام شود. ژنتیک تست رجیستری ( GTR ) اطلاعات مربوط به آزمون های ژنتیکی را برای این بیماری، فراهم می کند. افراد دارای صلاحیت برای انجام GTR مراکز درمانی هستند. اگر درباره تست های ژنتیکی مرتبط با دیستروفی عضلانی دوشن، سوال دارید، می توانید با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. گزینه های درمانی برای دیستروفی عضلانی دوشن کدامند؟ هیچ درمانی برای DMD وجود ندارد. درمان فقط می تواند علایم این اختلال را کاهش و امید به زندگی را افزایش دهد. کودکان مبتلا به DMD اغلب توانایی راه رفتن را از دست می دهند و تا حدود سالگی به ویلچر نیاز خواهند داشت. پرانتزی پا ممکن است مدت زمانی را که کودک می تواند به طور مستقل راه برود، افزایش دهد. فیزیوتراپی منظم، عضلات را در بهترین حالت ممکن نگه می دارد. درمان های استروییدی نیز ممکن است عملکرد ماهیچه ها را طولانی تر کند. ضعیف شدن ماهیچه ها می تواند باعث بروز بیماری هایی مانند اسکولیوز، ذات الریه و ضربان قلب غیر طبیعی شود. یک پزشک باید شرایط بیمار را، در صورت بروز علایم، درمان و بر آن ها، نظارت کند. عملکرد ریه در مراحل پایانی این بیماری، شروع به بدتر شدن می کند. به همین علت، ممکن است که استفاده از، برای افزایش عمر بیمار، ضروری باشد. پیش آگهی دیستروفی عضلانی دوشن DMD یک بیماری کشنده است. اکثر افراد مبتلا به DMD در دهه زندگی خود از دنیا می روند. با این حال، با مراقبت جدی، برخی از افراد مبتلا به DMD تا سالگی زنده می مانند. در مراحل بعدی بیماری، اکثر افراد مبتلا به DMD به مراقبت تمام وقت، برای حفظ کیفیت زندگی خود، نیاز دارند. این وضعیت، دژنراتیو است. به این معنی که با شدید تر شدن وضعیت بیماری فرد، نیاز به مراقبت های پزشکی افزایش می یابد. از آن جایی که علایم آن بین سنین تا سالگی ظاهر می شود، کودک معمولا به نظارت منظم توسط یک تیم پزشکی نیاز دارد. از آن جایی که مراحل پایانی بیماری در سال های نوجوانی و جوانی بروز پیدا می کند، ممکن است فرد نیاز به بستری شدن در بیمارستان یا دریافت مراقبت های بیمارستانی، داشته باشد. اگر به DMD مبتلا هستید یا والدینی هستید که فرزندتان مبتلا به DMD است، از دوستان و خانواده خود کمک بگیرید. چگونه می توان از بروز DMD پیشگیری کرد؟ شما نمی توانید قبل از بارداری از بروز بیماری DMD پیشگیری کنید. زیرا این بیماری، از مادر منتقل می شود. متخصصان ژنتیک در حال تحقیق بر روی فناوری هستند که ممکن است به کمک آن، بتوان از انتقال این نقص جلوگیری کرد. اما هنوز درمان موفقی را کشف نکرده اند. آزمایش ژنتیک قبل از لقاح، می تواند تعیین کند که آیا فرزند یک زوج در معرض خطر ابتلا به DMD وجود دارد یا خیر؟ سخن آخر هیچ درمان مشخصی برای دیستروفی عضلانی دوشن ( DMD ) وجود ندارد. درمان این اختلال، بر مدیریت علایم DMD و عوارض مرتبط با آن، ناشی از ضعف و از دست دادن بافت های عضلانی پیشرونده، متمرکز است. داروها (مانند استروییدها) ممکن است قدرت و عملکرد عضلات را بهبود بخشند. داروهایی برای افراد مبتلا به DMD با یک نوع DNA خاص، در دسترس است. این داروها می توانند به بهبود قدرت و عملکرد عضلات کمک کنند. قلب ضعیف و بزرگ شده (متسع کاردیومیوپاتی) ممکن است با دارو درمان شود، اما در موارد شدید، پیوند قلب ممکن است ضروری باشد. همچنین، ممکن است که استفاده از دستگاه های کمکی برای بهبود مشکلات تنفسی، مورد نیاز باشد، به خصوص در شب و با پیشرفت بیماری. آمارهایی در باره میزان ابتلا به این اختلال، در دسترس هستند. به عنوان مثال، تخمین زده می شود که دیستروفی عضلانی دوشن در حدود تولد مرد زنده در هر در ایالات متحده و حدود تولد مرد زنده در هر در بریتانیا رخ می دهد. تعداد دقیق افراد مبتلا به این بیماری مشخص نیست. اگر به مشاوره پزشکی نیاز دارید، می توانید به دنبال پزشکان یا سایر متخصصانی باشید که تجربه درمان این بیماری را دارند. شما می تواند با این متخصصان تماس گرفته و با آن ها مشورت کنید. همچنین می توانید با یک دانشگاه یا مرکز پزشکی عالی در منطقه خود تماس بگیرید، زیرا این مراکز تمایل دارند موارد بیماری پیچیده تری را بررسی کنند و آخرین فناوری ها و روش های درمانی را در اختیار دارند.

سندرم داون یک اختلال ژنتیکی است که در نتیجه تقسیم سلول غیر طبیعی کروموزوم ایجاد می شود. این ماده ژنتیکی اضافی باعث تغییرات رشدی و ویژگی های جسمی سندرم داون می شود. سندرم داون از نظر شدت در افراد مختلف، متفاوت است و باعث ناتوانی ذهنی مادام العمر و ت خیر در رشد می شود. این شایع ترین اختلال ژنتیکی کروموزومی و علت ناتوانی در یادگیری در کودکان است. همچنین معمولا باعث ناهنجاری های پزشکی دیگری از جمله اختلالات قلبی و دستگاه گوارش می شود. درک بهتر از نشانگان داون و مشکلات اولیه می تواند کیفیت زندگی کودکان و بزرگسالان مبتلا به این اختلال را تا حد زیادی بالا ببرد و به آن ها در جهت تحقق اهداف زندگیشان کمک کند. در افراد مبتلا، مشکلات فکری و رشد ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشد. برخی از افراد از لحاظ جسمی سالم هستند و برخی دیگر دارای مشکلات سلامتی قابل توجهی مانند نقص جدی قلب هستند. کودکان و بزرگسالان مبتلا به سندرم داون ویژگی های مشخصی از نظر چهره دارند. اگرچه همه مبتلایان به سندرم داون ویژگی های یکسانی ندارند، برخی از ویژگی های متداول آن عبارتند از: قد کوتاه سر کوچک گردن کوتاه صورت صاف زبان بیرون زده ضعف ماهیچه ها شکاف های نخاعی دست های پهن و کوتاه گوش غیرمعمول یا کوچک چشم شیب دار به سمت بالا انعطاف پذیری بدنی بیش از حد انگشتان دست و پا کوچک و نسبتا کوتاه لکه های سفید ریز روی قسمت رنگی (عنبیه) چشم (لکه های براشفیلد) نوزادان مبتلا به سندرم داون ممکن است قد متوسطی داشته باشند، اما به طور معمول آن ها به کندی رشد می کنند و نسبت به سایر کودکان در همان سن کوتاه قدتر می شوند. بیشتر کودکان مبتلا به سندرم داون دارای اختلال شناختی خفیف تا متوسط هستند. تکلم آن ها با ت خیر مواجه است و حافظه کوتاه مدت و بلند مدت هم مختل می گردد. سلول های انسانی به طور معمول حاوی جفت کروموزوم می باشند. یک کروموزوم در هر جفت از پدر به ارث می رسد، دیگری از مادر به ارث می رسد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این سندرم هنگامی رخ می دهد که تقسیم سلول غیر طبیعی در کروموزوم رخ می دهد. این ناهنجاری های تقسیم سلولی منجر به اختلال کروموزوم جزیی یا کامل می شود. این ماده ژنتیکی اضافی مسیول ویژگی های بارز و مشکلات رشدی سندرم داون است. هیچ عامل زنتیکی یا محیطی شناخته شده ای وجود ندارد که باعث سندرم داون شود. بیشتر اوقات، این سندرم ارثی نیست. این امر به دلیل اشتباه در تقسیم سلولی در مراحل اولیه رشد جنین ایجاد می شود. بعضی از والدین خطر بیشتری برای بچه دار شدن با سندرم داون دارند. عوامل خطر شامل موارد زیر است: احتمال زایمان یک زن با فرزند مبتلا به سندرم داون با افزایش سن، افزایش می یابد زیرا سلول های تخم بزرگتر خطر بیشتری برای تقسیم نامناسب کروموزوم دارند. خطر ابتلای زن به کودک مبتلا به سندرم بعد از سالگی بیشتر می شود. با این حال، بیشتر کودکان مبتلا به این سندرم در زنان زیر سال متولد می شوند، زیرا زنان جوان تر به مراتب نوزادان بیشتری به دنیا می آورند. ژن جهش یافته، حامل انتقال ژنتیکی برای سندرم داون است. زنان و مردان می توانند انتقال ژنتیکی نشانگان داون را به فرزندان خود منتقل کنند. والدینی که یک فرزند مبتلا به نشانگان داون دارند و والدینی که خودشان دچار مشکلات ژنتیکی هستند، در معرض خطر ابتلا به فرزند دیگری با نشانگان داون هستند. یک مشاور ژنتیک می تواند به والدین کمک کند تا خطر ابتلا به فرزند دوم مبتلا به نشانگان داون را بررسی کنند. افراد مبتلا به سندرم داون می توانند عوارض مختلفی داشته باشند که برخی از آن ها با افزایش سن، بیشتر نمایان می شوند. این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: حدود نیمی از کودکان مبتلا به سندرم داون با نوعی نقص مادرزادی قلب متولد می شوند. این مشکلات قلبی می تواند خطر جدی برای زندگی باشد و ممکن است در مراحل ابتدایی زندگی به جراحی نیاز داشته باشد. ناهنجاری های دستگاه گوارش در برخی از کودکان مبتلا به سندرم داون رخ می دهد و ممکن است ناهنجاری روده، مری، نای و مقعد را شامل شود. احتمال بروز مشکلات گوارشی مانند انسداد دستگاه گوارش، سوزش سر دل (ریفلاکس معده) یا بیماری در افراد مبتلا به سندرم داون به وفور دیده شود. به دلیل ناهنجاری در سیستم ایمنی بدن، افراد مبتلا به سندرم داون در معرض خطر ابتلا به اختلالات خود ایمنی، برخی از انواع و بیماری های عفونی مانند هستند. به دلیل ایجاد بافت های نرم و تغییرات اسکلتی که منجر به انسداد مجاری هوایی آن ها می شود، کودکان و بزرگسالان مبتلا به نشانگان داون بیشتر در معرض خطر هستند. افراد مبتلا به سندرم داون در مقایسه با جمعیت عمومی گرایش بیشتری به چاقی دارند. برخی از مبتلایان به سندرم داون ممکن است دو مهره بیشتر در گردن داشته باشند. این وضعیت آن ها را در معرض آسیب جدی نخاعی و فشار بیش از حد گردن قرار می دهد. در کودکان خردسال مبتلا به این بیماری خطر ابتلا به لوسمی (سرطان خون) افزایش می یابد. در افراد مبتلا به سندرم داون خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می یابد. علایم و نشانه ها ممکن است در حدود سن سالگی شروع شود. داشتن سندرم داون همچنین خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش می دهد. مشکلات دیگر سندرم داون همچنین ممکن است با سایر شرایط سلامتی، از جمله مشکلات غدد درون ریز، مشکلات دندان پزشکی، و مشکلات شنوایی و بینایی همراه باشد. برای مبتلایان به نشانگان داون، انجام مراقبت های مرسوم پزشکی و درمان در صورت لزوم می تواند به حفظ یک سبک زندگی سالم کمک کند. طول زندگی برای افراد مبتلا به سندرم داون به طرز چشمگیری افزایش یافته است. امروزه بسته به شدت مشکلات سلامتی، ممکن است فرد مبتلا به سندرم داون بیش از سال زندگی کند. هیچ راهی برای پیشگیری از سندرم داون وجود ندارد. اگر در معرض خطر ابتلا به فرزند مبتلا به سندرم داون هستید و یا در حال حاضر یک فرزند مبتلا به سندرم داون دارید، بهتر است قبل از بارداری با یک مشاور ژنتیک مشورت کنید. یک مشاور ژنتیک می تواند به شما در احتمال داشتن فرزند سندرم داون دیگر کمک کند. او همچنین می تواند تست های قبل از تولد را که در دسترس است توضیح دهد و به توضیح جوانب و منفی بودن آزمایش کمک کند. کالج زنان و زایمان آمریکا توصیه می کند همه زنان باردار بدون توجه به سن، آزمایش غربالگری و آزمایش های تشخیصی را برای سندرم داون را انجام دهند. آزمایشات غربالگری می تواند احتمال ابتلا به مادر را برای داشتن سندرم داون نشان دهد. اما این آزمایشات با اطمینان نمی تواند تشخیص دهد آیا کودک مبتلا به سندرم داون می باشد یا نمی باشد. ارایه دهنده خدمات درمانی می تواند در مورد انواع تست ها، مزایا و معایب، مزایا و خطرات و نتایج بارداری با شما مشورت کند. در صورت لزوم، ممکن است به شما توصیه شود به یک مشاور ژنتیک مراجعه کنید. غربالگری برای سندرم داون به عنوان بخشی معمول از مراقبت های دوران بارداری ارایه می شود. اگرچه آزمایش های غربالگری فقط می توانند خطر ابتلا به نوزاد با سندرم داون را مشخص کنند، اما می توانند در تصمیم گیری درباره آزمایشات تشخیصی خاص تر به شما کمک کنند. تست غربالگری شامل آزمون ترکیبی سه ماهه اول و آزمون غربالگری یکپارچه است. آزمون ترکیبی سه ماهه اول که در دو مرحله انجام می شود شامل موارد زیر است: این آزمایش خون سطح پروتیین پلاسمایی مرتبط با حاملگی PAPP - A و هورمون حاملگی معروف به گنادوتروپین کوریونی انسان ( HCG ) را اندازه گیری می کند. سطح غیر طبیعی PAPP - A و HCG ممکن است نشان دهنده مشکلی در کودک باشد. در طی این آزمایش، از سونوگرافی برای اندازه گیری ناحیه خاصی در پشت گردن کودک استفاده می شود. این تست به عنوان یک تست غربالگری شفافیت نوچال شناخته شده است. هنگامی که ناهنجاری ها وجود دارد، بیشتر از حد معمول مایعات تمایل به جمع شدن در این بافت گردنی دارند. با استفاده از سن و نتایج آزمایش خون و، پزشک یا مشاور ژنتیک می تواند خطر ابتلا به کودک مبتلا به سندرم داون را تخمین بزند. تست غربالگری یکپارچه در سه بخش اول و دوم بارداری انجام می شود. نتایج به دست آمده برای ارزیابی خطر ابتلا به کودک شما به سندرم داون ترکیب شده است. قسمت اول شامل آزمایش خون برای اندازه گیری PAPP - A و سونوگرافی برای اندازه گیری شفافیت نوچال است. میزان خون شما در چهار ماده مرتبط با بارداری اندازه گیری می شود: آلفا فتوپروتیین، استریول، HCG و مهار کننده A . اگر نتایج تست غربالگری شما مثبت یا نگران کننده است یا در معرض خطر ابتلا به نوزادی با سندرم داون هستید، ممکن است آزمایش های بیشتری را برای ت یید تشخیص در نظر گرفته شود. آزمایشات تشخیصی که می توانند سندرم داون را شناسایی کنند شامل موارد زیر است: ( CVS ) در CVS ، سلول ها از جفت گرفته شده و برای تجزیه و تحلیل کروموزوم های جنین استفاده می شوند. این آزمایش به طور معمول در سه ماهه اول، بین تا هفته بارداری انجام می شود. خطر از بین رفتن بارداری (سقط جنین) از CVS بسیار کم است. نمونه ای از مایع آمنیوتیک اطراف جنین از طریق یک سوزن از رحم مادر خارج می شود. سپس از این نمونه برای تجزیه و تحلیل کروموزوم های جنین استفاده می شود. پزشکان معمولا بعد از گذشت هفته از بارداری، این آزمایش را در سه ماهه دوم انجام می دهند. این آزمایش همچنین خطر بسیار کمی از سقط جنین را به همراه دارد. روش لقاح آزمایشگاهی یا مصنوعی گزینه ای برای زوجین قبل از ازدواج است. جنین قبل از کاشت در رحم برای ناهنجاری های ژنتیکی آزمایش می شود. پس از تولد تشخیص اولیه، اغلب بر اساس ظاهر کودک صورت می گیرد. اما ویژگی های مرتبط با نشانگان داون در نوزادان بدون سندرم قابل مشاهده است، بنابراین پزشک معالج احتمالا آزمایشی را به نام کاریوتایپ کروموزومی برای ت یید تشخیص تجویز خواهد داد. با استفاده از نمونه خون، این آزمایش کروموزوم های فرزند را تجزیه و تحلیل می کند. اگر یک کروموزوم اضافی در تمام یا برخی سلول ها وجود داشته باشد، تشخیص بیماری نشانگان داون است. مداخله زودرس برای نوزادان و کودکان مبتلا می تواند تفاوت عمده ای در بهبود کیفیت زندگی آن ها داشته باشد. از آنجاکه هر کودک مبتلا به سندرم داون منحصربه فرد است، درمان به نیازهای فردی کودک بستگی دارد. همچنین مراحل مختلف زندگی ممکن است نیاز به خدمات متفاوتی داشته باشد. اگر فرزند شما مبتلا به سندرم داون است، به احتمال زیاد باید به تیمی از متخصصان اعتماد کنید که می توانند مراقبت های پزشکی را ارایه دهند و به فرزند شما در پیشرفت مهارت ها در حد امکان کمک کنند. بسته به نیازهای خاص فرزندتان، تیم شما ممکن است برخی از این متخصصان را شامل شود: گفتار درمان گر فیزیوتراپیست متخصص شنوایی غدد درون ریز کودکان کاردرمانگر، باید در مورد درمان و آموزش فرزندتان تصمیمات مهمی بگیرید. متخصص اطفال مراقبت های اولیه برای هماهنگی و ارایه مراقبت روزمره در کودک هنگامی که متوجه می شوید فرزند شما دارای نشانگان داون است، ممکن است طیف رفتارهای عاطفی از جمله عصبانیت، ترس، نگرانی و غم را تجربه کنید. چون ممکن است نگران توانایی خود در مراقبت از کودک معلول باشید. بهترین پادزهر برای ترس و نگرانی اطلاعات و پشتیبانی است. برای آماده سازی خود و مراقبت از فرزندتان این مراحل را در نظر بگیرید: از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد برنامه های کمک کننده و پشتیبانی اولیه در منطقه خود سوال کنید. این برنامه های ویژه در اکثر شهر ها به نوزادان و کودکان خردسال با تحریک سندرم داون در سنین پایین (معمولا تا سالگی) ارایه می شود تا به پیشرفت مهارت های حرکتی، زبانی، اجتماعی به کودک و حتی خود والدین کمک کنند. در مورد گزینه های آموزشی برای مدرسه اطلاعات کسب کنید. بسته به نیاز فرزند شما، این ممکن است به معنی شرکت در کلاس های منظم، کلاس های آموزش ویژه یا هر دو باشد. با توصیه‌های تیم مراقبت های بهداشتی خود، برای درک و انتخاب گزینه های مناسب با مدرسه همکاری کنید. به دنبال خانواده های دیگری باشید که با همین مسایل سر و کار دارند. اکثر جوامع برای والدین فرزندان دارای نشانگان داون دارای گروه های حمایتی هستند. همچنین می توانید گروه های پشتیبانی اینترنتی پیدا کنید. خانواده و دوستان نیز می توانند منبع پشتیبانی باشند. در فعالیت های اجتماعی و اوقات فراغت شرکت کنید. برای مشاغل خانوادگی وقت بگذارید و در اجتماع خود به دنبال فعالیت های اجتماعی از جمله برنامه های منطقه ای پارک، تیم های ورزشی یا کلاس های آموزشی باشید. اگرچه ممکن است برخی از سازگاری ها لازم باشد، کودکان و بزرگسالان مبتلا به نشانگان داون می توانند از فعالیت های اجتماعی و اوقات فراغت لذت ببرند. استقلال را در کودکتان تشویق کنید. ممکن است توانایی های فرزند شما با توانایی های فرزندان دیگر متفاوت باشد، اما ممکن است با حمایت شما و برخی تمرینات کودک بتواند کارهایی را به تنهایی و بدون کمک دیگران انجام دهد. منبع:

، تجمع بیش از حد کلسیم در شریان ها، کلیه ها یا پریکارد، غشایی که قلب را در بر می گیرد، می تواند خطرناک باشد. یکی از فراوان ترین مواد معدنی در بدن است. این ماده در استخوان ها، دندان ها و جریان خون وجود دارد. اگر رسوبات کلسیم تشکیل شود، نام پزشکی آن "کلسیفیکاسیون" است. کلسیفیکاسیون ممکن است با افزایش سن رخ دهد، اما همچنین می تواند با عفونت، جراحات و سرطان نیز مرتبط باشد. برای آشنایی بیشتر با انواع مختلف کلسیفیکاسیون، از جمله علایم، علل و درمان آن، مطالب زیر را بررسی کنید. استخوان و دندان ها بیشترین مقدار کلسیم را در بدن ذخیره می کنند. کلسیم همچنین در جریان خون وجود دارد. با گذشت زمان، رسوبات کلسیم می توانند در موارد زیر تشکیل شوند: مغز سینه شانه دندان شریان تاندون مفاصل رسوبات کوچک کلسیم احتمالا عملکردهای بدن را تغییر نمی دهند. با این حال، اگر رسوبات بسیار بزرگ شوند، ممکن است در عملکرد اندام ها اختلال ایجاد کنند یا باعث سایر بیماری ها شوند. کلسیفیکاسیون می تواند نشان دهنده موارد زیر باشد: التهاب عفونت صدمه سرطان ترمیم بافت هر نوع کلسیفیکاسیون وابسته به اینکه در کجای بدن رخ می دهد و علت آن چیست، ویژگی ها، مدیریت و درمان خاص خود را دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: یک پوشش ضخیم و کلسیفیه می تواند جایگزین پوشش طبیعی قلب شود که پریکارد نامیده می شود. پوشش جدید و پر شدن حفره های پایینی قلب را با خون دشوار می کند. علایم کلسیفیکاسیون پریکارد می تواند مشابه علایم باشد. آنها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خستگی تنگی نفس هنگام دراز کشیدن تنگی نفس در هنگام فعالیت بدنی گفته می شود، در برخی افراد، کلسیفیکاسیون پریکارد ممکن است هیچ علامتی ایجاد نکند. یکی از دلایل اصلی کلسیفیکاسیون پریکارد پریکاردیت است که التهاب داخل پریکارد است. علت این می تواند ناشی از جراحی بزرگ قلب یا عفونت ویروسی در پریکارد باشد. برخی از علل دیگر کلسیفیکاسیون پریکارد عبارتند از: ضربه بدخیمی پرتو درمانی بیماری بافت همبند اگر علایم کلسیفیکاسیون پریکارد وجود نداشته باشد، فرد احتمالا نیازی به درمان ندارد. در صورت وجود التهاب در ناحیه، پزشک ممکن است داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) را توصیه کند. یک روش جراحی به نام پریکاردکتومی احتمال دارد کلسیفیکاسیون پریکارد را درمان کند. این شامل برداشتن بخشی از پریکارد است. رسوبات کلسیم نیز می تواند در کلیه ها ایجاد شود. به این بیماری نفروکلسینوز می گویند. افراد مبتلا به این بیماری همچنین ممکن است سطوح بالایی از کلسیم یا فسفات در خون یا ادرار خود داشته باشند. پزشکان نفروکلسینوز را به صورت مولکولی، میکروسکوپی یا ماکروسکوپی طبقه بندی می کنند. طبقه بندی به اندازه رسوب کلسیم و قابل مشاهده بودن آن در اشعه ایکس یا میکروسکوپ بستگی دارد. یک پزشک معمولا رسوبات کلسیم را در بصل النخاع کلیه که قسمت داخلی آن است پیدا می کند. بسیاری از افراد مبتلا به نفروکلسینوز هیچ علامتی از آن ندارند. هنگامی که پزشک متوجه تجمع کلسیم در عکسبرداری با اشعه ایکس می شود، خون و ادرار فرد را برای موارد زیر بررسی می کند: کلسیم فسفات الکترولیت ها سطوح بالای موارد زیر می تواند باعث نفروکلسینوز شود: اگزالات در ادرار کلسیم در خون یا ادرار فسفات در خون یا ادرار این مسایل می تواند به دلایل زیر ایجاد شود: سارکوییدوز ویتامین دی درمانی هیپرپاراتیروییدیسم اولیه، که شامل تولید بیش از حد هورمون توسط غدد پاراتیرویید می شود. هنگامی که پزشک نفروکلسینوز را تشخیص می دهد، باید علت را تعیین کند. بدون درمان، برخی از علل نفروکلسینوز می تواند منجر به بیماری مزمن کلیه شود. مانند کلسیفیکاسیون عروق کرونر، درمان تجمع کلسیم در کلیه شامل درمان علت زمینه ای و رسیدگی به عوامل خطر است. اغلب کلسیفیکاسیون را در مفاصل و تاندون های فرد پیدا می کنند. با این حال، تشخیص کلسیفیکاسیون از استخوانی شدن یا وجود جسم خارجی برای آنها دشوار است. کلسیفیکاسیون مفاصل و تاندون هر دو نسبتا شایع هستند. به عنوان مثال، - مردان و درصد زنان بالای سال دارای کلسیفیکاسیون عروق کرونر هستند. افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر ممکن است کلسیفیکاسیون عروق خونی داشته باشند. این بیماری زمانی ایجاد می شود که رگ های خونی که اکسیژن و خون را به قلب می رسانند مسدود یا باریک شده باشند. کلسیفیکاسیون شریان علایم معمولی ندارد. با این حال، تشخیص دقیق محل آن می تواند به پزشک در پیش بینی خطر عوارض فرد کمک کند. عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به کلسیفیکاسیون عروق کرونر را در فرد افزایش دهد: کلسترول بالا استفاده از تنباکو بیماری مزمن کلیوی پایه بالا پروتیین واکنشی C سطح درمان معمولا شامل رسیدگی به خطر عوارض است. زمانی که فرد دارای رسوب کلسیم در شریان هایی است که خون را به قلب می رسانند خطر را افزایش می دهد به عنوان مثال بیماری های قلبی عروقی این کلسیفیکاسیون می تواند بر موارد زیر تاثیر بگذارد: مقدار خونی که در قلب جریان دارد. چگونه سرخرگ ها به تغییرات در جریان خون واکنش نشان می دهند. چگونه شریان ها منقبض و منبسط می شوند تا جریان خون را تغییر دهند. فقط با ماموگرافی می توان را تشخیص داد. پزشکان آن را بر اساس اندازه رسوب یا رسوبات کلسیم طبقه بندی می کنند. ماکروکلسیفیکاسیون ها رسوبات بزرگ و کاملا مشخصی هستند و همینطور نشانه سرطان میکروکلسیفیکاسیون ها به صورت لکه های کوچک در اسکن ظاهر می شوند. اینها نیز معمولا دلیلی برای نگرانی نیستند. با این حال، وجود رسوبات با اشکال و اندازه‌های مختلف که در ناحیه‌ای از سلول‌هایی که به سرعت تکثیر می‌شوند روی هم جمع شده‌اند، ممکن است نشانه‌ای از سرطان باشد. بیشتر کلسیفیکاسیون پستان هیچ علامتی ایجاد نمی کند. افزایش سن منجر به افزایش احتمال تغییرات غیر سرطانی سلول های پستان می شود. اینها می توانند رسوبات کلسیم را پشت سر بگذارند. برخی از فرآیندهای خوش خیم که می توانند منجر به کلسیفیکاسیون سینه شوند عبارتند از: کیست سینه صدمات یا عفونت در سینه رشد غیر سرطانی در سینه ترشح کلسیم در مجاری شیر آترواسکلروز عروق خونی در پستان کلسیفیکاسیون پستان چگونه درمان می شود؟ با اینکه کلسیفیکاسیون پستان غیر سرطانی است، پزشکان باید بافت را بررسی کنند تا این موضوع را تایید کنند. افراد مبتلا به کارسینوم مجرای مهاجم ممکن است کلسیفیکاسیون سینه نیز داشته باشند. این نوع سرطان از مجرای شیر به بافت سینه اطراف گسترش می یابد. اگر رادیولوژیست کلسیفیکاسیون پستان را در ماموگرافی فرد بیابد، این تصویربرداری را با هر ماموگرافی قبلی مقایسه می کند. سپس ممکن است آزمایشات دیگری را برای تعیین منشاء و علت کلسیفیکاسیون انجام دهند. این می تواند شامل ماموگرافی بزرگنمایی، تصویربرداری اولتراسوند، اسکن MRI یا بیوپسی باشد. درمان کلسیفیکاسیون پستان به نوع آن بستگی دارد. اگر کلسیفیکاسیون ناشی از سرطان باشد، درمان ممکن است شامل جراحی، پرتودرمانی یا شیمی درمانی باشد. گاهی اوقات، کلسیفیکاسیون می تواند باعث درد در ناحیه شانه شود. این تاندونیت کلسیفیک روتاتور کاف یا تاندونوپاتی کلسیفیک روتاتور کاف ( RCCT ) نامیده شود. روتاتور کاف گروهی از ماهیچه ها و تاندون ها است که توپی مفصل شانه را احاطه کرده و آن را در حفره شانه نگه می دارد. کلسیفیکاسیون ها می توانند در روتاتور کاف جمع شوند و منجر به درد و ناراحتی شوند. اگر فردی دارای RCTT باشد، ممکن است موارد زیر وجود داشته باشد: درد کاهش دامنه حرکتی در شانه کلسیفیکاسیون هایی که در آزمایش های تصویربرداری نشان داده می شوند. با این حال، برخی از افراد با رسوبات کلسیم هیچ علامتی ندارند. پزشکان دقیقا نمی دانند که چرا RCTT رخ می دهد. برخی از متخصصان پیشنهاد کرده‌اند که ممکن است این یک بیماری دژنراتیو باشد که تاندون‌ها را تحت ت ثیر قرار می‌دهد، اما بسیاری از افراد متوجه می‌شوند که علایم آن‌ها با استراحت بهبود می‌یابد و این نشان می‌دهد که این وضعیت تخریبی نیست. پزشک ممکن است تزریق استرویید یا آبیاری با محلول بی حس کننده یا نمکی را توصیه کند. در برخی موارد، ممکن است فرد برای برداشتن رسوبات کلسیم به جراحی نیاز داشته باشد، اما این معمولا آخرین راه حل است. کلسیم جزء اصلی دندان است. با این حال، گاهی اوقات ممکن است کلسیفیکاسیون های اضافی در پالپ دندان، که در وسط دندان و اطراف ریشه دندان ها قرار دارد، ایجاد شود. این کلسیفیکاسیون شاید نشانه ای از یک مشکل اساسی مانند سنگ کلیه باشد. سنگ های پالپ نیز ممکن است عارضه حفره ها، پرکردگی های عمیق یا التهاب مزمن باشند. علاوه بر این، کلسیفیکاسیون دندان می تواند نشانه کلسینوز تومور هیپرفسفاتمیک خانوادگی باشد. کلسیفیکاسیون پانکراس می تواند در صورت ابتلا به پانکراتیت مزمن رخ دهد، به ویژه اگر این به دلیل مصرف زیاد الکل باشد. علایم و نشانه های پانکراتیت مزمن عبارتند از: خستگی تهوع و استفراغ کاهش اشتها و وزن تشنگی و نیاز به تکرر ادرار درد شکم، که ممکن است به پشت سرایت کند زردی، که می تواند منجر به زرد شدن سفیدی چشم شود. دلیل اصلی ایجاد کلسیفیکاسیون پانکراس پانکراتیت مزمن یا التهاب پانکراس است. عوامل خطر عبارتند از: سیگار کشیدن عوامل ژنتیکی مصرف زیاد الکل داشتن تومور خوش خیم یا سرطانی در پانکراس داشتن یک وضعیت پزشکی، مانند کلسیفیکاسیون پانکراس چگونه درمان می شود؟ اگر کلسیفیکاسیون به عنوان بخشی از پانکراتیت مزمن رخ دهد، ممکن است آسیب دایمی به پانکراس وارد شود. راه های تسکین علایم عبارتند از: اجتناب از سیگار کشیدن مصرف داروهای مسکن محدود یا اجتناب از مصرف الکل اگر فردی درد شدید داشته باشد، جراحی ممکن است یک گزینه عالی باشد. کلسیفیکاسیون به تشکیل رسوبات کلسیم اشاره دارد. این می تواند در نواحی مختلف بدن مانند شریان ها، کلیه ها و سینه ها اتفاق بیفتد. برخی از انواع تجمع کلسیم در اندام ها می توانند خطرناک باشند و برخی دیگر ممکن است به سادگی نشانه ترمیم بافت باشند.

آبله مرغان به عنوان واریسلا نیز شناخته می شود، آبله مرغان یک عفونت بسیار مسری است که در اثر ویروس واریسلا زوستر ایجاد می شود. در این عفونت به روشی مشابه سرماخوردگی و انتقال می یابد. اگرچه خطر جدی ندارد، عوارضی ممکن است به وجود آورد. با مشاهده علایم به طور معمول می توان به یک تشخیص رسید. قبل از ظاهر شدن بثورات، موارد زیر وجود خواهد داشت: احساس ضعف درد عضلانی تب، که معمولا در بزرگسالان از کودکان بالاتر است. از دست دادن اشتها و در بعضی موارد، احساس تهوع پس از ظاهر شدن بثورات، موارد زیر وجود خواهد داشت: شدت آن از چند لکه تا بثورات که کل بدن را در بر می گیرد، متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لکه ها به شکل خوشه مانند ظاهر می شوند و عموما در صورت، اندام ها، قفسه سینه و معده ظاهر می شوند. آن ها کوچک و قرمز هستند و خارش دارند. تاول ها می توانند در روی لکه ها ظاهر شوند و بسیار خارش دار می شوند. در حدود ساعت بعد، تاول ها جمع می شوند و شروع به خشک شدن می کنند. روی طاول ها پوسته ایجاد می شود. طی حدود روز، پوسته ها به خودی خود بسته می شوند. در طول کل چرخه، لکه های جدید ظاهر می شوند در چنین مواردی، ممکن است بیمار در مراحل مختلف خارش، خشکی و پوسته پوسته شدن دارای لکه های مختلف باشد. تعداد کمی از افراد علایم شدیدتری دارند. در صورت بروز موارد زیر، باید به پزشک مراجعه شود، پوست اطراف لکه ها یا تاول ها دردناک و قرمز می شوند، مشکلات تنفسی نیز وجود دارد. بیشتر افراد، مانند سرماخوردگی یا، با استراحت و نوشیدن مایعات زیاد، بهبودی کامل پیدا می کنند. علل آبله مرغان آبله مرغان توسط ویروسی به نام واریسلا زوستر ایجاد می شود. افراد پس از تماس با کودک یا فرد بالغ آلوده مبتلا شوند. آبله مرغان یکی از بیماری های عفونی است. افرادی که هرگز این بیماری را نداشته اند و هرگز واکسینه نشده اند، در معرض خطر بیشتر عفونت هستند. تشخیص آبله مرغان پزشک یا پرستار با دیدن و پرسیدن چند سوال می فهمند که آیا کودک یا بزرگسال مبتلا به آبله مرغان است. برای کمک به تشخیص، هیچ آزمایش پزشکی لازم نیست. در موارد نادر، آبله مرغان ممکن است با زخم یا بعضی از انواع نیش حشرات اشتباه گرفته شود. بیماری به طور کلی طی یک یا دو هفته بدون درمان برطرف می شود. هیچ درمان قاطعی وجود ندارد، اما واکسن می تواند از بروز آن جلوگیری کند. پزشک ممکن است داروهایی را برای کاهش علایم خارش و ناراحتی های دیگر بیمار تجویز کند و همچنین در مورد نحوه جلوگیری از انتشار عفونت به افراد دیگر توصیه هایی داشته باشد. استامینوفن، ممکن است به رفع علایم درجه حرارت بالا و درد کمک کند. از محصولات حاوی آسپرین نباید برای این بیماری استفاده شود زیرا این امر می تواند منجر به عوارض شود. استامینوفن در هر زمان و در دوران بارداری قابل استفاده است. مصرف مواد عاری از قند باعث کاهش علایم درد در صورت وجود لکه های دهان می شوند. از غذاهای شور یا تند باید پرهیز شود. اگر جویدن دردناک باشد، سوپ و غذاهای آبکی گزینه خوبی هستند، اما نباید خیلی گرم باشد. می تواند شدید شود، اما خراشیدگی را به حداقل می رساند تا خطر زخم کاهش یابد. موارد زیر به جلوگیری از خراش پوست کمک کند: تمیز نگه داشتن ناخن ها و تا حد امکان کوتاه نمودن آن ها استفاده از لوسیون کالامین یا داشتن حمام جو دوسر برای کاهش خارش داروهای ضد ویروسی ممکن است در دوران بارداری، بزرگسالانی که تشخیص زودرس دارند، در نوزادان و کسانی که دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند، تجویز شود. این امر در صورت بروز علایم در ساعت انجام می شود. داروهای ضد ویروسی شدت علایم را کاهش می دهد اما بیماری را درمان نمی کند. جلوگیری آبله مرغان واکسن برای واریسلا موجود است. عوارض آبله مرغان بزرگسالان بیشتر از به کودکان مستعد ابتلا به عوارض هستند اما عوارض حتی در بزرگسالان نیز نادر هستند. زنان باردار و نوزادان تا هفته و همچنین کسانی که دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند بیشتر احتمال دارد عوارض را تجربه کنند. برخی از افراد مبتلا به آبله مرغان می توانند به بیماری ذات الریه مبتلا شوند. انسفالیت: ممکن است التهاب مغز ایجاد شود. بیشتر افرادی که دچار عوارض می شوند، بهبودی کامل پیدا می کنند. آبله مرغان در حاملگی می تواند عوارض دیگری ایجاد کند. در دوران بارداری، احتمال ابتلا به پنومونی ( با آبله مرغان بیشتر است. همچنین خطر انتقال عفونت به جنین نیز وجود دارد خطرات ابتلا و ایجاد عوارض در فرد دارای سیستم ایمنی ضعیف بیشتر است. افرادی دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند که داروهای خاصی مصرف می کند، سرطان دارد، شیمی درمانی می شوند، یک بیماری مزمن مانند لوپوس یا آرتریت روماتویید دارد در نتیجه عوارض ناشی از آبله مرغان در آن ها شامل مننژیت (عفونت پرده مننژ مغز) ، سپسیس یا سپتی سمی (عفونت خون) یا ذات الریه باشد. انتقال آبله مرغان آبله مرغان، سرماخوردگی و به روشی مشابه انتقال می یابد. آبله مرغان بیشتر از طریق تماس مستقیم با تاول های کسی که ویروس واریسلا زوستر دارد، تنفس از ذرات ویروس تاول های شخص، تنفس از ذرات کوچک دهان کسی که در حال صحبت یا سرفه است. این بثورات می تواند تا تاول خارشی ایجاد کند. آبله مرغان تا روز بعد از ظاهرشدن بثورات مسری است، حتی تا زمانی که همه تاول ها به صورت زخم تبدیل شوند. در بیشتر موارد، آبله مرغان علایم بهبودی را بدون زخم نشان می دهد. زونا نتیجه همان ویروس است که باعث ایجاد آبله مرغان می شود. زونا یک بثور مسری و بسیار دردناک است که معمولا در یک طرف بدن فرد ظاهر می شود. اگرچه جوانان نیز به زونا مبتلا می شوند، اما تقریبا درصدافراد بالای سال به این بیماری مبتلا می شوند. زونا خطرناک نیست اما می تواند بسیار دردناک باشد. زونا ممکن است به سکته مغزی و منجر شود. ویروس زوستر باعث ایجاد آبله مرغان و زونا می شود. به نظر می رسد به دنبال زونا، احتمال بروز حمله قلبی عروقی حاد مانند سکته مغزی یا انفارکتوس میوکارد بیشتر باشد. عوارض زونا مشکلات عصبی ناشی از التهاب در مغز عفونت های پوستی، به ویژه اگر به طور صحیح تاول درمان نشود. اگر زونا موجب عفونت چشم شود باعث از بین رفتن بینایی می گردد. نورالژی (درد عصبی بسیار شدید) پس از برطرف شدن زونا درد ناشی از زونا طولانی مدت باقی می ماند. زونا به طورمعمول تا هفته طول می کشد، اما برخی از عوامل موجب طولانی شدن مدت زمان بهبودی می شود. منبع:

یکی از بیماری های مربوط به غدد لنفاوی موجود در دهان است که به شکل دو بافت صورتی رنگ در کنار زبان کوچک داخل دهان قرار گرفته است. مت سفانه ورم لوزه یکی از بیماری هایی است که سالانه میلیون ها نفر دچار آن می شوند. این بیماری چندان عذاب آور و آزار دهنده نیست. به ندرت مشکلات جدی جسمی برای فرد مبتلا به وجود خواهد آورد. به طور عادی ورم لوزه با گذشت یک دوره هفت تا ده روزه کاملا از بین رفته و بهبود می یابد. لوزه ها در اصل غده لنفاوی هستند که در بخش انتهایی گلو در کناره های گلو قرار گرفته اند. این غده ها بدون کاربرد نبوده و نقش دفاعی دارند. یکی از کاربرد های اصلی لوزه ها مبارزه با ورود عفونت ها و بیماری ها به داخل بدن است. هر زمان که لوزه ها عفونی شوند، شما دچار بیماری ورم لوزه که در انگلیسی به آن tonsillitis می گویند، خواهید شد. این بیماری منحصرا برای سن خاصی نبوده و در هر سن و سالی ممکن است اتفاق بیفتد. ولی این عارضه بیشتر در کودکان رایج است. علایم اولیه این بیماری شامل گلو درد، ورم لوزه ها و تب است. مت سفانه این بیماری مسری است. حتی می تواند به خاطر ورود ویروس ها و باکتری هایی مثل استرپتوکوک (باکتری بی هوازی) اتفاق بیفتد که پس از ورود این باکتری به بدن، فرد دچار گلودرد استرپتوکوکی می شود. دهان و لوزه ها نیز تحت ت ثیر این گلودرد قرار خواهند گرفت. تشخیص این نوع بیماری اصلا کار دشواری نبوده و معمولا علایم بعد از گذشت تا روز از بین خواهند رفت. علت ورم لوزه اولین خط دفاعی شما در برابر بیماری ها لوزه های شما هستند. آن ها به تولید پرداخته و از بدنتان در برابر ورود عفونت ها دفاع خواهند کرد. به این خاطر می گوییم لوزه ها اولین خط دفاعی شما هستند، زیرا هر باکتری یا ویروسی که بخواهد از طریق دهان وارد بدن شود ابتدا باید از سد ایمنی لوزه هایتان عبور کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال آسیب پذیری لوزه ها نسبت به مهاجمان زیاد بوده و در برابر ویروس هایی مثل سرما خوردگی یا عفونت های باکتریایی ممکن است دچار ورم لوزه ای شوید. برطبق آمار آکادمی پزشکان خانواده آمریکایی، حدود تا درصد افراد مبتلا به ورم لوزه به علت باکتری ها به این بیماری دچار می شوند. با توجه به این درصد، ویروس ها علت اصلی بروز ورم لوزه ها بوده و ویروس اپشتین بار ( Epstein - Barr virus ) یکی از این ویروس ها است. هم بازی شدن و ارتباط گرفتن کودکان و خردسالان در داخل مهد کودک و مدرسه باعث می شود تا در معرض انواع مختلفی از ویروس ها و باکتری ها قرار بگیرند. همین ویروس ها و باکتری ها می تواند علت اصلی بروز ورم لوزه در کودکان و خردسالان باشد. علایم ورم لوزه این بیماری دارای انواع مختلفی بوده و علایم زیادی می تواند نشان گر این نوع بیماری باشد: تب لرز دل درد سر درد گوش درد صدای خش دار تنفس سخت و دشوار خشکی و گرفتگی گردن قرمز و متورم شدن لوزه ها درد گردن و فک به علت تورم غدد لنفاوی مشکل در بلع غذا یا بلعیدن غذای دردناک نمایان شدن دانه های سفید و زرد بر روی لوزه ها در کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری ممکن است شاهد بروز علایمی مثل بی قراری، بی اشتهایی و جنب و جوش بیش از حد نیز باشیم. به طور کلی ورم لوزه شامل نوع می شود: ورم لوزه مکرر: فرد در یک سال چندین بار دچار این بیماری شود. ورم لوزه مزمن: مدت زمان ماندگاری ورم لوزه مزمن بیشتر بوده و علایم بیشتری را شامل می شود: گلو درد شدید تنفس دشوار یا حساس شدن غدد لنفاوی در گردن چه زمانی به پزشک مراجعه کنید؟ در بعضی موارد خاص که ورم لوزه ها به قدری شدید شود که فرد دچار مشکلات تنفسی شده و به سختی نفس بکشد. در صورتی که شاهد چنین اتفاقی بودید باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. همچنین در صورتی که هرکدام از علایم زیر را داشتید به پزشک مراجعه کنید: گردن درد ضعف عضلانی تب و دمای بدن بالاتر از . درجه سانتیگراد گلو دردی که بعد از گذشت روز بهبود نیافته باشد. به خاطر داشته باشید، با وجود اینکه بیشتر انواع ورم لوزه به خودی خود و بدون هیچ درمانی بهبود می یابد ولی گاهی اوقات لازم است برای بهبودی تحت درمان و مراقبت پزشک قرار بگیرد. تشخیص ورم لوزه تشخیص اولیه این بیماری از طریق معاینه گلوی فرد بیمار است. ممکن است پزشک برای اینکار از یک آبسلانگ (چوب بستنی پزشکی) برای معاینه گلو و نمونه برداری استفاده کند. گاهی اوقات ممکن است نمونه تهیه شده برای انجام آزمایشات عفونی بیشتر به آزمایشگاه ارسال شود. درمان ورم لوزه بیماری ورم لوزه در حالت عادی نیازی به درمان خاصی نداشته و در بسیاری از موارد ویروس هایی مثل سرماخوردگی باعث آن شده که به مرور زمان بهبود می یابند. اما در صورتی که این بیماری شدید باشد ممکن است پزشک آنتی بیوتیک یا لوزه برداری (عمل جراحی برداشتن لوزه ها) را تجویز کند. نکته بسیار مهم پس از تجویز آنتی بیوتیک ها، کامل کردن دوره درمان و کنار نگذاشتن آنتی بیوتیک ها تا بهبودی کامل است. احتمالا پزشکتان بعد از تجویز دارو زمانی را برای جلسه بعدی ویزیت مشخص کند تا از کارآمد بودن داروهای تجویز شده اطمینان خاطر پیدا کند. در گذشته عمل جراحی خارج کردن لوزه ها یا تانسیلکتومی که قدمت ساله نیز دارد، بسیار رایج بود با این حال امروزه این عمل فقط برای افرادی تجویز می شود که مبتلا به ورم لوزه مکرر یا مزمن باشند. البته در صورتی که درمان دارویی و دیگر درمان ها بر روی عفونت و تورم لوزه ها ت ثیر گذار نباشد نیز عمل جراحی خارج کردن لوزه ها به عنوان آخرین گزینه صورت می پذیرد. درمان های خانگی ورم لوزه در صورتی که مبتلا به این بیماری هستید، بهتر است نکات زیر را انجام دهید تا سریع تر بهبود یابید: سیگار و قلیان نکشید. آب و مایعات کافی بنوشید. استراحت خود را بیشتر کنید. چندین بار در طول روز آب گرم مخلوط با نمک قرقره کنید. از دستگاه بخور استفاده کرده و رطوبت هوا را افزایش دهید. اگر در کنار ورم لوزه ها احساس درد می کنید، می توانید از مسکن های بدون نسخه ای مثل استامینوفن و ایبوپروفن استفاده کنید. اما برای کاهش درد در کودکان قبل از استفاده هرگونه دارویی حتما با پزشک مشورت کنید. عوارض ورم لوزه افرادی که دچار بیماری ورم لوزه شدید می شوند ممکن است دچار وقفه تنفسی در خواب شوند. زیرا التهاب لوزه ها مسیر تنفسی را درگیر کرده و خواب بیمار را با اختلال رو به رو خواهد کرد. همچنین گاهی اوقات در صورت درمان نشدن عفونت، عفونت پخش شده و دیگر قسمت های بدن بیمار را نیز درگیر خواهد کرد. پیشگیری ورم لوزه این بیماری بسیار مسری بوده و تنها با دوری از افراد مبتلا به عفونت می توانید احتمال بروز این بیماری را کاهش دهید. سعی کنید به طور منظم دست هایتان را بشویید و پس از تماس با فرد مبتلا به گلو درد یا سرماخوردگی حتما دست هایتان را ضد عفونی کنید. اگر خودتان نیز به این نوع بیماری دچار شدید تا حد ممکن از تماس با افراد دیگر خودداری کرده و تا زمان بهبودی فاصله خود را با دیگران حفظ کنید. نتیجه گیری بیماری ورم لوزه چندان عذاب آور و آزاردهنده نیست و به ندرت مشکلات جدی جسمی برای فرد مبتلا به وجود خواهد آورد. به طور عادی این بیماری با گذشت یک دوره هفت تا ده روزه کاملا از بین رفته و بهبود می یابد. اما در صورتی که متوجه شدیدتر شدن بیماری بعد از گذشت چند روز شدید حتما به پزشک مراجعه کرده و از تماس مستقیم با افراد سالم بپرهیزید زیرا این بیماری تا ساعت بعد از مصرف آنتی بیوتیک توسط فرد به شدت مسری بوده و ممکن است به دیگران انتقال پیدا کند. منبع:

اگر فرزند شما مبتلا به ناتوانی ذهنی می باشد، ممکن است مغز آن ها به درستی تشکیل نشده، یا به نوعی آسیب دیده باشد. همچنین ممکن است مغز آن ها در محدوده طبیعی عملکردهای فکری و تطبیقی کار نکند. هم از نظر ضریب هوشی ضعیف هستند و هم در تنظیم زندگی روزمره دچار مشکلات می باشند. همچنین ممکن است ناتوانی در یادگیری، گفتار، روابط اجتماعی و وضعیت جسمی وجود داشته باشد. ناتوانی ذهنی یا عقب ماندگی ذهنی با هوش پایین یا عدم مهارت لازم برای زندگی روزمره مشخص می شود. افراد دارای معلولیت فکری مهارت ها را آهسته تر یاد می گیرند. درجات مختلفی از ناتوانی ذهنی، از خفیف تا عمیق وجود دارد. افراد مبتلا به ناتوانی ذهنی، در دو زمینه محدودیت دارند که عبارتند از: توانایی فرد در یادگیری، استدلال، تصمیم گیری و حل مشکلات. مهارت هایی که برای زندگی روزمره لازم هستند، توانایی برقراری ارتباط موثر، تعامل با دیگران و مراقبت از خود. ضریب هوشی با آزمایش ضریب هوشی اندازه گیری می شود. ضریب هوشی متوسط است و نمره بیشتر افراد بین تا می باشد. فرد اگر دارای ضریب هوشی کمتر از باشد، معلول ذهنی شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای سنجش رفتارهای سازگارانه کودک، مهارت های کودک را باید در نظر گرفت و آن ها را با سایر کودکان هم سن و سالش مقایسه کرد. مواردی مانند: توانایی غذا خوردن یا لباس پوشیدن کودک به تنهایی توانایی کودک در برقراری ارتباط با دیگران و درک آن ها نحوه تعامل کودک با خانواده، دوستان و سایر کودکان هم سن و سال خودش به نظر می رسد، عقب ماندگی ذهنی حدود % از جمعیت را تحت ت ثیر قرار داده است. از افراد مبتلا، درصد ناتوانی ذهنی خفیف دارند که برای یادگیری اطلاعات یا مهارت های جدید کمی کندتر از حد متوسط هستند. با حمایت مناسب و سالم، بیشتر افراد با ناتوانی خفیف قادر خواهند بود به طور مستقل زندگی کنند. بسیاری از علایم مختلف ناتوانی ذهنی در کودکان وجود دارد که بستگی به شدت ناتوانی دارد. علایم ممکن است در دوران طفولیت ظاهر شود، یا ممکن است تا زمانی که کودک به سن مدرسه نرسد، مشخص و شناسایی نشود. برخی از شایع ترین علایم عبارتند از: مشکلات رفتاری دیر صحبت کردن یا مشکل در تکلم مشکل در به خاطر سپردن و یادگیری مشکل در حل مسیله یا تفکر منطقی غلتیدن، نشستن و راه رفتن دیر هنگام تاخیر در یادگیری و تسلط بر لباس پوشیدن و غذاخوردن در کودکان دارای ناتوانی ذهنی شدید یا عمیق، ممکن است سایر مشکلات سلامت شامل: تشنج، اختلالات خلقی، اختلال در مهارت های حرکتی، مشکلات بینایی یا مشکلات شنوایی وجود داشته باشد. موارد شدید عقب ماندگی ذهنی ممکن است پس از تولد تشخیص داده شود. اختلالات رفتاری در کودکان با معلولیت ذهنی پرخاشگری وابستگی انصراف از فعالیت های اجتماعی افسردگی در دوران نوجوانی و نوجوانی آسیب زدن به خود سرسختی عزت نفس کم ناامیدی اختلالات روانی برخی از افراد، دارای ناتوانی ذهنی نیز ممکن است خصوصیات جسمی خاصی از جمله قد کوتاه یا ناهنجاری های صورت داشته باشند. بر اساس ضریب هوشی کودک و میزان سازگاری اجتماعی، علایم به چهار سطح تقسیم می شود. برخی از علایم ناتوانی ذهنی خفیف شامل موارد زیر است: تاخیر در تکلم زندگی نسبتا مستقل در سنین بزرگسالی مشکل در خواندن و نوشتن پذیرش مسیولیت در ازدواج یا فرزند پروری نیازمند برنامه های آموزش تخصصی می باشد. داشتن ضریب هوشی از تا اگر فرزند شما دارای ناتوانی ذهنی از نوع متوسط باشد، ممکن است برخی از علایم زیر را نشان دهد: تاخیر در درک و استفاده از زبان مشکل در برقراری روابط یادگیری مهارت های خواندن، نوشتن و شمارش اولیه عموما ضریب هوشی بین تا می باشد. علایم ناتوانی ذهنی شامل موارد زیر است: اختلال قابل توجه در شناسایی محرک های شنوایی، چشایی، بویایی و لامسه آسیب شدید و یا غیر طبیعی سیستم عصبی مرکزی آن ها عموما ضریب هوشی بین تا می باشد. علایم شناسه عمیق عبارتند از: و عدم تحرک نیاز به کمک و نظارت مداوم ضریب هوشی کمتر از ارتباطات غیر کلامی بسیار محدود ناتوانی در مراقبت از نیازهای خود به طور مستقل افراد غالبا دچار اختلالات جسمی، دچار کم شنوایی، غیر کلامی یا ناتوانی جسمی هستند. درصورتی که فرزندتان علایم ناتوانی ذهنی را نشان بدهد، اما پزشکتان اطلاعات کافی برای تعیین میزان ناتوانی فرد را نداشته باشد، به عنوان ناتوانی ذهنی نا مشخص تعریف می شود. هر عاملی که در رشد عادی مغز اختلال ایجاد می کند، می تواند باعث ناتوانی ذهنی شود. شایع ترین علل ناتوانی ذهنی عبارتند از: قبل از تولد، مانند عفونت در مصرف الکل، داروها، یا سایر سموم توسط مادر در دوران حاملگی استرس در هنگام تولد، مانند کم بود اکسیژن یا زایمان زودرس اختلالات ارثی، مانند فنیل کتونورییا ( PKU ) یا بیماری Tay - Sachs ناهنجاری های کروموزومی مانند سندرم داون مسمومیت با سرب یا جیوه سوء تغذیه شدید یا سایر موارد مربوط به رژیم غذایی مادر موارد شدید ابتلا به بیماریهای اولیه کودکی، مانند سرفه، سرخک یا مننژیت در دو سوم کودکانی که ناتوانی ذهنی دارند علت آن ناشناخته است. برخی از دلایل ناتوانی ذهنی قابل پیشگیری هستند. شایع ترین آن ها سندرم الکل جنین است، بنابراین زنان باردار نباید الکل بنوشند. مراقبت مناسب در دوران بارداری، مصرف صحیح ویتامین قبل از تولد و واکسینه شدن در برابر برخی از بیماری های عفونی می تواند خطر ابتلا فرزند شما به ناتوانی های ذهنی را کاهش دهد. در خانواده هایی که سابقه اختلالات ژنتیکی دارند، فبل از شروع بارداری بهتر است والدین آزمایش ژنتیکی انجام دهند. تست های خاصی مانند سونوگرافی و آمنیو سنتز نیز می تواند در دوران بارداری انجام شود تا مشکلات مرتبط با ناتوانی ذهنی تشخیص داده شوند. اگرچه آزمایشات ممکن است مشکلات را قبل از تولد شناسایی کنند، اما نمی توانند آن ها را درمان کنند. برای تشخیص هویت اطرافیان، فرزند شما باید دارای ذهنی متوسط باشد. ناتوانی ذهنی ممکن است به دلایل مختلف مشکوک باشد. اگر کودک ناهنجاری های جسمی داشته باشد که نشان دهنده اختلال ژنتیکی یا متابولیکی است، ممکن است آزمایش های مختلفی برای ت یید تشخیص انجام شود. آزمایش ها شامل: آزمایش خون، آزمایش ادرار، آزمایشات تصویربرداری برای جستجوی مشکلات ساختاری در مغز یا الکتروانسفالوگرام ( EEG ) برای جستجوی شواهد مربوط به تشنج می باشد. در کودکانی که در رشد خود تاخیر دارند، پزشکتان برای رد سایر مشکلات از جمله مشکلات شنوایی و اختلالات عصبی آزمایشات جانبی دیگر تجویز می کند. اگر دلیل دیگری برای ت خیر پیدا نشود، کودک برای آزمایش رسمی به مراکز خاص ارجاع داده می شود. سه عامل در تشخیص ناتوانی ذهنی نقش موثری دارد: مشورت با والدین، مشاهده رفتارهای کودک و آزمایش هوش، کودک اگر دارای ضعف در هر ضریب هوشی و رفتارهای سازگار باشد، معلول ذهنی محسوب می شود. اگر فقط یک عامل دیده شود، کودک معلول ذهنی محسوب نمی شود. هنگامی که عقب ماندگی ذهنی با سایر مشکلات جسمی جدی همراه باشد، ممکن است فرزند شما امید به زندگی زیر متوسط داشته باشد. با این حال، اگر فرزند شما دارای سلامت جسمی میانه تا متوسط باشد، احتمالا امید به زندگی نسبتا عادی خواهد داشت. وقتی فرزند شما بزرگ شد، ممکن است آن ها بتوانند کار کنند که در این صورت نوع عقب ماندگی ذهنی، آن ها را بهبود بخشد، مستقل زندگی کند و از خود مراقبت کند. برای نوزادان و کودکان نوپا برنامه های حمایتی اولیه در دسترس است. اقدامات اولیه ممکن است شامل: گفتار درمانی، کار درمانی، فیزیوتراپی، مشاوره خانوادگی، آموزش با وسایل کمکی ویژه یا خدمات تغذیه ای باشد. کودکان در سن مدرسه با معلولیت فکری (از جمله پیش دبستانی ها) از طریق سیستم مدارس دولتی واجد شرایط دریافت آموزش ویژه می باشند. در قوانین آموزش افراد دارای معلولیت ( IDEA ) اجباری شده است. والدین و مربیان با یکدیگر همکاری می کنند تا یک برنامه آموزش فردی یا IEP ایجاد کنند، که نیازهای کودک و خدماتی را که کودک در مدرسه نیاز دارند، را دریافت کنند. آموزش ویژه، باعث ایجاد سازگاری، یادگیری و اصلاحات رفتاری می شود که می تواند باعث موفقیت کودک معلول ذهنی شود. مراحل کمک به کودک معلول ذهنی شما شامل موارد زیر است: در صورت لزوم فقط کودک را راهنمایی کنید و هنگامی که او کاری را خوب انجام می دهد، بازخورد مثبت نشان دهید. با والدین دیگر فرزندان معلول ذهنی آشنا شوید. آن ها می توانند منبع خوبی برای مشاوره و پشتیبانی عاطفی باشند. در مورد ناتوانی های فکری همه چیز ممکن را یاد بگیرید. هرچه بیشتر یادبگیرید، بهتر می توانید به فرزندتان کمک کنید. استقلال فرزندتان را تایید کنید و بگذارید کودک چیزهای جدید را امتحان کرده و او را تشویق کنید کارهایش را خودش انجام بدهد. کودک خود را، درگیر فعالیت های گروهی کنید. برگزاری کلاس های هنری یا شرکت در مسابقات ورزشی به کودک شما در یادگیری مهارت های اجتماعی کمک می کند. با برقراری ارتباط با معلمان فرزندتان، می توانید پیشرفت های او را دنبال نموده و آنچه را که فرزند در مدرسه یاد می گیرد، از طریق تمرین در خانه تقویت کنید. منابع:

برخی افراد ادعا می کنند که پاکسازی زیر بغل با برخی مواد طبیعی ممکن است به حذف سموم روی پوست و کاهش بیش از حد و بوی بد زیر بغل کمک کند. برخی ها در این مورد می گویند: پاکسازی، بدن را از سموم "مثل سرطان" خلاص می کند، برای این کار، استفاده از دیودورانت های طبیعی بهتر عمل می کند، از بوی بدن پیشگیری و غدد لنفاوی را "تخلیه" می کند. به‌علاوه، ماسکی را که با وسایل معمولی خانگی تهیه می‌شود مخلوط کنید، زیر بغل بمالید، بگذارید تا دقیقه بماند و سپس کاملا بشویید. هر چقدر هم که این خوب و ساده به نظر می رسد، هیچ مدرک علمی برای پاکسازی زیر بغل وجود ندارد. در واقع، انجام این کار در واقع می تواند مشکلاتی را برای پوست ظریف زیر بغل مانند جوش و سوزش ایجاد کند. دیودورانت های طبیعی بهتر عمل می کنند. با این حال، هیچ تحقیقی این ادعا را تایید نمی کند. طبق بررسی های انجام شده نشان داده شد که استفاده یا عدم استفاده از این محصولات می تواند انواع و میزان باکتری ها را در زیر بغل تغییر دهد. کسانی که از ضد تعریق یا دیودورانت‌های سنتی استفاده می‌کنند نسبت به افرادی که از چنین محصولاتی استفاده نمی‌کنند، میکروب‌های استافیلوکوک کمتری دارند. همچنین، باکتری‌های استافیلوکوک بیشتری در افرادی که از ضد تعریق‌های مسدودکننده عرق استفاده نکردند، وجود داشت. تغییر از یک ضد تعریق یا دیودورانت معمولی به یک ضد عرق طبیعی می تواند باعث عدم تعادل در باکتری های زیر بغل شود که می تواند بوی بدن را قوی تر کند. باکتری هایی که روی پوست زندگی می کنند به زمان نیاز دارند تا تعادل خود را حفظ کنند، بنابراین تغییر ناگهانی محصولات می تواند ت ثیر منفی داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از افراد و شرکت ها ادعا می کنند که محصولات طبیعی بهتر و ایمن تر از محصولات معمولی هستند. برخی حتی ادعا می کنند که استفاده از ضد تعریق های معمولی می تواند منجر به شود. با این حال موسسه ملی سرطان به وضوح بیان می کند که "هیچ مدرک علمی استفاده از [ضد تعریق ها یا دیودورانت ها] را با ایجاد سرطان سینه مرتبط نمی کند. " تحقیقات نشان می دهد که محصولات طبیعی همیشه بهتر یا ایمن تر نیستند. در یک آزمایش لیستی از مواد تشکیل دهنده محصول مراقبت شخصی "طبیعی" از جمله دیودورانت ها را تجزیه و تحلیل کردند. آنها دریافتند که محصولات طبیعی می توانند به اندازه مواد معمولی حاوی مواد محرک بالقوه باشند. محققان همچنین خاطرنشان کردند که لیست مواد تشکیل دهنده محصولات طبیعی همیشه "مواد تشکیل دهنده خطرناک" را آشکار نمی کند. علیرغم ادعاهای سازندگان، مصرف کنندگان باید هنگام انتخاب اقلام مراقبت شخصی طبیعی یا ارگانیک، از جمله دیودورانت ها، محتاط باشند. طبق قوانین فعلی، سازمان غذا و دارو ( FDA ) دیودورانت ها را جزو لوازم آرایشی طبقه بندی می کند. FDA استفاده از اصطلاحات "طبیعی" و "ارگانیک" را برای لوازم آرایشی تنظیم نمی کند. به یاد داشته باشید، انتخاب مواد تشکیل دهنده از منابعی که آنها را "ارگانیک" یا "طبیعی" می‌دانید، تضمینی برای ایمن بودن آنها نیست. بدن یک فرد از طریق زیر بغل "پاکسازی" نمی کند. کبد، کلیه ها، و طحال، سموم وارد شده به بدن را فیلتر می کنند. عرق، ادرار و مدفوع سموم را دفع می کنند. همانطور که طرفداران پاکسازی زیر بغل ادعا می کنند، پوست معمولا سموم را فیلتر نمی کند. موادی که ممکن است فرد در پاکسازی زیر بغل استفاده کند نیز می تواند مشکلاتی ایجاد کند، زیرا بسیاری از آنها مانند سرکه سیب می توانند پوست را تحریک کنند. در حالی که برخی از حامیان این فرآیند ادعا می کنند که تحریک در طول پاکسازی طبیعی است، که این راه درست نیست. مهم است که فورا هر نوع بثورات، سوزش یا خارش روی پوست را برطرف کنید. هیچ مدرک پزشکی یا علمی محکمی مفهوم پاکسازی زیر بغل را تایید نمی کند. پاکسازی زیر بغل می تواند باعث تحریک پوستی شود و بر تعادل طبیعی باکتری ها روی پوست ت ثیر منفی بگذارد. اگر فردی می خواهد از دیودورانت طبیعی تری استفاده کند، می تواند این کار را در هر زمانی انجام دهد، بدون اینکه ابتدا نیازی به پاکسازی داشته باشد. بیشتر پاکسازی های زیر بغل از ماسک خانگی از و سرکه سیب استفاده می کنند. برخی نیز شامل آب برای رقیق کردن سرکه هستند. برخی دیگر از قطعات مساوی خاک رس بنتونیت و روغن نارگیل برای ترکیبی تسکین دهنده تر و آبرسانی استفاده می کنند که به لطف روغن نارگیل هنوز هم خاصیت ضد باکتریایی دارد. ماسک را زیر بغل مالیده و بگذارید به مدت تا دقیقه باقی بماند. پس از خشک شدن، مخلوط زیر دوش یا با یک دستمال مرطوب شسته می شود. فواید پاکسازی زیر بغل فواید زیادی از پاکسازی زیر بغل وجود دارد. در این مقاله تعدادی از آن ذکر شده است: بیشتر سم‌زدایی‌های زیر بغل، انتقال از یک ضد تعریق مبتنی بر آلومینیوم به یک دیودورانت طبیعی را آسان‌تر می‌کنند. بسیاری از مقالات به نفع پاکسازی زیر بغل ادعا می کنند که دیودورانت طبیعی بعد از آن بهتر عمل می کند. هیچ مدرکی وجود ندارد که این پاکسازی ها می توانند بو را کاهش دهند یا دیودورانت را موثرتر کنند. با این حال، دیودورانت ها و ضد تعریق ها انواع و میزان باکتری های زیر بغل را تغییر می دهند. یک مطالعه کوچک نشان داد افرادی که از ضد تعریق یا دیودورانت استفاده می کردند نسبت به افرادی که از هیچ ضد تعریق یا دیودورانت استفاده نمی کردند میکروب های استافیلوکوک کمتری داشتند. همچنین مشخص شد افرادی که از دیودورانت بدون هیچ گونه مواد مسدود کننده تعریق مانند آلومینیوم استفاده می کردند، باکتری استافیلوکوک بیشتری داشتند. این تغییرات در باکتری ها می تواند فضایی را برای باکتری های بسیار بدبو ایجاد کند. بر اساس یک مطالعه کوچک، ضد تعریق می تواند میزان اکتینوباکتریا، یک باکتری بدبو را روی پوست افزایش دهد. زمان می برد تا باکتری های روی پوست شما متعادل شوند. هر محصولی که استفاده شود از جمله دیودورانت طبیعی، صابون یا ماسک سم زدا می تواند نوع و مقدار باکتری ها را تغییر دهد. سرکه موجود در سم‌زدایی ممکن است به حذف برخی از باکتری‌های ایجاد کننده بو کمک کند، اما صابون و آب نیز همین‌خاصیت را دارند. ضد باکتری است و می تواند به از بین بردن باکتری های ایجاد کننده بو کمک کند. با این حال، مهم است که سرکه را به درستی رقیق کنید و به یاد داشته باشید که بوی مطلوب شما را برای همیشه حفظ نمی کند. در بیشتر موارد، انجام پاکسازی زیر بغل هیچ فایده یا ضرری ندارد. با این حال، سرکه می تواند باعث تحریک شود. بدن شما به طور طبیعی مواد شیمیایی مضر را از طریق کبد، کلیه ها و دفع (ادرار، مدفوع، و تعریق) پاکسازی می کند. استفاده از خاک رس یا سرکه روی پوست، سموم را از بدن خارج نمی کند و غدد لنفاوی را نمی تواند پاک کند. در عوض، یک شستشوی ساده با آب و صابون ملایم، ضد تعریق یا دیودورانت روی پوست شما را از بین می‌برد و به کنترل بو کمک می‌کند. اگر در مورد مواد تشکیل دهنده دیودورانت های معمولی نگران هستید، دیودورانت های طبیعی زیادی در بازار وجود دارد. فقط مراقب باشید که تست را در قسمت داخلی بازوی خود آزمایش کنید و مراقب هرگونه حساسیتی باشید که ممکن است داشته باشید. ضد تعریق با مسدود کردن موقت غدد عرق برای کاهش تعریق عمل می کند. این کار را با ایجاد ژل روی سطح پوست انجام می دهد. جذب پوست نمی شود، اما حاوی مواد محرکی مانند عطر، الکل و سایر مواد است. چند بار شستشوی کامل با آب و صابون با استفاده از دستمال شستشو، هرگونه ضد تعریق یا دیودورانت را از بین می برد. یک ماسک سم زدا نیز ممکن است ضد تعریق را از پوست شما پاک کند. اما به احتمال زیاد بعد از اتمام کار، شستشوی ماسک با آب، این کار را انجام می دهد. اگر می‌خواهید مطمین شوید که تمام آثار عطر، الکل و سایر محرک‌ها پاک شده است، پس از شستشوی آب با یک اسکراب آب و صابون با یک پارچه شستشو، ضد تعریق را پاک کنید. همه این محصولات سفالی و چیزهایی که سعی در بیرون کشیدن سموم دارند، در واقع فقط یک افسانه هستند. کبد و کلیه ها واقعا از پاکسازی بدن از هرگونه مواد شیمیایی مضر مراقبت می کنند. هیچ راهی برای خارج کردن آنها از غدد عرق یا پوست وجود ندارد. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه سموم می توانند به صورت فیزیکی از پوست یا لایه های عمیق تر بافت خارج شوند وجود ندارد. عرق می تواند سمومی مانند فلزات سنگین را از بدن خارج کند، اما بعید است که خاک رس به تنهایی بتواند آنها را از بافت های زیر پوست خارج کند. همچنین تحقیقات نشان می دهد که سموم موجود در دیودورانت ها یا ضد تعریق ها باعث سرطان سینه می شود. این فقط یک افسانه در مورد سرطان سینه است که باید نادیده بگیرید. قرمزی و خارش ممکن است ناشی از افزایش باکتری ها در هنگام تنظیم بدن شما باشد. اما به احتمال زیاد، این واکنش به مواد تشکیل دهنده دیودورانت طبیعی مانند جوش شیرین و نشاسته ذرت است. در صورت ایجاد سوزش، خارش، قرمزی یا بثورات پوستی، فورا استفاده از محصول را متوقف کنید. پاکسازی زیر بغل نمی تواند از این تحریک پیشگیری کند. اگر قبلا واکنشی داشته اید، احتمالا آن را بیشتر ملتهب می کند.

راه های پیشگیری از سوزش سر دل زیاد هستند. در این مقاله ما روش طبیعی برای کاهش و سوزش سر دل را بررسی کرده ایم که همگی با تحقیقات علمی پشتیبانی می شوند. بسیاری از ما با احساس دردناک و سوزش در مرکز قفسه سینه که با سوزش سر دل همراه است آشنا هستیم. در واقع، تا درصد از بزرگسالان، بیماری ریفلاکس معده به مری GERD را تجربه می‌کنند، یک بیماری شایع که باعث سوزش سر دل می‌شود. ریفلاکس زمانی اتفاق می افتد که اسید از معده به مری بازگردانده و منجر به احساس سوزش سر دل می شود. اگرچه مردم اغلب از داروها برای درمان رفلاکس اسید و سوزش سر دل استفاده می کنند، بسیاری از اصلاحات سبک زندگی نیز می تواند به کاهش علایم و بهبود کیفیت زندگی شما کمک کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آدامس بجوید. چند مطالعه قدیمی نشان داده اند که جویدن آدامس ممکن است به کاهش اسیدیته در مری کمک کند. به نظر می رسد آدامس حاوی بی کربنات به ویژه موثر باشد، زیرا می تواند به خنثی کردن اسید برای جلوگیری از رفلاکس کمک کند. جویدن آدامس همچنین می تواند تولید بزاق را افزایش دهد، که ممکن است به پاکسازی مری از اسید کمک کند. با این حال، تحقیقات به روز بیشتری برای تعیین اینکه آیا جویدن آدامس می تواند به درمان رفلاکس اسید یا تسکین علایم سوزش سر دل کمک کند، مورد نیاز است. جویدن آدامس تشکیل بزاق را افزایش می دهد و ممکن است به پاکسازی مری از اسید معده کمک کند. به پهلوی چپ بخوابید. چندین مطالعه نشان داده اند که خوابیدن به پهلوی راست ممکن است علایم رفلاکس در شب را بدتر کند. در واقع، طبق یک بررسی، خوابیدن به پهلوی چپ ممکن است قرار گرفتن در معرض اسید در مری را تا درصد کاهش دهد. اگرچه دلیل آن کاملا مشخص نیست، اما می توان آن را با آناتومی توضیح داد. مری وارد سمت راست معده می شود. در نتیجه زمانی که به پهلوی چپ می خوابید، اسفنکتر تحتانی مری بالاتر از سطح اسید معده قرار می گیرد. از سوی دیگر، وقتی به پهلوی راست دراز می‌کشید، اسید معده اسفنکتر تحتانی مری را می‌پوشاند و خطر رفلاکس را افزایش می‌دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که خوابیدن به پهلوی چپ در تمام طول شب ممکن است همیشه امکان پذیر نباشد، اما می تواند به شما کمک کند که هنگام خواب راحت تر F باشید. بر همین اساس اگر در شب دچار رفلاکس اسید شدید، سعی کنید به سمت چپ بدن خود بخوابید. سر تخت خود را بالا بیاورید. برخی از افراد در طول شب علایم ریفلاکس را تجربه می کنند که می تواند کیفیت خواب را تحت تاثیر قرار دهد و به خواب رفتن را دشوارتر کند. تغییر وضعیت خوابیدن با بالا بردن سر تخت می تواند به کاهش علایم رفلاکس اسید معده و بهبود کیفیت خواب کمک کند. یک مرور در چهار مطالعه نشان داد که بالا بردن سر تخت در افراد مبتلا به کاهش رفلکس اسید علایم و ترش کردن را بهبود می بخشد. مطالعه دیگری نشان داد افرادی که هنگام خواب از بالش برای بلند کردن قسمت بالایی بدن خود استفاده می کردند در مقایسه با زمانی که صاف می خوابیدند رفلاکس اسید کمتری داشتند. بر همین اساس به نظر می رسد بالا بردن سر تخت ممکن است علایم رفلاکس شما را در شب کاهش دهد. زودتر شام بخورید. متخصصان مراقبت های بهداشتی اغلب به افراد مبتلا به رفلاکس اسید توصیه می کنند که در عرض ساعت قبل از خواب از خوردن غذا خودداری کنند. این به این دلیل است که دراز کشیدن بلافاصله بعد از غذا هضم غذا را دشوارتر می کند و به طور بالقوه علایم GERD را بدتر می کند. بر اساس یک بررسی، خوردن یک وعده غذایی در اواخر شب باعث افزایش درصد قرار گرفتن در معرض اسید در هنگام دراز کشیدن در مقایسه با خوردن زودتر در عصر می شود. مطالعه دیگری شامل فرد مبتلا به نشان داد که خوردن شام در اواخر شب با خطر بالاتر رفلاکس اسید همراه است. با این حال، قبل از اینکه بتوان نتیجه‌گیری محکمی در مورد ت ثیر وعده‌های غذایی در اواخر عصر بر GERD انجام داد، به مطالعات بیشتری نیاز است. همچنین ممکن است به وضعیت خود فرد بستگی داشته باشد. بررسی ها نشان می دهد که خوردن نزدیک به زمان خواب ممکن است علایم رفلاکس اسید را در شب بدتر کند. با این حال، شواهد قطعی نیستند و مطالعات بیشتری مورد نیاز است. مصرف غذاهای پرچرب را محدود کنید. غذاهای سرخ شده و برخی از غذاهای چرب دیگر نیز ممکن است محرک ریفلاکس باشند. برخی تحقیقات نشان می دهد که ممکن است منجر به سوزش سر دل شوند. برخی از آنها عبارتند از: پیتزا سوسیس غذاهای سرخ شده چیپس سیب زمینی غذاهای پرچرب مانند این ها ممکن است با ترشح نمک های صفراوی در دستگاه گوارش و تحریک مری و منجر به سوزش سر دل شود. همچنین به نظر می رسد که آنها ترشح کوله سیستوکینین را تحریک می کنند، هورمونی در جریان خون شما که ممکن است اسفنکتر تحتانی مری را شل کند و به محتویات معده اجازه دهد به مری برگردد. یک مطالعه به این موضوع پرداخت که وقتی افراد مبتلا به GERD غذاهای پرچرب خوردند چه اتفاقی رخ می دهد. بیش از نیمی از شرکت‌کنندگانی که محرک‌های غذایی را گزارش کرده بودند، گفتند که علایم ریفلاکس را پس از خوردن غذاهای سرخ‌شده و پرچرب تجربه کرده‌اند. علاوه بر این، زمانی که این افراد غذاهای محرک را از رژیم غذایی خود حذف کردند، نسبت کسانی که سوزش سر دل را تجربه کردند از کاهش یافت. تحقیقات بیشتری برای کشف اینکه چگونه غذاهای پرچرب ممکن است علایم GERD از جمله سوزش سر دل را تحریک کنند، همچنین اینکه چه نوع چربی هایی ممکن است قوی ترین اثرات را داشته باشند، مورد نیاز است. توجه به این نکته مهم است که چربی ها بخش ضروری یک رژیم غذایی سالم هستند. به جای پرهیز از چربی ها، سعی کنید آنها را در حد اعتدال از منابع سالم مانند از ماهی های چرب و چربی های تک غیراشباع از روغن زیتون یا آووکادو مصرف کنید. غذاهایی که چربی بالایی دارند ممکن است در برخی افراد باعث ایجاد علایم GERD از جمله سوزش سر دل شوند. با این حال، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. پیاز پخته را به جای خام انتخاب کنید. خام یک محرک رایج برای رفلاکس اسید و سوزش سر دل است. یک مطالعه قدیمی بر روی افراد مبتلا به رفلاکس اسید نشان داد که خوردن یک وعده غذایی حاوی پیاز خام به طور قابل توجهی باعث افزایش سوزش سر دل، رفلاکس اسید و در مقایسه با مصرف یک وعده غذایی مشابه بدون پیاز می شود. آروغ زدن مکرر ممکن است نشان دهد که گاز بیشتری تولید می شود. این می تواند به دلیل مقادیر بالای فیبر قابل تخمیر در پیاز باشد. از طرفی هم هضم پیاز خام نیز دشوارتر است و ممکن است پوشش مری را تحریک کند و باعث تشدید سوزش سر دل شود. به هر دلیلی، اگر فکر می کنید خوردن پیاز خام علایم شما را بدتر می کند، باید از آن اجتناب کنید و به جای آن پیاز پخته را انتخاب کنید. در برخی از افراد پس از خوردن پیاز خام، سوزش سر دل و سایر علایم رفلاکس تشدید می شود. وعده های غذایی کوچکتر و مکررتر بخورید. یک عضله حلقه مانند وجود دارد که به اسفنکتر تحتانی مری معروف است، جایی که مری به سمت معده باز می شود. این به عنوان یک دریچه عمل می کند و به طور معمول از بالا رفتن محتویات اسیدی معده به مری جلوگیری می کند. معمولا بسته می ماند اما ممکن است هنگام قورت دادن، آروغ زدن یا استفراغ باز شود. در افراد مبتلا به رفلاکس اسید، این عضله ضعیف شده یا عملکرد نادرست دارد. رفلاکس اسید همچنین می تواند زمانی رخ دهد که فشار بیش از حد بر روی عضله وجود داشته باشد که باعث می شود اسید از طریق منفذ فشرده شود. جای تعجب نیست که بیشتر علایم رفلاکس بعد از غذا رخ می دهد. همچنین به نظر می رسد که خوردن تنها یک تا دو وعده غذایی بزرگ در روز ممکن است علایم رفلاکس را بدتر کند. بنابراین، خوردن وعده های غذایی کوچکتر و مکرر در طول روز ممکن است به کاهش علایم رفلاکس اسید کمک کند. رفلاکس اسید معمولا بعد از غذا افزایش می یابد و به نظر می رسد وعده های غذایی بزرگتر آن را بدتر می کند. بنابراین، خوردن وعده های غذایی کوچکتر و مکررتر ممکن است مفید باشد. در صورت نیاز از نعناع پرهیز کنید. نعناع ترکیبات رایجی هستند که برای تهیه چای گیاهی و طعم دادن به غذاها، آب نبات ها، آدامس ها، دهانشویه ها و خمیردندان استفاده می شوند. با این حال، آنها همچنین حاوی ترکیبات خاصی هستند که می تواند باعث سوزش سر دل در برخی افراد شود. به عنوان مثال، برخی از مطالعات نشان می دهد که می تواند فشار اسفنکتر مری را کاهش دهد، که ممکن است باعث سوزش سر دل شود. مطالعه دیگری نشان داد که منتول، ترکیبی که در نعناع یافت می شود، می تواند رفلاکس را در افراد مبتلا به GERD بدتر کند. علاوه بر این، یک مطالعه قدیمی در افراد مبتلا به GERD نشان داد که نعناع بر اسفنکتر تحتانی مری ت ثیری ندارد. با این وجود، مشخص شد که دوزهای بالای نعناع می تواند علایم رفلاکس اسید را با تحریک داخل مری بدتر کند. به همین دلیل، اگر احساس می کنید که نعناع باعث تشدید سوزش معده می شود، بهتر است از مصرف نعناع اجتناب کنید. چند مطالعه نشان می دهد که نعناع و برخی از ترکیبات موجود در آن ممکن است سوزش سر دل و سایر علایم رفلاکس را تشدید کند، اما شواهد محدود است. وزن خود را ثابت نگهدارید. دیافراگم ماهیچه ای است که بالای شکم شما قرار دارد. به طور معمول، دیافراگم به طور طبیعی اسفنکتر تحتانی مری را تقویت می کند، که از نشت مقادیر بیش از حد اسید معده به مری جلوگیری می کند. با این حال، اگر چربی اضافی شکم دارید، ممکن است فشار در شکم شما آنقدر زیاد شود که اسفنکتر تحتانی مری به سمت بالا و از تکیه گاه دیافراگم دور شود. این بیماری که به معروف است، علت اصلی GERD در نظر گرفته می شود. علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهد که داشتن چربی اضافی شکم ممکن است با خطر بالاتر رفلاکس اسید و GERD مرتبط باشد. به همین دلیل، برخی از مطالعات نشان می دهد که کاهش حداقل درصد از وزن بدن می تواند به طور قابل توجهی علایم GERD را در افراد مبتلا به این بیماری کاهش دهد. دستیابی و می تواند به کاهش رفلاکس اسید در دراز مدت کمک کند. با این حال، اگر به این روش علاقه مند هستید، با یک صحبت کنید تا ارزیابی کند که آیا این روش برای شما مناسب است یا خیر، و اگر چنین است، چگونه می توانید وزن کم کنید. کاهش چربی شکم و حفظ وزن متوسط ممکن است برخی از علایم GERD را کاهش دهد. با این حال، قبل از تلاش برای کاهش وزن برای درمان این بیماری، حتما با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. از یک رژیم کم کربوهیدرات پیروی کنید. شواهد رو به رشد نشان می دهد که رژیم های کم کربوهیدرات ممکن است علایم رفلاکس اسید را تسکین دهد. در واقع، برخی از محققان گمان می کنند که کربوهیدرات های هضم نشده ممکن است باعث رشد بیش از حد باکتری ها و افزایش فشار داخل شکم شوند که می تواند به رفلکس اسید کمک کند. وجود کربوهیدرات های هضم نشده زیاد در سیستم گوارش شما اغلب نه تنها باعث می شود، بلکه باعث آروغ نیز می شود. با این حال، در حالی که برخی از مطالعات نشان می دهد که رژیم غذایی کم کربوهیدرات می تواند علایم رفلاکس را بهبود بخشد، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. برخی تحقیقات نشان می دهد که هضم ضعیف کربوهیدرات و رشد بیش از حد باکتری ها در روده کوچک ممکن است منجر به رفلاکس اسید شود. رژیم های کم کربوهیدرات ممکن است یک درمان موثر باشد، اما مطالعات بیشتری مورد نیاز است. الکل خود را ترک کنید. نوشیدن الکل ممکن است شدت رفلاکس اسید و سوزش سر دل را افزایش دهد. در واقع، برخی از مطالعات نشان داده اند که مصرف بیشتر الکل می تواند با افزایش علایم رفلاکس اسید مرتبط باشد. الکل با افزایش اسید معده، شل کردن اسفنکتر تحتانی مری و کاهش توانایی مری در پاکسازی اسید، علایم را تشدید می کند. اگرچه تحقیقات جدید مورد نیاز است، برخی از مطالعات قدیمی‌تر نیز نشان می‌دهند که نوشیدن شراب یا آبجو علایم رفلاکس را افزایش می‌دهد. مصرف بیش از حد الکل می تواند علایم رفلاکس اسید را بدتر کند. اگر سوزش سر دل را تجربه می کنید، ترک الکل ممکن است به کاهش مقداری از ناراحتی شما کمک کند. زیاد قهوه ننوشید. مطالعات نشان داده است که قهوه به طور موقت اسفنکتر تحتانی مری را شل می کند و خطر رفلاکس اسید را افزایش می دهد. برخی شواهد همچنین به به عنوان یک علت احتمالی اشاره می کنند. مانند قهوه، کافیین اسفنکتر تحتانی مری را شل می کند که می تواند باعث رفلاکس شود. با این وجود، اگرچه چندین مطالعه نشان می دهد که قهوه و کافیین ممکن است رفلاکس اسید را برای برخی افراد بدتر کند، شواهد کاملا قطعی نیستند. به عنوان مثال، یک تجزیه و تحلیل از مطالعات مشاهده‌ای هیچ اثر قابل‌توجهی از مصرف قهوه بر روی علایم گزارش‌شده GERD نشان نداد. با این حال، هنگامی که محققان علایم رفلاکس اسید را با یک دوربین کوچک بررسی کردند، دریافتند که مصرف قهوه با آسیب اسیدی بیشتر در مری مرتبط است. بنابراین، اینکه مصرف قهوه باعث تشدید رفلاکس اسید می‌شود یا خیر، ممکن است به خود فرد بستگی داشته باشد. اگر متوجه شدید که قهوه باعث سوزش سر دل می شود، بهتر است به سادگی از مصرف آن اجتناب کنید یا مصرف خود را محدود کنید. شواهد نشان می دهد که قهوه ممکن است رفلاکس اسید و سوزش سر دل را بدتر کند. اگر احساس می کنید که قهوه علایم شما را بدتر می کند، مصرف خود را محدود کنید. مصرف نوشابه های گازدار را محدود کنید. متخصصان مراقبت های بهداشتی گاهی اوقات به افراد مبتلا به GERD توصیه می کنند که مصرف نوشیدنی های گازدار خود را محدود کنند. بررسی ها نشان می دهد مصرف منظم نوشابه‌های گازدار یا گازدار، از جمله نوشابه‌های گازدار، نوشابه‌های گازدار و سلتزر، می‌تواند با خطر بالاتر رفلاکس مرتبط باشد. یک مطالعه نشان داد که نوشابه های گازدار، به ویژه، علایم رفلاکس اسید معده، از جمله سوزش سر دل، سیری، و آروغ را بدتر می کنند. دلیل اصلی این است که گاز دی اکسید کربن در نوشابه‌های گازدار باعث می‌شود افراد بیشتر آروغ بزنند. این اثر می‌تواند میزان اسیدی که به مری می‌ریزد را افزایش دهد. نوشیدن نوشابه های گازدار به طور موقت دفعات آروغ زدن را افزایش می دهد که ممکن است باعث رفلکس اسید شود. اگر علایم شما را تشدید کردند، سعی کنید کمتر الکل بنوشید یا به طور کامل از آنها اجتناب کنید. زیاد آب مرکبات ننوشید. بسیاری از انواع آب، از جمله آب پرتقال و آب گریپ فروت، محرک های رایج برای سوزش سر دل هستند. این مواد بسیار اسیدی هستند و حاوی ترکیباتی مانند اسید اسکوربیک هستند که در صورت مصرف زیاد آنها می تواند باعث سوء هاضمه شود. علاوه بر اسیدی بودن، برخی از ترکیبات موجود در آب مرکبات می‌توانند پوشش مری را تحریک کنند. در حالی که آب مرکبات احتمالا مستقیما باعث رفلاکس اسید نمی شود، می تواند سوزش معده شما را به طور موقت بدتر کند. برخی از افراد مبتلا به رفلاکس اسید گزارش می دهند که نوشیدن آب مرکبات علایم آنها را بدتر می کند. برخی از ترکیبات موجود در آب مرکبات، علاوه بر اسیدها، می توانند پوشش مری را نیز تحریک کنند. سخن آخر سوزش سر دل یک موضوع ناراحت کننده است. حتی می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود. داروها و گزینه های درمانی زیادی برای کاهش سوزش سر دل وجود دارد. ایجاد چند تغییر ساده در رژیم غذایی و سبک زندگی شما نیز ممکن است مفید باشد. برخی از نکات بالا را امتحان کنید تا بفهمید چه چیزی برای کاهش سوزش سر دل و رفلاکس اسید مفید است.

راشیتیسم همان بیماری نرمی استخوان است که در آن استخوان کودکان به علت کمبود شدید تضعیف شده و باعث تغییر شکل و فرم پاها می شود. در این بیماران کلسیم، فسفر و ویتامین دی کافی در اختیار استخوان ها قرار نگرفته و در نتیجه منجر به نرمی استخوان آنها می شود. در این مقاله در مورد راشیتیسم یا نرمی استخوان، علایم، شیوه های تشخیص و درمان این بیماری صحبت خواهیم کرد. علت راشیتیسم راشیتیسم یک اختلال اسکلتی است که به سبب کمبود ویتامین دی، کلسیم یا فسفر به وجود می آید. تمامی این های نامبرده نقش مهمی در سلامت، تقویت و رشد استخوان ها دارند حال خودتان تصور کنید که با کمبود این ویتامین ها چه اتفاقاتی برای استخوان ها خواهد افتاد. افرادی که مبتلا به بیماری راشیتیسم هستند دارای استخوان های نرم و ضعیفی بوده و علاوه بر توقف رشد ممکن است در موارد وخیم موجب تغییر فرم و شکل پای بیمار شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اینجاست که نقش ویتامین دی اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. ویتامین دی در بدن وظیفه جذب کلسیم و فسفر در داخل روده ها را داراست. خوشبختانه راه های زیادی برای دریافت و جبران کمبود ویتامین دی، وجود دارد. به عنوان مثال مصرف شیر، تخم مرغ و ماهی بهترین منابع برای ت مین ویتامین دی مورد نیاز بدن است. البته با قرار گرفتن بدنتان در زیر نور خورشید، بدن خود به خود شروع به تولید ویتامین دی خواهد کرد. کمبود ویتامین دی بدن و به خصوص استخوان ها را با مشکلات جدی روبرو خواهد کرد. زمانی که ویتامین دی در بدن کم باشد، دیگر بدنتان قدرت نگهداری کلسیم و فسفر کافی را، نداشته و در نتیجه بدن با ترشح هورمون هایی، دستور به آزاد سازی کلسیم و فسفر استخوان ها را صادر خواهد کرد. در نبود چنین مواد معدنی ای مثل کلسیم و فسفر، استخوان ها به مرور نرم و ضعیف خواهند شد. بیماری راشیتیسم بیشتر در کودکان تا ماهه اتفاق افتاده و کودکان، بیشتر از بزرگسالان در معرض ابتلا نرمی استخوان هستند. زیرا استخوان های آنها هنوز کاملا رشد نکرده و نیاز به ویتامین دی بیشتری دارد. یکی از علل اصلی کمبود ویتامین دی در کودکان، محل زندگی آنها است. احتمال ابتلا به راشیتیسم، در کودکانی که در مناطق کم نور خورشید زندگی کرده، رژیم غذایی گیاه خواری داشته یا شیر کمی مصرف می کنند، بسیار بیشتر از کودکان دیگر است. البته گاهی اوقات بیماری راشیتسم کاملا ارثی بوده و از والدین کودک به او می رسد. زمانی، راشیتیسم بیماری بسیار رایج و فراگیری بود. ولی اکنون در ایالات متحده آمریکا این بیماری به ندرت یافت می شود. امروزه در کشورهای توسعه یافته به خاطر مصرف غذاهای غنی شده و شیر خشک غنی شده با ویتامین دی، این بیماری ریشه کن شده است. عوامل خطر راشیتیسم بعضی از عوامل می تواند فرد را در معرض ابتلا به بیماری راشیتیسم قرار دهد. از بین این عوامل می توان به موارد زیر اشاره کرد: سن بیماری نرمی استخوان یا راشیتیسم بیشتر در بین کودکان تا ماهه و کودکانی که رو به رشد هستند رواج دارد. این بازه زمانی، دقیقا وقتی است که بدن کودک بیشتر از هر زمان دیگری نیازمند دریافت کلسیم و فسفر است تا استخوان هایش به خوبی رشد کرده و فرم بگیرد. رژیم غذایی در صورتی که فرد از رژیم گیاه خواری تبعیت کرده و از شیر، تخم مرغ و ماهی استفاده نکند، احتمال ابتلا به راشیتیسم تا حد قابل توجهی در او افزایش خواهد یافت. افرادی که به شیر آلرژی داشته و برای هضم لبنیات با مشکل روبرو هستند نیز از جمله افرادی هستند که احتمال بروز نرمی استخوان در آنها تا حد قابل توجهی بیشتر است. نکته دیگر این است که، کودکانی که از شیر مادر تغذیه می کنند نیز، در معرض ابتلا به این بیماری هستند. زیرا شیر مادر فاقد ویتامین دی بوده و در نتیجه نمی تواند از بروز راشیتیسم در کودکان پیشگیری کند. رنگ پوست ابتلای کودکان آفریقایی، آسیای میانه و جزیره اقیانوس آرام به خاطر پوست تیره رنگ شان بسیار بیشتر از افراد با رنگ پوست روشن است. زیرا پوست تیره نمی تواند به اندازه پوست روشن در برابر آفتاب واکنش نشان داده و در نتیجه ویتامین دی مورد نیاز بدن را تولید نماید. منطقه جغرافیایی یکی دیگر از عواملی که در احتمال ابتلا به بیماری نرمی استخوان نقش بسیار مهمی دارد، محدوده جغرافیایی است. از آن جایی که بدن برای تولید ویتامین، نیاز به نور خورشید دارد. اگر فرد در منطقه ای زندگی کند که مدت زمان تابش نور خورشید در آن بسیار کم باشد. بدون شک احتمال ابتلای او به راشیتیسم نیز افزایش پیدا خواهد کرد. ژن ها گاهی اوقات مبتلا شدن فرد به نرمی استخوان ارتباطی با رنگ پوست، میزان ویتامین دی و فسفر بدن او نداشته و به صورت ارثی دچار این بیماری است. این بدین معنی است که بیماری از طریق ژن ها به کودک انتقال یافته و به اصطلاح راشیتیسم ارثی است. در این نوع، به خصوص از راشیتیسم کلیه های کودک قدرت جذب فسفر را ندارد. در نتیجه کودک به صورت مادرزادی مبتلا به نرمی استخوان خواهد بود. علایم راشیتیسم درد یا حساس بودن استخوان های دست، پاها، لگن یا ستون فقرات قامت کوتاه و توقف رشد کودک شکستگی استخوان ها گرفتگی عضلات ت خیر در تشکیل دندان سوراخ در مینای دندان آبسه دندان نقص در ساختار دندانی کودک فرم جمجمه عجیب و خاص پاهای پرانتزی یا ضربدری برآمدگی روی دنده ها استخوان سینه بیرون زده قوز کمر بد شکلی و بد فرمی لگنی در صورتی که کودک شما هر یک از علایم گفته شده در بالا را داشت، سریعا برای تشخیص بیماری به پزشکتان مراجعه کنید. در صورتی که این اختلالات در طول روند رشد کودک درمان نشود ممکن است باعث کوتاه قدی و بد فرمی اسکلت بدنی شود که تا آخر عمر دایمی بوده و با عبور از سن رشد دیگر قابل درمان نیستند. تشخیص راشیتیسم پزشکتان با معاینه، قادر به تشخیص دقیق بیماری راشیتیسم خواهد بود. پزشکتان درد یا حساس بودن استخوان ها را با فشار آرام بر روی استخوان ها مورد بررسی قرار خواهد داد. گاهی اوقات ممکن است پزشکتان برای تشخیص دقیق تر بیماری نرمی استخوان آزمایشات بیشتری را تجویز کند: آزمایش خون برای اندازه گیری میزان فسفر و کلیسیم موجود در خون عکس برداری اشعه ایکس از استخوان ها برای تشخیص تغییر فرم بدنی در موارد نادری ممکن است از نمونه برداری استخوانی (بیوپسی) نیز در طی فرآیند تشخیص استفاده شود. برای انجام این آزمایش یک تکه بسیار کوچک از استخوان را خارج می کنند تا آزمایشات بیشتری در آزمایشگاه روی آن صورت بگیرد. درمان راشیتیسم بهترین شیوه برای درمان بیماری راشیتیسم، جبران کمبود ویتامین D و مواد معدنی است. با همین درمان ساده بسیاری از علایم بیماری برطرف خواهد شد. در صورتی که کودک کمبود ویتامین دی داشته باشد، پزشکتان به شما پیشنهاد می دهد تا مدت زمان بیشتری در طول روز کودک را در معرض تابش نور مستقیم خورشید قرار دهید. همچنین احتمالا از والدین کودک خواسته می شود تا غذاهای حاوی ویتامین دی مثل ماهی، جگر، شیر و تخم مرغ را در برنامه غذایی کودک بگنجانند. مکمل های ویتامین دی و کلسیم نیز می تواند به درمان هرچه سریع تر و برطرف کردن کمبود ویتامین های مورد نیاز برای رشد استخوان ها کمک کند. حتما برای مصرف مکمل ها در مورد دوز مصرفی مناسب بر اساس سن و وزن کودکتان سوال کنید. زیرا مصرف بیش از حد ویتامین دی و کلسیم می تواند برای کودک دلبندتان خطر ساز باشد. در صورتی که کودک دچار بد فرمی اسکلتی شده باشد. از پروتز برای فرم دهی و اصلاح فرم اسکلت بدن کودک، همزمان با رشد او استفاده خواهند کرد. درمواردی که بدشکلی اسکلتی پیشرفته باشد، ممکن است پزشکتان گزینه جراحی اصلاحی را پیشنهاد دهد. برای راشیتیسم ارثی نیز، ممکن است ترکیب مکمل فسفر با میزان زیادی از ویتامین دی به خصوص مورد نیاز باشد. پیشگیری راشیتیسم افزایش مصرف ویتامین دی، و می تواند به اصلاح و بهبود علایم و اختلالات به وجودآمده کمک شایانی کند. بسیاری از کودکان مبتلا به راشیتیسم بعد از گذشت هفته اول شاهد نتایج و بهبودی های قابل توجه خواهندبود. اما اصلاح بد فرم شدن اسکلت بدن کودک نیاز به زمان بیشتری داشته و با گذشت زمان بهبود خواهد یافت. البته ناگفته نماند که گاهی اوقات به علت عبور از سن رشد کودک، اختلال ساختاری و بد فرمی ها دایمی بوده و به جز با عمل جراحی نمی توان آنها را درمان کرد. بهترین راه برای پیشگیری از راشیتیسم بهترین راه برای پیشگیری از راشیتیسم داشتن تغذیه ای مناسب و سرشار از کلسیم، فسفر و ویتامین دی است. افرادی که کلیه آنها برای جذب کلسیم یا فسفات دچار مشکل است، باید برای پیشگیری از ابتلا به راشیتیسم با توجه به توصیه پزشک و دوز تجویزی، روزانه مقدار مشخصی از این دو ویتامین را دریافت کنند. از آنجایی که بدن انسان نیز قدرت تولید ویتامین دی مورد نیاز خود را دارد. می توانید با قرار گرفتن در معرض نور خورشید، نیاز بدنتان به ویتامین دی را به صورت طبیعی و بدون نیاز به هیچ مکملی ت مین کنید. بر طبق مطالعات صورت گرفته کافی است دستها و صورت تان را چند بار در هفته در معرض آفتاب تابستان و بهار قرار دهید تا از بروز نرمی استخوان جلوگیری شود. البته برای آفتاب گرفتن باید مراقب پوست تان باشید زیرا تابش نور خورشید برای مدت طولانی می تواند به پوستتان آسیب برساند. برای جلوگیری از سوختگی و آسیب دیدگی پوست می توانید از کرم های ضد آفتاب استفاده کنید. گاهی اوقات استفاده از کرم های ضد آفتاب جلوی تولید ویتامین دی توسط بدن را گرفته و در نتیجه اگر از کرم ضد آفتاب استفاده می کنید بهتر است از طریق غذاها ویتامین دی مورد نیازتان را دریافت کنید. منبع:

در کودکان شایع‌تر است، اما در بزرگسالان نیز ممکن است رخ دهد. شایع ترین علت ماستوییدیت درمان نشده است. عفونت بدون درمان می تواند به گوش داخلی سرایت کند و به کیسه های استخوان ماستویید حمله کند. این می تواند باعث شود که استخوان ماستویید شروع به متلاشی شدن کند. یکی از مهم ترین ساختارهای گوش داخلی، استخوان ماستویید است. اگرچه ماستویید به آن استخوان می گویند، اما ساختار معمولی مرتبط با سایر استخوان های بدن انسان را ندارد. این از کیسه های هوا ساخته شده و شبیه اسفنج است، نه اینکه مانند اکثر استخوان ها محکم و سفت باشد. ماستویید باید هوا را از سایر قسمت های گوش از جمله شیپور استاش دریافت کند تا به درستی عمل کند. شیپور استاش گوش میانی را به پشت گلو متصل می کند. اگر عفونت در گوش میانی ایجاد شود و شیپور استاش را مسدود کند، ممکن است متعاقبا منجر به عفونت در استخوان ماستویید شود. این عفونت جدی به عنوان عفونت استخوان ماستویید جمجمه یا ماستوییدیت شناخته می شود. علایم ماستوییدیت چیست؟ علایم ماستوییدیت مشابه علایم عفونت گوش است. آنها عبارتند از: تب تخلیه از گوش آسیب دیده کاهش شنوایی در گوش آسیب دیده قرمزی، تورم و حساسیت پشت گوش آسیب دیده در برخی موارد، ماستوییدیت ممکن است منجر به ایجاد آبسه مغزی یا سایر عوارض مربوط به جمجمه شود. علایم این بیماری ها شامل سردرد شدید و تورم پشت چشم است. این تورم به عنوان ادم پاپی شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ماستوییدیت چگونه تشخیص داده می شود؟ اگر علایم عفونت گوش را دارید، گوش ها و سر شما را معاینه می کند تا تشخیص دهد که آیا عفونت به استخوان ماستویید شما سرایت کرده است یا خیر. استخوان ماستویید در گوش داخلی شما قرار دارد و ممکن است به دلیل عفونت قابل مشاهده نباشد. پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای ت یید یا رد بیماری انجام دهد. این شامل: سی تی اسکن گوش و سر اسکن MRI از گوش و سر یک عکس اشعه ایکس از جمجمه به برای تایید عفونت اگر آزمایش‌ها تشخیص ماستوییدیت را ت یید کرد، پزشک ممکن است پونکسیون کمری یا ضربه ستون فقرات را نیز انجام دهد. این آزمایش به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد که آیا عفونت در ستون فقرات شما وجود دارد یا خیر. ماستوییدیت چگونه درمان می شود؟ پزشک معمولا با مشاهده تورم، می‌تواند ماستوییدیت را تشخیص دهد. گاهی اوقات یا اسکن تصویربرداری از گوش می تواند به رد علل دیگر کمک کند. آنتی بیوتیک ها معمولا می توانند ماستوییدیت را درمان کنند. در بیشتر موارد، فرد نیاز به آنتی بیوتیک های داخل وریدی دارد که معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. اگر اولین درمان آنتی بیوتیکی جواب نداد، پزشک ممکن است عفونت را بررسی کند تا نوع باکتری را مشخص و دوره متفاوتی از آنتی بیوتیک ها را تجویز کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است نیاز به انجام ماستوییدکتومی داشته باشد. این عمل شامل برداشتن بخشی از استخوان ماستویید است که دارای عفونت است. در صورت وجود آبسه، ممکن است پزشک نیاز به تخلیه آن از طریق جراحی یا سوزن داشته باشد. موثرترین گزینه برای پیشگیری از ماستوییدیت، درمان سریع عفونت گوش است. مراجعه به پزشک برای علایم عفونت گوش که بهبود نمی یابند ضروری است. وقتی پزشک برای عفونت گوش آنتی بیوتیک تجویز می کند، افراد باید تمام آنتی بیوتیک ها را مصرف کنند حتی اگر علایم ناپدید شوند. مصرف یک دوز جزیی از آنتی بیوتیک ها بازگشت عفونت را آسان تر می کند. افراد نباید آنتی‌بیوتیک‌های قدیمی‌تری را که در اطراف خانه به دلیل بیماری قبلی وجود دارد، مصرف کنند. مصرف آنتی بیوتیک های مناسب برای عفونت بسیار مهم است. شستن مرتب دست ها و اجتناب از افرادی که حالشان خوب نیست می تواند به کاهش خطر ابتلا به عفونت گوش کمک کند. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف به دلیل اچ‌آی‌وی یا ایدز، دیابت یا برخی داروها در برابر عوارض جدی آسیب‌پذیرتر هستند. مراجعه فوری به پزشک برای علایم عفونت در فردی با سیستم ایمنی ضعیف ضروری است. عوارض مرتبط با ماستوییدیت درمان ماستوییدیت می تواند دشوار باشد زیرا استخوان ماستویید در عمق گوش شما قرار دارد. اگر درمان موثر نباشد یا اگر عفونت قبل از آسیب رساندن به ماستویید درمان نشود، ممکن است مشکلات جدی سلامتی ایجاد شود. این مشکلات سلامتی عبارتند از: سرگیجه فلج صورت از دست دادن شنوایی، انتشار عفونت در سراسر بدن شما، عفونت باکتریایی غشاهای پوشاننده مغز و نخاع آبسه اپیدورال، مجموعه ای از چرک در قسمت بیرونی مغز و نخاع شما می توانید با درمان موثر تمام عفونت های گوش از ماستوییدیت پیشگیری کنید. در صورت بروز عفونت گوش، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید و توصیه های پزشک خود را دنبال کنید. این ممکن است شامل مصرف آنتی بیوتیک های خوراکی به مدت تا روز باشد. پیش آگهی افراد مبتلا به ماستوییدیت مداخله اولیه برای جلوگیری از آسیب دایمی در صورت ایجاد ماستوییدیت ضروری است. حتی اگر درمان موفقیت آمیز باشد، عفونت ممکن است عود کند. پزشکان باید کسانی را که به ماستوییدیت مبتلا می شوند نظارت کنند تا مطمین شوند که عفونت عود نمی کند یا گسترش نمی یابد. ماستوییدکتومی چیست؟ ماستوییدکتومی یک روش جراحی است که سلول های هوای ماستویید بیمار را حذف می کند. ماستویید بخشی از جمجمه است که در پشت گوش قرار دارد. این پر از سلول های هوایی است که از استخوان ساخته شده اند و شبیه شانه عسل است. سلول های بیمار اغلب نتیجه عفونت گوش هستند که به جمجمه انتشار می یابد. همچنین می‌توان از این روش برای برداشتن رشد غیرطبیعی گوش به نام کلستیاتوم استفاده کرد. انواع روش های ماستوییدکتومی وجود دارد، از جمله: که در آن جراح استخوان ماستویید شما را باز می کند، سلول های هوای آلوده را خارج می کند و گوش میانی شما را تخلیه می کند. که در آن جراح شما ممکن است سلول های هوای ماستویید، پرده گوش، بیشتر ساختارهای گوش میانی و مجرای گوش شما را خارج کند. این روش برای بیماری ماستویید پیچیده اختصاص دارد. ماستوییدکتومی رادیکال اصلاح شده، که شکل کمتر شدید ماستوییدکتومی رادیکال است که شامل برداشتن سلول های هوای ماستویید همراه با برخی، اما نه همه، ساختارهای گوش میانی است. شما می توانید از ماستوییدکتومی رادیکال اصلاح شده و رادیکال انتظار داشته باشید. این جراحی مانند گذشته رایج نیست. آنتی بیوتیک ها معمولا عفونت ها را درمان می کنند، اما در صورت شکست آنتی بیوتیک ها، جراحی یک گزینه است. چرا به ماستوییدکتومی نیاز دارم؟ ماستوییدکتومی می تواند عوارض اوتیت میانی مزمن ( COM ) را درمان کند. COM یک عفونت گوش مداوم در گوش میانی شماست. کلستیاتوم، که یک کیست پوستی است، می تواند از عوارض این عفونت های مداوم باشد. کیست در طول زمان به تدریج رشد می کند و ممکن است منجر به عوارض جدی مانند: سرگیجه ناشنوایی آبسه در مغز تخلیه مداوم گوش یا التهاب غشای مغز لابیرنتیت یا التهاب گوش داخلی آسیب به عصب صورت شما که باعث فلج صورت می شود. پزشک شما همچنین ممکن است ماستوییدکتومی را برای قرار دادن یک عمل جراحی انجام دهد کاشت حلزون شنوایی این دستگاه الکترونیکی کوچک و پیچیده می تواند به شما کمک کند تا در صورت ناشنوای عمیق یا ناشنوای شدید، حس صدا را به شما ارایه دهد. این جراحی همچنین می‌تواند زایده‌های غیرطبیعی در پایه جمجمه را حذف کند. ماستوییدکتومی چگونه انجام می شود؟ پزشک معمولا ماستوییدکتومی را با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می دهد. این تضمین می کند که شما خواب هستید و نمی توانید درد را احساس کنید. جراح شما ممکن است در حین جراحی از مانیتور عصب صورت نیز استفاده کند. این به محدود کردن آسیب به عصب صورت کمک می کند. روند بهبودی پس از ماستوییدکتومی چگونه است؟ هنگام به هوش آمدن باید انتظار داشته باشید که روی گوش خود پانسمان داشته باشید. همچنین بخیه هایی نزدیک گوش شما خواهد بود. ممکن است سردرد، ناراحتی و مقداری بی حسی داشته باشید. پس از جراحی، پزشک ممکن است: تجویز داروی ضد درد برای درمان هر عفونتی به شما آنتی بیوتیک بدهد. از شما می خواهد که برای بررسی زخم و برداشتن هر گونه بانداژ و بخیه برنامه ریزی کنید. دستورالعمل های خاص پزشک خود را در مورد مراقبت از زخم خود، و همچنین زمانی که می توانید شنا یا حمام کنید، رعایت کنید. بسته به عمل جراحی شما باید حداقل دو تا چهار هفته بعد از انجام فعالیت های شدید خودداری کنید. همچنین از وارد کردن فشار به گوش خودداری کنید. چه عوارضی با ماستوییدکتومی همراه است؟ عوارض ماستوییدکتومی می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه که ممکن است برای چند روز ادامه داشته باشد. کم شنوایی حسی عصبی که نوعی کم شنوایی گوش داخلی است. فلج یا ضعف عصب صورت که یک عارضه نادر ناشی از آسیب عصب صورت است. که باعث ایجاد صداهای غیرعادی در گوش شما مانند زنگ، وز وز و خش خش می شود. تغییر در طعم که باعث احساسی غذا فلزی، ترش یا غیرعادی در دهان می شود و اغلب پس از چند ماه برطرف می شود. در صورت مشاهده هر یک از این علایم با پزشک خود تماس بگیرید. همچنین اگر خونریزی یا ترشح شدید گوش، تب بالای . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) ، یا اگر زخم شما به درستی بهبود نمی یابد، باید با پزشک خود تماس بگیرید. بسته به دلیل ماستوییدکتومی و نوع روش ماستوییدکتومی چشم انداز متفاوت است. برخی از کاهش شنوایی با ماستوییدکتومی رادیکال و رادیکال اصلاح شده رایج است. اگر کلستیاتوم داشتید، باید مرتبا با پزشک خود قرار ملاقات داشته باشید. در پیگیری بعد از عمل، پزشک بررسی می کند که آیا گوش شما به درستی بهبود می یابد و هر گونه عارضه برطرف می شود. سخن آخر ماستوییدیت یک عفونت جدی در فرآیند ماستویید است که استخوان سخت و برجسته درست پشت گوش و زیر گوش است. عفونت‌های گوش که افراد در درمان آن شکست می‌خورند، باعث بیشتر موارد ماستوییدیت می‌شوند. این عارضه نادر است اما بدون درمان می تواند خطرناک باشد. علایم ماستوییدیت شامل تورم پشت گوش، خروج چرک از گوش، درد ضربان دار و مشکل در شنوایی است. عفونت های گوش که درمان نمی شوند و همچنین عفونت های گوش مقاوم به آنتی بیوتیک گاهی گسترش می یابند. هنگامی که این اتفاق می افتد، باکتری ها به ساختارهای اطراف، از جمله استخوان هایی مانند فرآیند ماستویید می روند. عفونت گوش میانی که پزشکان آن را اوتیت مدیای حاد می نامند و ماستوییدیت در کودکان کمتر از سال شایع تر است.

می تواند آزاردهنده باشد. اما ما سعی کرده ایم در این مقاله راهکارهای درمانی برای عفونت قارچی قبل از قاعدگی را بررسی کنیم. برای بسیاری از زنان، قاعدگی به اندازه کافی می تواند منجر به بروز مشکلاتی شود. علایمی مانند گرفتگی عضلات، نوسانات خلقی، نفخ و سایر علایم PMS می تواند دردآور باشد. اما زمانی که به عفونت قارچی واژن مبتلا می شوید، می توانند ناخوشایندتر شوند. عفونت های قارچی واژن، که کاندیدیاز واژینال نیز نامیده می شود، به احتمال زیاد یک هفته قبل از شروع قاعدگی شما رخ می دهد. عفونت‌های قارچی واژن، عفونت‌های قارچی هستند که می‌توانند باعث تحریک داخل و اطراف واژن شوند. آنها همچنین می توانند منجر به و ادرار شوند. عفونت قارچی زمانی که کمی قبل از پریود شما اتفاق بیفتد می تواند باعث ناراحتی بیشتری شود. در اینجا اطلاعات بیشتری در مورد اینکه چرا عفونت های قارچی قبل از قاعدگی شما اتفاق می افتد، برای پیشگیری از آنها چه کاری می توانید انجام دهید و چگونه می توانید آنها را درمان کنید، ذکر شده است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: یک واژن سالم حاوی ترکیبی متعادل از مخمر و باکتری است. همان تغییرات هورمونی که باعث شروع قاعدگی می شود می تواند باعث عدم تعادل مخمرها و باکتری هایی شود که به طور طبیعی در واژن زندگی می کنند. رشد بیش از حد یک نوع قارچ به نام کاندیدا می تواند منجر به عفونت قارچی شود. چندین گونه از کاندیدا وجود دارد که می توانند باعث شوند. رایج ترین سویه کاندیدا آلبیکنس نامیده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوسانات هورمونی و در نتیجه عدم تعادل فلور واژن به این معنی است که ممکن است هر ماه خطر عفونت قارچی وجود داشته باشد. به طور متوسط درصد از زنان در هر زمان در طول یک سال به عفونت قارچی مبتلا می شوند و به طور متوسط درصد از زنان بیش از یک عفونت قارچی در سال دارند. سایر علل رشد بیش از حد کاندیدا عبارتند از: بارداری مصرف استرویید سیستم ایمنی ضعیف استفاده از آنتی بیوتیک ها دیابت که به خوبی کنترل نمی شود. مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی که سطح استروژن بدن را افزایش می دهد. برخی از علایم و نشانه های عمومی عفونت قارچی شامل موارد زیر می باشند: تورم فرج بثورات روی واژن و داخل آن خارش و سوزش در واژن و فرج سوزش در هنگام ادرار یا رابطه جنسی ترشحات واژینال غلیظ، سفید، بدون بو یا خیلی آبکی برای آزمایش عفونت قارچی، پزشک با پرسیدن سوالاتی در مورد سابقه پزشکی شما شروع می کند. از آنجایی که عفونت‌های قارچی مکرر شایع هستند، پزشک شما احتمالا می‌خواهد در مورد عفونت‌های قارچی قبلی که داشته‌اید بداند. همچنین احتمال دارد پزشک از شما بپرسد که آیا در گذشته بیماری های مقاربتی داشته اید یا خیر. پزشک شما احتمالا معاینه لگن را انجام می دهد. این معاینه شامل بررسی داخل و خارج واژن برای جستجوی علایم است. در نهایت، پزشک ممکن است یک سواب از مایعات واژن شما را برای آزمایش بگیرد. آن‌ها از نمونه برای شناسایی سویه قارچی که باعث عفونت می‌شود استفاده می‌کنند. این کار شاید به پزشک شما کمک کند تا یک برنامه درمانی ایجاد کند که برای عفونت قارچی شما موثرتر باشد. درمان‌های خانگی ممکن است موثر نباشند یا بی‌خطر باشند. یک فرد باید قبل از استفاده از هر گونه درمان خانگی برای درمان عفونت قارچی با یک پزشک صحبت کند. برخی درمان‌های خانگی ساده وجود دارد که اگر در ترکیب با درمان پزشک استفاده شود، ممکن است به سرعت بخشیدن به بهبودی شما کمک کند. تحقیقات نشان می دهد که مانند ماست در پیشگیری از رشد کاندیدا در واژن موثر هستند. این به نوبه خود ممکن است به پیشگیری از عفونت های قارچی کمک کند. سعی کنید حداقل یک وعده تا قاشق از ماست یونانی ساده و بدون طعم را در روز برای بهترین نتیجه میل کنید. یک رژیم از پروبیوتیک های خوراکی که حاوی سویه هایی از باکتری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس است، ممکن است به بازگرداندن تعادل باکتری ها و مخمرها در بدن شما کمک کند. احتمال دارد حدود روز طول بکشد تا نتایج را با یک مکمل پروبیوتیک خوراکی مشاهده کنید. برخی از زنان برای نتایج سریع تر از مکمل های پروبیوتیک به عنوان شیاف واژینال استفاده می کنند. شواهدی وجود دارد که روغن نارگیل می تواند به کاهش سطح کاندیدا آلبیکنس در مهبل (واژن) کمک کند. سعی کنید مقدار کمی روغن نارگیل خالص و ارگانیک را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. روغن درخت چای برای کشتن قارچ، ویروس و باکتری ها شناخته شده است. شیاف‌های واژینال حاوی روغن درخت چای می توانند به درمان عفونت‌های قارچی کمک کنند. روغن خالص درخت چای قوی است و می تواند اندام تناسلی شما را تحریک کند. اگر می خواهید از آن به عنوان شیاف واژینال استفاده کنید، حتما روغن را با روغن جوجوبا یا نارگیل رقیق کنید. از روغن درخت چای به مقدار کم و حداکثر هر چند هفته یک بار استفاده کنید. در برخی موارد، ممکن است فرد نتواند از بروز عفونت قارچی پیشگیری کند. این عفونت ها بیشتر در نواحی گرم و مرطوب بدن مانند واژن دیده می شوند. شما می توانید با رعایت بهداشت واژن به پیشگیری از عفونت های قارچی کمک کنید. همان طور که بررسی شده است کاندیدا در محیط های گرم و مرطوب با تعداد زیادی باکتری رشد می کند. در اینجا چند راه برای پیشگیری از این شرایط وجود دارد: اجتناب از لباس زیر تمیز و نخی بپوشید. پوشیدن لباس های گشاد و تنفس پذیر پد و تامپون های خود را مرتبا عوض کنید. اجتناب از آنتی بیوتیک ها مگر اینکه پزشک آنها را تجویز کند. ناحیه واژن خود را با شستشو با آب و صابون ملایم و بدون عطر تمیز نگه دارید. بلافاصله پس از خیس شدن، لباس زیر خود را در بیاورید تا ناحیه واژن شما خشک شود. برای کمک به پیشگیری از انتشار باکتری از مقعد به واژن و مجاری ادراری، از جلو به عقب پاک کنید. از لباس های خیلی تنگ مانند جوراب شلواری یا شلوار جین تنگ خودداری کنید، زیرا می تواند میزان گرما و رطوبت بدن را در اطراف اندام تناسلی شما افزایش دهد. از دوش یا استفاده از تامپون‌های معطر، و همچنین اسپری‌ها، پودرها و عطرهای زنانه که می‌توانند تعادل طبیعی ارگانیسم‌ها را در واژن شما مختل کنند، خودداری کنید. درمانی که پزشک شما تجویز می کند به شدت عفونت و همچنین اینکه چند وقت یکبار به آن مبتلا می شوید بستگی دارد. توجه داشته باشید که اگر از کرم یا شیاف برای درمان عفونت قارچی خود استفاده می کنید، نمی توانید برای کنترل بارداری به یا دیافراگم وابسته باشید. روغن‌های موجود در برخی داروها می‌توانند لاتکس را تضعیف کنند. لاتکس ماده‌ای است که بیشتر در این وسایل پیشگیری از بارداری استفاده می‌شود. عفونت های قارچی یک مشکل رایج برای بسیاری از زنان درست قبل از قاعدگی است. اگرچه نمی توانید تغییرات هورمونی را که می تواند باعث عدم تعادل مخمری شود، کنترل کنید، اقداماتی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر ابتلا به عفونت قارچی انجام دهید. این عفونت ها معمولا جدی نیستند و با داروهای بدون نسخه و درمان های خانگی نسبتا آسان قابل درمان هستند. اگر علایم شما بهتر نشد، یا اگر علایم شما شروع به تداخل با زندگی روزمره کرد، به پزشک مراجعه کنید. عفونت های قارچی واژن به خوبی به درمان های پزشکی و برخی درمان های خانگی پاسخ می دهند. در بیشتر موارد، فرد می تواند عفونت قارچی را در خانه با ( OTC ) درمان کند. برخی از گزینه های پزشکی عبارتند از: یک دوز داروی ضد قارچ پمادها یا کرم های ضد قارچ داروی ضد قارچی که فرد روزانه به مدت چند روز تا یک هفته وارد واژن می کند. برای موارد شدید یا عود کننده عفونت های قارچی واژن، پزشک ممکن است داروهای خوراکی، کرم واژینال یا یک شیاف قوی تجویز کند. در طول درمان، فرد نباید فعالیت جنسی واژینال را انجام دهد. این به پیشگیری از تشدید عفونت کمک می کند. برخی از افراد ممکن است در طول زندگی خود دچار عفونت های قارچی مکرر شوند. اگر فردی هر ماه در حوالی قاعدگی خود دچار عفونت قارچی می شود، باید به پزشک مراجعه کند. پزشک می تواند داروهایی را برای مصرف قبل از پریود برای فرد تجویز کند تا از عفونت قارچی پیشگیری کند. اگر علایم زیر را تجربه کردید توصیه می شود به پزشک مراجعه کنید و به دنبال درمان باشید: درد شدید خارش شدید، تورم یا قرمزی علایم شما پس از درمان با کرم‌ها یا شیاف‌های واژینال ضد قارچ بدون نسخه بهتر نمی‌شود. اگرچه درمان‌های OTC متعددی برای عفونت‌های قارچی واژن وجود دارد، اما فرد باید برای تشخیص به پزشک مراجعه کند. مراجعه به پزشک به این دلیل است که سایر شرایط می توانند علایم مشابهی ایجاد کنند و امکان تشخیص برای شما وجود نداشته باشد. درمان عفونت قارچی به سایر بیماری ها مانند عفونت های مقاربتی کمک نمی کند. عفونت قارچی واژن قبل از پریود یک اتفاق رایج است. تغییرات در هورمون ها می تواند خطر ابتلا به عفونت قارچی در فرد را قبل از قاعدگی افزایش دهد. افراد می توانند اقداماتی را برای کاهش خطر عفونت های قارچی واژن و پیشگیری از عود آنها انجام دهند. افرادی که قبل از عادت ماهانه خود دچار عفونت های قارچی واژینال مکرر یا شدید می شوند باید با پزشک صحبت کند. پزشک می تواند وضعیت را به درستی تشخیص دهد و درمان موثری را تجویز کند.

می تواند بسیار مهم و چالش برانگیز باشد. مت سفانه، بسیاری از نوجوانان برای بدنسازی و عضله سازی خود با انتخاب های نامناسب و اغلب خطرناک متوسل می شوند. اما، مهم است که نوجوان خود را تشویق کنید تا با استفاده از گزینه های مناسب، عضله سازی کند. دوران بروز تغییرات دایمی در پسران و دختران است. در حالی که برخی از این تغییرات می توانند پیش بینی شوند، بسیاری دیگر ممکن است در نوجوانان، احساس ناخوشایندی یا بدی نسبت به بدن شان ایجاد کنند. مانند بسیاری از نوجوانان، نوجوان شما ممکن است تمایل داشته باشد که رشد کرده و نسبت به بدن خود احساس غرور کند. تمرینات عضله و بدنسازی در نوجوانان چند روش طبیعی وجود دارد که از طریق آن، نوجوان شما می تواند عضلات خود را رشد داده و بیشتر کند. قبل از اینکه نوجوان شما رژیم عضله سازی خود را شروع کند، مهم است که یک معاینه فیزیکی کامل توسط پزشک انجام شود. این امر به رد هرگونه نگرانی مرتبط با سلامتی، که ممکن است نوجوان شما را به خود مشغول کرده باشد، کمک می کند. اگر سایر اعضای خانواده شما، از جمله پدر و خواهر یا برادر، لاغر هستند، ممکن است وضعیت بدن تان، ناشی از ترکیب ژنتیکی شما باشد. در این حالت، نوجوان شما به احتمال زیاد بدن نسبتا لاغری در مقایسه با افرادی خواهد داشت که به علت داشتن ژنتیک مرتبط با بزرگی اندام، بدنی ورزیده دارند. از میزان پروتیین دریافتی مطمین شوید. نوجوان شما باید هر روز کافی را در رژیم غذایی خود مصرف کند، اما مطمین شوید که در مصرف این ماده، زیاده روی نمی کند. مصرف بیش از حد پروتیین، به طور منظم، در واقع بر خلاف آنچه نوجوان شما می‌خواهد، عمل می‌کند. تمام پروتیین اضافی که نوجوان شما مصرف می کند، یا می سوزد یا به عنوان چربی در بدن او ذخیره می شود. مطمین شوید که نوجوان تان به طور روزانه، میزان متعادلی از غذاهای مبتنی بر پروتیین، مانند گوشت بدون چربی و لبنیات کم چرب، مصرف می کند. از یک با تجربه مشاوره بگیرید تا بفهمید نوجوان شما، بر اساس قد و وزن کلی خود، به مصرف چه مقدار پروتیین نیاز دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کربوهیدرات ها را از رژیم غذایی حذف نکنید. بسیاری از مردم، از ایده حذف کامل از رژیم غذایی، حمایت می کنند. با این حال، مهم است که نوجوان شما میزان متعادلی از کربوهیدرات ها را در رژیم غذایی خود داشته باشد. به جای اینکه به طور کامل آن را کنار بگذارد، میزان متعادلی از آن را باید مصرف کند. کربوهیدرات های غلات کامل، سوخت مورد نیاز بدن پسرتان را تامین می کند. با وجود انرژی کافی، فرزندتان بهتر‌خواهد توانست ورزش کند. اگر نوجوان شما به طور منظم کربوهیدرات نمی خورد، بدن او شروع به استفاده از ذخایر پروتیینی برای ایجاد انرژی، خواهد کرد. در نتیجه، بدن او، میزان پروتیین کافی که برای عضله سازی نیاز است، نخواهد داشت. میوه‌های تازه، سبزیجات و غذاهای حاوی غلات کامل، اشکال خوبی از کربوهیدرات‌ها هستند. یک برنامه تمرینی مناسب را تنظیم کنید. بدن های مختلف، به ورزش و رژیم های تناسب اندام، واکنش متفاوتی نشان می دهند. بنابراین، تنظیم یک برنامه تمرینی که با شرایط پسر نوجوان شما، بهترین سازگاری را دارد، مهم است. توصیه می شود که نوجوان شما از تمرینات بدنسازی دوری کند. زیرا این تمرینات می توانند منجر به ایجاد آسیب ها و سایر نتایج منفی، در طول سال های نوجوانی، شوند. برنامه تمرینی برای پسر نوجوان شما، باید شامل ترکیبی از تمرینات باشد که به او کمک می کند که عضلات خود را بسازد، تاندون های خود را تقویت کند و همچنین از آسیب دیدگی پیشگیری شود. نوجوان شما می تواند به راحتی برخی از تمرینات مربوط به تمام بدن را با وزنه های مناسب امتحان کند. همچنین، می تواند از نوارهای مقاومتی استفاده کند. با این حال، مطمین شوید که او به بدن خود اجازه می دهد حداقل ساعت بین هر جلسه تمرین، استراحت کند. همچنین، ورزش‌هایی که فعالیت قلبی عروقی او را تشویق می‌کنند، مانند دوچرخه‌سواری یا دویدن، به نوجوان تان کمک می‌کنند تا سالم بماند. همچنین، این تمرینات، استقامت نوجوان شما را تقویت می کند. بدنسازی برای دختران نوجوان چند روش طبیعی وجود دارد که دختر نوجوان شما می تواند به کم آن ها، توده عضلانی خود را افزایش دهد: مصرف کالری برای بدنسازی در نوجوانان مهم است. با توجه به وجود نکات منفی در مورد کلمه "کالری"، نوجوانان بیشتر سعی می کنند که آن را از غذاهای خود حذف کنند. اما با این حال، اگر دختر نوجوان شما می خواهد توده عضلانی خود را افزایش دهد، مهم است که مقدار کالری مورد نیاز خود را به طور منظم مصرف کند. با مصرف کالری کافی، می توانید مطمین شوید که بدن او سوخت کافی برای پیروی از یک رژیم تمرینی مناسب دارد. نوجوان تان را نزد یک متخصص با تجربه ببرید تا بدانید که او به صورت روزانه، به چه مقدار کالری نیاز دارد. از یک برنامه منظم پیروی کنید. گام بعدی برای داشتن یک دوره تمرینی مناسب، ایجاد یک برنامه تمرین مقاومتی مناسب است. تصور واقع بینانه ای داشته باشید. به طور منطقی تعیین کنید که نوجوان شما، چند روز در هفته می تواند ورزش کند. هنگامی که تعداد روزهایی را که او می تواند به تمرین اختصاص دهد را تعیین کردید، برای تمرین هر عضو بدن، روز خاصی را اختصاص دهید. به عنوان مثال، اگر او فقط می تواند سه روز در هفته را برای تمرینات خود اختصاص دهید، می توانید این سه روز را به یک روز برای بازوها و پاها، یک روز برای شکم و پشت و یک روز برای سینه و شانه ها تقسیم کنید. به برنامه تمرینی خود پایبند باشید. مطمین شوید که نوجوان شما به برنامه روزانه تمرین خود پایبند است و جلسات را طبق برنامه انجام می دهد. انواع مختلفی از تمرینات را در نظر بگیرید تا او خسته نشود و به تمرین ادامه دهد. می توانید او را تشویق کنید که ترکیبی از تمرین های وزنه ای و استفاده از دستگاه های مختلف را انجام دهد. همچنین، در صورت امکان، به او اجازه دهید حرکات ترکیبی چالش برانگیز را امتحان کند. این حرکات، شامل پرس روی نیمکت، اسکات و لانژ خواهد بود. همچنین، مطمین شوید که نوجوان شما در تمرینات خود مقاومت کافی داشته باشد. به طوری که انجام آخرین حرکت از هر تمرین، برای نوجوان تان سخت و موثر باشد. هر روز وعده های غذایی کوچک تر، اما بیشتر بخورید. قاعده ساده این است که وعده های غذایی را به مقدار کمتر تقسیم کنید و آن را در یک برنامه تا وعده ای، بخورید. به جای خوردن سه وعده غذایی سنگین در روز، اجازه دهید دخترتان چند وعده غذایی، اما با مقدار کمتری غذا، بخورد. بین هر وعده غذایی، حداقل سه تا چهار ساعت فاصله بگذارید تا بدن او بتواند از آن چه که وارد می شود، استفاده کند. یک وعده غذایی ایده آل باید شامل ترکیبی از پروتیین های بدون چربی (مانند سفیده تخم مرغ، مرغ، ماهی، لبنیات کم چرب) و همچنین چربی های سالم و کربوهیدرات ها باشد. در مورد چربی ها، اجازه دهید که او انواع آجیل و روغن زیتون را مصرف کند. در مورد کربوهیدرات‌ها، او می‌تواند میوه‌ها و سبزیجات تازه و همچنین بلغور جو دوسر را امتحان کند. استراحت برای دختران، حیاتی است! به طور کلی، مطمین شوید که حتی زمانی که دختر نوجوان شما برنامه تمرینی خود را به طور منظم اجرا می کند، هر روز زمان کافی برای استراحت و خواب داشته باشد. خواب مناسب، این نکته را تضمین می‌کند که عملکرد بدن دخترتان، در طول زمان، بهبود پیدا کند. حداقل هفت تا هشت ساعت خوابیدن در هر شبانه روز، به تنظیم سیستم هورمونی، حفظ فشار خون در محدوده متعادل و همچنین کنترل الگوهای غذایی و متابولیسم، کمک می کند. اگر نوجوان شما به اندازه کافی نخوابد، این بی خوابی می تواند سنتز پروتیین را در بدن او، مختل کند. پروتیین سازی، فرآیندی است که از طریق آن، بدن، توده بدون چربی ایجاد می کند. همچنین، خواب کمتر می تواند منجر به از دست دادن توده عضلانی شود. مکمل های عضلانی مطمین برای نوجوانان برخی از بهترین انواع مکمل‌هایی که نوجوان شما می‌تواند در حین تلاش برای عضله‌سازی، آن ها را مصرف کند، در ادامه ذکر شده است. البته، پیش از استفاده از مواد غذایی زیر، باید با یک متخصص، درباره ایمن بودن مصرف این محصولات برای نوجوان تان، مشورت کنید. از جمله این مواد موثر، عبارت اند از: پودرهای پروتیینی و بدنسازی در نوجوانان پودرهای پروتیینی که شامل ترکیبی از آب پنیر و کازیین است. این محصول، به آزادسازی اسیدهای آمینه در بدن نوجوان شما کمک می کند. همچنین، این محصولات، اثرات مطلوبی د ر دستگاه گوارش فرد ایجاد می کنند. بهترین پودر پروتیینی که نوجوان شما می تواند در طول روز مصرف کند، پودری است که حاوی ترکیبی از آب پنیر و همچنین کازیین باشد. بلافاصله بعد از تمرین، نوجوان شما باید پودر پروتیین حاوی آب پنیر مصرف کند. زیرا شرایط بدن او، به جذب سریعتر پروتیین کمک می کند. در طول شب، نوجوان شما باید پودر پروتیین حاوی کازیین مصرف کند. زیرا این محصول، به کند کردن روند هضم و آزادسازی اسیدهای آمینه، کمک می کند. مکمل‌های مولتی ویتامین و مواد معدنی این مکمل‌ها، به جبران هر گونه کمبودی که نوجوان شما ممکن است در مورد دریافت یک ماده مغذی، از منابع غذایی تازه و طبیعی داشته باشد، کمک می‌کند. این محصولات به بدن کمک می کنند تا عملکرد مطلوبی داشته باشد. همچنین، به رشد عضلانی نوجوان شما کمک می کنند. همچنین، مولتی ویتامین ها و مکمل های معدنی، به سلامت نوجوان شما کمک می کنند. آنتی اکسیدان ها آنتی اکسیدان ها، به بدن نوجوان شما کمک می کنند تا در برابر رادیکال های آزاد مقاومت داشته باشند. در نتیجه عملکرد آن ها، از وارد شدن آسیب به سلول ها، پیشگیری می شود. مصرف این محصولات، به ویژه زمانی مفید است که نوجوان شما درگیر تمرینات سنگین باشد. روغن ماهی این روغن، حاوی امگا است که مصرف آن، برای سلامت کلی بسیار مهم است و می تواند در بدنسازی نوجوانان نقش موثری داشته باشد. کراتین و بدنسازی در نوجوانان این ماده، به نوجوان شما کمک می کند تا به طور موثر تمرین را ادامه دهد و همچنین قدرت کلی او را بهبود بخشد. گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می دهند‌در برخی موارد، استفاده از کراتین می‌تواند منجر به بروز مشکلات کلیوی شود. به همین علت، بهتر‌است که پیش از شروع مصرف این ماده، درباره ایمن بودن آن برای نوجوان تان، با یک پزشک مشورت کنید. با وجود این که عضله سازی مهم است، به یاد داشته باشید که همه نوجوانان از راه یکسان، و به یک اندازه، خواسته های خود را به دست نمی آورند. آنچه برای برخی کارآمد است، ممکن است برای برخی دیگر جواب ندهد. بنابراین نیازها و نوع بدن نوجوان خود را بشناسید و بر اساس آن برنامه ریزی کنید.

یا ترک خوردگی گوشه لب، یک است که ناحیه ای که لب ها به هم می رسند و زاویه تشکیل می دهند را تحت تاثیر قرار می دهد. این با خشکی، ترک و ضایعات دردناک در یک یا هر دو گوشه دهان مشخص می شود. این عارضه که به آن استوماتیت پرلچه یا گوشه ای نیز گفته می شود، سالانه میلیون ها نفر را مبتلا می کند. درمان آن نسبتا آسان است، اما احتمال دارد عود کند و دوباره برگردد. برهمین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله علل و علایم و راهکارهای درمانی مربوط به ترک خوردگی گوشه لب را بررسی کنیم. اگر شما هم از آن دسته افرادی هستید که از این وضعیت رنج می برید، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت ترک گوشه لب یا شیلیت زاویه ای چیست؟ ترشح بزاق، حفره دهان شما را روان نگه می دارد، اما اغلب در گوشه های دهان به دام می افتد، به خصوص اگر دهان شما بزاق بیش از حدی تولید کند. گرما و رطوبت موجود در این فضاهای محدود شرایط مناسبی را برای پرورش میکروب ها فراهم می کند. رشد بیش از حد برخی باکتری ها و قارچ ها می تواند به شکل عفونتی به نام کیلیت زاویه ای بروز پیدا کند. برخی از عوامل اصلی که در ایجاد شیلیت زاویه ای نقش دارند، عبارتند از: سیگار کشیدن بهداشت ضعیف دهان لیسیدن بیش از حد لب ها درمان با رتینویید خوراکی یا آنتی بیوتیک شرایط التهابی مزمن دستگاه گوارش مانند کمبود ویتامین B (ریبوفلاوین) ، ویتامین B (نیاسین) ، ویتامین B (پیریدوکسین) استفاده از دندان مصنوعی یا بریس، که باعث ترشح بیش از حد بزاق می‌شود، به‌ویژه اگر بد نصب شده باشند. داروهای موضعی مانند ایزوترتینویین برای آکنه و آسیترتین برای پسوریازیس که پوست شما را بیش از حد خشک و تحریک می کند. علایم و نشانه های شیلیت زاویه ای شیلیت زاویه ای منجر به ایجاد علایم زیر می شود: خارش و تورم لب های خشک و ترک خورده ترک و زخم در محل برخورد لب ها سوزش، سوزن سوزن شدن در اطراف دهان بافت پوسته پوسته و لکه های پوسته پوسته در اطراف گوشه های دهان پوست تحریک شده اطراف دهان هنگام تماس با هر غذا یا نوشیدنی ممکن است دچار گزش شود و خوردن و آشامیدن را دشوار کند. شیلیت زاویه ای را چگونه درمان کنیم؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان معمولا می توانند شیلیت زاویه ای را از طریق یک معاینه فیزیکی ساده تشخیص دهند، اما ممکن است آزمایش سواب را برای تشخیص قارچی یا باکتریایی بودن آن تجویز کنند. برخی از گزینه های درمانی این وضعیت، عبارتند از: نرم کننده ها برای رفع خارش و سوزش و جلوگیری از پارگی یا لایه برداری پوست خشک، زبر و پوسته پوسته شده را آبرسانی می کنند. آنها لب های خشک و ترک خورده را روان و تسکین می دهد. کرم‌های ضد آفتاب لب، اشعه‌های خطرناک UVB را فیلتر می‌کنند، محافظت لازم در برابر آفتاب سوختگی را فراهم می‌کنند و از التهاب گوشه‌دار محافظت می‌کنند. کرم‌های ضد قارچ، قارچ زمینه‌ای را که مسیول عفونت است از بین می‌برند و در نتیجه بهبودی را تسریع می‌کنند. التهاب زمینه ای را که باعث خشکی، تورم و خارش می شود، مهار می کند. درمان خوراکی، رایج ترین درمان برای شیلیت زاویه ای فلوکونازول است، یک داروی ضد قارچی که از طریق دهان مصرف می شود. اگر جواب نداد، پزشک ممکن است یک ضد قارچ دیگری را تجویز کند. اگر عفونت با درمان موضعی فروکش نکند، ممکن است به آنتی بیوتیک های خوراکی سیستمیک نیاز باشد، البته به ندرت این درمان مورد نیاز است. ویتامین B کمپلکس یکی دیگر از گزینه های درمانی است. مصرف این مکمل ها برای تقویت سیستم ایمنی بدن و به طور کلی بهبود سلامت دهان و دندان مفید است. در روند درمانی دیگر، فیلرهای آرایشی به گوشه‌های دهان تزریق می‌شوند تا افتادگی لب‌های ناشی از شیلیت زاویه‌ای مکرر را بالا ببرند. عوامل خطر مرتبط با شیلیت زاویه ای برخی از عوامل خطر مرتبط با این وضعیت، عبارتند از: درمان ضد رتروویروسی افتادگی پوست اطراف دهان به دلیل افزایش سن یا کاهش وزن نقص ایمنی ناشی از شرایط قبلی مانند دیابت، سندرم داون و HIV / AIDS که باعث خشکی و حساس شدن پوست نسبت به عوامل محرک به خصوص گوشه های دهان می شود. شیلیت زاویه ای در مقابل زخم های سرد کیلیت زاویه ای و تبخال هر دو عفونت هایی هستند که پوست اطراف دهان را تحت تاثیر قرار می دهند، اما از جنبه های مختلف با هم فرق دارند: شیلیت زاویه ای یا باکتریایی یا قارچی است، در حالی که تبخال توسط ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می شود. کیلیت زاویه ای باعث ایجاد زخم در یک یا هر دو گوشه دهان می شود، در حالی که تبخال می تواند در هر نقطه از لب و حتی داخل حفره دهان ایجاد شود. شیلیت زاویه ای با خشک کردن گوشه های دهان، ترک خوردن و خارش قبل از ظهور تاول شروع می شود. تبخال با احساس سوزش یا خارش در اطراف دهان یک روز قبل از ظهور ضایعات مشخص می شود. بهبودی از التهاب ناشی از ترک خوردگی لب ها ممکن است چند روز تا یک ماه طول بکشد، در حالی که تبخال یک چرخه حیاتی دارد و به طور کلی در عرض تا روز با درمان مناسب فروکش می کند. از طرفی هم، تبخال باعث تب، لرز و بزرگ شدن غدد لنفاوی می شود، در حالی که التهاب گوشه ای اینطور نیست. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ در موارد زیر هنگام ترک خوردگی گوشه های لب بهتر است به پزشک یا متخصص پوست مراجعه کنید: دوره های مکرر عفونت دارید. تحریک پوست بیش از حد است. شکاف‌های گوشه‌ی دهان شروع به ترشح مایع یا خون می‌کنند. با وجود پیروی از درمان توصیه شده برای بیش از یک ماه، وضعیت شما بهبود نمی یابد. شیلیت زاویه ای یک عفونت شایع لب است که افراد را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. اجازه ندهید که التهاب گوشه ای شما را از لذت بردن از یک زندگی کامل باز دارد. اگر نگرانی دارید یا نواحی پوسته پوسته در عرض یک ماه ناپدید نشدند، به پزشک مراجعه کنید. درمان خانگی برای شیلیت زاویه ای در اینجا چند درمان خانگی وجود دارد که می تواند به کاهش سوزش پوست ناشی از التهاب گوشه ای کمک کند و به بهبود پوست کمک کند: وازلین از وازلین می توان برای چرب کردن لکه های خشک اطراف دهان استفاده کرد. برخلاف مرطوب‌کننده‌های معمولی، حاوی مواد شیمیایی نیست که پوست حساس شما را بیشتر تحریک کند. به لطف قوام غلیظ، وازلین آبرسانی شدیدی به پوست می دهد و یک لایه محافظ روی پوست ایجاد می کند تا از آسیب بیشتر در هنگام بهبود زخم جلوگیری کند. این به تسکین سوزش، تسریع ترمیم پوست و کاهش خطر عفونت ثانویه یا مکرر کمک می کند. قطره را در مقداری وازلین مخلوط کنید. مخلوط را روی پوست آسیب دیده بمالید. بگذارید حدود یک ساعت بماند تا به پوست شما نفوذ کند. لب های خود را تمیز کنید و از ژل نفتی ساده استفاده کنید. توجه: پس از استفاده از این دارو لب های خود را لیس نزنید. زیرا مصرف روغن درخت چای می تواند اثرات مضری داشته باشد. روغن نارگیل روغن نارگیل برای بهبود گوشه های خشک ترک خورده دهان به خوبی عمل می کند. خواص آبرسانی آن به تغذیه و مرطوب نگه داشتن پوست برای جلوگیری از خشکی کمک می کند. به علاوه، روغن نارگیل دارای خواص ضد میکروبی است که به مبارزه با عفونت زمینه ای برای تسریع بهبودی کمک می کند. ترک خوردگی های لب را با روغن نارگیل فوق بکر ارگانیک چندین بار در روز مرطوب کنید. می توانید برای مزایای بیشتر، یک قطره روغن درخت چای را با آن مخلوط کنید، اما مطمین شوید که پس از آن پوست درمان شده را لیس ندهید. آلویه ورا آلویه ورا به دلیل خواص شفابخش پوست خود مشهور است که می تواند در برابر کیلیت زاویه ای موثر باشد. ژل سرشار از آب این گیاه پوست های خشک و تحریک شده را خنک و آبرسانی می کند. اثرات ضد عفونی کننده و ضد قارچی آلویه ورا به جلوگیری از رشد بیش از حد قارچ مسیول عفونت کمک می کند. همچنین به عنوان یک عامل ضد التهابی عمل می کند که درد، خشکی و خارش مرتبط با این بیماری را تسکین می دهد. یک برگ آلویه ورا را باز کنید، ژل آن را بردارید و ژل را حداقل دقیقه در یخچال بگذارید. ژل خنک شده را به آرامی روی گوشه های دهان خود ماساژ دهید. اجازه دهید حدود تا دقیقه خشک شود و سپس آن را با آب خنک بشویید. عسل یکی دیگر از مواد با خواص درمانی متعدد است که می تواند انواع بیماری های پوستی از جمله التهاب گوشه ای را التیام بخشد. یک مرطوب کننده طبیعی است که رطوبت را به پوست می بخشد و آن را برای آبرسانی طولانی مدت می پوشاند. علاوه بر این، عسل دارای خواص ضد عفونی کننده ای است که به ضد عفونی کردن پوست برای التیام سریع کمک می کند. همچنین به مهار التهاب زمینه ای برای کاهش درد، خارش و تحریک کلی پوست کمک می کند. عسل را به ناحیه آسیب دیده بمالید. برای نتیجه بهتر می توانید آن را با مقداری خیار له شده مخلوط کنید. قبل از شستن آن را به مدت دقیقه بگذارید. مدیریت و پیشگیری از شیلیت زاویه ای رعایت این موارد می تواند از التهاب کیلیت زاویه ای در لب جلوگیری کرده و آن را از بین ببرد: هیدراته بمانید. پوست خود را به طور منظم مرطوب کنید و حداقل تا لیوان آب هر روز بنوشید تا از درون آبرسانی شود. مصرف صحیح مایعات همچنین به عملکرد بهتر بدن شما کمک می کند و توانایی های مبارزه با عفونت را افزایش می دهد. لب های خود را لیس نزنید. برخی از افراد عادت دارند لب های خود را لیس بزنند، که نه تنها شانس ابتلا به کیلیت زاویه ای را افزایش می دهد، بلکه می تواند پس از ایجاد آن شرایط را تشدید کند. برخی دیگر این کار را برای رفع خشکی لب‌هایشان انجام می‌دهند، غافل از اینکه این کار فقط آن را بدتر می‌کند. بنابراین، بهتر است به طور کامل از این عادت خودداری کنید. درست غذا بخورید. از یک رژیم غذایی مناسب استفاده کنید که بر برخی از مواد مغذی کلیدی مانند آهن، روی و ویتامین B تمرکز دارد که همگی می توانند به بهبود بهتر پوست و مبارزه با عفونت کمک کنند. غذاهای غنی از آهن عبارتند از سبزیجات برگدار مانند اسفناج، سویا و عدس و گوشت قرمز مانند گوشت بره و گاو. شما می توانید نیاز روی خود را از طریق لوبیا سبز، مارچوبه و کلم بروکسل تامین کنید. در همین حال، بهترین منابع غذایی برای ویتامین B شامل پنیر، گوشت گاو، بره و غذاهای دریایی روغنی مانند ماهی تن و ماهی خال مخالی است. از مواد آرایشی اجتناب کنید. تا زمانی که عفونت فروکش نکند، روی لب ها یا پوست زخمی آرایش نکنید. لوازم آرایشی معمولا حاوی مواد شیمیایی هستند که می توانند پوست را تحریک کنند. قند خون خود را تنظیم کنید. افراد مبتلا به دیابت یا پیش دیابت باید سطح گلوکز خون خود را تحت کنترل داشته باشند تا خطر cheilitis زاویه ای کاهش یابد. دیابت مدیریت ضعیف می تواند ایمنی شما را به خطر بیندازد و شما را مستعد ابتلا به عفونت کند. بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. دندان های خود را دو بار در روز مسواک بزنید. اگر از دندان مصنوعی استفاده می کنید، هر شب پس از بیرون آوردن آن ها را تمیز کنید. تمیزی مناسب شامل مسواک زدن آنها با یک محصول مراقبت از دندان مصنوعی و سپس گذاشتن آنها در آب یا مایع تمیزکننده دندان مصنوعی در طول شب است. بیشترین سوالات در مورد شیلیت زاویه ای خیر. با این حال، می تواند به مرور زمان به گوشه دیگر لب شما سرایت کند. اگر داروی مناسب برای شیلیت زاویه ای مصرف نکنید، ممکن است به تدریج بدتر شود. به تعویق انداختن درمان به این امید که عفونت خود به خود برطرف شود، اشتباهی است که بسیاری از مردم مرتکب می شوند، اما بعدا از آن پشیمان می شوند. از سوی دیگر، درمان سریع منجر به علایم خفیف و بهبودی سریع بدون خطر عوارض ناخواسته می شود که ممکن است به درمان تهاجمی نیاز داشته باشد. اکثر موارد شیلیت زاویه ای به سرعت به درمان پاسخ می دهند. درمان ها و اقدامات خودمراقبتی فوق می توانند به روند بهبود پوست کمک بیشتری کنند، اما جایگزینی برای درمان تجویزی توسط پزشک شما نیستند. اگر با وجود مراقبت‌های لازم، دچار تحریک مکرر لب، ترک‌های دردناک یا شکاف در گوشه‌های دهان خود شدید، به مراجعه کنید.

شیپور استاش، لوله‌های کوچکی هستند که بین گوش‌های میانی و بالای گلو قرار دارند. آنها مسیول یکسان کردن فشار گوش و تخلیه مایع از گوش میانی، بخشی از گوش در پشت پرده گوش هستند. شیپورهای استاش معمولا بسته می شوند، مگر در مواقعی که غذا می جوید، قورت می دهید یا خمیازه می کشید. این گذرگاه ها اندازه کوچکی دارند و به دلایل مختلفی می توانند بسته شوند. بسته شدن شیپور استاش می تواند باعث، مشکلات شنوایی و احساس پری گوش شود. چنین پدیده ای به عنوان اختلال عملکرد شیپور استاش ( ETD ) نامیده می شود. اختلال عملکرد شیپور استاش، یک بیماری نسبتا شایع است. بسته به علت، ممکن است خود به خود یا از طریق اقدامات درمانی ساده در خانه برطرف شود. موارد شدید یا عود کننده ممکن است نیاز به مراجعه به داشته باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم اختلال عملکرد شیپور استاش ETD ممکن است منجر به بروز برخی علایم شود، از جمله: درد تغییر در شنوایی احساس پری در گوش احساس غلغلک در گوش صداهای کلیک یا پاپ کردن احساس می‌کنید که گوش‌های شما "به هم بسته است" صدای زنگ در گوش که به نام وزوز گوش نیز شناخته می شود. مدت زمان ماندگاری علایم ETD به علت اولیه بستگی دارد. برای مثال، علایم ناشی از تغییرات ارتفاع ممکن است پس از بازگشت به ارتفاعی که به آن عادت داشتید، برطرف شود. بیماری ها و سایر علل ETD ممکن است منجر به علایم طولانی تر شوند. چه چیزی باعث اختلال عملکرد شیپور استاش می شود؟ آلرژی ها و بیماری هایی مانند شایع ترین علل ETD هستند. این شرایط ممکن است باعث التهاب و انسداد شیپور استاش شود. افراد مبتلا به عفونت سینوسی بیشتر احتمال دارد که به این وضعیت مبتلا شوند. تغییرات ارتفاع نیز می تواند مشکلاتی در گوش شما ایجاد کند. ممکن است اثرات تغییر ارتفاع را از موارد زیر تجربه کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پیاده روی سفر در میان کوه ها پرواز در هواپیما سوار بر آسانسور شایع ترین علت اختلال عملکرد شیپور استاش زمانی است که شیپور ملتهب و مخاط یا مایع ایجاد می شود. این می تواند ناشی از سرماخوردگی، آنفولانزا، عفونت سینوسی یا آلرژی باشد. برخی از افراد در معرض خطر بیشتری برای اختلال عملکرد شیپور استاش هستند. آنها عبارتند از: لوله های استاش آنها کوتاه تر و صاف تر از لوله های یک بزرگسال است. این کار باعث می شود که میکروب ها به گوش میانی راحت تر و مایعات در آنجا به دام بیفتند. همچنین سیستم ایمنی کودکان به طور کامل توسعه نیافته است. این امر مبارزه با عفونت ها را برای آنها سخت تر می کند. سیگار کشیدن به مژک ها (موهای ریز که مخاط را از گوش میانی به پشت بینی می برد) آسیب می رساند. این می تواند به جمع شدن مخاط در لوله ها اجازه دهد. رسوبات چربی در اطراف لوله ها می تواند منجر به اختلال عملکرد شیپور استاش شود. افراد مبتلا به آلرژی ممکن است مخاط و احتقان بیشتری را تجربه کنند که منجر به افزایش خطر می شود. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علایم شما شدید بود یا بیش از دو هفته طول کشید به پزشک مراجعه کنید. کودکان به احتمال زیاد باید برای اختلال عملکرد شیپور استاش به پزشک مراجعه کنند. این به این دلیل است که آنها در کل در معرض خطر بالاتر ابتلا به هستند. درد ناشی از ETD می تواند شبیه به درد عفونت گوش باشد. تشخیص و درمان اختلال عملکرد شیپور استاش ETD از طریق معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. ابتدا پزشک از شما در مورد درد، تغییرات شنوایی یا سایر علایمی که تجربه می کنید می پرسد. سپس پزشک به داخل گوش شما نگاه می کند و مجرای گوش و مجراهای داخل بینی و گلو را به دقت بررسی می کند. گاهی اوقات ETD ممکن است با سایر شرایط مربوط به گوش اشتباه گرفته شود. یک مثال باز بودن غیر طبیعی شیپور استاش است. این وضعیتی است که در آن لوله ها اغلب خود به خود باز می شوند. ETD معمولا بدون درمان برطرف می شود. اما اگر علایم شما شدید است یا بیش از دو هفته ادامه دارد، با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی صحبت کنید. درمان ETD به شدت و علت بیماری بستگی دارد و ممکن است شامل درمان های خانگی، ( OTC ) و داروهای تجویزی باشد. قبل از استفاده از هر گونه دارو یا مکمل، با پزشک خود مشورت کنید. با درمان علت زمینه ای انسداد، خطر ابتلا به اختلال عملکرد شیپور استاش را کاهش دهید. این معمولا آلرژی، سرماخوردگی یا آنفولانزا است. درمان اختلال عملکرد شیپور استاش علایم اختلال عملکرد شیپور استاش معمولا بدون درمان از بین می رود. می توانید تمریناتی را برای باز کردن لوله ها انجام دهید. این شامل بلعیدن، خمیازه کشیدن یا جویدن آدامس است. می‌توانید با نفس عمیق، فشار دادن سوراخ‌های بینی و "دمیدن" با دهان بسته به تسکین احساس "پر بودن گوش" کمک کنید. اگر فکر می کنید کودک شما ممکن است اختلال عملکرد شیپور استاش داشته باشد، به او شیر بدهید. همچنین می توانید به آنها پستانک بدهید. اینها رفلکس بلع را تشویق می کنند. اگر این استراتژی ها کمکی نکرد، پزشک ممکن است گزینه های دیگری را پیشنهاد کند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: استفاده از یک ضد احتقان برای کاهش تورم پوشش لوله ها. مصرف آنتی هیستامین یا استفاده از اسپری بینی استروییدی برای کاهش هر گونه واکنش آلرژیک. ایجاد یک برش کوچک در پرده گوش و ساکشن مایع گوش میانی. این به پوشش لوله استاش زمان می‌دهد تا زمانی که پرده گوش در حال بهبود است (معمولا تا روز) منقبض شود. کاشت لوله های کوچک در پرده گوش. اینها باعث می شوند مایع انباشته شده از گوش میانی خارج شود. کودکانی که زیاد دچار عفونت گوش می شوند، گاهی اوقات لوله هایی در گوش خود می گیرند. آنها تا ماه باقی می مانند و خود به خود می افتند. استفاده از سیستم اتساع بالونی پزشک از یک کاتتر (لوله بلند و انعطاف پذیر) برای وارد کردن یک بالون کوچک از طریق بینی و داخل شیپور استاش استفاده می کند. هنگامی که بادکنک باد می شود، مسیری برای جریان مخاط و هوا از طریق لوله باز می کند. این می تواند به عملکرد صحیح آن کمک کند. درمان خانگی اختلال عملکرد شیپور استاش علایم جزیی ممکن است با درمان های خانگی برطرف شود، به خصوص اگر ناشی از یک بیماری نباشد. برای رفع این اختلال می توانید راهکارهای زیر را امتحان کنید: آدامس بلع خمیازه با سوراخ های بینی و دهان بسته، نفس خود را بیرون دهید. برای رفع علایم جزیی ETD در نوزادان، یک شیشه شیر یا پستانک به کودک خود بدهید تا بمکد. اگر آلرژی باعث ناراحتی شیپور استاش می شود، بهتر است مصرف داروهای آلرژی بدون نسخه را در نظر بگیرید. آنتی هیستامین ها مانند (بنادریل) یا ستیریزین زیرتک می تواند علایم آلرژی و مشکلات مربوط به گوش را کاهش دهد. مسکن های OTC مانند استامینوفن (تیلنول) و ایبوپروفن می تواند درد گوش شما را کاهش دهد. مطمین شوید که دستورالعمل دوز را به دقت بخوانید. قبل از استفاده از این داروها از پزشک خود بپرسید که آیا با داروهای دیگری که ممکن است مصرف می کنید تداخل داشته باشند یا خیر. روش های مرسوم در صورت عفونت، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. این می تواند به شکل قطره گوش، قرص خوراکی یا هر دو باشد. در موارد التهاب شدید ممکن است از کورتیکواستروییدهای خوراکی استفاده شود. موارد شدید ETD ممکن است به درمان های تهاجمی تری نیاز داشته باشد. لوله های یکسان سازی فشار ( PETs ) در برخی افراد برای یکسان کردن فشار گوش و کمک به عفونت های مکرر یا مزمن گوش میانی کاشته می شود. اگر شیپور استاش به درستی کار نمی کند، ممکن است مایعات انباشته شده نیز نیاز به تخلیه داشته باشند. این کار با ایجاد یک برش کوچک در پرده گوش برای کمک به تخلیه مایع انجام می شود. آیا می توانم از شمع گوش استفاده کنم؟ شمع های گوش گزینه های امنی در نظر گرفته نمی شوند. سازمان غذا و دارو هیچ مدرکی دال بر موثر بودن شمع گوش پیدا نکرده است. سازمان غذا و دارو ( FDA ) توصیه می کند که از شمع گوش خودداری کنید. شمع گوش شامل قرار دادن شمع مخصوص در گوش است. قرار است موم و مواد زاید را در حین سوختن از گوش شما بیرون بکشد. شمع های گوش می توانند صدمات جدی ایجاد کنند و هیچ مدرکی برای تایید اثربخشی آنها وجود ندارد. عوارض اختلال عملکرد شیپور استاش شایع ترین عارضه ETD خطر عود علایم است. اگر علل زمینه ای ETD را درمان نکنید، احتمال بازگشت علایم بیشتر است. در موارد شدید، ETD همچنین ممکن است باعث موارد زیر شود: اوتیت میانی مزمن که به عنوان عفونت گوش میانی نیز شناخته می شود. اوتیت میانی همراه با افیوژن، که اغلب به آن چسب گوش می گویند. این به تجمع مایع در گوش میانی اشاره دارد. ممکن است چند هفته طول بکشد، اما موارد شدیدتر می تواند باعث آسیب دایمی شنوایی شود. انقباض پرده گوش، زمانی است که به ظاهر پرده گوش بیشتر به داخل کانال مکیده می شود. پیش آگهی اختلال عملکرد شیپور استاش اکثر موارد ETD در عرض چند روز بدون ایجاد عوارض طولانی مدت برطرف می شود. ETD ناشی از عفونت ممکن است طی یک یا دو هفته به طور کامل برطرف شود. درمان علل زمینه ای می تواند به پیشگیری از موارد عود کننده کمک کند. مدیریت آلرژی و خوب ماندن می تواند از بروز ETD در وهله اول جلوگیری کند. از آنجایی که ETD در کودکان شایع تر است، اگر کودک شما مکرر دچار عفونت گوش یا بیماری هایی می شود که باعث گوش درد می شود، می توانید با پزشک خود مشورت کنید. سخن آخر شیپور استاش یک گذرگاه کوچک است که گلو شما را به گوش میانی شما متصل می کند. هنگامی که عطسه می کنید، قورت می دهید یا خمیازه می کشید، شیپور استاش باز خواهد شد. این باعث می شود فشار هوا و مایعات داخل گوش شما جمع نشود. اما گاهی ممکن است شیپور استاش مسدود شود. به این اختلال عملکرد شیپور استاش می گویند. هنگامی که این اتفاق می افتد، صداها ممکن است در گوش خفه شوند و گوش شما ممکن است احساس پر بودن کند. ممکن است گوش درد نیز داشته باشید. مدیریت علایم در زمانی که آلرژی یا سرماخوردگی دارید مهم است. حتی می تواند شیپور استاش شما را باز نگه دارد و از ایجاد عفونت جلوگیری کند. مراقبت در منزل معمولا هر مشکلی را برطرف می کند. این شامل تمریناتی مانند قورت دادن یا خمیازه کشیدن است. اگر شما یا فرزندتان علایم درد شدید در گوش را نشان دادید، با پزشک خانواده خود تماس بگیرید.

، رسوبات کوچکی از کلسیم در بافت سینه است. آنها اغلب در خود را نشان می دهند و بیشتر در زنان بالای سال دیده می شوند. کلسیفیکاسیون به طور معمول غیر سرطانی یا خوش خیم است. با این حال، برخی از اشکال می تواند نشان دهنده سرطان سینه باشد. در این مقاله به علل ایجاد کلسیفیکاسیون سینه می پردازیم و در مورد آنچه احتمال دارد در آزمایش غربالگری ظاهر شوند صحبت می کنیم. کلسیفیکاسیون ها رسوبات کوچک کلسیمی هستند که در سینه ها ایجاد می شوند. آنها علایمی ایجاد نمی کنند و پزشک نمی تواند آنها را از طریق معاینه معمول تشخیص دهد. در عوض، آنها معمولا در ماموگرافی اشعه ایکس از سینه ها به صورت نقاط سفید ظاهر می شوند. سایر اسکن‌های سینه، مانند سونوگرافی یا اسکن MRI ، کلسیفیکاسیون را نشان نمی‌دهند. آنها بیشتر بعد از ایجاد می شود. بیشتر کلسیفیکاسیون های پستان خوش خیم هستند، اما مجموعه ای از رسوبات کلسیم می تواند سرطان اولیه پستان را نشان دهد. دربرخی بررسی ها / تا . درصد از زنان در برنامه های غربالگری، کلسیفیکاسیون پستان را به عنوان تنها علامت هشدار دهنده سرطان نشان می دهند. در حالی که کلسیفیکاسیون ها به سرطان تبدیل نمی شوند، می توانند نشان دهند که یک فرآیند زمینه ای در حال رخ دادن است که احتمال دارد به مرتبط باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دو نوع کلسیفیکاسیون ماکروکلسیفیکاسیون و میکروکلسیفیکاسیونمی تواند در ماموگرافی ظاهر شود. برخی از زنان ترکیبی از هر دو را دارند. ماکروکلسیفیکاسیون ها به صورت نقاط سفید بزرگی ظاهر که به طور تصادفی در سراسر بافت سینه حس می شوند. آن ها بیشتر از . میلی متر قطر دارند و معمولا رایج ترین نوع بوده و با سرطان مرتبط نیستند و نیازی به پیگیری ندارند. ماکروکلسیفیکاسیون ها بسیار شایع هستند و پزشکان معمولا آنها را خوش خیم می دانند. در نتیجه، افراد مبتلا به ماکروکلسیفیکاسیون در پستان معمولا نیازی به آزمایشات دیگر ندارند. میکروکلسیفیکاسیون ها به صورت لکه ها یا دانه های سفید ریز ظاهر می شوند. در حالی که می توانند به طور تصادفی پراکنده شوند، گاهی اوقات با هم گروه بندی و می توانند نشانه سرطان باشند. اگر ماموگرافی میکروکلسیفیکاسیون ها را پیدا کند، پزشک هر گونه تغییر در ظاهر آنها را در طول زمان بررسی و احتمالا آزمایش های بیشتری را تجویز می کند. در بسیاری از موارد میکروکلسیفیکاسیون ها خوش خیم هستند. با این حال، اگر دارای ویژگی های خاصی هستند، احتمال دارد نشان دهنده سرطان سینه باشند. پزشکان معمولا میکروکلسیفیکاسیون ها را مشکوک می دانند و در صورت داشتن ویژگی های زیر نیاز به بررسی بیشتر دارند: در اندازه و شکل متفاوت هستند. قطر آنها کمتر از . میلی متر است. به صورت خوشه ای در یک ناحیه از سینه رخ می دهند. یک خوشه به طور کلی شامل پنج یا بیشتر کلسیفیکاسیون است اگرچه این عدد قطعی نیست. خوشه های شل بیشتر از خوشه های فشرده خوش خیم هستند. گاهی اوقات، در ماموگرافی احتمال دارد کلسیفیکاسیون خارج از بافت اصلی سینه نشان داده شود. اینها ممکن است روی پوست یا داخل رگ های خونی ظاهر شوند. موارد روی پوست می تواند به دلیل باقی مانده دیودورانت یا پودر باشد که به صورت نقاط سفید در نتایج اشعه ایکس ظاهر شود. هنگامی که مکان را به عنوان خارج از بافت پستان تایید کرد، این نوع کلسیفیکاسیون ها نیازی به آزمایش بیشتری ندارند. کلسیفیکاسیون می تواند در بافت پستان در نتیجه موارد زیر ایجاد شود: عفونت سرطان سینه مهاجم پرتودرمانی برای سرطان سینه ضربه ناشی از جراحت یا جراحی نکروز چربی یا سلول های چربی مرده فیبروآدنوم، یک تومور خوش خیم پستان، کیسه های پر از مایع در سینه اکتازی مجرای پستانی یا گرفتگی مجاری شیر تجمع کلسیم در پستان، مشابه تصلب شرایین در عروق خونی کارسینوم مجرای، سرطان سلول هایی که مجاری شیر را می پوشانند. هر یک از عوامل فوق می تواند باعث ایجاد کلسیفیکاسیون پستان شود. عوامل دیگری که باعث افزایش خطر می شوند عبارتند از: سابقه شخصی سرطان سینه سابقه خانوادگی سرطان سینه یک استعداد ژنتیکی برای سرطان سینه، مانند داشتن جهش BRCA و BRCA دیودورانت ها، لوسیون ها یا پودرها می توانند به صورت کلسیفیکاسیون در ماموگرافی ظاهر شوند. به همین دلیل افراد باید قبل از غربالگری از استفاده هرگونه محصول پوستی خودداری کنند. خوردن غذاهای غنی از کلسیم باعث ایجاد کلسیفیکاسیون سینه نمی شود. آزمایش هایی وجود دارد که ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کلسیفیکاسیون پستان که در ماموگرافی غربالگری معمول یافت شده است، درخواست کند. این ها می تواند شامل موارد زیر باشد: این ماموگرافی، دقیق‌تر از ماموگرافی قبلی است که برای غربالگری معمول انجام می‌شود. احتمال دارد تصاویری از قسمت آسیب دیده سینه از زوایای مختلف گرفته شود تا رادیولوژیست نگاه دقیق تری داشته باشد. این معمولا اولین آزمایشی است که پزشک برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کلسیفیکاسیون پستان تجویز می کند. اگر کلسیفیکاسیون ها خوش خیم (غیر سرطانی) باشند، احتمالا آنها سرطانی نیستند. اولتراسوند روشی است که در آن از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از بافت پستان استفاده می شود. این روش غیر تهاجمی و بدون درد است و معمولا فقط برای کلسیفیکاسیون‌های مرتبط با توده‌ای که در ماموگرافی دیده می‌شود اختصاص دارد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یک آزمایش پیچیده‌تر است که از آهن‌ربا و امواج رادیویی برای دریافت تصویری دقیق‌تر از بافت استفاده می‌کند. این یک روش بدون درد و معمولا به عنوان یک آزمایش خط اول برای ارزیابی کلسیفیکاسیون انجام نمی شود. شامل تزریق رنگ برای تجسم بهتر بافت در مجاری پستان است. این آزمایش فقط در بیمارانی که با ترشحات جدید از نوک پستان مراجعه می کنند انجام می شود. این روش شامل استفاده از تصویربرداری برای برداشتن مقدار کمی از بافت پستان است تا توسط آسیب شناس معاینه شود. این کار را می توان با سوزن انجام داد، یا اگر ناحیه ای که باید نمونه برداری شود بزرگتر است، شاید نیاز به یک برش جراحی کوچک باشد. از آنجایی که کلسیفیکاسیون پستان به بهترین وجه در ماموگرافی مشخص می شود، از راهنمایی ماموگرافی برای چنین بیوپسی استفاده می شود که به آن بیوپسی استریوتاکتیک پستان می گویند. در طول بیوپسی سوزنی هسته استریوتاکتیک، پزشک از بی‌حس کننده موضعی روی سینه استفاده می‌کند. سپس برش کوچکی در پوست ایجاد و یک سوزن وارد می کنند. با استفاده از تصاویر کامپیوتری، سوزن را به ناحیه بافت حاوی کلسیفیکاسیون هدایت می کنند. سپس قطعه کوچکی از این بافت را برمی دارند و سوزن را از روی پوست خارج می کنند. در طول بیوپسی جراحی، جراح یک بی حس کننده موضعی را روی پوست اعمال می کند. گاهی احتمال دارد فرد نیاز به بیهوشی عمومی داشته باشد. جراح نمونه بافت غیر طبیعی را برمی دارد و برای بررسی زیر میکروسکوپ به آزمایشگاه می فرستد. پزشکان معمولا تنها در صورتی بیوپسی جراحی را انجام می دهند که با سوزن مرکزی ناموفق یا نتایج قطعی نباشد. افراد باید قبل از انجام بیوپسی جراحی، هرگونه نگرانی در مورد جای زخم، بیهوشی یا بهبودی را با جراح خود در میان بگذارند. اگر کلسیفیکاسیون در ماموگرافی ظاهر شود، رادیولوژیست تصمیم خواهد گرفت که آیا بررسی های بیشتری لازم است یا خیر. به طور کلی، ماکروکلسیفیکاسیون ها را مشکوک نمی دانند. با این حال، اگر کلسیفیکاسیون های بزرگ به صورت خوشه ای یا در کنار میکروکلسیفیکاسیون ها رخ دهد، رادیولوژیست احتمال دارد تست بیشتر توصیه کند. اگر کلسیفیکاسیون ها را مشکوک بدانند، شاید: پرونده را به پزشک ارجاع دهد. برای مشاهده دقیق تر کلسیفیکاسیون ها، ماموگرافی دیگری انجام دهد. تصاویر ماموگرافی قبلی را بررسی تا به دنبال تغییرات در خصوصیات کلسیفیکاسیون باشید. یک پزشک می تواند: اسکن ام آر آی سینه را توصیه کند. تصاویر اشعه ایکس و گزارش رادیولوژی را بررسی کند. بیوپسی را برای آزمایش بافت پستان از نظر علایم سرطان انجام دهد. توصیه می شود هر ماه یکبار غربالگری را انجام دهید تا تغییرات کلسیفیکاسیون را بررسی کند. افرادی که سابقه سرطان سینه دارند یا در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان هستند، در صورت مشاهده کلسیفیکاسیون در ماموگرافی باید به پزشک مراجعه کنند. یک پزشک این عوامل خطر را در هنگام تصمیم گیری در مورد آزمایش بیشتر در نظر می گیرد. گاهی اوقات توده ها یا کیست های غیرسرطانی احتمال دارد با کلسیفیکاسیون در ماموگرافی اشتباه گرفته شوند، مانند پودرها، کرم ها یا دیودورانت هایی که روی پوست نزدیک سینه ها استفاده می شود. به همین دلیل است که از بیماران خواسته می شود از دیودورانت برای ماموگرافی استفاده نکنند یا قبل از شروع آزمایش آن را پاک کنند. اکثر موارد کلسیفیکاسیون پستان نیازی به درمان ندارند. در هر ماموگرافی، رادیولوژیست می تواند تصاویر را با تصاویر قبلی مقایسه تا مشخص کند که آیا تغییر کرده اند یا خیر. با این حال، اگر یک یا چند مورد از آزمایش‌های بعدی نشان دهد که کلسیفیکاسیون‌ها ممکن است سرطانی باشند، پزشک شما را به پزشک متخصص سرطان ارجاع می‌دهد. شایع ترین نوع سرطانی که در ارتباط با کلسیفیکاسیون پستان ایجاد می شود، کارسینوم مجرای درجا است که اغلب به اختصار DCIS نامیده می شود. مانند همه سرطان‌ها، گزینه‌های درمانی شامل مشاهده دقیق بافت برای دیدن اینکه آیا در طول زمان تغییر می‌کند، برداشتن بافت بیشتری از سینه با جراحی، یا شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی است. اگر کلسیفیکاسیون ها به یک بیماری دیگر مانند اکتازی مجرای پستانی مرتبط باشند، پزشک اطلاعات بیشتری در مورد این بیماری و درمان های موجود در اختیار فرد قرار می دهد. اگر کلسیفیکاسیون ها نشان دهنده سرطان سینه باشد، فرد به درمان برای پیشگیری از انتشار سرطان و از بین بردن سلول های سرطانی نیاز دارد. درمانی که فرد احتیاج دارد به نوع سرطان سینه، اندازه و مرحله آن و سایر عوامل بستگی دارد. درمان های بالقوه سرطان سینه عبارتند از: عمل جراحی تابش تشعشع هورمون درمانی اگرچه نمی توان از کلسیفیکاسیون سینه پیشگیری کرد، اما تشخیص زودهنگام از طریق ماموگرافی در درمان سرطان احتمالی، مهم است. اگر کلسیفیکاسیون پستان در طول ماموگرافی یافت شود، ممکن است برای آزمایشات بالینی به پزشک خود ارجاع شوید. مهم است که با افزایش سن به ماموگرافی های معمول ادامه دهید و در مورد هرگونه نگرانی در مورد کلسیفیکاسیون پستان با پزشک خود مشورت کنید. سخن اخر کلسیفیکاسیون پستان می تواند نشان دهنده سرطان پستان در مراحل اولیه باشد، که اهمیت انجام منظم ماموگرافی غربالگری را نشان می دهد. با این حال، بیشتر کلسیفیکاسیون ها خوش خیم هستند و نیازی به بررسی یا درمان بعدی ندارند. اگر رادیولوژیست کلسیفیکاسیون ها را مشکوک بداند، ماموگرافی دیگری انجام می دهد و احتمال دارد بیوپسی را توصیه کند. کلسیفیکاسیون سینه مجموعه‌ای از کلسیم است که در پستان ایجاد می‌شود. معمولا بدون درد هستند و در ماموگرافی های معمولی یافت می شوند. این وضعیت در زنان بالای سال شایع‌تر است. کلسیفیکاسیون می‌تواند نشانه‌ای باشد که یک زن در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه است.

یا بیماری عروق کرونر ( CAD ) با التهاب و تجمع و رسوبات چربی در امتداد داخلی ترین لایه شریان های کرونر مشخص می شود. رسوبات چربی ممکن است در دوران کودکی ایجاد شوند و در طول زندگی غلیظ تر و بزرگ تر شوند. این ضخیم شدن که نامیده می شود، شریان ها را باریک می کند و می تواند جریان خون به قلب را کاهش یا مسدود کند. انجمن قلب آمریکا تخمین می زند که بیش از میلیون آمریکایی از بیماری عروق کرونر رنج می برند. بر همین اساس این قاتل شماره یک مردان و زنان در ایالات متحد محسوب می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم بیماری عروق کرونر چیست؟ ممکن است ندانید که مبتلا به بیماری عروق کرونر هستید زیرا احتمال دارد در ابتدا علایمی نداشته باشید. ایجاد پلاک در شریان های شما سال ها تا دهه ها طول می کشد. اما با باریک شدن شریان‌ها، ممکن است علایم خفیفی را مشاهده کنید که نشان می‌دهد قلب شما برای رساندن خون غنی از اکسیژن به بدن شما سخت‌تر پمپاژ می‌کند. شایع ترین علایم یا تنگی نفس، به ویژه پس از فعالیت بدنی سبک مانند بالا رفتن از پله ها، اما حتی در حالت استراحت است. علایم بیماری عروق کرونر قلب به شدت بیماری بستگی دارد. برخی از افراد مبتلا به CAD هیچ علامتی ندارند، برخی دوره‌هایی از درد خفیف قفسه سینه یا دارند و برخی درد قفسه سینه شدیدتر دارند. اگر خون اکسیژن دار خیلی کم به قلب برسد، فرد درد قفسه سینه ای به نام آنژین را تجربه می کند. هنگامی که جریان خون به طور کامل قطع می شود، نتیجه یک حمله قلبی است و عضله قلب شروع به مردن می کند. برخی از افراد ممکن است دچار حمله قلبی شوند و هرگز علایم را تشخیص ندهند. به این حالت حمله قلبی "خاموش" می گویند. علایم بیماری عروق کرونر، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضعف و خستگی انتشار درد به بازوها، شانه ها، فک، گردن یا پشت سنگینی، سفتی، فشار یا درد در قفسه سینه پشت استخوان سینه عوامل خطر برای بیماری عروق کرونر چیست؟ عوامل خطر برای CAD اغلب عبارتند از: چاقی دیابت سابقه خانوادگی سیگار کشیدن فشار خون بالا عدم تحرک بدنی رژیم غذایی با چربی اشباع بالا کلسترول LDL بالا، سطح تری گلیسیرید بالا و کلسترول HDL پایین کنترل عوامل خطر، کلید پیشگیری از بیماری و مرگ ناشی از CAD است. بیماری عروق کرونر چگونه تشخیص داده می شود؟ علاوه بر تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی، آزمایشات مربوط به بیماری عروق کرونر ممکن است شامل موارد زیر باشد: این آزمایش فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می کند، ریتم های غیر طبیعی (آریتمی) را نشان می دهد و آسیب عضله قلب را تشخیص می دهد. که تردمیل یا ECG ورزش نیز نامیده می شود. این آزمایش زمانی انجام می شود که روی تردمیل راه می روید تا در حین ورزش بر قلب نظارت کنید. میزان تنفس و فشار خون نیز کنترل می شود. تست استرس ممکن است برای تشخیص بیماری عروق کرونر یا تعیین سطوح ایمن ورزش پس از حمله قلبی یا جراحی قلب استفاده شود. این را می توان در حین استراحت با استفاده از داروهای خاصی انجام داد که می توانند به طور مصنوعی بر قلب فشار وارد کنند. با این روش، یک سیم به داخل شریان‌های کرونر قلب می‌رود و پس از تزریق ماده حاجب به سرخرگ، عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام می‌شود. این برای تعیین محل باریک شدن، انسداد و سایر مشکلات انجام می شود. که مواد رادیواکتیو به داخل ورید تزریق می شود و سپس با استفاده از دوربین مشاهده می شود که توسط عضله قلب جذب می شود. این نشان دهنده مناطق سالم و آسیب دیده قلب است. درمان بیماری عروق کرونر قلب درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: عوامل خطری که می توانید آنها را تغییر دهید تا از بروز این بیماری پیشگیری کنید شامل سیگار کشیدن، سطح کلسترول بالا، سطح گلوکز خون بالا، ورزش نکردن، عادات غذایی نامناسب، اضافه وزن و فشار خون بالا هستند. داروهایی که ممکن است برای درمان بیماری عروق کرونر استفاده شود، عبارتند از: اینها لخته شدن خون را کاهش می دهند. آسپرین، تیکلوپیدین و پراسوگرل نمونه هایی از ضد پلاکت ها هستند. این لیپیدها (چربی ها) در خون، به ویژه کلسترول لیپید با چگالی کم ( LDL ) را کاهش می دهند. استاتین ها گروهی از داروهای کاهش دهنده کلسترول هستند و شامل سیمواستاتین، آتورواستاتین و پراواستاتین هستند. جداکننده های اسید صفراوی کولسولام، کلستیرامین و کلستیپول و اسید نیکوتینیک (نیاسین) داروهای دیگری هستند که برای کاهش سطح کلسترول استفاده می شوند. اینها فشار خون را کاهش می دهند. چندین گروه مختلف از داروها به روش های مختلفی برای کاهش فشار خون عمل می کنند. آنژیوپلاستی عروق کرونر در این روش از بالون برای ایجاد دهانه بزرگتری در رگ برای افزایش جریان خون استفاده می شود. اگرچه آنژیوپلاستی در سایر رگ‌های خونی در سایر نقاط بدن انجام می‌شود، مداخله عروق کرونر از راه پوست ( PCI ) به آنژیوپلاستی در شریان‌های کرونر برای اجازه دادن به جریان خون بیشتر در قلب اشاره دارد. PCI همچنین آنژیوپلاستی عروق کرونر از راه پوست ( PTCA ) نامیده می شود. چندین نوع روش PCI وجود دارد، از جمله. عروق کرونر یک سیم پیچ توری کوچک در داخل شریان مسدود شده منبسط می شود تا ناحیه مسدود شده را باز کند و در جای خود رها می شود تا شریان باز بماند. آترکتومی. ناحیه مسدود شده در داخل شریان توسط یک دستگاه کوچک در انتهای یک کاتتر بریده می شود. آنژیوپلاستی با لیزر. لیزری که برای "تبخیر" انسداد شریان استفاده می شود. بای پس عروق کرونر این جراحی معمولا به عنوان ساده "جراحی بای پس" یا CABG (تلفظ "کلم") نامیده می شود، این جراحی اغلب در افرادی که درد قفسه سینه (آنژین) و بیماری عروق کرونر دارند انجام می شود. در طی عمل جراحی، با پیوند یک قطعه ورید در بالا و پایین ناحیه مسدود شده یک شریان کرونر، یک بای پس ایجاد می‌شود که باعث می‌شود خون در اطراف انسداد جریان یابد. وریدها معمولا از ساق پا گرفته می‌شوند، اما از شریان‌های قفسه سینه یا بازو نیز ممکن است برای ایجاد پیوند بای‌پس استفاده شود. گاهی اوقات، ممکن است برای بازگرداندن کامل جریان خون به تمام مناطق قلب، چندین لازم باشد. آیا می توان از بیماری عروق کرونر پیشگیری کرد؟ مطمینا می توانید تغییراتی ایجاد کنید که احتمال ابتلا به بیماری عروق کرونر را کاهش دهد، اما این وضعیت % قابل پیشگیری نیست. این به این دلیل است که دو نوع عامل خطر وجود دارد: آنهایی که قابل تغییر نیستند (غیر قابل تغییر) و آنهایی که می توانند (تغییر پذیر) باشند. عوامل خطر غیر قابل تغییر عبارتند از سن بالاتر، جنسیت مرد، سابقه خانوادگی بیماری قلبی و عوامل ژنتیکی. با این حال، عوامل خطر زیادی وجود دارد که می توانید آنها را اصلاح کنید. اینها عمدتا تغییرات سبک زندگی مانند کاهش وزن در صورت اضافه وزن، ترک سیگار در صورت سیگار کشیدن، نگه داشتن فشار خون و سطح کلسترول در سطح هدف و مدیریت دیابت هستند. به خاطر داشته باشید که هر چه عوامل خطر بیشتری داشته باشید، احتمال ابتلا به بیماری قلبی بیشتر است. خوشبختانه، شما می توانید با کنترل عوامل خطر که قابل تغییر هستند، به خود کمک کنید و خطر بیماری را کاهش دهید. پیش آگهی بیماری عروق کرونر در صورت ابتلا به بیماری عروق کرونر چه انتظاری باید داشته باشم؟ آیا می توان آن را درمان کرد؟ بیماری عروق کرونر از نظر فنی قابل درمان نیست. اگر بیماری عروق کرونر برای شما تشخیص داده شده است، از برنامه درمانی خود پیروی کنید تا از بدتر شدن وضعیت خود جلوگیری کنید. برنامه درمانی شما ممکن است شامل روش ها و جراحی برای افزایش خون رسانی به قلب شما، تغییر شیوه زندگی برای هدف قرار دادن عوامل خطر و داروهای شما باشد. اگر بیماری عروق کرونر شما منجر به حمله قلبی شده است، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی می تواند یک برنامه توانبخشی قلبی را برای کاهش خطر ابتلا به مشکلات قلبی در آینده، بازیابی قدرت و بهبود کیفیت زندگی شما توصیه کند. مهم است که تمام قرارهای بعدی را نگه دارید و همه آزمایشات را توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود سفارش دهید. اینها برای پیگیری وضعیت شما، نظارت بر عملکرد برنامه درمانی شما و انجام تنظیمات در صورت نیاز مورد نیاز است. سندرم حاد کرونری چیست؟ سندرم حاد کرونری نامی است که به انواع بیماری‌های عروق کرونر که با انسداد ناگهانی خونرسانی به قلب همراه است، داده می‌شود. برخی از افراد قبل از ابتلا به سندرم حاد کرونری علایمی دارند، اما ممکن است تا زمانی که این بیماری رخ ندهد، علایمی نداشته باشید. برخی از افراد هرگز علایمی ندارند. تغییرات ناشی از سندرم حاد کرونری را می توان در نوار قلب ( ECG ) و در آزمایش خون مشاهده کرد. سندرم حاد کرونری با محل انسداد، مدت زمان مسدود شدن شریان و میزان آسیب تعریف می شود و به صورت زیر تعریف می شود: این ممکن است یک علامت جدید باشد یا در صورت ابتلا به آنژین ناپایدار که به آنژین ناپایدار تغییر می کند، رخ دهد. ممکن است زمانی که در حال استراحت هستید، آنژین بیشتری داشته باشید، یا ممکن است بدتر شود یا بیشتر طول بکشد. این وضعیت می تواند منجر به حمله قلبی شود. اگر آنژین ناپایدار دارید، به داروهایی مانند نیتروگلیسیرین یا روشی برای اصلاح مشکل نیاز دارید. این یک نوع حمله قلبی ( MI ) است که تغییرات عمده ای در ECG ایجاد نمی کند. اما، یک آزمایش خون نشان می دهد که آسیب به ماهیچه قلب شما وجود دارد. این نوع حمله قلبی ( MI ) به دلیل انسداد ناگهانی جریان خون به قلب ایجاد می شود. آنژین چه تفاوتی با حمله قلبی دارد؟ هم آنژین صدری و هم پیامد بیماری عروق کرونر هستند. علایم حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد/ MI ) شبیه به آنژین است. اما، آنژین یک علامت هشدار دهنده بیماری قلبی است، نه حمله قلبی. عروق کرونر چیست؟ عروق کرونر، خون را به عضله قلب می رسانند. مانند تمام بافت های دیگر بدن، عضله قلب برای عملکرد، به خون غنی از اکسیژن نیاز دارد و خون خالی از اکسیژن باید از بین برود. عروق کرونر در امتداد خارج از قلب قرار دارند و دارای شاخه های کوچکی هستند که خون را به ماهیچه قلب می رسانند. شریان کرونر اصلی، عروق کرونر اصلی و راست هستند. کرونر اصلی چپ، خون را به سمت چپ عضله قلب (بطن چپ و دهلیز چپ) می رساند. کرونر راست خون را به بطن راست، دهلیز راست و گره های SA (سینو دهلیزی) و AV (دهلیزی) می رساند که ریتم قلب را تنظیم می کنند. شریان کرونری راست به شاخه های کوچکتر از جمله شریان نزولی خلفی راست و شریان حاد حاشیه ای تقسیم می شود. چرا عروق کرونر مهم هستند؟ از آنجایی که شریان های کرونر خون را به عضله قلب می رسانند، هر گونه اختلال یا بیماری عروق کرونر می تواند جریان اکسیژن و مواد مغذی را به قلب کاهش دهد که ممکن است منجر به حمله قلبی و احتمالا مرگ شود. آترواسکلروز التهاب و تجمع پلاک در پوشش داخلی شریان است که باعث باریک شدن یا انسداد آن می شود. شایع ترین علت بیماری قلبی است. سخن آخر بیماری عروق کرونر یک باریک شدن یا انسداد عروق کرونر است که معمولا به دلیل تجمع مواد چربی به نام پلاک ایجاد می شود. بیماری عروق کرونر می تواند منجر به آنژین صدری و حمله قلبی شود. خوشبختانه، اگر عوامل خطر و علایم بیماری را بشناسید، می توانید در فواصل زمانی معین دیده شوید و برنامه مدیریتی شما تنظیم شود. کارهای زیادی می توانید برای جلوگیری یا کند کردن پیشرفت بیماری عروق کرونر انجام دهید. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود کار کنید تا تغییراتی در سبک زندگی ایجاد کنید که به شما کمک می کند زندگی خود را به بهترین شکل انجام دهید.

ماده غذایی غنی از استروژن، را بشناسید تا بتوانید از عوارض و علایم در بدن خود پیشگیری کنید. با پیشرفت دوران یایسگی، سطح پروژسترون، تستوسترون و استروژن زنان کاهش می یابد. این کاهش خطر بیماری قلبی را افزایش می دهد. غذاهای غنی از استروژن کدامند؟ برای زنان کاملا ضروری است زیرا سطح کلسترول خوب را افزایش و سطح کلسترول بد را کاهش می دهد. این هورمون همچنین رگ های خونی را شل می کند و در نتیجه خطر حمله قلبی را کاهش می دهد. این به سادگی به این معنی است که شما باید کمبود استروژن خود را جدی بگیرید. بر همین اساس ما سعی کرده ایم ماده غذایی غنی از استروژن را در این مقاله به شما معرفی کنیم. دانه کتان، یکی از ماده غذایی غنی از استروژن دانه‌های کتان، یکی از بهترین منابع استروژن به حساب می‌آیند و در فهرست غذاهای حاوی فیتواستروژن جایگاه اول را به خود اختصاص می‌دهند. گفته می شود که دانه های کتان سه برابر بیشتر از دانه های سویا حاوی فیتواستروژن هستند. آنها علاوه بر اینکه حاوی استروژن هستند، منبع غنی از فیبر غذایی و هستند و به کاهش سطح کلسترول در بدن کمک می کنند. دانه کتان آسیاب شده را می توان روی ماست، بلغور جو دوسر یا غلات صبحانه پاشید. همچنین می توان آنها را قبل از پخت به کلوچه ها و کیک اضافه کرد. دانه کنجد، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن اینها سرشار از لیگنان هستند، هورمون هایی که به تعادل سطح استروژن در بدن زنان کمک می کنند. آنها همچنین سرشار از فیبر غذایی و چندین ویتامین و مواد معدنی هستند. یکی از بهترین راه‌های مصرف کنجد، تهیه خمیری به نام تاهین و استفاده از آن به عنوان سس است. همچنین می توانید آنها را به سوپ، سالاد یا سبزیجات سرخ شده اضافه کنید. سویا، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن سویا یکی از غذاهای دارای استروژن است. حاوی فیتواستروژن هایی به نام ایزوفلاون است که بر متابولیسم استروژن در بدن ت ثیر می گذارد. Edamame غلاف های تولید شده توسط گیاه سویا است که بر متابولیسم استروژن ت ثیر می گذارد. سویا بهتر است به صورت بو داده میل شود. مقداری آجیل سویا بوداده همراه خود داشته باشید تا در طول روز میل کنید تا گرسنگی خود را کاهش دهید. به غیر از استروژن، آنها همچنین حاوی دوز سالمی از مواد مغذی هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شیر سویا شیر سویا همچنین منبع بسیار غنی از فیتواستروژن است. برای تسکین مانند گرفتگی یا درد با بازگرداندن سطح استروژن در بدن مفید است. آن را به عنوان میان وعده میان روز میل کنید. همچنین می توانید به جای شیر گاو معمولی، شیر سویا را به غلات صبحانه خود اضافه کنید. ماست سویا این ماست از شیر سویا تهیه می شود و این ماست منبع خوبی از فیتواستروژن است. ماست سویا را می توان همانطور که هست همراه با وعده های غذایی مصرف کرد. می توانید میوه و آجیل را به این غذا اضافه کنید و به عنوان یک میان وعده سالم از آن لذت ببرید. لوبیا سفید، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن لوبیا سفید بسیار سالم و سرشار از فیتواستروژن، فیبر و مواد مغذی مانند آهن، و کلسیم است. این به تعادل سطح استروژن در بدن کمک می کند. راه های زیادی برای لذت بردن از لوبیا سفید وجود دارد. می توانید لوبیا سفید آب پز شده را در سالاد بریزید. توفو توفو نیز مستقیما از شیر سویا تهیه می شود. این ماده که در انواع نرم و سفت موجود است، به بهبود سطح استروژن در بدن کمک می کند. توفو یک ماده همه کاره است که می تواند در سوپ، سالاد یا کاری استفاده شود. همچنین می توانید آن را همراه با چند سبزی دیگر به انتخاب خود تفت دهید و به عنوان سالاد یا میان وعده میل کنید. پسته، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن پسته حاوی بیشترین مقدار فیتواستروژن در بین تمام مغزها است. بهتر است از آنها به صورت خام یا بو داده لذت ببرید. همچنین می‌توانید آن‌ها را در یک ترکیب تریل اضافه کنید و با مغزهای دیگر مصرف کنید. گردو، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن گردو یکی از سالم ترین آجیل هاست. آنها سرشار از فیتواستروژن و همچنین پروتیین، اسیدهای چرب امگا و طیف گسترده ای از مواد مغذی ضروری هستند. می توانید گردوی را به سالاد اضافه کنید یا روی میوه ها، بستنی ها یا ماست اضافه کنید. همچنین می‌توانید آن‌ها را همانطور که هست یا مخلوط با سایر مغزها میل کنید. بادام زمینی، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن یکی از رایج ترین آجیل های موجود در بازار، بادام زمینی نیز منبع خوبی از فیتواستروژن ها است. می توان آنها را به صورت خام یا آسیاب در کره بادام زمینی خورد. میوه های خشک مانند زردآلو خشک، خرما و آلو آنها میان وعده های سالمی هستند که سرشار از فیتواستروژن و همچنین فیبر می باشند. فرآیند خشک کردن این میوه ها باعث افزایش میزان فیتواستروژن ها، ویتامین ها و مواد معدنی موجود در آنها می شود. این میوه های خشک سالم و خوش طعم هستند. بهتر است از آنها به عنوان یک میان وعده میان روز لذت ببرید. جوانه ماش، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن اینها منبع عالی از فیتواستروژن ها، همراه با سایر مواد مغذی مانند فولات، آهن، ویتامین B کمپلکس و فیبر هستند. می توانید آنها را به صورت آب پز یا خام میل کنید یا به سالاد یا سوپ اضافه کنید. لوبیا سبز این سبزیجات بسیار کم کالری و دارای مواد مغذی بالایی هستند. لوبیا سبز همچنین منبع خوبی از آهن است و غذاهای غنی از آهن ممکن است خطر ناباروری تخمک گذاری را کاهش دهند. لوبیا سبز را می توان به سبزیجات سرخ شده یا سیب زمینی سرخ شده اضافه کرد. همچنین می توان آنها را به عنوان کاری پخته و با برنج میل کرد. هلو این میوه های خوشمزه نیز بسیار سالم هستند. آنها سرشار از فیتواستروژن هستند و دارای مقدار زیادی مواد مغذی ضروری هستند. همچنین گفته می شود که هلو به کاهش خطر بیماری های قلبی، و سرطان کمک می کند. هلو میوه‌های خوشمزه‌ای هستند که می‌توان آن را به‌صورت خام مصرف کرد یا دسرهایی مانند یا پای هلو درست کرد. توت فرنگی وقتی صحبت از میوه ها می شود، توت فرنگی یکی از غذاهای غنی از استروژن در نظر گرفته می شود. توت فرنگی نه تنها سرشار از فیتواستروژن است، بلکه دارای فواید زیادی برای سلامتی است که شامل سلامت پوست و مو، افزایش سطح انرژی و کاهش خطر چاقی می شود. توت فرنگی را می توان به صورت خام مصرف کرد. می توانید توت فرنگی خرد شده را به ماست ساده، وافل، پنکیک یا بلغور جو دوسر اضافه کنید. همچنین می توانید توت فرنگی را با میوه دیگری مانند موز مخلوط کرده و یک اسموتی سالم درست کنید. لوبیا سیاه، یکی دیگر از ماده غذایی غنی از استروژن اینها به قدری سالم هستند که می توان آنها را هر روز مصرف کرد. آنها قدرت باروری را در زنان افزایش می دهند زیرا سرشار از فیتواستروژن هستند. آنها همچنین منبع غنی پروتیین، فیبر، آنتی اکسیدان ها و چندین ویتامین و مواد معدنی هستند. لوبیا سیاه وقتی به سوپ یا سالاد اضافه شود طعم بسیار خوبی دارد. سیر سیر سرشار از ایزوفلاون است و فواید زیادی برای سلامتی دارد. برای کمک به کاهش کلسترول و پیشگیری از بیماری های قلبی و سرطان شناخته شده است. می‌توانید سیر خرد شده را به سوپ‌ها، سالادها، سوپ‌ها، سرخ‌کرده‌ها، پاستا و خورش‌ها اضافه کنید تا طعم آن بیشتر شود. استروژن چیست و چرا ضروری است؟ استروژن، گروهی از هورمون های مشابه است که هم در مردان و هم در زنان وجود دارد. در مردان، غلظت بسیار کمتری نسبت به زنان دارد. این هورمون کوچک، مسیول رفتار زنانه زنان است. بر رشد خصوصیات جنسی زنان نظارت می کند و عمدتا در تخمدان ها تولید می شود. تخمدان ها در طول قاعدگی و بین سیکل ها استروژن ترشح می کنند. این دو دوره افزایش سطح استروژن با کاهش تدریجی سطوح در طول یک ماه متناوب می شوند. استروژن به دلیل نقش ها و عملکردهای بی شماری که در بدن دارد، یک هورمون حیاتی است. علاوه بر تنظیم چرخه های قاعدگی، دستگاه تناسلی، دستگاه ادراری، سیستم قلبی عروقی، استخوان ها، ویژگی های جنسی ثانویه، پوست و مو را نیز تنظیم می کند. آیا استروژن کافی دریافت می کنید؟ برخی می پرسند که چگونه متوجه می شویم که استروژن کافی در رژیم غذایی خود دریافت می کنیم؟ اما در اینجا چند راه وجود دارد که می توانید مطمین شوید که تلاش خود را برای حفظ سطح استروژن سالم در بدن خود انجام می دهید. حتما هر روز حدود دقیقه یک تمرین متوسط انجام دهید. اگر سیگاری هستید سیگار را ترک کنید. در زنان پیش از یایسگی، مصرف سیگار با اختلالات قاعدگی، ناباروری و شروع زودرس یایسگی همراه است. خواب خوب شبانه ( تا ساعت) برای بدن معجزه می کند. تحقیقات نشان می دهد که اختلالات خواب سلامت کلی زن، به ویژه چرخه قاعدگی، بارداری و یایسگی را تعیین می کند. مراقب برخی از علایمی که نشان دهنده عدم تعادل هورمونی در بدن هستند، باشید. مهمترین آنها شامل پریودهای نامنظم، بی خوابی، گرگرفتگی، نوسانات خلقی نامنظم، کاهش باروری و پوکی استخوان هستند. مطمین شوید که غذاهای غنی از استروژن مصرف می کنید. مصرف غذاهای سالم که غنی از فیتواستروژن هستند به بدن فرصت می دهد تا به طور طبیعی استروژن تولید کند. مصرف شکر را کاهش دهید. تحقیقات نشان می دهد که مصرف بیش از حد قند با عدم تعادل سطح تستوسترون و استروژن در بدن مرتبط است. غذاهای حاوی آرد سفید تصفیه شده را با غلات کامل جایگزین کنید. مکمل های طبیعی استروژن همه مایل به مصرف داروهایی برای افزایش سطح استروژن خود نیستند. برای چنین افرادی، ممکن است چند درمان طبیعی جایگزین وجود داشته باشد. برخی از آنها به شرح زیر است: فیتواستروژن ها اینها استروژن های گیاهی هستند که به طور طبیعی در برخی غذاها وجود دارند. آنها به طور گسترده ای به عنوان "جایگزین طبیعی" برای زنانی که تحت درمان جایگزینی استروژن قرار می گیرند یا انجام داده اند، تبلیغ می شوند. ایزوفلاون ها بهترین شکل فیتواستروژن ها هستند و در محصولات سویا وجود دارند. گفته می شود که حدود گرم سویا حاوی میلی گرم ایزوفلاون است. مصرف روزانه ایمن میلی گرم ایزوفلاون است. گیاهان خاصی مانند آویشن و مریم گلی وجود دارند که حاوی ترکیبات استروژن مانند هستند. این ترکیبات اثر استروژن را تقلید می کنند و به تعادل سطح آن در بدن کمک می کنند. هورمون های بیولوژیک این هورمون ها به این دلیل نامیده می شوند که ساختار مولکولی آنها شبیه هورمون هایی است که زنان به طور طبیعی در بدن خود تولید می کنند. هورمون های بیو همسان از مواد شیمیایی گیاهی که از سیب زمینی و سویا استخراج می شوند ساخته می شوند. هورمون درمانی زیستی یک روش طبیعی است زیرا این هورمون ها دقیقا مانند هورمون های بدن عمل می کنند و بدن نمی تواند بین این دو تفاوت قایل شود. کوهوش سیاه تعداد کمی از زنان از این روش برای درمان علایمی مانند گرگرفتگی، دردهای قاعدگی و سندرم پیش از قاعدگی استفاده می کنند. سال‌هاست که مطالعاتی بر روی کوهوش سیاه انجام می‌شود، اما شواهد محکمی وجود ندارد که این ادعا را ت یید کند. درک این نکته مهم است که هر هورمونی، به ویژه استروژن، در صورت عدم تعادل در سطح آن، می تواند اثرات نامطلوبی بر بدن داشته باشد. این بر متابولیسم بدن و عملکرد جنسی ما ت ثیر می گذارد و از سندرم پیش از یایسگی جلوگیری می کند. استروژن همچنین برای متعادل کردن و بهبود سطح کلسترول و سلامت کلی استخوان ها کار می کند. چنین هورمون مهمی را نباید نادیده گرفت. روزانه حدود تا میلی گرم غذاهای غنی از استروژن مصرف کنید، و شرط می‌بندیم که هرگز نگران یایسگی دردناک نخواهید بود. علاوه بر این، شما یک زندگی شاد و بدون دردسر خواهید داشت.

بر اساس شواهد علمی تایید نشده اما راهکارهای ساده ای هستند که ارزش امتحان کردن را دارند. در سیستم تولید مثل، لوله های فالوپ، مکانی هستند که لقاح انجام می شود. جایی است که اسپرم با تخمک بهم دیگر برخورد می کنند. از طریق لوله های فالوپ، زیگوت لقاح یافته به رحم منتقل شده و لانه گزینی می کند و به جنین تبدیل می شود. اگر یکی از باشد، هنوز امکان بارداری وجود دارد زیرا تخمک می تواند از طرف دیگر بدن عبور کند زیرا دو تخمدان وجود دارد. با این حال، اگر هر دو لوله به طور کامل مسدود شده باشند، تا زمانی که یکی یا هر دو انسداد برطرف نشود، امکان بارداری طبیعی وجود ندارد. لوله های فالوپ ممکن است به دلایل زیر مسدود شوند: که می تواند باعث تجمع بافت در لوله ها شود. بیماری که می تواند باعث ایجاد بافت زخم شود. فیبروم ها، رشدهایی هستند که می توانند لوله فالوپ را مسدود کنند. اسکار که می تواند در اثر حاملگی خارج از رحم یا جراحی شکم ایجاد شود. برخی از عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا و سوزاک اگر در تلاش برای باردار شدن هستید و لوله های فالوپ مسدود شده دارید، ممکن است به دنبال درمان های طبیعی برای رفع انسداد آنها باشید. هدف بسیاری از درمان‌های طبیعی خانگی برای انسداد لوله های فالوپ، کاهش التهاب در لوله‌ها است. در حالی که این درمان‌های طبیعی محبوب هستند و برخی ادعای موفقیت دارند، از نظر علمی ثابت نشده‌اند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ویتامین C یک آنتی اکسیدان است که می تواند با کمک به عملکرد بهتر سیستم ایمنی بدن، التهاب را کاهش دهد. به همین دلیل، تصور می‌شود که جای زخم را التیام می‌بخشد و می‌تواند ت ثیر مثبتی در لوله‌های فالوپ داشته باشد. به گفته دفتر مکمل های غذایی، بهتر است تمام ویتامین C خود را از رژیم غذایی خود دریافت کنید. با این حال، می توان آن را به صورت مکمل نیز مصرف کرد. ویتامین C در بدن ذخیره نمی شود، بنابراین باید هر روز مصرف شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویتامین C در مقادیر زیاد می تواند باعث اسهال و معده درد شود. در غیر این صورت، هیچ عارضه جانبی جدی وجود ندارد. مت سفانه، ویتامین C هرگز برای توانایی آن در رفع انسداد لوله ها آزمایش نشده است. ما فقط نمی دانیم که آیا این یک درمان موثر است یا خیر. با این وجود، مهم است که اطمینان حاصل کنید که ویتامین C کافی برای سلامت کلی خود مصرف می کنید. زردچوبه زردچوبه یک ضد التهاب طبیعی است. کورکومین، ماده فعال زردچوبه، نشان داده است که التهاب را کاهش می دهد. می توانید کورکومین را به شکل مکمل مصرف کنید، زردچوبه را به غذای خود اضافه کنید یا یک نوشیدنی زردچوبه بخورید. هیچ عارضه جانبی شناخته شده ای از زردچوبه زمانی که در دوزهای کم مصرف شود وجود ندارد. اما در دوزهای بیش از گرم در روز می تواند اثر نامطلوبی داشته باشد. حتما دوز صحیح زردچوبه را مصرف کنید یا بهتر است ادویه را به آشپزی خود اضافه کنید. در حالی که زردچوبه فواید زیادی دارد، هیچ مطالعه ای در مورد اینکه آیا می تواند به رفع انسداد لوله ها کمک کند یا خیر وجود ندارد. زنجبیل زنجبیل یک ضد التهاب طبیعی دیگر است. یک مقاله در سال نشان داد که جینجرول، ماده فعال زنجبیل، هم آنتی اکسیدان و هم ضد التهاب است. هیچ مدرک علمی وجود ندارد که زنجبیل بتواند لوله های فالوپ را باز کند. سیر اغلب به عنوان راهی برای تقویت باروری و رفع انسداد لوله ها پیشنهاد می شود. یک مطالعه در سال در مورد فواید باروری سیر نشان داد که ممکن است بتواند باروری را بهبود بخشد. برای تایید این موضوع به شواهد بیشتری نیاز است. فراتر از این مطالعه قدیمی، هیچ مدرکی وجود ندارد که سیر بتواند باروری را بهبود بخشد. با این حال، مقدار متوسطی از سیر کاملا بی خطر است، بنابراین ممکن است ارزش امتحان کردن را داشته باشد و افزودن سیر به رژیم غذایی فواید سلامتی دیگری نیز دارد. جینسینگ برخی از پزشکان طبیعی و شرقی را برای افزایش باروری توصیه می کنند. در حالی که به نظر می رسد جینسینگ دارای تعدادی فواید بالقوه است، شواهدی وجود ندارد که بتواند باروری زنان را بهبود بخشد، چه رسد به درمان لوله های فالوپ مسدود شده. بخار دادن واژن یک درمان جایگزین که اخیرا محبوبیت پیدا کرده است، بخاردادن واژن است که ظاهرا چندین بیماری، از دردهای قاعدگی گرفته تا ناباروری را درمان می‌کند. همچنین توسط برخی به عنوان درمانی برای رفع انسداد لوله های فالوپ توصیه می شود. مت سفانه هیچ مدرکی پشت این ادعاها وجود ندارد. به نظر نمی رسد که بخار از طریق دهانه رحم وارد لوله های فالوپ شود. علاوه بر این، بخار دادن واژن ممکن است منجر به سوختگی یا عفونت شود. این در واقع می تواند به باروری شما آسیب برساند. ماساژ باروری برخی از پزشکان جایگزین، ماساژهای باروری را برای رفع انسداد لوله‌های فالوپ پیشنهاد می‌کنند. اینها معمولا شامل ماساژ روغن گرم در ناحیه شکم هستند. هیچ مدرک علمی دال بر کارکرد آن وجود ندارد. روغن کرچک روغن کرچک یک درمان خانگی محبوب برای ناباروری و انسداد لوله ها است. همچنین معمولا برای القای زایمان استفاده می شود، اگرچه بررسی سال نشان می دهد که از این نظر مضر یا مفید نیست. هیچ مدرک علمی وجود ندارد که ثابت کند روغن کرچک انسداد لوله های فالوپ را باز می کند. با این حال، هیچ خطری در ارتباط با استفاده موضعی از روغن کرچک وجود ندارد، بنابراین ممکن است ارزش امتحان کردن را داشته باشد و می تواند پوست شما را مرطوب کند. ورزش ورزش تغییری در سبک زندگی است که گاهی اوقات اعتقاد بر این است که باروری را بهبود می بخشد و لوله های فالوپ را باز می کند. یک بررسی که بر روی زن مورد مطالعه قرار گرفت، نشان داد که ورزش می تواند سطح باروری را بهبود بخشد. اما تاکنون هیچ مطالعه ای در مورد ارتباط بین ورزش و انسداد لوله های فالوپ انجام نشده است. ترک الکل نوشیدن الکل به طور مستقیم با لوله های فالوپ مسدود نشده است. با این حال، اگر در تلاش برای باردار شدن هستید، ارزش آن را دارد که الکل را کنار بگذارید. این تغییر سبک زندگی می تواند سلامت کلی و باروری شما را بهبود بخشد. یوگا بسیاری از افرادی که در تلاش برای بچه دار شدن هستند، یوگا انجام می دهند. برخی افراد حتی آن را برای درمان انسداد لوله های فالوپ توصیه می کنند. بر اساس مرکز ملی سلامت، می تواند راهی موثر برای کاهش استرس باشد. استرس می تواند باروری را کاهش دهد، بنابراین اگر می خواهید باردار شوید، ممکن است ارزش داشته باشد که تکنیک های کاهش استرس مانند یوگا را امتحان کنید. مت سفانه، هیچ مدرکی وجود ندارد که ثابت کند یوگا انسداد لوله های فالوپ را باز می کند. مدیتیشن بر این اساس، مدیتیشن نیز مانند یوگا، از نظر علمی برای کاهش استرس ثابت شده است. مدیتیشن ممکن است ابزار مفیدی برای بهبود باروری شما باشد. با این وجود، هیچ مطالعه ای در مورد اینکه آیا مدیتیشن بر لوله های فالوپ ت ثیر می گذارد یا خیر، انجام نشده است. بهبود رژیم غذایی و درمان خانگی انسداد لوله های فالوپ در حالی که رژیم غذایی در مورد باروری مهم است، هیچ مدرکی مبنی بر ارتباط رژیم غذایی با لوله های فالوپ مسدود شده وجود ندارد. هنوز هم ایده عاقلانه ای است که رژیم غذایی متنوعی داشته باشید و هیدراته بمانید تا بدن شما مواد مغذی کافی داشته باشد در حالی که در حال تلاش برای باردار شدن هستید. شما باید یک سال قبل از بارداری از استفاده کنید. زیرا اسید فولیک کم، ماده مغذی موجود در سبزیجات برگ سبز، با بیفیدای ستون فقرات و سایر مشکلات مشابه مرتبط است. چگونه بفهمیم لوله های فالوپ انسداد دارند؟ پزشک شما ممکن است از هیستروسالپنگوگرافی ( HSG ) استفاده کند، که نوعی اشعه ایکس است که برای تشخیص انسداد لوله های فالوپ استفاده می شود. پزشک شما رنگی را به رحم و لوله های فالوپ اضافه می کند که به نمایان شدن انسداد در عکس اشعه ایکس کمک می کند. روش دیگر، پزشک شما ممکن است از برای تشخیص انسداد لوله‌های فالوپ استفاده کند، اما به احتمال زیاد ابتدا از HSG استفاده می‌کند. لاپاراسکوپی یک جراحی است اما کم تهاجمی است و تنها به برش های کوچک نیاز دارد. عوارض جانبی HSG و لاپاراسکوپی نادر است. درمان های پزشکی برای رفع انسداد لوله های فالوپ در صورت مسدود شدن لوله‌ها، درمان‌های پزشکی وجود دارد که می‌توانید آن را دنبال کنید. به عنوان مثال، لاپاراسکوپی نه تنها انسداد را تشخیص می دهد. همچنین گاهی اوقات می توان از آن برای رفع هرگونه انسداد استفاده کرد. از طرف دیگر، جراح می‌تواند قسمت‌های آسیب‌دیده لوله‌ها را بردارد و دو قسمت سالم را در طول جراحی به هم متصل کند. در حالی که این گزینه‌های درمانی معمولا گران‌تر از درمان‌های طبیعی برای رفع انسداد لوله‌های فالوپ هستند، اما نرخ موفقیت بالاتری دارند. با این حال، اگر بخش‌های بزرگی از لوله‌ها آسیب دیده یا مسدود شده باشند، ممکن است رفع انسداد ممکن نباشد. سخن آخر اگر هیچ یک از درمان های طبی یا طبیعی فوق موثر نبود، تعدادی روش جایگزین برای باردار شدن وجود دارد. این شامل: ( IVF ) با استفاده از تخمک های خودتان IVF با استفاده از تخمک اهدایی رحم جایگزین اگر برای باردار شدن مشکل دارید، در مورد برنامه باروری با پزشک خود مشورت کنید.

می تواند به موارد زیادی ربط داده شود. شایع ترین عللی که منجر به ورم آن می شود را بشناسید. هیچ اندازه استانداردی برای کلیتوریس وجود ندارد، اما معمولا با تحریک جنسی رشد می کند. هنگامی که فرد برانگیخته نمی شود، یا مواردی مانند عدم تعادل هورمونی یا بیماری دیگر می تواند باعث بزرگ شدن کلیتوریس شود. کلیتوریس یک اندام جنسی زنانه است. درست بالای مجرای ادرار، جایی که ادرار از بدن خارج می شود، قرار دارد. جامعه پزشکی از کلیتوریس بزرگ شده به عنوان کلیتورومگالی یا ماکروکلیتوریس یاد می کند. این به کلیتوریس بلندتر از میلی متر در بزرگسالان یا میلی متر در نوزادان اشاره دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل متورم شدن کلیتوریس کلیتوریس متورم در بزرگسالان معمولا نگران کننده نیست. با این حال، یک کودک یا نوزاد تازه متولد شده با کلیتوریس بزرگ یا متورم باید توسط یک متخصص اطفال ارزیابی شود تا برخی شرایط را رد کند. در این مقاله به بررسی علل بزرگ شدن کلیتور در چندین مرحله از زندگی می پردازیم. ما همچنین علایم و درمان ها را بررسی می کنیم. تروما هر گونه خراش خفیف یا یک لمس اشتباه می تواند باعث تورم کلیتوریس شود. حتی یک خراش ناخن در هنگام خودارضایی یا رابطه جنسی خشن می تواند برای بروز ضربه در کلیتوریس شما کافی است. موهای ناحیه تناسلی موها به طور معمول در اطراف ناحیه تناسلی شما رشد می کنند. داشتن موهای ناحیه تناسلی در زنان بسیار رایج است. اما گاهی اوقات ریزش موی کوچک منجر به دردسر می شود و مو در کلیتوریس شما گیر می کند و باعث تورم می شود. این یک فرآیند بسیار آزاردهنده است، گاهی اوقات ممکن است مجبور شوید از یک ذره بین برای از بین بردن موهای کلیتوریس خود استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لباس های تنگ گاهی اوقات لباس های تنگ شما می تواند منجر به تورم کلیتوریس شود. اصطکاک مواد زبر لباس شما می تواند باعث تورم کلیتوریس شما شود. گاهی اوقات ممکن است از مواد شوینده ای استفاده کنید که برای شما مناسب نیست یا ممکن است از لباسی استفاده کنید که به آن حساسیت دارید. همیشه باید لباس های خود را در آب معمولی بشویید و قبل از استفاده خشک کنید. هیجانات جنسی تحریک جنسی باعث تورم کلیتوریس می شود. تحریک جنسی، وضعیت اندام تناسلی انسان را تغییر می دهد. هنگامی که یک فرد برانگیخته می شود، مجموعه ای از تغییرات هورمونی در بدن فرد ایجاد می شود. این تغییرات در سطح به شکل تغییرات فیزیکی خاصی ظاهر می شوند. کلیتوریس بزرگسالان معمولا به دلیل هیجان یا برانگیختگی جنسی متورم می شود. در هنگام برانگیختگی، خون بیشتری به اندام تناسلی جریان می یابد و کلیتوریس می تواند پر شود و بزرگتر به نظر برسد. روند مشابهی در آلت تناسلی رخ می دهد. جریان خون پس از ارگاسم به سرعت به حالت عادی باز می گردد و کلیتوریس به اندازه معمول خود باز می گردد. اگر بعد از برانگیختگی، ارگاسمی ایجاد نشود، ممکن است ساعت ها یا روز طول بکشد تا کلیتوریس کوچک شود. این وضعیت به فرد آسیبی نمی رساند، اما اگر کلیتوریس متورم بماند ممکن است به لباس ساییده شود، حتی می تواند باعث تحریک یا ناراحتی شود. التهاب فرج و بزرگ شدن کلیتوریس کلیتوریس بزرگ یا متورم ممکن است به دلیل التهاب عمومی اندام تناسلی ایجاد شود. این بیماری به نام ولویت شناخته می شود که به التهاب فرج اشاره دارد. علل ولویت، عبارتند از: عفونت، مانند عفونت قارچی یا عفونت مقاربتی ( STI ) اصطکاک بیش از حد در طول رابطه جنسی یا خودارضایی واکنش آلرژیک به محصولی مانند شوینده لباسشویی، صابون، مرطوب کننده یا روان کننده اندام تناسلی دارای گیرنده های عصبی فراوان است و تحریک بیش از حد این ناحیه حساس می تواند باعث درد یا تورم شود. ناراحتی باید ظرف یک یا دو روز کاهش یابد. علایم عفونت قارچی مشابه بسیاری از بیماری های مقاربتی است. برای تشخیص و درمان بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر به نظر می رسد که واکنش آلرژیک باعث بروز ولویت شده، باید از تماس با محصولاتی که ممکن است عامل ایجاد کننده آن باشد خودداری شود. در صورت عدم بهبود علایم در عرض یک هفته به پزشک مراجعه کنید. اختلالات هورمونی هورمون های زنانه (استروژن ها) و هورمون های مردانه (آندروژن ها) به طور معمول در بدن وجود دارند. تستوسترون یکی از نمونه های آندروژن است. آندروژن بیش از حد هر می تواند باعث تورم کلیتوریس شود. سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) سندرم تخمدان پلی کیستیک ممکن است باعث پریودهای نامنظم و مشکلات باروری و همچنین بزرگ شدن کلیتوریس شود. در این حالت، کیست های کوچک زیادی روی تخمدان ها ایجاد می شود که باعث افزایش بیش از حد آندروژن در بدن می شود. یک مطالعه کوچک در سال نشان داد که ورم کلیتوریس به شدت با تشخیص PCOS مرتبط است. عوامل زیر نیز ممکن است نشان دهنده PCOS باشند: آکنه افزایش وزن پریودهای نامنظم مشکلات باروری موهای اضافی صورت و بدن معمولا داروهای هورمونی و تغییرات سبک زندگی برای مدیریت این بیماری کافی است. استروییدهای آنابولیک این استروییدها برای عضله سازی و افزایش استقامت ورزشی استفاده می شوند. استفاده از استروییدهای آنابولیک همچنین می تواند منجر به افزایش هورمون های مردانه شود. این می تواند منجر به: آکنه صدای عمیق تر کلیتوریس بزرگ شده موهای اضافی صورت مشکلات جدی سلامتی که می تواند قلب، کبد و کلیه ها را تحت تاثیر قرار دهد استروییدها فقط باید برای درمان شرایط پزشکی تعیین شده، تحت نظارت دقیق پزشک استفاده شوند. تومورها یا رشد غده آدرنال غدد فوق کلیوی، هورمون ترشح می کنند. اگر تومور یا نوع دیگری از رشد روی این غدد ایجاد شود، نمی توانند به درستی عمل کنند. در این حالت ممکن است فرد دچار عدم تعادل هورمونی و بزرگ شدن کلیتوریس شود. حتی این احتمال وجود دارد که فرد علایم مرتبط با هورمون مانند افزایش وزن، تغییرات قاعدگی یا رشد بیش از حد مو را نیز تجربه کند. درمان تومورهای غده آدرنال به عوامل زیادی مانند اندازه تومور و سرطانی بودن آن بستگی دارد. عفونت و بزرگ شدن کلیتوریس همچنین ممکن است برخی عفونت های باکتریایی و قارچی در ناحیه کلیتوریس خود داشته باشید که می تواند باعث تورم در کلیتوریس شود. این عفونت همچنین می تواند باعث خارش و قرمزی شود و این موارد می توانند آن را حتی بدتر کنند. اگر ظرف چند روز فروکش نکرد، حتما باید به پزشک مراجعه کنید. کیست ها کیست های کوچکی که به نام کیست بارتولومی شناخته می شوند می توانند در ناحیه کلیتوریس رشد کنند. این ماده مانع از روانکاری طبیعی بدن می شود. اگر به دلیل کیست ها دچار تورم کلیتوریس هستید، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. کلیتوریس شما به طور طبیعی حساس است و اگر بعد از نزدیکی کلیتوریس متورم شده است، باید برای چند روز از رابطه جنسی خودداری کنید. گاهی اوقات تورم خود به خود از بین می رود. اگر می خواهید در مورد مشکل خاصی صحبت کنید، می توانید با یک متخصص زنان مشورت کنید. علل بزرگ شدن کلیتوریس در کودکان شرایط متعددی می تواند باعث بزرگ شدن کلیتوریس در کودک شود. فقط یک پزشک می تواند ارزیابی و تشخیص مناسب را انجام دهد. بزرگ شدن کلیتوریس در کودک معمولا به دلیل یکی از شرایط زیر ایجاد می شود: این اختلال در غدد فوق کلیوی باعث می شود بدن آندروژن بیش از حد تولید کند. این شرایط می تواند منجر به تورم کلیتوریس شود. حتی ممکن است تشخیص زن یا مرد بودن اندام تناسلی را مشکل کند. ناتوانی های مادرزادی که بر اندام های جنسی ت ثیر می گذارد می تواند باعث بزرگ شدن کلیتوریس در بدو تولد شود. بسیاری از انواع دیگر عوارض رشدی در این دسته قرار می گیرند. سایر اختلالات رشد ممکن است باعث شود که کلیتوریس از نظر اندازه یا شکل غیرعادی به نظر برسد. بر اساس گزارشی در سال ، عوامل زیر می توانند باعث بزرگ شدن کلیتورال در کودکان شوند: یک لنف - آنژیوفیبروم، که یک رشد غیر طبیعی و غیر سرطانی است که شامل سایر بافت‌های همبند لنفاوی است. یک کیست اپیدرمویید، یک رشد غیرسرطانی پر از مایع یک فیبروم، یک تومور غیر سرطانی بررسی ها نشان می دهد که عمل جراحی در از بین بردن ضایعات این کودکان موفقیت آمیز بوده است. چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ زمانی که هیچ دلیل واضحی برای تغییر در ظاهر کلیتوریس وجود نداشته باشد باید با پزشک مشورت کنید. تغییرات در ظاهر کلیتوریس یا سایر اندام های تناسلی در صورتی که فردی دارای موارد زیر باشد، باید توسط پزشک بررسی شود: تورم کلیتورال که ظرف چند روز از بین نمی رود. درد، قرمزی یا احساس گرما که ممکن است نشانه عفونت باشد. ترشحات غیر معمول واژن تاول روی اندام تناسلی خارش درد در هنگام ادرار خونریزی در ناحیه علت سفت شدن واژن چیست؟ گاهی اوقات، یک زن ممکن است متوجه شود که واژن او سفت تر از حد معمول است. این به این دلیل است که واژن در طول زندگی یک زن در نتیجه افزایش سن و رویدادهای طبیعی مانند بارداری و زایمان تغییر می کند. گاهی اوقات، این تغییرات ممکن است باعث شود واژن سفت تر از حد طبیعی احساس شود. در نتیجه، برخی از زنان ممکن است فکر کنند واژن آنها خیلی سفت است، به خصوص اگر در حین دخول جنسی احساس ناراحتی یا درد کنند. احساس تنگی واژن در هنگام دخول جنسی می تواند به دلیل برانگیختگی کامل زن باشد. هنگامی که واژن برانگیخته می شود، عرض و طول منبسط می شود. یک زن می تواند با صرف زمان بیشتر برای برانگیختگی قبل از دخول و استفاده از روان کننده در صورت نیاز، درد، ناراحتی یا احساس تنگی بیش از حد را برطرف کند. واژن در طول زندگی یک زن دستخوش تغییرات زیادی می شود. موارد زیر مستقیما بر واژن ت ثیر می گذارد: بارداری استرس ارتباط جنسی زایمان و شیردهی تغییرات مرتبط با هورمون پیش آگی تورم کلیتوریس اگر تورم کلیتوریس در عرض چند روز برطرف شود، معمولا نشان دهنده یک بیماری جدی نیست. با این حال، کودکی که اندام تناسلی آن بزرگ یا متورم شده است، باید توسط متخصص اطفال ارزیابی شود.

وجود خون در ادرار مردان به معنای دفع خون از دستگاه ادراری است. این خون در برخی موارد کاملا مشخص بوده و باعث قرمز شدن رنگ ادرار می شود. اما در برخی دیگر از موارد وجود خون در ادرار فقط با انجام آزمایش های مختلف قابل تشخیص است. دفع ادرار خونی در مردان می تواند نشانه ابتلا به بیماری های مختلف باشد. به طور کلی علت شایع دفع ادرار خونی در مردان عبارت است از: عفونت های دستگاه ادراری ( UTIs ) یکی از علل شایع وجود خون در ادرار هستند. اگرچه این عفونت ها بیشتر در زنان رخ می دهند، اما با این حال مردان نیز ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. بزرگ شدن پروستات و کاتتریزاسیون از مهمترین عوامل خطر برای ابتلا به عفونت های ادراری در مردان هستند. همچنین ابتلا به عفونت های ادراری در مردان بالای سال بیشتر است. عفونت ادراری زمانی رخ می دهد که باکتری ها وارد مجرای ادراری شده و مثانه، لوله های حالب و حتی کلیه ها را آلوده می کنند. حالب لوله ای با سانتی متر قطر است که کلیه های هر دو طرف بدن به مثانه متصل می کند. علاوه بر وجود خون در ادرار، سایر علایم UTI عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بوی تند و کدر شدن رنگ ادرار تکرر ادرار و احساس فوریت دفع درد یا سوزش در هنگام دفع ادرار عفونت ادراری به ندرت می تواند کلیه ها را تحت تاثیر قرار دهد. تنها عفونت های بسیار مزمن می توانند باعث آسیب به کلیه ها شوند. علایم زیر نشان دهنده آسیب دیدن کلیه ها است: تب و لرز تهوع و استفراغ درد در پشت، پهلوها و کشاله ران اگر خون حاوی مایعات بسیار کم و مواد زاید بیش از حد باشد، مواد زاید به مواد شیمیایی موجود در ادرار متصل شده و باعث تولید سنگ کلیه یا مثانه می شوند. سنگ های کلیه در اغلب موارد کوچک هستند. در نتیجه می توانند به راحتی از طریق ادرار عبور کنند. سنگ های بزرگتر امکان دفع از طریق مجاری ادراری را ندارند. بنابراین در کلیه یا مثانه باقی مانده و یا ممکن است در جای دیگری از دستگاه ادراری گیر کنند. سنگ های بزرگتر معمولا علایم قابل توجه تری را ایجاد می کنند، از جمله: تب و لرز معده درد مداوم دفع خون در ادرار تند شدن بوی ادرار کدر شدن رنگ ادرار درد هر دو طرف پهلو حالت تهوع یا استفراغ برخی از تمرینات ورزشی شدید می توانند باعث هماچوری یا خون ادراری شوند. علت دقیق ابتلا به هماچوری ناشی از ورزش هنوز به طور کامل مشخص نیست. اما با این حال بررسی ها نشان می دهد که طول مدت ورزش تاثیری در ابتلا EIH ندارد. در واقع می توان گفت هماچوری ناشی از ورزش اغلب به شدت و سنگین بودن تمرینات ورزشی مرتبط است. همچنین افرادی که در حین ورزش بدن خود را به اندازه کافی آبرسانی نمی کنند در معرض خطر بیشتری قرار دارند. EIH در اغلب موارد نیاز به درمان پزشکی نداشته و در عرض روز خود به خود برطرف می‌شود. اما با این حال اگر خون ادراری بیش از هفته طول بکشد باید حتما به پزشک مراجعه کنید. بزرگ شدن پروستات در اصطلاح پزشکی هیپرپلازی خوش خیم پروستات ( BPH ) نامیده می شود. پروستات غده ای است که بخشی از دستگاه تناسلی مردان را تشکیل می دهد. این غده در حدود گرم وزن داشته و به تولید مایع منی کمک می کند. پروستات در قسمت زیر مثانه قرار دارد. بزرگ شدن پروستات مجرای ادرار را تحت فشار قرار داده و در نتیجه خروج ادرار را دشوار می کند. خروج قطره ای ادرار در انتهای دفع یکی از مهمترین علایم بزرگ شدن پروستات است. ابتلا به این وضعیت در طولانی مدت می تواند می تواند منجر به خون ادراری شود. BPH حدود درصد از مردان بالغ تا ساله و درصد از مردان بالای سال را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم BPH عبارتند از: وجود خون در ادرار نیاز فوری به ادرار کردن تکرر ادرار به خصوص در شب نیاز به زور زدن برای خروج کامل ضعیف یا متناوب شدن جریان ادرار احساس پر بودن مثانه حتی پس از ادرار کردن در موارد شدید، فرد مبتلا به BPH ممکن است اصلا نتواند ادرار کند. این وضعیت یک اورژانس پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد. برخی از افراد ممکن است به دلیل آسیب، جراحی یا بیماری در دفع ادرار دچار مشکل شوند. کاتتر ادراری ( UC ) یک لوله قابل انعطاف است که به تخلیه ادرار از مثانه کمک می کند. UC ها انواع مختلفی دارند. به عنوان مثال کاتترهای ماندگار برای مدت طولانی در مثانه قرار گرفته و استفاده می شود. و کاتترهای خارج از بدن که یک طرف آن بر روی آلت تناسلی قرار گرفته و سر دیگر به یک کیسه متصل است. این کاتترها ادرار را در یک کیسه تخلیه جمع می کنند، بنابراین نیاز به تعویض روزانه دارند. هر دو نوع کاتتر می توانند باعث ورود راحت باکتری ها به مجرای ادرار شوند. باکتری ها در مجاری ادرار تکثیر کرده و عفونت دستگاه ادراری مرتبط با کاتتر ( CAUTI ) را تولید می کنند. این نوع عفونت می تواند منجر به دفع خون در ادرار شود. بر اساس آمار مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا ( CDC ) ، درصد منبع عفونت های ادراری که در بیمارستان ها رخ می دهند، به دلیل استفاده از کاتتر است. علایم CAUTI مانند علایم UTI های عمومی است، اما ممکن است شامل اسپاسم در قسمت پایین کمر یا شکم نیز باشد. گلومرول ها ساختارهای ریز درون کلیه ها هستند که به فیلتر و پاکسازی خون و همچنین حذف مایعات اضافه بدن کمک می کنند. اگر گلومرول ها آسیب ببینند کلیه ها دچار نارسایی شده و دیگر نمی توانند فعالیت خود را به درستی انجام دهند. این بیماری در اصلاح پزشکی گلومرولونفریت یا به اختصار GN نامیده می شود. در افراد مبتلا به GN ، کلیه های آسیب دیده قادر به حذف مواد زاید و مایعات اضافی از بدن نیستند. GN مزمن در مردان جوانی که دارای ضعف شنوایی و بینایی هستند، بیشتر می دهد. GN حاد به طور ناگهانی ظاهر شده و می تواند علایم زیر را ایجاد کند: سرفه تنگی نفس خون در ادرار کاهش حجم ادرار افزایش فشار خون پف صورت در هنگام صبح Gi مزمن به کندی ایجاد می شود. در برخی موارد، افراد ممکن است چندین سال بدن علایم بمانند. این بیماری در صورت عدم درمان و مزمن شدن باعث وارد شدن صدمات جبران ناپذیر به کلیه ها می شود. همچنین علایم در مراحل پیشرفته بیماری می تواند شامل موارد زیر باشد: دفع خون در ادرار دفع پروتیین در ادرار تورم صورت یا مچ پا تکرر ادرار شبانه ادرار حباب دار یا کف آلود برخی از داروها دارای عوارض جانبی بوده و مصرف آنها می تواند باعث خون ادراری شود. از جمله: این دسته از داروها به پیشگیری از لخته شدن خون در بدن کمک می کنند. اما برخی از این داروها مانند وارفارین و آسپرین ممکن است باعث ایجاد خون در ادرار شوند. مصرف طولانی مدت این داروها می تواند به کلیه ها آسیب رسانده و باعث ظاهر شدن خون در ادرار شود. این دسته از داروها اغلب برای شیمی درمانی استفاده می شوند. مصرف این داروها می تواند باعث سیستیت هموراژیک شود. سیستیت هموراژیک با علایمی مانند تحریک مثانه، درد در هنگام دفع ادرار و مشاهده ناگهانی خون در ادرار همراه است. استفاده طولانی مدت از این ملین می تواند منجر به هماچوری شود. در صورتی که احتمال می دهید وجود خون در ادرار شما ناشی از مصرف دارو است، باید حتما با پزشک متخصص خود صحبت کنید. پزشک در صورت امکان، داروها را جایگزین کرده و یا یا در مورد روش های کاهش عوارض جانبی شما را راهنمایی خواهد کرد. سرطان پروستات یکی از شایع ترین انواع سرطان در میان مردان است. از هر مرد یک نفر در طول زندگی خود به سرطان پروستات مبتلا می شود. سرطان پروستات با تشخیص و درمان به موقع، معمولا قابل درمان است. با این حال، فقط تعداد کمی از مردان علایم را در مراحل اولیه بیماری تجربه می کنند، بنابراین شرکت در آزمایشات غربالگری منظم ضروری است. همچنین باید دقت کنید که علایم سرطان پروستات در مراحل اولیه ممکن است مشابه علایم BPH باشد. سایر علایم و نشانه های سرطان پروستات عبارتند از: درد استخوان خون در منی انزال دردناک از دست دادن اشتها کاهش وزن غیر قابل توضیح درد مبهم در ناحیه تحتانی لگن درد در قسمت پایین کمر، باسن یا بالای ران مردان در صورت وجود هر یک از علایم بالا باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنند. ابتلا به سرطان مثانه در مردان شایع تر از زنان است. سرطان مثانه، در مراحل اولیه علایم زیادی ندارد. اولین نشانه مطمین معمولا وجود خون در ادرار است. برخی از افراد در مراحل اولیه بیماری متوجه تغییر رنگ ادرار می شوند. برای برخی دیگر، آثار خون تنها در آزمایش ادرار قابل تشخیص است. سایر علایم احتمالی سرطان مثانه در مراحل اولیه عبارتند از: مشکل در خروج ادرار ضعیف شدن جریان ادرار درد یا سوزش در هنگام ادرار نیاز مکرر یا فوری به ادرار کردن، به خصوص در شب علایم سرطان مثانه در مراحل پیشرفته تر عبارتند از: تورم پاها درد استخوان از دست دادن اشتها ناتوانی در دفع ادرار کمردرد در یک طرف بدن کاهش وزن غیر قابل توضیح به وجود خون در ادرار در اصطلاح پزشکی هماچوری گفته می شود. در هماچوری یا خون ادراری گلبول های قرمز خون از طریق قسمت های مختلف سیستم ادراری مانند کلیه ها به داخل ادرار نفوذ می کنند. به طور کلی دو نوع هماچوری وجود دارد: زمانی است که خون در ادرار با چشم غیر مسلح و توسط بیمار قابل مشاهده است. بیمار ممکن است لخته های خون را دفع کرده و یا متوجه رنگ صورتی، قرمز یا قهوه ای ادرار شود. زمانی است که خون در ادرار فقط در زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. هماچوری میکروسکوپی فقط با آزمایش ادرار تشخیص داده می شود. درمان هماچوری به علت اصلی آن بستگی دارد. درمان های احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد: جراحی برای برداشتن سنگ های بزرگ کلیه درمان آنتی بیوتیکی برای برطرف کردن عفونت ها مصرف داروها یا روش های تصفیه خون برای GN استفاده از جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی برای درمان سرطان یا تومورهای خوش خیم مصرف شل کننده های عضلانی، مسدود کننده های هورمونی و جراحی برای درمان مشکلات پروستات وجود خون در ادرار در مردان به ندرت نشانه بیماری جدی است. اما با این حال بهتر است در صورت مشاهده هر گونه تغییر رنگ ادرار حتما با پزشک خود صحبت کنید. آزمایش ادرار به ت یید وجود خون در ادرار کمک می کند. همچنین ممکن است پزشک یک معاینه فیزیکی برای بررسی بزرگی پروستات انجام دهد. در برخی موارد انجام آزمایش های تصویربرداری به پزشک کمک می کند تا بزرگی پروستات یا انسداد مجاری ادراری احتمالی را در شما تشخیص دهد. به طور کلی در مردان، طیف وسیعی از علل احتمالی مانند عفونت ادراری و بزرگ شدن پروستات وجود دارند که می توانند باعث ابتلا به خون ادراری شوند. هماچوری به ندرت، می تواند نشان دهنده سرطان باشد. سرطان های دستگاه ادراری و تناسلی در صورت تشخیص به موقع اغلب قابل درمان هستند. هماچوری در برخی موارد فقط در زیر میکروسکوپ قابل تشخیص است. بنابراین در صورتی که علایمی مانند درد در هنگام ادرار، کاهش حجم ادرار و یا تکرر ادرار شبانه را دارید، در اسرع وقت با یک پزشک متخصص مشورت کنید.

به شما کمک می کند تا بتوانید علایم خود را تا حدودی تسکین دهید. مت سفانه، خستگی آدرنال شرایطی نیست که بتوان آن را یک شبه برطرف کرد. اگر با این عارضه دست و پنجه نرم می کنید، باید صبر داشته باشید و برای بازگرداندن عملکرد صحیح غدد فوق کلیوی خود به یک رژیم سختگیرانه متعهد شوید. غدد فوق کلیوی، غدد درون ریز هستند. آنها انواع هورمون های ضروری از جمله آدرنالین و استروییدهای آلدوسترون و کورتیزول را ترشح می کنند. اما عدم تولید کافی یک یا چند مورد از این هورمون ها می تواند منجر به خستگی آدرنال شود. علاوه بر احساس خستگی، سایر علایم و نشانه‌های نارسایی آدرنال ممکن است شامل بدن درد، کاهش وزن غیرقابل توضیح، فشار خون پایین، خواب ضعیف، تحریک‌پذیری، مشکلات گوارشی، سبکی سر و رنگ پریدگی شود. خستگی آدرنال را می توان با آزمایش خون و آزمایش های تحریک ویژه که می تواند سطوح ناکافی هورمون های آدرنال را نشان دهد، تشخیص داد. درمان های خانگی ساده و تغییر در شیوه زندگی وجود دارد که می تواند به مبارزه با خستگی آدرنال کمک کند. ما سعی کرده ایم در این مقاله درمان خانگی برای رفع خستگی آدرنال را بررسی کنیم، آنها عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: مصرف ویتامین ب کمپلکس چندین ویتامین B نقش مهمی در متابولیسم سلولی دارند تا سطح انرژی شما را بالا نگه دارند. ویتامین B به تولید کوآنزیم A کمک می کند که به تنفس سلولی و تجزیه چربی ها، پروتیین ها و کربوهیدرات ها کمک می کند. ویتامین B به تولید هورمون های آدرنال کمک می کند، در حالی که B به تولید انرژی، ترمیم سلول ها و حفظ گلبول های قرمز کمک می کند. از این رو، بهبود مسیرهای متابولیک خود با دادن ویتامین های B مورد نیاز بدن به راحتی می تواند سطح انرژی شما را افزایش داده و خستگی آدرنال را کاهش دهد. از غذاهای سرشار از ویتامین B مانند غلات کامل، لوبیا، غلات صبحانه غنی شده و محصولات لبنی استفاده کنید. همچنین می‌توانید مکمل‌های B کمپلکس را انتخاب کنید که دارای تعادل مناسبی از ویتامین‌های مختلف B هستند. برای دوز مناسب با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریشه شیرین بیان ریشه شیرین بیان یکی از بهترین گیاهان آداپتوژن برای تنظیم سطح کورتیزول است. این حاوی اسید گلیسیریزین است که از تجزیه کورتیزول جلوگیری می کند و در نتیجه به بازیابی سطح طبیعی این هورمون کمک می کند. این گیاه همچنین سطح دهیدرواپی آندروسترون ( DHEA ) ، یکی دیگر از هورمون های مبارزه با استرس را افزایش می دهد. در یک بررسی محققان دریافتند که شیرین بیان به بدن کمک می کند کورتیزول را تنظیم کند، که به نوبه خود به غدد فوق کلیوی شما استراحت می دهد. علاوه بر تحریک تولید هورمون، به حفظ سطح انرژی و افزایش استقامت نیز کمک می کند. قاشق چایخوری پودر شیرین بیان را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. روی آن را بپوشانید، اجازه دهید دقیقه دم بکشد و آن را صاف کنید. این چای را یا بار در روز به مدت یک هفته بنوشید. همچنین می توانید پس از مشورت با پزشک از مکمل شیرین بیان استفاده کنید. توجه: از شیرین بیان زیاد استفاده نکنید، زیرا می تواند سطح فشار خون شما را افزایش دهد. روغن نارگیل روغن نارگیل بکر و ارگانیک یک چربی متعادل است که می تواند به مبارزه با خستگی آدرنال کمک کند و سطح انرژی شما را بالا نگه دارد. چربی های مفید، به ویژه تری گلیسیریدهای با زنجیره متوسط، در روغن نارگیل به راحتی هضم می شوند و به عنوان نوعی انرژی مستقیم استفاده می شوند. همچنین به حفظ سطح انرژی کمک می کند. اگر در حد اعتدال مصرف شود، به کاهش چربی شکم نیز کمک می کند که خستگی آدرنال را افزایش می دهد. روزانه تا قاشق غذاخوری روغن نارگیل فوق بکر بخورید. می توانید آن را به اسموتی یا قهوه صبح خود اضافه کنید. شما همچنین می توانید از آن در محصولات پخته شده خود استفاده کنید. همچنین، از روغن نارگیل برای تمرین روغن کشی هر روز صبح استفاده کنید تا بدن خود را از سموم دور نگه دارید. روش کامل روغن کشی را می توانید در این مقاله بخوانید. غذاهای غنی از منیزیم منیزیم برای سلامت آدرنال شما بسیار مهم است. نقش کلیدی در تجزیه گلوکز به انرژی دارد. در واقع، حتی یک کمبود جزیی منیزیم می تواند بر استقامت و سطح انرژی شما ت ثیر بگذارد. همچنین می تواند منجر به افسردگی شود. بنابراین، زمانی که از خستگی آدرنال رنج می برید، سطح منیزیم خود را بررسی کنید. اگر کم است، غذاهای غنی از منیزیم بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید. مصرف روزانه توصیه شده منیزیم برای مردان حدود میلی گرم و برای زنان میلی گرم است. برخی از منابع غذایی خوب که حاوی مقدار زیادی منیزیم باشند شامل سبزیجات با برگ های تیره، آجیل، دانه ها، ماهی، سویا، آووکادو، موز و شکلات تلخ هستند. گزینه دیگر این است که قاشق غذاخوری ملاس سیاه بند سولفور نشده را در لیوان شیر داغ یا فقط آب مخلوط کنید. این را یک بار در روز بنوشید. شما می توانید مکمل منیزیم را انتخاب کنید، اما تنها پس از مشورت با پزشک خود. یکی از راه های درمان خانگی خستگی آدرنال، ویتامین C یکی دیگر از مواد مغذی که برای آدرنال و همچنین سلامت کلی شما مهم است ویتامین C است. این ویتامین یک آنتی اکسیدان قوی است که نقش کلیدی در تولید کورتیزول در غدد فوق کلیوی شما دارد. همچنین برای سنتز کاتکول آمین، یعنی تولید نوراپی نفرین، اپی نفرین و دوپامین لازم است. از این رو، به عنوان یک بلوک ساختمانی ضروری برای بازیابی غدد فوق کلیوی شما عمل می کند. به علاوه، ویتامین C سیستم ایمنی شما را تقویت می کند و بدن شما را در برابر رادیکال های آزاد محافظت می کند. برخی از بهترین غذاهای غنی از ویتامین C شامل بروکلی، گریپ فروت، کیوی، پرتقال، فلفل، سیب زمینی، توت فرنگی، جوانه و گوجه فرنگی است. می توانید پس از مشورت با پزشک خود مکمل ویتامین C مصرف کنید. تنفس دیافراگمی تمرین تکنیک‌های آرام‌سازی مانند تنفس دیافراگمی به جلوگیری از ترشح جریان ثابت هورمون‌هایی که بدن را در حالت بیش‌هوشیار نگه می‌دارند، از غدد فوق کلیوی جلوگیری می‌کند. با تمرین تنفس دیافراگمی، می توانید به بازیابی انرژی و همچنین مبارزه با استرس و اضطراب که اغلب بر عملکرد آدرنال و سطح انرژی شما ت ثیر می گذارد، کمک کنید. برای کمک به آرام کردن ذهن و آرام کردن پاسخ استرس بدن به یک دوره تمرینات روزانه تنفس عمیق متعهد شوید. در جای راحتی دراز بکشید و دستان خود را روی شکم خود قرار دهید. حدود ثانیه از طریق بینی نفس عمیق بکشید و نفس خود را برای ثانیه دیگر حبس کنید. سپس به مدت ثانیه به آرامی از طریق دهان نفس خود را بیرون دهید. دقیقه تکرار کنید. این کار را یا بار در روز انجام دهید. هیدراته بمانید بدن برای عملکرد صحیح به آب نیاز دارد و غدد فوق کلیوی شما نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در واقع، ننوشیدن آب کافی می‌تواند باعث کم‌آبی بدن شود که یکی از نشانه‌های بارز خستگی آدرنال است. از آنجایی که آب تا درصد وزن کل بدن را تشکیل می دهد، وقتی آب کمتری در بدن وجود داشته باشد، مطمینا بر انرژی شما ت ثیر می گذارد. بعلاوه، آب با مبارزه با خستگی عضلانی به ایجاد استقامت کمک می کند. مقدار زیادی آب در فواصل منظم در طول روز بنوشید تا مطمین شوید بدن شما انرژی لازم برای عملکرد را دارد. همچنین می توانید مقدار زیادی آب میوه یا سبزیجات خانگی سالم بنوشید. مصرف نوشیدنی های الکلی و کافیین دار را که می توانند منجر به کم آبی بدن شوند، کاهش دهید. آشواگاندا آشواگاندا به عنوان یک گیاه آداپتوژن، سیستم های مختلف بدن شما از جمله غدد فوق کلیوی را تنظیم می کند. این گیاه مخصوصا در کمک به تنظیم غدد فوق کلیوی با استرس مفید است. این کار را با تولید هورمون‌های استرس در مواقعی که به آن‌ها نیاز دارید انجام می‌دهد و زمانی که نیاز ندارید، تولید آن‌ها را متوقف می‌کند. همچنین به کاهش اضطراب، بهبود عملکرد سیستم ایمنی و بهبود خواب کمک می کند. همه این عوامل برای عملکرد آدرنال مهم هستند. همچنین به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل می کند. دوز توصیه شده آشواگاندا حدود میلی گرم در روز است. قبل از شروع هر رژیم مکمل با پزشک خود مشورت کنید. فعالیت بدنی اگرچه ممکن است غیر منطقی به نظر برسد، اما فعال ماندن از نظر بدنی راهی عالی برای مبارزه با خستگی آدرنال است. با این حال، نیازی به انجام فعالیت های شدید نیست. ورزش های ساده مانند پیاده روی، دویدن، رقصیدن یا شنا می تواند شما را فعال نگه دارد و وزن بدن را کاهش دهد. این به نوبه خود به بهبود عملکرد غدد فوق کلیوی شما کمک می کند. همچنین، ورزش یک راه عالی برای عاری از سموم بدن است که برای افزایش استقامت و همچنین متابولیسم بالاتر مهم است. از انجام تمرینات هوازی یا استقامتی زیاد خودداری کنید، زیرا چنین فعالیت هایی برای غدد فوق کلیوی واقعا سخت است. همچنین، با تعیین اهداف ورزشی دست نیافتنی، غدد فوق کلیوی را تحت فشار قرار ندهید. کاهش مصرف کافیین یا بدون کافیین کافیین غدد آدرنال را تحریک می‌کند تا هورمون‌های استرس ترشح کنند، که به نوبه خود بدن را در حالت آماده‌باش قرار می‌دهد و باعث افزایش موقت انرژی می‌شود. اما کافیین همچنین فشار خون را افزایش می دهد، با خواب خوب شبانه تداخل می کند و بازیابی غدد فوق کلیوی را دشوار می کند. اگر مجبورید قهوه یا نوشیدنی کافیین دار بنوشید، یکی از نوشیدنی های حاوی کافیین کم را انتخاب کنید و مصرف آن را به یا وعده هر روز صبح محدود کنید. سایر راهکار درمان خانگی خستگی آدرنال برخی دیگر از راهکارهایی که می توانید برای درمان خستگی آدرنال در خانه انجام دهید، عبارتند از: یا بار در روز چای ریحان یا چای سبز بنوشید. از مصرف شکر و نوشیدنی های شیرین که ارزش غذایی کمی دارند خودداری کنید. زود از خواب بیدار شوید و روز خود را با یک صبحانه سالم شروع کنید. برای کمک به بهبودی بدنتان بیشتر بخوابید و استراحت کنید. از تا دیر وقت بیدار ماندن خودداری کنید و در یک چرخه خواب منظم بمانید. برای کنترل سطح استرس خود یوگا، مدیتیشن یا تای چی انجام دهید. از نمک طبیعی مانند نمک دریایی هیمالیا استفاده کنید، زیرا مواد معدنی زیادی در آن وجود دارد که از غدد فوق کلیوی حمایت می کنند. غلات فرآوری شده را از رژیم غذایی خود حذف کنید، زیرا ممکن است برای غدد فوق کلیوی سخت باشند. هیچ وعده غذایی را حذف نکنید و سعی کنید وعده های غذایی کوچک و در فواصل زمانی معین داشته باشید.

با ویژگی و علایم گوناگون همراه است و علل مختلفی دارند. به خودی خود یک بیماری نیست. این یک علامتی است که با شرایط مختلفی همراه است، از عفونت گرفته تا بیماری مزمن. اغلب اوقات، با پیشرفت بدن شما در هر مرحله از بیماری زمینه ای، رنگ آن تغییر می کند. به عنوان مثال، استفراغ در نتیجه آنفولانزای معده ممکن است به رنگ سبز یا زرد تغییر پیدا کند و یا به نارنجی تبدیل شود. استفراغی که فقط یک یا دو روز طول می کشد معمولا جدی تلقی نمی شود. این مورد ممکن است فقط واکنش بدن شما به تحریک روده یا راهی برای خلاص شدن از شر چیزهای مضر در معده باشد. حملات کوتاه مدت استفراغ معمولا با بیماری های حاد مانند مسمومیت غذایی مرتبط است. اگر یک الگوی استفراغ چرخه ای را طی هفته ها یا ماه ها تجربه می کنید، ممکن است ناشی از یک بیماری مزمن باشد. رنگ های مخلتف استفراغ به دلایل مختلف مانند موارد زیر می باشد: میگرن آنفولانزا گاستریت آمیلوییدوز یبوست شدید رفلکس اسید نارسایی کبد رفلاکس صفرا عفونت قارچی مسمومیت غذایی روده مسدود شده انسداد خروجی معده اشک مالوری - وایس آسیب به گلو، دهان یا لثه ضربه مغزی یا ضربه مغزی آسیب به دهان یا گلو در اثر استفراغ مکرر هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استفراغ واضح معمولا بعد از اینکه چندین بار استفراغ کرده اید رخ می دهد و به طور موثری معده شما را از محتویات غذایی آن خالی می کند. این وضعیت ممکن است ناشی از شرایطی مانند موارد زیر باشد: میگرن آنفولانزای معده مسمومیت غذایی اختلال استفراغ چرخه ای در این موارد ممکن است به دفع صفرا ادامه دهید. صفرا معمولا زرد یا سبز است. استفراغ واضح نیز می تواند ناشی از موارد زیر است: برخی افراد پس از ضربه به سر دچار استفراغ مکرر و شدید می شوند. در موارد شدید، استفراغ واضح ممکن است نشانه آسیب مغزی باشد. زمانی اتفاق می افتد که معده شما به طور کامل توسط چیزی مانند تومور یا زخم مسدود شود. هنگامی که شما این نوع انسداد را دارید، هرچیزی که می‌خورید یا می‌نوشید از جمله بزاق یا آب نمی‌تواند از آن عبور کند. اگر چیزی سفید مانند بستنی یا شیر خورده باشید، ممکن است استفراغ شما سفید به نظر برسد. یا گاز اضافی در معده خود داشته باشید ممکن است استفراغ کف آلود ایجاد شود. اگر بیش از یک یا دو روز طول کشید باید به پزشک مراجعه کنید. شرایطی که باعث ایجاد گاز اضافی می شود شامل موارد زیر می باشد: زمانی اتفاق می افتد که اسیدهای معده به مری شما برمی گردند. علایم دیگر شامل احساس سوزش در گلو، درد قفسه سینه و مشکل در بلع است. گاستریت می تواند در صورت مصرف طولانی مدت داروهای مسکن خاص یا مصرف بیش از حد الکل ایجاد شود. علایم دیگر عبارتند از سوء هاضمه، پری بالای شکم بعد از غذا خوردن و حالت تهوع. استفراغ سبز یا زرد ممکن است نشان دهنده این باشد که شما مایعی به نام صفرا را بیرون می آورید. این مایع توسط کبد ایجاد شده و در کیسه صفرا ذخیره می شود. صفرا همیشه مایه نگرانی نیست. این شامل آنفولانزای معده و تهوع صبحگاهی است. ممکن است در چند ساعت اول بیماری که باعث استفراغ می شود، استفراغ نارنجی را مشاهده کنید. اگر بین دوره های استفراغ به خوردن ادامه دهید، ممکن است رنگ باقی بماند، زیرا نارنجی رنگ غذاهای نیمه هضم شده است. استفراغ نارنجی معمولا جای نگرانی نیست مگر اینکه بیش از یک یا دو روز ادامه داشته باشد. استفراغ نارنجی معمولا ناشی از موارد زیر است: پس از خوردن غذاهای آلوده علایم دیگر شامل اسهال، گرفتگی عضلات شکم و تب است. این ویروس ممکن است در اثر تماس با فرد آلوده یا از غذا و آب آلوده ایجاد شود. علایم دیگر عبارتند از تب خفیف، دردهای عضلانی و درد شکم. این بیماری ممکن است به طور ناگهانی شروع شود. علایم مشابه سرماخوردگی با آبریزش بینی و گلو درد است. همانطور که پیشرفت می کند، ممکن است تب، خستگی، لرز و سردرد مداوم داشته باشید. شاید شما سردردهای شدیدی را تجربه می کنید. ممکن است با اوج گرفتن تمایل به استفراغ داشته باشید یا در صورت تداوم درد، استفراغ مکرر را تجربه کنید. با تجمع هورمون ها در بدن در دوران بارداری، ممکن است دچار حالت تهوع و استفراغ شوید. تا درصد از زنان باردار استفراغ را تجربه می کنند. اگرچه این حالت تهوع صبحگاهی نامیده می شود، استفراغ ممکن است در هر زمانی رخ دهد. همچنین ممکن است به دلیل موارد زیر به رنگ نارنجی استفراغ کنید: آپاندیسیت شیمی درمانی عفونت گوش داخلی داروهای خاص در این موارد، استفراغ نارنجی معمولا موقتی است. استفراغ شما احتمالا به رنگ دیگری تبدیل می شود. به استفراغ مقادیر زیاد خون هماتمزیس نیز گفته می شود. اگرچه اغلب صورتی یا قرمز روشن است، اما ممکن است نیز به نظر برسد. اگر استفراغ صورتی، قرمز یا خونی دارید، همیشه باید به پزشک مراجعه کنید. در کودکان، ممکن است نشانه ای از موارد زیر باشد: نقایص هنگام تولد عدم تحمل رژیم غذایی به شیر برخی اختلالات لخته شدن خون کودک، خون را در اثر جراحت به دهان بلعیده است. در بزرگسالان، استفراغ صورتی یا قرمز معمولا ناشی از موارد زیر است: در این موارد مقادیر کم خون ممکن است دلیلی برای هشدار نباشد. اما اگر مقدار قابل توجهی مشاهده کردید یا مانند تفاله قهوه به نظر می رسد، با پزشک خود تماس بگیرید تا شرایط جدی تر را رد کند. این شرایط ممکن است باعث خونریزی در دستگاه گوارش فوقانی شود. این شامل دهان، مری، معده و قسمت فوقانی روده کوچک می شود. آمیلوییدوز زمانی اتفاق می افتد که پروتیین در اندام های حیاتی شما انباشته شود. ممکن است هر چیزی از اسهال گرفته تا نفخ و استفراغ خونی را تجربه کنید. این وضعیت در درجه اول افرادی را تحت تاثیر قرار می دهد که از قبل یک بیماری کبدی دارند. ممکن است متوجه زرد شدن پوست یا سفیدی چشم شوید. علایم دیگر عبارتند از تورم شکم، درد در سمت راست بالای شکم و احساس خواب آلودگی یا گیجی. اشک مالوری - وایس به پارگی مری شما اشاره دارد که ناشی از استفراغ های مکرر و به خصوص شدید است. دو دلیل احتمالی برای استفراغ قهوه ای وجود دارد. در بسیاری از موارد، این رنگ در واقع سایه ای از خون است. اگر شبیه تفاله قهوه است، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. این ممکن است نتیجه زخم گوارشی، یا سایر بیماری های زمینه ای شدید باشد. یبوست شدید نیز می تواند باعث استفراغ قهوه ای شود. یبوست شدید وضعیت هضم را مهار می کند. در نتیجه، استفراغ شما ممکن است بوی مدفوع بدهد. علایم دیگر ممکن است شامل نفخ و درد شدید شکم باشد. برای تشخیص به پزشک مراجعه کنید. این استفراغ همچنین ممکن است سایه ای از استفراغ خونی باشد. حتی ممکن است شبیه تفاله قهوه تیره باشد. اگر خون توسط اسیدهای معده اکسید شده باشد، ممکن است استفراغ شما سیاه به نظر برسد. آهن خون شما با گذشت زمان قهوه ای تا سیاه می شود. از آنجایی که خون دیگر قرمز روشن نیست، به این معنی است که خونریزی یا متوقف شده است یا فقط در مقدار کمی اتفاق می افتد. استفراغ سیاه ناشی از شرایطی است که باعث استفراغ خونی می شود. برای تشخیص باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. استفراغ سیاه ممکن است نتیجه یک عفونت قارچی مانند فیوهیفومیکوز باشد. این عفونت می تواند پس از تماس با کشت های کپک سیاه ایجاد شود. اگر پیوند مغز استخوان یا اندام داشته باشید، یا اگر از طریق کشاورزی یا سایر کارهای بیرون از منزل در معرض خاک قرار بگیرید، ممکن است احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر باشد. در برخی موارد، استفراغ شما ممکن است بر اساس محتویات معده یا مدت زمانی که از خوردن چیزهای خاصی می گذرد، بافت را تغییر دهد. همچنین در صورت تکرار دوره های استفراغ ممکن است بافت تغییر کند. این تغییرات معمولا دلیلی برای نگرانی نیست، اما اگر چیز غیرعادی مشاهده کردید یا علایم دیگری را تجربه کردید، توصیه می شود که به پزشک خود اطلاع دهید. اگر مقدار قابل توجهی خون در استفراغ خود مشاهده کردید با پزشک خود تماس بگیرید یا فورا به پزشک مراجعه کنید. به یاد داشته باشید رنگ خون ممکن است از قرمز تا قهوه ای تا سیاه متغیر باشد. اگر استفراغ خونی شما با سرگیجه، تنفس سریع یا کم عمق یا سایر علایم شوک همراه است، اگر در حال رانندگی باشید باید از رانندگی خودداری کنید و هر چه سریع تر با اورژانس تماس بگیرید. استفراغ سبز یا زرد نیز ممکن است نشانه یک بیماری جدی تر مانند رفلاکس صفرا باشد. اگر عوامل خطرزا دارید یا علایم نگران کننده دیگری را تجربه می کنید، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید. همچنین اگر موارد زیر را تجربه می کنید باید به پزشک خود مراجعه کنید: شما قادر به نگه داشتن مایعات نیستید. شما به دلیل استفراغ وزن خود را کم کرده اید. علایم کم آبی بدن، از جمله سرگیجه یا سردرد دارید. استفراغ شما ساعت طول کشیده است و بهتر نمی شود. درد شدید قفسه سینه دارید. این ممکن است نشان دهنده حمله قلبی باشد. شما دیابت دارید. استفراغ مکرر ممکن است بر سطح قند خون شما ت ثیر بگذارد. همچنین باید به پزشک خود اطلاع دهید که آیا دوره های مکرر استفراغ را تجربه می کنید یا خیر. تغییر رنگ ممکن است نشانه ای از اختلال استفراغ چرخه ای باشد که در اثر برخی بیماری های عصبی ایجاد می شود. با استفراغ چرخه‌ای، ممکن است هر روز در یک زمان معین از حالت تهوع خارج شوید. سخن آخر اغلب اوقات، استفراغ بخشی از بیماری است، اما خطرناک نیست. رنگ‌ها و بافت‌هایی که می‌بینید ممکن است به محتویات معده یا مدت زمانی که استفراغ کرده‌اید مربوط باشد. برخی از رنگ‌ها مانند قرمز، قهوه‌ای یا سیاه ممکن است نشان‌دهنده بیماری‌های جدی‌تر یا نادری باشند که نیاز به مراقبت پزشکی دارند. اگر سایه های غیر معمولی می بینید یا اگر استفراغ بیش از یک یا دو روز طول کشیده است، باید به پزشک خود مراجعه کنید.

علایم منحصر به فردی ایجاد می کند. برای اطلاعات بیشتر در مورد انواع بیماری کرون و علایم آن و درمان این بیماری توسط پزشکان، ادامه مطلب را بخوانید. یک بیماری التهابی روده است که قسمت دستگاه گوارش تحتانی را تحت تاثیر قرار می دهد. پنج نوع از بیماری کرون وجود دارد که هر یک ناحیه متفاوتی از را تحت تاثیر قرار می دهد و برخی علایم منحصر به فرد ایجاد می کنند. پزشکان هنوز راهی برای پیدا نکرده اند. با این حال، افراد می توانند علایم خود را با ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، داروها و در برخی موارد جراحی مدیریت کنند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: پزشکان بیماری کرون را بر اساس محل التهاب به پنج نوع دسته بندی می کنند. پنج نوع بیماری کرون عبارتند از: ایلیت ایلوکولیت ژژنوییلیت بیماری کرون معده اثنی عشر کولیت کرون (گرانولوماتوز) هر نوع بیماری کرون علایم منحصر به فردی ایجاد می کند. انواعی از بیماری کرون وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد: ایلیوکولیت، شایع ترین شکل بیماری کرون است. حتی باعث التهاب قسمت تحتانی روده کوچک یا ایلیوم و روده بزرگ یا کولون می شود. افرادی که ایلوکولیت دارند ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسهال ایلیت کاهش وزن گرفتگی یا درد در وسط یا پایین شکم ایلیت فقط در ایلیوم باعث التهاب می شود. در حالی که بیماری کرون می تواند باعث ایلیت شود، سایر عفونت ها و اختلالات التهابی نیز می توانند منجر به بروز آن شوند. ایلیت علایمی مشابه ایلیوکولیت ایجاد می کند. افرادی که ایلیت و سایر اشکال کرون دارند ممکن است دچار فیستول های گوارشی شوند. فیستول ها، کانال های التهابی هستند که گذرگاه هایی را از طریق دیواره های روده کوچک ایجاد می کنند. فیستول ها، روده کوچک را به نواحی و ساختارهای دیگر از جمله به پوست متصل می کنند. آنزیم های گوارشی می توانند از طریق فیستول به بافت اطراف یا سایر اندام ها نشت کنند. فیستول می تواند منجر به عوارض جدی مانند عفونت سیستمیک شدید، سوء تغذیه، کم آبی بدن، و شود. حدود درصد از افرادی که ایلیت دارند دچار یک یا چند می شوند که باریک شدن روده است. هنگامی که التهاب باعث تورم یا زخم در دیواره‌های روده می‌شود، تنگی ایجاد می‌شود. کولیت کرون، یا کولیت گرانولوماتوز فقط در روده بزرگ باعث التهاب می شود. افرادی که مبتلا به کولیت کرون هستند ممکن است فیستول، زخم و آبسه در نزدیکی مقعد را تجربه کنند. علایم کولیت کرون ممکن است در سایر اشکال کرون نیز رخ دهد و اغلب شامل موارد زیر است: اسهال درد مفاصل ضایعات پوستی خونریزی از رکتوم بیماری کرون معده و دوازدهه بر معده، مری و قسمت اول روده کوچک ت ثیر می گذارد. علایم شامل موارد زیر می باشند: استفراغ کاهش وزن حالت تهوع از دست دادن اشتها ژژنوییلیت باعث ایجاد لکه های التهابی در نیمه بالایی روده کوچک یا ژژنوم می شود. علایم ژژنوییلیت می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال درد یا گرفتگی شکم بعد از غذا خوردن التهاب طولانی مدت می تواند منجر به تشکیل فیستول در ژژنوم شود. بزرگسالانی که مبتلا به بیماری کرون هستند همه علایم مشابهی را تجربه نمی کنند. این بیماری ممکن است باعث شود فرد علایم زیر را تجربه کند: اسهال خستگی یبوست کاهش وزن درد و گرفتگی شکم خونریزی از رکتوم بیماری کرون می تواند هر بخشی از دستگاه گوارش ( GI ) از دهان تا مقعد را درگیر کند. با این حال، این بیماری معمولا در بخش‌هایی از دستگاه گوارش تحتانی مانند روده‌های کوچک و بزرگ ایجاد می‌شود. تشخیص انواع مختلف بیماری کرون بیماری کرون باعث ایجاد علایم غیر اختصاصی می شود که همراه با چندین اختلال دیگر رخ می دهد که می تواند تشخیص بیماری را دشوار کند. پزشکان معاینات فیزیکی و آزمایش‌ها را برای ت یید اینکه آیا فردی به بیماری کرون مبتلا است یا خیر، انجام می‌دهند. این معاینات و آزمایشات فیزیکی همچنین می توانند تشخیص دهند که کدام نوع از کرون ممکن است وجود داشته باشد. در طول معاینه فیزیکی، پزشک با بررسی ضربان قلب، فشار خون و وزن فرد، سلامت کلی او را ارزیابی می کند. آنها همچنین علایمی را که ممکن است نشان دهنده بیماری کرون باشد، مانند موارد زیر، بررسی می کنند: تورم یا صداهای غیر طبیعی در دستگاه گوارش پزشک همچنین سوابق پزشکی و خانوادگی فرد را برای هر گونه نشانه ای که ممکن است علایم آنها را توضیح دهد بررسی می کند. پزشک ممکن است آزمایش‌های زیر را برای رد سایر شرایط و کمک به تشخیص بیماری کرون انجام دهد: نمونه های مدفوع سی تی اسکن یا ام آر آی از شکم برای بررسی داخل روده بزرگ آندوسکوپی و انتروسکوپی برای بررسی دستگاه گوارش فوقانی در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد. با این حال، پزشکان می توانند علایم و عوارض بیماری کرون را با ترکیبی از دارو و روش های جراحی درمان کنند. پزشکان ممکن است با توجه به علایم فرد، داروها و دوزهای مختلفی را تجویز کنند. افراد می توانند مسکن های بدون نسخه حاوی استامینوفن مانند تایلنول مصرف کنند. با این حال، آنها باید از مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) مانند ایبوپروفن و خودداری کنند، زیرا این داروها می توانند علایم را بدتر کنند. آمینوسالیسیلات ها به تنظیم التهاب کمک می کنند و برای افرادی که اخیرا بیماری کرون تشخیص داده شده یا کسانی که علایم خفیف دارند به خوبی کار می کند. نمونه هایی از آمینوسالیسیلات ها عبارتند از: بالسالازید مسالامین سولفاسالازین کورتیکواستروییدها فعالیت ایمنی را در بدن کاهش می دهند که هر گونه التهاب را کاهش می دهد. با این حال، این داروها می توانند افراد را در برابر عفونت آسیب پذیر کنند و عوارض جانبی مانند قند خون بالا، فشار خون بالا و آکنه ایجاد کنند. نمونه هایی از کورتیکواستروییدها عبارتند از: هیدروکورتیزون متیل پردنیزولون مشابه کورتیکواستروییدها، تعدیل کننده های ایمنی با کاهش فعالیت ایمنی در بدن به کنترل التهاب کمک می کنند. نمونه هایی از تعدیل کننده های ایمنی عبارتند از: سیکلوسپورین متوترکسات - مرکاپتوپورین ( - MP ) پزشکان ممکن است داروهای دیگری را برای کمک به مدیریت علایم فرد یا درمان عوارض اضافی بیماری کرون تجویز کنند. این داروها می توانند شامل موارد زیر باشند: داروهای بیولوژیکی مانند آدالیموماب و ناتالیزوماب آنتی بیوتیک برای پیشگیری یا درمان عفونت های ناشی از فیستول لوپرامید برای درمان اسهال شدید افراد می توانند مسکن های بدون نسخه حاوی استامینوفن مانند تایلنول مصرف کنند. با این حال، آنها باید از مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) مانند ایبوپروفن و آسپرین خودداری کنند، زیرا این داروها می توانند علایم را بدتر کنند. افرادی که به بیماری کرون مبتلا هستند اغلب نیاز به جراحی دارند. جراحی بیماری کرون را درمان نمی کند، اما می تواند عوارض مرتبط با این بیماری را کاهش دهد. جراحی تهاجمی است، بنابراین پزشکان معمولا آن را توصیه نمی کنند مگر اینکه کاملا ضروری باشد. یک مطالعه نشان داد که تقریبا % از افراد مبتلا به بیماری کرون در طی سال پس از تشخیص جراحی انجام شد. در صورتی که فرد دارای موارد زیر باشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند: فیستول تنگی شدید روده انسداد یا انسداد روده خونریزی جدی و خطرناک محققان تخمین می زنند که یک سوم افرادی که تحت عمل جراحی بیماری کرون قرار می گیرند، عوارض بعد از عمل را تجربه خواهند کرد. اگر فردی تحت عمل جراحی اورژانسی قرار گیرد، در معرض خطر بیشتری از عوارض قرار دارد، زیرا ممکن است بدن از قبل تحت ت ثیر عفونت، کم آبی، شمارش خون پایین یا عوامل دیگر قرار گرفته باشد. افرادی که مبتلا به بیماری کرون هستند می توانند علایم بیماری خود را مدیریت کنند و با تغییرات رژیم غذایی و سبک زندگی زیر، خطر تشدید عود را کاهش دهند: کاهش استرس حفظ وزن مناسب نوشیدن آب فراوان خوردن وعده های غذایی کوچکتر در دفعات بیشتر اجتناب از غذاهای با فیبر بالا، مانند مغزها و پوست سبزیجات اجتناب از غذاهایی که ممکن است سیستم گوارشی را مختل کنند، مانند لبنیات و نوشیدنی های گازدار اگر فردی موارد زیر را تجربه کرد باید به پزشک مراجعه کند: درد یا گرفتگی مکرر شکم مدفوع خونی یا خونریزی مقعدی اسهالی که بیش از هفته طول بکشد. پنج نوع بیماری کرون وجود دارد. بیماری کرون می تواند هر بخشی از سیستم گوارشی را تحت تاثیر قرار دهد و پزشکان می توانند تشخیص دهند که این وضعیت کدام قسمت را تحت تاثیر قرار می دهد. آنها همچنین می توانند با معاینات فیزیکی و تست های تشخیصی نوع کرون را تعیین کنند. افراد وابسته به نوع بیماری کرون ممکن است علایم متفاوتی داشته باشند یا عوارض بیشتری داشته باشند. برای مثال، کسانی که مبتلا به ایلیت یا کولیت کرون هستند، ممکن است دچار فیستول و زخم شوند. از سوی دیگر، افرادی که به بیماری کرون معده و دوازدهه مبتلا هستند ممکن است حالت تهوع و استفراغ بیشتری را تجربه کنند. افرادی که مبتلا به بیماری کرون هستند می توانند برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری و نحوه مدیریت علایم خود از طریق تغییر سبک زندگی و رژیم غذایی با مشورت کنند.

به هر دلیلی ممکن است رخ دهد، اما احتمالا نگران کننده نیست. احساس ارتعاش یا وزوز در واژن یا نزدیکی آن می تواند عجیب باشد. بدن ما قادر به انواع احساسات عجیب و غریب است، برخی جدی و برخی دیگر کمتر. گاهی اوقات آنها به دلیل یک بیماری زمینه ای رخ می دهند و گاهی اوقات نمی توان علت آن را به درستی تشخیص داد. واقعا نمی توان مشخص کرد که ارتعاشات واژن چقدر رایج هستند. چون این وضعیتی چیزی که خانم ها دوست ندارند در مورد آن حرف بزنند. از آنجایی که لرزش واژن می تواند زودگذر باشد و ممکن است مشکل چندانی ایجاد نکند، برخی از افراد ممکن است هرگز برای مشکل خود به مراجعه نکنند. موضوع ارتعاش واژن، معمولا در مطرح می شود، شاید به این دلیل که صحبت کردن در مورد آن به صورت ناشناس ساده تر است. اما باید بگوییم، هر کسی که واژن داشته باشد می تواند در نقطه ای احساس ارتعاش کند. این وضعیت غیر طبیعی نیست. آنچه در این مقاله خواهید خواند: لرزش واژن چه احساسی دارد؟ گاهی اوقات، وزوز، گزگز یا ارتعاش در داخل یا اطراف واژن وجود دارد. این احساس ممکن است به طور موقت بروز کند و شدت آن می تواند متغیر باشد. ممکن است یک تحریک خفیف یا یک اسپاسم دردناک باشد. هر فردی ممکن است تجربه متفاوتی داشته باشد. در بیشتر موارد، احساس ارتعاش در واژن دلیلی برای نگرانی نیست. احساس یک لرزش خفیف و غیرمنتظره در واژن می تواند یک تجربه طبیعی باشد و چندین علت خوش خیم وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساسات عجیب و غریب نسبتا ذهنی هستند. بسته به شخص، ممکن است به صورت زیر توصیف شود: وزوز مور مور ارتعاشی ضربان دار ارتعاشات ممکن است گاه به گاه رخ دهند یا به صورت دوره ای تکرار شود. برخی افراد می گویند این غیرعادی است، اما ضرری ندارد. برخی دیگر می گویند ناراحت کننده، آزاردهنده یا حتی دردناک است. یکی از بازدیدکنندگان انجمن MSWorld . org در مورد احساس لرزش واژن نوشت: وزوز در ناحیه خصوصی من مانند نشستن روی تلفن همراه روی لرزش است. فرد دیگری احساس خود را اینگونه بیان می کند: "من یک لرزش در ناحیه واژن خود را تجربه کرده ام، هیچ دردی وجود ندارد و می آید و می رود، اما به نظر می رسد هر روز بیشتر می شود. فرقی نمی کند که ایستاده باشم یا نشسته، تقریبا در آن ناحیه احساس وزوز یا لرزش می کنم. این داره من رو به دیوونگی میکشونه! " بدن ما پر از ماهیچه ها و اعصاب است، بنابراین لرزش یا انقباض می تواند تقریبا در هر نقطه از بدن اتفاق بیفتد. که شامل اندام تناسلی و اطراف باسن می شود. بسته به مکان، می تواند احساسات بسیار عجیبی ایجاد کند. در انجمن ام اس در بریتانیا، یک نفر از داشتن تکان در واژن و همچنین عضلات ساق پا، ران و بازو صحبت کرد. یکی از کامنت‌گذاران باردار انجمن Babygaga گفت که احساس لرزش عجیبی در باسن همراه با اسپاسم واژن دارد. چه چیزی باعث لرزش واژن می شود؟ همیشه امکان پذیر نیست، حتی برای یک پزشک، که بفهمد چرا در واژن خود لرزش احساس می کنید. واژن توسط شبکه ای از ماهیچه ها پشتیبانی می شود. ماهیچه ها می توانند به دلایل مختلفی منقبض شوند، از جمله: استرس اضطراب خستگی مصرف الکل یا کافیین به عنوان عارضه جانبی برخی داروها اختلالات کف لگن می تواند باعث اسپاسم عضلانی در لگن شود که ممکن است مانند یک لرزش در واژن یا نزدیک آن احساس شود. اختلالات کف لگن می تواند، ناشی از موارد زیر باشد: زایمان یایسگی زور زدن چاقی سن یک بیماری غیر معمول است که باعث انقباض یا اسپاسم عضلانی در نزدیکی واژن می شود. این ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که شما در حال گذاشتن تامپون، داشتن رابطه جنسی یا حتی در حین تست پاپ اسمیر هستید. موضوع ارتعاشات واژن نیز در انجمن های مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) مطرح می شود. یکی از علایم ام اس پارستزی یا احساسات عجیب و غریب از جمله بی حسی، گزگز و گزگز است. اینها می توانند در قسمت های مختلف بدن از جمله اندام تناسلی رخ دهند. پارستزی همچنین می تواند نشانه سایر بیماری های عصبی مانند میلیت عرضی، آنسفالیت یا حمله ایسکمیک گذرا ( TIA ) باشد. آیا می توان از لرزش واژن پیشگیری کرد؟ احساس ارتعاش ممکن است یک چیز موقتی باشد که خود به خود از بین می رود. اگر باردار هستید، ممکن است پس از تولد نوزادتان برطرف شود. در اینجا چند چیز وجود دارد که می توانید امتحان کنید: انجام برای تقویت عضلات کف لگن. سعی کنید استراحت کنید و روی چیزی غیر از ارتعاشات تمرکز کنید. استراحت کافی داشته باشید و خواب خوبی داشته باشید. مطمین شوید که خوب غذا می خورید و آب کافی می نوشید. چه زمانی به پزشک مراجعه کنم؟ احساس گهگاهی لرزش در واژن یا نزدیکی آن احتمالا جدی نیست. اما بهتر است در شرایط زیر به پزشک مراجعه کنید: تورم یا التهاب در اطراف اندام تناسلی دارید. ترشح غیر معمول از مهبل خود را مشاهده می کنید. وقتی ادرار می کنید یا زیاد ادرار می کنید، واژن شما می سوزد. گزگز پایدار شده و باعث استرس یا مشکلات دیگر می شود. در هنگام مقاربت واژینال یا زمانی که می خواهید از تامپون استفاده کنید درد دارید. اگر باردار هستید، لازم است در ویزیت بعدی خود به این موضوع و سایر علایم جدید اشاره کنید. در هر صورت، متخصص زنان شما به شنیدن چنین چیزهایی عادت کرده است، بنابراین مطرح کردن آن کاملا خوب است. در حالی که مشخص نیست که این شرایط باعث ایجاد احساس ارتعاش در واژن شود، ممکن است باعث تحریک واژن شود. عفونت ها ممکن است نیاز به درمان با داروهای ضد قارچ یا آنتی بیوتیک داشته باشند. همچنین اگر احساس ارتعاش در دوران بارداری رخ داد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. پزشک ممکن است بخواهد معاینه ای انجام دهد، به خصوص اگر این احساسات یک مسیله جدید یا مداوم باشد. احساس ارتعاش در واژن معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. علت اغلب اسپاسم عضلانی است که بر عضلات کف لگن ت ثیر می گذارد. معمولا این احساسات پراکنده هستند و اختلال قابل توجهی در فعالیت های روزانه فرد ایجاد نمی کنند. سوالات رایج در مورد لرزش واژن و عضلات لگن بسیاری از مردم از احساس " ارتعاشات فانتوم " در ناحیه نزدیک کشاله ران شکایت دارند. یک نظریه این پدیده را با انقباض عضلات کوچک در این نواحی ناشی از لرزش اعصاب مرتبط می دانست. اختلالات کف لگن می تواند باعث اسپاسم عضلانی در لگن شود، که ممکن است مانند یک لرزش در واژن یا نزدیک آن احساس شود. اختلالات کف لگن می تواند ناشی از زایمان باشد. علت سوزن سوزن شدن فرج چیست؟ سوزن سوزن شدن فرج است که گاهی اوقات علایم برخی از شرایط دیگر، از جمله ام اس، سرطان واژن، مداوم تناسلی اختلال انگیختگی، و بی قرار تناسلی سندرم باشد. در این موارد احساس سوزن سوزن شدن با احساسات دیگری مانند درد و بی حسی همراه است. چرا من در ناحیه واژن احساس تپش دارم؟ "تپشی" که برخی از زنان هنگام داشتن رابطه جنسی یا دیدن چیزی احساس می کنند به سادگی افزایش جریان خون به کلیتوریس و لابیا است. کسانی که جریان خونشان ناگهانی‌تر اتفاق می‌افتد، به احتمال زیاد آن احساس تپش شدید را احساس می‌کنند. آیا لرزش می تواند باعث آسیب عصبی شود؟ لرزش می تواند باعث تغییرات در تاندون ها، عضلات، استخوانها و مفاصل، و می توانید سیستم عصبی تاثیر می گذارد. در مجموع، این اثرات به عنوان سندرم لرزش دست - بازو ( HAVS ) شناخته می شوند. لرزش داخلی چه احساسی دارد؟ لرزش داخلی اغلب به عنوان یک احساس لرزش در داخل تنه یا داخل اندام ها، بدون حرکت واقعی قابل مشاهده توصیف می شود. این احساس است معمولا توصیف به عنوان ناخوشایند بودن، و حتی ممکن است علایم باعث بزرگترین ناراحتی باشد. چرا عضلات من می لرزند؟ انقباضات عضلانی ناشی از سفت شدن غیرارادی ماهیچه های ما است به عبارت دیگر، زمانی که ما واقعا آنها را کنترل نمی کنیم. انقباضات عضلانی می تواند به دلایل زیادی مانند استرس، زیاد، رژیم غذایی نامناسب، ورزش یا به عنوان یک عارضه جانبی برخی داروها رخ دهد. پارستزی پوست چیست؟ تعریف پارستزی به احساس سوزش یا ارزش در اندام اشاره دارد که معمولا در دست ها، بازوها یا پاها احساس می شود، اما می تواند در سایر قسمت های بدن نیز رخ دهد. این احساس که بدون هیچ هشداری رخ می دهد، معمولا بدون درد است و به صورت گزگز یا بی حسی، خزیدن پوست یا خارش توصیف می شود. آیا اضطراب می تواند باعث احساس ارتعاش شود؟ بدن شما برای مقابله با عامل استرس زا آماده می شود و اضطراب را به عنوان سیگنالی تعبیر می کند که باید در موضع خود بایستید یا از خطر فرار کنید. ماهیچه های شما آماده عمل می شوند که منجر به احساس لرزش، انقباض یا لرزش می شود. لرزش ناشی شده توسط اضطراب لرزش روانزاد نامیده می شود.

زمانی در نظر گرفته می شود که سایر گزینه های درمانی هیچ فایده ای نداشته باشد. اگر قصد جراحی بای رفع صافی کف پای خود دارید این مقاله را تا انتها بخوانید. فرم پای معمولی باید قوس داشته باشد تا وسط پا هنگام ایستادن با زمین تماس نداشته باشد. زمانی اتفاق می افتد که قوس کف پای شما جمع شده یا افتاده باشد. این بیماری هم می تواند در دوران کودکی ایجاد شود یا بعدا در بزرگسالی ظاهر شود. صافی کف پا دلایل مختلفی دارد، از وراثت گرفته تا ضربه و دیابت. این بیماری می تواند در یک پا یا هر دو پا رخ دهد. صافی کف پا می تواند به تدریج تشدید یابد تا جایی که تاندون ها یا رباط ها کشیده یا پاره شوند. پیشگیری و مدیریت می تواند احتمال مشکلات پا مانند، بونیون، و ضایعات پوستی ضخیم را کاهش دهد. در بسیاری از موارد، صافی کف پا را می توان از طریق یک روش غیر جراحی درمان کرد. جراحی صافی کف پا یک روش پیچیده است و به بازسازی کف پا برای ایجاد قوس اشاره دارد. معمولا یک پا در یک زمان جراحی می شود. این جراحی شامل ترکیبی از روش‌های جراحی برای بازیابی رباط‌ها، تاندون‌ها و استخوان‌های بد شکل پا می‌شود. ترمیم می تواند درد را کاهش دهد و به بیمار در بازگشت به کیفیت زندگی فعال کمک کند. افراد در هر سنی واجد شرایط این جراحی هستند. گاهی اوقات، گزینه های غیرجراحی صافی کف پای بزرگسالان و کودکان را تسکین نمی دهد. اگر درد و تورم بر زندگی شما تاثیر گذاشته باشد، درد مداوم باشد یا توانایی راه رفتن شما را مهار کند و اگر به نظر می رسد کودک به طور غیر طبیعی راه می رود و گزینه های محافظه کارانه کمکی نمی کند، جراحی ممکن است گزینه بهتری باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور منظم در مورد رشد پای کودک خود با پزشک مشورت کنید تا مطمین شوید که پای او در مسیر درست رشد می کند. جراحی معمولا به عنوان "آخرین راه حل" درمانی ارایه می شود. اگر مدیریت محافظه کارانه تاثیرگذار نباشد، جراحی را در نظر بگیرید تا از شدت یافتن تغییر شکل پیشگیری کنید. قبل از انجام عمل جراحی، تعدادی از مراحل باید انجام شود. پزشک یک شرح حال کامل خواهد گرفت. شرح حال باید شامل وجود درد و محل آن، شدت، زمان، مشکلات عملکردی و عوامل تسکین دهنده یا تشدید کننده باشد. پزشک از شما سوالات مختلفی از جمله موارد زیر را می پرسد: حرفه شما چیست؟ آیا شما دیابتی هستید؟ چه نوع کفشی می پوشید؟ آیا فرزند شما نقص عصبی دارد؟ سابقه تروما یا جراحی پا داشته اید؟ آیا در هنگام زایمان عوارضی وجود داشت؟ در چه فعالیت های تفریحی شرکت می کنید؟ پزشک راه رفتن، حرکت مفاصل و ساختار استخوانی شما را بررسی می کند. همچنین پا و کفش‌های شما را معاینه می‌کند تا ساییدگی بیش از حد را بررسی کند. ممکن است روش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، تصویربرداری MRI یا سی تی اسکن انجام شود. اینها برای ارزیابی ساختار استخوان، رباط‌ها و تاندون‌های پا ضروری هستند. آنها می توانند به جراح کمک کنند تا روش های جراحی مناسب برای انجام را تعیین کند. طیف گسترده ای از رویکردها برای درمان جراحی صافی کف پا وجود دارد. جراحی بازسازی کف پای صاف شما متناسب با نوع کف پای شما خواهد بود. ساختاری که اساسا در ایجاد صافی کف پا نقش دارد تاندون تیبیال خلفی است. اگر این تاندون به دلیل صافی کف پای شما آسیب دیده باشد، می توان آن را با جایگزینی آن با تاندون دیگری در پای خود بازسازی کرد. استخوان پاشنه را نیز می توان برای کمک به ایجاد قوس در روشی به نام استیوتومی پاشنه تقویت کرد. برش در استخوان پاشنه انجام می شود تا بتوان آن را به موقعیت مناسب منتقل کرد و با یک پیچ فلزی یا منگنه در کنار هم نگه داشت. جراح همچنین احتمال دارد یک صفحه فلزی در بالای پا قرار دهد تا قوس بزرگتری ایجاد کند. گاهی اوقات، برداشتن استخوان با برداشتن استخوان اضافی در پای شما که باعث صافی کف پا شده است، انجام می شود. این عمل جراحی برداشتن ایتلاف تارسال نامیده می شود. استخوان و غضروف برداشته شده و با بافت ماهیچه ای یا چربی جایگزین می شود. برای صافی شدید کف پا و تغییر شکل قابل توجه، فیوژن مفاصل ممکن است ضروری باشد. بهبودی معمولا تا هفته طول می کشد. در این مدت نمی توانید وزنی را تحمل کنید یا روی پا راه بروید. برای کنترل تورم تا حد امکان پای خود را بالاتر از قلب خود قرار دهید. پای خود را به پایین آویزان نکنید. گچ یا چکمه خود را تمیز و خشک نگه دارید تا از عفونت پیشگیری کنید. سعی کنید دستورالعمل های جراح خود را دنبال کنید. تا زمانی که جراح به شما توصیه نکرده است، روی پای عمل شده خود فشار وارد نکنید و راه نروید. برای پیشگیری از عوارض درمانی از مصرف سیگار خودداری کنید. برای کمک به کاهش تورم، یخ را پشت زانوی خود قرار دهید. حتی برای کنترل درد از داروهای ضد درد طبق توصیه های پزشک استفاده کنید. برای پیشگیری از عفونت، در صورت تجویز جراح آنتی بیوتیک مصرف کنید. توصیه می شود از رانندگی کردن خودداری کنید. فیزیوتراپی می تواند برای آموزش صحیح راه رفتن و آموزش نحوه استفاده صحیح از عصا مفید باشد. تا حد امکان استراحت کنید. خانه خود را برای راحتی پس از جراحی آماده کنید و وسایل را به راحتی در دسترس خود قرار دهید. عوارض بعد از بازسازی کف پای صاف ممکن است رخ دهد. مهم است که جراح، شما را در مورد تمام احتمالاتی که ممکن است بعد از جراحی رخ دهد و نحوه رسیدگی به آنها آموزش دهد. عوارض مرتبط با جراحی صافی کف پا محدود است و شامل موارد زیر می باشد: عود بیماری آسیب عصبی عفونت پوست تاول های خونی لخته خون در پا تورم بیش از حد درد طولانی مدت خون ریزی بیش از حد جوش خوردن استخوان ها در محل نادرست برخی از عوارض را می توان با داروها، محرک های استخوان، درمان موضعی یا تزریق درمان کرد. با عوارض جدی تر، جراحی تجدید نظر ممکن است تنها گزینه باشد. جراحی اصلاح کف پای صاف باید ناهنجاری باقیمانده را در صورت وجود برطرف کند، درد مفصلی را که ادامه دارد درمان کند و قدرت و تعادل را به پا و مچ پا بازگرداند. به طور معمول، شما باید در عرض هفته پس از جراحی به جراح خود مراجعه کنید. پزشک، محل برش های شما را ارزیابی می کند و پای شما را ارزیابی می کند. جراح شما عفونت، لخته در پای شما، بهبود مناسب برش و تورم را بررسی می کند. بانداژ عوض می شود و گچ، آتل یا چکمه مجددا اعمال می شود. صافی کف پا به دلیل فشار بر روی مچ پا و زانو می تواند باعث آسیب به پا و ساق های شما شود. برخی از مشکلات رایج مرتبط با صافی کف پا عبارتند از: اگر قوس پای شما صاف شود، حرکت در مچ پا تغییر می کند. تغییر در حرکت مچ پا به نوبه خود می تواند حرکت زانوهای شما را نیز تغییر دهد و باعث درد در این مفاصل شود. فاسیای پلانتار، نواری از بافت است که در کف پای شما از پاشنه پا تا انگشتان پا کشیده می شود. التهاب این نوار بافتی به نام فاسیای کف پا شناخته می شود. مبتلایان به فاشیای کف پا اغلب از درد پاشنه پا شکایت دارند. هنگامی که صافی کف پا دارید، فاسیای کف پا می تواند کشیده شود و باعث ایجاد درد در پاشنه پا شود. هنگامی که کف پای شما صاف است، حرکت بیشتری در ناحیه وسط پای شما وجود دارد که به آن کف پای میانی نیز می گویند. تاندون آشیل شما این حرکت اضافی را با کار سخت‌تر جبران می‌کند و گاهی اوقات بیش از حد سفت می‌شود. هنگامی که قوس پای شما صاف می شود، استرس به پاهای شما افزایش می یابد و بر ساق پا ت ثیر می گذارد. آتل های ساق پا دردی است که در جلوی ساق پا احساس می شود. آنها اغلب در ورزشکارانی که صافی کف پا دارند، به ویژه در دوندگان رخ می دهد. اکثر کودکان مبتلا به صافی کف پا، نوع پای خود را از یکی از اعضای خانواده به ارث برده اند. پاهای آن‌ها انعطاف‌پذیر است و می‌توان آن‌ها را با درج‌هایی برای کفش‌هایشان به نام ارتزهای قالب‌گیری سفارشی، همراه با سایر مداخلات غیرجراحی درمان کرد. این درمان ها برای بزرگسالان نیز قابل استفاده است. انواع درمان های محافظه کارانه غیرجراحی برای تسکین و پیشگیری از درد کف پا وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد: داروهای ضد التهاب می توانند درد و تورم را کاهش دهند. کفش های ارتوپدی می توانند از پاهای شما محافظت کنند و پایه بدن شما را تثبیت کنند. تمرینات کششی و تقویتی می تواند به پا کمک کند تعادل را حفظ کند، مفاصل و بافت ها را تثبیت و از درد پیشگیری کند. اگر صافی کف پا به شدت پیشرفت کرده باشد و این مفصل را تحت ت ثیر قرار دهد، بریس می تواند مفصل مچ پا را کنترل و تثبیت کند. می تواند روش هایی را برای کمک به تسکین درد ارایه دهد، مانند درمان اولتراسوند و سرما درمانی (یخ درمانی) ممکن است زمانی پیش بیاید که این درمان های محافظه کارانه دیگر وضعیت شما را تسکین ندهد. در آن زمان، جراحی ممکن است یک گزینه باشد. برخی از بیماران ممکن است دردی را از صافی کف پا احساس نکنند. با این حال، این وضعیت احتمال دارد به مرور زمان شدت یابد و منجر به درد شود. برای پیشگیری از درد و تغییر شکل بیشتر، تشخیص زودهنگام صافی کف پا بسیار مهم است. قبل از فکر کردن به جراحی، باید تمام رویکردهای مدیریت محافظه کارانه برای صافی کف پا را به کار بگیرید. اگر درمان‌های غیرجراحی نتوانستند علایم را کاهش دهند و بدشکلی بدتر شد، می‌توانید نگاهی عمیق‌تر به جراحی داشته باشید. جراحی باید به عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته شود.

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آغوز اولین شیر مادر پس از زایمان است آغوز از نظر مقدار خیلی کم اما غلیظ و بسیار مغذی می باشد در حالی که گاهی اوقات آغوز شفاف، نازک و آبکی است. اما بیشتر اوقات زرد یا نارنجی و ضخیم است مقادیر بالای بتاکاروتن موجود در آغوز به آن رنگ زرد تیره یا نارنجی می بخشد. به همین علت گاهی به آن طلای مایع نیز گفته می شود بعد از چند روز اول تولد، مقدار شیر مادر افزایش می یابد و بدن شروع به ساخت شیر انتقالی می کند در طی این دوره انتقال دو هفته ای، معمولا رنگ شیر مادر از رنگ زرد به سفید تغییر می کند بعد از گذشت حدود دو هفته بعد از زایمان، شیر مادر به مرحله شیر بالغ می رسد شیر مادر بالغ بر اساس میزان چربی موجود در آن، تغییر رنگ می دهد به طور کلی، شیر بالغ در شروع تغذیه کودک و یا خارج شدن از پستان چربی کمتری دارد این شیر که به شیر مقدماتی معروف است، رقیق تر، تمیزتر است و رنگ آن روشن یا مایل به آبی می باشد همزمان با خارج شدن شیر و تغذیه کودک، میزان چربی موجود در شیر بالا می رود با افزایش چربی، شیر مادر به شیر خامه ای به نام تبدیل می شود ظاهری چرب تر دارد و سفید یا زرد رنگ به نظر می رسد زنان شیرده ممکن است بعد از خوردن غذاهای سبزرنگ یا غذا هایی که حاوی رنگدانه های سبز هستند، متوجه تغییر رنگ شیر خود به رنگ سبز شوند آن ها اگر نوشیدنی هایی با رنگ سبز مانند گیتاراد بنوشند، احتمال دارد شیر سبز به رنگ سبز تیره تغییر کند خوردن مقدار زیادی سبزیجات مانند اسفناج و کاهو، یا مکمل خاصی به نام کلرلا می تواند باعث سبز شدن رنگ شیر مادر شود بعد از خوردن غذاهایی که به طور طبیعی دارای رنگدانه های این دو رنگ هستند بعد از خوردن غذاها یا نوشیدنی هایی که حاوی رنگ قرمز، زرد و یا رنگ نارنجی هستند چغندر، نوشابه پرتقال، و نوشیدنی های میوه ای قرمز یا نارنجی همگی می توانند باعث رنگ های مختلف صورتی، قرمز و نارنجی شیر شوند تاول ها، بریدگی ها موجود در آیرولا (ناحیه قهوه ای رنگ اطراف نوک) و نوک پستان نیز می تواند باعث خون ریزی شود جای نگرانی نیست و هیچ ضرورتی ندارد که مادران شیر خود را دور بریزند و یا شیردهی را متوقف کنند وجود مقدار کمی خون در شیر مادر به کودک آسیبی نمی رساند در بیشتر موارد، خون ریزی به خودی خود طی چند روز از بین می رود زنان شیرده اگر بعد از یک هفته همچنان متوجه خون در شیر خود شدند، با پزشک مشورت کنند مقدار جزیی خون موجود در شیر ضرری ندارد و بر کودک یا شیر ت ثیر نمی گذارد مادران تا زمانی که کودک بدون هیچ مشکلی از شیر تغذیه می کند، می توانند به شیردهی خود ادامه دهند مشکل معمولا به خودی خود طی چند روز از بین می رود. اگر بعد از یک هفته برطرف نشود، باید به پزشک مراجعه شود اما اگر مادران عفونتی دارند که ممکن است از طریق خون موجود در شیر به کودک منتقل شود، باید با پزشک صحبت شود حتی از شیردهی تا زمان بهبودی نوک پستان و تمام شدن خون ریزی جلوگیری گردد در صورت مشاهده خون در شیر بهتر است شیر دهی و تخلیه کردن پستان با شیردوش را ادامه دهند اگر مشکل خون در شیر از نوک پستان ترک خورده یا آسیب دیده باشد از پستان خود مراقبت کنند در هنگام شیردهی مطمین شوند که کودک کاملا به پستان چسبیده است از یک کیسه آب گرم برای التیام و محافظت از نوک پستان استفاده کنند اگر شیردهی بیش از حد دردناک است و مجبور هستند شیردهی را متوقف کنند بهتر است با شیردوش پستان خود تخلیه کنند اگر علت خون ریزی واضح نیست و نمی دانند خون از کجا ترشح می شود، می توانند چند روز به کودک خود شیر بدهند. اگر ظرف چند روز خون ریزی متوقف نشد، برای معاینه با پزشک تماس بگیرند خود را از نظر علایم عفونت مانند تب، قرمزی، التهاب و حساسیت کنترل کنند

می تواند نگران کننده باشد و بسیاری از افراد هرگونه درد در سمت چپ بدن خود را با مرتبط می دانند. با این حال، در بیشتر مواقع، درد زیر بغل علت کمتر جدی دارد. زیر بغل نقطه ملاقات پیچیده ای برای عضلات و بافت های همبند، غدد لنفاوی و رگ های خونی است. به این ترتیب، بسیاری از مسایل در این زمینه می تواند منجر به درد شود. علل از کشیده شدن عضلات و واکنش های آلرژیک خفیف تا مسایل شدیدتر، مانند عفونت زمینه ای متغیر است. در حالی که بسیاری از علل درد زیر بغل در دراز مدت مضر نیستند، هر فردی که مشکلات تنفسی و درد در قفسه سینه، فک یا گردن خود دارد باید فورا به پزشک مراجعه کند. علل درد زیر بغل کشیدن عضله یا واکنش آلرژیک از علل احتمالی درد زیر بغل چپ هستند. بسیاری از عضلات اطراف شانه و زیر بغل در صورت آسیب رساندن به آنها می توانند باعث درد شوند. افراد احتمال دارد عضله ای را در هنگام رسیدن به یک جسم، چرخش نادرست یا کشش بیش از حد بکشند. افرادی که به طور منظم ورزش می کنند، به خصوص کسانی که تمرینات وزنه برداری انجام می دهند، ممکن است بیشتر در معرض کشش و کشیدگی عضلانی باشند. در این موارد، تا زمانی که فرد به عضله آسیب دیده استراحت داده و کشش های ملایم انجام دهد، درد باید به مرور زمان از بین برود. اگر درد بعد از حدود یک هفته از بین نرفت، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زیر بغل محل مکرر واکنش های آلرژیک است که می تواند باعث درد زیر بغل چپ یا هر دو طرف شود. بیشتر واکنش‌های آلرژیک در این ناحیه به دلیل مواد شیمیایی که افراد روی بدن یا لباس‌هایی که زیر بغل را لمس می‌کنند اعمال می‌کنند، رخ می‌دهد. آلرژن های احتمالی می توانند شامل موارد زیر باشند: عطر راش سرخی گرما صابون دیودورانت کرم اصلاح مواد شوینده نرم کننده پارچه کرم ها یا لوسیون های مرطوب کننده این محصولات ممکن است حاوی مواد شیمیایی یا عطرهایی باشند که پوست را تحریک می کنند. همچنین ممکن است باعث ایجاد بثورات شوند. هرکسی که مشکوک است که پوستش به یک آلرژن خاص حساس است باید محصولاتی را که در آن روز استفاده کرده است یادداشت کند و به متخصص پوست گزارش دهد. آزمایش آلرژی ممکن است به یافتن محصول تحریک کننده کمک کند. اجتناب از محصولات حاوی هر گونه مواد شیمیایی خشن یا مواد دیگر نیز می تواند علایم را در این موارد بهبود بخشد. آسیب عصبی نیز ممکن است باعث درد زیر بغل شود. این شرایط می تواند نتیجه یک آسیب فیزیکی باشد، مانند آسیبی که در اثر استفاده بیش از حد در حین ورزش یا تصادف یا افتادن اتفاق می افتد. آسیب عصبی می تواند علایم زیر را داشته باشد: درد سوزش مور مور بی حسی برخی شرایط مانند دیابت نیز ممکن است منجر به آسیب عصبی یا نوروپاتی شود. در موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی نیمی از افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی محیطی دارند که آسیب عصبی است. در حالی که نوروپاتی محیطی معمولا پاها و ساق پاها را تحت ت ثیر قرار می دهد، ممکن است در برخی افراد بازوها را نیز تحت ت ثیر قرار دهد. درمان دیابت ممکن است به کند کردن پیشرفت آسیب عصبی کمک کند. اصلاح نامناسب یا بی اثر نیز می تواند باعث سمت چپ شما شود. استفاده از تیغه های صاف یا کثیف می تواند خطر عفونت را افزایش دهد و منجر به ملتهب شدن فولیکول های مو شود. در نتیجه، ممکن است متوجه برآمدگی‌های کوچک و دردناک یا موهای زیر پوستی شوید. برای پیشگیری از این ناراحتی، همیشه هنگام اصلاح از یک تیغه تمیز و تیز استفاده کنید. همچنین، حتما پوست خود را مرطوب کنید تا از خشکی بیش از حد و تحریک ناشی از اصطکاک پیشگیری کنید. این تکنیک‌های حذف موهای زاید ممکن است منجر به مشکلات دیگری مانند موهای زیر پوستی، کیست‌ها یا تحریک عمومی و کبودی زیر بغل شوند. عفونت پوست زیر بغل ممکن است باعث خارش و درد شود. باکتری ها در محیط های گرم و مرطوب مانند زیر بغل رشد می کنند. رشد بیش از حد باکتری ها در این ناحیه ممکن است منجر به عفونت شود که می تواند باعث قرمزی، تورم و درد و سایر علایم شود. سایر اشکال عفونت، مانند عفونت قارچی ناشی از یا مخمر، نیز ممکن است باعث درد و سوزش مشابه در ناحیه شود. اگر فرد ناحیه را تمیز و خشک نگه دارد، عفونت های خفیف پوست باید بدون درمان برطرف شوند. با این حال، پزشک ممکن است کرم های آنتی بیوتیک یا داروها را برای درمان موارد شدیدتر توصیه کند. عفونت های باکتریایی پوست باعث ایجاد ناراحتی در زیر بغل شما می شوند. باکتری ها در محیط های گرم و مرطوب رشد می کنند. در نتیجه، ممکن است به دلیل عفونت باکتریایی، سوزش، درد یا تورم را تجربه کنید. سایر عفونت های پوستی ممکن است در نتیجه یک قارچ یا یک بیماری مزمن پزشکی به نام هیدرادنیت رخ دهد. هیدرادنیت زمانی رخ می دهد که فولیکول های مو و غدد چربی، به ویژه زیر بازوها و کشاله ران، مسدود می شوند. این وضعیت اغلب به عنوان یک شکل شدید آکنه توصیف می شود. این احتمال وجود دارد که سیستم ایمنی بدن به التهاب بیش از حد واکنش نشان دهد و منجر به زخم های ضخیم و عفونت های عمیق پوستی شود. هیدرادنیت می تواند منجر به ایجاد کیست ها یا کورک های متعدد در ناحیه شود. علاوه بر این جوش‌ها، فرد احتمالا درد و حساسیت را نیز تجربه خواهد کرد. پزشکان می توانند هیدرادنیت را با داروهای ضد التهاب درمان کنند. برخی موارد ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. ویروس واریسلا زوستر باعث آبله مرغان و زونا می شود. بروز هر دو بیماری در زیر بغل امکان پذیر است، اگرچه آبله مرغان معمولا روی صورت، پشت و سینه شروع می شود. راش زونا معمولا به صورت یک نوار در یک طرف صورت یا بدن، چپ یا راست توسعه می یابد. فرد مبتلا به زونا ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کند: تب لرز تاول سردرد درد شدید ناراحتی معده سوزش یا خارش فرد ممکن است قبل از ایجاد بثورات قابل مشاهده در آن ناحیه احساس درد و سوزن سوزن شدن کند. احتمال دارد پزشک داروهای ضد ویروسی را برای تسریع روند بهبودی و همچنین داروهای ضد درد برای کمک به کاهش علایم تجویز کند. اگر درد شما بهبود نیافت، پزشک داروهای مسکن یا داروهای ضد التهاب را برای کاهش علایم در ناحیه آسیب دیده تجویز می کند. شما تعدادی غدد لنفاوی در سرتاسر بدن خود دارید، از جمله ناحیه نزدیک زیر بغل، جایی که به طور کلی تعداد آنها بیشتر است. سلول های درون غدد لنفاوی شما به مبارزه با عفونت کمک می کنند. اگر عفونت ویروسی یا باکتریایی قابل توجهی در بدن شما ایجاد شود، غدد لنفاوی شما می توانند متورم شوند و باعث ایجاد درد در زیر بغل شما شوند. غدد لنفاوی به فیلتر کردن سموم از لنف کمک می کنند و گلبول های سفید خون را برای کمک به مبارزه با بیماری تحویل می دهند. در زیر بغل ممکن است باعث موارد زیر شود: درد لطافت یک یا چند توده اگر پس از عفونت، مانند سرماخوردگی، تورم کاهش پیدا نکرد، یا فرد علایم دیگری احساس نکرد، باید با پزشک صحبت کند. پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی است که منجر به رشد بیش از حد سلول های پوست می شود. تجمع سلول های پوستی لکه هایی به نام پلاک را تشکیل می دهد. این پلاک ها می توانند علایمی مانند خارش و درد ایجاد کنند. پلاک های پسوریازیس می توانند در هر جایی از جمله زیر بغل ایجاد شوند. برخی از اشکال پسوریازیس از جمله معکوس در این ناحیه شایع تر است. درمان پسوریازیس معمولا شامل داروهای موضعی و خوراکی برای کنترل علایم است. آنژین وضعیتی است که به دلیل کاهش موقت جریان خون به قلب باعث درد شدید قفسه سینه می شود. این درد به این دلیل است که عضله قلب خون اکسیژن کافی برای ادامه فعالیت خود دریافت نمی کند. علایم این بیماری می تواند باعث درد زیر بغل سمت چپ و شانه و همچنین موارد زیر باشد: تعریق خستگی سرگیجه درد شکم مشکلات تنفسی تهوع و استفراغ درد در قفسه سینه، فک و گردن درمان نیازمند درمان بیماری عروق کرونر با دارو یا جراحی، همراه با تغییر سبک زندگی برای مدیریت این بیماری است. ترک سیگار، مدیریت فشار خون بالا، کاهش کلسترول، کنترل دیابت و شرکت در فعالیت های بدنی منظم، همگی بخشی از برنامه مدیریتی هستند. آنژین به دلیل کمبود جریان خون غنی از اکسیژن به قلب رخ می دهد. این می تواند به این دلیل باشد که یکی از شریان های منتهی به قلب باریک یا مسدود شده است. آنژین باعث درد و ناراحتی قفسه سینه می شود که گاهی شدید است. همچنین ممکن است باعث فشار و درد در نواحی دیگر از جمله موارد زیر شود: فک گردن شانه ها زیر بغل برخی افراد نیز ممکن است احساسی شبیه به سوء هاضمه را تجربه کنند. سرطان سینه ممکن است یکی دیگر از دلایل تورم و درد زیر بغل باشد. در مراحل اولیه، ممکن است علایم کمی داشته باشید یا هیچ علامتی نداشته باشید. اگر سرطان به خارج از سینه گسترش یابد، می تواند سیستم لنفاوی را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است متوجه یک توده کوچک در زیر بازوی خود شوید. این غدد لنفاوی بزرگ شده می توانند باعث ناراحتی شوند. اگر متوجه هر گونه ناهنجاری در زیر بغل یا اطراف آن یا قفسه سینه خود شدید، فورا به پزشک مراجعه کنید. سرطان سینه می تواند وجود داشته باشد حتی اگر توده ای در سینه خود احساس نکنید. گزینه های درمانی شما به نوع و مرحله سرطان سینه شما بستگی دارد. درد زیر بغل همچنین ممکن است نتیجه یک درمان خاص سرطان، مانند برداشتن غدد لنفاوی یا باشد. هر کسی که متوجه تغییرات بافت یا توده در بافت سینه خود می شود باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. هرکسی که متوجه علایم زیر همراه با درد زیر بغل چپ شود باید فورا به پزشک مراجعه کند: تنگی نفس سرگیجه درد در قفسه سینه، فک یا شانه پزشک همچنین می تواند درد ناشی از مسایل دیگر مانند عفونت یا تورم غدد لنفاوی را تشخیص داده و درمان کند. درد زیر بغل سمت چپ ناشی از منابعی مانند کشیدن عضله در بیشتر موارد باید در عرض یک هفته از بین برود. هر فردی که علایم فراتر از این بازه زمانی را تجربه می کند باید برای تشخیص کامل به پزشک مراجعه کند. دلایل زیادی برای درد زیر بغل سمت چپ وجود دارد. فرد ممکن است عضله ای را کشیده باشد یا ممکن است غدد لنفاوی را در اثر عفونت متورم کرده باشد. علل دیگر مانند آنژین می تواند جدی تر باشد. هر کسی که نگران علایم خود است باید برای تشخیص و درمان کامل به پزشک مراجعه کند. زیر بغل شما ناحیه حساسی است که شامل اعصاب، عروق خونی و غدد لنفاوی است. بنابراین احساس ناراحتی و درد در زیر بغل سمت چپ غیر معمول نیست. این درد می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و اغلب نتیجه عفونت، التهاب یا تحریک است. با این حال، موارد شدیدتر ممکن است نشانه یک وضعیت یا عارضه جدی باشد. درد زیر بغل را به‌ویژه با تب یا تورم غدد لنفاوی که می‌تواند نشانه‌ای از یک وضعیت پزشکی جدی باشد، خود تشخیص دهید. علایم و گزینه های درمانی خود را با در میان بگذارید تا مطمین شوید که بهترین مراقبت را دریافت می کنید.

، التهاب پوست ختنه گاه است. پوست ختنه گاه لایه نازکی از پوست است که سر را می پوشاند. التهاب پوست ختنه گاه ممکن است ناشی از عفونت های باکتریایی یا قارچی باشد. علت دیگر آن، بهداشت نامناسب، آلرژی یا شرایط پوستی نیز ممکن است باعث ایجاد بالانوپوستیت شود. در بیشتر موارد، بالانوپوستیت زیاد جدی و نگران کننده نیست. با این حال، ممکن است یک فرد برای رفع علت زمینه ای نیاز به درمان داشته باشد. این مقاله به تعریف بالانوپوستیت، تفاوت آن با سایر اشکال التهاب در ناحیه آلت تناسلی می پردازد و علایم، علل و نحوه درمان آن را مورد بررسی قرار می دهد. بالانوپوستیت شرایطی است که در آن پوست ختنه گاه فرد ملتهب می شود. یا زمانی رخ می دهد که پوست ختنه گاه به دلیل التهاب ناراحت کننده یا دردناک می شود. این ممکن است به دلیل عفونت، شرایط پوستی یا بهداشت ضعیف باشد. پوست ختنه‌گاه یا پیش‌پوست، لایه‌ای از پوست است که سر آلت تناسلی را می‌پوشاند. وقتی انسان به دنیا می آید، پوست ختنه گاه جمع نمی شود. با این حال، در حدود تا سالگی شروع به جمع شدن می کند. برخی از والدین ممکن است تصمیم بگیرند که فرزند خود را کنند. این یک روش پزشکی است که در آن جراح پوست ختنه گاه را برمی دارد. در حالی که کمتر رایج است، برخی از بزرگسالان ممکن است تصمیم به انجام این جراحی بگیرند. عمل ختنه در بزرگسالان بیشتر از کودکان طول می کشد و ممکن است عوارض جسمی یا روانی داشته باشد. با این حال، ممکن است خطر بروز برخی شرایط را کاهش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: تشخیص افتراقی بالانوپوستیت شرایط مختلف ممکن است بر پوست ختنه گاه یا نواحی اطراف آلت تناسلی ت ثیر بگذارد. برخی از این موارد عبارتند از: فیموز فیموز شرایطی است که در آن پوست ختنه گاه فرد بیش از حد سفت است. به دلیل این سفتی، فرد نمی تواند پوست ختنه گاه را روی سر آلت تناسلی بکشد. این وضعیت می تواند ادرار را دشوار کند و منجر به مقاربت جنسی دردناک شود. در حالی که می تواند مردان بالغ را تحت تاثیر قرار دهد، اغلب در نوزادان و کودکان نوپا رخ می دهد. پارافیموز پارافیموز شبیه فیموز است. در این شرایط وقتی فرد آن را پشت سر آلت تناسلی به عقب می‌کشد، پوست ختنه‌گاه گیر می‌کند. پوست ختنه گاه و آلت تناسلی متورم می شوند، به این معنی که پوست ختنه گاه نمی تواند به موقعیت اولیه خود بازگردد. در حالی که فیموز معمولا یک بیماری جدی نیست، یک وضعیت اورژانس پزشکی است که نیاز به درمان دارد. این به این دلیل است که می تواند بر جریان خون آلت تناسلی ت ثیر بگذارد و باعث آسیب دایمی شود. بالانیت بالانیت، به التهاب گلانس آلت تناسلی یا سر آلت تناسلی اشاره دارد. هنگامی که یک فرد بالانیت را تجربه می کند، پوست ختنه گاه ممکن است به دلیل التهاب سفت شود. با این حال، بالانیت به طور مستقیم بر پوست ختنه گاه ت ثیر نمی گذارد. بالانوپوستیت بالانوپوستیت ترکیبی از بالانیت و بالانوپوستیت است. فردی که بالانوپوستیت را تجربه می کند، هم در سر آلت تناسلی و هم روی پوست ختنه گاه دچار التهاب می شود. تقریبا در % از مردان ختنه نشده رخ می دهد. چرا پوست ختنه گاه ملتهب می شود؟ علل احتمالی زیادی برای بالانوپوستیت وجود دارد. برخی از این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد: بالانوپوستیت ممکن است به دلیل عفونت باکتریایی رخ دهد. در برخی موارد، این عفونت ممکن است از مدفوع ناشی شود. ناحیه زیر پوست ختنه گاه گرم و مرطوب است. اگر فردی بهداشت مناسب را رعایت نکند، یک عفونت قارچی، مانند کاندیدیازیس، ممکن است باعث ایجاد بالانوپوستیت شود. علاوه بر رعایت بهداشت ضعیف، ممکن است عفونت قارچی در اثر استفاده از صابون های معطر ایجاد شود. STI مانند، می توانید آلت تناسلی مرد را آلوده کند و منجر به بروز این وضعیت شود. برخی از بیماری های پوستی مانند، اگزما و درماتیت ممکن است باعث التهاب پوست ختنه گاه شوند. اگر فردی به یک محصول بهداشتی یا کاندوم های لاتکس واکنش آلرژیک نشان دهد، ممکن است باعث تورم پوست ختنه گاه شود. علایم التهاب پوست ختنه اگر فردی مبتلا به بالانوپوستیت باشد، علایم ممکن است تا سر آلت تناسلی انتشار یابد. برخی از این علایم عبارتند از: خارش احتمالی تحریک پذیری تورم پوست ختنه گاه قرمزی پوست ختنه گاه درد در هنگام ادرار یا انزال عفونت های قارچی آلت تناسلی یکی از شایع ترین علل بالانوپوستیت است. آنها توسط کاندیدا، نوعی قارچ که به طور معمول در مقادیر کم در بدن انسان یافت می شود، ایجاد می شوند. درباره نحوه تشخیص عفونت های قارچی آلت تناسلی بیشتر بدانید. شرایط غیر عفونی نیز می تواند خطر بالانوپوستیت را افزایش دهد. برخی از این شرایط عبارتند از: اگزما پسوریازیس آرتریت واکنشی پوست ختنه گاه تنگ جراحات و تصادفات تحریک ناشی از مالش یا خاراندن بالانیت مزمن (بالانیت xerotica obliterans ) تحریک ناشی از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی فعالیت های روزمره نیز می تواند منجر به بالانوپوستیت شود. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض کلر در استخر شنا می تواند باعث تحریک آلت تناسلی شود. در موارد دیگر، بالانوپوستیت چند روز پس از مقاربت ظاهر می شود و ممکن است در نتیجه مالیدن یا استفاده از کاندوم لاتکس باشد. تشخیص علت اصلی بالانوپوستیت "بالانوپوستیت" به خودی خود واقعا یک تشخیص نیست. این یک اصطلاح توصیفی است که با شرایط دیگر مرتبط است. اگر در اطراف سر یا پوست ختنه گاه آلت تناسلی خود احساس سوزش دارید، پزشک سعی می کند علت تحریک را شناسایی کند. ممکن است لازم باشد به دکتر (اورولوژیست) یا بیماری های پوستی ( مراجعه کنید. تشخیص بالانوپوستیت معمولا شامل معاینه فیزیکی است. پزشک می تواند ارزیابی کند که آیا فرد دچار بالانوپوستیت، بالانوپوستیت یا شکل دیگری از التهاب آلت تناسلی شده است. در برخی موارد، پزشک ممکن است یک آزمایش سواب برای تعیین علت التهاب انجام دهد. آزمایش سواب شامل پزشک یا اورولوژیست است که یک سواب پنبه ای بلند می گیرد و به آرامی آن را به اطراف پوست ختنه گاه می مالد. اگر پزشک تشخیص دهد که یک بیماری مقاربتی باعث ایجاد بالانوپوستیت شده است، ممکن است سواب را در دهانه آلت تناسلی قرار داده و به آرامی آن ناحیه را بررسی کند. برخی از افراد ممکن است نیاز به آزمایش ادرار داشته باشند. التهاب پوست ختنه چگونه درمان می شود؟ اگر فردی معتقد است که مبتلا به بالانوپوستیت شده، بهتر است در وهله اول به داروخانه مراجعه کند. داروساز ممکن است بتواند درمان بدون نسخه ( OTC ) را برای کمک به شما پیشنهاد دهد. با این حال، دریافت درمان مناسب بستگی به علت زمینه‌ای بالانوپوستیت دارد. درمان های احتمالی عبارتند از: اگر باکتری‌ها باعث ایجاد بالانوپوستیت شوند، ممکن است فرد برای درمان عفونت به آنتی‌بیوتیک نیاز داشته باشد: اگر فردی به دلیل عفونت قارچی دچار بالانوپوستیت شود، احتمالا برای هدف قرار دادن عفونت و کاهش علایم به داروهای ضد قارچ نیاز دارد. اگر بالانوپوستیت ناشی از یک واکنش آلرژیک باشد، ممکن است فرد نیاز به مصرف آنتی هیستامین داشته باشد. اگر علت بالانوپوستیت به دلیل یک بیماری پوستی باشد، ممکن است فرد به پمادهای استروییدی نیاز داشته باشد. اینها می توانند به کاهش التهاب و تسکین پوست ختنه گاه کمک کنند. علاوه بر این درمان‌ها، فرد ممکن است نیاز داشته باشد از تماس و استفاده از محرک‌های بالقوه اجتناب کند. برای مثال، ممکن است لازم باشد از برقراری اجتناب کنند زیرا اصطکاک ممکن است پوست ختنه گاه را بیشتر تحریک کند. در حالی که فرد علایم بالانوپوستیت را تجربه می کند، بهتر است دو بار در روز آلت تناسلی را با استفاده از محلول نمکی ضعیف حمام کند. این ممکن است مقداری از درد را تسکین دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ در شرایط زیر بهتر است فرد به پزشک یا متخصص اورولوژی مراجعه کند: علایم بدتر شود. علایم پس از یک هفته درمان OTC باقی بماند. یک فرد همچنین ترشح یا خونریزی را تجربه کند. یک فرد به طور منظم التهاب پوست ختنه گاه را تجربه کند. در برخی موارد که فرد به طور مرتب دچار بالانوپوستیت می شود، پزشک ممکن است ختنه را توصیه کند. ترکیب علایم معمولا به علت بالانوپوستیت بستگی دارد. به عنوان مثال، بالانوپوستیت ناشی از عفونت قارچی آلت تناسلی ممکن است شامل علایمی مانند خارش، سوزش و تغییر رنگ سفید در اطراف سر آلت تناسلی و پوست ختنه گاه باشد. سخن آخر بالانوپوستیت شرایطی است که در آن پوست ختنه گاه فرد ملتهب می شود. علل بالقوه بسیاری برای بالانوپوستیت وجود دارد و درمان به دلیل اصلی التهاب بستگی دارد. در وهله اول، فرد ممکن است استفاده از داروهای OTC را از یک داروساز در نظر بگیرد. با این حال، اگر علایم بدتر شد، پس از یک هفته بهبود نیافت، یا آلت تناسلی با خونریزی یا ترشحات نشت کرد، فرد باید به پزشک مراجعه کند. از آنجایی که پوست ختنه گاه در حین ختنه برداشته می شود، بالانوپوستیت فقط مردان ختنه نشده را مبتلا می کند. می تواند در هر سنی ظاهر شود. علل زیادی دارد، اما بهداشت نامناسب و سفت بودن پوست ختنه‌گاه می‌تواند ابتلا به بالانوپوستیت را آسان‌تر کند. بالانوپوستیت قابل درمان است.

که با نام های گوژپشتی یا قوز کمر نیز شناخته می شود، وضعیتی است که در آن ستون فقرات در قسمت بالایی کمر دارای انحنای بیش از حد است. کیفوز، کمر را تحت ت ثیر قرار می دهد. پشت را گرد می کند، بنابراین به نظر خمیده می رسد. قسمت فوقانی پشت یا ناحیه قفسه سینه ستون فقرات دارای انحنای خفیف و طبیعی است. به طور طبیعی ستون فقرات در گردن، قسمت بالایی پشت و پایین کمر خمیده می شود تا از آسیب احتمالی پیشگیری و تحمل وزن سر کمک کند. کیفوز زمانی رخ می دهد که این قوس بزرگتر از حد طبیعی باشد. اگر کیفوز دارید، ممکن است یک قوز در قسمت بالای کمر خود داشته باشید. از طرف، قسمت بالایی پشت شما احتمال دارد به طور قابل توجهی گرد یا بیرون زده باشد. علاوه بر این، افراد مبتلا به کیفوز به نظر خمیده اند و شانه هایشان گرد شده است. کیفوز می تواند منجر به فشار بیش از حد بر ستون فقرات و باعث شود. همچنین ممکن است به دلیل فشار بر ریه ها منجر به شود. کیفوز در زنان سالمند به قوز دواگر معروف است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کیفوز می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. به ندرت در نوزادان اتفاق می افتد زیرا وضعیت نامناسب فرد معمولا علت بروز آن است. کیفوز ناشی از وضعیت نامناسب فرد، کیفوز وضعیتی نامیده می شود. سایر علل بالقوه کیفوز، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیسک های لغزنده آسیب به ستون فقرات یا انحنای ستون فقرات ضعف عضلانی در قسمت فوقانی کمر آرتریت یا سایر بیماری های تخریب استخوان بالا رفتن سن، به خصوص اگر وضعیت بدنی ضعیف دارید. پوکی استخوان، یا از دست دادن استحکام استخوان به افزایش دلیل سن بیماری شویرمن که در کودکان رخ می دهد و علت ناشناخته ای دارد. تومورها فلج اطفال بیماری پاژه دیستروفی عضلانی بیماری های بافت همبند عفونت در ستون فقرات نقایص مادرزادی، مانند خم شدن برای خواندن گوشی، خم شدن روی صفحه کلید کامپیوتر و خمیده نشستن روی صندلی در محل کار، رایج ترین دلیل برای ایجاد قوز پشت هستند. دلیل شیوع آن در افراد سالمند این است که عضلات میانی پشت به مرور زمان ضعیف می شوند. با افزایش سن، حتی نمی توانید سر خود را صاف نگه دارید. سایر شرایط به قوز کمر کمک می کند و پیشگیری از آن را دشوارتر می کند. از دیگر دلایل کمتر شایع قوز پشت عبارتند از: این وضعیت معمولا در نوجوانی زمانی که مهره‌ها به جای اینکه مستطیل شوند و سالم خود را نشان ندهند، بیشتر خمیده می شوند. مشکلات مادرزادی در تشکیل ستون فقرات نادر است. در صورت وجود، گوژپشت ممکن است از سنین پایین وجود داشته باشد. تراکم پایین استخوان اغلب منجر به شکستگی های فشاری در ستون فقرات می شود. وقتی نزدیک بالای ستون فقرات شما اتفاق می‌افتد، باعث ایجاد انحنای می‌شود که در صورت عدم درمان موثر، به یک برآمدگی و کمر خمیده تبدیل می‌شود. چه زمانی باید برای درمان کیفوز اقدام کرد؟ اگر کیفوز شما با موارد زیر همراه است، هر چه سریع تر به دنبال درمان باشید: درد خستگی مشکلات تنفسی بسیاری از حرکات بدن ما به سلامت ستون فقرات بستگی دارد، از جمله موارد زیر: تحرک فعالیت انعطاف پذیری درمان برای کمک به اصلاح انحنای ستون فقرات ممکن است به شما در کاهش خطر عوارض بعدی از جمله و کمردرد کمک کند. علایم کیفوز اغلب در طول جهش رشدی که در حوالی بلوغ اتفاق می افتد بروز پیدا می کند؟ علل کیفوز به نوع زیر بستگی دارد. سه نوع اصلی کیفوز وجود دارد: این بدان معناست که فردی با آن متولد شده است. حتی اگر قوز کمر، از بدو تولد وجود داشته باشد، گاهی اوقات تا زمانی که یک نوجوان رشد زیادی نداشته باشد، دیده نمی شود. پزشکان دقیقا نمی دانند که چرا برخی از کودکان با این بیماری متولد می شوند. نوجوانانی که زیاد خم می‌شوند به تدریج کمرشان گرد می شود. ماهیچه ها و استخوان ها به قوز شدن عادت می کنند. نوجوانان مبتلا به این نوع کیفوز می توانند با ایستادن، انحنای خود را صاف کنند. این اتفاق برای بسیاری از افراد رخ می‌دهد، به‌ویژه آن‌هایی که مدت زیادی به پایین نگاه می‌کنند. مهره‌های معمولی که از کناره دیده می‌شوند مانند مستطیل‌های روی هم به نظر می‌رسند. در کیفوز شویرمن، مهره ها مثلثی شکل هستند. این باعث می شود ستون فقرات به سمت جلو خم شود. بچه‌های مبتلا به این نوع کیفوز نمی‌توانند انحنای خود را با صاف ایستادن درمان کنند. خمیدگی کمر، که گاهی اوقات به عنوان قوز دواگرا از آن یاد می شود، در درجه اول مربوط به زنان سالمند است، اما مردان نیز به اندازه زنان مستعد ابتلا به قوز کمر هستند. انحنای ستون فقرات که از نظر بالینی کیفوز نامیده می‌شود، معمولا در طول سال‌ها به تدریج رخ می دهد. به‌عنوان نقطه اوج وضعیت نامناسب و خم شدن مداوم روی بروز می کند. این انحنا در نهایت باعث می شود که مجبور شوید سر خود را بالا بیاورید تا روبروی خود را ببینید و باعث می شود که به طور غیر طبیعی به جلو خم شوید. پزشکان پیشگیری از قوز کمر را به درمان آن ترجیح می دهد. با این حال، می توانید اقداماتی را برای معکوس کردن آن انجام دهید. برای صاف کردن ستون فقرات، نکات و تکنیک هایی را که از پزشک و فیزیوتراپ خود یاد می گیرید، دنبال کنید. بهترین راه برای پیشگیری از قوز پشت، حفظ وضعیت بدنی مناسب است. فشار مداوم روی مهره‌ها به کمر فشار می‌آورد و علاوه بر قوز کمر، گردن درد، کمردرد و خستگی ایجاد می‌کند. علاوه بر وضعیت بدنی مناسب، نکات زیر را دنبال کنید که عبارتند از: تمرینات تحمل وزن را برای تقویت استخوان ها انجام دهید. کل ستون فقرات خود را با تمرینات تقویت کننده مرکزی تقویت کنید. ماهیچه های بالای کمر خود را با تمرینات ساده روزانه تقویت کنید. از ورزش هایی که ممکن است منجر به شکستگی ستون فقرات شود، مانند کرانچ و پیچش شکم خودداری کنید. با خوردن پروتیین کافی عضلات خود را قوی نگه دارید. بزرگسالان برای رشد عضلانی سالم به تا گرم پروتیین در روز نیاز دارند. برای پیشگیری از، کلسیم و ویتامین D کافی دریافت کنید. در صورت بروز تراکم استخوان، توصیه های پزشک خود را دنبال کنید. از پزشک خود در مورد داروهایی که تراکم استخوان را کاهش می دهند، مانند استروییدها، داروهای ضد افسردگی و سایر داروهای جایگزین سوال کنید. از سیگار کشیدن خودداری کنید. نیکوتین کلسیم را از استخوان‌های شما دفع می‌کند و شما را در معرض خطر بیشتری برای ایجاد کمر خمیده قرار می‌دهد. هنگام رانندگی با صاف کردن پشتی صندلی و نزدیک کردن صندلی به پدال ها، وضعیت بدن خود را خوب حفظ کنید. انجام اقداماتی برای پیشگیری از قوز پشت نه تنها ظاهر شما را بهبود می بخشد، بلکه به شما کمک می کند تا در طول روز احساس بهتری داشته باشید. برای تشخیص کیفوز، پزشک یا پرستار موارد زیر را انجام می دهد: بررسی ستون فقرات گرفتن اشعه ایکس برای دیدن منحنی اگر کمردرد دارید یا متوجه گرد شدن قسمت بالای کمر شدید، با پزشک یا پرستار مشورت کنید. گوژپشتی و یا قوز کمر چگونه درمان می شود؟ فرد مبتلا به کیفوز به متخصص ارتوپد (متخصصی که بیماری های مربوط به استخوان ها را درمان می کند) مراجعه می کند. متخصص ارتوپد، ستون فقرات را معاینه می کند، اشعه ایکس را بررسی و درمان را شروع می کند. کیفوز وضعیتی، با فیزیوتراپی برای بهبود وضعیت بدن درمان می شود. ورزش‌ها می‌توانند عضلات پشت را تقویت و به حمایت بهتر از ستون فقرات کمک کنند. گاهی اوقات متخصصان یک بریس پشتی یا کمربند طبی را توصیه می کنند. این بند مانند یک ژاکت است که می توان آن را زیر لباس پوشید. استفاده از آنها، قوز را صاف نمی کند، اما برای برخی از کودکان و نوجوانان می تواند از بدتر شدن انحنا پیشگیری کند. برخی افراد از بریس ها فقط در شب استفاده می کنند در حالی که برخی دیگر ممکن است آن را تا ساعت در روز استفاده کنند. بریس معمولا تا زمانی که رشد شخصی متوقف شود، پوشیده می شود. فیزیوتراپی و ورزش هایی که عضلات پشت و شکم را برای حمایت بهتر از ستون فقرات تقویت می کنند گاهی می توانند کمک کننده و موثر باشند. قوز کمر معمولا برای درمان نیازی به جراحی ندارد. اما پزشکان ممکن است روشی به نام فیوژن ستون فقرات را برای یک مورد شدید که باعث درد می شود یا برای پیشگیری از مشکلات در آینده توصیه کنند. گزینه های درمانی بسته به علت درمان کیفوز، به شدت و علت اصلی آن بستگی دارد. در اینجا به برخی از شایع‌ترین علل و درمان آن‌ها اشاره می‌کنیم: بیماری شویرمن کودک. ممکن است فیزیوتراپی، بریس یا جراحی اصلاحی دریافت کند. برای پیشگیری از بدتر شدن کیفوز، درمان زوال استخوان ضروری است. داروها می توانند آن را درمان کنند. تومورها تنها در صورتی برداشته می شوند که نگرانی در مورد فشردگی طناب نخاعی وجود داشته باشد. اگر این خطر وجود داشته باشد، جراح شما ممکن است سعی کند تومور را خارج کند، اما اغلب این کار باعث بی ثباتی استخوان می شود. در چنین مواردی، همجوشی ستون فقرات نیز اغلب ضروری است. درمان های زیر ممکن است به کاهش علایم کیفوز کمک کند: در موارد شدید ممکن است نیاز به جراحی باشد. در صورت لزوم، مسکن ها می تواند درد را تسکین دهند. یوگا آگاهی بدن، قدرت، انعطاف پذیری و دامنه حرکتی را افزایش دهد. کاهش وزن می تواند بار اضافی روی ستون فقرات را کاهش دهد. به ایجاد قدرت در عضلات مرکزی و پشت کمک می کند. استفاده از بریس ممکن است به خصوص در کودکان و نوجوانان کمک کننده باشد. برای بیشتر افراد کیفوز مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد نمی کند. این بستگی به علت کیفوز دارد. به عنوان مثال، اگر وضعیت نامناسب باعث ایجاد کیفوز شود، ممکن است درد و مشکلات تنفسی را تجربه کنید. شما می توانید با راه های زیر کیفوز را در مراحل اولیه، درمان کنید: تقویت عضلات پشت مراجعه به فیزیوتراپیست هدف شما بهبود وضعیت بدنی طولانی مدت برای کاهش درد و سایر علایم خواهد بود.

اساسا کبودی هایی است که وقتی رگ های خونی کوچکی به نام مویرگ های واقع در زیر پوست آسیب می‌بینند یا در اثر مکش یا گاز گرفتن آسیب می‌بینند یا پاره می‌شوند. خونی که از مویرگ های پاره نشت می کند در بافت اطراف جمع می شود و به صورت لکه های بنفش مایل به قرمز روی سطح ظاهر می شود. این نوع کاملا بی ضرر است، اما ممکن است در هنگام لمس خفیف سوزش یا حساسیت ایجاد کند. درست مانند هر کبودی دیگری، هیکی ممکن است مدتی طول بکشد تا به طور کامل بهبود یابد. با این حال، برخی از داروهای خاص ممکن است به کاهش سریع‌تر آن کمک کرده و کمتر آسیب ببیند. توجه: به هیکی زمان بدهید تا بهبود یابد. این شرایط مانند هر کبودی دیگری، بدون درمان های تهاجمی، به آرامی خود به خود بهبود می یابد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: درمان های خانگی برای خلاص شدن از شر هیکی در اینجا چند راه حل ساده وجود دارد که می تواند به شما کمک کند سریعتر از شر هیکی خلاص شوید: از کمپرس آب سرد استفاده کنید. کمپرس سرد یک راه عالی برای تسکین هرگونه کبودی دردناک از جمله هیکی است. استفاده از دمای انجماد به حساسیت زدایی انتهای عصبی زیرین کمک می کند تا درد کمتری احساس کنید. این کار را با محدود کردن جریان خون در ناحیه مورد نظر انجام می‌دهد که اثر بی‌حسی دارد و التهاب و را تسکین می‌دهد. ماساژ ملایم با کمپرس سرد ممکن است با دور کردن سلول های خونی از ناحیه آسیب‌دیده به کاهش انعقاد کمک کند. نحوه استفاده: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تا تکه یخ را در یک تکه پارچه یا دستمال کاغذی بپیچید. به آرامی هیکی خود را با این کیسه یخ به مدت تا دقیقه ماساژ دهید. این روش را چندین بار در روز برای بهترین نتیجه تکرار کنید. یک کمپرس گرم اعمال کنید. اعمال گرما روی کبودی باعث در زیر پوست می شود. این به پراکندگی سلول های خونی نشت‌شده در آن ناحیه کمک می‌کند و کبودی و قرمزی را محو می‌کند. بهتر است یک یا دو روز پس از هیکی از کمپرس گرم استفاده کنید، زیرا در این زمان مویرگ های خونی آسیب دیده شروع به بهبود می کنند. نحوه استفاده: یک حوله را در آب گرم خیس کنید و آن را به مدت تا دقیقه روی هیکی قرار دهید. برای این کار می توانید از یک بطری آب گرم نیز استفاده کنید. حوله را برای چند دقیقه بردارید و سپس استفاده را تکرار کنید. مطمین شوید که آب خیلی داغ یا در حال جوش نباشد تا از سوختگی تصادفی جلوگیری شود. توجه: در مراحل اولیه ایجاد کبودی باید از کمپرس سرد استفاده کرد تا از گسترش آن جلوگیری شود. برای کمک به بهبود کبودی باید حداقل یک روز بعد از کمپرس گرم استفاده کرد. سعی کنید از آلویه ورا استفاده کنید. حاوی آنتی اکسیدان ها و ترکیبات ضد التهابی است که می تواند به کاهش قرمزی و التهاب کمک کند. ژل آلویه ورا می تواند پوست را آرام کند و هر گونه درد یا تورم روی هیکی شما را کاهش دهد. از این رو، استفاده موضعی از آلویه ورا ممکن است به بهبود هیکی یا کبودی کمک کند. نحوه استفاده: ژل آلویه ورا تازه را از برگ های آلویه ورا بگیرید یا از ژل خریداری شده در فروشگاه استفاده کنید. آن را به مدت تا ساعت منجمد کنید. ژل یخ زده را هر بار به مدت تا دقیقه روی هیکی خود بمالید. حداقل دو بار در روز برای نتایج سریع تکرار کنید. ناحیه آسیب دیده را ماساژ دهید. بر روی هیکی می تواند جریان خون را در ناحیه تحریک کند. این به تسکین درد و محو شدن کبودی با تحریک مجدد سلول های خونی منعقد شده کمک می کند. ناحیه مورد نظر را با مقداری روغن زیتون گرم یا روغن نارگیل ماساژ دهید تا حداکثر فایده داشته باشید. نحوه استفاده: هیکی را با قرار دادن یک پد حرارتی یا پارچه گرم روی آن گرم کنید. ناحیه را با دو انگشت از داخل هیکی تا لبه ها ماساژ دهید. این به پراکندگی سلول های خونی منعقد شده در بافت ها کمک می کند. چندین بار در روز برای بهترین نتیجه تکرار کنید. کرم ویتامین K و ژل ترومبوفوب یک ضد انعقاد است که از لخته شدن خون جلوگیری می کند. به جذب سلول های خونی نشت شده توسط بافت های بدن کمک می کند. ژل ترومبوفوب یک داروی موضعی حاوی هپارین است. این می تواند به درمان کبودی و حل کردن لخته های خون کمک کند. ژل ترومبوفوب را می توان روی هیکی استفاده کرد تا سریعتر محو شود. کرم ویتامین K یا ژل ترومبوفوب را حداقل دو بار در روز روی ناحیه آسیب دیده بمالید. ویتامین C می تواند با افزایش تولید کلاژن به کاهش هیکی کمک کند و در نتیجه ترمیم پوست آسیب دیده را تحریک کند. کلاژن پروتیینی است که در سلول های پوست یافت می شود و به سفت و شاداب نگه داشتن پوست کمک می کند. از رژیم غذایی غنی از ویتامین C استفاده کنید. برخی از مواد غذایی که حاوی مقادیر بالایی از این ویتامین هستند، شامل پرتقال، گوجه فرنگی، کیوی و توت فرنگی می باشند. کرم های غنی شده با ویتامین C را می توان به صورت موضعی روی کبودی ها استفاده کرد. مکمل ویتامین C را به صورت خوراکی مصرف کنید. روغن نعناع این اسانس، که جزء اصلی آن منتول است، ممکن است به تحریک جریان خون در جایی که استفاده می شود کمک کند، که می تواند بهبود کبودی را تسریع کند. اما روغن نعناع همچنین می تواند پوست را تحریک کند. شما باید آن را با روغن حامل رقیق کنید. نسبت یا قطره روغن نعناع فلفلی به قطره روغن حامل مانند روغن جوجوبا یا بادام توصیه می شود. روغن را با فشار ملایم روی ناحیه ماساژ دهید. فشار بیش از حد می تواند کبودی را بدتر کند. پوست موز میوه موز تنها بخش مفید موز نیست. پوست آن حاوی تعداد زیادی از ویتامین ها، مواد مغذی و آنتی اکسیدان ها است که می تواند تاثیر اثر تسکین دهنده و آرام بخش بر روی پوست داشته باشند. می توانید آن را مستقیما روی هیکی خود بمالید و ممکن است به کاهش علایم کبودی و تحریک کمک کند. پوست موز را تا دقیقه یا تا زمانی که پوست موز قهوه ای شود، بگذارید بماند. می توانید این کار را دو تا سه بار در روز انجام دهید، اما اگر پوست شما تحریک شد، استفاده از آن را متوقف کنید. مالیدن سکه یا قاشق سکه یا قاشق سرد می تواند به عنوان یک کمپرس سرد برای پوست شما عمل کند. در روز اول پس از یک کبودی جدید، می توانید یک کمپرس سرد یا قاشق سرد را مستقیما روی هیکی قرار دهید. این جریان خون از مویرگ های شکسته را کند می کند و ممکن است به کاهش اندازه کبودی کمک کند. یک قاشق را به مدت دقیقه در فریزر یا یخچال قرار دهید. سپس، آن را مستقیما روی نقطه بمالید. بگذارید دقیقه بماند و در ساعت اول یا تا زمانی که شروع به روشن شدن کند چندین بار این کار را تکرار کنید. اگر کیسه یخ دارید، می توانید همین کار را انجام دهید. یک دستمال مرطوب مرطوب با آب سرد نیز گزینه خوبی است. یک سکه یا قاشق را به مدت تا دقیقه در فریزر قرار دهید تا سرد شود. به آرامی کبودی را با فلز سرد فشار دهید تا تسکین یابد. مطمین شوید که برای جلوگیری از تحریک هیکی، خیلی محکم فشار ندهید. از روغن دارچین استفاده کنید. روغن دارچین حاوی آنتی اکسیدان ها و ترکیبات ضد التهابی است که می تواند به بهبود کبودی کمک کند. همچنین در صورت استفاده موضعی باعث بهبود گردش خون در ناحیه می شود. قطره روغن دارچین را به ناحیه مورد نظر بمالید. آن را به آرامی با حرکات دایره ای ماساژ دهید. سعی کنید از چای سبز استفاده کنید. چای سبز به کاهش التهاب و تورم کمک می کند. همچنین حاوی خواص تسکین دهنده است که می تواند به خلاص شدن از شر قرمزی و تغییر رنگ کمک کند. یک چای کیسه ای گرم یا سرد را به مدت دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. برای بهترین نتیجه حداقل دو بار در روز تکرار کنید. اسانس آرنیکا آرنیکا گیاهی است که به طور گسترده در درمان های هومیوپاتی برای درمان زخم ها و کبودی ها استفاده می شود. آرنیکا با تحریک جریان خون در ناحیه، پراکنده کردن سلول های خونی منعقد شده و کاهش التهاب به بهبودی هیکی کمک می‌کند. همیشه روغن آرنیکا را قبل از استفاده روی پوست با روغن حامل رقیق کنید. نحوه استفاده: چند قطره روغن آرنیکا را به قاشق چایخوری روغن نارگیل یا روغن زیتون اضافه کنید. این مخلوط روغن را به آرامی روی ناحیه آسیب دیده ماساژ دهید تا هیکی بهبود یابد. راه هایی برای پنهان کردن هیکی هیکی مدتی طول می کشد تا به طور کامل ناپدید شود، اما در اینجا چند ترفند آرایشی سریع برای استتار کبودی در حین بهبود وجود دارد: با پوشیدن روسری یا شال و یا یقه، محل را با پارچه بپوشانید. یک اصلاح کننده رنگ سبز را روی قرمزی بمالید تا آن را پنهان کنید. از کرم پودری استفاده کنید که یک یا دو سایه روشن تر از رنگ پوست واقعی شما باشد تا تغییر رنگ را پنهان کنید. یک کانسیلر روی هیکی بمالید تا با بقیه رنگ پوستتان ترکیب شود. همیشه کانسیلری را انتخاب کنید که یک سایه روشن تر از فونداسیون شما باشد تا ترکیب موثری داشته باشد. هیکی چقدر دوام می آورد؟ هیکی معمولا ظرف یک یا دو هفته بهبود می یابد. در موارد نادر، ممکن است تقریبا یک ماه باقی بماند. اگر از شرایطی رنج می برید که بهبودی را به ت خیر می اندازد (مانند دیابت یا) ، هیکی شما ممکن است بیشتر از حد معمول طول بکشد. سخن آخر هیکی حداقل می تواند شرم آور باشد. با این حال، آنها بسیار رایج هستند و معمولا آسیب بیشتری ایجاد نمی کنند. اجازه دهید کبودی به طور طبیعی بهبود یابد و شما باید یک هفته دیگر خوب شوید. برای افزایش سرعت بهبودی، می توانید هر یک از راه حل ها را امتحان کنید. از دستکاری تهاجمی به هیکی خودداری کنید زیرا این کار فقط آنها را بدتر می کند. هیچ درمانی باعث از بین رفتن هیکی یک شبه نمی شود. اما این درمان های سریع هیکی ممکن است یک یا دو روز طول عمر کبودی را از بین ببرد. شکل گیری هیکی تنها چند ثانیه طول می کشد، اما برای بهبودی به چند روز تا بیش از یک هفته نیاز دارد. ممکن است بتوانید به کاهش تحریک و التهاب کمک کنید، و برخی از تکنیک‌های خوددرمانی حتی می‌توانند به تسریع زمان بهبودی یک یا دو روز کمک کنند. با این حال، در نهایت، بدن فقط به زمان نیاز دارد تا را ترمیم کند و خون را دوباره جذب کند.

یا همان فلور روده برای سلامت کلی بدن و بدن بسیار مفید و ضروری هستند. اما برخی عوامل آسیب زا تعادل آنها را بر هم می زنند. شایع ترین علل آسیب زا به باکتری های روده را بشناسید تا بتوانید با مقابله آنها از سلامت فلور های روده خود مطمین شوید. روده انسان دارای بیش از تریلیون باکتری است که به "فلور روده" معروف هستند. داشتن فلور روده سالم برای سلامت کلی بدن بسیار مهم است. جالب توجه است، که رژیم غذایی، سبک زندگی و سایر عوامل محیطی می توانند بر باکتری های روده ت ثیر بگذارند. صدها گونه باکتری در روده انسان زندگی می کنند. برخی از آنها مفید بوده، در حالی که برخی دیگر اینگونه نیستند. اکثر باکتری ها در روده متعلق به یکی از چهار گروه: فیرمیکوتس، اکتینوباکتریا یا پروتیوباکتریا هستند. هر گروه نقش مهمی در سلامتی ایفا می کند و برای رشد به مواد مغذی مختلفی نیاز دارند. باکتری های مفید روده، برای هضم مهم هستند. آنها باکتری های مضر و سایر میکروارگانیسم ها را از بین می برند و ویتامین K ، فولات و اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه تولید می کنند. هنگامی که فلور روده حاوی باکتری های مضر بیش از حد و باکتری های دوستانه کافی نباشد، عدم تعادل رخ می دهد و این به عنوان دیس بیوز شناخته می شود. دیس بیوز و کاهش تنوع فلور روده با مقاومت به انسولین، افزایش وزن، التهاب، چاقی، بیماری التهابی روده و سرطان کولورکتال ارتباط دارد. بنابراین، مهم است که باکتری های روده خود را تا حد امکان دوستانه و فراوان نگه دارید. ما در این مقاله از سعی کرده ایم عامل شگفت انگیز که می تواند به باکتری های روده آسیب برساند را مورد بررسی قرار دهیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: به طور کلی، فقدان تنوع در باکتری های روده، ت ثیرات مضر آنها مانند عفونت یا آنتی بیوتیک ها را محدود می کند. رژیم غذایی متنوع، مانند میوه ها، سبزیجات و غلات کامل، می تواند منجر به تنوع بیشتر فلور روده شود. در واقع، تنوع در رژیم غذایی تعادل فلور روده را تنها پس از چند روز تغییر می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غذایی که می خورید مواد مغذی بدن را فراهم و به رشد باکتری ها کمک می کند. یک رژیم غنی از غذاهای کامل، مواد مغذی مختلفی را برای روده فراهم کرده که به رشد انواع مختلف باکتری ها کمک و در نتیجه فلور روده متنوع تری ایجاد می کند. مت سفانه، در طول سال گذشته، تنوع در رژیم غذایی غربی از بین رفته است. امروزه درصد از منابع غذایی جهان تنها از گونه گیاهی و پنج گونه جانوری تامین می شود. بررسی ها نشان می دهد کسانی که در مناطق روستایی آفریقا و آمریکای جنوبی زندگی می کنند، فلور روده متنوع تری نسبت به کسانی که در ایالات متحده و اروپا زندگی می کنند، دارند. رژیم غذایی آنها به طور کلی تحت ت ثیر دنیای غرب قرار نگرفته و سرشار از فیبر و انواع منابع پروتیین گیاهی است. رژیم غذایی فاقد انواع مختلف غذاهای کامل، می تواند منجر به از بین رفتن تنوع فلور روده شود. این احتمال دارد عوارض زیادی بر سلامتی داشته باشد. پری بیوتیک ها نوعی فیبر هستند که به صورت هضم نشده از بدن عبور می کنند و باعث رشد و فعالیت باکتری های دوست روده می شوند. بسیاری از غذاها، از جمله میوه ها، سبزیجات و غلات کامل، به طور طبیعی حاوی فیبر پری بیوتیک هستند. کمبود آنها در رژیم غذایی می تواند برای سلامت کلی گوارش مضر باشد. غذاهای سرشار از پری بیوتیک، عبارتند از: موز سیر آجیل پیازها مارچوبه جو دوسر تره فرنگی کنگر اورشلیم عدس، نخود و لوبیا مکمل های فیبر پربیوتیک همچنین باعث ترویج تولید اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه می شوند. این اسیدهای چرب منبع اصلی مواد مغذی برای سلول های روده بزرگ هستند. آنها می توانند در خون جذب شوند، سلامت متابولیک و گوارش را تقویت کنند، التهاب را کاهش و خطر ابتلا به سرطان کولورکتال را کاهش دهند. علاوه بر این، غذاهای غنی از فیبر پری بیوتیک ممکن است در کاهش سطح انسولین و کلسترول نقش داشته باشند. پری بیوتیک ها نوعی فیبر هستند که معمولا در میوه ها، سبزیجات و غلات کامل یافت می شوند. آنها برای افزایش باکتری های مفید روده مانند بیفیدوباکتریوم مهم هستند. داروهای مهمی هستند که برای درمان عفونت ها و بیماری های ناشی از باکتری ها مانند عفونت های مجاری ادراری و گلودرد استرپتوکوکی استفاده می شوند. آنها با کشتن باکتری ها یا پیشگیری از تکثیر آنها کار می کنند و در سال گذشته جان میلیون ها نفر را نجات داده اند. یکی از مشکلات آنها این است که روی باکتری های خوب و بد ت ثیر می گذارند. در واقع، حتی یک درمان آنتی بیوتیکی می تواند منجر به تغییرات مضر در ترکیب و تنوع فلور روده شود. آنتی بیوتیک ها معمولا باعث کاهش کوتاه مدت در باکتری های مفید، مانند بیفیدوباکتریوم و لاکتوباسیلها، و افزایش باکتری های مضر مانند کلستریدیوم می شوند. با این حال، آنتی بیوتیک ها می توانند منجر به تغییرات طولانی مدت در فلور روده شوند. پس از تکمیل دوز آنتی بیوتیک، اکثر باکتری ها پس از تا هفته برمی گردند، اما تعداد آنها اغلب به سطوح قبلی باز نمی گردد. در واقع، مطالعه در یک دوز واحد از آنتی بیوتیک، کاهش تنوع یکی از مهمترین گروه های باکتریایی غالب، و افزایش تعداد گونه های مقاوم را نشان داد. این اثرات تا دو سال باقی ماند. آنتی بیوتیک ها حتی در موارد مصرف کوتاه مدت می توانند بر تنوع و ترکیب فلور روده ت ثیر بگذارند. این می تواند اثرات مضری بر روی باکتری های روده داشته باشد که ممکن است تا دو سال باقی بماند. فعالیت بدنی به عنوان هر حرکت بدن که انرژی می سوزاند تعریف می شود. باغبانی، شنا و دوچرخه سواری همگی نمونه هایی از فعالیت بدنی هستند. فعالیت بدنی فواید زیادی از جمله کاهش وزن و سطح استرس و کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن برای سلامتی دارد. علاوه بر این، بررسی های اخیر نشان می دهد که فعالیت بدنی ممکن است باکتری های روده را تغییر و سلامت روده را بهبود بخشد. سطوح بالاتر تناسب اندام با فراوانی بیشتر بوتیرات، یک اسید چرب با زنجیره کوتاه که برای سلامت کلی مهم است و باکتری های تولید کننده بوتیرات مرتبط است. یک مطالعه نشان داد که بازیکنان راگبی حرفه‌ای، دارای فلور روده متنوع‌تر و دو برابر تعداد خانواده‌های باکتریایی، در مقایسه با گروه‌های کنترل که از نظر اندازه بدن، سن و جنسیت همسان بودند. علاوه بر این، ورزشکاران دارای سطوح بالاتری از Akkermansia بودند، باکتری که نقش مهمی در سلامت متابولیک و پیشگیری از چاقی ایفا می کند. یک بررسی فلور روده زن فعال بدنی را با زن غیر فعال مقایسه کرد. زنان فعال دارای فراوانی بیشتری از باکتری‌های تقویت‌کننده سلامت، از جمله بیفیدوباکتریوم و آکرمانسیا بودند، که نشان می‌دهد فعالیت بدنی منظم، حتی با شدت‌های کم تا متوسط، می‌تواند مفید باشد. فعالیت بدنی منظم باعث رشد باکتری های مفید روده از جمله بیفیدوباکتریوم و آکرمانزیا می شود. این اثرات مثبت در افراد غیر فعال دیده نمی شود. دود تنباکو از هزاران ماده شیمیایی تشکیل شده که مورد از آنها می تواند باعث سرطان شود. سیگار تقریبا به تمام اعضای بدن آسیب می رساند و خطر بیماری قلبی، سکته مغزی و سرطان ریه را افزایش می دهد. سیگار کشیدن همچنین یکی از مهم ترین عوامل خطر محیطی برای است، بیماری که با التهاب مداوم دستگاه گوارش مشخص می شود. علاوه بر این، افراد سیگاری در مقایسه با افراد غیر سیگاری دو برابر بیشتر در معرض ابتلا به بیماری کرون، یک نوع شایع بیماری التهابی روده هستند. در یک مطالعه، ترک سیگار باعث افزایش تنوع فلور روده شد که نشانگر سلامت روده است. سیگار اثرات مضری بر اندام های بدن دارد. ترک سیگار سلامت روده را با افزایش تنوع فلور روده بهبود می بخشد و این می تواند تنها پس از هفته رخ دهد. سالم بودن فقط مربوط به رژیم غذایی، فعالیت بدنی و خواب کافی نیست. سطوح بالای استرس نیز می تواند اثرات مضری بر بدن داشته باشد. استرس حساسیت را افزایش می دهد، جریان خون را کاهش و باکتری های روده را تغییر دهد. بررسی ها روی موش ها نشان داده که انواع مختلف استرس، مانند انزوا، ازدحام و استرس گرمایی، می تواند تنوع فلور روده را کاهش و پروفایل روده را تغییر دهد. قرار گرفتن در معرض استرس باعث افزایش باکتری های مضر مانند کلستریدیوم و کاهش جمعیت سودمند از باکتری ها مانند لاکتوباسیلوس می شود. یک مطالعه بر روی انسان ها به ت ثیر استرس بر ترکیب باکتری های روده در دانشجو پرداخت. ترکیب باکتری های روده در ابتدای ترم و در پایان ترم در امتحانات نهایی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. استرس زیاد مرتبط با امتحانات نهایی باعث کاهش باکتری های دوست از جمله لاکتوباسیل ها شد. تحقیقات در مورد رابطه بین استرس و فلور روده در حالی که امیدوارکننده است، نسبتا جدید و مطالعات انسانی در حال حاضر محدود است. نشان داده شده که استرس بیش از حد، باعث کاهش تنوع فلور روده و تغییر مشخصات فلور با افزایش باکتری های مضر مانند کلستریدیوم و کاهش باکتری های مفید مانند لاکتوباسیل ها می شود. خواب خوب برای سلامت کلی بسیار مهم است. بررسی ها نشان می دهد که کم خوابی با بسیاری از بیماری ها از جمله چاقی و بیماری قلبی مرتبط است. خواب بدن، ساعت نگهدارنده زمان خود را دارد که به معروف است. این یک ساعت داخلی ساعته است که بر مغز، بدن و هورمون ها ت ثیر می گذارد. می تواند شما را هوشیار و بیدار نگه دارد و همچنین به بدن بگوید که چه زمانی موقع خواب است. به نظر می رسد که روده نیز از یک ریتم شبانه روزی پیروی می کند. برهم زدن ساعت بدن به دلیل کمبود خواب، نوبت کاری و غذا خوردن در اواخر شب ممکن است اثرات مضری بر روی باکتری های روده داشته باشد. یک بررسی در سال اولین مطالعه ای بود که اثرات محرومیت کوتاه مدت خواب را بر ترکیب فلور روده نشان داد. این مطالعه اثرات دو شب محرومیت از خواب (حدود ساعت در شب) را در مقابل دو شب خواب طبیعی ( . ساعت) در مرد مقایسه کرد. دو روز کم خوابی باعث تغییرات ظریف در فلور روده و افزایش فراوانی باکتری های مرتبط با افزایش وزن، چاقی، دیابت نوع و متابولیسم چربی شد. با این وجود، اثرات کم خوابی بر باکتری های روده حوزه جدیدی از بررسی ها است. مطالعات بیشتری برای تعیین تاثیر کم خوابی و کیفیت پایین خواب بر سلامت روده مورد نیاز است. بدن دارای یک ساعت داخلی ساعته است که به آن ریتم شبانه روزی می گویند. کم خوابی می تواند ریتم شبانه روزی را مختل کند و به نظر می رسد که اثرات مضری روی باکتری های روده داشته باشد. فلور روده سالم که سرشار از باکتری های دوست است برای سلامت کلی بدن ضروری است. در اینجا چند نکته برای بهبود فلور روده وجود دارد: غذاهای غنی از فیبرهای پری بیوتیک مانند حبوبات، پیاز، مارچوبه، جو دوسر، موز و غیره را زیاد مصرف کنید. پروبیوتیک ها احتمال دارد فراوانی باکتری های سالم روده را افزایش دهند. غذاهای تخمیر شده، مانند ماست، کیمچی، کفیر و تمپه، همه منابع عالی هستند. همچنین می توانید مصرف مکمل پروبیوتیک را شروع کنید. برای بهبود کیفیت خواب، سعی کنید کافیین را در اواخر روز قطع کنید، در تاریکی کامل بخوابید و یک برنامه منظم برای خواب ایجاد کنید تا هر روز در ساعت مشخصی بخوابید و از خواب بیدار شوید. ورزش منظم، و تمرینات تنفس عمیق احتمال دارد به کاهش سطح استرس کمک کند. اگر به طور مرتب احساس استرس می کنید، به یک مراجعه کنید. منابع خوب شامل زغال اخته، شکلات تلخ و چای سبز است. پلی فنول ها خیلی کارآمد، هضم نمی شوند و اغلب به روده بزرگ راه پیدا می کنند، جایی که توسط باکتری ها هضم می شوند. راه های زیادی برای وجود دارد. داشتن یک رژیم غذایی مناسب و متنوع، داشتن خواب خوب و کاهش سطح استرس، همه راه‌های عالی برای کمک به بهبود فلور روده هستند. سخن آخر باکتری های روده نقش مهمی در سلامت کلی بدن دارند و اختلال در فلور روده با تعدادی از مشکلات سلامتی مرتبط است. عوامل رژیم غذایی و شیوه زندگی، از جمله کیفیت خواب نامناسب، مصرف الکل و کم تحرکی، می توانند به باکتری های روده آسیب برسانند. روش دیگر، داشتن یک سبک زندگی سالم که مشخصه آن فعالیت بدنی منظم، استرس کم و انواع غذاهای کامل، بهترین راه برای تضمین سلامت فلور روده است. در بسیاری از موارد، غذاهای تخمیر شده و مکمل های نیز می تواند کمک کنند.

و یا تحریک پذیری که به آن ماستالژیا نیز می گویند، به نرمی و لطافت همراه با درد اشاره دارد. درد می تواند یا در خود بافت سینه ایجاد شود یا احتمال دارد که درد در سینه احساس اما از ناحیه دیگری منش بگیرد. ماستالژی در بین زنان در سراسر جهان بسیار شایع و به ندرت علامت است. طبق بررسی ها، تا درصد از زنان در طول زندگی خود حساسیت و درد سینه را تجربه می کنند. اگرچه زنان یایسه نیز احتمال دارد با دوره‌های پراکنده حساسیت پستان مواجه شوند، این وضعیت در بین زنان جوان شایع‌تر است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: حساسیت پستان ها قبل از سیکل قاعدگی، در دوران بارداری و شیردهی و بعد از یایسگی معمول است. به این وضعیت، درد سینه دوره ای گفته می شود. به دلیل تغییرات در سطوح هورمونی رخ می دهدو شایع ترین نوع درد سینه است. مرتبط با هورمون به دلیل افزایش استروژن است. استروژن باعث رشد بافت سینه می شود. افزایش استروژن می تواند به دلیل عوامل متعددی مانند چربی اضافی بدن، استرس بیش از حد، یبوست، دریافت ناکافی فیبر غذایی، کاهش سم زدایی کبد از هورمون ها، قرار گرفتن در معرض محیط با سموم و کمبود مواد مغذی باشد. درد سینه شاید به دلیل تغییرات آناتومیک داخلی، مانند جراحت، جراحی و عفونت، یا مربوط به رشد کیست های بزرگ در سینه باشد. سایر دلایل حساس شدن سینه‌ها عبارتند از: رژیم غذایی برخی داروها سیگار کشیدن سوتین‌های نامناسب درد شانه یا عضلانی احتقان قفسه سینه وضعیتی به نام سینه‌های فیبروکیستیک (توده‌دار) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حساسیت پستان می تواند باعث ناراحتی قابل توجه (به ویژه در هنگام حرکت) و همچنین سنگینی و درد سینه ها شود. در هر دو سینه رخ می دهد، اما درد غیر چرخه ای می تواند فقط در یک سینه یا هر دو سینه روی دهد. این درد احتمال دارد تیز یا مبهم، اما اغلب در یک ناحیه خاص به نام منطقه ماشه ای قرار دارد. درد مرتبط با تغییرات هورمونی معمولا در طول یا بعد از قاعدگی یا بارداری کاهش می یابد. علایم درد غیر چرخه‌ای بسته به علت ممکن است متفاوت باشد که تشخیص آن را دشوارتر می کند. زیرا استفاده از تنباکو می تواند درد سینه را بیشتر کند. علایم خود را پیگیری کنید تا مشخص شود درد چرخه‌ای است یا غیر چرخه‌ای و بر این اساس با مشورت پزشک، و رویکرد درمانی را تعیین کنید. سدیم احتباس آب را افزایش می دهد، که می تواند باعث التهاب و حساس شدن سینه های شود. حفظ و می تواند به پیشگیری و حتی کاهش درد و حساسیت سینه تا حدودی کمک کند. را آزمایش کنید، که می تواند به کنترل سطوح بالای اضطراب که اغلب با سینه های حساس و دردناک مرتبط است، کمک کند. سطوح استرس بالا می تواند منجر به کاهش تولید پروژسترون و افزایش سطح استروژن شود، بنابراین سطح استرس خود را تحت کنترل داشته باشید. فیبر به حذف استروژن اضافی از بدن کمک می کند. بنابراین، غذاهای غنی از فیبر را در رژیم غذایی خود بگنجانید. سعی کنید بیشتر از غذاهای ارگانیک استفاده کنید. اگر درد موضعی پستان را تجربه می‌کنید که هفته‌ها بدون تسکین باقی مانده است، با پزشک خود مشورت کنید. اگر درد سینه ناگهانی و همراه با درد قفسه سینه، فک یا گردن باشد، فورا به پزشک مراجعه کنید زیرا می تواند نشانه حمله قلبی باشد. در شرایطی که سابقه خانوادگی دارید که در آن مادر، خاله‌ها یا خواهرتان از سرطان سینه رنج می‌بردند، برای بررسی بیشتر علایم خود، به پزشک مراجعه کنید. اگر متوجه تغییر رنگ پوست یا ترشحات نوک سینه آسیب دیده شدید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. برای بسیاری از زنان، حساسیت و درد سینه در نهایت بدون مداخله پزشکی برطرف می شود. با این حال، درمان‌های خانگی زیادی وجود دارد که می‌تواند به مدیریت و کاهش حساسیت کمک کند. از گیاهان دارویی گرفته تا تغییر در رژیم غذایی و شیوه زندگی، چیزهای زیادی وجود دارد که می تواند به کاهش ناراحتی کمک کند. در بسیاری از مواقع، درد عضلانی در قفسه سینه یا قسمت بالایی بدن می تواند به حساس شدن سینه ها کمک کند. در این موارد، یک ماساژ ساده بسیار مفید است. ماساژ به بهبود گردش خون کمک و در نتیجه درد و حساسیت را کاهش می دهد. علاوه بر این، به کاهش احتباس مایعات کمک می کند و باعث کاهش بیشتر ناراحتی می شود. یک بررسی در مجله آکادمی پرستاری کره نشان می دهد که ماساژ سینه می تواند برای حل انواع مشکلات پستان، از جمله کاهش درد سینه، کاهش سدیم شیر مادر، و بهبود شیردهی نوزاد مورد استفاده قرار گیرد. با این وجود، تحقیقات بیشتری برای تایید این نتایج مورد نیاز است. مقدار کمی روغن زیتون یا نارگیل گرم را روی سینه های خود بمالید. به آرامی یکی از سینه های خود را با حرکت های رو به بالا و به دنبال آن حرکات دایره ای ماساژ دهید. این کار را روی سینه دیگر نیز به همین ترتیب تکرار کنید و یا بار در روز انجام دهید تا زمانی که وضعیت بهبود یابد. توجه: همیشه سینه های خود را به آرامی ماساژ دهید و هرگز ماساژ بافت عمیق انجام ندهید. برای مقابله با حساسیت و درد سینه، کمپرس سرد و گرم هر دو موثر هستند. کیسه یخ مخصوصا برای کاهش درد ناشی از آسیب یا فیبروکیستیک سینه مفید است. دمای سرد به بی حس شدن اعصاب اطراف سینه ها، کاهش حساسیت و درد کمک می کند. از سوی دیگر، استفاده از گرما روی سینه های حساس، به شل شدن عضلات دردناک و کاهش درد و بهبود گردش خون در سینه ها کمک می کند. علاوه بر این، بررسی در سال نشان داد که کاربردهای جایگزین کمپرس گرم و سرد برای سینه آسیب‌دیده باعث تحریک جریان شیر و کاهش ناراحتی می‌شود. مطالعه دیگری که در ژورنال بین المللی تحقیقات و تمرین پرستاری منتشر شد نشان داد که ماساژ گرم در کاهش گرفتگی سینه موثرتر است در حالی که فشرده سازی سرد در کاهش شدت درد به دلیل پر شدن سینه در بین مادران پس از زایمان موثرتر است. با پیچیدن بطری آب گرم در حوله نازک یک کمپرس گرم وبا پیچاندن چند تکه یخ در یک حوله نازک یک کمپرس سرد آماده کنید. حالا کمپرس داغ را به مدت دقیقه روی سینه حساس قرار داده سپس کمپرس سرد را به مدت دقیقه قرار دهید. چرخه را یا بار تکرار کنید. یک سینه بند ناخوشایند یا نامناسب نیز می تواند باعث درد و حساسیت خفیف سینه شود. اگر به طور ناگهانی و بدون هیچ دلیل مشخصی از حساسیت خفیف سینه رنج می برید، سینه بند خود را تعویض کنید. در واقع، مشخص شده بسیاری از زنان سایز سوتین اشتباه می پوشند، که ممکن است منجر به درد، ناراحتی و افتادگی غیرقابل برگشت شود. این موضوع توسط یک نظرسنجی در مجله کایروپراکتیک ت یید شد که در آن % زنان نمونه گیری از سوتین هایی با اندازه اشتباه استفاده می کردند. برای پیشگیری از حساس شدن سینه ها از سینه بند حمایتی استفاده کنید. توصیه می شود از سوتین خیلی تنگ یا دارای سیم های زیرین استفاده نکنید. در عوض، یک سوتین ورزشی نرم یا یک سینه بند خوب و بدون سیم برای حمایت از سینه های حساس خود انتخاب کنید. حین ورزش از سینه بند ورزشی استفاده کنید، به خصوص زمانی که سینه ها بسیار حساس است. در صورت نیاز، سینه بند ورزشی خود را در رختخواب بپوشید تا تکان های شبانه را نیز کاهش دهید. هنگام خرید سینه بند جدید، مطمین شوید که سینه ها را کاملا جمع می کند. همیشه سوتین های کهنه و کشیده را دور بیندازید، زیرا حمایت کافی برای سینه ها را فراهم نمی کنند. یک قاشق غذاخوری تخم کتان آسیاب شده درمان ساده و در عین حال موثر برای درد سینه مرتبط با چرخه قاعدگی است. دانه کتان حاوی فیتواستروژن است که به متعادل کردن هورمون‌ها در بدن و کاهش درد سینه کمک می‌کند. و همچنین منبع خوبی از فیبر است که در دفع استروژن از بدن مفید است. یک مطالعه منتشر شده در مجله بین المللی پزشکی خانواده نشان می دهد که گنجاندن دانه کتان در رژیم غذایی به نظر می رسد یک رویکرد موثر در کاهش ماستالژی دوره ای باشد و به عنوان یک درمان ساده با عوارض کم عمل می کند. بررسی دیگری که در مجله آموزش و ارتقای سلامت منتشر شد، اثربخشی دانه کتان، روغن گل مغربی و را در درمان درد سینه مقایسه کرد. سپس مشخص شد که دانه کتان توانایی قابل توجهی برای مدیریت درد دارد. تا قاشق غذاخوری بذر کتان را در رژیم غذایی خود بگنجانید. برگ های کلم یک داروی تسکین دهنده برای سینه های متورم و حساس است. ترکیبات گوگرد و کامفرول موجود در کلم به کاهش التهاب و تورم کمک می کند و به ویژه برای مادران شیرده که مستعد گرفتگی سینه ها و مجاری هستند مفید است. در بررسی که در مجله پزشکی جامعه هند منتشر شد، محققان دریافتند که برگ‌های سرد کلم و همچنین کمپرس‌های سرد و گرم متناوب هر دو می‌توانند در درمان گرفتگی سینه استفاده شوند. کمپرس گرم و سرد متناوب در مقایسه با برگ کلم سرد، قدرت بیشتری در کاهش درد سینه نشان داد. با این وجود، استفاده از برگ کلم برای کاهش ناراحتی سینه هنوز فوایدی دارد. قبل از استفاده، برگ های کلم را به آرامی تمیز کنید. یا برگ کلم را به مدت تا دقیقه در یک کاسه آب گرم فرو کنید. یک برگ را بیرون بیاورید و دور سینه حساس خود بپیچید. وقتی برگ به دمای اتاق رسید، آن را با یک برگ جدید گرم جایگزین کنید. این کار را یا بار در روز انجام دهید تا به سرعت از حساسیت سینه خلاص شوید. بیشتر داروهای ضد بارداری خوراکی حاوی ترکیبی از دو هورمون استروژن و پروژسترون هستند که به طور طبیعی در بدن زنان یافت می شوند. یکی از عوارض داروهای ضد بارداری خوراکی، حساسیت پستان ها است. اگر بعد از شروع قرص‌های ضد بارداری جدید، حساسیت سینه‌ها را تجربه می‌کنید، شاید مجبور شوید قرص‌های ضد بارداری خود را تغییر دهید. در مورد کاهش یا حذف جزء استروژن قرص های خود با پزشک مشورت کنید. در برخی موارد، احتمال دارد لازم باشد روش کنترل بارداری خود را تغییر دهید قبل از هر گونه تغییر در رژیم خود با صحبت کنید. نکات دیگر برای تسکین تحریک پذیری پستان ها یا بار در روز چای زنجبیل یا چای رازیانه بنوشید. در طول روز آب کافی بنوشید تا سموم از بدن خارج شوند. طب فشاری می تواند به رهایی از حساسیت و درد سینه کمک کند. ورزش های کم تاثیر مانند شنا و یوگا می توانند با بهبود جریان لنفاوی در بدن به تسکین درد و حساسیت سینه کمک کنند. غدد لنفاوی به دلیل تغییرات هورمونی متورم می شوند. مصرف متیل گزانتین، جزء موجود در غذاهایی مانند قهوه، کولا، چای، موز، شکلات، پنیر، کره بادام زمینی، قارچ و ترشی را کاهش دهید. اعتقاد بر این است که این ترکیب به درد سینه کمک می کند. از رژیم غذایی کم چرب و کربوهیدرات های پیچیده تر استفاده کنید. برای پیشگیری از آسیب های ناشی از رادیکال های آزاد، سبزیجات و میوه های تازه ای که سرشار از آنتی اکسیدان هستند بیشتر مصرف کنید.

، به ورم ناحیه اطراف چشم اشاره دارد. پف چشم عارضه ناخوشایندی است که می تواند در زیبایی و شادابی چهره شما تاثیر منفی زیادی بگذارد. در زیبایی چهره افراد نقش بسیار مهمی دارند. گاهی ممکن است زیر چشم ها یا بالای پلک ها به دلایل متعددی متورم شود. این عارضه ممکن است در طول زندگی برای هر شخصی رخ بدهد. پف چشم معمولا به دلایل مختلفی رخ می دهد، از جمله: استرس کهولت سن ویژگی های ارثی صورت خصوصیات ژنتیکی پوست البته پف زیر چشم ها که در اثر آلرژی، عفونت، التهاب یا ضربه ایجاد می شود، مساله ای کاملا متفاوت است. در این عارضه علاوه بر زیر چشم ها، معمولا پلک ها نیز دچار ورم می شوند. در این گونه موارد پف کردگی زیر چشم ها در اثر ابتلا به بیماری های زمینه ای رخ داده و نیاز به درمان های پزشکی دارد. پف چشم ها در اغلب موارد نگران کننده نبوده و با استفاده از درمان های خانگی تا حد زیادی برطرف می شود. به عنوان مثال استفاده از برش‌های خیار به دلیل دارا بودن خواص تسکین‌دهنده می تواند تا حد زیادی به رفع پف چشم ها کمک کند. همچنین استفاده از کرم‌های ضد همورویید مانند ممکن است به طور موقت پف چشم‌ها را تسکین دهد. به طور کلی می توان گفت که درمان پف چشم ها به علت اصلی ایجاد آن بستگی دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تورم اطراف چشم به دلیل تجمع بیش از حد مایعات در زیر پوست اطراف چشم ایجاد می شود. این وضعیت در اصلاح پزشکی ادم نام دارد. از آنجایی که پوست اطراف چشم بسیار نازک است، هر گونه تورم و تغییر رنگ پوست کاملا واضح بوده و به صورت پف چشم ها مشخص می شود. علل مختلفی می توانند باعث تجمع مایعات در زیر پوست و در نتیجه پف چشم ها شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از جمله مهمترین علل این وضعیت، عبارتند از: استرس کهولت سن کم آبی بدن گریه بیش از حد مشکلات سینوس ها خستگی و کم خوابی ویژگی های ارثی صورت مصرف بیش از حد نمک که باعث احتباس مایعات می شود. بسیاری از مردم فقط به دلایل ارثی دارای چشم های پف کرده هستند. یک بافت چربی از چشم در حفره استخوانی جمجمه محافظت می کند. یک پرده نازک به نام غشاء یا سپتوم این چربی را در پلک های بالا و پایین نگه می دارد. با افزایش سن این غشاء نازک می شود. در نتیجه چربی به سمت جلو حرکت کرده و فضاهای زیر چشم را پر می کند. این چربی باعث پف‌کردن چشم‌ها و ایجاد حلقه‌های تیره در قسمت زیر چشم ها می‌شود. استفاده از برخی درمان های ساده می تواند تا حد زیادی به رفع پف چشم ها کمک کند. به عنوان مثال یکی از این درمان ها استفاده از کمپرس یخ است. گذاشتن کمپرس یخ در قسمت زیر چشم ها جریان خون، التهاب و تورم را کاهش می دهد. همچنین می توانید هر چیز سردی مانند کیسه سبزیجات یخ زده، برش های خیار سرد شده یا قاشق های خنک را برای چند دقیقه بر روی چشمان بسته خود قرار دهید. هنگامی که در خواب هستیم برای مدتی طولانی پلک نمی زنیم. بنابراین این یکی از علل مهم دلیل ایجاد پف چشم در هنگام صبح است. همانطور که برای ورزیده شدن پاها پیاده روی می کنیم، باز و بسته شدن مداوم هم یک نوع ورزش برای پلک ها است. اگر در یک مکان ثابت مانده و هیچ حرکتی نکنیم، دچار تورم در اندام تحتانی خود می شویم. به محض شروع راه رفتن این تورم از بین می رود. عضلات پاها شروع به کار کردن می کنند. مایعات به دام افتاده یا ادم نیز دوباره جذب گردش خون بدن می شوند. این وضعیت برای پلک ها نیز صدق می کند. بنابراین هنگام صبح که چشم های خود را باز کرده و شروع به پلک زدن می کنید پف چشم ها پس از گذشت چند ساعت از میان می رود. پلک های بسته در هنگام خواب به خصوص در افراد مستعد می تواند دچار تورم شود. بنابراین صبح ها ممکن است با چشم های پف کرده از خواب بیدار شوید. پس از بیدار شدن از خواب، وقتی شروع به پلک زدن می کنید، پف زیر چشم ها به تدریج از بین می رود. پف چشم معمولا به دلیل افزایش سن، ژنتیک و احتمالا کمبود خواب رخ می دهد. اما گاهی اوقات تورم پلک با چشم های پف کرده اشتباه گرفته می شود. هنگامی که پلک ها به طور ناگهانی متورم می شوند، باید حتما به پزشک مراجعه کنید. زیرا تورم ناگهانی چشم ها ممکن است نشانه ای از وجود یک بیماری زمینه ای باشد. بر خلاف پف زیر چشم ها که مشکل نگران کننده ای نیست، تورم پلک ها می تواند نشانه ای از ابتلا به بیماری های زیر باشد: بلفاروکالازیس ورم ملتحمه حاد عفونت های چشمی بیماری چشمی تیرویید التهاب همراه با سندرم چشم خشک نارسایی کلیه و سایر بیماری های سیستمیک اگر به تازگی پلک های شما متورم شده اند باید حتما به مراجعه کنید. زیرا ورم چشم ها می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. چشم پزشک با یک معاینه جامع می تواند تفاوت پف زیر چشم و تورم پلک ها را تشخیص دهد. همچنین در صورت لزوم ممکن است آزمایشاتی برای شما تجویز شود. سپس چشم پزشک با توجه به نتایج آزمایش مراقبت های پزشکی لازم را به شما توضیح می دهد. چشم ها در زیبایی صورت تاثیر زیادی دارند. پف زیر چشم ها عارضه ناخوشایندی است که زیبایی چهره افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. پیش از هر چیز برای رفع پف زیر چشم ها باید علت ایجاد آن را شناسایی کنید. این کار به روند درمان شما سرعت بیشتری می دهد. درمان های زیادی وجود دارند که می توانند به کاهش پف زیر چشم ها کمک کنند. از جمله: خواب زیاد و استراحت کافی را فراموش نکنید. بر روی صورت و پلک ها آب سرد و خنک بپاشید. مقدار نمک مصرفی در رژیم غذایی خود را کاهش دهید. با نوشیدن آب زیاد مراقب باشید که بدن شما دچار کم آبی نشود. برای از بین بردن هرگونه سوزش از قطره های چشمی استفاده کنید. در قسمت زیر چشم ها که دارای پف هستند کمپرس یخ بگذارید. برای از بین بردن مایعات اضافی بدن غذاهای غنی از پتاسیم، مانند موز بخورید. از محصولات پوستی مخصوص اطراف چشم مانند انواع کرم‌ها و روغن‌ها استفاده کنید. چشم های خود را ببندید و برش های خیار یا چای کیسه ای سرد را روی پلک ها بمالید. اگر یکی از نزدیکان شما مانند پدر یا مادرتان دچار پف زیر چشم است باید بدانید که این ویژگی در شما ارثی است. بنابراین در این گونه موارد برای رفع پف چشم ها باید عمل جراحی زیبایی پلک را در نظر بگیرید. چگونه پف چشم ها را می توان درمان کرد؟ پف چشم ناشی از افزایش سن نیز با جراحی زیبایی پلک قابل رفع است. این عمل جراحی در اصطلاح پزشکی به معروف است. شما می توانید پیش از عمل درباره برخی از روش های موجود برای کاهش پف و حلقه های تیره زیر چشم با چشم پزشک یا جراح زیبایی خود صحبت کنید. این جراحی ها معمولا شامل لایه برداری شیمیایی و لایه برداری پوست با لیزر است. یکی از رایج ترین درمان های خانگی برای رفع پف چشم، استفاده از کرم ها و پمادهای همورویید روی پوست اطراف چشم است. پمادهای همورویید دارای ترکیبات فعالی به نام فنیل افرین هستند. فنیل آفرین در بدن مانند یک دارو عمل کرده و عروق خونی را منقبض می کند. فنیل آفرین دارای اثرات مفید دوگانه ای است. علاوه بر رفع پف چشم ها می تواند حلقه های تیره زیر چشم را نیز برطرف کند. نحوه عملکرد فنیل آفرین در بدن به صورت زیر است: رگ های خونی گشاد شده که در زیر پلک پایین قرار دارند را منقبض می کند. در نتیجه حلقه های سیاه زیر چشم تا حد زیادی برطرف می شود. رگ های خونی واقع در پلک ها را کوچک و منقبض می کند. این کار نشت مایعات به بافت های اطراف چشم که مهمترین عامل پف کردگی چشم ها هستند، را کاهش می دهد. توجه داشته باشید که استفاده از کرم های همورویید برای رفع پف و سیاهی دور چشم خطراتی دارد. بنابراین هنگام استفاده از این محصولات باید بسیار مراقب باشید. اگر این محصولات موقع استفاده به طور تصادفی وارد چشم شما شوند، می توانند یک واکنش التهابی شدید به نام ورم ملتحمه شیمیایی را ایجاد کنند. قبل از استفاده از کرم همورویید یا سایر درمان های خانگی برای رفع این وضعیت، از چشم پزشک خود در مورد سایر گزینه های درمانی ایمن و موثرتر راهنمایی بخواهید. اگر پف کردگی زیر چشم ها با درمان های خانگی ساده برطرف نشد می توانید از روش های جراحی استفاده کنید. روش های مختلف جراحی وجود دارند که علاوه بر رفع پف زیر چشم می توانند سیاهی زیر چشم ها را نیز درمان کنند. این روش های جراحی عبارتند از: نیز یکی دیگر از درمان های رایج برای رفع پف و سیاهی زیر چشم ها است. در این درمان از لیزر برای حذف لایه های سطحی و پوست های چروک شده در ناحیه زیر چشم استفاده می شود. درمان با لیزر رشد کلاژن جدید را تحریک می کند و در نتیجه پوست سفت تر می شود. بسته به نوع پوست و مقدار قرار گرفتن در معرض نور خورشید، نتایج می تواند تا سال ها باقی بماند. این روش در اصطلاح پزشکی پیلینگ نیز نامیده می شود پیلینگ یک نوع یک لایه بردار شیمیایی است که با از بین بردن لایه های سطحی، چین و چروک پوست زیر چشم را درمان می کند. در این روش از از محلول های شیمیایی استفاده می شود. محلول های شیمیایی سلول های قدیمی پوست را در خود حل می کنند تا پوستی سفت تر و روشن تر نمایان شود. مدت زمان انجام این عمل به نوع پوست شما بستگی دارد. لیفت پلک پایین که در اصطلاح پزشکی بلفاروپلاستی نامیده می شود یک عمل سرپایی است. جراح در عمل بلفاروپلاستی چربی ناحیه تحتانی چشم را مجددا تنظیم کرده و عضله و پوست زیر چشم ها را سفت می کند. این عمل باعث رفع کامل پف چشم ها می شود. در نتیجه زیرپلک ها ظاهری صاف پیدا می کند. لیفت پلک پایین در اغلب موارد باعث خلاص شدن از شر حلقه های سیاه زیر چشم ها می‌شود. به ندرت پیش می‌آید که افراد در آینده به عمل دوباره بلفاروپلاستی نیاز داشته باشند. چشم ها جزء یکی از بخش های بسیار ظریف و حساس صورت هستند. اگر هر یک از درمان های خانگی به درستی انجام نشوند، ممکن است باعث ایجاد عوارض جدی شوند. در صورتی که قصد عمل بلفاروپلاستی دارید، یافتن یک جراح بسیار با تجربه که در درمان ناحیه پلک تخصص دارد، بسیار مهم است. پف چشم یک اورژانس پزشکی نیست، اما همانطور که گفته شد ممکن است با تورم پلک اشتباه گرفته شود. ورم پلک در اغلب موارد به دلیل ابتلا به یک بیماری زمینه ای رخ می دهد. بنابراین، بهترین کار این است که برای معاینه به یک چشم پزشک مراجعه کنید. چشم پزشک پس از انجام آزمایشات مورد نیاز درمان های لازم را به شما تجویز می کند.

پل دندان در اصطلاح پزشکی نامیده می شود. بریج دندان یک روش دندانپزشکی است. در این روش با استفاده از یک پروتز دندان شکاف ایجاد شده توسط یک یا چندین دندان از دست رفته پر می شود. بریج دندان شامل یک یا چند دندان مصنوعی است. این دندان های مصنوعی در شکاف روی لثه قرار می گیرند. از دندان های سالم اطراف شکاف به عنوان تکیه گاهی برای ثابت نگه داشتن دندان های مصنوعی استفاده می کند. دندان های ثابت دو طرف شکاف لثه دندان های پایه نامیده می شوند. دندان مصنوعی که بین دندان های ثابت قرار می گیرد مانند یک پل عمل می کند. این دندان های مصنوعی در اصلاح دندانپزشکی با نام پونتیک شناخته می شوند. پونتیک در واقع عمل بازسازی دندان های صدمه دیده است. دندان های مصنوعی می توانند از ترکیبی از مواد یا منحصرا سرامیک، آلیاژ یا طلا ساخته شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اگر تمام دندان‌های خود را از دست بدهید ناچار می شوید که از استفاده کنید. در صورت داشتن دندان های مصنوعی باید هر شب آنها را برای پاک‌سازی در یک لیوان آب قرار دهید. همچنین استفاده از ایمپلنت نیز یک راه دیگر برای پر کردن لثه در افرادی است که تمام دندان های خود را از دست داده اند. اما ایمپلنت هزینه بالایی دارد و به همین دلیل بسیاری از افراد نمی توانند از ایمپلنت استفاده کنند. بریج دندانی برای افرادی مناسب است که فقط یک یا دو دندان خود را از دست داده اند. بریج در مقایسه با ایمپلنت هزینه بسیار کمتری دارد. استفاده از پل دندانی دارای مزایای بسیار زیادی است. از جمله: خوردن غذا شامل مراحل مختلفی مانند گاز گرفتن و جویدن می شود. استفاده از پل دندان می تواند توانایی جویدن غذا را در شما بهبود ببخشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دندان ها در گفتار افراد تاثیر زیادی دارند. در صورت فقدان برخی از دندان ها به خصوص دندان های پیشین، زبان در هنگام چرخش و حرکت به مشکل برمی خورد. به همین علت پل دندانی می تواند تا حد زیادی تکلم شما را بهبود ببخشید. خالی ماندن جای دندان ها در مدت زمان طولانی باعث ار بین رفتن استخوان های فک، افتادگی چهره و در نتیجه پیری زودرس می شود. نصب بریج در دهان با پرکردن شکاف دندان ها می‌تواند شکل فک و صورت شما را حفظ کرده یا حتی بهبود ببخشد. استفاده از پل دندان به خصوص اگر یک یا چند دندان پیشین خود را از دست داده اید مزایای بسیار زیادی دارد. از دست دادن دندان های پیشین زیبایی لبخند و چهره را به طور کامل از میان می برد. بنابراین استفاده از بریج دندانی به شما کمک می کند که لبخند خود را به زیبایی قبل بازگردانید. در حالت معمولی فک ها به طور کامل همپوشانی دارند. اما در افراد مبتلا به آندربایت و اوربایت فک ها همپوشانی کامل ندارند. در واقع ظاهر و حالت قرار گرفتن فک ها نسبت به هم طبیعی نیست. در این وضعیت استفاده از پل دندان می تواند تا حدودی آندربایت یا اوربایت را اصلاح کند. هنگامی که یک دندان از بین می رود، سایر دندان ها به مرور زمان از روی لثه جا به جا می شوند. به این ترتیب دندان های سالم برای پر کردن شکاف به سمت جای خالی لثه حرکت می کنند. استفاده از پل دندانی باعث می شود دندان های سالم موقعیت خود را تغییر ندهند. همچنین بریج دندان از جابه‌جایی دندان‌های باقی‌مانده بر روی لثه پیشگیری می کند. شما می توانید از نوع پل اصلی دندان استفاده کنید. انواع بریج ها به شرح زیر هستند: این روش شباهت زیادی به پل سنتی دارد. با این تفاوت که در بریج کانتی لور فقط از یک دندان یا مجموعه ای از دندان ها در یک طرف شکاف لثه استفاده می کنند. استفاده از بریج کانتی لور چندان رایج نیست. در این روش بریج فقط به یک دندان پایه متصل می شود. بنابراین از آنجایی که بریج دندان به طور کامل پشتیبانی نمی شود احتمال شکستن یا آسییب دیدن آن زیاد است. از بین انواع مختلف پل دندانی رایج ترین آنها بریج سنتی یا معمولی است. بریج سنتی در صورتی استفاده می شود که در دور طرف جای خالی لثه دو دندان سالم وجود داشته باشد. دندانپزشک از این دندان های سالم به عنوان پایه استفاده می کند. دندانپزشک ابتدا مینای دندان های پایه را تراشیده و را بر روی آنها قرار می دهد. این بریج ها معمولا شامل یک یا چند پونتیک هستند. پل های سنتی از جنس های مختلفی مانند سرامیک ساخته می شوند تا بتوانند حداکثر استحکام و رضایت را در هنگام جویدن غذا ایجاد کنند. این روش با کمی تفاوت بسیار شبیه بریج سنتی است. در بریج مریلند هم مانند بریج سنتی از دو دندان پایه در اطراف لثه خالی استفاده می شود. اما در بریج مریلند به تراشیدن کامل مینای دندان های پایه نیازی نیست. در این روش دندانپزشک به جای تراشیدن کامل مینای دندان فقط قسمت پشت دندان های پایه را می تراشد. بریج دندان مریلند اغلب از جنس فلز یا سرامیک است. این بریج با استفاده از دو بال سرامیکی یا فلزی مستقیما به پشت دندان های پایه متصل می شود. بریج دندان مریلند معمولا برای بازسازی دندان های پشیشین از دست رفته استفاده می شود. این روش معمولا برای بازسازی دندان های آسیا کاربردی ندارد. این روش زمانی استفاده می شود که بیش از یک دندان خود را از دست داده اید. به خصوص اگر دندان های از بین رفته در کنار هم قرار داشته باشند باید حتما از روش بریج بر پایه ایمپلنت استفاده کنید. در روش های دیگر بریج فقط فقط جایگزین یک دندان از دست رفته می شود. این روش برای کسانی مناسب است که تعداد زیادی از دندان های طبیعی خود را از دست داده و علاقه ای به استفاده از دندان های مصنوعی ندارند. به عنوان مثال دندانپزشک برای جای خالی سه دندان در کنار هم از روش بریج بر پایه ایمپلنت استفاده می کند. در این روش ابتدا جای خالی دو دندان ایمپلنت می شود. سپس هر دو ایمپلنت به عنوان پایه برای بریج دندان سوم به کار می روند. بریج های دارای ایمپلنت به جای دندان های پایه، توسط ایمپلنت های دندانی پشتیبانی می شوند. در این روش به طور معمول، برای هر دندان از دست رفته یک ایمپلنت قرار داده می شود. سپس مجموعه ای از ایمپلنت ها بریج را در جای خود نگه می دارند. با این حال، گاهی ممکن است بریج از یک یا چندین پونتیک ساخته شود. این روش معمولا زمانی به کار می رود که استفاده از ایمپلنت در هر دندان خیلی گران بوده یا بیمار به هر دلیل امکان جراحی نداشته باشد. بریج هایی که توسط ایمپلنت ها در داخل لثه محکم می شوند کاملا راحت و ایمن هستند. برخلاف بریج‌های استاندارد که نیاز به تراشیدن و خراب کردن دندان‌های طبیعی دارند، با استفاده از ایمپلنت می‌توانید دندان های سالم خود را نجات دهید. فقط باید بدانید که استفاده از ایمپلنت برای حمایت از بریج در مقایسه با استفاده از دندان های سالم گران تر است. همچنین برای قرار دادن ایمپلنت ها به دو عمل جراحی نیاز دارید. پس از آن حداقل ماه طول می‌کشد تا ایمپلنت در جای خود ثابت شود. هزینه بستگی به نوع بریج انتخابی شما دارد. همچنین قیمت ها بسته به کشوری که شما در آن زندگی می کنید می تواند متفاوت باشد. چندین متغیر وجود دارد که می تواند بر قیمت پل دندانی شما ت ثیر بگذارد، از جمله. برخی از کلینیک ها بریج های مقرون به صرفه تری را نسبت به سایرین ارایه می دهند. اگر بیش از یک دندان از دست داده باشید طبیعتا باید از پونتیک های بیشتری استفاده کنید. مسلما جنس بریج تاثیر زیادی در قیمت تمام شده آن دارد. بریج ممکن است از جنس فلز، سرامیک، رزین کامپوزیت و غیره باشد. گاهی دندانپزشک در هنگام معاینه برای بررسی نوع بریج مشکلات دندانی دیگر شما را تشخیص می دهد. به عنوان مثال ممکن است به مشکلات دندانی قبلی مانند مبتلا باشید. گاهی ممکن است دندان افتاده در انتهای لثه قرار داشته و دسترسی دندانپزشک به محل خالی لثه بسیار سخت باشد. معمولا استفاده از بریج برای دندان های آسیای عقب دارای پیچیدگی و سختی های زیادی است. ممکن است بعد از گذاشتن بریج سوالات مختلفی به ذهن شما برسد. برخی از این سوالات متداول عبارتند از: یک بریج دندانی یا مجموعه ای از بریج ها می توانند سال یا بیشتر دوام بیاورند. اگر بهداشت دهان و دندان را به خوبی رعایت کرده و به طور منظم برای معاینات دندانپزشکی مراجعه کنید، طول عمر بریج بیش از یک دهه یا حتی بیشتر خواهد بود. برای کمک به شناسایی و تشخیص زودهنگام مشکلات دندانی، حتما هر شش ماه یکبار به دندانپزشک مراجعه کنید. در واقع، بعد از استفاده از بریج دندان و پر شدن جای خالی لثه باید غذا خوردن برای شما راحت تر شود. در اولین روزهای نصب بریج دندانی باید حتما مایعات گرم و غذاهای نرم و آبکی بخورید. پس از گذشت حداقل یک هفته به تدریج به سمت غذاهای سفت و جویدنی بروید. زمانی که یک یا چند دندان خود را از دست می دهید، صحبت کردن برای شما دشوار می شود. به خصوص افرادی که دندان های پیشین خود را از دست داده اند در هنگام تلفظ حروف مشکلات گفتاری زیادی دارند. بنابراین استفاده از بریج دندان می تواند صحبت کردن را برای شما آسان‌تر کند. بهداشت دهان و دندان خود را رعایت کنید. دندان های خود را حداقل دو بار در روز مسواک بزنید. استفاده از نخ دندان را فراموش نکنید. باقی ماندن ذرات غذا بین دندان ها باعث پوسیدگی سریع دندان ها می شود. استفاده از دهان شویه های ضد عفونی کننده می تواند در پیشگیری از به شما کمک کند. رعایت بهداشت نقش مهمی در سالم ماندن و عمر طولانی بریج های دندانی دارد. اسید تولید شده توسط باکتری های دهان می تواند هر چیزی از جمله سرامیک یا فلز بریج دندانی شما را از بین ببرد. به همین دلیل است که باید از دندان‌ها، روکش‌ها و بریج‌های خود مراقبت کنید تا به سلامت پروتزهای دندانی خود آسیب نرسانید. برای نصب بریج دندان، دندانپزشک در اولین ویزیت، ابتدا دندان های مجاور را آماده می کند تا به پایه بریج یا دندان های پایه تبدیل شوند. آماده‌سازی این دندان‌ها معمولا مستلزم تراشیدن قسمتی از مینای دندان است. این کار باعث می شود تا فضای کافی برای قرار گرفتن روکش‌دندان ها ایجاد شود. پس از آن، قالب‌های دندانی توسط قالب یا اسکن دیجیتال در آزمایشگاه های دندانپزشکی ساخته می‌شوند. آماده شدن قالب ها حداقل به یک هفته زمان نیاز دارد. سپس یک بریج موقت بر روی دندان های پایه شما تعبیه می‌شود. این بریج موقت از دندان‌های پایه و لثه‌های حساس شما تا زمان ساخت بریج ثابت محافظت می کند. برخی از آزمایشگاه‌ها دارای چاپگرهای سه بعدی هستند. چاپگرهای سه بعدی این امکان را به شما می‌دهند که در همان اولین روز ویزیت بریج های دندانی ثابت را دریافت کنید. در غیر این صورت، در ویزیت دوم، بریج موقت برداشته شده و بریج ثابت سرامیکی یا فلزی جدید در صورت نیاز نصب و تنظیم می شود.

، بیشتر از عدم رعایت بهداشت ناشی می شود. پس بهتر است تا یاد بگیریم چگونه بوی بد ناف را از بین ببریم؟ ما در این مقاله راهکارهای از بین بردن بوی بد ناف را بررسی کرده ایم. به طور کلی، تمام نواحی بدن باید به طور مرتب شسته شوند تا تمیز و سالم بمانند و بتوان از بروز جلوگیری کرد. ناف محل نگهداری بسیاری از باکتری‌ها است، بیشتر آنها بی ضرر هستند، اما می توانند تکثیر شده و باعث عفونت شوند. ما باید بدانیم که چه چیزی می تواند باعث بوی ناف شود و چگونه آن را تمیز و سالم نگه داریم. ناف یک فرورفتگی در وسط شکم و محل اتصال بند ناف در رحم را مشخص می کند که در اشکال و اندازه های مختلف هستند. مهم نیست که چگونه به نظر می رسند، ولی ممکن است عفونی شوند و یا دچار شوید. پوست ناف باید مرتبا تمیز شود تا سالم بماند. اگر باکتری های ناف بیش از حد تکثیر شوند، احتمال دارد عفونت قارچی ایجاد کند. عوامل خطر، مانند بهداشت نامناسب، پتانسیل بوی بد ناف را افزایش می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بهداشت ضعیف، شایع ترین علت بوی ناف است. اکثر ناف ها فرورفته هستند، بنابراین به عنوان یک تله برای عرق، پوست مرده و کثیفی عمل می کنند. تعداد کمی از افراد ناف را با صابون می شویند تا میکروب ها رشد نکنند. پوست، خانه تریلیون ها باکتری است که به طور طبیعی رشد می کنند و معمولا بی ضرر هستند. ناف دارای چین هایی از پوست است که محل رشد باکتری ها را فراهم می کند. بیشتر این باکتری ها در سطح پایینی باقی می مانند و باعث ایجاد بو نمی شوند. اما اگر باکتری ها بیش از حد متراکم شوند، می توانند باعث ایجاد بوی نامطبوع یا زننده شوند. هر گونه عفونتی باید توسط پزشک بررسی شود و احتمال دارد نیاز به دارو و تغییر شیوه زندگی داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این مخمری است که روی پوست زندگی و معمولا مشکلی ایجاد نمی کند، اما در پوست گرم و مرطوب برای مدت طولانی تکثیرشده و می تواند به عفونت قارچی تبدیل شود. کاندیدا معمولا دهان و گلو را درگیر می کند، جایی که به عنوان برفک شناخته می شود. هنگامی که واژن را تحت تاثیر قرار می دهد، ایجاد می کند. نوعی از عفونت که به نام اینترتریگو کاندیدیال شناخته می‌شود، می‌تواند چین‌های روی پوست مانند زیر بغل، کشاله ران یا ناف را تحت ت ثیر قرار دهد. پوست، قرمز و پوسته پوسته به نظر می رسد و ممکن است التهاب ایجاد شود. اینترتریگو Candidal با داروهای ضد قارچ و تغییر سبک زندگی درمان می شود. این تغییرات شامل خنک، خشک و تمیز نگه داشتن پوست و اجتناب از پوشیدن لباس های تنگ است. افراد مبتلا به دیابت و چاق بیشتر در معرض ابتلا به این نوع عفونت هستند. یکی دیگر از علل بوی بد اطراف ناف، کیست عفونی است. یک توده کوچک در زیر پوست است. آنها اغلب شایع هستند و معمولا درد ایجاد نمی کنند مگر اینکه عفونی شوند. کیست عفونی قرمز، ملتهب، دردناک و حساس به لمس خواهد بود. احتمال دارد چرک از کیست خارج شود و معمولا بوی نامطبوعی دارد. ساده ترین توضیح برای بوی بد ناف، بهداشت آن است. این ناحیه توخالی اگر تمیز نشود، می تواند خاک، باکتری ها و میکروب ها را در خود جمع کند. گاهی اوقات ناف بدبو می تواند نشانه یک بیماری مانند عفونت یا کیست باشد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. علایم دیگری که همراه با این شرایط هستند، عبارتند از: تب درد خارش توده در شکم برآمدگی در اطراف ناف ترشحات سفید، زرد یا سبز التهاب و قرمزی یا تغییر رنگ ناف اکوسیستم کوچک خود را دارد. بررسی نشان داد که ناف احتمال دارد محل زندگی نوع باکتری باشد. قارچ ها و سایر میکروب ها نیز می توانند در ناحیه ناف به دام بیفتند. موادی که احتمال دارد به ناف وارد شوند عبارتند از: خاک چربی عرق کردن پوست مرده زباله های دیگر میکروب ها و باکتری ها تکثیر می شوند. آنها بوی بدی ایجاد می کنند، همانطور که وقتی عرق می کنید زیر بغل بوی ناخوشایندی می دهد. هرچه ناف عمیق‌تر باشد، آلودگی و میکروب بیشتری در داخل آن جمع می‌شود. خبر خوب این است که با برخی عادات بهداشتی می توان بوی بد را از بین برد. کاندیدا نوعی مخمر است که دوست دارد در محیط های تاریک، گرم و مرطوب رشد کند. کشاله ران و زیر بغل نمونه هایی از این محیط ها هستند. ناف همچنین زیستگاه مناسبی را برای این موجودات کوچک فراهم می کند، به خصوص اگر آن را تمیز نگه ندارید. یک مطالعه در سال نشان داد که احتمال ابتلا به عفونت‌ها، از جمله عفونت‌های مخمری، در صورت ابتلا به دیابت، بیشتر است. دیابت نوعی بیماری است که با هیپرگلیسمی یا سطح قند خون بالاتر از حد طبیعی مشخص می شود. این هیپرگلیسمی توانایی سیستم ایمنی را برای مبارزه با عفونت ها کاهش می دهد. جراحی های اخیر روی شکم، مانند جراحی برای رفع فتق ناف، همچنین می تواند خطر عفونت در این ناحیه را افزایش دهد. پوست نزدیک سوراخ ناف نیز می تواند عفونت ایجاد کند. هر زمان که سوراخی در پوست خود ایجاد کنید، باکتری ها می توانند داخل آن نفوذ کنند. اگر دچار عفونت پوستی شوید، ممکن است شاهد نشت چرک از ناف خود باشید. گاهی اوقات چرک بوی ناخوشایندی می دهد و علایم دیگر آن شامل درد، قرمزی یا تغییر رنگ و التهاب در ناحیه است. هر گونه علایم عفونت باید توسط پزشک بررسی شود. کیست epidermoid یک دست انداز است که در لایه بالایی پوست و پیلار کیست در نزدیکی یک فولیکول موشروع می شود. هر دو کیست، حاوی سلول های داخل یک غشاء هستند. آنها لجن غلیظی از کراتین تولید و ترشح می کنند. اگر یکی از کیست ها، بزرگ و ترکیده شود، ترشحات بد بو و زرد رنگ از آن خارج می شود. همچنین ممکن است این کیست ها دچار عفونت شوند. پزشک می تواند این نوع کیست ها را تشخیص داده و درمان کند. کیست های اپیدرمویید و پیلار گاهی به اشتباه به عنوان کیست های چربی شناخته می شوند. با این حال، کیست های چربی بسیار کمتر شایع هستند. کیست های چربی از غدد چربی منشا می گیرند. این غدد به طور معمول سبوم یک مخلوط مومی و روغنی لیپید، برای روان کنندگی و خواص محافظتی پوست تولید می کنند. کیست های چربی با سبوم پر می شوند و می توانند عفونت ایجاد کنند. اگر بیماری کیست سباسه دارید، بسته به نیاز شما و رویکردهای پزشکتان، درمان های مختلفی در دسترس است. برای شرایط بهداشتی نیازی به تماس با پزشک ندارید. هنگامی که ناف خود را تمیز می کنید، بوی آن بهتر می شود. با این حال، اگر متوجه ترشح از ناف خود شدید، با پزشک قرار ملاقات بگذارید زیرا می تواند نشانه عفونت باشد. سایر علایم عفونت، عبارتند از: تب التهاب درد در شکم قرمزی یا تغییر رنگ درد هنگام ادرار کردن پزشک ناف را معاینه می کند و شاید نمونه ای از ترشحات را جمع آوری کند. نمونه به آزمایشگاه می رود، جایی که یک تکنسین آن را زیر میکروسکوپ بررسی می کند یا آزمایش های دیگری را انجام می دهد تا ببیند چه اجزایی در آن وجود دارد. در صورت عفونت ناف، پزشک احتمال دارد دارو تجویز کند. نواحی بدن، از جمله زیر بغل یا پاها، بیشتر با عرق مرطوب می شوند و بو تولید می کنند. به این دلیل که باکتری ها عرق را تجزیه و مواد زایدی ایجاد می کنند که بوی قوی دارد. اگر ناف پوست مرده و عرق را به دام انداخته باشد، احتمالا بوی عرق می دهد. عفونت قارچی نیز احتمالا بوی بدی می دهد، به خصوص اگر در اطراف ناحیه عفونت وجود داشته باشد. درمان به علت بو بستگی دارد. اگر دچار عفونت هستید، ناف خود را تمیز و خشک نگه دارید. همچنین از پوشیدن لباس های تنگ خودداری کنید. عرق و کثیفی می تواند زیر لباس هایی که به پوست می چسبد جمع شود. بسته به اینکه کدام نوع میکروب باعث عفونت شده، پزشک احتمال دارد استفاده از کرم ضد قارچ یا آنتی بیوتیک را توصیه کند. آنها همچنین می توانند آنتی بیوتیک های خوراکی تجویز کنند. اگر ناحیه ای از پوست در نزدیکی پیرسینگ دچار عفونت شد، مراحل زیر را دنبال کنید: جواهرات را بردارید. از پوشیدن لباس های تنگ خودداری کنید زیرا می تواند ناحیه آسیب دیده را تحریک کند. یک تکه پنبه را در مخلوطی از صابون ضد میکروبی و آب گرم خیس کنید و ناف خود را به آرامی با آن بشویید. سعی کنید منطقه را همیشه تمیز و خشک نگه دارید. اگر این روش‌ها موثر نبودند، شاید لازم باشد یک قرار ملاقات با پزشک خود تعیین کنید. نیازی نیست کیست سطحی پوست را درمان کنید مگر اینکه شما را آزار دهد یا عفونت ایجاد کند. اگر کیست عفونی باشد متخصص پوست می تواند آن را با تزریق دارو، تخلیه و برداشتن کل آن درمان کند. اگر این بو در نتیجه کثیف شدن یا چرب شدن ناف است، شستشوی دقیق آن بهترین راه برای از بین بردن بو است. شستشو، از تجمع پوست مرده، عرق و چربی هایی که بدن به طور طبیعی تولید کرده، پیشگیری می کند. شستشوی مکرر میکروب ها را نیز از بین می برد. از آب گرم و صابون ملایم، یک پارچه برای شستشو و تمیز کردن اطراف و داخل ناف استفاده کنید. با آب تمیز و گرم بشویید و با حوله خشک کنید تا مطمین شوید که تمام آب از ناف خارج شده است. دوش گرفتن یا استحمام منظم می تواند به پیشگیری از مشکلات پوستی و بوی بد کمک کند. نواحی بدن، مانند ناف یا پاها بیشتر از سایر نواحی بدن نیاز به تمیز کردن منظم دارند. شستشو به ویژه پس از تعریق زیاد، به عنوان مثال، در هوای گرم یا بعد از ورزش ضروری است. در شرایط زیر احتمال دارد فرد بیشتر در معرض خطر بوی بد ناف باشد: دیابت اضافه وزن آنها اخیرا سوراخ ناف داشتند. پیرسینگ یک عامل خطر برای بوی ناف سوراخ کردن آن است. با سوراخ کردن، ناف ممکن است عفونی شود. عفونت می تواند مایع یا چرک ایجاد کند که به عنوان ترشح شناخته می شود و بوی بد می دهد. ترشح شاید غلیظ و به رنگ زرد یا سبز باشد و به پوسته ای در اطراف سوراخ تبدیل شود. سایر علایم عفونت عبارتند از: درد یا خونریزی احساس گرما در ناحیه قرمزی و التهاب در اطراف سوراخ کردن یک فرد همچنین احتمال دارد درجه حرارت بالا داشته باشد یا احساس ناخوشی کند. در صورت داشتن علایم عفونت، باید به پزشک مراجعه کنید. گذاشتن جواهرات در سوراخ کردن می تواند به تخلیه ترشحات و پیشگیری از تشکیل آبسه کمک کند. یک پیرسینگ حرفه ای باید در مورد نحوه تمیز نگه داشتن آن و پیشگیری از عفونت در زمان انجام سوراخ توصیه کند. سخن آخر اگر بوی ناف به دلیل تجمع کثیفی و میکروب ها باشد، شستن ناف باید مشکل بوی بد را حل کند. به خاطر داشته باشید که ناف را تمیز نگه دارید، و آن را به طور کامل پس از شستشو خشک کنید. هنگامی که عفونت درمان شد، بوی بد باید از بین برود و ناف به حالت عادی بازگردد. برای پیشگیری از عفونت های بعدی و، ناف باید همیشه تمیز و خشک نگه داشته شود. همچنین ممکن است ایده خوبی باشد که از لباس های تنگ اجتناب کنید، زیرا می توانند خطر ابتلا به عفونت قارچی را افزایش دهند.

که احتمالا آن ها را نمی دانید را در این مقاله از بخوانید. وقتی آلت تناسلی را به عنوان یک عضو سازگار یافته در طول تکامل در نظر بگیرید، متوجه خواهید شد که این عضو، به طرز قابل توجهی خوب عمل می کند. آلت تناسلی، یک عضو قدیمی است. به عنوان یک نکته تاریخی، بهتر است بدانید که قدیمی ترین آلت تناسلی شناخته شده، به میلیون سال قبل باز می گردد و بقایای فسیل شده آن متعلق به بند پایانی است که Colymbosathon ecplecticos نامیده می شود. این کلمات، در زبان یونانی، به معنای "شناگر شگفت انگیز با آلت تناسلی بزرگ" است. هر فردی از این که چگونه آلت تناسلی به راحتی "فعال می شود" شگفت زده شود، ممکن است در مورد نقش آن در بقای گونه ما، یعنی انسان ها نیز، بیندیشد. از میان تمام اعضای بدن، هیچ یک از اعضای بدن ممکن است بیشتر از آلت تناسلی، سوالات و افسانه ها را برانگیزد. یکی از نقش‌های اصلی اندام جنسی مردانه، تولید مثل است، اما آلت تناسلی نیز اهمیت فرهنگی دارد. اما اگر به دنبال حقایق جالب و خواندنی در مورد آلت تناسلی در مردان هستید، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: حقایق جالب در مورد اندازه آلت تناسلی آلت تناسلی مردان در قسمت جلویی بدن و در پایه لگن قرار دارد. کیسه بیضه، حاوی بیضه ها، در زیر آلت تناسلی مرد واقع شده و یک ساختار جداگانه است. بسیاری از مردم ممکن است که با شنیدن این واقعیت، احساس آرامش کنند: آلت تناسلی بلندتر از چیزی است که به نظر می رسد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موارد و عوامل مختلفی می تواند بر سلامت آلت تناسلی مردان تاثیر بگذارد. اما به طور کلی، وقتی افراد به سلامت آلت تناسلی فکر می کنند، به یاد عفونتهای مقاربتی ( STIs ) و ( ED ) میفتند. اگرچه این شرایط مطمینا می تواند بر سلامت آلت تناسلی ت ثیر بگذارد، اما عوامل بیشتری از جمله اقدامات بهداشتی، تغییر سبک زندگی و هرگونه بیماری زمینه ای برای سلامتی می تواند بر سلامت آلت تناسلی مردان تاثیر بگذارند. حدود نیمی از کل طول آلت تناسلی در داخل بدن قرار دارد. ممکن است فکر کنید که فایده این شرایط در چیست؟ به طور کلی، آلت تناسلی باید به بقیه آناتومی بدن متصل بماند، بنابراین احتمالا بهترین کار این است که بخشی از آن در داخل باشد. توده بافت نعوظ، به خوبی در ناحیه لگن گسترش یافته و نوعی شکل بومرنگ را تشکیل می‌دهد. بنابراین، می توان گفت که قسمت بزرگی از آلت تناسلی هر انسان، در قسمت درونی بدن او قرار گرفته است. بر همین اساس می توان گفت اندازه آلت تناسلی در مردان دو برابر بیش از آن چیزی است که فکر می کنید. باور غلط اندازه کفش و آلت تناسلی به طور کلی، هیچ ارتباطی بین اندازه کفش و طول آلت تناسلی وجود ندارد. این باور، یک سخن نادرست است. اگرچه یک مطالعه قدیمی‌تر که در سال منتشر شد، نشان داد که طول آلت تناسلی با قد و طول پا مرتبط است، اما این نتیجه، یک رابطه ضعیف بود و نویسندگان نتیجه گرفتند: "قد و اندازه پا به‌عنوان عامل تخمین عملی طول آلت تناسلی عمل نمی‌کنند". یک مطالعه منتشر شده در سال در مجله بین المللی تحقیقات ناتوانی جنسی، به سایر پارامترهای احتمالی اشاره شد. محققان به این نتیجه رسیدند که "ابعاد آلت تناسلی به طور قابل توجهی با سن، قد و طول انگشت اشاره مرتبط است" اما نه با اندازه پا. پس به طور کلی می توان گفت که وجود ارتباط بین سایز کفش و اندازه آل تناسلی، یک باور غلط است که هنوز شواهد علمی و قطعی برای وجود اثبات بین این دو مسیله، یافت نشده است. حقایق جالب نعوظ آلت تناسلی آلت تناسلی در نوزادان، کامل است. حتی ممکن است که یک‌نوزاد، در حالت نعوظ، به دنیا بیاید. حتی قبل از تولد، سونوگرافی گاهی اوقات جنینی را با نعوظ کامل نشان می دهد. بر اساس مطالعه ای که در سال انجام شد، نعوظ جنین بیشتر در طول خواب با حرکت سریع چشم ( REM ) رخ می دهد. این اتفاق برای آن ها می تواند چندین بار در هر ساعت اتفاق بیفتند. هیچ کس کاملا مطمین نیست که چرا این حالت ایجاد می شود. اگر سوالات بیشتری درباره نعوظ آلت تناسلی دارید، با یک پزشک‌تماس بگیرید و با او مشورت کنید. نعوظ صبحگاهی اکثر افرادی که آلت تناسلی دارند، هر شب تا بار با نعوظ رو به رو می شوند. این اتفاق، بیشتر در طول خواب REM رخ می دهد. به این حالت "افزایش شبانه آلت تناسلی" نیز می گویند. البته، هنوز مشخص نیست که چرا این اتفاق، بروز‌پیدا می کند. یک نظریه این است که ممکن است این کار، به پیشگیری از ادرار کمک کند. در واقع، نعوظ مانع از خروج ادرار می شود. مثانه پر، به عنوان تحریک کننده اعصاب در ناحیه ای مشابه مناطق درگیر در نعوظ، شناخته شده است. با این حال، از آن جایی که افراد دارای واژن، حالت مشابهی را تجربه می‌کنند (افزایش شبانه کلیتورال) پیشگیری از ادرار کردن، احتمالا پاسخ کاملی نیست. توضیح بالقوه دیگر این است که خواب REM با خاموش کردن سلول‌هایی که نورآدرنالین تولید می‌کنند و در لوکوس سرولیوس قرار دارند (این بخش در ساقه مغز است) ، مرتبط است. این سلول ها، تون آلت تناسلی را مهار می کنند. بنابراین با کاهش بازداری، آلت تناسلی نعوظ پیدا می کند. علت‌بروز نعوظ های شبانه هر چه که باشد، می تواند به عنوان یک ابزار تشخیصی مفید باشد. اگر داشتن یا حفظ نعوظ در بیداری، اما نه در هنگام خواب، برای فرد دشوار باشد، این شرایط می تواند ناشی از یک علت روانی زمینه ای باشد، نه یک علت فیزیکی. به همین علت، اگر با این شرایط مواجه شدید، باید با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. نعوظ نهایی یا نعوظ مرگ نعوظ می‌تواند در طول خواب نیز رخ دهد‌، اما شرایطی که شاید حتی شگفت‌انگیز تر باشد، این است که "نعوظ مرگ" نیز می تواند ایجاد شود. به این حالت، نعوظ پایانی نیز گفته می شود، زیرا در لحظات پس از مرگ اتفاق می افتد. به طور کلی، این حالت، در اکثر افرادی که بر اثر حلق آویز شدن می میرند، اتفاق می افتد. دانشمندان معتقدند که این نعوظ، ممکن است به علت فشار وارد شده از طناب بر روی مخچه باشد. با این حال، بروز نعوظ مرگ، به دنبال مرگ ناشی از شلیک گلوله به سر، آسیب به عروق خونی اصلی و مسمومیت نیز گزارش شده است. نظریه دیگر این است که این نعوظ، ناشی از "تخریب وحشیانه نخاع گردنی" است. به طور کلی، در شرایطی، پس از مرگ یک انسان، این امکان وجود دارد که آلت تناسلی فرد، برای آخرین بار نعوظ پیدا کند که به آن نعوظ پایانی یا نعوظ مرگ می گویند. آلت تناسلی ممکن است بشکند. هیچ استخوانی در آلت تناسلی وجود ندارد. این مسیله برای پستانداران، نسبتا غیرعادی است. با این حال، هنوز هم امکان شکستن آلت تناسلی وجود دارد. این وضعیت، اغلب در هنگام یک شدید رخ می دهد، اگرچه پزشکان، موارد بروز این وضعیت را در افرادی که با نعوظ، از رختخواب خود بیرون افتاده اند نیز، ثبت کرده اند. شکستگی آلت تناسلی، در واقع پارگی پوشش فیبری اجسام غاری است که بافتی است که در هنگام پر شدن با خون، نعوظ پیدا می کند. لحظه شکستگی، با صدای ترکیدن یا ترک خوردن، درد شدید، تورم، و شل شدن همراه است. خوشبختانه، این وضعیت شایع نیست. شکستگی آلت تناسلی، اگر به سرعت درمان شود، می تواند عملکرد کامل آلت تناسلی را بازیابی کند. به عنوان یک نکته ایمنی، اگر این اتفاق، یعنی شکستگی آلت تناسلی، برای شما افتاد، اجازه ندهید که خجالت شما را تحت ت ثیر قرار دهد. در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. در مطالعه ای که مورد شکستگی آلت تناسلی را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، نویسندگان مقاله "خطرناک ترین" وضعیت در مورد شکستگی آلت تناسلی را "خجالت از همسر" توصیف کردند. آلت تناسلی انسان، استخوان ندارد. بر خلاف پستانداران دیگر، انسان فاقد استخوان آلت تناسلی است. بسیاری از پستانداران، از جمله گوریل ها و شامپانزه ها، دارای استخوان آلت تناسلی یا "باکولوم" هستند. در برخی از حیوانات، مانند نهنگ‌ها، باکولوم تا زمان جفت‌گیری در داخل شکم آویزان می‌شود و سپس به داخل آلت تناسلی می‌لغزد تا به حفظ نعوظ کمک کند. به جای تکیه بر این نوع ساختار، آلت تناسلی انسان برای نعوظ، به جریان خون و احتقان نیاز دارد. با این حال، امکان "شکستگی" آلت تناسلی وجود دارد. مت سفانه آلت تناسلی ممکن است در حین رابطه جنسی بشکند. در حالی که شکستگی آلت تناسلی نسبتا نادر است، اما ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که غلاف ضخیم به نام tunica albuginea ، که به آلت تناسلی در حالت نعوظ سفتی و سختی می‌دهد، توسط نیروهایی آسیب ببیند. آلت تناسلی یک‌انسان، زمانی که می‌شکند، معمولا صدایی واضح، درد شدید و از دست دادن سریع نعوظ بروز می دهد. باید به این نکته توجه داشته باشید که در صورت شکستگی آلت تناسلی، باید در اسرع وقت به یک پزشک مراجعه کرده و روند درمانی خود را آغاز کنید. اکثر افراد دارای آلت تناسلی، کنترل بسیار کمی روی زمان انزال خود دارند. این حالت، تا حدی به این علت است که انزال، بخش خود آگاه مغز را درگیر نمی کند. سیگنال انزال، از مولد خود، یعنی بخش انزال نخاعی ایجاد می شود. این ناحیه در نخاع، عملکردهای لازم را هماهنگ می کند. البته، مغز در این مسیله نقشی دارد. برای مثال فکر کردن به موضوعی دیگر روشی شناخته شده برای به است. اما اصل موضوع انزال، در ستون فقرات تجزیه و تحلیل و بررسی می شود. به طور کلی، آلت تناسلی، در مواردی کاملا صاف و در تعداد زیادی از افراد، دارای زاویه است. نعوظ آلت تناسلی می تواند تقریبا در هر جهتی باشد. مستقیم، چپ یا راست، بالا یا پایین، هیچ حالت درست یا غلطی وجود ندارد. بررسی های یک مطالعه که در آن نعوظ را اندازه گیری کرد، نشان می دهد: - درجه: . از شرکت کنندگان بنابراین، هر کسی که نگران است که آلت تناسلی اش کمی کج است، نگران نباشد. احتمالا شما با مشکلی رو به رو نیستید. بهتر است که در این باره با یک پزشک مشورت کنید. به طور کلی، تعداد کمی از آلت ها تناسلی صاف هستند. آلت های تناسلی می توانند در هر جهت زاویه دار شوند. زاویه های دارای اندازه تا درجه، عادی محسوب می شوند. اگر احساس می کنید که آلت تناسلی شما انحرافات غیرعادی و بیش از حدی دارید، بهتر است با یک پزشک تماس بگیرید و در این باره با او مشورت کنید. ارتباط طول نعوظ و حالت عادی در آلت تناسلی مطالعه ای که شامل بررسی از شرکت کنندگان بود، نشان داد که هیچ ارتباطی بین طول یک آلت تناسلی شل و اندازه نعوظ آن، وجود ندارد. برخی از آلت ها از حالت کوچک شروع می شوند و به اندازه بزرگ ختم می شوند. در حالی که برخی زمانی که شل می شوند، بزرگ هستند و در حالت ایستاده، رشد کمی دارند. برخی آلت ها، بدون توجه به برانگیختگی، کوچک هستند و برخی دیگر، در صورت شل شدن، بزرگ هستند و بسیار بزرگ تر می شوند. بنابراین، نمی توان یک قانون کلی درباره طول و اندازه آلت تناسلی در شرایط مختلف، ارایه داد. هیچ رابطه ثابتی بین اندازه یک آلت تناسلی شل و طول کامل و نعوظ آن وجود ندارد. ممکن است فکر کنید که مردی که آلت تناسلی بزرگی دارد، وقتی شل است، یک آلت تناسلی غول‌پیکر پس از نعوظ خواهد داشت، اما ممکن است این باور درست نباشد. آلت تناسلی که با نعوظ، طول چندانی پیدا نمی کند به عنوان "شویر" شناخته می شود. آلت تناسلی که طول آن با نعوظ افزایش می یابد "رشد کننده" نامیده می شود. اگر در نعوظ آلت تناسلی خود با مشکل رو به رو هستید، با یک پزشک‌تماس بگیرید و با او مشورت کنید. قسمت زیرین آلت تناسلی، حساس ترین قسمت آن است. اکثر مردان، قسمت زیرین (سر) آلت تناسلی و قسمت زیرین ساقه آلت را حساس ترین قسمت ها، نسبت به لذت جنسی، ارزیابی می کنند. آلت تناسلی کوچک می شود. آلت تناسلی واقعا می تواند به علل مختلف کوچک شود. سیگار یکی از این علل است. سیگار می‌تواند آلت تناسلی را تا یک سانتی‌متر کوتاه کند، زیرا رگ‌های خونی کلسیفیه می شود که گردش خون نعوظ را کاهش می‌دهند. همچنین، اگر مردی نعوظ منظم نداشته باشد، بافت آلت تناسلی کاهش می‌یابد، به این معنی که اگر به اندازه کافی از آن استفاده نکند، آلت تناسلی او ممکن است یک یا دو سانتی‌متر کوچک شود. منی ماده ای فراتر از اسپرم است. منی از حدود درصد آب، درصد اسپرم، فروکتوز (که اسپرم را تغذیه می کند) ، (که به حفظ کمک می کند) ، بی کربنات سدیم (که از اسپرم در برابر محیط اسیدی واژن محافظت می کند) ، پروتیین ها و آنزیم های مختلف ساخته شده است. و مواد معدنی مانند، فسفر، پتاسیم و روی نیز در این ترکیب وجود دارند. میانگین ارگاسم مردان ثانیه طول می کشد. مدت زیادی طول نمی کشد تا یک مرد به ارگاسم خود پایان دهد. از سوی دیگر، زنان ارگاسم هایی را تجربه می کنند که به طور متوسط ثانیه طول می کشد. بنابراین، تفاوت قابل توجهی در میان زمان مردان و زنان وجود دارد. آلت تناسلی خار داشته است. خارها، قبل از تفکیک گونه های نیاندرتال ها و انسان های مدرن، ناپدید شدند. دانشمندان بر این باورند که وجود خار، به سریع‌تر شدن نعوظ کمک می کرد و باعث بی‌حسی بیشتر می‌شد. آلت تناسلی خاردار در گونه‌هایی مانند گربه‌ها، وجود دارد. البته امروزه، این شرایط ناپدید شده است. در طول تکامل، این ویژگی آلت تناسلی تکامل پیدا کرد و دیگر وجود ندارد. آلت تناسلی دارای دو عملکرد اولیه است. آلت تناسلی دارای دو نقش بیولوژیکی اصلی است. یکی از دفع زاید به صورت ادرار است. عملکرد دوم، جهت انتقال منی است که اسپرم را از بیضه به خارج از بدن به جای دیگری مانند واژن، برای تولید مثل، خارج می کند. یکی دیگر از کارکرد های آلت تناسلی، لذت جنسی است. آلت تناسلی از یک اندام شبیه کلیتوریس ایجاد می شود. همه جنین‌های پستانداران، قبل از فعال شدن فرآیند کروموزومی، با ساختاری شبیه به کلیتوریس خارجی و تمایز نیافته، زندگی را به صورت ماده شروع می‌کنند. در نهایت، در جنین‌هایی که کروموزوم XX دارند، کلیتوریس، لابیا و واژن ایجاد می شود، در حالی که در آن هایی که کروموزوم XY دارند، آلت تناسلی و بیضه‌ها رشد می‌کنند. آلت تناسلی از سه لوله تشکیل می شود. در نظر اکثر افراد، آلت تناسلی ممکن است شبیه یک لوله بلند به نظر برسد، اما در واقع سه ستون بافتی وجود دارد که در امتداد داخل آلت تناسلی قرار می گیرند. دو ستون، کورپوس کاورنوزوم هستند که از قاعده تا انتهای آلت تناسلی امتداد دارند و برای نعوظ پر از خون می شوند. دیگری، جسم اسفنجی است. در واقع، این بخش، مجرای ادرار را احاطه کرده است. مجرای ادرار، لوله ای است که ادرار و منی از آن عبور می کند. جسم اسفنجی نیز در هنگام نعوظ با خون پر می شود، اما برای باز نگه داشتن مجرای ادرار، انعطاف پذیر باقی می ماند. انسان ها بزرگ ترین آلت تناسلی را داشته اند. همچنین، باید به این نکته توجه داشته باشید که انسان ها ممکن است بزرگ ترین آلت تناسلی را در بین نخستی ها داشته باشند. آلت تناسلی انسان، کمی بزرگتر از نخستی سانان است. برای مثال، یک گوریل دارای آلت تناسلی به طول تنها اینچ است. انسان های نر، روی دو پا راه می‌روند و تصور می‌شود که اندام تناسلی بزرگ‌تر، ممکن است به عنوان یک جاذبه جنسی در موقعیت‌های رقابتی عمل کرده باشد. اما با توجه به نتایج مرکز تحقیقات و آموزش آکادمیک، آلت تناسلی شامپانزه‌ها و بونوبوها، باریک‌تر اما قابل مقایسه با طول آلت تناسلی انسان است (که طول آن . اینچ و در حالت نعوظ . اینچ، . اینچ و . اینچ در است) دانشمندان این نظریه را مطرح می کنند که نسبت های منحصر به فرد ما انسان ها، نتیجه انتخاب طبیعی از طریق انتخاب جفت زن است. جادوگران آلت تناسلی را می دزدند. همچنین، به عنوان یک نکته تاریخی، بهتر است بدانید که در قرن ، مردان از جادوگرانی که می توانستند آلت تناسلی آنها را بدزدند، می ترسیدند. یکی از باورهای عجیبی که در Malleus Maleficarum ، کتابچه راهنمای شکار جادوگران آلمانی قرن پانزدهمی، توسط هاینریش کرامر و یاکوب اسپرنگر مطرح شد، این عقیده بود که جادوگران می‌توانند آلت مردانه را بدزدند. کرامر نوشت که جادوگران "می توانند این اندام مردها را از بین ببرند. در واقع نه با تخریب بدن انسان، بلکه با پنهان کردن آن با کمی زرق و برق. " مویرا اسمیت در مقاله ای در سال که در مجله تحقیقات فولکلور منتشر شد، به ناامنی جنسی مردان به عنوان عامل شکار جادوگران اشاره کرد. نعوظ پیچیده تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. به طور کلی، می توان گفت که نعوظ یکی از پیچیده‌ترین عملکرد هایی است که در بدن یک مرد اتفاق می‌افتد. برای شروع، هورمون‌ها باید بر حسب نیاز ترشح شوند. شریان‌ها باید شش برابر بیشتر، خون را با کارآیی کامل به آلت تناسلی منتقل کنند. سیستم عصبی باید پیام ها را انتقال دهد. سیگنال های عصبی باید بدون مشکل باشد و ذهن باید در هماهنگی کامل با بدن کار کند. پزشکان می گویند که توانایی ایجاد و حفظ نعوظ به "بدنی که از نظر فیزیکی، روانی و عاطفی کاملا تنظیم شده باشد" بستگی دارد. به گفته پزشکان، ناتوانی در دستیابی به نعوظ، با اصطلاحی به نام اختلال در نعوظ، معمولا اولین نشانه وجود مشکل در سلامتی افراد است. بنابراین، فرد باید در این زمینه، با یک پزشک متخصص، مشورت کند‌. طبیعی است که آلت تناسلی شما کمی خم شود، اما اگر در هنگام نعوظ دچار خمیدگی و درد قابل توجهی در آلت تناسلی مرد شوید، شاید به مبتلا شوید. مردان بالغ نیز ختنه می شوند. ختنه شدن پسرها در نوزادی و در برخی فرهنگ ها در دوران نوجوانی، امری رایج است. اما علل متعددی وجود دارد که باعث می شوند مردان بزرگسال در اواخر زندگی، آلت تناسلی خود را ختنه کنند. این موارد شامل پارگی در پوست، در جایی است که نوک آلت تناسلی به پوست ختنه گاه متصل می شود می باشد. هنگامی که پوست ختنه گاه آنقدر سفت است که به راحتی جمع نمی شود، وضعیتی به نام فیموزیس بروز پیدا می کند. انباشته شدن، یک ماده مومی مایل به سفید متشکل از سلول های مرده پوست و روغن، از جمله علایم این وضعیت است. مردانی که در دوران کودکی ناقص ختنه شده اند (پوست کمی برداشته شده است) نیز مستعد ابتلا به این شرایط هستند. اگر سوالات بیشتری درباره آلت جنسی مردانه دارید، می توانید با یک پزشک تماس گرفته و با متخصصان این رشته، مشورت کنید. در صورتی که احساس می کنید مشکلاتی در سلامتی جنسی خود دارید، بهتر است هر چه سریع تر با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. ایسلند موزه آلت تناسلی دارد. در سال ، یک معلم تاریخ ایسلندی به نام Sigur ur Hjartarson یک شلاق گاو دریافت کرد که از آلت تناسلی گاو نر ساخته شده بود. این هدیه ظاهرا ایده جمع آوری آلت تناسلی را به او داد. نتیجه این جمع آوری ها، موزه فالولوژی ایسلند است که مجموعه ای از بیش از آلت تناسلی و اعضای آلت تناسلی تقریبا از تمام جانوران ایسلند را در خود جای داده است. بزرگترین آلت تناسلی موجود، از نهنگ اسپرم، فوت ارتفاع و نزدیک به پوند وزن دارد. سایر مقالات مربوط به آلت تناسلی در مردان را بخوانید: اگر اطلاعات بیشتری در مورد دانستنی های آلت تناسلی در مردان و یا بیماری های اورولوژی دارید در نظرات زیر با ما در میان بگذارید.

کانال گوش، یک مسیر کوچک لوله مانند است که از گوش خارجی تا پرده گوش امتداد دارد. مجرای گوش علاوه بر کمک به شنوایی، عملکردهای دیگری نیز دارد، مانند محافظت از گوش داخلی ظریف در برابر باکتری ها و آلودگی ها و گرم کردن هوا قبل از ورود آن به گوش داخلی. طیف وسیعی از بیماری ها و مشکلات سلامتی از جمله، التهاب و آسیب می تواند بر این ناحیه حساس ت ثیر بگذارد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کانال گوش، آناتومی آن و برخی از بیماری هایی که می تواند بر آن ت ثیر بگذارد، ادامه مطلب را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کانال گوش چیست؟ مجرای گوش یا کانال شنوایی لوله ای است که از گوش خارجی به پرده گوش کشیده می شود. گوش دارای قسمت های بیرونی، میانی و داخلی است. مجرای گوش و غضروف خارجی گوش گوش خارجی را تشکیل می دهند. حتی مجرای گوش صدا را از گوش خارجی به پرده گوش که در گوش میانی قرار دارد منتقل می کند. مجرای گوش، در معرض محیط قرار دارد. به همین دلیل است که با بسیاری از غدد تخصصی که جرم گوش یا سرومن تولید می کنند از خود محافظت می کند. چسبنده، از ورود حشرات، گرد و غبار و مواد زاید از طریق مجرای گوش به گوش میانی حساس جلوگیری می کند. همچنین آب را دفع می کند و از مجرای گوش و پرده گوش در برابر آسیب محافظت می کند. گوش با حرکت تدریجی موم به خارج از مجرای گوش و حمل هرگونه زباله با خود، خود را تمیز می کند. سپس موم خشک می شود و معمولا به صورت تکه های کوچک از گوش خارج می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایع ترین علل خارش گوش چیست؟ بسیاری از افراد در برخی مواقع خارش گوش را تجربه می کنند. اگرچه ممکن است آن را آزاردهنده بدانند، اما این علامت معمولا نشان دهنده یک مشکل جدی نیست. شرایط مختلفی می تواند منجر به خارش گوش شوند، از جمله: آلرژی در برخی موارد، می تواند باعث خارش گوش شود. به عنوان مثال، آلرژی های غذایی، رینیت آلرژیک و آلرژی به موادی مانند اسپری مو می تواند باعث خارش گوش شود. آلرژی غذایی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به غذاهای خاص به گونه ای واکنش نشان می دهد که گویی پاتوژن های مضری مانند انگل ها یا باکتری ها هستند. در مقابل، رینیت آلرژیک می تواند به دلیل آلرژی گرده یا کنه گرد و غبار باشد. اگر یک آلرژن باعث خارش داخل گوش می شود، شناسایی و اجتناب از آن می تواند علایم را کاهش دهد. فرد همچنین می تواند آنتی هیستامین های بدون نسخه ( OTC ) مصرف کند. شرایط پوستی برخی از بیماری های پوستی مانند پسوریازیس و اگزما می توانند گوش را تحت تاثیر قرار دهند. یک بیماری التهابی است که باعث ایجاد پلاک های برجسته روی پوست می شود که می تواند باعث گزش، خارش یا سوختگی شود. اگزما گروهی از بیماری ها را شامل می شود که باعث ایجاد تکه هایی از پوست ملتهب و خارش دار می شود. اگزمای گوش، ممکن است باعث پوسته پوسته شدن و خشکی پوست اطراف مجرای گوش و همچنین تورم شود. شایع ترین علل انسداد مجرای گوش مجرای گوش ممکن است در اثر تورم، چرک، جرم گوش و اجسام خارجی مسدود شود. جرم گوش اگر جرم گوش بیش از حد در مجرای گوش جمع شود، می تواند باعث انسداد آن خواهد شد. گاهی اوقات، این وضعیت ناشی از استفاده از سواب پنبه است. فشار دادن سواب های پنبه ای به داخل گوش می تواند جرم گوش را فشرده کند و آن را به داخل گوش پیش ببرد و باعث انسداد شود. افراد اغلب می توانند انسداد جرم گوش را با استفاده از قطره های روغن زیتون یا قطره های دارویی از داروخانه درمان کنند. با این حال، گاهی اوقات، درمان توسط پزشک برای برداشتن موم انباشته شده ضروری است. گوش شناگر تورم و التهاب کانال گوش، می تواند به دلیل گوش شناگر باشد. نام رایج برای عفونت مجرای گوش است که فرد می تواند در حین شنا به آن مبتلا شود. با این حال، افرادی که زمان زیادی را در فضای باز می گذرانند نیز می توانند به این عفونت مبتلا شوند. باکتری ها و گاهی اوقات قارچ ها می توانند باعث ایجاد گوش شناگر شوند. پزشکان معمولا این عارضه را با قطره های گوش آنتی بیوتیک درمان می کنند گوش موج سوار گوش موج سوار باعث ایجاد توده های استخوانی در کانال گوش می شود. پزشکان معتقدند این وضعیت زمانی که افراد مرتبا در معرض شرایط مرطوب و سرد قرار می‌گیرند، مانند هنگام موج‌سواری، غواصی یا انجام سایر ورزش‌های آبی ایجاد می‌شود. تنها راه درمان گوش موج سوار، برداشتن ضایعات از طریق جراحی است. افراد می توانند با پوشیدن گوش گیرهای مخصوص در هنگام حضور در آب از این عارضه پیشگیری کنند. سایر بیماری های کانال گوش بسیاری از بیماری های دیگر می توانند در کانال گوش ایجاد شوند، مانند: آبسه ها آبسه توده حاوی چرک است. آنها می توانند خود به خود یا در نتیجه عفونت ایجاد شوند. علایم آبسه در کانال گوش عبارتند از: درد خارش تحریک ورم کم شنوایی موقت احساس فشار یا پری در گوش برای درمان آبسه، پزشک یک برش کوچک روی آبسه ایجاد می کند تا آن را تخلیه کند. سپس فرد به قطره آنتی بیوتیک نیاز دارد. تنگی مجرای گوش در برخی افراد، مجرای گوش ممکن است باریک شود. پزشکان به این تنگی مجرای شنوایی خارجی می گویند. افراد ممکن است از بدو تولد دچار این عارضه شوند یا در مراحل بعدی زندگی به آن مبتلا شوند. درمان می تواند شامل جراحی برای ترمیم و گشاد کردن کانال گوش باشد. کلستیاتوم رشد غیر سرطانی است که می تواند در کانال گوش میدهد، هر چند این وضعیت به ندرت رخ می دهد. در حالی که افراد ممکن است از بدو تولد دچار کلستیاتوم شوند، معمولا با گذشت زمان و معمولا به دنبال عفونت های مکرر ایجاد می شوند. کلستیاتوم ها می توانند مجرای گوش را منبسط کرده و مسدود کنند، استخوان مجرای گوش را فرسایش دهند و همچنین باعث عفونت های مزمن شوند. کلستیاتوم می تواند منجر به مشکلات و عوارض مختلفی شود. به همین دلیل است که پزشکان معمولا آنها را از طریق یک روش جراحی کوچک حذف می کنند. معمولا علایمی که همراه با کلستیاتوم به وجود می آیند در ابتدا چندان حساس نبوده و مشکل خاصی ایجاد نخواهند کرد. اما این عارضه با رشد کیست، خطرناک تر شده ومی تواند مشکلات زیادی داخل گوش فرد به وجود آورد. در ابتدای به وجود آمدن کلستیاتوم ممکن است شاهد خروج ماده ای بد بو از داخل گوش باشید. همزمان با رشد کیست، فرد احساس می کند که فشار زیادی به گوشش وارد می کند. در نتیجه احساس ناراحتی خواهد داشت. همچنین ممکن است احساس درد در پشت یا داخل گوش داشته باشد. گاهی اوقات رشد و بزرگ شدن کیست در داخل گوش می تواند منجر به افزایش فشار و کاهش قدرت شنوایی فرد شود. کاهش شنوایی هدایتی کم شنوایی هدایتی، نوعی اختلال شنوایی است که گوش خارجی را درگیر می کند. هر نوع انسداد در مجرای گوش، از جمله تنگی، رشد و عفونت، می تواند علت بالقوه این بیماری باشد. علایم شامل اختلال در درک کلمات گفته شده، به ویژه در یک جمعیت یا با صدای زیاد پس زمینه است. افراد همچنین ممکن است به تدریج صداها را خفه کنند یا کدر کنند. برای برخی، می توان علت انسداد را از بین برد و شنوایی را بازیابی کرد. برخی دیگر ممکن است از ایمپلنت هایی که صدا را به پرده گوش می رساند سود ببرند. چگونه از گوش های خود مراقبت کنیم؟ افراد می توانند از گوش های خود مراقبت کنند و با رعایت برخی از مراحل ساده، خطر ابتلا به بیماری های شایع کانال گوش را کاهش دهند. این شامل: هنگام تمیز کردن گوش، مهم است که فقط قسمت بیرونی آن را تمیز کنید. فرد نباید اشیایی مانند سواب پنبه را به داخل گوش فشار دهد. وجود مقداری جرم گوش در داخل مجرای گوش طبیعی است، زیرا گوش برای تمیز کردن خود از موم استفاده می کند. اگر فردی به طور مرتب شنا، موج‌سواری یا ورزش‌های آبی دیگر انجام می‌دهد، باید از گوش‌هایش در برابر باکتری‌ها و شرایط سرد و مرطوب محافظت کند. آنها باید از روپوش محافظ یا گوش گیر استفاده کنند و پس از بیرون آمدن از آب گوش ها را با احتیاط خشک کنند. اگر فردی جرم گوش داشته باشد، می تواند از روغن زیتون یا روغن بادام برای نرم کردن موم استفاده کند. افراد همچنین ممکن است بتوانند قطره گوش دارویی OTC را برای بیماری های جزیی مانند عفونت های خفیف خریداری کنند. چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر در گوش، فرد باید فورا با پزشک مشورت کند: ورم درد تخلیه چرک خارش مداوم احساس فشار یا پری از دست دادن شنوایی افراد نباید انسداد را به صورت دستی در خانه برطرف کنند. اگر قطره های گوش به نرم شدن جرم گوش نهفته کمکی نکرد، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. یک می داند که چگونه موم انباشته شده را بدون خطر از دست دادن شنوایی یا آسیب به کانال گوش پاک کند. سخن آخر گوش از سه ناحیه مجزا تشکیل شده است: گوش خارجی، میانی و داخلی. مجرای گوش که بخشی از گوش خارجی است، لوله ای است که غضروف بیرونی گوش را به پرده گوش متصل می کند. بسیاری از بیماری ها می توانند بر مجرای گوش ت ثیر بگذارند، از جمله عفونت ها، انسداد جرم گوش و اختلالات پوستی مانند اگزما. اگر فردی علایمی را تجربه کند، پزشک می تواند علت را تشخیص دهد و بهترین درمان را توصیه کند. افراد نباید هیچ شییی از جمله سواب پنبه ای را وارد مجرای گوش کنند.

بدن انسان میزبان تریلیون ها میکروب یا باکتری است. برخی از این باکتری ها مفید و برخی مضر هستند. ما سعی کرده ایم در مورد میکروبیوم و چگونگی ت ثیر آن بر سلامت شما، مطالبی ارایه کنیم. برخی از دانشمندان تخمین زده اند که تعداد سلول‌های میکروبی بدن نسبت به سلول‌های انسانی بیشتر است، در حالی که برخی دیگر می‌گویند ممکن است این نسبت به : نزدیک‌تر باشد. پیشرفت های علمی اخیر در زمینه به این معنی است که انسان اطلاعات بیشتری در مورد میکروب های بدن دارد. بسیاری از کشورها برای تحقیق در مورد تعاملات درون اکوسیستم بدن انسان و ارتباط آنها با سلامت و بیماری سرمایه گذاری زیادی کرده اند. دو اصطلاح microbiota و microbiome اغلب به معنای یکسان هستند و به جای یکدیگر استفاده می شوند. این مقاله تفاوت بین آنها و نحوه استفاده و تحقیق هر دو در پزشکی مدرن را توضیح می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: میکروبیوتای انسان از تریلیون ها سلول از جمله و قارچ ها تشکیل شده است. بخش عمده ای از میکروب ها در روده زندگی می کنند. از دیگر زیستگاه های محبوب می توان به پوست و اندام تناسلی اشاره کرد. سلول های میکروبی و ماده ژنتیکی آنها، میکروبیوم، از بدو تولد با انسان زندگی می کنند. این رابطه برای سلامت حیاتی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میکروارگانیسم هایی که در داخل دستگاه گوارش زندگی می کنند حدود پوند زیست توده هستند. هر فردی ترکیب منحصر به فردی از گونه ها را دارد. میکروبیوتا برای تغذیه، ایمنی، و اثرات مغزی و رفتار مهم است. این بیماری در تعدادی از بیماری هایی که باعث اختلال در تعادل طبیعی میکروب ها می شود دخیل است. میکروبیوتای روده از بدو تولد با انسان است و بر عملکرد سراسر بدن ت ثیر می گذارد. میکروبیوتای انسان از طیف وسیعی از باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها و سایر حیوانات تک سلولی تشکیل شده است که در بدن زندگی می کنند. میکروبیوم نامی است که به تمام ژن های درون این سلول های میکروبی داده شده است. هر انسانی بین تا تریلیون سلول میکروبی را در یک رابطه همزیستی در خود جای داده است. این کار هم برای میکروب ها و هم برای میزبان آنها، تا زمانی که بدن در وضعیت سالمی باشد، مفید است. تخمین ها متفاوت است، اما ممکن است بیش از گونه مختلف از میکروارگانیسم ها، میکروبیوتای انسان را تشکیل دهند. پروژه‌های زیادی وجود دارد که سعی می‌کنند ژنوم انسان را با توالی‌یابی تمام ژن‌های انسانی رمزگشایی کنند. میکروبیوم در معرض تلاش‌های فشرده برای کشف تمام اطلاعات ژنتیکی خود قرار گرفته است. میکروب های بدن به قدری کوچک هستند که علیرغم تعداد آنها از سلول ها، تنها حدود تا درصد وزن کل بدن انسان را تشکیل می دهند. نمونه‌های میکروبی موجود در دهان و مدفوع بسیار متنوع هستند. در مقابل، نمونه ای از محل‌هایی مانند واژن، میکروبی ساده‌ای را نشان می‌دهند. این مطالعه تنوع بزرگ میکروبیوم انسان را در میان گروه بزرگی از افراد سالم غربی نشان می دهد، اما سوالاتی را برای تحقیقات بیشتر مطرح می کند. میکروبیوتای روده قبلا نامیده می شد. در سال ، پزشکان، از بخش میکروبیولوژی و ایمونولوژی دانشگاه ایالتی لوییزیانا، در مورد میکروبیوتای روده و اهمیت "عمیق" آن مطالبی جمع آوری کرده اند. میکرو فلور دستگاه گوارش اثرات عمیقی بر تشریحی، فیزیولوژیکی، و توسعه ایمنی، بدن دارد. میکروفلور بومی سیستم ایمنی میزبان را تحریک می کند تا سریع تر به چالش پاتوژن پاسخ دهد و از طریق تضاد باکتریایی، کلونیزاسیون دستگاه گوارش توسط پاتوژن های بیرونی آشکار را مهار می کند. این رابطه همزیستی به نفع انسان است و حضور این فلور طبیعی شامل میکروارگانیسم‌هایی است که به قدری در محیط وجود دارند که عملا در همه حیوانات از یک زیستگاه یافت می‌شوند. با این حال، این میکروب‌های بومی همچنین شامل باکتری‌های مضری هستند که می‌توانند بر سیستم دفاعی بدن که آنها را از سیستم‌ها و اندام‌های حیاتی جدا می‌کند غلبه کنند. به طور خلاصه، باکتری‌های مفیدی در روده وجود دارد، و باکتری‌های مضری وجود دارد که می‌توانند به سیستم‌های وسیع‌تری وارد شده و باعث عفونت‌های موضعی دستگاه گوارش شوند. این عفونت ها شامل مسمومیت غذایی و سایر بیماری های گوارشی است که منجر به اسهال و استفراغ می شود. میکروبیوتای روده حاوی بیش از میلیون ژن است که از نظر ژنتیکی برابر بیشتر از بدن انسان متفاوت است. میکروبیوتای روده هر فردی منحصر به فرد است. این تفاوت می تواند به شدت به نحوه مبارزه فرد با بیماری، هضم غذا و حتی خلق و خوی و فرآیندهای روانی کمک کند. ارتباط بین میکروب های روده و بیماری قلبی وجود دارد. میکروارگانیسم ها در کنار انسان تکامل یافته اند و بخشی جدایی ناپذیر از زندگی را تشکیل می دهند و طیف وسیعی از عملکردهای حیاتی را انجام می دهند. آنها هم در سلامتی و هم در بیماری نقش دارند، و تحقیقات ارتباط بین جمعیت های باکتریایی، اعم از عادی یا مختل، و بیماری های زیر را پیدا کرده است: آسم چاقی دیابت اگزما اوتیسم سرطان سوء تغذیه بیماری قلبی اسکلروز چندگانه میکروبیوم انسان بر چهار حوزه مهم زیر برای سلامتی ت ثیر دارد: تغذیه بیماری مصونیت رفتار اخلاق میکروب های روده علاوه بر جذب انرژی از غذا، برای کمک به انسان در دریافت مواد مغذی ضروری هستند. به عنوان مثال، باکتری های روده به ما کمک می کنند تا مولکول های پیچیده موجود در گوشت و سبزیجات را تجزیه کنیم. بدون کمک باکتری های روده، سلولز گیاهی غیر قابل هضم است. میکروب‌های روده همچنین ممکن است از فعالیت‌های متابولیکی خود استفاده کنند و بر میل به غذا و احساس سیری ت ثیر بگذارند. تنوع میکروبیوتا با تنوع رژیم غذایی مرتبط است. بزرگسالانی که طیف گسترده‌ای از غذاها را امتحان می‌کنند نسبت به کسانی که از یک الگوی غذایی متمایز پیروی می‌کنند، میکروبیوتای روده متنوع‌تری را نشان می‌دهند. میکروبیوتا می تواند بر مغز ت ثیر بگذارد که این در هضم غذا نیز نقش دارد. برخی حتی میکروبیوتای روده را " مغز دوم " نامیده اند. مولکول‌های کوچکی که در اثر فعالیت باکتری‌های روده آزاد می‌شوند، واکنش اعصاب در دستگاه گوارش را تحریک می‌کنند. تعداد باکتریایی در سیستم گوارش، بینش هایی را در مورد شرایط روده، از جمله بیماری های التهابی روده ( IBD ) ، مانند و کولیت اولسراتیو، ارایه کرده اند. تنوع میکروبی کم در روده با IBD و همچنین چاقی و دیابت نوع مرتبط است. وضعیت میکروبیوتای روده با سندرم متابولیک مرتبط است. تغییر رژیم غذایی با استفاده از پری بیوتیک ها، پروبیوتیک ها و سایر مکمل ها این عوامل خطر را کاهش داده است. میکروب های روده و ژنتیک آنها بر تعادل انرژی، رشد مغز و عملکرد شناختی ت ثیر می گذارد. تحقیقات در مورد اینکه دقیقا چگونه این اتفاق می افتد و روش هایی که می توان از این رابطه برای منافع انسان استفاده کرد همچنان ادامه دارد. ایجاد اختلال در میکروبیوتا با آنتی بیوتیک ها می تواند منجر به بیماری شود، از جمله عفونت هایی که به آنتی بیوتیک مقاوم می شوند. میکروبیوتا همچنین نقش مهمی در مقاومت در برابر رشد بیش از حد روده ای جمعیت های معرفی شده ایفا می کنند که در غیر این صورت باعث بیماری می شوند. باکتری های "خوب" با "بد" رقابت می کنند و حتی برخی از آنها ترکیبات ضد التهابی را آزاد می کنند. از لحظه ای که یک حیوان متولد می شود، آنها شروع به ساخت میکروبیوم خود می کنند. انسان ها اولین میکروب های خود را از ورودی دهانه رحم مادرشان در بدو ورود به دنیا به دست می آورند. بدون این مهمانان میکروبی اولیه، ایمنی تطبیقی وجود نداشت. این یک مکانیسم دفاعی حیاتی است که می آموزد چگونه به میکروب ها پس از مواجهه با آنها پاسخ دهید. این امکان پاسخ سریع تر و موثرتر به ارگانیسم های بیماری زا را فراهم می کند. جوندگانی که کاملا از میکروارگانیسم ها پاک هستند طیف وسیعی از اثرات پاتولوژیک را در خود نشان می دهند و سیستم ایمنی توسعه نیافته از جمله آنهاست. میکروبیوتا همچنین به و آلرژی مربوط می شود، که زمانی که قرار گرفتن در معرض میکروب ها در مراحل اولیه مختل می شود، احتمال ایجاد آنها بیشتر است. تحقیقات در مورد ت ثیر میکروبیوتای روده بر سلامت کلی ادامه دارد. سرمایه‌گذاری هنگفتی روی تحقیقات در مورد جمعیت‌های میکروبی در بدن و ژنتیک آنها انجام و پیوندهایی با سلامت و بیماری بررسی می‌شود. موسسه ملی بهداشت ( NIH ) پروژه میکروبیوم انسانی را در سال راه اندازی کرد، یک پروژه تحقیقاتی که هدف آن تعریف گونه های میکروبی ت ثیرگذار بر انسان و روابط آنها با سلامتی با تولید مجموعه داده های بزرگ و در دسترس عموم از مطالعات ژنتیکی است. بیشتر میکروارگانیسم‌های موجود در انسان در دستگاه گوارش یافت می‌شوند. این همان جایی است که بیشتر اکتشافات جدید انجام می‌شود. پیشرفت‌های اخیر شامل ت یید بیشتر راه‌هایی برای وارد کردن یک سویه جدید به میکروبیوتای موجود با استفاده از در دسترس بودن مواد مغذی بدون ت ثیر بر تعادل کلی و عملکرد میکروبیوم است. در این مطالعات از جلبک دریایی برای کنترل میکروبیوتای روده چندین موش استفاده شد. همچنین تحقیقات اخیر در مورد چگونگی حمله پاتوژن های بالقوه خارج از بدن و ارتباط آنها با میکروبیوتای روده صورت گرفت. این به شناسایی راه‌هایی برای محدود کردن تهاجم میکروب‌های بالقوه مضر و اثرات بیماری‌زای آنها کمک می‌کند. میکروبیوتای روده در حال تبدیل شدن به سنگ بنای پزشکی پیشگیرانه است.

را بشناسید. چون این درد، یک درد رایجی است که شاید شما هم آن را تجربه کنید. علل اصلی در این مقاله پزشکت بررسی شده اند. درد شکم یا معده به ناراحتی در فضای بین قفسه سینه و لگن اشاره دارد. بیشتر موارد شکم درد خفیف هستند و علل شایع مختلفی مانند سوء هاضمه یا فشار عضلانی دارند. علایم درد شکم اغلب به خودی خود یا با درمان اولیه به سرعت برطرف می شوند. درد شکم، به ویژه با علایم شدید یا مزمن، همچنین می تواند نشانه ای از بیماری های زمینه ای جدی تر، از جمله سرطان یا نارسایی اندام باشد. درد شکمی ناگهانی و شدید یا طولانی مدت ممکن است نیاز به درمان فوری پزشکی داشته باشد. شایع ترین علت درد شکم در نظر گرفته می شوند. ناراحتی یا بی نظمی در هر اندام یا قسمتی از شکم می تواند باعث ایجاد دردی شود که در کل ناحیه پخش می شود. بسیاری از مردم از درد شکم صرفا به عنوان معده درد یاد می کنند. با این حال، شکم شامل بسیاری از اندام های حیاتی، ماهیچه ها، رگ های خونی و بافت های همبند است که عبارتند از: کبد معده طحال کلیه ها آپاندیس پانکراس کیسه صفرا روده های کوچک و بزرگ شریان اصلی قلب (آیورت) و ورید قلب دیگر (ورید اجوف تحتانی) نیز از شکم عبور می کنند. شکم همچنین جایگاه ماهیچه های مرکزی است. ماهیچه های مرکزی چهار گروه ماهیچه های شکمی هستند که به تنه ثبات می دهند و اندام ها را در جای خود محافظت می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجایی که نواحی زیادی می توانند تحت تاثیر قرار گیرند، درد شکم ممکن است دلایل زیادی داشته باشد. درد شکم یک شکایت رایج است و می تواند به دلیل عوامل مختلفی ایجاد شود. علل شایع درد شکم عبارتند از: در این مورد، درد شکم اغلب با، استفراغ و مدفوع شل و پر از مایع همراه است که خیلی زودتر و بیشتر از حد معمول بعد از خوردن غذا رخ می دهد. باکتری ها یا ویروس ها باعث افزایش موارد می شوند و علایم معمولا ظرف چند روز برطرف می شوند. علایمی که بیش از روز طول می کشد ممکن است نشانه مشکلات سلامت جدی تری مانند عفونت یا شرایط التهابی مانند بیماری التهابی روده باشد. علایم رایج عبارتند از: تب گاز نفخ استفراغ حالت تهوع گرفتگی شکم گاز زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌های روده کوچک غذاهایی را که بدن آن‌ها را تحمل نمی‌کند تجزیه می‌کنند. افزایش فشار گاز در روده می تواند باعث درد شدید شود. گاز همچنین می تواند باعث گرفتگی یا محدودیت در شکم و نفخ یا آروغ زدن شود. برخی غذاها می توانند باعث ایجاد گاز شوند. به دلایل ناشناخته، مبتلایان به IBS کمتر قادر به هضم برخی غذاها یا انواع غذاها هستند. درد شکم علامت اولیه بسیاری از افراد مبتلا به IBS است و اغلب پس از اجابت مزاج برطرف می شود. گاهی اسیدهای معده به سمت عقب و گلو حرکت می کنند. این رفلاکس تقریبا همیشه باعث احساس سوزش و درد همراه می شود. همچنین باعث علایم شکمی مانند نفخ یا گرفتگی عضلات می شود. استفراغ اغلب باعث درد شکم نیز می شود زیرا اسیدهای معده از طریق دستگاه گوارش به سمت عقب حرکت می کنند و بافت ها را در طول مسیر تحریک می کنند. عمل فیزیکی استفراغ نیز ممکن است باعث درد عضلات شکم شود. طیف گسترده ای از عوامل می توانند باعث استفراغ شوند. برخی عوامل شامل انسداد روده یا مسمومیت با الکل می شوند. هنگامی که پوشش معده ملتهب یا متورم می شود، ممکن است درد ایجاد شود. تهوع، استفراغ، گاز معده و نفخ از دیگر علایم شایع گاستریت هستند. هنگامی که بدن قادر به هضم مواد غذایی نباشد، توسط باکتری های روده و معده تجزیه می شوند که در این فرآیند گاز آزاد می کنند. هنگامی که مقادیر زیادی مواد هضم نشده وجود داشته باشد، گاز زیادی تولید می شود که باعث فشار و درد می شود. فرد مبتلا به عدم تحمل غذایی نسبت به برخی غذاها حساسیت مفرط خواهد داشت. هنگامی که مواد زاید بیش از حد در روده جمع می شوند، فشار روی روده بزرگ افزایش می یابد که ممکن است باعث درد شود. یبوست ممکن است به دلایل زیادی از جمله موارد زیر رخ دهد: سطوح پایین فعالیت بدنی استفاده از داروهای خاص فیبر یا مایعات بسیار کم در رژیم غذایی همچنین یبوست می تواند نشانه ای از یک اختلال عصبی یا انسداد در روده باشد. اگر یبوست ادامه یابد و ناراحت کننده باشد، فرد باید به پزشک مراجعه کند. بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) یک بیماری طولانی مدت است که شامل رفلاکس اسید مداوم است. ریفلاکس معده می تواند باعث درد شکم، سوزش سر دل و حالت تهوع شود. به مرور زمان می تواند منجر به عوارضی مانند التهاب مری شود. این یک مشکل رایج است، اما درمان در دسترس است. زخم‌هایی که بهبود نمی‌یابند باعث درد شدید و مداوم شکم می‌شوند. همچنین می تواند منجر به نفخ، سوء هاضمه و کاهش وزن شود. باکتری هلیکوباکتر پیلوری و استفاده بیش از حد یا استفاده مداوم از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDS ) است. کرون باعث التهاب پوشش داخلی دستگاه گوارش می شود که منجر به درد، گاز، اسهال، حالت تهوع، استفراغ و نفخ می شود. با توجه به ماهیت مزمن آن، این وضعیت ممکن است منجر به سوءتغذیه شود و کاهش وزن و خستگی شود. بیماری کرون می تواند یک وضعیت جدی باشد، اما علایم ممکن است همیشه وجود نداشته باشد، زیرا زمان هایی برای بهبودی وجود خواهد داشت. درمان برای کمک به افراد در مدیریت علایم موجود است. زمانی اتفاق می‌افتد که فرد به گلوتن حساسیت داشته باشد. گلوتن، پروتیینی است که در بسیاری از غلات مانند گندم و جو یافت می‌شود. این حساسیت باعث التهاب در روده کوچک و در نتیجه درد می شود. اسهال و نفخ نیز از علایم شایع هستند. با گذشت زمان، سوءتغذیه ممکن است رخ دهد که منجر به کاهش وزن و خستگی می شود. افراد مبتلا به این بیماری باید از مصرف گلوتن اجتناب کنند. از آنجایی که بسیاری از فعالیت های روزانه نیاز به استفاده از ماهیچه های شکم دارند، آسیب یا کشیدگی عضله امری شایع است. بسیاری از افراد نیز به شدت بر روی تمرینات شکمی تمرکز می کنند و خطر آسیب را افزایش می دهند. برای مثال انجام بیشتر دراز و نشست بیش از حد معمول ممکن است منجر به درد عضلانی در ناحیه شکم شود. قاعدگی می تواند باعث التهاب و درد در ناحیه شکم شود. نفخ، گاز، گرفتگی عضلات و یبوست نیز ممکن است در دوران قاعدگی رخ دهد و باعث ناراحتی شکمی شود. زنان مبتلا به اندومتریوز ممکن است التهاب و درد شدیدتر یا مزمن را تجربه کنند. وضعیتی است که در آن بافتی که به طور معمول در رحم رشد می کند در سایر قسمت های بدن، معمولا در ناحیه لگن، اما گاهی اوقات در جاهای دیگر ایجاد می شود. عفونت‌های دستگاه ادراری اغلب توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شوند که مجرای ادرار و مثانه را کلونی می‌کنند و باعث عفونت مثانه یا سیستیت می‌شوند. علایم عفونت مجاری ادرار شامل درد، فشار و نفخ در ناحیه تحتانی شکم است. بیشتر عفونت ها همچنین باعث ادرار دردناک و ادرار کدر و با بوی قوی می شوند. در برخی موارد، درد شکم نشانه یک وضعیت پزشکی است که بدون مراقبت پزشکی فوری می تواند کشنده باشد. علل کمتر شایع درد شکم می تواند شامل موارد زیر باشد: هیاتال فتق مسمومیت غذایی عفونت های انگلی هپاتیت (التهاب کبد) عفونت کلیه، بیماری یا سنگ سنگ کیسه صفرا (رسوبات سخت در کیسه صفرا) سرطان اندام، به ویژه سرطان معده، پانکراس یا روده شرایط قلبی، مانند آنژین آتیپیک یا نارسایی احتقانی قلب آپاندیسیت (پارگی آپاندیس) یا هر عضو پارگی شکمی دیگر کیست هایی که تهاجمی شده اند یا فضا یا عملکرد اندام را به خطر می اندازند. عفونت یا انفارکتوس اندام شکمی (زمانی که عضو به دلیل کمبود خون می میرد) بیشتر موارد درد شکم جدی نیستند و علایم با مراقبت های اولیه خانگی مانند استراحت و آبرسانی ظرف چند ساعت تا چند روز برطرف می شوند. با این حال، درد شکمی حاد (ناگهانی و شدید) یا مزمن (طولانی مدت) اغلب نشانه شرایطی است که نیاز به مراقبت و درمان پزشکی دارد. علایمی که نیاز به مراقبت پزشکی دارند عبارتند از: علایم عفونت ادراری خستگی غیر قابل توضیح کاهش وزن غیر قابل توضیح خونریزی جزیی مقعدی یا خون در مدفوع درد مزمنی که پس از مصرف داروهای بدون نسخه ادامه می یابد یا پس از قطع داروهای تجویز شده عود می کند. تغییرات یا اختلالات در حرکات روده، مانند یبوست مزمن یا اسهال، که ظرف چند ساعت یا چند روز برطرف نمی شود. علایمی که نیاز به مراقبت اورژانسی و فوری دارند، عبارتند از: ناتوانی در دفع ادرار غش کردن یا بیهوش شدن درد شدید که بسیار متمرکز است. دردی که به سرعت بدتر می شود. شکم بسیار دردناک و حساس به لمس است. مدفوع خونی یا سیاه که ممکن است چسبناک باشد. درد شدید شکم که با دراز کشیدن بسیار آرام بهبود می یابد. استفراغ غیرقابل کنترل، به خصوص اگر استفراغ شامل خون باشد. درد در قفسه سینه، به خصوص در اطراف دنده ها، که به داخل شکم کشیده می شود. درد ناگهانی و شدید، به خصوص اگر همراه با تب بیش از درجه فارنهایت باشد. اگرچه احتمال دارد این علایم نادر باشند، اما برای افرادی که این علایم را تجربه می کنند مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی و فوری باشند.

در برخی شرایط می تواند باعث بروز علایم شود. به خصوص حشرات سمی و تهاجمی هستند که فک پایین روی سرشان نیشگون می گیرد و می توانند پوست شما را گاز بگیرند. ماده ها همچنین دارای نیش تیز در پشت بدن خود هستند که به یک کیسه سم داخلی متصل است. در حالی که مورچه های نر فقط می توانند گاز بگیرند، مورچه های ماده هم گاز می گیرند و هم نیش می زنند. هر دوی این شکل‌های حمله می‌توانند صدمه بزنند، اما نیش واکنش شدیدتری ایجاد می‌کند. نکته خوب این است که این مورچه ها فقط در پاسخ به یک تهدید جدی حمله می کنند، مانند زمانی که روی آنها پا گذاشته می شود. اما وقتی این کار را انجام می دهند، معمولا این کار را به صورت گروهی انجام می دهند که باعث نیش یا گزش متعدد می شود. چرا نیش مورچه آتشین درد می کند؟ مورچه های قرمز ماده نیش خود را به پوست انسان می زنند تا سموم سمی ترشح کنند که باعث درد فوری در ناحیه آسیب دیده می شود. چیزی که این وضعیت را بدتر می کند این است که مورچه های قرمز به صورت دسته جمعی حمله می کنند و هنگامی که به پوست شما می چسبند چندین بار نیش می زنند. به دنبال آن علایم التهابی موضعی در طی چند ساعت آینده ایجاد می‌شود که معمولا می‌توان آن‌ها را در خانه بدون کمک پزشکی مدیریت کرد. با این حال، گاهی اوقات نیش می تواند منجر به یک واکنش سیستمیک کامل شود و حتی باعث شود که اگر با درمان فوری پزشکی انجام نشود، می تواند کشنده باشد. مورچه های قرمز تمایل دارند حداکثر مقدار سم را در طول تابستان تولید کنند که منجر به واکنش های شدیدتر می شود که بسیار دردناک تر و گسترده تر از زمانی است که شما در هر زمان دیگری از سال نیش می زنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های نیش مورچه قرمز برخی از علایم و نشانه های نیش مورچه قرمز به شرح زیر است: یا گرگرفتگی خارش در محل آسیب دیده تورم در داخل و اطراف محل نیش پوست متورم ممکن است داغ و حساس شود. احساس نیشگون گرفتن یا سوزش شدید بلافاصله پس از نیش پوست متورم ممکن است به مرور زمان سفت و ضخیم شود. شروع فوری درد که پس از مدتی فروکش می کند و خفیف تر از نیش زنبور است. یک علامت نیم دایره ای که از چندین نیش توسط یک مورچه تشکیل شده است. اگر قسمت بالایی صورت شما نیش بزند، ممکن است ناحیه اطراف چشم شما به شدت متورم شود. کهیر موضعی یا یک نقطه قرمز دردناک کهیر مانند با مرکز سفید بالا در محل نیش در عرض دقیقه پس از حمله ایجاد می شود. این لکه ها اغلب در ساعات بعدی ضایعات حساس، خارش دار و پوستولی ایجاد می کنند که می تواند برای چند روز تا هفته ها باقی بماند. درمان پزشکی نیش مورچه درمان پزشکی نیش یا نیش مورچه قرمز به شدت پاسخ بدن به سم بستگی دارد. اگر علایم التهابی محدود به محل نیش باقی بمانند، معمولا می‌توانید بدون درمان پزشکی این کار را انجام دهید و با اقدامات خودمراقبتی ساده مانند تسکین پیدا کنید. اما قبل از هر چیزی، ابتدا باید مورچه های قرمز چسبیده به پوستتان را بردارید وگرنه به نیش زدن ادامه خواهند داد. سپس محل گزش را با محلول ضد عفونی کننده و آب خنک بشویید تا خطر عفونت به حداقل برسد. حال اگر یک واکنش خفیف و موضعی دارید، یک کمپرس خنک روی پوست آسیب دیده بمالید تا تورم کاهش یابد و خارش کاهش یابد. اگر این برای راحتی شما کافی نیست، با پزشک خود مشورت کنید که ممکن است بسته به علایم شما هر یک از موارد زیر را توصیه کند: مسکن هایی مانند استامینوفن برای درمان درد در صورت وجود هیستامین های خوراکی برای کنترل خارش و التهاب یا استفاده از پماد استروییدی موضعی مانند هیدروکورتیزون دوره کوتاه کورتیکواستروییدهای خوراکی مانند برای واکنش موضعی بزرگ در صورتی که التهاب با سرعت عادی برطرف نشد. تشخیص نیش مورچه آتشین پزشکان به طور کلی گزش یا نیش مورچه را بسته به علایمی که ایجاد می کنند تشخیص می دهند که شدت واکنش را نیز نشان می دهد. ممکن است از شما بپرسند که آیا اخیرا از محل سکونت احتمالی مورچه ها یا سایر حشرات یا هر شکل دیگری از قرار گرفتن در معرض آنها بازدید کرده اید تا منبع نیش شما را ردیابی کند. آزمایش‌هایی برای رد حساسیت یا تست‌های پوستی فقط در مواردی انجام می‌شود که واکنش سیستمیک شدید نشان دهد. عوامل خطر بروز نیش مورچه های قرمز موارد زیر می تواند شانس شما را برای نیش زدن توسط مورچه های قرمز افزایش دهد یا واکنش پس از آن را بدتر کند: بازدید از مناطقی با پوشش زمینی کم یا بدون هیچ گونه پوشش زمینی، به ندرت درختان و خاک فشرده که عموما توسط مورچه های آتش نشین زندگی می کنند. سابقه گزیده شدن توسط مورچه قرمز یا زنبور عدم استفاده از دستکش در هنگام باغبانی بزرگسالان به ویژه آنهایی که بالای سال سن دارند بیشتر از کودکان در معرض خطر ابتلا به واکنش های شدید سیستمیک هستند. عوارض نیش مورچه قرمز درمان نشده نیش مورچه قرمز به ندرت باعث نگرانی می شود مگر اینکه به سم آنها حساسیت داشته باشید که می تواند واکنش های نسبتا شدیدی را ایجاد کند که با ایجاد تاول های دردناک و ناراحتی های گوارشی مشخص می شود. در بیشتر موارد، این وضعیت طی تا روز آینده بدتر می شود و ممکن است بین تا روز طول بکشد تا به طور کامل از بین برود. واکنش شدید به سم مورچه قرمز می‌تواند منجر به عوارض زیر شود: عفونت ثانویه استفراغ شدید گرفتگی رحم درد شدید شکم ایست تنفسی و قلبی چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ واکنش‌های موضعی خفیف به گازگرفتگی یا نیش مورچه در عرض ساعت پس از حمله بدون هیچ گونه درمان دارویی برطرف می‌شوند. اما برخی از افراد ممکن است یک واکنش موضعی شدید یا واکنش سیستمیک خفیف تا شدید ایجاد کنند، به خصوص اگر به سم مورچه حساسیت داشته باشند. در چنین مواردی مراقبت های پزشکی به یک ضرورت تبدیل می شود. در اینجا چند مورد وجود دارد که در آنها باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: سرگیجه حالت تهوع علایم عفونت درد قفسه سینه نیش داخل دهان نیش زدن روی چشم خارش شدید در نواحی بزرگ خس خس سینه برونکواسپاسم نیش مورچه قرمز می تواند درجات مختلفی از حساسیت را در افراد مختلف ایجاد کند و باید بر اساس آن درمان شود. موارد خفیف که درد، التهاب و ضایعات موضعی دارند، عموما خود به خود برطرف می شوند، اگرچه می توانید از درمان های خانگی برای کاهش ناراحتی استفاده کنید. کمک های اولیه برای نیش مورچه آتشین کمک های اولیه برای نیش مورچه قرمز شامل اقدامات زیر است: مورچه های چسبیده به پوست و لباستان را سریع بردارید و بکشید وگرنه به نیش زدن شما ادامه می دهند. تزریق مکرر سموم سمی آنها منجر به التهاب شدیدتر می شود. ناحیه مورد نظر را به آرامی با یک صابون یا محلول ضد عفونی کننده و آب جاری خنک بشویید تا هرگونه سم، آلودگی یا میکروب چسبیده روی سطح پوست از بین برود. به علاوه، فوران خنک آب نیز به تسکین درد سوراخ‌کننده‌ای که نیش آن را تحریک می‌کند، کمک می‌کند. همچنین می توانید از ضد عفونی کننده های حاوی الکل برای ضد عفونی کردن محل نیش استفاده کنید. برای کاهش درد، خارش و تورم ناشی از نیش مورچه آتشین، از کمپرس سرد به عنوان خط اول درمان استفاده کنید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک تکه یخ را در یک پارچه نخی تمیز بپیچید و آن را به مدت دقیقه روی پوست آسیب دیده قرار دهید و سپس کمی استراحت کنید و سپس دوباره بمالید. حتی می توانید از کیسه های سبزیجات منجمد یا بسته های ژل یخ به عنوان کمپرس سرد استفاده کنید. این درمان را هر چند بار که لازم است در ساعت اول گزش تکرار کنید. این حتی ممکن است به مهار گسترش سم کمک کند و منجر به واکنش خفیف‌تری شود. اعمال دمای انجماد رگ های خونی زیرین را برای کاهش تورم منقبض می کند و اعصاب این ناحیه را بی حس می کند تا درد کمتری احساس کنید. با این حال، اشتباه نکنید که یخ را مستقیما روی پوست خود بمالید زیرا می تواند منجر به یخ زدگی شود. در مقابل میل به خاراندن یا خراشیدن محل نیش بدون توجه به خارش آن مقاومت کنید. اصطکاک ناخن های شما می تواند پوست را بیشتر پاره کند. به علاوه، انگشتان شما حامل میکروب های زیادی هستند که می توانند به پوست آسیب دیده نفوذ کرده و باعث عفونت شوند. سعی کنید قسمت نیش خورده بدن را بالا نگه دارید تا جریان خون در محل نیش کاهش یابد و در نتیجه تورم به حداقل برسد. درمان خانگی نیش مورچه آتشین در زیر چند درمان خانگی برای درمان نیش خفیف مورچه قرمز آورده شده است. ژل آلویه ورا ژل آلویه ورا دارای خواص ضد التهابی است که می تواند پوست قرمز و خارش شما را تسکین دهد. به سادگی ژل را از یک برگ تازه بریده شده استخراج کنید و آن را روی ناحیه نیش زده یا گاز گرفته بمالید. اجازه دهید چند دقیقه بماند و سپس آن را با آب خنک بشویید. همچنین می توانید کرم های ضد خارش حاوی عصاره آلویه ورا را از بازار تهیه کنید و روی محل نیش بزنید. بلغور جو دوسر یکی دیگر از عوامل ضدالتهابی است که می تواند خارش، قرمزی و تحریک پوست ناشی از نیش مورچه آتش را تسکین دهد. وان حمام خود را با آب ولرم پر کنید، فنجان بلغور جو دوسر کلوییدی بریزید، آن را خوب هم بزنید و سپس بدن خود را حداقل دقیقه در محلول فرو کنید. در صورت تمایل می توانید فقط قسمت نیش زده بدن را نیز خیس کنید. داروهای بدون نسخه برخی از داروهای بدون نسخه وجود دارند که می توانند با تسکین درد، سوزش و خارش ناشی از واکنش های خفیف و موضعی به مدیریت آنها کمک کنند. بدن برای مقابله با سم تزریق شده توسط مورچه قرمز که حاوی مواد شیمیایی همولیتیک است، هیستامین ها و سایر آمین های وازواکتیو آزاد می کند. این ترکیبات نیتروژنی هستند که باعث التهاب در محل نیش می شوند که در نهایت به شکل علایم ناراحت کننده مختلفی مانند موارد ذکر شده در بالا ظاهر می شود. برای آرام کردن خارش و قرمزی می توانید از لوسیون کالامین همراه با آنتی هیستامین استفاده کنید. همچنین می توانید از کرم هیدروکورتیزون درصد برای تسکین خارش استفاده کنید. اگر با وجود درمان OTC ، خارش ادامه یافت یا بدتر شد، به پزشک مراجعه کنید. برای کاهش درد می توان از مسکن های بدون نسخه مانند استامینوفن استفاده کرد. اگر پوسچول ها باز شدند، از یک پماد آنتی بیوتیک مانند پلی اسپورین برای جلوگیری از عفونت های باکتریایی فرصت طلب استفاده کنید. داروهای خانگی که باید از آنها اجتناب کنید! درمان‌های خانگی خاصی برای نیش مورچه قرمز وجود دارد که در بین کاربران عمومی و اینترنت مورد توجه قرار گرفته است، اما در واقع می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد و وضعیت شما را بدتر کند. اکثر آنها بیش از حد خشن هستند و می توانند پوست حساس شما را بیشتر تحریک کنند. آنها ممکن است برای برخی افراد کار کرده باشند، اما ارزش ریسک را ندارند. برخی از راه‌حل‌هایی که می‌توان از آنها دوری کرد عبارتند از: پیاز آسپرین خمیر دندان خاکستر کافور جوش شیرین روغن ضروری آب سفید کننده فندق جادوگر برخی از اقدامات خودمراقبتی اقدامات خودمراقبتی زیر می تواند به بهبودی سریعتر و جلوگیری از عفونت کمک کند: محل گزش را هر چقدر هم که خارش داشته باشد خراش ندهید، زیرا این امر می تواند باعث آسیب بیشتر و آلودگی پوست شما شود. در صورت ایجاد تاول در محل گزش، سعی نکنید آنها را فشار دهید یا بچینید، زیرا این کار باعث می شود پوست شما باز شود و به راحتی وارد میکروب های عامل عفونت شود و همچنین خطر ایجاد جای زخم را افزایش دهد. اگر تاول خود به خود ظاهر شد، محل را با آب صابون بشویید و پوست را از نظر هرگونه علایم عفونت بررسی کنید. شدت واکنش به نیش مورچه قرمز می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و باید بر اساس آن درمان شود. در موارد خفیف، التهاب تمایل به موضعی شدن در ناحیه نیش دارد و خود به خود فروکش می کند. با این حال، اگر علایم شما باعث نگرانی شما می شود، می توانید برای به دست آوردن تسکین و بهبود سریعتر به درمان پزشکی، درمان های خانگی و برخی اقدامات خودمراقبتی متوسل شوید. برخی از افراد ممکن است دچار واکنش‌های سیستمیک شدید و حتی شوک آنافیلاکتیک شوند که در صورت عدم درمان فوری و مناسب می‌تواند جدی باشد.

علل مختلفی دارد. اما سفتی گردن به هر علتی، در برخی شرایط می تواند با همراه باشد و زندگی روزمره فرد را مختل کند. برای تشخیص سایر علایم مرتبط با سفتی گردن و به منظور پیشگیری از آسیب های بعدی و دریافت مراقبت های مناسب، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. ممکن است مشاهده کنید که تمایل به ماساژ گردن یا حرکت دادن گردن برای کاهش علایم سفتی گردن دارید. با این حال، این فقط یک اصلاح موقت است. برای بررسی علل بالقوه سفتی گردن و گزینه های درمانی موجود به پزشک مراجعه کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا گردن من سفت می شود؟ گردن، که به عنوان ستون فقرات گردنی نیز شناخته می شود، دارای اجزای بسیاری است که شامل موارد ذکر شده در زیر می شود. این تصویر برای مشاهده نمایندگی بصری. هر چیزی که باعث استرس، استفاده بیش از حد و آسیب به این اجزا شود می تواند منجر به علایم سفتی گردن شود. تک تک استخوان ها. ماهیچه ها و رباط های گردن که ستون فقرات گردنی را در کنار هم نگه می دارند. این اعصاب از سر شروع می شوند و از طریق نخاع در بدن حرکت می کنند. دیسک هایی که استخوان ها را از هم جدا می کنند و در هنگام حرکت گردن به عنوان ضربه گیر عمل می کنند (دیسک های بین مهره ای) علل موضعی سفتی گردن علل پوزیشن، از نظر وضعیت و نحوه نگه داشتن روزانه بالاتنه، می تواند باعث ایجاد فشار در گردن شود. وضعیت بدن ممکن است مشکل کوچکی به نظر برسد، اما اضافه کاری می تواند باعث درد و آسیب قابل توجهی شود. وقتی صبح ها از خواب بیدار می شوید، به موقعیت گردن خود در هنگام خواب توجه کنید. به نحوه ایستادن خود و نحوه قرارگیری گردن خود توجه داشته باشید. سعی کنید به فشار ناخواسته ای که ممکن است در حین کار پشت میز یا هنگام ورزش به قسمت بالایی بدن وارد می کنید، توجه کنید. حمل یک کوله پشتی یا کیف سنگین به طور مداوم روی یک شانه می تواند فشار غیرضروری به یک طرف گردن شما وارد کند و باعث سفتی و درد شود. در طول تمریناتی که به بلند کردن، کشیدن، هل دادن، چرخاندن و خم شدن در جهات مختلف نیاز دارند، به تکنیک و فرم خود توجه کنید. علل تروماتیک سفتی در گردن پس از هر نوع آسیبی به ستون فقرات گردنی ایجاد می شود. ضربه شلاقی ناشی از موقعیت هایی مانند تصادفات وسایل نقلیه موتوری می تواند آسیب قابل توجهی به گردن وارد کند، اما علل آسیب زا متفاوت است و به تصادفات رانندگی محدود نمی شود. آسیب های گردن در ورزش های تماسی، مانند فوتبال و هاکی، و در ورزش هایی که ممکن است شامل زمین خوردن باشد، مانند اسکی، والیبال، یا دوچرخه سواری متداول است. ممکن است در هنگام سقوط، مانند از نردبان یا زمین خوردن در پیاده رو یخی، به گردن خود آسیب وارد کنید. گاهی اوقات، چنین زمین خوردنی می‌تواند دیسک‌های گردن را مختل کرده و دررفته کند و در نتیجه دیسک بیرون بزند (فتق) و باعث تحریک اعصاب، ماهیچه‌ها و رباط‌های گردن شود. علل التهابی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فرآیندهایی که باعث التهاب اجزای ستون فقرات گردنی می‌شوند می‌توانند باعث فشرده‌سازی و فشار شوند که منجر به درد و آسیب گردن می‌شود. یک اصطلاح کلی برای شرایط متعددی است که باعث التهاب دردناک و سفتی استخوان ها و مفاصل می شود. فرآیندهای آرتریت می تواند بسیاری از قسمت های ستون فقرات گردنی را تحت تاثیر قرار دهد و باعث تحریک شود که اغلب منجر به آسیب می شود. عفونت های باکتریایی و ویروسی، به ویژه آنهایی که غشاهای اطراف مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می دهند ( ، می تواند منجر به درد ارجاعی در ناحیه گردن شود که به صورت سفتی ظاهر می شود که با علایمی مانند سردرد و تب نیز همراه است. علل مرتبط با سن علل سفت شدن گردن مرتبط با افزایش سن ممکن است شامل موارد زیر باشد: ساییدگی و پارگی ناشی از افزایش سن می تواند باعث زوال هر یک از اجزای ستون فقرات گردنی شود. دیسک‌ها بیشتر تحت ت ثیر قرار می‌گیرند و تغییرات مرتبط با افزایش سن باعث می‌شود که انعطاف‌پذیری کمتری داشته باشند و بیشتر مستعد پارگی و پارگی شوند. این تغییرات اغلب منجر به سفتی می شود که مزمن است و کاهش آن دشوار است. با گذشت زمان، سایش و پارگی استخوان‌ها و مهره‌های واقعی می‌تواند منجر به انسداد فضاهای ستون فقرات گردنی (تنگی) شود. این باریک شدن باعث تحریک اجزایی می شود که اکنون بیش از حد به هم نزدیک شده اند و در نتیجه گردن سفتی و درد ایجاد می شود. بیماری همراه با علایم سفتی گردن این فهرست شامل توصیه های پزشکی نمی شود و ممکن است به درستی بیانگر آنچه شما دارید، نباشد. شلاق زدن شلاق یا کشیدگی گردن زمانی اتفاق می‌افتد که رباط‌های محکم و نوارهای فیبری که استخوان‌های گردن را به هم متصل می‌کنند بیش از حد کشیده یا پاره شوند. ضربه شلاقی ناشی از ضربه ناگهانی مانند هنگام تصادف اتومبیل، سواری سریع در شهربازی یا ورزشی است که باعث می شود سر به طور ناگهانی به جلو و عقب شلاق بخورد. آبسه رتروفارنکس (بزرگسال) آبسه رتروفارنژیال مجموعه ای از چرک در بافت های پشت گلو است. این یک وضعیت پزشکی جدی و خطرناک است. خونریزی زیر عنکبوتیه خونریزی زیر عنکبوتیه با نشت خون به فضای بین غشای اول و دوم اطراف مغز مشخص می شود. تجمع خون باعث افزایش فشار داخل جمجمه می شود که می تواند منجر به و مرگ شود. سردرد تنشی شایع ترین نوع سردرد هستند. درد یا ناراحتی در سر و یا گردن است. اغلب با سفتی عضلات در این نواحی همراه است. این وضعیت می تواند کمتر از یک بار در سال (به ندرت) اما اغلب بیش از روز در ماه (مزمن) رخ دهد. علت سردردهای تنشی مشخص نیست. سردرد جدید، حالت تهوع یا استفراغ، سردرد متوسط، از دست دادن اشتها، سردرد خفیف سردرد جدید سردرد ضربان دار، سردرد ناشی از ضربه به سر مننژیت آسپتیک به التهاب مننژها اطلاق می شود که در اثر چیزی غیر از عفونت باکتریایی، معمولا عفونت ویروسی ایجاد می شود. اما مننژیت به خودی خود یک اصطلاح گسترده است که به التهاب مننژها، غشای اطراف مغز و نخاع اشاره دارد. بیماری لایم بیماری لایم یک بیماری باکتریایی است که از طریق نیش کنه گوزن (کنه پا سیاه) پس از حداقل تا ساعت چسبیدن به آن منتقل می شود. این کنه‌ها ممکن است کنه‌های کوچک و نابالغ باشند که به سختی دیده می‌شوند و اغلب در محلی از بدن که مو در آن رشد می‌کنند، می‌چسبند. این بیماری از طریق تماس گاه به گاه، چه بین انسان و چه بین انسان و حیوانات خانگی گسترش نمی یابد. علایم اولیه شامل تب، لرز، سردرد و بدن درد است. ممکن است راش در اطراف محل گزش کنه وجود داشته باشد که گاهی بزرگ می شود و دایره ای واضح در اطراف محل گزش ایجاد می کند. علایم بعدی با سردرد، سفتی گردن، بثورات بیشتر، افتادگی صورت (فلج) و درد و تورم مفاصل شدید است. این یک وضعیت اورژانس پزشکی است. بیماری لایم درمان نشده در یک زن باردار می تواند منجر به مرده زایی شود، اما آنتی بیوتیک ها معمولا از این امر جلوگیری می کنند. تشخیص از طریق علایم و همچنین آزمایش خون انجام می شود. درمان در بیشتر موارد شامل آنتی بیوتیک های خوراکی است، اگرچه موارد شدید ممکن است به آنتی بیوتیک IV نیاز داشته باشد. مننژیت باکتریایی مننژیت، التهاب مننژها را توصیف می کند، لایه های غشایی که مغز و نخاع را احاطه کرده اند. ویروس ها، قارچ ها، باکتری ها و سایر علل نادر می توانند منجر به مننژیت شوند. هیپراستوز اسکلتی ایدیوپاتیک منتشر هیپروستوز اسکلتی ایدیوپاتیک منتشر ( DISH ) ، کلسیفیکاسیون یا سخت شدن استخوانی رباط ها در مناطقی که به ستون فقرات متصل می شوند، می باشد. رباط ها باید انعطاف پذیر باشند، بنابراین DISH می تواند علایمی مانند درد، سفتی و محدودیت حرکتی ایجاد کند. درمان های خانگی برای سفتی گردن اگر علایم سفتی گردن شما ناشی از فشار یا وضعیت نامناسب است، این نکات و پیشنهادات خودمراقبتی را برای به دست آوردن تسکین امتحان کنید: قرار دادن یخ روی گردن به کاهش درد و شل شدن عضلات دردناک یا سفت کمک می کند. استفاده از یخ یا حرارت را هر بار به دقیقه محدود کنید و هر دو ساعت یک بار تکرار کنید. طبق دستور پزشک یا، تمرینات ملایمی را در خانه انجام دهید تا دامنه حرکتی گردن خود را حفظ کرده و از سفتی جلوگیری کنید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علایم سفتی را دارید که با درد یا بی حسی و گزگز در ناحیه گردن همراه است، فورا به پزشک مراجعه کنید. صرف نظر از داشتن این علایم یا خیر، سفتی مداوم گردن باید ارزیابی شود و پزشک شما می تواند تشخیص را تعیین کند. او ممکن است توصیه کند: پزشک شما ممکن است این نوع دارو را برای مبارزه با فرآیندهای آرتریت که باعث علایم سفتی گردن می‌شوند، تجویز کند. اگر درمان‌های خانگی و گزینه‌های دارویی پزشکتان باعث تسکین نشوند، شما و پزشکتان ممکن است گزینه‌های جراحی را بررسی کنید. در صورت مشاهده علایم زیر فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اینها ممکن است نشانه های مننژیت باشند که نیاز به درمان و پیگیری فوری دارند. تب شدید گردن درد شدید حساسیت به نور سوالات متداول در هنگام سفت شدن گردن بله، فشار می تواند باعث بالا رفتن شانه ها و گردن شود. این وضعیت می تواند عضلات گردن، پشت و هر دو طرف ستون فقرات از جمله عضلات پاراسپینال و عضلات ذوزنقه ای را تحت فشار قرار دهد. کشش وارد شده بر روی این ماهیچه‌ها در طول زمان می‌تواند باعث ایجاد احساس فشار یا کشش در گردن شود، که در آن حرکت گردن در طیف وسیعی از حرکت دردناک است یا به دلیل سفتی دشوار است. چرا ناگهان دچار سفت شدن گردن می شوم؟ سفت شدن ناگهانی گردن می تواند ناشی از عوامل زیادی از جمله و معمولا وضعیت خواب غیرعادی یا متفاوت باشد. هر گونه فعالیت بدنی جدید که شامل قسمت بالایی بدن می شود، مانند بلند کردن یا پرتاب یک جسم، می تواند عضله را تحت فشار قرار دهد و باعث سفت شدن گردن شود. سفتی ناگهانی گردن اغلب با حرکت یا موقعیتی همراه است که می توان آن را به آن نسبت داد، اما اغلب نه. می توان آن را با داروهای مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن درمان کرد. سفت شدن گردن معمولا چقدر طول می کشد؟ سفت شدن گردن بسته به علت ممکن است مدت زمان متفاوتی طول بکشد. اگر ورزش کردن، حمل کیف، موقعیت خواب خاص یا فعالیت بدنی دلیل سفت شدن گردن باشد، احتمالا تا زمانی که فعالیت متوقف شود ادامه خواهد داشت. در غیر این صورت، سفتی گردن اگر منش عضلانی داشته باشد، معمولا بیش از چند روز طول نخواهد کشید. چرا با شروع سردرد، گردنم سفت می شود؟ گاهی اوقات عضلات قاعده سر یا پشت جمجمه ممکن است منقبض شوند. هنگامی که آن ماهیچه ها منقبض می شوند، می توانند باعث سردرد تنشی شوند. توجه به این نکته ضروری است که برخی از عفونت ها می توانند باعث سردرد و سفتی گردن شوند که شدید است. اگر سردرد، سفتی گردن، تب، گیجی، تغییر در بینایی یا استفراغ دارید، باید فورا به دنبال ارزیابی پزشکی باشید. چرا گردنم از یک طرف سفت است؟ معمولا سفتی یک طرفه گردن با حرکتی ایجاد می شود که یک طرف گردن را بیشتر از طرف دیگر تحت ت ثیر قرار می دهد. بلند کردن وزنه، کیف یا کیف کتاب ناهموار، چمدان یا وضعیت خوابی که در آن گردن از یک طرف تکیه گاه نباشد، همگی می توانند باعث سفتی یک طرفه گردن شوند.

پریود شما ممکن است با هجوم علایم مرتبط با نوسانات هورمونی از جمله گرفتگی عضلات، نوسانات خلقی و همراه باشد. رژیم غذایی قاعدگی وجود دارد که می تواند به کاهش علایم پریود شما کمک کند. شما می تواند تعدادی از علایم ناراحت کننده را به همراه داشته باشد. از نوسانات خلقی گرفته تا گرفتگی عضلات، می تواند ذهن و بدن شما را خراب کند. در واقع درصد از زنان می گویند در قاعدگی خود علایم مختلف PMS ، از جمله دل درد، کمر درد، نوسانات خلقی، خستگی، نفخ، ناراحتی معده و روده، آکنه، و سردرد را تجربه می کنند. حتی در طول دوره قاعدگی، هوس شما برای غذاهای شیرین یا شور (یا هر دو) می تواند به اوج خود برسد. در حالی که ممکن است وسوسه انگیز باشد که به سراغ کلوچه یا یک بسته چیپس بروید، اما ممکن است علایم پریود خود را با از بین بردن هورمون هایتان حتی بیشتر از قبل، تشدید کنید. یک می تواند از نوسانات هورمونی شما حمایت کند و با بازگرداندن تعادل در سراسر بدن به تسکین علایم مختلف پریود کمک کند. بیایید نگاهی عمیق‌تر به این داشته باشیم که در دوره قاعدگی چه چیزی بخوریم، غذاهایی که به رفع گرفتگی عضلات کمک می‌کنند و چه چیزی در آن زمان از ماه نخوریم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ده خوراکی مفید در رژیم غذایی قاعدگی برخی از غذاهایی که نشان داده شده است به جلوگیری از علایم شدید قاعدگی برای برخی از زنان کمک می کنند، عبارتند از: موز، یکی از میوه های رژیم غذایی قاعدگی موز، یک غذای عالی برای خوردن در دوره قاعدگی است. زیرا منبع غنی پتاسیم است. محتوای پتاسیم موجود در موز می تواند به طور طبیعی به تعادل مایعات در بدن کمک کند تا نفخ شکم را کاهش دهد. علاوه بر این، موز دوز بالایی از و منیزیم را فراهم می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک مطالعه کوچک نشان می دهد که ویتامین B مکمل همراه با منیزیم به طور قابل توجهی علایم، از جمله نوسانات خلقی، تحریک پذیری، و اضطراب را در طول یک دوره قاعدگی کاهش می دهد. موز همچنین ممکن است به کاهش برخی از علایم رایج گوارشی مرتبط با پریود، از جمله اسهال و یبوست کمک کند. پرتقال، طالبی یا زردآلو را امتحان کنید، زیرا منبع غنی پتاسیم نیز هستند. موز غذای مناسبی برای دوره پریود است، زیرا سرشار از پتاسیم است که ممکن است به کاهش نفخ کمک کند. آنها همچنین ویتامین B را فراهم می کنند که نشان داده شده است به کاهش نوسانات خلقی و تحریک پذیری مرتبط با PMS کمک می کند. ماهی قزل آلا، یکی از مواد رژیم غذایی قاعدگی ماهی قزل آلا یک منبع امگا است که می تواند التهاب را کاهش دهد. به شل شدن ماهیچه ها و تسکین گرفتگی های قاعدگی کمک کند. یک مطالعه در سال اثرات مکمل امگا را بر شدت درد قاعدگی در زنان تجزیه و تحلیل کرد. محققان دریافتند که زنانی که مکمل امگا مصرف کردند، کاهش قابل توجهی در شدت درد داشتند و در مقایسه با گروه دارونما، دوزهای کمتری از ایبوپروفن را برای کنترل درد مصرف کردند. ماهی قزل آلا همچنین، ماده مغذی دیگری که به کاهش علایم PMS کمک می کند، تامین می کند. یک مطالعه در سال نشان داد که مکمل ویتامین D به کاهش علایم PMS از جمله گرفتگی عضلات و تغییرات خلقی کمک می کند. اگر عاشق ماهی قزل آلا نیستید، می توانید مقدار مناسبی از امگا را از گردو، آووکادو و کدو تنبل نیز دریافت کنید. ماهی قزل آلا منبع غنی امگا است که می تواند به کاهش التهاب و درد ناشی از گرفتگی عضلات کمک کند. ماهی سالمون همچنین ویتامین D را تامین می کند که ممکن است علایم PMS را کاهش دهد. کلم بروکلی، یکی از سبزیجات رژیم غذایی قاعدگی کلم بروکلی مملو از مواد مغذی مناسب برای PMS است که آن را به یکی از بهترین غذاها برای خوردن در دوران قاعدگی تبدیل می کند. این سبزی چلیپایی نیروگاهی حاوی پتاسیم و ویتامین B است که هر دو نشان داده اند علایم PMS از جمله نوسانات خلقی، تحریک پذیری و اضطراب را کاهش می دهند. بروکلی همچنین حاوی کلسیم است که ممکن است نقش مهمی در مبارزه با علایم رایج PMS داشته باشد. یک مطالعه در سال نشان داد که مکمل کلسیم می تواند علایم PMS از جمله تغییرات خلقی، افسردگی، اضطراب و نفخ را کاهش دهد. یک مطالعه در سال نشان داد که وقتی کلسیم با ویتامین B ترکیب می شود. به نظر می رسد خلق و خو و علایم افسردگی مرتبط با PMS را نیز تنظیم می کند. کلم بروکلی غذای خوبی برای خوردن در طول قاعدگی است. زیرا حاوی پتاسیم، ویتامین B و کلسیم است که همه آنها برای کاهش علایم رایج مرتبط با PMS مورد مطالعه قرار گرفته اند. شکلات تلخ، یکی از غذاهای های رژیم غذایی قاعدگی آیا واقعا شکلات تلخ می تواند غذای خوبی برای خوردن در پریود باشد؟ و آیا واقعا می تواند به دردهای پریود کمک کند؟ شکلات تلخ منبع خوبی از منیزیم است و طبق بررسی های اخیر، منیزیم می تواند نوسانات خلقی را کاهش دهد و به تنظیم سروتونین، هورمون شادی شما کمک کند. منیزیم ممکن است با شل کردن ماهیچه‌های رحم و کاهش پروستاگلاندین‌ها (مواد شیمیایی در پوشش رحم) که باعث درد پریود می‌شوند، از گرفتگی‌های پریود در برخی زنان جلوگیری کند. برای اطمینان از داشتن مقدار کافی کاکایو (دانه های غنی از مواد مغذی تشکیل دهنده شکلات) ، درصد آن را بررسی کنید. هر شکلاتی که با درصد کاکایو یا بیشتر ساخته شده باشد، فواید سلامتی این غذای خوشمزه را به همراه خواهد داشت. شکلات تلخ منبع غنی از منیزیم است که نشان داده شده است که خلق و خو را بهبود می بخشد، درد ناشی از گرفتگی عضلات را کاهش می دهد و سطح شما را افزایش می دهد. بذر کتان، یکی از سبزیجات رژیم غذایی قاعدگی اگر در طول دوره قاعدگی مستعد خونریزی شدید هستید، افزودن دانه کتان به رژیم غذایی می تواند کمک کننده باشد. بر اساس تحقیقات موجود در حال حاضر، دانه کتان ممکن است به دفع استروژن اضافی کمک کند. دانه کتان همچنین منبع غنی امگا است. یک بررسی دیگر ارتباط مثبتی بین و کاهش دردهای پریود پیدا کرد. دانه کتان آسیاب شده به راحتی به دست می آید و به خوبی با نان پخته شده، ماست و دستور پخت اسموتی مورد علاقه شما مخلوط می شود. بذر کتان غذای خوبی برای خوردن در دوران قاعدگی است زیرا ممکن است به کاهش خونریزی شدید و کاهش درد ناشی از گرفتگی عضلات به دلیل محتوای بالای امگا کمک کند. اسفناج، یکی از سبزیجات رژیم غذایی قاعدگی آیا در طول دوره قاعدگی خود احساس خستگی، درد و سرگیجه می کنید؟ اینها علایمی هستند که ممکن است نشانه کمبود آهن باشند. کاهش سطح آهن در طول قاعدگی معمول است، به خصوص اگر جریان شدیدی را تجربه کنید. اسفناج یکی از بهترین غذاها برای خوردن در دوره قاعدگی است زیرا منبع غنی آهن است. برای کمک به جذب راحت‌تر آهن در بدن، سعی کنید آن را با غذاهای غنی از ویتامین C مانند فلفل دلمه‌ای یا گوجه فرنگی ترکیب کنید. ترکیب اسفناج با مواد غذایی سرشار از ویتامین C ممکن است به جلوگیری از کمبود آهن در دوران قاعدگی شما کمک کند. آووکادو، یکی از میوه های رژیم غذایی قاعدگی آووکادو فهرستی از بهترین مواد غذایی برای خوردن در دوران قاعدگی را تشکیل می دهد زیرا سرشار از اسیدهای چرب ضروری از جمله اسید اولییک است. یک مطالعه قدیمی‌تر، اثربخشی اسیدهای چرب ضروری را برای درمان PMS ارزیابی کرد. محققان دریافتند که زنان با مصرف قرص حاوی اسیدهای چرب ضروری، از جمله اسید اولییک، علایم PMS را کاهش می دهند. همچنین حاوی مواد مغذی مناسب دوره، از جمله ویتامین B ، ویتامین C و فیبر است. آووکادو به دلیل داشتن اسید اولییک ممکن است به کاهش علایم PMS کمک کند. بادام هندی، یکی از آجیل رژیم غذایی قاعدگی بادام هندی حاوی مقدار زیادی منیزیم و آهن است. نشان داده شده است که منیزیم همراه با ویتامین B علایم PMS را کاهش می دهد. از دست دادن خون در طول قاعدگی می تواند منجر به کمبود آهن شود و مصرف آهن را عامل مهمی در کاهش برخی علایم PMS می کند. آب، یکی از مواد رژیم غذایی قاعدگی هیدراته ماندن در طول قاعدگی ضروری است، زیرا رحمی که به خوبی هیدراته شده باشد، گرفتگی کمتری را تجربه می کند. یک مطالعه در سال نشان داد که نوشیدن اونس تا اونس آب در روز می تواند درد را کاهش دهد، طول خونریزی را کوتاه کند و تعداد مسکن های مصرف شده در دوران قاعدگی را کاهش دهد. ماست نه تنها مملو از کلسیم است، بلکه حاوی پروبیوتیک های تقویت کننده گوارش نیز می باشد. یک مطالعه در سال نشان داد که مصرف کلسیم در کاهش شدت درد قاعدگی موثر است. علاوه بر این، پروبیوتیک‌های موجود در ماست به طور طبیعی می‌توانند به کاهش ناراحتی‌های گوارشی مرتبط با پریود از جمله اسهال، یبوست و نفخ کمک کنند. پنج غذایی که در دوران پریود نباید بخورید! از سوی دیگر، اینها برخی از مواد غذایی هستند که ممکن است بخواهید آنها را به حداقل برسانید یا حذف کنید تا علایم قاعدگی را تشدید نکنند. کافیین هر چقدر هم که وسوسه انگیز باشد، به خصوص زمانی که با کندی مربوط به پریودتان سر و کار دارید، سعی کنید از کافیین پرهیز کنید. مت سفانه، می تواند درد پریود شما را بسیار بدتر کند. یک مطالعه در سال نشان داد که مصرف کافیین باعث افزایش درد مربوط به گرفتگی های پریود می شود زیرا کافیین باعث انقباض عروق خونی می شود که می تواند رحم را سفت کند. کافیین همچنین می تواند باعث کم آبی بدن شود که می تواند علایم PMS را بدتر کند. یک نوشیدنی آرام بخش تر مانند چای زنجبیل ممکن است همان چیزی باشد که بدن شما در این زمان از ماه به آن نیاز دارد. تحقیقات نشان می دهد که زنجبیل ممکن است به هضم غذا کمک کرده و نفخ را کاهش دهد. سعی کنید در طول دوره قاعدگی خود از کافیین پرهیز کنید زیرا می تواند رگ های خونی رحم شما را بیشتر منقبض کند و گرفتگی های قاعدگی را بدتر کند. نوشیدن چای زنجبیل ممکن است به هضم غذا و کاهش نفخ کمک کند. غذاهای قندی کوکی ها، براونی ها، دونات ها، کیک و پای همگی فهرستی از غذاهایی هستند که در دوره قاعدگی خود نخورید. این مواد غذایی با قند بالا می توانند قند خون شما را افزایش دهند، فقط یک یا دو ساعت بعد شما را دچار مشکل می کنند. این فرآیند می تواند زمینه را برای چرخه ای از خستگی شدید فراهم کند. علاوه بر این، قند بیش از حد می تواند سطح کورتیزول شما (هورمون های استرس) را افزایش دهد، که می تواند این نوسانات خلقی مزاحم را تشدید کند. علاوه بر این، تمام آن کربوهیدرات های تصفیه شده می توانند به افزایش نفخ و یبوست کمک کنند. اگر نمی توانید هوس خود را برای خوردن شیرینی نادیده بگیرید، کمی شکلات تلخ با کیفیت بالا را امتحان کنید، زیرا فواید زیادی برای سلامتی دوره ای دارد. مصرف بیش از حد قند در طول قاعدگی می تواند خستگی، نوسانات خلقی، نفخ و یبوست را افزایش دهد. نوشابه های گازدار نوشیدنی های گازدار مانند سودا و سلتزر می توانند نفخ را حتی بدتر کنند. سعی کنید آب یا چای های بدون کافیین بنوشید، که می تواند به کاهش احتباس آب و به حداقل رساندن نفخ کمک کند. نوشیدن نوشابه های گازدار در طول قاعدگی ممکن است به افزایش نفخ کمک کند. غذاهای بسیار فرآوری شده سیب زمینی سرخ شده، چیپس، هات داگ و پیتزا نیز فهرستی از غذاهایی است که در دوره پریودتان نخورید. این غذاهای بسیار فرآوری شده مهمترین منبع سدیم در رژیم غذایی شما هستند. طبق یک مطالعه اخیر، افزایش مصرف سدیم ممکن است نفخ معده را نیز افزایش دهد. غذاهای فرآوری شده سرشار از سدیم هستند که می تواند نفخ را افزایش دهد. الکل ممکن است بخواهید قبل از مصرف یک لیوان شراب دیگر برای کمک به کاهش علایم پریود دوباره فکر کنید. الکل می تواند تحریک پذیری را بدتر کند، باعث سردرد و تشدید خستگی شود. همچنین می تواند باعث کم آبی بدن شود که می تواند علایم PMS شما را تا حدی بالا ببرد. نوشیدن نوشیدنی های الکلی ممکن است خستگی، سردرد و تحریک پذیری را تشدید کند که می تواند دوره شما را کمتر قابل تحمل کند. راه های دیگر بهبود تعادل هورمونی در قاعدگی تغییرات کوچکی در سبک زندگی وجود دارد که می تواند تفاوت زیادی در احساس شما در قاعدگی ایجاد کند. برخی از آنها ممکن است شامل موارد زیر باشد: حرکت دادن بدن برخی ورزش های سبک یا پیاده روی می تواند به کاهش بسیاری از علایم ناراحت کننده مربوط به پریود شما کمک کند. ورزش می تواند اندورفین طبیعی بالایی به شما بدهد، که ممکن است خلق و خوی شما را بالا ببرد و از نظر عاطفی احساس ثبات بیشتری داشته باشید. نیز مسکن های طبیعی هستند. هنگامی که در حین ورزش آزاد می شوند، به کاهش درد مرتبط با گرفتگی و سردرد پریود کمک می کنند. خواب خوب هر شب تا ساعت بخوابید. این نوع سازگاری می تواند به تثبیت سطح هورمون شما کمک کند، که می تواند منجر به علایم کمتر پریود شود. استفاده از پد حرارتی در حالی که برخی غذاها به درمان گرفتگی های پریود کمک می کنند، روش های طبیعی دیگری نیز برای کمک به کاهش درد وجود دارد. یک پد گرم کننده یا بسته بندی می تواند درد را با شل کردن ماهیچه ها و افزایش جریان خون به طور مستقیم به رحم کاهش دهد. خوردن وعده های غذایی کوچکتر و مکرر خوردن میان وعده در طول روز می تواند به بهینه سازی قند خون شما کمک کند تا سطح انرژی و خلق و خوی شما را ثابت نگه دارد. سخن آخر اگر با PMS ، پریودهای دردناک یا سایر علایم عدم تعادل هورمونی دست و پنجه نرم می کنید، تنها نیستید. از همان ابتدا، زنان نوسانات هورمونی ناشی از پریود و تمام علایم ناراحت کننده پس از آن را تحمل کردند. خوشبختانه، علاوه بر غذاهایی که به رفع گرفتگی عضلات کمک می کنند، غذاهای خوب زیادی برای خوردن در دوران قاعدگی وجود دارد. بهترین غذاهای پریود سرشار از مواد مغذی، فیبر هستند و زیاد فرآوری نشده اند. برای زنان بسیار رایج است که در طول دوره قاعدگی خود هوس "غذای غیرمفید" داشته باشند. گاهی اوقات تسلیم شدن در این هوس خوب است. با این حال، بهتر است که بین خوردن غذاهای مفید و حفظ تعادل هورمونی ارتباط برقرار کنید. زیرا علایم PMS اغلب نشانه‌ای از است.

زمانی اتفاق می افتد که دندان عقل به دلیل عدم داشتن فضای کافی برای رویش طبیعی، به زیر خط لثه وارد می شود. در این شرایط دندان تا حدی یا به طور کامل نهفته باشد. در نتیجه این شرایط، یک فلپ لثه ایجاد شود که می تواند به عنوان یک محل مناسب برای تجمع انواع باکتری ها عمل کند و لثه ها و دهان شما را به بیماری های مختلفی مبتلا کند. از آن جایی که امروزه اکثر انسان ها، فضای کافی در فک خود ندارند تا دندان عقل به درستی رویش پیدا کند، که احتمالا شاهدی بر تکامل انسان است (مانند اینکه آپاندیس از نظر تیوری عملکرد شناخته شده ای ندارد) نیاز است که افراد با جراحی آن ها را بکشند. حداقل تا از دندان عقل، به خصوص اگر نهفته باشند، باید کشیده شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم وجود مشکلات دندان عقل معمولا دندان عقل نهفته، فاقد علایم واضح است. بیماران تنها زمانی به وجود دندان عقل نهفته، واکنش نشان می دهند که بیش از حد تحمل، درد داشته باشد. به طور کلی، این درد معمولا زمانی اتفاق می افتد که دندان نهفته، به دلیل سختی تمیز کردن آن، عفونی می شود. فلپ لثه ای، که به علت نهفتگی ایجاد می شود، معمولا به عنوان منبعی از باکتری ها و تکه های غذا باقی مانده عمل می کند که باعث بروز مشکلات مختلف دندانی می شود. به طور بالقوه به دندان های مجاور دندان های عقل، آسیب می رساند. به طور کلی، نهفتگی دندان عقل، ممکن است علایم زیر را ایجاد کند: درد فک تورم و سرخی لثه تورم در اطراف فک مشکل در باز کردن دهان حساس شدن یا خونریزی لثه اگر عوارض، علایم یا احساس نامطلوبی را در ناحیه پشت دندان عقل خود تجربه کردید، که ممکن است با نهفتگی دندان عقل مرتبط باشد، باید به پزشک یا، مراجعه کنید. دندانپزشک شما باید بتواند بفهمد که چه چیزی در حال رخ دادن در لثه شما است و چه مشکلی در مورد دندان نهفته شما وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل بروز مشکل در دندان عقل مشکل در دندان عقل، به این علت اتفاق می افتد که در پشت دهان یا دو فک شما، یعنی فک بالا یا فک پایین، فضای کافی برای بیرون آمدن یا رویش دندان وجود ندارد. در چنین شرایطی، آن ها باید محکم فشرده شوند و در نتیجه، بیشتر آن ها زیر خط لثه یا کمی بالای آن باقی می مانند. در نتیجه، قسمت هایی تشکیل می شود که به عنوان منبع باکتری و مواد غذایی باقی مانده عمل می کنند. زیرا تمیز کردن آن نقاط دشوار است. دندان عقل چه زمانی رشد می کند؟ دندان‌های آسیاب سوم، معمولا در حدود سنین تا سالگی یا در سنین بلوغ عقلی، یعنی در آستانه بزرگسالی، ظاهر می‌شوند. از این رو، به دندان عقل معروف هستند. برخی از افراد، آرواره هایی به اندازه کافی بزرگ، یا دندان های آسیاب سوم به اندازه کافی کوچک، دارند که بدون هیچ مشکلی، این دندان ها بیرون بیایند و به راحتی با دندان های پشت دندان آسیاب دوم ردیف می شوند. در بیشتر موارد، دهان افراد، کوچک است. این شرایط، اجازه رشد طبیعی مولر سوم را نمی دهد. ایجاد مشکل در دندان عقل، زمانی اتفاق می‌افتد که دندان‌های آسیاب سوم، توسط سایر دندان‌های دایمی، فشرده می‌شوند. این شرایط، منجر به نهفته شدن و یا بیرون آمدن جزیی آن ها می‌شود. حتی ممکن است که دندان عقل، به هیچ وجه رشد نکند و در زیر خط لثه محبوس بماند. معمولا، نهفتگی تا زمانی که دندان، شروع به پوسیدگی کرده و باعث ایجاد عفونت و تجمع باکتری بر روی فلپ لثه شود، تشخیص داده نمی شود. انواع مختلف نهفتگی دندان های عقل انواع مختلفی از نهفتگی دندان عقل وجود دارد. اولین نوع، زمانی ایجاد می شود که دندان فرد، تا حدی نهفته است و یا دندان تا حدی از خط لثه بیرون آمده است و در نتیجه قسمتی از تاج آن نمایان می شود. یک دندان کاملا نهفته، زیر خط لثه است و به هیچ وجه نمی تواند بیرون بیاید. چنین دندانی، باعث آسیب به دندان مولر دوم مجاور و لثه اطراف آن می شود. دندان نهفته معمولا چگونه از لثه بیرون می آید؟ دندان عقل نهفته، چه به طور کامل یا به طور جزیی نهفته باشد، ممکن است به اشکال زیر بروز پیدا کند: دندان نهفته ممکن است با زاویه ای نسبت به پشت دهان رشد کند. دندان نهفته ممکن است با زاویه ای نسبت به دندان آسیاب دوم رشد کند. دندان نهفته ممکن است مانند دندان های معمولی مستقیما به سمت بالا یا پایین رشد کند، اما بیشتر آن در استخوان فک محبوس می شود. دندان نهفته ممکن است نسبت به دندان آسیاب دوم با زاویه قایمه رشد کند، گویی در داخل استخوان فک دراز می شود. عوارض نهفتگی دندان ممکن است که به علت وجود این دندان نهفته، چندین عارضه ایجاد شود. به عنوان مثال، ممکن است که سایر دندان های فرد، آسیب ببینند. زمانی که دندان عقل به دندان آسیاب دوم فشار می آورد، ممکن است به آن آسیب برساند. فشار ایجاد شده، ممکن است خطر بروز عفونت را در آن منطقه از لثه، افزایش دهد. فشار به دندان می تواند باعث بروز مشکلاتی مانند جابجایی بایت یا متراکم شدن دندان های دیگر در یک ناحیه از لثه، شود. همچنین، ممکن است که مجبور شوید پس از کشیدن دندان عقل یا دندان‌های مشکل ساز، از بریس‌ها یا سایر درمان‌های ارتودنسی، برای اصلاح آن، استفاده کنید. کیست ایجاد کیست، از دیگر عوارض احتمالی وجود این دندان نهفته است. ممکن است که کیست ها، از جایی که دندان عقل نهفته شده است، به ویژه در کیسه داخل استخوان فک، ایجاد شوند. این قسمت، می‌تواند با مایعی پر شود و به کیست تبدیل‌شود. این کیست ها، به خود استخوان فک و همچنین اعصاب و دندان‌های اطراف آسیب می‌رسانند. تومور معمولا ممکن است یک تومور خوش خیم یا غیر سرطانی نیز در این ناحیه ایجاد شود. این عارضه نه تنها به برداشتن دندان عقل بلکه به استخوان و بافت نیز نیاز دارد. دندان‌های عقلی که تا حدی نهفته شده‌اند، خطر بیشتری برای پوسیدگی دارند، زمانی ایجاد می شود که مینای دندان ضعیف می شود. نهایتا، دندان، سوراخ می شود و ترک می خورد. علت این امر، این است که تمیز کردن دندان نهفته در مقایسه با دندانی که به طور طبیعی رویش می کند، سخت تر است. غذا به راحتی در آن قسمت گیر می کند. کشیدن نخ دندان یا مسواک زدن آن ناحیه ممکن است بسیار دردناک یا غیرممکن باشد. با گیر افتادن باکتری بین فلپ لثه و دندان نهفته، این قسمت تبدیل به منبعی از عفونت و اسید باکتریایی می شود. بیماری های لثه وجود مشکل در تمیز کردن دندان‌های نیمه‌رشد کرده و یا نهفته، خطر ابتلا به ژنژیویت را افزایش می‌دهند که می‌تواند به وضعیت بدتری به نام پریودنتیت و پریکورونیت تبدیل شود. زمانی ایجاد می شود که رباط های پریودنتال از بین می روند و حفره هایی عمیق بین لثه و ریشه دندان ایجاد می شود. پریکورونیت، همان التهاب دردناک لثه است. درمان های نهفتگی دندان عقل اگر این دندان شما نهفته است و نمی توانید آن ها را به طور طبیعی یا به روشی تسکین دهنده، درمان کنید، دندانپزشک شما احتمالا شما را به یک متخصص جراح دهان ارجاع می دهد تا در مورد بهترین اقدام ممکن، با او صحبت کنید. همچنین اگر شرایط پزشکی خاصی داشته باشید که خطر مشکلات جراحی شما را افزایش می دهند، یا اگر پاکسازی لثه، بر تسکین نهفتگی دردناک شما موثر نباشد، جراح روش درمان شما را پیدا خواهد کرد. دندان های عقل نهفته ای وجود دارند که علایم درد یا عفونت و همچنین مشکلات ظاهری دندانی را نشان نمی دهد. آن ها به عنوان دندان عقل نهفته بدون علامت شناخته می شوند. در چنین مواردی، شما این امکان را دارید که دندان ها را به حال خود رها کنید. کشیدن دندان عقل، درست یا نادرست! با این حال، بحث هایی در مورد مدیریت نهفتگی بدون علامت وجود دارد. دندانپزشک هایی وجود دارند که توصیه می کنند احتیاط کنید و دندان عقل را قبل از بروز علایم دردناک، بکشید. جراحان دهان و دندانپزشکی که کشیدن دندان عقل نهفته بدون علامت را توصیه می کنند، استدلال می کنند که با این کار، باید از بروز مشکلات احتمالی در آینده، پیشگیری می کند. کمتر احتمال دارد که جوانان، عوارض جدی ناشی از نهفتگی دندان عقل را تجربه کنند. در اغلب اوقات، دسترسی به دندان های نهفته و تمیز کردن آن ها، دشوار است، به خصوص اگر فضای دهان یا فک برای رویش آن ها، کم باشد. نهفتگی دندان عقل دشوارتر است و می تواند عوارض بعدی را در پی داشته باشد، به خصوص اگر یک فرد سالمند با این شرایط مواجه شود. دندانپزشکانی که از رویکرد محافظه‌کارانه‌تری حمایت می‌کنند، استدلال می‌کنند که برداشتن دندان عقل، گاهی اوقات می‌تواند بیشتر از اینکه مفید باشد، ضرر داشته باشد. شواهد انکارناپذیر کافی وجود ندارد که نشان دهد دندان عقل نهفته ای که برای بزرگسالان و جوانان مشکلی ایجاد نمی کند، بعدا مشکل ایجاد کند. رویکرد محافظه کارانه برای مدیریت دندان عقل بدون علامت، شامل نظارت بر پوسیدگی دندان توسط دندانپزشک و همچنین بررسی وجود بیماری و عوارض در لثه فرد است. کشیدن دندان عقل یا جراحی آن، معمولا در موارد زیر انجام می شود: پوسیدگی بیش از حد دندان عقل وجود تومورها یا کیست های ناشی از نهفتگی بروز بیماری های لثه و عفونت در دندان های نهفته وجود دندان یا دندان های آسیب دیده که به دندان های مجاور آسیب می زنند. جراحی دندان عقل، در یک جلسه سرپایی انجام می شود. بنابراین، این شرایط به شما امکان می دهد همان روز پس از پایان عمل، به خانه بروید. عوارض جانبی جراحی دندان های عقل ممکن است در نتیجه شما مقداری درد و خونریزی ایجاد شود، به خصوص اینکه کشیدن دندان به حک کردن عمیق استخوان فک نیاز دارد. لثه هایی که در آن نواحی، جراحی انجام می شود نیز می توانند همراه با عضلات فک شما، متورم شوند. به طور معمول، برخی از بیماران ممکن است موارد زیر را تجربه کنند: گاهی اوقات، ممکن است که عفونت باکتریایی نیز ایجاد شود. اگر لخته خون، پس از جراحی، از حفره دندان بیرون برود، ممکن است که با عارضه خشکی حفره دردناک مواجه شوید. قسمت‌های اطراف، مانند دندان‌ها، اعصاب، استخوان‌های فک و سینوس‌ها ممکن است در اثر ضربه جراحی آسیب ببینند. پیشگیری از نهفتگی دندان عقل نهفتگی دندان قابل پیشگیری نیست. با این حال، داشتن ویزیت منظم شش ماهه دندانپزشکی که در آن سالی دو بار برای تمیز کردن پیشگیرانه دهان و مواردی از این دست معاینه می شوید، بسیار کمک می کند. نیز مفید است. همچنین، باید بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید.

، بر بهبود زیبایی یا شکل، موقعیت، اندازه و رنگ دندان های شما و همچنین کیفیت کلی لبخند شما تمرکز دارد. هر کار که ظاهر، اما نه لزوما عملکرد، لثه و دندان‌های شما را بهبود می بخشد، دندانپزشکی زیبایی نامیده می‌شود. بسیاری از دندانپزشکان بدون توجه به تجربه، آموزش، تخصص و تحصیلات خاص، خود را دندانپزشک زیبایی می دانند. از این گذشته، همه آن ها برای مراقبت از دندان ها، از جمله دندان های جلویی که از نظر زیبایی مهم ترین آن ها هستند، آموزش دیده اند. انجمن دندانپزشکی آمریکا یا ADA ، رشته دندانپزشکی زیبایی را، به عنوان یک تخصص "واقعی" به رسمیت نمی شناسد. تقریبا ، گویا دندانپزشک زیبایی بودن، نوعی حقه یا ترفند بازاریابی است. اما بسیاری از دندانپزشکان همچنان خود را به عنوان دندانپزشک زیبایی معرفی می کنند. خدمات دندانپزشکی زیبایی دندانپزشکان زیبایی معمولا به دلیل توانایی‌شان در مدل‌سازی، تغییر شکل یا سفید کردن دندان‌ها و همچنین چسباندن پروتز یا به روی آن‌ها در یک جلسه ویزیت، شناخته می‌شوند. آن ها حتی می توانند کاری در مورد لثه های شما انجام دهند. تا لثه های تان بتوانند صورتی تر و سالم تر از همیشه به نظر برسند. به هر حال، رایج ترین کارکرد های دندانپزشکی زیبایی، شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دندانپزشکی زیبایی می تواند شامل افزودن مواد دندانی به لثه یا دندان شما باشد. حتی می تواند شامل پیوند لثه، روکش یا کلاهک، روکش یا لمینت های چینی و باندینگ مواد کامپوزیت دندان باشد. دندانپزشکان زیبایی می‌توانند ظاهر لثه و ساختار دندان شما را با تغییر رنگ و ظاهر آن بهبود بخشند. برخی از اعمال، مانند رنگ‌زدایی لثه، سفید کردن با لیزر و بلیچینگ دندان، از جمله این خدمات به حساب می آیند. دندانپزشکان زیبایی همچنین می توانند لثه ها و ساختار دندان را برای اهداف زیبایی یا بهداشتی حذف کنند. نمونه هایی از این موارد عبارت اند از: مینای دندان (تراشیدن مینای دندان) و ژنژیوکتومی (برداشتن قسمت هایی از لثه) یک نمونه خوب از خدمات دندانپزشکان زیبایی که با صاف کردن دندان های شما، ظاهر صورت شما را بهبود می بخشند، ارتودنسی یا به منظور اصلاح کجی و بایت (رهایی از اوربایت یا آندربایت) است. ارتودنسی می تواند ناهماهنگی دندان ها را اصلاح کند. اما از نظر زیبایی کاملا خوشایند نیست. سفید کردن یا بلیچینگ دندان رایج ترین عمل زیبایی دندان که بیشتر با دندانپزشکی زیبایی مرتبط است، بلیچینگ یا سفید کردن دندان است. هنگام انجام این روش، دندانپزشک ابتدا رنگ دندان و کیفیت لبخند شما را ارزیابی می کند. تا مشخص شود که آیا کاندیدای مناسب و خوبی برای این کار هستید یا خیر. سفید کردن دندان، یک فرآیند آسان، ایمن و سریع است که تقریبا در براق کردن لبخند هر کسی موثر است. با این حال، مواردی وجود دارد که در آن سایر روش‌های زیبایی ممکن است نیازهای شما را برای داشتن لبخندی سفیدتر، مانند پروتز دندان، برآورده کند. ماده شیمیایی سفید کننده در دندان پزشکی زیبایی فقط روی دندان ها اعمال می شود. با این حال، سفید کردن با لیزر، ماده شیمیایی سفیدکننده را فعال می‌کند. فرآیند سفید کردن دندان ها را هفت برابر موثرتر از استفاده از ماده شیمیایی به تنهایی، انجام می دهد. سفید کردن دندان با لیزر سفید کردن دندان ها با لیزر، روشی است که شامل استفاده از پرتو لیزر آرگون است. این کار، فرآیند بلیچینگ را با تاباندن پرتو به دندان‌هایی که قبلا دارای مواد شیمیایی سفیدکننده (معمولا پراکسید) است، تسریع می کند. در همین حال، لثه ها با یک وسیله لاستیکی، محافظت می شوند. نظارت دندانپزشک بر هرگونه عمل زیبایی، بهترین گزینه است. حتی اگر محصولات بدون نسخه یا OTC به طور گسترده ای برای رفع نیازهای بلیچینگ دندان شما (مانند نوارهای سفید کننده یا ست های سفید کننده خانگی) در دسترس باشند. درمان هایی که تحت نظارت دندانپزشکان قرار می گیرند، همچنان ایمن هستند. برای سفید کردن دندان هایی که زرد هستند و یا تغییر رنگ داده اند، این روش مناسب است. تغییر شکل دادن دندان ها دندانپزشکان زیبایی، می‌توانند با برداشتن بخش‌هایی از مینای دندان، به روش‌هایی که ظاهر و زیبایی دندان را بهبود می‌بخشند، دندان‌های بدشکل شما را تغییر دهند. همچنین، شما می توانید یک ماده کامپوزیت دندانی مینا مانند را مانند سیمان به سطح دندان خود بچسبانید تا با تراشیدن آن و سپس صیقل دادن لبه های ناصاف، ترک ها را برطرف کنید. برای ترمیم دندان های پوسیده یا ترک خورده می توانید از ماده باندینگ روی آنله و اینله استفاده کنید. اگر استفاده از پر کردن دندان برای اصلاح دندان های پوسیده مفید نیست، می توانید قبل از انتخاب تاج دندان، از مواد باندینگ برای تعمیر دندان استفاده کنید. پل زدن در دندانپزشکی زیبایی اگر می‌خواهید یک یا چند دندان از دست رفته را بدون استفاده از ایمپلنت دندان در قسمت خالی، که قبلا دندان یا دندان‌ها در آن قرار داشتند، جایگزین کنید، باید به جای آن به دنبال بریج یا پل دندان باشید. یک بریج یا پل دندانی، از دندان‌های از دست رفته و کاذب معروف به پونتیک، دندان‌ها یا ایمپلنت‌هایی که برای پشتیبانی از بریج و قرار دادن کلاهک آماده شده‌اند و اباتمنت‌هایی که واقعا بریج را به دندان‌ها می‌چسبانند، تشکیل می‌شود. سیمان دندانی سیمان دندانی برای چسباندن پل یا بریج استفاده می شود که به عنوان پروتز به دندان های آماده شده موجود می چسبد تا شکاف های دندان یا دندان های از دست رفته شما را پر کند. پل ها یا بریج ها، می توانند در مجموع، در طول بیش از سه دندان امتداد یابند. با این حال، برای جایگزینی یک ردیف کامل از دندان‌ها، ممکن است به دندان‌های موجود بیشتری برای پشتیبانی از دو بریج یا یک ایمپلنت دندان All - on - نیاز داشته باشید. پل های ثابت اکثر پل ها، ثابت یا دایمی هستند، به این معنی که نمی توانید آن ها را بردارید. شما نمی توانید آن ها را مانند پروتزهای پارسیل بیرون بیاورید. لیفت و پیوند لثه مانند لیفت صورت، جراح دندانپزشک یا لثه قرار است لثه را بالا بیاورد یا آن را به صورت مناسبی تغییر دهد تا لبخند شما بهتر به نظر برسد یا لثه تان در هنگام لبخند، کمتر ظهور پیدا کند. این روش می توانند شامل پیوند لثه یا پیوند بافت لثه به لثه موجود شما برای افزودن بافت به آن، تغییر شکل بافت و تنظیم استخوان های زیرین، به منظور ایجاد ظاهری متقارن تر از دندان، باشد. روکش ها ونیر ها یا لمینت‌ها کلاهک‌های فوق‌العاده نازکی هستند که در دندان پزشکی زیبایی مورد استفاده قرار می گیرند. روکش ها، مستقیما به دندان‌ها می‌چسبند تا دندان ها، سفیدتر و صاف‌تر از قبل شوند. برای آماده سازی دندان برای لمینت یا گذاشتن روکش، ابتدا یک ماکت موم آناتومیک به عنوان راهنمای دندانپزشک برای تعیین اندازه و شکل لمینت ها، ساخته می شود. کاربرد ونیر ونیر ها به بهترین وجه، برای استفاده به منظور تغییر رنگ دندان‌هایی که با روش‌های سفید کردن نمی‌توانند سفید شوند، تغییر دادن شکل دندان ها و یا مسدود سازی شکاف بین دندان ها، استفاده می‌شوند. تراش دندان به طور کلی، معمولا برای ایجاد تناسب بهینه در قرار دادن روکش‌ها بر روی دندان های تان، نیاز به برداشتن یا تغییر شکل مینای دندان است. البته، با وجود این که همیشه اینطور نیست، اما اکثر درمان‌های مبتنی بر استفاده از ونیر، نیاز به تراش مینای دندان دارند. ساخت قالب و مدل دندانی به طور کلی، ساخت یک قالب برای اینکه به قالب راهنمای آماده سازی دندان برای روکش ها عمل کند تا دندانپزشک تان بهترین نتایج ممکن را به دست آورد، لازم است. ماکت بر اساس شکل و اندازه دندان های فعلی شما ساخته می شود و برای هدایت و بهبود فرآیند ساخت روکش، استفاده می شود. قبل از ساختن روکش های نهایی با استفاده از ماکت، ممکن است ابتدا ارزیابی های موقت انجام شود تا دندانپزشک پیش نمایشی از انسداد دندان، وضعیت آوایی شما و زیبایی لمینت ها داشته باشد. این ابزارها، ماکت های روکشی هستند که روی ماکت دهانی بیمار قرار می گیرند. دندانپزشک، به این علت از قالب استفاده می کند که تغییرات لازم را بر روی دندان ها، از نظر تناسب، شکل و اندازه مربوط به خط لبخند و همچنین خطوط لب و لثه، مشاهده کند. ماکت همچنین به پزشکان کمک می کند تا اندازه و شکل لمینت را در صورت نیاز اصلاح کنند. به طور کلی، ایمپلنت های دندانی، ریشه های هستند. از ایمپلنت ها استفاده می شود تا دندانپزشکان مطمین شوند که پروتزهای دندان از دست رفته، مانند دندان های طبیعی، به همراه پایه های خود، محکم در دهان قرار دارند. استفاده از ایمپلنت برای اطمینان از اینکه کلاهک یا تاج دندان خود را به این راحتی از دست نخواهید داد، مانند پروتزهای مصنوعی، موثر هستند. بر اساس گفته کنگره بین المللی ایمپلنتولوژیست های دهان ( ICOI ) ، ایمپلنت دارای قسمت است که شامل ایمپلنت یا پست تیتانیوم است که به استخوان، اباتمنت و تاج، پل یا پروتز دندان که به طور محکم به دندان متصل است، متصل می باشد. قسمت بیرون زده ایمپلنت از طریق اباتمنت، بخش دیگری از آن است. مواد مورد استفاده در دندانپزشکی زیبایی به طور کلی، مواد مورد استفاده برای، قبلا از فلزاتی مانند طلا یا ترکیبی از آن ها با جیوه، ساخته می شد. حتی ممکن است برخی از آن ها برای نتیجه گیری خوب از درمان، با پرسلن روکش شوند. در حال حاضر، فرآیندهای ترمیمی دندانپزشکی را می توان به کمک مواد کامپوزیتی، که ظاهر طبیعی دندان را تقلید می کنند، یا پرسلن، انجام داد. این مواد، همان عملکرد مواد مورد استفاده در گذشته را دارند. با این حال، سخت تر هستند. داشتن مواد همرنگ دندان، بخش زیبایی دندانپزشکی زیبایی را در مقابل ترمیم های دندانی که بیشتر به چشم می آیند، تکمیل می کند. آن ها معمولا با چسب های رزینی به ساختارهای دندانی ناقص زیرین، چسبانده می شوند. بر خلاف آمالگام یا پرکننده های نقره، این پرکننده ها جیوه ای هستند. اگر سوالات بیشتری درباره دندانپزشک دارید، با یک‌دندانپزشک تماس گرفته و ا با متخصصین این امر، مشورت کنید.

از زمانی که افراد برای اولین بار شروع به تکرار حرکات و انجام کارهای دستی کردند، وجود داشته است. اما ما در این مقاله علل، علایم و گزینه های درمان آن را بررسی کرده ایم. توضیحات اولیه در مورد آسیب فشاری مکرر ( RSI ) توسط یک پزشک ایتالیایی، برناردینو رامازینی، در سال به وجود آمد. او بیش از دسته از RSI را که در کارگران صنعتی ایتالیا مشاهده کرد، توصیف کرد. امروزه دلایل اصلی RSI کار دستی، کار اداری و استفاده از دستگاه های تکنولوژیک مدرن است. به عنوان مثال می توان به انگشت شست بلک بری، انگشت آی پاد، انگشت شست پلی استیشن، مچ دست روبیک یا انگشت شست کوبر، انگشت قلم، مچ ریور، و انگشت شست Emacs اشاره کرد. انواع مختلفی از RSI وجود دارد و راه های مختلفی برای درمان و پیشگیری از آنها وجود دارد. دستگاه های تکنولوژیک مدرن باعث افزایش RSI ها شده اند. حرکات تکراری در یک قسمت از بدن می تواند بر عضلات قسمت دیگر تاثیر بگذارد. استرس روانی و یکنواختی در کارها، می تواند علایم را بدتر کند. شیوه های بهبود یافته در محل کار می تواند به پیشگیری از آن کمک کند. RSI چیست؟ می تواند در اثر استفاده طولانی مدت از لپ تاپ ایجاد شود. RSI به طیف گسترده ای از مشکلات اشاره دارد. حتی می تواند تقریبا هر قسمت متحرک بدن انسان را تحت ت ثیر قرار دهد. RSI ها با کارهای تکراری، اعمال نیرومند، ارتعاشات، فشرده سازی مکانیکی و موقعیت های پایدار یا نامناسب مرتبط هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نام‌های دیگر آن شامل آسیب‌های حرکتی مکرر، اختلال حرکت تکراری ( RMD ) ، اختلال ترومای تجمعی ( CTD ) ، سندرم استفاده بیش از حد شغلی، سندرم استفاده بیش از حد، و اختلال اسکلتی عضلانی منطقه‌ای است. علایم آسیب فشار مکرر RSI علل زیادی دارد و طیف وسیعی از علایم احتمالی را دارد. در اینجا برخی از علایم عمومی تر وجود دارد: از دست دادن حس از دست دادن قدرت احساس ضربان در ناحیه آسیب دیده، به خصوص دست یا بازو حساسیت یا درد در عضله یا مفصل آسیب دیده سایر علایم بستگی به این دارد که کدام قسمت از بدن تحت ت ثیر این وضعیت قرار بگیرد. چه عاملی منجر به آسیب فشاری مکرر می شود؟ علل RSI بسیار متفاوت است. برخی از فعالیت ها و تجهیزات وجود دارند که می تواند خطر را افزایش دهند، از جمله: خستگی تجهیزات ویبره کار در دمای سرد فعالیت های زورمند حمل بارهای سنگین فشار مستقیم به مناطق خاص نگه داشتن همان وضعیت برای مدت طولانی استفاده بیش از حد از یک عضله خاص یا گروهی از عضلات وضعیت بدنی نامناسب یا فضای کاری بدون طراحی ارگونومیک حتی نشان داده شده است که افزایش استرس روانی باعث بدتر شدن RSI می شود. آسیب فشار مکرر چگونه تشخیص داده می شود؟ یک پزشک معمولا می‌تواند RSI را از طریق معاینه فیزیکی و با پرسیدن سوالاتی در مورد نوع کارهای تکراری که بیمار به طور منظم انجام می‌دهد، چه چیزی باعث ناراحتی می‌شود و چه زمانی رخ می‌دهد، تشخیص دهد. دو نوع گسترده RSI وجود دارد که عبارتند از: نوع RSI یک اختلال اسکلتی عضلانی است. علایم معمولا شامل تورم و التهاب عضلات یا تاندون‌های خاص است. RSI نوع دلایل مختلفی دارد. اغلب به آسیب عصبی ناشی از فعالیت های کاری مربوط می شود. گزینه های درمانی آسیب فشار مکرر چیست؟ علل و علایم RSIs متفاوت است، بنابراین گزینه های درمانی آن هم نیز متفاوت هستند. انواع درمان که معمولا مورد استفاده قرار می گیرند، عبارتند از: به عنوان آخرین راه، جراحی می تواند مشکلات مربوط به تاندون ها و اعصاب خاص را اصلاح کند. استفاده از کیسه های حرارتی یا کیسه های یخ. از گرمای بیش از حد یا قرارگیری مستقیم یخ روی پوست خودداری کنید، زیرا ممکن است بسوزد. این شامل تمرینات، درمان دستی، بریس بندی یا آتل بندی، و توصیه در مورد تطبیق فعالیت ها برای مقابله با وظایف یا کاهش خطر بدتر شدن آسیب است. این تزریق‌ها فقط در صورتی توصیه می‌شوند که التهاب مرتبط با یک بیماری خاص وجود داشته باشد، زیرا می‌تواند اثرات نامطلوبی داشته باشد. مسکن های ضد التهابی (مانند آسپرین یا) ، شل کننده های عضلانی و داروهای ضد افسردگی ممکن است کمک کنند. در صورتی که خواب تحت ت ثیر قرار گیرد، قرص های خواب ممکن است مناسب باشند. چگونه از بروز آسیب فشار مکرر پیشگیری کنیم؟ اگر علت آن مربوط به کار یا سایر فعالیت های ضروری باشد، جلوگیری از ایجاد یا بدتر شدن RSI ممکن است دشوار باشد. اقدامات مکرر مانند بلند کردن جعبه ها یا کارهایی مانند رنگ آمیزی سقف می تواند منجر به درد در قسمت هایی از بدن شود که بیش از حد استفاده می شود. راه اصلی برای کاهش خطر، توقف یا کاهش شدت فعالیت است. اگر نمی توانید فعالیتی را که منجر به بروز این وضعیت شما می شوید را متوقف کنید، نکاتی برای کاهش خطر وجود دارند که می توانید آنها را در نظر بگیرید: استراحت منظم می تواند از بروز این وضعیت پیشگیری کند. زنگ هشدار می تواند به عنوان یادآوری برای استراحت کوتاه در حین فعالیت های طولانی مدت شما باشد. ایستادن و کشش مکرر می تواند خطر را کاهش دهد. کمر، بازوها و انگشتان را در حین انجام کار دراز کنید و آنها را بکشید. با نگاه کردن به بالا و خیره شدن برای لحظاتی به اشیاء دور به عضلات چشم استراحت دهید. سالم غذا بخورید و به طور منظم ورزش کنید تا بدن خود را انعطاف پذیر نگه دارید و از سیگار کشیدن خودداری کنید، زیرا جریان خون را کاهش می دهد. دستورالعمل برای کار بر روی کامپیوتر و میز رایج ترین علت RSI امروزه استفاده از کامپیوتر یا نشستن پشت میز است. دستورالعمل های زیر ممکن است به جلوگیری از شایع ترین عوامل خطر کمک کند: اطمینان حاصل کنید که میز، صندلی و صفحه نمایش به صورت ارگونومیک در یک راستا قرار دارند. کارفرمایان به دستورالعمل های رسمی برای استفاده درست و صحیح از آنها برای کارمندان خود دقت کنند. برای جلوگیری از خمیدگی، گوش ها و پشت را در یک خط مستقیم با لگن نگه دارید. از خم کردن مچ خودداری کنید و هنگام تایپ بازوها، مچ ها و انگشتان را در یک راستا نگه دارید. هنگام تایپ کردن، از فشار زیاد کلیدها خودداری کنید. تایپ لمسی می‌تواند کمک کند، زیرا هر انگشت سهم خود را از فشار می‌گیرد و نیازی به نگاه کردن از پایین به صفحه‌کلید نیست. نرم افزارهای فعال با صدا نیز می توانند تایپ را به حداقل برسانند. مطمین شوید که در دمای مناسب کار می کنید. میانبرهای صفحه کلید می توانند تایپ کردن و حرکات ماوس را کاهش دهند. خیلی آن را محکم نگه ندارید و سرعت خود را کم کنید تا تنش عضلانی دست کاهش یابد. برای کسانی که هنگام استفاده از تلفن نیاز به تایپ دارند، استفاده از هدست بهتر از بستن گیرنده بین سر و شانه است. نمونه هایی از آسیب فشار مکرر در اینجا چند مورد از بسیاری از شرایط مرتبط با RSI آورده شده است، اگرچه این شرایط ممکن است ناشی از دلایل دیگری نیز باشد: فشرده شدن دردناک عصب هنگام عبور از جلوی مچ دست. کیسه پر از مایع در نزدیکی مفصل زانو، آرنج یا شانه ملتهب و متورم می شود. تخریب سلولی کلاژن در تاندون ها به دلیل استفاده بیش از حد ایجاد می شود. این با متفاوت است. بیماری رینود رگ‌های خونی در اندام‌ها هنگام سردی یا استرس منقبض می‌شوند. می‌تواند با کارهایی که شامل ارتعاش است، مانند استفاده از چکش، تحریک شود. سندرم تونل کوبیتال این می تواند در نتیجه فشار مکرر یا طولانی مدت روی عصب در ناحیه "استخوان کوبیتال" یا از کشش این عصب برای مدت طولانی باشد. سندرم De Quervain این وضعیت دردناک تاندون های سمت شست مچ دست را تحت تاثیر قرار می دهد و اغلب با استفاده بیش از حد از مچ دست همراه است. سندرم خروجی قفسه سینه عروق خونی یا اعصاب بین استخوان یقه و اولین دنده گیر می کنند. بیشتر افرادی را تحت تاثیر قرار می دهد که شغلشان استفاده زیاد از اندام فوقانی در برابر مقاومت است. سندرم تقاطع التهاب دردناک ماهیچه های خاص ساعد، که در اثر خم شدن مکرر مچ دست ایجاد می شود. این اغلب وزنه برداران، پاروزنان، بازیکنان ورزشی راکت، سواران سوار بر اسب، و اسکی بازان را تحت تاثیر قرار می دهد. انقباض دوپویترن ضخیم شدن بافت عمیق در کف دست و انگشتان می تواند منجر به خمیدگی دایمی انگشتان شود. این وضعیت نام دارد. استفاده از ابزارهای ارتعاشی خطر را افزایش می دهد. سندرم روتاتور کاف آسیب به هر یک از تاندون هایی که مفصل شانه را در جای خود نگه می دارد. در کارهایی که شامل فعالیت طولانی مدت است، رایج خواهد بود. اپی کندیلیت داخلی یا آرنج گلف باز این عارضه روی قسمت داخلی بازو، نزدیک آرنج تاثیر می گذارد. انجام مکرر ورزش های خاص یا حرکات چرخشی مکرر می تواند منجر به این وضعیت شود. این وضعیت، قسمت بیرونی آرنج را تحت تاثیر قرار می دهد. تنوسینوویت تنگی یا انگشت ماشه ای انگشت در حالت خمیده گیر می کند و هنگامی که صاف می شود، این کار را با یک ضربه محکم انجام می دهد. این همچنین به عنوان "تاندونیت ارسال پیامک" شناخته می شود. ممکن است ناشی از گرفتن مکرر و محکم باشد. سندرم تونل رادیال یک درد مبهم در بالای ساعد وجود دارد. استفاده بیش از حد از بازو برای فشار دادن یا کشیدن، یا استفاده بیش از حد از دست و مچ می تواند عصب را تحریک کرده و باعث درد شود. RSI ها قرن هاست که با ما بوده اند و بعید است که از بین بروند. با این حال، یادگیری بیشتر در مورد علل ایجاد آنها و نحوه درمان آنها می تواند به کاهش ناراحتی و ناراحتی آنها کمک کند.

را بشناسید تا با مصرف آنها در رژیم غذایی خود بتوانید از خود پیشگیری کنید. ما در این مقاله پزشکت، مواد غذایی یددار را بررسی کرده ایم. حدود میلیارد نفر در جهان از کمبود ید رنج می برند. این کمبود، اگر اصلاح نشود، می تواند منجر به و عقب ماندگی ذهنی غیرقابل برگشت شود. ما مطمین هستیم که شما نمی خواهید یکی از آنها باشید. بدن شما برای تولید هورمون های تیرویید به ید نیاز دارد. این هورمون ها به تنظیم متابولیسم و بسیاری از عملکردهای دیگر کمک می کنند. دریافت نکردن ید کافی می‌تواند منجر به عواقب شدید شود. در بزرگسالان، می‌تواند به معنای مه‌آلودگی شدید ذهنی و ناتوانی در تفکر واضح باشد. بهترین راه برای جلوگیری از این امر، مصرف کافی غذاهای غنی از ید است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: برای درک این موضوع، باید به عملکرد غده تیرویید نگاه کنیم. این اندام در جلوی گردن و زیر جعبه صدا یا حنجره قرار دارد. نقش مهمی در متابولیسم، رشد و تکامل بدن انسان دارد. این غده با ترشح مقدار ثابتی از هورمون های تیرویید ( T و T ) در خون به این امر دست می یابد. غده تیرویید برای عملکرد در سطوح بهینه خود به ید کافی نیاز دارد. کمبود ید می تواند منجر به شود که در آن غده به اندازه کافی هورمون تولید نمی کند. این منجر به اثرات نامطلوب می شود. این بیماری به معروف است که با تورم غیر طبیعی گردن مشخص می شود. یکی از راه‌های جلوگیری از هر یک از این موارد، اطمینان از مصرف مقادیر کافی ید است. بیایید به غذاهای مملو از این ماده مغذی نگاه کنیم. جلبک دریایی یکی از مواد غذایی یددار گرم جلبک دریایی می تواند بین تا میکروگرم ید داشته باشد که تا درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. مطالعات نشان داده که مکمل‌های جلبک دریایی می‌تواند به ویژه در زنان دارای کمبود ید وضعیت ید را افزایش دهد. پس از مصرف مکمل، غلظت سرمی هورمون های تیرویید افزایش یافته بود. جلبک دریایی نیز خوش طعم است و می توانید آن را به عنوان یک غذای کامل برای مبارزه با کمبود ید مصرف کنید. ژاپنی ها اتفاقا بیشترین ید (به شکل جلبک دریایی) را در جهان مصرف می کنند. طبق مطالعات، این می تواند دلیل امید به زندگی بالا و بروز شگفت آور کمتر برخی از انواع سرطان باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اونس کاد حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. ماهی کاد چربی و کالری نسبتا کمی دارد، اما سرشار از ید است. اما مقدار ید در ماهی ماهی به منطقه ای که ماهی در آن صید می شود بستگی دارد. کبد ماهی به دلیل داشتن امگا نیز شناخته شده است. اگرچه به اندازه ماهی قزل آلا یا ماهی خال مخالی حاوی نیست، اما مطالعات نشان می دهد که می تواند به پیشگیری از بیماری های قلبی عروقی نیز کمک کند. فنجان شیر حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. شیر یکی از کمک‌کننده‌های اصلی ید به رژیم غذایی آمریکایی‌ها است. ید در شیر مادر نیز وجود دارد. نوزادان ید مورد نیاز خود را از مادر دریافت می کنند. این ماده مغذی به رشد عصبی نوزاد کمک می کند. یک و نبم گرم نمک یددار حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA ماده مغذی را تامین می کند. در حدود سال بود که کشورهای سراسر جهان شروع به ید زدن نمک ملت خود کردند. این به رفع کمبود ید تا حد زیادی کمک کرد (البته هنوز راه زیادی در پیش است) امروزه درصد از جمعیت ایالات متحده به نمک یددار دسترسی دارند. یدزدایی نمک در حال حاضر یک رویکرد مفید برای کاهش کمبود ید در جمعیت ها در نظر گرفته می شود. حد بالایی ید میکروگرم است و این معادل حدود چهار قاشق چایخوری ( گرم) نمک خوراکی یددار است. اما، ما به شما توصیه نمی کنیم که برای دوز روزانه ید خود زیاد به نمک وابسته باشید. اونس میگو حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. این غذای دریایی محبوب نیز سرشار از ید است. اما مطمین شوید که میگو را همراه با پوسته آن مصرف کنید، زیرا این پوسته حاوی غلظت های بالاتر ید است. میگو همچنین حاوی آستاگزانتین است، یک آنتی اکسیدان مهم که به آن رنگ قرمز مشخص می دهد. آستاگزانتین رادیکال های آزاد را از بین می برد و در انجام این کار از بتاکاروتن، یک کاروتنویید قوی موثرتر است. مکمل های غذایی با آستاگزانتین از بیماری های قلبی عروقی جلوگیری می کند. فنجان ماکارونی آب پز و غنی شده حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. این ماکارونی خشک ساخته شده از گندم دوروم می تواند از راه های دیگری نیز برای شما مفید باشد. ماکارونی حاوی یک ماده مغذی مهم دیگر است. فیبر به کاهش سطح کلسترول بد کمک می کند و قند خون را تنظیم می کند. اکثر مارک های ماکارونی ممکن است با آهن نیز غنی شده باشند که ایمنی را تقویت می کند و باعث انتقال اکسیژن در سراسر بدن می شود. تخم مرغ بزرگ حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. تخم مرغ یکی از مغذی ترین مواد غذایی روی کره زمین است. مصرف تخم مرغ در جمعیت های سالم با بهبود سلامت متابولیک قلبی مرتبط بود. مصرف منظم تخم مرغ همچنین باعث افزایش سطح کلسترول خوب می شود. مطالعات نشان می دهد که اکثر ید موجود در تخم مرغ در زرده وجود دارد. تن ماهی کنسرو شده حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. ماهی تن همچنین منبع خوبی از اسیدهای چرب امگا است که می تواند به پیشگیری از بیماری قلبی کمک کند. اسیدهای چرب امگا موجود در ماهی تن همچنین سلامت مغز را تقویت می کند و ممکن است به پیشگیری از بیماری های مرتبط با مغز مانند افسردگی کمک کند. ماهی های کم چرب دارای بالاترین میزان ید هستند. اما ماهی تن ماهی چرب‌تر است، بنابراین حاوی ید نسبتا کمتری نسبت به ماهی کاد است. فنجان ذرت حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. ذرت را می توان به عنوان میان وعده میل کرد. کاملا مغذی است. در یک مطالعه مشخص شد ذرت در بین سایر غلات مغذی ترین است. بالاترین محتوای فنلی را داشت. همچنین بالاترین فعالیت آنتی اکسیدانی را از خود نشان داد. آلوی خشک حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA ماده مغذی را تامین می کند. آلو همچنین به دلیل قندهای ساده ای که دارد، منبع خوبی برای انرژی است. اما این قندها احتمالا به دلیل محتوای بالای فیبر، فروکتوز و سوربیتول، منجر به افزایش قند خون نمی‌شوند. آنها همچنین حاوی ترکیبات فنلی خاصی هستند که ممکن است جذب گلوکز را به تاخیر بیندازند. همچنین مشخص شد که این ترکیبات فنلی موجود در آلو از اکسیداسیون کلسترول LDL جلوگیری می کند و در نتیجه خطر ابتلا به بیماری های مزمن را کاهش می دهد. فنجان لوبیا لیما آب پز شده حاوی میکروگرم ید است که درصد از RDA این ماده مغذی را تامین می کند. علاوه بر این، در میان حبوبات، لوبیا لیما حاوی بالاترین غلظت است. این ماده معدنی ایمنی را تقویت می کند و باعث تولید خون می شود. فیبر موجود در لوبیا لیما شما را سیر نگه می دارد و می تواند به کاهش وزن کمک کند. این فیبر همچنین ممکن است به کاهش سطح کلسترول بد کمک کند و خطر بیماری قلبی را کاهش دهد. همانطور که دیدید، به استثنای نمک، همه غذاهای لیست بالا فواید زیادی دارند. این بدان معناست که همانطور که سعی می کنید ید بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید، سایر مواد مغذی مفید را نیز بیشتر مصرف می کنید. در نتیجه، سالم تر و عاری از هر گونه کمبودی خواهید بود. با توجه به اینکه ما از نمک یددار در بیشتر مواد غذایی خود استفاده می کنیم، کمبود ید نادر است. افرادی که به اندازه کافی غذاهای غنی از ید مصرف نمی کنند، ممکن است از کمبود آن رنج ببرند. زنان باردار در معرض خطر بیشتری هستند زیرا به دوز بیشتری از ید نیاز دارند. مهمترین عملکرد ید در بدن انسان، ارتقاء عملکرد بهینه غده تیرویید است. کمبود ید می تواند باعث کم کاری تیرویید شود، وضعیتی که در آن غدد تیرویید فرد به اندازه کافی هورمون تیرویید تولید نمی کند. این هورمون در رشد، بهبودی و متابولیسم مغز نقش دارد. کمبود ید می تواند منجر به علایم زیر شود: ضعف خشکی پوست خستگی مکرر عوارض دوران بارداری مشکلات یادگیری یا حافظه گردن متورم (در موارد شدید) مصرف غذاهای غنی از ید می تواند از کمبود ید جلوگیری کند. دوز مورد نیاز، عبارتند از: عدم تامین نیاز روزانه می تواند منجر به کمبود ید شود و شایع ترین عارضه مرتبط با آن کم کاری تیرویید است. از هر نفر در ایالات متحده پنج نفر از کم کاری تیرویید رنج می برند، اگرچه اکثر موارد خفیف هستند. موارد شدید این بیماری می تواند منجر به علایم بارزتر کمبود ید شود. کم کاری تیرویید یک بیماری شایع است. اما مواردی وجود دارد که علایم می تواند شدید شود. اگر شما یکی از آنها هستید، نگران نباشید. زیرا به راحتی می توانید با کم کاری تیرویید مقابله کنید. استرس می تواند به غده تیرویید شما آسیب برساند. چندین مطالعه نشان داده اند که عوامل استرس زا روانی و فیزیولوژیکی می توانند تغییرات ایمونولوژیک را القا کنند. بر سیستم ایمنی فرد ت ثیر می گذارد و این ممکن است به بیماری های خود ایمنی مانند کم کاری تیرویید کمک کند. وقتی از خواب بیدار می شوید، باید احساس شادابی و آرامش داشته باشید. مطالعات نشان می دهد که خواب موج آهسته (یکی از عمیق ترین مراحل خواب) در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید تحت ت ثیر قرار می گیرد. کاهش خواب می تواند وضعیت شما را تشدید کند. کمبود خواب نیز می تواند باعث استرس شود که می تواند علایم را تشدید کند. ورزش مهم است، و بیشتر زمانی که تشخیص داده می شود کم کاری تیرویید دارید. بیماری تیرویید بر متابولیسم شما ت ثیر می گذارد. ورزش منظم متابولیسم شما را افزایش می دهد و به شما کمک می کند تا با این وضعیت بهتر مقابله کنید. مطالعات همچنین نشان می دهد که ورزش هوازی منظم می تواند سطح هورمون های تیرویید در گردش را بهبود بخشد. این می تواند به تقویت خلق و خوی شما و جلوگیری از علایم تنبلی یا افسردگی کمک کند. علاوه بر دارو، غذاهای غنی از ید را در رژیم غذایی خود بگنجانید. همچنین، از غذاهای غنی از (مانند آجیل برزیلی) استفاده کنید، زیرا این ماده معدنی مهمی است که از عملکرد تیرویید پشتیبانی می کند. مصرف بیش از حد ید می تواند خطر ابتلا به مشکلات تیرویید را افزایش دهد، به ویژه در دوران بارداری و شیردهی. لطفا دوز ید خود را کنترل کنید. ید بیش از حد می تواند منجر به تشدید علایم در افراد مبتلا به بیماری تیرویید شود. لطفا با پزشک خود مشورت کنید و از دوز توصیه شده تجاوز نکنید. سخن آخر مانند هر ماده مغذی دیگری، ید نیز نقش خود را ایفا می کند. گنجاندن غذاهای ذکر شده در این مقاله در رژیم غذایی نه تنها خطر کمبود ید را کاهش می دهد، بلکه سایر مواد مغذی مفید را نیز ارایه می دهد. مقابله با کم کاری تیرویید آسان است. با مراقبت مناسب، شما حتی می توانید سالم تر از همسالان خود باشید! قبل از بستن، چیز دیگری وجود دارد که باید بدانید. مطمینا ید مهم است. اما زیاده روی در آن می تواند مضر باشد.

، معمولا با احساسات ناخوشایند مرتبط است. همچنین گرسنگی احساسی یا عاطفی در برخی از افراد می تواند توسط احساسات مثبت، مانند پاداش به خود برای رسیدن به یک هدف یا جشن گرفتن یک رویداد شاد ایجاد شود. آیا برای داشتن احساس بهتر غذا می خورید یا برای از بین بردن؟ دانستن این نکته مهم به شما کمک می کند تا بتوانید از غذا خوردن احساسی خودداری کنید. برای پیشگیری از خوردن احساسی باید با هوس ها مبارزه کنید و محرک های خود را شناسایی کنید. با این کار می توانید راه های رضایت بخش تری را برای تغذیه احساسات خود بیابید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ما فقط برای رفع گرسنگی جسمی غذا نمی خوریم. بسیاری از ما برای داشتن احساس بهتر، راحتی، تسکین استرس یا پاداش به خود، به غذا روی می آوریم. غذا خوردن احساسی باعث می شود ناخودآگاه به سمت غذاهای ناسالم، شیرینی‌ها و دیگر غذاهای آرامش‌بخش اما ناسالم برویم. وقتی احساس ناراحتی می کنیم یا بعد از یک روز پر استرس، ممکن است برای رفع این احساس یک بستنی بخریم یا حتی یک عدد پیتزا سفارش بدهیم. غذا خوردن احساسی به معنای استفاده از غذا برای ایجاد احساس لذت بیشتر است برای رفع نیازهای عاطفی، به جای شکم. مت سفانه، خوردن احساسی مشکلات عاطفی را برطرف نمی کند. در واقع، معمولا باعث می شود احساس بدتری داشته باشید. پس از آن، نه تنها موضوع عاطفی اصلی باقی می ماند، بلکه به خاطر پرخوری نیز احساس گناه می کنید. استفاده متناوب از غذا به عنوان جایزه، یا برای جشن گرفتن لزوما چیز بدی نیست. اما غذا خوردن نباید مکانیسم مقابله عاطفی شما باشد. اگر هر زمان که احساس استرس، ناراحتی، عصبانیت، تنهایی، یا بی حوصلگی می کنید سراغ یخچال می روید باید بدانید که در یک چرخه ناسالم گیر کنید اید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرسنگی عاطفی را نمی توان با غذا برطرف کرد. با غذا خوردن ممکن است در لحظه احساس خوبی داشته باشید، اما احساساتی که باعث خوردن غذا شده اند هنوز وجود دارند و با خوردن غذا از بین نمی روند. پس از خوردن غذا اغلب به دلیل کالری های غیر ضروری که مصرف می کنید، احساس شما بدتر از قبل می شود. شما خود را به خاطر خرابکاری و نداشتن اراده به شدت مورد سرزنش قرار می دهید. با تشدید مشکل، شما به تدریج از یادگیری روش‌های سالم‌تر برای مقابله با احساسات خود دست می‌کشید. در نتیجه برای کنترل وزن خود مشکلات بیشتری خواهید داشت، و به طور فزاینده‌ای نسبت به غذا و احساسات خود احساس ناتوانی می‌کنید. اما مهم نیست که چقدر نسبت به غذا و احساسات خود ناتوان هستید، مهم این است که شما همچنان می توانید یک تغییر مثبت در روند زندگی خود ایجاد کنید. شما می توانید راه های سالم تری برای مقابله با احساسات خود، اجتناب از محرک ها، غلبه بر هوس ها و در نهایت توقف غذا خوردن احساسی بیاموزید. قبل از اینکه بتوانید از چرخه غذا خوردن احساسی رها شوید، ابتدا باید یاد بگیرید که چگونه بین گرسنگی عاطفی و فیزیکی تمایز قایل شوید. تفاوت بین این دو گرسنگی پیچیده تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. به خصوص افرادی که به طور منظم از غذا برای مقابله با احساسات خود استفاده می کنند به سختی می توانند تفاوت این دو گرسنگی را از هم تشخیص بدهند. گرسنگی عاطفی می تواند بسیار شدید باشد، بنابراین ممکن است به راحتی آن را با گرسنگی فیزیکی اشتباه بگیرید. اما سرنخ‌هایی وجود دارد که به شما کمک می کند تا بتوانید گرسنگی فیزیکی و احساسی را از هم تشخیص بدهید. به طور کلی غذا خوردن احساسی دارای ویژگی های زیر است. وقتی برای رفع گرسنگی جسمی غذا می خورید، بعید است که احساس گناه یا شرم کنید. زیرا شما به نیاز بدن خود پاسخ می دهید. اگر بعد از غذا خوردن احساس گناه می کنید، احتمالا به این دلیل است که در اعماق وجود خود می دانید که به دلایل تغذیه ای غذا نمی خورید. در گرسنگی احساسی به جای غرغر کردن شکم یا سوزش معده، میل خوردن غذا مانند هوسی است که به هیچ وجه نمی توانید آن را از سر خود بیرون کنید. مرکز احساس گرسنگی به جای معده در فکر شما است. در این لحظه به شدت تمایل به خوردن دارید. همچنین روی بافت ها، طعم ها و بوهای خاصی تمرکز می کنید. در گرسنگی احساسی وقتی به خود می آیید که می بینید، یک کیسه چیپس کامل یا یک ظرف کامل بستنی را خورده اید. شما همه غذا را تمام می کنید بدون اینکه متوجه باشید یا حداقل از غذایی که می خورید لذت ببرید. در حالیکه در گرسنگی فیزیکی وقتی در پاسخ به گرسنگی غذا می خورید، معمولا نسبت به کاری که انجام می دهید آگاه هستید. گرسنگی احساسی به طور کاملا ناگهانی و در یک لحظه به شما هجوم می آورد. در نتیجه یک گرایش طاقت فرسا و فوری برای غذا خوردن در خود پیدا می کنید. اما گرسنگی فیزیکی به طور ضعیف شروع شده و به تدریج بیشتر می شود. در گرسنگی فیزیکی میل به غذا خوردن فوریت ندارد. همچنین بعد از خوردن غذا به هیچ وجه دچار احساس ناراحتی، پشیمانی و گناه نمی شوید. وقتی از نظر فیزیکی گرسنه هستید، تقریبا هر چیزی مانند سبزیجات تازه که غذای سالمی است، برای رفع گرسنگی خوب به نظر می رسد. اما در گرسنگی احساسی که همراه با عجله فوری است، میل به خوردن غذاهای ناسالم یا میان وعده های شیرین دارید. احساس می کنید فورا به یک چیزکیک، یک تکه پیتزا نیاز دارید و هیچ کدام از غذاهای سالم مانند میوه یا نمی تواند شما را راضی کند. اولین قدم برای مقابله با گرسنگی عاطفی این است که محرک های شخصی خود را شناسایی کنید. چه موقعیت‌ها، مکان‌ها یا احساساتی باعث می‌شود که گرایش شدید به خوردن غذا پیدا کنید؟ آیا تا به حال متوجه شده اید که چگونه استرس شما را گرسنه می کند؟ این واقعیت در مورد همه یکسان است. هنگامی که در معرض استرس مزمن قرار دارید بدن شما سطوح بالایی از هورمون کورتیزول تولید می کند. در نتیجه سطح هورمون کورتیزول در بدن بالا می رود. کورتیزول میل به خوردن غذاهای شور، شیرین و سرخ شده را تحریک می کند، غذاهایی که انرژی و لذت را به شما می دهند. هر چه استرس کنترل نشده در زندگی شما بیشتر باشد، احتمال اینکه برای تسکین عاطفی به خوردن غذا روی بیاورید بیشتر می شود. غذا خوردن می تواند راهی برای سرکوب موقت یا خفه کردن احساسات ناراحت کننده از جمله خشم، ترس، غم، اضطراب، تنهایی، رنجش و شرم باشد. زمانی خود را با غذا سرگرم می کنید، می توانید برای مدت خیلی کوتاه از احساسات منفی اجتناب کنید. گاهی صرفا برای اینکه خود را مشغول کاری کنید یا برای رفع کسالت و بی حوصلگی مشغول خوردن غذا می شوید. همچنین غذا خوردن برای بعضی از افراد به عنوان راهی برای پر کردن خلاءهای زندگی است. وقتی احساس عدم ارضا شدن و خالی بودن می کنید، غذا خوردن آسان ترین راه برای مشغول کردن دهان و پر کردن وقت شما است. خوردن غذا شما را به طور موقت از احساس خلاء نجات می دهد. همچنین غذا خوردن می تواند شما را از احساس بی هدفی و نارضایتی از زندگی دور کند. به خاطرات دوران کودکی خود در مورد غذا فکر کنید. بعضی از والدین به رفتار خوب فرزندان با بستنی پاداش می‌دهند. یا برخی دیگر از والدین وقتی کودک غمگین است برای خوشحال کردن او شیرینی سرو می کنند. این عادت‌ها اغلب می‌توانند به دوران بزرگسالی نیز منتقل شوند. بنابراین گاهی ممکن است غذا خوردن شما ناشی از دلتنگی باشد. غذا خوردن خاطرات درست کردن همبرگر در حیاط خانه با پدرتان یا خوردن کلوچه با مادرتان را برای شما زنده می کند. دور هم جمع شدن با دوستان برای صرف یک وعده غذایی راهی عالی برای کاهش استرس است، اما گاهی نیز می تواند منجر به پرخوری شود. شما نباید صرفا به این دلیل که غذا فراوان است یا به این دلیل که بقیه در حال خوردن هستند، در خوردن غذا افراط کنید. همچنین مواظب باشید که خانواده یا گروه دوستانتان شما را برای همراهی با گروه به پرخوری تشویق نکنند. شما باید بتوانید احساسات خود را به گونه ای مدیریت کنید که به سمت غذا کشیده نشوید، در غیر اینصورت نمی توانید عادات غذایی خود را برای مدت طولانی کنترل کنید. رژیم‌های غذایی اغلب با شکست مواجه می‌شوند، زیرا توصیه‌های تغذیه‌ای منطقی را ارایه می‌دهند. واقعیت این است که رژیم های غذایی در صورتی کار می‌کنند که کنترل آگاهانه بر عادات غذایی خود داشته باشید. زمانی که برای مقابله با احساسات خود نیاز فوری به خوردن غذا دارید، یک رژیم غذایی هرگز نمی تواند کارساز باشد. برای اینکه غذا خوردن احساسی را متوقف کنید، باید راه‌های دیگری برای مدیریت احساسات خود بیابید. درک چرخه گرسنگی عاطفی یا حتی درک محرک های خود به تنهایی کافی نیست، اگرچه این اولین قدم بزرگ است. در واقع شما به جایگزینی برای غذا نیاز دارید که بتوانید برای رضایت عاطفی به آنها مراجعه کنید. اگر خسته هستید، یک فنجان چای داغ، بنوشید. چند شمع معطر روشن کنید یا خود را در یک پتوی گرم بپیچید. حوصله دارید، یک کتاب خوب بخوانید یا یک نمایش کمدی تماشا کنید. همچنین می توانید در فضای باز و سرسبز قدم بزنید. فعالیت هایی را انجام بدهید که از آن لذت می برید. اگر افسرده یا تنها هستید، با کسی تماس بگیرید که احساس خوبی به شما می دهد. با حیوان خانگی خود سرگرم شوید. همچنین می توانید عکس ها یا یادگاری های مورد علاقه خود را تماشا کنید. مضطرب هستید، انرژی عصبی خود را با گوش دادن به آهنگ مورد علاقه خود، مصرف کنید. فشردن توپ استرس یا پیاده روی سریع هم می تواند باعث انتقال احساسات مثبت به شما شود. بیشتر کسانی که به صورت احساسی غذا می خورند نسبت به مقابله با هوس های غذایی خود احساس ناتوانی می کنند. وقتی میل به غذا خوردن در آنها پیدا می‌شود، غذا تنها چیزی است که می‌توانند به آن فکر کنند. در آن لحظه ممکن است شما تنش تقریبا غیرقابل تحملی را احساس کنید که فقط با تغذیه رفع می شود. از آنجایی که در گذشته بارها مقاومت کنید و شکست خورده‌اید، به این نتیجه رسیده اید که اراده بسیار ضعیفی دارید. اما حقیقت این است که شما بیش از آن چیزی که فکر می کنید برای مقابله با هوس های غذایی خود قدرت دارید. هنگامی که از نظر بدنی قوی، آرام و به خوبی استراحت می کنید، بهتر می توانید با مشکلات اجتناب ناپذیر زندگی مقابله کنید. اما زمانی که خسته هستید، هر مشکل کوچکی این امکان را دارد که شما را از ریل خارج کنید و مستقیما به سمت بیراهه بفرستد. ورزش منظم، خواب کافی و رعایت سایر عادات سالم زندگی به شما کمک می کند تا بدون غذا خوردن مشکلات سخت را پشت سر بگذارید. برخی از عادات سالم زندگی عبارتند از: فعالیت بدنی برای خلق و خو و سطح انرژی شما معجزه می کند و همچنین یک کاهش دهنده استرس قوی است. ایجاد عادت ورزش آسان تر از آن چیزی است که فکر می کنید. زمانی که از خواب راحت و کافی محروم هستید، بدن شما به خوردن غذاهای شیرین میل می کند. زیرا خوردن غذاهای شیرین می تواند انرژی شما را به سرعت بالا ببرد. استراحت زیاد به کنترل اشتها و کاهش هوس های غذایی کمک می کند. حداقل دقیقه از روز را برای استراحت، رفع استرس و کشش عضلات اختصاص دهید. اختصاص زمانی برای استراحت بسیار لازم بوده و مانند شارژ مجدد یک باتری است. اهمیت روابط نزدیک و فعالیت های اجتماعی را دست کم نگیرید. گذراندن وقت با افراد مثبتی که زندگی شما را بهبود می بخشند، از شما در برابر اثرات منفی استرس محافظت می کند.

مرحله مهمی از بارداری است. ممکن است تا یک هفته بعد از بارداری بی اطلاع باشید، اما تحولات عمده در این دوره شروع می شود. همچنین ممکن است را در هفته سوم حاملگی مشاهده کنید. برای آشنایی با تغییرات، علایم و پیشرفت‌هایی که در هفته سوم بارداری رخ می‌دهد و نکاتی برای مراقبت از شما و کودکتان در این دوره حیاتی، ادامه مطلب را بخوانید. هفته سوم بارداری با بروز برخی علایم همراه است، از جمله: پس از لقاح توسط اسپرم، تخمک زن به داخل لوله فالوپ حرکت می کند تا خود را در پوشش رحم کاشت کند. یک یا دو روز پس از لقاح، تخمک (اکنون جنین) به دو سلول و سه روز بعد به سلول یکسان تقسیم می شود. این تقسیم سلولی یک حفره مرکزی پر از مایع به نام بلاستوسل را تشکیل می دهد که اکنون به جنین بلاستوسیست گفته می شود. بلاستوسیست در دیواره رحم فرو رفته و لایه های داخلی، خارجی و میانی را تشکیل می دهد. لایه داخلی کودک را تشکیل می دهد و لایه بیرونی جفت را تشکیل می دهد که رشد می کند و غذا و اکسیژن را برای نوزاد در حال رشد تامین می کند. در نهایت، حفره پر از مایع میانی یک کیسه آمنیوتیک (پر از مایع آمنیوتیک) تشکیل می‌دهد که در طول بارداری از کودک محافظت می‌کند. تغییرات سطح هورمون در هفته های اولیه بارداری ممکن است باعث تغییرات فیزیولوژیکی خاصی شود. علایم ممکن است در بین زنان متفاوت باشد، برخی علایم زیادی دارند و برخی دیگر هیچ علامتی ندارند. با این حال، برخی از علایم رایج در اوایل بارداری عبارتند از: تکرر ادرار تقویت حس بویایی خستگی و خواب آلودگی حساسیت در سینه ها هوس یا بیزاری به غذا سردرد و نوسانات خلقی افزایش جزیی در دمای پایه بدن گرفتگی ناشی از خونریزی لانه گزینی تغییرات در طعم، مانند نفخ و یبوست به دلیل افزایش هورمون پروژسترون که روند هضم را کند می کند. یا استفراغ به دلیل نوسانات هورمونی. استفراغ شدید و حالت تهوع (بیماری صبحگاهی) ممکن است باعث کم آبی بدن شود. یا ترشح قرمز یا صورتی (که به آن خونریزی لانه گزینی نیز می گویند) که ممکن است نشان دهنده لانه گزینی تخمک در رحم باشد. با این حال، هر گونه خونریزی یا درد شدید و غیر طبیعی در اوایل بارداری باید ارزیابی شود. همانطور که هورمون بارداری hCG شروع به راه‌اندازی در بدن تازه باردارتان می‌کند، ممکن است متوجه برخی احساس‌های بی‌حالی یا حالت تهوع شدید که شما را به حالت خفگی در می‌آورد، شوید. تهوع صبحگاهی را باید تهوع تمام روز نامید زیرا بر اساس زمان روز تبعیض قایل نمی شود. اگر این علامت بارداری را در سه هفته احساس کردید، ممکن است بیشتر از آن چیزی که فکر می کردید حرکت کنید. (یا حتی ممکن است در هفته دوقلو باردار باشید! این به این دلیل است که مادران دوقلو اغلب سطوح بالاتری از هورمون های بارداری دارند و بنابراین حالت تهوع بدتری دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سینه‌های شما شروع به درد می‌کنند و نوک سینه‌ها ممکن است تیره شوند، زیرا بدنتان برای تولید شیر آماده می‌شود. پریود از دست رفته اگر سیکل شما معمولا کمتر از روز است، ممکن است در اواخر این هفته متوجه شوید که ممکن است باردار باشید. تنها راه برای اطمینان از انجام آزمایش بارداری است. این علایم بارداری ممکن است در طی یک هفته پس از لقاح یا پس از چند هفته در برخی از زنان ظاهر شود. در صورت مشاهده بدتر شدن علایم برای کمک به تشخیص هر گونه بیماری زمینه ای با یک تماس بگیرید. اگر هر یک از علایم بارداری فوق را تجربه کردید و مایل به انجام هستید، یک هفته بیشتر صبر کنید. کارشناسان توصیه می کنند تا روزی که انتظار دارید قاعدگی شما شروع شود صبر کنید تا نتایج دقیق تست بارداری را دریافت کنید. این با توجه به تغییر زمان تخمک گذاری، لقاح و لانه گزینی در زنان است. هنگامی که زمان انجام تست بارداری در پایان هفته است، آن را اول صبح انجام دهید. اولین ادرار صبحگاهی شما غلیظ ترین است، بنابراین احتمال وجود غلظت کافی از hCG برای تشخیص آزمایش وجود دارد. دستورالعمل ها را دقیقا دنبال کنید تا دقیق ترین نتایج را بدست آورید. سونوگرافی هفته بارداری تخمک شما که اکنون بارور شده است در حال انتقال از طریق لوله فالوپ است و در مسیر خود به سمت رحم شما به سلول های یکسان تقسیم و دوباره تقسیم می شود. سونوگرافی هفته بارداری ممکن است نوزاد شما را تشخیص ندهد. آن تخمک بارور شده (موسوم به مورولا) کوچک‌تر از یک دانه نمک و در حال حرکت است، اما در اوایل هفته چهارم ممکن است پزشک شما بتواند ضخیم‌تر شدن دیواره رحم شما را ببیند. این هفته برای رشد کودک بسیار مهم است. این نشان دهنده آغاز فرآیند عصبی سازی (سیستم عصبی مرکزی و توسعه لوله عصبی) و توسعه سیستم گردش خون و دستگاه گوارش است. کودک شما ممکن است در هفته سوم حدود . میلی متر ( . اینچ) طول، معمولا به اندازه یک سر سوزن داشته باشد. در اینجا چند نکته برای کمک به سالم ماندن در طول بارداری وجود دارد: هیدراته بمانید و مایعات زیادی بنوشید. از استراحت و خواب کافی اطمینان حاصل کنید. از سیگار کشیدن و مصرف بیش از حد کافیین خودداری کنید. پس از مشورت با پزشک، یک برنامه ورزشی منظم و ایمن را دنبال کنید. از مکمل های اسید فولیک و کلسیم استفاده کنید که برای رشد شما و کودکتان حیاتی هستند. به خود فشار نیاورید و در فعالیت هایی که ممکن است به شکم شما فشار وارد کند زیاده روی نکنید. از مصرف داروهای غیرمجاز و الکل خودداری کنید. قبل از مصرف هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید. اطمینان حاصل کنید که یک وعده غذایی متعادل با پروتیین کافی، مواد مغذی ضروری و می خورید. برای مبارزه با استرس، تکنیک هایی مانند گوش دادن به موسیقی و پیاده روی و گردش های کوتاه را تمرین کنید. تغذیه مناسب برای یک بارداری سالم بسیار مهم است. در اینجا چند غذای مفید برای گنجاندن در رژیم غذایی در هفته سوم بارداری آورده شده است: اطمینان حاصل کنید که انواع میوه ها و سبزیجات تازه (از جمله سبزیجات نشاسته ای و سبزیجات برگ سبز) را که منابع غنی از فیبر، ویتامین ها و مواد معدنی هستند، مصرف می کنید. اضافه کردن شیر و محصولات شیر که مانند حبوبات، تخم مرغ، و گوشت را به رژیم غذایی خود را غنی از کلسیم و غذاهای غنی از پروتیین هستند. روی غذاهایی تمرکز کنید که سرشار از کلسیم و آهن هستند تا به خون اضافی در بدن شما کمک کنند. اگر حالت تهوع یا استفراغ دارید، سعی کنید چای زنجبیل درست کنید، مقداری آبگوشت شفاف بنوشید یا یک موز بخورید. حتی بستنی هم می تواند مورد خوبی باشد. مصرف ویتامین در هفته سوم بارداری برای جلوگیری از نقایص مادرزادی حیاتی است. همچنین می‌توانید را از مرکبات، لوبیا، غلات، پاستا، برنج و سبزیجات برگ سبز دریافت کنید. متخصصان می گویند که در دوران بارداری به دو برابر مقدار معمول آهن نیاز دارید. مکمل های آهن در اوایل بارداری برای جلوگیری از خطر کم خونی فقر آهن در دوران بارداری تجویز می شوند. از غذاهای غنی از آهن مانند گوشت بدون چربی، مرغ، سبزیجات برگ دار، لوبیا و غلات استفاده کنید. برای رشد استخوان ها، دندان ها، قلب، ماهیچه ها و اعصاب کودک شما ضروری است. شیر و فرآورده های آن، دانه های سویا، سبزیجات برگ سبز و آجیل از غذاهای غنی از کلسیم هستند. برای جذب کلسیم در بدن لازم است. همچنین به عملکرد صحیح اعصاب، ماهیچه ها و سیستم ایمنی بدن کمک می کند. علاوه بر مکمل های ویتامین D ، غذاهای غنی از ویتامین D مانند ماهی، شیر و غلات مصرف کنید. این یک اسید چرب امگا است که به رشد و تکامل جنین به ویژه چشم و مغز کمک می کند. غذاهای دریایی سرشار از هستند. با این حال، در مورد اینکه کدام ماهی برای مصرف بی خطر است، با پزشک خود مشورت کنید. برای عملکرد مناسب غده تیرویید و رشد سیستم عصبی جنین به ید نیاز دارید. غذاهای غنی از ید مانند نمک یددار، شیر و ماست را در رژیم غذایی خود بگنجانید.

در، بدن شما گلبول های قرمز کمتری نسبت به حالت عادی دارد. برخی از ها را می توان به عنوان میکروسیتیک توصیف کرد. میکروسیتوز اصطلاحی است که برای توصیف گلبول های قرمز کوچکتر از حد طبیعی استفاده می شود. کم خونی زمانی است که تعداد گلبول های قرمز خونی که به درستی کار می کنند در بدن شما کم باشد. کم خونی های میکروسیتیک ناشی از شرایطی است که از تولید هموگلوبین در بدن جلوگیری می کند. هموگلوبین جزء خون شماست. این به انتقال اکسیژن به بافت های شما کمک می کند و به گلبول های قرمز خون شما رنگ قرمز می دهد. کمبود آهن، علت اصلی اکثر کم خونی های میکروسیتیک است. بدن شما برای تولید هموگلوبین به آهن نیاز دارد. اما سایر بیماری ها نیز می توانند باعث بروز این وضعیت شوند. برای درمان کم خونی میکروسیتیک، پزشک ابتدا علت اصلی را تشخیص می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم کم خونی میکروسیتیک ممکن است در ابتدا هیچ علامتی از کم خونی میکروسیتیک نداشته باشید. علایم اغلب در مرحله پیشرفته تر، زمانی که کمبود گلبول های قرمز طبیعی بر بافت های شما ت ثیر می گذارد، ظاهر می شوند. علایم رایج آن، عبارتند از: سرگیجه تنگی نفس رنگ پریدگی ضعف و خستگی از دست دادن استقامت اگر هر یک از این علایم را تجربه کردید و علایم شما در عرض دو هفته برطرف نشدند، بهتر است از یک مشاوره بگیرید. اگر دچار سرگیجه شدید یا تنگی نفس شدید، باید در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع و علل کم خونی میکروسیتیک کم خونی های میکروسیتیک را می توان با توجه به میزان هموگلوبین در گلبول های قرمز خون توصیف کرد. آنها می توانند هیپوکرومیک، نوروکرومیک یا هایپرکرومیک باشند: کم خونی های میکروسیتیک هیپوکرومیک هیپوکرومیک به این معنی است که گلبول های قرمز خون کمتر از حد طبیعی هموگلوبین دارند. در این شرایط، سطوح پایین هموگلوبین در گلبول های قرمز شما منجر به رنگ پریدگی می شود. در کم خونی هیپوکرومیک میکروسیتیک، بدن شما دارای سطوح پایینی از گلبول های قرمز خون است که هم کوچکتر و هم کم رنگ تر از حد طبیعی هستند. اکثر کم خونی ها، میکروسیتیک هیپوکرومیک هستند. کم خونی های میکروسیتیک هیپوکرومیک، عبارتند از: شایع ترین علت کم خونی میکروسیتیک، کمبود آهن در خون است. می تواند ناشی از موارد زیر باشد: بارداری دریافت ناکافی آهن، معمولا در نتیجه رژیم غذایی شما ناتوانی در جذب آهن به دلیل شرایطی مانند بیماری سلیاک یا عفونت هلیکوباکتر پیلوری از دست دادن خون مزمن به دلیل پریودهای مکرر یا شدید در زنان یا خونریزی های گوارشی ( GI ) از زخم های گوارشی فوقانی یا بیماری التهابی روده نوعی کم خونی است که در اثر یک ناهنجاری ارثی ایجاد می شود. این شامل جهش در ژن های مورد نیاز برای تولید طبیعی هموگلوبین است. کم خونی سیدروبلاستیک کم خونی سیدروبلاستیک می تواند به دلیل جهش های ژنی (مادرزادی) به ارث برسد. همچنین می‌تواند ناشی از شرایطی باشد که در مراحل بعدی زندگی به وجود می آید. این شرایط مانع از توانایی بدن شما برای ادغام آهن در یکی از اجزای مورد نیاز برای ساخت هموگلوبین می‌شود. حتی منجر به تجمع آهن در گلبول های قرمز خون شما می شود. کم خونی سیدروبلاستیک مادرزادی معمولا میکروسیتیک و هیپوکرومیک است. کم خونی های نورموکرومیک نورموکرومیک به این معنی است که گلبول های قرمز خون شما دارای مقدار طبیعی هموگلوبین هستند و رنگ قرمز خیلی کم رنگ یا عمیق ندارند. نمونه ای از کم خونی نرموکرومیک عبارتند از: کم خونی ناشی از این شرایط معمولا نورموکرومیک و نرموسیتی است (گلبول های قرمز خون دارای اندازه طبیعی هستند) کم خونی نورموکرومیک ممکن است در افراد مبتلا به موارد زیر دیده شود: سرطان بیماری کلیوی یا بیماری عفونی مانند سل، HIV / AIDS یا اندوکاردیت بیماری های التهابی، مانند آرتریت روماتویید، بیماری کرون، یا دیابت ملیتوس این شرایط می تواند از عملکرد طبیعی گلبول های قرمز جلوگیری کند. حتی منجر به کاهش جذب یا استفاده از آهن شود. کم خونی های هیپرکرومیک هایپرکرومیک به این معنی است که گلبول های قرمز خون بیش از حد طبیعی هموگلوبین دارند. سطوح بالای هموگلوبین در گلبول‌های قرمز خون باعث می‌شود رنگ قرمز عمیق‌تری نسبت به حالت عادی داشته باشند. کم خونی کروسیتیک مادرزادی کم خونی میکروسیتیک هیپرکرومیک نادر است. آنها ممکن است ناشی از یک بیماری ژنتیکی به نام کم خونی اسفروسیتی مادرزادی باشند. به این اسفروسیتوز ارثی نیز می گویند. در این اختلال، غشای گلبول های قرمز شما به درستی تشکیل نمی شود. این باعث می شود که آنها سفت و نادرست شکل کروی داشته باشند. سایر علل کم خونی میکروسیتیک سایر علل کم خونی میکروسیتیک، عبارتند از: کمبود مس مصرف الکل استفاده مواد مخدر مسمومیت ناشی از سرب روی بیش از حد، که باعث کمبود مس می شود. تشخیص کم خونی میکروسیتیک این وضعیت اغلب اولین بار پس از تجویز آزمایش خون به نام شمارش کامل خون ( CBC ) به دلیل دیگری تشخیص داده می شوند. اگر CBC شما نشان دهد که کم خونی دارید، پزشک آزمایش دیگری به نام اسمیر خون محیطی را تجویز می کند. این آزمایش می تواند به تشخیص تغییرات اولیه میکروسیتیک یا ماکروسیتی در گلبول های قرمز خون شما کمک کند. هیپوکرومی، نوروکرومی یا هیپرکرومی نیز با آزمایش اسمیر خون محیطی قابل مشاهده است. پزشک مراقبت های اولیه ممکن است شما را به یک متخصص ارجاع دهد. هماتولوژیست متخصصی است که با اختلالات خونی سروکار دارد. آنها ممکن است بتوانند نوع خاصی از کم خونی را به بهترین نحو تشخیص داده و درمان کنند و علت اصلی آن را شناسایی کنند. هنگامی که پزشک کم خونی را در شما تشخیص داد، آزمایشاتی را برای تعیین علت این بیماری انجام می دهد. آنها ممکن است را برای بررسی بیماری سلیاک انجام دهند. حتی خون و مدفوع شما را برای عفونت باکتریایی هلیکوباکتر پیلوری آزمایش کنند. اگر پزشک گمان کند که از دست دادن خون مزمن علت کم خونی شماست، ممکن است در مورد علایم دیگری که تجربه کرده اید از شما بپرسد. آنها ممکن است شما را به یک ارجاع دهند اگر معده یا سایر دردهای شکمی دارید. یک متخصص گوارش ممکن است آزمایش های تصویربرداری را برای بررسی شرایط مختلف انجام دهد. این تست ها عبارتند از: سونوگرافی شکم آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی ( EGD ) سی تی اسکن شکم برای زنانی که درد لگن و پریودهای شدیدی دارند، متخصص زنان ممکن است به دنبال فیبروم رحم یا سایر بیماری‌هایی باشد که می‌توانند جریان‌های شدیدتری ایجاد کنند. درمان کم خونی میکروسیتیک درمان کم خونی بر درمان علت زمینه ای این بیماری متمرکز است. ممکن است پزشک مصرف را به شما توصیه کند آهن و مکمل های ویتامین C آهن به درمان کم خونی کمک می کند در حالی که ویتامین C به افزایش توانایی بدن برای جذب آهن کمک می کند. اگر از دست دادن خون حاد یا مزمن باعث کم خونی میکروسیتیک شده باشد، پزشک شما بر روی تشخیص و درمان علت از دست دادن خون تمرکز خواهد کرد. برای زنانی که دچار کمبود آهن در دوره های شدید هستند، ممکن است درمان هورمونی مانند قرص های ضد بارداری تجویز شود. در موارد کم خونی میکروسیتیک به حدی شدید که در معرض خطر عوارضی مانند نارسایی قلبی هستید، ممکن است نیاز به تزریق خون از گلبول های قرمز اهداکننده داشته باشید. این می تواند تعداد گلبول های قرمز سالمی را که اندام های شما نیاز دارند افزایش دهد. پیش آگهی کم خونی میکروسیتیک اگر کمبودهای ساده مواد مغذی علت کم خونی میکروسیتیک باشد، درمان می تواند نسبتا ساده باشد. تا زمانی که علت اصلی کم خونی قابل درمان باشد، خود کم خونی قابل درمان و حتی درمان است. در موارد بسیار شدید، کم خونی میکروسیتیک درمان نشده می تواند خطرناک شود. می تواند باعث هیپوکسی بافت شود. این زمانی است که بافت از اکسیژن محروم می شود. می تواند عوارضی از جمله: مشکلات ریوی مشکلات عروق کرونر فشار خون پایین که افت فشار خون نیز نامیده می شود. این عوارض در افراد سالمند که قبلا به بیماری های ریوی یا قلبی عروقی مبتلا هستند، شایع تر است. پیشگیری از کم خونی میکروسیتیک با رژیم غذایی بهترین راه برای جلوگیری از این وضعیت، دریافت آهن کافی در رژیم غذایی است. افزایش مصرف ویتامین C نیز می تواند به جذب آهن بیشتر در بدن کمک کند. همچنین می توانید مصرف روزانه مکمل آهن را در نظر بگیرید. اگر از قبل کم خونی داشته باشید، اغلب توصیه می شود. همیشه قبل از شروع مصرف مکمل ها باید با پزشک خود صحبت کنید. همچنین می توانید سعی کنید مواد مغذی بیشتری را از طریق غذا دریافت کنید. غذاهای غنی از آهن، عبارتند از: لوبیا طیور سبزی با برگ تیره گوشت قرمز مانند گوشت گاو میوه های خشک مانند کشمش و زردآلو غذاهای غنی از ویتامین C عبارتند از: کلم پیچ فلفل قرمز کلم بروکسل توت فرنگی کلم بروکلی مرکبات به خصوص پرتقال و گریپ فروت سخن آخر زمانی که گلبول های قرمز کوچکتر از حد طبیعی باشند، به آن میکروسیتوز گفته می شود. کمتر از حد طبیعی گلبول های قرمز که به درستی کار می کنند در بدن به عنوان کم خونی توصیف می شود. کم خونی میکروسیتیک ترکیبی از این دو حالت است که گلبول های قرمز به طور غیر طبیعی کوچک هستند. بدن دارای مقادیر غیرطبیعی گلبول های قرمز خون در بالای آن است. برای اینکه بافت‌های سراسر بدن مقدار کافی اکسیژن دریافت کنند تا به درستی کار کنند، باید گلبول‌های قرمز خون کافی و هموگلوبین کافی در این گلبول‌های قرمز وجود داشته باشد. در حالت ایده‌آل، هموگلوبین موجود در گلبول‌های قرمز خون هنگام عبور از ریه‌ها به اکسیژن متصل می‌شود و سپس توسط قلب به قسمت‌های دیگر بدن پمپ می‌شود، جایی که اکسیژن تحویل می‌شود. در کم خونی میکروسیتیک، بدن در انجام این عملکرد دچار مشکل می شود، زیرا گلبول قرمز و هموگلوبین کافی برای انجام کار وجود ندارد. این در نهایت می تواند منجر به آسیب بافتی و نارسایی اندام شود.

یک انتخاب عالی برای تقریبا هرکسی است که به اصلاح بینایی نیاز دارد و نمی‌خواهد تمام وقت از عینک استفاده کند یا تحت عمل قرار گیرد. در مورد لنزهای تماسی مطمین نیستید؟ این مقاله به جزییات مواد لنزهای تماسی، طراحی و ویژگی‌های لنز تماسی و حتی فرمت‌های جدید لنزهای تماسی می‌پردازد. به عنوان مثال، اولین لنزهای تماسی سازگار با نور، Acuvue Oasys with Transitions ، در سال در ایالات متحده عرضه شد و لنزهای تماسی تعبیه شده با آنتی بیوتیک ها در دست ساخت هستند. اگر به استفاده از لنزهای تماسی علاقه دارید، در اینجا اصول اولیه ای وجود دارد که باید قبل از مراجعه به خود در مورد لنزهای تماسی بدانید. مواد لنز تماسی اولین انتخاب هنگام در نظر گرفتن لنزهای تماسی این است که کدام ماده لنز بهترین نیاز شما را برآورده می کند. پنج نوع لنز تماسی وجود دارد که بر اساس نوع ماده لنز ساخته شده است: لنز نرم لنزهای نرم از پلاستیک های ژل مانند و حاوی آب به نام هیدروژل ساخته می شوند. این لنزها بسیار نازک و انعطاف پذیر هستند و با سطح جلویی چشم مطابقت دارند. لنزهای هیدروژل که در اوایل دهه معرفی شدند، استفاده از لنزهای تماسی را بسیار محبوب کردند، زیرا معمولا بلافاصله راحت هستند. تنها جایگزین در آن زمان لنزهای تماسی سخت ساخته شده از پلاستیک PMMA بود. لنزهای PMMA معمولا هفته‌ها طول می‌کشید تا با آن‌ها سازگار شوند و بسیاری از مردم نمی‌توانستند آن‌ها را با موفقیت بپوشند. لنزهای هیدروژل سیلیکون این نوع پیشرفته ای از لنزهای تماسی نرم هستند که نسبت به لنزهای هیدروژل معمولی متخلخل تر هستند و اجازه می دهند حتی اکسیژن بیشتری به قرنیه برسد. لنزهای تماسی هیدروژل سیلیکون که در سال معرفی شدند، اکنون محبوب ترین لنزهای تجویز شده در ایالات متحده هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لنزهای تراوا اینها از گاز که لنزهای GP یا RGP نیز نامیده می شوند لنزهای تماسی سفت و سختی هستند که شبیه لنزهای PMMA هستند (در زیر ببینید) اما متخلخل هستند و به اکسیژن اجازه عبور از آنها می دهند. از آنجایی که لنزهای GP در برابر اکسیژن نفوذپذیر هستند، لنزهای GP می‌توانند نسبت به لنزهای PMMA نزدیک‌تر به چشم قرار گیرند و این لنزها را نسبت به لنزهای سخت معمولی راحت‌تر می‌کند. از زمان معرفی آنها در سال ، لنزهای تماسی نفوذپذیر گاز اساسا جایگزین لنزهای تماسی غیر متخلخل PMMA شده‌اند. تماس‌های GP اغلب دید واضح‌تری نسبت به تماس‌های نرم و هیدروژل سیلیکونی ارایه می‌کنند به خصوص اگر دارید. معمولا زمانی که برای اولین بار شروع به استفاده از لنزهای قابل نفوذ به گاز می کنید، مدتی طول می کشد تا چشمان شما با لنزهای قابل نفوذ به گاز سازگار شوند، اما پس از این دوره سازگاری اولیه، بیشتر مردم متوجه می شوند که لنزهای GP به اندازه لنزهای هیدروژل راحت هستند. لنزهای تماسی هیبریدی برای ایجاد راحتی در پوشیدن رقیب لنزهای هیدروژل نرم یا سیلیکونی، همراه با اپتیک کریستالی شفاف لنزهای قابل نفوذ گاز طراحی شده اند. لنزهای هیبریدی دارای یک منطقه مرکزی قابل نفوذ گاز سفت و سخت هستند که توسط یک "دامنه" از مواد هیدروژل یا سیلیکون هیدروژل احاطه شده است. با وجود این ویژگی‌ها، تنها درصد کمی از مردم در ایالات متحده از لنزهای تماسی هیبریدی استفاده می‌کنند، شاید به این دلیل که این لنزها نسبت به لنزهای هیدروژل نرم و سیلیکونی سخت‌تر و گران‌تر هستند. لنزهای PMMA از یک ماده پلاستیکی سفت و سخت به نام پلی متیل متاکریلات ( PMMA ) ساخته شده اند که به عنوان جایگزینی برای شیشه در پنجره های نشکن استفاده می شود و با علایم تجاری Lucite ، Perspex و Plexiglas به فروش می رسد. لنزهای PMMA دارای اپتیک عالی هستند، اما اکسیژن را به چشم منتقل نمی‌کنند و سازگاری با آن‌ها دشوار است. این "کنتاکت های سخت" (که اکنون از مد افتاده اند) عملا با لنزهای GP جایگزین شده اند و امروزه به ندرت تجویز می شوند. در سال ، درصد از لنزهای تماسی تجویز شده در ایالات متحده از لنزهای هیدروژل سیلیکونی بود و پس از آن لنزهای نرم (هیدروژل) ( درصد) ، لنزهای نفوذپذیر گاز ( درصد) ، لنزهای هیبریدی ( درصد) و لنزهای PMMA درصد. زمان استفاده از لنز تماسی تا سال ، تمام افرادی که از لنزهای تماسی استفاده می کردند، آنها را هر شب درآورده و تمیز می کردند. معرفی "پوشش طولانی " به استفاده کنندگان این امکان را داد تا در تماس های خود بخوابند. اکنون دو نوع لنز بر اساس زمان استفاده طبقه بندی می شوند: باید هر شب برداشته شود می‌توان آن را در طول شب، معمولا برای هفت روز متوالی بدون برداشتن، پوشید "سایش مداوم" اصطلاحی است که گاهی اوقات برای توصیف شب استفاده متوالی از لنز استفاده می شود حداکثر زمان استفاده که توسط FDA برای برندهای خاصی از لنزهای طولانی مدت تایید شده است. چه زمانی لنزهای تماسی خود را تعویض کنید؟ حتی با مراقبت مناسب، لنزهای تماسی (مخصوصا لنزهای نرم) باید به طور مکرر تعویض شوند تا از تجمع رسوبات لنز و آلودگی که خطر را افزایش می دهد، جلوگیری شود. لنزهای نرم این دسته بندی های کلی را بر اساس دفعات دور انداختن آنها دارند: فرکانس تعویض لنز عبارتند از: تعویض مکرر. ماهانه یا سه ماهه دور بیندازید. لنزهای یکبار مصرف. هر دو هفته یا زودتر دور بیندازید. یکبار مصرف روزانه. بعد از یک روز استفاده از آن دور بیندازید. لنزهای سنتی (قابل استفاده مجدد) هر شش ماه یا بیشتر دور بیندازید. لنزهای تماسی قابل نفوذ به گاز در برابر رسوبات لنز مقاوم‌تر هستند و نیازی به دور انداختن آن‌ها به اندازه لنزهای نرم ندارند. اغلب، لنزهای GP می توانند یک سال یا بیشتر قبل از اینکه نیاز به تعویض داشته باشند، دوام بیاورند. طراحی لنزها لنزهای تماسی نرم (هر دو لنز استاندارد هیدروژل و سیلیکون هیدروژل) بسته به هدف مورد نظرشان در طرح های مختلفی موجود هستند: طرح های لنز تماسی نرم لنزهای تماسی کروی دارای قدرت عدسی یکسانی در سراسر قسمت نوری لنز برای اصلاح هستند. انواع تماسی چند کانونی (از جمله تماس های دو کانونی) دارای مناطق مختلف قدرت برای دید نزدیک و دور برای اصلاح پیرچشمی و همچنین نزدیک بینی یا دوربینی هستند. برخی از لنزهای چند کانونی نیز می توانند آستیگماتیسم را اصلاح کنند. لنزهای تماسی آرایشی شامل لنزهای رنگی هستند که برای تغییر یا تشدید رنگ چشم شما طراحی شده اند. لنزهای هالووین، تیاتر و سایر لنزهای جلوه های ویژه نیز جزو لنزهای آرایشی محسوب می شود. همه این لنزها را می توان به صورت سفارشی برای چشم هایی که به سختی جا می گیرند ساخته شود. طرح‌های عدسی دیگری نیز موجود است از جمله لنزهایی که برای استفاده در موقعیت‌های خاص، مانند اصلاح قوز قرنیه، ساخته شده‌اند. سایر ویژگی های لنز تماسی تماس های دو کانونی برای آستیگماتیسم این ها تماس های نرم پیشرفته ای هستند که هم و هم آستیگماتیسم را اصلاح می کنند، بنابراین می توانید بعد از سالگی حتی اگر آستیگماتیسم دارید، عینک نگیرید. لنزهای تماسی نرم خاصی برای کاهش خطر علایم خشکی چشم مرتبط با لنزهای تماسی ساخته شده اند. بسیاری از انواع لنزهایی که در بالا توضیح داده شد نیز دارای رنگ‌هایی هستند که می‌توانند رنگ طبیعی چشم‌های شما را افزایش دهند به عنوان مثال، چشمان سبز شما را سبزتر می‌کنند. انواع لنزهای رنگی دیگر می توانند رنگ چشم شما را کاملا تغییر دهند، مانند قهوه ای تا آبی. لنزهای نمایشی، جدید یا لباسی نیز نامیده می‌شوند، لنزهای جلوه‌های ویژه رنگ‌آمیزی را یک قدم جلوتر می‌برند تا شما را شبیه یک گربه، یک خون‌آشام یا یک آلتر ایگوی دیگر دلخواهتان جلوه دهند. مصنوعی از لنزهای تماسی رنگی نیز می توان برای مقاصد پزشکی بیشتر استفاده کرد. لنزهای نرم مات به نام کنتاکت های پروتزی می توانند به صورت سفارشی برای چشمی طراحی شوند که به دلیل آسیب یا بیماری تغییر شکل داده است تا بدشکلی را بپوشاند و با ظاهر چشم سالم دیگر مطابقت داشته باشد. لنزهای سفارشی اگر به نظر می رسد لنزهای تماسی معمولی برای شما کار نمی کنند، ممکن است کاندیدای لنزهای تماسی سفارشی باشید که طبق سفارش برای شکل چشم و نیازهای بصری شما ساخته می شوند. لنزهای مهارکننده UV برخی از لنزهای تماسی نرم به محافظت از چشمان شما در برابر اشعه ماوراء بنفش خورشید که می تواند باعث آب مروارید و سایر مشکلات چشمی شود، کمک می کند. اما از آنجایی که تماس‌ها کل چشم شما را نمی‌پوشانند، برای بهترین محافظت در برابر نور خورشید باید از عینک‌های آفتابی مسدودکننده UV در خارج از منزل استفاده کنید. لنزهای اسکلرا لنزهای قابل نفوذ گاز با قطر بزرگ به نام تماس اسکلرا به طور ویژه برای درمان قوز قرنیه و سایر بی نظمی های قرنیه و همچنین پیرچشمی طراحی شده اند. کدام لنز برای شما مناسب است؟ ابتدا، لنزها باید مشکلی را که در وهله اول شما را وادار به استفاده از لنز می کند، حل کنند. لنزهای تماسی شما باید با اصلاح نزدیک بینی، دوربینی، آستیگماتیسم یا ترکیبی از این مشکلات بینایی، دید خوبی را فراهم کنند. دوم اینکه لنز باید متناسب با چشم شما باشد. برای انجام این کار، لنزها در ده ها هزار ترکیب از قطر و انحنا هستند. البته، هر برند لنزی با هر "سایزی" عرضه نمی شود. ECP شما در ارزیابی فیزیولوژی چشم و بینایی شما مهارت دارد تا مشخص کند کدام لنز دو معیار بالا را بهتر برآورده می کند. سوم، ممکن است نیاز پزشکی دیگری داشته باشید که باعث انتخاب لنز می شود. به عنوان مثال، اگر چشمان شما خشک است، ECP ممکن است لنز خاصی را انتخاب کند. مراقبت از لنز تماسی مراقبت از لنزهای تماسی شامل تمیز کردن، ضدعفونی کردن و نگهداری آنها بسیار ساده تر از گذشته است. چند سال پیش، برای مراقبت مناسب به چندین بطری محصولات پاک کننده و شاید قرص های آنزیمی نیاز داشتید. امروزه، اکثر مردم می توانند از محلول های "چند منظوره" استفاده کنند. به این معنی که یک محصول هم تمیز و هم ضد عفونی می کند و هم برای ذخیره سازی استفاده می شود. افرادی که به مواد نگهدارنده در محلول‌های چند منظوره حساس هستند ممکن است به سیستم‌های بدون نگهدارنده نیاز داشته باشند، مانند آنهایی که حاوی پراکسید هیدروژن هستند. اینها در تمیز کردن لنزها بسیار عالی عمل می کنند، اما پیروی از دستورالعمل های استفاده از آنها بسیار مهم است. تا زمانی که کامل خیس نشده و محلول خنثی نشود، محلول نباید با چشمان شما تماس داشته باشد. البته، می توانید با استفاده از لنزهای تماسی یکبار مصرف روزانه به طور کلی از مراقبت از لنز خودداری کنید. مشکلات لنز تماسی آزمون و خطا اغلب در یافتن لنز مناسب برای شما دخیل است. واکنش افراد به مواد مختلف لنز و محلول های تمیزکننده متفاوت است. همچنین، "پارامترهای" صحیح لنز شما یعنی قدرت، قطر و انحنا فقط پس از استفاده موفقیت آمیز لنز می تواند نهایی شود. این امر به ویژه برای تناسب های پیچیده تر که شامل پارامترهای اضافی است، مانند لنزهای تماسی دو کانونی یا توریک برای آستیگماتیسم صادق است. اگر هنگام استفاده از لنزهای تماسی احساس ناراحتی یا دید ضعیفی دارید، احتمالا تنظیم یا تغییر لنز می تواند موثر باشد. امروزه، لنزهای تماسی بیشتر از همیشه برای ایجاد راحتی، دید خوب و چشم های سالم در دسترس هستند. اگر چشم‌ها یا لنزهای شما ناراحت‌کننده هستند یا خوب نمی‌بینید، لنزهای خود را بردارید و به متخصص چشم خود مراجعه کنید تا راه‌حل‌های موجود برای ناراحتی لنز تماسی را بررسی کنید.

، می تواند به دلایل مختلفی باشد که از یک زخم کوچک تا یک تومور بدخیم متغیر است. اگر بیش از هفته متوجه برآمدگی یا رنگدانه روی لب خود شدید، باید به یا پزشک مراجعه کنید تا علت اصلی آن مشخص شود. لب ها اهمیت زیبایی شناختی بالایی دارند. لب های شما به شما کمک می کند تا با دنیا ارتباط برقرار کنید. هنگامی که بر روی آنها برجستگی های سفید دارید، ممکن است احساس ناراحتی کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل برجستگی های سفید روی لب ها این برجستگی ها می توانند دلایل مختلفی داشته باشند. در حالی که بیشتر آنها نگران کننده نیستند، گاهی اوقات برجستگی های سفید می تواند نشان دهنده سرطان دهان باشد. جستجوی مراقبت های پزشکی می تواند تضمین کند که تا حد امکان سالم بمانید. موارد زیر علل رایج برآمدگی روی لب ها و گزینه های تشخیص و درمان آنها است. زخم تروماتیک زخم های تروماتیک یکی از دلایل بسیار شایع ضایعات لب هستند. آنها می توانند به دلیل خشکی یا ترک خوردن لب، گاز گرفتن تصادفی لب هنگام جویدن غذا یا صحبت کردن، عادت به گاز گرفتن لب یا سوختگی حرارتی رخ دهند. بیشتر موارد زخم های تروماتیک خفیف هستند و نیازی به درمان ندارند. یک خمیر بی حس کننده موضعی مانند اورجل را می توان روی ناحیه آسیب دیده برای کاهش درد استفاده کرد. در صورت احساس درد شدید یا اگر زخم پس از روز بهبود نیافته است، با پزشک مشورت کنید. زخم های تروماتیک اغلب ضایعات منفرد هستند. آنها حاشیه قرمز با اگزودای زرد مایل به سفید یا خاکستری دارند. اغلب، بیمار سابقه شناخته شده تروما دارد. این زخم ها معمولا در تا روز اول دردناک هستند. آنها معمولا در عرض - هفته بهبود می یابند. زخم های تبخال هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به زخم‌های تبخال، نیز می‌گویند. آنها در اثر عفونت ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می شوند. ویروس هرپس سیمپلکس هم باعث عفونت های دهان و هم در ناحیه تناسلی می شود. عفونت روی لب ها هرپس لبیالیس نامیده می شود. این می تواند یک عفونت اولیه یا عود کننده باشد. زخم های هرپس معمولا خود محدود شونده هستند و در عرض تا روز بهبود می یابند. با این حال، درمان سریع با داروهای ضد ویروسی ممکن است علایم و شدت را کاهش دهد. از این رو در صورت عود مجدد علایم، مراجعه به پزشک توصیه می شود. زخم های تبخال معمولا به صورت دسته ای از زخم های ریز متعدد به اندازه تا میلی متر در لب بالایی ظاهر می شوند. گاهی اوقات، آنها به یک زخم بزرگتر تبدیل می شوند. دوره بهبودی زخم های تبخال تا روز است. بیشتر زخم های تبخال روی لب ها به دلیل عفونت مکرر است و بیماران معمولا سابقه عفونت هرپس سیمپلکس قبلی را دارند. ضایعات اولیه معمولا با علایم پرودرومال تا روز قبل از آن تب، سردرد، تهوع و استفراغ همراه هستند. قبل از ضایعات عود کننده، علایم پرودرومال یک روز قبل ایجاد می شود و شامل گزگز و یا احساس سوزش در ناحیه است. در اکثر مواقع می توان تشخیص را به صورت بالینی انجام داد. می توان آن را با آزمایش سواب (در صورت وجود زخم) یا (در صورت عدم وجود زخم) ت یید کرد. گرانول فوردایس گرانول های فوردایس برجستگی های متعدد ریز زرد مایل به سفیدی هستند که روی لب بالایی یا داخل گونه دیده می شوند. این غدد چربی خارج رحمی هستند. غدد سباسه غدد تولید کننده چربی هستند که با فولیکول های مو مرتبط هستند. از آنجایی که هیچ فولیکول مو روی لب یا گونه وجود ندارد، غدد موجود در این نواحی خارج از رحم در نظر گرفته می شوند، به این معنی که در یک مکان غیر طبیعی وجود دارند. گرانول های فوردایس بسیار رایج هستند و در درصد بزرگسالان وجود دارند. آنها هیچ درد یا علامتی ایجاد نمی کنند و نیازی به درمان ندارند، مگر اینکه دلایل زیبایی داشته باشند. گرانول های فوردایس بر اساس ظاهر بالینی و علایم تشخیص داده می شوند. هرپانژین و بیماری دست، پا و دهان هرپانژین و بیماری دست، پا و دهان بیشتر در کودکان دیده می شود. آنها توسط نوعی ویروس به نام انترو ویروس ایجاد می شوند. در هرپانژین، زخم های سفید احاطه شده با مرزهای قرمز در دهان در کام، لوزه ها و لب ها دیده می شود. در بیماری دست، پا و دهان، زخم در کف دست و کف پا همراه با زخم های دهانی دیده می شود. هر دو بیماری با گلودرد و تب همراه است. درمان خاصی برای این بیماری ها وجود ندارد. آنها معمولا خفیف و خود محدود کننده هستند. درمان حمایتی مانند مصرف داروهای کاهش دهنده تب و نوشیدن مقدار زیادی آب برای حفظ آب بدن توصیه می شود. با این حال، همیشه توصیه می شود برای تعیین اینکه آیا بیماری زمینه ای جدی وجود دارد یا خیر، با پزشک مشورت کنید. تشخیص معمولا به صورت بالینی توسط پزشک انجام می شود. موارد معمولا طی تا روز برطرف می شوند. کشت ویروسی در موارد پیچیده انجام می شود تا هر گونه بیماری جدی رد شود. شانکر (سیفلیس) شانکر در بیماران مبتلا به بروز پیدا می کند. این یک زخم منفرد گرد و بدون درد است که عمدتا در اندام تناسلی و به ندرت روی لب ها یا زبان ایجاد می شود. زخم ها در محل اولیه تلقیح (محل ورود عفونت به بدن) ایجاد می شوند. سیفلیس یک بیماری مقاربتی است که توسط باکتری به نام ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. زخم شانکر تظاهرات اولیه عفونت سیفلیس است. تا روز پس از قرارگیری در معرض عامل محرک ظاهر می شود. سیفلیس با آنتی بیوتیک درمان می شود. اگر از نظر جنسی فعال هستید یا رابطه جنسی محافظت نشده دارید، همیشه توصیه می شود برای انجام آزمایشات معمول برای هر STD به پزشک مراجعه کنید. تشخیص توسط پزشک بر اساس یافته های بالینی و آزمایش خون انجام می شود. سرطان دهان می تواند به صورت لکه های سفید یا قرمز یا زخم ظاهر شود. ضایعات می توانند خوش خیم (توموری که گسترش نمی یابد) یا بدخیم (توموری که مهاجم است و انتشار می یابد) باشد. برخی از ضایعات پیش بدخیم در نظر گرفته می شوند، یعنی شانس بالایی برای تبدیل شدن به سرطان دارند. اگرچه زبان، کف دهان و کام نرم پرخطرترین مکان‌ها هستند، سرطان دهان می‌تواند در هر جایی از حفره دهان از جمله لب‌ها ظاهر شود. درمان شامل جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی است. تشخیص با بیوپسی انجام می شود. غربالگری سرطان دهان توسط دندانپزشک در طی یک معاینه معمول دندانپزشکی انجام می شود. اگر ضایعه سفید یا قرمز در دهان مشاهده شد و اگر دندانپزشک نتواند تشخیص بالینی بدهد، معمولا بیوپسی توصیه می شود. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ برجستگی های سفید روی لب ها به ندرت دلیلی برای مراجعه فوری به پزشک است. با این حال، اگر علایم زیر همراه با برجستگی های سفید روی لب ها را دارید، ممکن است بخواهید با پزشک خود وقت ملاقات بگیرید: تب یا گلودرد تورم فک یا گردن بی حسی زبان شما مشکل در جویدن یا بلعیدن برآمدگی هایی که دردناک هستند. برجستگی هایی که خونریزی می کنند. احساس می کنید چیزی در گلوی شما گیر کرده است. اگر برجستگی های سفید شما بعد از دو هفته از بین نرفت، وقت ملاقات با پزشک خود بگیرید. اگر برآمدگی سفید روی لب درمان نشوند چه اتفاقی می افتد؟ درمان برجستگی های سفید روی لب ها به علت علایم شما بستگی دارد. برخی از بیماری ها، مانند لکه های فوردایس، نیازی به درمان ندارند. با این حال، اگر ظاهر لکه های Fordyce خود را دوست ندارید، حذف آن امکان پذیر است. پزشکان می توانند از تکنیک هایی مانند جراحی الکتریکی یا برای حذف آنها استفاده کنند. برفک اغلب با داروهای ضد قارچ، مانند محلول مایعی که در دهان می‌چرخانید و می‌بلعید، درمان می‌شود. داروهای ضد ویروسی می توانند به طور موقت علایم تبخال دهانی شما را از بین ببرند، اما به طور دایم عفونت ویروسی را درمان نمی کنند. هرگونه برآمدگی سفید روی لب که در عرض هفته بهبود نیابد، حتی اگر دردناک نباشد و بسیار کوچک باشد، برای تایید یا رد سرطان دهان یا هر بیماری جدی دیگر باید توسط پزشک معاینه شود. معمولا زخم های تروماتیک، تبخال و گرانول های فوردایس نیازی به درمان ندارند. عفونت هایی مانند سیفلیس باید با آنتی بیوتیک درمان شوند تا از انتشار بیماری و عوارض جلوگیری شود. سخن آخر اغلب اوقات، برآمدگی های سفید روی لب ها نگران کننده نیستند. آنها معمولا زخم یا گرانول فوردایس هستند. با این حال، اگر یک برآمدگی به طور ناگهانی ایجاد شد یا در حال بهبود نیست، فورا با پزشک مشورت کنید. صرف نظر از علت برجستگی های سفید روی لب های خود، از دست زدن به آنها خودداری کنید. این می تواند باعث تحریک بیشتر ناحیه شود و احتمال عفونت را افزایش دهد. با اجازه پزشک، می توانید از پماد روی لب های خود استفاده کنید تا از خشکی بیش از حد و دردناک شدن آنها جلوگیری کنید. شستشو با آب نمک گرم نیز می تواند به کاهش سوزش کمک کند. نصف قاشق چایخوری نمک را در یک فنجان آب گرم مخلوط کنید و قبل از تف کردن، آب را در دهان خود بچرخانید.

همانژیوم یک لکه مادرزادی به رنگ قرمز روشن است که در لحظه تولد یا در هفته اول و دوم زندگی نوزاد روی پوست او ظاهر می شود. ظاهر این لکه برآمده و لاستیکی شکل بوده و از رگ های خونی اضافه در پوست تشکیل شده است. همانژیوم ( Hemangioma ) نوعی از تومور است که بعد از مدتی متوقف شده و برخلاف تومورهای سرطانی محو می شود. سلول های به وجود آورنده همانژیوم بسیار شبیه به سلول های به وجود آورنده رگ های خونی هستند. همانژیوم در زیر میکروسکوپ شبیه یک رشته از رگ های خونی در هم تنیده است. این سلول ها با تکثیر باعث رشد و ضخیم تر شدن عارضه پوستی همانژیوم می شوند. معمولا این ضایعه پوستی بیشتر به جای تمایل به پخش شدن در قسمت های دیگر پوست، تمایل به متورم شدن دارد. در گذشته بسیاری از ضایعات پوستی قرمز رنگ به اشتباه همانژیوم نامیده می شدند. همین تشخیص اشتباه باعث می شد تا پزشکان در فرآیند درمان و پیش آگهی خود دچار اشتباه شوند. حتی امروزه بسیاری از کتاب ها و مقالات علمی از این واژه برای توصیف تومورهای خونی دیگر در کودکان و افراد بالغ استفاده می کنند. همانژیوم غیر سرطانی بوده و نهایتا کوچک می شود اما در صورت ضرورت می توان اقدام به درمان آن کرد. معمولا همانژیوم یک بیماری با پیش زمینه ارثی در نظر گرفته نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طبق تحقیقاتی که اخیرا توسط تیمی از متخصصان صورت گرفته است، احتمال بروز این بیماری در کودکان خانواده های دارای یک کودک مبتلا به همانژیوم افزایش خواهد یافت. همانژیوم از رگ های خونی اضافه ای که به صورت گروهی و توده ای جمع می شوند، به وجود آمده است. هنوز علت تجمع رگ ها و تشکیل همانژیوم مشخص نیست. همانژیوم بیشتر بر روی پوست نوزادان دختر، سفید و زودرس به وجود می آید. همانژیوم گاهی موقع زایمان بر روی پوست نوزاد هست، اما احتمال بروز آن در هفته و ماه های اول بعد از تولد نیز وجود دارد. این ضایعه پوستی ابتدا با یک لکه قرمز در هر قسمتی از بدن ظاهر شده و بیشتر صورت، کف سر، قفسه سینه و کمر را درگیر می کند. معمولا هر کودک فقط دچار یک لکه همانژیوم می شود. البته در بعضی از موارد مثل چند قلو زایی ها ممکن است بیش از یک لکه بر روی پوست کودک وجود داشته باشد. لکه صاف به وجود آمده روی پوست کودک، در همان سال اول زندگی به سرعت رشد کرده و تبدیل به یک برآمدگی اسفنجی با حالت لاستیکی می شود. بعد از این رشد، همانژیوم وارد فاز استراحت شده و نهایتا به آرامی شروع به ناپدید شدن خواهد کرد. بسیاری از همانژیوم ها تا زمان رسیدن کودک به سن سالگی کاملا ناپدید شده و در صورت باقی ماندن اثر همانژیوم، نهایتا تا سالگی از بین خواهد رفت. ممکن است بعد از ناپدید شدن همانژیوم، همان قسمت پوستی کمی تغییر رنگ داده یا حالت برآمدگی پیدا کند. همانژیوم ممکن است در هر قسمتی از بدن ظاهر شود اما بیشترین احتمال بروز آن بر روی صورت، کف سر، قفسه سینه و پشت کمر فرد است. کودک مبتلا به همانژیوم (همانژیوم نوزادی) نیازی به درمان نداشته و لکه پوستی به مرور زمان ناپدید خواهد شد. به عنوان مثال اگر کودکی در دوران نوزادی خود مبتلا به ضایعه پوستی همانژیوم شده باشد، احتمالا با رسیدن کودک به سن سالگی تنها اثر نامحسوسی از لکه باقی خواهد ماند. در صورتی که این ضایعه پوستی با دیدن، تنفس یا دیگر عملکردهای بدن تداخل داشته باشد، می توان به فکر درمان این عارضه پوستی بود. پزشک تنها می تواند با نگاه کردن و معاینه پوست بیمار، ضایعه همانژیوم را تشخیص دهد. معمولا برای تشخیص این عارضه پوستی نیازی به انجام آزمایش نبوده و با یک نگاه می توان آن را تشخیص داد. معمولا نیازی به درمان عارضه همانژیوم نبوده و بدون درمان هم این عارضه خود خود از بین خواهد رفت. اما در صورتی که ضایعه به وجود آمده در نتیجه همانژیوم بر روی بینایی یا دیگر عملکردهای فرد ت ثیر گذاشته باشد، می توان از شیوه های درمانی یا جراحی لیزر استفاده کرد: در همانژیوما های سطحی و کوچک، ممکن است از ژل حاوی داروی تیمولول بر روی پوست دچار ضایعه شده استفاده شود. در همانژیوما نوزادی شدید تر می توان از محلول خوراکی پروپرانولول برای درمان و از بین بردن آن استفاده کرد. معمولا برای اثر بخشی این درمان باید تا حدود سال ادامه پیدا کند. عوارض جانبی این شیوه درمانی شامل: بالا پایین خس خس سینه در هنگام نفس کشیدن کودکانی که به درمان های بتا بلاکر پاسخ نداده یا به هر دلیلی نمی توان از این شیوه درمانی برای آن ها استفاده کرد، ممکن است استفاده از کورتیکو استروییدها گزینه مناسبی برای درمان شان باشد. عوارض جانبی استفاده از کورتیکو استروییدها شامل نازک شدن پوست و مشکلات رشد می شود. گاهی اوقات می توان از عمل جراحی لیزر برای برداشتن همانژیوما کوچک و نازک یا درمان زخم های ناشی از آن استفاده می شود. در صورتی که قصد درمان این ضایعه پوستی را دارید، بهتر است نکات مثبت و منفی این کار را با پزشک اطفال سبک و سنگین کرده و سپس تصمیم به انجام چنین کاری بگیرید اکثر همانژیوما های نوزادی خود به خود در طول کودکی از بین رفته و استفاده از شیوه های درمانی ممکن است عوارض جانبی به همراه داشته باشد. به طور کلی انتخاب بهترین شیوه درمانی این عارضه با توجه به عوامل متعددی صورت می گیرد. این عوامل شامل موارد زیر می شود: سن اندازه همانژیوم محل به وجود آمدن همانژیوما سرعت رشد همانژیوما در بعضی از موارد همانژیوم ممکن است به چند قسمت تقسیم شده و زخمی را در محل ضایعه به وجود آورد. این عارضه جانبی می تواند باعث بروز خون ریزی، اسکار یا حتی عفونت پوستی شود. عوارض جانبی به وجود آمده کاملا بستگی به محل بروز همانژیوم داشته و ممکن است در بعضی از موارد نادر بینایی، تنفس یا شنوایی کودک را با مشکل مواجه کند. در حدود درصد موارد همانژیوم با عوارض جانبی همراه خواهد بود. عوارض احتمالی شامل موارد زیر می شود: بزرگ تر شدن همانژیوما، ممکن است عملکرد ارگان های مختلف بدن را با اختلال مواجه کند. البته در بیشتر موارد این اختلال مربوط به بینایی کودک می شود. اگر این ضایعه در اطراف چشم کودک به وجود آمده و به سرعت رشد کند، ممکن است جلوی دید کودک را گرفته و تا حدی بینایی او را با مشکل مواجه کند. در صورتی که همانژیوم بر روی پلک کودک به وجود آمده بهتر است آن را زیر نظر گرفته و به پزشک اطفال نشان داد. بروز این عارضه در اطراف دهان و ناحیه تناسلی نیاز به درمان و مراقبت فوری دارد. پوست محل همانژیوما ممکن است دچار آسیب شده و زخم ایجاد کند. بروز چنین زخمی می تواند برای کودک بسیار دردناک و غیر قابل تحمل باشد. در این صورت کودک دچار مشکلات تغذیه و خواب خواهد شد. بروز چنین زخمی احتمال بروز عفونت و اسکار را نیز افزایش خواهد داد. همچنین احتمال به وجود آمدن زخم در همانژیوم به وجود آمده در اطراف دهان، بینی، گوش یا پوست ناحیه تناسلی بسیار بیشتر از دیگر قسمت ها است. روند بهبود زخم ها نیز به کندی انجام گرفته و می توان برای جلوگیری از بروز زخم یا اسکار و سرعت گرفتن درمان در این نواحی از شیوه های درمانی استفاده نمود. پوست پوشاننده همانژیوما از ضایعه در برابر بروز خون ریزی حفاظت خواهد کرد. اما اگر به هر دلیلی همانژیوما دچار بریدگی یا آسیب شود، خون ریزی اتفاق افتاده و می تواند باعث بروز زخم شود. رگ های خونی به وجود آورنده همانژیوم طبیعی نبوده و در صورت خون ریزی همانژیوما، سرعت آن بسیار زیاد بوده و در زمان بسیار کوتاهی قطع خواهد شد. معمولا پس از بروز خون ریزی می توان با فشار مستقیم و در عرض دقیقه آن را متوقف کرد. در صورتی که خون ریزی با فشار قطع نشد، بهتر است سریعا کودک را به پزشک برسانید. ظاهر نهایی همانژیوم از فردی به فرد دیگر متفاوت بوده و به عوامل زیر بستگی خواهد داشت: اندازه همانژیوما محل به وجود آمدن عارضه ایجاد زخم یا عفونت به واسطه همانژیوما البته بعضی از قسمت های پوست بیش از دیگر قسمت ها در معرض بروز اسکار هستند. نواحی مستعد بروز اسکار شامل موارد زیر می باشند: بینی لب ها پیشانی گوش ها گاهی اوقات پس از بهبود کامل همانژیوما و کوچک شدن آن ممکن است پوست اضافه در محل باقی بماند. به محض اینکه فاز کوچک تر شدن همانژیوما به پایان رسید، یک جراح پلاستیک می تواند پوست اضافی را بردارد. در صورتی که محل عارضه دچار تغییر رنگ شود، می توان از شیوه لیزر برای برگشت رنگ پوست استفاده کرد. ضایعه همانژیوما به طور طبیعی هیچ درد و ناراحتی برای کودک مبتلا به وجود نخواهد آورد. مگر اینکه همانژیوم باعث بروز زخم شود. زخم ناشی از همانژیوم معمولا دردناک و آزار دهنده بوده و حتی قبل از ظاهر شدن هم کودک را بی قرار خواهد کرد. در صورتی که احساس می کنید کودک تان به خاطر بروز همانژیوم درد دارد، بهتر است هر چه سریع تر این موضوع را به اطلاع پزشک اطفال برسانید. منابع:

وزن کم هنگام تولد، اصطلاحی برای توصیف نوزادانی است که با وزن کمتر از گرم متولد می شوند. وزن کم هنگام تولد نوزاد اغلب در نوزادانی که زود (قبل از هفته بارداری) متولد می شوند، رخ می دهد. همچنین وزن کم هنگام تولددر موارد زایمان های دوقلو یا سه قلو، شایع است. اگر کودک شما با وزن کم به دنیا بیاید، نسبت به نوزادان دیگر ممکن است کوچک تر و لاغرتر به نظر برسد و چربی بدن کمتری داشته باشد. حتی امکان دارد سر کودک از بقیه قسمت های بدن او بزرگ تر باشد. علت اصلی وزن کم نوزادان هنگام تولد، زایمان زودرس است. در زایمان زودرس کودک در رحم مادر زمان کمتری برای رشد و افزایش وزن دارد. کودک در هفته های آخر بارداری قسمت اعظم وزن خود را بدست می آورد. یکی دیگر از دلایل وزن کم هنگام تولد، محدودیت رشد داخل رحمی ( IUGR ) است. این امر در شرایطی رخ می دهد که کودک به دلیل مشکلات جفت، سلامتی مادر یا وضعیت خودش در دوران بارداری به خوبی رشد نمی کند. نوزادان با محدودیت رشد داخل رحمی که به طور کامل متولد می شوند ممکن است از نظر جسمی بالغ اما ضعیف باشند. نوزادان نارس که محدودیت رشد داخل رحمی دارند بسیار کوچک و از نظر جسمی نابالغ هستند. نوزادانی که زودرس متولد می شود، بسیار کوچک هستند. با این حال، عوامل دیگری نیز وجود دارند که می توانند در خطر ابتلا به وزن کم جنین هنگام تولد نقش داشته باشند. عوامل خطر تولد کم کودکان هنگام تولد، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مادران کم سن و سال (کمتر از سال) خطر تولد نوزاد با وزن کم، بسیار شایع می باشد. نوزادان چند قلو در معرض خطر وزن کم قرار دارند، زیرا اغلب آن ها نارس هستند. نوزادان مادرانی که در معرض مواد مخدر، الکل و سیگار قرار دارند، احتمالا وزن کمی دارند. مادران با وضع اقتصادی پایین نیز احتمالا در معرض رژیم غذایی ضعیف تر، مراقبت های ناکافی و عوارض حاملگی قرار دارند. همه این عوامل می توانند منجر به وزن کم جنین هنگام تولد شوند. برخی از نوزادان به دلیل سایر عوامل خطر وزن زیادی در رحم ندارند که عبارتند از: مشکلات جفت اختلال مادرزادی جنین وزن نادرست مادر در طی بارداری قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا یا سرب سابقه وزن کم وزن هنگام تولد در بارداری های قبلی سیگار کشیدن، نوشیدن الکل یا استفاده از داروهای غیرمجاز مادری که بیماری مزمن دارد، مانند یا بیماری کلیوی استفاده مادر از داروهای خاص مانند داروهای صرع و لخته شدن خون نوزاد با وزن کم در یکی از سه دسته زیر قرار می گیرد: کودک LBW وزن کمتر از گرم دارد. این نوزادان معمولا با مراقبت در خانه با خیال راحت نگهداری می شوند. یک نوزاد VLBW دارای وزن کمتر از گرم است. یک نوزاد ELBW دارای وزن کمتر از گرم است. یکی از دلایل اصلی معاینات منظم قبل از تولد، اطمینان از رشد خوب کودک است. در دوران بارداری اندازه کودک به روش های مختلفی تخمین زده می شود. افزایش مداوم وزن یکی از راه های بررسی رشد کودک است. راه دیگر اندازه گیری ارتفاع رحم عبار تند از: برای بررسی ارتفاع رحم، پزشک از بالای استخوان شرمگاهی مادر تا بالای رحم (فوندوس) را اندازه گیری می کند. این اندازه گیری معمولا با تعداد هفته های بارداری رابطه مستقیم دارد. اگر اندازه آن در برابر تعداد هفته های بارداری کم باشد، ممکن است کودک کوچکتر از حد انتظار باشد. به عنوان مثال، در حاملگی هفته، ارتفاع پایه مادر باید نزدیک به سانتی متر باشد. پزشک همچنین ممکن است از جنین برای بررسی رشد و پیشرفت کودک استفاده کند. سونوگرافی دقیق تر از بررسی ارتفاع پایه است. برای برآورد وزن جنین می توان از سر، شکم و استخوان جنین اندازه گیری کرد و آن را با نمودار رشد مقایسه کرد. در طی چند ساعت اول پس از تولد نوزادان وزن می شوند. وزن با سن حاملگی نوزاد مقایسه و در پرونده پزشکی ثبت خواهد شد. کودک با وزن کم ممکن است در معرض خطر بروز عوارض زیادی باشد. اگر کودک مبتلا به LBW باشد، در مقایسه با نوزادانی که وزن طبیعی دارند، خطر بیشتری برای مشکلات رشدی، عوارض سلامتی و مرگ زودرس خواهد داشت. آن ها ممکن است نسبت به نوزادانی که وزن طبیعی دارند، ضعیف تر باشند. احتمال دارد نوزاد در خوردن غذا، افزایش وزن، حفظ دمای بدن و جلوگیری از بیماری و عفونت با مشکل رو به رو شوند. به طور کلی، هرچه وزن کودک هنگام تولد کمتر باشد، خطر بروز عوارض بیشتر خواهد شد. برخی از مشکلات رایج نوزادان کم وزن، عبارتند از: عفونت سطح اکسیژن کم هنگام تولد مشکل در تغذیه و افزایش وزن عدم توانایی در حفظ دمای بدن سندرم مرگ ناگهانی نوزاد ( SIDS ) ریه ها یا سایر اندام های تکامل نیافته مشکلات عصبی مانند خون ریزی داخل مغزی مشکلات دستگاه گوارش مانند انتروکولیت نکروزان (بیماری جدی روده در نوزادان نارس) مشکلات تنفسی، مانند اختلال تنفس نوزادان (یک بیماری تنفسی نارس ناشی از نارس) تقریبا همه نوزادان با وزن کم در هنگام تولد نیاز به مراقبت های تخصصی در بخش مراقبت های ویژه نوزادان دارند. مراقبت ویژه برای این است که آن ها بتوانند وزن بیشتری پیدا کرده و برای رفتن به خانه آمادگی لازم را داشته باشند. زنده ماندن نوزادان با وزن کم وزن تا حد زیادی به وزن کودک در بدو تولد بستگی دارد، نوزادان با وزن کمتر از گرم کمترین شانس زنده ماندن را دارند. اگر کودک عوارض دیگری مانند ریه های ناقص یا مشکلات روده ای نداشته باشد، احتمالا تا زمانی که عوارض از طریق مراقبت های پزشکی برطرف شود، باید در بیمارستان بماند. برنامه درمانی توصیه شده برای LBW کودک به وضعیت خاص آن ها بستگی دارد. مدیریت اختصاصی برای کودکان با وزن کم به عوامل زیر بستگی دارد: نظر یا اولویت والدین سن حاملگی، سلامت عمومی و سابقه پزشکی کودک تحمل کودک در برابر داروهای خاص یا روش های درمانی مراقبت از نوزادان با وزن کم اغلب شامل مراقبت در بخش مراقبت ویژه نوزادان ( NICU ) ، تخت های کنترل دما و تغذیه ویژه، بعضی اوقات از طریق لوله به معده داخل وریدی می باشند. به دلیل پیشرفت های چشمگیر در مراقبت از نوزادان مریض و نارس، تعداد بیشتری از نوزادان زنده مانده اند. اما، جلوگیری از زایمان زودرس، یکی از بهترین راه های پیشگیری از تولد نوزادان با وزن کم می باشد. مراقبت از بارداری یک عامل مهم در جلوگیری از زایمان زودرس و نوزادان کم وزن است. در معاینات دوران بارداری، سلامت مادر و جنین بررسی می شود. از آنجا که تغذیه مادر و افزایش وزن مادر با افزایش وزن جنین و وزن هنگام تولد در ارتباط است، خوردن یک رژیم غذایی سالم و حفظ وزن مناسب در بارداری ضروری است. علاوه بر آن، مادران نیز باید از مصرف الکل، سیگار و داروهای غیرمجاز که می توانند به رشد ضعیف جنین منجر شود، خودداری کنند. نوزادانی که با LBW متولد شده اند اما عوارض دیگری ندارند، معمولا به طور طبیعی رشد می کنند. در بعضی موارد، کودک ممکن است با تاخیر در رشد، ناتوانی ذهنی جزیی یا مشکلات سلامتی مادام العمر، روبرو شود. اگر کودک شما با LBW و سایر عوارض متولد شود، پیش آگهی آن ها به مشکلات بهداشتی خاصی که با آن ها روبرو هستید بستگی دارد. پیشرفت علوم پزشکی باعث افزایش بقای و بهبود پیش آگهی برای نوزادان مبتلا به LBW و عوارض مربوط به آن می شود. نوزادان نارس و کم وزن هنگام تولد در معرض خطر مرگ و میر ناشی از هیپوترمی (کاهش دمای بدن) ، عفونت، مشکلات تنفسی و عوارض دیگر قرار دارند. در نتیجه ممکن است آن ها نتوانند با زندگی خارج از رحم سازگار شوند. ویژگی های نوزادان نارس و کم وزن هنگام تولد ریه های نابالغ و مشکلات تنفسی دارند. ممکن است برای تغذیه مناسب بسیار ضعیف باشند. بخش هایی از سیستم عصبی آن ها هنوز به خوبی تکامل نیافته است. سیستم ایمنی ضعیفی دارند بنابراین در برابر عفونت آسیب پذیر خواهند بود. رگ های موجود در مغز آن ها نازک و نابالغ است و احتمال خون ریزی آن ها زیاد است. آن ها چربی کمی زیر پوست دارند. به خصوص چربی قهوه ای آن ها کم است. چربی قهوه ای برای تولید گرما در نوزاد تازه متولد شده بسیار مهم است. نوزادان نارس و کم وزن هنگام تولد نیاز به مراقبت ویژه دارند زیرا آن ها در مبارزه با بیماری عفونی مقاومت بسیار ضعیفی دارند. بنابراین، هرکسی که از کودک مراقبت می کند باید ابتدا دست های خود را کاملا شسته و کودک را با دقت نگه دارد. مادران به راحتی می توانند به پوست نرم و نازک نا بالغ کودک نارس یا کم وزن هنگام تولد آسیب وارد کرده و یک نقطه ورود برای عفونت ایجاد کنند. نوزادان نارس و کم وزن هنگام تولد در حفظ دمای بدن مشکل زیادی دارند. آن ها به راحتی گرما را از دست می دهند. نوزادان کم وزن هنگام تولد باید تحت مراقبت های ویژه زیر قرار گیرند: بلافاصله پس از تولد، کودک را در تماس پوستی با پوست با مادر و یا مراقبت " مادر کانگورو" قرار دهید. در اتاقی که نوزاد نارس از آن مراقبت می شود باید یک منبع گرمای اضافی وجود داشته باشد. حداقل ساعت بعد از زایمان، استحمام را به ت خیر انداخته و همیشه از آب گرم استفاده شود. هر چه زودتر تغذیه با شیر مادر را شروع شده و حداقل هر دو ساعت یکبار به کودک شیر داده شود. استفاده از پتو اضافی یا هر پارچه از جنس پنبه برای پوشاندن مادر و نوزاد لازم است. نکته مهمی که باید به خاطر بسپارید این است که باید سر کودک به خوبی پوشانده شود. چون اکثر گرمای بدن نوزاد از طریق سر در صورت عدم پوشش خارج می شود. شیر مادر نوزادان نارس بیشتر از شیر مادرانی است که نوزادانشان را طبیعی به دنیا می آورند. بنابراین، شیر مادر نارس بهترین شیر برای نوزاد نارس یا کم وزن است و نباید آن را دور ریخت. هیچ شیر دیگری نمی تواند جایگزین مزایای آن شود. مراقبت از مادر کانگورو ( KMC ) ، به عنوان روشی است که کانگوروها از نوزاد خود مراقبت می کنند. نشان داده شده است که روشی بسیار موثر در مراقبت از نوزادان نارس و کم وزن است. KMC شامل نگه داشتن یک نوزاد در تماس پوست به پوست، بر روی قفسه سینه مادر است. این امر موجب ثبات بیشتر ضربان قلب و تنفس کودک، کاهش میزان عفونت و افزایش وزن بهتر و در مادر منجر به افزایش شیر مادر می شود. بنابراین، KMC KMC وزن بیشتری به دست می آورند. کودکانی که KMC دریافت می کنند تنفس منظم تری دارند. در صورتی که مادر و نوزاد از روند کار راحت هستند، KMC منابع:

یا ژنیکوماستی، در واقع افزایش مقدار بافت غده سینه در پسران یا مردان است که به دلیل استروژن و تستوسترون ایجاد می شود. ژنیکوماستی می تواند یک یا هر دو سینه (گاهی اوقات به طور ناهموار) را تحت تاثیر قرار دهد. Pseudogynecomastia به افزایش بافت چربی اما نه بافت غده ای در سینه های مردانه اشاره دارد. نوزادان، پسران در و مردان سالمند ممکن است در نتیجه تغییرات طبیعی در سطوح هورمونی به ژنیکوماستی مبتلا شوند، اگرچه دلایل دیگری نیز وجود دارد. به طور کلی، ژنیکوماستی یک مشکل جدی نیست، اما کنار آمدن با این بیماری می تواند دشوار باشد. مردان و پسران مبتلا به ژنیکوماستی گاهی اوقات در سینه خود درد دارند و ممکن است احساس خجالت کنند. ژنیکوماستی ممکن است خود به خود از بین برود. اگر ادامه پیدا کرد، دارو یا جراحی ممکن است در درمان آن موثر باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ژنیکوماستی را می توان به صورت رشدی به اندازه دکمه در زیر نوک سینه مشاهده کرد. احتمال دارد این را به عنوان یک توده سینه ببینید یا زمانی که آن ناحیه را فشار می دهید توده را احساس کنید. توده ممکن است به راحتی در بافت سینه حرکت کند و یا در لمس حساس باشد. توده های سینه و بزرگ شدن سینه می تواند در یک یا هر دو سینه رخ دهد. اکثر مردان بالغ مبتلا به ژنیکوماستی هیچ علامتی را گزارش نمی کنند. علایم و نشانه های این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حساسیت سینه التهاب بافت سینه درد، به ویژه در نوجوانان حساسیت نوک پستان هنگام برخورد به لباس اگر علایم زیر را دارید به پزشک مراجعه کنید: التهاب درد یا حساسیت در یک یا هر دو سینه ژنیکوماستی با کاهش میزان هورمون تستوسترون در مقایسه با استروژن ایجاد می شود. این کاهش می تواند ناشی از شرایطی باشد که اثرات تستوسترون را مسدود می کند، تستوسترون را کاهش می دهد یا سطح استروژن شما را افزایش می دهد. چندین عامل می تواند تعادل هورمونی را بر هم بزند، از جمله: هورمون های تستوسترون و استروژن ویژگی های جنسی را در مردان و زنان کنترل می کنند. تستوسترون ویژگی های مردانه مانند توده عضلانی و موهای بدن را کنترل می کند. استروژن ویژگی های زنانه از جمله رشد سینه ها را کنترل می کند. اکثر مردم استروژن را به عنوان یک هورمون منحصرا زنانه تصور می کنند، اما مردان معمولا در مقادیر کم نیز آن را تولید می کنند. افزایش سطوح استروژن مردانه یا عدم تعادل آن با سطح تستوسترون، می توانند باعث ژنیکوماستی شوند. بیش از نیمی از نوزادان پسر به دلیل ت ثیرات استروژن مادر با سینه های بزرگ به دنیا می آیند. به طور کلی، بافت سینه متورم در عرض دو تا سه هفته پس از تولد از بین می رود. بیش از نیمی از پسران نوجوان درجاتی از بزرگ شدن سینه را دارند. نوسانات هورمونی، از جمله افت تستوسترون و افزایش استروژن، باعث رشد بافت سینه می شود. این وضعیت با یکنواخت شدن سطح هورمون (فرآیندی که تکمیل آن حدود شش ماه تا دو سال طول می کشد) از بین می رود. در بیشتر موارد، بافت متورم سینه بدون درمان طی شش ماه تا دو سال از بین می‌رود. محققان تخمین زده اند که میزان شیوع در مردان تا ساله بین تا درصد است. با افزایش سن، بدن مردان تستوسترون کمتری تولید می کند. آنها همچنین ممکن است چربی بدن بیشتری داشته باشند که باعث تحریک تولید استروژن و رشد بافت سینه می شود. با این حال، اکثر مردان مبتلا به این بیماری هیچ علامتی را تجربه نمی کنند. تعدادی از داروها می توانند باعث ژنیکوماستی شوند. این شامل: آنتی بیوتیک ها شیمی درمانی برای درمان سرطان داروهای ضد اضطراب، مانند دیازپام (والیوم) یا داروهای تخلیه کننده معده، مانند متوکلوپرامید ( Reglan ) داروهای ADHD که حاوی آمفتامین هستند. یا داروهای زخم، مانند داروی بدون نسخه سایمتیدین ( Tagamet HB ) داروهای قلب، مانند دیگوکسین (لانوکسین) و مسدود کننده های کانال کلسیم یا داروهای ایدز خواص استروژن مانند برخی از داروهای HIV می تواند باعث ژنیکوماستی، به ویژه Efavirenz ( Sustiva ) شود. استروییدهای آنابولیک و آندروژن ها برای درمان کمبودهای هورمونی، تاخیر در بلوغ یا از دست دادن عضلات ناشی از بیماری دیگر. آنتی آندروژن ها برای درمان بزرگی پروستات، و سایر شرایط استفاده می شود. به عنوان مثال می توان به فلوتامید، فیناستراید و اسپیرونولاکتون اشاره کرد. موادی که می توانند باعث ژنیکوماستی شوند عبارتند از: الکل هرویین آمفتامین ها استروییدهای آنابولیک برای عضله سازی و افزایش عملکرد ورزشی استفاده می شود. چندین بیماری می توانند با ت ثیر بر تعادل هورمون ها باعث ژنیکوماستی شوند، از جمله: شرایطی که تولید تستوسترون را کاهش می دهد، مانند سندرم کلاین فلتر یا نارسایی هیپوفیز، می تواند با ژنیکوماستی مرتبط باشد. تغییرات هورمونی که با افزایش سن رخ می دهد می تواند باعث ژنیکوماستی شود، به خصوص در مردانی که اضافه وزن دارند. برخی از تومورها، مانند، غدد فوق کلیوی یا غده هیپوفیز می شوند، می توانند هورمون هایی تولید کنند که تعادل هورمونی مردانه و زنانه را تغییر می دهند. در این شرایط، غده تیرویید بیش از حد هورمون تیروکسین تولید می کند. حدود نیمی از افرادی که تحت درمان دیالیز قرار می گیرند به دلیل تغییرات هورمونی دچار ژنیکوماستی می شوند. تغییرات در سطح هورمون مربوط به مشکلات کبدی و داروهای سیروز با ژنیکوماستی مرتبط است. هنگامی که بدن شما از تغذیه کافی محروم می شود، سطح تستوسترون کاهش می یابد در حالی که سطح استروژن ثابت می ماند و باعث عدم تعادل هورمونی می شود. ژنیکوماستی همچنین ممکن است زمانی رخ دهد که تغذیه طبیعی از سر گرفته شود. روغن های گیاهی مانند درخت چای یا اسطوخودوس که در شامپوها، صابون ها یا لوسیون ها استفاده می شوند با ژنیکوماستی مرتبط هستند که احتمالا به دلیل فعالیت ضعیف استروژنی محصولات گیاهی است. ژنیکوماستی چگونه تشخیص داده می شود؟ ژنیکوماستی عوارض جسمی کمی دارد، اما می تواند مشکلات روانی یا عاطفی ناشی از ظاهر ایجاد کند. تشخیص ژنیکوماستی بر اساس بررسی علایم شما و یک معاینه پزشکی است که شامل ارزیابی دقیق بافت سینه، شکم و اندام تناسلی شماست. پزشک شما احتمالا آزمایشاتی را برای شناسایی علت احتمالی ژنیکوماستی، غربالگری سرطان سینه احتمالی و رد سایر شرایط تجویز می کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایشات خون سونوگرافی بیضه بیوپسی های بافتی توموگرافی کامپیوتری ( CT ) اسکن اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) پزشک شما می خواهد مطمین شود که التهاب سینه شما ژنیکوماستی است و سایر بیماری های مشابه را رد و یا تایید کند. سایر شرایطی که می توانند علایم مشابه ایجاد کنند، عبارتند از: آبسه سینه که باعث عفونت بافت سینه می شود. بافت چربی سینه (سیودووژنیکوماستی) برخی از مردان و پسران، به ویژه آنهایی که چاق هستند، چربی سینه ای دارند که شبیه ژنیکوماستی است. سرطان پستان. غیر معمول است اما ممکن است رخ دهد. بزرگ شدن یک سینه یا وجود ندول سفت، نگرانی در مورد سرطان سینه مردان را افزایش می دهد. ژنیکوماستی چگونه درمان می شود؟ اکثر موارد ژنیکوماستی به مرور زمان و بدون درمان برطرف می شوند. با این حال، اگر ژنیکوماستی ناشی از یک بیماری زمینه‌ای باشد (مانند هیپوگنادیسم، سوء تغذیه یا سیروز) ممکن است این بیماری زمینه‌ای نیاز به درمان داشته باشد. اگر داروهایی مصرف می‌کنید که علت ژنیکوماستی باشند، پزشک ممکن است توقف آنها یا جایگزینی با داروی دیگری را توصیه کند. در نوجوانانی که هیچ دلیل آشکاری برای ژنیکوماستی به جز تغییرات هورمونی طبیعی در دوران بلوغ ندارند، پزشک ممکن است هر سه تا شش ماه یکبار ارزیابی مجدد دوره‌ای را توصیه کند تا ببیند آیا وضعیت خود به خود بهبود می‌یابد یا خیر. ژنیکوماستی در نوجوانان اغلب بدون درمان در کمتر از دو سال از بین می رود. اگر ژنیکوماستی به خودی خود بهبود نیابد یا باعث درد، حساسیت یا خجالت شود، ممکن است درمان لازم باشد. داروهای مورد استفاده برای درمان سرطان سینه و سایر شرایط ممکن است برای برخی از مردان مبتلا به ژنیکوماستی مفید باشد. آنها عبارتند از: ( Soltamox ) مهارکننده های آروماتاز، مانند آناستروزول ( Arimidex ) اگرچه این داروها توسط سازمان غذا و دارو تایید شده اند، اما به طور خاص برای استفاده در افراد مبتلا به ژنیکوماستی تایید نشده اند. اگر بزرگ شدن سینه ها حتی پس از درمان یا مشاهده اولیه قابل توجه و آزاردهنده باشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. دو گزینه جراحی ژنیکوماستی عبارتند از. در این جراحی چربی پستان برداشته می‌شود، اما بافت غده پستان حذف نمی‌شود. در این نوع جراحی بافت غده سینه برداشته می شود. این جراحی اغلب با استفاده از برش های کوچک انجام می شود. این نوع جراحی کمتر تهاجمی، زمان بهبودی کمتری را شامل می شود.

یک بیماری عصبی است که باعث درد در پشت، (فضای بین اندام تناسلی و راست روده) ، بازوها و پاها می شود. آراکنوییدیت همچنین می تواند بینایی و تحرک فرد را تحت تاثیر قرار دهد. این وضعیت زمانی ایجاد می‌شود که بافت‌هایی که از مغز، اعصاب و نخاع محافظت می‌کنند، معمولا در اثر یک آسیب تروماتیک آسیب ببینند. در این مقاله به علل و انواع آراکنوییدیت و همچنین نحوه مدیریت درد و سایر علایم می پردازیم. آراکنوییدیت یک اختلال عصبی پیشرونده است. آراکنوییدیت زمانی رخ می دهد که عنکبوتیه آسیب دیده باشد. عنکبوتیه بخشی از گروهی از غشاء است که اعصاب مغز و نخاع را تحت فشار قرار می دهد. وقتی این قسمت آسیب ببیند، اعصاب ممکن است به درستی عمل نکنند. آسیب به ماده عنکبوتیه می تواند باعث تورم و التهاب شود. این تورم می تواند باعث شود اعصاب ستون فقرات به هم بچسبند و عملکرد اعصاب را تغییر داده و باعث درد شدید شود. آراکنوییدیت تقریبا همیشه در اثر آسیب ایجاد می شود. برخی گزارش‌ها معتقدند که آراکنوییدیت ارثی وجود دارد، اما بیشتر افراد مبتلا به آراکنوییدیت به دلیل آسیب به ستون فقرات به این بیماری مبتلا می‌شوند. آراکنوییدیت یک اختلال پیشرونده است، به این معنی که اگر درمان نشود ممکن است در طول زمان بدتر شود. در برخی افراد، می تواند ناتوان کننده باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم آراکنوییدیت علایم آراکنوییدیت از فردی به فرد دیگر متفاوت است و می تواند در طول زمان تغییر کند. در مراحل اولیه بیماری، برخی از افراد مبتلا به آراکنوییدیت، به اشتباه تصور می کنند که آسیب عضلانی یا مفصلی دارند. در حالی که عضلات و مفاصل ممکن است آسیب ببینند، منبع درد عصبی است. بنابراین ماساژ و استراتژی‌های مشابه، علایم را تسکیم نمی‌دهند. شایع ترین علایم آراکنوییدیت، عبارتند از: درد عصب ضعف عضلانی زنگ زدن در گوش تغییرات در شنوایی تغییرات در بینایی درد مفاصل یا ماهیچه یا تورم مننژ احساسات غیرطبیعی، مانند سوزش یا در موارد کمتر، افراد مبتلا به آراکنوییدیت ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: میگرن خستگی مزمن مشکلات ادراری ناتوانی در عرق کردن تورم مغز ( حرکات غیرعادی یا غیرقابل کنترل بدن انواع آراکنوییدیت پزشکان آراکنوییدیت را به چندین زیرگروه طبقه بندی می کنند. شناخت نوع آراکنوییدیت یک فرد می تواند به پیش بینی علایم کمک کند. انواع آراکنوییدیت، عبارتند از: شکلی از آراکنوییدیت ناشی از سرطان است. شکل نادری از آراکنوییدیت است که به دلیل نقص ژنتیکی در مننژ رخ می دهد. این بیماری زمانی رخ می دهد که عنکبوتیه به استخوان متصل می شود. آراکنوییدیت مغزی غشای اطراف مغز را تحت ت ثیر قرار می دهد و اغلب باعث سردردهای شدید می شود. شدیدترین و پیشرونده‌ترین نوع این وضعیت است و زمانی رخ می‌دهد که اعصاب نخاعی به دلیل التهاب عنکبوتیه به هم بچسبند. این آراکنوییدیت عصب بینایی را تحت تاثیر قرار می دهد. حتی می تواند باعث از دست دادن شدید یا کامل بینایی شود. علل آراکنوییدیت اپیدورال گاهی اوقات می تواند منجر به آراکنوییدیت شود. علت آراکنوییدیت ممکن است بر نوع آن در فرد و همچنین طول عمر بیمار و برنامه درمانی آنها ت ثیر بگذارد. شایع ترین علل آن، عبارتند از: سوراخ کمری سرطان در ستون فقرات یا اطراف آن تزریق به ستون فقرات، مانند پس از اپیدورال عفونت های ویروسی و باکتریایی ستون فقرات آسیب فیزیکی به ستون فقرات، مانند تصادف رانندگی میلوگرافی، هنگامی که یک رنگ به ستون فقرات تزریق می شود. قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی که به مننژها آسیب می رساند. آسیب حین جراحی ستون فقرات که حدود درصد موارد را تشکیل می دهد. تعداد بسیار کمی از موارد آراکنوییدیت ژنتیکی هستند. درمان و تشخیص آراکنوییدیت تشخیص آراکنوییدیت ممکن است دشوار باشد. زیرا علایم آن مشابه علایم سایر مشکلات عصبی در کمر هستند. دانستن اینکه اخیرا جراحی ستون فقرات، آسیب یا تزریق اپیدورال انجام داده اید، می تواند به پزشک کمک کند تا روی نوع آراکنوییدیت تمرکز کند. برای تشخیص این وضعیت، پزشک ممکن است یک معاینه عصبی انجام دهد. آنها رفلکس های شما را بررسی می کنند و به دنبال هر نقطه ضعفی می گردند. برای ت یید تشخیص، پزشکان MRI از ناحیه کمر انجام می دهند. از آهنرباهای قدرتمند و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از داخل بدن شما استفاده می کند. رنگ کنتراست می تواند به برجسته کردن آسیب دیدگی بیشتر در تصاویر کمک کند. درمان مدیریت درد ممکن است برای مبتلایان به آراکنوییدیت مفید باشد. این بیماری نادر است، بنابراین تشخیص آن ممکن است نیاز به آزمایشات زیادی داشته باشد. حتی تشخیص آن مدتی طول بکشد. هیچ آزمایش استانداردی برای تشخیص آراکنوییدیت وجود ندارد، اما ممکن است از آزمایش های تصویربرداری استفاده شود. این شامل: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) اسکن توموگرافی محوری کامپیوتری ( CAT ) همچنین ممکن است از الکترومیوگرام ( EMG ) برای تعیین شدت آسیب استفاده شود. این آزمایش از تکانه های الکتریکی برای بررسی میزان عملکرد اعصاب استفاده می کند. درمان بیماری ممکن است دشوار باشد. ناحیه اطراف نخاع ظریف است و حتی آسیب جزیی می تواند عواقب شدیدی داشته باشد. جراحی ممکن است اما همیشه توصیه نمی شود. چون جراحی همیشه موثر نیست و ستون فقرات را در معرض آسیب احتمالی بیشتر قرار می دهد. حتی زمانی که جراحی موثر باشد، فواید آن معمولا موقتی است. اکثر پزشکان به جای آن علایم را با استفاده از تکنیک های مختلف مدیریت می کنند. این شامل: فیزیوتراپی طیف وسیعی از تکنیک های ممکن است به کاهش درد و جلوگیری از آسیب بیشتر کمک کند. ورزش درمانی می تواند عضلات را تقویت کند و به فرد در مدیریت درد کمک کند. ماساژ ممکن است تنش عضلانی ناشی از درد را کاهش دهد، در حالی که آب درمانی می تواند به طور موقت به درد عصبی کمک کند. برخی افراد متوجه می‌شوند که کیسه های آب سرد یا گرم که روی نخاع یا ناحیه دردناک بدن اعمال می‌شود می‌تواند به طور موقت التهاب را تسکین دهد. داروهای ضد درد داروهای ضد درد شامل داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) ، داروهای استروییدی و داروهای ضد درد مخدر مانند مواد افیونی است. داروی صحیح به طیف وسیعی از عوامل بستگی دارد، از جمله داروهای دیگری که فرد مصرف می‌کند و اینکه آیا او عوارض جانبی دارد یا خیر. تحریک اعصاب درمان‌هایی که اعصاب یا نخاع را تحریک می‌کنند ممکن است علایم بیمار را تا حدودی تسکین دهند. دو گزینه امیدوار کننده عبارتند از: در این روش از دستگاهی برای ارسال سیگنال الکتریکی به طور مستقیم به نخاع استفاده می شود که می تواند تسکین مداوم درد را ارایه دهد. مشابه محرک طناب نخاعی، واحد TENS برای تسکین درد و بهبود حرکت، الکتریسیته را به ناحیه دردناک انتقال می دهد. حمایت روانی زندگی با درد مزمن ممکن است دشوار باشد. درمان می تواند به برخی از افراد با تغییر طرز فکرشان در مورد درد و ارایه حمایت عاطفی کمک کند تا با آن مقابله کنند. برخی از پزشکان همچنین از گروه های حمایتی برای افراد مبتلا به درد مزمن یا بیماری های نادر کمک می گیرند. این گروه‌ها ممکن است به افرادی که درد دارند کمک کنند منابع جدیدی برای تسکین علایم خود پیدا کنند، درمان‌های موثر سبک زندگی را به اشتراک بگذارند و کمتر احساس تنهایی کنند. درمان های جایگزین علایم برخی از افراد با داروهای جایگزین از جمله طب سوزنی، تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی یا داروهای هومیوپاتی تسکین پیدا می کنند. برای تعیین اینکه چگونه داروهای جایگزین برای درمان علایم آراکنوییدیت موثر هستند، به مطالعات بیشتری نیاز است. پیش آگهی آراکنوییدیت آراکنوییدیت قابل مدیریت است، نه درمان. با درمان مناسب می توان یک زندگی عادی داشت. با این حال، افراد مبتلا به این بیماری ممکن است نیاز به تغییر رویکرد درمانی خود با تغییر علایم داشته باشند. بسیاری از بیماران متوجه می شوند که علایم آنها حتی با مراقبت های پزشکی عالی، بدتر می شود. صحبت کردن با پزشک در مورد هر یک از علایم، بهترین شانس را برای تسکین آن علایم ارایه می دهد. هیچ راهی برای پیش بینی چگونگی پیشرفت آراکنوییدیت در هر مورد وجود ندارد. تشخیص نوع آراکنوییدیت ممکن است کمک کننده باشد، اگرچه حتی در بین افراد مبتلا به همان نوع آراکنوییدیت نیز تنوع قابل توجهی وجود دارد. آراکنوییدیت یک وضعیت پزشکی ناامید کننده و بالقوه ناتوان کننده است. در حالی که قابل درمان نیست، انواع درمان ها می توانند تسکین دهنده باشند. افراد مبتلا به آراکنوییدیت سزاوار این هستند که زندگی خود را تا حد امکان راحت بگذرانند و باید سوالات زیادی از پزشک خود بپرسند. انجام این کار می تواند به آنها کمک کند تا بهترین درمان ممکن را شناسایی کنند. سخن آخر آراکنوییدیت یک وضعیت دردناک ستون فقرات است. این شامل التهاب عنکبوتیه است که وسط سه غشا قرار می گیرد و مغز و اعصاب نخاع را احاطه کرده و از آن محافظت می کند. التهاب در عنکبوتیه می تواند پس از جراحی، عفونت و یا تحریک ناشی از مواد شیمیایی تزریق شده به ستون فقرات شروع شود. این التهاب به اعصاب ستون فقرات آسیب می رساند. التهاب همچنین می تواند بر جریان مایع مغزی نخاعی ت ثیر بگذارد. این همان مایعی است که از مغز و نخاع محافظت می کند. آسیب به اعصاب می تواند منجر به علایم عصبی مانند درد شدید، سردرد شدید، بی حسی و گزگز و مشکل در حرکت شود. علایم شما بستگی دارد به این که کدام اعصاب یا نواحی نخاع در اثر التهاب آسیب دیده است. آراکنوییدیت اغلب باعث درد شدید در ناحیه آسیب دیده می شود که می تواند شامل کمر، باسن یا پاها باشد. درد ممکن است مانند شوک الکتریکی یا احساس سوزش باشد. می تواند در پشت و پایین پاهای شما منتشر شود. درد ممکن است هنگام حرکت بدتر شود.

به خصوص در سه ماهه اول شایع است. به این وضعیت صبحگاهی نیز می گویند. اکثر زنان در دوران بارداری در هر زمانی از روز تهوع صبحگاهی را تجربه می کنند. علایم معمولا از هفته ششم بارداری شروع می شود و تا هفته چهاردهم برطرف می شود. با این حال، برخی از زنان ممکن است آن را در طول بارداری خود تجربه کنند. در حالی که حالت تهوع صبحگاهی یک علامت رایج است، دفعات مکرر استفراغ می تواند شما را دچار و خستگی کند. ما در این مقاله سعی کرده ایم چندین راه حل برای استفراغ در دوران بارداری را بررسی کنیم که ممکن است برای شما موثر باشند، پس ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت استفراغ در دوران بارداری چیست؟ علت دقیق استفراغ در دوران بارداری هنوز مشخص نشده است. اما اعتقاد بر این است که ترکیبی از تغییرات فیزیکی که بدن زنان در دوران بارداری متحمل می شود، ممکن است باعث آن شود. دلایل احتمالی استفراغ در دوران بارداری، عبارتند از: استرس معده حساس تقویت حس بویایی افزایش سطح استروژن افزایش گنادوتروپین کوریونی انسان ( HCG ) علایم استفراغ و سابقه حالت تهوع در بارداری قبلی اگر دوقلو باردار هستید، ممکن است بیشتر مستعد استفراغ باشید. اگر مستعد ابتلا به بیماری حرکتی هستید، احتمال بیشتری وجود دارد که در دوران بارداری حالت تهوع و استفراغ را تجربه کنید. علایم تهوع صبحگاهی در بارداری چیست؟ در حالی که برخی از زنان در دوران بارداری فقط صبح ها تهوع و استفراغ را تجربه می کنند، اکثر آنها به طور متناوب و در تمام طول روز حالت تهوع دارند. علایم رایج آن شامل افزایش تولید بزاق، حساسیت به بو و تغییر طعم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید Hyperemesis gravidarum یک وضعیت پزشکی است که حالت تهوع و استفراغ منجر به کاهش وزن حدود % یا بیشتر در یک زن باردار می شود. حتی ممکن است بدن زن دچار کم آبی شدید شود و نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد. خیلی بدتر از حالت تهوع معمولی و حالت تهوع صبحگاهی است. در زیر برخی از درمان‌های خانگی شگفت‌انگیز برای حالت تهوع در بارداری وجود دارد که می‌توانند تاثیرات سریعی داشته باشند و به درمان حالت تهوع و حالت تهوع صبحگاهی به مرور زمان کمک کنند. چگونه به طور طبیعی استفراغ در بارداری را متوقف کنیم؟ برخی درمان های خانگی برای جلوگیری از استفراغ در دوران بارداری وجود دارد. اما اگر چه بیشتر این درمان ها توسط علم و بارداری حمایت می شوند، قبل از استفاده از هر یک از این مواد حتما با پزشک خود مشورت کنید. پرتقال بوی تازه و سیتریک پرتقال می تواند تقریبا به محض تماس با سوراخ های بینی حالت تهوع را از بین ببرد. یک قاشق چایخوری پودر پوست پرتقال را بردارید و آن را بمکید. بعد از مدتی یک فنجان آب پرتقال بنوشید. هر زمان که احساس تهوع یا ناراحتی کردید این کار را انجام دهید. آب اگر در دوران بارداری دچار استفراغ شدید، باید مصرف آب خود را افزایش دهید. سعی کنید کمی آب بنوشید تا بررسی کنید که آیا معده شما می تواند آن را تحمل کند یا خیر. برای جلوگیری از کم آبی بدن باید به یاد داشته باشید که حداقل لیوان آب در روز بنوشید. همچنین می توانید مقداری تکه یخ را بمکید تا حالت تهوع و استفراغ را کاهش دهید. ویتامین B مصرف غذاهای غنی از ممکن است ت ثیر مثبتی بر حالت تهوع صبحگاهی و حالت تهوع مداوم داشته باشد. حبوبات، آجیل، سویا، مرغ و ماهی حاوی مقادیر کافی ویتامین B هستند. پزشکان همچنین ممکن است مکمل های ویتامین B ( - میلی گرم) را توصیه کنند که سه بار در روز مصرف شود. با این حال، برای دوز مناسب مکمل ها برای شما با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. خوددرمانی نکنید. برای دوز مناسب مکمل ها با پزشک خود مشورت کنید. نعناع فلفلی نعناع فلفلی حاوی منتول است که به آن بو و طعم مشخصی می دهد. طعم و بوی نعناع به تسکین حالت تهوع و استفراغ کمک می کند. برگ های نعناع را به مدت دقیقه در آب داغ قرار دهید. صاف کنید و اجازه دهید کمی خنک شود. برای مقابله با حالت تهوع دوران بارداری، مقداری عسل اضافه کنید و چای نعناع را میل کنید. از طرف دیگر، می توانید فقط این برگ ها را بو کنید یا بجوید. این کار را حداقل بار در روز انجام دهید. دارچین دارچین یک ادویه پرکاربرد برای پخت و پز است. دارای خواص ضد استفراغ است که می تواند به تسکین حالت تهوع و استفراغ کمک کند. چوب دارچین را حدود دقیقه در یک فنجان آب داغ قرار دهید. اجازه دهید کمی خنک شود و مقداری عسل به آن اضافه کنید. چای دارچین بنوشید. همچنین می توانید برای تسکین حالت تهوع و استفراغ مقداری آدامس دارچینی بجوید. حداقل بار در روز چای دارچین بنوشید. زنجبیل یک داروی اثبات شده برای استفراغ و حالت تهوع است. رایحه تازه زنجبیل می تواند به رفع حالت تهوع کمک کند، در حالی که اثرات ضد اسپاسم آن ماهیچه های روده شما را آرام می کند. زنجبیل را به مدت دقیقه در یک فنجان آب داغ بخار پز کنید. قبل از اینکه مقداری عسل به آن اضافه کنید، آن را صاف کنید و بگذارید کمی خنک شود. چای گرم زنجبیل را به آرامی میل کنید. می توانید تا بار در روز چای زنجبیل بنوشید. لیمو طعم و عطر مرکباتی لیمو باعث تسکین فوری حالت تهوع و استفراغ در زنان باردار می شود. علاوه بر این، لیمو منابع غنی از مواد معدنی مختلف است که برای بهبود سلامت کلی شما مفید است. آب نصف لیمو را بگیرید و با یک لیوان آب مخلوط کنید. کمی عسل اضافه کنید و آب لیمو را مصرف کنید. همچنین می توانید لیمو را بمکید و عطر آن را عمیقا استشمام کنید. زمانی که احساس تهوع کردید فورا این کار را انجام دهید. رازیانه دانه های رازیانه دارای عطر و طعم فوق العاده و خواص ضد تهوع هستند. بنابراین، آنها می توانند به سرعت از حالت تهوع و استفراغ در دوران بارداری خلاص شوند. یک قاشق چایخوری دانه رازیانه را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. به مدت تا دقیقه اجازه دهید تا دم بکشد. دمنوش رازیانه را صاف کرده و مصرف کنید. می توانید بعد از اینکه کمی خنک شد مقداری عسل نیز به چای اضافه کنید. از طرف دیگر، می توانید مقداری بجوید. این چای را تا بار در روز بنوشید. جوانه گندم جوانه گندم منبع غنی ویتامین B است که به درمان تهوع و استفراغ در زنان باردار کمک می کند. آن را به یک فنجان شیر گرم اضافه کنید. خوب هم بزنید تا حل شود. عسل را برای طعم بهتر به آن اضافه کنید. این مخلوط را می توانید چندین بار در روز مصرف کنید. سرکه سیب یک سرکه قلیایی ساز است. این فعالیت ACV در حفظ pH بدن و خنثی کردن محتوای اسید در معده بسیار مفید است، بنابراین حالت تهوع و حالت تهوع صبحگاهی را درمان می کند. با این حال، هیچ مطالعه علمی برای اثبات اثربخشی ACV برای تهوع صبحگاهی وجود ندارد. یک قاشق غذاخوری سرکه سیب را با یک لیوان آب سرد مخلوط کنید. کمی عسل به این مخلوط اضافه کنید و مصرف کنید. این مخلوط را هر شب یک بار بنوشید. ماست ماست منبع غنی از پروبیوتیک ها است. پروبیوتیک ها باکتری های خوبی هستند که به هضم کمک می کنند، که به نوبه خود می تواند به کاهش علایم استفراغ در دوران بارداری کمک کند. یک کاسه ماست ساده مصرف کنید. این کار را - بار در روز انجام دهید. کیوی کیوی سرشار از فولات است که یک ماده مغذی مهم در دوران بارداری است. تکه های کیوی و موز را با آب مخلوط کنید. عسل را اضافه کنید و آب گوارا را بنوشید. همچنین می توانید کیوی را به تنهایی مخلوط کرده یا بخورید. هر زمان که احساس تهوع داشتید این کار را انجام دهید. میخک از میخک در طب عامیانه برای رفع حالت تهوع صبحگاهی استفاده می شده است. آنها حاوی ترکیبی به نام اوژنول هستند که عطر و طعم قوی به آنها می دهد. این به درمان استفراغ و حالت تهوع کمک می کند. همچنین اثر تسکین دهنده بر روی معده شما دارد. میخک ها را به مدت دقیقه در یک فنجان آب داغ قرار دهید. صاف کنید و اجازه دهید کمی خنک شود. مقداری عسل اضافه کنید. می توانید بار در روز چای میخک بنوشید. سوپ سبزیجات از آنجایی که استفراغ باعث کم آبی بدن شما می شود، توصیه می کنیم مصرف مایعات خود را پس از استفراغ در دوران بارداری افزایش دهید. وقتی فهمیدید معده شما می تواند آب را تحمل کند، می توانید شروع به مصرف آبگوشت و سوپ های تهیه شده از سبزیجات یا مرغ کنید. اینها مایعات شفافی هستند که نه تنها کالری مورد نیاز شما را تامین می کنند، بلکه معده شما را برای غذاهای جامد نیز آماده می کنند. بادام بادام منبع غنی از مواد مغذی مختلف است. اعتقاد بر این است که محتوای پروتیین بالای بادام باعث تسکین حالت تهوع صبحگاهی می شود. آنها همچنین به هضم غذا کمک می کنند، که به نوبه خود می تواند به کاهش حالت تهوع و درمان تهوع صبحگاهی کمک کند. برای مقابله با حالت تهوع صبحگاهی و استفراغ در دوران بارداری به طور طبیعی هر شب مقداری بادام خیس خورده مصرف کنید. همچنین می توانید مقدار کمی بادام را در طول روز میل کنید. از آنجایی که استفراغ های مداوم می تواند باعث کم آبی شدید بدن شود، مهم است که بدن خود را با مواد مغذی با مصرف مواد مغذی و مواد غذایی و مایعات غنی از ویتامین مقوی کنید. بعد از استفراغ در بارداری چه بخوریم؟ این نکات به شما کمک می کند پس از بازگشت اشتهایتان و بهبود شرایط عمومی خود، به رژیم غذایی عادی خود بازگردید. مصرف مایعات خود را افزایش دهید. هر روز - لیوان آب بنوشید. دمنوش های گیاهی را در رژیم غذایی خود بگنجانید. برای تسکین سریع، سرکه سیب و عسل را در آب مخلوط کرده و بنوشید. این می تواند به تسکین احساس بی حالی که ممکن است بعد از استفراغ تجربه کنید کمک کند. غذاهای غنی از پروتیین مصرف کنید. مطالعات نشان می دهد که مصرف غذاهای غنی از پروتیین می تواند حالت تهوع را سرکوب کند. همچنین می تواند به انتقال انرژی به بدن شما کمک کند. زنجبیل می توانند به کاهش علایم همراه با حالت تهوع کمک کنند. می توان آن را به عنوان چای یا آب نبات زنجبیل خشک یا بیسکویت زنجبیلی و غیره مصرف کرد. نکات پیشگیری از حالت تهوع در بارداری همانطور که می دانید، پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. در زیر چند نکته برای کمک به مقابله با استفراغ در دوران بارداری ذکر شده است. بلافاصله بعد از خوردن غذا دراز نکشید. با قدم زدن یا باز کردن پنجره هوای تازه دریافت کنید. میان وعده های کوچک را در فواصل زمانی معین میل کنید. از خوردن غذاهایی که باعث تهوع شما می شوند، خودداری کنید. استراحت کافی داشته باشید و در فواصل زمانی معین چرت های کوچک داشته باشید. بلافاصله پس از بیدار شدن از خواب بلند نشوید. قبل از بلند شدن از رختخواب چند دقیقه بنشینید و استراحت کنید. غذاهایی را مصرف کنید که در دمای سرد یا معمولی سرو می شوند. این به این دلیل است که غذاهای گرم عطر قوی تری دارند و ممکن است باعث استفراغ شوند. از غذاهای تند، سرخ شده و چرب دوری کنید زیرا دستگاه گوارش شما را تحریک می کنند و هضم آنها سخت است. در طول روز مایعات بنوشید تا هیدراته بمانید. سعی کنید از مچ بند طب فشاری روی مچ دست خود استفاده کنید. اگرچه این نوار برای کمک به کسانی که به راحتی دچار این وضعیت می شوند طراحی شده است، اما برای جلوگیری از استفراغ و تهوع صبحگاهی توسط زنان باردار نیز استفاده می شود. حالت تهوع صبحگاهی، طبیعی است و اثرات نامطلوبی بر شما یا جنین ندارد. با این حال، می تواند ناامید کننده باشد. این داروهای طبیعی می توانند به تسکین حالت تهوع و استفراغ در دوران بارداری کمک کنند. با این حال، اگر حملات شدید یا طولانی مدت استفراغ را تجربه کردید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. همچنین، قبل از امتحان هر یک از داروهای فوق، حتما با یا خود مشورت کنید. سوالات متداول در مورد حالت تهوع در بارداری اطلاعات متناقضی در این زمینه وجود دارد. در حالی که یک مطالعه بیان کرد که زنانی که دختر به دنیا آورده‌اند، تهوع صبحگاهی بیشتری را تجربه می‌کنند، مطالعه دیگری نشان داد که میزان تهوع صبحگاهی در زنان دارای جنین پسر بیشتر است. زنانی که بیماری حرکتی را تجربه می کنند یا به راحتی با بوهای خاصی تحریک می شوند، در دوران بارداری بیشتر مستعد ابتلا به تهوع صبحگاهی هستند. بنابراین، اگر سابقه چنین تجربه‌ای نداشته‌اید، این احتمال وجود دارد که در دوران بارداری استفراغ یا حالت تهوع نداشته باشید و این کاملا طبیعی است. اگر اغلب دچار تهوع صبحگاهی می‌شوید، قبل از بلند شدن از رختخواب مقداری کراکر یا نان تست بجوید. همچنین می توانید از رژیم غذایی BRAT که حاوی موز، برنج، سس سیب و نان تست است پیروی کنید. همچنین در طول روز آب، آبمیوه تازه و سوپ بنوشید. احساس تهوع معمولا در هفته ششم بارداری شروع می شود، اما ممکن است در هفته چهارم بارداری نیز شروع شود. علایم استفراغ معمولا تا هفته چهاردهم بارداری برای اکثر زنان ناپدید می شود. اما برای مقدار مشخصی، استفراغ و تهوع صبحگاهی ممکن است هر از چند گاهی در طول بارداری خود را نشان دهند.

می تواند علل مختلفی داشته باشد. ما در این مقاله سعی کرده ایم شایع ترین عللی که باعث درد زیر دنده در سمت چپ می شود را بررسی کنیم. پس اگر در قسمت سمت چپ قفسه سینه خود احساس درد دارید، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. قفسه سینه از دنده ( دنده در سمت راست و دنده در سمت چپ بدن) تشکیل شده است. عملکرد آنها محافظت از اندام هایی است که در زیر آنها قرار دارند. در سمت چپ، این اندام ها شامل قلب، ریه چپ، لوزالمعده، طحال، معده و کلیه چپ است. هنگامی که هر یک از این اندام ها عفونی، ملتهب یا زخمی می شوند، درد می تواند در زیر و اطراف قفسه سینه چپ منتشر شود. در حالی که قلب در زیر قفسه سینه سمت چپ قرار دارد، احساس درد در آن ناحیه معمولا نشان دهنده نیست. بسته به علت درد، ممکن است احساس درد تیز و خنجرمانند، یا کسل کننده داشته باشد. در بیشتر موارد، در سمت چپ به دلیل یک بیماری خوش خیم و قابل درمان است. در حالی که چنین دردی معمولا رایج است و در بیشتر شرایط چندان نگران کننده نیست، گاهی اوقات، می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای جدی باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: التهاب غضروفی است که دنده های را به استخوان سینه می چسباند. این وضعیت احتمال دارد به دلایل مختلفی رخ دهد، مانند: آرتروز یک عفونت آسیب جسمی این وضعیت باعث درد تیز و کوبنده ای می شود که معمولا در سمت چپ قفسه سینه احساس می شود. هنگام سرفه، عطسه یا فشار دادن روی دنده ها بدتر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک غده واقع در نزدیکی روده کوچک و در قسمت بالا و سمت چپ بدن است. این غده آنزیم ها و شیره های گوارشی را در روده کوچک ترشح کرده تا به تجزیه غذا کمک کند. به التهاب پانکراس اشاره دارد. درد ناشی از پانکراتیت معمولا به آرامی ظاهر و بعد از غذا خوردن تشدید می شود. احتمال دارد بروز پیدا کند و بعد از مدتی از بین برود یا ثابت باشد. علایم پانکراتیت، عبارتند از: استفراغ حالت تهوع کاهش وزن طحال در قسمت فوقانی سمت چپ بدن، نزدیک قفسه سینه قرار دارد. عملکرد و فعالیت طحال به حذف سلول های قدیمی یا آسیب دیده خون و تولید سلول های سفید که با عفونت مبارزه می کند، کمک خواهد کرد. ، همچنین اسپلنومگالی نامیده می شود، معمولا هیچ علایم دیگری جز سیری بعد از خوردن ایجاد نمی کند. با این حال، اگر طحال پاره شود، احتمالا درد را در نزدیکی قفسه سینه چپ خود تجربه خواهید کرد. طحال بزرگ شده بیشتر از طحال با اندازه طبیعی، دچار پارگی می شود. چندین علت می تواند باعث بزرگ شدن طحال شود، از جمله: بیماری های کبدی بیماری های خونی عفونت های انگلی مانند مالاریا یا عفونت های باکتریایی مانند عفونت های ویروسی مانند مونونوکلیوز اگر طحال پاره شود، احتمال دارد با لمس آن ناحیه نیز درد حساس شود. همچنین احتمالا علایم زیر را تجربه خواهید کرد: سرگیجه تاری دید حالت تهوع فشار خون پایین پارگی طحال اغلب در نتیجه ضربه رخ می دهد. این یک وضعیت اورژانس پزشکی است و باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. همچنین احتمال دارد همزمان با انفارکتوس طحال، درد زیر سمت چپ قفسه سینه خود را تجربه کنید. انفارکتوس طحال شرایط نادری است که در آن بخشی از طحال نکروز می شود یا به اصطلاح می میرد. این وضعیت زمانی رخ می دهد که جریان خون، معمولا در نتیجه ضربه یا انسداد شریانی به خطر بیفتد. کلیه ها بخشی از دستگاه ادراری هستند. آنها در دو طرف ستون فقرات قرار دارند، اما هنگامی که ملتهب یا عفونی می شوند، درد می تواند به سمت جلو منتشر شود. هنگامی که کلیه چپ درگیر است، احتمال دارد در نزدیکی سمت چپ قفسه سینه احساس درد کنید. رسوبات کلسیم و نمک سخت شده ای هستند که به شکل سنگ در می آیند. هنگامی که از کلیه ها خارج می شوند و به سمت مثانه می روند، ممکن است باعث ایجاد درد شوند. سنگ کلیه علاوه بر درد در قفسه سینه سمت چپ می تواند باعث بروز علایم زیر شود: ادرار خونی یا کدر میل به ادرار کردن یا دردی از پهلو به جلوی بدن کشیده می شود. عفونت کلیه زمانی رخ می دهد که باکتری‌های دستگاه ادراری وارد کلیه‌ها شوند. هر چیزی که مانع جریان ادرار شود، از جمله سنگ کلیه، می تواند باعث عفونت کلیه شود. علایم دیگر عفونت کلیه، عبارتند از: تب استفراغ حالت تهوع علایم حمله قلبی (به غیر از درد زیر قفسه سینه چپ) عبارتند از: خستگی عرق سرد تنگی نفس حالت تهوع سوء هاضمه سوزش سردل احساس سرگیجه ناگهانی سفتی، درد یا فشار در قفسه سینه که به فک، پشت یا گردن انتشار می یابد. این نیز یک بیماری مرتبط با قلب است که می تواند باعث درد در آن ناحیه شود. زمانی رخ می دهد که خونی که به قلب می رود فاقد اکسیژن باشد. علایم شبیه به حمله قلبی است و عبارتند از: خستگی سرگیجه تنگی نفس عرق کردن قلب توسط یک کیسه پر از مایع به نام پریکارد احاطه شده است. پریکاردیت به التهاب این کیسه اشاره دارد. هنگامی که پرده ملتهب می شود ممکن است به قلب ساییده شود و در نزدیکی دنده های چپ درد ایجاد کند. این درد احتمال دارد یک درد مبهم یا کوبنده باشد که معمولا در هنگام دراز کشیدن بدتر می شود دلایل احتمالی آن، عبارتند از: عفونت صدمه داروهای ضد تشنج رقیق کننده های خون خاص این وضعیت به دلیل التهاب غشاء (پریکارد) اطراف قلب ایجاد می شود. چهار نوع پریکاردیت وجود دارد: علایم آن کمتر از هفته طول می کشد. علایم آن مداوم است و احتمال دارد - هفته طول بکشد. علایم آن هر تا هفته یکبار عود می کند. علایم معمولا بیش از ماه طول می کشد. علایم ناشی از دستگاه گوارش نیز احتمال دارد باعث درد زیر قفسه سینه چپ شود. علل گوارشی درد زیر قفسه سینه چپ عبارتند از: اختلالات گوارشی شامل بیماری هایی مانند، بواسیر، یبوست، آبسه های اطراف مقعد و غیره است. علل گوارشی درد زیر قفسه سینه چپ، عبارتند از: یبوست سوزش سردل بیماری التهابی روده ( IBD ) بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) گاز به دام افتاده در دستگاه گوارش برخی از عفونت ها نیز احتمال دارد علت درد ناگهانی در قسمت چپ قفسه سینه باشند، مانند: که باعث عفونت در پوشش داخلی قلب می شود. وضعیتی که باعث التهاب آپاندیس می شود. باعث درد شدید قفسه سینه در هنگام سرفه می شود. عفونتی که باعث می شود غشای اطراف ریه ملتهب شود. پلوریت وضعیتی است که در آن بافتی که ریه ها را می پوشاند ملتهب می شود. این می تواند در نتیجه پنومونی باکتریایی، ویروسی یا قارچی، بدخیمی، تروما یا انفارکتوس ریوی که معمولا به لخته شدن خون در ریه مربوط می شود، رخ دهد. جنب در سمت چپ احتمال دارد باعث درد در زیر قفسه سینه چپ شود، اما علامت اصلی آن درد شدید و کوبنده هنگام نفس کشیدن است. در صورت احساس درد شدید قفسه سینه در حین تنفس به پزشک مراجعه کنید. اگر هر یک از بیماری های فوق را دارید، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا و تجربه درد زیر قفسه سینه چپ خود هستید. از این رو می توان گفت که همه این شرایط به عنوان عوامل خطر برای این درد عمل می کنند. بهتر است در صورت مشاهده هر یک از علایم، فورا با پزشک مشورت کنید. پزشک یا به احتمال زیاد تجزیه و تحلیل تشخیصی زیر را برای رد سایر شرایط مرتبط با درد زیر قفسه سینه انجام می دهد. برای اینکه بفهمید چه چیزی باعث درد در قفسه سینه چپ می شود، پزشک ابتدا معاینه فیزیکی می کند که شامل احساس ناحیه آسیب دیده است. این به آنها کمک می کند تا علایم التهاب را بررسی کنند. اگر آنها مشکوک شوند که درد می تواند به دلیل یک مشکل قلبی باشد، پزشک احتمال دارد از الکتروکاردیوگرام برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی در قلب استفاده کند. این به رد هر گونه بیماری زمینه ای جدی کمک می کند. در مرحله بعد، آنها می توانند نمونه خون و ادرار را برای آزمایش بگیرند. تجزیه و تحلیل این نتایج می تواند پزشک را از علایم مشکلات کلیوی، پانکراتیت یا گاستریت آگاه کند. اگر پزشک مشکوک به گاستریت باشد، ممکن است بگیرد یا از آندوسکوپ برای بررسی پوشش معده استفاده کند. آندوسکوپ یک لوله بلند و منعطف با یک دوربین در انتهای آن است که از طریق دهان وارد می شود. آزمایشات دیگر شامل آزمایش خون، ادرار یا مدفوع برای بررسی علل بالقوه دیگر مانند سنگ کلیه یا پانکراتیت است. اگر علت درد هنوز مشخص نشده، شاید خواسته شود که تحت اشعه ایکس، سی تی اسکن یا اسکن ام آر آی قرار بگیرید تا پزشکتان بتواند اندام ها و نواحی التهابی را (در صورت وجود) بررسی کند. درمان‌ها معمولا بر اساس علت درد تجویز می‌شوند. اگر هر گونه التهابی باعث درد می شود، ممکن است از شما خواسته شود برای تسکین درد و التهاب از NSAID استفاده کنید. عفونت های باکتریایی احتمال دارد نیاز به مصرف آنتی بیوتیک داشته باشند، در حالی که شرایطی مانند سنگ کلیه که به سختی دفع می شوند ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. تغییرات فوری سبک زندگی یا جراحی بای پس باز، شاید برای کسانی که درد بالای شکم چپ آنها با بیماری های قلبی مانند حمله قلبی همراه است مورد نیاز باشد. بیشتر اوقات، درد می تواند به دلیل نفخ شکم یا سایر مشکلات مری باشد و به خودی خود از بین می رود. با این حال، با توجه به سایر نشانه های جدی درد در دنده پایین سمت چپ، عاقلانه است که هنگام درد به بدن خود توجه زیادی داشته باشید و اگر از یک وضعیت اورژانسی مانند حمله قلبی می ترسید، فورا با پزشک مشورت کنید. در حالی که درد در قفسه سینه چپ معمولا چیز جدی نیست، گاهی اوقات می تواند نشانه یک وضعیت جدی باشد. اگر علاوه بر درد در قفسه سینه چپ، هر یک از موارد زیر را دارید، به دنبال درمان فوری باشید: مشکل در تنفس سردرگمی ذهنی تعریق بیش از حد سبکی سر یا سرگیجه علت درد بالای سمت چپ شکم می تواند از سوزش سر دل تا حمله قلبی متفاوت باشد. اگر احساس می‌کنید که علایم هر یک از شرایط خطرناک ذکر شده در بالا، همراه با درد قفسه سینه سمت چپ را تجربه می‌کنید، فورا به پزشک مراجعه کنید. کبد در انتهای سمت راست پایین قفسه سینه قرار دارد. کلیه راست و کیسه صفرا نیز در زیر قفسه سینه سمت راست قرار دارند. اندام هایی که در زیر قفسه سینه چپ یا اطراف آن قرار دارند عبارتند از: قلب، طحال، ریه چپ، روده بزرگ، کلیه چپ، پانکراس و معده. با توجه به تعداد اندام ها در قسمت فوقانی سمت چپ بدن، احساس درد در زیر قفسه سینه چپ رایج است. اما علت آن احتمال دارد یک بیماری به راحتی قابل درمان باشد. با این حال، اگر در این ناحیه دردی دارید که شدید است و با گذشت زمان بدتر می‌شود، بیش از ساعت طول می‌کشد، یا با هر یک از علایم جدی بالا همراه است، باید فورا به دنبال درمان پزشکی باشید تا هرگونه بیماری زمینه‌ای را رد و یا درمان کنید.

یک روش مورد استفاده در درمان است. در طی این نوع جراحی پلاستیک، جراح پوست، ماهیچه و گاهی چربی را که ممکن است باعث افتادگی ناحیه اطراف چشم شما شود را برمی دارد. جراحی پلک در درجه اول برای افرادی انجام می شود که به دنبال درمان های ضد پیری هستند. افتادگی پوست اطراف چشم، بخشی طبیعی از افزایش سن است، اما اگر این وضعیت برای شما آزار دهنده باشد، ممکن است این نوع جراحی را در نظر بگیرید. علاوه بر آن، افرادی که دارای چر. ک های قابل توجهی در زیر چشمان خودشان هستند یا اگر ابروهایشان شروع به افتادگی کرده است، به دنبال بلفاروپلاستی نیز هستند. برای برخی افراد، بلفاروپلاستی فراتر از است. اگر افتادگی پوست و یا پلک بر بینایی شما تاثیر گذاشته باشد، ممکن است کاندیدای خوبی برای انجام این روش باشید. برخی از افراد ممکن است وقتی به بالا نگاه می کنند بینایی آنها توسط پوست آویزان پلک دچار مشکل شود. در این شرایط جراحی پلک یک گزینه مناسب برای رفع این مشکل خواهد بود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آمادگی برای جراحی پلک آمادگی برای جراحی پلک پیچیده است. ابتدا به یک مشاوره اولیه با نیاز دارید تا در مورد نگرانی های خود و نتایج مورد نظر برای پلک های خود مشورت کنید. همچنین باید از جراح خود در مورد اعتبار و تجربیاتش در مورد این نوع جراحی بپرسید. قبل از انجام این روش، جراح شما باید آزمایشاتی را انجام دهد. یک معاینه فیزیکی برای مشاهده و اندازه گیری چشمان شما انجام می شود. آزمایش بینایی و اشک نیز انجام می شود. در نهایت، پزشک از پلک های شما عکس می گیرد تا به وی در طول عمل کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قبل از جراحی پلک، شما باید تحت: جراح شما یک معاینه فیزیکی انجام می دهد که ممکن است شامل آزمایش تولید اشک و اندازه گیری قسمت هایی از پلک شما باشد. چشم پزشک چشم های شما را معاینه می کند و بینایی شما از جمله بینایی محیطی را آزمایش می کند. این برای حمایت از ادعای بیمه مورد نیاز است. از زوایای مختلف از چشمان شما عکس گرفته می شود. این عکس ها به برنامه ریزی جراحی، ارزیابی اثرات فوری و بلندمدت آن و حمایت از ادعای بیمه کمک می کند. مهم است که در مورد داروهایی که مصرف می کنید به جراح خود اطلاع دهید، از جمله: داروهای تجویزی داروهای بدون نسخه مکمل های گیاهی احتمالا از شما خواسته می شود که مصرف هر چیزی که خطر خونریزی را افزایش می دهد را متوقف کنید، مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین) یا. همچنین باید چند هفته قبل از بلفاروپلاستی سیگار را ترک کنید. شما باید برای چند روز اول پس از جراحی مراقب خود شوید، زیرا ممکن است پلک های شما به حدی متورم شوند که توانایی شما برای انجام برخی فعالیت ها مختل شود. جراحی افتادگی پلک چگونه انجام می شود؟ بلفاروپلاستی به صورت سرپایی انجام می شود. این بدان معناست که می توانید مدت کوتاهی پس از عمل به خانه بروید. بیهوشی عمومی فقط برای برخی افراد استفاده می شود. جراح شما معمولا یک عامل بی حس کننده را به پلک های شما تزریق می کند. بلفاروپلاستی معمولا در یک محیط سرپایی انجام می شود. جراح شما داروهای بی حس کننده را به پلک های شما تزریق می کند و داروهای داخل وریدی برای کمک به آرامش شما تجویز می کند. ابتدا پلک های بالایی مورد توجه قرار می گیرد. در اینجا، جراح شما یک برش کوچک ایجاد می کند و پوست اضافی و همچنین عضلات و گاهی اوقات چربی را از بین می برد. برخی از این بافت ها ممکن است قبل از اینکه جراح شما برش را ببندد به سایر نواحی اطراف چشم منتقل شوند. بلفاروپلاستی پلک تحتانی معمولا شامل برداشتن چربی است که به کیسه های زیر چشم کمک می کند و همچنین گاهی اوقات مقدار کمی از پوست برداشته می شود. این برش ممکن است در داخل پلک یا در قسمت بیرونی زیر مژه های پایینی باشد. در برخی افراد، پلک پایین ممکن است سفت شده یا به اسکلت استخوانی محکم شود. تا زمانی که برای نگرانی های بینایی تحت عمل جراحی پلک قرار نگیرید، بیمه احتمالا این عمل را پوشش نمی دهد. با پزشک خود در مورد تمام هزینه های مربوطه از قبل صحبت کنید. جامعه جراحان پلاستیک آمریکا تخمین می زند که به طور متوسط هزینه برای جراحی پلک دلار می باشد. بهبودی بعد از جراحی افتادگی پلک بهبودی از بلفاروپلاستی در مقایسه با سایر انواع جراحی نسبتا کوتاه است. بلافاصله پس از عمل شما به اتاق ریکاوری منتقل خواهید شد. شما از نظر عوارض جانبی تحت نظر خواهید بود. همان روز می توانید به خانه برگردید، مگر اینکه عارضه ای وجود داشته باشد. بلافاصله پس از جراحی پلک، استراحت چند روزی ضروری است. ممکن است کمی تورم و درد را در ناحیه چشمان خود تجربه کنید. احتمالا پزشک برای تسکین این علایم، مصرف ایبوپروفن را به شما توصیه می کند. شاید یک یا دو هفته طول بکشد تا این علایم به طور کامل از بین بروند. جراح شما همچنین می تواند قرار دادن بسته های یخ را بر روی قسمت مورد نظر برای چند روز آینده توصیه کند. و حساسیت به نور نیز از عوارض کوتاه مدت احتمالی است. اگر این علایم بیش از یک یا دو روز طول کشید با پزشک خود تماس بگیرید. به مدت دو هفته پس از جراحی پلک نمی توانید از لنزهای تماسی استفاده کنید. حتما یک جایگزین مانند عینک طبی در دسترس داشته باشید. لازم نیست در تمام مرحله بهبودی چشمان خود را بپوشانید، اما ممکن است برای محافظت از ناحیه، بعد از جراحی با پانسمان به خانه بروید. همچنین باید مطمین شوید که آن ناحیه را به آرامی بشویید و تمیز نگه دارید. پس از چند روز، مجددا برای ارزیابی و برداشتن بخیه‌ها در صورت لزوم به جراح مراجعه خواهید کرد. از سیگار کشیدن خودداری کنید. از مالیدن چشم ها خودداری کنید. برای کاهش تورم از کمپرس خنک استفاده کنید. چند روز در حالی که سر خود را بالاتر از سینه خود قرار داده اید بخوابید. به مدت یک هفته از ورزش کردن، بلند کردن اجسام سنگین و شنا خودداری کنید. به مدت یک هفته از فعالیت های سنگین مانند ایروبیک و دویدن خودداری کنید. برای محافظت از پوست پلک در برابر آفتاب و باد از عینک آفتابی تیره استفاده کنید. پس از چند روز، در صورت نیاز، برای کشیدن بخیه ها به مطب پزشک مراجعه کنید. پلک های خود را به آرامی تمیز کنید و از قطره ها یا پمادهای تجویز شده استفاده کنید. اگر از لنزهای تماسی استفاده می کنید، تا حدود دو هفته پس از جراحی آن ها را در آن قرار ندهید. از کمپرس یخ در شب بعد از عمل هر ساعت به مدت دقیقه روی چشم خود استفاده کنید. روز بعد، چهار تا پنج بار در طول روز از کمپرس یخ روی چشمان خود استفاده کنید. خطرات جراحی افتادگی پلک همه انواع جراحی خطر خونریزی، کبودی و عفونت را به همراه دارد. نیز یک خطر نادر اما جدی است. سایر خطرات و عوارض عبارتند از: زخم ها تاری دید خشکی چشم آسیب عضلانی خارش دور چشم ناتوانی در بستن چشم آسیب ناشی از قرار گرفتن بیش از حد خورشید مهم است که از قبل در مورد این خطرات با پزشک خود صحبت کنید. همچنین در صورت داشتن هرگونه عارضه قبلی با هر نوع جراحی قبلی به جراح خود اطلاع دهید. نتایج جراحی پلک گاهی اوقات از بلفاروپلاستی همراه با روش دیگری برای بهبود نتایج استفاده می شود. برخی از افراد با ابروهای افتادگی قابل توجه ممکن است لیفت ابرو را انتخاب کنند. برخی دیگر حتی ممکن است تحت یک لیفت کامل صورت قرار گیرند تا به طور همزمان به سایر نگرانی های آرایشی رسیدگی شود. بهتر است در نظر داشته باشید که از جراح خود بپرسید که آیا روش های دیگر به افزایش اثرات جراحی پلک کمک می کند یا خیر. در حالت ایده آل، جراحی پلک یک روشی است که یکبار انجام می شود. با این حال، اگر نتایج را دوست ندارید، یا اگر پلک های شما در اولین بار به درستی بهبود نمی یابند، ممکن است به جراحی های بعدی نیاز داشته باشید. برای حدود یک هفته از آسپرین، ایبوپروفن ( Advil ، Motrin IB ) ، ناپروکسن سدیم ( Aleve ) ، ( Naprosyn ) و سایر داروها یا مکمل های گیاهی که ممکن است خونریزی را افزایش دهند، خودداری کنید. در صورت نیاز، از استامینوفن (تیلنول، سایرین) برای کنترل درد استفاده کنید. پیش آگهی بلفاروپلاستی بلفاروپلاستی در درجه اول برای درمان علایم شایع پیری که در اطراف چشم شما ایجاد می شود استفاده می شود. اگر نگران میزان بیش از حد پوست یا افتادگی اطراف چشم خود هستید، در مورد گزینه های خود با یک صحبت کنید. در برخی موارد ممکن است نیازی به جراحی نداشته باشید. بسیاری از افراد از نتایج بلفاروپلاستی مانند ظاهری آرام و جوان تر و اعتماد به نفس بیشتر ابراز رضایت می کنند. برای برخی افراد، نتایج جراحی ممکن است تا آخر عمر باقی بماند. برای برخی دیگر، افتادگی پلک ممکن است عود کند. کبودی و تورم به طور کلی در عرض تا روز کاهش می یابد، که ممکن است زمانی باشد که احساس راحتی کنید که دوباره در مکان های عمومی بیرون بروید. اسکارهای ناشی از بریدگی های جراحی ممکن است ماه ها طول بکشد تا محو شوند. مراقب باشید که از پوست ظریف پلک خود در برابر قرار گرفتن بیش از حد خورشید محافظت کنید.

تقریبا شبیه به ورزش هوازی است، با این تفاوت که از منبع انرژی متفاوتی استفاده می کند. تمرینات بی هوازی معمولا با شدت و قدرت بیشتری انجام می شوند. به عبارت دیگر تمرینات بی هوازی شامل تمرینات تناوبی با شدت بالا ( HIIT ) است. وزنه برداری، پریدن یا طناب زدن، دوی سرعت جزء ورزش های قدرتی هستند. ورزش بی هوازی فواید زیادی برای سلامت بدن دارد. این تمرینات یک راه عالی برای بهبود استقامت قلبی - عروقی و همچنین حفظ عضلات و کاهش وزن بدن است. به همین علت ورزش های بی هوازی باید بخشی منظم از برنامه تمرینی هفتگی شما باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هوازی به معنای با اکسیژن و بی هوازی به معنای بدون اکسیژن است. هر دو نوع برای سلامت کلی بدن مفید هستند زیرا بدن را به طرق مختلف به چالش می کشند. همچنین انجام تمرینات بی هوازی به شما کمک می کند که در مدت زمان کوتاه مقدار کالری زیادی را بسوزانید. ورزش بی هوازی شامل تمرینات کوتاه، سریع و با شدت بالا است. در ورزش بی هوازی سیستم قلبی - عروقی بدن نمی تواند اکسیژن کافی را به عضلات برساند و به همین علت از انرژی ذخیره شده در عضلات استفاده می کند. بدن شما برای اینکه بتواند از چربی به منظور تولید سوخت استفاده کند به اکسیژن نیاز دارد. در ورزش های هوازی بدن با استفاده از اکسیژن چربی ها را سوزانده و باعث آزاد شدن انرژی می شود. اما در تمرینات بی هوازی که به صورت شدید و کوتاه مدت هستند بدن به جای چربی از گلوکز برای تولید انرژی استفاده می کند. گلوکز به صورت ذخیره در عضلات بدن وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در ورزش بی‌هوازی بدن شما به دلیل نبود اکسیژن کافی گلوکز موجود در ماهیچه‌ها را تبدیل به انرژی می کند. تجزیه گلوکز باعث تجمع اسید لاکتیک در عضلات بدن می شود. یکی از مهمترین عوارض اسید لاکتیک ایجاد احساس در عضلات است. به همین دلیل تمرینات بی هوازی معمولا در مدت زمان کوتاهی انجام می شوند. انجام تمرینات بی هوازی تاثیر زیادی در افزایش قدرت و استقامت عضلات دارد. انواع ورزش های بی هوازی در برخی موارد ورزش های هوازی و بی هوازی با هم همپوشانی دارند. به این معنا که اگر شدت یک تمرین هوازی را افزایش دهید تبدیل به ورزش بی هوازی می شود. همچنین برعکس اگر یک تمرین قدرتی مانند وزنه برداری را با ریتمی آهسته و در مدتی طولانی انجام دهید به ورزش هوازی تبدیل خواهد شد. همچنین اگر سرعت یک دونده خیلی سریع باشد، نمی‌تواند برای مدت طولانی سرعت ثابتی داشته باشد و در نتیجه تمرین بی هوازی خود را به تمرینی‌هوازی تبدیل می کند. نمونه هایی از ورزش های بی هوازی عبارتند از: تمرین تناوبی با شدت بالا ( HIIT ) کالیستنیک مانند جامپ اسکات، پرش باکس و پلایومتریک تمرینات قدرتی و وزنه برداری که بدن شما را به چالش می کشد انجام ورزش های بی هوازی آسان نیست، بنابراین باید از یک مربی با تجربه کمک و راهنمایی بگیرید. اشتباه انجام دادن هر گونه تمرینات ورزشی می تواند سلامت شما را در معرض خطرات جدی قرار دهد. اگر به دنبال راهی عالی برای عضله سازی و کاهش وزن هستید، انجام ورزش های بی هوازی به شما توصیه می شود. ورزش بی هوازی یک ورزش کوتاه، سریع و با شدت بالا است که بدن نیازی به استفاده از اکسیژن به عنوان منبع انرژی ندارد. ورزش بی هوازی از انرژی استفاده می کند که به راحتی در عضلات شما در دسترس است. تمرینات بی هوازی را نمی توانید در هر نوبت بیش از الی ثانیه ادامه دهید. علت آن این است که در ورزش های بی هوازی بدن برای تولید انرژی مورد نیاز خود به اکسیژن متکی نیست. انجام ورزش های بی هوازی فواید بسیار زیادی بر سلامت افراد دارد. از جمله: استخوان ها را تقویت می کند. باعث عضله سازی می شود. چربی ها را می سوزاند. به حفظ توده عضلانی بدن به خصوص در افراد سالمند کمک می کند. معمولا عضلات بدن همراه با افزایش سن به تحلیل می روند. انجام ورزش های بی هوازی یکی از مناسب ترین روش ها برای پیشگیری از تحلیل عضلات بدن است. به عنوان مثال تمرینات مقاومتی مانند وزنه برداری تا حد زیادی به افزایش استقامت عضلات کمک می کنند. تمرینات مقاومتی معمولا در خلاف جاذبه زمین انجام می شوند. فشار حاصل از این تمرینات به تحریک عضله سازی در بدن کمک می کند. برای پیشگیری از تحلیل رفتن عضلات می توانید ورزش های ساده ای مانند پیاده روی را جزء برنامه های روزانه خود قرار دهید. همچنین ورزش های بی هوازی توانایی ما را برای انجام کارهایی که از آن لذت می بریم افزایش می دهد. انجام ورزش های بی هوازی آسان نیست. این تمرینات به آمادگی جسمانی و استقامت بدنی خوب شما نیاز دارند. بنابراین قبل شروع تمرینات باید با یک متخصص تربیت بدنی مشورت کنید. مربی بر اساس وضعیت سلامت و اهداف تناسب اندام شما برنامه تمرینی مناسبی را برای شما می نویسد. میزان همه افراد با یکدیگر متفاوت است. از این رو ممکن است با توجه به سطح تناسب اندام خود از انجام برخی فعالیت ها لذت بیشتری ببرید. مربی تربیت بدنی شما را راهنمایی می کند که کدام برای شما مناسب تر هستند. برای انجام ورزش های بی هوازی توصیه های اساسی زیر را رعایت کنید: دقیقه قبل از شروع تمرینات بدن خود را گرم کنید. ورزش را ابتدا با گروه های عضلانی بزرگ مانند ران و بازوها شروع کنید. هر تمرین را به صورت ست های سه تایی انجام داده و تا بار تکرار کنید. مطمین شوید که وزنه انتخابی متناسب با سطح توانایی شما است، طوری که در آخرین تکرار احساس نیاز به توقف کنید. ممکن است ندانید که ورزش های بی هوازی را از کجا باید شروع کنید. در ادامه چند تمرین بی‌هوازی فوق‌العاده به شما معرفی می شود. برای عضله‌سازی، کاهش چربی و افزایش استقامت بدن می توانید این ورزش ها را جزء برنامه های روزمره خود قرار دهید. دوی سرعت یک راه فوق العاده برای سوزاندن چربی های بدن به صورت ناگهانی است. تمرین اینتروال اسپرینت یا SIT ، نوعی تمرین تناوبی با شدت بالا ( HIIT ) است که شامل دویدن با حداکثر سرعت ممکن برای مدت زمان کوتاه می شود. برخلاف دویدن آهسته که ضربان قلب شما را برای مدت طولانی بالا نگه می‌دارد، دوی سرعت در مدت کوتاهی قدرت، سرعت و استقامت شما را افزایش می‌دهد. اسپرینت راهی سریع و موثر برای سوزاندن چربی بدون خطر از دست دادن عضلات است. ممکن است در کودکی خاطرات خوبی از طناب زدن داشته باشید، اما این ورزش یک ابزار قدرتمند برای چربی سوزی و افزایش استقامت است. طناب زدن نیاز به تمرین زیاد دارد. جالب اینجاست که طناب زدن می تواند به عنوان یک تمرین هوازی و بی هوازی عمل کند. این مساله به شدت و مدت جلسات تمرین شما بستگی دارد. طناب زدن می تواند هماهنگی، استقامت و قدرت پاها و مرکز ثقل بدن را بهبود ببخشد. علاوه بر آن طناب زدن کالری زیادی می سوزاند. انجام تمرینات بی هوازی در نگاه اول بسیار سخت به نظر می رسد. علتش این است که تمرینات بی هوازی به قدرت و استقامت بدنی بالایی نیاز دارند. اما تمرینات تناوبی با شدت بالا به خصوص در صورتی که با رژیم غذایی مناسب همراه باشد می تواند شما را به یک تناسب اندام فوق العاده برساند. علاوه بر آن تمرینات بی هوازی در پیشگیری از کاهش تحلیل عضلات نیز بسیار مفید هستند. به همین علت توصیه می شود که انجام ورزش های بی هوازی را حتما در برنامه روزانه خود قرار دهید. مزیت مهم ورزش های بی هوازی عبارت است از: ورزش های بی هوازی مانند تمرینات مقاومتی می توانند استحکام و تراکم استخوان های شما را افزایش دهند. همچنین انجام منظم این تمرینات می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان را تا حد زیادی کاهش دهد. ورزش های بی هوازی علاوه بر کمک به بدن برای کنترل موثرتر اسید لاکتیک می تواند به شما در حفظ وزن سالم کمک کند. بررسی ها نشان می دهد که انجم منظم تمرینات بی هوازی بهترین راه برای سوزاندن کالری های اضافه بدن است. تمرینات بی هوازی تواند منجر به کاهش چربی بدن در نتیجه رسیدن به تناسب اندام مورد نظر شود. تمرینات بی هوازی می تواند قدرت و استقامت بدن شما را افزایش دهد. بررسی هایی که بر روی بازیکنان بیس بال انجام شد نشان داد بازیکنانی که هر روز به مدت دقیقه تمرین می کردند نسبت به سایر بازکنان دارای درصد قدرت بدنی بیشتر بودند. ورزش بی هوازی به افزایش متابولیسم بدن کمک می کند زیرا باعث ساخت و حفظ عضلات بدون چربی می شود. هرچه عضلات بدون چربی شما بیشتر شود، در جلسات بعدی عرق بیشتری ریخته و کالری بیشتری می سوزانید. همچنین بررسی ها نشان می دهد که ورزش با شدت بالا باعث افزایش کالری سوزی بعد از تمرین می شود. با تمرین منظم بالاتر از آستانه بی هوازی، بدن می تواند به تدریج توانایی خود را برای کنترل اسید لاکتیک افزایش دهد. این وضعیت باعث افزایش آستانه تحمل شما خواهد شد. آستانه تحمل نقطه ای است که در آن احساس خستگی می کنید. بنابراین به مرور زمان می توانید شدت و مدت زمان انجام تمرینات خود را افزایش دهید. یکی از موثرترین درمان ها برای رفع افسردگی است. بررسی ها نشان می دهد که ورزش های بی هوازی، مانند تمرینات قدرتی، می توانند خلق و خوی شما را تقویت کنند. انجام تمرینات بی هوازی مانند طناب بازی می تواند علایم افسردگی و اضطراب را تا حد زیادی کاهش دهد. انجام تمرینات بی هوازی باعث افزایش استقامت و بهبود بافت استخوانی بدن می شود. این وضعیت خطر ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی را کاهش می دهد. همچنین فشار خون نیز یکی از بیماری های شایعی است که با ورزش منظم روزانه تا حد زیادی برطرف می شود. با افزایش قدرت بدن و بهبود توده عضلانی، مفاصل شما عملکرد بهتری خواهند داشت. به این معنی که مفاصل شما در مقابل آسیب های احتمالی مختلف می توانند مقاومت بیشتری از خود نشان دهند. بدن انسان از گلیکوژن به عنوان واحد انرژی استفاده می کند. ورزش بی هوازی توانایی بدن شما را برای ذخیره گلیکوژن افزایش می دهد. این وضعیت باعث می شود که برای فعالیت بدنی شدید بعدی قدرت و توانایی بیشتری داشته باشید. به طور کلی انجام تمرینات تناوبی با شدت بالا در نگاه اول برای بسیاری از افراد سخت به نظر می رسند. اغلب افراد هیچ گونه تمایلی به انجام ورزش های شدید و مداوم ندارند. در حالیکه انجام این تمرینات برای حفظ تناسب اندام و افزایش توده عضلانی بدن بسیار موثر است. همچنین ورزش های بی هوازی از تحلیل عضلات به خصوص در سالمندان پیشگیری می کند. بنابراین اگر به دنبال عضله سازی و رسیدن به تناسب اندام مناسب خود هستید ورزش بی هوازی مناسب ترین راه برای رسیدن به این هدف است. فراموش نکنید که این ورزش ها را باید حتما زیر نظر یک مربی با تجربه انجام بدهید. مربی ورزشی با توجه به وضعیت سلامت و توانایی بدن شما برنامه ورزشی مناسب را برای شما تعیین خواهد کرد.

در سال های اخیر به محبوب ترین پیرسینگ تبدیل شده است. قبلا این پیرسینگ حال و هوای مد داشت، اما اکنون کاملا رایج شده است. در مورد انجام پیرسینگ سپتوم هیجان زده اید؟ این مقاله را تا انتها بخوانید تا همه چیز را در مورد نحوه آماده شدن برای آن، نحوه مراقبت از آن، مدت زمان بهبودی و هر چیز دیگری که قبل از انجام سوراخ کردن سپتوم باید بدانید، بیاموزید. سوراخ کردن تیغه ای که از سپتوم بینی می گذرد، یعنی ناحیه بین سوراخ های بینی (که معمولا به عنوان نقطه شیرین شناخته می شود) ، پیرسینگ بینی نامیده می شود. در این وضعیت سپتوم با یک سوزن در قسمت نازک گوشت به سمت جلوی بینی، سوراخ می شود. در مرحله بعد، یک تکه جواهرات در سوراخ قرار می گیرد. به طور معمول این فلز به شکل حلقه، نعل اسب یا میله برای تزیین سوراخ سپتوم استفاده می شود. اگر چه سوراخ کردن سوزن از سپتوم دردناک به نظر می رسد، اما واقعا اینطور نیست. با این حال، چند مرحله می تواند به شما در آماده شدن برای آن کمک کند. قبل از تصمیم گیریبرای سوراخ کردن سپتوم تحقیق کنید. این کار را توسط شخصی در یک سالمن معتبر با تجربه و مجوز انجام دهید. اگر مستعد هستید، صبر کنید تا فصل آنفولانزا به پایان برسد. اگر آلرژی فصلی یا گرده دارید، پس از پایان بهار آن را انجام دهید. هیدراته بمانید. قبل از قرار ملاقات خوب غذا بخورید. هزینه سوراخ کردن سپتوم بسته به نوع فلز حدود تا دلار است. برای جلوگیری از تحریک پوست، جواهرات ساخته شده از فلزات با کیفیت بالا مانند طلای عیار یا فولاد جراحی را انتخاب کنید. برای سوراخ کردن سپتوم می توان از انواع زیورآلات استفاده کرد. با این حال، فلزات با کیفیت پایین می توانند باعث حساسیت پوستی شوند و با خطر بروز همراه هستند. بنابراین، بهتر است جواهرات با کیفیت بالا را انتخاب کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فولاد ضد زنگ جراحی، محبوب ترین فلز برای سوراخ کردن بینی است. برای پیرسینگ جدید و شفابخش ایده آل است. از آنجایی که فولاد جراحی، ضد حساسیت است، معمولا پوست را آزار نمی دهد. همچنین قیمت مناسبی نسبت به سایر مواد دارد. تیتانیوم فوق‌العاده ماندگار و سازگار با محیط زیست است، به این معنی که روی پوست ت ثیری نخواهد داشت. همچنین بسیار بادوام است، سبک تر از فولاد ضد زنگ و حاوی نیکل نسبتا کمتری است. تیتانیوم همچنین ضد خش و بادوام است. طلا به دلیل خاصیت ضد حساسیت و خالص خود یکی از بهترین انتخاب های فلزی برای سوراخ کردن سپتوم است. با این حال، فقط باید از طلای واقعی یا عیار استفاده شود. طلا همچنین گزینه گران تری نسبت به بقیه است. اگرچه سوراخ کردن سپتوم یک روش نسبتا ایمن است، اما خطر عوارض جانبی را در پی دارد که عبارتند از: اگر به درستی محل سوراخ کردن را تمیز نکنید، احتمال عفونت پیرسینگ وجود دارد. قرمزی، تورم، درد و چرک یا ترشح از علایم عفونت هستند. اگر ابزارهای سوراخ‌کننده به‌درستی استریل و ضدعفونی نشده باشند، احتمال انتقال بیماری‌های منتقله از راه خون مانند اچ‌آی‌وی و یا C وجود دارد. حتما به یک متخصص با تجربه که دستکش می‌پوشد، از تجهیزات ضدعفونی‌شده استفاده می‌کند و تمیز است، مراجعه کنید. احتمال واکنش آلرژیک به دلیل فلز وجود دارد. هر فلزی می تواند باعث واکنش آلرژیک شود، اما نیکل و کبالت رایج ترین آلرژن های فلزی هستند. برجستگی های آلرژیک در بینی معمولا جزیی هستند، اگرچه ممکن است پوست قرمز و پوسته پوسته اطراف آنها را احاطه کند. جواهرات ممکن است در چیزی گیر کرده و منجر به پارگی و خونریزی شود. هنگامی که سوراخ سپتوم انجام می دهید، مهم است که آن را با مراقبت های بعدی مناسب پیگیری کنید تا به خوبی التیام یابد و ماندگاری طولانی داشته باشد. مراقبت های بعد از جراحی پیرسینگ و محیط اطراف خود را همیشه تمیز نگه دارید. ملحفه‌ها و روبالشی‌های خود را مرتبا تا زمان بهبودی تعویض کنید. قبل از لمس زیورآلات پیرسینگ یا بینی دست های خود را بشویید. از استفاده از محصولات پاک کننده حاوی الکل بر روی آن خودداری کنید. قبل از تعویض یا درآوردن جواهرات خود حتما با سوراخ کننده خود مشورت کنید. از تمام محصولات زیبایی و مراقبت شخصی در داخل و اطراف پیرسینگ خودداری کنید. برای جلوگیری از عفونت تا زمان بهبودی از استخر، جکوزی، سونا و غیره دوری کنید. زیورآلات بینی خود را تا زمانی که به طور کامل بهبود نیافته اند، کمانچه نزنید و سعی نکنید آن را عوض کنید. یک گلوله پنبه را در محلول نمک خیس کنید و با استفاده از آن محلول را تمیز کنید. بگذارید محلول به مدت تا دقیقه روی محل سوراخ شود سپس آن را با آب گرم بشویید. پیرسینگ سپتوم در شرایط بهینه و در صورت پیروی از یک روال مراقبت های بعدی می تواند حدود تا هفته طول بکشد. از آنجایی که پیرسینگ در یک الگوی نامنظم بهبود می یابد، می توانید انتظار زمان بیشتری برای بهبودی داشته باشید. ممکن است فکر کنید بهبود پیدا کرده، سپس به حالت قرمز و ناراحت کننده برگردد. روند بهبودی بر اساس فرد، میزان تعهد آنها به مراقبت های پس از آن و سایر متغیرهای خارجی متفاوت است. اگر زیورآلات خود را خیلی زود تعویض کنید، ممکن است زمان بهبودی بیشتری طول بکشد. بنابراین، قبل از انجام این کار با سوراخ کننده خود مشورت کنید. تا هفته پس از انجام سوراخ کردن، قسمت سپتوم بینی به اندازه ای شل می شود تا جواهرات به راحتی تعویض شوند. دست ها و زیورآلات سپتوم را ضدعفونی کنید و یک توپ پنبه ای و محلول ضدعفونی را آماده نگه دارید. یک انتهای زیورآلات سپتوم را در نزدیکی سوراخ کردن خود رو به بالا قرار دهید. انتهای جواهرات را با دقت وارد سوراخ کنید. اگر تعیین محل سوراخ به یک مشکلی برای شما تبدیل شده است، سعی کنید کناره بینی خود را بلند کنید یا زیر تیغه بینی خود را نیشگون بگیرید و آن را پایین بکشید تا ببینید کجاست. انگشت خود را در طرف دیگر سوراخ قرار دهید تا بتوانید انتهای آن را احساس کنید. انتهای آن را به طور کامل از سوراخ رد کنید و جواهرات را طوری تنظیم کنید که در دو طرف سپتوم شما متقارن شود. تحمل درد هر کس متفاوت است، بنابراین هنگام انجام سوراخ کردن سپتوم این را در نظر داشته باشید. خیلی بیشتر از یک پیرسینگ معمولی بینی درد ندارد. شبیه یک نیشگون گرفتن تیز است. ممکن است باعث شود که بخواهید عطسه کنید و چشمانتان پر از آب شود. می توانید پیرسینگ را با پنبه و محلول نمک تمیز کنید. اما پس از بهبود پیرسینگ، زیورآلات را بردارید و با صابون آنتی باکتریال و آب گرم بشویید یا با آب جوش ضدعفونی کنید. سلول‌های مرده پوست و روغن‌هایی که از سوراخ کردن بیرون می‌آیند در اطراف جواهرات جمع می‌شوند و باعث ایجاد بو می‌شوند. پس از بهبودی، تمیز کردن منظم با آب و صابون ملایم باید بو را از بین ببرد. بینی هایی با سپتوم پهن تر برای سوراخ کردن تیغه بینی، مناسب هستند. جواهرات ساخته شده از فلزات ضعیف ممکن است سوراخ و یا وسایل سوراخ کننده را سیاه کند. سوراخ کردن سپتوم به یک روند محبوب در سراسر جهان تبدیل شده است. برای مردان و زنان شیک به نظر می رسد. همچنین یک اکسسوری ضروری برای کسانی است که به دنبال برجسته شدن در میان جمع هستند. اطمینان حاصل کنید که به یک سوراخ کننده مجرب مراجعه کرده اید و دستورالعمل های مراقبت های بعدی را به دقت دنبال کنید تا از عفونت پیرسینگ خود جلوگیری کنید.

می تواند به برخی بیماری های زمینه ای و یا حتی بهداشت نامناسب ارتباط داشته باشد. برای شناخت شایع ترین علل بدبویی آن ادامه مقاله را بخوانید. در اغلب موارد، تمیز کردن منظم، بوی بد را به حداقل می رساند. با این حال، ابتلا به برخی بیماری ها ممکن است باعث تغییر بوی آلت تناسلی یا حتی ایجاد بوی بد آلت شود. اغلب، استفاده از درمان های خانگی ساده می تواند بوی بد آلت تناسلی را کاهش دهد. اما برخی از علل جدی تر بوده و نیاز به درمان پزشکی دارند. در این مقاله به بررسی علل شایع بوی بد آلت تناسلی و همچنین نحوه درمان آنها می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بد بو شدن آلت تناسلی در اغلب موارد می تواند ناشی از دلایل زیر باشد: که پنیرک نیز نامیده می شود یکی از مهمترین دلایل بدبویی آلت تناسلی در مردان است. همچنین اسمگما به تجمع سلول های مرده پوست و ترشح روغن های طبیعی گفته می شود که آلت تناسلی را مرطوب نگه می دارند. اگر فردی آلت تناسلی خود را به طور مرتب تمیز نکند، یک ماده سفید غلیظ رنگ بر روی آلت تناسلی جمع خواهد شد. در صورتی که این ترشحات غلیظ به مدت طولانی بر روی پوست باقی بمانند باعث التهاب، سوزش و بوی بد آلت تناسلی می شوند. اسمگما بیشتر در آلت های تناسلی ختنه نشده دیده می شود زیرا اغلب در اطراف سر آلت تناسلی شکل می گیرد. اسمگما علاوه بر بوی بد آلت، می تواند باعث بروز مشکلات زیر شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرمزی، التهاب و تحریک آلت افزایش خطر ابتلا به عفونت های باکتریایی پیشگیری از حرکت آسان پوست ختنه گاه در هنگام نعوظ بالانیت تحریک یا التهاب پوست در نوک آلت تناسلی است. این بیماری فقط در مردان رخ می دهد. در بالانیت پوست کلاهک آلت تناسلی در ناحیه ختنه گاه دچار درد، التهاب و تورم می شود. بررسی ها نشان می دهد که احتمال ابتلا به بالانیت در مردان در حدود درصد است. رعایت کامل بهداشت تاثیر زیادی در پیشگیری از این بیماری دارد. برخی از شایع ترین علل ابتلا به بالانیت عبارتند از: عدم رعایت بهداشت ابتلا به انواع عفونت ها ابتلا به بیماری های پوستی، مانند پسوریازیس واکنش های آلرژیک به انواع دارو، صابون یا در صورتی که علت بوی بد آلت تناسلی ناشی از بالانیت باشد، باید برای درمان های احتمالی حتما به پزشک مراجعه کنید. مصرف آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد قارچ می تواند علایم این بیماری را تا حد زیادی کاهش دهد. به عفونت های مقاربتی، عفونت های آمیزشی یا به اختصار ( STI ) نیز گفته می شود. این عفونت ها به راحتی از طریق ارتباط جنسی از شخصی به شخص دیگر انتقال پیدا می کنند. عفونت های مقاربتی یکی از مهمترین دلایل بدبو شدن آلت تناسلی در مردان هستند. به خصوص دو بیماری مقاربتی کلامیدیا و سوزاک بیشترین احتمال ایجاد بوی بد آلت تناسلی را دارند. رابطه جنسی محافظت نشده یکی از مهمترین علل ابتلا به کلامیدیا است. علایم عفونت کلامیدیا در مردان عبارتند از: درد بیضه درد شکم و کمر احساس درد در هنگام ادرار کردن ترشحات آبکی و سفید از آلت تناسلی سوزاک یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی است. سوزاک در صورت عدم درمان به موقع می تواند منجر به ناباروری شود. علایم سوزاک عبارتند از: التهاب در پوست ختنه گاه درد یا سوزش هنگام ادرار کردن خروج ترشحات سبز، سفید یا زرد از آلت تناسلی در صورت مشکوک بودن به بیماری سوزاک باید به دنبال درمان های پزشکی بوده و تا پایان درمان از فعالیت جنسی خودداری کنید. به اورتریت غیر گنوکوکی به عنوان یکی از علت بدبویی آلت تناسلی، التهاب مجرای ادرار گفته می شود. مجرای ادرار لوله ای است که نوک آلت تناسلی مردان را به مثانه متصل می کند. در برخی موارد ممکن است بیضه ها نیز ملتهب شوند. در بیشتر موارد، التهاب مجرای ادرار به دلیل یک بیماری مقاربتی مانند کلامیدیا رخ می دهد. با این حال، در بسیاری دیگر از موارد علت ابتلا به این بیماری ناشناخته است. علایم اورتریت در مردان عبارتند از: میل مکرر به ادرار کردن ترشحات کدر یا سفید از آلت تناسلی سوزش یا درد در هنگام ادرار کردن سوزش یا درد در نوک آلت تناسلی علایم بیماری مقاربتی اورتریت غیر گنوکوکی ( NGU ) بسته به تشخیص پزشک، با مصرف منظم داروهای آنتی بیوتیک، ضد قارچ ها یا ضد ویروس ها برطرف می شود. قارچ آلت تناسلی در مردان برفک نیز نامیده می شود. عفونت قارچی به عنوان یکی از علت بدبویی آلت تناسلی زمانی رخ می دهد که قارچ کاندیدا بیش از حد روی آلت تناسلی وجود داشته باشد. عفونت قارچی واژن که در خانم ها بسیار شایع تر است، می تواند آلت تناسلی مردان را نیز تحت تاثیر قرار دهد. علاوه بر بوی بد، سایر علایم عفونت قارچی عبارتند از: احساس سوزش یا خارش تحریک و التهاب نوک آلت تناسلی احساس رطوبت غیر معمول در آلت تناسلی خروج ترشحات سفید رنگ با قوام پنیری شکل در صورت ابتلا به عفونت قارچی پیگیری درمان های پزشکی بسیار ضروری است. زیرا این عفونت می تواند منجر به بیماری ها و عوارض بیشتر شود. عفونت قارچی در صورت مراجعه به موقع به پزشک درمان ساده ای دارد. پزشک در اغلب موارد برای درمان استفاده از پمادهای ضد قارچ را تجویز می کند. UTI زمانی رخ می دهد که باکتری یا ویروس وارد دستگاه ادراری شود. ابتلا به عفونت ادراری می تواند به کلیه ها آسیب برساند. برخی از مهمترین علایم عفونت ادراری در مردان عبارت است از: بدبو شدن آلت تناسلی کدر شدن رنگ ادرار احساس نیاز مکرر به دفع ادرار احساس سوزش هنگام ادرار کردن ابتلا به برخی از بیماری های زمینه ای می تواند خطر ابتلا به عفونت های ادراری را تا حد زیادی در مردان افزایش دهد. برخی از این بیماری های زمینه ای عبارتند از: ایدز دیابت سنگ کلیه فعالیت جنسی زیاد استفاده از کاتتر ادراری درمان عفونت ادراری می تواند به پیشگیری از عوارض بیشتر، از جمله مشکلات کلیوی یا گسترش عفونت به خارج از مجاری ادراری کمک کند. حداقل یک بار در روز از آب گرم و یک پاک کننده ملایم برای شستن اندام تناسلی استفاده کنید. رعایت بهداشت مناسب می تواند به پیشگیری از عفونت و کاهش هر گونه بوی ناشی از آلت تناسلی کمک کند. شستشوی اندام تناسلی حداقل یک بار در روز با یک پاک کننده ملایم و آب گرم ضروری است. پس از تمیز کردن آلت تناسلی و قبل از پوشیدن لباس حتما ناحیه تناسلی را با یک حوله تمیز به خوبی خشک کنید. برای پیشگیری از بوی بد آلت تناسلی علاوه بر شستشوی روزانه، می توانید توصیه های زیر را نیز انجام دهید: تا حد امکان لباس زیرهای گشاد و نخی بپوشید. در طول فعالیت جنسی حتما از کاندوم استفاده کنید. در صورت ختنه نشدن، به نظافت پوست ختنه گاه اهمیت بدهید. پس از هر بار فعالیت جنسی آلت تناسلی خود را با آب فراوان کاملا بشویید. در صورتی که خود شما یا همسرتان دارای عفونت مقاربتی یا هر عفونت دیگری هستید باید تا قبل از درمان کامل از برقراری رابطه جنسی خودداری کنید. رعایت بهداشت ناحیه تناسلی در پیشگیری از بد بو شدن این ناحیه بسیار موثر است. همچنین راهکارهای ساده دیگری نیز وجود دارد که با رعایت آنها می توانید بوی بد آلت را کاهش داده و از عود آن پیشگیری کنید. آلت تناسلی خود را بعد از رابطه جنسی با آب فراوان شستشو دهید. این کار به حذف باکتری ها و سایر محرک ها از آلت تناسلی شما کمک می کند. اگر در زمان تولد یا کودکی ختنه نشده اید، هنگام ادرار کردن، پوست ختنه گاه خود را عقب بکشید. این کار از ریختن ادرار در زیر پوست ختنه گاه و ایجاد سوزش پیشگیری می کند. به طور منظم حمام کنید. اگر ختنه نشده اید، حتما زیر پوست ختنه گاه خود را بشویید. شستشوی منظم باعث پیشگیری از تجمع آلودگی یا باکتری در زیر پوست ختنه گاه می شود. برای سهولت رابطه جنسی از روان کننده های مبتنی بر روغن استفاده کنید. تف کردن و یا استفاده از روغن های معمولی باعث وارد شدن باکتری ها به آلت تناسلی شما می شوند. لباس زیر گشاد و نخی بپوشید. این نوع لباس‌های زیر به تنفس ناحیه کشاله ران کمک می‌کند. همچنین این کار باعث پیشگیری از عرق و تجمع باکتری و سایر آلودگی ها در ناحیه تناسلی می شود. هر بار که رابطه جنسی دارید از استفاده کنید. رابطه جنسی محافظت شده می تواند از گسترش بیماری های مقاربتی و سایر عفونت هایی که می توانند باعث تحریک یا عفونت شوند پیشگیری کند. آلت تناسلی خود را هر بار پس از شستن کاملا خشک کنید. آلت را هنگام خشک کردن مالش ندهید، زیرا این کار ممکن است باعث تحریک و التهاب پوست شود. دقت کنید که پوست زیر ختنه گاه نیز کاملا خشک باشد. موهای ناحیه تناسلی خود را کوتاه کنید. چون موهای بلند ناحیه تناسلی می توانند رطوبت، آلودگی و باکتری های مضر را در خود نگه دارند. موهای ناحیه تناسلی خود را همیشه کوتاه نگه دارید، اما آنها را به طور کامل نتراشید. با کسی که علایم STI یا بیماری های مقاربتی دارد رابطه جنسی نداشته باشید. همچنین از برقراری رابطه جنسی با فردی که دارای بثورات پوستی، درد هنگام ادرار کردن، ترشح یا سایر علایم غیر طبیعی است، پرهیز کنید. درمان آلت بد بو تا حد زیادی به عامل ایجاد بو بستگی دارد. اگر مشکل ناشی از عدم رعایت بهداشت صحیح باشد، شما می توانید آلت تناسلی خود را به آرامی با آب گرم شستشو دهید. بهتر است از محصولاتی که به شدت معطر هستند برای شستن اندام تناسلی استفاده نکنید. محصولات معطر می توانند باعث تحریک و التهاب پوست شده و خطر ابتلا به عفونت را در شما افزایش دهند. همچنین از استفاده مستقیم ادکلن، انواع کرم های معطر یا عطرها به طور مستقیم بر روی آلت تناسلی خودداری کنید. اگر فردی مشکوک به عفونت باشد، باید در اولین فرصت برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کند. درمان ممکن است شامل آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد قارچ یا سایر داروها باشد. احساس بو در آلت تناسلی کاملا طبیعی است. اما اگر تصور می‌کنید که رایحه تغییر کرده یا قوی‌تر شده است، ممکن است نشانه‌ای از وجود یک بیماری زمینه‌ای باشد. اکثر بیماری ها جدی نبوده و به راحتی قابل درمان هستند. بدبو شدن آلت تناسلی اغلب در مردانی رخ می دهد که در زمان تولد یا کودکی ختنه نشده‌اند. در این افراد سلول‌های پوستی مرده همراه با سایر آلودگی ها در زیر پوست ختنه‌گاه‌تجمع می کنند. این وضعیت اغلب نتیجه عدم رعایت بهداشت بوده و می تواند منجر به عفونت و در نتیجه بدبویی آلت تناسلی شود. عفونت های مقاربتی ( STIs ) نیز می توانند باعث ایجاد بوی بد شوند. در اینگونه موارد مراجعه به پزشک برای درمان به موقع بسیار ضروری است. زیرا عدم درمان می تواند باعث ابتلا به بیماری های شدیدتر و حتی در مواردی آسیب به کلیه ها شود. اگر بدبو بودن آلت تناسلی با هر یک از علایم زیر همراه بود، باید هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید: ترشحات غیر معمول افزایش نیاز به ادرار کردن درد یا سوزش در هنگام ادرار تحریک و قرمزی در قسمت بیرونی آلت تناسلی رعایت بهداشت صحیح اغلب نقش مهمی در پیشگیری یا رفع بوی بد آلت تناسلی در مردان دارد. به طور کلی بدبو بودن آلت تناسلی را می توان با روش های ساده ای در خانه درمان کرد. اگر علاوه بر بد بود بودن آلت، علایم دیگری مانند درد، سوزش یا ترشح دارید، بهتر است برای تشخیص مناسب به مراجعه کنید.

تب اسکارلت و مخملک بیماری باکتریایی است که از طریق عفونی شدن گلوی فرد به وجود می آید. این بیماری را با نام تب اسکارلت یا مخملک نیز می شناسند و باعث بروز ضایعات پوستی روشنی می شود که بیشتر قسمت های بدن را در بر می گیرد. تقریبا در بیشتر موارد ابتلا به تب اسکارلت با گلو درد و تب شدید همراه خواهد بود. تب اسکارلت نوعی عفونت باکتریایی است که به وسیله گروه A باکتری استرپتوکوکوس ( streptococcus ) به وجود می آید. این بیماری معمولا تنها از کودکانی که به سن سال می رسند، داخل خون آنها آنتی بادی های حفاظتی در برابر استرپتوکوکوس تولید شده است. البته این باکتری فقط باعث تب اسکارلت نشده و می تواند باعث بروز علایم و بیماری های دیگری مثل، میوزیت و حاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این عفونت به راحتی می تواند از طریق عطسه ها و سرفه های فرد مبتلا به فرد دیگری انتقال پیدا کند. از آن جایی که این بیماری ابتدا نهان بوده و سپس علایم خود را بروز می دهد، فرد از زمان ابتلا به مدت تا روز ناقل بیماری بوده و می تواند دیگران را نیز به آن دچار کند. کودکان بین سنین تا سال بیشتر از دیگران در احتمال ابتلا به تب اسکارلت قرار دارند. باکتری به وجود آورنده بیماری تب اسکارلت به راحتی قابل پخش بوده و از طریق تماس بین هم کلاسی ها و اعضای خانواده به دیگران انتقال خواهد یافت. همانطور که از اسم این بیماری هم مشخص است این بیماری با علایم و نشانه های زیر همراه خواهد بود: ظاهر پوست شبیه آفتاب سوختگی بوده و معمولا روی صورت، گردن، تنه، دست ها و پاها ظاهر می شود. اگر به سطح قرمز شده پوست فشار وارد شود، رنگ پوست تغییر کرده و کاملا بی رنگ خواهد شد. چین های پوستی در نزدیک ناحیه تناسلی، زیر بغل، آرنج، زانو و گردن معمولا از دیگر قسمت های پوست قرمز تر خواهد شد. پوست صورت نیز تغییر کرده و صورت حالت آفتاب سوختگی پیدا خواهد کرد. گاهی اوقات ممکن است اطراف دهان فرد مبتلا دایره ای بی رنگ نمایان شود. به طور کلی زبان قرمز رنگ و بر روی آن دانه های سفید برجسته به وجود خواهد آمد. این علایم معمولا در ابتدای بروز بیماری ظاهر خواهد شد. ضایعات پوستی و قرمز شدن صورت و زبان معمولا به مدت هفته ماندگار بوده و بعد از محو شدن علایم، پوست بدن شروع به پوست ریزی خواهد کرد. علایم دیگر همراه با بیماری تب اسکارلت عبارتند از: تب درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) همراه با گر گرفتگی درد و قرمز شدن شدید گلو گاهی اوقات ممکن است روی گلو لکه های زرد یا سفید رنگ نیز به وجود بیاید مشکل در بلعیدن غذا تورم و بزرگ شدن غدد گردنی (گره های لنفاوی) و حساسیت نسبت به لمس و استفراغ سردرد اگر کودک دچار گلو درد همراه با یکی از علایم زیر شد بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید: تب با دمای درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) یا بیشتر تورم یا حساس شدن غدد لنفاوی گلو بروز ضایعات پوستی قرمز رنگ اگر بیماری تب اسکارلت درمان نشده به حال خود رها شود، باکتری ممکن است قسمت های زیر را نیز درگیر کند: لوزه ها ریه پوست کلیه ها خون گوش میانی در موارد بسیار نادر تب اسکارلت می تواند منجر به بروز تب روماتیک ( rheumatic fever ) شده و ارگان های زیر را درگیر کند: قلب مفاصل سیستم عصبی پوست هنوز هیچ واکسنی برای پیشگیری از بروز تب اسکارلت وجود ندارد. در نتیجه بهترین راه حل پیشگیری استفاده از استراتژی های مناسب و اقدامات مراقبتی در برابر این عفونت است: به کودک بیاموزید که چگونه با استفاده از آب گرم و صابون دست های خود را بشوید. به کودک بیاموزید که هیچ گاه لیوان آب یا ظرف غذای و غذای خود را با دیگران به اشتراک نگذارد. به کودک بگویید که در هنگام سرفه یا عطسه دهان و بینی را بپوشاند. اگر کودکی به بیماری تب اسکارلت دچار شد، لیوان مخصوص، ظرف غذا و اسباب بازی های او را با آب گرم و صابون شسته یا در داخل ظرف شویی قرار دهید. در حین معاینه برای تشخیص بیماری تب اسکارلت پزشک اقدامات زیر را انجام خواهد داد: بررسی وضعیت گلو، لوزه ها و زبان کودک لمس گلوی کودک برای تشخیص برجسته شدن گره های لنفاوی قرار گرفته در گلو بررسی ظاهر و بافت ضایعات پوستی به وجود آمده بر روی پوست کودک در صورتی که پزشک به وجود باکتری strep در داخل گلوی کودک مشکوک شود، ممکن است با استفاده از گوش پاک کن از لوزه ها و قسمت انتهایی گلوی کودک نمونه برداری کرده و از آن برای کشت ترشحات گلو استفاده کند. این آزمایش اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا بیماری های مختلفی می تواند علایمی مشابه تب اسکارلت ایجاد کند و هر بیماری ای درمان خاص خود را می طلبد. در صورتی که وجود باکتری strep در نتیجه انجام این آزمایش ت یید نشد، عوامل دیگر احتمالی برای بروز علایم مورد بررسی قرار خواهد گرفت. پیش آگهی تب اسکارلت این است که اگر این بیماری به سرعت تشخیص داده شده و تحت درمان قرار بگیرد عوارض جانبی به خصوصی نخواهد داشت. با این حال اگر بیماری پیشرفت کند پیش آگهی با توجه به میزان درگیری سایر قسمت های بدن، کاهش خواهد یافت. می توان با استفاده از اقداماتی مثل شستن تمیز و اصولی دست ها و استفاده نکردن از ظرف، حوله و دیگر وسایل شخصی دیگران از بروز بیماری تب اسکارلت جلوگیری کرد. هیچ واکسنی برای حفاظت و پیشگیری در برابر مخملک وجود ندارد. اگر کودک دچار تب اسکارلت شده باشد، پزشک برای درمان او آنتی بیوتیک تجویز خواهد کرد. حتما دقت داشته باشید که دوره درمان با آنتی بیوتیک باید تمام شود و در صورتی که این کار صورت نگرفته و مطابق دستورالعمل پزشک داروها مصرف نشده باشد، احتمال درمان کامل کاهش یافته و کودک ممکن است دچار عوارض جانبی ناشی از تب اسکارلت شود. کودک می تواند ساعت بعد از شروع مصرف آنتی بیوتیک ها و اگر تب نداشت به مدرسه برگردد. برای کاهش ناراحتی و درد کودک می توانید از اقدمات زیر استفاده کنید: برای کنترل تب و کاهش درد گلو می توانید از داروهایی مثل ایبوپروفن یا استفامینوفن استفاده کنید. سعی کنید در طول دوره درمانی آنتی بیوتیک کودک آب کافی بنوشد تا از کم آبی بدن جلوگیری شود. اگر کودک به سنی رسیده که می تواند قرقره کند. بهتر است محلول آب نمک در اختیار کودک قرار دهید تا آن را قرقره کند. این کار به کاهش گلو درد و آسیب کمک خواهد نمود. برای حفظ رطوبت هوا و جلوگیری از خشک شدن گلوی کودک بهتر است از دستگاه مرطوب کننده خانگی هوا استفاده کنید. بهتر است برای کودک غذاهای نرم و آبکی مثل سوپ تهیه کنید تا کودک میل بیشتری به غذا خوردن داشته و در حین خوردن دچار مشکل بلع نشود. در داخل محیط منزل از سیگار کشیدن و استفاده از مواد شوینده بپرهیزید. احتمالا برای تشخیص اولیه این بیماری به پزشک اطفال یا پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. تفاوت چندانی نمی کند و بهتر است تشخیص اولیه به سرعت صورت پذیرد. همچنین به خاطر داشته باشید. در صورتی که کودک یکی از علایم زیر را دارد باید به سرعت تحت درمان قرار بگیرد: تب شدید گلو درد شدید با مشکل در بلع غذا درد شدید ناحیه شکمی و استفراغ سردرد های شدید از آن جایی که زمان ملاقات کوتاه بوده و نمی توانید همه سوالات خود را بپرسید در نتیجه بهتر است لیستی به ترتیب اولویت از سوالات خود تهیه کنید: بعد از شروع روند درمان چه مدت زمان نیاز است تا حال کودکم بهبود یابد؟ آیا ممکن است فرزندم دچار عوارض جانبی مرتبط با بیماری تب اسکارلت شود؟ آیا می توان برای سرعت بخشیدن به روند بهبودی علایم پوستی کاری انجام داد؟ چه زمانی فرزندم می تواند به مدرسه بازگردد؟ آیا بیماری فرزندم واگیر دار است؟ چگونه احتمال انتقال بیماری کودکم را به حداقل برسانم؟ آیا داروی جایگزینی برای داروی تجویز شده دارید؟ در صورت حساسیت کودکم به پنی سیلین چه دارویی تجویز میکنید؟ علاوه بر سوالات گفته شده اگر سوالات مهمی که به ذهنتان می رسد شک نکرده و همه اطلاعات مورد نیاز خود را از پزشک دریافت کنید. پزشک برای تشخیص و تجویز بهترین شیوه درمان احتمالا سوالات زیر را از شما خواهد پرسید. در نتیجه بهتر است با توجه به کوتاه بودن زمان ویزیت، آمادگی کامل برای پاسخ دادن به این سوالات را داشته باشید: از چه زمانی علایم بیماری ظاهر شد؟ آیا کودک دچار گلو درد یا مشکلات بلع غذا است؟ آیا کودک تب داشت؟ چه میزان تب شدید بود و چند دقیقه طول کشید تا تب فروکش کند؟ آیا کودک دچار دل درد یا استفراغ شد؟ آیا کودک به مقدار کافی غذا میل می کند؟ آیا کودک دچار سردرد شد؟ آیا کودک به تازگی دچار عفونت گلو شده است؟ آیا کودک به تازگی به کسی که دچار عفونت گلو بوده، تماس داشته است؟ آیا کودک مبتلا به بیماری دیگری است؟ آیا کودک در حال حاضر داروی دیگری مصرف می کند؟ آیا کودک داروهای مخصوص حساسیت مصرف می کند؟ سخن آخر تب اسکارلت یک نوع عفونت باکتریایی است که توسط باکتری Strepotococcus (استرپتوکوکوس) به وجود آمده و موجب بروز تب و ضایعات پوستی می شود. دوره نهفتگی تب اسکارلت حدود ساعت تا روز خواهد بود. مدت زمان واگیر دار بودن بیماری تب اسکارلت حدود ساعت بعد از قرار گرفتن فرد در معرض باکتری خواهد بود. گاهی اوقات فرد بعد از ابتلا هیچ علایمی نداشته و بعد از حاد شدن بیماری تب و ضایعات پوستی ظاهر خواهد شد. درمان دارویی مخملک استفاده از آنتی بیوتیک ها است زیرا با استفاده از آنتی بیوتیک می توان با باکتری استروپتوکوکی مقابله کرد. منابع:

یک نوع غیر معمول است که در آن تست سلول های سرطانی برای سه نشانگر رایج، گیرنده استروژن ( ER ) ، گیرنده پروژسترون ( PR ) و پروتیینی که در رشد سلولی به نام HER نقش دارد، منفی است. وضعیت سه گانه منفی یک سرطان به این معنی است که درمان های ضد هورمونی و درمان های هدفمند علیه پروتیین HER موثر نیستند. حدود از همه پستان سرطان سه گانه منفی هستند. پزشکان معمولا سرطان پستان سه گانه منفی را با جراحی، و در بسیاری از موارد پرتودرمانی درمان می کنند. سرطان‌های سه‌گانه منفی نسبت به سایر سرطان‌های پستان سیر تهاجمی‌تری دارند و احتمال عود آن در چند سال اول پس از تشخیص بیشتر است. بعد از سال، احتمال عود کاهش می یابد. اکثر موارد سرطان پستان در زنان دارای جهش BRCA - (جهش ارثی در ژن حساسیت به سرطان پستان - ) سه گانه منفی است. سرطان پستان سه گانه منفی به این معنی است که سرطان سه نشانگر رایج را که اغلب در سلول های سرطانی پستان یافت می شود را بیان نمی کند. آنها عبارتند از: گیرنده استروژن ( ER ) گیرنده پروژسترون ( PR ) پروتیینی که در رشد سلولی به نام HER نقش دارد. علل و عوامل خطر سرطان پستان سه گانه منفی چیست؟ اگرچه عوامل خطر شناخته شده ای برای ایجاد هر نوع سرطان پستان وجود دارد، اما پزشکان علت دقیق سرطان پستان را نمی دانند. سلول های طبیعی به دلیل تغییرات یا جهش در DNA به سلول های سرطانی تبدیل می شوند. در حالی که افراد برخی تغییرات DNA را به ارث می برند، برخی دیگر این تغییرات DNA را در طول زندگی فرد به دست می آورند. موارد زیر علل و عوامل خطر برای هر نوع سرطان پستان از جمله سرطان پستان سه گانه منفی است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش سن مصرف الکل اضافه وزن و چاقی بافت پستان متراکم قرار گرفتن در معرض تابش زنانی که هرگز زایمان نکرده سابقه خانوادگی سرطان پستان سابقه شخصی سرطان پستان سن کم در قاعدگی یا یایسگی دیررس استفاده از پس از یایسگی عوامل خطر ژنتیکی (جهش BRCA - و BRCA - ) انواع خاصی از بیماری خوش خیم پستان (هیپرپلازی غیر معمول) احتمال بروز آن در زنان جوان‌تر بیشتر است. حدود درصد از سرطان هایی که در زنان با جهش BRCA - رخ می دهد سه گانه منفی هستند. علایم و نشانه های سه گانه منفی سرطان پستان چیست؟ سرطان پستان سه گانه منفی ممکن است اصلا هیچ علامتی ایجاد نکند. هنگامی که آنها علایم و نشانه هایی را ایجاد می کنند، توده سخت بدون درد در پستان شایع ترین علامت است. علایم و نشانه های دیگر کمتر شایع هستند و می توانند شامل موارد زیر شوند: تغییرات در پوست پستان توده ها یا توده هایی که در زیر بغل احساس می شود. تغییرات در نوک پستان، از جمله وارونگی نوک پستان و چه آزمایش‌هایی سرطان پستان سه‌گانه منفی را تشخیص می‌دهند؟ تشخیص سرطان پستان سه گانه منفی مستلزم نمونه برداری از بافت پستان است که به آن بیوپسی پستان می گویند. متخصصان پزشکی ممکن است بیوپسی را با استفاده از تکنیک های تصویربرداری مانند یا سایر روش ها برای راهنمایی انجام دهند. اگر بیوپسی سرطان را نشان دهد، ممکن است آزمایش‌های دیگری را روی نمونه بیوپسی (یا نمونه‌ای از تومور که با جراحی برداشته شده) انجام دهند تا نوع دقیق سرطان را تعیین کنند. به طور خاص، آنها معمولا آزمایشاتی را برای بیان گیرنده استروژن ( ER ) ، گیرنده پروژسترون ( PR ) و پروتیین HER به عنوان اولین مرحله انجام می دهند. اگر این تست ها همه منفی باشند، سرطان را به عنوان سرطان پستان سه گانه منفی طبقه بندی می کنند. مرحله بندی سرطان پستان سه گانه منفی چیست؟ مرحله بندی، فرآیند تعیین میزان سرطان و انتشار آن در بدن است. همراه با نوع سرطان، مرحله بندی به تعیین درمان مناسب و پیش بینی میزان طول عمر بیمار کمک می کند. برای تعیین اینکه آیا سرطان انتشار یافته است یا نه، متخصصان پزشکی ممکن است از چندین تکنیک تصویربرداری مختلف از جمله اشعه ایکس، سی تی اسکن، اسکن استخوان و اسکن PET استفاده کنند. مرحله بندی به اندازه تومور و میزان انتشار آن به غدد لنفاوی یا نقاط و اندام های دوردست بدن بستگی دارد. انجمن سرطان آمریکا مرحله سرطان پستان را تعریف می کند. مرحله I پایین ترین مرحله است، در حالی که مرحله IV بالاترین مرحله است و به تومورهایی اشاره دارد که متاستاز داده اند یا به نواحی دور از پستان انتشار یافته اند. درمان سرطان پستان سه گانه منفی چیست؟ اکثر پزشکان به طور خاص درمان های سرطان پستان را با نوع سرطان و گروه مرحله تنظیم می کنند. عمل جراحی بسیاری از زنان مبتلا به سرطان پستان نیاز به جراحی دارند. به طور کلی، درمان های جراحی برای سرطان پستان شامل جراحی حفظ پستان (ومپکتومی، یا برداشتن جزیی پستان) و (حذف کامل پستان) است. پرتو درمانی پرتودرمانی با پرتوهای پر انرژی سلول های سرطانی را از بین می برد. پزشکان معمولا پس از جراحی سرطان پستان، معمولا پس از لامپکتومی، پرتودرمانی را برای بیماران انجام می دهند. شیمی درمانی پزشکان معمولا شیمی درمانی را برای درمان سرطان های سه گانه منفی پستان بزرگتر از . سانتی متر توصیه می کنند. بر خلاف سرطان هایی که گیرنده های هورمونی ( ER و PR ) یا HER را بیان می کنند، درمان ضد هورمونی یا درمان هدفمند HER موثر نیست. متخصصان پزشکی شیمی درمانی را با تزریق داخل وریدی یا از طریق دهان انجام می دهند. انواع شیمی درمانی شامل موارد زیر است: شیمی درمانی است که پس از جراحی برای برداشتن سرطان یا پس از ماستکتومی انجام می شود. شیمی درمانی است که قبل از جراحی انجام می شود. اگرچه به نظر می‌رسد هیچ مزیتی در طولانی‌مدت وجود ندارد، چه بیمار درمان را قبل یا بعد از جراحی دریافت کند، ممکن است در برخی موارد انجام شیمی‌درمانی قبل از جراحی برای بررسی اینکه آیا سرطان پاسخ می‌دهد یا نه و قبل از برداشتن جراحی کوچک کردن سرطان مفید باشد. اگر سرطان به نقاط دوردست بدن متاستاز داده باشد، می توان از شیمی درمانی برای درمان استفاده کرد. داروی ایمونوتراپی atezolizumab ( Tecentriq ) در ترکیب با داروی شیمی درمانی Abraxane نیز برای برخی موارد متاستاتیک سرطان پستان سه گانه منفی استفاده می شود. در مارس ، سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) درمان ترکیبی جدیدی را برای سرطان پستان سه گانه منفی متاستاتیک متشکل از ترکیبی از یک داروی ایمونوتراپی و شیمی درمانی تایید کرد. شانس زنده ماندن در سرطان پستان سه گانه منفی چقدر است؟ شانس زنده ماندن برای بحث در مورد پیش آگهی و میزان طول عمر بیمار بعد از تشخیص سرطان است. بیشترین تعداد ذکر شده بقای ساله است. بسیاری از بیماران بسیار طولانی‌تر عمر می‌کنند و برخی زودتر به دلایلی غیر از سرطان پستان می‌میرند. با تغییر مداوم و بهبود درمان ها، این اعداد نیز تغییر می کنند. آمار بقای ساله کنونی بر اساس بیمارانی است که حداقل سال پیش تشخیص داده شده اند و ممکن است درمان های متفاوتی نسبت به امروز دریافت کرده باشند. در زیر آمار پایگاه داده SEER موسسه ملی سرطان برای بقای همه بیماران مبتلا به سرطان پستان، بر اساس مرحله تومور آمده است: بیماران مبتلا به سرطان پستان سه گانه منفی پیش آگهی بدتری دارند. اگرچه انجمن سرطان آمریکا آمار بقای خاصی را در مواد بیماران خود برای افراد مبتلا به سرطان پستان سه گانه منفی گزارش نمی کند. یک مطالعه در سال نشان داد که درصد از زنان مبتلا به این نوع سرطان حداقل به مدت سال زنده ماندند، در حالی که این رقم در زنان مبتلا به سایر انواع سرطان پستان، درصد بود. یک مطالعه در سال روی تعداد کمتری از بیماران، تفاوتی در بقای بین انواع سرطان پستان نشان نداد. تحقیقات اخیر بر روی گروهی از سرطان‌های سه‌گانه منفی پستان متمرکز شده است تا بتوان زیرگروه‌هایی از این گروه را که ممکن است پیش‌آگهی مطلوب‌تری داشته باشند، شناسایی کرد. آیا سرطان پستان سه گانه منفی برمی گردد؟ احتمال عود این سرطان یا عود مجدد پس از درمان، بیشتر از سایر سرطان های پستان است. این خطر عود در حدود سال پس از تشخیص بیشتر است. عودها در سالهای اولیه بیشتر از سایر انواع سرطان پستان در ریه ها یا مغز و کمتر در استخوان ها رخ می دهد. با این حال، خطر عود دیرهنگام بعد از سال در سایر انواع سرطان پستان بیشتر است و در افراد مبتلا به سرطان سه گانه منفی کمتر است. آیا می توان از سرطان پستان سه گانه منفی پیشگیری کرد؟ هیچ راه تضمینی برای پیشگیری از سرطان پستان وجود ندارد، اما اصلاح عوامل خطر در سبک زندگی (ورزش، حفظ وزن بدن سالم و غیره) می تواند به کاهش خطر کمک کند. پیروی از دستورالعمل‌های انجمن سرطان آمریکا برای غربالگری و تشخیص زودهنگام می‌تواند به شناسایی سرطان‌ها در مراحل اولیه که درمان موثرتر است کمک کند. زنان با سابقه خانوادگی قوی سرطان پستان باید تحت آزمایش ژنتیک قرار گیرند. در برخی موارد، پس از مشاوره با متخصص مراقبت های بهداشتی و ملاقات با مشاور ژنتیک، ممکن است استفاده از داروها یا جراحی برای پیشگیری از سرطان پستان در زنان پرخطر در نظر گرفته شود.

به خونریزی کم‌یا خفیف در افرادی که قاعدگی دارند، اطلاق می‌شود. به عنوان یک تشخیص پزشکی در نظرگرفته می شود و به طور خاص به زمانی اشاره دارد که یک بیش از روز طول می کشد، یا یک فرد کمتر از دوره قاعدگی در یک سال داشته باشد. علل مختلفی برای الیگومنوره وجود دارد که برخی از آنها بی ضرر هستند. همچنین این وضعیت می تواند نشانه ای از یک بیماری جدی تر باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم الیگومنوره از دست دادن پریود یا بی نظمی گاه به گاه چرخه قاعدگی، کاملا طبیعی است. برخی تغییرات در چرخه قاعدگی افراد در طول زندگی طبیعی است. هورمون هایی که بر چرخه قاعدگی ت ثیر می گذارند می توانند به طور موقت تحت ت ثیر عوامل مختلفی قرار گیرند. با این حال، اگر دوره‌های قاعدگی یک فرد به طور ناگهانی متفاوت شود و به حالت عادی در دوران قاعدگی‌بعدی برنگردد، مهم است که بفهمیم چه چیزی باعث این تغییر شده است. علایم الیگومنوره، عبارتند از: بیش از روز بدون پریود شدن داشتن کمتر از نه پریود در سال سیکل های قاعدگی که نامنظم هستند. دوره هایی که سبک تر از حد معمول هستند. هنگامی که خونریزی های مختلف اتفاق می افتد، ممکن است علایم دیگری از قاعدگی خود مانند، گرفتگی عضلات و نفخ داشته باشید. از طرفی هم ممکن است اصلا علایم دیگری نداشته باشید. خون دوران قاعدگی ممکن است قهوه ای تیره، قرمز یا صورتی کم رنگ باشد. حتی احتمال دارد هنگام پاک کردن، روی یک پد یا تامپون یا در لباس زیر متوجه شوید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل Oligomenorrhea در یک چرخه قاعدگی منظم، تغییرات هورمونی به دیواره رحم سیگنال می دهد که هر ماه برای تخمک بارور شده تشکیل شود. البته تخمک همیشه راه خود را به سمت رحم پیدا نمی کند. هنگامی که پوشش لازم نباشد، بافت از دهانه رحم عبور می کند و وارد واژن می شود، جایی که می تواند بدن را به شکل پریود ترک کند. این فرآیند هر ماه یا بیشتر اوقات، اتفاق می‌افتد، اگرچه تغییرات طبیعی در طول چرخه قاعدگی می‌تواند کمی طولانی‌تر یا کوتاه‌تر از روز باشد. هنگامی که یک فرد جوان برای اولین بار سیکل های قاعدگی را شروع می کند، ممکن است چندین سال طول بکشد تا عادت ماهانه یک الگوی منظم ایجاد شود. در آغاز، خونریزی های نامنظم و پریودهایی که کمتر یا بیشتر از ماه قبل هستند عادی تلقی می شوند. با گذشت زمان، هورمون ها معمولا تثبیت می شوند. تغییرات در چرخه قاعدگی نیز ممکن است زمانی رخ دهد که فرد در حال ورود به است. تغییرات هورمونی که برای تسهیل این انتقال اتفاق می‌افتد، اغلب منجر به دوره‌هایی می‌شود که دیر یا زودتر از حد انتظار رخ می‌دهند، که از نظر مدت و میزان خونریزی متفاوت است، تا زمانی که در نهایت به طور کامل متوقف شوند. تغییر سبک زندگی چرخه های قاعدگی نیز ممکن است در پاسخ به تغییرات دیگر در زندگی فرد تغییر کند. به عنوان مثال، باردار شدن، زایمان و شیر دادن به نوزاد می تواند بر دوره های قاعدگی فرد ت ثیر بگذارد. تغییر در شیوه زندگی شما، مانند رفتن به تعطیلات، استرس در محل کار، یا کاهش وزن زیاد نیز می تواند بر قاعدگی شما ت ثیر بگذارد. سوءتغذیه می تواند باعث نامنظم شدن قاعدگی شود و حتی ممکن است متوقف شود ( افراد مبتلا به اختلالات خوردن مانند که به شدت دچار کمبود وزن می شوند، اغلب سیکل قاعدگی را متوقف می کنند. ورزش شدید افرادی که به شدت ورزش یا تمرین می کنند نیز می توانند تغییراتی در چرخه قاعدگی خود داشته باشند. برخی از ورزشکاران نخبه به دلیل شدت تمرین دوره های بسیار سبکی دارند یا اصلا پریود نمی شوند. اضافه وزن داشتن از طرف دیگر، اضافه وزن یا چاقی نیز می تواند بر چرخه شما ت ثیر بگذارد. استروژن، هورمون کلیدی برای تنظیم قاعدگی، در چربی بدن یافت می شود. داشتن چربی بیشتر در بدن باعث افزایش سطح استروژن می شود که می تواند بر چرخه قاعدگی ت ثیر بگذارد. علل مرتبط با وزن بی‌نظمی چرخه قاعدگی را معمولا می‌توان با حفظ وزن مناسب برطرف کرد. داروهای خاص برخی از داروها، به ویژه کنترل بارداری هورمونی، می توانند به طور عمده چرخه قاعدگی فرد را تغییر دهند. مصرف قرص‌های ضدبارداری یا تزریق واکسن‌هایی مانند دپو پروورا، استفاده از چسب یا حلقه، یا قرار دادن می‌تواند منجر به تغییرات پریود شود. اگر به طور نامنظم از روش های مختلف کنترل بارداری استفاده می کنید یا روش ها را به طور مکرر تغییر می دهید، می تواند باعث خونریزی غیر طبیعی یا غیرقابل پیش بینی شود. این معمولا زمانی بهتر می شود که به طور مداوم از نوعی کنترل بارداری استفاده کنید که برای شما مفید است. کنترل بارداری هورمونی اغلب برای درمان مشکلات مربوط به چرخه قاعدگی استفاده می شود. برخی از افرادی که قاعدگی دارند ممکن است استفاده از اشکال مداوم کنترل بارداری هورمونی را برای کاهش مدت یا دفعات پریودهای خود یا سرکوب کامل آنها انتخاب کنند. سایر داروهایی که می توانند بر چرخه قاعدگی ت ثیر بگذارند، عبارتند از: داروهای ضد انعقاد مانند آسپرین داروهای ضد اضطراب یا ضد روان پریشی بیماری ها الیگومنوره می تواند نشانه ای از چندین بیماری زمینه ای باشد، از جمله: بیماری گریوز سندرم پرادر ویلی اختلالات تیرویید نارسایی اولیه تخمدان دیابت نوع و کنترل نشده استفاده از استرویید آنابولیک تومورهای ترشح کننده هورمون انسدادهای رحم، دهانه رحم و یا واژن سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) پرولاکتینوما (آدنوم در غده هیپوفیز قدامی) هایپرپرولاکتینمی (افزایش سطح پرولاکتین در خون) تشخیص الیگومنوره هنگامی که با نگرانی در مورد چرخه قاعدگی خود به پزشک مراجعه می کنید، آنها با پرسیدن سوالاتی در مورد سلامت شما تشخیص علت اصلی را شروع می کنند. همچنین ممکن است از شما در مورد سلامت قاعدگی مادر، خاله یا خواهرتان و اینکه آیا تا به حال به بیماری سلامت باروری یا سرطان مبتلا شده اند یا نه سوالاتی بپرسند. شما باید به یک متخصص در زمینه بهداشت باروری، به نام متخصص زنان و زایمان ( OBGYN ) مراجعه کنید. آنها سوالات عمیق تری از شما خواهند پرسید و ممکن است آزمایشاتی را انجام دهند. یک OBGYN در مورد علایم شما صحبت خواهد کرد و ممکن است از شما در مورد سابقه جنسی شما و همچنین هرگونه بارداری و زایمانی که داشته اید سوال بپرسد. ممکن است از شما در مورد سایر بیماری ها یا جراحی هایی که انجام داده اید و همچنین هر دارو و مکملی که مصرف می کنید سوال شود. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است یک معاینه رکتوواژینال انجام دهد، که می‌تواند به او کمک کند هر گونه ناهنجاری را که نمی‌تواند در معاینه ببیند احساس کند. با استفاده از یک انگشت روغن کاری شده و دستکش، آنها به آرامی داخل راست روده و واژن شما را بررسی می کنند. ممکن است ناراحتی مختصری را تجربه کنید یا احساس خجالت کنید، اما امتحان به سرعت تمام خواهد شد. همچنین ممکن است نیاز به معاینه واژینال با استفاده از اسپکولوم داشته باشید. این به OBGYN شما کمک می کند تا داخل واژن، تا دهانه رحم را ببیند. آنها ممکن است از سواپ استفاده کنند که به نظر می رسد یک نوک Q طولانی است تا نمونه ای را که می تواند برای عفونت آزمایش شود، تهیه کنند. آزمایشات تشخیصی اگر ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما نتواند به درستی تشخیص دهد که چه چیزی باعث تغییر در دوره های شما شده، ممکن است بخواهد انواع دیگری از آزمایش ها را سفارش دهد. اولین آزمایش هایی که انجام می دهند معمولا کمتر تهاجمی خواهند بود و اگر احساس کنند نیاز به بررسی دقیق تری است، به تدریج بیشتر درگیر می شوند. برای شروع، ممکن است لازم باشد نمونه خون یا ادرار تهیه کنید. اینها را می توان برای تعدادی از شرایط که می تواند باعث بی نظمی قاعدگی شود، آزمایش کرد. آزمایشاتی که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است برای تشخیص علت اولیگومنوره تجویز کند، عبارتند از: آزمایش خون برای بررسی اختلالاتی که باعث خونریزی، کمبودهای تغذیه ای، عفونت ها، نشانگرهای التهاب و سایر یافته ها می شود. آزمایش هایی برای بررسی سطح هورمون و عملکرد تیرویید شما نمونه های ادرار برای بررسی بارداری، عفونت یا STDs برای آزمایش سرطان دهانه رحم بیوپسی بافتی دیگر برای جستجوی انواع دیگر سرطان ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما همچنین ممکن است از آزمایش‌های تصویربرداری برای بررسی اندام‌های تناسلی استفاده کند، از جمله: سونوگرافی از شکم و لگن، از جمله سونوگرافی ترانس واژینال سی تی اسکن یا ام آر آی عمل جراحی اگر هیچ یک از این آزمایشات علت وضعیت شما را نشان نداد، ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بخواهد جراحی را انجام دهد. آنها همچنین ممکن است شما را به یک جراح متخصص در سلامت باروری ارجاع دهند. در بیشتر موارد، اولین نوع جراحی که آن ها امتحان می کنند، یک روش کم تهاجمی به نام لاپاراسکوپی است. این جراحی فقط به چند برش کوچک در شکم شما نیاز دارد تا جراح بتواند از دوربین و برخی ابزارها برای بررسی حفره شکم و لگن شما استفاده کند. این روش معمولا نسبت به سایر انواع جراحی زمان بهبودی کوتاه‌تری دارد و می‌تواند در تشخیص بیماری‌هایی که در آزمایش خون یا سونوگرافی ظاهر نمی‌شوند، مانند، بسیار مفید باشد. در برخی موارد، ممکن است به یک نوع جراحی تهاجمی تر به نام لاپاراتومی نیاز داشته باشید. این روش به برش های بزرگتر یا بیشتر نیاز دارد و دوره نقاهت طولانی تری دارد. درمان الیگومنوره اینکه کدام درمان برای شما مناسب است به علت و همچنین سلامت کلی شما بستگی دارد. برخی از انواع درمان‌ها ممکن است برای شما مناسب نباشند، اما برای افراد دیگر خوب عمل کنند. به عنوان مثال، در حالی که کنترل بارداری هورمونی می تواند در بسیاری از افراد برای درمان مشکلات قاعدگی استفاده شود، اگر سابقه لخته شدن خون دارید، ممکن است استفاده از آن برای شما خطرناک باشد. تغییرات سبک زندگی اگر الیگومنوره به چیزی در سبک زندگی شما مربوط می شود، مانند وزن، ورزش معمول، یا سطح استرس، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی می تواند به شما کمک کند منابع و حمایت لازم برای ایجاد تغییرات را دریافت کنید. ممکن است متوجه شوید که پس از بازگشت از تعطیلات، شروع یک برنامه کاری جدید، یا افزایش وزن در صورت کمبود وزن، مشکلات مربوط به پریود خود به خود بهتر می شوند. پیشگیری از بارداری یا هورمون درمانی اگر شرایط خاصی دارید که به هورمون‌ها پاسخ می‌دهد، ممکن است ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی از شما در مورد آزمایش انواع مختلف روش‌های پیشگیری از بارداری برای مدیریت دوره‌های خود سوال کند. حتی اگر از نظر جنسی فعال نیستید یا هرگز رابطه جنسی نداشته اید، می توانید از این داروها استفاده کنید. گزینه های مختلفی از جمله قرص، چسب، حلقه و آی یو دی وجود دارد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی می تواند به شما کمک کند تصمیم بگیرید کدام یک برای شما مناسب است. ممکن است لازم باشد بیش از یک روش را امتحان کنید تا روشی را پیدا کنید که به علایم شما کمک کند. با کنترل بارداری هورمونی، قبل از اینکه تصمیم بگیرید که این روش موثر نیست، باید به بدن خود زمان بدهید تا خود را با روشی سازگار شود. این ممکن است چندین ماه باشد. نوع دیگری از هورمون درمانی که ممکن است پزشک شما تجویز کند آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) است. با این حال، باید بدانید که این داروها برای طولانی مدت استفاده نمی شوند و عوارض جانبی نیز دارند. درمان بیماری های زمینه ای اگر یک عفونت مقاربتی برای شما تشخیص داده شود، ممکن است برای درمان آن آنتی بیوتیک به شما داده شود. مهم است که به شریک جنسی خود در مورد تشخیص خود بگویید تا آنها نیز آزمایش و درمان شوند. در حالی که تحت درمان هستید، برای جلوگیری از انتشار عفونت، باید از هر نوع رابطه جنسی خودداری کنید. هنگامی که رابطه جنسی را از سر می گیرید، مطمین شوید که به طور مداوم از اعمال جنسی ایمن استفاده می کنید. اگر الیگومنوره را در نتیجه یک بیماری دیگر تجربه می کنید، ممکن است برای اطمینان از درمان آن نیاز به مراجعه به نوع دیگری از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی داشته باشید. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی مختلف در درمان قسمت های مختلف بدن تخصص دارند. بسته به بیماری یا بیماری زمینه ای که دارید، یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی می تواند به شما در مدیریت آن کمک کند. به عنوان مثال، اگر بیماری تیرویید در شما تشخیص داده شود، متخصص غدد می تواند به شما در یافتن داروی مناسب برای درمان آن کمک کند. هنگامی که وضعیت شما مدیریت شد، احتمالا متوجه خواهید شد که علایمی مانند اولیگومنوره شروع به برطرف شدن می کنند. در حالی که شیوع کمتری دارد، ممکن است بیماری جدی تری نیز برای شما تشخیص داده شود. تومورهای خوش خیم و سرطانی دستگاه تناسلی می توانند باعث الیگومنوره شوند و اغلب باید با جراحی تخصصی درمان شوند. سخن آخر الیگومنوره معمولا به عنوان داشتن یک سیکل قاعدگی که بیش از روز طول می کشد یا کمتر از دوره در یک سال کامل تعریف می شود. برخی تغییرات در چرخه قاعدگی بخشی طبیعی از تغییر هورمون ها در طول زندگی است، به خصوص زمانی که فرد برای اولین بار پریود می شود، پس از بچه دار شدن، و زمانی که به یایسگی نزدیک می شود. دلایل مختلفی برای الیگومنوره وجود دارند. برخی از این علل فقط موقتی هستند و ممکن است خود به خود برطرف شوند. با این حال، سایر علل جدی تر، از جمله چندین نوع سرطان تولید مثل، نیاز به تشخیص و درمان به موقع دارند. درمان الیگومنوره به علت ایجاد آن و همچنین وضعیت سلامت، ترجیحات و نیازهای فردی فرد بستگی دارد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به شما کمک می کند تا تصمیمی آگاهانه در مورد درمان هر گونه بی نظمی قاعدگی بگیرید.

که به طور خاص با یک جزء ضد حساسیت طراحی شده است، می تواند یک راه حل موقت برای حساسیت دندان شما باشد. این خمیردندان ها با ترکیبات خاصی ساخته شده اند. این ترکیبات به کاهش تحریک عصبی در دندان ها کمک می کند. آنها این کار را با مسدود کردن انتقال محرک های حسی از مینای دندان به ریشه های عصبی واقع در بافت متخلخل عاج انجام می دهند. از آنجایی که سیگنال ها در میانه راه از بین می روند، نمی توانند به مغز برسند و پاسخی را به شکل حساسیت دندان ثبت کنند. بنابراین، حتی زمانی که اعصاب شما در معرض گرما یا سرما هستند، این محرک ها حساسیت دندان شما را تحریک نمی کند. خمیر دندان ضد حساسیت یی اساسا به عنوان یک بی حس کننده خفیف عمل می کند که قبل از اینکه بتواند تسکین مورد نظر را ارایه دهد، نیاز به استفاده مکرر دارد. احتمالا تنها پس از استفاده منظم از خمیردندان به عنوان بخشی از روال خوراکی خود برای چند روز، کاهش حساسیت را تجربه خواهید کرد. اما به خاطر داشته باشید که این ابزار بهداشت دهان و دندان تنها درد را بدون رفع مشکل اصلی بی حس می کند. بنابراین حساسیت به احتمال زیاد پس از توقف استفاده از خمیردندان برمی گردد. نیترات پتاسیم و فلوراید دو ماده ای هستند که در حال حاضر به خمیردندان های ضد حساسیت اضافه شده اند که نشان داده شده است در کاهش حساسیت موثر هستند. انواع خمیردندان های حساسیت زا کدامند؟ به طور عمده دو نوع خمیر دندان ضد حساسیت در فروشگاه ها موجود است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خمیردندان حاوی پتاسیم که باعث ایجاد اثر دپلاریزاسیون بر هدایت عصبی می شود. خمیردندان حاوی ترکیباتی مانند فلوراید قلع، فسفوسیلیکات سدیم کلسیم، کلرید استرانسیوم و آرژنین است که پوشش محافظی را بر روی لوله‌های عاج در معرض دید تشکیل می‌دهد که از تحریک خارجی برای ایجاد یک اثر حساسیت‌زدایی جلوگیری می‌کند. از آنجایی که بسیاری از گزینه‌های خمیر دندان هم به صورت آنلاین و هم در مکان‌های خرده‌فروشی در دسترس هستند، خرید محصول مناسب می‌تواند یک کار طاقت فرسا باشد. تولید کنندگان مزایا و نشانه های محصول را در وب سایت خود ارایه می دهند. هر فردی نیازهای خاص خود را دارد و یافتن خمیردندان ضدحساسیت کامل یک تصمیم شخصی است. ایمن ترین توصیه این است که یک برنامه درمانی با دندانپزشک ایجاد کنید تا مشخص شود کدام خمیردندان ضد حساسیت (در صورت وجود) راه حلی برای ناراحتی دندان شما است. حساسیت دندان چیست؟ حساسیت دندان یا حساسیت بیش از حد عاج با درد یا ناراحتی در دندان ها به دلیل از بین رفتن مینای دندان یا فرورفتگی لثه مشخص می شود که مسیرهای عصبی را که در زیر آن قرار دارند آشکار می کند. این نوع ناراحتی دندان معمولا توسط محرک‌های خاصی مانند مصرف چیزی گرم، سرد، سخت، شیرین یا اسیدی یا چیزی به سادگی تنفس ایجاد می‌شود، مدت زمان درد یا ناراحتی ناشی از حساسیت دندان نشان می دهد که چقدر جدی است. حساسیت دندان می تواند نشانه اولیه یک مشکل پریودنتال شدیدتر باشد. به محض اینکه متوجه علایم جدیدی از حساسیت دندان شدید، برای معاینه دندان اقدام کنید. علل اصلی حساسیت دندان دندان ها از سه لایه مجزا تشکیل شده اند که عبارتند از: خارجی ترین لایه مینای دندان است. قسمت میانی عاج است. درونی ترین قسمت پالپ که هم عصب و هم خون برای دندان را در بر می گیرد. تحریک مایع در لوله های عاجی از طریق دما (گرم یا سرد) ، شیمیایی (شیرینی، اسید) یا مکانیکی (جویدن) باعث حرکت مایع، فعال شدن گیرنده های عصبی در پالپ و در نتیجه پاسخ درد می شود. برای تحریک مایع موجود در این لوله ها، لایه عاج باید در معرض محیط دهان قرار گیرد. یکی از منابع رایج قرار گرفتن در معرض عاج، تحلیل لثه است. عوامل مختلفی از جمله مسواک زدن تهاجمی دندان، ساییدن و افزایش سن در بروز این وضعیت نقش دارند. کسانی که در معرض حساسیت دندان قرار دارند ممکن است یک تکان ناگهانی درد ناشی از غذاهای بسیار گرم یا سرد را تجربه کنند. ناراحتی دمایی کوتاه مدت بدون شواهدی از کاویتاسیون می تواند نشانه ای از حساسیت باشد. درمان پزشکی برای دندان های حساس خمیر دندان ضد حساسیت یی می تواند ارزش بسیار خوبی به بهداشت دهان و دندان شما داشته باشد. اما فقط به طور موقت حساسیت دندان را تسکین می دهد و باید همراه با سایر درمان ها استفاده شود. بیشتر این درمان ها به صورت بالینی توسط دندانپزشک انجام می شود. پیگیری های منظم برای پیگیری پیشرفت شما و شناسایی هر گونه علایم جدید پوسیدگی دندان یا سایر عوارض ضروری است. در اینجا برخی از رایج ترین مداخلات بالینی مورد استفاده برای حساسیت دندان آورده شده است: استفاده از عوامل دندانی محافظ این یک درمان در مطب است که شامل کاربردهای متعدد ژل مبتنی بر فلوراید بر روی دندان ها برای معکوس کردن یا ترمیم فرسایش مینای دندان است که یکی از دلایل اصلی حساسیت بیش از حد عاج است. کل این روش طی چندین جلسه پیگیری با فاصله تا هفته تکمیل می شود. دندانپزشک حتی ممکن است یک لاک محافظ روی دندان های شما قرار دهد. یا یک دهانشویه حرفه ای برای شستشو دندان های شما تجویز کند. همه این روش‌ها یک هدف را دنبال می‌کنند: کمک به بازسازی یا بازسازی مینای دندان محافظت از دندان‌ها در برابر آسیب بیشتر محافظت از دندان‌های حساس در برابر انتقال احساسات تاج دندانپزشک ممکن است یک تاج، اینله یا باندینگ روی دندان‌های شما نصب کند تا عیب را اصلاح کند. یا پوسیدگی دندان را بپوشاند تا حساسیت آن کاهش یابد. جراحی پیوند لثه در تحلیل لثه، بعد از تحلیل رفتن بافت دندان ریشه دندان آشکار و بسیار حساس می شود. در این مورد، دندانپزشک ممکن است پیوند لثه جراحی را روی ریشه دندان در معرض دید قرار دهد تا آن را بپوشاند و در نتیجه حساسیت را کاهش دهد. عصب کشی کانال ریشه درمان تهاجمی است که با هدف حذف پالپ دندان به شدت تخریب و عمیقا تمیز کردن داخل دندان آسیب دیده. دندانپزشکان معمولا زمانی این روش را توصیه می کنند که تمام اقدامات دیگر در کاهش حساسیت شدید و مداوم دندان ناکام باشند. خمیردندان ضد حساسیت چقدر موثر است؟ خمیر دندان ضد حساسیت یی می تواند به کاهش حساسیت دندان برای مدت کوتاهی بدون ایجاد عوارض جانبی کمک کند، اما علت اصلی مشکل مانند پوسیدگی یا تحلیل لثه را برطرف نمی کند. تنها کاری که انجام می دهد این است که به طور موقت پایانه های عصبی دندان های شما را بی حس می کند تا درد کمتری احساس کنید، اما این اثر بی حس کننده پس از مدتی کاهش می یابد و با قطع استفاده از آن کاملا از بین می رود. در هر صورت، حتی اگر پس از این مداخله، وضعیت شما بهبود یابد، باید معاینات منظم دندانپزشکی خود را دنبال کنید. مگر اینکه حساسیت شما نسبتا خفیف و گاه به گاه باشد، برای تسکین طولانی مدت به درمان های پیشرفته تری نیاز خواهید داشت. آیا خمیر دندان ضد حساسیت برای کودکان مفید است؟ اگر کودکان زیر سال دارید، قبل از اینکه به آنها اجازه دهید از خمیردندان های حساسیت زا استفاده کنند. ابتدا با دندانپزشک خود مشورت کنید زیرا این ناراحتی می تواند ناشی از یک مشکل جدی باشد. کودکان خردسالی که به طور تصادفی خمیر دندان را قورت می دهند، ممکن است دچار فلویوروزیس شوند. فلویوروزیس یک ناهنجاری مینای دندان ناشی از مصرف بیش از حد فلوراید است. مصرف بیش از حد فلوراید همچنین می تواند منجر به تهوع، اسهال، استفراغ و زخم یا سوزش دهان و زبان شود. سدیم لوریل سولفات ( SLS ) افزودنی دیگری است که در خمیر دندان برای ایجاد کف استفاده می شود. حتی می تواند باعث تحریک لثه شود. اگر در مورد عوارض جانبی احتمالی SLS نگران هستید، به دنبال خمیردندان ضد حساسیت یی باشید که بدون SLS باشد. در مورد تمام محصولات بهداشت دهان و دندان، دستورالعمل ها باید به دقت خوانده و دنبال شوند. فرمولاسیون های قوی تری از خمیردندان های ضد حساسیت وجود دارد. آنها فقط با نسخه در دسترس هستند. اگر بعد از هفته، درد در دندان شما ادامه یافت، برای راهنمایی بیشتر با دندانپزشک مشورت کنید. حساسیت دندانی طولانی مدت ممکن است نیاز به درمان پیشرفته تری داشته باشد. سخن آخر افرادی که دندان های حساسی دارند باید از نوع مناسب خمیر دندان استفاده کنند تا ناراحتی دندانی خود را به حداقل برسانند. خمیردندان ضد حساسیت ممکن است به بی حس شدن انتهای عصب دندان برای مدتی موقت کمک کند و درد کمتری را احساس کنید. اما برای بهینه سازی اثر بی حسی آن، باید به طور منظم یا طبق توصیه دندانپزشک از خمیر دندان استفاده کنید. خمیر دندان ضد حساسیت یی ابزاری مکمل است که تنها زمانی که همراه با سایر درمان های تجویز شده توسط دندانپزشک و به عنوان بخشی از یک روال کلی بهداشت دهان و دندان استفاده شود، تسکین واقعی ایجاد می کند. اگر با وجود درمان و مراقبت های تجویز شده متوجه هر نوع حساسیت یا افزایش ناراحتی دندانی خود شدید، فورا برای ارزیابی کامل به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

زمانی قابل تشخیص است که باعث کاهش تاری دید شود. با این حال، طیف گسترده ای از مشکلات بینایی، ناشی از ام اس وجود دارد. همچنین احتمال دارد مبتلایان به ام اس عوارض مرتبط دیگری مانند و سرگیجه را نیز تجربه کنند. مانند کاهش بینایی، دوبینی و تاری دید در مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) شایع بوده، در حالی که بریدگی میدان دید به ندرت دیده می شود. این بیماری اغلب بر اعصاب بینایی و بخشی از مغز که مسیول حرکات چشم است و کمتر در مناطقی از مغز که مسیول بینایی هستند ت ثیر می گذارد. تغییرات بینایی می تواند اولین علامت ام اس باشد و احتمال دارد نسبت به سایر عوارض بیماری ماندگاری بیشتری داشته باشد. در بیماری ام اس بیشتر ساختارهای بدن ممکن است در یک زمان درگیر باشد و حت بیش از یک تغییر بینایی داشته باشیم. به طور کلی، درمان های اصلاح کننده بیماری ام اس ( DMTs ) ، بهترین راه برای پیشگیری از بروز نقص بینایی است. درمان های توانبخشی احتمال دارد در برخی موارد مناسب باشند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ام اس می تواند تشدید و به تدریج بدتر شود. تغییرات بینایی نیز زمانی رخ می دهد که بیماری عود می کند یا در طول زمان بدتر می شود. شایع ترین تغییرات بینایی مرتبط با ام اس و اثرات آن، عبارتند از: یک نقطه کور در مرکز چشم سردردی که با مطالعه بدتر یا با نور ایجاد می شود. خطوط مبهم یا احساس مبهم به نظر رسیدن اجسام کاهش توانایی خواندن کلمات چاپی یا تشخیص اشیا و افراد دیدن یک شی به صورت تکراری (تصاویر ممکن است همپوشانی داشته باشند) احساس عدم تعادل و ناتوانی در تمرکز بر روی اشیا این درد می تواند یک یا هر دو چشم را درگیر کند و معمولا با حرکت چشم بدتر می شود. حرکات چشم سریع، تند، غیرارادی افقی یا عمودی را توصیف می کند که می تواند باعث شود اشیا در حال پریدن یا حرکت به نظر برسند. نقص میدان بینایی یک نشانه رایج ام اس نیست، اما می تواند در بیماران مبتلا به ضایعه بزرگی که لوب اکسیپیتال (ناحیه ای از مغز که مسیول بینایی است) را درگیر کند، رخ دهد. آکروماتوپسی از دست دادن بینایی رنگ، بسیار نادر است و یک علامت معمول ام اس نیست. به طور مشابه، توهمات بصری، که شامل دیدن اشیایی هستند که واقعی نیستند، می توانند با زوال عقل، روان پریشی یا به عنوان یک عارضه جانبی دارویی رخ دهند، اما در بیماری ام اس رایج نیستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ام اس در اثر دمیلیناسیون ایجاد می شود، که از بین رفتن لایه محافظ میلین (لیپید، چربی) است و عملکرد عصبی را بهینه می کند. با بیماری، دمیلیناسیون می تواند به تدریج بدتر شود یا احتمال دارد عود کند و بهبود یابد. چندین ساختار اصلی که برای حفظ دید مناسب ضروری هستند می توانند تحت ت ثیر این فرآیند قرار گیرند: ، بینایی را کنترل و هنگامی که درگیر ام اس باشد، علایم می تواند شامل درد چشم و کاهش بینایی از جمله اسکوتوما و نقص میدان دید باشد. اعصابی را که واسطه حرکت چشم هستند کنترل می کند. چشم ها معمولا در یک راستا با یکدیگر حرکت می کنند. درگیری ساقه مغز در بیماری ام اس می تواند بر عملکرد ماهیچه چشم ت ثیر بگذارد و در نتیجه حرکات چشم ناهماهنگ باشد. این احتمال دارد باعث شود که فکر کنید به جای یک شی، دو شی را می بینید. با واسطه تعدادی از عملکردهای فیزیکی مهم، از جمله حرکات هماهنگ چشم، تعادل را کنترل می کند. هنگامی که مخچه درگیر ام اس باشد، نیستاگموس ممکن است بروز کند. سرگیجه و تاری دید زمانی رخ می دهد که هر یک از این ساختارها تحت تاثیر ام اس قرار گیرند. شناسایی تغییرات بینایی در ام اس همیشه ساده نیست. شاید سخت باشد که بتوانید یک نقطه کور را تشخیص دهید یا تفاوت بین دوبینی و نیستاگموس یا درد چشم و سردرد را بدانید. به همین دلیل در صورت ابتلا به ام اس، انجام منظم غربالگری بینایی و مراجعه به چشم پزشک ضروری است. وضعیت سلامتی شما را با هماهنگ می کند تا مشکلات بینایی که احتمال دارد ایجاد شود را درمان و مدیریت کند. در این غربالگری‌ها، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی یک تاریخچه پزشکی دقیقی را از شما می‌گیرد و ممکن است سوالاتی در مورد بینایی بپرسد، مانند اینکه: از لنزهای اصلاحی استفاده می‌کنید؟ آیا لکه‌ها یا شناورها را می‌بینید یا خیر؟ آیا مشکلات بینایی ظاهر می شوند و بعد از مدتی از بین می روند؟ مشکلات بینایی احتمال دارد ناشی از ام اس نباشد. ارزیابی ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شامل ارزیابی‌هایی برای رد سایر بیماری‌ها، مانند بیماری‌های چشم دیابتی، آب مروارید و دژنراسیون شبکیه می‌شود. تشخیص افتراقی بیماری های چشمی از علایم آن در ام اس راه‌هایی وجود دارد که ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند نقص بینایی را مشخص و تعیین کند که آیا این نقص ناشی از ام‌اس است یا چیز دیگری. یکی از مواردی که چشم پزشک احتمال دارد بررسی کند این است که آیا می توانید حروف را در یک فاصله معین با استفاده از نمودار چشمی بخوانید یا خیر. نتایج با معاینات بینایی قبلی در صورت انجام مقایسه می شود. نیستاگموس در هر زمانی می تواند رخ دهد، اما ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی بیشتر از اینکه خودتان متوجه آن شوید، نیستاگموس را مشاهده می کند. گاهی اوقات، نگاه دور به راست یا چپ می تواند نیستاگموس را آشکارتر کند. پزشک همچنین می پرسد که آیا هنگام حرکت چشمان خود به طرفین و بالا و پایین (برای شناسایی دوبینی) بیش از یک شیء را می بینید یا خیر. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی توانایی شما را برای مشاهده اشیاء در تمام میدان‌های بینایی، از جمله مرکز را (برای تشخیص اینکه آیا اسکوتوما دارید) بررسی می‌کند. شاید لازم باشد در طول بخشی از این آزمایش هر بار یک چشم خودتان را بپوشانید. این یک آزمایش الکتریکی غیر تهاجمی است که پاسخ مغز به نور را اندازه گیری می کند. یک الکترود که فعالیت الکتریکی مغز را تشخیص می دهد، به طور سطحی روی پوست سر قرار می گیرد، همانطور که به نورهای روی صفحه کامپیوتر نگاه می کنید. نتایج می تواند به ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک کند تا تغییرات مشخصه ام اس را شناسایی کنند. اگر مشکلات بینایی با ام اس دارید، درمان و پیشگیری هر دو مهم هستند. درمان شامل، پیشگیری از پیشرفت و، پیشگیری از اثرات بصری ام اس با استفاده از DMT ها و حفظ یک سبک زندگی سالم متکی است. گزینه های درمان شعله ور شدن به طور کلی شامل استروییدهای داخل وریدی ( IV ) است. پلاسمافرزیس (تبادل پلاسما برای فیلتر کردن خون) روشی برای پیشگیری از تشدید ام اس است. اثرات غیربصری ام اس، نوریت بینایی و ضایعات ساقه مغز یا مخچه معمولا در عرض هفته بهبود می یابند. بسیاری از افراد مبتلا به مشکلات بینایی ناشی از MS بینایی نزدیک به حالت طبیعی را به دست می آورند. اگرچه احتمال دارد این مشکلات به خودی خود بهبود یابند، ولی می تواند بینایی را به طور دایم کاهش دهد و همچنین منجر به نابینایی جزیی یا کامل شود. اگر درمان شعله ور شدن، که اغلب شامل استروییدهای داخل وریدی است، بلافاصله پس از بروز علایم شروع شود، نتیجه و بهبودی بهتری حاصل می شود. داروهای ضد تشنج و شل کننده های عضلانی می توانند نیستاگموس مرتبط با ام اس را، کاهش دهند. اگر دوبینی دارید، شاید ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی احتمال دارد عینک‌های منشوری موقت را تا زمانی که مشکل شما برطرف شود تجویز کند. اگر بینایی برای مدت طولانی کاهش یابد، حتی پس از رفع تشدید ام اس، ممکن است به توانبخشی و کاردرمانی برای بهبود عملکرد نیاز داشته باشید. نکات زیر می تواند به شما در انجام کارهای روزانه کمک کند: روزنامه ها، کتاب ها و صفحه کلید تلفن با چاپ بزرگ را در نظر بگیرید. نور خانه خود را افزایش دهید، به خصوص در مناطقی که می خواهید بهتر ببینید. کنتراست را در اطراف کلیدهای چراغ، درها و پله ها با نوار یا رنگ رنگی افزایش دهید. هنگام بیرون رفتن به سینما یا برای شام، محل خروجی ها و حمام را پیدا کنید و یک چراغ قوه کوچک همراه داشته باشید. سخن آخر در صورت مشکلات بینایی ناشی از ام اس شاید لازم باشد تغییرات اساسی در سبک زندگی انجام دهید، به خصوص اگر بینایی بر توانایی شما در رانندگی ت ثیر بگذارد. این می تواند ناامید کننده به نظر برسد، اما به خاطر داشته باشید که در بیشتر مواقع، علایم ام اس حداقل تا حدی بهبود می یابد. اما بهتر است علایم بصری برطرف شده، در صورتی که علایم دوباره ظاهر شوند، برنامه ریزی و آمادگی های لازم را داشته باشید.

واژینوز باکتریایی ( BV ) و عفونت های قارچی واژن علایم مشابهی دارند اما علل و درمان های متفاوتی دارند. عفونت قارچی و BV هر دو عفونت هایی هستند که باعث واژینیت می شوند. واژینیت اصطلاح پزشکی برای التهاب واژن است. می تواند منجر به علایم ناراحت کننده شود، از جمله: خارش درد سوزش تغییرات در ترشحات واژن بوی بدی اکثر زنان حداقل یک دوره واژینیت در طول زندگی خود دارند. این شایع ترین تشخیص زنان در مطب پزشک است. در زیر، تفاوت بین BV و عفونت مخمری را شرح می دهیم. به طور خاص، علایم هر دو موضوع و اقداماتی که یک فرد می تواند برای جلوگیری از آنها انجام دهد را بررسی می کنیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عفونت های BV و مخمری علل و عوامل خطر متفاوتی دارند، اما هر دو باعث التهاب واژن واژینیت می شوند. در واقع، این عفونت ها دو مورد از شایع ترین علل واژینیت هستند. هنگامی که پزشک علت واژینیت را تشخیص می دهد، علت آن عبارت است از: BV در حدود تا درصد موارد عفونت قارچی در تا درصد موارد تریکومونیازیس در تا درصد موارد در تا درصد باقیمانده موارد عفونت نیست گاهی اوقات تشخیص اینکه آیا فرد مبتلا به BV است یا عفونت قارچی دشوار است، اما برخی از علایم مشخصه وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در زیر، شباهت ها و تفاوت های علایم BV و عفونت قارچی را بیابید: "فلور واژن" در مجموع به باکتری هایی اطلاق می شود که در واژن زندگی می کنند. معمولا در میان فلور واژن، نوعی باکتری مفید به نام بیشتر از باکتری های مضر وجود دارد. برخی فعالیت‌ها می‌توانند تعادل طبیعی میکروارگانیسم‌های واژن را مختل کنند و این اختلال منجر به BV می‌شود. عوامل خطر برای BV عبارتند از: دوش واژینال سیگار کشیدن داشتن شرکای جنسی جدید یا چندگانه داشتن رابطه جنسی بدون کاندوم کمبود طبیعی باکتری باکتری ها باعث عفونت قارچی واژن نمی شوند. در عوض، علت معمولا نوعی قارچ یا مخمر به نام کاندیدا است. می تواند به طور طبیعی در ناحیه واژن وجود داشته باشد، اما باکتری معمولا رشد محدود می کند. با این حال، در برخی شرایط، بدون کنترل تکثیر می شود و منجر به عفونت قارچی می شود. عوامل خطر برای عفونت قارچی عبارتند از: با استفاده از ضد بارداری های هورمونی، مانند کنترل بارداری قرص باردار بودن به تازگی آنتی بیوتیک مصرف کرده است داشتن سیستم ایمنی ضعیف برای تعیین اینکه آیا عفونت واژن BV یا عفونت مخمری است، پزشک ممکن است: در مورد سابقه پزشکی فرد، از جمله عفونت های واژن قبلی، که ممکن است از طریق جنسی منتقل شده باشد، سوال کنید. معاینه انجام دهیدبرای جستجوی علایم عفونت و ترشحات واژن. نمونه ای از ترشحات را برای تجزیه و تحلیل بگیرید تا ببینید آیا رشد بیش از حد باکتری ها یا قارچ های مضر وجود دارد یا خیر. PH واژن را آزمایش کنید، زیرا pH . یا بالاتر می تواند نشان دهنده BV باشد. دور و بر % منبع مورد اعتمادزنان سالم تمایل به در واژن خود دارند، بنابراین کشت قارچی مثبت لزوما نشان‌دهنده این نیست که قارچ مسیول علایمی است. Wisp آنتی بیوتیک های سریع الاثر را برای کمک به تسکین التهاب و کاهش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی در آینده ارایه می دهد. هر دو گزینه ژل و تبلت از دلار در ماه شروع می شوند. درمان برای BV و عفونت مخمری متفاوت است. همچنین، دوره صحیح درمان می تواند به شدت عفونت بستگی داشته باشد. برای درمان BV ، پزشک ممکن است داروهای آنتی بیوتیکی مانند: این به صورت قرص یا ژل واژینال موجود است. این کرمی است که فرد در واژن خود قرار می دهد. این به شکل قرص می آید. اگر فردی علایم خفیف تا متوسط عفونت قارچی را تجربه کند، پزشک ممکن است یکی از داروهای ضد قارچ زیر را توصیه کند: هر دو می توانند قرص، کرم، پماد، یا شیاف باشند بدون نسخه یا با نسخه در دسترس هستند. این یک داروی خوراکی با نسخه و تک دوز است. اگر فردی مبتلا به عفونت قارچی شدید باشد، پزشک ممکن است مصرف یک دوره طولانی داروهای ضد قارچی را با دوزهای متعدد توصیه کند. برخی از سویه های کاندیدا به داروهای معمولی مقاوم هستند. هنگامی که یکی از این سویه ها باعث عفونت می شود، پزشک درمان های ضد قارچی خاصی را توصیه می کند. راه های پیشگیری از واژینوز باکتریایی و قارچی همیشه نمی توان از BV یا عفونت قارچی جلوگیری کرد. با این حال، انجام موارد زیر می تواند خطر را کاهش دهد: دوش کردن می تواند تعادل طبیعی موجودات موجود در واژن را به هم بزند و خطر عفونت را افزایش دهد. پاک کردن از جلو به عقب پس از استفاده از حمام به جلوگیری از ورود باکتری های مضر به واژن کمک می کند. پنبه اجازه می دهد تا هوا به واژن جریان یابد و رطوبت را از جمع آوری و ایجاد محیطی که در آن مخمر رشد می کند، جلوگیری می کند. در عوض، فرد می تواند در یک حمام آب گرم غوطه ور شود یا دوش بگیرد. مالش اندام تناسلی می تواند باعث تحریک یا بدتر شدن آن شود، بنابراین فرد باید به آرامی آن ناحیه را خشک کند. اجتناب از محصولات صابون خشن یا معطر می تواند به جلوگیری یا کاهش تحریک کمک کند. BV و عفونت قارچی می توانند علایم مشابهی ایجاد کنند، اگرچه تفاوت های آشکاری وجود دارد. مسایل مختلف باعث ایجاد این دو عفونت می شود، بنابراین آنها نیاز به درمان های متفاوتی دارند. BV ناشی از رشد بیش از حد باکتری های مضر در واژن است، در حالی که رشد بیش از حد قارچ باعث عفونت قارچی می شود. هر دو عفونت باعث ایجاد تغییراتی در ترشحات واژن می شوند. BV باعث ترشحات رقیق با بوی ماهی می شود، در حالی که عفونت مخمری باعث ترشحات غلیظ و بی بو می شود. پزشکان معمولا داروهای آنتی بیوتیکی را برای درمان BV و داروهای ضد قارچی را برای درمان عفونت های قارچی توصیه می کنند. همچنین، قرص‌ها، کرم‌ها، پمادها و شیاف‌های بدون نسخه برای درمان عفونت‌های مخمری خفیف تا متوسط در دسترس هستند.

، علایم رایجی هستند که اغلب در نتیجه رگ به رگ شدن و کشیدگی یا وضعیت نامناسب بدن ایجاد می شوند. با این حال، درد شدید یا مکرر ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای مانند آرتریت یا فیبرومیالژیا باشد. کمر درد یک بیماری شایع و علت اصلی ناتوانی شغلی است. کمر درد می تواند مردان و زنان را به طور یکسان تحت ت ثیر قرار دهد، از شدت درد خفیف چند روزه تا درد شدید مزمن که هفته ها طول می کشد. اگرچه اغلب به دلیل فشار عضلانی و ساییدگی طبیعی بدن ایجاد می شود، کمردرد ممکن است نشانه ای از بیماری جدی تری نیز باشد. در برخی موارد، کمردرد می‌تواند به نواحی دیگر بدن، به‌ویژه پاهای شما گسترش یابد. سایر علایم مرتبط با درد کمر و پا عبارتند از: مور مور شدن احساس سوزش دردناک بودن هنگام لمس در این مقاله، برخی از علل بالقوه درد کمر و پا به طور همزمان را مورد بحث قرار می‌دهیم. همچنین زمان مراجعه به پزشک را بررسی می کنیم. رگ به رگ شدن و کشیدگی یکی از دلایل شایع کمردرد و پا درد است. حتی رگ به رگ شدن و کشیدگی عضلات کمر می تواند باعث درد شود. گاهی اوقات، این درد ممکن است به باسن سرایت کند یا دامنه حرکتی فرد را محدود کند. کشیدگی و رگ به رگ شدن نیز می تواند منجر به اسپاسم عضلانی شود. رگ به رگ شدن و کشیدگی در ناحیه کمر می تواند ناشی از آسیب های ورزشی، استفاده بیش از حد یا کشش بیش از حد کمر، یا بلند کردن نادرست اجسام سنگین باشد. یک فرد اغلب می تواند کشیدگی و رگ به رگ شدن کمر را در خانه با استراحت، کمپرس یخ یا گرما، کشش های ملایم و مسکن های بدون نسخه ( OTC ) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن درمان کند. پزشکان ممکن است فیزیوتراپی را برای افرادی که علایم شدیدتری دارند توصیه کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وضعیت نامناسب هنگام ایستادن یا نشستن، به ویژه هنگام کار پشت میز یا کامپیوتر، می تواند به مرور زمان به کمر فشار وارد کند که می تواند منجر به کمردرد یا افزایش خطر ابتلا به مشکلات کمر و پا شود. اقداماتی که فرد می تواند برای کاهش و پیشگیری از کمردرد انجام دهد عبارتند از: ورزش منظم حفظ وزن مناسب تمرین وضعیت بدنی خوب هنگام نشستن و ایستادن استفاده از تکنیک های مناسب برای بلند کردن و حمل نکردن اجسام خیلی سنگین استراحت های مکرر هنگام پشت میز یا کامپیوتر نشستن، بلند شدن و حرکات کششی یا راه رفتن در اطراف علایم احتمالی فیبرومیالژیا شامل سردرد و خستگی است. فیبرومیالژیا یک بیماری مزمن است که باعث سفتی و درد گسترده می شود که می تواند کمر و پاها را تحت تاثیر قرار دهد. افراد ممکن است متوجه شوند که این درد به صورت دوره ای است یا با گذشت زمان بدتر می شود. سایر علایم فیبرومیالژیا می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد خستگی مشکلات خواب بیماری گوارشی افسردگی و اضطراب افزایش حساسیت به درد و دما بی حسی یا گزگز در دست ها و پاها مشکلات حافظه و تمرکز، که مردم گاهی از آنها به عنوان "مه فیبرو" یاد می کنند. درمان مناسب از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما گزینه ها می توانند شامل موارد زیر باشند: تغییر سبک زندگی فیزیوتراپی و کاردرمانی درمان شناختی رفتاری داروها، از جمله مسکن ها و داروهای ضد افسردگی درمان های آرامش بخش، از جمله ماساژ، مدیتیشن، و یوگا تحقیقات در مورد گزینه های درمانی موثر ادامه دارد و بسیاری از افراد مبتلا به فیبرومیالژیا قبل از اینکه درمان مناسبی را پیدا کنند چندین روش درمانی را امتحان می کنند. آرتریت گروهی از شرایط است که باعث می شود مفاصل ملتهب و دردناک شوند. التهاب مفاصل در قسمت تحتانی ستون فقرات یا باسن می‌تواند باعث ایجاد درد در ناحیه کمر شود که ممکن است به پاها نیز سرایت کند. رایج ترین اشکال آرتریت عبارتند از: استیوآرتریت که به تدریج باعث از بین رفتن غضروف مفصل در طول زمان می شود. آرتریت روماتویید و آرتریت پسوریاتیک، شرایطی هستند که در آن سیستم ایمنی به اشتباه به مفاصل سالم حمله می کند. علایم آرتریت می‌تواند بسیار متفاوت باشد، اما معمولا شامل قرمزی، مفاصل متورم و کاهش تحرک است. علایم همچنین ممکن است به صورت دوره ای ظاهر شوند و از بین بروند یا با گذشت زمان بدتر شوند. برنامه درمانی به نوع آرتریت و شدت علایم فرد بستگی دارد، اما اغلب شامل ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، فیزیوتراپی و دارو می شود. برای افراد مبتلا به آرتریت شدید، پزشک ممکن است گاهی جراحی را نیز توصیه کند. سیاتیک یک درد تیز، سوزش یا کوبنده در قسمت پایین کمر است که به باسن و پشت پاها منتشر می شود. همچنین ممکن است فرد احساس گزگز، بی حسی یا ضعف در پاها را تجربه کند. درد زمانی رخ می دهد که عاملی به عصب سیاتیک فشار وارد کند. علل آن می تواند شامل آرتریت، آسیب ها و شکستگی های کمر، فتق دیسک و فشرده سازی ستون فقرات باشد. سیاتیک اغلب به خودی خود بهبود می یابد و فرد ممکن است بتواند آن را در خانه با استراحت، مسکن های OTC و کشش های ملایم درمان کند. اگر این درمان ها بی اثر باشند، پزشک ممکن است فیزیوتراپی، تزریق استرویید یا جراحی را توصیه کند. عفونت ستون فقرات یا بافت های اطراف آن می تواند منجر به درد شود. اگر عفونت باعث تحریک یا آسیب به اعصاب نخاعی شود، ممکن است باعث درد یا احساس سوزن سوزن شدن شود که به پاها می رسد. سایر علایم عفونت ستون فقرات می تواند شامل تب، لرز، التهاب، قرمزی یا گرمی در ناحیه آسیب دیده باشد. اگر عفونت از سایر قسمت های بدن به ستون فقرات سرایت کند، عفونت ستون فقرات ممکن است رخ دهد. آنها همچنین می توانند به عنوان یک عارضه جراحی، آسیب به کمر، دیابت، سرطان و شرایطی که سیستم ایمنی را تضعیف می کنند، ایجاد شوند. ارگانیسم عامل درمان را تعیین می کند که ممکن است شامل داروهای آنتی بیوتیک یا ضد قارچ باشد. درمان های دیگر می تواند شامل جراحی یا برداشتن بافت عفونی باشد. اسپوندیلیت آنکیلوزان یک بیماری مزمن است که در آن مفاصل و مهره‌های ستون فقرات ملتهب می‌شوند که باعث کمردرد می‌شود. این عارضه همچنین می تواند به سایر قسمت های بدن از جمله دنده ها، باسن، زانوها و پاها سرایت کند. فیزیوتراپی ممکن است به درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان کمک کند. سایر علایم اسپوندیلیت آنکیلوزان می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی کاهش تحرک تنفس دردناک یا دشوار کاهش انعطاف پذیری ستون فقرات التهاب و گرما در مفاصل آسیب دیده پزشکان نمی‌دانند که چه چیزی باعث اسپوندیلیت آنکیلوزان می‌شود، اما افرادی که دارای ژن‌های خاصی هستند بیشتر به این بیماری مبتلا می‌شوند. هیچ درمانی برای اسپوندیلیت آنکیلوزان وجود ندارد، بنابراین پزشکان درمان را بر تسکین علایم فرد و جلوگیری از بدتر شدن وضعیت متمرکز می کنند. درمان معمولا شامل ترکیبی از داروها، فیزیوتراپی و تغییرات سبک زندگی است. پزشک ممکن است جراحی را برای افرادی که آسیب مفصلی شدید دارند توصیه کند. یک فرد اغلب می تواند کمردرد و پا درد را در خانه با استراحت، داروهای OTC و ورزش ملایم یا کشش درمان کند. در صورت بروز درد با پزشک مشورت کنید: درد شدید به سایر نواحی بدن گسترش می یابد. به طور پیوسته بدتر می شود یا به درمان خانگی پاسخ نمی دهد. همراه با علایم دیگر مانند اسهال، سرگیجه یا استفراغ رخ می دهد. افراد در صورت داشتن علایمی مانند موارد زیر باید فورا به دنبال درمان باشند: درد بسیار شدید درد قفسه سینه التهاب ناگهانی در ساق یا پا مشکل در حرکت یا راه رفتن از دست دادن کنترل روده یا مثانه درد کمر و پا همزمان اغلب نتیجه صدمات جزیی یا وضعیت نامناسب است و درد با استراحت و درمان های خانگی بهتر می شود. با این حال، درد مداوم یا مکرر ممکن است نشانه یک بیماری زمینه ای مانند آرتریت یا فیبرومیالژیا باشد. افزایش سن، استرس، افزایش وزن بدن شما منجر به تحلیل رفتن اجزای تشکیل دهنده ستون فقرات از جمله دیسک ها، رباط ها، غضروف ها و مهره ها می شود. این تغییرات دژنراتیو اغلب منش کمردرد و همچنین درد پا هستند. تقریبا هر فردی در مقطعی از زندگی خود دچار کمردرد می شود. تشدید درد کمر و پا اغلب علایم بیماری های جدی تر است. در حالی که در برخی موارد درد ممکن است در عرض چند روز بهبود یابد، برخی از شرایط می‌توانند برای هفته‌ها درد ناتوان‌کننده ایجاد کنند. افراد برای درد شدید، بهبود نیافته یا همراه با علایم دیگر باید به پزشک مراجعه کنند.

سردرد تنشی ( TH ) به طور کلی یک درد خفیف تا متوسط است که اغلب به عنوان احساس یک نوار سفت در اطراف سر توصیف می شود. سردرد تنشی شایع ترین نوع سردرد است، اما علل آن به خوبی شناخته نشده است. درمان برای سردردهای تنشی موجود است. مدیریت سردرد تنشی اغلب تعادلی بین انجام عادات سالم، یافتن درمان‌های غیردارویی موثر و استفاده مناسب از داروها است. علایم و نشانه های سردرد تنشی عبارتند از: سر درد مبهم و دردناک احساس سفتی یا فشار در سراسر پیشانی یا در طرفین و پشت سر حساسیت در پوست سر، گردن و عضلات شانه انواع سردرد های تنشی سردردهای تنشی به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: اپیزودیک و مزمن. سردردهای تنشی اپیزودیک می توانند از دقیقه تا یک هفته طول بکشند. سردردهای تنشی اپیزودیک مکرر کمتر از روز در ماه به مدت حداقل سه ماه رخ می دهد. حتی این سردرد ها ممکن است مزمن شوند. این نوع سردرد تنشی ساعت ها طول می کشد و ممکن است مداوم باشد. اگر سردرد شما روز یا بیشتر در ماه به مدت حداقل سه ماه رخ دهد، مزمن در نظر گرفته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشخیص سردردهای تنشی از میگرن دشوار است. بعلاوه، اگر مکرر سردردهای تنشی دوره ای دارید، می توانید میگرن نیز داشته باشید. برخلاف برخی از انواع میگرن، سردردهای تنشی معمولا با اختلالات بینایی، تهوع یا استفراغ همراه نیستند. اگرچه فعالیت بدنی معمولا درد میگرن را تشدید می کند، اما سردرد تنشی را بدتر نمی کند. افزایش حساسیت به نور یا صدا ممکن است با سردرد تنشی رخ دهد، اما این علامت شایع نیست. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر سردردهای تنشی زندگی شما را مختل می کند یا باید بیش از دو بار در هفته برای سردرد خود دارو مصرف کنید، به پزشک مراجعه کنید. حتی اگر سابقه سردرد دارید، اگر الگوی تغییر کرد یا سردردتان ناگهان متفاوت شد، به پزشک مراجعه کنید. گاهی اوقات، سردرد ممکن است نشان دهنده یک وضعیت پزشکی جدی باشد، مانند تومور مغزی یا پارگی یک رگ خونی ضعیف (آنوریسم) اگر هر یک از این علایم را دارید، به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید: سردرد ناگهانی و شدید یا سردرد پس از ضربه به سر، به خصوص اگر سردرد بدتر شود. سردرد همراه با تب، سفتی گردن، سردرگمی ذهنی، تشنج، دوبینی، ضعف، بی حسی یا مشکلات صحبت کردن علل سردرد تنشی علت سردردهای تنشی مشخص نیست. کارشناسان قبلا فکر می کردند سردردهای تنشی ناشی از انقباضات عضلانی در صورت، گردن و پوست سر است که شاید در نتیجه افزایش احساسات، تنش یا استرس باشد. اما تحقیقات نشان می دهد که انقباض عضلانی علت آن نیست. رایج‌ترین نظریه از افزایش حساسیت به درد در افرادی که سردردهای تنشی دارند پشتیبانی می‌کند. افزایش حساسیت عضلانی، یکی از علایم رایج سردردهای تنشی، ممکن است ناشی از یک سیستم درد حساس باشد. محرک ها استرس شایع ترین محرک گزارش شده برای سردردهای تنشی است. از آنجایی که سردردهای تنشی بسیار رایج هستند، ت ثیر آنها بر بهره وری شغلی و کیفیت کلی زندگی قابل توجه است، به خصوص اگر مزمن باشد. درد مکرر ممکن است باعث شود نتوانید در فعالیت ها شرکت کنید. ممکن است لازم باشد از محل کار در خانه بمانید، یا اگر به محل کار خود بروید، ممکن است توانایی شما در عملکرد مختل شود. چگونه از سردرد تنشی پیشگیری کنیم؟ علاوه بر ورزش منظم، تکنیک هایی مانند آموزش بیوفیدبک و آرامش درمانی می تواند به کاهش استرس کمک کند. آموزش بیوفیدبک این تکنیک به شما می آموزد که برخی از واکنش های بدن را کنترل کنید که به کاهش درد کمک می کند. در طول یک جلسه بیوفیدبک، شما به دستگاه‌هایی متصل هستید که عملکردهای بدن مانند تنش عضلانی، ضربان قلب و فشار خون را نظارت می‌کنند و به شما بازخورد می‌دهند. سپس یاد می گیرید که چگونه تنش عضلانی را کاهش دهید و ضربان قلب و نفس خود را کاهش دهید. درمان شناختی رفتاری. این نوع گفتار درمانی ممکن است به شما کمک کند تا مدیریت استرس را یاد بگیرید و ممکن است به کاهش دفعات و شدت سردردتان کمک کند. سایر تکنیک های آرام سازی هر چیزی که به آرامش شما کمک می کند، از جمله تنفس عمیق، یوگا، مدیتیشن و آرام سازی تدریجی عضلات، ممکن است به سردرد شما کمک کند. می‌توانید با استفاده از کتاب‌ها، فیلم‌ها یا اپلیکیشن‌ها، تکنیک‌های تمدد اعصاب را در کلاس‌ها یا در خانه یاد بگیرید. استفاده از داروها همراه با تکنیک های مدیریت استرس ممکن است در کاهش سردردهای تنشی شما موثرتر از درمان به تنهایی باشد. علاوه بر این، داشتن یک سبک زندگی سالم ممکن است به جلوگیری از سردرد کمک کند: به اندازه کافی بخوابید، اما نه زیاد، بخوابید. سیگار نکشید. به طور منظم تمرین کنید. وعده های غذایی منظم و متعادل بخورید. مقدار زیادی آب بنوشید. الکل، کافیین و شکر را محدود کنید. علت سردرد تنشی چگونه تشخیص داده می شود؟ اگر سردردهای مزمن یا مکرر دارید، پزشک ممکن است معاینات فیزیکی و عصبی انجام دهد، سپس سعی کنید نوع و علت سردرد خود را با استفاده از روش‌های زیر مشخص کند: پزشک شما می تواند از شرح درد شما چیزهای زیادی در مورد سردرد شما بیاموزد. حتما این جزییات را درج کنید: ویژگی های درد آیا درد شما تپش دارد؟ یا ثابت و کسل کننده است یا تیز یا خنجر؟ شدت درد. یک شاخص خوب برای شدت سردرد شما این است که تا چه حد قادر به عملکرد هستید در حالی که سردرد دارید. آیا شما قادر به کار هستید؟ آیا سردرد شما را از خواب بیدار می کند یا مانع از خوابیدن شما می شود؟ محل درد آیا در سرتاسر سر، فقط در یک طرف سر، یا فقط در پیشانی یا پشت چشم احساس درد می کنید؟ تست های تصویربرداری اگر سردردهای غیرمعمول یا پیچیده دارید، پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای رد علل جدی سر درد، مانند تومور، تجویز کند. دو تست متداول که می تواند برای تصویربرداری از مغز شما استفاده شود عبارتند از: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) اسکن MRI یک میدان مغناطیسی، امواج رادیویی و فناوری کامپیوتری را برای تولید تصاویر واضح ترکیب می کند. توموگرافی کامپیوتری ( CT ) سی تی اسکن یک روش تصویربرداری تشخیصی است که از یک سری اشعه ایکس هدایت شده توسط کامپیوتر استفاده می کند تا دید جامعی از مغز شما ارایه دهد. درمان سردرد تنشی برخی از افراد مبتلا به سردردهای تنشی به دنبال مراقبت پزشکی نیستند و سعی می کنند به تنهایی درد را درمان کنند. مت سفانه، استفاده مکرر از مسکن هایی که بدون نسخه در دسترس هستند، در واقع می توانند باعث نوع دیگری از سردرد شوند، سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو. داروهای حاد انواع داروها، چه بدون نسخه و چه بدون نسخه، برای کاهش درد سردرد در دسترس هستند، از جمله: مسکن ها. مسکن‌های ساده‌ای که بدون نسخه در دسترس هستند معمولا اولین خط درمان برای کاهش درد سردرد هستند. اینها شامل داروهای آسپرین، ایبوپروفن ( Advil ، Motrin IB ، دیگران) و ناپروکسن سدیم ( Aleve ) است. داروهای ترکیبی آسپرین یا استامینوفن (تیلنول، سایرین) یا هر دو اغلب با کافیین یا یک داروی آرام بخش در یک دارو ترکیب می شوند. داروهای ترکیبی ممکن است موثرتر از مسکن‌های تک‌جزیی باشند. بسیاری از داروهای ترکیبی بدون نسخه در دسترس هستند. تریپتان ها و مواد مخدر برای افرادی که هم میگرن و هم سردردهای تنشی دوره‌ای را تجربه می‌کنند، تریپتان می‌تواند به طور موثر درد هر دو سردرد را تسکین دهد. مواد افیونی یا مواد مخدر به دلیل عوارض جانبی و احتمال وابستگی به ندرت مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای پیشگیرانه پزشک شما ممکن است داروهایی را برای کاهش دفعات و شدت حملات تجویز کند، به خصوص اگر سردردهای مکرر یا مزمن دارید که با داروی مسکن و سایر درمان ها تسکین نمی یابند. داروهای پیشگیرانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، از جمله آمی تریپتیلین و پروتریپتیلین، رایج ترین داروهای مورد استفاده برای جلوگیری از سردردهای تنشی هستند. عوارض جانبی این داروها ممکن است شامل یبوست، خواب آلودگی و خشکی دهان باشد. سایر داروهای ضد افسردگی شواهد همچنین از استفاده از داروهای ضد افسردگی ونلافاکسین ( Effexor XR ) و میرتازاپین ( Remeron ) پشتیبانی می کنند. داروهای ضد تشنج و شل کننده عضلات. سایر داروهایی که ممکن است از سردردهای تنشی جلوگیری کنند عبارتند از داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین و توپیرامات ( Topamax ، Qsymia ، و غیره) مطالعه بیشتر مورد نیاز است. داروهای پیشگیرانه ممکن است به چندین هفته یا بیشتر نیاز داشته باشند تا قبل از اثرگذاری در سیستم شما جمع شوند. بنابراین اگر مدت کوتاهی پس از شروع مصرف دارو، بهبودی را مشاهده نکردید، ناامید نشوید. پزشک شما بر درمان شما نظارت خواهد کرد تا ببیند داروهای پیشگیرانه چگونه کار می کنند. در این بین، استفاده بیش از حد از مسکن ها برای سردرد شما ممکن است با اثرات داروهای پیشگیرانه تداخل داشته باشد. از پزشک خود بپرسید که در حین مصرف داروهای پیشگیرانه چند بار از مسکن ها استفاده کنید. شیوه زندگی و درمان های خانگی استراحت، کمپرس یخ یا یک دوش طولانی و آب گرم ممکن است تمام چیزی باشد که برای تسکین سردرد تنشی نیاز دارید. انواع استراتژی ها می توانند به شما کمک کنند تا شدت و دفعات سردردهای مزمن تنشی را بدون استفاده از دارو کاهش دهید. برخی از موارد زیر را امتحان کنید: سطح استرس خود را مدیریت کنید. یکی از راه های کمک به کاهش استرس، برنامه ریزی از قبل و سازماندهی روزتان است. راه دیگر این است که زمان بیشتری برای استراحت در نظر بگیرید. و اگر در یک موقعیت استرس زا گرفتار شدید، به عقب نشینی فکر کنید. استفاده از گرما یا یخ هر کدام که ترجیح می دهید بر روی عضلات دردناک ممکن است سردرد تنشی را کاهش دهد. برای گرما، از یک پد حرارتی تنظیم شده روی کم، یک بطری آب گرم، یک کمپرس گرم یا یک حوله گرم استفاده کنید. حمام یا دوش آب گرم نیز ممکن است کمک کننده باشد. برای سرماخوردگی، یخ، کیسه یخ یا سبزیجات یخ زده را در یک پارچه بپیچید تا از پوست خود محافظت کنید. وضعیت مناسب می تواند به جلوگیری از کشش عضلات شما کمک کند. هنگام ایستادن، شانه های خود را به سمت عقب و سر خود را در سطح نگه دارید. شکم و باسن خود را بکشید. هنگام نشستن، مطمین شوید که ران‌هایتان موازی زمین باشد و سرتان به سمت جلو خم نشود. طب جایگزین در صورت داشتن سردرد تنشی، درمان‌های غیر سنتی زیر ممکن است به شما کمک کند: طب سوزنی. طب سوزنی ممکن است باعث تسکین موقت سردرد مزمن شود. پزشکان طب سوزنی با استفاده از سوزن های بسیار نازک و یکبار مصرف که معمولا درد یا ناراحتی کمی ایجاد می کنند، شما را درمان می کنند. طب سوزنی معمولا زمانی ایمن است که توسط یک متخصص طب سوزنی باتجربه که دستورالعمل های ایمنی را دنبال می کند و از سوزن های استریل استفاده می کند، انجام شود. ماساژ. ماساژ می تواند به کاهش استرس و کاهش تنش کمک کند. مخصوصا برای تسکین عضلات سفت و حساس در پشت سر، گردن و شانه‌ها موثر است. برای برخی افراد، ممکن است درد سردرد را نیز تسکین دهد. تنفس عمیق، بیوفیدبک و رفتار درمانی. انواع درمان‌های آرام‌سازی برای مقابله با سردردهای تنشی از جمله تنفس عمیق و بیوفیدبک مفید هستند. سردردهای تنشی اغلب به درمان پاسخ می دهند و به ندرت باعث آسیب دایمی عصبی می شوند. با این حال، سردرد تنشی مزمن می تواند کیفیت زندگی شما را تحت تاثیر قرار دهد. این سردردها می تواند شرکت در فعالیت های بدنی را برای شما دشوار کند. همچنین ممکن است روزهای کار یا مدرسه را از دست بدهید. اگر به یک مشکل جدی تبدیل شد، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

علت درد وسط کمر به عوامل مختلفی بستگی دارد. ما در این مقاله سعی کرده ایم شایع ترین علل درد کمر که در وسط آن بروز می کند را بررسی کنیم. به طور کلی، کمردرد در زیر گردن و بالای قفسه سینه در ناحیه ای به نام ستون فقرات سینه ای رخ می دهد. استخوان پشت مهره های T تا T در این ناحیه قرار دارند. ستون فقرات از نخاع محافظت می کند. طناب نخاعی دسته ای طولانی از اعصاب است که به مغز اجازه می دهد با بقیه بدن ارتباط برقرار کند. علت ها مختلفی وجود دارد که استخوان‌ها، ماهیچه‌ها، رباط‌ها و دیسک‌های ستون فقرات می‌توانند اعصاب را تحریک یا آسیب ببینند و باعث کمردرد شوند. پس بیایید شایع ترین علل درد وسط کمر را بررسی کنیم: فشار مکرر به ستون فقرات می تواند منجر به کمردرد شود. در برخی موارد، وضعیت نامناسب می تواند باعث این فشار شود. ماهیچه ها و رباط های پشت شما باید به سختی کار کنند تا هنگام خمیدگی تعادل شما را حفظ کنند. کار بیش از حد این عضلات می تواند منجر به درد و کمردرد شود. یک بررسی از مطالعه در مورد وزن و کمردرد نیز ارتباط مثبتی بین چاقی و کمردرد نشان داد. هنگامی که وزن افزایش می یابد، خطر کمردرد نیز افزایش می یابد. رگ به رگ شدن به پارگی یا کشیدگی رباط ها و یا کشش ماهیچه ها و تاندون ها گفته می شود. بلند کردن مرتب اجسام سنگین، به خصوص بدون فرم مناسب، به راحتی می تواند باعث رگ به رگ شدن یا کشیدگی پشت فرد شود. رگ به رگ شدن و کشیدگی نیز ممکن است پس از یک حرکت ناهنجار و ناگهانی رخ دهد. احتمال آسیب دیدگی کمر میانی نسبت به ستون فقرات گردنی (گردن) و کمری کمتر است. این به دلیل ساختار مستحکم کمر میانی است. با این حال، هنوز هم ممکن است به کمر میانی آسیب برساند. این آسیب ها اغلب در نتیجه موارد زیر رخ می دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تصادف تصادف ورزشی تروما با نیروی بلانت سقوط سخت، مانند پایین پله ها یا از ارتفاع آسیب ستون فقرات قفسه سینه ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد، اما افراد سالمند در معرض خطر بیشتری هستند. اگر بعد از چنین اتفاقی دچار کمردرد شدید، فورا به پزشک مراجعه کنید. فتق دیسک زمانی اتفاق می افتد که هسته داخلی و ژل مانند یک دیسک در کمر شما به حلقه بیرونی غضروف و به عصب فشار می آورد. دیسک های فتق را معمولا دیسک های لغزنده یا دیسک های پاره شده نیز می نامند. این فشار روی عصب می تواند منجر به درد، سوزن سوزن شدن یا بی حسی در قسمت میانی کمر و در مناطقی که عصب آسیب دیده در آن حرکت می کند، مانند پاها شود. استیوآرتریت ( OA ) یک بیماری دژنراتیو مفصلی است. آرتروز زمانی اتفاق می افتد که غضروف پوشاننده مفاصل شما شکسته می شود و باعث ساییدگی استخوان ها می شود. با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، میلیون بزرگسالان در ایالات متحده OA دارند. این یکی از علل اصلی ناتوانی در بزرگسالان آمریکایی است. هر چه سن فرد بالاتر باشد، احتمال اینکه کمردرد را تجربه کند بیشتر است. طبق گزارش انجمن بازنشستگان آمریکا، کمردرد بیشتر در سنین تا سال رخ می دهد. روند پیری به طور طبیعی بر بدن ت ثیر می گذارد، از جمله نازک شدن استخوان ها، کاهش توده عضلانی و کاهش مایعات بین مفاصل در ستون فقرات. همه این موارد می تواند باعث کمردرد شود. شکستگی مهره ها اغلب به دنبال تروما، مانند زمین خوردن، تصادف اتومبیل یا آسیب ورزشی رخ می دهد. همچنین احتمال شکستگی در افراد با تراکم استخوان کاهش یافته، مانند افراد مبتلا به OA ، بیشتر است. شکستگی می تواند باعث درد شدید میانی کمر شود که در صورت حرکت بدتر می شود. اگر شما نیز بی اختیاری، گزگز یا بی‌حسی را تجربه می‌کنید، ممکن است شکستگی شما بر نخاع نیز ت ثیر بگذارد. شکستگی استخوان می تواند صدمات بسیار جدی باشد. آنها اغلب نیاز به درمان فوری دارند. گزینه های درمانی ممکن است شامل بستن بریس، رفتن به فیزیوتراپی و احتمالا جراحی باشد. چندین علامت مختلف وجود دارد که شامل کمردرد می شود. علایم به علت درد شما بستگی دارد. برخی از شایع ترین علایم کمردرد عبارتند از: درد مبهم سفتی عضلات احساس سوزش دردهای عضلانی درد تیز یا کوبنده سایر علایم جدی تر ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد قفسه سینه ضعف در پاها یا بازوها از دست دادن کنترل روده یا مثانه سوزن سوزن شدن یا بی حسی در پاها، بازوها یا قفسه سینه علت شما باید برای تشخیص وضعیتی که باعث کمردرد می شود به پزشک مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است از موارد زیر برای کمک به تشخیص استفاده کند: در طول معاینه فیزیکی، پزشک ستون فقرات، سر، لگن، شکم، بازوها و پاهای شما را بررسی می کند. اگر تصادف کرده اید، امدادگران اورژانس نیز ممکن است در طول این معاینه یک گردن بند دور گردن شما قرار دهند تا ستون فقرات را تثبیت کند. پزشک شما احتمالا آزمایشاتی را برای کمک به تشخیص انجام می دهد. این شامل تست های عصبی و تصویربرداری است. یک آزمایش عصبی عملکرد مغز و نخاع را بررسی می کند. در طول این آزمایش، پزشک ممکن است از شما بخواهد که انگشتان پا یا انگشتان دست خود را تکان دهید. این می تواند وضعیت نخاع و عصب را نشان دهد. تست های تصویربرداری تصاویری از داخل بدن شما ایجاد می کنند. حتی تست های تصویربرداری ممکن است شکستگی، تحلیل استخوان یا سایر علل کمردرد را نشان دهند. تست های تصویربرداری ممکن است شامل موارد زیر باشد: سونوگرافی اشعه ایکس سی تی اسکن اسکن ام آر آی این تست های تصویربرداری به پزشک شما اجازه می دهد هر گونه آسیب به ستون فقرات شما را ببیند و یک دوره درمانی مناسب را تعیین کند. درمان کمردرد بر اساس علت درد متفاوت است. از آنجایی که کمردرد نسبتا شایع است، اکثر افراد ابتدا سعی می کنند آن را در خانه با استفاده از روش های درمانی ساده، ارزان و غیرتهاجمی درمان کنند. اگر درمان‌های خانگی به علایم شما کمک نکرد، ممکن است به درمان‌های پزشکی یا جراحی نیاز باشد. چندین روش وجود دارد که می توانید در خانه برای درمان کمردرد انجام دهید: با انجام حرکات ورزشی مانند یوگا عضلات کمر را کشش و تقویت کنید. برای کاهش التهاب و درد، مصرف داروهای مسکن بدون نسخه، مانند ایبوپروفن ( Advil ) و ناپروکسن ( Aleve ) را در نظر بگیرید. ابتدا کمپرس یخ و سپس کمپرس گرم روی ناحیه قرار دهید. این یکی از رایج ترین روش هایی است که می تواند تسکین فوری را فراهم کند. همچنین می توانید برای بهبود وضعیت بدن خود برای کاهش کمردرد این نکات را امتحان کنید: از خمیدن خودداری کنید. هنگام ایستادن شانه های خود را عقب نگه دارید. اگر برای مدت طولانی می نشینید، استراحت کنید. اگر پشت میز می نشینید، تنظیم ارتفاع صندلی و مانیتور کامپیوتر، کیبورد و موقعیت ماوس همگی می توانند وضعیت بدنی خوبی داشته باشند. اگر کمردرد شما بیش از ساعت طول کشید و درمان های خانگی درد را کاهش ندادند، به پزشک مراجعه کنید. آنها ممکن است توصیه کنند: جراحی ها فیزیوتراپی تزریق استرویید مراقبت های کایروپراکتیک مسکن های تجویزی یا شل کننده های عضلانی اگر این درمان‌های غیرتهاجمی به درد وسط کمر شما کمک نکند، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. بسته به علت، روش‌های مختلفی وجود دارد که می‌تواند به کمردرد شما کمک کند. بهبودی پس از جراحی ممکن است چندین ماه طول بکشد. برخی از جراحی های احتمالی عبارتند از: این روش بخشی از لامینا را برای تسکین عصب تحت فشار بر می دارد. این جراحی بخشی از دیسک ستون فقرات را برای تسکین عصب تحت فشار بر می دارد. در این جراحی، تمام لامینا یا دیواره پشتی مهره‌ها برداشته می‌شود تا طناب نخاعی را تحت فشار قرار دهد. در حالی که ممکن است جلوگیری از تصادفی که می تواند باعث کمردرد شما شود غیرممکن باشد، کارهای زیادی وجود دارد که می توانید برای تقویت عضلات کمر و محافظت از ستون فقرات خود در برابر کمردرد انجام دهید. در اینجا چند مورد برای امتحان وجود دارد: موقعیت خواب خود را تغییر دهید اگر به پشت بخوابید، در معرض خطر قرار گرفتن ستون فقرات و ایجاد کمردرد هستید. سعی کنید به پهلو بخوابید و یک بالش بین زانوهای خود قرار دهید و در وضعیت جنینی بخوابید. حفظ وضعیت مناسب به عضلات پشت شما استراحت می دهد و به آنها اجازه می دهد تا تقویت شوند. صاف ایستادن و نشستن، پایین آوردن ارتفاع صندلی به طوری که پاهای شما صاف روی زمین بنشیند، صفحه نمایش کامپیوتر را به سطح چشم ببرید، یا یک میز ایستاده بگیرید، همه راهکارهایی برای بهبود وضعیت بدنی هستند. به فیزیوتراپیست مراجعه کنید. بهبود قدرت مرکزی بدن، وضعیت بدنی، تحرک ستون فقرات و استقامت همه راه هایی برای تضمین سلامت ستون فقرات هستند. یک فیزیوتراپیست با شما همکاری خواهد کرد تا یک برنامه ورزشی شخصی برای بهبود قدرت و حرکت شما ایجاد کند.

و حتی شدت آن ممکن است متفاوت باشد. درد یک طرفه چشم دارای علایم مرتبط مختلفی مانند تورم، تب، تاری دید و غیره است. اما به طور کلی، نادیده گرفتن درد چشم ها سخت است، زیرا آنها از حساس ترین اندام های ما هستند. اگر مشکلی در چشم شروع شود، احتمالا فورا متوجه آن خواهید شد. درد تنها در یک چشم اغلب نشانه عفونت پس از نوعی ضربه است. مالیدن چشم، زمانی که احساس خشکی یا خارش می‌کند می‌تواند قرنیه را که بافت شفافی است که سطح کره چشم را می‌پوشاند، خراش دهد. این وضعیت ممکن است منجر به ورود باکتری به چشم ها شود. عفونت‌های چشمی می‌توانند به‌طور ناگهانی شروع شده و به سرعت بدتر شوند، بنابراین مهم است که برای علایم درد در یک چشم مراقبت‌های حرفه‌ای دریافت کنید و سعی نکنید خودتان آن‌ها را درمان کنید. در صورت بروز درد یک چشم همراه با علایم زیر بهتر است به چشم پزشک مراجعه کنید: درد در یک چشم که معمولا شدید و ناگهانی است. چشم های قرمز، متورم، تحریک شده، آبریزش، همراه با ترشح افتادگی پلک مشاهده نقاط سفید، زرد یا تیره در میدان دید دید تار یا ابری فتوفوبیا که به معنای حساسیت دردناک به نور است. پلک های متورم تب، سردرد، حالت تهوع و استفراغ ضایعه در قرنیه. به نظر می رسد که بافت شفاف قرنیه کدر شده و زخمی شده است. دیدن هاله های رنگین کمان مانند اطراف نورها درد در چشم، بالای سر و پیشانی خطی از نقاط قرمز و تاول مانند روی صورت نزدیک چشم چه عوامل خطری درد چشم یک طرفه را افزایش می دهد؟ درد در یک چشم می تواند در برخی افراد شیوع بیشتری داشته باشد، از جمله: دارندگان لنز تماسی کسانی که در کودکی آبله مرغان داشتند. افرادی که یک اختلال خود ایمنی مانند آرتریت روماتویید، کولیت اولسراتیو یا دیابت نوع داشته اند. کسانی که اختلال متابولیک مانند دیابت نوع داشته اند. بیماران با یک بیماری سیستمیک جدی مانند سل دارند، زیرا عفونت می تواند در سراسر بدن پخش شود و به چشم برسد. هر کسی که در اثر شیمی درمانی، پرتودرمانی یا ایدز سیستم ایمنی ضعیفی دارد. آیا درد یک چشم جدی است؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحریک خفیف که در عرض ساعت خود به خود برطرف می شود، به احتمال زیاد جدی نیست. قرمزی موضعی، تورم و درد خفیف در یک چشم احتمالا تهدیدی برای بینایی نیست، اما همچنان باید توسط یک ارایه دهنده پزشکی بررسی شود. درد ناگهانی و شدید همراه با تاری دید و نقاط خالی می تواند بسیار جدی باشد و ممکن است منجر به از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم شود. علل درد در یک چشم علل درد چشم یکطرفه ممکن است ناشی از شرایط غیر طبیعی قرنیه باشد که برخی از آنها، عبارتند از: مواردی که قرنیه را در برابر عوامل عفونی مستعد می کند: پلک زدن غیر طبیعی، یعنی پلک ها به اندازه کافی سریع پلک نمی زنند یا در حین پلک زدن کاملا بسته نمی شوند. قرنیه ممکن است به دلیل کمبود اشک و رطوبت طبیعی خشک شود. بیماری دژنراتیو قرنیه استفاده از قطره های چشمی استرویید تروما، که می تواند قرنیه را خراش دهد یا به شکل دیگری آسیب برساند و به عوامل عفونی اجازه عبور از آن را بدهد. آسیب حاد عمل جراحی عفونت واقعی قرنیه که می تواند به دلیل موارد زیر رخ دهد: باکتری ها لنزهای تماسی استفاده از لنز در طول شب یا در غیر این صورت بیش از حد طولانی است. تمیز کردن و نگهداری نادرست لنزها عفونت پلک ها که به قرنیه آسیب دیده سرایت می کند. عفونت لایه میانی چشم که اغلب با موارد زیر دیده می شود: اختلالات خود ایمنی یک سیستم ایمنی ضعیف عفونت های باکتریایی یا ویروسی سیستمیک درمان نشده، زیرا عوامل عفونی می توانند از طریق جریان خون به چشم ها سرایت کنند. تجمع مایع در کره چشم (آب سیاه) این می تواند به عصب بینایی فشار وارد کند و باعث درد و نقاط کور شود. جسم خارجی در چشم اجسام خارجی مانند سنگ ریزه، چوب یا سنگ تراشی، یا تکه های فلز می توانند در چشم فرود آیند و در آنجا گیر کنند و باعث ناراحتی شدید شوند. ملتحمه باکتریایی و درد چشم یک طرفه ملتحمه باکتریایی یا چشم صورتی، التهاب غشای شفافی است که چشم را می پوشاند. باعث قرمزی، درد و سوزش یک یا هر دو چشم می شود. باکتری های استافیلوکوک یا استرپتوکوک اغلب درگیر هستند و هر چیزی که باعث ورود باکتری به چشم شود، می تواند باعث ورم ملتحمه هم گردد. لمس چشم ها با دست های شسته نشده، به اشتراک گذاشتن آرایش چشم، پارچه شستشو، یا حوله یا تمیز نکردن نادرست لنزهای تماسی از علل شایع هستند. همان باکتری هایی که باعث بیماری های مقاربتی کلامیدیا و سوزاک می شوند نیز می توانند باعث ورم ملتحمه شوند. بیشترین قشر آسیب پذیر در برابر این وضعیت کودکان هستند، اما هر کسی ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد. علایم شامل احساس شن و سوزش در چشم ترشح یا اشک، ورم خارش تغییر رنگ صورتی به دلیل گشاد شدن عروق خونی و حساسیت به نور است. تشخیص از طریق شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی و معاینه دقیق چشم انجام می شود. ممکن است نمونه برداری از چشم برای آزمایش گرفته شود. درمان شامل یک دوره قطره چشمی آنتی بیوتیکی است. مهم است که تمام قطره ها را طبق دستور مصرف کنید، حتی زمانی که عفونت بهبود یافته است. استفاده از کمپرس گرم روی چشم می تواند ناراحتی ناشی از آن را کاهش دهد. علایم اصلی که ممکن است همزمان با آن رخ دهد شامل گلودرد، قرمزی چشم، خارش چشم، ترشحات آبریزش چشم، قرمزی چشم است. ورم ملتحمه بهاری یکی از علل درد چشم یک طرفه ورم ملتحمه بهاری، التهاب طولانی مدت (مزمن) پوشش خارجی چشم به دلیل یک واکنش آلرژیک است. این وضعیت، اغلب در افرادی با سابقه خانوادگی قوی آلرژی، مانند رینیت آلرژیک، آسم و اگزما رخ می دهد. علایم اصلی آن آبریزش در هر دو چشم، خارش چشم، قرمزی چشم، حساسیت به نور، احساس چیزی در چشم است. سایش قرنیه و درد چشم یک طرفه ساییدگی قرنیه زخمی است که در قسمتی از چشم که قرنیه نامیده می شود رخ می دهد. قرنیه بافت شفافی است که جلوی چشم را می پوشاند. با همکاری با عدسی چشم باعث می شود تا تصاویر را روی شبکیه متمرکز کند. علایم اصلی آن تاری دید، حساسیت به نور، درد مداوم چشم، درد چشم متوسط، درد در یک چشم است. علایمی که همیشه با سایش قرنیه رخ می دهد شامل درد در یک چشم، آبریزش در یک چشم، درد مداوم چشم می باشد. التهاب پلک (بلفاریت) پلک ملتهب یا بلفاریت یک عفونت باکتریایی پوست در قاعده مژه است. اگر غدد چربی اطراف مژه ها مسدود شوند، باکتری های طبیعی پوست در روغن تکثیر و باعث عفونت می شوند. غدد ممکن است به دلیل شوره سر و ابروها مسدود شوند. علایم شامل پلک قرمز، متورم و دردناک است. در این شرایط پوسته های چرب و شوره مانند در پایه مژه ها، و مژه هایی که رشد غیر طبیعی دارند یا می ریزند. اگر علایم با رعایت بهداشت برطرف نشد، به پزشک مراجعه کنید. بلفاریت می تواند مزمن و منجر به عفونت پلک ها و قرنیه، خشکی چشم و زخم و بدشکلی پلک ها شود. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی پلک ها، درشت نمایی و از طریق سواب پوستی مژه ها انجام می شود. درمان آن شامل کمپرس گرم و شستشوی دقیق پلک ها، مصرف آنتی بیوتیک به شکل قرص یا کرم قطره چشمی استروییدی و درمان هر بیماری زمینه ای مانند شوره سر یا روزاسه است. علایم اصلی التهاب پلک شامل خارش چشم، حساسیت به نور، قرمزی چشم، احساس چیزی در چشم و خشکی چشم است. علایمی که هرگز با ملتهب پلک (بلفاریت) بروز نمی کنند درد شدید چشم می باشد. خشکی مزمن چشم خشکی چشم مزمن یک بیماری نسبتا شایع به ویژه در افراد سالمند است که می تواند بسیار ناراحت کننده باشد. حتی منجر به آسیب به سطح چشم شود. آنها به دلیل کاهش تولید اشک چشم یا افزایش تبخیر اشک ایجاد می شوند. گلوکوم حاد با زاویه بسته این شرایط همچنین آب سیاه زاویه بسته یا گلوکوم با زاویه باریک نامیده می شود. "حاد" یعنی ناگهانی و بدون هشدار شروع می شود. "گلوکوم" به معنای فشار مایع داخل یک یا هر دو چشم است. "زاویه بسته" به این معنی است که عنبیه به درستی باز نمی شود و مکانیسم تخلیه طبیعی در چشم را مسدود می کند. مایع جمع شده و باعث افزایش فشار می شود. علت دقیق هر گلوکوم مشخص نیست. ممکن است یک ویژگی ارثی باشد. گلوکوم حاد با زاویه بسته می تواند با گشاد شدن شدید چشم ها، مانند زمانی که از نور روشن به تاریکی کامل راه می روید، ایجاد شود. علایم شامل درد ناگهانی چشم، سردرد، حالت تهوع، تاری دید و دیدن هاله ای شبیه رنگین کمان در اطراف نور است. این یک اورژانس پزشکی است. تشخیص از طریق شرح حال بیمار و معاینه کامل چشم انجام می شود. درمان شامل جراحی برای اصلاح مکانیسم‌های گشادی و تخلیه چشم و همچنین تجویز قطره‌های چشمی و داروهای خوراکی است. یووییت قدامی یووییت به هر بیماری التهابی اطلاق می شود که باعث تورم و تخریب بافت های لایه میانی چشم شود. این می تواند در افراد در هر سنی رخ دهد، اما در درجه اول افراد بین تا سال را تحت تاثیر قرار می دهد. یووییت ممکن است در نتیجه مشکلات یا بیماری های چشمی ایجاد شود. سلولیت اربیتال سلولیت اربیتال یک بیماری غیر معمول است که در آن عفونت قسمت بیرونی چشم را شکسته یا دور زده و بافت‌های مدار چشم را تحت تاثیر قرار داده است. درمان و تسکین درد در یک چشم در صورت درد در یک چشم بهتر است به دنبال درمان باشید، به خصوص دردی که با علایم زیر همراه باشد: شما درد شدید و ناگهانی در یک چشم همراه با اختلال در بینایی دارید، به خصوص اگر به نظر می رسد نقطه ای روی سطح چشم شما قرار گرفته باشد. این وضعیت جدی است که می تواند منجر به از دست دادن دایمی بینایی شود. حتما لنزهای تماسی را با خود همراه داشته باشید، زیرا ممکن است ارایه دهندگان پزشکی بخواهند آنها را برای یافتن ارگانیسمی که باعث ایجاد مشکل می شود، بررسی و آزمایش کنند. زخم شدن چشم، قرمزی، تحریک چشم همراه با درد متوسط و مقداری ترشح برخی راهکارها برای درمان درد چشم در یک چشم وجود دارد که می توانید آنها را در خانه امتحان کنید: برای علایم بسیار خفیف می توانید از قطره های چشمی بدون نسخه استفاده کنید، اما اگر علایم به سرعت برطرف نشد، باید به پزشک مراجعه کنید. از محدودیت های استفاده از لنزهای تماسی آگاه باشید و روش صحیح مراقبت از لنز و کیس خود را بیاموزید. شستن مکرر و کامل دست ها، و همچنین دست زدن به چشم های خود تا حد امکان، به جلوگیری از هر نوع عفونت چشم کمک زیادی می کند.

و سردرگمی اینکه چرا پریود من دیر می شود، یکی از نگرانی زنانی است که این مشکل را دارند اما از طرفی هم باردار نیستند پریود نشدن یا پریود دیررس به دلایل زیادی غیر از بارداری اتفاق می افتد. شایع ترین علل اینکه پریود شما دیر شده است می تواند از عدم تعادل هورمونی تا شرایط پزشکی جدی متغیر باشد. همچنین در دو دوره زمانی در زنان نامنظم بودن قاعدگی کاملا طبیعی است. زمانی که برای اولین بار قاعدگی شروع می شود و زمانی که یک زن وارد دوره یایسگی می شود. همانطور که بدن شما مراحل انتقال را طی می کند، چرخه طبیعی شما ممکن است نامنظم شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل دیر شدن پریود اکثر زنانی که به یایسگی نرسیده اند معمولا هر روز یکبار پریود می شوند. با این حال، یک چرخه قاعدگی سالم می تواند از هر تا روز متغیر باشد. اگر پریود شما در این محدوده ها قرار نمی گیرد، ممکن است برای یکی از دلایل زیر باشد. استرس استرس می‌تواند سطح هورمون های شما را مختل کند، روال روزانه‌تان را تغییر دهد، و حتی بر بخشی از مغز که مسیول تنظیم قاعدگی شما است، یعنی هیپوتالاموس، ت ثیر بگذارد. با گذشت زمان، استرس می تواند منجر به بیماری یا افزایش یا کاهش وزن ناگهانی شود که همه اینها می تواند بر چرخه شما ت ثیر بگذارد. اگر فکر می‌کنید استرس ممکن است در زمان شروع قاعدگی شما تاثیر بگذارد بهتر است تکنیک‌های آرام‌سازی را تمرین کنید و سبک زندگی را تغییر دهید. افزودن ورزش بیشتر به رژیم غذایی ممکن است به شما کمک کند تا به مسیر درست برگردید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دوره های طولانی استرس می تواند بر چرخه قاعدگی زنان ت ثیر بگذارد، آن را طولانی تر یا کوتاه تر کند یا حتی باعث عقب افتادن قاعدگی شود. برخی از زنان نیز هنگام تجربه استرس، گرفتگی دردناک قاعدگی را گزارش می کنند. اجتناب از موقعیت‌هایی که باعث استرس می‌شود، ورزش منظم و خواب کافی می‌تواند به فرد کمک کند استرس را از بین ببرد و چرخه قاعدگی منظمی داشته باشد. اگر زنی استرس مزمن را تجربه می کند، ممکن است صحبت با یک پزشک یا مشاور برای او مفید باشد که می تواند به او در شناسایی مکانیسم های مقابله ای موثر کمک کند. وزن کم بدن زنان مبتلا به اختلالات خوردن، مانند بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی، ممکن است قاعدگی را از دست بدهند. وزن درصد کمتر از حد طبیعی برای قد شما می تواند عملکرد بدن شما را تغییر دهد و تخمک گذاری را متوقف کند. دریافت درمان برای اختلال خوردن و افزایش وزن به روشی سالم می تواند چرخه شما را به حالت عادی بازگرداند. زنانی که در ورزش های شدید مانند ماراتن شرکت می کنند، ممکن است دچار این وضعیت شوند و پریود آنها دیرتر از موعد مقرر شروع شود. کاهش وزن قابل توجه یا ورزش شدید می تواند باعث شود که یک زن پریود خود را از دست بدهد. کمبود وزن یا داشتن نسبت چربی به بدن پایین می تواند سطح هورمون های تولید مثل را تغییر دهد و آنها را به سطوحی کاهش دهد که تخمک گذاری و قاعدگی اتفاق نمی افتد. زنی که پس از کاهش وزن قابل توجهی یک یا چند دوره قاعدگی را از دست داده است، باید با پزشک یا متخصص تغذیه در مورد دریافت مقدار مناسب ویتامین ها، مواد معدنی و مواد مغذی مورد نیاز بدنش مشورت کند. چاقی همانطور که وزن کم بدن می تواند باعث تغییرات هورمونی شود، اضافه وزن نیز می تواند باعث تغییرات هورمونی شود. اگر پزشک تشخیص دهد که چاقی عاملی در تاخیر یا عقب افتادن قاعدگی شماست، یک برنامه غذایی و ورزش را توصیه می کند. چاقی و پریود نشدن گاهی اوقات می تواند نشان دهنده این باشد که یک زن دارای یک بیماری پزشکی مانند سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) است، بنابراین تشخیص صحیح توسط پزشک برای زن مهم است. پزشک ممکن است آزمایش خون یا سونوگرافی را برای بررسی تخمدان ها توصیه کند تا مطمین شود که هیچ بیماری زمینه ای باعث پریود نشدن نمی شود. سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) وضعیتی است که باعث می شود بدن شما هورمون مردانه آندروژن بیشتری تولید کند. در نتیجه عدم تعادل این هورمون، کیست روی تخمدان ها ایجاد می شود. این شرایط می تواند تخمک گذاری را نامنظم یا آن را به طور کامل متوقف کند. حتی ممکن است منجر به عدم تعادل سایر هورمون ها مانند انسولین شود. بر همین اساس مقاومت به انسولین با PCOS مرتبط است. درمان PCOS بر کاهش علایم تمرکز دارد. پزشک ممکن است داروهای ضد بارداری یا سایر داروها را برای کمک به تنظیم چرخه شما تجویز کند. کنترل بارداری هنگامی که راه های پیشگیری از بارداری را کنار می گذارید و یا بعد از مدتی از آنها استفاده نمی کنید ممکن است تغییری در چرخه قاعدگی خود تجربه کنید. قرص های ضد بارداری حاوی هورمون های استروژن و پروژستین هستند که از ترشح تخمک توسط تخمدان ها جلوگیری می کنند. پس از قطع قرص، سیکل قاعدگی شما ممکن است تا شش ماه طول بکشد تا دوباره ثابت شود. سایر انواع داروهای ضد بارداری که کاشته یا تزریق می شوند نیز می توانند باعث حذف دوره های قاعدگی شوند. برخی از انواع روش های پیشگیری از بارداری، به ویژه روش های هورمونی، می تواند باعث از دست دادن قاعدگی زن شود. به طور معمول، کنترل بارداری هورمونی شکلی از استروژن همراه با پروژسترون را برای مدت زمان معینی فراهم می کند و به دنبال آن چندین روز بدون هورمون است. خروج این هورمون ها باعث شروع پریود می شود. گاهی اوقات، این هورمون ها پوشش داخلی رحم را به قدری نازک نگه می دارند که پوشش کافی برای ایجاد پریود وجود ندارد. این امر در مورد همه اشکال کنترل بارداری هورمونی، از جمله قرص ها، چسب ها، شات ها، ایمپلنت ها و حلقه ها صدق می کند. در بیشتر موارد، این مضر نیست، اما زنان باید با هر گونه نگرانی در مورد روش کنترل بارداری خود با پزشک صحبت کنند. شرایط هورمونی برخی از هورمون‌ها مانند پرولاکتین یا هورمون‌های تیرویید می‌توانند باعث از بین رفتن قاعدگی زن شوند. اگر عدم تعادل هورمونی عامل عقب افتادگی یا دیررس قاعدگی باشد، به راحتی با آزمایش خون قابل تشخیص است. علت این عدم تعادل هورمونی باید توسط پزشک بررسی شود. برخی از عدم تعادل های هورمونی یک مشکل رایج است که در خانواده ها وجود دارد، یا ممکن است ناشی از موارد بسیار جدی تر مانند تومور مغزی باشد. در بسیاری از موارد، مصرف دارو می تواند به بازگشت قاعدگی به چرخه طبیعی خود کمک کند. بیماری های مزمن بیماری های مزمن مانند دیابت و بیماری سلیاک نیز می توانند بر چرخه قاعدگی شما ت ثیر بگذارند. تغییرات در قند خون با تغییرات هورمونی مرتبط است، بنابراین حتی اگر نادر است، دیابت کنترل نشده می تواند باعث نامنظم شدن قاعدگی شود. بیماری سلیاک باعث التهاب می شود و می تواند منجر به آسیب در روده کوچک شود که ممکن است بدن شما را از جذب مواد مغذی کلیدی باز دارد. این می تواند باعث دیر یا عقب افتادن قاعدگی شود. یایسگی زودرس اکثر زنان یایسگی را بین سنین تا شروع می کنند. زنانی که در حدود سن سالگی یا زودتر دچار علایم می شوند، به نظر می رسد یایسگی زودرس دارند. این بدان معناست که تخمک شما در حال کاهش است و نتیجه آن پریود نشدن و در نهایت پایان قاعدگی خواهد بود. بسیاری از زنان تا سال قبل از یایسگی علایم را تجربه می کنند. این به عنوان پیش یایسگی شناخته می شود و نشان می دهد که سطح استروژن شروع به نوسان می کند. سطح نامنظم استروژن می تواند چرخه قاعدگی زنان را تغییر دهد، و باعث می شود زنان در دوران پیش از یایسگی دچار قاعدگی های نامنظم یا عقب افتاده شوند. زمانی که زنی یک سال کامل را بدون پریود سپری کند، گفته می شود که یایسه شده است. مشکلات تیرویید فعالیت بیش از حد غده تیرویید یا پرکاری آن نیز می تواند یکی از علت های این باشد که دوره قاعدگی شما را به تاخیر می انداز. تیرویید متابولیسم بدن شما را تنظیم می کند، بنابراین سطح هورمون ها را نیز می تواند تحت ت ثیر قرار دهد. مشکلات تیرویید معمولا با دارو قابل درمان است. پس از درمان، قاعدگی شما احتمالا به حالت عادی باز می گردد. بارداری زنان نباید بارداری را به عنوان دلیل احتمالی تاخیر پریودشان رد کنند، حتی اگر از روش های پیشگیری از بارداری استفاده می کنند. زنان حتی در صورت استفاده صحیح از کنترل بارداری باز هم ممکن است باردار شوند. خانم‌هایی که از نظر جنسی فعال هستند و قاعدگی دیررس دارند باید از تست بارداری خانگی استفاده کنند. توجه به این نکته ضروری است که هیچ گونه روشی برای پیشگیری از بارداری وجود ندارد که درصد موثر باشد. هر فردی که باردار است باید فورا به دنبال مراقبت های بهداشتی دوران بارداری باشد. چه زمانی به پزشک مراجعه کنید؟ پزشک شما می تواند به درستی دلیل تاخیر یا عقب افتادگی قاعدگی شما را تشخیص دهد و گزینه های درمانی شما را مورد بررسی قرار دهد. تغییرات در چرخه خود و همچنین سایر تغییرات سلامتی را برای نشان دادن به پزشک خود ثبت کنید. در حین تاخیر در قاعدگی، اگر علایم زیر را دارید، فورا با پزشک تماس بگیرید: خونریزی غیرعادی شدید تب درد شدید تهوع و استفراغ خونریزی که بیش از هفت روز طول بکشد. خونریزی بعد از یایسگی و در شرایطی که به مدت یک سال پریود نشده اید. انجام معاینات منظم با یک متخصص زنان یا متخصص سلامت زنان می تواند به پاسخگویی به بسیاری از سوالات در مورد چرخه های قاعدگی کمک کند. گاهی اوقات، تاخیر در پریود یک اتفاق ساده است و جای نگرانی نیست.

ممکن است با بروز برخی عوارض جانبی همراه باشد. ما در این مقاله سعی کرده ایم عوارض هورمون درمانی در مردان را بررسی کنیم. هورمون درمانی روشی است که از داروها برای مسدود کردن یا کاهش میزان هورمون ها در بدن برای کاهش یا توقف رشد سرطان استفاده می کند. هورمون ها مواد طبیعی هستند که توسط غدد در بدن ما ساخته می شوند. آنها در جریان خون در اطراف بدن ما حمل می شوند و به عنوان پیام رسان بین یک قسمت از بدن ما و قسمت دیگر عمل می کنند. هورمون ها مسیول بسیاری از عملکردها از جمله رشد و فعالیت سلول ها و اندام های خاص در بدن ما هستند. سیستم غدد درون ریز شبکه ای از غدد است که هورمون ها را می سازند. هورمون درمانی برای سرطان از داروهایی برای مسدود کردن یا کاهش میزان هورمون ها در بدن استفاده می کند. این می تواند رشد سرطان را متوقف یا کند کند. سرطان پروستات شایع ترین سرطان مردان است که با هورمون درمان می شود. تستوسترون می تواند رشد سلول های سرطانی پروستات را تحریک کند. بنابراین، ممکن است برای جلوگیری از عملکرد تستوسترون یا توقف تولید آن نیاز به هورمون درمانی داشته باشید. به ندرت مردان به سرطان پستان مبتلا می شوند. در این شرایط ممکن است برای درمان بیماری خود به هورمون درمانی نیاز داشته باشند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هورمون درمانی برای سرطان پروستات در مردان رشد سرطان پروستات به تستوسترون بستگی دارد. هورمون درمانی میزان تستوسترون را در بدن مسدود یا کاهش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این می تواند خطر عود سرطان پروستات اولیه را در صورت داشتن سایر درمان ها کاهش دهد. یا می تواند سرطان پیشرفته پروستات را کوچک کند یا رشد آن را کندتر کند. غده ای در مغز به نام غده هیپوفیز هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) تولید می کند. این غده میزان تستوسترون ساخته شده توسط بیضه ها را کنترل می کند. مسدود کننده های LH داروهایی هستند که تولید هورمون لوتیینیزه کننده را متوقف می کنند. آنها این کار را با مسدود کردن سیگنال از غده هیپوفیز به بیضه ها انجام می دهند. بنابراین بیضه ها تولید تستوسترون را متوقف می کنند. دارو های آنتی آندروژن سلول های سرطانی پروستات دارای قسمت هایی به نام گیرنده هستند. تستوسترون به این گیرنده‌ها متصل می‌شود و می‌تواند سلول‌ها را تشویق کند تا تقسیم شوند و سرطان رشد کند. داروهای ضد آندروژن با اتصال خود به این گیرنده ها عمل می کنند. این امر مانع از رسیدن تستوسترون به سلول های سرطانی پروستات می شود. انواع مختلفی از آنتی آندروژن ها از جمله بیکالوتامید ( Casodex ) ، سیپروترون استات ( Cyprostat ) و فلوتامید ( Drogenil ) وجود دارد. مسدود کننده هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) مسدود کننده های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین، ( GnRH ) پیام های بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس را متوقف می کنند که به غده هیپوفیز می گوید که هورمون لوتیین کننده تولید کند. بنابراین، مسدود کردن GnRH باعث توقف تولید تستوسترون در بیضه ها می شود. داروی دگارلیکس ( Firmagon ) یک مسدود کننده GnRH است. سایر درمان های هورمونی برای مردان درمان های هورمونی جدیدتری برای سرطان پروستات وجود دارد. این درمان ها عبارتند از: انزالوتامید آبراترون دارولوتامید عوارض هورمون درمانی در مردان بسیاری از مردان متوجه می شوند که عوارض جانبی اغلب در شروع درمان بدتر است. آنها معمولا پس از چند هفته یا چند ماه فروکش می کنند. عوارض جانبی ممکن است به نوع هورمون درمانی بستگی داشته باشد. برخی از عوارض جانبی در تمام هورمون درمانی ها مشترک است. اما برخی از عوارض ها بسته به نوع داروها متفاوت هستند. از طرفی همه بیماران ممکن است همه این عوارض جانبی را نداشته باشند. هورمون درمانی در مردان ممکن است بر تمایلات جنسی آنها تاثیر بگذارد. برخی از عوارض احتمالی درمان با هورمون ها در مردان، عبارتند از: از دست دادن علاقه به رابطه جنسی (لیبیدو) تستوسترون در میل جنسی مردان نقش دارد. بنابراین، اگر در حال درمان سرطانی هستید که میزان تستوسترون شما را کاهش می دهد، میل جنسی شما ممکن است کمتر شود. همه افرادی که سطح هورمون پایینی دارند، تمایلی به برقراری رابطه جنسی ندارند. البته برای اکثر مردم علت اصلی کاهش میل جنسی می تواند ترکیبی از عوامل مختلف باشد، از جمله: خستگی استرس یا اضطراب از دست دادن اعتماد به نفس یا عزت نفس تغییر در ظاهر بدن یا احساس شما نسبت به بدنتان سایر داروهایی که مصرف می کنید، به ویژه فشار خون و قرص های ضد افسردگی اگر با عوارض جانبی مانند گرگرفتگی یا احساس ناخوشی عمومی مواجه هستید، فکر کردن به رابطه جنسی می تواند دشوار باشد. مدیریت این عوارض جانبی ممکن است به شما کمک کند تا به رابطه جنسی علاقه مند شوید. صحبت کردن با شریک زندگی خود در صورت داشتن احساسی که دارید نیز می تواند کمک کننده باشد. ممکن است برای مدتی تمایل به برقراری رابطه جنسی نداشته باشید، اما در آغوش گرفتن، لمس کردن و بوسیدن می تواند آرامش بخش باشد و به شما کمک کند تا آرام شوید. شاید تصمیم بگیرید تا برای مدتی رابطه جنسی را متوقف کنید. برخی از افراد متوجه می شوند که احساس آرامش و داشتن تماس های فیزیکی دیگر می تواند به تدریج منجر به تحریک آنها و تمایل به داشتن رابطه جنسی شود. برخی از داروهای ضد افسردگی می توانند باعث کاهش میل جنسی شوند. قبل از قطع مصرف داروهای ضدافسردگی با پزشک خود صحبت کنید زیرا قطع ناگهانی برخی از این دارو ها می تواند منجر به عوارض جانبی شود و در نهایت افسردگی شما عود کند. مشکلات نعوظ (اختلال نعوظ) کاهش سطح تستوسترون می تواند منجر به مشکلاتی در نعوظ و حفظ آن شود. این یک عارضه جانبی رایج هورمون درمانی است. هورمون درمانی میزان تستوسترون را در بدن کاهش می دهد و این بر توانایی شما برای داشتن و حفظ نعوظ ت ثیر می گذارد. این عارضه ممکن است در عرض تا ماه پس از پایان درمان بهبود یابد. اما برای برخی از مردان، مشکلات نعوظ دایمی است. این بستگی به دارویی دارد که مصرف می کنید و مدت زمانی که آن را مصرف کرده اید. سایر درمان‌های سرطان مانند جراحی و رادیوتراپی لگن می‌تواند برای بسیاری از مردان مشکلات نعوظ ایجاد کند. کنار آمدن با این وضعیت اغلب می تواند ت ثیر زیادی بر اعتماد به نفس، عزت نفس و کیفیت زندگی بیماران داشته باشد. در مورد مشکلاتی که دارید با همسرتان صحبت کنید و به پزشک خود اطلاع دهید. برخی گزینه های درمانی وجود دارد که می تواند در این شرایط به شما کمک کند. درمان های مختلف برای افراد مختلف موثر است و می تواند عوارض جانبی داشته باشد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروها، مانند قرص یا کرم پمپ های خلاء ایمپلنت های جراحی گرگرفتگی و عرق کردن گرگرفتگی می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. آنها می توانند به عنوان احساس گرما در گردن یا صورت شروع شوند. این اغلب به سایر قسمت های بدن سرایت می کند. همزمان با گرگرفتگی ممکن است علایم زیر را هم داشته باشید: قرمز شدن پوست عرق کردن زیاد یا شدیدتر احساس ضربان قلب در قفسه سینه (تپش قلب) احساس وحشت یا تحریک پذیری همه این عوامل به نوبه خود ممکن است منجر به کاهش میل جنسی شما شود. می توانید با پزشک خود در مورد راه هایی برای کاهش تعداد و شدت حملاتی که دارید صحبت کنید. برخی از افراد ترجیح می دهند مسایل را با یک مشاور یا روانشناس در میان بگذارند. گرگرفتگی و تعریق می تواند دردسرساز باشد. ممکن است تا دقیقه طول بکشد و حتی چند بار در ماه یا بیشتر آن را تجربه کنید. این وضعیت شبیه به همان گرگرفتگی هایی هستند که زنان در دوران یایسگی دارند. کاهش سطح تستوسترون باعث گرگرفتگی می شود. آنها به احتمال زیاد در هنگام مصرف آگونیست های LHRH اتفاق می افتد. زیرا این داروها تولید تستوسترون را به طور کلی کاهش می دهند. گرم شدن بیش از حد، نوشیدن چای یا قهوه و سیگار کشیدن همگی می توانند گرگرفتگی را بدتر کنند. این عارضه با عادت کردن به درمان، ممکن است به تدریج بهتر شوند. اما، در برخی از مردان، تا زمانی که دارو را مصرف می کنید، گرگرفتگی ها ادامه می یابد. حساسیت پستان (ژنیکوماستی) حساسیت سینه یک مشکل خاص با دوز بالای بیکالوتامید ( Casodex ) است. همراه با مصرف آن، بافت سینه می تواند دردناک و متورم شود. درد ناشی از شعله ور شدن تومور درد ناشی از سرطان پروستات ثانویه می تواند به طور موقت با شروع درمان هورمونی بدتر شود. به این حالت شعله ور شدن تومور می گویند. هنگامی که تزریق لوپرولین (پروستاپ) یا گوسرلین (زولادکس) را شروع می کنید، پزشک همیشه باید هورمون درمانی دیگری تجویز کند. این هورمون درمانی دیگر به جلوگیری از شعله ور شدن تومور از ایجاد درد استخوان کمک می کند. اگر درد ادامه یابد، پزشک می تواند داروهایی به نام بیس فسفونات ها را برای درمان آن تجویز کند. مشکلات حافظه برخی از افراد زمانی که مدتی تحت درمان هورمونی هستند، احساس می کنند که حافظه آنها بدتر می شود. ممکن است حافظه شما در حین مصرف هورمون درمانی بهبود نیابد. اگر این عارضه جانبی خاص را داشته باشید، طبیعی است که احساس فریب خوردن و ناراحتی کنید. اگر احساس می‌کنید که این ت ثیر قابل توجهی بر زندگی شما دارد، با پزشک یا پرستار متخصص خود صحبت کنید. نوسانات خلقی و افسردگی برخی افراد در حین انجام درمان هایی مانند زولادکس (گوسرلین) دچار نوسانات خلقی و حتی افسردگی می شوند. صحبت با یکی از نزدیکان شما ممکن است در درمان این عارضه موثر باشد. اگر احساس راحتی نمی کنید که احساسات خود را با افرادی که می شناسید در میان بگذارید، مراجعه به مشاور ممکن است کمک کننده باشد. تغییرات استخوانی مردانی که برای سرطان پروستات هورمون درمانی می کنند در معرض خطر ضعیف شدن استخوان (پوکی استخوان) هستند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد خطر مشکلاتی مانند شکستگی استخوان برای مردانی که درمان طولانی‌مدت برای مسدود کردن تستوسترون (مثلا زولادکس) دارند، کمی بیشتر است. ممکن است پزشک مصرف ویتامین D و کلسیم را برای کمک به کاهش خطر ابتلا به پوکی استخوان توصیه کند. خطر مشکلات قلبی هورمون درمانی برای سرطان پروستات ممکن است خطر مشکلات قلبی را در صورت داشتن شرایط خاص پزشکی افزایش دهد. این ممکن است به این دلیل باشد که برخی از عوارض جانبی هورمون درمانی، مانند افزایش وزن، می تواند بیماری قلبی را بدتر کند. به یاد داشته باشید که عوارض جانبی که در بالا ذکر کردیم، عوارض عمومی هستند. در صورت داشتن هر گونه عوارض جانبی به پزشک یا پرستار خود اطلاع دهید. ممکن است راه هایی برای کاهش و حتی مدیریت آنها وجود داشته باشد.

، التهاب کبد است که وقتی سیستم ایمنی بدن شما در برابر سلول های کبدی قرار بگیرد، رخ می دهد. علت دقیق هپاتیت خودایمنی نامشخص است، اما به نظر می‌رسد عوامل ژنتیکی و محیطی در طول زمان در شروع این بیماری اثر متقابل دارند. هپاتیت خودایمنی درمان نشده می تواند منجر به زخم شدن کبد ( و در نهایت شود. با این حال، هنگامی که هپاتیت خودایمنی به موقع تشخیص داده شود، اغلب می توان آن را با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند، کنترل کرد. زمانی که هپاتیت خودایمنی به درمان های دارویی یا در موارد بیماری پیشرفته کبدی پاسخ نمی دهد، ممکن است گزینه دیگری برای آن باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه چیزی باعث هپاتیت خودایمنی می شود؟ هپاتیت خودایمنی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن که معمولا به ویروس ها، باکتری ها و سایر عوامل بیماری زا حمله می کند، در عوض کبد را هدف قرار می دهد. این حمله به کبد شما می تواند منجر به التهاب مزمن و آسیب جدی به سلول های کبدی شود. اینکه چرا بدن بر علیه خودش حمله می کند، مشخص نیست. اما محققان فکر می کنند هپاتیت خودایمنی می تواند ناشی از تعامل ژن های کنترل کننده عملکرد سیستم ایمنی و قرار گرفتن در معرض ویروس ها یا داروهای خاص باشد. انواع هپاتیت خود ایمنی پزشکان دو شکل اصلی هپاتیت خود ایمنی را شناسایی کرده اند که عبارتند از: این شایع ترین نوع بیماری است. ممکن است در هر سنی رخ دهد. حدود نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت خودایمنی نوع دارای سایر اختلالات خود ایمنی مانند، آرتریت روماتویید یا کولیت اولسراتیو هستند. اگرچه بزرگسالان می توانند به هپاتیت خودایمنی نوع مبتلا شوند، اما در کودکان و جوانان شایع تر است. سایر ممکن است با این نوع هپاتیت خودایمنی همراه باشد. علایم هپاتیت خودایمنی کدامند؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های هپاتیت خودایمنی از فردی به فرد دیگر متفاوت است و ممکن است به طور ناگهانی بروز کند. برخی از افراد در مراحل اولیه بیماری، مشکلات شناخته شده کمی دارند، در صورتی که برخی دیگر علایم و نشانه هایی را تجربه می کنند که ممکن است شامل موارد زیر باشد: خستگی درد مفاصل بثورات پوستی ناراحتی شکمی از دست دادن دوره های قاعدگی زردی پوست و سفیدی چشم (یرقان) عروق خونی غیر طبیعی روی پوست (آنژیوم عنکبوتی) چه عواملی خطر هپاتیت خود ایمنی را افزایش می دهد؟ عواملی که ممکن است خطر ابتلا به هپاتیت خود ایمنی را افزایش دهند، عبارتند از: اگرچه هم مردان و هم زنان می توانند به هپاتیت خود ایمنی مبتلا شوند، اما این بیماری در زنان شایع تر است. هپاتیت خود ایمنی ممکن است پس از آلوده شدن شما به سرخک، هرپس سیمپلکس یا ویروس اپشتین بار ایجاد شود. این بیماری همچنین با عفونت هپاتیت A ، B یا C مرتبط است. شواهد نشان می دهد که استعداد ابتلا به هپاتیت خودایمنی ممکن است در خانواده ها تا حدودی جنبه ارثی داشته باشد. افرادی که قبلا یک بیماری خودایمنی مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتویید یا پرکاری تیرویید (یا تیروییدیت هاشیموتو) دارند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به هپاتیت خود ایمنی باشند. هپاتیت خودایمنی چه عوارضی دارد؟ هپاتیت خودایمنی که درمان نشود می تواند باعث ایجاد اسکار دایمی در بافت کبد (سیروز) شود. عوارض سیروز عبارتند از: هنگامی که گردش خون از طریق ورید باب مسدود می شود، خون ممکن است به رگ های خونی دیگر (به طور عمده آنهایی که در معده و مری شما هستند) بازگردد. رگ‌های خونی دیواره‌ای نازک دارند و از آنجایی که با خون بیشتری نسبت به آنچه که قرار است حمل کنند پر شده‌اند، احتمالا خونریزی می‌کنند. خونریزی شدید در مری یا معده از این عروق خونی یک وضعیت خطرناکی است که نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارد. بیماری کبد می تواند باعث تجمع مقادیر زیادی مایع در شکم شما شود. آسیت می تواند ناراحت کننده باشد و ممکن است در تنفس اختلال ایجاد کند و معمولا نشانه سیروز پیشرفته است. نارسایی کبد. این وضعیت زمانی در شرایطی که آسیب گسترده به سلول‌های کبد، عملکرد کافی کبد را مختل کند رخ می دهد. در این مرحله پیوند کبد مورد نیاز است. افراد مبتلا به سیروز در معرض خطر ابتلا به سرطان کبد هستند. راه تشخیص هپاتیت خودایمنی چیست؟ آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص هپاتیت خودایمنی، عبارتند از: آزمایش نمونه خون شما برای آنتی بادی ها می تواند هپاتیت خودایمنی را از هپاتیت ویروسی و سایر شرایط با علایم مشابه تشخیص دهد. آزمایشات آنتی بادی همچنین به تعیین دقیق نوع هپاتیت خودایمنی شما کمک می کند. پزشکان برای تایید تشخیص و تعیین درجه و نوع آسیب کبد، را انجام می دهند. در طول این روش، مقدار کمی از بافت کبد با استفاده از یک سوزن نازک که از طریق یک برش کوچک در پوست به کبد شما منتقل می‌شود، برداشته می‌شود. سپس نمونه برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود. همچنین ممکن است تست های تصویربرداری مانند موارد زیر برای تشخیص تجویز و انجام شود: این جزییات بیشتر از اشعه ایکس استاندارد است. این می تواند تصاویر دقیقی از هر قسمت از بدن، از جمله استخوان ها، ماهیچه ها، چربی ها و اندام ها را نشان دهد. هم از اشعه ایکس و هم از فناوری کامپیوتری برای ایجاد تصاویر افقی (اغلب برش هایی) از بدن استفاده می کند. این آزمایش تصاویر دقیقی از اندام ها و ساختارهای داخل بدن شما می سازد. از میدان مغناطیسی و پالس های انرژی امواج رادیویی استفاده می کند. ممکن است یک رنگ به رگ شما تزریق شود یا تزریق شود. این رنگ به کبد و سایر اندام های شکم کمک می کند تا در اسکن واضح تر دیده شوند. این از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصویری از اندام ها استفاده می کند. همچنین می تواند جریان خون در رگ های خونی را بررسی کند. نمونه‌های بافت کوچک با سوزن از کبد شما گرفته می‌شود. این نمونه ها زیر میکروسکوپ بررسی می شوند تا نوع بیماری کبدی شما مشخص شود. هپاتیت خودایمنی چگونه درمان می شود؟ صرف نظر از نوع هپاتیت خودایمنی، هدف از درمان، کند کردن یا توقف حمله سیستم ایمنی بدن به کبد است. این گزینه های درمانی ممکن است از پیشرفت بیماری پیشگیری کند. برای رسیدن به این هدف، به داروهایی نیاز دارید که فعالیت سیستم ایمنی را کاهش دهند. درمان اولیه معمولا است. داروی دوم، آزاتیوپرین ممکن است علاوه بر پردنیزون توصیه شود. پردنیزون، به ویژه زمانی که طولانی مدت مصرف شود، می تواند باعث طیف گسترده ای از عوارض جانبی جدی مانند دیابت، نازک شدن استخوان ها (پوکی استخوان) ، شکستگی استخوان ها (استیونکروز) ، فشار خون بالا، آب مروارید، گلوکوم و افزایش وزن شود. پزشکان معمولا پردنیزون را با دوز بالا برای حدود ماه اول درمان تجویز می کنند. سپس برای کاهش خطر عوارض جانبی، طی چند ماه آینده به تدریج دوز را کاهش می دهند تا به کمترین دوز ممکن که بیماری را کنترل می کند، برسند. افزودن آزاتیوپرین همچنین به شما کمک می کند تا از عوارض جانبی پردنیزون جلوگیری کنید. اگرچه ممکن است چند سال پس از شروع درمان بهبودی را تجربه کنید، اما در صورت قطع دارو، بیماری اغلب عود می کند. بسته به شرایط شما، ممکن است نیاز به درمان مادام العمر داشته باشید. پس از شروع درمان، ممکن است ماه تا چند سال طول بکشد تا بیماری بهبود یابد. برخی از افراد می توانند مصرف دارو را قطع کنند، اما اغلب بیماری عود می کند. ممکن است هرازگاهی تا آخر عمر نیاز به درمان داشته باشید. برخی از افراد اگر بارها عود کرده اند یا بیماریشان شدید است، باید تحت درمان باقی بمانند. در برخی موارد، هپاتیت خودایمنی ممکن است بدون مصرف هیچ دارویی از بین برود. اما برای بیشتر افراد، هپاتیت خود ایمنی یک بیماری مزمن است. پیوند کبد هنگامی که داروها پیشرفت بیماری را متوقف نمی کنند یا در صورت ابتلا به زخم غیرقابل برگشت (سیروز) یا نارسایی کبدی گزینه بعدی درمان پیوند کبد است. در طی پیوند کبد، کبد شما برداشته می‌شود و با یک کبد سالم از اهداکننده جایگزین می‌شود. پیوند کبد اغلب از کبد اهداکنندگان عضو فوت شده استفاده می شود. در برخی موارد می توان از پیوند کبد اهدا کننده زنده استفاده کرد. در طول پیوند کبد از اهداکننده زنده، تنها بخشی از کبد سالم را از یک اهداکننده زنده دریافت می‌کنید. هر دو کبد تقریبا بلافاصله شروع به بازسازی سلول های جدید می کنند. سخن آخر هپاتیت خودایمنی زمانی است که سیستم مبارزه با عفونت بدن (سیستم ایمنی) به سلول های کبد شما حمله می کند. این یک بیماری مزمن کبدی طولانی مدتی است که باعث التهاب و آسیب کبدی می شود. کارشناسان نمی‌دانند چه چیزی باعث آن می‌شود، اما احتمال بروز آن در افرادی که با سایر بیماری‌های خودایمنی زندگی می‌کنند بیشتر است. برخی از داروها همچنین می توانند هپاتیت خود ایمنی را تحریک کنند. زنان را بیشتر از مردان تحت ت ثیر قرار می دهد. اغلب برای کنترل بیماری از داروها استفاده می شود. حتی می تواند منجر به زخم شدن کبد (سیروز) و نارسایی کبد شود.

یا سوزن سوزن شدن که فقط چند دقیقه بعد از نشستن طولانی مدت روی یک صندلی سفت طول می کشد، عادی است و معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. اگر بی‌حسی ادامه دارد یا با علایم دیگری مانند همراه است، باید به پزشک مراجعه کنید. بی حسی در باسن ممکن است به دلیل یک بیماری پزشکی مانند سندرم پیریفورمیس یا عصب فشرده باشد. بی حسی که به طور ناگهانی ایجاد می شود یا با از دست دادن کنترل مثانه یا روده و یا مشکل در تنفس همراه است، ممکن است نشان دهنده یک مشکل جدی پزشکی باشد. برخی از شرایط می تواند باعث بی حسی در باسن شود. این شرایط می تواند از یک عصب فشرده یا شکستگی در ستون فقرات تا شرایط پیچیده تر مانند یا انواع مختلف آرتریت متغیر باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل بی حسی باسن این اختلال معمولا نتیجه آسیب، فشار یا تحریک عصب یا شاخه ای از یکی از اعصاب باسن است که به پاهای شما می رود. در داخل باسن یک عصب بزرگ به نام عصب سیاتیک وجود دارد که با حرکت به سمت پایین ران و پاها منشعب می شود و در سراسر ران، ساق و پا احساس ایجاد می کند. بنابراین، عللی که منجر به این اختلال می‌شود، معمولا به این عصب مربوط می‌شود و می‌تواند منجر به علایم بیشتر در ران و ساق پا نیز شود. سیاتیک، درد در طول مسیر عصب سیاتیک است. معمولا به دلیل فشرده شدن ریشه عصبی ناشی از فتق دیسک یا خار استخوانی ایجاد می شود. فشرده سازی می تواند در داخل یا خارج کانال نخاعی شما و معمولا در ستون فقرات کمری اتفاق بیفتد. بی حسی و درد از علایم شایع آن هستند. درد سیاتیک می تواند به هر قسمتی از عصب، از باسن تا پشت ساق پا و زیر زانو تابیده شود. درد معمولا به صورت سوزش یا ضربه چاقو توصیف می شود. همچنین ممکن است همراه با آن علایم زیر را تجربه کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد کمر بی حسی یا دردی که هنگام سرفه بدتر می شود. سندرم پیریفورمیس سندرم پیریفورمیس یک اختلال عصبی عضلانی نادر است. اما تحقیقات نشان می‌دهد که اغلب نادیده گرفته می‌شود، زیرا علایمی مشابه سایر بیماری‌های شایع‌تر، مانند سیاتیک یا فتق دیسک ایجاد می‌کند. تخمین زده می شود که درصد از افرادی که با تشخیص داده شده اند، در واقع به سندرم پیریفورمیس مبتلا هستند. این وضعیت زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس، ماهیچه ای باریک در باسن، عصب سیاتیک را تحریک یا فشرده می کند. علایم دیگر این سندرم عبارتند از: دردی که به سمت یک یا هر دو پا منتشر می شود. بی حسی و سوزن سوزن شدن که به پایین پا کشیده می شود. درد در باسن یا پاها که با فعالیت یا نشستن طولانی مدت بدتر می شود. سندرم دم اسبی یک بیماری جدی است و زمانی رخ می دهد که دسته ای از اعصاب در قسمت تحتانی نخاع به نام دم اسبی تحت فشار قرار می گیرند. این اعصاب مسیول ارسال و دریافت پیام به لگن و پاهای شما هستند. سندرم دم اسب می تواند باعث بی اختیاری و فلج دایمی شود. این بیماری بیشتر به دلیل فتق دیسک در ستون فقرات کمری ایجاد می شود. اما می تواند ناشی از سایر بیماری های ستون فقرات که اعصاب را تحت فشار قرار می دهند، مانند تنگی، تومورهای ستون فقرات، و تروما یا عوارض ناشی از جراحی ستون فقرات ایجاد شود. سایر علایم سندرم دم اسبی، عبارتند از: درد یا ضعف در یک یا هر دو پا از دست دادن ناگهانی کنترل روده بی حسی در باسن، کشاله ران یا داخل ران (بی حسی زینی) مشکلات ناگهانی مثانه، مانند بی اختیاری یا ناتوانی در دفع ادرار اگر هر یک از این علایم را تجربه کردید، به دنبال درمان فوری باشید. معمولا برای کاهش خطر آسیب دایمی به جراحی فوری نیاز دارید. اسپوندیلیت آنکیلوزان اسپوندیلیت آنکیلوزان یک بیماری التهابی است که عمدتا مهره‌های کمر را درگیر می‌کند، اما می‌تواند سایر قسمت‌های بدن، اغلب چشم‌ها را نیز درگیر کند. با پیشرفت بیماری، برخی از مهره ها ممکن است به هم جوش بخورند و باعث می شود ستون فقرات انعطاف پذیری کمتری داشته باشد. همچنین می تواند بر روی دنده ها ت ثیر بگذارد و تنفس را سخت کند. علایم معمولا بین تا سالگی بروز می‌کند و مردان را بیشتر از زنان تحت تاثیر قرار می دهد. هیچ درمانی برای اسپوندیلیت آنکیلوزان وجود ندارد، اما درمان هایی برای کمک به کند کردن سرعت پیشرفت بیماری و مدیریت علایم شما وجود دارد. علایم اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب خفیف از دست دادن اشتها درد مبهم در ناحیه کمر و باسن درد و سفتی که در صبح و در طول شب بدتر می شود. با گذشت زمان، درد مداوم می شود و ممکن است به دنده ها و از ستون فقرات تا گردن انتشار یابد. فیبرومیالژیا فیبرومیالژیا وضعیتی است که با درد مزمن عضلانی مشخص می شود. علت این بیماری ناشناخته باقی مانده است، اما در زنان شایع تر است. بیماری روماتیسمی و ( PTSD ) از عوامل خطر شناخته شده این وضعیت هستند. سایر علایم رایج فیبرومیالژیا، عبارتند از: سردرد افسردگی سفتی مفصل مسایل تمرکز خستگی مفرط بی حسی و گزگز مشکل در خوابیدن علل التهابی بی حسی باسن می تواند ناشی از التهاب باشد، که پاسخ طبیعی بدن به آسیب یا عفونت است. عفونت های باکتریایی مانند و عفونت های ویروسی ناشی از ویروس آبله مرغان که باعث زونا می شود، می تواند باعث بی حسی در یک یا هر دو باسن شود. یک بیماری خودایمنی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی شروع به حمله به سلول های سالم می کند. گاهی اوقات این می توانند بر نخاع یا اعصاب منتهی به باسن و از طریق آن ت ثیر بگذارند. علل تروماتیک ضربه، تحریک یا آسیب به ستون فقرات یا عصب سیاتیک نیز می تواند منجر به بی حسی باسن شود. ترومای ستون فقرات می تواند به دلیل ناهماهنگی دیسک هایی باشد که بخشی از ستون فقرات شما را تشکیل می دهند، یا تحریک ناشی از فرآیندهای آرتریت در آن ناحیه باشد. رشد غیرطبیعی یا تومورها همچنین می توانند ستون فقرات یا اعصابی را که ستون فقرات را ترک می کنند و از باسن حرکت می کنند فشرده یا تحریک کنند. سایر علایم همراه با بی حسی باسن بی حسی در باسن اغلب با علایم دیگری همراه است، از جمله: این مجموعه از علایم به عنوان پارستزی زینی شناخته می شود و ممکن است نشانه ای از سندرم دم اسبی باشد. نیاز به درمان فوری دارد. حتی ممکن است باعث فلج شود. نشستن طولانی مدت در همان حالت گاهی اوقات باعث بی حسی در باسن می شود. این باید فقط چند دقیقه طول بکشد و زمانی که بلند می شوید و حرکت می کنید بهتر می شود. سندرم پیریفورمیس همچنین می تواند باعث درد یا بی حسی شود که هنگام نشستن بدتر می شود. بی حسی در باسن پس از دریافت در حین زایمان نادر است و کمتر از درصد از زنان را تحت تاثیر قرار می دهد. علت مشخصی برای بی‌حسی تشخیص داده نشده است. اما محققان بر این باورند که ممکن است ناشی از سوراخ شدن عصب پوستی در لگن در حین زایمان، فشردگی باسن، یا عدم جریان خون به اعصاب ناشی از بی‌حرکتی طولانی مدت بعد از زایمان باشد. سیاتیک، سندرم پیریفورمیس و می توانند باعث بی حسی در باسن و پاها شوند. درد معمولا در امتداد عصب سیاتیک تابش می کند. چه زمانی با پزشک تماس بگیرید؟ هر بی حسی که به طور ناگهانی ایجاد می شود یا پس از بلند شدن و حرکت از بین نمی رود، باید توسط پزشک ارزیابی شود. یک دوره کوتاه سوزن سوزن شدن یا بی حسی در باسن پس از نشستن طولانی مدت که پس از بلند شدن و حرکت کردن برطرف می شود، احتمالا دلیلی برای نگرانی نیست. بی‌حسی که علت مشخصی ندارد و با تغییر وضعیت برطرف نمی‌شود، ممکن است ناشی از فشرده شدن عصب در ستون فقرات شما یا بیماری زمینه‌ای دیگری باشد. ویژگی های رایج بی حسی باسن بی حسی باسن را می توان به صورت زیر توصیف کرد: موقت یا دایمی مداوم یا متناوب (می آید و می رود) حاد (ناگهانی و موقت) یا مزمن (مداوم یا عود کننده) یعنی هر دو باسن به یک اندازه بی حس می شوند. این بدان معناست که بی حسی باسن در طول زمان بدتر می شود: این بدان معناست که احساس بی حسی در یک باسن نسبت به دیگری قوی تر است. اگر متوجه بی حسی ناگهانی در یک یا هر دو باسن خود شدید، بهتر است هر چه سریعتر دنبال درمان باشید. بی حسی باسن می تواند با تغییرات دیگری در حس یا علایم در ناحیه باسن، کشاله ران یا ران همراه باشد، از جمله: ضعف سوزش مور مور نیش زدن احساس سوزن سوزن شدن مشکل در ایستادن یا راه رفتن به این معنی که نمی توانید یک یا هر دو باسن یا پا را حرکت دهید. ممکن است کمردردی را تجربه کنید که پاهایتان را پایین می‌آورد. درمان بی حسی در باسن ممکن است بسته به علت علایم شما متفاوت باشد. اغلب اوقات، بی حسی نتیجه یک عصب فشرده است، اگرچه شرایط مختلف می تواند باعث فشار روی عصب شود. سندرم پیریفورمیس، سیاتیک، فتق دیسک هدف از درمان این شرایط بهبود جریان خون و کاهش التهاب اطراف عصب گرفتار شده است. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: اعمال سرما و گرما کورتیکواستروییدهای خوراکی یا اپیدورال داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) ، مانند ایبوپروفن ( Advil ) یا ناپروکسن ( Aleve ) اگر گزینه های درمانی محافظه کارانه علایم شما را تسکین ندهند یا اگر فشردگی عصب باعث سندرم دم اسبی شود، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. اسپوندیلیت آنکیلوزان درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان به شدت بیماری و عوارض بستگی دارد و ممکن است با پیشرفت بیماری تغییر کند. آن شامل: فیزیوتراپی عمل جراحی NSAID ها داروهای بیولوژیک، مانند سکوکینوماب ( Cosentyx ) و آدالیموماب فیبرومیالژیا مدیریت درد و مراقبت از خود برای کاهش استرس، هستند. این می تواند شامل موارد زیر باشد: ورزش داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب داروهای مسکن بدون نسخه ( OTC ) و تجویزی داروی فیبرومیالژیا مانند پرگابالین ( Lyrica ) ، دولوکستین ( Cymbalta ) سوالات متداول در مورد بی حسی باسن یکی از علل بی حسی باسن، دم اسب یا فشردگی مجموعه ای از اعصاب واقع در پایین نخاع نام دارد. این اعصاب حس مثانه، روده و پاها را فراهم می کنند. از دست دادن حس پس از آسیب به این اعصاب می تواند منجر به بی حسی باسن همراه با ناتوانی در کنترل عملکرد روده یا مثانه شود و باعث نشت یا ناتوانی در ادرار کردن، دفع گاز یا اجابت مزاج شود. ستون فقرات اعصابی را آزاد می کند که به دو طرف بدن حرکت می کنند. اگر علت بی حسی باسن شما آسیب بببینند یا آسیب به ستون فقرات باشد که در یک طرف مشخص تر است، یا اگر عصبی که فقط در یک طرف حرکت می کند آسیب دیده باشد، این منجر به بی حسی باسن می شود که در یک طرف بدتر است. بی حسی باسن من چقدر طول می کشد؟ مدت زمانی که بی حسی باسن شما ادامه خواهد داشت به علت آن بستگی دارد. گاهی اوقات بی حسی باسن می تواند پس از یک دوره طولانی نشستن بدون حرکت موقتی باشد. سایر علل بی حسی باسن منجر به علایم طولانی تر یا حتی دایمی می شود، به خصوص اگر به دلیل آسیب شدید به اعصاب منتهی به باسن شما باشد. اگر بی حسی باسن شما ادامه داشت، باید برای تعیین تشخیص و بهترین روش درمانی مورد ارزیابی قرار بگیرید. آیا بی حسی باسن من خود به خود برطرف می شود؟ برخی از علل بی حسی باسن منجر به بی حسی موقت باسن می شود که با کمی کشش یا حرکت از بین می رود. سایر علل بی حسی باسن، مانند فشرده شدن ستون فقرات، ممکن است به درمان های پیشرفته تری مانند فیزیوتراپی یا حتی جراحی نیاز داشته باشد. علل دیگر ممکن است برای بهبود نیاز به دارو داشته باشند. از آنجایی که علل بی حسی باسن متفاوت است، برای تعیین تشخیص و بهترین روش درمانی باید مورد ارزیابی قرار بگیرید. چرا با بی حسی باسنم در راه رفتن مشکل دارم؟ ماهیچه‌های باسن شما فوق‌العاده قدرتمند هستند و به شما کمک می‌کنند تا باسن و ران خود را حرکت دهید و از بدن خود در حالت ایستاده حمایت کنید. اعصابی که حس را به باسن شما منتقل می‌کنند نیز به آن‌ها توانایی حرکت می‌دهند، بنابراین وقتی این اعصاب آسیب می‌بینند، می‌توانید ضعف و مشکل را در راه رفتن یا ایستادن از حالت نشسته تجربه کنید.

یکی از راه کارهای موثر و ضروری است. اما آیا هر گونه پیاده روی منجر به می شود؟ برای اینکه بتوانید با پیاده روی موثر وزن خود تان را کم کنید، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. به طور کلی، یک عامل کلیدی در کاهش وزن و حفظ آن است. اما اگر تمرینات رایج کاهش وزن مانند دویدن و تمرینات تناوبی با شدت بالا برای شما مناسب نباشد، تکلیف شما چیست؟ برای دستیابی به کاهش وزن موفق، ترکیبی از یک رژیم غذایی مناسب و ورزش ضروری است. با این حال، اگر پیاده روی روش ترجیحی شما برای ورزش باشد، آیا می توانید با آن وزن خودتان را کم کنید؟ آیا پیاده روی برای کاهش وزن کافی است؟ عاملی به سادگی پیاده روی، می تواند در کاهش وزن بسیار موثر باشد. در واقع، یک مطالعه کاهش وزن هفته ای نشان داد افرادی که به طور منظم پیاده روی می کردند، کاهش قابل توجهی در وزن و توده چربی خود مشاهده کردند. حتی در مقایسه با افرادی که پیاده روی نمی کردند، خطر ابتلا به کمتری داشتند. حقیقت این است که اکثر ما به اندازه کافی فعال نیستیم. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت، سالانه حدود میلیون مرگ تنها به عدم فعالیت بدنی مرتبط است. این یک آمار ترسناک است، اما واقعا بر اهمیت بلند شدن و حرکت به هر شکلی که دوست دارید، ت کید می کند. اگر تازه ورزش می کنید، یا فقط پیاده روی را به سایر تمرینات ترجیح می دهید، می تواند راهی عالی برای تحرک بیشتر، سوزاندن کالری و بهبود سلامت شما باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فواید پیاده روی برای کاهش وزن پیاده روی، فقط راهی برای رفتن از جایی به جای دیگر نیست. همچنین فواید سلامتی متعددی از جمله کمک به کاهش وزن دارد. با اینکه رژیم غذایی نیز نقش مهمی در کاهش وزن دارد، با گنجاندن هر دو رژیم غذایی و ورزش در روال خود، نتایج بیشتری به دست می آورید. بررسی ها نشان می دهد افرادی که به طور منظم علاوه بر رژیم غذایی مناسب ورزش می‌کنند، نتایج سریع‌تری می‌بینند. پیاده روی می تواند به چند روش به کاهش وزن کمک کند: آمادگی جسمانی را بهبود می بخشد. پیاده روی، قلب و ریه های شما را تقویت می کند و همین امر آمادگی جسمانی و استقامت شما را افزایش می دهد. و هرچه آمادگی جسمانی بیشتری داشته باشید، کالری بیشتری برای کاهش وزن می سوزانید! خلق و خو و سلامت روان شما را بهبود می بخشد. عمل پیاده روی یک تقویت کننده طبیعی خلق و خو است و این کار را با تولید انجام می دهد. برهمین اساس حتی می تواند خلق و خوی شما را بهتر کند. همچنین می تواند احساسات منفی را که منجر به عادات غذایی بد می شود را دفع کند. یک رابطه استرس و رژیم غذایی واقعی وجود دارد. بنابراین هر فعالیتی که خلق و خوی شما را بهبود می بخشد می تواند از شما در تلاش های کاهش وزن برای بهتر خوردن حمایت کند. کالری اضافی را می سوزاند. به طور متوسط پیاده روی در هر دقیقه حدود کالری می سوزاند. این عدد کالری سوزی می تواند بسته به سرعت، محیط و سطح مقاومت شما متغیر باشد. فقط تصور کنید اگر به مدت یک هفته هر روز دقیقه پیاده روی کنید، تنها از این مقدار در یک هفته بیش از کالری اضافی می سوزانید! چربی بدن را کاهش می دهد. پیاده روی، نوعی ورزش قلبی است که به طور موثر چربی می سوزاند. به طور خاص، دیده شده است که پیاده روی، چربی های شکم را هدف قرار می دهد و سایز دور کمر را کاهش می دهد. در یک مطالعه، کسانی که پنج بار در هفته به مدت یک ساعت پیاده روی می کردند، چربی شکمی بیشتری نسبت به سایرین کسانی که فقط از رژیم غذایی استفاده کرده اند، از دست دادند. قدرت عضلانی را افزایش می دهد. پیاده روی فقط چربی سوزی نمی کند. همچنین یک راه عالی برای بهبود استحکام عضلات شما است. این یک تمرینی که کل بدن را درگیر می کند. بنابراین اکثر گروه های عضلانی اصلی را هدف قرار می دهد. از طرفی هم زمانی که عضلات بیشتری داشته باشید، بدن شما کالری بیشتری می سوزاند. حتی می تواند از کاهش وزن حمایت کند. مزایای بیشتر پیاده روی طبق تحقیقات، پیاده روی یکی از اولین اقداماتی است که برای پیشگیری از بیماری قلبی توصیه می شود. چه دیابت داشته باشید چه نباشید، پیاده روی یک راه عالی برای حفظ قند خون در محدوده سالم است. هنگام راه رفتن با سرعت تند، عضلات شما از گلوکز (قند خون) به طور موثرتری در خون شما استفاده می کنند، بنابراین در خون شما باقی نمی ماند. پیاده روی یکی از راحت ترین و در دسترس ترین ورزش هایی است که وجود دارد. شما می توانید آن را در هر جایی انجام دهید، و این یکی از بهترین تمرینات برای مبتدیان است. یکی دیگر از چیزهای عالی در مورد پیاده روی این است که به تجهیزات خاصی نیاز ندارد! تنها چیزی که نیاز دارید یک جفت کفش ورزشی مخصوص پیاده روی و احتمالا یک هدفون برای موسیقی است. اگر بودجه کمی دارید یا نمی‌خواهید با عضویت گران قیمت در باشگاه ورزش کنید، پیاده‌روی یک تمرین کاملا رایگان است. برای رسیدن به اندام مناسب، لازم نیست پول خرج کنید و بنابراین اگر نیازهای مالی شما تغییر کرد، می توانید بدون نگرانی به پیاده روی خود ادامه دهید. پیاده روی در طبیعت خطر آسیب کم دارد و این می تواند برای افرادی که مستعد آسیب هستند یا قبلا آسیب دیده اند مفید باشد. کالری سوزانده شده در حین پیاده روی تعداد کالری‌هایی که در طول پیاده‌روی می‌سوزانید به عوامل مختلفی مانند وزن، میزان متابولیسم پایه ( BMR ) ، جنسیت، سرعت و سطح شدت بستگی دارد. BMR شما معیاری برای متابولیسم شما است و مشخص می کند که در یک روز معین در حالت استراحت چه مقدار کالری می سوزانید. هر چه BMR شما بالاتر باشد، متابولیسم شما سریعتر است. ماشین‌حساب‌های آنلاین مختلفی وجود دارند که می‌توانند کالری سوزی شما را بر اساس جمعیت، مسافت و سرعت تخمین بزنند. به طور متوسط، شما می توانید انتظار داشته باشید که بین تا کالری در ساعت از راه رفتن بسوزانید. بهترین راه برای تعیین میزان کالری سوزی واقعی، استفاده از مانیتور ضربان قلب یا ردیاب تناسب اندام است. شما می توانید پیاده روی خود را با این دستگاه ها ضبط کنید که سرعت، ضربان قلب و تعداد کالری هایی که سوزانده اید را ردیابی می کند تا بتوانید پیشرفت خود را پیگیری کنید. پوشیدن ردیاب همچنین به شما انگیزه و تشویق می‌کند که به راه خود ادامه دهید و چیزی برای مقایسه با دفعه بعد که دوباره راه می‌روید به شما می‌دهد. چگونه راه رفتن را شروع کنیم؟ اگر آماده شروع یک برنامه پیاده روی برای کاهش وزن هستید، به خاطر برداشتن اولین "گام" در انجام این کار به شما تبریک می گوییم! قبل از شروع پیاده روی برای کاهش وزن، ابتدا باید چند کار را انجام دهید. مطمین شوید که لباس و کفش ورزشی مناسب مناسب آب و هوا برای پیاده روی دارید. قبل از شروع پیاده روی برای کاهش وزن خود اول از پزشک تان اجازه بگیرید. پیاده روی برای کاهش وزن نیاز به فرم و تکنیک خاصی دارد تا اثربخشی آن به حداکثر برسد. راه رفتن موثر به معنای برداشتن گام‌های بلند، نه خمیدن، و استفاده از کل بدن با درگیر کردن دست‌ها و پاها است. در غیر این صورت، برخی از مزایای آن را از دست خواهید داد. مشخص کنید چه زمانی، کجا و چه مدت پیاده روی خواهید کرد. مطمین شوید که انتظارات واقع بینانه دارید، بنابراین خود را برای موفقیت آماده می کنید. تاریخ و یا زمان‌های پیاده‌روی خود را به تقویم خود اضافه کنید، تا به طور خودکار بخشی از برنامه روزانه شما باشد. لازم نیست با قدرت کامل شروع کنید و هر روز یک ساعت پیاده روی کنید. درعوض، باید آهسته شروع کنید و ابتدا روال خود را ایجاد کنید. خود را مسیول نگه دارید. در نظر بگیرید که یک دوست برای پیاده روی یا یک شریک مسیولیت پذیر برای پیاده روی خود پیدا کنید. این می تواند یک دوست یا یکی از اعضای نزدیک خانواده باشد که اهداف پیاده روی خود را با او به اشتراک می گذارید. به اشتراک گذاشتن اهداف خود با شخص دیگری ممکن است باعث شود که به آنها پایبند بمانید. داشتن یک دوست و همراه برای پیاده‌روی نیز می‌تواند پیاده‌روی را برای شما لذت‌بخش‌تر و آسان تر کند. مراحل شروع پیاده روی برای کاهش وزن هنگامی که روتین پیاده روی خود را شروع می کنید، اشکالی ندارد که آهسته شروع کنید و به مرور زمان شدت آن را افزایش دهید. در اینجا سه مرحله ساده در مورد نحوه شروع پیاده روی برای برنامه کاهش وزن آورده شده است: مرحله با هدف دقیقه پیاده روی در روز با سرعت . تا . مایل در ساعت شروع کنید. این کار را به مدت سه هفته بدون تغییر انجام دهید. با انجام مداوم این کار، عادت اولیه را ایجاد می کنید و آن را به بخشی از روال خود تبدیل می کنید. گام به آرامی زمان پیاده روی را هر هفته دقیقه افزایش دهید. این کار را تا زمانی انجام دهید که بتوانید دقیقه در روز بدون توقف راه بروید. این مراحل به شما کمک می کند تا خودتان را به چالش بکشید، شانس خود را برای دستیابی به کاهش وزن و مشاهده نتایج مورد نظر خود افزایش دهید. مرحله هنگامی که حداقل به مدت سه هفته در روز دقیقه پیاده روی کردید، می توانید شروع به افزایش زمان، سرعت و سطح شدت پیاده روی خود کنید. به عنوان مثال، می توانید سرعت خود را افزایش دهید یا به جای یک جاده صاف، از تپه ها بالا بروید. افزودن این چالش های اضافی نتایج بیشتری را به همراه خواهد داشت. با این حال، صبور بودن با این روند و آهسته انجام دادن آن به ایجاد یک عادت ورزشی کمک می کند که تا آخر عمر ادامه داشته باشد. چگونه پیاده روی خود را موثرتر کنیم؟ اگر به طور منظم پیاده روی می کنید، بهتر است کاری کنید تا پیاده روی شما استفاده موثری از زمان شما باشد. راه‌های سرگرم‌کننده‌ای وجود دارد که می‌توانید نتایج موثر پیاده‌روی خود را تا حدی بالا ببرید و کالری بیشتری برای کاهش وزن دریافت کنید. مکان مناسبی را پیدا کنید. اگر فقط روی زمین صاف راه می‌روید، فرصت‌های جدی سوزاندن چربی را از دست می‌دهید! به طور متوسط، پیاده روی بر روی تپه ها حدود کالری در ساعت بیشتر از یک سطح صاف می سوزاند. به موسیقی گوش دهید. اگر موسیقی به شما انرژی می دهد، سعی کنید در طول پیاده روی صدا را زیاد کنید. از آنجایی که موسیقی احساسات مثبت زیادی را به همراه دارد، ممکن است بدون اینکه متوجه شوید سرعت و شدت خود را افزایش دهید. همچنین اگر پیاده روی طولانی انجام می دهید، می تواند گذر زمان را برای شما سریع تر و آسانتر کند. از وزنه استفاده کنید. همانطور که در روال پیاده روی خود راحت می شوید، می توانید وزنه های سبک دست یا مچ پا اضافه کنید. در حین راه رفتن مجموعه ای از دمبل های تا پوندی را بردارید یا وزنه های پوندی مچ پا را ببندید تا خود را به چالش بکشید. این به افزایش بیشتر ضربان قلب و پتانسیل کالری سوزی شما کمک می کند و هیچ وقت اضافی برای انجام آن نمی گیرد! فواصل زمانی مختلف، پیاده روی کنید. به جای اینکه تمام مدت با سرعت یکسان راه بروید، سعی کنید پیاده روی خود را به فواصل زمانی مختلف تقسیم کنید. برای مثال، دقیقه با سرعت . مایل در ساعت راه بروید، سپس دقیقه با سرعت . مایل در ساعت، سپس این الگو را برای مدت زمان پیاده روی خود تکرار کنید. این فواصل، بدن شما را به چالش می کشد و ضربان قلب شما را بالا می برد، که به سوزاندن کالری بیشتری نسبت به سرعت ثابت کمک می کند. فواصل زمانی، راه بسیار خوبی برای افزایش شدت پیاده روی هستند و می توانند به ویژه برای کاهش وزن و هدف قرار دادن چربی های سرسخت شکم موثر باشند. پیشرفت خود را اندازه بگیرید! پیاده روی خود را روزانه با استفاده از ردیاب تناسب اندام یا برنامه تلفن هوشمند دنبال کنید و هر هفته آمار خود را اندازه گیری کنید. این به شما کمک می کند تا خط پایه خود را تعیین کنید تا انگیزه بیشتری برای ادامه دادن روند خود پیدا کنید. مسیر را تغییر دهید. همیشه لازم نیست هر بار یک مسیر را طی کنید. انتخاب روال و مکان بیشتر چالش های بیشتری را به همراه خواهد داشت و پیاده روی را برای شما جذاب تر می کند. محله ها، زمین ها، مکان های مختلف را امتحان کنید یا با یک دوست قدم بزنید تا همیشه چیز جدیدی برای دیدن وجود داشته باشد. پیاده‌روی در مناطق مختلف و پیدا کردن تپه‌ها، چالشی را به شما اضافه می‌کند، که می‌تواند شما را به ادامه روند منظم پیاده روی خودتان تشویق کند. سوالات متداول پیاده روی برای کاهش وزن کاملا. یک مطالعه هفته ای نشان داد افرادی که به طور منظم پیاده روی می کردند نسبت به کسانی که پیاده روی نمی کردند وزن بیشتری از دست دادند. همه اینها در حالی بود که رژیم غذایی یکسانی داشتند. بسته به وزن، سرعت و سطح مقاومت خود می توانید انتظار داشته باشید که بین تا کالری در ساعت از راه رفتن بسوزانید. برای بهترین نتیجه برای کاهش وزن، توصیه می شود حداقل روز در هفته به مدت دقیقه در هر روز و در مجموع دقیقه در هفته پیاده روی کنید. اگر در پیاده روی تازه کار هستید، در این روند عجله نکنید. با دقیقه پیاده روی در روز پنج روز در هفته شروع کنید و هر تا هفته به تدریج سرعت و مدت زمان را افزایش دهید. پیاده روی یک شکل کاملا ایمن از فعالیت بدنی است. با این حال، اگر آسیب یا آرتریت دارید، ممکن است لازم باشد راه رفتن یا نوع مسیری را که روی آن راه می روید اصلاح کنید. همچنین انجام حرکات کششی قبل و بعد از پیاده روی برای شل شدن مفاصل و جلوگیری از آسیب دیدگی مهم است. اگر در مورد توانایی خود برای شروع راه رفتن نگرانی دارید، با پزشک خود مشورت کنید تا مشخص کند چه چیزی برای شما بهتر است. پیاده روی روشی امن، راحت و موثر برای کاهش وزن است. اگر می‌خواهید وزن کم کنید اما طرفدار تمرین‌های ورزشی با شدت بالا نیستید، پیاده‌روی می‌تواند به شما کمک کند کالری بسوزانید و خوش اندام شوید. در مورد کاهش وزن و حفظ آن، ورزش های زیادی وجود دارند. اما باید چیزی باشد که شما دوست دارید. اگر از پیاده روی لذت می برید، به احتمال زیاد به آن پایبند خواهید بود و نتیجه را خواهید دید. بنابراین، اگر پیاده روی را دوست دارید به پیاده روی ادامه دهید، اما اهمیت یک رژیم غذایی مناسب را فراموش نکنید. همیشه با پزشک یا خود مشورت کنید تا قبل از شروع یک روال ورزشی جدید، معاینه شوید.

اگر اخیرا متوجه شده اید که فرزند شما اختلال اتسیم دارد یا ممکن است دچار اختلال اتسیم شود، احتمالا در مورد آینده او نگران می شوید. هیچ والدینی آمادگی شنیدن اتسیم بودن کودک خودش را ندارد. این تشخیص می تواند ترسناک باشد. ممکن است بشنوید که اتیسم یک بیماری غیرقابل تحمل و مادام العمر است و نگرانی شما بیشتر شود. ابتلا کودک به اتسیم چیز ساده ای نیست که بخواهید به راحتی از کنار آن بگذرید. اما بسیاری از درمان ها و راهکارها وجود دارد که با استفاده از آن ها می توانید به کودک کمک کنید تا مهارت های جدیدی کسب کرده و بر انواع مختلفی از چالش های رشدی خود غلبه کنند. در این جا مطرح شده است. والدین فرزندان اتسیم باید بدانند که، آن ها باید از خود شان هم مراقبت کنند. قوی بودن والدین از نظر عاطفی این امکان را به آن ها می دهد که بهتر بتوانند به فرزندانشان کمک کنند. برخی از راهکارهایی که تحت عنوان راهنمای والدین کودکان اتیسم ارایه می شوند، عبارتند از: به عنوان والدین بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که بلافاصله درمان را شروع کنید. منتظر نمانید که ببینید آیا فرزند شما بعدا دچار مشکل می شود، حتی منتظر تشخیص پزشکی نباشید. درمان زودتر در کودکان مبتلا به اتسیم، شانس موفقیت آن ها در درمان را بیشتر می کند. درمان زودرس، موثرترین روش برای سرعت بخشیدن به رشد فرزند شما و کاهش علایم اتسیم می باشد. برای راهنمای والدین کودکان اتیسم اعلام می شود که هرچه بیشتر درباره اختلال طیف اتسیم آگاهی داشته باشند، در مورد فرزندخود می توانید بهتر تصمیم گیری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سعی کنید تشخیص دهید که چه چیزی باعث ایجاد رفتارهای چالش برانگیز یا اختلال آمیز در فرزند شما می شود. کودک شما از چه چیزی استرس می گیرد و یا می ترسد؟ چه عواملی باعث آرامش، ناراحتی و لذت او می شود. اگر تشخیص دهید که چه چیزی روی فرزند شما ت ثیر می گذارد، بهتر می توانید از بروز برخی مشکلات پیشگیری کنید. به جای اینکه به این موضوع توجه داشته باشید که کودک شما با سایر کودکان متفاوت است بهتر است او را بپذیرید. از کارهای عجیب غریبی که کودک شما انجام می دهد لذت ببرید، موفقیت های کوچک او را جشن بگیرید و از مقایسه کردن فرزند خود با دیگران خودداری کنید. احساس دوست داشتن و پذیرش بی قید و شرط کودک بیش از هر چیز برای فرزند شما موثر است. پیش بینی بیماری و وضعیت بیماران اتسیم در آینده غیرممکن است. از قضاوت کردن در مورد زندگی و آینده فرزندتان به نتیجه ای نمی رسید. مانند همه افراد دیگر، افراد مبتلا به اتسیم دارای رشد و توانایی های خاص خودشان هستند. تسلیم نشوید و در مورد آینده زندگی فرزند خود تان امیدوار باشید. استفاده از یک روش آموزشی ثابت، بهترین راه برای تقویت یادگیری کودکان اتسیم است. بهتر است از درمانگر و معلم های فرزند تان بپرسید که چه کارهای را برای او انجام می دهند و تکنیک های آموزشی آن ها را در خانه ادامه دهید. بهتر است برای برقراری ارتباط موثرتر با فرزند تان و مقابله با رفتارهای چالش برانگیز با کودک خود سازگار باشید. کودکان مبتلا به اتسیم معمولا به کارهای که به نظم و انصباط خاصی نیاز دارند، علاقه زیادی نشان می دهند و روی نظم و انضباط خیلی حساس هستند. سعی کنید برنامه های تفریحی، وعده های غذایی، درمانی، مدرسه و خواب او را بر اساس برنامه ریزی خاصی تنظیم کنید. بهتر است مواردی که باعث برهم خوردن این نظم و انضباط می شوند را به حداقل برسانید. اگر مجبورید چیزی را تغییر دهید، کودک را از قبل برای این تغییر آماده کنید. پاداش دادن، نوعی راهکار تقویت مثبت است که می تواند در دراز مدت باعث پیشرفت کودکان مبتلا به اتیسم شود. در این صورت کودک تلاش می کنند تا " کارهای خودش را به خوبی انجام دهد. " به دنبال راه های دیگری برای پاداش دادن به آن ها برای رفتار خوب شان باشید. یک فضای خصوصی را در خانه خود در نظر بگیرد تا کودک شما بتواند در آن قسمت احساس آرامش و امنیت داشته باشد. با راهنمای والدین کودکان اتیسم برای برقراری ارتباط با کودک مبتلا که می تواند چالش برانگیز باشد، می توان با برقراری ارتباط، نیازی به صحبت کردن یا حتی لمس آن ها نیست. شما با نگاه کردن و استفاده از زبان بدن با او ارتباط برقرار کنید. در این حالت کودک با شما ارتباط برقرار می کند حتی اگر حرف نزند. شما فقط باید زبان آن ها را یاد بگیرید. می توانید از نشانه های غیر کلامی برای برقراری ارتباط با کودکان مبتلا به ASD طبیعی است که کودکان مبتلا به اتسیم هنگام نادیده گرفتن احساساتشان ناراحت شوند. سعی کنید دلیل ناراحتی آن ها را بفهمید. اغلب ناراحتی آن ها به این دلیل است که شما به نشانه های غیر کلامی آن ها توجه نمی کنید. پرت کردن وسایل یک راه برای بروز عصبانیت آن ها و جلب توجه شماست. زمانی که کودک بیدار است، زمانی را برای بازی کردن با آن ها برنامه ریزی کنید. سعی کنید متوجه شوید که فرزند شما از چه آموزش و بازی های لذت می برد. بازی یک بخش اساسی در یادگیری برای همه کودکان به خصوص مبتلایان به اتسیم است. بسیاری از کودکان مبتلا به اتیسم نسبت به نور، صدا، لمس، طعم و بو حساس هستند. برخی از کودکان مبتلا به اتسیم نسبت به محرک های حسی " کمتر حساس" هستند. دریابید که چه منظره ها، صداها، بوها، و حرکات لمسی باعث رفتارهای "بد" یا مخرب کودک شما می شود و چه چیزی باعث لذت و شادی آن ها می شود. اگر متوجه شوید که چه چیزی فرزند شما را تحت ت ثیر قرار می دهد، بهتر می توانید عیب ها و مشکلات او را تشخیص دهید و از موقعیت هایی که باعث ایجاد مشکلات می شود جلوگیری کنید. با راهنمای والدین کودکان اتیسم با وجود بسیاری از درمان های مختلف، می توان تشخیص داد که کدام روش برای کودک مناسب تر است. هنگام تهیه یک برنامه درمانی برای فرزند خود، به خاطر داشته باشید که هیچ درمان مشخصی برای همه آن ها وجود ندارد. هر فرد مبتلا به اتسیم در نوع خودش بی نظیر است و دارای نقاط قوت و ضعف مختلف می باشد. یک برنامه درمانی مناسب براساس علایق فرزند خود تهیه کنید. وظایف کودک را به عنوان یک سری مراحل ساده به او آموزش دهید. توجه کودک خود را به یک سری فعالیت های بسیار منظم و هدف مند جلب کنید. روند درمان فرزند شما باید متناسب با نیازهای فردی او تنظیم شود. شما فرزند خود را به بهترین وجه می شناسید، بنابراین فقط خودتان می توانید نیازهای او را برآورده کنید. می توانید با پرسیدن سوالات زیر از خودتان و یافتن جواب آن ها، نیاز های او را بشناسید. نقاط قوت و ضعف فرزند من چیست؟ چه رفتارهایی بیشترین مشکلات را برای او ایجاد می کند؟ چه مهارت مهمی وجود دارد که فرزند من قادر به انجام دادن آن ها نیست؟ چگونه فرزند من بهتر روش های دیدن، صحبت کردن و حرکت ها را یادگیری می گیرد؟ فرزند من از چه چیزی لذت می برد و چگونه می توان از این فعالیت ها در معالجه و تقویت یادگیری او استفاده کرد؟ در آخر، به خاطر داشته باشید که مهم نیست که چه برنامه درمانی انتخاب می کنید، بلکه توجه و همکاری شما برای موفقیت بسیار مهم است. شما می توانید با همکاری با تیم درمانی و پیگیری روش های آموزشی در خانه، بیشترین نتیجه را برای درمان کودک خود به دست آورید. وقتی صحبت از اتسیم می شود، انواع روش های درمانی وجود دارد. برخی از درمان های اتسیم بر کاهش رفتارهای مشکل ساز و ایجاد ارتباطات و مهارت های اجتماعی تمرکز دارند. در حالی که برخی دیگر با مهارت های حرکتی، مسایل عاطفی و حساسیت های غذایی سروکار دارند. روش های مختلفی را امتحان کنید و تحقیقات زیادی انجام دهید، با متخصصان درمان اتسیم مشورت کنید تا بهترین روش های درمان را برای فرزند خود بشناسید. اما به خاطر داشته باشید که لازم نیست فقط یک نوع درمانی را انتخاب کنید. درمان اتسیم باید علایم و نیازهای فرزند شما را برطرف کند. این اغلب نیاز به یک روش درمانی ترکیبی دارد که شامل چندین نوع روند درمانی مختلف است. درمان های متداول اتسیم شامل موارد زیر می باشد: فیزیوتراپی کاردرمانی تغذیه درمانی رفتار درمانی گفتار درمانی اما به خاطر داشته باشید که روال انجام آن ها مهم است و برنامه ها باید به گونه ای طراحی شوند که منظم باشد. مراقبت از کودک مبتلا به اتیسم انرژی و وقت زیادی لازم دارد. ممکن است روزهایی باشد که احساس غرق شدن، استرس یا دلسردی کنید. فرزند پروری هرگز آسان نیست و بزرگ کردن کودک اتسیم حتی چالش برانگیز است. برای همین بهتر است از خود تان هم مراقبت کنید. سعی نکنید همه کارها را به تنهایی انجام دهید. مکان های بسیاری وجود دارد که خانواده های کودکان مبتلا به اتیسم می توانند برای مشاوره، کمک، حمایت و پشتیبانی به آنجا مراجعه کنند. برای پیدا کردن پشتیبان سعی کنید موارد زیر را در نظر بگیرید: پیوستن به یک گروه پشتیبانی اتیسم راهی عالی برای دیدار با خانواده های است که با این چالش روبرو هستند. والدین کودکان اتسیم می توانند اطلاعات خود را به اشتراک بگذارند، مشاوره بگیرند و برای پشتیبانی عاطفی به یکدیگر تکیه کنند. برای مراقبت از خود تان و استراحت کردن بهتر است، یک مراقب و پرستار دیگر به طور موقت وظایف فرزند شما را به عهده بگیرد تا برای چند ساعت در روز یا حتی چند هفته بتوانید استراحت کنید. اگر استرس، اضطراب، یا افسردگی دارید به یک مشاور مراجعه کنید. مشاروه و یا خانواده درمانی می تواند در رفع مشکلاتی زندگی با کودک اتسیم به شما کمک کند. نوزادان و کودکان نوپا تا دو سالگی می توانند از برنامه های بهداشتی مراکز درمانی استفاده کنند. برای اینکه شما بتوانید از این برنامه ها استفاده کنید، ابتدا فرزند شما باید برای تشخیص اتسیمی بودن ارزیابی شود. اگر ارزیابی کودک شما اتسیمی بودن او را تایید کند شما ممکن است به مراکز حمایت کننده از کودکان اتسیم ارجاع داده شوید. راه های درمانی مراکز حمایت کننده شامل انواع روش های درمانی، جسمی، گفتاری و بازی می باشد. برای یافتن این مراکز، از پزشک متخصص اطفال خود بخواهید که شما را راهنمایی کنند. کودکان بالای سه سال از طریق برنامه های مستقر در مدرسه آموزش می بینند. در مدرسه خدمات ویژه آموزش و پرورش متناسب با نیازهای فردی تنظیم می شود. کودکان مبتلا به اتیسم معمولا در گروه های کوچکی در کنار بچه های که اختلال یادگیری دارند قرار می گیرند تا دوره های خاصی را آموزش ببینند. با این حال، بسته به توانایی های کودک شما، ممکن است او حداقل ساعتی از روز را در یک کلاس معمولی بگذرانند. اگر می خواهید از خدمات آموزشی ویژه برای کودک خود استفاده کنید، ابتدا سیستم مدرسه باید کودک شما را ارزیابی کند. بر اساس این ارزیابی، ممکن است برنامه های آموزش فردی ( IEP ) برای کودک شما در نظر گرفته شود. IEP شما به عنوان والدین فرزندی با اتیسم، حق قانونی دارید: برای کودک خود یک ارزیابی از مدرسه بخواهید. در صورت نارضایتی از روند آموزشی مدرسه اعتراض کنید. در طول دوره های آموزشی فرزند تان در این دوره ها شرکت کنید. اگر احساس می کنید نیاز های فرزندتان برآورده نشده است، در خواست تشکیل جلسه بدهید. از هر کسی که می خواهید مانند بستگان یا اعضا خانواده دعوت کنید تا در تیم آموزشی شرکت کنند. منبع:

مانند سایر اشکال است و افراد مبتلا به این بیماری از التهاب مجاری تنفسی رنج می برند که توسط مایعات و اخلاط مسدود شده و دچار اسپاسم هایی می شوند که تنفس را دشوار می کند. ایوزینوفیل ها بخشی از سیستم ایمنی هستند و به بدن در مبارزه با عفونت کمک می کنند. با این حال، سطوح بالای ایوزینوفیل ها می تواند باعث التهاب در مجاری تنفسی شود. حتی سینوس ها و مجاری بینی و همچنین راه های هوایی تحتانی را تحت تاثیر قرار دهد. به طور کلی، با افزایش سطح ایوزینوفیل ها، و سایر علایم آسم شدیدتر می شود. بر خلاف انواع دیگر آسم، آسم ایوزینوفیلیک شامل سطوح بالای غیرطبیعی نوع خاصی از گلبول های سفید خون به نام ایوزینوفیل است. در ایالات متحده حدود . میلیون نفر به نوعی آسم مبتلا هستند و درصد از این افراد آسم شدید دارند. کنترل آن با داروهای استاندارد دشوار است. آسم ایوزینوفیلیک یکی از علل اصلی آسم شدید در نظر گرفته می شود که تا درصد افراد مبتلا به نوع شدید این بیماری را تحت تاثیر قرار می دهد. نسبت به کل جمعیت، آسم ایوزینوفیلیک نادر است و تنها درصد از بزرگسالان مبتلا به آسم را تحت تاثیر قرار می دهد. این شکل از آسم اغلب در افراد بین تا سال ایجاد می شود. درمان این عارضه ممکن است دشوار باشد. حتی بیماری می تواند بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر منفی بگذارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت خاصی برای آسم ایوزینوفیلیک شناسایی نشده است. در حالی که سایر اشکال آسم توسط واکنش های آلرژیک به عوامل محیطی مانند گرده یا موهای حیوانات خانگی تحریک می شوند، آسم ایوزینوفیلیک به این شکل ایجاد نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سطوح بالای ایوزینوفیل‌ها می‌تواند زمانی که بدن در حال مبارزه با عفونت انگلی است ایجاد شود. اما دانشمندان هنوز مشخص نکرده‌اند که چه چیزی باعث افزایش این سطوح در موارد آسم ایوزینوفیلیک می‌شود. آسم می تواند در خانواده ها ایجاد شود، بنابراین محققان در حال بررسی امکان ارتباط ژنتیکی هستند. با این حال، هیچ ارتباط ژنتیکی مستقیمی با آسم ایوزینوفیلیک یافت نشده است. این وضعیت می تواند با بروز برخی عوارض همراه باشد. علایم آسم ایوزینوفیلیک، عبارتند از: پولیپ بینی سرفه کردن گرفتگی بینی انسداد جریان هوا سفتی در قفسه سینه عفونت های مزمن سینوسی آنوسمی یا علایم مداوم مانند خس خس سینه، تنگی نفس و درد قفسه سینه به معاینه پزشکی نیاز دارد. افراد در صورت تجربه مکرر علایم زیر باید به پزشک مراجعه کنند: تنگی نفس سرفه کردن خس خس سینه سفتی در قفسه سینه درمان سریع و مداوم آسم ایوزینوفیلیک مهم است. زیرا التهاب راه‌های هوایی می‌تواند منجر به آسیب دایمی مانند ضخیم شدن دیواره‌های راه هوایی یا بافت ریه شود. به افراد مبتلا به آسم توصیه می شود که حداقل سالی یک بار به پزشک مراجعه کنند تا از موثر بودن برنامه درمانی خود مطمین شوند. علایمی که نیاز به مراجعه فوری پزشکی دارند عبارتند از: سرگیجه یا احساس ضعف خس خس در هنگام تنفس مشکل در انجام فعالیت های معمول در صورت بروز هر یک از علایم زیر، فرد باید فورا به اورژانس مراجعه کند: کبود شدن لب ها یا ناخن بیش از نفس در دقیقه مشکل در صحبت کردن یا راه رفتن با سرعت عادی داروهای سریع الاثر بعد از دقیقه هیچ تسکینی ایجاد نمی کنند. تنفس باعث می‌شود سوراخ‌های بینی گشاد شده و گلو و دنده‌ها احساس کشیدگی‌کنند. آسم ایوزینوفیلیک چگونه تشخیص داده می شود؟ اولین قدم در تشخیص آسم ایوزینوفیلیک، تشخیص آسم شدید است. مراحل بعدی شامل ارزیابی های زیر است: پولیپ بینی انسداد جریان هوا تنگی نفس با ورزش بیماری مزمن سینوسی راه های هوایی که مسدود می مانند. بیماری تنفسی تشدید شده با آسپرین اوتیت مدیا ایوزینوفیلیک، پاسخ به داروهای استروییدی سیستمیک، مانند کورتیکواستروییدهای خوراکی با این حال، عامل قطعی در تشخیص آسم ایوزینوفیلیک، یافتن سطوح بالای ایوزینوفیل است. پزشک می تواند این سطوح را با، خلط، یا بزاق فرد یا با انجام بیوپسی برونش اندازه گیری کند. محققان خاطرنشان کرده‌اند که علایم آسم ایوزینوفیلیک با آسم کلاسیک متفاوت است. در واقع بیشتر شبیه علایم اختلال انسداد مزمن ریوی ( COPD ) است. اگرچه بیماری‌های مرتبط با ایوزینوفیل نادر هستند، اما مشکلی رو به رشد در سراسر جهان محسوب می شوند. به ویژه زمانی که سیستم گوارشی را درگیر می‌کنند. آسم ایوزینوفیلیک چگونه درمان می شود؟ آسم ایوزینوفیلیک ممکن است علایم شدیدتری نسبت به انواع خفیف آسم داشته باشد. همچنین ممکن است عودهای مکرر بیشتری داشته باشید. گزینه‌های درمانی مشابه آسم خفیف‌تر هستند. اما درمان‌های دقیق شما اغلب تهاجمی‌تر خواهند بود. کورتیکواستروییدهای خوراکی یا آنتی بیوتیک ها ممکن است برای درمان آسم ایوزینوفیلیک توصیه شوند. تا همین اواخر، کورتیکواستروییدهای خوراکی درمان استاندارد آسم ایوزینوفیلیک بودند. اگرچه بسیاری از افراد به این داروها پاسخ خوبی می دهند، اما همیشه در کنترل این بیماری موفق نیستند. برخی افراد نیز به این دارو وابسته شدند. اکنون درمان‌های جدیدی به نام درمان‌های بیولوژیک برای درمان این بیماری استفاده می‌شود. داروهایی که به عنوان آنتاگونیست های لکوترین شناخته می شوند نیز ممکن است برای کاهش التهاب استفاده شوند. علاوه بر این داروهای آسم، آنتی بیوتیک ها ممکن است برای درمان عفونت های سینوسی که اغلب همراه با این شکل از آسم هستند استفاده شود. کورتیکواستروییدهای استنشاقی اغلب اولین گزینه درمان برای اشکال مداوم آسم از جمله ایوزینوفیلیک است. آنها با کاهش التهاب مجاری تنفسی که به انقباض کمک می کند، کار می کنند. حتی به شما امکان می دهد راحت تر نفس بکشید. اگر علایم شما شدیدتر باشد، ممکن است برای آسم ایوزینوفیلیک به برخی از نسخه های کورتیکواسترویید خوراکی نیاز داشته باشید. با این حال، استروییدهای خوراکی خطر عوارض جانبی طولانی مدت را به همراه دارند، از جمله: افزایش وزن دیابت قندی این داروهای خوراکی اغلب برای افرادی که هم آسم و هم دارند تجویز می شود. آنها با کاهش لکوترین ها در بدن کار می کنند که به التهاب کمک می کند. پزشک ممکن است یکی از موارد زیر را تجویز کند: زیلوتن ( Zyflo ) زافیرلوکاست (تمجید) مونته لوکاست سدیم ( Singulair ) داروهای بیولوژیک شکل نوظهوری از درمان شدید آسم هستند. این داروها معمولا توسط پزشک تزریق می شود. آنها با هدف قرار دادن مولکول های التهابی، سلول ها و آنتی بادی ها التهاب را کاهش می دهند. اگر علیرغم مصرف منظم داروهای کنترل کننده و اجتناب از محرک ها، بیماری تشدید شد، ممکن است برای شما داروهای بیولوژیک تجویز شود. داروهای بیولوژیک همچنین ممکن است آسم شبانه را کاهش دهند و همچنین تعداد مراجعه به بیمارستان را در اثر حملات آسم کاهش دهند. در حال حاضر پنج نوع بیولوژیک برای درمان آسم شدید وجود دارد: بنرالیزوماب (فاسنرا) اومالیزوماب ( Xolair ) رسلیزوماب ( Cinqair ) دوپیلوماب (دوپیکسنت) mepolizumab ( Nucala ) از این بیولوژیک ها، Fasenra ، Nucala و Cinqair همگی ایوزینوفیل ها را به طور خاص هدف قرار می دهند. اگر پزشک داروهای بیولوژیک را برای آسم ایوزینوفیلیک شما توصیه کند، ممکن است که این تزریق ها را هر تا هفته در طول حداقل ماه انجام دهید. اگرچه یک نوع درمان طولانی مدت نیست، اما در صورت ابتلا به آسم ایوزینوفیلیک، داشتن یک استنشاق نجات در دسترس است. این داروها که یک استنشاق سریع تسکین دهنده نیز نامیده می شود، با کاهش علایم و باز کردن راه های هوایی برای کمک به جلوگیری از حمله آسم عمل می کنند. مشکل دستگاه های تنفسی نجات این است که مانند کنترل کننده های طولانی مدت از علایم آسم جلوگیری نمی کنند. استفاده زیاد از این نوع استنشاق‌ها نیز ممکن است اثربخشی آنها را کاهش دهد زیرا ریه‌های شما به آنها عادت می‌کنند. اگر بیش از چند بار در هفته از استنشاق نجات خود استفاده می کنید به پزشک مراجعه کنید. آنتی کولینرژیک ها داروهایی هستند که انتقال دهنده عصبی به نام استیل کولین را مسدود می کنند. این داروها به طور سنتی بی اختیاری و مثانه بیش فعال و همچنین بیماری مزمن انسدادی ریه ( COPD ) را درمان می کنند. این نوع داروها ممکن است به درمان آسم شدید نیز کمک کنند. آنتی کولینرژیک ها عضلات راه هوایی را شل می کنند و به شما کمک می کنند راحت تر نفس بکشید. مصرف این داروها همچنین ممکن است احتمال نیاز به استروییدهای خوراکی را در طولانی مدت کاهش دهد. آسم ایوزینوفیلیک ( EA ) نوعی آسم شدید است که با سطوح بالای گلبول های سفید مشخص می شود. این سلول ها که ایوزینوفیل نامیده می شوند، بخشی طبیعی از سیستم ایمنی بدن شما هستند. آنها با عفونت ها مبارزه می کنند و به باکتری های مهاجم حمله می کنند. در افراد مبتلا به EA ، این گلبول های سفید باعث التهاب در راه های هوایی و سیستم تنفسی می شوند. هر چه سطح ایوزینوفیل در خون بالاتر باشد، علایم آسم می تواند شدیدتر باشد. آسم ایوزینوفیلیک می تواند با افزایش شدت آسم، حساسیت آلرژیک، شروع بزرگسالان و افزایش مقاومت به کورتیکواستروییدها مرتبط باشد. همچنین درمان آسم ایوزینوفیلیک دشوار است و می تواند بر کیفیت زندگی ت ثیر بگذارد. شناخت علایم این نوع آسم می تواند به شما و پزشکتان کمک کند تا به دنبال گزینه های درمانی موثری باشید که ممکن است خطر عوارض را کاهش دهد. اگر به طور منظم علایم آسم را تجربه می کنید و اگر وضعیت شما با فعالیت های روزمره تداخل دارد، با پزشک خود صحبت کنید. آنها ممکن است داروهای طولانی مدت قوی تری یا داروهای بیولوژیک برای کمک به بهبود علایم و کیفیت زندگی شما تجویز کنند. مدیریت علایم آسم ایوزینوفیلیک می تواند به کاهش خطر ابتلا به اسکار ریه و سایر عوارض طولانی مدت کمک کند. همچنین می توانید با مراقبت از سلامت کلی خود تا حد امکان، نتیجه درمان خود را بهبود بخشید، از جمله: تغذیه سالم خواب کافی مدیریت استرس اجتناب از محرک‌هایی مانند استرس، آلرژی‌ها و محرک‌های شیمیایی نیز ممکن است خطر تشدید بیماری را کاهش دهد.

ممکن است که فرزند شما همیشه بیمار به نظر برسد. زیرا کودکان خردسال در معرض بسیاری از میکروب های جدید (ویروس ها یا باکتری ها) قرار دارند و هنوز سیستم دفاعی بدن آن ها به اندازه کافی قوی نیست. بیشتر کودکان در خردسالی تا بار به سرماخوردگی مبتلا می شوند. اما بیشتر عفونت های شایع کودکان خفیف هستند و خیلی دوام نخواهند داشت. با افزایش سن کودکان و قوی تر شدن سیستم دفاعی بدن شان، آن ها کمتر بیمار می شوند. میکروب ها معمولا به یکی از روش های زیر منتشر می شوند: میکروب ها از طریق ترشحات بینی، دهان، چشم ها، مدفوع یا روی پوست منتشر می شوند. تماس مستقیم می تواند شامل بوسیدن، لمس یا نگه داشتن دست با شخصی که بیمار است، باشد. میکروب ها می توانند از طریق لمس کردن یا لیس زدن به جسم آلوده مانند اسباب بازی و حوله فرد آلوده منتشر یابند. بعضی از میکروب ها می توانند ساعت ها در روی سطوح مختلف مانند میز و یا اسباب بازی ها باقی بمانند. انتشار میکروب ها از طریق انتقال قطرات بسیار متداول است. میکروب هایی موجود در بینی و گلو هنگامی که فرد آلوده سرفه یا عطسه می کند، می توانند انتشار یابند. قطرات از طریق هوا حرکت می کنند و می توانند به فردی دیگر که نزدیک بیمار قرار دارد منتقل شود. این میکروب ها در هوا باقی نمی مانند و مسافت های طولانی را طی نمی کنند و مسافت های بیشتر ازیک متر را نمی توانند طی کنند. میکروب ها کمتر از طریق هوا منتشر می شوند. این انتشار زمانی اتفاق میفتد که میکروب ها در هوا باقی بمانند و همزمان با جریان هوا منتشر شوند. این میکروب ها می توانند افرادی را که نزدیک به فرد آلوده نیستند را آلوده کنند و مسافت طولانی تری را طی کنند. ویروس های آبله مرغان و سرخک به این روش انتشار می یابند. کنترل این میکروب ها سخت است. بهترین راه برای محافظت از افراد در برابر این عفونت ها، واکسن است. در اغلب عفونت های شایع کودکان ممکن است با تماس غیرمستقیم و بدون اینکه خودش متوجه شود، میکروب ها را از کودک به کودک دیگر منتقل شود. به عنوان مثال، والدین در هنگام تعویض پوشک کودک خودش ممکن است با میکروب ها در تماس باشند. اگر بعد از آن دست های خود را به خوبی شست و شو ندهند، می توانند این میکروب ها را به کودک دیگری منتقل کنند. عفونت های شایع کودکان عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت معمولا در نوزادان زیر سال سرفه و اختلال در تنفس خس خس سینه تب تماس مستقیم تماس غیر مستقیم انتقال قطرات از طریق هوا (فقط آنفولانزا) به کودک مایعات زیاد (مخصوصا آب یا شیر) بدهید و کودک را تشویق کنید استراحت کند. کودک می تواند غذاهای جامد بخورد. اگر تب باعث ناراحتی کودک شما می شود، استامینوفن یا ایبوپروفن بدهید. به آرامی سعی کنید احتقان بینی را با یک مکش لاستیکی و قطرات بینی شور (آب نمکی) پاک کنید. اگر کودکتان به خوبی شیر نخورد، تب شدید داشته باشد، در تنفس دچار مشکل شده یا در صورت بدتر شدن علایم، به پزشک مراجعه کنید. آبریزش بینی، احتقان بینی، عطسه، سرفه و گلو درد خفیف در بعضی از کودکان کاهش اشتها، سردرد و خستگی دیده می شود. بعضی اوقات تب تماس مستقیم تماس غیر مستقیم انتقال قطرات انتشار از طریق هوا (فقط آنفولانزا) علایم سرماخوردگی و صدای هوز، سرفه پارسا تنفس سریع پر سر و صدا، تنفس دشوار تماس مستقیم تماس غیر مستقیم انتقال قطرات هوابرد (فقط آنفولانزا) کروپ در خانه را می توان با خنک نگه داشتن هوای منزل در شب درمان کرد. کودک خود را با لباس گرم بپوشید و دقیقه بیرون ببرید. اگر علایم فرزند شما بعد از دقیقه بهبود نیافته، با پزشک فرزند خود تماس بگیرید. از آنجا که حملات اغلب در نیمه شب اتفاق میفتد، ممکن است مجبور شوید به اورژانس مراجعه کنید. تب، لرز، سرفه با یا بدون سردرد، درد عضلات، خستگی شدید و گلو درد از دست دادن اشتها شایع است تماس مستقیم تماس غیر مستقیم انتقال قطرات انتقال هوا (فقط آنفولانزا) با واکسن می توان از آنفلوانزا جلوگیری کرد. یک داروی ضد ویروسی ممکن است برای افراد سالم با آنفولانزای شدید یا کودکان بسیار خردسال تجویز شود. تب، گلو درد، تورم غدد گردن تماس مستقیم انتقال قطرات اکثر گلودردها نیازی به آنتی بیوتیک ندارند. اگر فکر می کنید فرزند شما گلو درد و سرخچه دارد، به پزشک مراجعه کنید. درد گوش عصبانیت یا سرخوردگی به ندرت، مایع از گوش خارج می شود. ممکن است کودک دچار تب یا علایم سرماخوردگی شود. تقریبا همیشه به عنوان سرماخوردگی شروع می شود، اما خود عفونت گوش مسری نیست. به پزشک خود مراجعه کنید، ممکن است کودک به یک آنتی بیوتیک نیاز داشته باشد. بیماری پنجم Pinkeye (ملتحمه) هنگام مصرف ایبوپروفن، کودک باید مایعات زیادی بنوشد. اگر نگران کمبود آب بدن هستید ایبوپروفن ندهید. بدون مشورت با پزشک، به نوزادان زیر ماه ایبوپروفن ندهید. شستن دست های کودکان بهترین کاری است که می توانید برای جلوگیری از انتشار میکروب ها انجام دهید. حتی بهتر است والدین سعی کنند بعد از موارد زیر دستان خودشان را حتما بشویند: تعویض به موقع کودک پاک کردن بینی کودک دست نزدن به گوشت خام دست نزدن به حیوانات خانگی مراقبت از افراد با هر نوع عفونت سرفه یا عطسه و یا پاک کردن بینی تمیز کردن استفراغ یا اسهال کودک استفاده از توالت یا کمک به فرزندتان در استفاده از توالت مطمین شوید که فرزند شما تمام واکسن های توصیه شده را دریافت کرده است. وقتی فرزند شما به اندازه کافی بزرگ شده، به او یاد دهید که بعد از پاک کردن بینی یا استفاده از توالت دست های خود را بشویید. قبل از تهیه یا سرو غذا و قبل از غذا دست های خود را بشویید و به کودک خود یاد دهید که همین کار را انجام دهد. اگر کودک شما سرفه می کند و یا سرماخوردگی دارد، هنگام سرفه یا عطسه، دهان و بینی خود را بپوشانید. هنگامی به کودک یاد دهید که هنگام عطسه یا سرفه، بینی و دهان خود را بپوشاند. در صورت بیماری فرزند خود بدون مشورت با پزشک، داروهای بدون نسخه را به نوزادان و کودکان زیر سال ندهید. در اغلب عفونت های شایع کودکانبسیاری از والدین برای کمک به درمان بیمار از دارو های بدون نسخه ( OTC ) استفاده می کنند. هیچ مدرکی مبنی بر عملکرد این داروها وجود ندارد. در حقیقت، برخی از عوارض جانبی می تواند حال کودک شما را بدتر کند. با این حال، همیشه به دارو نیازی نیست. اگر کودک (زیر ماهگی) تب داشته باشد، به پزشک خود مراجعه کنید. همچنین خطر مصرف بیش از حد دارو در فرزند شما وجود دارد. برای مثال، دادن استامینوفن برای تب بالا ممکن است منجر به عوارض مصرف بیش از حد استامینوفن شود. هرگز دارو ها را همزمان مصرف نکنید مگر اینکه پزشک توصیه کند. در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر در کودک خود، به پزشک مراجعه کنید: درد گوش مدفوع خونین یا سیاه تب بیش از ساعت در کمتر از ماهگی خواب آلودگی بیش از حد استفراغ بیش از - ساعت گریه زیاد و بسیار تحریک پذیر اختلال در تنفس و یا تنفس تند کم آبی (خشکی دهان و کاهش ادرار) سرفه که از بین نمی رود و بیش از یک هفته طول بکشد یا شدید است و باعث خفگی یا استفراغ می شود. منبع:

بسیاری از موارد می توانند در ساخت و کاهش شیر مادر اختلال ایجاد کند. اگر زنان شیرده، نگران کم شدن شیر خود هستند، به مواردی که می تواند باعث کاهش شیر مادر شوند، توجه کنند. مسایل بهداشتی، رژیم غذایی، انتخاب شیوه زندگی و داروها می توانند میزان شیر مادر را تحت ت ثیر قرار داده و باعث کاهش شیر آن ها شوند. سلامتی، وضعیت بدن و حتی روان و ذهن می توانند بر تولید شیر زنان ت ثیر بگذارند. وقتی زنان از نظر جسمی سالم هستند، به اندازه کافی استراحت کنند و یک سیستم ایمنی بدن سالمی داشته باشند، بدن آن ها می تواند انرژی خودش را روی ساخت شیر متمرکز کند. اما اگر بدن زنان از تعادل خارج شود و بیمار و یا خسته شوند و یا تحت فشارهای زیادی قرار بگیرند، ممکن است شیر آن ها کم شود. برخی علت های که بر سلامت و کاهش شیر مادر تاثیر منفی می گذارند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جسمی، عاطفی و روانی مانند اضطراب، درد، مشکل مالی و مشکلات روابط خانوادگی می تواند باعث کاهش شیر مادر شود. وقتی زنان شیرده احساس استرس می کنند بهتر اشت نفس عمیقی بکشند. در صورت امکان برای چند دقیقه با خیال راحت پیاده روی کرده و در مورد احساسات خود با کسی که به او اعتماد دارند، صحبت کنند. اگر زنان در حین شیر دادن مجددا باردار شوند، هورمون ها تحت تاثیر بارداری جدید باعث کاهش شیر آن ها می شود. خستگی پس از زایمان و کمبود انرژی می تواند در شیردهی اختلال ایجاد کند و این یکی از دلایل عمده کاهش شیر مادران است. زنان شیرده بهتر است در چند هفته اول سعی کنند استراحت کافی داشته باشند. وقتی کودک چرت می زند، آن ها هم چرت بزنند. زنان شیرده در زمان شیردهی پاهای خود را دراز کنند و کمی آن ها را بالاتر از سطح بدن نگه دارد. عفونت یا سایر شرایط سلامتی مانند کم کاری تیرویید و کم خونی می توانند باعث شوند بدن زنان، شیر کمتری را تولید کند. اگر زنان شیرده گمان می کنند که شیر آن ها به دلیل بیماری کم شده است، برای معاینه باید به پزشک مراجعه کنند. در صورت ابتلا به عفونت، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. داشتن رژیم غذایی سالم، مصرف آب و مایعات کافی می تواند بر سلامت کلی و میزان شیر زنان ت ثیر بگذارند. برخی گیاهان و مواد غذایی ت ثیر منفی بر روی مقدار شیر مادر دارند. زنان شیرده می توانند با اضافه کردن برخی از غذاهای مغذی مانند بلغور جو دوسر، بادام، نخود و سبزی های برگ تیره به رژیم غذایی روزانه به تقویت و افزایش شیر خودشان کمک کنند. آن ها برای پیشگیری از کاهش شیر می توانند راهکار های زیر را در دوران شیردهی خود رعایت کنند: استفاده مقادیر کمی از گیاهان و ادویه ها در دوران شیردهی مشکلی ایجاد نمی کنند اما اگر ادویه جات و گیاهان دارویی در دوزهای زیاد مصرف شوند ممکن است باعث کاهش شیر زنان شیرده گردند. نعناع و مریم گلی معمولا باعث کاهش شیر مادر می شوند. زنان حتی از آن ها برای خشک کردن شیر هنگام شیر گرفتن فرزند خودشان استفاده می کنند. مصرف بیش از حد قطره سرفه منتول، نعناع و آب نبات نعناع ممکن است باعث کاهش شیر مادران شوند. گیاهان دیگر مانند جعفری، پونه کوهی، یاس و بومادران در صورتی که زیاد استفاده شوند می تواند شیر زنان را کم کنند. درعوض، زنان شیرده برای افزایش شیر خود سعی کنند از برخی گیاهان دارویی مانند رازیانه، یونجه، سیر و زنجبیل کمک بگیرند. مصرف زیاد کافیین، قهوه، چای و شکلات در دوران شیردهی مناسب نیست. با این وجود مقادیر زیادی کافیین می تواند بدن زنان شیرده را کم آب کرده و باعث کاهش شیر مادر شود. کافیین زیاد نیز می تواند بر روی سلامت کودک ت ثیر بگذارد. برخی از کافیین ها از طریق شیر به کودک منتقل و باعث تحریک پذیری و مشکلات خواب کودک می شوند. اگر کودک تحریک پذیر است و به خوبی از شیر مادر تغذیه نمی کند، می تواند از اثرات منفی شیر باشد. زنان شیرده سعی کنند مصرف قهوه و کافیی خود را کاهش دهند. به جای آن می توانند قهوه بدون کافیین یا چای سبز را امتحان کنند. سیگار کشیدن می تواند در آزاد سازی اکسی توسین اختلال ایجاد کند. اکسی توسین هورمونی است که باعث تحریک بدن شده و منجر به تولید بیشتر و آزاد شدن شیر از پستان می شود. سیگار اجازه نمی دهد شیر از پستان آزاد شود. پس بهتر است زنان شیرده در دوران شیردهی، سیگار را ترک کنند. نوشیدن الکل نه تنها می تواند باعث کاهش شیر مادر شود، بلکه الکل بیش از حد نیز ممکن است بر توانایی زنان در ت مین نیازهای فرزند آن ها ت ثیر بگذارد. علاوه بر آن، الکل از شیر مادر منتقل می شود و کودک را در معرض خطر تاخیر در رشد قرار می دهد. تعداد کمی از زنان در زایمان اولیه ی خودشان ممکن است به علت بیماری و مسایل پزشکی با مشکل کاهش شیر روبرو شوند، این موارد عبارتند از: خون ریزی بیش از حد بعد زایمان جراحی های قبلی یا آسیب به پستان سابقه سندرم تخمدان پلی کیستیک، دیابت، تیرویید یا سایر اختلالات هورمونی بیماری نادر هیپوپلازی، که در آن بافت غده ای تولید کننده شیر به اندازه کافی رشد نکرده است. زنان باردار در صورتی که هر یک از این شرایط را دارند بهتر است به یک مشاور شیردهی یا متخصص تغذیه مراجعه کنند. مصرف برخی از داروها ممکن است به کاهش شیر مادر منجر شود. دارو های سرماخوردگی، سینوزیت و آنتی هیستامین ها که حاوی یک ماده ضدعفونی کننده بنام سودو افدرین هستند، می توانند به خشک شدن آبریزش از بینی کمک کنند اما از طرفی باعث خشکی شیر مادر می شوند. بنابراین، زنان شیرده همیشه قبل از مصرف دارو به خصوص داروهای بدون نسخه، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنند و به آن ها بگویند که در حال شیردهی هستند. براساس علایم، پزشک می تواند، یک داروی بی خطر متناسب با وضعیت آن ها تجویز کند. زنان شیرده اگر به منظور جلوگیری از بارداری مجدد در دوران شیردهی، قرص های ضد بارداری مصرف می کنند، این را در نظر بگیرند که برخی از انواع قرض های ضد بارداری حاوی استروژن هستند، که می تواند باعث کاهش شیر مادر شوند. بنابراین، بهتر است در مورد انواع روش های ضد بارداری که در دوران شیردهی برای مادران شیرده بی خطر هستند با پزشک صحبت شود. حتی خانم ها می توانند گزینه های غیر هورمونی مانند دیافراگم، کاندوم یا IUD غیر هورمونی استفاده کنند. زیرا این روش ها هورمونی نیستند و نمی توانند در میزان شیر اختلالی ایجاد کنند. قرص ترکیبی، نوعی قرص ضد بارداری و یک روش هورمونی برای پیشگیری از بارداری است که برای پیشگیری از بارداری به طور روزانه مصرف می شود. قرص ترکیبی شامل هورمون های استروژن و پروژسترون (پروژستین) می باشد. این هورمون ها فعالیت تخمدان ها را متوقف کرده، مخاط دهانه رحم را ضخیم و لایه رحم را نازک و از رسیدن تخمک و اسپرم به یکدیگر و بروز حاملگی جلوگیری می کنند. هنگامی که قرص ترکیبی به طور صحیح مصرف شود، تا وزن هنگام تولد خودش را از دست داده و یا بعد از روز اضافه وزنی ندارد، باید به پزشک مراجعه شود. میزان ادرار و دفع کودک در طول هر روز نشان دهنده تغذیه او می باشد. اگر مادران متوجه کاهش ادرار و دفع و یا عدم خیس شدن پوشک شده اند، بهتر است برای بررسی تغذیه کودک به پزشک مراجعه کنند. علایمی مانند ادرار تیره، خشکی دهان یا زردی (زرد شدن پوست یا چشم) و بی حالی و عدم تغذیه مناسب ممکن است نشان دهنده کمبود آب بدن کودک باشد. تب، اسهال و استفراغ یا گرمای بیش از حد می توانند باعث کمبود آب بدن در نوزادان شود. اگر مادران متوجه هر یک از این علایم شدند، سریعا باید به پزشک مراجعه کنند. نوزادان به طور طبیعی حدود تا بار در روز یا هر دو ساعت یکبار شیر می خورند. موارد زیر کاملا طبیعی هستند و نشانه کاهش یا عدم تولید شیر مادر نیست: کودک شب از خواب بیدار می شود. کودک می خواهد به طور مکرر شیر بخورد. کودک بعد از شیر خوردن، احتیاج به شیشه شیر دارد. مدت زمان شیر خوردن کودک، کوتاه و یا طولانی مدت است. پستان مادر نسبت به هفته های اول نرم تر و یا کوچک تر شده است. اگر کودک به طور طبیعی شیر نمی خورد، یا مادر هنوز نمی تواند شیر کافی برای او تهیه کند، تکنیکی به نام " پمپاژ دست " می تواند راهکار مفیدی برای زنان شیرده باشد. تحقیقات نشان داده است که کل مراحل حدود تا دقیقه طول می کشد. برای پمپاژ دست، زنان می توانند این مراحل ساده را دنبال کنند: سینه های خود را ماساژ دهید. هنگام پمپاژ، از انگشتان اشاره و شست خود استفاده کنی. نوک سینه های خود را برای چند ثانیه فشاردهید و بعد آن را رها کنید. دوباره سینه های خود را ماساژ دهید و این کار را چند بار تکرار کنید. از روش فشرده سازی برای هر دو سینه استفاده کنید تا جریان شیر شما بیشتر شود. منابع:

کودک مبتلا به بیماری خروسک چند روز پشت سرهم علایمی مثل بروز سرما خوردگی دارد ولی سرفه های او بیش از حد گوش خراش بوده و تب دارد. با مشکل نفس می کشد و گاهی اوقات با سرفه های اش از خواب می پرد. در چنین مواردی احتمالا کودک دچار سرماخوردگی نشده و خروسک گرفته است. خروسک بیماری مسری است که باعث ایجاد تورم در اطراف تارهای صوتی می شود. در چنین شرایطی دیگر تنفس به سختی صورت پذیرفته و سرفه های فرد شبیه صدای خروس است. زمان اوج ابتلا به ویروس کروپ یا خروسک ماه های پاییز و زمستان است و بیشتر کودکان زیر سال گرفتار این بیماری مسری می شوند. بیماری خروسک نوعی عفونت ویروسی است که بیشتر برای کودکان زیر و سال اتفاق می افتد. این بیماری با ایجاد تورم در اطراف تارهای صوتی باعث تغییر صدای کودک و سرفه های خروسکی می شود. بیماری خروسک معمولا هیچ علایم جدی اولیه ای نداشته و به صورت ناگهانی بروز می کند. اولین علایم این بیماری معمولا بیدار شدن کودک با سرفه هایی شبیه صدای خروس است. ممکن است کودک در ابتدا، علایمی مثل سرماخوردگی داشته باشد ولی با گذشت زمان شدت گرفته و تبدیل به بیماری خروسک شود. نگران کننده ترین حالت بیماری خروسک زمانی است که سیستم تنفسی کودک درگیر شده و به سختی نفس بکشد که در چنین صورتی حتما باید برای انجام معاینات دستگاه تنفسی به پزشک متخصص مراجعه کرد. مهم ترین نگرانی والدین در مورد بیماری خروسک تشخیص از خطرناک بودن آن است. علت خروسک ابتلا به خروسک تنها توسط یک ویروس مشخص اتفاق نیفتاده و ویروس های مختلفی می توانند باعث بروز این بیماری شوند. در اکثر موارد ویروس سرما خوردگی معمولی می تواند منجر به خروسک شود. در بیشتر موارد ابتلای فرد به خروسک در نتیجه ورود ویروس پارا آنفولانزا است. البته ویروس های دیگری همانند آدنو ویروس (گروه دیگری از ویروس های رایج برای سرما خوردگی) ، ویروس سین سیشیال تنفسی ( RSV ) معروف ترین انواع ویروس هایی هستند که می توانند نوجوانان را گرفتار بیماری خروسک کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات بروز بیماری کروپ (خروسک) در نتیجه آلرژی های ساده فصلی است که فرد در نتیجه قرار گرفتن در معرض تحریک کننده های استنشاقی یا عفونت های باکتریایی به خروسک مبتلا می شود، البته این مورد به ندرت اتفاق می افتد. علایم خروسک معمولا علایم خروسک در کودکان زیر سال نسبت به کودکان سنین بالاتر بیشتر و شدید تر است. این شدت به خاطر این است که سیستم تنفسی کودکان هنوز رشد کافی را نداشته و نسبت به افراد بالغ بسیار کوچک تر است. علایم شایع بعد از ابتلا به این بیماری شامل موارد زیر می شود: سرفه های شدید صدای خشن و زمخت به سختی نفس کشیدن علایم سرما خوردگی ساده مثل عطسه و آب ریزش بینی در صورتی که علایم به قدری شدید است که تنفس کودک را با مشکل روبه رو کرده است بهتر است سریعا توصیه های پزشکی را انجام دهید. همچنین اگر شاهد یکی از علایم زیر بودید، سریعا به پزشکتان مراجعه کنید: مشکل بلع غذا شنیدن صداهای بلند در حین تنفس آبی یا خاکستری شدن رنگ پوست اطراف بینی، دهان و ناخن ها خروسکی که بیشتر از یک هفته باقی مانده باشد، مجددا تکرار شده و علایم بیماری باز گردد یا باعث شود تا دمای کودک بالاتر از . درجه فارنهایت برود که خطرناک بوده و بهتر است کودک تحت نظر پزشک باشد. زیرا احتمال عفونت باکتریایی وجود داشته و بهتر است این مورد توسط پزشک متخصص مورد بررسی دقیق قرار گیرد. علایم ابتلای کودک به خروسک نوع وخیم بعضی از علایم کودک خطرناک بوده و می تواند زنگ خطری برای والدین کودک باشد. به عنوان مثال کودکی که مشکل شدید تنفسی پیدا کرده و ظاهرا راه هوایی اش مسدود شده است. در این زمان کودک به راحتی نمی تواند نفس بکشد و به محیط اطراف اش توجه نمی کند زیرا تمام تمرکز اش را برای دریافت اکسیژن کافی به کار می برد. در چنین حالتی کودک تمایلی به خوابیدن نداشته و دایما می خواهد برای سرفه کردن بلند شود. یکی دیگر از راه های تشخیص خطرناک بودن سرفه ها، قسمت گودی گردن است. اگر با هر نفس کشیدن، این قسمت فرو می رود، زنگ خطری برای والدین خواهد بود. صدای سوت هنگام نفس کشیدن یکی دیگر از علایمی است که باید به آن توجه کنید. این صدای سوت مانند، در حین گریه و بی تابی کردن کودک بیشتر شده و توجه تان را به خود جلب خواهد کرد. اما در هنگامی که کودک آرام باشد این صدای سوت کمتر می شود یا به کلی برطرف خواهد شد. در صورتی که با هر تنفس کودک علایم صدای سوت می شنوید این نشانه ای از وخیم تر شدن حال او است و بهتر است برای درمان سریعا به پزشک متخصص مراجعه کنید. بیماری خروسک در بعضی از کودکان همراه با سرماخوردگی مجددا عود کرده و تکرار می شود. خروسکی از این نوع معمولا همراه با سرفه های با صدای پارس کردن است ولی علایمی مثل تب را به همراه ندارد. علایمی که نشان می دهد کودک مشکلی ندارد: در طول دوره بیماری باید دایما کودک تان را تحت نظر داشته باشید و به صدای نفس و سرفه کردن هایش با دقت گوش دهید. اگر کودک شما شاد و خندان است و محیط مثل همیشه برای اش جذاب است، نشانه خوبی است. این یعنی بیماری او را آزار نداده و رو به بهبود است. گاهی اوقات ممکن است سرفه های کودک صدای تیزی داشته باشد ولی در هنگام نفس کشیدن صدایی شبیه سوت بشنوید، که در این صورت مشخص می شود که کودک با مشکل جدی ای روبرو نیست. نکته دیگر از خواب بیدار نشدن کودک در طول شب است. زیرا بسیاری از کودکان بعد از ابتلا به خروسک در طول شب به خاطر سرفه های شدید و غیر طبیعی از خواب بیدار شده و بدخواب می شوند. تشخیص خروسک برای تشخیص دقیق بیماری خروسک باید فرد بیمار معاینه شود. در جلسه معاینه پزشک با دقت به صدای سرفه ها و طریقه نفس کشیدن دقت می کند و در صورتی که علایم خاصی را مشاهده نکند در مورد علایم بیماری از خود فرد سوال می کند. تشخیص خروسک حتی نیاز به مراجعه حضوری نداشته و دکتر و پرستاران با تماس تلفنی و شنیدن صدای نفس کشیدن و سرفه های بیمار نیز می توانند این بیماری را تشخیص دهند در صورت مشاهده علایم زیر باید سریعا به پزشک مراجعه کرد: در صورتی که هرکدام از علایم زیر را در کودکتان دیدید بهترین راه ویزیت کودک توسط پزشکتان خواهد بود: سخت نفس کشیدن، تند تند و پشت سرهم نفس کشیدن یا فرو رفتن شکم در حین تنفس به داخل کشیده شدن پوست در بین دنده ها و قفسه سینه در هنگام تنفس تغییر رنگ چهره و کبودی پوست اطراف دهان و بینی کودک خر خر بازدمی (استریدور) تب شدید کند شدن و خوب آلودگی غیر طبیعی کودک کودکی که شدیدا بی حال و مریض است. آبریزش دهان و اختلال در بلعیدن غذا شدت گرفتن بیماری کودک درمان خروسک خروسک خفیف در بسیاری از موارد بیماری خروسک در منزل درمان می شود. پزشکان و پرستاران می توانند با تماس تلفنی به راحتی از روند بهبودی و سلامت کودک با خبر شوند. دستگاه های بخور سرد نیز می تواند به بهبود و تنفس راحت تر کودک در زمان خواب کمک زیادی کند. در صورت درد یا ناراحتی بیش از حد گلو، قفسه سینه یا سر فرد مبتلا به خروسک می توان از مسکن های بدون نیاز به نسخه برای کاهش درد و ناراحتی استفاده کرد. دقت داشته باشید که هرگونه دارویی برای بهبود سرفه های بیمار مبتلا به خروسک باید تجویز پزشک متخصص انجام گیرد. خروسک شدید در صورتی که کودک در طول دوره درمان به سختی نفس می کشد و نفس های او به شماره افتاده، بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید. احتمالا پزشکتان برای باز نگه داشتن مسیر تنفسی کودک داروهای استروییدی تجویز می کند، تا تنفس کودک در طول دوره درمان راحت تر شده و به خاطر تنفس سخت، شب ها در هنگام خواب اذیت نشود. گاهی اوقات در موارد شدیدتر خروسک، ممکن است پزشکان از لوله های تنفسی برای رساندن اکسیژن به کودک کمک بگیرد. چنان چه علت اصلی ابتلای کودک به خروسک، باکتری های عفونی باشد. پزشکتان برای تسریع روند درمانی خروسک آنتی بیوتیک تجویز می کند. در بعضی موارد که بیمار دچار کم آبی شده باشد تزریق وریدی مایعات نیز توسط دکتر متخصص تجویز خواهد شد. مدت درمان خروسک معمولا خروسکی که توسط ویروس انتقال یافته باشد بعد از یک هفته به خودی خود و بدون درمان خاصی بهبود خواهد یافت. اما خروسکی که ناقل آن باکتری باشد، نیازمند درمان آنتی بیوتیکی است. دوره درمان و مصرف آنتی بیوتیک نیز بستگی به شدت عفونت و حال بیمار خواهد داشت. معمولا بیماری خروسک بیماری خطرناکی نبوده و جان کودک را به خطر نمی اندازد اما گاهی اوقات در صورت شدید بودن کودک باید سریعا تحت نظر پزشک قرار گیرد. زیرا بعضی از علایم وخامت این بیماری مشکلات تنفسی و سخت نفس کشیدن است که در صورت مشاهده توسط مراقبان کودک باید سریعا تحت درمان قرار گیرد. پیشگیری خروسک در اکثر موارد بیماری خروسک توسط ویروس های به وجود آورنده سرما خوردگی یا آنفولانزا به کودکان منتقل می شوند. شیوه پیشگیری از ابتلا به بیماری خروسک نیز برای تمامی انواع این ویروس ها یکسان بوده و بهترین راه پیشگیری، شستن منظم دست ها و وارد نکردن اجسام و دست های آلوده به وارد کردن دهان است. همچنین بهتر است از افراد مشکوک به سرما خوردگی یا خروسک نیز دوری کنید. نتیجه گیری خروسک بیماری مسری است که باعث ایجاد تورم در اطراف تارهای صوتی می شود. در چنین شرایطی دیگر تنفس به سختی صورت پذیرفته و سرفه های فرد شبیه صدای خروس است. در بیشتر موارد خروسک نیاز به درمان جدی نداشته و به خودی خود بعد از چند روز بهبود خواهد یافت. منبع:

عدم تحمل لاکتوز عدم توانایی هضم و جذب لاکتوز (قند موجود در شیر) است که در هنگام مصرف شیر یا فرآورده های غذایی حاوی شیر منجر به علایم دستگاه گوارش می شود. عدم تحمل لاکتوز به دلیل از بین رفتن لاکتاز ایجاد می شود. لاکتاز، آنزیم روده ای است که مسیول هضم لاکتوز می باشد. این بیماری بیشتر در سن سالگی بروز پیدا می کند. از آنجا که بیماری های روده در هر سنی ممکن است رخ دهد، عدم تحمل لاکتوز هم از هر سنی می تواند شروع شود. لاکتوز یک مولکول قند است که از دو قند کوچکتر، گلوکز و گالاکتوز تشکیل شده است. برای اینکه لاکتوز در روده و بدن جذب شود، ابتدا باید به گلوکز و گالاکتوز تقسیم شود. آنزیمی که این کار را انجام می دهد، لاکتاز نامیده می شود و در سطح سلول های موجود در روده کوچک قرار دارد. عدم تحمل لاکتوز به دلیل کاهش یا عدم فعالیت لاکتاز ایجاد می شود. که از تجزیه لاکتوز جلوگیری می کند. کمبود لاکتاز ممکن است به یکی از سه دلیل مادرزادی، تغییرات ثانویه یا رشدی رخ دهد. کمبود لاکتاز احتمال دارد مادرزادی باشد البته این مورد به ندرت دیده می شود و علایم این نوع کمبود لاکتاز مدتی پس از تولد شروع می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی دیگر از دلایل کمبود لاکتاز، کمبود ثانویه لاکتاز است. این نوع کمبود ناشی از بیماری هایی است که لاکتاز، روده کوچک را از بین می برد. نمونه ای از چنین بیماری بیماری است. شایع ترین علت کمبود لاکتاز کاهش میزان لاکتاز است که پس از کودکی رخ می دهد و تا بزرگسالی ادامه می یابد، که به آن هیپولاکتازی از نوع بزرگسال گفته می شود. این کاهش لاکتاز از نظر ژنتیکی برنامه ریزی شده است. کمبود لاکتاز در بین آسیایی ها شایع است و بیش از % بزرگسالان در برخی جوامع را تحت ت ثیر قرار می دهد. با افزایش سن، ممکن است دچار عدم تحمل لاکتوز شوید. با این حال، به نظر می رسد میزان عدم تحمل خفیف است و با علایم خاصی همراه نیست. علایم اصلی عدم تحمل لاکتوز است و شامل موارد زیر است: (عبور گاز) یبوست نشانه عدم تحمل لاکتوز نیست. ممکن است فرد یک الی ساعت پس از مصرف لاکتوز، از یک حمام ناگهانی استفاده کند. در موارد شدید ممکن است کم آبی بدن ایجاد شود. مت سفانه، این علایم می تواند ناشی از چندین بیماری یا بیماری های گوارشی باشد. بنابراین وجود این علایم در تشخیص بیماری کمبود لاکتاز، خیلی خوب نیست. شدت علایم از فردی به فرد دیگر متفاوت است. افراد مقادیر مختلف لاکتوز را در رژیم غذایی خود مصرف می کنند. هرچه لاکتوز در رژیم غذایی بیشتر باشد، علایم بیشتر و شدیدتر می شود. افراد از نظر شدت کمبود لاکتاز متفاوت هستند، یعنی ممکن است بیماری خفیف، متوسط یا شدید باشد. بدن افراد ممکن است در برابر مقدار لاکتوز که به روده بزرگ می رسد عکس العمل های مختلفی را ایجاد کنند. در حالی که برخی ممکن است علایم خفیف بروز دهند و یا حتی علایمی تجربه نکنند، برخی دیگر ممکن است دارای علایم متوسط باشند. دلیل این امر مشخص نیست اما ممکن است به نوع باکتری های روده مربوط باشد. اگرچه شیر و غذاهای تهیه شده از شیر تنها منابع طبیعی لاکتوز هستند، اما لاکتوز اغلب در غذاهای آماده یافت می شود. افرادی که تحمل بسیار کمی نسبت به لاکتوز دارند، باید در مورد بسیاری از محصولات غذایی که حاوی لاکتوز هستند مراقبت کنند، محصولات غذایی حاوی لاکتوز عبارتند از: نان فرنی شیر پنکیک آب نبات مارگارین سس سالاد شیر کاکایو پنیرهای نرم تخم مرغ خرد شده غلات صبحانه فرآوری شده مخلوط پنکیک، بیسکویت و کوکی چیپس و سایر میان وعده های فرآوری شده سیب زمینی سرخ شده، سوپ و نوشیدنی های صبحانه سعی کنید در مواقع خرید برچسب های مواد غذایی را با احتیاط نگاه کنید، نه تنها به دنبال شیر و لاکتوز موجود در محتویات باشید بلکه به دنبال کلماتی مانند آب پنیر، کشک، فرآورده های شیر، مواد جامد شیر خشک و پودر شیر خشک بدون چربی باشید. اگر هر یک از این کلمات در برچسب ذکر شده باشند، این مواد غذایی حاوی لاکتوز است. علاوه بر منابع غذایی، لاکتوز می تواند در داروها وجود داشته باشد. لاکتوز در بسیاری از داروهای بدون نسخه استفاده می شود. به عنوان مثال، بسیاری از قرص های ضد بارداری حاوی لاکتوز هستند با این حال، این محصولات فقط افرادی را که عدم لاکتور شدیدی دارند را تحت ت ثیر قرار می دهد. از آنجا که متخصصان داخلی، کودکان و متخصصان خانواده، بیماران مبتلا به علایم دستگاه گوارش را می بینند، از همه آن ها برای تشخیص و درمان عدم تحمل لاکتوز استفاده می شود. اگر تلاش آنها برای تشخیص و معالجه تاثیری نداشت، معمولا بیماران به متخصص گوارش، متخصص داخلی یا متخصص اطفال که به طور خاص در زمینه بیماریهای دستگاه گوارش آموزش دیده اند، ارجاع داده می شوند. این متخصصان قادر به تشخیص علل علایم غیر از عدم تحمل لاکتوز خواهند بود. اگر چه چندین روش خوب برای تشخیص عدم تحمل لاکتوز وجود دارد، اکثر افرادی که مبتلا هستند خود شان اطلاع دارند. آزمایش تشخیصی عدم تحمل لاکتوز نه تنها می تواند عدم تحمل لاکتوز را ت یید کند بلکه می تواند عدم تحمل لاکتوز را نیز از بین ببرد. احتمالا شایع ترین روشی که افراد خود شان بیماری را تشخیص می دهند، حذف شیر از رژیم غذایی است. فرآورده های شیر در غذاهای آماده و بسیاری از ترکیبات غذایی وجود دارد و نمی توان یک رژیم سفت و سخت برای حذف شیر گرفت. اگر قرار است یک رژیم غذایی مناسب برای حذف شیر و تشخیص عدم تحمل لاکتوز بگیریم، باید یک رژیم غذایی دقیق باشد. یک رژیم سختگیرانه نیاز به مشاوره تغذیه دارد که باید به متخصص تغذیه مراجعه شود. همچنین رژیم غذایی باید به اندازه کافی در طولانی مدت ادامه یابد تا اثرات خودش را نشان دهد. اگر عدم تحمل لاکتوز به تنهایی دلیل بروز علایم باشد، با حذف شیر باید علایم به طور کامل از بین برود. آزمون تنفسی هیدروژن مناسب ترین و قابل اطمینان ترین آزمایش برای عدم تحمل لاکتوز است. برای آزمایش تنفس، لاکتوز خالص، معمولا گرم شیر بعد از یک شب ناشتا با آب مصرف می شود. نمونه های تنفس هر یا دقیقه به مدت - ساعت پس از مصرف لاکتوز انجام می شود و نمونه ها برای هیدروژن و یا متان تجزیه و تحلیل می شوند. اگر هیدروژن و یا متان در تنفس یافت شود، نشان می دهد فرد به عدم تحمل لاکتوز مبتلا است. مقدار هیدروژن یا متان که در نفس دفع می شود با میزان عدم تحمل لاکتوز متناسب است، یعنی هرچه میزان هیدروژن و یا متان تولید شده بیشتر باشد، عدم تحمل یا کمبود نیز بیشتر می شود. اما مقدار هیدروژن و یا متان موجود در تنفس، با شدت علایم ارتباطی ندارد. به عبارت دیگر، فردی که هیدروژن و یا متان کمی تولید می کند ممکن است علایم شدیدتری داشته باشد. تست نفس بهترین آزمایش برای تعیین عدم تحمل لاکتوز و کمبود بالقوه لاکتاز است، اما یک آزمایش طولانی و خسته کننده است. چالش شیر یک روش ساده تر برای تشخیص عدم تحمل لاکتوز است. فرد یک روز غذایی مصرف نمیکند درست مثل اینکه روزه باشد و پس ازآن یک لیوان شیر در صبح می نوشد. به مدت - ساعت هیچ چیز دیگری نمی خورد. فرد در صورت ابتلا به عدم تحمل لاکتوز، باید در طی چند ساعت بعد از مصرف شیر علایم خودش را بروز دهد. اگر علایمی وجود نداشته باشد یا علایم خفیف باشند، بعید است فرد به عدم تحمل لاکتوز مبتلا باشد. بهتر است شیر مورد استفاده بدون چربی باشد. این آزمایش برای تشخیص حساسیت به شیر امکان پذیر نیست. حساسیت به شیر شرایطی متفاوت با عدم تحمل لاکتوز است و به ندرت دیده می شود و در درجه اول در نوزادان و کودکان خردسال رخ می دهد. برای تشخیص حساسیت به شیر از لاکتوز خالص به جای شیر استفاده می شود. عدم تحمل لاکتوز با حساسیت به شیر متفاوت است. در حساسیت به شیر، بدن نسبت به پروتیین های شیر واکنش نشان می دهد. آلرژی شیر می تواند منجر به علایم شدید از جمله آنافیلاکسی شود. تجزیه و از بین رفتن لاکتاز در روده توسط ژن ها کنترل می شود. تجزیه و تحلیل DNA ، (ماده ژن ها، از سلول های موجود در خون) مشخص می کند که آیا فرد ژن های از بین برنده لاکتاز را دارد و یا ندارد. آزمایش ژنتیکی مستقیم ترین روش برای تشخیص کمبود عدم تحمل لاکتوز مادرزادی یا رشدی است. مت سفانه، آزمایش نسبتا پیچیده، گران و اغلب به راحتی در دسترس نیست. مستقیم ترین آزمایش برای کمبود لاکتاز بیوپسی از روده با اندازه گیری سطح لاکتاز در بافت داخلی روده است. بیوپسی را می توان با آندوسکوپی یا کپسول های خاصی که از طریق دهان یا بینی و داخل روده کوچک عبور می کند، انجام دارد. تجزیه و تحلیل سطح لاکتاز در بیوپسی به روش های تخصصی نیاز دارد که غالبا در دسترس نیستند. آزمایش قند خون آزمایش قدیمی تری برای کمبود لاکتاز و عدم تحمل آن است. برای آزمایش قند خون لاکتاز، بیمار باید ناشتا باشد. اگر سطح گلوکز خون بیش از میلی گرم در میلی لیتر باشد، نشان می دهد سطح لاکتاز طبیعی است. مت سفانه، آزمایش قند خون، اگرچه در اصل ساده است، اما نیاز به جمع آوری نمونه های زیاد خون دارد و زیاد مطمین نیست. آزمایش اسیدیته مدفوع، آزمایش کمبود لاکتاز در نوزادان و کودکان خردسال است. برای آزمایش اسیدیته مدفوع، به نوزاد یا کودک مقدار کمی از لاکتوز به صورت خوراکی داده می شود. چندین نمونه مدفوع متوالی برای اسیدیته آزمایش می شوند نوزاد یا کودک مبتلا به کمبود لاکتاز بعد از مصرف لاکتوز، مدفوع اسیدی ایجاد می کند. با وجود در دسترس بودن تست اسیدیته مدفوع، انجام تست نفس در کودکان خردسال و حتی نوزادان آسان تر است و بیشتر انجام می شود. بدیهی ترین روش برای درمان عدم تحمل لاکتوز کاهش مصرف لاکتوز در رژیم غذایی است. خوشبختانه، بیشتر افرادی که تحمل لاکتوز ندارند، می توانند مقادیر کم یا حتی متوسط لاکتوز را مصرف کنند. برای بهبود علایم، کافی است محصولات حاوی شیر مصرف نشوند. بنابراین، ممکن است لازم باشد فقط شیر، ماست، پنیر و بستنی را از رژیم غذایی حذف کنید. اگرچه ماست حاوی مقادیر زیادی لاکتوز است، اما اغلب افراد می توانند آن را تحمل می شود. جایگزین های مانند شیر سویا و برنج برای شیر نیز وجود دارد. اما شیر حاوی اسیدوفیلوس فایده ای ندارد زیرا حاوی لاکتوز است و باکتری های اسیدوفیلوس لاکتوز را تقسیم نمی کنند. از خرید هر کالای حاوی شیر باید پرهیز کنید. از بین بردن غذاهای آماده حاوی شیر و سس بسیار مهم است. قرص های لاکتاز برای تهیه غذاهای حاوی شیر در دسترس هستند. برخی افراد دریافتند که با افزایش تدریجی مقدار شیر یا محصولات حاوی شیر در رژیم های غذایی قادر به تحمل لاکتوز بدون ایجاد علایم هستند. شیر و فراورده های حاوی شیر بهترین منابع کلسیم رژیم غذایی هستند، بنابراین جای تعجب نیست که کمبود کلسیم در افراد عدم تحمل لاکتوز شایع است. کمبود کلسیم باعث افزایش خطر و شدت پوکی استخوان و شکستگی های استخوانی ناشی از آن می شود. بنابراین مهم است که عدم تحمل لاکتوز رژیم های غذایی خود را با کلسیم تکمیل کنند. کمبود باعث بیماری استخوان ها و شکستگی ها نیز می شود. شیر غنی شده با ویتامین D و مکمل ویتامین D D در این افراد می تواند از کمبود ویتامین جلوگیری کنند. در بسیاری از جوامع، لبنیات منبع مهمی از کلسیم، پروتیین، ویتامین A ، ویتامین B و ویتامین D است. قطع لبنیات ممکن است منجر به سوء تغذیه شود، مگر اینکه آن ها را با غذاهای دارای محتوای غذایی مشابه جایگزین کنید. طبق گفته Nutrition استرالیا، بیشتر مبتلایان به عدم تحمل لاکتوز نیازی به جلوگیری از همه محصولات لبنی ندارند. به گفته آن ها، حتی کسانی که سطح لاکتاز پایینی ندارند، می توانند روزانه گرم لاکتوز، یا یک فنجان شیر را تحمل کنند. مصرف زیاد آن در طول روز همراه با وعده های غذایی می تواند تحمل را افزایش دهد. هرکسی که قصد تغییر رژیم غذایی خود را دارد، برای مشاوره ابتدا باید با پزشک یا یک متخصص تغذیه ثبت شده مشورت کند. منابع: