| Stipan Arkadiewitsch was tegenover zich zelf tamelijk oprecht. Hij kon niet liegen en zich zelf verzekeren, dat zijn handelwijze hem berouwde. Hij kon er geen berouw over gevoelen, dat hij, een vijf-en-dertigjarig man met licht ontvlambaar temperament, niet op zijn eigen vrouw, moeder van vijf levende en twee gestorven kinderen, verliefd was, te meer daar zij maar een jaar jonger was dan hij. Hij betreurde het slechts, dat hij het niet beter geheim had kunnen houden. "Als men niet gepakt wordt, is men geen dief," dacht hij. Maar wel gevoelde hij al het netelige van zijn toestand en medelijden met zijn vrouw en kinderen. | |
| Misschien zou hij zorgvuldiger zijn zonden voor zijn vrouw hebben weten te verbergen, indien hij had kunnen vermoeden, dat de kennis daarvan zoo op haar zou werken. | |
| Nooit nog had hij helder over de geheele zaak doorgedacht, slechts had hij een nevelachtige voorstelling, alsof zijn vrouw er iets van giste en ze door de vingers zag. | |
| Het kwam hem zelfs voor, dat zij, een zwakke, vroeg verouderde en niet eens meer knappe vrouw, een door niets uitmuntende, eenvoudige en slechts goede huismoeder, volgens recht toegevend zijn moest. En nu was hem het tegenovergestelde gebleken! | |
| "O vreeseljjk, vreeselijk!" klaagde Stipan Arkadiewitsch weer en vond geen uitweg. | |
| "En hoe goed hadden wij het tot hiertoe! Hoe goed hebben wij met elkander geleefd! Zij was tevreden en gelukkig met de kinderen, ik legde haar niets in den weg en liet haar met de kinderen en de huishouding haar eigen gang gaan. Dit is waar: het was niet goed, dat Jeanne bij ons gouvernante was, dat deugde niets! Een minnarij met een gouvernante is iets triviaals! Maar welk een gouvernante was zij ook!" | |
| Daarbij herinnerde hij zich weer levendig de zwarte, guitachtige oogen en het betooverend glimlachje van mademoiselle Roland. | |
| "En zoo lang ze bij ons in huis was, heb ik mij toch ook niets veroorloofd! Het ergste is echter, dat zij al�. Ach, het moest alles zoo komen! Ach, ach, wat nu gedaan, wat nu toch gedaan?" | |
| Op die vraag vond hij slechts het eene, algemeene antwoord, dat het leven op de ingewikkeldste en onoplosbaarste vraagstukken geeft: Leef zoo, dat gij elken dag zijn recht geeft, tracht u zelf te vergeten en te bedwelmen in den droom des levens. | |