Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 2

اضطراب یک پاسخ طبیعی و مفید بدن در برابر شرایط استرس زا یا خطرناک است. برای اکثر افراد، اضطراب کوتاه مدت است و سریعا از بین می رود. اما برخی افراد دارای نوعی اختلال اضطراب هستند و پریشانی روانی مداوم و غیرطبیعی را تجربه می کنند. این پریشانی ممکن است با علایم جسمی مانند فشار عضلانی، سردرد یا درد قفسه سینه همراه باشد. داروهای ضد اضطراب شامل انواع مختلفی از داروها است که برای درمان علایم اختلالات اضطرابی استفاده می شود. سه نوع داروی متداول که در مورد اضطراب تجویز می شوند، داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب و مسدود کننده های بتا هستند. داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب در درجه اول با ت ثیر بر روی تعادل هورمون های عصبی کار می کنند. برای رفع علایم جسمی که ممکن است با حمله اضطرابی همراه باشند، از بتا بلاکرها و انواع دیگر داروها استفاده می شود. از آنتی هیستامین های نسل اول نیز برای کمک به تسکین علایم اضطراب استفاده می شود زیرا خاصیت آرام بخش دارد. داروهای ضد اضطراب به تنهایی یا همراه با روان درمانی برای درمان تعدادی از اختلالات مختلف تحت عنوان "اختلالات اضطرابی" استفاده می شود. نوع دارو بستگی به تشخیص خاص دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهای ضدافسردگی معروف به مهارکننده های انتخاب مجدد سروتونین ( SSRI ) برای درمان اختلال هراس، اختلال وسواس، اجباری، اضطراب اجتماعی، اختلال اضطراب عمومی و اختلال استرس پس از ضربه استفاده می شوند. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCAs ) در درمان اختلال هراس، اختلال استرس پس از ضربه و اختلال اضطراب عمومی استفاده می شوند. یک درمان سه حلقه ای، کلومیپرامین (آنافرانیل) نیز ممکن است برای درمان اختلال وسواس - اجباری استفاده شود. داروهای ضدافسردگی معروف به مهار کننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) برای اختلال هراس، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال استرس پس از سانحه استفاده می شوند. داروهای ضد افسردگی دیگر، از جمله مهارکننده های برگشت مجدد سروتونین نوراپی نفرین ( SNRIs ) برای اختلال هراس، اختلال وسواس - اجباری، اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال اضطراب عمومی و اختلال استرس پس از ضربه استفاده می شوند. بوسپیرون ( BuSpar ) ، یک داروی ضد اضطراب، در معالجه اختلال اضطراب عمومی استفاده می شود. بنزودیازپین ها برای درمان اضطراب منتشر، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال هراس استفاده می شود. آنتی هیستامین های نسل اول مانند دیفن هیدرامین می توانند برای درمان اختلال اضطراب عمومی استفاده شوند. مسدود کننده های بتا مانند پروپرانولول برای درمان اضطراب عملکرد، نوعی اختلال اضطراب اجتماعی استفاده می شوند و بعضی اوقات برای اختلال هراس مورد استفاده قرار می گیرند. مسدود کننده های آلفا، مانند پرازوسین، در معالجه اختلال استرس پس از آسیب، بخصوص برای کابوس ها استفاده می شوند. داروهای دیگری مانند ضد تشنج و ضد روان پریشی به عنوان درمان تقویت کننده مورد استفاده قرار می گیرند تا در صورت تداوم علایم پس از دریافت درمان با داروهای ضد اضطراب درجه یک، پاسخ کلی به درمان را افزایش دهند. تقریبا تمام داروهای ضد اضطراب، عملکرد مشابهی دارند. SSRI ها، بر روی سطح سروتونین مغز ت ثیر می گذارند. آنها انتخاب اول پزشکان برای درمان بیشتر انواع اضطراب هستند. سایر داروهای ضد افسردگی، از جمله سه چرخه ( TCAs ) و مهار کننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) ، که روی سروتونین و نوراپی نفرین مغز نیز عمل می کنند به دلیل عوارض جانبی و تداخلات دارویی، کمتر تجویز می شوند. بوسپیرون ( BuSpar ) باعث افزایش فعالیت سروتونین می شود. آنتی هیستامین با مسدود کردن گیرنده های خاصی در مغز، اثر آرام بخش دارد. بنزودیازپین ها بر روی انتقال دهنده عصبی گاما آمینوبوتیریک اسید GABA تاثیر می گذارد. همه داروهای ضد افسردگی ممکن است خطر خودکشی در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان را تا سن سالگی افزایش دهد. همچنین استفاده از داروهای ضد افسردگی با داروهای مهار کننده MAO خطر جدی بروز عوارض جانبی شدید و احتمالا کشنده را به همراه دارد. ترک مصرف مهارکننده های انتخاب مجدد سروتونین ( SSRIs ) و مهارکننده های بازگشت مجدد نوراپی نفرین سروتونین ( SNRIs ) ممکن است منجر به اضطراب، گیجی و سرگیجه شود. از مصرف همزمان داروهای که در انعقاد خون نقش دارند، از جمله آسپرین و سایر داروهای ضد التهابی غیر استروییدی، باید هنگام استفاده از SSRI و SNRI جلوگیری شود. ترکیب SSRI ها یا SNRI ها با تریپتوفان، داروهای میگرنی معروف به تریپتان و سایر داروهایی که باعث افزایش سطح سروتونین می شوند می تواند منجر به یک واکنش جدی و خطرناک شوند. برخی از SSRI ها و SNRI ها ممکن است باعث افت سطح سدیم خون بخصوص در سالمندان یا افرادی که از دیورتیک استفاده می کنند، شود. برخی از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCA ) باعث خواب آلودگی می شوند. عوارض جانبی آنتی کولینرژیک معمولا با TCA رخ می دهد. این موارد شامل خشکی دهان، احتباس ادرار، تاری دید و یبوست است. علاوه بر این، TCA ها یک علت مهم مرگ ناشی از مصرف بیش از حد داروها هستند. بیماران مبتلا به بیماری قلبی بهتر است از مصرف داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای خودداری کنند و از TCA ها نباید در دوره بهبودی بلافاصله پس از حمله قلبی استفاده شود. در بیماران مبتلا به گلوکوم و سابقه تشنج از TCA ها باید با احتیاط استفاده شود. هنگام استفاده از مهار کننده های مونوآمین اکسیداز، بیمار باید در طول درمان خود فشار خون را کنترل کند. در حین استفاده از MAOI اگر علایمی مانند تپش قلب یا سردرد بروز کند، درمان باید متوقف شود، زیرا این علایم ممکن است نشانه هایی از یک بحران فشار خون بالا باشد. غذاهای حاوی تیرامین مانند غذاهای دودی، ترشی، آبجو، شراب، مخمر، جگر، کالباس خشک، لوبیا و ماست را نباید هنگام استفاده از MAOI مصرف کرد چون باعث بالا رفتن فشار خون می شود. عوارض جانبی MAOI ها شامل افزایش وزن، اختلال عملکرد جنسی، یبوست و مشکلات دستگاه گوارش است. نفازودون ممکن است افکار خودکشی را در کودکان و بزرگسالان افزایش دهد. عرق کردن، یبوست و از بین رفتن اشتها با دسونلافاکسین گزارش شده است. درد چشم، تغییرات بینایی و تورم چشمی با دسنولافاکسین امکان پذیر است. اختلال در نعوظ، افزایش ضربان قلب و یا تپش قلب، تعریق و یبوست از عوارض جانبی شایع لوومیلناسیپران است. شایع ترین عارضه جانبی همراه با میلناسیپران حالت تهوع است. مصرف آن با غذا می تواند ناراحتی معده را به حداقل برساند. اتموکسین ممکن است افکار خودکشی را در نوجوانان و کودکان افزایش دهد. سایر عوارض جانبی اتموکسین شامل سرگیجه، خستگی، نوسانات خلقی، حالت تهوع، استفراغ، کاهش اشتها، ادرار کردن با مشکل و عوارض جانبی جنسی است. اگر بیمار هنگام استفاده از فلوکستین ( Prozac ) دچار یک بثورات پوستی شود، باید مصرف دارو را قطع کند، زیرا می تواند نشان دهنده یک حساسیت جدی یا واکنش دیگر باشد. فلوکستین معمولا باعث بی خوابی می شود و ممکن است باعث کاهش وزن زیاد شود. دولوکستین ( Cymbalta ) می تواند باعث آسیب کبدی شود و نباید توسط سوء مصرف کنندگان الکل یا افراد مبتلا به بیماری کبدی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین ممکن است باعث سرگیجه یا حتی غش شود. ونلافاکسین ( Effexor ) ممکن است سطح کلسترول را به میزان قابل توجهی افزایش و اشتها را کاهش داده و باعث کاهش وزن شود. برخی از بیماران ممکن است هنگام استفاده از ونلافاکسین افزایش مداوم فشار خون را تجربه کنند. و ونلافاکسین باید در بیماران مبتلا به گلوکوم با احتیاط مصرف شود. میرتازاپین ( Remeron ) به ندرت ممکن است باعث یک اختلال خونی جدی بنام آگرانولوسیتوز شود. اگر تب، گلودرد یا علایم دیگر عفونت در هنگام میرتازاپین ایجاد شود و تعداد گلبول های سفید خون زیاد شود، مصرف دارو باید قطع گردد. میرتازاپین ممکن است باعث افزایش اشتها و وزن، خواب آلودگی و سرگیجه شود و می تواند سطح کلسترول و تری گلیسیرید را افزایش داده و همچنین بر سطح آنزیم کبدی ت ثیر بگذارد. Trazodone می تواند باعث نعوظ های پایدار و دردناک و خواب آلودگی شود. نوع غذا در بعضی از بیماران به میزان قابل توجهی روی جذب ترازودون ت ثیر می گذارد. بنابراین، ترازودون باید بعد از غذا یا میان وعده های غذایی مصرف شود. بوپروپیون ( Wellbutrin ) ممکن است خطر بروز تشنج به ویژه در دوزهای بالاتر را افزایش دهد. همچنین می تواند باعث افزایش قابل توجه فشار خون، بی خوابی و خشکی دهان شود. داروهای ضد اضطراب بنزودیازپین ها به دلیل خطر بروز تشنج و سایر عوارض جانبی جدی نباید به طور ناگهانی متوقف شوند. ترکیب بنزودیازپین ها با سایر محرک های دستگاه عصبی مرکزی از جمله الکل خطرناک است و باعث خواب آلودگی عمیق و یا اختلال در تنفس می شود. کسانی که مشکل تنفسی مانند آپنه خواب یا بیماری انسداد مزمن ریوی ( COPD ) دارند نباید از بنزودیازپین ها استفاده کنند. بنزودیازپین ها اغلب باعث خواب آلودگی می شوند. بنابراین هنگام کار با ماشین آلات یا وسایل نقلیه موتوری باید در مصرف آنها احتیاط شود. ضد تشنج ضد تشنج دیوالپروکس، والپوریک ممکن است برای کبد مضر باشد و باعث بیماری های کبدی شود همچنین در انعقاد خون اختلال ایجاد می کند. بی حسی یک عارضه جانبی متداول دیبالوپلکس است، اما اگر همراه با استفراغ و سردرگمی باشد ممکن است یک مشکل جدی تر به نام هایپرامونمی را نشان دهد که در آن سطح آمونیاک خون بالا می رود. افزایش دوز Tiagabine ( Gabitril ) باعث ایجاد تشنج، اختلال در تمرکز، خواب آلودگی و سرگیجه می شود. در بیماران اطفال، گاباپنتین و ضد تشنج نورنتین می تواند باعث ایجاد مشکلات رفتاری از جمله بی قراری، آشفتگی و خصومت و خواب آلودگی شود. لاموتریژین ( Lamictal ) می تواند باعث بثورات پوستی شود که در صورت بروز آن مصرف دارو باید سریعا قطع گردد. با این وجود هیچ تضمینی وجود ندارد، پس از قطع دارو، بثورات پوستی برطرف شوند. لاموتریژین باعث بروز مشکلات انعقادی و سایر بیماری های مرتبط با خون شود. حتی این امکان وجود دارد افکار یا رفتارهای خودکشی را افزایش دهد. استفاده از توپیرامات ضد تشنج ( Topamax ) می تواند باعث اسیدوز متابولیک شود که علایم آن شامل خستگی و بی اشتهایی است. بیمارانی که توپیرامات استفاده می کنند باید میزان بی کربنات خون خود را تحت کنترل داشته باشند. توپیرامات می تواند باعث ایجاد اختلالات بینایی شود که در این صورت مصرف دارو باید قطع گردد. کاهش عرق و افزایش درجه حرارت بدن، ممکن است با توپیرامات رخ دهد. که گاهی اوقات منجر به بستری شدن بیمار در بیمارستان می شود. برای همین بیماران در طول مصرف دارود باید تحت کنترل باشند. عوارض جانبی توپیرامات شامل اختلال در تمرکز، تغییرات رفتاری و خواب آلودگی است. Levetiracetam ممکن است باعث نوسانات خلقی، توهم و رفتارهای غیرطبیعی و همچنین خستگی، ضعف و مشکلات راه رفتن یا حرکتی شود. پرگابالین معمولا باعث سرگیجه و همچنین خواب آلودگی و حتی واکنش های آلرژیک خطرناک می شود. ویگاباترین در هر دوز ممکن است باعث از بین رفتن بینایی و دید محیطی شود. ویگاباترین نیز با افکار خودکشی مرتبط بوده است. به دلیل خطر بروز تشنج داروهای ضد تشنج نباید به طور ناگهانی قطع شوند. مصرف بتا بلاکرها نباید به طور ناگهانی ترک شود زیرا ممکن است مشکلات شدید قلبی از جمله حمله قلبی را تشدید کند شود. همچنین بیماران با اختلال تنفسی خاص، از جمله برونشیت و آمفیزم نباید از بتا بلاکرها استفاده کنند. مسدود کننده های بتا می توانند علایم و نشانه های افت قند خون و پرکاری تیرویید را تشدید کنند. سرگیجه و خواب آلودگی می تواند با مسدود کننده های بتا ایجاد شود. پراسوزین آلفا بلوکر ( Minipress ) می تواند باعث سرگیجه و غش شود. کلونیدین انسداد کننده آلفا ( Catapres ) و گوانفاسین ( Tenex ) ممکن است باعث خشکی دهان، خواب آلودگی، سرگیجه، یبوست، آرام بخش و ضعف گردند. افزایش خطر مرگ در سالمندان مبتلا به دمانس با مصرف داروهای ضدروان پریشی ارتباط دارد. این داروها همچنین ممکن است خطر فکر و رفتار خودکشی را در جوانانا افزایش دهد. اختلالات حرکتی عارضه دیگر استفاده از داروهای ضد روانگردان می باشد. ضد روانپریشی ممکن است باعث هیپوگلیسمی شود که می تواند خطرناک و جدی باشد. سندرم بدخیم نورولپتیک، که با تب بالا، سفتی عضلانی و علایم قلبی غیرطبیعی و اختلال در بلع مشخص می شود، ممکن است با داروهای ضد روان پریش رخ دهد. خواب آلودگی یک عارضه مشترک در همه ضد روانپریشی ها است. ضد روانپریشی ممکن است در توانایی بدن در کنترل دمای بدن اختلال ایجاد کند، بنابراین، افراد باید در مصرف این دارو ها در شرایطی که باعث افزایش دمای بدن می شوند مانند ورزش شدید و یا هوای گرم، احتیاط کنند. زیپراسیدون آنتی سایشیک ( Geodon ) می تواند منجر به آریتمی های کشنده قلب در برخی بیماران شود. ریسپریدون آنتی سایکوز ( Risperdal ) ممکن است خطر بروز حوادث عروقی مغزی مانند سکته مغزی را در سالمندان مبتلا به روان پریشی مرتبط با زوال عقل افزایش دهد. بیمارانی که کوتیاپین آنتی سایکوز ( Seroquel ) مصرف می کنند باید از نظر آب مروارید و سایر تغییرات چشم تحت نظر پزشک باشند. مصرف این دارو همچنین ممکن است باعث سرگیجه، غش و خواب آلودگی گردد. افزایش سطح تری گلیسیرید و افزایش وزن از اثرات منفی استفاده از الانزاپین ضد پرفشاری ( Zyprexa ) می باشد. عوارض جانبی رایج آن شامل خواب آلودگی، خشکی دهان و سرگیجه است. تداخلات دارویی بنزودیازپین ها نوع دارو عدم مصرف با داور نتیجه تداخل دارویی مسدود کننده های کانال کلسیم و با گریپ فروت آب الکل و سایر محرک ها تداخل دارویی و اثرات منفی مقدار مصرف لورازپام هنگام مصرف با والپروات یا پروبنسید باید نصف شود. داروهای مختلفی می توانند سطح تریازولام ( Halcion ) خون را افزایش دهند، از جمله ایزونیازید، ضد بارداری خوراکی و رانیتیدین. کتوکونازول، ایتراکونازول و نفازودون ت ثیر عمیقی بر متابولیسم تریازولام دارند و نباید همزمان با هم استفاده شوند. آب گریپ فروت همچنین میزان تریازولام را در خون افزایش می دهد. آسپرین، سایر داروهای ضد التهابی غیر استروییدی یا وارفارین افزایش خطر خونریزی TCA ها را نباید با MAOI استفاده کرد. SSRI ، ها ممکن است سطح TCA های خون را افزایش دهند. فنیتویین و باربیتورات ها می توانند سطح TCA خون را کاهش دهند. داروهای آنتی کولینرژیک این توانایی را دارند که برخی از عوارض جانبی TCA را بدتر کنند. اثر آرام بخش TCA ها توسط الکل و سایر داروهای ضد افسردگی CNS افزایش می یابد. داروهای ضد احتقان و سایر داروهای حاوی کاتچول آمین ها نباید همزمان با TCA استفاده شوند. MAOI با طیف وسیعی از داروهای بدون نسخه از جمله سایر داروهای ضد افسردگی، ضد تشنج ها، آنتی هیستامین ها و ضد احتقان ها و همچنین برخی غذاها تداخل ایجاد می کنند. بسیاری از این تداخل ها می توانند کشنده باشند. SNRI ها را نباید با MAOI استفاده کرد. مصرف سنگین الکل با دولوکستین ( Cymbalta ) ممکن است منجر به آسیب کبدی شود. بوپروپیون (ولبوترین) نباید همراه با فنلزین MAOI استفاده شود. استفاده از بوپروپیون با نیکوتین ممکن است منجر به فشار خون بالا شود. داروهای اچ آی وی (مانند ریتوناوویر) و همچنین ضد قارچ های خوراکی (به عنوان مثال کتوکونازول) سطح پلاسمای ترازودون ( Desyrel ) را افزایش می دهند. کاربامازپین باعث کاهش سطح ترازودون خون می شود. آنتی هیستامین ها در صورت استفاده همزمان با افسردگی CNS ممکن است باعث افزایش میزان خواب آلودگی شوند. مصرف این دارو همزمان با مقادیر زیادی آب گریپ فروت ممکن است سطح بوسپیرون در خون را افزایش دهد. سایر داروهایی که بر سطح خون بوسپیرون ت ثیر می گذارند شامل ضد قارچ های خوراکی، مسدود کننده های کانال کلسیم، آنتی بیوتیک های خاص (اریترومایسین و ریفامپین می باشند. گاباپنتین (نورونتین) ممکن است بر میزان هیدروکودون و مورفین خون ت ثیر بگذارد. مقدار گاباپنتین در صورت تجویز با آنتی اکسید Maalox کاهش می یابد. بین داروها ساعت باید فاصله باشد. استفاده از توپیرامات با استازولامین یا دیکلرو فن آمید ممکن است خطر سنگ کلیه را افزایش دهد. توپیرامات می تواند با برخی از داروهای مورد استفاده برای دیابت (متفورمین، پیوگلیتازون) ارتباط برقرار کند، بنابراین نظارت دقیق قند خون هنگام ترکیب آنها ضروری است. تداخل ایجاد کند. غلظت وارفارین در هنگام استفاده از پروپرانولول افزایش می یابد. فشار خون و ایست قلبی در مصرف همزمان هالوپریدول و پروپرانولول گزارش شده است. مسدود کننده های بتا همزمان با سایر داروهای قلبی ممکن است منجر به افزایش فشار خون و ضربان قلب شوند. هنگام مصرف همزمان آریپیپرازول ( Abilify ) با سایر داروهای فعال CNS ممکن است باعث افزایش خواب آلودگی شود. نباید از زیپراسیدون ( Geodon ) همزمان با دارو های ترییدیدازین و کلرپرومازین استفاده کرد. ت ثیر داروهای کاهش فشار خون همزمان با زیپراسیدون یا ریسپریدون ( Risperdal ) افزایش می یابد. این داروها ممکن است اثر آگونیست های لوودوپا/دوپامین را کاهش دهند. اگر این داروها با سایر افسردگی های CNS ترکیب شوند، خواب آلودگی را تا حد زیادی افزایش می دهند. کربامازپین ممکن است باعث کاهش سطح خونی زیپراسیدون و ریسپریدون شود. کتوکونازول ممکن است سطح زیپراسیدون را افزایش دهد. اولانزاپین ( Zyprexa ) در هنگام مصرف با داروهای ضد افسردگی CNS و الکل باید احتیاط کرد. در صورت استفاده از الانزاپین با دیازپام یا الکل، پتانسیل فشار خون بالا ممکن است افزایش یابد. Escitalopram لکساپرو فلووکسامین (لوووکسامین) پاروکستین ( Paxil ) فلوکستین (پروزاک) سرترالین ( Zoloft ) Vilazodone Vortioxetine Mianserin نوروال آموکساپین، اسندین کلومیپرامین (آنافرانیل) دسپرامین داکسپین، آداپین، سینوکان ایمی پرامین، توفرانیل نورتریپتیلین پروتریپتیلین (ویواکتیل) تریمیپرامین فنلزین ناردیل Selegiline ترانیل سیپرومین (پرنات) دولوکستین ( Cymbalta ) Levomilnacipran ( Fetizma ) میلناسیپران میرتازاپین ( Remeron ) ونلافاکسین ( Effexor ) بوپروپیون (ولبوترین) نفازودون (سرزون) Trazodone ( Desyrel ) کلردیازپوکسید کلوبازپام کلونازپام (کلونوپین) کلورازپات، ترانکسن دیازپام، والیوم Estazolam فلورازپام، دالمانه لورازپام (آتیوان) میدازولام (ورد) اگزازپام ( Serax ) Prazepam ( Centrax ) کوازپام، دورال Temazepam ( Restoril ) تریازولام ( Halcion ) Zaleplon سوناتا زولپیدم Zopiclone ( Imovane ) گاباپنتین (نورنتین) Leveteriacetam لاموتریژین ( Lamictal ) پرگابالین تیگابین (گابیتریل) توپیرامات ( Topamax ) اسید والپروییک ( Depakote ) ویگاباترین، سابریل آتنولول (تنورمین) کلونیدین (منجنیق) گوانفاسین ( Tenex ) اولانزاپین ( Zyprexa ) کوتیاپین (سرووکل) ریسپریدون ( Risperdal )

حجامت درمانی شامل گرم کردن و قرار دادن لیوان ها، که معمولا از شیشه ساخته می شود، روی پوست است. فنجان ها اغلب در قسمت پشت، گردن و شانه ها یا محل درد قرار می گیرند. حجامت ممکن است باعث کبودی موقتی شود و شدت درد آن به میزان مکش ایجاد شده بستگی دارد. حجامت نوعی روش درمانی جایگزین محسوب می شود که از کشور چین منشا گرفته است. مکش ممکن است جریان خون را بهبود بخشیده و آن را تسهیل کند. طرفداران این روش درمانی ادعا می کنند مکش به تسهیل جریان " qi " در بدن کمک می کند. چی یک کلمه چینی به معنای نیروی زندگی است. بسیاری از تایوییست ها معتقدند این روش درمانی به تعادل ین و یانگ یا انرژی منفی و مثبت در بدن کمک می کند و با برقراری تعادل بین این دو حد در مقاومت بدن در برابر عوامل بیماری زا و همچنین توانایی آن در افزایش جریان خون و کاهش درد نقش موثری دارد. این روش درمانی گردش خون را در محلی که فنجان ها قرار می گیرند افزایش می دهد و از این طریق باعث کاهش تنش عضلانی شده و ترمیم سلول را بهبود می بخشد. همچنین ممکن است به تشکیل بافت های جدید همبند و ایجاد رگ های خونی جدید در بافت کمک کند. مردم از این روش درمانی برای تکمیل مراقبت های خود برای تعدادی از مسایل و شرایط مختلف استفاده می کنند. این روش درمانی در ابتدا با استفاده از شاخ حیوانات انجام می شد. بعدا ، "فنجان" و سپس سرامیک جای شاخ های حیوانی شد. مکش در درجه اول از طریق استفاده از گرما ایجاد می شد. فنجان ها ابتدا با آتش گرم می شدند و سپس روی پوست قرار می گرفتند. هنگام خنک شدن، لیوان ها پوست را به طرف داخل خود می کشیدند. حجامت مدرن اغلب با استفاده از لیوان های شیشه ای که مانند توپ گرد و در یک انتها باز هستند انجام می شود. انواع مختلف این روش درمانی بر اساس اهداف درمانی طب سوزنی انتخاب می شوند و عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این روش درمانی نوع خشک محسوب می شود. حجامت کلاسیک شامل قرار دادن فنجان روی یک نقطه از منطقه دردناک بدن و یا نقاط که طب سوزنی در آن قسمت انجام می گیرد می باشد. حجامت خشک تنها بر اساس مکش انجام می گیرد. فنجان بسته به شرایط فرد در هر جایی از بدن ممکن است پنج تا دقیقه در محل خود باقی می ماند. یک دوره کلی درمانی روش خشک شامل چهار تا شش جلسه در فواصل زمانی سه تا روزه انجام می گیرد. تکنیک لیوان کشویی به طور سنتی بر روی گروه های بزرگ عضلانی پشت کمر انجام می شود تا درد و اسپاسم عضلات را برطرف کند. قبل از قرار دادن فنجان ها، روغن ماساژ روی پوست اعمال می شود. روغن ماساژ باعث می شود تا لیوان ها به راحتی روی سطح پوست حرکت کنند. حجامت هوا جایگزینی برای این روش درمانی با گرما است و در آن از یک پمپ مکش دستی برای خارج کردن هوا از فنجان ها استفاده می شود و بدون گرما خلاء را ایجاد می کند. برخی تحقیقات بالینی از چین نشان می دهد که این نوآوری در این روش درمانی برای بیماران راحت تر است. در نوع مرطوب این روش درمانی از یک روش طب سوزنی به نام خونریزی همراه با این روش درمانی انجام می شود. از لانکت برای برش دادن پوست قبل از استفاده از فنجان استفاده می شود، که باعث می شود مقدار کمی خون از آن ناحیه خارج شود. این روش درمانی برای دفع سموم داخلی بدن موثر است. پزشکان TCM در چین از این روش برای "خنک کردن" شرایط التهابی استفاده می کنند. نوع روش انتخابی برای انجام این روش درمانی به وضعیت پزشکی و ترجیحات فرد بستگی دارد. در طول درمان این روش، یک فنجان بعد از گرم شدن بر روی پوست قرار داده می شود. این فنجان ها اغلب با استفاده از الکل، گیاهان و یا کاغذهایی که مستقیما درون فنجان قرار می گیرند با آتش گرم می شود. بعد از گرم شدن کامل منبع آتش برداشته می شود و لیوان گرم شده از قسمت دهانه باز آن به طور مستقیم روی پوست قرار می گیرد. هوای داخل فنجان خنک می شود و خلاء ایجاد می کند که پوست و ماهیچه ها را به سمت بالا می کشد در این مواقع ممکن است پوست در این ناحیه قرمز شود زیرا رگ های خونی به تغییر فشار واکنش نشان می دهند. برخی از متخصصان این روش درمانی برای ایجاد مکش به جای استفاده از روش های سنتی از پمپ های لاستیکی استفاده می کنند. در نوع خشک، فنجان برای مدت زمان مشخص در محل قرار می گیرد اما در نوع خیس برای کشیدن خون یک برش کوچک ایجاد می کنند. بعد از برداشتن لیوان، پزشک ممکن است برای جلوگیری از عفونت نواحی که قبلا حجامت شده بود را با پماد و بانداژ بپوشاند کمک می کند. هر گونه کبودی خفیف یا سایر علایم معمولا طی روز بعد از بین می رود. این روش درمانی گاهی همراه با درمان های دیگر مانند طب سوزنی انجام می شود. برای نتیجه گیری بهتر می توانید دو یا سه ساعت قبل از جلسه حجامت فقط از وعده های غذایی سبک استفاده کنید. این روش درمانیبرای درمان طیف وسیعی از شرایط استفاده می شود و حتی می تواند در کاهش درد عضلانی موثر باشد. احتمالا این روش در درمان اختلالات گوارشی، مشکلات پوستی و سایر شرایطی که معمولا با طب سوزنی درمان می شوند، موثر است. قدرت درمانی حجامت ممکن است از اثر دارونما ها بیشتر باشد. محققان دریافتند که حجامت درمانی می تواند در موارد زیر موثر باشد: زونا آکنه فلج صورت فتق دیسک کمر اسپوندیلوز گردنی سرفه و تنگی نفس حجامت یک روش درمانی طولانی مدت است که می تواند به کاهش علایم بیماری های موقتی و مزمن کمک کند. روش هایی مانند حجامت، طب سوزنی و ماساژ باعث شل شدن بافت و کاهش علایم التهاب می شود. علاوه بر آن حجامت با کشیدن ناخالصی ها به سطح بدن سموم را از بین می برد. حجامت سلامت کلی را بهبود می بخشد. برای ورزشکاران، حجامت ممکن است به افزایش گردش خون به یک قسمت خاص عضله یا کاهش درد کمک کند. تعداد زیادی از ورزشکاران المپیک در ریو از حجامت استفاده کردند. این به راحتی توسط نشانه های دایره ای بر روی برخی از اعضای تیم شنا در ایالات متحده مشاهده می شد. حجامت به طور کلی توسط پزشکان طب سنتی انجام می شود. برای یافتن یک پزشک متخصص و مجرب به منظور حجامت درمانی، به دنبال یک پزشک طب سنتی که دارای مجوز است، باشید. کبودی برای حجامت می توانید برای چند روز تا دو هفته طول بکشد. انتظار می رود طی چند هفته از درمان های مکرر حجامت، کبودی کاهش یابد. این نشان دهنده نتیجه موفقیت آمیز پروتکل درمان حجامت است. عوارض جانبی زیادی در رابطه با حجامت وجود ندارد. عوارض جانبی که امکان دارد فرد آن را تجربه کند معمولا در طول درمان یا بلافاصله پس از آن اتفاق میفتد. ممکن است فرد در طول درمان احساس سرگیجه، تعریق و یا حالت تهوع کند. همچنین این احتمال وجود دارد که پوست اطراف لبه فنجان تحریک شده و یک الگوی دایره‌ای را ایجاد کند. در روش حجامت درمانی مرطوب، محل برش می تواند باعث درد خفیف شود. خطر بروز عفونت بعد از انجام حجامت درمانی همیشه وجود دارد اما پزشک می تواند با روش های صحیح تمیز کردن پوست و کنترل عفونت قبل و بعد از جلسه میزان خطر را کاهش دهد و معمولا از آن جلوگیری می شود. علاوه بر آن خطر بروز جای زخم پوست و هماتوم یا کبودی پوست هم وجود دارد. کبودی وقتی ایجاد می شود که رگ های خونی ریز آسیب دیده و یا در اثر ضربه به پوست شکسته شوند. کبودی مورب و مسطح که هنگام بیرون راندن خون به لایه های بالای پوست رخ می دهد، به عنوان یک اکویموز شناخته می شود. برخی از متخصصین پزشکی ممکن است در روش های درمانی مکمل و جایگزین ( CAM ) آموزش یا تجربه کافی را نداشته باشند و حتی در پاسخ به سوالات مربوط به روش های درمانی مانند حجامت و طب سوزنی ناراحت شوند و برعکس برخی از پزشکان CAM ممکن است علاقه خاصی به روش های درمانی خود داشته باشند، حتی توصیه کنند که از معالجه پزشکی صرف نظر کنید. اما اگر تصمیم دارید حجامت را به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود امتحان کنید، قبل از آن حتما با پزشک خود در میان بگذارید. در صورت بروز هر نوع علایم با پزشک خود مشورت کنید. برای جلوگیری از هرگونه ناراحتی، آن ها ممکن است قبل از جلسه درمانی راهکارهایی را ارایه دهند. پزشک باید از پیش بند، دستکش یکبار مصرف و عینک یا سایر محافظ چشم و وسایل تمیز و استریل شده در حین حجامت درمانی استفاده کند. در مورد حجامت درمانی قبل از انجام، سوالات زیر را از پزشک خود بپرسید: در چه شرایطی تخصص دارد؟ آیا پزشک مجوز و یا تجربه کاری دارد؟ آیا حجامت درمانی برای شما موثر است؟ از چه روشی برای حجامت استفاده می کند؟ آیا درمان های پزشکی دیگری را همراه با حجامت توصیه می کنید؟ حجامت درمانی برای همه توصیه نمی شود. افراد با شرایط زیر بهتر است در استفاده از این روش درمانی محتاط باشند: زخم پوست آفتاب سوختگی اختلال در اندام داخلی زنان در دوران قاعدگی و یا بارداری کودکان زیر سال نباید از حجامت درمانی استفاده کنند. در کودکان با سنین بالاتر از چهار سال فقط باید برای دوره های بسیار کوتاه تحت درمان قرار بگیرند. سالمندان چون پوست با افزایش سن شکننده تر می شود و علاوه برآن نوع دارویی که سالمندان مصرف می کنند ممکن است در روند حجامت درمانی تاثیر داشته باشد. حجامت غالبا باعث ایجاد علایم روی پوست می شود. این امر به دلیل آوردن خون به سطح، شبیه به کبودی می شود. برای بیمارانی که اختلالات خونریزی مانند هموفیلی دارند و یا با داروهای ضد انعقاد تحت درمان قرار می گیرند، حجامت ممکن است گزینه درمانی مناسبی نباشد. افراد مبتلا به این شرایط قبل از دریافت حجامت باید در مورد جوانب و مزایای آن با پزشک متخصص طب سوزنی یا پزشک خود صحبت کنند. توجه کنید که حجامت نباید در قسمت های پوستی با التهاب فعال، سوختگی، عفونت یا زخم های باز انجام شود. منابع:

اکسیژن یکی از گازهای مهم در تنفس است که برای زندگی انسان های ضروری و لازم می باشد. برخی از مبتلایان به اختلالات تنفسی نمی توانند اکسیژن مورد نیاز خودشان را دریافت کنند. آن ها ممکن است به اکسیژن اضافی یا این درمان نیاز داشته باشند. اکسیژن درمانی در این بیماران باعث افزایش سطح انرژی و کیفیت خواب آن ها می شود. این درمان برای افرادی که قادر به جذب اکسیژن کافی نیستند، مناسب است. شرایطی که باعث اختلال در جذب اکسیژن در ریه ها می شوند، اغلب از بیماری های ریوی ناشی می شوند، از جمله: آسم ذات الریه آپنه خواب بیماری ریه نارسایی قلبی فیبروز کیستیک آسیب دیدگی دستگاه تنفسی بیماری انسداد مزمن ریوی ( COPD ) دیسپلازی برونکوپه ریوی، ریه های تکامل نیافته در نوزادان برای تشخیص اینکه آیا فرد به این درمان نیاز دارد یا نه، پزشک از روش های زیاد استفاده می کند: این روش با استفاده از یک گیرنده بر روی انگشت به طور غیرمستقیم میزان اکسیژن بیمار را بدون نیاز به آزمایش خون اندازه گیری می کند. سطح پایین عدد روی پالس اکسیمتر نشان دهنده این است که فرد اکسیژن کافی دریافت نمی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سطح عادی اکسیژن خون شریانی بین تا میلی متر جیوه است. میزان اکسیژن میلی متر جیوه یا کمتر نشان دهنده عدم دریافت اکسیژن مناسب است. سطح اکسیژن بالا هم می تواند خطرناک باشد، و به سلول های ریه های آسیب برساند. سطح اکسیژن نباید از میلی متر جیوه بالاتر باشد. بعضی از افراد همیشه به این درمان نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر فقط در مواقع خاص به آن نیاز پیدا می کنند. علایم کاهش سطح اکسیژن که نشان می دهد فرد به این درمان نیاز دارد، عبارتند از: تعریق گیجی تنگی نفس ضربان قلب سریع تغییر در رنگ پوست تنفس سریع و پی در پی سرفه یا خس خس سینه در صورت بروز هر یک از این علایم، فرد باید به پزشک مراجعه کند. انواع مختلفی از این درمان در دسترس هستند که شامل موارد زیر می باشند: گاز اکسیژن اکسیژن مایع غلظت اکسیژن درمان با اکسیژن هایپربار (پرفشار) گاز اکسیژن را می توان در یک مخزن قابل حمل (سیستم های گاز فشرده) ذخیره کرد. مخزن های اکسیژن ثابت و بزرگ برای استفاده در منازل وجود دارد و از مخازن اکسیژن کوچکتر برای استفاده در خارج از منزل می توان استفاده کرد. مخازن کوچکتر، همراه با دستگاه های محافظ اکسیژن مورد استفاده قرار می گیرند. اکسیژن مایع هم مانند گاز اکسیژن در یک مخزن قابل حمل ذخیره می شود. اکسیژن مایع بسیار غلیظ است و در یک مخزن کوچکتر جای می گیرد. اکسیژن مایع، برای افرادی که فعال هستند مفید است، اما در صورت عدم استفاده به موقع، تبخیر می شود. این مخازن قابل شارژ مجدد هستند. اکسیژن مایع و گاز اکسیژن در بسیاری از مناطق برای مصارف خانگی در دسترس هستند. کنسانتره های اکسیژن نسبت به گزینه های دیگر قابل حمل و ارزان تر هستند و نیازی به پر کردن مخازن ندارند. نسخه های قابل حمل این نوع در دسترس هستند. اکسیژن از طریق مخزن توزیع و از راه سوراخ های بینی، ماسک صورت یا لوله ای که مستقیما در بادگیر فرد قرار می گیرد وارد ریه ها می شود. درمان با اکسیژن Hyperbaric شامل تنفس اکسیژن خالص در اتاق یا لوله تحت فشار است. اکسیژن درمانی هایپربار، با سایر روش های درمانی متفاوت است و افراد در این روش باید در اتاق یا محفظه تحت فشار تنفس کنند. در محفظه هایپر بار، فشار هوا سه یا چهار برابر بیشتر از فشار هوای عادی می باشد. درمان هایپربار باید با دقت انجام شود تا سطح اکسیژن خون خیلی بالا نرود. درمان با اکسیژن هایپربار می تواند در درمان شرایط زیر موثر باشد: آبسه مغزی زخم پای دیابتی کم خونی شدید ناشنوایی ناگهانی مسمومیت با مونوکسید کربن آسیب ناشی زا تشعشعات پرتودرمانی از دست دادن بینایی ناگهانی و بدون درد تجمع حباب هوا در رگ های خونی (آمبولی گاز شریانی) عفونت پوست یا استخوان که باعث مرگ بافت می شود پیوند یا فلپ پوست که در معرض خطر مرگ بافت قرار دارد بافت های بدن برای عملکرد خود نیاز به ت مین اکسیژن دارند. در صورت آسیب دیدگی، بافت ها برای زنده ماندن به اکسیژن بیشتری احتیاج دارند. درمان با اکسیژن هایپربار می تواند میزان اکسیژن خون را افزایش دهد و به طور موقت سطح طبیعی گازهای خون و عملکرد بافت را برای بهبود ببخشد. درمان با اکسیژن هایپربار به طور کلی یک روش بی خطر است و به ندرت باعث بروز عوارض جانبی می شود. اما این روش درمانی خطرات زیادی را به همراه دارد از جمله: فروپاشی ریه ناشی از تغییرات فشار هوا (باروتروما) نزدیک بینی موقت ناشی از تغییر موقتی عدسی چشم در شرایط خاص، آتش سوزی به دلیل محیط غنی از اکسیژن محفظه تصفیه تشنج در نتیجه اکسیژن بیش از حد (سمیت اکسیژن) در سیستم عصبی مرکزی جراحات گوش میانی از جمله نشت مایعات و پارگی پرده گوش به دلیل افزایش فشار هوا از آنجایی که یک جرقه یا شعله بر روی اکسیژن خالص می تواند باعث آتش سوزی شود نباید وسایلی مانند فندک یا دستگاه های که باطری دارند را وارد اتاقک اکسیژن درمانی هایپر بار کنید. علاوه بر آن در برخی شرایط ممکن است پزشک به شما توصیه کند تا برای محدود کردن منابع سوخت اضافی هنگام اکسیژن درمانی از وسایل و محصولات بهداشتی پوست و مو استفاده نکنید. درمان با اکسیژن Hyperbaric به صورت سرپایی انجام می شود و نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد و بسته به نوع موسسه پزشکی و علت تجویز ممکن است اکسیژن درمانی به دو صورت زیر انجام گیرد: محفظه هایی که برای نفر طراحی شده اند. اتاقی که برای اسکان چندین نفر طراحی شده اند. در حین اکسیژن درمانی بیش از حد، فشار هوا در اتاق تقریبا دو تا سه برابر فشار طبیعی است که این افزایش فشار هوا ممکن است منجر به گرفتگی گوش بیمار شود. البته این احساس موقتی است و فرد می تواند با خمیازه یا بلعیدن، آن را تسکین دهد. در اکثر مواقع اکسیژن تقریبا دو ساعت طول می کشد. فرد ممکن است بعد از معالجه احساس خستگی یا گرسنگی کند اما این خستگی درفعالیت های عادی روزمره فرد هیچ اختلالی را ایجاد نمی کند. بیشتر افراد برای گرفتن نتیجه بهتر از روند درمانی خود به بیش از یک جلسه درمان نیاز دارند و تعداد جلسات بستگی به شرایط پزشکی بیمار دارد. برخی از شرایط، مانند مسمومیت با مونواکسید کربن، ممکن است در سه جلسه درمان شوند اما شرایطی مانند زخم های دیابتی فرد به تا جلسه درمانی نیاز دارد. این درمان به تنهایی می تواند به طور موثری بیماری آمبولی گاز شریانی و مسمومیت شدید با مونواکسید کربن را درمان کند. برای درمان موثر و نتیجه گیری بهتر، از این روش به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی و همراه با سایر تکنیک های درمانی استفاده می شود. این روش درمانی برای کسانی که میزان اکسیژن کمی دارند، بسیار مفید است و استفاده منظم از این روش درمانی با تسکین تنگی نفس می تواند به توانایی فرد در انجام فعالیت های روزمره و همچنین کیفیت زندگی او کمک کند و در بسیاری موارد امید به زندگی را افزایش می دهد. درمان با اکسیژن می تواند به رشد و نمو کودکانی که دارای بیماری مزمن ریه هستند کمک کند و علایمی مانند سردردهای ناشی از کمبود اکسیژن و تغییرات رفتاری را تسکین دهد. بسیاری از افراد مبتلا به شدید نیاز به این درمان طولانی مدت دارند COPD اصطلاحی کلی برای بیماری های پیشرونده ریه می باشد که منجر به تنگی نفس می شود. این بیماری ممکن است با گذشت زمان منجر به کاهش عملکرد ریه در بیماران شود و آن ها را مجبور به استفاده از این درمان کند. درمان منظم اکسیژن طولانی مدت، می تواند کیفیت و طول عمر افراد مبتلا به COP را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. بسیاری از این بیماران ممکن است حداقل ساعت در روز به این درمان نیاز داشته باشند. این درمان برای شروع، نیاز به تجویز پزشک دارد که وی با توجه به وضعیت بیمار نوع و تعداد جلسات درمانی مورد نیاز را تعیین می کند بیمار باید تمام دستورالعمل های خاص پزشک معالج را رعایت کند. بعضی از افراد فقط در هنگام انجام فعالیتهای خاص مانند ورزش یا در طول خواب به اکسیژن درمانی احتیاج دارند ولی در برخی موارد ممکن است بیمار مجبور باشد به طور مداوم تحت درمان با اکسیژن قرار بگیرد اکثر انواع این درمان قابل حمل همراه هستند، و بیمار به راحتی می تواند در هر مکانی از آن استفاده کند. بیماران باید به این نکته توجه داشته باشند تحت هیچ شرایطی در هنگام این درمان از دارو یا الکل استفاده نشود، زیرا تداخل آن ها می توانند تنفس را مختل کنند. ینابراین بهتر است قبل از استفاده از اکسیژن درمانی در مورد سایر داروهای مصرفی خودشان حتما با پزشک معالج صحبت کنند. گرچه اکسیژن، قابل اشتعال نیست، اما برای احتراق نیز ضروری است. اکسیژن بیش از حد باعث شعله ور شدن آتش سوزی می شود پس نباید مخازن اکسیژن را در اطراف شعله های آتش و بخاری نگهداری شوند. کپسول های آتشفشانی بیشتری را در سراسر خانه قرار دهید. در اتاقی که فرد از اکسیژن استفاده می کند، سیگار نکشید و یا شعله های آتش روشن نکنید. برای جلوگیری از جداشدن قسمت بالای مخزن اکسیژن یا لوله، لوله را به پشت پیراهن خود متصل کنید. بسیاری از افرادی که مجبور هستند از این درمان استفاده کنند، زندگی عادی و فعالی دارند و درمان با اکسیژن در زندگی روزمره آن ها تداخلی ایجاد نمی کند و حتی در بسیاری موارد، اکسیژن درمانی به آسانتر شدن فعالیت، افزایش استقامت و کاهش تنگی نفس بیمار کمک می کند امید به زندگی را افزایش می دهد. حتی افرادی که به دلیل شرایط مزمن خود نیاز به درمان مداوم دارند می توانند زندگی عادی داشته باشند. فرد برای کاهش محدودیت های ناشی از درمان با اکسیژن بهتر است راه های مدیریت تجهیزات اکسیژن خودش را یاد بگیرد. منابع:

برای آشنایی با زالو درمانی لازم هست تا کمی از زالوها بدانیم. زالوها در قسمت جلویی و عقب بدن خود اندام های مکنده ای دارند. زالو در قسمت جلویی، خود سه فک دارد که یک فک آن دارای دندان است. زالوها می توانند تقریبا تا میلی لیتر خون را در یک مکش بکشند. در صورتی که مجاری روده زالو با یک برش کوچک باز شود، ظرفیت مکیدن زالو افزایش می یابد. زالوها همچنین دارای طیف وسیعی از مواد دارویی فعال هستند: گشادکننده عروق ماده بی حس کننده موضعی هیرودین (ضد انعقاد طولانی مدت) به نظر می رسد اثر ضد درد و مسکن زالوها به دلیل عوامل ضد درد مانند مهار کننده های کالریکین و عوامل ضد التهابی از جمله مهارکننده های پروتیاز در ترشح بزاق آن ها می باشد. اخیرا ، به اثبات رسیده است که این روش درمانی می تواند در سندرم پس از فلبیت و احتقان حاد وریدی در جراحی های بازسازی مفید باشد. اثر ضد درد زالو درمانی عمدتا در تسکین درد استیوآرتریت مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی بیمار مبتلا به آرتروز زانو پیشرفته شرکت کردند، و بعد از زالو درمانی کاهش قابل توجهی را در میزان درد خودشان گزارش دادند. همچنین تحقیقات نشان داده که زالوها دارای مزایای درمانی فراتر از تسکین درد هستند. در دهه از زالوها پس از جراحی زیبایی به منظور کاهش احتقان وریدی استفاده می شد و هنوز هم این روش کاربرد دارد علاوه بر آن، زالوها به صورت آزمایشی در درمان رگ های واریسی پریونشی، پورپوره فولمینان و هماتوم مورد استفاده قرار گرفتند. مزایای ضد درد زالو درمانی کاملا درک نشده و تسکین درد می تواند ناشی از مواد فعال آزاد شده از زالو یا بدن انسان باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زالوهای دارویی دارای سه فک با ردیف های ریز دندان هستند. آن ها پوست فرد را با دندان های خود سوراخ می کنند و ضد انعقاد خون را از طریق بزاق خود وارد محل مورد نظر می کنند. در طی یک جلسه، زالو های زنده به منطقه هدف وصل می شوند و خون را می کشند. آن ها پروتیین ها و پپتیدهای خون را آزاد و از لخته شدن جلوگیری می کنند و به گردش خون بهبود می بخشند و از مرگ بافت پیشگیری می کند. زالو زخم های کوچک و به شکل Y را ایجاد کرده که معمولا بدون جای زخم بهبود می یابند. زالو در افزایش گردش خون و شکستن لخته های خون موثر هستند. برای همین می توان این روش از آن ها برای درمان اختلالات گردش خون و بیماری های قلبی عروقی استفاده کرد. زالوهای مورد استفاده برای زالو درمانی از گونه خاصی به نام Hirudo medicinalis . زالو در قسمت بدن که دارای احتقان وریدی است، نیش کوچک ایجاد می کند. ماده ای را به قسمت بدن تزریق می کند تا لخته شدن خون در آن ناحیه متوقف شود. زالو مقدار کمی خون فرد را می مکند و پس از حدود نیم ساعت می میرد. خون قدیمی از طریق نیش زالو از بدن خارج می شود. خون جدید می تواند وارد قسمت بدن شود. از زمان مصر باستان، برای درمان ناهنجاری های زیر از زالوها استفاده می شود: عفونت ها سیستم عصبی مشکلات دندانپزشکی بیماری های پوستی امروزه، آن ها بیشتر در جراحی های پلاستیک و سایر جراحی ها کاربرد دارند، چون زالوها، پپتیدها و پروتیین هایی را برای جلوگیری از لخته شدن خون ترشح می کنند. این ترشحات همچنین به عنوان ضد انعقاد آور شناخته می شوند که می توانند خون را به سمت زخم ها جاری کرده و به بهبودی زخم ها کمک کنند. چندین شرایط وجود دارد که در آن ها می توان از زالو درمانی استفاده کرد. افراد با شرایط زیر می توانند از این مزایا بهره مند شوند: قطع عضو عوارض جانبی دیابت مبتلایان به بیماری قلبی افرادی که تحت عمل جراحی زیبایی قرار گرفتن همچنین زالو درمانی برای درمان لخته های خون و واریس هم استفاده شده است. مواد شیمیایی حاصل از بزاق زالو به مواد دارویی تبدیل شده اند که عبارتند از: آرتروز بواسیر فشار خون مشکلات پوستی رگ های واریسی خواص ضد التهابی و بی حس کننده در بزاق زالو باعث کاهش درد و حساسیت در محل اتصال مفصل می شود. افراد مبتلا به بیماری های قلبی برای بهبود التهاب و گردش خون می توانند از زالو درمانی استفاده کنند. در چند سال گذشته، زالو درمانی به روش درمانی جایگزین قابل قبول برای مبتلایان به بیماری عروقی و اختلالات عروقی تبدیل شده است. زالو درمانی به دلیل دارا بودن مهارکننده های پلاکت و آنزیم های ویژه موجود در بزاق زالو می تواند در درمان سرطان مفید باشد. اما این روش در مبتلایان به سرطان خون خاص توصیه نمی شود اما نشان داده شده است که این روش درمانی اثرات سرطان ریه را تسکین می دهد. پیشرفت دیابت می تواند مشکلات زیادی را ایجاد کند. این مشکلات می تواند منجر به بیماری های عروقی و حتی مرگ بافت های بدن شود. برای همین قطع عضو در بین مبتلایان به دیابت زیاد است. از دست دادن عضو یا اندام ناشی از عوارض ناشی از دیابت، نگرانی اصلی مبتلایان به این بیماری در سراسر جهان است. ماده Hirudin در بزاق زالو خون را رقیق و از لخته شدن آن جلوگیری می کند. اما از آنجا که مبتلایان به دیابت خون غلیظ تری دارند، هیرودین می تواند با رقیق کردن خون در تسکین فشار بر قلب و سیستم قلبی عروقی موثر باشد. در حال حاضر فرم های مصنوعی بزاق زالو وجود دارد، اما محققان دریافته اند که استفاده از حداقل چهار زالو در یک جلسه می تواند به کاهش خطر قطع عضو کمک کند. زالوها به دلیل حفظ بافت نرم و ترویج بهبودی بعد از جراحی ترمیمی صورت محبوبیت زیادی پیدا کرده اند. تحقیقات نشان داده که زالو درمانی باعث افزایش نتایج مثبت در بازسازی های بینی، پیشانی، پستان، گونه و انگشتان دارد. زالو گاهی اوقات بعد از انواع خاصی از جراحی استفاده می شود. انواع جراحی می تواند شامل اتصال مجدد قسمت بدن مانند انگشت و پیوند بافت های نرم مانند عضلات باشد. گاهی اوقات، پس از عمل جراحی، خون نمی تواند از بدن خارج شود و در قسمتی از بدن باقی می ماند. در این شرایط خون جدید اکسیژن و مواد مغذی را به بدن منتقل می کند و قسمت های از بدن ملتهب و کبود می شود. به این احتقان وریدی گفته می شود. زالو درمانی مدرن از دهه مورد استفاده قرار گرفته و ثابت شده که پس از عمل جراحی می تواند مفید باشد و برای گردش مجدد خون در نواحی پوست و عضله پیوند یافته به گردش خون کمک می کند. زالوها روی قسمت های دوباره بدن یا پیوندهای بافت نرم قرار می گیرند که دارای احتقان وریدی هستند. زالو درمانی نیز روند درمانی آسانی است و عوارض جانبی کمتری نسبت به سایر روش های درمانی دارد. با این حال این روند درمانی می تواند باعث بروز برخی عوارض شود، که عبارتند از: شایع ترین خطر آن عفونت های ناشی از باکتری های روده زالو است که این عفونت برای پوست انسان طبیعی می باشد. عفونت ها به ندرت بروز می کنند چون خون از بدن فرد خارج می شود و باکتری ها نمی توانند وارد نیش زالو ها شوند. گاهی اوقات ممکن است باکتری ها در برابر دارو مقاوم باشند. برای همین مبتلایان به اختلالات سیستم ایمنی کاندیداهای خوبی برای زالو درمانی نیستند. بعضی اوقات زالو ها سعی می کنند از منطقه مورد هدف به ناحیه دیگری از بدن که نیازی به درمان ندارد، منتقل شده و منجر به خونریزی شود. در بعضی مواقع، فرد در طی یا بعد از زالو درمانی متوجه می شود که به بزاق زالو حساسیت دارد. ترس از زالوها بزرگترین مشکلی که مردم در مورد زالو درمانی دارند این است که زالوها شاید کمی چندش آور باشند و افراد از زالوها بترسند در این صورت می توان یک فنجان یا پوشش پلی استایرن را روی زالو قرار داد تا فرد آن ها را نبیند. مت سفانه زالوها بعد از درمان حاوی خون انسان هستند و نمی توان دوباره از آن ها استفاده کرد و به عنوان آلوده تلقی می شوند. افراد مبتلا به شرایط زیر کاندیدای زالو درمانی نیستند: کم خونی زنان باردار کودکان زیر سال اختلالات سیستم ایمنی اختلالات لخته شدن خون یا شریان های به خطر افتاده. در طول زالودرمان باید سطح خون کودکان کنترل شود چون ممکن است برخی از کودکان به تزریق خون نیاز داشته باشند. برخی افراد تصور می کنند که زالوها به عنوان یک روش درمانی مدرن می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. اما تحقیقات نشان می دهد که این روش، قرن ها به عنوان بخش اساسی مراقبت های پزشکی مورد استفاده قرار گرفته است.

حساسیت به پنی سیلین ( یک واکنش غیر طبیعی سیستم ایمنی بدن نسبت به پنی سیلین یا همان داروی آنتی بیوتیک است. پنی سیلین معمولا برای درمان عفونت های مختلف باکتریایی تجویز می شود. علایم و نشانه های شایع آن شامل کهیر، ضایعات پوستی و خارش می شود. واکنش های شدید این حساسیت شامل آنافیلاکسی می شود که سیستم مختلف بدن را تحت ت ثیر قرار داده و می تواند زندگی فرد را به خطر بی اندازد. تحقیقات نشان داده است که این حساسیت مشکلی بسیار شایع است که می تواند منجر به استفاده از داروهای آنتی بیوتیک نامناسب تر و گران تر شود. بنابراین، هنگامی که فرد مشکوک به آلرژی پنی سیلین است، تشخیص دقیق اهمیت زیادی داشته و می تواند به درمان فرد در آینده کمک کند. سایر آنتی بیوتیک ها، به ویژه آنهایی که خاصیت شیمیایی مشابه پنی سیلین دارند نیز می توانند منجر به واکنشهای آلرژیک در فرد شوند. هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن شما نسبت به دارو حساس شده و آن را با یک دارو مضر به اشتباه بگیرد، گویی که پنی سیلین یک نوع عفونت ویروسی یا باکتریایی است که وارد بدن شده است. البته قبل از اینکه سیستم ایمنی بدن به پنی سیلین حساس شود، باید حداقل یک بار در معرض دارو قرار گرفته باشید. تنها زمانی که بدن پنی سیلین را به عنوان یک ماده مضر تشخیص دهد، برای این دارو در داخل بدن آنتی بادی ترشح خواهد شد. بعد از ترشح آنتی بادی در بدن، دفعه بعدی که از این دارو استفاده شود. بدن بلافاصله به آن حمله کرده و علایم و نشانه های حساسیت به آن ظاهر خواهد شد. البته ظاهرا همیشه نیاز نیست برای ترشح آنتی بادی در معرض مستقیم پنی سیلین قرار گرفته باشید. برخی از شواهد حاکی از آن است که مقادیر بسیار کم پنی سیلین در مواد غذایی هم می تواند باعث ترشح آنتی بادی در داخل بدن فرد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پنی سیلین ها به طبقه ای از داروهای ضد باکتریایی به نام آنتی بیوتیک های بتا - لاکتام تعلق دارند. اگرچه که مکانیسم داروها متفاوت است، اما به طور کلی این داروها با حمله به دیواره سلول های باکتریایی به مبارزه با عفونت خواهند پرداخت. علاوه بر پنی سیلین ها، سایر بتالاکتام ها به نام سالفوسپورین ها نیز می توانند باعث بروز واکنش های حساسیتی در فرد شوند. اگر به یک نوع پنی سیلین واکنش حساسیتی داشته باشید. احتمال اینکه نسبت به دیگر انواع پنی سیلین یا برخی سفالوسپرین ها حساسیت داشته باشید، زیاد خواهد بود. انواع پنی سیلین شامل موارد زیر می شود: آموکسی سیلین آمپی سیلین دیکلواسسیلین نافسیلین اکساسیلین پنی سیلین G پنی سیلین پنجم پیپراسیلین تیکارسیلین انواع سفالوسپورین ها نیز شامل موارد زیر می شود: Cefaclor سفادروکسیل سفازولین سفدینیر Cefepime ( Maxipine ) Cefotetan Cefprozil سفوروکسیم سفالکسین (سفالکسین) در حالی که هر کسی می تواند نسبت به پنی سیلین آلرزی داشته باشد، با این حال چندین عامل وجود دارد که می تواند خطر بروز حساسیت به این دارو را افزایش دهد. این عوامل شامل موارد زیر می شود: سابقه حساسیت های دیگر مانند حساسیت غذایی یا تب یونجه واکنش حساسیتی نسبت به یک داروی دیگر سابقه خانوادگی حساسیت به داروها مصرف دوزهای زیاد، استفاده مکرر یا مصرف طولانی مدت که باعث شده باشد تا بیش از حد در معرض پنی سیلین قرار گرفته باشید. برخی از بیماری ها معمولا با واکنش های دارویی حساسیتی، مانند عفونت با HIV علایم و نشانه های اغلب طی یک ساعت پس از مصرف دارو بروز پیدا خواهد کرد. در بعضی موارد نیز ممکن است اثر استفاده از دارو ساعت ها، روزها یا هفته ها بعد نمایان شود. علایم و نشانه های آلرزی به پنی سیلین ممکن است شامل موارد زیر شود: ضایعات پوستی کهیر خارش تب ورم تنگی نفس خس خس سینه آبریزش بینی خارش چشم، آبریزش چشم آنافیلاکسی آنافیلاکسی یک واکنش حساسیتی نادر است که باعث اختلال عملکرد گسترده سیستم های بدن شده و می تواند زندگی فرد را به خطر بیاندازد. علایم و نشانه های آنافیلاکسی عبارتند از: بسته شدن راه های تنفسی که باعث تنگی نفس می شود حالت تهوع و درد شکم استفراغ یا اسهال سرگیجه و غش ضعف و نبض سریع افت فشار خون تشنج از دست دادن هوشیاری همانطور که پیش از این نیز گفتیم برخی از واکنش های ناشی از آهرژی به پنی سیلین ممکن است روزها یا هفته ها پس از قرار گرفتن در معرض دارو رخ داده و حتی بعد از قطع مصرف آن نیز برای مدتی ادامه یابد. این بیماری ها شامل موارد زیر می شود: که ممکن است باعث تب، درد مفاصل، ضایعات پوستی، تورم و حالت تهوع در فرد شود. کاهش گلبول های قرمز می تواند باعث خستگی، ضربان قلب نامنظم، تنگی نفس و سایر علایم و نشانه ها شود. که منجر به بروز ضایعات پوستی، افزایش تعداد گلبول های سفید خون، تورم بدن، تورم گره های لنفاوی و عود عفونت خفته هپاتیت می شود. که شامل تاول شدید و لایه برداری پوستی می شود. که می تواند باعث بروز علایم تب، خون در ادرار، تورم بدن، گیجی و سایر علایم و نشانه ها شود. ممکن است شاهد بروز عوارض جانبی ناشی از مصرف پنی سیلین باشید که ارتباطی به حساسیت ندارند. بسته به نوع پنی سیلین، عوارض جانبی شایع ممکن است شامل تهوع خفیف یا اسهال، سردرد یا خارش واژن باشد. علایم یا نشانه های عفونتی که به خاطر آن تحت درمان قرار گرفته اید - یا علایم نامربوط نیز ممکن است به عنوان یک واکنش دارویی حساسیتی به اشتباه گرفته شوند. در صورت بروز علایم یا نشانه های آلرژی به پنی سیلین در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. درک میزان تحمل دارو توسط شما و عوارض جانبی ناشی از واکنش حساسیتی می تواند تا حد زیادی به درمان شما کمک کند. در صورت بروز علایم شدید و نگران کننده مشکوک به آنافیلاکسی باید سریعا با اورژانس تماس بگیرید. اگر نسبت به پنی سیلین حساسیت دارید، ساده ترین را برای پیشگیری جلوگیری از مصرف دارو است. بهتر است برای محافظت از خود مراحل زیر را مدنظر داشته باشید: به پرستاران و پزشک اطلاع دهید. در مورد حساسیت خود نسبت به پنی سیلین یا دیگر آنتی بیوتیک ها با پزشک صحبت کنید. همچنین در هنگام مراجعه به دندانپزشک یا نزد متخصصان دیگر آن ها را از این موضوع مطلع کنید تا در طول درمان دچار عوارض جانبی ناشی از حساسیت نشوید. از دستبند استفاده کنید. می توانید دستبند هشدار نسبت به حساسیت دارویی داشته باشید و برای مشخص بودن حساسیت خود به خصوص در مواقع اضطراری آن را به دست خود ببندید. انجام آزمایش کامل و آزمایشات تشخیصی مناسب برای تشخیص دقیق این حساسیت ضروری خواهد بود. عدم تشخیص آلرژی به پنی سیلین ممکن است منجر به استفاده از آنتی بیوتیک های نامناسب و گران تر شود. پزشک بعد از معاینه سوالاتی در مورد علایم و نشانه های شما پرسیده و سپس آزمایش های بیشتری را برای تشخیص دقیق تر تجویز خواهد کرد. پزشک ممکن است برای انجام این آزمایشات تشخیصی شما را به متخصص آلرژی ارجاع دهد. این آزمایش های تشخیصی معمولا شامل موارد زیر می شود: برای انجام این آزمایش پوستی، متخصص آلرژی یا پرستار مقدار کمی از پنی سیلین را با استفاده از سوزن به زیر پوست شما تزریق خواهد کرد. واکنش مثبت به این آزمایش باعث ایجاد برآمدگی قرمز، خارش دار و حالت بر افروختگی در فرد خواهد شد. نتیجه مثبت نشانگر احتمال زیاد آلرژی به پنی سیلین بوده و نتیجه آزمایش منفی معمولا به این معنی است که شما در معرض خطر آلرژی به پنی سیلین نیستید. اما تفسیر نتیجه منفی دشوارتر خواهد بود زیرا بعضی از انواع واکنش های دارویی با آزمایش های پوستی قابل تشخیص نیستند. اگر پزشک از احتمال مطمین نباشد احتمالا گزینه چالش درجه پیشنهاد خواهد شد. در این روش تا دوز از پنی سیلین مورد نظر به بیمار تزریق خواهد شد که به ترتیب از دوز پایین شروع شده و به مرور زمان دوز آن را افزایش می دهند. اگر تا مرحله رسیدن به دوز درمانی که تعداد یا است، بیمار واکنشی از خود نشان نداد نتیجه می گیرند که فرد نسبت به پنی سیلین حساسیت نداشته و در نتیجه داروهای تجویزی مشکلی برای فرد به وجود نخواهد آورد. در صورتی که نسبت به یک نوع پنی سیلین حساسیت داشته باشید، پزشک این آزمایش را برای نوع دیگری از پنی سیلین یا سفالوسپورین غیر مشابه تجویز خواهد کرد. این کار به پزشک کمک می کند تا با اطمینان خاطر بیشتری برای فرد مراجعه کننده آنتی بیوتیک درمانی تجویز کند. در تمام مراحل انجام این آزمایش، پزشک دایما مراقب بیمار بوده و وضعیت بیمار را تحت نظر خواهد داشت. به طور کلی شیوه های درمانی مربوط به را می توان به دو استراتژی کلی تقسیم کرد: درمان علایم آلرژی فعلی حساسیت زدایی نسبت به پنی سیلی در این روش از شیوه های زیر ممکن است برای درمان علایم ناشی از حساسیت به پنی سیلین در فرد استفاده شود: در صورتی که پزشک حساسیت شما به پنی سیلین را تشخیص دهد، اولین و مهم ترین اقدام قطع مصرف دارو خواهد بوید. آنتی هیستامین ها. پزشک ممکن است برای درمان علایم حساسیتی، آنتی هیستامین را تجویز کرده یا مصرف آنتی هیستامین های بدون نسخه مانند دیفن هیدرامین (بنادریل) را توصیه کند. این داروها می تواند مواد شیمیایی سیستم ایمنی را که در طی یک واکنش آلرژیک فعال شده را مسدود کند. کورتیکواستروییدها. از کورتیکواستروییدهای خوراکی یا تزریقی ممکن است برای درمان التهاب همراه با واکنش های جدی تر استفاده شود. درمان آنافیلاکسی. در صورت بروز عوارض جانبی مثل آنافیلاکسی، برای تثبیت فشار خون و پشتیبانی از تنفس نیاز به تزریق فوری ادرین و همچنین مراقبت های بیمارستانی خواهد داشت. اگر انتخابی دیگر جزء مصرف انتی بیوتیک ها برای درمان بیماری وجود نداشته باشد ممکن است از شیوه ای به نام حساسیت زدایی نسبت به پنی سیلین ( Drug desensitization ) برای از بین بردن حساسیت او نسبت به آنتی بیوتیک ها استفاده شود تا در اتمام دوره بتواند از پنی سیلین برای درمان عفونت مورد نظر استفاده کند. در این شیوه درمانی مقدار کمی پنی سیلین به فرد داده شده و به مرور زمان هر تا دقیقه دوز بیشتری از دارو به بدن فرد تزریق شده و این کار تا چند ساعت و چند روز ادامه پیدا می کند. در صورتی که فرد به دوز مورد نظر درمانی رسیده و هیچ علامت و واکنشی نداشته باشد، سپس می توان از درمان پنی سیلین برای فرد استفاده کرد. دقت داشته باشید که برای حفظ تحمل نسبت به دارو باید در تمام طول درمان، دقیقا طبق دستور پزشک از پنی سیلین استفاده کنید. در صورتی که در آینده مجددا نیاز به درمان با پنی سیلین داشته باشید باید روند حساسیت زدایی پنی سیلین را تکرار کنید. همچنین در طول فرآیند درمانی فرد باید به طور منظم تحت نظارت پزشکان باشد تا در صورت بروز واکنش های حساسیتی اقدامات لازم صورت بگیرد. همچنین شیوه درمانی حساسیت زدایی همیشه موثر نبوده و بازهم احتمال بروز واکنش در فرد وجود خواهد داشت. بهتر است آمادگی پاسخ دادن به سوالات زیر را داشته باشید. زیرا جزییات در روند درمانی اهمیت زیادی داشته و به تشخیص علت علایم شما کمک زیادی خواهد کرد. شاهد بروز چه علایمی بودید؟ نام پنی سیلین یا آنتی بیوتیکی که برای درمان از آن استفاده می کنید چیست؟ چرا این دارو برای شما تجویز شده است؟ آیا تاکنون بعد از قطع مصرف این دارو شاهد بروز علایم خاصی بوده اید؟ چه زمانی بعد از مصرف پنی سیلین علایم شما ظاهر می شوند؟ تا چه مدت علایم باقی مانده و سپس برطرف می شوند؟ آیا مصرف دارو را قطع کرده اید؟ چه داروها، ویتامین ها و مکمل های دیگری را به صورت روزانه مصرف می کنید؟ در چه ساعتی از روز معمولا داروها و مکمل های دیگر خود را میل می کنید؟ آیا تا کنون درمانی را برای علایم خود امتحان کرده اید؟ این شیوه درمانی موفقیت آمیز بوده است؟ آیا در گذشته دچار حساسیت دارویی شده اید؟ چه دارویی بوده است؟ آیا دچار تب یونجه، حساسیت های غذایی و دیگر حساسیت ها هستید؟ آیا در خانواده و نزدیکان خود سابقه حساسیت به پنی سیلین داشته اید؟ یک واکنش غیر طبیعی سیستم ایمنی بدن نسبت به پنی سیلین یا همان داروی آنتی بیوتیک است. پنی سیلین معمولا برای درمان عفونت های مختلف باکتریایی تجویز می شود. البته علایم و نشانه های شایع شامل کهیر، ضایعات پوستی و خارش می شود. واکنش های شدید این حساسیت شامل آنافیلاکسی می شود که سیستم مختلف بدن را تحت ت ثیر قرار داده و می تواند زندگی فرد را به خطر بی اندازد. بهترین شیوه درمانی برای این حساسیت با توجه به شرایط بیمار و داروی ایجاد کننده حساسیت انتخاب خواهد شد.

ماساژ درمانی در فرهنگ های سراسر جهان سابقه طولانی دارد. امروزه افراد از انواع مختلفی از ماساژ درمانی برای اهداف های مختلف مرتبط با سلامتی استفاده می کنند. در ایالات متحده، ماساژ درمانی اغلب بخشی از داروهای مکمل و جایگزین محسوب می شود شواهد علمی در مورد ماساژ درمانی محدود است. دانشمندان هنوز مطمین نیستند که چه تغییراتی در بدن در طول ماساژ رخ می دهد و چه ت ثیراتی بر سلامتی دارد. به نظر می رسد ماساژ درمانی در صورت عدم کاربرد مناسب و انجام آن توسط افراد غیر متخصص خطرات جدی زیادی را به همراه دارد اگرچه تحقیقات علمی در مورد ماساژ درمانی محدود است، اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ماساژ درمانی ممکن است در برخی بیماری های زیر موثر باشد اضطراب افسردگی فشار خون ضربان قلب درد از جمله کمر درد بهبود خلق و خو و تسکین درد در مبتلایان به سرطان نظریه های بیشماری در مورد چگونگی تاثیر ماساژ درمانی بر روی بدن وجود دارد. برخی از روش های احتمالی تاثیر این روند بر روی بدن عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انسداد گیرنده های درد تغییرات مکانیکی در بدن آزادسازی برخی مواد شیمیایی در بدن مانند سروتونین یا اندورفین عوارض ماساژ درمانی به نظر می رسد اگر ماساژ درمانی توسط افراد متخصص و با احتیاط کامل صورت نگیرد می تواند خطرات جدی زیادی داشته باشد. عوارض جانبی ماساژ درمانی ممکن است شامل درد یا ناراحتی موقتی، کبودی، تورم و یا حساسیت به روغن های ماساژ باشد موارد احتیاط در مورد ماساژ درمانی شامل موارد زیر است زنان باردار قبل از استفاده از ماساژ درمانی باید با پزشک خود مشورت کنند مبتلایان به اختلالات خونی یا افرادی که تعداد پلاکت کمی دارند، و افرادی که داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین مصرف می کنند، باید از انجام ماساژ خودداری کنند ماساژ نباید در هر ناحیه از بدن مانند شکستگی ها، زخم های باز، عفونت های پوستی یا استخوان های ضعیف و یا قسمت های که تحت جراحی قرار گرفته انجام شود اگرچه به نظر می رسد ماساژ درمانی برای بیماران سرطانی کاملا بی خطر است، اما افراد باید قبل از ماساژ که شامل فشار عمیق یا شدید باشد، با انکولوژیست مشورت کنند. هرگونه فشار مستقیم بر روی تومور می تواند باعث بروز عوارض شود انواع مختلفی از ماساژ وجود دارد که با هدف بهبودی روی قسمت های مختلف بدن انجام می شود. ماساژ تمرین مالش و ورز دادن بدن با استفاده از دست است. متخصص ماساژ درمانی شخصی است که در زمینه ماساژ دادن آموزش های لازم را دیده باشد به طور کلی اصطلاح "ماساژ درمانی" تکنیک های مختلفی را در بر می گیرد و درمانگران در طی ماساژ درمانی ماهیچه ها و سایر بافت های نرم بدن را فشار داده و مالش می دهند. آن ها اغلب از دست و انگشتان خود و در موارد محدود از ساعد، آرنج یا پا برای ماساژ درمانی استفاده می کنند ماساژ کار در مراکز مختلف از جمله مراکز خصوصی، بیمارستان ها، سالن های ورزش و تناسب اندام و حتی منازل برخی از بیماران انجام می گیرد درمانگران معمولا در مورد علایم، تاریخچه پزشکی و نتایج آزمایش های بیماران سوال می کنند. آن ها همچنین ممکن است یک ارزیابی را از طریق لمس بدن بیمار انجام می دهند و مناطق دردناک یا پرتنش را پیدا و بر روی آن فشار وارد می کنند به طور معمول، بیمار روی یک میز دراز می کشد و بهتر است لباس گشاد و راحت بپوشد و حتی در برخی موارد درمانگر توصیه می کند که بیمار لخت شود. درمانگر ممکن است از روغن یا لوسیون برای کاهش اصطکاک روی پوست استفاده کند. یک جلسه ماساژ مدت کوتاهی زمان می برد، اما در برخی موارد تا یک ساعت یا حتی بیشتر هم طول می کشد ماساژ سویدی نوعی ماساژ تمام بدن است که برای افرادی زیر مناسب است برای آرامش یا مدیریت درد جزیی انجام می شود افرادی که تنش زیادی دارند و یا به لمس حساس هستند افرادی که می خواهند در حین ماساژ به طور کامل استراحت کند ماساژ سویدی می تواند به آزاد سازی گره های عضلانی کمک کند افرادی که می خواهند تازه از روش های ماساژ درمانی استفاده کنند شما باید برای انجام این ماساژ لباس های خود را دربیاورید و روی تخت ماساژ دراز بکشید. در این صورت درمانگر بدن شما را با یک ورق می پوشاند و این ورق را برای کشف مناطق پرتنش بر روی قسمت های مختلف بدن حرکت می دهد درمانگر ممکن است از ترکیبی از موارد زیر استفاده می کند ورز دادن ضربه زدن حرکات دایره ای عمیق تکنیک های حرکات مفصل ضربه های طولانی و جاری در جهت قلب معمولا یک ماساژ سویدی - دقیقه طول می کشد ماساژ سنگ داغ برای افرادی که دارای درد و تنش عضلانی هستند و می خواهند استراحت کنند مناسب است. این نوع ماساژ درمانی شبیه ماساژ سویدی است، فقط در ماساژ درمانی سنگ داغ به جای دست از سنگ های گرم شده استفاده می شود. این سنگ ها تنش ماهیچه ها را کاهش و جریان خون را بهبود می بخشد و درد را تسکین می دهد. ماساژ سنگ داغ در موارد زیر کاربرد داشته باشد تسکین درد تقویت آرامش تنش عضلانی بهبود جریان خون از بین بردن استرس در طی یک ماساژ سنگی، سنگ های گرم شده در نواحی مختلف اطراف بدن قرار می گیرند و سپس درمانگر سنگ را نگه داشته و با استفاده از تکنیک های ماساژ سویدی و فشار ملایم، قسمت های مختلف بدن را ماساژ می دهد. بعضی اوقات از سنگ های سرد نیز در این روش درمانی استفاده می شود برای انجام این ماساژ باید لباس های خود را دربیاوری. انجام این روش معمولا دقیقه طول می کشد و معمولا گرانتر از ماساژ سویدی است ماساژ درمانی آروماتراپی برای افرادی که می خواهند یک ماساژ درمانی عاطفی داشته باشند مناسب است. این نوع ماساژ می تواند در موارد زیر موثر باشد تقویت روحیه تسکین تنش عضلانی و درد کاهش استرس و اضطراب و علایم افسردگی ماساژهای آروماتراپی با استفاده از روغن های اساسی همراه با فشار نرم و ملایم انجام می شود. روغن های اساسی قبل از استفاده باید رقیق شوند گاهی اوقات یک ماساژ آروماتراپی فقط روی پشت، شانه ها و سر انجام می گیرد. یک ماساژ آروماتراپی - دقیقه طول می کشد. در صورت حساس بودن به بو یا روغن های اساسی از این نوع ماساژ استفاده نکنید ماساژ بافت عمیق از فشار بیشتری نسبت به ماساژ سویدی استفاده می کند و در صورت بروز مشکلات مزمن عضلانی مانند درد، آسیب دیدگی یا عدم تعادل، مناسب است. ماساژ بافت عمیق می تواند به تسکین ماهیچه های، درد مزمن عضلات و اضطراب کمک کند. در طی یک ماساژ بافت عمیق، متخصص ماساژ از ضربه های آرام و فشار عمیق انگشت برای تسکین تنش از عمیق ترین لایه های عضلات و بافت های همبند استفاده می کند. ماساژ ماساژ بافت عمیق تا دقیقه طول خواهد کشید. اگر بیش از حد به فشار حساس هستید از انجام این نوع ماساژ خودداری کنید ماساژ ورزشی در صورت بروز صدمات ورزشی بر روی عضله ها و استفاده مکرر از آن ها انجام می شود و در جلوگیری از آسیب های ورزشی موثر باشد. همچنین از ماساژ ورزشی برای موارد زیر هم کاربرد دارد تسکین درد اضطراب و فشار عضلانی افزایش انعطاف پذیری و عملکرد بدن ماساژ ورزشی می تواند روی قسمت های خاصی از بدن و یا کل بدن انجام گیرد و بسته به نیاز فرد با فشار عمیق با صربه های آرامش بخش متناوب همراه است. در این روش فرد باید لباس های نازک و راحت بپوشد و یا کاملا لباس های خود را در بیاورد. ماساژ ورزشی تا دقیقه طول خواهد کشید ماساژ شیاتسو برای افرادی که می خواهند احساس آرامش کنند و استرس، درد و تنش را از بین ببرند مناسب است. ماساژ شیاتسو بر روی کل بدن انجام می شود و ممکن است درمانگر روی مناطقی از بدن بیشتر تمرکز کند و در طول ماساژ او از کف دست و انگشت شست خود برای ماساژ نقاط خاص بدن استفاده می کند ماساژ شیاتسو به طور معمول - دقیقه طول می کشد و نیاز به لخت شدن ندارد ماساژ شیاتسو یک نوع ماساژ ژاپنی است که در موارد زیر کاربرد دارد تقویت آرامش عاطفی و جسمی به رفع استرس، اضطراب و افسردگی تسکین سردرد و کاهش تنش عضلانی ماساژ تایلندی برای افرادی که می خواهند یک نوه ماساژ فعال تری داشته باشند و درد و استرس را کاهش دهند، گزینه مناسبی است. این روند می تواند در بهبود انعطاف پذیری، جریان خون و سطح انرژی مفید باشد. ماساژ تایلندی با استفاده از دنباله ای از حرکات شبیه به کشش یوگا بر روی کل بدن انجام می شود. در روش ماساژ تایلندی درمانگر از کف دست و انگشتان خود برای اعمال فشار محکم به بدن استفاده می کند ماساژ تایلندی تا دقیقه طول می کشد و فرد بهتر است لباس های راحت و سبکی بپوشد ماساژ قبل از تولد و یا بارداری می تواند یک روش مطمین برای ماساژ زنان در دوران بارداری باشد و در کاهش درد بدن در دوران بارداری، مدیریت استرس و سهولت در کشش عضلانی موثر است. زنان باردار می توانند در هر زمان از دوران بارداری خود از این ماساژ استفاده کنند. اما برخی از درمانگران توصیه می کنند به دلیل خطر سقط جنین زنان سه ماهه اول بارداری از انجام این ماساژ خودداری کنند درمانگر در ماساژ قبل از تولد از فشار خفیفی مانند ماساژ سویدی استفاده می کند و روی مناطقی مانند کمر، باسن و پاها تمرکز خواهد کرد. این روند ماساژدرمانی تا دقیقه طول خواهد کشید ماساژ نقطه شروع بهترین ماساژ برای افرادی که دچار آسیب دیدگی، درد مزمن یا مشکل یا وضعیت خاص هستند مناسب است و می تواند درد را در برخی از نقاط و مناطق خاصی از بدن کاهش دهد درمانگر در این ماساژ از ضربه های وسیع و روان استفاده می کند که با فشار قوی تر و عمیق تر همراه است. این نوع ماساژ معمولا تا دقیقه طول می کشد رفلکسولوژی برای افرادی که به دنبال استراحت یا ترمیم سطح انرژی طبیعی خود هستند و یا مواردی که فرد دوست ندارد تمام بدن او لمس شود کاربرد دارد. رفلکسولوژی از فشار ملایم و محکم در نقاط مختلف پا، دست و گوش استفاده می کند. مدت زمان لازم برای ماساژ رفلکسولوژی، - دقیقه می باشد و این روش نیازی به لخت شدن ندارد ماساژ نقطه شروع بهترین ماساژ برای افرادی که دچار آسیب دیدگی، درد مزمن یا مشکل یا وضعیت خاص هستند مناسب است و می تواند درد را در برخی از نقاط و مناطق خاصی از بدن کاهش دهد درمانگر در این ماساژ از ضربه های وسیع و روان استفاده می کند که با فشار قوی تر و عمیق تر همراه است. این نوع ماساژ معمولا تا دقیقه طول می کشد ماساژ زوج ماساژ دادن بین دو فرد می باشد. که گاهی اوقات به وان های داغ آبگرم، سونا و سایر امکانات نیاز دارد ماساژ صندلی برای افرادی که نیاز به ماساژ فوری دارند مناسب است و روی گردن، شانه ها و پشت تمرکز دارد. ماساژ صندلی برای رفع استرس و تقویت آرامش موثر است و نیاز به لخت شدن ندارد. برای انجام آن فرد بر رروی صندلی مخصوص به گونه ای می نشیند که قفسه سینه او به قسمت پشت صندلی فشار وارد کند در این صورت درمانگر پشت فرد را ماساژ می دهد. این روش دقیقه طول می کشد. افراد از ماساژ برای اهداف مختلف بهداشتی استفاده می کنند، از جمله افسردگی تسکین درد رفع اضطراب افزایش آرامش کاهش استرس کمک به سلامتی عمومی توانبخشی آسیب های ورزشی انواع ماساژدرمانی های آروماتراپی، سنگ داغ و ماساژهای دوران بارداری نسبت به ماساژهای استاندارد دیگر گران تر هستند. ماساژ ممکن است راهی برای احساس بهتر جسمی، روانی و عاطفی باشد. همیشه انتظارات و اهداف خود از انجام ماساژ را با درمانگر خود در میان بگذارید و اگر از روند کار ناراضی هستید به او بگویید و در صورت بروز هرگونه نگرانی در مورد سلامتی و وضعیت خود، قبل از هر نوع ماساژ با پزشک مشورت کنید. منابع:

تومورهای مغزی کودکان، توده ها یا رشد سلول های غیر طبیعی در مغز کودک یا بافت و ساختارهایی در نزدیکی آن هستند. درمان و احتمال بهبودی (پیش آگهی) به نوع تومور، محل قرارگیری آن در مغز، میزان شیوع آن و همچنین سن و سلامت عمومی کودک بستگی دارد. از آنجا که به طور مداوم درمان و فن آوری جدید در حال رشد و توسعه هستند، این امکان وجود دارد گزینه های مختلف درمانی هم برای آن ها وجود داشته باشد. درمان تومورهای مغزی در کودکان به طور معمول با درمان تومورهای مغزی در بزرگسالان کاملا متفاوت است، بنابراین به دست آوردن تخصص و تجربه متخصصان کودکان در علوم اعصاب و سرطان بسیار مهم است. در بیشتر موارد، علت دقیق تومور مغزی کودکان مشخص نیست. تومورهای مغزی کودکان به طور معمول تومورهای اصلی مغز هستند که در مغز یا بافت های نزدیک به آن شروع می شوند. تومورهای اولیه مغز از زمانی شروع می شوند که سلول های طبیعی با خطا (جهش) در DNA مواجهه شوند. این جهش ها باعث می شوند سلول ها با سرعت بالاتری رشد و تقسیم شوند و در صورت مرگ سلول های سالم زندگی خود را ادامه دهند. در نتیجه توده ای از سلول های غیر طبیعی تجمع پیدا کرده و تومور را تشکیل می دهند. در بیشتر کودکان مبتلا به تومورهای اولیه مغز، علت تومور مشخص نیست. اما انواع خاصی از تومورهای مغزی مانند مدولوبلاستوما یا اپندیموما در کودکان شایع تر هستند. سابقه خانوادگی تومورهای مغزی یا سابقه خانوادگی سندرم های ژنتیکی ممکن است خطر ابتلا به تومورهای مغزی در برخی از کودکان را افزایش دهد. انواع مختلفی از تومورهای مغزی کودکان وجود دارند که برخی غیر سرطانی (خوش خیم) و برخی دیگر سرطانی (بدخیم) هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از شایع ترین انواع این تومورها، عبارتند از: اپاندیموما پینوبلاستوما مدولوبلاستوما کرانیوفارنژیوما تومورهای جنینی پلوروس کورویید کارسینوما علایم و نشانه های تومور مغزی در کودکان بسیار متفاوت است و به نوع، اندازه، محل و میزان رشد آن بستگی دارد. ممکن است برخی از علایم و نشانه ها به راحتی تشخیص داده نشوند زیرا این علایم بسیار شبیه علایم سایر بیماری ها هستند. برخی از شایع ترین علایم تومور مغزی در کودکان، عبارتند از: احساس افزایش فشار در سر حالت تهوع یا استفراغ غیر قابل توضیح شروع ناگهانی مشکلات بینایی مانند دوبینی سردرد، که ممکن است بیشتر و شدیدتر شود. سایر علایم و نشانه های احتمالی بسته به محل تومور شامل موارد زیر است: عدم تعادل مشکلات حافظه مشکلات شنوایی یا رفتار حرکت غیر طبیعی چشم سردرگمی، تحریک پذیری از دست دادن اشتها یا اختلال در تغذیه ضعف یا از بین رفتن احساس در بازو یا پا ضعف یا افتادگی از یک طرف روی صورت یک لکه نرم کامل (فونتنل) روی جمجمه در نوزادان به ویژه هنگامی که کودک هیچ گونه سابقه تشنج نداشته پزشک در صورت شک به تومورهای مغزی در کودکان ممکن است چندین آزمایش را برای کمک به تشخیص و تعیین گزینه های درمانی توصیه کند. این آزمایش می تواند کودک را از نظر بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و رفلکس بررسی کند. مشکل در هر کدام از این مناطق ممکن است سرنخ هایی در مورد بخشی از مغز که تحت ت ثیر تومور قرار گرفته را در اختیار پزشک قرار دهد. آزمایشات تصویربرداری به تعیین محل و اندازه تومور مغز کمک می کند. در این شرایط اغلب تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ( MRI ) تخصصی مانند MRI عملکردی یا طیف سنجی رزونانس مغناطیسی هم انجام بگیرد. سایر آزمایشات تصویربرداری تشخیصی برای تومورهای مغزی کودکان شامل توموگرافی کامپیوتری ( و توموگرافی انتشار پوزیترون ( می باشند. برداشتن نمونه ای از بافت برای آزمایش ( می تواند به عنوان بخشی از عمل جراحی برای از بین بردن تومور انجام شود. در مواردی که جراحی تومور سخت و یا تومور در منطقه حساس قرار گرفته باشد ممکن است بیوپسی سوزنی استریوتاکتیک انجام شود که در این موارد جراح سوراخ کوچکی را در جمجمه ایجاد کرده و یک سوزن نازک را از طریق سوراخ وارد مغز کرده و با استفاده از سوزن از بافت نمونه برداری می کند. علاوه بر تجزیه و تحلیل بیوپسی سنتی، بافت تومور می تواند برای جهش های ژنتیکی و اساس مولکولی مورد آزمایش قرار گیرد و بر اساس نتایج این روش دارو درمانی هدفمند متناسب با نیازهای بیمار تنظیم خواهد شد. درمان تومور مغز کودکان بستگی به نوع، اندازه و محل تومور و همچنین سن و سلامت کلی کودک دارد. اگر تومور در مکانی مناسبی قرار دارد که به راحتی قابل دسترس است جراح می تواند تومور را به طور کامل جراحی کرده و از بین ببرد. در برخی موارد، تومورها کوچک هستند و جراح به راحتی می تواند آن ها را از اطراف بافت مغز جدا کند. اما در برخی موارد ممکن است جدا کردن تومور از بافت غیر ممکن و سخت باشد و یا کلا تومور در نزدیکی مناطق حساس در مغز قرار گرفته که جراحی در این منطقه خطرناک است. در این شرایط جراح تا جایی که بتواند تومور را از بین می برد. حتی از بین بردن بخشی از تومور مغز ممکن است به کاهش و تسکین علایم بیمار کمک کنند. جراحی برای برداشتن تومور مغز کودکان، خطراتی از جمله عفونت و خون ریزی را به همراه دارد. سایر خطرات ممکن است به بخشی از مغز که تومور در آن قرار دارد بستگی داشته باشد. به عنوان مثال، جراحی بر روی تومور در نزدیکی اعصاب که به چشم وصل می شوند ممکن است خطر از دست دادن دید و کوری را به همراه داشته باشد. پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه X یا پروتون برای از بین بردن سلولهای توموری استفاده می کند. پرتودرمانی می تواند از دستگاهی خارج از بدن (پرتوی خارجی پرتوهای) ناشی شود، یا در موارد بسیار نادر، اشعه را می توان در داخل بدن نزدیک به تومور مغز (براکی تراپی) قرار داد. پرتوهای خارجی می توانند دقیقا بر ناحیه مغز کودک که تومور در آن قرار دارد، متمرکز شوند و یا می توانند به طور کامل بر کل مغز تابیده شوند. تشعشعات کامل مغز اغلب در معالجه سرطانی که از قسمت های دیگر بدن به مغز انتشار یافته است، کاربرد دارد. عوارض جانبی پرتودرمانی بستگی به نوع و دوز پرتونگاری که بیمار دریافت می کند بستگی دارد. عوارض جانبی رایج، در طی یا بلافاصله بعد از تابش، شامل خستگی، سوزش پوست سر، ریزش موقت مو و سردرد است. گاهی اوقات حالت تهوع و استفراغ رخ می دهد، اما داروهای ضد تهوع می توانند به کنترل این علایم کمک کنند. پروتون تراپی تنها در تعداد محدودی از مراکز بهداشتی و درمانی انجام می گیرند که در این روش دوز دارو های هدفمند بیشتری از تشعشع به تومورهای مغزی تابیده می شود. پروتون تراپی میزان تابش اشعه در بافت های سالم اطراف را به حداقل می رساند و اثرات جانبی کوتاه مدت و طولانی مدت و احتمال ابتلا به سرطان های جدید را کاهش می دهد. درمان با پروتون درمانی مخصوصا برای کودکان با انواع خاصی از تومورهای مغزی مفید است زیرا مغز کودک هنوز در حال پیشرفت است و به خصوص در مورد اثرات حتی دوزهای کم و متوسط اشعه نیز حساس است. عمل جراحی پرتونگاری با استفاده از پرتوهای پرتودرمانی، به شکل بسیار متمرکز برای از بین بردن سلول های تومور در یک ناحیه بسیار کوچک استفاده می شود. انواع مختلفی از فن آوری وجود دارد که در پرتودرمانی برای تمرکز اشعه استفاده می شود. در جراحی رادیولوژی معمولا بیمار می تواند در همان روز به خانه برود و نیازی به بستری شدن بیمار ندارد. از داروهایی برای از بین بردن سلول های توموری استفاده می کند. اگرچه این داروها می توانند به صورت خوراکی به صورت قرص مصرف شوند، اما در کودکانی که دارای تومور مغزی کودکان هستند، این داروها معمولا به داخل ورید تزریق می شوند (شیمی درمانی داخل وریدی) بسیاری از داروهای شیمی درمانی در دسترس هستند و گزینه ها به نوع سرطان بستگی دارد. عوارض شیمی درمانی به نوع و دوز دارو بستگی دارد. عوارض جانبی کلی شیمی درمانی شامل تهوع، استفراغ، ریزش مو و کاهش تولید سلول های خونی است. درمان های دارویی هدفمند بر ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. این روند درمانی با مسدود کردن این ناهنجاری ها، می تواند باعث مرگ سلول های سرطانی شود. به عنوان مثال، یک داروی درمانی هدفمند که برای درمان نوعی از سرطان مغز به نام درجه پایین استفاده می شود، بواسیزوماب (آواستین) است. این دارو که از طریق ورید تجویز می شود، تشکیل رگ های خونی جدید را متوقف می کند، خون رسانی به یک تومور را قطع می کند و سلول های تومور را می کشد. از آنجا که تومورهای مغزی می توانند در بخش هایی از مغز ایجاد شوند که مهارت های حرکتی، گفتار، بینایی و تفکر را کنترل می کنند، توان بخشی ممکن است بخشی ضروری برای بهبود کودک شما باشد. پزشک می تواند بیمار را برای خدمات بهتر به مراکز خدمات درمانی ارجاع دهد: گفتار درمانی به منظور برطرف کردن مشکلات تکلم بیمار کاردرمانی برای کمک به بیمار به منظور بازگشت به فعالیت های روزانه برای بهبود مهارت های حرکتی از دست رفته یا بازیابی قدرت عضلات تدریس در صورت نیاز به کودک در سن مدرسه برای مقابله با تغییرات حافظه و تمرکز پس از تومور مغزی کارآزمایی های بالینی، مطالعات مربوط به درمان های جدید می باشد. این مطالعات می تواند به کودک فرصتی دهد که آخرین گزینه های درمانی را امتحان کند، اما ممکن است با خطر عوارض جانبی شناخته نشده همراه باشد. هیچ درمانی جایگزین برای درمان تومورهای مغزی ثابت نشده است و بعضی از آن ها حتی مضر هستند. با این حال، برخی از رویکردهای مکمل مانند بازی درمانی، موسیقی درمانی یا تمرینات آرامش بخش ممکن است به کودک کمک کند تا با تومور مغزی و درمان آن کنار بیاید. در مورد مزایای این نوع فعالیت ها با تیم مراقبت های بهداشتی فرزندتان مشورت کنید. والدینی که کودکان آن ها به تومور مغزی مبتلا هستند می توانند برخی راهکارها را برای کمک به راه های درمانی کودک خود در نظر بگیرند. والدین بهتر است در مواقعی فرزند آن ها در بیمارستان بستری است، راهکارهای زیر را در نظر بگیرند. در صورت امکان در طول آزمایش یا درمان در کنار فرزند خود بمانید. وقتی را برای بازی کردن کودک خود در نظر بگیرید. بیمارستان های بزرگ معمولا برای کودکان تحت معالجه اتاق بازی دارند. اغلب کارمندان اتاق بازی، اعضاء تیم درمانی هستند که آموزش های در زمینه رشد کودک، تفریح، روانشناسی یا مددکاری اجتماعی دیده اند. در شرایطی که کودک امکان خارج شدن از اتاق خود را ندارد بهتر است درخواست کنید یک درمانگر بازی درمانی در دسترس کودک شما باشد. از اعضای کارمندان بیمارستان درخواست کمک کنید. علاوه بر آن می توانید با والدینی که شرایط مشابه شما را دارند در ارتباط باشید. والدین بهتر است بعد از مرخص شدن کودک از بیمارستان، راهکارهای زیر را برای بهبودی بهتر کودک خود در نظر بگیرند: سطح انرژی کودک خود را در خارج از بیمارستان کنترل کنید. اگر حال او به اندازه کافی خوب شده، به تدریج کودک را تشویق کنید در فعالیت های منظم شرکت کند. بعضی اوقات کودک مخصوصا بعد از شیمی درمانی یا پرتونگاری خسته و بی انگیزه می شود. در این شرایط به او اجازه دهید تا به اندازه کافی استراحت کند. رژیم غذایی عادی را رعایت کنید مگر اینکه پزشک پیشنهاد دیگری داشته باشد. غذاهای مورد علاقه کودک خود را در صورت امکان تهیه کنید. اگر کودک شما تحت شیمی درمانی قرار دارد، ممکن است دچار کم اشتهایی شود. مطمین شوید که کودک به اندازه کافی مایعات مورد نیاز را دریافت می کند. از یک متخصص تغذیه می توانید برای رژیم مناسب برای کودک خود کمک بگیرید. قبل از هرگونه با پزشک مشورت کنید، زیرا درمان سرطان بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر می گذارد. در مورد تومور مغز با سایر فرزندان خود صحبت کنید. در مورد عوارض جانبی درمان و تغییراتی که در کودک بیمار ممکن است ظاهر شوند مانند ریزش مو و کاهش انرژی او با سایر کودکان خود صحبت کنید. برای آمادگی بیشتر قبل از مراجعه به پزشک، بهتر است موارد زیر را یادداشت کنید و همراه خود داشته باشید: علایم و نشانه ها و سوابق پزشکی خانوادگی هرگونه دارو، از جمله ویتامین ها، گیاهان دارویی و داروهای بدون نسخه ای مصرفی کودک اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله هرگونه فشار عمده یا تغییرات اخیر در زندگی فرزند تان در مورد تومور مغزی کودکان، برخی از سوالات که باید از پزشک بپرسید، عبارتند از: مزایا و خطرات هر درمان چیست؟ فرزند من چه نوع تومور مغزی دارد؟ آیا تومور مغز فرزندم من سرطانی است؟ آیا فرزند من به آزمایش های جانبی نیازی دارد؟ بهترین گزینه درمانی برای فرزند من کدام است؟ تومور مغز در کجا واقع شده است؟ چقدر بزرگ است؟ آیا هر درمانی می تواند تومور مغزی فرزند من را درمان کند؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آن ها استفاده کنم؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالاتی از شما در مورد بیماری فرزندتان بپرسد، از جمله: علایم او چقدر شدید هستند؟ چه زمانی کودک شما برای اولین بار علایم بیماری را تجربه کرد؟ آیا علایم کودک شما مداوم بوده یا گاه به گاه بروز پیدا می کنند؟ فکر می کنید چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم او می شود؟

نقش والدین در رشد هیجانی کودک بسیار مهم است و نداشتن آگاهی در مورد رشد کودک می تواند منجر به قضاوت ضعیف از کودکان و تصمیم گیری های نادرست شود. به گفته روانشناس برجسته زیگموند فروید، نوزادان در ابتدای تولد شان بر اساس غرایز مادرزادی هدایت می شوند اما به تدریج با تقلید از رفتارهای والدین شان با اطراف خود سازگاری پیدا می کنند. این رفتارها در رشد کودک نقش دارند. یکی از مهمترین کارهایی که والدین باید آن را مد نظر داشته باشند، درک روانشناسی کودک است. درک روان شناسی کودک نیازی به، مدرک فرزندپروری ندارد و فقط والدین باید موارد ساده رفتار کودک خود را شناسایی کنند و بفهمند که کودک آن ها چه چیزی را دوست دارد یا دوست ندارد، چه چیزی باعث خندیدن، گریه، ایجاد انگیزه و حتی ناراحتی او می شود. روانشناسی کودک، بخش مهمی از روانشناسی رشد است که به فرآیندهای روانشناختی کودکان از بدو تولد تا نوجوانی می پردازد و به تغییرات روانشناختی ناشی از شیرخوارگی را آموزش می دهد. روانشناسی کودک شامل مهارت های حرکتی، رشد شناختی، مهارت های زبانی، تحولات اجتماعی، رشد عاطفی و غیره در کودکان است. والدین، توانایی ها و مهارت های فرزندشان را به شیوه های مختلفی تفسیر می کنند که در برخی موارد ممکن است تفاسیر والدین از رفتار کودکان نادرست و اشتباه باشد. اگر چه در بیشتر مواقع این تفاسیر نادرست می تواند بی ضرر باشد، اما در برخی موارد می تواند با عواقبی همراه باشد نقش والدین در رشد هیجانی کودک بسیار مهم است و نداشتن آگاهی در مورد رشد کودک می تواند منجر به قضاوت ضعیف از کودکان و تصمیم گیری های نادرست شود. تحقیقات نشان داده است که مدت زمانی که والدین برای رشد و نمو کودک خود صرف می کنند، ت ثیر مستقیمی بر روی رشد کودک دارد. از این رو، والدین باید مهم در مورد جوانب مختلف روانشناسی و رشد کودک آموزش لازم را ببینند تا بتوانند در رشد عاطفی و روانی کودک خود سهم معناداری داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روانشناس مشهور کودک، ژان پیاژه می گوید: "از نظر اخلاقی و نیز از دیدگاه روشنفکرانه، کودکی که تازه متولد می شود نه خوب است و نه بد، بلکه استاد سرنوشت خودش می باشد. " برهمین اساس والدین باید در نظر داشته باشند فرزندپروری، فرایندی فراتر مهیا کردن مایحتاج زندگی برای کودکان است. کودکان باید از نظر عاطفی احساس امنیت کنند. برخی راهکارهای اساسی برای درک روانشناسی کودک وجود دارد که عبارتند از: یکی از ساده ترین ولی موثرترین راه های یادگیری روانشناسی کودک، مشاهده است. به آنچه فرزندانتان انجام می دهد یا می گوید علاقه نشان دهید. هنگام غذا خوردن، خوابیدن و بازی کردن، اعمال، بیان و خلق و خوی آن ها را مشاهده کنید. به خاطر داشته باشید که فرزند شما منحصر به فرد است و ممکن است شخصیتی داشته باشد که حتی نسبت به سن او بالاتر باشد. بنابراین از مقایسه فرزند خود با فرزندان دیگر پرهیز کنید، زیرا این کار نه تنها استرس در کودکان را افزایش می دهد بلکه باعث احساس حقارت در آن ها می شود. جواب سوالات زیر در مورد فرزند تان می توانند در درک روان شناسی کودک موثر باشند: او چقدر اجتماعی است؟ کودک شما بیشتر دوست دارد چه کاری را انجام دهد؟ کودک چقدر طول می کشد تا با محیط اطراف خود آشنا شود؟ آیا او سریعا می تواند با تغییرات محیط اطراف خودش سازگاری ایجاد کند؟ آیا حاضر است اسباب بازی هایش را با دیگران به اشتراک بگذارد یا چیز جدیدی را امتحان کند؟ وقتی او را مجبور می کنید که کاری را که دوست ندارد انجام دهد، مانند خوردن سبزیجات، زود خوابیدن یا انجام کارهای خانه چه واکنشی را از خودش نشان می دهد؟ سعی کنید پاسخ این سوالات را در رفتارهای کودک خودتان مشاهده کنید. برای درک فرزند خودتان سعی کنید برای آن ها وقت "مفید" بگذارید. این که شما وقت خود را هنگام شام خوردن و یا تماشای تلویزیون با کودک خود بگذارید، کافی نیست. بلکه باید زمان اختصاصی را برای صحبت کردن و بازی با آن ها اختصاص دهید و ساعات با کیفیت و مفیدی را با آن ها سپری کنید تا بتوانید مفهوم روانشناسی کودک را بفهمید. صحبت کردن با کودکان اطلاعات مهمی را در مورد اتفاقاتی که در طول روز برای کودک افتاده در اختیار شما قرار می دهد. البته منظور از زمان با کیفیت همیشه به معنای صحبت کردن با کودکان بعضی اوقات فقط می توانید در کنار هم بنشینید و سکوت کنید. برای گذراندن وقت خود با کودکان، برنامه ریزی کنید تا تمام توجه خود را صرف او کنید. توجه کامل به کودکان باعث احساس امنیت و اعتبار در آن ها می کند و منجر می شود که کودک با شما ارتباط بیشتری برقرار کند. تحقیقات ثابت کرده است که رفتار و نگرش کودک تا حد زیادی توسط محیطی که در آن پرورش یافته شکل می گیرد. برای شناخت بهتر کودک، باید به محیط اطراف او توجه کنید. محیط می تواند بر رشد مغز کودک و به نوبه خود بر رشد زبان و مهارت های شناختی او ت ثیر می گذارد. رفتار فرزند شما تا حد زیادی به نوع افرادی که در اطراف او هستند و نحوه تعامل با وی بستگی دارد. برای شناسایی محیط اطراف کودک خود در خانه و مدرسه وقت بگذارید. به عنوان مثال، اگر فرزند شما پرخاشگر است یا از جمع فاصله می گیرد، بهتر است محیط اطراف او را بررسی کنید تا بفهمید چه چیزی باعث تغییر رفتار او شده است. درک نحوه عملکرد مغز کودک می تواند به والدین در یادگیری رفتار کودک، توانایی های تصمیم گیری، اجتماعی، منطقی و شناختی کمک کند. شناخت نادرست از تجربیات کودک می تواند منجر به تحریک پاسخ های منفی در ذهن کودک شود و ت ثیر منفی بر رشد کلی او بگذارد. شناخت صحیح نحوه عملکرد مغز کودک به والدین کمک می کند تا تجربیات منفی را به تجربیات یا فرصت های مثبت تبدیل کنند. صحبت کردن با کودک بسیار خوب و مفید خواهد بود، اما مهمترین موضوع این است که هنگام مکالمه با فرزندتان به حرف ها و حتی داستان های آن ها گوش دهید. در مرحله اول باب صحبت را با کودک خود شروع کنید و اجازه دهید کودکتان صحبت کند و در ادامه به او گوش دهید. شاید کودک شما در بیان احساسات خودش مشکل داشته باشد سعی کنید زبان بدن او را یاد بگیرید و به حرکات بدن او توجه کنید. بر موارد زیر تمرکز و توجه کنید: تن صدا و نحوه بیان کلمات و عبارات زبان بدن و برقراری تماس چشمی، نحوه استفاده آن ها از دست و وضعیت بدن عبارت های که او سعی دارد با آن ها احساسات ترس، دوست داشتن و غیره را بیان کند. نه تنها باید به حرف های کودک گوش کنید بلکه باید به کودک خود بفهمانید که به حرف های او توجه می کنید. حرف های او را تایید کنید و به سوالاتش پاسخ دهید. هر قسمتی را که متوجه نمی شوید سوال کنید. اما مراقب باشید زیاد حرف نزنید یا خیلی سوال نکنید، زیرا این امر می تواند کودک را کاملا خاموش کند. کودکان می توانند به طرق های مختلف، احساسات خودشان را بروز دهند. علاوه بر صحبت کردن، بچه ها احساسات خود را از طریق فعالیت های که انجام می دهند، ابراز می کنند. اگر فرزند نقاشی و نوشتن را دوست دارد او را تشویق کنید که این کار را بیشتر انجام دهد. آن ها را تشویق کنید که در کلاس های هنر یا نقاشی شرکت کنند. بدون محدودیت تخیلات آن ها، موضوعاتی را برای نقاشی کردن به آن ها پیشنهاد بدهید. از کودک خود بخواهید دفتر یادداشتی را برای نوشتن خاطرات روزانه اش تهیه کند. هرچه فرزند شما بیشتر بنویسد یا نقاشی بکشد، احساسات خودش را بهتر بیان می کند. بگذارید آن ها توضیح دهند که چه چیزی نوشته اند و یا کشیده اند و چه احساسی در مورد آن دارند. اگر می خواهید کودک شما صحبت کند و با شما حرف بزند مهم است که سوالات خودتان را درست از آن ها بپرسید. مکالمات را با پرسیدن سوالات متداول شروع کنید تا کودک تشویق شود جزییات بیشتری را عنوان کند. به جای پرسیدن "آیا این آهنگ را دوست دارید؟ "، که قطعا جواب "بله" یا "نه" می دهد، بپرسید "نظرت در مورد این آهنگ چیست؟ "، تا کودک اجازه پیدا کند حرف های دیگری بزند. به جای اینکه بپرسید با چه کسی بازی کرده اید، از آن ها بپرسید که چه بازی هایی انجام داده اند. این سوال به آنها اجازه می دهد تا جزییات بیشتری را برای شما توضیح دهد و گفتگو را قطع نکند. همچنین، هرگزدر برابر سوالی که فرزندتان از شما می پرسد او را گول نزنید. در درک مراحل مختلف رشد کودک خود پیشگام باشید. برای خواندن کتاب، مشاوره های آنلاین و صحبت با یک روان شناس وقت بگذارید. این کار می تواند در کسب اطلاع در مورد روانشناسی و پیشرفت کودک به شما کمک کند. بعضی اوقات، مشاهده سایر بچه‌های هم سن و سال با کودک شما می تواند در درک بهتر فرزندتان به شما کمک کند و در درک نقاط قوت و ضعف او موثر باشد. اما در این مورد نباید کودک خودتان را مقایسه کنید. اما مقایسه کردن همیشه هم بد نیست، اما زیاده روی کردن در آن می تواند خطرناک باشد. گاهی اوقات شما باید مانند یک کودک فکر و حتی رفتار کنید تا بتواند او را بفهمید. همدلی عامل مهمی در رشد و پیشرفت کودکان است. برای رسیدن به همدلی راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: به احساسات آن ها گوش دهید. هنگام صحبت با آن ها از زبان کودکان استفاده کنید. وقتی رفتار فرزندتان را درک نمی کنید، از خودتان بپرسید اگر جای فرزند خود بودید چگونه رفتار می کردید یا چه واکنشی را نشان می دادید؟ اتفاقات دوران کودکی می تواند ت ثیر زیادی در شخصیت آن ها در بزرگسالی داشته باشد. هرگز نباید احساسات یا توانایی های فرزند خود را برای مدیریت آن ها دست کم بگیرید. یا ذات عاطفی ( EQ ) توانایی افراد برای شناسایی، بیان و کنترل احساسات آن ها است. کودکان با خلق و خوی بی نظیری به دنیا می آیند و برخی ممکن است واضح و فعال باشند اما برخی خجالتی یا ساکت هست. به عنوان والدین باید میزان هوش فرزندان خود را ارزیابی و شناسایی کنید و هر کاری که برای کمک به رشد آن ها مورد نیاز است انجام دهید. فرض نکنید که احساسات فرزند خودتان را می شناسید و یا اگر او شکایتی ندارد، فرض کنید او خوشحال است پس مشکلی ندارد. فرض و تصورات اشتباه باعث قضاوت های نادرست و انتخاب های اشتباه برای فرزندان تان می شود. درباره هر موضوعی برای روشن شدن علت و کمک به فرزندتان سعی کنید از او سوالاتی را بپرسید. کودکان تحت ت ثیر والدین، اعضای خانواده و جامعه رفتارهای خاصی را از خود بروز می دهند اکثر کودکان دارای مشکلات رفتاری جزیی مانند ناسازگار و بی ادب بودن یا عدم توجه هستند. اما در صورت پیچیده تر شدن این مسایل ممکن است به یک اختلال تبدیل شوند. برخی از اختلالات روانی رایج در کودکان، عبارتند از: کودکان مبتلا به سه ویژگی اصلی بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی را نشان می دهند. آن ها همچنین می توانند موذی، پرخاشگر و هیجان انگیز باشند. کودکان مبتلا به دچار نوسانات ناگهانی خلقی، دوره طولانی مدت بیش فعالی و به دنبال آن بی حالی، ضعف خلقی و سرخوردگی می شوند. کودکان مبتلا به تمایل دارند بیش از حد نگران همه چیز باشند. حتی بی اهمیت ترین مسایل باعث اضظراب آن ها و حتی اختلالات خواب می شود. سندرم آسپرگر، نوع خفیفی از است. علایم این بیماری شامل عدم مهارت های اجتماعی، عدم تمایل به تغییر روال های روزانه و محیط آشنا، عدم برقراری تماس چشمی، حرکات غیرطبیعی و بیان صورت، عدم همدلی است. یک اختلال روانشناختی است و یادگیری کودکان را به چالش می کشد. علایم اختلال در یادگیری، عبارتند از: حافظه ضعیف عدم سازماندهی عدم توانایی در تمرکز کردن عدم توانایی در پیروی از دستورالعمل ها کودکان مبتلا به این اختلال ممکن است تمایل به قلدری داشته باشند و خودشان را از موقعیت های اجتماعی جدا کرده، اموال را نابود کنند یا حیوانات را آزار دهند و عمدا دروغ بگویند یا حتی وسایل دیگران را بدزدند. کودکان با اختلال در خوردن غذا مانند بی اشتهایی یا بولیمی تمایل به پرخوری دارند. این اختلالات معمولا نتیجه تفکر وسواسی در مورد افزایش وزن و ظاهر بدنی است. علایم این بیماری شامل عدم توانایی در خوردن مناسب، استفراغ و پرخوری است. همانند بزرگسالان شایع نیست اما علایم این اختلال روانشناختی شامل ترک تحصیل، بی خوابی، بی انگیزه بودن، افت عملکرد در مدرسه، افسردگی، فراموشی و بروز رفتارهای عجیب و غریب است. اگر فکر می کنید فرزند شما هر یک از علایم اختلالات ذکر شده در بالا را نشان می دهد، سریعا با یک متخصص یا روان شناس مشورت کنید. روانشناسان در زمینه کودکان بر روی دو نظریه اصلی کار می کنند: رشد درونی در کودکان و تغییر ذاتی آن ها (تربیت) رشد بیرونی کودکان که به محیط خارج بستگی دارد (پرورش) کارشناسان رشد کودکان در زمینه های مختلفی فعالیت دارند، از جمله: چگونگی ارتباط با والدین، خواهر و برادر، دوستان، معلمان و سایر افراد مهم که بر رشد کودک ت ثیر می گذارند. بررسی فرهنگ مانند سنت ها، ارزش های از پیش تعیین شده و دستورالعمل های زندگی که بر رشد و پیشرفت کودک ت ثیر می گذارد. بررسی چگونگی وضعیت اجتماعی، سبک زندگی و کمبود منابع مالی که می تواند بر رشد کودک ت ثیر بگذارد. درک روانشناسی کودکان می تواند چالش برانگیز باشد. در والدینی که بیش از یک کودک دارند، ممکن است روانشناسی کودک اول با کودک میانی فرق داشته باشد و کودک میانی دچار شود که عواقب زیادی در تربیت و پیشرفت کودکان دارد برهمین اساس اگر چه ممکن است درک روان شناسی کودکان خسته کننده و وقت گیر باشد، اما مهمترین کاری است که والدین می توانند برای پرورش کودک خود و تبدیل او به یک موفق و سالم در بزرگسالی انجام دهند.

آب درمانی و یا هیدروتراپی، اصطلاحی برای استفاده از آب به منظور درمان اختلال جسمی یا روانی می باشد. آب درمانی در پیشرفت برنامه های درمانی و توانبخشی تاثیر به سزایی دارد. استفاده از هیدروتراپی در یونان باستان با استفاده از چشمه های معدنی آب گرم شروع شد. امروزه هزاران متخصص فیزیوتراپی از خاصیت درمانی آب برای درمان انواع بیماری ها استفاده می کنند. هیدروتراپی شامل استفاده از آب برای معالجه شرایط مختلف مانند، بیماری های روماتیسمی و سایر بیماری ها است. آب درمان اگرچه شباهت زیادی به شنا دارد، اما با آن فرق می کند زیرا آب درمانی مستلزم تمرینات مختلفی در استخر آب می باشد. دمای آب در استخر تقریبا - سانتی گراد و گرمتر از آب استخر معمولی می باشد. هیدروتراپی معمولا در بخش بیمارستان و توسط یک فیزیوتراپیست آموزش دیده انجام می شود. استفاده از آب درمانی برای سلامتی بدن مزایای بسیاری دارد و پزشک ممکن است در موارد زیر به بیماران آب درمانی را توصیه کند: کمر درد کاهش وزن اختلالات ریوی کاهش درد آرتروز بهبود دامنه حرکت مبارزه با آسم ناشی از ورزش کاهش اسپاسم عضلات مدیریت درد حاد یا مزمن اختلالات عصبی عضلانی اختلالات اسکلتی عضلانی بهبود انعطاف پذیری عضلات بهبود قدرت از طریق تمرین مقاومت کمک به آرامش و کاهش سطح توانبخشی برای جراحی جایگزینی قبل و بعد از مفصل همچنین بیمارانی که دارای مشکلات ارتوپدی هستند و به علت وزن بالا نمی توانند تمرینات خاص ورزشی را انجام دهند می توانند از خاصیت درمانی آب درمانی بهره ببرند. هیدروتراپی با استفاده از خصوصیات خاص آب برای کمک به توانبخشی کاربرد دارد. از آب به علت خاصیت درمانی آن مانند افزایش شادابی و بهبودی روحیه، افزایش استحکام و مقاومت فرد استفاده می شود که می تواند منجر به کاهش تحمل وزن مفاصل، افزایش فعالیت عضلات، افزایش جریان خون و کاهش ورم شود. به طور کلی استفاده از روش آب درمانی در بیماران باعث افزایش سرعت روند بهبودی آن ها خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مطالعه‌ای که در سال در مجله بالینی توانبخشی منتشر شده است، محققان اثربخشی جلسات ورزش ماهیانه دو بار در هفته را با یک بار در هفته در مبتلایان به آرتروز زانو مقایسه کردند. پس از هفته درمانی مشخص شد افرادی که تمرینات بیشتری را انجام داده اند، درد و عملکردشان بیشتر بهبود یافته است. محققان در مورد ت ثیر ورزش های آبی در افراد مبتلا به آرتروز زانو و یا لگن دریافتند که آب درمانی می تواند باعث کاهش دوره بهبودی بیماری ها شده و درد و ناتوانی بیماران را تا حد زیادی تسکین دهد و کیفیت زندگی آن ها را بهبود ببخشد. آب درمانی در عمق های مختلف آب انجام می شود و عمق آن به فعالیت های بیمار، سطح تحمل بیمار در برابر آب و میزان وزن بدن او بستگی دارد. کل درمان بیمار در آب انجام می شود و بیمار باید در هنگام درمان در آب حرکت کند. بیمار می تواند برخی از حرکات را خودش به تنهایی انجام دهد و برخی حرکت ها با کمک درمانگر انجام می شوند. به طور کلی، این درمان شامل فعالیت هایی است که باعث تحرک ستون فقرات، تقویت عضلات و افزایش دامنه حرکت مفاصل بیمار می شود. آب درمانی به دو دسته اصلی هیدروتراپی خارجی و هیدروتراپی داخلی تقسیم می شود. آب درمانی خارجی از یخ یا آب بر روی بدن استفاده می کند. این روش همچنین شامل غوطه ور شدن بدن روی سطح آب است. بنابراین هدف آن استفاده از روش های هیدروتراپی بر پایه دما، مانند ت ثیر آب گرم و سرد بر روی پوست و همچنین بافت های زیرین است. هنگام استفاده از این روش، آب گرم باعث تعریق و شل شدن عضلات می شود. آب درمانی خارجی یک روش بسیار موثر در درمان گردش خون ضعیف، روماتیسم و درد عضلات است و اغلب با آروماتراپی ترکیب می شود. در آب درمانی خارجی از بسته های یخ یا کمپرس سرد برای تسکین درد همراه با جراحی دندان، سردرد و اسپری استفاده می شود. بسته های یخ به آرامش بیماران روانی و سم زدایی کمک می کند. هیدروتراپی خارجی به روش های مختلفی انجام می شود. حمام سیتز یکی از روش های متداول است. بیمار در حمام ساخته شده منحصر به فرد به نحوی که که شکم باید کاملا در آب فرو برود، می نشیند. این حمام ها برای درمان، گرفتگی قاعدگی، تورم پروستات و سایر شرایط تناسلی بدن توصیه می شود. همچنین روش درمانی دیگر مبتنی بر حرکت وجود دارد، که در آن از آب پر فشار برای ماساژ بدن استفاده می شود. از این روش برای رفع و استفاده می شود. حمام بخار نیز نمونه خوبی از آب درمانی داخلی است. این شکل از درمان شامل دوش واژینال و آبیاری کولون است. آبیاری کلونی شامل تمیز کردن کل روده است که برای درمان بسیاری از مشکلات و شرایط گوارشی مفید است. دوش واژینال نوع دیگری از آب درمانی داخلی است که در آن جریان آب برای پاکسازی مستقیما به واژن هدایت می شود. با این وجود بسیاری از پزشکان این نوع هیدروتراپی را توصیه نمی کنند. هیدروتراپی با افزایش مقاومت و توانایی حرکت، تحمل وزن در مفاصل بیمار را کاهش می دهد. فرد می تواند با تسکین علایم راحت تر حرکت کند و در عین حال مقاومت بیشتری نیز داشته باشد. در طی آب درمانی، با افزایش علمکرد قلب، گردش خون بیمار افزایش می یابد. آب درمانی به طور کلی منجر به کاهش ضربان قلب، فشار خون و افزایش کارایی قلب خواهد شد. همچنین مشکلات آسم ناشی از ورزش را کاهش می دهد و باعث افزایش ظرفیت ریه ها می شود. همچنین با افزایش فشار و گردش خون فرد باعث افزایش عملکرد کلیه ها و بالتبع کاهش ورم بدن او می شود. آب درمانی یک روش بسیار موثر برای درمان دردهای طولانی مدت است. در عین حال که باعث آرامش می شود، به شل شدن عضلات سفت و تنگ کمک کرده و باعث افزایش سرعت سوخت و ساز و فعالیت هضم می شود. هیدروتراپی سلول های بدن را همزمان با بهبود تنفس پوست و عضلات، هیدراته می کند. هیدروتراپی سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند، بنابراین باعث افزایش کارایی آن هم می شود. آخرین مزیت هیدروتراپی ت ثیر روانی آن می باشد. آب درمانی در آب گرم باعث ایجاد احساس آرامش و آب درمانی در آب سرد باعث ایجاد احساس قدرت و تسهیل انجام فعالیت های حرکتی و ورزش می شود. شنا کردن در آب سرد و درمان آب کنتراست برای بازیابی عصب عضلانی و خستگی پس از ورزش های تیمی مفید می باشد. در برخی شرایط خاص هیدروتراپی ممکن است مناسب نباشد: ترس از آب زخم های باز کاهش حساسیت به گرما و یا سرما التهاب، آب درمانی برای صدمات حاد توصیه نمی شود. عروقی یا، افزایش جریان خون می تواند فشار بیشتری بر قلب ایجاد کند. مبتلایان به این بیماری ها بهتر است قبل از آب درمانی با پزشک معالج خود مشورت کنند. از هیدروتراپی نباید به عنوان جایگزین روش های درمانی استاندارد برای معالجه هر بیماری استفاده کرد. با تسکین علایم بیماری، دامنه حرکت و قدرت بیمار افزایش می یابد. به طور کلی، فرد در کلیه زمینه های توانبخشی و فعالیت های حرکتی و عملیاتی خود شاهد پیشرفت خواهد بود. ممکن است فرد هنگام انجام هیدروتراپی و بعد از یک جلسه درمانی درست شبیه شروع اولیه هر ورزش کمی ناراحتی و درد داشته باشد. بعد از فروکش شدن درد اولیه بیمار می تواند به درمان خود ادامه دهد. هیدروتراپی استفاده از آب در دماهای متفاوت برای اهداف درمانی و بهداشتی است. هیدروتراپی در اروپا و آسیا بسیار محبوب است و از حمام های رومی گرفته تا چشمه های آب معدنی گرم، فرهنگ های مختلف در سراسر جهان قرن ها از آب برای درمان انواع بیماری ها استفاده کرده اند. به گفته طرفداران هیدروتراپی، آب سرد باعث انقباض عروق سطحی خون می شود و خون از سطح بدن به اندام های مختلف جریان می یابد. آب گرم باعث گشاد شدن رگ های خونی سطحی، فعال شدن غدد عرق و از بین بردن سموم بافت های بدن می شود. تصور می شود که استفاده متناوب آب گرم و سرد باعث کاهش التهاب و تحریک گردش خون و تخلیه می شود. هیدروتراپی اغلب در مراکز بهداشتی، چشمه های معدنی آب گرم یا خانه انجام می شود و انواع متداول آن، عبارتند از: درمانگر از تکنیک های ماساژ برای تسکین علایم بیمار در حین شنا استخر آب گرم استفاده می کند. حمام sitz شامل دو وان آب (آب گرم و یکی آب خنک) در کنار هم می باشد. بیمار می تواند به طور متناوب از وان های آب گرم و سرد استفاده کند. حمام های Sitz برای درمان، ( PMS ) و مشکلات کاربرد دارد. بیمار برای استفاده از حمام آب گرم باید بسته به نوع بیماری خود، تا دقیقه در آب گرم بماند. نمک حمام یا اپسوم، روغن های آروماتراپی، زنجبیل و نمک دریا ممکن است به حمام آب گرم اضافه شوند. استفاده از کمپرس گرم یا کیسه های آب گرم می تواند برای درمان شرایط حاد مانند در قفسه سینه و مفید باشند. استفاده از این کمپرس ها علایم را تسکین و طول دوره بیماری را کاهش می دهد. ورزش در استخر آب گرم برای کمردرد، آرتروز و سایر بیماری های اسکلتی عضلانی مفید می باشند. حمام ترکی از اتاق های با ترکیب بخار و گرما تشکیل شده اند. حمام بخار به دفع سموم بدن کمک می کند. سونا از هوای خشک و گرم تشکیل شده که منجر به تعریق بدن می شود. در آب درمانی به روش کمپرس حوله ها در آب گرم و یا خنک خیس می شوند و سپس در قسمت خاصی روی بدن قرار می گیرند. کمپرس های سرد باعث کاهش التهاب و تورم و کمپرس گرم باعث افزایش جریان خون و بازشدن عضلات سفت و درد می شود. در حالی که فرد دراز کشیده، از ورق های سرد و خنک پشمی برای پوشاندن قسمت های مختلف بدن او استفاده می شود. در ادامه روند درمانی فرد با حوله های خشک و سپس پتو پوشانده می شود. در این صورت بدن گرم شده و ورق های مرطوب را خشک می کند. از این بیماری برای درمان، و استفاده می شود. در این روش از دوش آب گرم و خنک تا سه دوره متناوب استفاده می شود به نحوی که در پایان درمان فرد به مدت ثانیه از آب خنک تا حدی که بتوان آن را تحمل کرد و زیاد سرد نباشد استفاده می کند. فرد در این روش از یک جفت جوراب نخی استفاده می کند. جوراب ها باید کاملا مرطوب باشند. فرد آن ها را پوشیده و سپس یک جفت جوراب خشک پشمی را در طول شب روی آن ها می پوشد و صبح می تواند جوراب ها را دربیاورد. گفته می شود جوراب های سرد و مرطوب باعث بهبود گردش خون در بدن می شود. منابع:

مصرف داروهایی که اثرات هیستامین را کاهش داده و یا مسدود می کنند، باعث بروز عوارض محدودی می گردد. در این مقاله عوارض داروهای آنتی هیستامین بررسی می گردد. هیستامین، ماده ای شیمیایی است که بدن در پاسخ به عوامل حساسیت زا تولید می کند. در صورت ابتلا فرد به انواع حساسیت ها، مانند آلرژی فصلی، آلرژی های داخلی، آلرژی حیوان خانگی، آلرژی غذایی، یا یک حساسیت شیمیایی، بدن او می تواند یک واکنش آلرژیک را بروز دهد، علایم واکنش آلرژیک می تواند متعدد باشند، از جمله: سرفه گلو درد عطسه آبریزش بینی سوزش گوش بثورات پوستی قرمزی، خارش چشم در صورت استفاده صحیح از داروهای ضد حساسیت، درمان می شود و علایم آن به سرعت تسکین می یابد، اما مصرف بیش از حد آنتی هیستامین، می تواند خطرناک باشد، بنابراین بهتر است برای جلوگیری از مسمومیت با داروهای آنتی هیستامین، انواع و دوز مناسب آن ها را بشناسید. آنتی هیستامین ها شامل داروهای نسل اول محسوب می شوند که خاصیت آرام بخش دارند و نسل جدید این داروها فاقد این داروها هستند. نمونه هایی از آنتی هیستامین های آرام بخش عبارتند از: فنیرامین doxylamine سیپروهپتادین دیفن هیدرامین دگزکلورفنیرامین brompheniramine نمونه هایی از آنتی هیستامین های غیر آرام بخش شامل لوراتادین، cetirizine و fexofenadine می باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنتی هیستامین های خوراکی OTC نسل اول شامل دیفن هیدرامین و کلروفنیرامین هستند. این دارو ها خاصیت آرام بخشی را دارند که احتمالا مصرف آن ها باعث خواب آلودگی می شود. آنتی هیستامین های خوارکی نسل اول در سیستم بدن دوام زیادی ندارند، بنابراین هنگام استفاده از آن ها فرد مجبور است دوزهای زیادی از آن ها را مصرف کند. بنادریل یک آنتی هیستامین حاوی دیفن هیدرامین است که به تسکین آبریزش بینی، عطسه، خارش یا آبکی بودن چشم و خارش بینی یا گلو کمک می کند. این علایم ممکن است ناشی از تب یونجه، سایر آلرژی های تنفسی فوقانی یا سرماخوردگی باشند. از بنادریل همچنین می توان برای درمان کهیر و کاهش قرمزی و خارش استفاده کرد. بنادریل می تواند به صورت قرص جویدنی و یا کپسول تجویز شود. اشکال موضعی بنادریل به صورت کرم ها، ژل ها و اسپری ها برای درمان شرایط آلرژیک پوستی مانند کهیر وجود دارند. کلر فنیرامین ماده اصلی فعال در کلر تری متون است و به تسکین آبریزش بینی، عطسه، خارش یا آبکی بودن چشم و خارش بینی و گلو ناشی از تب یونجه و سایر آلرژی های تنفسی کمک می کند. برخی از عوارض شایع آنتی هیستامین های نسل اول می تواند، شامل موارد زیر باشد: سردرد خواب آلودگی خشکی دهان، بینی و گلو برخی از عوارض جانبی که به ندرت بروز می کنند، عبارتند از: عصبی بودن احتقان سینه ضعف عضلانی ، به ویژه در کودکان آنتی هیستامین های نسل اول در برخی موارد منجر به عوارض جدی تر مانند مشکلات بینایی، مشکل در ادرار یا درد هنگام ادرار کردن می شوند که این عوارض جانبی در سالمندان شایع تر است. مصرف آنتی هیستامین های نسل اول در مردانی که پروستات بزرگ شده و در ادرار کردن مشکل دارند، باید با احتیاط و تحت نظر پزشک صورت بگیرد. این داروها می توانند مشکل ادرار بیمار را بدتر کنند. مبتلایان به بیماری های زیر باید قبل از استفاده از آنتی هیستامین های نسل اول با پزشک خود مشورت کنند: مشکلات تیرویید یا برونشیت مزمن مصرف کنندگان داروهای آرام بخش دیگر همچنین افراد باید از نوشیدن الکل همراه با هر نوع آنتی هیستامین دیگر خودداری کنند زیرا این امر می تواند اثر جانبی خواب آلودگی را افزایش دهد. نسل جدید آنتی هیستامین ها بر روی گیرنده های خاص تر تاثیر می گذارند و عوارض جانبی کمتری دارند. این داروها در بدن طول عمر طولانی تر و ماندگاری بیشتری را دارند برای همین پزشک دوز کمتری را برای مصرف این داروها تجویز می کند. ستیریزین ماده اصلی فعال زیتریک است و به تسکین آبریزش بینی، عطسه، خارش و آبکی بودنچشم و خارش بینی یا گلو ناشی از تب یونجه و سایر آلرژی های تنفسی فوقانی کمک می کند. Zyrtec همچنین برای رفع قرمزی و خارش ناشی از کهیر کاربرد دارد. Zyrtec در اشکال مختلف قرص، کپسول و یا شربت در دسترس بیماران قرار دارد. برخی از عوارض رایج Zyrtec می تواند شامل خواب آلودگی، سردرد و دل درد باشد. در موارد شدید تر می تواند باعث بروز عوارض جانبی جدی تر مانند اختلال در تنفس یا بلع شود. در مورد استفاده از تیوفیلین برونکودیلاتور همراه با تجویز Zyrtec حتما با پزشک مشورت کنید. Zyrtec می تواند با این دارو تداخل ایجاد کند و منجر به بروز عوارض جانبی زیادی شود. از مصرف Zyrtec همراه با الکل جدا خودداری کنید. اگرچه ستیریزین نسبت به آنتی هیستامین نسل اول باعث خواب آلودگی کمتری می شود، اما هنوز هم این اثربخشی را دارد و نوشیدن الکل در حین مصرف Zyrtec می تواند خواب آلودگی را افزایش دهد. اگر مبتلا به بیماری کبد یا کلیه هستید، قبل از استفاده از Zyrtec با پزشک خود مشورت کنید. بیماری کبد و کلیه هر دو می توانند بر نحوه پردازش و اثرگذاری سیریزین ت ثیر بگذارند. در صورت ابتلا به آسم، باید قبل از استفاده از زیرتک با پزشک مشورت شود. در موارد نادر، نشان داده شده است که سترییرین باعث برونکوسپاسم می شود. لوراتادین ماده اصلی فعال کلاریتین است و به تسکین آبریزش بینی، عطسه، خارش، آبکی بودن چشم و خارش بینی یا گلو ناشی از تب یونجه و سایر آلرژی های تنفسی فوقانی کمک می کند. از کلاریتین نیز می توان برای درمان کهیر استفاده کرد و به صورت قرص، کپسول و شربت در دسترس است. لوراتادین همچنین ماده اصلی فعال در برخی دارو های دیگر مانند کلاریتین - دی، آلاورت، Alavert - D و والتین می باشد. کلاریتین می تواند باعث بروز عوارض جانبی مانند سردرد و خواب آلودگی شود. عوارض جانبی جدی کلاریتین می تواند شامل واکنش های آلرژیک باشد. علایم واکنش های آلرژیک، عبارتند از: خارش کوفتگی یا تنفس تورم صورت، گلو، زبان، لب ها، چشم ها در صورت ابتلا به یا کلیه، قبل از استفاده از کلاریتین با پزشک خود مشورت کنید. بیماری کبد و کلیه می تواند هر در نحوه پردازش و تاثیر گذاری لوراتادین ت ثیر بگذارد. و خطر عوارض جانبی را افزایش دهند. در صورت ابتلا به آسم، قبل از استفاده از کلاریتین نیز باید با پزشک خود صحبت کنید. در موارد نادر، نشان داده شده است که لوراتادین باعث برونکوسپاسم می شود. Fexofenadine ماده اصلی فعال آلگرا می باشد که به تسکین آبریزش بینی، عطسه، خارش و آبکی بودن چشم و خارش بینی یا گلو به دلیل تب یونجه یا سایر آلرژی های تنفسی فوقانی کمک می کند. همچنین می توان از آلگرا برای درمان کهیر و بثورات پوستی استفاده کرد برخی از عوارض جانبی Allegra می تواند شامل موارد زیر باشد: سرفه کردن ناراحتی معده درد در دوران درد در بازوها، پاها یا پشت عوارض جانبی جدی Allegra می تواند باعث بروز واکنش آلرژیک شود. اگر از داروی ضد قارچ کتوکونازول، آنتی بیوتیک های اریترومایسین یا ریفامپین یا هر نوع آنتی اسیدی دیگری استفاده می کنید، قبل از استفاده از Allegra با پزشک خود مشورت کنید. این داروها می توانند با Allegra تداخل دارویی داشته باشند و خطر عوارض جانبی را افزایش دهند. حتی این داروها می توانند منجر به کاهش اثر Allegra شوند. همراه مصرف Allegra از نوشیدن آب میوه خودداری کنید. آب میوه می تواند میزان جذب آلگری و تاثیر گذاری آن را کاهش دهد. بهتر است قبل از استفاده از Allegra با پزشک خود مشورت کنند. برخی از داروهای مربوط به بیماری های کلیه ممکن است با Allegra تداخل ایجاد کرده و منجر به افزایش خطر عوارض جانبی شوند. مصرف بیش از حد هر دو نوع آنتی هیستامین می تواند باعث بروز برخی علایم شود که بر حسب نوع دارو مصرف، علایم می توانند متفاوت باشند. برخی از علایم ناشی از مصرف بیش از حد داروهای آنتی هیستامین عبارتند از: گیجی از دست دادن تعادل افزایش خواب آلودگی عوارض جدی تر مصرف بیش از حد آنتی هیستامین در نسل اول شامل تشنج و کما است. مصرف بیش از حد آنتی هیستامین آرام بخش باعث مسمومیت شدید نمی شود و علایم آن ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: سردرد سرگیجه خواب آلودگی تحریک پذیری با این حال گاهی اوقات مصرف بیش از حد آنتی هیستامین ها می تواند باعث بروز تاکی کاردی و افزایش زیاد ضربان قلب شود. در این شرایط ممکن است افزایش ضربان در حال استراحت فرد به بیش از ضربان در دقیقه برسد. علایم مصرف بیش از حد آنتی هیستامین ها معمولا ظرف شش ساعت پس از مصرف زیاد آن ها ظاهر می شود. علایم در شروع بروز خفیف هستند و به تدریج با گذشت زمان بدتر می شوند. مواردی از مرگ افراد به علت سمیت آنتی هیستامین ها گزارش شده است. البته این موارد ناشی از مصرف بیش از حد تصادفی و سوء استفاده عمدی از آنتی هیستامین ها بوده است. مرگ ممکن است هنگامی اتفاق بیفتد که مصرف زیاد این داروها منجر به عوارض شدیدی مانند پریش تنفسی، ایست قلبی یا تشنج شود. تحمل افراد مختلف به نسبت به اثرات منفی هر دارو می تواند متفاوت باشد. با این حال، سمیت معمولا زمانی رخ می دهد که فرد سه تا پنج برابر بیشتر از دوز توصیه شده از آنتی هیستامین استفاده کند. در صورت مصرف بیش از حد هیستامین ها و ابتلا به مسمومیت آن ها، احتمالا فرد در بیمارستان activated charcoal دریافت خواهد کرد. این محصول در شرایط اضطراری برای معکوس کردن اثرات مسمومیت استفاده می شود و به عنوان پادزهر عمل می کند و جذب سموم و مواد شیمیایی موجود در معده را متوقف می کند. سموم به ذغال متصل می شوند و با دفع مدفوع از بدن خارج می شوند. علاوه بر استفاده از ذغال فعال، کنترل و نظارت سیستم قلبی و تنفسی راه دیگری برای درمان مسمومیت ناشی از هیستامین ها می تواند باشد. پیش آگهی مسمومیت با آنتی هیستامین به میزان دوز مصرف شده آن ها بستگی دارد. فرد در صورتی که تحت درمان فوری قرار بگیرد، پیش آگهی مثبتی خواهد داشت و به طور کامل بهبودی می یابد. تفاوت بین عارضه جانبی یک دارو و علایم مسمومیت ناشی از آن در شدت علایم می باشد. علایم مسمومیت خفیف می باشند و نیازی به درمان پزشکی ندارند و شامل تهوع خفیف، سرگیجه، استفراغ، اسهال و درد معده هستند. اما علایم شدید مانند ضربان قلب سریع، تنگی در قفسه سینه یا تشنج نیاز به درمان فوری و مراجعه به پزشک دارد. در صورت استفاده صحیح، آنتی هیستامین ها بی خطر هستند. برای پیشگیری از بروز مسمومیت دارویی آنتی هیستامین ها سعی کنید در هنگام استفاده از آن ها، دستورالعمل های زیر را در نظر بگیرید: دو دوز دارو را نزدیک به هم مصرف نکنید. داروها را از دسترس کودکان دور نگه دارید. دارو را بیش از دوز توصیه شده مصرف نکنید. حتما برچسب های روی دارو را با دقت بخوانید. هرگز دو نوع آنتی هیستامین به طور همزمان مصرف نکنید. مصرف برخی از آنتی هیستامین ها می توانند همزمان با داروهای دیگر تداخل دارویی ایجاد کند. آنتی هیستامین ها همچنین می توانند علایم آلرژی در کودکان را تسکین دهند، اما آن ها برای همه کودکان مناسب نیستند. به طور کلی نباید به کودکان کمتر از سال آنتی هیستامین داده شود. میزان دوز مصرفی آنتی هیستامین ها در کودکان سنین و بالاتر به نوع آنتی هیستامین و وزن کودک بستگی دارد و مصرف آن ها بهتر است با مشورت پزشک صورت گیرید. هنگام بروز یک واکنش آلرژیک، بدن ماده ای به نام هیستامین آزاد می کند. هیستامین با اتصال به گیرنده های خاص بدن باعث بروز علایم آلرژی می شود. آنتی هیستامین ها اثرات هیستامین را بروز این گیرنده ها کاهش می دهند. منابع:

لیزردرمانی روش پزشکی برای درمان هر دو بیماری داخلی و خارجی مانند سرطان، بیماری های پوستی، پولیپ، لوزالمعده به کمک نور لیزر است. نور لیزر پرتوی قوی از نور است که می تواند برای بریدن یا سوزاندن استفاده شود. لیزردرمانی، روش های درمانی هستند که برای انجام آن از نور متمرکز شده استفاده می شود. نوری که در لیزردرمانی استفاده می شود به حدی شدید است که می توان از آن برای شکل دادن الماس یا برش فولاد استفاده کرد. در علم پزشکی، لیزر به جراحان اجازه می دهد تا بتوانند روی یک ناحیه کوچک تمرکز کرده و با دقت بسیار بالا آن منطقه را مورد هدف قرار داده و به بافت های اطراف آسیب کمتری وارد شود. لیزردرمانی، نسبت به جراحی های سنتی میزان درد، التهاب و زخم کمتری ایجاد می کند. با این حال، لیزردرمانی می تواند گران باشد و نیاز به درمان های مکرر دارد. برخی مواردی که ممکن است برای درمان آن ها از لیزردرمانی استفاده شود، عبارتند از: بهبود بینایی تسکین علایم سرطان ترمیم شبکیه جدا شده جراحی و کاهش درد انتهای عصب بعد از عمل جلوگیری از درمان ناشی از، از جمله جراحی تومورها، ها یا تومورهای سرطانی کوچک کاهش تورم و محدود کردن تعداد سلول های توموری این درمان ممکن است در مراحل اولیه برخی از سرطان ها مفید هستند، از جمله: از لیزردرمانی نیز برای موارد آرایشی هم استفاده می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حذف موهای زاید درمان چین و چروک، لکه یا برداشتن، علایم و لکه های خورشید برخی از جراحی های لیزر، مانند جراحی های زیبایی پوست و چشم، جراحی های زیبایی محسوب می شوند. با وجود احتمال بروز عوارض جانبی این روش ها باز هم برخی از مردم ترجیح می دهند تحت این جراحی ها قرار بگیرند. به عنوان مثال، ممکن است برخی از بیماری های جسمی یا پوستی با جراحی های لیزر تشدید شوند. قبل از تصمیم گیری در مورد عمل جراحی لیزر با پزشک خود مشورت کنید. با توجه به سن، وضعیت عمومی، برنامه مراقبت های بهداشتی و هزینه جراحی لیزر، ممکن است پزشک توصیه کند که روش های سنتی جراحی را انتخاب کنید. به عنوان مثال، افراد کمتر از سال، نباید جراحی چشم لیزیک انجام دهند. لیزردرمانی به احتمال زیاد با بی حسی انجام می گیرد. پس بعد از آن حتما به استراحت و دوره بهبودی نیاز دارید. چند روز قبل از عمل ممکن است به شما توصیه شود که برخی اقدامات درمانی مانند قطع هرگونه دارو مانند رقیق کننده خون را رعایت کنید. لیزردرمانی برای درمان تومور ممکن است با استفاده از (یک لوله نازک، روشن، انعطاف پذیر) برای هدایت لیزر و مشاهده بافت های داخل بدن انجام شود. آندوسکوپ از طریق برش کوچکی وارد بدن می شود. سپس، جراح با استفاده از پرتوهای لیزر، تومور را هدف قرار داده و آن را منقبض یا از بین می برد. در جراحی های زیبایی، لیزرها معمولا مستقیما روی پوست اعمال می شوند. برای انجام مراحل لیزردرمانی از لیزرهای مختلفی استفاده می شود. به عنوان مثال: لیزرهای دی اکسید کربن ( CO ) توانایی نفوذ کمی دارند و اغلب برای سرطان های سطحی مانند سرطان پوست استفاده می شود. این روش درمانی چین و چروک های عمیق، زخم های آکنه و سایر زخم ها، زگیل ها، علایم زایمان، لکه های پوستی، پوست گشاد، اشکال مختلف سرطان پوست، لکه هاا بر روی پاها، خال ها و مناطقی از آسیب سوختگی را درمان می کند. با این وجود محدودیت های کمی در مورد لیزر CO وجود دارد. خطر ابتلا به قرمزی پوست و جای زخم های قرمز در این روش وجود دارد. اغلب به - هفته بهبودی نیاز دارد. به افرادی که روی پوست خود جوشهای سرباز و یا آکنه دارند، به دلیل خطر افزایش بیش از حد رنگدانه یا هایپوگمانتاسیون، این درمان توصیه نمی شوند. این روش نفوذ کمی دارد و می توان از آن برای فعال کردن داروهای حساس کننده نور در طول درمان فتو دینامیکی استفاده کرد. این نوع لیزر برای درمان سرطان همراه با شیمی درمانی کاربرد دارد. این روش در امتداد الیاف نوری حرکت می کنند. آن ها در ترموتراپی بینابینی برای نوعی از سرطان استفاده می شوند. از نور لیزری تنظیم شده به طول موج بین تا نانومتر استفاده می کند. از این درمان برای انجام جراحی های جزیی و بازسازی بافت های بدن استفاده می شود. LLLT اربیم به درمان خطوط ریز، چین و چروک های کوچک تا متوسط، لکه های پوستی، آکنه، زخم، آفتاب سوختگی و خال کمک می کند. لیزر اربیم نسبت به لیزرهای CO کاربرد بیشتری دارد زیرا این روش به پوست و بافت های اطراف آسیب کمتری می رساند. در - هفته علایم تورم، کبودی و قرمزی آن برطرف می شود. این روش درمانی با لیزر برای افرادی که رنگ پوست تیره تری دارند نیز توصیه می شود. لیزر رنگی پالس شده، به درمان ضایعات عروقی، رگ های عنکبوتی، مویرگ های شکسته، خطوط ریز اطراف چشم و علایم کشش کمک می کند. علایم کبودی و رنگدانه موقت معمولا بعد از عمل مشاهده می شود. لیزر درمانی عوارض زیادی دارد. عوارض جانبی آن برای پوست در روش های جراحی های زیبایی شامل موارد زیر است: درد عفونت جای زخم خون ریزی تغییر در رنگ پوست همچنین ممکن است به علت بروز برخی عوارض روند درمان طولانی تر شود. بعضی از جراحی های لیزر تحت بیهوشی عمومی انجام می شود که خطرات خاص خود را به همراه دارد. عوارض لیزر درمانی تحت بیهوشی عبارتند از: سردرگمی بعد از هوشیاری درمان ها همچنین می توانند گران بوده و در دسترس همه افراد نباشند. لیزر دقیق تر از ابزارهای جراحی سنتی است و نیاز به برش های کوتاه تر و کم عمق تر دارد و آسیب کمتری به بافت بدن می زند. عمل لیزر معمولا کوتاهتر از جراحی های سنتی هستند و اغلب به صورت سرپایی انجام می شوند. در صورت نیاز به بیهوشی عمومی، معمولا به مدت زمان کمتری برای بستری شدن نیاز دارند. بهبودی بعد از لیرزدرمانی سریع تر صورت می گیرد و در مقایسه با جراحی های سنتی، درد، تورم و جای زخم کمتری را ایجاد می کند. بهبودی بعد از لیزر درمانی بسته به نوع درمان و میزان ت ثیرگذاری بدن متفاوت است. بهبودی بعد از جراحی لیزر شبیه به عمل جراحی معمولی است. ممکن است بیمار در چند روز اول بعد از عمل نیاز به استراحت و استفاده از داروهای بدون نسخه ضد مسکن داشته باشد. فرد باید بعد از لیزر درمانی از دستورات پزشک پیروی کند. برای دو هفته اول پس از درمان با لیرزدرمانی روی پوست، حتما موارد زیر رعایت شوند: از داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا استامینوفن برای درد استفاده کنید. محل لیزر را مرتبا با آب تمیز کنید. از بسته‌های یخی استفاده کنید. از دستکاری زخم خودداری کنید. پمادهایی مانند وازلین را روی محل مورد نظر بمالید. لیزر درمانی سرد یک لیزر درمانی با شدت کم است که با استفاده از میزان نور کم، باعث بهبودی می شود. میزان نور در لیزر درمانی سرد در مقایسه با سایر اشکال لیزر درمانی که برای از بین بردن تومورها و بافت انعقادی استفاده می شود و باعث گرم شدن بافت بدن نمی شود. لیزر درمانی سرد همچنین به عنوان، سطح پایین لیزر درمانی ( LLLT ) ، لیزر درمانی کم توان ( LPLT ) ، بیولوژی شبیه سازی لیزر نرم و لیزر با تابش نور شناخته می شود. در طی این روش، انواع پرتوهای نوری با شدت های متغیر مستقیما بر روی محل مورد نظر اعمال می شوند. سپس بافت بدن، نور را جذب می کند. نور قرمز و مادون قرمز باعث ایجاد واکنش بر روی سلول های آسیب دیده می شود و این سلول ها را مجبور به واکنش فیزیولوژیکی کرده و باعث بازسازی آن ها می شود. آسیب های سطحی معمولا با طول موج بین تا نانومتر و برای آسیب های عمقی و نفوذ بیشتر، از طول موج بین تا نانومتر استفاده می شود. در روش لیزر درمانی سرد اگرچه فرد دستگاه لیزر را روی پوست خود لمس می کند، اما این روش بدون درد و غیر تهاجمی است و بدون هیچ آسیبی انجام می شود. لیرزدرمانی سرد هیچ صدا و احساس لرزش و گرما ایجاد نمی کند. هر درمان بطور معمول فقط چند دقیقه طول می کشد. پزشکان، دندانپزشکان، فیزیوتراپیست ها و سایر متخصصان پزشکی از روش های گوناگونی از لیزر درمانی سرد استفاده می کنند. عمده ترین کاربردهای این لیزر درمانی در ترمیم بافت و رهایی از درد و التهاب است. پزشکی ورزشی و روش های فیزیوتراپی اغلب از لیزر درمانی سرد برای درمان جراحات جزیی استفاده می کنند، مانند: همچنین از این روش برای کاهش تورم و تقویت بهبود مفاصل و بافت نرم استفاده می شود. دندانپزشکان از لیزرهای سرد برای درمان بافت های ملتهب در دهان و بهبود زخم ها استفاده می کنند. لیزر درمانی سرد برای درمان التهاب ناشی از آرتریت روماتویید ( RA ) و سایر بیماری های مزمن سیستم ایمنی بدن کاربرد دارد. در کلینیک های درد از لیزر درمانی سرد برای کمک به مبتلایان به درد حاد یا مزمن در شرایطی مانند فیبرومیالژیا و سندرم تونل کارپ استفاده می شود. از لیزر درمانی سرد برای جوان سازی پوست استفاده می شود. متخصصان پوست از آن برای درمان مشکلات مختلف پوستی استفاده می کنند، از جمله: و لیزر درمانی سرد همچنین برای معالجه زخم های مشکل دار از جمله زخم های مرتبط با دیابت استفاده می شود. به احتمال زیاد کاربردهای جدید لیزر درمانی سرد در آینده بسیار خواهد بود. محققان در حال بررسی استفاده برای درمان انواع بیماری ها از جمله آسیب مغزی، آسیب نخاعی، و هستند. استفاده از لیزر درمانی سرد در طب سنتی و به عنوان یک درمان مکمل یا جایگزین در حال رشد است وکاربرد آن برای تعدادی از موارد توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) ت یید شده است. لیزر درمانی سرد وقتی تحت مراقبت یا توسط پزشک متخصص انجام شود، مطمین خواهد بود و از طرفی غیر تهاجمی و بدون درد نیز هست. به دارو یا آماده سازی قبل از جراحی احتیاج ندارد. اما نباید از لیزر درمانی سرد بر روی یا ضایعات سرطانی استفاده شود. همچنین در هنگام استفاده از آن در منزل باید احتیاط کرد. از آنجا که ت ثیر لیزر درمانی سرد بر جنین ناشناخته است، توصیه می شود که زنان باردار از این نوع درمان خودداری کنند. یکی از اشکالات لیرزدرمانی سرد ممکن است مدت زمان درمان آن باشد. در حالی که هر جلسه لیزر درمانی سرد فقط چند دقیقه طول می کشد، ممکن است تا یک ماه (چهار جلسه در هفته) طول بکشد. همچنین ممکن است این روش درمانی تحت پوشش بیمه نباشد. دستگاه های لیزر درمانی سرد برای استفاده در خانه به راحتی قابل استفاده هستند. تحقیقات در مورد اثربخشی و ایمنی لیزر درمانی سرد در حال انجام است. با این حال، طرفداران این روش ادعا می کنند که لیزر درمانی سرد می تواند برای افرادی باشد که نمی خواهند تحت درمان های تهاجمی قرار بگیرند مناسب باشد. منابع:

کبد بزرگترین اندام داخلی بدن است و چندین عملکرد مهم را انجام می دهد. پیوند کبد یک عمل جراحی است که کبد فرد را که دیگر به درستی کار نمی کند (نارسایی کبد) از بین می برد و آن را با یک کبد سالم از یک اهدا کننده دیگر جایگزین می کند. پیوند کبد معمولا به عنوان گزینه درمانی برای مبتلایان بیماری مزمن کبدی در مرحله پایانی می باشد. پیوند کبد همچنین ممکن است در موارد نادر نارسایی ناگهانی کبد کاربرد داشته باشد. پیوند کبد از اهدا کننده فرد زنده امکان پذیر است زیرا کبد انسان اندکی پس از جراحی خودش را بازسازی می کند و به اندازه طبیعی اولیه خودش برمی گردد. پیوند کبد، گزینه درمانی برای مبتلایان به است که بیماری آن ها به سایر روش های درمانی پاسخ نداده است و یا برای برخی از مبتلایان به که وضعیت آن ها قابل کنترل نیست کاربرد دارد. نارسایی کبد ممکن است به سرعت یا تدریجی در طولانی مدت اتفاق بیفتد. نارسایی کبد که به سرعت در طی چند هفته رخ دهد، نارسایی حاد کبد نامیده می شود. نارسایی حاد کبد یک بیماری غیر طبیعی است که معمولا نتیجه عوارض داروهای خاص می باشد. اگرچه پیوند کبد ممکن است نارسایی حاد کبد را درمان کند، اما بیشتر در درمان نارسایی مزمن کبد استفاده می شود. نارسایی مزمن کبد در طی ماه ها و سال ها به آرامی رخ می دهد. نارسایی مزمن کبد می تواند در اثر شرایط مختلف ایجاد شود. شایع ترین علت نارسایی مزمن کبد، است. هنگامی که سیروز ایجاد می شود، بافت اسکار جایگزین بافت طبیعی کبد و اختلال در عملکرد کبدی می شود. سیروز شایع ترین دلیل پیوند کبد است. این عمل جراحی همچنین ممکن است برخی سرطان ها با منش کبدی را درمان کند. پیوند کبد بیشتر از اهدا کننده زنده صورت می گیرد که در این روش بخشی از کبد فرد سالم استفاده می شود. اما این روش سالانه درصد کمی از تعداد کل پیوند کبد را تشکیل می دهد و بیشتر برای کودکانی که نیاز به پیوند دارند انجام می شود. زیرا کبد های اهداکننده مناسب برای کودکان بسیار کمیاب هستند. در حال حاضر، این گزینه برای بزرگسالانی که در مرحله پایانی بیماری کبد قرار دارند هم انجام می گیرد. در این روش، اولین قدم شناسایی یک اهدا کننده سالم و مناسب است که بتواند با خیال راحت تحت یک عمل جراحی بزرگ قرار بگیرد. سن اهداکننده، گروه خون و اندازه اندام نیز برای انجام پیوند مهم می باشد. بیشتر اهدا کنندگان کبد می توانند اعضاء نزدیک خانواده یا دوستان بیمار باشند. پیوندهایی که با این روش انجام می شوند نسبتا نتایج خوبی دارند، اما پیدا کردن یک اهدا کننده زنده ممکن است دشوار باشد. این جراحی همچنین خطرات قابل توجهی را برای اهدا کننده به همراه داشته باشد. تیم پیوند می تواند در مورد مزایا و خطرات با بیمار و اهدا کننده صحبت کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در پیوند کبد دومینو، کبد از یک اهدا کننده که مبتلا به بیماری آمیلوییدوز خانوادگی است، دریافت می شود. آمیلوییدوز خانوادگی نوعی اختلال بسیار نادر است که در آن یک پروتیین غیر طبیعی در بدن فرد جمع می شود و در نهایت به اندام های داخلی بدن آسیب می رساند. اهدا کننده مبتلا به آمیلوییدوز خانوادگی برای معالجه وضعیت خود تحت جراحی پیوند کبد قرار می گیرد. سپس، اهدا کننده می تواند کبد خود را به بیمار دیگر بدهد زیرا کبد مبتلا به آمیلوییدوز خانوادگی هنوز به خوبی کار می کند. در نهایت ممکن است فرد دریافت کننده کبد نهایی علایم آمیلوییدوز را بروز دهد، اما این علایم معمولا چندین دهه طول می کشد تا بروز کنند. پزشکان معمولا برای انجام پیوند کبد دومینو گیرندگانی را انتخاب می کنند که سال یا بالاتر سن دارند. پزشکان پس از عمل علایم بیماری را تحت نظر قرار می دهند. جراحی پیوند کبد عوارض زیادی را به همراه دارد. خطرات مرتبط با خود عمل و همچنین داروهای لازم برای پیشگیری از رد کبد وجود دارد. در این شرایط احتمال بروز خطرات زیر وجود دارد: عفونت خون ریزی رد کبد اهدایی لخته شدن خون نارسایی کبد اهدا شده سردرگمی ذهنی یا تشنج عوارض مجرای صفراوی، از جمله نشت مجرای صفراوی یا کوچک شدن مجاری صفراوی عوارض طولانی مدت نیز ممکن است شامل بازگشت بیماری کبد می باشد. پس از پیوند کبد، بیمار باید برای بقیه عمر خود دارو مصرف کند تا از رد کبد اهدا شده جلوگیری شود. این داروها، ضد سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن هستند که می توانند عوارض جانبی زیادی ایجاد کنند، از جمله: عفونت در صورتی که پزشک پیوند کبد را توصیه کند، ممکن است بیمار به یک مرکز پیوند ارجاع داده شود. همچنین بیمار می تواند خودش مرکزی را از لیست ارایه دهندگان برتر شرکت های بیمه ای انتخاب کند. بیماران در انتظار بهتر است برای بررسی و انتخاب مراکز پیوند نکات زیر را در نظر بگیرند: از میزان بقای بیماران بعد از پیوند در مرکز سوال کنید. بیمار بهتر است هزینه های احتمالی قبل، حین و بعد از پیوند را برآورد کند. در مورد تعداد و نوع پیوندهایی که مرکز در سال انجام می دهد، اطلاعات بگیرید. تعهد مرکز پیوند انتخابی خود را برای رعایت آخرین فناوری ها و تکنیک های پیوند ارزیابی کند. از آنجایی که هر مرکز معیارهای خاص خودش را برای پیوند دارد، پس از انتخاب مرکز، بیمار ارزیابی می شود که آیا شرایط بیمار با معیارهای مرکز مطابقت می کند یا نمی کند. اگر بیمار در یک مرکز پیوند پذیرش نشود، ممکن است به مرکز دیگری ارجاع داده شود. اهداف فرایند ارزیابی مرکز پیوند مشخص می کند که آیا: بیمار همکاری لازم را بعد از پیوند می کند و یا نمی کند. بیمار، بیماری خاصی را دارد که بتواند در موفقیت پیوند کبد اختلال ایجاد کند. بیمار از سلامت کافی برای انجام پیوند برخورداری می باشد که بتواند جراحی و داروهای مادام العمر پس از پیوند را تحمل کنند. آزمایشات، مراحل و مشاوره های خاصی که در طول پیوند کبد صورت می گیرند عبارتند از: آزمایش های آزمایشگاهی مانند آزمایش خون و ادرار برای ارزیابی سلامت اندام ها از جمله کبد آزمایشات تصویربرداری مانند از کبد آزمایش قلب برای تعیین سلامت سیستم قلبی و عروقی یک معاینه کلی، از جمله آزمایش های غربالگری سرطان، برای ارزیابی سلامت کلی و بررسی سایر بیماری های که ممکن است در نتیجه پیوند ت ثیر بگذارد. ارزیابی می تواند شامل موارد زیر باشد: مشاوره تغذیه با متخصصان رژیم غذایی که رژیم بیمار را ارزیابی می کنند و توصیه هایی در مورد وعده های غذایی قبل و بعد از پیوند به او ارایه می دهند. ارزیابی روان شناختی برای ارزیابی و درمان هرگونه مانند یا و تعیین اینکه بیمار کاملا خطرات پیوند کبد را درک کرده باشد. مشاور مالی در تامین و تعیین هزینه های مراقبت بعد از پیوند و بررسی هزینه های تحت پوشش بیمه به بیمار کمک می کند. پس از اتمام این آزمایش ها و مشاوره ها، مرکز پیوند برای بحث در مورد وضعیت بیمار تشکیل جلسه می دهد و تعیین می کند که آیا پیوند بهترین روش درمانی برای بیمار است و آیا او به شرایط لازم برای پیوند را دارد. اگر جواب هر دو سوال مثبت باشد، بیمار در لیست انتظار قرار می گیرد. پزشکان از نتایج آزمایشات عملکرد کبد و سایر فاکتورها برای ارزیابی شدت بیماری استفاده می کنند، تا مشخص شود بیمار تا چه حد به پیوند نیاز دارد. اولویت لیست انتظار پیوند با دو سیستم امتیاز دهی به نام Model for Dellase Drease ( MELD ) برای بزرگسالان و سیسیتم بیماری کبد کودکان در مرحله نهایی ( PELD ) برای کودکان کمتر از سال تعیین می شود. پزشک برای تعیین امتیاز MELD از فرمول خاصی استفاده می کند، که می تواند از تا متغیر باشد. نمره بالا MELD نشان دهنده نیاز فوری به پیوند است. با دسترسی به کبد های اهدا شده، پزشکان مطابق با نمرات MELD و طبق گروه خونی، بیماران را درجه بندی می کنند. معمولا در ابتدا افرادی که نمرات MELD بالاتری دارند، تحت پیوند کبد قرار می گیرند. مدت زمان انتظار در لیست انتظار پیوند کبد بر اساس نمرات MELD و گروه خونی فرد انجام می شود. برخی از بیماری های کبدی، مانند سرطان کبد، ممکن است منجر به کاهش نمره MELD بیمار شوند. علاوه بر این، بزرگسالان مبتلا به نارسایی حاد کبدی از سیستم اولویت بندی MELD استثناء هستند و این بیماران بسته به شدت بیماری در لیست انتظار پیوند قرار می گیرند. مدت زمان انتظار در بیماران مختلف می تواند بسیار متفاوت باشد. برخی افراد روزها صبر می کنند، در حالی که برخی دیگر ماه ها یا ممکن است هرگز کبد مناسب بیمار پیدا نشود. در مدت زمانی که بیمار در لیست انتظار قرار دارد پزشک عوارض نارسایی کبد را درمان می کند. عوارض نارسایی کبد در مرحله نهایی پیوند جدی است و ممکن بیمار در این مدت در بیمارستان بستری شود. اگر وضعیت بیمار وخیم تر شود، نمره MELD او تغییر پیدا می کند. بیمارانی که در لیست جراحی پیوند کبد قرار می گیرند، باید برای سالم ماندن خود تلاش کنند. سلامت و فعالیت مناسب می تواند بیمار را برای جراحی آماده کند و حتی باعث بهبودی سریع تر بعد از پیوند شود. برای این منظور بیماران بهتر است: داروهای خود را طبق تجویز پزشک مصرف کنند. دستورالعمل های مربوط به رژیم و ورزش را رعایت کنند. تمام معاینات پزشکی قبل از پیوند را دنبال کنند و آن ها را انجام دهند. با تیم پیوند خود در تماس باشند و از آنها درمورد تغییرات بعد از پیوند اطلاعات لازم را کسب کنند مطلع شوید. در صورت پیدا شدن یک کبد از فرد اهدا کننده از بیمار خواسته می شود فورا به بیمارستان مراجعه کند. تیم مراقبت های بیمار را بستری کرده و تحت معاینه قرار می دهند تا مطمین شوند که بیمار به اندازه کافی برای جراحی آمادگی لازم را دارد. عمل جراحی پیوند با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می شود. جراح برای دسترسی به کبد بیمار، برش یک طولانی در سراسر شکم او ایجاد می کند. محل و اندازه برش با توجه به روش جراحی و آناتومی فرد می تواند متفاوت باشد. جراح، کبد بیمار را برداشته و کبد اهدا کننده را در بدن او قرار می دهد، سپس رگ های خونی و مجاری صفراوی بیمار به کبد جدید پیوند داده می شود. بعد از پیوند کبد جدید، جراح برش های جراحی را بخیه می زند و بیمار برای ریکاوری به بخش مراقبت های ویژه منتقل می شود. بسته به وضعیت بیمار، جراحی می تواند تا ساعت طول بکشد. برای انجام پیوند از یک اهدا کننده زنده، جراحان ابتدا جراحی را از اهدا کننده شروع کرده و بخشی از کبد او را برای پیوند خارج می کنند. سپس جراحان کبد بیمار را برداشته و قسمت کبد اهدا شده را در بدن او قرار می دهند و رگهای خونی و مجاری صفراوی بیمار را به کبد جدید پیوند می زنند. قسمت باقی مانده از کبد در بدن اهداکننده به سرعت بازسازی می شود و در طی چند هفته به اندازه طبیعی خودش می رسد. بیمار چند روز در بخش مراقبت های ویژه می ماند و پزشکان و پرستاران وضعیت او را تحت نظر قرار می دهند تا در صورت عوارض و یا علایم دیگر، بیمار سریعا تحت درمان قرار بگیرد. آنها همچنین علایم عملکرد کبد جدید را به طور مکرر بررسی می کنند. علاوه بر آن بیمار تا روز در بیمارستان بستری می شود و پس از بهبودی نسبی مرخص می شود. با ادامه روند بهبودی در خانه بیمار باید معاینات مکرر خود را پیگیری کند. ممکن است بیمار در هفته های اولیه بعد از پیوند هر هفته چند بار آزمایش خون انجام دهد. بیمار باید بعد از پیوند کبد تا مادام العمر از داروهای تحت عنوان سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن استفاده کند. زمان بهبودی کامل بعد از پیوند کبد به طور تقریبی شش ماه می باشد که بعد از آن بیمار می تواند فعالیت های خود را شروع کند. مدت زمان بهبودی بستگی به آمادگی بیمار قبل از پیوند دارد. شانس بیمار برای میزان موفقیت پیوند کبد و امید به طول عمر بیشتر به وضعیت خاص او بستگی دارد. بطور کلی، حدود % افرادی که تحت پیوند کبد قرار می گیرند حداقل سال زندگی می کنند. یعنی برای هر نفری که تحت جراحی پیوند کبد قرار می گیرند، حدود نفر به مدت پنج سال زندگی می کنند و نفر نیز طی پنج سال اولیه می میرند. افرادی که کبد را از یک اهدا کننده زنده دریافت می کنند پیش آگهی کوتاه مدت بهتری دارند. اما برآورد نتایج طولانی مدت دشوار است. طبیعی است که زمان انتظار برای پیوند کبد تا حدودی باعث احساس اضطراب یا استرس و یا ترس از رد پیوند می شود. حمایت دوستان و اعضای خانواده در این مواقع می تواند در مقابله و مدیریت استرس به بیماران کمک کند. تیم پیوند همچنین می تواند در سایر مراحل پیوند راهکارهای مناسبی را ارایه دهند. صحبت با افراد دیگری که تجربه مشابهی داشته اند می تواند ترس و اضطراب بیمار را کاهش دهد. بعد از پیوند کبد، مددکار اجتماعی می تواند با ارایه خدمات توانبخشی به بیمار در انجام امور مختلف کمک کند. بیمار باید بداند که زندگی بعد از پیوند مشابه زندگی بعد از پیوند او نمی باشد. داشتن انتظارات واقع بینانه از نتایج پیوند می تواند به کاهش استرس بیمار کمک کند. یک رژیم غذایی مناسب پس از پیوند کبد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است و به بهبودی و حفظ سلامت کبد بیمار کمک می کند. بیمار می تواند از تیم پیوند خود و یا متخصص تغذیه در مورد رژیم غذایی بعد از پیوند راهنمایی های لازم را بگیرد. به طور کلی، رژیم غذایی پس از پیوند کبد باید میزان نمک، کلسترول، چربی و قند کمتری داشته باشد. برخی از توصیه ها بعد از جراحی، عبارتند از: نوشیدن آب کافی و مایعات دیگر انتخاب غذاهای غلات سبوس دار مصرف فیبر کافی در رژیم غذایی روزانه خوردن گوشت بدون چربی، مرغ و ماهی مصرف حداقل روزانه وعده میوه و سبزیجات پیروی از دستورالعمل های مطمین و بهداشتی برای تهیه مواد غذایی مصرف لبنیات کم چربی یا بدون چربی، برای حفظ بهینه کلسیم و فسفر پرهیز از آب گریپ فروت و گریپ فروت به دلیل ت ثیر آن ها بر روی داروهای سرکوب سیستم ایمنی ورزش و فعالیت بدنی باید یک بخش منظم از زندگی بیمار بعد از پیوند کبد باشد تا بتواند سلامت کلی جسمی و روانی خودش را بهبود بخشد. بیمار پس از پیوند، باید تا آنجا که می تواند راه برود. سپس بسته به میزان بهبودی خودش می تواند فعالیت بدنی بیشتری داشته باشد. پیاده روی، دوچرخه سواری، شنا و سایر فعالیت های بدنی که فرد از آنها لذت می برد، همگی می توانند بخشی از یک سبک زندگی سالم و فعال بعد از پیوند کبد باشند. اما بیمار باید قبل از شروع یا تغییر روال ورزش پس از پیوند، حتما با تیم پیوند مشورت کند. منبع:

سلول های بنیادین و محصولات مشتق آن ها نوید خوبی برای درمان های جدید پزشکی دارند. این سلول ها مواد اولیه بدن هستند که از آن ها بقیه سلول ها با عملکردهای ویژه تولید می شوند و می توانند تحت شرایط مناسب در بدن یا آزمایشگاه، تقسیم شوند تا سلول های بیشتری به نام سلول های دختر تشکیل دهند. این سلول های دختر یا به سلول هایی با عملکرد خاص مانند سلول های خونی، سلول های مغزی، سلول های عضلانی قلب یا سلول های استخوانی تخصصی تبدیل می شوند. هیچ سلول دیگری به جزء این سلول ها، در بدن توانایی طبیعی تولید انواع سلول جدید را ندارد. هر سلولی در بدن اهداف خاصی دارند، اما سلول های بنیادین سلول های تمایز نیافته هستند که هنوز نقش خاصی ندارند و تقریبا می توانند به هر سلول مورد نیاز تبدیل شوند. دانشمندان و پزشکان به این سلول ها علاقه زیادی دارند زیرا به آن ها کمک می کند تا نحوه برخی از واکنش ها بدن را بررسی و ارزیابی کنند. محققان چندین منبع این سلول ها را کشف کرده اند، که عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این نوع از جنین هایی سه تا پنج روزه تشکیل می شوند. در این مرحله جنین، نامیده می شود و حدود سلول دارد. سلول های بلاستوسیست، پر انرژی بوده و می توانند به سلول های بیشتری تقسیم و یا به انواع مختلف سلول های بدن تبدیل شوند. این ویژگی منحصر بفرد بلاستوسیست ها باعث می شود که آن ها برای بازسازی یا ترمیم بافت و اندام های بیمار به کار گرفته شوند. بلاستوسیست از دو بخش تشکیل شده است: یک توده سلولی بیرونی که بخشی از جفت می شود. توده سلولی درونی که به بدن انسان تبدیل می شود. بلاستوسیت ها از توده سلول داخلی جدا می شوند. با تحریک مناسب، سلول ها می توانند به سلول های خونی، سلول های پوستی و سایر انواع سلول دیگر که بدن به آن ها نیاز دارد، تبدیل شود. MSC MSC ها برای ایجاد بافت های جدید بدن مانند استخوان، غضروف و سلول های چربی استفاده می کنند. این نوع که به سوماتیک معروف هستند از زمان رشد جنین در بدن وجود دارند. این سلول ها از سلول های جنین تخصصی تر هستند. در بعضی از قسمت های بدن مانند روده و مغز استخوان سلول های بنیادین به طور مرتب تقسیم می شوند تا بافت های جدید بدن را برای نگهداری و ترمیم تولید کنند. این سلول ها در بافت های مختلف بدن وجود دارند، از جمله: کبد مغز پوست مغز استخوان عضلات اسکلتی خون و رگ های خونی با این حال، یافتن این سلول ها دشوار است. آن ها می توانند سالها بدون تقسیم و غیر اختصاصی باقی بمانند. بدن فرد در طول زندگی هر زمان که به آن ها نیاز داشته باشد از این سلول ها استفاده می کند. این سلول های بنیادین بیشتر در بافت های بالغ مانند مغز استخوان یا چربی یافت می شوند. در مقایسه با سلول های جنینی، سلول های سوماتیک توانایی کمتری در ایجاد سلول های مختلف بدن دارند اما با این حال می توانند به انواع مختلف سلول تبدیل شوند. به عنوان مثال، سلول های سوماتیک مغز استخوان می توانند سلول های عضلانی یا استخوانی قلب ایجاد کنند. سلول های بالغ می توانند تغییر کنند و دارای خصوصیات سلول های جنینی شوند. دانشمندان توانسته اند با استفاده از تغییر ژنتیکی سلول های بالغ را به انواع بنیادین تبدیل کنند. این تکنیک جدید به محققان اجازه می دهد از سلول های بازتولید شده به جای سلول های جنینی استفاده کنند. با این حال، دانشمندان هنوز نمی دانند که آیا استفاده از سلول های بالغ تغییر یافته باعث ایجاد عوارض جانبی در انسان خواهد شد یا خیر. این سلول ها از مایعات آمنیوتیک زنان باردار و خون بند ناف کشف شده اند. این سلول ها همچنین توانایی تغییر به سلول های تخصصی را دارند. مایع آمنیوتیک، کیسه ای است که جنین را احاطه کرده و در رحم مادر از آن محافظت می کند. خطوط سلول های بنیادین، گروهی از سلول ها هستند که همگی از یک سلول اصلی جدا می شوند و در یک محیط آزمایشگاه رشد می کنند. در حالت ایده آل، آن ها عاری از نقص ژنتیکی هستند و می توانند سلول های بنیادین بیشتری ایجاد کنند. این نوع از سلول ها را می توان برای ذخیره سازی منجمد کرد یا آن ها را با سایر محققان به اشتراک گذاشت. محققان انواع سلول های بنیادین را بر اساس میزان توانایی های آن ها و تبدیل شدن به انواع دیگر سلول ها تقسیم بندی می کنند. سلول های جنینی نمی توانند به بخشی از غشاهای خارج از جنین یا جفت تبدیل شوند، پس توانایی تبدیل شدن به همه نوع سلول ها را ندارند. برای همین به عنوان سلول های پرتوان در نظر گرفته می شوند. به عنوان مثال سلول های بنیادین خون ساز بالغ می توانند به گلبول های قرمز و سفید یا پلاکت تبدیل شوند. از آنجا که سلول های نوع جنینی انسان از جنین انسان استخراج می شوند، سوالات و موضوعات مختلفی درباره اخلاق پزشکی سلول های جنینی مطرح شده است. موسسات ملی بهداشت دستورالعمل هایی را برای تحقیقات سلول های بنیادین انسانی در سال اعمال کرد. این دستورالعمل ها، ضمن تعریف این سلول ها، نحوه استفاده از آن ها در تحقیقات را مشخص می کنند، و توصیه هایی برای اهدای آنان را ارایه می دهد. جنین هایی که در تحقیقات سلول های جنینی مورد استفاده قرار می گیرند، از تخم هایی حاصل می شوند که در لقاح آزمایشگاهی تشکیل شده، اما هرگز در رحم یک زن کاشته نمی شوند. این جنین ها با رضایت کامل اهدا کنندگان استفاده می گردند. سلول های بنیادین می توانند در محلول های خاص در لوله های آزمایش یا ظرف های آزمایشگاهی زندگی و رشد کنند. اگرچه تحقیقات در مورد این نوع سلول ها بسیار امیدوار کننده است، اما سلول های بالغ به اندازه سلول های جنینی چند منظوره و بادوام نیستند و ممکن است قادر به تولید انواع سلول نباشند. به همین علت استفاده از این سلول ها برای درمان بیماری ها محدود می باشد. سلول های بنیادین بالغ نیز به دلیل خطرات محیطی مانند مسمومیت یا در اثر خطاهای بدست آمده در زمان تکثیر، با احتمال بروز ناهنجاری همراه هستند. با این حال، محققان دریافته اند که نوع سلول های بالغ نسبت به آنچه که تصور می شود، سازگاری بیشتری دارند. سلول های بنیادین به خودی خود هدف خاصی ندارند اما به چند دلیل مهم هستند: محققان و پزشکان با مشاهده سلول های بنیادین در استخوان ها، ماهیچه های قلب، اعصاب و سایر اندام ها و بافت ها می توانند روند انواع بیماری ها را بررسی کنند. بسیاری از این سلول ها با تحریک مناسب می توانند نقش هر نوع سلول را به عهده بگیرند و در شرایط مناسب بافت آسیب دیده را بازسازی کنند و برای بازسازی و ترمیم بافت های آسیب دیده موثر باشند. مبتلایان به بیماری های زیر می توانند از روش های درمانی سلول ها بهره مند شوند: آسیب نخاع استیوآرتریت سکته مغزی بیماران قلبی بیماری آلزایمر بیماری پارکینسون شدید اسکلروز جانبی آمیوتروفیک این سلول ها می توانند رشد کنند و به بافت جدیدی برای استفاده در پیوند و داروهای ترمیمی تبدیل شوند. محققان به پیشرفت دانش در مورد سلول های بنیادین و کاربردهای آن ها در پیوند و داروهای ترمیمی ادامه می دهند. محققان می توانند قبل از استفاده داروهای جدید بر روی انسان ها، از انواع سلول های بنیادین برای بررسی میزان اثربخشی و کیفیت داروها استفاده کنند. بازسازی بافت احتمالا مهمترین استفاده از سلول های بنیادین است. افرادی که نیاز به پیوند کلیه دارند، مجبورند هستند مدت زمان زیادی در لیست انتظار قرار بگیرند تا یک اهداء کننده پیدا شود و سپس فرد تحت پیوند قرار بگیرد. اما متاسفانه همیشه کمبود اندام اهداکننده وجود دارد. دانشمندان امیدوارند که بتوانند از این سلول ها برای رشد اندام خاص و بافت ها استفاده کنند. به عنوان نمونه، پزشکان قبلا از این سلول ها زیر سطح پوست برای ساختن بافت جدید پوست استفاده کرده اند. آن ها می توانند با پیوند این بافت بر روی پوست آسیب دیده، سوختگی شدید یا آسیب دیگری را ترمیم کنند تا پوست جدید ایجاد شود. در سال ، تیمی از محققان بیمارستان عمومی ماساچوست در PNAS Early Edition گزارش دادند که آن ها با استفاده از سلول ها انسانی رگ های خونی را در موش های آزمایشگاهی ایجاد کرده اند. طی هفته پس از کاشت سلول های بنیادین، شبکه هایی از عروق خونی تشکیل شده بود. کیفیت این رگ های خونی جدید به همان اندازه رگ های طبیعی بود. محققان امیدوارند که این نوع تکنیک بتواند در درمان بیماری های قلبی و عروقی موثر باشد. پزشکان ممکن است روزی بتوانند از این سلول ها و بافت های جایگزین برای درمان بیماری های مغزی مانند پارکینسون و آلزایمر استفاده کنند. به عنوان مثال در پارکینسون آسیب به سلول های مغزی منجر به حرکات کنترل نشده عضلات می شود. دانشمندان می توانند از سلول های بنیادین برای ترمیم و بازسازی بافت آسیب دیده مغز استفاده کنند. دانشمندان امیدوارند که یک روز بتوانند سلول های قلبی سالم را در آزمایشگاهی رشد دهند تا بتوانند آن ها را به افرادی که نیاز به پیوند قلب دارند پیوند بزنند. این سلول های جدید می توانند آسیب های قلبی را ترمیم کنند. به همین ترتیب می توانند به افراد مبتلا به دیابت نوع I افراد می توانند این سلول ها را برای کمک به یک فرد یا استفاده شخصی خود در آینده اهدا کنند. درمان با سلول های بنیادین، که به عنوان داروی احیا کننده نیز شناخته می شود، باعث ترمیم بافت بیمار یا آسیب دیده با استفاده از سلول های بنیادین یا مشتقات آن ها می شود. محققان این سلول ها را در آزمایشگاه پرورش می دهند و آن ها را برای تبدیل به انواع خاصی از سلول ها، مانند سلول های عضلانی قلب، سلول های خونی یا سلول های عصبی دستکاری می کنند. سلول های تخصصی سپس می توانند به فرد تزریق شوند. در بیماران قلبی سلول ها می توانند به عضله قلب تزریق و در ترمیم عضله قلب موثر باشند. پیوند سلول های بنیادین، به عنوان پیوند مغز استخوان شناخته می شود. در، این سلول ها جایگزین سلول های آسیب دیده فرد بیمار می شوند. پیوند مغز استخوان برای درمان و بیماری های مرتبط با خون، مانند لوسمی، لنفوم، نوروبلاستوما و میلوما انجام می گیرد. برای این پیوندها از انواع سلول های بنیادین بالغ یا خون بند ناف استفاده می شود. این سلول ها را می توان بدون هیچ آسیبی به کودک بعد از زایمان از بند ناف جدا کرد. برخی از افراد خون بند ناف را اهدا می کنند، و برخی دیگر آن را ذخیره می کنند. منابع:

جراحی های سرطان معده اغلب همراه با سایر درمان ها، به عنوان بخشی از روش درمان در بسیاری از مراحل مختلف سرطان معده انجام می گیرد. بسته به نوع و مرحله سرطان معده، جراحی ممکن است بخشی یا کلیه معده و برخی غدد لنفاوی مجاور را شامل شود. جراح در حین جراحی سرطان معده سعی می کند تا حد ممکن معده طبیعی بیمار را نگه دارد اما در برخی مواقع مجبور می شود سایر اندام های بیمار را خارج کند. حتی در پشرفته ترین مرحله سرطان، جراحی می تواند در پیشگیری از خون ریزی تومور و رشد بیش از حد موثر باشد. این نوع عمل جراحی تسکین دهنده نامیده می شود، به این معنی که علایم را تسکین می دهد یا از آن جلوگیری می کند اما تاثیری روی خود سرطان ندارد. نوع عمل معمولا بستگی به مرحله سرطان و میزان پیشرفت آن دارد. انواع مختلف جراحی که برای معالجه سرطان معده کاربرد دارند، عبارتند از: برش مخاط آندوسکوپی و برش زیر پوستی آندوسکوپی فقط برای درمان سرطان در مراحل اولیه که خیلی زود تشخیص داده شده و هنوز به غدد لنفاوی منتشر نشده اند، کاربرد دارد. این روش ها نیازی به برش در پوست ندارند و از طریق آندوسکوپی انجام می گیرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این عمل اغلب در صورتی که سرطان فقط قسمت تحتانی و یا فوقانی معده را درگیر کرده باشد، کاربرد دارد. در این صورت فقط بخشی از معده و یا همراه با قسمتی از مری یا اول روده کوچک (اثنی عشر برداشته و سپس بخش باقیمانده معده مجددا به هم وصل می شود. اگر تنها بخشی از معده به جای کل معده برداشته شود، غذا خوردن برای بیمار بسیار آسانتر خواهد بود. گاسترکتومی کل در صورت درگیر شدن قسمت فوقانی معده در نزدیکی مری انجام می گیرد. جراح کل معده، غدد لنفاوی مجاور و مری را برداشته و ممکن است طحال و قسمت هایی از مری، روده ها، لوزالمعده یا سایر اندام های مجاور را بردارد. سپس انتهای مری به بخشی از روده کوچک وصل می شود. اکثر گاسترکتومی ها از طریق برش در پوست شکم انجام می شود. در بعضی از مراکز گاسترکتومی با استفاده از لاپاراسکوپی صورت می گیرد. برخی از بیماران پس از عمل جراحی سرطان معده، در تغذیه و غذا خوردن مشکل دارند و حتی روند های درمان جانبی مانند شیمی درمانی می تواند این مشکل را بدتر کند. پزشکان برای برطرف کردن مشکل تغذیه در این بیماران از زمان گاسترکتومی لوله تغذیه را در روده بیمار قرار می دهند. انتهای این لوله که لوله ژژونوستومی یا لوله J نامیده می شود، در خارج از پوست روی شکم باقی می ماند و از طریق آن مواد غذایی مایع مستقیما به روده بیمار تزریق می شود. در هر یک از گاسترکتومی های جزیی یا کلی، غده های لنفاوی مجاور برداشته می شوند. این بخش بسیار مهمی از جراحی سرطان معده است. بسیاری از پزشکان معتقدند که موفقیت جراحی سرطان معده به برداشتن مناسب غدد لنفاوی بستگی دارد. در ایالات متحده توصیه می شود که حداقل غدد لنفاوی برداشته شود. جراحان در ژاپن با از بین بردن غدد لنفاوی بیشتر در نزدیکی سرطان موفقیت بسیار بالایی دارند. برای مبتلایان مشکوک به سرطان معده، اغلب می توان از عمل جراحی برای کمک به کنترل سرطان یا پیشگیری یا تسکین علایم یا عوارض استفاده کرد. ( gastrojejunostomy ) گزینه دیگر برای جلوگیری از انسداد تومور در معده، استفاده از آندوسکوپ برای قرار دادن استنت (یک لوله فلزی توخالی) در دهانه معده است. استنت به باز نگه داشتن دهانه معده کمک می کند و اجازه می دهد تا غذا از آن عبور کند. برای تومورهای معده فوقانی (پروگزیمال) ، استنت در محل اتصال مری و معده انجام می گیرد و برای تومورها در قسمت تحتانی (دیستال) معده، استنت در محل اتصال معده و روده کوچک به کار برده می شود. برخی از مبتلایان به سرطان معده قادر به خوردن یا نوشیدن کافی برای دریافت غذای مناسب نیستند. جراحی لوله تغذیه از طریق پوست شکم و در قسمت دیستال معده، معروف به لوله گاسترواستومی یا لوله G جراحی سرطان معده دشوار است و می تواند عوارضی به همراه داشته باشد که می تواند شامل خونریزی ناشی از عمل جراحی، لخته شدن خون و آسیب به اندام های مجاور در طول عمل باشد. به ندرت ممکن است اتصالات جدیدی که بین انتهای معده یا مری و روده کوچک ایجاد شده باشد، نشت کند. بیماران بعد از جراحی، حداقل برای چند روز بعد از گاسترکتومی مجاز به خوردن یا نوشیدن نخواهند بود. تکنیک های جراحی در سال های اخیر بهبود یافته است، بنابراین تنها حدود تا درصد از مردم در اثر جراحی سرطان معده می میرند. اما جراحی ممکن است باعث بروز عوارض زیادی شود، از جمله: تهوع درد شکم سوزش قلب اسهال بخصوص بعد از خوردن غذا بروز این عوارض به این علت است که بعد از جراحی و برداشته شدن معده، غذا خیلی سریع وارد روده می شود. عوارض جانبی اغلب با گذشت زمان بهتر می شوند، اما در بعضی از افراد می توانند در طولانی مدت ادامه داشته باشند. پزشک برای کمک به این مشکل دارو تجویز می کند. تغییر در رژیم غذایی بعد از جراحی گاسترکتومی لازم و ضروری است و بیمار باید از وعده های غذایی کوچکتر و بیشتری استفاده کند. حتی برخی از بیماران ممکن است دچار کمبود ویتامین شوند. اگر در این صورت پزشکان به طور معمول مکمل های ویتامین تزریقی را تجویز می کنند. شیمی درمانی از داروهای ضد سرطانی تزریقی و یا خوراکی استفاده می شود. این داروها وارد جریان خون شده و به کلیه نواحی بدن منتقل می شوند برای همین این روش درمانی بیشتر برای سرطان های که اندام های دیگر منتشر شده اند، کاربرد دارد. از شیمی درمانی به روش های مختلفی برای کمک به درمان سرطان معده استفاده می شود: شیمی درمانی قبل از جراحی سرطان معده به عنوان درمان غیرجوش یا نیوادجوانت ( neoadjuvant treatment ) به شیمی درمانی بعد از جراحی سرطان معده، درمان کمکی گفته می شود. هدف از شیمی درمانی کمکی از بین بردن سلولهای سرطانی است که ممکن است بعد از جراحی در بدن باقی مانده باشند. پزشکان شیمی درمانی را به صورت چرخه ای انجام می دهند که بیمار بعد از هر دوره از درمان برای بهبودی بیشتر یک دوره استراحت می کند. هر چرخه به طور معمول چند هفته طول می کشد. ایمنوتراپی استفاده از داروهایی است که به سیستم ایمنی بدن بیمار کمک می کند تا سلول های سرطانی را پیدا کرده و از بین ببرد. این روش می تواند برای معالجه برخی مبتلایان به سرطان معده استفاده شود. این دارو در بعضی از مبتلایان به سرطان معده پیشرفته که قبلا حداقل بار درمان شده اند، کاربرد دراد و به عنوان یک تزریق داخل وریدی ( IV ) ، معمولا هر هفته انجام می شود. عوارض جانبی احتمالی داروهای روش سیستم درمانی می تواند شامل موارد زیر باشد: تب سرفه خارش حالت تهوع درد مفاصل تنگی نفس یبوست یا اسهال از دست دادن اشتها احساس خستگی یا ضعف در روند درمانی ایمنوتراپی گزارش سریع عوارض جانبی بیمار به تیم پزشکی بسیار مهم است. در صورت بروز عوارض جدی، پزشک می تواند درمان را متوقف کرده و مقدار زیادی کورتیکواسترویید تجویز کند. پرتودرمانی از پرتوهای پر انرژی یا ذرات برای از بین بردن سلول های سرطانی در یک ناحیه خاص بدن استفاده می کند. از اشعه می توان به روش های مختلف برای کمک به درمان سرطان معده استفاده کرد: پرتودرمانی قبل از جراحی همراه با شیمی درمانی برای کوچک تر کردن تومور به منظور تسهیل عمل جراحی. پرتودرمانی بعد از عمل برای از بین بردن بقایای احتمالی سلول های سرطان. پرتودرمانی به ویژه در صورت ترکیب با داروهای شیمیایی می تواند خطر عود و بازگشت سرطان را کاهش داده و باعث بهبود کیفیت زندگی بیمار شود پرتودرمانی را می توان برای کاهش سرعت رشد و تسکین علایم پیشرفته سرطان معده مانند درد، خونریزی و مشکلات خوردن غذا استفاده کرد. قبل از شروع درمان، تیم پرتودرمانی برای تعیین زاویه های صحیح جهت هدف قرار دادن پرتوهای تابش و دوز مناسب اشعه، اقدامات دقیقی انجام می دهند. پرتودرمانی بسیار شبیه روش عکسبرداری با اشعه ایکس است. خود درمان بدون درد است و فقط چند دقیقه طول می کشد، اما زمان شروع و قرار گرفتن در محل برای معالجه معمولا طولانی می باشد. پرتودرمانی روز در هفته در طی چند هفته یا چند ماه انجام می شود. عوارض جانبی پرتودرمانی سرطان معده، عبارتند از: اسهال خستگی کم خونی حالت تهوع و استفراغ مشکلات پوستی، از قرمزی گرفته تا تاول، در مناطق پرتودرمانی این عوارض معمولا طی چند هفته پس از پایان درمان از بین می روند. در مواقع انجام پرتودرمانی با شیمی درمانی با همدیگر، عوارض جانبی اغلب بدتر می شوند. بعضی از آن ها نیاز به مایعات دارند که بیمار نیاز به تزریق داخل ورید و یا لوله تغذیه ای داشته باشد. تشعشعات همچنین ممکن است به اندام های اطراف آسیب برساند و منجر به مشکلاتی مانند آسیب قلبی یا ریه یا حتی افزایش خطر ابتلا به سرطان دیگری شود. معالجه سرطان معده به مراحل و نوع سرطان بستگی دارد. سرطان های معده می توانند به روش های مختلف رشد و انتشار پیدا کنند. به طور مثال: از طریق دیواره معده رشد کرده و به اندام های مجاور حمله کنند. به رگ های لنفاوی و غدد لنفاوی مجاور سرایت کنند. از طریق جریان خون حرکت کرده و به اندام هایی مانند کبد، ریه ها و استخوان ها، که این امر می تواند درمان آن را سخت تر کند. سرطان های مرحله محدود به لایه داخلی معده می شوند که هنوز به لایه های عمیق تر رشد پیدا نکرده اند. سرطان در این مرحله را می توان تنها با جراحی درمان کرد و نیازی به شیمی درمانی یا پرتودرمانی ندارد. جراحی با گاسترکتومی اغلب درمان اصلی این سرطان ها است. بعضی از سرطان های مرحله کوچک با برداشتن آندوسکوپی قابل درمان هستند. این کار بیشتر در ژاپن جایی که اغلب سرطان معده در اوایل غربالگری زودرس تشخیص داده می شود کاربرد دارد. مرحله اول سرطان معده به دو مرحله IA و IB تقسیم بندی می شود. سرطان معده در مرحله IA معمولا با گاسترکتومی درمان می شود که همراه با آن غدد لنفاوی مجاور نیز برداشته می شود. معمولا بعد از عمل بیمار نیاز به درمان بیشتری ندارد. درمان اصلی برای این مرحله از سرطان معده جراحی گاسترکتومی است. شیمی درمانی یا شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی ممکن است قبل از عمل انجام گیرد. اما اغلب پزشکان بعد از عمل، درمان با شیمی درمانی را توصیه می کنند. اگر سرطان در غدد لنفاوی یافت شود، درمان با شیمی درمانی ترکیبی اغلب توصیه می شود. درمان اصلی سرطان معده مرحله دوم جراحی برای برداشتن کلیه یا بخشی از معده، مری و غدد لنفاوی مجاور است. بسیاری از بیماران قبل و حتی بعد از عمل تحت شیمی درمانی یا شیمی درمانی ترکیبی قرار می گیرند. گزینه های دیگر شامل پرتودرمانی یا شیمی درمانی به تنهایی است. عمل جراحی اصلی ترین درمان برای بیماران مبتلا به این بیماری مرحله است. برخی از بیماران ممکن است با عمل جراحی همراه با سایر روش ها درمان شوند. اما سایر روش های درمانی بیشتر برای کنترل سرطان یا تسکین علایم انجام می گیرند. برخی از افراد ممکن است قبل از عمل جراحی شیمی درمانی یا شیمی درمانی ترکیبی را انجام دهند. بیمارانی که قبل از عمل شیمی درمانی می شوند، احتمالا بعد از هم تحت شیمی درمانی قرار می گیرند و برای بیمارانی که قبل از عمل شیمی درمانی نمی شوند معمولا بعد از جراحی به شیمی درمانی نیاز پیدا می کنند. از آنجا که سرطان معده در مرحله چهارم به بقیه اندام های بدن منتشر شده، معمولا درمان خود سرطان امکان پذیر نیست. اما درمان اغلب می تواند به مهار سرطان و تسکین علایم کمک کند. درمان در این مرحله شامل جراحی، مانند بای پس معده یا حتی در بعضی موارد گاسترکتومی زیر پوستی می باشد، تا از انسداد معده و روده ها و خونریزی جلوگیری شود. در بعضی موارد، تابش لیزر به وسیله آندوسکوپ می تواند بیشتر تومورها را از بین ببرد و انسداد را بدون عمل جراحی تسکین دهد. در صورت لزوم، ممکن است استنت در محل اتصال مری و معده و یا معده و روده کوچک قرار داده شود. شیمی درمانی و یا پرتودرمانی در مرحله چهارم سرطان اغلب می تواند به کوچک کردن سرطان و تسکین برخی علایم کمک کند. درمان هدفمندو یا ایمونوتراپی همچنین می توانند در معالجه سرطان های پیشرفته معده مفید باشد. حتی اگر درمان ها باعث از بین رفتن یا کوچک شدن سرطان نشوند، روش هایی برای تسکین درد و علایم بیماری وجود دارد. بیماران باید درمورد هرگونه علایم یا دردی که دارند با پزشک خود مشورت کنند. تغذیه یکی دیگر از نگرانی های بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان معده است. روش های متعددی مانند راهنمایی از مشاوره تغذیه ای تا قرار دادن لوله در روده کوچک برای کمک به تغذیه این بیماران وجود دارد. سرطان مکرر معده سرطانی که پس از درمان اولیه برمی گردد به عنوان سرطان مکرر شناخته می شود. گزینه های درمانی برای بیماری مکرر معمولا همانند روند های درمانی برای سرطان های مرحله چهارم است. روند درمانی در سرطان های مکرر به عوامل زیر بستگی دارد: سلامت عمومی بیمار علت بازگشت سرطان درمان های انجام شده در سرطان های قبلی منبع:

پیوند ریه یک عمل جراحی برای جایگزینی ریه بیمار با یک ریه سالم است که معمولا از طرف یک اهدا کننده متوفی انجام می شود. پیوند ریه برای بیمارانی که دارو و سایر روند های درمانی برای آن ها موثر نبوده است، کاربرد دارد. بسته به وضعیت بیمار، پیوند ریه می تواند شامل جایگزینی یک یا هر دو ریه بیمار باشد. در برخی شرایط، این احتمال وجود دارد که پیوند ریه همزمان با پیوند قلب صورت گیرد. از آنجایی که پیوند ریه یک عمل بزرگ و پیچیده ای است می تواند عوارض زیادی را در پی داشته باشد اما به طور کلی سلامت و کیفیت زندگی بیمار را تا حد زیادی بهبود می بخشد. ریه های ناسالم یا آسیب دیده می توانند اکسیژن رسانی را در بدن فرد مختل کند. انواع بیماری ها و شرایط می تواند به ریه های فرد آسیب برساند و عملکرد آن ها را مختل کنند. علت آسیب ریه برخی از شایع ترین علت های آسیب ریه، عبارتند از: ( COPD ) از جمله آسیب ریه اغلب با دارو یا با دستگاه های مخصوص تنفسی قابل درمان می باشد. اما وقتی این درمان ها دیگر تاثیری بر روند درمان بیماری نداشته باشد و یا عملکرد جدی و خطرناک شود، پزشک ممکن است پیوند یک و یا هر دو ریه را پیشنهاد کند. پیوند ریه روند درمانی مناسبی برای همه بیماران نیست. در صورت بروز برخی شرایط ممکن است بیمار کاندید مناسبی برای پیوند ریه نباشد، برخی از این شرایط عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت شدید پیشرفته بودن بیماری ریه چاقی و یا لاغری بیش از حد شرایط پزشکی مانند بیماری جدی، و یا شرایط سبک زندگی ناسالم مانند نوشیدن الکل، کشیدن، اعتیاد به مصرف مخدر، بیماری های روانی جدی عوارض عمده پیوند ریه، رد پیوند و خطر بروز عفونت می باشند که می تواند جدی و گاه کشنده باشد. یکی از مهمترین خطرات بعد از پیوند ریه این است که سیستم ایمنی بدن بیمار، ریه اهدایی را به عنوان یک ماده خارجی شناسایی و به آن حمله کند و باعث رد ریه پیوندی شود. برای همین بیمارانی که تحت جراحی های پیوند قرار می گیرند باید برای جلوگیری از رد آن به طور مادام العمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن مصرف کرده و معاینات پزشکی خود به طور منظم پیگیری کنند. خطر رد پیوند ریه با گذشت زمان کاهش می یابد. داروهای سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن می توانند باعث آسیب جدی به و سایر اندام های بدن شود. این دارو ها همچنین می تواند خطر ابتلا به و لب و لنفوم غیر هوچکین و عفونت را افزایش دهند. بسیاری از بیمارانی که تحت پیوند قرار می گیرند ممکن است در سال های اول بعد از پیوند به علت عفونت های مکرر در بیمارستان بستری شوند. داروهای سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن ممکن است باعث بروز عوارض جانبی قابل توجهی شود، از جمله: افزایش وزن وکی استخوان افزایش موی صورت مشکلات دستگاه گوارش داروهای سرکوب سیستم ایمنی بدن بیمار را در معرض عفونت ها به ویژه عفونت های ریوی قرار می دهند. برای جلوگیری از بروز عفونت در بیماران پیوند ریه، پزشک توصیه می کند که بیماران: دستان خود را مرتبا بشویند. مرتبا دندان ها و لثه های خود را مسواک بزنند. پوست خود را از هر نوع خراش، آسیب و زخم محافظت کنند. از تماس با سایر افراد مبتلا به سرماخوردگی و یا بیماری های دیگر خودداری کرده و از حضور در مراکز شلوغ پرهیز کنند. مناسب دریافت کنند. سندرم برونشیولیت ریوی ( BOS ) یکی دیگر از عوارض این عمل جراحی است که به طور معمول در سال اول پس از پیوند رخ می دهد، اما ممکن است تا یک دهه بعد نیز رخ دهد. در BOS ، سیستم ایمنی بدن باعث می شود که مجاری هوایی داخل ریه ها ملتهب و جریان اکسیژن به ریه ها مسدود شود. علایم BOS ، عبارتند از: سرفه خشک BOS . پس از این عمل جراحی، خطر ابتلا به (معمولا لنفوم غیر هوچکین) افزایش می یابد. لنفوم، نوعی سرطان است که بر روی گلبول های سفید ت ثیر می گذارد. این بیماری به عنوان اختلال لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند ( PTLD ) شناخته می شود PTLD زمانی رخ می دهد که یک عفونت ویروسی در نتیجه سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن ایجاد شود. PTLD در هر نفر که پیوند ریه دارند، حدود نفر را مبتلا می کند. بیشتر موارد در سال اول پیوند رخ می دهد. این بیماری معمولا با کاهش یا ترک درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی قابل درمان است. آماده سازی برای این عمل جراحی اغلب مدت ها قبل از عمل پیوند شروع می شود و ممکن است هفته ها، ماه ها یا سال ها قبل طول بکشد. هنگام ارزیابی مرکز پیوند ریه، بیمار باید: بیمه درمانی خود را بررسی کند تا ببیند مرکز پیوند مورد نظر، تحت پوشش بیمه ای قرار دارد یا ندارد. تعداد پیوندهای ریه را که مرکز در سال انجام داده و میزان موفقیت پیوند ها را در نظر بگیرد. در طی ارزیابی، پزشکان و تیم پیوند ممکن است تاریخچه پزشکی بیمار را بررسی کرده و معاینه جسمی و آزمایشات زیادی انجام گیرند و بیمار از نظر سلامت روانی ارزیابی شود. بعد بررسی شرایط بیمار توسط تیم پیوند و تایید برای انجام پیوند ریه، بیمار در لیست انتظار قرار می گیرد. در مدت زمانی که بیمار در لیست انتظار قرار دارد، تیم پزشکی وضعیت ریه و سایر شرایط بیمار را تحت نظر قرار می دهد. بیمار باید تا زمان پیوند با رعایت رژیم غذایی مناسب و فعالیت مناسب از خودش مراقبت کند. پزشکان ممکن است به بیمارانی که در لیست انتظار پیوند ریه قرار دارند توصیه کنند در یک برنامه توان بخشی ریوی شرکت کنند. توانبخشی ریوی می تواند در بهبود سلامت و توانایی عملکرد در زندگی روزمره قبل و بعد از پیوند بیمار موثر است. هنگامی که یک عضو اهدا کننده در دسترس قرار بگیرد وضعیت بیمار در برخی شرایط زیر برای تطبیق با ریه پیوندی بررسی می شود: گروه خونی سلامت کلی گیرنده احتمال میزان موفقیت پیوند شدت بیماری ریه در فرد گیرنده فاصله جغرافیایی بین اهدا کننده و گیرنده اندازه ریه یپوند در مقایسه با حفره قفسه سینه به محض ورود بیمار به بیمارستان برای انجام پیوند ریه، او تحت آزمایشات بالینی قرار می گیرد. در صورت تشخیص شرایطی که احتمال موفقیت پیوند را کاهش دهد، پیوند ممکن است لغو شود. تیم پیوند شامل موارد زیر خواهد بود: جراحان متخصصان ریه فیزیوتراپیست روان شناسان یک پرستار پیوند متخصصان عفونت مددکاران اجتماعی متخصص بیهوشی متخصصان مراقبت های ویژه نوع اصلی پیوند ریه وجود دارد: در پیوند ریه منفرد، یک ریه آسیب دیده از گیرنده برداشته شده و با یک ریه از اهدا کننده جایگزین می شود. این روند اغلب برای درمان فیبروز ریوی مورد استفاده قرار می گیرد، اما برای مبتلایان به فیبروز کیستیک مناسب نیست زیرا عفونت از ریه باقی مانده ممکن است به ریه اهدا شده پخش شود. در این نوع پیوند هر دو ریه بیمار برداشته شده و با ریه اهدا کننده جایگزین می شوند. این گزینه معمولا برای درمان مبتلایان به فیبروز کیستیک یا COPD انجام می گیرد. پیوند قلب و ریه، پیوندی است که قلب و هر دو ریه برداشته و با یک قلب و ریه اهدا کننده جایگزین می شوند و اغلب برای افرادی که فشار خون ریوی شدید دارند توصیه می شود. تقاضا برای پیوند ریه به مراتب بیشتر از میزان عرضه ریه های اهدایی است. برای همین پیوند تنها در صورتی انجام می شود که شانس موفقیت پیوند بسیار بالا باشد. به عنوان مثال، پیوند ریه برای مبتلا به سرطان ریه توصیه نمی شود زیرا سرطان ممکن است ریه های اهدایی را درگیر کند. همچنین پیوند ریه در افراد سیگاری انجام نمی گیرد. گیرنده و اهدا کنندگان باید از نظر اندازه ریه و نوع گروه های خونی سازگار باشند. پیوند هر دو ریه با بیهوشی عمومی انجام می گیرد و بیمار هیچ دردی را احساس نخواهد کرد. برای تنفس بهتر بیمار، لوله ای از طریق دهان وارد نای می شود تا ریه های بیمار تهویه گردند. جراح برشی در قفسه سینه بیمار ایجاد می کند تا قفسه سینه باز و برای برداشتن ریه آماده شود. در صورت نیاز به گردش خون بیمار ممکن است از دستگاه بای پس قلبی ریوی برای گردش خون در حین عمل استفاده شود. ریه بیمار برداشته و ریه جدید به جای آن قرار می گیرد. هنگامی که تیم پیوند مطمین شود که ریه جدید کار می کند، قفسه سینه بسته و دستگاه بای پس جدا می شود. لوله ها برای چند روز در سینه بیمار باقی می مانند تا خون و مایعات تخلیه شوند. پیوند ریه معمولا بسته به پیچیدگی عمل، بین تا ساعت طول می کشد و بهبودی کامل آن حداقل به ماه زمان نیاز دارد. بلافاصله بعد از عمل پیوند، بیمار چند روز در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان ( ICU ) ونتیلاتور مکانیکی به بیمار کمک می کند تا بتواند نفس بکشد و مایعات اطراف ریه ها و قلب به وسیله لوله های داخل سینه تخلیه می شود. بیمار بعد از پیوند ریه، در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) بستری خواهد شد و سپس به بخش عمومی بیمارستان منتقل می شود. مدت زمان بستری شدن بیمار در بخش مراقبت های ویژه به وضعیت بیمار بستگی دارد و در افراد مختلف، متفاوت است. برای ارزیابی و نظارت بیشتر ممکن است بیمار تا سه ماه اول پیوند در بیمارستان بستری شود و بعد ازآن بیمار باید جلسات ومعاینات پزشکی خود را به طور منظم پیگیری کند. ویزیت های بعد از پیوند ممکن است شامل آزمایش های آزمایشگاهی، اشعه X قفسه سینه، الکتروکاردیوگرام ( ECG ) ، آزمایش عملکرد ریه، بیوپسی ریه و معاینه باشد. در بیوپسی ریه، پزشکان از بافت ریه نمونه های بسیار ریزی را جدا کرده تا علایم رد پیوند و عفونت را بررسی کنند. این آزمایش ممکن است در طی برونکوسکوپی انجام گیرد، که در آن پزشک یک لوله کوچک و انعطاف پذیر را از طریق دهان یا بینی وارد ریه ها می کند. یک دوربین سبک و کوچک متصل به برونکوسکوپ به پزشک این امکان را می دهد تا داخل مجاری تنفسی ریه ها را بررسی کند. پزشک همچنین از ابزارهای ویژه ای برای برداشتن نمونه های کوچک از بافت ریه استفاده می کند. تیم پیوند بیمار را از نزدیک کنترل کرده و به او در مدیریت عوارض جانبی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی کمک می کند. پزشک ممکن است داروهای آنتی بیوتیکی، ضد ویروسی یا ضد قارچ برای جلوگیری از عفونت تجویز کند. همچنین بیماران باید بعد ازپیوند ریه در صورت بروز علایم تنگی نفس، تب، خستگی، کاهش ادرار و افزایش وزن به پزشک مراجعه کنند. بیماران باید بعد از پیوند ریه، در طولانی مدت شرایط زیر را در نظر بگیرند: این داروها فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می دهند تا از حمله آن به قلب اهدایی جلوگیری شود. اما از آنجایی که این داروها بیمار را در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار می دهند، پزشک ممکن است داروهای ضد باکتری، ضد ویروسی و ضد قارچ را برای پیشگیری از عفونت تجویز کند. با گذشت زمان و کاهش خطر رد پیوند، دوزها و تعداد داروهای مصرفی این بیماران کاهش می یابد. معمولا مرحله در درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی وجود دارد: القاء درمانی، روشی است که در آن بلافاصله پس از پیوند ترکیبی از سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن به بیمارد داده می شود تا سیستم ایمنی بدن او تضعیف شود. همچنین ممکن است برای جلوگیری از عفونت به بیمار آنتی بیوتیک و ضد ویروسی داده شود. درمان نگهداری که در طی آن از ترکیب سیستم های سرکوب کننده سیستم ایمنی با دوز کمتر به بیمار داده می شود تا سیستم ایمنی ضعیف شده خود را "حفظ" کنند. بیماران پس از پیوند قلب باید تمام داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف و از یک برنامه درمانی پیروی کرده و معاینات پزشکی خود را مادام العمر ادامه دهند. پزشک می تواند دستورالعمل هایی در مورد شیوه زندگی مانند عدم استفاده از سیگار و تنباکو، ورزش، رژیم غذایی سالم و احتیاط در کاهش خطر ابتلا به عفونت به بیمار ارایه دهد. ورزش بخش مهمی از توانبخشی بعد از پیوند ریه است و بیمار بهتر است طی روزهای بعد از عمل جراحی ورزش را شروع کند. توانبخشی ریه، شامل ورزش و آموزش ویژه برای بهبود سلامتی بیمار می باشد و در بازگرداندن قدرت و بهبود کیفیت زندگی موثر باشند. پس از پیوند ریه، بیمار برای حفظ وزن مناسب نیاز به رژیم غذایی منظم و سالم دارد. حفظ وزن سالم و ورزش می تواند در جلوگیری از بروز عوارضی مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی و دیابت به بیمار کمک کند. یک متخصص تغذیه می تواند به بیماران در مورد نیازهای غذایی و رژیم غذایی مناسب کمک کند. بعد از پیوند قلب، بیمار برای بهبودی کلی سلامت جسمی و روحی خود باید ورزش و فعالیت بدنی خود را به صورت منظم انجام دهد. ورزش می تواند در کنترل فشار خون، کاهش استرس، حفظ وزن سالم، تقویت استخوان ها و افزایش عملکرد بدنی بیمار موثر باشد. برنامه ورزش بیمار شامل حرکات کششی یا کند می باشد. تیم درمانی ممکن است فعالیتهای بدنی از قبیل پیاده روی، دوچرخه سواری و تمرین قدرتی را به عنوان بخشی از برنامه ورزش به بیمار پیشنهاد دهد. اگر بیمار بعد از ورزش علایمی مانند تنگی نفس، حالت تهوع، ضربان قلب نامنظم یا سرگیجه را تجربه کرد باید ورزش را متوقف کرده و سریعا با پزشک خود تماس بگیرد. احتمالا شما تا هفته بعد از عمل از بیمارستان مرخص خواهید شد و از شما خواسته می شود یک ماه در نزدیکی مرکز پیوند بمانید تا بتوانید معاینات منظم داشته باشید. دو ماه بعد از پیوند، بیمار باید هر هفته به طور هفتگی و پس از آن، تا آخر عمر هر هفته یک آزمایش خون انجام دهد و هر ماه یک بار به پزشک خود مراجعه کند. معمولا حداقل تا ماه طول می کشد تا کامل از جراحی پیوند بهبود یابد. برای هفته اول بعد از عمل، از زور زدن، کشیدن یا بلند کردن هر چیزی سنگین خودداری شود و تا هفته پس از پیوند تا بهبودی زخم قفسه سینه و احساس خوب بودن از رانندگی خودداری شود. بیمار بسته به شرایط شغلی حدود ماه بعد پیوند می تواند به کار خود برگردد. پیوند ریه می تواند کیفیت زندگی بیمار را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. اولین سال پس از پیوند، بحرانی ترین دوره است. چون در این مدت احتمال بروز عوارض جانبی جراحی و رد پیوند و عفونت بسیار زیاد است. پیش آگهی افرادی که پیوند ریه داشته اند در سال های اخیر بهبود یافته است و انتظار می رود این روند همچنان ادامه یابد. انجمن پیوند انگلستان تخمین می زند که حدود از نفر در پیوند ریه جان سالم به در می برند که بیشتر این افراد حداقل یک سال پس از انجام عمل زنده مانده اند. حدود از نفر حداقل سال بعد از پیوند ریه زنده می مانند، در حالی که بسیاری از افراد حداقل سال زندگی می کنند. همچنین مواردی دیده شده که برخی از افراد به مدت سال یا بیشتر پس از پیوند ریه زندگی نسبتا عادی داشته اند. اگرچه عوارض در هر زمان ممکن است رخ دهد، اما به احتمال زیاد عوارض جدی در سال اول پس از پیوند رخ می دهد. سن بیمار به دلیل تاثیری که بر میزان پیش آگهی پیوند دارد، نقش مهمی در تعیین انتخاب افراد برای پیوند ایفا می کند. هیچ قانون مشخصی وجود ندارد و استثنایات همواره می تواند وجود داشته باشند، اما به عنوان یک قاعده کلی: افراد بالای سال برای پیوند قلب و ریه مناسب نخواهند بود. پیوند ریه منفرد یا مضاعف برای افراد بالای سال ممکن است انجام نگیرد. منابع:

به عنوان والدین و بزرگتر باید بدانید که در برابر بد رفتاری های کودکان نوپا و پیش دبستانی نمی توانید زیاد با استدلال و صحبت کردن مشکل را برطرف کنید و مجازات کردن آن ها فقط رفتار کودکان را بدتر می کند. اما با رعایت برخی راهکار ها می توانید با بدرفتاری کودکان پیش دبستانی خود مقابله کنید. برخی از بدرفتاری های کودکان پیش دبستانی و راهکارهای مقابله با آن ها، عبارتند از: کودکان زمانی که هیجان زده می شوند نمی توانند حرف های خودشان را کنترل کنند و دوست دارند خیلی زود حرف های خودشان را بزنند. برای همین آن ها مرتبا حرف های بزرگتر و دیگران را قطع می کنند. به عنوان والدین می توانید در برابر این رفتار کودکان خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: اجازه دهید حرف هایشان را بزنند و آن ها را تمام کنند. حرف های آن ها را بشنوید و سپس شروع کنید حرف بزنید. هنگامی که آن ها حرف های شما را قطع می کنند برای آن ها توضیح دهید که من در هنگام صحبت کردن حرف های شما را قطع نکردم و به حرف های شما گوش دادم. به آن ها بگویید که آن ها بعد از حرف زدن شما می توانند حرف هایشان را بزنند. به آن ها بگویید: "بگذار حرف های مامان تمام شود، عزیزم" یا "مامان حرف هایش تمام نشده است. " هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان نو پا، به ویژه کوچکتر از سه سال، نمی توانند احساسات خودشان را به صورت کلامی ابراز کنند. آن ها دوست دارند عصبانیت یا سرخوردگی خود را با روش های مختلف از جمله فریاد کشیدن نشان دهند. بنابراین، وقتی کودک نوپای شما فریاد می زند، بهتر است: بر سر آن ها فریاد نزنید. از طریق بازی به آن ها بیاموزید که آرام صحبت کنند. به عنوان مثال به آن ها بگویید " ببینیم چه کسی می تواند فریاد بزند" و سپس به او بگویید" چه کسی می تواند آرام صحبت کند یا زمزمه کند". با این روش سعی کنید آرام حرف زدن را به آن ها یاد بدهید. احساساتشان را تصدیق کنید و با کودک حرف بزنید. اگرچه ممکن است شاید آن ها نتوانند حرف های شما را زیاد بفهمند اما کلمات می توانند کودک را تسکین دهند و ممکن است جلوی جیغ زدن آن ها را بگیرد. برخی از کودکان در این سنین وقتی عصبانی می شوند فرار می کند و پنهان می شود. دویدن خطرناک است، به خصوص اگر کودک این کار را در جاده ها، سوپر مارکت ها یا سایر اماکن عمومی انجام دهند. به عنوان والدین می توانید راهکارهای زیر را برای مقابله با فرار کردن کودکان در نظر بگیرید: مراقب حرکات کودک باشید. همیشه در هنگام جاده یا سایر مکان های شلوغ، دست او را نگه دارید. به کودک یاد دهیدکه در چه مکان های می تواند فرار کند و فرار کردن در چه جاهای خطرناک است. سعی کنید با مثال آوردن این نکات را آموزش دهید. به عنوان مثال، به بچه هایی که در پارک در حال دویدن هستند، اشاره کنید و بگویید که پارک جای خوبی برای دویدن است. گاهی اوقات، رفتار غیر طبیعی در کودکان می تواند نشانه ای از یک اختلال رفتاری باشد که نیاز به مراجعه به پزشک و درمان دارد. اختلالات رفتاری کودکان با بزرگ شدن و رشد آن ها بیشتر می شود. اما خوشبختانه در بسیاری از موارد این اختلالات و رفتارهای غیرطبیعی در کودکان نوپا قابل تشخیص هستند. ما سعی کردیم در این مقاله شایع ترین اختلالات رفتاری در کودکان را ذکر کنیم تا والدین بتوانند با آگاهی و شناخت از علایم اختلالات رفتاری در صورت بروز آن ها در کودکان، برای درمان فوری اقدام کنند. اختلال نافرمانی چالش گری یک رفتار مخرب است که کودکان را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم این اختلال در کودکان می تواند شامل موارد زیر باشد: دیگران را عمدا اذیت می کند. دیگران را به خاطر همه اقدامات بد سرزنش می کند. در برابر قوانین و دستورالعمل های که به او می گوید، با خشونت برخورد می کند. کودک شما زود عصبانی می شود، به اطراف لگد می زند، و اعتماد به نفس زیادی دارد. کودکانی که اختلال در رفتار را تجربه می کنند رفتارهای بزهکارانه دارند و و از قوانین پیروی نمی کنند. حدود % کودکان آمریکایی زیر ده سال به این اختلال مبتلا هستند. رفتار این کودکان، عبارتند از: فرار از خانه استفاده از سلاح همیشه آماده جنگ تهاجمی نسبت به حیوانات به خصوص حیوانات خانگی انجام اقدامات مجرمانه مانند سرقت و شکستن اموال مردم گرایش به خودکشی، البته این مورد به ندرت دیده می شود. سوءاستفاده از الکل و مصرف سیگار و مواد مخدر در سنین بسیار کم سرپیچی و نافرمانی از مقررات تعیین شده توسط والدین یا مسیولان مدرسه اختلال کمبود توجه بیش فعالی بیشتر به عملکرد کودکان مربوط می شود. ویژگی های رایج اختلال بیش فعالی مربوط به توجه و رفتار تحریک آمیز در کودکان است. علایم این اختلال عبارتند از: بی دقت تمرکز روی یک چیز عدم توجه به جزییات مشکل در به خاطر سپردن چیزها، دستورالعمل ها، راهنمایی ها و غیره انواع مختلفی از ناتوانی های یادگیری با علایم گوناگون در کودکان وجود دارد. این اختلالات بر عملکرد تحصیلی کودک ت ثیر می گذارد و آن ها برای ادامه مسیر نیاز به مربیان ویژه دارد. برخی از علایم کودکان با اختلال در یادگیری، عبارتند از: اختلال در تمرکز و یادگیری ضعف در برقراری ارتباط با دیگران کودکی که از این اختلال رنج می برد ممکن است نسبت به مشکلات دیگران بی تفاوت باشند. این اختلال می تواند در مراحل بعدی زندگی تشدید و منجر به فعالیت های غیرقانونی و غیر اخلاقی در کودکان شود. گاهی به اختلال مهارت های اجتماعی توسعه نیافته، سندرم آسپرگر هم گفته شود که یک اختلال رشدی و معمولا از نقص در برقراری تعامل اجتماعی ناشی می شود. علت دقیق این سندرم ناشناخته است. با این حال، روان پزشکان آن را نتیجه بروز یک سری علایم می دانند. علایم شایع اختلال آسپرگر، مشکل داشتن در شروع مکالمه و برقراری تعاملات اجتماعی است. کودکان نو پا ممکن است برای بروز دادن احساسات بد خودشان و یا برطرف کردن عصبانیت تمایل به فریاد زدن، لگد زدن و کشیدن موهای خودشان داشته باشند. تنها راهی که می توانید با آن جلوی چنین رفتاری را بگیرید، این است که آن ها بفهمند نباید این کار را انجام دهند. با کودک خود در این مورد صحبت کنید و توضیح دهید که کشیدن مو کار بدی است. هنگامی که فرزند شما موهای خودش یا شخص دیگری را می کشد، جلو او را بگیرید تا بفهمد که نباید این کار را انجام دهد. هرگز برای اینکه به فرزند خود یاددهید کار آن ها درست نیست، موهای آن ها را نکشید. کودک ممکن است این کار را به عنوان یک بازی یادبگیرید و دوباره آن را انجام دهند. کودکان بین ماه تا سه سال معمولا برای نشان دادن ناامیدی خود و یا از روی کنجکاوی اشیاء اطراف خود را پرتاب می کنند. روش هایی پیدا کنید تا از پرتاب اشیاء کودکان جلوگیری کنید. برای جلوگیری از آسیب دیدن اشیاء با ارزش، به کودک خود یاددهید که او می تواند چه چیزی را پرتاب کند. مانند یک توپ، یک اسباب بازی فنری یا پارچه ای که آسیبی به دیگران وارد نکند. اگر همچنان به رفتار خود ادامه دادند فورا جلو آن ها را بگیرید کنید و با صدای آرام به او بگویید "نه! این بد است ". کودکان وقتی یاد بگیرند که چیزهای خوب می توانند برای آن ها با پاداش همراه باشد، چیزهای بد را امتحان نمی کنند. بدرفتاری احتمالی، حق کودک است. سعی نکنید آن را با روش های انضباطی تنبیه کنید. با این وجود، اگر مشکلات رفتاری فرزند شما مداوم و شدید شد، بهتر است اقدامات مناسب تری را برای مقابله با آن ها در نظر بگیرید و حتی می توانید از یک روان شناس و درمانگر کمک بگیرید. به یاد داشته باشید، قبل از اینکه فرزند خود را بد نام کنید، سعی کنید رفتار کودک را درک کنید تا بتوانید علت اصلی آن را تشخیص دهید. با رویکرد درست و کمک حرفه ای می توان مسایل رفتاری در کودکان را برطرف کرد. یک روش بسیار موثر برای مقابله با مشکلات رفتاری در کودکان، به ویژه کودکان نوپا، استفاده از برخی فعالیت ها می باشد. برخی از این فعالیت ها، عبارتند از: شاید بهترین وسیله برای خنثی کردن رفتاری های بد کودکان، ورزش و فعالیت های بدنی باشد. وقتی کودک شما هیجان زده یا عصبانی می شود، تشویق آن ها برای بازی کردن می تواند انرژی درونی آن ها را تخلیه کند. اگر انرژی کودک به درستی تخلیه نشود، آن ها از روش های دیگر مانند رفتاری های مخرب برای تخلیه انرژی خود استفاده می کنند. بازی کردن می تواند به بچه های شما بیاموزد که انگیزه های خودشان را کنترل کنند. یکی از مهمترین عوامل ت ثیرگذار بر رفتار کودکان، عدم کنترل خود است. از فرزندتان بخواهید که با صدای بلند کتاب بخواند. می توانید این کار را در زمان خواب امتحان کنید. چون در هنگام خواب هنوز کودک شما سرشار از انرژی است و برای آرام کردن و آرامش به فعالیتی احتیاج دارند. داستان پردازی فعالیت دیگری است که تخیل آن ها را درگیر می کند و به آن ها اجازه می دهد تا از انرژی خود به روشی مثبت استفاده کنند. این فعالیت همچنین به شما کمک می کند تا با ذهنیت آن ها بیشتر آشنا شوید. اکثر کودکان ما حداقل یکی از عادت های ناخوشایند مانند جویدن ناخن، دست کردن در بینی، انگشت مکیدن و غیره را دارند. به طور کلی این عادت های ناسالم از دوران کودکی شروع می شوند و ممکن است تا طولانی مدت ادامه یابند. کودکان در برابر عادات ناسالم به راحتی آسیب پذیر هستند. اگر این عادات بد آن ها در مراحل اولیه بررسی نشود، به عادت های سفت و سختی تبدیل می شوند که ترک آن ها می تواند مشکل باشد. بر همین اساس به عنوان والدین، بهتر است در برابر عادات ناسالم کودک خود واکنش نشان دهیم تا آن ها زودتر بتوانند عادات بد خود را ترک کنند. ترک عادت های بد در کودکان ممکن است تا حدودی دشوار باشد اما این کار غیرممکن نیست. با کمی صبر، مراقبت، مشاهده و تلاش های آگاهانه می توانیم این عادات را از فرزندان خود دور کنیم. برخی از راهکار های مهمی که در ترک عادت های بد در کودکان کمک می کنند، عبارتند از: تمرکز بر روی عادت بد و تنبیه فرزندتان ممکن است در واقع ت ثیر منفی بر روی آن ها داشته باشد و کودک تشویق می شود که رفتار خود را دوباره تکرار کند. از این رو در ابتدا بهتر است که از تمرکز و توجه بیش از حد بر روی عادت آزاردهنده خودداری کنید و اجازه دهید کودک شما با گذشت زمان این عادت را فراموش کند. بچه ها وقتی درگیر عادت های خوب می شوند، رفتار های بد خود را فراموش می کنند. بر همین اساس تشویق و پاداش یک استراتژی عالی برای کنار گذاشتن عادت بد است. به آن ها یاد دهید که رفتار خوب آن ها می تواند با تشویق و قدردانی شما همراه باشد. فرزند شما تنها در صورتی که خودش بخواهد می تواند از رفتار بد خودداری کند. مهم این است که آموزش های لازم را به کودک یاد بدهید و او را درک کنید و علت اصلی بروز این رفتار ها را شناسایی و برطرف کنید. در این صورت کودک به طور طبیعی علاقه خود را برای عادت های بد از دست می دهد و تسلیم می شود. کودکان ممکن است چند عادت های بد را با هم انجام دهند. سعی نکنید همه آن ها را با هم از بین ببرید بلکه در ابتدا بدترین و آزاردهنده ترین عادت را در اولویت قرار دهید و روی آن کار کنید. عجله نکنید. هرگز فرزند خود را در ملاء عام سرزنش نکنید. بحث در مورد یک مشکل با کودک باید به صورت خصوصی انجام شود. کودکان به طور کلی الگوهای رفتاری ناخواسته را تمرین می کنند، زیرا استرس دارند. صحبت با بچه ها و شناسایی علت استرس بسیار مهم است. تشخیص مشکلات آن ها، صبور بودن، نشان دادن عشق و علاقه و کمک به آن ها برای مقابله با استرس برای رهایی از این عادت های آزار دهنده بسیار حیاتی است. شناخت علت اصلی این عادت ها در مدیریت استرس کودکان موثر است. تعیین و تنظیم قوانین بسیار مهم است. باید به کودک خود یاد بدهید که نقض این قوانین می تواند عواقب بدی داشته باشد. ایجاد اعتماد به نفس در فرزندتان، حمایت و دوست داشتن او با صبور بودن، ثبات عاطفی و روحیه کودکان شما را تقویت می کند. به کودک خود فرصتی بدهید که گاهی اوقات خودش تصمیم بگیرد. این کار باعث بالا رفتن اعتماد به نفس او و رشد مهارت های تصمیم گیری کودکان می شود.

کودکان ما باید بدانند که عصبانی بودن اشکالی ندارد. اما درست نیست که در حین عصبانیت، خشن و یا پرخاشگر شوند. بر همین اساس والدین بهتر است برای جلوگیری از تبدیل شدن فرزند خود به یک فرد عصبانی در مورد مدیریت خشم در کودکان و نقش آن در جلوگیری از بروز رفتارهای پرخاشگرانه اطلاعات لازم را داشته باشند. طبیعی است که کودکان مانند سایر افراد عصبانی شوند. اما برخی از آن ها نمی توانند با خشم خودشان کنار بیایند. برخی علایمی که نشان می دهند فرزند شما در بروز عصبانیت خود مشکل دارد، عبارتند از: مقصر دانستن دیگران ناتوانی در بیان احساسات اهمیت ندادن به نظر دیگران بی پروا و انجام رفتارهای خطرناک عصبانی شدن حتی در کوچکترین موارد برای کنترل خشم نیاز به توبیخ و یادآوری دارد. گفتار تهدیدآمیز، و یا نوشتن و یا نقاشی در مورد خشونت یا پرخاشگری در مدیریت خشم در کودکان، باید بدانیم که بچه ها در زمان عصبانیت بدون فکر کردن به موضوعی، عمل می کنند و حتی ممکن است در نهایت به خودشان و یا دیگران آسیب برسانند. در صورتی که فرزند شما علایم عصبانیت را بروز می دهد وقت آن رسیده که به او آموزش دهید تا عصبانیت خود را مدیریت کند. در کودکان، یک فرایند یادگیری است که به بچه ها می آموزد که چگونه عصبانیت خود را به گونه ای سالم بروز دهند. این کار به بچه ها می آموزد علایم عصبانیت را شناسایی و راه هایی را برای آرام شدن خودشان پیدا کنند. لطفا توجه داشته باشید که مدیریت عصبانیت، احساس کودک را انکار نمی کند و منظور از آن نگه داشتن احساسات و یا سرکوب خشم نیست. خشم طبیعی است و باید ابراز شود. عصبانیت سرکوب شده می تواند باعث پرخاشگری و خشونت در فرد شود. مدیریت خشم از وقوع رفتارهای که می تواند به کودک و سایر اطرافیان او آسیب برساند پیشگیری می کند. مهارت های مدیریت خشم به اندازه مهارت های دیگر زندگی برای رشد و پیشرفت کودک لازم و ضروری هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسان نیست و دقیقا به همین دلیل فرزند شما باید آن را بیاموزد. برای یاد دادن مدیریت خشم در کودکان، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: وقتی فرزند شما عصبانی است هیچ واکنشی نشان ندهید و او را توبیخ نکنید. واکنش شما و توبیخ کردن، فقط باعث عصبانیت بیشتر او خواهد شد، به او فرصت بدهید. عصبانیت می تواند برای بعضی از کودکان کاملا ترسناک باشد. بنابراین آن ها را حتی برای مدت زمان کوتاه تنها نگذارید زیرا این کار می تواند عصبانیت آن ها را تشدید کند. اگر دیدید که فرزند شما هنگام عصبانیت می ترسد در کنار آن ها بمانید. اما اگر فرزند شما پرخاشگر و خشن است، فورا از او بخواهید که برای یک یا دو دقیقه ساکت بنشیند، تا آرام شود. شمارش اعداد از یک تا ده همراه با تنفس عمیق، می تواند به آرام شدن کودک کمک کند. آموزش تمرینات تنفسی و یوگا می تواند به آن ها کمک کند قبل از برطرف شدن خشمشان آرام شوند. پیاده روی در محیط خارج از خانه و تنهایی می تواند به آن ها کمک کند تا احساسات و افکار خود را جمع کنند. در مدیریت خشم در کودکان باید بدانیم که بچه ها در هنگام عصبانیت خود تمایل به فریاد زدن، مشت زدن، لگد زدن و پرتاب کردن اشیاء دارند چون نمی دانند چگونه عصبانیت خود را به صورت کلامی ابراز کنند. واژگان احساس، لیستی از کلمات احساساتی است که کودک می تواند برای نشان دادن احساسات خود از آن ها استفاده کند. به کودکان خود عبارات احساسی مختلفی را آموزش دهید تا بتوانند از آن ها استفاده کنند و به شما بگویند چه احساسی دارند. برخی از کلماتی که می توانید به آن ها یاد دهید، عصبانی، خوشحال، ترسناک، عصبی، مضطرب و اذیت شده می باشند. پس از انجام این کار، کودک را تشویق کنید که از آن ها در جمله هایی مانند "من الان عصبانی هستم! " یا "من خوشحال هستم" یا "او مرا آزار می دهد" استفاده کنند. صحبت کردن همیشه راه بهتری برای بیان کردن احساسات در مقابل لگد زدن، مشت زدن، پرتاب کردن و شکستن اشیاء است. خواندن کتاب در مورد احساسات می تواند به کودکان کمک کند تا احساسات خود را بهتر درک کنند. عصبانیت توسط آمیگدال (بخشی از مغز که مبارزه یا غریزه پرواز را کنترل می کند) شروع می شود. پس از ایجاد احساسات، آدرنالین توسط غدد آدرنال ترشح می شود و سطح تستوسترون در بدن، ضربان قلب و تنش شریانی افزایش می یابد. در این شرایط فرد، احساس انرژی و قدرت بیشتری می کند و همچنین دوست دارد بلندتر صحبت کند. این تغییرات در بدن، خطر پرخاشگری و خشونت را افزایش می دهد. برای جلوگیری از این تغییرات، باید آدرنالین را به گونه ای دیگر مصرف کنیم. مشت زدن به کیسه بوکس، فریاد زدن به بالش یا صرفا تحمل یک فعالیت بدنی مانند دویدن، شنا، یا بازی برخی از موثرترین فعالیت برای مدیریت عصبانیت در کودکان است. همدلی، می تواند در مدیریت بچه های عصبانی تاثیرات زیادی داشته باشد. در شرایط عصبانی بودن کودک خود او را ترغیب کنید تا در مورد عصبانیت خودش صحبت کنند، اما حرف های او را قطع نکنید. به فرزند خود نشان دهید که به او اهمیت می دهید. اغلب کودکان هنگام احساس بی توجهی یا غفلت عصبانی می شوند. آن ها ممکن است احساس کنند که عصبانیت تنها روشی است که می توانند با آن توجه والدین را به خود جلب کنند. سعی کنید علت عصبانیت کودک خود را تشخیص دهید. پس از طغیان عصبانیت، با فرزند خود بنشینید و با صمیمت، علت عصبانیت را از او سوال کنید که چه چیزی او را آزار می دهد و شما چگونه می توانید به او کمک کنید. از او بپرسید آیا دوست دارد در بیرون از خانه قدم بزند و یا بستنی بخورد. بیرون رفتن از خانه به آن ها کمک می کند تا آرام شوند. جلو اشتباهات آن ها را نگیرید اجازه دهید اشتباه کنند. اشتباه کردن یک راه برای رشد کودکان است. رفتار یک کودک به واکنش و عکس العمل شما بستگی دارد. کودکان نیاز به توجه دارند و می خواهند کاری کنند تا والدین به آن ها توجه کرده و از تلاش های شان تشکر و قدردانی کنند. اما به یاد داشته باشید ستایش بیش از حد هم می تواند نتیجه بالعکس داشته باشد. در حالی که ستایش و تشویق رفتار خوب کودکان می تواند بسیار موثر باشد، اما اشاره به رفتارهای نادرست آن ها به روش مناسب می تواند از اهمیت بالایی برخوردار است. سعی کنید برای فرزندان خود در مورد چگونگی مدیریت یا کنترل عصبانیت الگو باشید. والدین باید بتوانند عصبانیت خودشان را کنترل کنند و بتوانند به درستی با کودک خود ارتباط موثری داشته باشند. در صورت بروز اشتباه، سعی کنید اشتباه خودتان را بپذیرید. پذیرش اشتباهات توسط والدین منجر به احترام گذاشتن فرزندان و اعضاء خانواده به والدین می شود و فرزندان فروتنی را یاد می گیرند و از شما تقلید کرده و سعی می کنند بدون پرخاشگری یا خشونت با عصبانیت خود کنار بیایند. قوانین برای نظم و انضباط در کودک مهم است. پس سعی کنید قوانینی برای عصبانیت کودکان در نظر بگیرید. به فرزندتان اطلاع دهید که عصبانی شدن هیچ، اشکالی ندارد. عصبانیت چیز بدی نیست. اما پرخاشگری یا خشونت درست نیست. بر همین اساس قوانین ساده ای را برای عصبانیت کودک در نظر بگیرید، مانند: بحث نکنند. عصبانیت بدون فریاد زدن را آموزش دهید. وقتی همه آرام هستند، موضوع را حل کنند. یاد بگیرید که بعد از طغیان، با بقیه دست بدهد همدیگر را بغل و آشتی کنند. عصبانیت بدون ضربات، لگد زدن، ناخن جویدن یا استفاده از هرگونه خشونت جسمی وقتی در خانه کسی عصبانی است و فریاد می زند بقیه باید ساکت باشند تا عصبانیت فرد فروکش کند. علاوه بر آن می توانید قوانین دیگری که فکر می کنید با توجه به رفتار فرزندتان لازم است اضافه کنید. مهمترین مسیله این است که به قوانین پایبند باشید و در صورت زیر پاگذاشتن قوانین با عواقب آن مقابله کنید. گزینه های دیگری برای بروز عصبانیت در کودکان خود پیدا کنید: به یک مکان آرام و به دور از تنش برود. آنچه که باعث عصبانیت او شده را بر روی یک کاغذ بنویسد و سپس کاغذ را تکه تکه کند. نفس عمیقی بکشد، به کودک خود یاد بدهید در هنگام عصبانیت از طریق بینی نفس بکشد و عصبانیت خود را از دهان خارج کند. برای آزاد کردن عصبانیت از یک کیسه بکس استفاده کنید، ضربه زدن به کیسه یا بالش یک راهکار مناسب برای بروز عصبانیت است. به فرزندان خود بیاموزید که قبل از آن که در مورد عصبانیت خود صحبت کنند. احساسات خودش را نقاشی کند، استفاده از رنگ ها می تواند راهی عالی برای آرامش ذهن و تبدیل خشم به خلاقیت می باشد. بازی ها و فعالیت برای کودکان سرگرم کننده هسند و می توانند به بچه ها کمک کنند تا چیزی را یاد بگیرند. برخی از بازی ها و فعالیت ها می توانند در مدیریت خشم کودکان موثر باشند، از جمله: این بازی با آموزش مهارت های به کودکان یاد می دهد تا نحوه پاسخ و واکنش خودشان را به عوامل محرک و تنش زا کنترل کنند. کاغذ یک ساک دستی لیست موقعیت های احتمالی که کودک را عصبانی می کند. این بازی، به بهترین شکل با گروه تا نفری انجام می شود. قبل از شروع بازی، علت های مختلفی که باعث عصبانیت کودک شما می شوند را بنویسید، مثلا: من مریض هستم اما مادرم اصرار دارد به مدرسه بروم. چه کاری باید انجام دهم؟ مادرم برای شام ماهی درست کرده، اما من از ماهی متنفرم چه کاری باید انجام دهم؟ دوستم به طور تصادفی روی لباس مورد علاقه من آب ریخته است. چه کاری باید انجام دهم؟ من می خواهم دوچرخه سوار کنم، اما تایر دوچرخه من خراب شده است. چه کاری باید انجام دهم؟ بچه ها را جمع کنید و آن ها را روی یک دایره بنشینید. از آن ها بخواهید به نوبت از درون ساک دستی یک کاغذ که سوالات زیر روی آن ها نوشته شده است را بردارند؟ آن ها باید وضعیت را مطالعه کنند و به سوالات خود پاسخ دهند. اجازه بدهید کودک به سوال جواب دهد و سپس بحثی را شروع کند و از بقیه کودکان بپرسید چه فکر می کنند؟ اگر علت عصبانیت کودک را متوجه نشدید می توانید سوالات را تغییر دهید. بازی خشم، یک بازی ساده چند نفره است که می توانید با یک تاس آن را اجرا کنید. تاس یک موضوع برای هر شماره روی تاس قبل از شروع بازی، برای هر شماره از روی تاس یک موضوع انتخاب کنید، مثلا: شماره یک، چیزی بگویید که شما را عصبانی می کند. شماره دو، چیزی بگویید که در هنگام عصبانیت باعث آرامش شما می شود؟ شماره سه، یک راهی که شما می توانید با آن خلق و خوی خودتان را در مدرسه کنترل کنید، را بگویید. شماره چهار، کاری که در وقت عصبانی بودن آن را انجام داده اید و بعد پشیمان شده اید، چیست؟ شماره پنج، چه زمانی کنترل عصبانیت برای شما سخت و دشوار است؟ شماره شش، شما در وقت عصبانیت چه تصمیم مهمی گرفته اید؟ شما همچنین می توانید ایده ها و موضوعات را بر اساس شرایط کودک تغییر دهید. به بچه ها اجازه دهید تا در یک دایره بنشینند و تاس ها را پرتاب کنند. بچه ها برای هر دور تاس پرتاب کردن باید یک عددی را ذکر کنند و به سوال مربوطه پاسخ دهند. باید توجه داشته باشید که هیچ کسی حق ندارد در مورد پاسخ و سوال دیگری اظهارنظر کند. این بازی را می توان در کلاس یا در خانه با اعضاء خانواده اجرا کنید. علاوه بر بازی، کودک شما می تواند با انجام برخی فعالیت های بدنی عصبانیت خود را بروز کند. برخی از فعالیت ها برای بروز و مدیریت خشم در کودکان، عبارتند از: گوش دادن به موسیقی آرامش بخش می تواند به آرامش ذهن کودک کمک کند. طناب زدن، یکی دیگر از فعالیت های بدنی است که می تواند کودک را آرام کند. بازی در فضای باز مانند بسکتبال نیز می تواند به سوزاندن انرژی و آدرنالین در کودک کمک کند. دوچرخه سواری یا اسکیت، این فعالیت ها سرگرم کننده هستند و کودک را از فرد یا موقعیتی که باعث عصبانیت او شده دور می کند. بعضی اوقات، در هنگام عصبانیت افراد فقط به این نیاز دارند که افکار عصبانی را از سر خودشان بیرون کنند. کودک را به یک مکان آرامی بفرستید تا بتواند افکار را از ذهن خودش دور کند. رقصیدن، شکل بهتری از ورزش است که بچه های هنگام عصبانیت می توانند از آن استفاده بیایند. در این شرایط فقط کافیست آهنگی را پخش کنید یا یک ویدیوی رقص سرگرم کننده را پیدا کنید که کودک بتواند آن را ببیند و از آن تقلید کند. اگر کودک شما عاشق طبیعت باشد، انجام فعالیت های باغبانی می تواند باعث آرامش کودک شما شود. هنگامی که کودک عصبانی است، از کودک بخواهید که گیاهان را آب بدهد، علف های هرز گلدان ها را بیرون بکشد یا نهال بکارد و یا حتی به کنار باغچه برود و نفس عمیق بکشد رنگ آمیزی تصاویر چاپی همچنین می تواند یک راه عالی برای آرام کردن کودکان هنگام عصبانیت باشد. تحریک کودک به فعالیت های خلاقانه مانند نقاشی، داستان نویسی یا مجسمه سازی نیز می تواند در مدیریت خشم کودک موثر باشد. هنگامی که کودک عصبانی می شود، از او بخواهید که داستان و یا شعری بنویسد. نقاشی و طراحی به عنوان فعالیت های خلاقانه می توانند برای مدیریت عصبانیت موثر باشند. به کودک خود اجازه دهید با انتخاب رنگ، عصبانیت خود را بروز دهند. تصاویری که کودکان هنگام نا رضایتی، ناامیدی و عصبانیت آن ها را نقاشی می کنند نیز می توانند نشان دهنده خلق و خوی آن ها باشند.

سندرم مرگ ناگهانی نوزادی ( SUDI ) اصطلاحی است که برای توصیف مرگ ناگهانی و غیر منتظره یک نوزاد به کار می رود. SUDI ممکن است نتیجه یک بیماری جدی یا مشکل مادرزادی باشد، اما بیشتر مرگ و میر های SUDI در نتیجه یک اتفاق کشنده در خواب رخ می دهند. علاوه بر آن، اکثر مرگ و میر ها در ماه اول زندگی کودک اتفاق میفتند اما احتمال بروز این بیماری بسیار کم است و به ندرت رخ می دهد. هنگامی که هیچ علتی برای مرگ کودک تشخیص داده نشود، به آن " SIDS " گفته می شود. سندرم مرگ ناگهانی نوزاد ( SIDS ) مرگ غیر قابل توضیح، معمولا در هنگام خواب، یک کودک به ظاهر سالم کمتر از یک سال است. SIDS گاهی اوقات به عنوان مرگ گهواره هم شناخته می شود زیرا در این شرایط نوزادان اغلب در گهواره های خود می میرند. اگرچه علت آن ناشناخته است، اما به نظر می رسد که SIDS ممکن است با نقص در بخشی از مغز نوزاد که مسیول کنترل تنفس و برانگیختگی از خواب کودک است همراه باشد. محققان معتقدند که برخی از عوامل می توانند نوزادان را در معرض خطر این سندرم بیشتری قرار دهند. آن ها همچنین اقداماتی که والدین می توانند برای محافظت از فرزند خود در برابر SIDS انجام دهند، شناسایی کرده اند. شاید مهمترین نکته و توصیه محققان به والدین این باشد که کودک خود را روی پشت بخوابانند. تحقیقات نشان می دهد که SIDS زمانی رخ می دهد که بدن یک کودک به دلیل ت خیر در رشد یا مشکلی در بخش هایی از مغز که فعالیت های مانند تنفس، عملکردهای قلبی عروقی و یا دمای بدن را کنترل می کنند، دچار مشکل شده باشد. به عنوان مثال، برخی از نوزادانی که به بیماری SIDS می میرند با ناهنجاری در مناطقی از مغز متولد می شوند که تنفس را کنترل می کنند. نوزادانی که با نقایص مغزی دیگر متولد شده اند، احتمالا به دلیل ژنتیک، قرار گرفتن در معرض ماده سمی یا عدم وجود اکسیژن به جنین ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به SIDS باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای کمک به توضیح فرایندهای پیچیده ای که ممکن است منجر به این بیماری شود، انستیتوی ملی بهداشت کودکان و توسعه انسانی ( NICHD ) "فرضیه سه گانه خطر" را برای توضیح این بیماری منتشر کرده است: اختلال در مرحله ای از پیشرفت، قلبی و عروقی و تنفسی کودک ایجاد می شود. اختلال در این مرحله منجر به ضعف عضلانی یا نقص عصبی در کودک شده و او را در معرض خطر قرار می دهد. کودک با این عوارض تحت ت ثیر علت محیطی مانند خوابیدن بر روی شکم یا بستر نرم و یا عوامل دیگر قرار می گیرد. یکی از نظریه ها، فصل مشخصی را برای SIDS مشخص کرده است، زیرا تمایل به مرگ در SIDS بیشتر در ماه های زمستان رخ می دهد که ممکن است به استفاده بیش از حد از لباس و ملافه در تلاش برای گرم نگه داشتن نوزادان و افزایش عفونت های تنفسی که در طول زمستان رخ می دهد، مرتبط باشد. کارشناسان معتقدند این بیماری در مرحله خاصی از رشد کودک اتفاق می افتد و کودکانی که در برابر فشارهای محیطی خاص آسیب پذیر هستند را تحت ت ثیر قرار می دهد. این آسیب پذیری ممکن است ناشی از یا کم باشد، یا دلایل دیگری که هنوز مشخص نشده اند. فشارهای محیطی دیگر می تواند شامل دود تنباکو، نامرتب بودن رختخواب، بیماری جزیی و یا انسداد تنفسی باشد. تصور می شود نوزادانی که از بیماری SIDS می میرند در نحوه پاسخگویی به این فشارها و نحوه تنظیم ضربان قلب، تنفس و درجه حرارت با مشکل روبرو می شوند. عوامل جسمی مرتبط با SIDS عبارتند از: اخیرا بسیاری از نوزادانی که در اثر بیماری SIDS درگذشتند دچار سرماخوردگی شده اند که این امر می تواند منجر به مشکلات تنفسی شود. تولد زودرس یا چندقلوزایی احتمال بلوغ کامل مغز کودک را کاهش می دهد، بنابراین مغز کنترل کمتری در فرآیندهای خودکار مانند تنفس و ضربان قلب دارد. برخی از نوزادان با مشکلاتی به دنیا می آیند که احتمال ابتلا به آنها را افزایش می دهد. در بسیاری از این نوزادان، بخشی از مغز که تنفس و بیدار شدن از خواب را کنترل می کند به اندازه کافی بالغ نشده است که بتواند درست کار کند. موارد موجود در گهواره کودک و وضعیت خواب او می تواند با مشکلات جسمی کودک ترکیب شود و خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. برخی از عوامل محیطی خواب، عبارتند از: گرمای بیش از حد در هنگام خواب می تواند خطر ابتلا به این بیماری در کودک را افزایش دهد. قرار گرفتن صورت بر روی یک سطح نرم یا یک تشک نرم می تواند راه های تنفسی کودک را مسدود کند. کودکانی که در این موقعیت ها برای خواب قرار می گیرند ممکن است در تنفس خود در حین خواب دچار مشکل شوند. در حالی که خوابیدن کودک در اتاق والدین می تواند خطر ابتلا به سندرم مرگ ناگهانی نوزاد را کاهش دهد. خوابیدن کودک در همان رختخواب کنار والدین، خواهر و برادر یا حیوانات خانگی می تواند احتمال بروز خطر را افزایش دهد. سندرم مرگ ناگهانی نوزاد می تواند هر شیرخوار را مبتلا کند. محققان عواملی را شناسایی کرده اند که ممکن است این خطر را در کودک افزایش دهند. برخی از این عوامل عبارتند از: نوزادان بین ماه های دوم و چهارم زندگی آسیب پذیر هستند. به نظر می رسد پسران بیشتر در اثر ابتلا به بیماری SIDS می میرند. نوزادانی که با والدین سیگاری زندگی می کنند بیشتر در معرض ابتلا به SIDS قرار دارند. به دلایلی که به خوبی درک نشده اند، نوزادان غیر سفید پوست احتمالا بیشتر به بیماری SIDS مبتلا می شوند. در شرایطی مانند تولد زودرس هر دو والدین در بدو تولد یا وزن کم هنگام تولد، احتمال ابتلا کودک به این بیماری افزایش می یابد. کودکانی که خواهر و برادر یا پسرعموی خود را بر اثر SIDS از دست داده اند بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. برخی از عوامل خطر مادران در دوران بارداری، عبارتند از: سیگاری بودن مادر سن کمتر از سال استفاده از از مراقبت ناکافی در مرگ ناگهانی و غیر منتظره در نوزادان در اثر یک مشکل پزشکی احتمالا قابل پیشگیری نیست. با این حال، دانشمندان معتقدند عوامل خطر مشابهی در SIDS ، SUDI و تصادفات کشنده خواب وجود دارند که با از بین بردن عوامل خطر شناخته شده و فراهم کردن یک محیط خواب ایمن، بیشتر این مرگ و میر ها قابل پیشگیری هستند. والدین می توانند با رعایت نکات زیر به کودک خود کمک کنند تا راحت تر بخوابد: برخی شواهد نشان می دهد که ایمن سازی می تواند به جلوگیری از این بیماری کمک کند. بهتر است کودکان کمتر از یک سال را به پشت بخوابانید تا کودک راحت تر به اطراف بچرخد. سر کودک خود را نپوشانید. برای گرم نگه داشتن کودک، لباس خواب مناسب انتخاب کنید. بهتر است که کودک نیازی به لباس اضافی و زیادی نداشته باشد. قرار گرفتن در معرض دود سیگار می تواند خطر مرگ کودک را به طور ناگهانی و غیرمنتظره افزایش دهد. این امر در مورد مادرانی است که در دوران بارداری و بعد از تولد سیگار می کشند و همچنین در مورد در اطراف کودک بیشتر صدق می کند. تغذیه با شیر مادر تا حداقل شش ماه خطر ابتلا به این سندرم را کاهش می دهد. با شروع دوران بارداری، مادران می توانند از طریق معاینات مکرر پزشکی، تغذیه مناسب و جلوگیری از مصرف دخانیات، الکل و مواد مخدر، خطر ابتلا به بیماری در کودکان را کاهش دهند. از مانیتورهای کودک و سایر وسایل تجاری که ادعا می کنند خطر ابتلا به SIDS را کاهش می دهند استفاده نکنید. آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) به والدین توصیه می کنند به دلیل ناکارآمدی و مشکلات ایمنی از استفاده مانیتورها و سایر وسایل کنترل کننده در اتاق خواب کودک خودداری کنند. از خواباندن کودک خود روی مبل یا صندلی خودداری کنید. از تشک محکم استفاده کنید و از قرار دادن کودک خود بر روی بالشتک ضخیم، کرکی مانند پشم بره یا یک لحاف ضخیم خودداری کنید. بالش، اسباب بازی های پرزدار یا عروسک های پشمی را در گهواره کودک قرار ندهید. ممکن است صورت کودک روی آن ها فشار بیاورد و در تنفس او اختلال ایجاد شود. مکیدن پستانک بدون تسمه هنگام خواب می تواند خطر ابتلا به SID را کاهش دهد. اگر کودک شما به پستانک علاقه ای ندارد، آن را مجبور به استفاده از پستانک نکنید. بهتر است در یک زمان مناسب تر دوباره استفاده از پستانک را برای کودک امتحان کنید. اگر پستانک هنگام خواب از دهان کودک شما خارج می شود، دوباره آن را به او ندهید. در حالت ایده آل، کودک باید حداقل در مدت شش ماه و در صورت امکان تا یک سال در اتاق والدین بخوابد، اما بهتر است او را تنها در یک تختخواب جداگانه بخوابانید. تختخواب بزرگسالان برای نوزادان مکان مناسب و بی خطری نیست، چون ممکن است کودک بین فضای تشک و قاب تختخواب یا فضای بین تشک و دیوار به دام بیفتد و خفه شود و یا والدین در هنگام خواب به طور تصادفی بینی و دهان کودک را بپوشانند و باعث خفگی او شوند. هیچ درمانی برای سندرم مرگ ناگهانی نوزاد یا SIDS وجود ندارد. از دست دادن فرزند در برابر بیماری سندرم مرگ ناگهانی نوزاد، فاجعه ای است که می تواند باعث واکنش شدید کفر، انکار، سردرگمی، گناه، عصبانیت و در بین والدین و سایر اعضای خانواده شود. این افسردگی اغلب در خواب، غذا خوردن، توانایی تمرکز و سطح انرژی کلی والدین ت ثیر می گذارد. بسیاری از والدین ترس های غیر منطقی را از اینکه دیگر اعضای خانواده نیز ممکن است در معرض خطر باشند، تجربه می کنند و ممکن است بیش از حد از سایر فرزندان خود محافظت کنند یا از ترس دیگر نخواهند بچه دار شوند. علاوه بر آن، سایر خواهر و برادرهای نیز ممکن است از این نگران باشند که شاید آن ها هم به طور ناگهانی جان خود را از دست بدهند، یا ممکن است در مورد مرگ خواهر و برادر احساس گناه کنند. علایمی که نشان می دهد کودکان رنج می برند شامل چسبیدن به والدین، مشکلات در مدرسه، بد رفتاری و اختلال در خواب است. اما والدین باید با کودکان خود در مورد مرگ نوزاد صحبت کنند و توضیح دهند که کودک به دلیل یک مشکل پزشکی که فقط در نوزادان رخ داده در گذشته است. حمایت عاطفی از والدین بعد از مرگ احتمالی کودک بر اثر SIDS بسیار مهم است، چون در این شرایط والدین احساس گناه و همچنین اندوه زیادی دارند و حتی ممکن است مرگ ناگهانی کودک با تحقیقات اجباری پلیس در رابطه با علت مرگ همراه باشد. والدین می توانند در این شرایط با یک مشاور و یا روان شناس و یا دوست قابل اعتماد صحبت کنند. علاوه بر آن والدین بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: اگر شرایط آن را دارید به دوستان و خانواده بگویید که چه احساسی دارید. مردم می خواهند به شما کمک کنند، اما ممکن است راه آن را بلد نباشند. از دست دادن فرزند می تواند یک فشار وحشتناکی را در رابطه والدین کودک ایجاد کند، بنابراین تا حد ممکن با همسر خود راحت باشید. مشاوره با یک روان شناس به شما کمک خواهد کرد تا بتوانید احساسات خود را درک و بیان کنید. به خودتان فرصت دهید تا دوره شما بگذرد. گریه کردن و احساس شدید کاملا در این شرایط طبیعی است. شما با یک ضرر ویرانگر و غیر منتظره روبرو شده اید و درمان طول می کشد.

بدرفتاری یا هر نوع مشکلات رفتاری کودکان، شرایط را برای والدین آن ها بسیار سخت می کند. هیچ معیاری برای رفتار عادی وجود ندارد. رفتار افراد به سن، شخصیت، رشد عاطفی و محیط تربیت فرد بستگی دارد. به طور کلی، رفتار یک کودک اگر از نظر اجتماعی، رشدی و فرهنگی مناسب باشد، عادی تلقی می شود. والدین می توانند برای مقابله با مشکلات رایج رفتاری کودکان راه هایی برای شناسایی این رفتار ها بیاموزند. بچه ها وقتی شیطنت می کنند ناز هستند. اما اگر شیطنت آن ها به یک عادت روزمره تبدیل شود، می تواند والدین را نگران کند. برخی علایم که نشان می دهد رفتار فرزند شما غیرطبیعی است، عبارتند از: کودک شما که به گونه دیگری حرف می زند و بی دلیل بی ادبی می کند. او نمی توان تمرکز کند، بی قرار است و بسیار تنبل یا بی نظم می شود. کودک به خودش آسیب می زند یا حتی به فکر آسیب زدن به دیگران است. رفتارهای جنسی که مناسب سن او نیست را از خودش بروز می دهد. او زیاد دروغ می گوید و یا برای او دزدی یا برداشتن چیزهایی که به او تعلق ندارد عادت شده است. فرزند شما در مدیریت احساسات خود مشکل دارد. او برخی مواقع هیجانی و در موارد جزیی ناراحت به نظر می رسد. فرزند شما به حرف هایی بزرگتر ها گوش نمی کند و منظم نیست و برای به چالش کشیدن والدین، قوانین خانه را نادیده می گیرد. رفتار فرزند شما بر عملکرد او در مدرسه ت ثیر می گذارد. به عنوان مثال، کودک دیر به مدرسه می رود یا در کلاس های خودش شرکت نمی کند. بی تحرک و ساکت نشستن دختر یا پسر هشت ساله می تواند غیرطبیعی باشد. آن ها ممکن است رفتار مخرب مانند ضربه زدن، پرتاب کردن اشیاء، فریاد زدن و غیره را نشان دهند. توجه به این نکته حایز اهمیت است که بخش منطقی مغز هنوز در کودکان زیر سال ایجاد نشده و به همین دلیل آن ها بر اساس احساسات خودشان رفتار می کنند. با بزرگتر شدن، عقلانیت بهبود می یابد اما در مدیریت احساساتشان هنوز به حمایت والدین نیاز دارند. خوشبختانه، رفتارهای جزیی غیرطبیعی را می توان از طریق رفتار درمانی و تغییر در سبک های فرزند پروری اصلاح کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شاید شیطنت و صحبت کردن دختر سه ساله برای والدین خنده دار و تحسین برانگیز باشد. اما فریاد و داد زدن و "نه گفتن های" دختر هفت ساله می تواند بر اعصاب والدین ت ثیر بگذارد. در صورتی که با این رفتارها به طور صحیح برخورد نشود می تواند منجر به مشاجره بین والدین و فرزندان شود. اگر فرزند شما بی ادبانه صحبت می کند اما از دستورالعمل های شما پیروی می کند، آن را نادیده بگیرید. در شرایطی که رفتار آن ها تهدید آمیز یا مخرب نباشد، نادیده گرفتن در مراحل اولیه اشکالی ندارد. اگر کودک از دستورالعمل ها پیروی و حتی قدردانی می کند اما با عصبانیت حرف می زنند، می توانید به آن ها توضیح دهید که عصبانی بودن، اشکالی ندارد، اما آن ها نباید با بزرگتر ها با بی احترامی صحبت کنند. اما اگر واکنش های کودک شما تهدید آمیز است باید به حرف هایشان توجه و با آن ها به دقت رفتار کنید. بگذارید کودک آرام شود و سپس به حرف های که زده است بپردازید. به آن ها آرام بگویید که کدام رفتار آن ها قابل قبول و کدام غیرقابل قبول است. آن ها را از عواقب رعایت نکردن محدودیت ها آگاه سازید. تهدید نکنید، فقط به طور ساده حقایق را بیان کنید که اگر درست صحبت نکنند برای آن ها بستنی نمی گیرید و یا اجازه نمی دهید فیلم مورد علاقه شان را ببینند و اگر از فریاد زدن دست بردارند و به شما گوش دهند، برای آن ها شام چیزی خوبی می پزید. چنین اهدافی به نظر می رسد کمتر کنترل کننده است اما گزینه خوبی هستند. اما اگر بعضی اوقات آن ها را خوشحال می کند، می توانید کمی انعطاف پذیر باشید. اگر با کودک خود بی ادب یا بی احترامی می کنید در درجه اول رفتار خودتان را اصلاح کنید. کودکان وقتی عصبانی هستند داد می زنند و فریاد می کشند. اما اگر آن ها حتی قبل از ده سالگی شروع به قسم خوردن می کنند، باید در مورد رفتار آن ها نگران باشید. آن ها ممکن است شروع به فریاد زدن یا از قسم خوردن استفاده کنند تا برای شما دلیلی بیاورند یا به سادگی راه خودشان را پیدا کنند. وقتی فرزند شما از زبان توهین آمیز استفاده می کند و قسم می خورد، بهتر است واکنش نشان دهید. در این موارد می توانید راهکار زیر را در نظر بگیرید: مطمین شوید که خودتان در مقابل بچه ها از چنین زبانی استفاده نمی کنید. اگر کودک نوپای شما از چنین زبانی استفاده می کند، فورا آن ها را اصلاح کنید. به آن ها بگویید این یک کلمه "بد" است و مردم آن کلمه یا بچه هایی که از آن کلمه استفاده می کنند را دوست ندارند. اگر این کلمه را در مقابل فرزند خود به کار بردید، سریعا عذرخواهی کنید. اگر همیشه این حرف را جلوی کودک خود می گویید حتی می توانید از کودکتان بخواهید به شما یادآوری کند که این کلمه بد است. سوء استفاده لفظی در خانه را تحمل نکنید. هیچ عذر و بهانه ای برای فحش دادن یا نفرین کردن دیگران وجود ندارد. بنابراین اگر کودک شما از چنین زبانی استفاده کرد، واکنش نشان دهید. عواقب را به طور واضح توضیح دهید. اشکالی ندارد که کودکان عصبانی شوند. اما اگر آن عصبانیت آن ها خشن و یا به رفتار پرخاشگرانه تبدیل شود، می تواند مشکل ساز گردد. علت های احتمالی پرخاشگری در کودکان، عبارتند از: آسیب روانی اختلال در رفتار اختلالات خلقی تکانشگری یا سرخوردگی بعضی اوقات ممکن است کودک برای دفاع از خودش به خشونت متوسل شود. پرخاشگری همچنین می تواند یک رفتاری باشد که کودک آن را از دیگران در محیط خانه یا مدرسه یاد گرفته باشد. اگر فرزند شما تمایل دارد با ضربه زدن، گاز گرفتن و لگد به دیگران واکنش منفی خود را بروز دهد شما باید برای مقابله با این رفتار ها، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: ساده ترین راه برای پاسخ به پرخاشگری در کودکان، فریاد زدن بر سر آن ها است. اما فریاد زدن بر سر کودکان باعث یادگیری رفتار غلط در کودکان می شود. بچه ها از والدین خود رفتار های مختلفی را برای کنترل احساسات خودشان تقلید می کنند. بنابراین به جای بلند کردن صدای خود، صدای خود را پایین آورده و به آن ها بگویید که آرام شوند. احساسات آن ها را درک کرده و با کودک خود همدلی کنید، اما این نکته را روشن کنید که اجازه ندارند که به دیگران ضربه یا لگد بزنند یا آن ها را گاز بگیرند. به آن ها بگویید " من می دانم عصبانی هستی اما اجازه نداری لگد بزنی". به آن ها بگویید که در صورت بروز رفتار خشونت آمیز، عواقب آن چه خواهد بود. اگر با کودک کوچکتر سر و کار دارید، به آن ها بگویید که در عوض رفتار خود چه کاری می توانند انجام دهند. یک جایگزین به آن ها بدهید. به عنوان مثال، به آن ها بیاموزید که به جای اینکه به خشونت جسمی متوسل شوند، از کلمات و عباراتی مانند "عصبانی هستم"، یا "من آن را دوست ندارم" یا "از این خوشحال نیستم" استفاده کنند. از همه مهمتر، یک الگوی خوب باشید و از تنبیه بدنی آن ها خودداری کنید. همچنین، به رفتار مثبت و غیر پرخاشگر کودک خود پاداش دهید. دروغ گفتن برای کودکان طبیعی است. والدین معمولا هنگام دروغ گفتن بچه ها نگران هستند. اما کارهایی که که باید برای جلوگیری از دروغ گفتن فرزندتان انجام دهید، عبارتند از: به آن ها بیاموزید که راستگو باشند. در زمینه راستگو بودن، خودتان الگوی خوبی برای آن ها باشید. عواقب دروغ گفتن را برای آن ها توضیح دهید. هیچ بهانه ای برای دروغ گفتن وجود ندارد. از دید فرزندتان به دروغ گفتن او فکر کنید تا بفهمید چه چیزی او را وادار به دروغ کرده است. بچه ها ممکن است وقتی از تنبیه شدن می ترسند مجبور شوند تا به شما دروغ بگویند. به جای مجازات کردن رفتار منفی، از رفتارهای مثبت او قدردانی کنید تا از فرزندتان مجبور نشود به شما دروغ بگوید. زورگویی یک مشکل جدی در کودکان است و می تواند منجر به سوء استفاده عاطفی و جسمی او شود. کودکان دوست دارند که نسبت به دیگران قلدری و احساس قدرت کنند. بر همین اساس با قلدری مشکلات اجتماعی خود را به راحتی برطرف می کند. وقتی کودکان در برخورد با احساسات خود مشکل داشته باشند دوست دارند که برای رفع مشکلات خود قلدری کنند. در این شرایط باید سریعا اقدام کنید و راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: مثلا بگویید " ما در این خانه قلدری و زور گویی نمی کنیم ". به طور مثال بچه های بزرگتر سعی می کنند کوچک ترها را مورد آزار و اذیت قرار دهند. سریعا این رفتارها را اصلاح کنید. از سنین کودکی به بچه های خود آموزش دهید که زورگویی اشتباه است. مهمتر از همه، برای آن ها توضیح معنی قلدری را کاملا توضیح دهید و یا افراد قلدر را مثال بزنید. در برخی مواقع به نظر می رسد فرزند شما به هیچ چیزی علاقه ای ندارد. چه در مدرسه، چه در هنر و چه در تمرین موسیقی یا حتی بازی کردن، او دوست ندارد در هیچ کاری شرکت کند. ایجاد انگیزه در بچه‌ها کار آسانی نیست، به خصوص اگر تنبل باشند و تمایل دارند بهانه ای برای بی انگیزه بودن خود پیدا کنند. در این شرایط به عنوان والدین می توانید راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: شاید شما او را مجبور به کاری کرده اید که دوست ندارد. داستان های مربوط به دوران کودکی خود را برای آن ها بازگو کنید و تجربیات خود را برای تشویق آن ها تعریف کنید. نگرانی شما ممکن است باعث شود روی آن ها فشار بیاورید و حتی آن ها را تشویق می کند که در برابر شما مقاومت کنند. روش هایی را پیدا کنید تا فرزندانتان بتواند به تنهایی انگیزه خودش را پیدا کنند. خود انگیزشی از چیزی که توسط دیگران هدایت شده، قدرت بیشتری دارد. به آن ها گزینه های را پیشنهاد بدهید و بگذارید خودشان انتخاب کنند. بچه ها بیشتر به چیزی که خودشان انتخاب می کنند علاقه دارند. کودکان بزرگتر را مسیول وظایفی از قبیل شستن ظرف ها یا تمیز کردن خانه کرده و محدودیت هایی را برای آن ها مشخص کنید مثلا اینکه فقط حق دارند یک بار فیلم تماشا کنند. کودکان کوچکتر را تشویق کنید تا با سرگرم کردن کودک بزرگ تر کارهای روزانه را انجام دهند. مثلا مسابقه بگذارید چه کسی بیشترین اسباب بازی ها یا کاغذها را از روی زمین جمع می کند یا چه کسی اول تختخواب خود را مرتب می کند. دربرخی مواقع والدین از کودک خود می شنوند که می گویند "من از مدرسه متنفرم! " کودکان اغلب با امتناع از رفتن به مدرسه یا انجام تکالیف خانه والدین را با مشکل روبرو می کنند. کودکان به دلایل مختلف از رفتن به مدرسه خودداری می کنند، مثل: قلدری مسایل درسی از والدین مقاومت در برابر قوانین مدرسه در این شرایط بهتر است: در انجام تکالیف خانه به آن ها کمک کنید. سعی کنید علت مسیله را ریشه یابی کنید. بهتر است علت اینکه چرا کودک شما از مدرسه متنفر است یا را بفهمید. از کودک بخواهید که در مورد مشکلات خودش با معلم با شما صحبت کند. برای انجام رفتار های مثبت او را تشویق کنید اما حواستان باشد که رشوه ندهید. می توانید با او بگویید، "شما امشب می توانید بستنی بخورید چون تکالیف خود را به خوبی انجام داده اید. " بگذارید احساس کند که شما او را کاملا درک می کنید و در مواقع نیاز در دسترس او قرار دارید. بدرفتاری با کودکان می تواند والدین را تحت فشار قرار دهد. اما والدین می توانند با یادگیری چند راهکار ساده به رفتارهای بد یا اختلال در کودکان رسیدگی کند. در واکنش دادن نسبت به رفتار فرزندتان سازگار باشید و سعی کنید با او کنار بیایید. وقتی در برابر رفتار بد فرزندتان واکنش نشان می دهید در اصل دارید او را تشویق می کنید. هنگامی که رفتار های فرزند خود را یک مشکل بزرگ در نظر می گیرید، نمی توانید روش های موثری برای مقابله با رفتار او پیدا کنید. بهتر است بیشتر از اینکه بر روی رفتار کودک خود تمرکز کنید دنبال اصلاح رفتار او باشید. در برابر فریاد زدن های کودک خود، استدلال ها و دفاعیات بیش از حد آن ها نگران نشوید و بهتر است آرامش خود را حفظ کنید. به عنوان مثال، مدت زمان استفاده از تلویزیون، زمان بازی ویدیویی یا سایر فعالیت های که به نفع کودک است را کاهش دهید. رفتار بد خود را تغییر دهید تا رفتار فرزندانتان تغییر کند. کودکان در هر سنی با مشاهده از رفتار اطرافیان، بیشتر رفتار ها را یاد می گیرند و از والدین خود تقلید می کنند. برای اینکه فرزندتان از الگوهای رفتاری درست پیروی کند بهتر است قانون پاداش کمک بگیرید. برای ترک و یا پیروی کودک از یک رفتار خاص بهتر است او را تشویق کنید. والدین باید قبول کنند که همیشه نمی توان به این سادگی مشکلات رفتاری کودکان را برطرف کرد. در برخی موارد والدین حتی بهتر است برای برطرف کردن مشکلات بوجود آمده از روان شناسان با تجربه در زمینه رشد کودکان مشورت و کمک بگیرند. اگر فرزندتان رفتارهای غیر عادی زیادی را از خود بروز می دهند که به تنهایی نمی توانید آن ها را کنترل کنید و یا فرزند شما دایما مرتکب اشتباهات زیادی می شود، زمان آن فرا رسیده است که شما به یک روان پزشک مراجعه کنید. شاید رفتار های غیرعادی فرزند شما علت های زیادی داشته باشد. یک روان پزشک با روندهای درمانی مانند تجویز دارو، مشاوره و یا ترکیب هر دو آن ها می تواند به سلامت جسمی و روانی کودک کمک کنند.

تب در کودکان شایع ترین نگرانی است که باعث می شود والدین فرزندان خود را به اورژانس معرفی کنند. تب به طور معمول به عنوان دمای رکتوم بیش از درجه سانتی گراد تعریف می شود. درجه حرارت اندازه گیری شده در سایر نقاط بدن معمولا پایین تر است. تب به تنهایی خطرناک و جدی نیست مگر اینکه بسیار بالا و یا مداوم باشد. اما تب در کودکان زیر سال یا تب های مکرر بیش از یک هفته می تواند نشان دهنده یک بیماری جدی باشد. معمولا تب بر اثر عفونت شایع ایجاد می شود که اکثر آن ها جدی نیستند. با این حال، بسیاری از شرایط غیر از عفونت ممکن است باعث تب شوند. تب در کودکان خردسال بالای ماه زیاد جدی نیست. تب در کودکان تا ماهه احتمالا جدی تر است و در صورتی که درجه حرارت آن ها درجه سانتی گراد یا بیشتر باشد، باید مورد مشاوره پزشکی قرار بگیرند. تب یا فیررها در کودک کمتر از ماه غیر طبیعی و نگران کننده است و در صورتی که دمای آن ها درجه سانتی گراد یا بیشتر است، نیاز به مراجعه به پزشک دارند. در بیشتر موارد تب به دلیل عفونت ویروسی غیر جدی رخ می دهند و بسیاری از عفونت های ویروسی که در کودکان خردسال اثر می گذارند باعث ایجاد تب تا ساعت قبل از بروز سایر علایم می شوند. تب در کودکان خردسال بخصوص در کودکان کمتر از سال بسیار شایع و نگران کننده است. تب نیز دومین دلیل شایع پذیرش کودک در بیمارستان است و می تواند دلیل اضطراب شدید در والدین باشد. دمای طبیعی بدن ما در حدود درجه سانتی گراد است. در طول روز این دما می تواند کمی بالا و پایین برود. دمای کودک می تواند به راحتی با مواردی مانند حمام گرم، ورزش و پوشیدن لباس هایی بسیار گرم افزایش یابد. تب بخشی از دفاع طبیعی بدن در برابر عفونت است. تب توسط تحت هدایت بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس ایجاد می شود. هیپوتالاموس مانند یک ترموستات گرمایش مرکزی عمل می کند. تب هنگامی اتفاق میفتد که هیپوتالاموس دمای بدن را بالاتر از حد طبیعی خود قرار دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع دیگر عفونت مانند عفونت های گرمسیری مانند مالاریا بعضی اوقات کودکان بعد از دچار تب می شوند. معمولا فیررهای بعد از واکسینه شدن زیاد یا طولانی نیستند. شرایط التهابی از جمله، برخی از انواع و واکنش برخی داروها ممکن است موجب تب شوند. در برخی موارد می تواند دلیل احتمالی بالا رفتن درجه حرارت بدن باشد، اما در بیشتر مواقع سکته گرمایی، تب محسوب نمی شود، زیرا بدن از بیرون گرم می شود. عفونت های ویروسی شایع ترین علت آن است. عفونت های ویروسی باعث بسیاری از بیماری های شایع مانند، اسهال و غیره می شوند. بعضی اوقات عفونت های ویروسی باعث بیماری های جدی تر می شوند. عفونت های باکتریایی کمتر از عفونت های ویروسی هستند و باعث تب شوند. باکتری ها به احتمال زیاد باعث بیماری های جدی مانند، عفونت های مفاصل (آرتریت سپتیک) ، عفونت ادرار، و می شوند. با این حال، باکتری ها همچنین می توانند باعث ایجاد تب در عفونت های کمتر جدی مانند عفونت گوش و بثورات پوستی آلوده شوند. علایم و نشانه های تب در کودکان ممکن است آشکار یا خفیف باشند. علایم ظریف تر در کودکان کم سن و سال تر بروز می کند. تشنج گریه زیاد بی حالی تنفس سریع تحریک پذیری تغذیه نادرست تغییر در عادات خواب یا خوردن درد بدن سردرد اشتهای ضعیف احساس گرما یا سرما در صورت مشاهده تب همراه با یکی از شرایط زیر در کودک خود، با پزشک تماس بگیرید. کبودی پوست استفراغ، اسهال حساسیت به نور گریه های غیرطبیعی سفت شدن گردن کودک دست و پاهای سرد غیرطبیعی کودکان کمتر از ماهه (صرف نظر از نارس بودن) بروز علایم جدید بعد از درمان و یا شدیدتر شدن علایم خواب آلودگی که در آن بیدار کردن کودک سخت است. یک لکه نرم روی سرشان دارد که به سمت بیرون برآمده شده علایم کم آبی مانند چشم های غرق شده، پوشک خشک و خشکی پوست شاید برای مراقبت از فرزندتان بهترین تلاش ها را کرده باشید، اما گاهی اوقات به خصوص در شرایط زیر بهتر است برای درمان به درمانگاه مراجعه کنید: کم آبی بدن تشنج کودک سردرد مداوم تداوم استفراغ تغییر در هوشیاری ضایعات پوستی بنفش یا قرمز تنفس کودک کم عمق، سریع یا دشوار است. کودک بیماری خاصی دارد و یا داروی خاصی مصرف می کند. برخی از کودکان تمایل به تشنج تب دارند. تشنج تب نوعی است که با افزایش سریع دمای بدن ایجاد می شود. بعضی از کودکان فقط یکبار تشنج تب را تجربه می کنند، اما برخی دیگر بیشتر اوقات به آن ها مبتلا می شوند. تشنج های تب و تشنج ناشی از عفونت هایی مانند مننژیت، می توانند بسیار شبیه به هم باشند. انستیتوی ملی بهداشت و سلامت و تعالی مراقبت ( NICE ) دستورالعمل هایی را برای کمک به متخصصان بهداشت و درمان و والدین در ارزیابی کودکان مبتلا به تب تهیه کرده است. NICE ، علایم کودکان مبتلا به تب را به گروه های "سبز"، "کهربا" و "قرمز" توصیف می کنند: نشان می دهد که کودک در معرض کم ابتلا به بیماری جدی قرار دارند. نشان دهنده این است که کودک نیاز به مراجعه پزشک دارد و ممکن است در معرض ابتلا به بیماری جدی تر قرار داشته باشد. یعنی کودک نیاز فوری مراجعه به پزشک دارد و در معرض ابتلا به بیماری های جدی قرار دارد. قرمز شدن سوراخ بینی هنگام نفس کشیدن تب به مدت روز قسمت های مکرر دوره های لرزهای متناوب و سپس عرق کردن، زیرا درجه حرارت به طور مکرر بالا و پایین می رود. تورم اندام یا مفصل بثورات پوستی سفتی گردن تشنج غیرمعمول اگر کودک علایم هشدار دهنده "کهربا" یا "قرمز" نداشته باشد، و علایم دیگری مانند آبریزش بینی یا عطسه داشته باشد می تواند نشان دهنده یک عفونت ویروسی ساده باشد که در این شرایط معمولا دمای آن ها به سرعت کاهش می یابد. در این موارد، معمولا فرض بر این است که کودک دچار شده است. بعد از مراجعه به کلینیک یا بخش اورژانس پزشک با بدست آوردن سابقه پزشکی، کودک را معاینه می کند و طبق تشخیص خود ممکن است آزمایشات زیر را پیشنهاد دهد: در صورتی که کودک سرفه، درد قفسه سینه یا تنگی نفس داشته باشد، پزشک ممکن است رادیوگرافی قفسه سینه را درخواست کند. رادیوگرافی قفسه سینه (اشعه X ) برای تشخیص برخی از شرایط قفسه سینه، بیماری های ریه و یا قلب کاربرد دارد. ( CBC ) برای تشخیص عفونت های باکتریایی خون در کودکان است. CBC ممکن است عفونت های باکتریایی یا ویروسی و اختلال در عملکرد کودک را تشخیص دهد. میزان الکترولیت در خون برای ارزیابی کمبود آب بدن و تعیین روش های درمانی مفید است. به عنوان مثال بالا بودن قند خون نشان می دهد بیمار نیاز به درمان با انسولین دارد. کشت خون می تواند وجود باکتری در جریان خون را تشخیص دهد. نتایج کشت خون ممکن است ساعت طول بکشد. برای تشخیص و کم آبی بدن مفید است. کشت ادرار به ارزیابی میزان وجود باکتری در ادرار کمک می کند. نتایج حاصل از کشت ادرار ممکن است - ساعت طول بکشد. پیش آگهی برای کودکان مبتلا به تب بسیار عالی است. بیشتر بیماری هایی که باعث تب می شوند سه تا هفت روز طول می کشد. اما بعضی اوقات، درمان عفونت های باکتریایی در خانه انجام نمی شود و کودک نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. و عفونت های باکتریایی خون پیش آگهی بسیار طولانی و جدی تری نسبت به عفونت های ویروسی دارند. درجه حرارت بالا در کودکان خردسال بسیار متداول است. درجه حرارت معمولا طی یا روز به حالت عادی برمی گردد. درمان های خانگی برای کودکان مبتلا به تب با سه هدف زیر صورت می گیرد: هدف اول راحت کردن کودک با کاهش تب با داروها است. حمام آب گرم همچنین می تواند در کاهش کودکان مفید باشد اما باید بیش از دقیقه طول نکشد. در این مرحله بهتر است دمای یک نوزاد یا کودک نوپا را به صورت روتین بررسی کنید. در برخی موارد می توان برای کاهش تب در کودکان از استامینوفن کودکان استفاده کرد. به یاد داشته باشید که برای کاهش تب حداقل باید به مدت ساعت به مصرف دارو ادامه دهید. اما از آسپیرین برای درمان تب در کودکان به خصوص برای تب با آبله مرغان یا سایر عفونت های ویروسی استفاده نکنید، آسپرین در برخی از کودکان منجر به نارسایی کبد می شود. حمام اسفنجی در آب گرم به کاهش تب کمک می کند. کودک را در مقدار کمی آب گرم قرار دهید و برای مرطوب کردن پوست بدن و دست و پا از یک اسفنج استفاده کنید. آب به خودی خود کودک را خنک نمی کند بلکه تبخیر آب روی پوست باعث خنک شدن کودک می شود. بنابراین، کودک را با حوله های مرطوب و خیس نپوشانید. بر خلاف باور های مردمی، هرگز الکل را در حمام یا روی پوست کودک استفاده نکنید. الکل معمولا برای کودکان خطرناک است. از کم آبی بدن کودکان جلوگیری کنید. بدن هنگام تب، آب خودش را از طریق پوست و ریه ها را از دست می دهند. کودک را به نوشیدن مایعات شفاف اما بدون کافیین تشویق کنید. اما در این شرایط به کودک چایی ندهید چون چایی زیرا مانند هر محصول حاوی کافیین باعث کم آبی بدن می شود. کودک باید حداقل هر چهار ساعت یکبار ادرار روشن داشته باشد. یک استراتژی خوب برای کاهش تب این است که کودک به اندازه کافی مایعات شفاف (نه آب) بنوشد، ترجیحا آبگوشت رقیق و زنجبیل مصرف کند. در صورتی که هر دو مراحل اولیه را طی کردید و تب کودک هم چنان دوام داشته باشد و یا کودک از نوشیدن امتناع ورزد یا تغییر در ظاهر یا رفتار او ایجاد نشد، بهتر است به دنبال درمان های پزشکی باشید و به پزشک مراجعه کنید. البته این امکان وجود دارد که پزشک نتواند علت دقیق تب کودک را تشخیص دهد. اگر پزشک عفونت باکتریایی را تشخیص دهد، برای کودک آنتی بیوتیک تجویز می کند اما در عفونت های ویروسی دستگاه تنفسی که شایع ترین علت تب است، آنتی بیوتیک ها موثر نیستند. عفونت های دستگاه ادراری، عفونت گوش، عفونت های گلو، عفونت های سینوسی، عفونت های پوستی، عفونت های دستگاه گوارش و ذات الریه ممکن است در خانه با آنتی بیوتیک ها درمان شوند. کودک ممکن است آنتی بیوتیک خوراکی، تزریقی و یا هر دو را دریافت کند. کودکانی که مشکوک به مننژیت باکتریایی باشند در بیمارستان بستری می شوند. علاوه بر آن پزشک ممکن است استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن را برای کاهش تب را توصیه کند. کمبود آب بدن کودکان با دادن مایعات خوراکی یا مایعات داخل وریدی ( IV ) قابل درمان است و در صورت استفراغ کودک، دارویی برای کنترل تهوع تجویز می شود. اگر وضعیت کودک پس از کاهش تب، درمان کم آبی بدن و در صورت رد شدن عفونت های باکتریایی جدی بهبود یابد، پزشک کودک را برای مراقبت بیشتر و نظارت در خانه از بخش اورژانس ترخیص می کند. از داروهایی مانند پاراستامول و ایبوپروفن نباید برای تب کودکان استفاده شود بهتر است بگذارید تب کار خود را انجام دهد و مسیر خود را طی کند. شما می توانید از پاراستامول یا ایبوپروفن در کودکان مبتلا به تب که مضطرب هستند استفاده کنید البته این دو دارو نباید به طور همزمان مصرف شوند. برخی از مطالعات نشان داده اند که ایبوپروفن ممکن است خطر ابتلا به عفونت های جدی پوستی را هنگام استفاده در آبله مرغان افزایش دهد. بنابراین معمولا پاراستامول در آبله مرغان توصیه می شود و نباید از ایبوپروفن استفاده کنید. در صورت کم آبی بدن فرزند شما نباید از ایبوپروفن استفاده کنید زیرا مطالعات نشان داده اند که می تواند خطر را افزایش دهد. پیشگیری از بسیاری از بیماری هایی که باعث تب می شوند به رعایت بهداشت فردی و شخصی بستگی دارد. برای جلوگیری از شیوع ویروس ها و باکتری ها از این راهکارها استفاده کنید: دست های کودکان را با آب و صابون بشویید. هنگام عطسه و سرفه، دهان و بینی خود را بپوشانید. کودک باید به اندازه کافی بخوابد و استراحت لازم را داشته باشد. یک رژیم غذایی سالم از جمله میوه و سبزیجات برای کودک در نظر بگیرید. به آن ها زیاد لباس نپوشنید. به افراد زیر سال آسپرین ندهید. ایبوپروفن و پاراستامول را ترکیب نکنید. پاراستامول به کودک زیر ماه ندهید. ایبوپروفن را به کودک زیر ماه یا کمتر از کیلوگرم ندهید. به کودکان مبتلا به ایبوپروفن ندهید. به دنبال علایم کمبود آب بدن باشید. در طول شب مرتبا کودک خود را معاینه کنید. آن ها را در خانه نگه دارید. اگر نگران فرزند خود هستید، مشاوره پزشکی دریافت کنید.

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بروز برخی از داروهای ضد صرع می توانند بر پیشگیری از بارداری ت ثیر بگذارند. این داروها حتی اثرات برخی روش های پیشگیری از بارداری را کاهش دهد. علاوه بر آن، داروهای ضد تشنج در دوران بارداری ممکن است بر جنین و سلامتی مادر ت ثیر منفی داشته باشد. برای همین داروهای ضد تشنج باید طبق دستور پزشک مصرف شوند. تحقیقات نشان داده است که والپروات سدیم نسبت به سایر داروهای ضد تشنج خطرات بیشتری در دوران بارداری دارد. بنابراین زنانی که باردار هستند، یا قصد دارند در آینده باردار شوند، نباید از والپروات سدیم استفاده کنند. مگر اینکه سایر داروهای ضد صرع موثر نباشند. اگر زنی تصمیم به بارداری دارد، باید برای درمان صرع و برنامه ریزی برای بارداری با پزشک مشورت کند. حتی بعد از زایمان در مورد نوع دارو، دوز و چگونگی مصرف آن به پزشک مراجعه کند. و می باشد. می باشد. شود. می باشد. این دارو گاهی باعث و و می تواند باعث بروز می باشد. منابع

سیستم ایمنی بدن، فرد را در برابر عوامل عفونت زا، محافظت می کند و می تواند این عوامل را از بین ببرد. با این حال، برخی از عوامل بیماری می توانند سیستم ایمنی بدن را تحت تاثیر قرار داده و باعث بیماری جدی شوند. عوامل بیماری زایی که به احتمال زیاد باعث ایجاد بیماری می شوند، مواردی هستند که بدن آن ها را شناسایی نمی کند. واکسیناسیون راهی برای آموزش به است که چگونه یک عامل خارجی را شناسایی کند و از بین ببرد. واکسیناسیون شکل مهمی از پیشگیری اولیه است که می توانند فرد را از مریض شدن محافظت کنند. به ما این مکان را می دهد تا بسیاری از بیماری ها مانند، را کنترل کنیم. واکسیناسیون به بدن می آموزد که بیماری های جدید را تشخیص دهد. بدن را تحریک می کند تا آنتی بادی هایی را علیه آنتی ژن های بیماری زا بسازد. همچنین باعث تحریک سلول های ایمنی بدن می شود که بتواند انواع عوامل بیماری زا را شناسایی کند. واکسن ها با قرار گرفتن در معرض بیماری، تاثیر خودشان را می گذارند. ترکیبات آن ها به صورت زیر می باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک عامل بیماری زای ضعیف شده سموم ساخته شده توسط عوامل بیماری زا یک شکل مرده یا غیرفعال از عوامل بیماری زا یک پروتیین یا قند از ترکیبات عوامل بیماری زا واکسن ها معمولا به صورت تزریقی مصرف می شوند. بیشتر واکسن ها شامل دو بخش هستند. بخش اول، آنتی ژن یا عامل بیماری زا است که بدن شما باید یاد بگیرد آن را بشناسد. قسمت دوم واکسن، داروی کمکی است که به بدن هشدار می دهد و باعث تقویت سیستم ایمنی بدن می شود. واکسن ها برای نوزادان بسیار مهم هستند، اما همه آن ها بلافاصله پس از تولد به نوزاد تزریق و یا داده نمی شوند. هر واکسن در یک جدول زمانی خاص تجویز می شود، و برخی به دوزهای متعدد نیاز دارند. جدل زمان بندی واکسن ها، به صورت زیر می باشد: واکسن ها بی خطر تلقی می شوند. آن ها قبل از استفاده برای عموم مردم، به شدت مورد آزمایش قرار گرفته و دوره های مختلفی از مطالعه، معاینه و تحقیقات را طی می کنند. عمده تحقیقات و شواهد نشان می دهد که واکسن ها بی خطر هستند و عوارض جانبی نادری دارند. در صورت بروز، عوارض جانبی آن ها معمولا خفیف می باشند. در حقیقت بیمار شدن یک فرد در صورت عدم واکسینه شدن ممکن است به مراتب از عوارض جانبی احتمالی واکسن خطرناک تر باشد. حتی می تواند خطر ابتلا به بیماری کشنده را افزایش دهد. واکسن ها نه تنها از فرد بلکه همه اطرافیان و افراد جامعه محافظت می کنند. هر واکسن از اجزای خاصی ساخته می شود و هرکدام می توانند تاثیر متفاوتی روی فرد بگذارد. واکسن ها از بیماری های خطرناک که ممکن است منجر به مرگ شود، پیشگیری می کنند. محققان قبل از ارایه اطلاعات در مورد واکسن به سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) هر واکسن را به طور کامل بررسی می کنند. FDA FDA نشان می دهد که واکسن ها بی خطر هستند. بیشتر عوارض جانبی ناشی از تزریق واکسن خفیف هستند. برخی افراد به هیچ وجه عوارض جانبی را تجربه نخواهند کرد. عوارض جانبی احتمالی که به ندرت دیده می شود، عبارتند از: ضعف عضلانی از دست دادن حافظه درجه پایین یا بالا درد، قرمزی یا تورم در محل تزریق کاهش شنوایی و یا از دست دادن آن فلج کامل عضلات در ناحیه خاصی از بدن برخی از عوامل، خطر ابتلا به عوارض جانبی واکسیناسیون را افزایش می دهد. این عوامل خطرزا شامل موارد زیر است: بیمار بودن در هنگام دریافت واکسن داشتن سیستم ایمنی ضعیف یا سرکوب شده داشتن سابقه خانوادگی یا شخصی در مورد حساسیت به واکسن عوارض جانبی جدی یا خطرناک از طریق واکسن ها نادر است. در واقع، بیشتر افراد در صورت عدم واکسینه شدن در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار می گیرند. واکسن ها بسیار موثر هستند، اما هیچ واکسنی صددرصد موثر نیست. میزان اثربخشی واکسن ها به نوع آن ها بستگی دارد. بر طبق منابع معتبر اعتماد واکسن های آنفولانزا تا درصد در کاهش خطر ابتلا به عفونت موثر هستند و انتظار می رود در آینده این میزان افزایش پیدا کند. در حالی که، واکسن سرخک % می تواند خطر بیماری را کاهش دهد. در واقع، طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) بیشتر واکسن های دوران کودکی تا درصد موثر می باشند. واکسن ها در کودکی برای محافظت از سیستم ایمنی کودک در برابر طیف وسیعی از بیماری های خطرناک تزریق می شوند. شیرخوارگان در اولین ماه های پس از تولد خود به طور طبیعی در برابر بیماری ایمن هستند. اما این روند با گذشت زمان از بین می رود، و با تزریق واکسن می توان آن ها را همچنان ایمن نگه داشت. واکسن ها از کودکان در برابر بیماری های واگیردار که ممکن است این بیماری را از دوستان و اطرافیان خود بگیرند، محافظت می کنند. به همین دلیل بعضی از واکسن ها بعد از دوران کودکانی، به تقویت کننده یا دوز دوم نیاز دارند. در حال حاضر چهار نوع واکسن استفاده می شود: واکسن های که از نسخه ضعیف شده ویروس یا باکتری استفاده می کنند. واکسن های که از ویروس یا باکتری کشته شده (غیرفعال شده) تشکیل شده اند. واکسن های زیر واحد، نوترکیب، پلی ساکارید و کونژوگه که از یک جزء ساختاری ویروس یا باکتری تشکیل می شوند و می تواند سیستم ایمنی بدن را تقویت کنند. واکسن های توکسویید که از ماده شیمیایی مضر یا سمی و توسط باکتری یا ویروس ساخته می شود. واکسن های توکسوییدی فرد را در مقابل میکروب محافظت نمی کنند. درعوض، فرد را در برابر اثرات مضر ناشی از سموم میکروب مصون می سازند. کزاز نوعی واکسن سموم است. از مواد افزدودنی برای ایمن نگه داشتن واکسن ها در طول فرایند های تولید، ذخیره سازی و حمل و نقل استفاده می شود. این ترکیبات همچنین ممکن است به محض تجویز واکسن تاثیر بیشتری داشته باشند این افزودنی ها بخش بسیار کمی از واکسن را تشکیل می دهند. این مواد افزودنی عبارتند از: آب استریل، نمکی یا مایعات دیگر باعث جلوگیری از فساد واکسن در حین تولید، ذخیره و استفاده می شوند. این مواد به موثرتر شدن واکسن پس از تزریق کمک می کنند. نمونه های آن شامل ژل های آلومینیومی یا نمکی می باشند. بسیاری از واکسن ها ماه ها و حتی سال ها بعد از زمان تشکیل آن ها نگه داری می شوند. تثبیت کننده ها می توانند از مرگ ویروس، باکتری یا بی اثر شدن تکه های پروتیین جلوگیری کنند. مونو سدیم گلوتامات ( MSG ) و تیومروز نمونه هایی از تثبیت کننده ها هستند. مقادیر کمی از داروی ضد باکتری ممکن است به واکسن ها اضافه شود تا از رشد میکروب ها در طول تولید و ذخیره جلوگیری کند. برخی واکسن ها یک دفاع مادام العمر در برابر بیماری هستند. در حالی که واکسن های دوران کودکی مهم هستند، ممکن است فرد در طول زندگی خود واکسن های مختلفی را دریافت کند. تا قبل از دوران مدرسه، خردسالان باید واکسن های زیر رار دریافت کنند: واکسن واکسن روتاویروس ( RV ) واکسن واریسلا (آبله مرغان) واکسن کونژوگه پنوموکوکی ( PCV ) واکسن (سالانه پس از ماهگی) واکسن ضد ویروس غیر فعال شده ( IPV ) نوع واکسن هموفیلوس آنفلوانزا ب ( HIB ) واکسن سرخک، اوریون و سرخچه ( MMR ) واکسن و سیاه سرفه ( DTaP ) علاوه بر رایج ترین واکسیناسیون های دوران کودکی، پزشک ممکن است این واکسن ها را برای فرزند شما توصیه کند: واکسن واکسن سالانه واکسن (آبله مرغان) واکسن، و ( MMR ) با بزرگتر شدن کودک، واکسن های دیگر ممکن است توصیه شود. این شامل: واکسن مننگوکوک تقویت کننده Tdap واکسن آنفلوانزا سالانه واکسن ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) افراد مسن باید واکسن های زیر را دریافت کنند: تقویت کننده کزاز واکسن های پنومونی واکسن های آنفولانزای سالانه پزشک ممکن است براساس میل جنسی، سابقه سلامتی، شرایط شخصی و واکسن یا تقویت کننده های جانبی را برای افراد بزرگسال تجویز کند. این واکسن های احتمالی شامل موارد زیر است: یک بیماری باکتریایی است که می تواند باعث ایجاد التهاب در لایه محافظ بافت اطراف مغز و نخاع شود. این عفونت از طریق ترشحات تنفسی، بزاق یا سرفه از یک فرد بیمار منتقل می شود. پزشک می تواند طبق تشخیص و ارزیابی های صورت گرفته و وضعیت شما این واکسن را تجویز کند. انواع مختلفی از مننگوکوک وجود دارد، که عبارتند از: این واکسن فرد را در برابر سروگروپ نوع B محافظت می کند. این واکسن مننژیت سنتی از بروز انواع گروه A ، C ، W و Y پیشگیری خواهد کرد. تب زرد یک بیماری ویروسی جدی و خطرناک است که باعث علایمی شبیه آنفلوانزا می شود. تب زرد به وسیله پشه ها منتقل می شود. برخی منابع معتبر توصیه می کند اگر کسی قصد دارد به مناطقی که تب زرد در آن شیوع دارد، مسافرت کند حتما باید این واکسن را دریافت کند. یک بیماری عفونی بالقوه خطرناک است که بهتر است افراد قبل از مسافرت های خارجی نوزادان و کودکان در برابر هپاتیت A و B واکسینه شوند. مت سفانه در حال حاضر واکسنی برای هپاتیت C وجود ندارد. اکثر شرکت های بیمه ای واکسیناسیون ها را با هزینه کم یا بدون هزینه پوشش می دهند. اگر فرد بیمه ندارد یا بیمه او واکسن خاصی را پوشش نمی دهد، می تواند به دنبال بیمه های گزینه های کم هزینه و یا بدون هزینه باشد. هنگام، واکسن فقط از مادر محافظت نمی کند، بلکه در طی این ماه، مادر و جنین در حال رشد را در برابر بیماری های جدی محافظت می کند. CDC MMR دریافت کنند. این بیماری ها، به ویژه سرخچه، می تواند منجر به بروز مشکلات جدی از جمله و نقایص هنگام تولد شود. در دوران بارداری، CDC ( Tdap ) و واکسن را تزریق کنند. بعد از بارداری، زنان حتی در هنگام می توانند واکسن دریافت کنند. واکسیناسیون بعد از بارداری هم به محافظت از نوزاد کمک می کند. اگر مادران در برابر ویروس یا باکتری مصون باشند، کمتر احتمال دارد که آن ویروس را به کودک خود منتقل کنند. منبع:

با اشعه گاما، نوعی پرتودرمانی است که برای معالجه تومور ها، ناهنجاری های عروقی و مغزی مورد استفاده قرار می گیرد. جراحی مغز با اشعه گاما، به معنای واقعی یک جراحی نیست زیرا در این روش هیچ برشی انجام نمی گیرد. در عوض، برای جراحی مغز با اشعه گاما از تجهیزات تخصصی برای تمرکز حدود اشعه بر روی تومور یا بافت هدف با دقت زیر میلیمتر استفاده می شود. دقت عمل جراحی پرتونگاری مغز منجر به تابش حداقل اشعه به بافت های سالم اطراف می شود. جراحی مغز با اشعه گاما اغلب روش مطمین تری برای جایگزینی جراحی استاندارد مغز (جراحی مغز و اعصاب) است. جراحی استاندارد مغز به برش پوست سر، باز شدن جمجمه و غشاهای اطراف مغز و ایجاد شکاف در بافت مغز نیاز دارد. کاربرد جراحی مغز با اشعه گاما جراحی مغز با اشعه گاما معمولا در موارد زیر کابرد دارد: بیمار نمی تواند تحت عمل جراحی استاندارد قرار بگیرد. فرد درمانی را انتخاب می کند که آسیب کمتری را داشته باشد. تومور یا ناهنجاری در مغز که درمان آن با جراحی استاندارد دشوار است. در بعضی موارد، جراحی مغز با اشعه گاما ممکن است در مقایسه با سایر انواع پرتو درمانی، عوارض جانبی کمتری داشته باشد. این جراحی بیشتر برای درمان شرایط زیر استفاده می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراحی با اشعه گاما در مدیریت تومورهای کوچک غیر سرطانی (خوش خیم) و سرطانی (بدخیم) مغز مفید است. جراحی پرتونگاری مغز به مواد ژنتیکی موجود در سلول های تومور آسیب می رساند. سلول های سرطانی توانایی تکثیر خود را از دست می دهند و ممکن است بمیرند، و تومور به تدریج کوچک تر می شود. ناهنجاری شریانی، درهم آمیختگی غیر طبیعی شریان ها و رگ های مغز ( AVM ) است. اگر AVM درمان نشود، ممکن است جریان طبیعی خون مغز را مختل کرده و باعث سکته مغزی یا خون ریزی در مغز شود. جراحی مغز با اشعه گاما، AVM نورالژی تریژمینال نوعی اختلال در یک یا هر دو عصب سه قلو است. عصب سه قلو اطلاعات حسی را بین مغز و مناطقی از پیشانی، گونه و فک پایین منتقل می کند. بعد از درمان، بسیاری از افراد طی چند روز تا چند ماه درد شان تسکین می یابد. نوروم آکوستیک (شوانوما وستیبولار) یک تومور غیر سرطانی (خوش خیم) است. این تومور در امتداد عصب تعادل و شنوایی ایجاد می شود. هنگامی که تومور به عصب فشار می آورد، ممکن است منجر به کاهش شنوایی، عدم تعادل و زنگ زدن در گوش (وزوز گوش) شود. با بزرگ شدن تومور، می تواند بر اعصاب موثر در صورت فشار بیاورد. جراحی مغز با اشعه گاما احتمال دارد رشد یک نوروم آکوستیک را متوقف کند. تومورهای غده می توانند مشکلات مختلفی ایجاد کنند. جراحی مغز با اشعه گاما برای کوچک کردن تومور و کاهش اختلال در تنظیم هورمون هیپوفیز کاربرد دارد. این جراحی شامل برش در جراحی نمی شود، بنابراین به طور کلی نسبت به سایر جراحی های عصبی سنتی خطر کمتری دارد. در جراحی مغز و اعصاب سنتی عوارض جدی همراه با بی حسی، خون ریزی و عفونت وجود دارد. عوارض اولیه یا عوارض جانبی جراحی مغز با اشعه گاما معمولا موقتی هستند. برخی از افراد ممکن است عوارض زیر را تجربه کنند: استفراغ حالت تهوع سردرد های خفیف احساس سوزن سوزن شدن در پوست سر سایر عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی ممکن است برای چند هفته اول بعد از این جراحی ایجاد شود. التهاب در مغز در محل یا در نزدیکی قسمت درمان می تواند ایجاد شود. معمولا این علایم تقریبا شش ماه بعد از درمان ظاهر می شوند. پزشک ممکن است داروهای ضد التهابی (داروهای کورتیکواستروییدی) را برای جلوگیری از بروز چنین مشکلی یا در صورت بروز علایم تجویز کند. پوست سر ممکن است در محل درمان، قرمز، تحریک پذیر یا حساس شود. حتی احتمال دارد موقتا این ناحیه دچار ریزش مو گردد. البته ریزش مو در این روش به ندرت دیده می شود. ناراحتی یا درد پس از درمان بسیار کم خواهد بود. بعد از جراحی فیزیوتراپی یا توانبخشی دیگری لازم نیست. در مقایسه با سایر جراحی های سنتی، این جراحی نیازی به بیهوشی عمومی ندارد. همچنین از خطرات و عوارض دیگر جراحی (مانند خون ریزی و عفونت) جلوگیری می کند. بیشتر بیماران می توانند فعالیت های معمول خود را طی یک یا دو روز بعد از جراحی شروع کنند. جراحی رادیولوژی مغز معمولا به عنوان یک روش سرپایی انجام می شود. با این وجود، بعضی اوقات ممکن است بیماران یک شب در بیمارستان بستری شوند. برای آمادگی جراحی، فرد نباید شب قبل از عمل چیزی بخورد و بنوشد. فرد باید در مورد مصرف داروهای معمول خود در شب قبل یا صبح عمل، با پزشک مشورت کند. علاوه بر آن، در طول عمل از به همراه داشتن جواهر و طلا، عینک، لنزهای تماسی، آرایش و لاک ناخن خودداری شود. در مورد هر یک از موارد زیر باید قبل ازجراحی با پزشک صحبت شود: مصرف داروهای کنترل دیابت سابقه فرد به بیماری کلاستروفوبیا (ترس از فضای بسته) دستگاه های پزشکی کاشته شده در بدن، مانند ضربان ساز، دریچه قلب مصنوعی، آنوریسم (اتساع عروق) ، عصب تحریک کننده یا استنت قبل از شروع عمل، یک قاب سبک با چهار پین به سر وصل خواهد شد. این قاب سر را در طی پرتودرمانی ثابت نگه می دارد و به عنوان یک نقطه مرجع برای تمرکز پرتوها عمل می کند. در طی این فرآیند احتیاج به تراشیده شدن موهای سر نیست، اما ممکن است موهای فرد با یک شامپوی مخصوص شسته شود. گیرنده های بی حسی در چهار مکان (دو نقطه روی پیشانی و دو مورد در پشت سر) به پوست سر وصل می شوند تا پین ها در آن قرار گیرند. پس از اتصال قاب سر، اسکن تصویربرداری مغز انجام می شود تا محل تومور یا ناهنجاری های دیگر تشخیص داده شود. نوع اسکن مورد استفاده بستگی به وضعیت تحت درمان دارد: تصویربرداری از تومورها ممکن است شامل موارد زیر باشد: در سی تی اسکن، یک سری از پرتوهای ایکس، تصاویری دقیق از مغز ایجاد می کند. در اسکن MRI ، یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی تصاویر دقیقی از مغز می گیرد. ممکن است یک ماده رنگی برای تشخیص رگ های خونی در مغز و گردش خون به فرد تزریق شود. تصویربرداری از AVM مغز می تواند شامل اسکن CT ، اسکن MRI ، آنژیوگرام مغزی و یا ترکیبی از این آزمایشات باشد. در یک آنژیوگرام مغزی، پزشک یک لوله کوچک را در رگ خونی در کشاله ران فرد قرار داده و با استفاده از تصویربرداری با اشعه ایکس، آن را به مغز منتقل می کند. پزشک ممکن است برای مشاهده رگ های خونی و برجسته سازی گردش خون، رنگی را در طول اسکن CT یا MRI به رگ خونی بیمار تزریق کند. برای تشخیص نورالژی تریژمینال از MRI یا CT اسکن برای ایجاد تصاویر از رشته های عصبی استفاده می شود. نتایج اسکن مغز در یک سیستم برنامه ریزی کامپیوتری ثبت می شود که به تیم رادیولوژی جراحی اجازه می دهد مناطق مناسب برای درمان، دوزهای پرتودرمانی و نحوه تمرکز پرتوها را مشخص کنند. این روند برنامه ریزی احتمال دارد یک تا دو ساعت طول بکشد. در طی این مدت، بیمار می تواند در اتاق دیگری استراحت کند، اما قاب باید به سر فرد وصل باشد. کودکان غالبا برای آزمایشات تصویربرداری و در طول جراحی رادیولوژی بی هوش می شوند. بزرگسالان معمولا احتیاج به بی هوشی ندارند، اما ممکن است یک آرام بخش استفاده کنند. فرد روی تختی که به دستگاه جراحی متصل است قرار خواهد گرفت و قاب سر برای ایمنی در داخل دستگاه به سر و یک لوله داخل وریدی ( IV ) برای دریافت مایعات در قسمت بازوی او وصل خواهد شد. بسته به اندازه و محل بافت هدف، زمان لازم برای انجام مراحل می تواند کمتر از یک تا چهار ساعت طول بکشد. در طول عمل بیمار هیچ تابشی را حس نمی کند، صدایی از دستگاه نمی شنود و می تواند از طریق میکروفون با پزشک حرف بزند. بعد از عمل قاب سر برداشته می شود و ممکن است بیمار در مکان های پین دچار خون ریزی جزیی یا حساسیت شود. اگر بعد از عمل سردرد، حالت تهوع یا استفراغ را تجربه کرد، پزشک داروهای مناسب را تجویز خواهد کرد. بعد از انجام عمل بیمار مجاز به غذا خوردن و آشامیدن است. فرد اگر حالت تهوع، استفراغ، سردرد شدید، تغییرات بینایی، مشکل در صحبت کردن، تشنج یا هر علامت غیرطبیعی دیگری را تجربه کرد، باید سریعا با پزشک تماس گرفته و یا به نزدیکترین مرکز اورژانس مراجعه کند. بسته به شرایطی که بیمار تحت درمان قرار گرفته، اثر درمانی، جراحی مغز با اشعه گاما به تدریج رخ می دهد و می توان انتظار نتایج زیر را داشت: جراحی پرتوهای گاما از تکثیر سلول های سرطانی جلوگیری می کند. تومور ممکن است در طی یک دوره ماه تا دو سال کوچک شود، اما هدف اصلی این جراحی برای تومورهای خوش خیم پیشگیری از رشد بعدی تومور است. احتمال دارد بعد از درمان، تومورهای سرطانی (بدخیم) غالبا طی چند ماه با سرعت بیشتری کاهش یابد. پرتودرمانی باعث ضخیم شدن و بسته شدن رگ های خونی غیر طبیعی AVM در مغز شود. این روند ممکن است دو سال یا بیشتر زمان ببرد. جراحی مغز با اشعه گاما ضایعه ی ایجاد می کند که انتقال سیگنال های درد در امتداد عصب سه قلو مسدود شود. تسکین درد ممکن است چندین ماه طول بکشد. برای نظارت بر پیشرفت بیمار باید جلسه های معاینات پزشکی خود را ادامه دهد و از دستورالعمل های پزشک پیروی کند. موفقیت این جراحی به اندازه، محل، نوع ضایعه، تاریخچه پزشکی شخصی و سایر عوامل بستگی دارد. هدف از پرتودرمانی گاما این است که اشعه باعث می شود ضایعه به تدریج کوچک شده و سپس از بین برود. برای بررسی پیشرفت درمان، بیمار اسکن های CT و MRI برای نتیجه گرفتن از اثرات درمانی ممکن است جراحی هفته ها، ماه ها، یک سال طول بکشد. به عنوان مثال: تسکین درد برای بیمار مبتلا به نورالژی تریژمینال می تواند بین روز تا ماه رخ دهد. ناهنجاری های شریانی ممکن است تا سال طول بکشد تا پس از درمان از بین بروند. منابع:

ماستکتومی، جراحی برداشتن کل بافت پستان است. ماستکتومی، به عنوان نوعی جراحی برای درمان یا جلوگیری از سرطان پستان در نظر گرفته می شود. برای مبتلایان به سرطان پستان در مراحل اولیه، ماستکتومی می تواند یکی از گزینه های درمانی باشد. جراحی محافظت از پستان (لامپکتومی) که در آن فقط تومور از پستان خارج می شود، گزینه دیگری برای درمان سرطان پستان می باشد. تصمیم گیری بین ماستکتومی و لامپکتومی می تواند مشکل باشد. هر دو روش برای جلوگیری از بازگشت سرطان پستان به یک اندازه موثر هستند. اما لامپکتومی برای همه مبتلایان به سرطان سینه گزینه مناسب نیست و برخی ترجیح می دهند تحت جراحی ماستکتومی قرار بگیرند. روش های جدید ماستکتومی می توانند پوست پستان و شکل طبیعی پستان را حفظ کنند. این روش ها همچنین به عنوان ماستکتومی پرتحرک پوست شناخته شده است. در صورت ابتلا و یا در معرض خطر سرطان پستان، از ماستکتومی برای از بین بردن تمام بافت های پستان استفاده می شود. ممکن است یک ماستکتومی برای از بین بردن یک پستان (ماستکتومی یک طرفه) یا هر دو سینه (ماستکتومی دو طرفه) انجام گیرند. جراحی بازسازی پستان برای بازگرداندن شکل ظاهری پستان همزمان با ماستکتومی و یا روز بعد از آن انجام گیرد. در شرایطی که بیمار ریسک بسیار بالایی در ابتلا به داشته باشد پزشک می تواند، ماستکتومی را توصیه کند. ماستکتومی پیشگیری کننده یا کاهش دهنده خطرات، شامل از بین بردن هر دو سینه است و خطر ابتلا به سرطان پستان را در آینده به طور چشمگیری کاهش می دهد. ماستکتومی پیشگیرانه برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان قرار دارند بسیار مناسب است. ماستکتومی، برای افرادی که سابقه خانوادگی قوی از سرطان سینه یا جهش های ژنتیکی دارند می تواند خطر ابتلا به سرطان پستان را کاهش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ماستکتومی می تواند گزینه درمانی بسیاری از انواع سرطان پستان باشد، از جمله: درمان سرطان های مکرر پستان سرطان پستان غیر تهاجمی ( DCIS ) بیماری پیج پستان Paget ' s disease سرطان التهاب پستان بعد از شیمی درمانی مراحل I و II (مراحل اولیه) سرطان پستان مرحله سوم سرطان پستان (در صورت پیشرفت سرطان) بعد از شیمی درمانی پزشک در برخی شرایط زیر می تواند ماستکتومی را همراه با پرتو درمانی توصیه کند: سرطان پیشرفته و بدخیم سرطان در کل پستان بیمار تومور بزرگی نسبت به اندازه کلی پستان دارد. در زنان باردار که پرتونگاری برای جنین خطرناک است. وجود دو یا چند تومور در قسمت های مختلف بافت پستان بیمار یک ژن جهش یافته دارد که خطر ابتلا به سرطان دوباره را در پستان افزایش می دهد. بیمار قبلا تحت درمان پرتودرمانی در ناحیه پستان بوده و سرطان پستان دوباره برگشته است. بیمار یک لامپکتومی انجام داده، اما سرطان هنوز در حاشیه منطقه تحت عمل جراحی وجود دارد و ممکن است منتشر شود. مبتلایان به بیماری بافت همبند مانند اسکلرودرما یا لوپوس که نمی تواند عوارض جانبی اشعه را بر روی پوست خود تحمل کند. ماستکتومی علاوه بر خطر بروز عفونت و تجمع خون در محل جراحی (هماتوم) ، می تواند منجر به عوارض زیر شود: احتمال دارد بیمار بعد از ماستکتومی درد پستان داشته باشد در این صورت بهتر است با پزشک خود صحبت کند، زیرا آن ها می توانند برای کاهش این علایم دارو تجویز کنند. همه جراحی ها خطر خون ریزی بیش از حد را به همراه دارند. بسیاری از افراد روزها یا هفته ها بعد از عمل ماستکتومی احساس می کنند. سرم مایع شفافی است که احتمال دارد بعد از ماستکتومی در پستان جمع شود، اما یک جراح می تواند آن را تخلیه کند. تجربه افسردگی یا از بین رفتن هویت جنسی به دنبال یک ماستکتومی کاملا طبیعی است. بیمار در صورت احساس باید به مشاور یا درمانگر مراجعه کند. به ندرت، عمل جراحی بازسازی پستان ممکن است باعث عوارضی شود که پرتودرمانی یا را تحت ت ثیر قرار دهد و آن ها را به تاخیر بیاندازد. تجمع مایعات در زیر پوست می تواند باعث لنفودما شود. اگر جراح در طول عمل غدد لنفاوی را از بین ببرد، فرد در معرض خطر بیشتری از عفونت و تورم بازو قرار می گیرد. اگر بیمار تورم در بازو ها، تب یا هرگونه علایم عفونت دارد، سریعا باید با پزشک تماس بگیرید. بیمار ممکن است در محل برش جراحی خود یک توده یا ناحیه سخت و سفتی را احساس کند. احتمالا در محل ماستکتومی جای زخم باقی می ماند. احتمال دارد بیمار بعد از جراحی در قسمت شانه ها و بازو های خود احساس سفتی، زخم یا درد داشته باشد. مصرف دارو و ورزش ها می توانند این علایم را کاهش دهند. بیمار قبل از عمل جراحی، برای مشورت در مورد عمل خود باید به یک جراح و متخصص بیهوشی مراجعه کند. پزشک تاریخچه پزشکی بیمار را مرور کرده و برنامه ای برای بیهوشی او تعیین می کند. یکی از موضوعاتی که باید مورد بحث قرار گیرد این است که آیا بیمار نیازی به بازسازی پستان دارد و یا ندارد و اینکه بازسازی پستان بهتر است چه زمانی انجام گیرد. بازسازی پستان ممکن است شامل موارد زیر باشد: استفاده از ترکیبی از بازسازی بافت بدن و ایمپلنت استفاده از بافت خود بدن بیمار (بازسازی بافت اتولوگ) استفاده از با ایمپلنت های شور یا سیلیکون بازسازی پستان که به آن جراحی بازسازی هم گفته می شود یک روش پیچیده است که توسط یک جراح پلاستیک انجام می شود. بیمار اگر قصد دارد همزمان با ماستکتومی جراحی بازسازی پستان انجام دهد باید قبل از عمل به یک جراح پلاستیک هم مراجعه کنید. بیمار قبل از جراحی باید دستورالعمل های مربوط به عمل را رعایت کند، از جمله: تا ساعت قبل از عمل چیزی نخورد و برای جراحی ناشتا بماند. برای بستری شدن در بیمارستان آماده شود. از پزشک خود بپرسد که چه مدت ممکن است در بیمارستان بستری شود. نام هرگونه دارو، ویتامین یا مکمل هایی که مصرف می کند را به پزشک خود بگویید. برخی از دارو ها و مکمل ها می توانند در عمل جراحی اختلال ایجاد کنند. با مشورت پزشک مصرف یا سایر داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین (کوادمین، جانتوفن) و سایر داروهای تسکین دهنده درد را متوقف کند. بیمار یک هفته یا بیشتر، قبل از عمل با مشورت پزشک خود شاید مجبور شود مصرف آن ها را متوقف کند. زیرا این داروها می توانند خطر خون ریزی بیش از حد را افزایش دهند. ماستکتومی اصطلاحی کلی است که برای چندین روش برداشتن یک یا هر دو سینه استفاده می شود. علاوه بر این، در طی عمل جراح ممکن است مشخص کند که آیا غده های لنفاوی مجاور سرطانی شده اند و یا نشده اند. در طی برش از قسمت زیر بغل، جراح تعدادی از گره های لنفاوی را از سمت تومور خارج می کند. در بیوپسی غدد لنفاوی ساندینل، جراح تنها چند گره را که در آن یک تومور تخلیه می شود (گره های سینینل) را از بین می برد. گره های لنفاوی که در طی ماستکتومی برداشته می شوند، از نظر سرطان آزمایش و بررسی می شوند. در صورت عدم وجود سرطان، هیچ گره لنفاوی دیگری لازم نیست برداشته شود. اگر سرطان وجود داشته باشد، جراح در مورد گزینه هایی مانند پرتودرمانی زیر بغل تصمیم گیری خواهد کرد. تکنیک های جدید ماستکتومی باعث از بین رفتن بافت کمتر و گره های لنفاوی کمتری می شوند. انواع دیگر ماستکتومی شامل موارد زیر است: ماستکتومی کل، که به عنوان یک ماستکتومی ساده نیز شناخته می شود، شامل: نوک پستان ناحیه دور نوک (آلویولا) برداشتن کل پستان از جمله بافت پستان شامل برداشتن کلیه بافت های پستان و نوک پستان است، اما شامل جراحی پوست پستان نمی شود. بازسازی پستان می تواند بلافاصله پس از ماستکتومی انجام شود. ممکن است این روش برای تومور های خیلی بزرگ مناسب نباشد. در ماستکتومی نگهدارنده نوک پستان فقط بافت پستان از بین می رود، پوست، نوک پستان و آیولا باقی می مانند. بازسازی سینه بلافاصله پس از آن انجام می شود. شامل از بین بردن تمام بافت پستان و غدد لنفاوی بیشتر می شود. ماستکتومی بدون بازسازی معمولا یک تا سه ساعت طول می کشد. این عمل جراحی اغلب به صورت سرپایی انجام می شود و بیشتر افراد در همان روز عمل از بیمارستان مرخص می شوند. اگر جراحی شامل برداشتن هر دو سینه (یک ماستکتومی دوطرفه) باشد، احتمال دارد بیمار زمان بیشتری را بعد از جراحی در بیمارستان بستری شود. اگر به دنبال ماستکتومی، جراحی بازسازی پستان انجام گیرد، این روش نیز طولانی تر خواهد بود و شاید بیمار مجبور باشد چند روز بیشتر در بیمارستان بماند. اگر بیوپسی گره سنینل انجام گیرد، قبل از عمل جراحی ردیاب رادیواکتیو و رنگ آبی به ناحیه اطراف تومور یا پوست بالای تومور تزریق می شود. ردیاب و رنگ به گره یا گره های ساندینل می رود و به پزشک اجازه می دهد محل آن ها را تشخیص دهد تا همزمان با جراحی برداشتن پستان، گره ها هم برداشته شوند. ماستکتومی معمولا تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. جراح با ایجاد برش بیضوی در اطراف پستان، عمل را شروع می کند. بافت پستان برداشته می شود و بسته به روش جراحی ممکن است قسمت های دیگری از پستان نیز جراحی شود. بافت پستان و غدد لنفاوی که برداشته می شوند برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده خواهند شد. اگر قرار بر این باشد که همزمان با ماستکتومی، جراحی بازسازی پستان انجام گیرد، جراح پلاستیک با جراح پستان هماهنگ می کند تا در زمان جراحی در دسترس باشد. یکی از گزینه های بازسازی پستان شامل قرار دادن پروتز موقت بافت در قفسه سینه است. برای بیمارانی که بعد از عمل جراحی قرار است تحت پرتودرمانی قرار بگیرند، پروتز موقت در بافت سینه قرار می گیرد و بازسازی نهایی پستان تا بعد از پرتودرمانی به تعویق میفتد. با اتمام عمل جراحی، محل های برش با بخیه بسته می شود. این بخیه ها احتمالا حل یا بعدا برداشته می شوند. همچنین ممکن است یک یا دو لوله پلاستیکی کوچک در جایی که پستان برداشته شده است قرار بگیرند. لوله ها مایعاتی را که پس از عمل جمع می شوند را تخلیه می کنند. لوله ها به محل جراحی متصل شده و انتهای دیگر آن به یک کیسه تخلیه کوچک وصل می شود. بعد از عمل جراحی بیمار به یک اتاق ریکاوری منتقل می شود تا فشار خون، نبض و تنفس او تحت کنترل قرار گیرد. یک پانسمان (بانداژ) تا زمان بهبودی روی محل زخم قرار می گیرد. بیمار احتمال دارد. در ناحیه زیر بغل خود احساس درد، بی حسی و سوزش کند. پزشک احتمالا داروهای ضد درد و تجویز می کند. نتایج گزارش آسیب شناسی باید طی یک یا دو هفته پس از ماستکتومی در دسترس باشد. در صورت پیگیری، پزشک می تواند گزارش را توضیح دهد. در صورت نیاز به درمان بیشتر، پزشک ممکن است بیمار را به متخصص انکولوژیست ارجاع دهد. متخصص انکولوژیست در شرایط زیر احتمال دارد پرتودرمانی را توصیه کند: وجود تومور بزرگ سرطانی شدن غدد لنفاوی باقی ماندن سرطان پس از ماستکتومی انتشار سرطانی که در پوست یا نوک پستان علاوه برا آن بسته به شرایط بیمار پزشک می تواند او را به پزشکان دیگر ارجاع دهد: جراح پلاستیک برای بازسازی پستان مشاور برای کمک به پیشگیری و مقابله با ابتلا به متخصص انکولوژیک در مورد سایر روش های درمانی بعد از عمل، مانند یا بهبودی از عمل جراحی ماستکتومی می تواند چند هفته طول بکشد، و در صورت بازسازی مجدد این دوره طولانی تر می شود. علاوه بر دستورالعمل های جراح، بیمار می تواند چند راهکار کلی برای بهبودی بهتر در منزل را در نظر بگیرد، از جمله بیمار بهتر است: بعد از ترخیص از بیمارستان، بیمار در چند هفته اول بعد از عمل باید بیشتر استراحت کند. برای جلوگیری از سفتی و انعطاف پذیری بازو، بیمار باید به طور مرتب تمرینات بازو را انجام دهد. بهبودی از ماستکتومی می تواند به زمان زیادی نیاز داشته باشد. بیمار بهتر است از دوستان و خانواده خود در مواقع نیاز کمک بخواهد. در صورت لزوم داروهای ضد درد مصرف شود. بیمار ترکیبی از بی حسی و درد در اطراف برش پستان و دیواره قفسه سینه احساس خواهد کرد. طبق دستور پزشک از داروهای ضد درد استفاده شود. ممکن است بیمار در ماه های بعد از ماستکتومی دچار "احساس فانتوم" یا "درد فانتوم" کند. احتمال دارد بیمار در محل برش و جراحی خود احساس درد، بی حسی، حساسیت به لمس، فشار و یا خارش کند. این ناراحتی ها به خودی خود از بین می روند، یا ممکن است در طولانی مدت ادامه یابد. پزشک می تواند برای کاهش درد فانتوم، مسکن تجویز کند. بیمار می تواند در هنگام برنامه ریزی برای ماستکتومی سوال زیر را از جراح خود بپرسد: آیا به تزریق خون نیاز دارم خطرات ماستکتومی چیست؟ خطرات جراحی بازسازی چیست؟ چگونه باید برای جراحی آماده شوم؟ جراحی چه مدت طول خواهد کشید؟ بهبودی من چه مدت طول می کشد؟ چه مدت در بیمارستان بستری می شوم؟ آیا بعد از عمل در معرض خطر لنفودما قرار می گیرم؟ آیا تمریناتی وجود دارد که بعد از عمل باید انجام دهم؟ چه زمانی می توانم به روال و فعالیت های عادی خود برگردم؟ آیا محدودیت هایی وجود دارند که باید هنگام بهبودی رعایت کنم؟ آیا هر نوع غده لنفاوی زیر بغل را همراه با بافت سینه برداشته می شوند؟ اگر من تصمیم به بازسازی فوری نداشته باشم، بعد از عمل چطور از پستان خودم مراقبت کنم؟ اگر قصد بازسازی فوری پستان داشته باشم، سینه من پس از عمل جراحی چگونه خواهد بود؟ منابع:

، به عنوان آفرزیس نیز شناخته می شود. اهدای پلاسما می تواند به نجات زندگی کمک کند. این یک روش نسبتا بی خطر است، اما ممکن است عوارض جانبی جزیی داشته باشد. پلاسما قسمت مایع خون است. حاوی پروتیین ها و آنتی بادی هایی است که برای لخته شدن و ایمنی بسیار مهم هستند. حدود درصد خون را پلاسما تشکیل می دهد. اهدای پلاسما شامل، استخراج پلاسما و بازگرداندن آنچه از خون باقی مانده به فرد است. اهدای پلاسما از طریق یک سوزن که در طول فرآیند در بازو باقی می ماند انجام میگیرد. پلاسما تقاضای زیادی دارد، زیرا به درمان سرطان و سایر بیماری های زمینه ای کمک می کند. کارشناسان بر این باورند که پلاسما ممکن است حاوی آنتی‌بادی‌هایی برای SARS - CoV - ، ویروسی که در پشت این بیماری قرار دارد، باشد. دریافت پلاسما با این آنتی بادی ها می تواند به فرد در مبارزه با عفونت کمک کند. افراد دارای خون AB دارای یک نوع پلاسما جهانی هستند، به این معنی که فرد با هر می تواند این پلاسما را با خیال راحت دریافت کند. این با داشتن گروه خونی جهانی که O منفی است متفاوت است. صلیب سرخ آمریکا از افراد دارای خون AB می‌خواهد پلاسما اهدا کنند. یک فرد می تواند این کار را هر روز یا حداکثر بار در سال انجام دهد. بررسی ها نشان می دهد که اهدای پلاسما بی خطر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال، فردی که پلاسما اهدا می کند ممکن است عوارض جانبی جزیی را تجربه کند. در این مقاله به توضیح فرآیند اهدای پلاسما، عوارض جانبی و اقداماتی که فرد می تواند برای پیشگیری از آنها انجام دهد، می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: فردی که پلاسما اهدا می کند ممکن است در طول فرآیند یا بلافاصله پس از آن اثرات نامطلوبی را تجربه کند. این عوارض جانبی می تواند شامل موارد زیر باشد: از دست دادن مایعات می تواند منجر به کم آبی بدن شود و باعث شود برخی افراد در حین و پس از اهدا احساس سبکی سر کنند. این واکنش شایع و معمولا خفیف است. کارکنان مرکز اهدایی مردم را تشویق می‌کنند که پس از پایان فرآیند استراحت، نوشیدنی و میان‌وعده مصرف کنند تا با هرگونه سبکی سر مقابله کنند. در طول اهدای پلاسما، اگر شخصی هر یک از موارد زیر را تجربه کند، متصدی ممکن است این روش را متوقف کند: غش کردن فشار خون پایین تهوع و استفراغ عرق کردن، تکان خوردن یا ضعف پس از آن فرد احتمالا باید استراحت کند و مقداری مایعات بنوشد. قبل از وارد کردن سوزن، فلبوتومیست از یک ماده ضد عفونی کننده برای تمیز کردن بازو استفاده می کند. اگر فرد به ید یا سایر محلول های پاک کننده حساسیت داشته باشد، ممکن است یک یا چند مورد از موارد زیر را در محل تزریق تجربه کند: ورم خارش سرخی یک واکنش موضعی مانند این بعید است خطرناک باشد، اما اگر فرد ناراحت باشد، می‌تواند درخواست توقف اهدا کند. استفاده از حوله سرد روی ناحیه احتمال دارد به کاهش علایم کمک کند. در همین حال، مشکل در تنفس، غش و فشار خون پایین می تواند نشانه آنافیلاکسی، یک واکنش آلرژیک شدید باشد. اگر شخصی هر یک از این موارد را تجربه کرد، مسیول آزمایشگاه باید اهدا را متوقف کند و کمک فوری ارایه دهد. برخی افراد در حین یا بعد از عمل دچار می شوند. محل اهدا ممکن است گرم یا حساس باشد و تورم یا احساس فشار را به وجود آورد. اگر فردی این را تجربه کرد، ادامه اهدای آن بی خطر است. برای کاهش علایم، فرد می تواند در تا ساعت اول از کمپرس سرد و پس از آن کمپرس گرم روی آن ناحیه استفاده کند. در صورت بروز خونریزی، فرد باید به ناحیه مورد نظر فشار وارد کند و بازوی خود را بالا بیاورد. اگر خونریزی ادامه داشت، به دنبال مراقبت فوری پزشکی باشید. اگر باکتری از طریق سوراخ سوزن وارد بدن شوند عفونت به وجود می آید. علایم و نشانه‌ها شامل درد موضعی، تورم و احساس گرما در اطراف محل اهدا است. هر کسی که مشکوک به عفونت است باید با مرکز اهدا تماس بگیرد. در حین اهدا، اگر فردی کبودی بزرگ یا کبودی کوچک همراه با درد داشته باشد، مسیول آزمایشگاه باید اهدا را متوقف کند و از کمپرس سرد استفاده کند. فرد بهتر است از ادامه استفاده از کمپرس سرد برای تا ساعت آینده و پس از آن کمپرس گرم استفاده کند. در طی اهدای پلاسما، یک متخصص مراقبت های بهداشتی خون را از ورید، یکی از رگ های خونی کوچک تر، می گیرد. اگر به جای آن به طور تصادفی یک شریان را سوراخ شود ممکن است موارد زیر رخ دهند: خون قرمز روشن خواهد بود. خون به سرعت از بدن خارج می شود. احساس نبض در لوله جمع کننده وجود خواهد داشت. اگر این اتفاق بیفتد، متصدی بلافاصله اهدا را متوقف می کند و حداقل به مدت دقیقه فشار محکمی به ناحیه وارد می کند. همانطور که یک سوزن وارد یا خارج می شود، ممکن است به عصب برخورد کند. این می تواند منجر به: درد شدید در محل بی حسی یا گزگز در بازو یا انگشتان اگر موارد مذکور را تجربه کنید، مسیول آزمایشگاه اهدا را متوقف می کند و از کمپرس سرد استفاده می کند. سیترات ماده ای است که هنگام اهدای پلاسما به خون اضافه می شود تا از لخته شدن خون پیشگیری کند. برخی افراد نسبت به این ماده واکنش نشان می دهند. اگر این اتفاق بیفتد، فرد ممکن است موارد زیر را تجربه کند: از دست دادن حس احساس دست یا اطراف بینی و دهان واکنش شدید سیترات می تواند باعث موارد زیر شود: لرزیدن تنگی نفس انقباض عضلانی نبض سریع یا آهسته بدون درمان، این مورد می تواند منجر به تشنج، شوک یا ایست قلبی شود. یک مطالعه نشان داده است که سیترات می تواند بر تراکم استخوان ت ثیر بگذارد، زیرا به کلسیم متصل می شود. با این حال، به نظر نمی رسد تحقیقات دیگر این را تایید کند. این اصطلاح پزشکی به تخریب گلبول های قرمز خون اشاره دارد که می تواند در طی اهدای پلاسما اتفاق بیفتد. حتی این آسیب می تواند باعث نشت هموگلوبین شود. هموگلوبین پروتیینی در گلبول های قرمز خون است. نشت هموگلوبین می تواند باعث صورتی شدن پلاسما و تیره شدن خون از حد معمول شود. همچنین ممکن است فرد در ادرار خود خون ببیند. اگر پزشک متوجه علایم همولیز شود، عمل را متوقف می کند. گاهی اوقات، حباب هوا می تواند در جریان آفرزیس وارد جریان خون شود. برای مثال، اگر مشکلی در دستگاه وجود داشته باشد، ممکن است این اتفاق بیفتد. اگر حباب به ریه ها یا مغز برسد، می تواند برای فرد خطرناک باشد. هر کسی که صدای حباب از محل سوراخ را می شنود باید سریعا علایم را به پزشک خود گزارش دهد. پس از اهدای پلاسما، هر یک از موارد زیر را فورا درمان کنید: سرفه گیجی درد قفسه سینه سایر علایم غیر معمول تغییرات در ضربان قلب اهدای پلاسما بیشتر از اهدای خون طول می کشد. به طور کلی، اهدای پلاسما حدود ساعت و دقیقه طول می کشد، اگرچه خود این عمل تنها حدود دقیقه طول می کشد. همچنین، در اولین بازدید، فرد باید زمان بیشتری را صرف ثبت نام و تکمیل مدارک کند. یک تکنسین مرکز اهدا موارد زیر را انجام می دهد: از فرد در مورد سلامتی و سابقه پزشکی خود سوال می کند. فشار خون درجه حرارت، نبض و سطح هموگلوبین فرد را بررسی می کند تا مطمین شوید که ندارید. مراحل به شرح زیر است: اهدا کننده روی یک صندلی می نشیند. پس از تمیز کردن بازوی اهداکننده، یک پرستار یک سوزن استریل جدید را وارد می‌کند. خون از طریق سوزن به دستگاه می رسد. این دستگاه پلاسما را برمی دارد و بقیه خون از جمله گلبول های قرمز، پلاکت ها و محلول نمکی را از طریق همان سوزن به فرد باز می گرداند. پس از اتمام اهدا، متصدی برای پیشگیری از هرگونه خونریزی و عفونت، پانسمان می کند. اهدا کننده تا دقیقه استراحت می کند و یک میان وعده مصرف می کند. در یک فرد بالغ سالم، بدن در عرض ساعت پلاسمای اهدایی را جایگزین می کند. خطر تجربه عوارض جانبی اهدای پلاسما کم است. با این حال، ایده خوبی است که موارد زیر را انجام دهید: پلاسما تقریبا درصد آب است، بنابراین بهتر است قبل و بعد از اهدای خون مقدار زیادی آب بنوشید تا از دست رفته جبران شود. خوردن یک وعده غذایی کوچک یا یک میان وعده از قبل می تواند احتمال احساس یا سبکی سر را در حین یا بعد از اهدا خون را کاهش دهد. ممکن است ایده خوبی باشد که در بقیه روز استراحت کنید، یا حداقل از فعالیت های شدید خودداری کنید. اهدای پلاسما معمولا بی خطر است. با این حال، برای اطمینان از استانداردهای بالای مراقبت و بهداشت، فقط در مراکز معتبر اهدا کنید. پلاسمای خون برای بسیاری از درمان های پزشکی مدرن مورد نیاز است. اینها شامل درمان شرایط سیستم ایمنی، خونریزی و اختلالات تنفسی و همچنین تزریق خون و بهبود زخم می شود. اهدای پلاسما برای جمع آوری پلاسما کافی برای درمان های پزشکی ضروری است.

را می توان با رعایت چند اقدام کنترل کرد. در این مقاله، شش دلیل اصلی افزایش وزن پس از عمل و برخی اقدامات رژیمی را که می‌توانید برای دنبال کنید، را بررسی کرده ایم. اگر به سرعت در حال افزایش وزن هستید، یکی از دلایل اصلی آن می تواند جراحی اخیر باشد. حتی یک روش کوچک جراحی مانند برداشتن لوزه می تواند باعث افزایش وزن شود. افزایش وزن معمولا پس از بارداری، به ویژه بعد از انجام سزارین مشاهده می شود. سیستم پایش ارزیابی خطر بارداری ( PRAMS ) نشان می‌دهد که افزایش وزن پس از بارداری طی چند سال گذشته درصد افزایش یافته است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اگر وزن پس از جراحی افزایش یافت، وحشت نکنید. شما فقط باید علت اصلی را کشف و روی آن کار کنید. احتباس آب از نظر پزشکی به عنوان بعد از عمل شناخته می شود. این یکی از دلایل اصلی افزایش وزن پس از جراحی است. ادم، تجمع مایع بین بافت ها ناشی از توزیع مجدد پروتیین های پلاسما است. آسیب بافتی پس از جراحی منجر به جابجایی عظیم مایعات در بین قسمت های بدن و تجمع مایع در فضای بینابینی، یعنی فضای بین اندام ها می شود. این احتباس مایع می‌تواند در اندام‌ها موضعی رخ دهد و باعث افزایش وزن بدن شود. علایم شایع ادم عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید التهاب کاهش ادرار افزایش سریع وزن کاهش تحرک در مفاصل (به عنوان مثال، انگشتان، مچ پا و دست) اگرچه این افزایش وزن معمولا به خودی خود بهبود می یابد، ولی در برخی موارد، جراح می تواند یک دیورتیک تجویزی مانند یا مسدود کننده های کانال کلسیم را برای کاهش التهاب تجویز کند. همچنین ممکن است پوشیدن جوراب های واریس، انجام حرکات ملایم، کاهش مصرف نمک و بالا بردن ناحیه آسیب دیده را پیشنهاد کنند. اگر در مورد التهاب و ادم نگرانی دارید، بهتر است با جراح یا یک دیگر مشورت کنید. استرس فیزیکی و روانی می تواند باعث عدم تعادل هورمونی و افزایش وزن شود. حتی استرس برای دوره های طولانی غدد فوق کلیوی را تحت فشار قرار می دهد و باعث ترشح بیشتر هورمون کورتیزول در آنها می شود. بررسی بر روی افرادی که تحت عمل جراحی قلب قرار گرفته‌اند نشان داد که استرس ناشی از جراحی باعث افزایش ترشح کورتیزول و هورمون آنتی‌دیورتیک ( ADH ) می‌شود. افزایش سطح ADH احتمال دارد عملکرد کلیه را مختل کرده و باعث احتباس آب شود. ترومای جراحی اغلب منجر به تغییرات متابولیک، ایمونولوژیک و غدد درون ریز می شود. تروما یک واکنش بدنی به رویدادهای ناراحت کننده یا آزاردهنده است. ضربه های پس از جراحی اغلب تعادل بدن را بر هم می زند و عدم تعادل هورمونی ایجاد می کند. این منجر به عملکرد نادرست محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - آدرنال می شود که بیشتر بدن را تحت فشار قرار می دهد. یک مطالعه مشاهده‌ای طولانی‌مدت نشان داد که زنان مبتلا به PTSD ( تمایل به افزایش وزن زیادی دارند و در معرض خطر بیشتری برای چاق شدن یا اضافه وزن هستند. پزشکان اغلب برای بهبودی پس از جراحی، دارو تجویز می کنند. بیشتر این داروها مکمل‌هایی هستند که به بازیابی قدرت و بهبود سریع‌تر کمک می‌کنند. آنها همچنین احتمال دارد داروهای خاصی را تجویز کنند که بر سیستم متابولیک ت ثیر می گذارد و منجر به افزایش وزن می شود. بهبودی پس از جراحی نیاز به استراحت کافی دارد. فعالیت کم و استراحت کامل می تواند سرعت متابولیسم پایه بدن ( BMR ) را کاهش دهد و منجر به افزایش وزن شود. میزان انرژی مستقیما با BMR و سطح فعالیت مرتبط است. فعالیت بدنی کم پس از جراحی، می تواند BMR و کالری مصرفی را کاهش دهد که منجر به افزایش وزن می شود. پزشکان همیشه توصیه می کنند که پس از مرحله بهبودی با فعالیت بدنی آهسته شروع کرده تا سیستم متابولیک بدن خود را اصلاح کنید. بسته به نوع جراحی که انجام می دهید، شاید لازم باشد فعالیت بدنی خود را از روزها تا هفته ها بعد محدود کنید. اگرچه چند روز استراحت باعث افزایش وزن قابل توجهی نمی شود، نشستن طولانی همراه با عدم فعالیت بدنی برای مدت زیاد می تواند منجر به کاهش توده عضلانی و مصرف کالری روزانه شود. در نتیجه، توده چربی افزایش می یابد. خوشبختانه، توانبخشی جزء بزرگی از مراقبت های پس از جراحی است. این شامل مراجعه به متخصصانی مانند فیزیوتراپیست ها و کاردرمانگران است که می توانند کمک کنند به فعالیت های عادی خود بازگردید و تحلیل عضلانی را کاهش دهید. اگر یک عمل جراحی جزیی با زمان بهبودی کوتاه انجام داده اید، قبل از اینکه به آرامی فعالیت های بدنی معمول را دوباره شروع کنید، به خود اجازه استراحت دهید. پس از یک جراحی بزرگ، ممکن است قبل از شروع مجدد ورزش، نیاز به استراحت طولانی مدت داشته باشید. هنگامی که می توانید با خیال راحت ورزش را از سر بگیرید، به آرامی حرکات ملایم مانند یا یوگا را مجددا انجام دهید تا ببینید چه احساسی دارید و آن را تحمل می کنید. شاید لازم باشد به تدریج فعالیت های فشاری مانند بلند کردن وزنه ها را مجددا شروع کنید یا تا بهبودی کامل از آنها اجتناب کنید. بهبودی پس از جراحی می تواند دردناک، استرس زا و از نظر احساسی خسته کننده باشد. این احتمال دارد باعث شود که به سراغ غذای مورد علاقه خود بروید تا به شما در مقابله با آن کمک کند. با این حال، اگر پس از بهبودی به جای بازگشت به یک رژیم غذایی متعادل‌تر، به غذای آماده اتکا کنید، ممکن است در طول زمان افزایش وزن را تجربه کنید. در طول نقاهت اولیه، مهم است که بر روی مصرف کالری و پروتیین کافی برای بهبودی تمرکز کنید، حتی اگر بتوانید فقط غذاهای خاصی مانند بستنی، پودینگ، یا تخم مرغ همزده را تحمل کنید. بسته به عمل جراحی و وضعیت تغذیه قبل از عمل، بهتر است به عنوان بخشی از مراقبت های بعد از عمل، با یک مشورت کنید. آنها ممکن است یک رژیم درمانی مانند فقط مایعات یا مکمل های اضافی مانند پروتیین را برای حمایت از بهبودی توصیه کنند. با این حال، همانطور که اشتها و توانایی خود را برای خوردن به دست می آورید، بر روی غذاهای حاوی پروتیین برای حمایت از بهبودی تمرکز کنید. علاوه بر این، خوردن غذاهای با فیبر بالا به کاهش یبوست که بعد از جراحی شایع است کمک می کند. اگر بین وعده های غذایی گرسنه هستید، سعی کنید میان وعده های کوچک حاوی پروتیین و فیبر مانند کره بادام زمینی و تکه های سیب بخورید که شما را سیر نگه می دارد. علاوه بر این، سعی کنید به جای نوشیدنی های شیرین از نوشیدنی های کم کالری مانند آب، قهوه و چای استفاده کنید. خوب است که از غذاهای راحت به عنوان بخشی از بهبودی خود لذت ببرید. به خود اجازه دهید تا غذاهایی را بخورید که در لحظه احساس خوبی دارند. با این حال، اگر شروع به استفاده از غذا به عنوان یک مکانیسم مقابله ای منظم کردید، با یک متخصص تغذیه یا متخصص پزشکی مشورت کنید. ما می دانیم که بعد از جراحی (به خصوص در مرحله بهبودی) احتمال افزایش وزن وجود دارد. در حالی که اضافه کردن تا پوند طبیعی است، هر چیزی فراتر از آن می تواند منجر به مشکلات طولانی مدت شود. اقدامات احتیاطی زیر می تواند از آن پیشگیری کند: می توانید هفته ای یک بار غذای مورد علاقه تان را استفاده کنید، اما در مصرف آن زیاده روی نکنید. گیاهانی مانند جعفری و هیبیسکوس را در غذای خود بگنجانید. آنها دیورتیک های طبیعی هستند که می توانند به کاهش احتباس آب کمک کنند. کمی شروع به حرکت کنید. نیازی نیست بلافاصله پس از جراحی به باشگاه بروید. فقط با حرکت در اطراف خود را فعال نگه دارید زیرا به بهبود سیستم متابولیک کمک می کند. تمرینات کششی را برای گردش خون بهتر انجام دهید. برای پیشگیری از ادم اندام تحتانی می توانید مچ پا یا پاهای خود را در جهت عقربه های ساعت و خلاف جهت عقربه های ساعت بچرخانید. علاوه بر این اقدامات احتیاطی، می توانید تغییرات رژیم غذایی خاصی را نیز ایجاد کنید که می تواند به پیشگیری از افزایش وزن در اثر جراحی کمک کند. پروتیین نقش کلیدی در روند بهبودی دارد. این به ترمیم و التیام آسیب بافتی کمک، ایمنی را تقویت و نرخ متابولیک خوبی را حفظ می کند. همیشه روی گنجاندن پروتیین با کیفیت خوب در هر وعده غذایی تمرکز کنید. برای پیشگیری از افزایش وزن، پروتیین را با محتوای کم چرب مصرف کنید. گوشت سفید بدون پوست، تکه های گوشت گاو بدون چربی، تخم مرغ، ماهی، پروتیین های گیاهی مانند حبوبات، لوبیا و محصولات لبنی کم چرب را در رژیم غذایی خود بگنجانید. روش های پخت و پز سالم مانند بخارپز کردن را امتحان و پروتیین را به سالاد خود اضافه کنید. سبزیجات و میوه ها سرشار از آب و فیبر هستند که می تواند به پیشگیری از افزایش وزن کمک کند. زنان اغلب از ایجاد چربی شکم پس از انجام شکایت دارند. از این رو، مصرف فیبر محلول بیشتر می تواند در این زمینه کمک کند. علاوه بر این، سبزیجات و میوه ها دیورتیک های طبیعی هستند که می توانند به تخلیه آب اضافی از بدن کمک کنند. خیار، هندوانه، لیمو، مارچوبه، برگ قاصدک و برگ گزنه را در رژیم غذایی خود بگنجانید. اسفناج، کلم بروکلی، کلم، گل کلم، گوجه فرنگی، فلفل، قارچ، بادمجان و سایر سبزیجات برگ سبز نیز انتخاب های خوبی هستند. با این حال، پیشنهاد می کنیم قبل از ایجاد این تغییرات در رژیم غذایی خود با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید. بررسی بر روی دخترانی که دارای اضافه وزن بودند انجام شد، نشان داد که نوشیدن آب فراوان، سرعت متابولیسم و هضم را بهبود می بخشد. مصرف آب کافی با ارسال سیگنالی به کلیه ها برای توقف ذخیره آب از احتباس مایعات اضافی پیشگیری می کند. اما اگر مشکلات کلیوی جدی دارید، قبل از افزایش مصرف آب با پزشک خود مشورت کنید. التهاب بعد از عمل ناشی از احتباس آب است که می تواند منجر به افزایش وزن در مرحله بهبودی شود. خوردن وعده های غذایی متعادل و کمی ورزش می تواند کمک کند بر افزایش وزن پس از جراحی غلبه کنید. بیهوشی معمولا باعث افزایش وزن نمی شود. اما مایعات داخل وریدی ( IV ) زمانی که برای مدت طولانی مصرف شوند، می توانند منجر به افزایش وزن پس از جراحی شوند. احتباس آب بستگی به نوع جراحی دارد. یک جراحی جزیی ممکن است تنها به حداقل احتباس مایع منجر شود، اما پیوند کلیه یا جراحی قلب منجر به احتباس آب بیشتر می شود. نگران افزایش وزن بعد از جراحی نباشید. انجام اقدامات احتیاطی و حفظ یک سبک زندگی سالم کلید کاهش وزن اضافی و حفظ تناسب اندام و سلامت خود است. اگرچه بهبودی پس از جراحی احتمال دارد باعث افزایش وزن شود، اما یک رژیم غذایی مناسب، کاهش استرس و مصرف آب فراوان می تواند کمک کند تا به اندام خود بازگردید.

اغلب تحریک کننده و دردناک است و می تواند از یک منافذ ساده مسدود شده یا موهای روییده در بینی شروع و به یک وضعیت شدیدتر مانند عفونت تبدیل شود. جوش داخل بینی همچنین می تواند ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد. در این مقاله، علل مختلف و چند درمان خانگی را بررسی می کنیم که می توانید برای کاهش خطر ایجاد جوش در داخل بینی امتحان کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: دلایل مختلفی برای ایجاد جوش در داخل بینی وجود دارد. در برخی موارد، احتمال دارد نتیجه یک عفونت زمینه ای باشد. یکی از شایع ترین علل جوش مسدود شدن منافذ پوست است. این گرفتگی ها می تواند نتیجه تجمع سلول های مرده یا چربی پوست باشد. جدا از سلول‌های مرده و چربی پوست، منافذ باز نیز ممکن است باکتری‌ها را جذب کنند و باعث التهاب و عفونی شدن منافذ و در نتیجه آکنه یا جوش شود. این عفونت می تواند منجر به موارد زیر شود: کورک های بینی عفونت های عمیق تری در بینی هستند که به شکل جوش ایجاد می شوند. این وضعیت نگران کننده است زیرا احتمال دارد منجر به، یک عفونت پوستی جدی که می تواند وارد جریان خون شود. سلولیت درمان نشده ممکن است خطرناک و جدی باشد. علایم سلولیت، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب لرز التهاب گودی پوست رگه های قرمز روی پوست یا عفونت هایی که باعث سلولیت می شوند، عبارتند از: باکتری استاف باکتری استرپتوکوک استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین ( MRSA ) به طور معمول، سلولیت نیاز به روز یا بیشتر درمان با آنتی بیوتیک خوراکی دارد. افراد همچنین باید استراحت کنند و در صورت لزوم از داروهای مسکن برای کاهش ناراحتی استفاده کنند. وستیبولیت بینی یک عفونت در دهلیز بینی، قسمت جلویی حفره بینی است و به طور معمول از موارد زیر ناشی می شود: جراحی بینی سوراخ کردن بینی دمیدن بیش از حد بینی باکتری استافیلوکوک (استاف) باعث عفونت و منجر به ایجاد برجستگی های قرمز یا سفید در داخل بینی می شود. عفونت همچنین باعث بروز علایم زیر می شود: درد التهاب تحریک سایر علل بالقوه وستیبولیت بینی، عبارتند از: یک عفونت ویروسی، مانند هرپس سیمپلکس آبریزش دایمی بینی که می تواند ناشی از آلرژی باشد. بررسی در سال نشان می دهد افرادی که داروهای درمانی هدفمند برای برخی سرطان ها مصرف می کنند احتمال دارد در معرض خطر بیشتری برای ایجاد وستیبولیت بینی باشند. موارد خفیف وستیبولیت بینی با یک کرم آنتی بیوتیک موضعی مانند باسیتراسین بهبود می یابد. عفونت‌های شدیدتر که باعث ایجاد جوش می‌شوند، احتمال دارد به درمان‌های آنتی‌بیوتیکی موضعی و خوراکی نیاز داشته باشند. استفاده از کمپرس گرم چند بار در روز می تواند به تخلیه جوش کمک کند. در موارد نادر، شاید نیاز به تخلیه آن از طریق جراحی داشته باشید. موهای زاید می توانند در هر جایی از بدن ایجاد شوند. در بینی، زمانی رخ می دهد که فردی بخواهد موهای بینی را با تراشیدن، اپیلاسیون یا استفاده از موچین از بین ببرد. شاید گاهی تکه‌های مو دوباره به داخل پوست رشد کنند و باعث رشد موی درونی شوند. ایجاد جوش در محل موهای زیر پوستی رایج است. سایر علایم و نشانه ها می تواند شامل موارد زیر باشد: درد خارش پوست خراش برداشته اغلب، موهای رشد کرده بدون درمان بهبود می یابند، اما فرد باید برای علایم مداوم یا شدید به پزشک مراجعه کند. پزشک احتمال دارد استفاده از پماد موضعی برای درد یا آنتی بیوتیک های خوراکی را برای جوش های عفونی توصیه کند. درمان های خانگی می توانند علایم رشد مو را کاهش دهند. از جمله استفاده از کمپرس گرم برای کاهش درد و مصرف که یک ضد عفونی کننده طبیعی است. تا زمان رفع علایم از برداشتن موهای اضافی بینی خودداری کنید. که به عنوان لوپوس اریتماتوز سیستمیک نیز شناخته می شود، یک بیماری خودایمنی طولانی مدت است که می تواند به هر قسمتی از بدن آسیب برساند. خودایمنی به این معناست که سیستم ایمنی فرد به اشتباه به بافت های سالم بدنش حمله می کند. بنیاد لوپوس آمریکا تخمین می زند که حداقل . میلیون آمریکایی به لوپوس مبتلا هستند. این عارضه بیشتر زنان را تحت تاثیر قرار می دهد و افراد معمولا بین سنین تا سال به لوپوس مبتلا می شوند. لوپوس گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد زخم هایی در داخل بینی شود که از چند روز تا یک ماه طول می کشد. با این حال، اکثر افراد مبتلا به این عارضه متوجه سایر علایم شدیدتر می شوند که می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی سردرد خستگی ریزش مو تنگی نفس تب بی دلیل درد عضلانی خشکی چشم مداوم از دست دادن حافظه درد یا التهاب مفاصل بثورات قرمز، اغلب روی صورت هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، اما با درمان، اکثر افراد مبتلا به این بیماری طول عمر طبیعی خود را دارند. هدف از درمان، مدیریت علایم که شامل موارد زیر است: کورتیکواستروییدها درمان های بیولوژیکی داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) جوش در داخل بینی می تواند با برخی علایم همراه باشد، از جمله: التهاب و درد منافذ سرسفید یا مسدود شده پوسچول، برآمدگی با کمی چرک در نوک آن ندول ها، برجستگی های بزرگ و دردناک زیر پوست ضایعات کیستیک یا برجستگی های پر از چرک در زیر پوست پاپول، برجستگی های قرمز کوچکی که در لمس حساس هستند. در زیر لیستی از درمان های خانگی وجود دارد که می تواند کمک کند از شر جوش های داخل بینی خلاص شوید. از دست زدن یا برداشتن داخل بینی خودداری کنید، زیرا این کار می تواند خطر مسدود شدن منافذ یا عفونت باکتریایی را افزایش دهد. همچنین باعث می شود که جوش‌های موجود جای زخم باقی بگذارند. بینی را خیلی محکم لمس نکنید زیرا این کار می تواند عفونت را انتشار دهد و درد و ناراحتی را بدتر کند. افراد مبتلا به وستیبولیت بینی نباید از حوله مشترک با دیگران استفاده کنند، زیرا این امر خطر انتقال عفونت را افزایش می دهد. کمپرس گرم می تواند گردش خون را افزایش داده و التهاب را در ناحیه آسیب دیده کاهش دهد. از این رو به درمان جوش های دردناک داخل بینی کمک می کند. یک کمپرس گرم را تهیه و روی بینی خود قرار دهید. همچنین می توانید جوش را با آب گرم بشویید. روغن رزماری دارای خواص ضد درد، ضد میکروبی، آنتی اکسیدانی، ضد عفونی کننده، قارچ کش و قابض است. این خواص ممکن است به بهبود سریعتر جوش ها و پیشگیری از جوش های بیشتر کمک کند. یک تا دو قطره روغن رزماری را با هر روغن حاملی مانند روغن نارگیل مخلوط کنید و آن را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. بگذارید دقیقه روی پوست بماند و سپس آن را بشویید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. روغن درخت چای دارای خواص ضد میکروبی، ضد التهابی و باکتری کش است. اجزای روغن به عمق پوست نفوذ و از بازسازی پوست آسیب دیده توسط باکتری های مولد آکنه حمایت می کنند. چهار قطره روغن درخت چای را با یک قاشق چایخوری روغن نارگیل ترکیب کنید. این مخلوط را روی جوش بمالید و بگذارید تا دقیقه بماند. سپس آن را با آب بشویید. روغن درخت چای را تا بار در روز بمالید. چریش خواص ضد میکروبی و ضد التهابی قوی از خود نشان می دهد. این خواص می تواند به مبارزه با جوش کمک کند. روغن چریش را با انگشت خود مستقیما روی جوش بمالید. اجازه دهید حدود دقیقه روی پوست بماند و سپس آن را بشویید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. روغن نارگیل یک عامل ضد التهابی و ضد درد قوی است. این می تواند به کاهش قرمزی و التهاب مرتبط با جوش کمک کند. روغن نارگیل را روی جوش داخل بینی خود بمالید و اجازه دهید به خودی خود خشک شود. این کار را تا بار در روز انجام دهید. لیمو دارای خواص قابض و ضد میکروبی است که به پیشگیری از عفونت های پوستی مانند آکنه کمک می کند. همچنین دارای خواص ضد التهابی است که باعث کاهش التهاب داخل بینی می شود. آب لیموی تازه را روی جوش بمالید. اگر پوست حساسی دارید، قبل از استفاده، عصاره لیمو را با حجم مساوی آب مخلوط کنید وبعد از دقیقه آن را بشویید. هیدروژن خواص ضد التهابی قدرتمندی از خود نشان می دهد. از این رو، ممکن است بهبود جوش ها را تسریع کند. یک تکه پنبه را در محلول پراکسید هیدروژن % خیس کنید. کسانی که پوست بسیار حساسی دارند می توانند پراکسید هیدروژن را با کمی آب مخلوط کنند. جوانه پنبه را به مدت یک دقیقه روی جوش قرار دهید. بعد از دقیقه بینی خود را بشویید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی دارد. این خواص می تواند به مبارزه با باکتری های مولد آکنه کمک کند. یک جوانه پنبه را به سرکه سیب خام آغشته کنید. آن را روی جوش قرار دهید. اجازه دهید حدود دقیقه روی جوش اثر کند و سپس آن را بشویید. این کار را یک بار در روز انجام دهید. اگر جوش یا عفونت پوستی در بینی باعث درد می شود، مصرف مسکن OTC ممکن است کمک کننده باشد. مسکن های OTC عبارتند از: استامینوفن (تیلنول) ایبوپروفن ( Advil ) ( Aleve ) اگرچه درمان های طبیعی ممکن است به بهبود جوش های داخل بینی کمک کند، اما باید اقداماتی را نیز برای پیشگیری از عود آنها انجام دهید. در زیر برخی از نکات پیشگیری وجود دارد که می توانند به فرد کمک کند. از آرایش کمتر استفاده کنید. استرس خود را کنترل کنید. صورت یا بینی خود را زیاد لمس نکنید. بینی خود را خیلی محکم یا زیاد باد نکنید. از برداشتن بیش از حد بینی خودداری کنید. مصرف غذاهای غنی از ویتامین D را افزایش دهید. صورت خود را دو بار در روز با استفاده از یک پاک کننده ملایم بشویید. این راه حل ها و نکات می تواند به کاهش التهاب اطراف جوش و پیشگیری از عود آن کمک کند. با وجود رعایت راهکارها و نکات، اگر جوش بهبود پیدا نکرد یا بدتر شد، با یک مشورت کنید زیرا احتمال دارد نشان دهنده عفونت جدی باشد. اگر جوش در بینی به تدریج بزرگتر یا دردناک تر شد، افراد باید با پزشک مشورت کنند. آنها باید برای هر یک از علایم زیر فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشند: تب گیجی سرگیجه بثورات قرمز، متورم و دردناک تغییرات در بینایی، مانند دیدن دو برابر به ندرت، یک جوش عفونی در بینی می تواند باعث ترومبوز سینوس کاورنوس شود، که یک لخته خون در سیاهرگ سینوس غاری در پایه جمجمه است. علایم لخته شدن خون در سینوس کاورنوس، عبارتند از: سردرد تب شدید چشم درد چشم های برآمده احساس خواب آلودگی مشکل در دیدن، از جمله دوبینی برای تشخیص علت اصلی جوش، پزشک از فرد در مورد علایم آن سوال می کند و یک انجام می دهد. برای انواع خاصی از عفونت، پزشک ممکن است ام آر آی یا سی تی اسکن را پیشنهاد کند یا برای کمک به تایید تشخیص، نمونه خون بگیرد. ایجاد جوش در داخل بینی بی خطر نیست زیرا خطر ایجاد جای زخم را افزایش می دهد. با این حال، می توانید به یک مرکز پزشکی یا متخصص پوست مراجعه کنید تا جوش به طور حرفه ای درمان شود. جوش ها احتمال دارد در عرض دو روز تا یک هفته بهبود یابد. جوش های پر از چرک ممکن است مدت بیشتری (حدود یک هفته و نیم) طول بکشد تا بهبود یابد. اگر کیست عمیق‌تر و محتوای آن درون پوست تخلیه شده باشد، درمان می تواند تا یک ماه طول بکشد. اگر جوش یا عفونت پوستی در بینی باعث درد شود، مصرف مسکن OTC ممکن است کمک کننده باشد. مسکن های OTC عبارتند از: استامینوفن (تیلنول) ایبوپروفن ( Advil ) ناپروکسن سدیم ( Aleve ) پمادها و روغن های ضد عفونی کننده موضعی می توانند درد را تسکین دهند. پزشک یا داروساز احتمال دارد یک داروی OTC مناسب را توصیه کند. روغن درخت چای یک درمان ضد عفونی کننده طبیعی است. قبل از استفاده از داخل بینی، آن را با روغن حامل مانند روغن نارگیل رقیق کنید. از روغن های ضروری رقیق نشده روی پوشش ظریف بینی استفاده نکنید. سخن آخر جوش در بینی می تواند باعث درد و ناراحتی شود، اما اغلب بی ضرر است و خود به خود از بین می رود. با این حال، گاهی اوقات، آنها می توانند نشانه یک بیماری جدی تری باشند. علل جوش در بینی می تواند شامل موهای زیر پوستی، عفونت ها و لوپوس باشد. برای هر جوشی که به تدریج بزرگ‌تر یا دردناک‌تر می‌شود یا همراه با علایم دیگر ظاهر می‌شود، به پزشک مراجعه کنید.

یک اصطلاح کلی برای چندین اختلال است که شامل بیماری های راه هوایی، بافت ریه و گردش خون ریوی می شوند که برخی از آنها می تواند منجر به نارسایی تنفسی شوند. در طول روز، یک فرد به طور کلی نزدیک به بار نفس می کشد. با این حال، اگر فردی به بیماری ریوی مبتلا باشد، احتمال دارد در تنفس دچار مشکل شود. بیماری ریه عامل اصلی مرگ و میر در ایالات متحده است. جزء ضروری سیستم تنفسی هستند. هنگامی که فرد نفس می کشد، ریه ها اکسیژن هوا را دریافت می کنند و آن را از طریق مجاری تنفسی و کیسه های هوایی در بدن پمپ می کنند. سپس اکسیژن وارد جریان خون و از طریق رگ های خونی به قلب منتقل می شود. ریه ها فقط کیسه های خالی نیستند که با هر نفس باد می شوند. آنها از یک سیستم کامل فیلترها و غشاء تشکیل شده اند که اکسیژن را به بدن منتقل و از گازهای زاید مانند دی اکسید کربن خلاص می شود. هوا از طریق بینی و دهان وارد ریه ها می شود و از نای و لوله های برونش به سمت ریه های چپ و راست می رود. میلیون ها کیسه هوای بالون مانند به نام آلویول در ریه های وجود دارد که گازهایی مانند اکسیژن و دی اکسید کربن را از هوایی که تنفس می کنید به خون منتقل می کند. حتی اگر ریه ها حاوی میلیون ها آلویول هستند، کیسه ها تنها حدود یک سلول ضخامت دارند و می توانند به راحتی توسط مواد شیمیایی و سایر محرک ها آسیب ببینند. هنگامی که آلویول ها آسیب می بینند، کم کم بدن توانایی خود را برای دریافت اکسیژن و خلاص شدن از شر گازهای سمی که در خون جمع می شود، از دست می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: پزشکان از عبارت بیماری ریه یا بیماری تنفسی برای توصیف بسیاری از شرایط مختلف استفاده می کنند که بر سیستم تنفسی ت ثیر می گذارد. سه دسته اصلی بیماری ریوی وجود دارد و هر یک به روشی متفاوت بر ریه ها ت ثیر می گذارد: این شرایط تنفس را برای افراد از نظر جریان هوا به داخل و خارج از ریه ها با استفاده از راه های هوایی دشوار می کند. این بیماری عملکرد ریه ها را دشوار و اکسیژن رسانی را از مجاری هوایی به جریان خون مختل می کند: این شرایط بر نحوه جریان خون از قلب به سایر قسمت های بدن برای رساندن اکسیژن به اندام ها و بافت ها ت ثیر می گذارد. اغلب بیماری های ریوی در یک یا چند مورد از این سه دسته قرار می گیرند. برخی از شایع ترین بیماری های ریه، عبارتند از: آنفولانزا پنومونی ادم ریوی فشار خون آمبولی ریه سرطان ریه سارکوییدوز برونشکتازی فیبروز ریوی ( COPD ) پزشکان تمایل دارند بیماری های ریوی را بر اساس نحوه ت ثیر آنها بر ریه ها طبقه بندی کنند. با این حال، ریه ها اندام های پیچیده ای هستند و شرایط تنفسی می تواند بیش از یک دسته بیماری ریوی را شامل شود. بیماری های راه هوایی، یکی از انواع اصلی بیماری های ریوی است. این بیماری ها با هم دسته بندی می شوند. زیرا بر توانایی بدن برای حرکت هوا به داخل و خارج از ریه ها ت ثیر می گذارند. به این زیرگروه بیماری های انسدادی یا واکنشی ریه نیز گفته می شود. بیماری های راه هوایی بر مجاری هوایی که اکسیژن را از اتمسفر به بدن حمل می کنند ت ثیر می گذارد. آنها می توانند نفس کشیدن را برای فرد سخت کنند. این بیماری ها، عبارتند از: آسم، یک بیماری مزمن تنفسی است که می تواند توسط ژنتیک و عوامل محیطی مانند آلرژن ها ایجاد شود. اما آسم هرگز از بین نمی رود، اما می توانید آن را با داروهایی مانند استنشاقی های استروییدی کنترل کنید. هنگامی که آسم تشدید می شود، به آن می گویند. این حملات به دلیل التهاب و باریک شدن راه های هوایی ایجاد می شوند که تنفس را سخت تر می کند. هنگامی که فردی مبتلا به آسم است، راه هوایی او متورم و باریک می شود و نفس کشیدن را برای فرد سخت و احساس می کند که نمی تواند هوای کافی دریافت کند. حمله آسم اغلب پس از قرار گرفتن فرد در معرض "محرک" مانند دود، آلودگی یا موهای حیوان خانگی رخ می دهد. این یک بیماری مزمن است، یعنی هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. بیماری انسداد مزمن ریه ( COPD ) گروهی از شرایط است که باعث مشکلات تنفسی و با گذشت زمان بدتر می شود. دو نوع COPD شامل برونشیت مزمن و آمفیزم هستند. اگر برونشیت مزمن دارید، لوله های برونش تحریک شده و احتمال دارد ملتهب و باریک شوند. با آمفیزم، آلویول هایی که اکسیژن و سایر گازها را بین هوایی که تنفس می کنید و خون حرکت می دهند، از کار می افتند. درحالی که ریه ها میلیون ها کیسه کوچک دارند، اگر آنها از بین بروند، بدن اکسیژن کمتری دریافت می کند و گازهای زاید کمتری دفع می شود. اگر COPD دارید، ممکن است برونشیت مزمن یا آمفیزم یا هر دو داشته باشید. سیگار عامل اصلی COPD است و ترک سیگار می تواند پیشرفت این بیماری را کاهش دهد. همچنین داروها و درمان های دیگری برای کمک به کنترل COPD وجود دارد، اما قابل درمان نیست و به طور کلی با گذشت زمان بدتر می شود. COPD باعث ضخیم شدن و آسیب به مجاری هوایی و با گذشت زمان، این آسیب منجر به ایجاد خلط بیشتر در ریه ها و مسدود شدن راه های هوایی می شود. علایم معمول COPD عبارتند از: تنگی نفس خس خس سینه سرفه کردن مقدار زیادی خلط برونشیت التهاب لوله های برونش است. هنگامی که هوا را از طریق بینی یا دهان خود تنفس می کنید، هوا از طریق گلو (نای) به لوله های برونش می رود. این لوله ها هوا را به هر ریه می برند. هنگامی که این لوله ها به دلیل عفونت حاد یا تحریک مزمن ملتهب می شوند، راه هوایی می تواند باریک و پر از خلط شود و تنفس را دشوارتر کند. برونشیت را می توان به صورت حاد یا مزمن طبقه بندی کرد که به شرح زیر است: برونشیت حاد، اغلب در اثر عفونت ویروسی یا باکتریایی ایجاد می شود. بهبودی از این نوع برونشیت احتمال دارد چند هفته طول بکشد. برونشیت مزمن، در اثر قرار گرفتن طولانی مدت در معرض عوامل محرک مانند آلودگی هوا، مواد شیمیایی صنعتی یا دود سیگار ایجاد می شود. داروهایی وجود دارند که می توانند به انتشار راه هوایی کمک کنند، اما برونشیت مزمن قابل درمان نیست و معمولا با گذشت زمان بدتر می شود. برونشیت مزمن معمولا به عنوان نوعی COPD تشخیص داده می شود. تب لرز تنگی نفس درد قفسه سینه سرفه کردن خون احساس خستگی بسیار سرفه کردن خلط سبز یا زرد صدای سوت هنگام نفس کشیدن زمانی ایجاد می شود که آلویول ها در آن از بین می روند. آلویول ها کیسه های کوچک ظریف و کشسان هستند و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض محرک هایی مانند دود سیگار و آلودگی یا مواد شیمیایی می تواند به آنها آسیب برساند. داروها و اکسیژن مکمل، گزینه های درمانی برای آمفیزم هستند، اما هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد و معمولا با گذشت زمان بدتر می شود. مانند برونشیت مزمن، آمفیزم معمولا همراه با COPD تشخیص داده می شود. افراد مبتلا به بیماری های راه هوایی احتمال دارد دوره هایی را طی کنند که علایم آنها بدتر می شود، و شاید نیاز به درمان بیمارستانی داشته باشد. در بیماری های بافت ریه، بخش هایی از بافت های ریه در اثر زخم آسیب می بینند. این زیر گروه از بیماری ها گاهی اوقات بیماری بینابینی ریه نامیده می شود. صرف نظر از علت، آسیب به بافت ریه می تواند حرکت اکسیژن و سایر گازها را به داخل و خارج از خون برای بدن دشوارتر کند. بدون اکسیژن تازه در خون میزان هوای ورودی به ریه ها کاهش می یابد و بافت های مغز و قلب می توانند به سرعت آسیب ببینند. آنها عبارتند از: نوعی بیماری بینابینی ریه است که در آن بافت های عمیق در ریه ها زخمی می شوند و آنها را ضخیم و سفت می کند. برخی بیماری ها، داروها و آلاینده های محیطی می توانند باعث ایجاد این زخم ها شوند. برای بسیاری از افراد، التهابی که باعث ایجاد زخم می شود، از یک علت ناشناخته است. در این مورد، بیماری فیبروز ریوی ایدیوپاتیک نامیده می شود. با گذشت زمان، بافت اسکار نمی تواند اکسیژن و سایر گازها را به داخل و خارج از بدن منتقل کند و احتمال دارد به طور فزاینده ای احساس تنگی نفس کنید. با پیشرفت بیماری، افراد معمولا دچار نارسایی تنفسی می شوند. شایع ترین علایم فیبروز ریوی عبارتند از: خستگی سرفه خشک تنفس سریع و کم عمق درد مفاصل و عضلات تنگی نفس که در حین ورزش بدتر می شود. بیماری است که باعث التهاب می شود و می تواند ریه ها، پوست و غدد لنفاوی را تحت تاثیر قرار دهد. علت سارکوییدوز ناشناخته است، اما گروه های خاصی از افراد بیشتر از دیگران در معرض خطر هستند. سارکوییدوز در موارد زیر شایع است: مردم اروپای شمالی افراد تا ساله مردم آفریقایی آمریکایی، به ویژه زنان استروییدها درمان اولیه این بیماری هستند. هیچ درمانی وجود ندارد و بسیاری از افراد مبتلا به سارکوییدوز ریوی در نهایت به فیبروز ریوی و یا فشار خون ریوی مبتلا می شوند. سارکوییدوز زمانی ایجاد می شود که سلول های سیستم ایمنی فرد به شکل گرانولوم در می آیند. این می تواند در هر عضوی روی دهد، اما ریه ها بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند. علایم آن شامل احساس خستگی یا تب است. بسیاری از افراد بدون درمان بهتر خواهند شد. با این حال، در برخی از افراد، سارکوییدوز می تواند منجر به اسکار دایمی ریه شود. مانند فیبروز ریوی، این امر دریافت اکسیژن مورد نیاز بدن را با مشکل مواجه می کند. پس از عبور اکسیژن و سایر گازها از آلویول ها، سیستم گردش خون وظیفه دارد اکسیژن را به تمام بافت های بدن منتقل کند و مواد زاید را برای دفع به ریه ها بازگرداند. برخی از بیماری هایی که بر گردش خون به ریه ها و از آن ها ت ثیر می گذارند، می توانند اکسیژن رسانی به بدن و حذف گازهای مضر مانند دی اکسید کربن را دشوارتر کنند. ریه ها پر از رگ های خونی هستند که اکسیژن هوا را جذب می کنند. اگر رگ ها آسیب ببینند، به این معنی است که بدن ممکن است اکسیژن کافی دریافت نکند و در خلاص شدن از شر دی اکسید کربن مضر مشکل داشته باشد. این بیماری ها عبارتند از: زمانی ایجاد می شود که خونی از طریق شریان های ریه حرکت می کند، نیروی زیادی به دیواره عروق وارد می کند. وقتی شریان های ریه ها باریک می شوند، قلب سخت تر کار می کند تا خون را با نیروی بیشتری از طریق آنها پمپ کند. این کار اضافی می تواند به قلب آسیب برساند و منجر به نارسایی قلبی شود. فشار خون ریوی می تواند ژنتیکی باشد، اما با سایر بیماری های قلبی و ریوی نیز مرتبط است. هیچ درمانی برای فشار خون ریوی وجود ندارد. می تواند باعث خستگی، تنگی نفس شود و حتی انجام کارهای روزمره را دشوارتر کند. هنگامی که علت فشار خون ریوی یکی دیگر از بیماری های قلبی یا ریوی باشد، درمان آن شرایط برای مدیریت بیماری کلیدی است. فشار خون ریوی شایع ترین بیماری گردش خون ریه است و علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی تپش قلب تنگی نفس درد قفسه سینه سبکی سر یا غش ادم یا التهاب در پاها عوارض احتمالی فشار خون ریوی می تواند شامل موارد زیر باشد: آسیب کبدی نارسایی قلبی لخته شدن خون خونریزی در ریه ها ادم ریوی زمانی ایجاد می شود که قلب به طور موثر پمپاژ نمی کند و خون در شبکه رگ های خونی که به ریه ها خدمت می کنند، باز می گردد. هنگامی که این رخ می دهد، تجمع مایع در داخل و اطراف ریه ها می تواند آلویول ها را فشرده و فشاری ایجاد کند که تنفس را دشوار می کند. نارسایی احتقانی قلب اغلب منجر به ادم ریوی می شود که می تواند با درمان هر بیماری زمینه ای مانند نارسایی قلبی درمان شود. داروهایی که به خروج مایع اضافی از ریه ها کمک می کنند، مانند دیورتیک ها نیز می توانند استفاده شوند. یک رویداد پزشکی جدی است و زمانی رخ می دهد که لخته در شریان های ریه ایجاد شود. لخته ها می توانند جریان خون را مسدود کرده و باعث ایجاد عوارض در قلب و ریه شوند. در حالی که آمبولی ریه می تواند به عنوان یک مشکل پس از جراحی یا آسیب ایجاد شود، برخی افراد به دلیل اختلالات لخته شدن خون، لخته ها را به صورت مزمن ایجاد می کنند. اگر دچار آمبولی ریه شوید، ممکن است پزشک از شما بخواهد که داروهایی برای کمک به پیشگیری از لخته شدن در آینده مصرف کنید. سیگار و خطر بروز بیماری ریه بیماری ریه عامل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است. در سال ، عفونت ها و سرطان ریه و COPD عامل . میلیون مرگ در سراسر جهان بودند. ریه ها با قلب کار می کنند تا اطمینان حاصل کنند که بدن اکسیژن مورد نیاز خود را دریافت می کند. هنگامی که فرد نفس می کشد، ریه ها هوای تازه را وارد مجاری هوایی و کیسه های هوا می کنند. اکسیژن موجود در آن به جریان خون جذب و توسط قلب در سراسر بدن پمپ می شود و از طریق رگ های خونی به اندام ها و بافت های حیاتی می رسد. انواع مختلف بیماری های ریوی به طور کلی بر اساس اینکه بر بافت ریه ها، راه های هوایی یا رگ های خونی ریه تاثیر می گذارند طبقه بندی می شوند. بیماری های ریوی یکی از علل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است. تنفس یکی از مهمترین وظایفی است که بدن انجام می دهد و در بیشتر موارد نیازی نیست به انجام آن فکر کنید. با این حال، اگر ریه ها آسیب ببیند یا ضعیف شود، احساس ناتوانی در نفس کشیدن می تواند افکار را فرا گرفته و حتی زندگی را به خطر بیندازد. سیگار بزرگترین تهدید برای سلامت ریه است. به غیر از سرطان، سیگار عامل اصلی آسیب به بافت های ریه و راه های هوایی است. در مورد ترک سیگار و هر تغییر دیگری که می توانید برای بهبود سلامت خود ایجاد کنید، با پزشک مشورت کنید. سیگار کشیدن یکی از بزرگترین خطرها برای عملکرد ریه است. ساختار و عملکرد ریه ها را تغییر، تنفس را دشوار می کند و خطر ابتلا به بیماری های متعدد را افزایش می دهد. سیگار کشیدن می تواند ظاهر فیزیکی ریه ها را تغییر دهد. آزمایشات تشخیصی، مانند اسکن CAT و اشعه ایکس قفسه سینه، احتمال دارد برخی از تغییرات را شناسایی کند. نمودار زیر برخی از تغییرات فیزیکی رایج را خلاصه می کند. سیگار نه تنها باعث تغییرات فیزیکی می شود، بلکه عملکرد ریه ها را نیز تغییر می دهد. مدت زمانی که طول می کشد تا تغییرات ایجاد شوند در بین افراد متفاوت است. تغییرات باعث ایجاد علایم متعددی می شود که در تنفس طبیعی اختلال ایجاد می کند. به طور کلی، تفاوت بین ریه های یک فرد سیگاری و ریه های سالم شامل موارد زیر است: سیگار کشیدن می تواند باعث ایجاد خلط بیشتری در ریه شود. این افزایش تولید خلط به دلایلی مختلفی روی می دهد، اما در درجه اول به این دلیل است که سیگار کشیدن به سلول های اپیتلیال که راه هوایی را پوشانده اند آسیب می رساند. سلول های التهابی به دلیل آسیب، باعث تولید سلول های جام که منجر به افزایش خلط می شود. اگرچه قوام و کمیت خلط آن می تواند متفاوت باشد، ریه های بسیاری از سیگاری ها مقادیر متوسط تا زیادی خلط غلیظ تولید می کنند. افراد سیگاری اغلب به طور مکرر سرفه می کنند یا حتی به سرفه مزمن مبتلا می شوند. ریه های افراد سیگاری آسیب به مژک ها را متحمل می شوند. گلییا موهای کوچکی در راه هوایی هستند که به پیشگیری از آلودگی و سایر عوامل تحریک کننده از ریه ها کمک می کنند. معمولا سیگار با فلج کردن یا از بین بردن مژک ها، به آنها آسیب می رساند و به مواد محرک اجازه می دهد وارد مجاری هوایی شوند. این می تواند منجر به سرفه طولانی مدت شود. سیگار کشیدن احتمال دارد منجر به ضخیم و زخم شدن دیواره های مویرگ در ریه ها شود. مویرگ ها رگ های خونی کوچکی هستند که به اکسیژن اجازه عبور می دهند و متعاقبا به بافت های بدن می رسند. آسیب به مویرگ ها احتمال دارد با تبادل گازی مناسب تداخل داشته و در نتیجه سطح اکسیژن کم شود. به طور معمول، در ریه های یک فرد سیگاری التهاب زیادی وجود دارد. مواد شیمیایی موجود در سیگار می تواند به بافت های ریه آسیب برساند که منجر به التهاب می شود. التهاب ریه راه های هوایی را باریک می کند و اغلب باعث سفتی قفسه و می شود. ترکیبی از تغییراتی که سیگار در ریه ها ایجاد می کند احتمال دارد منجر به تنگی نفس شود. چندین مورد از این تغییرات، از جمله آسیب به سلول هایی که مجاری هوایی را می پوشانند، مژک های تخریب شده و افزایش خلط، تنفس را دشوار می کند. در نتیجه، تنگی نفس می تواند حتی با فعالیت بدنی خفیف رخ دهد. دود سیگار حاوی بیش از ماده شیمیایی است از جمله: نیکوتین آمونیاک استالدیید مونوکسید کربن برخی از مواد شیمیایی فوق سرطان زا هستند، به این معنی که ممکن است باعث سرطان در انسان شوند. علاوه بر این، مواد شیمیایی احتمال دارد از راه های دیگری به ریه ها آسیب بزنند، مانند ایجاد زخم یا التهاب و آسیب رساندن به سلول ها و رگ های خونی. با گذشت زمان، سیگار کشیدن ممکن است به اندازه کافی ریه ها را تغییر دهد و باعث بیماری تنفسی، مانند آمفیزم و برونشیت مزمن شود. علاوه بر سیگار کشیدن، قرار گرفتن زیاد در معرض دود سیگار می تواند ریه ها را تغییر داده و منجر به برخی بیماری های تنفسی شود. یکی از بهترین راه ها برای به حداقل رساندن خطر آسیب ریه، اجتناب از سیگار کشیدن است. کسانی که به دنبال ترک سیگار هستند باید نکات زیر را در نظر بگیرند: راه های مختلفی برای ترک سیگار وجود دارد و هیچ راهی برای همه مناسب نیست. برخی از روش های ترک سیگار بررسی های بیشتری نسبت به روش های دیگر دارد، اما حتی تکنیک های کمتر اثبات شده برای برخی افراد جواب می دهد. گزینه های ترک سیگار عبارتند از: مشاوره هیپنوتیزم طب سوزنی داروهایی مانند ( Zyban ) یا Chantix جایگزین نیکوتین که به صورت چسب، آدامس و اسپری موجود است. هیچ قانونی وجود ندارد که فرد باید تنها یک تکنیک را برای کمک به ترک سیگار انتخاب کند. گاهی اوقات، ترکیبی از روش ها موثرترین است. به عنوان مثال، استفاده از درمان جایگزین نیکوتین همراه با مشاوره می تواند شانس موفقیت را برای برخی افراد افزایش دهد. شاید مفید باشد که افراد به خانواده و دوستان در مورد قصد خود برای ترک سیگار اطلاع دهند، زیرا این عزیزان احتمال دارد بتوانند آنها را حمایت کنند. غیر معمول نیست که هنگام تلاش برای ترک سیگار، با شکست مواجه شوید. تسلیم شدن به وسوسه و سیگار کشیدن به معنای شکست نیست. درعوض، فرد می تواند از این تجربه بیاموزد و سعی کند راه های دیگر یا جایگزینی برای افزایش شانس خود برای دور ماندن از سیگار در آینده بیابد. ترک سیگار یکی از بهترین راه ها برای حفظ سلامت ریه ها است. با این حال، افراد می توانند اقدامات دیگری را برای محافظت از ریه های خود و حفظ سلامت ریه انجام دهند. این شامل: ورزش به افزایش میزان استفاده کارآمد از اکسیژن در بدن کمک می کند. همچنین می تواند خطر ابتلا به برخی بیماری ها را که احتمال دارد بر سلامت ریه ت ثیر بگذارد، کاهش دهد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) توصیه می کند که همه بزرگسالان حداقل دقیقه در هفته ورزش کنند. در برخی موارد، عفونت ها می توانند به ریه ها آسیب برسانند. در صورت توصیه پزشک، افراد با شستن مکرر دست ها، دوری از افراد در هنگام بیماری و دریافت واکسن سالانه آنفولانزا، خطر ابتلا به عفونت ریه را کاهش می دهند. آلاینده های مختلف هوای داخل خانه می توانند منجر به تحریک ریه، بیماری های ریوی و بدتر شدن شرایط فعلی تنفسی شوند. دور نگه داشتن خانه از حلال های شیمیایی، آزبست و دود سیگار می تواند به محافظت از سلامت ریه کمک کند. ریه های افراد سیگاری از چندین جهت با ریه های سالم متفاوت است. سیگار نه تنها می تواند ظاهر ریه ها را تغییر دهد، بلکه باعث تغییرات عملکردی نیز می شود، مانند آسیب به سلول هایی که راه هوایی، مژک ها و مویرگ های ریه را می پوشانند. آسیب ساختاری ریه ها در اثر سیگار احتمال دارد منجر به علایم مختلفی از جمله سرفه مزمن، افزایش خلط و تنگی نفس شود. بهترین راه برای پیشگیری از این امر، خودداری یا ترک سیگار است. راه های مختلفی برای ترک سیگار وجود دارد، از جمله استفاده از دارو، چسب های نیکوتین و مشاوره رفتاری. قدرت ریه ها به توانایی آنها در انبساط و انقباض برای انتقال اکسیژن و سایر گازها به داخل و خارج از بدن بستگی دارد. بیشتر بررسی ها بر روی بیماری های فردی متمرکز هستند، اما گزارشی در سال بار جهانی بیماری های ریوی را بررسی کرد و آن را به عنوان سومین علت شایع مرگ و میر در جهان رتبه بندی کرد. این مطالعه همچنین نشان داد که این خطر در حال افزایش است. از سال تا ، شیوع بیماری مزمن ریوی نزدیک به درصد در سراسر جهان و در همین مدت، مرگ و میر ناشی از بیماری های مزمن تنفسی درصد و ناتوانی درصد افزایش یافته است. بیماری انسدادی مزمن ریه ( COPD ) به طور مداوم به عنوان شایع ترین بیماری ریه رتبه بندی می شود و سیگار عامل خطر اصلی است. شایع ترین بیماری های مزمن ریوی عبارتند از: آسم فشار خون ریوی بیماری ریوی ناشی از مواجهه شغلی بسیاری از بیماری ها وجود دارند که می توانند بر میزان توانایی ریه ها برای انتقال اکسیژن و سایر گازها به داخل و خارج از بدن ت ثیر بگذارند. هنگامی که هر بخشی از فرآیند ریوی مختل می شود - از دم و بازدم هوا گرفته تا انتقال گازها بین بافت ها و خون کل بدن تحت ت ثیر قرار می گیرد. در مورد هر گونه سابقه خانوادگی بیماری که می تواند بر سلامت ریه ت ثیر بگذارد و همچنین هر عاملی در سبک زندگی که ممکن است در خطر ابتلا به بیماری ریوی نقش داشته باشد، با پزشک خود مشورت کنید. سوالات متداول در مورد بیماری های ریه بیماری انسدادی ریه اصطلاحی است که برای هر نوع بیماری تنفسی استفاده می شود که در آن راه هوایی باریک یا مسدود و تنفس را دشوار می کند. امید به زندگی در صورت ابتلا به بیماری مزمن ریوی به نوع بیماری ریوی، زمان تشخیص آن و چه کاری می توانید برای مدیریت این بیماری انجام دهید، بستگی دارد. تعداد کمی از بیماری های مزمن ریوی قابل درمان هستند، اما بسیاری از آنها را می توان به طور موثر با داروها و تغییر سبک زندگی مدیریت کرد. چندین مرحله وجود دارد که می توانید برای محافظت از ریه های خود انجام دهید. اگرچه ممکن است نتوانید ژنتیک یا کیفیت هوای محل زندگی خود را تغییر دهید، می توانید سیگار را ترک کنید و از مشاغلی که در آن از مواد شیمیایی خشن استفاده می شود اجتناب کنید.

مورد از بهترین غذا های بعد از ورزش برای شارژ مجدد بدن کدامند؟ برای حفظ، قوی و جوان، باید به طور منظم ورزش کنید. همچنین، باید غذاهای بعد از تمرین های ورزشی را برای برنامه تناسب اندام خود اضافه کنید تا نتایج را به حداکثر برسانید. از احساس خستگی شدید، درد و بی حالی جلوگیری می کند. این وعده غذایی به پر کردن منابع انرژی و بازسازی توده عضلانی بدون چربی کمک می کند. وعده های غذایی بعد از تمرین نیز به شما کمک می کند تا اندام باریک و خوش فرمی را که مد نظر دارید به دست آورید. با این حال، مهم است که بدانید کدام غذاها و مقدار آنها را مصرف کنید. ما در این مقاله از تمام اطلاعات مربوط به وعده های غذایی بعد از تمرین را در اختیار شما قرار می دهیم. پس اگر به دنبال این موضوع هستید که بعد از ورزش چی بخوریم؟ ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. چرا خوردن بعد از تمرین و ورزش مهم است؟ هنگام تمرین، گلیکوژن (گلوکز ذخیره شده در عضلات) به عنوان منبع انرژی مصرف می شود. انقباض مکرر عضلات نیز منجر به ساییدگی و پارگی فیبر عضلانی می شود. به همین دلیل است که بلافاصله پس از تمرین، عضلات شما احساس ضعف می کنند و می خواهید برای مدتی استراحت کنید. این علامتی است که بدن تان به شما می گوید که انرژی ندارید و نیاز به سوخت گیری و خوردن بعد از ورزش دارید. دقیقا به همین دلیل است که باید بعد از تمرین غذا بخورید. مواد مغذی موجود در غذاهای خوب به روش های زیر کمک خواهد کرد: عضله بیشتری بسازید. تجزیه پروتیین عضلانی را کاهش دهید. ذخایر گلیکوژن را مجددا ذخیره کنید. به ماهیچه ها کمک کنید تا پس از ساییدگی بهبود یابند. همچنین مهم است که بدانید چه بخورید تا از تمام مزایای وعده های غذایی بعد از تمرین بهره مند شوید. به طور کلی، باید، پروتیین ها و چربی ها را در وعده غذایی خود بگنجانید. بیایید ببینیم که هر یک از این گروه های غذایی چگونه بر بدن ت ثیر می گذارد. کربوهیدرات ها، ذخایر گلیکوژن را پر می کنند. هنگامی که تمرینات کاردیو یا استقامتی انجام می دهید، ممکن است ذخایر گلیکوژن شما تخلیه شود. بنابراین، در روزهایی که فقط روی کاردیو تمرکز می کنید، باید در نظر داشته باشید که حدود . - . گرم کربوهیدرات به ازای هر پوند از وزن بدن خود مصرف کنید (یا - / گرم بر کیلوگرم در ساعت در مرحله اولیه بهبودی و ادامه - ساعت سرعت سنتز گلیکوژن عضلانی را بهینه می کند) پروتیین ها، ماهیچه ها را بازسازی می کنند. هر دو تمرین مقاومتی و کاردیو منجر به درجاتی از سایش و پارگی عضلات می شوند. تمرین مقاومتی باعث پارگی بیشتر عضلات می شود. بنابراین، در روزهایی که وزنه می زنید یا سایر اشکال تمرین مقاومتی انجام می دهید، مطمین شوید که حدود . - . گرم پروتیین به ازای هر پوند از وزن بدن خود (یا . تا . گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) یا تا گرم مصرف می کنید. پروتیین در طیف معمولی اندازه‌های بدن ورزشکار، اگرچه ممکن است این دستورالعمل‌ها برای ورزشکارانی که در انتهای طیف وزنی قرار دارند نیاز به تنظیم دقیق داشته باشند. دوزهای بالاتر (بیش از گرم پروتیین در رژیم غذایی) هنوز برای افزایش بیشتر MPS نشان داده نشده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خوردن کمی چربی بعد ورزش خوب است. چربی ممکن است جذب وعده های غذایی بعد از تمرین را کند کند، اما مانع از دریافت تمام فواید بدن شما نمی شود. برای کمک به بهبود سطح سیری باید چربی های مفید را در مقادیر کم مصرف کنید. غذای بعد از تمرین برای ریکاوری و انرژی فوری حال سوال اصلی این است که از هر کدام از این گروه های غذایی چقدر باید مصرف کنید؟ بهترین کار این است که هم کربوهیدرات ها و هم پروتیین ها را در وعده غذایی بعد از تمرین خود بگنجانید زیرا این کار به بهبود سنتز گلیکوژن و ریکاوری عضلات کمک می کند. نسبت کربوهیدرات به پروتیین را : حفظ کنید. بنابراین، اگر گرم کربوهیدرات مصرف می کنید، باید گرم پروتیین در وعده غذایی بعد از تمرین خود مصرف کنید. غذاهای بعد از تمرین: سبزی های با برگ تیره با برگ تیره مانند کلم پیچ، اسفناج، سبزی تربچه، شاتوت سوییسی، کاهو، کلم بروکلی، سبزی خردل، و آرگولا سرشار از فیبر رژیمی، ویتامین های C ، A ، E ، و K ، منیزیم، کلسیم، پتاسیم و غیره هستند. فیتونوترینت ها اینها نه تنها به شما کمک می کنند تا ذخایر گلیکوژن را دوباره پر کنید، بلکه از شما در برابر بسیاری از بیماری ها محافظت می کند، به کاهش وزن و به تقویت ایمنی شما کمک می کند. بلغور جو دوسر جو دوسر در بین کسانی که می خواهند وزن کم کنند محبوب است. اما آیا می‌دانستید که کربوهیدرات‌های پیچیده مفید موجود در جو دوسر نیز آن را به یک انتخاب عالی پس از تمرین تبدیل می‌کند، به خصوص اگر از آن در اسموتی استفاده کنید؟ جو دو سر سرشار از، آنتی اکسیدان ها و سایر مواد مغذی گیاهی، به افزایش سیری، کاهش کلسترول بد و همچنین مبارزه با سرطان کمک می کند. غذاهای بعد از ورزش: میوه ها و سبزیجات میوه ها و سبزیجاتی مانند سیب، موز، گلابی، هلو، آلو، هندوانه، خربزه، میوه شور، هویج، گوجه فرنگی، چغندر، پیازچه و نخود فرنگی برای گنجاندن در وعده غذایی بعد از تمرین عالی هستند. و این به این دلیل است که آنها به افزایش سطح انرژی شما و مبارزه با رادیکال های سمی و آزاد اکسیژن کمک می کنند. آنها همچنین می توانند به مبارزه با بیماری قلبی، دیابت، چاقی و انواع خاصی از سرطان کمک کنند. WHO مصرف - نوع میوه و سبزیجات در روز را توصیه می کند. به راحتی می توانید موز، اسفناج یا هویج را به وعده غذایی بعد از تمرین خود اضافه کنید، حتی آنها را با هم مخلوط کنید! سیب زمینی شیرین سیب زمینی شیرین یکی دیگر از انتخاب های خوب است. کالری کمی دارد، برای دوباره پر کردن ذخایر گلیکوژن عالی است و شما را برای مدت طولانی سیر نگه می دارد. این منبع انرژی فوری همچنین دارای پتانسیل مبارزه با سرطان است، به کاهش وزن کمک می کند و سموم را از بدن دفع می کند. اگر در یک ماموریت کاهش وزن هستید یا به دنبال کنترل قند خون خود هستید، به جای سیب زمینی پخته شده از سیب زمینی شیرین آب پز استفاده کنید زیرا پخت ممکن است باعث افزایش بیشتر قند خون شما شود. غذاهای بعد از تمرین: کینوا یک کربوهیدرات پر پروتیین است که دارای بسیاری از ویتامین ها، مواد معدنی، چربی های سالم، پروتیین و فیبر غذایی است. این به جلوگیری از افزایش وزن کمک می کند، هضم را بهبود می بخشد و شما را فورا سیر می کند. مقداری مرغ، سبزیجات و کینوآ را کنار هم بریزید تا یک وعده غذایی عالی بعد از تمرین درست کنید. غذاهای بعد از ورزش: برنج و فکر کردی برنج برایت مضر است! خوب، نه زمانی که ظرف دو ساعت بعد از تمرین آن را بخورید و همچنین یک فنجان سبزیجات و یک منبع پروتیین مصرف کنید. بله، برنج سفید دارای GI بالاتری نسبت به برنج قهوه ای، قرمز یا سیاه است. برنج قهوه ای فیبر غذایی بیشتری نسبت به برنج سفید دارد. اما اگر بتوانید اندازه وعده را کنترل کنید ( فنجان در هر وعده توصیه می شود) هر دو مفید هستند. همچنین، برنج با تامین مجدد عضلات و سلول‌های شما به ترتیب با گلیکوژن و گلوکز، انرژی سریعی را به شما می‌دهد. تخم مرغ مانند برنج، تخم مرغ نیز شهرت متفاوتی دارد. بسیاری از مردم ترجیح می دهند فقط سفیده را بخورند زیرا بافت زرده را دوست ندارند یا بوی عجیبی دارد. اما بسیاری از افراد سالم از خوردن زرده اجتناب می کنند زیرا آن را ناسالم می دانند. با این حال، این درست نیست. تخم مرغ کامل منبع عالی، مواد معدنی محلول در آب و محلول در چربی و مهمتر از همه، اسیدهای آمینه و پروتیین های ضروری است. آنها برای وعده غذایی بعد از تمرین شما عالی هستند زیرا سرشار از پروتیین و سایر مواد مغذی هستند که به محافظت از شما در برابر بیماری های مختلف کمک می کند. داشتن - تخم مرغ کامل به عنوان بخشی از یک وعده غذایی بعد از تمرین ایده آل است. اگر تخم مرغ تنها منبع پروتیین شما در وعده غذایی است، باید حداقل تخم مرغ کامل داشته باشد. غذاهای بعد از ورزش: پنیر کلبه پنیر کوتیج یک محصول لبنی حاوی پروتیین است که در سالاد، بسته بندی، پیتزا و ساندویچ مصرف می شود. این منبع خوبی از پروتیین، کلسیم و سایر مواد مغذی است که به افزایش سطح سیری کمک می کند. برخی از پنیرهای موجود در بازار نیز با ویتامین D ، یک ماده مغذی ضروری برای رفاه کلی، غنی شده است. می توانید آن را با چند تکه آووکادو و یک تکه نان سبوس دار برای وعده غذایی بعد از تمرین میل کنید تا سطح انرژی خود را افزایش داده و به ماهیچه های شما کمک کند تا به سرعت از سایش و پارگی بازیابی شوند. غذاهای بعد از ورزش: ماست یونانی حاوی پروتیین بیشتری نسبت به ماست معمولی است و به بهبود سطح سیری کمک می کند. این یک میان وعده عالی است و مصرف آن پس از تمرین راهی عالی برای کنترل گرسنگی برای یک ساعت یا بیشتر است. می توانید آن را به اسموتی ها اضافه کنید یا با مقداری میوه میل کنید. غذاهای بعد از ورزش: ماهی تن ماهی تن منبع عالی پروتیین و چربی های سالم است. یک اونس کنسرو تن ماهی حاوی حدود . گرم پروتیین و . میلی گرم اسیدهای چرب امگا است. همچنین حاوی یک ترکیب حاوی به نام سلنونیین است. این به محافظت از هموگلوبین و میوگلوبین در برابر اکسیداسیون کمک می کند و همچنین به کاهش سمیت جیوه کمک می کند. یک تکه ماهی را با مقداری سبزی برگ تیره و مقداری چربی سالم برای یک وعده غذایی سیرکننده و خوشمزه بعد از تمرین مصرف کنید. غذاهای بعد از تمرین و ورزش: مرغ مرغ یکی دیگر از منابع خوب پروتیین است که می توانید بعد از ورزش مصرف کنید. سه و نیم تکه سینه مرغ بدون پوست حاوی حداکثر گرم پروتیین است. از آنجایی که پروتیین برای هضم سخت است، هضم و جذب مواد مغذی مرغ به زمان بیشتری نیاز دارد. در نتیجه، سطح سیری شما بالا می رود. مقداری سبزیجات، آووکادو، گیاهان و روغن زیتون بریزید، و وعده غذایی بعد از تمرین شما درست می شود! قارچ قارچ کم کالری است. نصف فنجان قارچ حاوی حدود . گرم پروتیین است. بعد از تمرین، قارچ ها را با سبزیجات یا سوپ قارچ تفت دهید و تنها در چند دقیقه دوباره انرژی بگیرید. پودر پروتیین اگر همیشه در حال حرکت هستید و زمانی برای درست کردن وعده غذایی حاوی پروتیین بعد از تمرین ندارید، پودر پروتیین ممکن است گزینه خوبی برای شما باشد. اگر چند عدد توت در یخچال دارید اما ماست ندارید، پودر پروتیین اضافه کنید و یک اسموتی سریع درست کنید. انواع مختلفی از پودرهای پروتیینی در بازار موجود است که می‌توانید آن‌ها را به شیر، ماست و آب اضافه کنید تا یک شیک پروتیینی سالم و مغذی برای نوشیدن بعد از جلسه تمرینتان درست کنید. آووکادو میوه ای چرب و پرکالری است. اما آنها همچنین سرشار از چربی های سالم، فیبر غذایی و ویتامین های A ، C ، E ، K و B هستند. دانشمندان همچنین بر این باورند که مصرف آووکادو ممکن است به مدیریت مشکلات وزن، کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی و پیری سالم کمک کند. یک چهارم آووکادو میل کنید یا آن را به سالاد یا اسموتی/نان تست اضافه کنید تا بعد از تمرین دوباره شارژ شوید. آجیل مشت های کوچکی از تقویت کننده های سلامتی هستند. آنها منبع بزرگی از چربی های سالم، پروتیین، فیبر غذایی، ویتامین ها و مواد معدنی هستند. چند عدد بادام، بادام زمینی و پسته را در کاسه اسموتی خود بریزید یا فقط یک مشت از آنها را بلافاصله بعد از تمرین میل کنید. آجیل و کره دانه ها نیز منابع چربی سالم و پروتیین عالی هستند. آنها را به کاسه اسموتی یا بلغور جو دوسر خود اضافه کنید تا طعمی آجیلی به آن بدهد و انرژی و ریکاوری عضلات شما پس از یک جلسه تمرینی شدید افزایش یابد. غذاهای بعد از ورزش: توفو توفو منبع عالی پروتیین گیاهی و گیاهی است. سه اونس توفو حاوی حدود گرم پروتیین است. می‌توانید سالاد توفو، روکش توفو یا ساندویچ مصرف کنید یا آن را به کاسه کینوآ اضافه کنید. اگر به سویا حساسیت دارید از مصرف آن اجتناب کنید.

رشد پس از تولد را می توان به رده های سنی مختلفی تقسیم کرد. نوزادان (تولد تا ماه) ، شیرخوارگی ( ماه تا سال) ، دوران کودکی ( سالگی تا بلوغ) ، بلوغ ( سالگی تا اواسط نوجوانانی) و بزرگسالان جوان که دسته جدیدی است که از اواخر نوجوانی تا اوایل دهه بیست را شامل می شود. ما در این مقاله به مهارت های دوره نوزادی پرداخته ایم تا والدین بتوانند با بررسی های ویژگی های خاص دوره های مختلف رشدی، یاد بگیرند که چگونه فرزند آن ها از بدو تولد تا یک ماهگی رشد می کند. نوزادان، از لحظه تولد به دنیای اطرافشان پاسخ می دهند. واکنش نوزادان که با آغوش مادر آرام و یا با صدای بلند ساکت می شوند، نمونه هایی از رشد طبیعی آن ها هستند. پزشکان با توجه به این نقاط رشدی تشخیص می دهند که آیا نوزاد مطابق آنچه انتظار می رود رشد می کند یا اختلالی در رشد او وجود دارد. بخش عمده ای از فعالیت های نوزاد در هفته های اول زندگی او، رفلکس و پاسخ های غیرارادی است که نوزاد با آن متولد می شود. به عنوان مثال، هنگامی که انگشت خود را در دهان نوزاد قرار می دهید، او با رفلکس مکیدن به شما پاسخ می دهد یا وقتی که نوزاد با یک جسم نورانی روبروی می شود، چشم های خودش را محکم می بند. بسیاری از این رفلکس ها ممکن است تا ماه ها ادامه داشته باشند و برخی در مدت زمان کوتاه ناپدید می شوند. در بعضی موارد، رفلکس های غیرارادی به رفتار های ارادی تغییر می کنند. به عنوان مثال، نوزاد با یک رفلکس "ریشه زایی" متولد می شود که اگر به گونه یا دهان او ضربه بزنید، سرش را به سمت دست شما می چرخاند. این رفکس به نوزاد کمک می کند تا هنگام شیرخوردن بتواند نوک پستان مادر را تشخیص دهد و سر خود را به سمت نوک پستان بچرخاند. بعد از سه هفته، او به راحتی سر خود را چرخانده و دهان خود را در حالت مکیده به سمت پستان مادر حرکت می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مکیدن یکی از رفلکس های دوره نوزادی است که حتی قبل از تولد هم دیده می شود و وجود دارد به نحوی که دیده می شود که نوزاد در سونوگرافی ها دوران بارداری انگشت شست خود را می مکد. بعد از تولد، هنگامی که نوک سینه (پستان یا بطری) در دهان نوزاد قرار می گیرد و سقف دهان او را لمس می کند، نوزاد به طور خودکار شروع به مکیدن می کند. این حرکت در واقع در دو مرحله انجام می شود: اول، او لب های خود را در اطراف آیولا (ناحیه مدور پوست رنگدانه اطراف نوک پستان) قرار می دهد و نوک پستان را بین زبان و کام خود فشرده می کند. سپس مرحله دوم یا عمل شیر دهی انجام می شود که زبان در ناحیه نوک پستان حرکت می کند. هماهنگی حرکات مکیدن همراه با تنفس و بلع یک کار نسبتا پیچیده برای نوزاد است که اگر به درستی انجام نگیرد نوزادان نمی تواند به درستی شیر بخورد. نوزاد با تمرین بیشتر این رفلکس را به مهارت تبدیل کرده و آن را به خوبی مدیریت کنند. رفلکس دیگر نوزادان در طی این چند هفته اول، رفلکس مورو نام دارد. در این رفلکس وقتی به طور ناگهانی موقعیت سر نوزاد تغییر کند یا در صورت وحشت زدگی، نوزاد با تکان دادن بازوها و پاها و کشیدن گردن خود واکنش نشان می دهد، سپس به سرعت دستان خود را جمع کرده و ممکن است با صدای بلند گریه کند. رفلکس مورو که ممکن است در نوزادان درجات مختلفی وجود داشته باشد، در طی ماه اول به اوج خودش می رسد و پس از دو ماه از بین می رود. یکی از جالب ترین پاسخ های نوزاد رفلکس گردن تونیک است که به عنوان وضعیت شمشیربازی شناخته می شود. در این رفلکس وقتی سر نوزاد به یک طرف می چرخد ، بازوی آن طرف راست و بازوی مخالف آن خم می شود. این رفلکس در سن پنج تا هفت ماهگی ناپدید می شود. در هنگام لمس کف دست نوزاد، رفلکس دیگری را بروز می دهد که نوزاد سریعا انگشت را می گیرید. در چند روز اول پس از تولد، درک نوزاد به قدری قوی خواهد بود که به نظر می رسد او می تواند خودش را نگه دارد. اما در اصل او هیچ کنترلی بر وزن خودش ندارد. در ماه های اول تولد نوزاد اتفاقات زیادی رخ می دهد. اکثر نوزادان در این سنین نقاط عطف خاص و مشترکی را دارند. مراقبت از نوزاد در این دوره بیشتر به یک چرخه بی پایان غذا دادن، تعویض پوشک و آرام کردن او منتهی می شود. اما به زودی علایمی از رشد و نمو نوزاد ظاهر خواهند شد، برخی از این علایم یا مهارت ها عبارتند از: در روز های بدو تولد ممکن است حرکات سر نوزاد، حرکاتی مبهم و تند و تیز باشد. اما به زودی نوزاد می تواند سر و گردن خود را در حالی که روی شکم قرار دارد بلند کند، و همچنین در آن موقعیت سر خود را بچرخاند. نوزاد نسبت به میزان صدا حساس خواهد بود به نحوی که ممکن است سر خودش را به سمت جهت صداها حرکت دهد. احتمالا نوزاد در هنگام شیرخوردن روی صورت و به ویژه چشم های مادر تمرکز می کند. در سن ماهگی، نوزاد ترجیح می دهد به اشیاء مختلف با رنگ های کاملا متضاد یا سیاه و سفید نگاه کند. در حدود ماهگی، چشم های نوزاد با هم هماهنگ تر می شود و می تواند یک شی را ردیابی کند وبه تدریج یاد می گیرد از راه دور اشیاء و افراد آشنا را تشخیص دهد. در همان چند روز اول تولد، نوزاد قادر است با برخی محرک ها، ارتباط برقرار کند. زمانی که والدین بیدار هستند، احتمالا نوزاد روی صورت آن ها تمرکز می کند و جذب صداهای بلند می شود. نوزاد در چند روز اول پس از تولد می تواند مهارت های ارتباطی و زبانی زیر را برقرار کند: سر خود را به سمت صدای والدین یا دیگران می چرخاند. بعد از برآورده شدن نیاز، گریه را متوقف می کند و ساکت می شود. در هنگام نیاز به بغل کردن، شیر خوردن، عوض کردن پوشک و خوابیدن گریه می کند. در سن ماهگی، وقتی با نوزاد صحبت و یا به آرامی با او بازی می کنید، ممکن است نوزاد صداهای واکه را تکرار کند. در پاسخ به محرک ها و صداها حرکت می کند. اگر انگشتی را در کف دست نوزاد قرار دهید، آن را نگه می دارد. به سمت پستان یا بطری می چرخد و با قرار دادن نوک پستان در دهان شروع به مکیدن می کند. وقتی ساکت است، بازوها و پاهایش را باز می کند، سپس آن ها را مجددا می بندد. هنگامی که سرش را می چرخاند، یک بازوی خودش را خم کرده و بازوی مخالف را صاف می کند. علاوه بر آن، نوزاد در - روز بعد از تولد با شنیدن صدای و نوازش آرام می شود و دوره خواب و بیداری مشخصی دارد. این علایم نشان دهنده رشد اجتماعی و عاطفی او می باشند. مهارت های شناختی نوزاد در این چند روز بهتر می شود و او یاد می گیرد هنگام آرام بودن و بیداری به چهره والدین نگاه کند و حتی به اشیاء درخشان و نورانی که در جلوی صورتش قرار می گیرد، خیره می شود. هر نوزادی با سرعت خاص خودش پیشرفت می کند، برخی از آن ها مهارت ها را زود یاد می گیرند اما برخی برای یادگیری به زمان بیشتری نیاز دارند. اگر مشکلی وجود دارد که والدین را نگران کرده است، بخصوص اگر نوزاد به خوبی نوک پستان را نمی خورد، یک بازو یا پای ضعیف تری دارد و یا بسیار تحریک پذیر است و به راحتی آرام نمی شود بهتر است والدین با پزشک مشورت کنند. نوزاد در یک ماهگی مهارت های زیادی را یاد می گیرد و از جنبه های مختلف رشد می کند. با صداهای بلند از خواب می پرد و غیر از گریه کردن صداهای دیگری را ایجاد می کند. انگشت والدین را در مشت های خودش محکم نگه می دارد. بازوها و پاها در هر دو طرف بدن به طور همزمان حرکت می کنند. وقتی روی شکم دراز کشیده است، کمی سر خودش را بلند می کند. صدای مادر را تشخیص می دهد. با شنیدن صدای آرام و دلپذیر، مانند موسیقی، ساکت می شود. وقتی ناراحت می شود، به نوازش، صدا و محبت های والدین پاسخ می دهد. چهره والدین را دنبال می کند. به یک جسمی که جلوی صورت آن ها قرار می گیرد، خیره می شود. هرچه نوزاد هوشیار تر شود، او بیشتر به والدین نگاه می کند پس زمان مناسبی است که هرگونه علامت ظریفی که می تواند نشان دهنده یک مشکل باشند، تشخیص داده شود. اگر نوزاد علایم زیر را داشت بهتر است به پزشک مراجعه شود: به صداهای دلپذیر، مانند موسیقی ملایم پاسخ نمی دهد. چشم های نوزاد متقاطع هستند و در یک راستا قرار ندارند. پاها یا دست های نوزاد به طور همزمان حرکت نمی کند: مثلا فقط با یک پا لگد می زند، یا فقط یک بازو خودش را تکان می دهد. رابطه والدین با نوزاد پایه و اساس رشد سالم او می باشد پس والدیم باید به توانایی خود در رفع نیازهای نوزادان اعتماد کنند. والدین می توانند برای ارتقاء رشد نوزاد راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: بغل کردن نوزاد می تواند باعث احساس امنیت، آرامش و دوست داشتن شود. اجازه دهید نوزاد انگشت کوچک را بگیرد و صورت را لمس کند. گفتگوی ساده با نوزاد می تواند زمینه ساز رشد زبان او باشد. برای نوزاد با صدای بلند داستان بخوانید. سوالات بپرسید و به عکس العمل های نوزاد خود پاسخ دهید. به یاد داشته باشید ایده ها و احساسات نوزاد با صدای ارتباط برقرار می کند. نوزاد خود را به سمت بیرون نگه دارید. نوزاد خود را بر روی شکم خود قرار دهید تا بازی کند. یک اسباب بازی رنگارنگ که صدای جالبی را ایجاد کند را در برابر صورت نوزاد قرار دهید تا نوزاد ترغیب شود سر خودش را حرکت دهد. فقط سعی کنید این کارها را در مدت زمان کوتاهی انجام دهید چون ممکن است کودک زود خسته شود. در صورتی که نوزاد احساس خواب آلودگی می کند اجازه دهید او بخوابد. گریه های نوزادان در اکثر مواقع حدود شش هفته پس از تولد به اوج خود می رسد و سپس به تدریج کاهش می یابد. گریه کردن نوزاد نشان دهنده این است که نوزاد به تغییر پوشک، شیر یا بغل کردن نیاز دارد. پس سریعا به گریه های او پاسخ دهید و نیاز او را برآورده کنید.

ابهام جنسی ( Ambiguous genitalia ) یک بیماری نادر است که در آن جنسیت زن یا مرد بودن دستگاه تناسلی خارجی نوزاد به طور دقیق مشخص نیست. در نوزادی که دچار ابهام جنسی است، دستگاه تناسلی ممکن است به طور ناقص ایجاد شده یا اینکه کودک از ویژگی های هر دو جنس به طور همزمان برخوردار باشد. علاوه بر این اندام های جنسی خارجی ممکن است با اندام های جنسی داخلی یا جنس ژنتیکی کودک مطابقت نداشته باشد. در حقیقت ابهام جنسی یک بیماری نبوده و بیشتر یک اختلال در تکامل جنسی است. معمولا اختلال ابهام جنسی به محض تولد یا در مدت کوتاهی بعد از تولد قابل تشخیص بوده و ممکن است باعث نگرانی خانواده و اطرافیان کودک شود. تیم پزشکی بعد از تولد نوزادان مبتلا به ابهام جنسی به خانواده آن ها مشاوره داده و آن ها را از درمان های مورد نیاز آگاه خواهند کرد. اختلال ابهام جنسی در درجه اول به دلیل ناهنجاری های هورمونی در دوران بارداری یا مشکل در تشکیل طبیعی اعضای جنین در داخل رحم می شود. جنسیت ژنتیکی کودک بر اساس کروموزومهای جنسی در زمان تولد مشخص خواهد شد. تخم مادر حاوی کروموزوم X است و اسپرم پدر حاوی کروموزوم X یا Y است. نوزادی که کروموزوم X را از پدر به ارث می برد، از نظر ژنتیکی مونث بوده (دو کروموزوم X ) و نوزادی که کروموزوم Y را از پدر به ارث می برد از نظر ژنتیکی یک مرد (یک X و یک کروموزوم Y ) خواهد بود. اندام های جنسی زنانه و مردانه از یک بافت به وجود خواهد آمد، این که آیا این بافت به اندام های مرد تبدیل می شود یا اندام های زنانه بستگی به کروموزوم ها و وجود یا عدم وجود هورمون های مردانه در بدن مادر خواهد داشت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مردان، ناحیه ای از کروموزوم Y باعث رشد بیضه ها می شود که در آن هورمون های مردانه تولید خواهد شد. دستگاه تناسلی مردانه در پاسخ به هورمون های مرد از بیضه های جنین به وجود می آید. بدون اثر هورمون های مردانه، در جنین بدون کروموزم Y ، دستگاه تناسلی به عنوان دستگاه تناسلی زنانه رشد خواهد کرد. گاهی اوقات یک ناهنجاری کروزومی ساده می تواند تشخیص جنسیت کودک را دشوار کند. اختلال در مراحل تعیین کننده جنسیت که به آن ها اشاره شد می تواند باعث شود تا دستگاه جنسی خارجی با دستگاه جنسی داخلی یا ژنتیکی نوزاد متولد شده تطابق نداشته باشد ( XX یا XY ) کمبود یا نبود هورمون های مردانه در جنین با ژنتیک مرد می تواند باعث بروز ابهام جنسی در کودک شود. این ها در حالی است که اگر کودک با ژنتیک زنانه در معرض هورمون های مردانه قرار گیرد، ممکن است دچار ابهام جنسی شود. جهش در ژن های خاص می تواند بر رشد جنسی جنین ت ثیر گذار بوده و باعث بروز اختلال ابهام جنسی در نوزاد شود. ناهنجاری های کروموزی، مانند یک کروموزوم جنسی از دست رفته یا مورد اضافه کروموزمی نیز می تواند باعث بروز ابهام جنسی شود. در بعضی موارد ممکن است علت اصلی بروز اختلال ابهام جنسی به درستی تشخیص داده نشود. علت های بروز ابهام جنسی در جنین با ژنتیک زنانه شامل موارد زیر می شود: اشکال خاصی از این بیماری ژنتیکی باعث می شود تا غدد فوق کلیوی هورمون های اضافه مردانه (آندروژن) تولید کند. قرار گرفتن در معرض برخی از داروهای حاوی هورمون های مردانه یا مصرف داروهایی که باعث تحریک تولید هورمون های مردانه در زن باردار می شوند از جمله مواردی است که می تواند باعث مردانه شدن دستگاه تناسلی جنین با ژنتیک زنانه شود. علاوه بر این اگر مادر دچار بیماری باشد که سبب بروز عدم تعادل هورمونی شود نیز کودک ممکن است با قرار گرفتن در معرض هورمون های اضافه مردان دچار این عارضه شود. به ندرت وجود تومور در بدن مادر نیز می تواند هورمون های مردانه تولید کرده و باعث بروز ابهام جنسی در جنین با ژنتیک زنانه شود. علت های بروز ابهام جنسی در جنین با ژنتیک مردانه شامل موارد زیر می شود: این عدم تشکیل کامل بیضه ها در جنین ممکن است به علت ناهنجاری های ژنتیکی یا دلایل ناشناخته دیگر اتفاق بی افتد. در این بیماری، بافت های دستگاه تناسلی به طور معمول به هورمون های مردانه ترشح شده از بیضه ها پاسخ نداده و در نتیجه جنین با ژنتیک مردانه دچار اختلال ابهام جنسی خواهد بود. ناهنجاری های مختلفی می تواند فعالیت بیضه ها را با اختلال مواجه کنند. این ناهنجاری ها ممکن است شامل مشکلات ساختاری در بیضه، مشکل در تولید هورمون های تستوسترون مردانه مشکلات مربوط به گیرنده های سلولی باشد که نسبت به تستوسترون ها پاسخ می دهند. این نقص آنزیمی تولید طبیعی هورمون های مردانه را مختل کرده و در نتیجه باعث بروز ابهام جنسی در کودک خواهد شد. علاوه بر موارد گفته شده ابهام جنسی ممکن است در نتیجه سندرم های کمیاب و نادری که بر بسیاری از سیستم های اندامی اثرگذار است نیز بروز پیدا کند. تاریخچه خانواده نیز ممکن است در احتمال بروز ابهام جنسی نقش مهم و موثری داشته باشد. زیرا بسیاری از اختلالات رشد جنسی ناشی از ناهنجاری های ژنتیکی است که می توانند از والدین کودک به ارث برده شوند. عوامل خطر احتمالی ابهام جنسی مربوط به سابقه خانوادگی شامل موارد زیر می شود: رشد بدنی غیر طبیعی در دوران بلوغ خانم های دارای ناهنجاری های دستگاه تناسلی ناباروری، دوره های قاعدگی نامنظم یا موهای زاید صورت مرگ و میرهای غیر قابل توضیح در ابتدای دوران شیر خوارگی هایپرپلازی مادرزادی آدرنال، گروهی از اختلالات ژنتیکی ارثی که بر غدد آدرنال ت ثیرگذار است در صورتی که خانواده شما دارای این عوامل خطر باشد، بهتر است به دنبال مشاوره پزشکی باشید. علاوه بر این می توانید از مشاوره ژنتیک قبل از بارداری نیز بهره بگیرید. تیم پزشکی زایمان احتمالا اولین کسانی خواهند بود که از ابتلای نوزاد به اختلال ابهام جنسی پس از تولد مطلع خواهند شد. گاهی اوقات ممکن است پزشک حتی قبل از تولد نیز به احتمال ابتلای کودک به این بیماری مشکوک شود. میزان شدت این عارضه متفاوت بوده و با توجه به زمان بروز اختلال در روند رشد دستگاه تناسلی و علت بروز اختلال ممکن است علایم این اختلال متفاوت باشد. نوزادانی که از نظر ژنتیکی زن هستند (دو کروموزوم X دارند) ممکن است دارای علایم زیر باشند: برآمدگی هایی که بسیار شبیه به بیضه باشد. کلیتوریس بزرگ شده که ممکن است شبیه آلت تناسلی مردان باشد. لابیا بسته شده یا لابیایی که دارای حالت چین خوردگی بوده و شبیه اسکروتوم باشد. نوزادانی که از نظر ژنتیکی مرد هستند (یک کروموزم X و یک کروموزم Y ) ممکن است دارای علایم زیر باشند: آلت تناسلی کوچک غیر طبیعی با باز شدن مجرای ادرار نزدیک به انتهای اسکروتوم نبود یک یا هر دو بیضه که باعث می شود تا شبیه اسکروتوم به نظر برسد. بیضه های نامتقارن و اسکروتوم خالی که ظاهری شبیه لابیا داشته و با میکروپنیس همراه باشد یا بدون آن باشد. وضعیتی که در آن لوله باریکی که محل خروج ادرار و مایع منی است به طور کامل تا نوک آلت تناسلی گسترش نیافته و قسمت انتهایی آن دچار انسداد است (هیپوسپادیاس) عوارض جانبی ابتلا به ابهام جنسی ممکن است شامل موارد زیر باشد: اینکه افراد مبتلا به ابهام جنسی می توانند صاحب فرزند شوند یا خیر بستگی به تشخیص پزشک متخصص خواهد داشت. افراد با ژنتیک زنانه با هایپرپلازی مادرزادی آدرنال معمولا در صورت انتخاب می توانند باردار شوند. برخی از اختلالات رشد جنسی با افزایش خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان همراه خواهد بود. اختلال ابهام جنسی معمولا هنگام تولد یا اندکی پس از آن تشخصی داده خواهد شد. پزشکان و پرستارانی که به زایمان کمک می کنند ممکن است علایم ابهام جنسی را در کودک مشاهده کرده و از این بیماری مطلع شوند. اگر کودک با اختلال ابهام جنسی به دنیای بیاید، پزشکان در ابتدایی ترین مرحله بر روی تعیین علت اصلی آن متمرکز خواهند شد. علت بروز آن می تواند به تصمیم گیری در مورد جنسیت کودک و انتخاب بهترین شیوه درمانی کمک کند. احتمالا پزشک با پرسیدن سوالاتی در زمینه سابقه خانوادگی و تاریخچه بیماری های این روند تشخیصی را آغاز خواهد کرد. سپس به بررسی و معاینه وضعیت دستگاه تناسلی کودک خواهد پرداخت. تیم پزشک ممکن است انجام آزمایشات زیر را تجویز کند: آزمایش خون برای بررسی میزان هورمون ها آزمایش هایی برای تشخیص اختلالات ژنی سنوگرافی لگن و شکم برای بررسی وضعیت رحم، واژن یا بیضه ها تصویر برداری اشعه ایکس برای تشخیص دقیق آناتومی تناسلی کودک آزمایش خون برای بررسی کروموزم ها و تعیین جنسیت ژنتیکی ( XX یا YY ) کودک در موارد خاص ممکن است انجام عمل جراحی نیمه تهاجمی برای جمع آوری نمونه بافتی از اندام تولید مثل کودک مورد نیاز باشد. با استفاده از اطلاعات جمع آوری شده توسط این آزمایش ها پزشک ممکن است جنسیت کودک شما را پیشنهاد دهد. این پیشنهاد مبتنی بر علت بروز ابهام جنسی، جنسیت ژنتیکی، آناتومی، پتانسیل تولید مثل در آینده و هویت جنسی کودک خواهد بود. در برخی موارد، خانواده ممکن است بعد از گذشت چند روز از تولد تصمیم خود را در مورد جنسیت پیشنهادی پزشک بگیرند. با این حال مهم است که اعضای خانواده منتظر تکمیل آزمایشات و اعلام نتیجه نهایی بمانند. در بعضی از موارد تعیین جنسیت کودک ممکن است بسیار پیچیده بوده و نیاز به زمان طولانی تری داشته باشد. والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که در بعضی از موارد با بزرگ شدن کودک، فرد ممکن است تصمیم متفاوتی در مورد انتخاب جنسیت بگیرد. به محض انتخاب جنسیت دقیق کودک، روند درمانی برای ابهام جنسی آغاز خواهد شد. هدف از درمان سلامت روانی و اجتماعی کودک همراه با حفظ باروری و امکان تولید مثل کودک تا حد امکان خواهد بود. البته زمان شروع درمان بستگی به وضعیت کودک خواهد داشت. اختلال ابهام جنسی یک اختلال نادر و پیچیده است که درمان آن ممکن است نیاز به یک تیم درمانی متشکل از متخصص اطفال، نوزادان، متخصص اورولوژی کودکان، جراح عمومی کودکان، غدد درون ریز، متخصص ژنتیک، روانشناس یا مددکار اجتماعی باشد. داروهای هورمونی ممکن است به اصلاح یا جبران عدم تعادل هورمونی کودک کمک کند. به عنوان مثال در یک کودک با ژنتیک زنانه با کلیتوریس کمی بزرگ شده که ناشی از مورد جزیی تا متوسط هیپرپلازی مادرزادی آدرنال است، ممکن است سطح مناسب هورمون ها باعث کاهش اندازه این بافت شود. کودکان دیگر ممکن است در طول زمان بلوغ نیاز به مصرف هورمون داشته باشند. در کودکان مبتلا به ابهام جنسی، عمل جراحی ممکن است با اهداف زیر انجام شود: حفظ عملکرد جنسی طبیعی طبیعی ساختن ظاهر دستگاه تناسلی زمان انجام عمل جراحی به وضعیت و شرایط کودک بستگی خواهد داشت. بعضی از پزشکان ترجیح می دهند تا عمل جراحی را تنها به دلایل زیبایی شناختی به تعویق بی اندازند تا اینکه فرد مبتلا به اندازه کافی به بلوغ فکری رسیده باشد که خود برای انتخاب جنسیت تصمیم بگیرد. برای دختران مبتلا به اختلال ابهام جنسی، اندام های جنسی ممکن است با وجود ظاهر مبهم به طور عادی عمل کرده و فرد بتواند بارداری را تجربه کند. همچنین در صورتی که واژن دختر در زیر پوست پنهان شده باشد با عمل جراحی در دوران کودکی می تواند عملکرد جنسی را به حالت عادی خود باز گرداند. برای پسران نیز جراحی بازسازی آلت تناسلی ناقص می تواند ظاهر آن را به حالت عادی برگردانده و نعوظ را ممکن سازد. در بعضی موارد نیز ممکن است کودک برای قرار دادن بیضه ها در داخل اسکروتوم نیاز به عمل جراحی داشته باشد. اغلب این عمل های جراحی موفقیت آمیز خواهد بود با این حال ممکن است در آینده نیاز به عمل جراحی مجدد نیز باشد. خطرات این عمل های جراحی نیز شامل ظاهر ناخوشایند دستگاه تناسلی با اختلال جنسی مثل نرسیدن به ارگاسم شود. اگر کودک مبتلا به ابهام جنسی تشخیص داده شده باشد، ممکن است نگران آینده او شوید. متخصصان روانشناس می توانند در چنین مواردی به کمک شما بیایند. علاوه بر مراجعه به روانشناس می توانید با شرکت در گروه های مربوط به افراد مبتلا به این اختلال تا حد زیادی به کنترل نگرانی ها کمک کرده و تصمیم های بهتری برای آینده کودک خود بگیرید. بهتر است اعلام جنسیت کودک خود به اطرافیان و دیگر اعضای خانواده را به تعویق بیاندازید تا جنسیت دقیق کودک مشخص شده و نتایج آزمایشات کامل شود. در صورتی که کودک شما با اختلال ابهام جنسی به دنیا آمده باشد، احتمالا پس از زایمان شما را به متخصصان این زمینه ارجاع خواهند داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. سوالاتی که بهتر است در مورد ابهام جنسی از پزشک بپرسید، عبارتند از: چه آزمایش های ژنتیکی باید انجام دهم؟ آیا نیاز است تا کودک خود را نزد متخصص ببرم؟ برای مشاوره نزد چه پزشکانی مراجعه کنم؟ آیا راه کارهای جایگزینی برای این اقدام وجود دارد؟ علت اصلی نا مشخص بودن جنسیت کودک چیست؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده در مورد این اختلال دارید؟ آیا جایگزین دیگری برای داروهایی که تجویز کردید وجود دارد؟ بهترین اقدامی که در نتیجه این اختلال می توان انجام داد چیست؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این اختلال مطالعه چه وب سایتی را توصیه می کنید؟ هر گونه سوالی که در حین معاینه به ذهن شما رسید را مطرح کرده و هیچ نگرانی در این مورد نداشته باشید. پزشک نیز به منظور تشخیص و درمان دقیق تر ممکن است در حین معاینه سوالات زیر را مطرح کند: آیا تا کنون دچار سقط جنین شده اید؟ آیا تا کنون کودکی داشته اید که در نوزادی از دنیا رفته باشد؟ بیماری یا عارضه خاصی در بین اعضای خانواده شما شایع است؟ آیا سابقه بروز اختلال ابهام جنسی در خانواده شما وجود داشته است؟ آیا سابقه ابتلا به بیماری های ژنتیکی در خانواده شما وجود داشته است؟ ابهام جنسی یک بیماری نادر است که در آن جنسیت زن یا مرد بودن دستگاه تناسلی خارجی نوزاد به طور دقیق مشخص نیست. در نوزادی که دچار ابهام جنسی است، دستگاه تناسلی ممکن است به طور ناقص ایجاد شده یا اینکه کودک از ویژگی های هر دو جنس به طور همزمان برخوردار باشد. معمولا اختلال ابهام جنسی به محض تولد یا در مدت کوتاهی بعد از تولد قابل تشخیص بوده و ممکن است باعث نگرانی خانواده و اطرافیان کودک شود. به محض انتخاب جنسیت دقیق کودک، روند درمانی برای ابهام جنسی آغاز خواهد شد. هدف از درمان سلامت روانی و اجتماعی کودک همراه با حفظ باروری و امکان تولید مثل کودک تا حد امکان خواهد بود. البته زمان شروع درمان بستگی به وضعیت کودک خواهد داشت.

بازی درمانی، نوعی مشاوره یا روان درمانی است که در آن از بازی برای ارزیابی، جلوگیری یا درمان چالش های روانی و اجتماعی استفاده می شود. اگرچه این درمان در بزرگسالان هم کاربرد دارد اما بیشتر در کودکان مورد استفاده قرار می گیرد. به نظر می رسد این نوع درمان فقط سرگرم کردن افراد با اسباب بازی است. اما تحقیقات نشان می دهد که این روش درمانی در معالجه انواع بیماری های روانی و اختلالات رفتاری موثر است. کودکان، در برخی موارد فاقد مهارت های شناختی و کلامی برای صحبت کردن و برقراری ارتباط هستند. به عنوان مثال، اندوه و غم برای کودک بسیار پیچیده بوده و ممکن است او در بیان افکار و احساسات خود دچار مشکل شود. اما این روش درمانی می تواند در بیان احساسات غم و اندوه کودک موثر باشد و به آن ها یاد می دهد که صحنه هایی را اجرا و یا شخصیت هایی را خلق کنند که احساسات خودش را به اشتراک بگذارند و بروز دهند. کودکان اغلب احساسات خود را با اسباب بازی ها بروز می دهند. کودکی که دوست عزیزش را از دست داده ممکن است از عروسک برای به تصویر کشیدن شخصیت غم انگیز استفاده کند یا کودکی که خشونت خانگی را تجربه می کند می تواند از یک عروسک برای نشان دادن کودکی که در زیر تختخواب پنهان شده استفاده کند. بسته به نوع بازی درمانی، درمانگر می تواند در قسمت های مختلف نمایشنامه دخالت کرده و به حل مسیله کمک کند. این متد درمانی می تواند با روش های زیر در بیان احساسات کودک موثر باشد: افزایش اعتماد به نفس آموزش همدلی و احترام آموزش مسیولیت پذیری آموزش مهارت های اجتماعی جدید رشد و توسعه مهارت های بین فردی آموزش نحوه بروز و بیان احساسات تمرین و آموزش مهارت های حل مسیله هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای برخی از والدین ها این سوال پیش می آید که آیا این روش درمانی ارزش صرف هزینه و وقت گذاشتن دارد یا نه؟ اما والدین باید بدانند که بازی با اسباب بازی های مختلف در این روند درمانی در بهبودی عاطفی کودکان نقش بسیار مهمی دارد. طبق گفته سازمان حرفه ای Play Therapy International ، حداکثر درصد از کودکان مراجعه کننده به بازی درمانی ممکن است بعد از استفاده این روش درمانی نتایج مثبتی را کسب کنند. در حالی که برخی از کودکان ممکن است با کمی تردید روند درمان را شروع کنند، اعتماد و همکاری به درمانگر می تواند تاثیر زیادی داشته باشد. هرچه کودک با درمانگر راحت تر باشد و بهتر رابطه برقرار کند و پیوندشان تقویت می شود، ممکن است کودک در بازی خود خلاق تر یا کلامی تر شود. برخی از مزایای بالقوه بازی درمانی عبارتند از: احترام به خود کاهش اضطراب کاهش پرخاشگری روابط خانوادگی قوی تر یادگیری ابراز احساسات همدلی و احترام به دیگران مهارت های اجتماعی قوی تر کاهش مشکلات رفتاری، بهبود عملکرد تحصیلی مسیولیت پذیری بیشتر برای برخی از رفتارهای خاص بهبود روابط والدین فرزند در خانواده های فرزندخوانده رشد راهکار های مقابله ای و مهارت های خلاقانه برای حل مسیله کاهش بیش فعالی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی ( ADHD ) بازی درمانی همچنین می تواند استفاده از زبان را ترغیب کند یا مهارت های حرکتی خوب و زبانی را بهبود بخشد. اگر فرزند شما به بیماری روانی یا جسمی مبتلا شده، بازی درمانی جایگزین داروها یا سایر روش های درمانی ضروری نمی شود اما می تواند به تنهایی یا در کنار سایر روش های درمانی مورد استفاده قرار گیرد. بازی درمانی معمولا برای کمک به کودکان در درک حوادث استرس زای زندگی مانند جابجایی، بستری در بیمارستان، سوء استفاده جسمی و جنسی، خشونت خانگی و بلایای طبیعی مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین این روش درمانی می تواند برای معالجه بیماری روانی یا مشکلات رفتاری زیر استفاده شود: طلاق افسردگی بیش فعالی اندوه و ضرر پرخاشگری مدیریت خشم اختلالات اضطرابی معضلات اجتماعی اختلال طیف اوتیسم آسیب و بحران های روانی مشکلات مربوط به مدرسه ناتوانی جسمی و یادگیری بسیاری از متخصصین در زمینه بازی درمانی، یک اتاق بازی اختصاصی دارند که پر از مواردی است که به روند درمانی آن ها کمک می کند. برخی از اسباب بازی های رایج در این اتاق، عبارتند از: عروسک ها لوازم هنری سینی شنی با مجسمه مجسمه های حیوانات ماشین های اسباب بازی اسباب بازی های مربوط به موسیقی اسباب بازی مربوط به وسایل آشپزخانه بازی درمانی به دو شکل اساسی انجام می شود: غیر راهنمایی (یا کودک محور) و دستورالعمل. در بازی درمانی کودک محور، به کودکان اسباب بازی ها و ابزار های خاص خلاقیت آفرین داده و به آن ها فرصت داده می شود که با اسباب بازی ها بازی کنند. درمورد نحوه بازی و استفاده کردن آن ها هیچ راهنمایی به آن ها داده نمی شود. رویکرد غیرمستقیم نوعی روان درمانی است که بر اساس آن کودک یاد می گیرد که چگونه راه حل هایی برای مشکلات خود پیدا کنند. در این شرایط درمانگر فقط کودک را مشاهده می کند. در صورت تمایل کودک، درمانگر می تواند در این روش شرکت کند، اما در نهایت، اختیار بازی دست کودک است. در برخی شرایط، بازی درمانی با راهکار های دستورالعمل مورد استفاده قرار می گیرد. این امکان وجود دارد که هرجلسه درمانی یک موضوع یا هدف خاصی داشته باشد. در این روش ممکن است درمانگر یک بازی خاصی را برای بازی انتخاب کند. علاوه بر رویکردهای اساسی، انواع مختلفی از بازی درمانی نیز وجود دارد. برخی از رایج ترین انواع آن عبارتند از: این روش نیاز به همکاری والدین دارد و درمانگر به والدین می آموزد که چگونه از طریق بازی با کودک خود تعامل برقرار کنند. هدف از این روش شناسایی و بستن شکاف ارتباطی بین کودک و والدین است. در این روش، کودک می تواند با استفاده از اسباب بازی های مینیاتوری مانند افراد و حیوانات صحنه ای را در یک جعبه کوچک پر از شن خلق کند. صحنه ایجاد شده می تواند بازتاب زندگی شخصی کودک باشد که فرصتی برای حل تعارض و برطرف کردن موانع خواهد بود. در کتاب درمانی، درمانگر و کودک برای کشف مفاهیم یا مهارت های خاص، کتاب ها را با هم می خوانند. در روش بازی خیالی، به کودک اسباب بازی هایی داده شود که تخیل کودک را برانگیزد. در این روش درمانگر با استفاده از بازی به کودک یاد می دهد که چگونه فکر و رفتار کند. خانواده ها معمولا بخش مهمی از بازی درمانی در کودکان هستند. با این حال، میزان همکاری والدین توسط درمانگر مشخص می شود. بعضی اوقات لازم است که والدین همراه با کودک در جلسات درمانی شرکت داشته باشند. در برخی شرایط ممکن است درمانگر تشخیص دهد که کودک به تنهایی در جلسات شرکت کند. بازی درمانی می تواند به صورت گروهی در بین کودکان هم سن و سال انجام گیرد آن ها ممکن است با همدیگر عروسک بازی کنند یا با هم تکنیک های هنری را انجام دهند. جلسات بازی درمانی بستگی به اهداف درمانی و نیازها و توانایی های کودک دارد. بیشتر جلسات بین تا دقیقه طول می کشد و جلسات به طور ماهانه و یا دو بار در هفته برگزار می شوند. به طور متوسط، جلسه بازی درمانی برای حل مشکلات لازم است، اما برخی از کودکان خیلی سریع تر بهبود می یابند و برخی دیگر ممکن است به جلسات درمانی بیشتری نیاز داشته باشند. یک روان شناس با تجربه دارای مجوز و مدرک فوق لیسانس یا بالاتر می تواند از روش بازی درمانی برای درمان بیماران خود استفاده کند. بازی درمانی توسط بسیاری از متخصصان بهداشت روان مجاز، مانند روانشناسان و روانپزشکان انجام می شود. همچنین توسط متخصصین رفتاری و شغلی، فیزیوتراپی و مددکاران اجتماعی هم می تواند انجام بگیرید. علاوه بر این، انجمن بازی درمانی، برنامه های آموزشی تخصصی و گواهینامه های پیشرفته ای را برای روان شناسان دارای مجوز، مشاوران مدرسه و روانشناسان مدارس ارایه می دهد. اگرچه افراد در هر سنی می توانند از این متد درمانی بهره مند شوند، اما معمولا در کودکان بین تا سال کاربرد دارد. این روند درمانی ممکن است در شرایط مختلف زیر مفید باشد: اضطراب، افسردگی، اندوه اختلالات خوردن و توالت اختلال طیف اوتیسم ( ASD ) رفتار پرخاشگرانه یا عصبانی رفتارهای مشکل ساز در مدرسه حوادث طبیعی یا حوادث آسیب زا تاخیر در رشد یا ناتوانی در یادگیری اختلال کمبود توجه بیش فعالی ( ADHD ) خشونت خانگی، سوءاستفاده یا بی توجهی مسایل خانوادگی مانند طلاق، جدایی یا فوت یک عضو نزدیک خانواده روبرو شدن با اقدامات پزشکی، بیماری مزمن یا مراقبت تسکین دهنده بین کودکان و بزرگسالان شکاف ارتباطی وجود دارد. بسته به سن و مرحله رشد، کودکان مهارت های زبانی بزرگسالان را ندارند. آن ها ممکن است در بروز احساسات خود مشکل داشته باشند. از طرف دیگر، بزرگسالان ممکن است احساسات کودکان را نادرست تفسیر کنند یا نشانه های کلامی و غیر کلامی کودک را به طور کامل تشخیص ندهند. کودکان یاد می گیرند از طریق بازی دنیا اطراف و مکانشان را در درک کنند و احساسات درونی و عمیق ترین احساسات خود را بروز دهد. اما در طی این روند کودکان تحت فشار قرار نمی گیرند و مجاز هستند این کار را در زمان و روشی که خودشان دوست دارند انجام دهند. این متد درمانی بسته به درمانگر و نیازهای خاص کودک متفاوت خواهد بود. برای شروع شاید درمانگر فقط کودک را در هنگام بازی مشاهده و با کودک، والدین یا معلمان او صحبت می کند. پس از ارزیابی دقیق، درمانگر اهداف درمانی را تعیین می کند و تصمیم می گیرد که چه محدودیت ها و برنامه های را انجام دهد. درمانگران به این نکته توجه دارند که چگونه کودک را از والدین جدا کنند. در بعضی مواقع، ممکن است درمانگر والدین، خواهر و برادر یا سایر اعضای خانواده را به بازی درمانی بکشاند. این به عنوان درمان با فیال شناخته می شود که می تواند به آموزش حل تعارض، ترویج بهبود و بهبود پویایی خانواده کمک کند. جلسات به طور معمول دقیقه تا یک ساعت طول می کشد و یک بار در هفته برگزار می شود. تعداد جلسات به نیاز کودک و بهبودی در طی روند درمانی بستگی دارد. جلسات باید در محیطی برگزار شود که کودک احساس امنیت کند و محدودیت هایی در آن وجود دارد. درمانگر ممکن است از تکنیک هایی استفاده کند که شامل موارد زیر است: تجسم خلاق داستان گویی نقش آفرینی پخش موسیقی هنر و صنایع دستی رقص و جنبش خلاق تلفن های اسباب بازی بازی در آب و شن و ماسه بلوک و اسباب بازی های ساختمانی عروسک ها، حیوانات پر شده و ماسک ها این روند درمانی فقط مخصوص بچه ها نیست و همیشه شامل حال بازی نمی شود. نوجوانان و بزرگسالان هم ممکن است با بیان احساسات درونی خود مشکل داشته باشند. بزرگسالان با شرایط زیر ممکن است از این روند درمانی بهره مند شوند: زوال عقل ناتوانی ذهنی استفاده از مواد مسایل حل نشده کودکی مسایل مربوط به مدیریت خشم آسیب دیدگی و سوء استفاده جسمی اختلال استرس پس از ضربه ( PTSD ) هنر درمانی، موسیقی درمانی و استفاده از حرکات می توانند در بزرگسالان موثر باشد. بازی درمانی برای بزرگسالان ممکن است به عنوان مکمل در کنار سایر روش ها کاربرد داشته باشد. بازی درمانی، روشی درمانی است که از بازی برای کشف و مقابله با مسایل روانشناختی استفاده می کند. این روند درمانی به تنهایی، به ویژه برای کودکان یا همراه با سایر روش های درمانی و داروها قابل استفاده است. برای نتیجه گیری بهتر می توانید از یک روان شناس با تجربه کمک بگیرید. منابع:

گره زبانی (آنکیلوگلوزی) یک بیماری زبانی است که در بدو تولد وجود داشته و حرکت زبان را محدود می کند. در صورت ابتلا به گره زبانی یک طناب بافتی ضخیم و باریک (فرنولوم زبانی) قسمت پایینی نوک زبان را به کف دهان چسبانده و شیر خوردن کودک از سینه مادر را با مشکل همراه کند. کودکی که به عارضه گره زبانی مبتلا باشد در بیرون آوردن زبان از دهان مشکلاتی خواهد داشت. همچنین این بیماری می تواند غذا خوردن، صحبت کردن و حتی بلعیدن کودک را با مشکلاتی همراه کند. البته همیشه گره زبانی باعث بروز مشکل و عوارض جانبی نخواهد بود. در بعضی به سادگی با یک عمل جراحی ساده قابل اصلاح و درمان است. در حالت طبیعی، فرنولوم زبانی پیش از تولد از هم جدا شده و اجازه می دهد تا زبان محدوده مشخصی را برای حرکت در اختیار داشته باشد. اما در صورت ابتلا به، فرنولوم زبانی قسمت پایینی زبان را به دهان چسبانده و در نتیجه مانع از حرکت کامل زبان خواهد شد. علت اصلی بروز این اتفاق نیز تا حد زیادی ناشناخته است با این حال برخی از محققان در بعضی از موارد این بیماری را با عوامل ژنتیکی مرتبط می دانند. گرچه گره زبان می تواند هر کسی را تحت ت ثیر قرار دهد، اما آمار مبتلایان به این بیماری در پسران بیشتر از دختران است. همچنین این بیماری ممکن است به صورت ارثی در بین اعضای یک خانواده مشترک باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید معمولا علایم این عارضه زبانی شامل موارد زیر می شود: مشکل در بلند کردن و بالا آوردن زبان، در نتیجه فرد دیگر قادر به رساندن زبان به دندان های بالا یا کناره های دهان نخواهد بود مشکل در بیرون آوردن زبان از داخل دهان زمانی که فرد سعی در بیرون آوردن زبان خود می کند، قلب شکل قلب به خود خواهد گرفت در صورت بروز موارد زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: علایم گره زبانی خودتان شما را ناراحت کرده است. کودک شما دارای علایم و نشانه های گفته شده عارضه فوق و مشکل در شیر خوردن است. آسیب شناس زبان گفتاری فکر می کند که تکلم کودک شما تحت ت ثیر بیماری گره زبانی قرار گرفته است. کودک شما بعد از بزرگ شدن از مشکل در غذا خوردن، صحبت کردن یا ناتوانی در بیرون آوردن زبان خود شکایت می کند. بیماری گره زبانی بر روی رشد دهانی کودک اثر گذار بوده و در نتیجه می تواند غذا خوردن، صحبت کردن و حتی بلعیدن او را تحت ت ثیر خود قرار دهد. به عنوان مثال گره زبانی می تواند منجر به موارد زیر شود: شیردهی به کودک نیاز دارد تا هنگام مکیدن سینه، کودک زبان خود را روی لثه پایین نگه دارد. اما اگر نتواند زبان را جابجا کند یا آن را در وضعیت مناسب نگه دارد، ممکن است کودک به جای مکیدن نوک پستان، آن را بجود. این می تواند باعث درد قابل توجه نوک سینه شده و در توانایی کودک در مکیدن شیر اختلال ایجاد کند. در نتیجه کودک مبتلا به گره زبانی به علت مشکلات مکیدن شیر تغذیه کافی نداشته و ممکن است دچار مشکلات رشد شود. مشکلات گفتاری کودک مبتلا به گره زبانی در ایجاد صداهای خاص مثل "س"، "ز"، "د"، "ت"، "ر"، "ث" و "ل" دچار مشکل خواهد شد. در کودکان و بزرگسالان بیماری ممکن است تمیز کردن دندان ها را با مشکل مواجه کرده و در نتیجه باقی ماندن مواد غذایی در داخل دهان، فرد دچار پوسیدگی دندان یا التهاب لثه ها شود. همچنین گره زبانی می تواند منجر به ایجاد شکاف یا فضا بین دو دندان جلویی شود. گره زبانی علاوه بر تمامی موارد گفته شده می تواند فعالیت های دهانی مثل لیس زدن بستنی، بوسیدن یا فوت کردن را با مشکل مواجه کند. معمولا بیماری گره زبانی با معاینه ساده قابل تشخیص خواهد بود. برای نوزادان نیز پزشک ممکن است از یک وسیله تشخیصی برای بررسی ظاهر زبان و توانایی حرکت آن استفاده کند. انتخاب بهترین شیوه درمانی یک موضوع بحث برانگیز و چالشی است. بعضی از پزشکان و مشاوران شیردهی اصلاح این عارضه را بلافاصله بعد از تشخیص بیماری توصیه می کنند. یعنی حتی قبل از اینکه کودک بعد از تولد ترخیص شود، درمان آن ها را توصیه می کنند. اما برخی از پزشکان ترجیح می دهند تا ت ثیر این عارضه بر روی زندگی کودک را مشاهده و سپس اقدام به تصمیم گیری کنند. زیرا فرنولوم زبانی ممکن است با گذشت زمان شل شده و مشکل گره زبانی تا حد زیادی برطرف شود. در موارد دیگر نیز ممکن است گره زبانی به قوت خود باقی بوده و کودک با هیچ مشکلی مواجه نشود. در بعضی از موارد با علایم حداقلی نیز مشاور شیردهی، گفتار درمانی یا آسیب شناس گفتاری می تواند این مشکلات را تا حد زیادی برطرف کند. با وجود همه این موارد بازهم در صورت وجود مشکل یا علایم به خصوص در کودکان و بزرگسالان مبتلا به گره زبانی، فرد ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد. روش های جراحی برای درمان گره زبانی شامل frenotomy (فرنوتومی) یا frenuloplasty (فرنوپلاستی) می شود. این عمل جراحی بسیار ساده بوده و بدون بی حسی در بیمارستان یا مطب پزشک قابل انجام خواهد بود. برای انجام فرنوتومی پزشک ابتدا وضعیت زبانی را به طور کامل بررسی و معاینه کرده و سپس با استفاده از یک قیچی استریل اقدام به آزاد کردن نوک فرنولوم خواهد کرد. این عمل سرعت بسیار زیادی داشته و به علت وجود تعداد کم عصب و رگ های خونی در دیواره فرنولوم زبانی، احساس ناراحتی پس از عمل جراحی فرنوتومی نیز بسیار کم خواهد بود. در صورت بروز خونریزی ناشی از این عمل نیز خونریزی احتمالا فقط یک یا دو قطره خواهد بود. بعد از انجام عمل جراحی نیز کودک می تواند فورا از شیر مادر تغذیه کند. عوارض جانبی ناشی از عمل جراحی فرنوتومی بسیار کم است. با این حال می تواند باعث بروزموارد زیر شود: عفونت خون ریزی آسیب به بافت زبان یا غدد بزاقی جای زخم بر روی قسمت های دهان یکی دیگر از شیوه های پیشنهادی برای درمان گره زبانی، عمل جراحی فرنولوپلاستی است که بسیار گران تر از شیوه قبلی است. فرنولوپلاستی تحت بیهوشی عمومی همراه با عمل جراحی انجام می شود. البته تنها در صورتی از این شیوه درمانی استفاده می کنند که درمان های دیگر پاسخگو نبوده یا فرنولوم زبانی بیش از حد ضخیم باشد. بعد از انجام این عمل جراحی نیز فرنولوم آزاد شده و زخم به وجود آمده در حین عمل به سادگی با بخیه قابل جذب، برطرف خواهد شد. این شیوه درمانی به ندرت با عوارض جانبی همراه خواهد بود با این حال عوارض جانبی شامل خونریزی، عفونت، آسیب دیدگی به زبان یا غدد بزاقی می شود. بعد از بهبود کامل گره زبانی، ورزش های زبانی برای بازگرداندن محدوده حرکتی زبان اهمیت زیادی داشته و می تواند تا حد زیادی زبان را به وضعیت طبیعی بازگرداند. احتمال زیاد این بیماری بعد از تولد کودک در بیمارستان تشخیص داده شده و با توجه به تجویز پزشک، گره زبانی درمان شده و سپس کودک ترخیص خواهد شد. اما در صورتی که بعدها شاهد بروز علایم و نشانه های گره زبانی در کودکان یا خودتان بودید بهتر است به پزشک مراجعه کنید. بهتر است قبل از مراجعه به پزشک لیستی از سوالات را آماده کرده و با خود به مطب ببرید: آیا نیاز به درمان خواهد داشت؟ بیماری گره زبانی تا چه میزان شدید است؟ چه گزینه های درمانی برای این بیماری وجود دارد؟ آیا عمل جراحی نیاز به بیهوشی خواهد داشت؟ آیا نیاز به انجام عمل جراحی برای اصلاح این مشکل زبانی خواهم داشت؟ آیا انجام عمل جراحی خطرات یا عوارض جانبی به همراه خواهد داشت؟ آیا نیاز به مراجعه به پزشک متخصص گوش حلق و بینی خواهم داشت؟ آیا عمل جراحی اصلاحی توانایی کودک برای مکیدن شیر را بهبود خواهد بخشید؟ آیا این عمل جراحی را می توان داخل مطب انجام داد یا نیاز به بستری شدن داخل بیمارستان خواهد داشت؟ پزشک در حین معاینه تشخیص گره زبانی ممکن است سوالات زیر را مطرح کند: آیا در حرکت دادن زبان یا انجام فعالیت های زبانی با مشکل روبرو هستید؟ در صورتی که کودک شما مبتلا به گره زبانی است، آیا با مکیدن شیر خود مشکل دارید؟ در صورتی که کودک بزرگتر شما مبتلا به گره زبانی است آیا در تولید صداهای به خصوص یا رعایت بهداشت دهان و دندان مشکل دارد؟ گره زبانی یک بیماری زبانی است که در بدو تولد وجود داشته و حرکت زبان را محدود می کند. در صورت ابتلا به گره زبانی یک طناب بافتی ضخیم و باریک (فرنولوم زبانی) قسمت پایینی نوک زبان را به کف دهان چسبانده و شیر خوردن کودک از سینه مادر را با مشکل همراه کند. در مورد انتخاب بهترین شیوه درمانی نیز نظرات متفاوت بوده و بعضی از پزشکان و مشاوران شیردهی اصلاح این عارضه را بلافاصله بعد از تشخیص بیماری توصیه می کنند. یعنی حتی قبل از اینکه کودک بعد از تولد ترخیص شود، درمان آن ها را توصیه می کنند. اما برخی از پزشکان ترجیح می دهند تا ت ثیر این عارضه بر روی زندگی کودک را مشاهده و سپس اقدام به تصمیم گیری کنند.

هیپنوتیزم، که به آن هیپنوتیزم درمانی یا پیشنهاد هیپنوتیزم هم گفته می شود، یک حالت مثل خلسه است که در آن فرد می تواند بیشتر تمرکز کند. این حالت معمولا با کمک یک درمانگر و با استفاده از تکرار کلامی و تصاویر ذهنی انجام می شود. در هنگام هیپنوتیزم، معمولا فرد احساس آرامش و می کند. این روش به شما کمک می کند تا بتوانید کنترل رفتارهای ناخواسته خود را به دست بگیرید و بهتر بتوانید با و یا درد خود مقابله کنید. اما این روش باعث این نمی شود که کنترل رفتار خودتان را از دست بدهید. انجمن روانشناسی آمریکا هیپنوتیزم را روند درمانی تعاملی توصیف می کند که با همکاری بین بیمار و درمانگر انجام می شود و در آن شرکت کننده به پیشنهادات هیپنوتیزم پاسخ می دهد. حتی گفته شده است که هیپنوتیزم می تواند علایم زوال عقل را کاهش دهد. هیپنوتیزم یک روند شناختی نسبتا عجیب است که بیشتر ما آن را به طور عینی تجربه نکرده ایم. در این روش شرکت کنندگان توسط یک درمانگر هدایت می شوند تا به پیشنهادات آن ها برای تغییر در احساسات، ادراک، افکار، احساسات و رفتارها پاسخ دهند. مشخصه اصلی هیپنوتیزم، حالت خواب آور آن است که بعضا "آزمایش واقعیت" نامیده می شود. این حالت، مانند خواب، با کاهش آگاهی فرد از محیط اطراف مشخص می شود. اما برخلاف خواب، پایه و اساس هیپنوتیزم بر روی توجه و تمرکز است. ، که به ترنس نیز معروف است از شخص خواسته می شود که به یک واقعه واقعی (مثلا تنفس) یا تخیلی (تصاویر هدایت شده) توجه و روی آن تمرکز کند. القاء با هدف القای هیپنوتیزم و تغییر آگاهی بیمار انجام می گیرد. در آن حالت درمانگر پیشنهادهایی برای تغییر ادراک یا رفتار فرد ارایه می کند. بسیاری از افراد نیازی به مرحله القاء ندارند. آن ها می توانند مستقیما به مرحله پیشنهاد برسند. شاید شما مانند بسیاری از افراد با شنیدن کلمه هیپنوتیزم یک شخص شرور و بد را تصور می کنید که با چرخاندن یک ساعت جیبی به عقب و جلو سعی می کند فرد مقابلش را هیپنوتیزم کند. در واقعیت، این حالت شباهت چندانی با این تصاویر کلیشه ای ندارد. به گفته روانشناس جان کیلستروم، "درمانگر فرد را هیپنوتیزم نمی کند. بلکه او به عنوان مربی به فرد کمک می کند در این حالت قرار بگیرد. " هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که این روش اغلب به عنوان یک حالت خلسه مانند خواب توصیف می شود، بهتر است آن را به عنوان حالتی توصیف شود که با توجه بیش از حد و تمرکز همراه می باشد. افراد در این حالت غالبا خواب آلود و بیهوش به نظر می رسند، اما در واقعیت، افراد بیش از حد هوشیار هستند و آگاهی دارند. هیپنوتیزم معمولا توسط یک متخصص آموزش دیده انجام می شود که از تجسم و تکرار کلامی برای القای حالت خواب آور استفاده می کند. تجربه خواب در این روند می تواند به طور چشمگیری از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی از افراد هیپنوتیزم شده احساس رها شدن یا آرامش شدید می کنند درحالی که برخی دیگر ممکن است در حین آن کاملا آگاه و قادر به انجام گفتگو باشند. آزمایش های محقق ارنست هیلگارد نشان داد که می توان از این روش برای تغییر چشمگیر " درک افراد " استفاده کرد. این روش می تواند برای مقابله با و مفید باشد. هیپنوتیزم می تواند استرس و را قبل از عمل های جراحی، مانند بیوپسی پستان، کاهش دهد. سایر کاربرد ها: این رروش دردهای ناشی از، سرطان، فیبرومیالژیا، مشکلات مفصل گیجگاهی فکی، اقدامات دندان پزشکی و سردردها را تسکین می دهد. گرگرفتگی این روش می تواند علایم همراه با را کاهش دهد. این روش در درمان، ترک کردن و رفع می تواند موثر باشد. در برخی موارد برای کاهش یا پرتودرمانی از این روش استفاده شده است. هیپنوتیزم ممکن است به علایم ا، و کمک کند. این روش درمانی نه تنها برای مدیریت درد و اضطراب درمان های جانبی سرطان کاربرد دارد، بلکه برای درد های نوروپاتیک مرتبط با خود هم موثر است. غالبا می تواند برای درد سرطان نوروپاتیک که در آن مخدرها و سایر داروهای درمانی به تنهایی موثر نیستند، به کاهش درد و تسکین علایم کمک کند. در حال حاضر پزشکان برای دردهای مزمن بر ادغام این روش و سایر روش های درمانی تاکید دارند. در دوران بارداری از این روش برای درمان و استفراغ، پیشگیری از و به عنوان یک درمان کمکی برای فشار خون ناشی از بارداری و همچنین تسکین درد و ناراحتی در حین زایمان و استفاده شده است. به نظر می رسد که حدود تا درصد از خانم ها قادرند از این روش به عنوان بیهوشی در حین زایمان استفاده کنند. این که توسط یک متخصص درمانگر یا روان پزشک انجام شود، یک درمان پزشکی بی خطر، مطمین و یک درمان مکمل و جایگزین محسوب می شود. با این وجود، ممکن است در افراد مبتلا به شدید، مناسب نباشد. عوارض جانبی آن به ندرت دیده می شود، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: خواب آلودگی یا پریشانی ایجاد خاطرات دروغین نحوه آماده سازی برای هیپنوتیزم بهتر است برای ایجاد احساس آرامش خود از لباس های راحت و مناسب استفاده کنید. همچنین قبل از هیپنوتیزم به خوبی استراحت کنید. انتخاب درمانگر و یا روان پزشک مناسب برای انجام هیپنوتیزم خیلی مهم است. سعی کنید یک درمانگر یا متخصصی انتخاب کنید که برای انجام این روش مجوز لازم را داشته باشد. قبل از انتخاب درمانگر خود سعی کنید سوالات زیر را از وی بپرسید: چه مدت در این کار تجربه دارید؟ شما به کدام سازمان های حرفه ای تعلق دارید؟ در هیپنوتیزم درمانی چه میزان تخصص و تجریه دارید؟ هزینه های دوره درمانی چقدر است و آیا بیمه خدمات شما را تحت پوشش قرار می دهد؟ آیا در زمینه هایی مانند روان شناسی، پزشکی، مددکاری یا دندان پزشکی آموزش هایی لازم را دارید؟ درمانگر روند کار را برای شما توضیح می دهد و اهداف درمانی را بررسی می کند. سپس درمانگر به طور معمول با لحنی آرام و آهسته با شما صحبت خواهد کرد و تصاویری را توصیف می کند که باعث ایجاد احساس آرامش، امنیت و رفاه در شما می شود. در ادامه درمانگر بر اساس علت انجام آن روش هایی را برای رسیدن به اهداف درمانی پیشنهاد می کند. درمانگر همچنین ممکن است به شما در تجسم تصاویر ذهنی و معنادار به شما کمک کند. در پایان جلسه ممکن است خودتان بتوانید از هیپنوتیزم خارج شوید، در غیر این صورت درمانگر به شما کمک می کند تا از این حالت خارج شوید. در شرایطی که تحت درمان هستید، کنترل رفتار خود را از دست نمی دهید و کاملا آگاه هستید و وقایع در حین این حالت را کاملا به یاد می آورید. درنهایت ممکن است بتوانید خودتان همین روند و مهارت را تمرین کنید. این روش می تواند برای کمک به افراد در مقابله با درد، استرس و اضطراب موثر باشد اما درمان شناختی رفتاری روند درمانی بهتری برای این شرایط در نظر گرفته می شود. همچنین ممکن است بیشتر از هیپنوتیزم به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی برای ترک سیگار یا کاهش وزن استفاده شود. علاوه بر آن، هیپنوتیزم برای همه افراد مناسب نیست. نتیجه گرفتن از این روش به اعتقاد و اعتماد افراد بستگی دارد. در حالی که بسیاری از مردم فکر می کنند که نمی توانند هیپنوتیزم شوند، تحقیقات نشان داده است که تعداد زیادی از افراد نسبت به آنچه اعتقاد دارند بیش از حد هیپنوتیزم می شوند. کودکان تمایل بیشتری به این روش دارند. پانزده درصد افراد نسبت به آن بسیار پاسخگو هستند. این روش در ده درصد از بزرگسالان دشوار یا غیرممکن است. افرادی که به راحتی جذب خیالات می شوند، نسبت به این روش بهتر جواب می دهند. اگر به این روش علاقه دارید، باید با یک ذهن باز و اعتماد کامل به نتیجه گیری این روش را شروع کنید. تحقیقات نشان داده است که افرادی که دید مثبت تری به این روش دارند، بهتر پاسخ می دهند و بیشتر همکاری می کنند. یکی از معروف ترین تیوری ها نظریه جدید تفکیک هیپنوتیزم هیلگارد است. به گفته هیلگارد، افراد در حالت هیپنوتیزم یک آگاهی باز را تجربه می کنند که در آن دو جریان متفاوت از هم در مورد فعالیت های ذهنی وجود دارد. جریان اول آن یک جریان آگاهی افراد است که به پیشنهادات درمانگر پاسخ می دهد و جریان دیگر، یک جریان جدا شده است که اطلاعات را خارج از هوشیاری فرد پردازش می کند. برخی نظریه های واقعی و غیر واقعی که در مورد آن وجود دارند، عبارتند از: وقتی از خواب هیپنوتیزم بیدار می شوید، هیچ اتفاقی را به خاطر نمی آورید. در حالی که ممکن است در هیپنوتیزم فراموشی اتفاق بیفتد اما این موضوع به ندرت رخ می دهد. مردم به طور کلی همه چیزهایی که در این حالت اتفاق میفتد را به خاطر می آورند. با این حال، این روش می تواند ت ثیر چشمگیری بر حافظه افراد بگذارد. و در صورت وقوع، می توان فرد را به فراموش کردن مواردی که قبل یا در طول درمان اتفاق افتاده اند سوق دهد. با این حال، این اثر به طور کلی محدود و موقتی است. هیپنوتیزم می تواند به فرد کمک کند جزییات دقیق وقایعی را که فرد شاهد آن بوده را به خاطر بیاورد. تحقیقات نشان داده است که این روش منجر به تقویت یا دقت در حافظه نمی شود و هیپنوتیزم در واقع می تواند منجر به یادآوری خاطرات کاذب یا تحریف شده شود. با وجود داستان هایی درباره اینکه بدون رضایت افراد، هیپنوتیزم انجام می شود، این روش مستلزم مشارکت داوطلبانه از جانب بیمار و همکاری دو طرفه بیمار و درمانگر می باشد. در حالی که افراد غالبا احساس می کنند که در حین روند، اعمال آن ها از کنترلشان خارج می شود اما یک درمانگر نمی تواند فرد را وادار کنند کارهای را برخلاف خواسته های خودش انجام دهید. در حالی که هیپنوتیزم باعث افزایش کارایی افراد می شود اما نمی تواند توانایی های بدنی فرد را از قبل قوی تر یا ورزشکارتر کند. امروزه از این روش می توان به عنوان یک درمان کمکی همراه با درمان های سنتی پزشکی و داروسازی یا به عنوان یک روش درمانی غیر دارویی جایگزین استفاده کرد. این مداخله می تواند قبل، حین یا بعد از عمل جراحی استفاده شود. منابع:

پا چنبری ( Club foot ) طیف وسیعی از ناهنجاری های پا را شامل می شود که معمولا هنگام تولد (مادرزادی) کودک را درگیر می کند. در نتیجه این عارضه پای کودک شکل متفاوتی به خود گرفته و فرم بیرون چرخیده ای پیدا خواهد کرد. در پاچنبری، بافت هایی که عضلات را به استخوان متصل می کنند (تاندون ها) کوتاه تر از حد معمول بوده و همین باعث تغییر شکل قابل توجه پاها در کودکان تازه متولد شده خواهد شد. پا چنبری یکی از عارضه های نسبتا شایع در حین تولد بوده و می تواند هر کودکی را درگیر کند. عارضه پا چنبری می تواند خفیف یا شدید باشد. حدود نیمی از کودکان مبتلا به پا چنبری، هر دو پای آن ها دچار تغییر شکل خواهد شد. اگر کودک تازه متولد شده دچار عارضه پا چنبری شده باشد، بدون شک راه رفتن برای او بسیار دشوارتر از کودکان دیگر خواهد بود به همین خاطر پزشک توصیه می کند تا سریع تر کودک تحت درمان قرار بگیرد تا روند رشد کودک با مشکل مواجه نشود. پزشکان معمولا قادر به درمان پا چنبری بدون نیاز به عمل جراحی هستند هرچند که در بعضی از موارد ممکن است کودک پس از درمان نیاز به عمل جراحی داشته باشد. علت اصلی بروز عارضه پا چنبری هنوز نامشخص (ایدیوپاتیک) است اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی می تواند در بروز آن نقش داشته باشد. احتمال بروز پا چنبری در پسران تقریبا دو برابر بیشتر از دختران است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل خطر بروز عارضه پاچنبری شامل موارد زیر می شود: اگر یکی از والدین یا فرزندان دیگر خانواده مبتلا به عارضه پاچنبری باشد، احتمال بروز این عارضه در کودکان دیگر تازه متولد شده تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. استعمال سیگار در دوران بارداری می تواند خطر ابتلا به عارضه پاچنبری در نوزاد را افزایش دهد. کمبود مایعاتی که کودک را در داخل رحم احاطه می کند، خطر ابتلا به پاچنبری در کودک را تا حد قابل توجهی افزایش خواهد داد. در بعضی موارد پا چنبری می تواند با ناهنجاری های دیگر اسکلتی مادر زادی مانند اسپینا بیفیدا ( spina bifida ) که ناشی از بسته نشدن کامل لوله عصبی جنین بوده و مهره هایی که روی نخاع را می پوشانند به درستی تشکیل نشده و باز باقی می مانند، همراه باشد. در صورتی که کودک تازه متولد شده دچار عارضه پاچنبری باشد، شاهد علایم زیر خواهیم بود: پای درگیر شده کودک ممکن است نسبت به پای سالم کوتاه تر به نظر برسد. عضلات ساق پای درگیر شده در عارضه پا چنبری معمولا به خوبی رشد نکرده اند. پای کودک مبتلا ممکن است به قدری شدید به سمت داخل چرخیده باشد که وارونه به نظر برسد. قسمت بالای پا معمولا به سمت پایین و داخل پیچیده شده و قوس پا بیشتر از حد طبیعی بوده و پاشنه پا به سمت داخل چرخیده باشد. علی رغم ظاهر عجیب عارضه پاچنبری، کودک احساس درد یا ناراحتی در نتیجه ابتلا به این عارضه نخواهد داشت. به احتمال زیاد پزشک با توجه به شکل پا بلافاصله بعد از تولد کودک متوجه ابتلای او به عارضه پا چنبری خواهد شد. در نتیجه پزشک می تواند در مورد مناسب ترین روش درمانی با شما صحبت کرده یا شما را به پزشک متخصص در زمینه مشکلات استخوانی و ماهیچه ها (ارتوپد کودکان) معرفی کند. عارضه پاچنبری معمولا تا زمانی که کودک شروع به ایستادن و راه رفتن نکرده باشد، مشکلی به وجود نخواهد آورد. همچنین در صورتی که عارضه پا چنبری قبل از شروع راه رفتن کودک درمان شده باشد، کودک همانند کودکان سالم دیگر شروع به راه رفتن خواهد کرد. البته کودک ممکن است در موارد زیر با مشکلاتی مواجه شود: پای آسیب دیده ممکن است انعطاف پذیری کمتری نسبت به پای سالم کودک داشته باشد. اندازه کف پای آسیب دیده ممکن است کمی کوچک تر از پای سالم کودک باشد. ماهیچه های ساق پا معمولا در پای آسیب دیده کوتاه تر از پای سالم کودک خواهد بود. پای آسیب دیده ممکن است کمی کوتاه تر از پای سالم کودک باشد. البته این کوتاهی به طور کلی مشکل قابل توجهی در تحرک کودک ایجاد نخواهد کرد. البته در صورتی که عارضه پا چنبری در مورد درمان قرار نگیرد عوارض بسیار شدیدی را به همراه خواهد داشت. این عوارض شامل موارد زیر می شود: احتمال ابتلای کودک به نسبت به کودکان دیگر بیشتر خواهد بود. ظاهر غیرمعمول پا ممکن است در باعث نگرانی کودک شده و باعث گوشه گیر شدن و مشکلات اعتماد به نفس در او شود. پیچ و تاب مچ پا ممکن است به کودک شما اجازه ندهد که به درستی روی کف پای خود راه برود. برای جبران این مشکل کودک ممکن است مجبور شود تا روی پا یا پاشنه پا راه برود. از آنجا که پزشکان دقیقا علت اصلی بروز عارضه پا چنبری را نمی دانند، در نتیجه نمی توان به صورت قطعی از بروز آن جلوگیری کرد. با این حال، در صورتی که باردار هستید می توانید کارهایی را برای محدود کردن خطر نقص هنگام تولد کودک انجام دهید. این اقدامات شامل موارد زیر می شود: نکشیدن یا ورود پیدا نکردن به مکان های پر از دود اجتناب از مصرف داروهایی که توسط پزشک ت یید نشده اند. در متداول ترین شیوه تشخیص عارضه پاچنبری پزشک بلافاصله بعد از نگاه کردن به شکل و نحوه قرار گیری پای کودک تازه متولد شده، متوجه ابتلای او به عارضه پاچنبری خواهد شد. همچنین برای تشخیص میزان شدت عارضه پا چنبری، پزشک از تصویر برداری اشعه ایکس استفاده خواهد کرد. البته معمولا تصویر برداری اشعه ایکس ضروری نبوده و پزشک به سادگی با نگاه کردن به ظاهر میزان چرخش پا و تغییر شکل پا متوجه شدت آن نیز خواهد شد. علاوه بر این در، می توان اکثر موارد مربوط به تغییر شکل ساق پای کودک را به وضوح مشاهده کرده و عارضه پا چنبری را پیش از تولد نیز تشخیص داد. البته با وجود تشخیص زود هنگام نمی توان پیش از تولد کودک هیچ اقدامی در جهت درمان این عارضه کرد. با این حال می توانید در طول این مدت در مورد این عارضه اطلاعات بیشتری کسب کرده و به دنبال بهترین پزشکان و جراحان برای درمان این عارضه بوده و حتما به مشاور ژنتیک مراجعه کنید. درمان پاچنبری از آنجایی که استخوان ها، مفاصل و تاندون های نوزاد در بدو تولد بسیار انعطاف پذیر است. به همین خاطر درمان پا چنبری معمولا در هفته اول یا دو هفته بعد از تولد کودک شروع خواهد شد. هدف از درمان، بهبود شکل و فرم ظاهری پای کودک قبل از شروع راه رفتن و پیشگیری از ناتوانی های حرکتی در طولانی مدت خواهد بود. معمولا گزینه های درمانی برای بهبود عارضه پا چنبری شامل موارد زیر می شود: کشش و شیوه پونستی عمل جراحی این شیوه شایع ترین روش درمانی برای عارضه پاچنبری است. برای این درمان پزشک اقدامات زیر را انجام خواهد داد: تغییر وضعیت قرار گیری پا و recast پای کودک هفته ای یکبار برای چندین ماه تکرار خواهد شد. پای کودک خود را به فرم صحیح تغییر وضعیت داده و سپس آن را در داخل cast قرار داده و همانجا ثابت نگه خواهد داشت. انجام عمل جراحی کوچکی برای افزایش طول تاندون آشیل ( percutaneous Achilles tenotomy ) نیز برای پایان این شیوه درمانی صورت خواهد گرفت. بعد از تغییر شکل پای کودک و بازگشت آن به فرم طبیعی، برای حفظ فرم جدید و طبیعی پا باید یک یا دو مورد از اقدامات زیر را انجام دهید: انجام حرکات کششی با کودک قرار دادن کودک در داخل کفش و بریس های مخصوص اطمینان از استفاده کودک از کفش ها و بریس ها تا زمان نیاز که معمولا ممکن است تا سه ماه به طول بینجامد و بعد از این مدت زمان سه ماهه، کودک باید به مدت سه سال در حین خواب از کفش و بریس استفاده کند. برای اینکه این روش موفقیت آمیز باشد، باید بریس ها را طبق دستور پزشک خود استفاده کنید تا پس از اتمام روند درمانی پا به حالت اولیه خود بازنگردد. علت اصلی اینکه گاهی اوقات این شیوه درمانی موفقیت آمیز نیست به استفاده نامناسب از بریس ها باز می گردد. در صورتی که عارضه پا چنبری کودک شدید بوده و درمان های غیر جراحی برای آن موثر نباشد، پزشک ممکن است عمل جراحی را به عنوان آخرین گزینه درمانی برای کودک تجویز کند. یک جراح ارتوپد نیز می تواند در طول این عمل جراحی طول تاندون ها را افزایش داده یا وضعیت قرار گیری آن ها را تغییر دهد تا پا به حالت طبیعی خود بازگردد. بعد از انجام عمل جراحی کودک باید به مدت دو ماه از cast استفاه کرده و سپس به مدت یک سال یا بیشتر برای جلوگیری از بازگشت فرم قبلی پا از بریس های تجویزی پزشک استفاده کند. حتی با وجود درمان، ممکن است پا چنبری کاملا قابل اصلاح نباشد. اما در بیشتر موارد، کودکانی که زودتر تحت درمان قرار می گیرند در آینده هیچ مشکلی برای راه رفتن و پوشیدن کفش نداشته و همانند دیگر کودکان زندگی فعالی خواهند داشت. اگر کودک شما با عارضه پاچنبری به دنیا آمده باشد، پزشک بلافاصله پس از تولد متوجه این عارضه خواهد شد. همچنین در بعضی از موارد پزشک برای تشخیص و درمان عارضه پا چنبری ممکن است فرد را به ارتوپدی کودکان ارجاع دهد. اگر قبل از ملاقات با پزشک فرصت کافی دارید، بهتر است لیستی از سوالات مدنظر خود آماده کرده و در حین معاینه کودک توسط پزشک مطرح کنید. این سوالات شامل موارد زیر می شود: آیا فرزندم نیاز به عمل جراحی خواهد داشت؟ آیا کودک خود را باید نزد متخصص خاصی ببرم؟ آیا بیمه هزینه درمانی این عارضه را پوشش خواهد داد؟ آیا بعد از معالجه کودکم قادر به راه رفتن عادی خواهد بود؟ آیا تا کنون کودکان دچار عارضه پا چنبری را درمان کرده اید؟ چه نوع درمان های اصلاحی برای عارضه پاچنبری وجود دارد؟ فرزندم به چه نوع مراقبت ها و پیگیری هایی نیاز خواهد داشت؟ آیا قبل از شروع درمان باید در مورد بهترین شیوه درمانی تحقیقات بیشتری انجام دهم؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه کدام سایت را پیشنهاد می دهید؟ علاوه بر این بهتر است موارد زیر را به پزشک بگویید: اگر یکی از اعضای خانواده شما دچار این عارضه شده، حتما این موضوع را با پزشک در میان بگذارید. اگر در حین بارداری دچار مشکل خاصی شده یا بیماری خاصی داشته اید حتما با پزشک در میان بگذارید. در پاچنبری، بافت هایی که عضلات را به استخوان متصل می کنند (تاندون ها) کوتاه تر از حد معمول بوده و همین باعث تغییر شکل قابل توجه پاها در کودکان تازه متولد شده خواهد شد. پا چنبری یکی از عارضه های نسبتا شایع در حین تولد بوده و می تواند هر کودکی را درگیر کند. عارضه پا چنبری می تواند خفیف یا شدید باشد. حدود نیمی از کودکان مبتلا به پا چنبری، هر دو پای آن ها دچار تغییر شکل خواهد شد. اگر کودک تازه متولد شده دچار عارضه پا چنبری شده باشد، بدون شک راه رفتن برای او بسیار دشوارتر از کودکان دیگر خواهد بود به همین خاطر پزشک توصیه می کند تا سریع تر کودک تحت درمان قرار بگیرد تا روند رشد کودک با مشکل مواجه نشود.

اسپینا بیفیدا ( یکی از نقایص هنگام تولد است که زمانی اتفاق می افتد که ستون فقرات و نخاع کودک به درستی شکل نگیرند. این بیماری یک نوع نقص در لوله عصبی کودک تازه متولد شده است. لوله عصبی، ساختاری است که در جنین در حال رشد نهایتا تبدیل به مغز، نخاع و بافت هایی که نخاع کودک را احاطه می کنند، می شود. به طور طبیعی، این لوله عصبی در اوایل بارداری تشکیل شده و در روز ام جنینی دو لبه آن بهم آمده و یک لوله تشکیل می دهند که به آن لوله عصبی گفته می شود. در نوزادانی مبتلا به اسپینا بیفیدا، بخشی از این لوله عصبی به درستی رشد پیدا نکرده و در نتیجه بسته نمی شود. در نتیجه این بسته نشدن لوله عصبی، باعث ایجاد نقص در نخاع و استخوان های ستون فقرات کودک مبتلا خواهد شد. بسته به نوع نقص، اندازه، محل و عوارض ناشی از این عارضه، اسپینا بیفیدا می تواند از نوع خفیف یا شدید باشد. در صورت نیاز، درمان زودرس اسپینا بیفیدا شامل عمل جراحی می شود، اگرچه که این درمان نمی تواند به طور کامل این عارضه و مشکلات ناشی از آن را برطرف کند. پزشکان مطمین نیستند که چه عواملی باعث ایجاد عارضه اسپینا بیفیدا می شود. با این حال تصور می شود که مجموعه ای از عوامل ژنتیکی، تغذیه ای و عوامل محیطی مانند سابقه خانوادگی نقص لوله عصبی و کمبود فولات (ویتامین B - ) باعث بروز عارضه اسپینا بیفیدا می شود. اسپینا بیفیدا در بین سفید پوستان و اسپانیایی ها شایع تر از دیگر ملیت ها بوده و زنان بیشتر از مردان دچار این عارضه می شوند. پزشکان و محققان از علت اصلی بروز اسپینا بیفیدا آگاه نیستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال عوامل زیر به عنوان عوامل خطر ابتلا به این عارضه در نظر گرفته می شود: شکل طبیعی ویتامین B - به عنوان مثال، به نظر می رسد مصرف، مانند والپروییک اسید ( Depakene ) در باعث نقص لوله عصبی می شوند. این عارضه ممکن است در نتیجه اختلال در مصرف فولات یا فولیک اسید بدن ناشی از این دارو به وجود بیاید. زنان مبتلا به که قند خون آن ها در طول بارداری به خوبی کنترل نشده باشد، خطر ابتلای کودکان آن ها به بیماری اسپینا بیفیدا بیشتر خواهد بود. چاقی پیش از بارداری در مادران، احتمال بروز اسپینا بیفیدا در نوزاد را افزایش خواهد داد. برخی شواهد نشان می دهد که افزایش دمای بدن (هایپرترمی) در هفته های اولیه بارداری ممکن است خطر اسپینا بیفیدا را افزایش دهد. بالا رفتن دمای اصلی بدن، به دلیل یا استفاده از سونا یا وان گرم از جمله مواردی است که می تواند احتمال ابتلای نوزاد به عارضه اسپینا بیفیدا را افزایش دهد. زوج هایی که در گذشته یک فرزند مبتلا به نقص لوله عصبی داشته اند احتمال اینکه کودکان بعدی آن ها دچار این عارضه باشند بسیار بیشتر از دیگر زوج ها خواهد بود. همچنین اگر دو فرزند قبلی خانواده تحت ت ثیر این بیماری قرار گرفته باشند، این خطر افزایش خواهد یافت. علاوه بر این، زنی که با نقص لوله عصبی متولد شده است، احتمال این که کودک وی با عارضه اسپینا بیفیدا متولد شود بیشتر خواهد بود. با این حال، بیشتر نوزادان مبتلا به اسپینا بیفیدا در والدینی متولد می شوند که هیچ سابقه خانوادگی مشخصی از این بیماری ندارند. اگر با فاکتورهای خطر ابتلا به اسپینا بیفیدا آشنایی پیدا کرده اید، بهتر است با پزشک در مورد دوز فولیک اسید مورد نیازخود پیش از بارداری یا در حین بارداری مشورت کنید. تا در صورت نیاز برای شما فولیک اسید تجویز شود. اگر داروهای به خصوصی مصرف می کنید حتما نوع و دوز مصرفی خود را به پزشک خود بگویید. در صورتی که نیاز به مصرف داروی خاصی داشته باشید، پزشک با تنظیم دوز مصرفی می تواند احتمال بروز اسپینا بیفیدا را به حداقل ممکن برساند. اسپنا بیفیدا ممکن است انواع متفاوتی داشته و شامل اسپینا بیفیدا مخفی، میلومننگوسل و نوع بسیار نادر آن مننگوسل شود. اکولتا Occulta در اسم این نوع از اسپینا بیفیدا به معنی مخفی است. این نوع از اسپینا بیفیدا شایع ترین و خفیف ترین نوع این بیماری است. اسپینا بیفیدا مخفی در بین فاصله یا جدایی کوچکی که در یک یا چند استخوان ستون فقرات به وجود می آید. بسیاری از افراد مبتلا به اسپینا بیفیدا مخفی ممکن است حتی متوجه بروز آن نشوند. مگر اینکه این عارضه به صورت کاملا اتفاقی در یکی از تصویر برداری ها نشان و تشخیص داده شود. مایلومنینگوسل (اسپینا بیفیدا باز) یکی از شدیدترین انواع این بیماری است. در اثر این عارضه کانال ستون فقرات در امتداد چندین مهره در قسمت تحتانی یا میانی ستون فقرات باز خواهد بود. غشا و عصب های ستون فقرات در هنگام تولد از این منفذ باز بیرون شده و در پشت کودک کیسه بزرگی را شکل خواهند داد. عارضه مایلومنینگوسل حتی می تواند جان کودک را به خطر انداخته و باعث بروز عفونت های شدید و جدی شود. همچنین این عارضه می تواند باعث فلج و اختلال و روده فرد مبتلا شود. علایم و نشانه های ناشی از ابتلا به اسپینا بیفیدا بر اساس نوع و شدت آن متفاوت بوده و ممکن است در هر شخص با علایم خاصی بروز پیدا کند. معمولا این نوع بدون علایم است زیرا عصب های ستون فقرات درگیر نخواهد شد. اما گاهی اوقات ممکن است شاهد بروز علایمی زیر باشید: رشد موهای غیر طبیعی لکه هایی بر روی پوست کودک تازه متولد شده در بالای ستون مهره ها گاهی اوقات لکه های پوستی نشانه ای از بروز اختلالات در ستون مهره های کودک بوده و تنها با استفاده از تصویر برداری ام آر آی یا قابل تشخیص خواهد بود. در این نوع شدید از اسپینا بیفیدا شاهد بروز علایم زیر خواهیم بود: کانال نخاعی در امتداد چندین مهره در قسمت تحتانی یا میانی کمر فرد مبتلا باز خواهد ماند. غشاها، نخاع یا اعصاب از بدو تولد حالت بیرون زدگی داشته و کیسه ای را در پشت کمر کودک مبتلا تشکیل خواهند داد. معمولا بافت ها و اعصاب معمولا در معرض دید هستند. اگرچه گاهی اوقات پوستی کیسه به وجود آمده در پشت کمر فرد را می پوشاند. به طور معمول، ابتلای کودک به میلومنینگوسل پیش یا درست بلافاصله بعد از تولد تشخیص داده خواهد شد. این کودکان باید در طول زندگی توسط تیم تخصصی پزشکان تحت مراقبت قرار گرفته و خانواده های این کودکان نیز باید در مورد عوارض مختلف ناشی از این نوع اسپینا بیفیدا آموزش ببینند. کودکان مبتلا به اسپینا بیفیدا پنهان ممکن است هیچگونه علایم و عوارضی نداشته باشند، در نتیجه کودک فقط نیازمند مراقبت های روتین کودکان بوده و نیازی به تحت نظر بودن منظم در آینده نخواهد داشت. اگر باردار هستید، آزمایش غربالگری قبل از تولد برای بررسی ابتلا به اسپینا بیفیدا و سایر نقایص هنگام تولد اهمیت بسیار زیادی داشته و می تواند به تشخیص این عارضه پیش از تولد کمک کند. اما این آزمایشات کامل نبوده و بعضی از مادران که نتیجه آزمایش خون آن ها برای ابتلای کودک به اسپینا بیفیدا مثبت بوده، کودکان کاملا سالم به دنیا آورده و در نتیجه آزمایش به اشتباه کودک را مبتلا به اسپینا بیفیدا تشخیص داده است. بهتر است در دوران بارداری در مورد آزمایش های پیش از تولد، خطرات آن و نتایج احتمالی این آزمایشات با پزشک صحبت کنید. ابتلا به اسپینا بیفیدا با آزمایش خون مادر نیز قابل تشخیص است اما معمولا این تشخیص با سونوگرافی انجام خواهد شد. برای آزمایش MSAFP ، نمونه ای از خون مادر برای آلفا - فتوپروتیین ( AFP ) ، نوعی پروتیین که توسط کودک تولید می شود گرفته شده و مورد آزمایش قرار خواهد گرفت. طبیعی است که مقدار کمی AFP AFP AFP متغیر بودن سطح AFP می تواند به علت عوامل دیگری از جمله محاسبه غلط سن جنین یا بارداری چند قلویی به وجود آمده باشد به همین خاطر پزشک ممکن است برای ت یید این آزمایش دستور به تکرار آن بدهد. در مرحله بعدی اگر هنوز نتایج این آزمایش بالا باشد، کودک نیاز به ارزیابی های بیشتر مثل سونوگرافی خواهد داشت. پزشک ممکن است آزمایش MSAFP MSAFP سونوگرافی جنین دقیق ترین روش برای تشخیص اسپینا بیفیدا کودک قبل از زایمان است. برای تشخیص این عارضه سونوگرافی را می توان در سه ماهه اول ( تا هفته) و سه ماهه دوم ( تا هفته) انجام داد. البته سونوگرافی در سه ماهه دوم می تواند Spina bifida همچنین سونوگرافی پیشرفته می تواند علایم اسپینا بیفیدا مانند ستون فقرات باز یا ویژگی های خاص را در کودک به خوبی نشان دهد. نوع پیشرفته سونوگرافی حتی می تواند به بررسی میزان شدت عارضه در زمان بارداری کمک کند. اگر سونوگرافی پیش از تولد ابتلای جنین به اسپینا بیفیدا را ت یید کند، پزشک ممکن است انجام آمنیوسنتز را درخواست کند. در طول آمنیوسنتز، پزشک از سوزن برای خارج کردن نمونه ای از مایعات از کیسه آمنیوتیک که کودک را احاطه کرده است استفاده می کند. نمونه به دست آمده را در آزمایشگاه مورد بررسی دقیق قرار خواهد داد. این آزمایش ممکن است برای رد احتمال ابتلای جنین به بیماری های ژنتیکی اهمیت بسیار زیادی داشته باشد. البته باید در نظر داشته باشید که اسپینا بیفیدا به ندرت با بیماری های ژنتیکی در ارتباط است. پیش از انجام آمنیو سنتز در مورد خطرات انجام آمنیوسنتز از جمله خطر اندک از، با پزشک خود صحبت کنید. اسپینا بیفیدا ممکن است باعث حداقل علایم یا ناتوانی جسمی جزیی در فرد مبتلا شود. اما در شدید، اسپینا بیفیدا می تواند منجر به ناتوانی جسمی قابل توجهی شود. این شدت تحت ت ثیر موارد زیر خواهد بود: پوشیده بودن ناحیه درگیر با پوست اندازه و محل بروز نقص در لوله عصبی کدام عصب نخاعی از ناحیه آسیب دیده نخاعی بیرون زده باشد. لیست عوارض جانبی که در ادامه به آن ها اشاره خواهیم کرد شاید به نظر بسیار زیاد و حتی باور نکردنی به نظر برسد. اما همه کودکان دچار این عوارض جانبی احتمالی نشده و این عوارض قابل درمان هستند عوارض جانبی عبارتند از: مشکلات پیاده روی و تحرک ممکن است در نتیجه ابتلا به اسپینا بیفیدا اعصابی که ماهیچه های پا را کنترل می کنند در زیر ناحیه نقص نخاع اسپینا بیفیدا به درستی کار نکنند. این می تواند باعث ضعف عضلات پاها و گاهی فلج فرد مبتلا شود. اینکه کودک می تواند به طور معمول راه برود یا خیر نیز بستگی به محل بروز نقص، اندازه و مراقبت های قبل و بعد از تولد کودک خواهد داشت. کودکان مبتلا به میلومانینوگسل ممکن است به دلیل ضعف عضلات در پاها و کمر دچار مشکلات مختلفی در پاها و ستون فقرات خود شوند. نوع مشکلات به محل بروز این نقص بستگی خواهد داشت. معمولا مشکلات احتمالی ارتوپدی شامل موارد زیر می شود: رشد غیر طبیعی انقباضات عضلانی دررفتگی مفصل ران تغییر شکل استخوان و مفصل ستون فقرات خمیده (اسکولیوز) در کودکان مبتلا به میلومینینگوسل، اعصابی مسیول کنترل مثانه و روده دیگر به درستی کار نکرده و باعث مشکلاتی در فرد مبتلا خواهد شد. این عارضه به این خاطر است که عصب کنترل کننده حرکات روده و مثانه از پایین ترین قسمت نخاع گرفته می شود. نوزادان متولد شده با میلومنینگوسل معمولا دچار تجمع مایعات در مغز یا می شوند. شانت های قرار گرفته در داخل مغز برای درمان هیدروسفالی ممکن است متوقف یا عفونی شوند. علایم هشدار دهنده ناشی از این عارضه ممکن است متفاوت باشند. بعضی از علایم هشدار دهنده ناشی از توقف عملکرد شانت ها عبارتند از: گیجی خواب آلودگی تحریک پذیری مشکلات تغذیه تورم یا قرمزی در طول تکان دادن تغییر در چشم ها (نگاه رو به پایین ثابت) ناهنجاری کیاری نوع II ، یک ناهنجاری شایع در مغز کودکان است. ایت وضعیت همراه با اسپینا بیفیدا نوع میلیمینینگوسل بروز پیدا می کند. ساقه مغز یا پایین ترین بخش از مغز که در بالای ستون فقرات قرار گرفته است. در نتیجه این بیماری، پایین تر از قسمت طبیعی قرار می گیرد که باعث مشکلات تنفسی و بلع غذا در فرد خواهد شد. در موارد نادر نیز ممکن است فشار در بعضی از نواحی مغزی اتفاق افتاده و برای کاهش فشار فرد مبتلا به کیاری نیاز جراحی داشته باشد. عفونت در بافت های اطراف مغز (مننژیت) برخی از نوزادان مبتلا به میلومانینوسل ممکن است دچار شوند. این عفونت می تواند زندگی فرد را به خطر انداخته و باعث روز آسیب های مغزی شود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اسپینا بیفیدا، به خصوص میلومنینگوسل، ممکن است دچار یا سایر در خواب شوند. ارزیابی اختلال خواب در مبتلایان به میلومینینگوسل به تشخیص مشکلات تنفسی مثل آپنه خواب کمک کرده و وضعیت سلامتی و کیفیت زندگی فرد مبتلا را تاحد قابل توجهی افزایش خواهد داد. کودکان مبتلا به اسپینا بنفیدا ممکن است دچار زخم در کف پاها، پاها، باسن یا کمر خود شوند. این افراد در صورت بروز تاول یا زخم ممکن است حتی متوجه بروز آن نشوند. همین زخم ها و تاول های شناسایی نشده ممکن است تبدیل به زخم های عمیق یا عفونت های پا شده و درمان آن تبدیل به یک چالش بزرگ برای فرد مبتلا شود. از طرف دیگر احتمال بروز زخم در کودکان مبتلا به میلومینینگوسل بسیار بیشتر از دیگر افراد مبتلا است. احتمال حساسیت کودکان مبتلا به اسپینا بیفیدا نسبت به محصولات لاتکس یا مواد پلاستیکی بسیار بیشتر از کودکان سالم است. این حساسیت نسبت به لاتکس می تواند باعث بروز ضایعات پوستی، عطسه، خارش، آب ریزش بینی یا آب ریزش چشمی شود. این عارضه همچنین می تواند باعث بروز آنفلاکسی در فرد مبتلا شود. آنفلاکسی عارضه ای شود که باعث تورم صورت شده و مسیر تنفسی فرد را با اختلال مواجه کرده و در بعضی از موارد می تواند زندگی فرد را با مشکل مواجه کند. در نتیجه بهتر است هنگام زایمان و مراقبت از کودک مبتلا به اسپینا بیفیدا از دستکش و تجهیزات بدون لاتکس استفاده کنید. ممکن است با بزرگتر شدن کودکان مبتلا به اسپینا بیفیدا عوارض جانبی این بیماری نیز افزایش یابد. حتی باعث بروز عوارضی مانند، ( GI ) و افسردگی در این کودکان شود. کودکان مبتلا به میلومینینگوسل ممکن است دچار مانند مشکلات توجه و مشکل در یادگیری خواندن و ریاضی شوند. درمان اسپینا بیفیدا به شدت بیماری بستگی خواهد داشت. اسپینا بیفیدا آکولتا ( occulta ) در صورت عدم درمان اسپینا بیفیدا، عملکرد عصبی در نوزادان مبتلا به اسپینا بیفیدا می تواند بعد از تولد شدت بگیرد. جراحی (جراحی جنین) قبل از هفته بارداری از جمله مواردی است که می تواند برای درمان این عارضه انجام شود. جراحان در حین انجام این عمل جراحی رحم مادر را باز کرده و نخاع کودک را ترمیم خواهند کرد. در بعضی از بیماران این عمل جراحی ممکن است به شیوه غیر تهاجمی تری از طریق فتوسکوپ صورت بگیرد. تحقیقات نشان می دهد که کودکان مبتلا به اسپینا بیفیدا که قبل از تولد تحت عمل جراحی قرار گرفته اند احتمال بروز ناتوانی در آن ها تا حد زیادی کاهش یافته و احتمالا نیازی به عصا یا سایر وسایل کمکی برای پیاده روی نخواهند داشت. جراحی جنین همچنین ممکن است خطر هیدروسفالی را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. بهتر است در مورد مناسب بودن این شیوه درمانی با پزشک خود مشورت کنید. حتی در مورد مزایا و خطرات احتمالی مثل زایمان زودرس و عوارض دیگر صحبت کنید. پیش از انجام عمل جراحی ارزیابی جامعی از وضعیت مادر و جنین باید صورت پذیرد تا امکان پذیر بودن عمل جراحی با توجه به شرایط موجود مورد ت یید قرار گیرد. این عمل جراحی حتما باید در یک مرکز درمانی معتبر و با حضور متخصصین جراحی جنین صورت پذیرد. تیم جراحی این عمل جراحی شامل جراح مغز، اعصاب کودکان، متخصص زنان و جنین، متخصص قلب و عروق و نوزادان می شود. بسیاری از نوزادان مبتلا به میلومنینگوسل تمایل دارند تا در داخل رحم در وضعیت بریچ ( breech ) قرار بگیرند. اگر کودک شما در این موقعیت قرار گرفته باشد یا پزشک وجود کیست را تشخیص دهد، سزارین ایمن ترین شیوه برای تولد کودکانی با چنین وضعیتی خواهد بود. ابتلا به میلومنینگوسل نیاز به عمل جراحی خواهد داشت. انجام این عمل جراحی زود هنگام می تواند احتمال ابتلا به عفونت مرتبط با اعصاب را به حداقل رسانده و به حفاظت بیشتر از نخاع در برابر تروما کمک زیادی کند. در طی این عمل جراحی، جراح مغز و اعصاب نخاع و بافتهای در معرض این بیماری را با ماهیچه و پوست خواهد پوشاند. در عین حال، جراح مغز و اعصاب ممکن است برای کنترل هیدروسفالی مغزی کودک یک شانت ( shunt ) در مغز کودک قرار دهد. پزشک ممکن است برای کاهش احتمال ابتلای جنین به بیماری اسپینا بیفیدا و سایر نقص های لوله عصبی، در سه ماهه اول بارداری تجویز کند. ت مین اسید فولیک مورد نیاز بدن در هفته های اول بارداری برای جلوگیری از اسپینا بیفیدا اهمیت بسیار زیادی دارد. از آنجا که بسیاری از خانم ها در ماه های اولیه بارداری متوجه بارداری خود نمی شوند به همین خاطر متخصصان توصیه می کنند که همه زنان در سن باروری، روزانه میکرو میلی گرم ( mcg ) غذاهایی که دارای میکروگرم اسید فولیک در هر وعده خود هستند عبارتند از: برنج ماکارونی نان غنی شده برخی از غلات صبحانه خانم های در سن بارداری باید روزانه تا میلی گرم اسید فولیک مصرف کنند. بدن نمی تواند اسید فولیک طبیعی موجود در موارد غذایی را به راحتی اسید فولیک مصنوعی جذب کند. به همین خاطر بهتر است برای پیشگیری از بروز اسپینا بیفیدا حتما از مکمل های اسید فولیک استفاده کنید. علاوه بر این مصرف اسید فولیک خطر سایر نقص های مادرزادی مثل شکاف لب، شکاف کام و برخی از نقایص مادرزادی مربوط به قلب را به حداقل خواهد رساند. همچنین داشتن رژیم غذایی سالم از جمله غذاهای سرشار از فولات یا غنی شده با اسید فولیک، ایده بسیار خوبی است. این ویتامین به طور طبیعی در غذاهای زیر وجود دارد: لوبیا شیر آووکادو نخود فرنگی زرده تخم مرغ مرکبات و آب میوه ها سبزیجات سبز تیره مانند کلم بروکلی و اسفناج اگر مبتلا به اسپینا بیفیدا بوده یا قبلا کودک مبتلا به اسپینا بیفیدا به دنیا آورده باشید، بدون شک قبل از اقدام به بارداری به اسید فولیک اضافی برای پیشگیری از ابتلای کودک بعدی خود به این بیماری احتیاج خواهید داشت. اگر داروهای ضد تشنج مصرف می کنید یا مبتلا به دیابت هستد، ممکن است نیاز به دوز بیشتری از در طول روز داشته باشید. در نتیجه بهتر است همیشه قبل از مصرف مکمل های اسید فولیک حتما با پزشک خود در این مورد مشورت کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. اسپینا بیفیدا یکی از نقایص هنگام تولد است. این بیماری یک نوع نقص در لوله عصبی کودک تازه متولد شده است. زمانی رخ می دهد که ستون فقرات و نخاع کودک به درستی شکل نگیرند. بسته به نوع نقص، اندازه، محل و عوارض ناشی از این عارضه، می تواند از نوع خفیف یا شدید باشد. در صورت نیاز، درمان زودرس اسپینا بیفیدا شامل عمل جراحی می شود، اگرچه که این درمان نمی تواند به طور کامل این عارضه و مشکلات ناشی از آن را برطرف کند.

سندرم آنجلمن ( Angelman syndrome ) یک بیماری ژنتیکی است که باعث ایجاد تاخیر در رشد، بروز مشکلات گفتاری و تعادلی، ناتوانی ذهنی و در بعضی موارد تشنج می شود. افراد مبتلا به سندرم آنجلمن غالبا لبخند زده و می خندند. شخصیت افراد مبتلا به این بیماری معمولا شاد و پر انرژی است. تاخیر در رشد کودک مبتلا به این بیماری که از حدود تا ماهگی شروع خواهد شد. ت خیر به وجود آمده در رشد کودک معمولا اولین علایم ابتلا به سندرم آنجلمن است. ممکن است علامتی مثل تشنج نیز بین سنین تا سال شروع شود. عمر افراد مبتلا به سندرم به اندازه یک فرد طبیعی و سالم است، اما این اختلال تا آخر عمر آن ها درمان نخواهد شد. درمان این بیماری با هدف مدیریت علایم، مشکلات رشد و صورت خواهد گرفت. همانطور که گفته شد سندرم آنجلمن یک نوع بیماری ژنتیکی است. این بیماری معمولا در اثر بروز مشکل ژنی در کروموزوم به نام ژن پروتیین یوبیوکیتین لیگاز EA ( UBEA ) همه افراد جفت ژن های خود را از والدین خود دریافت می کند که یکی از آن ها از سمت پدر و دیگری از سمت مادر است. سلول های شما معمولا از هر دو نسخه از اطلاعات استفاده خواهند اما در تعداد کمی از ژن ها فقط یکی از نسخه ها فعال خواهد بود. در حالت طبیعی، ژن UBEA تنها در نسخه مادری در مغز فعال است. بیشتر موارد مبتلا به سندرم آنجلمن زمانی اتفاق می افتد که بخشی از نسخه به دست آمده از ژن مادر از دست رفته یا دچار آسیب دیدگی می شود. در بعضی از موارد نیز سندرم آنجلمن زمانی به وجود می آید که به جای انتقال یک نسخه از ژن هر کدام از والدین، دو نسخه از ژن پدر به کودک منتقل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سندرم آنجلمن یک نوع بیماری نادر است. محققان معمولا نمی دانند دقیقا چه عواملی باعث ایجاد تغییرات ژنتیکی و بروز سندرم آنجلمن می شوند. اکثر مبتلایان به سندرم آنجلمن زمینه خانوادگی ابتلا به این سندرم را داشته اند. در بعضی از موارد نیز، سندرم آنجلمن ممکن است از والدین به ارث رسیده باشد. زمینه خانوادگی یکی دیگر از عواملی است که خطر ابتلا به سندرم آنجلمن در نوزادان را افزایش می دهد. علایم سندرم آنجلمن معمولا شامل موارد زیر می شود: ناتوانی ذهنی لبخند و خندیدن مکرر شخصیتی شاد و پر انرژی مشکل گفتار یا به ندرت صحبت کردن کودک مشکل در خوابیدن و بیدار نشدن در زمان خواب راه رفتن دشوار یا عدم تعادل در حین جابه جایی تاخیر در رشد، از جمله عدم خزیدن کودک یا تکرار آواها در سن تا ماهگی همچنین افراد مبتلا به سندرم آنجل من ممکن است ویژگی های زیر را نیز داشته باشند: بلع معکوس مشکلات خواب روشن بودن مو، پوست و چشم سختی حرکت کردن و تکان دادن اعضای بدن اندازه کوچک سر یا صاف بودن قسمت پشت سر، معمولا تشنج ها در سنین تا سالگی شروع می شود. رفتارهای غیر عادی مثل تکان دادن بیش از حد دست ها یا بالا بردن دست ها در حین راه رفتن بیشتر نوزادان مبتلا به سندرم آنجلمن هنگام تولد علایم یا نشانه ای از این بیماری از خود نشان نمی دهند. اولین علایم سندرم آنجلمن معمولا ت خیر در رشد، مانند عدم خزیدن یا تکرار کردن آواها در سنین بین تا ماهگی است. اگر به نظر می رسد که کودک شما دچار ت خیر در رشد است یا اگر فرزند علایم دیگر سندرم آنجلمن را دارد، بهتر است برای تشخیص و درمان کودک خود را پیش پزشک ببرید. عوارض جانبی احتمالی همراه با سندرم آنجلمن شامل موارد زیر می شود: مشکل در هماهنگی مکیدن و بلع ممکن است باعث بروز مشکلات تغذیه ای در نوزادان شود. پزشک متخصص اطفال ممکن است رژیم غذایی با کالری بالا را برای کمک به افزایش وزن کودک توصیه کند. کودکان مبتلا به سندرم آنجلمن اغلب به سرعت از یک فعالیت به سراغ فعالیت بعدی رفته و مابین فعالیت های خود فاصله کوتاهی را در نظر می گیرند. این کودکان معمولا دست یا اسباب بازی خود را در دهان خود نگه می دارند. بیش فعالی اغلب با افزایش سن کاهش یافته و معمولا کودک برای درمان این علامت نیازی به تجویز دارو نخواهد داشت. افراد مبتلا به سندرم آنجلمن غالبا دارای الگوهای خواب غیر طبیعی بوده و ممکن است نیاز به خواب کمتری نسبت به دیگر افراد داشته باشد. البته این مشکلات خواب ممکن است با افزایش سن بهبود یابد. اما مصرف دارو و رفتار درمانی می تواند تا حد زیادی به کنترل اختلالات خواب کمک کند. برخی از مبتلایان به سندرم آنجلمن با گذشت زمان دچار انحنای بیش از حد ستون فقرات می شوند. کودکان بزرگسال مبتلا به سندرم آنجلمن اشتهای زیادی داشته و دایما دوست دارند غذایی را میل کنند که همین ممکن است باعث کودک مبتلا به سندرم آنجلمن شود. در موارد نادر این سندرم ممکن است از طریق ژن های معیوب والدین مبتلا، به کودک منتقل شود. اگر در مورد زمینه خانوادگی ابتلا به سندرم آنجلمن نگران بوده و یا کودک دیگری مبتلا به این اختلال دارید. بهتر است برای برنامه ریزی بارداری در آینده با پزشک یا مشاور ژنتیک خود صحبت کنید. پزشک کودک ممکن است در صورت مشاهده ت خیر در روند رشد یا مشاهده علایم و نشانه های این اختلال به ابتلای او به سندرم آنجلمن مشکوک شده باشد. این علایم نگران کننده شامل عدم تعادل یا مشکلات حرکتی، اندازه کوچک تر سر نسبت به هم سن و سالان، صاف بودن پشت سر و خنده های بی دلیل کودک می شود. تشخیص قطعی ابتلا به این بیماری در بیشتر موارد از طریق آزمایش خون خواهد بود. این آزمایش ژنتیکی می تواند ناهنجاری های موجود در کروموزوم های فرزند را که نشان دهنده سندرم آنجلمن است، به خوبی نشان دهد. ترکیبی از آزمایش های ژنتیکی نیز می تواند نقایص کروموزومی مربوط به سندرم آنجلمن را نشان دهد. این آزمایشات ممکن است موارد زیر را مورد بررسی قرار دهد: ریز آرایی کروموزومی ( CMA ) می تواند نشان دهد که آیا فرد دچار نقص کروموزومی است یا خیر. DNA در بعضی از موارد نادر سندرم آنجلمن ممکن است زمانی رخ دهد که نسخه مادر ژن UBEA DNA UBEA هیچ درمانی برای این سندرم وجود ندارد. البته تحقیقاتی با تمرکز بر روی ژن های خاص برای درمان این سندرم در حال انجام است. اما درمان فعلی با هدف مدیریت علایم و جلوگیری از پیشرفت آن صورت می پذیرد. احتمالا برای درمان سندرم آنجلمن یک تیم متشکل از متخصصان رشته های متعدد با هم همکاری خواهند کرد. با توجه به به علایم و نشانه های کودک مبتلا، درمان این سندرم ممکن است شامل موارد زیر شود: برای کنترل تشنج کودک برای کمک به مشکلات راه رفتن و حرکتی رفتار درمانی برای کمک به غلبه بر بیش فعالی کودک و کمک به رشد او درمان ارتباطی که ممکن است شامل آموزش زبان نشانه و ارتباطات تصویری باشد. درک این موضوع که کودک شما مبتلا به این سندرم است می تواند تا حد زیادی نگران کننده و غیر قابل تحمل باشد. حتی ممکن است نگران این باشید که می توانید با توجه به مشکلات و علایم از چنین کودکی مراقبت کنید یا خیر. می توانید از راهکارهای زیر برای حمایت و پشتیبانی از کودک مبتلا به سندرم آنجلمن بهره بگیرید. بهتر است تیمی قوی متشکل از پزشکان و درمانگرها را استخدام کنید تا بهترین تصمیمات را برای مراقبت و درمان کودک شما بگیرند. بهتر است با خانواده های دارای کودکان مبتلا به این سندرم در ارتباط بوده و در بعضی از موارد از آن ها برای روبرو شدن با چالش های پیش رو کمک بگیرید. می توانید از طریق پزشک خود با چنین خانواده هایی در اطراف خود آشنا شوید. در صورتی که احساس می کنید کودک شما رشد کافی نداشته یا علایم و نشانه های سندرم آنجلمن را از خود نشان می دهد، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک اطفال مراجعه کنید. پزشک نیز بعد از تشخیص ممکن است شما را به پزشک مغز و اعصاب (نورولوژیست) ارجاع دهد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری کودک را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی کودک شما افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که کودک شما مصرف می کند را همراه با میزان مصرف یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد سندرم آنجلمن سوالات زیر را مطرح کنید: آیا کودک من مبتلا به سندرم آنجلمن است؟ آیا کودکم باید آزمایش جهش ژنتیکی انجام دهد؟ چه درمان هایی برای این بیماری موجود است؟ آیا باید همراه کودکم به متخصص خاصی مراجعه کنیم؟ در آینده علایم تغییر خواهد کرد یا کاملا بهبود می یابد؟ آیا علت احتمالی دیگری نیز برای بروز این علایم وجود دارد؟ برای تشخیص چه آزمایشاتی باید بر روی کودکم انجام شود؟ احتمال اصلی بروز این علایم و نشانه ها در کودک من چیست؟ کدام شیوه درمانی را با توجه به علایم کودکم توصیه می کنید؟ چگونه می توانم با خانواده های دیگر دارای کودک مبتلا به سندرم آنجلمن در ارتباط باشم؟ عوارض جانبی این بیماری چیست؟ چقدر احتمال دارد که کودک دچار این عوارض جانبی شود؟ پزشک در حین معاینه کودک ممکن است برای تشخیص و درمان دقیق تر سوالات زیر را مطرح کند. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخگویی به سوالات زی را داشته باشید: وضعیت خواب کودک به چه صورت است؟ آیا کودک شما در غذا خوردن نیز مشکل دارد؟ آیا کودک شما از نظر بدنی رشد کافی داشته است؟ آیا کودک شما بیش از حد توقع لبخند زده یا می خندد؟ آیا کودک شما دچار تشنج می شود؟ چند وقت یکبار؟ آیا شاهد مشکلات تعادلی و حرکتی در کودک خود بوده اید؟ آیا کودک شما احساس سرخوشی داشته و بیش فعال است؟ آیا کودک شما می تواند به راحتی با دیگران ارتباط کلامی داشته باشد؟ علایم و نشانه های کودک شما چیست؟ از چه زمانی متوجه بروز این علایم شدید؟ آیا در اقوام درجه یک یا بستگان شما سابقه ابتلا به سندرم آنجلمن وجود داشته است؟ این سندرم یک بیماری ژنتیکی است که باعث ایجاد تاخیر در رشد، بروز مشکلات گفتاری و تعادلی، ناتوانی ذهنی و در بعضی موارد تشنج می شود. افراد مبتلا به سندرم آنجلمن غالبا لبخند زده و می خندند. شخصیت افراد مبتلا به این بیماری معمولا شاد و پر انرژی است. تاخیر در رشد کودک مبتلا به این بیماری که از حدود تا ماهگی شروع خواهد شد. هیچ درمانی برای این سندرم وجود ندارد. البته تحقیقاتی با تمرکز بر روی ژن های خاص برای درمان این سندرم در حال انجام است. اما درمان فعلی با هدف مدیریت علایم و جلوگیری از پیشرفت آن صورت می پذیرد.

( CCS ) یک آسیب تروماتیک ناقص به نخاع گردنی است. نخاع گردنی، بخشی از نخاع است که از استخوان های گردن می گذرد. این آسیب بیشتر از پاها باعث ضعف بازوها می شود. آسیب "ناقص" در نظر گرفته می شود زیرا بیماران معمولا به طور کامل فلج نمی شوند. CCS معمولا در افراد مبتلا به تغییرات آرتریت موجود در استخوان های گردن رخ می دهد. در چنین شرایطی، کانالی که طناب نخاعی از طریق آن حرکت می کند، می تواند تنگ شود. به طوری که اگر گردن به شدت کشیده شود (سر به عقب متمایل شود) ، مانند تصادف رانندگی، نخاع ممکن است فشرده شود. در این شرایط معمولا شکستگی آشکاری در استخوان های گردن وجود ندارد. هنگامی که نخاع فشرده می شود، کبودی، خونریزی و التهاب به ویژه در مرکز یا بخش مرکزی نخاع ممکن است رخ دهد. در این شرایط بازوها بیشتر از پاها تحت ت ثیر قرار می گیرند. در نتیجه، بیماران مبتلا به CCS در بازوها ضعیف تر از پاها هستند. سندرم نخاع مرکزی شایع ترین نوع آسیب ناقص نخاع است. این سندرم اغلب در افراد مسن مبتلا به اسپوندیلوز گردنی زمینه‌ای ایجاد می‌شود که ناشی از مکانیسم هایپراکستنشن است. همچنین در افراد جوان‌تری که به ستون فقرات گردنی آسیب وارد می‌کنند و به‌ندرت در نتیجه علل غیر ضربه‌ای وارد می‌شوند، رخ می‌دهد. اندام‌های فوقانی بیشتر از اندام‌های تحتانی تحت ت ثیر قرار می‌گیرند و عملکرد حرکتی به‌شدت نسبت به عملکرد حسی مختل می‌شود. درمان زودهنگام جراحی سندرم بند ناف مرکزی بحث برانگیز است. در CCS بیماران مبتلا معمولا از ضعف در اندام فوقانی ( و ضعف کمتر شدید اندام تحتانی ( شکایت دارند. این ضعف ممکن است در انجام کارهای روزمره مانند بستن دکمه ها، نوشتن یا حتی راه رفتن مشکل ایجاد کند. بیماران همچنین ممکن است متوجه کمبود حس و مشکل در ادرار شوند. بسته به شدت رویدادی که باعث شروع علایم شد، بیماران ممکن است از نیز شکایت کنند. این سندرم بیشتر بیماران ساله و بالاتر را که دچار آسیب کشش گردن شده اند، را تحت تاثیر قرار می دهد. CCS مردان را بیشتر از زنان درگیر می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال، CCS ممکن است در بیماران در هر سنی رخ دهد و می‌تواند در ورزشکارانی که نه تنها با آسیب‌های اکستنشن بیش از حد گردن خود، بلکه با پارگی دیسک همراه که باعث فشردگی طناب نخاعی می‌شوند، دیده شود. اگر علایم فوق پس از تصادف یا آسیب دیدگی ایجاد شد، سریعا به مراکز درمانی مراجعه کنید. در آنجا، ارایه دهندگان پزشکی قادر به ارزیابی و دریافت آزمایشات مناسب برای تعیین علت و وضعیت شما خواهند بود. باتوجه به نتایج معاینه و آزمایش، پزشک اورژانس ممکن است بیمار را برای درمان بیشتر به یک متخصص ستون فقرات ارجاع دهد. از طرف دیگر، اگر علایم به تدریج و به مرور زمان ظاهر شده اند و نتیجه یک تصادف ناگهانی نیست، با یک متخصص ستون فقرات، مانند، مشورت کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: CCS ارزیابی بیمار مشکوک به CCS شامل شرح حال کامل پزشکی، معاینات عمومی و عصبی کامل، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی گردن ( MRI ) ، سی تی اسکن و اشعه ایکس ساده ستون فقرات گردنی است. یک آزمایش تشخیصی که تصاویر سه بعدی از ساختارهای بدن را با استفاده از آهنرباهای قدرتمند و فناوری رایانه تولید می کند. می تواند علایم مستقیمی از فشرده شدن طناب نخاعی از استخوان، دیسک یا هماتوم را نشان دهد. همچنین می‌تواند آسیب‌های رباطی و بافت نرم را نشان دهد که ممکن است توسط سایر آزمایش‌های تصویربرداری نادیده گرفته شود. سی تی اسکن سی تی اسکن، یک دستگاه تصویربرداری با اشعه ایکس با کامپیوتر است که جزییات استخوانی را برتر از هر دستگاه تصویربرداری دیگری نشان می دهد. همچنین شکل و اندازه کانال نخاعی، محتویات آن و ساختارهای اطراف آن را نشان می دهد. معمولا قبل از اسکن MRI انجام می شود. اشعه ایکس استفاده از تابش برای تولید فیلم یا تصویر بخشی از بدن می تواند ساختار مهره ها و طرح کلی مفاصل را نشان دهد. اشعه ایکس از ستون فقرات شکستگی ها و دررفتگی ها و همچنین درجه و وسعت تغییرات و نوع آرتریت را مشخص می کند. هر دو تصویر MRI و CT اسکن تصاویر ثابت هستند، به این معنی که حرکت را ارزیابی نمی کنند. هیچ درمانی برای سندرم بند ناف مرکزی وجود ندارد، اگرچه برخی از افراد عملکرد تقریبا طبیعی خود را بهبود می بخشند. هیچ دوره درمانی استانداردی وجود ندارد، اگرچه درمان دارویی، جراحی و استراحت اغلب بخشی از این برنامه هستند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) برای نشان دادن میزان فشردگی نخاع و بی ثباتی مهره ها استفاده می شود. بی ثباتی مهره ها به دلیل آسیب تروماتیک حاد یا فتق دیسک گردن اغلب با جراحی درمان می شود تا از آسیب بیشتر به نخاع جلوگیری شود. گزارش های اخیر نشان می دهد که جراحی زودتر ممکن است شانس بهبودی را افزایش دهد. مطالعات اخیر متعدد نشان می‌دهد که جراحی در افرادی که فشار مداوم نخاع و زوال عصبی مداوم دارند نیز می‌تواند مفید باشد. درمان غیر جراحی هر بیمار مشکوک به CCS باید فورا با یک ارتز سخت گردنی (به عنوان مثال، یقه فیلادلفیا) بی حرکت شود تا از آسیب بیشتر حرکتی جلوگیری کند. یقه سخت حداقل به مدت هفته یا تا زمانی که درد گردن تسکین یابد، استفاده می شود. تجویز زودهنگام و توانبخشی با و کاردرمانی زمانی که بیمار از نظر پزشکی پایدار در نظر گرفته می شود، ضروری است. بازآموزی عملکرد دست و راه رفتن اهداف اصلی هستند. بسیاری از بیماران از توانبخشی فشرده اولیه و پس از رسیدن به نقاط عطف خاص، از درمان سرپایی بهره می برند. درمان غیرجراحی شامل بی حرکتی گردن با یقه سفت گردن و توانبخشی با فیزیوتراپی و کاردرمانی است. جراحی معمولا ضروری نیست، مگر اینکه فشردگی قابل توجهی در نخاع وجود داشته باشد. با این حال، با فناوری تصویربرداری پیشرفته، بیماران مبتلا به فشردگی طناب نخاعی ثانویه به فتق دیسک تروماتیک و سایر ضایعات فشاری ساختاری را می توان به سرعت تشخیص داد و با جراحی آنها را درمان کرد. در مواردی که تغییرات آرتریت استخوانی باعث باریک شدن کانال نخاعی و فشرده شدن طناب نخاعی می شود، معمولا تا زمانی که بیمار بهبود قابل توجهی نداشته باشد، جراحی انجام نمی شود. پیش آگهی سندرم بند ناف مرکزی متفاوت است، اما اکثر افرادی که سندرم آنها در اثر تروما ایجاد می شود، تا حدودی عملکرد عصبی خود را بهبود می بخشند. ارزیابی سیگنال‌های غیرطبیعی در تصاویر MRI می‌تواند به پیش‌بینی احتمال اینکه بهبودی عصبی ممکن است به طور طبیعی رخ دهد، کمک کند. کسانی که بلافاصله پس از آسیب دیدگی تحت مداخله پزشکی قرار می گیرند، اغلب نتایج خوبی دارند. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال پس از آسیب اولیه عملکرد قابل توجهی را بهبود می‌بخشند و توانایی راه رفتن در بیشتر موارد بهبود می‌یابد، اگرچه ممکن است برخی از اختلالات باقی بماند. بسیاری از بیماران مبتلا به CCS به طور خود به خود عملکرد حرکتی خود را بهبود می بخشند، در حالی که برخی دیگر بهبود قابل توجهی را در شش هفته اول پس از آسیب تجربه می کنند. اگر علت اصلی ادم یا التهاب در نخاع باشد، بهبودی ممکن است نسبتا زود پس از یک دوره اولیه رخ دهد. عملکرد ساق پا معمولا ابتدا برمی گردد و به دنبال آن کنترل مثانه و سپس عملکرد بازو انجام می شود. حرکت دست و مهارت انگشتان در آخر بهبود می یابد. اگر ضایعه مرکزی ناشی از خونریزی یا در نخاع باشد، احتمال بهبودی کمتر است و پیش‌آگهی آن چندان خوب نیست. پیش آگهی CCS در بیماران جوان بهتر از بیماران مسن تر است. در مدت زمان کوتاه، اکثر بیماران جوان تر بهبود می یابند و توانایی راه رفتن و انجام فعالیت های روزانه را دوباره به دست می آورند. با این حال، پیش آگهی در بیماران مسن، با یا بدون مداخله جراحی، مطلوب نیست. سخن آخر سندرم نخاع مرکزی، شایع ترین شکل آسیب نخاعی ناقص است که با اختلال در بازوها و دست ها و به میزان کمتر در پاها مشخص می شود. توانایی مغز برای ارسال و دریافت سیگنال‌ها به و از قسمت‌هایی از بدن در زیر محل آسیب کاهش می‌یابد اما به طور کامل مسدود نمی‌شود. این سندرم با آسیب به رشته های عصبی بزرگی که اطلاعات را مستقیما از قشر مغز به نخاع منتقل می کنند، همراه است. این اعصاب به ویژه برای عملکرد دست و بازو مهم هستند. علایم ممکن است شامل فلج یا از دست دادن کنترل دقیق حرکات در بازوها و دست ها، با اختلال نسبتا کمتر در حرکات پا باشد. از دست دادن حس در زیر محل آسیب و از دست دادن کنترل مثانه نیز ممکن است رخ دهد و همچنین ممکن است احساس دردناکی مانند گزگز، سوزش یا درد مبهم وجود داشته باشد. مقدار کلی و نوع از دست دادن عملکردی به شدت آسیب عصبی بستگی دارد. سندرم نخاع مرکزی معمولا نتیجه ضربه ای است که باعث آسیب به مهره های گردن یا فتق دیسک های مهره می شود. همچنین ممکن است در افراد بالای سال به دلیل ضعیف شدن تدریجی مهره‌ها و دیسک‌ها ایجاد شود، که ستون فقرات را باریک می‌کند و ممکن است به فشرده شدن طناب نخاعی در زمانی که گردن بیش از حد کشیده می‌شود، منجر شود.

تشخیص و شناسایی دردهای عادی و طبیعی مربوط به سن در دوران نوجوانی از افسردگی، همیشه آسان نیست. اما در این مقاله ما سعی کردیم راهکارهایی را برای راهنمای والدین نوجوانان افسرده معرفی کنیم تا والدین بتوانند با این راهکارها علایم و نشانه های افسردگی در نوجوانان خود را بشناسند و در صورت بروز بتوانند به آن ها کمک کنند دوره نوجوانی می تواند بسیار سخت باشد و افسردگی در نوجوانان به مراتب نبست به بقیه افراد بیشتر است. در حقیقت، تخمین زده می شود که از هر پنج نوجوان یک یا هر پنج نفر در بعضی از دوران های نوجوانی خود دچار افسردگی می شوند. اما، در حالی که افسردگی قابل درمان است، اکثر نوجوانان هرگز درمان پیدا نمی کنند افسردگی نوجوان، جدا از حالت خستگی است و یک مشکل جدی برای سلامتی نوجوانان می باشد که بر هر جنبه های زندگی یک نوجوان ت ثیر می گذارد. خوشبختانه، این افسردگی قابل درمان است و والدین می توانند در این راه به فرزندان خود کمک کنند. محبت، راهنمایی و پشتیبانی می توانند راهنمای مناسبی برای والدین در درمان نوجوانان افسرده باشد افسردگی می تواند شخصیت نوجوان را تحت تاثیر قرار دهد و باعث احساس غم و اندوه، ناامیدی یا عصبانیت شود. بسیاری رفتارهای سرکش و ناسالم نوجوانان می تواند نشانه افسردگی باشد. برخی از علایم افسردگی در نوجوانان، عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مانند عدم تمرکز، فرار از مدرسه، افت وضعیت تحصیلی بسیاری از نوجوانان افسرده از خانه فرار می کنند یا در مورد فرار صحبت می کنند افسردگی می تواند احساس زشتی، شرم، ناکامی و اعتماد به نفس پایین را شدت ببخشد افسردگی می تواند در برخی از نوجوانان به خصوص پسرهایی که قربانی زورگویی هستند، منجر به پرخاشگری و خشونت شود این امکان وجود دارد که نوجوانان افسرده درگیر رفتارهای خطرناک یا پرخطر، مانند رانندگی غیرمجاز، نوشیدن زیاد الکل و رابطه جنسی ناامن شوند نوجوانان ممکن است برای "خوددرمانی" افسردگی خود از الکل یا مواد مخدر استفاده کنند. مت سفانه، سوء مصرف مواد فقط اوضاع را بدتر می کند نوجوانان ممکن است برای فرار از مشکلات خود به سراغ اینترنت بروند، اما استفاده بیش از حد از تلفن های هوشمند و اینترنت فقط باعث افزایش انزوای و افسردگی آنها می شود افسردگی نوجوانان همچنین با تعدادی دیگر از مشکلات سلامت روان از جمله اختلالات خوردن و صدمه به خود همراه است. بر خلاف بزرگسالان، که در برخی موارد می توانند خودشان به تنهایی مشکلات را شناسایی کنند، نوجوانان برای تشخیص درد و رنج خود به کمک والدین، معلمان و یا مراقبان دیگری نیاز دارند. اما تشخیص افسردگی در نوجوانان همیشه آسان نیست چون لزوما یک نوجوان افسرده، غمگین به نظر نمی رسند. درعوض، تحریک پذیری، عصبانیت و اضطراب ممکن است برجسته ترین علایم افسردگی در نوجوانان باشند. برخی از علایم و نشانه های افسردگی نوجوانان، عبارتند از غم یا ناامیدی گریه های مکرر بی قرار و آشفتگی اختلال در تمرکز کردن عدم اشتیاق و انگیزه عملکرد ضعیف مدرسه افکار مرگ یا خودکشی خستگی یا کمبود انرژی دردهای غیر قابل توضیح احساس بی ارزشی و گناه از دست دادن علاقه به فعالیت ها انصراف از جمع دوستان و خانواده تغییر در عادت های غذایی و خواب تحریک پذیری، عصبانیت یا خصومت افسردگی در نوجوانان و بزرگسالان می تواند از بسیاری جهات با هم فرق داشته باشد. علایم زیر در نوجوانان بیشتر دیده می شود: نوجوانان افسرده اغلب از بیماری های جسمی مانند سردرد شکایت می کنند در بیشتر مواقع نوجوانان افسرده احساس بی ارزشی کرده و در مقابل انتقاد و شکست بسیار آسیب پذیر می شوند. تحریک پذیری به جای ناراحتی، در بین نوجوانان افسرده بیشتر دیده می شود و یک نوجوان افسرده ممکن است به راحتی خشمگین، ناامید و عصبانی و طغیان گر شود در حالی که افسردگی در بزرگسالی می تواند باعث انزوا و گوشه گیری بیماران و دور شدن آنها از جمع شود، اما نوجوانان افسردگی معمولا به رابطه دوستی خود با برخی افراد را همچنان ادامه می دهند ولی ممکن است کمتر از گذشته معاشرت کنند و حتی از والدین خود دور شوند و با افراد دیگری رابطه دوستی برقرار کنند افسردگی شدید در نوجوانان به ویژه کسانی که الکل یا مواد مخدر مصرف می کنند، ممکن است با با افکارخودکشی و صحبت کردن در مورد آن و یا اقدام به خودکشی همراه باشد کنند. برای همین والدین باید این علایم را بشناسند و در صورت بروز آن ها سریعا برای درمان اقدام کنند صحبت یا شوخی در مورد خودکشی صحبت در مورد مرگ یا آرزوی مردن خداحافظی از دوستان و خانواده انگار برای آخرین بار نوشتن داستان و شعر در مورد مرگ، مردن یا خودکشی به دنبال اسلحه، قرص یا راه های دیگری برای خودکشی بودن انجام رفتار های خطرناک یا تصادفات زیاد و در نتیجه آسیب دیدگی افسردگی در صورت عدم درمان می تواند خطرناک باشد، بنابراین والدین نباید به امید بهبودی علایم، از درمان فرزند خود غافل شوند. با مشاهده علایم افسردگی در اولین فرصت با فرزند خود صحبت کنید و شنونده خوبی برای آن ها باشید اما از پرسیدن سوالات بیش از حد خودداری کنید هنگامی که نوجوان شما شروع به صحبت کرد، شنونده خوبی باشید اما از حرف های او را انتقاد و یا تایید نکنید. نکته مهم این است که فرزند شما در حال برقراری ارتباط است صحبت در مورد افسردگی با نوجوانان می تواند کار دشواری باشد. چون بیشتر نوجوانان نمی توانند احساسات خودشان را بروز دهند. پس والدین بهتر است به کودک خود احترام بگذارند و به حرف های آنها گوش دهند والدین در هنگام صحبت با نوجوان افسرده خود نباید احساسات یا نگرانی های آنها را احمقانه یا غیرمنطقی در نظر بگیرند بلکه بهتر است غم و اندوهی که آنها تجربه می کنند را تایید کرده تا نوجوانان احساس کنند والدین آن ها را درک و حمایت می کند. اگر احساس می کنید که نوجوان شما افسرده شده اما او ادعا می کند هیچ مشکل خاصی ندارد، شما بهتر است به غرایز خود اعتماد کرده و به او کمک کنید تا مشکل اصلی را شناسایی و برطرف کند. اگر فرزندتان با شما راحت نیست و نمی خواهد در این مورد با شما صحبت کند بهتر است به یک مشاور و یا روان شناس مراجعه کنید. مهم این است که آن ها باید با یک فرد صحبت کنند نوجوانان افسرده دوست دارند از جمع جدا شوند و حتی ممکن است به فعالیت های قبلی خود علاقه ای نداشته باشند. اما والدین باید این را در نظر داشته باشند که گوشه گیری و انزوا افسردگی را بدتر می کند. پس به عنوان والدین باید نوجوانان را به برقراری ارتباط با دیگران تشویق کنید در طول روز سعی کنید یک ساعت مشخصی را را برای صحبت کردن با نوجوان خود اختصاص دهید و در مدت زمانی که با فرزند خود صحبت می کنید کاملا روی حرف های او تمرکز و ارتباط چهره به چهره برقرار کنید. ارتباط مستقیم چهره به چهره می تواند نقش بسزایی در کاهش افسردگی نوجوان داشته باشد و صحبت کردن در مورد افسردگی یا احساسات نوجوان باعث وخیم تر شدن اوضاع نمی شود، اما حمایت از آن ها می تواند باعث بهبودی علایم افسردگی شود تا می توانید نوجوان خود را تشویق کنید با دیگران ارتباط برقرار کنند با دوستانش بیرون برود یا آن ها را به خانه دعوت کنند. ورزش برای سلامت روان کاملا ضروری است، در حالت ایده آل، نوجوانان باید حداقل یک ساعت فعالیت بدنی در روز داشته باشند. پس می توانید به نوجوانان خود پیشنهاد دهید در کلاس های مورد علاقه خودش و یا باشگاه های ورزشی شرکت کند سلامت جسمی و روانی افراد به طور کامل در ارتباط با یکدیگر هستند و هر بیماری روانی می تواند از یک وضعیت جسمی ناشی شود و بالعکس. افسردگی در نوجوانان ممکن است با عادت های ناسالم زیر تشدید شود عدم تحرک دیر خوابیدن خواب ناکافی خوردن غذاهای آماده و فست فودی گذراندن ساعت بیش از حد پای تلویزیون و تلفن همراه یا کامپیوتر این در حالی است که شما به عنوان والدین می توانید با ایجاد یک محیط سالم در خانه، با این رفتارها مقابله کنید نوجوانان اغلب برای فرار از مشکلات خود به سراغ شبکه های مجازی می روند و وقت زیادی را صرف آن ها می کنند که این باعث کاهش تحرک و فعالیت بدنی و حتی برقراری رابطه اجتماعی می شود. پس والدین باید مدت زمان استفاده از شبکه های مجازی را محدود کنند رعایت رژیم غذایی مناسب و مغذی می تواند در سلامت مغز و بهبود خلق و خو نوجوانان موثر باشد. در یک رژیم غذایی متعادل باید مصرف غذاهای مغذی مانند چربی های سالم، پروتیین های با کیفیت و محصولات تازه در نظر گرفته شود و از خوردن بسیاری از غذاهای نشاسته ای و تصویه شده خودداری گردد چون این مواد می توانند بر خلق و خو و انرژی نوجوانان تاثیر منفی داشته باشد نوجوانان به - ساعت خواب در طول شبانه روز نیاز دارند و باید از عوامل و محرک های که باعث بی خوابی و کاهش ساعت خواب نوجوانان می شود جلوگیری شود و آن ها را به رعایت بهداشت خواب تشویق کنید حمایت از نوجوانان و تغییرات در شیوه زندگی و سبک سالم می تواند تغییراتی را در دنیای نوجوانان افسرده ایجاد کند، اما این راهکارها برای درمان افسردگی در نوجوانان همیشه کافی نیست و ممکن است نوجوانان در موارد افسردگی اساسی و شدید به درمان حرفه ای و استفاده ومراجعه به روان شناس نیاز داشته باشند هنگام انتخاب یک متخصص یا گزینه های درمانی، همیشه از نوجوان خود نظر بخواهید و نظرات آن ها نادیده نگیرید و یک به تنهایی تصمیم گیری نکنید اگر فرزند شما به راحتی با روانشناس یا روانپزشک خود ارتباط برقرار نمی کند، به دنبال درمانگر دیگری باشید. بهتر است تمام گزینه های درمانی را در نظر بگیرید و بهترینگزینه را انتخاب کنید چون مت سفانه، برخی والدین برای درمان افسردگی نوجوانان به مصرف دارو تاکید دارند در حالی که داروهای ضدافسردگی می توانند نوجوانان را در معرض خطر خودکشی قرار دهند. خطر خودکشی در طی دو ماه اول استفاده از داروهای ضد افسردگی بیشتر است و آن ها باید تحت نظر پزشک این دارو ها را مصرف کنند در صورت بروز علایم زیر، تحت مصرف داروهای ضد افسردگی، هر چه سریع تر با پزشک معالج تماس بگیرید حملات هراس اضطراب جدید تحریک یا بیقراری تلاش برای خودکشی افکار منفی جدید و یا صحبت از خودکشی نوجوانان خود را درک کنید. زندگی با یک نوجوان افسرده می تواند دشوار باشد. بعضی اوقات، ممکن است دچار خستگی، طرد شدن، ناامیدی، شدید تر شدن علایم و یا هر احساس منفی دیگری شوند. در این شرایط صبور باشید و باز هم به حمایت خودتان ادامه دهید و نوجوان خود را درک کنید. از طرفی مطمین شوید فرزندتان دستورالعمل های درمانی خودش را انجام می دهد و داروها را طبق تجویز مصرف می کند. تغییرات وضعیت نوجوان خود را پیگیری کنید و اگر علایم افسردگی شددیتر شد با پزشک تماس بگیرید. راه بهبودی نوجوان افسرده شما ممکن است پر پیچ و خم باشد، بنابراین صبور باشید. پیروزی های کوچک را جشنبگیرید و از همه مهمتر، فرزند و خانواده خود را با دیگران مقایسه نکنید. افسردگی در یک کودک می تواند باعث ایجاد استرس یا اضطراب در سایر اعضای خانواده شود، بنابراین بقیه افراد خانواده را نادیده نگیرید. حتی ممکن است به عنوان یک والدین، تمام انرژی و توجه خود بر روی نوجوان افسرده متمرکز کنید و از نیازهای خود و سایر اعضای خانواده غافل شوید. اما در این شرایط باید مراقب باشید و از اعضاء خانواده کمک بگیرید. هرگاه که احساس غرق شدن، ناامیدی، درماندگی یا عصبانیت می کنید، بهتر است احساسات خود را بروز دهید و با یک دوست و یا مشاور صحبت کنید در برخی موارد ممکن است والدین به دلیل افسردگی فرزندشان، خودشان را مقصر بدانند و سرزنش کنند، اما این شرایط فقط باعث استرس بیشتر می شود و این را در نظر داشته باشید که بروز افسردگی به علت های مختلفی بستگی دارد و بعید است که یک نفر خاص در بوجود آمدن شرایط مقصر باشد.

، به بازتوانی هرگونه آسیب شانه کمک می کند. علامت اصلی آسیب روتاتور کاف، احساس درد مبهم در شانه است. در چنین وضعیتی، بالا بردن بازو یا انجام کارهای روزانه، می تواند بسیار دردناک باشد. علاوه براین، تمرینات روتاتور کاف به بهبودی سریع تر آسیب های شانه، کمک می کنند. تقویت عضلات روتاتور کاف از طریق، می تواند به کاهش درد و التیام عضلات کمک کند. با این کار، شما قادر خواهید بود بازوی خود را آزادانه حرکت دهید، اجسام سبک وزن را بلند کنید و کارهای روزانه را به راحتی انجام دهید. در این مقاله، به چند تمرین روتاتور کاف اشاره شده است که می توانید آن ها را در خانه انجام دهید. قبل از انجام این تمرینات، از پزشک خود اجازه بگیرید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عضلات روتاتور کاف چیست؟ عضلات روتاتور کاف، گروهی شامل چهار ماهیچه شانه هستند که به حرکت بازوها و شانه‌ها کمک می‌کنند. همچنین، این عضلات، به عنوان SITS شناخته می شود. این ماهیچه‌ها به تثبیت شانه‌های شما هنگام حرکت دست‌ها برای انجام کارهای مختلف، کمک می‌کنند. حرکت دست شما می تواند از تحرک ساده گرفته تا چرخش بیرونی و داخلی و کشش مکرر (مانند بازی تنیس) ، متغیر باشد. در واقع، بدون قدرت، تعادل و ثبات کافی، بلند کردن بازوها و انجام حرکات مختلف به صورت آزادانه، امری غیرممکن خواهد بود. اگر به آسیب دیدگی شانه مبتلا شده اید، می دانید که حتی بلند کردن دست نیز بسیار دردناک می شود. بنابراین، چه چیزی باعث درد عضله روتاتور کاف می شود؟ در بخش بعدی، می توانید علت این وضعیت‌را بدانید. چه علتی باعث وارد شدن آسیب به عضلات روتاتور کاف می شود؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسیب و درد عضلات روتاتور کاف، به علت استفاده بیش از حد از دست ها و شانه های افراد ایجاد می شود. وضعیت بدنی نامناسب و آماده سازی و تکنیک های نادرست نیز ممکن است منجر به تحریک، التهاب، بروز شرایط دژنراتیو و پارگی تاندون شود. علاوه براین، آسیب عضله روتاتور کاف، ممکن است به علت افزایش سن نیز رخ دهد. از جمله آسیب‌های شایع در مورد عضلات روتاتور کاف، عبارت اند از: پارگی روتاتور کاف تاندونیت روتاتور کاف تاندونوپاتی روتاتور کاف نشانگان گیر افتادگی شانه هنگامی که هر یک از این چهار آسیب رخ می دهد، ممکن است درد و سایر علایم را نیز تجربه کنید. علایم آسیب روتاتور کاف از جمله علایم آسیب های روتاتور کاف، عبارت اند از: ضعف شانه ها افزایش در شب مشکل در بلند کردن دست ها مشکل در رساندن دست به پشت سر وجود مشکل در خوابیدن به پهلوی شانه آسیب دیده شنیدن صدای تق تق در هنگام انجام حرکات خاص اگر با هر یک از این علایم رو به رو شده اید، باید فورا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما در مورد فعالیت روزانه، سابقه پزشکی و سن تان، از شما سوال خواهد پرسید، معاینه فیزیکی انجام خواهد داد و ممکن است از شما بخواهد که عکس برداری با اشعه ایکس و یا را انجام دهید. بهبودی بعد از جراحی اگر وجود آسیب در روتاتور کاف تایید شود، ممکن است که نیاز باشد از NSAID استفاده کنید یا ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. پس از جراحی، بهبودی در چهار مرحله مختلف انجام می شود. این مراحل‌بهبودی، عبارت اند از: ابتدا شانه خود را به مدت - هفته بی حرکت نگه دارید. در مرحله دوم، تمرینات حرکتی غیرفعال را به مدت - هفته انجام خواهید داد، که در آن فیزیوتراپیست بازوی شما را در یک موقعیت خاص تثبیت می کند و به آرامی عضلات روتاتور کاف را بدون هیچ تلاشی از جانب شما تمرین می دهد. این کار به بهبود قدرت، انعطاف پذیری و ثبات مفصل شانه کمک می کند. در مرحله سوم، شما تمرینات فعال را به مدت - هفته انجام خواهید داد تا دامنه حرکت، قدرت و انعطاف پذیری شانه تان بهبود پیدا کند. مرحله چهارم، تمرینات قدرتی را به مدت تا هفته با استفاده از نوارهای مقاومتی و وزنه های سبک انجام خواهید داد. در هر زمان، در صورت افزایش درد، فورا تمرینات را متوقف کرده و به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. با در نظر گرفتن این نکات، باید بدانید که کدام تمرینات برای افزایش قدرت، ثبات و دامنه حرکت، پس از ایجاد آسیب روتاتور کاف، بهترین انتخاب ها هستند. بهترین تمرینات برای تقویت عضلات روتاتور کاف از جمله تمرینات مناسب برای‌بهبود وضعیت عضلات، عبارت اند از: چرخش خارجی کناری یک دمبل پوندی را با دست شانه آسیب دیده خود، نگه دارید. آرنج خود را طوری خم کنید که بازوی شما عمود بر ساعد باشد. دست خود را به صورت پرونه دار نگه دارید. یک حوله زیر آرنج خود برای حمایت قرار دهید. روی یک تشک دراز بکشید، سر خود را روی یک غلتک فوم یا حوله نورد نگه دارید. دست دیگر خود را در مقابل خود دراز کنید. زانوهای خود را کمی خم کنید. این موقعیت، برای شروع است. به آرامی دست خود را به سمت بالا بکشید و آرنج را خم کنید. سپس آن را به موقعیت شروع برگردانید. باید به تعداد ست تکراری در مرحله اولیه، این حرکت را انجام دهید. با پیشرفت، تعداد تکرارها و ست ها را افزایش دهید. تمرین دادن عضلات ردیف بالا به پایین یک طناب ورزشی را با هر دو دست خود نگه دارید. روی یک صندلی مناسب بنشینید. بدن خود را سفت نگه دارید و وزن خود را روی پای جلویی خود قرار دهید. طناب ها را با آرنج های خود به سمت پایین و عقب بکشید. تیغه های شانه خود را فشار دهید. طناب را به آرامی رها کنید و بازوهای خود را کاملا دراز کنید. فلای معکوس یک دمبل پوندی را با دست شانه آسیب دیده تات نگه دارید. آرنج خود را طوری خم کنید که بازوی شما عمود بر ساعد باشد. دست خود را به صورت پرون دار نگه دارید. یک حوله زیر آرنج خود برای حمایت قرار دهید. روی یک تشک دراز بکشید، سر خود را روی یک غلتک فوم یا حوله نورد نگه دارید. دست دیگر خود را در مقابل خود دراز کنید. زانوهای خود را کمی خم کنید. این موقعیت، برای شروع تمرین است. به آرامی دست خود را به سمت بالا بکشید و آرنج را خم کنید. سپس آن را به موقعیت شروع برگردانید. تمرین کششی نزدیک یک در بایستید و یک پا را جلوتر از دیگری نگه دارید، بازوهای خود را روی در، آرنج ها را در سطح شانه ها و گردن خود را در وضعیت شل نگه دارید. به آرامی به جلو حرکت کنید و کشش را در جلوی شانه خود احساس کنید. کشش را برای ثانیه ادامه دهید. حرکت آونگ بازوی سالم خود را روی میز بگذارید، خم شوید، یک پا را جلوی پای دیگر نگه دارید و دست آسیب دیده را آویزان کنید. شروع به چرخاندن بدن خود کنید تا بازوی شما نیز شروع به چرخیدن کند. چرخش را در جهت عقربه های ساعت و خلاف جهت عقربه های ساعت هدایت کنید. کراس اوور بازو دست بازوی آسیب دیده را روی شانه مقابل قرار دهید. برای این کار می توانید از بازوی سالم خود به عنوان پشتیبان استفاده کنید. آرنج بازوی آسیب دیده را با بازوی سالم خود بگیرید و آن را تا سطح شانه بالا ببرید. به آرامی و به تدریج، آرنج خود را به سمت شانه مخالف بکشید. کشش را در کنار و پشت شانه خود احساس خواهید کرد. کشش را به مدت ثانیه نگه دارید و تکرار کنید. Sleeper Stretch به روی سمت آسیب دیده بدن تان، دراز بکشید. بازوی خود را کمی دراز کنید تا مستقیما زیر شانه شما قرار نگیرد. آرنج خود را خم کنید و ساعد خود را در وضعیت عمودی نگه دارید. مچ بازوی آسیب دیده خود را با دست دیگر نگه دارید. به آرامی بازوی آسیب دیده خود را به سمت پایین فشار دهید و به مدت ثانیه نگه دارید. چرخش خارجی شانه نزدیک یک در بایستید. بازوی آسیب دیده رو به در باشد. یک نوار یا کش ورزشی را روی دستگیره درب محکم نصب کنید. انتهای دیگر نوار یا کش‌ورزشی را با بازوی آسیب دیده خود نگه دارید. آرنج خود را خم کنید تا ساعد عمود بر بازو باشد. این موقعیت، برای شروع حرکت مناسب است. آرنج خود را نزدیک بدن نگه دارید، نوار یا کش ورزشی را از بدن خود دور کنید. آن را به حالت اولیه برگردانید و تکرار کنید. چرخش داخلی شانه نزدیک یک در بایستید. به گونه ای بازوی آسیب دیده نزدیک در باشد. یک نوار مقاومت یا کش ورزشی را روی دستگیره درب، محکم نصب کنید. انتهای دیگر نوار مقاومت یا کش ورزشی را با بازوی آسیب دیده نگه دارید. آرنج خود را طوری خم کنید که ساعد عمود بر بازو باشد. این موقعیت، برای شروع حرکت است. آرنج خود را نزدیک بدن نگه دارید و نوار مقاومت یا کش ورزشی را به سمت بدن خود بکشید. آن را به حالت اولیه برگردانید و تکرار کنید. تمرین دادن شانه با استفاده از نوار یا کش ورزشی بایستید و پاها را به اندازه عرض شانه باز کنید. نوار مقاومت یا کش ورزشی را زیر کفش خود محکم کنید و انتهای دیگر باند را با دست آسیب دیده نگه دارید. این موقعیت، برای شروع حرکت است. با حرکتی آهسته و کنترل شده، بازوی خود را به طرفین بالا بیاورید. هنگامی که احساس درد کردید، متوقف شوید. با یک حرکت آهسته و کنترل شده، به حالت اولیه برگردید. سخن آخر شما می توانید این تمرینات را که عضلات روتاتور کاف را تحت تاثیر قرار می دهند، برای کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی شانه خود، انجام دهید. البته، پیش از آغاز برنامه تمرینی، باید با یک پزشک، درباره بی خطر بودن این تمرینات، صحبت کنید. در صورتی که این تمرینات را انجام دهید، مطمینا احساس بهتری خواهید داشت. با این حال، در بهبودی خود عجله نکنید. اگر اخیرا جراحی شانه انجام داده اید، حداقل تا ماه طول می کشد تا اثرات مطلوب مورد انتظار تان را مشاهده کنید. داروهای خود را مصرف کنید و قبل از شروع ورزش و برنامه تمرینی، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین در صورت افزایش درد پس از انجام تمرین، به پزشک یا فیزیوتراپ خود اطلاع دهید. در صورتی که درباره روش های درمان مشکلات عضلات روتاتور کاف، سوالات بیشتری دارید، می توانید با تماس بگیرید و‌با متخصصین مربوطه، مشورت کنید. برای شروع یک برنامه درمانی موثر و مناسب، باید با یک پزشک متخصص مشورت کنید. باید به این نکته توجه داشته باشید که در اغلب موارد، اقدامات درمانی خودسرانه، احتمالا نه تنها به بهبود وضعیت شما کمک نمی کنند، بلکه باعث تشدید علایم می شوند.

برای زنان غیرممکن به نظر می رسد. اما، آیا شنا در دوران قاعدگی توصیه می‌شود؟ باور های غلط و درست در مورد شنا در دوره پریود کدامند؟ زنان در سنین باروری معمولا به طور متوسط تا روز در یک چرخه منظم تقریبا هر روز دارند. قاعدگی بخشی از چرخه تولید مثل است، وقتی عادت ماهانه می شوید، بدن شما به طور ماهانه پوشش داخلی رحم را دفع می کند. خون و بافت قاعدگی از رحم شما از طریق سوراخ کوچک دهانه رحم شما جریان می یابد و از طریق واژن از بدن شما خارج می شود. چرخه قاعدگی در زنان مختلف متفاوت است. برخی از زنان، هر روز سه روز خونریزی دارند. اما برخی افراد، یک دوره هشت روزه که هر روز اتفاق می افتد، طبیعی است. برخی دیگر ممکن است پریودهایی داشته باشند که در نوسان است. برای اکثر زنان، این پریودی و زمان آن بخشی از زن بودن آنها و چیزی است که به مدیریت آن عادت می کنند. زنان باید انتظار داشته باشند که تقریبا هر ماه یا بیشتر به مدت حدود سال پریود شوند. بیشتر دختران احتمال دارد دوره قاعدگی آنها در دوران بلوغ شروع شود، معمولا بین تا سالگی، و تا یایسگی که معمولا بین تا سالگی می رسد ادامه یابد. زیرا در اینجا، نکات و اقداماتی را فهرست کرده ایم که شما می توانید انجام دهید و در طول دوره قاعدگی خود به شنا ادامه دهد. باز هم، وابسته به ژنتیک، داروهای مورد استفاده، شرایط سلامتی و عوامل محیطی، تنوع زیادی در اینجا وجود دارد. اما نکته مهم این است که قاعدگی یک تجربه تقریبا جهانی و منظم برای نوجوانان و زنان برای چندین سال است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: قاعدگی ممکن است گاهی اوقات یک درد واقعی باشد، اما لزومی ندارد که شما را از شنا کردن باز دارد. باورهای نادرست در مورد پریود و شنا زیاد است، بنابراین اجازه دهید به برخی از رایج ترین آنها نگاهی بیندازیم. در دوران پریودی نمی توان شنا کرد! غلط این یک باور اشتباهی بیش نیست. شما کاملا می توانید در حین قاعدگی شنا کنید. نکته کلیدی برای شنا کردن در دوران قاعدگی این است که از تامپون یا نوع دیگری از محصولات قاعدگی داخلی، استفاده کنید که می تواند جریان قاعدگی را مدیریت کند. اگرچه صحیح است که فشار غوطه‌ور شدن در آب می‌تواند جریان خون ریزی شما را کاهش دهد، اما پریود شما تا حدودی ادامه می‌یابد، حتی اگر نتوانید شواهدی از آن را در لباس شنا ببینید. به همین دلیل مهم است که همیشه از تامپون برای جمع آوری خون و پیشگیری از ورود آن به استخر استفاده کنید. پدها ممکن است گزینه ترجیحی شما برای بهداشت زنانه در خشکی باشد، اما برای استفاده در آب مناسب نیستند و نباید در استخر استفاده شوند. این پدها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مایعات را جذب می کنند، و استفاده از پد در استخر آن را برای سایر استخربازان بی‌اثر، کثیف و احتمالا کاملا آشکار می‌کند. در عوض، یک تامپون قاعدگی را انتخاب کنید که داخل واژن می رود تا خون را قبل از خروج از بدن بگیرد. هیچ پایه ای برای این تصور وجود ندارد که کوسه ها بوی پریود شدن شما را حس و به شما حمله می کنند. با توجه به اینکه می دانیم کوسه ها می توانند بوی خون را حس کنند، این یک نگرانی قابل درک است. اما شواهد مثبتی مبنی بر اینکه قاعدگی عاملی در حملات کوسه‌ها است وجود ندارد. کوسه ها حس بویایی قدرتمندی دارند. فقط خون نیست که می توانند حس کنند. آنها می توانند ادرار و سایر مایعات بدن را نیز بو کنند. چندان مورد توجه شما نیستند، بنابراین نگران نباشید که دوره پریودتان چراغی برای کوسه ها باشد. اگر کوسه ها نگران کننده هستند، بهتر است از غذاهای مورد علاقه آنها مانند ماهی ها، فوک ها و سایر پستانداران دریایی دور بمانید تا قربانی تفکر اشتباه نباشید. هیچ کس نمی داند مگر اینکه شما به آنها بگویید. تامپون های قاعدگی به هیچ وجه وقت به درستی قابل مشاهده نیستند. هیچ نشانه ظاهری آشکاری وجود ندارد که شما در دوره قاعدگی هستید، بنابراین مانند همیشه ادامه دهید و هیچ کسی متوجه این امر نمی شود. یک سیستم فیلتراسیون عملکردی و کلر و سایر ضدعفونی‌کننده‌ها که برای شفاف نگه داشتن و شنا کردن آب استفاده می‌شوند، هر گونه آلودگی آلی را که ممکن است به استخر معرفی کنید، مانند خون پریود، خنثی می‌کند. با این حال، همیشه از تامپون یا دیسک قاعدگی استفاده کنید تا آنچه را که وارد آب می شود کاهش دهید. مطمینا ، می‌توانند آزاردهنده باشند، و اگر با آن‌ها سر و کار دارید، ممکن است تمایلی به شنا کردن نداشته باشید. اگر با گرفتگی های شدید دست و پنجه نرم می کنید، با پزشک خود مشورت کنید زیرا می تواند نشانه مشکلی مانند باشد. اما برای بسیاری از زنان، ورزش به جای تشدید درد به کاهش درد ناشی از انواع دردهای قاعدگی کمک می کند. ورزش‌های هوازی ملایم، مانند پیاده‌روی یا شنا کردن آسان، می تواند تنها چیزی باشد که برای تسکین نیاز داشته باشید. شما می توانید در طول دوره قاعدگی خود شنا کنید. در واقع پریودهای شما نباید مانع از انجام کاری شود. چه شما بخواهید به کلاس های ورزشی یا شنا بپیوندد، باید بتواند از این فعالیت ها حتی در طول دوره های قاعدگی خود لذت ببرید. نکاتی برای شنا کردن در دوره قایدگی خواه شما بخواهید در استخر شنا کند یا در دریاچه، در اینجا چند راهکار مهم برای لذت بردن از شنا در دوران قاعدگی وجود دارد: اگرچه استفاده از تامپون برای شما بسیار راحت است، اما شما می توانید از فنجان های قاعدگی نیز استفاده کند. شما می توانید فنجان را وارد واژن خود کنید تا در پایه خود ثابت بماند و خون قاعدگی را جمع کند. می توان تقریبا ده ساعت به طور مداوم از فنجان استفاده کرد. ظرفیت جذب چنین فنجان هایی به حدی است که جریان قاعدگی هرگز با آب استخر مخلوط نمی شود. اگر شما در حین شنا از تامپون استفاده می کنید، باید اقدامات پیشگیرانه خاصی را در طول روز رعایت کند. همیشه یک تامپون اضافی همراه با خود داشته باشید. پس از بیرون آمدن از استخر، شما باید لباس زیر های خود را عوض کنید و بپوشید. اگر شما در روزهای اولیه قاعدگی از تامپون استفاده می کنید، باید سعی کنید آن را هر سه تا چهار ساعت یکبار تغییر دهید. همانطور که ذکر شد تمدن های باستانی معتقد بودند که شنا در روزهای قاعدگی نسبتا ناسالم است. اما چنین علمی با منطق وجود ندارد. بنابراین شما می توانید آزادانه در یک دریاچه یا استخر در طول روزهای پریود خود شنا کند. اگر در مورد آشکار شدن نخ تامپون کمی مردد هستید، می‌توانید برای احساس راحتی شلوارک بپوشد. حتی اگر شما از تامپون یا فنجان قاعدگی استفاده می کنید، خون قاعدگی از قسمت پایین بیکینی نشت نمی کند. اما فقط به عنوان یک اقدام احتیاطی، توصیه می شود که یک مایو تیره رنگ بپوشید تا خون ریزی به سختی قابل مشاهده باشد. شما می توانید آبی تیره یا بنفش تیره را انتخاب کند و از یک روز سرگرم کننده شنا لذت ببرید. ترجیح دهید لباس شنایی را انتخاب کنید که آستر بیکینی ضخیم داشته باشد تا رشته تامپون دیده نشود. برخی از دختران در طول دوره قاعدگی خود از گرفتگی شدید شکم رنج می برند. پزشکان پیشنهاد می‌کنند که وقتی دچار دردهای قاعدگی می‌شوید، از خوردن غذاهای سرخ‌شده و شور خودداری کنید. هنگامی که شما پس از یک جلسه شنا درد شدیدی را تجربه می کنید، می توانید برای تسکین علایم ناراحت کننده، مقداری مصرف کنید. از پوشیدن جوراب شلواری یا نوار بهداشتی در هنگام شنا خودداری کنید. پد می تواند به راحتی خیس شود. در چنین شرایطی دیگر نمی تواند جریان قاعدگی را جذب کند. بنابراین، وقتی شما در حالی که نوار بهداشتی را پوشیده اید وارد استخر می شوید، ممکن است بوی بدی بدهد و احساس ناراحتی به شما دست دهد. شما باید همیشه یک دامن بلند اضافی یا کتانی به همراه خود داشته باشید که بتواند به راحتی آن را بعد از شنا بپوشید. همچنین در مورد لکه قاعدگی، دامن بهتر می تواند به سرعت علامت را بپوشاند. وقتی جریان خون قاعدگی نشت می کند و باعث لکه دار شدن لباس شنا می شود، شما هرگز نباید وحشت کنید و صحنه ای بسازید. در عوض، می توانید از یکی از دوستانتان کمک بخواهید و حتی می تواند یک حوله قرض بگیرد. هرگز خود را از شنا کردن در دوران قاعدگی محدود نکنید، زیرا آب می تواند به شما کمک کند تا احساس بهتری داشته باشد. در طول دوره قاعدگی، نوجوان خود را مجبور کنید به جای لباس زیر های رنگ روشن، از لباس های تیره استفاده کند. نوجوان شما هرگز نباید از نوار بهداشتی در آب استفاده کند، اما می تواند پس از دوش گرفتن و تعویض لباس خیس، از پد بهداشتی استفاده کند. اگر شما در این دوره احساس ناراحتی می‌کنید، هرگز خود را مجبور نکنید که داخل آب شوید. زیرا بیش از حد می تواند سلامت را مختل کند و درد شکم را افزایش دهد.

شما را ملزم می کند که در انتخاب نوع کاندوم دقت بیشتری داشته باشید. برای یادگیری صفر تا صد آلرژی به کاندوم این مقاله را بخوانید. اگر بعد از رابطه جنسی دچار خارش مکرر و بدون علت می شوید، این وضعیت، می تواند نشانه بروز یک واکنش آلرژیک باشد. در واقع، ممکن است که به کاندوم، یا هر ماده افزودنی دیگر مانند اسپرم کش، که شما یا همسرتان آن را استفاده کرده اید، حساسیت داشته باشید. اگرچه این مسیله ممکن است که به حساسیت داشته باشید، اما کاندوم های ساخته شده از لاتکس، شایع ترین علت بروز آلرژی هستند. اکثر موارد آلرژی‌های که به لاتکس وابسته اند، به کندی ایجاد می‌شوند. به عنوان مثال، این آلرژی ها، ممکن است که پس از سال‌ها قرار گرفتن در معرض کاندوم، ایجاد‌شوند. علاوه براین، بروز آلرژی نسبت به لاتکس، در بین کارکنان سیستم های مراقبت های بهداشتی، بسیار شایع تر هستند. به خواندن این مقاله ادامه دهید تا در مورد علایم واکنش آلرژیک، محصولات جایگزین و زمان مراجعه به پزشک، اطلاعات بیشتری به دست آورید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم آلرژی به لاتکس در بیشتر موارد، افرادی که به لاتکس یا مواد دیگر حساسیت دارند، یک واکنش موضعی را تجربه خواهند کرد. این بدان معنی است که این علایم فقط در قسمت هایی از بدن ظاهر می شوند که پوست شما مستقیما با کاندوم تماس داشته باشد. به طور کلی، علایم یک واکنش آلرژیک موضعی، عبارت اند از: ورم خارش سرخی بروز برآمدگی و برجستگی بثوراتی که شبیه راش هستند. در موارد شدید، بروز یک واکنش آلرژیک در تمام بدن یا به صورت سیستمیک، ممکن است. در مورد زنان، بیشتر احتمال دارد که یک واکنش سیستمیک را تجربه کنند. این مسیله به این علت است که غشاهای مخاطی در واژن، پروتیین‌های لاتکس را سریع‌تر از غشاهای آلت تناسلی مردان، جذب می‌کنند. علایم یک واکنش آلرژیک سیستمیک، عبارت اند از: برافروختگی صورت آبریزش بینی یا احتقان ایجاد کهیر در مناطقی که فرد با کاندوم تماس نداشته است. بروز تورم در مناطقی که فرد با کاندوم تماس نداشته است. در موارد نادر، بروز آنافیلاکسی نیز ممکن است رخ دهد. آنافیلاکسی، یک واکنش آلرژیک جدی و خطرناک محسوب می شود. در صورت بروز موارد زیر، به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بروز مشکل در بلع بروز مشکل در تنفس تورم دهان، گلو یا صورت اگر درباره این علایم، سوالات بیشتری دارید، با یک پزشک‌تماس بگیرید و با او مشورت کنید‌. چرا واکنش آلرژیک اتفاق می افتد؟ لاتکس طبیعی، که از نظر رنگ با لاتکس مصنوعی متفاوت است، از درخت لاستیک تهیه می شود. این لاتکس، حاوی چندین نوع پروتیین است که به عنوان عوامل محرک بروز واکنش آلرژیک شناخته شده اند. اگر به لاتکس آلرژی داشته باشید، سیستم ایمنی بدن شما این پروتیین ها را با عوامل مهاجم و مضر اشتباه می گیرد و برای مبارزه با آن ها، آنتی بادی آزاد می کند. این پاسخ ایمنی ممکن است به بروز خارش، التهاب یا سایر علایم آلرژی منجر شود. بر اساس اطلاعات به دست آمده از مطالعه ای در سال ، افراد مبتلا به، به برخی مواد غذایی نیز حساسیت دارند. برخی از غذاهای گیاهی، حاوی پروتیین هایی هستند که از نظر ساختاری، مشابه پروتیین های موجود در لاتکس هستند. این بدان معنی است که آن ها ممکن است پاسخ ایمنی مشابهی را تجربه کنند. اگر به موارد زیر حساسیت دارید، ممکن است با احتمال بیشتر آلرژی نسبت به لاتکس‌، مواجه شوید: موز کیوی آووکادو شاه بلوط سیب زمینی فلفل دلمه ای گوجه فرنگی اگر چه آلرژی به لاتکس، شایع تر است، اما این احتمال نیز وجود دارد که افراد، به سایر مواد سازنده لاتکس نیز حساسیت داشته باشند‌. به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که اگر مواد سازنده کاندوم، حاوی یک یا چند ترکیب تحریک کننده باشد، سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی هایی را برای مبارزه با آنها ترشح خواهد کرد. این مسیله می تواند منجر به بروز یک واکنش آلرژیک موضعی یا سیستمیک، در تمام بدن، شود. راه کارهای جایگزین حساسیت به کاندوم اگرچه اکثر کاندوم ها با لاتکس ساخته می شوند، اما جایگزین های زیادی نیز وجود دارد. مشکل آلرژی خود را با شریک جنسی خود در میان بگذارید و بهترین گزینه غیر لاتکسی را برای هر دوی خود انتخاب کنید. موارد زیر، از جمله گزینه های جایگزین هستند. کاندوم های ساخته شده از پلی اورتان کاندوم های پلی اورتان ساخته شده از پلاستیک، به طور موثری از بارداری پیشگیری می کنند و به طور همزمان، از شما و همسرتان در برابر ( STIs ) محافظت می کنند. این نوع کاندوم ها، هم برای زنان و هم برای مردان موجود هستند. پلی اورتان، نازک تر از لاتکس است. گرما را به خوبی هدایت می کند. بنابراین این کاندوم ها می توانند نسبتا احساس طبیعی بودن را ایجاد کنند. اما پلی اورتان مانند لاتکس کشش نمی یابد. بنابراین این کاندوم ها ممکن است به خوبی سایر کاندوم ها نباشند. به همین علت، احتمال لیز خوردن یا پاره شدن آن ها بیشتر خواهد بود. بر خلاف گزینه های دیگر، کاندوم های پلی اورتان با اکثر روان کننده ها سازگار هستند. از جمله روان کننده های سازگار با کاندوم های پلی اورتان، عبارت اند از: آب روغن سیلیکون اگر سوالات بیشتری درباره این نوع از کاندوم ها دارید، با یک پزشک مشورت کنید. کاندوم های ساخته شده از پلی‌سوپرن این کاندوم ها، جزو جدیدترین محصولات پیشگیری کننده به حساب می‌آیند. برخی از افراد، حتی استفاده از این نوع کاندوم ها را به لاتکس ترجیح می دهند. پلی ایزوپرن، یک لاستیک مصنوعی است. این ماده گرما را بهتر از لاتکس هدایت می کند که می تواند حس طبیعی تری ایجاد کند. همچنین کشش بهتری نسبت به پلی اورتان دارد. کاندوم های پلی ایزوپرن، از افراد در برابر بیماری های مقاربتی و بارداری محافظت می کنند. اما فقط برای مردان در دسترس هستند. این نوع از کاندوم ها را می توان با ساخته شده بر پایه آب یا سیلیکون، استفاده کرد. کاندوم های پوست بره کاندوم های پوست بره، مدت ها قبل از تولید لاتکس استفاده می شدند. این کاندوم ها که از پوشش روده گوسفند ساخته شده اند، "طبیعی" هستند. این نوع کاندوم ها، منجر به افزایش حساسیت می شوند و بسیاری از مردم می گویند که اصلا نمی توانند این نوع کاندوم ها را حس کنند. با این حال، کاندوم های پوست بره، متخلخل هستند و ویروس ها می توانند مستقیما از آن ها عبور کنند. اگرچه کاندوم های پوست بره می توانند از فرد، به طور موثر در برابر بارداری محافظت کنند، اما از انتقال بیماری های مقاربتی پیشگیری نمی کنند. استفاده از این کاندوم ها، برای زوج های تک همسری که تست STI منفی داشته اند، توصیه می شود. علاوه براین، باید به این نکته توجه داشته باشید که کاندوم های پوست بره، فقط در انواع مردانه موجود هستند. علاوه براین، برخی از کاندوم ها می توانند حاوی اسپرم کش ( nonoxynol - ) باشند. اسپرم کش ها اسپرم کش ها معمولا به شکل ژل، شیاف و روان کننده های کاندوم استفاده می شوند. Nonoxynol - رایج ترین ماده فعال استفاده شده در اسپرم کش ها است. اثبات شده است که این ماده، باعث بروز تحریک در برخی افراد می شود، به خصوص زمانی که به طور مکرر استفاده شود. پزشکان بر این باور بودند که اسپرم کش ها، که اسپرم را از بین می برند، می توانند به محافظت در برابر بارداری و برخی از بیماری های مقاربتی، کمک کنند. برخی از کارشناسان، معتقدند که کاندوم های روغن کاری شده با اسپرم کش، در پیشگیری از بارداری، موثرتر از سایر کاندوم ها نیستند. علاوه براین، یک‌پژوهش ثابت کرده است که اسپرم کش ها، در برابر بیماری های مقاربتی، موثر نیستند. در واقع، استفاده مکرر از اسپرم کش ممکن است خطر ابتلا به یا عفونت های دیگر را افزایش دهد. اگرچه اسپرم کش، دیگر در اکثر کاندوم ها استفاده نمی شود، اما در کل ممنوع نشده است. این بدان معناست که برخی از تولیدکنندگان کاندوم ممکن است هنوز هم به محصول خود اسپرم کش اضافه کنند. این محصولات بر این اساس برچسب گذاری می شوند. به هر حال، در صورتی که فکر می کنید اسپرم کش مقصر بروز واکنش آلرژیک در شما است، می توانید از یک کاندوم معمولی لاتکس استفاده کنید. مطمین شوید که روی محصول، برچسب "روان کاری شده" زده شده است، اما "روغن کاری شده با اسپرم کش" موجود نیست. علاوه براین، ممکن است واکنش آلرژیک، ناشی از روان کننده ای باشد که شما استفاده می کنید. روان کننده ها و واکنش های آلرژیک روان کننده های مخصوص برقراری، برای افزایش لذت جنسی طراحی شده اند. اما حاوی طیف گسترده ای از مواد شیمیایی و نگهدارنده هستند که می توانند باعث بروز تحریک شوند. از جمله مواد سازنده این روان کننده ها، عبارت اند از: پارابن گلیسیرین پروپیلن گلیکول به طور کلی، این مواد علاوه بر بروز تحریک و خارش، می توانند باعث رشد بیش از حد باکتری ها نیز شوند. این مسیله، می تواند منجر به بروز عفونت قارچی یا واژینوز باکتریایی شود. برای مقابله با این مشکل، می توانید روش هایی را امتحان کنید. اکثر مردم به مواد تشکیل دهنده روان کننده های مورد استفاده شان، توجه چندانی نمی کنند. با این حال، اگر تحریک یا عفونت های مکرر را تجربه می کنید، بهتر است به دنبال محصولی طبیعی تر باشید. در صورتی که درباره روان کننده های طبیعی، سوالاتی دارید، می توانید با یک پزشک تماس بگیرید و با او مشورت کنید. پزشک محصولات مناسبی را به شما معرفی خواهد کرد. البته، باید به این نکته نیز توجه داشته باشید که روان کننده های طبیعی، با همه کاندوم ها سازگار نیستند، بنابراین قبل از استفاده، حتما اطلاعات مندرج بر روی بسته بندی آن را مطالعه کنید. علاوه براین، پزشک شما می تواند به هر سوالی که در مورد استفاده مناسب و موثر از این روان کننده ها دارید، پاسخ دهد. در آلرژی به کاندوم، چه زمانی مشاوره پزشکی بگیرم؟ اگر علایم شما بیش از دو روز ادامه داشته باشد، یا پس از امتحان گزینه های جایگزین، ادامه پیدا کنند، باید به پزشک خود اطلاع بدهید. علایم شما ممکن است نتیجه یک عفونت یا سایر بیماری های زمینه ای باشند. بنابراین، باید در اسرع وقت، با یک پزشک مشورت کنید و در صورت لزوم، به کلینیک های درمانی مراجعه کنید. پزشک شما می‌تواند یک معاینه فیزیکی انجام دهد و آزمایش‌های تشخیصی را برای بررسی ابتلا به بیماری‌های مقاربتی شایع و عفونت‌های باکتریایی، انجام دهد. اکثر عفونت های تناسلی را می توان با مصرف یک دوره داروهای آنتی بیوتیکی، از بین برد. اما در صورت عدم درمان، برخی عفونت ها می توانند منجر به بروز عوارض شدید مانند ناباروری شوند. اگر نتیجه آزمایشات شما منفی شد، ممکن است پزشک شما را به یک متخصص آلرژی ارجاع دهد. یک آزمایش پچ انجام می دهد تا به شناسایی ماده ای که علایم شما را تحریک می کند، اقدام کند. اگر سوالات بیشتری درباره آلرژی به کاندوم دارید، با تماس بگیرید و با او مشورت کنید.

استفاده از یک درمان خانگی رایج است. با این حال، آیا این عمل ارزش علمی دارد؟ آیا آسپرین موضعی آکنه را درمان می کند یا التهاب را کاهش می دهد؟ ممکن است برای خلاص شدن از شر سردرد، سرماخوردگی و تب، مصرف کرده باشید. با این حال، آیا می دانید که می توانید از آسپرین برای آکنه نیز استفاده کنید؟ ما در این مقاله سعی داریم حقیقت پشت این ادعاها را بررسی کنیم. آسپرین به عنوان مسکن برای تسکین درد و استفاده می شود. با این حال، با گذشت زمان، از نقش سنتی خود به عنوان یک مسکن تکامل یافته و به دارویی تبدیل شده است که کاربردهای گسترده ای دارد. آسپرین به روش‌های غیرمجاز در پوست استفاده می‌شود. آسپرین در درمان، اریتم ندوزوم (نوعی التهاب پوست) ، ویتیلیگو، نورالژی پس از تبخال، تغییرات پوستی ناشی از نیاسین، واکنش آفتاب سوختگی، واکنش‌های خفیف جذام نوع ، و بیماری خارش پوست مرتبط با پلی سیتمی ورا مفید است. بررسی های انجام شده نشان داده است که مصرف موضعی آسپرین می تواند به کاهش تورم و قرمزی ناشی از هیستامین کمک کند. این مطالعه شامل بیمار مبتلا به بثورات پوستی ناشی از سدیم لوریل سولفات ( SLS ) بود. بنابراین، آسپرین، زمانی که هم به صورت خوراکی و هم به صورت موضعی استفاده می شود، می تواند به کنترل علایم چندین بیماری پوستی کمک کند. اما آیا به همان اندازه روی آکنه موثر است؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تاکنون هیچ مدرک علمی مبنی بر اینکه آسپرین می تواند آکنه را کاهش دهد وجود ندارد. پس چرا مردم از آسپرین برای آکنه استفاده می کنند؟ ایده استفاده از آسپرین برای آکنه به دلیل این است که آسپرین حاوی اسید استیل سالیسیلیک است. اسید سالیسیلیک یک داروی موضعی محبوب برای آکنه است. استیل سالیسیلیک اسید یک مشتق مصنوعی از اسید سالیسیلیک است. این توسط یک واکنش شیمیایی بین اسید سالیسیلیک و اسید استیک ایجاد می شود. آسپرین مشابه اسید سالیسیلیک نیست و بالعکس. با این حال، بسیاری از افرادی که از آسپرین خرد شده برای آکنه، به ویژه آکنه های التهابی استفاده کردند، نتایجی را مشاهده کرده اند. آکنه التهابی زمانی ایجاد می شود که منافذ پوست توسط سلول های مرده پوست، سبوم و باکتری ها مسدود شود. هنگامی که این منافذ مسدود می شوند، عفونت ناپدید می شود و التهاب کاهش می یابد. آسپرین عمدتا برای کاهش التهاب استفاده می شود، اما اثربخشی آن در کاهش التهاب ناشی از آکنه مشخص نیست. ایده اصلی استفاده از آسپرین برای آکنه، استفاده از اسید استیل سالیسیلیک است. روشی که اسید سالیسیلیک استفاده می شود برای درمان آکنه است. آسپرین به خشک کردن التهاب کمک می کند، که می تواند عفونت را برطرف کند و را کاهش دهد. اگرچه مطالعات بالینی اثربخشی آسپرین را در کاهش التهاب پوست مربوط به شرایط مختلف نشان می‌دهد، هیچ شواهد علمی برای حمایت از این درمان DIY برای آکنه وجود ندارد. روش خاصی برای استفاده از آسپرین روی صورت برای آکنه وجود ندارد. از آنجایی که این یک درمان خانگی است، فقط یک روش کلی برای استفاده از آن وجود دارد. با این حال، می توانید چند ماده را اضافه کنید تا آن را مطابق با نیاز پوست خود تغییر دهید. برای استفاده از آسپرین شما می توانید: چند قرص آسپرین را در یک کاسه خرد کنید. به اندازه کافی آب گرم اضافه کنید تا خمیری ایجاد شود. هنگامی که قوام مورد نظر را به دست آوردید، از خمیر به عنوان درمان آکنه استفاده کنید. خمیر را روی ناحیه ملتهب بمالید و بگذارید حداکثر دقیقه بماند. آن را با آب گرم بشویید. می توانید آن را با یک مرطوب کننده دنبال کنید. همچنین می توانید به این مخلوط مواد زیر را اضافه کنید: فندق دارای خواص ضد التهابی است که به تسکین آکنه کمک می کند. هنگامی که روی پوست استفاده می شود به کاهش التهاب کمک می کند. (فقط یک یا دو قطره) به درمان آکنه خفیف تا متوسط کمک می کند. این مواد می توانند به پاکسازی عفونت و کاهش آکنه کمک کنند. می توانید آنها را به آسپرین و خمیر آب اضافه کنید و از آن به عنوان درمان لکه بینی استفاده کنید. می توانید هر روز یک بار این روند را تکرار کنید تا زمانی که عفونت از بین برود. چندین احتیاط وجود دارد که باید هنگام استفاده از آسپرین روی پوست خود رعایت کنید زیرا عوارض جانبی خاصی دارد. اگر باردار یا در دوران شیردهی هستید از مصرف آسپرین برای آکنه خودداری کنید. اگر به داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی یا NSAID ها مانند ادویل و حساسیت دارید، از مصرف آسپرین خودداری کنید. آسپرین می تواند پوست شما را خشک کند و ممکن است جوش ها را بدتر کند. بنابراین از مصرف بیش از حد آن روی پوست خودداری کنید. آسپرین ممکن است حساسیت پوست شما را به خورشید افزایش دهد. همیشه هنگام بیرون رفتن در زیر نور مستقیم آفتاب از ضد آفتاب استفاده کنید. اگر از اسید سالیسیلیک یا هر درمان آکنه دیگری روی پوست خود استفاده می کنید، از مصرف آسپرین خودداری کنید. احتمال دارد پوست شما را بیشتر خشک کند. آسپرین باعث تحریک پوست همراه با قرمزی و پوسته پوسته شدن پوست می شود. به جای استفاده از آن در تمام صورت خود، از آن فقط برای درمان لک استفاده کنید. همچنین، بعد از استفاده از آن، از مرطوب کننده استفاده کنید. بهتر است هنگام استفاده از هر چیزی روی پوست خود احتیاط کنید زیرا نمی خواهید وضعیت خود را بیشتر تشدید کنید. به داروهای مناسب آکنه و هر آنچه که پزشکتان توصیه می کند پایبند باشید. آسپرین موضعی ممکن است برای همه موثر نباشد. مهم نیست که کدام گزینه درمانی را انتخاب می کنید، همیشه برای نتایج بهتر با یک مشورت کنید. بسیاری از ( OTC ) ، از جمله اسید سالیسیلیک و بنزوییل پراکسید می توانند آکنه را درمان کنند. همچنین ممکن است درباره داروهای خانگی مختلفی که برخی ممکن است برای درمان آکنه استفاده کنند، خوانده باشید که یکی از آنها آسپرین موضعی است. شما شاید در درجه اول آسپرین را به عنوان یک مسکن درد بدانید. همچنین حاوی ماده ای به نام اسید استیل سالیسیلیک است. اسید سالیسیلیک دارای اثرات خشک کننده ای است که می تواند چربی اضافی و سلول های مرده پوست را از بین ببرد و به از بین بردن لکه های آکنه کمک کند. آسپرین یک درمان شناخته شده برای آکنه خفیف است، اگر چه که آزمایشات بالینی که اثربخشی آن را نشان می دهد محدود است. شایع ترین عوارض مصرف آسپرین موضعی، خشکی و سوزش پوست است. در نتیجه ممکن است پوسته پوسته شدن و قرمزی نیز ایجاد شود. مخلوط آسپرین با اسید سالیسیلیک می تواند این اثرات را افزایش دهد. همچنین در صورت استفاده از آسپرین موضعی اغلب مستعد این اثرات خواهید بود. هر گونه درمان آکنه ای که روی صورت خود قرار می دهید، از جمله آسپرین، می تواند حساسیت پوست شما را به اشعه ماوراء بنفش ( UV ) خورشید افزایش دهد. حتما هر روز از یک ضد آفتاب با طیف وسیع استفاده کنید که در برابر اشعه های UVA و UVB محافظت می کند. به عنوان یک اقدام احتیاطی، از مصرف هر شکلی از آسپرین در دوران بارداری و شیردهی خودداری کنید، مگر اینکه پزشک برای شرایط پزشکی خاصی به شما توصیه کرده باشد. این می تواند خطر خونریزی را در کودک شما افزایش دهد. آسپرین یک داروی ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) است. به این ترتیب، اگر به سایر داروهای NSAID مانند ایبوپروفن و حساسیت دارید، از آسپرین استفاده نکنید. حقیقت این است که هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مصرف موضعی آسپرین به آکنه کمک کند وجود ندارد. در واقع، به احتمال زیاد پوست شما را تحریک می کند. در عوض، روی درمان‌های آکنه موضعی تمرکز کنید، مانند: رتینوییدها اسید سالیسیلیک بنزوییل پراکسید مهم نیست که کدام درمان آکنه را انتخاب می کنید، مهم این است که به آن پایبند باشید و به آن زمان بدهید تا کار کند. در برابر میل به بیرون زدن جوش های خود مقاومت کنید. این فقط آکنه شما را بدتر می کند و احتمال ایجاد جای زخم را افزایش می دهد. توصیه می شود که قبل از استفاده از آسپرین بر روی آکنه خود با پزشک یا متخصص پوست خود صحبت کنید. به خصوص اگر از انواع دیگر مواد موضعی استفاده می کنید یا اگر بیماری زمینه ای دارید. سخن آخر در حال حاضر هیچ مدرکی مبنی بر فواید ضد التهابی استفاده از آسپرین موضعی برای آکنه وجود ندارد. AAD مصرف خوراکی آسپرین را برای کاهش تورم پوست مربوط به شرایطی مانند آفتاب سوختگی توصیه می کند. با این حال، آنها هیچ توصیه خاصی برای آسپرین در درمان آکنه ندارند. می‌توانید فرآیند استفاده ار آسپرین را به‌عنوان یک لکه‌درمانی یک یا دو بار در روز تکرار کنید تا زمانی که آکنه از بین برود. مهم است به خاطر داشته باشید که استفاده بیش از حد از آسپرین می تواند پوست را خشک کند. از آنجایی که خشک شدن بیش از حد می تواند منجر به جوش های بیشتر شود، مهم است که تمام چربی های طبیعی پوست خود را از دست ندهید.

در طول دوران بارداری بدن زنان دچار تغییرات ایمنی و فیزیولوژیکی زیادی می شود که ممکن است آن ها را نسبت به عفونت های تنفسی ویروسی، از جمله COVID - حساس تر کند. همچنین این امکان وجود دارد که کرونا ویروس در زنان باردار در مقایسه با جمعیت عمومی بیشتر در معرض بیماری های شدید شبیه به عفونت کروناویروس از جمله سندرم حاد تنفسی حاد کروناویروس ( SARS - CoV ) و سندرم تنفسی کورنوویروس خاورمیانه ( MERS - CoV ) و سایر عفونت های تنفسی ویروسی، مانند آنفولانزا، عوارض ناشی از بیماری و یا مرگ و میر قرار گیرند. زنان باردار برای جلوگیری از ابتلا به انواع عفونت های ویروسی باید اقدمات پیشگیرانه مانند شستن دست ها و پرهیز از ارتباط با افراد بیمار و بهداشت فردی را رعایت کنند. در حال حاضر، مطالعات انجام شده در مورد COVID - ، به ویژه ت ثیر کرونا ویروس در زنان باردار و شیرده و همچنین شیرخواران، بسیار کم و محدود است هیچ توصیه ای ویژه برای زنان باردار در مورد ارزیابی یا مدیریت COVID - وجود ندارد. براساس داده های محدود و نمونه های موردی از ویروس های قبلی SARS - CoV و MERS - CoV و تعداد کمی از موارد COVID - ، اعتقاد بر این است که خطر ابتلا به بیماری های شدید، عوارض و مرگ و میر در بین زنان باردار نسبت به زنان دیگر بیشتر است. در حال حاضر مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده یک راهنمای بالینی موقتی برای مدیریت کرونا ویروس در زنان باردار منتشر کرده است که پزشکان و مراقبین مراکز های بهداشتی باید رعایت کنند. همچین کالج زنان و زایمان آمریکا به تمام پزشکان و سایر متخصصان مراقبت های زنان و زایمان توصیه می کند در مراقبت از این بیماران راهکارهای خاصی را در نظر بگیرند. بیمار مشکوک به COVID - را در یک اتاق جدا گانه (ایزوله) نگهداری کنند. پزشکان مراقبت های بهداشتی باید به محض ورود یک کرونا ویروس در زنان باردار احتمالی مبتلا به COVID - سریعا به پرسنل های بخش های عفونی اطلاع دهند. در مرحله اول بهتر است نوزادانی که از مادران مبتلا به COVID - به دنیا می آیند به عنوان بیمار مشکوک به ویروس در نظر گرفته شوند و برای پیشگیری از شیوع بیماری جداگانه نگهداری شوند. برای کاهش خطر انتقال ویرس از مادر به نوزاد در موارد مشکوک و ابتلا احتمالی زنان، باید اتاق های جداگانه ای حتی برای جدا کردن نوزاد از مادر در نظر گرفته و کلیه بهداشت ها فردی توسط مادر رعایت شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اطلاعات در مورد COVID - در دوران بارداری بسیار محدود است به طوری که می تواند گفت اطلاعات کامل و دقیقی در مورد عوارض ابتلا به بیماری کرونا در زنان باردار وجود ندارد. اما در مواردی مشخص شده است که ابتلا زنان باردار به عفونت با سایر کروناویروس های مشابه از جمله SARS - CoV و MERS - CoV باعث سقط جنین و زایمان زودرس شده است. همچنین تب های بالا در سه ماهه اول بارداری می تواند خطر بروز نقایص خاص هنگام تولد (مادرزادی) را افزایش دهد. به نظر می رسد ویروسی که باعث COVID - شود، عمدتا از طریق تماس نزدیک با شخص آلوده و یا سطوح و قطرات تنفسی انتشار پیدا می کند و هنوز به طور کامل مشخص نیست که آیا انتقال بیماری از طریق مادر به جنین متولد نشده وجود دارد یا ندارد. اما با این حال، در برخی موارد اخیر مشخص شده است که کودکانی که مادران مبتلا به COVID - متولد شده اند، سالم بوده اند و به بیماری کرونا مبتلا نشده اند و علاوه بر این، ویروس در نمونه های مایع آمنیوتیک یا شیر مادر تشخیص داده نشده است. اطلاعات محدودی در مورد انتقال ویروس از راه جفت برای سایر ویروس های مشابه از جمله MERS - CoV و SARS - CoV در دسترس است و موردی از انتقال این عفونت ها گزارش داده نشده است. ابتلا یک نوزاد چینی به کرونا ویروس در فاصله ساعت بعد از تولد این نگرانی را ایجاد کرده بود که این ویروس می تواند از یک مادر به جنین منتقل شود. تحقیقات نشان داده است که برخی از ویروس ها می توانند از طریق شیر مادر یا جفت در دوران بارداری به جنین منتقل شوند. چنین موارد انتقال را "انتقال عمودی" می نامند و در بیماری های مانند سرخک و در برخی موارد HIV دیده شده است، اما انتقال عمودی در بین بیماری های تنفسی به ندرت دیده می شود و حتی نادر هستند. به طورکلی در زایمان های طبیعی، نوزادان بیشتر در معرض میکروب های موجود در بدن مادر قرار می گیرند و هیچ مدرک و شواهدی مبنی بر انتقال کرونا ویروس در رحم وجود ندارد و ممکن است کودک بعد از تولد در محیط بیمارستانی و یا مراقبین از راه تماس به این بیماری مبتلا شده باشد. انتقال این بیماری از طریق تماس نزدیک با فرد آلوده تایید شده و به نظر می رسد که این ویروس عمدتا از طریق قطرات تنفسی از طریق سرفه یا عطسه منتشر می شود و تا کنون مواردی از ویروس در شیر زنان مبتلا به COVID - دیده نشده است و اطلاعی در مورد انتقال ویروس ایجاد از طریق شیر مادر به جنین وجود ندارد. در حال حاضر، نگرانی اصلی این نیست که آیا ویروس از طریق شیر مادر قابل انتقال است، بلکه این است که آیا یک مادر آلوده می تواند ویروس را از طریق قطرات تنفسی در طول دوره شیردهی منتقل کند. به طور کلی شیر مادر، جنین را در برابر بسیاری از بیماری ها محافظت می کند و شیر مادر بهترین منبع تغذیه برای بیشتر نوزادان است. ولی موارد استثنایی و نادری هم وجود دارد که در صورت ابتلا زنان به برخی بیماری های، شیر دادن به نوزاد توصیه نمی شود. به طور مثال مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده توصیه می کند که مادر مبتلا به آنفولانزا با رعایت اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از انتقال ویروس به شیرخوار به شیر دادن خود ادامه دهند. اما زنان مبتلا باید اقدامات احتیاطی احتمالی را برای جلوگیری از انتشار ویروس به نوزاد خود، از جمله شستن دست خود قبل از لمس کردن نوزاد و پوشیدن ماسک صورت، در صورت امکان، هنگام شیردادن را رعایت کنند. همه مادران در مناطق شیوع این ویروس و در معرض خطر که دارای علایم تب، سرفه و یا مشکل در تنفس هستند، باید زودتر به دنبال درمان پزشکی باشند. با توجه به مزایای تغذیه با شیر مادر و نقش ناچیز شیر مادر در انتقال سایر ویروس های تنفسی، مادر می تواند ضمن استفاده از همه اقدامات احتیاطی لازم، شیردهی را ادامه دهد. پوشیدن ماسک در نزدیکی کودک (از جمله در هنگام شیردهی) شستن دست ها قبل و بعد از تماس با کودک (از جمله تغذیه) تمیز کردن و ضد عفونی سطوح آلوده در حالی که وضعیت بیماری مادر مبتلا به ویروس زیاد خوب و رضایت بخش نباشد، آن ها می توانند در صورت امکان، شیر خود را با پمپ دستی یا برقی تهیه کرده و از فرد سالم و یا پرستار کودک بخواهند که شیر را به نوزاد بدهد. مادر و پرستار کودک باید قبل از لمس هر قسمت پمپ یا بطری، دست های خود را بشویند و بهداشت فردی را کاملا رعایت کنند. هیچ مدرکی مبنی بر مستعد و حساس تر بودن کودکان در ابتلا به این بیماری وجود ندارد و در حقیقت، بیشتر موارد تایید شده COVID - در بزرگسالان دیده شده است. حتی عفونت ناشی از ویروس های مشابه مانند سندرم تنفسی حاد شدید coronavirus ( SARS - CoV ) و سندرم تنفسی کورنوویروس خاور میانه ( MERS - CoV ) در کودکان نسبتا شایع نبوده است. کودکان برای جلوگیری از عفونت و ابتلا به این بیماری باید اقدامات پیشگیرانه معمولی از جمله تمیز کردن دست ها با استفاده از صابون و آب یا ضدعفونی کننده دست را انجام دهند. موارد محدودی از کودکان مبتلا به COVID - در چین با علایم سرماخوردگی مانند تب، آبریزش بینی و سرفه گزارش داده شده است. علایم دستگاه گوارش (استفراغ و اسهال) حداقل در یک کودک مبتلا به COVID - دیده شده است. اما به نظر می رسد این موارد به ندرت دیده می شود. با این حال، مانند سایر بیماری های تنفسی، ممکن است جمعیت خاصی از کودکان در معرض خطر عفونت شدید قرار داشته باشند. در حال حاضر هیچ داروی ضد ویروسی توصیه یا تایید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای COVID - وجود ندارد و کودکان و اعضای خانواده آن ها باید برای جلوگیری از شیوع عفونت های تنفسی، موارد بهداشت فردی پوشاندن دهان و بینی هنگام عطسه و سرفه، تمیز کردن دست ها با صابون و آب یا ضدعفونی کننده الکلی را رعایت کنند. به دلیل کاهش دفاع سیستم ایمنی بدن و مضر بودن مصرف برخی دارو ها برای پیشگیری از بروز عفونت در طول دوران بارداری، احتمال ابتلا زنان به بسیار زیاد است. در طول دوران بارداری سیستم ایمنی بدن مادران برای محافظت از جنین در حال رشد با سرعتی کمتر از حدطبیعی خودش کار می کند. این سرکوب سیستم ایمنی بدن زنان باردار را در برابر برخی بیماری ها مانند سرماخوردگی و آنفولانزا و بیماری های ویروسی در دوران بارداری و یا عوامل عفونت زا آسیب پذیرتر می کند. زنان در صورت بروز علایم در دوران بارداری باید استراحت زیادی داشته باشند و مایعات بیشتری مصرف کرده و در صورت بروز تب به پزشک مراجعه کنند. مقایسه برخی از ویژگی های بیماری ناشی از ویروس کرونا، آنفولانزا و سرماخوردگی منابع:

زنان باردار و شیرده توجه داشته باشند که برای مصرف دارو در هنگام بارداری یا شیردهی، همیشه با پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت شود. تجویز پزشک باید به صورت فردی انجام شود و ممکن است میزان مصرف و نوع دارو برای هر فردی متفاوت باشد. اکثر متخصصان تغذیه نوزاد با شیر مادر را حداقل تا ماه توصیه می کنند. با این وجود، بسیاری از مادران باید در طول شیردهی از داروهای خاصی استفاده کنند. شاید در برخی موارد سوال پیش بیاید که داروهای مجاز در دوران شیردهی کدام هستند. اگرچه مصرف بسیاری از داروها هنگام شیر دادن باعث بروز عوارض نمی شود، اما اکثر آنها تا حدی وارد شیر می شوند و حتی ممکن است میزان شیر را تحت ت ثیر قرار دهند. برای اطمینان خاطر، قبل از مصرف هر نوع نسخه یا داروی بدون نسخه، مکمل های گیاهی یا رژیم غذایی یا ویتامین با پزشک مشورت شود. حتی چای های گیاهی ممکن است حاوی افدره یا سایر مواد مضر باشند. برچسب "طبیعی" روی این محصولات تایید کننده بی خطر بودن آن ها نیست. آکادمی اطفال آمریکا اعلام کرده است که اثر بسیاری از داروها روی نوزادان و مادران شیرده به سادگی مشخص نیست. به همین دلیل، زنان در دوران شیردهی بهتر است فقط در صورت نیاز، با کمترین میزان و در کمترین زمان ممکن، دارو مصرف کنند. در صورت امکان از ترکیب داروها خودداری شود. در صورت امکان، داروهایی مصرف شود که فقط یک بار در روز بعد از تغذیه کودک کاربرد داشته باشند. زنان در مورد خطرات و فواید هر دارویی که در هنگام شیردهی تجویز می شود، از پزشک خود سوال کنند. هنگامی که بیش از یک دارو یا یک داروی ترکیبی استفاده می شود، توصیه های مربوط به شیردهی رعایت شوند. کودکان از نظر عوارض جانبی مانند خواب آلودگی، تحریک پذیری، سایر واکنش های احتمالی یا شناخته شده دارو، کنترل شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سازمان بهداشت جهانی مصرف این دارو را در دوران شیردهی بلا مانع می داند. استامینوفن یا ایبوپروفن ممکن است برای تسکین درد مطمین تر باشد. برخی از کارشناسان معتقدند که با دوز کم می تواند به عنوان یک ماده رقیق کننده خون در زنان شیرده که به آن نیاز دارند، تجویز شود. در صورت امکان از مصرف طولانی مدت آسپرین با دوز زیاد خودداری شود. از نوشیدنی های انرژی زا غلیظ، قرص های کافیین خالص خودداری شود. ممکن است در نوزادان منجر به شود. بعید است که بر روی نوزاد ت ثیر منفی بگذارد. استروژن ممکن است تولید شیر و میزان پروتیین را کاهش دهد. روش های غیر هورمونی در دوران شیردهی ترجیح داده می شوند. با استفاده مادر از هر نوع کورتیکواسترویید در دوران شیردهی هیچ گونه عارضه جانبی در نوزادان شیرخوار ایجاد نمی کند. در صورت تزریق داخل وریدی، به مدت ساعت پس از مصرف از شیردهی خودداری شود. شیرخوار را از نظر اسهال، کاندیدیازیس (عفونت برفک، بثورات پوشک) کنترل کنید در مادران شیرده قابل استفاده است. به دلیل وزن مولکولی زیاد، در شیر مادر یا توسط نوزاد جذب نمی شود. استفاده از برونکودیلاتلارهای استنشاقی در دوران شیردهی بلا مانع است. انسولین، از جمله انسولین های بیوسنتتیک جدیدتر (آسپارت، دمیتیر، گلارژین، گلولیزین، لیسپرو) پروتیینی است که در صورت مصرف دهان از طریق دستگاه گوارش نوزاد غیرفعال و از بین می رود. لیدوکایین ممکن است توسط نوزادان جذب می شود. اما باعث بروز عوارض جانبی در شیرخواران نمی شود. احتمالا در نوزادان عوارض جانبی بروز نمی کند. استفاده آن می تواند شروع شیردهی را به ت خیر بیندازد. هیچ احتیاط خاصی برای مصرف آن لازم نیست. بعید است که بر روی شیرخوار ت ثیر بگذارد، اما به ندرت تجویز می شود. آموکسی سیلین، پنی سیلین G در مادران شیرده قابل مصرف است. AAP با شیردهی سازگار است. اما باید کودک برای افسردگی تنفسی، ضربان قلب پایین و قند خون تحت کنترل باشد. کودک به خصوص نوزادان نارس از نظر تحریک پذیری کنترل شود. در صورت امکان تا ساعت شیردهی را به ت خیر انداخته، اما در صورت استفاده طولانی مدت ممکن است اهمیتی نداشته باشد. مطمین شوید که پوست نوزاد با مناطقی از پوست که تحت درمان قرار گرفته اند مستقیما در تماس نباشد. لووتیروکسین در شیر دفع می شود، اما یک جزء طبیعی شیر مادر است. استفاده آن بلا مانع است. بعید است که وارد جریان خون نوزاد شود یا عوارض جانبی ایجاد کند. هیچ احتیاط خاصی برای مصرف آن لازم نیست. دوزهای وراپامیل تا میلی گرم در روز تولید شیر مادر را کاهش می دهد. به نظر می رسد وراپامیل در نوزادان شیرخوار خصوصا در نوزادان بالای ماه عوارض جانبی ندارد. با دوزهای وارفارین تا حداقل میلی گرم میزان شیر کاهش می یابد. هیچ عوارض جانبی در شیرخواران با شیر مادرانی که وارفارین مصرف کرده اند گزارش نشده است. مقادیر کم مهارکننده های ACE مانند کاپتوپریل، آنالاپریل و بنازپریل در شیر مادر وجود دارد. با این حال، مقادیر دوز کم آن ها باعث بروز عوراض نمی شود. کاربامازپین ( Tegretol ) گاباپنتین لاموتریژین لتیراستام به عنوان بی خطر گزارش شده، اما بهتر است کودک برای عوارض جانبی کنترل شود. اتوسوکسیمید فنوباربیتال پریمیدون اسید والپروییک در مصرف آن احتیاط شود و کودک برای بروز عوارض جانبی تحت کنترل قرار گیرد. فلبامات trimethadione زونیزامید با احتیاط زیاد مصرف شود. زیرا برخی از داروها می توانند برای نوزادان شیرده خطرناک باشند. درمان صرع اغلب به صورت ترکیبی استفاده می شود. استفاده از دو یا چند داروی تشنج می تواند منجر به عوارض جانبی بدتر یا غیر منتظره شود. لوراتادین، فکسوفنادین، desloratadine بنادریل (دیفن هیدرامین) ، کلروفنیرامی از کمترین دوز ممکن استفاده کرده و بعد از آخرین تغذیه قبل از خواب مصرف شوند. مادرانی که ایزونیازید مصرف می کنند، باید روزانه میلی گرم پیریدوکسین خوراکی مصرف کنند. نوزادان را در موارد نادر از نظر زردی بررسی شوند. اکثر متخصصان، شیردهی در دوران آزاتیوپرین را بلا مانع می دانند. تا ساعت بعد از دوز از شیردهی خودداری شود. تشنج احتمالی در ماه اول شیردهی. ممکن است داروی دیگری جایگزین شود. در صورت ترکیب با SSRI ، شیرخوار را تحت نظر و کنترل قرار دهید. محصول خوراکی یا IV ممکن است منجر به اسهال، برفک، به ندرت خون در مدفوع می شود. گزینه جایگزین را در نظر گرفته شود. عوامل موضعی بعید است که عوارض جانبی نوزاد را به دنبال داشته باشد. ممکن است باعث تحریک پذیری در نوزاد شود. غالبا با شیر مادر تداخل می کند و باعث کاهش آن می شود. اطلاعات محدودی در مورد فنیل افرین خوراکی وجود دارد. بنابراین بهتر است گزینه های جایگزین استفاده شوند. اسپری بینی فنیل افرین یا قطره های چشمی کمتر احتمال تولید شیر را کاهش می دهد. فلوکونازول در مادران شیرده قابل استفاده است. گادوپنتتات به احتمال زیاد نمی تواند به جریان خون نوزاد منتقل شود و یا باعث ایجاد عوارض جانبی در شیرخواران شود. اطلاعات محدود حاکی از آن است که دوزهای هالوپریدول در مادر تا میلی گرم در روز بر شیر مادر ت ثیر نمی گذارد. رانیتیدین ( Zantac ، Zantac ) نیزاتیدین (اکسید AR ) فاموتیدین ( Pepcid AC ) سایمتیدین ممکن است آنزیم های کبدی منجر به فعل و انفعالات دارویی را مهار کند. فاموتیدین ترجیح داده می شود. بهتر است دارو های دیگر جایگزین شوند. دوز میلی گرم روزانه یا کمتر در طول شیردهی بلا مانع است. دوزهای بالاتر ممکن است تولید شیر را کاهش دهد. به نظر می رسد باعث بروز عوارض در نوزاد نمی شود. کمتر از میلی گرم در روز بی خطر است. در صورت امکان، بلافاصله پس از شیردهی از متیمازول استفاده کرده و تا ساعت قبل از شیردهی مصرف نشود. هیچ موردی از عملکرد تیرویید در نوزادان شیرخوار گزارش نشده است. مادران بهتر است حداقل ساعت پس از مصرف برای شیردهی صبر کنند. سایر NSAID ها (یعنی ایبوپروفن) یا استامینوفن ترجیح داده می شوند. به نظر می رسد که اگزازپام در دوران شیردهی با دوزهای معمولی عوارض جانبی ایجاد نمی کند. هیچ احتیاط خاصی لازم ندارد. با این حال، استفاده کوتاه مدت همیشه ترجیح داده می شود. اکثر متخصصان توصیه می کنند به محض بهبودی کافی از مادر از بیهوشی عمومی، شیردهی از سر گرفته می شود. دوزهای PTU درست بعد از شیردهی مصرف شود و تا ساعت بعد از مصرف آنها از شیردهی خودداری شود. بعضی از متخصصان به علت خطر آسیب کبدی نوزاد با PTU ، متیمازول را به عنوان داروی ضدتریرویید انتخاب می کنند. داده های محدود حاکی از این است که دوزهای . گرم در روز میزان شیر مادر را کاهش می دهند. عوارض جانبی برای نوزادان ندارد. به نظر می رسد استفاده کوتاه مدت از سیپروفلوکساسین، لووفلوکساسین یا موکسیفلوکساسین در مادران شیرده بلا مانع است. با این حال، به دلیل عوارض جانبی جدی در بیماران، سازمان غذا و دارو اظهار داشته است که آنها برای شرایط شایع مانند سینوزیت، برونشیت و عفونت های عاری از مجاری ادراری مناسب نیستند. کینولون ها فقط باید در صورت عدم موفقیت درمان با سایر آنتی بیوتیک های مناسب استفاده شوند. فلویوروکینولون ها به دلیل نگرانی در مورد عوارض جانبی بر مفاصل در رشد نوزادان، در شیرخواران بطور سنتی مورد استفاده قرار نمی گیرند. جلوگیری از شیردهی به مدت تا ساعت پس از مصرف، میزان بروز عوارض در شیرخواران را کاهش می دهد. سرترالین اکثر پزشکان در دوران شیردهی پاروکستین یا ضد افسردگی ترجیحی سرترالین را در نظر می گیرند. به نظر می رسد اسپیرونولاکتون در طول شیردهی قابل استفاده است. کارشناسان توصیه می کنند مادران که به مدت ساعت از شیردهی خودداری کنند. داکسی سایکلین ویبرامایسین (داکسی سایکلین) در مصرف آن ها بهتر است احتیاط شود. و کودک از نظر اسهال، عفونت برفک، بثورات پوشک تحت کنترل قرار گیرد. به نظر می رسد نوزادان عوارضی ایجاد نکند. عوارض جانبی کمی در نوزادان گزارش شده است. از مصرف دوکسپین به دلیل متابولیت فعال و عوارض جانبی گزارش شده خودداری شود. از این داروها نباید در دوران شیردهی استفاده شود. منبع:

تست مشخصات بیوفیزیکی آزمایشی است که بعد از هفته بارداری انجام می شود. این آزمایش تشخیصی، غیر تهاجمی می باشد و به ارزیابی جنین کمک می کند. تست مشخصات بیوفیزیکی به پروفایل بیوفیزیکی ( BPP ) هم معروف است و در اصل یک سونوگرافی قبل از تولد است که از یک سیستم امتیاز دهی برای ارزیابی سلامت کودک در دوران بارداری استفاده می کند. تست مشخصات بیوفیزیکی با تست غیر استرس غیر ترکیبی، ترکیب می کند. تست غیر استرس برای ارزیابی شتاب ضربان قلب جنین در پاسخ به حرکت انجام می شود. BPP حجم مایعات آمنیوتیک حرکات جداگانه بدن یا اندام ها در جنین حرکات تنفس جنین و بررسی وضعیت تنفسی تون (میزان توانایی) عضله جنین، باز یا بسته شدن دست و دهان، باز شدن و انعطاف پذیری اندام ها، یا جابجایی و یا چرخش تنه بدن در دوران بارداری، سلامتی مادر و نوزاد برای به حداکثر رساندن میزان موفقیت زایمان و به حداقل رساندن عوارض آن بسیار مهم هستند. یک روش برای تعیین بهزیستی کودک استفاده از پروفایل بیوفیزیکی است. پزشک در برخی موارد زیر ممکن است از این تست استفاده کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انتظار چند قلو زایی کاهش حرکت جنین حاملگی هایی بیش از هفته ابتلا مادر به آسم متوسط یا شدید محدودیت احتمالی رشد داخل رحمی مایع آمنیوتیک بیش از حد یا خیلی کم ارزیابی سلامت کودک، به ویژه در مادران با سابقه عوارض بارداری قبلی احتمال وجود بیماری مرتبط با بارداری مانند پره اکلامپسی یا خونریزی غیر قابل توضیح ابتلا مادر به بیماری های مانند، یا دیابت حاملگی که ممکن است در منجر به بیماری مزمن کلیه شود. برای زنانی که دارای حاملگی پرخطر و یا دیررس هستند. در بعضی موارد، یک پروفایل بیوفیزیکی اصلاح شده ممکن است به جای مشخصات کامل بیوفیزیکی انجام شود. تست مشخصات بیوفیزیکی اصلاح شده از یک تست غیر استرس همراه با ارزیابی فراصوت برای بررسی میزان مایعات آمنیوتیک استفاده می کند. در حین انجام تست مشخصات بیوفیزیکی، حرکات و لحن عضلانی جنین طی مدت زمان حداقل دقیقه بررسی می شود. تست مشخصات بیوفیزیکی شامل یک تست غیر استرس و یک تست سونوگرافی است. در تست غیر استرس، از یک مانیتور برای اندازه گیری ضربان قلب جنین استفاده می شود. برای انجام این تست، در حالی که مادر دراز کشیده است، کمربندی با گیرنده های الکترونیکی در اطراف شکم او قرار می گیرد و ضربان قلب جنین اندازه گیری و ثبت می شود. این آزمایش معمولا حدود دقیقه طول می کشد و ممکن است جنین با وزوز یا صدای بلند تحریک شود. تست غیر استرس در مطب پزشک یا بیمارستان انجام می شود. در معاینه سونوگرافی در حالی که مادر دراز کشیده وسیله ای به نام مبدل به آرامی روی شکم او حرکت داده می شود تا امواج صوتی ایجاد گردند. مبدل این امواج را به تصاویری که در مانیتور قابل مشاهده هستند، تبدیل می کند. معاینه سونوگرافی حدود دقیقه طول می کشد. در صورت رضایت پزشک از کلیه معیارهای اندازه گیری شده در طول تست مشخصات بیوفیزیکی، حداکثر امتیاز به عنوان نتیجه مثبت و رضایت بخش تست در نظر گرفته می شود. مطلوب بودن هر یک از مولفه ها، دو امتیازی در نظر گرفته می می شود. برای نتیجه گیری آخر تست تست مشخصات بیوفیزیکی، هر یک از مولفه های بالا به عنوان معیارهای اندازه گیری در نظر گرفته می شوند که اگر از معیار مورد نظر کمتر باشند، غیر طبیعی تلقی می شوند و نمره صفر امتیاز را دریافت می کنند. انجام تست مشخصات بیوفیزیکی نیازی به اشعه ندارد و تهاجمی محسوب نمی شود. در این روش ضربان قلب کودک با تکانه های الکتریکی کنترل شده و از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر استفاده می شود به همین علت خطری برای سلامتی مادر و یا کودک ندارد. در حالی که تست مشخصات بیوفیزیکی در به حداقل رساندن خطر جنین و مادر بسیار مفید می باشد، می تواند باعث بروز مشکلاتی هم شود. این مشکلات در صورت بروز عبارتند از: در صورتی که جنین زیاد نارس باشد، ممکن است نتایج به دست آمده از تست مشخصات بیوفیزیکی زیاد قابل اطمینان نباشد. به همین علت آزمایش نباید قبل از هفته بارداری انجام شود. نتایج تست می تواند تحت تاثیر مصرف قرار بگیرد. میزان تنفس و حرکت جنین برای چند روز پس از مصرف این دارو ها توسط زنان باردار کاهش می یابد. ممکن است این آزمایش در بعضی موارد مجددا توصیه و تکرار و حتی منجر به تست های اضافی و بعضا غیر ضروری شود. BPP قبل از انجام آزمایش، پزشک از زنان در مورد تاریخچه سلامتی او سوالاتی می پرسد و دستورالعمل های را برای انجام آن تجویز می کند. به طور مثال به زنان توصیه شود مایعات زیادی بنوشند تا مثانه آن ها در حین تست پر باشد. آزمایش ممکن است بین الی دقیقه طول بکشد. در بسیاری از موارد، و نتایج بلافاصله پس از اتمام تست آماده شود. تست مشخصات بیوفیزیکی می تواند در بیمارستان، کلینیک یا مطب پزشک انجام گیرد و بیشتر متخصص زنان و زایمان آزمایش را انجام می دهند، اما این تست می تواند توسط سایر پزشکان مراقبت های بهداشتی مانند تکنسین سونوگرافی یا رادیولوژیست نیز صورت بگیرد. زنان بهتر است برای انجام این تست لباس های گشاد و راحتی بپوشند. همچنین زنان سیگاری باید حداقل دو ساعت قبل از آزمایش از مصرف سیگار خودداری کنند چون استعمال سیگار ممکن است بر میزان فعالیت کودک ت ثیر بگذارد. برای انجام آزمایش غیر استرس، کمربند اندازه گیری ضربان قلب کودک در شکم مادر قرار می گیرد و ضربان قلب او ثبت می شود. بعضی اوقات ممکن است کودک خواب باشد، بنابراین ارایه دهنده خدمات بهداشتی می تواند برای ادامه آزمایش کودک را از خواب بیدار و یا به آرامی تحریک کند. بخش بعدی آزمایش شامل سونوگرافی است که در آن الگوهای تنفس کودک، حرکات، لحن عضلات و حجم مایعات آمنیوتیک ارزیابی خواهد شد. در اینجا، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی ماده ای مانند ژل را روی شکم مادر قرار داده و یک دستگاه کوچک (مبدل) را روی شکم قرار می دهد تا از کودک عکس بگیرید. پس از اتمام آزمایش، ارایه دهنده خدمات بهداشتی ژل را از شکم زن پاک کرده و به او اجازه می دهد به خانه برگردد و نیازی به بستری شدن ندارد. دانشگاه مراکز پزشکی میشیگان توضیح می دهد که BPP پنج منطقه از سلامت کودک (ضربان قلب، تنفس، حرکت، لحن عضلات و مایع آمنیوتیک) را در مقیاس عددی صفر تا دو اندازه گیری می کند. وقتی نمرات با هم ترکیب می شوند، نتایج حاکی از موارد زیر است نمره کل و طبیعی تست مشخصات بیوفیزیکی امتیاز یا از امتیاز با حجم مایع آمنیوتیک طبیعی می باشد و کودک سالم است. در مجموع از شش تا هشت امتیاز زن مجبور به تکرار تست در تا ساعت آینده می باشد. نمره کمتر از هشت احتمالا نشان دهنده این است که جنین اکسیژن کافی دریافت نمی کند (آسفایکسی جنین) و می توان با مصرف داروهای خاص مانندکورتیکواستروییدها در دوران بارداری این شرایط را کنترل کرد. نمره شش نشان می دهد ممکن است مشکلاتی وجود داشته باشد که مادر نیاز به ارزیابی یا نظارت بیشتر دارد. اگر بارداری در هفته یا بیشتر از آن باشد، پزشک می تواند زایمان نوزاد را توصیه کند. اگر بارداری کمتر از هفته باشد، باید تست مشخصات بیوفیزیکی ساعت بعد تکرار شود. نمره چهار یا کمتر باشد، نشان می دهد کودک دچار مشکل شده است و به آزمایش و بررسی های بیشتری لازم است. اگر دوره حاملگی کمتر از هفته باشد و نتیجه تست تست مشخصات بیوفیزیکی چهار باشد، زن به ارزیابی و نظارت بیشتر نیاز دارد. به طور کلی، نمره پایین نشان دهنده خطر بیشتر برای زایمان و آسفایکسی جنین می باشد. برای تست مشخصات بیوفیزیکی اصلاح شده، زمانی که تست فشار خون غیر مادر طبیعی و جیب مایعات آمنیوتیک بیش از دو سانتی متر باشد نتیجه تست طبیعی تلقی می شود. در بیشتر موارد، نتایج بلافاصله پس از اتمام آزمون آماده می شوند. منابع:

یکی از دلایل اصلی مرگ و میر آن ها در سراسر جهان است. در کشور های پردرآمد بیش از از این بیماری از خال کوبی ها ناشی می شود. هلیکوباکتر پیلوری ناشی از بیماری های رفلاکس معده، گاستریت و زخم معده خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد. متاسفانه سالانه زن در اثر سرطان دهانه رحم جان خودشان را از دست می دهند و شیوع این سرطان به علت HPV به طرز چشمگیری رو به افزایش است. اخیرا CDC اعلام کرده است که واکسنیناسون به موقع می تواند شیوع HPV در نوجوانان را / کاهش دهد. کودکان خود را در سنین یا سالگی برای تزریق واکسن HPV به مراکز بهداشت ببرید. به نظر می رسد زمان رشد جنین در رحم مادر، و که بدن افراد به سرعت در حال رشد و تغییر است، عوامل سرطان زا می توانند بیشترین تاثیر را روی سلامتی فرد داشته باشند، بنابراین در این دو مرحله والدین می توانند با رعایت نکات پیشگیری کننده از سرطان، میزان آن را در فرزندان خود کاهش دهند. از مصرف گوشت های فرآوری شده و نمک خودداری کنید. یک رژیم غذایی سالم با مقدار زیادی فیبر، میوه و سبزیجات را برای کودکان در نظر بگیرید. یک رژیم غذایی سالم به بدن کمک می کند تا مواد شیمیایی مضر را از بین ببرد، از صدمه به DNA تشکیل مواد شیمیایی ناشی از سرطان جلوگیری کند. یک شیوه زندگی سالم، به طور چشمگیری شانس ابتلا به سرطان را کاهش می دهد. از فرزندان در برابر سرطان ناشی از آفتاب سوختگی و سموم محافظت می کند. رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و محدود کردن قرار گرفتن در معرض سموم و دود دخانیات می تواند شانس ابتلا به سرطان را در کودکان شما کاهش دهد. بچه ها را تشویق کنید رژیم غذایی سالم بخورند و از نظر جسمی فعال باشند. اضافه وزن و می تواند در مراحل بعدی زندگی منجر به سرطان شود. عدم تحرک جسمی نقش عمده ای در افزایش میزان اضافه وزن و چاقی دارد و به طور مستقل خطر برخی از سرطان ها را افزایش می دهد. به نظر می رسد چاقی در دوره نوجوانی خطر ابتلا به چندین نوع سرطان رایج مانند مری، کولورکتوم، پستان در زنان یایسه، آندومتر و کلیه را افزایش می دهد. اما چاقی در نوجوانی تا حدودی به رژیم غذای سالم و فعال بودن جسمی در دوران کودکی بستگی دارد. توصیه های عمومی برای شیوه زندگی سالم شامل موارد زیر است: محدود کردن مصرف نمک (سدیم) محدود کردن مصرف کربوهیدارت های آزاد افزایش مصرف میوه و سبزیجات و حبوبات، غلات کامل و آجیل فعال بودن از نظر جسمی و حداقل دقیقه ورزش روزانه به طور منظم محدود کردن مصرف انرژی از چربی و جایگزین کردن مصرف چربی های اشباع به چربی های اشباع نشده و حذف اسیدهای چرب ترانس برخی از متخصصان همچنین از والدین می خواهند توصیه های رژیم غذایی خاص را برای پیشگیری از سرطان کودکان رعایت کنند، از جمله: محدود کردن مصرف ماهی شور پرهیز از مصرف مواد غذایی و نوشیدنی های بسیار داغ به حداقل رساندن مصرف غذاهای بسته بندی و کنسرو شده کودکان خود را تشویق کنید فعالیت های ورزشی انجام دهند. ورزش سطح هورمون هایی مانند استروژن و انسولین را که با سرطان در ارتباط هستند تثبیت می کند. یک شیوه زندگی فعال و پرتحرک، بروز سرطان های پستان، روده و رحم را کاهش می دهد. در نظر داشته باشید که چاقی با انواع سرطان های زیر ارتباط مستقیمی دارد: پستان مری و روده کبد پانکراس رحم بافت چربی در بدن، هورمون های تولید می کنند که این هورمون ها بر رشد سلول ها ت ثیر می گذارد. رشد بیش از حد سلول می تواند عامل سرطان باشد. این مقاله در آذرماه آپدیت شده است. اگر چنانچه شما دوست عزیز مطالب جالبی در این زمینه دارید در قسمت نظرات با ما درمیان بگذارید.

قرار گرفتن در معرض خشونت رسانه ای در کودکان، از جمله تلویزیون، فیلم، موسیقی و بازی های ویدیویی، خطرات قابل توجهی برای سلامت کودکان و نوجوانان به همراه دارد. تحقیقات نشان می دهد که خشونت رسانه ای می تواند به رفتارهای پرخاشگرانه، حساس شدن به خشونت، کابوس ها و ترس از آسیب منجر شود. متخصصان اطفال باید میزان قرار گرفتن در معرض رسانه در کودکان را ارزیابی کرده و در مورد خطرات سلامتی مرتبط با خشونت رسانه ای در کودکان هشدار ها و راهکارهای لازم را ارایه دهند. متخصصان اطفال و روان شناسان کودکان می توانند با تشویق استفاده متفکرانه و پیشگیرانه و مناسب از رسانه ها توسط کودکان و والدین، از ایجاد یک رسانه مطمین، مفید و موثرتر برای کودکان حمایت کنند. تحقیقات نشان داده که مشاوره می تواند در اداره کردن خشونت رسانه ای در کودکان موثر باشد. قرار گرفتن کودکان در معرض خشونت رسانه ای با انواع مشکلات جسمی و روانی برای کودکان و نوجوانان همراه است. برخی از این اثرات عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترس ترویج زورگویی و حساسیت زدایی نسبت به خشونت بروز رفتار پرخاشگرانه و خشونت آمیز در کودکان بین قرار گرفتن در معرض رسانه ها و افزایش تجاوز و خشونت رابطه عمیقی وجود دارد. در آزمایش های آزمایشگاهی و مطالعات صورت گرفته مشخص شده که خشونت های رسانه ای در کودکان، نوجوانان باعث افزایش مکمل های بدنسازی، مصرف مخدرها و و همچنین سوء استفاده های جنسی می شود. کودکان تحت ت ثیر رسانه ها قرار می گیرند. آن ها با مشاهده و تقلید رفتار های منفی را یاد می گیرند. خشونت رسانه ای بر روی نگرش ها، باورها، رفتار ها و احساسات تهاجمی تاثیر منفی می گذارد. علاوه بر این، چون کودکان زیر سال نمی توانند دروغ را از واقعیت تشخیص دهند، ممکن است آسیب پذیر باشند و بیشتر تحت ت ثیر خشونت رسانه ای قرار گیرند. با این حال، حتی نوجوانان و بزرگسالان نیز تحت ت ثیر خشونت رسانه ای قرار دارند. هرچه خشونت واقعی تر نمایش داده شود، احتمال یادگیری و تاثیر گذاری آن بیشتر است. خشونت در زمینه های جنسی و خشونت در غالب طنز و کلیپ های خنده دار خطرناک تر هستند، زیرا آن ها باعث بروز احساسات منفی و آسیب رساندن به دیگران می شوند. برای مثال، یک مطالعه بین نوجوان در کشور مختلف نشان داده که تماشای بیش از حد تلویزیون با قلدری همراه است. علاوه بر الگوبرداری از رفتارهای خشونت آمیز، رسانه ها شیوع خشونت در جهان را ترویج می کنند و سندرم "دنیای متوسط" را در بین کودکان و نوجوانان پرورش می دهند. برای برخی از کودکان، قرار گرفتن در معرض خشونت رسانه ای می تواند منجر به زیر شود: انزوای اجتماعی رفتارهای تهاجمی و کابوس رسانه های تعاملی، مانند بازی های ویدیویی و اینترنت، رسانه های نسبتا جدیدی هستند که ت ثیرات مثبت و منفی بر روی سلامت جسمی و روانی کودکان دارند. قرار گرفتن در معرض صحنه های خشونت آمیز به صورت اینترنتی و آنلاین افزایش رفتار پرخاشگرانه همراه است. این نوع رسانه ها به سرعت در حال رشد و پیشرفت هستند و اثرات خشونت دنیای مجازی می تواند بیشتر و عمیق تر از خشونت رسانه های دیگر مانند تلویزیون باشد. در بسیاری از بازی های کودکان یا نوجوانان، مراحلی "تعبیه شده" که هم احساسات تهاجمی و هم تجربه خشونت را تقویت می کند حتی استفاده از "جوی استیک" (کنترل دستی) در این بازی ها، اثرات مشابهی را دارد. تحقیقات نشان داده که بازی های ویدیویی خشونت آمیز منجر به افزایش رفتار پرخاشگرانه و تفکر پرخاشگرانه و کاهش رفتارهای اجتماعی می شود. قرار گرفتن در معرض زیاد با بازی های ویدیویی خشن در عرض ماه باعث افزایش پرخاشگری جسمی می شود. خشونت رسانه ای باعث کاهش فعالیت قشر جلوی مغز می شود. قشر جلو مغز در کنترل رفتارهای تکانشی تاثیر به سزایی دارد. با کاهش فعالیت این ناحیه در مغز، رفتارهای تکانشی کودکان و نوجوانان دچار اختلال می شود. خشونت بین فردی، برای قربانیان و عاملان یک حادثه ناشی از خشونت رسانه ای، در حال حاضر یک خطر بهداشتی محسوب می شود. این خطر نسبت به بروز بیماری های عفونی، یا اختلالات مادرزادی در بین کودکان شایع تر است. قتل، خودکشی و تروما علت اصلی مرگ و میر در جمعیت کودکان است. تحقیقات در بین دانش آموزان نیویورک نشان داده که تقریبا از دختران و پسرانی که مور تجاوز قرار گرفته اند اعتراف کرده اند که در سال گذشته با خشونت روبرو شده اند. اگرچه قرار گرفتن در معرض خشونت رسانه ای تنها عامل کمک به پرخاشگری نیست، اما این یک عامل مهم خطر برای سلامتی کودکان و نوجوانان است. برخی تحقیقات نشان داده اند که راهکارهای زیر می توانند باعث کاهش اثرات خشونت رسانه ها و ت ثیرات آن ها بر کودکان و نوجوانان شود. متخصصان اطفال باید از نفوذ خشونت رسانه های مختلف و بازی های تعاملی در سلامت جسمی و روانی کودکان و نوجوانان، آگاه شوند و در این زمینه به والدین های هشدارها و راهکارهای لازم را ارایه دهند. برگزاری دوره های آموزشی برای والدین در مورد ت ثیر رسانه ها روی کودکان و نوجوانان می تواند موثر باشد. متخصصان اطفال باید در معیانه از کودک، حداقل سوال مربوط به رسانه را از والدین بپرسند و جواب آن ها را در راهکار های درمانی خود مدنظر داشته باشند: کودک یا نوجوان در روز چقدر رسانه های اجتماعی را تماشا می کند؟ آیا در اتاق خواب کودک یا نوجوان تلویزیون یا ارتباط اینترنتی وجود دارد؟ برای همه کودکان باید گزینه های سالم پیشنهاد شود، از جمله: ورزش تفریحات سالم بازی اجتماعی با دوستان هنگامی که والدین به استفاده بیش از کودک از رسانه ها اشاره می کنند، متخصصان اطفال باید کودک را از نظر رفتارهای تهاجمی، ترس و یا اختلال خواب ارزیابی و به درستی راهنمایی کنند. متخصصان اطفال باید از استفاده رسانه های مثبت تر در کودکان حمایت کنند و در زمینه سلامت کودک و گسترش رسانه های دوستدار کودک، با تولیدکنندگان رسانه همکاری کنند. هیچ راه حلی برای مسیله خشونت رسانه ای وجود ندارد. ما هرگز نمی توانیم خشونت را از زندگی خود و یا رسانه ها حذف کنید. اما اقدامات بسیاری وجود دارد که ما می توانیم از آن ها برای کاهش میزان و ت ثیر خشنونت رسانه ها در زندگی فرزندانمان استفاده کنیم. والدین برای کاهش اثرات مخرب خشونت رسانه ای در کودکان خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: این کار مبنی بر یک فرضیه بسیار ساده است. اگر کودکان کمتر تلویزیون و رسانه ها را تماشا کنند، رفتارهای خشونت آمیز کمتری را بروز می دهند. تلویزیون ها، اتصالات اینترنتی و بازی های ویدیویی را از اتاق خواب کودکان حذف کنید. راه دیگر برای کنترل خشونت رسانه ای در فرزندان، پیدا کردن سرگرمی های مناسب است. همچنین می توانید دستورالعمل هایی را به غیر از تلویزیون و استفاده از اینترنت پیدا کرده و کودکان را ترغیب کنید که در انواع فعالیت های اجتماعی شرکت کنند. گزینه های رسانه ای که درگیری با خشونت را آموزش می دهند، شناسایی و حذف کنید. به دنبال فیلم های تلویزیونی و کتاب هایی باشید که نقش های مثبتی را آموزش می دهند. رسانه های مورد نیاز کودکان خود را متفکرانه و بر اساس نظر و علاقه کودکان انتخاب کنید. سپس بر آن ها نظارت داشته باشید. نظارت شامل بحث در مورد نامناسب بودن خشونت در رسانه ها، برنامه ها تلویزیونی، فیلم یا بازی ویدیویی و کمک به کودک در انتخاب گزینه های غیر خشونت آمیز است. والدین تمایل دارند محتواهای جنسی را بیشتر از محتواهای خشونت آمیز محدود کنند. این در حالی است که تحقیقات نشان می دهد که محتواها ی خشونت آمیز به طور بالقوه ناسالم تر از محتواهای جنسی هستند. مدت زمان استفاده از رسانه ها از جمله تلویزیون، فیلم، بازی های رایانه ای و ویدیویی را به تا ساعت در روز محدود کنید. به کودکان نگویید "خشونت برای شما بد است و نباید آن را تماشا کنید". در عوض، عواقب تماشای خشونت را آموزش دهید. به عنوان مثال، فقط یک یا دو دقیقه صحبت در مورد خشونت رسانه ای می تواند قرار گرفتن در معرض خشونت رسانه ای در کودکان را کاهش دهد. والدین باید در نظر داشته باشند، استفاده خودشان هم از رسانه ها و اخبار خشونت آمیز هم می تواند بر روی کودکان و نوجوانان تاثیر بگذارد. در مورد مدیریت تلویزیون با والدین دیگر صحبت کنید. نکاتی را به اشتراک بگذارید و از یکدیگر حمایت کنید. مدارس باید به کودکان آموزش دهند تا از رسانه ها به طور صحیح و مناسب استفاده کنند تا تحت تاثیر اثرات بهداشتی مضر و خشونت رسانه ای قرار نگیرند. استفاده درست از رسانه ها می تواند باعث کاهش رفتارهای خشونت آمیز در کودکان شود. AAP : استفاده از خشونت را در یک فضای طنز یا جنسی و سرگرم کننده از بین برود. توزیع فیلم و بازی های ویدیویی خشونت آمیز باید به گروه های سنی مناسب محدود شود. از زرق و برق داشتن اسلحه و ترویج خشونت به عنوان وسیله ای برای حل درگیری جلوگیری شود. اطلاعات مربوط به بازی های رایانه ای باید به راحتی در دسترس والدین قرار گیرد تا قبل از تصمیم گیری در مورد خرید آن ها، اطلاعات کافی را داشته باشند. بازی های ویدیویی نباید از امتیازات لازم برای به قتل رساندن شخصیت ها استفاده کنند. زیرا این امر به کودکان می آموزد که لذت و موفقیت را با ایجاد درد و رنج دیگران به دست آورد. همانطور که مهم است والدین از رژیم غذایی کودکان و نوجوانان مطلع باشند. آن ها باید در مورد محتوای رسانه ای فرزندانشان کاملا آگاه باشند. منابع:

خس خس سینه کودکان یک مشکل شایع است که پزشکان خانواده با آن روبرو هستند. تقریبا تا درصد از نوزادان حداقل یک دوره خس خس سینه را تجربه می کنند و تقریبا نیمی از کودکان تا شش سالگی دچار آن می شوند. بیشتر نوزادان و کودکانی که دچار خس خس سینه مکرر می شوند، آسم دارند، اما در تشخیص بیماری باید علت اصلی آن را تشخیص داد. خس خس سینه در طول بازدم طولانی با عبور سریع هوا از مجاری هوایی مسدود شده اتفاق میفتد. کودکان به دلیل اختلافات جسمی، بیشتر از بزرگسالان خس خس می کنند و به بیماری هایی دستگاه تنفسی مبتلا می شوند. شایع ترین علل خس خس سینه در کودکان شامل آسم، آلرژی، عفونت، بیماری رفلاکس معده و آپنه انسدادی خواب است. اگر کودک به یک ماده محرک مانند گرده یا گرد و غبار حساسیت داشته باشد، بدن کودک آن ماده را به عنوان یک جسم خارجی می شناسد و به آن حمله می کند. بخشی از این فرآیند باعث تنگ شدن راه های هوایی و خس خس سینه می شود. کودکان مبتلا به آسم دارای مجاری هوایی حساس هستند که در معرض محرک ها و تحریک کننده ها مانند دود سیگار یا آلودگی هوا ممکن است ملتهب شده و منجر به خس خس، سرفه، تنگی نفس و سفتی در سینه به خصوص در شب شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایطی است که اسید معده به درون مری یا لوله غذایی بازمی گردد. مقادیر کمی از این مایع می تواند وارد ریه ها شده و باعث تحریک و تورم مجاری های هوایی و خس خس سینه شود. اکثر عفونت های دستگاه تنفسی در نوزادان می توانند در خانه با استراحت و مایعات فراوان درمان شوند، اما در صورت وجود علایم غیرطبیعی یا جدی، باید برای درمان به پزشک مراجعه شود. برخی از این عفونت ها می تواند منجر به ایجاد خس خس سینه در کودکان شود. این موارد شامل عفونت های تنفسی تحتانی، مانند برونشیولیت و ذات الریه است. عفونت های تنفسی فوقانی، همچنین به عنوان سرماخوردگی نیز شناخته می شود و می تواند باعث ایجاد اختلال در تنفس شوند اما منجر به خس خس سینه نخواهند شد مگر اینکه مجاری هوایی تحتانی را تحت تاثیر قرار دهند. در نوزادان مبتلا به برونشیولیت، ممکن است بعد از گذشت هفته در عین اینکه بیمار سالم به نظر می رسد اما همچنان علایمی از جمله خس خس، سرفه خشک و استفراغ را تجربه کنند. والدین باید در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک کودک خود مراجعه کنند: تب رنگ پریدگی اختلال در تنفس عرق بیش از حد کبودی زبان یا لب کاهش ادرار کردن کودک استنشاق جسم خارجی در کودکان می تواند منجر به انسداد مجاری هوایی و در پی آن خس خس، سرفه یا خفگی شود. برای جلوگیری از بروز خفگی، به کودکان زیر سال نباید مواد غذایی مانند بادام زمینی، آب نبات سفت، تکه های بزرگ هات داگ یا میوه های سخت یا خام و سبزیجات داده شود. والدین باید کودک را تشویق کنند هنگام غذا خوردن بی سر و صدا بنشیند و هر بار فقط یک قطعه غذای کوچکی را به او بدهد. برای پیشگیری از خفگی نباید به کودکان زیر سال، اسباب بازی هایی در اندازه های کوچک داده شود. علل کمتر شایع خس خس سینه شامل ناهنجاری های مادرزادی، استشناق جسم خارجی و فیبروز کیستیک می باشد. مداوم: علت مادرزادی یا ژنتیکی در هنگام ایجاد خس خس با تغییرات موقعیتی در شیرخواران، باید تراشه و ناهنجاری عروق بزرگ در نظر گرفته شود. بیمار های عفونی اخیر در خانواده (مانند بیماری ویروسی تنفسی فوقانی، سیاه گوش، سل) می توانند دلایل احتمالی ایجاد خس خس در کودکان باشند. سابقه خانوادگی آسم، آلرژی یا اگزما می تواند احتمال بروز آسم را در کودکان افزایش دهند. سن شروع خس خس سینه در کودکان می تواند به تشخیص مادرزادی و غیر مادرزادی بودن آن کمک می کند. در نوزادان، خس خس سینه بیشتر ناشی از ناهنجاری مادرزادی است. الگوی خس خس سینه می تواند در تشخیص علت بیماری موثر باشد. به طور مثال خس خس اپیزودیک Episodic بیشتر فصلی است و احتمالا در اثر آسم ایجاد می شود. از طرفی خس خس مداومی که از بدو تولد شروع می شود احتمالا نتیجه نقص مادرزادی است. خس خس سینه در ارتباط با خناق در پاییز و زمستان بیشتر دیده می شود. خس خس سینه ناشی از آسم بیشتر با تغییر وضعیت هوا ایجاد می شوند. خس خس سینه مرتبط با آلرژن ها و عوامل محرک زا در فضای باز در بهار و پاییز شایع تر است. حساسیت به کنه های گرد و غبار و حیوانات خانگی می تواند باعث ایجاد علایم در طول سال شود. خس خس سینه فصلی، عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی می تواند باعث ایجاد خس خس سینه به صورت فصلی شوند. ویروس سین‌سیشیال تنفسی ( RSV ) یکی از دلایل مهم ایجاد خس خس در کودکان است. بیشتر عفونت های RSV در آذر رخ می دهد و در ماه های بهمن یا اسفند فعالیت های این ویروس به اوج خودش می رسد. متاپنوموویروس انسانی نوع دیگری از ویروس است که با ابتلا کودکان خردسال به عفونت های دستگاه تنفسی تحتانی به خصوص در ماه های دی تا اردیبهشت می تواند باعث خس خس سینه شود. مواردی که می توانند به تشخیص علت اصلی خس خس سینه در کودکان کمک کنند، عبارتند از: سابقه خانوادگی سن شروع علایم معاینه جسمی و آزمایش تشخیصی الگوی خس خس سینه (فصلی، شروع ناگهانی و هنگام تغذیه، خس خس همراه با تغییر وضعیت نوزاد) کودکانی که دچار خس خس سینه هستند باید از نظر اختلالات متابولیک، نقص سیستم ایمنی بدن و فیبروز کیستیک مورد آزمایش قرار گیرند. خس خس سینه کودکان که بدون استتوسکوپ قابل شنیدن است می تواند نشانه نقص مادرزادی سیستم تنفسی آن هاباشد. پزشک می تواند برای تشخیص و یا رد سایر بیماری ها با علایم مشابه طبق علایم کودک، آزمایشات و روش های تشخیصی زیادی را تجویز کند. کودکان با خس خس که علایم آن هابعد از یک دوره بهبودی بر می گردند یا به درمان با برونکودیلاتیلاتورها پاسخ نمی دهند باید تحت رادیوگرافی قفسه سینه قرار گیرند. پزشک برای کودکانی که سابقه یا معاینات جسمی آن هاعلایم آسم را نشان می دهند آزمایش عملکرد ریوی تشخیصی را تجویز می کند. آزمایش های تشخیصی با توجه به سن کودک و علت احتمالی خس خس سینه تجویز می شود: رادیوگرافی قفسه سینه در کودکانی که خس خس علت مشخص ندارد و یا دچار خس خس های مکرر می شوند انجام می گیرد. رادیوگرافی می تواند ناهنجاری های مادرزادی ریوی و قلبی را تشخیص دهد. اگر رادیوگرافی طبیعی باشد و همچنان خس خس کودک ادامه داشته باشد، پزشک ممکن است برونکوسکوپی را برای رد و یا تایید کردن ناهنجاری مادرزادی تجویز کند. بلع باریم و توموگرافی کامپیوتری و تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی می تواند دلایل غیر طبیعی خس خس در کودکان را تشخیص دهند. اگر تاریخچه یا معاینه جسمی نشان دهنده آسم باشد، پزشک می تواند آزمایش عملکرد ریوی را توصیه می کنند. اسپیرومتری در کودکان بزرگتر از سال دقیق تر است و در انسداد دستگاه تنفسی موثر است. دستورالعمل های فعلی برنامه ملی آموزش و پیشگیری از آسم توصیه می کند که اسپیرومتری در کودکان بزرگتر از سال انجام شود. از آنجا که تعداد زیادی عوامل می توانند منجر به خس خس کودک شوند، درمان به علت خاص بیماری بستگی دارد و در صورت مشاهده علایم در وهله اول باید به پزشک مراجعه شود. به طور کلی می توانید سرفه های خفیف و خس خس سینه را در خانه تسکین دهید. معمولا سرفه در چند روز تا چند هفته به خودی خود برطرف می شود. اگر سرفه خفیف به مدت سه هفته ادامه یابد، به پزشک مراجعه کنید. راهکارهای مراقبت از منزل برای سرفه خفیف و خس خس در کودکان شامل موارد زیر است: یک مرطوب کننده هوا می تواند رطوبت هوا را افزایش داده و به شل شدن هرگونه احتقان در مجاری هوایی و کاهش خس خس سینه کودکان کمک کند. مهمترین راهکار درمانی در کودکانی که به دلیل عفونت دچار خس خس شده اند، مصرف آب و پیشگیری از کم آبی بدن آن هامی باشد. آب کافی می تواند از ضعف کودک پیشگیری و به پاکسازی سوراخ های بینی او کمک کند. نبولایزر دستگاهی است که به بیمار اجازه می دهد که به عنوان غبار از آن استفاده شود. اگر خس خس ناشی از آسم باشد، پزشک ممکن است آلبوترول را تجویز کند، که ممکن است با آب نمک مخلوط شود. آلبوترول تنها در صورتی موثر خواهد بود که خس خس کودک ناشی از آسم باشد. سیگار کشیدن در خانه یا ماشین خطر بروز مشکلات تنفسی در کودکان را افزایش می دهد. داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها به عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، برونشیولیت یا خناق کمک نمی کنند. داروهای ضد سرفه بدون نسخه، برای نوزادان و کودکان خردسال و بدون توصیه های پزشک مناسب نیستند، زیرا شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آن هاممکن است به برخی از کودکان آسیب برساند و علایم بیماری را بدتر کنند. منابع:

نقص مادرزادی قلب در بزرگسالی یعنی وجود یک یا چندین ناهنجار در ساختار قلب فرد است که کودک با آن به دنیا آمده است. این نقاص به وجود آمده در هنگام تولد می تواند نحوه گردش خون در قلب فرد را به کلی تغییر دهد. این نقایص ممکن است ساده و بدون هیچ عوارض جانبی یا پیچیده و زمینه ساز مشکلات بعدی باشد. بعضی از این نقایص مادرزادی قلب حتی می تواند جان فرد را به خطر بیاندازد. تشخیص و درمان به موقع این نقایص در کودکان می تواند باعث نجات جان آن ها شده و کمک کند تا آن ها به سنین بزرگسالی برسند. البته علایم و نشانه های این بیماری ها حتی با وجود درمان در کودکی بازهم ممکن است در بزرگسالی خود را نشان داده و با بروز علایم همراه باشد. به همین دلیل اگر فردی دچار نقایص قلبی مادرزادی باشد ممکن است تا در تمام طول عمر خود نیاز به مراقبت داشته باشد. بهتر است در مورد ویزیت های بعدی خود در دوران بزرگسالی با پزشک صحبت کنید. محققان در مورد علت اصلی بروز بیشتر نقایص مادرزادی قلب که در رحم مادر اتفاق می افتد مطمین نیستند. اما وراثت ممکن است نقش بسیار مهمی در بروز نقص مادرزادی قلب داشته باشد. به طور کلی قلب به دو اتاقک سمت راست و دو سمت چپ تقسیم می شود. برای پمپاژ کردن و خون رسانی به قسمت های مختلف بدن، قلب از بطن چپ و راست خود استفاده خواهد کرد. سمت راست قلب از طریق رگ های خونی خاص (شریان های ریوی) خون را به ریه ها منتقل خواهد کرد. در ریه ها خون اکسیژن موجوید را جمع کرده و سپس از طریق رگ های ریوی به سمت چپ قلب باز خواهد گشت. سپس سمت چپ قلب خون را از طریق آیورت به قسمت های دیگر بدن منتقل خواهد کرد. نقاص مادرزادی قلب می تواند ساختارهای قلب مثل بطن و دهلیزها، دیواره بافت های جدا کننده بطن ها و شریان ها را تغییر داده و باعث بروز مشکلاتی در عملکرد قلب شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بعضی از نقص های قلب با وجود درمان در سنین کودکی، در سنین بالاتر و در بزرگسالی فرد عود پیدا می کنند. ترمیم این نقایص می تواند تا حدی به بهبود عملکرد قلب کمک کند اما نمی تواند کاملا وضعیت قلب را به حالت طبیعی خود بازگرداند. حتی اگر در کودکی درمان نقایص قلب موفقیت آمیز بوده باشد، ممکن است با افزایش سن فرد این نقایص مجددا عود پیدا کرده یا بدتر شود. همچنین ممکن است مشکلات قلبی که در کودکی نگران کننده نبوده و درمان نشده با افزایش سن فرد شدت گرفته و اکنون نیاز به درمان داشته باشد. ترمیم نقایص قلبی مادرزادی در سنین بزرگسالی ممکن است عوارض جانبی مثل به جا ماندن بافت زخم را به همراه داشته باشد. بافت زخم می تواند منجر به بروز آریتمی یا همان ریتم غیر طبیعی قلب پس از درمان شود. برخی از عوامل خطر محیطی و ژنتیکی ممکن است در بروز نقص قلب مادرزادی نقش داشته باشند. این عوامل خطر شامل موارد زیر می شود: ابتلای مادر باردار به سرخچه می تواند بر روی رشد قلب فرد ت ثیر گذار باشد. مادر مبتلا به دیابت و ممکن است بر روی روند رشد قلب کودک اثر منفی گذاشته و باعث بروز نقایص قلبی شود. البته دیابت بارداری بر روی خطر ابتلا به نقایص مادرزادی قلب ت ثیری نخواهد داشت. مصرف برخی از داروهای خاص در حین بارداری می تواند باعث بروز مادرزادی قلب و نقایص هنگام تولد شود. این داروها شامل ایزوترتینویین ها و لیتیوم ها می شود. ایزوترتینویین ها معمولا برای درمان آکنه و لیتیوم ها برای درمان اختلال دو قطبی مورد استفاده قرار می گیرند. به نظر می رسد که احتمال بروز نقایص و بیماری های مادرزادی قلبی در خانواده های دارای پیش زمینه بیشتر بوده و ممکن است با سندرم های ژنتیکی دیگر همراه باشند. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به سندرم داون اغلب دارای نقایص قلبی مادزادی هستند. آزمایش ژنتیکی می تواند سندرم داون و سایر اختلالات در دوران رشد کودک را به خوبی تشخیص دهد. مادرانی که در دوران بارداری سیگار می کشند خطر ابتلای فرزند آن ها به نقص مادرزادی قلب تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. برخی از نقایص مادرزادی قلب هیچ گونه علامت و نشانه به دنبال نخواهد داشت. برای برخی از افراد نیز علایم این نقایص در سنین بالاتر بروز پیدا می کند. حتی در بعضی از موارد ممکن است سال ها بعد از معالجه فرد، علایم این نقص در دوران بزرگسالی مجددا عود پیدا کند. علایم نقایص مادرزادی قلبی در بزرگسالی ممکن است موارد زیر باشد: تنگی نفس تورم بافت بدن یا اندام ها ( edema ) ضربان قلب غیر طبیعی (آریتمی) رنگ مایل به آبی پوست، لب و ناخن ها (سیانوز) اگر شاهد بروز علایم نگران کننده مثل درد قفسه سینه یا تنگی نفس شدید، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. اما در صورتی که شاهد بروز علایم و نشانه های نقایص مادرزادی قلب بوده یا در کودکی تحت درمان قرار گرفتید، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. عوارض جانبی ناشی از نقص مادرزادی قلب ممکن است سال ها پس از درمان اولیه به وجود بیایند. برخی از ایت عوارض عبارتند از: آریتمی هنگامی اتفاق می افتد که تکانه های الکتریکی که ضربان قلب را هماهنگ می کنند به درستی کار نکرده و درن تیجه باعث می شود تا قلب خیلی سریع، خیلی آهسته یا نامنظم بتپد. در برخی افراد، آریتمی شدید در صورت عدم درمان می تواند باعث مرگ ناگهانی فرد مبتلا شود. قلب شما شامل چهار اتاقک و چهار دریچه است که توسط یک غشای نازک به نام آندوکاردیوم پوشانده شده است. اندوکاردیت عفونت این پوشش نازک داخلی قلب است که زمانی رخ می دهد که باکتری ها یا میکروب ها وارد جریان خون و سپس قلب فرد می شوند. اندوکاردیت درمان نشده ممکن است به دریچه های قلب فرد آسیب رسانده یا باعث سکته قلبی فرد شود. در صورتی که دریچه های قلب مصنوعی بوده، قلب با مواد پروتز اصلاح شده یا اگر نقص قلب به طور کامل ترمیم نشده باشد، پزشک ممکن است برای کاهش خطر ابتلا به اندوکاردیت آنتی بیوتیک تجویز کند. سکته مغزی هنگامی اتفاق می افتد که خون رسانی به بخشی از مغز شما قطع شده یا به شدت کاهش یابد. نقص مادرزادی قلب می تواند باعث این شود تا لخته خونی از طریق قلب به مغز انتقال پیدا کند. همچنین برخی از آریتمی های قلبی نیز می تواند باعث ایجاد لخته خون و بروز سکته در فرد شود. نارسایی قلبی که به عنوان نارسایی احتقانی قلبی نیز شناخته می شود، بدین معنی است که قلب شما نمی تواند خون کافی را برای ت مین نیازهای بدن به قسمت های مختلف پمپاژ کند. برخی از انواع بیماری مادرزادی قلبی می توانند منجر به این نارسایی های قلبی شوند. با گذشت زمان بیماری های خاصی مانند بیماری عروق کرونر یا فشار خون بالا نیز می تواند باعث ضعیف شدن قلب شده و پمپاژ کردن خون را دشوارتر از گذشته کند. این عارضه نوعی فشار خون بالاست که بر روی شریان های ریه ت ثیر می گذارد. برخی از نقایص مادرزادی قلب باعث می شود تا خون بیشتری به سمت ریه ها پنپاژ شده و در نتیجه افزایش فشار در این نواحی کار پمپاژ خون توسط قلب دشوارتر از حالت طبیعی شود. در نهایت عارضه پرفشاری ریوی باعث ضعیف شدن عضله قلب و بروز مشکلات و عوارض دیگر برای فرد مبتلا خواهد شد. در برخی از انواع بیماری مادرزادی قلب، دریچه های قلب غیر طبیعی خواهد بود. برای تعیین اینکه آیا شما دچار نوعی از بیماری قلبی مادرزادی هستید یا اینکه نقص مادرزادی قلب باعث بروز عوارض جانبی در شما شده، پزشک با توجه به تاریخچه پزشکی و معاینه جسمی مثل گوش دادن به صدای قلب با استتوسکوپ اقدام به تشخیص این عارضه خواهد کرد. سپس پزشک ممکن است آزمایشات زیر را برای تشخیص دقیق تر عارضه تجویز کند: نوار قلب می تواند به تشخیص بزرگی بخشی از قلب کمک کند. در این شیوه سرعت و میزان فعالیت الکتریکی قلب مورد اندازه گیری قرار می گیرد تا مشخص شود که فعالیت الکتریکی قلب فرد طبیعی است یا خیر. این شیوه تصویر برداری به ارزیابی وضعیت شش ها و قلب افراد کمک خواهد کرد. امواج صوتی (سونوگرافی) تصاویری از قلب متحرک ایجاد می کنند که پزشک می تواند از تصویر به وجود آمده برای شناسایی ناهنجاری های قلبی استفاده کند. این نوع سونوگرافی ویژه تصاویری است که از قلب فرد تهیه می کند که اطلاعات بیشتری را نسبت به اکوکاردیوگرام استاندارد ارایه می دهد. در این شیوه یک سنسور کوچک متصل به انگشت می تواند میزان اکسیژن موجود در خون فرد را تخمین بزند. بعد از اتصال به نوار قلب ( ECG ) بر روی تردمیل یا دوچرخه ثابت ورزش می کنید تا پزشک بتواند وضعیت فعالیت الکتریکی قلب، ضربان قلب و فشار خون شما در حین ورزش کردن را بررسی کند. در صورتی که فرد نتواند ورزش کند، پزشک ممکن است برای افزایش ضربان قلب دارو تجویز کرده وسپس وضعیت قلب را مورد بررسی قرار دهد. برای سی تی اسکن قلب، ابتدا روی یک میز دراز کشیده و وارد یک دستگاه دونات شکل وارد خواهید شد. یک لوله بازتاب کننده اشعه ایکس به دور بدن شما چرخیده و تصاویری از وضعیت قلب و قفسه سینه جمع آوری خواهد کرد. در شیوه تصویر برداری ام آر آی قلبی نیز از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای تصویربرداری از قلب فرد استفاده می کنند. پزشک ممکن است از این آزمایش برای بررسی جریان خون و فشار خون در قلب استفاده کند. در طی این تصویربرداری با استفاده از سوند رنگ به داخل خون فرد تزریق می شود تا بتوان عکس های دقیق تری با اشعه ایکس از رگ های خونی و قلب یبمار تهیه کرد. در این شیوه می توان فشار داخل دریچه های قلب را نیز اندازه گیری نمود. با توجه به شدت بیماری قلبی مادزادی ممکن است درمان با هدف اصلاح این نقایص قلبی یا مقابله با عوارض ناشی از آن صورت پذیرد. شیوه های درمانی موجود برای نقص مادرزادی قلب شامل موارد زیر می شود: با توجه به میزان شدت نقص مادرزادی قلب فرد نیاز به معاینه های دوره ای توسط پزشک متخصص خواهد داشت تا شدت گرفتن عارضه مورد بررسی قرار گیرد. بهتر است در مورد زمان مناسب برای ویزیت مجدد خود صحبت کنید. برخی از نقایص خفیف مادرزادی قلب را می توان با داروهای مناسب درمان کرد. در حقیقت مصرف این داروها به عملکرد بهتر قلب فرد مبتلا کمک کرده و می تواند تا حدی از بروز عوارض جانبی پیشگیری کند. علاوه بر این ممکن است برای جلوگیری از لخته شدن خون یا کنترل ضربان قلب نامنظم به مصرف داروها احتیاج داشته باشید. دستگاه هایی که به کنترل ضربان قلب شما (ضربان ساز) یا دستگاه هایی که ضربان قلب نامنظم و تهدید کننده را درمان می کنند. ضربان قلب قابل کاشت یا ضربان قلب یا ICD ) می توانند تا حد زیادی به برخی از عوارض مرتبط با نقایص مادرزادی قلب کمک کنند. کاتتریزاسیون این امکان را به فرد می دهد تا بدون ترمیم جراحی قفسه سینه و قلب بهبود یابد. اگر روش های کاتتر نتواند نقص قلبی فرد را برطرف کند، پزشک ممکن است انجام جراحی قلب باز را توصیه کند. پیوند قلب می تواند آخرین گزینه برای درمان باشد. بسیاری از بزرگسالانی که دچار بیماری های مادرزادی قلبی هستند معتقدند که با بالا رفتن سن آن ها این عارضه به کلی درمان شده یا درمان صورت گرفته در کودکی کاملا مشکل را برطرف کرده است. این در حالی است که ممکن است با توجه به نقص به وجود آمده این موضوع حقیقت نداشته و صرفا تصورات فرد مبتلا باشد. باید به این موضوع دقت کنید که اگر مبتلا به نقایص قلبی مادرزادی هستید و حتی در کودکی نیز برای درمان آن تحت عمل جراحی قرار گرفته اید، بازهم امکان بروز عوارض جانبی در شما وجود خواهد داشت. به همین خاطر تحت مراقبت بودن و پیگیری شرایط قلبی شما اهمیت بسیار زیادی در حفظ سلامتی شما خواهد داشت. این مراقبت می تواند معاینات دوره ای، غربالگری یا آزمایشات منظمی باشد که برای بررسی سلامت وضعیت قلب خود انجام می دهید. در نتیجه بهتر است هنگام مراجعه به پزشک متخصص در مورد معاینات دوره ای با او صحبت کرده و تمامی توصیه های پزشک را به دقت رعایت کنید. در ایده آل ترین حالت ممکن، یک متخصص قلب آموزش دیده در معالجه بزرگسالی با نقایص مادرزادی قلبی می تواند به طور مرتب شما را معاینه کرده و سلامت قلب شما را مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد. با وجود نقص های مادرزادی قلب، فرد می تواند بارداری موفقی داشته باشد خصوصا اگر این نقص خفیف باشد. البته در صورتی که نقص مادرزادی قلب مورد پیچیده ای باشد، پزشک ممکن است با بارداری فرد مخالف باشد به همین خاطر بهتر است پیش از بارداری با پزشک متخصص قلب مشورت داشته باشید تا علاوه بر آشنایی با خطرات احتمالی، در مورد مراقبت های ویژه قبل و حین دوران بارداری خود آشنا شوید. زنان و مردان مبتلا به بیماری ها و نقایص مادرزادی قلبی در خطر انتقال این بیماری به کودکان خود هستند. پزشک برای تشخیص احتمال ابتلای کودک شما به این بیماری های مادرزادی احتمالا آزمایش ژنتیک را تجویز خواهد کرد. یکی از مهم ترین نکات در بزرگسالی مبتلایان به نقایص مادرزادی قلب آموزش دیدن آن ها در مورد بیماری و عوارض جانبی آن است. موضوعاتی که باید این افراد با آن آشنا باشند، عبارتند از: نام و جزییات وضعیت قلبی و معالجه آن در گذشته هر چند وقت یکبار فرد باید برای بررسی وضعیت قلبی خود به پزشک مراجعه کند. اطلاعاتی در مورد داروهای مصرفی و عوارض جانبی آن ها چگونه در صورت لزوم از بروز عفونت های قلبی (اندوکاردیت) جلوگیری کنیم. دستور العمل های مورد نیاز برای انجام ورزش و محدودیت های کاری فرد اطلاعات مربوط به کنترل بارداری و تنظیم خانواده اطلاعات بیمه درمانی و گزینه های تحت پوشش بیمه اطلاعات مربوط به مراقبت از علایم نقص مادرزادی قلب فرد به شکلی بوده و در چه صورتی باید با پزشک تماس بگیرد. بسیاری از بزرگسالی مبتلا به بیماری های مادرزادی قلب، زندگی طولانی، پربار و کاملی داشته و هیچ جای نگرانی برای ادامه زندگی و فعالیت های آن ها وجود ندارد. اما یکی از مهم ترین نکات مراقبت فرد و ویزیت دوره ای است که فرد مبتلا نباید از انجام آن چشم پوشی کند. حتما در مورد بیماری خود اطلاعات کاملی جمع آوری کنید تا با اعتماد به نفس بیشتری در مورد این بیماری و انتخاب شیوه درمانی خود تصمیم بگیرید. اگر دچار نقص قلب مادرزادی هستید باید برای ویزیت دوره ای قرار ملاقاتی با پزشک متخصص ترتیب دهید. به خاطر داشته باشید که حتی در صورتی که با هیچ مشکل و عارضه جدی روبرو نیستید بازهم نباید از این ملاقات دوره ای چشم پوشی کنید. در صورتی که برای ویزیت به پزشک عمومی مراجعه کرده باشید، احتمالا شما را به یک متخصص بیماری های قلبی (کاردیولوژیست) ارجا خواهد داد. در این قسمت نکاتی را برای شما بازگو خواهیم کرد تا برای ملاقات با پزشک آمادگی کامل داشته باشید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری های قلبی مادرزادی سوالات زیر را از پزشک بپرسید: احتمال اصلی بروز این علایم چیست؟ نیاز به چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ چه گزینه های درمانی برای عارضه من وجود دارد؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایتی را توصیه می کنید؟ آیا در فعالیت ها یا رژیم غذایی باید محدودین خاصی را رعایت کنم؟ با توجه به نقص قلبی که دارم، چند وقت یک بار باید برای بررسی عوارض جانبی احتمالی به پزشک مراجعه کنم؟ مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه این بیماری ها را در کنار هم مدیریت کنم؟ پزشک احتمالا در حین معاینه سوالات زیر را مطرح خواهد کرد: علایم به وجود آمده تا چه میزان شدید است؟ آیا عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ سبک زندگی شما به چه شکل است؟ آیا اهل مصرف تنباکو یا فعالیت بدنی هستید؟ آیا عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ آیا علایم شما دایمی بوده یا به طور موقتی ظاهر می شود؟ چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شوند؟ منابع:

این مقاله، ارتباط و راه های پیشگیری با آن را مورد بحث قرار می دهد. البته، باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که اخیرا ، مشخص شده است که التهاب، نقش مهمی در تصلب شرایین دارد. بیماری قلبی و عروقی ( CVD ) یک بیماری جدی است که در اثر تجمع پلاک های کلسترول در این اندام ها، ایجاد می شود. تجمع پلاک های کلسترول در عروق خونی ( منجر به بروز عوارضی همچون سکته مغزی، حمله قلبی و بیماری شریان محیطی می شود. برخی از عوامل دخیل در بروز چنین اختلالاتی، که تا به امروز شناخته شده اند، عبارت اند از: سیگار کشیدن میزان کلسترول بالا التهاب بخش مهمی از پاسخ ایمنی، و مکانیسم محافظتی بدن در برابر عفونت ها و آسیب ها است. سیستم ایمنی از بدن در برابر عوامل بیماری زا مانند ویروس ها، باکتری ها و انگل ها، دفاع می کند. سلول ها و پروتیین های مختلف در مسیرهای پیام رسانی پیچیده، در بروز پاسخ التهابی، نقش مهمی دارند. التهاب می تواند حاد یا مزمن باشد. التهاب حاد، مانند واکنش های آلرژیک یا پاسخ به عفونت یا آسیب، یک مکانیسم حفاظتی حیاتی است. اما زمانی که التهاب مزمن باشد، مانند شرایطی که در هنگام بروز یک بیماری خود ایمنی ایجاد می شود، قرار گرفتن در معرض سموم و حتی استرس، می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند. علاوه براین، ممکن است که افراد حتی بدون اینکه بدانند به التهاب مزمن دچار شده اند، به زندگی خود ادامه دهند و علایم این اختلال، مبهم باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید التهاب حاد و بیماری های قلبی پزشکان، التهاب حاد را به عنوان یک واکنش موضعی به تروما یا عفونت توصیف می کنند. به آخرین باری که انگشت خود را بریدید یا در قسمتی از صورت تان جوش زدید، فکر کنید. بروز التهاب مسیول ایجاد قرمزی، تورم، گرما و درد ناشی از این شرایط است. این وضعیت، به این علت اتفاق می‌افتد که رگ‌های خونی در ناحیه آسیب‌دیده، منبسط می شوند و جریان خونی بیشتری وارد آن ها می شود. سپس سلول‌های ایمنی می‌توانند وارد عمل شوند و پاتوژن‌ها و سموم را پاکسازی کنند تا روند بهبودی ناحیه آسیب دیده، آغاز شود. سطح التهاب را می توان از طریق نشانگرهای خونی اندازه گیری کرد. از جمله این موارد، عبارت اند از: نرخ رسوب گلبول های قرمز ( C پروتیین واکنشی ( CRP ) آزمایش‌های اختصاصی‌تر برای تشخیص اتو آنتی‌بادی‌ها، می‌توانند سطوح التهاب را در بیماری‌های خاص، بررسی کنند. پزشکان می توانند این موارد را برای تعیین سطح التهاب و میزان کنترل برخی بیماری های خود ایمنی در بیماران، اندازه گیری کنند. آیا التهاب باعث بیماری قلبی می شود؟ در سال های اخیر، نقش التهاب در بروز، موضوع مورد توجه دانشمندان بوده است. تحقیقات در مورد شرایط التهابی، این ایده را تایید کرده است که التهاب، اثر منفی بر رگ های خونی دارد. یکی از علل آن این است که التهاب باعث آسیب به پوشش داخلی عروق خونی یا اندوتلیوم می شود. این وضعیت، خطر حمله قلبی و سکته را افزایش می دهد. محققان در حال بررسی نقش داروهای ضد التهابی در پیشگیری از بروز بیماری قلبی هستند. رژیم غذایی ضد التهابی نیز موضوعی بسیار مورد توجه است و ارتباط امیدوار کننده‌ای با کاهش خطر بیماری قلبی نشان داده است. تحقیقات در این زمینه، ادامه دارد. پسوریازیس و بیماری های قلبی - عروقی پسوریازیس، یک بیماری پوستی است که باعث بروز خارش و لکه های پوسته پوسته می شود که به طور موقت، ایجاد شده و از بین می روند. برخی افراد نیز در مفاصل خود دچار التهاب می شوند که به آن آرتریت پسوریاتیک می گویند. با این حال، التهاب ایجاد شده در اثر، عوارضی فراتر از پوست و مفاصل خواهد داشت. مطالعات نشان داده است که افراد مبتلا به پسوریازیس، به میزان بیشتری به بیماری های قلبی - عروقی دچار می شوند. التهاب ناشی از پسوریازیس، باعث مقاومت به انسولین، اختلال عملکرد اندوتلیال و فعال شدن پلاکت‌ها می‌شود که همگی به بروز بیماری های قلبی، کمک می‌کنند. باید صبر کرد تا مشخص شود که درمان‌های فعلی ضد پسوریازیس، تا چه اندازه ای در کاهش خطر بیش از حد ابتلا به بیماری های قلبی - عروقی، موثر هستند. مطالعات نشان داده است که درمان پسوریازیس با داروهای ضد التهابی خاص به نام مهار کننده‌های TNF - alpha ، با نرخ پایین‌تر حمله قلبی و سکته، مرتبط است. سایر تحقیقات، در حال بررسی اثر سایر درمان ها بر خطر بروز بیماری قلبی در اثر ابتلا به پسوریازیس هستند. روماتیسم مفصلی و بیماری های قلبی - عروقی مشابه بیماری پسوریازیس، ( RA ) یک بیماری خود ایمنی است که باعث بروز التهاب می شود. RA عمدتا مفاصل را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما افراد مبتلا به این بیماری التهابی تا دو برابر بیشتر، با خطر ابتلا به انواع خاصی از بیماری های قلبی و سکته مغزی رو به رو هستند. جالب اینجاست که شدت آرتریت روماتویید، با خطر بیماری قلبی مرتبط است. کسانی که با علایم RA شدید تری رو به رو می شوند، نسبت به افرادی که علایم خفیف بروز می دهند، نرخ حملات قلبی و سکته مغزی بالاتری دارند. لوپوس و بیماری های قلبی - عروقی لوپوس، یکی دیگر از بیماری های خود ایمنی است که علایم مختلفی را در سراسر بدن افراد ایجاد می کند. افراد مبتلا به لوپوس ممکن است دچار بثورات پوستی، مشکلات کلیوی، درد و تورم مفاصل و تغییرات در شمار سلول های خونی خود شوند. فشار خون بالا، دیابت و کلسترول بالا، که خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش می دهند، در افراد مبتلا به لوپوس شایع تر است. اما خطر بالای ابتلا به بیماری قلبی در لوپوس را نمی توان تنها با این عوامل مستعد کننده، توضیح داد. مانند پسوریازیس و آرتریت روماتویید، به نظر می‌رسد که التهاب، عامل اصلی بروز این وضعیت باشد که منجر به ایجاد حملات قلبی، سکته‌های مغزی و بیماری‌های شریان محیطی می‌شود. علاوه بر این، لوپوس می تواند دریچه های قلب را تحت تاثیر قرار دهد و باعث التهاب در کیسه محافظ اطراف قلب، به نام پریکارد، شود. اچ آی وی و بیماری های قلبی عروقی ویروس نقص ایمنی انسانی ( HIV ) عفونتی است که سیستم ایمنی بدن را مختل می کند و باعث بروز التهاب مزمن می شود. علت دقیق بروز التهاب ناشی از ابتلا به HIV نامشخص است، اما مدت ها است که مشخص شده است که عفونت HIV منجر به افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی می شود. مت سفانه، حتی زمانی که HIV با داروهایی کنترل می شود که بار ویروسی را به سطوح غیرقابل شناسایی می رسانند، سطوح التهاب، بالاتر از حد طبیعی باقی می ماند. علاوه بر این، داروهایی که برای درمان HIV استفاده می‌شوند، می‌توانند در افزایش خطر بروز بیماری قلبی نقش داشته باشند. عوارض جانبی برخی از داروهای ضد رتروویروسی شامل کلسترول بالا، فشار خون بالا و مقاومت به انسولین است. سایر علل بروز التهاب التهاب مزمن، علاوه بر اینکه توسط بیماری های خود ایمنی و عفونت ایجاد می شود، می تواند علل بسیار دیگری نیز داشته باشد. به طور کلی، می توان گفت که موارد زیر، با بروز التهاب مرتبط هستند: چاقی آلودگی هوا مصرف الکل مصرف سیگار استرس روانی مزمن بیسفنول A ( BPA ) ، ترکیبی در برخی از پلاستیک‌ها و سایر مختل‌کننده‌های عملکرد غدد درون ریز در حالی که برخی شرایط، باعث بروز التهاب آشکار می شوند، افرادی که به عنوان فرد مبتلا به بیماری التهابی تشخیص داده نشده اند نیز ممکن است بدون اینکه بدانند، به التهاب مزمن مبتلا شده باشند. همه ما با غذاهایی که باعث بروز التهاب می شوند و مواد شیمیایی موجود در پلاستیک ها و محیطی که محققان در حال حاضر آن را با اختلالات غدد درون ریز و التهاب مرتبط می دانند، در تماس هستیم. التهاب عروقی چگونه تشخیص داده می شود؟ به طور کلی، نتیجه نهایی التهاب عروقی، زمانی مشخص می شود که افراد دچار حملات قلبی، سکته مغزی و بیماری شریان محیطی شوند. برخی از یافته‌های آزمایش‌های تصویربرداری مانند توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) و توموگرافی گسیل پوزیترون ( PET scan ) می‌توانند در تشخیص التهاب حاد مفید باشند. روش های درمان التهاب برای سلامت قلب از آن جایی که التهاب مزمن اثرات منفی در سراسر بدن، به ویژه برای سلامت قلب، به همراه دارد، سوال این است که چه راه هایی برای کاهش شدت آن وجود دارد؟ در افراد مبتلا به شرایط التهابی، داروهای خاصی می توانند کمک کننده باشند. اما همه افراد می توانند از تغییرات سبک زندگی بهره مند شوند. این تغییرات می تواند شامل یک باشد. دارو درمانی ضد التهابی التهاب، به بروز بیماری های قلبی کمک می کند، اما نقش داروهای ضد التهابی در کاهش خطر بروز اختلالات قلبی - عروقی، کمتر مشخص شده است. به طور اجباری، استاتین ها، آن دسته از داروهایی که اغلب برای پیشگیری از بروز حملات قلبی و سکته استفاده می شوند، دارای خواص ضد التهابی هستند. تغییرات سبک زندگی مبارزه با التهاب می تواند برای مبتلایان به بیماری های خود ایمنی، مفید باشد. اما همه می توانند از برخی تغییرات در شیوه زندگی، که التهاب را کاهش می دهند، بهره مند شوند. این تغییرات شامل ورزش منظم و استفاده از یک رژیم غذایی ضد التهابی است. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که ورزش منظم با شدت متوسط، اثر ضد التهابی دارد و سطح CRP و سایر نشانگرهای التهابی را کاهش می دهد. انجمن قلب آمریکا دقیقه ورزش با شدت متوسط را در هفته توصیه می کند. اما برای کسانی که سبک زندگی کم تحرکی دارند، حتی افزایش فعالیت بدنی به میزان کم نیز می تواند مفید باشد. استفاده از رژیم غذایی ضد التهابی برای سلامت قلب در حالی که برخی از غذاها مانند گوشت قرمز و قندهای تصفیه شده، التهاب را افزایش می دهند، غذاهای دیگر اثر معکوس دارند و در واقع سطح التهاب را کاهش می دهند. شواهد به دست آمده از یک مطالعه بزرگ در سال نشان داد که خوردن غذاهایی که باعث بروز التهاب می شوند، با افزایش خطر بیماری قلبی مرتبط است. این مطالعه نشان داد که غذاهای ضد التهابی که سرشار از آنتی اکسیدان، اسیدهای چرب غیر اشباع چندگانه و فیبر هستند، محافظت بیشتری در برابر بیماری قلبی ایجاد می کنند. غذاهای زیر، بخشی از یک رژیم غذایی ضد التهابی هستند که می توانند برای همه مفید باشد: میوه ها غلات کامل چای و قهوه سبزیجات مختلف (سبزیجات برگ سبز، سبزیجات زرد تیره) اسید های چرب غیراشباع چندگانه (مانند اسیدهای چرب امگا ، مانند ماهی های چرب و گردو) غذاهای ایجاد کننده التهاب که باید از مصرف آن ها اجتناب کنید، عبارت اند از: گوشت قرمز چربی ترانس مصرف الکل قندهای تصفیه شده نوشیدنی های شیرین گوشت های فرآوری شده فشار خون بالا، سیگار کشیدن و کلسترول بالا، سه عامل خطر اصلی بیماری قلبی هستند. این موارد، قابل تغییر در نظر گرفته می شوند. زیرا می توان آن ها را با ترک سیگار و درمان فشار خون و کلسترول بالا، تغییر داد.

یک برجستگی یا ناحیه متورم است که در زیر چانه، در امتداد خط فک یا در قسمت جلویی گردن ظاهر می‌شود. در برخی موارد احتمال دارد بیش از یک توده وجود داشته باشد. توده های زیر چانه معمولا بی ضرر هستند. بیشتر اوقات، آنها توسط غدد لنفاوی متورم ایجاد می شوند که علت این التهاب معمولا عفونت است. سرطان، آبسه، تومورهای خوش خیم و سایر بیماری ها نیز می توانند باعث ایجاد توده های چانه شوند. توده زیر چانه احتمال دارد به صورت جوش یا آبسه ظاهر و احساس نرمی یا سختی داشته باشد. برخی از توده ها در لمس حساس یا حتی دردناک هستند، در حالی که برخی دیگر باعث درد نمی شوند. هنگامی که توده های گردن باعث درد نمی شوند، ممکن است برای مدت طولانی قبل از اینکه متوجه آنها شوید وجود داشته باشند. بسیاری از شرایط می توانند باعث ایجاد توده در زیر چانه شوند. بسته به علت، علایم همراه و اندازه و شکل توده احتمالا متفاوت خواهد بود. در زیر علل شایع ترین علل بروز این توده را مورد بررسی قرار می دهیم. برخی ساده هستند، در حالی که برخی دیگر برای جلوگیری از عوارض به مراقبت های پزشکی نیاز دارند. هر دو عفونت باکتریایی و ویروسی می توانند باعث ایجاد توده در زیر چانه شوند واغلب اوقات، این توده ها غدد لنفاوی متورم هستند. غدد لنفاوی بخشی از شبکه سیستم ایمنی است که به محافظت از بدن در برابر بیماری ها کمک می کنند. بسیاری از آنها در سر و گردن، از جمله زیر فک و چانه قرار دارند. غدد لنفاوی کوچک و انعطاف پذیر و می توانند گرد یا لوبیا شکل باشند. متورم شدن غدد لنفاوی در سر و گردن بسیار رایج و زمانی که رخ می دهد، معمولا نشانه یک بیماری زمینه ای است. این غدد وقتی متورم می شوند، اندازه آنها از یک نخود تا یک زیتون بزرگ متغیر است. آنها احتمال دارد در لمس حساس یا دردناک باشند، یا هنگام جویدن یا چرخاندن سر خود به یک جهت خاص، صدمه ببینند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های رایجی که می توانند باعث التهاب در غدد لنفاوی شوند عبارتند از: سرخک مونونوکلیوز (مونو) عفونت های سینوسی گلودرد استرپتوکوکی عفونت های پوستی مانند سلولیت یک دندان عفونی (آبسه) یا هر عفونت دهان عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، از جمله سرماخوردگی و آنفولانزا بیماری ها بسیاری از بیماری‌های دیگر می‌توانند باعث التهاب غدد لنفاوی و ایجاد توده‌ای در زیر چانه شوند. اینها شامل ویروس هایی مانند اچ آی وی و سل است. اختلالات سیستم ایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتویید نیز می توانند باعث تورم غدد لنفاوی شوند. اگر یک توده زیر چانه ناشی از التهاب غدد لنفاوی دارید، شاید علایم دیگری را نیز تجربه کنید، مانند: تب خستگی لرز یا تعریق شبانه سایر غدد لنفاوی متورم، مانند کشاله ران یا زیر بازوها علایم، مانند سرفه، گلودرد، یا آبریزش بینی توده های زیر چانه ناشی از التهاب غدد لنفاوی به دلیل عفونت باید خود به خود از بین بروند. پزشک احتمال دارد توصیه کند که التهاب را تحت نظر داشته باشید. درمان عفونت زمینه ای، التهاب غدد لنفاوی را کاهش می دهد. اگر عفونت دارید، ممکن است برای شما آنتی بیوتیک یا داروهای ضد ویروسی تجویز شود. پزشک همچنین می تواند داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن ( Advil ) ، ناپروکسن ( Aleve ) یا استامینوفن ( Tylenol ) را برای درمان درد و التهاب پیشنهاد کند. در موارد شدید، غدد لنفاوی عفونی، شاید نیاز به تخلیه چرک داشته باشند. سرطان همچنین می تواند باعث ایجاد التهاب در زیر چانه شود. اگرچه سرطان بیشتر افراد مسن را تحت تاثیر قرار می دهد، اما می تواند در هر سنی ظاهر شود. راه های مختلفی وجود دارد که سرطان می تواند باعث ایجاد توده شود. به عنوان مثال، یک توده زیر چانه می تواند زمانی رخ دهد که: سارکوم زیر چانه ظاهر می شود. سرطان در ایجاد می شود، لنفوم یا سرطان پوست غیر ملانوما در زیر چانه ظاهر می شود. سرطان از یک اندام دور متاستاز می کند و به غدد لنفاوی انتشار می یابد. سرطان، اندام مجاور مانند دهان، گلو، تیرویید یا غده بزاقی را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از سرطان ها نیز می توانند باعث التهاب غدد لنفاوی شوند. اینها شامل لوسمی، بیماری هوچکین و غیره است. توده های سرطانی معمولا سفت و در لمس حساس یا دردناک نیستند. علایم مرتبط با توجه به نوع سرطان متفاوت است. برخی از علایم هشدار دهنده می تواند شامل موارد زیر باشد: سوء هاضمه مشکل در بلع سرفه آزار دهنده تغییرات در صدا عفونت های مکرر توده ها در نقاط دیگر بدن کاهش وزن غیر قابل توضیح زخم هایی که خوب نمی شوند. تغییرات در فعالیت مثانه یا روده ترشح یا خونریزی غیر قابل توضیح تغییر در اندازه، شکل و رنگ زگیل ها، خال ها و هنگامی که توده زیر چانه توسط یک تومور سرطانی ایجاد شود، تعدادی درمان برای آن وجود دارد. پزشک احتمال دارد شیمی درمانی، پرتودرمانی یا جراحی را برای برداشتن توده پیشنهاد کند. درمان به عوامل مختلفی از جمله سلامت فعلی بدن، نوع سرطان و مرحله آن بستگی دارد. پزشک کمک می کند بفهمید کدام درمان مناسب است. سایر رشدها سرطانی نیستند. اینها شامل کیست ها کیسه های پر از مایع یا مواد دیگر و تومورهای خوش خیم (غیر سرطانی) است. تومورهای خوش خیم زمانی ایجاد می شوند که سلول ها با سرعت غیر طبیعی شروع به تقسیم می کنند. بر خلاف تومورهای بدخیم (سرطانی) ، آنها نمی توانند به بافت های مجاور حمله کنند یا به سایر قسمت های بدن انتشار یابند. برخی از انواع کیست ها و تومورهای خوش خیم که می توانند باعث ایجاد توده در زیر چانه شوند عبارتند از. آنها می توانند در طول عفونت ایجاد شوند و ممکن است به آرامی در طول زمان پر شوند. کیست های زیر فک ممکن است کیست های چربی باشند که در نتیجه انسداد غدد سباسه یا مجاری ایجاد می شود. آسیب ناشی از آکنه در این ناحیه نیز می تواند باعث ایجاد کیست شود. ها فیبروم یک توده گرد است که می تواند نرم یا سفت باشد. آنها معمولا در اطراف دهان یافت می شوند و در زیر چانه رایج نیستند. آنها معمولا هیچ علامت دیگری ایجاد نمی کنند و ممکن است نشان دهنده بیماری کاودن باشند، یک بیماری ارثی که باعث ایجاد مکرر توده های خوش خیم می شود. لیپوم رشد سلول های چربی زیر پوست است. توده لیپومایی نرم است، به راحتی حرکت می کند و رنگی ندارد. لیپوم ها بسیار آهسته رشد می کنند، به ندرت سرطانی هستند و معمولا علایم دیگری ایجاد نمی کنند. کیست های چربی، لیپوم ها و فیبروم ها می توانند نرم یا سفت باشند. اکثر کیست ها و تومورهای خوش خیم معمولا دردناک نیستند. اگرچه احتمال دارد باعث ناراحتی شوند. هنگامی که یک کیست یا تومور رشد می کند، می تواند بر ساختارهای مجاور فشار وارد کند. بسیاری از کیست ها و تومورهای خوش خیم علایم مرتبطی ندارند. با این حال، اگر کیست یا تومور خوش خیم نزدیک به سطح پوست باشد، ممکن است تحریک، ملتهب یا عفونی شود. تورم غدد لنفاوی ممکن است باعث ایجاد توده در سمت چپ یا راست چانه شوند. غدد لنفاوی در سرتاسر بدن قرار دارند، اما فرد فقط می‌تواند غدد لنفاوی نزدیک به سطح پوست مانند غدد زیر بغل یا نزدیک به چانه را حس کند. عفونت ها اغلب می توانند باعث تورم غدد لنفاوی شوند. این ممکن است منجر به یک توده قابل توجه در سمت چپ یا راست چانه شود. تورم یک پاسخ معمولی سیستم ایمنی است. توده ناشی از تورم غدد لنفاوی نرم یا انعطاف پذیر خواهد بود. ممکن است در لمس حساس باشد، اما معمولا دردناک نیست. تورم باید طی تا هفته از بین برود. عفونت های ویروسی یا باکتریایی زیر اغلب باعث تورم غدد لنفاوی می شوند: سرماخوردگی یا آنفولانزا عفونت های گوش عفونت های سینوسی گلودرد استرپتوکوکی مونونوکلیوز یک دندان آبسه سیفلیس HIV یا اگر عفونت مقصر باشد، با از بین رفتن عفونت، توده باید ناپدید شود. مراجعه به پزشک و مصرف آنتی بیوتیک ممکن است ضروری باشد. تعدادی دیگر از بیماری ها که می تواند منجر به تشکیل یک توده در زیر چانه شود عبارتند از: آکنه گواتر هماتوم یک جراحت داروهای خاص حساسیت غذایی یک فک شکسته سنگ مجرای بزاقی نیش یا نیش حشرات استخوان های شکسته در این موارد، علایم و درمان به منبع توده بستگی دارد. توده زیر چانه باید خود به خود از بین برود. در بیشتر موارد، درمان یک بیماری زمینه‌ای مانند عفونت، التهاب را کاهش می‌دهد. باید با پزشک مشورت کنید اگر: یک توده چانه غیر قابل توضیح دارید. دو هفته است که این توده وجود دارد. توده در حال رشد (نشانه ای از یک تومور احتمالی) توده چانه سفت می شود یا حرکت نمی کند، حتی زمانی که فشار داده می شود. وضعیت توده چانه با کاهش وزن غیر قابل توضیح، تب یا تعریق شبانه همراه است. شما باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید اگر: در بلع مشکل دارید. در تنفس مشکل دارید. سخن آخر پیدا کردن توده زیر چانه معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. اغلب اوقات، توده‌های چانه توسط غدد لنفاوی ایجاد می‌شوند که به دلیل عفونت متورم می‌شوند. عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، از جمله سرماخوردگی و آنفولانزا، اغلب باعث بزرگ شدن غدد لنفاوی می شوند. در برخی موارد، عامل دیگری باعث ایجاد توده در زیر چانه می شود. سرطان، کیست، تومورهای خوش خیم و سایر شرایط پزشکی می توانند باعث ایجاد توده های چانه شوند. توده های زیر چانه می توانند خود به خود از بین بروند. در صورت مشاهده علایم هشداردهنده ذکر شده در بالا با تماس بگیرید. پزشک ممکن است آنتی بیوتیک را برای درمان هر گونه عفونت احتمالی توصیه کند. آنها همچنین ممکن است نیاز داشته باشند که توده را از نزدیک بررسی کنند و درخواست آزمایش تصویربرداری کنند.

دانستن، مهمترین عامل در انتخاب روش درمان مناسب و موثر این دو بیماری تنفسی است. هم آسم و هم بیماری انسداد مزمن ریه ( COPD ) می توانند علایم تنفسی جدی در افراد مبتلا ایجاد کنند. برای تشخیص صحیح، علایم فرد و سابقه پزشکی او را ارزیابی می کنند و یک معاینه فیزیکی انجام می دهند. افرادی که با مشکلات تنفسی رو به رو هستند، می توانند با ارایه جزییات واضح در مورد علایم، شیوه زندگی و اختلالات و مشکلات پزشکی خود، تشخیص سریع تر و دقیق تری دریافت کنند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آسم چیست؟ در افرادی که از آسم رنج می برند، راه های مجاری تنفسی متورم و حساس می شوند. این التهاب، راه های هوایی را دچار مشکلات متعددی می کند و باعث سفت شدن ماهیچه ها و افزایش تولید خلط می شود. تورم، تولید خلط و سفت شدن مسیر هوایی، تنفس را دشوار می کند و باعث بروز حمله آسم می شود. اما باید بدانید که این تغییرات برگشت پذیر هستند و به طور نوسانی، بروز‌پیدا می کنند. به طور کلی، علایم حمله آسم می تواند شامل موارد زیر باشد: سرفه کردن دشواری در تنفس سفتی در گردن یا گلو شنیدن صدای تق تق از سینه مشکل در راه رفتن یا صحبت کردن احساس سنگینی در قفسه سینه یا ریه ها بروز تورم در گلو همراه با افزایش خلط. این حالت، ممکن است تنفس را برای افراد مبتلا به، دشوار کند. علایم حملات آسم برخی افراد، قبل از بروز حمله آسم، علایم هشداردهنده ای مانند مشکل در خوابیدن، سرفه، اضطراب و تغییرات خلقی را تجربه می کنند. طیف وسیعی از محرک ها می توانند باعث بروز حمله آسم شوند. علاوه براین، این محرک ها از فردی به فرد دیگر متفاوت هستند. بسیاری از افراد مبتلا به آسم، با آلرژی رو به رو می شوند. بنابراین آلرژن ها، یک محرک شایع هستند. علاوه براین، سایر محرک های آسم، عبارت اند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دود اضطراب فعالیت بدنی تغییر آب و هوا آلودگی یا مه دود خندیدن یا گریه زیاد هوای سرد و خشک بوهای قوی مانند عطر یا محصولات پاک کننده بیماری هایی مانند سرماخوردگی، آنفولانزا و شدت و طول بروز حملات آسم، از فردی به فرد دیگر، متفاوت است. در موارد شدید، حملات آسم می توانند کشنده باشد. اکثر افراد مبتلا به آسم برای کنترل حملات خود نیاز به یک دستگاه درمانی تنفسی دارند. این دستگاه های تنفسی - درمانی، حاوی یک برونکودیلاتور سریع الاثر هستند که راه‌های هوایی را باز می کنند و به این ترتیب، تنفس آسان تر می‌شود‌. COPD چیست؟ COPD یک بیماری پیشرونده است. به این معنی که با گذشت زمان تشدید پیدا می کند. مانند افراد مبتلا به آسم، افراد مبتلا به COPD دچار تنگی نفس، سرفه و خس خس سینه می شوند. با این حال COPD تغییرات پیشرونده ای را در راه های هوایی افراد ایجاد می کند که تنفس را برای فرد دشوارتر می کند. برخلاف آسم، این علایم به طور نوسانی بروز پیدا نمی کنند. در اختلال COPD ، کیسه‌های هوایی کوچک در ریه‌ها، خاصیت ارتجاعی کمتری پیدا می‌کنند و در نتیجه جذب اکسیژن برای ریه‌ها دشوار می‌شود. کیسه های هوا نیز ممکن است ملتهب شوند و تنفس را دشوارتر کنند. در افراد مبتلا به COPD معمولا مخاط بیشتری در راه های هوایی و لوله های تنفسی تولید می شود. این مخاط، تنفس را سخت تر می کند. زیرا تا حدی راه های هوایی را مسدود می کند. COPD به جای یک بیماری واحد، در واقع گروهی از اختلالات است که تنفس را دشوار می کند. اشکال اولیه COPD عبارت اند از: که کیسه های هوایی را ملتهب می کند و باعث از بین رفتن شکل طبیعی آن ها می شود. این امر باعث ایجاد کیسه های هوایی بزرگتر می شود و تبادل گازهای لازم برای تنفس را برای ریه ها، دشوارتر می کند. در اختلال برونشیت مزمن، مقدار و ضخامت مخاط در راه های هوایی افزایش پیدا می کند. برونشیت مزمن، مانند برونشیت حاد، باعث ایجاد سرفه، تنگی نفس و مشکل در تنفس می شود. برونشیت مزمن با گذشت زمان شدید تر می شود و اختلالی پایدار است. آیا آسم و COPD نوعی ناتوانی به حساب می‌آیند؟ با توجه به گفته بنیاد آسم و آلرژی آمریکا ( AAFA ) ، قانون ناتوانی‌های آمریکا ( ADA ) ، داشتن یک اختلال ذهنی یا جسمی که به شدت یک یا چند فعالیت زندگی از جمله تنفس را محدود می‌کند، می‌تواند یک ناتوانی در نظر گرفته شود در مورد افراد مبتلا به آسم، این امر حتی اگر علایم فقط در زمان‌های خاصی ظاهر شوند و اگر فرد از داروهایی مانند محصولات استنشاقی، برای کنترل مشکل خود، استفاده کند، صدق می‌کند. علایم من آسم است یا COPD ؟ تست اسپیرومتری یا می تواند میزان عملکرد ریه ها را اندازه گیری کند. در این تست، افراد در دستگاه خاصی دم و بازدم انجام می دهند. سپس، اطلاعات لازم درباره وضعیت سلامتی فرد، با توجه به اطلاعات به دست آمده، استخراج می شود. بسیاری از پزشکان از تست های اسپیرومتری برای اندازه گیری مشکلات راه هوایی مرتبط با COPD و آسم استفاده می کنند. حتمال بروز آسم در خانواده هایی که سابقه ابتلا به آن را دارند، بیشتر است. آسم نسبت به COPD به داروهای استنشاقی سریع الاثر بهتر پاسخ می دهد. COPD با گذشت زمان شدید تر می شود، در حالی که حملات آسم به طور ناگهانی رخ می دهند. اکثر افراد مبتلا به COPD سیگاری هستند یا در گذشته سیگار مصرف می کرده اند. آسم اغلب در دوران کودکی ظاهر می شود. اگر مشکلات تنفسی بعد از سالگی رخ دهند، بیشتر احتمال دارد که فرد به عنوان مبتلا به COPD تشخیص داده شود. سرفه صبحگاهی، خلط زیاد و شدید تر شدن تدریجی آن، نشان دهنده ابتلا به COPD است. حملات مکرر، به ویژه اگر با یا اگزما همراه باشد، نشان دهنده ابتلا به آسم است. افراد مبتلا به COPD ممکن است علایمی را، در زمانی که فعال یا در حال استراحت هستند، بدون وجود یک محرک شناخته شده، تجربه کنند. حملات آسم ممکن است در اثر فعالیت بدنی یا وجود محرکی در محیط، ایجاد شود. اگرچه سابقه پزشکی ممکن است به تمایز اختلال آسم از COPD کمک کند، اما تحقیقات انجام شده، به طور فزاینده ای به همپوشانی قابل توجهی بین این دو اشاره می کنند. یک مطالعه که در سال انجام شد و در Chest منتشر شد، نشان داد که درصد از افراد مبتلا به COPD علایم آسم را نیز تجربه می کنند. به این وضعیت، سندرم همپوشانی آسم - COPD ( ACOS ) می گویند. تشخیص هر یک از این عارضه ها، احتمال ابتلا به یک اختلال تنفسی دیگر را رد نمی کند. بنابراین بیماران باید همه علایم را به پزشک خود گزارش دهند. در واقع، ارایه اطلاعات لازم به پزشک، می تواند باعث شود که تشخیص اختلال فرد، با دقت بیشتری انجام شود. آیا آسم مزمن همان COPD است؟ به طور کلی، آسم مزمن و COPD می توانند علایم مشابهی داشته باشند. اما آن ها در اغلب موارد، اختلالات متمایزی در نظر گرفته می شوند‌. اصطلاح COPD ، به طور خاص به اختلالاتی مانند برونشیت مزمن، آمفیزم یا هر دو اشاره دارد. تفاوت های دیگر این دو، شامل این واقعیت است که آسم در دوران کودکی شروع می شود، در حالی که COPD در بزرگسالان سیگاری بیشتر ظاهر می شود. تعدادی از اختلالات دیگر نیز می توانند باعث بروز مشکلات تنفسی شوند. بنابراین تشخیص خودسرانه بیماری COPD یا آسم، کار عاقلانه ای نیست. سایر اختلالات مرتبط با مشکلات تنفسی، عبارت اند از: پنومونی برونشیت سرطان ریه یا گلو لخته شدن خون در ریه ها بیماری های قلبی و عروقی عفونت های تنفسی فوقانی و سینوس ها مشکلات دریچه های قلب یا ساختار قلب بیماری های عفونی مانند هیستوپلاسموز و سل برای تشخیص صحیح، لازم است که از یک پزشک متخصص کمک بگیرید. چه کسانی به آسم و COPD مبتلا می شوند؟ اختلال آسم، یکی از شایع ترین بیماری های مزمن پزشکی است که تعداد قابل توجهی از افراد را تحت تاثیر قرار داده است. آسم معمولا در دوران کودکی ظاهر می شود و در میان افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به آسم یا آلرژی دارند، شایع تر است. سایر عوامل مستعد کننده ابتلا به آسم، عبارت اند از: چاقی استعمال سیگار قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا سابقه عفونت های تنفسی و ویروسی بیماری های پوستی مانند کهیر و اگزما قرار گرفتن در معرض گرد و غبار، بخارات شیمیایی و کپک به طور کلی، اکثر افراد مبتلا به COPD سابقه استعمال سیگار دارند. بنابراین، بروز COPD در افراد سالمند تر، به ویژه در افرادی که برای سال ها سیگار می کشیدند، شایع تر است. برخی دیگر از عوامل مستعد کننده ابتلا به این اختلالات، عبارت اند از: قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا تماس با دود دست دوم سیگار و دخانیات قرار گرفتن در معرض گرد و غبار و دود شیمیایی یک نوع اختلال ژنتیکی نادر به نام کمبود آلفا - ، که در آن پروتیین آلفا - که به محافظت از ریه ها کمک می کند، در مقادیر غیرطبیعی، به میزان کمی تولید می شود. آسم و COPD چگونه درمان می شوند؟ به طور کلی، آسم و COPD ، شرایط مزمنی هستند که درمان ندارند. هدف از درمان این اختلالات، کنترل علایم است. مشکلات تنفسی مرتبط با حملات آسم و COPD اغلب به استفاده ترکیبی از محصولات استنشاقی کوتاه اثر و طولانی اثر نیاز دارند. COPD و آسم، هر دو ممکن است با مصرف داروهای استنشاقی، درمان شوند. اگر آلرژی، محرک بروز علایم فرد باشد، درمان های ضد آلرژی، ممکن است به بهبودی فرد کمک کند. برخی از افراد مبتلا به آسم یا COPD از برونکودیلاتورهای طولانی اثر استفاده می کنند. این محصولات، داروهایی هستند که التهاب راه های هوایی را کاهش می دهند. به طور کلی، استفاده از این محصولات، تنفس را آسان تر می کند. روش هایی مانند تغییر سبک زندگی نیز ممکن است به بهبودی افراد کمک کنند. اجتناب از قرار گرفتن در معرض آلرژن ها، ترک سیگار، ورزش کردن، و پیشگیری از ابتلا به بیماری هایی مانند آنفولانزا، ممکن است علایم هر دو اختلال را کاهش دهد. پزشکان ممکن است توصیه کنند برای کاهش خطر ابتلا به این عفونت ها، در زمان مناسب، واکسن های ضد آنفولانزا، سیاه سرفه یا ذات الریه را تزریق کنید. البته، تزریق سایر واکسن ها نیز ممکن است مهم باشد. با پیشرفت بیماری COPD ، مدیریت علایم دشوارتر می شود. برخی از افراد مبتلا به COPD برای تنفس، به اکسیژن اضافی نیاز دارند. این بیماری می تواند کشنده باشد. این اختلال، سومین علت مرگ و میر در ایالات متحده است. بنابراین مبارزه با این اختلال، امری ضروری است.

بهبودی فرد در تجاوز جنسی زمان می برد و روند بهبودی می تواند تا حدودی دردناک باشد. اما افرادی که مورد تجاوز قرار گرفته اند می توانند دوباره کنترل خود را به دست گیرند و بعد از تجاوز و آسیب جنسی بهبود یابند. خشونت جنسی به طور تکان دهنده ای در جوامع مختلف شایع است. طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، تقریبا از هر زن در ایالات متحده غالبا توسط کسی که او را می شناسد و مورد اعتماد او است مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است. در برخی از کشورهای آسیایی، آفریقایی و خاورمیانه این رقم حتی بیشتر است. تجاوز جنسی فقط به زنان محدود نمی شود. بسیاری از مردان و پسران هر سال از تجاوز و آسیب جنسی رنج می برند. صرف نظر از سن و جنسیت، پیامد های تجاوز جنسی فراتر از آسیب جسمی است. تجاوز جنسی می تواند باعث خرد شدن شخصیت فرد و ایجاد احساس ترس، شرم و تنهایی و یا بروز انواع کابوس ها، فلاش بک ها و سایر خاطرات ناخوشایند در زندگی فرد شود. نا امنی، بی اعتمادی وکاهش اعتماد به نفس افراد ممکن است باعث شود که فرد حتی ارزش و منطق خودش را زیر سوال ببرد. فردی که مورد تجاوز قرار گرفته است خودش را به خاطر اتفاقی که رخ داده است مقصر می داند و در برقراری روابط های بعدی خود احساس خطر می کند و صمیمی شدن برای او دیگر سخت و غیرممکن خواهد بود. بسیار از افرادی که مورد تجاوز قرار گرفته اند ممکن است دچار، و شوند. اما آنچه که فرد بعد از تجاوز تجربه می کند یک واکنش طبیعی در برابر آسیب است. احساس ناتوانی، شرم و سرزنش علایم تجاوز و آسیب جنسی هستند نه واقعیت. علایم هر چقدر هم که شدید باشند فرد می تواند با راهکارها و تکنیک ها، احساس امنیت و اعتماد به نفس خود را دوباره به دست آورد و یاد بگیرد که از آسیب های جنسی و جسمی بعد از تجاوز بهبود یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آگاهی و شناخت واقعیت ها و مقصر قربانی در خشونت جنسی می تواند در شروع روند بهبودی به فرد کمک کند تا بتواند بعد از این اتفاق تلخ بهبودی خود را پیدا کند. شما می توانید متجاوز کننده را از روی رفتار و عملکردش تشخیص دهید. هیچ راهی مطمین برای شناسایی یک متجاوز وجود ندارد. خیلی از متجاوزین جنسی کاملا رفتار طبیعی و رفتار دوستانه دارند جذاب و مطمین به نظر می رسند. تجاوز جنسی آنقدر هم که فکر می کنید بد نیست! در پی یک تجاوز جنسی، شوک بسیار رایج است. مغز و بدن در اثر شوک خاموش می شود و حرکت، صحبت یا فکر کردن را دشوار می کند. افرادی که مورد تجاوز قرار می گیرند " نوع لباس پوشیدن یا رفتار های زننده خاصی" دارند. تجاوز جنسی یک فرصت است. تحقیقات نشان می دهد که متجاوزین قربانیان خودشان را بر اساس میزان آسیب پذیری فردی انتخاب می کنند، نه براساس اینکه آن ها چقدر سکسی لباس می پوشند یا چقدر باهوش هستندو یا چه رفتارهای دارند. تجاوز به عنف اغلب یک سوء استفاده است. متجاوزان اغلب با عنوان سوء استفاده سعی می کنند از خودشان دفاع کنند. اما تحقیقات نشان می دهد که اکثریت متجاوزان خودشان تا حدودی مقصر و مجرم هستند. برقراری رابطه جنسی با کسی که قبلا با او رابطه داشته اید به عنوان تجاوز شناخته نمی شود. صرف رابطه داشتن با یک فرد به این معنی نیست که شما به او حق داده اید که به طور دایم می تواند با شما رابطه برقرار کند. اگر همسر، دوست پسر یا معشوق، بر خلاف میل باطنی شما بخواهد رابطه برقرار کند، در اصل تجاوز کرده است. باید اعتراف کرد که مورد تجاوز جنسی قرار گرفتن تا حدودی یک ننگ است که باعث می شود فرد احساس کثیف و ضعیف بودن کند. فردی که مورد تجاو قرار گرفته است به شدت از واکنش و قضاوت اطرافیان می ترسد. برای همین سعی می کند راحت ترین راه را انتخاب کرده و سعی می کند واقعیت را مخفی نگه دارد. اما هنگامی که فرد سعی دارد از حقیقت فرار کند، بهبود نمی یابد و پنهان کردن فقط باعث احساس شرم بیشتر می شود. بنابراین بهتر است فرد یک دوست قابل اعتماد، حامی، همدل و مطمین داشته باشد که بتواند در مورد اتفاقی که برای او رخ داده است صحبت کند. در غیر این صورت فرد تجاوز قرار گرفته می تواند با یک درمانگر یا مشاور صحبت کند یا حتی به صورت غیرحضوری و تلفنی با مشاورین تماس بگیرد. اندوه و احساس ناتوانی باعث آسیب پذیری بیشتر فرد می شود. اما باید این نکته را یادآوری کنید که شما از نقاط قوت و مهارت های بالایی برخوردار هستید که می تواند با شرایط و بحران های سخت مقابله کنید. یکی از بهترین راه ها برای به دست آوردن احساس قدرت کمک به دیگران است. وقت خود را صرف کمک به دیگران کنید. حتی اگر از نظر فکری به این نتیجه برسید که شما در این تجاوز و حمله جنسی تقصیری نداشته اید باز هم، ممکن است احساس گناه یا شرم کنید. این احساسات می توانند بلافاصله پس از حمله و یا سال ها پس از آن ظاهر شوند. اما هرچه اتفاقی را که رخ داده است را قبول کنید، بهتر می توانید با واقعیت کنار بیایید و راحت تر بهبودی خود را به دست اورید. احساس گناه و شرم اغلب از تصورات غلط ناشی می شود که چرا: بعد از هر اتفاقی فرد راحت می تواند حدس بزند که چه چیزی اتفاق افتاده است. اما وقتی شما در معرض حمله قرار دارید به مغز و بدن شوک وارد می شود. شما نمی توانید به درستی فکر کنید تصمیم بگیرید. بسیاری از افرادی که مورد تجاوز قرار گرفته اند، می گویند که احساس "یخ زدگی" به آن ها دست داده است. خود را در برابر آسیبی که دیده اید سرزنش نکنید. یکی از سخت ترین آسیب بعد از تجاوز به وسیله شخصی که او را می شناسید، نقض اعتماد است. طبیعی است که بعد از حمله و تجاوز توسط کسی که از قبل او را می شناخته اید اعتماد خودتان را زیر سوال می برید وخودتان را سرزنش می کنید. فقط به یاد داشته باشید که مهاجم شما تنها کسی است که مقصر اصلی حادثه بوده و از اعتماد شما سوءاستفاده کرده است و او کسی است که باید احساس گناه و شرم کند، نه شما. صرف نظر از شرایط، تنها کسی که مسیولیت این حمله را باید بر عهده بگیرد کسی است که مرتکب این جرم شده است. وقتی چیزی استرس زا را پشت سر می گذارید، بدن به طور موقت وارد حالت "مبارزه یا پرواز" می شود. بعد از هر آسیب و حادثه، بدن شما آرام می شود. اما تجربیات آسیب زا مانند تجاوز جنسی می تواند باعث شود سیستم عصبی شما در حالت هشدار قرار بگیرد و شما را وادار می کند که نسبت به کوچکترین محرک ها، بسیار حساس شوید. این موضوع برای بسیاری از افرادی که مورد تجاوز قرار گرفته اند پیش می آید. فلاش بک ها، کابوس ها و خاطرات مزاحم به خصوص در چند ماه اول پس از حمله بسیار رایج هستند اما اگر سیستم عصبی شما در درازمدت "روی این موضوع گیر " کند ممکن است دچار ( شوید، که در طولانی مدت می تواند مخرب باشد. همیشه نمی توان از بروز فلاش بک ها جلوگیری کرد. اما اگر احساس می کنید که تجاوز جنسی ممکن است دوباره رخ دهد راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: خودتان را بپذیرید و به خودتان اطمینان دهید که این یک فلاش بک است. واقعیت این است که حادثه هر چند تلخ و ناگوار تمام شده است و شما از آن جان سالم به دربرده اید و زنده مانده اید و قرار نیست دوباره اتفاق بیفتد و شما واقعا در معرض خطر نیستید. " از آنجا که سیستم عصبی شما بعد از آسیب و تجاوز در وضعیت حساسی قرار دارد، ممکن است بخواهید از بروز احساسات خود جلوگیری کنید. اما سرکوب کردن احساسات می تواند تا حدودی ناخوشایند باشد و باعث آسیب های جسمی و روانی زیادی شود. علایم جسمی و روانی ناشی از آسیب جنسی را بشناسید و در صورت بروز، با آن ها مقابله کنید. برخی از این علایم عبارتند از: درد اختلال در تمرکز خستگی بیش از حد جدا شدن از اطرافیان و تنهایی تمایل به انجام رفتارهای پرخطر تحریک به استفاده از مخدرها و الکل مواجه شدن با احساسات شدید بعد از حمله و آسیب جنسی، ترسناک است. اما احساسات، در عین قدرتمند بودن، واقعیت نیستند. احساسات به شما آسیب نمی رسانند و جلوگیری از بروز آن ها می تواند خطرناک باشد و سلامت جسمی و روانی شما از در معرض خطر جدی قرار می دهد. صددرصد بعد از بروز آن ها، شما احساس امنیت، اطمینان و قدرت بیشتری خواهید کرد. برای بروز احساسات خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: ریتم می تواند بسیار شفابخش باشد. ریتم به شما کمک می کند تا آرامش داشته باشید و بتوانید کنترل بدن خود به دست آورید. هر چیزی که ریتم و حرکت را با هم ترکیب کند، می تواند در بروز احساسات مفید باشد. برای انجام حرکات ریتمیک می توانید رقصیدن، ورزش و پیاده روی را در برنامه روزانه خود قرار دهید. شما می توانید مراقبه ذهن آگاهی را در هر نقطه، حتی در حالی که پیاده روی می کنید و یا غذا می خورید، انجام دهید. به سادگی روی احساسات خودتان تمرکز کنید. این فعالیت ها آگاهی بدن را با حرکت آرامش بخش و متمرکز همراه می کند و می تواند به تسکین علایم و آسیب های جنسی کمک کند. ممکن است بعد از تجاوز، از برقراری تماس با انسان ها به شدت احساس ناراحتی کنید. اما لمس و ماساژ، روش های مهمی هستند که می توانند باعث آسایش و آرامش شما شوند. از طریق یادگیری ماساژ درمانی می توانید خودتان را در تماس با انسان ها قرار دهید. برای کاهش استرس و پیشگیری از خاطرات ناراحت کننده راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: محرک های رایج شامل تاریخ های سالگرد بروز حادثه، افراد، مکان، مناظر، صداها و یا بوهای مربوط به حادثه، می باشند. اگر بتوانید عوامل تحریک کننده که باعث بروز حادثه شده اند شناسایی کنید در یک وضعیت بهتری قرار خواهید گرفت و بهبودی شما سریعتر و راحت تر خواهد بود. بدن و احساسات هر فردی هنگام شروع احساس استرس و ناامنی بودن علایمی را بروز می دهد. این علایم شامل احساس تنش، تنگی نفس، افکار منفی و مزاحم، گرگرفتگی، سرگیجه و حالت تهوع می شود. این علایم را بشناسید و در صورت بروز آن ها سریعا به پزشک مراجعه کنید. یکی از سریعترین و موثرترین راه های کاهش اضطراب و هراس، کند کردن میزان تنفس است. با این تمرین ساده تنفس، وحشت را تسکین دهید: با پشت خود صاف بنشینید یا بایستید. یک دست را روی سینه و دیگری را روی شکم خود قرار دهید. از طریق بینی خود یک نفس آرام بکشید و تا چهار بشمارید. دست روی شکم شما باید به سمت بالا حرکت کند و دست روی سینه شما باید خیلی کم حرکت کند. نفس خود را برای چند ثانیه نگه دارید و از طریق دهان بازدم کنید و در حین آن، عضلات شکم خود را منقبض کنید. این مراحل را تا زمانی که احساس بهتر شدن به شما دست بدهد، تکرار کنید. احساس گوشه گیری، انزوا و دور شدن از دیگران در پی تجاوز جنسی تا حدودی طبیعی است. اما بهتر است که با افرادی که به شما اهمیت می دهند در ارتباط باشید. برقراری ارتباط با دیگران برای بهبودی شما بسیار مهم است. اما به یاد داشته باشید که حمایت و برقراری ارتباط دوستانه به این معنی نیست که دایما باید درباره آنچه اتفاق افتاده است صحبت کنید سرگرمی و خندیدن با افرادی که به شما اهمیت می دهند می تواند در بهبودی بعد تجاوز و آسیب جنسی موثر باشد. حتی اگر علاقه ای به فعالیت های اجتماعی ندارید سعی کنید در فعالیت های اجتماعی معمولی که هیچ ارتباطی با آسیب جنسی ندارند شرکت کنید. بهبودی از آسیب های جنسی یک روند تدریجی است و یک شبه اتفاق نمیفتد، و هیچ وقت آن حادثه به طور فراموش نمی شوند. فکر کردن به حادثه می تواند بعضی اوقات زندگی را برای شما دشوار کند. اما اقدامات بسیاری وجود دارد که می توانید برای مقابله با افکار مزاحم و کاهش و ترس خود از آن ها استفاده کنید. به اندازه کافی استراحت کنید و برای خود وقت بگذرانید. از تماشای فیلم و یا هر چیزی که می تواند خاطرات بد و یا فلاش بک را یادآوری کند، بپرهیزید. این موارد می تواند مشاهده اخبار از رسانه های جمعی در مورد خشونت جنسی و فیلم های تلویزیونی و تصاویر جنسی باشد. از خودتان مراقبت کنید. درست غذا بخورید، به طور منظم ورزش کنید و به مقدار کافی بخوابید. ورزش به طور خاص می تواند سیستم عصبی آسیب دیده و را تسکین دهد و به شما کمک کند احساس قدرت بیشتری داشته باشید و بدن خود را کنترل کنید. از مصرف الکل و داروهای غیرمجاز خودداری کنید. از خود درمانی با الکل یا مواد مخدر خودداری کنید. مصرف مواد باعث تشدید بسیاری از علایم، از جمله بی حسی، احساس انزوا اجتماعی، عصبانیت و افسردگی می شود. اما درمان مناسب می تواند به مشکلات در خانه و روابط شما کمک کند. هنگامی که همسر، شریک زندگی، خواهر و برادر و یا دیگر اطرافیان شما مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند، می تواند باعث بروز احساسات دردناک شوند و عواقب سنگینی را در رابطه شما ایجاد کند. ممکن است نسبت به برقراری با رابطه خودتان با دیگران احساس عصبانیت و بی اعتمادی کنید و حتی بخواهید فرد حمله کننده را قصاص کنید. اما فرد مورد تجاوز قرار گرفته نیاز به درک و حمایت شما دارد. سعی کنید به فرد نشان دهید که هنوز هم آن ها را دوست دارید. برای بعضی از قربانیان تجاوز جنسی، صحبت کردن در مورد آنچه اتفاق افتاده بسیار دشوار است، برخی دیگر دوست دارند بارها و بارها در مورد حمله حرف بزنند. این می تواند باعث احساس ناامیدی یا ناراحتی بیشتر شود. به هر حال فرد را وادار به حرف زدن نکنید. درعوض، به آن ها بگویید که شما هر وقت خواستید می توانید در این مورد صحبت کنید، و فقط به حرف های آن ها گوش دهید. اگر از شنیدن، صحبت های فرد ناراحت می شوید می توانید او را تشویق کنید با یک مشاور صحبت کند. کسی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته، طبیعی است که از لمس جسمی خودداری کند. اما شما می توانید به دنبال ابراز محبت به صورت کلامی و یا لمس فرد باشید. این را در نظر داشته باشید که هر چه خودتان آرام تر باشید بهتر می توانید به فرد کمک کنید. خودتان را مدیریت کنید و برای کاهش استرس فرد آسیب دیده قدم بردارید. بهبودی از آسیب های تجاوز جنسی زمان می برد. فلش بک، کابوس، ترس ناتوان کننده و سایر علایم می تواند تا مدت ها پس از بهبودی جراحات جسمی ادامه یابد. منبع:

جمع آوری خون در سپتوم یا فضای بین دو سوراخ بینی است. هماتوم شبیه یا لخته خون است، اما اگر درمان نشود، می تواند به بافت آسیب برساند و منجر به عفونت شود. آسیب به بینی می تواند باعث پارگی عروق خونی در داخل و اطراف سپتوم شود که در آن استخوان و غضروف وجود دارد. هنگامی که خون لخته می شود تا خون ریزی را متوقف کند، یک هماتوم تشکیل می دهد. هماتوم در بسیاری از نواحی دیگر بدن معمولا با گذشت زمان دوباره جذب می‌شود، همان‌طور که برای کبودی اتفاق می‌افتد. با این حال، هماتوم های سپتوم به خودی خود بهبود نمی یابند و در بیشتر موارد نیاز به تخلیه فوری دارند. زمانی رخ می دهد که خون در ناحیه بینی بین سوراخ های بینی (سپتوم) جمع می شود. تیغه بینی معمولا سفت و نازک است. اگر هماتوم تیغه بینی دارید، پزشک شما می تواند آن را با یک سواب فشار دهد زیرا ناحیه نرم می شود. آنها همچنین می توانند به بینی شما نگاه کنند تا ببینند آیا بین سوراخ های بینی ورم دارید یا خیر. حقایق سریع در مورد هماتوم سپتوم: در صورت عدم درمان، هماتوم سپتوم می تواند عوارض جدی ایجاد کند. هماتوم سپتوم تقریبا همیشه به دنبال آسیب دیدگی بینی ایجاد می شود. هیچ اقدام خاصی نمی تواند از هماتوم تیغه بینی به دنبال آسیب بینی جلوگیری کند. در بیشتر موارد، هماتوم سپتوم باید تخلیه شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علایم هماتوم سپتوم چیست؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بافت سپتوم می تواند به شدت آسیب ببیند و باعث دردناک شدن و تغییر شکل بینی شود. اگر این اتفاق بیفتد و یک جریان خون به سپتوم را مسدود کند، ممکن است منجر به نکروز بافت یا مرگ بافت سپتوم شود. به ندرت، و به خصوص اگر همراه با شکستگی بینی باشد، هماتوم تیغه بینی می تواند باعث عفونت شدید و جدی شود. افرادی که بینی آنها ضربه خورده است ممکن است ساعت ها، روزها یا گاهی چند هفته پس از وقوع آسیب دچار هماتوم شوند. هنگامی که هماتوم بلافاصله پس از آسیب ایجاد می شود، ممکن است فرد به اشتباه علایم خود را ناشی از آسیب ببیند، نه از هماتوم. به همین دلیل، برای فرد ضروری است که برای هر آسیب جدی بینی به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. هر فردی که بینی او شکسته، ممکن است دچار هماتوم بینی شود. مهم است که آنها علایم از جمله موارد زیر را بررسی کنند: خونریزی بعد از ضربه به بینی تورم اطراف بینی یا زیر چشم خونریزی چند ساعت پس از آسیب اولیه ترشح شفاف از بینی تغییر در شکل یا اندازه بینی انسداد بینی و هماتوم سپتوم اولین علامت هماتوم تیغه بینی، انسداد بینی است. انسداد می تواند فقط در یک طرف یا هر دو طرف باشد. بسته به محل هماتوم، ممکن است در یک طرف بدتر از طرف دیگر باشد. ممکن است یک توده قرمز صاف و قابل مشاهده در داخل سوراخ بینی وجود داشته باشد، اما هماتوم همیشه قابل مشاهده نیست. به دنبال ایجاد هماتوم، بینی ممکن است نرم شود. از آنجایی که هماتوم تیغه بینی نیاز به درمان فوری دارد، افرادی که دچار مشکل در تنفس، تورم قابل توجه، احساس پری یا انسداد در بینی، به دنبال آسیب هستند، باید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشند. هنگامی که هماتوم عفونی می شود، ممکن است باعث درد شدید، تب، تورم غدد لنفاوی و گرما در داخل یا نزدیک بینی شود. مرگ بافت می تواند باعث تغییر شکل بینی شود. در نوزادان تازه متولد شده و خردسالان که باید از طریق بینی نفس بکشند، هماتوم سپتوم می تواند باعث درد شدید شود. والدین باید به دنبال هر گونه آسیب به بینی کودک فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. اگر نوزادی بدون علت شناخته شده گریه و آشفته باشد، احتمال وجود هماتوم تیغه بینی وجود دارد. علت هماتوم بینی چیست؟ هماتوم سپتوم معمولا در اثر آسیب بینی ایجاد می شود که شایع ترین شکل ضربه به صورت است. شکستگی بینی، جراحی یا آسیب به بافت نرم همگی از علل شایع هماتوم تیغه بینی هستند. این عارضه بیشتر در کودکان رخ می دهد زیرا سپتوم آنها ضخیم تر است و پوشش انعطاف پذیرتری دارد. پزشکان مطمین نیستند که چرا برخی افراد به دنبال آسیب بینی دچار هماتوم می شوند در حالی که برخی دیگر این کار را نمی کنند. یک عامل اصلی بروز این وضعیت ممکن است نحوه ت ثیر آسیب بینی بر غشاهای مخاطی باشد. وقتی رگ‌های خونی باز می‌شوند، اما غشاهای مخاطی باز نمی‌شوند، احتمال دارد خون در داخل غشاهای مخاطی جمع و باعث هماتوم شود. چه عواملی خطر بروز هماتوم سپتوم را افزایش می دهد؟ محققان هیچ عامل خطر ژنتیکی یا سبک زندگی خاصی را برای هماتوم سپتوم شناسایی نکرده اند. عامل خطر اولیه به سادگی آسیب به بینی است. علل افزایش خطر آسیب بینی، عبارتند از: شکستگی بینی جراحی اخیر روی بینی تصادف با ماشین یا موتور سیکلت انجام ورزش های تماسی یا مبارزه ای، مانند فوتبال یا بوکس ضربه ای که اخیرا به بینی وارد شده است، مانند درگیری یا به دنبال زمین خوردن چگونه از بروز هماتوم سپتوم پیشگیری کنیم؟ تنها کاهش خطر آسیب دیدگی بینی، استفاده و پوشیدن تجهیزات حفاظتی مناسب هنگام ورزش و محافظت از بینی در برابر ضربات، تا حد امکان است. افرادی که اخیرا بینی آنها آسیب دیده است باید به دنبال درمان فوری باشند. مراقبت مناسب از بینی شکسته، به خصوص داشتن ست آسیب در صورت لزوم، می تواند از هماتوم جلوگیری کند. اگر هماتوم قبلا شکل گرفته یا در حال شکل گیری است، مراقبت های پزشکی سریع می تواند آسیب را قبل از اینکه آسیب پایدار ایجاد کند، تخلیه کند. هماتوم سپتوم چگونه درمان می شود؟ هماتوم تیغه بینی نیاز به درمان فوری توسط پزشک شما دارد تا از بروز هر گونه عارضه بعدی جلوگیری شود. آنها باید میزان آسیب را ارزیابی کرده و بهترین اقدام را برای درمان شما تعیین کنند. تخلیه ممکن است یک روش جراحی توصیه شده باشد که می تواند تحت بی حسی موضعی انجام شود. تخلیه یک روش جراحی است که در بیشتر موارد می‌تواند با انجام شود که به فرد اجازه می‌دهد در حین تخلیه بیدار بماند. پزشک بینی را برش می دهد تا خون را تخلیه کند و سپس ممکن است آن را با گاز بسته بندی کند تا خونریزی را کاهش دهد و آن را ثابت نگه دارد. در برخی موارد، ممکن است جراحی تحت بیهوشی عمومی به ویژه در مورد نوزادان و کودکان بسیار کوچک انجام شود. عوارض هماتوم سپتوم چیست؟ اگر هماتوم تیغه بینی به حال خود رها شود، می تواند عوارض ایجاد کند. برخی از عوارض می تواند جدی باشد. این اشتباه را مرتکب نشوید که فکر کنید بینی زخمی شما خود به خود بهبود می یابد. همیشه به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. جدی ترین عارضه ای که می تواند در نتیجه هماتوم تیغه بینی ایجاد شود، وضعیتی است که به نام بینی زینی شناخته می شود. اگر خون سپتوم به دلیل وسعت تورم قطع شود، غضروف بین سوراخ‌های بینی می‌میرد. همچنین اگر در اسرع وقت به دنبال درمان نباشید، ممکن است تب، عفونت یا آبسه ایجاد شود. نوزادانی که مجبور هستند از طریق بینی نفس بکشند، ممکن است به مراقبت های بیشتری از جمله قرارگیری یک لوله برای کمک به تنفس در حین بهبود هماتوم نیاز داشته باشند. اگر هماتوم تیغه بینی بدون درمان رها شود، درمان مورد نیاز بعدا سخت تر می شود. انحراف تیغه بینی همچنین ممکن است پزشک مجبور شود تورم اطراف عفونت را تخلیه کند یا بافت آسیب دیده یا مرده را خارج کند. هماتوم تیغه بینی درمان نشده ممکن است باعث انحراف یا جدا شدن سپتوم بینی شود که منجر به انحراف تیغه بینی می شود. این می تواند باعث مشکل در تنفس و مشکلات مزمن سینوسی شود. گاهی اوقات جراحی می تواند مشکلات تیغه بینی را اصلاح کند و حتی ممکن است ظاهر بینی را بهبود بخشد. با این حال، همیشه امکان بازگرداندن کامل بینی به ظاهر اولیه وجود ندارد. هنگامی که قطعات بزرگ بافت تغییر شکل داده یا مرده هستند، ممکن است بتوان از پیوند برای جایگزینی غضروف یا سایر قسمت ها استفاده کرد. پیوند زمانی است که پزشک بافت را جایگزین می کند، معمولا با بافتی از جای دیگری در بدن فرد. به دنبال تخلیه هماتوم سپتوم، فرد ممکن است دچار درد و تورم شود. کمپرس سرد و داروهای ضد درد، مانند، ممکن است کمک کنند. اگر درد شدید یا ناگهانی خیلی بدتر شد، باید با پزشک خود مشورت کنند. درمان های خانگی برای هماتوم سپتوم اگر ضربه شدیدی به بینی خود وارد کرده اید و هر گونه درد، خونریزی یا تورم دارید، ضروری است که در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. اما می توانید بلافاصله پس از آسیب دیدگی، یخ یا کیسه سرد را روی آن ناحیه قرار دهید. این به کاهش تورم کمک می کند. برای جلوگیری از یخ زدگی، یخ را در یک حوله بپیچید و سعی کنید فشار زیادی وارد نکنید زیرا ممکن است باعث درد بیشتر شود. می توانید یخ را به مدت تا دقیقه در هر بار و تا چهار بار در روز برای چند روز اول پس از آسیب، برای کاهش درد و تورم روی بینی خود بمالید. پس از درمان تخلیه، می توانید از داروهای ضد احتقان بینی نیز استفاده کنید تا راحت تر نفس بکشید. همچنین می توانید از استفاده کنید. سر خود را همیشه بالا نگه دارید، از جمله هنگام خواب. این تضمین می کند که تورم و ضربان بدتر نمی شود. برخی از افراد دریافته اند که استفاده از آرنیکای موضعی در این ناحیه به بهبود سریعتر آنها کمک می کند. سخن آخر هماتوم سپتوم همیشه نیاز به درمان دارویی دارد و باید تخلیه شود. این یک عارضه جزیی شکستگی بینی است. در صورت عدم درمان، می تواند ظاهر فرد را برای همیشه تغییر دهد. با توجه به شدت بالقوه شرایط، همیشه بهتر است برای آسیب بینی به سرعت به دنبال مراقبت باشید، حتی اگر فرد در مورد میزان آسیبی که دریافت کرده است مطمین نباشد.

فرقی با درمان این وضعیت در بزرگسالان ندارد. اما باید مراقب مصرف عسل در کودکان خود باشید. گلودرد دومین عفونت حاد و شایع بین افراد است. این مشکل در پاییز و زمستان بیشتر دیده می شود. اکثر گلودردها توسط ویروس ها ایجاد می شوند. حدود یک سوم در کودکان تا ساله ناشی از عفونت گلو از باکتری های گروه استرپتوکوک بتا همولیتیک A است. سایر علل شایع گلودرد کودکان شامل موارد زیر می باشند: آلرژی آنفولانزا رفلکس اسید هوای خشک ایمنی ضعیف سرماخوردگی معمولی قرار گرفتن در معرض دود دست دوم آلودگی (مواد شیمیایی یا محرک های موجود در هوا) قرار گرفتن در معرض فرد مبتلا به عفونتی که باعث گلودرد می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بیشتر گلودردها، به ویژه آنهایی که در اثر ویروس‌ها ایجاد می‌شوند، بدون مصرف آنتی‌بیوتیک، خود به خود از بین می‌روند. اما برای رهایی از علایم، می توانید از برخی درمان های طبیعی استفاده کنید. اما مراقب باشید برخی از داروهای ذکر شده در زیر حاوی عسل هستند. برای نوزادان کمتر از سال، برای طعم دادن به جای عسل از شکر استفاده کنید. عسل خام می تواند حامل باکتری های مضری باشد که می تواند باعث نوزاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر کودک شما به اندازه کافی بزرگ شده است و می تواند آب نمک غرغره کند، یکی از بهترین راه ها برای تسکین گلودرد غرغره کردن با آب نمک است. طبق بررسی های انجام شده، غرغره کردن ساده آب برای پیشگیری از عفونت‌در افراد سالم موثر است. این روش تقریبا بدون هزینه و به طور قابل ملاحظه ای موثر و مناسب است. نمک مانند یک ضد عفونی کننده عمل می کند و به بیرون کشیدن خلط کمک می کند. این کار خلط و التهاب گلو را کاهش و گلوی کودک شما را تسکین می دهد. قاشق چایخوری نمک را در یک لیوان آب گرم مخلوط کنید. در صورت نیاز، مقدار کمی شکر اضافه کنید تا طعم آن بهتر شود. به کودکتان آموزش دهید محلول را غرغره کند و به او یادآوری کنید که بعد از غرغره آب را حتما بیرون بریزد. سعی کنید یادآوری کنید که این کار را چند بار در روز انجام دهند. برای تسکین گلودرد، بخار گرم ایجاد شده از دوش آب گرم می تواند موثر باشد. بخار گرم به کاهش احتقان کمک می کند و تنفس را کمی آسان تر می کند. گرمای رطوبت همچنین باعث رقیق شدن خلط می شود تا دفع آن آسان تر شود. در هنگام استنشاق بخار علایم تسکین بهتر و سریع‌تری وجود دارد. دوش آب گرم بگیرید و در حمام را بسته نگه دارید تا از خروج بخار پیشگیری کنید. با کودک خود در حمام بنشینید و بخار آن را حداقل دقیقه استنشاق کنید. (کودک خود را در حمام تنها نگذارید. در صورت نیاز تکرار کنید. دمای سرد و رطوبت کم با افزایش بروز عفونت‌های دستگاه تنفسی مرتبط است. هوای مرطوب به راحتی تنفس را تسکین می دهد. بنابراین، شما باید سطح رطوبت را در خانه خود و به ویژه جایی که فرزندتان می خوابد، افزایش دهید. هوای مرطوب می تواند به احتقان کمک کند و شدت سرفه های همراه با گلودرد را کاهش دهد. تا جایی که ممکن است در خانه خود، مخصوصا در اتاقی که کودک شما در آن می خوابد، از یک مرطوب کننده استفاده کنید. از طرف دیگر، می توانید یک کاسه آب گرم را در اتاق قرار دهید تا رطوبت هوا افزایش پیدا کند. همچنین می توانید یک ظرف آب روی رادیاتور اتاق کودک خود قرار دهید. مراقب باشید که رطوبت ساز یا یک کاسه آب داغ را در مکانی امن قرار دهید تا از بروز حوادث پیشگیری شود. همچنین برای پیشگیری از رشد کپک آن را تمیز نگه دارید. می توانید از لیموی تازه برای تسکین گلودرد استفاده کنید زیرا در دفع بهتر و راحت تر خلط کمک می کند. لیمو، سرشار از است و به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند و به بدن در مبارزه با عفونتی که باعث گلودرد می شود کمک می کند. خواص ضد باکتری و ضد التهابی لیمو همچنین به کاهش علایم مرتبط مانند آبریزش بینی و سرفه کمک می کند. لیمو وقتی با عسل ترکیب شود بهتر عمل می کند. عسل و آب لیمو دارای فعالیت ضد باکتریایی امیدوارکننده‌ای در برابر باکتری‌ها هستند. باکتری هایی که باعث عفونت‌های دستگاه تنفسی با حساسیت نسبتا بالاتر به استافیلوکوکوس اوریوس و استرپتوکوک پیوژن می‌شوند. گروه باکتریایی استرپتوکوک عامل اصلی عفونت گلو درد هستند. عدد لیمو و قاشق غذاخوری تکه های زنجبیل را در ظرف بریزید. به اندازه ای آب جوش اضافه کنید تا روی مواد را بپوشاند. روی آن را بپوشانید و بگذارید دقیقه دم بکشد. مایع را صاف کنید. این مایع را با مقدار مساوی آب گرم رقیق و عسل خام را برای طعم بهتر به آن اضافه کنید. آب لیمو و عسل داغ را چند بار در روز به کودک خود بدهید. توصیه می شود برای نوزادان کمتر از سال، برای طعم دادن به جای عسل، شکر اضافه کنید. یک داروی بی خطر برای کودکان یک ساله و بزرگتر است که از گلودرد رنج می برند. حتی به دلیل خاصیت مرطوب کنندگی می تواند علایم گلودرد را تسکین دهد. همچنین حاوی خواص ضد باکتری، ضد میکروبی و ضد عفونی کننده است که با میکروب هایی که باعث گلودرد می شوند مبارزه می کند. عسل فعالیت‌های ضد باکتریایی مشخصی را در برابر رایج‌ترین باکتری‌هایی که باعث عفونت‌های تنفسی می‌شوند با حساسیت متفاوت نشان می دهد. قاشق غذاخوری عسل ارگانیک را با یک فنجان آب گرم مخلوط کنید. خوب هم بزنید و یا بار در روز آن را به کودک خود بدهید. قاشق غذاخوری عسل و آب لیمو را با یک فنجان آب ولرم مخلوط کنید. کاری کنید که کودکتان این مخلوط را به آرامی و چند بار در روز بنوشد. قبل از رفتن به رختخواب، قاشق چایخوری عسل را به یک لیوان شیر گرم اضافه کنید و به کودک خود بدهید. از آنجایی که عسل می‌تواند حامل باکتری‌های مضری باشد که می‌تواند باعث بوتولیسم نوزاد شود، هرگز نباید آن را به نوزادان بدهید. زنجبیل یکی دیگر از داروهای خانگی موثر برای درمان گلودرد در کودکان است. حتی دارای خواص ضد التهابی، ضد ویروسی و ضد سرفه (سرکوب کننده سرفه) است که به کاهش احتقان و تسکین علایم گلودرد کمک می کند. یکی از اجزای اصلی فعال زیستی زنجبیل دارای خواص ضد درد و ضد التهابی است. این بدان معنی است که زنجبیل می تواند به کاهش التهاب گلو کمک کند، همچنین احساس درد را که معمولا با گلودرد همراه است، کاهش می دهد. بعلاوه، سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند تا به سرعت بهبودی کمک کند. قاشق چایخوری آب زنجبیل و عسل را با هم مخلوط کنید. برای رفع ناراحتی گلو، آن را به کودک خود بدهید. زنجبیل را با یک فنجان شیر گرم میل کنید. این کار را دو بار در روز انجام دهید. روش دیگر، فنجان آب را در یک تابه بریزید و فنجان زنجبیل ورقه ای نازک و چوب دارچین را به آن اضافه کنید. آن را به مدت دقیقه روی حرارت ملایم بجوشانید، سپس آن را صاف کرده و کمی عسل به آن اضافه کنید. روزی چند بار به کودکتان بدهید تا بنوشد. همچنین می‌توانید به بچه‌های بزرگ‌تر تکه‌های زنجبیل بدهید و کمی نمک روی آن‌ها بپاشید تا بجوند. یک درمان شناخته شده برای انواع مشکلات سلامتی از جمله گلودرد در کودکان است. بیشتر خواص دارویی زردچوبه از ترکیب کورکومین ناشی می شود. عصاره هگزانی و متانولی کورکومین اثر ضدباکتریایی بر باکتری از جمله باکتری های گروه استرپتوکوک نشان داده است. این گیاه همچنین دارای فعالیت ضد میکروبی و محرک سیستم ایمنی است که آن را به یکی از با ارزش ترین درمان های خانگی برای گلودرد تبدیل می کند. در حالی که خواص ضد التهابی آن به کاهش التهاب در مجاری تنفسی کمک می کند تا تنفس راحت تر شود، سیستم ایمنی را تقویت می کند تا به مبارزه با هر نوع عفونت کمک کند. قاشق چایخوری پودر زردچوبه را به یک لیوان شیر داغ اضافه کنید. آن را با کمی عسل شیرین کنید و برای تسکین گلودرد روزانه دو بار به کودکتان بدهید تا بنوشد. همچنین، می توانید با زردچوبه غرغره کنید تا گلو درد را تسکین دهید. قاشق چایخوری پودر زردچوبه و نمک را به یک لیوان آب گرم اضافه کنید و خوب مخلوط کنید. به کودک خود یادآوری کنید دو بار در روز با این مخلوط غرغره کند. نوشیدن مایعات گرم همچنین برای کودکانی که از گلودرد رنج می برند آرامش بخش است. اول از همه، مایعات گرم به هیدراته نگه داشتن بدن کمک می کند، که بسیار مهم است زیرا مایعات به اضافی کمک می کند. دوم اینکه وقتی گلو ملتهب است، مصرف نوشیدنی های گرم آن را مرطوب و راحت نگه می دارد. نوشیدنی های داغ باعث تسکین فوری و مداوم علایم گلودرد می شود، در حالی که همان نوشیدنی در دمای اتاق فقط علایم آبریزش بینی، سرفه و عطسه را تسکین می دهد. می توانید آب ولرم را به کودکتان بدهید. هات چاکلت، شیر گرم و چای کم رنگ نیز می تواند موثر باشد. آب استخوان یا سوپ های سبک که با آب استخوان درست می شوند نیز مناسب هستند. اگر کودک شما از مقدار زیاد مایعات در یک نوبت امتناع کرد، مقادیر کمتری از نوشیدنی ها را دفعات بیشتری به او بدهید. علایم و نشانه های گلودرد در کودکان، عبارتند از: تب سرفه آبریزش چشم عطسه کردن درد هنگام بلع خراشیدگی در گلو التهاب غدد در گردن قرمزی در پشت دهان گلودرد همچنین می‌تواند منجر به گریه بیش از حد، بی‌حسی و امتناع از خوردن یا نوشیدن بیشتر غذاها شود. این علایم می توانند وضعیت را بدتر کنند. شما نمی توانید به طور کامل از بروز گلودرد کودکتان پیشگیری کنید، اما می توانید اقدامات احتیاطی زیر را انجام دهید که ممکن است احتمال گلودرد را کاهش دهد: تماس کودک خود را با هر کسی که بیمار است را محدود کنید. بعد از سرفه، دمیدن بینی یا عطسه، دست کودک خود را بشویید. هنگام عطسه یا سرفه از دستمال برای پوشاندن دهان استفاده کنید. سپس فورا این دستمال ها را دور بریزید. برای پیشگیری از انتشار عفونت، دست ها را مرتب بشویید. در مواردی که شستن دست ها امکان پذیر نیست از ضدعفونی کننده دست با مواد حاوی الکل استفاده کنید. اگر گلودرد در کودک با هر یک از علایم زیر همراه باشد، باید کودک را نزد پزشک ببرید: تورم گردن گرفتگی گردن صدای خفه شده آب دهان بیش از حد مشکل در بلع یا تنفس مشکل در باز کردن دهان ناتوانی یا عدم تمایل به نوشیدن یا خوردن دمای برابر یا بیشتر از درجه فارنهایت یا . درجه سانتیگراد ماساژ روغن گرم برای گلودرد بسیار عالی است، زیرا ناحیه را گرم می کند و درد را تسکین می دهد. برای تسکین گلودرد و حتی از بین بردن احتقان چای بابونه را به کودک بدهید. همچنین می توانید یک بار در روز مخلوطی از قاشق غذاخوری دارچین و قاشق غذاخوری عسل را به کودک خود بدهید. فرزندتان را مجبور نکنید زیاد حرف بزند. او را تشویق کنید تا به گلوی خود استراحت دهد. از محرک های رایج مانند غذاهای سرخ شده، نوشیدنی های سرد و غذاهای سفت مانند آجیل و بیسکویت که می توانند گلودرد را تشدید کنند، به کودک خودداری کنید. به کیفیت هوایی که کودکتان تنفس می کند توجه کنید. از قرار دادن کودک در مناطق بسیار آلوده خودداری کنید، زیرا ممکن است باعث گلودرد شود. مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه و ارگانیک را در برنامه غذایی کودک خود بگنجانید. اجازه ندهید کسی اطراف فرزندتان سیگار بکشد. قرار گرفتن در معرض دود تنباکو یک محرک رایج برای گلودرد است. همچنین مطمین شوید که کودک شما خواب و استراحت کافی برای بهبودی سریعتر دارد.

که به یا نیز معروف است یک عارضه نادر از بارداری می باشد که با رشد غیرطبیعی تروفوبلاست ها مشخص می شود. تروفوبلاست ها، سلول هایی هستند که به طور معمول وارد جفت می شوند. بارداری مولی هنگامی رخ می دهد که جفت به طور طبیعی رشد نمی کند و در عوض، توموری در رحم شکل می گیرد که باعث می شود جفت به کیسه های پر این نوع بارداری که هم نامیده می شود دوام ندارد زیرا جفت به طور طبیعی نمی تواند نوزاد را تغذیه یا بزرگ کند. توده ای از سلول های غیرطبیعی به جای جنین سالم در رحم رشد می کند. بارداری مولی در اثر تخمک بارور غیر طبیعی ایجاد می شود. سلول های انسانی به طور معمول حاوی جفت کروموزوم هستند. در لقاح برای تشکیل جنین، ترکیب یک کروموزوم در هر جفت از طرف پدر و دیگری از طرف مادر لازم و ضروری می باشد. در یک بارداری مولی کامل، یک تخمک خالی توسط یک یا دو اسپرم بارور می شود و تمام مواد ژنتیکی از طرف پدر تامین می شود. در این شرایط، کروموزوم های موجود در تخم مادر از بین می روند یا غیرفعال شده و کروموزوم های پدر کپی می شوند. در یک حاملگی جزیی یا ناقص مولی، تعداد کروموزوم های مادر طبیعی ولی کروموزوم های پدر دو برابر خواهند شد. در نتیجه، جنین به جای کروموزوم کروموزوم دارد. این بیشتر در مواردی اتفاق می افتد که دو اسپرم، یک تخمک را بارور می کنند و در نتیجه دو نسخه از مواد ژنتیکی پدر در جنین وجود دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل مختلفی احتمال خطر این بارداری را افزایش می دهند، از جمله: این نوع بارداری در زنان بالاتر از سال یا کمتر از سال شیوع بیشتری دارد. اگر شما قبلا یک بارداری پوچ داشته اید، احتمال این که بارداری بعدی شما هم بارداری مولی باشد زیاد خواهد بود. حاملگی ها مکرر مولی، به طور متوسط در هر زن رخ می دهد. ممکن است در ابتدا، یک بارداری پوچ مانند یک حاملگی طبیعی به نظر برسد، اما بیشتر حاملگی های مولی علایم و نشانه های خاصی دارند، که عبارتند از: به طور کلی احتمال دارد در سه ماهه اول بارداری (حداکثر هفته) خون ریزی قرمز روشن تا قهوه ای تیره وجود داشته باشد. اگر بارداری مولی کامل داشته باشید، احتمال خون ریزی همراه با لخته های بافتی در خون بیشتر است. هورمون حاملگی توسط جفت ساخته می شود. در یک بارداری مولی، ممکن است مقدار آن بیشتر از حد طبیعی باشد. سطح بالاتر هورمون حاملگی می تواند منجر به حالت تهوع و استفراغ شود. بافت ها در یک بارداری پوچ به خصوص در سه ماهه دوم سریع تر از حد طبیعی رشد می کنند. رشد سریع می تواند باعث فشار و درد لگن شود. علایم شدیدتر می تواند، شامل موارد زیر باشد: دو نوع بارداری مولی وجود دارد که هر دو نتیجه یکسانی دارند و معمولا خوش خیم هستند اما باعث ایجاد سرطان نمی شوند. در بارداری مولی کامل، بافت جفت غیرطبیعی، ملتهب و شبیه کیست پر از مایع شده اما بافت جنین تشکیل نمی شود. در یک بارداری مولی جزیی، ممکن است یک بافت جفت طبیعی همراه با بافت جفت غیرطبیعی و بافت جنین ایجاد شود، در حالی که جنین زنده نمی ماند و معمولا در اوایل بارداری از بین می رود. یک بارداری مولی می تواند عوارض جدی مانند انواع نادر سرطان ایجاد کند به همین علت نیاز به درمان زودرس دارد. این بارداری معمولا با یک روش ساده قابل درمان است و می تواند از رشد سلول ها جلوگیری کند، اما بعضی اوقات سلول ها از بین می روند و برای خارج کردن آن ها به درمان بیشتری لازم است. اگر پزشک مشکوک به بیماری باشد، آزمایش خون را برای اندازه گیری سطح گنادوتروپین کوریونی در خون و سونوگرافی را توصیه می کند. با استفاده از، امواج صوتی با فرکانس بالا به بافت های ناحیه شکم و لگن هدایت می شوند. با این حال، در دوران بارداری اولیه، لوله های رحمی و فالوپ به واژن نزدیک تر از سطح شکم هستند، بنابراین سونوگرافی ممکن است از طریق یک وسیله wandlike که در واژن شما قرار می گیرد، انجام شود. سونوگرافی در بارداری پوچ کامل در اوایل هشت یا نه هفته بارداری ممکن است موارد زیر را نشان دهد: عدم تشکیل جنین عدم مایع آمنیوتیک جفت کیستی ضخیم کیست های تخمدان سونوگرافی می تواند رشد محدود جنین، کاهش مایع آمنیوتیک و جفت کیستیک ضخیم را نشان دهد. اگر پزشک بارداری مولی را تشخیص دهد، می تواند مشکلات پزشکی دیگری از قبیل، و را بررسی کند. بعد از بارداری مولی، ممکن است بافت مولی باقی بماند و به رشد خود ادامه دهد. به این مرحله GTN گفته می شود و تقریبا در تا درصد از حاملگی های مولی کامل و تا درصد از بارداری های مولی جزیی اتفاق میفتد. یکی از علایم نیوپلازی تروفوبلاستیک مداوم، سطح بالای گنادوتروپین کوریونی انسانی ( hCG ) یا هورمون حاملگی پس از بارداری مولی است. در برخی موارد، یک مول، آسیب زننده به عمق لایه میانی دیواره رحم نفوذ کرده و باعث می شود. نیوپلازی تروفوبلاستیک مداوم تقریبا همیشه با و یا برداشتن و جراحی رحم ( درمان می شود. ممکن است یک نوع سرطانی از نیوپلازی تروفوبلاستیک معروف به کوریوکارسینوما در سایر اندام ها انتشار یابد و رشد کند. البته این موارد به ندرت دیده می شود. کوریوکارسینوما معمولا با داروهای متعدد سرطان، درمان می شود. زنان باردار مبتلا، سریعا باید به پزشک مراجعه کنند. مانند بسیاری از موارد، بهترین راه برای جلوگیری از عوارض ناشی از این بارداری، تشخیص هرچه سریع تر و درمان است. آن ها باید پس از معالجه، جلسات معاینات خود را پیگیری کنند. بهتر است تا یک سال پس از درمان برای بارداری دوباره صبر کنند. چون بارداری می تواند باعث بروز عوارض نادر اما احتمالی شود. پاهای خود را جمع می کند. پزشک برای معاینه دهانه رحم، یک اسپکولوم را در واژن وارد می کند. سپس دهانه رحم را گشاد کرده و بافت جفت را با دستگاه خلاء خارج می کند. داروهای اگر بارداری مولی شدید باشد احتمال دارد زن از D & C بیمار تحت قرار گیرد. اگر سطح هورمون حاملگی بیمار به مرور زمان پایین نیاید، احتمال استفاده از داروهای شیمی درمانی زیاد است. اگر خطر ابتلا بیمار به نیوپلازی تروفوبلاستیک حاملگی (نیوپلازی تروفوبلاستیک) وجود داشته باشد و زن تمایلی برای بارداری های بعدی نداشته باشد، ممکن است رحم زن طی جراحی هیسترکتومی برداشته شود. اگر Rh باشد، او دارویی به نام روگام دریافت خواهد کرد. روگام از برخی از عوارض مربوط به ایجاد آنتی بادی جلوگیری می کند. برخی از سلول های غیر طبیعی ممکن است بعد از درمان در رحم باقی بماند. این موارد معمولا طی چند ماه به تنهایی از بین می روند، اما بعضی اوقات احتمال دارد برای از بین بردن آن ها به درمان بیشتری نیاز باشد. برای همین بیمار باید آزمایش خون منظم یا ادرار را برای اندازه گیری سطح هورمون هورمون حاملگی (گنادوتروفین کوریونی انسان) انجام دهد. مقدار این هورمون در بدن زن در دوران بارداری افزایش می یابد. اگر پس از درمان فروکش نکند، نشان می دهد که برخی از سلول های غیر طبیعی در رحم او باقی مانده است. بیشتر خانم ها حدود شش ماه پس از درمان باید به طور منظم آزمایش خون یا ادرار انجام دهند. زنان به محض احساس آمادگی جسمی و عاطفی می توانند رابطه جنسی برقرار کنند. اما اگر بعد از درمان خون ریزی داشته باشند بهتر است از رابطه جنسی خودداری شود. داشتن بارداری مولی بر بارداری مجدد بیمار ت ثیر نمی گذارد و خطر ابتلا به بارداری مولی دیگر اندک است. زنانی که بارداری مولی داشته اند، بهتر است قبل از تصمیم به بارداری مجدد با پزشک صحبت کنند. پزشک احتمال دارد به بیمار توصیه کند قبل از تلاش برای باردار شدن دوباره، شش ماه تا یک سال صبر کنند. در طی بارداری های بعدی، پزشک ممکن است سونوگرافی های بیشتری را ارایه دهد تا بر وضعیت بیمار کنترل داشته باشد و از پیشرفت طبیعی بارداری مطمین شود. پزشک همچنین می تواند آزمایش ژنتیکی قبل از تولد را به وی پیشهاد کند. آزمایش ژنتیکی برای تشخیص این بارداری استفاده می شود. زنان باردار بهتر است برای آمادگی بهتر در هنگام مراجعه به پزشک علایمی را که تجربه می کنند و تاریخ آخرین دوره قاعدگی خود را بنویسند. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله بیماری دیگری را که تحت درمان قرار گرفته اند و نام تمام داروها و هر نوع ویتامین یا مکمل مورد استفاده خود را یادداشت کنند. برای بارداری مولی، برخی از سوالات اساسی که بیمار باید از پزشک بپرسد، عبارتند از: به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا وضعیت من می شود؟ چه مدت باید منتظر بمانم و دوباره برای بارداری تلاش کنم؟ شانس من برای موفقیت در بارداری های آینده چه میزان است؟ آیا شرایط من خطر ابتلا به سرطان را در آینده افزایش می دهد؟ چه علایم و نشانه های اضطراری را باید سریعا به شما مراجعه کنم؟ پزشک ممکن است چندین سوال از بیمار بپرسد، مانند: آیا درد دارید؟ آیا احساس سرگیجه می کنید؟ چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا بارداری مولی قبلی داشته اید؟ آیا می خواهید در آینده باردار شوید؟ آخرین دوره قاعدگی شما کی بوده است؟ در مقایسه با روزهای قاعدگی خود، خون ریزی شما بیشتر، کمتر شده و یا تقریبا همان اندازه است؟ منبع:

هیچ فرقی نمی کند که چقدر از کودک دلبند خود مراقبت کرده و در پوشک کردن او نهایت دقت را به کار ببندید. گاهی اوقات کودکتان دچار سوختگی ناشی از پوشک یا التهاب پوشکی خواهد شد که طبیعی است و بیشتر بچه ها دچار این عارضه پوستی می شوند. در نتیجه بهتر است یاد بگیرید تا در صورت بروز التهاب پوشکی، چگونه سریع تر آن را درمان کرده و از عود مجدد آن جلوگیری کنید. التهاب پوشکی نوعی از التهاب پوستی (درماتیت) است که خود را به شکل قرمزی پوست قسمت تحتانی کودک نشان می دهد. این ضایعات و التهابات پوستی به وجود آمده بیشتر به خاطر مرطوب بودن پوشک، تعویض ناکافی، حساسیت پوست یا سفت بستن آن است. این عارضه پوستی معمولا نوزادان را درگیر می کند. البته التهاب پوشکی فقط مختص کودکان نیست. هرکسی که به طور مرتب از پوشک استفاده کند، ممکن است دچار این ضایعه پوستی شود. ضایعات و سوختگی ناشی از پوشک می تواند مشکلی آزار دهنده برای کودک و والدین کودک باشد. اما معمولا نیاز به درمان به خصوصی نداشته و می توان آن را با استفاده از درمان ها و مراقبت های خانگی، استفاده از روغن ها و تعویض به موقع پوشک درمان کرد. علت اصلی بروز التهاب پوشکی یا سوختگی ناشی از بستن پوشک نوزاد می تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد: تحریک به وسیله مدفوع و ادرار قرار گرفتن طولانی مدت کودک پوست در معرض ادرار یا مدفوع می تواند پوست حساس کودک را تحریک کند. یکی از علل اصلی بروز این التهابات پوستی باشد. اگر کودک دلبندتان دچار تکرر مدفوع یا اسهال شده باشد، احتمال بروز ضایعات پوستی به واسطه بستن پوشک تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. زیرا مدفوع از ادرار تحریک کننده تر بوده و پوست کودک را دچار التهاب خواهد کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سفت بستن یا مالش شدید بستن محکم پوشک یا پوشاندن لباس های تنگ که باعث سایش شود، می تواند احتمال بروز این التهابات را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. تحریک ناشی از استفاده از محصول جدید ممکن است پوست کودک نسبت به دستمال مرطوب، مارک جدید پوشک، نرم کننده، مواد شوینده، سفید کننده یا پارچه ای که برای شست و شوی کودک از آن استفاده می کنید، واکنش نشان داده و پوست او دچار التهاب شود. گاهی اوقات مواد تشکیل دهنده موجود در برخی از لوسیون های کودک، پودرها و روغن ها نیز می تواند این مشکل را تشدید کند. عفونت باکتریایی یا قارچی ابتدا همه چیز به شکل یک عفونت پوستی ساده شروع می شود. ولی ممکن است به مناطق اطراف پوست سرایت کرده و قسمت های مختلفی را درگیر کند. ناحیه ای از پوست باسن، ران و اندام تناسلی که با پوشک پوشانده شده است به دلیل گرم و مرطوب بودن بسیار آسیب پذیرتر از دیگر قسمت ها است. حتی محیطی کامل برای پرورش برای باکتری ها و مخمرها به حساب می آید. این ضایعات پوستی حتی ممکن است در لابه لایچین و چروک های پوست یافت شده و قسمت هایی که فکرش را نمی کردید را درگیر کرده باشد. شروع مصرف غذاهای جدید با تغییر غذای کودک و شروع به خوردن و مصرف غذاهای جامد، بدون شک محتوایات مدفوع کودکان تغییر خواهد کرد. همین تغییر به ظاهر ساده می تواند احتمال بروز التهاب ناشی از پوشک را تا حد قابل توجهی افزایش دهد. تغییر در رژیم غذایی کودک همچنین می تواند باعث افزایش دفعات دفع مدفوع شود. بدین شکل مجددا باعث افزایش احتمال بروز سوختگی و التهابات پوستی گردد. اگر کودک هنوز از شیر مادر تغذیه می کند و دچار بروز ضایعات ناشی از بستن پوشک شده باشد، علت آن ممکن است مربوط به شیوه تغذیه ای مادر باشد. پوست حساس احتمال بروز التهاب پوشکی در نوزادان مبتلا به بیماری های پوستی مانند یا درماتیت سبوریک (اگزما) نسبت به دیگر کودکان بیشتر خواهد بود. با این حال، در افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک و اگزما اولین قسمت درگیر ناحیه پوشک نیست. ابتدا قسمت های دیگر پوست بدن کودک درگیر خواهد شد. استفاده از آنتی بیوتیک ها مصرف آنتی بیوتیک ها باعث از بین رفتن باکتری های مفید و مضر خواهند شد. هنگامی که کودک آنتی بیوتیک مصرف می کند، ممکن است باکتری هایی که رشد قارچ ها را زیاد کند، از بین رفته و در نتیجه التهابات پوشکی به دلیل عفونت قارچی ایجاد شود. مصرف آنتی بیوتیک همچنین خطر ابتلا به اسهال را در کودکان افزایش می دهد. در نتیجه احتمال بروز التهابات تا حد قابل توجهی افزایش خواهد یافت. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند و مادرانشان آنتی بیوتیک مصرف می کنند، بیش از دیگر کودکان در خطر ابتلا به التهابات پوشکی قرار دارد. حتی میزان ضایعات پوستی آن ها بیشتر خواهد بود. علایم التهاب پوشکی ضایعات پوستی ناشی از پوشک می تواند شامل موارد زیر باشد: علایم پوستی و التهاب ناشی از پوشک معمولا خود را با قرمزی پوست و براق شدن پوست در ناحیه بستن پوشک باسن، ران ها و دستگاه تناسلی نشان خواهد داد. از تغییر حالات کودک ممکن است متوجه شوید کودک بخصوص در هنگام تغییر پوشک ناراحت و آزرده به نظر می رسد. کودک مبتلا به التهاب و ضایعات ناشی از پوشک اغلب هنگام شست و شو یا لمس ناحیه بستن پوشک دچار سوزش شده یا به گریه خواهد افتاد. اگر وضعیت پوست کودک بعد از گذشت چند روز و انجام درمان های خانگی بهبود نیافت، بهتر است در این مورد با پزشک صحبت کنید. زیرا در بعضی از موارد برای درمان ضایعات ناشی از التهاب پوشک نیاز به تجویز دارو خواهد بود. به طور کلی در صورت بروز موارد زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: با تب همراه باشد. دچار خون ریزی و خارش شده باشد. ضایعه پوستی شدید یا غیر طبیعی است. ایجاد سوزش و درد همزمان با اجابت مزاج و ادرار علی رغم درمان های خانگی با گذشت زمان شدت یافته و بدتر می شود. بهترین درمان برای التهابات ناشی از پوشک این است که پوست کودک را تا حد ممکن تمیز و خشک نگه دارید. اگر التهابات پوشک بچه با وجود درمان خانگی ادامه یافت و بهبودی حاصل نشد، پزشک ممکن است موارد زیر را برای درمان تجویز کند: کرم (استرویید) خفیف اگر کودک شما به عفونت قارچی مبتلا است، پزشک کرم ضد قارچ تجویز خواهد نمود. آنتی بیوتیک موضعی یا خوراکی، در صورتی که کودک مبتلا به عفونت باکتریایی شده باشد. فقط در صورتی از کرم یا پمادهای استروییدی استفاده کنید که پزشک متخصص اطفال یا متخصص پوست مصرف آن را توصیه کرده باشد. مصرف استروییدهای قوی می تواند عوارض جانبی برای کودک به دنبال داشته باشد. التهابات پوشک معمولا برای بهبود نیاز به چند روز زمان دارد. حتی بعد از بهبود دوباره به حالت اولیه خود بازگردد. اگر ضایعات پوستی با وجود تجویز دارو و کرم های مخصوص توسط پزشک ادامه یافت، ممکن است پزشک توصیه کند تا با وجود شرایط پوستی به وجود آمده برای ادامه درمان کودک خود به متخصص پوست مراجعه کنید. در صورتی که از کهنه برای پوشک نمودن کودک خود استفاده می کنید باید با دقت و احتیاط بیشتری آن ها را بشویید. روش های شست و شو متنوع بوده و بسیاری از این شیوه ها کارساز و موثر خواهد بود. اما مهم ترین نکته در شست و شو، تمیز شدن، ضد عفونی نمودن و پاک کردن هر گونه صابون به جای مانده خواهد بود. کهنه های کودک را قبل از شست و شو داخل آب سرد بخیسانید. کهنه ها را در داخل آب داغ شده و از نرم کننده و سفید کننده استفاده کنید. سفید کننده باعث می شود تا تمامی میکروب ها و قارچ ها از بین بروند. همچنین می توانید از سرکه سیب برای شست و شو و از بین بردن بوی نامطلوب پوشک ها استفاده کرد. سپس به خوبی آن را آبکشی کنید. با آب سرد دو مرتبه کهنه را شسته و هرگونه مواد شیمیایی و صابون اضافه را از روی آن پاک کنید. بهتر است از نرم کننده ها و مواد معطر استفاده نکنید زیرا این مواد می تواند باعث حساسیت بیشتر پوست کودک شود. بطور کلی، سوختگی و التهابات ناشی از پوشک با استفاده از شیوه های زیر در خانه قابل درمان خواهد بود: قسمت بستن پوشک را تمیز و خشک نگه دارید. بهترین راه برای تمیز و خشک کردن ناحیه پوشک کودک، تعویض سریع پوشک بلافاصله پس از خیس یا مرطوب شدن آن است. بهتر است تا زمانی که ضایعات پوستی کودک بهبود یابد، زمان تعویض پوشک را کاهش دهید. به محض خیس شدن آن را عوض کنید، در بعضی موارد نیاز است که شب ها در هنگام خواب نیز از خواب بیدار شده و پوشاک کودک خود را تعویض کنید. بعد از اینکه پوست را به آرامی تمیز و خشک کردید به پوست کودک کرم، پماد یا روغن بزنید. برخی محصولات مانند زینک اکساید و وازلین نیز گزینه های خوبی برای محافظت از پوست در برابر رطوبت بوده و می توانید قبل از دوباره پوشک کردن کودک از این کرم و پمادها استفاده کنید. در تغییر پوشک بعدی سعی نکنید این لایه محافظ را کاملا از روی پوست تمیز کنید، زیرا این کار ممکن است آسیب بیشتری به پوست کودک برساند یا اگر می خواهید آن را پاک کنید بهتر است از پنبه و روغن برای اینکار استفاده کنید. افزایش جریان هوا برای کمک به بهبود بثورات پوشک، هر کاری را می توانید انجام دهید تا میزان قرار گرفتن در معرض هوا در ناحیه پوشک افزایش یابد. این نکات ممکن است به شما کمک کند: به کودک اجازه دهید تا در مدت زمان کوتاهی بدون پوشک و پماد باشد، شاید سه بار در روز به مدت دقیقه زمان مناسبی باشد. از پوشاندن شلوارهای پلاستیکی یا کاور پوشک پلاستیکی بپرهیزید. تا زمان از بین رفتن ضایعات پوستی از پوشک های بزرگ تر استفاده کنید. داروهای متنوعی برای درمان ضایعات پوستی ناشی از پوشک داخل داروخانه ها موجود است که می توانید بدون نسخه آن ها را خریداری و برای کودک استفاده کنید. اما اگر نیاز به داروی بخصوصی دارید یا ضایعات به وجود آمده روی پوست کودکتان خاص است بهتر است با پزشک در مورد داروهای تجویزی مشورت بگیرید. محصولات داروخانه بدون نیاز به نسخه شامل پماد ویتامین آ + د می شود. زینک اکساید یکی از مواد موثری است که در بیشتر محصولات درمانی برای التهاب پوشکی وجود دارد. معمولا برای محافظت از پوست بچه در طول روز از این کرم استفاده کرده و لایه نازکی از آن را به پوست کودک خواهند زد. می توانید از این محصولات بر روی کرم های درمانی مثل کورتیکو استروییدها و ضد قارچ ها استفاده کنید. در صورت لزوم می توانید یک لایه وازلین نیز روی پوست کودک بزنید. تا از تماس کرم و چسبیدن آن به پوشک کودک جلوگیری کنید. گاهی اوقات استفاده از پمادها، وازلین یا حتی کرم ها ممکن است از لوسیون ها تحریک کنندگی کمتری دارد. حتی باعث آزردگی کمتر پوست کودک شود. اما به خاطر داشته باشید که مصرف پمادها و وازلین مانعی روی پوست ایجاد می کند. حتی اجازه نمی دهند تا هوا به پوست برسد. اما کرم ها به سادگی روی پوست خشک شده و اجازه عبور هوا را خواهند داد. در نتیجه بهتر است در مورد نوع محصولی که می خواهید بر روی پوست کودک خود استفاده کنید با پزشک مشورت کرده و از او راهنمایی بگیرید. به عنوان یک قاعده کلی بهتر است همیشه برای کودکان از محصولات مناسب برای پوست کودک و طراحی شده برای آن ها استفاده کنید. از محصولاتی که حاوی جوش شیرین، اسید بوریک، کافور، فنل، بنزوکایین، دیفن هیدرامین یا سالیسیلات ها هستند خودداری کنید. این مواد ممکن است برای نوزادان خطرناک باشند. حمام روزانه تا زمانی که ضایعات پوستی کاملا از بین نرفته، بهتر است کودک خود را هر روز به حمام ببرید. از آب گرم با صابون ملایم و غیر معطر برای شست و شوی پوست کودک خود استفاده نمایید. درمان های جایگزین التهاب پوشکی می توانید از درمان های جایگزین زیر نیز به عنوان راه حل های درمانی التهابات پوشک کودک خود استفاده کنید: تحقیقات نشان داده که اگر شیر مادر بر روی ضایعات پوستی مالیده شود می تواند نتایج بسیار بهتری در مقایسه با دیگر درمان ها داشته باشد. به عنوان مثال یکی از تحقیقات نشان داده که استفاده از شیر مادر راه حلی مطمین و موثر است. پوست کودک با آن بهبود خواهد یافت. در این آزمایش که بر روی نوزاد صورت گرفت. درمان با شیر مادر همانند اعمال کرم هیدروکوتیزون درصد موثر بود و بعد از مدت کوتاهی التهابات به وجود آمده به کلی برطرف شد. در یکی دیگر از آزمایش ها نیز ت ثیر شیر مادر بر روی ضایعات پوستی با اثر زینک اکساید مقایسه شد که در این تحقیق که بر روی نوزاد انجام شد نشان می داد که استفاده از کرم ت ثیر بیشتری داشته باشد و التهابات پوستی با سرعت بیشتری نسبت به شیر مادر بهبود یافت. کالاندولا و آلویه ورا در یک آزمایش دیگر در این مورد، کالاندولا و برای درمان سوختگی ناشی از پوشک مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه این آزمایش، هر دو مورد اثر مشابهی داشت و باعث بهبود التهابات شد. می توانید از درمان های دیگر مثل عسل، روغن زیتون و موم زنبور عسل نیز برای بهبود التهابات پوستی کودک خود استفاده کنید. البته در مورد این درمان ها نیاز به تحقیقات بیشتری بوده و بعضی از این مواد می تواند احتمال رشد میکروب ها و قارچ ها را افزایش داده و در نتیجه احتمال بروز عفونت را بیشتر کند. به طور کلی می توان ضایعات و التهابات پوستی را به سادگی در منزل درمان کرد. اما در صورتی که این درمان های خانگی اثر بخش نبوده و ضایعات پوستی روز به روز شدت گرفت بهتر است حتما به پزشک متخصص پوست یا اطفال مراجعه کنید. خصوصا اگر کودک دچار علایمی مثل سوختگی، خارش شدید یا تب بود بهتر است وقت را تلف نکنید. می توانید برای آمادگی قبل از حضور در مطب پزشک از اطلاعات زیر استفاده کنید. بهتر است لیستی از علایم و نشانه های مرتبط یا غیر مرتبط با ضایعه پوستی آماده کرده و مدت زمان ابتلای کودک خود به آن را یادداشت کنید. به عنوان مثال اگر به تازگی کودک تان تحت مداوا با داروی خاصی بوده و یا بیماری خاصی داشته بهتر است حتما این مورد را به اطلاع پزشک معالج برسانید. آیا اخیرا رژیم غذایی کودک تان تغییر کرده است؟ اگر کودکتان از شیر مادر تغذیه می کند بهتر است در مورد رژیم غذایی خود یا داروهایی که مصرف می کنید. اطلاعات کافی در اختیار پزشک قرار دهید. پزشک معالج احتمالا در مورد برند و مارک پوشک، صابون، لوسیون، پودر بچه و روغن های که برای کودک خود استفاده می کنید، سوالاتی مطرح خواهد کرد. اگر شک دارید که کدام یکی از محصولات باعث بروز التهابات پوستی فرزندتان شده است. بهتر است محصولات مورد استفاده را همراه خود بیاورید تا پزشک بتواند برچسب درج شده و محتویات روی آن را با دقت مطالعه کند. در مورد علت اصلی بروز سوختگی ناشی از پوشک تصمیم بگیرد. بهتر است لیستی از سوالات مورد نظر خود را قبل از مراجعه به مطب پزشک آماده کرده و از فرصت به وجود آمده نهایت استفاده را ببرید. در ادامه سوالاتی وجود دارد که بهتر است آن ها از پزشک معالج بپرسید: آیا درمان دیگری پیشنهاد می کنید؟ علت اصلی بروز ضایعات پوستی کودکم چیست؟ علت های دیگر احتمالی بروز این ضایعات چیست؟ چه موقع باید به جای کرم یا لوسیون از پماد یا ضماد استفاده کنم؟ چه کار و اقداماتی انجام دهم تا پوست کودکم سریع تر بهبود پیدا کند؟ آیا ضایعات می تواند نشانه ای از بروز برخی از مشکلات داخلی دیگر باشد؟ چه پماد، ضماد، کرم یا لوسیونی را برای بهبود سریع تر کودک ام توصیه می کنید؟ آیا باید مصرف غذای به خصوصی را کنار گذاشته و از دادن آن به کودک خود پرهیز کنم؟ از چه محصولات با چه محتویاتی باید پرهیز کرده و از آن ها برای کودکم استفاده نکنم؟ برای جلوگیری از عود مجدد این وضعیت و مشکل پوستی چه کاری می توانم انجام دهم؟ پزشک احتمال زیاد در حین ویزیت و معاینه کودک سوالاتی را مطرح خواهد کرد. بهتر است آماده پاسخ گویی به آن ها را داشته باشید. آماده بودن برای پاسخگویی به آنها ممکن است وقت خود را برای عبور از هر نکته ای که می خواهید در مورد عمق صحبت کنید، رزرو کنید. پزشک شما ممکن است سوال کند: آیا کودکتان غذای جامد مصرف می کند؟ معمولا از چه پوشکی برای کودک خود استفاده می کنید؟ در طول روز حدودا چند بار پوشک کودک خود را تعویض می کنید؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه بروز علایم و نشانه ها در کودک خود شدید؟ برای تمیز کردن کودک خود از چه دستمال مرطوب یا صابونی استفاده می کنید؟ آیا محصولات مراقبت از پوست را مانند کودکانه، لوسیون، پودر، کرم و روغن برای کودک خود استفاده می کنید؟ آیا کودک از شیر مادر تغذیه می شود؟ اگر این موضوع را ت یید می کنید، آیا مادر آنتی بیوتیک مصرف می کند؟ آیا تغییراتی در رژیم غذایی مادر به وجود آمده است؟ تاکنون برای درمان ضایعات پوستی کودک خود چه شیوه های درمانی را امتحان کرده اید؟ آیا چیزی کمک کرده و باعث بهبود ضایعات و التهابات شده است؟ آیا کودک اخیرا مبتلا به بیماری دیگری شده است منظور بیماری است که باعث بروز اسهال و تکرر ادرار شود. آیا کودکتان اخیرا داروهای جدیدی مصرف کرده است؟ التهاب پوشکی نوعی از التهاب پوستی (درماتیت) است که خود را به شکل قرمزی پوست قسمت تحتانی و پایین تنه کودک نشان خواهد داد. این ضایعات و التهابات پوستی به وجود آمده بیشتر به خاطر مرطوب بودن پوشک، تعویض ناکافی، حساسیت پوست یا سفت بستن آن بوده و می توان به سادگی با اقدامات مراقبتی و درمانی در داخل منزل آن را بهبود بخشیده و درمان کرد. منابع:

عفونت سیتومگالو ویروس ( ، بیماری شایعی است که تقریبا می تواند همه افراد را مبتلا کند. در صورت ابتلا فرد به این عفونت، ویروس در تمام مدت زندگی فرد در بدن او باقی خواهد ماند. بسیاری از مردم از ابتلا خودشان به ویروس سیتومگالو ویروس بی اطلاع هستند. ممکن است بعد از ورود این ویروس به بدن فرد، هیچ علایمی بروز نکنند. در زنان باردار و یا کسانی که دارند، این ویروس سیتومگالو ویروس می تواند خطرناک باشد. اگر زنی در طول دوران بارداری خود دچار عفونت فعال سیتومگالو ویروس شود، ویروس از مادر به کودک انتقال یافته و باعث بروز علایم و نشانه خواهد شد. همچنین در افرادی که پیوند عضو انجام داده و سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند، ابتلا به عفونت سیتومگالو ویروس ( CMV ) می تواند خطرناک و کشنده باشد. سیتومگالو ویروس می تواند از طریق مایعاتی مثل خون، بزاق دهان، ادرار، منی و شیر مادر به فرد سالم انتقال پیدا کند. در حال حاضر هیچ گونه درمانی برای این ویروس وجود نداشته اما می تواند برای درمان کودکان تازه متولد شده و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف از دارو استفاده کرد. عفونت CMV ممکن است در هر سنی در هر جای دنیا افرادی را مبتلا کند. متخصصان تخمین زده اند که بیش از نیمی از جمعیت افراد بالغ در آمریکا به سیتومگالو ویروس مبتلا بوده و با تقریبا از آن ها در ادامه زندگی خود دچار بیماری های جدی خواهند شد. به عنوان مثال بعضی از کودکانی که با این عفونت به دنیا آمده ولی در بدو تولد هیچگونه علایمی از خود نشان نمی دهند. بعد از گذشت چند ماه ممکن است دچار ناشنوایی شوند. این عفونت در مادر می تواند منجر به شود. بیماری عفونت سیتومگالو ویروس با ویروس های به وجود آورنده بیماری هایی مثل، و به وجود می آید. ممکن است سیتومگالو ویروس تا مدت ها غیر فعال و نهفته بوده و سپس در دوره های خاصی از زندگی مجددا فعالیت خود را شروع کند. اگر فرد مبتلا سالم باشد، سیتومگالوویروس نهفته باقی خواهد ماند. در حین فعالیت ویروس احتمال انتقال آن نیز وجود داشته و ممکن است از طریق مایعات بدن مثل خون، ادرار، بزاق دهان، شیر مادر، اشک، منی و مایعات واژینال به افراد سالم انتقال پیدا کند. اما امکان انتقال آن از طریق تماس های روزمره غیر ممکن خواهد بود. انتقال می تواند از طریق راه های زیر اتفاق بیفتد: لمس چشم ها یا دست زدن به بافت داخلی بینی یا دهان بعد از تماس با مایعات خارج شده از بدن فرد مبتلا به سیتومگالو ویروس تماس جنسی با فرد مبتلا به ویروس شیر مادر آلوده به ویروس انتقال خون یا پیوند عضو فرد آلوده به فرد سالم زایمان مادر مبتلا به این ویروس می تواند ویروس را پیش از تولد یا در هنگام زایمان به کودک خود منتقل کند. اگر مادر برای اولین بار در حین بارداری به این ویروس مبتلا شده باشد احتمال انتقال آن به کودک افزایش می یابد. اما اگر مادر قبلا به این ویروس مبتلا بوده و فقط در حین بارداری ویروس دوباره فعالیت خود را از سرگرفته باشد، احتمال انتقال آن کاهش خواهد یافت. افرادی که بیش از دیگران در معرض بروز علایم و نشانه های عفونت سیتومگالو ویروس هستند شامل موارد زیر می شوند: کودکان تازه متولد شده مبتلا به سیتومگالو ویروس مادرزادی نوزادان ممکن است در حین زایمان یا مدت زمان کوتاهی بعد از زایمان دچار این ویروس می شوند. ابتلا به سیتومگالو ویروس بعد از از طریق اتفاق میفتد. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف مثل افراد مبتلا به یا کسانی که تازه عمل انجام داده اند. عفونت CMV ناشی از یک ویروس شایع بوده و به راحتی از فردی به فرد دیگر انتقال خواهد یافت. بسیاری از کودکان و افراد بالغ سالم بعد از تماس و ابتلا به این ویروس ممکن است هیچ گونه علایمی نداشته و حتی نتوان بیماری را در آن ها تشخیص داد. بیشتر افراد سالمی که مبتلا به ویروس CMV می شوند، معمولا علایم به خصوصی از خود نشان نداده یا اینکه علایم به وجود آمده کم و جزیی خواهند بود. در صورتی که سیستم ایمنی بدن فرد به هر دلیلی ضعیف باشد، فرد ممکن است با علایم و نشانه های شدیدتری همراه بوده و این علایم قسمت های زیر را درگیر کند: چشم ها دستگاه تنفسی کبد شکم روده ها مغز مری بیشتر افراد مبتلا به عفونت CMV ممکن است شاهد بروز هیچ علایمی نبوده یا اینکه شاهد بروز علایم خفیفی مثل موارد زیر خواهد بود: بسیاری از کودکان مبتلا به عفونت سیتومگالو ویروس مادرزادی در بدو تولد سالم و سرحال به نظر می رسند. اما بعضی از این کودکان در ظاهر سالم ممکن است بعد از مدت کوتاهی - چند ماه یا چند سال بعد - علایم عفونت را از خود نشان دهند. شایع ترین این عوارض و نشانه ها از دست دادن قدرت شنوایی و مشکلات رشد است. تعداد کمی از این کودکان نیز ممکن است بعد از مدتی دچار شوند. کودکانی که در بدو تولد مبتلا به عفونت سیتومگالو ویروس هستند نیز ممکن است علایم زیر را از خود نشان دهند: در صورت به وجود آمدن موارد زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: دارای سیستم ایمنی بدن ضعیفی بوده و شاهد بروز علایم و نشانه های عفونت CMV هستید. عفونت سیتومگالو ویروس همراه با ممکن است بسیار جدی یا حتی کشنده باشد. به عنوان مثال افرادی که یا انجام داده و سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند بیش از دیگر افراد در معرض خطر بوده و باید سریع تر به پزشک مراجعه کنند. دچار بیماری مونونیوسلولیز یا بیماری شبیه آن شدید و باردار بودید بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا برای تشخیص عفونت CMV مورد بررسی و معاینه قرار گیرید. عوارض جانبی ناشی از این عفونت بسیار متنوع بوده و با توجه به سلامت فرد و زمان ابتلا به آن متفاوت خواهد بود. اما به طور کلی عوارض جانبی این بیماری شامل موارد زیر می شود: به ندرت بروز عفونت سیتومگالو ویروس در افراد بالغ سالم منجر به بروز منونیوکلوزیس خواهد شد. دیگر عوارض جانبی نادر این بیماری در افراد بالغ شامل بروز مشکلات سیستم گوارشی، کبد، مغز و سیستم عصبی فرد مبتلا می شود. عوارض جانبی عفونت CMV در افراد با سیستم ایمنی ضعیف ممکن است شامل موارد زیر شود: ا به علت بروز التهابات در لایه حساس به نور چشم مشکلات سیستم گوارشی شامل مشکلات سیستم عصبی مانند عوارض این بیماری در صورتی که مادر و کودک برای اولین بار در حین بارداری و زایمان به این بیماری مبتلا شده باشند، به وجود خواهد آمد. یعنی در صورتی که مادر قبل از بارداری خود به این عفونت دچار شده باشد و در حین بارداری مجددا فعال شده و از حالت نهفته خارج شده باشد، احتمال بروز علایم و عوارض جانبی بیماری به حداقل ممکن خواهد رسید. عوارض جانبی در نوزادان مبتلا به ویروس سیتومگالو ویروس مادرزادی شامل موارد زیر می شود: راه کارهای پیشگیری از این بیماری عبارتند از: بهتر است برای شستن دست ها به مدت تا ثانیه از آب و صابون استفاده کنید. به جای بوسیدن لب ها بهتر است به عنوان مثال پیشانی کودک خود را ببوسید. این موضوع در هنگام بارداری اهمیت بیشتری پیدا می کند. به عنوان مثال هنگام عوض کردن پوشک بچه، دستمال کاغذی و دیگر وسایل دور انداختنی که ممکن است با مایعات بدن کودک در تماس بوده باشد، بپرهیزید. سعی کنید بعد از شستن کامل دست ها با آب و صابون، به صورت خود دست زده یا از مواد خوردنی و آشامیدنی استفاده کنید. سعی کنید به طور مرتب اسباب بازی ها و سطوحی که با بزاق و ادرار کودکان در تماس هستند را شسته و ضد عفونی کنید. برای ارتباط جنسی ایمن، بهتر است از کاندوم استفاده کنید. اینکار مانع از گسترش و پخش شدن ویروس CMV از طریق مایع منی و مایعات واژینال خواهد شد. اگر سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارید، بهتر است از برای جلوگیری از بیماری های مثل CMV استفاده کنید. ممکن است پزشک برای جلوگیری از ابتلا به چنین ویروس هایی در حین بارداری، برای مادران واکسن هایی تجویز کند. این واکسن ها می تواند از انتقال این ویروس به کودک جلوگیری کرده و احتمال آن را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. آزمایشاتی مثل آزمایش خون و آزمایش های مربوط به دیگران مایعات بدن یا می تواند به تشخیص ویروس CMV کمک کند. در صورتی که باردار هستید، انجام آزمایشات برای تشخیص ابتلای مادر به CMV اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. زنان باردار با وجود آنتی بادی ها در داخل خون شان احتمال اینکه عفونت دوباره فعال شده و کودکشان را مبتلا کند، به حداقل خواهد رسید. در صورتی که پزشک ابتلا به CMV را در حین بارداری تشخیص دهد نیاز به انجام آزمایشات قبل از تولد ( amniocentesis ) خواهد بود. برای انجام این آزمایش، پزشک از مایع آمنیوتیک مادر نمونه برداری خواهد کرد. ممکن است پزشک برای اطمینان از سلامت کبد و کلیه، آزمایش های دیگری تجویز کند. به طور کلی درمان برای کودکان و افراد بالغ مبتلا به این بیماری ضروری نبوده و افراد مبتلا بدون نیاز به مصرف هیچ دارویی بهبود خواهند یافت. اما کودکان تازه به دنیا آمده و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، در صورت بروز علایم و نشانه های عفونت CMV نیاز به درمان خواهند داشت. نوع درمان انتخابی بستگی به علایم و نشانه ها و میزان وخامت بیماری خواهد داشت. شایع ترین درمان، استفاده از داروهای ضد ویروسی است. این داروها می تواند تولید و افزایش ویروس را کند کند اما قدرت حذف و از بین بردن آن را نخواهند داشت. محققان نیز به دنبال یافتن داروهای جدید و واکسن های جدید برای درمان و جلوگیری CMV هستند. از آنجایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه است، بهتر است با آمادگی کامل در مطب حاضر شده و نهایت استفاده را از حضور پزشک ببرید. در این قسمت اطلاعات بیشتری در اختیارتان قرار خواهیم داد تا با آمادگی کامل وارد مطب شوید. پیشنهاد می کنیم قبل از رفتن به مطب اقدامات زیر را انجام دهید: هرگونه علایم و نشانه ای را یادداشت کنید و کاری به خفیف یا شدید بودن آن نداشته باشید. این علایم می تواند حتی بدن درد یا تب باشد. زمان ملاقات با پزشک محدود بوده در نتیجه بهتر است لیستی از سوالات به ترتیب الویت آماده کرده و از پزشک بپرسید. بهترین سوالاتی که می توانید در مورد عفونت سیتومگالو ویروس بپرسید عبارتند از: احتمال اصلی بروز علایم چیست؟ نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ - این بیماری مزمن یا موقتی است؟ بهترین اقدامی که در این زمینه می توان انجام داد، چیست؟ آیا این بیماری مسری است؟ آیا محدودیتی وجود دارد که باید مراعات کنم؟ بنده مبتلا به بیماری های دیگری هستم. چگونه می توانم این دو بیماری را در کنار هم مدیریت کنم؟ پزشک در حین معاینه و تشخیص ممکن است سوال زیر را از شما بپرسد: چه مدت زمانی است که دچار این علایم شده اید؟ سیتو مگالو ویروس یک نوع ویروس شایع است که تقریبا می تواند همه افراد را مبتلا کند. به محض اینکه فردی به ویروس سیتومگالو ویروس مبتلا شود، آن ویروس در تمام مدت زندگی فرد در بدن اش باقی خواهد ماند. بسیاری از مردم از ابتلای خود به ویروس سیتومگالو ویروس بی اطلاع اند زیرا بعد از ورود این ویروس به بدن فرد، هیچ علایم و نشانه ای به همراه نخواهد داشت. در طول این مدت، فرد ناقل این بیماری بوده و این ویروس می تواند از طریق مایعات ترشح شده از بدن فرد مثل آ ب بینی، منی، بزاق دهان و غیره به فرد دیگری منتقل شود. منابع:

پدوفیلیا نوعی اختلال روان پزشکی است که در آن یک فرد بالغ یا بزرگ سال تمایل به برقراری رابطه جنسی با کودکان خردسال دارد. نوع خاصی از پدوفیلیا فقط جذب کودکان می شود. نوع غیر اختصاصی آن ها، جذب کودکان و حتی بزرگسالان می شوند. برخی از پدوفیل ها مخفی کاری می کنند، اما یک دسته دیگر کاملا آشکار عمل می کنند و ستیزه جو هستند و رفتار خود را به عنوان"صمیمیت بین نسلی" توجیه می کنند. پدو به زبان یونانی به معنای "کودک" است. فیلیا مشتق یونانی، لاتین و فرانسوی است و به معنی "عشق" است. ابتلا به پدوفیلیا به سن، نژاد، تحصیلات، شغل، جایگاه اجتماعی یا درآمد ربطی ندارند و آن ها ممکن است هرجایی که بچه ها هستند وجود داشته باشند. دشمنی و کینه توزی علت پدوفیلیا نیست که فرد بخواهد از روی کینه و یا انتقام به کودک آسیب برساند. علت اصلی پدوفیلیا جذابیت جنسی کودکان و رضایت جنسی از آن ها می باشد. ویژگی های کلی و مشخصی برای پدوفیلیا وجود ندارد. به طور کلی برخی از علایم آن ها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مجرد بوده و در گروه سنی خود دوستان بسیار کمی دارد. اغلب با کودکان مانند بزرگسالان صحبت و یا رفتار می کند. روش ها و مکان های مختلفی برای تنها بودن با کودکان پیدا می کند. برخی از آن ها دارای بیماری روانی مانند اختلال خلقی یا شخصیتی هستند. پدوفیلیا ها اغلب، خود قربانی نوعی سوء استفاده جنسی در دوران کودکی هستند. به نظر می رسد فرد مبتلا به پدوفیلیا قابل اعتماد و احترام است. او از جایگاه خوبی در جامعه برخوردار است. پدوفیلیا ها در درجه اول (اما نه همیشه) مرد های با تحصیلات بالا، در حد متوسط تا سی سالگی هستند. آنها شغل هایی را انتخاب می کنند که به کودکان راحت تر و بیشتر دسترسی داشته باشند. اغلب با زنانی ازدواج می کنند که سن خیلی پایینی دارند. کودکانی را انتخاب می کنند که به نظر می رسد مشکل دار هستند و نیاز به توجه و محبت دارند. پدوفیلیا ها عمدتا جذب پسران و دختران مرفه می شود. آنها می توانند افرادی دگر جنس گرا، هم جنس گرا یا دو جنس گرا باشند. فعالیت های کودکانه را دوست دارد و سرگرم شدن با آن ها را به انجام کارهای مخصوص بزرگسالان ترجیح می دهند. اغلب با استفاده از کلماتی مانند معصوم، آسمانی، الهی کودکان را توصیف می کند و آن ها را ناب یا فرشته می داند. کار کردن با فرزندان را ترجیح می دهد. با کودکان نسبت به بزرگسالان احساس راحتی بیشتری می کند. حتی اگر فرد مبتلا به پدوفیلیا خودش فرزند نداشته باشد، خانه او معمولا پر از وسایل کودکانه است. خانه یک پدوفیلیا با اسباب بازی، کتاب های بچه گانه، بازی های ویدیویی، دوچرخه ها، تنقلات و چیزهایی برای جذب کودکان پر شده تا بتوانند آن ها را به خانه بیاورند و نگه دارند. پدوفیلیا از طریق مدرسه یا اشخاص دیگری مانند همسایه، معلم، مربی، کودک را شناسایی می کند. اعضای خانواده مانند مادران، پدران، مادربزرگ ها، پدربزرگ ها، عمه ها، دایی ها، پسر عموها، ناپدری ها و غیره نیز ممکن است شکارچیان جنسی باشند. پدوفیلیا ها اغلب به دنبال فرزندان خجالتی، معلول و عقب افتاده هستند، یا کودکانی را انتخاب می کنند که با خانه و خانواده خود مشکل دارند و یا در خانه های محروم زندگی می کنند. پدوفیلیا با دادن هدایا، کودکان را به مکان های مورد علاقه شان مانند پارک های تفریحی، باغ وحش و کنسرت می برند. آن ها معمولا بیشتر از راه اعتماد سازی و دوستی ارتباط برقرار می کنند. تماس جسمی را به صورت تدریجی، از طریق لمس کردن، بغل کردن و بوسیدن شروع می کنند. به ندرت کودک را وادار به برقراری تماس جنسی می کنند. پدوفیلیا ها از چند طریق خودشان را تحریک و ارضاء می کند: برای برخی، یک نگاه کافی است. برخی افراد به تماس بیشتری نیاز دارند. برای دیگران، عکس گرفتن یا تماشای کودکان در لباس زیر کفایت می کند. معمولا مردان پدوفیلیا، سابقه کیفری ندارند و سوء استفاده از کودکان را انکار می کنند. حتی پس از دستگیری، محکوم کردن و حکم دادگاه باز هم منکر کار خودشان می شوند. اغلب در ازدواج به دلیل اختلال در عملکرد جنسی دچار مشکل می شود. پدوفیلیا یک گرایش جنسی است و بعید است این افراد تغییر کنند و درمان شوند. درمان می تواند به افراد کمک کند تا در برابر نیاز جنسی خود مقاومت کنند. والدین باید بدانند که در بیشتر موارد سوء استفاده جنسی از طرف کسی صورت می گیرد که کودک او را می شناسد. یک پدوفیلیا به تنهایی درمان نمی شود و خودش به دنبال درمان نیست، زیرا مسیولیت رفتار خودش را بر عهده نمی گیرد و کارش را انکار می کند. درمان فقط درصورتی موثر است که بیمار مبتلا به پدوفیلیا، انگیزه و تعهد به کنترل رفتار خود را داشته باشد. احتمالا هیچ روش درمانی برای درمان پدوفیلیا به تنهایی تاثیر گذار نیست. درمان زمانی نتیجه لازم را می دهد که به صورت ترکیبی از روش های روان درمانی و دارو باشد. بیشتر روان درمانی هایی که برای درمان پدوفیلیا مورد استفاده قرار می گیرند، اصول و تکنیک های رفتار درمانی شناختی را شامل می شوند. هدف رفتار درمانی شناختی این است که بیمار بتواند راه های کنترل رفتار خود را تشخیص داده و به نیاز خود غلبه کند. متداول ترین نوع درمان شناختی رفتاری مورد استفاده برای مجرمان جنسی، پیشگیری از بازگشت و بروز علایم و روش هایی مانند روش های پیشگیری از اعتیاد است. داروهایی که تولید هورمون تستوسترون مردان را سرکوب می کنند، برای کاهش تعداد یا شدت میل جنسی استفاده می شوند. ممکن است سرکوب تستوسترون سه تا ماه طول بکشد تا میل جنسی را کاهش دهد و تاثیر خودش را بگذارد. والدین باید در نظر داشته باشند که کودک تا وقتی توسط یک پدوفیلیا مورد سوء استفاده جنسی و تجاوز قرار نگیرد، موضوع را تشخیص نمی دهد. از طرفی پدوفیلیا را می توان درمان کرد، اما هرگز به طور قطعی درمان نمی شود. بنابراین با آموزش به فرزند خود می توانید از خطرات احتمالی جلوگیری کنید. به کودک خود آموزش دهید که اگر در شرایط تهدید آمیز با یک متجاوز قرار گرفت چه کاری را باید انجام دهد. به فرزندتان توانایی و آموزش های لازم را آمورش دهید که در صورت عدم حضور شما بداند که چگونه از خودش محافظت کند. برخی راهکارهای که هر والدینی باید برای حفظ امنیت کودک به او آموزش دهد، عبارتند از: متجاوزین به کودکان و یا پدوفیلیا ها برای رسیدن به اهداف خود کودکانی را انتخاب می کنند که: از مخالفت با بزرگ تر ها می ترسند. به راحتی تهدید یا تسلیم می شوند. تمایلی به برقراری ارتباط با بزرگ تر ها ندارند. به کودک خود بگویید در مواقعی که در برخورد با دیگران احساس راحتی نمی کند و یا از کسی می ترسد به توانایی خودش اعتماد کند و با صدای بسیار بلند فریاد بزند و به آن شخص "نه! " بگوید. به کودک خود آموزش دهید اگر پدوفیلیا از کودک خواسته که راز نگه دار باشد یا با آن شخص جایی برود فورا این موارد را به شما بگوید و توضیح دهد چه اتفاقی افتاده است. فکر نکنید فرزند شما می داند چگونه از خودش محافظت کند. در یک بررسی که به صورت آزمایشی روی کودکان صورت گرفت، به طور میانگین در عرض ثانیه متجاوزین توانستند کودکان شرکت کننده در آزمون را فریب دهند. این در حالی صورت گرفته بود که قبل از آزمایش، والدین آن ها مطمین بودند که فرزندشان تا به حال با هیچ غریبه ای صحبت نکرده یا با غریبه ها جایی نمی رود. آن ها تصور نمی کردند که فرزندشان تا این حد آسیب پذیر باشد و فریب بخورد. برای کودکان، به ویژه بچه های خردسال، تشخیص این که دقیقا چه کسی "غریبه" است می تواند گیج کننده باشد. آن ها ممکن است فکر کنند غریبه ها، آدم های ترسناکی هستند. در حقیقت، تحقیقات نشان داده اگر فرد غریبه رفتار دوستانه و به اندازه کافی حرف های متقاعد کننده دارند، به همین علت این احتمال وجود دارد که کودک فریب او را بخورد و از فرد پیروی کند. علاوه بر آن وقتی به کودک گفته می شود " به غریبه ها اعتماد نکن"، کودک شاید فکر کند اعتماد به افرادی مانند همسایه یا پیشخدمت در یک رستوران، خوب است و آن ها را غریبه نمی داند. به جای اینکه به فرزند خود بگویید که هرگز با افراد غریبه صحبت نکند، به او یاد دهید که در موارد لازم از یک زن کمک بگیرد. حتی می توانید به او بگویید ترجیحا از زنی که بچه دارد کمک گرفته و از او بخواهد که با پلیس تماس بگیرد. حتی می توانید به کودک خود آموزش دهید که افرادی که یک برچسب اسمی دارند، پلیس و یا اطلاعات هستند که می توانند در صورت لزوم از آن ها کمک بگیرد. به کودکان خود آموزش دهید که هیچ کس نباید به حریم شخصی او تجاوز کند. به آن ها تاکید کنید، چه در فضای عمومی و چه در خانه بدون حضور والدین کسی حق ندارد به او زیاد نزدیک شود. یک لیست کوتاه از بزرگسالان "مورد اعتماد" مانند دایی، کودک پرستار، پدربزرگ و مادربزرگ برای کودک خود تهیه کنید. به او یاد دهید در مواقعی که شما حضور ندارید فقط باید به این افراد اعتماد کنند. به کودک خود بگویید که هرگز سوار اتومبیل فرد ناشناس نشوند. حتی او حق ندارند بدون حضور پدر و مادر یا پرستار خودش به جایی بروند. به فرزند خود ت کید کنید که اگر یک ناشناس و یا غریبه ای سعی دارد کودک را مجبور کند تا با او به جایی برود، کودک باید تا آنجا که می تواند فریاد بزند، "کمک کنید! این پدر من نیست! " یا "کمک کنید! این مادر من نیست! ". به او یاد بدهید که در این مواقع باید فرار کند، و اگر پدوفیلی او را گرفت، باید مشت، ضربه و لگد بزند. سعی کنید او را از هر موقعیتی نترسانید. اعتماد به نفس کودک را افزایش داده و توانایی و راهکارهای لازم را برای جلوگیری و مدیریت خطر احتمالی به کودک خود آموزش دهید. با فرزند خود صحبت کنید و به او یاد بدهید که چگونه موقعیت های خطرناک را بشناسد و از آن ها دور شود. این نکات را به خصوص در تابستان که بچه ها بیشتر از خانه خارج می شوند و فصل شکارچیان کودکان می باشد را با هم به طور دوره ای تمرین کنید. هنگامی که در یک مکان شلوغ مانند مرکز خرید یا پارک هستید، از کودک بپرسید: از چه کسی کمک می گیرد؟ آیا شماره موبایل شما را می داند؟ در صورت گم شدن او چه کار می کند؟ منابع:

ممکن است به یک دلیل ساده مانند رژیم غذایی کم فیبر ایجاد شود. در برخی موارد، علت مدفوعی که به صورت رشته ای دفع می شود، جدی تر است. مدفوع رشته ای می تواند به عنوان مدفوع نازک مدادی، روبان مانند، نازک یا باریک نیز شناخته شود. قطر مدفوع معمولی حدود . تا . سانتی متر است. مدفوع رشته ای باریک و در برخی موارد تقریبا صاف که به آن ظاهری رشته ای می دهد و احتمال دارد جامد یا شل باشد. مدفوع رشته ای ممکن است با علایم دیگری همراه باشد، مانند: دل درد گرفتگی حالت تهوع خون در مدفوع دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است منجر به مدفوع رشته ای شود، از جمله: می تواند به دلیل رژیم غذایی کم فیبر و کمبود مایعات ایجاد شود. فیبر به مدفوع حجم و اندازه آن را افزایش می دهد. اگر به اندازه کافی فیبر نمی خورید یا مایعات کافی نمی نوشید، مدفوع حجم خود را از دست می دهد و احتمال دارد نازک و رشته ای شود. برخی از علایم که یبوست را نشان می دهد، عبارتند از: مدفوع سفت، خشک یا توده ای کمتر از سه بار اجابت مزاج در هفته مدفوع هایی که دفع آنها سخت یا دردناک است. احساس می کنید که انگار تمام مدفوع دفع نشده است. اگر مدفوع رشته ای ناشی از یبوست باشد، نوشیدن آب زیاد و خوردن غذاهای غنی از فیبر بیشتر کمک کننده است. برخی از غذاهای غنی از فیبر عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دانه سبوس حبوبات میوه ها و سبزیجات تازه افزایش مصرف فیبر به سادگی و با ایجاد چند تغییر در رژیم غذایی ممکن است، از جمله: غلات کامل مانند سبوس، گندم کامل یا جو دوسر راهی آسان برای افزایش فیبر هستند. هنگام خرید مواد غذایی، به دنبال نان، پاستا یا غلات سبوس دار باشید. دریافت وعده های روزانه توصیه شده از میوه ها و نیز می تواند در افزایش مصرف فیبر کمک کند. به دنبال میوه ها و سبزیجات با گرم یا بیشتر فیبر باشید. لوبیا یکی دیگر از منابع عالی فیبر است. لوبیاها را در سالاد بریزید یا برای یک وعده غذایی سرشار از فیبر به برنج سبوس دار اضافه کنید. در صورت لزوم، می توانید از مکمل فیبر نیز استفاده کنید. برخی از افراد احتمال دارد با دیدن مدفوع رشته ای نگران شوند زیرا خوانده اند یا به آنها گفته شده که این علامت است. با این حال انجمن سرطان آمریکا می‌گوید مدفوع رشته‌ای، و همچنین سایر علایم سرطان روده بزرگ، می‌تواند ناشی از مشکلات غیرسرطانی مانند عفونت، همورویید و سندرم روده تحریک‌پذیر باشد. برخی از علایم سرطان کولورکتال، عبارتند از: گرفتگی در شکم ضعف و خستگی خونریزی از رکتوم کاهش وزن بدون تلاش تغییرات در عادات روده میل مداوم به اجابت مزاج در حالی که بسیاری از علایم بالا شاید به دلیل سرطان روده بزرگ نباشند، مهم است که اگر آنها را تجربه می کنید توسط یک بررسی شوید. درمان برای سرطان کولورکتال بستگی به مرحله آن دارد. سرطان در مراحل اولیه ممکن است با جراحی کم تهاجمی برطرف شود. سرطان مهاجم کولورکتال احتمال دارد با برداشتن بخشی از کولون و غدد لنفاوی اطراف آن درمان شود. شاید از شیمی درمانی، پرتودرمانی و دارودرمانی هدفمند نیز استفاده شود. ( IBS ) می تواند باعث تغییراتی در عادات روده و منجر به رقیق شدن مدفوع شود. همچنین احتمال دارد باعث ایجاد مخاط در مدفوع شود که ظاهری رشته ای به مدفوع می دهد. IBS به عنوان کولون اسپاستیک نیز شناخته می شود. این بیماری با بیماری التهابی روده ( IBD ) یا سایر شرایط روده مرتبط نیست. در عوض، IBS به عنوان علایم گوارشی تعریف و با هم ظاهر می شوند. علایم آن از جمله شدت و مدت در هر فرد متفاوت و مدت زمان استاندارد حداقل ماه است. علت دقیق IBS هنوز ناشناخته است. علایم IBS همیشه ثابت نیستند و ممکن است به صورت متناوب ظاهر شوند. IBS با تعدادی از علایم رایج همراه است که شامل: اسهال یبوست گرفتگی درد شکم نفخ و گاز درمان برای IBS در درجه اول بر روی مدیریت علایم متمرکز است: پروبیوتیک ها تغییر رژیم غذایی رژیم غذایی متعادل داروی ضد یبوست داروهای ضد گرفتگی داروهای ضد افسردگی برخی از عفونت های روده مانند سالمونلا، گاستروانتریت و شیگلوز ممکن است باعث شل شدن مدفوع یا شوند. شما احتمال دارد از طریق خوردن غذا یا آب آلوده یا تماس با فردی که بیمار است به یکی از این عفونت ها مبتلا شوید. عفونت روده می تواند منجر به بروز برخی علایم شود که آنها عبارتند از: تب سردرد استفراغ کم آبی بدن دردهای عضلانی از دست دادن اشتها مخاط یا خون در مدفوع اگر مدفوع رشته ای ناشی از یک یا عفونت دیگری باشد، شاید نیاز به دارو داشته باشید اکثر انگل ها با داروهای ضد انگلی درمان می شوند. برخی در یک درمان حذف می شوند، در حالی که برخی دیگر نیاز به درمان برای چند هفته دارند. سالمونلا و سایر عفونت های روده ای اغلب خود به خود طی چند روز از بین می روند. در موارد شدید، پزشک احتمال دارد آنتی بیوتیک یا داروهای ضد اسهال تجویز کند. همچنین نوشیدن مقدار زیادی آب برای جبران مایعات از دست رفته به دلیل استفراغ و اسهال مهم است. سایر علل مدفوع رشته ای برخی شرایط ممکن است باعث باریک شدن روده بزرگ و منجر به مدفوع رشته ای شود اینها شامل: پولیپ روده بزرگ کولون متسع یا کشیده شده روده پیچ خورده یا ولولوس تنگی آنورکتال یا تنگی بین رکتوم و مقعد برخی از انگل های روده ای مانند ژیاردیا می تواند باعث ایجاد مدفوع شل و نازک شوند. اگر انگل دارید، احتمال دارد علایم دیگری را داشته باشید از جمله: خستگی حالت تهوع کاهش وزن شرایطی که باعث التهاب روده بزرگ می شود، مانند یا کولیت اولسراتیو، همچنین می تواند باعث مدفوع شل و نازک و اسهال نیز شود. مدفوع رشته ای نیز احتمال دارد بدون هیچ دلیل واضحی رخ دهد. هنگامی که علت مدفوع رشته ای جدی است، مانند انسداد روده یا فتق، نیاز به مراقبت فوری دارید. ممکن است ترکیبی از جراحی و دارو مورد نیاز باشد. اگر گهگاهی مدفوع رشته ای دارید، دلیلی وجود ندارد که با پزشک خود تماس بگیرید. ولی اگر بیش از یک هفته طول کشید، یا استفراغ، تب، درد شکم یا نیز داشتید، باید با پزشک خود تماس بگیرید. آنها علایم را مورد بحث قرار می دهند و تعیین می کنند که آیا آزمایش یا درمان لازم است یا خیر. آزمایشات برای تعیین علت مدفوع رشته ای احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون برای رد بیماری سلیاک سی تی اسکن برای مشاهده اندام های شکم برای بررسی کل روده بزرگ آزمایش مخفی مدفوع برای بررسی وجود خون در مدفوع آزمایش نمونه مدفوع برای بررسی وجود انگل یا باکتری سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر برای بررسی کولون تحتانی اشعه ایکس با کنتراست (باریم) برای مشاهده دستگاه گوارش سخن آخر مدفوع رشته ای زمانی است که مدفوع نازک یا باریک به نظر می رسد که اغلب شبیه نوارهای نواری است. پزشکان ممکن است آن را به دلایل موقت و غیر جدی، مانند رژیم غذایی نامناسب، مرتبط کنند، یا ممکن است نشانه ای از یک بیماری یا بیماری زمینه ای باشد. در حالی که طبیعی است که مدفوع از نظر ظاهر و قوام متفاوت باشد، مدفوع که اغلب رشته ای به نظر می رسد ممکن است نیاز به تحقیقات پزشکی بیشتری داشته باشد. اکثر مردم حداقل یک بار مدفوع رشته ای را تجربه می کنند. در بیشتر موارد، پیش آگهی آن خوب است. هنگامی که این وضعیت پراکنده و علایم دیگری ندارید، احتمالا جای نگرانی نیست و باید در مدت زمان کوتاهی خود به خود برطرف شود. وقتی مدفوع رشته ای به دلیل یک بیماری جدی ایجاد می شود، دیدگاه شما به سرعت دریافت مراقبت و میزان آسیب بستگی دارد. در بسیاری از موارد، تغییرات رژیم غذایی، داروها، جراحی و مراقبت های پس از آن با موفقیت علایم را برطرف می کند. وقتی صحبت از مدفوع می شود، مهم این است که بدانید چه چیزی عادی است. اگر قبلا هرگز مدفوع رشته ای نداشته اید و به طور ناگهانی آن را مرتبا تجربه می کنید، با تماس بگیرید.

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شیرخواران در چهار ماهگی در حال یادگیری برقراری ارتباط با دنیای پیرامون خود هستند. برای جلب توجه والدین، او ممکن است گریه، سروصدا یا خنده کند. برای جستجو در دنیای اطراف، کودک می تواند از قدرت تازه ای استفاده کنند. مثلا زمانی که روی شکم خود دراز کشیده اند روی بازوهای خود حرکت کنند. در چهار ماهگی کودک ممکن است مهارت های زیر را انجام دهد: لبخند می زند، می خندد و جیغ می زند. وقتی صحبت می کنید به دهان شما خیره می شود. با سروصدا کردن دنبال راهی برای جلب توجه شما می باشد. در پاسخ به هم نوعان خودش شروع به تحریک کردن می کند. در مواقع گرسنگی، خستگی یا درد گریه های مختلفی خواهد داشت. شروع به لمس و درک اشیاء می کند. هنگام نشستن سر خودش را به خوبی کنترل می کند. غالبا با چنگ زدن دو دست، اسباب بازی هایش را به سمت دهانش می برد. تعامل اجتماعی با همنوعان خود را آغاز می کند. با نزدیک شدن به اطرافیان نزدیک و والدین خود هیجان زده می شود. وقتی اتفاق خوشایندی رخ می دهد، لبخند می زند و به محبت پاسخ می دهد. سعی می کند خودش را آرام کند، به طور مثال در مواقع گرسنگی شروع به مکیدن می کند. دست های خودش را چنگ می زند و آن ها را معاینه می کند. رفتار هایی را که دوست دارد و برای او خوشایند هستند مثل تکان دادن اسباب بازی هایش را تکرار می کند. اسباب بازی هایش را چنگ می زند، به دهان می گیرد و آن ها را شناسایی می کند. به محیط پیرامون خودش پاسخ می دهد و با کوچکترین سر و صدا حواسش پرت می شود. شما به عنوان والدین بهترین ناظر کودک خود هستید. نگرانی های خود را را با پزشک در میان بگذارید. اگر شیرخوارگی شما شرایط زیر را دارد به پزشک بگویید: به محیط و صداهای اطراف پاسخی نمی دهد. گریه می کنذ، اما بعد ناگهان متوقف می شود. متوجه ضعف در یک طرف بدن کودک شده اید. نمی تواند سر خودش را هنگام نشستن نگه دارد. وقتی وارد اتاق می شوید، متوجه حضور شما نمی شود. به اسباب بازی هایش که در نزدیکی او قرار دارند، توجهی ندارد. شیرخواران نه ماهه درک جدیدی از جهان اطراف خودشان دارند. آن ها یاد می گیرند وقتی در یک مدت زمان خاص والدین شان را نمی بینند به معنی نبودن والدین نیست. حتی ممکن است وقتی پدرومادر در کنارشان نباشند دلشان برای آن ها تنگ شود. این می تواند به منجر شود. جداشدن موقت والدین در این مرحله برای کودک تا حدی خوب و مفید است و یک جهش مهم در تفکر کودک را نشان می دهد. با بازگشت دوباره والدین به خانه، کودک احساس عشق و امنیت می کند. علاوه بر آن، در نه ماهگی کودک ممکن است مهارت های زیر را کسب کند: معنی کلمه "نه" را می فهمد. با دست به اشیاء اشاره می کند. به والدین خود "مادر" و "دادا" می گوید. می تواند خداحافظی کند و "خداحافظ" بگوید و یا دستش را تکان دهد. هنگام سیر شدن دهانش را می بندد و یا سرش را از سمت غذا می چرخاند. بدون تکیه گاه می نشیند، می ایستد و از مبل ها بالا می رود. به طور همزمان می تواند با هر دستش یک چیزی را نگه دارد. قطعات کوچک غذا و مواد خوراکی را شناسایی و درک می کند. ممکن است از غریبه ها بترسد. برای احساس امنیت و کسب آرامش به "اشیاء شخصی" مانند "عروسک های پارچه ای و یا پتوی خاص خودش" علاقه نشان می دهد. به دنبال تایید گرفتن از والدین است. به عنوان مثال، کودک شروع به خزیدن می کند، در حالی که این مهارت جدید را با مادر یا پدر خودش چک می کند. به صفحات یک کتاب نگاه می کند. از بازی های دسته جمعی لذت می برد. اشیاء را به زمین می زند تا صدا ایجاد شود. جای اشیاء را حدس می زند و با این حساب به دنبال اسباب بازی و یا پتوی مورد علاقه خودش می گردد. در صورت مشاهده شرایط زیر و نگرانی از وضعیت رشدی کودکتان می توانید به پزشک مراجعه کنید: نمی تواند روی شکم خودش بچرخد. هنگام ترک اتاق هیچ واکنشی نشان نمی دهد. رفلکس های شیرخوارگی مانند رفلکس استفراغ پرتابی او هنوز ادامه دارد. آن ها در حال حاضر یک کودک است. اگر کودک نوپا هنوز راه نمی رود، در یک سالگی شروع به راه رفتن خواهد کرد. کودک ممکن است در یک سالگی مهارت های زیر را آغاز کند: به اشیاء اشاره می کند و دستش را برای خداحافظی تکان می دهد. سوالات ساده را درک می کند: "بینی شما کجاست؟ " یا "گاو چه صدایی ایجاد می کند؟ " به اطرافیان خود به خصوص والدین "ماما" و "دادا" می گوید و چند کلمه دیگر را به زبان می آورد. تنها می ایستد و احتمالا حتی به تنهایی قدم می زند. اسباب بازی های خودش را با هر دو دست جمع می کند. در طول وعده های غذایی، از دستان خودش استفاده می کند تا تکه های کوچکی از غذا را به دهان خودش بگذارد. وقتی از اتاق خارج می شوید، گریه می کند. دوست دارد کتاب ها را بخواند و به آن ها نگاه کند. از اوقات فراغت، پارک رفتن و سایر بازی های اجتماعی لذت می برد. وقتی مهارت جدیدی مانند ایستادن، راه رفتن و غیره کسب می کند احساس افتخار می کند. صفحات یک کتاب را ورق می زند. کودکان و بزرگسالان بزرگتر را تماشا کرده و از آن ها تقلید می کند. دستورات یک مرحله ای را دنبال می کند (مانند "لطفا توپ را به من بدهید") هر کودک با سرعت خود رشد می کند، اما علایم مشخص در یک سالگی وجود دارد که می تواند نشانگر ت خیر در پیشرفت فرزند شما باشد. اگر فرزند شما هر یک از این علایم را بروز می دهد با پزشک مشورت کنید: به اشیاء اشاره نمی کند. با صداهای متناقض ("با، دا، گا") نجوا نمی کند. نمی تواند یک شیء کوچک را بردارد و خودش غذا بخورد. کودکان نوپا در این سن یاد می گیرند برای برطرف کردن نیازشان احساسات خودشان را بیان کنند. مهارت های کلامی جدید به آن ها امکان می دهد به یک شیء اشاره کرده و اسم اشیاء را بگوید. علاوه بر آن مهارت های زیر را در ماهگی کسب کند: علاوه بر "ماما" و "دادا"، - کلمه را به طور صحیح می گوید. با کشیدن اشاره یا صدا زدن آن ها چیزی را که احتیاج دارد را به شما نشان می دهد. هنگام پرسیدن سوالاتی در مورد بخشی از بدن ("بینی شما کجاست؟ ") می تواند به آن اشاره کند. اشیاء را که به آن ها نیاز دارد را برای شما می آورد. به طور مثال کتابی را می آورد تا آن را برایش بخوانید. بدون پشتیبانی قدم بر می دارد. با مداد رنگی روی کاغذ نقاشی خواهد کرد. شروع به پذیرش مایعات از یک فنجان می کند. برای انتخاب چیزی و برداشتن آن تلاش می کند. فعالیت های را که دوست دارد و اولویت اول او هستند را نشان می دهد، به طور مثال وقتی به فعالیت مورد علاقه خود مشغول است از چرت زدن وخوابیدن خودداری می کند. با بغل کردن و بوسیدن اطرافیان به آن ها ابراز محبت می کند. از وسایل شخصی خودش (مانند پتو مورد علاقه اش و یا عروسک هاش) برای آسایش خود استفاده می کند. فعالیت هایی مثل جارو کردن را تقلید می کند. دستورات ساده را می فهمد و از آن ها پیروی می کند. فعالیت های حل مسیله، مانند معماهای ساده، را شروع می کند. در صورت مشاهده موارد زیر با پزشک مشورت کنید: از صداهای صامت ("با، دا، گا") یا سایر صدای بلند برای بیان نیازهای خود استفاده نمی کند. ابراز محبت نمی کند، کسی را آغوش نمی گیرد و نمی بوسد. علاقه ای به کودکان دیگر نشان نمی دهد. کودکتان ممکن است در . سالگی مهارت های زیر را کسب کنند: کودک نو شما در سالگی ممکن است مهارت های زیر را انجام دهد: بیش از کلمه می گوید. غریبه ها را شناسایی می کند. از عبارات دو کلمه ای ("من می روم! ") استفاده می کند. در مواقع نیاز، گفتگوی کودکانه خود را با کلمات واقعی و درست جایگزین می کند. کودک در دو سالگی مهارت های حرکتی و رشد جسمی کامل تری را نشان می دهد، توپ را لگد می زند، از پله ها پایین می رود، خطوط و شکل های دایره ای را نقاشی می کند و به تنهایی خودش غذا می خورد. در کنار سایر کودکان بازی می کند. از چیزهایی مانند صداهای بلند، حیوانات خاص و غیره می ترسد. وقتی پوشکش خیس شده و نیاز به تعویض پوشک یا دستشویی رفتن دارد به شما می گوید. بسیاری از قسمت های بدن خودش را می توان نام برد. خودش را با بازی مانند غذا دادن به یک عروسک سرگرم می کند. می تواند دستور دو مرحله ای را دنبال کند. ("اسباب بازی خود را بردارید و آنرا روی قفسه قرار دهید. ") صحبت نمی کند. همیشه روی انگشتان پا روی پا می رود. علاقه ای به بازی کردن ندارد و به طور کلی بازی نمی کند. احساسات (شاد، غمگین، ناامید، هیجان زده) را در پاسخ به دیگران یا اطرافیان بیان نمی کند. از شروع سی و یکمین روز تولد تا پایان دو سالگی را دوران شیرخوارگی می نامند. در این مقاله رشد کودک در دوران شیرخوارگی بررسی می شود. رشد کودک در دوران شیرخوارگی از جهت جسمی و عاطفی از اهمیت خاصی برخوردار هست. بنابر این لازم است والدین با مراحل رشد کودک در دوران شیرخوارگی بطور کامل آموزش ببینند. منبع:

طبیعت کنجکاو نوزادان و کودکان نوپا باعث می شود تا آن ها اشیاء اطراف خود را بررسی و گاهی در دهان خود قرار دهند. کودکان و بزرگسالان ممکن است برای جلب توجه یا در نتیجه ابتلا به بیماری روانی، موارد غیر قابل خوردنی را ببلعند. کودکان خردسال و حتی کودکان بزرگتر و بزرگسالان امکان دارد اسباب بازی ها، سکه ها، دکمه ها، استخوان ها، چوب، شیشه، آهن ربا، باتری یا سایر اشیاء خارجی را ببلعند. این اشیاء اغلب طی تا ساعت از طریق دستگاه گوارش دفع می شوند و هیچ آسیبی را به بدن وارد نمی کنند. اما در برخی موارد احتمال دارد اشیاء بلعیده شده در طولانی مدت در بدن گیر کنند و باعث بروز عوارض جانبی شوند. عوارض جسم بلعیده شده می تواند شامل التهاب مری، حرکت جسم به سمت بافت مری و عفونت باشد. آهن ربا های کوچک بلعیده شده می توانند مشکلات شدیدتری را ایجاد کنند. اشیاء بلعیده شده ممکن است در چندناحیه مری گیر کنند: در مرکز قفسه سینه در نزدیکی کف قفسه دنده بخشی از مری قبلا زخم شده در سطح ترقوه ها ( collarbones ) که رایج ترین محل برای گیر افتادن اشیاء می باشد. اکثر اشیاء بلعیده شده به هیچ وجه علایمی ایجاد نمی کنند، اما برخی از اشیاء باعث خفگی و استفراغ فوری می شوند. شی بلعیده شده بسته به جنس آن می تواند باعث درد موضعی یا خون ریزی در قسمت پشت گلو ایجاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بلع جسم خارجی در مری می تواند باعث بروز برخی علایم زیر شود: درد قفسه سینه یا درد گردن عدم توانایی در بلع یا بلع دردناک اگر جسم بلعیده شده، راه هوایی را مسدود کند، فورا بیمار متوجه علایم آن خواهد شد. شایع ترین علایم شامل موارد زیر است: خفگی اختلال در تنفس همچنین این احتمال وجود دارد اشیاء در روده گیر کرده و دیواره های روده را پاره کنند. در نتیجه می تواند منجر به عوارض زیر شود: مدفوع تیره و خون صداهای غیر طبیعی روده برای تشخیص، پزشک بعد از معاینه بیمار، درباره تاریخچه پزشکی اخیر بیمار سوالاتی را می پرسد. پزشک ممکن است برای تشخیص محل جسم، یک پرتونگاری را تجویز کند. معاینه بیشتر روی دهان، گلو و ریه صورت می گیرد. پزشک می تواند یک یا چند آزمایش زیر را برای ارزیابی بهتر انجام دهد: اشعه ایکس از گردن، قفسه سینه و شکم برای تشخیص محل قرار گیری جسم در بدن صورت می گیرد. از پرتوهای X تقویت شده با باریم برای یافتن اشیاء گیر کرده که در اشعه X معمولی تشخیص داده نشده، استفاده می شود. احتمال دارد پزشک با یک نور فیبری خاص یا معاینه غیرمستقیم با یک آینه دندان پزشکی، ناحیه بالای جعبه صوتی را معاینه کند. برای مشاهده اشیاء در قسمت مری مورد نیاز است. در حالی که بیمار با مشکلات تنفسی روبه رو شود و نتواند به راحتی نفس بکشد، پزشک ممکن است برای بررسی و ارزابی مجاری هوایی، را تجویز کند. برونکوسکوپی از یک لوله نازک با دوربینی به نام برونکوسکوپ برای بررسی مسیرهای هوایی استفاده می کند. بیشتر اشیاء بلعیده شده که هیچ علایم خاصی را بروز نمی دهند، طی یک یا دو روز بدون اینکه آسیبی به بدن برسانند از دستگاه گوارش عبور کرده و دفع می شوند. برای پیشگیری از بلع اجسام خارجی توسط کودکان سعی کنید تمام اشیاء کوچک مانند سکه، آهن ربا، قطعات کوچک اسباب بازی و باتری را از دسترس آن ها دور نگه دارید. اگر فرزند شما جسم خارجی را بلعیده است، برای مشاوره با پزشک تماس بگیرید. علاوه بر آن، راهکار های زیر را در نظر بگیرید: نترسید و کودک را وادار به استفراغ کردن نکنید. سعی نکنید جسم را خارج کنید. این کار می تواند باعث صدمه بیشتر شود. بیشتر اشیاء بلعیده شده بدون آسیب از دستگاه گوارش عبور می کنند، پس فکر نکنید کودک شما نیاز به جراحی دارد. اگر شی بلعیده شده باعث خفگی شود، کمک های اولیه ضروری است. اگر کسی در حال خفگی است و می تواند صحبت کند، به شکم او فشار وارد نکنید. در بیشتر موارد پیش آگهی بسیار عالی است. جسم به خودی خود از بدن دفع می شود و یا بدون عارضه می توان آن را خارج کرد. عوارض ناشی از جسم بلعیده شده می تواند شامل خون ریزی، مری یا عوارض ناشی از داروهای بی حسی باشد. عوارض تکنیک سوند بالون شامل استفراغ، انسداد کوتاه مدت راه تنفسی و آسیب به مری است. با اقدام به موقع و زود هنگام، اکثر افراد بعد از بلعیدن جسم خارجی، بهبود می یابند. روش های مختلفی برای خارج کردن یک شیء وجود دارد: اگر جسم راه هوایی فرد را مسدود کرده و به سختی نفس می کشد، معمولا خارج کردن جسم نیار به اقدامات درمانی دارد. با استفاده از ضربات پشتی، مانورهای هایملیچ یا CPR ، ممکن است شیء از راه هوایی خارج شود. در صورتی که پزشک تشخیص دهد که شیء بلعیده شده فقط باعث صدمه جزیی به گلو یا مری می شود هیچ درمانی را انجام نمی دهد و از بیمار می خواهد چیزی بخورد یا مایعات فراوان بنوشد. اگر بیمار در این شرایط مشکل خاصی و درد زیادی نداشته باشد، احتمال دارد نیازی به درمان نداشته باشد. اگر در حین معاینه، پزشک تشخیص دهد که جسم در قسمت پشت گلو گیرافتاده، پزشک می تواند با استفاده از بی حسی موضعی جسم را خارج کند. پزشک به راحتی با استفاده از یک پنس جسم را گرفته و آن را بیرون می کشد. اگر جسم در اطراف جعبه صدا گسر کرده باشد، سریعا باید از بدن خارج شود. این روش به ندرت در بخش اورژانس انجام می شود. معمولا ، یک متخصص گوش، حلق و بینی ( ENT ) شیء را در اتاق عمل خارج می کند. اشیاء، از جمله مواد غذایی، که در مری گیر کرده اند باید سریعا خارج شوند و ممکن است نیاز به دارو درمانی داشته باشد. برخی داروهای خوراکی می تواند باعث دفع مواد غذایی از معده شوند. برای این کار تزریق وریدی لازم است. اما میزان موفقیت در این روش بسیار ضعیف است. اشیاء منتقل شده به معده معمولا بدون مشکل از راه مدفوع دفع می شوند. اما اشیاء مانند باتری های دکمه ای و اشیاء تیز مثل شیشه و استخوان ها نیاز به توجه ویژه ای دارند. اینها گاهی اوقات در جایی در دستگاه گوارش گیر می کنند. وسایل گیر افتاده در مدت زمان طولانی منجر به التهاب مری می شوند. در این صورت بیمار برای از بین بردن جسم و درمان هرگونه آسیب احتمالی و جلوگیری از عفونت بیشتر به عمل جراحی نیاز دارد و بعد از درمان باید جلسات درمان خود را با پزشک پیگیری کند. برخی از اشیاء که در بدن باقی می مانند باید تا زمان دفع از طریق مدفوع با اشعه ایکس کنترل شوند. ازوفاگووسکوپ، ابزاری مانند تلسکوپ برای بررسی و ارزیابی گلو و دستگاه گوارش فوقانی است که انواع مختلف سفت و سخت یا انعطاف پذیر دارد. استفاده از ازوفاگووسکوپ سفت و سخت برای بررسی مری راحت تر و کنترل آن توسط پزشک آسان تر است و میزان موفقیت بیشتری برای خارج کردن شی دارد. اما این روش نسبت به سایر روش های درمانی گران تر است و باید در اتاق عمل تحت بیهوشی عمومی انجام شود. تلسکوپ جسم را پیدا و خارج می کند و پزشک مجددا با استفاده از تلسکوپ آسیب های احتمالی وارد شده به مری را بررسی می کند. ازوفاگووسکوپی انعطاف پذیر می تواند بدون لوله گذاری و همراه با آرام بخش به جای بی هوشی عمومی انجام شود. این روش برای از بین بردن اشیاء از قسمت های تحتانی مری، معده و قسمت بالای روده کوچک مفید است. در روش سوند بالون، یک لوله نازک از بینی یا دهان وارد قسمت پایین مری می شود و جسم را خارج می کند. این روش همچنین می تواند به جسم در معده فشار وارد کند تا جسم به خودی خود از دستگاه گوارش عبور کرده و خارج شود. روش سوند بالون محبوبیت بیشتری دارد. با این حال در این روش چون پزشک از اشعه ایکس برای مشاهده جسم استفاده می کند، ممکن است تشخیص آسیب به مری دشوارتر باشد. همچنین، چون بیمار در طول جراحی هوشیار و بیدار است، ممکن است بی قرار، آشفته یا مضطرب شود. این روش فقط در صورت اشیاء صاف مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر آن روش سوند بالون در مواردی انجام می گیرد که بیش از ساعت از بلع جسم نگذشته باشد. در صورتی که جسم صاف و در پایین ترین قسمت مری گیر کرده باشد، پزشک ممکن است به بیمار بگوید ساعت منتظر بماند. بعد از ساعت از محل جسم عکس اشعه ایکس گرفته می شود. امکان دارد جسم خود به خود از دستگاه گوارش عبور کرده و دفع شود. اگر کودک باتری بلعیده است، حتی اگر هیچ علایم خاصی نداشته باشد، سریعا باید با پزشک تماس بگیرید. پزشک باید برای تشخیص محل باتری در بدن کودک، او را معاینه کند. اگر کودک چیزی تیز مانند یک تکه شیشه یا یک سنجاق قورت داده است، حتی اگر کودک بیمار هیچ علایمی نداشته باشد سریعا با پزشک تماس بگیرید. اشیاء تیز گاهی اوقات می توانند به مری، معده یا روده آسیب بزنند. اگر فرزند شما جسم صاف مانند سکه یا یک سنگ کوچک را بلعیده و هیچ علایمی ندارد، برای تصمیم گیری در مورد بهترین روش درمان با پزشک تماس بگیرید. اگر بیش از تا ساعت بعد از بلع، جسم را در توالت یا پوشک کودک خود مشاهده نکردید، یا اگر کودک علایم خاصی را بروز داد، با پزشک تماس بگیرید. منابع:

اغلب با رویدادهای آسیب زا همراه هستند. با این حال، گاهی نیز ممکن است ایجاد توده ناشی از دلایل التهابی، سرطانی یا محیطی باشد. شانه مفصلی بسیار متحرک و آسیب پذیر است که از کتف یا تیغه شانه، استخوان ترقوه و استخوان بازو تشکیل می شود. قسمت خارجی استخوان کتف به شکل کاسه ای با گودی اندک است. این گودی حفره گلنویید نامیده می شود. سر استخوان بازو در حفره به نام گلنویید قرار دارد. حفره گلونویید همراه با سر استخوان بازو مفصل شانه را تشکیل می دهند. مفصل شانه مانند مفصل ران پایدار و محکم نیست. در واقع پایداری مفصل شانه به عضلات، تاندون ها و رباط های اطراف آن بستگی دارد. یکی از این رباط های مهم لابروم نام دارد. لابروم ترکیبی از رباط و غضروف است که به پایداری مفصل شانه کمک می کند. برآمدگی شانه اغلب با تروما یا آسیب به این سیستم ظریف همراه است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایمی که ممکن است تجربه کنید عبارتند از: درد تورم کبودی کاهش قدرت سرشانه گرمی، قرمزی و التهاب محدود شدن دامنه حرکتی مفصل شانه برآمدگی شانه در برخی موارد نشانه یک مشکل جدی بوده و نیاز به مراقبت های فوری پزشکی دارد. بنابراین در صورت مشاهده هر یک از علایم فوق حتما با یک پزشک متخصص مشورت کنید. اگرچه برآمدگی های شانه معمولا با حوادث تروماتیک همراه است، اما بسیاری از دلایل دیگر نیز برای برآمدگی ها و علایم مرتبط با آن وجود دارد. علل برآمدگی شانه را می توان به دسته های زیر تقسیم کرد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل ضربه ای که می توانند باعث برآمدگی شانه شوند، عبارتند از: هر فعالیتی که باعث ضربه مستقیم به ناحیه شانه شود می تواند منجر به شکستگی استخوان های شانه شود. شکستگی اغلب با برآمدگی شانه و التهاب شدید همراه است. صدمات تروماتیک شامل افتادن روی شانه با دست های باز یا وارد شدن ضربه مستقیم به شانه است. این صدمات در اغلب موارد در اثر تصادف وسیله نقلیه موتوری یا حتی افتادن از دوچرخه رخ می دهد. صدماتی مانند دررفتگی مفاصل نیز اغلب در هنگام حوادث آسیب‌زا رخ می دهند. در صورت دررفتگی مفصل، رباط هایی که قسمت های مختلف شانه را نگه می دارند به شدت کشیده شده یا آسیب می بینند. همچنین در برخی موارد ممکن است استخوان بازو از جای خود خارج شود. علل التهابی یا روماتولوژیک وضعیتی است که بر بافت ها و مفاصل بدن تاثیر می گذارد. حتی می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد، اما با این حال بیشتر در افراد مسن دیده می شود. ابتلا به بیماری هایی مانند آرتریت یکی از مهمترین دلایل التهاب است. در بیماری آرتریت مایعات بین سلولی به راحتی وارد بافت ها شده و منجر به تورم، قرمزی و حساسیت در مفاصل می شوند. این التهاب در برخی موارد با برجستگی ها یا ندول های بزرگ در شانه و دست ها همراه است. سایر بیماری های التهابی مفاصل مانند بورسیت نیز می توانند منجر به برآمدگی های متورم در شانه شوند. رشد توده ها و برجستگی های جدید در قسمت های مختلف بدن نیز نگران کننده است. زیرا رشد توده ها می تواند نشانه اولیه ابتلا به سرطان باشد. با این حال، همه توده ها سرطانی نیستند. علایم و نشانه های زیادی وجود دارد که با دقت به آنها می توان خوش خیم بودن توده ها را تشخیص داد. اگر برآمدگی شانه نرم بوده و به راحتی در زیر پوست حرکت کند، به هیچ وجه باعث نگرانی نیست. با این حال، اگر توده شانه به تدریج بزرگتر شده و یا رنگ آن تغییر‌کند باید به سرعت به پزشک مراجعه کنید. همچنین توده های سرطانی در زیر پوست سفت بوده و معمولا با لمس دست به هیچ وجه در زیر پوست جا به جا نمی شوند. رشد توده های سرطانی که تومور نیز نام دارند، زمانی ایجاد می شود که سلول ها به طور غیرقابل کنترلی تقسیم شده و رشد می کنند. در برخی موارد یک جهش ژنتیکی در DNA یا یک پروتیین خاص منجر به این رشد سریع و خارج از کنترل می شود. هنگامی که سلول ها شروع به حمله به سایر قسمت های بدن می کنند، تومور بدخیم می شود. نیش حشرات مختلف از جمله پشه، عنکبوت، کک و یا زنبور نیز می تواند باعث ایجاد برآمدگی در بدن شود. این برآمدگی معمولا به سرعت متورم شده و با درد و خارش همراه است. شانه مفصل متحرکی است که هر گونه آسیب به آن می تواند باعث درد، کاهش دامنه حرکتی مفصل و از همه مهمتر کاهش کیفیت زندگی شود. عوامل مختلفی می توانند باعث ایجاد برآمدگی شانه شوند. اما با این حال مهمترین عوامل عبارتند از: لیپوما به معنای توده چربی است. لیپوم در گروه توده ها طبقه بندی می شود. به همین علت بسیاری از افراد به اشتباه آن را با توده سرطانی اشتباه می گیرند. در حالیکه لیپوم به هیچ وجه توده سرطانی نیست. در واقع لیپوم به رشد آهسته چربی در میان بافت های نرم بدن گفته می شود. لیپوم یا توده چربی غالبا بین پوست و لایه عضلانی زیرین رشد می کند. علت رشد لیپوم هنوز از نظر علمی مشخص نیست. این عارضه در بسیاری از افراد دیده می شود و با سایر سندرم های غیرمعمول مانند آدیپوز دولوروسا همراه است. لیپوم ها اغلب در سنین میانسالی و تقریبا پس از سالگی ظاهر می شوند. لیپوم یک توده نرم است که به راحتی در زیر پوست حرکت می کند. اندازه این توده چربی اغلب در حدود دو اینچ یا تقریبا سانتی متر است اما می تواند همچنان به رشد خود ادامه دهد. لیپوم بدون درد است مگر اینکه رشد آن باعث تحریک اعصاب اطراف شود. غده چربی لیپوم می تواند در هر قسمت از بدن ایجاد شود. اما با این حال احتمال بروز لیپوما در کمر، گردن، شانه ها و شکم بیشتر است. در برخی افراد نیز لیپوما می تواند در بازوها و ران ها تشکیل شود. لیپوما جزء توده های سرطانی نیست. اما با این حال در صورت مشاهده هر گونه رشد جدید یا غیرعادی توده در بدن باید حتما به پزشک مراجعه کنید. این کار باعث می شود تا از خوش خیم بودن توده اطمینان پیدا کنید. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی، بیوپسی و تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن انجام می شود. در اغلب موارد، درمان ضروری نیست، مگر اینکه ظاهر لیپوم برای فرد ناخوشایند بوده و یا باعث ایجاد عارضه ای شود. لیپوم را می توان از طریق جراحی یا لیپوساکشن از بدن خارج کرد. کیست یک کیسه یا توده کوچک پر از مایع، هوا، چربی یا مواد دیگر است که بدون هیچ علت مشخصی در جایی از بدن شروع به رشد می‌کند. این کیست درست در زیر پوست ایجاد می شود. به نظر می رسد که کیست های پوستی در اطراف سلول های کراتین تشکیل می شوند. سلول های کراتین سلول هایی هستند که لایه بیرونی نسبتا سخت پوست را تشکیل می دهند. کیست های پوستی مسری نیستند. هر کسی ممکن است به کیست پوستی مبتلا شود، اما ابتلا به کیست در افراد بالای سال و افراد مبتلا به آکنه های پوستی شایع تر است. علایم کیست، ظاهر شدن یک توده کوچک و گرد در زیر پوست است. کیست ها معمولا بدون درد هستند مگر اینکه عفونی شوند. قرمز و دردناک شدن کیست های زیر پوستی نشان دهنده عفونی شدن آنها است. کیست ها از طریق معاینه فیزیکی به راحتی قابل تشخیص هستند. یک کیست کوچک را می توان به حال خود رها کرد، چون پس از مدتی بدون نیاز به درمان خود به خود از میان می رود. اما با این حال کیست های بزرگ را می توان با یک جراحی ساده یا لیزر در مطب پزشک خارج کرد. کیست عفونی باید بلافاصله درمان شود تا از گسترش عفونت پیشگیری شود. آبسه پوستی یک کیسه بزرگ پر از چرک و عفونت است که درست در زیر پوست ایجاد می شود. این بیماری در اثر ورود باکتری ها به زیر پوست، معمولا از طریق یک بریدگی یا خراش کوچک رخ می دهد. باکتری ها پس از ورود به پوست شروع به تکثیر شدن می کنند. گلبول‌های سفید خون بلافاصله به میکروب ها هجوم برده و برخی از بافت‌های عفونی را از بین می‌برند. علایم آبسه پوستی شامل یک توده بزرگ، قرمز، متورم و دردناک است. آبسه می تواند در هر قسمت از بدن تشکیل شود. گاهی به دلیل عفونت شدید علایمی مانند تب، لرز و بدن درد نیز همراه با آبسه های پوستی وجود دارد. آبسه پوستی اگر به موقع درمان نشود، خطر بزرگ شدن آبسه و گسترش عفونت وجود دارد. آبسه های پوستی معمولا از طریق یک معاینه فیزیکی ساده تشخیص داده می شوند. یک آبسه کوچک ممکن است به خودی خود و از طریق سیستم ایمنی بدن بهبود یابد. اما برخی از آبسه ها باید در مطب پزشک تخلیه شوند تا عفونت در بدن باقی نماند. معمولا برای درمان آبسه های پوستی آنتی بیوتیک تجویز می شود. تمیز نگه داشتن پوست و استفاده از لباس ها و حوله های تمیز به عدم عود آبسه کمک می کند. کارسینوم سلول بازال نوعی سرطان پوست با رشد کند است. سرطان پوست به دو گروه عمده غیر ملانوما و ملانوما تقسیم می شود. کارسینوم سلول بازال نوعی سرطان پوست غیر ملانومی است. به جوش‌ها کومدون، نیز گفته می شود. جوش های پوستی کوچک پر از چربی، سلول های مرده پوست و باکتری هستند. جوش ها اغلب در سن بلوغ ظاهر می شوند. در زمان بلوغ هورمون ها باعث افزایش تولید چربی پوستی شده و منافذ پوست را می بندند. نوجوانان تا ساله بیش از دیگران مستعد ابتلا به جوش هستند. علایم جوش شامل منافذ مسدود شده ای است که گاهی صاف و سیاه به نظر می رسند، زیرا روغن هنگام قرار گرفتن در معرض هوا تیره می شود. برخی از جوش ها به دلیل بسته شدن با سلول های مرده و شاخی پوست سفید به نظر می رسند. بروز جوش های پوستی می تواند باعث کاهش کیفیت زندگی شده و فرد را نسبت به ظاهر خود ناراضی کند. جوش ها از طریق یک معاینه فیزیکی ساده تشخیص داده می شوند. درمان شامل بهبود رژیم غذایی است. همچنین تمیز نگه داشتن پوست، مو، دستمال و حوله می تواند در پیشگیری از عود آکنه های پوستی به شما کمک کند. زگیل‌ها زایده‌های کوچک، خشن و گرد در لایه بالایی پوست هستند. زگیل ها می توانند به تنهایی یا به صورت خوشه ظاهر شوند. اما زگیل های معمولی توسط ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) ایجاد شده و بسیار مسری هستند. زگیل ها می توانند به سادگی از طریق لمس از یک نقطه بدن به قسمت های دیگر بدن پخش شوند. ملانوما خطرناک ترین نوع سرطان پوست است. هر گونه تغییر در اندازه، شکل و رنگ خال های بدن می تواند نشان دهنده ابتلا به ملانوما یا سرطان پوست باشد. بیشتر ملانوم ها در ابتدا به شکل یک خال سیاه و یا خال سیاه مایل به آبی ظاهر می شوند. همچنین گاهی ظاهر شدن یک خال جدید در بدن می تواند از علایم ملانوما باشد. بنابراین هر گونه تغییرات پوستی، ظاهر شدن برآمدگی و یا خال های غیر معمول و یا مشاهده توده های در حال رشد جزء فوریت های پزشکی است. در صورت مشاهده هر یک از این علایم حتما به پزشک مراجعه کنید. خال زمانی تشکیل می شود که سلول‌های رنگدانه پوست، به نام ملانوسیت، به صورت خوشه‌ای رشد می‌کنند. برخی از خال ها به دلیل اندازه و ویژگی‌هایشان جزء خال های غیر معمول دسته بندی می شوند. این خال ها برای بر پیشگیری از سرطان به معاینه دقیق و احتمالا بیوپسی نیاز دارند. اگر برآمدگی شانه یا هر یک از این علایم مرتبط را تجربه کردید، برای درمان لازم به پزشک خود مراجعه کنید. بسته به تشخیص، پزشک ممکن است موارد زیر را پیشنهاد دهد: اگر برآمدگی شانه به دلیل دررفتگی باشد، پزشک ابتدا سعی می کند بازو را به داخل حفره شانه بازگرداند. همچنین پزشک پیش از جا انداختن استخوان بسته به میزان درد و تورم، داروهای شل کننده عضلانی یا آرام بخش برای شما تجویز می کند. گاهی پزشک برای کمک به بازگرداندن دامنه حرکتی، قدرت و ثبات شانه، تمرینات کششی یا یک برنامه فیزیوتراپی یا توانبخشی را برای شما تجویز می کند. انواع مختلفی از داروها برای درمان بیماری روماتولوژیک وجود دارند. مصرف این داروها می تواند درد و تورم شانه را کاهش دهد. پزشک می تواند بهترین نوع درمان را برای شما تجویز کند. اگر علایم شما به دلیل رشد یک توده سرطانی باشد، پزشک درمان هایی شامل جراحی، شیمی درمانی، پرتودرمانی یا ترکیبی از این سه را پیشنهاد می کند.

در طول، پزشک از ابزاری به نام لاپاراسکوپ برای بررسی اندام های تناسلی استفاده می کند. لاپاراسکوپ یک لوله بلند و نازک با نور با شدت بالا و دوربین با وضوح بالا است. در این روش، پزشک لاپاراسکوپ را از طریق یک برش در دیواره شکم بیمار فشار می دهد. دوربین تصاویری را که بر روی یک مانیتور ویدیویی پخش می شوند، را ضبط می کند. اندام های تناسلی بدون انجام جراحی باز قابل بررسی است. پزشک همچنین می تواند از این برای بیوپسی و درمان برخی از بیماری های لگن استفاده کند. لاپاراسکوپی لگن یک روش کم تهاجمی نامیده می شود زیرا فقط برش های کوچک ایجاد می شود. روش‌های کم تهاجمی اغلب نسبت به جراحی باز دوره نقاهت کوتاه‌تر، خونریزی کمتر و سطح کمتری از درد پس از جراحی دارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: موارد استفاده از لاپاراسکوپی لگن پزشکان از بسیاری از تکنیک های تصویربرداری برای مشاهده ناهنجاری های لگنی استفاده می کنند. این تکنیک ها شامل سی تی اسکن و ام آر آی است. پزشک شما ممکن است پس از استفاده از سایر گزینه های غیرتهاجمی از لاپاراسکوپی لگن استفاده کند. زمانی که نتایج به دست آمده از طریق این روش‌های دیگر نتوانند تشخیص قطعی برای وضعیت شما ارایه دهند، این روش ممکن است بتواند جزییات بیشتری را مشخص کند. پزشک می‌تواند از لاپاراسکوپی لگن برای بررسی و درمان شرایطی که بر، تخمدان‌ها، لوله‌های فالوپ و سایر اندام‌های ناحیه لگن شما ت ثیر می‌گذارد، استفاده کند. پزشک شما ممکن است لاپاراسکوپی لگن را به موارد زیر توصیه کند: علت درد لگن را مشخص کند. بیماری التهابی لگن را تشخیص دهد. بررسی شرایطی که ممکن است باعث ناباروری شود. لوله فالوپ خود را از نظر انسداد یا حاملگی خارج از رحم بررسی کند. میزان، سرطان آندومتر یا سرطان دهانه رحم را مشاهده کند. وجود را تایید کند، که در آن سلول‌های پوشش داخلی رحم در خارج از حفره رحم رشد می‌کنند. بررسی یک ناهنجاری، مانند توده بافتی، یا تومور، که احتمالا در یک مطالعه تصویربرداری دیگر یافت شده است. بیوپسی همراه با لاپاراسکوپی پزشک می تواند از بافت غیر طبیعی در طی لاپاراسکوپی لگن بیوپسی بگیرد. آنها همچنین می توانند از این روش برای تشخیص و درمان شرایط خاص استفاده کنند. با استفاده از مانیتور ویدیویی به عنوان راهنما، پزشک می تواند: آپاندکتومی انجام دهد. رحم آسیب دیده را ترمیم کند. یک نمونه بافت برای بیوپسی تهیه کند. هیسترکتومی یا برداشتن رحم انجام دهد. غدد لنفاوی تحت تاثیر سرطان لگن را بردارد. آسیب به تخمدان ها یا لوله های فالوپ را ترمیم کند. بافت اسکار یا بافت غیر طبیعی از اندومتریوز را از بین ببرد. بستن لوله ها را انجام دهد، که عقیم سازی لوله های فالوپ شما است. آمادگی برای لاپاراسکوپی لگن هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شما معمولا به همان روشی که برای هر عمل جراحی دیگری آماده می‌شوید، برای لاپاراسکوپی آماده خواهید شد. شما باید پزشک خود را در مورد داروهای تجویزی یا بدون نسخه ای مصرفی خود، مطلع کنید. پزشک می تواند در مورد نحوه استفاده از این داروها قبل و در طول آزمایش شما را راهنمایی کند. برخی از داروها می توانند بر نتیجه لاپاراسکوپی شما ت ثیر بگذارند. بنابراین، در صورت مصرف هر یک از موارد زیر، پزشک ممکن است دستورالعمل‌های خاصی را ارایه دهد: مکمل های گیاهی یا غذایی داروهای ضد انعقاد یا رقیق کننده های خون داروهایی که بر لخته شدن خون ت ثیر می گذارند. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، از جمله آسپرین یا ایبوپروفن اگر فکر می کنید باردار هستید به پزشک خود اطلاع دهید. این تضمین می کند که جنین شما در طول عمل آسیبی نبیند. پزشک ممکن است قبل از جراحی یک آزمایش تصویربرداری مانند سونوگرافی، سی تی اسکن یا MRI تجویز کند. نتایج حاصلی از مطالعه تصویربرداری می تواند به آنها کمک کند تا ناهنجاری مورد بررسی را بهتر درک کنند. نتایج تصویربرداری همچنین می‌تواند راهنمای بصری ناحیه لگن را به پزشک ارایه دهد و اثربخشی را بهبود بخشد. حداقل هشت ساعت قبل از لاپاراسکوپی نمی توانید چیزی بخورید یا بنوشید (از جمله آب) اگر سیگار می کشید، باید سعی کنید آن را ترک کنید. روش لاپاراسکوپی لگن لاپاراسکوپی لگن را می توان در بیمارستان انجام داد، اما معمولا در یک کلینیک سرپایی انجام می شود. قبل از جراحی، از شما خواسته می شود که لباس بیمارستان بپوشید. یک خط داخل وریدی در دست یا بازوی شما وارد می شود. در بیشتر موارد دریافت خواهید کرد. این به شما این امکان را می دهد که کاملا بیهوش شوید و هیچ دردی را در طول عمل احساس نکنید. در موارد دیگر، یک دریافت خواهید کرد. این نوع بیهوشی از احساس درد در ناحیه لگن در حین عمل جلوگیری می کند. با این حال، شما را به خواب نمی برد. هنگامی که پزشک بی حسی موضعی را به لگن شما تزریق می کند، ممکن است احساس سوزش یا سوزش داشته باشید. ممکن است همچنان در حین عمل فشار از طریق لاپاراسکوپ احساس کنید، اما نباید احساس درد کنید. در حین جراحی پس از اثربخشی بیهوشی، پزشک شما یک برش کوچک در بالای ناف شما به طول حدود یک و نیم اینچ ایجاد می کند. یک ابزار باریک و لوله مانند به نام "کانولا" در حفره شکم شما قرار می گیرد تا حفره را با CO گسترش دهد. این باعث می شود که در آن ناحیه فضا برای کار پزشک شما ایجاد شود. همچنین امکان دید واضح تری را فراهم می کند. سپس لاپاراسکوپ را از طریق برش نزدیک ناف شما وارد می کنند. تا چهار برش به اندازه سکه به خط موی شرمگاهی شما نزدیک تر می شود. این برش‌ها فضایی را برای کانول‌های اضافی و سایر ابزارهایی که برای انجام عمل مورد نیاز خواهند بود، فراهم می‌کنند. پزشک شما همچنین ممکن است یک گیرنده رحم را از طریق دهانه رحم وارد رحم شما کند. این کمک می کند تا اندام های لگن به سمت دید حرکت کنند. پزشک ابزارها و گاز را از بدن شما خارج می کند و پس از اتمام جراحی، تمام برش های شما را بخیه می زند. روی بخیه هایی که برای بستن برش های شما استفاده می شود، بانداژ گذاشته می شود. بهبودی پس از لاپاراسکوپی لگن قبل از اینکه مرخص شوید، باید برای بهبودی و معاینه در مرکز سرپایی یا بیمارستان بمانید. پزشکان و پرستاران علایم حیاتی شما را بررسی می کنند، از جمله: نبض فشار خون درجه حرارت سرعت تنفس مدت زمانی که برای ماندن در ناحیه ریکاوری نیاز دارید، بسته به شرایط فیزیکی کلی شما، نوع بیهوشی استفاده شده و واکنش بدن شما به جراحی، متفاوت است. در برخی موارد، ممکن است لازم باشد یک شب در بیمارستان بمانید. پس از از بین رفتن اثرات بیهوشی، مرخص خواهید شد. ممکن است درد خفیفی و ضربان در محل های جراحی احساس کنید. احتمال دارد گلودرد، ناشی از لوله تنفسی مورد استفاده در طول عمل داشته باشید. حتی ممکن است تا دو روز نفخ شکم یا ناراحتی ناشی از دی اکسید کربن داشته باشید. سطح درد یا ناراحتی باید هر روز کاهش یابد. درد شانه بعد از عمل غیر معمول نیست. این زمانی اتفاق می افتد که گاز دی اکسید کربن باعث تحریک در دیافراگم شما می شود، که ماهیچه ای است که اعصاب مشترک با شانه شما دارد. پزشک ممکن است برای تسکین درد دارو تجویز کند. واکنش هر فردی به روش متفاوت است. دستورالعمل های ترخیص پزشک را در مورد زمان از سرگیری فعالیت های عادی مانند رفتن به محل کار و انجام فعالیت های بدنی دنبال کنید. دستورالعمل های بعد از جراحی شما به نوع جراحی شما بستگی دارد. به شما آموزش داده می شود که تا حدود سه هفته پس از عمل، هیچ جسم سنگینی را بلند نکنید. این کار خطر ابتلا به را در یکی از برش های شما کاهش می دهد. می توانید رژیم غذایی عادی خود را از سر بگیرید. شما باید در عرض دو هفته برای ویزیت بعدی به پزشک مراجعه کنید. خطرات لاپاراسکوپی لگن لاپاراسکوپی لگن یک روش جراحی در نظر گرفته می شود. شایع ترین عوارض آن خونریزی و عفونت است. با این حال، احتمال بروز آنها خیلی کم است. با این حال، مهم است که از علایم عفونت آگاه باشید. در صورت داشتن هر یک از علایم زیر با پزشک خود تماس بگیرید: لرز تب تنگی نفس خونریزی واژینال ادامه تهوع یا استفراغ درد شکمی که شدت آن افزایش می یابد. قرمزی، تورم، خونریزی یا زهکشی در محل برش شما نتایج لاپاراسکوپی لگن دکتری که لاپاراسکوپی لگن شما را انجام داده است، یافته ها را تجزیه و تحلیل خواهد کرد. اگر بیوپسی گرفته شود، متخصص تشخیص بیماری به نام "پاتولوژیست" آن را در آزمایشگاه بررسی می کند. گزارش پاتولوژی با جزییات نتایج برای پزشک شما ارسال خواهد شد. نتایج طبیعی لاپاراسکوپی لگن، نشان می دهد که اندام های تناسلی و سایر اندام های معاینه شده از نظر اندازه و ظاهر طبیعی هستند. یک گزارش طبیعی همچنین عدم وجود کیست، تومور یا سایر ناهنجاری ها در ناحیه لگن را ثابت می کند. نتایج غیرطبیعی لاپاراسکوپی می تواند نشان دهنده موارد زیر باشد: سرطان فتق ها آندومتریوز کیست یا تومور جراحت یا تروما کیست های تخمدان بیماری التهابی لگن چسبندگی یا اسکارهای جراحی فیبروم های رحمی که تومورهای خوش خیم هستند. پزشک شاید آزمایش‌های آزمایشگاهی بیشتری را سفارش دهد و معاینات فیزیکی بیشتری را برای تشخیص بهتر انجام دهد.

یک لوله فلزی یا پلاستیکی است که برای باز نگه داشتن مسیر مسدود شده در آن قرار می گیرد. از زمان معرفی آنها، استنت‌ها در درمان و سایر بیماری‌هایی که در آنها عروق حیاتی یا راه‌های عبور مسدود می‌شوند، بکار برده شده اند. عمل استنت گذاری نسبتا رایج و امکان درمان کم تهاجمی شرایطی را فراهم می کند که زمانی نیاز به جراحی داشتند. با این حال، عوارضی در ارتباط با استنت گذاری وجود دارد که شاید بهترین گزینه برای همه نباشد. این مقاله به انواع مختلف استنت های مورد استفاده در پزشکی امروزه می پردازد و همچنین روش کلی و خطرات و عوارض جانبی احتمالی استنت گذاری را شرح می دهد. این وسیله را نباید با شنت اشتباه گرفت. شنت ها از نظر طراحی مشابه هستند اما برای اتصال دو گذرگاه که قبلا به هم متصل نشده بودند استفاده می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اولین استنت در سال در قلب یک بیمار در تولوز، فرانسه کاشته شد. از آن زمان، استفاده از استنت ها به سایر اندام ها از جمله کلیه ها، روده بزرگ و مری انتشار یافته است. نوآوری های اخیر حتی امکان استفاده از استنت ها را در درمان انواع خاصی از گلوکوم فراهم کرده است. انواع گوناگونی از استنت ها برای درمان بیماری های مختلف استفاده می شود. اینها شامل: برای درمان بیماری عروق کرونر استفاده می‌شود، این استنت‌ها به عنوان بخشی از استفاده می‌شوند. امروزه اکثریت قریب به اتفاق آنژیوپلاستی شامل استنت عروق کرونر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این استنت‌ها معمولا برای درمان بیماری پیشرفته عروق محیطی (شامل شریان‌های دیگر غیر از قلب) ، بیماری عروق مغزی (درگیر مغز) و (درگیر کلیه‌ها) استفاده می‌شوند. برای درمان یا پیشگیری انسداد ادرار از کلیه ها استفاده می شود، این استنت ها در داخل حالب (رگی که کلیه را به مثانه متصل می کند) قرار می گیرند و طول آن تا اینچ می رسد. این استنت‌ها برای فعال کردن ادرار در مردان دارای پروستات بزرگ استفاده می‌شوند، این ها در انسدادهای ناشی از فشرده‌سازی مجرای ادرار (مجاری که ادرار از طریق آن از بدن خارج می‌شود) ایجاد می شوند. این استنت ها برای درمان انسداد روده، و اغلب در افراد مبتلا به سرطان کولون پیشرفته یا سایر علل انسداد روده استفاده می‌شوند. اغلب در افراد مبتلا به سرطان مری پیشرفته استفاده می شود، این استنت ها، مری (لوله تغذیه) را باز نگه می دارند تا فرد بتواند غذاهای نرم و مایعات را ببلعد. برای تخلیه صفرا از کیسه صفرا و لوزالمعده به روده کوچک استفاده می شود. این استنت ها اغلب زمانی کاربرد دارند که مجرای صفراوی را مسدود و باعث ایجاد یک وضعیت خطرناک و جدی به نام کلانژیت می شود. یک نوآوری اخیر که در افراد مبتلا به گلوکوم زاویه باز خفیف تا متوسط استفاده می‌شود، این استنت‌ها توسط یک جراح برای کاهش فشار داخل چشم و کند کردن پیشرفت بیماری کاشته می‌شوند. انواع نحوه استنت گذاری انواع روش های مورد استفاده برای کاشت استنت نسبت به اندازه آن متنوع است. این استنت ها چه با فلزات پوشش داده و چه از پلیمرهای نسل بعدی ساخته شده باشند، پس از قرار دادن منبسط و دارای داربستی پایدار برای پیشگیری از فروپاشی آینده هستند. این روش تحت بی‌حسی منطقه‌ای یا آرام‌بخشی خفیف انجام می‌شود و شامل قرار دادن یک لوله کوچک به نام کاتتر بالون در ورید کشاله ران، بازو یا گردن است. کاتتر با استنت جفت شده و به محل انسداد تغذیه می شود. پس از باد کردن لوله برای گشاد شدن رگ، بالون تخلیه و جمع می شود و استنت را پشت سر می گذارد. این استنت ها شامل یک سیستوسکوپ (لوله نازکی مجهز به دوربین) است که از طریق مجرای ادرار به محل انسداد هدایت می شود. یک سیم کوچک متصل به نوک اسکوپ در هدایت استنت به موقعیت صحیح کمک می کند. احتمال دارد از بیهوشی موضعی، منطقه ای یا عمومی استفاده شود. قرار دادن این استنت‌ها شبیه به استنت حالب یا پروستات بوده، اما شامل (که برای تجسم کولون در مقعد وارد می‌شود) یا آندوسکوپ (برای مشاهده مری در دهان قرار داده می‌شود) است. کاتتر بالون معمولا برای باز کردن راه های باریک استفاده می شود. قرار دادن این استنت ها یا با آندوسکوپ یا روشی به نام کلانژیوگرافی از راه کبد انجام می شود. ( PTC ) که در آن یک سوزن برای قرار دادن استنت از طریق شکم به کبد وارد می شود. شاید از آرامبخشی تحت نظارت یا بیهوشی عمومی استفاده شود. قرار دادن این استنت‌ها شامل یک برش کوچک در قرنیه توسط یک جراح چشم است. استنت کوچک (تقریبا یک میلی متر طول و . میلی متر ارتفاع) در ساختاری به نام کانال شلم قرار دارد که به تنظیم تعادل مایعات چشم کمک می کند. همان‌قدر که استنت‌ها برای درمان بسیاری از بیماری‌های جدی مهم هستند، محدودیت‌ها و خطرات خود را نیزدارند. پزشک مزایا و خطرات را برای تعیین اینکه آیا شما کاندید استنت گذاری هستید یا خیر، ارزیابی می کند. عوارض قلبی عروقی یکی از عوارضی که پزشک پس از گذاشتن استنت عروق کرونر و اندوواسکولار به آن توجه می کند، تنگی مجدد است. تنگی مجدد زمانی رخ می دهد که بافت جدید در رگ خونی تحت درمان، رشد می کند و باعث باریک شدن آن می شود. در حالی که استنت‌ها در مقایسه با آنژیوپلاستی به تنهایی خطر تنگی مجدد را تا حد زیادی کاهش می‌دهند، این عارضه معمولا در عرض ماه پس از عمل هنوز هم می‌تواند بر برخی افراد ت ثیر بگذارد. استنت‌های فلزی برهنه که در اوایل دهه ساخته شدند، توانستند خطر تنگی مجدد را تقریبا به نصف کاهش دهند. استنت‌های دارویی جدیدتر (که با انواع شیمی‌درمانی یا داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی پوشیده شده‌اند) خطر را حتی بیشتر کاهش داده‌اند. یکی دیگر از عوارض احتمالی، ترومبوز دیررس است. این زمانی ایجاد می شود که آسیب به رگ باعث تشکیل لخته های خونی پس از عمل شود. برای پیشگیری از این عارضه جدی، داروهای ضد پلاکت مانند (کلوپیدوگرل) احتمال دارد برای مهار تشکیل لخته تجویز شود. در موارد نادر، استنت کرونری می‌تواند باعث ایجاد آریتمی (ریتم غیرطبیعی قلب) در برخی افراد شود. عوارض مجاری ادراری استنت های حالب و پروستات گاهی اوقات ممکن است به دلیل تجمع کریستال های معدنی از ادرار مسدود شوند. با استفاده از استنت های شستشو دهنده دارو که با یک رقیق کننده خون به نام هپارین پوشانده شده اند، می توان انکروستاسیون را به حداقل رساند. هپارین همچنین می تواند به کاهش خطر عفونت کمک کند. بسیاری از عوارض جانبی ادرار گذرا هستند و بدون درمان خود به خود برطرف می شوند. این موارد عبارتند از: نشت مثانه درد کلیه، مثانه یا کشاله ران تکرر ادرار (افزایش نیاز به ادرار کردن) فوریت ادرار (احساس نیاز به ادرار کردن مداوم) اگر این علایم ادامه یافت یا بدتر شد، به خصوص اگر تب، لرز یا سایر علایم عفونت وجود داشت، با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض دستگاه گوارش قرار دادن این وسیله در کولون، مری یا صفراوی می تواند باعث پارگی تصادفی و منجر به درد، خونریزی و عفونت شود. برخی موارد احتمال دارد شدید باشد. سوراخ شدن روده ناشی از این وسیله در کولون با خطر مرگ درصدی همراه است که عمدتا به دلیل پریتونیت (التهاب لایه داخلی شکم) و سپسیس (عفونت کل بدن) است. جابجایی این وسیله نیز به دلیل انقباضات مداوم روده ها (معروف به پریستالسیس) امکان پذیر است. این وسیله در مری همچنین می‌توانند باعث درد قفسه سینه و بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) شده که معمولا در عرض دو تا چهار هفته پس از عمل ایجاد می‌شوند. علاوه بر سوراخ شدن، عفونت یا جابه جایی، این وسیله در پانکراس و صفراوی می توانند باعث پانکراتیت (التهاب پانکراس) و کوله سیستیت شوند. (التهاب کیسه صفرا) در درصد موارد اگر از استنت فلزی برهنه استفاده شود، این خطر بیشتر است. عوارض چشمی استفاده از استنت های میکروبای پس در افراد مبتلا به گلوکوم با زاویه باز بسیار ایمن و موثر است. با این حال، قرار دادن می تواند باعث افزایش کوتاه مدت در فشار داخل چشم شده و منجر به بدتر شدن بینایی شود. این معمولا در عرض یک ماه پس از عمل رخ می دهد اما معمولا شدید نیست. بسیاری از موارد بدون درمان وخود به خود برطرف می شوند. فناوری این وسیله امروزه روش درمان بسیاری از بیماری ها را تغییر داده، اما برای همه مناسب نیست. در برخی موارد، وضعیتی مانند بیماری عروق کرونر با جراحی بای پس، برای بهبود جریان کلی خون به طور موثرتری نسبت به این وسیله که فقط یک انسداد را برطرف می کند، درمان می شود. در مواقع دیگر، این روش می تواند به دلیل یک بیماری قبلی منع مصرف داشته باشد. اختلالات خونریزی مانند هموفیلی نگرانی در مورد استنت و آنژین پایدار شواهد سوراخ شدن دستگاه گوارش یا مری اختلالات لخته شدن خون، مانند سندرم آنتی فسفولیپید حساسیت به داروهای مورد استفاده در استنت های دارویی گلوکوم با زاویه بسته در موارد استنت گذاری مینی بای پس آسیت (جمع شدن مایعات در شکم) در موارد استنت گذاری پانکراس یا صفراوی عروقی که خیلی کوچک یا غیرقابل انعطاف برای استنت یا در معرض باد شدن هستند. حساسیت به داروهایی مانند پلاویکس (مصرف برای پیشگیرز از لخته شدن خون) یا هپارین (مورد استفاده برای پیشگیری از پوشاندن استنت) پس از قرار دادن این وسیله مزایای آشکاری نسبت به سایر اشکال تهاجمی درمان دارند. با این حال، نباید جایگزین آسانی برای همه درمان های پزشکی در نظر گرفته شوند. اگر پزشک توصیه می کند که از این وسیله استفاده نکنید، معمولا به این دلیل است که این روش دارای محدودیت هایی است ویا فقط برای استفاده کوتاه مدت (مانند استنت گذاری صفراوی) توصیه می شود. اگر پزشک تصمیم به استنت گذاری ندارد، دلیل آن را بپرسید و سعی کنید ذهن خود را باز نگه دارید، در صورت نیاز، نظر دوم را از یک واجد شرایط بخواهید. سخن آخر این وسیله یک لوله فلزی یا پلاستیکی است که برای باز نگه داشتن مسیر مسدود شده در آن قرار می گیرد. انواع مختلفی از این وسیله ها در قلب، رگ های خونی، دستگاه ادراری، غده پروستات، روده بزرگ، مری، مجاری صفراوی و حتی چشم استفاده می شود. بسته به قسمت های مختلف بدن، استنت گذاری ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد یا از طریق یک کاتتر در ورید یا در طی یک روش اعمال شود. خطرات شامل انسداد این وسیله به دلیل رشد بیش از حد بافت و همچنین سوراخ شدن رگ است. همان قدر که استنت ها مهم هستند، همه نمی توانند از آنها استفاده کنند. افرادی که دارای اختلالات خونریزی هستند و از داروهای خاصی استفاده می کنند ممکن است کاندید نباشند.

در بارداری معمولا مشکلات زیادی ایجاد نمی کند و بیشتر زنان می توانند آن را در خانه درمان کنند. افت فشار خون در بارداری کاملا طبیعی است. نوسانات هورمونی و تغییرات گردش خون اغلب می تواند فشار خون را، به خصوص در سه ماهه اول و دوم بارداری کاهش دهد. با این حال، فشار خون بسیار پایین می تواند باعث نگرانی شده و برخی علایم آزاردهنده ای را ایجاد کنند. در این مقاله به علل، درمان و زمان مراجعه به در هنگام فشار خون پایین در بارداری می پردازیم. پس اگر شما هم از آن دسته زنان هستید که از این بابت نگرانی هایی دارید، بهتر است برای یادگیری گزینه های درمانی کاهش فشار خون در بارداری که بتوان از آنها در خانه استفاده کرد، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در هر مرحله از بارداری، بررسی های منظم سلامت با پزشک توصیه می شود. بارداری تغییرات زیادی را به وجود می آورد. حتی زیادی وجود دارد که یک زن ممکن است آن را تجربه کند. زیرا بدن فرد با تلاشی که برای ایجاد یک نوزاد لازم است سازگار می شود. به همین دلیل برای زنان باردار بسیار مهم است که در تمام مراحل بارداری توسط پزشک خود معاینه شوند. در طول این معاینات، پزشکان احتمالا سوالاتی در مورد سبک زندگی می پرسد و همچنین فشار خون را در هر ویزیت بررسی می کند. فشار خون بسته به سطح انرژی، عصبی بودن، سبک زندگی و سطح استرس زنان کمی تغییر می کند و بسته به زمان روز می تواند بالا یا پایین تر شود. فشار خون ممکن است در هفته اول بارداری کمتر باشد. این احتمالا توسط سیستم گردش خون ایجاد می شود، زیرا رگ های خونی منبسط می شوند تا خون به رحم جریان یابد. علل موقت دیگری، مانند ایستادن خیلی سریع یا دراز کشیدن طولانی مدت برای کاهش فشار خون وجود دارد. برخی عوامل دیگر که می توانند باعث کاهش فشار خون حتی کمتر از حد معمول شوند، شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت ها سوء تغذیه کم آبی بدن شرایط قلبی خونریزی داخلی واکنش های آلرژیک اختلالات غدد درون ریز استراحت طولانی مدت در رختخواب همچنین احتمال دارد برخی از داروها فشار خون را کاهش دهند، بنابراین ضروری است که زنان باردار به پزشک خود اطلاع دهند که چه داروهایی مصرف می کنند. فشار خون بسیار پایین می تواند نشانه ای از یک عارضه در اوایل بارداری باشد، مانند حاملگی خارج از رحم، که در آن تخمک بارور شده در جایی غیر از رحم لانه گزینی می کند. در دوران بارداری، فشار خون نشانه سلامت مادر و نوزاد است. پزشکان از این اعداد برای کمک به تشخیص هرگونه مشکل اساسی یا عوارض احتمالی استفاده خواهند کرد. بر اساس انجمن قلب آمریکا فشار خون طبیعی کمتر از روی - میلی متر جیوه ( mmHg ) قرایت سیستولیک و همیشه بالاترین عدد در دستگاه است. میلی‌متر جیوه، قرایت دیاستولیک (زمانی که قلب بین ضربان‌ها در حالت استراحت است) و پایین‌ترین عدد روی دستگاه است. هر عددی که کمتر از این باشد، فشار خون پایین محسوب می شود، اما احتمال دارد برای بسیاری از افراد عادی باشد. پزشک معمولا فشار خون پایین را زمانی تشخیص می‌دهد که اندازه آن حدود میلی‌متر جیوه در میلی‌متر جیوه باشد. در طول هفته اول بارداری، یک زن ممکن است متوجه کاهش فشار خون خود شود. این فشار خون پایین اغلب در طول سه ماهه اول و دوم در سطح پایین باقی می ماند و در سه ماهه سوم دوباره افزایش می یابد. پزشکان فشار خون را در روزهای بعد از زایمان کنترل خواهند کرد تا از مراقبت کنند. سبکی سر، سرگیجه و حالت تهوع از علایم فشار خون پایین هستند. در حالی که فشار خون پایین معمولا جای نگرانی ندارد، علایم ممکن است برای برخی از زنان نگران کننده باشد، به خصوص اگر قبلا آنها را تجربه نکرده باشند. علایم فشار خون پایین، عبارتند از: افسردگی حالت تهوع سرگیجه یا گیجی تشنگی، حتی پس از نوشیدن پوست سرد، رنگ پریده یا لطیف مشکلات بینایی، مانند تاری دید یا دوبینی نتوانید نفس بکشید یا نفس های کم عمق و سریع بکشید. خستگی عمومی که احتمال دارد در طول روز بدتر شود. سبکی سر که می تواند منجر به غش شود، به خصوص پس از بلند شدن سریع هر فردی که این علایم را تجربه می کند باید آنها را به یک متخصص مراقبت های بهداشتی گزارش دهد. آنها احتمال دارد آزمایشاتی را انجام دهند تا مطمین شوند که فشار خون پایین علت آن علایم است و یا نه؟ یکی از خطرات اولیه برای زنانی که فشار خون پایین دارند، سقوط ناشی از غش است. برخی از زنان مبتلا به فشار خون پایین که پس از نشستن یا دراز کشیدن خیلی سریع بایستند ممکن است غش کنند. غش های مکرر می تواند خطرناک باشد، به خصوص در دوران بارداری. یک فرد احتمال دارد در صورت زغش آسیب ببیند و از دست دادن گردش خون می تواند باعث مشکلات داخلی شود. فشار خون پایین شدید منجر به شوک یا آسیب اندام و مانع از رسیدن خون به نوزاد می شود که خطراتی برای سلامتی نوزاد به همراه دارد. بررسی های کمی وجود دارد که نشان می دهد فشار خون پایین مداوم در دوران بارداری ت ثیر منفی بر نتیجه بارداری از جمله مرده زایی دارد. با این حال، دلایل احتمالی زیادی برای این ت ثیرات منفی بر سلامت نوزاد وجود دارد و فشار خون پایین به تنهایی معمولا عوارض جدی ندارد. معمولا هیچ درمان دارویی برای فشار خون پایین در دوران بارداری وجود ندارد، اما یک زن ممکن است چندین درمان خانگی را برای کاهش علایم امتحان کند. فشار خون اغلب در سه ماهه سوم بارداری به حالت عادی باز می گردد. با این حال، برخی از زنانی که دوره های فشار خون غیرمعمول پایین را تجربه می کنند احتمال دارد به دارو نیاز داشته باشند. هر بیماری زمینه ای که می تواند باعث کاهش فشار خون شود، مانند کم خونی یا، ابتدا باید درمان شود. اگر پزشک مشکوک باشد که یک داروی خاص باعث فشار خون پایین می شود، شاید یک داروی جایگزین ارایه دهد. بسیاری از زنان به جای درمان پزشکی، به درمان های خانگی برای کمک به مقابله با فشار خون پایین اعتماد می کنند، از جمله: استراحت اغلب در دوران بارداری مخصوصا با فشار خون پایین توصیه می شود. هنگام مواجهه با فشار خون پایین در دوران بارداری، مهم است به یاد داشته باشید که کارها را به آرامی انجام دهید. وقت گذاشتن برای بیدار شدن آهسته در صبح به جای پریدن از رختخواب و بلند شدن آهسته از روی صندلی یا مبل در طول روز می تواند به پیشگیری از سرگیجه یا غش کردن کمک کند. اگر کسی احساس ضعف کرد، باید به آرامی بنشیند یا دراز بکشد تا از افتادن خودداری کند و به آرامی نفس بکشد. دراز کشیدن به پهلوی چپ نیز می تواند به افزایش جریان خون به قلب و تثبیت بدن کمک کند. همچنین استراحت مکرر برای زنان باردار ضروری است، به خصوص زمانی که فشار خون پایینی دارند و استراحت دوره ای در طول روز می تواند به بدن زمان برای بهبودی و کاهش خستگی بدهد. پوشیدن لباس های گشاد و غیر محدود ممکن است به پیشگیری از و خستگی نیز کمک کند. برخی از زنان شاید متوجه شوند که پوشیدن جوراب های واریس یا بلند تا زانو می تواند به بهبود گردش خون کمک کند. مصرف مقدار زیادی مایعات و درمان هر گونه بیماری صبحگاهی یا استفراغی که رخ می دهد بسیار مهم است. اگر فشار خون پایین باعث تهوع می شود، چای گیاهی گرم می تواند به آرام شدن معده، و هیدراته ماندن با آب نیز می تواند کمک کند. پزشکان همچنین احتمال دارد خوردن تعداد زیادی وعده های غذایی کوچک در طول روز را به جای چند وعده بزرگ توصیه کنند. خوردن یک رژیم غذایی متنوع و غنی از مواد مغذی به ویژه در دوران بارداری مهم است و می تواند در صورت امکان به کاهش علایم کمک کند. همچنین احتمال دارد پزشک توصیه کند که در صورت افت BP در دوران بارداری، مصرف نمک روزانه خود را افزایش دهد. با این حال، نمک بیش از حد می تواند ت ثیر منفی داشته باشد، بنابراین قبل از افزودن نمک اضافی به رژیم غذایی، ضروری است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. پزشک معمولا فشار خون را در طول معاینات منظم بارداری کنترل می‌کند و در صورت پایین یا بالا بودن آن، توصیه‌ها یا گزینه‌های درمانی را ارایه می‌کند. فشار خون بالا مشکل شایع تری در بارداری است. افت BP در دوران بارداری طبیعی است، اما مهم است که بدانید چه زمانی باید به پزشک یا مراجعه کنید. اگر مکرر دچار سرگیجه یا غش می شوید باید در اسرع وقت به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اگر خانمی دچار غش یا سرگیجه همراه با سردرد شدید، تغییرات بینایی یا تنگی نفس شد، باید به دنبال مراقبت های اورژانسی باشد. درد قفسه سینه و احساس بی حسی یا ضعف در یک طرف بدن نیز نیاز به مراقبت اورژانسی دارد. اگر فشار خون پایین تا سه ماهه سوم یا برای مدت طولانی ادامه داشت، باید با پزشک مشورت کنید. اگر سابقه فشار خون پایین دارید، باید این موضوع را در معاینات اولیه بارداری به متخصص بهداشت اطلاع دهید تا مطمین شوید فشار خون خیلی پایین نمی آید. همکاری با پزشک یا ماما برای درمان علایم فشار خون پایین در دوران بارداری می تواند به شادی و سلامت مادر و کودک کمک کند. بررسی های زیادی در مورد ت ثیر فشار خون بالا در دوران بارداری بر نوزادان انجام شده، اما داده ها در مورد اثرات افت BP محدود است. برخی از مطالعات نشان می دهند که فشار خون پایین در دوران بارداری احتمال دارد منجر به مشکلاتی مانند مرده زایی و وزن کم نوزاد هنگام تولد شود. با این حال، تحقیقات دیگر نشان می دهد که عوامل خطر اضافی در این پیامدها علت اصلی آنها هستند. اگر علایم افت BP مانند سرگیجه را تجربه کردید، موارد زیر را امتحان کنید: آب بیشتری بنوشید. لباس های گشاد بپوشید. برای مدت طولانی نایستید. حمام یا دوش خیلی داغ نگیرید. در طول روز وعده های غذایی کوچک بخورید. زمانی که نشسته اید یا دراز کشیده اید از بلند شدن سریع خودداری کنید. همچنین ایده خوبی است که از یک رژیم غذایی سالم و مصرف مکمل های دوران بارداری خود برای پیشگیری از علایم فشار خون پایین استفاده کنید. فشار خون باید پس از زایمان به سطح قبل از بارداری برگردد. پزشکان متخصص، فشار خون شما را اغلب در ساعات و روزهای پس از زایمان چک می کنند. همچنین، احتمالا پزشک فشار خون را در ویزیت های مطب پس از زایمان بررسی خواهد کرد. فشار خون پایین در دوران بارداری طبیعی است. این وضعیت معمولا جای نگرانی ندارد مگر اینکه علایمی داشته باشید. اگر علایم آزاردهنده فشار خون پایین را تجربه کردید، به اطلاع دهید.

سقط جنین مکرر به عنوان از دست دادن سه بار یا بیشتر جنین پشت سر هم تعریف می شود. با این حال، انجمن پزشکی باروری آمریکا ( ASRM ) اخیرا ، سقط جنین مکرر را به عنوان از دست دادن دو بار یا بیشتر جنین تعریف کرده است. از دست دادن جنین و یا سقط بیشتر قبل از هفته بارداری رخ می دهد. تقریبا - است و نسبتا خوب است. درمان سقط جنین مکرر می تواند طیف وسیعی از گزینه های درمانی را شامل شود، که عبارتند از: جراحی هورمون درمانی تجویز آنتی بیوتیک ها نظارت دقیق و مراقبت های قبل از زایمان استفاده از روش هایی مانند لقاح آزمایشگاهی ثابت شده است که درمان مناسب برای اکثر زوجین بی خطر و موثر است. اگر زنان بعد از یک یا چند مورد سقط جنین قبلی در بارداری فعلی خود خون ریزی داشته باشند، می تواند برای آن ها مفید باشد. علاوه بر آن، هرچه تعداد سقط جنین قبلی بیشتر باشد، پروژسترون درمانی تاثیر بیشتری خواهد داشت. پروژسترون، هورمونی است که منجر به ضخیم شدن پوشش رحم می شود. پروژسترون به بدن مادر کمک می کند جنین را قبول کند. این روش درمانی به صورت قرص تجویز می شود. منابع:

زایمان زودرس، وقتی رخ می دهد که انقباضات منظم بعد از هفته و قبل از هفته بارداری باعث باز شدن دهانه رحم شود. هر چه تولد زودتر رخ دهد، خطرات بیماری ها برای نوزاد بیشتر خواهد بود. بسیاری از نوزادان نارس ( preemies ) در بخش مراقبت ویژه نوزادان نیاز به مراقبت ویژه دارند و حتی ممکن است به ناتوانی ذهنی و جسمی طولانی مدت مبتلا شوند. علت زایمان زودرس علت اصلی زایمان زودرس اغلب مشخص نیست. برخی از عوامل خطر ممکن است خطر آن را افزایش دهد، اما زایمان زودرس در زنان باردار که فاکتورهای خطر را ندارند، هم ممکن است دیده شود. عوامل بسیاری با افزایش خطر زایمان زودرس همراه است، از جمله: سابقه زایمان زودرس مصرف یا مواد مخدر وجود نقص مادرزادی در جنین بارداری های دوقلو و یا چند قلو خونریزی واژن در دوران حاملگی مشکلات رحم، دهانه رحم یا جفت فاصله بین بارداری های کمتر از شش ماه مایع آمنیوتیک بسیار زیاد (پلی هیدرامنیوس) وقایع استرس زا در زندگی مانند مرگ یک دوست برخی از بیماری های مزمن مانند فشار خون بالا و دیابت برخی عفونت ها، به ویژه عفونت مایعات آمنیوتیک و دستگاه تناسلی علایم زایمان زودرس شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرفتگی خفیف شکم نشت مایعات از مهبل پارگی زودرس پرده آمینوتیک افزایش فشار در لگن یا مهبل لکه بینی واژن و یا خونریزی کم احساس انقباضات مکرر در ناحیه شکم تغییر در نوع ترشحات واژن مانند آبکی شدن ترشحات، شبیه به مخاط یا خونین زنان باردار بهتر است در صورت بروز علایم زیر با پزشک تماس بگیرند. کمردرد که معمولا در قسمت تحتانی کمر می باشد و ممکن است متناوب و یا مداوم باشد، و حتی با تغییر موقعیت بهتر نشود. احساس گرفتگی در ناحیه تحتانی شکم یا درد های قاعدگی که ممکن است مانند دردهای شکمی باشند. بررسی انقباضات یک راه کلیدی برای زایمان زودرس است، برای بررسی آن ها، زنان باردار می توانند: نوک انگشتان را روی شکم خود قرار دهند. زمان شروع انقباض را بنویسند و زمان شروع انقباض بعدی را یادداشت کنند. اگر احساس می کنند که رحم آن ها سفت و نرم شده است، این یک انقباض است. اگر هر دقیقه یا بیشتر از هر زمان دیگری انقباضات آن ها ادامه پیدا کرد، با پزشک تماس بگیرند. سعی کنند انقباضات را متوقف کنند. پاهایشان را بلند کرده و موقعیت خود را تغییر دهند. دو یا سه لیوان آب بنوشند. بخاطر داشته باشید که بسیاری از زنان انقباضات کاذب بی ضرری دارند که معمولا نامنظم هستند و هنگام حرکت یا استراحت متوقف می شوند و باعث زایمان زودرس نخواهند شد. پزشک تاریخچه پزشکی، عوامل خطر زایمان زودرس و علایم زنان باردار را ارزیابی می کند. اگر آن ها دچار انقباضات منظم رحم باشند و دهانه رحم قبل از هفته بارداری شروع به نرم شدن، نازک و گشاد شدن کرده است، به احتمال زیاد زایمان زودرس تشخیص داده می شود. آزمایشات و روش های تشخیص زایمان زودرس شامل موارد زیر است: پزشک ممکن است استحکام و حساسیت رحم و اندازه و موقعیت جنین را ارزیابی کند. اگر کیسه آب زنان باردار پاره نشده است و جای نگرانی در مورد موقعیت جفت وجود نداشته باشد، معاینه لگن انجام می گیرد. علاوه بر آن احتمال دارد خون ریزی رحم را مورد بررسی قرار گیرد. ممکن است یک خارج واژن برای اندازه گیری طول دهانه رحم زنان باردار استفاده شود. همچنین سونوگرافی برای بررسی مشکلات کودک یا جفت، ت یید موقعیت کودک، ارزیابی میزان مایع آمنیوتیک و تخمین وزن کودک انجام می شود. پزشک می تواند از معاینات رحمی برای اندازه گیری مدت و فاصله انقباضات استفاده کند. یک نوبت از ترشحات واژینال برای وجود برخی عفونت ها و فیبرنکتین جنین بررسی می شود. ماده ای است که مانند چسب بین کیسه جنین و بافت رحم عمل می کند و در حین زایمان تخلیه می شود. زنان باردار همچنین ممکن است یک آزمایش ادرار برای تایید یا عدم وجود باکتری های خاص انجام دهد. علیرغم پیشرفت های چشمگیر پزشکی در مراقبت از نوزادان نارس، جایگزینی برای محیط رحم مادر وجود ندارد. به ازای هر هفته که جنین در رحم باقی می ماند، احتمال بقا بیشتر می شود. مثلا: جنین متولد شده قبل از هفته نمی تواند در خارج از رحم مادر زنده بماند. توانایی جنین برای زنده ماندن در خارج از رحم بین و هفته بطور چشمگیری افزایش می یابد. احتمال زنده ماندن جنین در ابتدای هفته ، حدود درصد و بعد از چهار هفته از بیش از درصد افزایش پیدا می کند. پس از هفته بارداری، بیش از درصد از نوزادان می توانند زنده بمانند. همچنین بین سن نوزاد در بدو تولد و احتمال بروز عوارض بعد از تولد رابطه وجود دارد. مثلا: نوزادان متولد قبل از هفته خطر ابتلا به مشکلات طولانی مدت از جمله ناتوانی در یادگیری و مشکلات عصبی دارند. قبل از هفته بارداری، تقریبا در تمام نوزادان عوارض کوتاه مدت مانند مشکلات تنفسی وجود دارد. حدود درصد از نوزادان نیز برخی از مشکلات طولانی مدت را تجربه می کنند. بین هفته های و بارداری، نوزادان به تدریج بهبود می یابند. بعد از هفته خطر ابتلا به مشکلات طولانی مدت کمتر از درصد است. بعد از هفته بارداری، تنها در تعداد کمی از نوزادان عوارضی (مانند زردی، سطح غیر طبیعی گلوکز یا عفونت) ایجاد می شود. عوارض زایمان زودرس، شامل نوزادان نارس است که می تواند نگرانی های بهداشتی زیادی مانند وزن کم هنگام تولد، مشکلات تنفسی، اندام های رشد نیافته و مشکلات بینایی را برای کودک زنان باردار ایجاد کند. کودکانی که به طور زودرس به دنیا می آیند نیز خطر بیشتری برای ناتوانی در یادگیری و مشکلات رفتاری دارند. داروها در دوران بارداری، هیچ دارو یا روش جراحی برای متوقف کردن زایمان وجود ندارد. با این حال، پزشک ممکن است داروهای زیر را توصیه کند: اگر بیمار بین تا سال سن داشته باشد، پزشک می تواند تزریق استروییدهای قوی را برای سرعت بخشیدن به بلوغ ریه کودک توصیه کند. اگر زنان باردار در معرض خطر زایمان در طی هفت روز باشد، از هفته بارداری نیز پزشک مصرف را توصیه می کند. علاوه بر این، اگر بین هفته های و و شش روز بارداری باشد، ممکن است مصرف کورتیکواستروییدها توصیه شود. البته با توجه به شرایط مادر و جنین، پزشک ممکن است داروهای دیگری را تجویز کند. یک عمل جراحی معروف به یا می تواند به زنانی که به دلیل کوتاه بودن دهانه رحم دچار زایمان زودرس می شوند، کمک کند. در طی این روش، دهانه رحم با بخیه های قوی بسته می شود. به طور معمول، بخیه ها پس از هفته کامل بارداری برداشته می شوند. ممکن است زنان باردار نتوانند از زایمان زودرس خود جلوگیری کنند. اما کارهای زیادی برای ارتقاء یک بارداری سالم وجود دارد که آن ها می توانند، انجام می دهند. مثلا: ویزیت قبل از تولد می تواند به جلو گیری از زایمان زودرس کمک کند تا سلامت مادر و سلامت فرزند کنترل شود. اگر بیمار سابقه زایمان زودرس یا علایم زایمان زودرس دارد، ممکن است در طول دوران بارداری، بیشتر به مراقبت های بهداشتی نیاز داشته باشد. برخی تحقیقات حاکی از آن است که رژیم غذایی پر از چربی های اشباع نشده با خطر کمتری از تولد زودرس همراه است. PUFA در آجیل، دانه ها، ماهی ها و روغن های دانه یافت می شود. برخی تحقیقات نشان داده اند بین حاملگی هایی که کمتر شش ماه از هم فاصله دارند و احتمال افزایش زایمان زودرس در ارتباطات جنسی وجود دارد. بارداری با استفاده از ART ممکن است خطر چندقلوزایی و زایمان زودرس را افزایش دهند. اگر پزشک تشخیص دهد که بیمار در معرض خطر زایمان زودرس قرار دارد، ممکن است اقدامات دیگری برای کاهش ریسک زنان باردار توصیه کند، مانند: اگر زن سابقه تولد زودرس دارد، پزشک می تواند تزریق های هفتگی هورمون ها را که از سه ماهه دوم شروع و تا هفته بارداری شروع می شوند را پیشنهاد کند. علاوه بر این، پزشک احتمال دارد استفاده از پروژسترون در مهبل را به عنوان یک اقدام پیشگیرانه در برابر زایمان زودرس ارایه دهد. شرایط خاص مانند دیابت و فشار خون بالا، خطر زایمان زودرس را افزایش می دهد. مادران برای کنترل هرگونه بیماری مزمن با پزشک همکاری کنند. اگر زنان باردار با سابقه زایمان زودرس یا نوزاد نارس، در معرض خطر زایمان زودرس بعدی قرار دارند. پس بهتر است با مدیریت خدمات بهداشتی خود عوامل خطر را کنترل کرده و به علایم هشدار دهنده توجه کنند. زنان باردار بهتر است در صورت بروز هرگونه علایم زایمان زودرس، سریعا با پزشک تماس بگیرند. بسته به شرایط، ممکن است آن ها به مراقبت های پزشکی فوری نیاز داشته باشند. برای آمادگی بهتر در هنگام مراجعه به پزشک سوالات زیر را یادداشت کرده و از وی پرسیده شوند: آیا درمانی وجود دارد که بتواند به جنین کمک کند؟ با چه علایم و نشانه های باید با زنان باردار تماس بگیرم؟ اگر کودک در حال حاضر به دنیا بیاید چه خطرات احتمالی وجود دارد؟ برای طولانی تر شدن دوران بارداری خود چه کاری می توانم انجام دهم؟ به نظر می رسد پزشک، تعدادی سوال از زنان باردار بپرسد، از جمله: آیا دچار انقباض شده اید؟ چه زمانی برای اولین بار متوجه علایم خود شدید؟ آیا تغییری در ترشحات واژن یا خونریزی ایجاد کرده اید؟ آیا در معرض بیماری عفونی قرار گرفته اید؟ تب دارید؟ آیا تاکنون حاملگی، سقط جنین یا جراحی دهانه رحم یا رحم را انجام داده اید؟ منابع

هرگونه صدمه یا بد رفتاری عمدی به کودک زیر سال، کودک آزاری محسوب می شود. این اختلال می تواند شامل سوء استفاده جنسی، عاطفی و جسمی و همچنین بی توجهی باشد. شخص سوءاستفاده کننده ممکن است والدین یا اعضای خانواده باشند. همچنین می تواند فردی باشد که به عنوان سرپرست برای کودک انتخاب می شود. عواملی که ممکن است خطر این اختلال افزایش دهند، عبارتند از: فشار مالی، بیکاری یا فقر سابقه سابقه، یا وجود یا جسمی در خانه سابقه سوءاستفاده یا بی توجهی به کودک درک ضعیف از و بیماری جسمی یا روانی مانند یا بحران خانوادگی یا استرس، از جمله خشونت خانگی و سایر درگیری های زناشویی یا والدین کودکی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرد، احتمال دارد احساس گناه، شرم و پریشانی کند. کودک بعد از اینکه مورد آزار و اذیت قرار گرفت ممکن است از کسی که او را مورد آزار واذیت قرار داده است بترسد. علایم زیر پرچم های قرمز و هشدار دهنده هستند که نشان می دهد کودک مورد آزار و اذیت قرار گرفته است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حواس پرتی کودک غیبت های مکرر در مدرسه رفتار های خشونت آمیز یا دفاعی یا تلاش برای تلاش برای فرار از خانه و عدم تمایل ترک مدرسه دور شدن از روابط دوستی یا انصراف از انجام فعالیت های معمول روازنه، یا ترس های غیر طبیعی و یا از بین رفتن ناگهانی اعتماد به نفس تغییر در رفتار، مانند پرخاشگری، عصبانیت، خصومت یا بیش فعالی یا تغییر در عملکرد تحصیلی علایم و نشانه های خاص این اختلال به نوع سوء استفاده بستگی دارد و می تواند درانواع مختلف، متفاوت باشند. به خاطر داشته باشید بروز علایم هشدار دهنده لزوما به معنای این اختلال نیست. صدماتی که با توضیحات داده شده توسط کودک، مطابقت ندارند. صدمات غیر قابل توضیح مانند کبودی، شکستگی یا سوختگی روی بدن کودک عفونت های مقاربتی خون در لباس زیر کودک تماس جنسی نامناسب با سایر کودکان رفتارهای جنسی یا دانش نامناسب برای سن کودک اظهارات کودک مبنی بر اینکه او مورد آزار جنسی قرار گرفته تاخیر در رشد عاطفی رشد عاطفی نامناسب از دست دادن علاقه یا انگیزه کودک به شدت دنبال محبت است. از دست دادن از دست دادن اعتماد به نفس یا عزت نفس کاهش عملکرد در مدرسه یا فرار از مدرسه اجتناب از موقعیت های خاص مانند خودداری از رفتن به مدرسه علاوه بر آن نباید بروز علایم رفتاری زیر در کودکان نادیده گرفته شود: مخفی کردن غذا بهداشت نامناسب گرفتن غذا یا پول بدون اجازه سابقه ضعیف حضور در مدرسه کاهش و یا افزایش وزن بیش از حد کمبود لباس یا لوازم لازم برای رفع نیازهای جسمی عدم توجه مناسب به مشکلات پزشکی، دندان پزشکی یا روانی بعضی اوقات رفتار والدین پرچم های قرمز را در مورد کودک آزاری نشان می دهند. علایم هشدار دهنده در والدین که می تواند موجب کودک آزاری شوند، عبارتند از: والدین توجه کمی به کودک دارند. از تنبیه بدنی سخت استفاده می کنند. ارتباط کودک با دیگران را به شدت محدود می کنند. کودک را به خاطر مشکلات پیش آمده، سرزنش می کنند. سطح نامناسب از عملکرد بدنی یا درسی را از کودک توقع دارند. به نظر می رسد آن ها قادر به تشخیص پریشانی جسمی یا عاطفی در کودک نیستند. توضیحات متناقض یا نادرست را درباره آسیب های کودک ارایه می دهد و یا اصلا توضیحی برای آن ندارند. به طور مداوم کودک را تحقیر می کند یا به او طعنه می زند و کودک را با اصطلاحات منفی مانند "بی ارزش" یا "شر" توصیف می کنند. کارشناسان بهداشت کودک، استفاده از خشونت را محکوم می کنند، اما برخی از مردم هنوز از تنبیه های بدنی استفاده می کنند. هرگونه تنبیه بدنی ممکن است زخم های عاطفی را برای کودک به همراه داشته باشد. رفتارهای والدین که باعث درد، آسیب جسمی یا آسیب روانی می شود به نوعی می تواند کودک آزاری باشد. کودک آزاری انواع مختلفی دارد، که عبارتند از: کودک آزاری جسمی هنگامی رخ می دهد که کودک عمدا آسیب جسمی دیده یا توسط شخص دیگری در معرض آسیب قرار گرفته است. کودک آزاری جنسی هرگونه فعالیت جنسی با کودک است که شامل علاقه مندی، تماس تناسلی و دهانی، مقاربت، استثمار یا قرار گرفتن در معرض پورنوگرافی کودک می باشد. کودک آزاری عاطفی یعنی آسیب رساندن به اعتماد به نفس کودکان یا اینکه او از نظر عاطفی آسیبی دیده است. کودک آزاری عاطفی شامل تعرض کلامی و عاطفی (کتک زدن کودک) و منزوی کردن کودک، کم توجهی به کودک و نادیده گرفتن او می باشد. کودک آزاری پزشکی هنگامی رخ می دهد که کسی اطلاعات غلط در مورد بیماری کودک داشته باشد و کودک را در معرض آسیب و مراقبت های پزشکی غیر ضروری قرار دهد. بی توجهی به کودک شامل عدم ت مین غذای کافی و مناسب، سرپناه، محبت کافی، نگه داری درست و مناسب، آموزش، یا مراقبت های پزشکی می باشد. در بسیاری موارد، کودک آزاری توسط شخصی مانند والدین یا یکی از بستگان انجام می شود که کودک آن را کاملا می شناسد و به آن اعتماد دارد. شناسایی کودک آزاری می تواند تا حدودی دشوار باشد و نیاز به ارزیابی دقیق وضعیت کودک از جمله بررسی علایم جسمی و رفتاری او دارد. عواملی که ممکن است در تعیین کودک آزاری کاربرد داشته باشند، عبارتند از: مشاهده رفتار کودک مشاهده روابط بین والدین یا مراقبین با خود کودک آزمایشات بالینی، اشعه ایکس یا سایر آزمایشات جانبی اطلاعات در مورد تاریخچه پزشکی و مهارت های رشدی کودک بحث و گفتگو با والدین یا مراقبان و در صورت امکان با خود کودک معاینه بدنی، از جمله ارزیابی صدمات یا علایم کودک آزاری یا موارد مشکوک شناسایی زودرس این اختلال می تواند کودک را از بروز سوء استفاده های بعدی، در امان نگه دارد. برخی از کودکان بر اثرات جسمی و روانی ناشی از این اختلال غلبه می کنند و می توانند با تجربیات بد کودک آزاری سازگار شوند. با این حال، در بسیاری از موارد کودک آزاری ممکن است منجر به مشکلات جسمی، رفتاری، عاطفی یا سلامت روان شود. مرگ زودرس سوء معلولیت های جسمی مشکلات بهداشتی مانند بیماری های قلبی، اختلالات ایمنی، بیماری مزمن ریه و دزدی سوء استفاده از دیگران مشکلات کار یا بیکاری اقدام به خودکشی یا صدمه به خود مهارت های اجتماعی و ارتباطی محدود بروز رفتارهای بزهکارانه یا خشونت آمیز رفتارهای جنسی پرخطر یا بارداری در نوجوانان مشکلات در مدرسه یا فرار از آن و ترک تحصیل اعتماد به نفس پایین عدم صمیمیت و اعتماد عدم توانایی در کنار آمدن با استرس و ناامیدی مشکل در برقراری روابط اجتماعی و یا حفظ روابط پذیرش این که خشونت بخشی عادی از روابط است. در درمان این نوع اختلال هدف و اولویت اول تضمین امنیت کودک و محافظت از آن می باشد. اقدامات بعدی جلوگیری از سوء استفاده در آینده و کاهش عوارض روانی و جسمی طولانی مدت است. در صورت لزوم، به کودک خود کمک کنید تا به دنبال مراقبت های پزشکی مناسب باشد. اگر کودک علایمی از آسیب دیدگی یا تغییر هوشیاری داشته باشد، فورا به پزشک مراجعه کنید. صحبت با یک متخصص روان شناس می تواند: در مورد رفتار و روابط اجتماعی به کودک آموزش های لازم را بدهد. به کودکی که مورد آزار و اذیت واقع شده است کمک کند تا دوباره اعتماد به نفس خودش را به دست آورد. چندین نوع روش های درمانی مختلف می تواند برای کودکی که مورد آزار و اذیت قرار گرفته است موثر باشد، مانند: این نوع روش درمانی به کودکی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته کمک می کند تا بتواند احساسات پریشانی خودش را بهتر مدیریت کند و بتواند با خاطرات مربوط به کودک آزاری خود روبرو شود. سرانجام به کودک کمک می شود تا به والدین خودش بگوید که چه اتفاقی برای او رخ داده است. این روش بر بهبود روابط والدین و فرزند تمرکز دارد. روان درمانی همچنین می تواند در شرایط زیر به والدین کمک کند تا: راهکار های فرزندپروری سالم را یاد بگیرند. ریشه ها و علت اصلی سوء استفاده را کشف کنند. روش های موثر را برای مقابله با ناامیدی های زندگی را بیاموزند. اگر کودکی بگوید که مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، باید والدین اوضاع را جدی بگیرند. محافظت کودک از همه مهمتر است. برخی کارهایی که والدین می توانند انجام دهند، عبارتند از: کودک را تشویق کرده تا بگوید چه اتفاقی افتاده است. سوء استفاده و کودک آزاری گزارش داده و امنیت کودک تضمین شود. در صورت لزوم به کودک کمک شود تا به دنبال مشاوره یا سایر روش های درمانی روانی باشد. اگر سوءاستفاده در مدرسه رخ داده است، علاوه بر گزارش دادن به پلیس، به مدیر مدرسه اطلاع داده شود. به کودک یادآوری شود که او مقصر و مسیول سوءاستفاده نیست. مقصر اصلی فرد تجاوز کننده است. بارها به کودک گفته شود "او مقصر نیست". والدین باید آرامش خود را حفظ کنند و به کودک اطمینان داده که صحبت کردن درمورد تجربه می تواند خوب باشد. بهتر است به کودک اجازه داده شود آنچه را که برایش اتفاق افتاده توضیح دهد و سوالات اضافی و بیشتری پرسیده نشود و این کار به متخصصان و روان شناسان واگذار کنند. والدین می توانند برای محافظت و پیشگیری از کودک خود در محله یا جامعه اقدامات مهمی انجام دهند. هدف از این کار، ایجاد روابط سالم، پایدار و پرورش و تربیت درست برای کودکان است. مثلا والدین بهتر است: اعتماد به نفس را در فرزند حود افزایش دهند و با او ارتباط خوبی برقرار کنند. کودک خود را تشویق کنند که در صورت بروز هر مشکلی، به آن ها بگویند. یک محیط خانوادگی می تواند حامی کودک باشد و باعث تقویت اعتماد به نفس و احساس ارزشمندی در کودک گردد. اگر احساس عصبانیت و یا عدم کنترل می کنند، آرامش خود را حفظ کرده و عصبانیت خود را بر سر کودک خالی نکنند. والدین بهتر است راه های کنترل خشم و عصبانیت را یاد بگیرند. کودک خردسال را در خانه تنها نگذارند. در ملاء عام و جاهای شلوغ مراقب کودک خود باشند. فرزند خود را تشویق کنند که از غریبه ها دور شوند و در کنار پدر و مادر و یا دیگر افراد خانواده قرار بگیرند. کودک خود را تشویق کنید که هر زمانی که در یک وضعیت تهدیدآمیز یا ترسناک قرار گرفت، آن وضعیت را ترک کرده و از افراد قابل اعتماد کمک بگیرد. اگر اتفاقی افتاده، فرزندتان را تشویق کنید تا به شما اعتماد کرده و درباره هر موضوعی با شما صحبت کند. فرزند خودتان را از این بابت مطمین کنید که صحبت کردن خوب است و او را دچار مشکل نخواهد کرد. کامپیوتر را در یک قسمت خانه قرار دهید که بتوانید به طور مشترک از آن استفاده کنید، به طور مثال آن را در اتاق کودک قرار ندهید. برای محدود کردن انواع وب سایت هایی که فرزند شما می تواند از آن ها استفاده کند، از قفل والدین استفاده کنید و تنظیمات حریم خصوصی کودکان را در سایت های شبکه های اجتماعی بررسی کنید. قوانین اصلی در فضای مجازی مانند عدم به اشتراک گذاری اطلاعات شخصی، عدم پاسخگویی به پیام های افراد ناشناس را به کودکان خود آموزش دهید. به کودک خود بگویید که اگر شخص ناشناسی از طریق یک سایت شبکه های اجتماعی با او تماس برقرار کرد، حتما به شما اطلاع دهد. برای کودک دوستان مناسبی انتخاب شوند و بهتر است کودکان در روابط اجتماعی مناسب شرکت داده شوند. اگر نگران کودک آزاری فرزند خودتان و یا کودکان دیگر هستید، سریعا اقدام کنید. بسته به شرایط کودک، با پزشک یا مشارو و یا اداره پلیس تماس بگیرید. به یاد داشته باشید که روان شناسان و یا پزشکان موظف هستند کلیه موارد مشکوک کودک آزاری را به مقامات مربوطه یا پلیس آگاهی گزارش دهند. والدین باید به یاد داشته باشند، کودک آزاری قابل پیشگیری است و غالبا ناشی از یکسری مشکلاتی است که قابل درمان هستند. اگر نگران هستید که ممکن است فرزندتان مورد سوء استفاده قرار گیرد می توانید با یک مشاور و یا روان شناس صحبت کنید. منبع:

دوره نوجوانی، دوره انتقال فرد از کودکی به بزرگسالی است. نوجوانی شامل تغییرات بزرگی در شکل ظاهری بدن و نحوه برقراری ارتباط فرد با محیط پیرامون او می باشد. بسیاری از تغییرات جسمی، جنسی، شناختی، اجتماعی و عاطفی که در این دوره رخ می دهد، می تواند برای فرزندان و خانواده های آن ها قابل پیش بینی باشند و حتی باعث بروز اضطراب شوند. شناخت تغییرات و مراحل مختلف دوره نوجوانی می تواند بر رشد سالم فرد کمک کنند. سه تغییر بدنی اصلی که در دوره نوجوانی رخ می دهد، که عبارتند از: رشد جنسی (نشانه اولیه بلوغ) خصوصیات جنسی اولیه (تغییر در اندام هایی که مستقیما با تولید مثل در ارتباط هستند) خصوصیات جنسی ثانویه (علایم بدنی بلوغ جنسی که مستقیما با اندام تولید مثل ارتباطی ندارند) سطح تفکر دوره نوجوانی از کودکان بالاتر است. کودکان فقط می توانند در مورد زمان حال خود فکر کنند. نوجوانان فراتر از این حد حرکت می کنند و می توانند افکار درست ار از نادرست تشخیص دهند. اما آن ها هنوز هم رفتارها و نگرش های خود مراقبتی را نشان می دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوجوانان نیز در این مدت از نظر اجتماعی و عاطفی در حال رشد هستند. مهمترین کار در دوران نوجوانی، جستجوی هویت است. در کنار جستجوی هویت، مبارزه برای مستقل شدن نیز به وجود می آید. در این مرحله، کودکان اغلب با سرعت بیشتری شروع به رشد می کنند. آن ها همچنین متوجه تغییراتی در بدن خود از جمله رشد مو در زیر بغل و در نزدیکی دستگاه تناسلی و تغییرات جنسی (رشد پستان در دختران و بزرگ شدن بیضه در پسران) می شوند. این تغییرات معمولا در دختران یک یا دو سال زودتر از پسران شروع می شوند و طبیعی است که برخی از تغییرات در سالگی دختران و سالگی پسران شروع شود. بسیاری از دختران ممکن است دوره های قاعدگی خود را در حدود سالگی شروع کنند. علاوه بر آن تغییرات در ساختار و ظاهر بدن می تواند باعث ایجاد حس کنجکاوی و حتی اضطراب در برخی از نوجوانان شود. نوجوانان در مراحل اولیه دارای افکار نامشخص، سیاه و سفید هستند. در این مرحله ممکن است نوجوانان بیشتر تفکرات خودشان را روی خود معطوف کنند و تا حدودی خود محور شوند. این امر تا حدودی طبیعی است. نوجوانان در این مرحله اغلب در مورد ظاهر خود حساسیت به خرج می دهند و فکر می کنند توسط همسالان خود مورد قضاوت و یا تمسخر قرار می گیرند. نوجوانان افزایش نیاز به حفظ حریم خصوصی خود دارند. آن ها ممکن است سعی کنند از خانواده خود مستقل شوند و دنبال راه های برای استقلال از خانواده خود باشند. در این فرایند، اگر والدین آن ها محدودیت هایی را ایجاد کنند، ممکن است نوجوانان به شدت واکنش نشان دهند. تغییرات جسمی تغییرات جسمی ناشی از بلوغ در دوره نوجوانی نیز ادامه پیدا می کند. اکثر پسران رشد جنسی خود را آغاز کرده و تغییرات مربوط به بلوغ ادامه دارد. به عنوان مثال، ممکن است برخی از آن ها صدایشان تغییر کند باشند و یا آکنه روی صورت آن ها ایجاد شود. تغییرات جسمی ممکن است در دختران کامل تر شوند، و اکثر دختران دوره های منظم قاعدگی را داشته باشند. روابط با جنس مخالف در این سن بسیاری از نوجوانان به روابط عاشقانه و جنسی علاقه مند می شوند. آن ها ممکن است هویت جنسی خود را زیر سوال برده و آن را کشف کنند. در صورت عدم حمایت و پشتیبانی خانواده و والدین، تا حدودی کشف این روابط می تواند برای نوجوانان استرس زا باشد. یکی دیگر از روش های معمول برای کاوش در روابط جنسی در نوجوانان خود تحریکی و یا خودارضایی است. تلاش برای استقلال بسیاری از افراد در دوره نوجوانی در حالی که برای مستقل شدن خود تلاش می کنند با والدین خود درگیری های بیشتری دارند. آن ها ممکن است وقت کمتری را با خانواده و زمان بیشتری را با دوستان خود بگذرانند. نوجوانان از ظاهر خود شان بسیار نگران هستند و ممکن است فشار اطرافیان و همسالان آن ها در این سن به اوج خود برسد. رشد مغز مغز در این مرحله همچنان در حال تغییر است و بالغ می شود، اما هنوز هم تفاوت های زیادی در نحوه تفکر نوجوانان در این مرحله دیده می شود. لوبهای فرونتال در مغز افراد نقش مهمی در هماهنگی تصمیم گیری پیچیده، کنترل تکانه و تشخیص افکار درست و پیامد های آن دارند. لوبهای فرونتال تا زمانی که فرد به خوبی در سالگی نباشد، به طور کامل رشد نمی کنند. برای همین نوجوانان در این سنین بیشتر تفکر انتزاعی "فکرهای بزرگ" دارند، اما نمی توانند ازاین تفکرات خود استفاده کنند. نوجوانان در مرحله آخر عموما به رشد بدنی کامل و قد بالغ خود رسیده اند. آن ها معمولا کنترل رفتاری بیشتری دارند و ممکن است بتوانند خطرات و آسیب ها را به دقت ارزیابی کنند. نوجوانان ممکن است در این مراحل، از نظر شخصیتی خود قوی تر باشند و می توانند ارزشهای خودشان را شناسایی کنند. آن ها ممکن است بیشتر روی آینده متمرکز شوند و تصمیمات خود را بر اساس آرزوها و آرمآن های خود پایه گذاری کنند. دوستی و روابط عاشقانه پایدارتر داشته باشند. آن ها از نظر عاطفی و جسمی از خانواده جدا می شوند. اگر والدین و نوجوانان سعی کنند تا همدیگر را درک کنند، خانه نباید به یک میدان جنگ تبدیل شود. کودکان و والدین غالبا در حال تغییر روابط خانوادگی در دوره نوجوانی هستند. اما والدین در این مدت هنوز به عنوان یک پشتیبان و حامی اصلی و مهم شناخته می شوند. برخی راهکارها که والدین می توانند برای بهبود روابط با نوجوانان خود در نظر بگیرند، عبارتند از: از تحقیر فرزندان خود و خندیدن به سوالات ساده آن ها بپرهیزید. هنگامی که می خواهند صحبت کنند، به طورکامل به آن ها توجه کنید. با حفظ روابط مثبت و احترام آمیز بین خود و نوجوانان، سعی کنید آن ها از این دوره لذت ببرند. با آرامش به حرف های آن ها گوش کنید و روی شنیدن و درک دیدگاه فرزندان خود تمرکز کنید. همانطور که با یک غریبه صحبت می کنید با فرزندان خود حرف بزنید. صدای شما می تواند لحن گفتگو را تنظیم کند. فرزندان خود را تشویق کنید تا در تصمیم گیری های خانوادگی شرکت کنند و درمورد نگرانی های خانوادگی همراه شما باشند. حتی اگر همیشه رفتار آن ها را ت یید نکنید، احساسات فرزندانتان را درک کرده و آن ها را قضاوت نکنید. توجه داشته باشید پدر و مادر باید همیشه در دسترس فرزندان خود باشند. پس راه های ارتباطی خود را با فرزندان تان افزایش دهید. در مورد رفتارهای مخاطره آمیز (مانند فعالیت جنسی و استفاده از مواد مخدر) و پیامدهای آن ها با نوجوانان خود صحبت کنید. به استقلال و فردیت فرزند تان احترام بگذارید. همیشه به فرزندتان یادآوری کنید که هر کجای که لازم باشد به آن ها کمک خواهید کرد. از فرزند خود حمایت کنید و مرزهای مشخص و معقولی را برای آن ها تعیین کنید و انتظارات واضح و معقول را در مورد فعالیت های مربوط به مدرسه، استفاده از رسانه ها و برخی رفتارها در نظر بگیرید. در همان زمان، به تدریج فرصت هایی را برای استقلال بیشتر به نوجوانان بدهید تا فرزندتان مسیولیت کار های خودشان را بر عهده بگیرد. نوجوانانی که با والدین خود تعادل و همکاری دارند کمتر به افسردگی و مصرف مواد مخدر دچار می شوند. گفتگو و صحبت درباره موضوعات مهم و اولیه را خودتان شروع کنید. اطلاعات درست راجع به روابط سالم، جنس، رابطه جنسی را آموزش دهید. شروع این بحث ها در سنین نوجوانی به ایجاد یک چارچوب مناسب برای گفتگو های بعدی کمک خواهد کرد. به کودک خود کمک کنید تا تغییرات بدن خودش را پیش بینی کند. در مورد دوران بلوغ نوجوانان آموزش لازم را کسب کنید و در مورد آن با فرزند خود صحبت کنید. به آن ها را مطمین کنید که تغییرات بدنی و جنسی جزیی آن ها برای پیشرفت طبیعی و سالم بدن او لازم و ضروری است. در برخی موارد اجازه بدهید کودکان خودشان در مورد این تغییرات سوالاتی بپرسند. با پدر و مادر خود مودب باشید و احترام بگذارید. از نگاه کردن به والدین خود به عنوان دشمن خودداری کنید. احساسات خود را با والدین خود به اشتراک بگذارید تا آن ها بتوانند شما را بهتر درک کنند. با ذهن باز به حرف های والدین خود گوش دهید و سعی کنید موقعیت ها را از دیدگاه آن ها هم ببینید. انتقادات خود را نسبت به خانواده با مدرسه با پیشنهاد هایی برای پیشرفت های عملی تقویت کنید. برخی از موضوعات کلیدی که می تواند در رشد اجتماعی یک نوجوان ت ثیر داشته باشند، عبارتند از: اعتماد به نفس همان احساسی است که فرد در مورد خودش دارد. ایجاد یک تصویر مثبت و اعتماد به نفس سالم برای موفقیت دوره نوجوانی بسیار مهم است. برای افزایش اعتماد به نفس فرزند خود سعی کنید: هر روز به فرزند خود دلگرمی بدهید. به نوجوان خود اجازه دهید اشتباه کند. به فرزند خود یاد دهید چگونه درست تصمیم گیری کند. به انتقاد سازنده بپردازید و از انتقادهایی به شکل تمسخر یا توهین بپرهیزید. با ذکر تمام استعدادها و توانایی های به کودک خود یاد دهید که روی نقاط قوت خود تمرکز کند. با بزرگ شدن کودکان، آن ها سعی می کنند وقت خودشان را بیشتر با دوستان سپری کنند. در نتیجه، دوستان می توانند در تفکر و رفتار کودک شما ت ثیر بگذارند. فشار همسالان می تواند ت ثیر مثبت و حتی منفی داشته باشد. تاثیر منفی همسالان می تواند کودک شما را وادار به سیگار کشیدن، نوشیدن الکل، استفاده از مواد مخدر یا انجام رابطه جنسی ناایمن یا سایر رفتارهای پرخطر کند. برای حداقل رساندن ت ثیرات منفی فشار همسالان و به حداکثر رساندن اثرات مثبت بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: ارزش هایی را که برای شما و خانواده تان مهم است را در کودک خود تقویت کنید. توانایی ها و عزت نفس نوجوان خود را تقویت کنید تا تحت ت ثیر دیگران قرار نگیرد. با فرزند خود رابطه صمیمی برقرار کرده و ارتباطات باز و صادقانه را تشویق کنید. کودکانی که با والدین خود روابط خوبی دارند، بیشتر در مورد تصمیمات یا مشکلات با آن ها مشورت می کنند. صحبت با نوجوانتان برای کمک به او در ایجاد نگرش سالم نسبت به رابطه جنسی و یادگیری رفتارهای جنسی بسیار مهم است. بحث آزادانه در مورد رابطه جنسی با نوجوان نیز به شما این امکان را می دهد تا اطلاعات دقیقی را به آن ها ارایه دهید. وقتی در مورد رابطه جنسی با نوجوان خود صحبت می کنید، روی واقعیت ها تمرکز کنید. سعی کنید در موارد زیر اطلاعات لازم را به فرزندان خود بدهید: تجاوز به عنف فشار همسالان بیماری های مقاربتی مقاربت جنسی و بارداری باروری و راه های پیشگیری از بارداری توضیح ساختاری و تولید مثل در مردان و زنان انواع رفتارهای جنسی، از جمله رابطه جنسی دهانی و خودارضایی جنبه های جسمی و عاطفی رابطه جنسی، از جمله تفاوت بین زن و مرد گرایش جنسی از جمله دگر جنس گرایی، هم جنس گرایی و دوجنس گرایی نحوه انتخاب لباس و روش های تحریک کننده مانند خال کوبی و آرایش های نامناسب سوء مصرف مواد مخدر یک مشکل جدی است که می تواند به پیامدهای جدی، حتی کشنده منجر شود. تحقیقات نشان می دهد که تقریبا درصد از نوجوانان (سنین تا سال) از مواد مخدر استفاده می کنند. تا سالگی اوج سن برای نوشیدن الکل و سوء مصرف مواد است. اگر والدین در دوره نوجوانی در مورد خطرات مواد مخدر صحبت کنند، خطر استفاده از دخانیات، الکل یا مواد مخدر دیگر کاهش می یابد. در زیر نکاتی برای مقابله با مواد مخدر، الکل و دخانیات با نوجوان وجود دارد: به فرزند خود بیاموزید که مواد مخدر، دخانیات و الکل می توانند به بدن آن ها آسیب برساند. دوستان فرزندتان را بشناسید و به فرزندتان اجازه ندهید که، در مهمانی های مشکوک شرکت کنند. به فرزند خود بیاموزید که چگونه از موقعیت هایی که دیگران در حال نوشیدن، سیگار کشیدن یا استفاده از مواد مخدر باشند، دوری کرده و دوستانی را انتخاب کند که از این مواد استفاده نمی کنند. مد های دوره نوجوانی با بقیه دوره ها متفاوتند. بیشتر مد های دوره نوجوانی بی ضرر هستند و در نهایت بدون آسیب دایمی بعد از مدتی از بین بروند مت سفانه، برخی از محبوب ترین موارد امروزی، خصوصا خال کوبی و سوراخ کردن بدن می تواند دایمی باشد و می تواند بر سلامتی نوجوان شما ت ثیر بگذارد. پس در این موراد سعی کنید: صبر نکنید تا فرزند شما به سن نوجوانی برسد و بعد در مورد خال کوبی و سوراخ کردن صحبت کند. بسیاری از نوجوانان در سنین پایین تر مدل های خالکوبی را انتخاب می کنند. برای نوجوان خود توضیح دهید چگونه سوراخ کردن یا خال کوبی های متعدد ممکن است روی حرفه یا روابط آینده وی ت ثیر بگذارد. توضیح دهید که برداشتن خال کوبی بسیار گران است و می تواند بسیار دردناک باشد. در بعضی موارد، برداشتن خال کوبی ممکن است باعث تغییر رنگ دایمی پوست شود. خطرات احتمالی خال کوبی و سوراخ شدن، مانند عفونت یا واکنش های آلرژیک را توضیح دهید. اگر خال کوبی یا سوراخ کردن در شرایط غیر استریل انجام شود، خطر عفونت افزایش می یابد. معمول است که گاهی اوقات نوجوانان احساس ناراحتی کنند. اما، هنگامی که ناراحتی بیش از دو هفته طول بکشد و نوجوان علایم دیگری را بروز دهد، ممکن است او دچار افسردگی شده باشد. دلایل زیادی وجود دارد که باعث نارضایتی نوج، گرایش جنسی یا زندگی خانوادگی را داشته باشند. مهمترین علایم افسردگی در نوجوانان عبارتند از: دور شدن از جمع دوستان غم، اضطراب یا احساس ناامیدی از دست دادن اشتها یا پرخوری اجباری رفتار عصیان آور، افت ناگهانی نمرات یا فرار از مدرسه استفاده از یا ر و فعالیت های تبلیغاتی جنسی شکایت از درد از جمله سردرد، دل درد، کمر درد و یا خستگی افسردگی یک مشکل جدی است، اما قابل درمان است. اگر گمان می کنید نوجوان شما افسرده است، به دنبال درمان و کمک به آن ها باشید. خودکشی یک مشکل جدی در بین نوجوانان است. دومین علت اصلی مرگ و میر در بین جوانان و بزرگسالان در ایالات متحده است. علایم هشدار دهنده از خودکشی عبارتند از: تهدید به کشتن خود ابراز نا امیدی در مورد آینده آماده شدن برای مرگ، نوشتن نامه های خداحافظی اگر نوجوان شما هر یک از این رفتارها را نشان می دهد، باید سریعا از یک مشاور کمک بگیرید. براساس بنیاد ملی خواب: نوجوانان بین . تا . ساعت خواب نیاز دارند. کودکان تا ساله بین تا ساعت نیاز دارند. بزرگسالان هر شب بین تا ساعت خواب نیاز دارند. منابع:

درمان بیش فعالی، یا فقط مصرف دارو نیست. بسیاری از درمان های موثر دیگری وجود دارند که می توانند به کودکان مبتلا به ADHD کمک کنند تا توانایی هایشان، کنترل رفتارهای محرک و بیش فعالی خودشان را بهبود بخشند. یک برنامه درمانی متعادل، می تواند عملکرد فرزند شما را بهبود ببخشد و روابط آن ها را با دیگران تقویت کند و استرس و ناامیدی را برای آن ها و برای اعضاء خانواده کاهش دهد. این برنامه متعادل می تواند شامل موارد زیر باشد: بازی و ورزش وعده های غذایی مفید یادگیری مهارت های جدید مقابله و بهبود مهارت های اجتماعی محرک هایی مانند و Adderall اغلب برای ADHD تجویز می شوند، اما ممکن است این دارو ها بهترین گزینه برای درمان فرزند شما نباشند. داروها برای ADHD ممکن است به کودک شما کمک کند که بهتر تمرکز کنند یا حداقل در مدت زمان کوتاهی بتواند آرام بنشیند. اما دارو ها در پیشرفت تحصیلی، روابط یا مسایل رفتاری کودک تاثیری ندارند. حتی در کوتاه مدت دارو، تمام مشکلات را برطرف نمی کند و علایم ADHD را به طور کامل از بین نمی برد. علاوه بر این، نگرانی هایی درباره ت ثیر این داروهای قوی بر مغز کودکان وجود دارد و عوارضی مانند تحریک پذیری، کاهش اشتها و بی خوابی نیز می توانند ایجاد شوند. والدین باید توجه داشته باشند که دارو یک ابزار است، نه یک درمان. کودکان به داروهای ADHD واکنش های متقاوتی نشان می دهند و درمان در برخی از کودکان با مصرف دارو پیشرفت چشمگیری را ایجاد می کنند در حالی که در برخی کودکان دیگر کمترین تاثیر را می گذارد. بروز عوارض جانبی احتمالی نیز از یک کودک به کودک دیگر متفاوت است. از آنجا که کودکان پاسخ متفاوتی به دارو می دهند، پیدا کردن دارو و دوز مناسب، به زمان زیادی نیاز دارد. داروهای ADHD در هنگام ترکیب با سایر روش های درمانی موثرتر هستند. داروهای ADHD همیشه باید از نزدیک مورد بررسی قرار گیرند و برای بررسی عوارض جانبی احتمالی، کودک باید تحت نظر پزشک باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر تصمیم دارید کودک خود را تحت درمان دارو قرار دهید، مجبور نیستید این درمان را برای همیشه ادامه بدهید. اما ترک دارو باید تحت نظارت پزشک صورت گیرد. شما به عنوان والدین ت ثیر زیادی در معالجه فرزند خود دارید. شواهد نشان می دهد که خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش زیاد و انتخاب های هوشمندانه در طول روز می تواند به فرزند شما را در درمان بیش فعالی کمک کند. این بدان معناست که شما می توانید درمان کودک خود را در منزل شروع کنید. مطالعات نشان می دهد که گذراندن زمان در طبیعت می تواند علایم در کودکان مبتلا را کاهش دهد. کودک خود را تشویق کنید در صورت امکان حداقل دقیقه در روز بازی کند. ورزش یکی از ساده ترین و موثرترین راه ها برای کاهش علایم بیماری ناشی از کمبود تحرک می باشد. فعالیت بدنی بلافاصله سطح دوپامین، نوراپی نفرین و سروتونین مغز را افزایش می دهد. همه این موارد بر تمرکز و توجه کودک ت ثیر می گذارد. به این ترتیب، ورزش و داروهای درمان کننده ADHD مشابه به هم کار می کنند. اما برخلاف داروهای ADHD ، ورزش نیازی به تجویز پزشک ندارد و عوارض جانبی ایجاد نمی کند. فعالیت هایی که باعث تحرک بدن می شوند، از جمله رقص، ژیمناستیک، ورزش های رزمی و اسکیت، برای بچه های مبتلا به ADHD مناسب هستند. در این موارد، ورزش تیمی نیز انتخاب خوبی می توانند باشند. خواب با کیفیت و منظم می تواند منجر به بهبود علایم ADHD شود. با این حال، بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD در شب هنگام خوابیدن مشکل دارند. بعضی اوقات، این مشکلات خواب به دلیل داروهای محرک است. کاهش دوز یا متوقف کردن دارو به طور کامل باعث رفع مشکل خواهد شد. با این حال، درصد زیادی از کودکان مبتلا به ADHD که دارو مصرف نمی کنند نیز دچار اختلال در خواب هستند. در صورت ابتلا کودک شما، راهکارهای زیر می تواند به مشکل خواب کودک شما کمک کنند: فعالیت بدنی کودک را در عصر محدود کنید. یک برنامه خواب منظم تنظیم و آن را اجرا کنید. اگر سر و صدا در منزل شما زیاد است برای کودک از هدفون استفاده کنید. حداقل یک ساعت قبل از خواب تمام وسایل الکترونیکی (تلویزیون، رایانه، بازی های ویدیویی، آیفون) را خاموش کنید. برنامه وعده های غذایی و یا میان وعده های منظم را با فاصله زمانی سه ساعت از هم رعایت کنید. رعایت این نکته می تواند، به ثابت نگه داشتن قند خون کودک و به حداقل رساندن تحریک پذیری کودک کمک کرده و باعث تمرکز او شود. سعی کنید کودک در هر وعده غذایی یا میان وعده، کمی پروتیین و کربوهیدرات پیچیده مصرف کند. این غذاها به کودک شما کمک می کنند ضمن کاهش فعالی، احساس هوشیاری بیشتری داشته باشد. اسیدهای چرب امگا بیشتری را به رژیم غذایی فرزند خود کنید. مطالعات نشان می دهد که امگا باعث کاهش بیش فعالی و تحریک پذیری و افزایش تمرکز در کودکان و بزرگسالان مبتلا به ADHD می شود. مواد غذایی غنی از امگا ، عبارتند از: ساردین ماهی تن ماهی قزل آلا محصولات لبنی تخم مرغ های غنی شده ساده ترین راه برای افزایش مصرف فرزند شما از طریق مکمل های روغن ماهی است. اگرچه روش های بسیاری برای کمک به کودکان مبتلا به ADHD وجود دارد، اما ممکن است به دنبال درمان حرفه ای باشید. متخصصان ADHD می توانند در ایجاد یک برنامه درمانی موثر برای فرزندتان به شما کمک کنند. از آنجایی که ADHD به ترکیبی از درمان ها و راهکار ها پاسخ می دهند، مشاوره با متخصصین توصیه می شود. روان پزشکان کودک و نوجوان می توانند ADHD را تشخیص داده و دارو تجویز کنند. روان شناسان ADHD را تشخیص داده و مشاوره را ارایه دهند و به افراد مبتلا به ADHD کمک می کنند تا احساسات خود را بیان کند. درمان، برنامه های اصلاح رفتاری را در مدرسه، محل کار و خانه تنظیم کرده و اهداف مشخصی را برای رفتار کودک تعیین می کنند. آن ها حتی به خانواده ها آموزش های لازم را ارایه می کنند. متخصصان آموزشی تکنیک های موفقیت در مدرسه را آموزش می دهند و به بهبود عملکرد کودکان در مدرسه کمک می کنند و در مورد راهکارهای کمک به خانواده ها توصیه های لازم را می کنند. نشان داده شده است رفتار درمانی، که به عنوان اصلاح رفتار نیز شناخته می شود، درمان بسیار موفقی در درمان بیش فعالی است. رفتار درمانی به عنوان یک درمان موثر برای کودکانی که داروهای محرک مصرف می کنند، مفید است و حتی ممکن است به والدین این امکان را بدهد که با هماهنگی پزشک دوز دارو را کاهش دهند. رفتار درمانی شامل تقویت رفتارهای مثبت از طریق پاداش و ستایش و کاهش رفتارهای منفی با تعیین محدودیت ها و پیامدهای آن می باشد. پاداش دادن به کودک باعث تغییر رفتار می شود. رای هر روش درمانی وجود دارد: برای فرزندتان اهداف روشنی از قبیل تمرکز در کارهای خانه برای مدت معینی یا اشتراک اسباب بازی با دوستان خود تعیین کنید. هنگامی که رفتار مثبتی را نشان می دهد، به فرزند خود پاداش (تقویت مثبت) بدهید. استفاده از پاداش ها و پیامدهای مداوم برای مدت طولانی، رفتار فرزند شما را به روشی مثبت تغییر می دهد. به عنوان والدین، می توانید برای فرزندتان که ADHD دارد با کمک یک متخصص رفتاری مانند یک درمانگر شناختی رفتاری، یک برنامه اصلاح رفتاری ویژه تنظیم کنید. یک درمانگر شناختی - رفتاری بر روی راه حل های عملی برای موضوعات روزمره تمرکز دارد. این نوع درمانگر می تواند برنامه اصلاح رفتاری پاداش و پیامدهای فرزند شما در خانه و مدرسه را تنظیم کند. در رفتار درمانی احتمال بروز صدمات و نتایج منفی وجود دارد، زیرا افراد مبتلا به ADHD علایم متفاوتی دارند. ممکن است روزی کودک شما به خوبی رفتار کند و روز دیگر، به الگوهای قدیمی خودش بازگردد. با این حال، با گذشت زمان، رفتار درمانی علایم ADHD را بهبود می بخشد. از آنجا که کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه اغلب با تعامل های ساده اجتماعی مشکل دارند، آموزش مهارت های اجتماعی، روش درمانی دیگری است که می تواند به والدین در درمان این کودکان کمک کند. آموزش مهارتهای اجتماعی توسط یک درمانگر انجام می شود که رفتارهای مناسب را آموزش می دهد و سپس به کودکان توصیه می شود که آن ها را تکرار کنند. یک گروه مهارت های اجتماعی به کودکان می آموزد که چگونه واکنش های دیگران را "تشخیص دهد" و کودک چگونه رفتارهای قابل قبول تری داشته باشد. بر ک گروه مهارت های اجتماعی در نزدیکی خود، از روانشناس مدرسه یا یک کلینیک محلی بهداشت روان کمک بگیرید. منبع:

یک بارداری معمولی، از اولین روز آخرین قاعدگی زن ( LMP ) تا تولد نوزاد هفته طول می کشد. در تقویم بارداری، مراحل بارداری به سه مرحله سه ماهه اول، سه ماهه دوم و سه ماهه سوم تقسیم می شود که به آن ها trimesters بلوغ گفته می شود. جنین در طی این مراحل دچار تغییرات زیادی می شود. در تقویم بارداری یک دوره از دست رفته قاعدگی اغلب اولین علامت بارداری بودن زن می باشد. بسیاری از زن ها از آزمایشات حاملگی در منزل برای تشخیص اینکه آیا باردار هستند یا نه استفاده می کنند. با این وجود، حداقل یک هفته پس از آخرین دوره زن، این آزمایشات دقیق تر می شوند. آن ها اگر آزمایش را کمتر از روز قبل از آخرین دوره قاعدگی انجام دهند، ممکن است نتیجه نادرست باشد. اگر آزمایش مثبت باشد، احتمالا زن واقعا باردار است. اما اگر تست منفی باشد، احتمال اشتباه بودن آزمون وجود دارد. پزشک می تواند آزمایش خون را برای تشخیص بارداری تجویز کند. میزان وزنی که یک زن باید در دوران بارداری به دست آورد بستگی به شاخص توده بدنی ( BMI ) قبل از بارداری او دارد. زنانی که وزن طبیعی دارند باید در طول دوران بارداری بین تا مصرف کالری توصیه شده برای یک خانم با وزن معمولی که کمتر از دقیقه در هفته ورزش می کند، کالری در روز در طول سه ماهه اول، کالری در روز در سه ماهه دوم و ، کالری در سه ماهه سوم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان باردار با رشد جنین ممکن است عوارض و علایم خاصی را تجربه کنند. کم خونی، عفونت ادراری و تغییر خلق و خو ممکن است در زنان باردار بروز کند. ممکن است یک مادر در معرض خطر ابتلا به فشار خون بالا (پره اکلامپسی) باشد که خطر زایمان زودرس و سایر خطرات احتمالی برای جنین را افزایش می دهد. بیماری شدید صبحگاهی یا hyperemesis gravidarum باعث تهوع و استفراغ مداوم بویژه در هفته اول بارداری می شود. این بیماری ممکن است منجر به علایم سه ماهه اول، کاهش وزن و کمبود آب بدن شود و نیاز به تزریق دارو های داخل وریدی و داروهای آنتی بیوتیکی دارد. زنان باردار باید از احتمال بروز آگاه باشند. دیابت علایمی مانند تشنگی بیش از حد و گرسنگی، تکرر ادرار و خستگی ایجاد می کند. چاقی و اضافه وزن بیش از حد ممکن است به خصوص با پیشرفت بارداری بروز کند که مادر و نوزاد را در معرض خطر قرار می دهد. زنان باردار باید از پزشک خود بپرسند که در دوران بارداری چه مقدار وزنی باید بدست آورند. در تقویم بارداری دوازده هفته اول تغییرات اولیه که حاکی از بارداری است در سه ماهه اول شروع می شوند. یک دوره از دست رفته قاعدگی ممکن است اولین نشانه ای از لقاح و استقرار تخمک باشد و نشان می دهد زن باردار است. سه ماهه اول بارداری ممکن است یک زن تغییرات جسمی و عاطفی را تجربه کند. تغییرات هورمونی تقریبا بر همه اعضای بدن یک زن ت ثیر می گذارد. برخی از علایم بارداری زودرس در بسیاری از خانم ها عبارتند از: سردرد یبوست تکرر ادرار حالت تهوع نوسانات خلقی افزایش یا کاهش وزن هوس یا بیزاری از غذاهای خاص یا ویار سینه های متورم و بیرون زدن نوک آن ها برخی از تغییرات در سه ماهه اول بارداری می تواند برخی از وقایع زندگی روزمره زن را تغییر دهد. ممکن است لازم باشد زن زودتر به رختخواب برود، وعده های غذایی مکرر و یا حجم کوچکتری بخورد. برخی از خانم ها ناراحتی زیادی را تجربه می کنند و برخی دیگر شاید اصلا علایم خاصی را احساس نکنند. زنان باردار، دوره های بارداری متفاوتی را تجربه می کنند. حتی ویژگی و جزییات بارداری ها در زنان باردار می تواند با بارداری قبلی آن ها کاملا متفاوت باشد. در هفته بارداری، نوزاد در حال رشد است و برخی تغییرات را تجربه می کند، از جمله: جوانه های بازو و پا شروع به رشد می کنند. قلب و سیستم عصبی (مغز و نخاع) جنین شروع به شکل گیری می کند. در تقویم بارداری در هفته بارداری، جنین تکامل بیشتری پیدا می کند: صورت شروع به رشد می کند. بازو ها و پا ها طولانی تر می شوند. بند ناف به وضوح قابل مشاهده است. قلب کودک شروع به ضربان می کند. همه اندام های اصلی بدن جنین شکل گرفته اند. اندام های جنسی، انگشتان دست و انگشتان پا شکل می گیرند. هفته بارداری، پایان سه ماهه اول است، در این مرحله از رشد، اندام های جنسی خارجی نشان می دهد کودک پسر است یا دختر. رشد سر کم و کندتر می شود، و جنین حدود سانتی متر طول و تقریبا یک اونس وزن دارد. پلک های نزدیک برای محافظت از چشم رشد می کنند. اما پلک ها تا هفته باز نمی شوند. اعصاب و ماهیچه های جنین با هم شروع به کار می کنند. کودک می تواند دستان خودش را مشت کند. بر اساس تقویم بارداری پس از ورود به سه ماهه دوم مادر ممکن است نسبت به سه ماهه اول وضعیت راحت تری پیدا کند. حالت تهوع (بیماری صبحگاهی) و خستگی کاهش می یابد یا کاملا از بین برود. با این وجود، مادر تغییرات بیشتری در بدن خود مشاهده می کند. با بزرگ شدن جنین، شکم شروع به بزرگ شدن می کند. با پایان یافتن سه ماهه دوم، زن حتی می تواند تکان خوردن جنین خود را احساس کند. برخی از تغییراتی که احتمال دارد مادر در سه ماهه دوم در بدن خود تجربه کند، عبارتند از: تیرگی پوست اطراف نوک سینه ها خارش روی شکم، کف دست و پا تورم مچ پا، انگشتان دست و صورت درد های پشت، شکم، کشاله ران یا درد ران علایم کششی روی شکم، سینه، ران یا باسن برآمدگی دست یا انگشتان دست (سندرم تونل کارپال) تکه هایی از پوست تیره، معمولا روی گونه ها، پیشانی، بینی یا لب فوقانی (به این حالت گاهی یا یا گفته می شود) زنان باردار در این مرحله بهتر است: در صورت تهوع، از بین رفتن اشتها، استفراغ، زردی پوست یا خستگی همراه با خارش دست و پا با پزشک خود تماس بگیرند. این علایم می تواند نشانه مشکلات کبدی باشد. اگر تورم ناگهانی یا شدید و یا اضافه وزن ناگهانی دارند، سریعا با پزشک خود تماس بگیرند. این علایم می تواند نشانه یک وضعیت جدی به نام باشد. با تغییر بدن در سه ماهه دوم، کودک به رشد خود ادامه می دهد: سیستم اسکلتی عضلانی او شکل می گیرد. پوست شروع به شکل گیری کرده و تقریبا شفاف است. مکونیوم یا اولین مدفوع جنین در روده مادر تولید می شود. جنین حدود تا سانتی متر طول و تقریبا اونس وزن دارد. کودک شروع به مکیدن و حرکت دادن دهان (رفلکس مکیدن) خود می کند. در حدود هفته در سه ماهه دوم، احتمالا: کودک قادر به شنیدن و بلعیدن است. ابرو، مژگان، ناخن جنین شکل گرفته و حتی می تواند خودش را بخاراند. کودک فعال تر می شود. مادر می تواند حرکت یا لگد زدن او را احساس کند. اکنون در نیمه دوران بارداری، کودک حدود سانتی متر طول و حدود اونس وزن دارد. کودک توسط موهای ریز به نام lanugo و یک پوشش محافظ مومی به نام vernix احاطه شده است. تا هفته، بیشتر تغییرات برای رشد کودک رخ می دهد: مو روی سر کودک شروع به رشد می کند. اثر انگشت و بند های انگشت شکل می گیرند. ریه ها تشکیل شده اند، اما هنوز کار نمی کنند. کودک یک چرخه خواب و بیداری منظمی پیدا می کند. جوانه های چشایی روی زبان کودک شکل می گیرند. مغز استخوان کودک شروع به ساختن سلول های خونی می کند. اگر کودک پسر باشد، بیضه های او شروع به نزول در بیضه می کند. اگر دختر باشد، رحم و تخمدان های او در جای خود شان قرار می گیرند. در تقویم بارداری سه ماهه سوم مرحله آخر بارداری است. برخی عواملی هایی که در سه ماهه دوم آغاز شده ادامه پیدا خواهند کرد. به احتمال زیاد برخی موارد جدید هم اضافه می شوند. با رشد کودک و فشار بیشتر به اندام های داخلی، ممکن است مادر متوجه مشکلات تنفسی خود شده و مجبور به تکرار ادرار باشد. این موارد طبیعی هستند و به محض تولد نوزاد، باید از بین بروند. زنان باردار در سه ماهه سوم متوجه تغییرات بدنی بیشتری خواهند شد، از جمله: برآمدگی ناف سوزش قلب حساس شدن پستان به لمس تورم مچ پا، انگشتان دست و صورت گرفتگی و انقباضات شکم که می تواند نشان دهنده زایمان زودرس باشد کودک "در حال افتادن" است، برای همین شکم به سمت پایین کشیده می شود. در سه ماهه سوم بارداری تغییرات دیگری در بدن مادر رخ می دهند که قابل مشاهده نیستند. با نزدیک شدن به موعد زایمان، دهانه رحم مادر نازک تر و نرم تر می شود و به باز شدن رحم در هنگام زایمان کمک می کند. در این مرحله پزشک با انجام معاینات منظم، پیشرفت بارداری را کنترل خواهد کرد. بر اساس در تقویم بارداری در هفته در سه ماهه سوم بارداری، رشد کودک ادامه می یابد: حرکات و لگد زدن کودک افزایش می یابد. چشم های کودک می توانند باز و بسته شوند. لانگو (موهای ریز) شروع به ریزش خواهند کرد. استخوان های کودک نرم اما کاملا شکل گرفته است. بدن کودک شروع به ذخیره مواد معدنی، مانند آهن و کلسیم می کند. ریه ها به طور کامل شکل نگرفته اند، اما حرکات "نفس کشیدن" را تمرین می کنند. کودک در هفته حدود تا کیلوگرم وزن دارد و طول آن تا سانتی متر است. در هفته، با نزدیک شدن به موعد زایمان، کودک به رشد خود ادامه می دهد: چربی بدن کودک افزایش می یابد. پوشش مومی محافظ (ورنیکس) ضخیم می شود. کودک حدود تا سانتی متر طول دارد و وزنی حدود . تا . کیلوگرم است. کودک بزرگتر می شود و فضای کمتری برای حرکت کردن دارد. حرکات کودک کند تر می شوند، اما مادر هنوز هم حرکات را حس می کند. سرانجام، از تا هفته آخرین مراحل رشد کودک اتفاق میفتد: تا پایان هفته، کودک به عنوان جنین کامل در نظر گرفته می شود. با نزدیک شدن به موعد زایمان، ممکن است کودک برای شروع زایمان تغییر وضعیت داده و از سر به سمت پایین شکم مادر قرار بگیرد. متوسط وزن جنین هنگام تولد بین . تا . کیلوگرم و طول متوسط تا سانتی متر است. بیشتر نوزادان سالم در وزن ها و اندازه های مختلفی ما بین این مقدار قرار می گیرند. منبع:

نه تنها باعث بروز احساس نامطلوب در فرد می شوند. بلکه باعث ایجاد مشکلات تغذیه ای نیز خواهند شد. مشکلات تغذیه ای، می توانند بقیه قسمت های بدن را نیز تحت تاثیر قرار دهند. روده کوچک، بخشی از دستگاه گوارش است. این عضو، معده و روده بزرگ را به هم متصل می کند و طولانی ترین قسمت دستگاه گوارش به حساب می آید. مشکلات ایجاد شده در سلامتی روده کوچک، می تواند بر سلامتی کلی یک فرد، تاثیرات عمده ای بگذارد. هم زمان با این که غذای هضم شده از طریق روده کوچک حرکت می کند، روده کوچک ویتامین ها و مواد معدنی را جذب می کند. به طور کلی، بیماری ها و اختلالاتی که می توانند روده کوچک را تحت تاثیر قرار دهند، عبارت اند از: بیماری سلیاک ( IBS ) رشد بیش از حد باکتری های روده کوچک ( SIBO ) در این مقاله از پزشکت، اطلاعات مفیدی درباره علایم، روش تشخیص و درمان اختلالات مربوط به روده کوچک، ذکر شده است. پس اگر علایمی از بیماری های روده کوچک دارید، بهتر است ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. شایع ترین علایم مشکلات روده کوچک هنگامی که غذا جویده و سپس بلعیده می شود، از مری، به معده و سپس به روده کوچک می رود. از طریق سه قسمت روده کوچک، یعنی دوازدهه، ژژونوم و ایلیوم، این غذا به سمت انتهای روده، حرکت می کند. ماهیچه‌های دیواره‌های روده کوچک، غذا را در حالی که هضم و ویتامین‌ها و مواد معدنی آن جذب می‌شوند، به حرکت در می‌آورند. به طور کلی، مشکلات متعددی می تواند در روده کوچک رخ دهند و بر نحوه هضم غذا ت ثیر بگذارد. بیماری کرون و روده کوچک بیماری کرون، یکی از انواع بیماری های التهابی روده ( IBD ) است. این بیماری می تواند روده کوچک و همچنین بقیه دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد. بیماری کرون، باعث بروز التهاب در دیواره های روده می شود. این شرایط می تواند منجر به ایجاد زخم شود. سایر مشکلاتی که می توانند در دستگاه گوارش ایجاد شوند، شامل درد، اسهال، یبوست و عدم هضم مناسب غذا، هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در خارج از روده نیز مشکلاتی در چشم، پوست و مفاصل وجود خواهد داشت. بیماری کرون به سیستم گوارشی حمله می کند، اما می تواند به طرق مختلف، بر کل بدن فرد نیز ت ثیر بگذارد. بیماری سلیاک و روده کوچک سلیاک، یک بیماری خود ایمنی است. بیماری خود ایمنی، وضعیتی است که در آن، سیستم ایمنی به اشتباه به بدن خود فرد حمله می کند. روده کوچک را تحت ت ثیر قرار می دهد. پوشش روده کوچک با پرزهایی که مانند انگشتان کوچک هستند، پوشیده شده است. پرز ها مواد مغذی را از غذای موجود در روده، جذب می کنند. زمانی که فرد مبتلا به بیماری سلیاک، گلوتن می خورد، گلبول های سفید خون به پرز ها حمله می کنند. به همین علت، این پرز ها با گذر زمان، فرسوده می شوند. این شرایط باعث می شود که روده کوچک، کمتر از شرایط عادی، بتواند ویتامین ها و مواد معدنی موجود در غذا را جذب کند. برخی از افراد ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند. اما در مورد کسانی که این علایم را تجربه می کنند، علایم شامل اسهال یا یبوست، نفخ، درد شکم، استفراغ، کاهش وزن و خستگی خواهد بود. همچنین ممکن است علایمی در سایر قسمت‌های بدن وجود داشته باشد که شامل کم خونی (فقدان گلبول‌های قرمز سالم) ، درد مفاصل یا مشکلات دیگر، به‌ویژه در بزرگسالان، است. سندرم روده تحریک پذیر و روده کوچک IBS یک بیماری شایع است که می تواند روده ها را تحت تاثیر قرار دهد. این اختلال می تواند باعث بروز یبوست، اسهال، درد شکم، نفخ و سایر علایم و نشانه ها شود. علایم این اختلال ممکن است آن قدر شدید باشد که در زندگی روزمره، مانند رفتن به مدرسه یا محل کار و معاشرت، اختلال ایجاد کند. انسداد روده کوچک انسداد یا، به این معنی است که مسیله ای، مانع عبور غذا از روده می شود. حتی انسداد می تواند در نتیجه بیماری های دیگری، مانند بیماری کرون، رخ دهد. التهاب می تواند باعث مسدود شدن روده یا ایجاد بافت اسکار شود که دیواره های روده را ضخیم می کند. اگر شرایطی وجود داشته باشد که باعث شود روده کوچک غذا را خیلی آهسته حرکت دهد (که به نام اختلالات حرکتی شناخته می شوند) غذا می تواند در مسیر روده کوچک گیر کند. انسداد روده می تواند یک وضعیت اورژانسی باشد. انسداد ممکن است با دریافت دارو و مایعات در بیمارستان، درمان شود. در موارد جدی انسداد روده کوچک، ممکن است نیاز به جراحی باشد. رشد بیش از حد باکتری های روده کوچک یا SIBO روده‌های کوچک و بزرگ، معمولا محل زندگی میکروارگانیسم‌ها (فلور روده) هستند که برای عملکرد آن ها ضروری اند. علاوه براین، باکتری ها می توانند از تعادل خارج شده و بیش از حد رشد کنند. این وضعیت می تواند منجر به بروز علایمی مانند گاز، نفخ، یبوست یا اسهال و همچنین کاهش وزن یا سایر علایم خارج از دستگاه گوارش، شود. ممکن است تشخیص و درمان SIBO مشکل باشد. این اختلال، ممکن است با شرایط دیگری مانند IBS ، دیابت یا اختلالات خود ایمنی همراه باشد. در برخی موارد، وجود مشکل در روده کوچک ممکن است اصلا علایمی ایجاد نکند. علایم و نشانه‌های ایجاد شده، به این مسیله بستگی دارد که کدام اختلال باعث ایجاد مشکل شده است. اما برخی از علایم، ممکن است در همه شرایط، شایع‌باشند. این موارد، می توانند شامل موارد زیر باشند: گاز اسهال یبوست استفراغ نفخ شکم حالت تهوع درد یا ناراحتی شکم چه چیزی باعث بروز مشکلات روده باریک می شود؟ علل ایجاد کننده مشکلات روده کوچک، بر اساس شرایط بیمار، متفاوت است. در برخی موارد، علل ایجاد کننده، ممکن است به خوبی تشخیص داده نشده باشند. این موارد، عبارت اند از: علل ایجاد کننده آن مشخص نیست، اما تصور می شود که ترکیبی پیچیده از ژنتیک و یک یا چند محرک در محیط، عامل ایجاد کننده این بیماری باشند. تصور می‌شود که تغییر در باکتری‌ها، به طور بالقوه ناشی از حرکت آهسته (کاهش حرکت) ، سطوح پایین اسید معده یا انجام عمل جراحی بر روی روده کوچک است. تصور می‌شود که بیماری سلیاک، ژنتیکی است، اما تنها افرادی که دارای ژن‌های این بیماری هستند به آن مبتلا می‌شوند. محرک های محیطی ممکن است باعث ایجاد این بیماری در افراد شوند. انسداد در اثر باریک شدن روده کوچک یا گیر کردن غذا یا جسم خارجی ایجاد می شود. این وضعیت می تواند به علت نوعی بیماری باشد که باعث التهاب یا ایجاد بافت اسکار می شود. انسداد، به علت حرکت کند روده ها نیز ایجاد می‌شود. مشکلات روده باریک چگونه تشخیص داده می شود؟ هنگامی که مشکلات در روده کوچک شروع می شوند، علایم و نشانه ها ممکن است به هضم غذا مرتبط نباشند. در برخی موارد، ممکن است که بروز علایم، نیاز به زمان داشته باشد. بنابراین، با توجه به زمان شروع بروز علایم، ممکن است که تشخیص این اختلالات، با تاخیر انجام شود. با این حال، باید به پزشک مراجعه کنید. برخی از آزمایشاتی که ممکن است برای یافتن مشکلات روده کوچک مورد استفاده قرار گیرند، عبارت اند از: این آزمایش، از امواج صوتی برای مشاهده اندام ها و ساختارهای شکم استفاده می کند. آزمایش تنفس ممکن است رشد بیش از حد باکتری های روده کوچک را تشخیص داده یا رد کند. این آزمایش از یک آهنربای قوی برای اسکن شکم و ارایه تصاویر استفاده می کند. برای رد کردن مشکلاتی مانند عفونت، ممکن است انجام شود. این روش، ممکن است شامل کشت باکتری باشد. به طور کلی، آزمایش خون برای تشخیص مشکلات گوارشی استفاده نمی شود، اما می تواند مشکلاتی مانند کم خونی یا کمبود ویتامین را تشخیص دهد. بنابراین، روشی مفید است. روش های عکسبرداری این یک روش، نوعی تصویر برداری اشعه ایکس است که تصاویر دقیقی از اندام های داخلی شکم می گیرد. در این آزمایش، پس از نوشیدن محلول حاجب (باریم) برای دیدن مری، معده و روده کوچک، عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام می‌شود. کولونوسکوپی برای یافتن مشکلات کولون (روده بزرگ) به جای روده کوچک استفاده می شود، اما این آزمایش ممکن است برای تشخیص سایر بیماری های گوارشی نیز مورد استفاده قرار گیرد. یک لوله کوچک با نور و دوربین در انتهای آن، به داخل دهان و از مری به سمت معده و قسمت اول روده کوچک وارد می‌شود. بیوپسی (تکه ای از بافت یا مایع) ممکن است برای آزمایش برداشته شود. مشکلات روده کوچک چگونه درمان می شوند؟ درمان بیماری های روده باریک بر اساس علت ایجاد آن، متفاوت خواهد بود. با این حال، بخشی از درمان ممکن است شامل تغییرات سبک زندگی مانند تغذیه و رژیم غذایی، کاهش استرس، یا مشورت با یک باشد. درمان بیماری سلیاک، پرهیز از مصرف گلوتن است. در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان این بیماری وجود ندارد، اگرچه ممکن است درمان هایی برای علایم خارج از سیستم گوارشی وجود داشته باشد. بیماری کرون با تغییر سبک زندگی و همچنین مصرف داروهای مناسب، درمان می شود. در برخی موارد، مانند زمانی که روده فرد، باریک می شود، ممکن است نیاز به جراحی باشد. IBS ممکن است با تغییرات سبک زندگی، رژیم غذایی و تغذیه و مصرف دارو، درمان شود. افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر ممکن است با شناسایی عوامل محیطی که ممکن است علایم را تحریک کنند، بتوانند برای کنترل علایم اقدام کنند. SIBO ممکن است با مصرف آنتی بیوتیک ها، برای کاهش رشد باکتری ها، درمان شود. انسداد روده ممکن است در بیمارستان و با رفع فشار، که با وارد کردن یک لوله انعطاف پذیر از طریق بینی و پایین به سمت معده، انجام می شود، درمان شود. در برخی موارد، جراحی برای برداشتن بخش مسدود شده روده کوچک، ممکن است مورد نیاز باشد. سخن آخر بیماری ها و اختلالات روده کوچک، شایع هستند. آن ها عبارت اند از بیماری کرون، بیماری سلیاک، رشد بیش از حد باکتری های روده کوچک و سندرم روده تحریک پذیر. این اختلالات ممکن است باعث بروز علایم گوارشی مانند درد شکم، نفخ، اسهال، یبوست، حالت تهوع یا استفراغ شوند. آن ها همچنین ممکن است منجر به کمبود ویتامین یا کم خونی شوند. تشخیص این شرایط ممکن است به زمان و انواع آزمایشات تصویربرداری نیاز داشته باشد. درمان ممکن است شامل ایجاد تغییراتی در سبک زندگی، به ویژه در رژیم غذایی باشد. برای برخی شرایط، دارو درمانی و جراحی نیز ممکن است برای مدیریت علایم و نشانه‌ها، استفاده شوند. تشخیص و درمان مشکلات روده کوچک دشوار است. ممکن است ارجاع به یک متخصص گوارش (پزشکی که در مورد سلامتی دستگاه گوارش متخصص است) کمک کننده باشد. گاهی اوقات مشکلات روده کوچک باعث بروز علایم و نشانه های خارج از سیستم گوارشی می شود، بنابراین یافتن مشکل زمان بر خواهد بود. هنگامی که وجود اختلال در روده کوچک باعث می شود که مواد مغذی به درستی جذب نشوند، ممکن است در سراسر بدن دچار مشکل شوید. برای تشخیص و درمان مشکلات روده کوچک می‌توانید با یک پزشک مشورت کنید.

مکیدن انگشت کودکان، یکی از رایج ترین عادات در اطفال است. این عادت در اوایل زندگی شروع می شود. حدود % نوزادان ساعت پس از تولد نوعی مکیدن دست را نشان می دهند. مکیدن انگشت شست در نوزادان و کودکان خردسال طبیعی است. بیشتر نوزادان و کودکان نو پا انگشتان خود را می مکند. با گذشت زمان، بیشتر کودکان در تا ماهگی به خودی خود انگشت مکیدن را متوقف می کنند. مکیدن انگشت به همراه استفاده از پستانک برای نوزادان کاملا قابل قبول است. طبق اعلام انجمن دندان پزشکی آمریکا ( ADA ) ، این یک رفلکس طبیعی برای یک نوزاد است که اغلب در دوران رشد ممکن است حتی در رحم هم مشاهده شود. این رفلکس به کودک شما آرامش می دهد. همچنین می تواند تسکین دهنده باشد و بسیاری از نوزادان و کودکان نوپا هنگام اضطراب یا جدا شدن از والدین از آن به عنوان یک مکانیسم دفاعی استفاده می کنند. این عادت به کودکان کمک می کند تا راحت تر بتواند بخوابد و احتمال دارد کودکان قبل از خواب انگشتان دست خود را از دهان خود بیرون بکشند. همه ما شاهد مکیدن انگشت شست در کودکان هستیم و می دانیم چقدر نامناسب است. اما طبق گفته ADA بهترین زمان برای متوقف کردن یا پیشگیری از مکیدن انگشت شست تا چهار سالگی می باشد. در این زمان، مکیدن طولانی مدت می تواند روی دهان، فک و دندان ت ثیر بگذارد و احتمالا باعث مشکلاتی در شکل گیری از دندان های دایمی شود. نوزادان به طور طبیعی علاقه به خوردن دارند. این علاقه معمولا بعد از سن ماهگی کاهش می یابد. اما بسیاری از نوزادان برای آرام کردن خود، همچنان به خوردن انگشت دست خودشان ادامه می دهند و این ممکن است به مرور زمان، به یک عادت همیشگی تبدیل شود. مکیدن انگشت می تواند در نوزادان و کودکان خردسال به دلایل مختلف باشد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترس بی قراری خواب آلودگی بی حوصلگی احساس گرسنگی مکیدن انگشت شست پس از سالگی احتمال دارد در پاسخ به یک مشکل عاطفی یا اختلال دیگری مانند اضطراب رخ دهد، اما این موارد به ندرت دیده می شود. مکیدن انگشت شست در کودکان کمتر از سال معمولا مشکلی ایجاد نمی کند. اما در کودکانی تقریبا تا سال که با شدت انگشتان شست خود را می مکند در معرض خطر مشکلات دندانی یا گفتاری قرار دارند. مکیدن طولانی مدت انگشت ممکن است باعث شود که دندان ها به طور نادرست در کنار هم قرار گیرند و خطر بروز مال اکلوژن و یا فشار دادن دندان ها به سمت خارج را افزایش دهد. این عارضه معمولا وقتی کودک مکیدن انگشت شست را متوقف کند، خود به خود اصلاح می شود. اما هر چه مکیدن انگشت شست بیشتر ادامه پیدا کند، احتمال نیاز به ارتودنسی در کودک بیشتر خواهد شد. مکیدن انگشت شست می تواند باعث بروز مشکلات گفتاری در کودکان شده و در گفتن کلمات ت س و د س ( Ts و Ds ) ، و لیس زدن و بیرون آوردن زبان هنگام صحبت کردن با مشکل روبرو شود. اقدامات ساده درمانی برای پیشگیری از مکیدن انگشت کودکان در منزل وجود دارد اما اگر فرزند شما حدود سال یا بیشتر سن داشته باشد بهتر است به پزشک مراجعه کنید، احتمال دارد حتی وی، کودک شما را به دندان پزشک و یا روان شناس ارجاع دهد. در سن - سالگی، مکیدن انگشت در بسیاری از کودکان فاصله ای بین دندان های فوقانی و تحتانی ایجاد می کند و رشد فک آن ها را تغییر می دهد، که اغلب باعث ایجاد مشکل در گفتار می شود. عضلات زبان آن ها به درستی رشد نمی کنند. پس بهتر است در این سن به دنبال و ترک عادت کودک خود باشید. برخی راهکار برای متوقف کردن دایمی مکیدن انگشت وجود دارد ولی شما می توانید برای پیدا کردن موفقیت بیشتر چندین روش را با هم امتحان کنید: شما برای پیشگیری از انگشت مکیدن کودکان در خانه می توانید قوانینی را تنظیم کنید که حواس کودک خود را از مکیدن انگشت پرت کند. بهتر است زمان و مکان هایی که فرزند شما فرصتی برای مکیدن انگشت شست خود پیدا می کند را شناسایی و آن ها را محدود کنید و از بین ببرید. از بین بردن زمان، مکان و حتی فرصت انگشت مکیدن، کمک می کند حتی کودک شما پتو یا وسایل دیگری را که جایگزین انگشت خودش می کند را کنار بگذارد. فرزند خود را به خاطر مکیدن انگشت مورد سرزنش و تنبیه قرار ندهید. سرزنش و تنبیه فقط باعث کاهش عزت و اعتماد به نفس وی خواهد شد. همیشه با کودک خود صحبت کنید و توضیح دهید که چرا مکیدن انگشت یک عادت بد است. صحبت کردن به تنهایی معمولا عادت را برطرف نمی کند، اما می تواند به فرزند شما کمک کند تا تصمیم بگیرد که این عادت را ترک کند. انگیزه مثبت دادن برای ترک این عادت نیمی از درمان است. برخی از مواردی که باید در مورد کودک خود صحبت کنید، عبارتند از: مکیدن انگشت شست میکروب ها را در بدن منتشر و شما را بیمار می کند. بچه های دیگر فکر می کنند شما هنوز کودک هستید و احتمال دارد شما را تمسخر کنند. مکیدن انگشت، دندان ها را به جلو هل می دهد و ممکن است به بریس احتیاج داشته باشید. تا زمانی که انگشت شست خود را می مکید، نحوه صحبت کردن شما سخت و شاید خنده دار به نظر برسد. تماشای تلویزیون و خوابیدن دو زمان معمولی هستند که بچه ها به عادت های مکیدن خود باز گردند. زمان های مکیدن را مشخص کرده و سپس به فرزندتان کمک کنید تا این عادت را کنار بگذارد. اگر کودک در هنگام تماشای تلویزیون انگشت خود را می مکد، هر یا دقیقه تلویزیون را خاموش کنید. گاهی اوقات بچه ها باید درباره عادت های بد خودشان از کسی به جزء پدر و مادر شان حرف بشنوند. برای همین شما می توانید چند فیلم کوتاه در مورد انگشت مکیدن تهیه و به کودک خودتان نشان دهید. در برخی موارد ممکن است کودک با دیدن فیلم خودش تصمیم بگیرد که عادت بدش را ترک کند. علاوه بر آن، شما می توانید از جویدنی های جایگزین برای متوقف کردن مکیدن انگشت بدون از دست دادن لذت واقعی خوردن استفاده کنید. شما می توانید پستانک را به عنوان جایگزین انگشت مکیدن به کودک خود پیشنهاد دهید. کارشناسان بر این باورند که پستانک به دلایل زیر بهتر از مکیدن انگشت است: پستانک ها را می توان تمیز کرد. استفاده از پستانک برای نوزادان نیز بی ضرر است. پستانک ها نرم تر هستند و باعث آسیب کمتری به دندان ها می شوند. لبه پلاستیکی روی پستانک از تنش های روی دندان را کاهش می دهد. قرار دادن دستکش بر روی دست فرزندتان یا پیچاندن انگشت با بانداژ، چسب یا پارچه ممکن است به کودک یادآوری کند که نباید انگشت خودش را در دهانش قرار دهد. تشویق و توجه کردن و دادن جایزه و پاداش در برابر نخوردن انگشت در طول روز می تواند به کودک شما کمک کند که این عادت را کنار بگذارد. یک نمودار از برچسب های که فرزند شما دوست دارد تهیه کنید و برای موفقیت، تشویق و پاداش در طول روز از آن ها استفاده کنید و به ازای هر ساعتی که کودک شما عادت خودش را تکرار نکرد به او یک استیکر بدهید. در ابتدا ممکن است کودک شما برای هر ساعتی که انگشت خودش را نمی مکد از شما یک برچسب بخواهد. اما اگر او یک روز کامل این عادت خودش را کنار گذاشت بهتر است یک جایزه کوچک برای او در نظر بگیرید. استفاده از لاک ناخن با مزه بد در درجه اول برای جلوگیری از ناخن جویدن می تواند موثر باشد اما بسیاری از افراد برای پیشگیری از مکیدن انگشت از آن ها استفاده می کنند. قیمت لاک های ناخن با مزه بد مقرون به صرفه است و خیلی سریع هم خشک می شوند. این روش در کودکانی که انگیزه ای برای ترک عادت خود دارند اما برای این کار احتیاج به یادآوری دارند، موثر است. این احتمال وجود دارد کودک به طعم لاک عادت کنند. برای همین بهتر است مارک های مختلف را امتحان کنید. انواع مختلفی از پوشش پلاستیکی انگشت یا روکش های انگشتی وجود دارد. آن ها از حساسیت بالایی برخوردار هستند و بیشتر بچه ها نمی توانند از آن استفاده کنند. اگر بیش از دو هفته از آن ها استفاده شود، فرزند شما ممکن است به روکش های انگشتی عادت کنند. مشکل دیگر استفاده از انگشتی پلاستیکی این است که استفاده از آن ها دست کودک را می پوشاند و باعث می شود بچه ها نتوانند بازی یا تغذیه کنند. اگر درمان خانگی موثر نیست و نگران مکیدن انگشت شست فرزند خود هستید، با پزشک صحبت کنید. ممکن است گزینه های درمانی دیگری مانند رفتار درمانی، دستگاه های انگشت شست یا دستگاه های مربوط به دهان برای پیشگیری انگشت مکیدن برای کودک شما وجود داشته باشد. منابع:

بر خلاف فشار خون محیطی بدن، میزان فشار خون را در شریان بزرگ آیورت اندازه گیری می کند. عوامل مختلفی مانند از بین رفتن انعطاف پذیری شریان ها می تواند فشار خون مرکزی بدن را افزایش دهد. افزایش فشار خون مرکزی به اختصار CBP یا فشار خون مرکزی آیورتیک نیز نامیده می شود. افزایش سن یکی از مهمترین دلایل از بین رفتن انعطاف پذیری و سفت شدن شریان ها است. اندازه گیری فشار خون مرکزی بدن می تواند نشانگر دقیق تری از خطرات سکته مغزی، نارسایی قلبی، بیماری های عروقی و ابتلا به سایر بیماری ها باشد. فشار خون مرکزی فشار وارد شده به دیواره آیورت را اندازه گیری می کند. آیورت بزرگترین شریان بدن است که با انقباض بطن چپ، خون را از قلب به سراسر بدن می فرستد. کارشناسان بر این باورند که اندازه گیری فشار خون مرکزی دقیق‌تر و مفیدتر از اندازه گیری فشار خون محیطی است. در واقع اندازه‌گیری فشار خون مرکزی به پزشک کمک می کند که بتواند احتمال ابتلا به بیماری های قلبی - عروقی و یا سکته را به راحتی پیش بینی کند. فشار خون نیرویی است که خون به دیواره رگ های خونی وارد می کند. خون بوسیله قلب به داخل شریان ها پمپاژ می شود. شریان ها نیز خون را به اندام های سراسر بدن منتقل می کنند. بالا بودن فشار خون یعنی فشار وارد شده از طریق خون به دیواره شریان های شما بالاتر از محدوده طبیعی است. شما معمولا نمی توانید فشار خون بالا را احساس کنید. بسیاری از افرادی که افزایش فشار خون دارند نمی دانند که به این عارضه مبتلا هستند. در واقع فشار خون بالا یک بیماری بی علامت و کشنده است، زیرا تا مرحله تشخیص هیچ گونه علایم واضح و مشخصی ندارد. هنوز از نظر پزشکی به طور دقیق مشخص نیست که چه چیزی باعث افزایش فشار خون می شود. افرادی که به فشار خون مزمن مبتلا هستند بیش از سایر افراد در معرض خطر سکته مغزی، بزرگ شدن قلب، نارسایی قلبی، بیماری عروق محیطی، حمله قلبی و نارسایی کلیوی قرار دارند. ابتلا به فشار خون مزمن معمولا در سالمندان به خصوص افراد بالای سال شایع تر است. بررسی ها نشان می دهد که از هر نفر سالمند یک نفر به فشار خون بالا مبتلا است. با افزایش سن، رگ‌های خونی به تدریج انعطاف‌پذیری خود را از دست داده و سفت‌تر می‌شوند. این وضعیت پمپاژ قلب به داخل شریان ها را سخت‌تر می‌کند. از بین رفتن انعطاف پذیری رگ ها به عنوان سفتی شریانی شناخته می شود. اندازه گیری فشار خون مرکزی می تواند تصویر دقیقی از میزان سفتی شریان و همچنین احتمال حمله قلبی یا سکته مغزی را به پزشک ارایه دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فشار خون به وسیله دستگاهی به نام فشار سنج اندازه گیری می شود. پزشک می‌تواند فشار خون شما را با استفاده از یک فشار سنج اندازه گیری کند. برای اندازه گیری فشار خون ابتدا کاف فشار سنج به دور بازوی شما پیچیده می شود. هنگام اندازه گیری فشار خون برای رسیدن به نتایج درست باید کاملا راحت و بدون استرس باشید. فشار خون به صورت دو عدد روی هم نوشته می شود. عدد اول نشان دهنده فشار خون سیستولیک است. فشار خون سیستولیک حداکثر فشاری که خون با هر پمپاژ قلب به دیواره شریان ها وارد می کند را به شما نشان می دهد. عدد دوم یا عدد پایین نشان دهنده فشار خون دیاستولیک است. این عدد حدااکثر فشاریرا که جریان خون در هنگام استراحت قلب به دیواره رگ ها وارد می کند را به شما نشان می دهد. فشار خون گرفته شده در بازو فشار خون محیطی نامیده می شود. برای اندازه گیری فشار خون مرکزی دو روش مختلف وجود دارد. روش اول که تهاجمی است، از طریق قرار دادن لوله ای بلند و نازک به نام کاتتر در داخل عروق خونی انجام می شود. پزشک برای انجام این کار ابتدا کاتتر را در داخل عروق خونی گردن یا کشاله ران وارد کرده و سپس آن را به سمت قلب هدایت می کند. در روش دوم از ابزار کوچکی به نام تونومتر استفاده می شود. حتی در این روش تونومتر بر روی یک رگ خونی بزرگ بر روی سطح بدن قرار می گیرد. در هنگام استفاده از تونومتر و اندازه گیری فشار خون مرکزی باید کاملا ثابت و بی حرکت و بدون استرس باشید. استرس می تواند فشار خون شما را به طور کاذب افزایش دهد. تونومتر نبض شما را اندازه گیری می کند. پس از اندازه گیری نبض و فشار خون محیطی، فشار خون مرکزی را می توان با یک فرمول ریاضی به نام تابع انتقال تعمیم یافته محاسبه کرد. به جای تونومتر، یک کاف فشار خون معمولی متصل به یک دستگاه تخصصی نیز می تواند برای اندازه گیری فشار خون مرکزی استفاده شود. روش دوم اندازه گیری فشار خون مرکزی کاملا غیر تهاجمی است. به طور کلی از سنجش فشار خون مرکزی به عنوان روشی برای پیشگیری از بیماری های قلبی - عروقی و سکته استفاده می شود. فشار خون بالا را می توان با انواع مختلف داروها درمان کرد، از جمله: مسدود کننده های بتا مسدود کننده های کانال کلسیم دیورتیک ها (قرص های ادرار آور) مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) بررسی ها نشان داده است داروهایی که می توانند فشار خون مرکزی بدن را به طور موثر کاهش دهند عبارتند از: مهارکننده های ACE مسدود کننده های کانال کلسیم مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین وقتی پزشک کاف فشار سنج را به دور بازوی شما بسته و فشار خونتان را اندازه گیری می کند، در واقع در حال بررسی فشار خون محیطی شما است. فشار خون محیطی با فشار خون مرکزی تفاوت های بسیار زیادی دارد. بررسی ها نشان می دهد که اندازه‌گیری فشار خون مرکزی ( CBP ) می‌تواند تصویر دقیق‌تری از خطرات احتمالی مربوط به سلامت را به پزشک ارایه بدهد. CBP در واقع مقدار فشار داخل آیورت را اندازه گیری می کند. آیورت اصلی ترین شریان قلب است که خون را از بطن چپ قلب به سراسر بدن می فرستد. اگر در مورد بالا بودن فشار خون و خطرات احتمالی مانند بیماری های قلبی، سکته مغزی یا ابتلا به سایر بیماری ها نگران هستید، از پزشک خود بخواهید تا CBP شما را اندازه گیری کند. فشار خون طبیعی بدن با توجه به سن، قد و جنسیت افراد متفاوت است. بنابراین پیش از هر چیز از پزشک خود بپرسید که آیا به پایش فشار خون مرکزی نیاز دارید یا خیر. اگر به فشار خون بالا مبتلا هستید، با پزشک خود در مورد اندازه گیری فشار خون مرکزی خود صحبت کنید. پزشک ممکن است بررسی CPB را برای پیش بینی خطر بیماری های جدی، مانند حمله قلبی یا سکته، توصیه کند. همچنین پزشک با نظارت بر فشار خون مرکزی، می تواند تصور بهتری از میزان عملکرد داروها یا سایر روش های درمانی شما داشته باشد. دستگاه‌های متعددی در بازار وجود دارد که می‌توانند به‌طور خودکار CBP شما را بر اساس اطلاعات به دست آمده تخمین بزنند. کاتتر دقیق ترین روش اندازه گیری CBP استفاده از کاتتر است. اما با این حال این روش تهاجمی بوده و فقط طبق صلاحدید و تجویز پزشک انجام می شود. شما می توانید از دستگاه های مبتنی بر کاف نیز برای تخمین CBP بدن استفاده کنید. اما با این حال استفاده از این روش ها ممکن است دقت کمتری نسبت به انواع دیگر دستگاه ها مانند تونومتر داشته باشند. تونومتر از طریق یک حسگر فشار را در شریان های بدن اندازه گیری می کند. در این روش پزشک تونومتر را بر روی شریان کاروتید در گردن یا شریان رادیال در مچ دست فشار می دهد. سپس پزشک بر اساس اطلاعات دریافتی تونومتر و با انجام محاسبات ساده ریاضی فشار خون مرکزی شما را تخمین می زند. تونومترها برای استفاده صحیح به مهارت زیادی نیاز دارند. بنابراین استفاده از تونومتر برای اندازه گیری فشار خون مرکزی باید حتما توسط یک پزشک متخصص و با تجربه انجام شود. اگر جزء بیماران پرخطر باشید، پزشک بررسی CBP بدن با استفاده از کاتتر را برای شما تجویز می کند. استفاده از کاتتر جزء روش های تهاجمی اندازه گیری فشار خون مرکزی بدن است. در این روش پزشک یک لوله پلاستیکی بلند و نازک به نام کاتتر را از طریق شریان زیر بغل یا کشاله ران به داخل آیورت شما وارد می کند. در انتهای کاتتر یک حسگر وجود دارد که می تواند فشار داخل آیورت را اندازه گیری کند. این روش با وجود تهاجمی بودن، دقیق ترین راه برای اندازه گیری CBP بدن است. قبل از انجام آزمایش باید از مصرف موادی که می توانند بر فشار خون شما ت ثیر بگذارد خودداری کنید. مواد غذایی مانند کافیین، نیکوتین و برخی داروها می توانند بر فشار خون شما ت ثیر گذاشته و نتایج گمراه کننده ای را ایجاد کنند. بنابراین قبل از اندازه گیری آزمایش خون مرکزی فهرست کاملی از داروها یا مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید را در اختیار پزشک قرار دهید. همچنین ممکن است پزشک به شما توصیه کند که قبل از آزمایش فشار خون از ورزش کردن خودداری کنید. اگر به CBP بالا مبتلا هستید حتما در مورد ایجاد تغییراتی در سبک زندگی با پزشک خود مشورت کنید. پزشک به شما توضیح می دهد که برای کاهش فشار خون چگونه در رژیم غذایی و سطح فعالیت خود تغییراتی ایجاد کنید. یکی از مهمترین عوامل ابتلا به فشار خون بالا کم تحرکی و تغذیه نادرست است. معمولا برای کاهش فشار خون مرکزی بدن رعایت یک رژیم غذایی کم سدیم، ورزش بیشتر و ترک مصرف الکل توصیه می شود. بسته به علت و شدت فشار خون بالا، ممکن است ورزش و کاهش مصرف نمک در رژیم غذایی برای کنترل فشار خون کافی باشد. حتی اگر پزشک برای کنترل فشار خون داروهایی را برای شما تجویز کند، باید شیوه زندگی سالمی داشته باشید تا داروها بتوانند به درستی عمل کنند. گاهی تغییرات سبک زندگی برای حفظ فشار خون مرکزی بدن در سطح سالم کافی نیست. در اینگونه موارد پزشک ممکن است داروهایی را برای کمک به کاهش فشار خون تجویز کند. معمولا داروهایی که برای کاهش فشار خون مرکزی تجویز می شوند با داروهای مورد استفاده برای کاهش فشار خون محیطی با هم تفاوت دارند. پزشک ممکن است برای کاهش فشار خون مرکزی داروهای زیر را برای شما تجویز کند: مهارکننده های ACE مسدود کننده های کانال کلسیم مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین فشار خون مرکزی نسبت به فشار خون محیطی نسبت به داروها واکنش متفاوتی نشان می دهد. اگر برای کاهش خون مرکزی بالا تحت درمان قرار دارید، ممکن است لازم باشد پزشک CBP شما را به طور مرتب اندازه گیری کند. پزشک به این ترتیب می تواند از موثر بودن داروهای تجویز شده مطمین شود. اگر فشار خون مرکزی شما همچنان بالا باشد، پزشک دوز دارو را تغییر داده و یا داروی جدیدی را تجویز می کند.

یا پری آنال ( PCD ) یک بیماری خود ایمنی است که در آن فرد در اطراف مقعد التهاب دارد. این بیماری می تواند باعث ایجاد تگ های پوستی، شقاق، آبسه و فیستول های پری آنال شود. افراد ممکن است به ترکیبی از درمان‌های PCD مانند آنتی‌بیوتیک، تخلیه آبسه و در برخی موارد، روش‌های جراحی نیاز داشته باشند. در این مقاله به علایم و درمان PCD ، از جمله پیشنهادات غذایی و نکاتی برای مدیریت این بیماری می پردازیم. حدود درصد از افراد مبتلا به بیماری کرون دچار فیستول پری مقعدی می‌شوند. این فیستول زمانی است که یک مجرای همبند یا منفذی در ناحیه مقعد ایجاد می‌شود. در حدود درصد از افراد، این تنها علامت PCD خواهد بود. درست مانند سایر انواع بیماری کرون، بیماری کرون پری مقعدی باعث علایم گوارشی می شود. در بیماری کرون پری مقعدی، این علایم در اطراف مقعد قرار دارند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد خارش ترشح چرکی خونریزی مقعدی بی اختیاری روده افزایش فوریت روده بیماری کرون پری آنال می تواند در طول زمان منجر به علایم بیشتری شود. درمان می تواند به مدیریت کمک به کرون پری مقعدی و کاهش احتمال بروز این علایم. همچنین افراد مبتلا به PCD ممکن است بیشتر علایم و عوارض بیماری کرون را تجربه کنند، مانند: شکاف ها فیستول و تنگی آبسه های پری آنال مقاومت استروییدی علایم خارج از روده زخم های عمیق کانال مقعد درمان PCD بر درمان علایم بیماری مانند فیستول یا آبسه متمرکز است و ممکن است شامل ترکیبی از موارد زیر باشد: آنتی بیوتیک ها ممکن است به پیشگیری از هر گونه عارضه ناشی از عفونت در PCD کمک کنند. پزشکان ممکن است آنتی بیوتیک ها را به عنوان درمان خط اول انتخاب کنند، اگرچه ممکن است فرد به درمان های دیگری در کنار آنتی بیوتیک ها نیاز داشته باشد. تخلیه آبسه اولین قدم مهم در درمان PCD است و می تواند به پیشگیری از عفونت ها از جمله سپسیس کمک کند. پزشک ممکن است از ستون استفاده کند. ستون یک درن لاستیکی نازک است که در فیستول قرار می‌دهند تا آن را باز نگه دارد و از تشکیل آبسه‌های بیشتر پیشگیری کند. پزشکان معمولا پس از شروع درمان پزشکی برای مدیریت بیماری کرون، ستون ها را خارج می کنند. مهارکننده‌های TNF ممکن است بهترین گزینه برای کاهش درناژ دور مقعدی و بهبود فیستول باشد. در کارآزمایی‌ها، مهارکننده‌های TNF adalimumab و certolizumab در بهبود فیستول موثر بودند و درمان با اینفلیکسیماب درصد موفقیت در بستن فیستول داشت. ودولیزوماب و اوستکینوماب نیز ممکن است موثر باشند. در موارد شدید PCD ، یا اگر فردی دارای عوارض شده باشد، ممکن است کولوستومی یا ایلیوستومی لازم باشد. هر دو کولوستومی و ایلیوستومی بخشی از روده را به سمت سوراخی در دیواره شکم هدایت می کنند که متخصصان پزشکی آن را استوما می نامند. یک پزشک کیسه ای را به استوما می چسباند که مواد زاید بدن را جمع آوری می کند. یک فرد مبتلا به PCD به یک رژیم غذایی مغذی نیاز دارد، زیرا کمبود مواد مغذی می تواند یک مشکل رایج به دلیل التهاب باشد که بر نحوه جذب مواد مغذی توسط بدن ت ثیر می گذارد. افراد مبتلا به PCD باید رژیم غذایی حاوی موارد زیر را دنبال کنند: پروتیین و چربی های سالم ویتامین C ، ویتامین B ، اسید فولیک، آهن و روی، زیرا جذب ضعیف مواد مغذی ممکن است منجر به کمبود این ویتامین ها شود. کلسیم، ویتامین D ، منیزیم و ویتامین K برای محافظت از سلامت استخوان‌ها، زیرا استروییدها ممکن است خطر پوکی استخوان را افزایش دهند. افراد همچنین ممکن است متوجه شوند که علایم ناراحت کننده PCD بر عادات غذایی آنها ت ثیر می گذارد. برخی از نکات برای مدیریت این علایم عبارتند از: خوردن وعده های غذایی کوچک هر تا ساعت نوشیدن مقادیر کمی آب به طور منظم در طول روز خوردن غلات کامل، و همچنین طیف وسیعی از میوه ها و سبزیجات پرهیز از کافیین، غذاهای پر فیبر، میوه ها و سبزیجات خام، یا سبزیجات تولید کننده گاز در هنگام تجربه علایمی مانند اسهال یا حرکات کنترل نشده روده هیچ رژیم غذایی خاصی وجود ندارد که باعث درمان هر نوع بیماری کرون شود. با این حال، برخی غذاها ممکن است باعث تشدید علایم شوند، از جمله موارد زیر: لبنیات غذاهای پرچرب غذاهای با فیبر بالا نوشیدنی های گازدار برای افراد ممکن است یادداشت روزانه غذایی برای دنبال کردن اینکه کدام غذاها باعث ایجاد علایم می شوند مفید باشد. افراد می توانند با یک متخصص تغذیه در مورد پری بیوتیک ها و پروبیوتیک ها یا هر مکمل دیگری که ممکن است نیاز داشته باشند صحبت کنند. پیروی از توصیه های پزشک، شرکت در معاینات منظم و مصرف هر گونه دارویی که پزشک تجویز می کند می تواند به افراد در مدیریت PCD کمک کند. راهنمایی های زیر برای مدیریت کرون موثر است: به طور منظم ورزش کنید. از استعمال دخانیات خودداری کنید، زیرا ممکن است علایم را بدتر کند. برای تسکین هرگونه درد یا حساسیت مقعدی در آب نمک گرم حمام کنید. با استفاده از دوش دستی دوش بگیرید یا از یک محصول پاک کننده مقعدی استفاده کنید. قبل از رفتن به رختخواب، از پمادی برای محافظت از پوست اطراف مقعد استفاده کنید. به جای دستمال توالت از یک حوله مرطوب برای کاهش تحریک ناحیه مقعد استفاده کنید. اگر به دلایل پزشکی به مرخصی نیاز دارید، با کارفرما در مورد مرخصی صحبت کنید. استرس را با استفاده از روش هایی مانند تمرینات تنفسی، یوگا، و یا رفتار درمانی شناختی، مدیریت کنید. علایم و هرگونه محرک بالقوه را ردیابی کنید، و همچنین احتمال بروز علایم در روز را افزایش دهید. هنگام مسافرت یا خارج از منزل، یک برنامه سفر برنامه ریزی کنید و بدانید که نزدیکترین دستشویی ها کجا خواهند بود. یک کیت اضطراری حاوی وسایلی مانند دستمال توالت، لباس زیر و دستمال مرطوب کودک برای کمک به کاهش اضطراب همراه داشته باشید. عوارض PCD می تواند شامل عفونت هایی مانند سلولیت باشد که یک عفونت باکتریایی پوست است. افراد ممکن است آبسه های مکرر نیز داشته باشند. یکی از عوارض شدید آبسه پری مقعد، سپسیس باکتریایی است. این یک وضعیت خطرناک است و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. درمان سپسیس باکتریایی ممکن است شامل آنتی بیوتیک های داخل وریدی باشد. درمان PCD با راههای گوناگون و در برخی موارد، جراحی می تواند به پیشگیری و مدیریت عوارض کمک کند. افراد مبتلا به بیماری کرون پری مقعدی دارای التهاب در اطراف مقعد هستند که می تواند منجر به فیستول، آبسه، شقاق و تگ های پوستی شود. فرد ممکن است درد و خارش در اطراف مقعد و همچنین ترشح چرک و از دست دادن کنترل حرکات روده را تجربه کند. برخی داروها و گاهی اوقات جراحی می توانند به درمان PCD و پیشگیری از عوارض کمک کنند. تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی نیز ممکن است به مدیریت این بیماری کمک کند. بیماری کرون پری آنال نوعی بیماری کرون است که باعث التهاب در اطراف مقعد می شود. این بیماری می تواند منجر به درد، تورم، خونریزی و بی اختیاری شود. این علایم حدود درصد از افراد مبتلا به کرون را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین می تواند به خودی خود رخ دهد. درست مانند سایر انواع بیماری کرون، بیماری کرون پری مقعدی مزمن است و هیچ درمانی وجود ندارد. اما درمان فوری می تواند به شما در مدیریت علایم کمک کند. درمان همچنین می تواند به شما در پیشگیری از فیستول و سایر عوارض عمده کمک کند. بسیاری از افراد مبتلا به کرون پری آنال تنها با تغییرات جزیی می توانند به زندگی روزمره خود ادامه دهند.

برجستگی های خوش خیم روی دهانه رحم وپر از مخاط شفاف، زرد روشن یا کهربایی هستند. زنان احتمال دارد بعد از زایمان یا یایسگی دچار کیست نابوتیان شوند. کیست ها طبیعی هستند و معمولا هیچ علامتی ایجاد نمی کنند. کیست نابوتیان نشانه سرطان دهانه رحم نیست. پزشک احتمال دارد کیست‌های نابوتیان را به‌عنوان فولیکول‌های نابوتیان، کیست‌های انکلوزیون اپیتلیال یا کیست‌های احتباس مخاطی معرفی کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کیست های نابوتیان زمانی تشکیل می شوند که غدد تولید کننده مخاط در دهانه رحم با سلول های پوست پوشانده و مسدود می شوند. سلول های پوست غدد را مسدود کرده و باعث تجمع مخاط می شود. این باعث تشکیل کیستی روی دهانه رحم می شود که شبیه یک برآمدگی کوچک و سفید است. زایمان و ضربه فیزیکی به دهانه رحم می تواند باعث ایجاد کیست نابوتیان شود. در برخی از زنان در طول زایمان، سلول های اضافی پوست می توانند روی غده مخاطی رشد کنند و مخاط را به دام بیندازند و باعث تشکیل کیست شوند. ضربه فیزیکی در اطراف دهانه رحم باعث ایجاد بافت اضافی در بالای غدد مخاطی در طول فرآیند بهبودی شده و مخاط را به دام می اندازد و همچنین می تواند باعث ایجاد این کیست ها شود. کیست‌های ناشی از ضربه فیزیکی به‌ویژه در دوران نقاهت، شایع است. اگر باردار هستید یا در سنین باروری هستید، به احتمال زیاد به این کیست ها مبتلا خواهید شد. سن باروری از بلوغ تا شروع یایسگی طول می کشد، که در برخی موارد می تواند تا اواخر یا سالگی رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین در صورت ابتلا به بیماری به نام آدنوم بدخیم ممکن است در معرض خطر ایجاد کیست های مشابه باشید. این وضعیت نوعی نیوپلازی است که بر تولید مخاط در دهانه رحم ت ثیر می گذارد و این کیست ها اغلب شبیه کیست های نابوتیان هستند. اگر نگران این هستید که کیست نابوتیان احتمال دارد نتیجه این وضعیت باشد نه دلایل دیگر، در مورد غربالگری آدنوم بدخیم با پزشک خود مشورت کنید. کیست نابوتیان می تواند بعد از زایمان یا یایسگی ایجاد شود. غدد Nabothian دهانه رحم را پوشانده و مخاط را آزاد می کنند. اگر سلول های پوست در دهانه رحم غدد را بپوشانند، می توانند آنها را مسدود کرده و از ترشح مخاط پیشکیری کنند. هنگامی که مخاط در غدد مسدود شده، به وجود می آید، یک برآمدگی صاف به نام کیست نابوتیان را تشکیل می دهد. از آنجایی که رشد بافت جدید می تواند باعث ایجاد کیست شود، آسیب یا عفونت دهانه رحم، مانند التهاب، باعث ایجاد کیست نابوتی می شود. اکثر کیست های نابوتیان به طور تصادفی در طی معاینات معمول بارداری کشف می شوند. ایجاد این کیست ها در دوران بارداری رایج است. به طور معمول دهانه رحم باز است تا مایع قاعدگی از رحم به واژن منتقل و اسپرم از واژن وارد رحم شود. در دوران بارداری، دهانه رحم بسته می شود تا کودک در حال رشد در داخل رحم بماند. پس از تولد فرزندتان، بافت جدیدی روی غدد مخاطی رشد می کند. در فرآیندی به نام متاپلازی، سلول‌های پوست به مقدار بیش از حد تولید و مانع از خروج مخاط از غدد می‌شوند. با گذشت زمان، کیست ها به صورت مخاط در غدد تشکیل می شوند. اگر نگران این هستید که در دوران بارداری کیست بزرگ غیرطبیعی در دهانه رحم خود دارید، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است هنگام مقاربت متوجه درد، خونریزی غیرطبیعی یا ترشح شوید. در صورت کشف کیستی که باید برداشته شود، پزشک احتمالا یک درمان مناسب را پیشنهاد خواهد کرد. با این حال، کیست‌های نابوتیان در زنانی که زایمان کرده‌اند شایع‌تر است. به این دلیل که پس از زایمان، بافت جدیدی روی دهانه رحم رشد می‌کند که می‌تواند غدد نابوتیان را که سطح دهانه رحم را پوشانده‌اند مسدود کرده و باعث ایجاد کیست شود. کیست های نابوتیان از نظر اندازه از چند میلی متر تا سانتی متر متفاوت هستند و به رنگ سفید یا زرد به نظر می رسند. پزشک ممکن است در طول معاینه معمول لگن متوجه یک یا چند کیست شود. این کیست ها باعث درد، ناراحتی یا علایم دیگری نمی شوند، بنابراین به احتمال زیاد پزشک در حین معاینه دهانه رحم برای مشکلات دیگر، کیست هایی را کشف خواهد کرد. اگر خونریزی بین قاعدگی، ترشح غیر معمول یا درد لگن داشتید با پزشک خود مشورت کنید. این علایم احتمال دارد نشان دهنده عفونت یا ناهنجاری دیگری باشد که نیاز به ارزیابی دارد. کیست های نابوتیان کوچک معمولا هیچ علامتی ایجاد نمی کنند ولی کیست های بزرگتر می تواند باعث ایجاد موارد زیر شود: درد لگن دوره های نامنظم احساس پر یا سنگینی در واژن کیست های نابوتیان را می توان در طول معاینه لگنی و غربالگری تشخیص داد. گاهی اوقات آنها را در سونوگرافی لگن، ام آر آی یا سی تی اسکن، مشاهده می کنند. پس از کشف این برجستگی های کوچک سفید روی دهانه رحم، پزشک احتمال دارد برای تایید تشخیص، از آن نمونه برداری کند. پزشک همچنین می تواند از کولپوسکوپی برای تشخیص دقیق استفاده کند. این شامل بزرگ‌نمایی ناحیه برای تشخیص کیست‌های نابوتیان از انواع دیگر برجستگی‌ها است. اگر پزشک مشکوک باشد که شما ممکن است نوعی نیوپلازی داشته باشید که بر تولید مخاط ت ثیر می گذارد، شاید از کیست بیوپسی بگیرد. این بیماری که آدنوم بدخیم نام دارد بسیار نادر است و جای نگرانی ندارد. پزشک ممکن است کیست های نابوتیان را در طول معاینه معمول لگن یا بارداری شناسایی کند. اگر پزشک کیست را تشخیص دهد، احتمال دارد کولپوسکوپی را برای بررسی دقیق‌تر آنها انجام دهد. این می تواند تعیین کند که آیا برجستگی ها، کیست نابوتی هستند یا انواع دیگری از برجستگی هایی که می توانند روی دهانه رحم ایجاد شوند. پزشک همچنین می تواند سونوگرافی واژینال، اسکن MRI یا سی تی اسکن را برای بررسی کیست های نابوتیان انجام دهد. اگر پزشک کیست نابوتیان را تشخیص دهد، شاید نمونه بافتی از کیست بگیرد تا بررسی کند که نوع دیگری از برآمدگی نیست. کیست‌های نابوتیان گاهی اوقات می‌توانند شبیه آدنوم بدخیم به نظر برسند که نوع نادری از سرطان دهانه رحم است. اگر افراد مبتلا به آدنوم بدخیم باشند، احتمال دارد علایمی مانند: ترشحات آبکی واژن گرفتگی دردناک در دوران قاعدگی خونریزی حین یا بعد از رابطه جنسی قاعدگی طولانی یا سنگین تر از حد معمول اگر پزشک مشکوک باشد که برآمدگی روی دهانه رحم خوش خیم نیست، آن را با جراحی برمی دارد. مهم است که افراد در معاینات روتین دهانه رحم شرکت کنند تا هر چیز غیرعادی را بررسی کنند. کیست‌های نابوتی که نیاز به درمان دارند را می‌توان از طریق اکسیزیون یا از طریق فرآیندی به نام "ابلیشن الکتروکوتر" برداشت. در طول اکسیزیون، پزشک از یک چاقوی جراحی یا تیغه برای برداشتن رشد استفاده می کند. در طول فرسایش با الکتروکوتر، پزشک از جریان الکتریکی برای برداشتن کیست استفاده می کند. جریان الکتریکی، گرمایی تولید می‌کند که پزشک آن را بر روی کیست به جلو و عقب می‌دهد. در برخی موارد، پزشک ممکن است مایع کیست را تخلیه کند. آنها شاید این روش را به دلیل از دست دادن مقدار کم خونی که در طول این روش روی می دهد توصیه کنند. پزشک ممکن است از کرایوتراپی برای برداشتن کیست استفاده کند. در این روش، از نیتروژن مایع برای منجمد کردن و شکستن کیست استفاده می کند. این روش نسبت به برداشتن یا فرسایش کمتر تهاجمی است. بسته به اندازه و توزیع کیست ها در دهانه رحم، با پزشک خود در مورد اینکه چه درمانی بهتر عمل می کند، صحبت کنید. کیست های نابوتیان کوچک نیازی به درمان ندارند. آنها معمولا بین تا میلی متر قطر داشته و بدون درمان ناپدید می شوند. اندازه کیست های نابوتیان بزرگ می تواند تا سانتی متر باشد. آبررسی توصیه می کند افرادی که کیست نابوتیان بزرگتر از سانتی متر دارند به متخصص زنان مراجعه کنند. اگر کیست نابوتیان بزرگ علایم ایجاد کند، احتمال دارد افراد برای برداشتن آن به عمل جراحی نیاز داشته باشند. پزشک می تواند از روش های زیر برای برداشتن کیست نابوتیان استفاده کند: الکتروکوتر، که شامل استفاده از یک پروب کوچک با جریان الکتریکی برای سوزاندن کیست است. کرایوتراپی، که شامل استفاده از نیتروژن مایع برای منجمد کردن کیست است. کیست های نابوتیان پر از مخاط هستند و می توانند پاره شوند. اگر کیست نابوتیان پاره شد، احتمال دارد فرد متوجه ترشح یا بوی غیرعادی از واژن شود. اگر این وضعیت ادامه پیدا کرد، باید به پزشک مراجعه کرده تا علت را بررسی کند. در بسیاری از موارد، کیست نابوتیان دلیلی برای نگرانی نیست و اکثر افراد هیچ علامتی را تجربه نمی کنند. با این حال، کیست‌های بزرگ ممکن است دهانه رحم را مسدود کرده و انجام معاینات معمول را برای پزشک دشوار کند. کیست های متعدد می توانند باعث بزرگ شدن دهانه رحم شوند. کیست‌های بزرگ نابوتیان گاهی اوقات باعث افتادگی دستگاه تناسلی می شوند، اگرچه گزارش‌هایی در این مورد نادر است. افتادگی دستگاه تناسلی زمانی روی می دهد که اندام‌های لگن مانند رحم پایین‌تر از حد معمول قرار گیرند. این می تواند باعث ناراحتی و احساس کشیدگی در ناحیه لگن شود. در این موارد، افراد احتمال دارد نیاز به سیستکتومی برای برداشتن کیست و درمان افتادگی دستگاه تناسلی داشته باشند. پیش آگهی برای کیست های نابوتیان بسیار مثبت است. به طور معمول، آنها هیچ علامتی ایجاد نمی کند و نیازی به درمان ندارد. کیست های نابوتیان نسبتا شایع و بسیاری از افراد به آن مبتلا هستند. هر فردی که کیست نابوتیان دارد باید معاینات منظم دهانه رحم انجام دهد تا بررسی شود که آنها بزرگتر نمی شوند. اگر اندازه کیست ها افزایش یابد، می توانند شروع به ایجاد علایم کنند. در شرایطی که افراد علایم ناراحت کننده ای از کیست های نابوتیان داشته باشند، یا کیست ها، معاینات معمول دهانه رحم را دشوار می کنند، شاید برای برداشتن کیست ها به درمان جراحی نیاز داشته باشند. اگر هیچ علامتی نداشته باشید، پزشک احتمالا درمان یا حذف را توصیه نمی کند. هنگامی که پزشک این کیست ها را کشف کرد، برای معاینات منظم به متخصص زنان خود مراجعه تا اطمینان حاصل کنید که کیست های نابوتی که ممکن است رشد کنند قبل از ایجاد مشکل مراقبت می شوند. اگر کیست بزرگ است یا باعث درد، ناراحتی یا ترشح می شود، پزشک توصیه می کند که کیست را درمان یا خارج کنید. در موارد نادری که کیست نشان دهنده وضعیت جدی تری باشد، تشخیص و درمان بیشتر احتمال دارد ماه ها طول بکشد. روش‌های برداشتن کیست معمولا کمتر از یک روز طول می‌کشد و شما بعد ازاین اقدامات جزیی در عرض چند روز یا حداکثر چند هفته بهبود خواهید یافت. پیش آگهی کیست نابوتیان بسیار مثبت است. هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از کیست نابوتیان وجود ندارد. اما این رشدها خوش خیم و معمولا بسیار کوچک هستند. تا زمانی که کیست‌های نابوتیان باعث درد یا ناراحتی در دهانه رحم یا معاینات غیرطبیعی لگن یا پاپ اسمیر نمی‌شوند، جای نگرانی در مورد این نوع کیست وجود ندارد.

اغلب به دلیل شرایطی با فوریتی کم ایجاد می‌شود که می‌تواند توسط پزشک مراقبت‌های اولیه شما درمان شود، و از مسایل رایج مانند گرفتگی عصب در گردن تا شرایط غیرمعمول مانند پلکسوپاتی بازویی متغیر است. برای آشنایی با علت احتمالی بی حسی شانه چپ، گزینه های درمانی احتمالی و موارد دیگر، در ادامه مطلب بیشتر بخوانید. اکثر مردم بی حسی را به عنوان از دست دادن حس یا احساس در قسمتی از بدن توصیف می کنند. افراد اغلب پس از نشستن طولانی مدت در همان وضعیت، این بی حسی را در پا احساس می کنند. آنها ممکن است به این احساس به عنوان "سوزن و سوزن" یا "به خواب رفتن پا" اشاره کنند. با این حال، این علایم می تواند در شانه چپ نیز رخ دهد و می تواند علایمی را نشان دهد که از خوش خیم تا شدید متغیر است. در نتیجه، مهم است که با پزشک خود پیگیری کنید و به محض مشاهده علایم، مراقبت های لازم را دریافت کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم همراه با بی‌حسی شانه چپ ویژگی های مرتبط با بی حسی شانه چپ ممکن است شامل موارد زیر باشد: ضعف: ممکن است برای حرکت دادن بازو در سطوح مختلف (به جلو، عقب، بالا یا پایین) مشکل داشته باشید یا نتوانید حرکت دهید. ممکن است در انجام کارهای روزانه که شامل سایر قسمت های بازو می شود، مانند گرفتن با دست، دچار مشکل شوید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از دست دادن حس: علاوه بر بی حسی، ممکن است نتوانید احساساتی مانند گرما یا سرما یا درد ناشی از سوزن سوزن را احساس کنید. بی حسی شانه چپ می تواند با بسیاری از شرایط مختلف همراه باشد و علایم می تواند متفاوت باشد. علایم مرتبط با بی حسی شانه چپ ممکن است شامل موارد زیر باشد: سوزش مور مور احساس سوزن و سوزن حساسیت به لمس درد یک سیستم انشعاب پیچیده اعصاب به نام شبکه بازویی بازو را کنترل می کند. این شبکه اعصاب از نخاع گردنی شروع می شود، به سمت پایین گردن، روی دنده اول و به زیر بغل می رود تا نه تنها به بازو و دست، بلکه به سینه و شانه نیز عصب دهی کند. عصب زیر بغل، شاخه ای از شبکه بازویی، در درجه اول حس (که عصب پوستی نیز نامیده می شود) بازو را کنترل می کند. اعصاب فوق ترقوه همچنین بخشی از ناحیه شانه ها را کنترل می کنند این اعصاب بخشی از شبکه بازویی نیستند بلکه از نخاع گردنی نیز منشعب می شوند. علل بی‌حسی شانه چپ بی حسی شانه چپ در نتیجه آسیب، فشرده شدن یا تحریک عصب زیر بغل است، اما چنین علایمی همچنین ناشی از آسیب، فشرده شدن یا تحریک سایر اعصاب در آن ناحیه است. بنابراین، دلایلی که منجر به بی حسی شانه چپ می شود، متفاوت است، اما می توان آنها را به دسته های زیر تقسیم کرد: پس از سانحه بی‌حسی شانه چپ می تواند در نتیجه ضربه هایی مانند موارد زیر باشد. آسیب مستقیم: آسیب مستقیم به ماهیچه ها و استخوان های بازو به شکل دررفتگی، شکستگی و حتی رگ به رگ شدن نیز می تواند منجر به آسیب به اعصاب بالای بازو و در نتیجه بی حسی و سایر علایم مرتبط مانند سوزن سوزن شدن و درد شود. آسیب فشاری: با کمال تعجب، عصب زیر بغل بسیار مستعد فشار ناشی از علل غیر ضربه ای است. به عنوان مثال، فشرده شدن شبکه بازویی و به نوبه خود عصب زیر بغل توسط ساختارهای آناتومیک در ناحیه ای مانند اولین دنده یا ترقوه می تواند منجر به مجموعه ای از علایم از جمله بی حسی بازو شود. این به عنوان سندرم خروجی قفسه سینه شناخته می شود. گیر افتادن: به ندرت، عصب زیر بغل ممکن است با عبور از یک فضای کوچک (فضای چهار ضلعی) که توسط عضله کوچک ترس در بالا، استخوان بازو در یک طرف، سر بلند عضله سه سر در سمت دیگر ساخته شده است، گیر کند. سمت، و عضله ترز ماژور در پایین. تصویری از این فضا و رابطه آن با عصب زیر بغل را اینجا ببینید. بیماری سیستمیک بیماری سیستمیک ممکن است منجر به بی‌حسی شانه چپ شود، مانند: اختلال در فرآیندهایی که بدن شما روزانه استفاده می کند، به عنوان مثال، اختلال در تنظیم گلوکز و انسولین در دیابت، می تواند به اعصاب محیطی آسیب برساند و باعث بی حسی در یک بازو و سایر قسمت های بدن شود (این وضعیت به عنوان محیطی شناخته می شود. نوروپاتی) به ندرت، ضایعات سرطانی و غیرسرطانی در بدن می توانند به طور مستقیم رشد کنند و اعصاب بالای بازو از جمله عصب زیر بغل را تحت فشار قرار دهند. این فهرست شامل توصیه های پزشکی نمی شود و ممکن است به درستی بیانگر آنچه شما دارید نباشد. آسیب فشاری مکرر شانه ("شانه شناگر") آسیب فشاری مکرر شانه به دلیل استفاده مداوم و مکرر ایجاد می شود. شیوع نادر و غیر معمول علایم اصلی: شانه درد ناشی از استفاده بیش از حد، ضعف شانه، بی حسی شانه علایمی که همیشه با آسیب فشاری مکرر شانه رخ می دهد ("شانه شناگر") : شانه درد ناشی از استفاده بیش از حد علایمی که با آسیب فشاری مکرر شانه ("شانه شناگر") هرگز رخ نمی دهد: درد شدید شانه، آسیب شانه پلکسوپاتی بازویی (مشکل عصب شانه) شبکه بازویی شبکه ای از اعصاب بین گردن و شانه است که اعصاب نخاع را به بازو متصل می کند. در هر طرف گردن یک تار وجود دارد. هر گونه جراحتی که شانه را مجبور به کشش به سمت پایین، و گردن به سمت بالا و دور کردن کند، می تواند به این اعصاب آسیب برساند و باعث پلکسوپاتی بازویی شود. صدمات ورزشی و تصادفات رانندگی اغلب دخیل هستند. التهاب، تومورها و پرتودرمانی نیز می تواند به شبکه بازویی آسیب برساند. علایم خفیف تر شامل بی حسی و ضعف در بازو، همراه با سوزش یا سوزش شوک مانند است. آسیب شدیدتر می تواند باعث فلج و از دست دادن احساس در بازو شود، همراه با درد در برخی از قسمت های بازو، دست و شانه. این علایم باید توسط یک ارایه دهنده پزشکی مشاهده شود زیرا در صورت عدم درمان صدمات می تواند آسیب دایمی ایجاد کند. تشخیص از طریق آزمایش الکترومیوگرافی ( EMG ) ، سی تی اسکن، ام آر آی و گاهی آنژیوگرافی انجام می شود. درمان معمولا شامل استراحت و فیزیوتراپی است. ممکن است برای برداشتن بافت اسکار یا ترمیم اعصاب آسیب دیده، جراحی لازم باشد. شیوع نادر و غیر معمول علایم اصلی: درد در یک بازو، درد شانه که به بازو شلیک می کند، ضعف بازو، بی حسی در یک بازو، درد شانه علایمی که هرگز با پلکسوپاتی بازویی (مسیله عصب شانه) رخ نمی دهد: درد در قسمت میانی جلویی گردن گرفتگی عصب در گردن به عصب فشرده شده در گردن رادیکولوپاتی گردنی نیز می گویند. این بدان معناست که یک عصب در گردن، در نقطه ای که از نخاع منشعب می شود، توسط استخوان ها، ماهیچه ها یا سایر بافت های اطراف دچار فشردگی می شود. این می تواند ناشی از یک آسیب تروماتیک، مانند ورزش یا تصادف اتومبیل باشد، به خصوص اگر آسیب منجر به فتق دیسک شود. همچنین ممکن است از فرسودگی و پارگی طبیعی پیری ناشی شود. علایم شامل درد شدید و سوزش همراه با بی حسی و سوزن سوزن شدن از گردن تا شانه و همچنین ضعف و بی حسی در بازو و دست است. تشخیص از طریق شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی و آزمایشات عصبی ساده برای بررسی رفلکس ها انجام می شود. ممکن است تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن یا MRI و همچنین الکترومیوگرافی برای اندازه گیری تکانه های عصبی در عضلات انجام شود. یک گرفتگی عصب در گردن اغلب با چند روز یا چند هفته استراحت بهبود می یابد. فیزیوتراپی، داروهای ضد التهابی غیر استروییدی و تزریق استرویید به ستون فقرات همگی می توانند بسیار مفید باشند. سندرم تونل کارپال سندرم تونل کارپال یک وضعیت بی حسی و سوزن سوزن شدن در دست و بازو است که در اثر فشردگی عصب میانی در حین حرکت از طریق تونل کارپ ایجاد می شود. دلایل آن عبارتند از استفاده بیش از حد از مچ دست و دست، به خصوص فعالیت های بسیار تکراری مانند تایپ کردن فیبرومیالژیا فیبرومیالژیا مجموعه ای از علایم مزمن است که شامل خستگی مداوم، حساسیت منتشر به لمس، درد اسکلتی عضلانی و معمولا درجاتی از افسردگی است. علت آن کاملا مشخص نیست. هنگامی که فیبرومیالژیا ظاهر می شود، معمولا پس از یک رویداد استرس زا فیزیکی یا احساسی مانند تصادف اتومبیل یا طلاق است. ممکن است شامل یک جزء ژنتیکی باشد که در آن فرد احساس طبیعی را به عنوان درد تجربه می کند. تقریبا درصد از مبتلایان به فیبرومیالژیا زنان هستند. هر فردی که به بیماری روماتیسمی، مانند آرتریت روماتویید یا لوپوس مبتلا باشد، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به فیبرومیالژیا باشد. خواب ضعیف اغلب یک علامت همراه با تفکر مه آلود، سردرد، دوره های قاعدگی دردناک و افزایش حساسیت به گرما، سرما، نورهای روشن و صداهای بلند است. هیچ آزمایش استانداردی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد. تشخیص معمولا زمانی انجام می‌شود که علایم فوق به مدت سه ماه یا بیشتر بدون هیچ علت مشخصی ادامه داشته باشند. فیبرومیالژیا به خودی خود از بین نمی رود اما بدتر هم نمی شود. سندرم خروجی قفسه سینه "خروجی قفسه سینه" فضایی است در دو طرف قاعده گردن که در آن اعصاب، سرخرگ ها و وریدها در زیر استخوان ترقوه حرکت می کنند. اگر اینها فشرده یا آسیب ببینند، این بیماری سندرم خروجی قفسه سینه یا TOS نامیده می شود. شایع ترین علل تروما، مانند تصادف یا سقوط. و تکرار یا استفاده بیش از حد، مانند آسیب ورزشی. علایم باتوجه به ساختارهایی که دچار فشردگی می شوند، متفاوت است: این شایع ترین شکل است و باعث بی حسی، گزگز، درد و ضعف در بازوها، دست ها و انگشتان می شود. این علایم مشابه TOS نوروژنیک و همچنین دست ها و بازوهای سرد و رنگ پریده با نبض ضعیف را ایجاد می کند. مهم است که در مورد این علایم به پزشک مراجعه کنید تا آسیب دایمی نشود. تشخیص از طریق شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی، تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا اولتراسوند، و گاهی اوقات مطالعه هدایت عصبی و جریان خون انجام می شود. درمان، شامل فیزیوتراپی، مسکن‌ها و گاهی جراحی است. نوروپاتی محیطی ایدیوپاتیک مزمن نوروپاتی محیطی به احساس بی حسی، گزگز و احساس سوزن سوزن شدن در پاها اشاره دارد. ایدیوپاتیک به این معنی است که علت آن مشخص نیست، و مزمن به این معنی است که وضعیت بدون بهبود یا بدتر شدن ادامه دارد. این بیماری اغلب در افراد بالای سال بروز می کند. نوروپاتی ایدیوپاتیک هیچ علت مشخصی ندارد. علایم شامل بی حسی و سوزن سوزن شدن ناخوشایند در پاها است. مشکل در ایستادن یا راه رفتن به دلیل درد و عدم حساسیت طبیعی و ضعف و گرفتگی عضلات پا و مچ پا. نوروپاتی محیطی می تواند تا حد زیادی با کیفیت زندگی تداخل داشته باشد، بنابراین برای درمان علایم و کاهش ناراحتی باید به پزشک مراجعه شود. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. درمان شامل مسکن‌های بدون نسخه است. داروهای مسکن تجویزی برای مدیریت درد شدیدتر فیزیوتراپی و اقدامات ایمنی برای جبران کاهش حس در پا. و کفش های درمانی برای کمک به تعادل و راه رفتن. درمان بی‌حسی شانه چپ و تسکین آن درمان خانگی بی‌حسی شانه چپ می‌تواند به سادگی استراحت دادن به بازو و توجه به موقعیت بازو در زمانی که استفاده نمی‌شود، باشد. با این حال، اگر بی حسی شانه چپ شما ادامه پیدا کرد، باید برای ارزیابی به پزشک متخصص مراجعه کنید. شما می توانید علایم موقتی بی حسی را با تغییرات ساده در شیوه زندگی درمان کنید: یک فعالیت ساده مانند خوابیدن به پشت و بازوها بالای سر می تواند به طور موقت عصب زیر بغل را تحت فشار قرار دهد و در نتیجه احساس آشنای "به خواب رفتن بازو" را ایجاد کند. سعی کنید از نحوه خواب خود آگاه باشید و تا حد امکان خود را راحت کنید. از حرکات تکراری یا موقعیت های فشرده که فشار غیرضروری به شانه های شما وارد می کند خودداری کنید. اغلب می‌توانید با بهبود وضعیت بدن، خرید یک تکیه‌گاه برای پشت خود در حین تایپ کردن، یا استراحت در طول روز به منظور کاهش فشار و تحریک اعصاب در بازوها/شانه‌ها، آرامش پیدا کنید. در بی‌حسی شانه چپ چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ با این حال، اگر دوره‌های مکرر و مداوم بی‌حسی شانه چپ را تجربه می‌کنید، به پزشک مراجعه کنید تا علت دقیق بیماری خود را پیدا کند تا درمان مناسب دریافت شود. بسته به علت، پزشک شما ممکن است ابتدا اصلاحات دیگری در سبک زندگی را پیشنهاد دهد مانند: ورزش منظم: حفظ وزن مطلوب با ورزش و همچنین رژیم غذایی متعادل می تواند از بیماری های متابولیک مانند چاقی و دیابت پیشگیری و کنترل کند. داروها: پزشک شما ممکن است بتواند نسخه ای برای درمان سوزن سوزن شدن و سایر علایم مربوط به بی حسی در قسمت فوقانی شانه به شما بدهد. فیزیوتراپی: اگر بی حسی شانه شما به دلیل شرایط آناتومیکی یا ضربه ای باشد که باعث فشرده شدن اعصاب و رگ های خونی منتهی به بازو و دست شما می شود، پزشک ممکن است درما جراحی: اگر سایر درمان‌ها بی‌اثر باشند و علایم شما به پیشرفت یا بدتر شدن ادامه دهند، ممکن است پزشک به دنبال گزینه‌های جراحی برای مبارزه با علایم شما باشد. سوالات متداول در مورد بی حسی شانه چپ آیا بی حسی شانه چپ من بر استفاده از دست من ت ثیر می گذارد؟ بی‌حسی شانه چپ ممکن است با مشکلات حرکت بازو و دست همراه باشد. عصب زیر بغل هم یک عصب حرکتی و هم یک عصب حسی است، بنابراین عصب یابی می کند که علاوه بر حس، حرکت را کنترل می کند. ممکن است در چرخش بیرونی یا ربودن شانه دچار ضعف و مشکل شوید، اما از آنجایی که سایر عضلات می توانند به این حرکات کمک کنند، دشواری شما نباید شدید باشد. اگر فشردگی یا آسیب شبکه بازویی منجر به آسیب به اعصاب دیگر شود، ممکن است در حرکت دست نیز با مشکل مواجه شوید. چرا علایم را فقط در شانه چپ احساس می کنم؟ شما فقط در یک بازو احساس بی حسی می کنید زیرا عصب در آن شانه خاص تحت ت ثیر قرار گرفته است در حالی که عصب در بازوی دیگر تحت ت ثیر قرار نگرفته است. آیا بی‌حسی شانه چپ خطرناک است؟ معمولا بی حسی در شانه چپ تهدیدی برای زندگی نیست، به خصوص اگر به علل فشاری مانند خوابیدن طولانی مدت روی بازو مربوط باشد. با این حال، بی حسی در شانه چپ ممکن است نشانه سکته مغزی باشد، که یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که نیاز به توجه فوری دارد. آیا بی حسی شانه چپ من به سایر قسمت‌های بازو یا بالای بدن من سرایت می‌کند؟ اگر علایم شما به دلیل فشردگی عصب زیر بغل از طریق شبکه بازویی باشد. بسته به اینکه سایر شاخه ها و اعصاب شبکه تحت ت ثیر قرار گرفته اند، علایم شما ممکن است به سایر قسمت های بازو و دست گسترش یابد. بی‌حسی شانه چپ چقدر طول می کشد؟ رفع فشار عصب زیر بغل به دلایل غیر ضربه ای معمولا منجر به تسکین بسیار سریع می شود. رفع فشار در این زمینه می تواند با حرکت دادن بازو از موقعیت توهین آمیز یا تکان دادن شانه به بیرون حاصل شود.

متوسط دور سر در بدو تولد - سانتی متر است و در حدود سانتی متر در هر ماه هم زمان با رشد طبیعی کودک افزایش می یابد. دور سر باید در هر بار معاینه رشدی کودک اندازه گیری شده و در نمودار رشد ترسیم شود. میانگین های عمومی برای محیط دور سر، عبارتند از: رشد اندازه سر اغلب به دنبال رشد بدن صورت می گیرد. اما ممکن است نوزادان کوچک، دارای سرهای بزرگ باشند. در طول سال اول زندگی دور سر در اندازه های مختلف امری غیر طبیعی نیست. اما اگر کودک دارای سر بزرگی باشد، باید سر دیگر اعضای خانواده اندازه گیری و ترسیم شود و یک ارزیابی و معاینه کامل رشد صورت گیرد. سر های بزرگ معمولا یک ویژگی خانوادگی هستند و جنبه ژنتیکی دارند. ماکروسفالی یا یک دلیل بسیار رایج برای مراجعه به جراح مغز و اعصاب کودکان می باشد. تعریف ماکروسفالی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک استاندارد برای تعریف ماکروسفالی وجود دارد: دور سر شخص دو انحراف استاندارد، از حد متوسط برای سن فرد بیشتر است. یا سر آن ها از صدک بزرگتر است. در بسیاری از موارد، وضعیت ماکروسفالی خوش خیم یا بی ضرر است. در موارد دیگر، ماکروسفالی ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای مانند سندرم ژنتیکی و یا یک باشد. ماکروسفالی خوش خیم خانوادگی (هیدروسفالی خارجی) حدود نیمی از موارد ماکروسفالی را تشکیل می دهد. شیوع ماکروسفالی یک بیماری غالب اتوزومال است که چهار برابر در پسران نسبت به دختران بیشتر دیده می شود و شیوع بیشتری دارد. بیشتر افراد مبتلا به ماکروسفالی از نظر رشدی، رشد طبیعی دارند و ممکن است اعضای دیگر خانواده آن ها هم دارای سرهای بزرگی باشند. برای همین اولین سوال درباره کشف یک سر بزرگ اما طبیعی که پزشک از بیمار می پرسد این است که، "آیا شخص دیگری در خانواده شما یک سر بزرگ دارد یا موارد دیگری در خانواده شما دیده نشده است؟ " مطالعات در مورد ماکروسفالی در بزرگسالان محدود است. این تا حدی به این دلیل است که اندازه گیری های سر اغلب در زمان رشد کودک انجام می شود. ماکروسفالی در بزرگسالان یک محور اکسیپیتوفرونتال (از پشت سر تا پیشانی) است که حداکثر سه انحراف استاندارد، بالاتر از حد متوسط برای سن فرد است. همچنین مغز می تواند وزنی بیش از گرم را داشته باشد. افزایش وزن به دلیل بزرگ شدن بافت مغزی است. در بیشتر بزرگسالان مبتلا به ماکروسفالی در بزرگسالی رشد سر آن ها ادامه نخواهد یافت. علت ماکروسفالی ژن ها، مسیول بسیاری از موارد ابتلا به ماکروسفالی هستند. هنگامی که نوزادی با سر بزرگ، سابقه خانوادگی داشته باشد، پزشکان آن ها را با ماکروسفالی خوش خیم خانوادگی تشخیص می دهند. نوزادان مبتلا به ماکروسفالی خوش خیم خانوادگی هیچ علایمی به جز سر بزرگ را تجربه نخواهند کرد و هیچ گونه نگرانی از نظر سلامتی ندارند. بعضی اوقات، شرایط مغزی مانند یا مایعات اضافی مشکلی ایجاد می کند. شدت این شرایط به مقدار مایعات موجود بستگی دارد. هنگامی که مایعات در مغز افزایش پیدا کند، به آن هیدروسفالی گفته می شود. هیدروسفالی، احتمالا برای جلوگیری از مشکلات بیشتر به درمان نیاز دارد. چون مایع اضافی می تواند بر مغز فشار بیاورد و باعث خطر و عوارض سلامتی زیادی شود. اگر مایعات مغزکم باشد، نیازی به درمان ندارد. سایر بیماری هایی که می تواند باعث ماکروسفالی شود، عبارتند از: تومورهای مغزی بیماری اسکندر سندرم سوتوس برخی از انواع عفونت ها شرایط خاص متابولیکی سایر سندرم های ژنتیکی خون ریزی داخل جمجمه هماتوم مزمن و ضایعات دیگر سندرم گریگ سفالوپلیسیتداسیلی عواملی مانند ژنتیک و سابقه خانوادگی احتمال بروز ماکروسفالی را افزایش می دهد. ماکروسفالی خانوادگی یک بیماری ارثی است. همچنین تصور می شود که بروز ماکروسفالی در بین کودکان مبتلا به اوتیسم شیوع بیشتری دارد. در یک مطالعه تخمین زده می شود تا درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم، دچار ماکروسفالی می شوند. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد ماکروسفالی در کودکان از یک جنس، ملیت یا نژاد خاصی ت ثیر بگذارد، و خطر بروز آن در بین همه افراد و جنسیت می تواند به یک اندازه باشد. در افراد مبتلا به ماکروسفالی، برخی از کودکان ماکروسفالی خوش خیم خواهند داشت. و آن ها علایم دیگری به جز داشتن دور سر بزرگتر را تجربه نمی کنند. در موارد دیگر، کودکان ممکن است با تاخیر در رشد، مانند تاخیر در یادگیری را تجربه کنند. علایم دیگر عبارتند از: رشد کند بدن رشد سریع سر ناتوانی ذهنی یا ت خیر ابتلا سایر شرایط، از جمله اوتیسم یا متخصص اطفال می تواند ماکروسفالی را تشخیص دهد. آن ها اندازه گیری سر نوزاد را با گذشت زمان پیگیری می کنند. پزشک نیز احتمال دارد برخی آزمایشات جانبی را توصیه کند. وی می تواند اسکن سونوگرافی یا CT (توموگرافی کامپیوتری) را برای بررسی مغز انجام دهد. در غیر این صورت، ممکن است MRI مغز (تصویربرداری با تشدید مغناطیسی) انجام گیرد تا مغز بیمار را ارزیابی و بررسی کند. MRI MRI ، یک آزمایش رادیولوژیک بسیار شبیه به سی تی اسکن است، اما نیازی به تشعشع ندارد و حدود دقیقه طول می کشد. کودکان مبتلا به ماکروسفالی ممکن است مقدار کمی مایعات بین مغز و جمجمه داشته باشند. این گاهی به عنوان "مجموعه های خارج از محور شیرخوارگی یا هیدروسفالی خارجی خوش خیم" نامیده می شود. در کودکانی با سرهای بزرگ دیده می شود. هیدروسفالی خارجی بسیار رایج است و معمولا نیازی به درمانی ندارد اما احتیاج به پیگیری و معاینات منظم دارد. از آنجا که ماکروسفالی می تواند علامت یک بیماری زمینه ای باشد، پزشک به والدین توصیه می کند افزایش فشار در سر نوزاد بررسی و پیگیری شود. علایم افزایش فشار شامل استفراغ، تحریک پذیری و سردرد است. در صورت مشاهده این علایم در بیماران باید سریعا به پزشک مراجعه شود. اگر کودکی که دارای ماکروسفالی است علایم دیگری داشته باشد، این علایم می توانند در تشخیص سایر شرایط سلامتی به پزشک کمک کند. علایم دیگر که احتمال دارد بروز کنند شامل موارد زیر باشد: مشکلات بینایی رگ برجسته bulging veins یک نقطه نرم امده در بالای سر (ملاج) بیماران باید برای تاخیر در رشد، علایم عفونت داخل جمجمه یا تروما، ویژگی های سندرم و سابقه خانوادگی ناهنجاری های پوستی یا عصبی ارزیابی شوند. در صورت وجود ناهنجاری ها در طول جلسات پیگیری و معاینات جسمی، احتمال دارد بیمار به ارزیابی بیشتر لازم داشته باشد. پزشک احتمال دارد بسته به سن بیمار ارزیابی های زیر را توصیه کند: سونوگرافی جمجمه رادیوگرافی استخوان ارزیابی متابولیک مانند بررسی ویتامین D ندرتا ممکن است ساقه مغز افراد تحت فشار قرار گیرد، در این صورت نیاز به عمل جراحی می باشد. سایر عوارض عبارتند از: تشنج یا صرع عوامل خطر پری ناتال همراه شدن با سایر بیماری ها نوزادان با ماکروسفالی خوش خیم خانوادگی معمولا بدون عوارض خطرناک و جدی رشد می کنند. در موارد دیگر، پیش آگهی بستگی به شرایط اساسی بیمار و شدت آن دارد. درمان ماکروسفالی به تشخیص بستگی دارد. کودکی که به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند تومور مغزی یا سندرم ژنتیک دچار ماکروسفالی شود، به یک برنامه درمانی اختصاصی نیاز دارد. اگر آزمایش ها مشکلی را نشان ندهند و اسکن مغزی طبیعی باشد، پزشک همچنان بر روند رشد سر بیمار نظارت می کند و فرد باید جلسات معاینات بعدی را پیگیری کند. علاوه بر آن، پزشک به والدین نیز توصیه می کنند که مراقب این علایم در نوزادان باشند: استفراغ تحریک پذیری خواب بیش از حد یک لکه نرم در قسمت سر بی اشتهایی یا اختلال در تغذیه حرکات غیر طبیعی در چشم ها نوزادانی که ماکروسفالی آن ها ناشی از یک بیماری ژنتیکی است ممکن است نیاز به درمان و پشتیبانی طولانی مدت داشته باشد، از جمله: کار درمانی رفتار درمانی گفتار درمانی نوزادانی که دارای تجمع مایع یا خون ریزی در مغز هستند، اغلب برای کاهش سریع فشار و جلوگیری از عوارض بعدی نیاز به عمل جراحی سریع دارد. پزشکان ممکن است از روش های مختلفی برای درمان تومور مغزی استفاده کنند، از جمله: رادیوتراپی استرویید ها عمل جراحی شیمی درمانی برای ماکروسفالی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک کودک تان بپرسید شامل موارد زیر است: چه درمانی وجود دارد؟ محتمل ترین علت وضعیت فرزند من چیست؟ به نظر شما کدام یک از اقدامات عملی برای فرزند من بهترین است؟ آیا فرزند من به آزمایش های جانبی احتیاج دارد؟ آیا آزمایشات نیاز به آمادگی ویژه ای دارد؟ اگر فرزندان دیگری داشته باشم، شانس ابتلای آن ها به میکروسفالی چگونه خواهد بود؟ منابع:

سونوگرافی در دوران بارداری یا سونوگرام، یک تست قبل از تولد است که برای اکثر زنان باردار تجویز می شود. در سونوگرافی در دوران بارداری به پزشک کمک می کند تا سلامت و رشد کودک را بررسی کند. می تواند تصویری از بارداری باشد که برای اولین بار بتوانید کودک خودتان را مشاهده کنید. بسته به زمان انجام آن و موقعیت جنین، ممکن است بتوانید دست، پا و سایر قسمت های بدن او را ببینید. علاوه برآن، سونوگرافی در دوران بارداری جنیست جنین را مشخص می کند. تعداد متوسط سونوگرافی در هر بارداری متفاوت است. سونوگرافی می تواند در نظارت بر رشد طبیعی و غربالگری جنین برای هرگونه مشکل احتمالی به پزشک کمک کند. در کنار سونوگرافی استاندارد، تعدادی سونوگرافی پیشرفته تر مانند، سونوگرافی بعدی، سونوگرافی بعدی و اکوکاردیوگرافی جنین وجود دارد. بیمارستان های انگلستان در طول بارداری حداقل سونوگرافی برای همه زنان باردار تجویز می کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوبت اول در هفته تا بارداری: این سونوگرافی براساس اندازه نوزاد، زمان تولدش را تخمین می زند. نوبت دوم که برای تمام زنان باردار انجام می شود، معمولا بین هفته های تا بارداری انجام می شود. گاهی اوقات نامیده می شود. در سه ماهه اول بارداری (هفته های اول تا ) ، سونوگرافی ممکن است برای موارد زیر انجام شود: تایید بارداری بررسی ضربان قلب جنین تعیین تعداد جنین و چندقلوزایی ارزیابی جفت، رحم، تخمدان ها و دهانه رحم تعیین ناهنجاری های احتمالی در رشد جنین تعیین سن حاملگی نوزاد و تاریخ احتمال زایمان تشخیص حاملگی خارج رحمی یا احتمال سقط جنین در سه ماهه دوم ( تا هفته) و سه ماهه سوم ( تا هفته یا تولد) ، احتمال دارد سونوگرافی برای موارد زیر انجام شود: تعیین جنسیت کودک تایید مرگ داخل رحمی تایید بارداری های متعدد اندازه گیری طول دهانه رحم بررسی وضعیت تنقسی جنین کنترل سطح مایعات آمنیوتیک کنترل رشد و وضعیت جنین (بریک، عرضی، سفالیک یا بهینه) تشخیص مشکلات تخمدان ها یا رحم مانند تومورهای حاملگی برای غربال گری نقایص هنگام تولد، مانند اسپینا بیفیدا یا نقایص قلب بررسی خصوصیات سندرم داون (معمولا بین تا هفته انجام می شود) برای بررسی مشکلات، مانند جفت پرویا (وقتی جفت دهانه رحم را پوشانده است) و کندگی جفت (وقتی جفت قبل از زایمان از رحم جدا می شود) غربال گری، ارزیابی جنین از نظر سلامتی و احتمال ابتلا جنین به بیماری است. پس از سونوگرافی، پزشک احتمال دارد آزمایش های بیشتری به نام تست های تشخیصی را برای بررسی نقص تولد جنین شما توصیه کند. نقص هنگام تولد، ناهنجاری و یا بیماری است که کودک هنگام تولد و به طور مادرزادی دارد. نقص هنگام تولد شکل یا عملکرد یک یا چند قسمت از بدن را تغییر می دهد. علاوه برآن، نقص ها می توانند باعث ایجاد مشکلاتی در سلامت عمومی و نحوه عملکرد بدن شوند. اگر مادر یا جنین در معرض خطر قرار داشته باشند احتمال دارد، سونوگرافی های بیشتری انجام گیرند. اگر در دوران بارداری هرگونه لکه بینی وجود داشته باشد، پزشک معمولا سونوگرافی های متعدد را تا بهبودی وضعیت ادامه می دهد. در صورت داشتن جنین چند قلو، برای نظارت بر رشد آن ها سونوگرافی مکرر خواهید داشت. اگر پزشک تشخیص دهد امکان دارد شما در معرض زایمان زودرس قرار بگیرید، می تواند سونوگرافی بیشتری را برای بررسی تغییرات دهانه رحم (نازک شدن، باز شدن یا کوتاه شدن آن) توصیه کند. علاوه بر این، سونوگرافی برای چندین آزمایش دیگر مانند نمونه برداری از ویلای کوریونی (جفت) ، آمنیوسنتز (نمونه گیری از مایع آمنیوتیک) و غربالگری جنین انجام می گیرد. برای انجام سونوگرافی در اوایل بارداری، ممکن است شما نیاز به یک مثانه پر داشته باشید. چون جنین و اندام های تولید مثل شما به وضوح دیده شوند. شما باید یک ساعت قبل از سونوگرافی خود دو تا هشت لیوان آب بنوشید. نوع سونوگرافی بستگی به زمان بارداری دارد. انواع سونوگرافی ها به وسیله ابزاری به نام مبدل که از امواج صوتی استفاده می کند، انجام می شوند. مبدل تصاویری از کودک شما را بر روی رایانه تهیه می کند. بیشترین سونوگرافی در دوران بارداری، از نوع سونوگرافی ترانس شکمی است. برای انجام آن، شما به پشت روی تخت دراز می کشید و پزشک شکم شما را با یک لایه نازک از ژل می پوشاند. ژل کمک می کند تا امواج صوتی راحت تر منتقل شده و تصویر بهتری ایجاد شوند. با حرکت دادن مبدل روی شکم شما، تصاویری از جنین روی رایانه نمایان می شوند. ممکن است در طول آزمایش نیاز به پر بودن مثانه باشد. سونوگرافی بدون درد و حدود دقیقه طول می کشد. این نوع سونوگرافی از طریق مهبل انجام می شود. شما به پشت روی تخت دراز کشیده و پاهای خود را جمع می کنید. پزشک یک مبدل نازک را به داخل مهبل شما منتقل می کند. ممکن است کمی فشار در ناحیه مهبل را احساس کنید، اما باعث درد نمی شود. سونوگرافی ترانس واژینال حدود دقیقه طول می کشد و مثانه باید خالی باشد. این سونوگرافی بیشتر در مراحل اولیه بارداری استفاده می شود. از سونوگرافی داپلر برای بررسی جریان خون کودک و در صورت رشد نکردن طبیعی جنین استفاده می شود. پزشک از یک مبدل برای گوش دادن به ضربان قلب کودک و اندازه گیری جریان خون در بند ناف استفاده می کند. در صورت ابتلای شما به بیماری Rh نیز ممکن است سونوگرافی داپلر انجام گیرد. بیماری Rh سونوگرافی داپلر معمولا در سه ماهه آخر استفاده می شود، اما ممکن است زودتر هم انجام گیرد. این جا هزاران عکس از جنین تهیه شده و یک تصویر بعدی ارایه می شود. سونوگرافی بعدی بیشتر برای بررسی رشد طبیعی اندام جنین توصیه می شود. همچنین ممکن است برای ارزیابی مشکلات رحم، انجام گیرد. برخلاف سونوگرافی سنتی بعدی، سونوگرافی بعدی به پزشک اجازه می دهد تا عرض، قد و قطر جنین را ببیند. این سونوگرافی می تواند به ویژه در تشخیص مشکلات مشکوک در دوران بارداری کمک کند. سونوگرافی بعدی همان روش سونوگرافی استاندارد را دنبال می کند. اما برای ایجاد تصویر بعدی از یک پروب و نرم افزار ویژه استفاده می کند. همچنین انجام دادن آن نیاز به آموزش ویژه ای دارد، بنابراین ممکن است در تمام مراکز در دسترس نباشد. سونوگرافی - D بر خلاف سایر سونوگرافی ها، سونوگرافی بعدی باعث فیلم متحرک از جنین ساخته و تصویر بهتری از چهره و حرکات کودک ایجاد می کند. این سونوگرافی مشابه سایر سونوگرافی ها اما با تجهیزات ویژه انجام می شود. پزشک در موارد مشکوک به نقص مادرزادی قلب، جنین را انجام می دهد. این آزمایش مانند سونوگرافی سنتی بارداری انجام می شود، اما ممکن است مدت زمان بیشتری طول بکشد. اکوکاردیوگرافی جنین یک تصویر کامل از قلب جنین (سایز، شکل و ساختار قلب) را ضبط می کند. همچنین پزشک اکوکاردیوگرافی جنین چگونگی عملکرد قلب کودک شما را بررسی می کند. این روش می تواند در تشخیص مشکلات قلبی مفید باشد. سونوگرافی برای شما و کودک تان بی خطر و غیر آسیب زا است. از آنجا که در سونوگرافی به جای تابش از امواج صوتی استفاده می شود، از پرتو های ایکس مطمین تر است. بیش از سال است که سونوگرافی در دوران بارداری کاربرد دارد و خطرات جدی ناشی از آن شناسایی نشده است. سونوگرافی در دوران بارداری، برای درمان مشکلات مناسب است، اما در تشخیص نقایص هنگام تولد به درستی عمل نمی کند. پزشک ها نسبت به تجویز سونوگرافی در موارد غیر ضروری احتیاط می کنند. چون استفاده بیش از حد سونوگرافی در دوران بارداری احتمالا عواقب ناخواسته را به دنبال دارد. علاوه بر این، اگر چه سونوگرافی ها معمولا در تخمین اندازه کودک نسبتا دقیق هستند، اما می توانند وزن آن ها را بیش از حد واقعی تخمین بزنند. این مورد بعضی اوقات ممکن است منجر به سزارین یا زایمان زودرس شود. به همین دلیل سازمان غذا و داروی ( FDA ) از پزشکان و زنان باردار می خواهند که فقط در صورت نیاز پزشکی از سونوگرافی استفاده کنند. برخی تحقیقات نشان داده اند که میانگین تعداد سونوگرافی که زنان در دوران بارداری انجام می دهند بسیار بیشتر است. میانگین به طور متوسط بیش از پنج مورد در طول دوره بارداری می باشد. بنابراین اگر پزشک بیش از دو سونوگرافی را توصیه می کند، علت آن را سوال کنید. بهتر است مطمین شوید که حتما سونوگرافی از نظر پزشکی به نفع سلامتی کودک شما می باشد. اگر سونوگرافی شما طبیعی است، نشان می دهد که کودک به طور طبیعی رشد می کند. بعضی اوقات، سونوگرافی ممکن است نشان دهد که شما و کودک تان نیاز به مراقبت های ویژه ای دارید: اگر هنگام سونوگرافی نقصی در کودک شما دیده شود ممکن است شما نیاز به سزارین داشته باشید. اگر سونوگرافی نشان می دهد کودک شما دارای است، احتمال دارد قبل از تولد در رحم معالجه شود. منابع:

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تلفظ کلمات پیدا کردن کلمه مناسب بستن دکمه ها، زیپ و بند کفش پیروی از دستورالعمل یا روش های یادگیری یادگیری الفبا، اعداد، رنگ ها، اشکال، روزهای هفته کنترل مداد رنگی، قیچی یا رنگ آمیزی در خطوط کلمات مشابه هم را اشتباه تلفظ می کند در یادگیری مهارت های جدید کند هستند به طور مداوم کلمات را اشتباه تلفط می کنند در یادگیری مفاهیم پایه ریاضی مشکل دارند در یاد آوردی زمان با مشکل روبرو هستند در برقراری ارتباط بین حروف و صداها مشکل دارند نمی توانند صداها را برای ایجاد کلمات ترکیب کنند بد خط هستند خواندن و نوشتن را دوست ندارند از خواندن با صدای بلند خودداری می کنند در انجام مهارت های سازمان یافته مانند مشق شب ضعیف هستند در درس های تشریحی و بیان افکار خود با مشکل روبرو می شوند در درک مطلب یا یادگیری مهارت های ریاضی مشکل دارند مشکلات اساسی خواندن، که کودک در درک رابطه بین اصوات، حروف و کلمات مشکل دارد مشکلات درک مطلب، که فرزند شما در توانایی درک مفهوم کلمات، عبارات و پاراگراف ها با مشکل روبرو می شود اشکال درک کلمات و عبارات عدم تشخیص حرف و صداها اختلال در سرعت خواندن و روان خوانی نداشتن مهارت های واژگان عمومی دست خط بد مشکل با نوشتن املاء مشکل در نوشتن افکار روی کاغذ اختلال کپی کردن دقیق حروف و کلمات سایر اختلالات یادگیری مشکلات مربوط به مهارت های حرکتی یا دیسپراکسیا مشکل در درک زبان گفتاری اختلال در تمایز بین صداها عدم قدرت تفسیر اطلاعات بصری گفتار نادرست عدم توانایی درک معنی کلمات مشکلات مهارت های کلامی زبان بی نظمی مشکل در تمرکز مشکل در حفظ کردن مهارت های اجتماعی ضعیف سرعت عمل پایین در انجام کارها عدم اشتیاق به خواندن یا نوشتن عدم توجه به جزییات یا توجه بیش از حد به جزییات روانشناسان رشد روانشناسان بالینی روانشناسان مدرسه روانپزشکان کودک روانشناسان آموزش تمام حقایق مربوط به ناتوانی یادگیری فرزندتان و ت ثیر آن بر روند یادگیری را یاد بگیرید در تصمیم گیری در مورد درمان صحیح برای فرزند خود نقش فعالی داشته باشید روی نقاط قوت فرزند خود تمرکز کرده و او را تشویق کنید که علایق خودش را دنبال کند و اعتماد به نفس و انگیزه کودک را افزایش دهید طرفدار فرزند خود باشید. با مدرسه فرزند خود همکار کرده تا یک برنامه آموزش فردی را تهیه کنید از قوانین آموزش ویژه و راهکارهای مدرسه مطلع شوید. بسیاری از خدمات ممکن است در دسترس باشند، اما تا زمانی که درخواست نکنید ارایه نمی دهند مطمین شوید که فرزند شما عادات سالم دارد. کودکی که شب ها زود به خواب می رود، رژیم غذایی متعادلی دارد و ورزش زیادی می کند، از نظر روحی و جسمی سالم تر است به روحیه فرزندتان توجه کنید. اختلالات یادگیری می تواند باعث کاهش اعتماد به نفس کودک شود. مراقب علایم افسردگی، تغییر در خواب یا اشتهای کودکتان باشید

زخم های ولوو زخم هایی هستند که در ناحیه ولوو ظاهر می شوند. زخم های ولوو گاهی بسیار دردناک بوده و در برخی موارد ممکن است اصلا درد نداشته باشند. ولوو بخش خارجی اندام تناسلی زنان است. زخم های ولوو زخم هایی هستند که در این ناحیه ظاهر می شوند. زخم های ولوو گاهی بسیار دردناک بوده و در برخی موارد ممکن است اصلا درد نداشته باشند. ضایعات پوستی ولوو در اغلب موراد ناشی از عفونت های مقاربتی ( STIs ) هستند، اما بسیاری از مسایل دیگر نیز می توانند باعث بروز زخم شوند. گزینه های درمانی متعددی برای این زخم ها وجود دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: زخم‌های ولوو مانند برجستگی یا راش های پوستی به نظر می رسند. در برخی موارد نیز زخم ها به صورت شکاف هایی در پوست ظاهر شوند. این شکاف ها گاهی بزرگ بوده و بافت را نمایان می کنند. علایم زخم ولوو در زنان متفاوت است، اما این علایم به طور کلی عبارتند از: تب خارش ترشح درد یا ناراحتی بزرگ شدن غدد لنفاوی احساس درد در هنگام دفع ادرار گاهی اوقات، زخم های ولوو هیچ علامتی را ایجاد نمی کند. به طور کلی، زخم های ولوو به دو دسته جنسی و غیرجنسی طبقه بندی می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جنسی. ولوو در نتیجه تماس جنسی رخ می دهد. زخم های ولوو شایع ترین زخم تناسلی در میان زنان هستند. غیر جنسی. اغلب در زنان جوانی رخ می دهد که از نظر جنسی فعال نیستند. دلایل زیادی برای ابتلا به زخم ولوو وجود دارد، از جمله: شایع ترین علت ابتلا به زخم های تناسلی ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV ) و پس از آن سیفلیس است. ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV ) بسیار مسری بوده و باعث ابتلا به تب خال تناسلی می شود. همچنین ویروس HSV می تواند برای سالها به صورت خفته در سلول های عصبی باقی بماند. سیفلیس نیز یکی دیگر از بیماری های مقاربتی است که در اثر یک عفونت باکتریایی در بدن رخ می دهد. سیفلیس در اغلب موارد با یک زخم بدون درد بر روی ولوو شروع می شود. سایر بیماری های مقاربتی نیز می توانند منجر به زخم های ولوو شوند، از جمله: کلامیدیا شانکرویید دونووانوزیس علاوه بر این، برخی از زنان مبتلا به HIV ممکن است در ناحیه تناسلی خود دچار زخم شوند. بیماری های مقاربتی در میان افراد بسیار شایع است. بررسی ها نشان می دهد، از هر نفری که از نظر جنسی فعال هستند، نفر در سن سالگی به بیماری های مقاربتی مبتلا می شود. کاندیدیازیس ولووواژینال که به عنوان عفونت قارچی واژن نیز شناخته می شود، شایع ترین عفونت قارچی است که باعث زخم ولوو می شود. این عفونت در میان زنان بسیار شایع است. از هر زن تقریبا زن در دوره های مختلف زندگی خود به عفونت قارچی مبتلا می شود. ابتلا به عفونت قارچی با سوزش شدید واژن همراه است. سایر علایم عفونت قارچی عبارتند از: خارش التهاب و تورم واژن ترشحات پنیری شکل واژن سوزش در هنگام رابطه جنسی و ادرار کردن در بسیاری از موارد علت ایجاد عفونت های واژن آلودگی ویروسی است. عفونت های ویروسی بسیار مسری بوده و از طریق تماس جنسی با فرد آلوده منتقل می شوند. بروز ضایعات و زخم های ولوو یکی از مهمترین علایم آلودگی به این عفونت ها است. مهمترین عفونت های ویروسی عبارتند از: ویروس اپشتین بار سیتومگالوویروس واریسلا زوستر، ویروسی که باعث آبله مرغان و زونا می شود. در عفونت های باکتریایی واژن، تعادل طبیعی باکتری های مفید واژن از بین رفته و باکتری های مضر بیش از حد رشد می کنند. عفونت های ناشی از آلودگی باکتریایی، مانند استرپتوکوک گروه A و مایکوپلاسما، می توانند باعث بروز زخم های ولوو شوند. عفونت های باکتریایی معمولا با آنتی بیوتیک های موثری مانند مترونیدازول درمان می شوند. انواع مختلفی از بیماری های التهابی و خودایمنی وجود دارند که می توانند باعث ایجاد زخم ها و ضایعات پوستی در اطراف ولوو شوند. در بیماری های التهابی و خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن به اشتباه سلول های سالم را به عنوان مهاجم شناسایی کرده و به آنها حمله می کند. علت ابتلا به بیماری های خود ایمنی هنوز به طور دقیق مشخص نیست. برخی از مهمترین بیماری های خود ایمنی که می توانند باعث بروز زخم های ولوو شوند، عبارتند از: بیماری داریر بیماری کرون هیدرادنیت چرکی لیکن پلان فرسایشی بیماری بهجت BD ) پیودرما گانگرنوزوم سندرم استیونز - جانسون هر گونه ضربه، مالش یا خاراندن مزمن ولوو می تواند منجر به تحریک پوست و بروز زخم در ناحیه ولوو شود. گاهی اوقات، بیماری‌های شایع مانند التهاب لوزه، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی یا عفونت های ویروسی می‌توانند باعث ابتلا به زخم‌های تناسلی، به‌ویژه در دختران نوجوان شود. مصرف داروهایی مانند داروهای ضد التهاب غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، سولفونامیدها، و برخی آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند باعث بروز آلرژی در بدن شوند. تب، زخم و بثورات پوستی جزء شایع ترین علایم آلرژی های دارویی هستند. به همین علت گاهی مصرف این داروها می تواند باعث بروز زخم های ولوو در خانم ها شود. سرطان ولوو اغلب در زنان سالمند رخ داده و به ندرت در زنان زیر سال مشاهده می شود. هنوز علت اصلی ابتلا به سرطان ولوو به طور دقیق مشخص نیست. اما عواملی مانند عفونت های مکرر ناشی از آلودگی به ویروس پاپیلومای انسانی می تواند احتمال ابتلا به سرطان ولوو را در خانم ها افزایش دهد. بروز ضایعات زخم مانند در ولوو، درد و حساس شدن این ناحیه از مهمترین علایم سرطان ولوو است. گاهی اوقات، واکنش بدن به محصولات مراقبت از پوست می تواند باعث بروز زخم های تناسلی شود. اغلب صابون ها و شوینده های معطر دارای رنگ و اسانس هستند. به همین علت استفاده از این شوینده ها باعث از بین رفتن تعادل PH واژن و در نتیجه ابتلا به خشکی، خارش و زخم های ولوو می شود. در سراسر جهان، سالانه حدود میلیون نفر به بیماری های تناسلی مبتلا می شوند. ویروس هرپس سیمپلکس نوع و شایع ترین علت ابتلا به زخم های تناسلی در زنان است. ویروس HSV باعث ابتلا به تب خال تناسلی می شود. بررسی ها نشان می دهد که از هر زن، نفر به عفونت HSV نوع مبتلا است. پزشک پیش از هر چیز یک معاینه فیزیکی انجام داده و سابقه سلامت شما را بررسی می کند تا بفهمد چه عاملی باعث ایجاد زخم ولوو در شما شده است. همچنین پزشک در مورد زندگی جنسی، تعداد شرکای جنسی و داروهایی که مصرف می کنید سوالاتی را از شما می پرسد. در اغلب موارد برای بررسی هرگونه کمبود تغذیه ای و یا ناهنجاری های خونی یک آزمایش خون برای شما تجویز می شود. اگر مشکوک به یک بیماری زمینه‌ای، مانند بیماری خودایمنی باشید، پزشک ممکن است شما را به متخصص ارجاع دهد. آزمایشاتی که اغلب برای تشخیص علت دقیق زخم ولوو تجویز می شوند، عبارتند از: آزمایش خون آزمایش ادرار تست سواب باکتریایی یا ویروسی همچنین گاهی برای بررسی دقیق تر زخم ممکن است نیاز به بیوپسی داشته باشید. در بیوپسی نمونه کوچکی از زخم برداشته شده و برای انجام بررسی های بیشتر به آزمایشگاه ارسال می شود. زخم ولوو نیز مانند هر زخم دیگری ممکن است عفونی شود. عدم درمان زخم ولوو و مزمن شدن آن عوارضی از تب خفیف تا عفونت های مرگبار را به همراه دارد. زخم های ولوو همچنین می توانند باعث ایجاد اسکار، تغییر رنگ ناحیه تناسلی و کاهش خاصیت ارتجاعی پوست شوند. اکثر بیماری های مقاربتی مرتبط با زخم های ولوو در صوت عدم درمان به موقع می توانند عوارض جدی و گاهی دایمی ایجاد کنند. بررسی ها نشان می دهد که هر ساله حدود زن به دلیل یک بیماری مقاربتی مزمن نابارور می شوند. همچنین ابتلا به زخم ولوو درمان نشده خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد. بیماری های مقاربتی می توانند باعث ایجاد انواع خاصی از سرطان ها شوند. به عنوان مثال، HPV مسیول حدود درصد از سرطان های رحم و ولوو است. بررسی ها نشان می دهد که زنان سفیدپوست در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان ولوو قرار دارند. کلامیدیا و سوزاک نیز می توانند منجر به بیماری التهابی لگن ( PID ) شوند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا ( CDC ) ادعا می کند که از هر زن مبتلا به بیماری التهابی لگن نفر برای باردار شدن مشکل دارد. رویکرد درمانی شما به عامل ایجاد زخم بستگی دارد. برخی از زخم های ولوو ممکن است خود به خود از بین بروند، اما برخی دیگر به درمان فوری نیاز دارند تا منجر به عفونت نشوند. زخم های فرج که به دلیل واکنش های آلرژیک یا آسیب بافت رخ می دهند، اغلب با گذشت زمان، مراقبت و رعایت بهداشت مناسب خود به خود برطرف می شوند. داروهای مسکن بدون نسخه و محصولات موضعی نیز می توانند به کاهش درد و ناراحتی مرتبط با زخم ولوو کمک کنند. زخم های شدیدتر اغلب برای بهبودی کامل به مراقبت های پزشکی بیشتر مانند پانسمان یا شستشوی ملایم و منظم نیاز دارند. پزشک ممکن است روش های مختلفی را برای درمان بیماری توصیه کند. به عنوان مثال افراد مبتلا به عفونت های باکتریایی، عفونت قارچی یا STI باید حداقل یک دوره آنتی بیوتیک خوراکی دریافت کنند. بیماری های مقاربتی معمولا با داروهای آنتی بیوتیک و ضد ویروسی درمان می شوند. دارو درمانی زخم های ولوو که ناشی از عفونت نیستند معمولا با مصرف داروهای زیر درمان می شوند: آنتی هیستامین ها کورتیکواستروییدها داروهای تعدیل کننده ایمنی مانند متوترکسات پزشک به شما آموزش می دهد که چگونه زخم خود را تا زمان بهبودی کامل به طور موثر تمیز کنید. همچنین ممکن است برای پوشاندن و محافظت از ناحیه زخم شده، به پانسمان های خاصی نیاز داشته باشید. افراد مبتلا به عفونت های تبخال و HIV باید داروهای خود را هر روز به طور منظم مصرف کنند. مصرف منظم داروها از عود مجدد علایم پیشگیری کرده و خطر انتقال عفونت را به دیگران را کاهش می دهد. گاهی اوقات استفاده از درمان های خانگی می توانند به تسکین درد و ناراحتی زخم ولوو کمک کنند. این درمان های خانگی عبارتند از: اکسید زینک حمام نمک اپسوم استفاده از کمپرس یخ در ناحیه آسیب دیده مصرف بی حس کننده های موضعی مانند لیدوکایین مصرف مسکن های خوراکی مانند استامینوفن (تیلنول) اجتناب از محرک‌ها، مانند صابون‌های خشن، دوش‌های واژینال یا لباس‌های تنگ به طور کلی اغلب زخم های ولوو به دلیل عفونت های مقاربتی به خصوص تبخال تناسلی و سیفلیس ایجاد می شوند. انواع مختلف بیماری های خودایمنی، عفونت‌ها و همچنین عوامل سبک زندگی مانند نوع تغذیه نیز می‌توانند باعث ایجاد زخم های ولوو شوند. زخم های ولوو در صورت مراقبت مناسب، اغلب بدون نیاز به درمان پس از چند هفته خود به خود از بین می روند. با این حال، مزمن شدن برخی زخم ها می تواند باعث بروز عفونت های خطرناک و زخم های عود کننده شود. برخی زخم های ولوو می توانند دردناک باشند، در حالیکه برخی دیگر از این زخم ها ممکن است علایم خاصی را ایجاد نکنند. این زخم ها می توانند تا مدت ها بدون علامت باقی بمانند. بنابراین در صورت مشاهده هر گونه زخم ولوو غیرقابل توضیح باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید تا خطر عوارض جدی کاهش یابد.

در آن پزشک از ابزار های تخصصی به نام آندوسکوپ برای مشاهده عملکرد اندام های داخلی و عروق بدن بیمار استفاده می کند. این روش به جراحان این امکان را می دهد تا بدون ایجاد برش های بزرگ، مشکلات موجود در بدن را ببینند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید . جراحی لاپاروسکوپی، یک روش درمانی آندوسکوپی است که قسمتی از بدن که آندوسکوپ در آن قرار گرفته است احتمال دارد عفونت ایجاد شود که در این صورت. ) ی خطرات آندوسکوپی به نوع، محل عمل و شرایط پزشکی بیمار بستگی دارد. به عنوان مثال، مدفوع به رنگ تیره، استفراغ و مشکل در دفع بعد از کولونوسکوپی می تواند نشانگر این باشد که مشکلی وجود دارد. در هیستروسکوپی خطر سوراخ شدن رحم، خونریزی رحم یا ترومای گردن رحم را به همراه دارد، البته بروز این عوارض به ندرت دیده می شود. اگر در آندوسکوپی با کپسول انجام گیرد، خطر کمی وجود دارد که کپسول در جایی از دستگاه گوارش گیر کند و باعث انسداد شود. خطر برای افرادی که بیماری خاصی دارند، بیشتر است. سپس ممکن است خارج کردن کپسول نیاز به جراحی داشته باشد. مانند اکثر فناوری ها، این تکنولوژی مدام پیشرفت می کند. نسل های جدید آندوسکوپ از تصویربرداری با کیفیت بالا استفاده می کنند. تکنیک های نو آورانه همچنین آندوسکوپی را با فناوری جدید در زمینه تصویر برداری یا اقدامات جراحی ترکیب می کنند. چند نمونه از آخرین فنآوری های این روش، عبارتند از: بیمار در حین انجام این روش، یک قرص کوچک با یک دوربین ریز داخل آن را می بلعد. کپسول بدون ایجاد هیچ گونه ناراحتی از دستگاه گوارش فرد عبور کرده و هزاران تصویر از روده تهیه می کند. ERCP ، آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی همراه با اشعه X کروماندوسکوپی تکنیکی است که در طی آن از لکه یا رنگ مخصوص برای بررسی روده استفاده می شود. EUS EMR روشی است که به پزشک در از بین بردن بافت سرطانی دستگاه گوارش کمک می کند. در EMR ، یک سوزن از طریق آندوسکوپ عبور می کند تا مایعی را در زیر بافت غیر طبیعی تزریق کند. تزریق مایع به جداسازی بافت سرطانی از لایه های دیگر کمک می کند تا راحت تر از بین برود. منابع:

دستگاه ادراری، به مجموعه اندام ها، مجرا ها، ماهیچه ها و اعصابی که برای تولید، ذخیره و انتقال ادرار با هم، همکاری می کنند گفته می شود. دستگاه ادراری شامل دو کلیه، دو مجرای ادراری یا میزنای، مثانه، دو عضله اسفنکتر و مجاری ادراری است. دستگاه ادراری به سیستم کلیوی نیز معروف است. میزان حجم ادرار فرد به عوامل زیادی بخصوص میزان مایعات و غذایی که مصرف می کند، بستگی دارد. در بزرگسالان روزانه حدود تا میلی لیتر مایعات بدن از طریق سیستم ادراری، تعریق و تنفس دفع می شود. علاوه بر این، انواع خاصی از داروها، از جمله داروهای ادرار آور که گاهی برای درمان فشار خون بالا نیز استفاده می شود، می تواند بر میزان ادراری که فرد تولید می کند، ت ثیر بگذارد. برخی نوشیدنی ها مانند قهوه و الکل هم می توانند باعث افزایش ادرار شوند. دستگاه ادراری نوعی از سموم بدن به نام اوره را از خون خارج می کند. اوره در اثر تجزیه غذاهای حاوی پروتیین مانند گوشت، مرغ و سبزیجات خاص در بدن تولید می گردد. اوره از راه جریان خون به کلیه ها منتقل شده و همراه با آب اضافی از خون، باعث تولید ادرار می شوند. اندام های اصلی سیستم ادراری، کلیه ها هستند که اندامی لوبیایی شکل کلیه ها درست در زیر قفسه سینه و در دو طرف ستون فقرات قرار دارند. کلیه ها اوره و سایر مواد زاید بدن را از طریق دستگاه های کوچک به نام نفرون از خون جدا و دفع می کنند. هر نفرون نفرون از مویرگ های خون کوچک، به نام گلومرول و یک لوله کوچک به نام توبول کلیوی تشکیل شده است. ادرار در کلیه ها بوسیله دو لوله نازک به نام میزنای وارد مثانه می شود. وقتی مثانه پر شد، فرد از طریق مجرای ادرار، ادرار را دفع می کند تا سموم از بدن خارج شود. مثانه، اندام توخالی و بادکنکی شکل است که در لگن قرار دارد. مثانه توسط رباط هایی به اندام های دیگر و استخوان های لگن وصل شده و در جای خود نگهداری می شود. مثانه ادرار را تا زمانی که مغز هشدار دهد که فرد آماده خالی کردن آن است، ذخیره می کند. مثانه مثانه سالم و طبیعی می تواند تقریبا نیم لیتر ادرار را به راحتی و تا مدت دو الی پنج ساعت نگه دارد. هنگام ادرار، عضلات مثانه سفت شده و ادرار را در مثانه نگهداری می کند. همزمان با آن مغز به عضلات اسفنکتر برای استراحت سیگنال می دهد. با استراحت این عضلات، ادرار از هنگامی که تمام سیگنال ها به ترتیب صحیح از مغز به سمت اعصاب انتقال داده می شوند، ادرار به طور طبیعی اتفاق میفتد. برای جلوگیری از نشت ادرار، عضلات دایره ای به نام اسفنکتر در نزدیکی محل باز شدن مثانه به مجرای ادرار وجود دارد تنها تفاوت بین دستگاه ادراری زن و مرد در طول مجرای ادراری آن هاست. در زنان، مجرای ادرار یا میزراه در حدود تا سانتی متر و بین کلیتوریس و مهبل قرار دارد. مجرای ادرار در مردان تا سانتی متر است. مجرای ادرار آن ها طول آلت را طی می کند که در انتهای آلت تناسلی باز می شود. مجرای ادرار در مردان برای خروج ادرار و همچنین مایع منی هنگام انزال استفاده می شود. مشکلات سیستم ادراری می تواند در اثر کهولت سن، بیماری یا آسیب ایجاد شود. با افزایش سن و تغییر در ساختار کلیه ها ممکن است از توانایی های کلیه ها کاسته شود. همچنین، عضلات موجود در حالب، مثانه و مجرای ادراری مقداری از قدرت خودشان را از دست بدهد. کاهش قدرت عضلات اسفنکترها و لگن می تواند باعث بی اختیاری ادرار شود. علاوه بر آن بیماری یا آسیب دیدگی می تواند منجر به اختلال در عملکرد کلیه ها و یا انسداد مجاری ادراری گردد. آزمایش ادرار محتوای ادرار را برای مواد غیر طبیعی مانند پروتیین یا علایم عفونت بررسی می کند. آزمایشات اورودینامیکی، میزان ذخیره ادرار در مثانه و جریان ادرار را از مثانه به مجرای ادرار ارزیابی می کند. در صورت بروز علایمی که احتمال داده شود عضلات یا اعصاب سیستم ادراری تحتانی و مجرای لگن، مثانه، مجرای ادرار و اسفنکتر مشکلی دارند، پزشک می تواند آزمایش اورودینامیک را توصیه کند. آزمایشات اورودینامیکی انقباض عضله مثانه را در هنگام پر و خالی بودن اندازه گیری می کند. این آزمایش با قرار دادن یک لوله کوچک به نام کاتتر از طریق مجرای ادرار در مثانه انجام می شود. کاتتر با آب یا گاز پر می شود. یک لوله کوچک دیگر به داخل روده یا واژن وارد می شود تا میزان فشار بر مثانه اندازه گیری شود. در سایر آزمایشات مربوط به مثانه برای تشخیص هرگونه ناهنجاری در شکل و عملکرد مثانه، از رنگ و اشعه ایکس به جای آب استفاده می کنند تا هنگام پر شدن و خالی شدن مثانه، عکس های اشعه ایکس تهیه شود. این آزمایشات حدود یک ساعت طول می کشد. متخصصان مختلف، بیماری های دستگاه ادراری را درمان می کنند. براساس گزارش انجمن ارولوژی آمریکا ( AUA ) ، یک نفرولوژیست متخصص در درمان بیماری های کلیوی است، در حالی که متخصصان ارولوژی مشکلات دستگاه ادراری از جمله کلیه ها، غدد فوق کلیوی، مجاری ادرار، مثانه و مجرای ادرار را معالجه می کنند. متخصص ارولوژی همچنین بیماری های مربوط به اندام تولید مثل مردان را درمان می کند، اما متخصصان زنان غالبا در زمینه های بیماری های ادراری یا اختلالات در زنان از جمله عفونت های مقاربتی تخصص دارد. عفونت ادراری، هنگام ورود باکتری ها به مجاری ادراری رخ می دهد و مجرای ادرار، مثانه یا حتی کلیه ها را تحت ت ثیر قرار دهد. در حالی که UTI UTI ، یکی دیگر از بیماری های شایع دستگاه ادراری است. شایع ترین مشکلات مثانه و بی اختیاری ادرار در مربوط به تکرر و نشت ادرار می باشد، که در مردان معمولا به دلیل بزرگ شدن پروستات ایجاد می شود. بی اختیاری ادراری باعث انسداد در مثانه خواهد شد. همچنین مشکلات دستگاه ادراری می تواند به صورت پرولاپس رحم و مثانه بروز کند و منجر به نشتی ادرار شود. پرولاپس رحم بیشتر ناشی از زایمان طبیعی می باشد. نگه داشتن ادرار برای مدت زمانی کوتاه، معمولا تا یک ساعت، خوب است با این وجود طولانی شدن مدت زمان نگهداری ادرار و تکرر ادرار ممکن است باعث تجمع بیش از حد ادرار در مثانه و اعمال فشار روی کلیه ها شود. این مشکلات به نوبه خود ممکن است منجر به عفونت ادراری، سیستیت و اختلال در عملکرد کلیه ها شود. ( IC ) یا سندرم مثانه دردناک، یک بیماری مزمن مثانه است که در زنان، باعث فشار و درد مثانه و گاهی اوقات درد لگن در درجات مختلف می شود. بیماری سیستیت بینابینی می تواند باعث التهاب و حتی ایجاد زخم در مثانه شود. در حالی که علت آن مشخص نیست، بسیاری از مبتلایان به این بیماری نیز دارای نقص در اپیتلیوم یا سلول های پوشش محافظ مثانه هستند. پروستاتیت، تورم غده پروستات است و بنابراین، فقط در مردان می تواند رخ دهد. علایم این بیماری که اغلب در سنین بالا ایجاد می شود و شامل: درد لگن تکرر ادرار درد هنگام ادرار، توده هایی از اگزالات کلسیم هستند که در هر نقطه از دستگاه ادراری یافت می شود. سنگ کلیه وقتی تشکیل می شود که مواد شیمیایی موجود در ادرار غلیظ شده و بصورت یک توده جامد تجمع می یابند. سنگ کلیه می توانند باعث ایجاد درد در ناحیه پشت و پهلوها و همچنین خون در ادرار شوند. بسیاری از سنگ های کلیوی با حداقل آسیب قابل درمان هستند. یک روش درمانی سنگ کلیه استفاده از لیتروپریس موج شوک خارج از بدن است. این روش باعث جدا شدن سنگ کلیه با امواج شوک می شود. نارسایی کلیه، می تواند یک وضعیت موقتی و حاد یا یک بیماری مزمن باشد. نارسایی کلیه منجر به اختلال عملکرد کلیه ها در جداسازی سموم از خون می شود. سایر بیماری ها مانند دیابت و فشار خون بالا می تواند باعث بیماری مزمن کلیه شود. موارد حاد، در اثر تروما یا آسیب های دیگر ایجاد می شود، ولی با درمان بهبود می یابد. بیماری های کلیوی می تواند منجر به نارسایی کلیه شود، که نیاز به دیالیز یا حتی پیوند کلیه داشته باشد. پروتیینوری، وجود مقادیر غیرطبیعی پروتیین در ادرار است. کلیه های سالم سموم را از خون خارج می کنند اما پروتیین در خون باقی می ماند و در برخی بیماری ها پروتیین خون در ادرار ترشح می شود. پروتیین موجود در ادرار مشکلی ایجاد نمی کند، اما نشانه عدم کارکرد درست کلیه ها است. یکی از شایع ترین سرطان ها است که در مردان بیشتر از زنان رخ می دهد. معمولا در افراد سالمند بیشتر دیده است، ولی در هر سنی اتفاق میافتد. علایم سرطان مثانه، از جمله درد کمر یا لگن، مشکل در ادرار و تکرر ادرار می باشد. ( BPH ) یک بیماری در مردان است که بر غده پروستات، ت ثیر می گذارد. پروستات در انتهای مثانه قرار دارد و مجرای ادرار را احاطه می کند. BPH ، می تواند در عملکرد ادرار در افراد مسن اختلال ایجاد کند. بزرگ شدن پروستات با فشار بر مجرای ادرار باعث انسداد و اختلال در ادرار کردن می شود. مردان مبتلا به BPH BPH منابع:

کوتولگی، زمانی اتفاق میفتد که فرد به طور غیر طبیعی کوتاه قد باشد. کوتولگی به خودی خود یک بیماری نیست و در نتیجه، تعریف پزشکی واحدی ندارد. گاهی کوتولگی، ناشی از اختلال در هورمون رشد. کوتولگی همچنین می تواند به دلیل اختلالات متابولیکی یا سوء تغذیه باشد. گروهی از شرایط به نام دیسپلازی اسکلتی شایع ترین علت کوتوله شدن است. دیسپلازی اسکلتی باعث رشد غیر طبیعی استخوان ها و کوتاه قدی می شود. سایر علل کوتولگی ممکن است شامل موارد زیر باشند: نارسایی اعضای بدن مشکلات مربوط به رشد سوء تغذیه یا کمبود غذای کافی سطح نامناسب هورمون های خاص، به ویژه هورمون رشد انسانی ( HGH ) همه این ها دلایل ثانویه کوتولگی است. این بدان معنی است که آن ها ژنتیکی نیستند و ممکن است با تشخیص زود هنگام و درمان به موقع برگشت پذیر باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع دیسپلازی سه نوع متداول دیسپلازی اسکلتی عبارتند از: شایع ترین علت کوتولگی نوعی اختلال به نام آکوندروپلازی می باشد که نوعی اختلال ژنتیکی است و در بدو تولد بوجود می آید. به طور طبیعی در اوایل کودکی بخش اعظم غضروف فرد ایجاد و به استخوان سخت تر تبدیل می شود. در آکوندروپلازی، این روند به درستی رخ نمی دهد. آکوندروپلازی، در درجه اول بر استخوان های بازو ها و پا ها ت ثیر می گذارد. این اختلال معمولا باعث بروز علایم زیر می شود: انگشتان کوتاه پا های خمیده بازو ها و پا های کوتاه تحرک محدود در آرنج انحنای جلو ستون فقرات قد در بزرگسالان حدود سانتی متر سر بزرگ و نامتناسب، با پیشانی برجسته و یک پل مسطح بینی برخی از افراد مبتلا به آکندروپلازی دچار مشکلات تنفسی می شوند. آن ها ممکن است از تنگ شدن ستون فقرات به نام تنگی نخاعی رنج می برند. دیسپلازی مادرزادی ( SEDc ) یک جهش ژنتیکی است که باعث ایجاد یک تنه، بازو ها و پا های کوتاه می شود. ستون فقرات، بازوها و پا های مبتلایان به این بیماری همانطور که انتظار می رود رشد نمی کنند. علاوه بر قد کوتاه، افراد مبتلا به SEDc ممکن است طیف وسیعی از مشکلات بهداشتی را تجربه کنند، از جمله: شکاف کام گردن کوتاه گونه مسطح تنه بسیار کوتاه سینه پهن و گرد بازوها و پاهای کوتاه انحنای ستون فقرات ناهنجاری های باسن مشکلات بینایی و شنوایی دست و پا با اندازه متوسط ناپایداری استخوان های گردن پاهای پیچ خورده یا با اشکال غیرطبیعی آرتروز و مشکلات مربوط به حرکت مفصل متوسط قد در بزرگسالان از تا سانتی متر SEDc دیسپلازی دیاستروفیک نتیجه جهش ژن است. روی غضروف و رشد استخوان ت ثیر می گذارد و باعث ایجاد بازوها و پا ها بسیار کوتاه و قد کوتاه می شود. افراد مبتلا به این عارضه معمولا دچار ناهنجاری ستون فقرات و بیماری به نام انگشت شست اسبچه هستند. این ناهنجاری شکل شست را تغییر می دهد. افراد مبتلا به دیسپلازی دیاستروفیک اغلب در دوران کودکی دچار درد مفاصل و ماهیچه ای و مشکلات حرکتی می شوند. دیسپلازی دیاستروفیک می تواند باعث ایجاد مشکلات تنفسی بخصوص در دوران کودکی شود. برخی از کودکان با این بیماری در اثر مشکلات تنفسی می میرند. علایم (به غیر از قد کوتاه) به نوع اختلال بستگی دارد. در کوتولگی نامتناسب، سر نسبت به بقیه بدن بسیار بزرگ است. تقریبا همه افرادی که کوتولگی نامتناسب دارند، از ظرفیت های عقلانی طبیعی برخوردار هستند. کوتولگی متناسب از بدو تولد یا در اوایل کودکی ظاهر شده و رشد و نمو کل بدن را محدود می کند. بنابراین سر، تنه و اندام ها همه کوچک، اما متناسب با یکدیگر می باشند. از آنجا که این اختلالات بر رشد کلی ت ثیر می گذارد، بسیاری از آن ها منجر به رشد ضعیف یک یا چند سیستم بدن می شوند. کمبود هورمون رشد یک دلیل نسبتا شایع در کوتوله گرایی متناسب است. کمبود هورمون رشد زمانی رخ می دهد که غده هیپوفیز عملکرد مناسبی ندارد و هورمون رشد کافی ترشح نمی کند. از علایم کوتولگی متناسب می توان به کاهش رشد و تاخیر رشد جنسی در سال های نوجوانی اشاره کرد. اگر در مورد رشد فرزند یا پیشرفت کلی فرزند خود نگرانی هستید، به پزشک مراجعه کنید. شایع ترین اشکال کوتوله، که به دلیل ناهنجاری های ژنتیکی اسکلت و غضروف ایجاد می شود، با آزمایش ژنتیکی جنین در حال رشد، قابل تشخیص می باشد. اکثر پزشکان این آزمایشات را فقط وقتی توصیه می کنند که تشخیص دهند جنین در معرض خطر قرار دارد. از آنجا که اکثر مبتلایان به کوتولگی، والدین آن ها از قد طبیعی برخوردارند، معمولا تا بعد از تولد تشخیص داده نمی شود. دیسپلازی اسکلتی، معمولا کمی پس از تولد قابل تشخیص است. اشکال نادر کوتولگی ممکن است بعدا تشخیص داده شوند. تشخیص آن ها ممکن است دشوارتر باشد. پزشک متخصص اطفال برای ارزیابی رشد کودک تعدادی از ویژگی ها را بررسی کرده و تشخیص می دهد که آیا وی دارای اختلال مرتبط با کوتولگی می باشد یا از رشد طبیعی برخوردار است. در بعضی موارد، در طول سونوگرافی پیش از تولد، ممکن است کوتولگی نامتناسب شناسایی شود. آزمایشات تشخیصی می تواند شامل موارد زیر باشد: بخش طبیعی یک معاینه پزشکی اندازه گیری قد، وزن و دور سر کودکان است. در هر مراجعه، پزشک این اندازه گیری ها را در نمودار رشد ترسیم می کند. این نمودار برای شناسایی رشد غیرطبیعی مانند رشد تاخیری یا تشخیص سر بزرگ بسیار مهم است. اگر تغییری در این نمودارها وجود داشته باشد، پزشک ممکن است اندازه گیری های مکرر را انجام دهد. برخی ویژگی های ظاهری صورت و اسکلت بدن با هر یک از اختلال کوتوله همراه هستند. ظاهر کودک می تواند به پزشک در تشخیص کمک کند. پزشک ممکن است آزمایشات جانبی تصویربرداری مانند اشعه X را توصیه کند، زیرا ناهنجاری های خاصی از جمجمه و اسکلت می تواند نوع اختلال را مشخص کند. تصویربرداری می تواند بلوغ تاخیری استخوان ها را نشان دهند. ( MRI ) آزمایش های ژنتیکی برای شناسایی ژن های عامل اختلالات وجود دارد، اما این آزمایش ها اغلب برای تشخیص دقیق لازم نیستند. احتمال دارد پزشک سابقه خانوادگی کودک را بررسی کند تا تشخیص دهد آیا کوتاهی قد بین اعضاء دیگر خانواده هم دیده می شود یا نمی شود. پزشک می تواند آزمایشاتی را برای اندازه گیری سطح هورمون رشد یا هورمون های دیگر تجویز کند. کوتولگی می تواند انواع مختلفی از مشکلات رشدی و عوارض پزشکی ایجاد کند. متخصصان متعددی می توانند در شرایط غربال گری برای تشخیص شرایط خاص، توصیه به درمان و ارایه مراقبت به شما کمک کنند. متخصصان تیم مراقبتی ممکن است شامل موارد زیر باشند: متخصص قلب متخصص چشم متخصص مغز و اعصاب متخصص دندان پزشکی متخصص اختلالات ژنتیکی روان شناس یا روان پزشک متخصص اختلالات هورمونی متخصص گوش، حلق و بینی متخصص اختلالات اسکلتی ( درمانگر رشد، که در زمینه درمانی به شما کمک می کند تا از کودک خود در بروز رفتارهای متناسب با سن، مهارت های اجتماعی و بین فردی حمایت کنید. عوارض مربوط به اختلالات مرتبط با کوتوله ممکن است بسیار متفاوت باشد. اما برخی از عوارض در انواع مختلف کوتولگی بسیار رایج هستند. ویژگی های جمجمه، ستون فقرات و اندام های مشترک در اکثر اشکال کوتوله گرایی نامتناسب منجر به برخی مشکلات رایج می شود: درد کمر خمیدگی پاها فشار روی نخاع مشکلات تنفسی دندان های نامتناسب قطع تنفس در هنگام خواب ( مایع اضافی در اطراف مغز ( عفونت های مکرر گوش و خطر کم شنوایی افزایش وزن و مشکلات مفاصل و ستون فقرات ت خیر در پیشرفت مهارت های حرکتی مانند نشستن و راه رفتن باریک شدن کانال در ستون فقرات تحتانی ( و در نتیجه فشار به نخاع و درد یا بی حسی در پاها در کوتوله گرایی متناسب، مشکلات رشد و نمو اغلب منجر به اختلال در عملکرد اندام ها می شود. به عنوان مثال، مشکلات قلبی می توانند ت ثیر قابل توجهی بر سلامتی داشته باشند. فقدان بلوغ جنسی همراه با کمبود هورمون رشد بر رشد جسمی و عملکرد اجتماعی ت ثیر می گذارد. زنان مبتلا به کوتوله گرایی نامتناسب ممکن است در دوران بارداری دچار مشکلات تنفسی شوند. علاوه بر آن، زایمان در این زنان همیشه از طریق سزارین انجام می گیرد. زیرا اندازه و شکل لگن امکان زایمان طبیعی را نمی دهد. بسیاری از مبتلایان به کوتولگی می گویند که سخت ترین قسمت شرایط آن ها توهینی است که تحمل می کنند. این توهین ممکن است شامل زورگویی و تبعیض شغلی و همچنین استفاده از اصطلاحات منفی مانند " نیم وجبی " باشد. افراد با قد طبیعی ممکن است در مورد افراد مبتلا به کوتولگی تصورات غلطی داشته باشند. این تصورات غلط می تواند بر عزت نفس افراد ت ثیر بگذارد و فرصت های موفقیت در مدرسه یا شغل را از آن ها بگیرد. کودکان مبتلا به کوتولگی به ویژه در معرض آزار دادن و تمسخر هستند. هدف از درمان، بهبود عملکرد و به دست آوردن حداکثر استقلال است. بیشتر درمان های کوتوله گرایی قد را افزایش نمی دهند اما می توانند مشکلات ناشی از عوارض را برطرف یا از بین ببرند. روش های جراحی که ممکن است مشکلات در افراد مبتلا به کوتوله گرایی نامتناسب را برطرف کند، عبارتند از: از بین بردن لوزه ها یا آدنوییدها برای راحت تر شدن تنفس جراحی برای اصلاح ناهنجاری ها در استخوان ها و ستون فقرات نخاع جراحی های ستون فقرات (مهره ها) برای کاهش فشار بر روی نخاع جراحی برای خارج کردن مایعات اضافی در اطراف مغز (هیدروسفالی) برای افراد مبتلا به کوتولگی به دلیل کمبود هورمون رشد، درمان با تزریق نسخه مصنوعی هورمون می تواند قد نهایی را افزایش دهد. در بیشتر موارد، تزریق روزانه برای چند سال متوالی انجام می گیرد تا کودک به حداکثر قد خودش برسد. درمان ممکن است در طول سال های نوجوانی و اوایل بزرگسالی ادامه یابد. حتی برخی افراد به درمان مادام العمر نیاز دارند. دختران مبتلا به سندرم ترنر به استروژن و هورمون درمانی نیاز دارند تا بتوانند به بلوغ و رشد جنسی دست پیدا کنند. درمان با استروژن درمانی معمولا در طول زندگی ادامه می یابد تا زنان مبتلا به سندرم ترنر به سن متوسط یایسگی برسند. اما مکمل هورمون رشد برای کودکان مبتلا به آکوندروپلازی باعث افزایش قد نهایی نمی شود. پیگیری ها منظم و مراقبت های مداوم جلسات پزشکی می تواند کیفیت زندگی افراد مبتلا را بهبود بخشد. به دلیل طیف وسیعی از علایم و عوارض، درمان های مختلف متناسب با بروز مشکلات از جمله ارزیابی و درمان عفونت گوش، تنگی نخاع یا آپنه خواب لازم است. بزرگسالان مبتلا به کوتولگی باید همچنان به خاطر مشکلاتی که در طول زندگی ممکن است رخ دهد، تحت نظارت و درمان قرار گیرند. بهتر است مبتلایان به کوتولگی در مورد مراقبت در منزل با متخصص اطفال یا پزشک خود صحبت کنند. برخی موضوعات به خصوص برای کودکانی که کوتولگی نامتناسب دارند بسیار مهم است، به طور مثال: از صندلی ایمنی کودک با تکیه گاه های پشت و گردن محکم، استفاده شود. کودک از نظر بروز برخی علایم مانند عفونت گوش یا آپنه خواب بررسی گردد. کودک به مشارکت در فعالیت های تفریحی مناسب، مانند شنا یا دوچرخه سواری را تشویق شود، اما کودک از ورزش هایی که احتمال برخورد یا ضربه مانند فوتبال و ژیمناستیک باشد، خودداری کند. در هنگام نشستن کودک ازسر، گردن و قسمت بالایی پشت کودک مراقبت شود. با قرار دادن یک بالش برای قسمت تحتانی کمر و یک تکیه گاه، وضعیت خوبی برای او ایجاد شود. رژیم های غذایی سالم برای کودک در نظر گرفته شود تا از مشکلات بعدی در افزایش وزن جلوگیری گردد. افرادی که اشکال کوتاه قدی دارند، در برابر چاقی آسیب پذیر هستند. وزن اضافی می تواند خطر ابتلا به مشکلات قلبی را افزایش دهد. مهم است که به طور منظم معاینات پزشکی و سالانه کودک پیگیری شوند. این معاینات فرصت مناسبی هستند که پزشک بتواند روند رشد کودک را دنبال و تاخیر در رشد و سایر مشکلات ناشی از رشد جسمی را شناسایی کند. سوالاتی که ممکن است پزشک از والدین بپرسد، عبارتند از: فرزند شما چقدر غذا می خورد؟ آیا در سنین مختلف عکس هایی از فرزندتان دارید؟ نگرانی شما در مورد رشد یا پیشرفت فرزند تان چیست؟ آیا سایر اعضای خانواده بسیار کوتاه هستند یا تاخیر در رشد را تجربه کرده اند؟ اگر پزشک معتقد باشد که کودک علایم کوتولگی را نشان می دهد، بهتر است این سوالات پرسیده شوند: چه متخصصانی را باید ببینیم؟ فرزندم چه آزمایشات تشخیصی نیاز دارد؟ چگونه بر سلامتی و رشد فرزندم نظارت می کنید؟ چگونه می توانم از اختلالات یا عوارض احتمالی، پیشگیری کنم؟ منابع:

اصطلاح ماکروزومی جنین برای توصیف یک نوزاد متولد شده که بزرگتر از حد متوسط است و وزن زیادی هنگام تولد دارد، استفاده می شود. نوزادی که به ماکروزومی جنین مبتلا شده است، بدون توجه به سن حاملگی مادر، هنگام تولد وزن بیش از کیلو گرم را دارند. حدود درصد از نوزادان متولد جهان در هنگام تولد وزن بالاتر از حد متوسط را دارند. با این حال، احتمال بروز عوارض مرتبط با ماکروزومی جنین هنگامی که وزن هنگام تولد بیش از گرم باشد، به طور چشمگیری افزایش می یابد. ماکروزومی جنین ممکن است زایمان طبیعی را سخت تر کرده و منجر به آسیب دیدگی کودک در هنگام تولد شود. همچنین می تواند کودک را در معرض خطر ابتلا به مشکلات سلامتی پس از تولد قرار می دهد. ماکروزومی جنین می تواند در اثر عوامل ژنتیکی و وضعیت مادر مانند چاقی یا دیابت ایجاد شود. علاوه بر آن احتمال دارد کودک به یک بیماری مبتلا باشد که رشد جنین را سرعت می بخشد، البته این مورد به ندرت دیده می شود. در برخی موارد علت اصلی افزایش وزن کودک هنگام تولد ناشناخته باقی می ماند. بسیاری از عوامل ممکن است خطر ابتلا به ماکروزومی جنین را افزایش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اما برخی از این عوامل به راحتی قابل کنترل هستند که عبارتند از: اگر مادر قبل از بارداری مبتلا به دیابت (دیابت قبل از حاملگی) بوده و یا در دوران بارداری (دیابت حاملگی) به دیابت مبتلا باشد، احتمال بروز ماکروزومی جنین وجود دارد. کودکان متولد شده از مادرانی که دیابت آن ها کنترل نشده نسبت به مادرانی که به دیابت مبتلا نیستند، احتمالا دارای شانه های بزرگ تر و مقادیر بیشتری چربی خواهد بود. اگر نوزاد قبلی به ماکروزومی جنین مبتلا بوده، کودک تازه متولد هم در معرض خطر ابتلا به ماکروزومی جنین، قرار دارد. همچنین اگر مادر در بدو تولد، وزن بالای داشته است، به احتمال زیاد نوزاد هم در هنگام تولد وزن زیادی خواهد داشت. چاقی و اضافه وزن مادر می تواند عامل خطر دیگری برای ماکروزومی جنین باشد. علاوه بر آن افزایش وزن زیاد در دوران بارداری خطر ماکروزومی جنین را افزایش می دهد. خطر ماکروزومی جنین با هر بارداری افزایش می یابد. تا بارداری پنجم، میانگین وزن تولد برای هر بارداری به طور معمول تا حدود گرم افزایش می یابد. نوزادان پسر معمولا کمی بیشتر از نوزادان دختر اضافه وزن دارند. بیشتر نوزادان با بیش از گرم، پسر هستند. اگر بارداری بعد از تاریخ مقرر بیش از دو هفته ادامه پیدا کند، کودک در معرض خطر ماکروزومی جنین قرار می گیرد. در زنان بالای سال و زیر سال احتمال ابتلا به نوزادی با وزن بالا شیوع بیشتری دارد. ماکروزومی جنین بیشتر تحت تاثیر دیابت مادر، چاقی یا افزایش وزن مادر در دوران بارداری قرار دارد. اگر این عوامل خطر وجود نداشته باشد، ممکن است کودک شما به یک بیماری نادر مبتلا شده که بر رشد جنین ت ثیر بگذارد. برای بررسی ارتفاع پایه، پزشک از بالای استخوان شرمگاهی شما تا بالای رحم (فوندوس) را اندازه گیری می کند. این اندازه گیری معمولا با تعداد هفته های بارداری رابطه مستقیم دارد. اگر اندازه آن در برابر تعداد هفته های بارداری زیاد باشد، ممکن است کودک بزرگ تر از حد انتظار باشد. به عنوان مثال، در حاملگی هفته، ارتفاع پایه شما باید نزدیک به سانتی متر باشد. افزایش بیش از حد مایع آمنیوتیک می تواند نشانه این باشد که کودک شما از حد متوسط طبیعی، بزرگ تر است. مقدار مایع آمنیوتیک نشان دهنده میزان ادرار کودک شماست و کودک با وزن بالا، ادرار بیشتری می کند. علاوه برآن، اگر عوامل خطری برای ابتلا به ماکروزومی جنین داشته باشید، پزشک به احتمال زیاد از آزمایش های جانبی برای نظارت بر سلامت و رشد کودک شما استفاده می کند، مانند: در پایان سه ماهه سوم، پزشک ممکن است را برای اندازه گیری قسمت هایی از بدن کودک شما مانند سر، شکم و استخوان ران توصیه کند. از این اندازه گیری ها و بر اساس فرمولی خاص برای برآورد وزن کودک استفاده می شود. اگر پزشک به ماکروزومی جنین مشکوک شده باشد، ممکن است آزمایش های قبل از تولد، مانند تست استرس یا تست بیوفیزیکال پروفایل جنین را انجام دهد تا روند پیشرفت کودک شما را کنترل کند. این آزمایش میزان ضربان قلب کودک را در پاسخ به محرک ها اندازه گیری می کند. پزشک در روش تست بیوفیزیکال پروفایل با استفاده از سونوگرافی تنفس کودک، میزان عضله، حرکت و حجم مایعات آمنیوتیک در رحم شما را اندازه گیری می کند. اگر تشخیص داده شود رشد بیش از حد کودک نتیجه وضعیت مادر در دوران بارداری است پزشک می تواند آزمایش قبل از تولد را از اوایل هفته بارداری شروع کند. در صورت وزن بالای جنین شاید پزشک تشخیص دهد، زایمان طبیعی برای شما مناسب نیست و شما نیاز به سزارین دارید. در چنین مواردی تحریک انقباضات رحمی قبل از شروع کار به تنهایی به طور کلی توصیه نمی شود. در صورت شرایط زیر، پزشک ممکن است سزارین را پیشنهاد دهد: وزن گرم کودک یا بیشتر ابتلای مادر به دیابت و وزن گرم کودک یا بیشتر گیر کردن شانه نوزاد (دیستوشی شانه) در پشت استخوان لگن یکی از عوارض ماکروزومی جنین، دیستوشی شانه است که هنگام بیرون آمدن سر نوزاد از رحم رخ می دهد که شانه ها در بدن لگن مادر گیر می کنند. این یک وضعیت جدی است که می تواند در نوزادان بزرگ شایع تر باشد. برای کودک، دیستوشی شانه می تواند باعث شکستگی و آسیب استخوان بازو شود. در موارد نادر، می تواند باعث آسیب مغزی یا مرگ شود. برای مادر، دیستوشی شانه می تواند منجر به خون ریزی شدید، پارگی در رحم یا آسیب دیدگی مهبل شود که برای ترمیم نیاز به بخیه دارد. هنگامی که دیستوشی شانه رخ می دهد، گزینه های مختلفی برای نجات نوزاد وجود دارد: زایمان با عمل سزارین انجام می گیرد. پزشک می تواند کودک را وادار کند تا موقعیت خودش را تغییر دهد. مادر می تواند با چرخیدن یا بالا آوردن پاهایش تا شکم، موقعیت خود را تغییر دهد. بعد از به دنیا آمدن کودک احتمالا برای بررسی علایمی مانند صدمات هنگام تولد، قند خون غیر طبیعی ( و اختلال خونی که بر تعداد (پلی سایتمی) اثر می گذارد، کودک معاینه می شود. ممکن است وی به مراقبت در بخش ویژه ای نیاز داشته باشد. اگر در دوران بارداری ماکروزومی جنین تشخیص داده شود ممکن است باعث نگرانی شما برای ادامه روند دوران بارداری شود. زنان باردار بهتر است، برای رهایی و رفع استرس و ارتقاء سلامت کودک خود با پزشک مشورت کنند. بعد از تولد در کودکانی که وزن بالایی دارند احتمالا بعد از دو هفته اول کودک وزن می شود. بهتر است برای کنترل وزن کودک، آن ها را طبق برنامه زیر برای سنجش وزن به مرکز بهداشت ببرید. هر یک بار در ماه تا شش ماهگی هر دو ماه یکبار از سن - ماهگی هر سه ماه یک بار بعد از یک سالگی اگر عوامل خطر برای جنین ماکروزومی دارید، احتمالا موضوع در معاینات قبل از تولد مطرح و بررسی می شود. برای کسب اطلاعات بیشتر از روند خود و کاهش استرس، از پزشک در مورد ماکروزومی جنین سوالات زیر را بپرسید: آیا به سزارین نیاز دارم؟ به چه مراقبت ها و درمانی نیاز دارم؟ چه عاملی باعث ایجاد این وضعیت شده است؟ ماکروزومی جنین چه تاثیری روی کودک من خواهد گذاشت؟ آیا کودک من بعد از تولد به آزمایش های خاصی یا مراقبت ویژه نیاز دارد؟ منابع:

شایع ترین، شامل سرماخوردگی، آلرژی و رفلاکس اسید هستند. اما استفراغ با خلط می تواند علل زیادی داشته باشد. برای شناخت آن بهتر است ادامه مقاله در پزشکت را تا انتها بخوانید. در بیماری ها و، خلط و خلط، معمولا به پایین سینوس و مجاری مرتبط کننده بینی به گلو باز می گردد. زمانی که مقدار کافی از خلط بر خلاف مسیر همیشگی خود حرکت کند، می تواند باعث بروز تهوع و در نهایت استفراغ در افراد شود. در چنین مواردی، کودکان آسیب پذیرترین افراد در برابر استفراغ پر از خلط هستند. زیرا رفلکس های تهوع آن ها، در اغلب اوقات، به اندازه بزرگسالان تکامل پیدا نکرده است. در مورد رفلاکس اسید، باید این نکات را بدانید که خلط، معمولا به سمت بالا جریان می یابد. به عبارت دیگر، از معده و دستگاه گوارش به سمت بالا حرکت می کند. در حالی که مشاهده خلط در استفراغ، برای افراد مختلف، مطمینا ناراحت کننده است، اما معمولا این وضعیت، علتی برای نگرانی نیست و بسیاری از کارشناسان می گویند که این امر، در واقع بسیار شایع است. در بیشتر موارد، به محض ناپدید شدن علت اصلی، استفراغ همراه با خلط، خود به خود از بین می رود. کودکان، ممکن است که به علت بروز رفلکس، احساس تهوع داشته و استفراغ کنند. مشکلات تنفسی و استفراغ با خلط بدن انسان ها، اغلب زمانی که فرد از سرماخوردگی، حملات آلرژی یا سرفه، رنج می برند، بیشترین خلط را تولید می کنند. در این موارد، خلط از سینوس‌ها نشت می‌کند و به پشت گلو می‌ریزد. که در محافل پزشکی، به این حالت " " نامیده می‌شود. همچنین، ممکن است که مخاط، از ریه‌ها سرفه‌شود. سپس ممکن است که خلط بلعیده و به معده وارد شود. هنگامی که فردی بیش از حد، این ترشحات را می بلعد، می تواند باعث بروز استفراغ، به عنوان یک‌روش برای خلاص شدن از شر آن ها، شود. خلط بیش از حد یا خلط بسیار غلیظ، اغلب باعث بروز حالت تهوع نیز می شود و یکی از واکنش های طبیعی بدن، تحریک انجام استفراغ برای کاهش این حالت تهوع است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی از بزرگ‌ترین عللی که به خاطر آن، کودکان خردسال، گاهی مستعد بروز با خلط می‌شوند، رفلکس بسیار حساس تهوع در آن ها است. کودک مبتلا به سرماخوردگی، آلرژی یا عفونت ریه، معمولا مقدار زیادی خلط ترشح می کند. آن کودک ممکن است در تلاش برای پاک کردن راه هوایی خود، چنان با شدت سرفه کند که باعث ایجاد رفلکس تهوع شود. در این حالت، استفراغ اغلب نتیجه اجتناب ناپذیر این شرایط است. علاوه بر این، کودکان به جای تف کردن یا "سرفه کردن" مانند بزرگسالان، تمایل دارند خلط را ببلعند. این شرایط، ممکن است زمانی رخ دهد که کودکان، یک عفونت شدید، مانند عفونت سینوسی، که در آن ترشحات غلیظ و بیش از حد مخاط، ایجاد می شود، یا زمانی که آن ها برای مدیریت شرایطی که اتفاق می افتد، بسیار کوچک هستند، رخ می دهد. پس، این موضوع ممکن است که فردی در اثر سرماخوردگی شدید، خلط را استفراغ کند. سرفه‌های شدید نیز ممکن است باعث بروز استفراغ مخاطی در فرد شود. رفلکس اسید و استفراغ با خلط در کودکان یکی دیگر از علل استفراغ با خلط، ممکن است به علت رفلکس اسید باشد، که اغلب به آن " " نیز می گویند. زیرا به علت سوزش و احساس سفتی که در قسمت بالایی قفسه سینه ایجاد می کند، باعث ناراحتی افراد مبتلا به این شرایط، می شود. در افرادی که از سوزش سر دل رنج می برند، اسید معده به مری بازمی گردد. بدن برای محافظت از خود، ترشحات مخاطی بیشتری تولید می کند. این ترشح بیش از حد اغلب به معده بلعیده می‌شود و زمانی که بیش از حد باشد، ممکن است فرد احساس بیماری کند. علاوه براین، فرد مقدار اضافی آن را استفراغ می کند. درمان و پیشگیری از استفراغ با خلط معمولا ، درمانی برای استفراغ مخاطی وجود ندارد و این وضعیت معمولا به محض ناپدید شدن علت زمینه‌ای (مثلا آلرژی یا سرفه) خود به خود از بین می‌رود. افرادی که خلط بیش از حد تولید می کنند یا متوجه شده اند که دایما آن را می بلعند یا دوباره آن را استفراغ می کنند، ممکن است نیاز باشد که از، در این باره مشاوره بگیرند. برخی داروها می توانند به کنترل سطح خلط بدن کمک کنند. مصرف این دارو ها، می تواند خطر تهوع و استفراغ را کاهش دهد. برخی از آنتی اسید ها نیز می توانند به کنترل سوزش سر دل کمک کنند. پاکسازی منظم مجاری بینی و تف کردن به جای بلعیدن مخاطی که به داخل دهان می آید نیز، می تواند کمک کننده باشد. ترشحات مخاطی و استفراغ مداوم، که به نظر می رسد خارج از برخی شرایط قابل شناسایی دیگر اتفاق می افتد، ممکن است نشان دهنده وضعیت جدی و خطرناک تری باشد. چنین‌شرایطی، معمولا باید ارزیابی شود. برای پیشگیری از خطر خفگی، به ویژه در طول شب، معمولا نوزادان و کودکان خردسال باید برای رفع ترشحات مخاطی مزمن، تحت درمان قرار گیرند. معده شما مخاطی تولید می کند که به عنوان یک مانع عمل کرده و از دیواره معده در برابر آنزیم های گوارشی و اسید محافظت می کند. مقداری از این خلط می تواند در استفراغ ظاهر شود. خلط موجود در استفراغ شما، ممکن است از سیستم تنفسی شما نیز نشات گرفته باشد. به خواندن مقاله ادامه دهید تا بدانید که چه علتی باعث ایجاد خلط در استفراغ می شود و چه زمانی ممکن است باعث نگرانی فرد شود. استفراغ با خلط عود کننده این احتمال وجود دارد که در صورت بروز بازگشت این وضعیت، در استفراغ خود، خلط مشاهده کنید. غدد موجود در بینی و گلو، مخاطی تولید می کنند که معمولا بدون توجه، شما آن را می بلعید. اگر این غده ها شروع به تولید مخاط، بیش از حد معمول کنند، ترشحات اضافی می تواند از پشت گلو خارج شود. بروز این وضعیت، ممکن است که ناشی از موارد زیر باشد: آلرژی دمای سرد هوای خشک غذاهای ادویه دار تغییرات آب و هوا عفونت های سینوسی عفونت های باکتریایی رفلاکس معده به مری عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا احتقان بینی و بارداری بروز احتقان بینی در دوران بارداری، غیرعادی نیست. هورمون های بارداری می توانند پوشش بینی شما را خشک کنند و در نتیجه باعث بروز التهاب و تورم شوند. گرفتگی حاصل، می تواند باعث شود که احساس سرماخوردگی کنید. در طول دوره بارداری، حالت تهوع صبحگاهی (تهوع و استفراغ) نیز رخ می دهد. اگر حالت تهوع و استفراغ شما آنقدر شدید است که مانع از دریافت مقدار کافی غذا و مصرف آب می شود، مهم است که به پزشک خود مراجعه کنید. هنگامی که کودکان خردسال دچار احتقان می شوند، اغلب در دفع خلط، دچار مشکل می شوند. این بدان معناست که آن ها مقدار زیادی خلط را می بلعند. این شرایط می تواند باعث بروز ناراحتی معده و استفراغ شود یا ممکن است پس از یک دوره سرفه شدید، باعث بروز استفراغ شود. در هر دو مورد، احتمال مشاهده خلط در استفراغ آن ها، وجود دارد. استفراغ ناشی از سرفه یکی از عللی که ما سرفه می کنیم، این است که خلط را از ریه های خود خارج کنیم. گاهی اوقات سرفه آنقدر شدید است که باعث بروز استفراغ می شود. این استفراغ اغلب حاوی خلط است. این نوع شدید سرفه، می تواند ناشی از موارد زیر باشد: آسم پنومونی برونشیت سیگار کشیدن سیاه سرفه در کودکان سرفه های شدید، که منجر به بروز استفراغ می شوند، معمولا یک وضعیت اورژانسی پزشکی نیستند. با این حال، اگر همراه با موارد زیر باشند، باید به دنبال درمان فوری باشید: مشکل در تنفس سرفه کردن خون تنفس سریع و پی در پی ترشح خلط و مایع شفاف کبود شدن صورت، لب ها یا زبان مشاهده علایم مربوط به کم آبی بدن استفراغ شفاف اگر استفراغ شما شفاف است، معمولا نشان دهنده این است که به غیر از ترشحات، چیزی در معده شما باقی نمانده است تا آن را خارج کنید. همچنین، این شرایط، می تواند نشان دهنده این باشد که اخیرا ، مقدار زیادی آب مصرف کرده اید. اگر در مدت زمان کوتاهی بیش از حد آب بنوشید، ممکن است معده شما متسع شود و شما را مجبور به استفراغ کند. استفراغ شفاف، معمولا یک نگرانی پزشکی به حساب نمی آید، مگر اینکه همراه با آن، موارد زیر را نیز مشاهده کنید: تب شدید مشکل تنفسی استفراغ خون ناراحتی شدید معده احساس درد در قفسه سینه علایم کم آبی، مانند سرگیجه موکوس چیست؟ موکوس مایعی است که از غشاهای مخاطی بدن ترشح می شود. در واقع، موکوس یک ماده غلیظ و صمغ مانند است که به طور معمول در مکان هایی مانند دستگاه تنفسی و گوارشی بدن، وجود دارد. این قسمت ها، مکان هایی هستند که به حرکت مداوم ذرات مختلف نیاز دارند. علاوه براین، موکوس دیواره‌های مجرای بینی را می‌پوشاند تا عناصر بیرونی، مانند گرد و غبار یا گرده‌را، که مثلا ممکن است کسی را تحریک کند و باعث عطسه او شود، جمع‌آوری کند. علاوه براین، موکوس مجرای هوا را روان و تنفس را آسان‌تر می‌کند. همچنین، موکوس در مری و معده، به عنوان پوشش عمل می کند تا از این اندام ها در برابر اسید معده، که به عنوان بخشی طبیعی از فرآیند هضم، از معده آزاد می شود، محافظت کند. به طور کلی، می توان گفت که موکوس در بدن، نقش های مختلفی را برعهده دارد. بدن یک انسان سالم، از یک لیتر تا یک گالن ( . تا . لیتر) خلط در روز تولید می کند. با این حال، هنگامی که فرد بیمار شده و بروز علایم اختلال، شروع می شود، تولید مخاط، اغلب به طور قابل توجهی افزایش می یابد. و این شرایط، موقعیتی است که در آن، احتمال استفراغ بیشتر می شود. تحریک، اغلب باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی در بدن می شود. این‌شرایط، باعث می شود که خلط بیشتری تولید شود تا به بیرون کردن باکتری ها یا ویروس ها کمک کند. همچنین، مخاط، راه را برای گسترش پاتوژن ها، مسدود می کند. خلط بیش از حدی که به گلو یا مری می ریزد، اغلب نه به علت هر نوع مشکل مستقل معده، بلکه بیشتر به عنوان یک نتیجه از اضافه بار موکوس، باعث بروز استفراغ می شود. رفلاکس اسید ممکن است باعث استفراغ عضلانی شود. سخن آخر وجود خلط در استفراغ شما، می تواند ناشی از پوشش محافظ معده و یا تخلیه سینوس ها باشد. در بیشتر موارد، این نوع استفراغ، علتی برای نگرانی نیست، مگر اینکه با علایم دیگری، مانند موارد زیر، همراه باشد: تب کم آبی بدن خون در استفراغ وجود مشکل در فرآیند تنفس وجود خلط در استفراغ، در زنان باردار و کودکان، در اغلب اوقات، غیرعادی یا نگران کننده نیست. با این حال، بهتر است در هر شرایطی، با یک پزشک در این باره مشورت کنید.

می تواند به دلیل رژیم غذایی با پروتیین بالا، ورزش یا سابقه بیماری مانند بیماری کلیوی باشد. همه نوع عرق، بو ندارند. با این حال، گاهی اوقات عرق بوی با آمونیاک می تواند آزاردهنده باشد. هدف از کمک به خنک شدن بدن است. قطرات عرق حرارت بدن را به سطح پوست منتقل می کند و در آنجا تبخیر می شود. تعریق باعث می شود پوست احساس خنکی کند و دمای بدن فرد را کاهش دهد. این مقاله از پزشکت توضیح می دهد که چرا عرق فرد ممکن است بوی آمونیاک بدهد و چه گزینه های درمانی برای آن وجود دارد؟ آنچه در این مقاله خواهید خواند: آمونیاک ( NH ) گازی بی رنگ بوده و ترکیبی از نیتروژن و هیدروژن است. بوی آمونیاک مانند بوی ادرار یا عرق می باشد. آمونیاک به طور طبیعی در آب، خاک و هوا وجود دارد و به طور طبیعی در گیاهان، حیوانات و بدن انسان نیز یافت می شود. بدن انسان با تجزیه پروتیین به اسیدهای آمینه آمونیاک تولید می کند. سپس کبد آمونیاک را قبل از خروج از بدن از طریق ادرار یا عرق به اوره تبدیل می کند. دلایل زیادی وجود دارد که عرق بوی شبیه آمونیاک می دهد. این شامل: رژیم غذایی افراد می تواند باعث بوی آمونیاک در عرق شود. فردی که رژیم غذایی سرشار از اما کم کربوهیدرات مصرف می کند ممکن است آمونیاک تولید کند که بدن آن را از طریق عرق آزاد می کند. بدن معمولا از کربوهیدرات ها برای تولید انرژی با تبدیل آنها به گلوکز استفاده می کند زیرا سریع ترین منبع انرژی هستند. با این حال، اگر کربوهیدرات کافی وجود نداشته باشد، بدن از پروتیین برای انرژی استفاده می کند. پروتیین به اسیدهای آمینه تجزیه می شود که بدن آن ها را به آمونیاک تبدیل می کند. سپس بدن این آمونیاک را از طریق ادرار و عرق آزاد می کند که ممکن است بو تولید کند. کم‌آبی بدن نیز می‌تواند بوی عرق را شبیه آمونیاک کند. این به این دلیل است که بدن برای خلاص شدن از شر آمونیاک از طریق عرق به آب نیاز دارد. اگر آب کافی برای رقیق کردن آمونیاک در بدن وجود نداشته باشد، ممکن است بوی آمونیاک قوی تر شود. برخی تحقیقات نشان می دهد که ورزش بر سطح آمونیاک در عرق ت ثیر می گذارد. مطالعه‌ای در سال نشان داد که سطح آمونیاک در عرق با ورزش بیشتر در فرد افزایش می‌یابد. یک مطالعه در سال نشان داد که در حالی که سطح آمونیاک در عرق به طور قابل توجهی در طول ورزش افزایش می یابد، سطح آمونیاک در عرق در طول ساعت پس از ورزش کاهش می یابد و پس از ساعت پایین می ماند. این نشان می دهد که ممکن است یک فرد متوجه شود که عرق او در حین یا بلافاصله بعد از ورزش بوی آمونیاک بیشتری می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از بیماری ها می توانند باعث تغییر بوی بدن فرد شوند. آنها عبارتند از: هایپرهیدروزیس باعث تعریق بیش از حد غدد اکرین می شود. یک مطالعه در سال تخمین زد . میلیون از مردم ایالات متحده با هایپرهیدروزیس زندگی می کنند. دو نوع هیپرهیدروزیس وجود دارد: کانونی اولیه: این نوع هیپرهیدروزیس می تواند زیر بغل، دست ها، پاها و پیشانی را درگیر کند. هیپرهیدروزیس کانونی اولیه به دلیل یک بیماری زمینه ای یا عوارض جانبی دارو نیست. ثانویه: این نوع هیپرهیدروزیس به دلیل یک بیماری زمینه ای یا یک عارضه جانبی دارو است. اگر فردی زیاد عرق کند، ممکن است عرق روی پوست او جمع شود و با باکتری ها تعامل کند. تعامل عرق با باکتری باعث ایجاد بوی آمونیاک می شود. بیماری کلیوی می تواند باعث تغییر بوی بدن فرد شود. کلیه ها مسیول حذف اوره از بدن هستند. با این حال، اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، اوره ممکن است وارد جریان خون شود. ورود اوره به جریان خون اورمی نامیده می شود و یکی از علایم جدی است. اگر فردی سطح بالایی از اوره در بدن خود داشته باشد، بدن ممکن است اوره را از طریق عرق آزاد کند و باعث ایجاد بو شود. بر اساس گزارش بنیاد ملی کلیه، علل اصلی بیماری کلیوی دیابت و فشار خون بالا است که تا درصد موارد را تشکیل می دهد. یکی از عوارض دیابت وضعیتی به نام ( DKA ) است. زمانی که انسولین کافی برای استفاده از گلوکز در سلول ها وجود نداشته باشد، بدن برای انرژی، چربی می سوزاند که باعث DKA می شود. وقتی بدن برای تامین انرژی چربی می سوزاند، کتون تولید می کند. نوعی کتون به نام استون می تواند بوی میوه را در نفس ایجاد کند یا بوی بدن فرد را تغییر دهد. اگر سطح کتون ها بیش از حد افزایش یابد، خون بسیار اسیدی می شود که برای فرد خطرناک است. با توجه به انجمن دیابت آمریکا، DKA در افراد مبتلا به دیابت نوع نادر است، اما هنوز هم می تواند در هر فردی ایجاد شود. علایم DKA عبارتند از: تشنگی استفراغ تکرر ادرار دهان بسیار خشک سطح قند خون بالا سطح کتون بالا در ادرار تریکومایکوزیس یک عفونت باکتریایی است که موهای زیر بغل را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به مطالعه ، در موارد نادری تریکومایکوزیس می تواند موهای ناحیه تناسلی را تحت تاثیر قرار دهد. باکتری Corynebacterium باعث تریکومایکوزیس می شود و ندول های زرد، سیاه یا قرمز تولید می کند که به موها می چسبند. بر اساس مطالعه سال ، بو در . درصد موارد از علایم تریکومایکوزیس بود. در موارد نادر، خوردن تخم مرغ و شیر باعث می شود عرق فرد بوی متفاوتی بدهد. این به این دلیل است که وقتی بدن محصولات لبنی را هضم می کند تری متیل آمین تولید می کند که بوی شبیه ماهی دارد. مطالعه ای در سال دریافتند که سطوح تری متیل آمین - N - اکسید ( TMAO ) پس از خوردن محصولات لبنی توسط شرکت کنندگان افزایش یافت. تری متیل آمین TMAO تولید می کند. اگرچه تری متیل آمین - N - اکسید بی بو است، اما اگر فردی نتواند تری متیل آمین را به درستی هضم کند، بدن ممکن است آن را از طریق عرق آزاد کند و باعث بوی بدن شود. تری متیل آمینوری یک بیماری نادر است. افزایش سطح ترکیب تری متیل آمین ( TMA ) در بدن باعث تری متیل آمینوری می شود. TMA بوی ماهی مانند دارد. بدن TMA را از طریق ادرار، عرق یا نفس دفع می کند. باکتری های روده TMA تولید می کنند. طبق گفته موسسه ملی بهداشت، یک فرد مبتلا به تری متیل آمینوری ممکن است یک ژن معیوب را به ارث برده باشد یعنی بدن نمی تواند TMA را به درستی تجزیه کند. درمان می تواند شامل مصرف مکمل های فعال برای کمک به حذف TMA اضافی از بدن باشد. مکمل های B ، آنتی بیوتیک ها و پروبیوتیک ها نیز ممکن است کمک کنند. رژیم های غذایی به ویژه مصرف گوشت ممکن است بر بوی بدن ت ثیر بگذارد. یک مطالعه در سال نشان داد که شرکت‌کنندگانی که رژیم گوشتی داشتند بوی بدنی داشتند که دیگران آن را کمتر از بوی بدن شرکت‌کنندگانی که رژیم غذایی غیر گوشتی داشتند، جذاب‌تر می‌دانستند. ادویه هایی مانند زیره یا کاری می توانند بوی عرق فرد را تغییر دهند. این به این دلیل است که زیره یا کاری هنگام هضم می توانند ترکیبات گوگرد مانند ایجاد کنند که می تواند با عرق واکنش نشان دهد و باعث ایجاد بو شود. پیاز، سبزی و سیر نیز می توانند همین اثر را داشته باشند. ممکن است فرد به دلیل استرس عرق کند. انجمن بین المللی هایپرهیدروزیس بیان می کند که غدد آپوکرین مسیول تولید عرق مرتبط با استرس هستند. عرق غدد آپوکرین غلیظ تر است و حاوی پروتیین و لیپید بیشتری است. هنگامی که این نوع عرق روی پوست می نشیند و با باکتری ها مخلوط می شود، می تواند بو ایجاد کند. هورمون های فرد ممکن است در دوران بلوغ، قاعدگی، بارداری و یایسگی تغییر کند. در دوران یایسگی ممکن است باعث تعریق شود که در صورت مخلوط شدن با باکتری های روی پوست باعث افزایش بو می شود. راه های پیش گیری از بوی آمونیاک در عرق افراد می توانند از چندین راهکار برای جلوگیری از بوی عرق مانند آمونیاک استفاده کنند. این شامل: برای جلوگیری از استفاده بدن از پروتیین به عنوان انرژی پس از ورزش، که ممکن است باعث شود عرق بوی آمونیاک بدهد، فرد می تواند میزان کربوهیدرات را در رژیم غذایی خود افزایش دهد. غلات کامل، میوه ها و لوبیا جز منابع سالم کربوهیدرات ها هستند. علاوه بر این، اگر فردی متوجه شود که برخی غذاها، مانند ماهی یا لبنیات، عرق او را بودار می کند، می تواند مصرف آن غذاها را کاهش دهد یا آنها را از رژیم غذایی خود حذف کند. افزایش مصرف آب می تواند عرق را رقیق کند و بوی آن را کمتر کند. همچنین فرد می تواند از دیودورانت ها برای پوشاندن بوی آمونیاک ناشی از عرق استفاده کند. افراد همچنین می توانند ضد تعریق ها را امتحان کنند که غدد عرق را مسدود کرده و عرق کردن را متوقف می کنند. این می تواند میزان عرق روی پوست را که با باکتری ها مخلوط می شود و بو تولید می کند، کاهش دهد. یک فرد می تواند با تعویض بیشتر لباس پوست خود را خشک و عاری از باکتری ها کند. صابون آنتی باکتریال می تواند با باکتری های روی پوست مبارزه کند. این کار پوست را تمیز نگه می دارد و با هرگونه بوی ناشی از مخلوط شدن باکتری ها با عرق مبارزه می کند. کرم ها یا پودرهای ضد قارچ نیز می توانند به افراد در کاهش خطر ابتلا به عفونت های قارچی کمک کنند. اگر فردی متوجه شود که با استرس بیشتر عرق می کند، می تواند منابع استرس را در زندگی خود بررسی کند. اگر افراد بتوانند سطح استرس خود را کاهش دهند، ممکن است کمتر عرق کنند و بویی که به دلیل استرس ایجاد شده است را کاهش دهند. فردی که عرق او بوی آمونیاک می دهد باید مراقب علایم یک بیماری زمینه ای باشد. اگر ادرار آنها بوی آمونیاک قوی داشته باشد، ممکن است نشانه دیابت باشد. اگر فردی متوجه خون در ادرار خود شود یا است، ممکن است نشانه بیماری کلیوی باشد. عفونت های قارچی ممکن است باعث ایجاد بثورات، زخم یا تاول شوند. اگر فردی فکر می کند که عفونت قارچی پوست دارد، باید به پزشک مراجعه کند. برای کمک به کنترل بوی بدن، انجمن بین المللی هایپرهیدروزیس موارد زیر را توصیه می کند: خشک نگه داشتن پوست پوشاندن بوها با دیودورانت ها شستشو با صابون آنتی باکتریال کاهش تعریق با استفاده از ضد تعریق همچنین فرد می تواند به پزشک مراجعه کند تا در مورد درمان های پزشکی زیر مشورت کند: ترمولیز مایکروویو درمانی است که از انرژی مایکروویو برای جلوگیری از عملکرد صحیح غدد عرق استفاده می کند. مطالعه دریافتند که ترمولیز مایکروویو یک درمان موثر برای عرق بودار است. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) استفاده از onabotulinumtoxinA یا بوتاکس را برای درمان تعریق بیش از حد تایید کرده است. می تواند یک درمان موثر برای هایپرهیدروزیس باشد زیرا مواد شیمیایی را که سیگنال تولید عرق را به غدد عرق می دهد، مسدود می کند. طبق گفته انجمن بین المللی هایپرهیدروزیس، بوتاکس می تواند باعث کاهش تا درصدی تعریق زیر بغل شود. تزریق بوتاکس می تواند در توقف تعریق زیر بغل به مدت تا ماه و احتمالا تا ماه موثر باشد. انجمن بین المللی هایپرهیدروزیس داروهای ضد تعریق را برای کمک به کنترل تعریق بیش از حد و بوی بدن توصیه می کند. ضد تعریق های تجویزی ممکن است حاوی مقادیر بیشتری از مواد فعال نسبت به ضد تعریق های بدون نسخه باشند. این مواد فعال می تواند شامل نمک های فلزی مانند هگزا هیدرات کلرید آلومینیوم باشد. داروهای ضد تعریق تجویزی زمانی موثرتر هستند که افراد آن را هم در شب و هم در صبح استفاده کنند. یک فرد می تواند از آنتی بیوتیک ها برای درمان بیماری های زمینه ای که باعث ایجاد بوی آمونیاک در عرق می شود، مانند تریکومایکوزیس استفاده کند. عرق می تواند به عنوان سدی در برابر باکتری های روی پوست عمل کند و همچنین می تواند پوست را مرطوب کند. حاوی آب و کلرید سدیم و همچنین مقدار کمی از ترکیبات زیر است: اوره اتانول کلسیم لاکتات پتاسیم آمونیاک گاهی ممکن است فرد بتواند محتوای آمونیاک موجود در عرق خود را استشمام کند. غدد عرق در سراسر بدن عرق را آزاد می کنند. سه نوع غدد عرق وجود دارد که به آنها غدد اکرین، آپوکرین و آپوکرین می گویند. غدد اکرین بیشترین فراوانی را در سراسر بدن دارند. این نوع غده عرق بیشترین عرق را تولید می کند اما بویی ندارد. غدد آپوکرین در نواحی خاصی از بدن مانند سینه ها، صورت، پوست سر و زیر بغل یافت می شوند. غدد آپوکرین عرق تولید می کنند که از طریق فولیکول های مو روی پوست ظاهر می شود. عرق غدد آپوکرین حاوی سطوح بالایی از لیپیدها و همچنین قندها و آمونیاک است که می تواند با بو همراه باشد. غدد آپوکرین فقط در زیر بغل قرار دارند. غدد آپوکرین عرق را به شکل آب نمک روی سطح پوست آزاد می کنند. عرق غدد آپوکرین به تنظیم دمای بدن کمک نمی کند زیرا نمی تواند به راحتی از زیر بغل تبخیر شود. عوامل زیادی می توانند بر بوی عرق افراد ت ثیر بگذارند. رژیم غذایی، ورزش و عفونت های باکتریایی ممکن است بوی بدن را تغییر دهند. بوی عرق فردی که دچار بیماری هایی مانند دیابت یا بیماری کلیوی شده است ممکن است شبیه آمونیاک باشد. فرد می‌تواند از ضد تعریق‌ها برای کاهش میزان تعریق و دیودورانت‌ها برای پوشاندن هرگونه بو استفاده کند. پزشک می تواند هر گونه بیماری زمینه ای را برای کمک به کاهش بوی آمونیاک در عرق درمان کند.

به ژن، رژیم غذایی و سلامت کلی مردان بستگی دارد. حتی ممکن است رنگ آن در مردان مختلف کمی متفاوت باشد. مشاهده تغییرات موقتی در رنگ مایع منی معمولا نگران کننده نیست. مایع منی مایعی ژله مانند و حاوی اسپرم است که از اندام تناسلی مردان ترشح می شود. مایع منی معمولا به رنگ خاکستری متمایل به سفید با بافتی ژله مانند است. گاهی به دلایل مختلف احتمال دارد رنگ مایع منی به زرد، سبز، قهوه‌ای و حتی سایر رنگ‌ها تغییر کند. شفاف، سفید یا خاکستری به عنوان مایع منی طبیعی یا سالم در نظر گرفته می شود. مایع منی از انواع مواد معدنی، پروتیین ها، هورمون ها و آنزیم ها تشکیل شده است که همگی در شکل گیری رنگ و بافت منی نقش دارند. ترکیبات آلی و مواد معدنی که مسیول اصلی رنگ منی هستند توسط غده پروستات تولید می شوند. این ترکیبات عبارتند از: روی کلسیم سدیم پتاسیم اسید فسفاتاز اسید سیتریک فیبرینولیزین آنزیم های تجزیه کننده پروتیین سایر ترکیبات از وزیکول های منی، غده بولبورترال و غده مجرای ادرار مشتق می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مایع منی در حالت طبیعی به رنگ سفید و خاکستری است. اما برخی از دلایل متعدد می تواند باعث زرد یا سبز شدن رنگ مایع منی شود. مهمترین علل تغییر رنگ مایع منی به سبز یا زرد عبارتند از: ابتلا به بیماری های مختلفی مانند یا عفونت می تواند باعث احتباس ادرار شود. احتباس ادرار به دو شکل حاد و مزمن وجود دارد. در احتباس ادرار بیمار با وجود پر بودن مثانه نمی تواند به طور کامل ادرار کند. بنابراین پس از ادرار کردن ممکن است مقداری از ادرار در مجرای ادرار باقی بماند. مجرای ادرار لوله ای است که ادرار را از مثانه خارج می کند. در افراد مبتلا به احتباس ادرار مقداری از ادرار در داخل مثانه حبس می شود. در نتیجه هنگامی که منی که از مجرای ادرار عبور می کند با ادرار باقی مانده مخلوط شده و باعث زرد شدن رنگ منی می شود. این مساله معمولا در صورتی رخ می دهد که مدت کوتاهی پس از ادرار کردن انزال کنید. زرد بودن منی در مردان مبتلا به احتباس ادراری کاملا شایع بوده و معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. برخی از علل احتباس ادرار اورژانسی بوده و نیاز به مراقبت سریع پزشکی دارند، از جمله: عفونت مجاری ادراری (بزرگ شدن پروستات) عفونت پروستات ( یا سایر اندام های تناسلی زردی در اصطلاح پزشکی یرقان نیز نامیده می شود. زمانی رخ می دهد که مقدار بیلی روبین خون شما بیش از حد مجاز افزایش پیدا کند. بیلی روبین یک رنگدانه زرد رنگ است که از تجزیه گلبول های قرمز در کبد باقی می ماند. زرد شدن پوست یا سفیدی چشم ها یکی از مهمترین علایم ابتلا به زردی است. اما علاوه بر آن زردی می تواند باعث زرد شدن رنگ منی شود. سایر علایم زردی عبارتند از: تب لرز درد شکم ابتلا به عفونت باعث می شود. لکوسیتوسپرمی زمانی رخ می دهد که تعداد زیادی گلبول سفید یا لکوسیت در مایع منی شما جمع شود. عفونت یا التهاب مایع منی یکی از علل ابتلا به لکوسیتوسپرمی است. این وضعیت می تواند باعث زرد شدن رنگ منی در مردان شود. مهمترین علل ابتلا به لکوسیتوسپرمی عبارتند از: عفونت پروستات اختلالات خود ایمنی ( STDs ) در صورت مشکوک بودن به لکوسیتوسپرمی باید حتما در اولین فرصت به پزشک متخصص مراجعه کنید. برخی از علل لکوسیتوسپرمی مانند کلامیدیا، در صورت عدم درمان می تواند منجر به ناباروری شود. عفونت پروستات در اصطلاح پزشکی پروستاتیت نامیده می شود. پروستاتیت زمانی رخ می دهد که باکتری از دستگاه ادراری شما وارد غده پروستات شما می شود. ابتلا به عفونت پروستات یکی از مهمترین عوامل زرد یا سبز شدن رنگ منی در مردان است. سایر علایم ابتلا به پروستاتیت عبارتند از: تب لرز درد در مقعد درد زیر شکم احساس خستگی درد در هنگام انزال مشکل در ادرار کردن درد هنگام ادرار کردن احساس نیاز به ادرار کردن مکرر اگر مشکوک به پروستاتیت هستید باید حتما به پزشک مراجعه کنید. خوردن غذاهای حاوی رنگ های زرد می تواند باعث زرد شدن رنگ منی منی شما شود. غذاهای سرشار از موادی مانند گوگرد بر رنگ منی تاثیر می گذارند. پیاز و سیر جزء مواد غذایی سرشار از گوگرد هستند. همچنین نوشیدن الکل یا استفاده از ماری جوانا نیز ممکن است باعث ایجاد رنگ زرد شود. صورتی یا قرمز بودن منی معمولا نشانه وجود خون تازه در منی است. منی قهوه ای یا نارنجی که معمولا در سالمندان دیده می شود، نشان دهنده ابتلا به خونریزی است. خون تازه و صورتی پس از قرار گرفتن در معرض اکسیژن به رنگ قهوه ای تغییر می کند. وجود در اصطلاح پزشکی هماتوسپرمی نامیده می شود. مهمترین علل وجود خون در مایع منی عبارتند از: یکی از روش های دقیق پزشکی برای بررسی تغییرات بافت های بدن است. این زمانی انجام می شود که پزشک از غده پروستات شما نمونه برداری کند. بیوپسی پروستات یکی از اصلی ترین راههای تشخیص سرطان پروستات در مردان است. بیوپسی پروستات به دو روش مختلف یعنی از طریق مقعد و یا از طریق پوست بین بیضه ها و مقعد انجام می شود. در این روش پزشک با استفاده از یک سوزن بافت را بریده و مقداری از آن برای نمونه برداری خارج می کند. در نتیجه ممکن است در حین بیوپسی پروستات مقداری خون وارد مجاری ادراری شود. همچنین جراحی نیز یکی از عوامل نشت خون به مجاری ادراری است. این خون می تواند در هنگام انزال با مایع منی ترکیب شده و باعث قرمز، صورتی و یا قهوه ای رنگ شدن آن شود. فشار خون بالا می تواند باعث ظاهر شدن خون در مایع منی شود، به خصوص اگر فشار خون مزمن باشد. به همین علت درمان و کنترل فشار خون دارای اهمیت زیادی است. در برخی موارد، این احتمال وجود دارد که جز تغییر رنگ مایع منی هیچ گونه علایم دیگری را تجربه نکنید. برخی از مهمترین علایم افزایش فشار خون بدن عبارتند از: سردرد تنگی نفس خون دماغ بیماری های مقاربتی یا آمیزشی مانند تبخال، کلامیدیا و سوزاک می توانند باعث ظاهر شدن خون در منی شوند. سایر علایم بیماری های مقاربتی شامل موارد زیر است: درد یا تورم در بیضه ها درد یا سوزش هنگام ادرار کردن بروز بثورات پوستی همراه با درد و خارش ترشحات زرد یا رنگی غیر معمول از آلت تناسلی به تورم و پروستاتیت گفته می شود. این بیماری ممکن است در هر سنی در مردان رخ بدهد. پروستاتیت در صورت عدم درمان به موقع می تواند باعث خونی شدن مایع منی شود. علایم دیگر پروستاتیت عبارتند از: تب لرز درد زیر شکم احساس خستگی درد در هنگام انزال درد در نزدیکی مقعد عدم تخلیه کامل ادرار درد هنگام ادرار کردن احساس نیاز به ادرار کردن مکرر در برخی موارد، انزال مکرر در نتیجه می تواند باعث ظاهر شدن خون در منی شود. نرسیدن به ارگاسم برای مدت طولانی یا متوقف کردن خود قبل از انزال نیز یکی دیگر از عوامل ورود خون به مایع منی مردان است. این وضعیت جای نگرانی نداشته و معمولا ظرف یکی دو روز برطرف می شود. در موارد نادر، وجود خون در مایع منی می تواند نشانه ابتلا به، بیضه یا مجرای ادرار باشد. این سرطان ها معمولا حتی در مراحل پایانی با موفقیت درمان می شوند. بیماران مبتلا به سرطان بیضه یا مجرای ادرار دارای درد و ناراحتی شدید در نواحی زیر هستند: بیضه ها زیر شکم پایین کمر ناحیه تناسلی منی سیاه معمولا به دلیل هماتوسپرمی رخ می دهد. خون سیاه معمولا خون قدیمی است که برای مدت طولانی در بدن باقی مانده است. منی سیاه همچنین ممکن است با موارد زیر مرتبط باشد: هر گونه آسیب های نخاع ممکن است منجر به قهوه ای یا سیاه شدن رنگ منی شوند. علت دقیق این مساله هنوز از نظر علمی به طور کامل مشخص نیست، اما به نظر می رسد با نقص عملکرد وزیکول منی ارتباط داشته باشد. این غدد ترکیباتی را تولید می کنند که منی را می سازد. در صورت آسیب دیدگی نخاع حتما در اولین فرصت به پزشک متخصص مراجعه کنید. آسیب دیدگی های نخاع جزء فوریت های پزشکی هستند. پزشک با بررسی های خود مشخص می کند که آیا تغییرات ایجاد شده در رنگ مایع منی مربوط به مشکل نخاعی است و یا علت دیگری دارد. بررسی ها نشان می دهد که سطوح بالای فلزات سنگین در بدن مانند سرب، منگنز و نیکل در خون می تواند باعث تیره شدن رنگ منی شود. به عنوان مثال جیوه یکی دیگر از فلزات سنگین است که در صورت مصرف بی رویه ماهی سطح آن در بدن افزایش پیدا می کند. همچنین افزایش سطح فلزات سنگین می تواند در اثر مصرف مواد غذایی آلوده، آب، یا سایر عوامل محیطی در بدن رخ دهد. مایع منی سالم معمولا چسبناک یا ژله مانند است. موارد زیر می توانند باعث ایجاد تغییرات جزیی در بافت مایع منی شوند: رژیم غذایی مصرف الکل سطح فعالیت بدنی مصرف ماری جوانا تغییر موقت بافت منی معمولا نگران کننده نبوده و پس از مدتی خود به خود برطرف می شود. در واقع این تغییرات فقط در صورتی نگران کننده است که علایم دیگری مانند درد، ناراحتی یا خستگی همراه با تغییر شدید بافت مایع منی را تجربه کنید. غلیظ بودن مایع منی همراه با درد و ناراحتی می تواند نشانه کم آبی شدید بدن، عدم تعادل هورمونی یا ابتلا به عفونت باشد. همچنین در اغلب موارد نشانه کمبود ویتامین و یا ناباروری در مردان است. منی شما ممکن است در طول زندگی دچار تغییر رنگ شود، حتی زمانی که از سلامت خوبی برخوردار هستید. اما اگر علاوه بر تغییر رنگ منی علایم غیرمعمول دیگری را تجربه می کنید، باید حتما به یک پزشک متخصص مراجعه کنید. مهمترین علایم غیر معمول عبارتند از: تب وجود ترشحات بی رنگ یا کدر علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا مشکل یا ناتوانی کامل در ادرار کردن احساس سنگینی یا تورم در اطراف ناحیه تناسلی بثورات پوستی همراه با خارش بر روی آلت تناسلی یا کیسه بیضه

اصلی ترین هورمون استروییدی پیش از بارداری است که توسط ترشح می شود. این با چرخه قاعدگی، بارداری و رشد جنین مرتبط است. پروژستین شکل مصنوعی پروژسترون که برای اهداف پزشکی استفاده می شود. پروژسترون در واقع یک استرویید و هورمون است که نقش مهمی به ویژه در فرآیند تولید مثل دارد. پس از شروع بلوغ، تخمدان ها هر ماه یک تخمک آزاد می کنند. این فرآیند تخمک گذاری نامیده می شود. تخمک به سمت پایین لوله فالوپ حرکت و اگر با اسپرم برخورد کند، ممکن است بارور شود. جسم زرد یک غده داخلی موقت یا تولید کننده هورمون است که از فولیکول خالی تخمدان پس از تخمک گذاری تشکیل می شود. جسم زرد به منبع اصلی پروژسترون تبدیل شده که برای حفظ بارداری بلافاصله پس از لقاح و لانه گزینی لازم است. اگر لقاح اتفاق نیفتد، جسم زرد تجزیه می شود، بنابراین پروژسترون کمتری تولید و سطح آن برای رشد دیواره رحم بسیار پایین است. از آنجایی که پوشش داخلی رحم دیگر توسط پروژسترون موجود در جسم زرد حفظ نمی شود، پوشش جدا و منجر به می شود. واگر لقاح اتفاق بیفتد، پروژسترون رشد بیشتر رگ های خونی در آندومتروغدد آن را تحریک می کند تا مواد مغذی ترشح کنند که تخم بارور شده را تغذیه می کند. نقش پروژسترون در بدن زنان چیست؟ پروژسترون پوشش بافتی رحم را آماده می کند تا تخمک بارور شده کاشته شود و همچنین به حفظ اندومتر در طول بارداری کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پس از لقاح، جفت تشکیل می شود. جفت شروع به ترشح پروژسترون برای تکمیل و پیشی گرفتن از پروژسترونی می کند که قبلا توسط جسم زرد ترشح می شود. سطح پروژسترون جفت در دوران بارداری بالا باقی می ماند. این از بلوغ تخمک های دیگر پیشگیری می کند و باعث ایجاد تغییرات در بافت سینه برای آماده شدن در می شود. اگر زنی تخمک گذاری نداشته باشد، تخمدان های او پروژسترون تولید نمی کنند. سیکل های از دست رفته اغلب از اواسط دهه به بعد رخ می دهد و با نزدیک شدن به یایسگی بیشتر می شود. سطح پروژسترون درست قبل از یایسگی به طور مداوم کاهش می یابد. تصور می شود که این علت اصلی علایمی است که در حوالی یایسگی تجربه می شود. پروژسترون در خون به بافت های که در آن گیرنده وجود دارد متصل شده تا اعمالی را در بدن ایجاد کند. حتی پروژسترون در دوران بارداری نقش کلیدی دارد. استروژن و پروژسترون مسیول آزاد شدن تخمک از تخمدان ها در طول تخمک گذاری هستند. این هورمون می تواند: آندومتر را در طول بارداری حفظ می کند. نقش مهمی در رشد جنین در دوران بارداری دارد. عضلات دیواره لگن را در آمادگی برای زایمان تقویت می کند. پس از انتقال تخمک، انقباضات عضلانی در لوله های فالوپ را متوقف می کند. از آزاد شدن بیشتر تخمک تا پایان بارداری پیشگیری می کند. پوشش بافتی رحم را آماده می کند تا به تخمک بارور شده اجازه لانه گزینی را بدهد. از لقاح بیش از یک تخمک در یک زمان پیشگیری می کند، اگرچه گاهی اوقات بیش از یک تخمک آزاد می شود. بافت پستان را برای تقویت شیردهی تحریک و باعث می شود که غدد برای تولید شیر آماده شوند. در مورد عدم تعادل هورمونی، یک نسخه مصنوعی تولید شده، پروژسترون، می تواند کمک کند. پروژسترون به طور طبیعی در بدن وجود دارد، اما آزمایشگاه ها نیز می توانند آن را تولید کنند. هورمون های استروییدی مصنوعی با خواص پروژسترون، پروژستین نامیده می شوند. پروژستین به صورت کپسول، ژل واژینال، ایمپلنت، دستگاه های داخل رحمی ( و تزریقی موجود است و از آن در موارد زیر استفاده می شود: آکنه درد سینه کنترل تولد اندومتریوز تولید شیر مادر اختلالات قاعدگی تغییرات در رشد مو آمنوره یا عدم قاعدگی تغییرات در میل جنسی، کلیه یا رحم درمان جایگزینی هورمونی خونریزی غیر طبیعی رحم پیشگیری از زایمان زودرس درمان هورمونی ضد سرطان هیپرپلازی آندومتر، ضخیم شدن غیر طبیعی دیواره رحم درمان ناباروری، هنگامی که به عنوان پماد استفاده می شود. عوارض جانبی استفاده از پروژستین می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد احتباس مایع افزایش وزن ترشحات واژن تغییرات در اشتها نگرانی بیش از حد حساسیت یا درد سینه مشکلات ادرار کردن آبریزش بینی، عطسه و سرفه نوسانات خلقی و تحریک پذیری درد عضلانی، مفصلی یا استخوانی ناراحتی معده، استفراغ، اسهال و یبوست عوارض جانبی غیر معمول اما بالقوه جدی که نیاز به مراقبت پزشکی دارند عبارتند از: تشنج دوبینی التهاب پا افسردگی تنگی نفس عدم هماهنگی گرفتگی صدا مشکل در بلع توده های سینه تپش قلب سرفه خونی گودی پوست سینه درد یا التهاب معده مدفوع سفالی رنگ درد شدید قفسه سینه از دست دادن یا تاری دید ضعف یا بی حسی اندام ها پوسته پوسته شدن نوک پستان خونریزی واژینال ناگهانی کهیر، بثورات پوستی و خارش ترشحات شفاف یا خونی از نوک پستان کند صحبت کردن یا مشکل در صحبت کردن التهاب صورت، گلو، زبان، لب ها، چشم ها، دست ها، پاها، مچ پا یا پایین ساق پا پروژستین ها برای افرادی که سابقه بیماری های زیر را دارند مناسب نیستند، مگر اینکه از آن برای درمان این بیماری استفاده کنند: پورفیری حاد سرطان پستان تومورهای کبدی زردی ایدیوپاتیک بیماری شدید شریانی سرطان دستگاه تناسلی خارش شدید در دوران بارداری خونریزی واژینال تشخیص داده نشده پمفیگویید در دوران بارداری ایجاد می شود. قرص های ضد بارداری که به عنوان ضد بارداری خوراکی یا هورمونی نیز شناخته می شوند، از پروژسترون استفاده می کنند. پروژستین در داروهای ضد بارداری خوراکی استفاده و قرص های ترکیبی حاوی استروژن و پروژسترون هستند. آنها برای موارد زیر استفاده می شوند: پیشگیری از تخمک گذاری تغییر پوشش داخلی رحم برای جلوگیری از ایجاد بارداری ضخیم شدن مخاط در دهانه رحم برای پیشگیری از ورود اسپرم روش های هورمونی فقط پروژستین شامل مینی قرص، ایمپلنت و شات می باشد. آنها: از آزاد شدن تخمک توسط تخمدان ها پیشگیری می کنند. مخاط دهانه رحم را غلیظ تا از ورود اسپرم به رحم پیشگیری کند. کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده هشدار می دهد که کشیدن سیگار به طور قابل توجهی خطر عوارض جانبی جدی را در افرادی که از داروهای ضد بارداری خوراکی استفاده می کنند افزایش می دهد. آنها به سیگاری ها توصیه می کنند که از این داروها استفاده نکنند. ( HT ) که قبلا به عنوان درمان جایگزینی ( HRT ) شناخته می شد، به بازیابی تعادل هورمون های زنانه کمک می کند. HT می تواند پروژسترون، استروژن یا ترکیبی از آنها را فراهم کند. این دارو به صورت قرص، اسپری بینی، چسب، ژل پوستی، تزریقی، کرم یا حلقه واژینال موجود است. HT احتمال دارد علایم پیش از یایسگی مانند: اضطراب خشکی واژن نوسانات خلقی درد با مقاربت اختلالات خواب کاهش میل جنسی در برخی از زنان، استروژن منجر به رشد بیش از حد آندومتر یا پوشش داخلی رحم و در نهایت سرطان آندومتر می شود. هورمون درمانی ترکیبی استروژن و پروژسترون ( HT ) می تواند از این امر پیشگیری کند. با این حال، HT می تواند اثرات نامطلوبی داشته باشد و خطر ابتلا به برخی شرایط جدی را افزایش می دهد. اثرات نامطلوب HT عبارتند از: نفخ سردرد درد سینه احتباس آب حالت تهوع نوسانات خلقی افرادی که از HT استفاده می کنند در معرض خطر بروز بیشتر برخی هستند از جمله: سکته بیماری قلبی سرطان پستان لخته شدن خون سرطان آندومتری بیماری کیسه صفرا ترومبوز وریدی عمقی ( DVT ) FDA استفاده از HT را در کمترین دوز و کوتاه ترین زمان ممکن برای دستیابی به اهداف درمانی توصیه می کند. زنانی که از هورمون درمانی استفاده می کنند یا در نظر دارند از آن استفاده کنند باید در مورد مزایا و خطرات احتمالی با پزشک خود مشورت کنند. سطح پروژسترون قبل از تخمک گذاری نسبتا پایین است و معمولا زمانی که تخمک از تخمدان آزاد می شود افزایش می یابد. سطوح آن برای چند روز افزایش و در صورت وقوع بارداری یا به افزایش ادامه می دهند یا برای شروع قاعدگی کاهش می یابند. اگر سطح پروژسترون ماهانه افزایش و کاهش پیدا نکند، این می تواند نشان دهنده مشکل در تخمک گذاری، قاعدگی یا هر دو باشد و احتمال دارد دلیل ناباروری باشد. زنانی که حاملگی چند قلو را تجربه می کنند، به طور طبیعی سطح پروژسترون بالاتری نسبت به زنانی که در انتظار یک نوزاد هستند، دارند. برای اندازه گیری سطح پروژسترون از آزمایش خون استفاده می کنند. نتایج می تواند به تعیین علت ناباروری، ردیابی تخمک گذاری، کمک به تشخیص یا ناموفق، نظارت بر سلامت بارداری، یا به تشخیص خونریزی غیرطبیعی رحم کمک کند. سطح پروژسترون می تواند به دلایل زیر کاهش یابد: آمنوره سقط جنین حاملگی خارج رحمی کاهش عملکرد تخمدان ها توکسمی یا در اواخر بارداری دلایل افزایش سطح پروژسترون می تواند شامل موارد زیر باشد: سرطان آدرنال کیست های تخمدان شکل نادر سرطان تخمدان حاملگی های غیر قابل دوام هیپرپلازی مادرزادی آدرنال ( CAH ) تولید بیش از حد پروژسترون توسط غدد فوق کلیوی پروژسترون به عنوان یک هورمون زنانه شناخته می شود، اما در مردان برای تولید تستوسترون به پروژسترون نیاز دارند. غدد فوق کلیوی و بیضه ها در مردان پروژسترون تولید می کنند. سطح پروژسترون در مردان مشابه سطح زنان در فاز فولیکولی چرخه قاعدگی است، زمانی که فولیکول تخمک روی تخمدان، در حال آماده شدن برای آزاد کردن تخمک است. علایم پروژسترون پایین در مردان عبارتند از: خستگی افسردگی ریزش مو افزایش وزن ناتوانی جنسی میل جنسی کم اختلال در نعوظ از دست دادن استخوان از دست دادن عضلات که رشد سینه در مردان است. مردانی که سطح پروژسترون پایینی دارند بیشتر در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند: آرتروز پوکی استخوان سرطان پروستات پروستاتیسم، انسداد گردن مثانه، معمولا با بزرگ شدن غده پروستات همراه است. با افزایش سن، سطح استروژن افزایش و سطح پروژسترون به طور چشمگیری کاهش می یابد.

اسکیزوفرنی در کودکان ( نوعی اختلال روانی غیر عادی و شدید است که در آن کودکان واقعیت را غیر طبیعی توصیف می کنند. اسکیزوفرنی با طیف وسیع مشکلات تفکر (شناختی) ، رفتاری و احساسی همراه خواهد بود. این عارضه در کودکان منجر به ترکیبی از توهم، مشکل در تفکر، رفتارهای نامنظم می شود که می تواند به کلی عملکرد کودک را مختل کند. اسکیزوفرنی کودکان در اصل همان اسکیزوفرنی در بزرگسالان است با این تفاوت که این نوع از اسکیزوفرنی در اوایل زندگی رخ داده و در نتیجه ت ثیر عمیقی بر رفتار و رشد کودک خواهد داشت. با ابتلای فرد به اسکیزوفرنی در سال های اولیه زندگی، کودک در سنین پایین با چالش های ویژه ای برای تشخیص، معالجه، آموزش و رشد عاطفی و اجتماعی روبرو خواهد بود. اسکیزوفرنی یک بیماری مزمن است که نیاز به درمان مادام العمر دارد. شناسایی و درمان به موقع در این بیماری اهمیت بسیار زیادی داشته و می تواند وضعیت کودک را به طور قابل توجهی بهبود ببخشد. اینکه چه چیزی باعث بروز اسکیزوفرنی در کودکان می شود هنوز مشخص نیست اما تصور بر این است که این بیماری دقیقا مشابه اسکیزوفرنی در بزرگسالی بروز پیدا می کند. محققان معتقدند که ترکیبی از ژنتیک، وضعیت شیمی مغز و محیط اطراف می تواند در بروز این اختلال موثر باشد. همچنین هنوز مشخص نیست که چرا بعضی از افراد در سال های کودکی و عده ای دیگر در بزرگسالی دچار این اختلال می شوند. مشکلاتی که در برخی از مواد شیمی مغز مثل انتقال دهنده های عصبی به نام دوپامین و گلوتامات وجود دارد نیز می تواند در بروز اسکیزوفرنی نقش داشته باشد. مطالعات عصبی نشانگر تفاوت در ساختار مغز و سیستم عصبی مرکزی مبتلایان به اسکیزوفرنی است. در حالی که محققان از اهمیت این تغییرات مطمین نیستند با این حال بررسی ها نشان می دهد که اسکیزوفرنی یک بیماری مغزی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هرچند که علت بروز اصلی این بیماری هنوز هم مشخص نیست. با این حال به نظر می رسد که بعضی از عوامل به عنوان محرک در بروز بیماری اسکیزوفرنی عمل می کنند. این محرک ها شامل موارد زیر می شوند: سن بالای پدر برخی از عوارض بارداری و زایمان داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به اسکیزوفرنی مصرف داروهای تقویت کننده ذهن (روانگردان) در دوران نوجوانی افزایش فعال سازی سیستم ایمنی بدن، مانند التهاب یا بیماری های خود ایمنی سوء تغذیه یا قرار گرفتن در معرض سموم یا ویروس ها که بر رشد مغز ت ثیر می گذارند. اسکیزوفرنی شامل طیف وسیعی از مشکلات در تفکر، رفتار یا احساسات فرد مبتلا می شود. البته علایم و نشانه های افراد مبتلا ممکن است با هم متفاوت باشد. اما معمولا علایم این بیماری شامل توهم، مشکلات تکلمی، توانایی و اختلال عملکردی خواهد شد. اثر کلی بیماری اسکیزوفرنی ناتوان کنندگی آن است. عموما علایم اسکیزوفرنی از اواسط تا اواخر سالگی آغاز می شود. در نتیجه این که کودکی مبتلا به اسکیزوفرنی تشخیص داده شود امری غیر معمول تلقی می شود. اسکیزوفرنی زودرس نیز قبل از سالگی رخ داده و تشخیص اسکیزوفرنی در کودکان کمتر از سال بسیار نادر است. البته علایم با گذشت زمان ممکن است از نظر نوع و شدت تغییر پیدا کرده و بعد از مدتی بهبود یافته یا وخیم تر شود. البته بعضی از علایم ممکن است همیشه وجود داشته باشد. همچنین تشخیص اسکیزوفرنی در مراحل اولیه بروز بیماری کار بسیار دشواری است. اولین نشانه های اسکیزوفرنی در کودکان ممکن است شامل مشکلات رشدی مثل موارد زیر باشد: ت خیر در یادگیری زبان به راه افتادن دیر هنگام دیر راه افتادن یا خزیدن بر روی زمین سایر رفتارهای غیر عادی حرکتی به عنوان مثال تکان دادن بیش از حد و غیر طبیعی دست ها برخی از این علایم گفته شده در کودکان مبتلا به اختلالات رشدی فراگیر مانند اختلال اوتیسم نیز شایع است. بنابراین اول قدم برای تشخیص اسکیزوفرنی، رد احتمال ابتلای کودک به اختلالات رشدی است. علایم اسکیزوفرنی در نوجوانان مشابه موارد در بزرگسالان است، اما تشخیص این بیماری در این گروه سنی ممکن است دشوارتر باشد. علت این مشکل تشخیصی به این خاطر است که بسیاری از نوجوانان در این دوره دچار علایمی شبیه اسکیزوفرنی می شوند. این علایم مشترک عبارتند از: کاهش انگیزه رفتارهای عجیب مشکلات خواب افت عملکرد در مدرسه تحریک پذیری یا روحیه افسرده کناره گیری از دوستان و خانواده در مقایسه با علایم اسکیزوفرنی در بزرگسالان نوجوانان مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است شاهد بروز علایم زیر باشند: احتمال هذیان گویی کمتر خواهد بود احتمال بروز توهمات بصری بیشتر خواهد بود با افزایش سن افراد مبتلا به اسکیزوفرنی علایم شایع این اختلال نیز ظاهر خواهد شد. این علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: هذیان ( Delusion ) منظور از هذیان گفته ها و اعتقاداتی است که حقیقت ندارند. به عنوان مثال شما فکر می کنید که دچار آسیب دیدگی شدید یا مورد آزار و اذیت قرار گرفته اید تصور می کنید که توانایی های خارق العاده داشته یا فرد مشهوری هستید تصور می کنید که فرد دیگری عاشق شما است یا تصور می کنید که فاجعه بزرگی اتفاق افتاده در حالی که هیچ کدام از این موارد حقیقت نداشته و همه این ها ساخته ذهن شماست. هذیان یکی از علایمی است که در بیشتر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بروز پیدا می کند. توهم شامل دیدن یا شنیدن چیزهایی است که هیچ وقت گفته نشده یا دیده نشده است. با این حال فرد دچار اسکیزوفرنی تصور می کند که آن چه دیده یا شنیده واقعی است. توهم می تواند به هر کدام از هواس فرد مربوط باشد اما شایع ترین نوع توهم در بیماران اسکیزوفرنی، توهم شنیداری است. تفکر بی نظم از گفتار بی نظم فرد تشخیص داده می شود. ارتباط موثر در این افراد مختل شده و پاسخ های فرد به پرسش های مطرح شده در مورد او کاملا بی ربط خواهد بود. در موارد نادر فرد ممکن است در هنگام تکلم، کلمات بی معنی را کنار هم قرار داده و حرفهای او هیچ مفهومی در برنداشته باشد. این علامت ابتلا به اسکیزوفرنی ممکن است خود را به چندین روش نشان دهد. مثلا کودک ممکن است شامل انجام کارهای احمقانه از کودک یا حرکات غیر قابل پیش بینی او باشد. رفتارها نیز می تواند شامل مقاومت در برابر دستور العمل ها، وضعیت نامناسب و عجیب و غریب کودک و حرکات بی فایده و بیش از حد کودک در حین انجام کارهای روزمره او باشد. این به کاهش یا عدم توانایی عملکردی طبیعی فرد مبتلا اشاره دارد. به عنوان مثال فرد ممکن است از بهداشت شخصی غافل شده یا به نظر برسد که هیچ احساسی نسبت به اطراف و اطرافیان نداشته و اصلا ارتباط چشمی برقرار نکرده و چهره او به هیچ وجه تغییر نکرده و کاملا یکنواخت صحبت می کند. همچنین ممکن است در حین حرف زدن اصلا از حرکات صورت یا دست ها استفاده نکرده و علاقه ای به انجام فعالیت های روزمره نداشته و از جمع ها کناره گیری کند. علایمی که تفسیر آن ها ممکن است دشوار باشد، عبارتند از: هنگامی که کودک در سنین اولیه زندگی خود دچار اسکیزوفرنی شود، ممکن است علایم به تدریج شکل بگیرد. علایم و نشانه های اولیه نیز ممکن است به قدری مبهم باشند که بیماری به اشتباه تشخیص داده شده یا با توجه به تشابه آن با علایم سنین رشد اصلا قادر به تشخیص آن ها نباشید. اما با گذشت زمان، علایم ممکن است شدیدتر و قابل توجه تر شده و تشخیص آن ها نیز آسان تر شود. در هر صورتی نهایتا کودک علایمی مثل روان پریشی، هذیان گویی، توهم و مشکلات فکری خود را بروز خواهد داد. با شدت گرفتن علایم ممکن است کودک نیاز به بستری شدن یا معالجه با دارو نیز پیدا کند. کنار آمدن با تغییرات رفتاری کودک ممکن است کار سختی باشد. حتی شاید از اینکه به کودک خود برچسب بیماری های ذهنی و روانی را نسبت دهید کار بسیار سخت و غیرممکنی به نظر برسد. اما معلمان کودک و کارکنان مهدکودک اولین افرادی هستند که ممکن است این موضوع را به شما اطلاع داده و شما را در جریان رفتارهای عجیب و غریب کودک قرار دهند. در صورتی که شاهد بروز موارد زیر در کودک خود بودید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید: افت عملکرد تحصیلی آداب غذا خوردن عجیب ایده ها و ترس های عجیبی دارد داشتن رفتار خشونت آمیز و پرخاشگری دارای عقاید، رفتار و گفتار عجیب و غریبی است. کودک دیگر تمایلی به معاشرت با دیگران نخواهد داشت. ت خیر در رشد در مقایسه با خواهران، برادران و همسالان انجام ندادن کارهای مهم روزانه مثل حمام کردن، لباس پوشیدن رویا ها یا برنامه های تلویزیونی را با واقعیت اشتباه می گیرد. البته همه این علایم و نشانه ها لزوما به این معنی نیست که کودک شما مبتلا به اسکیزوفرنی در کودکی است. این ها می توانند نشان دهنده اختلالات دیگر رشدی مثل افسردگی یا اختلال اضطرابی باشند. در هر صورت بهتر است با توجه به نگرانی های خود برای تشخیص دقیق تر هر کدام از این موارد به پزشک مراجعه کنید. فکر و تمایل به خودکشی در بین افراد مبتلا به اسکیزوفرنی شایع است. اگر فرزند یا نوجوانی دارید که در معرض خطر اقدام به خودکشی قرار گرفته یا اقدام به این کار کرده، حتما سعی کنید در کنار او بمانید و سپس با اورژانس تماس بگیرید. اگر هم که مطمینید مشکلی پیش نمی آید بهتر است خودتان کودک را به اورژانس برسانید. بیماری اسکیزوفرنی که در دوران کودکی درمان نشده باقی بماند، می تواند منجر به مشکلات شدید عاطفی، رفتاری و سلامتی شود. عوارض مرتبط با اسکیزوفرنی ممکن است در دوران کودکی یا بعد از آن رخ دهد. این عوارض شامل موارد زیر می شود: خودکشی، اقدام به خود کشی یا داشتن افکار خودکشی اختلالات اضطرابی مثل اختلالات هراسی و وسواس فکری ( OCD ) افسردگی صدمه به خود رفتار پرخاشگرانه انزوال اجتماعی درگیری های خانوادگی سوء مصرف الکل یا مواد مخدر مشکلات بهداشتی و پزشکی مشکلات حقوقی، مالی و بی خانمانی عدم توانایی در زندگی مستقل، شرکت در مدرسه یا رفتن به محل کار شناسایی و درمان زودهنگام این بیماری ممکن است باعث شود تا قبل از بروز عوارض جدی، علایم بیماری اسکیزوفرنی در کودک کنترل شود. درمان زود هنگام همچنین در کمک به محدود کردن عوارض روانی اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. درمان مداوم می تواند به کنترل کامل علایم بیماری کمک کرده و باعث شود تا کودک آینده ایده آلی در بزرگسالی داشته باد. تشخیص بیماری اسکیزوفرنی در دوران کودکی مستلزم رد سایر اختلالات سلامت روانی است. همچنین باید اطمینان حاصل کرد که این علایم ناشی از سوء مصرف مواد، دارو یا بیماری دیگری نیست. روند تشخیص ممکن است شامل موارد زیر باشد: این کار ممکن است برای کمک به رد کردن سایر بیماری ها و مشکلاتی که می توانند علایم مشابه اسکیزوفرنی را به دنبال داشته باشند، صورت بگیرد. این آزمایشات ممکن است با هدف رد دیگر مواردی که می تواند علایم مشابهی به دنبال داشته باشد، صورت بگیرد. همچنین پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر تصویر برداری های ام آر آی یا سی تی اسکن را نیز برای کودک تجویز کند. این مورد شامل مشاهده ظاهر، رفتار، سوال در مورد افکار، احساسات و الگوهای رفتاری از جمله هرگونه فکر به آسیب رساندن به خودن یا آسیب رساندن به دیگران، ارزیابی توانایی تفکر و عملکرد در سطح مناسب با سن و ارزیابی وضعیت خلقی، اضطرابی و علایم احتمالی دیگر می شود. همچنین ممکن است در مورد خانواده و مسایل شخصی کودک نیز مباحثی مطرح شود. پزشک یا متخصص بهداشت روان ممکن است از معیارهای موجود در دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM - ) که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده برای تشخیص اسکیزوفرنی در کودکن استفاده کند. البته معیارهای تشخیصی برای اسکیزوفرنی در کودکان به طور کلی با اسکیزوفرنی در بزرگسالان یکسان است. مسیر تشخیص اسکیزوفرنی در دوران کودکی ممکن است طولانی و حتی چالش برانگیز باشد. این چالش ها و طولانی شدن روند تشخیص اسکیزوفرنی تا حدودی به این دلیل است که سایر بیماری ها مانند افسردگی یا اختلال دو قطبی نیز می توانند علایم مشابهی اختلال اسکیزوفرنی داشته باشند. روانپزشک کودک ممکن است بخواهد تا برای تشخیص دقیق تر مدت زمان شش ماه یا بیشتر بر روی رفتارهای کودک، ادراکات و الگوهای تفکری او نظارت داشته باشد. با توجه به اینکه الگوهای فکر و رفتار و علایم و علایم به مرور زمان واضح تر می شوند، ممکن است تشخیص اسکیزوفرنی طی مرور زمان صورت بگیرد. در بعضی از موارد، روانپزشک ممکن است قبل از تشخیص دقیق بیماری، داروهایی را برای کودک تجویز کند. این اتفاق به خصوص زمانی می افتد که پزشک علایم پرخاشگرانه در کودک مشاهده کرده یا احتمال آسیب زدن به خود را در وی می دهد. مصرف برخی از داروها باعث محدود شدن این رفتارها شده و کودک حالات طبیعی تری از خود نشان خواهد داد. اسکیزوفرنی در کودکان حتی در زمان هایی که به نظر می رسد کودک دیگر هیچ علایمی ندارد بازهم نیاز به درمان خواهد داشت. در نتیجه روند درمانی اسکیزوفرنی مادام العمر بوده و درمان در کودکان مبتلا به این بیماری یکی از چالش های پیش رو خواهد بود. روند درمانی اسکیزوفرنی در کودکان معمولا توسط روانپزشک کودک که در معالجه اسکیزوفرنی تجربه دارد، هدایت خواهد شد. این تیم درمانی ممکن است از افراد زیر تشکیل شده باشد: داروساز اعضای خانواده مددکار اجتماعی پرستار روانپزشکی روانپزشک، روانشناس یا سایر درمانگران درمان های اصلی برای کودکان مبتلا به اسکیزوفرنی شامل موارد زیر می شود: دارو روان درمانی بستری شدن آموزش مهارت های زندگی بسیاری از داروهای ضد روان پریشی مورد استفاده برای کودکان همان مواردی است که برای بزرگسالان مبتلا به اسکیزوفرنی استفاده می شود. داروهای ضد روان پریشی اغلب در مدیریت علایمی مانند توهم، هذیان، از بین رفتن انگیزه و کمبود احساسات موثر هستند. به طور کلی، هدف از درمان با داروهای ضد روان پریشی مدیریت موثر علایم با کمترین دوز دارویی ممکن است. با گذشت زمان، پزشک فرزند ممکن است ترکیبات داروهای مختلف یا دوزهای مختلف را امتحان کند. البته با توجه به علایم کودک، داروهای دیگری مانند داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب نیز ممکمن است در درمان اسکیزوفرنی کودکان موثر باشد. اثر گذاری دارو بعد از شروع مصرف ممکن است چندین هفته به طول بیانجامد. اکنون مصرف داروهای نسل دوم روان پریشی که جدیدا برای درمان کودکان مبتلا به اسکیزوفرنی ارایه شده ترجیح داده می شوند، زیرا این داروهای جدید عوارض جانبی کمتری نسبت به داروهای ضد روانپزشکی نسل اول دارند. با این حال مصرف این داروها می توانند باعث افزایش وزن، قند خون، کلسترول بالا و بیماری های قلبی شوند. معمولا داروهای نسل اول به اندازه داروهای ضد روان پریشی نسل دوم در کنترل هذیان و توهم ها موثر هستند. البته مصرف داروهای ضد روان پریشی نسل اول نیز ممکن است با عوارض جانبی مثل اختلالات حرکتی حرکتی ( tardive dyskinesia ) برگشت پذیر یا غیر قابل برگشت همراه باشد. البته به علت افزایش خطر بروز عوارض جانبی جدی بعد از استفاده از داروهای ضد روان پریشی نسل اول، مصرف آن ها برای کودکان توصیه نمی شود. مگر اینکه شیوه های درمانی دیگر موثر واقع نشده باشد. داروهای ضد روان پریشی نسل اول اغلب ارزان تر از داروهای ضد روان پریشی نسل دوم هستند. مسیله قیمت به علت طولانی بودن دوره درمان ممکن است به یکی از چالش های درمانی خانواده ها تبدیل شود. تمام داروهای ضد روانپریشی ممکن است باعث بروز عوارض جانبی و خطرات احتمالی برای سلامتی شوند، حتی برخی از آنها می توانند زندگی فرد مصرف کننده را به خطر بیاندازد. البته عوارض جانبی در کودکان و نوجوانان ممکن است با بزرگسالان مصرف کننده دارو یکسان نبوده و بعضی اوقات ممکن است حتی جدی تر باشد. قبل از شروع روند درمانی با دارو با پزشک فرزند خود در مورد عوارض جانبی احتمالی و نحوه مدیریت آنها صحبت کنید. در مورد مشکلات فرزندتان هوشیار باشید و هر چه سریعتر عوارض جانبی را به پزشک گزارش دهید. برای کنترل عوارض جانبی پزشک ممکن است بتواند دوز دارو را تنظیم کرده یا داروها را تغییر دهد. همچنین مصرف داروهای ضد روان پریشی می توانند با سایر مواد یا داروهای مصرفی کودک تداخل داشته باشند. در مورد تمام داروها و فرآورده های مصرفی بدون نسخه فرزندتان از جمله ویتامین ها، مواد معدنی و مکمل های گیاهی با پزشک صحبت کنید. علاوه بر دارو روان درمانی که گاهی اوقات به آن گفتگوی درمانی نیز گفته می شود، می تواند به شما در مدیریت علایم کودک کمک نموده و علاوه بر آن به شما و فرزندتان در مقابله با این اختلال کمک کند. روان درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد: روان درمانی مانند درمان شناختی رفتاری توسط یک متخصص بهداشت روان ماهر می تواند به کودک شما کمک کند تا راه های مقابله با استرس و چالش های زندگی روزمره ناشی از اسکیزوفرنی را یاد بگیرد. درمان می تواند به کاهش علایم کمک کرده و به فرزندتان کمک کند تا در مدرسه با دیگران دوست شده و موفقیت های تحصیلی کسب کند. یادگیری در مورد اسکیزوفرنی می تواند به کودک شما کمک کند تا شرایط را به خوبی درک کرده و تا حد زیادی با علایم این بیماری کنار بیاید. یکی دیگر از شیوه های روان درمانی، خانواده درمانی است که در آن اطلاعات درمانی و مراقبتی از کودکان مبتلا به اسکیزوفرنی در اختیار تمامی اعضای خانواده قرار خواهد گرفت. مراقبت از کودک مبتلا به این بیماری می تواند تا حد زیادی به کنار آمدن کودک با این بیماری کمک کند. همچنین این آموزش ها می تواند به بهبود ارتباط، مقابله با استرس ها کمک کند. برنامه های درمانی شامل آموزش مهارت های زندگی می توانند به عملکرد بهتر کودک و کنار آمدن او با این بیماری کمک کند. آموزش مهارت ها می تواند شامل موارد زیر باشد: آموزش مهارت های اجتماعی و دانشگاهی بخش مهمی از درمان برای اسکیزوفرنی در دوران کودکی است. کودکان مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب دارای مشکلات روابطی و مشکل در مدرسه رفتن هستند. این کودکان ممکن است در انجام کارهای عادی روزانه مانند حمام کردن یا لباس پوشیدن نیز دچار مشکل شوند. این درمان با هدف یافتن و حفظ شغل در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی انجام می شود. در دوره های بحرانی یا زمان بروز علایم شدید، ممکن است بستری شدن کودک در بیمارستان امری ضروری باشد. این کار به ایمنی کودک کمک کرده و باعث می شود تا کودک تغذیه، خواب و بهداشت منظمی داشته باشد. گاهی اوقات بستری شدن کودک مبتلا به اسکیزوفرنی در بیمارستان، سریع ترین و بهترین روش برای کنترل سریع علایم خواهد بود. اگر چه اسکیزوفرنی در دوران کودکی نیازمند درمان توسط افراد حرفه ای این حوزه است، با این حال مشارکت فعال خانواده و خود کودک در روند درمانی اهمیت بسیار زیادی خواهد داشت. در این جا به روش هایی برای حداکثری کردن اثر درمانی اشاره خواهیم کرد: داروها را طبق دستور العمل مصرف کنید. حتی در صورتی که کودک شما هیچ علایمی نداشته و حال خوبی دارد بازهم داروها را طبق برنامه زمانی مشخص شده به او بدهید. زیرا احتمال بازگشت علایم وجود داشته و در صورت قطع مصرف داروها ممکن است روند درمانی مشکل تر شود. قبل از مصرف داروهای دیگر آن ها را بررسی کنید. در صورتی که کودک شما به هر دلیلی داروها دیگر، مکمل ها، ویتامین ها، مواد معدنی یا گیاهان دارویی دیگری را مصرف می کند، بهتر است قبل از دادن آن به کودک خود برای بررسی احتمال تداخل دارویی با پزشک مشورت کنید. به علایم هشدار دهنده توجه کنید. شما و فرزندتان ممکن است مواردی را به عنوان محرک شناسایی کنید که باعث عود مجدد یا جلوگیری از انجام فعالیت های روزانه کودک می شوند. بهتر است برای احتمال بازگشت این علایم محرک برنامه مشخصی داشته باشید. در مورد این علایم و هر گونه تغییری در کودک خود با پزشک در ارتباط بوده و مطابق دستورات پزشک عمل کنید. فعالیت بدنی و تغذیه سالم را در اولویت قرار دهید. برخی از داروها برای اسکیزوفرنی با افزایش خطر افزایش وزن و کلسترول بالا در کودکان همراه خواهند بود. با پزشک در مورد داشتن برنامه غذایی سالم و فعالیت بدنی مناسب با وضعیت کودک صحبت کنید. سیگار نکشید. اینکه کودک شما در معرض دود سیگار یا تنباکو باشد یکی از مواردی است که علایم کودک را شدیدتر کرده و می تواند مثل محرکی برای علایم او عمل کند. مقابله با اسکیزوفرنی در دوران کودکی می تواند چالش برانگیز باشد. همچنین مصرف داروها می توانند عوارض جانبی ناخواسته ای به همراه داشته و باعث بروز احساس عصبانیت یا ناراحتی در فرد شود. برای کمک به مقابله با اسکیزوفرنی در کودکان بهتر است از راهکارهای حمایتی زیر استفاده کنید: آموزش در مورد اسکیزوفرنی می تواند شما و فرزندتان را توانمند سازد و او را وادار کند تا در برنامه های درمانی مربوط به خودش شرکت کند. آموزش می تواند به دوستان و خانواده کمک کند تا شرایط کودک را درک کرده و با کودک خود دلسوزتر باشند. بهتر است به گروه های مربوط به افراد مبتلا به بیماری اسکیزوفرنی پیوسته و در مورد چالش ها و مشکلات کودک خود با والدین کودکان مشابه کودک خودتان صحبت کنید. سعی کنید کودک خود را نزد افراد حرفه ای و صاحب تجربه در مورد اسکیزوفرنی در کودکان برده و از نظرات و راهکارهای درمانی آن ها استفاده کنید. مقابله با اسکیزوفرنی در کودکی روندی ادامه دار و مداوم است. درمان کودک را به عنوان یکی از اهداف درمانی خانواده خود در نظر بگیرید. احتمالا بعد از بروز و مشاهده علایم در کودک خود به پزشک اطفال یا پزشک خانوادگی خود مراجعه خواهید کرد. پزشک نیز در صورت تشخیص علایم اولیه، سریعا شما را به متخصص روانپزشک کودک، متخصصان بهداشت روان متخصص اسکیزوفرنی ارجاع خواهد داد. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد اسکیزوفرنی کودک خود سوالات زیر را از پزشک بپرسید: علل احتمالی دیگر بروز این علایم چیست؟ بهترین روش درمانی برای فرزندم چیست؟ بهتر است فرزندم را نزد چه متخصصانی ببرم؟ چه عاملی باعث ایجاد علایم یا این وضعیت در فرزند من می شود؟ آیا بروشور یا برگه چاپ شده ای در مورد بیماری اسکیزوفرنی دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر مطالعه چه سایت هایی را توصیه می کند؟ چگونه تشخیص اسکیزوفرنی در کودکی بر زندگی فرزندم ت ثیر خواهد گذاشت؟ فرزند من به چه نوع آزمایش هایی برای تشخیص دقیق تر نیاز خواهد داشت؟ آیا وضعیت فرزند من موقتی است یا برای همیشه به همین صورت باقی خواهد ماند؟ پزشک در حین معاینه و تشخیص احتمالا سوالاتی را مطرح خواهد کرد. به همین خاطر بهتر است قبل از حضور در مطب آمادگی پاسخگویی به این سوالات را داشته باشید: علایم چقدر شدید هستند؟ از چه زمانی علایم شروع شد؟ چگونه علایم بر زندگی روزمره فرزند شما ت ثیر می گذارد؟ آیا فرزند شما آسیب جسمی یا عاطفی را تجربه کرده است؟ آیا علایم مداوم بوده یا به صورت اتفاقی بروز پیدا کرده است؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث بهبود علایم شما می شود؟ آیا به نظر می رسد که عاملی باعث شدت گرفتن علایم شما می شود؟ آیا بستگان شما مبتلا به اسکیزوفرنی یا بیماری های روانی دیگری هستند؟ کودک شما از چه داروها، گیاهان دارویی، ویتامین ها یا مکمل هایی استفاده می کند؟ آیا در زمان شروع علایم، شاهد بروز علایمی مثل سردرد، حالت تهوع، لرزش یا تب بوده اید؟ اسکیزوفرنی در کودکی نوعی اختلال روانی غیر عادی و شدید است که در آن کودکان واقعیت را صورتی غیر طبیعی توصیف می کنند. اسکیزوفرنی با طیف وسیعی از مشکلات فکری، رفتاری و احساسی همراه خواهد بود. این عارضه در کودکان منجر به ترکیبی از توهم، مشکل در تفکر، رفتارهای نامنظم می شود که می تواند به کلی عملکرد کودک را مختل کند. اسکیزوفرنی کودکان در اصل همان اسکیزوفرنی در بزرگسالان است با این تفاوت که این نوع از اسکیزوفرنی در اوایل زندگی رخ داده و در نتیجه ت ثیر عمیقی بر رفتار و رشد کودک خواهد داشت. اسکیزوفرنی در کودکان حتی در زمان هایی که به نظر می رسد کودک دیگر هیچ علایمی ندارد بازهم نیاز به درمان خواهد داشت. در نتیجه روند درمانی اسکیزوفرنی مادام العمر بوده و درمان در کودکان مبتلا به این بیماری یکی از چالش های پیش رو خواهد بود.

خوابگردی یا سامبنابولیسم، و یا خوابگردی در کودکان نسبت به بزرگسالان شایع تر است و حوادث ناشی از خوابگری معمولا خطرناک نیستند برای همین معمولا خوابگردی نیاز به درمان ندارد. خوابگردی در بزرگسالان احتمال دارد بیشتر با سردرگمی و گیجی همراه باشد و به سایر و همچنین بیماری ها مربوط باشد. محافظت و نگهداری فرد در برابر صدمات احتمالی هنگام، خیلی مهم است. معمولا در اوایل شب (یک تا دو ساعت بعد از خوابیدن) رخ می دهد. حتی خوابگردی در هنگام چرت زدن هم امکان دارد اتفاق بیفتد. شدن هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عصبی ) . اختلال در خواب باعث خواب آلودگی بیش از حد در طول روز و ایجاد اختلال در زندگی روزمره شما شود. البته آسیب به دیگران در حین خوابگردی به ندرت رخ می دهد. پزشکتان می تواند دوز مصرفی دارو را کاهش دهد. منابع:

اختلال استخوان زایی یا استیوژنز ایمپرفکتا نوعی اختلال ژنتیکی مادام العمر است که باعث می شود استخوان های شما خیلی راحت و معمولا بدون هیچ نوع آسیبی، مانند: سقوط از ارتفاع، شکسته شوند. نام دیگر این بیماری استیوژنز ایمپرفکتا است. اختلال استخوان زایی یا استیوژنز ایمپرفکتا نوعی اختلال استخوانی است که در اثر جهش ژن های COLA و COLA بروز پیدا کرده و موجب افزایش شکنندگی استخوان ها می شود. تشخیص این نوع اختلالات استخوانی اغلب دشوار بوده و به تخصص بالای بالینی نیاز دارد. شدت بیماری از انواع خفیف تا موارد بسیار شدید متغیر است. این بیماری زنان و مردان و همه نژادها را به یک اندازه تحت ت ثیر قرار می دهد. هیچ درمانی برای بیماری اختلال استخوان زایی وجود ندارد، اما پزشک می تواند آن را مدیریت کند. این بیماری هر دو جنس را به یک اندازه تحت ت ثیر قرار می دهد. بررسی ها نشان می دهد که از هر نفر در سراسر جهان حدود یا نفر به بیماری استیوژنز ایمپرفکتا مبتلا هستند. از بین انواع بیماری استیوژنز ایمپرفکتا، انواع یک تا چهار بیشتر بوده و افراد بیشتر به این بیماری متبلا هستند. همچین بررسی ها نشان می دهد از هر نفر بین تا نفر به انواع تا بیماری استیوژنز ایمپرفکتا مبتلا هستند. علت اختلال استخوان زایی استیوژنز ایمپرفکتا از طریق فامیلی یا وراثت منتقل می شود. این بیماری ناشی از نقص ژنی است که ماده ای به نام کلاژن تولید می کند. کلاژن نام پروتیینی در بدن است که به شکل گیری و تقویت استخوان ها کمک می کند. اگر به اندازه کافی از کلاژن در استخوان های شما استفاده نشود، استخوان های شما بسیار ضعیف شده و به راحتی می شکنند. بیشتر کودکان مبتلا به بیماری اختلال استخوان زایی این ژن را فقط از یکی از والدین دریافت می کنند، اما دریافت آن از هر دو والدین نیز امکان پذیر است. بعضی اوقات کودک ژن را از والدین به ارث نمی برد، اما ژن با جهش به خودی خود ایجاد می شود. چهار ژن مختلف مسیول تولید کلاژن هستند. برخی یا تمام این ژن ها در مبتلایان به OI (اختلال استخوانی زایی) ت ثیرگذار می گذارند. ژن های ناقص هشت نوع بیماری اختلال استخوان زایی ایجاد می کنند که این انواع از OI تا نوع OI را شامل می شوند. چهار نوع اول متداول ترین آن ها هستند. چهار مورد آخر بسیار نادر است و بیشتر آن ها زیر مجموعه های OI (استیوژنز ایمپرفکتا) نوع هستند. در اینجا به چهار نوع اصلی استیوژنز ایمپرفکتا اشاره می کنیم: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استیوژنز ایمپرفکتا OI نوع خفیف ترین و شایع ترین نوع این بیماری است. این بیماری گروهی از اختلالات ژنتیکی است که بر روی استخوان ها ت ثیر می گذارند. در این نوع بیماری اختلال استخوان زایی، بدن شما کلاژن با کیفیت تولید می کند، اما مقدار این کلاژن تولیدی به اندازه کافی نیست. این مسیله منجر به ایجاد استخوان های ملایم شکننده می شود. کودکان مبتلا به OI نوع معمولا به علت آسیب های خفیف دچار شکستگی استخوان می شوند. چنین شکستگی های استخوانی در بزرگسالان بسیار کمتر است. دندان ها نیز ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرند و در نتیجه دندان ها ترک خورده و حفره دندانی ایجاد می شود. در بعضی موارد شکستگی ها قبل از تولد ایجاد می شوند. OI نوع شدیدترین شکل استیوژنز ایمپرفکتا است و فرد مبتلا به این بیماری زندگی اش در معرض تهدید می باشد. در نوع OI نوع ، بدن شما یا کلاژن کافی تولید نمی کند یا کلاژن تولیدی از کیفیت پایین برخوردار می باشد. OI نوع می تواند باعث ناهنجاری استخوانی شود. اگر فرزند شما با OI نوع به دنیا آمده باشد، ممکن است دارای تنگی قفسه سینه، دنده های شکسته یا بدشکلی اسکلتی یا ریه های تکامل نیافته باشد. نوزادان مبتلا به OI نوع ممکن است در رحم یا اندکی پس از تولد بمیرند. استیوژنز ایمپرفکتا نوع سه یا استیوژنز ایمپرفکتا نوع ، نوعی شدید از بیماری استیوژنز ایمپرفکتا است که باعث می شود استخوان ها به راحتی بشکنند. در نوع OI نوع ، بدن کودک شما کلاژن کافی تولید می کند اما کیفیت آن مناسب نیست. استخوان های فرزند شما حتی می تواند قبل از تولد شروع به شکسته شدن کنند. ناهنجاری های استخوانی در این نوع بیماری رایج است و با بزرگتر شدن فرزند شما بدتر می شود. اختلال استخوان زایی نوع چهار یا استیوژنز ایمپرفکتا نوع OI متغیرترین شکل استیوژنز ایمپرفکتا است زیرا علایم آن از خفیف تا شدید متغیر است. مانند نوع OI نوع ، بدن شما به اندازه کافی کلاژن تولید می کند اما کیفیت آن ضعیف است. کودکان مبتلا به OI نوع معمولا با پاهای خمیده شکل متولد می شوند، اگر چه این خمیدگی با افزایش سن کمتر می شود. علایم اختلال استخوان زایی علایم اصلی بیماری استیوژنز ایمپرفکتا استخوان های شکسته است. آن ها به راحتی می شکنند. کودک شما حتی ممکن است هنگام تغییر پوشک یا حتی هنگام آروغ زدن دچار شکستگی استخوان شود. فردی با این بیماری در طول زندگی خود شاید فقط چندتا از استخوان هایش شکسته شوند یا ممکن است صدها بار استخوان هایش در طول حیات بشکنند. بعضی اوقات، نوزادان قبل از تولد دچار شکستگی شده اند و با شکستگی متولد می شوند و زمانی که در رحم مادر بزرگ می شوند، به شکستگی ها دچار می شوند. در موارد دیگر، علایم حتی تا سال های بعد یا نوجوانی ظاهر نمی شوند. علایم عمومی بیماری استیوژنز ایمپرفکتا ممکن است خفیف یا بسیار شدید باشد. استخوان های شکسته شده خون ریزی و کبود شدگی سریع خون ریزی مکرر بینی یا خون ریزی شدید بعد از هر نوع آسیب به هر نقطه بدن وجود رنگ آبی در قسمت سفید رنگ چشم ها برآمدگی و ورم پاها مشکلات تنفسی دندان های شکننده و تغییررنگ داده شده ستون فقرات خمیده یا احساس خستگی شدید پوست حساس کم شنوایی در اوایل بزرگسالی عدم تحمل گرما دارای مفاصل نرم و انعطاف پذیر قد کوتاه ماهیچه ها و بافت های ضعیف پزشکان بیماری استیوژنز ایمپرفکتا را بر اساس علایم و تعداد شکستگی ها به انواع مختلفی تقسیم می کنند. علایم خفیف تعداد کمی از علایم بیماری استخوان ها بدون تغییر هستند و یا تغییر کمی دارند. تعداد استخوان های شکسته از کم تا زیاد متغیر است. قد معمولا تحت ت ثیر قرار نمی گیرد. امکان کم شنوایی زودرس وجود دارد. تعداد استخوان های شکسته بعد از بلوغ کاهش می یابد. عمر متوسط تعداد و فراوانی استخوان های شکسته افزایش یافته است. نوزادان با بسیاری از استخوان های شکسته، گردن لرزان یا جمجمه نرم متولد می شوند. مشکلات مربوط به استخوان های بلند به آرامی بدتر می شوند. قد کوتاه شکل غیرطبیعی ستون فقرات و قفسه سینه در طول عمر دهها تا چند صد بار استخوان ها شکسته می شوند. فرد ممکن است قادر به حرکت نباشد و به یک ویلچر موتوری نیاز داشته باشد. مشکلات شدید تنفسی می تواند منجر به مرگ زودرس شود نوزادان معمولا در رحم یا فوری بعد از تولد می میرند شکستگی های شدید و مشکلات تنفسی باعث مرگ اندکی از کودکان پس از تولد می شود. تشخیص اختلال استخوان زایی اگر کودک شما با استخوان های شکسته به دنیا آمده باشد، پزشک می تواند با معاینه جسمی وضعیت را تشخیص دهد. پزشک فرزند شما را معاینه می کند و در مورد سوابق خانوادگی و پزشکی شما سوال می کند. آزمایش خون و ادرار بیماری های دیگری را که می توانند باعث ایجاد استخوان های ضعیف شوند، مانند نرمی استخوان نشان می دهند. آزمایش ژنتیکی بیماری این اختلال را ت یید کند. آزمایشات ژنتیکی همچنین می تواند نشان دهد که آیا شما یا دیگر اعضای خانواده این ژن را دارید یا خیر. پزشک با گرفتن اشعه X می تواند بیماری اختلال استخوان زایی را تشخیص دهد. پرتوهای ایکس به پزشک کمک می کند تا استخوان های شکسته فعلی و گذشته را ببیند. اشعه ایکس همچنین مشاهده نقایص استخوان ها را آسان تر می کنند. آزمایشات آزمایشگاهی ممکن است برای تجزیه و تحلیل ساختار کلاژن استخوان کودک شما استفاده شود. درمان اختلال استخوان زایی هیچ درمان قطعی برای استیوژنز ایمپرفکتا وجود ندارد، اما درمان ها می توانند علایم را تسکین دهند، از شکستگی استخوان ها جلوگیری کنند و حرکات را تا حد ممکن بهتر کنند. هدف از درمان، پیشگیری از بروز علایم، حفظ توانایی حرکت بیمار و تقویت عضلات و استخوان ها است. ورزش و درمان های فیزیکی نقش موثری در تقویت عضلات، افزایش ظرفیت تحمل وزن و کاهش آسیب پذیری نسبت به شکستگی دارد. درمان فیزیکی در آب (آب درمانی) نیز کمک کننده است، زیرا حرکت در آب خطر بروز شکستگی ها را کاهش می دهد. بیماران مبتلا به استیوژنز ایمپرفکتا قبل از شروع هر برنامه درمانی باید با پزشک مشورت کرده و برنامه بی خطری برای درمان پی ریزی کنند. نوع شدید این بیماری می تواند بر روی شکل قفسه دنده و ستون فقرات ت ثیر بگذارد، که می تواند منجر به مشکلات تنفسی تهدید آمیز شود. برخی از افراد ممکن است نیاز به اکسیژن داشته باشند. اما در بسیاری موارد دیگر، مبتلایان به این بیماری زندگی سالم و پرباری را تحت نظارت به صورت منظم و درمان صحیح دارند. این درمان شامل موارد زیر است: استخوان های شکسته را می توانید اتل بندید و گچ بگیرید. پاهای ضعیف، مچ پا، زانو و مچ دست را محکم ببندید. انجام برای تقویت بدن و بهبود حرکت خوردن داروهایی برای قوی تر شدن استخوان ها جراحی برای کاشت میله در بازوها یا پاهای شکسته شده انجام کارهای ویژه دندان پزشکی مانند تاج برای دندان های شکننده موارد دیگری که می توانند برای اختلال استخوان زایی مفید باشند: بیمار باید سعی کنید وزن سالم خود را حفظ کند. اضافه وزن بیش از حد فشار به استخوان ها را بیشتر می کند. در مورد روال ورزش بی خطر با پزشکتان یا فیزیوتراپیست صحبت کنید. رژیم غذایی بیمار باید سرشار از و باشد. اما دوز بالای این مکمل ها توصیه نمی شود. از مصرف الکل خودداری شود. مصرف کافیین قطع شود. در مورد استفاده از هرگونه داروی استروییدی با پزشکتان صحبت کنید. این دارو ها تراکم استخوان ها را کاهش می دهند. از مصرف هر گونه دخانیات خودداری شود. پیش آگهی اختلال استخوان زایی چشم انداز بلند مدت بسته به نوع اختلال استخوان زایی متفاوت است. چشم انداز چهار نوع اصلی بیماری اختلال استخوان زایی عبارتند از: اگر فرزند شما اختلال استخوان زایی نوع یک یا استیوژنز ایمپرفکتا نوع OI دارد، می تواند زندگی عادی و با مشکلات نسبتا کمی داشته باشد. اختلال استخوان زایی نوع دو یا استیوژنز ایمپرفکتا نوع اغلب کشنده است. کودکی با نوع OI نوع ممکن است در رحم یا اندکی پس از تولد در اثر مشکلات تنفسی از دنیا برود. اگر فرزند شما اختلال استخوان زایی نوع سه یا استیوژنز ایمپرفکتا نوع OI دارد، ممکن است دچار ناهنجاری های استخوانی شدید شود و غالبا نیاز به یک صندلی چرخدار دارد. آن ها معمولا طول عمر کمتری نسبت به افراد مبتلا به اختلال استخوان زایی نوع یا دارند. اگر فرزند شما استیوژنز ایمپرفکتا نوع چهار دارد، ممکن است برای پیاده روی به عصا احتیاج داشته باشد. با این حال، امید به زندگی آن ها طبیعی یا نزدیک به طبیعی است.

دنبال رژیم برای کاهش فشار خون هستید؟ یا اگر پاسخ اینکه برایتان اهمیت دارد، برای شناخت مواد غذایی کاهش دهنده فشار خون ادامه مقاله پزشکت را بخوانید. تغییر رژیم غذایی می تواند را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. تحقیقات نشان داده است که برخی غذاها می توانند فشار خون را هم فورا و هم در درازمدت کاهش دهند. داروها، تغییرات رژیم غذایی و سایر اصلاحات سبک زندگی می توانند فشار خون بالا را کاهش دهند. در عین حال خطر بیماری های مرتبط را کاهش دهند. ابتلا به فشار خون بالا خطر ابتلا به، سکته مغزی و بیماری کلیوی را در فرد افزایش می دهد. در این مقاله به غذاهایی می پردازیم که می توانند به کمک کنند و شواهد علمی را ارایه می کنیم. ماده غذایی برای کاهش فشار خون بسیاری از محققان دریافته اند که برخی از مواد غذایی می توانند فشار خون را کاهش دهند. ما به این می پردازیم که کدام غذاها موثر هستند و چگونه آنها را در یک رژیم غذایی مناسب بگنجانیم. توت ها برای کاهش فشار خون زغال اخته و توت فرنگی حاوی آنتوسیانین هستند که می تواند به کاهش فشار خون افراد کمک کند. آنها حاوی ترکیبات آنتی اکسیدانی به نام آنتوسیانین، نوعی فلاونویید هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید محققان یک بررسی که بر روی بیش از نفر مبتلا به فشار خون بالا انجام دادند. آنها دریافتند که افرادی که بیشترین مصرف آنتوسیانین (عمدتا از زغال اخته و توت فرنگی را داشتند) در مقایسه با افرادی که مصرف کم آنتوسیانین داشتند، درصد کاهش در خطر ابتلا به فشار خون داشتند. از انواع توت ها به عنوان یک میان وعده یا شیرینی بعد از غذا لذت ببرید یا آن را به اسموتی ها و بلغور جو دوسر اضافه کنید. کیوی بر اساس نتایج، یک وعده روزانه کیوی می تواند فشار خون را در افرادی که سطح خفیف آن بالا است کاهش دهد. محققان اثرات سیب و کیوی را بر روی افراد مبتلا به فشار خون کمی بالا مقایسه کردند. آنها دریافتند که خوردن سه کیوی در روز به مدت هفته منجر به کاهش قابل توجه فشار خون سیستولیک و دیاستولیک در مقایسه با خوردن یک سیب در روز برای مدت مشابه می شود. نویسندگان گمان می کنند که مواد فعال زیستی در کیوی باعث کاهش این کاهش شده است. کیوی همچنین سرشار از ویتامین C است که ممکن است به میزان قابل توجهی فشار خون را کاهش دهد. کیوی همچنین به راحتی به ناهار یا اسموتی اضافه می شود. موز موز حاوی مقدار زیادی است، ماده معدنی که نقش مهمی در مدیریت فشار خون دارد. یک موز متوسط حاوی میلی گرم پتاسیم است. طبق گفته انجمن قلب آمریکا، پتاسیم اثرات سدیم و تنش در دیواره رگ های خونی را کاهش می دهد. بزرگسالان باید روزانه میلی گرم پتاسیم مصرف کنند. سایر غذاهای غنی از پتاسیم عبارتند از: آووکادو قارچ گوجه فرنگی ماهی تن لوبیا طالبی و خربزه عسلک نوعی ماهی پهن بزرگ سیب زمینی های شیرین افراد مبتلا به بیماری کلیوی باید در مورد پتاسیم با پزشک خود صحبت کنند، زیرا مصرف بیش از حد آن می تواند مضر باشد. چغندر نوشیدن آب چغندر می تواند فشار خون را در کوتاه مدت و طولانی مدت کاهش دهد. در سال ، محققان گزارش دادند نوشیدن آب چغندر قرمز منجر به کاهش فشار خون در افراد مبتلا به فشار خون بالا شد که به مدت هفته هر روز میلی لیتر، حدود فنجان، از آب می‌نوشیدند. محققان در عرض ساعت متوجه برخی اثرات مثبت شدند. در این مطالعه، کسانی که هر روز فنجان آب چغندر می‌نوشیدند، به طور متوسط حدود / میلی‌متر جیوه کاهش فشار خون داشتند. برای بسیاری، این تغییر فشار خون آنها را در محدوده طبیعی قرار داد. به طور متوسط، یک داروی فشار خون منفرد سطوح را تا / میلی متر جیوه کاهش می دهد. محققان پیشنهاد کردند که سطوح بالای نیترات معدنی چغندر باعث کاهش فشار خون می شود. نوشیدن یک لیوان آب چغندر در روز، اضافه کردن چغندر به سالاد، یا تهیه سبزیجات به عنوان یک غذای جانبی سالم ممکن است کمک کند. شکلات تلخ این خوراکی شیرین ممکن است فشار خون را کاهش دهد. بررسی ها نشان می دهد که شکلات غنی از کاکایو باعث کاهش فشار خون در افراد مبتلا به فشار خون می شود. شکلات باکیفیت را انتخاب کنید که حاوی حداقل درصد کاکایو باشد و هر روز یک مربع یا یک تکه به اندازه اونس مصرف کنید. هندوانه حاوی اسید آمینه ای به نام سیترولین است که ممکن است به کنترل فشار خون بالا کمک کند. سیترولین به بدن کمک می کند تا اکسید نیتریک را تولید کند، گازی که رگ های خونی را شل می کند و انعطاف پذیری رگ ها را تشویق می کند. این اثرات به جریان خون کمک می کند که می تواند فشار خون بالا را کاهش دهد. در یک مطالعه، بزرگسالان مبتلا به چاقی و پیش فشار خون یا فشار خون خفیف که عصاره هندوانه مصرف کردند، کاهش فشار خون را در مچ پا و شریان های بازویی نشان دادند. شریان بازویی، شریان اصلی در بازو است. محققان همچنین دریافته‌اند که حیواناتی که رژیم غذایی غنی از هندوانه دریافت می‌کنند، سلامت قلب بهتری دارند. در یک مطالعه، موش‌هایی که محلولی حاوی آب هندوانه می‌نوشیدند، درصد کمتر از گروه کنترل پلاک در شریان‌های خود داشتند. موش هایی که محلول را نوشیدند همچنین درصد کلسترول لیپوپروتیین با چگالی کم کمتری داشتند که بسیاری آن را به عنوان کلسترول بد توصیف می کنند و درصد افزایش وزن کمتری نسبت به حیوانات کنترل نشان دادند. برای افزایش مصرف هندوانه، میوه را به سالادها و اسموتی ها اضافه کنید یا آن را در سوپ هندوانه خنک میل کنید. جو جو، حاوی نوعی فیبر به نام بتا گلوکان است که می تواند سطح کلسترول خون و حتی فشار خون را کاهش دهد. بررسی ها نشان می دهد مصرف بیشتر فیبر بتا گلوکان ممکن است فشار خون سیستولیک و دیاستولیک را کاهش دهد. جو نیز حاوی این فیبر است. روز خود را با یک کاسه بلغور جو دوسر شروع کنید یا از جو دوسر به جای آرد سوخاری استفاده کنید تا به گوشت یا همبرگرهای گیاهی بافت ببخشید. ماست طبیعی انجمن قلب آمریکا گزارش می دهد که ماست ممکن است خطر ابتلا به فشار خون بالا را در زنان کاهش دهد. محققان دریافتند زنان میانسالی که به مدت تا سال هر هفته پنج وعده یا بیشتر ماست مصرف می‌کردند، در مقایسه با زنان با سن مشابهی که به ندرت ماست می‌خوردند، درصد کاهش در خطر ابتلا به فشار خون داشتند. مردانی که در این مطالعه شرکت کردند به نظر نمی رسید فواید مشابهی داشته باشند، اما میزان مصرف ماست آنها کمتر بود. ماست های شیرین نشده، مانند ماست های طبیعی یا یونانی، فواید بیشتری دارند. از آن ها با میوه، آجیل یا دانه ها برای یک میان وعده یا دسر سالم لذت ببرید. انار بر اساس یافته های یک پژوهشگر، نوشیدن روزانه فنجان آب انار به مدت روز می تواند فشار خون بالا را در کوتاه مدت کاهش دهد. محققان این اثر را به محتوای آنتی اکسیدانی میوه نسبت دادند. در حالی که انار را می توان به طور کامل میل کرد، برخی افراد آب آن را ترجیح می دهند. هنگام خرید آب انار از پیش بسته بندی شده، مطمین شوید که شکر اضافه نشده باشد. سبزیجات سبز برگ دارای برگ سبز، سرشار از نیترات هستند که به کنترل فشار خون کمک می کند. برخی تحقیقات نشان می دهد که خوردن تا وعده سبزیجات غنی از نیترات در روز می تواند فشار خون بالا را تا ساعت کاهش دهد. نمونه هایی از سبزی های برگ دار، عبارتند از: کلم سبزی کولارد رازیانه کلم پیچ کاهو سبزی خردل اسفناج چغندر برای مصرف روزانه یک دوز سبزیجات سبز، اسفناج را درون خورش ها بریزید. سیر خوردن سیر می تواند سطح اکسید نیتریک فرد را افزایش دهد. سیر یک آنتی بیوتیک طبیعی و غذای ضد قارچ است. ماده اصلی فعال آن، آلیسین، اغلب مسیول فواید سلامت مرتبط است. بررسی ها نشان می‌دهد که سیر تولید اکسید نیتریک را در بدن افزایش می‌دهد، که به شل شدن عضلات صاف و گشاد شدن رگ‌های خونی کمک می‌کند. این تغییرات می تواند فشار خون را کاهش دهد. عصاره سیر باعث کاهش فشار خون سیستولیک و دیاستولیک در افراد مبتلا به فشار خون بالا می شود. سیر می تواند طعم بسیاری از وعده های غذایی خوش طعم، از جمله سیب زمینی سرخ شده، سوپ ها و املت ها را افزایش دهد. استفاده از سیر به جای نمک می تواند را بیشتر کند. غذاهای تخمیر شده غذاهای تخمیر شده سرشار از پروبیوتیک ها هستند. آنها باکتری های مفیدی به شمار می روند که نقش مهمی در حفظ سلامت روده ایفا می کنند. به گفته محققان، خوردن می تواند ت ثیر کمی بر فشار خون بالا داشته باشد. غذاهای تخمیر شده برای افزودن به رژیم غذایی، عبارتند از: ماست طبیعی کیمچی کامبوچا سرکه سیب میسو تمپه برخی افراد ترجیح می دهند هر روز مکمل های پروبیوتیک غلیظ مصرف کنند. عدس و سایر حبوبات عدس جزء اصلی بسیاری از رژیم های غذایی در سراسر جهان است، زیرا منبع عالی پروتیین و فیبر گیاهی است. حتی عدس بسیار متنوع است. بسیاری از مردم از آنها به عنوان یک جایگزین گیاهی برای گوشت چرخ کرده یا برای اضافه کردن حجم به سالاد، خورش و سوپ استفاده می کنند. دارچین دارچین همچنین ممکن است به کاهش فشار خون، حداقل در کوتاه مدت، کمک کند. یک بررسی نشان داد که دارچین فشار خون سیستولیک کوتاه مدت را . میلی متر جیوه و فشار خون دیاستولیک را تا . میلی متر جیوه کاهش می دهد. با این حال، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. دارچین را با پاشیدن آن روی بلغور جو دوسر یا میوه های تازه خرد شده به عنوان جایگزین شکر به رژیم غذایی اضافه کنید. پسته مصرف مغز پسته ممکن است خطر ابتلا به فشار خون را در افراد کاهش دهد. پسته آجیل مفیدی است که ممکن است فشار خون را کاهش دهد. یک بررسی نشان داد که گنجاندن مغز پسته در یک رژیم غذایی با چربی متوسط ممکن است فشار خون را در زمان استرس کاهش دهد. به نظر می رسد ترکیب موجود در آجیل باعث کاهش سفتی رگ‌های خونی می‌شود. مطالعات دیگر نشان داده اند که سایر مانند بادام ها ت ثیر مشابهی داشت. پسته های ساده را به عنوان میان وعده بخورید، آنها را در سالاد بریزید. آجیل های بدون نمک سالم تر و در دسترس تر هستند. غذاهای غیرمجاز در فشار خون پایین! در حالی که برخی از غذاها ممکن است فشار خون را کاهش دهند، برخی دیگر می توانند باعث افزایش قابل توجه فشار خون شوند. افراد می توانند با اجتناب از موارد زیر از فشار خون بالا پیشگیری یا کاهش دهند: نمک سدیم می تواند فشار خون را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. با توجه به بررسی ها از سال ، کاهش مصرف نمک به میزان . گرم در روز به طور قابل ملاحظه ای فشار خون سیستولیک و دیاستولیک را کاهش داد. کافیین کافیین موجود در قهوه، چای، کولا و نوشیدنی های انرژی زا می تواند باعث افزایش کوتاه مدت فشار خون شود. بررسی ها نشان می دهد نوشیدن حداکثر فنجان قهوه غلیظ می تواند فشار خون سیستولیک و دیاستولیک را به مدت ساعت پس از مصرف افزایش دهد. الکل مصرف مقادیر متوسط شراب قرمز می تواند باعث افزایش چشمگیر فشار خون شود. مصرف زیاد الکل همچنین خطر نارسایی قلبی، سرطان و چاقی را افزایش می دهد. سخن آخر یک رژیم غذایی مناسب و سبک زندگی می تواند به کاهش خطر ابتلا به فشار خون کمک کند. غذاهایی که ممکن است فشار خون را کاهش دهند عبارتند از میوه ها، سبزیجات، جو، آجیل، عدس، گیاهان و ادویه جات. اینها را در یک رژیم غذایی متعادل بگنجانید و برای درمان فشار خون بالا و بهبود سلامت کلی به فعالیت بدنی کافی بپردازید.

چاقی کودکان یک وضعیت پزشکی جدی است که کودکان و نوجوانان را تحت ت ثیر قرار می دهد. کودکانی که چاق هستند با توجه به سن و قد خود از وزن طبیعی بیشتری برخوردار هستند. چاقی کودکی، نگران کننده است زیرا وزن اضافی می تواند باعث ابتلای کودکان شما به بیماری های مانند دیابت، فشار خون و ا شود که این بیماری ها بیشتر در بزرگسالان دیده می شود. بسیاری از کودکان چاق، در بزرگسالی هم چاق می شوند، به خصوص اگر یکی از والدین آن ها چاق باشند. چاقی کودک نیز می تواند باعث کاهش عزت نفس و افسردگی کودک شود. یکی از بهترین راهکارها برای کاهش چاقی کودکان، بهبود رژیم غذایی و ورزش در خانواده است. درمان و پیشگیری از چاقی کودکان به سلامت جسمی و روانی آن ها کمک می کند. مسایل مربوط به شیوه زندگی، کم تحرکی و کالری زیاد از مواد غذایی و نوشیدنی ها علت اصلی در چاقی کودکان هستند. اما عوامل ژنتیکی و هورمونی نیز ممکن است نقش داشته باشند. عوامل خطر چاقی کودکان بسیاری از عوامل در کنار هم خطر اضافه وزن فرزند شما را افزایش می دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خوردن بیش از حد غذاهای پر کالری مانند فست فودها، غذاهای آماده و میان وعده ها می تواند باعث افزایش وزن کودک شما شود. آب نبات و دسرها می توانند باعث افزایش وزن شوند و برخی شواهد نوشیدنی های شیرین از جمله آب میوه ها را به عنوان مقصر چاقی در کودکان می شناسند. کودکانی که زیاد ورزش نمی کنند و کم تحرک هستند، چون کالری زیادی نمی سوزانند، بیشتر دچار افزایش وزن می شوند. چاقی در فرزندان خانواده ای که والدین یا اعضاء دیگر خانواده چاق هستند بیشتر دیده می شود. چاقی بیشتر در محیط های خانوادگی که غذاهای پر کالری همیشه در دسترس هستند و فعالیت بدنی کمی دارند، شیوع بیشتری دارد. استرس کودک، والدین و خانواده می تواند خطر چاقی در کودک را افزایش دهد. برخی از کودکان برای کنار آمدن با مشکلات یا مقابله با احساسات مانند پرخوری می کنند. همه کودکانی که وزن اضافی دارند، چاق نیستند. کودکان به طور معمول مقادیر مختلفی از چربی را در مراحل مختلف رشد به همراه دارند. بنابراین ممکن است شما نفهمید که کودک تان چاق شده است و اضافه وزن کودک را به مراحل رشد آن ها ربط دهید. شاخص توده بدنی ( BMI ) که راهنمایی از وزن را در رابطه با قد ارایه می دهد، مبنای چاقی است. پزشک فرزند شما می تواند از نمودارهای رشد، BMI و در صورت لزوم آزمایش های دیگری استفاده کند تا تشخیص که آیا فرزند شما اضافه وزن دارد یا ندارد. اگر نگران اضافه وزن کودک تان هستید، با پزشکتان مشورت کنید. پزشک تاریخچه رشد و نمو فرزند شما، تاریخچه قد و وزن خانوادگی و نمودارهای رشدی کودک را در نظر می گیرد. نمودارهای رشد کودک، می تواند به تعیین میزان چاقی فرزند شما کمک کند. به عنوان بخشی از مراقبت منظم از کودک، پزشک BMI کودک شما را محاسبه می کند و تشخیص می دهد که آیا کودک شما نسبت به سن و قد خود اضافه وزن دارد یا وزن او کاملا طبیعی می باشد. با استفاده از نمودار رشد، پزشک صدک فرزند شما را تعیین می کند، به این معنی که کودک شما با سایر کودکان در همان جنس و سن مقایسه می شوند. به عنوان مثال، اگر فرزند شما در صدک باشد، به این معنی است که در مقایسه با سایر کودکان در همان سن و جنس، درصد وزن کمتری دارد. نقاط برش در نمودارهای رشد، ایجاد شده توسط مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، به شناسایی کودکانی که دارای اضافه وزن و چاقی هستند کمک می کند: صدک بین و نشان دهنده اضافه وزن در کودکان می باشد و صدک یا بالاتر از آن به عنوان کودکان چاق تعریف می شود. علاوه بر وزن BMI سابقه خانوادگی در مورد چاقی و مشکلات سلامتی مرتبط با وزن مانند دیابت عادت های غذایی فرزند شما سطح فعالیت و تحرک کودک سایر شرایط پزشکی کودک تاریخچه روانی، از جمله بروز افسردگی، اختلال در خواب و غم و اندوه و اینکه کودک شما احساس انزوا یا تنهایی می کند یا نه می تواند در تشخیص چاقی به پزشک کمک کند. اگر پزشک تشخیص دهد که کودک شما چاق است، ممکن است آزمایش خون را توصیه کند. این آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد: تست کلسترول آزمایش قند خون سایر آزمایش های خون برای بررسی عدم تعادل هورمون ها، کمبود ویتامین D برخی از این آزمایشات مستلزم آن است که کودک شما قبل از آزمایش چیزی نخورد و ناشتا باشد. چاقی دوران کودکی می تواند عوارضی جسمی، اجتماعی و عاطفی برای فرزند شما داشته باشد. چاقی بر نحوه استفاده بدن از قند در بدن کودک ت ثیر می گذارد. چاقی و کم تحرکی خطر ابتلا به را افزایش می دهد. می تواند فرزند شما را در معرض بیماری های قلبی، دیابت یا سایر مشکلات سلامتی قرار دهد. سندرم متابولیک شامل: قند خون بالا تری گلیسیرید بالا چربی اضافی شکم کلسترول HDL کم ("خوب") رژیم غذایی نادرست می تواند باعث افزایش کلسترول و یا فشار خون در کودک شما شود. کسترول بالا و افزایش فشار خون می توانند در ایجاد لخته خونی در شریان ها نقش داشته باشند و باعث تنگی و سفت شدن شریان ها شود، تنگی شریان ممکن است منجر به حمله قلبی یا سکته مغزی در زندگی شود. در کودکانی که اضافه وزن دارند یا چاق هستند احتمال ابتلا به آسم بیشتر است. آپنه انسدادی خواب نوعی اختلال جدی است که در آن تنفس کودک به طور مکرر قطع می شود. این اختلال که معمولا علامتی ایجاد نمی کند باعث تشکیل رسوبات چربی در کبد می شود. NAFLD می تواند منجر به ایجاد سیروز کبدی و آسیب به کبد شود. در کودکان چاق بیشتر از کودکان با وزن طبیعی احتمال شکستن استخوان وجود دارد. چاقی در کودکان باعث کاهش عزت نفس شده و ممکن است کودک توسط هم سن و سالان خودش مورد آزار و اذیت قرار گیرد. کودکان دارای اضافه وزن نسبت به کودکان با وزن معمولی اعتماد به نفس پایین و مهارت های اجتماعی ضعیف تری دارند. این مشکلات می تواند باعث بروز مشکلات رفتاری و اختلال در یادگیری کودک شود. اعتماد به نفس پایین می تواند باعث احساس ناامیدی زیاد شده و منجر به افسردگی در برخی از کودکان چاق شود. برای پیشگیری از چاق شدن کودکان خود حتی اگر در حال حاضر وزن سالم و طبیعی دارند می توانید راهکارهای زیر را عملی کنید: میوه و سبزیجات زیادی تهیه کنید. مطمین باشید کودک شما به اندازه کافی می خوابد. اندازه وعده های غذایی را به طور مناسب برای سن کودک تان تنظیم کنید. ساعات تماشای تلویزیون و سایر کارهای که احتیاج به تحرک کمی دارند به دو ساعت در کل روز کاهش دهید. کودک خود را حداقل سالی یکبار برای بررسی اختلالات رشدی و اندازه گیری وزن و قد به پزشک متخصص کودک نشان دهید. مصرف نوشیدنی های شیرین و قندی فرزندتان را محدود کنید یا حتی الامکان کودکان را تشویق کنید از مصرف آن ها خودداری کند. غذا خوردن را در رستوران ها و تهیه فست فود را محدود کنید و هنگامی که بیرون از خانه غذا می خورید، به کودک خود بیاموزید که چگونه غذاهای سالم تری را انتخاب کند. در طی این ویزیت، پزشک قد و وزن فرزند شما را اندازه گیری کرده و BMI را محاسبه می کند. درمان چاقی دوران کودکی به سن و شرایط پزشکی دیگر کودک بستگی دارد. درمان معمولا شامل تغییراتی در رژیم غذایی و سطح فعالیت بدنی می باشد. در برخی شرایط، درمان ممکن است شامل داروها یا جراحی کاهش وزن هم باشد. آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند کودکان بزرگتر از سال و نوجوانانی که وزنشان بعنوان گروه اضافه وزن شناخته می شوند بهتر است برنامه حفظ وزن را رعایت کنند و مواظب افزایش وزن خودشان باشند. کودکان تا ساله که چاق هستند ممکن است به منظور کاهش وزن تدریجی در ماه، عادات غذایی خود را اصلاح کنند. روش های حفظ وزن یا کاهش وزن در کودکان یکسان است: کودک شما باید رژیم غذایی سالمی داشته باشد و فعالیت بدنی خودش را افزایش دهد. میزان موفقیت برای رسیدن به وزن سالم در کودکان به تعهد والدین برای کمک به کودکان بستگی دارد. اصولا والدین تصمیم می گیرند که چه مواد غذایی خریداری و چه وعده های غذایی تهیه شود. برای همین حتی کوچکترین تغییرات می تواند تفاوت زیادی در سلامت فرزند شما ایجاد کند. هنگام خرید مواد غذایی، بهتر است میوه و سبزیجات را انتخاب کنید. غذاهای آماده مانند کیک ها، کلوچه ها و وعده های غذایی که حاوی قند، چربی و کالری زیاد هستند را قطع کرده و همیشه میان وعده های سالم را تهیه کنید. نوشیدنی های شیرین مانند آب میوه ها را محدود کنید. این نوشیدنی ها در ازای کالری زیاد، ارزش غذایی کمی دارند. فست فود را محدود کنید. بسیاری از گزینه های منو فست فودها دارای چربی و کالری بالایی هستند. برای کودک تان اندازه های غذایی مناسبی را تهیه کنید. کودکان به غذای کمتری نسبت به بزرگسالان احتیاج دارند. بخش مهمی از رسیدن به حفظ وزن سالم، به ویژه برای کودکان، فعالیت بدنی و تحرک است. فعالیت بدنی کالری اضافی را می سوزاند، استخوان ها و ماهیچه ها را تقویت می کند و به کودکان کمک می کند شب ها به خوبی بخوابند و در طول روز هوشیار باشند. عادت های خوب ایجاد شده در دوران کودکی به فرزند شما کمک می کند تا در نوجوانی با وجود تغییرات هورمونی وزن مناسبی داشته باشند. کودکان باید حداقل برای یک ساعت در روز فعال باشند. فعالیت فرزند شما لازم نیست یک برنامه تمرینی ورزشی باشد. هدف این است که کودک شما حرکت کند و جنب و جوش داشته باشد. تحرک می تواند برای سوزاندن کالری و بهبود تناسب اندام بسیار عالی باشد. فعالیت هایی را که فرزند شما به آن ها علاقه دارد را شناسایی کنید. به عنوان مثال، اگر فرزند شما به هنر علاقه دارد، به پیاده روی بروید تا برگ ها و سنگ هایی را که فرزند شما می تواند برای کارهای هنری استفاده کند، جمع کنید. اگر فرزند شما علاقه زیادی به کتاب خواندن دارد در کتابخانه محله خود عضو شوید. جراحی کاهش وزن ممکن است گزینه ای برای نوجوانانی باشد که به شدت چاق هستند و از طریق تغییر سبک زندگی نتوانسته اند وزن خود را کاهش دهند. با این حال، مانند هر نوع جراحی، خطرات احتمالی و عوارض طولانی مدت وجود دارد. در مورد جوانب مثبت و منفی عمل جراحی کاهش وزن با پزشک فرزند خود مشورت کنید. اگر چاقی برای سلامتی کودک شما خطرناک باشد، پزشک تان ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. جراحی کاهش وزن یک معجزه درمانی نیست و تضمین نمی کند که فرزند شما بتواند تمام وزن اضافی خودش را از دست بدهد یا برای همیشه بتواند وزن خودش را حفظ کند. جراحی جایگزین رعایت رژیم غذایی سالم و فعالیت بدنی منظم نمی شود. اگر اضافه وزن دارید و به فکر باردار شدن هستید، رعایت وزن سالم و رژیم غذایی مناسب ممکن است آینده فرزند شما را تحت ت ثیر قرار دهد. رژیم غذایی مناسب در طول دوران بارداری می تواند ت ثیر مثبتی در انتخاب غذا در دوران کودکی فرزند شما داشته باشد. برای شروع رعایت وزن سالم در نوزادان، سازمان بهداشت جهانی توصیه می کند برای تغذیه کودک خود به مدت ماه فقط از شیر استفاده کنید. صحبت منفی در مورد وزن می تواند منجر به تصور بد کودک نسبت به بدن خودش شود. در عوض، مکالمه خود را روی تغذیه سالم و تصویر مثبت بدن متمرکز کنید. درعوض، تغذیه سالم و افزایش فعالیت بدنی را تشویق و حمایت کنید. تغییرات کوچک و رعایت رژیم غذایی را جشن بگیرید اما غذا را به عنوان پاداش در نظر نگیرید. علایم فرزندتان و اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سابقه پزشکی خانواده و سابقه چاقی را یادداشت کنید. تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های دیگری که کودک شما مصرف می کند را بنویسید. برای چاقی کودکان، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از: گزینه های درمان کدامند؟ چه مشکلات بهداشتی دیگری ممکن است در فرزند من بروز کند؟ برای کمک به کاهش وزن فرزندم چه کاری می توانم انجام دهم؟ آیا داروهایی وجود دارد که ممکن است به مدیریت وزن و سایر شرایط سلامتی فرزندم کمک کند؟ پزشک فرزند شما احتمالا از شما سوالاتی در مورد خوردن و فعالیت فرزندتان می پرسد، از جمله: فرزند شما در یک روز معمولی چه می خورد؟ فرزند شما در یک روز معمولی چقدر فعالیت می کند؟ به نظر شما چه عواملی بر وزن فرزند شما ت ثیر می گذارد؟ چه چیزی ممکن است مانع از کاهش وزن کودک شما شود؟ آیا فرزند شما یا خانواده شما هنگام تماشای تلویزیون یا استفاده از رایانه غذا می خورد؟ آیا شما برای کمک به فرزند خود در کاهش وزن آمادگی تغییراتی در شیوه زندگی خانواده خود دارید؟ منبع:

سرماخوردگی یک عفونت ویروسی، در ناحیه بینی و گلوی کودک شما است. سوزش و آبریزش بینی مهم ترین علایم سرماخوردگی است. نوزادان خیلی زود به سرماخوردگی مبتلا می شوند، چون سیستم دفاعی بدن آن ها هنوز توان مقابله با بسیاری از عفونت ها را ندارند. در سال اول زندگی، بیشتر نوزادان احتمال دارد تا هفت بار به سرماخوردگی مبتلا شوند. کودک زیر یا ماهگی در صورت سرماخوردگی باید توسط پزشک معاینه شود. پزشک می تواند به رد شرایط جدی تر کمک کرده و خیال شما را راحت کند. درمان سرماخوردگی در نوزادان شامل تسکین علایم آن هاست، که می توان با راهکارهای مانند ت مین مایعات بدن آن ها، مرطوب نگه داشتن هوای اتاق و باز نگه داشتن سوراخ های بینی به بهبودی علایم آن ها کمک کرد. باید با مشاهده اولین علایم سرماخوردگی در نوزادتان به پزشکتان مراجعه کنید تا از بروز سایر بیماری های جدی تر پیشگیری کنید. متوسط سرماخوردگی ممکن است تا روز ادامه داشته باشد. این دوره مدت زمانی است که آن ها علایم زیادی را نشان نمی دهند اما می توانند ویروس را انتقال دهند. اولین علامت سرماخوردگی در کودک اغلب سوزش و آبریزش و ترشحات بینی است که امکان دارد ترشحات ضخیم و زرد یا سبز شوند. سایر علایم سرماخوردگی در کودک ممکن است شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عطسه سرفه تحریک پذیری مشکل تغذیه به دلیل گرفتگی بینی سیستم دفاعی بدن کودک شما برای بالغ شدن به گذشت زمان نیاز دارد. سرماخوردگی در نوزادان باید طی تا روز به طور کامل برطرف شود. بعد از سه ماهگی کودکتان، در صورت مشاهده علایم زیر سریعا به پزشکتان مراجعه کنید: کاهش میزان ادرار در نوزاد تب درجه سانتیگراد درد گوش یا تحریک پذیری غیرعادی قرمزی چشم قرمز مشکل در تنفس سرفه مداوم تخلیه ترشحات بینی غلیظ و سبز به مدت سه روز گریه غیرمعمول یا هشدار دهنده تغذیه نادرست کبودی اطراف لب علایم سرماخوردگی در نوزادان مشابه علایم بیماری های دیگر مانند آنفولانزا، خناق و می باشد. اگر نوزاد شما مبتلا به آنفولانزا باشد، علاوه بر علایم سرماخوردگی، ممکن است دچار لرز، استفراغ و اسهال شود. سرماخوردگی می تواند به سرعت به ذات الریه منجر شود. علایم ذات الریه شامل: پوست قرمز تب شدید درد شکم یا حساسیت بدتر شدن سرفه تنفس تند یا تنفس مشکل احتمال دارد اطراف لبان کودک شما یا انگشت های او کبودی ایجاد شود. کبودی لب نشان می دهد که کودک شما اکسیژن کافی را دریافت نمی کند و باید فورا به بیمارستان منتقل شود. اگر سرماخوردگی کودک شما تشدید شود، ممکن است دچار اختلال در تنفس، کوفتگی و سرفه و حتی خس خس سینه شوند. سرماخوردگی، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است که می تواند بوسیله بیش از ویروس ایجاد شود. رینو ویروس ها رایج ترین ویروس عامل سرماخورگی می باشد. پس از آلوده شدن بوسیله ویروس، کودک شما به طور کلی از آن ویروس مصون می شود. اما از آنجا که ویروس های زیادی باعث سرماخوردگی می شوند، کودک احتمال دارد سالانه چندین بار به سرماخوردگی مبتلا شود. ویروس هایی که باعث سرماخوردگی می شوند، می توانند از طریق هوا یا از تماس با شخصی که ویروس دارد، منتشر شوند. شخصی که ویروس را حمل می کند ممکن است علایمی از خود بروز ندهد. نوزادی که با چنین شخصی ارتباط دارد به راحتی می تواند آلوده شود. اطرافیان نوزادان و کودکان در صورتی که مبتلا به سرماخوردگی باشند با عطسه و سرفه کردن، ممکن است مستقیما ویروس را به کودک منتقل کنند. شخصی که دچار سرماخوردگی شده و دست کودک را لمس می کند، می تواند ویروس را به وی منتقل کند. برخی از ویروس ها به مدت دو ساعت یا بیشتر بر روی سطح های مختلف زندگی می کنند. کودک با لمس یک سطح آلوده مانند اسباب بازی آلوده، ویروس را به بدن خود منتقل می کند. برخی عوامل، خطر ابتلای نوزادان به سرماخوردگی را افزایش می دهند، که عبارتند از: طبیعتا ، نوزادان به علت سیستم ایمنی ضعیف، همواره در معرض سرماخوردگی قرار دارند. زیرا هنوز بدن آن ها در برابر بیشتر ویروس مقاوم نشده است. خطر ابتلا به سرماخوردگی در کودکان همانند بزرگسالان از پاییز تا اواخر بهار بیشتر می باشد. عفونت حاد گوش، شایع ترین عارضه سرماخوردگی است. عفونت گوش زمانی رخ می دهد که باکتری یا ویروس وارد فضای پشت پرده گوش کودک می شوند. سرماخوردگی می تواند باعث خس خس سینه شود. اگر فرزند شما مبتلا به آسم باشد، سرماخوردگی می تواند آن را بدتر کند. سرماخوردگی در صورتی که درمان نشود ممکن است منجر به عفونت ثانویه در سینوس ها (سینوزیت) شود. عفونت های ثانویه، شامل ذات الریه، برونشیولیت و خناق است. چنین عفونت هایی نیاز به ارزیابی و درمان توسط پزشک دارد. کودک خود را از هر کسی که مریض است دور نگه دارید. اجازه ندهید کسی که بیمار است به کودک شما نزدیک شود. تا جایی که امکان دارد از حضور کودک خود در مکان های عمومی خودداری کنید. قبل از غذا دادن یا لمس کردن کودک، دستان خود را بشویید. اسباب بازی ها و پستانک کودک را اغلب تمیز کنید. سر کودک خود را بلند کنید تا به راحتی نفس بکشد. شما می توانید این کار را با یک بالش محکم که زیر سرکودک خود قرار داده شده انجام دهید. از بالش زیاد نرم برای زیر سر کودک هنگام سرماخوردگی استفاده نکنید. اجازه ندهید که کودک شما به شکم خود بخوابد. با استفاده از قطره های شور و یک فین گیر مخاط، بینی کودک را تمیز کنید. هیچ درمانی برای سرماخوردگی وجود ندارد. آنتی بیوتیک ها در برابر ویروس های سرماخوردگی تاثیری ندارند. به طور کلی باید از مصرف داروهای بدون نسخ ( OTC ) در نوزادان جلوگیری کنید. اگر تب باعث ناراحتی کودک شما می شود، می توانید از داروهای کاهش دهنده تب طبق دستورالعمل پزشکتان استفاده کنید. مصرف شربت و داروهای سرماخوردگی برای نوزادان و خردسالان بی خطر نیستند. داروهای ضد درد بدون نسخه مانند استامینوفن ممکن است ناراحتی همراه با تب را تسکین دهند. اما ویروس سرماخوردگی را از بین نمی برند. تب بخشی از پاسخ طبیعی کودک به ویروس است، و داروهای بدون نسخه تا حدودی آن را کاهش می دهند. به کودکان زیر سه ماه استامینوفن ندهید، و در هنگام دادن استامینوفن به نوزادان و کودکان بزرگتر احتیاط کنید زیرا دستورالعمل های مصرف آن ها می تواند متفاوت باشد. در صورت کمبود آب بدن یا استفراغ مداوم، داروهای بدون نسخه به کودک خود ندهید. کودکان و نوجوانانی که بیماری آبله مرغان یا علایم شبه آنفلوانزا داشته اند هرگز نباید آسپرین مصرف کنند. زیرا آسپرین در چنین کودکانی با سندرم ری که یک بیماری نادر و کشنده است تداخل دارد. سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) اکیدا توصیه می کند که داروهای بدون نسخه و سرماخوردگی را در کودکانی کمتر از سال مصرف نکنید. چون این داروها علت اصلی سرماخوردگی کودک را درمان نمی کنند. در ژوین سال ، تولید کنندگان، شربت نوزاد و داروهای سرماخوردگی را از بازار جمع کردند. آن ها همچنین برچسب های محصول را بر روی و داروهای سرماخوردگی باقی مانده اصلاح کردند تا به مردم هشدار دهند که از داروهای بدون نسخه در کودکان زیر سال استفاده نکنند. بیشتر اوقات، شما می توانید سرماخوردگی را در خانه درمان کنید. برای درمان می توانید راهکارهای زیر را انجام دهید: مایعات زیاد به کودک خود بدهید. استفاده از مایعات برای جلوگیری از کم آبی بدن بسیار مهم هستند. کودک خود را به مصرف مایعات طبیعی تشویق کنید. اگر به کودک خود شیر می دهید، تغذیه با شیر را ادامه دهید. شیر مادر کودک را در برابر میکروب بیشتر محافظت می کند. پزشک کودک شما ممکن است برای شل شدن ترشحات غلیظ مخاط بینی، استفاده از قطره بینی را توصیه کند. سوراخ بینی کودک خود را تمیز کنید تا راه هوایی بینی کودک شما باز شود و بتواند بهتر نفس بکشد. هوا را مرطوب کنید. یک مرطوب کننده آب خنک در اتاق کودک خود قرار دهید تا خشکی بینی را کاهش دهد. روزانه آب مرطوب کننده را عوض کنید و دستورالعمل سازنده را برای تمیز کردن آن دنبال کنید. به منظور آمادگی بیشتر در موقع مراجعه به پزشک لیستی از: علایمی که در کودک خود مشاهده کرده اید و اطلاعات شخصی اصلی وی را یادداشت کنید. برای سرماخوردگی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از: چه عاملی باعث ایجاد علایم کودک من می شود؟ چه محدودیت های لازم است که باید رعایت کنم؟ بهترین دوره درمان و پیشگیری از بازگشت بیماری کدام است؟ آیا داروهای بدون نسخه ای وجود دارد که در این سن برای فرزند من بی خطر نیست؟ پزشک کودک شما احتمالا چندین سوال از شما خواهد پرسید، از جمله: چه زمانی علایم کودک شما شروع شد؟ علایم کودک شما چقدر شدید هستند؟ آیا تب در بدن کودک خود احساس کرده اید؟ آیا واکسن های کودک شما به موقع تزریق شده اند؟ آیا کودک شما اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده است؟ آیا کودک شما به اندازه معمول پوشک خودش را مرطوب می کند؟ آیا احتقان بینی باعث کاهش میزان تغذیه کودک شما شده است؟ منابع:

رفلاکس نوزاد هنگامی اتفاق می افتد که مواد غذایی از معده کودک برمی گردد و باعث ضعف کودک می شود. رفلاکس در نوزادان به ندرت جدی می شود و با افزایش سن کودک کمتر بروز می کند. اما رفلاکس نوزادان پس از ماهگی غیرطبیعی است. رفلاکس در نوزادان سالم چند بار در روز اتفاق می افتد. تا زمانی که کودک شما از نظر جسمی سالم و رشد خوبی داشته باشد، رفلاکس معده نگران کننده نیست. به ندرت، رفلاکس نوزادان می تواند نشانه ای از یک مشکل پزشکی مانند آلرژی، انسداد در سیستم گوارش یا بیماری رفلاکس معده به دستگاه گوارش باشد. مری، لوله ای است که مواد غذایی را از دهان به معده منتقل می کند. اگر کودک شما رفلاکس داشته باشد، محتوای معده وی به داخل مری برمی گردد. نام دیگر رفلاکس، رفلاکس معده ( GER ) است. GERD GERD هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از علایم می توانند شرایط جدی اما قابل درمان مانند رفلاکس دستگاه گوارش یا انسداد را نشان دهند. در صورت مشاهده علایم زیر در نوزادان می توانید برای بررسی بیشتر، به پزشک مراجعه کنید. استفراغ پرتابه، استفراغ به طور مداوم با شدت زیاد استفراغ مایع سبز یا زردرنگ استفراغ خون یا ماده ای کدر رنگ عدم تغذیه مناسب خون در مدفوع مشکل در تنفس سرفه مزمن مشکل تف کردن در ماهگی یا سن بالاتر تحریک پذیری بعد از خوردن غذا یک دریچه (اسفنکتر پایین مری) وجود دارد که به عنوان دریچه ای بین مری و معده عمل می کند. هنگامی که کودک شما غذا می خورد، این عضله شل می شود تا غذا از مری به معده منتقل شود. بعد از تغذیه، عضله به طور خودکار بسته خواهد شد، بنابراین محتویات معده نمی تواند به داخل مری برگردد. در نوزادانی که رفلاکس دارند عضله اسفنکتر پایین مری کاملا رشد نکرده است و اجازه می دهد تا محتوای معده به مری برگردد. این باعث می شود کودک شما آب دهان خود را خارج کند. بعد از اینکه ماهیچه اسفنکتر او به طور کامل رشد کرد، کودک نباید دیگر اب دهان خود را خارج کند. در نوزادانی که مبتلا به GERD عوامل شایعی که باعث رفلاکس نوزادان می شوند و نمی توان از بروز آن ها جلوگیری کرد، عبارتند از: نوزادانی که بیشتر از حد عادی دراز می کشند. رژیم غذایی نوزادان مایع زایمان زودرس عوامل خطر رفلاکس نوزادان گاهی اوقات، رفلاکس نوزادان می تواند تحت عوامل جدی تری ایجاد شود، مانند: اسید معده باعث تحریک و آسیب رساندن به مری می شود. پیلوریک (دریچه ای بین معده و روده کوچک) در برخی نوزادان تنگ شده و از تخلیه محتویات معده در روده کوچک جلوگیری می کند. پروتیین موجود در شیر گاو رایج ترین محرک رفلاکس نوزادان است. شرایطی است که نوع خاصی از گلبول های سفید (ایوزینوفیل) به پوشش مری صدمه و آسیب می رساند. رفلاکس نوزادان معمولا بدون اینکه مشکلی برای کودک ایجاد کند برطرف می شود. اگر کودک شما به بیماری جدی مانند رفلاکس معده مبتلا باشد، ممکن است رشد ضعیفی داشته باشد. برخی تحقیقات نشان می دهد که کودکانی که بطور مکرر آب دهان خود را خارج می کنند، احتمالا در دوران بعدی به رفلاکس معده مبتلا می شوند. پزشک تشخیص را با معاینه بدنی و سوالاتی در مورد علایم کودک شروع می کند. اگر کودک شما علایم رشدی مناسبی را داشته باشد، معمولا آزمایش بیشتری لازم ندارد. در صورت نیاز به آزمایش بیشتر، پزشک ممکن است راه های تشخیصی زیر را توصیه کند: سونوگرافی می تواند تنگی پیلوریک را تشخیص دهد. آزمایش خون و ادرار می تواند به شناسایی یا رد علل احتمالی استفراغ و وزن نادرست کودک کمک کند: برای اندازه گیری میزان اسیدیته در مری کودک، پزشک لوله نازکی را از طریق بینی یا دهان کودک به مری وارد می کند. این لوله به وسیله ای وصل شده است که میزان اسیدیته را نشان می دهد. ممکن است کودک برای کنترل بیشتر در بیمارستان بستری شود. تصاویر تهیه شده با اشعه ایکس می توانند ناهنجاری های دستگاه گوارش مانند انسداد را تشخیص دهند. قبل از آزمایش ممکن است به کودک شما مایع کنتراست (باریم) داده شود: یک لوله مخصوص مجهز به لنز دوربین و نور (آندوسکوپ) از طریق دهان کودک به مری، معده و قسمت اول روده کوچک منتقل می شود. نمونه های بافتی (بیوپسی) ممکن است برای تجزیه و تحلیل تهیه شوند. برای نوزادان و کودکان، آندوسکوپی معمولا تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. رفلاکس نوزادان معمولا به خودی خود درمان می شود. در ضمن پزشک ممکن است راهکارهای زیر را توصیه کند: بعد از تغذیه، کودک خود را در وضعیت ایستاده قرار دهید. همچنین در صورت امکان کودک را به مدت دقیقه در حالت نشسته نگه دارید. جاذبه می تواند باعث شود محتویات معده در قسمت معده باقی بمانند. مراقب باشید در حین غذا دادن به کودک، او را زیاد تکان ندهید و با او شوخی نکنید. برای آروغ زدن کودک خود وقت بگذارید. آروغ مکرر در حین و بعد از تغذیه می تواند هوا را از معده کودک خارج کند. در صورت شیردهی، محصولات لبنی، گوشت گاو یا تخم مرغ را از رژیم غذایی خود حذف کنید تا مشخص شود که آیا کودک شما آلرژی غذایی دارد یا ندارد؟ از سایز متفاوت سر شیشه روی بطری های کودک خود استفاده کنید. سر شیشه خیلی بزرگ یا خیلی کوچک می تواند باعث شود کودک شما همراه با غذا، هوا را بلع کند. افزایش تعداد دفعات تغذیه همراه با کاهش مقدار آن در هر وعده به بهبودی رفلاکس کمک خواهد کرد. در نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند بهتر است مادر از رژیم غذایی خاصی استفاده کند. برخی از مطالعات نشان داده اند که نوزادانی که مادر آن ها شیر و تخم مرغ کمتری مصرف می کنند مشکلات تغذیه ای کمتری دارند. بنابراین تغییر فرمول غذایی مادر می تواند باعث بهبودی تغذیه کودک شود. معده سبک تر، فشار کمتری به اسفنکتر پایین مری وارد می کند. فشار بر روی اسفنکتر باعث می شود محتوای معده در گلو به سمت بالا بیاید. تغذیه کودک در زمانی که او گرسنه باشد، مفیدتر است. همیشه کودک خود را بر روی پشت خود روی تشک محکم قرار دهید. تحقیقات نشان داده خوابیدن کودک به جز خوابیدن به پشت خطر ابتلا به سندرم مرگ ناگهانی نوزاد ( SIDS ) را افزایش می دهد. سازمان بهداشت جهانی می گوید، دادن هر چیزی به غیر از شیر مادر به نوزادان زیر ماه ممکن است خطر عفونت باکتریایی، حساسیت های جدی و سوزش معده را افزایش دهد. اگر به طور مرتب از آن ها استفاده شود، آب شیرین می تواند در ساختار خون نوزادان نیز مشکلات بزرگی ایجاد کند. داروهای رفلاکس برای نوزادانی که دارای رفلاکس بدون عارضه هستند توصیه نمی شوند. این داروها می توانند از جذب کلسیم و آهن جلوگیری کنند و خطر ابتلا به برخی عفونت های روده و تنفسی را افزایش دهند. با این حال، آزمایش کوتاه مدت از یک داروی مسدودکننده اسید برای نوزادان در سنین ماه تا سال ممکن است استفاده شود. اگر داروها و تعدیل شیوه زندگی به کاهش علایم کودک شما کمک نکنند و اگر کودک شما وزن خود را افزایش نمی دهد یا عوارض دیگری نیز داشته باشد، ممکن است جراحی گزینه پیشنهادی باشد. در جراحی برای درمان رفلاکس نوزادان، اسفنکتر پایین مری تحت جراحی قرار می گیرد تا سفت شود و از برگشت اسید به داخل مری جلوگیری شود. نیاز به این نوع جراحی به ویژه در نوزادان نادر است. این روش که اصطلاحا فاینوپلاسیون نامیده می شود فقط در مواردی انجام می شود که رفلاکس به اندازه کافی شدید باشد که می تواند از رشد یا تنفس کودک جلوگیری کند. اگر فرزند شما علایمی از قبیل عدم افزایش وزن و مشکلات تنفسی را داشته باشد، ممکن است به متخصص گوارش کودکان مراجعه کنید. شما می توانید قبل از مراجعه به پزشک علایم و اطلاعات کلیدی تغذیه کودک خود را یادداشت کنید، مثلا اینکه هر چند وقت یک بار کودک شما آب دهان خود را خارج می کند یا در طول روز چند بار غذا می خورد؟ سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: محتمل ترین علت علایم کودک من چیست؟ آیا کودک من به آزمایش نیاز دارد؟ چه گزینه های درمانی وجود دارد؟ آیا باید نحوه تغذیه کودک را تغییر دهم؟ احتمالا پزشک شما سوالاتی از شما خواهد پرسید، از جمله: چه زمانی علایم کودک شما شروع شد؟ آیا کودک شما با هر تغذیه تف می کند یا فقط گاهی اوقات تف کردن اتفاق می افتد؟ آیا اخیرا روش شیردهی کودک را تغییر داده اید؟ چند بار در روز کودک شما غذا می خورد و هر بار تغذیه چقدر می خورد؟ چه عاملی باعث بهبودی یا بدتر شدن علایم کودک شما می شود؟ منابع:

شب ادراری بیشتر به عنوان مرطوب کردن رختخواب یا بی اختیاری ادرار شناخته می شود. شب ادراری به طور کلی، تا قبل از سالگی نگران کننده نیست. تا این سن، ممکن است کودک شما هنوز بطور کامل کنترل کردن مثانه در شب را یاد نگرفته باشد. اگر بعد از هفت سالگی شب ادراری ادامه پیدا کرد، با صبر و حوصله آن را درمان کنید. تغییر سبک زندگی، آموزش مثانه، آلارم رطوبت و بعضی اوقات مصرف داروها ممکن است به کاهش شب ادراری کمک کند. شب ادراری یک مشکل شایع در دوران کودکی است. تخمین ها نشان می دهد که از زنان در سالگی دچار این اختلال هستند. علایم اصلی شب ادراری شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مکرر خیس کردن تخت مرطوب کردن لباس خیس کردن تخت، حداقل دو بار در هفته به مدت تقریبا سه ماه بیشتر بچه ها بعد از سن سالگی کاملا یاد می گیرند مثانه خود را کنترل کنند. اما با این حال شب ادراری در برخی از کودکان تا ساله دیده می شود. حتی پس از هفت سال، تعداد کمی از آنها هنوز هم تخت خودشان را خیس می کنند. شب ادراری بعد از هفت سالگی ممکن است نشانه بیماری زمینه ای باشد که نیاز به درمان پزشکی دارد. مراجعه به پزشک اگر فرزند شما شرایط زیر را دارد حتما به پزشک مراجعه کنید: فرزند شما بعد از سالگی هنوز هم تخت خودش را خیس می کند. کودک بعد از مدت ها کنترل ادرار به طور ناگهانی، شروع به خیس کردن رختخواب خودش می کند. خیس کردن تخت با ادرار دردناک، تشنگی غیرطبیعی، ادرار صورتی یا قرمز، مدفوع سخت یا همراه است. علت اصلی شب ادراری به طور کامل مشخص نیست، اما عوامل مختلفی می توانند در بروز آن نقش داشته باشند: مثانه فرد ممکن است ظرفیت کافی برای نگه داشتن ادرار در طول شب را نداشته باشد. اگر اعصاب کنترل کننده مثانه، به درستی رشد نکرده باشد، ممکن است در هنگام پر شدن مثانه، کودک را از خواب بیدار نکند. در دوران کودکی، برخی از کودکان به اندازه کافی هورمون ضد دیورتیک ( ADH ) تولید نمی کنند. هورمون ضد دیورتیک باعث کاهش تولید ادرار در شب می شود. در صورت عدم تعادل این هورمون در دوران کودکی می تواند باعث شب ادراری شود. می تواند کنترل ادرار را دشوار کند. علایم ممکن است شامل شب ادراری، تکرر ادرار، ادرار قرمز یا صورتی و درد هنگام ادرار باشد. گاهی اوقات خیس کردن رختخواب علایم توقف نفس در خواب است. در آپنه خواب، نفس کودک در خواب قطع می شود و غالبا به دلیل لوزه های ملتهب یا بزرگ شده یا آدنویید ها اتفاق می افتد. مرطوب کردن بستر ممکن است اولین علامت دیابت باشد. علایم دیگر ابتلا به دیابت شامل تکرر ادرار به همراه افزایش تشنگی، خستگی و کاهش وزن می باشد. مزمن، می توانند باعث اختلال در عضلات کنترل کننده ادرار و مدفوع و شب ادراری شود. به ندرت، خیس کردن بستر مربوط به نقص سیستم عصبی یا سیستم ادراری کودک است. شب ادراری می تواند روی هر فردی ت ثیر بگذارد، اما شیوع آن در پسران دو برابر دختران می باشد. عوامل مختلفی خطر شب ادراری را افزایش می دهند، از جمله: استرس و اضطراب سابقه خانوادگی اختلال کمبود توجه/بیش فعالی ( ADHD ) خیس کردن تخت در کودکانی که دارای ADHD اما شب ادراری بدون دلیل جسمی هیچ خطری برای سلامتی ندارد. با این حال، می تواند برخی عوارض را برای کودک ایجاد کند، از جمله: احساس گناه و خجالت و در پی آن کاهش عزت نفس از دست دادن فرصت ها برای شرکت در فعالیت های اجتماعی بثورات ناحیه تحتانی و تناسلی کودک (به خصوص اگر کودک با لباس مرطوب بخوابد. بسته به شرایط، پزشک ممکن است موارد زیر را برای شناسایی علت اصلی بیماری و تعیین گزینه های درمانی توصیه کند: بررسی و پرسیدن سوالات در مورد علایم جسمی، میزان مصرف مایعات، سابقه خانوادگی، عادات روده و مثانه و مشکلات مرتبط با شب ادراری کودک تجویز آزمایشات ادرار برای بررسی علایم عفونت یا دیابت اشعه ایکس یا سایر آزمایشات تصویربرداری از کلیه ها یا مثانه برای بررسی ساختار دستگاه ادراری شب ادراری در بیشتر کودکان به خودی خود خوب می شود. در صورت نیاز به درمان، پزشک بر اساس تشخیص می تواند گزینه های درمانی بهتری پیشنهاد کند. اگر شب ادراری در کودک شما موقتی و گاه به گاه اتفاق می افتد، تغییر در شیوه زندگی مانند جلوگیری از مصرف کافیین و محدود کردن مصرف مایعات در عصر می تواند به درمان آن کمک کند. اما اگر شب ادراری با تغییر در شیوه زندگی درمان نشود، ممکن است کودک شما به درمان های جانبی نیاز داشته باشد. اگر بیماری زمینه ای مانند یبوست یا آپنه خواب علت شب ادراری باشد باید قبل از درمان آن، بیماری زمینه ای مورد بررسی و درمان قرار گیرد. گزینه های درمانی برای شب ادراری ممکن است شامل استفاده از آلارم رطوبت و مصرف دارو باشد. آلارم رطوبت، دستگاه های کوچک بدون نسخه هستند که در اکثر داروخانه ها وجود دارند. آلارم رطوبت، با یک پد حساس به رطوبت روی لباس خواب یا ملافه کودک متصل می شوند. وقتی پد رطوبت را حس کرد، زنگ هشدار روشن می شود. بعنوان آخرین راه حل، پزشک فرزند شما ممکن است برای مدت کوتاهی دارو را برای جلوگیری از شب ادراری تجویز کند. انواع خاصی از داروها می توانند تجویز شوند. این دارو میزان تولید ادرار را در شب کاهش می دهد. اما مصرف بیش از حد مایع با دارو می تواند مشکلاتی را ایجاد کند. اگر کودک علایمی مانند تب، اسهال یا حالت تهوع را بروز داد، باید از مصرف آن خود داری کرد. این دارو باید طبق تجویز پزشک مصرف شود. دارو به صورت خوراکی به صورت قرص و فقط مخصوص کودکان بالای سال است. طبق گفته سازمان غذا و دارو، فرمولاسیون اسپری بینی دارو کاهش تولید ادرار، به دلیل خطر عوارض جانبی برای درمان این اختلال توصیه نمی شود. اگر فرزند شما مثانه کوچکی دارد، یک داروی آنتی کولینرژیک ممکن است به کاهش انقباض مثانه و افزایش ظرفیت آن کمک کند. این دارو معمولا همراه با سایر داروها استفاده شده و در صورت عدم موفقیت سایر درمان ها توصیه می شود. بعضی اوقات ترکیبی از داروها برای درمان شب ادراری موثر است. با این وجود هیچ تضمینی وجود ندارد و دارو مشکل را درمان نمی کند. خیس کردن تخت به طور معمول با قطع دارو از سر گرفته می شود. برخی تغییرات را می توانید در خانه برای کاهش این اختلال انجام دهید، عبارتند از: مصرف مایعات در عصر مهم است. کودک خود را تشویق کنید مایعات را در صبح و ظهر مصرف کند. نوشیدنی های حاوی کافیین در هر ساعت از روز ممکن است مثانه را تحریک کند. به فرزند خود آموزش دهید همگام شب در صورت لزوم از توالت استفاده کند. از چراغ های کوچک شب استفاده کنید، تا کودک به راحتی بتواند راه بین اتاق خواب و حمام را پیدا کند. کودک را تشویق کنید در طول روز به طور منظم از توالت استفاده کند. در طول روز و عصر، به کودک خود پیشنهاد دهید هر دو ساعت یک بار ادرار کند. جلوی ضایعات پوستی را بگیرید. برای جلوگیری از ضایعات ناشی از لباس زیر خیس شده، به کودک خود کمک کنید هر روز صبح ناحیه تحتانی و دستگاه تناسلیش را بشویید. همچنین می توانید به ناحیه آسیب دیده پماد یا کرم بمالید. کودکان عمدا برای تحریک والدین خود تختش را خیس نمی کنند. سعی کنید صبور باشید و با همکاری فرزندتان این مشکل را حل کنید. درمان موثر ممکن است چندین استراتژی را شامل شود که عبارتند از: اگر فرزند شما استرس یا اضطراب دارد، او را تشویق کنید تا احساسات خودش را ابراز کند. فرزندتان را حمایت و تشویق کنید. هنگامی که کودک شما احساس آرامش و امنیت کند، ممکن است این اختلال کمتر مشکل ساز شود. در صورت لزوم، در مورد راهکارهای جانبی برای مقابله با استرس با پزشک متخصص اطفال خود مشورت کنید. برای تمیز کردن آسان تخت خیس شده، برنامه ریزی کنید. تشک کودک خود را با یک پوشش پلاستیکی بپوشانید. از لباس زیر ضخیم و جاذب در شب استفاده کنید تا به جذب ادرار کمک کند. با این حال، از استفاده طولانی مدت پوشک یا لباس زیر یکبار مصرف خودداری کنید. از فرزندتان کمک بخواهید. در صورت سن مناسب، از کودک بخواهید لباس زیر و لباس خواب مرطوب خودش را بشوید یا این وسایل را در یک ظرف مخصوص برای شستشو قرار دهد. مسیولیت شستشوی تختخواب ممکن است به کودک کمک کند که کنترل بیشتری بر اوضاع خود داشته باشد. کودک را تنبیه و مجازات نکنید. خیس کردن تخت غیر ارادی است، بنابراین درست نیست که کودک را برای خیس کردن تخت مجازات یا اذیت کنید. همچنین اجازه ندهید خواهران و برادران کودک را بابت این موضوع اذیت و مسخره کنند. درعوض، فرزند خود را بخاطر پیروی از روال خواب و حرف های شما تشویق کنید. قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر تهیه کنید: هرگونه علایم و نشانه هایی از جمله عمده مواردی که ممکن است به نظر برسد با خیس کردن رختخواب بی ارتباط است. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی. هرگونه سابقه خانوادگی در مورد مرطوب کردن در تختخواب، از جمله خواهر و برادر یا والدین. تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان و سایر مکمل هایی مصرفی کودک تان. برخی از سوالات اساسی برای پرسیدن از پزشک ممکن است شامل موارد زیر باشد: چه عواملی باعث شده است که کودک من شب ادراری داشته باشد؟ چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا عوارض جانبی دارد؟ آیا فرزند من باید از محدودیت های غذایی خاصی پیروی کند؟ پزشک ممکن است برای تشخیص بهتر سوالات زیر را بپرسد: آیا در مورد خیس کردن تختخواب سابقه خانوادگی دارید؟ آیا فرزند شما همیشه تختخواب را خیس می کند یا اخیرا بیماری شروع شده است؟ کودک شما چند بار تخت خودش را خیس می کند؟ آیا کودک شما در طول روز خودش را خیس می کند؟ آیا فرزند شما دچار بی اختیاری مدفوع می باشد؟ آیا کودک شما هنگام ادرار کردن درد یا علایم دیگری دارد؟ واکنش شما به خیس کردن تخت فرزندتان چیست؟ منابع:

شیر مادر منبع غذایی مایعی است که توسط سینه مادر برای فرزند او آماده می شود. بدن یک زن در پاسخ به بارداری و مکیدن سینه توسط نوزاد، آن را ترشح می کند. تغذیه با شیر مادر از جنبه های مختلف هم برای مادران و هم کودکان مفید است. بسیاری از مزایای سلامتی آن تا مدت طولانی پس از پایان دوره شیردهی ادامه پیدا می کند. این ترکیبات شامل بیش از ماده مختلف از جمله پروتیین، چربی، کربوهیدرات، ویتامین ها، مواد معدنی، سایر مواد مغذی، آنزیم ها و هورمون ها می باشد، ترکیب شیر مادر ثابت نیست و روزانه و به مرور زمان با تغذیه مادر و بسته به سن و نیاز کودک تغییر می کند. اما برخی از مواد اساسی تشکیل دهنده شیر مادر عبارتند از: وجود میلیون ها سلول زنده مانند گلبول سفید و سلول های بنیادی تقویت کننده سیستم ایمنی این شیر را از شیر خحشک متمایز می کند. بیش از پروتیین در ترکیب این شیر وجود دارد. پروتیین ها سیستم ایمنی بدن مادر را فعال می کنند. پروتیین ها باعث رشد و محافظت سلول های عصبی در مغز کودک می شوند. بیش از نوع قند پیچیده به نام الیگو ساکاریدها در شیر مادر یافت می شوند. قند های تشکیل دهنده شیر مادر به تغذیه باکتری های مفید در روده کمک می کنند. آن ها همچنین از ورود عفونت به جریان خون کودک جلوگیری کرده و خطر التهاب مغز را کاهش می دهند. بیش از آنزیم در شیر مادر وجود دارد. آنزیم ها کاتالیزوری هستند که واکنش های شیمیایی را در بدن سرعت می بخشند. آن ها به هضم، جذب آهن و سیستم ایمنی بدن کودک کمک می کند. عوامل رشد در شیر مادر وظیفه محافظت از قسمت های مختلف بدن کودک از جمله روده، عروق خونی، سیستم عصبی و غدد که عوامل و هورمون های رشد را ترشح می کنند، را به عهده دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هورمون ها برای سلامت سیستم عصبی مفید هستند. آن ها اشتها و الگوی خواب وحتی روابط بین کودک و مادر را تنظیم می کنند. ویتامین ها و مواد معدنی به رشد سالم، عملکرد اندام ها، محافظت از دندان و استخوان سازی کودک کمک می کنند. آنتی بادی ها به عنوان ایمونوگلوبولین ها شناخته می شوند. پنج نوع اصلی آنتی بادی وجود دارد که همه آن ها در ترکیب شیر مادر یافت می شوند. آنتی بادی ها، نوزادان را در برابر بیماری ها و عفونت های باکتریایی و ویروسی محافظت می کنند. در این شیر چندین اسید چرب وجود دارند. آن ها نقش اساسی در ساختن سیستم عصبی کودک و سلامت مغز و چشم دارند. شیر مادر در سه مرحله و به طور تدریجی تکمیل می شود: آغوز، شیر انتقالی و شیر بالغ. به شیر اولیه مادر پس از تولد نوزاد، آغوز می گویند. آغوز چسبناک بوده و غالبا به دلیل رنگ زرد یا نارنجی آن، "طلای مایع" نامیده می شود. آغوز برای تغذیه و محافظت از نوزاد بسیار مهم است. آغوز به اندازه تا میلی لیتر در ساعت بعد از تولد تولید می شود. آغوز یک ملین طبیعی است که به پاکسازی بدن کودک از مکونیوم (اولین مدفوع ضخیم، سیاه و سفید) و جلوگیری از زردی کمک می کند. با وجود مقدار اندک آغوز، همه نیاز های کودک در چند روز اول زندگی تامین می کند. هضم آغوز برای نوزادان آسان است. آغوز حاوی مواد زیر است: چربی پروتیین برای مقابله با عفونت غلظت بالایی از آنتی بادی ها، به ویژه ایمونوگلوبولین A آغوز همان ترکیب شیر اصلی مادر است، فقط مقدار مواد تشکیل دهنده این دو با هم فرق دارد. از آغوز با وجود مقدار زیادی آنتی بادی های و گلبول های سفید، به عنوان واکسیناسیون طبیعی یاد می شود. برای همین می تواند به راحتی کودک را از عفونت ها و بیماری ها محافظت کند. آغوز نسبت به شیر اصلی مادر غلظت بیشتری از ویتامین های A ، E و K دارد. شیر انتقالی ترکیبی از آغوز و شیر بالغ است. از روز پنجم تا چهاردهم، آغوز به شیر اصلی تغییر می کند و شیر انتقالی نامیده می شود و از نظر رنگ و بافت خامه تر می شود. اما هنوز هم مملو از آنتی بادی های نگهدارنده، سلول های زنده، باکتری های مفید و سایر مواد ضروری برای کمک به سلامتی کودک می باشد. در هفته اول زندگی کودک، حدود دو تا چهار روز پس از زایمان شاید احساس کنید که سینه های شما سفت تر و محکم تر شده اند. کاملا طبیعی است، چون در این مرحله شیر مادر از نظر کمیت تغییر می کند. ممکن است در روز سوم، کودک در هر ساعت تا میلی لیتر شیر مصرف کند و تا روز پنجم این مقدار به تا میلی لیتر افزایش یابد. چهار هفته بعد از تولد، شیر کاملا بالغ می شود. شیر مادر سرشار از پروتیین، قند، ویتامین ها و مواد معدنی، به علاوه بسیاری از ترکیبات فعال زیستی برای حمایت از رشد و پیشرفت کودک است. از هفته چهارم به بعد، میزان مواد مغذی و مواد تشکیل دهنده موجود در شیر بالغ، نسبتا پایدار باقی می ماند. اما ترکیب شیر مادر هنوز می تواند از نظر تغذیه ای نیز تغییر کند. شیر مادر به مرور زمان غلیظ تر و خامه ای تر می شود. چون با جریان و حرکت شیر از پستان به تدریج با چربی ترکیب می شود و غالبا به عنوان ماده مغذی شناخته می شود. بدن یک زن می تواند تولید شیر بالغ با کیفیت را برای ماه ها و حتی سال ها ادامه دهد. شیر مادر بعد از شش ماهگی هنوز بخش بزرگی از رژیم غذایی کودک را تشکیل می دهد. یک کودک هفت ماهه هنوز کاهش پیدا می کند. منابع: