Datasets:

wwydmanski

/

rag-bioask-pl

like 0

WPROWADZENIE: Zespół polineuropatii, organomegalii, endokrynopatii, białka M i zmian skórnych (POEMS) (POEMS) jest śmiertelną chorobą ogólnoustrojową związaną z dyskrazją komórek plazmatycznych i nadprodukcją czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego. i nadprodukcją czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF). (VEGF). Ostatnio rokowanie w POEMS uległo znacznej poprawie dzięki wprowadzenie interwencji terapeutycznej w przypadku szpiczaka. Nie przeprowadzono jednak badań klinicznych ze względu na rzadkość i ciężkość choroby. choroby. METODY I ANALIZA: Japoński zespół POEMS z talidomidem (J-POST) to wieloośrodkowe, podwójnie zaślepione, randomizowane, kontrolowane badanie fazy II/III, którego celem jest ocena skuteczności badanie, którego celem jest ocena skuteczności i bezpieczeństwa 24-tygodniowego leczenia talidomidem w zespole POEMS, z dodatkowym 48-tygodniowym otwartym badaniem bezpieczeństwa badanie. Dorośli z zespołem POEMS, którzy nie mają wskazań do przeszczepu, są w 12 ośrodkach neurologicznych trzeciego stopnia w Japonii. Pacjenci, którzy spełniają kryteria kwalifikacji są randomizowani (1:1) do otrzymywania talidomidu (100-300 mg dziennie) plus deksametazon (12 mg/m(2) w dniach 1-4 28-dniowego cyklu) lub placebo z deksametazonem. Obie terapie były podawane przez 24 tygodnie (sześć cykli; randomizowany okres badania porównawczego). Pacjenci, którzy ukończyli randomizowany okres badania lub wykazują podostre pogorszenie podczas randomizowanego okresu biorą udział w kolejnym 48-tygodniowym otwartym badaniu bezpieczeństwa (długoterminowy okres bezpieczeństwa). okres bezpieczeństwa). Pierwszorzędowym punktem końcowym badania jest wskaźnik redukcji poziomu VEGF w surowicy po 24 tygodniach. ETYKA I ROZPOWSZECHNIANIE: Protokół został zatwierdzony przez Komisję ds. Komisję Rewizyjną każdego szpitala. Badanie zostało zgłoszone i zarejestrowane w Pharmaceutical and Medical Devices Agency, Japonia (nr 22-1716). Badanie J-POST jest obecnie w toku i ma się zakończyć w sierpniu 2015 roku. Wyniki tego badania zostaną rozpowszechnione w recenzowanych publikacjach i prezentacjach konferencyjnych. prezentacje, a także będą rozpowszechniane wśród uczestników. NUMER REJESTRACJI BADANIA: UMIN000004179 i JMA-IIA00046. --- Talidomid, stosowany głównie w leczeniu trądu, jest obecnie teratogenem w Ameryce Południowej. Ameryce Południowej i rozsądne jest założenie, że obecnie sytuacja ta wpływa na wiele urodzeń w krajach słabo rozwiniętych. wpływa na wiele urodzeń w krajach słabo rozwiniętych. Co więcej, potencjalne Ponadto, potencjalne ponowne wprowadzenie talidomidu do obrotu w celu leczenia wielu różnych chorób może rozszerzyć problem na kraje rozwinięte. Gdy lek jest dostępny, należy kontrola jego przyjmowania we wczesnej ciąży jest bardzo trudna, ponieważ większość ciąż jest niezamierzona. ciąż jest niezamierzona. Ciągłe występowanie przypadków embriopatii talidomidowej nie zostało wykryte przez ECLAMC z powodu kilku czynników: (1) niski (2) wcześniejsze występowanie teratogenu i jego skutków obecnych w organizmie. teratogenu z jego skutkami obecnymi zarówno w materiałach wyjściowych (oczekiwanych), jak i monitorowanych (obserwowanych) materiałach; oraz (3) brak zdefiniowanego fenotypu do monitorowania. Zatem, jeśli talidomid ponownie wejdzie na rynek na całym świecie, ze względu na szeroki zakres nowych zastosowań, samo występowanie fokomelii może nie wystarczyć do wykrycia jego skutków. wykrycia jego skutków. Stosując podejście oparte na analizie przypadków, ECLAMC zarejestrowało 34 przypadki embriopatii talidomidowej urodzone w Ameryce Południowej po 1965 roku, których miejsca urodzenia odpowiadają obszarom endemicznym trądu. Fokomelię stwierdzono w pięciu z jedenastu w pełni opisanych przypadkach. Tak więc sama fokomelia nie jest ani specyficzna, ani wystarczająca aby służyć jako odpowiedni fenotyp do badania teratogennych skutków talidomidu. teratogennego działania talidomidu. Dlatego fenotyp podobny do talidomidu, zdefiniowany jako obustronna obustronną wadę redukcyjną kończyny górnej i/lub dolnej typu preaksjalnego i/lub fokomelii. powinien zostać włączony do rutynowego nadzoru nad wadami wrodzonymi we wszystkich programach. programach. --- Stosowanie talidomidu nigdy nie zostało przerwane w Brazylii, gdzie jest on przepisywany na trąd typu 2. Dzieci z wadami wrodzonymi zgodnymi z fenotypem embriopatii z fenotypem embriopatii talidomidowej urodziły się po 1965 r., co wskazuje, że że kontrola wydawania i stosowania leku w tym kraju nie powiodła się. W artykule przedstawiono dane dotyczące wydawania i klinicznego stosowania talidomidu w Dystrykcie Federalnym w latach 2011/12, kiedy to wprowadzono nowe przepisy. 2011/12, kiedy wprowadzono w życie nowe przepisy, oraz dane dotyczące wydawania i stosowania leków uzyskane dziesięć lat wcześniej. i stosowania leków uzyskane dziesięć lat wcześniej. Stwierdzono, że liczba pacjentów stosujących talidomid z talidomidu spadła z 819 w 2001 r. do 369 w 2011/12 r. Trąd stanowił ponad 70% recept w obu okresach analizowanych w tym badaniu. badaniu. Jednak w tym samym przedziale czasowym stosowanie w toczniu rumieniowatym zmniejszyło się z 13,7 do 4,9%. z 13,7 do 4,9%, podczas gdy w przypadku szpiczaka mnogiego wzrosło z 2,9 do 20,3% wszystkich recept. wszystkich recept. Recepty na talidomid w pozostałych zatwierdzonych wskazaniach były znacznie rzadsze. wskazaniach były znacznie rzadsze, podobnie jak stosowanie poza wskazaniami które stanowiły <1% recept w latach 2001 i 2011/12. Rejestracja lekarzy przepisujących lek, pacjentów i jednostek wydających lek w stanowym departamencie zdrowia, najwyraźniej uczyniła tę kontrolę bardziej skuteczną i wiarygodną. --- Talidomid został wycofany z rynku we wczesnych latach sześćdziesiątych z powodu poważnych teratogennych, takich jak wady redukcyjne kończyn. Jednak od tego czasu okazał się skutecznym lekiem w leczeniu rumienia guzowatego. W Stanach Zjednoczonych Stanach Zjednoczonych we wrześniu 1997 r. podjęto decyzję o dopuszczeniu talidomidu do obrotu w tym wskazaniu. na rynek w tym wskazaniu, a w Ameryce Południowej był on dostępny w tym wskazaniu przez cały czas. wskazanie przez cały czas. Talidomid jest również skuteczny w innych poważnych zaburzeniach (np. afty i wrzody w aids) lub jego skuteczność jest badana w badaniach klinicznych (np. choroby autoimmunologiczne, inne powikłania w AIDS). Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków nałożyła warunki dotyczące stosowania talidomidu. talidomidu. Użytkownicy muszą podpisać świadomą zgodę i podjąć odpowiednie środki antykoncepcyjne. środki antykoncepcyjne. Lekarze powinni informować pacjentów i monitorować skutki uboczne. Farmaceuci powinni rejestrować i kontrolować stosowanie leku. --- CEL: Zbadanie bezpośrednich kosztów ponoszonych przez pacjentów związanych z doustnymi lekami onkolitycznymi w leczeniu szpiczaka mnogiego (MM) zarówno przed, jak i po uzyskaniu pomocy finansowej oraz ocena wpływu na przestrzeganie zaleceń terapeutycznych. METODY: W tym retrospektywnym badaniu przeanalizowano roszczenia apteczne tych pacjentów z rozpoznaniem MM, którzy otrzymywali talidomid, lenalidomid lub pomalidomid z dużej specjalistycznej apteki w USA w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r, a 31 grudnia 2013 roku. Średni bezpośredni koszt ponoszony przez pacjentów w przeliczeniu na receptę był przeanalizowano zarówno przed, jak i po udzieleniu pomocy finansowej. Przestrzeganie zaleceń zostało ocenione poprzez analizę wskaźnika posiadania leków (MPR) dla pacjentów, którzy zrealizowali receptę ≥2 razy w ciągu 3 lat. WYNIKI: Łącznie 77 821 recept na talidomid, lenalidomid i pomalidomid zostało zrealizowanych przez pomalidomid zostały zrealizowane przez 6731 unikalnych pacjentów w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r, 31 grudnia 2013 roku. Średni bezpośredni koszt ponoszony przez pacjentów w przeliczeniu na jedną receptę na któregokolwiek z tych trzech leków wynosił 227,23 USD przed pomocą finansową i 80,11 USD po udzieleniu pomocy finansowej, co oznacza średnie oszczędności dla pacjentów w wysokości 147,14 USD na receptę. Przed udzieleniem pomocy finansowej średni bezpośredni koszt dla pacjentów pacjentów wynosił ≤ 50 USD w przypadku 57,6% wszystkich recept. Po udzieleniu pomocy finansowej, 86,2% pacjentów poniosło bezpośredni koszt ≤ 50 USD za receptę. Przestrzeganie zaleceń oceniane przez MPR, nie różniło się znacząco w zależności od bezpośredniego kosztu ponoszonego przez pacjenta. OGRANICZENIA: Badanie obejmowało pacjentów otrzymujących terapię z jednej specjalistycznej apteki dla jednego wskazania. W analizie mogą być uwzględnieni pacjenci w analizie, którzy otrzymali recepty z innych aptek przed lub po receptami dostępnymi do analizy. Większość recept uwzględnionych w w analizie dotyczyła lenalidomidu. WNIOSKI: To retrospektywne badanie wykazało, że specjalistyczna apteka pomogła pacjentom w znacznym zmniejszeniu ich bezpośrednich wydatków poprzez zabezpieczenie finansowanie i pomoc w zakresie współpłacenia. --- Talidomid został wycofany z rynku na początku lat sześćdziesiątych z powodu jego teratogenne działanie. Pomimo czterdziestu lat badań, mechanizm embriopatii embriopatii talidomidu pozostał nierozwiązany. Talidomid ma różne działanie immunomodulujące. Talidomid hamuje produkcję TNF alfa, ma właściwości kostymulujące komórki T właściwości kostymulujące i moduluje ekspresję cząsteczek powierzchniowych komórek na leukocytach in vivo. Talidomid wykazuje również działanie antyangiogenne in vivo. Angiogeneza odgrywa ważną rolę w patogenezie zarówno guzów litych i hematologicznych nowotworów złośliwych, takich jak szpiczak mnogi i chłoniak. W badaniach klinicznych klinicznych talidomid był stosowany jako inhibitor angiogenezy. Rumień nodosum leprosum jest jedynym zarejestrowanym wskazaniem do stosowania talidomidu w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Stanach Zjednoczonych. Talidomid jest również skuteczny w leczeniu przewlekłej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi, zmian śluzówkowo-skórnych w zespole Behçeta i zakażeń HIV oraz szpiczaka mnogiego. --- TŁO: Talidomid może skutecznie łagodzić objawy kliniczne i zmiany błony śluzowej jelit u dzieci z oporną na leczenie nieswoistą chorobą zapalną jelit (IBD). u dzieci z opornym na leczenie nieswoistym zapaleniem jelit (IBD). na podstawie badań przedklinicznych. Niniejsze badanie miało na celu obserwację efektu terapeutycznego talidomidu przez ustalony model zwierzęcy IBD modelu zapalenie jelita grubego wywołane kwasem 2,4,6-trinitrobenzenosulfonowym (TNBS) u szczurów Sprague-Dawley (SD) i zbadanie możliwego mechanizmu działania. METODY: Łącznie 82 szczury SD w wieku około 4-5 tygodni zostały losowo podzielone na trzy grupy: grupę kontrolną (25 szczurów), grupę leczoną TNBS (29 szczurów) i grupę leczoną talidomidem (29 szczurów). grupa leczona talidomidem (28 szczurów). Codzienna aktywność była rejestrowana. Co najmniej co najmniej osiem szczurów z każdej grupy uśmiercono w 4, 7 i 14 dniu. Zmiany morfologiczne i histologiczne w okrężnicy oceniano indywidualnie. Pobrano surowicę i poziomy TNF-α i interleukin (IL-1β i IL-10) oznaczono metodą ELISA. Ekspresja czynnika jądrowego błony śluzowej okrężnicy (NF)-κB oznaczono metodą immunohistochemiczną. WYNIKI: (1) W grupie kontrolnej biegunka i krwawienie z odbytu ustąpiły szybko i nie odnotowano zgonu. szybko i nie odnotowano zgonu. W grupie leczonej TNBS biegunka i krwawienie z i krwawienie z odbytu utrzymywały się przez dłuższy czas. Śmiertelność wyniosła 10,34% w okresie obserwacji. W grupie leczonej talidomidem biegunka i krwawienie z i krwawienie z odbytu utrzymywały się przez znacznie krótszy czas niż w grupie leczonej TNBS (P < 0,01). Szczury z tej grupy wykazywały również szybszy przyrost masy ciała w dniu w porównaniu z grupą leczoną TNBS, ale nadal niższy niż w grupie kontrolnej. grupy kontrolnej. Śmiertelność w grupie leczonej talidomidem wynosiła 3,57%. (2) Wyniki makroskopowe i mikroskopowe w grupie leczonej talidomidem były znacznie niższe niż w grupie modelowej TNBS 14 dnia (P < 0.01). Wyniki te sugerują szybszą i lepszą regenerację okrężnicy w grupie leczonej talidomidem. grupie leczonej talidomidem. (3) Ekspresja NF-κB w błonie śluzowej okrężnicy w grupie kontrolnej była niższa niż w pozostałych grupach, głównie w cytoplazmie. Zaobserwowano dużą ilość barwienia wewnątrzjądrowego i cytoplazmatycznego (bardziej bardziej wewnątrzjądrowe) w grupie modelowej TNBS i grupie leczonej talidomidem. grupie leczonej talidomidem. W 7. i 14. dniu wewnątrzjądrowe komórki zawierające NF-κB w grupie leczonej talidomidem w grupie leczonej talidomidem były nadal znacznie niższe niż w grupie modelowej TNBS (P < 0,01). (4) W grupie kontrolnej komórkowe czynniki zapalne (4) W grupie kontrolnej komórkowe czynniki zapalne (TNF-α, IL-1β i IL-10) były wyrażane na niskim poziomie, podczas gdy w pozostałych dwóch grupach pozostałe dwie grupy były już wyrażane na znacznie wyższym poziomie w dniu 4. W 7. dniu ekspresja TNF-α i IL-1β w grupie leczonej talidomidem była niższa niż w grupie TNBS. były niższe niż w grupie modelowej TNBS. W dniu 14, ekspresja TNF-α i IL-1β w grupie leczonej talidomidem były znacznie niższe niż w grupie modelowej TNBS (P < 0,05). W dniu 4 poziomy IL-10 w grupie leczonej talidomidem w grupie leczonej talidomidem stały się znacząco podwyższone. Poziomy stopniowo stopniowo spadały, ale nadal pozostawały na wyższym poziomie. W grupie modelowej TNBS ekspresja ekspresja IL-10 osiągnęła szczyt później niż w grupie leczonej talidomidem. WNIOSKI: Talidomid był skuteczny w leczeniu zapalenia jelita grubego wywołanego przez TNBS u młodych szczurów. Może to być spowodowane tłumieniem i obniżaniem regulacji NF-κB oraz ekspresji mediatorów stanu zapalnego (TNF-α i IL-1β). Istnieją również wskazania, że ekspresja cytokiny przeciwzapalnej (IL-10) jest również jednocześnie regulowana w górę. --- Talidomid jest syntetyczną pochodną kwasu glutaminowego o działaniu uspokajająco-nasennym. o działaniu uspokajająco-nasennym, która w latach 60. wywołała niszczycielskie skutki teratogenne. W niniejszym artykule teratogenne, jego nowe wskazania terapeutyczne, proponowane mechanizmy jego działania przeciwnowotworowego. wskazania terapeutyczne, proponowane mechanizmy jego działania przeciwnowotworowego i wreszcie, przegląd opublikowanych badań dotyczących jego zastosowania w onkologii. Aktualne dane pokazują, że talidomid jest obiecujący klinicznie w szpiczaku mnogim, glejaka wielopostaciowego i raka nerkowokomórkowego. Ponadto, korzystny wpływ leku na kacheksję związaną z rakiem, co zasługuje na dalsze badania. badania. Dobrze zaprojektowane, randomizowane badania są uzasadnione w celu ustalenia możliwych wskazań talidomidu jako związku przeciwnowotworowego. --- Interferon (INF)-α był w przeszłości leczeniem podtrzymującym z wyboru po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych. komórek macierzystych w szpiczaku mnogim, ale obecnie powszechnie stosowany jest talidomid. jest powszechnie stosowany. W tym prospektywnym badaniu oceniano wpływ różnych różnych rodzajów terapii podtrzymującej na wzór i stan aktywacji komórek T u pacjentów. i stan aktywacji. Komórki T analizowano pod kątem ekspresji cząsteczek powierzchniowych, wydzielania cytokin, obecności limfocytów T regulatorowych oraz specyficznej aktywacji przeciwko antygenowi szpiczaka mnogiego HM1.24. Analizie poddano limfocyty T od 69 pacjentów pacjentów ze szpiczakiem mnogim: 19 pacjentów było leczonych IFN-α; 26 było leczonych talidomidem; a 24 pacjentów nie otrzymywało terapii podtrzymującej. Specyficzna aktywacja limfocytów T immunogennym peptydem ograniczonym do HLA-A2(+) pochodzącym z antygenu związanego ze szpiczakiem HM1.24 była upośledzona w grupie talidomidu. Zgodnie z Zgodnie z tą obserwacją, zaobserwowano tendencję do większej liczby regulatorowych limfocytów T w grupie talidomidu. regulatorowych limfocytów T w grupie talidomidu. Ponadto pacjenci leczeni IFN-α wykazywali wysoki wskaźnik naiwnych limfocytów T, podczas gdy wysoki wskaźnik efektorowych komórek T pamięci T efektorowych zaobserwowano w grupie talidomidu. Co ważne, po zaprzestaniu terapii talidomidu, efekt ten był odwracalny w przedziale CD8. Podsumowując Podsumowując, terapia podtrzymująca talidomidem ma głęboki wpływ na wzór i stan aktywacji komórek T i stan aktywacji, które wpływają na odporność przeciwnowotworową swoistą dla antygenu. odporność przeciwnowotworową. --- Informacje o autorze: (1)INAGEMP - National Institute of Population Medical Genetics, Porto Alegre, Brazylia; Teratogen Information Service, Medical Genetics Service, Hospital de Clínicas de Porto Alegre, Brazylia; Genetics Department, Universidade Federal do Rio Grande do Sul, Porto Alegre, Brazylia; Program studiów podyplomowych w zakresie epidemiologii, Uniwersytet Federalny Rio Grande do Sul, Porto Alegre, Rio Grande do Sul, Brazylia. (2)INAGEMP - National Institute of Population Medical Genetics, Porto Alegre, Brazylia; Departament Genetyki, Universidade Federal do Rio Grande do Sul, Porto Alegre, Brazylia. (3)INAGEMP - National Institute of Population Medical Genetics, Porto Alegre, Brazylia; Teratogen Information Service, Medical Genetics Service, Hospital de Clínicas de Porto Alegre, Brazylia. (4) National Leprosy Programme, Brasília, Brazylia. (5) Sekretariat Nadzoru Zdrowia, Ministerstwo Zdrowia, Brasília, Brazylia. (6) ECLAMC (Latin-American Collaborative Study of Congenital Malformations) w IMBICE, Instituto Multidisciplinario de Biologia Celular, La Plata, Argentyna; ECLAMC w CEMIC, Centro de Educación Médica e Investigación Clínica, Buenos Aires, Argentyna. Aires, Argentyna. (7) Podyplomowy program epidemiologii, Federalny Uniwersytet Rio Grande do Sul, Porto Alegre, Rio Grande do Sul, Brazylia. (8) INAGEMP - Instituto Nacional de Genética Médica Populacional, Porto Alegre, Brazylia; Teratogen Information Service, Medical Genetics Service, Hospital de Clínicas de Porto Alegre, Brazylia; Genetics Department, Universidade Federal do Rio Grande do Sul, Porto Alegre, Brazylia. Adres elektroniczny: lavinia.faccini@ufrgs.br. --- Talidomid jest obecnie dostępny w USA jako lek badawczy. Syntetyczna pochodna syntetyczna pochodna kwasu glutaminowego, została wprowadzona do obrotu w Europie w 1957 r. jako środek uspokajający, ale wycofany cztery lata później po tym, jak został powiązany z poważnym teratogennością u ludzi (PF D'Arcy i JP Griffin, Adverse Drug React Toxicol Rev, 13:65, 1994). Od tego czasu lek okazał się skuteczny w kilku różnych wskazaniach. wskazaniach. --- Odrodzenie zainteresowania talidomidem w ostatniej dekadzie było niezwykłe. niezwykłe. Talidomid stworzył własną niszę rynkową, szczególnie dla objawów dermatologicznych związanych z HIV, chorobą Behçeta, chorobą przeszczep przeciwko gospodarzowi i toczniem rumieniowatym układowym. W dużej mierze wynikało to z początkowych niekontrolowanych badań empirycznych w stanach opornych na inne terapie lekowe. Obecnie publikowane są odpowiednie badania dla większości powszechnych wskazań. Talidomid powoduje częściowe zahamowanie produkcji czynnika martwicy nowotworów alfa in vivo, ale ostatnie dane ujawniają, że może również działać jako cząsteczka współstymulująca aktywację komórek T in vitro, powodując zwiększoną produkcję interleukiny-2 i interferonu-gamma. W związku z tym oprócz aktywności hamującej monocyty, talidomid może wywierać działanie współstymulujący lub adiuwantowy wpływ na odpowiedzi komórek T. Odkrycie molekularnych podstaw molekularnych podstaw efektów terapeutycznych talidomidu sugerowałoby, że zastosowanie talidomidu i jego analogów w innych schorzeniach jest wysoce prawdopodobne. wysoce prawdopodobne. Konieczne jest jednak, aby lekarze stosujący ten fascynujący lek tego fascynującego leku byli zaznajomieni z jego ryzykiem i działaniami niepożądanymi. --- Talidomid, który został opracowany jako niebarbituranowy środek uspokajający, został wycofany ze z rynku w 1961 r. po tym, jak powiązano go z szeregiem poważnych wad wrodzonych. Stopniowo talidomid został ponownie wprowadzony do leczenia kilku chorób skóry w tym trądowego rumienia guzowatego, ciężkich owrzodzeń błon śluzowych (np. związanych z zakażeniem wirusem HIV lub chorobą Behçeta), limfocytarnych nacieków skórnych, skórnego tocznia rumieniowatego skórny, toczeń rumieniowaty i przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi. Ostatnie doniesienia o oryginalnych właściwościach farmakologicznych, w tym modulacji produkcji cytokin cytokin (głównie zmniejszona produkcja TNF-alfa) i hamowanie angiogenezy doprowadziły do że talidomid może być przydatny w niektórych stanach zapalnych i nowotworowych. zapalnych i nowotworowych. Kilka otwartych badań i opisów przypadków opisano działanie talidomidu w chorobie Leśniowskiego-Crohna, reumatoidalnym zapaleniu stawów, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, twardziny układowej i kilku innych schorzeń układowych. zaburzenia. W tych wskazaniach występowały niewielkie, ale ograniczające dawkę działania niepożądane. ograniczające dawkę. Analogi talidomidu o lepszych profilach akceptowalności są w trakcie oceny. Antyangiogenne działanie talidomidu może uczynić ten związek związek cenny jako terapia jednolekowa lub jako dodatek do chemioterapii u pacjentów z nowotworami, szczególnie z przerzutami lub szpiczakiem mnogim. Możliwość ta wymaga dalszej oceny. --- Talidomid został po raz pierwszy użyty w późnych latach 50-tych, ale został wycofany z rynku w latach 60-tych z powodu jego ale został wycofany z rynku w latach sześćdziesiątych ze względu na jego notoryczne działanie teratogenne. Lek ten został niedawno ponownie odkryty jako silny środek immunomodulujący i przeciwzapalny i został zatwierdzony przez FDA w 1998 roku do leczenia rumienia guzowatego leprosum. Talidomid okazał się bardzo obiecujący w leczeniu zaawansowanego lub opornego na leczenie szpiczaka mnogiego samodzielnie lub w połączeniu z innymi lekami. Wykazał również korzyści w wielu różnych stanach, takich jak aftowe i narządów płciowych aftowe i narządów płciowych, wyniszczenie nowotworowe, HIV, gruźlica i przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi. choroba. Talidomid jest obecnie badany pod kątem leczenia raka nerkowokomórkowego, raka wątroby i raka tarczycy. raka nerki oraz raka wątroby i tarczycy. Lepsze zrozumienie jego wielu mechanizmów działania wywołało duże zainteresowanie jego potencjalnym zastosowaniem w leczeniu różnych schorzeń. leczenia różnych zaburzeń. Niniejszy przegląd koncentruje się na mechanizmach działania talidomidu działania, biochemii, farmakokinetyce i jego zastosowaniu w rumieniu guzowatym leprosum, a także szpiczaka mnogiego, choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi i raka nerkowokomórkowego. raka nerkowokomórkowego. --- Na podstawie aktualnych publikacji dokonano przeglądu wskazań do leczenia dermatoz talidomidem talidomidem, a także możliwe mechanizmy działania i działania niepożądane tego leku. niepożądane tego leku. W reaktywnych stanach trądu zastosowanie talidomidu jest ustalone. Dalsze wskazania to przewlekły skórny toczeń rumieniowaty, prurigo nodularis, a ostatecznie nawracające afty i niektóre fotodermatozy nie reagujące na zwykłe leczenie. Badania terapeutyczne talidomidu w chorobach, w których takie leczenie jest tylko sporadycznie lub wcale w literaturze. W odniesieniu do mechanizmów działania kładzie się nacisk na możliwą immunosupresję talidomidu. Wśród działań niepożądanych podkreślono neuropatię talidomidową.

W jakich wskazaniach talidomid jest obecnie sprzedawany?

Zmiana pozycjonowania leków, której przykładem są sildenafil i talidomid, jest obiecującym sposobem na zbadanie alternatywnych wskazań dla istniejących leków. ZASTOSOWANIE LEKU Z TYMCZASOWYM POZWOLENIEM NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Talidomid jest obecnie dostępny we Francji do użytku nominalnego lub kohortowego z tymczasowym pozwoleniem na dopuszczenie do obrotu (TMA). Obecnie jest on stosowany w kilku wskazaniach; w Brazylii, gdzie trąd jest endemiczny, talidomid jest stosowany w leczeniu rumienia guzowatego leprosum, a ostatnio zgłoszono przypadki embriopatii talidomidowej. Przeanalizowaliśmy częstość urodzeń z fenotypami zgodnymi z embriopatią talidomidową (TEP) i skorelowaliśmy to z dystrybucją talidomidu i częstością występowania trądu w latach 2005-2010 w Brazylii.Łącznie rozprowadzono 5 889 210 tabletek talidomidu; częstość występowania wad redukcji kończyn wynosiła 1,60 (CI95%: 1,54-1,66), a TEP 0,11 (CI95%: 0,10-0.13) Obecnie obejmuje grupę nowych leków (immunosupresyjne takrolimus mykofenolan, talidomid, terapia biologiczna, probiotyki, blokery neurozapalne), nowe techniki leczenia (cytaferezy, immunosupresja sekwencyjna, immunosupresja wysokimi dawkami), wreszcie nowe wskazania (chemioprofilaktyka). Przedstawiono przegląd wskazań terapeutycznych dla talidomidu w dermatologii, a także mechanizmy działania i skutki uboczne tego leku.

Przywrócenie otwartej ramki odczytu genu DMD i produkcję białka dystrofiny w dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) można osiągnąć poprzez w dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) można osiągnąć poprzez pominięcie eksonów przy użyciu oligomerów antysensownych (AO) ukierunkowanych na elementy splicingowe. Istnieje kilka takich podejść do terapii genowej opartej na RNA znajduje się w fazie rozwoju klinicznego. wszystkie dotychczasowe badania oceniały skuteczność AO za pomocą półilościowego zagnieżdżonego reakcję łańcuchową polimerazy z odwrotną transkrypcją (RT-PCR). Precyzyjna ocena poziomu białka dystrofiny jest złożona i utrudniona przez duży rozmiar i niską obfitość dystrofiny; w ten sposób dokładny i znormalizowany pomiar DMD DMD na poziomie RNA pozostaje ważny dla oceny i porównania odpowiedzi pacjentów na pomijanie eksonów DMD. odpowiedzi pacjentów w badaniach klinicznych pomijania eksonów DMD. Tutaj opisujemy rozwój Taqmana do ilościowego (q)RT-PCR w celu ilościowego pomiaru pomijania eksonów i podkreślenia jego zastosowanie do określenia poziomów pomijania eksonów u pacjentów z DMD leczonych domięśniowo morfoliną AO w celu pominięcia eksonu 51, eteplirsenem (AVI-4658). Biopsje biopsje mięśni tych pacjentów zostały wcześniej dokładnie scharakteryzowane, zapewniając cenny punkt odniesienia dla oceny nowej metodologii. My wykazać, że poziomy odbudowy białka dystrofiny, a tym samym odpowiedź pacjenta pacjenta, korelują dokładnie z poziomem RNA. Co więcej, ten czuły test wykrywa rewersyjne włókna pominiętego eksonu 51 w nieleczonych biopsjach, zapewniając ważny punkt odniesienia do precyzyjnej oceny skuteczności leczenia. Niniejsze badanie stanowi pierwszą ilościową ocenę pomijania eksonów w badaniach klinicznych. klinicznym. Przedstawiamy znormalizowaną i powtarzalną metodę oceny odpowiedzi pacjentów, która uzupełni badania białek w przyszłych badaniach przedklinicznych i klinicznych. klinicznych badaniach terapii genowej DMD opartej na pomijaniu eksonów. --- Dystrofia mięśniowa Duchenne'a (DMD) jest spowodowana głównie przez wewnętrzne delecje w genie genie dystrofiny, białka niezbędnego do utrzymania integralności błony komórkowej mięśni. mięśniowej. Te delecje uchylają ramkę odczytu, a brak dystrofiny skutkuje postępującą degradacją mięśni. Pacjenci z DMD doświadczają postępującej postępującą utratę zdolności poruszania się, a następnie potrzebę wspomaganej wentylacji i ostatecznie śmierć w połowie lat dwudziestych. Dzięki metodzie pomijania eksonów w pre-mRNA dystrofiny, ramka odczytu ramka odczytu zostaje przywrócona i powstaje wewnętrznie usunięta, ale funkcjonalna dystrofina. jest produkowana. Dwa leki oligonukleotydowe, które indukują pożądane pomijanie eksonów, są obecnie obecnie w zaawansowanych badaniach klinicznych. --- AVI-4658 jest fosforodiamidowym oligomerem morfolino (PMO) przeznaczonym do indukowania pominięcie eksonu 51 dystrofiny i przywrócenie jej ekspresji u pacjentów z dystrofią mięśniową dystrofią mięśniową Duchenne'a (DMD). Przedklinicznie, przywrócenie dystrofiny w dystroficznych dystroficznym modelu mysim mdx wymaga pominięcia eksonu 23, osiągniętego za pomocą specyficznego dla myszy PMO, AVI-4225. W niniejszym raporcie przedstawiamy potencjalne konsekwencje toksykologiczne konsekwencje pomijania eksonu i przywracania dystrofiny u myszy mdx przy użyciu AVI-4225. Oceniliśmy również toksykologiczne skutki AVI-4658 zarówno u myszy mdx, jak i myszy typu dzikiego. i myszy typu dzikiego. W obu badaniach zwierzęta otrzymywały dawkę raz w tygodniu przez 12 tygodni do maksymalnej możliwej dawki 960 mg/kg na zastrzyk. Zarówno AVI-4658, jak i AVI-4225 były dobrze tolerowane we wszystkich dawkach. Wyniki u zwierząt leczonych AVI-4225 były ogólnie ograniczone do łagodnej bazofilii / wakuolizacji kanalików nerkowych, bez żadnych znaczących zmian w funkcji nerek i z dowodami na ich odwrócenie. Brak toksyczności związanej z mechanizmem działania AVI-4225 u zwierząt z dystrofią. zaobserwowano. --- Pomijanie eksonów to podejście terapeutyczne do dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) która jest rozwijana od blisko dwóch dekad. Podejście to wykorzystuje oligonukleotydy antysensowne (AON) do modulowania splicingu pre-mRNA transkryptów dystrofiny w celu przywrócenia zaburzonej ramki odczytu DMD. transkryptów dystrofiny w celu przywrócenia zaburzonej ramki odczytu DMD. Podejście to przeszło z badań in vitro potwierdzających słuszność koncepcji do fazy badań klinicznych i wniosków o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wnioski o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu z organami regulacyjnymi. Pierwszy AON (eteplirsen) został niedawno (eteplirsen) uzyskał niedawno przyspieszone zatwierdzenie przez amerykańską Agencję ds. Leków w USA. Omówione obszary: W niniejszym przeglądzie autorzy wyjaśniają podejście polegające na pomijanie eksonów, nakreślają, w jaki sposób należy je dostosować do różnych typów mutacji DMD oraz opisują wyzwania i możliwości dla każdego typu mutacji. typu mutacji. Autorzy podsumowują rozwój kliniczny pomijania eksonów za pośrednictwem antysensu 51 i omawiają metody poprawy skuteczności. Na koniec autorzy przedstawiają swoją opinię na temat bieżących osiągnięć i identyfikują tematy do przyszłej priorytetyzacji. Opinia eksperta: Rozwój pomijania eksonów był doświadczeniem dla wszystkich zaangażowanych stron. Oprócz zatwierdzonej terapii, jej przyniosło korzyści uboczne, w tym rozwój narzędzi do badań klinicznych i zacieśnił współpracę między naukowcami, pacjentami, przemysłem i organami regulacyjnymi. --- Eteplirsen (Exondys 51) jest oligonukleotydem antysensownym zaprojektowanym do indukowania pomijania eksonu 51, który został opracowany przez firmę Sarepta Therapeutics. Dożylny eteplirsen otrzymał przyspieszoną zgodę amerykańskiej FDA na leczenie dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD). dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) u pacjentów z potwierdzoną mutacją genu DMD podatną na pominięcie eksonu 51. Eteplirsen posiada oznaczenie sierocego produktu leczniczego w USA i UE oraz oznaczenie rzadkiej choroby pediatrycznej w USA do stosowania w DMD. W w badaniu III fazy PROMOVI, eteplirsen znacząco zwiększył poziom dystrofiny w tkankach mięśniowych. w tkankach mięśniowych 12 ocenianych pacjentów z DMD po 48 tygodniach leczenia. 48 tygodniach leczenia. Odkrycie to potwierdzają dane z badań fazy II. Długotrwałe leczenie eteplirsenem wiązało się ze zmniejszeniem szybkości w poruszaniu się i czynności płuc w otwartym przedłużeniu badania II fazy. fazy II. Eteplirsen był ogólnie dobrze tolerowany w badaniach klinicznych. Niniejszy artykuł podsumowuje kamienie milowe w rozwoju eteplirsenu prowadzące do tego pierwszego zatwierdzenia dla DMD. --- CEL PRZEGLĄDU: Najbardziej zachęcające ostatnie postępy dotyczące farmakologicznych w leczeniu dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD). podsumowano. Nacisk kładziony jest na związki działające za dystrofiną, białkiem pozbawionym białka, którego brakuje w DMD, na szlaki komórkowe prowadzące do patologicznych konsekwencji. konsekwencji. Autor podkreśla postępy, które mogą mieć największy potencjał kliniczny w DMD. potencjał do zastosowania klinicznego w DMD. OSTATNIE ODKRYCIA: Modyfikacja transkryptów zmutowanego genu poprzez pomijanie eksonów doprowadziła do ekspresji skróconych dystrofin u pacjentów z DMD. Obecnie najbardziej obiecującymi obecnie najbardziej obiecującymi potencjalnymi lekami są pomijające egzony eteplirsen i drisapersen. drisapersen. Biglycan i SMTC1100 zwiększają ekspresję utrofiny. Związki modulujące receptor steroidowy receptora steroidowego VBP15 i tamoksyfen oraz specyficzne przeciwutleniacze wydają się obiecującymi lekami w terapii objawowej. obiecujące środki do leczenia objawowego. STRESZCZENIE: W ciągu ostatnich 18 miesięcy zaobserwowano silny wzrost liczby ekscytujących doniesień na temat nowych środków terapeutycznych dla DMD. Środki pomijające egzony zostały zostały dopracowane w celu poprawy dostarczania do tkanek i stabilności. Imponujące odkrycia dotyczące patogennych zdarzeń w sygnalizacji komórkowej ujawniły cele, które nieznane w kontekście DMD, umożliwiając w ten sposób podejście ograniczające zapalenie, zwłóknienie i martwicę. Celami są receptory hormonów jądrowych, NADPH-oksydazy i kanały Ca. Hamowanie NF-KB, transformującego czynnika wzrostu transformującego czynnika wzrostu alfa (TGF-α) i transformującego czynnika wzrostu beta (TGF-β)/produkcji lub działania miostatyny są również obiecującymi drogami w przeciwdziałaniu złożonej patogenezie DMD. patogenezie DMD. --- Wcześniej przeprowadziliśmy dowód zasady; badanie eskalacji dawki u pacjentów z dystrofią mięśniową Duchenne'a dystrofii mięśniowej (DMD) przy użyciu oligonukleotydu morfolino splice-switching oligonukleotyd AVI-4658 (eteplirsen), który indukuje pomijanie eksonu dystrofiny 51 u pacjentów z odpowiednimi delecjami, przywraca otwartą ramkę odczytu i indukuje ekspresję białka dystrofiny po wstrzyknięciu domięśniowym (i.m.). My Teraz pokazujemy, że tej ekspresji dystrofiny towarzyszyła podwyższona ekspresja ekspresji α-sarkoglikanu, β-dystroglikanu (BDG) i - w odpowiednich przypadkach - neuronalnego tlenku azotu. przypadkach - neuronalnej syntazy tlenku azotu (nNOS) w sarkolemie, z których każdy jest składnikiem innego podkompleksu kompleksu glikoprotein związanego z dystrofiną (DAPC). (DAPC). Zgodnie z oczekiwaniami, ekspresja nNOS była relokowana do sarkolemmy u pacjentów z zespołem Duchenne'a, u których delecja dystrofiny pozostawiła domenę wiążącą nNOS (eksony 42-45) nienaruszoną. domenę wiążącą nNOS (eksony 42-45), podczas gdy nie miało to miejsca u pacjentów z delecje, które obejmowały tę domenę. Nasze wyniki wskazują, że nowa wewnętrznie usunięta i krótsza dystrofina indukowana przez pominięcie eksonu 51 w pacjentów z podatnymi delecjami, może również przywrócić kompleks związany z dystrofiną kompleks, co dodatkowo sugeruje zachowaną funkcjonalność nowo przetłumaczonej dystrofiny. dystrofiny. --- CEL: We wcześniejszych badaniach otwartych, eteplirsen, oligomer morfolino fosforodiamidatu oligomer morfolino, umożliwił produkcję dystrofiny w dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) z mutacjami genetycznymi umożliwiającymi pominięcie eksonu 51. W niniejszym badanie wykorzystało podwójnie ślepy protokół kontrolowany placebo do przetestowania zdolności do indukowania produkcji dystrofiny i poprawy dystansu pokonywanego w 6-minutowym teście chodu (6M). 6-minutowego testu chodu (6MWT). METODY: Chłopcy z DMD w wieku od 7 do 13 lat, z potwierdzonymi delecjami, które można skorygować poprzez pominięcie eksonu 51 i zdolność do przejścia od 200 do 400 m w 6 MWT, zostali losowo przydzieleni do cotygodniowe wlewy dożylne 30 lub 50 mg/kg/tydz. eteplirsenu lub placebo przez 24 tygodnie (n = 4/grupę). tygodnie (n = 4/grupę). Pacjenci otrzymujący placebo przeszli na eteplirsen w dawce 30 lub 50 mg/kg mc. (n = 2/grupę) w 25. tygodniu; następnie leczenie było otwarte. U wszystkich pacjentów wykonano biopsje mięśni na początku badania i w 48. tygodniu. Skuteczność obejmowała dystrofinę-dodatnią dystrofiny i dystans pokonany w teście 6MWT. WYNIKI: W 24. tygodniu u pacjentów leczonych eteplirsenem w dawce 30 mg/kg wykonano biopsję i oceniono odsetek włókien dystrofinododatnich wzrósł do 23% normy; nie stwierdzono u pacjentów otrzymujących placebo (p≤0,002). Jeszcze większy wzrost nastąpił w 48. tygodniu (52% i 43% w kohortach 30 i 50 mg/kg mc, ), co sugeruje, że dystrofina wzrasta przy dłuższym leczeniu. Przywrócenie funkcjonalnej dystrofiny zostało potwierdzone przez wykrycie sarkoglikanów i neuronalnej syntazy tlenku azotu w sarkolemie. Możliwość poruszania się pacjenci leczeni eteplirsenem odnieśli 67,3 m korzyści w porównaniu do placebo/pacjentów z opóźnieniem (p≤0,001). INTERPRETACJA: Eteplirsen przywrócił dystrofinę w kohortach 30 i 50 mg/kg/tydz. oraz u później leczonych pacjentów kontrolowanych placebo. Czas trwania, niż dawka, odpowiadał za produkcję dystrofiny, skutkując również stabilnością stabilność ambulacji. Nie wystąpiły żadne poważne zdarzenia niepożądane.

Co to jest Eteplirsen (Exondys 51)?

Eteplirsen (Exondys 51) to oligonukleotyd antysensowny zaprojektowany w celu indukowania pomijania eksonu 51, opracowany przez firmę Sarepta Therapeutics. Podawany dożylnie eteplirsen uzyskał przyspieszoną zgodę amerykańskiej FDA na leczenie dystrofii mięśniowej Duchenne'a (DMD) u pacjentów z potwierdzoną mutacją genu DMD podatną na pominięcie eksonu 51. Metoda pomijania eksonów w pre-mRNA dystrofiny przywraca ramkę odczytu i wytwarza wewnętrznie usuniętą, ale funkcjonalną dystrofinę.

Trichotillomania (zaburzenie wyrywania włosów, HPD) charakteryzuje się znacznym psychologicznym, początkiem w dzieciństwie, a u dorosłych pewnymi deficytami poznawczymi, takimi jak deficyty poznawcze, takie jak kontrola hamowania. Całkowity brak takiej literatury istnieje w pediatrycznych próbkach HPD, w tym badań badających aspekty neurokognitywne neurokognitywne aspekty różnych stylów pociągania. Niniejsze badanie ma na celu uzupełnienie tych luk w literaturze. Młodzież z HPD i zdrowe grupy kontrolne (N = 45) zostały w zautomatyzowanym zadaniu neurokognitywnym - zadaniu sygnału stop (SST) - oceniającym kontrolę hamowania. kontrolę hamowania. Okazało się, że młodzież z HPD (n = 17), kontrolując wiek i uwagę i uwagi, osiągała lepsze wyniki w czasie reakcji na sygnał stop w porównaniu do grupy kontrolnej (n = 28). Nie stwierdzono istotnych zależności między wynikami SST a nasileniem HPD, dystresem/upośledzeniem lub stylem pociągania. Wyniki obecnego badania sugerują, że dzieci z HPD mogą nie wykazywać deficyty w hamowaniu motorycznym w porównaniu z grupą kontrolną, gdy kontrolowany jest wpływ wieku i wieku i problemów z uwagą. --- Informacje o autorze: (1)Texas A&M University, Department of Psychology, 4235 TAMU, College Station, TX 77843-4235, Stany Zjednoczone. Adres elektroniczny: davidhoughton@tamu.edu. (2)Radboud University-Nijmegen, Department of Clinical Psychology, P.O. Box 9104, NL-6500 HE Nijmegen, Holandia. Adres elektroniczny: j.maas@psych.ru.nl. (3)Utah State University, Department of Psychology, 2810 Old Main Hill, Logan, UT 84322-2810, Stany Zjednoczone. Adres elektroniczny: michael.twohig@usu.edu. (4)Marquette University, Department of Psychology, 328E Cramer Hall, Milwaukee, WI 53233, Stany Zjednoczone. Adres elektroniczny: stephen.saunders@marquette.edu. (5)Duke University School of Medicine, Department of Psychiatry and Behavioral Sciences, DUMC 3527, Durham, NC 27710, Stany Zjednoczone. Adres elektroniczny: scompton@duke.edu. (6)Kent State University, Department of Psychological Sciences, 203 Kent Hall Addition, Kent, OH 44242, Stany Zjednoczone. Adres elektroniczny: aneal@kent.edu. (7)University of Pennsylvania School of Medicine, Department of Psychiatry, 3535 Market Street, 6th Floor, Philadelvania. Market Street, 6th Floor, Philadelphia, PA 19104, Stany Zjednoczone. Elektroniczny adres: marty@mail.med.upenn.edu. (8)Texas A&M University, Department of Psychology, 4235 TAMU, College Station, TX 77843-4235, Stany Zjednoczone. Adres elektroniczny: dowoods@tamu.edu.

Czym jest trichotillomania?

Trichotillomania to zaburzenie polegające na wyrywaniu włosów.

TŁO I CELE: Peginesatide (Omontys) jest nowym, syntetycznym, PEGylowany, peptydowy środek stymulujący erytropoezę (ESA), który jest przeznaczony do do specyficznej stymulacji receptora erytropoetyny. W niniejszym badaniu oceniano utrzymanie poziomu hemoglobiny u pacjentów po konwersji z darbepoetyny alfa na peginesatyd podawany raz w miesiącu. PROJEKT, OTOCZENIE, UCZESTNICY I POMIARY: To otwarte, wieloośrodkowe badanie obejmowało 101 pacjentów z CKD, z których 52 było dializowanych. Czas trwania Czas trwania badania wynosił 24 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym była średnia zmiana hemoglobiny od wartości wyjściowej do okresu oceny (tygodnie 19-24). Badanie zostało przeprowadzono w okresie od 22 września 2008 roku do 24 grudnia 2009 roku. WYNIKI: Średnia zmiana wśród pacjentów poddawanych hemodializie wynosiła -0,42 g/dl (95% przedział ufności, -0,65 g/dl). przedział ufności, -0,65 do -0,19), a średnia zmiana wśród pacjentów niedializowanych z CKD wynosiła 0,49 g/dl (95% przedział ufności, 0,26-0,71). Odsetek pacjentów, którzy utrzymali poziom hemoglobiny w zakresie ±1,0 g/dl wartości wyjściowych były następujące: 80,0% dla pacjentów hemodializowanych i 68,1% dla pacjentów niedializowanych oraz 73,3% dla pacjentów hemodializowanych i 68,1% dla pacjentów niedializowanych. hemodializy i 68,1% dla niedializowanych w docelowym zakresie 10,0-12,0 g/dl. g/dl. Niewielu pacjentów otrzymało transfuzję czerwonych krwinek (hemodializa, 5,8%; niedializowani, 2,0%). Siedemdziesięciu dziewięciu pacjentów doświadczyło zdarzeń niepożądanych, z których większość z których większość miała łagodne lub umiarkowane nasilenie. Zgłoszono 40 poważnych poważnych zdarzeń niepożądanych i 2 zgony. WNIOSKI: W tym badaniu peginesatyd podawany raz w miesiącu spowodował niewielki spadek średniego poziomu hemoglobiny u osób poddawanych hemodializie i niewielki u osób z CKD, które nie były dializowane. --- WPROWADZENIE: Wprowadzenie rekombinowanej ludzkiej erytropoetyny zrewolucjonizowało leczenie niedokrwistości u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). Aby obejść kosztowną technologię rekombinacji DNA, do produkcji peginesatyny wykorzystano techniki chemii syntetycznej. techniki chemii syntetycznej zostały wykorzystane do produkcji peginesatydu, syntetycznego peptydu który nie przypominał poprzednich czynników stymulujących erytropoezę (ESA), a mimo to był zdolny do stymulowania erytropoezy. W porównaniu z innymi ESA, peginesatyd uznano za mający zalety związane z immunogennością, z immunogennością, harmonogramem podawania i kosztami. Zatwierdzenie do obrotu było ograniczone do pacjentów z CKD pacjentów dializowanych, ponieważ zdarzenia sercowo-naczyniowe były częstsze w przypadku peginesatydu niż darbepoetyny u pacjentów z CKD niedializowanych. Niestety, niewyjaśnione poważne niepożądane działania leku (sADR) doprowadziły do szybkiego wycofania peginesatydu z rynku. peginesatydu z rynku. OBSZARY OBJĘTE PRZEGLĄDEM: Niniejszy przegląd opisuje skuteczność i bezpieczeństwo peginesatydu w w badaniach klinicznych przed zatwierdzeniem, sADR po zatwierdzeniu do obrotu oraz wnioski wyciągnięte podczas krótkiego okresu stosowania leku. OPINIA EKSPERTA: Przypadek peginesatydu ilustruje trudności w w wykrywaniu rzadkich sADR w badaniach z ograniczonymi populacjami pacjentów oraz potrzebę poprawy nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii po dopuszczeniu leku do obrotu. Jednakże, potrzeba prostszych metod produkcji leków w wyniku uniezależnienia się od technik rekombinacji DNA i linii komórek ssaków. DNA i linii komórkowych ssaków. Wnioski wyciągnięte podczas peginesatydu mogą być wykorzystane przy opracowywaniu innych leków. --- Rozwój nowej klasy środków naśladujących erytropoetynę (EMA) do leczenia stanów anemicznych leczenia stanów anemicznych został zainicjowany wraz z odkryciem oligopeptydy zdolne do dimeryzacji receptora erytropoetyny (EPO), a tym samym stymulując erytropoezę. Najbardziej obiecujące sekwencje aminokwasowe zostały zamontowane na różnych strukturach polimerowych lub cząsteczkach nośnikowych w celu uzyskania wysoce aktywne leki podobne do EPO, wykazujące korzystne i pożądane profile farmakokinetyczne. profile farmakokinetyczne. Równolegle z tworzeniem nowych opcji terapeutycznych, erytropoetyna peptyd mimetyczny (EMP) - kandydaci na leki reprezentują środki do sztucznego zwiększają wydolność wytrzymałościową i wymagają objęcia metodami testowania leków sportowych. metody. Dlatego celem niniejszego badania było opracowanie strategii dla kompleksowego wykrywania EMP w kontrolach antydopingowych, które mogą być stosowane uzupełniać istniejące protokoły. Trzy modelowe EMP zostały wykorzystane do dostarczenia danych potwierdzających słuszność koncepcji. Po oczyszczeniu docelowych analitów z ludzkiego moczu za pomocą receptora EPO analitów z ludzkiego moczu, wykorzystano powszechną obecność rdzenia z cysteiną struktury EMP wykorzystano do generowania peptydów diagnostycznych za pomocą nieenzymatycznej procedury rozszczepiania. Czułe wykrywanie zostało osiągnięte przez analizę ukierunkowaną-SIM/zależną od danych MS(2). Charakterystyka metody została przeprowadzono dla peginesatydu opartego na EMP w odniesieniu do specyficzności, liniowości, precyzja, odzysk, stabilność, tłumienie / wzmocnienie jonów i granica wykrywalności (LOD, 0,25 ng/ml). Dodatkowo, pierwsze dane dotyczące identyfikacji wygenerowano peptydy mimetyczne erytropoetyny EMP1 i BB68, demonstrując zdolność prezentowanego podejścia do testowania wielu analitów. --- Czynniki stymulujące erytropoezę (ESA), które wywierają długo działające działanie przeciw niedokrwistości niedokrwistość, ale ich mechanizmy są słabo poznane. słabo poznane. Analizy ujawniają unikalne właściwości wiązania receptora erytropoetyny (EPOR) właściwości jednego z takich ESA, syntetycznego agonisty EPOR - peginesatydu. W porównaniu z rekombinowaną ludzką EPO i darbepoetyną, peginesatyd wykazywał powolny szybkość, ale utrzymywał rezydencję EPOR i odporne przemieszczenie. W zależnych od EPO ludzkich komórkach progenitorowych erytroidalnych UT7epo, hodowla w peginesatydzie nieoczekiwanie upmodulowała endogenne poziomy EPOR na powierzchni komórek z równoległym wzrostem pełnej długości EPOR-68K. Sugeruje się, że te unikalne właściwości przyczyniają się do trwałej aktywności tego (i być może dodatkowych) dimerycznych peptydów agonisty receptora hematopoetycznego czynnika wzrostu. --- Peptyd naśladujący erytropoetynę (EMP), peginesatyd, należy do grupy czynników stymulujących erytropoezę (ESA), które są zabronione w przypadku niewłaściwego stosowania. czynników stymulujących erytropoezę (ESA), które są zabronione w przypadku niewłaściwego stosowania w sporcie. sporcie. Peginesatyd jest syntetycznym pegylowanym homodimerem dwóch cyklicznych łańcuchów 21-aminokwasowych. łańcuchów kwasowych. Został zatwierdzony do leczenia pacjentów z anemią i przewlekłą chorobą nerek w USA w 2012 roku. przewlekłą chorobą nerek w USA w 2012 r., ale został wycofany w 2013 r. ze względu na częste przypadki ostrych ciężkich reakcji anafilaktoidalnych i związanych z nimi zgonów (0,02%). Lek lek został uznany za przestarzały dla sportowców, a część sceny antydopingowej straciła go z oczu. go z oczu. Jednak ostatnie badania wskazują, że zdarzenia niepożądane nie były spowodowane przez substancję leczniczą, ale przez produkt leczniczy w fiolkach wielokrotnego użytku. fiolkach wielokrotnego użytku. Fiolki te zawierały porównywalnie wysokie poziomy niewidocznych cząstek. Fenol został zidentyfikowany jako krytyczny składnik preparatu leku, który powodował uwalnianie histaminy z komórek tucznych. Podstępni sportowcy mogą uznać peginesatide jako farmakologicznie bezpieczny ESA w odpowiednim preparacie. Ponadto Ponadto inne EMP mogą uzyskać drugi wiatr dla terapii, w tym niewłaściwego stosowania w w sporcie. Dlatego bardzo ważne jest, aby kontynuować opracowywanie elektroforetycznych, immunologicznych i spektroskopii masowej do wykrywania peginesatydu i innych EMP. peginesatydu i innych EMP w próbkach ludzkiego moczu i krwi. Copyright © 2016 John Wiley & Sons, Ltd. --- Jak niedawno poinformowano, analiza suchej plamki krwi (DBS) jest korzystną techniką do celów kontroli antydopingowej ze względu na minimalną inwazyjność pobierania próbek, prosty i ekonomiczny sposób prosty i ekonomiczny sposób, a także niską podatność na manipulacje. manipulację. Jego ogólne zastosowanie na arenie testów narkotykowych w sporcie zostało wykazano dla analitów różnych klas substancji, z których wszystkie obejmują wyłącznie związki o niskiej masie cząsteczkowej. Celem niniejszego badania było zbadanie, czy technika analizy DBS ma zastosowanie również do (pegylowanych) peptydów mających znaczenie dla kontroli antydopingowej. Jako docelowy analit, peginesatide (Omontys, Hematide), niedawno zatwierdzony pegylowany peptyd pegylowany peptyd naśladujący erytropoetynę o masie około 45 kDa, badany pod kątem leczenia niedokrwistości u pacjentów z niewydolnością nerek, który został zakazany w sportach elitarnych ze względu na zakładane działanie zwiększające wytrzymałość. Dlatego też metoda wykrywania peginesatydu wykorzystująca DBS została opracowana na podstawie ekstrakcji, trawieniu proteolitycznym i oczyszczaniu metodą wymiany kationów, a następnie chromatografia cieczowa-tandemowa analiza spektrometrii mas. Ostatecznie test został zwalidowany do celów jakościowych i okazał się specyficzny, czuły (granica wykrywalności, 10 ng/ml) i precyzyjny (względne odchylenia standardowe poniżej 18%), wykazując ogólną przydatność analizy DBS w testach leków sportowych również dla (pegylowanych) peptydów. --- Czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) zrewolucjonizowały leczenie niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek (CKD). niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek (CKD). Peginesatyd jest badanym pegylowany, oparty na peptydach, raz w miesiącu ESA do zwiększania i utrzymywania hemoglobiny (Hb). W badaniach fazy 2 peginesatyd zwiększa i utrzymuje docelowe poziomy Hb u pacjentów z CKD. Hb u pacjentów z CKD, zarówno tych poddawanych hemodializie, jak i tych niepoddawanych hemodializie. hemodializie; niedawno zakończono badania fazy 3. Niniejszy artykuł omówiono niezaspokojone potrzeby w leczeniu niedokrwistości CKD, przedstawiono atrybuty peginesatide peginesatide, przegląd wyników wybranych badań klinicznych peginesatide oraz omówiono potencjalną wartość peginesatydu jako alternatywnej opcji leczenia niedokrwistości. opcja zarządzania niedokrwistością. --- ♦ TŁO: Peginesatyd jest nowym, syntetycznym, pegylowanym środkiem stymulującym erytropoezę opartym na peptydach. środek stymulujący erytropoezę, który został zaprojektowany specjalnie do stymulacji receptora erytropoetyny. receptor erytropoetyny. Celem niniejszego badania była ocena, po raz pierwszy po raz pierwszy skuteczność i bezpieczeństwo peginesatydu u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD) otrzymujących dializę otrzewnową (PD) i wcześniej leczonych epoetyną. leczenie. ♦ METODY: W tym otwartym, wieloośrodkowym badaniu 59 pacjentów z PD i CKD zostało z epoetyny (alfa lub beta) na peginesatyd podawany raz w miesiącu. Dawki były miareczkowane w celu utrzymania poziomu hemoglobiny między 10 g/dL a 12 g/dL w ciągu 25 tygodni badania. tygodni badania. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana średnich wartości hemoglobiny wartości hemoglobiny w okresie oceny (tygodnie 20-25). ♦ WYNIKI: Średnia wartość hemoglobiny w okresie oceny wynosiła 11,3 ± 1,07 g/dL, a średnia zmiana w stosunku do wartości wyjściowej wynosiła 11,3 ± 1,07 g/dL. g/dL, a średnia zmiana w stosunku do wartości wyjściowej wynosiła 0,10 ± 1,15 g/dL (95% przedział ufności: -0,24, 0,15 g/dL). granice: -0,24, 0,44 g/dL). W okresie oceny większość pacjentów utrzymywała poziom hemoglobiny w zakresie od 10 g/dL do 12 g/dL (63,0%) i w granicach ±1,0 g/dL wartości wyjściowej (60,0%). g/dL od wartości wyjściowej (60,9%). Mediana tygodniowej dawki epoetyny na początku badania wynosiła 96,0 U/kg, a mediana początkowej dawki peginesatydu wynosiła 0,047 mg/kg. Czterdziestu trzech pacjentów (72,9%) ukończyło badanie. Sześciu pacjentów (10,2%) otrzymało transfuzję czerwonych krwinek. czerwonych krwinek. Obserwowany profil zdarzeń niepożądanych był zgodny z w populacji pacjentów z PD. Najczęstszym zdarzeniem niepożądanym najczęstszym zdarzeniem niepożądanym było zapalenie otrzewnej (20,3%), powikłanie często związane z PD. Cztery zgony zgony wystąpiły podczas badania (2 związane ze wstrząsem septycznym i po 1 z powodu niedokrwieniem mięśnia sercowego i miastenią). ♦ WNIOSKI: W tym badaniu peginesatyd podawany raz w miesiącu utrzymywał stężenie hemoglobiny u pacjentów z PD po konwersji z epoetyny. --- Czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) stały się cechą charakterystyczną terapii niedokrwistości u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). Chociaż w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej są dostępne w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej, każdy nefrolog powinien wybrać jeden ESA dla indywidualnego pacjenta. Epoetyna alfa i epoetyna beta były stosowane 1-3 razy w tygodniu, ale dawkowanie w wydłużonych odstępach czasu do 4 tygodni jest również skuteczne u znacznej większości pacjentów z CKD. Jednakże dawka epoetyny niezbędna do osiągnięcia lub utrzymania docelowych poziomów hemoglobiny (Hb) znacznie wzrasta wraz ze wzrostem odstępu między dawkami. Podskórne krótkodziałających ESA jest bardziej skuteczne niż dożylna droga podania. podawania. Darbepoetyna alfa i ciągły aktywator receptora erytropoetyny (CERA) aktywator receptora erytropoetyny (CERA) zostały opracowane jako leczenie niedokrwistości z wydłużonymi odstępami odstępach czasu (odpowiednio co 2 tygodnie i co 4 tygodnie). Dawka dla tych długo działających ESA są niezależne od drogi podania. podawania. Patenty na krótko działające ESA wygasły, co otworzyło pole dla leków biopodobnych. pole dla leków biopodobnych. Leki biopodobne do epoetyny zatwierdzone przez Europejską Agencję ds. Leków (EMA) lub Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) wykazano, że mają porównywalną skuteczność i profil bezpieczeństwa do swoich pierwowzorów. Niepokojący niepokojący wzrost aplazji czerwonokrwinkowej (PRCA) w Tajlandii z następczymi epoetynami produkowanych w Azji (ale także tych produkowanych w Ameryce Łacińskiej) wskazuje że rygorystyczne krajowe protokoły zatwierdzania i nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii dla ESA produkowanych w krajach spoza Ameryki Północnej i Europy spoza UE. są pilnie potrzebne. Dwa przypadki PRCA związane z podawanym podskórnie HX575 (jeden pewny, jeden prawdopodobny) wskazują, że szanse na wywołanie bardziej immunogennego produktu są nieprzewidywalne, nawet w przypadku biopodobnej epoetyny zatwierdzonej w ramach ścieżki zatwierdzania biopodobnych EMA. Badania kliniczne III fazy z peginesatydem, pegylowanym pegylowanego syntetycznego peptydu ESA bez jakiejkolwiek homologii do erytropoetyny, wzbudziły obawy o bezpieczeństwo u pacjentów z CKD nie poddawanych dializie, ale nie u pacjentów dializowanych. --- Czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) są często uznawane za nielegalne w elitarnych dyscyplinach sportowych ze względu na ich działanie zwiększające wytrzymałość. Niedawno peginesatide, pierwszy przedstawiciel nowej generacji ESA, określany jako peptydy naśladujące erytropoetynę (EPO), uzyskał zatwierdzenie w USA pod nazwą handlową Omontys. USA pod nazwą handlową Omontys(®) do leczenia pacjentów z anemią. Brak homologii sekwencji z EPO, składa się z pegylowanego homodimerycznego peptydu pegylowanego homodimerycznego peptydu o masie około 45 kDa. peginesatydu we krwi zostały opracowane, ponieważ konwencjonalne testy wykrywania dla EPO nie pozwalają na analizę peptydów naśladujących EPO. Jednakże, ponieważ próbki moczu są najczęściej dostarczanymi próbkami kontroli dopingowej próbki i badania farmakokinetyczne przeprowadzone na szczurach i małpach ujawniły wydalanie pegylowanego peptydu do moczu, metoda wykrywania dla peginesatydu w moczu byłaby pożądana. Opracowano test spektrometrii masowej w ludzkim moczu moczu, polegający na wytrącaniu białka acetonitrylem a następnie trawienie proteolityczne po usunięciu frakcji acetonitrylu pod zmniejszonym ciśnieniem. Oczyszczanie i zatężanie powstałego proteotypowego peptydu docelowego osiągnięto za pomocą ekstrakcji do fazy stałej na silnej żywicy kationowymiennej przed chromatografią cieczową i tandemową analizą spektrometryczną analizą spektrometryczną. Walidacja metody została przeprowadzona dla celów jakościowych i wykazała specyficzność, precyzję, liniowość, a także wystarczającą czułość (granica wykrywalności: 0,5 ng/ml), podczas gdy dowód koncepcji dla możliwość zastosowania testu do oznaczania peginesatydu w autentycznych próbkach moczu próbek moczu uzyskano analizując próbki zwierzęce in vivo zebrane po pojedynczym podaniu i.v. peginesatydu przez okres 4 dni. --- Podejrzewa się, że erytropoetyna (EPO) i jej rekombinowane analogi są nielegalnie podawane koniom w celu zwiększenia wydajności, a co za tym idzie, zabronione w sportach konnych. Niedawno pojawił się nowy środek stymulujący erytropoezę, peginesatide (Omontys, wcześniej określany jako Hematide), należący do nadchodzącej klasy peptydów naśladujących EPO, otrzymał zgodę na leczenie niedokrwistości u osób z przewlekłą chorobą nerek poddawanych dializie. Jako pegylowany dimeryczny peptyd o masie około 45 kDa bez homologii sekwencji do EPO nie jest wykrywalny przez konwencjonalne testy wykrywające EPO, należy do testowania narkotyków w sporcie konnym. Tak więc, poprzez wzmocnienie surowicy koni peginesatydem, podejście polegające na proteolitycznym trawieniu za pomocą subtilizyną po wytrąceniu białka, ostatecznie ukierunkowane na proteotypowy i ksenobiotyczny pentapeptyd, który jest łatwo dostępny dla tandemowej spektrometrii mas. Metoda została zwalidowana do celów jakościowych i wykazano, że jest specyficzna, precyzyjna (względne odchylenia standardowe odchylenia standardowe poniżej 14%), czułą (granica wykrywalności 10 ng ml(-1)) i liniową. Będąc prostą, opłacalną i łatwą do przeniesienia do innych laboratoriów kontroli dopingowej laboratoria, test spektrometrii masowej do wykrywania terapeutycznych stężeń peginesatydu stężenia peginesatydu w surowicy koni jest, pod względem dopingu zapobiegawczego badań, ma zastosowanie do rutynowej analizy wkrótce po zatwierdzeniu leku. --- Czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) - erytropoetyna i darbepoetyna - zapobiegają transfuzjom u pacjentów z niedokrwistością związaną z chemioterapią. zapobiegają transfuzjom u pacjentów z niedokrwistością związaną z chemioterapią. Badania kliniczne badania kliniczne, metaanalizy i wytyczne określają śmiertelność, progresję nowotworu i żylną chorobę zakrzepowo-zatorową. żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ). Etykiety produktów odradzają podawanie ESA z potencjalnie leczniczą chemioterapią (Stany Zjednoczone) lub chemioterapią (Stany Zjednoczone) lub do przeprowadzania oceny ryzyka i korzyści (Europa/Kanada). Od 2007 r. mniej pacjentów z niedokrwistością związaną z chemioterapią w Stanach Zjednoczonych i Europie otrzymuje w Stanach Zjednoczonych i Europie otrzymuje ESA. ESA i agonista receptora erytropoetyny peginesatyd peginesatide zapobiegają transfuzjom wśród pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD); badania kliniczne, wytyczne i metaanalizy wskazują na zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, ŻChZZ lub śmiertelność przy stosowaniu ESA ukierunkowanych na wysokie poziomy hemoglobiny hemoglobiny. Amerykańskie etykiety zalecają podawanie ESA lub peginesatydu w dawkach wystarczających do zapobiegania transfuzjom u dializowanych pacjentów z CKD. W przypadku dializowanych pacjentów z CKD kanadyjskie i europejskie etykiety zalecają docelowe poziomy hemoglobiny wynoszące 10 do 12 g/dL i 11 do 12 g/dL, odpowiednio, za pomocą ESA. Wykorzystanie ESA dla dializowanych pacjentów z CKD zmniejszyło się w Stanach Zjednoczonych. --- TŁO: U pacjentów niedializowanych (ND-CKD) szeroko badano C.E.R.A. u pacjentów nieleczonych ESA, ale nie ma dostępnych danych na temat skuteczności tej terapii. badany u pacjentów nieleczonych ESA, ale nie ma dostępnych danych na temat jego skuteczności po zmianie z innych ESA. METODY: W tym prospektywnym, wieloośrodkowym, otwartym badaniu trwającym 24 tygodnie, Pacjenci z ND-CKD (n = 157) otrzymujący ESA zostali przestawieni na C.E.R.A. w dawkach niższych niż zalecane. niższych niż zalecane. Pierwszorzędowym wynikiem była częstość występowania docelowego stężenia Hb (11-12,5 g/dl). WYNIKI: Wiek badanych wynosił 73 ± 13 lat, a GFR 26,2 ± 9,4 ml/min/1,73 m(2). płeć męska, cukrzyca i wcześniejsza choroba sercowo-naczyniowa wynosiły odpowiednio 49, 33 i 19%, odpowiednio. Dawki darbepoetyny (25 ± 16 µg/tydzień, n = 124) i epoetyny (5 702 (5 702 ± 3 190 j.m./tydzień, n = 33) zamieniono na niską dawkę C.E.R.A. (87 ± 17 µg/miesiąc). W trakcie badania częstość występowania docelowego stężenia Hb wzrosła z 60% do 68% w 24. tygodniu, podczas gdy częstość występowania Hb < 11 g/dl zmniejszyła się z 32% do 16% (p < 0,001). Hb wzrosła z 11,3 ± 0,8 na początku badania do 11,7 ± 0,9 g/dl w 24. tygodniu (p = 0,01) bez zmian w dawce C.E.R.A. Istotnymi predyktorami wzrostu stężenia Hb były niskie BMI, niskie stężenie Hb i dłuższe odstępy między dawkami przed zmianą. Czynniki te przewidywały również ryzyko przekroczenia poziomu Hb (Hb > 12,5 g/dl), które wystąpiło u 57 pacjentów. WNIOSKI: W ND-CKD konwersja z innych ESA na C.E.R.A. jest związana z lepszą kontrolą niedokrwistości wywołaną większym wzrostem Hb u pacjentów wcześniej leczonych ESA w wydłużonych odstępach między dawkami. Ten parametr należy być brany pod uwagę przy przechodzeniu na długo działające ESA ze względu na jego potencjalny wpływ na ryzyko przekroczenia normy. --- Peginesatide jest PEGylowanym, badanym, opartym na peptydach środek stymulujący erytropoezę (ESA), który został zaprojektowany i opracowany w celu stymulować specyficznie dimer receptora erytropoetyny, który reguluje erytropoezę. erytropoezę. Przewiduje się, że kliniczne zastosowanie peginesatydu będzie skutkowało przewlekłym dawkowanie u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD), a dane niekliniczne niekliniczne powinny obejmować ocenę potencjału rakotwórczego. ocena. Peginesatide nie był mutagenny ani klastogenny w standardowym zestawie testów genotoksyczności. genotoksyczności. Dawki dla transgenicznej myszy rasH2 transgenicznej myszy rasH2 zostały określone w 28-dniowym badaniu na miotach typu dzikiego transgenicznego szczepu myszy rasH2, stosując dożylne dawki 1-25 mg/kg w dniach 1 i 22. Wyniki były zgodne z przesadną farmakologią, w tym policytemią, z towarzyszącym wzrostem poziomu hemoglobiny i pozaszpikową hematopoezą oraz hiperkomórkowością szpiku kostnego. --- Niedokrwistość jest poważnym powikłaniem u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, ponieważ uszkodzona nerka uszkodzone nerki nie są w stanie wytwarzać wystarczającej ilości erytropoetyny. Peginesatide (wcześniej znany jako Hematide™) jest syntetycznym, opartym na peptydach peptydowy środek stymulujący erytropoezę połączony z glikolem polietylenowym. Na podstawie obszerne dane przedkliniczne i kliniczne potwierdzające skuteczność i bezpieczeństwo tego środka, został on zatwierdzony w USA w marcu 2012 r. do leczenia niedokrwistości spowodowanej przewlekłą chorobą nerek. niedokrwistości spowodowanej przewlekłą chorobą nerek u dorosłych pacjentów dializowanych. Peginesatide (Omontys®) został wprowadzony na rynek amerykański w kwietniu 2012 roku. --- Rekombinowana ludzka erytropoetyna (epoetyna) jest dostępna w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej od 20 lat. niedokrwistości nerkopochodnej od ponad 20 lat, a w ciągu ostatniej dekady pojawiły się dwa molekularnie opracowane analogi darbepoetyna alfa i pegylowana epoetyna beta zostały wprowadzone jako dłużej działające czynniki stymulujące erytropoezę. Ostatnio, badano nowsze strategie korygowania niedokrwistości, z których niektóre pozostają w laboratorium, podczas gdy inne przekładają się na badania kliniczne. Peginesatide zakończył badania kliniczne fazy 3 w leczeniu niedokrwistości związanej z przewlekłą chorobą nerek; cząsteczka ta jest immunologicznie immunologicznie różna od białek erytropoetycznych, bez reaktywności krzyżowej z przeciwciałami przeciwciałami przeciwko erytropoetynie. Stabilizacja czynnika indukowanego hipoksją (HIF) polega na farmakologicznym hamowaniu hydroksylacji prolilu HIF-α (głównego czynnika transkrypcyjnego główny czynnik transkrypcyjny kontrolujący ekspresję genu erytropoetyny), tym samym zapobiegając jego degradacji w proteasomie. Hepcydyna jest głównym regulatorem metabolizmu żelaza, a peptyd ten jest regulowany w górę w stanach zapalnych, w tym mocznicy; wykazano, że jego antagonizm powoduje poprawę niedokrwistości zapalnej w modelach zwierzęcych. niedokrwistości zapalnej w modelach zwierzęcych. Na razie, terapia czynnikami stymulującymi erytropoezę pozostaje podstawą leczenia niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek. niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek, ale możliwe jest, że jedna lub więcej strategii strategii omówionych w tym przeglądzie może odegrać w przyszłości rolę w leczeniu tej choroby. tej choroby. --- Czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) są skutecznymi lekami, które korygują niedokrwistość u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). Rekombinowana ludzka erytropoetyna (EPO), pierwszy ESA, który stał się dostępny ponad 20 lat temu, jest podobny do naturalnie występującej cząsteczki. naturalnie występującej cząsteczki. W kolejnych latach badania farmakologiczne koncentrowały się na opracowywaniu nowych środków o ulepszonych właściwościach, z Stworzenie ESA o wysokiej masie cząsteczkowej było pierwszym podejściem. W ostatnich latach W ostatnich latach opracowano nowe środki, w tym peginesatyd (Hematide; Affymax Inc/Takeda Pharmaceutical Co Ltd), który jest dimerycznym peptydem o strukturze chemicznej niezwiązanej z EPO. o strukturze chemicznej niezwiązanej z EPO, który jest oceniany w fazie III fazie badań klinicznych. Ponadto, rozwój kliniczny dwóch inhibitorów czynnika transkrypcyjnego indukowanego niedotlenieniem, podczas gdy inne podejścia, takie jak terapia genowa podejścia, takie jak terapia genowa i białka fuzyjne EPO oraz hamowanie GATA i hematopoezy. GATA i fosfatazy komórek krwiotwórczych pozostają dalekie od zastosowania w praktyce klinicznej. praktyce klinicznej. Nowe związki żelaza, które stają się coraz bardziej dostępne, ułatwią zintegrowane podejście do leczenia niedokrwistości przy użyciu zarówno żelaza, jak i ESA, w zależności od potrzeb klinicznych pacjentów. Niniejszy przegląd omówiono nowe opcje terapeutyczne (już dostępne lub wciąż opracowywane) w leczeniu niedokrwistości związanej z CKD, w tym ESA i dożylne cząsteczki żelaza. cząsteczki. --- TŁO: Peginesatyd jest peptydowym środkiem stymulującym erytropoezę (ESA), który może mieć potencjał terapeutyczny w przypadku niedokrwistości u pacjentów z zaawansowaną przewlekłą chorobą nerek. Oceniliśmy bezpieczeństwo i skuteczność peginesatydu w porównaniu do w porównaniu z innym ESA, darbepoetyną, u 983 takich pacjentów, którzy nie byli poddawani dializie. poddawanych dializie. METODY: W dwóch randomizowanych, kontrolowanych, otwartych badaniach (PEARL 1 i 2), pacjenci otrzymywali peginesatyd raz w miesiącu, w dawce początkowej 0,025 mg lub 0,04 mg na kilogram masy ciała lub darbepoetynę raz na 2 tygodnie, w dawce początkowej w dawce początkowej 0,75 μg na kilogram. Dawki obu leków były dostosowywane tak, aby osiągnąć i utrzymać poziom hemoglobiny między 11,0 a 12,0 g na decylitr przez 52 tygodnie lub dłużej. 52 tygodnie lub dłużej. Pierwszorzędowym punktem końcowym skuteczności była średnia zmiana w stosunku do wyjściowego poziomu hemoglobiny do średniego poziomu w okresie oceny; równoważność została ustalona, jeśli dolna granica dwustronnego 97,5% przedziału ufności wynosiła -1,0 g na decylitr. przedziału ufności wynosił -1,0 g na decylitr lub więcej. Bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe oceniano na podstawie złożonego punktu końcowego. WYNIKI: W obu badaniach i przy obu dawkach początkowych peginesatyd był w zwiększaniu i utrzymywaniu poziomu hemoglobiny. Średnie różnice średnie różnice w poziomie hemoglobiny z peginesatydem w porównaniu z darbepoetyną w badaniu PEARL 1 wynosiły 0,03 g na decylitr (97,5% przedział ufności [CI], -0,19 g na decylitr). [CI], -0,19 do 0,26) dla niższej dawki początkowej peginesatydu i 0,26 g na decylitr (97,5% CI, 0,04 do 0,48) dla wyższej dawki początkowej, a w badaniu PEARL 2 wynosiły 0,14 g na decylitr (97,5% CI, -0,09 do 0,36) i 0,31 g na decylitr (97,5% CI, -0,09 do 0,36). decylitr (97,5% CI, 0,08 do 0,54), odpowiednio. Współczynnik ryzyka dla bezpieczeństwa sercowo-naczyniowego wynosił 1,32 (95% CI, 0,97 do 1,81) dla peginesatydu w porównaniu z darbepoetyną, z wyższą częstością występowania zgonów, niestabilnej dławicy piersiowej i arytmii w przypadku peginesatydu. WNIOSKI: Skuteczność peginesatydu (podawanego co miesiąc) była podobna do darbepoetyny. darbepoetyny (podawanej co 2 tygodnie) w zwiększaniu i utrzymywaniu poziomu hemoglobiny. poziomów hemoglobiny. Jednak zdarzenia sercowo-naczyniowe i śmiertelność były zwiększone u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, którzy nie byli poddawani dializie. poddawanych dializie. (Finansowane przez Affymax i Takeda Pharmaceutical; Numery ClinicalTrials.gov, NCT00598273 [PEARL 1], NCT00598442 [PEARL 2], NCT00597753 [EMERALD 1] i NCT00597584 [EMERALD 2]. --- TŁO: Peginesatyd, syntetyczny peptydowy środek stymulujący erytropoezę (ESA) (ESA), jest potencjalną terapią niedokrwistości u pacjentów z zaawansowaną przewlekłą chorobą nerek. przewlekłą chorobą nerek. METODY: Przeprowadziliśmy dwa randomizowane, kontrolowane, otwarte badania (EMERALD 1 i EMERALD 2) z udziałem pacjentów poddawanych hemodializie. Bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe zostało ocenione na podstawie analizy złożonego punktu końcowego bezpieczeństwa - zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego lub poważnych zdarzeń niepożądanych w postaci zastoinowej niewydolności serca, niestabilnej dławicy piersiowej lub arytmii - z wykorzystaniem połączonych danych z dwóch badań EMERALD i dwóch badań z udziałem pacjentów niepoddawanych dializie. poddawanych dializie. W badaniach EMERALD 1608 pacjentów otrzymywało peginesatide raz w miesiącu lub kontynuowało podawanie epoetyny od jednego do trzech razy w tygodniu, przy czym dawki były dawkami dostosowanymi w razie potrzeby do utrzymania poziomu hemoglobiny między 10,0 a 12,0 g na decylitr przez 52 tygodnie. g na decylitr przez 52 tygodnie lub dłużej. Pierwszorzędowym punktem końcowym skuteczności była średnia zmiana w stosunku do wyjściowego poziomu hemoglobiny do średniego poziomu w okresie oceny. okresu oceny; równoważność została ustalona, jeśli dolna granica dolna granica dwustronnego 95% przedziału ufności wynosiła -1,0 g na decylitr lub więcej w peginesatydu z epoetyną. Celem oceny złożonego punktu końcowego bezpieczeństwa w połączonej kohorcie było wykluczenie współczynnika ryzyka z peginesatydu w stosunku do porównawczego ESA wynoszącego więcej niż 1,3. WYNIKI: W analizie obejmującej 693 pacjentów z badania EMERALD 1 i 725 z badania EMERALD 2, peginesatide nie był gorszy od epoetyny w utrzymywaniu poziomów hemoglobiny (średnia różnica między grupami, -0,15 g na decylitr; 95% przedział ufności [CI], -0,15 g na decylitr). przedział ufności [CI], -0,30 do -0,01 w EMERALD 1; i 0,10 g na decylitr; 95% CI, -0,05 do 0,26 w badaniu EMERALD 2). Współczynnik ryzyka dla złożonego punktu końcowego bezpieczeństwa wynosił 1,06 (95% CI, 0,89 do 1,26) dla peginesatydu w stosunku do porównawczego ESA w czterech badaniach zbiorczych (2591 pacjentów) i 0,95 (95% CI, 0,77 do 1,17) w badaniach w badaniach EMERALD. Odsetek pacjentów z niepożądanymi i poważnymi i poważne zdarzenia niepożądane były podobne w grupach leczonych w badaniach EMERALD. Bezpieczeństwo Bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe peginesatydu było podobne do bezpieczeństwa komparatora ESA w połączonej kohorcie. WNIOSKI: Peginesatide, podawany co miesiąc, był równie skuteczny jak epoetyna, podawana od jednego do trzech razy w tygodniu, w utrzymywaniu poziomu hemoglobiny u pacjentów poddawanych hemodializie. pacjentów poddawanych hemodializie. (Finansowane przez Affymax i Takeda Pharmaceutical; Numery ClinicalTrials.gov, NCT00597753 [EMERALD 1], NCT00597584 [EMERALD 2], NCT00598273 [PEARL 1] i NCT00598442 [PEARL 2]. --- Niedokrwistość w przewlekłej chorobie nerek jest powszechnym i kosztownym problemem w Stanach Zjednoczonych. Stany Zjednoczone i dobrze udokumentowano, że niedokrwistość pogarsza się wraz ze spadkiem wskaźnika filtracji kłębuszkowej. wskaźniki filtracji kłębuszkowej spadają. Powikłania ciężkiej niedokrwistości w tej populacji pacjentów znacznie przyczyniają się do ich ogólnej zachorowalności, zwiększając powikłaniami sercowo-naczyniowymi, obniżoną jakością życia i zwiększoną zależność od transfuzji w celu utrzymania odpowiedniego poziomu hemoglobiny. Środki stymulujące erytropoetynę (ESA) zrewolucjonizowały leczenie niedokrwistości w tej populacji. niedokrwistości w tej populacji, ale pojawiło się wiele kontrowersji wokół poszukiwania idealnego docelowego stężenia hemoglobiny. Ponadto istnieją implikacje ekonomiczne i związane z zarządzaniem praktyką w przypadku leczenia niedokrwistości niedokrwistości, z ciągłym udoskonalaniem Centers for Medicare and Medicaid Services. Jednym z najnowszych dodatków do arsenału używanego do niedokrwistości u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek jest peginesatide (Omontys), syntetyczny syntetyczny, PEGylowany, oparty na peptydach ESA, który działa poprzez stymulację receptora erytropoetyny. receptor erytropoetyny. Rola peginesatydu w przyszłym leczeniu niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek pozostaje niedokrwistości w przewlekłej chorobie nerek pozostaje niepewna, a nowe obawy dotyczące bezpieczeństwa bezpieczeństwa w miarę pojawiania się na rynku, co doprowadziło do krajowego wycofanie leku z rynku. --- Farmakokinetyka (PK) (wchłanianie, dystrybucja, metabolizm, wydalanie) peginesatydu, syntetycznego, PEGylowanego, badanego, opartego na peptydach peptydowy (ESA), oceniano u szczurów. Profil PK oceniano przy 0,1-5 mg-kg (-1) IV przy użyciu nieznakowanego lub znakowanego [(14) C] peginesatydu. peginesatydu. Oceniono bilans masy, dystrybucję w tkankach i metabolizm po dożylnym podaniu 5 mg-kg (-1) [(14) C] -peginesatydu, z tkanką dystrybucja oceniana również za pomocą ilościowej autoradiografii całego ciała (QWBA) po dożylnej dawce 17 mg-kg (-1) [(14)C]-peginesatydu. Klirens osoczowy był powolny, a eliminacja była dwufazowa z niezmienionym peginesatydem stanowiącym >90% całkowitej radioaktywności całkowitej ekspozycji na promieniowanie. Powolny wychwyt radioznakowanego związku z przedziału naczyniowego do tkanek. do tkanek. Biodystrybucja do szpiku kostnego i pozaszpikowych miejsc krwiotwórczych, oraz do silnie unaczynionych tkanek limfatycznych i wydalniczych. A dominującym zdarzeniem degradacji in vivo była utrata jednego łańcucha PEG z rozgałęzionej cząsteczki PEG w celu wytworzenia mono-PEG. Wydalanie przez nerki było głównym mechanizmem eliminacji (41%), przy czym główną wydalaną cząsteczką była cząsteczka macierzysta (67%). cząsteczka macierzysta (67%). Podsumowując, eliminacja radioaktywności pochodzącej z [(14)C]-peginesatydu radioaktywności była przedłużona, retencja zachodziła preferencyjnie w miejscach erytropoezy (szpik kostny), a wydalanie z moczem było główną drogą eliminacji. wydalanie z moczem. --- TŁO I CELE: Peginesatyd jest syntetycznym, PEGylowanym, badany, peptydowy środek stymulujący erytropoezę. Przedstawiamy pierwszą ocenę pierwszą ocenę jego skuteczności i bezpieczeństwa w korygowaniu niedokrwistości nerek w populacji populacji 139 niedializowanych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. PROJEKT, OTOCZENIE, UCZESTNICY I POMIARY: Pacjenci z przewlekłą chorobą nerek którzy nie byli dializowani i nie otrzymywali leczenia lekami stymulującymi erytropoezę w ciągu 12 tygodni przed podaniem badanego leku podawaniem leku zostali kolejno przydzieleni do jednej z 10 kohort; kohorty różniły się dawką początkową peginesatydu (różne dawki oparte na masie ciała lub dawki bezwzględne), droga podania (dożylna lub podskórna) oraz częstotliwość podawania (co 4 lub 2 tygodnie). (co 4 lub 2 tygodnie). WYNIKI: We wszystkich kohortach 96% pacjentów osiągnęło odpowiedź hemoglobiny. A zależność dawka-odpowiedź była widoczna dla wzrostu stężenia hemoglobiny. Porównywalne podskórne i dożylne dawki peginesatydu powodowały podobny wzrost hemoglobiny. hemoglobiny. Szybki wzrost stężenia hemoglobiny i wzrost stężenia hemoglobiny >13 g/dl występowały częściej przy dawkowaniu co 2 tygodnie niż przy dawkowaniu co 4 tygodnie. co 4 tygodnie. Zakres końcowych median dawek w grupach dawkowania co 4 tygodnie wynosił od 0,019 do 0,043 mg/kg. We wszystkich kohortach 20% pacjentów zgłosiło poważne zdarzenia niepożądane (u jednego pacjenta wystąpiło potencjalnie poważne zdarzenie zdarzenia), a 81% zgłosiło zdarzenia niepożądane (11,5% zgłosiło zdarzenia potencjalnie związane z lekiem). zdarzenia); zdarzenia te były zgodne z rutynowo obserwowanymi w tej populacji pacjentów. populacji pacjentów. WNIOSKI: Badanie to sugeruje, że peginesatyd podawany co 4 tygodnie może zwiększać i utrzymywać stężenie hemoglobiny u niedializowanych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Dodatkowe długoterminowe dane w większych grupach pacjentów są wymagane do dalsze wyjaśnienie skuteczności i bezpieczeństwa tego opartego na peptydach peptydowego czynnika stymulującego erytropoezę. --- Od lat 90-tych oszukujący sportowcy nadużywali substancji, aby zwiększyć swoje możliwości transportu tlenu. możliwości transportu tlenu; wśród tych substancji rekombinowane EPO jest najbardziej znana. Obecnie inne badane produkty farmaceutyczne są w stanie wywołać efekt podobny do EPO, ale bez posiadania struktur chemicznych związane z EPO; są to syntetyczne czynniki stymulujące erytropoezę (ESA). Peginesatide (znany również jako Hematide™) jest opracowywany przez Affymax i Takeda. Takeda i, jeśli zostanie zatwierdzony przez organy regulacyjne, może wkrótce zostać wprowadzony na rynek międzynarodowy. Aby wykryć potencjalne nadużywanie tego produktu przez sportowców i sportowców, którzy rozważają oszukiwanie, zainicjowaliśmy współpracę w celu wdrożenia testu wykrywającego do celów antydopingowych. Peginesatide jest syntetyczny, PEGylowany, badany, oparty na peptydach środek stymulujący erytropoezę, który jest zaprojektowany i opracowany tak, aby stymulować specyficznie receptor erytropoetyny dimer, który reguluje erytropoezę. Jest niewykrywalny przy użyciu obecnych testów antydopingowych testów antydopingowych ze względu na brak homologii sekwencji z EPO. Aby wykryć i powstrzymać potencjalne nadużyć peginesatydu, zainicjowaliśmy współpracę między przemysłem a laboratorium antydopingowym w celu opracowania i walidacji testów przesiewowych i potwierdzających, tak aby aby były one dostępne zanim peginesatide trafi na rynek. Opisujemy test przesiewowy test ELISA i test potwierdzający składający się z oczyszczania immunologicznego a następnie rozdzielenie za pomocą SDS-PAGE i ujawnienie za pomocą podwójnego Western blotting. Oba testy mogą wykryć stężenia 0,5 ng / ml peginesatydu w próbkach krwi próbkach krwi, umożliwiając wykrywanie przez kilka dni po podaniu fizjologicznie istotnej dawki. Ten wstępny raport opisuje eksperymentalną charakterystykę tych testów, w tym testowanie z zaślepionym zestawem próbek z badania klinicznego przeprowadzonego na zdrowych ochotnikach. --- CEL: Peginesatide, długo działający środek stymulujący erytropoezę, został wycofany w lutym 2013 r. po doniesieniach o poważnych i czasami śmiertelnych reakcje nadwrażliwości u pacjentów dializowanych, którzy otrzymali pierwszą dawkę. My oceniliśmy względne ryzyko śmiertelności i zachorowalności u pacjentów leczonych peginesatydem i dopasowanych pacjentów leczonych epoetyną alfa. METODY: Na podstawie standardowych wyciągów z opłaconych roszczeń Medicare w 2012 i 2013 roku zidentyfikowaliśmy pacjentów dializowanych leczonych peginesatydem lub epoetyną między 1 lipca 2012 i 28 lutego 2013. Dla każdego pacjenta leczonego peginesatydem zidentyfikowaliśmy z dopasowaniem wyniku skłonności dwóch pacjentów kontrolnych leczonych epoetyną. Pacjenci obserwowano przez okres do 2 dni po podaniu pierwszej dawki peginesatydu lub dawki referencyjnej dawki epoetyny pod kątem zgonu lub hospitalizacji w wyniku choroby sercowo-naczyniowej chorobowości lub objawów sercowo-naczyniowych (zdarzenie złożone), hospitalizacji z jakiejkolwiek przyczyny oraz pogotowie ratunkowe. WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy 15 633 pacjentów leczonych peginesatydem i 31 266 dopasowanych grup kontrolnych leczonych epoetyną. W dniu podania dawki wystąpiło 19 zdarzeń złożonych wystąpiło z peginesatydem (częstość występowania, 0,12%) i 14 z epoetyną (0,04%); współczynnik ryzyka współczynnik ryzyka wynosił 2,7 (95% przedział ufności, 1,4-5,4). W przypadku obserwacji przez 1 i 2 kolejne dni, współczynniki ryzyka wynosiły odpowiednio 1,6 (1,0-2,4) i 1,5 (1,1-2,0), odpowiednio. Odpowiednie współczynniki ryzyka były większe wśród pacjentów hemodializowanych pacjentów, którzy nie otrzymali dożylnie antybiotyku ani żelaza w dniu podania dawki. w dniu podania dawki. Współczynniki ryzyka dla hospitalizacji z jakiejkolwiek przyczyny i pogotowia ratunkowego przekraczały 1 w dniu i po dniu podania dawki. WNIOSKI: W porównaniu z podawaniem epoetyny alfa, pierwsze podanie peginesatydu u pacjentów dializowanych wiązało się z wyższym ryzykiem zgonu lub hospitalizacji w wyniku zgonu lub hospitalizacji w wyniku chorób lub objawów sercowo-naczyniowych. --- Peginesatide to syntetyczny, dimeryczny peptyd, który jest kowalencyjnie połączony z glikolem polietylenowym (PEG). glikolem polietylenowym (PEG). Sekwencja aminokwasowa peginesatydu jest niezwiązana z erytropoetyną (EPO) i nie reaguje immunologicznie krzyżowo z EPO. EPO. Peginesatide wiąże się i aktywuje ludzki receptor EPO, stymulując proliferację i różnicowanie ludzkich prekursorów czerwonych krwinek in vitro w sposób podobny do sposób podobny do innych czynników stymulujących EPO (ESA). W badaniach fazy II i III w badaniach fazy II i III u pacjentów dializowanych i przed dializą, peginesatyd podawany raz w miesiącu raz w miesiącu był tak samo skuteczny jak epoetyna alfa podawana trzy razy w tygodniu (pacjenci dializowani) lub darbepoetyna podawana raz w tygodniu (pacjenci niedializowani), w korygowaniu niedokrwistości przewlekłej choroby nerek, jak również w utrzymywaniu stężenia hemoglobiny w pożądanym zakresie docelowym. zakresie. W populacji pacjentów dializowanych zgłaszany profil działań niepożądanych peginesatydu był porównywalny do tego znanego z innych dostępnych na rynku ESA. W badaniach w porównaniu z pacjentami leczonymi darbepoetyną, pacjenci leczeni peginesatydem leczeni peginesatydem doświadczali wyższego profilu działań niepożądanych. Peginesatide prawdopodobnie zostanie dopuszczony do leczenia niedokrwistości nerkopochodnej u pacjentów dializowanych, a nie u pacjentów niedializowanych. u pacjentów dializowanych, a nie u pacjentów niedializowanych. Pomimo tego ograniczenia, peginesatide prawdopodobnie okaże się cenny w leczeniu pacjentów dializowanych ze względu na jego rzadki sposób podawania, co pozwala na zmniejszenie liczby wstrzyknięć, co wiąże się z lepszą wstrzyknięć, co wiąże się z lepszą zgodnością, zmniejszonym zapotrzebowaniem na przechowywanie w chłodni, i lepszą rozliczalność zapasów. PEGylowane białka terapeutyczne mogą wywoływać odpowiedź immunologiczną na cząsteczkę PEG kompleksu terapeutycznego. Tylko długoterminowe doświadczenie i nadzór po wprowadzeniu do obrotu pozwolą ustalić, czy ta odpowiedź immunologiczna będzie miała jakikolwiek wpływ na skuteczność kliniczną lub bezpieczeństwo peginesatydu w praktyce klinicznej. --- Każda innowacja naukowa musi przekładać się na znaczące korzyści. Peginesatide nie jest gorszy od innych czynników stymulujących erytropoezę (ESA) pod względem pod względem skuteczności i ma zalety innych długo działających ESA: opóźniona częstotliwość podawania i brak zmian w zapotrzebowaniu na dawkę w zależności od drogi podania. w zależności od drogi podania. Struktura molekularna peginesatydu nie wymaga stosowania rekombinowanego DNA. użycia technologii rekombinacji DNA podczas procesu produkcyjnego, co sprawia, że jego syntezę prostszą i prawdopodobnie tańszą ekonomicznie. Podczas rozwoju klinicznego jego profil bezpieczeństwa wydawał się bezpieczny, z wyjątkiem potencjalnego potencjalnego wzrostu ryzyka zdarzeń związanych z punktami końcowymi bezpieczeństwa u pacjentów z CKD nie poddawanych dializie. Jednak poważne reakcje nadwrażliwości po wprowadzeniu do obrotu całkowicie zmieniły scenariusz scenariusz i pilnie wymagają dogłębnego wyjaśnienia. Ten obiecujący lek wydaje się przedwcześnie zakończyć swoje perspektywy. --- WPROWADZENIE: Leki stymulujące erytropoezę (ESA) są podstawą leczenia pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). leczenia pacjentów z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej choroby nerek (CKD). Dopasowana terapia ESA powinna łączyć maksymalną skuteczność i bezpieczeństwo z największą wygodą w dawkowaniu. dawkowaniu. Peginesatide, niedawno zatwierdzony w USA do dawkowania raz w miesiącu u dorosłych pacjentów dializowanych, jest dorosłych pacjentów poddawanych dializie, jest obiecującym nowym PEGylowanym peptyd naśladujący erytropoetynę w leczeniu niedokrwistości wywołanej chorobą nerek. niedokrwistości wywołanej chorobą nerek. OBSZARY OBJĘTE: Opublikowane badania na zwierzętach i ludziach, w których oceniano farmakodynamika, farmakokinetyka, skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo peginesatydu zostały poddane krytycznej analizie. OPINIA EKSPERTA: Peginesatide ma dobrze zbadany profil farmakologiczny i immunologiczny. i immunologiczny, a najnowsze opublikowane dane przemawiają za stosowaniem peginesatydu zamiast epoetyny u pacjentów dializowanych. Bardziej szczegółowa ocena jego profilu bezpieczeństwa, szczególnie w badaniach z udziałem pacjentów z CKD niewymagających dializy jest pilnie potrzebna, ponieważ peginesatide może być doskonałym rozwiązaniem terapeutycznym dla tych pacjentów. dla tych pacjentów. Ponadto, długoterminowe dane kliniczne i wyniki badań uzupełniających, np. z PEGylowanym ciągłym aktywatorem receptora erytropoetyny jako komparatorem aktywatorem receptora erytropoetyny jako lekiem porównawczym. Losy peginesatydu na wysoce konkurencyjnym rynku ESA nie jest obecnie przewidywalny i zależy od wyników bezpieczeństwa i skuteczności nadchodzących badań, a także od polityki rynkowej i cenowej. od polityki rynkowej i cenowej. --- Erytropoetyna (EPO) i inne czynniki stymulujące erytropoezę mają wysoki potencjał potencjał nadużywania w sporcie elitarnym ze względu na ich zdolność do zwiększania pojemności transportu tlenu, co odgrywa istotną rolę w zwiększaniu wydajności wytrzymałościowej. Obecnie opracowywana jest nowa generacja peptydów naśladujących EPO, z których z których peginesatyd (określany również jako Hematide ™), pegylowany homodimeryczny peptyd peptyd o masie około 45 kDa bez strukturalnego związku z erytropoetyną erytropoetyną, jest najbardziej zaawansowanym kandydatem na lek w fazie III badań klinicznych. badań klinicznych. Ponieważ badania nad dopingiem prewencyjnym mają na celu opracowanie metod wykrywania, zanim lek otrzyma zatwierdzenie kliniczne, należy ustanowić selektywny i selektywny i czuły test, wiedząc, że konwencjonalne testy kontroli dopingowej kontroli antydopingowej dla EPO nie będą w stanie wykryć peginesatydu. Tak więc, pegylowany peptyd peptyd symulujący strukturę i właściwości wiodącego kandydata na lek, peginesatydu. peginesatydu został zsyntetyzowany jako związek modelowy dla tej nowej klasy nowych leków i scharakteryzowany za pomocą środków i scharakteryzowano za pomocą elektroforezy żelowej, spektrometrii mas z desorpcją/jonizacją laserową wspomaganą matrycą (MALDI), jak również a także chromatografii cieczowej / tandemowej spektrometrii mas z jonizacją elektrorozpryskową (LC/ESI-MS/MS) po trawieniu proteolitycznym. Na podstawie tych wyników opracowano metodę spektrometryczną metodę wykrywania produktu w osoczu, ukierunkowaną na fragment pentapeptydowy po wytrąceniu białka i trawieniu subtilizyną. Jej przydatność do celu oceniono poprzez określenie wybranych cech metody, koncentrując się w szczególności na koncentrując się w szczególności na specyficzności, odzysku (ok. 60%) i granicy wykrywalności (1 ng/m). granicy wykrywalności (1 ng/ml).

Jaki jest mechanizm działania peginesatydu?

Peginesatide (Omontys) jest syntetycznym, PEGylowanym, opartym na peptydach środkiem stymulującym erytropoezę, zaprojektowanym w celu specyficznej stymulacji receptora erytropoetyny. Został on wycofany ze względu na poważne skutki uboczne, w tym przypadki zgonów.

TŁO: Wobec braku skonsolidowanych systemów archiwizacji danych biologicznych biologicznych, informacje rozproszone w literaturze muszą być przechwytywane przez ręczną adnotację. Niestety, ręczna adnotacja jest czasochłonna, a pokrycie pokrycie opublikowanych danych dotyczących interakcji jest zatem dalekie od kompletności. Wykorzystanie narzędzi do eksploracji tekstu w celu zidentyfikowania odpowiednich publikacji i pomocy w wstępnej ekstrakcji informacji mogłoby pomóc w poprawie wydajności procesu a w konsekwencji pokrycie bazy danych danymi dostępnymi w literaturze. w literaturze. Konkurs BioCreative 2006 miał na celu ocenę w porównaniu z ręczną adnotacją interakcji białko-białko. interakcji białko-białko. WYNIKI: Aby wspomóc zadanie BioCreative dotyczące interakcji białko-białko, IntAct i MINT (Molecular INTeraction) dostarczyły zarówno treningowe, jak i testowe zbiory danych. Dane z obu baz danych są porównywalne, ponieważ zostały opracowane zgodnie z tymi samymi standardami. zgodnie z tymi samymi standardami. Podczas ręcznego procesu kuratorskiego główną przyczyną utraty danych podczas wyszukiwania informacji w artykułach była niejednoznaczność w mapowaniu nazw genów na nazw genów do stabilnych identyfikatorów bazy danych UniProtKB. Zaobserwowano również, że że większość informacji o interakcjach była zawarta tylko w pełnym tekście publikacji. pełnym tekście publikacji; w związku z tym eksploracja tekstu interakcji białko-białko interakcji białko-białko będzie wymagało analizy pełnego tekstu artykułów i nie może być i nie może ograniczać się do abstraktu. WNIOSEK: Opracowanie narzędzi do eksploracji tekstu w celu wyodrębnienia informacji o interakcjach białko-białko informacji o interakcjach białko-białko może zwiększyć zasięg literatury osiągnięty dzięki ręcznemu ręczną. Aby wesprzeć społeczność zajmującą się eksploracją tekstu, bazy danych będą wyróżniać te zdania w artykułach, które opisują interakcje. Dostarczą one w wysokiej jakości zbiór danych do rozwoju algorytmów. Ponadto, słownik terminów stworzony przez konkurentów BioCreative może wzbogacić listę synonimów PSI-M. listę synonimów kontrolowanego słownika PSI-MI (Proteomics Standards Initiative-Molecular Interactions), która jest używana przez obie bazy danych do adnotowania zawartości danych. ich danych. --- TŁO: Ewaluacja wyzwania BioCreative jest ogólnospołecznym wysiłkiem na rzecz oceny systemów eksploracji tekstu i ekstrakcji informacji stosowanych w domenie domenie biologicznej. Społeczność biokuratorów, jako aktywny użytkownik literatury biomedycznej, stanowi zróżnicowaną i zaangażowaną grupę użytkowników końcowych. literatury biomedycznej, stanowi zróżnicowaną i zaangażowaną grupę użytkowników końcowych narzędzi do eksploracji tekstu. Wcześniejsze wyzwania BioCreative angażowały wiele zespołów zajmujących się eksploracją tekstu w rozwój podstawowych możliwości związanych z kuratelą biologiczną, ale nie dotyczyły one nie odnosiły się do kwestii użytkowania systemu, wprowadzania go do przepływu pracy i przyjmowania przez kuratorów. W związku z tym w BioCreative III (BC-III) wprowadzono zadanie InterActive Task (IAT) w celu użyteczności narzędzi do eksploracji tekstu dla rzeczywistych zadań biokuratorskich. zadań. Aby wesprzeć cele IAT w BC-III, poproszono o zaangażowanie zarówno deweloperów, jak i użytkowników końcowych. i użytkowników końcowych, a także opracowanie interfejsu użytkownika do interaktywnego rozwiązywania zadań. zadań w sposób interaktywny. WYNIKI: Grupa doradcza użytkowników (UAG) aktywnie uczestniczyła w projektowaniu i ocenie IAT. ocenie. Zadanie koncentrowało się na normalizacji genów (identyfikacja wzmianek o genach w w artykule i powiązaniu tych genów ze standardowymi identyfikatorami bazy danych), rankingu genów na podstawie ranking oparty na ogólnym znaczeniu każdego genu wymienionego w artykule, i wyszukiwanie dokumentów zorientowanych na geny (identyfikacja pełnotekstowych artykułów istotnych dla wybranego genu). wybranych genów). W badaniu wzięło udział sześć systemów, z których wszystkie przetwarzały i wyświetlały ten sam zestaw artykułów. Artykuły zostały wybrane na podstawie treści, o których wiadomo, że są problematyczne, takie jak niejednoznaczność nazw genów, uwzględnienie wielu genów i gatunków lub wprowadzenie genów i gatunków lub wprowadzenie nowej nazwy genu. Członkowie UAG kuratorowali trzy artykuły do celów szkoleniowych i oceny, a każdy członek został przydzielono system do przeglądu. Kwestionariusz dotyczący użyteczności interfejsu i wydajności zadania (mierzonej precyzją i przywołaniem) udzielono odpowiedzi po systemy zostały wykorzystane do selekcji artykułów. Chociaż ograniczona liczba analizowanych artykułów analizowanych artykułów i użytkowników zaangażowanych w eksperyment IAT uniemożliwiła rygorystyczną analizę rygorystyczną analizę ilościową wyników, analiza jakościowa dostarczyła cennego wgląd w niektóre problemy napotykane przez użytkowników podczas korzystania z systemów. Ogólna ocena wskazuje, że funkcje użyteczności systemu spodobały się większości użytkowników, ale większości użytkowników, ale wydajność systemu była nieoptymalna (głównie z powodu niskiej dokładności normalizacji genów). dokładność normalizacji genów). Niektóre z problemów obejmowały niepowodzenie identyfikacji gatunków i niejednoznaczności nazw genów w zadaniu normalizacji genów, co prowadziło do do przeglądu obszernej listy identyfikatorów genów, która w niektórych przypadkach nie zawierała odpowiednich genów. nie zawierała odpowiednich genów. Wyszukiwanie dokumentów cierpiało na te same niedociągnięcia. UAG opowiedział się za osiągnięciem wysokiej wydajności (mierzonej precyzją i recall), ale zdecydowanie zalecił dodanie funkcji, które ułatwiają identyfikację prawidłowego genu i jego identyfikatora, takich jak kontekstowe kontekstowe, aby pomóc w ujednoznacznieniu. DYSKUSJA: Test IAT był pouczającym ćwiczeniem, które przyspieszyło dialog między kuratorami i deweloperami między kuratorami i programistami oraz zwiększyło świadomość wyzwań stojących przed każdą z grup. każdej z grup. Głównym wnioskiem było to, że docelowi użytkownicy powinni być aktywnie powinni być aktywnie zaangażowani w każdą fazę rozwoju oprogramowania i będzie to silnie w przyszłych zadaniach. Zadanie IAT zapewnia pierwsze kroki w kierunku definicji metryk i wymagań funkcjonalnych, które są niezbędne do zaprojektowania formalnej oceny interaktywnych systemów kuratorskich w wyzwaniu BioCreative IV. --- Istnieje coraz większe zainteresowanie opracowywaniem ontologii i słowników kontrolowanych słowników w celu poprawy wydajności i spójności ręcznej literatury, aby umożliwić bardziej formalne wyniki przepływu pracy biokuratorskiej i ostatecznie poprawić analizę danych biologicznych. Dwie ontologie, które zostały z powodzeniem są Ontologia Genów (GO) do adnotacji aspektów produktów genowych i Ontologia Interakcji Molekularnych. produktów genowych oraz ontologia interakcji molekularnych (PSI-MI) wykorzystywana przez bazy danych, które które archiwizują interakcje białko-białko. Badanie interakcji białkowych okazało się niezwykle obiecujące dla zrozumienia procesów komórkowych. procesów komórkowych. Ręczne mapowanie informacji z literatury biomedycznej na terminy terminom z zakresu bioontologii jest jednym z najtrudniejszych elementów procesu archiwizacji. kuratorskiego. Wymaga to od kuratorów-ekspertów interpretacji opisów w języku naturalnym opisy zawarte w artykułach i wnioskowanie o ich semantycznych odpowiednikach w ontologii (słownictwie kontrolowanym). ontologii (słownictwie kontrolowanym). Ponieważ ręczna kuratela jest procesem czasochłonnym procesem czasochłonnym, istnieje silna motywacja do wdrożenia technik eksploracji tekstu w celu automatycznego wyodrębniania adnotacji z wolnego tekstu. Opracowano szereg strategii eksploracji tekstu został opracowany, aby pomóc w automatycznej ekstrakcji danych biologicznych. danych biologicznych. Strategie te albo rozpoznają terminy techniczne używane wielokrotnie w literaturze w literaturze i proponują je jako kandydatów do włączenia do ontologii lub pobierają fragmenty, które służą jako wsparcie dowodowe dla adnotacji terminu ontologii, np. z kontrolowanych słowników PSI-MI lub GO. Tutaj przedstawiamy ogólny przegląd aktualnych metod eksploracji tekstu w celu automatycznego wyodrębniania adnotacji terminów ontologii GO i PSI-MI w kontekście projektu BioCreative (Krytyczna ocena systemów ekstrakcji informacji w biologii). Szczególny nacisk położono na dane dotyczące interakcji białko-białko i terminy PSI-MI odnoszących się do metod wykrywania interakcji. --- Informacje o autorze: (1)National Center for Biotechnology Information, National Library of Medicine, National Institutes of Health, Bethesda, MD 20894, USA. (2)Institute for Research in Immunology and Cancer, Université de Montréal, Montréal, QC H3C 3J7, Kanada. (3) Lewis-Sigler Institute for Integrative Genomics, Princeton University, Princeton, NJ 08544, USA. (4)National Centre for Text Mining, School of Computer Science, University of Manchester, Manchester, Wielka Brytania. (5)DETI/IEETA, University of Aveiro, Campus Universitário de Santiago, 3810-193 Aveiro, Portugalia. (6) BMD Software, Lda, Rua Calouste Gulbenkian 1, 3810-074 Aveiro, Portugalia. (7) Graduate Institute of Biomedical Informatics, College of Medical Science and Technology, Taipei Medical University, Tajpej. Technology, Taipei Medical University, Taipei, Tajwan. (8) School of Public Health and Community Medicine, University of New South Wales, Kensington NSW Walii, Kensington NSW 2033, Australia Prince of Wales Clinical School, Uniwersytet Nowej Południowej Walii, Kensington NSW 2033, Australia. (9)Department of Computer Science and Information Engineering, National Taitung University, Taitung, Tajwan. (10)Institute of Information Science, Academia Sinica, Taipei, Taiwan Department of Information Management, National Taiwan University, Taitung, Tajwan. Zarządzania Informacją, National Taiwan University, Tajpej, Tajwan. (11)Department of Computer Science, National Tsing Hua University, Hsinchu, Tajwan. (12) Instytut Nauk Informacyjnych, Academia Sinica, Tajpej, Tajwan. (13)Department of Information Management, National Taiwan University, Taipei, Tajwan. (14)Computer & Information Sciences, University of Delaware, Newark, DE 19716, USA. (15)Computer & Information Sciences, University of Delaware, Newark, DE 19716, USA Centrum Bioinformatyki i Biologii Obliczeniowej, University of Delaware, Newark, DE 19716, USA. (16)Department of Computer Engineering, Boğaziçi University, Bebek, 34342 Istambuł, Turcja. (17)Department of Biomedical Informatics, Asan Medical Center, 138-736 Seoul, Korea Południowa. (18)Department of Computer Engineering, Myongji University, 449-728 Yongin, Korea Południowa. (19)Institute for Research in Immunology and Cancer, Université de Montréal, Montréal, QC H3C 3J7, Kanada The Lunenfeld-Tanenbaum Research Institute, Mount Sinai Hospital, Toronto, Ontario, Kanada. (20)National Center for Biotechnology Information, National Library of Medicine, National Institutes of Health, Bethesda, MD 20894, USA comeau@ncbi.nlm.nih.gov. --- TŁO: Ogromna ilość danych opublikowanych w podstawowej literaturze biomedycznej stanowi wyzwanie dla zautomatyzowanej ekstrakcji i kodyfikacji poszczególnych elementów danych. Biologiczne bazy danych, które opierają się wyłącznie na ręcznej ręcznej ekstrakcji przez kuratorów-ekspertów nie są w stanie kompleksowo opisać informacji rozproszonych w całej literaturze biomedycznej. Rozwój wydajnych narzędzi opartych na systemach przetwarzania języka naturalnego (NLP) jest niezbędne do wyboru odpowiednich publikacji, identyfikacji atrybutów danych i częściowo zautomatyzowanej anotacji. atrybutów danych i częściowo zautomatyzowanej adnotacji. Jednym z zadań konkursu Biocreative 2010 Challenge III było poświęcone ocenie systemów NLP opracowanych w celu identyfikacji artykułów do kuratorowania i ekstrakcji danych o interakcjach białko-białko (PPI). interakcji białko-białko (PPI). WYNIKI: Konkurs Biocreative 2010 obejmował trzy zadania: normalizację genów normalizacja genów, klasyfikacja artykułów i identyfikacja metod interakcji. The Bazy danych interakcji białkowych BioGRID i MINT uczestniczyły w generowaniu w generowaniu testowego zestawu publikacji do normalizacji genów, anotowały i testowych dla klasyfikacji artykułów oraz kuratorowały zestaw testowy dla klasyfikacji metod interakcji. Te testowe zestawy danych służyły jako złoty standard do oceny algorytmów ekstrakcji danych. WNIOSEK: Opracowanie skutecznych narzędzi do ekstrakcji danych PPI jest niezbędnym krokiem do osiągnięcia pełnej niezbędnym krokiem do osiągnięcia pełnej kurateli nad literaturą biomedyczną. SYSTEMY NLP mogą w pierwszej kolejności ułatwić opiekę ekspercką poprzez udoskonalenie listy listę kandydujących publikacji, które zawierają dane PPI; bardziej ambitne podejścia NLP mogą być w stanie bezpośrednio wyodrębnić istotne informacje z pełnotekstowych z pełnotekstowych artykułów w celu szybkiej inspekcji przez kuratorów-ekspertów. Ścisła współpraca między biologicznymi bazami danych i twórcami systemów NLP będzie nadal ułatwiać realizację długoterminowych celów obu dyscyplin. długoterminowe cele obu dyscyplin. --- Przedstawiamy system oparty na maksymalnej entropii do identyfikacji nazwanych jednostek (NE) w abstraktach biomedycznych i przedstawiamy jego wydajność w jedynych dwóch biomedycznych ocenach porównawczych biomedycznych ocenach porównawczych rozpoznawania encji nazwanych (NER), które odbyły się do a mianowicie BioCreative i Coling BioNLP. Nasz system uzyskał wynik dokładnego dopasowania F na poziomie 83,2% w ocenie BioCreative i 70,1% w ocenie BioNLP i 70,1% w ocenie BioNLP. Szczegółowo omawiamy nasz system, w tym jego bogate wykorzystanie lokalnych cech, dbałość o poprawną identyfikację granic, innowacyjne wykorzystanie zewnętrznych zasobów wiedzy, w tym parsowania i wyszukiwania w sieci, oraz szybką adaptację do nowych zestawów NE. Omawiamy również dogłębnie problemy z anotacją danych, które spowodowały, że końcowa wydajność była niższa niż optymalna. niższa niż optymalna. --- Białka i ich interakcje regulują praktycznie wszystkie procesy komórkowe, takie jak regulacja, sygnalizacja, metabolizm i struktura. Większość wyników badań eksperymentalnych odnoszących się do takich interakcji jest omawiana w artykułach naukowych, które z kolei są z kolei są kuratorowane przez bazy danych interakcji białkowych. Autorzy, redaktorzy i i wydawcy odnoszą korzyści z wysiłków mających na celu złagodzenie zadań związanych z wyszukiwaniem odpowiednich artykułów, dowodów na fizyczne interakcje i właściwych identyfikatorów dla każdego zaangażowanego białka. białka. Wyzwanie społeczności BioCreative II.5 dotyczyło tych zadań w ramach oceny konkursowej, aby ocenić i porównać różne metodologii, aby uświadomić sobie rosnącą dokładność zautomatyzowanych metod, i ukierunkować przyszłe wdrożenia. W tym artykule przedstawiamy nasze podejścia do rozpoznawania jednostek nazwanych białek, w tym normalizacji, oraz do ekstrakcji interakcji białko-białko z pełnego tekstu. Naszym ogólnym celem jest jest zidentyfikowanie wydajnych poszczególnych komponentów i porównanie różnych kompozycji aby obsłużyć pojedynczy artykuł pełnotekstowy w czasie od 10 sekund do 2 minut. My proponujemy strategie przenoszenia adnotacji na poziomie dokumentu na poziom zdania, co pozwala na stworzenie bardziej szczegółowego korpusu szkoleniowego; używamy tego korpusu do automatycznego tego korpusu do automatycznego wyprowadzenia około 5000 wzorców. Uszeregowaliśmy zdania według istotności dla zadania znalezienia nowych interakcji z dowodami fizycznymi, przy użyciu klasyfikatora zdań zbudowanego na podstawie tego korpusu szkoleniowego. Heurystyka dla parafrazowania zdań pomaga w dalszym usuwaniu niepotrzebnych informacji, które mogą zakłócać wzorce, takie jak dodatkowe przymiotniki, klauzule lub nawiasy wyrażenia. W BioCreative II.5 osiągnęliśmy wynik f na poziomie 22 procent dla interakcji białkowych i 43 procent dla mapowania białek do identyfikatorów UniProt pomijając gatunki, wyniki f-score wynoszą odpowiednio 30% i 55%. Nasza najlepsza konfiguracja wymagała średnio około 2 minut na pełny tekst. Wszystkie zestawy danych i wzorców, a także klasy Java, które rozszerzają oprogramowanie innych firm są dostępne jako informacje uzupełniające (patrz Dodatek). --- TŁO: Nauki o genomie doświadczyły rosnącego zapotrzebowania na wydajne narzędzia do przetwarzania tekstu, które mogą wyodrębnić istotne biologicznie informacje z z rosnącej ilości publikowanej literatury. W odpowiedzi opracowano szereg narzędzi do eksploracji tekstu i narzędzia do ekstrakcji informacji zostały niedawno opracowane specjalnie dla domeny biologicznej. Takie narzędzia są przydatne tylko wtedy, gdy są zaprojektowane tak, aby sprostać rzeczywistych zadań i jeśli ich wydajność można oszacować i porównać. Wyzwanie Wyzwanie BioCreative (Krytyczna ocena ekstrakcji informacji w biologii) składa się ze wspólnej inicjatywy mającej na celu zapewnienie wspólnych ram oceny do monitorowania i oceny najnowocześniejszych systemów eksploracji tekstu stosowanych do rozwiązywania problemów o znaczeniu biologicznym. WYNIKI: Druga edycja BioCreative (2006-2007) przyciągnęła 44 zespoły z 13 krajów świata. z 13 krajów na całym świecie, których celem była ocena aktualnych systemów technologii wydobywania informacji / eksploracji tekstu opracowanych dla jednego lub więcej z trzech zadań trzech zadań zdefiniowanych dla oceny tego wyzwania. Zadania te obejmowały rozpoznawanie wzmianek o genach w abstraktach (zadanie dotyczące wzmianek o genach); wyodrębnianie unikalnych identyfikatorów dla ludzkich genów wspomnianych w abstraktach (zadanie normalizacji genów); i wreszcie (zadanie normalizacji genów); i wreszcie ekstrakcję fizycznych interakcji białko-białko interakcji białko-białko (zadanie interakcji białko-białko). Dane "złotego standardu" wykorzystane do oceny zgłoszeń do trzeciego zadania zostały przez bazy danych interakcji MINT (Molecular Interaction Database) i IntAct. IntAct. WNIOSKI: Druga ocena BioCreative prawie podwoiła liczbę uczestników dla każdego uczestników dla każdego indywidualnego zadania w porównaniu z pierwszą oceną BioCreative BioCreative. Zaobserwowano ogólną poprawę pod względem zrównoważonej precyzji i przywoływania. zaobserwowano w przypadku najlepszych zgłoszeń dotyczących wymieniania genów (wynik F 0,87); w przypadku zadania normalizacji genów normalizacji genów, najlepsze wyniki były porównywalne (wynik F 0,81) w porównaniu z wynikami uzyskanymi dla podobnych zadań w pierwszym wyzwaniu BioCreative BioCreative. W przypadku zadania dotyczącego interakcji białko-białko, znaczenie i trudności i trudności eksperymentalnie potwierdzonej ekstrakcji adnotacji z pełnotekstowych artykułów z pełnotekstowych artykułów, uzyskując różne wyniki w zależności od etapu etapu ekstrakcji adnotacji. Wspólną cechą zaobserwowaną we wszystkich trzech zadaniach było to, że kombinacja wyników systemu mogła dać lepsze wyniki niż pojedynczy system. niż jakikolwiek pojedynczy system. Wreszcie, rozwój pierwszego metaserwera do eksploracji tekstu był promowany w kontekście tego wyzwania społeczności. --- TŁO: Naukowcy i firmy zajmujące się biomedycyną i genomiką coraz częściej stają przed problemem wydajnej biomedycyny i genomiki coraz częściej stają przed problemem skutecznego zlokalizowania, w ogromnym zbiorze opublikowanych wyników badań naukowych, krytycznych informacji, które są potrzebne do kierowania obecnymi i przyszłymi inwestycjami badawczymi. inwestycji. WYNIKI: W niniejszym raporcie opisujemy podejścia podjęte w ramach drugiego konkursu drugiego konkursu BioCreative w celu rozwiązania dwóch aspektów tego problemu: wykrywanie nowych interakcji białkowych opisanych w artykułach naukowych oraz wykrywanie metody eksperymentalnej, która została użyta do potwierdzenia interakcji. Nasze podejście do tego pierwszego problemu opiera się na etapie anotacji białek o wysokiej po której następują dwa etapy ujednoznaczniania. Pozostałe białka są następnie łączone zgodnie z szeregiem filtrów leksykalno-syntaktycznych, które dostarczają filtry leksykalno-syntaktyczne, które zapewniają wysoką precyzję wyników przy jednoczesnym utrzymaniu rozsądnej skuteczności. Wykrywaniem białek eksperymentalnych jest rozwiązywane przez podejście dopasowywania wzorców, które dało najlepsze wyniki w oficjalnej ocenie BioCreative. WNIOSEK: Chociaż wyniki BioCreative wyraźnie pokazują, że żadne narzędzie nie jest wystarczająco wystarczająco niezawodne do w pełni zautomatyzowanych adnotacji, kilka z proponowanych podejść (w tym nasze własne) podejść (w tym nasze własne) działa już na konkurencyjnym poziomie. To jako samodzielne narzędzia do wstępnej inspekcji dokumentów lub jako moduły w środowisku wstępnej inspekcji dokumentów lub jako moduły w środowisku mającym na celu wsparcie procesu kuratorskiego literatury biomedycznej. --- TŁO: Ogólnym celem warsztatów BioCreative jest promowanie narzędzi do eksploracji i przetwarzania tekstu, które są przydatne dla społeczności badaczy i kuratorów baz danych w naukach biologicznych. społeczności badaczy i kuratorów baz danych w naukach biologicznych. W tym celu BioCreative I odbył się w 2004 r., BioCreative II w 2007 r., a BioCreative II.5 w 2009 roku. Każdy z tych warsztatów obejmował dane testowe z ludzkimi adnotacjami dla kilku podstawowych zadań eksploracji tekstu w literaturze biomedycznej. Uczestnicy warsztatów zostali zaproszeni do rywalizacji w zadaniach poprzez konstruowanie systemów oprogramowania do automatycznego wykonywania zadań i otrzymywali w oparciu o ich wydajność. Wyniki tych warsztatów przyniosły korzyści społeczności na kilka sposobów. 1) dostarczyły dowodów na najbardziej najskuteczniejszych obecnie dostępnych metod rozwiązywania konkretnych problemów; 2) ujawniły 2) ujawniły aktualny stan wiedzy na temat wydajności tych problemów; 3) i dostarczyły danych i wyników, na podstawie których można ocenić przyszłe postępy. przyszłe postępy. Niniejsze wydanie specjalne zawiera artykuły przeglądowe dotyczące trzech zadań BioCreative III. WYNIKI: Warsztaty BioCreative III odbyły się we wrześniu 2010 roku i kontynuowały tradycję oceny wyzwań w kilku zadaniach uznanych za podstawowe do skutecznej eksploracji tekstu w biologii, w tym zadania normalizacji genów (GN) i dwa zadania dotyczące interakcji białko-białko (PPI). Łącznie w warsztatach wzięły udział pracę dwudziestu trzech zespołów. Trzynaście zespołów wzięło udział w zadaniu GN, które wymagało przypisania identyfikatorów EntrezGene do wszystkich nazwanych genów w artykułach pełnotekstowych bez dostarczania do systemu jakichkolwiek informacji o gatunku. Dziesięć zespołów uczestniczyło w zadaniu klasyfikacji artykułów PPI (ACT), które wymagało od systemu sklasyfikowania i uszeregowania rekordu PubMed® jako należącego do artykułu posiadającego lub nieposiadającego informacji "istotnych dla PPI". Osiem zespołów wzięło udział w zadaniu (IMT), w którym systemy otrzymywały pełnotekstowe dokumenty i były zobowiązane do i były zobowiązane do wyodrębnienia metod eksperymentalnych użytych do ustalenia IPP i segmentu tekstu segment tekstu wspierający każdą taką metodę. Złoty standard danych został opracowany dla dla każdego z tych zadań, a uczestnicy rywalizowali w opracowywaniu systemów do automatycznego wykonywania zadań. BioCreative III wprowadził również nowe zadanie interaktywne (IAT), uruchamiane jako (IAT), uruchomione jako zadanie demonstracyjne. Celem było opracowanie interaktywnego systemu interaktywnego systemu, aby ułatwić użytkownikowi adnotację unikalnych identyfikatorów bazy danych dla wszystkich genów pojawiających się w artykule. Zadanie to obejmowało uszeregowanie genów według ważności (najlepiej w oparciu o ilość opisanych informacji eksperymentalnych dotyczących genów). dotyczących genów). Istniało również opcjonalne zadanie, które miało pomóc użytkownikowi w znalezieniu w znalezieniu najistotniejszych artykułów na temat danego genu. W przypadku BioCreative III, użytkownik grupa doradcza użytkowników (UAG), która odegrała ważną rolę 1) w tworzeniu niektórych złotych standardów adnotacji dla zadania GN, 2) w krytyce systemów IAT oraz 3) w dostarczaniu wskazówek dla przyszłej, bardziej rygorystycznej oceny systemów IAT. systemów IAT. Sześć zespołów wzięło udział w zadaniu demonstracyjnym IAT i otrzymało informacje zwrotne na temat swoich systemów od grupy UAG. Oprócz innowacji w zadaniach GN i PPI, czyniąc je bardziej realistycznymi i praktycznymi oraz wprowadzeniem zadania IAT, rozpoczęto dyskusje na temat standardów danych społeczności w celu promowania interoperacyjności oraz na temat wymagań użytkowników i wskaźników oceny w celu użyteczności i przydatności systemów. WNIOSKI: W niniejszym artykule przedstawiliśmy krótką historię warsztatów BioCreative oraz ich związek z innymi konkursami dotyczącymi eksploracji tekstu w biologii. Następnie następnie streszczenie trzech zadań GN, PPI i IAT w BioCreative III wraz z danymi liczbowymi dotyczącymi najlepszych wyników uczestników w zadaniach GN i PPI. Wyniki te wyniki są omawiane i porównywane z wynikami z poprzednich warsztatów BioCreative III. i doszliśmy do wniosku, że najlepiej działające systemy dla GN, PPI-ACT i PPI-IMT w realistycznych warunkach nie są wystarczające do w pełni automatycznego użytku. To dostarcza dowodów na znaczenie systemów interaktywnych i przedstawiamy naszą wizję tego, jak najlepiej skonstruować interaktywny system dla zadania podobnego do GN lub PPI w dalszej części artykułu.

Czym jest BioCreative?

Ogólnospołeczny wysiłek na rzecz oceny ekstrakcji informacji biomedycznych i eksploracji tekstu.

Choroba meningokokowa serogrupy B (MenB) pozostaje poważnym problemem zdrowia publicznego. dla której nie jest dostępna szczepionka chroniąca przed szerokim zakresem izolatów MenB nie jest dostępna. Firma Novartis Vaccines opracowała szczepionkę do zapobiegania chorobie MenB, która zawiera cztery składniki antygenowe: białko wiążące czynnik H (fHbp), adhezynę neisseria A (NadA), antygen wiążący heparynę Neisseria antygen wiążący heparynę (NHBA) i pęcherzyki błony zewnętrznej z nowozelandzkiego szczepu epidemicznego (który dostarcza PorA). Szczepionka ta została przedłożona do przeglądu regulacyjnego w Europie. Europie, więc nadszedł czas, aby dokonać przeglądu projektu szczepionki, dotychczasowych wyników badań w badaniach klinicznych oraz potencjalne pokrycie szczepu przez szczepionkę. Jest to jest również omówienie kluczowych kwestii dla długoterminowego sukcesu szczepionki, które obejmują szczepionki, które obejmują pokrycie szczepu, potencjalną trwałość ochrony, potencjalny wpływ na przenoszenie szczepów MenB, potencjał mutacji ucieczkowych i efektywność kosztową. efektywność kosztową. --- Słaba immunogenność otoczki meningokoków serogrupy B (MenB) doprowadziła do do opracowania szczepionek ukierunkowanych na antygeny podotoczkowe, w szczególności na w szczególności immunodominującą i zróżnicowaną porinę błony zewnętrznej, PorA. Szczepionki te są w dużej mierze specyficzne dla szczepu; jednak oferują one ograniczoną ochronę przed różnorodnymi chorobami związanymi z MenB obserwowanymi w wielu krajach uprzemysłowionych. Aby poszerzyć zakres ochrony, szczepionka wieloskładnikowa (4CMenB) zawiera zawierający PorA pęcherzyk błony zewnętrznej (OMV) wraz ze stosunkowo rekombinowanymi składnikami białkowymi, w tym białkiem wiążącym czynnik H (fHbp), adhezynę A Neisseria (NadA) i antygen wiążący heparynę Neisseria (NHBA). Ekspresja PorA jest unikalna dla meningokoków (Neisseria meningitidis); jednak wiele antygenów podtorebkowych jest wspólnych z niepatogennymi niepatogennymi przedstawicielami rodzaju Neisseria, które również zamieszkują nosogardziel. Te Organizmy te mogą wywoływać odporność krzyżową przeciwko meningokokom i / lub zajmować niszę, która w przeciwnym razie mogłaby pomieścić patogeny. Potencjał 4CMenB do wpływania na takie gatunki (i odwrotnie) zbadano poprzez określenie rozkładu genetycznego pierwotnych antygenów 4CMenB wśród różnych członków wspólnego dziecięcego komensala, Neisseria lactamica. Wszystkie izolaty posiadały nhba, ale były pozbawione fhbp i nadA. Allele nhba były głównie różne, ale blisko spokrewnione z tymi obserwowanymi wśród reprezentatywnego panelu inwazyjnych izolatów MenB z tego samego szerokiego regionu geograficznego. regionu geograficznego. Dokonaliśmy podobnych ustaleń dla immunogennego antygenu typującego, FetA, który stanowi główną część 4CMenB OMV. Zatem odpowiedzi na szczepionkę 4CMenB mogą mogą wpływać na nosicielstwo komensalnych neisseriae w jamie nosowo-gardłowej. To podkreśla obszar dalszych badań i nadzoru w przypadku rutynowego wdrożenia szczepionki. rutynowo wdrażana. --- Adhezyna A Neisseria meningitidis (NadA) jest białkiem powierzchniowym meningokoków. Uważa się, że wspomaga ono adhezję bakterii do komórek gospodarza. Wcześniej wcześniej wykazaliśmy, że NadA promuje również internalizację bakterii w heterologicznym systemie ekspresji. heterologicznym systemie ekspresji. Tutaj użyliśmy rozpuszczalnego rekombinowanego NadA (rNadA) pozbawionego regionu kotwicy błonowej w celu scharakteryzowania jego drogi internalizacji w nabłonku Chang. w komórkach nabłonkowych Chang. Dodany do pożywki hodowlanej, rNadA internalizuje się poprzez zależny od PI3K proces endocytozy, w którym nie pośredniczy kanoniczna rusztowania klatryny lub kaweoliny, ale zamiast tego następuje recykling regulowany przez ARF6 opisanym wcześniej dla MHC-I. Wewnątrzkomórkowa pula rNadA osiąga poziom w stanie stacjonarnym w ciągu godziny od inkubacji i kolokalizuje się w pęcherzykach endocytarnych pęcherzykach endocytarnych z MHC-I i zewnątrzkomórkowo znakowanym chaperonem Hsp90. Leczenie przenikającymi przez błonę i nieprzepuszczalnymi inhibitorami Hsp90, odpowiednio 17-AAG i FITC-GA, prowadzi do wewnątrzkomórkowej akumulacji rNadA, silnie sugerując, że zewnątrzkomórkowa wydzielana pula chaperonu jest zaangażowana w wewnątrzkomórkowy transport rNadA. Znaczna liczba pęcherzyków wewnątrzkomórkowych zawierających rNadA rekrutuje Rab11, małą GTPazę związaną z recyklingiem endosomów, ale nie zawierają receptora transferyny (TfR). Co ciekawe, komórki leczenie inhibitorami Hsp90, w tym nieprzepuszczalnym dla błony FITC-GA, zniosło kolokalizację Rab11-rNadA, ale nie zakłóciło kolokalizacji Rab11-TfR kolokalizacją. Łącznie wyniki te są zgodne z modelem, w którym rNadA internalizuje się do ludzkich komórek nabłonkowych, porywając endosom recyklingu i powraca na powierzchnię komórki poprzez zależny od ARF6, związany z Rab11 i regulowany przez Hsp90 i mechanizm regulowany przez Hsp90. Niniejsze badanie dotyczy po raz pierwszy mechanizm endocytozy adhezyny meningokokowej i sugeruje możliwą ścieżkę wejścia zaangażowaną przez N. meningitidis w pierwotną infekcję ludzkich komórek nabłonkowych. komórek nabłonkowych. --- Neisseria adhesin A (NadA), zaangażowana w adhezję i inwazję Neisseria meningitidis do tkanek gospodarza, jest jednym z głównych składników Bexsero, nowej wieloskładnikowej szczepionki Bexsero, nowej wieloskładnikowej szczepionki licencjonowanej do ochrony przed meningokokami serogrupy B w Europie, Australii i Kanadzie. NadA został zidentyfikowany w około 30% izolatów klinicznych i w znacznie mniejszym odsetku izolatów nosicieli. izolatów nosicieli. Trzy warianty białka zostały pierwotnie zidentyfikowane w inwazyjnych meningokoków i nazwano je NadA-1, NadA-2 i NadA-3, podczas gdy większość izolatów nosicieli nie posiadała genu lub posiadała inny wariant, NadA-4. Dalsza analiza izolatów należących do kompleksu klonalnego typu sekwencji 213 (ST-213) NadA-5, który był strukturalnie podobny do NadA-4, ale bardziej odlegle NadA-1, -2 i -3. W chwili pisania tego tekstu ponad 89 różnych sekwencji alleli NadA opisano ponad 89 różnych sekwencji alleli NadA i 43 różne peptydy. Tutaj przedstawiamy zrewidowany system nomenklatury, biorąc pod uwagę kompletny zestaw danych, który jest zgodny z wcześniejszymi danymi. zestaw danych, który jest zgodny z poprzednimi schematami klasyfikacji i jest i jest rozszerzalny. Główne cechy tego nowego schematu obejmują (i) grupowanie wcześniej nazwanych peptydów wcześniej nazwanych wariantów NadA-2 i NadA-3 w jeden wariant NadA-2/3, (ii) zgrupowanie wcześniej przypisanych wariantów NadA-4 i NadA-5 w jeden wariant NadA-4/5, (iii) wprowadzenie dodatkowego wariantu (NadA-6), oraz (iv) klasyfikację wariantów na dwie główne grupy, nazwane grupami I i II. Aby ułatwić wyszukiwanie sekwencji i przesyłanie nowych sekwencji alleli sekwencje nukleotydów i aminokwasów są dostępne pod adresem http://pubmlst.org/neisseria/NadA/. --- W celu zbadania różnorodności molekularnej antygenów nowej rekombinowanej szczepionki przeciwko meningokokom serogrupy B, trzy geny kodujące dla głównych składników szczepionki GNA (Genome-derived Neisseria Antigen) 1870 (fHbp, białko wiążące czynnik H), GNA1994 (NadA, adhezyna A Neisseria) i GNA2132 zostały zsekwencjonowane w panelu 85 szczepów zebranych na całym świecie i wybranych jako reprezentatywne dla różnorodności serogrupy B meningokoków. Nie stwierdzono korelacji między zmiennością antygenów szczepionkowych a serogrupą, obszarem geograficznym i rokiem izolacji. i rokiem izolacji. Chociaż stwierdzono istotne grupowanie z kompleksami klonalnymi MLST klonalnych MLST, z których każdy wykazywał prawie specyficzny repertuar wariantów antygenów, przewidywanie przewidywanie asortymentu antygenów nie było możliwe na podstawie MLST tylko na podstawie MLST. Dlatego też klasyfikacja meningokoków wyłącznie na podstawie MLST jest nie jest wystarczająca do przewidywania różnorodności antygenów szczepionkowych. Sekwencjonowanie każdego genu w w różnych szczepach będzie ważne dla oceny zachowania antygenów i antygenów i asortymentu oraz umożliwienia przyszłego przewidywania potencjalnego pokrycia szczepionką. --- TŁO: Nowa wieloskładnikowa szczepionka przeciwko meningokokom, 4CMenB (Bexsero®), została zatwierdzona w Europie, Kanadzie, Australii i Stanach Zjednoczonych. została zatwierdzona w Europie, Kanadzie, Australii i Stanach Zjednoczonych. Potencjalny wpływ szczepionki 4CMenB na pokrycie szczepionką jest szacowany przy użyciu Meningococcal Antigen Meningococcal Antigen Typing System (MATS), testu ELISA, który mierzy ekspresję antygenu szczepionkowego i różnorodność w każdym szczepie. Tutaj przedstawiamy charakterystykę genetyczną i 4CMenB hiszpańskich szczepów inwazyjnych (zebranych podczas jednego roku epidemiologicznego) w porównaniu z innymi szczepami szczepionkowymi. epidemiologicznych) w porównaniu z innymi krajami europejskimi i omawiamy potencjalne przyczyny niższego oszacowania zasięgu w Hiszpanii. MATERIAŁ I METODY: Panel 300 szczepów, reprezentatywna próbka wszystkich szczepów Neisseria serogrupy B Neisseria meningitidis zgłoszonych w Hiszpanii w latach 2009-2010, został scharakteryzowany przez typowanie sekwencji multilocus (MLST) i zmienny region FetA FetA. Antygeny szczepionkowe 4CMenB, PorA, białko wiążące czynnik H (fHbp), Neisseria Heparin Binding Antigen (NHBA) i neisseriańska adhezyna A (NadA) były typowane molekularnie przez sekwencjonowanie molekularnie typowane przez sekwencjonowanie. Pokrycie PorA zostało przypisane do szczepu z VR2 = 4. Poziomy ekspresji i reaktywności krzyżowej fHbp, NHBA i NadA zostały analizowano przy użyciu testu MATS ELISA. WYNIKI: Globalne szacowane pokrycie szczepu przez MATS wyniosło 68,67% (95% CI: 47,77-84,59%), z 51,33%, 15,33% i 2% szczepów objętych jednym, dwoma i trzema antygenami szczepionkowymi. trzy antygeny szczepionkowe. Przewidywane pokrycie szczepów przez poszczególnych antygenów wynosiło: 42% NHBA, 36,33% fHbp, 8,33% PorA i 1,33% NadA. Pokrycie w najbardziej rozpowszechnionych kompleksach klonalnych (cc) wynosiło 70,37% dla cc 269, 30,19% dla cc 213 i 95,83% dla cc 32. WNIOSKI: Dystrybucja kompleksów klonalnych (cc) odpowiada za różnice w pokryciu zasięgu szczepu, dlatego ważne są badania zasięgu szczepu i częstości występowania cc w poszczególnych krajach. i częstości występowania cc są ważne. Ponieważ rozkład cc może się również zmieniać w czasie, co z kolei może prowadzić do zmian w zasięgu szczepu, ciągły szczegółowy nadzór i monitorowanie ekspresji antygenów szczepionkowych w krajach, w których w krajach, w których wprowadzono szczepionkę wieloskładnikową. Jest to naprawdę ważne w krajach takich jak Hiszpania, gdzie przewiduje się, że większość szczepów będzie tylko jeden antygen szczepionkowy, a prawdopodobieństwo pojawienia się mutantów ucieczkowych z użyciem szczepionki jest wyższa. W oparciu o zaobserwowane dane, cc213 powinien otrzymać szczególną uwagę, ponieważ wiąże się z niskim przewidywanym pokryciem szczepu i niedawno pojawił się w Hiszpanii. --- Rodzina Oca (Oligomeric coiled-coil adhesin) jest podgrupą bakteryjnych trimerycznych adhezyn autotransporterowych, która obejmuje strukturalnie spokrewnione białka, takie jak YadA z Yersinia enterocolitica i NadA z Neisseria meningitidis. W W tym badaniu przeszukaliśmy in silico pod kątem nowych członków tej rodziny w genomach bakterii genomach bakterii i zidentyfikowaliśmy HadA (Haemophilus adhesin A), trimeryczny autotransporter wyrażany tylko przez Haemophilus influenzae biogroup aegyptius wywołujący brazylijską gorączkę brazylijską gorączkę purpurową (BPF), piorunującą chorobę posocznicową u dzieci. Poprzez genomikę porównawczą genomikę porównawczą i analizę sekwencji przewidzieliśmy, że gen hadA znajduje się na mobilnym elemencie genetycznym unikalnym dla izolatów BPF. Analiza biologiczna HadA w była ograniczona, ponieważ organizm ten nie jest podatny na manipulacje genetyczne. manipulacji genetycznej. Alternatywnie, wykazaliśmy, że ekspresja HadA nadaje nieinwazyjnemu szczepowi Escherichia coli zdolność do przylegania do ludzkich komórek i macierzy zewnątrzkomórkowej. komórek i białek macierzy zewnątrzkomórkowej oraz do wywoływania agregacji bakterii i tworzenia mikrokolonii in vitro. agregacji bakterii i tworzenia mikrokolonii. Co ciekawe, przewiduje się, że HadA nie ma typowej N-końcowej domeny głowy białek Oca, zwykle związanej z wiązaniem receptorów komórkowych. wiązaniem receptorów komórkowych. Proponujemy tutaj model strukturalny łodygi HadA i pokazujemy, że region N-końcowy jest nadal odpowiedzialny za aktywność wiązania i motyw KGD. aktywność wiązania, a motyw KGD odgrywa ważną rolę. Co ciekawe, HadA promuje wnikanie bakterii do komórek ssaków. Nasze wyniki pokazują reorganizację cytoszkieletu cytoszkieletu i zaangażowanie klatryny w internalizację, w której pośredniczy HadA. internalizację. Dane te dają nowy wgląd w zależność struktura-funkcja adhezyny i sugerują potencjalną rolę tego białka w patogenezie choroby. tego białka w patogenezie BPF. --- Adhezyna NadA sprzyja adhezji/inwazji komórek przez hiperwirulentną Neisseria meningitidis B (MenB). Jego rekombinowana forma NadA(Δ351-405,) pozbawiona zewnętrznej domeny błony domeny błony zewnętrznej, jest immunogennym kandydatem na szczepionkę anty-MenB zdolną do stymulować monocyty, makrofagi i komórki dendrytyczne. W tym badaniu zbadaliśmy molekularny mechanizm działania komórkowego NadA(Δ351-405) w monocytach. monocytach. Wykazaliśmy, że NadA(Δ351-405) (przeciwko któremu uzyskaliśmy przeciwciała poliklonalne przeciwciała u królików), wiąże się z hsp90, ale nie z innymi zewnątrzkomórkowymi homologiczne białka szoku cieplnego grp94 i hsp70, in vitro i na powierzchni monocytów, w sposób zależny od temperatury. Wstępna inkubacja monocytów z rozpuszczalną adhezyną MenB zakłócała wiązanie przeciwciał anty-hsp90 i anty-hsp70 do hsp90 i hsp70 w temperaturze 37°C, czyli w warunkach, w których występuje specyficzne wiązania komórek, ale nie w temperaturze 0°C, w której specyficzne wiązanie komórek jest bardzo zmniejszone. I odwrotnie, wstępna inkubacja monocytów z przeciwciałami anty-hsp90 i anty-hsp70 przeciwciałami anty-hsp70 nie wpłynęło na wiązanie komórek NadA(Δ351-405) w żadnym warunkach temperaturowych, wskazując, że wiąże się on z innym receptorem na ich błonie plazmatycznej, a następnie dyfunduje bocznie, aby napotkać hsp90. Konsekwentnie, polimyksyna B zakłócała asocjację NadA(Δ351-405) /hsp90, zniósł spadek wiązania przeciwciał anty-hsp90 z powierzchnią komórki z powodu do NadA (Δ351-405) i hamował indukowane adhezyną wydzielanie cytokin / chemokin bez wpływu na wiązanie monocytów z adhezyną. Wspólna stymulacja monocytów przeciwciałami przeciwciałami anty-hsp90 i NadA(Δ351-405) określała silniejszą, ale niewrażliwą na polimyksynę B niewrażliwą aktywację komórek. Wskazuje to, że tworzenie rekombinowanego kompleksu NadA/hsp90/hsp70, choć niezbędne do pełnej stymulacji monocytów, może być może być zastąpione przez wiązanie przeciwciał anty-hsp90/hsp90. Wreszcie, aktywacja monocytów przez NadA(Δ351-405) samodzielnie lub w obecności przeciwciał anty-hsp90 były hamowane przez neutralizujące przeciwciała anty-TLR4, ale nie przez przeciwciała anty-TLR2 przeciwciała. Proponujemy, aby zależna od hsp90 rekrutacja do kompleksu sygnałowego hsp90/hsp70/TLR4 jest niezbędna dla immunostymulującej aktywności NadA(Δ351-40). NadA(Δ351-405) kandydata na szczepionkę przeciwko MenB. --- Hiperwirulentne MenB powodujące śmiertelne infekcje u ludzi często wykazują oligomeryczną zwiniętą adhezynę NadA, wewnętrzne białko błony zewnętrznej o masie 45 kDa zaangażowane w wiązanie i inwazję komórek nabłonka oddechowego. A rekombinowany rozpuszczalny mutant pozbawiony 10-kDa końcowej domeny błonowej COOH (NadA(Delta351-405)) również aktywuje ludzkie monocyty/makrofagi/DC. Ponieważ NadA jest fizjologicznie uwalniany podczas sepsy jako część OMV, w tym badaniu przetestowaliśmy hipotezę, że NadA(+) OMV mają wzmocniony lub zmodyfikowany działanie prozapalne/proimmunologiczne w porównaniu z NadA(-) OMV. Aby to zrobić zbadaliśmy aktywność oczyszczonego wolnego NadA (Delta351-405) i OMV z MenB i szczepów Escherichia coli, wyrażających lub nie NadA pełnej długości. NadA(Delta351-405) stymulował monocyty i makrofagi do wydzielania cytokin (IL-1beta, TNF-alfa, IL-6, IL-12p40, IL-12p70, IL-10) i chemokin (IL-8, MIP-1alfa, MCP-1, RANTES), a NadA pełnej długości poprawiała aktywność MenB OMV, preferencyjnie na makrofagach i tylko zwiększało uwalnianie cytokin. NadA(Delta351-405) indukował limfocytowy czynnik kostymulujący CD80 w monocytach i makrofagach, a makrofagach, a NadA(+) OMV indukowały szerszy zestaw cząsteczek wspomagających prezentację antygenu (CD80, CD86, HLA-DR i ICAM-1) bardziej efektywnie niż NadA(-) OMV tylko w makrofagach. Co więcej, błonowe efekty NadA, w przeciwieństwie do NadA(Delta351-405), były znacznie mniej wrażliwe na IFN-gamma. Aktywność NadA-pozytywnych E. coli OMV była podobna do aktywności kontrolnych OMV. NadA w MenB OMV działał przy stężeniach adhezyny około 10(6) razy niższych niż te wymagane do stymulacji komórek wolnym NadA(Delta351-405). --- W ostatniej dekadzie częstość występowania inwazyjnej choroby meningokokowej (IMD) w Chorwacji utrzymywała się na stałym poziomie około 1 przypadku na 100 000 mieszkańców. Chorwacji utrzymywała się na stabilnym poziomie około 1 przypadku na 100 000 mieszkańców, dotykając głównie dzieci w wieku ≤5 lat. Przedstawiamy charakterystykę molekularną meningokoków wywołujących IMD, które wystąpiły od czerwca 2009 do stycznia 2014 w Chorwacji. Genomowe DNA z 50 izolatów klinicznych analizowano pod kątem serogrupy, typowania sekwencji multilocus i typu alleli dwóch genów białek błony zewnętrznej, porA i białka białek błony zewnętrznej, porA i regulowanego żelazem fetA. Ponadto 22 z nich zostały scharakteryzowano za pomocą sekwencjonowania całego genomu w celu zdefiniowania szczepionki meningokokowej czteroskładnikowej meningokokowe serogrupy B (4CMenB), geny antygenów czynnika wiążącego białko H (fHb) i białka wiążącego żelazo (fHb). H (fHbp), antygenu Neisseria wiążącego heparynę (nhba) i adhezyny A (nadA) Neisseria adhezyny A (nadA) i docelowych genów oporności przeciwdrobnoustrojowej na penicylinę (białko wiążące penicylinę 2, penA), cyprofloksacyny (podjednostka A gyrazy DNA, gyrA) i ryfampicyny (podjednostka β polimerazy RNA, rpoB). Etest został wykorzystany do fenotypowo określić wrażliwość przeciwdrobnoustrojową wyizolowanych meningokoków. meningokoków. Głównymi kombinacjami grup serologicznych/kompleksów klonalnych były MenB cc41/44, MenC/cc11, MenW/cc174 i MenY/cc23. PorA P1.7-2, FetA F5-5 i F1-5 były najliczniej reprezentowanymi serogrupami. najbardziej reprezentowane przez grupy serologiczne. Meningokoki o zmniejszonej wrażliwością na penicylinę (38,9%) i jednym szczepem opornym na cyprofloksacynę. i jeden szczep oporny na ciprofloksacynę. Czterdzieści dwa procent MenB wykazało obecność co najmniej jednego z antygenów szczepionkowych 4CMenB (fHbp, NHBA, NadA i PorA). Nasze wyniki podkreślają zmienność genetyczną meningokoków wywołujących IMD w Chorwacji, Szczególnie w przypadku serogrupy B. Molekularna charakterystyka meningokoków ma kluczowe znaczenie dla poprawy nadzoru nad IMD i ochrony zdrowia. ma kluczowe znaczenie dla poprawy nadzoru IMD i lepszego planowania krajowych programów immunizacji. programów szczepień. --- Specyficzne białka powierzchniowe Neisseria meningitidis zostały zaproponowane do stymulują leukocyty podczas inwazji tkanek i wstrząsu septycznego. W tym badaniu wykazać, że adhezyna N. meningitidis Adhesin A (NadA) zaangażowana w kolonizację nabłonka oddechowego kolonizację nabłonka oddechowego przez hiperwirulentne szczepy N. meningitidis B wiąże się również z ludzkimi monocytami/makrofagami i aktywuje je. Ekspresja NadA na powierzchni Escherichia coli nie zwiększa asocjacji bakterii z monocytami. monocytów, ale szczep NadA-pozytywny indukował znacząco wyższą ilość TNF-alfa i IL-8 w porównaniu z rodzicielskim szczepem NadA-ujemnym, co sugeruje, że że NadA ma wewnętrzne działanie stymulujące na te komórki. Konsekwentnie, wysoce czysty, rozpuszczalny NadA (Delta351-405), proponowany składnik szczepionki szczepionki przeciw meningokokom, skutecznie stymuluje monocyty/makrofagi do wydzielania wybranego wzorca cytokin i czynników chemotaktycznych charakteryzujących się wysokim poziomem IL-8, IL-6, MCP-1 i MIP-1alfa oraz niskim poziomem głównych mediatorów wazoaktywnych mediatorów TNF-alfa i IL-1. NadA(Delta351-405) również hamował apoptozę monocytów i determinował ich różnicowanie do fenotypu podobnego do makrofagów. fenotyp makrofagów. --- Nowa szczepionka (4-składnikowa szczepionka białkowa 4CMenB [Bexsero], która obejmuje PorA, białko wiążące czynnik H [fHbp], neisseriański antygen wiążący heparynę [NHBA] i neisseriańską adhezynę A [NadA]. [NHBA] i adhezynę Neisseria A [NadA]) przeciwko meningokokom serogrupy B została ostatnio został niedawno zatwierdzony do stosowania u osób w wieku powyżej 2 miesięcy w Europie, Australii i Kanadzie, Australii i Kanadzie. Badania skuteczności klinicznej przed zatwierdzeniem są niewykonalne w przypadku inwazyjnej choroby meningokokowej, ponieważ częstość jej występowania jest niska/bardzo niska, oraz miano przeciwciał bakteriobójczych w surowicy (SBA) (lub miano ludzkiego SBA [hSBA], gdy w teście stosuje się ludzkiego dopełniacza) zostało użyte jako zastępczy marker ochrony. ochrony. Jednak test hSBA nie może być stosowany na dużą skalę, a zatem dlatego opracowano system typowania antygenów meningokokowych (MATS). MATS łączy konwencjonalne genotypowanie PorA z enzymatycznym testem immunosorbcyjnym (ELISA), który określa ilościowo zarówno ekspresję, jak i reaktywność krzyżową wariantów antygenowych. wariantów antygenowych. Test został wykorzystany do oceny potencjału meningokoków 4CMenB szczepionki przeciwko meningokokom grupy B w celu pokrycia szczepów grupy B w kilku krajach. krajach. Niektóre najnowsze dane sugerują, że MATS jest konserwatywnym predyktorem pokrycia szczepu. pokrycia szczepu. Użyliśmy połączonych surowic od nastolatków i niemowląt do przetestowania za pomocą testu hSBA 10 szczepów meningokoków grupy B wyizolowanych w Hiszpanii, które były ujemne dla 3 antygenów (n = 9) lub które miały bardzo niski poziom 3 antygenów (n = 1). przez MATS. Stwierdziliśmy, że wszystkie szczepy zostały zabite przez surowice nastolatków i że 5 z 10 szczepów zostało również zabitych, choć w niskim mianie, przez surowice od niemowląt. niemowląt. Nasze dane potwierdzają, że MATS niedoszacowuje pokrycia szczepionką. --- Fizykochemiczna charakterystyka NadADelta(351-405), rekombinowanego białka białko odkryte przez odwrotną wakcynologię, składnik kandydującej szczepionki przeciwko Neisseria meningitidis serotyp B. Metody analityczne, takie jak spektrometria mas, elektroforeza, spektroskopia optyczna i SEC-MALLS. zastosowane do odsłonięcia struktury NadADelta(351-405) i oceny substancji związanych z produktem. Substancje związane z produktem. Ponadto zastosowano analizę białka po celowej denaturacji została zastosowana w celu zakwestionowania wybranych metod i do określić ich adekwatność i specyficzność. Wszystkie uzyskane wyniki zostały umieszczone w modelu umożliwiającym dogłębne zrozumienie antygenu NadADelta(351-405): występuje w roztworze jako homo-trimer, zachowując wysoki procent wtórnej helisy alfa. procent struktury drugorzędowej alfa-helisy i jest w stanie ponownie złożyć się z monomerycznych podjednostek po denaturacji termicznej; ta organizacja strukturalna jest zgodna z tą przewidzianą dla MenB NadA (Neisseria Adhesin A). Zestawy analityczne uzyskane podczas opracowywania procesu dla faz klinicznych I-III materiału I-III potwierdzają jakość produktu i spójność produkcji. --- Neisseria adhesin A (NadA) jest jednym z antygenów Bexsero, niedawno licencjonowanej wieloskładnikowej szczepionki przeciwko serogrupie wieloskładnikowej szczepionki przeciwko Neisseria meningitidis serogrupy B (MenB). (MenB). NadA należy do klasy oligomerycznych adhezyn o zwiniętej cewce i jest w stanie pośredniczyć w adhezji i inwazji ludzkich komórek nabłonkowych. Jako antygen szczepionkowy jako antygen szczepionkowy, NadA indukuje wysoki poziom przeciwciał bakteriobójczych; Jednak domeny ważne dla odpowiedzi ochronnej są nadal nieznane. W celu w celu dalszego zbadania jego właściwości immunogennych, scharakteryzowaliśmy mysie IgG1 mAb (6E3), które było w stanie rozpoznać 2 główne warianty antygenowe warianty NadA na powierzchni szczepów MenB. Epitop celowany przez mAb 6E3 został zmapowany za pomocą spektrometrii mas z wymianą wodoru-deuteru i wykazano, że jest zlokalizowany w regionie łodygi NadA (aa 206-249). Chociaż nie zaobserwowano aktywności bakteriobójczej w surowicy dla mysiej IgG1 mAb 6E3, aktywność funkcjonalną została przywrócona przy użyciu chimerycznych przeciwciał, w których zmienne regiony mysiego mAb 6E3 zostały połączone z ludzkimi stałymi regionami IgG3, potwierdzając w ten sposób ochronny charakter epitopu mAb 6E3. Zastosowanie chimerycznych cząsteczek przeciwciał umożliwi przyszłe badania funkcjonalności przeciwciał za pośrednictwem dopełniacza niezależnie od różnic w aktywacji dopełniacza za pośrednictwem Fc. --- TŁO: Przez dziesięciolecia szeroko skuteczna szczepionka przeciwko serogrupie B Neisseria meningitidis (MenB) pozostawała nieuchwytna. Niedawno opracowano czteroskładnikową rekombinowana szczepionka (4CMenB) została opracowana i jest obecnie zatwierdzona w Europie, Kanadzie, Australii i niektórych krajach Ameryki Łacińskiej, Kanadzie, Australii i niektórych krajach Ameryki Łacińskiej. To randomizowane badanie fazy III fazy oceniano konsystencję partii, wczesne odpowiedzi immunologiczne i bezpieczeństwo 4CMenB u młodzieży w wieku od 11 do 17 lat w Australii i Kanadzie (NCT01423084). METODY: Łącznie 344 nastolatków otrzymało dwie dawki jednej z 2 serii szczepionki 4CMenB w odstępie 1 miesiąca. Immunogenność oceniano przed, 2 tygodnie i 1 miesiąc po drugim szczepieniu. Aktywność bakteriobójczą surowicy przy użyciu ludzkiego dopełniacza (hSBA) wobec trzech szczepów referencyjnych 44/76-SL, 5/99 i NZ98/254, wybranych w celu ekspresji jednego z antygenów szczepionkowych; adhezyny Neisseria A (NadA), białka wiążącego czynnik H (fHbp) i poriny A (PorA) zawierającej pęcherzyk błony zewnętrznej (OMV). pęcherzyk błony zewnętrznej (OMV). Odpowiedzi na antygen wiążący heparynę Neisseria (NHBA) oceniano za pomocą testu immunoenzymatycznego (ELISA). Reakcje miejscowe i ogólnoustrojowe rejestrowano przez 7 dni po każdym szczepieniu. szczepieniu; niezamówione zdarzenia niepożądane były monitorowane przez cały czas trwania badania. WYNIKI: Równoważność immunologiczna dwóch serii szczepionki 4CMenB została ustalona po 1 miesiącu. 1 miesiącu. Na początku badania ≤7% uczestników miało miana hSBA ≥5 dla wszystkich trzech szczepów referencyjnych. szczepów referencyjnych. Dwa tygodnie po podaniu drugiej dawki 4CMenB u wszystkich uczestników uczestnicy mieli miana hSBA ≥5 przeciwko fHbp i NadA w porównaniu z 84-96% przeciwko szczepom referencyjnym przeciwko szczepom referencyjnym PorA. Po 1 miesiącu odpowiednie odsetki wynosiły odpowiednio 99%, 100% i 70-79%. Obie partie były ogólnie dobrze tolerowane i miały podobne profile zdarzeń niepożądanych. WNIOSKI: Dwie dawki 4CMenB miały akceptowalny profil bezpieczeństwa i indukowały silną odpowiedź immunologiczną u nastolatków. silną odpowiedź immunologiczną u nastolatków. Szczytową odpowiedź przeciwciał zaobserwowano 14 dni po szczepieniu. Podczas gdy znaczny niejednorodny, zależny od antygenu wczesny spadek miana przeciwciał, znaczny odsetek uczestników nadal utrzymywał ochronne miano hSH. uczestników nadal utrzymywał ochronne miana hSBA po 1 miesiącu. --- Eksponowana na powierzchni adhezyna NadA wytwarzana przez podzbiór otoczkowych szczepów serogrupy B Neisseria meningitidis jest obecnie rozważana jako kandydat na szczepionkę w celu zapobiegania chorobom inwazyjnym wywoływanym przez hiperwirulentną linię meningokoków. meningokoków. Wiadomo, że poziomy NadA są kontrolowane zarówno przez transkrypcyjne czynniki regulacyjne, jak i składnik i składnik ludzkiej śliny, kwas 4-hydroksyfenylooctowy. W tym przypadku potwierdziliśmy zdolność białka wiążącego DNA o nazwie FarR do negatywnie kontrolować ekspresję nadA. Odkryliśmy również, że znany regulator transkrypcji regulator transkrypcji farR w N. gonorrhoeae określany jako MtrR może mieć negatywny wpływ regulacyjny na ekspresję farR i nadA. wpływ na ekspresję farR i nadA, szczególnie w przypadku nadekspresji. Stwierdzono, że represja nadA, w której pośredniczy MtrR, jest bezpośrednia, a jego wiązanie z sekwencją DNA docelową sekwencją DNA zawierającą promotor nadA wpływało na tworzenie i/lub stabilność kompleksów FarR::nadA. Złożoność wielowarstwowej regulacji nadA odkryta podczas tego badania sugeruje, że N. meningitidis moduluje poziomy białka adhezyny NadA w celu interakcji z komórkami gospodarza, a jednocześnie unikając przeciwciał skierowanych przeciwko powierzchni odsłoniętym epitopom. --- TŁO: Izolaty meningokoków serogrupy B (MenB) stanowią obecnie około 90% inwazyjnej choroby meningokokowej (IMD) w Grecji. około 90% inwazyjnej choroby meningokokowej (IMD) w Grecji, z dominującym kompleksem klonalnym ST-162 z dominującym kompleksem klonalnym. Potencjał wieloskładnikowej szczepionki przeciwko meningokokom B (4CMenB), która została niedawno dopuszczona do obrotu w Europie, w celu ustalenia, czy czy wspomniana szczepionka obejmie szczepy MenB krążące w Grecji. Grecji. Panel 148 inwazyjnych szczepów meningokoków serogrupy B został scharakteryzowano za pomocą typowania sekwencji multilocus (MLST) i podtypowania PorA. Składniki szczepionki składniki szczepionki były typowane przez sekwencjonowanie białka wiążącego czynnik H (fHbp), antygenu wiążącego heparynę (NHBA) i adhezyny A Neisseria (NadA). Ich ekspresja została zbadana przez Meningococcal Antigen Typing System (MATS). WYNIKI: Globalne pokrycie szczepów przewidywane przez MATS wyniosło 89,2% (95% CI 63,5%-98,6%) z 44,6%, 38,5% i 6,1% szczepów objętych odpowiednio jednym, dwoma i trzema antygenami szczepionkowymi. antygenami szczepionkowymi. NHBA był antygenem odpowiedzialnym za najwyższe pokrycie (78,4%). (78,4%), a następnie fHbp (52,7%), PorA (8,1%) i NadA (0,7%). Pokrycie głównych genotypów nie różniło się znacząco. Najbardziej rozpowszechnionym genotypem MLST MLST był kompleks klonalny ST-162, stanowiący 44,6% szczepów w panelu z przewidywanym pokryciem wynoszącym 86,4%, głównie ze względu na NHBA i fHbp. WNIOSKI: 4CMenB może potencjalnie chronić przed znaczną znaczną częścią greckich inwazyjnych szczepów MenB.

Co to jest adhezyna A Neisseria?

Adhezyna A Neisseria (NadA) jest jednym z antygenów Bexsero, niedawno licencjonowanej wieloskładnikowej szczepionki przeciwko serogrupie B Neisseria meningitidis (MenB). NadA należy do klasy oligomerycznych adhezyn typu coiled-coil i może pośredniczyć w adhezji i inwazji ludzkich komórek nabłonkowych. Wykazano, że jako antygen szczepionkowy, NadA indukuje wysoki poziom przeciwciał bakteriobójczych. Opisano ponad 89 różnych sekwencji alleli NadA i 43 różne peptydy.

Transkrypty antysensowne (AS) to cząsteczki RNA, które są transkrybowane z nici przeciwnej nici do genów sensownych (S), tworząc pary S/AS. Najbardziej widoczną konfiguracją konfiguracja ma miejsce, gdy lncRNA jest antysensowny w stosunku do genu kodującego białko. Coraz więcej dowodów na to, że transkrypcja antysensowna może kontrolować ekspresję genów sensownych działając na różnych poziomach regulacyjnych. Jednak jego wkład w funkcjonowanie mózgu mózgu i chorób neurodegeneracyjnych pozostaje niejasny. Niedawno zidentyfikowaliśmy AS Uchl1 jako antysens do mysiej karboksyterminalnej ubikwityny hydrolazy ubikwityny L1 (Uchl1) (AS Uchl1), syntetycznego locus UCHL1/PARK5. Jest on jest zmutowany w rzadkich przypadkach rodzinnej choroby Parkinsona (PD) o wczesnym początku i Utrata aktywności UCHL1 została zgłoszona w wielu chorobach neurodegeneracyjnych. Co ważne, manipulacja ekspresją UchL1 została zaproponowana jako narzędzie interwencji terapeutycznej. interwencji terapeutycznej. AS Uchl1 indukuje ekspresję UchL1 poprzez zwiększenie jego translacji. translację. Jest to reprezentatywny członek SINEUPs (sekwencja SINEB2 do UP-regulate translation), nowej funkcjonalnej klasy naturalnych antysensownych lncRNA które aktywują translację swoich genów sensownych. Tutaj wykorzystujemy FANTOM5, aby zidentyfikować miejsca startu transkrypcji związane z parą S/AS w locus Uchl1. Pokazujemy, że ekspresja AS Uchl1 jest regulowana przez Nurr1, głównego czynnika transkrypcyjnego zaangażowanego w różnicowanie i utrzymanie komórek dopaminergicznych. różnicowanie i utrzymanie komórek dopaminergicznych. Co więcej, poziomy RNA AS Uch1 są silnie w neurochemicznych modelach PD in vitro i in vivo. Ta praca pozycjonuje AS Uchl1 RNA jako składnik sieci genów zależnych od Nurr1 i cel stresu komórkowego, poszerzając nasze zrozumienie roli transkrypcji antysensownej w mózgu. transkrypcji w mózgu. --- Niekodujące RNA zapewniają dodatkowe warstwy regulacyjne dla ekspresji genów, jak również a także potencjał do wykorzystania jako narzędzia terapeutyczne. Terapie oparte na niekodujących RNA RNA próbowano zastosować w chorobach dominujących, jednak ich w leczeniu chorób genetycznych spowodowanych niewystarczającą dawką genów jest obecnie większym wyzwaniem. obecnie większym wyzwaniem. SINEUP to długie antysensowne niekodujące RNA, które regulują translację w komórkach ssaków w sposób specyficzny dla danego genu, do tej pory dowody na skuteczność SINEUP wykazano jedynie w systemach in vitro systemy. Teraz pokazujemy, że syntetyczne SINEUP skutecznie i specyficznie zwiększają poziom białka interesującego nas genu in vivo. Wykazaliśmy, że SINEUP ratują haploinsuficjalną dawkę genu w modelu medakafish ludzkiego zaburzenia prowadząc do poprawy fenotypu choroby. Nasze wyniki pokazują, że SINEUP działają poprzez mechanizmy zachowane wśród kręgowców i że technologia SINEUP może być z powodzeniem stosowana in vivo jako nowe narzędzie badawcze i narzędzie terapeutyczne do specyficznej dla genów regulacji endogennych funkcjonalnych białek. białek. --- W ciągu ostatnich 10 lat okazało się, że wszechobecna transkrypcja w genomach ssaków ma ogromny wpływ na kilka funkcji biologicznych. Większość transkrybowanych RNA to lncRNA i elementy powtarzalne. W tym przeglądzie przedstawimy szczegółowo odkrycie nowej funkcjonalnej klasy naturalnych i syntetycznych antysensownych lncRNA, które stymulują translację sensownych mRNA. Cząsteczki te zostały nazwane SINEUP, ponieważ ich funkcja wymaga aktywności wbudowanej odwróconej sekwencji SINEB2 w celu UP-regulacji translacji. Naturalne SINEUPs sugerują, że osadzone elementy transpozycyjne mogą reprezentować funkcjonalne domeny w długich niekodujących RNA. Syntetyczne SINEUP można zaprojektować poprzez ukierunkowanie sekwencji sekwencję antysensowną do wybranego mRNA, co stanowi pierwsze skalowalne narzędzie do zwiększenia syntezy białek potencjalnie dowolnego genu. Omówimy potencjalne zastosowania technologii SINEUP w dziedzinie biologii molekularnej biologii molekularnej, w produkcji białek, a także w terapii haploinsufficiencies. --- Pomimo ostatnich wysiłków w odkrywaniu nowych długich niekodujących RNA (lncRNA) i odkrywania ich funkcji w szerokim zakresie procesów biologicznych, ich zastosowania jako narzędzia biotechnologiczne lub terapeutyczne są wciąż w powijakach. w powijakach. Niedawno wykazaliśmy, że AS Uchl1, naturalny lncRNA antysensowny do związanego z chorobą Parkinsona Ubiquitin carboxyl-terminal esterase L1 (Uchl1), jest zdolny do antysensownego działania na gen związany z chorobą Parkinsona (Uchl1), jest w stanie zwiększyć syntezę białka UchL1 na poziomie posttranskrypcyjnym. poziomie. Jego aktywność wymaga dwóch elementów RNA: wbudowanej odwróconej sekwencji SINEB2 w celu zwiększenia translacji i nakładającego się regionu w celu ukierunkowania jego sensu mRNA. Ta funkcjonalna organizacja jest wspólna dla kilku mysich lncRNA antysensownych dla genów kodujących białka. Potencjalne zastosowanie lncRNA pochodzących z AS Uchl1 jako wzmacniaczy docelowej translacji mRNA pozostaje niezbadane. Tutaj definiujemy AS Uchl1 jako reprezentatywnego członka nowej funkcjonalnej klasy naturalnych i syntetycznych antysensownych lncRNA, które aktywują translację. Nazwaliśmy tę klasę RNA SINEUPs ze względu na ich wymóg odwróconej sekwencji SINEB2 do UP-regulacji translacji w sposób specyficzny dla genu. Nakładający się region jest oznaczony jako domena wiążąca (BD), podczas gdy osadzony odwrócony element SINEB2 jest domeną efektorową (ED). Poprzez zamianę BD, projektowane są syntetyczne SINEUPs ukierunkowane na interesujące mRNA. SINEUP funkcjonują w szeregu linii komórkowych i mogą być skutecznie ukierunkowane na N-końcowo znakowane białka. Ich aktywność biologiczna aktywność biologiczna jest zachowana w zminiaturyzowanej wersji w zakresie długości małych RNA długości. Jego modułowa struktura została z powodzeniem wykorzystana do zaprojektowania syntetycznych SINEUPs ukierunkowanych na endogenny DJ-1 związany z chorobą Parkinsona i okazał się aktywne w różnych neuronalnych liniach komórkowych. Podsumowując, SINEUP stanowią pierwsze skalowalne narzędzie do zwiększenia syntezy interesujących nas białek. Proponujemy SINEUP jako odczynniki do eksperymentów biologii molekularnej, w produkcji białek a także w terapii niedoborów haploin.

Czym są SINEUPy?

SINEUP reprezentują nową klasę naturalnych i syntetycznych antysensownych długich niekodujących RNA, które aktywują translację. Cząsteczki te zostały nazwane SINEUP, ponieważ ich funkcja wymaga aktywności wbudowanej odwróconej sekwencji SINEB2 w celu regulacji translacji w górę. Naturalne SINEUP sugerują, że wbudowane elementy transpozycyjne mogą reprezentować funkcjonalne domeny w długich niekodujących RNA. Syntetyczne SINEUP mogą być projektowane poprzez kierowanie sekwencji antysensownej do wybranego mRNA, co stanowi pierwsze skalowalne narzędzie do zwiększania syntezy białek potencjalnie dowolnego interesującego genu.

Kilka zaburzeń genetycznych charakteryzuje się normalnym rozmiarem głowy przy urodzeniu, po którym następuje spowolnienie wzrostu głowy skutkujące mikrocefalią poporodową. Wśród nich są klasyczne zaburzenia, takie jak zespół Angelmana i zespół MECP2 (dawniej zespół Retta). (dawniej zespół Retta), a także niedawno opisane jednostki kliniczne związane z mutacjami w CASK. związane z mutacjami w CASK, CDKL5, CREBBP i EP300 (zespół Rubinsteina-Taybiego). (zespół Rubinsteina-Taybiego), FOXG1, SLC9A6 (zespół Christiansona) i TCF4 (zespół Pitta-Hopkinsa). Zaburzenia te można zidentyfikować klinicznie poprzez fenotypowanie w wielu sferach neurorozwojowych i neurobehawioralnych, oraz dostępne są wystarczające dane, aby uznać te zaburzenia mikrocefalii poporodowej za jako odrębne jednostki diagnostyczne. Druga grupa diagnostyczna, składająca się z zespołu Warburga MICRO, zespołu Cockayne'a i zespołu zespół mózgowo-oczno-twarzowo-szkieletowy, charakteryzują się podobnymi cechami somatycznymi. somatyczne, okulistyczne i dysmorfologiczne. Wiele zespołów po urodzeniu jest spowodowanych mutacjami w genach ważnych w regulacji ekspresji genów w rozwijającym się mózgu. regulacji ekspresji genów w rozwijającym się przodomózgowiu i tyłomózgowiu, chociaż ważną rolę odgrywają również geny struktury synaptycznej. Jest to z fascynującą kombinacją wad rozwojowych mózgu, specyficznych padaczek mózgu, specyficznych padaczek, zaburzeń ruchu i innych złożonych nieprawidłowości neurobehawioralnych. nieprawidłowości neurobehawioralnych. --- TŁO: Mutacje SLC9A6 mogą powodować zespół kliniczny sprzężony z chromosomem X po raz pierwszy opisany przez Christiansona w 1999 roku, w którym dotknięci nim mężczyźni wykazywali głęboką niepełnosprawność intelektualną, autyzm, padaczkę lekooporną, oftalmoplegię, łagodny dysmorfizm czaszkowo-twarzowy, małogłowie i ataksję. METODY: Opisujemy dziecko z mutacją SLC9A6 i wzorcem elektroencefalograficznym elektroencefalograficzny zgodny ze stanem elektrograficznym stanem padaczkowym snu. WYNIKI: Elektrograficzny stan padaczkowy snu u naszego pacjenta ustąpił po leczeniu felbamatem. leczenie felbamatem. Po leczeniu pacjent pozostał wolny od napadów, ale ale nie osiągnął znaczących lub trwałych korzyści językowych. WNIOSEK: Nasze doniesienie rozszerza kliniczny fenotyp padaczki u dzieci z mutacjami SLC9A6 o stan padaczkowy podczas snu. Ponadto Ponadto felbamat był skutecznym lekiem w leczeniu elektrograficznego stanu stanu padaczkowego snu u naszego pacjenta. --- Zespół Christiansona (OMIM 300243), spowodowany mutacjami w sprzężonym z chromosomem X genie SLC9A6 genie SLC9A6, charakteryzuje się poważnym globalnym opóźnieniem rozwoju i niepełnosprawnością intelektualną, regresją rozwojową, padaczką, małogłowiem intelektualną, regresją rozwojową, padaczką, małogłowiem i zaburzeniami ruchów gałek ocznych. ruchy gałek ocznych. Ma wiele cech wspólnych z zespołem Angelmana. Nosicielki opisywano jako mające trudności w uczeniu się z łagodną do umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, zaburzeniami zachowania i chorobami psychicznymi. Istnieje niewielka literatura na temat fenotypu nosicielki zespołu Christiansona. Christiansona. Opisujemy dużą rozszerzoną rodzinę z trzema dotkniętymi chorobą mężczyznami, czterema nosicielkami, jedną domniemaną nosicielką i jedną obowiązkową nosicielką z mutacją c.190G>T, p.E64X, o której wiadomo, że powoduje przedwczesny kodon stop w SLC9A6. SLC9A6. Scharakteryzowaliśmy i rozszerzyliśmy fenotyp kliniczny nosicielek mutacji SLC9A6 nosicielek mutacji poprzez porównanie naszej opisanej rodziny z nosicielkami wcześniej omówionymi w literaturze. W szczególności podkreślamy fenotypy neurorozwojowe i psychiatryczne obserwowane w naszej rodzinie i we wcześniejszych doniesieniach. wcześniejszych doniesieniach. --- Zespół Christiansona (CS) jest sprzężonym z chromosomem X zaburzeniem neurorozwojowym i neurologicznym. charakteryzujące się u mężczyzn podstawowymi objawami, które obejmują niewerbalny status, intelektualną, padaczkę, ataksję pniową, mikrocefalię poporodową i hiperkinezję. hiperkineza. CS jest spowodowany mutacjami w genie SLC9A6, który koduje wieloprze wieloprzebiegowe transmembranowe białko wymieniacza sodowo-potasowo-wodorowego 6 (NHE6), funkcjonujące we wczesnych endosomach recyklingu. Zakres i zmienność fenotypu CS u żeńskich heterozygot, które przypuszczalnie wyrażają typ dziki i zmutowany allel SLC9A6. zmutowane allele SLC9A6 mozaikowo w wyniku inaktywacji chromosomu X (XCI), nie zostały jeszcze systematycznie scharakteryzowane. Myszy z nokautem Slc9a6 (Slc9a6 KO) zostały wygenerowane przez wstawienie bakteryjnego reportera lacZ/β-galaktozydazy (β-Gal) do eksonu 6 genu sprzężonego z chromosomem X. Zmutowane samce myszy Slc9a6 KO zostały późną dysfunkcję endosomalną/lizosomalną związaną z akumulacją glikolipidów w wybranych neuronach. w wybranych populacjach neuronów i wzorzystą degeneracją komórek Purkinjego (PC). komórek Purkinjego (PC). U heterozygotycznych samic myszy Slc9a6 KO, β-Gal służy jako reporter reportera transkrypcyjnego/XCI, a tym samym ułatwia testowanie efektów mozaikowej ekspresji zmutowanego allelu na komórki Purkinjego. ekspresji zmutowanego allelu na penetrację nieprawidłowego fenotypu. Używając β-Gal, wykazaliśmy mozaikową ekspresję zmutowanego allelu Slc9a6 i mozaikowo rozmieszczoną akumulację glikolipidów lizosomalnych i patologię PC w mózgach heterozygotycznych mózgi heterozygotycznych samic myszy Slc9a6 KO. Na poziomie behawioralnym wykazaliśmy że heterozygotyczne samice myszy cierpią z powodu pamięci wzrokowo-przestrzennej i silnika deficyty koordynacji podobne, ale mniej poważne niż te obserwowane w hemizygotycznych samcach z chromosomem X. Nasze badania na heterozygotycznych samicach myszy Slc9a6 KO dostarczają ważnych wskazówek dla zrozumienia prawdopodobnego zakresu fenotypowego zakres zespołu Christiansona wśród samic heterozygotycznych dla mutacji SLC9A6 i może poprawić praktykę diagnostyczną i poradnictwo genetyczne, pomagając scharakteryzować tę prawdopodobnie niedocenianą grupę pacjentów/nosicieli. --- TŁO: Zespół Christiansona, niedawno zidentyfikowane zaburzenie neurorozwojowe sprzężone z chromosomem X zaburzenie neurorozwojowe sprzężone z chromosomem X, jest spowodowane mutacjami w ludzkim genie SLC9A6 kodującym recyklingowy endosomalny wymiennik kationowo-protonowy NHE6. Pacjenci pacjenci mają wyraźne ograniczenia zdolności poznawczych, zdolności motorycznych i zachowań adaptacyjnych. adaptacyjnych. Jednak mechanistyczne podstawy tego zaburzenia są słabo słabo poznane, ponieważ niewiele z ponad 20 zidentyfikowanych do tej pory mutacji zostało szczegółowo zbadanych. METODY: Zbadaliśmy tutaj molekularne i komórkowe konsekwencje delecji pary aminokwasów 6 delecji 6 par zasad aminokwasów Glu(287) i Ser(288) (∆ES) w przewidywanej siódmej helisie transmembranowej ludzkiego NHE6 wyrażonej w ustalonych liniach komórkowych (CHO/AP-1, HeLa i neuroblastoma SH-SY5Y) i pierwotnych hodowlach mysich neuronów hipokampa neuronów hipokampa poprzez pomiar poziomu ekspresji białka, stabilności, transportu błonowego, funkcji endosomalnej i żywotności komórek. WYNIKI: W liniach komórkowych analizy immunoblot wykazały, że powstające zmutowane białko białko zostało prawidłowo zsyntetyzowane i złożone jako homodimer, ale jego dojrzewanie oligosacharydu i okres półtrwania były znacznie zmniejszone w porównaniu do typu dzikiego (WT) i skorelowane ze zwiększoną ubikwitynacją prowadzącą zarówno do degradacji proteasomalnej i lizosomalnej. Pomimo tej niestabilności, mierzalna frakcja transportera była prawidłowo sortowana do błony plazmatycznej. Jednakże, szybkość endocytozy mutanta ∆ES za pośrednictwem klatryny, jak również pobieranie towarzyszącego ładunku pęcherzykowego, takiego jak związany z ligandem receptor transferyny receptor transferyny, były znacznie zmniejszone i skorelowane z nadmiernym zakwaszeniem endosomów. zakwaszeniem. Warto zauważyć, że ektopowa ekspresja ∆ES, ale nie WT, indukowała apoptozę w komórkach AP-1. Podobnie, w transfekowanych pierwotnych hodowlach mysich neuronów hipokampa neuronów hipokampa, transport błonowy mutanta ∆ES był upośledzony i powodował znaczne zmniejszenie całkowitej długości dendrytycznej, powierzchni i arborizacji, a także wywoływał apoptotyczną śmierć komórek. WNIOSKI: Wyniki te sugerują, że mutacje utraty funkcji w NHE6 zaburzają funkcję recyklingu endosomalnego i przemieszczanie ładunku, co ostatecznie prowadzi do degeneracji neuronów i śmierci komórek w zespole Christiansona. --- Zespół Angelmana (AS) jest spowodowany brakiem ekspresji odziedziczonego po matce genu odziedziczonego po matce genu UBE3A w mózgu. Jednak około 10% osób z kliniczną diagnozą z kliniczną diagnozą AS nie ma możliwego do zidentyfikowania defektu molekularnego. Prawdopodobnie prawdopodobnie większość z tych osób ma zespół podobny do AS, który jest klinicznie i molekularnie różni się od AS. Te zespoły podobne do AS można chromosomalne mikrodelecje i mikroduplikacje oraz zespoły jednogenowe. oraz zaburzenia jednogenowe. Zespoły mikrodelecji/mikroduplikacji zespoły mikrodelecji/mikroduplikacji są obecnie łatwo identyfikowane za pomocą analizy mikromacierzy chromosomowych i obejmują zespół Phelana-McDermida (delecja chromosomu 22q13.3), zespół haploinsuficjencji MBD5 (delecja chromosomu 2q23.1) i zespół haploinsuficjencji KANSL1 (delecja chromosomu 17q21.31). Zaburzenia jednogenowe obejmują zespół Pitta-Hopkinsa (TCF4), zespół Christiansona (SLC9A6), Mowata-Wilsona (ZEB2), zespół Kleefstry (EHMT1) i zespół Retta (MECP2). zespół. Obejmują one również zaburzenia spowodowane mutacjami w HERC2, liazy adenylobursztynazy (ADSL), CDKL5, FOXG1, MECP2 (duplikacje), MEF2C i ATRX. Chociaż wiele z tych jednogenowych zaburzeń może być spowodowanych przez chromosomalne mikrodelecje mikrodelecje powodujące haploinsufficiency krytycznego genu, poszczególne zaburzenia są często spowodowane są często powodowane przez mutacje wewnątrzgenowe, których nie można wykryć za pomocą analizy mikromacierzy chromosomowych. Przedstawiamy przegląd klinicznych tych zespołów, porównując i kontrastując je z AS, w nadziei w nadziei, że pomoże to klinicystom w diagnostyce zespołów AS. osób z zespołami podobnymi do AS. --- CEL: Niedawno ustalono, że zespół Christiansona (CS) jest spowodowany mutacjami przez mutacje w sprzężonym z chromosomem X wymienniku Na(+)/H(+) 6 (NHE6). Naszym celem było określenie kryteriów diagnostycznych i spektrum mutacji dla CS. METODY: Dwanaście niezależnych rodowodów (14 chłopców, wiek = 4-19 lat) z mutacjami w NHE6 poddano standaryzowanym ocenom badawczym i scharakteryzowano mutacje. scharakteryzowano mutacje. WYNIKI: Spektrum mutacji składało się z 9 wariantów pojedynczych nukleotydów, 2 wcięcia i 1 delecję zmiany liczby kopii. Wszystkie mutacje były mutacje skracające białko lub mutacje splicingowe. Zidentyfikowaliśmy 2 powtarzające się mutacje (c.1498 c>t, p.R500X; i c.1710 g>a, p.W570X). W przeciwnym razie wszystkie mutacje były unikalne. W naszym badaniu 7 z 12 mutacji (58%) było de novo, w przeciwieństwie do wcześniejszych literatury, w której mutacje były w dużej mierze dziedziczone. Zgłaszamy również znaczące objawy neurologiczne, medyczne i behawioralne. Wszyscy uczestnicy CS byli niewerbalni i mieli niepełnosprawność intelektualną, padaczkę i ataksję. Wielu z nich miało wcześniej autyzm i/lub zespół Angelmana. Inne objawy neurologiczne obejmowały nieprawidłowości ruchów gałek ocznych (79%), mikrocefalię poporodową (92%) i objawy rezonansu magnetycznego rezonans magnetyczny wykazujący atrofię móżdżku (33%). Regresję odnotowano u 50%, z nawracającymi objawami obejmującymi utratę słów i/lub zdolności do chodzenia. chodzenia. Objawy medyczne, w szczególności objawy żołądkowo-jelitowe, były powszechne. Wzrost i wskaźnik masy ciała były poniżej normalnych zakresów u większości uczestników. uczestników. Objawy behawioralne obejmowały zachowania hiperkinetyczne (100%), a większość wykazywała większość wykazywała wysoki próg bólu. INTERPRETACJA: Jest to największa zgłoszona kohorta niezależnych rodowodów CS. Proponujemy kryteria diagnostyczne dla CS. CS reprezentuje nowe zaburzenie neurogenetyczne neurogenetyczne o ogólnym znaczeniu dla autyzmu, niepełnosprawności intelektualnej, zespołu Angelmana Angelmana, padaczką i regresją. --- Delecje śródmiąższowe chromosomu Xq26.3 są rzadkie. Opisujemy przypadek 2-letniego chłopca, u którego analiza porównawczej hybrydyzacji genomowej ujawniła śródmiąższową delecję 314 kb w Xq26.3 wpływającą na SLC9A6 i FHL1. Mutacje w SLC9A6 są związane z zespołem Christiansona (OMIM 300243), syndromiczną postacią upośledzeniem umysłowym sprzężonym z chromosomem X (XLMR), charakteryzującym się mikrocefalią, ciężkim globalnym opóźnieniem rozwoju, ataksją i drgawkami. Mutacje FHL1 powodują dystrofię mięśniową Emery'ego-Dreifussa (OMIM 310300), miopatię sprzężoną z chromosomem X z posturalnym zanikiem mięśni (XMPMA). z zanikiem mięśni posturalnych (XMPMA, OMIM 300696), miopatię łopatkowo-oponową (OMIM 300695), lub miopatia redukująca ciało (OMIM 300717, 300718). Problemy kliniczne obejmowały ciężką niepełnosprawność intelektualną, brak mowy, ataksja, padaczka i refluks żołądkowo-przełykowy, i można je w większości przypisać niewydolności niewydolności SLC9A6. W przeciwieństwie do większości zgłoszonych pacjentów z zespołem Christiansona pacjentów z zespołem Christiansona, którzy byli mikrocefaliczni, ten pacjent był normocefaliczny, ale obwód jego głowy zmniejszył się z 50. centyla przy urodzeniu do 25. centyla w wieku 2 lat. 25. centyla w wieku 2 ²/¹² lat. Problemy z mięśniami spowodowane delecją FHL1 nie należy się spodziewać przed późnym dzieciństwem, które jest najwcześniejszym wiekiem wystąpienia dystrofii mięśniowej Emery'ego-Dreifussa związanej z FHL1. Ten pacjent poszerza spektrum mutacji SLC9A6 i przyczynia się do klinicznego klinicznej zespołu Christiansona. Jest to również pierwszy pacjent z delecją wpływającą zarówno na SLC9A6, jak i na cały gen FHL1. --- Mutacje w izoformie 6 rodziny nośników substancji rozpuszczonych 9 na chromosomie Xq26.3 kodującym wymieniacz sodowo-wodorowy 6, białko wyrażane głównie we wczesnych i recyklingowych endosomach. i recyklingu endosomów powodują złożoną i powoli postępującą zwyrodnieniową ludzką chorobę chorobę neurologiczną. Do tej pory zgłoszono trzy fenotypy: zespół Angelmana sprzężony z chromosomem X (ang. zespół Angelmana sprzężony z chromosomem X, zespół Christiansona oraz zwyrodnienie korowo-podstawne z odkładaniem tau, z których każdy charakteryzuje się ciężką niepełnosprawnością intelektualną, epilepsją niepełnosprawnością intelektualną, padaczką, zachowaniami autystycznymi i ataksją. Hipoteza że niedobór wymiennika sodowo-wodorowego 6 najprawdopodobniej zakłóciłby układ układ endosomalno-lizosomalny neuronów, zbadaliśmy myszy z nokautem Slc9a6 za pomocą barwienie tkanek i powiązane techniki powszechnie stosowane do badania lizosomalnych zaburzeń spichrzania lizosomalnych. W rezultacie odkryliśmy, że zubożenie wymiennika sodowo-wodorowego 6 prowadzi do nieprawidłowej akumulacji gangliozydu GM2 i nieestryfikowanego cholesterolu w późnych endosomach i lizosomach neuronów w selektywnych regionach mózgu, najbardziej w szczególności jądra podstawno-boczne ciała migdałowatego, regiony CA3 i CA4 oraz zakręcie zębatym hipokampa i niektórych obszarach kory mózgowej. W tych wybranych populacjach neuronów, barwienie histochemiczne dla β-heksozoaminidazy enzymu lizosomalnego zaangażowanego w degradację gangliozydu GM2, było niewykrywalne. niewykrywalny. W móżdżku obserwowano dystrofię neuroaksonalną podobną do obserwowanej w lizosomalnej chorobie w móżdżku i towarzyszyła jej znaczna i postępująca utrata komórek Purkinjego. postępująca utrata komórek Purkinjego, szczególnie w tych pozbawionych ekspresji Zebrin II. W testach behawioralnych myszy z nokautem Slc9a6 wykazywały dyskretny fenotyp kliniczny przypisywany fenotyp kliniczny przypisywany nadpobudliwości ruchowej i dysfunkcji móżdżku. móżdżku. Co ważne, odkrycia te pokazują, że utrata funkcji wymiennika sodowo-wodorowego 6 w mysim modelu ukierunkowanym na Slc9a6 prowadzi do upośledzenia funkcji funkcji endosomalno-lizosomalnej podobnej do choroby lizosomalnej i do widocznych neuronalnych w określonych regionach mózgu, co w połączeniu może zapewnić ujednolicone wyjaśnienie fenotypów komórkowych i klinicznych u ludzi z mutacjami SLC9A6. --- Zespół Christiansona (CS) jest spowodowany mutacjami w SLC9A6 i charakteryzuje się ciężką niepełnosprawnością intelektualną, brakiem mowy, małogłowiem, ataksją, drgawki i zaburzenia zachowania. Fenotypy kliniczne CS i zespołu Angelmana (AS) są podobne. Rozróżnienie między CS i AS jest ważne z punktu widzenia poradnictwa genetycznego. Opisujemy dwoje dzieci z CS i potwierdzonymi mutacjami potwierdzone mutacje w SLC9A6, koncentrując się na wynikach neuroobrazowania i przeglądając dostępną literaturę. dostępną literaturę. Zanik móżdżku (CA) występuje u około 60% pacjentów z CS pacjentów z CS i rozwija się po 12 miesiącu życia. Hiperintensywny sygnał kory móżdżku (CbC) jest mniej powszechny i może być rozproszony, niejednolity lub dotyczyć tylko dolnej części móżdżku i jest najlepiej widoczny na koronalnej koronalnych obrazach inwersji tłumienia płynu. Hiperintensywność CA i CbC nie są cechami neuroobrazowymi AS. neuroobrazowania AS. U dziecka z fenotypem AS, CA i/lub CbC są raczej specyficzne dla CS i powinny nadać priorytet sekwencjonowaniu SLC9A6. SLC9A6.

Mutacja którego genu jest związana z zespołem Christiansona?

Zespół Christiansona jest spowodowany mutacjami w SLC9A6 i charakteryzuje się ciężką niepełnosprawnością intelektualną, brakiem mowy, małogłowiem, ataksją, drgawkami i zaburzeniami zachowania.

Prawie dwie dekady temu stwierdzono, że oocyty Xenopus zawierają mRNA zawierające małą sekwencję małą sekwencję w ich 3' regionach nieulegających translacji, które kontrolują cytoplazmatyczną poliadenylację i aktywację translacji podczas rozwoju. Ta cytoplazmatyczny element poliadenylacyjny (CPE) jest platformą wiążącą dla białka wiążącego CPE (CPEB), które promuje translację indukowaną poliadenylacją. Od tego czasu biochemia i biologia CPEB znacznie się rozwinęła: mechanistycznie, CPEB zarodkuje kompleks czynników, który reguluje wydłużanie poli(A) poprzez enzym deadenylujący; z biologicznego punktu widzenia, CPEB pośredniczy w wielu procesach, w tym w rozwoju komórek zarodkowych, podziale komórek i starzenie się komórek, plastyczność synaptyczną oraz uczenie się i pamięć. Te obserwacje podkreślają rosnącą złożoność zaangażowania CPEB w komórkę funkcji. --- Rodzina cytoplazmatycznych białek wiążących elementy poliadenylacyjne CPEB1, CPEB2, CPEB3 i CPEB4 wiąże się z 3'-nietranslowanym regionem (3'-UTR) mRNA i odgrywa istotną rolę w metabolizmie mRNA i regulacji translacji. znaczącą rolę w metabolizmie mRNA i regulacji translacji. Mają one wspólną organizację domeny, obejmującą dwa kolejne motywy rozpoznawania RNA (RRM), po których następuje domena palca cynkowego w regionie C-końcowym. My rozwiązaliśmy strukturę roztworu pierwszej domeny RRM (RRM1) ludzkiego CPEB3, która ujawniła, że CPEB3 RRM1 wykazuje cechy strukturalne różniące się od tych kanonicznej domeny RRM. Nasze dane strukturalne dostarczają ważnych informacji o zdolności wiązania RNA przez CPEB3 RRM1. --- Wydłużenie ogona poli(A) po eksporcie informacyjnego RNA (mRNA) do cytoplazmy nazywane jest poliadenylacją cytoplazmatyczną. Została ona po raz pierwszy odkryta w oocytach i zarodkach, gdzie odgrywa rolę w mejozie i rozwoju. W ostatnich latach, w wielu innych procesach, w tym w plastyczności synaptycznej i mitozie. plastyczność i mitozę. Niniejszy przegląd ma na celu przedstawienie cytoplazmatycznej z naciskiem na czynniki i elementy pośredniczące w tym procesie dla różnych mRNA i mitozy. proces dla różnych mRNA i u różnych gatunków zwierząt. Omówione zostaną elementy sekwencji RNA pośredniczące w cytoplazmatycznej poliadenylacji w regionach 3' mRNA, w tym CPE, MBE, TCS, eCPE i C-CPE. W Oprócz opisania roli ogólnych czynników poliadenylacji, omawiamy rodziny białek wiążących RNA związane z cytoplazmatycznymi elementami poliadenylacji, w tym cytoplazmatycznymi elementami poliadenylacyjnymi, w tym CPEB (CPEB1, CPEB2, CPEB3 i CPEB4), Pumilio (PUM2), Musashi (MSI1, MSI2), zatrzymanie zygoty (ZAR2), białka podobne do ELAV (ELAVL1, HuR), białka wiążące poli(C) (PCBP2, αCP2, hnRNP-E2) i Bicaudal C (BICC1). Niektóre pojawiające się tematy w cytoplazmatycznej poliadenylacji zostaną podświetlone. Aby ułatwić zrozumienie tym, którzy pracują w różnych organizmach i dziedzinach, szczególnie tych, którzy analizują dane o wysokiej przepustowości, W całym tekście używana jest nomenklatura genów HUGO dla ludzkich ortologów. Tam, gdzie ludzkie ortologi nie zostały wyraźnie zidentyfikowane, odniesiono się do rodzin białek rodzin białek zidentyfikowanych u człowieka. --- Białka CPEB (Cytoplasmic Polyadenylation Element Binding) to rodzina czterech białek wiążących RNA. białek wiążących RNA, które regulują translację matczynych mRNA kontrolujących mejotyczną progresję cyklu komórkowego. CPEB nie są jednak ograniczone do transkrypcyjnie cichej linii zarodkowej; są one również wyrażane w różnych kombinacjach w komórkach somatycznych. w komórkach somatycznych, ale ich rola w regulacji ekspresji genów związanych z mitozą jest w dużej mierze nieznana. jest w dużej mierze nieznana. Deregulacja CPEB1 i CPEB4 została powiązana z rozwojem nowotworów. związane z rozwojem nowotworów. Jednak systematyczna analiza dotycząca ich wymagania dotyczące czasowej regulacji ekspresji genów mitotycznych nie zostały jeszcze nie została jeszcze przeprowadzona. Niniejsze badanie dotyczy wymagań każdego z czterech CPEB dla mitotycznych przejść fazowych, ze szczególnym uwzględnieniem cytoplazmatycznej poliadenylacji i regulacji translacji. Wykazaliśmy, że CPEB3 jest jedynym członkiem zbędnym do mitotycznego podziału komórki, podczas gdy pozostałe trzy członkowie, CPEB1, 2 i 4, są niezbędni do pomyślnego podziału komórek mitotycznych. Tak więc CPEB1 jest wymagany do wejścia w profazę, CPEB2 do metafazy i CPEB4 do cytokinezy. Te trzy CPEB mają sekwencyjne, nieredundantne funkcje, które promują poliadenylację specyficzną dla fazy i aktywację translacyjną transkryptów regulowanych przez CPE w mitotycznym cyklu komórkowym.

Jaki jest efekt wiązania CPEB3 z domeną CPE?

Cytoplazmatyczny element poliadenylacyjny (CPE) jest platformą wiążącą dla białka wiążącego CPE (CPEB), które promuje translację indukowaną poliadenylacją.

Homeostaza wapnia odgrywa główną rolę w utrzymaniu funkcji neuronów w warunkach fizjologicznych. warunkach fizjologicznych. Amyloid-β (Aβ) inicjuje procesy patologiczne, które procesy patologiczne, które obejmują zaburzenia wewnątrzkomórkowego poziomu wapnia, więc poprawa wapnia może służyć jako pośredni funkcjonalny wskaźnik skuteczności leczenia. skuteczności leczenia. Dlatego dynamika wapnia została wykorzystana jako miara wyniku funkcjonalnego. funkcjonalnego. Oceniliśmy wpływ przeciwciała anty-Aβ adukanumab na homeostazę wapnia i klirens blaszki miażdżycowej. homeostazę wapnia i klirens płytki nazębnej u starzejących się myszy Tg2576 za pomocą obrazowania wielofotonowego in vivo. obrazowanie. Ostra miejscowa aplikacja aducanumabu do mózgu spowodowała klirens blaszek amyloidowych. Chociaż przewlekłe ogólnoustrojowe podawanie aducanumabu u 22-miesięcznych myszy nie usunęło istniejących blaszek, przeciążenie wapniem zostało z czasem złagodzone. Dlatego przeciwciało to prawdopodobnie przywraca neuronalną funkcję sieci neuronalnej, która prawdopodobnie leży u podstaw deficytów poznawczych, wskazując na obietnicę jako leczenie kliniczne. Ponadto odczyty funkcjonalne, takie jak przeciążenie przeciążenie może być bardziej użyteczną miarą wyniku do monitorowania skuteczności leczenia w modelach modelach choroby Alzheimera w porównaniu z samym obciążeniem amyloidem. OPIS ZNACZENIA: Choroba Alzheimera (AD) jest postępującym zaburzeniem neurodegeneracyjnym, na które obecnie nie ma lekarstwa. Aducanumab jest lekiem przeciwciałem anty-amyloid-β opracowywanym do leczenia choroby Alzheimera. Wstępne analizy badania klinicznego fazy 1b sugerują potencjalnie korzystny wpływ na patologię amyloidu. wpływ na patologię amyloidu i stan poznawczy u pacjentów leczonych aducanumabem (Sevigny i in., 2016). Tutaj pokazujemy, że mysi analog adukanumabu usuwa blaszki amyloidowe w ostrym stanie i przywraca homeostazę wapnia homeostazę wapnia zaburzoną w mysim modelu AD po przewlekłym leczeniu. Dlatego, wykazujemy, że aducanumab odwraca funkcjonalną miarę wyniku odzwierciedlającą aktywność sieci neuronowej. aktywności sieci neuronowej. --- Pomimo trwającej debaty na temat amyloidu β (lub hipotezy Aβ), nowe linie dowodów nowe dowody z laboratoriów i klinik na całym świecie potwierdzają koncepcję że brak równowagi między produkcją a usuwaniem Aβ42 i pokrewnych peptydów Aβ jest bardzo wczesnym, często inicjującym czynnikiem w chorobie Alzheimera (AD). Potwierdzenie, że presenilina jest miejscem katalitycznym γ-sekretazy dostarczyło wszystkie dominujące mutacje powodujące wczesne wystąpienie AD występują albo w substracie substrat (białko prekursorowe amyloidu, APP) lub proteaza (presenilina) reakcji, która generuje reakcji, która generuje Aβ. Duplikacja genu APP typu dzikiego w zespole Downa prowadzi do złogów Aβ u nastolatków, a następnie do mikroglejozy, astrocytoza i splątki neurofibrylarne typowe dla AD Apolipoproteina E4, która predysponuje do AD w > 40% przypadków, stwierdzono, że upośledza klirens Aβ z mózgu. z mózgu. Rozpuszczalne oligomery Aβ42 izolowane z mózgów pacjentów z AD mogą zmniejszać liczbę synaps, hamować długotrwałe wzmocnienie i nasilać długotrwałą depresję synaptyczną u gryzoni depresję synaptyczną w hipokampie gryzoni, a wstrzyknięcie ich zdrowym szczurom upośledza pamięć. Ludzkie oligomery indukują również hiperfosforylację tau w epitopach AD i powodują dystrofię neurytów w hodowanych neuronach. Krzyżowanie APP z ludzkimi transgenicznymi myszami tau zwiększa neurotoksyczność tau-dodatnią. U u ludzi, nowe badania pokazują, że niski poziom Aβ42 w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF) i amyloid-PET poprzedzają inne objawy AD o wiele lat. Co najważniejsze, ostatnie badania trzech różnych przeciwciał Aβ (solanezumab, crenezumab i aducanumab) sugerowały spowolnienie spadku funkcji poznawczych w analizach post hoc osób z łagodną postacią AD. Chociaż wiele czynników przyczynia się do patogenezy AD, dyshomeostaza Aβ pojawiła się jako najszerzej zwalidowany i najbardziej przekonujący cel terapeutyczny. cel terapeutyczny. --- Choroba Alzheimera (AD) charakteryzuje się odkładaniem się blaszek amyloidu-β (Aβ) i splątków neurofibrylarnych w mózgu. i splątków neurofibrylarnych w mózgu, czemu towarzyszy dysfunkcja synaptyczna i neurodegeneracja. dysfunkcja i neurodegeneracja. Immunoterapia oparta na przeciwciałach przeciwko Aβ w celu aby uruchomić jego klirens lub złagodzić jego neurotoksyczność, jak dotąd była nie powiodła się. Tutaj donosimy o wytworzeniu aducanumabu, ludzkiego przeciwciała monoklonalnego które selektywnie celuje w zagregowane Aβ. W transgenicznym mysim modelu AD, wykazano, że adukanumab dostaje się do mózgu, wiąże miąższowe Aβ i zmniejsza rozpuszczalne i nierozpuszczalne Aβ. rozpuszczalne i nierozpuszczalne Aβ w sposób zależny od dawki. U pacjentów z prodromalną lub łagodną AD, jeden rok comiesięcznych dożylnych wlewów adukanumabu zmniejsza Aβ w mózgu w sposób zależny od dawki i czasu. Towarzyszy temu spowolnienie klinicznego mierzonego przez Clinical Dementia Rating-Sum of Boxes i Mini Mental State Examination. Główne ustalenia dotyczące bezpieczeństwa i tolerancji to nieprawidłowości w obrazowaniu związane z amyloidem. Wyniki te uzasadniają dalszy rozwój aducanumabu w leczeniu choroby Alzheimera. Jeśli spowolnienie spadku klinicznego zostanie w trwających badaniach klinicznych fazy 3, zapewniłoby to przekonujące wsparcie dla hipotezy amyloidowej.

Na jaką chorobę ukierunkowany jest lek aducanumab?

Aducanumab jest przeciwciałem anty-Aβ opracowywanym do leczenia choroby Alzheimera (AD).

Naltrekson/Bupropion ER (Contrave): Nowo zatwierdzona opcja leczenia przewlekłej Zarządzanie wagą u otyłych dorosłych. --- WPROWADZENIE: Centralne układy neurochemiczne, w tym układy monoaminowe, opioidowe i kannabinoidowe kannabinoidowe są obiecującymi celami dla leków przeciw otyłości, które które modyfikują behawioralne elementy otyłości. Oprócz modulowania zachowań żywieniowych zachowania, działające ośrodkowo leki przeciw otyłości mogą również zmieniać zachowania emocjonalne emocjonalne i funkcje poznawcze ze względu na wysoką ekspresję receptorów dla neurochemicznych ukierunkowanych przez te leki w obwodach czołowo-prążkowiowych i limbicznych. obwodach limbicznych. METODY: W niniejszym artykule dokonano przeglądu neuropsychiatrycznych działań niepożądanych i obecnych leków przeciw otyłości, z centralnym mechanizmem działania, łączącym niepożądane skutki z ich podstawowymi substratami neuronowymi i neurochemią. WYNIKI: Stwierdzono, że leki przeciw otyłości mają różne neuropsychiatryczne profile zdarzeń niepożądanych. neuropsychiatryczne. Bezsenność była najczęstszym działaniem niepożądanym leków ukierunkowanych na układy monoaminowe (sibutramina, bupropion i tesofensyna). Leki te miały pewien pozytywny wpływ na nastrój i lęk i mogą mieć dodatkowe korzyści terapeutyczne u otyłych pacjentów ze współistniejącymi otyłych pacjentów ze współistniejącymi objawami depresji i lęku. Sedacja i zmęczenie i zmęczenie były najczęstszymi działaniami niepożądanymi zgłaszanymi w przypadku leków ukierunkowanych na receptory m-opioidowe (m-opioidy). receptory m-opioidowe (np. naltrekson) i terapie skojarzone ukierunkowane na układy opioidowe i monoaminowe. opioidowe i monoaminergiczne (np. Contrave™). Zaburzenia poznawcze były najczęściej najczęściej związane z lekami przeciwpadaczkowymi, topiramatem i zonisamidem, co jest zgodne z ich właściwościami uspokajającymi. Leki ukierunkowane na układ kannabinoidowy kannabinoidowe (rymonabant i taranabant) były konsekwentnie związane z objawami objawami lęku i depresji, w tym doniesieniami o myślach samobójczych. Podobne zdarzenia niepożądane Podobne niepożądane zdarzenia odnotowano również w przypadku antagonisty D₁/D₅ ekopipamu. WNIOSEK: Wyniki te podkreślają potrzebę kompleksowej oceny neuropsychiatrycznych zdarzeń niepożądanych neuropsychiatrycznych przy użyciu czułych i zwalidowanych metod na wczesnym etapie rozwoju klinicznego kandydatów na leki przeciw otyłości o centralnym mechanizmie działania. mechanizmie działania. --- W marcu 2010 r. firma Orexigen(R) Therapeutics złożyła wniosek o nowy lek (NDA) o zatwierdzenie naltreksonu o przedłużonym uwalnianiu (SR)/bupropionu SR (Contrave(R)) w leczeniu otyłości w USA. do leczenia otyłości w Stanach Zjednoczonych. Tabletka zawiera naltrekson SR 32 mg i bupropion SR 360 mg. Lek został przetestowany w czterech randomizowanych, podwójnie zaślepionych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo, w fazie III i w każdym przypadku osiągnięto pierwszorzędowe punkty końcowe. w każdym przypadku. Niniejszy przegląd omawia kluczowe etapy rozwoju i dotychczasowy program badań klinicznych. i dotychczasowy program badań klinicznych. --- Otyłość i zespół metaboliczny (MS) są czynnikami ryzyka cukrzycy, raka, niektórych chorób sercowo-naczyniowych i mięśniowo-szkieletowych. chorób układu krążenia i układu mięśniowo-szkieletowego. Farmakoterapia powinna być stosowana, gdy wskaźnik masy ciała (BMI) przekracza 30 kg/m² lub 27 kg/m² z chorobami współistniejącymi. Skuteczność i bezpieczeństwo farmakoterapii zależą od mechanizmu działania leków. leków. W tym kontekście, leki wpływające na ośrodkowe i obwodowe układy mediatorów takie jak antagoniści receptorów kannabinoidowych (rymonabant), inhibitory wychwytu zwrotnego neuronów NE i 5 HT (rymonabant). NE i 5 HT (Sibutramina), inhibitor neuronalnego wychwytu zwrotnego NE 5-HT DA (Tesofensine), agonista receptorów 5 HT 2C (Lorcaserin) mają wysokie ryzyko na ośrodkowy układ nerwowy i układ sercowo-naczyniowy, gdy są stosowane przez długi okres. długi okres. Najwyraźniej leki ukierunkowane na otyłość powinny być bezpieczniejsze leki, które wpływają na wchłanianie tłuszczu (Orlistat), aktywują metabolizm energetyczny (Adipokiny), hamują MetAP2 (Beloranib) i inne obwodowe procesy metaboliczne. procesy metaboliczne. Wykorzystanie synergii leków przeciw otyłości o różnych mechanizmach działania działania jest skutecznym podejściem do opracowywania nowych połączonych kompozycji farmaceutycznych (Contrave (Contrave®, EmpaticTM, Qsymia i in.). Celem niniejszego artykułu jest przegląd obecnie dostępnych leków przeciw otyłości i niektórych nowych obiecujących obiecujących trendów w rozwoju terapii przeciw otyłości. --- CEL: Zbadanie wpływu terapii skojarzonej naltreksonem i bupropionem (NB) na czynniki ryzyka związane z wagą u osób z nadwagą i otyłością. na wagę i czynniki ryzyka związane z wagą u uczestników z nadwagą i otyłością. uczestników. PROJEKT I METODY: CONTRAVE Obesity Research-II (COR-II) było badaniem z podwójnie ślepą próbą, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo, w którym wzięło udział 1496 osób otyłych (BMI 30-45 kg/m(2)) lub z nadwagą (27-45 kg/m(2)). (27-45 kg/m(2) z dyslipidemią i/lub nadciśnieniem tętniczym) randomizowanych w stosunku 2:1 do leczenia skojarzonego naltreksonem o przedłużonym uwalnianiu (SR) (32 mg/dobę) i bupropionem SR (360 mg/dobę) (NB32) lub placebo przez okres do 56 tygodni. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były procentowa zmiana masy ciała i odsetek osób, które osiągnęły utratę masy ciała ≥ 5% w 28. tygodniu. WYNIKI: Istotnie (P < 0,001) większą utratę masy ciała zaobserwowano w przypadku NB32 w porównaniu z placebo w 28. tygodniu (-6,5% vs. -1,9%) i 56. tygodniu (-6,4% vs. -1,2%). Więcej uczestników leczonych NB32 (P < 0,001) doświadczyło ≥ 5% utraty masy ciała w porównaniu z placebo w 28. tygodniu (55,6% vs. 17,5%) i 56. tygodniu (50,5% vs. 17,1%). NB32 przyniósł większą poprawę w zakresie różnych markerów ryzyka kardiometabolicznego, zgłaszanej przez uczestników jakości życia związanej z wagą i kontroli jedzenia. Najczęstszym Najczęstszym działaniem niepożądanym NB były nudności, które były na ogół łagodne do umiarkowane i przemijające. NB nie była związana ze zwiększoną liczbą przypadków depresji lub skłonności samobójczych w porównaniu z placebo. WNIOSKI: NB stanowi nowe podejście farmakologiczne do leczenia otyłości i może stać się otyłości i może stać się cenną nową opcją terapeutyczną. --- Contrave(®) to połączenie chlorowodorku naltreksonu o przedłużonym uwalnianiu i chlorowodorku bupropionu o przedłużonym uwalnianiu do leczenia otyłości. chlorowodorku bupropionu o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu otyłości i jest w połączeniu z modyfikacją stylu życia. Jego bezpieczeństwo i skuteczność oceniano w czterech randomizowanych, podwójnie zaślepionych, kontrolowanych placebo, 56-tygodniowych badaniach klinicznych III fazy z udziałem 4536 dorosłych osób: COR-1, COR-II, COR-BMOD i COR-DM. Wszystkie cztery badania wykazały statystycznie istotną i klinicznie znaczącą utratę masy ciała po 52 tygodniach leczenia naltreksonem/bupropionem w porównaniu z placebo. placebo. Średnia utrata masy ciała od wartości wyjściowej we wszystkich czterech badaniach wynosiła około 11-22 funtów (5-9 kg). Wyniki wskazują na skuteczność leku Contrave w zakresie utratę masy ciała, a także znaczną poprawę markerów kardiometabolicznych. Niniejszy przegląd koncentruje się na czterech badaniach, ich wynikach i mechanizmie działania leku Contrave. działania preparatu Contrave. --- Otyłość jest globalnym problemem, który jest głównie spowodowany rosnącą przyjęciem taniej, zachodniej diety bogatej w tłuszcze i cukier oraz bardziej siedzącym trybem życia. bardziej siedzący tryb życia. Koszty tej epidemii to znaczny wzrost cukrzycy typu 2, chorób sercowo-naczyniowych i niektórych rodzajów raka, które z pewnością które z pewnością będą ogromnym obciążeniem dla jednostek, podmiotów świadczących opiekę zdrowotną i społeczeństwa. W niniejszym przeglądzie przedstawiamy przegląd burzliwej historii farmakoterapii w leczeniu otyłości. farmakoterapii w leczeniu otyłości oraz analizę wyzwań regulacyjnych i komercyjnych wyzwań związanych z opracowywaniem nowych leków o działaniu ośrodkowym w tym wskazaniu metabolicznym. w tym wskazaniu metabolicznym. Skuteczność i bezpieczeństwo kandydatów na leki, które są obecnie w fazie obecnie w fazie przedrejestracyjnej, tj. lorkaseryny, Qnexa i Contrave, są krytycznie oceniane. Głównym celem jest jednak zapewnienie kompleksowego przeglądu przeglądu szerokiej gamy nowych związków OUN, które znajdują się w fazie odkrywania lub wczesnego rozwoju klinicznego. lub we wczesnej fazie rozwoju klinicznego. Profile różnych kandydatów klinicznych w w zwierzęcych modelach otyłości przewidują, że kilka nowych podejść CNS w klinice może potencjalnie zapewnić większą utratę masy ciała niż istniejące środki. Ten artykuł jest częścią wydania specjalnego zatytułowanego "Centralna kontrola przyjmowania pokarmu". --- Utrata masy ciała wiąże się z poprawą jakości życia w niektórych, ale nie we wszystkich przypadkach, badaniach dotyczących utraty wagi. Oceniliśmy zmiany w jakości życia po 56 tygodniach, mierzonej za pomocą kwestionariusza Impact of Weight on Quality of Life-Lite (IWQOL-Lite) w zbiorczej analizie danych na poziomie pacjenta z czterech randomizowanych, kontrolowanych badań fazy randomizowanych badań fazy 3 nad naltreksonem/bupropionem (NB32 lub Contrave®). Całkowita liczba wynosiła 3362 (NB32 = 2043; placebo = 1319; średni wskaźnik masy ciała wskaźnik masy ciała = 36,3 kg m(2); średni wiek = 46 lat). Poprawa całkowitego wyniku IWQOL-Lite była większa u osób leczonych NB32 (11,9 punktu [SE 0,3]) w porównaniu z placebo (8,2 punktu [SE 0,3]; P < 0,001), co odpowiadało zmniejszeniu masy ciała o 7,0% (SE 0,2) i 2,3% (SE 0,2), odpowiednio. Większą poprawę zaobserwowano również dla NB32 w porównaniu z placebo we wszystkich pięciu podskalach IWQOL-Lite. Pięćdziesiąt procent pacjentów leczonych NB32 osiągnęło klinicznie istotną poprawę w zakresie IWQOL-Lite w porównaniu z 32,3% osób otrzymujących placebo (iloraz szans, 95% przedział ufności przedział ufności; 2,09, 1,79-2,44). U osób, które straciły najwięcej na wadze (≥ 15% wyjściowej masy ciała) wyjściowej masy ciała) doświadczyły największej poprawy całkowitego wyniku IWQOL-Lite (19,3 punktu [SE 0,7] dla NB32 i 18,7 punktu [SE 1,3] dla placebo; P = 0,624). Poprawa jakości życia była związana z redukcją masy ciała i została osiągnięta u większej liczby osób leczonych NB32 niż placebo. --- Doustny naltrekson o przedłużonym uwalnianiu/bupropion o przedłużonym uwalnianiu (naltrekson ER/bupropion ER; Contrave(®), Mysimba(™)) jest dostępny jako uzupełnienie diety niskokalorycznej i zwiększonej aktywności fizycznej u osób dorosłych z początkowym wskaźnikiem masy ciała (BMI) ≥ 30 kg/m(2) (tj. otyłość) lub BMI ≥ 27 kg/m(2) (tj. nadwaga). (tj. nadwaga) w obecności co najmniej jednej choroby współistniejącej związanej z masą ciała, takiej jak choroba związanych z masą ciała, takich jak cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze lub dyslipidemia. W 56-tygodniowych badaniach fazy III w tych populacjach pacjentów, doustny naltrekson ER/bupropion ER 32/360 mg/dobę był znacznie skuteczniejszy niż placebo pod względem w odniesieniu do procentowego zmniejszenia masy ciała w stosunku do wartości wyjściowej i odsetka pacjentów, którzy osiągnęli zmniejszenie masy ciała o ≥ 5 i ≥ 10%. Znacząco zaobserwowano również istotnie większą poprawę w zakresie kilku kardiometabolicznych czynników ryzyka z naltreksonem ER/bupropionem ER w porównaniu z placebo, a także większą poprawę poziomu hemoglobiny glikowanej u otyłych lub z nadwagą dorosłych z cukrzycą typu 2. cukrzycą typu 2. Naltrekson ER/bupropion ER był ogólnie dobrze tolerowany w badaniach fazy III. fazy, przy czym najczęstszym działaniem niepożądanym były nudności. W związku z tym naltrekson ER/bupropion ER w dawce 32/360 mg/dobę jako dodatek do diety o obniżonej kaloryczności i i zwiększoną aktywnością fizyczną, jest skuteczną i dobrze tolerowaną opcją dla przewlekłej kontroli masy ciała u otyłych dorosłych lub dorosłych z nadwagą z co najmniej co najmniej jedną chorobą współistniejącą związaną z masą ciała.

Na co przepisywany jest lek Contrave?

Contrave(?) to połączenie chlorowodorku naltreksonu o przedłużonym uwalnianiu i chlorowodorku bupropionu o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu otyłości.

Sugeruje się, że ludzki wirus niedoboru odporności (HIV), a tym samym wywoływany przez niego zespół nabytego niedoboru odporności (AIDS) zespół nabytego niedoboru odporności (AIDS), który wywołuje, został nieumyślnie wprowadzony do organizmów ludzkich przez zastosowanie doustnej szczepionki przeciwko polio (OPV) podczas kampanii szczepień kampanii szczepień rozpoczętej przez Wistar Institute, Filadelfia, PA, USA, w Kongu Belgijskim w 1958 roku. Kongu Belgijskim w latach 1958 i 1959. "Hipoteza OPV/AIDS" sugeruje, że szczepionka OPV użyty w tej kampanii został wyprodukowany w hodowlach komórek nabłonkowych nerek szympansów, a nie w małpich nerkach. w hodowlach komórek nabłonka nerek szympansów, a nie w hodowlach komórek nerek małp, jak twierdzą H. Koprowski i współpracowników, którzy wyprodukowali OPV. Jeśli rzeczywiście użyto komórek szympansa, to wspierałoby hipotezę OPV/AIDS, ponieważ szympansy są nosicielami małpiego wirusa małpiego wirusa niedoboru odporności, powszechnie uznawanego za źródło HIV-1. Przeanalizowaliśmy kilka wczesnych pul OPV i nie znaleźliśmy dowodów na obecność szympansiego DNA. szympansa; dla kontrastu, małpie DNA jest obecne. --- Rutynowe i masowe podawanie doustnej szczepionki przeciwko polio (OPV) od 1961 roku zapobiegło wielu milionom przypadków paralitycznego poliomyelitis. Wartość dla zdrowia publicznego wartość tego niedrogiego i łatwego do podania produktu była niezwykła. niezwykła. Postępy Globalnej Inicjatywy na rzecz Eradykacji Polio dodatkowo wartość OPV, jak również ryzyko związane ze szczepieniami przeciwko poliomyelitis związanego ze szczepionką (VAPP) i szczepionkowych wirusów polio (VDPV). Chociaż oba są rzadkie, po przerwaniu transmisji dzikiego wirusa polio przez OPV, jedyne poliomyelitis wywołane wirusem polio będzie spowodowane przez OPV. Poliowirus zostanie zostanie wyeliminowany dopiero po zaprzestaniu stosowania OPV. Ten paradoks stanowi główną zachętę do ostatecznego zaprzestania szczepień przeciwko polio lub zastąpienia OPV. ale także wprowadza złożoność do procesu identyfikacji bezpiecznych i bezpiecznych i naukowo uzasadnionych strategii. Podstawowe kwestie dotyczące immunizacji po eradykacji po eradykacji obejmują ryzyko/korzyści dalszego stosowania OPV, zakres zastąpienia OPV zastąpienia OPV szczepionką IPV, możliwe strategie zaprzestania stosowania OPV oraz i licencjonowania bezpiecznego i skutecznego zamiennika dla OPV. OPV. Sformułowanie świadomej polityki szczepień po eradykacji wymaga dokładnej oceny epidemiologii polio, możliwości nadzoru, dostępności szczepionki dostępność szczepionki, zabezpieczenia laboratoryjne i ryzyko stwarzane przez samo narzędzie odpowiedzialne za skuteczne przerwanie transmisji dzikiego wirusa polio. --- Inaktywowana szczepionka przeciw polio (IPV), opracowana w USA przez Jonasa Salka na początku lat 50. została przetestowana w 1954 roku i uznana za bezpieczną i skuteczną. W 2004 r. Rok 2004 to złoty jubileusz tego przełomowego odkrycia. Od 1955 r. IPV był szeroko stosowany w Stanach Zjednoczonych, a zachorowalność na polio spadła o ponad 95%. Jednak w 1962 r., kiedy dostępna stała się doustna szczepionka przeciwko polio (OPV), polityka polityka krajowa została przesunięta na jej wyłączne stosowanie, z powodów innych niż naukowe i ekonomiczne. i ekonomia. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) również przyjęła politykę wyłącznego stosowania OPV w krajach rozwijających się. W ten sposób IPV popadła w niełaskę w dużej części świata, podczas gdy kraje Europy Północnej nadal ją stosowały. Nowe badania badania doprowadziły do poprawy jej siły działania, zmniejszenia kosztów produkcji i i połączenie jej ze szczepionką przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi (DTP), aby uprościć jej podawanie i obniżyć koszty podawania i zmniejszenia kosztów programowych. Wszystkie kraje, które zdecydowały się IPV wyeliminowały krążenie wirusa polio bez polio wywołanego przez OPV lub ryzyko powrotu żywych wirusów szczepionkowych do dzikiej natury. IPV jest wysoce immunogenna, nadaje odporność błon śluzowych i wywiera efekt ochronny stada, czyli wszystkie cechy dobrej szczepionki. cechy dobrej szczepionki. Może być stosowana w harmonii z rozszerzonym programem program szczepień (EPI) szczepień niemowląt szczepionką DTP, zmniejszając w ten sposób koszty programowe. zmniejszając koszty programowe. W ciągu ostatnich dziesięciu lat IPV ponownie odzyskała popularność i około 25 krajów uprzemysłowionych stosuje ją wyłącznie. Popyt ze strony innych krajów rośnie, a podaż nie nadąża, siły rynkowe dyktują cenę sprzedaży IPV. Przewidując taki obrót Indie uruchomiły swój własny program produkcji IPV w 1987 roku, ale projekt został zamknięty w 1992 roku. projekt został zamknięty w 1992 roku. Dziś nie jest jasne, czy uda nam się ukończyć zadanie globalnej eradykacji polio bez IPV, ze względu na niestabilność genetyczną OPV i wynikającą z tego tendencję wirusów szczepionkowych do powrotu do dzikich właściwości. właściwości. Opcja użycia IPV jest skomplikowana, ponieważ nie jest jeszcze licencjonowana w Indiach Indiach, nie produkujemy go, a importowana szczepionka byłaby zbyt kosztowna. kosztowna. Jednak w tym złotym jubileuszowym roku mamy wiele do świętowania, ponieważ globalna eradykacja dzikich wirusów polio jest w zasięgu wzroku. Gdybyśmy ściśle ściśle przestrzegać zasad nauki i ekonomii zdrowia, być może udałoby nam się osiągnąć sukces wcześniej i taniej, z brakiem polio wywołanego szczepionką jako bonusem. jako bonusem.

Kiedy szczepionka przeciwko polio stała się dostępna?

Inaktywowana szczepionka przeciwko polio (IPV), opracowana w USA przez Jonasa Salka na początku lat 50-tych, została przetestowana w 1954 roku,

Informacje o autorze: (1)Department of Biochemistry, Biophysics and Structural Biology, Institute for Integrative Biology of the Cell (I2BC), CEA, UMR 9198 CNRS, Université Paris-Sud, Batiment 144, CEA Saclay, Gif-sur-Yvette, F-91191, Francja. (2)Instytut Badań nad Rakiem i Starzeniem, Nicea (IRCAN); CNRS UMR7284/INSERM U1081; Wydział Medyczny; Nicea, 06107, Francja. (3)Synchrotron SOLEIL, L'Orme des Merisiers, Saint-Aubin BP 48, 91192 GIF-SUR-YVETTE Cedex, Francja Institut National de la Recherche Agronomique, Unité Biopolymères, Interactions, Assemblages, 44316 Nantes, Francja. (4)Synchrotron SOLEIL, L'Orme des Merisiers, Saint-Aubin BP 48, 91192 GIF-SUR-YVETTE Cedex, Francja. (5) CEA, iBiTecS, F-91191 Gif-sur-Yvette, Francja. (6)Instytut Badań nad Rakiem i Starzeniem, Nicea (IRCAN); CNRS UMR7284/INSERM U1081; Wydział Medycyny; Nicea, 06107, Francja Departament Genetyki, CHU; Nicea, 06107, Francja. (7)Zakład Biochemii, Biofizyki i Biologii Strukturalnej, Instytut Integracyjnej Biologii Komórki (Institute for Integrative Biology of the Cell (I2BC), CEA, UMR 9198 CNRS, Université Paris-Sud, Batiment 144, CEA Saclay, Gif-sur-Yvette, F-91191, Francja marie-helene.ledu@cea.fr. --- Chromosomy ssaków kończą się odcinkami powtarzalnego telomerowego DNA, które działają jak bufory, aby uniknąć utraty istotnej informacji genetycznej podczas replikacji. Kompleks wielobiałkowy znany jako shelterin zapobiega rozpoznawaniu sekwencji telomerowych jako miejsc uszkodzenia DNA. Erozja telomerów przyczynia się do ludzkich chorób, od niewydolności BM po zespoły przedwczesnego starzenia i nowotwory. Rola ochrony telomerów przez shelterinę jest mniej zrozumiała. Mutacje w genach kodujących białka chroniące TRF1 oddziałujące z czynnikiem jądrowym 2 (TIN2) i homolog dysplazji kory nadnerczy (ACD) zostały zidentyfikowane w dyskeratozie congenita, zespole charakteryzującym się dysfunkcją somatycznych komórek macierzystych w wielu narządach narządach, co prowadzi do niewydolności BM i innych objawów plejotropowych. Tutaj cechy biochemiczne i efekty in vivo poszczególnych białek shelterin białek shelterin, omawiamy funkcje shelterin w hematopoezie i dokonujemy przeglądu pojawiających się wiedzy na temat wpływu kompleksu shelterin na zaburzenia hematologiczne. --- Telomery oddziałują z licznymi białkami, w tym ze składnikami kompleksu shelterin których zmiana, podobnie jak skrócenie telomerów wywołane proliferacją, inicjuje starzenie się komórek. skracanie, inicjuje starzenie się komórek. W nowotworach długość telomerów jest utrzymywana przez aktywność telomerazy lub przez mechanizm alternatywnego wydłużania telomerów którego cechą charakterystyczną jest telomeryczna lokalizacja białka białaczki promielocytowej (PML). białaczki promielocytowej (PML). Nie wiadomo, czy PML przyczynia się do utrzymania telomerów w normalnych komórkach. normalnych komórkach jest nieznane. Pokazujemy, że w normalnych ludzkich fibroblastach białko PML wiąże się z kilkoma telomerami, preferencyjnie, gdy są one uszkodzone. Wywołany proliferacją zanik telomerów lub ich uszkodzenie w wyniku zmiany kompleksu shelterin kompleksu shelterin zwiększa telomeryczną lokalizację PML, która jest zwiększona w ludzkich limfocytach T pochodzących od pacjentów z genetycznym niedoborem telomerazy. W normalnych fibroblastach zubożenie PML indukuje uszkodzenie telomerów, nieprawidłowości jądrowe i chromosomalne oraz starzenie się. Ekspresja białka białaczki PML/RARα w progenitorach hematopoetycznych wypiera PML z telomerów i indukuje telomeryzację. telomerów i indukuje skracanie telomerów w szpiku kostnym myszy przed białaczką. myszy. Nasza praca dostarcza nowego spojrzenia na fizjologiczną funkcję PML, która uczestniczy w nadzorze telomerów w normalnych komórkach. Nasze dane sugerują ponadto że zmniejszona funkcja PML może przyczyniać się do starzenia się komórek, niestabilności genomowej niestabilności genomowej i nowotworzenia. --- Telomery są wysoce regulowanymi i dynamicznymi kompleksami, które chronią genomowy DNA i zapobiegają błędnemu rozpoznaniu końca liniowych chromosomów jako DNA. Ze względu na problem z replikacją końcową, telomery komórek somatycznych skracają się z każdym podziałem komórkowym, indukując starzenie się komórek. Telomeraza jest odwrotną transkryptazą zdolną do kompensowania skracania telomerów poprzez dodawanie telomerów na końcach chromosomów. Ludzkie telomery są związane z kompleksem shelterin, który składa się z sześciu białek związanych z telomerami, które specyficznie wiążą się z telomerowym DNA. Zmiany lub usunięcie poszczególnych lub usunięcie poszczególnych składników shelterin prowadzi do oderwania telomerów i dysfunkcji telomerów, skutkując starzeniem się komórek i transformacją do stanu złośliwego. Uważa się, że inny kompleks wielofunkcyjnych białek, nazwany kompleksem non-shelterin, zapobiega degradacji telomerów. zapobiega degradacji telomerów i ułatwia telomeryzację opartą na telomerazie. wydłużanie telomerów. Ponieważ telomeraza wykazuje wysoką ekspresję w większości ludzkich komórek nowotworowych, jest ona uważana za atrakcyjny cel dla nowych strategii terapeutycznych. W tym przeglądzie, podsumujemy charakterystykę telomerów i telomerazy w nowotworach limfoidalnych limfoidalnych i omówimy rolę białek związanych z telomerami w tych jednostkach. białek związanych z telomerami. --- Telomery, powtarzalne sekwencje DNA na końcach chromosomów, są chronione przed odpowiedzią na uszkodzenia DNA (DDR) przez kompleks shelterin. odpowiedzi na uszkodzenia DNA (DDR) przez kompleks shelterin. Aby zrozumieć, w jaki sposób shelterin chroni końce telomerów, zbadaliśmy organizację strukturalną chromatyny telomerowej w ludzkich komórkach przy użyciu mikroskopii superrozdzielczej. Odkryliśmy, że telomery tworzą zwarte kuliste struktury poprzez złożoną sieć interakcji między podjednostkami shelteriny i telomerowym DNA, ale nie przez DNA metylację, deacetylację histonów lub trimetylację histonów w telomerach i regionach subtelomerowych. regionach subtelomerowych. Mutacje, które osłabiają montaż lub usuwanie z telomerów powodują nawet 10-krotny wzrost objętości telomerów. objętości telomerów. Zdekompaktowane telomery gromadzą sygnały DDR i stają się bardziej dostępne dla białek związanych z telomerami. Rekompresja chromatyny telomerowej przy użyciu ortogonalnej metody metodą ortogonalną wypiera sygnały DDR z telomerów. Wyniki te ujawniają aktywność remodelowania chromatyny przez shelterinę i wykazują, że zagęszczanie chromatyny telomerowej za pośrednictwem shelteriny zapewnia solidną ochronę końców chromosomów przed maszynerią DDR. --- Końce DNA są eksponowane w komórkach podczas normalnych lub dysfunkcyjnych procesów komórkowych lub zdarzeń molekularnych. Telomery muszą być chronione przez kompleks shelterin aby uniknąć połączeń występujących między chromosomami, podczas gdy uszkodzenie topoizomerazy lub klastrowe przetwarzanie uszkodzeń DNA może powodować dwuniciowe co wymaga szybkiej naprawy w celu uniknięcia śmierci komórki. Rygorystyczne badanie wielu białek zaangażowanych w utrzymanie integralności DNA jest trudnym zadaniem ze względu na niezliczone niespecyficzne elektrostatyczne i/lub hydrofobowych oddziaływań DNA-białko, które wynikają z chemicznej natury DNA. DNA. Opracowaliśmy technikę, która rozróżnia białka rekrutowane specyficznie na końcach DNA od tych, które wiążą się z DNA z powodu ogólnego powinowactwo do podwójnej helisy. Nasze badanie pokazuje, że proteom końców DNA obejmuje białka o niespodziewanie szerokim spektrum funkcjonalnym, od naprawy DNA po biogenezę rybosomów. naprawy DNA do biogenezy rybosomów i cytoszkieletu, w tym nowe białka o nieudokumentowanej funkcji. Globalne mapowanie zidentyfikowanego proteomu na opublikowane sieci białek naprawy DNA Sieci białek naprawczych DNA wykazały doskonałą specyficzność i pokrycie funkcjonalne naszej techniki oczyszczania. Wreszcie, natywne kompleksy nukleoproteinowe, które gromadziły się specyficznie na końcach DNA, wykazały, że obdarzone wysoce wydajną aktywnością naprawy DNA.

Czym jest kompleks Shelterin?

Ludzkie telomery są związane z kompleksem shelterin, który składa się z sześciu białek związanych z telomerami, które specyficznie wiążą się z telomerowym DNA. Zmiany lub usunięcie poszczególnych składników shelterin może prowadzić do oderwania telomerów i dysfunkcji telomerów, co prowadzi do starzenia się komórek i transformacji do stanu złośliwego.

Szacuje się, że reaktywne metabolity są jedną z głównych przyczyn nieoczekiwanej toksyczności leków. nieoczekiwanej toksyczności leku, wiążąc się kowalencyjnie z białkami komórkowymi lub DNA. Ze względu na ich wysoką reaktywność i krótki czas życia, reaktywne metabolity są analizowane po chemicznym uwięzieniu za pomocą środków nukleofilowych, takich jak glutation lub cyjanek. cyjanek. Ostatnio, niewyjaśnione i niescharakteryzowane metylowane produkty reakcji w ludzkim mikrosomie wątrobowym opartym na wychwytywaniu reaktywnych metabolitów wykorzystującym cyjanek potasu jako czynnik wychwytujący. Tutaj podobny test został wykorzystano do wytworzenia mono- lub dimetylowanych i dalej uwięzionych cyjankiem reakcji produkty propranololu, amlodypiny i cyprofloksacyny, a następnie ultrawydajna chromatografia cieczowa/spektrometria masowa czasu przelotu (UPLC/TOF-MS) i ultra wydajną chromatografię cieczową/tandemową spektrometrię mas (UPLC/TOF-MS). spektrometria (UPLC/MS/MS) dla ich bardziej szczegółowej struktury wyjaśnienia. Tworzenie wszystkich obserwowanych produktów uwięzionych w cyjankach było wyraźnie wyraźnie zależne od NADPH, a zatem za pośrednictwem metabolizmu. Sugerowane ścieżki reakcji obejmowały N-metylację prowadzącą do tworzenia iminium w pierwszorzędowych i/lub drugorzędowych aminy poprzedzone reakcjami za pośrednictwem cytochromu P450 (CYP). Ponieważ reakcja metylacji sugerowano, że jest ona zaangażowana w tworzenie rzeczywistego reaktywnego jonu iminowego. reaktywnego jonu iminowego, obserwowane produkty uwięzione w cyjanku były raczej artefaktami eksperymentalnymi a nie uwięzionymi reaktywnymi metabolitami. Wyniki podkreślają, że aby uniknąć aby uniknąć przeszacowania powstawania reaktywnych metabolitów in vitro, zjawisko metylacji zjawisko metylacji powinno być brane pod uwagę przy interpretacji wyników badań cyjanków wykorzystujących reaktywne metabolity. To z kolei podkreśla znaczenie identyfikacji obserwowanych koniugatów cyjanowych podczas takich badań. badań. Identyfikacja metabolitów ma jednak duże znaczenie dla uniknięcia przeszacowania klirensu metabolicznego in vitro w przypadkach, w których tego rodzaju metabonianów ma duży wpływ na szybkość zanikania związku. związku. --- Powstawanie reaktywnych metabolitów w wyniku biotransformacji jest podejrzewaną przyczyną wielu niepożądanych reakcji na lek. Testowanie skłonności leku do do tworzenia reaktywnych metabolitów w coraz większym stopniu staje się integralną częścią strategii optymalizacji strategii optymalizacji ołowiu w odkrywaniu leków. Reaktywność DNA jest jednym z niepożądanych niepożądanym aspektem leku lub jego metabolitów i może prowadzić do zwiększonego ryzyka raka i toksyczności reprodukcyjnej. toksyczności reprodukcyjnej. Wiele leków jest metabolizowanych przez cytochromy P450 w wątrobie i innych tkankach. w wątrobie i innych tkankach, a reakcje te mogą generować twarde substancje elektrofilowe. Te ciężko elektrofilowe reaktywne metabolity mogą reagować z DNA i mogą być być wykrywane w standardowych testach genotoksyczności in vitro; jednak większość tych testów jest niewystarczająca ze względu na stosowanie ekstraktów z narządów pochodzenia zwierzęcego, które nieodpowiednio reprezentują ludzki metabolizm. Obecne badanie opisuje rozwój systemów bakteryjnych, które skutecznie wykrywają uszkadzające DNA elektrofilowe reaktywne metabolity generowane przez ludzką biotransformację P450. Testy te wykorzystują system reporterowy GFP, który wykrywa uszkodzenia DNA poprzez indukcję odpowiedzi odpowiedzi SOS i reporter GFP do kontroli cytotoksyczności. Dwa ludzkie ludzkie prototypy kompatybilne z CYP1A2 mają odpowiednie właściwości do do wykrywania reaktywnych metabolitów uszkadzających DNA w sposób wysokowydajny. Zalety tego podejścia obejmują krótki czas testu (120-180 min) z pomiarem w czasie rzeczywistym pomiar w czasie rzeczywistym, wrażliwość na małe ilości związku oraz możliwość dostosowania do formatu mikropłytki. Systemy te są odpowiednie dla testów o wysokiej wydajności i mogą służyć jako prototypy do opracowania przyszłych ulepszonych wersji. --- Reaktywne formy tlenu (ROS) to rodzina cząsteczek, które są nieustannie generowane, przekształcane i zużywane we wszystkich żywych organizmach jako konsekwencja życia tlenowego. Tradycyjne spojrzenie na te reaktywne metabolity tlenu jest następujące stresu oksydacyjnego i uszkodzeń, które prowadzą do pogorszenia stanu tkanek i narządów w starzeniu się i chorobach. Jednak pojawiające się dane pokazują, że ROS wytwarzane w pewnych sytuacjach sytuacjach mogą również przyczyniać się do fizjologii i zwiększonej sprawności. Niniejsza Perspektywa zapewnia ukierunkowaną dyskusję na temat tego, jakie czynniki prowadzą cząsteczki ROS do stają się sygnałami i/lub czynnikami stresogennymi, podkreślając, w jaki sposób rosnąca wiedza na temat ROS może prowadzić do postępów w zrozumieniu ich zróżnicowanego wkładu w biologię. różny wkład w biologię. Ważnym aspektem tego wyłaniającego się obszaru na chemia-biologia jest opracowanie nowych narzędzi do badania tych małych cząsteczek i ich reaktywności. małych cząsteczek i ich reaktywności w złożonych układach biologicznych. --- Metaboliczna aktywacja leku prowadząca do powstania reaktywnych metabolitów, które mogą kowalencyjnie modyfikować białka, jest uważana za początkowy etap, który może prowadzić do toksyczności narządowej wywołanej lekiem. Charakterystyka reaktywnych metabolitów jest krytyczna dla projektowania nowych kandydatów na leki o ulepszonym profilu toksykologicznym. profilu toksykologicznym. Wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC) w połączeniu ze spektrometrią mas (MS) spektrometrią mas (MS) dominuje nad wszystkimi narzędziami analitycznymi stosowanymi do badań przesiewowych i charakterystyki reaktywnych metabolitów. W niniejszym przeglądzie przedstawiono krótki opis eksperymentalnych stosowanych do oceny reaktywnych metabolitów, a następnie a następnie omówiono reaktywność glukuronidów acylowych i tioestrów acylo-koenzymu A tioestrów. Opisano również techniki wysokoprzepustowego badania przesiewowego i kwantyfikacji reaktywnych metabolitów, wraz z podejściami proteomicznymi stosowane do identyfikacji celów białkowych i miejsc modyfikacji przez reaktywne metabolity. reaktywne metabolity. Dokonano przeglądu strategii radzenia sobie z reaktywnymi metabolitami. W Podsumowując, omawiamy wyzwania i przyszłe potrzeby w tej dziedzinie badań. badań. --- WPROWADZENIE: Toksyczność, w której pośredniczą reaktywne metabolity, jest często ograniczona do narządu, w którym generowane są elektrofilowe metabolity. Niektóre reaktywne reaktywne metabolity mogą jednak mieć zdolność do przemieszczania się z miejsca ich powstawania. powstawania. Sugeruje to, że w przypadku tych reaktywnych metabolitów badania w rolę narządów innych niż te, na które bezpośrednio wpływają, mogą być istotne dla zrozumienia mechanizmu toksyczności. w zrozumieniu mechanizmu toksyczności. OBSZARY OBJĘTE: Autorzy omawiają czynniki fizjologiczne i biochemiczne które mogą umożliwić reaktywnym metabolitom powodowanie toksyczności w narządzie odległym od od miejsca powstawania. Ponadto autorzy przedstawiają studium przypadku, które w którym opisano badania wykazujące, że sulfotlenek S-(1,2-dichlorowinylo)-L-cysteiny sulfotlenek (DCVCS) i N-acetylo-S-(1,2-dichlorowinylo-L-cysteiny sulfotlenek (N-AcDCVCS), reaktywne metabolity znanych metabolitów trichloroetylenu S-(1,2-dichlorowinylo)-L-cysteiny (DCVC), oraz N-acetylo-S-(1,2-dichlorowinylo)-L-cysteiny (N-AcDCVC), są generowane w wątrobie i przemieszczają się przez krążenie do nerek, powodując nefrotoksyczność. OPINIA EKSPERTA: Zdolność reaktywnych metabolitów do translokacji może być ważna do rozważenia podczas badania mechanizmów toksyczności. Podejście mechanistyczne Mechanistyczne podejście, podobne do tego opisanego dla DCVCS i N-AcDCVCS, może być przydatne w określaniu roli krążących reaktywnych metabolitów w pozawątrobowej toksyczności leków i innych substancji chemicznych. toksyczności leków i innych substancji chemicznych. Jeśli tak jest, strategie interwencji strategie, które w innym przypadku nie byłyby wykonalne, mogą być skuteczne w zmniejszaniu toksyczności pozawątrobowej. toksyczności pozawątrobowej. --- Troglitazon (TGZ) został opracowany do leczenia cukrzycy typu 2, ale został wycofany z rynku z powodu hepatotoksyczności. Powstawanie reaktywnych metabolitów metabolitów było związane z obserwowaną hepatotoksycznością. Takie reaktywne metabolity Zaproponowano, że takie reaktywne metabolity powstają poprzez trzy różne mechanizmy. Jeden z z proponowanych mechanizmów obejmuje utlenianie ugrupowania chromanowego TGZ do reaktywnego metidu o-chinonu. Dwa pozostałe mechanizmy obejmują metaboliczną aktywację metaboliczną tiazolidynodionu TGZ. W niniejszym badaniu że elektrochemiczne utlenianie może być wykorzystane do wytworzenia reaktywnego metabolitu reaktywnego metabolitu TGZ, który może być wychwytywany przez GSH lub N-acetylocysteinę. Z inkubacji TGZ z mikrosomami wątroby szczura i człowieka w obecności GSH lub N-acetylocysteiny, wykazano, że podobne koniugaty powstały in in vitro, jak powstałe w wyniku elektrochemicznego utleniania TGZ. Badania jedno- i dwuwymiarowe NMR koniugatu troglitazonu z S-( N-acetylo)cysteiną ujawniły, że N-acetylocysteina została przyłączona do węgla benzylowego w cząsteczce chromanu, pokazując, że koniugat powstał w reakcji między o-chinonem TGZ i N-acetylocysteiną. Z elektrochemicznego utleniania rosiglitazonu, pioglitazonu i ciglitazonu w obecności GSH, nie zidentyfikowano koniugatów GSH nie udało się zidentyfikować koniugatów GSH. Wszystkie te trzy związki zawierają tiazolidinediony. Podsumowując, wykazano, że główny reaktywny metabolit reaktywnym metabolitem TGZ powstałym w wyniku elektrochemicznego utleniania był o-chinonu, a metabolit ten był podobny do tego, co zaobserwowano jako głównym produktem reakcji w ludzkich i szczurzych mikrosomach wątrobowych. --- W ciągu ostatnich dziesięcioleci stało się jasne, że enzymy ewoluowały w celu detoksykacji i eliminacji obcych substancji chemicznych z organizmu, czasami generują wysoce reaktywne metabolity, które mają konsekwencje toksykologiczne. Aby zmniejszyć prawdopodobieństwo późnego niepowodzenia klinicznego lub wycofania z rynku, nastąpił na zrozumienie kluczowych procesów metabolicznych, które mogą powodować powodować interakcje lub toksyczność leków. Dokonano znaczących postępów w w wykrywaniu reaktywnych metabolitów oraz w zrozumieniu zależności struktura aktywność. Obecnie powszechnie przyjmuje się, że związki z pewnymi grupy funkcyjne, takie jak aniliny, chinony, hydrazyny, tiofeny, furany, kwasy acylopropionowe i alkiny mają znacznie większe ryzyko związane z tworzenia reaktywnych metabolitów niż związki, które nie zawierają takich "alarmy strukturalne". Wykrywanie reaktywnych metabolitów odbywa się zwykle za pomocą testów in in vitro, które stały się bardziej czułe dzięki postępom w spektrometrii mas. spektrometrii mas. Ponieważ zidentyfikowano coraz większą liczbę związków, które tworzą reaktywne metabolity reaktywne metabolity, znaczna część uwagi została przeniesiona z wykrywania na ocenę skutków toksykologicznych. Podczas gdy istnieje nieproporcjonalna związków metabolizowanych do reaktywnych metabolitów, które są związane z hepatotoksycznością indukowaną lekami i poważnymi działaniami toksycznymi na skórę, takimi jak toksyczna nekroliza śródbłonka toksyczna nekroliza śródbłonka i zespół Stevena Johnsona, próby przewidywania toksyczności na podstawie badań in vitro były zniechęcające. W niniejszym przeglądzie próbujemy podsumować eksperymentalne opcje dostępne do oceny reaktywnych metabolitów. reaktywnych metabolitów. --- Niektóre leki są przekształcane w reaktywne metabolity przez cytochrom P-450, mikrosomalny enzym wątrobowy. wątrobowy enzym mikrosomalny. Reaktywne metabolity wiążą się kowalencyjnie z makrocząsteczkami makrocząsteczkami hepatocytów, determinując w ten sposób zmiany w wątrobie. Indukcja enzymów mikrosomalnych zwiększa powstawanie reaktywnych metabolitów i wyolbrzymia hepatotoksyczność tych leków. --- WPROWADZENIE: Wiadomo, że wiele wycofanych leków ulega bioaktywacji przez szereg enzymów metabolizujących leki do chemicznie reaktywnych metabolitów, które wiążą się kowalencyjnie z białkami i DNA, powodując odpowiednio toksyczność narządową i kancerogenezę. kancerogenezę. Ważnym celem w odkrywaniu leków jest identyfikacja strukturalnych miejsc bioaktywacji w odkrywanych cząsteczkach w celu zapewnienia strategicznych modyfikacji, które eliminują lub minimalizują powstawanie reaktywnych metabolitów metabolitów, przy jednoczesnym zachowaniu docelowej siły działania, selektywności i pożądanych właściwości właściwości farmakokinetyczne prowadzące do opracowania skutecznych i nietoksycznych leków. nietoksycznych leków. OBSZARY OBJĘTE PRZEGLĄDEM: Niniejszy przegląd obejmuje techniki eksperymentalne stosowane obecnie do wykrywania reaktywnych metabolitów leków i przedstawia niedawne przykłady, w których informacje z mechanistycznych badań in vitro zostały z powodzeniem wykorzystane do przeprojektowania kandydata na lek leków, co doprowadziło do zablokowania lub zminimalizowania bioaktywacji. Omawiane techniki obejmują kowalencyjne wiązanie in vitro radioznakowanego leku z białkiem i reaktywnym metabolitem z odczynnikami takimi jak glutation, cyjanek, półkarbazyd i zasady DNA. podstawy. Studia przypadków dotyczące wykrywania reaktywnych metabolitów przy użyciu kombinacji różnych technik, w tym chromatografii cieczowej-tandemowej spektrometrii mas i analizy NMR oraz późniejszej modyfikacji strukturalnej. OPINIA EKSPERTA: Informacje pochodzące z najnowocześniejszych mechanistycznych badań metabolizmu leków metabolizmu leków mogą być z powodzeniem wykorzystane do ukierunkowania chemii medycznej w kierunku syntezy kandydatów na leki pozbawione ryzyka bioaktywacji, przy jednoczesnym zachowaniu pożądanych właściwości farmakologicznych i farmakokinetycznych. --- Dowody zdecydowanie sugerują, że wiele niepożądanych reakcji na leki, w tym idiosynkratyczne reakcje na leki, wiąże się z reaktywnymi metabolitami. Ponadto, niektóre grupy funkcyjne, które są łatwo utleniane do reaktywnych metabolitów, są są związane z wysoką częstością występowania działań niepożądanych. Większość leków może prawdopodobnie tworzyć reaktywne metabolity, ale proste porównanie wiązania kowalencyjnego in vitro jest mało prawdopodobne, aby zapewnić dokładne wskazanie względnego ryzyka leku powodującego idiosynkratyczną reakcję, ponieważ nie zapewnia wskazania jak skutecznie metabolit jest detoksykowany in vivo. Ponadto, częstość występowania i charakter działań niepożądanych związanych z danym lekiem jest prawdopodobnie w dużej mierze zależy od miejsca powstawania reaktywnych metabolitów, jak również jak również reaktywności chemicznej reaktywnego metabolitu. Takie czynniki będą określają, z którymi makrocząsteczkami metabolity będą się wiązać, a wiadomo że wiązanie kowalencyjne z niektórymi białkami, takimi jak te w błonie leukocytów, jest znacznie bardziej prawdopodobne, że doprowadzi do reakcji immunologicznej lub innego rodzaju toksyczności. toksyczności. Niektóre reaktywne metabolity, takie jak glukuronidy acylowe, krążą swobodnie i mogą prowadzić do niepożądanych reakcji w prawie każdym narządzie; jednak większość reaktywnych metabolitów reaktywnych metabolitów ma krótki biologiczny okres półtrwania i chociaż niewielkie ilości mogą wydostać się z narządu, w którym powstały, jest mało prawdopodobne, aby te metabolity osiągnęły wystarczających stężeń, aby spowodować toksyczność w innych narządach. Wiele idiosynkratycznych reakcji na leki dotyczy leukocytów, zwłaszcza agranulocytozy i tocznia polekowego. toczeń. My i inni wykazaliśmy, że leki mogą być metabolizowane przez aktywowane neutrofile i monocyty do reaktywnych metabolitów. Główną reakcją wydaje się być reakcja z kwasem podchlorawym wytwarzanym przez leukocyty. Kwas podchlorawy jest dość reaktywny i dlatego jest prawdopodobne, że wiele innych leków będzie które są metabolizowane przez aktywowane leukocyty. Niektóre prekursory neutrofili zawierają mieloperoksydazę i system oksydazy NADPH i jest prawdopodobne, że komórki te mogą również utleniać leki. Dlatego, chociaż nie ma bezpośrednich dowodów, uzasadnione jest spekulowanie, że reaktywne metabolity generowane przez aktywowane leukocyty lub prekursory neutrofili w szpiku kostnym, mogą być odpowiedzialne za wywołaną lekami agranulocytozę i niedokrwistość aplastyczną. Może to wiązać się z bezpośrednią toksycznością lub reakcją immunologiczną. Mechanizmy te nie wykluczają się wzajemnie wykluczające i może się zdarzyć, że oba mechanizmy przyczyniają się do toksyczności, nawet u tego samego pacjenta. W przypadku tocznia indukowanego lekami, dominującą hipotezą tocznia wiąże się z modyfikacją antygenów MHC klasy II. (ABSTRAKT SKRÓCONY DO 400 SŁÓW) --- Bioaktywacja leków prowadząca do powstawania reaktywnych form zdolnych do kowalencyjnego wiązania z białkami stanowi ważną przyczynę toksyczności wywołanej przez leki. toksyczności. Wykrywanie reaktywnych metabolitów przy użyciu inkubacji mikrosomalnych in vitro jest kluczowym krokiem w ocenie potencjalnej toksyczności związków farmaceutycznych. Najpopularniejsza metoda najczęstszą metodą badania powstawania tych niestabilnych, elektrofilowych elektrofilowych polega na wychwytywaniu ich za pomocą glutationu (GSH), a następnie zastosowaniu chromatografii cieczowej/spektrometrii masowej (LC/MS). Niniejsza praca opisuje zastosowanie bromowanego analogu glutationu, N-(2-bromokarbobenzyloksy)-GSH (GSH-Br), do badań przesiewowych in vitro reaktywnych metabolitów metodą LC/MS. Ten nowy środek wychwytujący został przetestowany z czterema związkami leków, o których wiadomo, że tworzą reaktywne metabolity reaktywne metabolity, acetaminofen, fipeksyd, trimetoprim i klozapinę. Mikrosomalne inkubacje mikrosomalne inkubacje przeprowadzono z GSH i GSH-Br dla każdego leku z późniejszą analizą za pomocą chromatografii cieczowej / spektrometrii mas o wysokiej rozdzielczości na instrumencie ESI-TOF (electrospray time-of-flight). Do akwizycji danych zastosowano ogólną metodę LC/MS została wykorzystana do akwizycji danych, a następnie specyficznego dla leku przetwarzania dokładnych w oparciu o filtrowanie defektów masy i dopasowywanie wzorców izotopowych. Inkubacje GSH i GSH-Br porównano z próbkami kontrolnymi przy użyciu analizy różnicowej (Mass Profiler) w celu zidentyfikowania adduktów powstałych w wyniku tworzenia się reaktywnych metabolitów. reaktywnych metabolitów. We wszystkich czterech przypadkach GSH-Br przyniósł lepsze wyniki, ze zmniejszonym odsetkiem wyników fałszywie dodatnich, zwiększoną czułością i nowymi adduktami w przeciwieństwie do samego GSH. Połączenie zastosowania tego nowego z potężnymi procedurami przetwarzania do filtrowania dokładnych danych masowych i analizy różnicowej. danych masowych i analizy różnicowej stanowi bardzo wiarygodną metodę identyfikacji reaktywnych metabolitów powstających w inkubacjach mikrosomalnych. --- Diosbulbina B (DIOB), furanoid, jest głównym składnikiem leku ziołowego Dioscorea bulbifera L. Narażenie na DIOB spowodowało uszkodzenie wątroby u ludzi i zwierząt doświadczalnych. zwierząt doświadczalnych. Mechanizmy hepatotoksyczności indukowanej przez DIOB pozostają nieznane. Niniejsze badanie wykazało, że DIOB indukował hepatotoksyczność w sposób w sposób zależny od czasu i dawki u myszy. Obraz histopatologiczny barwiony metodą H&E wykazał występowanie martwicy w wątrobie uzyskanej od myszy leczonych DIOB w dawce 200 mg/kg. Wstępne leczenie KTC chroniło zwierzęta przed hepatotoksyczności i zubożenia wątrobowego GSH indukowanego przez DIOB, zwiększony obszar pod krzywą stężenia w czasie DIOB we krwi, zmniejszone wydalanie z moczem GSH pochodzących z DIOB i zwiększone wydalanie leku macierzystego z moczem. Wstępne leczenie BSO nasilało hepatotoksyczność indukowaną DIOB. W celu zdefiniować rolę ugrupowania furanowego w toksyczności wątroby wywołanej przez DIOB, zastąpiliśmy furan DIOB grupą tetrahydrofuranową przez chemiczne uwodornienie pierścienia furanowego DIOB. pierścienia furanowego DIOB. Nie zaobserwowano uszkodzenia wątroby u zwierząt, którym podawano te same dawki dawki tetrahydro-DIOB. Grupa furanowa była niezbędna dla hepatotoksyczności wywołanej przez DIOB. hepatotoksyczności. Wyniki sugerują, że cis-enedialny reaktywny metabolit DIOB był odpowiedzialny za obserwowaną toksyczność. Obserwowane skromne wyczerpanie wątrobowego GSH u zwierząt leczonych DIOB sugeruje działanie jednego lub więcej reaktywnych metabolitów, a obserwowane uszkodzenie wątroby może być spowodowane przynajmniej częściowo częściowo z reakcji tych metabolitów z kluczowymi biomolekułami. Enzymy cytochromu P450 3A są zaangażowane w hepatotoksyczność indukowaną DIOB poprzez katalizowanie tworzenie reaktywnego metabolitu DIOB. --- Spadek liczby zatwierdzanych nowych leków w ciągu ostatniej dekady doprowadził do dokładnej analizy analizy procesu odkrywania leków. Jednym z głównych powodów rezygnacji jest toksyczność przedkliniczna, często przypisywana generowaniu metabolitów leków reagujących z białkami. W niniejszym przeglądzie przedstawiamy krytykę takich reaktywnych metabolitów i oceniamy dowody łączące je z obserwowanymi efektami toksycznymi. toksycznymi. Metodologia charakteryzowania reaktywnych metabolitów znacznie się rozwinęła w ostatnich latach. w ostatnich latach znacznie się rozwinęła i została podsumowana w pierwszej kolejności. Następnie rozważamy hamowanie kluczowych enzymów metabolicznych przez metabolity elektrofilowe, a także niekorzystne interakcje lek-lek, które mogą z tego wynikać. Jedną z ważnych klas metabolitów reagujących z białkami, niezwiązanych jednoznacznie ze zdarzeniem toksycznym, są glukuronidy acylowe. glukuronidy. Ich właściwości zostały omówione w świetle charakterystyki bezpieczeństwa bezpieczeństwa leków zawierających kwasy karboksylowe. Wiele niepożądanych działań leków (ADR) to zdarzenia idiosynkratyczne, czyli takie, których nie da się przewidzieć na podstawie znajomości farmakologii i farmakoterapii. na podstawie znajomości farmakologii i farmakokinetyki związku macierzystego. Obserwowane ADR mogą przybierać różne formy. Uszkodzenie konkretnych narządów, w szczególności wątroby, jest najbardziej bezpośrednie: zbadamy to szczegółowo. Przechodząc do poziomu poziom komórkowy, rozważamy również regulację w górę indukowanych procesów komórkowych. Powiązana, ale odrębna kwestia nadwrażliwości lub reakcji alergicznych na leki i ich metabolity, prawdopodobnie za pośrednictwem układu odpornościowego. Na koniec omawiamy wpływ takich danych na proces odkrywania leków, zarówno poprzez zarówno poprzez wczesne wykrywanie reaktywnych metabolitów, jak i świadome projektowanie syntetyczne, które eliminuje niekorzystną funkcjonalność kandydatów na leki. --- Działania niepożądane wywołane przez leki, zwłaszcza reakcje typu B, stanowią poważny problem kliniczny. problem kliniczny. Wiążą się one również ze znacznym stopniem niepewności przy opracowywaniu leków ponieważ często nie są one wykrywane do momentu wprowadzenia leku na rynek. na rynek. Reakcje typu B są również określane jako idiosynkratyczne reakcje na lek przez wielu badaczy ze względu na ich nieprzewidywalny charakter i nasz brak zrozumienia mechanizmów z nimi związanych. Obecnie uważa się, że że większość tych reakcji ma podłoże immunologiczne i jest wywoływana przez immunogenne koniugaty koniugaty powstałe w wyniku reakcji reaktywnego metabolitu leku z białkami komórkowymi. białkami komórkowymi. Wykazano, że większość leków związanych z reakcjami idiosynkratycznymi tworzy w pewnym stopniu reaktywne metabolity. Kowalencyjne kowalencyjnego wiązania reaktywnych metabolitów z białkami komórkowymi. przypadkach. Jednak badania mające na celu ujawnienie roli reaktywnych metabolitów i ich i ich adduktów białkowych w mechanizmie reakcji idiosynkratycznych wywołanych przez leki. brak. Niniejszy przegląd skupi się na naszym obecnym zrozumieniu i spekulatywnych w jaki sposób reaktywny metabolit leku może ostatecznie prowadzić do toksyczności immunologicznej. toksyczności immunologicznej. --- Diklofenak jest powszechnie przepisywanym NLPZ, który sam w sobie i jego reaktywne metabolity (faza I i faza II) mogą być metabolity (faza I i faza II) mogą być zaangażowane w poważną idiosynkratyczną hepatotoksyczność. hepatotoksyczności. Uszkodzenie mitochondriów jest jednym z mechanizmów indukowanego lekami uszkodzenia wątroby (DILI). uszkodzenia wątroby (DILI). W niniejszej pracy przeprowadzono badanie hamującego diklofenaku (Dic) i jego fazy I [4-hydroksydiklofenak (4'-OH-Dic) i 5-hydroksydiklofenaku (5-OH-dic)] oraz fazy II [glukuronid acylowy diklofenaku (DicGluA) i tioester glutationu diklofenaku (DicSG)], na syntezę ATP w mitochondriach wątroby szczura. Mechanizm oparty na hamowanie syntezy ATP jest wywierane przez diklofenak i jego metabolity. Metabolit fazy I (4'-OH-Dic) i metabolity fazy II (DicGluA i DicSG) wykazywały silne hamowanie (2-5-krotne) syntezy ATP, podczas gdy 5-OH-Dic, jeden z metabolitów fazy metabolit fazy I, był mniej silnym inhibitorem w porównaniu do Dic. Obliczone stałe kinetyczne obliczone stałe kinetyczne opartego na mechanizmie hamowania syntezy ATP przez Dic wykazywały maksymalną szybkość inaktywacji (Kinact) wynoszącą 2,64 ± 0,15 min(-1) i półmaksymalną szybkość inaktywacji (Kinact) wynoszącą 2,64 ± 0,15 min(-1). maksymalna szybkość inaktywacji (KI) 7,69 ± 2,48 μM przy stosunku Kinact / KI wynoszącym 0,343 min(-1) μM(-1). Współinkubacja mitochondriów z Dic i zredukowanym GSH wykazała ochronny wpływ na hamowanie syntezy ATP za pośrednictwem Dic. Nasze dane z tego badania zdecydowanie wskazują, że Dic, jak również jego metabolity mogą mogą być zaangażowane w toksyczne działanie na wątrobę poprzez hamowanie syntezy ATP. --- Jako insektycyd chloroorganiczny, endosulfan został powszechnie zakazany lub ograniczony. ograniczone, ale nadal jest szeroko stosowany w wielu krajach rozwijających się. Poprzednie badania wykazały wiele niekorzystnych skutków zdrowotnych endosulfanu. Jednakże neurotoksyczność endosulfanu nie została w pełni wyjaśniona. W tym badaniu, izomery endosulfanu (α-/β-endosulfan) i ich główne metabolity (siarczan endosulfanu, endosulfan). siarczan endosulfanu, diol endosulfanu i lakton endosulfanu) były odpowiednio narażone na działanie ludzkie komórki neuroblastoma SH-SY5Y. Wyniki wykazały, że zarówno α-endosulfan, jak i β-endosulfan powodowały zmniejszenie żywotności komórek i uszkodzenia morfologiczne w sposób sposób zależny od dawki. Ich mediana skutecznych stężeń (EC50) wynosiła odpowiednio odpowiednio 79,6 μM (α-endosulfan) i 50,37 μM (β-endosulfan) dla 72-godzinnej ekspozycji. narażenie. EC50 mieszaniny α/β-endosulfanu były niższe niż pojedynczego izomeru. izomeru. Jednak wartości EC50 jego metabolitów były wyższe niż w przypadku technicznego endosulfanu. endosulfanu. Endosulfan i jego metabolity powodowały wzrost reaktywnych form tlenu i peroksydację lipidów, ale zmniejszenie dysmutazy ponadtlenkowej w sposób sposób zależny od dawki. Wyniki te wskazują, że α-endosulfan wykazuje wyższą neurotoksyczność niż neurotoksyczność niż β-endosulfan. Mieszanina izomerów endosulfanu wykazuje silniejszą cytotoksyczność niż pojedynczy izomer. Po degradacji endosulfanu, cytotoksyczność jego metabolitów jego metabolitów stopniowo maleje. Neurotoksyczność endosulfanu i jego metabolitów jest ściśle związana z uszkodzeniami oksydacyjnymi i deficytem antyoksydacyjnym. --- Metabolizm leków może prowadzić do powstawania wysoce reaktywnych metabolitów, które o których wiadomo, że odgrywają rolę w toksyczności, co skutkuje znacznym odsetkiem podczas opracowywania leku i jego stosowania klinicznego. Dlatego im wcześniej taka reaktywność została wykryta, tym lepiej. Niniejszy przegląd podsumowuje nasz wieloletni projekt, wraz z odpowiednią literaturą, w celu zbadania baterii testów in vitro zdolnych do wykrywania powstawania reaktywnych metabolitów. Główne warunki wstępne dla takich testów: substancje chemiczne, o których wiadomo/nie wiadomo, że powodują uszkodzenie tkanek i wytwarzają reaktywne metabolity. uszkodzenia tkanek i wytwarzają reaktywne metabolity, system aktywacji (głównie pochodzenia ludzkiego), cele mało- i wielkocząsteczkowe (małocząsteczkowe trapery, peptydy, białka), techniki analityczne (spektrometria mas) i biomarkery toksyczności komórkowej. biomarkery toksyczności komórkowej. Obecny stan narzędzi in vitro do wykrywania reaktywnych półproduktów półproduktów jest następujący: 1. Małocząsteczkowe środki wychwytujące, takie jak glutation lub cyjanek wykrywają produkcję reaktywnych form z wysoką czułością czułością dzięki odpowiedniej technice MS. Wydaje się jednak, że również domniemane "negatywne" powodują powstanie odpowiednich adduktów. 2. Wyniki badań peptydów i dG (celowanie w DNA) są generalnie zgodne z wynikami traperów małocząsteczkowych. małocząsteczkowych, chociaż istnieją również istotne różnice. Te dwie platformy platformy pułapkowania nie pokrywają się. 3. Przewiduje się, że badania adduktów in vitro mogą być w pełni zinterpretowane tylko w połączeniu z biomarkerami toksyczności (takimi jak szlak Nrf2) z całych komórek lub tkanek. Jednakże, chociaż istnieją narzędzia do scharakteryzowania odpowiedzialności chemicznej i istnieją korelacja między indywidualnymi/zintegrowanymi punktami końcowymi a toksycznością, nadal istnieją poważne luki w nadal istnieją poważne luki w zrozumieniu mechanizmów stojących za związkiem między reaktywnymi metabolitami a niekorzystnymi skutkami. --- Atazanawir (ATV) jest lekiem przeciwretrowirusowym z klasy inhibitorów proteazy. W praktyce klinicznej zgłaszano wiele działań niepożądanych ATV, takich jak żółtaczka, nudności, ból brzucha i ból głowy. Dokładne mechanizmy działań niepożądanych działań niepożądanych związanych z ATV są nieznane. Ogólnie przyjmuje się, że toksyczności jest generowanie reaktywnych metabolitów. reaktywnych metabolitów. Nasze obecne badanie zostało zaprojektowane w celu zbadania reaktywnych metabolitów ATV. Zastosowaliśmy podejście metabolomiczne do profilowania metabolizmu ATV w mikrosomach myszy i ludzkich mikrosomach wątroby. Zidentyfikowaliśmy 5 znanych i 13 nowych metabolitów. Trzy potencjalnie reaktywne metabolity zostały wykryte i scharakteryzowane po raz pierwszy: jeden aldehyd aromatyczny, jeden α-hydroksyaldehyd, i jedną hydrazynę. Te potencjalnie reaktywne metabolity były generowane głównie przez CYP3A. Nasze wyniki dostarczają wskazówek do badań nad niepożądanymi skutkami ATV z punktu widzenia aktywacji metabolicznej. Sugerowane są dalsze badania w celu zilustrować wpływ tych potencjalnych reaktywnych metabolitów na działania niepożądane związane z ATV. związane z ATV. --- Centralnym elementem większości hipotez dotyczących mechanizmu idiosynkratycznych lekowych jest udział reaktywnych metabolitów. Ze względu na reaktywny charakter reaktywny charakter większości takich metabolitów, prawdopodobne jest, że powstają one przez komórki krwi lub w ich bezpośredniej bliskości. Główny system oksydacyjny neutrofili generuje kwas podchlorawy. Wykazaliśmy, że leki związane z najwyższą częstością występowania agranulocytozy są utleniane do reaktywnych metabolitów przez kwas podchlorawy i/lub aktywowane neutrofile. Istnieje istnieje wiele mechanizmów, za pomocą których takie reaktywne metabolity mogą wywoływać agranulocytozę. agranulocytozę. W przypadku agranulocytozy indukowanej aminopiryną, większość przypadków przypadków wydaje się obejmować zależne od leku przeciwciała antyneutrofilowe, a te są prawdopodobnie indukowane przez antygeny błony komórkowej modyfikowane przez reaktywny metabolit aminopiryny. metabolit aminopiryny. Celem agranulocytozy związanej z wieloma innymi lekami są zwykle neutrofile. innymi lekami są zwykle prekursory neutrofili i mogą one obejmować cytotoksyczność lub cytotoksycznością lub komórkową reakcją immunologiczną indukowaną przez reaktywny metabolit. W przypadku niedokrwistości aplastycznej, w niektórych przypadkach istnieją dowody na udział cytotoksycznych limfocytów T które mogą być indukowane przez metabolity wytwarzane przez neutrofile lub, co bardziej prawdopodobne, przez reaktywne metabolity. bardziej prawdopodobne, przez reaktywne metabolity wytwarzane przez komórki macierzyste. --- Wykazano, że olanzapina jest utleniana do reaktywnego półproduktu przez HOCl, który jest głównym utleniaczem wytwarzanym przez aktywowane neutrofile. który jest głównym utleniaczem wytwarzanym przez aktywowane neutrofile. Widmo masowe uzyskane przy użyciu systemu przepływowego, w którym reagenty były podawane do komory mieszania, a produkty produkty przepływały bezpośrednio do spektrometru masowego, ujawniając reaktywny przy m/z 311. Jest to o 2 jednostki masowe mniej niż protonowany jon molekularny protonowany jon molekularny macierzystej olanzapiny i sugeruje, że reaktywnym związkiem pośrednim jest jon jon nitrowy. Reaktywny produkt pośredni mógłby zostać wychwycony przez glutation lub N-acetylocysteiną w celu wytworzenia dwóch koniugatów. Dane te są analogiczne do wyników strukturalnie pokrewnym atypowym lekiem przeciwpsychotycznym - klozapiną. przeciwpsychotycznym. Jednakże, reaktywne metabolity klozapiny i olanzapiny wykazały różnice w ich zdolności do powodowania toksyczności dla ludzkich neutrofili. Toksyczność dla neutrofili obserwowano tylko przy wysokich stężeniach klozapiny (>50 mikroM), gdy do wytworzenia reaktywnego metabolitu użyto HOCl. W przeciwieństwie do tego, toksyczność zależną od stężenia (p < 0,05) obserwowano, gdy neutrofile były inkubowano z klozapiną (0-20 mikroM) i H2O2 w celu wytworzenia reaktywnego metabolitu klozapiny. metabolit klozapiny. Nie zaobserwowano toksyczności samej klozapiny (w stężeniach > 50 mikroM). Podobne wyniki zaobserwowano w monocytach i komórkach HL-60. Reaktywny metabolit olanzapiny wydawał się powodować niewielką toksyczność tylko przy najwyższych badanych stężeniach (20 mikroM), nawet gdy reaktywny metabolit był generowany przy użyciu H2O2. Neutrofile od dwóch pacjentów z historią z historią agranulocytozy wywołanej klozapiną wydawały się być bardziej wrażliwe na toksyczne działanie klozapiny. działanie reaktywnego metabolitu klozapiny; jednak liczby są zbyt małe aby wyciągnąć jakiekolwiek ostateczne wnioski.

Czym są reaktywne metabolity?

Reaktywne metabolity powstają, gdy mała cząsteczka, zwykle lek lub węglowodór, jest rozkładana w organizmie. Reaktywne metabolity mogą powodować raka i inne choroby, a także hepatoksyczność.

CEL: Badanie miało na celu określenie wielkości i charakterystyki ciężkich skórnych reakcji niepożądanych (SCAR), takich jak zespół Stevena-Johnsona (SJS) i zespół skórnych działań niepożądanych (SCAR), takich jak zespół Stevena-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN). MATERIAŁY I METODY: Prospektywne badanie zostało przeprowadzone przez Departament Farmakologii we współpracy z Kliniką Dermatologii w szpitalu SMHS. Badanie Badanie przeprowadzono w okresie od czerwca 2013 r. do czerwca 2015 r. na hospitalizowanych przypadkach skórnych niepożądanych reakcji na leki zgłaszanych w szpitalu. SCAR zostały zgłoszone w ustrukturyzowanym kwestionariuszu opartym na formularzu zgłaszania niepożądanych działań leków (ADR) formularz dostarczony przez Central Drug Standard Control Organization (CDSCO), Ministerstwo Ministerstwo Zdrowia i Opieki Rodzinnej, Rząd Indii. SCAR zostały przeanalizowane pod kątem ich charakterystykę, przyczynowość, nasilenie i rokowanie. Ocena przyczynowości została przeprowadzona przy użyciu zwalidowanej skali prawdopodobieństwa ADR Naranjo, a także WHO Uppsala Monitoring Center (WHO-UMC) do standaryzowanej oceny przyczynowości przypadków. przypadku. Protokół postępowania przeanalizowano pod kątem wyników klinicznych poprzez odpowiedni okres obserwacji. WYNIKI: W badanym okresie odnotowano łącznie 52 hospitalizowane przypadki skórnych działań niepożądanych leków. zostały zgłoszone w okresie badania. Zidentyfikowaliśmy łącznie 15 przypadków (28%) SCAR, w tym 9 (17%) SJS i 6 (12%) TEN. SJS zaobserwowano u 2(22%) mężczyzn i 7(78%) kobiet. TEN zaobserwowano u wszystkich kobiet (100%) i u żadnego mężczyzny. Leki zaangażowane w wywoływanie tych zagrażających życiu reakcji zostały zidentyfikowane jako leki przeciwdrgawkowe, takie jak karbamazepina (CBZ), fenytoina (PHT) i lamotrygina (LTG), oksykam, NLPZ, sulfasalazyna i lewofloksacyna. Pomimo wyższych zgłaszanych śmiertelności w SJS i TEN wszyscy pacjenci przeżyli, a 2 pacjentów przeżyło TEN cierpiał na długotrwałe okulistyczne następstwa choroby. WNIOSKI: Niniejsze badanie sugeruje, że erupcje skórne wywołane przez leki są powszechne, od zwykłych uciążliwych wysypek po rzadkie choroby zagrażające życiu takie jak SJS i TEN, SJS/TEN zwykle występują 1-3 tygodnie po rozpoczęciu terapii. Aromatyczne AED, LTG, oksykam, NLPZ, sulfasalazyna i lewofloksacyna mają ogromny potencjał wywoływania ogromny potencjał wywoływania SCARS. Aby zapewnić bezpieczne stosowanie farmaceutycznych i lepsze wyniki leczenia po wprowadzeniu na rynek dobrowolne zgłaszanie ciężkich, rzadkich i nietypowych reakcji pozostaje nieuniknione. --- TŁO: Ciężkie skórne niepożądane reakcje polekowe (SCAR) wywołane przez aromatyczne leki przeciwdrgawkowe, w tym zespół Stevensa-Johna (SJS) skórne (SCAR), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna nekroliza naskórka (TEN) i wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). martwica naskórka (TEN) i wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), są śmiertelnymi niepożądanymi reakcjami polekowymi o podłożu immunologicznym. CYP2C19, izoforma cytochromu P450 odgrywa rolę w metabolizmie aromatycznych leków przeciwdrgawkowych. HLA-B*1502 wykazano również związek z SJS-TEN wywołanym karbamazepiną. METODY: Czterdziestu pacjentów, u których zdiagnozowano SCAR po rozpoczęciu stosowania fenobarbitalu (PB), fenytoiny (PHT) lub karbamazepiny (CBZ) przez 1-8 tygodni oraz czterdziestu pacjentów z grupy pacjentów z grupy kontrolnej, którzy otrzymywali PB, PHT lub CBZ przez co najmniej 2 miesiące bez działań niepożądanych. W badaniu wzięło udział 40 pacjentów z grupy kontrolnej, którzy otrzymywali PB, PHT lub CBZ przez co najmniej 2 miesiące bez działań niepożądanych. Genotypy CYP2C19*1, CYP2C19*1, CYP2C19*2 i HLA-B*1502 analizowano przy użyciu techniki reakcji łańcuchowej polimerazy specyficznej dla alleli. reakcji łańcuchowej polimerazy. Przeanalizowano również charakterystykę kliniczną pacjentów z SCARs, którzy stosowali którzy stosowali różne leki. WYNIKI: Nie stwierdzono istotnej różnicy pod względem płci, początku objawów, wyniki laboratoryjne, leczenie i długość pobytu wśród pacjentów z SCARs z powodu PB, PHT lub CBZ. Pacjenci z wariantem CYP2C19*2 wykazywali tendencję do prawdopodobieństwo wystąpienia SCAR większe niż u pacjentów z typem dzikim CYP2C19 (OR = 2,5, 95% CI (0,96-67,3) p = 0,06). W analizie podgrup pacjenci z wariantem CYP2C19*2 byli czterokrotnie bardziej narażeni na SCAR po fenobarbitalu niż pacjenci z CYP2C19*2. niż pacjenci z typem dzikim CYP2C19 (OR = 4,5, 95% CI (1,17-17,37) p < 0.03). Nie stwierdzono związku między HLA-B*1502 i aromatycznymi lekami przeciwdrgawkowymi. a ciężkimi skórnymi działaniami niepożądanymi (SCAR) wywołanymi przez leki przeciwdrgawkowe. WNIOSEK: Wariant CYP2C19*2 może odgrywać rolę w genetycznej predyspozycji do wystąpienia SCAR od fenobarbitalu. --- Wieloośrodkowe międzynarodowe badanie kliniczno-kontrolne zostało zaprojektowane w celu wyjaśnienia etiologii etiologii zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznej nekrolizy naskórka (TEN). Chociaż choroby te występują rzadko, zachorowalność jest wysoka, a śmiertelność w przypadku TEN jest rzędu 30%. Te poważne schorzenia dermatologiczne są często są często związane z ekspozycją na leki. Choroby zakaźne i autoimmunologiczne, jak również postulowano, że inne czynniki ryzyka niezwiązane z lekami również mają znaczenie dla zwiększające ryzyko. Opisano projekt i metody, ze szczególnym uwzględnieniem uwagę na wyjątkowe wyzwania związane z badaniem epidemiologicznym tych schorzeń. warunków. --- Wstęp: Testy płatkowe leków (PT) mogą odtwarzać opóźnioną nadwrażliwość na leki. leki i wiążą się z umiarkowaną ponowną ekspozycją pacjentów na szkodliwe leki. CELE: Określenie wartości PT dla identyfikacji leku odpowiedzialnego w ciężkich skórnych niepożądanych reakcjach polekowych (SCAR), takich jak ostra uogólniona uogólniona krostkowica (AGEP), reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS) oraz zespół Stevensa-Johnsona/toksyczna nekroliza naskórka (SJS/TEN). METODY: W wieloośrodkowym badaniu PT przeprowadzono na pacjentach skierowanych z powodu DRESS, AGEP lub SJS/TEN w ciągu 1 roku od wystąpienia SCAR. Wszystkie leki podawane w ciągu w ciągu 2 miesięcy przed i tydzień po wystąpieniu SCAR. WYNIKI: Wśród 134 włączonych pacjentów (48 mężczyzn, 86 kobiet; średni wiek 51-7 lat) uzyskano dodatnie PT dla 24 różnych leków. Obejmowały one dodatnie testy dla 64% (46/72) pacjentów z DRESS, 58% (26/45) pacjentów z AGEP i 24% (4/17) osób z SJS/TEN, z tylko jednym nawrotem AGEP. Wartość wartość PTs zależała od rodzaju leku i rodzaju SCAR (np. karbamazepina była dodatnia w 11/13 przypadkach DRESS, ale w żadnym z pięciu przypadków SJS/TEN przypadków SJS/TEN). PT były często dodatnie w przypadku beta-laktamów (22 przypadki), prystynamycyny (11 przypadków) i w DRESS z inhibitorami pompy protonowej (pięć przypadków), ale były zwykle ujemne dla allopurynolu i salazopiryny. Spośród 18 pacjentów z DRESS, ośmiu miało reaktywację wirusa i dodatnie PT. W przypadku DRESS reaktywność reaktywność była częsta (18% przypadków), a pacjenci pozostawali uczuleni wiele lat później. lat później. WNIOSKI: PT są użyteczne i bezpieczne w identyfikacji czynników wywołujących SCAR. --- Wydawca: Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i nekroliza naskórka spektrum poważnych reakcji skórnych dotyczących skóry i błon śluzowych. skóry i błon śluzowych. Leki przeciwpadaczkowe są stosowane w skojarzeniu z innymi lekami. kombinacji, co może powodować działania niepożądane. Poniżej rzadki przypadek SJS wywołany połączeniem klobazamu, lamotryginy i walproinianu. lamotryginy i kwasu walproinowego u 7-letniego chłopca. Z powodu niedostatecznej kontroli napadów, lorazepam był stosowany w połączeniu z klobazamem. Cztery tygodnie po dodaniu klobazamu u pacjenta wystąpił SJS z uogólnioną wysypką, gorączką. uogólnioną wysypką, gorączką. Doszło do zajęcia wątroby i nerek oraz eozynofilia, tydzień po rozpoczęciu leczenia. leczenia. Odstawiono wszystkie leki przeciwpadaczkowe i podano dożylnie metyloprednizolon. dożylny metyloprednizolon, profilaktyczne antybiotyki ogólnoustrojowe dożylne uzupełnianie płynów, leki przeciwgorączkowe, specjalną pielęgnację ran i wsparcie dla i wspomagającą opiekę medyczną. Został został wypisany w stanie stabilnym w dniu 18. Nasz przypadek sugeruje, że interakcja między walproinianem, lamotryginą i klobazamem przyczyniła się do rozwoju SJS. przyczyniła się do rozwoju SJS. Kiedy klobazam został dodany do kwasu walproinowego kwas walproinowy i lamotryginę, należało zmniejszyć dawkę lamotryginy. --- Allopurynol jest najczęściej stosowanym lekiem w leczeniu hiperurykemii i dny moczanowej. i dny moczanowej. Jednak allopurynol jest również jedną z najczęstszych przyczyn poważnych skórnych działań niepożądanych (SCAR). skórnych działań niepożądanych (SCAR), które obejmują zespół nadwrażliwości na lek, zespół zespół Stevensa-Johnsona i toksyczną nekrolizę naskórka. Wariant allel ludzkiego antygenu leukocytarnego (HLA)-B, HLA-B*58:01, jest silnie związany z SCAR wywołanym allopuryną. Podsumowaliśmy dowody z opublikowanej i opracowaliśmy recenzowane wytyczne dotyczące stosowania allopurynolu w oparciu o genotyp HLA-B. genotyp HLA-B. --- TŁO: Skórne objawy zakażenia ludzkim enterowirusem (HEV) są zwykle ograniczone, takie jak choroba dłoni, stóp i ust. Dla porównania, Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) to zagrażająca życiu ciężka skórna reakcja niepożądana (SCAR), wywoływana głównie przez leki. skórną (SCAR), wywoływaną głównie przez leki. Podczas epidemii HEV w latach 2010-2012 na Tajwanie, zidentyfikowaliśmy 21 pacjentów, u których rozwinęły się rozległe pęcherze reakcje śluzówkowo-skórne bez podejrzenia związku przyczynowego z lekami. METODY: Zbadaliśmy możliwe patogeny w celu wykrycia ludzkiego wirusa opryszczki (HHV1-HHV7), HEV lub zakażenia Mycoplasma pneumoniae przy użyciu wymazu z gardła hodowle, PCR w czasie rzeczywistym, sekwencjonowanie DNA, immunochemię i mikroskopię elektronową analizy. WYNIKI: DNA wirusa Coxsackie A6 (CVA6) zidentyfikowano w pęcherzowych zmianach skórnych u 6 z 21 pacjentów. zmian skórnych u 6 z 21 pacjentów. Cytotoksyczne limfocyty T i komórki naturalnych zabójców limfocyty T cytotoksyczne i komórki naturalnych zabójców, wykazujące ekspresję granulizyny, naciekały głównie do zmian skórnych, dzieląc cechy histopatologiczne z SJS. Nienaruszone cząsteczki wirusa CVA6 zostały zidentyfikowane w płynach pęcherzowych i zmianach skórnych za pomocą mikroskopii elektronowej. Analiza filogenetyczna Analiza filogenetyczna genomu wirusa wykazała, że sekwencja DNA CVA6 wykazuje wyższe podobieństwo (97,6%-98,1%) do szczepów CVA6 zgłoszonych z Finlandii w 2008 roku. WNIOSKI: Badanie to identyfikuje nowy wariant CVA6 jako czynnik sprawczy dla ciężkich śluzówkowo-skórnych reakcji pęcherzowych naśladujących SCAR. Świadomość ta nietypowa postać zakażenia HEV jest potrzebna w obszarze epidemii. --- Allopurynol, powszechnie przepisywany lek na dnę moczanową i hiperurykemię, jest częstą przyczyną ciężkich skórnych działań niepożądanych (SCAR). częstą przyczyną ciężkich skórnych działań niepożądanych (SCAR), które obejmują zespół nadwrażliwości na lek, zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka. nekroliza naskórka. Zdarzenia niepożądane są nieprzewidywalne i wiążą się ze znaczną zachorowalnością i śmiertelnością. i śmiertelność. Aby zidentyfikować markery genetyczne dla allopurynolu-SCAR, przeprowadziliśmy badanie asocjacyjne przypadek-kontrola. badanie asocjacyjne typu case-control. Do badania włączono 51 pacjentów z allopurinol-SCAR i 228 osób z grupy kontrolnej (135 osób tolerujących allopurynol i 93 zdrowe osoby z populacji ogólnej). osób z populacji ogólnej) i genotypowaliśmy 823 SNP w genach związanych z metabolizmem leku i odpowiedzią immunologiczną. Wstępne badanie wykazało silny związek między allopurynolem-SCAR a SNP w regionie MHC, w tym BAT3 (kodujący transkrypt 3 związany z HLA-B), MSH5 (homolog mutS 5), i MICB (sekwencja B związana z polipeptydem MHC klasy I) (P < 10(-7)). Następnie określiliśmy allele loci HLA A, B, C i DRB1. Allel HLA-B*5801 był obecny obecny u wszystkich (100%) 51 pacjentów z allopurynolem-SCAR, ale tylko u 20 (15%) z 135 tolerancyjnych pacjentów [iloraz szans 580,3 (95% przedział ufności, 34,4-9780,9); skorygowana wartość P = 4,7 x 10(-24)] i u 19 (20%) z 93 zdrowych osób [393,51 (23,23-6665,26); skorygowana wartość P = 8,1 x 10(-18)]. Allele HLA A*3303, Cw*0302 i DRB1*0301 znajdowały się w nierównowadze sprzężeń i tworzyły rozszerzony haplotyp z HLA-B*5801. Nasze wyniki wskazują, że allopurynol-SCAR jest silnie związany z predyspozycją genetyczną u Chińczyków Han. W szczególności, allel HLA-B*5801 jest ważnym genetycznym czynnikiem ryzyka tej zagrażającej życiu choroby. zagrażającego życiu. --- Wstęp: Ciężkie skórne reakcje niepożądane (SCAR) obejmują zespół Stevensa-Johnsona (SJS) (SJS), toksyczną nekrolizę naskórka (TEN) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). Uważa się, że SJS i TEN (SJS/TEN) oraz DRESS to różne choroby. Uważa się, że są to różne choroby, jednak mają one wspólne cechy kliniczne i laboratoryjne. kliniczne i laboratoryjne. Chociaż SCORTEN służy jako doskonały marker prognostyczny dla SJS/TEN, nadal istnieje potrzeba opracowania innych markerów prognostycznych dla SCAR. METODY: Badana populacja składała się z 88 pacjentów z SCAR. Charakterystyka kliniczna i objawy kliniczne porównano między SJS/TEN i DRESS. DRESS. Przeprowadzono analizy czynników ryzyka przedłużonej hospitalizacji. WYNIKI: Spośród 88 pacjentów 41 miało SJS/TEN, a 47 DRESS. Wskaźniki śmiertelności TEN i DRESS wynosiły odpowiednio 9,8 i 2,1%. Allopurynol i karbamazepina były najczęstszymi przyczynami były najczęstszymi przyczynami zarówno SJS/TEN, jak i DRESS (odpowiednio 34,7 i 62,9%), odpowiednio). Niektóre objawy ogólnoustrojowe, takie jak gorączka i nieprawidłowości laboratoryjne laboratoryjne były powszechne w obu fenotypach. Trombocytopenia była zwykle związana z przedłużoną hospitalizacją (dłuższą niż 3 tygodnie) w SJS/TEN (iloraz szans OR = 5,1, 95% przedział ufności CI 0,8-31,8, p = 0,076). U pacjentów z DRESS leukocytoza (OR 4,8, 95% CI 1,1-20,3, p = 0,03) była związana z przedłużoną hospitalizacją. związana z przedłużoną hospitalizacją. WNIOSKI: Cechy kliniczne SCAR w szpitalu trzeciego stopnia w Korei były podobne do zgłaszanych wcześniej. SJS/TEN i DRESS miały wspólne cechy kliniczne i laboratoryjne. kliniczne i laboratoryjne. Trombocytopenia w przypadku SJS/TEN i leukocytoza podczas w przypadku DRESS mogą być użytecznymi markerami prognostycznymi przedłużającej się hospitalizacji. hospitalizacji. --- Ciężkie skórne reakcje niepożądane (SCAR) reprezentują spektrum niepożądanych reakcji na lek od rumienia wielopostaciowego, zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) do toksycznej nekrolizy naskórka (TEN). martwicy naskórka (TEN). 55-letnia kobieta zgłosiła się w stanie toksycznym z złuszczaniem się skóry, pęcherzami na ciele trwającymi siedem dni po leków przyjmowanych z powodu gorączki i gruźlicy płuc. Po skierowaniu do naszej została zdiagnozowana jako TEN. Natychmiast odstawiono podejrzane leki. zostały natychmiast odstawione. Wykonano niezbędne badania, w tym badania przesiewowe w kierunku immunosupresji, który okazał się ujemny. Pacjentka była leczona objawowo z naciskiem na wykwalifikowaną opiekę pielęgniarską. Stan skóry pacjenta stopniowo się poprawiał, ale gruźlica stopniowo pogarszała się w ciągu trzech miesięcy. miesięcy. W związku z tym pacjent został ponownie zbadany pod kątem seropozytywności i okazał się być dodatni. Biorąc pod uwagę stosunek korzyści do ryzyka oraz porady pulmonologa pulmonologa, podjęto decyzję o ponownym przeprowadzeniu testu, najpierw dla najpierw na leki przeciwgruźlicze, a później na leki przeciwgorączkowe. U pacjentki rozwinął się SJS w ciągu dwóch dni od rozpoczęcia podawania izoniazydu (INH). Po odstawieniu INH pacjentka wyzdrowiała. --- CEL: Allopurynol, lek przeciwhiperurykemiczny, jest jedną z najczęstszych przyczyn zagrażających życiu ciężkich skórnych działań niepożądanych (SCAR), w tym wysypki polekowej wysypka z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna martwica naskórka (TEN). Czynniki prognostyczne dla SCAR związanego z allopurynolem pozostają niejasne. Niniejsze badanie miało na celu zbadanie zależności między dawkowaniem, czynnością nerek, stężeniem oksypurynolu w osoczu i granulizyny (cytotoksyczne białko SJS/TEN), nasilenia choroby i śmiertelności w allopurynol-SCAR. METODY: Prospektywnie włączyliśmy 48 pacjentów z allopurinol-SCAR (26 SJS/TEN i 22 DRESS) oraz 138 osób z grupy kontrolnej tolerujących allopurynol w latach 2007-2012. Ludzki antygen antygen leukocytarny (HLA)-B*58:01, stężenie oksypurynolu i granulizyny w osoczu. granulizyny. WYNIKI: W tej kohorcie, HLA-B*58:01 był silnie związany z allopurynolem-SCAR (p<0,001, OR (95% CI) 109 (25 do 481)); jednakże, początkowe/konserwujące dawki dawki początkowe/utrzymujące nie wykazywały związku z chorobą. Słaba czynność nerek nerek była istotnie związana z opóźnionym klirensem oksypurynolu w osoczu oksypurynolu w osoczu i zwiększała ryzyko wystąpienia allopurynol-SCAR (p<0,001, OR (95% CI) 8,0 (3,9 do 17)). Utrzymujący się wysoki poziom oksypurynolu po odstawieniu allopurynolu korelował ze złym rokowaniem w przypadku allopurynol-SCAR. W szczególności w osoczu oksypurynolu i granulizyny związane z wysokim poziomem śmiertelnością w allopurynol-SJS/TEN (p<0,01) i silnie związane z przedłużonymi reakcjami skórnymi w allopurinol-DRESS (p<0,05). WNIOSKI: Upośledzona czynność nerek i zwiększone stężenie oksypurynolu i granulizyny w osoczu korelowały ze złym rokowaniem w przypadku allopurynolu-SCAR. Zaleca się unikanie przepisywania allopurynolu osobom z niewydolnością nerek i HLA-B*58. niewydolnością nerek i nosicielami HLA-B*58:01. Wczesna interwencja w celu zwiększenia oksypurynolu w osoczu może poprawić rokowanie w przypadku allopurynol-SCAR. --- Różne odpowiedzi, zarówno pod względem skuteczności, jak i toksyczności, są powszechnie dla każdego leku podawanego pozornie jednorodnym grupom pacjentów. Szacuje się, że niepożądane reakcje polekowe (ADR) powodują 3-6% wszystkich hospitalizacji, odpowiadając za 5% do 9% kosztów hospitalizacji. hospitalizacji, odpowiadając za 5% do 9% kosztów hospitalizacji. Skóra jest często zaangażowana w ADR i chociaż większość skórnych ADR ma korzystny skórnych ma korzystny przebieg, mogą one występować jako ciężkie niepożądane skórne reakcje polekowe (SCAR), takie jak zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka, reakcja polekowa z eozynofilią i reakcje ogólnoustrojowe. eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (określane również jako zespół nadwrażliwości polekowej) oraz nadwrażliwości) oraz ostra uogólniona krostkowica wysiękowa. SCAR są związane ze znaczną śmiertelnością i wymagają szybkiej diagnozy i odpowiedniego leczenia. odpowiedniego leczenia. Farmakogenetyka bada indywidualne warianty w sekwencji DNA DNA związane ze skutecznością i toksycznością leku, umożliwiając przepisanie leku przepisanie leku pacjentom, którzy mogą odnieść z niego korzyści, i wykluczenie z leczenia tych, którzy którzy są narażeni na ryzyko wystąpienia ADR. Farmakogenetyka osiągnęła już kilka ważne wyniki w zapobieganiu SCAR, a testy farmakogenetyczne są obecnie zalecane przez agencje regulacyjne przed podaniem abakawiru i karbamazepiny. karbamazepiny, co prowadzi do zmniejszenia częstości występowania SCAR. W niniejszym przeglądzie przedstawiono farmakogenetyczne SCAR, które zostały zatwierdzone w niezależnych, badaniach asocjacyjnych typu case-control. Poprzez zapoznanie się z z zasadami farmakogenetyki, dermatolodzy powinni być w stanie skorelować korelować określone fenotypy skórnych ADR z leżącym u ich podstaw genotypem, przyczyniając się w ten sposób do do poprawy bezpieczeństwa leków i ułatwienia ich odkrywania, opracowywania i zatwierdzania. --- Wstęp: Ciężkie niepożądane reakcje skórne w postaci rumienia wielopostaciowego (EM), Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN) są rzadkimi chorobami śluzówkowo-skórnymi związanymi ze znaczną zachorowalnością i śmiertelnością. choroby śluzówkowo-skórne związane ze znaczną zachorowalnością i śmiertelnością. Najczęstszą przyczyną najczęstszą przyczyną są leki przeciwpadaczkowe, w szczególności karbamazepina i lamotrygina, a także lamotrygina, a także grupa barbituranów (fenobarbital i fenytoina). W W tym artykule przedstawiamy siedmioro dzieci z ciężkimi niepożądanymi reakcjami skórnymi skórne wywołane przez barbiturany. OPISY PRZYPADKÓW: Wiek dzieci dotkniętych chorobą wynosił od 2 do 11 lat. Wszystkie miały historię przyjmowania barbituranów. Ich objawy rozpoczęły się 1-3 tygodnie po rozpoczęciu przyjmowania barbituranów, w tym prodrom charakteryzujący się 2-3-dniowym złym samopoczuciem, gorączką i gorączką. złym samopoczuciem, gorączką, kaszlem i anoreksją, po czym pojawiły się i nasiliły zmiany skórne i śluzówkowe. i błon śluzowych. Zmiany skórne wahały się od wysypki do dużych pęcherze, a także różne formy zajęcia błon śluzowych. Leki wywołujące chorobę (barbiturany) zostały natychmiast odstawione, a opieka była w dużej mierze wspomagająca. WNIOSEK: Ze względu na zachorowalność i/lub śmiertelność związaną z EM, SJS i TEN, lekarze powinni pamiętać o ich diagnostyce różnicowej, gdy reakcje skórne u pacjentów poddawanych terapii barbituranami. Ponadto, chociaż TEN i SJS są chorobami zagrażającymi życiu, wczesne wykrycie i odpowiednia opieka mogą prowadzić do zmniejszenia częstości zgonów. Opisane tutaj strategie wydają się być skuteczne i bezpieczne, ponieważ pomimo poważnych stanów poważnych stanów, nasi pacjenci dobrze zareagowali. Wszyscy przeżyli. --- Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN) to rzadkie, ale zagrażające życiu skórne działania niepożądane to rzadkie, ale zagrażające życiu skórne reakcje niepożądane na różne leki. różne leki. Poprzednie badania wykazały, że w chińskiej populacji Han z Tajwanu i innych krajów azjatyckich, silny związek genetyczny między allelami allelami HLA klasy I (B*15:02, B*58:01) a SJS i TEN był indukowany przez odpowiednio przez karbamazepinę i allopurynol. Aby zidentyfikować markery genetyczne, które obejmowały region MHC, przeprowadziliśmy badanie kliniczno-kontrolne obejmujące 20 kaukaskich pacjentów z SJS/TEN. Nasza seria pacjentów obejmowała 10 przypadków związanych z paracetamolem, 7 z allopurynolem i 3 z różnymi lekami (plaquenil, itrakonazol, nabumeton). Zdrowe grupy kontrolne były reprezentowane przez 115 kaukaskich dawców szpiku kostnego lub komórek macierzystych. dawców komórek macierzystych. Określono genotyp HLA-A*, B*, C*, DRB1*, DQB1*, DQA1* i DPB1*. zostały określone. Częstości występowania HLA-A*33:03, a także C*03:02 i C*08:01 były istotnie wyższe w podgrupie pacjentów z SJS/TEN wykazujących allopurynol wywołane lekiem ciężkie skórne reakcje niepożądane (SCAR) w porównaniu z grupą kontrolną (28,6% vs 0%, P=0,00002, Pc=0,0011; 28,6% vs 0%, P=0,00002, Pc=0,001; 28,6% vs 0%, odpowiednio P=0,00002, Pc=0,001). W tej samej podgrupie częstość występowania genów B*58:01, DRB1*15:02 i DRB1*13:02, choć znacznie wyższe niż w grupie kontrolnej (42,8% vs 5,0%, Pc=0,001). grupie kontrolnej (42,8% vs 5,2%, P=0,003; 28,6% vs 1,7%, P=0,005; 28,6% vs 3,5%, P=0,037, odpowiednio), nie różniły się statystycznie po korekcie P (odpowiednio Pc=0,248; Pc=0,29; Pc=1,00). Ponadto, w 10 z 20 pacjentów z SJS/TEN z SCAR wywołanym paracetamolem nie stwierdzono statystycznie istotnego związku z allelami HLA. statystycznie istotnego związku z allelami HLA. Jednak w tej samej podgrupie w tej samej podgrupie pacjentów z SJS/TEN wykazujących SCAR wywołane przez allopurynol, analiza haplotypu haplotypów wykazała, że allele B*58:01, DRB1*13:02 i DRB1*15:02, które w analizie w analizie pojedynczego allelu straciły istotność statystyczną po korekcie P, mogą nadal nadawać podatność, ponieważ allele B*58:01-DRB1*13:02 i DRB1*15:02-DQB1*05:02 są pozytywnie związane z chorobą (14,2% vs 0,43%, P= 0,00001, Pc=0,00028; 14,2% vs 0,43%, P=0,00001, Pc=0,00028, odpowiednio). Nasze wyniki pokazują, że w przeciwieństwie do SCAR związanego z paracetamolem, gdzie allele HLA nie wydają się być zaangażowane, cząsteczki HLA zachowują się jako silny czynnik ryzyka silnym czynnikiem ryzyka SCAR związanego z allopurynolem, nawet przy uwzględnieniu ograniczonej liczby pacjentów. pacjentów. --- Testy płatkowe mogą pomóc w ocenie winy leku za wystąpienie działań niepożądanych. reakcji. Naszym celem było zbadanie testów płatkowych w ciężkich skórnych działaniach niepożądanych leków (ADR) skórnych (ADR) (zespół Stevensa-Johnsona/toksyczna nekroliza naskórka (SJS/TEN), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP) i inne skórne ADR). 59 pacjentów ze skórnymi ADR: 22 miało SJS/TEN, 14 AGEP i 23 inne skórne ADR. inne skórne ADR. Pacjenci zostali poddani testom płatkowym z podejrzanym lekiem i ze standardową serią leków. U 2 pacjentów spośród 22 przypadków SJS/TEN test był pozytywny wynik testu. U 7 pacjentów spośród 14 przypadków AGEP uzyskano odpowiedni dodatni wynik testu. 6 pacjentów spośród 23 innych skórnych ADR miało odpowiedni pozytywny wynik testu. Nasze wyniki sugerują, że testy płatkowe mają słabą czułość w SJS/TEN i nie są w tych chorobach. Testy płatkowe wydają się bardziej dostosowane do innych skórnych ADR, takich jak AGEP, w których odsetek dodatnich testów płatkowych był znacząco wyższy (p < 0,02). Niemniej jednak, różnica w czułości czułości testów płatkowych w SJS / TEN, AGEP lub innych skórnych ADR może być związana nie tylko z nie tylko z typem klinicznym wysypki, ale także z różnym spektrum leków winowajców w każdym typie wysypki. leków winowajców w każdym typie erupcji. --- Objawy kliniczne wykwitów polekowych mogą wahać się od łagodnej plamisto-grudkowej wysypki do ciężkich skórnych niepożądanych reakcji polekowych (SCAR), w tym zespół nadwrażliwości polekowej/reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, zespół eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN), które są rzadkie, ale czasami śmiertelne. Niektóre patogeny mogą wywoływać reakcje skórne reakcje skórne naśladujące SCAR. Istnieje kilka modeli wyjaśniających interakcję ludzkiego antygenu leukocytarnego (HLA), leku i receptora limfocytów T (TCR): (i) model (i) teoria "hapten/prohapten"; (ii) "koncepcja p-i"; (iii) "zmieniony repertuar peptydowy"; oraz (iv) teoria "zmienionego repertuaru peptydowego". (iii) "zmieniony repertuar peptydów"; oraz (iv) "zmieniony repertuar TCR". Punkty kontrolne molekularnych mechanizmy SCAR obejmują specyficzne antygeny leków oddziałujące z określonymi loci HLA (np. HLA-B*15:02 dla SJS/TEN wywołanego karbamazepiną i HLA-B*58:01 dla SCAR wywołanego allopurynolem). SCAR indukowanego allopurynolem), zaangażowanie specyficznego TCR, indukcja odpowiedzi za pośrednictwem komórek T (np. granulizyna, ligand Fas, perforyna/granzym B i cytokin związanych z T-helper 1/2) i mechanizmu śmierci komórki (np. apoptoza indukowana miR-18a-5p; aneksyna A1 i receptor peptydu formylowego 1 indukowane nekroptozę w keratynocytach). Oprócz mechanizmów immunologicznych, metabolizm odgrywa rolę w patogenezie SCAR, na przykład ostatnie odkrycia silnego związku CYP2C9*3 z SCAR indukowanym fenytoiną i upośledzoną czynnością nerek z SCAR z SCAR wywołanym allopurynolem. Wraz z lepszym zrozumieniem mechanizmów, można ulepszyć skuteczną terapię i zapobieganie SCAR. --- Toksyczna nekroliza naskórka (TEN) i zespół Stevensa-Johnsona (SJS) są poważnymi niepożądane skórne reakcje polekowe, które obejmują głównie skórę i błony śluzowe. błony śluzowe. Obie są rzadkie, przy czym TEN i SJS dotykają około 1 lub 2/1 000 000 rocznie i są uważane za nagłe przypadki medyczne, ponieważ są potencjalnie śmiertelne. Charakteryzują się tkliwością błon śluzowo-skórnych i zwykle krwotocznymi nadżerkami, rumieniem i mniej lub bardziej nasilonym odwarstwienie naskórka, objawiające się pęcherzami i obszarami pozbawionej skóry. Obecnie TEN i SJS są uważane za dwa końce spektrum ciężkich naskórkowych niepożądanych reakcji skórnych, różniących się jedynie skórnych reakcji polekowych, różniących się jedynie stopniem odwarstwienia skóry. W większości przypadków przyjmuje się lub identyfikuje leki jako główną przyczynę SJS/TEN, ale Mycoplasma pneumoniae i zakażenia wirusem Herpes simplex są dobrze udokumentowanymi przyczynami. obok rzadkich przypadków, w których etiologia pozostaje nieznana. Kilka leków jest obarczonych "wysokim" ryzykiem wywołania TEN/SJS, w tym: Allopurynol, Trimetoprim-sulfametoksazol i inne antybiotyki sulfonamidowe, aminopenicyliny, cefalosporyny, chinolony, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital i NLPZ typu oksykamu. Podatność genetyczna na SJS i TEN jest prawdopodobna, czego przykładem jest silny związek zaobserwowany u Chińczyków Han między markerem genetycznym, ludzkim antygenem leukocytarnym HLA-B*1502, a SJS wywołanym przez karbamazepinę. Diagnoza opiera się głównie na objawach klinicznych z analizą histologiczną biopsji skóry wykazującą typową nekrolizę naskórka o pełnej grubości. nekrolizę naskórka spowodowaną rozległą apoptozą keratynocytów. Diagnostyka różnicowa różnicowa obejmuje linijną IgA dermatozę i pęcherzycę paraneoplastyczną, pęcherzycę pęcherzyca zwykła i pemfigoid pęcherzowy, ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), rozsiana utrwalona pęcherzowa erupcja polekowa i gronkowcowy zespół oparzonej skóry (SSSS). (SSSS). Ze względu na wysokie ryzyko śmiertelności, leczenie pacjentów z SJS/TEN wymaga szybkiej diagnozy, oceny rokowania przy użyciu SCORTEN, identyfikacji i przerwania podawania leku, specjalistycznej opieki wspomagającej, najlepiej na oddziale intensywnej terapii. najlepiej na oddziale intensywnej terapii, oraz rozważenia zastosowania środków immunomodulujących takich jak dożylna terapia wysokimi dawkami immunoglobulin. SJS i TEN są ciężkie i zagrażające życiu. Średnia zgłaszana śmiertelność SJS wynosi 1-5%, a TEN wynosi 25-35%; może być nawet wyższa u pacjentów w podeszłym wieku i tych z dużą powierzchni odwarstwienia naskórka. Ponad 50% pacjentów, którzy przeżyli TEN cierpi z powodu długotrwałych następstw choroby. --- Zgłoszono, że HLA-A*31:01 jest związany z indukowanymi przez karbamazepinę (CBZ) ciężkimi skórnymi reakcjami niepożądanymi (SCAR), w tym reakcją polekową z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), zespołem Stevensa-Johnsona (SJS) oraz toksyczna nekroliza naskórka (TEN). Przeprowadziliśmy międzynarodowe badanie z wykorzystaniem w celu włączenia łącznie 93 pacjentów z CBZ-SCAR z Europy lub Azji. Europy lub Azji. Stwierdziliśmy, że HLA-A*31:01 wykazał znaczący związek z CBZ-DRESS u Europejczyków (P<0,001; iloraz szans (OR) (95% przedział ufności (CI))=57,6 (11,0-340)), a silny związek stwierdzono również u Chińczyków (P<0,001; OR (95% CI)=23,0 (4,2-125)). Jednak HLA-A*31:01 nie miał związku z CBZ-SJS/TEN ani u Chińczyków, ani u Europejczyków. Dla porównania, HLA-B*15:02 wykazał silny związek z CBZ-SJS/TEN u Chińczyków (P<0,001, OR (95% CI)=58,1 (17,6-192)). Metaanaliza tego i innych opublikowanych badań potwierdziła, że we wszystkich populacjach HLA-A*31:01 miał niezwykle silny związek związek z CBZ-DRESS (P<0,001, łączny OR (95% CI)=13,2 (8,4-20,8)), ale znacznie słabszy związek z CBZ-DRESS (P<0,001). znacznie słabszy związek z CBZ-SJS/TEN (P=0,01, OR (95% CI)=3,94 (1.4-11.5)). Nasze dane ujawniły, że HLA-A*31:01 jest specyficznym czynnikiem prognostycznym dla CBZ-DRESS, ale nie dla CBZ-SJS/TEN. Potrzebne są dalsze badania, aby zbadać genetyczne determinanty CBZ-SJS/TEN u Europejczyków. Biorąc pod uwagę potencjalną użyteczność kliniczną, efektywność kosztową połączonych genów HLA-A*31:01 i HLA-B*15:02 w celu zapobiegania CBZ-SCAR u Chińczyków wymaga dalszych badań. dalszych badań. --- Skóra jest najczęstszym celem zgłaszanych reakcji na leki, być może ponieważ są one łatwe do wykrycia. Większość z nich (prawdopodobnie ponad 90%) jest związana z nadwrażliwością na lek, tj. indywidualnie dostosowanym, nieoczekiwanym efektem, w którym pośredniczy przez specyficzną dla leku aktywację odpowiedzi immunologicznej. Obraz kliniczny "erupcji polekowych" jest bardzo zróżnicowany, od najczęstszego przemijającego i łagodnego rumienia, który pojawia się 6-9 dni po wprowadzeniu nowego leku u 1 do 3% użytkowników do najcięższych postaci, które na szczęście dotykają mniej niż 1/10 000 użytkowników. Nawet jeśli niektóre przypadki nakładają się na siebie lub są niemożliwe do sklasyfikowania, ważne jest, aby klinicyści rozpoznawali i kategoryzowali ciężkie skórne reakcje niepożądane skórne (bullous fixed drug eruptions/bFDE, acute generalized uogólniona krostkowica/AGEP, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi/DRESS, reakcja Stevensa-J. eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi/DRESS, zespół Stevensa-Johnsona/SJS, toksyczna nekroliza naskórka/TEN). Najpierw muszą szybko podejrzewać, że nietypowa erupcja z wysoką gorączką i ciężkimi objawami i ciężkimi objawami ogólnoustrojowymi jest spowodowana przez lek, a nie przez infekcję. a nie infekcją. Po drugie, muszą szukać zajęcia narządów, które różnią się w zależności od typu reakcji. w zależności od rodzaju reakcji. Po trzecie, mogą określić rokowanie, przy czym śmiertelność wynosi praktycznie 0 dla bFDE, 5% dla AGEP, 10% dla "zespół nadwrażliwości"/DRESS i 25% dla SJS lub TEN. Ponadto, jeśli niektóre leki są "zwykłymi podejrzanymi" dla wszystkich typów (np. leki przeciwdrgawkowe), niektóre inne są bardziej specyficzne dla danego wzorca (prystynamycyna, hydroksychlorochina, diltiazem dla AGEP, minocyklina dla DRESS, sulfonamidy przeciwzakaźne, allopurynol na nekrolizę naskórka). Różnorodność "fenotypową" końcowych ekspresji reakcji polekowych można wyjaśnić zaangażowaniem różnych cytokin i komórek zapalnych oraz mechanizmów regulacyjnych. Na przykład, cytotoksyczne komórki T pamięci są kluczowymi efektorami zarówno w zlokalizowanych pęcherzach bFDE jak i w rozległych pęcherzach nekrolizy naskórka. --- TŁO: Chociaż amerykańska FDA zaleca badania przesiewowe w kierunku allelu HLA-B*1502 w większości osób pochodzenia azjatyckiego przed rozpoczęciem terapii karbamazepiną, związki HLA z nadwrażliwością na karbamazepinę w populacjach azjatyckich spoza Chin pozostają niejasne. azjatyckich pozostają niejasne. W niniejszym badaniu zbadano związek między genotypem a ciężką skórną reakcją niepożądaną wywołaną karbamazepiną (SCAR) u Koreańczyków. (SCAR) u Koreańczyków. METODY: Dwudziestu czterech pacjentów, u których wystąpił SCAR wywołany karbamazepiną (7 zespół Stevensa-Johnsona (SJS), 17 zespół nadwrażliwości na lek (HSS)), 50 tolerujących karbamazepinę z Koreańskiej Sieci Badań Farmakogenetycznych Działań Reaction Research Network i dane 485 koreańskiej populacji ogólnej z wcześniej opublikowanego badania. wcześniej opublikowanego badania. Genotypowanie HLA-A, -B i -C zostało przeprowadzono za pomocą bezpośredniej analizy sekwencji DNA. WYNIKI: Tylko jeden z siedmiu pacjentów z SJS był pozytywny dla allelu B*1502, ale częstotliwość B*1511 była znacznie wyższa u pacjentów z CBZ-SJS niż u pacjentów kontrolnych niż u pacjentów kontrolnych tolerujących CBZ (P=0,011, P(c)=nieistotne; OR=18,0(2,3-141,2)). Częstości A*3101 w HSS i SCAR wywołanych karbamazepiną były istotnie wyższe niż te w SCAR były istotnie wyższe niż w grupach kontrolnych tolerujących karbamazepinę (odpowiednio P(c)=0,011, OR=8,8(2,5-30,7) i P(c)=0,013, OR=7,3(2,3-22,5)). Częstości występowania B*1511 w karbamazepinie-SJS i A*3101 w karbamazepiny-HSS/SCAR były znacznie wyższe niż w populacji ogólnej. populacji. WNIOSKI: HLA-B*1502 nie wydaje się być skutecznym markerem predykcyjnym dla SCAR wywołanego karbamazepiną, podczas gdy HLA-B*1511 i A*3101 był związany z SJS i HSS/SCAR w populacji koreańskiej. --- Toksyczna nekroliza naskórka (TEN) i zespół Stevensa-Johnsona (SJS) są są uważane za część spektrum niepożądanych skórnych reakcji polekowych wykazujących ciężkie i rozległe odwarstwienie skóry. TEN i SJS charakteryzują się morfologicznie przez aktywną apoptotyczną śmiercią komórek keratynocytów, która skutkuje oddzieleniem naskórka od skóry właściwej. naskórka od skóry właściwej. TEN jest chorobą zagrażającą życiu o wysokiej śmiertelności (20-30%). śmiertelnością (20-30%). Chociaż wypróbowano kilka metod leczenia, nie ma nie ma obecnie specyficznego, ogólnie akceptowanego leczenia TEN. Patogeny Patogeny TEN i SJS nie zostały jeszcze w pełni wyjaśnione. Wykazaliśmy wykazaliśmy, że wysokie stężenia rozpuszczalnego FasL (sFasL) są wykrywane w surowicy próbek TEN/SJS, a sFasL wydzielany przez komórki jednojądrzaste krwi obwodowej oddziałuje z komórkami jednojądrzaste oddziałuje z Fas wyrażanym na chorych keratynocytach w TEN/SJS. TEN/SJS. Nasze dane sugerują, że sFasL jest głównym kandydatem do interwencji terapeutycznej. interwencji terapeutycznej, podczas gdy kilka ostatnich prac donosiło, że poziomy sFasL nie były podwyższone u niektórych pacjentów z TEN. Konieczny jest pilny przegląd patofizjologii w TEN/SJS. TEN/SJS, aby rozwiązać tę kwestię i określić bardziej skuteczne schematy leczenia. skuteczniejszych schematów leczenia. --- TŁO: Ciężkie skórne reakcje niepożądane (SCAR) są rzadkimi, ale ważnymi przyczyny zachorowalności i śmiertelności. Zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna martwica nekroliza naskórka (TEN) oraz reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS) (DRESS) to ciężkie skórne reakcje polekowe, które mogą potencjalnie zagrażać życiu. zagrażające życiu. Nasze badanie ma na celu przyjrzenie się epidemiologii SCAR w lokalnych w Singapurze i podstawowych cech naszych pacjentów które mogą wpływać na obserwowaną reakcję na lek. METODY: Dane zostały zebrane retrospektywnie z dokumentacji pacjentów w okresie od stycznia 2007 do grudnia 2011. w okresie od stycznia 2007 do grudnia 2011. Przyjrzeliśmy się kilku czynnikom: (i) dane demograficzne pacjentów, w tym wiek, płeć, pochodzenie etniczne, choroby współistniejące, (ii) (iii) okres utajenia, (iv) zaobserwowane reakcje polekowe, (v) powikłania ogólnoustrojowe, (vi) czas trwania reakcji polekowej. powikłania ogólnoustrojowe, (vi) długość pobytu w szpitalu, (vii) zastosowane leczenie oraz (viii) wyniki (śmiertelność, zachorowalność). WYNIKI: Zebraliśmy dane od 42 pacjentów. Średni wiek naszych pacjentów wynosił 51,8 lat. Dwudziestu dziewięciu (69%) pacjentów miało choroby współistniejące. Najczęstszą najczęstszą grupą leków były antybiotyki. SJS był najczęściej obserwowanym SCAR (54,8%), a następnie ostra uogólniona krostkowica (AGEP; 24%), TEN (11,9%) i DRESS (2%). Szesnastu pacjentów (38,1%) miało powikłania, i odnotowano jeden zgon. Stwierdzono słabą korelację (współczynnik korelacji korelacja (współczynnik korelacji 0,29, wartość P = 0,15, 95% CI = 2,07) między wczesną terapią steroidami a długością pobytu. a długością pobytu. WNIOSKI: Antybiotyki są najczęstszymi lekami winowajcami. Najczęstszym SCAR obserwowanym w naszym badaniu był SJS. Wczesne rozpoczęcie leczenia sterydami może prowadzić do korzystniejszy wynik.

Które choroby należą do spektrum ciężkich reakcji skórnych (SCAR)?

Choroby należące do spektrum ciężkich reakcji skórnych (SCAR) to: 1) Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) 2) toksyczna nekroliza naskórka (TEN) 3) Ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP).

Recesywne mutacje w KCNJ10, który koduje prostujący do wewnątrz kanał potasowy kanał potasowy, zostały niedawno zidentyfikowane jako przyczyna zespołu EAST, ciężkiego i zaburzeń wielonarządowych obejmujących padaczkę, ataksję, głuchotę czuciowo-nerwową i tubulopatię. głuchota zmysłowo-nerwowa i tubulopatia, która staje się klinicznie widoczna z napadami w okresie niemowlęcym. niemowlęctwie. Mysz z nokautem Kcnj10 wykazuje śmiertelność poporodową i dlatego nie nadaje się do odkrywania leków. nadaje się do odkrywania leków. Ponieważ danio pręgowany jest idealny do badań in vivo dla potencjalnych środków terapeutycznych, przetestowaliśmy, czy knockdown kcnj10 u danio pręgowanego wypełniłoby tę potrzebę. Sklonowaliśmy kcnj10 u danio pręgowanego i wykazaliśmy, że jego funkcja jest równoważna funkcji ludzkiego KCNJ10. Następnie wstrzyknęliśmy splice- i blokujące translację antysensowne oligonukleotydy morfolino kcnj10 i odtworzyliśmy kardynalne objawy zespołu EAST - ataksję, padaczkę i wady kanalików nerkowych. wady cewek nerkowych. Kilka z tych fenotypów można było zbadać w sposób zautomatyzowany. My moglibyśmy uratować fenotyp morfantu za pomocą komplementarnego RNA (cRNA) kodującego ludzki KCNJ10 typu dzikiego, ale nie z cRNA kodującym mutację KCNJ10 zidentyfikowaną w osób z zespołem EAST. Nasze wyniki sugerują, że danio pręgowany będzie cennym narzędziem do badania związków, które są potencjalnie terapeutyczne dla zespołu EAST lub jego poszczególnych objawów. Zablokowanie kcnj10 reprezentuje pierwszy model model tubulopatii z utratą soli, który ma znaczenie dla kontroli ciśnienia krwi. kontroli ciśnienia krwi. --- Kanał K+ wyrażany przez gen KCNJ10 (Kir4.1) wcześniej wykazał znaczenie w funkcjonowaniu siatkówki w eksperymentach na zwierzętach. Niedawno mutacje w genie KCNJ10 zostały uznane za patogenne u człowieka, powodując konstelację objawów, w tym objawów, w tym padaczkę, ataksję, głuchotę czuciowo-nerwową i tubulopatię nerkową określaną jako tubulopatię nerkową określaną jako zespół EAST. Zbadaliśmy wpływ mutacji KCNJ10 na ludzki elektroretinogram (ERG) u czterech niespokrewnionych pacjentów z zespołem EAST. zespołem EAST. ERG ganzfeld rogówki zostały wywołane w odpowiedzi na bodźce błyskowe o sile 0,001-10 fot. cd s/m2 prezentowane skotopowo i 0,3-10 fot. cd s/m2 prezentowane fotopowo. Przebiegi ERG z siatkówek dostosowanych do światła u wszystkich pacjentów pacjentów wykazywały zmniejszoną amplitudę negatywnej odpowiedzi fotopowej (PhNR) (P < 0.001). Fotopowe ERG wykazywały opóźnienie czasu fali b do szczytu, ale fotopowe wzgórze, tj. wzgórze fotopowe, tj. względna zmienność czasu do szczytu i amplitudy z siłą błysku z siłą błysku luminancji. Skotopowe ERG do siły błysku od 0,01 do 0,1 fot cd s/m2 wykazały opóźnienie do 20 ms przed wystąpieniem fali b u dwóch pacjentów w porównaniu z grupą kontrolną. Funkcje bodziec-reakcja zostały dopasowane za pomocą równań równania Michaelisa-Menten i wykazały znacząco niższą czułość siatkówki u siatkówki u dwóch pacjentów niż u osób z grupy kontrolnej (P < 0,001). Nasze badanie po raz pierwszy w ludzki ERG pokazuje zmiany w powiązaniu z mutacjami KCNJ10 wpływającymi na Muller Mullera. Dane te ilustrują rolę funkcji KCNJ10 w fizjologii proksymalnych i prawdopodobnie fizjologii proksymalnej i prawdopodobnie również dystalnej ludzkiej siatkówki. --- CEL: Niedawno zgłosiliśmy wcześniej nierozpoznaną konstelację objawów obejmującą padaczkę, ataksję, głuchotę czuciowo-nerwową i tubulopatię (zespół EAST ) związaną z recesywnymi mutacjami w genie KCNJ10. Tutaj przedstawić szczegółową charakterystykę cech klinicznych zespołu, aby pomóc w leczeniu pacjentów w odniesieniu do diagnozy, doradztwa prognostycznego i identyfikacji najlepszych metod leczenia. METODA: Przeprowadziliśmy retrospektywny przegląd szczegółowych cech neurologicznych i neuroradiologicznych dziewięciu pacjentów. neurologicznych i neuroradiologicznych dziewięciorga dzieci (cztery kobiety, pięciu mężczyzn; przedział wiekowy w ostatnim badaniu 6-20 lat) z genetycznie potwierdzonym zespołem EAST. WYNIKI: U wszystkich dzieci w okresie niemowlęcym występowały napady toniczno-kloniczne. Później, Później odnotowano nieprogresywną ataksję móżdżkową i utratę słuchu. Podczas gdy napady w większości dobrze reagowały na leczenie, ataksja okazała się najbardziej wyniszczającą cechą najbardziej wyniszczającą cechą, a trzech pacjentów nie poruszało się o własnych siłach. Wszystkie dostępne obrazy rezonansu magnetycznego rezonansu magnetycznego (MRI) wykazały subtelne symetryczne zmiany sygnału w jądrach zębatych móżdżku. jądrach zębatych móżdżku. Ponadto czterech pacjentów miało małe ciało modzelowate i hipoplazję pnia mózgu. i hipoplazję pnia mózgu, a trzech miało mały rdzeń kręgowy. Regionalna ilościowa regionalna ilościowa analiza wolumetryczna obrazów potwierdziła hipoplazję ciała modzelowatego i pnia mózgu i pnia mózgu oraz wykazała dalsze wzorce odchyleń od normy. INTERPRETACJA: Cechy neurologiczne zespołu EAST wydają się być nieprogresywne, co jest ważne dla doradztwa prognostycznego. Spektrum zespołu EAST obejmuje spójne nieprawidłowości w MRI mózgu, które mogą pomóc w diagnozie. diagnozę. Wymagana jest dalsza dokumentacja podłużna w celu określenia prawdziwej naturalną historię tego zaburzenia. --- Heteromeryczny do wewnątrz prostujący kanał Kir4.1/Kir5.1 K(+) leży u podstaw K(+) w dystalnym nefronie i jest niezwykle wrażliwy na hamowanie przez wewnątrzkomórkowe pH. hamowanie przez wewnątrzkomórkowe pH. Funkcjonalne znaczenie Kir4.1/Kir5.1 w nerkowym transporcie jonów nerkowym transporcie jonów zostało ostatnio podkreślone przez mutacje w ludzkim genie Kir4.1 (KCNJ10), które powodują drgawki, głuchotę czuciowo-nerwową, ataksję, upośledzenie umysłowe i zaburzenia równowagi elektrolitowej (SeSAME)/padaczka, ataksja, głuchota zmysłowo-nerwowa i zespół tubulopatii nerkowej (EAST), złożone zaburzenie, które obejmuje który obejmuje niedobór soli i zasadowicę hipokaliemiczną. Tutaj zbadaliśmy rolę podjednostki Kir5.1 u myszy z ukierunkowanym zaburzeniem genu Kir5.1 (Kcnj16). Myszy Kir5.1(-/-) wykazywały hipokaliemię, hiperchloremiczną kwasicę metaboliczną z hiperkalciurią. Krótkoterminowe odpowiedzi na hydrochlorotiazyd, inhibitor transportu jonów w dystalnym zwiniętym kanaliku (DCT), były również przesadzone, co wskazuje na nadmierne wchłanianie Na(+) przez nerki w tym segmencie. w tym segmencie. Ponadto, przewlekłe leczenie hydrochlorotiazydem znormalizowało wydalanie Na(+) i Ca(2+) z moczem i zniosło kwasicę w Kir5.1(-/-) myszy. Wreszcie, w przeciwieństwie do myszy WT, elektrofizjologiczne rejestracja kanałów K(+) w błonie podstawno-bocznej DCT myszy Kir5.1 (-/-) ujawnił, że chociaż Kir5.1 jest nieobecny, istnieje zwiększone przewodnictwo K(+) spowodowany zmniejszoną wrażliwością na pH pozostałych homomerycznych kanałów Kir4.1. Podsumowując, zaburzenie Kcnj16 indukuje poważny fenotyp nerkowy fenotyp, który oprócz hipokaliemii jest przeciwieństwem fenotypu obserwowanego w zespole SeSAME/EAST. zespół SeSAME/EAST. Wyniki te podkreślają ważną rolę, jaką Kir5.1 jako wrażliwy na pH regulator transportu soli w DCT, a także implikacje tych wyników dla prawidłowego implikacji tych wyników dla prawidłowej diagnostyki genetycznej tubulopatii nerkowych. tubulopatii nerkowych. --- Mutacje kanału K(+) KCNJ10 (Kir4.1) leżą u podstaw autosomalnej recesywnej epilepsji, ataksji, głuchoty czuciowo-nerwowej i (powodującej utratę soli) tubulopatii nerkowej (EAST). Zbadaliśmy lokalizację KCNJ10 i homologicznego KCNJ16 w nerce i funkcjonalne konsekwencje mutacji KCNJ10 znalezionych u naszych pacjentów z zespołem EAST. u naszych pacjentów z zespołem EAST. Kcnj10 i Kcnj16 znaleziono w błonie podstawno-bocznej błony dystalnych zwiniętych kanalików myszy, kanalików łączących i korowych kanałów zbiorczych. kanalikach zbiorczych. W ludzkiej nerce dodatkowo zaobserwowano barwienie KCNJ10 w błonie podstawno-bocznej korowej grubej wstępującej kończyny pętli Henlego. Henlego. EM komórek kanalików dystalnych u pacjenta z zespołem EAST wykazała zmniejszone w tym segmencie nefronu, co prawdopodobnie odzwierciedla morfologiczne konsekwencje morfologiczne konsekwencje upośledzonej zdolności reabsorpcji soli. Kiedy ekspresji w komórkach CHO i HEK293, mutacje KCNJ10 R65P, G77R i R175Q powodowały znaczne upośledzenie funkcji kanału. R199X wykazała całkowitą utratę funkcji. Analiza pojedynczego kanału ujawniła silnie skrócony średni czas otwarcia. Jakościowo podobne wyniki uzyskano przy koekspresji KCNJ10/KCNJ16, sugerując dominację funkcji KCNJ10 w natywnych heteromerach nerkowych KCNJ10/KCNJ16 heteromerach. Spadek natężenia prądu R65P i R175Q był głównie spowodowany przez znacznym przesunięciem wrażliwości pH do zakresu zasadowego. Podsumowując, mutacje EAST mutacje KCNJ10 prowadzą do upośledzenia funkcji kanału i zmian strukturalnych w dystalnych zwiniętych kanalikach. Co ciekawe, zasadowica metaboliczna obecna u pacjentów z mutacją pacjentów niosących mutację R65P prawdopodobnie poprawia resztkową funkcję KCNJ10, który wykazuje wyższą aktywność w zasadowym pH.

Wymień objawy zespołu EAST.

Padaczka, ataksja, głuchota czuciowo-nerwowa i tubulopatia obejmują zespół EAST, który jest związany z recesywnymi mutacjami w genie KCNJ10.

Sygnalizacja morfogenów ma kluczowe znaczenie dla wzrostu i modelowania tkanek u zarodków i dorosłych. zarodków i dorosłych, ale sposób generowania gradientów sygnalizacji morfogenów w tkankach pozostaje kontrowersyjny. tkankach pozostaje kontrowersyjne. Zaproponowano, aby morfogen Nodal tworzył gradientu sygnałowego dalekiego zasięgu poprzez system reakcja-dyfuzja, na podstawie dyfuzji Nodala i jego antagonisty Lefty'ego. Tutaj używamy specyficzny biosensor Nodal u danio pręgowanego w połączeniu z immunofluorescencją dla fosforylowanego Smad2, aby wykazać, że jest mało prawdopodobne, aby endogenny Nodal dyfundował na dużą odległość. Zamiast tego, krótkodystansowa aktywacja sygnalizacji Nodal w czasowym oknie jest wystarczająca do określenia wymiarów domeny sygnalizacyjnej Nodal. Rozmiar tego okna czasowego jest ustalany przez zróżnicowaną czasowo produkcję Nodal i Lefty, która wynika głównie z represji translacji Lefty przez przez mikroRNA miR-430. W ten sposób informacje czasowe są przekształcane w informacje przestrzenne informacje w celu zdefiniowania wymiarów domeny sygnalizacyjnej Nodal i, w konsekwencji do określenia mezendodermy. --- Wykazano, że węzłowy szlak sygnałowy odgrywa kluczową rolę w indukowaniu i mezodermy i endodermy, a także w regulacji neurogenezy i asymetrii osi lewa-prawa. asymetrię osi lewo-prawo. Tutaj przedstawiamy pierwsze kompletne sekwencje cDNA i genomowe sekwencje, a także przewidywanie promotora genu Dnah9 u flądry japońskiej. flądry japońskiej. CDNA o długości 15 558 pz jest podzielone na 96 eksonów i rozłożone na 138 kb genomowego DNA. kb genomowego DNA. Porównanie sekwencji białek wykazało, że ma on wyższą z innymi ortologami kręgowców, z silnikiem dyneinowym wiążącym ATP, domeną AAA i łodygą wiążącą mikrotubule silnika dyneiny. Dnah9 wykazywał matczyną i wszechobecną ekspresję we wszystkich komórkach wczesnych etapów rozwoju, ale skoncentrował się w głowie w 1 DAH, jak zidentyfikowano za pomocą qRT-PCR i in situ metody hybrydyzacji. Ponadto, po zahamowaniu sygnalizacji węzłowej, poziom Southpaw poziom Southpaw nie zmienił się znacząco na wczesnym etapie rozwoju (50 epibolii), ale znacząco wzrósł na późnych etapach (etapy 27-somitu i 1 DAH), podobnie jak ekspresja Lefty, inhibitora sygnalizacji węzłowej, wzrastała w sposób ciągły. Z drugiej strony, poziom ekspresji Dnah9 zmniejszył się. Zidentyfikowano miejsce wiązania czynnika transkrypcyjnego FAST-1 (SMAD interacting białko) zostało zidentyfikowane w regionie transkrypcji Dnah9 przez promotor analiza, która może sformatować kompleksy SMAD, FAST-1 i regionu transkrypcji region transkrypcji Dnah9 służył jako pomost Dnah9 i sygnalizacji węzłowej. Wszystkie dowody wskazywały, że Dnah9 może znajdować się za nodalem podczas wczesnych etapów rozwoju etapy rozwoju i pośrednia funkcja poprzez SMAD dla sygnalizacji węzłowej szlak.

Czy białko lefty jest inhibitorem węzła?

Tak, lewactwo jest inhibitorem węzłów.

Wdychane zarodniki Bacillus anthracis kiełkują, a późniejszy wzrost wegetatywny powoduje bakteriemię i produkcję toksyny. Toksyna wąglika jest trójskładnikowa: czynnik czynnik śmiertelny i czynnik obrzęku są cząsteczkami enzymatycznymi, podczas gdy antygen ochronny antygen ochronny (PA) wiąże się z receptorami komórkowymi i cząsteczkami enzymatycznymi. Antybiotyki mogą B. anthracis, podczas gdy raksibakumab wiąże PA i blokuje śmiertelne działanie toksyny. działanie toksyny. W niniejszym badaniu oceniano kinetykę PA w osoczu u królików po podaniu po podaniu wziewnym zarodników B. anthracis. Dodatkowo, w 84 h po prowokacji, 42% królików zakażonych królików, które przeżyły, leczono albo lewofloksacyną/placebo lub lewofloksacyną/raksibakumabem. Profile były modelowane przy użyciu zmodyfikowanego modelu Gompertza / drugiej wykładniczej fazy wzrostu u nieleczonych królików. królików, z dodaną monoeksponencjalną eliminacją PA u leczonych królików. Krótsze przeżycia były związane z wyższym plateau i szybszym wzrostem poziomów PA . Okresy półtrwania eliminacji PA wynosiły 10 i 19 godzin dla lewofloksacyny/placebo i lewofloksacyna/raksybuksumab, odpowiednio, z różnicą można przypisać utrzymującemu się krążącemu kompleksowi PA-raxibacumab. Kinetyka PA była podobna między nieleczonymi i leczonymi królikami, z jednym wyjątkiem: leczone króliki miały fazę plateau króliki miały fazę plateau prawie dwukrotnie dłuższą niż króliki nieleczone. Leczone króliki, które uległy chorobie, miały wyższe poziomy PA plateau i krótszy czas trwania plateau niż króliki, które przeżyły. krótszy czas trwania fazy plateau niż króliki, które przeżyły. --- Wąglik jest wysoce zaraźliwą i potencjalnie śmiertelną chorobą człowieka wywoływaną przez Bacillus anthracis, tlenową, Gram-dodatnią, przetrwalnikującą bakterię w kształcie pręcika. bakteria z ogólnoświatową dystrybucją jako infekcja odzwierzęca u zwierząt roślinożernych. roślinożernych. Ataki bioterrorystyczne z użyciem wziewnego wąglika spowodowały konieczność do opracowania skuteczniejszych metod leczenia. Wykazano, że przeciwciała przeciwko toksynie wąglika wykazano zmniejszenie śmiertelności w badaniach na zwierzętach. Raxibacumab jest rekombinowanym ludzkim przeciwciałem monoklonalnym opracowanym przeciwko wąglikowi wziewnemu. Lek został zatwierdzony po tym, jak badania na ludziach wykazały jego bezpieczeństwo, a badania na zwierzętach wykazały jego skuteczność w leczeniu, a także profilaktyce przeciwko wąglikowi wziewnemu. Działa poprzez zapobieganie wiązaniu antygenu ochronnego składnika ochronnego toksyny wąglika do jego receptorów w komórkach gospodarza, blokując w ten sposób szkodliwe działanie toksyny. Niedawno zaktualizowane wytyczne dotyczące leczenia Bacillus anthracis zalecają stosowanie leczenia antytoksynami. Raxibacumab jest pierwszym dostępnym monoklonalnym przeciwciałem antytoksynowym, które może być stosowane z antybiotykami zalecanymi w leczeniu tej choroby. W przypadku podejrzenia raxibacumab powinien być podawany wraz ze szczepieniem przeciwko wąglikowi w celu zwiększenia odporności. odporności. Raksibakumab zapewnia dodatkową ochronę przed wziewnym wąglikiem wąglikowi poprzez mechanizm inny niż w przypadku antybiotyków lub aktywnej aktywnej immunizacji. W połączeniu z obecnie dostępnymi i zalecanymi terapiami, raksybucyumab powinien zmniejszyć zachorowalność i śmiertelność związaną z wąglikiem wziewnym. --- TŁO: Wąglik wziewny wywołany przez Bacillus anthracis wiąże się z wysoką śmiertelnością, głównie z powodu obrażeń spowodowanych przez toksynę. wysoką śmiertelnością, głównie z powodu obrażeń wywołanych przez toksyny. Raksibakumab jest ludzkim IgG1lambda skierowanym przeciwko antygenowi ochronnemu, składnikowi toksyny wąglika. toksyny wąglika. METODY: Oceniliśmy skuteczność raksibakumabu jako środka profilaktycznego i po wystąpieniu choroby w łącznie czterech randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach przeprowadzonych na królikach i małpach. Zwierzęta były narażone na docelowe działanie aerozolu zarodników B. anthracis, która była około 100 razy większa (w badaniach profilaktycznych) i 200 razy większa (w badaniach placebo). w badaniach profilaktycznych) i 200 razy (w badaniach terapeutyczno-interwencyjnych). mediana dawki śmiertelnej. W badaniach terapeutyczno-interwencyjnych zwierzęta były monitorowane pod kątem wystąpienia objawów. Zwierzęta z wykrywalnym antygenem ochronnym w surowicy, znaczny wzrost temperatury lub oba te objawy otrzymały pojedynczy dożylny bolus dożylny bolus placebo lub rasibakumabu w dawce 20 mg na kilogram masy ciała lub 40 mg na kilogram masy ciała. kilogram masy ciała lub 40 mg na kilogram. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie w 14. dniu (u królików) lub w 28. dniu (u małp). Badania bezpieczeństwa raksibakumabu (40 mg na kilogram) u 333 zdrowych ochotników. zdrowych ochotników. WYNIKI: Zarówno u królików, jak i małp, czas do wykrycia antygenu ochronnego antygenu ochronnego korelował z czasem do bakteriemii (r=0,9, P<0,001). W badaniach W badaniach terapeutyczno-interwencyjnych wskaźnik przeżycia był znacznie wyższy wśród królików, które otrzymywały raksibakumab w dawce 40 mg na kilogram (44% [8 z 18]) niż wśród królików otrzymujących placebo (0% [0 z 18]; P=0,003). Leczenie roksibakumabem również znacząco zwiększyło przeżywalność u małp (64% [9 z 14], w porównaniu do 0% [0 z 12] z placebo; P<0,001). U ludzi dożylne podawanie w dawce 40 mg na kilogram miał okres półtrwania od 20 do 22 dni i zapewniał maksymalne stężenie leku w organizmie. i zapewniał maksymalne stężenie leku przekraczające poziomy, które są ochronne u zwierząt. Stężenia raksybucyumabu stanowią zastępczy punkt końcowy, który punkt końcowy, który powinien być predyktorem korzyści klinicznych. WNIOSKI: Pojedyncza dawka raksibakumabu poprawiła przeżywalność królików i małp małp z objawową wziewną postacią wąglika. (Numer ClinicalTrials.gov, NCT00639678). --- Informacje o autorze: (1)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. kenneth.remy@mail.nih.gov. (2)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. CXizhong@cc.nih.gov. (3)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. yli3@cc.nih.gov. (4)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. junfeng.sun@nih.gov. (5)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. SSolomon@cc.nih.gov. (6)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. YFitz@cc.nih.gov. (7)National Heart, Lung and Blood Institute, National Institutes of Health, Bethesda, MD, USA. barochiaav@nhlbi.nih.gov. (8)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. mariam.alhamad@gmail.com. (9)National Institute of Allergy and Infectious Disease, National Institutes of Health, Bethesda, MD, USA. mmoayeri@niaid.nih.gov. (10)National Institute of Allergy and Infectious Disease, National Institutes of Health, Bethesda, MD, USA. sleppla@niaid.nih.go. (11)Critical Care Medicine Department, Clinical Center, National Institutes of Health, Bldg 10, Rm 2C145, Bethesda, MD, 20892, USA. PEichacker@cc.nih.gov. --- WPROWADZENIE I CEL: Bacillus anthracis jest jednym z czynników biologicznych, które mogą być wykorzystane w atakach bioterrorystycznych. może być wykorzystany w atakach bioterrorystycznych. Celem niniejszego opracowania jest przegląd nowych możliwości leczenia wąglika, ze szczególnym uwzględnieniem leczenia wąglika płucnego. wąglika płucnego. Skrócony opis aktualnego stanu wiedzy. Wąglik płucny wąglika, jako najgroźniejsza postać kliniczna choroby, jest również niezwykle trudna do leczenia. niezwykle trudna do leczenia. W ostatnim czasie poczyniono znaczne postępy w poszukiwaniu nowych leków i i odpowiedniej terapii wąglika, na przykład nowe antybiotyki, z których warto wymienić Warto wspomnieć o lewofloksacynie, daptomycynie, gatifloksacynie i dalbawancynie. Należy jednak rozważyć również alternatywne opcje terapeutyczne, w tym peptydy przeciwdrobnoustrojowe, charakteryzujące się brakiem indukowalnych mechanizmów oporności patogenów. oporności patogenów. Bardzo obiecujące badania dotyczą bakteriofagów litycznych przeciwko wybranym gatunkom bakterii, w tym szczepom opornym na antybiotyki. szczepy oporne na antybiotyki. WYNIKI: Interesujące wyniki uzyskano stosując przeciwciała monoklonalne: raxibacumab, cAb29 lub koktajli przeciwciał. Zastosowanie oligodeoksynukleotydów CpG oligodeoksynukleotydów w celu wzmocnienia odpowiedzi immunologicznej wywołanej przez szczepionkę przeciw wąglikowi Adsorbowane i kompleksy białkowe CMG2 również przyniosły satysfakcjonujące wyniki terapii. Ponadto, IFN-α i IFN-β, PA-dominujący mutant ujemny, ludzkie białka inhibitorowe inter-alfa i inhibitory LF w połączeniu z cyprofloksacyną, również wykazały bardzo obiecujące wyniki. wykazały bardzo obiecujące wyniki. WNIOSKI: Ostatnio osiągnięto postęp w leczeniu wąglika wziewnego. wąglika. Najbardziej obiecujące nowe możliwości obejmują: nowe antybiotyki, peptydy i enzymy bakteriofagów, przeciwciała monoklonalne, mutanty antygenu PA, i zastosowania inhibitorów inter alfa. W przypadku możliwości bioterrorystycznych należy intensywnie kontynuować badania nad leczeniem wąglika wziewnego. intensywnie kontynuowane. --- WAŻNOŚĆ BADANIA: Wąglik wziewny jest chorobą o wysokim potencjale śmiertelności. śmiertelności, a obecne interwencje terapeutyczne z użyciem antybiotyków w leczeniu bakteriemii nie zawsze są w pełni skuteczne. Blokowanie aktywności toksyn toksyn za pomocą raksibakumabu, w pełni ludzkiego mAb skierowanego przeciwko antygenowi ochronnemu antygenowi Bacillus anthracis, może służyć jako leczenie wspomagające. Istniejące mają na celu zapobieganie bakteriemii poekspozycyjnej, ale nie zawsze są w pełni ochronne. w pełni ochronne. Dlatego potrzebne są bardziej specyficzne "terapie", a antygen ochronny antygen ochronny B. anthracis może być skutecznie namierzony za pomocą raxibacumab, który jest ludzkim mAb blokującym. OBSZARY OBJĘTE NINIEJSZĄ PAPIERĄ: Aby omówienie wyników badań eksperymentalnych i badań na ludziach oceniających raksibakumab dla wąglika wziewnego. CO ZYSKAJĄ CZYTELNICY: Raksibakumab był skuteczny profilaktycznie po i terapeutycznie przed narażeniem w modelach zwierzęcych królika i małpy wziewnego wąglika i wykazywał dobre profile bezpieczeństwa i farmakokinetyczne u zdrowych ludzi. PRZESŁANIE DO DOMU: Raksibakumab jest obiecującym lekiem profilaktycznym i terapeutycznym dla wziewnego wąglika. --- Raxibacumab (ABthrax) jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1 przeciwko antygenowi ochronnemu Bacillus przeciwko antygenowi ochronnemu Bacillus anthracis. HGS dostarcza obecnie zapasy tego środka rządowi USA do stosowania w zapobieganiu i leczeniu wziewnej postaci wąglika. Od maja 2009 r. kandydat był w trakcie przeglądu przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków. Dostępność środków przeciwdziałania bioterroryzmowi stała się bioterroryzmowi stała się ważniejsza od czasu ataków wąglika we wrześniu 2001 r., a opracowanie raxibacumabu jest znaczącym postępem w tej dziedzinie. --- Chociaż antybiotyki leczą bakteriemię w przypadku wąglika wziewnego, patogeneza jest głównie przez egzotoksyny bakteryjne. Raksibakumab, przeciwciało monoklonalne IgG1, wiąże antygen ochronny (PA) Bacillus anthracis, blokując w ten sposób działanie toksyny toksyny i prowadzi do poprawy przeżywalności w króliczych i małpich modelach wziewnego wąglika. Aby ocenić dodatkowe korzyści raksibakumabu w porównaniu z samą lewofloksacyną (LVX), króliki przeżyły do 84 godzin po prowokacji 200-krotnością medianą (50%) śmiertelnej dawki zarodników B. anthracis zostały losowo przydzielone do grupy otrzymującej 3 dzienne dożołądkowe dawki LVX wynoszące 50 mg/kg masy ciała, przy czym pierwszą dawkę LVX podawaną tuż przed podaniem pojedynczej dożylnej dawki placebo lub 40 mg/kg raksibakumabu. Odsetek zwierząt żyjących po 28 dniach po ostatniej dawce LVX porównano między 2 grupami leczenia przy użyciu dwustronnego testu prawdopodobieństwa chi-kwadrat. Wskaźnik przeżycia 82% dla grupy LVX-raxibacumab był wyższy niż 65% wskaźnik przeżycia dla samego LVX (P=0.0874). Było prawie 2 razy mniej zgonów w przypadku kombinacji (7 zgonów; n=39) niż w przypadku samego LVX (13 zgonów; n=37), a czas przeżycia był wydłużony dla kombinacji (P=0,1016). Miana aktywności neutralizującej toksyny były podobne dla obu grup leczenia, co sugeruje, że osoby, które przeżyły w obu grupach były w stanie zamontować neutralizującą toksynę odpowiedź immunologiczną. Wyniki badań mikroskopowych zgodne z wąglikiem były obecne u zwierząt, które padły lub stały się konające podczas badania w obu grupach leczonych i nie było żadnych wyników związanych z wąglikiem u zwierząt, które przeżyły. zwierząt, które przeżyły. Ogólnie rzecz biorąc, raksibakumab zapewnił znaczącą korzyść w porównaniu z antybiotykiem, gdy był podawany w późnym stadium choroby. --- W dniu 14 grudnia 2012 r. FDA zatwierdziła Raxibacumab, pierwszy produkt przeciwciała opracowany w ramach Projektu BioShield, który osiągnął ten kamień milowy, i pierwszy produkt biologiczny, który został zatwierdzony przez FDA na podstawie na zwierzętach (lub "Animal Rule"). Raxibacumab jest zatwierdzony do leczenia dorosłych i pacjentów pediatrycznych z wziewną postacią wąglika wywołaną przez Bacillus anthracis w połączeniu z odpowiednimi antybiotykami i w połączeniu z odpowiednimi antybiotykami oraz do profilaktyki wąglika wziewnego, gdy alternatywne terapie są niedostępne lub nieodpowiednie. odpowiednie. Proces rozwojowy wymagany do zatwierdzenia produktu Raxibacumab ilustruje wiele wyzwań, które mogą napotkać twórcy produktów, gdy w ramach Animal Rule i podkreśla szereg ważnych kwestii regulacyjnych i politycznych. kwestii regulacyjnych i politycznych. --- WPROWADZENIE: Współczesne metody racjonalnego projektowania leków opierają się na wykorzystaniu unikalnych cech docelowych biomolekuł, małych lub makrocząsteczek i sił fizycznych, które rządzą ich interakcjami. Przyznana w 2013 r. Nagroda Nobla w dziedzinie chemii w 2013 r. przyznana "za opracowanie wieloskalowych modeli dla złożonych systemów chemicznych" po raz kolejny pokazała znaczenie dostosowanego do potrzeb leków, które zmniejszają rolę podejścia "prób i błędów" do minimum. do minimum. Celowe rozpowszechnianie zarodników Bacillus anthracis w 2001 r. za pośrednictwem tzw. wąglika doprowadziło do wzmożonych wysiłków, zarówno politycznych, jak i naukowych, aby opracować medyczne środki zaradcze, które będą chronić ludzi przed zagrożeniem bioterroryzmem wąglikowym. OBSZARY OBJĘTE: Niniejszy artykuł zawiera przegląd najnowszych metod racjonalnego podejścia do projektowania racjonalnych leków w celu odkrycia inhibitorów toksyny wąglika. Przegląd również kieruje czytelników do obszernej literatury na temat uznanych postępów i przyszłych możliwości w tej dziedzinie. możliwości w tej dziedzinie. OPINIA EKSPERTA: Istniejące możliwości zwalczania śmiertelności toksyny wąglika są ograniczone. Z jedyną terapią hamującą działanie toksyny wąglika (celowanie w antygen ochronny z przeciwciałem monoklonalnym, raksibakumabem) zatwierdzoną do leczenia wziewnego wąglika, naszym zdaniem sytuacja jest nadal niepewna. Ponadto zasada FDA dotycząca zwierząt zatwierdzania leków, która dopuszcza związki bez potwierdzonych badań skuteczności na ludziach, stwarza wysoki poziom niepewności. na ludziach, stwarza wysoki poziom niepewności, zwłaszcza gdy dobrze scharakteryzowany model zwierzęcy nie istnieje. Lepsza identyfikacja i i walidacja celów terapeutycznych toksyny wąglika na poziomie molekularnym, jak również a także wyjaśnienie parametrów określających odpowiednie okna terapeutyczne są nadal terapeutyczne są nadal niezbędne dla bardziej skutecznych opcji terapeutycznych.

Jaki jest mechanizm działania raksibakumabu?

Raxibacumab jest rekombinowanym ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1, które wiąże antygen ochronny Bacillus anthracis, blokując w ten sposób działanie toksyny. Jest on zatwierdzony do leczenia wziewnej postaci wąglika.

W chorobach neurodegeneracyjnych, w tym w chorobie Alzheimera i otępieniu czołowo-skroniowym białko tau ulega hiperfosforylacji i ostatecznie agreguje, tworząc tworząc sploty neurofibrylarne. Tutaj, konsekwencje hiperfosforylacji tau na metabolizm neuronów i astrocytów oraz homeostazę aminokwasów neuroprzekaźników. homeostazę neuroprzekaźników oceniano u myszy transgenicznych wyrażających patogenną mutację P301L w ludzkim genie tau (myszy pR5) w porównaniu z nietransgenicznymi miotami kontrolnymi. Myszom wstrzyknięto substrat neuronalny i astrocytarny substrat [1-(13)C]glukozę i substrat astrocytarny [1,2-(13)C]octan. Ekstrakty z hipokampa i kory mózgowej analizowano przy użyciu (1)H i (13)C spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego, chromatografii gazowej, spektrometrii masowej spektrometrii gazowej i wysokosprawnej chromatografii cieczowej. Poziom glutaminianu był obniżony w hipokampie myszy pR5, czemu towarzyszyła zmniejszona inkorporacja (13)C pochodzącej z [1-(13)C]glukozy do glutaminianu. W korze mózgowej, wykorzystanie glukozy, jak również obrót glutaminianu, glutaminy i GABA, były zwiększone. Towarzyszył temu względny wzrost produkcji glutaminianu poprzez szlak karboksylacji pirogronianu w korze mózgowej. Ogólnie rzecz biorąc, ujawniliśmy że astrocyty, a także neurony glutaminergiczne i GABAergiczne w korze mózgowej myszy pR5 znajdowały się w stanie hipermetabolicznym, podczas gdy w hipokampie, gdzie poziomy ekspresji zmutowanego ludzkiego tau są najwyższe, homeostaza glutaminianu była zaburzona. --- Dorosłe ludzkie komórki nerwowe zawierają białko tau, fosforylowane białko związane z mikrotubulami. białko związane z mikrotubulami, które ulega hiperfosforylacji u płodu i pacjentów z chorobą Alzheimera. pacjentów z chorobą Alzheimera. Hiperfosforylacja, która zmniejsza zdolność zdolność tau do wiązania się z mikrotubulami, destabilizuje mikrotubule i może zwiększać tworzenie sparowanych spiralnych włókien, które tworzą splątki neurofibrylarne w chorobie Alzheimera. splątki neurofibrylarne w chorobie Alzheimera. Tutaj używamy zależnych od fosforylacji przeciwciał anty-tau przeciwciała do wykrywania specyficznych epitopów, które charakteryzują hiperfosforylację tau. Nasza demonstracja wewnątrzkomórkowych splątków zawierających tau pełnej długości, które nie są znakowane immunologicznie przez te przeciwciała sugeruje, że hiperfosforylacja tau nie jest obowiązkowa w tworzeniu splątków neurofibrylarnych w chorobie Alzheimera. choroby. --- Białko tau związane z mikrotubulami, w postaci hiperfosforylowanej, agreguje w nierozpuszczalne sparowane helikalne filamenty (PHF) w chorobie Alzheimera (AD) i innych tauopatiach. W chorobie Alzheimera na każdy mol tau przypada około 8 moli fosforanu. mol tau rozmieszczonych w około 30 miejscach fosforylacji PHF, w porównaniu do w porównaniu z 2-3 molami fosforanu na mol w normalnym mózgu. W AD, kinazy takie jak kinazy, takie jak kinaza syntazy glikogenu-3beta (GSK-3beta). generowanie hiperfosforylowanego tau. Jednakże, funkcjonalne konsekwencje hiperfosforylacji na wiązanie mikrotubul i polimeryzację tau nie są dobrze poznane. nie są dobrze poznane. Aby odpowiedzieć na to pytanie, wygenerowaliśmy mutanty pseudohiperfosforylacji składające się z sześciu i siedmiu miejsc w regionie regionu bogatego w prolinę i karboksylowego końca tau poprzez podstawienie aminokwasów. Ponadto Ponadto wygenerowano kilka pojedynczych, podwójnych i potrójnych mutantów pseudofosforylacji. również wygenerowane. Pseudofosforylacja tau zmniejsza jego powinowactwo do mikrotubul, a pseudofosforylacja tau zmniejsza jego powinowactwo do mikrotubul. do mikrotubul, a pseudohiperfosforylowane formy tau nie mają znacząco obniżone poziomy wiązania mikrotubul w porównaniu do pojedynczych i podwójnymi. Trzy pseudohiperfosforylowane formy tau ze zmienionym sodowym siarczanem dodecylu - elektroforeza w żelu poliakrylamidowym mają większy wpływ na wpływ na polimeryzację za pośrednictwem induktora, spowalniając szybkość zarodkowania i wydłużania. Na podstawie obserwacji, że pseudohiperfosforylowany tau ma zmniejszone powinowactwo do mikrotubul i zmniejszone szybkości inicjowane przez induktor nukleacji i polimeryzacji, proponujemy, że ta kombinacja może być przyczyną przyczyną zwiększonej cytotoksyczności hiperfosforylowanego tau w chorobie Alzheimera a także wyjaśnić potencjalnie korzystną rolę polimeryzacji tau i tworzenia NFT. --- Patologiczne cechy charakterystyczne choroby Alzheimera (AD) - powszechna utrata synaptyczna i neuronalna i utrata neuronów oraz patologiczna akumulacja peptydu amyloidu-beta (Aβ) w amyloidu-beta (Aβ) w blaszkach starczych, a także hiperfosforylowany tau w splątkach neurofibrylarnych - są znane. są znane od wielu dziesięcioleci, ale powiązania między patologią AD a demencją i skutecznymi strategiami terapeutycznymi pozostają nieuchwytne. Transgeniczne myszy zostały opracowane w oparciu o rzadkie rodzinne formy AD i otępienia czołowo-skroniowego. demencji czołowo-skroniowej, umożliwiając badaczom szczegółowe testowanie strukturalnych, funkcjonalnych i behawioralne konsekwencje patologii związanej z AD. Tutaj dokonujemy przeglądu prac nad transgenicznymi modelami AD, które badają degenerację kręgosłupa dendrytycznego struktury dendrytycznej, funkcji synaptycznych i funkcji poznawczych. Łącznie dane te wspierają model patogenezy model patogenezy AD, w którym rozpuszczalny Aβ inicjuje dysfunkcję i utratę synaps, a także zmiany patologiczne. i utratę synaps, a także patologiczne zmiany w tau, które przyczyniają się zarówno do utraty synaps, jak i neuronów. i utraty neuronów. Te zmiany w strukturze i funkcji synapsy, jak również synaps i utraty neuronów przyczyniają się do dysfunkcji układu nerwowego które powodują deficyty poznawcze. Zrozumienie podstaw demencji w chorobie Alzheimera AD będzie niezbędne do opracowania i oceny podejść terapeutycznych dla tej tej powszechnej i wyniszczającej choroby. --- Tworzenie się splątków neurofibrylarnych z połączenia hiperfosforylowanego tau hiperfosforylowanego tau prowadzi do niestabilności dendrytycznej i aksonalnej, zwyrodnienia synaptycznego i utraty neuronów. i aksonów, degeneracji synaps i utraty neuronów. Aby zrozumieć wczesne fizjologiczne konsekwencje nieprawidłowej ekspresji tau, scharakteryzowaliśmy fizjologię neuronów piramidalnych CA1 neuronów piramidalnych u samic myszy rTg4510 i nietransgenicznych (wt) osobników z miotu kontrolnych. Badaliśmy myszy w wieku 10-12 tygodni, u których stwierdzono jedynie minimalną hiperfosforylowanego tau, oraz myszy w wieku 22-24 tygodni z znaczącą patologią splątków neurofibrylarnych. Nasza analiza elektrofizjologiczna obejmowała relację wejście-wyjście, ułatwienie sparowanego impulsu i całą komórkę neuronów w celu pomiaru progu potencjału czynnościowego i właściwości właściwości potencjału czynnościowego, przewodnictwo strunowe i charakterystykę transmisji synaptycznej AMPA za pośrednictwem receptora AMPA. Stwierdziliśmy, że relacja wejście-wyjście w polu (pobudzające potencjały postsynaptyczne, EPSP) i nagraniach całej komórki (pobudzające prądy postsynaptyczne, EPSC) były upośledzone u myszy rTg4510 w porównaniu do do kontroli wt w obu grupach wiekowych. Zmierzyliśmy zmniejszony ładunek prądu ogonowego po depolaryzującym napięciu wejściowym u myszy rTg4510 w porównaniu do wt zarówno u młodych, jak i starszych myszy. myszy. Dodatkowo, właściwości mini-EPSC (szczyt i czas zaniku) były zasadniczo podobne między genotypami i badanymi grupami wiekowymi. Co zaskakujące, w grupie 22-24 tygodni, częstotliwość mini-EPSC była znacząco zwiększona (interwał interwencji 0,8 ± 0,1 u myszy wt w porównaniu do 0,3 ± 0,1 u myszy rTg4510). Dane te wskazują, że regulowana rozwojowo ekspresja ludzkiego P301L tau w neuronach piramidalnych CA1 pokrywa się ze zmianami pobudliwości neuronów, ale również, że znaczące zmiany presynaptyczne występują późno podczas progresji patologii tau w tym mysim modelu. --- Splątki neurofibrylarne (NFT), marker zmian neuronalnych w chorobie Alzheimera (AD, ang. (AD) i innych tauopatiach, składają się z agregatów hiperfosforylowanego białka tau. Niedawno badaliśmy powstawanie NFT w korze korze śródwęchowej (EC) i ich późniejszą propagację przez obwody neuronalne w rTgTT. w mysim modelu rTgTauEC (de Calignon et al., 2012). Zbadaliśmy teraz konsekwencje tłumienia ekspresji transgenu za pomocą doksycykliny na związane z NFT patologiczne cechy deafferentacji układu neuronalnego, progresji i rozprzestrzeniania się NFT progresji i rozprzestrzeniania się NFT oraz utraty neuronów. W wieku 21 miesięcy obserwujemy że zmiany aksonalne EC są związane z nieprawidłową reakcją kiełkowania acetylocholinoesterazy (AChE) - dodatnich włókien, fenotyp przypominający ludzką AD. W wieku 24 miesięcy NFT postępują, inkluzje tau rozprzestrzeniają się do zakrętu zębatego, a utrata neuronów jest oczywista. Tłumienie ekspresji transgenu od 18 do 24 miesięcy doprowadziło do odwrócenia kiełkowania AChE, rozwiązania Gallyas-dodatnich i Alz50-pozytywnych NFT i zniesienia postępującej utraty neuronów. Dane te sugerują, że rozprzestrzenianie się NFT, a także niektóre konsekwencje NFT dla układu nerwowego konsekwencje NFT, można odwrócić w zwierzęcym modelu toksyczności związanej z NFT toksyczności, dostarczając zasadniczo dowodu, że zmiany te można zatrzymać, nawet w choroby. --- Splątki neurofibrylarne złożone z hiperfosforylowanego fibrylizowanego tau są występują w licznych tauopatiach, w tym w chorobie Alzheimera. Coraz więcej dowodów sugeruje, że patologia tau może być przenoszona z komórki do komórki; jednakże jednak mechanizmy zaangażowane w inicjację fibrylacji tau i rozprzestrzenianie się choroby związane z postępem patologii tau są słabo poznane. Pokazujemy tutaj, że domózgowe wstrzyknięcia wstępnie uformowanych syntetycznych włókien tau do hipokampa lub kory czołowej młodych transgenicznych myszy tau wyrażających zmutowany ludzki P301L tau indukuje hiperfosforylację tau i agregację wokół miejsca wstrzyknięcia wstrzyknięcia, jak również zależną od czasu propagację patologii tau do połączone obszary mózgu odległe od miejsca wstrzyknięcia. Ponadto wykazaliśmy że patologia tau w wyniku wstrzyknięcia wstępnie uformowanych fibryli tau do hipokampa indukuje selektywną utratę neuronów CA1. Łącznie nasze dane potwierdzają wcześniejsze badania dotyczące indukcji i rozprzestrzeniania się tau patologii w innym modelu myszy transgenicznej tau i ujawnia utratę neuronów związaną z patologią tau w mózgu myszy transgenicznej tau. Wyniki te wyniki dodatkowo potwierdzają użyteczność modelu wysiewu tau w badaniu przenoszenia choroby przenoszenia choroby i zapewniają bardziej kompletny model tauopatii in vivo z neurodegeneracją, który może być wykorzystany do badania mechanizmów zaangażowane w agregację i rozprzestrzenianie się tau, a także pomoc w poszukiwaniu terapii modyfikujących chorobę Alzheimera i pokrewne tauopatie. --- Stwierdzono, że hiperfosforylowany tau, główny składnik sparowanych włókien spiralnych choroby Alzheimera, gromadzi się w mózgach myszy, u których gen kalcyneuryny A alfa [nokaut kalcyneuryny A alfa (CNA alfa -/-)]. Hiperfosforylacja obejmowała kilka miejsc na tau, w szczególności Ser396 i/lub Ser404 rozpoznawane przez przeciwciało monoklonalne PHF-1. Wzrost w zawartości fosforylowanego tau występował głównie we włóknach omszonych hipokampa CNA alfa -/-, które zawierały najwyższy poziom kalcyneuryny w mózgach myszy typu dzikiego. mózgu myszy typu dzikiego. Włókna mchowe CNA alfa -/- zawierały również mniej białka neurofilamentu niż normalnie. białka neurofilamentu niż normalnie, chociaż ogólny poziom fosforylacji neurofilamentu fosforylacji był niezmieniony. W mikroskopie elektronowym włókna mossy myszy CNA alfa -/- myszy wykazywały nieprawidłowości w ich cytoszkielecie i niższy poziom niższy stosunek neurofilamentów do mikrotubul niż u zwierząt typu dzikiego. Wyniki te wskazują, że hiperfosforylowany tau może gromadzić się in vivo w wyniku zmniejszonej aktywności kalcyneuryny i towarzyszą jej zmiany cytoszkieletu, które prawdopodobnie mogą mieć funkcjonalne konsekwencje dla dotkniętych neuronów. Myszy CNA alfa -/- myszy miały deficyty w uczeniu się i pamięci, które mogą wynikać częściowo z cytoszkieletu. które mogą częściowo wynikać ze zmian cytoszkieletu w hipokampie. --- Głównymi patologicznymi cechami charakterystycznymi choroby Alzheimera (AD) są Aβ w blaszkach starczych i hiperfosforylowany tau w splątkach neurofibrylarnych i niciach neuropilu. w splątkach neurofibrylarnych i niciach neuropilu. Ostatnie badania wskazują, że niż te nierozpuszczalne zmiany, rozpuszczalne oligomery Aβ i hiperfosforylowane tau. hiperfosforylowane tau są toksycznymi czynnikami patologii AD. Takim patologicznym białek towarzyszą zmiany cytoszkieletu, dysfunkcja mitochondriów, zaburzenia dysfunkcja mitochondriów, dysregulacja Ca(2+) i stres oksydacyjny. W tym przeglądzie omawiamy, w jaki sposób wiązanie Aβ z różnymi integrynami, defekty w sygnalizacji ogniskowej adhezji i aktywacja i aktywacja kofiliny mogą wpływać na dysfunkcję mitochondriów, cytoszkieletu i stres oksydacyjny. mitochondrialne, zmiany cytoszkieletu i patologię tau indukowaną przez oligomery Aβ. Takie patologiczne konsekwencje mogą również powodować dalszą aktywację kofiliny w celu promować patologię kofiliny. Sugerujemy również, że mechanizm generowania Aβ przez endocytozę APP jest mechanicznie powiązany z zaburzeniami w sygnalizacji ogniskowej adhezji sygnalizacji ogniskowej adhezji opartej na integrynach, ponieważ APP, LRP i β-integryny są ze sobą fizycznie związane. są ze sobą fizycznie związane. --- Choroba Alzheimera (AD) jest zaburzeniem neurodegeneracyjnym charakteryzującym się patologicznym patologicznie przez postępującą utratę neuronów, pozakomórkowe blaszki zawierające peptydy peptydy amyloidu-β (Aβ) i splątki neurofibrylarne złożone z hiperfosforylowanych białek tau. hiperfosforylowanych białek tau. Uważa się, że Aβ działa przed tau, wpływając na jego fosforylację, a tym samym stan agregacji. Jednym z głównych czynników ryzyka AD jest urazowe uszkodzenie mózgu (TBI). Ostre wewnątrzosiowe Aβ i i rozproszone blaszki pozakomórkowe występują u ∼30% ludzi po ciężkim TBI. Wewnątrzosiowe nagromadzenia tau, ale nie patologie podobne do splątków, również stwierdzono u tych pacjentów. u tych pacjentów. Czy i w jaki sposób te ostre nagromadzenia przyczyniają się do późniejszego rozwoju późniejszego rozwoju AD nie jest znana, a interakcja między Aβ i tau w warunkach TBI nie została zbadana. Tutaj donosimy, że kontrolowany korowe TBI u myszy 3xTg-AD spowodowało wewnątrzosiowe nagromadzenie Aβ i zwiększoną immunoreaktywność fosfo-tau po 24 godzinach i do 7 dni po TBI. Biorąc pod uwagę te ustalenia, zbadaliśmy związek między Aβ i tau po urazie w tym modelu poprzez ogólnoustrojowe leczenie związku E w celu w celu zahamowania aktywności γ-sekretazy, procesu proteolitycznego wymaganego do produkcji Aβ. Leczenie związkiem E skutecznie zablokowało pourazową akumulację Aβ u tych uszkodzonych myszy w obu punktach czasowych. Nie miało to jednak wpływu na patologię tau. Nasze dane potwierdzają przyczynową rolę TBI w przyspieszaniu patologii związanych z AD i sugerują, że TBI może niezależnie wpływać na nieprawidłowości Aβ i tau. Przyszłe badania badania będą wymagane do oceny behawioralnych i długoterminowych neurodegeneracyjne konsekwencje tych patologii. --- Od dawna wiadomo, że metabolizm glukozy w mózgu jest zaburzony w chorobie Alzheimera. upośledzony w chorobie Alzheimera. Ostatnie badania wykazały, że zaburzenia metabolizm glukozy w mózgu poprzedza pojawienie się objawów klinicznych, co sugeruje jego aktywną rolę w rozwoju choroby Alzheimera. Jednak molekularny mechanizm mechanizm molekularny, za pomocą którego upośledzenie to przyczynia się do rozwoju choroby, nie jest znany. nie jest znany. W tym badaniu wykazaliśmy, że O-GlcNAcylacja białek, powszechna posttranslacyjna modyfikacja nukleotydów, może przyczyniać się do rozwoju choroby Alzheimera. potranslacyjna modyfikacja białek nukleocytoplazmatycznych za pomocą beta-N-acetylo-glukozaminy i proces regulowany przez metabolizm glukozy, był znacznie zmniejszona w mózgu z chorobą Alzheimera. Co ważniejsze, spadek O-GlcNAc korelował ujemnie z fosforylacją w większości miejsc fosforylacji miejscach fosforylacji białka tau, o którym wiadomo, że odgrywa kluczową rolę w zwyrodnieniu neurofibrylarnym. zwyrodnieniu neurofibrylarnym w chorobie Alzheimera. Stwierdziliśmy również, że hiperfosforylowane tau zawierało 4-krotnie mniej O-GlcNAc niż niehiperfosforylowany tau, wykazując po raz pierwszy odwrotną zależność między O-GlcNAcylacją a fosforylacją tau w ludzkim mózgu. mózgu. Obniżenie poziomu O-GlcNAcylacji poprzez knockdown transferazy O-GlcNAc z małą spinką do włosów RNA prowadziło do zwiększonej fosforylacji tau w komórkach HEK-293. Zahamowanie szlaku biosyntezy heksozaminy w mózgu szczura skutkowało zmniejszenie O-GlcNAcylacji i zwiększenie fosforylacji tau, co przypominało zmiany O-GlcNAcylacji i fosforylacji tau w mózgach gryzoni z obniżonym metabolizmem glukozy indukowanym przez post, ale nie w mózgach szczurów gdy fosfataza białkowa 2A była hamowana. Porównanie wzorów fosforylacji tau w różnych warunkach sugeruje, że nieprawidłowa hiperfosforylacja tau hiperfosforylacji tau w mózgu z chorobą Alzheimera może wynikać z obniżenia regulacji zarówno O-GlcNAcylacji, jak i fosfatazy białkowej 2A. Odkrycia te sugerują, że upośledzony metabolizm glukozy w mózgu prowadzi do nieprawidłowej hiperfosforylacji tau i zwyrodnienia neurofibrylarnego poprzez regulację w dół O-GlcNAcylacji tau w chorobie Alzheimera. Alzheimera. Tak więc, przywrócenie mózgowej O-GlcNAcylacji tau i aktywności fosfatazy białkowej fosfatazy 2A może stanowić obiecujący cel terapeutyczny w leczeniu choroby Alzheimera. choroby Alzheimera. --- Wykorzystaliśmy nietransgeniczny model tauopatii komórkowej, w którym pojedyncze gigantyczne neurony neurony w OUN minoga (ABC) nadeksprymują ludzkie izoformy tau komórka autonomicznie, aby scharakteryzować wciąż słabo poznane konsekwencje związanych z chorobą przetwarzania tau in situ. W tym modelu tau kolokalizuje się z endogennymi mikrotubulami i jest nietoksyczny, gdy jest wyrażany na niskim poziomie, ale jest nieprawidłowo przetwarzany przez alternatywny szlak związany z toksycznością, gdy jest wyrażany powyżej poziomy, które nasycają mikrotubule dendrytyczne, powodując nieprawidłową fosforylację, związane z pęcherzykami tau gromadzą się w dystalnych dendrytach ABC. Powoduje to miejscową utratę mikrotubul i ostatecznie degenerację dendrytyczną, która jest poprzedzone wydzielaniem tau do przestrzeni zewnątrzkomórkowej. Ta sekwencja jest powtarzana w coraz bardziej proksymalnych lokalizacjach dendrytycznych w czasie, sugerując, że degeneracja dendrytyczna indukowana tau jest napędzana przez dystalne dendryty akumulacja hiperfosforylowanego, związanego z pęcherzykami tau utrwalonego przez zlokalizowaną utratę mikrotubul. Omówiono implikacje dla diagnostyki i leczenia i leczenia chorób u ludzi. --- Neurofibrylarna patologia nieprawidłowo hiperfosforylowanego Tau jest kluczową zmianą w mózgu. w chorobie Alzheimera i innych tauopatiach, a jej gęstość w mózgu bezpośrednio koreluje z demencją. Fosforylacja Tau jest regulowana przez fosfatazę białkową 2A, która z kolei jest regulowana przez inhibitor 2, I2(PP2A). W kwasowych, takich jak generowane przez niedokrwienie mózgu i niedotlenienie, szczególnie w połączeniu z hiperglikemią. w połączeniu z hiperglikemią, jak w cukrzycy, I2(PP2A) jest rozszczepiany przez endopeptydazę asparaginylową przy Asn-175 do fragmentu N-końcowego (I2NTF) i fragment C-końcowy (I2CTF). Wiadomo, że zarówno I2NTF, jak i I2CTF wiążą się z podjednostką katalityczną podjednostką katalityczną fosfatazy białkowej 2A i hamują jej aktywność. Tutaj my wykazać, że poziom aktywowanej endopeptydazy asparaginylowej jest znacznie a ten enzym i I2 (PP2A) przemieszczają się odpowiednio z neuronalnych lizosomów i jądra. neuronalnych lizosomów i jądra do cytoplazmy, gdzie oddziałują i są związane z hiperfosforylowaną T z hiperfosforylowanym Tau w mózgu z chorobą Alzheimera. Endopeptydaza asparaginylowa endopeptydaza z mózgu z chorobą Alzheimera może rozszczepić GST-I2 (PP2A), z wyjątkiem gdy I2(PP2A) został zmutowany w miejscu rozszczepienia Asn-175 na Gln. Wreszcie, indukcja indukcja kwasicy przez leczenie kwasem kainowym lub aktywowanym medium pH 6.0 endopeptydaza asparaginylowa i w konsekwencji powodowała rozszczepienie I2 (PP2A), hamowanie fosfatazy białkowej 2A i hiperfosforylację Tau, a także knockdown endopeptydazy asparaginylowej z siRNA zniósł tę ścieżkę w komórkach SH-SY5Y. komórkach SH-SY5Y. Odkrycia te sugerują udział kwasicy mózgu w etiopatogenezie etiopatogenezie choroby Alzheimera i asparaginylo endopeptydazy-I2(PP2A) - fosfatazy białkowej 2A - szlaku hiperfosforylacji Tau jako cel terapeutyczny. --- Ciała Picka i komórki balonowate w chorobie Picka oraz zmiany neurofibrylarne w chorobie Alzheimera charakteryzują się obecnością neurofibrylarne w chorobie Alzheimera charakteryzują się obecnością hiperfosforylowanego białka tau związanego z mikrotubulami. Niewiele wiadomo na temat mechanizmach leżących u podstaw hiperfosforylacji tau w chorobie Picka oraz o dystrybucji nieprawidłowego tau w dotkniętych neuronach. Użyliśmy panelu zależnych od fosforylacji (AT270, AT8, AT180, 12E8, PHF-1, AT10 i Tau-1) oraz niezależnych od fosforylacji przeciwciał anty-tau (N-tau 5 i 134) do barwienia skrawków tkanki mózgowej skrawków tkanki mózgowej od osób z chorobą Picka i chorobą Alzheimera. Te przeciwciała znakowały ciała Picka i zmiany neurofibrylarne w podobny sposób, z wyjątkiem przeciwciała 12E8, które wybarwiło podzbiór splątków neurofibrylarnych, ale nie ciał Picka. splątki neurofibrylarne, ale nie ciałka Pick. Co więcej, obfite profile neurytów AT8- i PHF-1-pozytywnych zaobserwowano w obszarach korowych bogatych w ciałka Pick, nawet przy całkowitym braku całkowitym braku zmian neurofibrylarnych. W przeciwieństwie do Gallyas-pozytywnych w chorobie Alzheimera, które miały zmienną średnicę i były pokryte kolczastymi wyrostkami. pokryte kolczastymi wyrostkami, profile neurytów w chorobie Picka wykazywały wykazywały regularną średnicę, wydawały się gładkie i były Gallyas-ujemne. W przeciwieństwie do choroby Alzheimera, gałęzie dendrytyczne neuronów zawierających ciała Picka były nie były znakowane przez przeciwciała anty-tau. W hipokampie, liczne tau-dodatnie zakończenia aksonów wzdłuż dendrytów warstwy polimorficznej zakrętu zębatego. zakrętu zębatego. Nasze wyniki wskazują, że białka tau w chorobie Picka i chorobie Alzheimera mają podobne fosforylowane reszty, z wyjątkiem seryny 262, która jest fosforylowana w splątkach Alzheimera, ale nie w ciałach Picka lub profilach neurytowych. Ponadto pokazujemy, że hiperfosforylowany tau segreguje się do różnych przedziałów neuronalnych w tych dwóch chorobach, z somatoaksonalną w chorobie Picka i somatodendrytyczną w chorobie Alzheimera. w chorobie Alzheimera. --- Przyczyna powstawania splątków neurofibrylarnych i blaszek miażdżycowych w chorobie Alzheimera prawdopodobnie wiąże się z nieprawidłową akumulacją ich kluczowych składników, które β-amyloidu i hiperfosforylowanego białka tau. Posegregowaliśmy wycinki mózgu od osób ze schyłkowym stadium choroby na te z obfitym hiperfosforylowane białko tau i te bez i porównaliśmy je z normalnymi mózgi dla globalnych wzorców mikroRNA. Znacząco zmniejszona ekspresja kilku mikroRNA, w tym miR-512, była widoczna w wycinkach mózgu z chorobą Alzheimera z obfitym hiperfosforylowanym tau. Immunohistochemia udokumentowała, że 2 znane cele cele mikroRNA-512, cFLIP i MCL1, uległy znacznej nadekspresji i i kolokalizowane z neuronami z nieprawidłowym białkiem tau. Analiza pod kątem apoptozy, w tym aktywowanej kaspazy-3, zwiększonej kaspazy-4 i kaspazy-8, czynnik inicjujący apoptozę, aktywność APAF-1 i test TUNEL były ujemne w obszarach, w których neurony wykazywały hiperfosforylację tau. Ekspresja MCM2, markera markera komórek neuroprogenitorowych, była znacząco zmniejszona w sekcjach Alzheimera które zawierały hiperfosforylowane tau. Wyniki te sugerują, że podstawową wadą w chorobie Alzheimera może być zmniejszona ekspresja białek, które mogą zmieniać ekspresji białek, które mogą zmieniać równowagę apoptotyczną/antyapoptotyczną neuronów. neuronów. To z kolei może prowadzić do akumulacji kluczowych białek Alzheimera takich jak hiperfosforylowany tau, które ostatecznie uniemożliwiają normalne funkcjonowanie neuronów i prowadzić do objawów choroby. --- Osoby, które przeżyły urazowe uszkodzenie mózgu (TBI) często cierpią z powodu deficytów funkcji poznawczych i obniżonej jakości życia. w funkcjach poznawczych i obniżoną jakość życia. Uszkodzenie aksonów, obserwowane u u wielu pacjentów z ciężkim TBI, powoduje akumulację prekursorowego białka amyloidu (APP). Enzymatyczne rozszczepienie APP po urazie może generować peptydy amyloidu-β (Aβ) peptydy, charakterystyczne odkrycie w chorobie Alzheimera (AD). Podczas sekcji zwłok, mózgi AD i podzbiór ofiar TBI wykazują pewne podobieństwa, w tym akumulację peptydów Aβ i splątki neurofibrylarne hiperfosforylowanych białek tau. Większość dowodów epidemiologicznych sugeruje związek między TBI i AD, sugerując, że TBI ma następstwa neurodegeneracyjne. Peptydy Aβ i tau mogą być stosowane jako biomarkery jako biomarkery w płynie śródmiąższowym (ISF) przy użyciu mikrodializy mózgowej i/lub płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF) po klinicznym TBI. W niniejszym przeglądzie dostępna literatura kliniczna i eksperymentalna na temat peptydów Aβ i tau jako jako potencjalnych biomarkerów po TBI. Podwyższone poziomy białka tau w płynie mózgowo-rdzeniowym i Poziomy białka tau w płynie mózgowo-rdzeniowym i płynie mózgowo-rdzeniowym zaobserwowano po ciężkim TBI i sugerowano, że korelują z wynikami klinicznymi. Chociaż peptydy Aβ są wytwarzane przez normalny metabolizm neuronów neuronów, wysokie poziomy długich i/lub fibrylarnych peptydów Aβ mogą być neurotoksyczne. neurotoksyczne. Zwiększone poziomy Aβ w płynie mózgowo-rdzeniowym i/lub ISF po urazie mogą być związane z aktywnością neuronów i/lub obecnością uszkodzenia aksonów. Niejednorodność modeli modeli zwierzęcych, kohort klinicznych, technik analitycznych i złożoności TBI w dostępnych badaniach sprawiają, że wartość kliniczna tau i Aβ jako biomarkerów jest obecnie jest obecnie niepewna. Ponadto związek między wczesnymi zmianami po urazie w peptydach tau i Aβ a przyszłym ryzykiem rozwoju AD pozostaje niejasny. Przyszłe badania wykorzystujące metody takie jak szybkie pobieranie próbek biomarkerów w połączeniu z ulepszonymi technikami analitycznymi i/lub nowymi narzędziami farmakologicznymi mogą dostarczyć dodatkowych informacji na temat znaczenia peptydów Aβ i białka tau zarówno w ostrej patofizjologii, jak i zarówno w ostrej patofizjologii, jak i długoterminowych konsekwencjach TBI. --- Hiperfosforylowany tau od dawna był proponowany jako kluczowa cząsteczka zakłócająca normalną dynamikę mikrotubul neuronalnych i prowadzącą do zwyrodnienia neurofibrylarnego w chorobie Alzheimera. w chorobie Alzheimera. Tutaj przedstawiamy bezpośredni dowód na hiperfosforylację tau indukowanego zaburzeniem sieci mikrotubul. Używając komórek traktowanych Nocodozolem i detergentem, stworzyliśmy środowisko neuronalne w mysich zarodkowych fibroblastach 3T3. mysich zarodkowych fibroblastach, komórkach 3T3, zastępując ich cytoplazmę cytozolem z mózgu dorosłego szczura. cytozolem mózgu dorosłego szczura. Odtwarzając neuronalną sieć mikrotubul w tych komórkach, byliśmy w stanie śledzić wpływ hiperfosforylowanego tau na dynamikę mikrotubul w czasie rzeczywistym. czasie. Podczas gdy rekombinowany ludzki tau mózgowy promował montaż i wiązanie mikrotubul, nieprawidłowo hiperfosforylowany tau izolowany z cytozolu mózgu choroby Alzheimera (AD P-tau) hamował montaż i zakłócał wstępnie uformowaną sieć mikrotubul poprzez sekwestrację sieć mikrotubul poprzez sekwestrację normalnego tau i MAP2. Ten rozpad sieci mikrotubul został odwrócony przez traktowanie wyekstrahowanych komórek fosfatazą białkową-2A. Badanie to, po raz pierwszy, zapewnia bezpośredni mechanistyczny wgląd w molekularne podstawy zarówno aksonalnej, jak i dendrytycznej neurodegeneracji neurodegeneracji obserwowanej w chorobie Alzheimera. --- Agregaty hiperfosforylowanego białka tau występują w grupie chorób zwanych tauopatiami, do których należy choroba Alzheimera. Przyczyny i konsekwencje hiperfosforylacji i konsekwencje hiperfosforylacji tau są rutynowo badane na zwierzętach laboratoryjnych. zwierzętach laboratoryjnych. Myszy są modelami z wyboru, ponieważ łatwo poddają się technologii transgenicznej. technologia transgeniczna; w konsekwencji ich poziomy fosforylacji tau są często monitorowane przez Western blotting przy użyciu panelu przeciwciał monoklonalnych/poliklonalnych przeciwciał anty-tau. Biorąc pod uwagę, że mysie przeciwciała wtórne mogą rozpoznawać endogenne mysie immunoglobuliny (Igs) i możliwy brak specyficzności z niektórych przeciwciał poliklonalnych, często obserwuje się niespecyficzne sygnały. Tutaj scharakteryzowaliśmy profile powszechnie stosowanych przeciwciał anty-tau w czterech różnych modelach myszy: myszy nietransgeniczne, myszy z nokautem tau (TKO), myszy 3xTg-AD myszy i myszy hipotermiczne, te ostatnie stanowią pozytywną kontrolę dla hiperfosforylacji tau hiperfosforylacji tau. Zidentyfikowaliśmy 3 kategorie przeciwciał monoklonalnych tau: typ 1, charakteryzujące się wysoką niespecyficznością (AT8, AT180, MC1, MC6, TG-3), typ 2, wykazujące niską niespecyficzność (AT270, CP13, CP27, Tau12, TG5) i typ 3, bez niespecyficznego sygnału (DA9, PHF-1, Tau1, Tau46). W przypadku poliklonalnych przeciwciał anty-tau niektóre wykazywały niespecyficzność (pS262, pS409), podczas gdy inne nie (pS199, pT209). (pS199, pT205, pS396, pS404, pS422, A0024). W przypadku przeciwciał monoklonalnych większość zakłócającego sygnału była spowodowana endogennymi Igs i mogła być wyeliminowana przez różne techniki: i) przy użyciu przeciwciał drugorzędowych zaprojektowanych do wiązania tylko Igs, ii) przygotowanie frakcji stabilnej termicznie, iii) usunięcie Igs z homogenatów oraz iv) przy użyciu przeciwciał drugorzędowych, które wiążą tylko łańcuch lekki łańcuch lekki Igs. Wszystkie te techniki usunęły niespecyficzny sygnał; jednak pierwsza i ostatnia metoda były łatwiejsze i bardziej niezawodne. Ogólnie, nasze badanie wykazuje wysokie ryzyko artefaktowego sygnału podczas wykonywania Western blottingu z rutynowo stosowanymi przeciwciałami anty-tau i proponuje kilka rozwiązań aby uniknąć niespecyficznych wyników. Zdecydowanie zalecamy stosowanie przeciwciał ujemnych (tj, TKO) i pozytywnych (tj. hipotermicznych) kontroli we wszystkich eksperymentach. --- Sparowane filamenty spiralne (PHF) są strukturalnymi składnikami splątków neurofibrylarnych w chorobie Alzheimera i składają się z hiperfosforylowanych form białka tau związanego z mikrotubulami (PHF-tau). Uważa się, że patologiczna hiperfosforylacja tau jest ważnym czynnikiem przyczynia się do destabilizacji mikrotubul i ich późniejszego z neuronów zawierających splątki w chorobie Alzheimera, co sprawia, że wyjaśnienie mechanizmów regulujących fosforylację tau jest ważnym celem badawczym. celem badawczym. W związku z tym konieczne jest zidentyfikowanie, najlepiej poprzez bezpośrednie sekwencjonowanie sekwencjonowanie, wszystkie miejsca w PHF-tau, które są fosforylowane, zadanie, które jest zadanie, które jest niekompletne z powodu trudności w oczyszczaniu nierozpuszczalnego PHF-tau do jednorodności i w ilościach wystarczających do analizy strukturalnej. Tutaj opisujemy solubilizację PHF-tau, a następnie jego oczyszczanie za pomocą chromatografii Mono Q i HPLC z fazą odwróconą. Fosfopeptydy z proteolitycznie trawionego proteolitycznie PHF-tau sekwencjonowano za pomocą spektrometrii mas z nanoelektrorozpylaniem. Zidentyfikowaliśmy zidentyfikowaliśmy 22 miejsca fosforylacji w PHF-tau, w tym pięć miejsc niezidentyfikowanych wcześniej. wcześniej zidentyfikowanych. Połączenie naszych nowych danych z poprzednimi raportami pokazuje, że PHF-tau może być fosforylowany w co najmniej 25 różnych miejscach. --- Leczenie hodowanych neuronów beta-amyloidem (Abeta) wywołuje wiele konsekwencje, w tym napływ wapnia, produkcję reaktywnych form tlenu (ROS), hiperfosforylację tau. Które z tych zdarzeń jest główną przyczyną Neurodegeneracja wywołana przez Abeta była przedmiotem kontrowersji. My podjęliśmy się ustalenia, czy akumulacja hiperfosforylowanego tau pośredniczy w neurodegeneracji. Neurony korowe myszy wykazywały zwiększoną immunoreaktywność immunoreaktywność fosfo-tau między 2-8 godziną po leczeniu mysich neuronów korowych neuronów z Abeta_25-35. Hodowle przeszły ogólną neurodegenerację między 8-16 godzin, jak ustalono za pomocą mikroskopii fazowo-kontrastowej, komercyjnego testu "żywe / martwe" i eksternalizację fosfatydyloseryny. Niespodziewanie jednak najzdrowsze neurony w hodowlach traktowanych Abetą zawierały stosunkowo więcej fosfo-tau immunoreaktywność, podczas gdy oczywiście degenerujące neurony zawierały mniej; degenerujące neurony często zawierały mniejszą immunoreaktywność fosfo-tau niż neurony kontrolne nietraktowane ABETA. Natomiast akumulacja reaktywnych form tlenu, wcześniej wykazano, że pośredniczy w indukowanej przez Abeta neurodegenerację, była najbardziej widoczna w widocznie degenerujących się neuronach. Te badania nie dotyczą długoterminowych konsekwencji tworzenia PHF; jednak, wskazują jednak, że hiperfosforylacja tau, choć jest konsekwencją leczenia Abeta nie przyczynia się bezpośrednio do ostrej degeneracji hodowanych neuronów. neuronów. --- Choroba Alzheimera (AD) charakteryzuje się obecnością blaszek amyloidowych składających się głównie z hydrofobowych agregatów peptydu β-amyloidowego (Aβ) oraz splątków neurofibrylarnych (NFT) składających się głównie z hiperfosforylowanego tau. Oligomery Aβ zostały opisane jako najwcześniejsze czynniki wpływające negatywnie na strukturę synaptyczną i plastyczność strukturę synaptyczną i plastyczność w dotkniętych mózgach, a komórkowe białko prionowe białko prionowe (PrP(C)) zostało zaproponowane jako receptor dla tych oligomerów. Najbardziej powszechnie akceptowana teoria utrzymuje, że toksyczne działanie Aβ jest poprzedzone zmianą w tau, neuronalnym białku związanym z mikrotubulami, które promuje polimeryzację i stabilizację mikrotubul. polimeryzację i stabilizację mikrotubul. Jednak tau jest uważane za za decydujące dla progresji neurodegeneracji i rzeczywiście patologia tau dobrze koreluje z objawami klinicznymi, takimi jak demencja. Różne szlaki mogą prowadzić do nieprawidłowej fosforylacji, a w konsekwencji do agregacji tau do w sparowane filamenty spiralne (PHF), a następnie w NFT. Zgłoszone dane sugerują tendencję regulacyjną ekspresji PrP(C) w rozwoju AD i przypuszczalny związek między PrP(C) a NFT. pojawia się przypuszczalny związek między PrP(C) a przetwarzaniem tau. Jednakże, rola interakcji tau/PrP(C) w AD jest słabo poznana. W tym badaniu wykazać zwiększoną podatność na dyfuzyjne ligandy pochodzące z Aβ (ADDL) w neuronalnych hodowlach pierwotnych myszy z nokautem PrP(C), w porównaniu z typem dzikim, co koreluje ze zwiększoną ekspresją tau. Ponadto stwierdziliśmy zwiększoną ekspresję PrP(C), która zrównała się z tau we wczesnym wieku w mysim modelu AD i we wczesnych stadiach Braaka AD u osób dotkniętych chorobą. Podsumowując, te wyniki sugerują ochronną rolę PrP(C) w AD poprzez obniżenie ekspresji tau i wskazują na to, że białko to ma kluczowe znaczenie w molekularnych molekularnych, które prowadzą do neurodegeneracji w AD. --- Dwóch członków rodziny receptorów lipoprotein o niskiej gęstości (tj. bardzo receptor lipoprotein o bardzo niskiej gęstości [VLDL] i receptor apolipoproteiny E [apoE] typu 2 receptor) ulegają ekspresji w mózgu, gdzie wiążą i przenoszą reelinę, wydzielaną glikoproteinę. wydzielaną glikoproteinę, która dzieli analogie strukturalne z białkami macierzy zewnątrzkomórkowej białkami macierzy zewnątrzkomórkowej. W rozwijającym się mózgu płodu transdukcja sygnału reeliny jest krytyczna dla prawidłowego pozycjonowania neuronów i tworzenia odpowiednich połączeń synaptycznych. połączeń synaptycznych, podczas gdy w dojrzałym mózgu reelina uczestniczy w mediacji plastyczności synaptycznej zależnej od doświadczenia. Ważną konsekwencją konsekwencją kaskady transdukcji sygnału przez reelinę jest hamowanie fosforylacji tau. fosforylacji tau, białka, które reguluje montaż i stabilność mikrotubul. stabilność. Co ważne, hiperfosforylowany tau obejmuje sparowany filament spiralny, którego patologiczne odkładanie filament, którego patologiczne odkładanie się w postaci splątków neurofibrylarnych jest związane z chorobą Alzheimera. w chorobie Alzheimera; hiperfosforylowany tau jest również zaangażowany w patogenezę innych neurodegeneracji. patogenezie innych zaburzeń neurodegeneracyjnych. Izoformy apoE mogą wpływać na wiązanie reeliny z jej receptorami na powierzchni komórki, a tym samym wpływać na fosforylację tau fosforylację tau, podczas gdy insulina, insulinopodobny czynnik wzrostu-1 i jon litu mają działanie wewnątrz komórki na poziomie specyficznych kinaz tyrozynowych zaangażowanych w fosforylację tau. Dane te wspierają badanie interwencji farmakoterapeutycznych mających na celu zapobieganie lub zmniejszenie obciążenia hiperfosforylowanego tau. Upośledzona transdukcja sygnału reeliny z powodu rzeczywistego niedoboru ekspresji niedobór ekspresji reeliny może wystąpić u co najmniej niektórych pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi, zwłaszcza schizofrenią. zaburzenia psychotyczne, zwłaszcza schizofrenia; można sobie wyobrazić, że hiperfosforylacja tau wynikałaby z upośledzonej transdukcji reeliny w schizofrenii. Schizofrenia została skonceptualizowana jako neurorozwojowe zaburzenie zaburzonej "łączności" synaptycznej, której konsekwencje nie stają się w pełni widoczne aż do późnego okresu dojrzewania lub wczesnej dorosłości. Podsumowując, hiperfosforylacja tau może być podstawowym punktem patologicznej zbieżności dla kilku zaburzeń neuropsychiatrycznych, a zapobieganie hiperfosforylacji tau może być ważnym celem terapeutycznym. --- Białko tau związane z mikrotubulami jest nieprawidłowo hiperfosforylowane i agregowane w neuronach mózgu dotkniętych chorobą Alzheimera. To hiperfosforylowane tau może być defosforylowane w niektórych nieprawidłowych fosforylowanych przez oczyszczoną fosfatazę białkową-1, 2A i 2B in vitro. W W niniejszym badaniu opracowaliśmy test do pomiaru fosfatazy białkowej aktywność wobec miejsc tau-1 (Ser199/Ser202) przy użyciu hiperfosforylowanego tau wyizolowanego z mózgu z chorobą Alzheimera jako substratu. Używając tego testu, zidentyfikowaliśmy zidentyfikowaliśmy, że w normalnym mózgu fosfataza białkowa-2A i 2B oraz, w mniejszym stopniu 1 są zaangażowane w defosforylację tau. Wartości Km defosforylacji hiperfosforylowanego tau przez fosfatazę białkową-2A i 2B są podobne. Aktywność fosfatazy tau jest zmniejszona o około 30% w mózgu pacjentów z chorobą Alzheimera w porównaniu z osobami z grupy kontrolnych. Odkrycia te sugerują, że defekt fosfatazy białkowej może być przyczyną nieprawidłowej hiperfosforylacji tau w chorobie Alzheimera. --- Większość osób z zespołem Downa wykazuje wczesny początek choroby Alzheimera (AD), wynikającą z dodatkowej kopii chromosomu 21. Na chromosomie tym znajduje się gen który koduje kinazę regulowaną fosforylacją tyrozyny o podwójnej specyficzności 1A (DYRK1A). Jedną z patologicznych cech charakterystycznych AD jest obecność splątków neurofibrylarnych (NFT), które są nierozpuszczalnymi złogami składającymi się z z nieprawidłowo hiperfosforylowanego Tau. Wcześniej donoszono, że Tau przy reszcie Thr-212 był fosforylowany przez Dyrk1A in vitro. Aby określić fizjologiczne znaczenie tej fosforylacji, przeprowadzono analizę ilości fosfo-Thr-212-Tau (pT212) w mózgach myszy transgenicznych, które nadekspresji ludzkiego białka DYRK1A (myszy DYRK1A TG), które niedawno wygenerowaliśmy. wygenerowane. Znaczący wzrost ilości pT212 stwierdzono w mózgach myszy transgenicznych DYRK1A w porównaniu z grupą kontrolną dopasowaną wiekowo. My czy Dyrk1A fosforyluje inne reszty Tau, które są zaangażowane w NFT. zaangażowane w NFT. Stwierdziliśmy, że Dyrk1A fosforyluje również Tau w Ser-202 i Ser-404 in vitro. Fosforylacja przez Dyrk1A silnie hamowała zdolność Tau do promowania składania mikrotubul. Następnie, przy użyciu komórek ssaków i DYRK1A w mózgach myszy TG, wykazano, że ilości fosfo-Ser-202-Tau i fosfo-Ser-404-Tau są zwiększone, gdy ilości DYRK1A są wysokie. Wyniki te dostarczają pierwszych dowodów in vivo na fizjologiczną rolę DYRK1A w hiperfosforylacji Tau i sugerują, że dodatkowa kopia genu DYRK1A przyczynia się do wczesnego wystąpienia AD. --- Nieprawidłowe immunoreaktywne filamenty tau są cechą charakterystyczną tauopatii, w tym Choroba Alzheimera (AD). Wyższy poziom fosforylacji ("hiperfosforylacja") ("hiperfosforylacja") białka tau może stanowić krytyczne zdarzenie. Aby określić potencjalną rolę hiperfosforylacji tau w tych zaburzeniach, zmutowane białka tau zostały gdzie reszty seryny/treoniny, o których wiadomo, że są silnie fosforylowane w filamentach filamentach tau izolowanych od pacjentów z AD zastąpiono glutaminianem, aby symulować hiperfosforylację tau podobną do sparowanych filamentów spiralnych (PHF). My wykazać, że podobnie jak hiperfosforylacja, podstawienia glutaminianu indukują elementy zwartej struktury i odporne na SDS domeny konformacyjne w białku tau białko. Naśladujące hiperfosforylację zmutowane glutaminianem białka tau wykazują całkowitą funkcjonalną utratę zdolności do promowania zarodkowania mikrotubul, co można częściowo przezwyciężyć przez dodanie osmolitu N-tlenku trimetyloaminy (TMAO), który jest podobny do fosforylowanego tau. Ponadto, zmutowane glutaminianem białka tau nie oddziałują z dominującą fosfatazą białkową mózgu 2A i wykazują zmniejszoną zdolność do łączenia się w filamenty. Co ciekawe, tau typu dzikiego i tau naśladujące fosforylację podobnie wiążą się z mikrotubulami mikrotubule, gdy są dodawane pojedynczo, ale zmutowany tau jest prawie całkowicie wyparty z powierzchni mikrotubul przez równomolowe stężenia dzikiego typu tau. Dane wskazują, że zmutowane glutaminianem białka tau stanowią użyteczny model do analizy funkcjonalnych konsekwencji hiperfosforylacji tau. Sugerują one, że kilka mechanizmów przyczynia się do nieprawidłowej akumulacji tau obserwowanej podczas tauopatii, w szczególności selektywnego przemieszczania się hiperfosforylowanego tau z mikrotubul, funkcjonalna utrata w promowaniu nukleacji mikrotubul i brak interakcji z fosfatazami.

Jakie są konsekwencje hiperfosforylacji tau w chorobie Alzheimera?

Konsekwencjami hiperfosforylacji tau w chorobie Alzheimera są: 1) tworzenie się splątków neurofibrylarnych (NFT) 2) Upośledzony metabolizm glutaminianu 3) Zmniejszone powinowactwo tau do wiązania mikrotubul 4) Niestabilność dendrytyczna i aksonalna 5) Zwyrodnienie synaptyczne 6) Utrata neuronów.

Obecne modele martwiczego zapalenia jelit (NEC) sugerują, że drobnoustroje wewnątrz światła drobnoustroje niszczą błonę śluzową jelit i aktywują kaskadę zapalną, która kończy się martwicą. Proponujemy alternatywną hipotezę, w której NEC jest spowodowane przez uszkodzenie komórek Paneth (PC) w kryptach jelitowych. PC są wyspecjalizowanymi nabłonek, który chroni jelitowe komórki macierzyste przed patogenami, stymuluje różnicowanie komórek macierzystych, kształtuje różnicowanie, kształtują mikrobiotę jelitową i pomagają w naprawie jelit. jelit. Nasz nowatorski model NEC wykorzystuje nowonarodzone myszy i abluje PCs, a następnie infekcję jelitową. Porównujemy ten model z innymi zwierzęcymi przykładami NEC i choroby klinicznej. i chorobą kliniczną. Selektywne niszczenie PC za pomocą ditizonu prawdopodobnie uwalnia czynnik martwicy nowotworów-α i inne mediatory stanu zapalnego. Proponujemy że to zdarzenie wywołuje stan zapalny w błonie podśluzowej, generuje czynnik aktywujący płytki krwi i indukuje koagulopatię. Rola PC w NEC jest zgodna z początkiem choroby u wcześniaków po okresie dojrzewania związanego z PC dojrzewania związanego z PC, centralną rolą PC w homeostazie związanej z kryptami, anatomicznym umiejscowieniem anatomicznym umiejscowieniem pneumatosis intestinalis w pobliżu krypt oraz bliskością bliskość PC do zatkanych naczyń krwionośnych, które powodują martwicę koagulacyjną kosmków jelitowych. martwicę koagulacyjną kosmków jelitowych. Przedstawiamy tę hipotezę, aby promować nowe przemyślenia na temat NEC i jego potencjalnego zapobiegania. --- Nabłonek jelitowy jest klasycznym przykładem szybko samoodnawiającej się tkanki. napędzanej przez dedykowane rezydentne komórki macierzyste. Te komórki macierzyste rezydują w krypcie generując zaangażowane komórki potomne, które dojrzewają do różnych funkcjonalnych linii nabłonkowych. linie nabłonkowe, podążając szybką ścieżką migracyjną w kierunku kosmków. Dwa modele modele lokalizacji jelitowych komórek macierzystych zostały zaproponowane pół wieku temu. dane zostały przedstawione na poparcie obu modeli, dzieląc społeczność naukową. społeczność naukową. Markery molekularne zostały zidentyfikowane i zweryfikowane przy użyciu nowych technik, takich jak śledzenie linii in vivo i hodowla organoidów ex vivo. Nisza nisza jelitowych komórek macierzystych obejmuje zarówno komórki nabłonkowe, w szczególności komórki Panetha, jak i przedział zrębowy, w którym ligandy związane z komórką i rozpuszczalne czynniki regulują zachowanie komórek macierzystych. rozpuszczalne czynniki regulują zachowanie komórek macierzystych. Niniejszy przegląd podkreśla ostatnie w identyfikacji i charakterystyce jelitowych komórek macierzystych i ich nisz. definiujących ich niszę. --- Komórki Paneth zostały odnotowane w gruczolakach i gruczolakorakach jelita grubego; jednak częstość występowania gruczolaków okrężnicy zawierających komórki Paneth jest nieznana, podobnie jak ich cechy kliniczno-patologiczne. Łącznie 152 kolejne gruczolaki jelita grubego od 103 pacjentów (57 mężczyzn i 46 kobiet). Częstość Częstość występowania komórek Paneth w tej kohorcie gruczolaków została określona i skorelowana z danymi demograficznymi pacjentów. Dwadzieścia sześć gruczolaków (17,1%) od 22 (21,4%) pacjentów zawierało komórki Panetha, które nie były ograniczone do podstawy krypt, ale nieprawidłowo rozmieszczone w kryptach. Wiek pacjenta, wielkość gruczolaka gruczolaka, cechy kosmków i stopień dysplazji nie różniły się między tymi 2 grupami. 2 grupami. Nic dziwnego, że gruczolaki zawierające komórki Panetha częściej częściej występowały w bliższym odcinku okrężnicy (84,6% vs. 55,6%; P=0,006). Stwierdzono silny między płcią męską a gruczolakami zawierającymi komórki Paneth, ponieważ 23 z 26 (88,5%) tych gruczolaków wystąpiło u mężczyzn w porównaniu z 71 ze 126 (56,3%) gruczolaków niezawierających komórek Panetha (P=0,002). Po dokonaniu przeglądu dodatkowych 460 gruczolaków od 200 pacjentów z różną liczbą gruczolaków (68 z 1 gruczolakiem, 68 z 2 gruczolakami i 64 z 3 lub więcej gruczolakami), ryzyko występowania synchronicznych gruczolaków było związane z morfologią kosmków, proksymalnym i obecnością gruczolaka zawierającego komórki Panetha. Tak więc gruczolaka zawierającego komórki Panetha może być markerem zwiększonego ryzyka rozwoju nowotworu jelita grubego. rozwoju nowotworu jelita grubego. --- U około 70% pacjentów choroba Leśniowskiego-Crohna (CD) dotyka jelita cienkiego. Ta lokalizacja lokalizacja choroby jest stabilna w czasie i związana z podłożem genetycznym różni się od izolowanej choroby okrężnicy. Charakterystyczną cechą obrony jelita cienkiego jest obecność komórek Panetha na dnie krypt Lieberkühna. krypt Lieberkühna. Komórki te wytwarzają różne peptydy przeciwdrobnoustrojowe o szerokim spektrum działania (AMP). peptydy przeciwdrobnoustrojowe o szerokim spektrum działania (AMP), w większości α-defensyny HD-5 i -6 (DEFA5 i DEFA6). W chorobie Leśniowskiego-Crohna w jelicie cienkim oba te produkty PC są szczególnie zmniejszone. W konsekwencji funkcjonalnej, ekstrakty z jelita krętego pacjentów z chorobą Crohna są upośledzone w usuwaniu bakterii, a enteroadherentne E. coli kolonizują błonę śluzową. Mechanizmy upośledzonej funkcji przeciwdrobnoustrojowej komórek Paneth są złożone i obejmują związek z mutacją utraty funkcji NOD2, zaburzeniem szlaku zaburzenie czynnika transkrypcyjnego TCF7L2 szlaku Wnt (znanego również jako TCF4), czynnika autofagii ATG16L1, endosomalnego białka stresu XBP1, receptora toll-like TLR9, kanał potasowy KCNN4, w którym pośredniczy wapń, jak również mutacje lub inaktywacja HD5. W związku z tym dochodzimy do wniosku, że choroba Leśniowskiego-Crohna jelita cienkiego jest najprawdopodobniej złożoną chorobą komórek Panetha: Choroba Panetha.

Gdzie znajdują się komórki Paneth?

Komórki Panetha znajdują się w komórkach kolumnowych podstawy krypt jelitowych (CBCC).

MOTYWACJA: Wiązanie czynnika transkrypcyjnego (TF) może być dokładnie badane in vivo za pomocą eksperymentów ChIP-exo i ChIP-Nexus. Tylko część mechanizmów wiązania TF jest jeszcze w pełni poznana, a dokładna znajomość miejsc wiązania i wzorców i wzorców wiązania TF jest kluczem do zrozumienia wiązania, które nie jest wyjaśnione przez proste modele macierzy wag pozycyjnych. Eksperymenty ChIP-exo/Nexus mogą również zaoferować wgląd w wpływ polimorfizmu pojedynczego nukleotydu (SNP) w miejscach wiązania TF na ekspresję genów docelowych. na ekspresję genów docelowych. Jest to ważny mechanizm działania dla SNP powodujących choroby w niekodujących regionach genomu. WYNIKI: Opisujemy program PeakXus do wywoływania pików, który został specjalnie zaprojektowany do wykorzystać zwiększoną rozdzielczość ChIP-exo/Nexus i opracowany w celu w celu przyjęcia jak najmniejszej liczby założeń dotyczących danych, aby umożliwić odkrycie nowych wzorców wiązania. Stosujemy PeakXus do eksperymentów ChIP-Nexus i ChIP-exo przeprowadzonych zarówno na Homo sapiens, jak i na liniach komórkowych Drosophila melanogaster. My pokazujemy, że PeakXus konsekwentnie znajduje więcej pików pokrywających się z sekwencją rozpoznawania specyficzną dla TF niż opublikowane metody. Jako przykład zastosowania pokazujemy, jak PeakXus może być połączony z unikalnymi identyfikatorami molekularnymi (UMI) do pomiaru wpływu SNP pokrywającego się z miejscem wiązania TF na wiązanie TF in vivo. wiązanie TF in vivo. DOSTĘPNOŚĆ I WDROŻENIE: Kod źródłowy PeakXus jest dostępny pod adresem https://github.com/hartonen/PeakXus KONTAKT: tuomo.hartonen@helsinki.fi lub jussi.taipale@ki.se. --- Informacje o autorze: (1)Institute for Medical and Human Genetics, Charité-Universitätsmedizin Berlin, Augustenburger Platz 1, Berlin, 13353, Niemcy. (2)Berlińskie Brandenburskie Centrum Terapii Regeneracyjnych (BCRT), Charité-Universitätsmedizin Berlin, Augustenburger Platz 1, Berlin, 13353, Niemcy. (3) Centre for Genomic Regulation (CRG), The Barcelona Institute of Science and Technology, Dr. Aiguader. Technology, Dr. Aiguader 88, Barcelona, 08003, Hiszpania. (4) Universitat Pompeu Fabra (UPF), Barcelona, Hiszpania. (5)Wydział Biologii, Uniwersytet Johannesa Gutenberga w Moguncji, Ackermannweg 4, Mainz, 55128, Niemcy. (6) Instytut Biologii Molekularnej, Ackermannweg 4, Moguncja, 55128, Niemcy. (7)Instytut Bioinformatyki, Wydział Matematyki i Informatyki, Freie Universität Berlin, Arnimallee 14, Berlin, 14195, Niemcy. (8)Labor für Pädiatrische Molekularbiologie, Charité-Universitätsmedizin Berlin, Augustenburger Platz 1, Berlin, 13353, Niemcy. (9)Institute for Medical and Human Genetics, Charité-Universitätsmedizin Berlin, Augustenburger Platz 1, Berlin, 13353, Niemcy. peter.robinson@jax.org. (10)Berlin Brandenburg Center for Regenerative Therapies (BCRT), Charité-Universitätsmedizin Berlin, Augustenburger Platz 1, Berlin, 13353, Niemcy. peter.robinson@jax.org. (11)Instytut Bioinformatyki, Wydział Matematyki i Informatyki, Wolny Uniwersytet w Berlinie. Science, Freie Universität Berlin, Arnimallee 14, Berlin, 14195, Niemcy. peter.robinson@jax.org. (12)Max Planck Institute for Molecular Genetics, Inhestr. 63-73, Berlin, 14195, Niemcy. peter.robinson@jax.org. (13)Obecny adres: The Jackson Laboratory for Genomic Medicine, 10 Discovery Drive, Farmington, 06032, CT, USA. peter.robinson@jax.org.

Które potoki są używane do analizy danych z eksperymentów ChIP-nexus?

PeakXus i Q-nexus umożliwiają kompleksowe odkrywanie miejsc wiązania czynników transkrypcyjnych na podstawie eksperymentów ChIP-nexus.

Ludzkie defensyny alfa są klasą peptydów przeciwdrobnoustrojowych o dodatkowej aktywności przeciwwirusowej. dodatkową aktywnością przeciwwirusową. Takie peptydy przeciwdrobnoustrojowe stanowią główną część wrodzonej odporności ssaków. Defensyny alfa zawierają sześć cystein, które tworzą trzy dobrze zdefiniowane mostki dwusiarczkowe w warunkach utleniających. Rezydu C3-C31, C5-C20 i C10-C30 tworzą pary dwusiarczkowe w natywnej strukturze peptydu. peptydu. Główną tkanką, w której HD5 ulega ekspresji, jest krypta jelita cienkiego. jelita cienkiego, nisza beztlenowa, która powinna pozwalać na znaczne pule zarówno utlenionego i (częściowo) zredukowanego HD5. Wykorzystaliśmy mobilność jonów połączoną ze spektrometrią mas do śledzenia zmian strukturalnych w HD5 po redukcji wiązań disiarczkowych. redukcji wiązań disulfidowych. Znaleźliśmy dowody na stopniowe rozwijanie HD5 z sekwencyjną redukcją trzech wiązań dwusiarczkowych. redukcją trzech wiązań dwusiarczkowych. Alkilowanie wolnych cystein, a następnie tandemowa spektrometria masowa odpowiednich częściowo zredukowanych stanów ujawniła dominującą ścieżkę redukcyjnego rozwijania. Większość HD5 rozwija się przez początkową redukcję C5-C20, a następnie C10-C30 i C3-C31. Znaleźliśmy dodatkowe dowody na mniejszą ścieżkę, która rozpoczyna się od redukcji C3-C31, a następnie C5-C20 i C10-C30. Nasze wyniki zapewniają wgląd w szlak i krajobraz konformacyjny krajobraz konformacyjny redukcji wiązań disiarczkowych w HD5. --- Informacje o autorze: (1)Centre for Neonatal Research and Education, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia; Szkoła Pediatrii i Zdrowia Dziecka, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia. (2)Centre for Neonatal Research and Education, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia; Szkoła Pediatrii i Zdrowia Dziecka, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia; Neonatal Oddział Opieki Klinicznej, King Edward Memorial Hospital for Women, Perth, Zachodnia Australia, Australia. Australia, Australia. (3)School of Paediatrics and Child Health, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia. (4)Centre for Neonatal Research and Education, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia; Neonatal Clinical Care Unit, King Edward Memorial Hospital for Women, Perth, Australia Zachodnia, Australia. (5) Szkoła Zdrowia Publicznego, Uniwersytet Curtin, Perth, Australia. (6)School of Women's and Infants' Health, University of Western Australia, Perth, Australia. (7) Murdoch Childrens Research Institute, Parkville, Victoria, Australia; University of Melbourne, Melbourne, Victoria, Australia. (8) University of Edinburgh/MRC Centre for Inflammation Research, Queen's Medical Research Institute, Edynburg. Queen's Medical Research Institute, Edynburg, Wielka Brytania. (9) Centre for Neonatal Research and Education, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia; Szkoła Pediatrii i Zdrowia Dziecka, University of Western Australia, Perth, Australia Zachodnia, Australia; School of Veterinary and Life Sciences, Murdoch University, Perth, Australia Zachodnia, Australia. --- Ludzkie jelitowe α-defensyny (HD5 i HD6), główne peptydy przeciwdrobnoustrojowe wytwarzane przez komórki Panetha przez komórki Paneth w jelicie, odgrywają ważną rolę we wrodzonej odporności jelit. odporności jelitowej. Ponieważ ich ekspresja jest zmniejszona w chorobie Leśniowskiego-Crohna (CD), z zmniejszona ekspresja jest bardziej wyraźna w obecności mutacji NOD2, niezwykle interesujące byłoby zbadanie byłoby niezwykle interesujące zbadanie mechanizmu, za pomocą którego NOD2 może regulować ekspresję ludzkich jelitowych α-defensyn. Tutaj pokazujemy, że chociaż NOD2 sam w sobie może nieznacznie regulować ekspresję jelitowych α-defensyn głównie poprzez aktywację szlaku NF-κB, może silnie regulować ich ekspresję w dół ekspresję podczas różnicowania linii komórek Paneth głównie poprzez hamując aktywację szlaku MAPK. Ponieważ NOD2 ulega nadekspresji w CD a zmutowany NOD2 nie może powodować aktywności NF-κB, nasze odkrycie może dostarczyć wyjaśnienie poprzedniej obserwacji wykazującej zmniejszoną ekspresję ludzkiego jelitowej α-defensyny w CD, a tym bardziej w obecności mutacji NOD2. Ponadto Ponadto, odkrycie to dostarcza nowego spojrzenia na funkcję NOD2 w regulacji odporności wrodzonej jelit.

Które komórki wydzielają alfa defensynę 5?

Ludzkie jelitowe α-defensyny (HD5 i HD6), główne peptydy przeciwdrobnoustrojowe wytwarzane przez komórki Paneth w jelicie, odgrywają ważną rolę we wrodzonej odporności jelit.

Informacje o autorze: (1)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Departament Genetyki, Paryż, Francja2Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Oddział Neurologii, Paryż, Francja. (2)Institut du Cerveau et de la Moelle Epinière, Paryż, Francja4Institut National de la Santé et de la Récherche Médicale Unit 1127, Centre National de la Recherche Scientifique Unité Mixte de Recherche 7225, Sorbonne Universités, Université Pierre et Marie Curie University Paris 06 Unité Mixte de Recherche S1127, Paryż, Francja5Ecole Pratique des Hautes Etudes, Paryż, Francja. (3)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Departament Genetyki, Paryż, Francja. (4)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Oddział Neurologii, Paryż, Francja6Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Oddział Neurologii Pamięci i Języka, Centre Hospitalier Saint-Anne, Paryż, Francja. (5)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Centrum Referencyjne Choroby Huntingtona, Unité Fon Huntingtona, Unité Fonctionnelle de Neurologie Cognitive, Henri Mondor University Hospital, Créteil, Francja. Henri Mondor, Créteil, Francja8Institut National de la Santé et de la Récherche Unité 955 Team 1, Institut Mondor de Recherche Biomédicale, Faculté de Médecine de Créteil, Créteil, Francja9Institut d'Etude de la Cognition, Ecole Normale Supérieure, Paryż, Francja. (6)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Department of Neurology, Paryż, Francja10Department of Neurology, McGovern McGovern Medical School, UTHealth, Houston, Teksas. (7)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Department of Neurology, Paryż, Francja3Institut du Cerveau et de la Moelle Epinière, Paryż, Francja. (8)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Department of Neurology, Paryż, Francja3Institut du Cerveau et de la Moelle Epinière Epinière, Paryż, Francja4Institut National de la Santé et de la Récherche Unité 1127, Centre National de la Recherche Scientifique Unité Mixte de Recherche 7225, Sorbonne Universités, Université Pierre et Marie Curie University Paris 06 Unité Mixte de Recherche S1127, Paryż, Francja. (9)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Szpital Uniwersytecki Pitié-Salpêtrière, Department of Genetics, Paryż, Francja3Institut du Cerveau et de la Moelle Epinière, Paryż, Francja4Institut National de la Santé et de la Récherche Unité 1127, Centre National de la Recherche Scientifique Unité Mixte de Recherche 7225, Sorbonne Universités, Université Pierre et Marie Curie University Paris 06 Unité Mixte de Recherche S1127, Paryż, Francja. (10)Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Pitié-Salpêtrière University Hospital, Department of Genetics, Department of Genetics. Hospital, Department of Genetics, Paryż, Francja3Institut du Cerveau et de la Moelle Epinière, Paryż, Francja4Institut National de la Santé et de la Récherche Unité 1127, Centre National de la Recherche Scientifique Unité Mixte de Recherche 7225, Sorbonne Universités, Université Pierre et Marie Curie University Paris 06 Unité Mixte de Recherche S1127, Paryż, Francja5Ecole Pratique des Hautes Etudes, Paryż, Francja. --- Zrozumienie molekularnego podłoża genetycznego dziedzicznej pląsawicy do tej pory. Choroby związane z ekspansją powtórzeń tripletowych, w tym choroba Huntingtona Huntingtona, w której zidentyfikowano ekspansję CAG w genie IT-15 lub Huntingtin Huntingtona oraz chorobę Huntingtona typu 2, w której występuje ekspansja CTG w genie junctophilin-3 (JPH3), powoduje selektywną degenerację prążkowia w mózgu. Zidentyfikowano również ekspansję powtórzeń oktapeptydowych w genie prionu w chorobie Huntingtona typu 1. została również zidentyfikowana. Zespoły neuroakantocytozy, w tym zespół McLeoda i pląsawica-akantocytoza powodują akantocytozę w czerwonych krwinkach i pląsawicę z powodu degeneracji jądra ogoniastego w mózgu. Gen XK na chromosomie X jest zmutowany i traci swoją funkcję w zespole McLeoda. Gen CHAC kodujący kodujący choreinę jest zmutowany, co prowadzi do utraty jego funkcji w choreoakantocytozie. Selektywna zwyrodnienie w prążkowiu, zwłaszcza w jądrze ogoniastym, może być związane z kaskadą molekularną rozszerzonej poliglutaminy lub polileucyny lub oktapeptydu oraz utratą funkcji białka XK i choreiny. białka. --- Delecja 3bp w pozycjach kodonowych 2642-2645 (delta 2642) genu zmutowanego w chorobie Huntingtona (HD) została przeanalizowana na normalnych (N) i HD 79 francuskich rodzin dotkniętych HD i wcześniej typowanych dla powtórzeń (CAG)n. (CAG)n. Polimorfizm delta 2642 był nadreprezentowany na chromosomach HD. względne ryzyko HD z delecją wynosiło 8,26. W tym badaniu obecność usuniętego allelu na chromosomach HD zwiększa (CAG)n (47,93 +/- 1,80 w porównaniu do 43,50 +/- 2,78) i obniża wiek zachorowania (41,34 +/- 2,78). wystąpienia choroby (41,34 +/- 2,09 w porównaniu do 36,90 +/- 2,41) u pacjentów z deltą 2642 i bez niej. bez delta 2642; więc delecja może zwiększać ciężkość choroby. Nasze badania delta 2642 na chromosomach N potwierdzają, że delecja występuje na chromosomach N o długości allelu (CAG)n w górnej części normalnego zakresu wielkości. zakresu. --- WPROWADZENIE: Choroba Huntingtona jest neurodegeneracyjną, autosomalną chorobą dominującą. która atakuje głównie zwoje podstawy mózgu. Zaburzenie to jest spowodowane przez mutacją w genie kodującym białko huntingtyny (Htt), powodującą powstawanie wewnątrzkomórkowych agregatów wewnątrzkomórkowe agregaty. Postać dorosła (pląsawica z otępieniem) jest najczęstsza. najczęstsza. Charakteryzuje się nieprzewidywalnymi, spazmatycznymi, mimowolnymi i ciągłymi ruchami, najczęściej związanymi z zaburzeniami psychicznymi. mimowolnymi i stałymi ruchami, najczęściej związanymi ze zmianami psychiatrycznymi i poznawczymi. i poznawczymi. ROZWÓJ: Głównymi cechami choroby Huntingtona są: utrata neuronów neuronów, glioza i nagromadzenie zmutowanego Htt, wszystkie związane z różnymi kanałami patogenezy. podstawowymi kanałami w patogenezie choroby, takimi jak: ekscytotoksyczność, deficyt energetyczny (wyczerpanie ATP), zmniejszenie syntezy i uwalniania czynników czynników neurotroficznych (BDNF i GDNF) oraz stres oksydacyjny. Stres oksydacyjny jest w patogenezie różnych chorób neurodegeneracyjnych, w tym choroby Huntingtona. Huntingtona, a liczne badania wykazały istnienie uszkodzeń oksydacyjnych w osoczu i tkankach. w osoczu i tkankach pacjentów cierpiących na tę chorobę. WNIOSKI: Stres oksydacyjny u pacjentów z chorobą Huntingtona może być wykorzystywany jako marker ewolucyjno-prognostyczny zarówno choroby, jak i skuteczności terapeutycznej. terapeutycznej, a także interesującym obszarem badań dla rozwoju nowych strategii terapeutycznych. nowych strategii terapeutycznych. --- Opisujemy grupę pacjentów ze społeczności karaimskich Żydów z zaburzeniami ruchowymi sugerującymi chorobę Huntingtona (HD). zaburzeniami ruchowymi sugerującymi chorobę Huntingtona (HD), w niektórych przypadkach związanymi z długością powtórzeń poniżej krawędzi 36 powtórzeń CAG. W badaniu opisano kliniczne i genetyczne czterech pacjentów, których obserwowano przez kilka lat. lat. Pacjenci należeli do rodziny wsobnej, w której występowała postępująca pląsawica, objawiająca się głównie dystonią i cechami móżdżku, rozwinęła się w średnim wieku. w średnim wieku. Chociaż poważne objawy psychiatryczne ostatecznie rozwinęły się u u dwóch z czterech pacjentów, funkcje poznawcze pozostały w miarę dobrze zachowane u wszystkich z nich nawet po kilku latach trwania choroby. Umiarkowane deficyty poznawcze były ograniczone do podtestów organizacji wzrokowo-ruchowej i myślenia abstrakcyjnego u trzech pacjentów. i myślenia abstrakcyjnego u trzech z czterech pacjentów. Jakościowe obrazowanie mózgu wykazało atrofię mózgu obejmujący głównie korę mózgową i móżdżek. Testy genetyczne ujawniły zmienną penetrację mutacji wśród członków rodziny, niektórzy dotknięci chorobą członkowie wykazywali górny rozmiar allelu w zakresie od 34 do 49, podczas gdy inni pozostali nienaruszeni pomimo obecności pełnej mutacji powyżej 40 powtórzeń CAG. Współchorobowość z recesywną dziedziczną miopatią ciała inkluzyjnego stwierdzono u dwóch osób z jednej rodziny. z jednej rodziny. Chociaż główna diagnoza HD pozostaje do potwierdzenia w dalszych badaniach badania neuropatologiczne, przypadki te mogą sugerować, że HD może objawiać się już przy nawet 34 powtórzeniami CAG, w niektórych obszarach geograficznych, przy czym fenotyp choroby najprawdopodobniej prawdopodobnie pod wpływem dodatkowych, jeszcze niezidentyfikowanych genów. --- Choroba Huntingtona (HD; OMIM 143100), postępujące zaburzenie neurodegeneracyjne, jest spowodowana rozszerzonym trójnukleotydowym motywem CAG (polyQ) w genie HTT. Objawy sercowo-naczyniowe, często występujące u pacjentów we wczesnym stadium HD, są na ogół przypisywane przypisywane dysautonomii. Jednakże, kardiospecyficzna ekspresja peptydów polyQ wywołała patologiczną odpowiedź w mysich modelach, sugerując obecność fenotypu serca niezależnego od układu nerwowego u pacjentów z HD. Pozytywna korelacja korelacja między wielkością powtórzeń CAG a nasileniem objawów obserwowanych u pacjentów z HD zaobserwowano również w modelach komórkowych HD in vitro. Tutaj przetestowaliśmy przydatność linii ludzkich zarodkowych komórek macierzystych (hESC) niosących mutacje specyficzne dla HD jako modeli in vitro do zrozumienia molekularnych mechanizmów patologii serca obserwowanej u pacjentów z HD. patologii serca obserwowanej u pacjentów z HD. Zróżnicowaliśmy trzy linie HD-hESC w kardiomiocyty kardiomiocyty i zbadaliśmy stabilność CAG do 60 dni po rozpoczęciu różnicowania. różnicowania. Aby ocenić stabilność CAG w innych tkankach, linie zostały również poddane różnicowaniu in vivo w potworniaki przez 10 tygodni. Ani ani ukierunkowane różnicowanie w kardiomiocyty in vitro, ani in vivo różnicowanie w potworniaki, bogate w niedojrzałą tkankę neuronalną, prowadziło do wzrost liczby powtórzeń CAG. Chociaż stabilność CAG może być zależna od linii komórkowej, indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste generowane od pacjentów z z większą liczbą powtórzeń CAG mogą mieć przewagę jako narzędzie badawcze dla zrozumienia objawów sercowych u pacjentów z HD. --- Choroba Huntingtona jest monogenowym, autosomalnym dominującym, postępującym neurodegeneracyjne spowodowane ekspansją trójnukleotydowego powtórzenia CAG w eksonie eksonie 1 genu huntingtyny (HTT); wiek wystąpienia objawów klinicznych odwrotnie odwrotnie koreluje z rozszerzoną długością powtórzenia CAG. HD prowadzi do rozległej degeneracji zwojów podstawy mózgu, jąder podwzgórza i wybranych obszarów korowych. a szeroki zakres mechanizmów molekularnych został zaangażowany w patologię choroby w zwierzęcych lub komórkowych modelach wyrażających zmutowane białka HTT (mHTT), zarówno pełnej długości lub fragmenty amino-końcowe. Jednakże, modele komórkowe HD, które które odzwierciedlają powolny postęp choroby, nie są dostępne ze względu na toksyczność nadekspresji egzogennego mHTT lub ograniczenia w stosowaniu pierwotnych komórek komórek pierwotnych do badań długoterminowych. Większość badań nad wpływem mHTT opierała się na cytotoksyczności lub punktach końcowych agregacji w systemach heterologicznych lub w pierwotnych embrionalnych hodowlach neurogleju pochodzących z mysich modeli HD. Bardziej innowacyjne podejścia są obecnie aktywnie badane, w tym badania przesiewowe z wykorzystaniem elektrofizjologicznych punktów końcowych, jak również niedawne wykorzystanie pierwotnych komórek jednojądrzastych krwi i ludzkich embrionalnych komórek macierzystych pochodzących od od różnych uczestników badań nad HD. Poniżej opisujemy, w jaki sposób te systemy komórkowe są wykorzystywane do badania biologii HD, a także do identyfikacji mechanizmów o potencjale terapeutycznym. z potencjałem terapeutycznym. --- Choroba Huntingtona (HD) jest dziedzicznym zaburzeniem obejmującym ośrodkowy układ nerwowy. ośrodkowy układ nerwowy. Jej skutki są druzgocące zarówno dla osoby dotkniętej chorobą, jak i jej rodziny. rodziny. Wydział Genetyki Medycznej i Molekularnej na Uniwersytecie Indiana (IU) odgrywa integralną rolę w badaniach nad Huntingtonem poprzez dostarczanie skomputeryzowanych skomputeryzowane repozytoria informacji o rodzinie HD dla badaczy i rodzin. Narodowy Huntingtons Disease Research Roster, założony w 1979 roku na IU oraz Huntingtons Disease in Venezuela Project. Disease in Venezuela Project zawierają informacje, które okazały się być nieocenione w badaniach nad HD na całym świecie. Niniejszy artykuł odnosi się do informacji przechowywanych w każdej bazie danych, program rodowodowej bazy danych (MEGADATS) wykorzystywany do zarządzania danymi, a także istotne odkrycia, które wynikają z dostępu do danych. do danych. --- Choroba Huntingtona jest dziedzicznym zaburzeniem spowodowanym ekspansją powtórzenia trójnukleotydowego CAG w genie IT15, co prowadzi do ekspansji szlaku poliglutaminowego w białku zwanym huntingtyną. poliglutaminy w białku zwanym huntingtyną. Pomimo scharakteryzowania genu IT15 i mutacji związanej z chorobą, normalne funkcjonowanie huntingtyny i normalnej funkcji huntingtyny oraz wpływu mutacji na jej funkcję i na jej neuronalną lokalizację pozostają nieznane. Aby zbadać, czy zmutowana huntingtyna ma taką samą dystrybucję neuronalną i lokalizację wewnątrzkomórkową jak normalna huntingtyna huntingtyna, przeanalizowaliśmy immunohistochemicznie obie formy tego białka w mózgu mózgu 5 osób z grupy kontrolnej i 5 pacjentów z chorobą Huntingtona. Wykazaliśmy, że dystrybucja zmutowanej huntingtyny jest, podobnie jak normalnej formy, heterogeniczna w całym mózgu, ale nie ogranicza się do wrażliwych neuronów w chorobie Huntingtona. Huntingtona, wspierając hipotezę, że obecność zmutowanej huntingtyny w neuronie huntingtyny w neuronie nie jest sama w sobie wystarczająca, by doprowadzić do śmierci neuronu. Co więcej, podczas gdy normalna huntingtyna jest wykrywana w niektórych perikariach neuronalnych, włóknach nerwowych i zakończeniach nerwowych, zmutowana forma jest obserwowana w niektórych neuronach neuronalnych i proksymalnych procesach nerwowych, ale nie jest wykrywalna w zakończeniach nerwowych. Nasze wyniki sugerują, że ekspresja lub przetwarzanie zmutowanej huntingtyny w perikariach i zakończeniach nerwowych różni się ilościowo lub jakościowo od ekspresji normalnej formy w tych samych przedziałach neuronalnych. --- TŁO I CEL: Celem tego badania było przeprowadzenie analizy DNA u pacjentów z klinicznym rozpoznaniem pacjentów z klinicznym rozpoznaniem choroby Huntingtona (HD) po molekularnym wykluczeniu HD i dalszych badaniach molekularnych w kierunku innych chorób neurodegeneracyjnych, takich jak neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Huntingtona 2 (HDL-2; gen JPH3), zębopochodny zanik bladoliliowy (DRPLA; gen ATN1) i ataksja rdzeniowo-móżdżkowa typu 17 (SCA17; gen TBP). MATERIAŁ I METODY: Materiał obejmował 224 próbki DNA wyizolowane z krwi obwodowej od pacjentów z podejrzeniem HD i 100 próbek DNA od osób z grupy kontrolnej. Grupa kontrolna została wykorzystana do określenia normalnego zakresu liczby powtórzeń CAG/CTG w genach JPH3, ATN1 i TBP w populacji polskiej. populacji. Analizę molekularną przeprowadzono za pomocą reakcji PCR, obejmującej mikrosatelitarne w genach JPH3, ATN1 i TBP z użyciem specyficznych, fluorescencyjnie znakowanych starterów. fluorescencyjnie znakowanymi starterami. Produkty PCR rozdzielono w żelach poliakrylamidowych. Normalne zakresy liczby powtórzeń ustalone dla grupy kontrolnej w genach JPH3, ATN1 i TBP wynosiły odpowiednio 7-19, 9-27 i 29-45. WYNIKI: Analiza molekularna DNA od 224 osób z podejrzeniem HD (117 kobiet i 107 mężczyzn) ujawniła jeden przypadek dynamicznej mutacji - 55 powtórzeń CAG - w locus w locus TBP (SCA17). Nie wykryto przypadków DRPLA ani HDL-2. Zakres CAG/CTG dla genu JPH3 w grupie pacjentów wynosił 11-19, z najczęstszymi allelami zawierającymi 14 i 16 powtórzeń. najczęstszymi allelami zawierającymi 14 i 16 powtórzeń. Dla genu ATN1 u pacjentów ustalono zakres 8-27 powtórzeń. pacjentów ustalono zakres 8-27 powtórzeń, a najczęstszy allel zawierał 16 powtórzeń. trójek. WNIOSKI: Badanie przeprowadzone na 244 pacjentach skierowanych z klinicznym rozpoznaniem HD i bez mutacji genu IT15 ujawniło jeden przypadek SCA17, ale nie ale nie ujawniło obecności dwóch innych chorób o podobnej manifestacji klinicznej. manifestacji klinicznej: DRPLA i HDL2. --- Choroba Huntingtona (HD) jest dziedzicznym zaburzeniem neurodegeneracyjnym spowodowanym przez mutacją w jednym genie: ekspansją CAG w genie huntingtyny (HTT), która powoduje produkcję zmutowanego białka, zmutowanego HTT, z ogonem poliglutaminowym (polyQ-HTT). poliglutaminą (polyQ-HTT). Chociaż molekularne szlaki toksyczności polyQ-HTT nie są w pełni poznane w pełni poznane, ponieważ nieprawidłowe fałdowanie i agregacja białek są głównymi cechami HD. cechy HD, od dawna podejrzewa się, że procesy utrzymywania porządku w komórkach takie jak autofagia, mogą być ważne dla patologii choroby. Rzeczywiście, wiele linii badawczych zidentyfikowano nieprawidłową autofagię w HD, charakteryzującą się przez zwiększoną indukcję autofagii i nieefektywne usuwanie substratów. substratów. Do tej pory pochodzenie dysfunkcji autofagii w HD pozostaje niejasne i nadal trwają poszukiwania podmiotów zaangażowanych w ten proces. W tym celu, ostatnie badania sugerują dwukierunkowy związek między autofagią a pierwotnymi rzęskami, organellami sygnalizacyjnymi większości komórek ssaków. Co ciekawe, struktura rzęsek pierwotnych jest wadliwa w HD, co sugeruje potencjalny związek między dysfunkcją autofagii, pierwotnymi rzęskami i dysfunkcją autofagii, rzęskami pierwotnymi i patogenezą HD. Ponadto, ponieważ polyQ-HTT również gromadzi się w pierwotnych rzęskach, istnieje możliwość, że pierwotne rzęski mogą odgrywać dodatkowe role w HD: być może poprzez zakłócanie szlaków sygnałowych lub działając jako rezerwuar do wydzielania i rozprzestrzeniania toksycznych, nieprawidłowo sfałdowanych fragmentów fragmentów poliQ-HTT. Tutaj dokonujemy przeglądu najnowszych badań sugerujących potencjalne powiązania między autofagią, pierwotnymi rzęskami i HD oraz spekulujemy na temat możliwych mechanizmów patogenetycznych mechanizmów patogenetycznych i przyszłych kierunków dla tej dziedziny. --- Ekspansję polimorficznego powtórzenia CAG w genie HD kodującym huntingtynę została zidentyfikowana jako główna przyczyna choroby Huntingtona (HD) i determinuje 42-73% wariancji w wieku wystąpienia choroby. Polimorfizmy w huntingtyny lub powiązanych genach mogą modyfikować przebieg choroby. choroby. Aby zidentyfikować genetyczne modyfikatory wpływające na wiek wystąpienia choroby, poszukiwaliśmy markerów polimorficznych w genach GRIK2, TBP, BDNF, HIP1 i ZDHHC17 i przeanalizowaliśmy siedem z nich w badaniach asocjacyjnych u 980 niezależnych europejskich pacjentów z HD. Badając nieznane warianty sekwencji znaleźliśmy oprócz kilku cichych wariantów trzy polimorfizmy w genie ZDHHC17. Te i polimorfizmy w genach GRIK2, TBP i BDNF zostały przeanalizowane pod względem ich związek z wiekiem wystąpienia HD. Chociaż niektóre z tych czynników zostały zdefiniowane jako genetyczne czynniki modyfikujące w poprzednich badaniach, żaden z genów kodujących GRIK2, TBP, BDNF i ZDHHC17 nie mógł być zidentyfikowany jako genetyczny modyfikator dla HD. --- Choroba Huntingtona (HD) jest zaburzeniem neurodegeneracyjnym charakteryzującym się ekspansją powtórzeń CAG w eksonie 1 genu HD. Aby wyjaśnić niestabilność niestabilność rozszerzonych powtórzeń CAG u pacjentów z HD, model myszy HD został wygenerowany przez zastępując gen ludzkim eksonem 1 genu HD z ekspansją do 77 powtórzeń CAG powtórzeń. Chimeryczne białka złożone z ludzkiego zmutowanego eksonu 1 i mysiej huntingtyny ulegają wszechobecnej ekspresji w mózgu i tkankach obwodowych. Ekspansję jednego lub dwóch powtórzeń CAG CAG stwierdzono w miotach pochodzących z transmisji ojcowskiej, podczas gdy skurcz powtórzeń CAG w miotach zaobserwowano poprzez transmisję matczyną. Starsze myszy wykazują większą niestabilność powtórzeń CAG niż młodsze myszy, a wyjątkowy przypadek zaobserwowano unikalny przypadek myszy z rozszerzonym 97 powtórzeniem CAG. Somatyczna niestabilność powtórzeń CAG jest szczególnie wyraźna w wątrobie, nerkach, żołądku i mózgu, ale nie w móżdżku myszy ale nie w móżdżku 100-tygodniowych myszy. Te same wyniki rozszerzonej niestabilności powtórzeń CAG jak zaobserwowano u tej myszy modelowej HD, zostały potwierdzone w ludzkim mózgu pacjentów z HD. ludzkim mózgu pacjentów z HD. Komórki GFAP (ang. glial fibrillary acidic protein) są dodatnie. (GFAP) są zwiększone w istocie czarnej (SN), globus pallidus (GP) i prążkowiu (St) w mózgach 40-tygodniowych myszy dotkniętych chorobą, chociaż bez śmierci komórek neuronalnych. Niestabilność powtórzeń CAG i wzrost GFAP-pozytywnych komórek w tym modelu myszy wydają się odzwierciedlać nieprawidłowości u pacjentów z HD pacjentów. Model myszy HD może mieć zatem zalety w badaniach nad mechanizmów molekularnych leżących u podstaw niestabilności powtórzeń CAG. --- Choroba Huntingtona (HD) jest autosomalnym dominującym zaburzeniem neurodegeneracyjnym. Przyczynową mutacją jest ekspansja ponad 36 powtórzeń CAG w pierwszym eksonie genu IT15. eksonie genu IT15. Wiele badań wykazało, że IT15 współdziała z kilkoma genami modyfikującymi. genami modyfikującymi, regulując wiek wystąpienia (AO) HD. Nasze badanie ma na celu zbadanie wpływu ekspansji CAG i 9 modyfikatorów na wiek wystąpienia u 15 tunezyjskich pacjentów z HD i ustalenie korelacji między tymi genami a genami modyfikującymi a AO tej choroby. Pomimo niewielkiej liczby badanych pacjentów, niniejszy raport stanowi pierwsze północnoafrykańskie badanie pacjentów z chorobą Huntingtona. pacjentów z chorobą Huntingtona. Nasze wyniki potwierdzają specyficzny wpływ genów modyfikujących w każdej populacji. genów w każdej populacji. --- Choroba Huntingtona (HD) jest nieuleczalną, dziedziczoną autosomalnie dominująco, postępującą chorobą neuropsychiatryczną o późnym początku. dziedziczona autosomalnie dominująco, postępująca choroba neuropsychiatryczna, charakteryzująca się pląsawicą, zmianami osobowości, nastroju i zachowania oraz demencją. Choroba Huntingtona jest diagnozą kliniczną. Pojawienie się diagnostyki DNA umożliwiło predykcyjne, prenatalne i preimplantacyjne dla osób z grupy ryzyka lub bezobjawowych nosicieli. bezobjawowych nosicieli. Częstość występowania szacuje się na 3-10/100,000 wśród osób pochodzenia osób pochodzenia europejskiego; HD występuje rzadziej w innych grupach etnicznych. Choroba Huntingtona jest wywoływana przez rozszerzone trójnukleotydowe powtórzenie CAG w genie HD na chromosomie 4. Gen ten koduje białko huntingtynę o nieznanej jeszcze funkcji. jeszcze nieznanej funkcji. Zmutowana huntingtyna ma wydłużony odcinek glutamin, co prowadzi do wzmocnienia funkcji, takich jak nadaktywność, ekscytotoksyczność lub do interakcji z innymi białkami. --- Choroba Huntingtona (HD) jest schorzeniem neurologicznym o postępującym przebiegu. wynika z nieprawidłowo zwiększonej liczby powtórzeń CAG w genie IT-15, kodującego Huntingtona. Głównymi objawami są ruchy choraetyczne, demencja i charakteropatia. Celem niniejszego badania było poszukiwanie możliwej korelacji między wiekiem wystąpienia HD, czasem od wystąpienia, stanem klinicznym pacjentów i liczbą powtórzeń CAG. Łącznie przebadano dziesięciu pacjentów. łącznie dziesięciu pacjentów. Do oceny stanu klinicznego pacjentów zastosowano zmodyfikowaną skalę UHDRS (MUHDRS). stanu klinicznego pacjentów. Liczbę powtórzeń CAG w badaniu genu IT-15 określono za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) i rozdziału znakowanego radioizotopem produktu PCR względem markera wielkości DNA w żelu poliakrylamidowym. Stwierdzono ujemną istotną korelację między liczbą powtórzeń CAG a wiekiem zachorowania (r = r). a wiekiem zachorowania (r = -0,67; p < 0,05) i wynikiem w skali MUHDRS (r = 0,75; p < 0,05). Ujemna istotna korelacja między czasem od początku i MUHDRS (r = -0,95; p < 0,05) i ujemną korelacją między podsumowaniem: czasem od początku i liczbą CAG z jednej strony a MUHDRS z drugiej (p = -0,91). Nasze wyniki wskazują na współzależność między liczbą powtórzeń CAG w obrębie genu IT-15, przebiegiem choroby i stanem klinicznym pacjentów z HD. a stanem klinicznym pacjentów z HD. --- Przedstawiamy grupę 252 pacjentów z fenotypem podobnym do choroby Huntingtona (HDL) fenotypem, w tym 60 z typową chorobą Huntingtona, u których test negatywne dla patologicznych ekspansji w genie IT15, głównej mutacji w chorobie Huntingtona. Huntingtona. Zostali oni przebadani pod kątem powtórnych ekspansji w dwóch innych genach zaangażowanych w fenotypy HDL: kodujących junctophilin-3 (JPH3/HDL2) i białka prionowe (PRNP/HDL1). Ponadto, ze względu na kliniczne nakładanie się między pacjentami z chorobą HDL i autosomalną dominującą ataksją móżdżkową lub atrofią zębopochodną i bladoliliową (DRPLA), zbadaliśmy trójnukleotydowe w genach kodujących białko wiążące TATA (TBP/SCA17) i atrofinę-1 (DRPLA). atrofinę-1 (DRPLA). Dwóch pacjentów miało 43 i 50 nieprzerwanych powtórzeń CTG w genie genie JPH3. Dwóch innych pacjentów miało 44 i 46 powtórzeń CAA/CAG w genie TBP. Pacjenci z ekspansjami w genach TBP lub JPH3 mieli fenotypy HDL nieodróżnialne od choroby Huntingtona. Biorąc pod uwagę pacjentów z z typową chorobą Huntingtona, ich częstość oceniono na 3% w naszej serii pacjentów z typową HDL. serii typowych pacjentów z HDL. Co ciekawe, niepełna penetracja powtórzenia 46 CAA/CAG w genie TBP zaobserwowano u 59-letniego rodzica przenoszącego, ale zdrowego. zdrowego rodzica. Ponadto zgłaszamy nową konfigurację rozszerzonego allelu TBP z 11 powtórzeniami na pierwszym polimorficznym odcinku CAG. Ekspansje w genie w genie DRPLA i insercje w genie PRNP nie zostały znalezione w naszej grupie pacjentów. pacjentów. Istnieje zatem dalsza heterogenność genetyczna fenotypu HDL.

Jaki gen jest zmutowany w chorobie Huntingtona?

Choroba Huntingtona (HD; OMIM 143100), postępujące zaburzenie neurodegeneracyjne, jest powodowana przez rozszerzony trójnukleotydowy motyw CAG (polyQ) w genie HTT. Mutacje genu białka huntingtyny (HTT) leżą u podstaw zarówno dorosłych, jak i młodzieńczych postaci choroby Huntingtona (HD).

Oświadczenie o konflikcie interesów: Konkurencyjne interesy: Brandy Young-Gqamana jest byłym pracownikiem Amicus Therapeutics. Nastry Brignol, Hui-Hwa Chang, Richie Khanna, Rebecca Soska, Sheela A. Sitaraman, Pol Boudes, David J. Lockhart, Kenneth J. Valenzano i Elfrida R. Benjamin są zatrudnieni przez Amicus Therapeutics i są udziałowcami firmy. Maria Fuller była współpracownikiem Amicus Therapeutics. Wszyscy pozostali autorzy byli badaczami w badaniach klinicznych fazy 2 migalastatu HCl. Dominique P. Germain otrzymał otrzymał finansowanie badań, opłaty za konsultacje i koszty podróży od Genzyme i Shire HGT. Roberto Giugliani jest konsultantem i badaczem w firmie Actelion, Amicus, BioMarin, Genzyme i Shire HGT. Derralynn A. Hughes jest konsultantem firm Amicus, Shire HGT, Genzyme, Actelion, była członkiem Speaker's Bureau dla Amicus, Shire HGT, Genzyme i Actelion oraz otrzymała granty od Amicus, Shire HGT i Genzyme. Atul Mehta otrzymał honoraria, finansowanie badań, opłaty za konsultacje i koszty podróży od Shire HGT, Genzyme, Actelion, Protalix i Amicus. Kathy Nicholls otrzymała wsparcie na podróże i badania oraz honoraria dla prelegentów od firm Amicus, Shire HGT i Genzyme. Amicus Therapeutics sfinansowała badania i wszelkie opłaty za publikację. α-Gal A (Fabrazyme) użyty w tym badaniu jest produktem w tym badaniu jest produktem wytwarzanym przez Genzyme. Maria Fuller jest zatrudniona przez SA Pathology, Adelaide. Nie ma żadnych innych patentów, produktów w fazie rozwoju lub produktów do zadeklarowania. Nie wpływa to na przestrzeganie przez autorów wszystkich zasad zasad PLOS ONE dotyczących udostępniania danych i materiałów. --- Informacje o autorze: (1)Department of Haematology, Royal Free London NHS Foundation Trust and University College London, Londyn, Wielka Brytania. (2)Department of Nephrology, Royal Melbourne Hospital, Parkville, Victoria, Australia. (3) Sekcja Chirurgii i Chorób Witreoretinalnych, Emory University, Atlanta, Georgia, USA. (4) Oddział Nefrologii i Dializoterapii, Wydział Medycyny III, Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Wiedeń, Austria. Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Wiedeń, Austria. (5)Doernbecher Children's Hospital, Oregon Health & Science University, Portland, Oregon, USA. (6) Infusion Associates, Grand Rapids, Missouri, USA. (7) Szpital Dziecięcy w Pittsburghu, Pittsburgh, Pensylwania, USA. (8) Oddział Pediatrii, Szpital Uniwersytecki Miasta Osaka, Osaka-shi, Japonia. (9) Charles Dent Metabolic Unit, National Hospital for Neurology and Neurosurgery, Londyn, Wielka Brytania. Neurosurgery, Londyn, Wielka Brytania. (10) Szpital Uniwersytecki Jikei, Tokio, Japonia. (11) Departmento Cuore e vasi, A.O.U. Careggi Firenze, Firenze, Włochy. (12) Szpital Uniwersytecki w Osace, Osaka-shi, Japonia. (13)Lysosmal Disorders Unit, Department of Medicine, Addenbrooke's Hospital, Cambridge, Wielka Brytania. (14) Genetics Center MS716, Children's Hospital of Wisconsin, Milwaukee, Wisconsin, USA. (15) Univeritair Ziekenhaus Anterpen, Edegem, Belgia. (16) Wydział Genetyki Medycznej, Uniwersytet w Wersalu, Uniwersytet Paris-Saclay i Assistance Publique-Hô. University i Assistance Publique-Hôpitaux de Paris, Paryż, Francja. (17) O & O Alpan LLC, Springfield, Virginia, USA. (18) Service de Médecine, Hôpital Claude Huriez-CHRU Lille, Lille, Francja. (19) Department of Endocrinology and Metabolic Medicine, Salford Royal NHS Foundation Trust, Salford, Wielka Brytania. (20) Hospital das Clínicas FMUSP-Ribeirão Preto, São Paulo, Ribeirão Preto, Brazylia. (21) Niigata University Graduate School of Medicine and Dental Sciences, Niigata, Japonia. (22) Royal Perth Hospital, Perth, Nowa Południowa Walia, Australia. (23)Department of Genetics, Emory University School of Medicine, Atlanta, Georgia, USA. (24)Clinical Research Division, Hôpital du Sacré-Coeur de Montreal, University of Montreal, Montreal, Queens, USA. of Montreal, Montreal, Quebec, Kanada. (25)Institute of Metabolic Disease, Baylor Research Institute, Dallas, Texas, USA. (26) Agility Clinical Inc., Carlsbad, Kalifornia, USA. (27) Amicus Therapeutics Inc., Cranbury, New Jersey, USA. (28) CymaBay Therapeutics, Inc., Newark, Kalifornia, USA. (29) TranscripTx, Inc., Sunnyvale, Kalifornia, USA. (30)Parkinson's Institute and Clinical Center, Sunnyvale, Kalifornia, USA. (31)Department of Medical Endocrinology, Rigshospital, Copenhagen University Hospital, Kopenhaga, Dania. Hospital, Kopenhaga, Dania. --- Choroba Fabry'ego: polimorficzne haplotypy i nowa mutacja missense w genie GLA gen. Choroba Fabry'ego (FD) jest sprzężonym z chromosomem X lizosomalnym zaburzeniem spichrzeniowym z heterogennym spektrum objawów klinicznych. heterogenicznym spektrum objawów klinicznych, które są spowodowane przez niedoborem aktywności α-galaktozydazy A (α-Gal-A). Chociaż jest to przydatne do diagnozy u mężczyzn, aktywność enzymu nie jest wiarygodnym markerem biochemicznym u heterozygotycznych kobiet z powodu losowej inaktywacji chromosomu X, co powoduje, że sekwencjonowanie DNA sekwencjonowanie genu α-Gal-A, genu alfa-galaktozydazy (GLA), najbardziej wiarygodnym testem potwierdzającym diagnozę u kobiet. Spektrum mutacji GLA jest wysoce niejednorodne. Opisano wiele polimorficznych wariantów GLA. polimorficznych wariantów GLA, ale nie jest jasne, czy haplotypy utworzone przez kombinacje takich wariantów warianty korelują z FD, co komplikuje diagnostykę molekularną u kobiet z prawidłową aktywnością α-Gal-A. Przebadaliśmy 67 kobiet z objawami klinicznymi które mogą być związane z FD i 110 kontrolnych mężczyzn z prawidłową aktywnością α-Gal-A. α-Gal-A. Zidentyfikowano pięć różnych kombinacji wariantów polimorficznych GLA zidentyfikowano u 14 z 67 kobiet, podczas gdy wyraźne zmiany patogenetyczne, p.Met51Ile i p.Met290Leu, zostały zidentyfikowane w dwóch przypadkach. Ta ostatnia nie została do tej pory, a obie zmutowane formy okazały się być wrażliwe na farmakologiczny chaperon deoksygalaktonojirimycynę (DGJ; migalastat chlorowodorek). Analiza męskiej populacji kontrolnej, a także męskich krewnych krewnych podejrzanej o FD kobiety, pozwoliła na identyfikację siedmiu różnych haplotypów genu GLA w silnej nierównowadze sprzężeń. Identyfikacja haplotypów identyfikacja haplotypów u mężczyzn z grupy kontrolnej dostarcza dowodów przeciwko ich zaangażowanie w rozwój objawów fenotypowych FD. --- Migalastat HCl (AT1001, 1-Deoxygalactonojirimycin) jest badanym farmakologicznym chaperonem do leczenia niedoboru α-galaktozydazy A (α-Gal A) który prowadzi do choroby Fabry'ego, sprzężonej z chromosomem X lizosomalnej choroby spichrzeniowej. sprzężoną z chromosomem X, lizosomalną chorobę spichrzeniową. Obecnie zatwierdzoną, opartą na lekach biologicznych terapią choroby Fabry'ego jest enzymatyczna terapia zastępcza (ERT) agalzydazą alfa (Replagal) lub agalzydazą beta (Fabrazyme). Na podstawie danych przedklinicznych oczekuje się, że migalastat HCl w połączeniu z agalzydazą w połączeniu z agalzydazą, oczekuje się, że spowoduje farmakokinetyczne (PK) wzmocnienie agalzydazy w osoczu poprzez zwiększenie ogólnoustrojowej ekspozycji aktywnej agalzydazy, prowadząc w ten sposób do zwiększonych poziomów komórkowych w tkankach tkankach związanych z chorobą. Projekt badania fazy 2a składał się z otwartej etykiety, ustalonej sekwencji leczenia, w której oceniano wpływ pojedynczych doustnych dawek 150 mg lub 450 mg migalastatu HCl na PK i poziomy tkankowe dożylnie podawanej agalzydazy (0,2, 0,5 lub 1,0 mg/kg) u mężczyzn z chorobą Fabry'ego. Zgodnie z oczekiwaniami, dożylne podawanie samej agalzydazy powodowało zwiększenie aktywności α-Gal A w osoczu, skórze i jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej (PBMC) w porównaniu do wartości wyjściowych. Po jednoczesnym podaniu chlorowodorku migalastatu i agalzydazę, aktywność α-Gal A w osoczu była dalej znacząco zwiększona 1,2- do 5,1-krotnie w porównaniu z podawaniem samej agalzydazy u 22 z 23 pacjentów (95.6%). Co ważne, podobny wzrost aktywności α-Gal A w skórze i PBMC zaobserwowano zaobserwowano po jednoczesnym podaniu chlorowodorku migalastatu i agalzydazy. Efekty nie były związane z podawaną dawką chlorowodorku migalastatu, ponieważ dawka 150 mg migalastatu HCl zwiększała aktywność α-Gal A w takim samym stopniu jak dawka 450 mg. I odwrotnie, agalzydaza nie miała wpływu na PK migalastatu w osoczu. Brak zdarzeń niepożądanych związanych z migalastatem HCl ani kwestii tolerancji związanych z lekiem. tolerancji leku. REJESTRACJA BADANIA: ClinicalTrials.gov NCT01196871. --- Migalastat (Galafold™) - małocząsteczkowy lek opracowany przez Amicus Therapeutics który przywraca aktywność specyficznych zmutowanych form α-galaktozydazy - został w leczeniu choroby Fabry'ego w UE u pacjentów z mutacjami podatnymi na leczenie. mutacjami. Choroba Fabry'ego jest rzadkim zaburzeniem, które skutkuje niedoborem lub brakiem lub brak α-galaktozydazy, co prowadzi do gromadzenia się globotriaozyloceramidu w lizosomach różnych tkanek. lizosomach różnych komórek. Niniejszy artykuł podsumowuje kamienie milowe w rozwoju rozwoju migalastatu prowadzące do tego pierwszego zatwierdzenia w UE dla długoterminowego leczenia dorosłych i młodzieży w wieku ≥16 lat z potwierdzoną diagnozą choroby Fabry'ego. rozpoznaniem choroby Fabry'ego. --- CEL: Choroba Fabry'ego jest sprzężonym z chromosomem X lizosomalnym zaburzeniem spichrzeniowym spowodowanym przez mutacje w genie α-galaktozydazy A. Migalastat, farmakologiczny chaperon, wiąże się ze specyficznymi zmutowanymi formami α-galaktozydazy A w celu przywrócenia aktywności lizosomalnej. aktywność lizosomalną. METODY: Test farmakogenetyczny został wykorzystany do identyfikacji zmutowanych form α-galaktozydazy A podatnych na działanie migalastatu. Sześćset mutacji powodujących chorobę Fabry'ego Fabry'ego uległo ekspresji w komórkach HEK-293 (HEK); wzrost aktywności α-galaktozydazy A mierzono za pomocą testu zatwierdzonego przez Dobrą Praktykę Laboratoryjną (GLP) (GLP HEK/Migalastat Amenability Assay). Wartość predykcyjna testu została na podstawie odpowiedzi farmakodynamicznych na migalastat w badaniach klinicznych fazy II i III. badaniach klinicznych. WYNIKI: Porównanie wyników testu GLP HEK w białych krwinkach in vivo α-galaktozydazy A na migalastat u pacjentów płci męskiej wykazało wysoką czułość, swoistość oraz dodatnie i ujemne wartości predykcyjne (≥0,875). Wyniki testu GLP HEK były również predykcyjne dla spadku stężenia globotriaozyloceramidu w nerkach. globotriaozyloceramidu w nerkach u mężczyzn i globotriaozylosfingozyny w osoczu u mężczyzn i kobiet. kobiet. Podzbiór mutacji podatnych na leczenie w badaniu klinicznym (n = 51) był reprezentatywny dla wszystkich 268 podatnych mutacji zidentyfikowanych w teście GLP HEK. WNIOSEK: Test GLP HEK jest klinicznie zweryfikowaną metodą identyfikacji pacjentów płci męskiej i żeńskiej z chorobą Fabry'ego do leczenia migalastatem. Genet Med 19 4, 430-438. --- TŁO: Choroba Fabry'ego (FD) jest zaburzeniem genetycznym wynikającym z niedoboru enzymu lizosomalnego α-galaktozydazy A (α-Gal A). enzymu lizosomalnego α-galaktozydazy A (α-Gal A), który prowadzi do akumulacji globotriaozyloceramidu (GL-3) w wielu tkankach. globotriaozyloceramidu (GL-3) w wielu tkankach. Przedstawiamy raport na temat bezpieczeństwa i farmakodynamiki chlorowodorku migalastatu, badanego podawanego doustnie co drugi dzień (QOD) kobietom z FD. METODY: Było to otwarte, niekontrolowane badanie fazy 2 trwające 12 tygodni z przedłużeniem do przedłużeniem do 48 tygodni u dziewięciu kobiet z FD. Dawki 50 mg, 150 mg i 250 mg podawano QOD. W wielu punktach czasowych aktywność α-Gal A i poziomy GL-3 były w komórkach krwi, nerkach i skórze. Poziomy GL-3 były również oceniane przez histologię skóry i nerek. Każda indywidualna mutacja GLA została retrospektywnie sklasyfikowana jako podatna lub niepodatna na chlorowodorek migalastatu na podstawie test transfekcji α-Gal A in vitro opracowany w ludzkich embrionalnych komórkach nerkowych (HEK)-293. WYNIKI: Migalastat HCl był ogólnie dobrze tolerowany. Pacjenci z podatnymi mutacjami wydają się wykazywać większą odpowiedź farmakodynamiczną na migalastat HCl w porównaniu z pacjentami z mutacjami niepodatnymi. Największe spadki stężenia w moczu GL-3 zaobserwowano u trzech pacjentów z podatnymi mutacjami GLA, którzy byli leczeni leczonych dawką 150 lub 250 mg migalastatu HCl QOD. Dodatkowo, u tych trzech pacjentów wykazało zmniejszenie inkluzji GL-3 w kapilarach okołokanalikowych nerek. naczyń włosowatych. WNIOSKI: Migalastat HCl jest kandydatem na doustny chaperon farmakologiczny, który zapewnia potencjalne nowe, specyficzne dla genotypu leczenie FD. Leczenie spowodowało zmniejszenie substratu GL-3 u pacjentek z podatnymi mutacjami GLA mutacjami. Trwają badania fazy 3. --- Częstość występowania choroby Fabry'ego jest konwencjonalnie uważana za 1 przypadek na 40 000. na 40 000; jednak ze względu na zwiększoną dokładność badań przesiewowych, raporty sugerują obecnie że częstość występowania wynosi 1 przypadek na 1 500 wśród dzieci płci męskiej i prawdopodobnie kliniczne znaczenie tej choroby wzrośnie w przyszłości. U pacjentów dializowanych, częstość występowania wynosi od 0,16 do 1,2%. Globotriaozyna (Lyso-GL-3), która jest substratem α-galaktozydazy A (α-Gal A), pojawiła się jako nowy biomarker, a także jest skuteczna w określaniu i monitorowaniu efektów enzymatycznej terapii zastępczej. Pod względem Jeśli chodzi o nieprawidłowości genetyczne, mutacja E66Q stała się ostatnio tematem dyskusji. i chociaż wyrażono wątpliwości, czy jest to gen odpowiedzialny za chorobę Fabry'ego, czy nie. gen odpowiedzialny za chorobę Fabry'ego, nadal istnieje duże prawdopodobieństwo, że jest to funkcjonalny polimorfizm genetyczny. że jest to funkcjonalny polimorfizm genetyczny. Obecnie standardowym leczeniem choroby Fabry'ego jest enzymatyczna terapia zastępcza, a w celu przezwyciężenia związanych z nią problemów problemów z tym związanych, opracowano metodę produkcji rekombinowanego ludzkiego α-Gal A przy użyciu drożdży asymilujących metanol oraz chemiczne lub lecznicze leczenie przyzwoitką. są obecnie przedmiotem zainteresowania. Chlorowodorek migalastatu jest znany jako farmakologiczny farmakologicznym, ale obecnie znajduje się w fazie III globalnych badań klinicznych. Dodanie sapozyny B do zmodyfikowanej α-N-acetylo-galaktozoaminidazy jest również rozważane jako metoda leczenia. metoda leczenia.

Czy Migalastat jest stosowany w leczeniu choroby Fabry'ego?

Tak, Migalastat jest zatwierdzony do leczenia choroby Fabry'ego. Migalastat jest doustnym farmakologicznym chaperonem opracowanym jako alternatywa dla dożylnej enzymatycznej terapii zastępczej (ERT), stabilizującym specyficzne zmutowane (podatne) formy α-Gal w celu ułatwienia normalnego transportu lizosomalnego.

Wprowadzenie. Odziedziczone mutacje genu BRCA wiążą się z wysokim ryzykiem raka piersi i jajnika. raka piersi i jajnika, ale obecne wytyczne ograniczają testowanie mutacji BRCA do kobiet z rakiem o wczesnym początku i krewnych osób z pozytywnym wynikiem mutacji. Korzyści i zagrożenia dostarczania tych informacji bezpośrednio konsumentom są nieznane. Metody. Aby ocenić i określić ilościowo emocjonalne i behawioralne reakcje konsumentów na ich 23andMe Personal Genome Service(®) trzech mutacji BRCA, które są powszechne u Żydów aszkenazyjskich. powszechne u Żydów aszkenazyjskich, zaprosiliśmy wszystkie 136 osób z pozytywnymi mutacjami BRCA1 i BRCA2 w 23andMe. w bazie danych klientów 23andMe, którzy zdecydowali się przeglądać swoje raporty BRCA BRCA do udziału w tym zatwierdzonym przez IRB badaniu. Zaprosiliśmy również 160 klientów bez mutacji, którzy byli dopasowani pod względem wieku, płci i pochodzenia. Przeprowadzono częściowo ustrukturyzowane wywiady telefoniczne z 32 nosicielami mutacji, 16 kobiet i 16 mężczyzn oraz 31 osób niebędących nosicielami. Pytania dotyczyły osobistej i rodzinnej i rodzinnej historii raka, decyzji i czasu przeglądania raportu BRCA, wspomnień wyniku, reakcje emocjonalne, postrzeganie osobistego ryzyka zachorowania na raka, dzielenie się informacjami oraz podjęte lub planowane działania. Wyniki. Jedenaście kobiet i 14 mężczyzn otrzymało nieoczekiwany wynik, że są nosicielami mutacji BRCA1 185delAG lub 5382insC lub mutacji BRCA2 6174delT. Żaden z nich nie zgłosił skrajnego lęku, a czterech doświadczyło umiarkowanego lęku, który był przejściowy. Co ciekawe, pięć kobiet i sześciu mężczyzn określiło swoją reakcję jako neutralną. Większość nosicielek szukała porady medycznej, a cztery przeszły procedury zmniejszające ryzyko po po potwierdzającym badaniu mutacji. Mężczyźni nosiciele zdali sobie sprawę, że wyniki ich testów sugerowały ryzyko genetyczne dla krewnych płci żeńskiej, a kilku z nich czuło się znacznie obciążonych tym faktem. obciążonych tym faktem. Dzielenie się informacjami o mutacji z członkami rodziny doprowadziło do badania przesiewowe co najmniej 30 krewnych i identyfikację 13 dodatkowych nosicieli. Osoby niebędące nosicielami nie zgłaszały niewłaściwych działań, takich jak rezygnacja z badań przesiewowych w kierunku raka. badań przesiewowych w kierunku raka. Wszyscy z wyjątkiem jednego z 32 uczestników z dodatnim wynikiem mutacji docenili dowiedziały się o swoim statusie mutacji BRCA. Wnioski. Bezpośredni dostęp do testów mutacji BRCA BRCA, uważany za model dla testów genetycznych wysokiego ryzyka o udowodnionej użyteczności klinicznej, przyniósł uczestnikom wyraźne korzyści. klinicznych, zapewnił uczestnikom wyraźne korzyści. Nieoczekiwane informacje informacje wykazały efekt kaskadowy, ponieważ krewni nowo zidentyfikowanych nosicieli nosicieli również poszukiwali testów i zidentyfikowano więcej nosicieli mutacji. Biorąc pod uwagę brak dowodów na poważne cierpienie emocjonalne lub niewłaściwe działania w tej podgrupie klientów pozytywnych pod względem mutacji, którzy zgodzili się na wywiad dla tego badania, należy rozważyć szersze badania przesiewowe kobiet pochodzenia aszkenazyjskiego pod kątem tych trzech mutacji BRCA BRCA. --- TŁO: Każdego roku u 60 000 kobiet w Niemczech stwierdza się raka piersi, i 9000 na raka jajnika. Rodzinne występowanie raka obserwuje się w około 20% przypadków. około 20% przypadków. METODY: Dokonaliśmy selektywnego przeglądu odpowiednich artykułów opublikowanych do grudnia 2010 roku. które zostały wyszukane w PubMed, a także omawiamy wnioski z doświadczeń Niemieckiego Konsorcjum ds. Niemieckiego Konsorcjum na rzecz Dziedzicznego Raka Piersi i Jajnika. WYNIKI: Wysokie ryzyko jest związane z wysoce penetrującymi genami BRCA1 i BRCA2, a także innymi genami, takimi jak jak również przez inne geny, takie jak RAD51C. Geny raka piersi, które pierwotnie pierwotnie oznaczone jako umiarkowanie penetrujące, wykazują wyższą penetrację niż niż wcześniej sądzono w rodzinach z dziedziczną predyspozycją. Uważa się, że geny te w naprawie DNA wyjaśnia, dlaczego guzy z nimi związane są wrażliwe na pochodne platyny i geny RAD51C. są wrażliwe na pochodne platyny i inhibitory PARP. U nosicieli BRCA1 i BRCA2, profilaktyczna obustronna mastektomia i adneksektomia znacząco znacząco obniża częstość występowania raka piersi i jajnika. Co więcej, profilaktyczna adneksektomia obniża również śmiertelność specyficzną dla raka piersi i jajnika, a także a także ogólną śmiertelność. Jeśli u kobiety z mutacją rozwinie się rak raka w jednej piersi, ryzyko rozwoju raka w drugiej piersi zależy od konkretnego zmutowanego genu i ogólnej śmiertelności. konkretnego zmutowanego genu oraz od jej wieku w momencie wystąpienia choroby. WNIOSEK: Około połowa wszystkich monogenowo uwarunkowanych raków piersi i jajnika i jajnika jest spowodowana mutacją w jednym lub drugim z wysoce penetrujących genów BRCA (BRCA1 i BRCA2). Kobiety będące nosicielkami zmutowanego genu mają od 80% do 90% szansy zachorowania na raka piersi i 20% do 50% szans na zachorowanie na raka jajnika. raka jajnika. Zidentyfikowano również inne geny predysponujące do raka piersi i jajnika. zidentyfikowane. Lekarze powinni opracować i wdrożyć leczenie oparte na dowodach naukowych na podstawie tych nowych odkryć. --- Od czasu orzeczenia Sądu Najwyższego z 2013 r. w sprawie patentowania BRCA1/BRCA2, panele genów raka dziedzicznego obejmują teraz BRCA1 i BRCA2, dzięki czemu panele te są opcją dla testów testów pierwszego poziomu. Pozostają jednak pytania dotyczące użyteczności klinicznej i implikacje tych paneli dla zarządzania medycznego z włączeniem genów o nieznanej lub umiarkowanej penetracji. nieznanej do umiarkowanej penetracji. Aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób korzystanie z tych paneli wpłynęło na naszą praktykę, dokonaliśmy przeglądu pacjentów, którzy przeszli testy w naszej klinice od 1 lipca 2013 roku do 23 maja 2014 roku. Wskazania do badań obejmowały osobistą i/lub rodzinną historię raka piersi i/lub jajnika. Łącznie 136 pacjentów zostało poddanych testom panelowym za pośrednictwem jednego komercyjnego laboratorium; 12 (8,8%) pacjentek uzyskało wynik pozytywny na obecność patogennej lub prawdopodobnie patogennej mutacji (cztery mutacje mutacje BRCA2, dwie mutacje TP53, jedną mutację CDH1, dwie mutacje ATM oraz po jednym pacjencie z mutacją CHEK2, NBN lub PALB2). Spośród tych pozytywnych pacjentów, 100% spełniało wytyczne National Comprehensive Cancer Network (NCCN) dotyczące badań genetycznych w kierunku dziedzicznego raka piersi i jajnika (2.2014). Mutacje u siedmiu z dwunastu (58%) pacjentek doprowadziły do zmian w postępowaniu medycznym; u trzech z (43%) miało mutację genu innego niż BRCA1 lub BRCA2. Nasze wyniki sugerują, że że istnieje użyteczność kliniczna paneli, które obejmują geny o nieznanej do umiarkowanej penetracji. penetracji. --- BRCA1 i BRCA2 to dwa główne geny związane z rodzinną podatnością na raka piersi i jajnika. podatnością na raka piersi i jajnika. W Polsce standardowy test genu BRCA jest zwykle ograniczony do Polskich mutacji założycielskich BRCA1: 5382insC, C61G i 4153delA. Dotychczas wykryto zaledwie kilka pojedynczych dużych rearanżacji genomowych (LGR) genu BRCA1 w Polsce. Polsce. Tutaj przedstawiamy pierwszą kompleksową analizę dużych mutacji w genach BRCA1 i BRCA2. BRCA1 i BRCA2 w tym kraju. Zbadaliśmy LGRs w genach BRCA1 i BRCA2 poprzez multipleksową amplifikację sond zależną od ligacji u 200 niespokrewnionych pacjentek z silnym wywiadem rodzinnym w kierunku raka piersi/jajnika i negatywnym dla BRCA1 polskie mutacje założycielskie. Zidentyfikowaliśmy trzy różne LGR w genie BRCA1: delecję eksonów 13-19, delecję eksonu 17 i delecję eksonu 22. Nie wykryto LGR w genach BRCA2. Ogólnie rzecz biorąc, duże rearanżacje stanowiły 3,7% wszystkich rodzin BRCA1 mutacji BRCA1 w naszej populacji i 1,5% w rodzinach wysokiego ryzyka ujemnych dla polskiej mutacji założycielskiej. --- Kobiety z rodzin z dziedzicznym rakiem piersi, które są nosicielkami mutacji BRCA1 lub BRCA2 są narażone na zwiększone ryzyko zachorowania na raka jajnika. Mniej jasne jest jednak, jednak, czy osoby z rodzin dziedzicznego raka piersi, które nie są są również narażone na zwiększone ryzyko zachorowania na raka jajnika. Aby określić czy kobiety z rodzin dziedzicznego raka piersi, które nie są nosicielkami mutacji BRCA są na zwiększone ryzyko raka jajnika, 199 probantek z rodzin BRCA-negatywnych pod względem mutacji, mutacji BRCA, które wyraziły zgodę na prospektywną obserwację w czasie badań genetycznych. w czasie badań genetycznych. Częstość występowania nowych raka piersi i jajnika u probantek i ich rodzin od czasu otrzymania wyników testu genetycznego genetycznego określono za pomocą kwestionariusza. Oczekiwana liczba nowotworów i i standaryzowane współczynniki zachorowalności (SIR) określono na podstawie wskaźników zachorowalności na raka z programu Surveillance, Epidemiology, and End Results (SEER) przy użyciu metody Byara. przy użyciu metody Byara. Wszystkie testy statystyczne były dwustronne. Podczas 2534 kobieto-lat obserwacji w 165 rodach zdiagnozowano 19 nowych przypadków raka piersi, podczas gdy zdiagnozowano 19 nowych przypadków raka piersi, podczas gdy oczekiwano jedynie 6,07 (SIR = 3,13, 95% przedział ufności [CI] = 1,13). SIR = 3,13, 95% przedział ufności [CI] = 1,88 do 4,89; P < .001), a jeden przypadek raka jajnika został zdiagnozowany. zdiagnozowano raka jajnika, podczas gdy oczekiwano tylko 0,66 (SIR = 1,52, 95% CI = 0,02 do 8,46; P = .48). Wyniki te sugerują, że kobiety z rodzin z mutacją BRCA, mutacji BRCA nie są narażone na zwiększone ryzyko raka jajnika. raka jajnika. --- Odpowiedzialność za informowanie krewnych z grupy ryzyka o dostępności badań genetycznych w kierunku mutacji genów raka piersi/jajnika (BRCA1 lub BRCA2) spoczywa obecnie na probantach. W niniejszym badaniu zbadano potrzeby wsparcia osób z rodzin ze zidentyfikowanymi mutacjami BRCA1 lub BRCA2 podczas informowania o ryzyku genetycznym i testach genetycznych z zagrożonymi członkami rodziny. członkami rodziny. Przeprowadzono trzydzieści dziewięć częściowo ustrukturyzowanych wywiadów telefonicznych z osobami z rodzin ze zidentyfikowanymi mutacjami BRCA. Odpowiedzi na wywiady zostały zestawione krzyżowo według charakterystyki próby przy użyciu oprogramowania do analizy jakościowej jakościowych przy użyciu oprogramowania NVivo8. Opracowanie materiałów edukacyjnych, które osoby mogły wykorzystać podczas informowania swoich krewnych o ryzyku związanym z nosicielstwem mutacji genu BRCA. mutacji genu BRCA, zostało zidentyfikowane jako konkretna potrzeba. Wielu uczestników wyraziło preferencję dla podejścia etapowego, w którym krewni są powiadamiani o zwiększonym ryzyku i dostępności testów genetycznych twarzą w twarz lub za pośrednictwem listu, z dodatkowymi źródłami edukacyjnymi, w tym krótkie informacje pisemne lub dostęp do strony internetowej, udostępniane osobom dla osób pragnących uzyskać dostęp do bardziej szczegółowych informacji. Badania te wykazały potrzebę opracowania zasobów edukacyjnych/informacyjnych w celu wsparcia osób ze zidentyfikowanymi mutacjami raka piersi/jajnika w komunikowaniu się z o ryzyku genetycznym i dostępności testów genetycznych. --- Celem niniejszego badania jest analiza związku częstości występowania mutacji w dwóch głównych genach BRCA1 i BRCA2 mutacji w dwóch głównych genach BRCA1 i BRCA2 wiążących się z ryzykiem raka piersi (BC) i raka jajnika (OC) z obciążeniem nowotworami w rodzinach i z obecnością obecnością i wiekiem wystąpienia BC/OC. Uwzględniliśmy 704 pacjentów indeksowych (IP) i 668 członków rodziny IP, którzy uzyskali pozytywny wynik testu na BRCA1/BRCA2, którzy byli w Programie Poradnictwa Genetycznego w Chorobach Nowotworowych Wspólnoty Walencji (Hiszpania). Wspólnoty Walencji (Hiszpania). Znaleźliśmy 129 IP ze szkodliwymi mutacjami (18,3%), 59 w BRCA1 i 70 w BRCA2. BRCA1 i 70 w BRCA2, wykrywając 396 mutacji w tej rodzinie. Częstość występowania mutacje i ich rozkład między BRCA1 i BRCA2 wykazały znacząco nierównomierną częstość występowania wśród grup rodzinnych (P < 0,001). Znaleźliśmy 179 guzów u 396 nosicieli mutacji (45%) i wykryliśmy tylko 11 nowotworów wśród 272 nosicieli mutacji (P < 0,001). Nie stwierdzono różnic w częstości występowania nowotworów lub wieku zachorowania na raka między genami wśród nosicieli mutacji. Nosiciele mutacji wykazywali 50% prawdopodobieństwo wystąpienia BC/OC w medianie wieku 49 lat (95% CI 46-52 lat) i 78% w wieku 70 lat (95% CI: 71-85%). Podsumowując, obciążenie rodzinne BC i OC jest silnie związane z występowaniem z występowaniem mutacji BRCAs i może przewidzieć, który z dwóch genów BRCAs genów BRCAs jest bardziej prawdopodobne. Nosiciele mutacji mają 50% ryzyko zachorowania na BC/OC w wieku 50 lat. --- Dr Wera Hofmann jest ekspertem w dziedzinie biochemii i ma ponad 12-letnie doświadczenie w diagnostyce genetycznej człowieka. doświadczenie w diagnostyce genetycznej człowieka. Do 2006 roku nadzorowała jednostkę diagnostyczną dla BRCA w Interdyscyplinarnym Centrum Dziedzicznego Raka Piersi (Centrum Maxa Delbrücka, Berlin, Niemcy). (Centrum Maxa Delbrücka, Berlin, Niemcy). Była również dyrektorem zarządzającym Stowarzyszenia Zawodowego Niemieckich Genetyków Ludzkich, BVDH, które jest stowarzyszeniem handlowym. stowarzyszenia branżowego. W 2008 roku Hofmann została dyrektorem medycznym w LifeCodexx (Konstancja, Niemcy), gdzie pracowała nad opracowaniem nieinwazyjnego nieinwazyjnego prenatalnego testu diagnostycznego, który wykrywa aneuploidie chromosomalne u płodów. --- TŁO: Wytyczne Amerykańskiego Towarzystwa Onkologicznego (ACS) dotyczące badań przesiewowych za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI) piersi rezonansu magnetycznego piersi (MRI) zalecają MRI kobietom, które mają ryzyko zachorowania na raka piersi w ciągu całego życia > lub = 20%. Testy genetyczne na obecność mutacji raka piersi (BRCA) są oferowane kobietom, u których ryzyko > lub = 10% nosicielstwa mutacji. nosicielstwa mutacji. Celem obecnego badania było 1) określenie kobiet w populacji objętej badaniami przesiewowymi w kierunku raka piersi, które miały > lub = 20% ryzyko zachorowania na raka piersi w ciągu całego życia, a tym samym były kandydatkami do przesiewowego badania MRI; oraz 2) określenie liczby kobiet, u których ryzyko wystąpienia mutacji BRCA wynosiło > lub = 10%, a mimo to ryzyko zachorowania na raka piersi w ciągu całego życia, a zatem mogły nie zostać zidentyfikowane jako jako kandydatki do badań przesiewowych MRI. METODY: W latach 2003-2005 kobiety, które przeszły mammografię przesiewową, wypełniły kwestionariusz kwestionariusz dotyczący czynników ryzyka raka piersi. Dla każdej każdej pacjentki, ryzyko zachorowania na raka piersi w ciągu całego życia oraz ryzyko mutacji BRCA zostało przy użyciu komputerowego modelu oceny ryzyka raka piersi BRCAPRO. model. WYNIKI: Spośród 18 190 kobiet 78 (0,43%) miało > lub = 20% dożywotniego ryzyka zachorowania na raka piersi. raka piersi, z których wszystkie miały > lub = 10% ryzyko nosicielstwa mutacji BRCA. Dodatkowe dodatkowe 374 kobiety (2,06%) miały <20% ryzyko zachorowania na raka piersi w ciągu życia, ale > lub = 10% ryzyko mutacji. Ogólnie rzecz biorąc, było 183 (1%) przewidywanych nosicielek mutacji, 27 kobiet (0,15%), które miały > lub = 20% ryzyka zachorowania na raka piersi w ciągu życia, oraz 62 kobiety (0,34%), które miały > lub = 10% ryzyko mutacji, ale <20% ryzyko raka piersi w ciągu życia. ryzyko. WNIOSKI: Wytyczne ACS dotyczące badań przesiewowych MRI piersi mogą systematycznie wykluczać badania przesiewowe MRI u wielu kobiet, u których występuje znaczne ryzyko mutacji BRCA BRCA. Obecne wyniki wykazały potrzebę większej świadomości czynników ryzyka czynników ryzyka raka piersi w populacji poddawanej mammografii przesiewowej, tak aby aby kobiety z grupy wysokiego ryzyka mogły zostać zidentyfikowane i uzyskać dostęp do badań genetycznych i doradztwo w zakresie wszystkich interwencji zmniejszających ryzyko. --- TŁO: Mutacje w genach BRCA1 i BRCA2 są związane ze zwiększonym ryzykiem raka piersi, jajnika i kilku innych nowotworów. ryzykiem raka piersi, jajnika i kilku innych nowotworów. Celem niniejszego badania była ocena częstości występowania raka u krewnych pierwszego i drugiego stopnia nosicieli mutacji krewnych pierwszego i drugiego stopnia nosicieli mutacji BRCA w porównaniu z populacją ogólną. MATERIAŁY I METODY: Łącznie 1 086 rodowodów nosicieli mutacji BRCA zostało uzyskano z prospektywnie prowadzonego, zatwierdzonego przez wewnętrzną komisję rewizyjną badania osób skierowanych do klinicznego poradnictwa genetycznego w University of Texas MD Anderson Cancer Center. Zidentyfikowaliśmy 9 032 krewnych pierwszego i drugiego stopnia krewnych pierwszego i drugiego stopnia z 784 rodowodów, które wykazały wyraźne wskazanie na rodzicielskie pochodzenie mutacji. Standaryzowane współczynniki zachorowalności (SIR) zostały użyte do porównania zaobserwowanej częstości występowania 20 pierwotnych nowotworów z oczekiwaną częstością występowania każdego nowotworu w oparciu o obliczone szacunki ryzyka według wiek, płeć i pochodzenie etniczne każdego pacjenta. WYNIKI: Rodziny BRCA1 miały zwiększone SIR dla raka piersi i jajnika (p < .001) i zmniejszone SIR dla raka nerki, płuc, prostaty i tarczycy oraz chłoniaka nieziarniczego (p < .001). Rodziny BRCA2 miały zwiększone SIR dla piersi, raka jajnika i trzustki (p < .001) oraz obniżone SIR dla raka nerki, płuca, tarczycy, raka macicy i chłoniaka nieziarniczego (p < .0025). Analiza tylko krewnych pierwszego stopnia (n = 4099) nie wykazała obniżonych wskaźników SIR i była zgodna ze z podwyższonym SIR obserwowanym w całej badanej populacji. WNIOSEK: Potwierdziliśmy wcześniejsze doniesienia o związku między rakiem piersi, rakiem piersi, jajnika i trzustki z mutacjami BRCA. Dodatkowe badania mające na celu w celu ilościowego określenia względnego ryzyka wystąpienia tych nowotworów u nosicielek mutacji BRCA mogą pomóc dostosować zalecenia dotyczące zmniejszenia ryzyka i poprawić poradnictwo genetyczne. ZAŁOŻENIA DLA PRAKTYKI: Mutacje genów BRCA zostały dobrze opisane jako niosące ze sobą zwiększone ryzyko zarówno raka piersi, jak i raka jajnika. Jednak implikacje i ryzyko innych nowotworów są nadal badane. Dalsza ocena ryzyka dla innych nowotworów jest kluczem do identyfikacji i zarządzania strategiami redukcji ryzyka. strategie redukcji ryzyka. --- CEL: Kobiece mutacje BRCA (gen raka piersi)-1 i BRCA-2 są znacząco znacząco związane z ryzykiem rozwoju raka piersi i jajnika, co z kolei z kolei związane z niepłodnością kobiet. Mutacje BRCA-1 są również związane z utajoną pierwotną niewydolnością jajników (OPOI), podobnie jak różne mutacje genu mutacje genu FMR1. Dlatego postawiliśmy hipotezę, że genotypy FMR1 mogą być mogą być związane z wiekiem menarchealnym i menopauzalnym nosicieli mutacji BRCA. PACJENTKI: Porównaliśmy genotyp FMR1 i rozkład subgenotypów u 99 BRCA1/2 i u 182 zdrowych kobiet bez znanej historii rodzinnego raka piersi i jajnika. rodzinnego raka piersi i jajnika i szukaliśmy powiązań z wiekiem w momencie menarche i menopauzą. Do oceny różnic w wieku menarche i menopauzy wykorzystano test T. menopauzy, z czasem menarche i menopauzy jako zmiennymi ciągłymi. WYNIKI: Kobiety z mutacjami BRCA1/2 wykazywały znacząco różne rozkłady genotypu i subgenotypu FMR1 i subgenotypów w porównaniu z grupą kontrolną (p<0,001). (p<0.001). Wynik ten pozostał stabilny w analizie podgrupy rasy kaukaskiej nosicieli BRCA1/2 i zdrowych osób z grupy kontrolnej (p<0,001). Ponadto nosiciele BRCA1/2 wykazywali tendencję do krótszej długości życia reprodukcyjnego (p=0,18). WNIOSKI: Nasze dane potwierdzają wcześniej zgłaszaną wysoce skośną dystrybucję genotypów i subgenotypów FMR1 w kierunku wysokiej przewagi alleli FMR1 o niskiej wartości u nosicieli BRCA1/2. Mogliśmy wykazać, że mutacje BRCA-1 są związane z wcześniejszym początkiem menopauzy w porównaniu do nosicielek BRCA-2, chociaż rozkład genotypu het-normalnego/niskiego jest podobny w obu grupach. grupach. Nasze odkrycia sugerują, że oprócz genotypu mogą istnieć inne czynniki które mają wpływ na menarche, a zwłaszcza wiek menopauzy u nosicielek mutacji BRCA nosicielek mutacji BRCA. --- BRCAPRO i Myriad II są szeroko stosowanymi modelami do przewidywania prawdopodobieństwa mutacji BRCA1/2 przed badaniem genetycznym. przed badaniem genetycznym. Jednak dokładność tych modeli u Koreańczyków nie jest znana. Niniejsze badanie przeprowadzono w celu oceny dokładności modeli BRCAPRO i Myriad II. Dwieście trzydzieści sześć kobiet z rakiem piersi które przeszły kompleksowe badania genetyczne BRCA1/2 w naszym szpitalu w latach 2003 i 2010 zostały włączone do tego badania. Oceniliśmy wydajność każdego modelu porównując liczbę obserwowanych i przewidywanych nosicieli mutacji. Obliczyliśmy Obliczyliśmy czułość, swoistość i wartości predykcyjne przy 10% szacowanym prawdopodobieństwie. prawdopodobieństwie. Czterdzieści sześć osób zidentyfikowano jako nosicieli szkodliwej mutacji BRCA BRCA. Częstość występowania mutacji BRCA (19,5%) była znacznie wyższa niż przewidywana przez BRCAPRO (9,0%). niż przewidywana przez BRCAPRO (9,0%, p = 0,001) i Myriad (5,6%, p < 0,001). U rodzinnego raka piersi, wskaźnik mutacji BRCA (obserwowany 22,7%) był niedoszacowany zarówno przez BRCAPRO (oczekiwane 11,4%, p = 0,006), jak i Myriad II (oczekiwane 6,4%, p < 0,001). Analizy podgrup wykazały, że oba modele niedoszacowały ryzyka mutacji BRCA u pacjentek z rodzinną historią raka piersi (wiek probantek w momencie rozpoznania raka piersi >50 lat), u których tylko jeden krewny tylko jednego krewnego z rakiem piersi oraz z rakiem piersi o wczesnym początku niezwiązanym z rodziną lub obustronnym rakiem piersi. Stosując 10-procentowy próg odcięcia, czułość wyniosła 47,8% (BRCAPRO) i 50,8% (BRCAPRO). (BRCAPRO) i 50,0% (Myriad), a pozytywne wartości predykcyjne wynosiły 44,9% (BRCAPRO) i 43,0% (Myriad). (BRCAPRO) i 43,4% (Myriad). Zarówno BRCAPRO, jak i Myriad II niedoszacowały ryzyka mutacji ryzyko mutacji BRCA1/2 u Koreańczyków. Nasze odkrycia sugerują, że modele te są mniej czułe u Koreanek, a zatem potrzebny jest nowy model przewidywania mutacji BRCA oparty na koreańskich danych. mutacji BRCA w oparciu o dane koreańskie. --- TŁO: Mutacje w genach BRCA1/2 wiążą się z ryzykiem raka jajnika i piersi. ryzyko. Zbadaliśmy ryzyko zachorowania na raka jajnika w rodzinach BRCA1/2-dodatnich i czy ryzyko to jest rozszerzone na rodziny BRCA ujemne. PACJENCI I METODY: Prospektywne badanie obejmujące kobiety z jednej kliniki rodzinnej w Manchesterze w Wielkiej Brytanii. rodzinnej w Manchesterze w Wielkiej Brytanii. Pacjentki zostały wykluczone, jeśli miały raka jajnika lub ooforektomię przed wizytą w klinice. Kontynuacja została ocenzurowana w ostatniej dacie: 31/12/2010; diagnozy raka jajnika; ooforektomii; lub śmierci. My do oceny częstości występowania raka jajnika w badanej populacji, z podziałem na populacji, podzielonej według statusu genetycznego (BRCA1, BRCA2, BRCA ujemny, BRCA niesprawdzony) w porównaniu z populacją ogólną. WYNIKI: Przebadaliśmy 8005 kobiet z 895 rodzin. Kobiety z rodzin z mutacją BRCA2 wykazały 17-krotnie zwiększone ryzyko inwazyjnego raka jajnika (ryzyko względne ryzyko (RR) 16,67; 95% CI 5,41 do 38,89). Ryzyko to wzrosło 50-krotnie u kobiet z rodzin z mutacjami BRCA1 (RR 50,00; 95% CI 26,62 do 85,50). Nie związku w przypadku kobiet z rodzin z ujemnym wynikiem testu na obecność BRCA1/2, gdzie zaobserwowano 1 inwazyjny rak jajnika u 1613 kobiet, podczas gdy oczekiwano 2,74 (RR 0,37; 95% CI 0,01 do 2,03). Nie stwierdzono związku z rakiem jajnika rakiem jajnika w rodzinach, w których nie przeprowadzono testów na obecność BRCA1/2 (RR 0,99; 95% CI 0,45 do 1,88). DYSKUSJA: Badanie to nie wykazało zwiększonego ryzyka raka jajnika w rodzinach w rodzinach, w których wynik testu na obecność BRCA1/2 był ujemny lub które nie zostały przebadane. Dane te pomagają w doradztwie kobietom z ujemnych rodzin BRCA1/2 z rakiem piersi, że ich ryzyko inwazyjnego raka jajnika nie jest wyższe niż w populacji ogólnej. --- Ocena sekwencji kodujących BRCA1 i BRCA2 w celu identyfikacji mutacji patogennych mutacji związanych z dziedzicznym zespołem raka piersi/jajnika zapewniła metodę identyfikacji osób wysokiego ryzyka, umożliwiając im poszukiwanie zapobiegawczych leczenia i strategii. Jednak obecny test jest kosztowny i nie może odróżnić wariantów patogennych od tych, które mogą być łagodne. Skupiając się tylko na jednym z dwóch partnerów BRCA, opracowaliśmy test biologiczny dla haploinsufficiency BRCA1. Wykorzystując serię linii komórkowych transformowanych EBV, zbadaliśmy zbadaliśmy wzorce ekspresji genów w komórkach, które były dzikim typem BRCA1 w porównaniu do te, które niosły (heterozygotyczne) mutacje patogenne BRCA1. Zidentyfikowaliśmy podzbiór 43 genów, których połączony wzór ekspresji jest czułym predyktorem statusu BRCA1. Zestaw genów był nieproporcjonalnie złożony z genów zaangażowanych w różnicowanie komórkowe, uwiarygodniając hipotezę, że utrata funkcji pojedynczej kopii BRCA1 może wpływać na różnicowanie, czyniąc komórki bardziej bardziej podatne na procesy złośliwe. --- Mutacje germinalne w genach BRCA1 i BRCA2 w dużym stopniu predysponują do raka piersi i jajnika raka jajnika i są odpowiedzialne za znaczną część rodzinnych rodzinnych raków piersi i jajnika. Żadna kobieta z rodziny pochodzącej z Maroka dotkniętych rakiem piersi z mutacjami tych genów. z mutacjami tych genów, a lekarze w Maroku nie są przyzwyczajeni do radzenia sobie ze zdrowymi kobietami niosącymi mutacje w genach BRCA. Niniejsze badanie miało na celu opisać początkowe doświadczenia grupy marokańskich badaczy przeprowadzających predykcyjne testy genetyczne w celu wykrycia znanej mutacji rodzinnej u zdrowych marokańskich kobiet z wysokim ryzykiem zachorowania na raka piersi oraz wprowadzenie nadzór nad tymi bezobjawowymi nosicielkami jako nowe podejście w w profilaktyce i wczesnej diagnostyce raka piersi i jajnika w Maroku. Diagnostyka przedobjawowa została przeprowadzona przy użyciu testów genetycznych DNA u 5 zdrowych kobiet z trzech rodzin. Marokańczyków z trzech rodzin o podwyższonym ryzyku zachorowania na raka piersi. zachorowania na raka piersi. Są to pierwsze marokańskie rodziny, w których odnotowano dotknięte rakiem piersi związanym z mutacjami BRCA. Diagnostyka przedobjawowa raka piersi u 5 kobiet z trzech marokańskich rodzin z mutacjami BRCA. marokańskich rodzin z mutacjami BRCA. Dwie z tych rodzin są pierwszymi zgłoszono występowanie mutacji założycielskiej Ashkenazi BRCA1-185_186delAG u marokańskich pacjentek. marokańskich pacjentów. Trzecia rodzina była nosicielami znanej mutacji BRCA2 c.5073dupA/p.trp1692metfsX3. Przetestowaliśmy obecność tych mutacji u 5 bezobjawowych zdrowych kobiet z tych trzech rodzin. Dwie siostry z rodziny 1 niosły mutację BRCA1-185_186delAG, podczas gdy trzecia kobieta z rodziny 2 była nosicielką mutacji c.5073dupA/p.trp1692metfsX3. Jednakże, jedna zdrowa kobieta i jej matka z rodziny 3 nie były nosicielkami rodzinnej mutacji rodzinnej mutacji genu BRCA1. Badanie to wykryło mutacje BRCA u trzech bezobjawowych, co sugeruje, że jest to pierwszy krok w kierunku rozwoju stałego monitorowania medycznego kobiet z rodzin z historią z historią raka piersi i jajnika. W związku z tym kluczowe znaczenie dla onkologów w Maroku jest rozpoczęcie nadzoru nad zdrowymi kobietami z wadami genetycznymi, które mogą prowadzić do dziedzicznych nowotworów. --- CEL: Kobiety z rakiem jajnika mają 10% prawdopodobieństwo nosicielstwa mutacji BRCA BRCA. Jeśli mutacja zostanie zidentyfikowana, członkowie rodziny, u których mutacja nie występuje, mogą zostać poddani testom genetycznym i strategiom zmniejszającym ryzyko zachorowania na raka. Oszacowaliśmy korzyści zdrowotne netto i opłacalność różnych kryteriów testowania mutacji BRCA u kobiet z rakiem jajnika. u kobiet z rakiem jajnika oraz korzyści dla ich krewnych pierwszego stopnia (FDR). krewnych pierwszego stopnia (FDR). METODY: Opracowaliśmy model symulacyjny Markova Monte Carlo w celu porównania czterech kryteriów badania BRCA u kobiet z rakiem jajnika. kryteriów badania BRCA u kobiet z rakiem jajnika: brak badania (referencyjne); tylko w przypadku raka piersi w wywiadzie osobistym, raka piersi/jajnika w wywiadzie rodzinnym raka piersi/jajnika lub pochodzenie od Żydów aszkenazyjskich; tylko w przypadku inwazyjnego raka surowiczego; dowolnego inwazyjny nieśluzowy rak nabłonkowy. Korzyścią zdrowotną netto była oczekiwana długość życia dla FDR, a głównym wynikiem był inkrementalny współczynnik efektywności kosztowej (ICER). (ICER). Model oszacował liczbę przyszłych przypadków raka piersi i jajnika w FDR. w grupie FDR. WYNIKI: Testy BRCA oparte na historii osobistej/rodzinnej i pochodzeniu mogą zapobiec przyszłym przypadkom w FDR z ICER wynoszącym 32 018 USD na zyskany rok życia (LY) w porównaniu ze strategią referencyjną. w porównaniu ze strategią referencyjną. Badanie BRCA oparte na surowiczym lub dowolnym nieśluzowego nabłonkowego raka jajnika mogłoby zapobiec większej liczbie przypadków raka, ale przy ICER wynoszącym odpowiednio 128 465 USD i 148 363 USD za zyskany LY. WNIOSEK: Badanie BRCA u kobiet z rakiem jajnika w oparciu o osobistą/rodzinną historię raka lub pochodzenie od Żydów aszkenazyjskich jest opłacalną strategią zapobiegania przyszłym nowotworom piersi i jajnika wśród FDR. Bardziej integracyjne strategie testowania zapobiegają dodatkowym przypadkom raka, ale wiążą się ze znacznymi kosztami. --- CEL/CELE: Zbadanie zachowań związanych z nadzorem nad rakiem u kobiet ryzyka dziedzicznego raka piersi i jajnika (HBOC), które zgłosiły się na badania kliniczne Testy podatności na raka BRCA, w szczególności w celu opisania nadzoru nad rakiem zachowania i powody, dla których nie angażują się w zachowania, porównanie zachowań zachowania z istniejącymi wytycznymi dotyczącymi nadzoru i oceny powiązań zachowań związanych z nadzorem nad rakiem z wynikami BRCA. PROJEKT: Badanie przekrojowe, opisowe. MIEJSCE: Programy oceny ryzyka genetycznego w kompleksowym ośrodku onkologicznym National Cancer National Cancer Institute i społecznym ośrodku onkologicznym, oba w południowo-zachodnim regionie Stanów Zjednoczonych. PRÓBA: Celowa próba 107 kobiet z grupy ryzyka. METODY: Ankieta samoopisowa. GŁÓWNE ZMIENNE BADAWCZE: Zachowania związane z nadzorem nad rakiem piersi i jajnika oraz wyniki testu BRCA. wyniki testu BRCA. WYNIKI: Dziewięćdziesiąt procent uczestniczek miało raka piersi w wywiadzie. raka piersi; 84% miało ujemny wynik testu BRCA. Około 60% uczestniczek zaangażowało się w co najmniej minimalne zalecane zachowania w zakresie nadzoru nad rakiem piersi, ale 70% miało nieoptymalne zachowania w zakresie nadzoru nad rakiem jajnika. Brak zaleceń lekarza był najczęściej podawanym powodem niepoddawania się procedurom procedur nadzoru. Wyniki BRCA nie były powiązane z kategoriami i zaleceniami dotyczącymi nadzoru nad rakiem jajnika. WNIOSKI: Chociaż większość uczestniczek badania nie była nosicielkami mutacji obecność innych czynników ryzyka raka piersi i jajnika nakazuje kontynuowanie nadzoru nad rakiem. Kobiety z grupy ryzyka mogą nie być odpowiednio informowane o nadzorze nad rakiem. nadzoru nad rakiem. ZAŁOŻENIA DLA PIELĘGNIARSTWA: Pracownicy służby zdrowia powinni być świadomi zmieniających się zaleceń dotyczących zaleceń dotyczących nadzoru nad rakiem piersi i jajnika oraz odpowiednio pacjentkom z grupy ryzyka. --- Badanie Korean Hereditary Breast Cancer (KOHBRA) zostało ustanowione w celu oceny częstości występowania i spektrum mutacji BRCA1/2 u koreańskich pacjentek z rakiem piersi u koreańskich pacjentek z ryzykiem dziedzicznego raka piersi i jajnika. Łącznie 2953 pacjentów (2403 pacjentów z indeksem i 550 członków rodzin nosicieli) z 36 ośrodków uczestniczyło w tym badaniu w okresie od maja 2007 roku do grudnia 2013 roku. Wszystkie uczestnicy otrzymali poradnictwo genetyczne i testy genetyczne BRCA. W sumie 378 nosicieli mutacji wśród 2403 pacjentów indeksowych. Częstość występowania mutacji BRCA w poszczególnych podgrupach była następująca: 22,3% (274/1228) dla pacjentek z rakiem piersi z wywiadem rodzinnym w kierunku raka piersi/jajnika, 8,8% (39/441) pacjentek z rakiem piersi o wczesnym początku (<35 lat) bez w wywiadzie rodzinnym, 16,3% (34/209) w przypadku pacjentek z obustronnym rakiem piersi, 4,8% (1/21) w przypadku mężczyzn z rakiem piersi i rakiem jajnika. (1/21) dla pacjentów płci męskiej z rakiem piersi i 37,5% (3/8) dla pacjentów z zarówno rakiem piersi, jak i jajnika. Z analizy spektrum mutacji wynika, że 63 BRCA1 i 90 różnych mutacji BRCA2, w tym 44 nowe mutacje. zidentyfikowano 44 nowe mutacje. Mutacja c.7480 (p.Arg2494Ter) w BRCA2 (10,1%) była najczęściej identyfikowaną mutacją w tej kohorcie. najczęściej identyfikowana w tej kohorcie. Badanie KOHBRA jest największą kohortą do zidentyfikować nosicieli mutacji BRCA w Azji. Wyniki sugerują, że częstość występowania mutacji BRCA u pacjentek z rodzinnym rakiem piersi jest podobna do tej w zachodnich kohortach. kohortach zachodnich. Jednak niektóre pojedyncze czynniki ryzyka bez historii rodzinnych (rak piersi o wczesnym początku, rak piersi u mężczyzn lub nowotwory wielonarządowe) mogą mogą ograniczać użyteczność testów genu BRCA w populacji koreańskiej. --- Mutacje genu BRCA w linii zarodkowej są podobno związane z dziedzicznymi nowotworami piersi i rakiem jajnika. Identyfikacja mutacji BRCA znacznie poprawia strategie strategie profilaktyczne i leczenie raka piersi. Sekwencjonowanie metodą Sangera było złotym standardem w identyfikacji tych mutacji. Jednakże, 4-28% dziedzicznych mutacji BRCA może być spowodowanych dużymi rearanżacjami genomowymi (LGR), które mogą zostać przeoczone przy użyciu samego sekwencjonowania Sangera. Naszym celem jest ocena współczynnika wychwytywania LGR w naszej kohorcie. Łącznie 1 236 klinicznie wysokiego ryzyka pacjentów z rakiem piersi i/lub jajnika zostało zrekrutowanych przez The Hong Kong Hong Kong Hereditary Breast Cancer Family Registry w latach 2007-2014. Pełne sekwencjonowanie genów (sekwencjonowanie Sangera lub sekwencjonowanie nowej generacji) i multipleksowa amplifikacja sond zależna od ligacji amplifikacji sond (MLPA). Zidentyfikowaliśmy 120 szkodliwych mutacji BRCA mutacji: 57 (4,61%) znajdowało się w BRCA1, a 63 (5,10%) w BRCA2. LGR stanowiły 6,67% (8 ze 120) wszystkich mutacji BRCA, podczas gdy 8,77% (5 z 57) stanowiły mutacje BRCA1 a 4,76% (3 z 63) stanowiły mutacje BRCA2. Dzięki temu zintegrowanemu podejściu można było wykryć zarówno małe zmiany nukleotydowe, jak i LGR. My sugerujemy, że MLPA powinna zostać włączona do standardowej praktyki badań genetycznych genetycznych, aby uniknąć wyników fałszywie ujemnych, które miałyby duży wpływ na zarządzanie tymi rodzinami wysokiego ryzyka. --- TŁO: PALB2 (partner i lokalizator BRCA2) został zidentyfikowany jako gen gen umiarkowanego ryzyka w raku piersi i trzustki. Niedawno doniesiono, że że nosiciele PALB2 mają wysokie ryzyko zachorowania na raka piersi, ze skumulowanym ryzykiem skumulowane ryzyko wynosi 34% w wieku 70 lat. PACJENCI I METODY: Próbki krwi obwodowej od 155 pacjentów z ryzykiem dziedzicznego raka piersi i / lub jajnika zostały przetestowane pod kątem BRCA1/2 i PALB2 przez ukierunkowane sekwencjonowanie przy użyciu sekwenatora nowej generacji. Spośród tych 155, 146 spełniało kryteria NCCN, a pozostałe 9 nie. WYNIKI: Analizę BRCA1/2 przeprowadzono u 155 pacjentek, dla których wyniki zostały zgłoszone wcześniej (Hirotsu Y et al. Mol Genet Genomic Med, doi:10.1002/mgg3.157, 2015). U jedenastu pacjentów zidentyfikowano szkodliwe mutacje BRCA (Hirotsu Y i wsp. Mol Genet Genomic Med, doi:10.1002/mgg3.157, 2015). Jednak u żadnego ze 155 pacjentów nie stwierdzono szkodliwych mutacji germinalnych PALB2 mutacje germinalne. Mutacje typu missense [warianty o niepewnym znaczeniu (VUS)] PALB2 stwierdzono w 12 przypadkach. Analizy in silico za pomocą SIFT (Sorting Intolerant Form Tolerant) i PolyPhen2 (Polymorphism Phenotyping version 2) wykazały, że 2 z 12 VUS były szkodliwe i prawdopodobnie uszkadzające. WNIOSKI: Jest to pierwszy raport na temat mutacji PALB2 w Japonii, ujawniający dwie mutacje missense jako "szkodliwe i prawdopodobnie szkodliwe" w analizach in silico, ale nie zidentyfikowano przedwczesnych mutacji skrócenia PALB2. Wielkość próby jest stosunkowo niewielka i potrzebne jest większe badanie kohortowe w Japonii. --- Wczesny rak piersi charakteryzuje genetyczne predyspozycje do raka u kobiet kobiet. Gen BRCA-1 został zidentyfikowany jako jeden z genów predyspozycji do raka piersi/jajnika. Około 90% zgłoszonych mutacji w dziedzicznym genie raka piersi i jajnika, BRCA-1, skutkuje skróconymi białkami. Celem naszego badania jest szybkie wykrycie mutacji BRCA-1 za pomocą testu skrócenia białka (PTT) u tunezyjskich kobiet z wczesnym rakiem piersi. Populacja i metody. My poddaliśmy analizie molekularnej w rodzinach z więcej niż: (a) kobietą w wieku poniżej 40 lat lat z rakiem piersi, jedno- lub obustronnym; (b) dwóch krewnych 1. stopnia kobiet w wieku poniżej 50 lat z rakiem piersi. Szesnaście kobiet z 12 rodzin zostało przebadano metodą PTT w celu wykrycia mutacji w eksonie 11, który koduje 61% genu BRCA-1. WYNIKI: Analiza PTT eksonu 11 ujawniła prawidłowe i skrócone białko u jednej pacjentki na u jednego pacjenta spośród 16 z 12 rodzin. WNIOSEK: Wydaje się, że gen BRCA-1 przyczynia się do co najmniej 1/16 lub 6,25% kobiet z dziedziczną predyspozycją do raka piersi/jajnika w Tunezji. PTT zapowiada się być cenną techniką wykrywania mutacji BRCA-1 w naszym kraju. --- CELE: Zbadanie i przeanalizowanie mutacji BRCA u koreańskich pacjentek z rakiem jajnika koreańskich pacjentek z rakiem jajnika z lub bez wywiadu rodzinnego oraz znalezienie mutacji założycielskich w tej grupie. w tej grupie. METODY/MATERIAŁY: Sto dwie pacjentki, które przeszły operację etapową z powodu patologicznie potwierdzonego raka nabłonkowego między styczniem 2013 a grudniem 2014 roku. Trzydzieści dwie pacjentki odmówiły analizy mutacji genów BRCA1/2 po poradnictwie genetycznym i analizie rodowodu. Próbki limfocytów z krwi obwodowej oceniono pod kątem BRCA1/2 poprzez bezpośrednie sekwencjonowanie. WYNIKI: Dostępne były wyniki testów genetycznych BRCA 70 pacjentek. Osiemnaście Znaleziono 18 mutacji BRCA1/2 i 17 niesklasyfikowanych wariantów (UV). Pięć z mutacji BRCA1/2 i 4 UV nie zostały zgłoszone w bazie danych Breast Cancer Breast Cancer Core. Jeden UV BRCA2 (8665_8667delGGA) był silnie podejrzewana o bycie szkodliwą mutacją. Mutacje BRCA1/2 zidentyfikowano u 11 (61,1%) z 18 pacjentek z wywiadem rodzinnym i u 7 (13,5%) z 52 pacjentek bez wywiadu rodzinnego. Kandydatów na mutacje założycielskie u koreańskich pacjentek z rakiem jajnika Kandydatów na mutacje założycielskie u koreańskich pacjentek z rakiem jajnika oceniano spośród 39 mutacji BRCA1/2 z niniejszego badania oraz z przeglądów literatury. Analiza wykazała, że 1041_1043delAGCinsT (n = 4; 10,2%) i 3746insA (n = 4; 10,2%) były możliwymi mutacjami założycielskimi BRCA1. Tylko jedna z mutacji BRCA2 (5804_5807delTTAA) została powtórzona dwukrotnie (n = 2; 5.1%). WNIOSKI: Częstość występowania mutacji BRCA1/2 u koreańskich pacjentek z rakiem jajnika koreańskich pacjentek z rakiem jajnika niezależnie od wywiadu rodzinnego była znacznie wyższa niż wcześniej zgłaszane. Zidentyfikowano możliwe mutacje założycielskie u koreańskich pacjentek z rakiem jajnika. u koreańskich pacjentek z rakiem jajnika. --- CEL: Obecność szkodliwych mutacji w genie raka piersi (BRCA)-1 lub BRCA-2 ma decydujący wpływ na rozwój różnych typów nowotworów, takich jak rak piersi nowotworów, takich jak rak piersi, jajnika, jajowodów i otrzewnej. Pierwotny pierwotny rak otrzewnej jest agresywnym nowotworem złośliwym, który ze względu na brak badań przesiewowych, nie może zostać zdiagnozowany we wczesnym stadium. Jako profilaktyczna obustronna salpingooforektomia i mastektomia są często proponowane u kobiet z rakiem otrzewnej. mastektomia są często proponowane nosicielom genu BRCA. Skuteczność profilaktycznego leczenia chirurgicznego jest jednak niejasna w rozwoju raka otrzewnej. raka otrzewnej. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono obszerne wyszukiwanie elektroniczne w PubMed, Scopus i bazach danych Cochrane. WYNIKI: Całkowita liczba pacjentek, które przeszły profilaktyczną obustronną salpingo-oforektomię obustronnej salpingooforektomii wyniosła 1830, z czego u 28 wystąpił rak otrzewnej (1,53%). (1.53%). Wiek włączonych pacjentek wahał się od 48 do 61 lat. BRCA-1 był obecny występował u 9 z 28 pacjentów, a BRCA-2 u 2 pacjentów, podczas gdy typ BRCA był niejasny u 17 pacjentów. Salpingooforektomię wykonano u 23 z 28 pacjentek, a ooforektomię u 17 pacjentek. pacjentów, podczas gdy wycięcie jajników przeprowadzono u 5 pacjentów. Odstęp czasu od leczenia chirurgicznego zmniejszającego ryzyko do wystąpienia raka otrzewnej otrzewnej wynosił od 12 do 84 miesięcy. WNIOSKI: Modyfikacja wytycznych dotyczących obserwacji i zwiększenie świadomości świadczeniodawców świadczeniodawców może zmniejszyć ryzyko wystąpienia raka otrzewnej. --- HBOC jest najczęstszym i najlepiej opisanym dziedzicznym zespołem raka piersi i często znajduje się w centrum często znajduje się w centrum profesjonalnych zaleceń, standardów akredytacyjnych, i polityk ubezpieczeniowych. Status mutacji genu BRCA u danej osoby może wpływać na decyzje dotyczące leczenia chirurgicznego, kwalifikowalności do badań klinicznych badań klinicznych oraz ich podejście do zmniejszania ryzyka zachorowania na raka i badań przesiewowych. Potencjał wiedzy uzyskanej w wyniku poddania się testom genu BRCA jest ogromny, ale istnieją ograniczenia i pułapki, o których pacjenci powinni wiedzieć przed wyrażeniem świadomej zgody, w tym możliwość niepewnych lub nieinformatywnych wyników, potencjalnego stresu psychicznego i wpływu na członków rodziny. W związku z tym W związku z tym ważne jest, aby klinicyści z całego spektrum opieki zdrowotnej byli w stanie odpowiednio identyfikować pacjentów zagrożonych HBOC, rozumieć wpływ tej diagnozy na ich pacjentów że ta diagnoza ma wpływ na ich pacjentów z rakiem i bez raka, i być w stanie zidentyfikować zasoby wspierające ich pacjentów w całym procesie testów genetycznych. proces. --- Wstęp: Kobiety, które są narażone na zwiększone ryzyko zachorowania na raka piersi i jajnika, zwłaszcza nosicielki mutacji BRCA1 i BRCA2, mają do dyspozycji niezliczone możliwości redukcji ryzyka, w tym ryzyka, w tym zwiększony nadzór, chemioprewencja, profilaktyczna ooforektomia i profilaktyczna mastektomia. Niewiele jednak wiadomo na temat tego, które czynniki kliniczne, demograficzne lub związane z rakiem są związane z interwencjami interwencjami zmniejszającymi ryzyko. METODY: Autorzy przeprowadzili retrospektywny przegląd zapisów dotyczących 554 kobiet które zostały poddane testom w The University of Texas M. D. Anderson Cancer Center Anderson w latach 2000-2006 pod kątem szkodliwych mutacji genów BRCA1 i BRCA2. Zebrano dane na temat interwencji zmniejszających ryzyko, które kobiety te podjęły po przejściu testów genetycznych. po przejściu testów genetycznych. Dane te zostały przetestowane pod kątem powiązań z cechami demograficznymi i klinicznymi. WYNIKI: Wśród 554 kobiet, które przeszły testy genetyczne w kierunku mutacji BRCA, 78 stwierdzono szkodliwą mutację w genie BRCA1, a 54 miały mutację w genie BRCA 2. mutację w genie BRCA 2. Spośród 554 kobiet 85 przeszło profilaktyczną mastektomię profilaktyczną mastektomię, 30 profilaktyczną ooforektomię, a 52 obie operacje; 387 kobiet zdecydowało się na na nadzór. Kobiety, które miały mutacje BRCA, raka piersi w wywiadzie lub raka przewodowego in situ (DCIS) lub wcześniejsze biopsje piersi były bardziej narażone na częściej poddawały się operacji profilaktycznej. Kobiety z rakiem jajnika w wywiadzie rodzinnym były częściej poddawały się profilaktycznej ooforektomii. Kobiety z osobistą historią raka jajnika lub zaawansowanego raka piersi częściej poddawały się jedynie tylko obserwacji. Kobiety z rakiem piersi, które przeszły całkowitą mastektomię w ramach w ramach wcześniejszego leczenia raka piersi przeszły profilaktyczną mastektomię profilaktycznej mastektomii częściej niż kobiety, które przeszły operację oszczędzającą pierś lub nie miały raka piersi. W analizie wieloczynnikowej tylko dodatni status nosicielki mutacji BRCA był związany z poddaniem się operacji profilaktycznej. Ponadto, historia raka piersi była istotnie związana z profilaktyczną mastektomią. WNIOSKI: Kobiety, które były nosicielkami mutacji BRCA, kobiety, które miały w wywiadzie raka piersi, DCIS lub biopsji piersi, lub u których w rodzinie występował rak jajnika, były częściej poddawały się operacji w celu zmniejszenia ryzyka zachorowania na raka. Kobiety z rakiem jajnika lub zaawansowanym rakiem piersi częściej poddawały się nadzorowi. --- Odkrycie mutacji w genach podatności na raka piersi i jajnika BRCA1 i BRCA2 może mieć emocjonalne konsekwencje zarówno dla badanej osoby jak i jej krewnych. W tym badaniu analizy wtórnej zbadano, w jaki sposób testy BRCA wpływa na dynamikę rodziny i relacje. W przypadku oryginalnego badania teorii ugruntowanej, uczestnicy zostali zrekrutowani z dziedzicznego strona internetowa wspierająca zespół raka piersi / jajnika i otwarte wywiady zostały przeprowadzono wywiady otwarte, pytając o indywidualne i rodzinne doświadczenia po testach BRCA. Wszystkie 12 uczestników, których wywiady zostały uwzględnione w analizie wtórnej, miało mutację mutację BRCA. Na potrzeby analizy wtórnej przeprowadzono analizę tematyczną, która ujawniła trzy główne tematy charakteryzujące wpływ testów BRCA na relacje rodzinne relacje rodzinne: 1. Fakt, że pierwsza osoba w rodzinie, która poddała się badaniu lub szukała porady genetycznej poradnictwa genetycznego przyjmuje szczególną rolę w rodzinie, która może być dla niej trudna; 2. To, że dyskusje w rodzinie często się zmieniają; oraz 3. Osoby mogą czuć się bardziej lub mniej związane z niektórymi członkami rodziny. Zmiany te wydawały się dotyczyć z historią raka w rodzinie, relacjami, strategiami radzenia sobie, wzorcami komunikacji i statusem mutacji. i statusem mutacji. Doradcy genetyczni mogą uznać za przydatne zbadanie tych kwestii w celu przygotowania klientów przed testami BRCA i do wspierać ich poprzez zmiany w dynamice rodziny po ujawnieniu wyników. --- CEL: Kobiety będące nosicielkami mutacji genów BRCA1 lub BRCA2 są narażone na ryzyko zachorowania na raka piersi lub jajnika w młodszym wieku niż kobiety bez takiej mutacji. mutacji. Stosunkowo niewiele wiadomo na temat psychospołecznych psychospołecznych - zwłaszcza dotyczących małżeństwa i rodzenia dzieci - u młodych kobiet, które które uzyskały pozytywny wynik testu na obecność jednej z tych mutacji. METODY: W 2006 roku uczestniczki zostały zrekrutowane ze stron internetowych dla kobiet z rakiem piersi lub mutacjami genu BRCA. Czterdzieści cztery kobiety w wieku od 18 do 39 lat z 22 stanów i Kanady, u których przeprowadzono testy genetyczne i stwierdzono mutację BRCA przeprowadzono wywiady przez telefon lub e-mail. Na danych przeprowadzono analizę jakościową przeprowadzono na danych, koncentrując się na tym, że uczestniczki były młode i poddaniu się testom genetycznym na obecność mutacji BRCA. Przedstawione tutaj ustalenia koncentrują się na trzech cechach uczestniczek - czy były one były zamężne, nie miały dzieci ani nie zdiagnozowano u nich raka piersi - oraz na tym, w jaki sposób na te cechy miała wpływ wiedza kobiet na temat ich ryzyka genetycznego. WYNIKI: Wśród 13 niezamężnych uczestniczek, kwestie dotyczące tego, kiedy ujawnić o ryzyku genetycznym w relacjach intymnych. Wiele z 24 uczestniczek, które miały dzieci, zgłosiło "pozostanie przy życiu" dla swoich dzieci jako główny cel. dzieci jako główny cel; bezdzietne kobiety zgłaszały pilną potrzebę posiadania dzieci. dzieci. Spośród 21 uczestniczek, u których zdiagnozowano raka piersi, najmłodsza miała 24 lata. najmłodsza miała 24 lata, a kilka z nich stwierdziło, że wiedza o ryzyku genetycznym wpłynęła na ich decyzję o usunięciu nienaruszonej piersi. na profilaktyczne usunięcie niezmienionej piersi. WNIOSKI: Poczucie bycia innym i niezrozumianym zostało wyrażone w tych wywiadach. niezrozumienia. Wyniki te sugerują, że pielęgniarki powinny być świadome kwestie psychospołeczne, zwłaszcza te związane z małżeństwem i rodzeniem dzieci w interakcjach z młodymi kobietami, które są nosicielkami mutacji genów BRCA1 lub BRCA2. --- TŁO: Mutacje germinalne BRCA1 i BRCA2 predysponują heterozygotycznych nosicieli do dziedzicznego raka piersi/jajnika. Jednak niesklasyfikowane warianty (UV) (warianty o nieznanym znaczeniu klinicznym) i polimorfizmy typu missense w genach BRCA1 i BRCA2 stanowią problem w poradnictwie genetycznym, ponieważ ich wpływ na ryzyko raka piersi i jajnika jest ryzyko raka piersi i jajnika jest nadal niejasny. Celem naszego badania było zidentyfikowanie UV i polimorfizmów missense u algierskich pacjentek z rakiem piersi/jajnika i krewnych przebadanych wcześniej pod kątem mutacji germinalnych genów BRCA1 i BRCA2. analiza mutacji. METODY: Przeanalizowaliśmy 101 próbek DNA od 79 rodzin chorych na raka piersi/jajnika. Zastosowane podejście podejście opiera się na badaniu przesiewowym wariantów sekwencji BRCA1 i BRCA2 metodą SSCP lub analizę krzywej topnienia o wysokiej rozdzielczości (HRM), a następnie bezpośrednie sekwencjonowanie. Analizy in analizy in silico zostały przeprowadzone przy użyciu różnych programów bioinformatycznych w celu zindywidualizować warianty genetyczne, które mogą zakłócać działanie genów BRCA1 i BRCA2 funkcję. WYNIKI: Spośród 80 UV i polimorfizmów wykrytych w genach BRCA1/2 (33 BRCA1 i 47 BRCA2), 31 było nowymi UV (10 BRCA1 i 21 BRCA2), 7 było rzadkimi UV (4 BRCA1 i 3 BRCA2), a 42 były wariantami polimorficznymi (19 BRCA1 i 23 BRCA2). Ponadto 8 nowych missensownych UV zidentyfikowanych w tym badaniu: dwa BRCA1 (c.4066C>A/p.Gln1356Lys, c.4901G>T/p.Arg1634Met) zlokalizowane odpowiednio w eksonach 11 i 16 oraz sześć BRCA2 (c.1099G>A/p.Asp367Asn, c.2636C>A/p.Ser879Tyr, c.3868T>A/p.Cys1290Ser, c.5428G>T/p.Val1810Phe, c.6346C>G/p.His2116Asp i c.9256G>A/p.Gly3086Arg) zlokalizowane odpowiednio w eksonach 10, 11 i 24, wykazują szkodliwy wynik PSIC uzyskany przez program przez program PolyPhen2 i mogą być patogenne. Ponadto, 5 nowych mutacji BRCA} missense UV z sześciu, które zostały uznane za szkodliwe przez program PolyPhen2, były również szkodliwe według programu SIFT. Rzadka mutacja BRCA1 UV c.5332G>A/p.Asp1778Asn znaleziono tutaj po raz pierwszy we współwystępowaniu w trans z szkodliwą mutacją BRCA1 c.798_799delTT/p.Ser267LysfsX19 u młodej pacjentki z rakiem piersi. Ponadto zidentyfikowano 10 nowych wariantów intronowych o nieznanym znaczeniu klinicznym (3 BRCA1 i 7 BRCA2) w niniejszym badaniu można uznać za łagodne, ponieważ programy predykcyjne GeneSplicer, SpliceSiteFinder i MaxEntScan nie wykazują żadnych zmiany miejsca splicingu dla tych wariantów. Kilka polimorfizmów missense BRCA1 c.2612C>T/p.Pro871Leu, c.3548A>G/p.Lys1183Arg, c.4837A>G/p.Ser1613Gly i BRCA2 c.865A>C/p.Asn289His, c.1114A>C/p.Asn372His, c.2971A>G/p.Asn991Asp, c.7150C>A/p.Gly2384Lys zostały zidentyfikowane z wysoką częstotliwością u pacjentów, którzy zostały przebadane pod kątem mutacji BRCA1 i BRCA2. Te polimorfizmy missense mogą odgrywać rolę markerów podatności na raka piersi w algierskich rodzinach rodzinach raka piersi/jajnika, w których patologiczne mutacje BRCA1 i BRCA2 nie były obecne. nie były obecne. WNIOSKI: Po raz pierwszy zidentyfikowano polimorfizmy UV i missense w genach BRCA1 i BRCA2. BRCA2 zostały zidentyfikowane w algierskich rodzinach raka piersi/jajnika. Ocena ryzyka raka piersi/jajnika wywołanego przez osiem nowych missensownych UV i powszechnymi polimorfizmami wykrytymi w naszej obecnej pracy jest kontynuowana w większym badaniu. --- CEL: Rodzinny rak jajnika jest najczęściej związany z dziedzicznym rakiem piersi i jajnika. i rakiem jajnika, co wiąże się z mutacjami w genach BRCA1 i BRCA2. Dziedziczny rak jelita grubego bez polipowatości, inny powszechny zespół, jest również jest również związany z rakiem jajnika i jest powodowany przez geny naprawy niedopasowania DNA. My staraliśmy się zidentyfikować rolę dziedzicznego raka jelita grubego niezwiązanego z polipowatością u kobiet z rodzinną historią raka jajnika. METODY: Prawdopodobieństwo wystąpienia zespołu genetycznego u 226 kobiet po ooforektomii w badaniu Gilda Radner Familial Ovarian Cancer Registry zostało określone przez analizę rodowodu przy użyciu kryteriów klinicznych oraz przez obliczenie prawdopodobieństwa wystąpienia mutacji w genach mutacji w genach odpowiedzialnych za dziedzicznego raka piersi i jajnika oraz dziedzicznego raka jelita grubego bez polipowatości przy użyciu dostępnych modeli ryzyka. WYNIKI: U około 86% prawdopodobieństwo mutacji genu BRCA wynosiło 7,8% lub więcej, uzasadniające rozważenie dziedzicznego raka piersi i jajnika. Spośród 32 kobiet poniżej tego progu, 4 (12,5%) miały historie rodzinne, które spełniały kryteria dla klinicznej diagnozy dziedzicznego raka jelita grubego niezwiązanego z polipowatością. Ponadto 16 kobiet (7%) z prawdopodobieństwem mutacji BRCA większym niż 7,8% spełniało kliniczne kryteria kliniczne kryteria dziedzicznego raka jelita grubego niezwiązanego z polipowatością lub uzasadniało jego włączenie do diagnostyki różnicowej. Wśród wszystkich badanych 9% miało uzasadniające rozważenie dziedzicznego raka jelita grubego niezwiązanego z polipowatością. raka jelita grubego. WNIOSEK: Dziedziczny rak jelita grubego niezwiązany z polipowatością powinien być brany pod uwagę w diagnostyce różnicowej w diagnostyce różnicowej kobiet z rakiem jajnika w wywiadzie rodzinnym. --- CEL: Niewiele wiadomo na temat tego, w jaki sposób kobiety z dziedzicznym rakiem piersi i/lub jajnika raka piersi i/lub jajnika, które uzyskały pozytywny wynik testu na obecność genu BRCA na ich codzienne życie i w dłuższej perspektywie. Badanie to określiło i potrzeby kobiet z dziedzicznym rakiem piersi i jajnika oraz pozytywnym wynikiem testu z pozytywnym wynikiem testu BRCA. METODY: Zastosowano podejście oparte na teorii ugruntowanej, wykorzystując wywiady jakościowe (n = 49) i dzienniki refleksyjne. 49) i dzienników refleksji. Dane zebrane od grudnia 2006 r. do marca 2010 r. zostały przeanalizowane przy użyciu techniki ciągłej analizy porównawczej w celu prześledzenia rozwoju w jaki sposób kobiety radzą sobie z obawami związanymi z odziedziczonym rakiem. WYNIKI: Stworzono czteroetapową, merytoryczną teorię maksymalizacji przeżycia. która definiuje doświadczenia kobiet i sposób, w jaki rozwiązują one swoje główne obawy. Proces maksymalizacji przeżycia rozpoczyna się przed badaniem genetycznym u kobiet z rodzin wysokiego ryzyka. wysokiego ryzyka, ponieważ spodziewają się one, że w pewnym momencie otrzymają diagnozę raka. Kobiety z rakiem czuły, że doświadczyły najgorszego w związku z diagnozą raka i altruistycznie testowały dla dobra swoich dzieci, ale pozytywny wynik testu tymczasowo przeniósł ich uwagę na podejmowanie decyzji dotyczących ich osobistych potrzeb zdrowotnych. potrzeb zdrowotnych. WNIOSKI: Niniejsze badanie stanowi wkład w praktykę kliniczną poprzez zwiększenie świadomości i wgląd w to, jak kobiety radzą sobie z życiem z odziedziczonym ryzykiem raka oraz osobistymi i rodzinnymi konsekwencjami, które z tego wynikają. Wyraźna wieloprofesjonalna ustrukturyzowana ścieżka opieki dla kobiet od wyników testów genetycznych do poddania się operacji zmniejszającej ryzyko i/lub nadzorowi powinna zostać opracowana. --- TŁO: Częste powtarzające się mutacje w genach podatności na raka piersi i jajnika (BRCA) (BRCA) BRCA1 i BRCA2 wśród Latynosów, w tym duża meksykańska mutacja założycielska rearanżacja meksykańskiej mutacji założycielskiej (delecja eksonu 9-12 BRCA1 [ex9-12del]), sugerują, że strategia testowania BRCA oparta na pochodzeniu może zmniejszyć dysproporcje i promować profilaktykę raka, umożliwiając ekonomiczne badania przesiewowe w kierunku dziedzicznego raka piersi i jajnika w Meksyku. METODY: W wieloetapowym podejściu 188 pacjentów z rakiem, którzy nie zostali wybrani dla historii raka w rodzinie (92 z rakiem jajnika i 96 z rakiem piersi) zostały przebadane pod kątem mutacji BRCA przy użyciu hiszpańskiego panelu mutacji (HISPANEL) obejmującego 115 powtarzających się mutacji w teście multipleksowym (114 zostało zbadanych na platformie spektroskopii masowej spektroskopii masowej, a test reakcji łańcuchowej polimerazy zastosowano do badania przesiewowego dla mutacji BRCA1 ex9-12del). Następnie przeprowadzono sekwencjonowanie wszystkich eksonów BRCA eksonów i sąsiednich regionów intronowych oraz multipleksowy test amplifikacji sond BRCA1 zależny od ligacji (MLPA) dla pacjentów HISPANEL-ujemnych. Częstość występowania mutacji BRCA BRCA obliczono i skorelowano z histologią i statusem receptora nowotworowego i statusem receptora nowotworowego, a także oszacowano czułość HISPANEL. WYNIKI: Mutacje BRCA wykryto u 26 z 92 pacjentek (28%) z rakiem jajnika raka jajnika, u 14 z 96 pacjentek (15%) z rakiem piersi ogółem oraz u 9 z 33 pacjentów (27%), u których guzy były ujemne pod względem receptora estrogenowego, receptora progesteronu i ludzkiego nabłonkowego czynnika wzrostu 2 (potrójnie ujemny rak piersi). rak piersi). U większości pacjentek z rakiem piersi zdiagnozowano miejscowo zaawansowaną chorobę. miejscowo zaawansowaną chorobę. Meksykańska mutacja założycielska (BRCA1 ex9-12del) odpowiadała za 35% raków jajnika związanych z BRCA i 29% raków piersi związanych z BRCA. raków piersi związanych z BRCA. Przy 2% koszcie sekwencjonowania i MLPA, badanie HISPANEL wykryło 68% wszystkich mutacji BRCA. mutacji BRCA. WNIOSKI: W tym badaniu zaobserwowano niezwykle wysoką częstość występowania mutacji BRCA wśród pacjentek z rakiem jajnika i rakiem piersi, które nie zostały w wywiadzie rodzinnym, a mutacja BRCA1 ex9-12del wyjaśniała 33% wszystkich mutacji BRCA. całości. Niezwykła częstotliwość występowania BRCA1 ex9-12del w Mexico City potwierdza meksykańskiej mutacji założycielskiej i może stanowić regionalny problem zdrowia publicznego. problem zdrowia publicznego. Panel mutacji HISPANEL stanowi szansę na przełożenie możliwość przeprowadzenia opłacalnych testów genetycznych w celu umożliwienia zapobieganie rakowi piersi i jajników. --- CEL: Zbadaliśmy związek między mutacjami BRCA a rodzinnych nowotworów innych niż piersi lub jajnika u pacjentek z rakiem piersi wysokiego ryzyka. pacjentów z rakiem piersi wysokiego ryzyka. METODY: DO BADANIA WŁĄCZONO PACJENTKI Z RAKIEM PIERSI, U KTÓRYCH WYSTĘPOWAŁ CO NAJMNIEJ JEDEN Z NASTĘPUJĄCYCH CZYNNIKÓW RYZYKA WŁĄCZONO: zgłoszony wywiad rodzinny w kierunku raka piersi lub jajnika; wiek 40 lub młodszy wiek w momencie diagnozy; obustronny rak piersi; lub płeć męska. płeć. Testy genetyczne na obecność mutacji BRCA oraz kwestionariusze dotyczące historii i rodzinnej historii nowotworów złośliwych. WYNIKI: Spośród 238 kwalifikujących się pacjentek, 49 (20,6%) miało mutacje BRCA1/2 mutacje, które występowały częściej u pacjentów z wieloma czynnikami ryzyka (p<0.0001). Było 271 członków 156 (65,5%) rodzin, które miały w wywiadzie innego pierwotnego raka. Rozkład rodzin wynosił 119 (63,0%) i 37 (75,5%) w BR. (75,5%) odpowiednio w grupie BRCA ujemnej i dodatniej (p=0,0996). Nowotwory mnogie występowały w 70 rodzinach i były znacznie częstsze w rodzinach BRCA-pozytywnych. częściej w rodzinach BRCA-dodatnich (p=0,0034). Za pomocą porządkowej regresji logistycznej, występowanie mnogich rodzinnych nowotworów było związane z mutacjami BRCA (p=0,0045), a nie z innymi czynnikami ryzyka. Najczęstszym miejscem występowania choroby był żołądek, który jest najczęstszy w całym kraju. Proporcjonalna częstość występowania raka trzustki (6,8%) była znacznie wyższa niż ogólnokrajowa raka (2,4%, p=0,0137). WNIOSKI: Mutacje BRCA u pacjentek z rakiem piersi wysokiego ryzyka były związane z wieloma czynnikami ryzyka i wieloma członkami rodziny. z wieloma czynnikami ryzyka i wieloma członkami rodziny z innymi pierwotnymi nowotworami. raka. Rodzinom nosicielek mutacji BRCA należy zapewnić poradnictwo genetyczne oparte na dokładnych informacjach. rodzinom nosicieli mutacji BRCA. --- CEL: Celem naszego badania było określenie wskaźnika uczestnictwa w testach genetycznych w testach genetycznych, określenie przyczyn nieuczestniczenia w nich oraz zidentyfikowanie czynników wpływających na udział w testach genetycznych BRCA u pacjentek wysokiego ryzyka. pacjentów wysokiego ryzyka. METODY: Badanie zostało przeprowadzone poprzez retrospektywny przegląd 804 osób, które przeszły poradnictwo genetyczne w zakresie mutacji genów BRCA1/2 w Seoul National University Bundang Hospital w Seulu w okresie od lipca 2003 roku do września 2012 roku. WYNIKI: Łącznie 728 (90,5%) osób przeszło badania przesiewowe w kierunku mutacji BRCA1/2 po wstępnym poradnictwie genetycznym; 88,2% z 647 probantów i 100% ze 157 członków rodziny członków rodziny. W analizie wieloczynnikowej rak piersi w wywiadzie rodzinnym raka piersi i młodszy wiek były niezależnymi zmiennymi wpływającymi na udział w badaniach genetycznych. w badaniach genetycznych. Spośród 132 osób, które początkowo odmówiły wykonania badań genetycznych, 58 (43,9%) odłożyło decyzję, 30 (22,7%) potrzebowało czasu na przedyskutowanie tej kwestii z członkami rodziny, 22 (16,7%) odłożyło decyzję na później. członkami rodziny, 22 (16,7%) nie chciało wiedzieć, czy mają mutację BRCA1/2, a 22 (16,7%) odmówiło wykonania testu z powodu problemów finansowych. Podczas analizy odmowy wykonania testu w zależności od okresu przed i po i po wdrożeniu krajowego ubezpieczenia zdrowotnego dla badań genetycznych BRCA1/2 genetycznych BRCA1/2, najważniejszy powód odmowy był inny. Po objęciu ubezpieczeniem Odmowa z powodów finansowych zmniejszyła się z 61,1 do 9,6%. WNIOSKI: Historia raka piersi w rodzinie i młodszy wiek były ważnymi czynnikami ważnymi czynnikami związanymi z udziałem w testach genetycznych. Krajowe ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczenie zdrowotne zmniejszyło odsetek osób, które nie uczestniczyły w testach z powodów finansowych. z powodów finansowych. W poradnictwie genetycznym musimy zrozumieć te kwestie i wziąć pod uwagę kilka czynników, które mogą wpłynąć na decyzję na decyzję danej osoby o poddaniu się badaniu. --- CEL: Mutacje germinalne w genach BRCA są związane z podatnością na raka piersi i jajnika. podatnością na raka piersi i jajnika. Ponieważ niepłodność jest związana z ryzykiem raka piersi i jajnika ryzykiem raka piersi i jajnika, postawiliśmy hipotezę, że mutacje w genie BRCA mogą być związane z niską odpowiedzią na leczenie niepłodności. METODY: Przeprowadziliśmy stymulację jajników u 126 kobiet z rakiem piersi za pomocą przy użyciu letrozolu i gonadotropin w celu zachowania płodności przez kriokonserwację zarodków lub oocytów. Jako surogaty rezerwy jajnikowej, wydajność oocytów oocytów i częstość występowania niskiej odpowiedzi porównano ze stymulacją jajników w zależności od statusu mutacji BRCA. WYNIKI: Spośród 82 kobiet, które spełniły kryteria włączenia, 47 kobiet (57%) miało poddanych testom BRCA, a 14 miało mutację w genach BRCA, z których dwie były o klinicznie nieokreślonym znaczeniu. U pacjentek z dodatnimi mutacjami BRCA niski odsetek odpowiedzi odpowiedzi jajników był znacznie wyższy w porównaniu z pacjentkami BRCA z mutacją BRCA (33,3 vs 3,3%; P = .014) i z kobietami nietestowanymi pod kątem BRCA (2.9%; P = .012). Wszystkie pacjentki z niską odpowiedzią na leczenie miały mutacje BRCA1, ale niska odpowiedź nie wystąpiła u kobiet, które miały tylko mutację BRCA2 BRCA2. W porównaniu z grupą kontrolną, kobiety z mutacją BRCA1, ale nie BRCA2 produkowały mniejszą liczbę komórek jajowych (7,4 [95% CI, 3,1 do 17,7] w porównaniu do 12,4 [95% CI, 10,8 do 14,2]; P = .025) i miały aż 38,3 razy wyższy współczynnik iloraz szans niskiej odpowiedzi (95% CI, 4,1 do 353,4; P = .001). WNIOSEK: Mutacje BRCA1 są związane z utajoną pierwotną niewydolnością jajników. niewydolnością jajników. Odkrycie to może, przynajmniej częściowo, wyjaśniać związek między niepłodnością a ryzykiem raka piersi/jajnika. --- TŁO: Kobiety, u których zdiagnozowano szkodliwą mutację w jednym z genów raka piersi (BRCA) mają wysokie ryzyko zachorowania na raka piersi i jajnika w młodym wieku. młodym wieku. W tym badaniu autorzy ocenili wiek w momencie diagnozy w 2 pokoleń rodzin ze znanymi mutacjami, aby zbadać wcześniejszy początek w kolejnych pokoleniach. kolejnych pokoleniach. METODY: Spośród 132 BRCA-dodatnich kobiet z rakiem piersi, które uczestniczyły w protokole protokole wysokiego ryzyka w The University of Texas MD Anderson Cancer Center (Gen 2), 106 kobiet mogło zostać sparowanych z członkiem rodziny w poprzednim pokoleniu (Gen 1), u którego zdiagnozowano raka związanego z BRCA (raka piersi lub jajnika). raka jajnika). Rejestrowano wiek w momencie diagnozy, lokalizację mutacji i rok urodzenia. rok urodzenia. Wcześniej opublikowany parametryczny model przewidywania został zastosowany w tych genetycznie predysponowanych rodzinach. w tych genetycznie predysponowanych rodzinach. WYNIKI: Mediana wieku rozpoznania raka wynosiła 42 lata (zakres, 28-55 lat) w Gen 2 i 48 lat (zakres, 30-72 lat) w Gen 2. Gen 2 i 48 lat (zakres, 30-72 lat) w Gen 1 (P < .001). [skorygowano]. W modelu w modelu parametrycznym szacowana zmiana oczekiwanego wieku zachorowania dla całej kohorty wynosiła 7,9 roku. dla całej kohorty wynosiła 7,9 roku (P < .0001). Statystycznie istotny wcześniejszy wiek w momencie diagnozy zaobserwowano również w podgrupach mutacji BRCA1 i BRCA2, dziedziczenie po matce, dziedziczenie po ojcu, tylko rak piersi i rak piersi tylko raka piersi oraz w rodzinach, w których rozpoznano raka piersi i raka jajnika. WNIOSKI: Nowotwory piersi i jajnika u nosicieli mutacji BRCA zdawały się być zdiagnozowane w młodszym wieku w późniejszych pokoleniach. Autorzy doszli do wniosku, że pacjenci, którzy są młodsi w momencie wystąpienia nowotworów związanych z BRCA, powinni nadal w celu zaoferowania odpowiednich metod badań przesiewowych w odpowiednim wieku. --- Informacje o autorze: (1)Abramson Cancer Center, Perelman School of Medicine at the University of Pennsylvania, Filadelfia2Centrum Epidemiologii Klinicznej i Biostatystyki, Perelman School of Medicine na University of Pennsylvania, Filadelfia. (2)Centrum Epidemiologii Klinicznej i Biostatystyki, Perelman School of Medicine na Uniwersytecie Pensylwanii, Filadelfia. Medicine na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii. (3) Centre de Recherche en Cancérologie de Lyon, UMR Inserm, Centre Léon Bérard, Lyon, Francja. (4) Department of Genetics and Computational Biology, Queensland Institute of Medical Research, Brisbane, Australia. (5) Centre for Cancer Genetic Epidemiology, Department of Public Health and Primary Care, University of Cambridge, University of Cambridge. Department of Public Health and Primary Care, University of Cambridge, Cambridge, Wielka Brytania. (6) Abramson Cancer Center, Perelman School of Medicine na University of Pennsylvania, Philadelphia6Department of Medicine, Perelman School of Medicine w University of Pennsylvania, Filadelfia. (7) Centrum Medyczne Sheba, Tel Awiw, Izrael. (8)Susanne Levy Gertner Oncogenetics Unit, Sheba Medical Center, Tel Hashomer, Izrael. (9) Instytut Onkologii, Centrum Medyczne Sheba, Tel Hashomer, Izrael. (10) Instytut Onkologii, Centrum Medyczne Rivkah Ziv Zefat, Izrael. (11)Department of Oncology, Lund University, Lund, Szwecja12Department of Immunologii, Genetyki i Patologii, Uniwersytet w Uppsali, Uppsala, Szwecja. (12)Wydział Genetyki Klinicznej, Wydział Medycyny Klinicznej i Doświadczalnej, Uniwersytet Linköping, Linköping. Medycyny Klinicznej i Doświadczalnej, Uniwersytet w Linköping, Linköping, Szwecja. (13) Oddział Onkologii, Szpital Uniwersytecki Sahlgrenska, Göteborg, Szwecja. (14) Wydział Onkologii, Uniwersytet w Lund, Lund, Szwecja. (15) Zakład Genetyki Klinicznej, Szpital Uniwersytecki Karolinska, Sztokholm, Szwecja. (16)Department of Radiation Sciences, Oncology, Umeå University, Umeå, Szwecja. (17)Center for Clinical Cancer Genetics and Global Health, University of Chicago Medical Center, Chicago, Illinois. Medical Center, Chicago, Illinois. (18)UCLA Schools of Medicine and Public Health, Division of Cancer Prevention and Control Research, Jonsson Comprehensive and Control Research, Jonsson Comprehensive Cancer Center, Los Angeles, Kalifornia. (19)Department of Medicine and Genetics, University of California, San Francisco. Francisco. (20) Cancer Risk Program, Helen Diller Family Cancer Center, University of California, San Francisco. California, San Francisco. (21)Department of Gynecologic Oncology, Roswell Park Cancer Institute, Buffalo, Nowy Jork. (22)Department of Preventive Medicine, Keck School of Medicine, University of Southern California, Los Angeles. Południowej Kalifornii, Los Angeles. (23) University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston. (24)Division of Cancer Medicine, Peter MacCallum Cancer Centre, East Melbourne, Victoria, Australia 25Sir Peter MacCallum Department of Oncology, University of Melbourne, Melbourne, Australia. (25)Women's Cancer Program w Samuel Oschin Comprehensive Cancer Institute, Cedars-Sinai Medical Center, Los Angeles, Kalifornia. (26)Department of Pathology and Laboratory Medicine, University of Kansas Medical Center, Kansas City. (27) Fox Chase Cancer Center, Filadelfia, Pensylwania. (28)Department of Health Research and Policy, Stanford University School of Medicine, Stanford, Kalifornia. Medicine, Stanford, Kalifornia. (29)Department of Epidemiology, Cancer Prevention Institute of California, Fremont. (30) Dana-Farber Cancer Institute, Boston, Massachusetts. (31) Departament Epidemiologii, Uniwersytet Columbia, Nowy Jork, Nowy Jork. (32)Wydziały Pediatrii i Medycyny, Uniwersytet Columbia, Nowy Jork, Nowy Jork. York. (33)Department of Dermatology, University of Utah School of Medicine, Salt Lake City. (34)Department of Oncological Sciences, Huntsman Cancer Institute, University of Utah School of Medicine, Salt Lake City. (35)Vilnius University Hospital Santariskiu Clinics, Hematology, Oncology, and Transfusion Medicine Center, Department of Molecular and Regenerative Medicine, Centrum Innowacyjnej Medycyny Państwowego Instytutu Badawczego, Wilno, Litwa. (36)Latvian Biomedical Research and Study Centre, Ryga, Łotwa. (37)Department of Medical Oncology, Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, Massachusetts. (38)Department of Genetics, University of Pretoria, Pretoria, Republika Południowej Afryki. (39) Departament Nauk Populacyjnych, Beckman Research Institute of City of Hope, Duarte, Kalifornia. Hope, Duarte, Kalifornia. (40) Oddziały Onkologii lub Genetyki Klinicznej, Rigshospitalet, Szpital Uniwersytecki w Kopenhadze, Kopenhaga, Dania. Szpital Uniwersytecki w Kopenhadze, Dania. (41)Centrum Medycyny Genomowej, Rigshospitalet, Szpital Uniwersytecki w Kopenhadze, Kopenhaga, Dania. (42)Oncology Service, Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, Barcelona, Hiszpania. (43)Human Genetics Group, Spanish National Cancer Centre (CNIO), and Biomedical Network on Rare Diseases (CIBERER), Madryt, Hiszpania. (44)Human Genetics Group and Genotyping Unit, Spanish National Cancer Centre (CNIO), and Biomed Network on Rare Diseases (CIBERER), Madryt, Hiszpania. (CNIO) i Biomedical Network on Rare Diseases (CIBERER), Madryt, Hiszpania. (45)Hospital clinico Universitario "Lozano Blesa," Instituto de investigación sanitaria de Aragón (IIS), Saragossa, Hiszpania. (46)Molecular Genetics Laboratory (Department of Genetics), Cruces University Hospital Barakaldo, Bizkaia, Hiszpania. (47) Instytut Biologii i Genetyki Molekularnej. Universidad de Valladolid (IBGM-UVA), Valladolid, Hiszpania. (48)Clinical Cancer Genetics, City of Hope Clinical Cancer Genetics Community Research Network, Duarte, Kalifornia. (49)Unit of Genetic Counselling, Medical Oncology Department, Istituto Nazionale Tumori Regina Elena, Rzym, Włochy. (50)Department of Medical Science, University of Turin, and AO Città della Salute e della Scienza, Turyn, Włochy. (51)Unit of Medical Genetics, Department of Preventive and Predictive Medicine, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori (INT), Mediolan, Włochy. (52)Division of Cancer Prevention and Genetics, Istituto Europeo di Oncologia, Mediolan, Włochy. (53)AO Città della Salute e della Scienza, Turyn, Włochy. (54)Department of Molecular Medicine, University La Sapienza, Rzym, Włochy. (55)Department of Experimental Oncology, Istituto Europeo di Oncologia, Mediolan, Włochy57Cogentech Cancer Genetic Test Laboratory, Mediolan, Włochy. (56)Instytut Genetyki Medycznej, Uniwersytet Katolicki, Szpital "A. Gemelli", Rzym, Włochy. (57)Unit of Molecular Bases of Genetic Risk and Genetic Testing, Department of Preventive and Predictive Medicine, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori (INT), Mediolan, Włochy60. (INT), Mediolan, Włochy60IFOM, Fondazione Istituto FIRC di Oncologia Molecolare, Mediolan, Włochy. (58)Cancer Bioimmunotherapy Unit, Centro di Riferimento Oncologico, IRCCSCRO Aviano National Cancer Institute, Aviano (PN), Włochy. (59)Cogentech Cancer Genetic Test Laboratory, Mediolan, Włochy60IFOM, Fondazione Istituto FIRC di Oncologia Molecolare, Mediolan, Włochy. (60)Unit of Hereditary Cancer, IRCCS AOU San Martino-IST Istituto Nazionale per la Ricerca sul Cancro, Genua, Włochy. (61)Laboratorium Diagnostyki Molekularnej, IRRP, Narodowe Centrum Badań Naukowych "Demokritos", Genua, Włochy. Research "Demokritos" Aghia Paraskevi Attikis, Ateny, Grecja. (62)Instituto de Genética Humana, Pontificia Universidad Javeriana, Bogotá, Kolumbia65Molecular Genetics of Breast Cancer, Deutsches Krebsforschungszentrum (DKFZ), Heidelberg, Niemcy. (63)Molecular Genetics of Breast Cancer, Deutsches Krebsforschungszentrum (DKFZ), Heidelberg, Niemcy 66Department of Basic Sciences, Shaukat Khanum Memorial Cancer Hospital and Research Centre (SKMCH & RC), Lahore, Pakistan. (64)Molecular Genetics of Breast Cancer, Deutsches Krebsforschungszentrum (DKFZ), Heidelberg, Niemcy. (65)Genetic Medicine, Manchester Academic Health Sciences Centre, Central Manchester University Hospitals, NHS Foundation Trust, Manchester, Wielka Brytania. Brytania. (66)Oncogenetics Team, Institute of Cancer Research and Royal Marsden, NHS Foundation Trust, Londyn, Wielka Brytania. Foundation Trust, Londyn, Wielka Brytania. (67)Ferguson-Smith Centre for Clinical Genetics, Yorkhill Hospitals, Glasgow, Wielka Brytania. (68)Wessex Clinical Genetics Service, Princess Anne Hospital, Southampton, Wielka Brytania. (69)West Midlands Regional Genetics Service, Birmingham Women's Hospital Healthcare NHS Trust, Edgbaston, Birmingham, Wielka Brytania. (70)Sheffield Clinical Genetics Service, Sheffield Children's Hospital, Sheffield, Wielka Brytania. (71)Department of Clinical Genetics, Royal Devon and Exeter Hospital, Exeter, Wielka Brytania. (72)Clinical Genetics Department, St Georges Hospital, University of London, Wielka Brytania. (73)Regionalne Centrum Genetyki Irlandii Północnej, Szpital Miejski w Belfaście, Belfast, Zjednoczone Królestwo. (74)Oxford Regional Genetics Service, Churchill Hospital, Oxford, Wielka Brytania. Brytania. (75)South East of Scotland Regional Genetics Service, Western General Hospital, Edinburgh, Zjednoczone Królestwo. (76)Academic Unit of Clinical and Molecular Oncology, Trinity College Dublin and James's Hospital, Dublin, Irlandia. (77)South East Thames Regional Genetics Service, Guy's Hospital London, Wielka Brytania. Brytania. (78)Yorkshire Regional Genetics Service, Leeds, Wielka Brytania. (79)South West Regional Genetics Service, Bristol, Wielka Brytania. (80)Department of Hematology and Oncology, University of Kansas Medical Center, Kansas City. (81)Centrum Dziedzicznego Raka Piersi i Jajnika, Centrum Zintegrowanej Onkologii (CIO), Centrum ds. Onkologii (CIO) oraz Centrum Medycyny Molekularnej w Kolonii (CMMC), Wydział Medyczny Wydział Medyczny, Uniwersytet Koloński i Szpital Uniwersytecki w Kolonii, Kolonia, Niemcy. (82)Instytut Informatyki Medycznej, Statystyki i Epidemiologii, Uniwersytet w Lipsku, Lipsk, Niemcy. (83)Department of Gynaecology and Obstetrics, Division of Tumor Genetics, Klinikum rechts der Isar, Uniwersytet Techniczny w Monachium, Monachium, Niemcy. (84)Department of Gynecology and Obstetrics, University Medical Center Schleswig-Holstein, Campus Kiel, Niemcy. (85)Instytut Genetyki Człowieka, Uniwersyteckie Centrum Medyczne Szlezwik-Holsztyn, Campus Kiel, Niemcy. (86)Department of Gynaecology and Obstetrics, University Hospital Düsseldorf, Heinrich-Heine University Düsseldorf, Düsseldorf, Niemcy. (87)Institute of Human Genetics, Department of Human Genetics, University Hospital Heidelberg, Heidelberg. Hospital Heidelberg, Heidelberg, Niemcy. (88)Department of Gynaecology and Obstetrics, University Hospital Ulm, Ulm, Niemcy. (89)Instytut Patologii Komórkowej i Molekularnej, Szkoła Medyczna w Hanowerze, Hannover, Niemcy. (90)Oddział Ginekologii i Położnictwa, Szpital Uniwersytecki Carl Gustav Carus, Uniwersytet Techniczny w Dreźnie, Drezno, Niemcy. (91)Instytut Genetyki Człowieka, Uniwersytet Techniczny w Dreźnie, Drezno, Niemcy. (92)Institute of Human Genetics, Campus Virchov Klinikum, Charite Berlin, Berlin, Niemcy. (93)Centrum Rodzinnego Raka Piersi i Jajnika, Zakład Genetyki Medycznej, Instytut Genetyki Człowieka, Niemcy. (93)Centre of Familial Breast and Ovarian Cancer, Department of Medical Genetics, Institute of Human Genetics, University of Würzburg, Würzburg, Niemcy. (94)Instytut Genetyki Człowieka, Uniwersytet w Ratyzbonie, Ratyzbona, Niemcy. (95)Institut Curie, Department of Tumour Biology, Paris, France98Institut Curie, INSERM U830, Paryż, Francja99Université Paris Descartes, Sorbonne Paris Cité, Francja. (96)Unité Mixte de Génétique Constitutionnelle des Cancers Fréquents, Hospices Civils de Lyon-Centre Léon Bérard, Lyon, Francja101INSERM U1052, CNRS UMR5286, Université Lyon 1, Centre de Recherche en Cancérologie de Lyon, Lyon, Francja. (97)INSERM U1052, CNRS UMR5286, Université Lyon 1, Centre de Recherche en Cancérologie de Lyon, Lyon, Francja. (98)Institut Curie, Department of Tumour Biology, Paris, France99Université Paris Descartes, Sorbon Paris Descartes, Sorbonne Paris Cité, Francja. (99)Institut Curie, Department of Tumour Biology, Paryż, Francja. (100)Unité Mixte de Génétique Constitutionnelle des Cancers Fréquents, Hospices Civils de Lyon-Centre Léon Bérard, Lyon, Francja. (101)Université Lyon 1, CNRS UMR5558, Lyon, Francja103Unité de Prévention et d'Epidémiologie Génétique, Centre Léon Bérard, Lyon, Francja. (102)Département Oncologie Génétique, Prévention et Dépistage, INSERM CIC-P9502, Institut Paoli-Calmettes/Université d'Aix-Marseille II, Marsylia, Francja. (103)Laboratoire d'Oncologie Moléculaire Humaine, Centre Oscar Lambret, Lille, Francja. (104)Unité d'Oncogénétique, CLCC Paul Strauss, Strasbourg, Francja. (105)Service de Génétique Biologique-Histologie-Biologie du Développement et de la Reproduction, Centre Hospitalier Universitaire de Besançon, Besançon, Francja. (106)Service de Génétique, Centre Hospitalier Universitaire Bretonneau, Tours, Francja. (107)Oncogénétique Clinique, Hôpital René Huguenin/Institut Curie, Saint-Cloud, Francja. (108)Laboratoire d'Oncogénétique, Hôpital René Huguenin/Institut Curie, Saint-Cloud, Francja. (109)Lombardi Comprehensive Cancer Center, Georgetown University, Washington, DC. (110)Centrum Genetyki Medycznej, Uniwersytet w Gandawie, Gandawa, Belgia. (111)GOG Statistical and Data Center, Buffalo, Nowy Jork. (112)Szpital Evanston, Evanston, Illinois. (113)Tufts University, Medford, Massachusetts. (114) University of North Carolina, Chapel Hill. (115)New York University, Nowy Jork, Nowy Jork. (116)Ohio State, Good Samaritan Hospital, Cincinnati. (117)Yale University School of Medicine, New Haven, Connecticut. (118)Molecular Oncology Laboratory, Hospital Clinico San Carlos, IdISSC, Madrid, Hiszpania. (119)Department of Obstetrics and Gynecology, University of Helsinki and Helsinki University Central Hospital, Helsinki, Finlandia. (120)Department of Clinical Genetics, Helsinki University Central Hospital, Helsinki, Finlandia. (121)Department of Genetics, University Medical Center, Groningen University, Groningen, Holandia. (122)Family Cancer Clinic, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Holandia. Holandia. (123)Department of Clinical Genetics, Family Cancer Clinic, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, The Netherlands. Medical Center, Rotterdam, Holandia. (124)Department of Medical Oncology, Family Cancer Clinic, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, The Netherlands. Medical Center, Rotterdam, Holandia. (125)Department of Clinical Genetics, VU University Medical Centre, Amsterdam, Holandia. (126)Department of Human Genetics and Department of Clinical Genetics, Leiden University Medical Center, Leiden, Holandia. (127)Department of Clinical Genetics and GROW, School for Oncology and Developmental Biology, MUMC, Holandia. Developmental Biology, MUMC, Maastricht, Holandia. (128)Department of Human Genetics, Radboud University Nijmegen Medical Centre, Nijmegen, Holandia. (129)Department of Medical Genetics, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Holandia. (130)Department of Clinical Genetics, Academic Medical Center, Amsterdam, Holandia. Holandia. (131)Department of Human Genetics and Department of Pathology, Leiden University Medical Center, Leiden, Holandia. Medical Center, Leiden, Holandia. (132)Hong Kong Hereditary Breast Cancer Family Registry, Hong Kong135Cancer Genetics Center, Hong Kong Sanetics Centrum Genetyki, Hong Kong Sanatorium and Hospital, Hong Kong136Department of Chirurgii, Uniwersytet w Hongkongu, Hongkong. (133)Department of Molecular Genetics, National Institute of Oncology, Budapest, Węgry. (134)Laboratorium Onkogenetyki, Instytut Onkologii Vall d'Hebron (VHIO), Universitat Autonoma de Barcelona, Barcelona, Hiszpania139University Hospital of Vall d'Hebron, Barcelona, Hiszpania. (135)Molecular Diagnostic Unit, Hereditary Cancer Program, IDIBELL-Catalan Instytut Onkologii, Barcelona, Hiszpania. (136)Jednostka doradztwa genetycznego, Program Nowotworów Dziedzicznych, IDIBGI-Kataloński Instytut Onkologii, Girlanda, Hiszpania. Institute of Oncology, Girona, Hiszpania. (137)Genetic Counseling Unit, Hereditary Cancer Program, IDIBELL-Catalan Institute of Oncology, Barcelona, Hiszpania. Instytut Onkologii, Barcelona, Hiszpania. (138)Zakład Genetyki i Patologii, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Szczecin, Polska. (139)Zakład Genetyki i Patomorfologii, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Podyplomowa Szkoła Medycyny Molekularnej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa, Polska. Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa, Polska. (140)Klinika Ginekologii Operacyjnej i Onkologii Ginekologicznej Dorosłych i Młodzieży, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Szczecin. i Młodzieży, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Szczecin, Polska. (141)Zakład Patologii, Szpital Uniwersytecki Landspitali, Reykjavík, Iceland147BMC, Wydział Medycyny, Uniwersytet Islandzki, Reykjavik, Islandia. (142)Canada Research Chair in Oncogenetics, Cancer Genomics Laboratory, Centre Hospitalier Universitaire de Québec Research Center, Quebec City, Quebec, Canada149Laval University, Quebec City, Quebec, Kanada. (143)Medical Genetics Division, Centre Hospitalier Universitaire de Québec, Quebec City, Quebec, Kanada151Immunology and Molecular Oncology Unit, Veneto Institute of Oncology, IOV-IRCCS, Padwa, Włochy. (144)Immunology and Molecular Oncology Unit, Veneto Institute of Oncology, IOV-IRCCS, Padwa, Włochy. (145)Departament Genetyki, Portugalski Instytut Onkologii, Porto, Portugalia. (146)Department of Genetics, Portuguese Oncology Institute, Porto, Portugalia153Instytut Nauk Biomedycznych (ICBAS), Uniwersytet w Porto, Portugalia. (147)Department of Surgery, Soonchunhyang University and Hospital, Seoul, Korea. (148)Department of Preventive Medicine, Seoul National University College of Medicine and Cancer Research Institute, Seoul, Korea. Medicine and Cancer Research Institute, Seoul National University, Seul, Korea. (149)Department of Surgery, Daerim St Mary's Hospital, Seul, Korea. (150)Department of Laboratory Medicine and Pathology, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota159Department of Health Sciences Research, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota. (151)Department of Health Sciences Research, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota. (152)Department of Laboratory Medicine and Pathology, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota. (153)Program Genetyki Nowotworów, Wydziały Genetyki Człowieka i Onkologii, McGill University, Montreal, Quebec, Kanada161Department of Medical Genetics, University of Cambridge, Cambridge, Wielka Brytania. (154)Department of Cancer Epidemiology and Genetics, Masaryk Memorial Cancer Institute and MF MU, Brno, Brno. Masaryk Memorial Cancer Institute and MF MU, Brno, Republika Czeska. (155)Clinical Genetics Service, Cancer Biology and Genetics Program, Memorial Sloan-Kettering Cancer. Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork. (156)Clinical Genetics Service, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork. York, Nowy Jork. (157)Department of OB/GYN and Comprehensive Cancer Center, Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Wiedeń, Austria. Vienna, Wiedeń, Austria. (158)Clinical Genetics Branch, Division of Cancer Epidemiology and Genetics, National Cancer Institute, National Institutes of Health, Rockville, Maryland. (159)N. N. Petrov Institute of Oncology, Sankt Petersburg, Rosja. (160)Divison of Human Cancer Genetics, Department of Internal Medicine and Wirusologii Molekularnej, Immunologii i Genetyki Medycznej, Comprehensive Cancer Center, Ohio State University, Columbia. Center, Ohio State University, Columbus. (161)Divison of Human Genetics, Department of Internal Medicine, Comprehensive Cancer Center, Ohio State University, Columbus. (162)Department of Clinical Genetics, Vejle Hospital, Vejle, Dania. (163)Sekcja Diagnostyki Molekularnej, Zakład Biochemii Klinicznej, Aalborg University Hospital, Aalborg, Dania. (164)Department of Clinical Genetics, Aarhus University Hospital, Aarhus N, Dania. (165)Department of Clinical Genetics, Odense University Hospital, Odense C, Dania. (166)Section of Genetic Oncology, Department of Oncology, University of Pisa and Szpital Uniwersytecki w Pizie, Piza, Włochy. (167)Cancer Research Initiatives Foundation, Sime Darby Medical Centre, Subang Jaya, Malezja176Department of Surgery, Faculty of Medicine, University Malaya Instytut Badań nad Rakiem, Uniwersytet Malaya, Kuala Lumpur, Malezja. (168)NorthShore University HealthSystem, Department of Medicine, Evanston, Illinois. (169)Lunenfeld-Tanenbaum Research Institute, Mount Sinai Hospital and University of Toronto, Toronto, O of Toronto, Toronto, Ontario, Kanada. --- Postęp technologiczny w sekwencjonowaniu DNA sprawił, że testy genów są szybkie i bardziej przystępne cenowo. Dowody na skuteczność i opłacalność modeli usług genetycznych modeli usług genetycznych są niezbędne do pomyślnego przełożenia ulepszeń sekwencjonowania na korzyść pacjentów, ale w literaturze poświęconej genetyce jest ich niewiele. W szczególności W szczególności brakuje szczegółowych danych dotyczących kosztów związanych z usługami genetycznymi. A szczegółowych mikro-kosztów 28 możliwych ścieżek związanych z rakiem piersi i/lub jajnika rakiem piersi i/lub jajnika oraz testami BRCA, definiując działania związane z usługami i i ustalenie powiązanych kosztów. Dane te zostały połączone z danymi na poziomie pacjenta z audytu Royal Marsden Cancer Genetics Service w okresie 6 miesięcy, podczas którego w którym badania BRCA oferowano osobom z ≥10% ryzykiem wystąpienia mutacji. mutacji, zgodnie z aktualnymi wytycznymi NICE. Średni koszt we wszystkich pacjentów wyniósł 2227,39 GBP (zakres od 376,51 GBP do 13 553,10 GBP). Średni koszt na ścieżkę dla osoby dotkniętej chorobą wynosił 1897,75 GBP w porównaniu do 2410,53 GBP dla osoby niedotkniętej chorobą. osoby niedotkniętej chorobą. Spośród kobiet przyjmowanych w ramach Cancer Genetics Service podczas audytu 38% było dotkniętych rakiem piersi i/lub jajnika, a 62% było raka piersi i/lub jajnika, a 62% nie było dotkniętych chorobą, ale zaniepokojonych historią swojej rodziny. Najskuteczniejszą strategią jest identyfikacja niezmienionych krewnych osoby dotkniętej chorobą ze zidentyfikowaną mutacją BRCA. zidentyfikowaną mutacją BRCA. Wdrożenie tej strategii wymagałoby bardziej bardziej kompleksowych badań wszystkich kwalifikujących się pacjentów z rakiem, co można osiągnąć poprzez integrację testów BRCA z usługami onkologicznymi. Taka integracja byłaby również bardziej efektywna czasowo i zapewniałaby większy równy dostęp do testów BRCA niż standardowy model usług. --- KONTEKST: Dziedziczny rak piersi dziedziczony w sposób autosomalny dominujący może być maskowany przez małą liczebność rodziny lub przenoszenie przez mężczyzn, biorąc pod uwagę ekspresję ograniczoną do płci. CEL: Określenie, czy mutacje genu BRCA są bardziej rozpowszechnione wśród pojedynczych przypadków przypadków wczesnego zachorowania na raka piersi w rodzinach o ograniczonej lub odpowiedniej niż wynikałoby to z obecnie dostępnych modeli prawdopodobieństwa. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY: Łącznie 1543 kobiety, które zgłosiły się do amerykańskich klinik klinik wysokiego ryzyka w celu oceny ryzyka raka genetycznego i testów genów BRCA. w prospektywnym badaniu rejestrowym między kwietniem 1997 roku a lutym 2007 roku. Trzysta sześć sto sześć z tych kobiet miało raka piersi przed 50. rokiem życia i nie miało krewnych pierwszego lub krewnych drugiego stopnia z rakiem piersi lub jajnika. GŁÓWNY POMIAR WYNIKÓW: Głównym kryterium oceny była struktura rodziny, oceniana na podstawie wielopokoleniowych rodowodów, przewiduje status mutacji genu BRCA. Ograniczona struktura rodziny została zdefiniowana jako mniej niż 2 krewne pierwszego lub drugiego stopnia. krewnych pierwszego lub drugiego stopnia, którzy przeżyli wiek powyżej 45 lat. Struktura rodziny struktury rodziny i prawdopodobieństwo mutacji w modelach Couch, Myriad i BRCAPRO oceniano za pomocą krokowej wielokrotnej regresji logistycznej. Model czułość i swoistość, a także wygenerowano krzywe wygenerowano krzywe charakterystyki odbiornika. WYNIKI: Struktura rodziny była ograniczona w 153 przypadkach (50%). Mutacje genu BRCA wykryto u 13,7% uczestników z ograniczoną strukturą rodzinną w porównaniu z 5,2% z odpowiednią strukturą rodzinną. strukturę rodziny. Struktura rodziny była istotnym predyktorem statusu mutacji (iloraz szans 2,8; 95% przedział ufności, 1,19-6,73; P = .02). Chociaż żaden z modeli żaden z modeli nie działał dobrze, analiza charakterystyki operacyjnej odbiornika wykazała, że modyfikacja danych wyjściowych BRCAPRO za pomocą korekcyjnego wskaźnika prawdopodobieństwa uwzględniającego strukturę rodziny strukturę rodziny była najdokładniejszym predyktorem statusu mutacji genu BRCA (obszar pod krzywą, 0,72; 95% przedział ufności, 0,63-0,81; P<,001) dla pojedynczych przypadków raka piersi. przypadków raka piersi. WNIOSKI: Struktura rodziny może wpływać na dokładność modeli prawdopodobieństwa mutacji prawdopodobieństwa mutacji. Wytyczne dotyczące testów genetycznych mogą wymagać większego uwzględnienia pojedynczych przypadków raka piersi. przypadków raka piersi, gdy struktura rodziny jest ograniczona, a modele prawdopodobieństwa modele prawdopodobieństwa muszą zostać odtworzone przy użyciu ograniczonej historii rodziny jako rzeczywistej zmiennej. --- Geny BRCA1 i BRCA2 są odpowiedzialne za 5-10% przypadków raka piersi i jajnika. przypadków. Jednak zdecydowana większość przypadków raka jajnika i raka piersi nie nie wykazuje dziedzicznej postaci choroby. Geny metabolizujące estrogen mogą również przyczyniać się do predyspozycji do zachorowania na raka piersi lub jajnika. Warianty polimorficzne warianty genu metabolizującego estrogen, CYP17, zostały powiązane z ryzykiem nowotworów hormonozależnych. ryzykiem nowotworów związanych z hormonami. W tym badaniu zbadaliśmy polimorfizmy CYP17 u pacjentek z rakiem jajnika, u których występują mutacje w genach BRCA1 i BRCA2, u pacjentek wykazujących cechy rodzinne, ale nie niosących mutacji mutacji oraz u pacjentek ze sporadycznym rakiem jajnika. Związek między genotypem CYP17 a charakterystyką guza lub parametrami klinicznymi. parametrami klinicznymi. Nasze dane sugerują istnienie związku między ryzykiem raka jajnika a genotypem CYP17 w podgrupie pacjentek z chorobą u których nie stwierdzono mutacji w genach BRCA. Chociaż nie było statystycznie istotnych różnic w rozkładzie genotypu między grupą kontrolną a podgrupą pacjentów z mutacjami BRCA, częstość występowania allelu CYP17 A2 była istotnie wyższa w podgrupie pacjentek bez mutacji BRCA. pacjentów bez mutacji BRCA. Stwierdziliśmy cztero- do ośmiokrotnie wyższe ryzyko u pacjentek z rakiem jajnika pacjentów z rakiem jajnika z wywiadem rodzinnym, ale bez mutacji BRCA. Nasze dane wskazują, że polimorfizm allelu CYP17 A2 może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem i może stanowić biomarker dla pacjentek z rakiem jajnika, u których nie zaobserwowano mutacji w genach BRCA. mutacji w genach BRCA. --- TŁO: Gen PALB2 (FANCN) został zidentyfikowany jako składnik endogennego kompleksu BRCA2, który koduje białko naprawy DNA uczestniczące wraz z BRCA1. BRCA2, który koduje białko naprawy DNA uczestniczące wraz z białkami BRCA1 i BRCA 2 w naprawie dwuniciowych pęknięć DNA. Dziedziczne mutacje PALB2 są związane ze zwiększonym ryzykiem raka piersi i trzustki u heterozygot u heterozygot. Ryzyko raka piersi u nosicielek mutacji PALB2 zostało ostatnio zostało oszacowane na 33-58% w zależności od historii raka piersi w rodzinie; Ryzyko raka trzustki u nosicieli mutacji PALB2 nie zostało jeszcze dokładnie precyzyjnie określone. MATERIAŁY I WYNIKI: Wyniki badania identyfikującego mutacje PALB2 u nosicielek mutacji wysokiego ryzyka, BRCA1/2-ujemnych, pacjentek z rakiem piersi i / lub jajnika w Czechach wskazują, że częstość występowania dziedzicznych mutacji PALB2 w naszej populacji jest dość wysoka. populacji jest dość wysoka. Co ciekawe, prawie 20% wszystkich rozpoznanych mutacji stanowiły duże rearanżacje genomowe. Najwyższy odsetek mutacji PALB2 (porównywalny z liczbą mutacji zgłoszonych dla BRCA2) stwierdzono w podgrupie dziedzicznych mutacji PALB2. w podgrupie pacjentek z dziedzicznym rakiem piersi (5,5%). Częstość występowania mutacji w niezależnej grupie czeskich niewyselekcjonowanych pacjentów z rakiem trzustki wynosiła około 1,3%. WNIOSKI: Biorąc pod uwagę częstość występowania patogennych, dziedzicznych mutacji PALB2 w naszej populacji, ich fenotypowe podobieństwo do BRCA2 i spodziewane ryzyko raka piersi związane z mutacjami PALB2, jego badanie przesiewowe (w tym duże rearanżacje genomowe) powinny być zalecane u pacjentek z rodzin dziedzicznego raka piersi. rodzin z dziedzicznym rakiem piersi. Monitorowanie nosicielek patogennych mutacji PALB2 powinno być podobna do tej u nosicielek mutacji BRCA2, umożliwiając wczesną diagnozę, zapobieganie i możliwą terapię celowaną. W przypadku nosicielek mutacji nosicieli można rozważyć w przypadku silnej historii raka w rodzinie i ewidentnej segregacji patogennej mutacji z fenotypem guza. Dodatkowa analiza różnych populacji pacjentów z rakiem i dalsze metaanalizy będą konieczna do dokładnej oceny penetracji genu PALB2 i jego znaczenia dla ryzyka raka trzustki i innych nowotworów. --- W ciągu ostatnich lat opracowano kilka empirycznych i statystycznych modeli opracowanych w celu rozróżnienia nosicieli i osób niebędących nosicielami linii germinalnej BRCA1/BRCA2 (rak piersi 1, wczesny początek/rak piersi 2, wczesny początek) w rodzinach z dziedzicznym rakiem piersi lub jajnika. Wśród nich są Model BRCAPRO lub CaGene jest powszechnie stosowany podczas poradnictwa genetycznego i odgrywa odgrywa kluczową rolę w identyfikacji potencjalnych nosicieli mutacji BRCA1/2. Porównaliśmy wydajność i przydatność kliniczną BRCAPRO w wersji 5.1 vs wersją 6.0 w celu oceny dokładności diagnostycznej zaktualizowanej wersji. Badanie przeprowadzono na 517 rodowodach pacjentów z rodzinną historią raka piersi lub jajnika. raka piersi lub jajnika, z których 150 poddano badaniom przesiewowym w kierunku mutacji BRCA1/2, zgodnie z oceną BRCAPRO lub kryteriami opartymi na wywiadzie rodzinnym. W naszym CaGene 5.1 był bardziej czuły niż CaGene 6.0, chociaż ten ostatni wykazywał wyższą swoistość. wyższą swoistość. Obie wersje BRCAPRO lepiej dyskryminują mutacje BRCA1 niż BRCA2. mutacje. Badanie to wykazało podobne wyniki w dwóch wersjach BRCAPRO nawet jeśli CaGene 6.0 niedoszacował przewidywania ryzyka genetycznego w niektórych rodzinach mutacji BRCA w niektórych rodzinach. Doradcy genetyczni powinni zdawać sobie sprawę z tego ograniczenie, a podczas poradnictwa genetycznego wskazane byłoby stosowanie zestawu kryteriów w celu poprawy przewidywania nosicielstwa mutacji. --- Mutacje w genach BRCA zwiększają ryzyko zachorowania na raka piersi i jajnika. Te mutacje są specyficzne dla populacji. Ponieważ nie ma danych na temat mutacji BRCA mutacji BRCA na większej liczbie probantów w Serbii, celem tego badania było określenie typów i częstotliwości mutacji BRCA u osób z rodzin wysokiego ryzyka z Serbii. rodzin wysokiego ryzyka z Serbii, a także określenie, które mutacje BRCA mogą być mogą być uważane za założycielskie dla populacji serbskiej. Przeanalizowaliśmy 94 probantów i wykryliśmy 9 mutacji typu frameshift u 12 osób, 1 łagodną mutację nonsensowną BRCA2 oraz liczne mutacje typu missense i synonimiczne w obu genach. Częstotliwość mutacji typu frameshift wynosi 12,77%. Oprócz dwóch nowych mutacji wykrytych w naszej populacji, o których informowaliśmy wcześniej, wykryliśmy kolejną nową mutację mutację - c.7283delT w eksonie 14 genu BRCA2. Żadna z wykrytych mutacji mutacji można uznać za mutacje założycielskie dla populacji serbskiej, ponieważ każda z nich została z nich została znaleziona w nie więcej niż dwóch rodzinach wysokiego ryzyka. Ta różnorodność mutacji najprawdopodobniej wynika z wysokiego wskaźnika migracji w historii tej części Europy. Europy. Interpretacja wyników testów genetycznych z mutacjami missense o nieznanym znaczeniu klinicznym mutacji missense o nieznanym znaczeniu klinicznym jest bardzo trudna i należy do niej podchodzić ostrożnie, wykorzystując wszystkie dostępne źródła danych. ostrożnie, wykorzystując wszystkie dostępne źródła danych do interpretacji wyników. --- Osoby wykazujące mutacje w dwóch genach supresorowych nowotworów, BRCA1 i BRCA2, mają znacznie zwiększone ryzyko zachorowania na raka piersi i/lub jajnika. Częstość występowania mutacji genu BRCA jest bardzo wysoka u aszkenazyjskich Żydówek europejskiego pochodzenia. pochodzenia europejskiego i może pojawić się wiele problemów, szczególnie w przypadku ortodoksyjnych kobiet ortodoksyjnych kobiet, ze względu na ich status genetyczny. Ich obowiązki wynikające z żydowskiego kodeksu kodeksu etycznego, zwanego prawem żydowskim, w odniesieniu do akceptowalności różnych strategii różnych strategii zmniejszających ryzyko, mogą być słabo rozumiane. W niniejszym artykule przedstawiono moralny, jaki prawo żydowskie nadaje kobietom w odniesieniu do testowania, poufności i innych kwestii. Celem jest poszerzenie wiedzy pielęgniarek wiedzy pielęgniarek na temat tego, w jaki sposób konkretna tradycja religijna może wpływać na podejmowanie decyzji podejmowanie decyzji dotyczących testów genetycznych, w celu zwiększenia ich zrozumienia wrażliwej kulturowo opieki etycznej. --- Informacje o autorze: (1)Human Genetics Group, Spanish National Cancer Centre (CNIO), Madryt, Hiszpania; Biomedical Network on Rare Diseases (CIBERER), Madryt, Hiszpania. (2) Cancer Epidemiology Centre, Cancer Council Victoria, Melbourne, Australia. (3) Centre for Cancer Genetic Epidemiology, Department of Public Health and Primary Care, University of Cambridge, University of Cambridge. Department of Public Health and Primary Care, University of Cambridge, Cambridge, Wielka Brytania. (4) Human Genetics Group, Spanish National Cancer Centre (CNIO), Madryt, Hiszpania. (5) Genotyping Unit (CeGen), Spanish National Cancer Centre (CNIO), Madryt, Hiszpania. (6) IFOM, Fondazione Istituto FIRC di Oncologia Molecolare, Mediolan, Włochy. (7) Genetic Counseling Unit, Hereditary Cancer Program, IDIBELL-Catalan Institute of Oncology, Barcelona, Hiszpania. (8) Laboratorium Onkologii Molekularnej, Hospital Clinico San Carlos, IdISSC, Madryt, Hiszpania. (9) Instytut Biologii i Genetyki Molekularnej, Universidad de Valladolid (IBGM-UVA), Valladolid, Hiszpania. (10) Laboratorium Onkogenetyki, Szpital Uniwersytecki Vall d'Hebron, Vall d'Hebron Institute of Oncology (VHIO), Vall d'Hebron Institut de Recerca (VHIR), and Universitat Autonoma de Barcelona, Barcelona, Hiszpania. (11) Oncology Service, Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, Barcelona, Hiszpania. (12) Laboratorium Diagnostyki Molekularnej IRRP, Narodowe Centrum Badań Naukowych Demokritos Aghia, Hiszpania. Badań Naukowych Demokritos Aghia Paraskevi Attikis, Ateny, Grecja. (13)Molecular Genetics Laboratory (Department of Biochemistry), Cruces Hospital Barakaldo, Bizkaia, Hiszpania. (14)Medical Oncology Service, Hospital Clínico Lozano Blesa, San Juan Bosco, Zaragoza, Hiszpania. (15) Laboratorium Genomiki Nowotworów, Centre Hospitalier Universitaire de Québec i Laval University, Quebec City, Kanada. (16)Department of Oncology, Lund University, Lund, Szwecja. (17) Oddział Onkologii, Szpital Uniwersytecki Karolinska, Sztokholm, Szwecja. (18)Zakład Genetyki Klinicznej, Szpital Uniwersytecki Karolinska, Sztokholm, Szwecja. (19)Oddział Onkologii, Szpital Uniwersytecki w Lund, Lund, Szwecja. (20) Zakład Genetyki Klinicznej, Szpital Uniwersytecki w Lund, Lund, Szwecja. (21)Center for Clinical Cancer Genetics and Global Health, University of Chicago Medical Center, Chicago, Illinois Medical Center, Chicago, Illinois, Stany Zjednoczone Ameryki. (22)Wydziały Medycyny, Epidemiologii i Biostatystyki, Uniwersytet Kalifornijski w San Francisco, San Francisco, USA. California, San Francisco, San Francisco, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki. (23)Abramson Cancer Center and Department of Medicine, The University of Pennsylvania School of Medicine, Filadelfia, Pensylwania, Stany Zjednoczone Ameryki. Ameryka. (24)Abramson Cancer Center and Center for Clinical Epidemiology and Biostatistics, The University of Pennsylvania School of Medicine, Stany Zjednoczone Ameryki. Biostatystyki, The University of Pennsylvania Perelman School of Medicine, Filadelfia, Pensylwania, Stany Zjednoczone Ameryki. (25)University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, Teksas, Stany Zjednoczone Ameryki. Ameryki. (26)Women's Cancer Program w Samuel Oschin Comprehensive Cancer Institute, Cedars-Sinai Medical Center, Los Angeles, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki. (27)Department of Epidemiology, Cancer Prevention Institute of California, Fremont, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki. (28)Department of Health Research & Policy, Stanford University School of Medicine, Stanford, Kalifornia, Stany Zjednoczone. Medicine, Stanford, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki. (29)Fox Chase Cancer Center, Filadelfia, Pensylwania, Stany Zjednoczone Ameryki. Ameryka. (30)Genetic Epidemiology Laboratory, Department of Pathology, University of Melbourne, Parkville, Australia. (31)Centrum Epidemiologii Molekularnej, Środowiskowej, Genetycznej i Analitycznej, University of Melbourne, Melbourne, Victoria, Australia. (32)Department of Epidemiology, Columbia University, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. Stany Zjednoczone Ameryki. (33)Department of Oncological Sciences, Huntsman Cancer Institute, University of Utah School of Medicine, Salt Lake City, Utah, Stany Zjednoczone Ameryki. (34)Vilnius University Hospital Santariskiu Clinics, Centrum Hematologii, Onkologii i Medycyny Transfuzjologicznej, Oddział Centrum Hematologii, Onkologii i Transfuzjologii, Departament Medycyny Molekularnej i Regeneracyjnej, Wilno, Litwa. (35)Department of Genetics, University of Pretoria, Pretoria, Republika Południowej Afryki. (36)Department of Population Sciences, Beckman Research Institute of City of Hope, Duarte, California, United Hope, Duarte, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki. (37)Center for Genomic Medicine, Rigshospitalet, University of Copenhagen, Kopenhaga, Dania. (38)Department of Oncology, Rigshospitalet, University of Copenhagen, Kopenhaga, Dania. (39)Department of Clinical Genetics, Rigshospitalet, University of Copenhagen, Kopenhaga, Dania. (40)Clinical Cancer Genetics, City of Hope, Duarte, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki. Ameryka. (41)Unit of Medical Genetics, Department of Preventive and Predictive Medicine, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori (INT), Mediolan, Włochy. (42)Division of Cancer Prevention and Genetics, Istituto Europeo di Oncologia, Mediolan, Włochy. (43)IFOM, Fondazione Istituto FIRC di Oncologia Molecolare i Cogentech Cancer Genetic Test Laboratory, Mediolan, Włochy. Genetic Test Laboratory, Mediolan, Włochy. (44)Division of Experimental Oncology 1, Centro di Riferimento Oncologico, IRCCS, Aviano, Włochy. (45) Oddział Nowotworów Dziedzicznych, Departament Epidemiologii, Prewencji i Funkcji Specjalnych, IRCCS A., Włochy. Special Functions, IRCCS AOU San Martino - IST Istituto Nazionale per la Ricerca sul Cancro, Genua, Włochy. (46)Unit of Medical Genetics, Department of Biomedical, Experimental and Nauk Klinicznych, Uniwersytet we Florencji, Florencja, Włochy. (47)Zakład Medycyny Molekularnej, Uniwersytet "Sapienza", Rzym, Włochy. (48)UO Anatomia Patologica, Ospedale di Circolo-Università dell'Insubria, Varese, Włochy. (49) Unit of Molecular bases of genetic risk and genetic testing, Department of Preventive and Predictive Medicine, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori (INT), Mediolan, Włochy. (50)Dana-Farber Cancer Institute, Boston, Massachusetts, Stany Zjednoczone Ameryki Ameryka. (51)Genetic Medicine, Manchester Academic Health Sciences Centre, Central Manchester University Hospitals NHS Foundation Trust, Manchester, Wielka Brytania. Brytania. (52)South East Thames Regional Genetics Service, Guy's Hospital London, Wielka Brytania. Brytania. (53)Oncogenetics Team, The Institute of Cancer Research and Royal Marsden NHS Foundation Trust, Londyn, Wielka Brytania. Foundation Trust, Londyn, Wielka Brytania. (54)Yorkshire Regional Genetics Service, Leeds, Wielka Brytania. (55)Ferguson-Smith Centre for Clinical Genetics, Yorkhill Hospitals, Glasgow, Wielka Brytania. (56)West Midlands Regional Genetics Service, Birmingham Women's Hospital Healthcare NHS Trust, Edgbaston, Birmingham, Wielka Brytania. (57)Wessex Clinical Genetics Service, Princess Anne Hospital, Southampton, Wielka Brytania. (58)Sheffield Clinical Genetics Service, Sheffield Children's Hospital, Sheffield, Wielka Brytania. (59)Clinical Genetics Department, St Georges Hospital, University of London, London, Wielka Brytania. (60)Department of Clinical Genetics, Royal Devon & Exeter Hospital, Exeter, Wielka Brytania. (61)Department of Clinical Genetics, East Anglian Regional Genetics Service, Addenbrookes Hospital, Cambridge, Wielka Brytania. (62)Institute of Human Genetics, Centre for Life, Newcastle Upon Tyne Hospitals NHS Trust, Newcastle upon Tyne, Zjednoczone Królestwo. (63)South East of Scotland Regional Genetics Service, Western General Hospital, Edinburgh, Zjednoczone Królestwo. (64)North East Thames Regional Genetics Service, Great Ormond Street Hospital for Children NHS Trust, Londyn, Wielka Brytania. (65)Oxford Regional Genetics Service, Churchill Hospital, Oxford, Wielka Brytania. Brytania. (66)Regionalne Centrum Genetyki Irlandii Północnej, Szpital Miejski w Belfaście, Belfast, Zjednoczone Królestwo. (67)South West Regional Genetics Service, Bristol, Wielka Brytania. (68)Academic Unit of Clinical and Molecular Oncology, Trinity College Dublin and James's Hospital, Dublin, Irlandia. (69)Cheshire & Merseyside Clinical Genetics Service, Liverpool Women's NHS Foundation Trust, Liverpool, Wielka Brytania. (70)Department of Pathology and Laboratory Medicine, University of Kansas Medical Center, Kansas City, Kansas, Stany Zjednoczone Ameryki. (71)Centre of Familial Breast and Ovarian Cancer (Centrum Rodzinnego Raka Piersi i Jajnika) oraz Centre for Integrated Onkologii (CIO), Szpital Uniwersytecki w Kolonii, Kolonia, Niemcy. (72)Instytut Informatyki Medycznej, Statystyki i Epidemiologii, Uniwersytet w Lipsku, Lipsk. w Lipsku, Lipsk, Niemcy. (73)Department of Gynaecology and Obstetrics, Division of Tumor Genetics, Klinikum rechts der Isar, Uniwersytet Techniczny w Monachium, Monachium, Niemcy. (74)Department of Gynecology and Obstetrics, University Medical Center Schleswig-Holstein, Campus Kiel, Kilonia, Niemcy. (75)Instytut Genetyki Człowieka, Uniwersyteckie Centrum Medyczne Szlezwik-Holsztyn, Campus Kiel, Kilonia, Niemcy. (76)Department of Gynaecology and Obstetrics, University Hospital Düsseldorf, Heinrich-Heine University Düsseldorf, Düsseldorf, Niemcy. (77)Institute of Human Genetics, Department of Human Genetics, University Hospital Heidelberg, Heidelberg. Hospital Heidelberg, Heidelberg, Niemcy. (78)Department of Gynaecology and Obstetrics, University Hospital Ulm, Ulm, Niemcy. (79)Institute of Cell and Molecular Pathology, Hannover Medical School, Hannover, Niemcy. (80)Instytut Genetyki Człowieka, Uniwersytet w Münster, Münster, Niemcy. (81)Oddział Ginekologii i Położnictwa, Szpital Uniwersytecki Carl Gustav Carus, Uniwersytet Techniczny w Dreźnie, Drezno, Niemcy. (82)Institute of Human Genetics, Campus Virchov Klinikum, Charite Berlin, Berlin, Niemcy. (83)Centrum Rodzinnego Raka Piersi i Jajnika, Zakład Genetyki Medycznej, Instytut Genetyki Człowieka, Berlin, Niemcy. Department of Medical Genetics, Institute of Human Genetics, University Würzburg, Würzburg, Niemcy. (84)Institut Curie, Department of Tumour Biology, Paryż, Francja; Institut Curie, INSERM U830, Paryż, Francja; Université Paris Descartes, Sorbonne Paris Cité, Paris, Francja. (85)Unité Mixte de Génétique Constitutionnelle des Cancers Fréquents, Hospices Civils de Lyon - Centre Léon Bérard, Lyon, Francja; INSERM U1052, CNRS UMR5286, Université Lyon 1, Centre de Recherche en Cancérologie de Lyon, Lyon, Francja. (86)INSERM U1052, CNRS UMR5286, Université Lyon 1, Centre de Recherche en Cancérologie de Lyon, Lyon, Francja. (87)Centrum Genetyki Medycznej, Uniwersytet w Gandawie, Gandawa, Belgia. (88)Gynecologic Oncology Group Statistical and Data Center, Roswell Park Cancer Institute, Buffalo, New York Institute, Buffalo, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. (89)Szpital Księcia Walii. Sydney, Australia. (90)Ohio State University, Columbus Cancer Council, Columbus, Ohio, Stany Zjednoczone Ameryki. Stany Zjednoczone Ameryki. (91)Division of Gynecologic Oncology, NorthShore University HealthSystem, Evanston, Illinois, Stany Zjednoczone Ameryki. (92)Division of Gynecologic Oncology, NorthShore University HealthSystem, Chicago, Illinois, Stany Zjednoczone Ameryki. (93)Dla Tufts Medical Center, Boston, Massachusetts, Stany Zjednoczone Ameryki. (94)Yale University School of Medicine, New Haven, Connecticut, Stany Zjednoczone Ameryki. Ameryka. (95)Department of Obstetrics and Gynecology, University of Helsinki and Helsinki Helsinki University Central Hospital, Helsinki, Finlandia. (96)Department of Epidemiology, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Holandia. Holandia. (97)Department of Clinical Genetics, Academic Medical Center, Amsterdam, Holandia. Holandia. (98)Family Cancer Clinic, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Holandia. Holandia. (99)Department of Clinical Genetics, VU University Medical Centre, Amsterdam, Holandia. (100)University of Groningen, University Medical Center Groningen, Department of Department of Genetics, Groningen, Holandia. (101)Department of Clinical Genetics, Leiden University Medical Center Leiden, Leiden, Holandia. (102)Department of Clinical Genetics and GROW, School for Oncology and Developmental Biology, MUMC, Holandia. Developmental Biology, MUMC, Maastricht, Holandia. (103)Department of Human Genetics, Radboud University Nijmegen Medical Centre, Nijmegen, Holandia. (104)Department of Clinical Genetics, Family Cancer Clinic, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, The Netherlands. Medical Center, Rotterdam, Holandia. (105)Department of Pathology, Family Cancer Clinic, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, Holandia. Center, Rotterdam, Holandia. (106)Department of Medical Genetics, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Holandia. (107)Department of Human Genetics & Department of Pathology, Leiden University Medical Center, Leiden, Holandia. Medical Center, Leiden, Holandia. (108)The Hereditary Breast and Ovarian Cancer Research Group, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Holandia. Institute, Amsterdam, Holandia. (109)Department of Molecular Genetics, National Institute of Oncology, Budapest, Węgry. (110)Molecular Diagnostic Unit, Hereditary Cancer Program, IDIBELL-Catalan Institute of Oncology, Barcelona, Hiszpania. (111)Zakład Genetyki i Patologii, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Szczecin, Polska. (112)Zakład Genetyki i Patomorfologii, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Szczecin, Polska; Podyplomowa Szkoła Medycyny Molekularnej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa, Polska. Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa, Polska. (113)Department of Oncology, Landspitali University Hospital and BMC, Faculty of Medicine, University of Iceland, Reyk. Medicine, University of Iceland, Reykjavik, Islandia. (114)Laboratoire de Diagnostic Génétique et Service d'Onco-hématologie, Hopitaux Universitaire de Strasbourg, CHRU Nouvel Hôpital Civil, Strasbourg, Francja. (115)Immunology and Molecular Oncology Unit, Veneto Institute of Oncology IOV - IRCCS, Padwa, Włochy. IRCCS, Padwa, Włochy. (116) Departament Genetyki, Portugalski Instytut Onkologii, Porto, oraz Instytut Nauk Biomedycznych (ICBAS), Uniwersytet w Porto, Porto, Portugalia. (117)Department of Genetics and Computational Biology, Queensland Institute of Medical Research, Brisbane, Australia. (118)Kathleen Cuningham Consortium for Research into Familial Breast Cancer, Peter MacCallum Cancer Center, Melbourne, Australia. (119)Department of Health Sciences Research, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota, Stany Zjednoczone Ameryki. (120)Department of Laboratory Medicine and Pathology, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota, Stany Zjednoczone Ameryki. (121)Center for Individualized Medicine, Mayo Clinic, Scottsdale, Arizona, Stany Zjednoczone Ameryki. (122)Center for Translational Cancer Research, Department of Biological Nauk Biologicznych, Uniwersytet Delaware, Newark, Delaware, Stany Zjednoczone Ameryki. (123)Clinical Genetics Service, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. York, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki; Cancer Biology and Genetics Program, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. Ameryka. (124)Clinical Genetics Service, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. York, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. (125)Diagnostic Molecular Genetics Laboratory, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. Center, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki. (126)Department of OB/GYN and Comprehensive Cancer Center, Medical University of Vienna, Wiedeń, Austria. (127)Department of Cancer Epidemiology, Moffitt Cancer Center, Tampa, Floryda, Stany Zjednoczone Ameryki. (128)Clinical Genetics Branch, Division of Cancer Epidemiology and Genetics, National Cancer Institute, National Institutes of Health, Rockville, Maryland, Stany Zjednoczone Ameryki. (129)Clalit National Israeli Cancer Control Center, Hajfa, Izrael. (130)Samuel Lunenfeld Research Institute, Mount Sinai Hospital, Toronto, Ontario, Kanada, i Cancer Care Ontario, Wydziały Genetyki Molekularnej i Medycyny Laboratoryjnej oraz Patobiologii, Toronto, Kanada. Laboratory Medicine and Pathobiology, University of Toronto, Toronto, Ontario, Kanada. (131)Department of Laboratory Medicine and Pathobiology, University of Toronto, Toronto, Ontario, Kanada; Laboratory Medicine Program, University Health Network, Toronto, Ontario, Kanada. (132)Ontario Cancer Genetics Network: Samuel Lunenfeld Research Institute, Szpital Mount Sinai Hospital, Toronto, Ontario, Kanada. (133)Wydział Genetyki Nowotworów Człowieka, Wydziały Medycyny Wewnętrznej i Wirusologii Molekularnej, Immunologii i Immunologii, Toronto, Ontario, Kanada. Wirusologii Molekularnej, Immunologii i Genetyki Medycznej, Comprehensive Cancer Center, The Ohio State University, Columbus, Ohio, Stany Zjednoczone Ameryki. (134)Department of Clinical Genetics, Vejle Hospital, Vejle, Dania. (135)Sekcja Diagnostyki Molekularnej, Zakład Biochemii Klinicznej, Aalborg University Hospital, Aalborg, Dania. (136)Department of Clinical Genetics, Aarhus University Hospital, Aarhus, Dania. (137)Department of Clinical Genetics, Odense University Hospital, Odense, Dania. (138)Centrum Medyczne Sheba, Tel Awiw, Izrael. (139)Canada Research Chair in Oncogenetics, Cancer Genomics Laboratory, Centre Hospitalier Universitaire de Québec i Laval University, Quebec City, Kanada. (140)Department of Health Sciences Research, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota, Stany Zjednoczone Ameryki; Department of Laboratory Medicine and Pathology, Mayo Clinic, Rochester, Minnesota, Stany Zjednoczone Ameryki. (141)Human Genetics Group, Spanish National Cancer Centre (CNIO), Madryt, Hiszpania; Biomedical Network on Rare Diseases (CIBERER), Madryt, Hiszpania; Genotyping Unit (CeGen), Hiszpańskie Narodowe Centrum Raka (CNIO), Madryt, Hiszpania. --- Niniejszy artykuł omawia prezentację, którą wygłosiłem na sympozjum poświęconym genetyce podczas 4. 4 Europejskiej Konferencji Raka Piersi, która odbyła się w Hamburgu w marcu 2004 roku. Przede wszystkim cele i metody pracy grupy wsparcia specjalizującej się w dziedzicznym raku piersi/jajnika Holenderskiego Stowarzyszenia Pacjentów z Rakiem Piersi. w dziedzicznym raku piersi/jajnika Holenderskiej Organizacji Pacjentów z Rakiem Piersi, znanej jako Borstkanker. Wyjaśniono przede wszystkim cele i metody pracy grupy doradczej specjalizującej się w dziedzicznym raku piersi/jajnika, działającej w ramach Holenderskiej Organizacji Pacjentów z Rakiem Piersi (BVN). Ponadto, niektóre specyficzne indywidualne problemy, które nosiciele mutacji mogą mutacji mogą napotkać przed i po badaniu podatności na BRCA1/2. Należą do nich dylematy związane z wyborem interwencji zapobiegawczych, radzenie sobie z psychologicznym wpływem psychologicznym wpływem wiedzy o tym, że jest się nosicielem mutacji, radzenie sobie z społecznymi implikacjami bycia genetycznie zagrożonym, przykład dyskryminacji ubezpieczeniowej. dyskryminacji. Ponadto podkreślono niektóre kontrowersyjne kwestie społeczne i etyczne, które są obecnie przedmiotem debaty. etyczne, które są obecnie przedmiotem debaty, takie jak kwestia europejskiego opatentowania genów podatności na raka piersi BRCA1 i BRCA2. Ponieważ ten może również stać się istotny dla innych chorób związanych z genami, całe społeczeństwo musi rozważyć musi rozważyć etyczne i społeczne implikacje związane z patentowaniem ludzkich genów w ogóle. z patentowaniem ludzkich genów w ogóle. Innym etycznym obszarem debaty jest kontrowersyjną kwestią prenatalnych testów BRCA i wyboru przerwania ciąży. Wreszcie, Grupa Robocza apeluje o międzynarodową współpracę oraz wymianę danych i doświadczeń między specjalistami. oraz wymianę danych i doświadczeń między specjalistami i pacjentami. Okazuje się, że Okazuje się, że specjaliści w różnych krajach europejskich mają tendencję do doradzania w zakresie różne strategie zarządzania ryzykiem i metody leczenia, w związku z czym Grupa Robocza zdecydowanie opowiada się za międzynarodową standaryzacją zarządzania ryzykiem i leczenia nosicieli mutacji. W tym względzie szczególną uwagę należy należy zwrócić szczególną uwagę na grupę, która uzyskała nieinformatywny lub negatywny wynik testu BRCA, ponieważ grupa ta jest nadal uważana za grupę wysokiego ryzyka rozwoju choroby. choroby. --- Wstęp: Geny związane z rakiem piersi (BRCA) mają kluczowe znaczenie dla naprawy DNA. Mutacje w BRCA1 i BRCA2 (BRCAm) powodują utratę tych mechanizmów naprawczych i potencjalną kancerogenezę. Geny BRCAm są powszechne w raku jajnika, szczególnie w chorobach wrażliwych na platynę. Zwiększona częstość występowania BRCAm w wrażliwych na platynę jest prawdopodobnie spowodowana zwiększoną reaktywnością na chemioterapię platyną chemioterapię z powodu niedoboru naprawy rekombinacji homologicznej. Celem tego badania było zbadanie testów BRCA, wzorców leczenia i przeżycia w nawrotowym raku jajnika wrażliwym na platynę (PSR). METODY: Była to obserwacyjna analiza kohortowa raka jajnika PSR leczonego w Huntsman Cancer Institute. w Huntsman Cancer Institute w latach 1995-2012. Status BRCA w linii zarodkowej został ustalony na podstawie przeglądu karty i sklasyfikowany jako BRCAm (BRCA1/2 dodatni), BRCAwt (typ dziki BRCA lub wariant o niepewnym znaczeniu) i niesprawdzony. Wzorce leczenia i przeżycie oceniano od nawrotu do śmierci lub ostatniej obserwacji. Metodę Kaplana-Meiera wykorzystano do oceny przeżycia od nawrotu według statusu BRCA. Regresję logistyczną i model proporcjonalnego ryzyka COX zastosowano odpowiednio do oszacowania czynników predykcyjnych badania BRCA i przeżycia. WYNIKI: Spośród 168 pacjentek z PSR 15 (9%) miało BRCAm, 25 (15%) BRCAwt, a 128 (76%) było nietestowanych. Mediana wieku w PSR wynosiła 56 lat dla BRCAm i BRCAwt (p = 0,90) i 63 lata dla osób niezbadanych (p = 0,033 vs BRCAm). Całkowite przeżycie było podobne między BRCAm i BRCAwt (mediana 50,4 vs 67,5 miesiąca, p = 0,86) i wyniosło 24,9 miesiąca u niezbadanych pacjentów. Istotnymi czynnikami predykcyjnymi prawdopodobieństwa badania BRCA był wiek (OR = 0,93, 95% CI 0,89, 0,97, p = 0,002), rak piersi lub jajnika w rodzinie (OR = 8,33, 95% CI: 3,08, 22,59, p < 0,001) i rok rozpoznania raka (OR = 10,02, 95% CI: 3,22, 31,21, p < 0,001). Pacjenci poddani testom BRCA mieli niższe ryzyko zgonu w porównaniu z osobami niepoddanymi testom (HR 0,35, 95% CI 0.17, 0.68, p = 0.001). WNIOSKI: Pacjenci z BRCAwt mieli podobne wyniki do pacjentów z BRCAm, potencjalnie potencjalnie ze względu na podobny wiek w momencie diagnozy, reprezentujący tendencyjność testowania BRCA. Młodsze pacjentki, pacjentki z rakiem piersi lub jajnika w wywiadzie rodzinnym oraz pacjentki, u których u których diagnozę postawiono niedawno, częściej poddawały się testom BRCA. Pacjentki poddane testom BRCA miały niższe ryzyko zgonu. --- Około 5% do 10% nowotworów piersi i jajnika jest związanych z dziedziczną mutacją genu. dziedziczną mutacją genu. Spośród tych przypadków, 84% dziedzicznego raka piersi i ponad 90% dziedzicznego raka jajnika jest spowodowanych mutacjami w genach BRCA1 lub BRCA2. Historie chorób nowotworowych w rodzinie są niezbędnym narzędziem w identyfikacji i osób zagrożonych dziedzicznym rakiem piersi i jajnika. zespół. Ryzyko nosicielstwa możliwej do zidentyfikowania mutacji genu BRCA może być ocenione przez przeszkolonych pracowników służby zdrowia przy użyciu różnych modeli ryzyka przed badaniem. Osoby nosicielami mutacji genu BRCA mają zwiększone ryzyko zachorowania na dziedzicznego zespołu raka piersi i jajnika. Testy genetyczne w kierunku mutacji genu BRCA jest oferowane zgodnie z wytycznymi Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej. Zgodnie z wytycznymi, pacjenci są informowani o ryzyku, korzyściach i ograniczeniach związanych z badaniem przed poddania się procesowi testowania. Po otrzymaniu wyników świadczeniodawcy opieki zdrowotnej pacjentowi odpowiednie zalecenia dotyczące postępowania medycznego. --- Znaczna część rodzin raka piersi i jajnika Żydów aszkenazyjskich (AJ) jest nosicielem jednej z trzech mutacji założycielskich w BRCA1 (185delAG, 5382InsC) i BRCA2 (6174delT). Mutacje niezałożycielskie są identyfikowane w kolejnych 2-4% takich rodzin. rodzin. Zakres, w jakim główne rearanżacje genomowe w BRCA przyczyniają się do raka piersi i jajnika u Aszkenazyjczyków nie jest dobrze poznany. My zidentyfikowaliśmy osoby AJ z rakiem piersi i / lub jajnika przechodzące ocenie ryzyka dziedzicznego raka piersi/jajnika od 2006 roku bez dowodów na istnienie szkodliwej mutacji w sekwencjonowaniu genu BRCA, które zostały przebadane pod kątem głównych rearanżacji genu rearanżacji genów BRCA1 i BRCA2. Dla każdego probanta prawdopodobieństwo przed badaniem zidentyfikowania szkodliwej mutacji BRCA oszacowano przy użyciu modelu Myriad II. Zidentyfikowaliśmy 108 osób dotkniętych chorobą, które przeszły testy dużych rearanżacji (80 z rakiem piersi, 19 z rakiem jajnika, dziewięć z rakiem piersi i jajnika). Średnia średnie szacowane prawdopodobieństwo wystąpienia szkodliwej mutacji w BRCA1 i BRCA2 dla AJ wynosiło BRCA1 i BRCA2 wynosiło 24,7% (zakres: 4,4-88,9%). Nie zidentyfikowano rearanżacji genomowych zidentyfikowano ani w całej grupie, ani u 26 osób z szacunkowym z szacunkową częstością występowania mutacji przekraczającą 30%. Główne rearanżacje genów obejmujące BRCA1 i BRCA2 wydają się mieć niewielki udział w obciążeniu dziedziczną predyspozycją do raka piersi i jajnika. predyspozycji do raka piersi i jajnika u Aszkenazyjczyków. --- TŁO: Klinicznie istotne mutacje genów BRCA1 i BRCA2 są są związane ze zwiększoną podatnością na raka piersi i jajnika. Chociaż mutacje te są rzadkie, zainteresowanie opinii publicznej ich badaniem rośnie. CEL: Określenie korzyści i szkód związanych z badaniami przesiewowymi w kierunku dziedzicznej podatności na raka piersi i jajnika raka piersi i jajnika w ogólnej populacji kobiet bez raka zgłaszających się do podstawowej opieki zdrowotnej w Stanach Zjednoczonych. ŹRÓDŁA DANYCH: MEDLINE (1966 do 1 października 2004), bazy danych Cochrane Library, listy referencyjne, przeglądy, strony internetowe i eksperci. SELEKCJA BADAŃ: Kwalifikowalność została określona przez kryteria włączenia specyficzne dla kluczowe pytania dotyczące oceny ryzyka, poradnictwa genetycznego, testowania mutacji, interwencji prewencyjnych i potencjalnych działań niepożądanych. EKSTRAKCJA DANYCH: Po dokonaniu przeglądu badań, dane zostały wyodrębnione, wprowadzone do tabel i podsumowane przy użyciu metod opisowych lub statystycznych. Jakość badań została oceniona przy użyciu wcześniej zdefiniowanych kryteriów. SYNTEZA DANYCH: Opracowano narzędzia oceniające ryzyko mutacji i wytyczne dotyczące skierowań. ich dokładność, skuteczność i działania niepożądane w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej są nieznane. opieki podstawowej są nieznane. Ocena ryzyka, poradnictwo genetyczne i testy mutacji nie powodowały negatywnych skutków psychologicznych, a doradztwo poprawiło i postrzeganie ryzyka w wysoce wyselekcjonowanych badanych populacjach. Badania dotyczące intensywnych badań przesiewowych w kierunku raka nie są jednoznaczne. Badania dotyczące chemoprewencji wskazują na zmniejszenie ryzyka zachorowania na raka piersi u kobiet z różnym poziomem ryzyka, a także zwiększone działania niepożądane. Badania obserwacyjne dotyczące profilaktycznych profilaktycznych wskazują na zmniejszone ryzyko raka piersi i jajnika u nosicielek mutacji. nosicieli mutacji. OGRANICZENIA: Brak danych opisujących zakres ryzyka związanego z mutacjami BRCA, heterogenicznością genetyczną i czynnikami moderującymi; badania przeprowadzone w wysoce wyselekcjonowanych populacjach zawierają błędy; a informacje na temat działań niepożądanych są niekompletne. niekompletne. WNIOSKI: Podejście podstawowej opieki zdrowotnej do badań przesiewowych w kierunku dziedzicznej raka piersi i jajnika nie zostało ocenione i brakuje dowodów, aby aby określić korzyści i szkody dla populacji ogólnej.

Czy test genu BRCA może być stosowany do oceny ryzyka raka piersi i jajnika?

Tak, test genu BRCA może być stosowany w celu określenia ryzyka zachorowania na raka piersi i jajnika, ponieważ mutacje BRCA1 i BRCA2 u kobiet są znacząco związane z ryzykiem zachorowania na raka piersi i jajnika.

Globalna częstość występowania otyłości nadal rośnie i jest głównym czynnikiem powodującym zachorowalności i śmiertelności z powodu chorób sercowo-naczyniowych i mózgowo-naczyniowych. Modele zwierzęce stosowane w odkrywaniu nowych metod leczenia otyłości obejmują proste pomiary spożycia pokarmu u szczupłych gryzoni do długoterminowych badań na zwierząt wykazujących otyłość z powodu ciągłego dostępu do diety bogatej w tłuszcze. Użyteczność tych modeli zwierzęcych można rozszerzyć w celu ustalenia np, że utrata masy ciała jest spowodowana utratą tłuszczu i / lub ocenić, czy korzystne zmiany w kluczowych parametrów osocza (np. insuliny). Ponadto, modele behawioralne modele behawioralne, takie jak behawioralna sekwencja sytości, mogą być wykorzystane do potwierdzenia, że że leczenie farmakologiczne ma selektywny wpływ na przyjmowanie pokarmu. Zazwyczaj modele zwierzęce mają doskonałą trafność predykcyjną, dzięki czemu utrata masy ciała wywołana lekami u gryzoni przekłada się następnie na utratę masy ciała u ludzi. Jednakże, pomimo tego, w orlistat (Europa; USA) pozostaje jedynym lekiem obecnie sprzedawanym w leczeniu otyłości. do leczenia otyłości, przy czym sibutramina została niedawno wycofana ze sprzedaży na całym świecie ze względu na zwiększoną częstość występowania poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych bez skutku śmiertelnego. zdarzeń sercowo-naczyniowych bez skutku śmiertelnego. Podczas gdy użyteczność modeli gryzoni w przewidywaniu klinicznej utraty wagi utraty masy ciała, w przeglądzie omówiono również, czy zwierzęta mogą być wykorzystywane do przewidywania zdarzeń niepożądanych, takich jak te obserwowane w przypadku ostatnich leków przeciw otyłości w klinice. w klinice. --- TŁO: We wrześniu 2004 r. rofekoksyb został dobrowolnie wycofany z ogólnoświatowego rynku. z rynku światowego. Naszym celem było ustalenie, czy i kiedy analiza opublikowanych i niepublikowanych badań kontrolowanych placebo mogła ujawnić ryzyko sercowo-naczyniowe związane z rofekoksybem przed jego wycofaniem jako jako przykład informujący o przyszłych wysiłkach w zakresie nadzoru bezpieczeństwa farmaceutycznego po wprowadzeniu leku na rynek. METODY: Przeprowadziliśmy skumulowaną analizę zbiorczą danych ze wszystkich randomizowanych badań kontrolowanych placebo. wszystkich randomizowanych, kontrolowanych placebo badań rofekoksybu przeprowadzonych przez producenta przed wrześniem 2004 roku. przez producenta przed wrześniem 2004 roku. Głównym kryterium oceny była częstość występowania zgonów z jakiejkolwiek przyczyny lub z przyczyn sercowo-naczyniowych (CVT). zakrzepowo-zatorowych (CVT). WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy 30 randomizowanych, kontrolowanych placebo badań rofekoksybu. które objęły łącznie 20 152 pacjentów. Czas trwania badania wynosił od 4 tygodni do 4 lat; liczba uczestników wahała się od 17 do 2586 osób, którym przepisano rofekoksyb lub placebo. lub placebo; a dawka rofekoksybu wynosiła od 12,5 mg do 50 mg. Do grudnia 2000, 21 z tych badań zostało zakończonych (70%), a ryzyko wystąpienia zdarzenia niepożądanego CVT lub zgonu lub zgonu było większe wśród pacjentów przypisanych do grupy rofekoksybu (współczynnik współczynnik [RR], 2,18; 95% przedział ufności [CI], 0,93-5,81) (P = .07), budząc obawy z punktu widzenia bezpieczeństwa. obawy z punktu widzenia bezpieczeństwa. Później zebrane dane do czerwca 2001 r. wykazały, że rofekoksyb był związany z 35% zwiększonym ryzykiem wystąpienia zdarzenia niepożądanego CVT lub zgonu (RR, 1,35; 95% CI, 1,00-1,96) (P = .05). Analizując dane dostępne od kwietnia 2002 r., stwierdziliśmy 39% zwiększone ryzyko (RR, 1,39; 95% CI, 1,07-1,80) (P = .02), a wykorzystując dane dostępne od września 2004 r., stwierdziliśmy 43% zwiększone ryzyko (RR, 1,43; 95% CI, 1,07-1,80). ryzyko (RR, 1,43; 95% CI, 1,16-1,76) (P < .001). WNIOSEK: Łączna analiza zbiorcza wszystkich randomizowanych, kontrolowanych placebo badań badań wykazuje tendencję do zwiększonego ryzyka sercowo-naczyniowego związanego z rofekoksybem w porównaniu z placebo już w grudniu 2000 r., porównanie osiągając wartość P równą .05 do czerwca 2001 r., prawie 3 (1/2) lat przed dobrowolnym wycofaniem dobrowolnym wycofaniem leku z rynku. --- TŁO: Obawy dotyczące bezpieczeństwa przetaczanej krwi doprowadziły do do opracowania szeregu interwencji mających na celu zminimalizowanie utraty krwi podczas poważnych operacji. Leki antyfibrynolityczne są szeroko stosowane, szczególnie w kardiochirurgii. kardiochirurgii, a poprzednie przeglądy wykazały, że są one skuteczne w zmniejszaniu utratę krwi, potrzebę transfuzji i potrzebę reoperacji z powodu ciągłego lub nawracającego krwawienia. lub nawracającego krwawienia. W ciągu ostatnich kilku lat pojawiły się pytania dotyczące porównawczej skuteczności leków. Bezpieczeństwo najpopularniejszego popularnego środka, aprotyniny, zostało zakwestionowane i został on wycofany ze światowych rynków w maju 2008 roku z powodu obaw, że w maju 2008 r. z powodu obaw, że zwiększa ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych i zgonu. powikłań sercowo-naczyniowych i śmierci. CELE: Ocena porównawczego działania leków antyfibrynolitycznych aprotyniny, kwasu traneksamowego (TXA) i kwasu epsilon aminokapronowego (EACA) na utratę krwi podczas operacji utratę krwi podczas operacji, potrzebę transfuzji czerwonych krwinek (RBC) i niekorzystne zdarzenia, w szczególności niedrożność naczyń, zaburzenia czynności nerek i zgon. STRATEGIA WYSZUKIWANIA: Przeszukaliśmy: Specjalistyczny Rejestr Cochrane Injuries Group (lipiec 2010), Cochrane Central Register of Controlled Trials (The Cochrane Library 2010, Issue 3), MEDLINE (Ovid SP) 1950 do lipca 2010, EMBASE (Ovid SP) 1980 do lipca 2010. Piśmiennictwo w zidentyfikowanych badaniach i artykułach przeglądowych zostało sprawdzono i skontaktowano się z autorami badań w celu zidentyfikowania dodatkowych badań. Wyszukiwania wyszukiwania zostały ostatnio zaktualizowane w lipcu 2010 roku. KRYTERIA SELEKCJI: Randomizowane, kontrolowane badania kliniczne (RCT) leków antyfibrynolitycznych leków przeciwfibrynolitycznych u osób dorosłych planowanych do operacji w trybie pilnym. Kwalifikujące się badania porównywały leki antyfibrynolityczne z placebo (lub brakiem leczenia) lub między sobą. ZBIERANIE I ANALIZA DANYCH: Dwóch autorów niezależnie oceniło jakość badania i wyodrębniło dane. Niniejsza wersja przeglądu zawiera analizę wrażliwości z wyłączeniem badań, których autorem był prof. Joachim Boldt. GŁÓWNE WYNIKI: Niniejszy przegląd podsumowuje dane z 252 badań RCT, które rekrutowały ponad 25 000 uczestników. 25 000 uczestników. Dane z badań bezpośrednich sugerują przewagę aprotyniny nad analogami lizyny TXA i EACA pod względem zmniejszenia okołooperacyjnej utraty krwi, ale okołooperacyjnej utraty krwi, ale różnice były niewielkie. W porównaniu z grupą kontrolną, aprotynina zmniejszała prawdopodobieństwo konieczności transfuzji RBC o 34% (ryzyko względne [RR] 0,5%). (ryzyko względne [RR] 0,66, 95% przedział ufności [CI] 0,60 do 0,72). RR dla RBC z TXA wynosił 0,61 (95% CI 0,53 do 0,70) i 0,81 (95% CI 0,67 do 0,99) w przypadku EACA. Gdy zbiorcze szacunki z bezpośrednich badań dwóch analogów lizyny zostały połączone i porównane z samą aprotyniną, aprotynina okazała się bardziej skuteczna w zmniejszaniu potrzeby transfuzji RBC (RR 0,90; 95% CI 0,81 do 0,99). Aprotynina zmniejszyła potrzebę reoperacji z powodu krwawienia o 54% (95% CI 0,81 do 0,99). Aprotynina zmniejszała potrzebę ponownej operacji z powodu krwawienia o 54% (RR 0,46; 95% CI 0,34 do 0,62). Przekłada się to na bezwzględne zmniejszenie ryzyka o 2% i liczbę potrzebną do leczenia (NNT) wynoszącą 50 (95% CI 33 do 100). Podobny trend zaobserwowano w przypadku EACA (RR 0,32, 95% CI 0,11 do 0,99) ale nie TXA (RR 0,80, 95% CI 0,55 do 1,17). Dane dotyczące transfuzji krwi były niejednorodne, a wykresy lejkowe wskazują, że badania aprotyniny i analogów lizyny W porównaniu z brakiem leczenia aprotynina nie zwiększała częstości przetoczeń krwi. aprotynina nie zwiększała ryzyka zawału mięśnia sercowego (RR 0,87, 95% CI 0,69 do 1,11), udaru mózgu (RR 0,82, 95% CI 0,44 do 1,52), zaburzeń czynności nerek (RR 1,10, 95% CI 0,79 do 1,54) lub ogólnej śmiertelności (RR 0,81, 95% CI 0,63 do 1,06). Podobne tendencje zaobserwowano w przypadku analogów lizyny, ale dane były skąpe. Te dane są sprzeczne z wynikami niedawno opublikowanych badań nierandomizowanych, w których stwierdzono zwiększone ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych i zgonu w przypadku aprotyniną. Istnieją obawy dotyczące adekwatności zgłaszania rzadkich zdarzeń w małych badaniach klinicznych uwzględnionych w niniejszym przeglądzie. bezpośrednio z jednym lub obydwoma analogami lizyny, spowodowało to znaczny wzrost ryzyka zgonu. znaczący wzrost ryzyka zgonu (RR 1,39, 95% CI 1,02, 1,89) i nieistotny wzrost ryzyka zgonu (RR 1,39, 95% CI 1,02, 1,89). nieistotny wzrost ryzyka zawału mięśnia sercowego (RR 1,11, 95% CI 0.82, 1.50). Większość danych przyczyniających się do tego dodatkowego ryzyka pochodziła z jednego badania badania - badania BART (2008). WNIOSKI AUTORÓW: Leki antyfibrynolityczne zapewniają opłacalne zmniejszenie utratę krwi i konieczność przetoczenia allogenicznych krwinek czerwonych. Aprotynina wydaje się wydaje się być nieco bardziej skuteczna niż analogi lizyny w zmniejszaniu utraty krwi i otrzymywania transfuzji krwi. Jednakże, bezpośrednie porównania wykazują niższe ryzyko zgonu w przypadku analogów lizyny w porównaniu z aprotyniną. Analogi lizyny Analogi lizyny są skuteczne w zmniejszaniu utraty krwi podczas i po operacji, i wydają się być wolne od poważnych działań niepożądanych. --- W bardzo krótkim czasie inhibitory enzymu COX-2 przeszły od ulubieńców do pariasów przemysłu farmaceutycznego. pariasów przemysłu farmaceutycznego. Leki te zostały opracowane w oparciu o hipotezę, zgodnie z którą selektywne hamowanie enzymu COX prowadziłoby do zmniejszenie bólu i stanu zapalnego bez związanego z tym ryzyka żołądkowo-jelitowego i krwawienia. ryzyka krwawienia. Jednak we wrześniu 2004 r. rofekoksyb został dobrowolnie wycofany z rynku z powodu z rynku ze względu na zwiększone ryzyko sercowo-naczyniowe, a w kwietniu 2005 r. valdecoxib również został wycofany, przynajmniej częściowo, z powodu nadmiernego ryzyka sercowo-naczyniowego. Celekoksyb był pierwszym wprowadzonym inhibitorem COX-2 i jedynym pozostałym na rynku amerykańskim. na rynku amerykańskim. W związku z tym istnieją uzasadnione obawy, że toksyczność sercowo-naczyniowa jest efektem klasowym wszystkich inhibitorów COX-2. Niniejszy artykuł systematycznie dokonano przeglądu dowodów dotyczących inhibitorów COX-2 i ryzyka sercowo-naczyniowego. Chociaż dowody sugerują dość spójne ryzyko sercowo-naczyniowe w przypadku rofekoksybem, dowody na ryzyko sercowo-naczyniowe związane z celekoksybem są bardziej niejednoznaczne. niejednoznaczne. Chociaż pojedyncze badania sugerują pewne ryzyko sercowo-naczyniowe dla celekoksybu celekoksybu, całość dowodów sugeruje, że jakiekolwiek ryzyko jest prawdopodobnie niewielkie i porównywalne do tradycyjnych NLPZ. Ryzyko sercowo-naczyniowe związane z inhibitorami COX-2 wydaje się niejednorodne, na co wpływ ma nie tylko klasa leku, ale także indywidualna charakterystyka leku, dawki i pacjenta. Specyficzne czynniki modyfikujące ryzyka sercowo-naczyniowego inhibitorów COX-2, w tym dawka, leki towarzyszące, indywidualne ryzyko sercowe i genetyczne. leki, indywidualne profile ryzyka sercowego i genetycznego, będą wymagały dalszych badań. --- TŁO: Wszystkie główne wytyczne dotyczące terapii przeciwnadciśnieniowej zalecają utratę masy ciała. leki przeciw otyłości mogą być w stanie pomóc w tym zakresie. GŁÓWNE CELE: Ocena długoterminowych skutków wywołanej farmakologicznie redukcję masy ciała u dorosłych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny, zachorowalność z przyczyn sercowo-naczyniowych i zdarzenia niepożądane (w tym całkowite poważne zdarzenia niepożądane, odstawienie leku z powodu zdarzeń niepożądanych). zdarzeń niepożądanych, odstawienie leku z powodu zdarzeń niepożądanych i całkowitą liczbę innych niż poważne zdarzeń niepożądanych). zdarzeń niepożądanych). CELE DRUGORZĘDNE: Ocena długoterminowych skutków farmakologicznego farmakologicznego zmniejszenia masy ciała u dorosłych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym na zmianę skurczowego ciśnienia krwi, zmiany rozkurczowego ciśnienia krwi i redukcji masy ciała. ciśnienia krwi i redukcji masy ciała. METODY WYSZUKIWANIA: Badania uzyskano za pomocą komputerowego przeszukiwania Cochrane Hypertension Group Specialised Register, Cochrane Central Register of Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL), Ovid MEDLINE, Ovid EMBASE, rejestru badań klinicznych ClinicalTrials.registry ClinicalTrials.gov, a także z wyszukiwania ręcznego w listach referencyjnych i przeglądach przeglądów systematycznych (stan na dzień 13 kwietnia 2015 r.). KRYTERIA SELEKCJI: Randomizowane, kontrolowane badania z udziałem dorosłych z nadciśnieniem tętniczym, trwające co najmniej co najmniej 24 tygodnie, w których porównywano długoterminowe interwencje farmakologiczne w celu odchudzania z placebo. ZBIERANIE I ANALIZA DANYCH: Dwóch autorów przeglądu niezależnie wybrało badania, ocenili ryzyko stronniczości i wyodrębnili dane. W stosownych przypadkach i przy braku istotnej heterogeniczności między badaniami (P > 0,1), połączyliśmy badania przy użyciu metaanalizy z efektem stałym. W przypadku występowania heterogeniczności zastosowaliśmy metodę metodę efektów losowych i zbadaliśmy przyczynę heterogeniczności. GŁÓWNE WYNIKI: Po aktualizacji wyszukiwania literatury, które zostało rozszerzone o cztery nowe leki zmniejszające masę ciała, zidentyfikowaliśmy jedno dodatkowe badanie dotyczące phentermine/topiramate, zwiększając całkowitą liczbę badań do dziewięciu, które porównują orlistat, sibutraminę lub fenterminę/topiramat z placebo, a tym samym spełniają nasze kryteria włączenia. Nie zidentyfikowaliśmy żadnych istotnych badań dotyczących rimonabant, liraglutyd, lorkaserynę lub naltrekson/bupropion. Żadne badanie nie obejmowało śmiertelność i chorobowość sercowo-naczyniową jako predefiniowane wyniki. Częstość występowania działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego była konsekwentnie wyższa u uczestników leczonych orlistatem w porównaniu do tych leczonych placebo. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były suchość w ustach, zaparcia i bóle głowy w przypadku sibutraminy oraz suchość w ustach i parestezje w przypadku orlistatu. suchość w ustach i parestezje w przypadku phentermine/topiramate. U uczestników przypisanych do orlistatu, sibutraminy lub fenterminy/topiramatu masa ciała została zmniejszona bardziej skuteczniej niż u uczestników w grupach zwykłej opieki/placebo. Orlistat obniżył skurczowe ciśnienie krwi w porównaniu z placebo o -2,5 mm Hg (średnia różnica (średnia różnica (MD); 95% przedział ufności (CI): -4,0 do -0,9 mm Hg) i rozkurczowe ciśnienie krwi o -1,9 mm Hg. o -1,9 mm Hg (MD; 95% CI: -3,0 do -0,9 mm Hg). Sibutramina zwiększała rozkurczowe ciśnienie krwi w porównaniu z placebo o +3,2 mm Hg (MD; 95% CI: +1,4 do +4,9 mm Hg). Jedno badanie, w którym badano fenoterminę/topiramat sugerowało obniżenie ciśnienia krwi. WNIOSKI AUTORÓW: U osób z podwyższonym ciśnieniem krwi orlistat i sibutramina zmniejszały masę ciała w podobnym stopniu, podczas gdy phentermine/topiramate zmniejszały masę ciała w większym stopniu. W tych samych orlistat i phentermine/topiramate obniżały ciśnienie krwi, podczas gdy sibutramina je podwyższała. sibutramina podwyższała je. Nie mogliśmy uwzględnić żadnych badań dotyczących rimonabantu, liraglutyd, lorkaserynę lub naltrekson/bupropion u osób z podwyższonym ciśnieniem krwi. ciśnienie krwi. Długoterminowe badania oceniające wpływ orlistatu, liraglutydu, naltreksonu/bupropionu na śmiertelność i zachorowalność są niedostępne. są niedostępne i potrzebne. Rymonabant i sibutramina zostały wycofane z rynku po tym, jak długoterminowe badania nad śmiertelnością i zachorowalnością śmiertelności i zachorowalności potwierdziły obawy o potencjalne poważne skutki uboczne tych dwóch leków. leków. Europejska Agencja Leków odmówiła pozwolenia na dopuszczenie do obrotu dla phentermine/topiramate ze względu na obawy dotyczące bezpieczeństwa, podczas gdy wniosek o lorkaseryny został wycofany przez producenta po tym, jak Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi uznał, że ogólny stosunek korzyści do ryzyka Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi ocenił ogólny stosunek korzyści do ryzyka jako ujemny. --- WPROWADZENIE: Pomimo znacznego postępu w farmakologicznym leczeniu schizofrenii schizofrenii, leki przeciwpsychotyczne są związane z niewystarczającym wpływem na objawy negatywne i poznawcze, zdarzenia niepożądane, słabe przestrzeganie zaleceń i odstawianie leków. odstawiania leków. Sertindol , po raz pierwszy wycofany z rynku ze względu na obawy dotyczące bezpieczeństwa sercowo-naczyniowego sercowo-naczyniowych, jest obecnie dostępny w wielu krajach. Ma on wysokie powinowactwo do receptorów dopaminowych D2, serotoninowych 5-HT2A, 5-HT2C i a1-adrenergicznych oraz niski potencjał wywoływania objawów pozapiramidowych. niski potencjał wywoływania objawów pozapiramidowych. OBSZARY OBJĘTE: Farmakodynamika, farmakokinetyka, skuteczność kliniczna, bezpieczeństwo i tolerancja oraz efektywność kosztowa sertindolu są omówione w tym na podstawie przeglądu literatury (PubMed) z lat 1990-2014. OPINIA EKSPERTA: Dokonany przegląd badań sugeruje korzystny wpływ sertindolu na objawy pozytywne, negatywne i poznawcze oraz na zapobieganie nawrotom. Chociaż sertindol jest ogólnie dobrze tolerowany, wiąże się z zależnym od dawki wydłużeniem odstępu QT. wydłużeniem odstępu QT; w związku z tym jego podawanie wymaga badania elektrokardiogra elektrokardiogramu. Obecność wrodzonego zespołu długiego QT, wydłużonego odstępu QTc na początku badania, chorób serca i interakcji z innymi lekami. przed przepisaniem sertindolu. Dalsze bezpośrednie bezpośrednie porównania z innymi lekami przeciwpsychotycznymi drugiej generacji (SGA), badania na specjalnych populacjach i dalsze wyjaśnienia dotyczące bezpieczeństwa kardiologicznego są aby lepiej zdefiniować rolę sertindolu w leczeniu schizofrenii. schizofrenii. --- TŁO: Obawy dotyczące bezpieczeństwa przetaczanej krwi doprowadziły do do opracowania szeregu interwencji mających na celu zminimalizowanie utraty krwi podczas poważnych operacji. Leki antyfibrynolityczne są szeroko stosowane, szczególnie w kardiochirurgii. kardiochirurgii, a poprzednie przeglądy wykazały, że są one skuteczne w zmniejszaniu utratę krwi, potrzebę transfuzji i potrzebę reoperacji z powodu ciągłego lub nawracającego krwawienia. lub nawracającego krwawienia. W ciągu ostatnich kilku lat pojawiły się pytania dotyczące porównawczej skuteczności leków. Bezpieczeństwo najpopularniejszego popularnego środka, aprotyniny, zostało zakwestionowane i został on wycofany ze światowych rynków w maju 2008 roku z powodu obaw, że w maju 2008 r. z powodu obaw, że zwiększa ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych i zgonu. powikłań sercowo-naczyniowych i śmierci. CELE: Ocena porównawczego działania leków antyfibrynolitycznych aprotyniny, kwasu traneksamowego (TXA) i kwasu epsilon aminokapronowego (EACA) na utratę krwi podczas operacji utratę krwi podczas operacji, potrzebę transfuzji czerwonych krwinek (RBC) i niekorzystne zdarzenia, w szczególności niedrożność naczyń, zaburzenia czynności nerek i zgon. STRATEGIA WYSZUKIWANIA: Przeszukaliśmy: Specjalistyczny Rejestr Cochrane Injuries Group (lipiec 2010), Cochrane Central Register of Controlled Trials (The Cochrane Library 2010, Issue 3), MEDLINE (Ovid SP) 1950 do lipca 2010, EMBASE (Ovid SP) 1980 do lipca 2010. Piśmiennictwo w zidentyfikowanych badaniach i artykułach przeglądowych zostało sprawdzono i skontaktowano się z autorami badań w celu zidentyfikowania dodatkowych badań. Wyszukiwania wyszukiwania zostały ostatnio zaktualizowane w lipcu 2010 roku. KRYTERIA SELEKCJI: Randomizowane, kontrolowane badania kliniczne (RCT) leków antyfibrynolitycznych leków przeciwfibrynolitycznych u osób dorosłych planowanych do operacji w trybie pilnym. Kwalifikujące się badania porównywały leki antyfibrynolityczne z placebo (lub brakiem leczenia) lub między sobą. ZBIERANIE I ANALIZA DANYCH: Dwóch autorów niezależnie oceniło jakość badania i wyodrębniło dane. GŁÓWNE WYNIKI: W niniejszym przeglądzie podsumowano dane z 252 badań RCT, do których zrekrutowano ponad 25 000 uczestników. 25 000 uczestników. Dane z badań bezpośrednich sugerują przewagę aprotyniny nad analogami lizyny TXA i EACA pod względem zmniejszenia okołooperacyjnej utraty krwi, ale okołooperacyjnej utraty krwi, ale różnice były niewielkie. W porównaniu z grupą kontrolną, aprotynina zmniejszała prawdopodobieństwo konieczności transfuzji RBC o 34% (ryzyko względne [RR] 0,5%). (ryzyko względne [RR] 0,66, 95% przedział ufności [CI] 0,60 do 0,72). RR dla RBC z TXA wynosił 0,61 (95% CI 0,53 do 0,70) i 0,81 (95% CI 0,67 do 0,99) w przypadku EACA. Gdy zbiorcze szacunki z bezpośrednich badań dwóch analogów lizyny zostały połączone i porównane z samą aprotyniną, aprotynina okazała się bardziej skuteczna w zmniejszaniu potrzeby transfuzji RBC (RR 0,90; 95% CI 0,81 do 0,99). Aprotynina zmniejszyła potrzebę reoperacji z powodu krwawienia o 54% (95% CI 0,81 do 0,99). Aprotynina zmniejszała potrzebę ponownej operacji z powodu krwawienia o 54% (RR 0,46; 95% CI 0,34 do 0,62). Przekłada się to na bezwzględne zmniejszenie ryzyka o 2% i liczbę potrzebną do leczenia (NNT) wynoszącą 50 (95% CI 33 do 100). Podobny trend zaobserwowano w przypadku EACA (RR 0,32, 95% CI 0,11 do 0,99) ale nie TXA (RR 0,80, 95% CI 0,55 do 1,17). Dane dotyczące transfuzji krwi były niejednorodne, a wykresy lejkowe wskazują, że badania aprotyniny i analogów lizyny W porównaniu z brakiem leczenia aprotynina nie zwiększała częstości przetoczeń krwi. aprotynina nie zwiększała ryzyka zawału mięśnia sercowego (RR 0,87, 95% CI 0,69 do 1,11), udaru mózgu (RR 0,82, 95% CI 0,44 do 1,52), zaburzeń czynności nerek (RR 1,10, 95% CI 0,79 do 1,54) lub ogólnej śmiertelności (RR 0,81, 95% CI 0,63 do 1,06). Podobne tendencje zaobserwowano w przypadku analogów lizyny, ale dane były skąpe. Te dane są sprzeczne z wynikami niedawno opublikowanych badań nierandomizowanych, w których stwierdzono zwiększone ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych i zgonu w przypadku aprotyniną. Istnieją obawy dotyczące adekwatności zgłaszania rzadkich zdarzeń w małych badaniach klinicznych uwzględnionych w niniejszym przeglądzie. bezpośrednio z jednym lub obydwoma analogami lizyny, spowodowało to znaczny wzrost ryzyka zgonu. znaczący wzrost ryzyka zgonu (RR 1,39, 95% CI 1,02, 1,89) i nieistotny wzrost ryzyka zgonu (RR 1,39, 95% CI 1,02, 1,89). nieistotny wzrost ryzyka zawału mięśnia sercowego (RR 1,11, 95% CI 0.82, 1.50). Większość danych przyczyniających się do tego dodatkowego ryzyka pochodziła z jednego badania badania - badania BART (2008). WNIOSKI AUTORÓW: Leki antyfibrynolityczne zapewniają opłacalne zmniejszenie utratę krwi i konieczność przetoczenia allogenicznych krwinek czerwonych. Aprotynina wydaje się wydaje się być nieco bardziej skuteczna niż analogi lizyny w zmniejszaniu utraty krwi i otrzymywania transfuzji krwi. Jednakże, bezpośrednie porównania wykazują niższe ryzyko zgonu w przypadku analogów lizyny w porównaniu z aprotyniną. Analogi lizyny Analogi lizyny są skuteczne w zmniejszaniu utraty krwi podczas i po operacji, i wydają się być wolne od poważnych działań niepożądanych. --- Wstęp: Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) są stosowane w celu zmniejszenia bólu zapalnego i obrzęku u pacjentów z nieswoistym zapaleniem jelit (IBD). bólu i obrzęku u pacjentów z nieswoistym zapaleniem jelit (IBD) z objawami reumatologicznymi. objawami reumatologicznymi. Podczas gdy leki te skutecznie zmniejszają ból mięśniowo-szkieletowy i sztywność, ich długotrwałe stosowanie jest ograniczone przez działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego. (GI) działania niepożądane (AE) i zaostrzenie choroby. Alternatywą dla NLPZ, selektywne inhibitory cyklooksygenazy 2 (COX-2) zostały opracowane w celu poprawy bezpieczeństwa i tolerancji przez przewód pokarmowy. bezpieczeństwa i tolerancji ze strony przewodu pokarmowego. Inhibitory COX-2 obejmują leki takie jak celekoksyb, rofekoksyb, waldekoksyb, etorykoksyb i lumirakoksyb. Rofekoksyb i waldekoksyb zostały wycofane z rynku na całym świecie z powodu obaw dotyczących bezpieczeństwa (przede wszystkim bezpieczeństwa (przede wszystkim ze względu na niepożądane zdarzenia sercowo-naczyniowe), a lumirakoksyb został wycofany w wielu krajach z powodu toksyczności dla wątroby. Jednakże celekoksyb i etorykoksyb są nadal dostępne do stosowania w wielu krajach. W kilku badaniach czy inhibitory COX-2 mogą być bezpiecznie stosowane w leczeniu objawów reumatologicznych. reumatologicznych objawów IBD z niespójnymi wynikami. Niektórzy badacze zgłaszają akceptowalne profile bezpieczeństwa związane z tymi lekami podczas gdy inni stwierdzili, że inhibitory COX-2 wiążą się z wysokim odsetkiem zaostrzeń choroby. zaostrzeń choroby. CELE: Celem niniejszego przeglądu systematycznego była ocena tolerancji i bezpieczeństwa inhibitorów COX-2 stosowanych w leczeniu reumatologicznych objawów reumatologicznych objawów IBD. METODY WYSZUKIWANIA: Przeszukaliśmy następujące bazy danych od początku do 19 września 2013 roku września 2013 roku: PubMed, EMBASE, MEDLINE i CENTRAL. Wyszukiwanie nie było ograniczone językiem. Dodatkowe badania zostały zidentyfikowane poprzez ręczne przeszukiwanie list referencyjnych odpowiednich artykułów i postępowań konferencyjnych oraz poprzez korespondencję z ekspertami i firmami farmaceutycznymi. KRYTERIA SELEKCJI: Do badania włączono randomizowane badania kontrolowane (RCT), w których porównywano inhibitory COX-2 z placebo. Uczestnikami byli dorośli z nieswoistym zapaleniem jelit z objawami reumatologicznymi trwającymi co najmniej dwa tygodnie. tygodni. ZBIERANIE I ANALIZA DANYCH: Dwóch autorów niezależnie oceniło kwalifikowalność badań kwalifikowalność do badania i wyodrębniło dane. Jakość metodologiczną oceniono przy użyciu narzędzia Cochrane. Podstawową miarą wyniku był odsetek pacjentów z zaostrzeniem choroby zgodnie z definicją zawartą w badaniach. Drugorzędowe wyniki obejmowały działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, toksyczność nerkową, zdarzenia sercowo-naczyniowe i zakrzepowe. zdarzenia zakrzepowe. Dane analizowano na podstawie zamiaru leczenia, gdzie pacjentów z brakującymi wynikami końcowymi przyjęto, że wystąpiło u nich zaostrzenie IBD. IBD. Obliczono współczynnik ryzyka (RR) i odpowiadający mu 95% przedział ufności (95% CI) dla wyników dychotomicznych. Ogólna jakość dowodów została oceniono przy użyciu kryteriów GRADE. GŁÓWNE WYNIKI: Nie było RCT, które oceniałyby tolerancję lub bezpieczeństwo wycofanych inhibitorów COX-2. wycofanych inhibitorów COX-2: rofekoksybu, waldekoksybu lub lumirakoksybu. Dwa RCT (n = 381 pacjentów z IBD z objawami reumatologicznymi) zostały uwzględnione w przeglądzie. przeglądu. W jednym badaniu (n = 159) porównywano etorykoksyb (w dawce od 60 do 120 mg/dobę) z placebo u pacjentów z pacjentów z IBD ze spokojnym lub aktywnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego lub chorobą Leśniowskiego-Crohna. W drugim badaniu (n = 222) porównywano celekoksyb (200 mg dwa razy na dobę) z placebo u pacjentów ze pacjentów ze spokojnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. Oba badania oceniono jako obarczone niskie ryzyko błędu systematycznego. Dwa włączone badania nie zostały połączone do metaanalizy z powodu ze względu na różnice w populacjach pacjentów i czasie trwania leczenia. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w zaostrzeniu IBD między etorykoksybem a placebo. i placebo. Po 12 tygodniach leczenia wskaźnik zaostrzeń IBD wynosił 17% (14/82) w grupie etorykoksybu w porównaniu do 19% (15/77) w grupie placebo (RR 0,88, 95% CI 0,45 do 1,69). Analiza GRADE wykazała, że ogólna jakość dowodów potwierdzających ten wynik była niska ze względu na bardzo skąpe dane (29 zdarzeń). zdarzeń). Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w zaostrzeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego między celekoksybem a placebo. Po dwóch tygodniach leczenia 4% (5/112) pacjentów leczonych celekoksybem doświadczyło zaostrzenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego w porównaniu z 6% (7/112) pacjentów leczonych placebo. w porównaniu do 6% (7/110) pacjentów w grupie placebo (RR 0,70, 95% CI 0,23 do 2,14). Analiza GRADE wykazała, że ogólna jakość dowodów dowodów potwierdzających ten wynik była niska ze względu na bardzo skąpe dane (12 zdarzeń). W badaniu porównującym etorykoksyb z placebo udokumentowano, ale nie zgłoszono zdarzeń niepożądanych. Odsetek pacjentów, u których wystąpiły AE, był podobny w grupach celekoksybu i placebo (21% i 17%). placebo (odpowiednio 21% i 17%, P > 0,20). Żaden z pacjentów w obu grupach zmarł ani nie doświadczył poważnych zdarzeń niepożądanych. Jedenaście procent pacjentów w grupach w grupach celekoksybu i placebo doświadczyło zdarzeń niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego (RR 0,97, 95% CI 0,46 do 2.07). Analiza GRADE wykazała, że ogólna jakość dowodów potwierdzających ten wynik była niska ze względu na bardzo skąpe dane (24 zdarzenia). AE przewodu pokarmowego doprowadziły do przedwczesnego wycofania się z badania u 3% pacjentów w grupach celekoksybu i placebo. placebo. Zdarzenia niepożądane ze strony przewodu pokarmowego obejmowały zwiększoną częstotliwość oddawania stolca, krwawienie z odbytnicy krwawienie z odbytu i stan zapalny błony śluzowej. U żadnego z pacjentów nie wystąpiły sercowo-naczyniowych. Nie odnotowano toksyczności nerkowej ani zakrzepowych zdarzeń niepożądanych. WNIOSKI AUTORÓW: Wyniki dotyczące zaostrzenia choroby i zdarzeń niepożądanych pomiędzy inhibitorami COX-2 celekoksybem i etorykoksybem a placebo były niepewne. W związku z tym nie ostatecznych wniosków dotyczących tolerancji i bezpieczeństwa krótkoterminowego stosowania celekoksybu i etorykoksybu u pacjentów z IBD. Dwa badania sugerują, że celekoksyb i etorykoksyb nie nasilają objawów IBD. objawów IBD. Należy jednak zauważyć, że oba badania miały stosunkowo niewielką próby i krótki okres obserwacji. Klinicyści muszą nadal rozważać ryzyko i korzyści związane z tymi lekami podczas leczenia pacjentów z IBD z objawami reumatologicznymi. reumatologicznymi w celu uniknięcia zaostrzenia choroby i innych działań niepożądanych. działań niepożądanych. Konieczne są dalsze badania RCT w celu określenia tolerancji i bezpieczeństwa bezpieczeństwa celekoksybu i etorykoksybu u tych pacjentów. --- Powszechnie dostępny bez recepty (OTC) nieopioidowy lek przeciwkaszlowy, klobutynol, został niedawno niedawno wycofany z rynku ze względu na jego potencjał do wywoływania arytmii serca poprzez blokadę kanału potasowego kodowanego przez ludzki receptor kodowanego przez ludzki gen związany z eter-à-go-go (hERG). W tym badaniu zbadaliśmy wpływ wielu związków przeciwkaszlowych na prąd kanału jonowego hERG przy użyciu i porównaliśmy ich działanie z działaniem klobutynolu. Związki klobutynol, pentoksyverina, dekstrometorfan i kodeina hamowały prąd zewnętrzny w transfekowanych komórkach hERG z półmaksymalnym stężeniem hamowania (IC50) wynoszącymi odpowiednio 1,9 mikroM, 3,0 mikroM, 5,1 mikroM i 97 mikroM, odpowiednio. W przypadku teobrominy nie stwierdzono znaczącego wpływu na prąd hERG w stężeniu do 100 mikroM. stężeniu do 100 mikroM. Marginesy bezpieczeństwa między efektami na prąd kanału jonowego hERG a ich obliczonym maksymalnym wolnym stężeniem terapeutycznym w osoczu. terapeutycznego stężenia w osoczu. Wyniki te porównano w celu oceny potencjalnego ryzyka wywoływania przez związki arytmii typu torsade de pointes. arytmii typu torsade de pointes. --- Nagła śmierć jako efekt uboczny działania leków nieantyarytmicznych jest głównym bezpieczeństwa farmakologicznego, przed którym stoi przemysł farmaceutyczny i organy regulacyjne ds. zdrowia. zdrowia. Wiele leków zostało wycofanych z rynku w ostatnich latach z powodu w ostatnich latach z powodu toksyczności sercowo-naczyniowej związanej z niepożądaną blokadą kanału potasowego kanału potasowego hERG. Wykazano, że farmaceutyki o bardzo zróżnicowanej strukturze wykazano, że wchodzą w interakcje z hERG. Zdefiniowanie cech molekularnych, które nadają hERG stały się zatem przedmiotem znacznych wysiłków w zakresie modelowania obliczeniowego i statystycznego. i modelowania statystycznego. Niektóre z tych podejść mają na celu przede wszystkim odfiltrowanie potencjalnych blokerów hERG w kontekście wirtualnych bibliotek, podczas gdy inne obejmują zrozumienie zależności struktura-aktywność interakcje hERG-lek. Zdolność modeli do tworzenia hipotez strukturalnych strukturalnych, które mogą być testowane przez zespoły projektowe, stała się kluczowym warunkiem wstępnym napędzającym ich przyjęcie w całej organizacji. --- Otyłość jest poważnym problemem zdrowotnym na całym świecie. Chociaż dieta i aktywność fizyczna mają kluczowe znaczenie w leczeniu otyłości, długoterminowy wskaźnik skuteczności jest niski. Dlatego leki przeciw otyłości cieszą się dużym zainteresowaniem, zwłaszcza gdy modyfikacja stylu życia zawiodła. modyfikacja stylu życia zawiodła. Ponieważ otyłość nie jest chorobą bezpośrednio zagrażającą życiu zagrażającą życiu, leki te muszą być bezpieczne. Leki przeciw otyłości, które zostały opracowane do tej pory mają ograniczoną skuteczność i znaczne działania niepożądane wpływające na tolerancję i bezpieczeństwo. Dlatego większość leków przeciw otyłości została wycofana. Fenfluramina i deksfenfluramina zostały wycofane z powodu potencjalnego uszkodzenia zastawek serca. potencjalne uszkodzenie zastawek serca. Sibutramina była związana ze wzrostem poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w badaniu Sibutramine Cardiovascular Outcomes (SCOUT) i została wycofana z rynku w 2010 roku. Rymonabant został wycofany z powodu znaczących psychiatrycznych działań niepożądanych. Orlistat został zatwierdzony w Europie i Stanach Zjednoczonych do długotrwałego leczenia otyłości, ale wielu pacjentów nie toleruje jego skutków ubocznych ze strony przewodu pokarmowego. Phentermine i i dietylopropion mogą być stosowane tylko przez okres krótszy niż 12 tygodni, ponieważ długoterminowe bezpieczeństwo tych leków jest nieznane. Efedryna i kofeina są substancjami naturalnymi ale ich wpływ na redukcję masy ciała jest niewielki. W rezultacie istnieje ogromne niezaspokojone zapotrzebowanie na skuteczne i bezpieczne leki przeciw otyłości. Ostatnio lorkaseryna i topiramat plus phentermine zostały zatwierdzone do leczenia otyłości, ale ale brakuje długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa.

Lista leków wycofanych z rynku z powodu niepożądanych zdarzeń sercowo-naczyniowych.

Na przestrzeni lat wiele różnych leków zostało wycofanych z powodu kardiotoksyczności. Leki takie jak Clobutinol, które wywołują zaburzenia rytmu serca poprzez blokadę kanału potasowego kodowanego przez kanał hERG, sibutramina na odchudzanie i inhibitory Cox2, Rofecoxib i Valdecoxib zostały wycofane z rynku.

CELE: Zbadanie wpływu terapii obniżającej stężenie lipidów za pomocą różnych środków na funkcję mikronaczyniową skóry u pacjentów z dysglikemią i chorobą wieńcową (CAD). chorobą wieńcową (CAD). PROJEKT I USTAWIENIE: Trzydziestu sześciu pacjentów przydzielono losowo do grupy otrzymującej symwastatynę w dawce 80 mg dziennie (S80, n = 19) lub ezetymib 10 mg i symwastatynę 10 mg dziennie (E10/S10, n = 17) przez 6 tygodni. 17) przez 6 tygodni. Czynność mikronaczyniową skóry oceniano za pomocą laserowej fluksometrii dopplerowskiej (LDF). laser Doppler (LDF) w spoczynku, po okluzji tętnicy (szczytowy postokluzyjny LDF) oraz po miejscowym ogrzewaniu przedramienia (LDF ramienia) i stopy (LDF stopy). LDF). Parametry LDF i lipidy w surowicy oceniano na początku badania i po jego zakończeniu. WYNIKI: W okresie obserwacji stężenie cholesterolu LDL zmniejszyło się z 3,1 (2,7-3,5) do 1,6 (1,5-1,8) (mmol L(-1)) i 3,0 (2,4-3,9) do 1,3 (1,1-1,8) (mmol L(-1)) w grupach odpowiednio w grupach E10/S10 i S80. W całej badanej grupie (n = 32) parametry LDF znacząco wzrosły; postocclusive LDF z 22 (17-27) do 26 (21-32) jednostek perfuzji (PU) (P < 0,001), LDF stopy cieplnej z 61 (44-82) do 66 (45-83) PU (P < 0,001) i LDF ramienia z 60 (48-121) do 75 (54-125) PU (P < 0.01). Zmiany parametrów LDF nie różniły się między grupami E10/S10 i S80 i S80. WNIOSKI: Obniżenie stężenia lipidów poprawia funkcję mikronaczyniową u pacjentów z dysglikemią i CAD. Dane sugerują, że obniżenie stężenia lipidów per se jest bardziej ważniejsze niż plejotropowe działanie statyn. --- TŁO: Poprzednie badania wykazały, że intensywne obniżanie stężenia lipidów za pomocą rozuwastatyny powoduje regresję blaszek miażdżycowych. Istnieje jednak niewiele danych dotyczących profili lipidowych w czasie, tolerancji leku i skutków wcześniejszego stosowania leków obniżających stężenie lipidów u pacjentów leczonych rozuwastatyną. Dlatego zbadaliśmy te kwestie w subanalizie badania Coronary miażdżycy tętnic wieńcowych mierzącego wpływ rozuwastatyny przy użyciu ultrasonografii wewnątrznaczyniowej u japońskich pacjentów (Coronary Ultrasound in Japanese Subjects (COSMOS). METODY: Rozuwastatynę miareczkowano przez 76 tygodni w celu osiągnięcia stężenia LDL-C < 80 mg/dl u 213 japońskich pacjentów z dyslipidemią. 213 japońskich pacjentów z dyslipidemią i CAD. Wizyty w klinice były zaplanowane co 4 tygodnie podczas 76-tygodniowego okresu badania. Zmiany w czasie parametrów lipidowych parametrów lipidowych, zmiany tych parametrów w zależności od wcześniejszej terapii obniżającej stężenie lipidów oraz w zależności od wyjściowych poziomów lipidów zostały ocenione w tej subanalizie. subanalizie. WYNIKI: Ogółem badanie ukończyło 126 pacjentów. Średnia dawka rozuwastatyny w ostatniej obserwacji wynosiła 16,9 mg (zakres, 2,5-20 mg). Rozuwastatyna znacząco zwiększała stężenie HDL-C, obniżała stężenie LDL-C i poprawiała stosunek LDL-C/HDL-C. LDL-C/HDL-C (wszystkie, P < 0,0001). Zwiększenie stężenia HDL-C w surowicy było znacznie większe u pacjentów z HDL-C < 40 mg/dl niż u pacjentów z HDL-C ≥ 40 mg/dl na początku badania (P = 0,0005). Szacowany współczynnik filtracji kłębuszkowej wzrósł znacząco o 2,84 ± 9,01 ml/min/1,73 m(2) (P < 0,0001). Spośród 166 zdarzeń niepożądanych u 74 pacjentów, 113 zdarzeń u 54 pacjentów stanowiły laboratoryjne wartości laboratoryjne wykraczające poza normalny zakres. WNIOSKI: Rozuwastatyna znacząco poprawiła profil lipidowy, przy akceptowalnym profilu bezpieczeństwa, przyczyniając się do akceptowalnym profilu bezpieczeństwa, przyczyniając się do regresji blaszki miażdżycowej u japońskich pacjentów z CAD. pacjentów z CAD. --- CEL: Zbadanie wpływu intensywnego obniżania stężenia lipidów za pomocą dużej dawki atorwastatyną na częstość występowania poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu z niską dawką atorwastatyny u pacjentów z chorobą wieńcową i cukrzycą typu 2 z i bez przewlekłej choroby nerek (CKD). PACJENCI I METODY: Po 8-tygodniowej otwartej terapii atorwastatyną (10 mg/d), 10 001 pacjentów z chorobą wieńcową zostało losowo przydzielonych do grupy otrzymywało podwójnie ślepą próbę leczenia atorwastatyną w dawce 80 mg/d lub 10 mg/d w okresie od 1 lipca 1998 r. do 31 grudnia 1999 r. Spośród 1501 pacjentów z cukrzycą, dane nerkowe były dostępne dla 1431. Pacjentów z CKD zdefiniowano jako mających wyjściowy szacowany współczynnik przesączania kłębuszkowego (eGFR) poniżej 60 ml/min na 1,73 m2, przy użyciu równania modyfikacji diety w chorobie nerek. WYNIKI: Po medianie obserwacji wynoszącej 4,8 roku, 95 (17,4%) z 546 pacjentów z cukrzycą i CKD doświadczyło poważnego incydentu sercowo-naczyniowego w porównaniu z 119 (13,4%) z 885 pacjentów z cukrzycą i prawidłowym eGFR (współczynnik ryzyka [HR], 1.32; 95% przedział ufności [CI], 1.32). przedział ufności [CI], 1,00-1,72; P<,05). W porównaniu z atorwastatyną w dawce 10 mg, atorwastatyna w dawce 80 mg atorwastatyny zmniejszało względne ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych o 35% u pacjentów pacjentów z cukrzycą i CKD (20,9% [57/273] vs 13,9% [38/273]; HR, 0,65; 95% CI, 0,43-0,98; P=,04) i o 10% u pacjentów z cukrzycą i prawidłowym eGFR (14,1% [62/441] vs 12,8% [57/444]; HR, 0,90; 95% CI, 0,63-1,29; P=,56). Bezwzględne bezwzględne zmniejszenie ryzyka u pacjentów z cukrzycą i CKD było znaczne, dając liczbę potrzebną do leczenia wynoszącą 14, aby zapobiec 1 poważnemu zdarzeniu sercowo-naczyniowemu w ciągu 4,8 roku. Obie terapie były dobrze tolerowane. WNIOSKI: Pacjenci z cukrzycą, stabilną chorobą wieńcową i łagodną do umiarkowaną CKD doświadczają znacznej redukcji zdarzeń sercowo-naczyniowych dzięki intensywnemu w przeciwieństwie do wcześniejszych obserwacji u pacjentów z cukrzycą i schyłkową niewydolnością nerek. i schyłkową niewydolnością nerek. REJESTRACJA BADANIA: identyfikator clinicaltrials.gov: NCT00327691. --- TŁO: Niedawno donieśliśmy o spadku liczby krążących mieloidalnych (m) i plazmacytoidalnych (p) komórek dendrytycznych (DC) u pacjentów z chorobą wieńcową. plazmacytoidalne (p) komórki dendrytyczne (DC) u pacjentów z chorobą wieńcową (CAD). W niniejszym badaniu określono również całkowitą liczbę DC we krwi i skupiono się na wpływ rozległości (choroba jednego lub trzech naczyń) i rodzaju (stabilna lub niestabilna) CAD oraz na funkcję komórek śródbłonka. METODY: Pacjenci poddawani diagnostycznej koronarografii zostali włączeni do czterech grup grupy: pacjenci kontrolni (nietypowy ból w klatce piersiowej, zwężenie <50%, n=15), stabilni stabilna jednonaczyniowa (n=15), stabilna trójnaczyniowa (n=15) i niestabilna jednonaczyniowa CAD (n=16). DC we krwi zostały zidentyfikowane jako linia (lin) i HLADR, a podtypy DC z antygenem DC krwi (BDCA)-1 dla mDC i BDCA-2 dla pDC. Dylatację zależną od przepływu (FMD) mierzono w tętnicy ramiennej. WYNIKI: Liczba całkowitych DCs, mDCs i pDCs we krwi zmniejszyła się u pacjentów z CAD w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej, ale bez różnic między grupami CAD. Interleukina-6 i białko C-reaktywne o wysokiej czułości wykazywały odwrotny związek z mDC. odwrotny związek z mDC. FMD poniżej mediany badanej populacji, stosowanie beta-blokerów lub leków obniżających stężenie lipidów było związane ze zwiększonym mDC, podczas gdy pDC były podobne. Co ciekawe, wpływ leków i FMD był addytywny w stosunku do CAD. WNIOSEK: Badanie to wskazuje, że niższe DCs we krwi nie wynikają z przyjmowania leków lub dysfunkcji śródbłonka i są ogólnym efektem ogólnoustrojowym miażdżycy, a nie typem CAD (stabilna lub niestabilna) lub liczbą zwężonych tętnic wieńcowych. zwężonych tętnic wieńcowych. W świetle dyskretnych powiązań z cytokinami, z cytokinami, FMD, beta-blokerami i statynami, mDC i pDC wydają się zachowywać inaczej i mogą wpływać na stan zapalny podczas miażdżycy. wpływać na stan zapalny podczas miażdżycy na różne sposoby. --- Przewlekła choroba nerek (PChN) jest niezależnym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej (CAD). wieńcowej (CAD). Choroba wieńcowa jest główną przyczyną zachorowalności i śmiertelności u pacjentów z CKD. śmiertelności u pacjentów z PChN. Wyniki CAD są gorsze u pacjentów z CKD. CKD. Oprócz tradycyjnych czynników ryzyka, kilka czynników ryzyka związanych z mocznicą czynników ryzyka związanych z mocznicą, takich jak stan zapalny, stres oksydacyjny, dysfunkcja śródbłonka, zwapnienie tętnic wieńcowych, hiperhomocysteinemia i leki immunosupresyjne. zostały powiązane z przyspieszoną miażdżycą. Szereg biomarkerów związanych z mocznicą związanych z mocznicą jest identyfikowanych jako predyktory wyników kardiologicznych u pacjentów z CKD. Objawy Objawy CAD mogą nie być typowe u pacjentów z CKD. Zarówno echokardiografia echokardiografia i radionuklidowe obrazowanie perfuzji mięśnia sercowego mają umiarkowaną czułość i swoistość w wykrywaniu obturacyjnej CAD u pacjentów z CKD. Inwazyjna koronarografia niesie ze sobą ryzyko nefropatii kontrastowej u pacjentów z zaawansowaną CKD. z zaawansowaną CKD. Powinna być ona zarezerwowana dla pacjentów z wysokim ryzykiem CAD i tych, którzy odnieśliby korzyści z rewaskularyzacji. Zalecane przez wytyczne terapie są generalnie niedostatecznie wykorzystywane u pacjentów z niewydolnością nerek. Terapia medyczna powinna być uważana za początkową strategię w przypadku klinicznie stabilnej CAD. Efekty statyn u pacjentów z zaawansowaną CKD były neutralne pomimo działania obniżającego stężenie lipidów. W porównaniu z populacją bez CKD, przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) (PCI) wiąże się z większą liczbą powikłań zabiegowych, restenozą i przyszłymi zdarzeniami sercowymi, nawet w erze stentów uwalniających leki u pacjentów z CKD. pacjentów z CKD. W porównaniu z PCI, pomostowanie tętnic wieńcowych (CABG) zmniejsza liczbę powtórnych rewaskularyzacji, ale wiąże się ze znaczną wiąże się ze znaczną chorobowością i śmiertelnością okołooperacyjną. Badanie przesiewowe w kierunku CAD jest ważną częścią przedoperacyjnej oceny kandydatów do przeszczepu nerki. --- CEL: Ocena skuteczności i bezpieczeństwa aferezy lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) wykonywanej za pomocą indukowanego heparyną pozaustrojowego systemu wytrącania LDL (HELP) w leczeniu pacjentów z opornymi na leczenie homozygotycznymi (HMZ) lipoproteinami o niskiej gęstości (LDL). homozygotyczną (HMZ) i heterozygotyczną (HTZ) hipercholesterolemią rodzinną (FH). WSTĘP DO HIPERCHOLESTEROLEMII RODZINNEJ: Hipercholesterolemia rodzinna jest chorobą genetyczną genetycznym dziedziczonym autosomalnie dominująco, które jest powodowane przez kilka mutacji w genie receptora genie receptora LDL. Zmniejszona liczba lub brak funkcjonalnych receptorów LDL powoduje upośledzony klirens wątrobowy krążącej lipoproteiny o niskiej gęstości cholesterolu o niskiej gęstości (LDL-C), co skutkuje bardzo wysokim poziomem LDL-C we krwi. Rodzinna hipercholesterolemia charakteryzuje się nadmiarem LDL-C w ścięgnach i ścianach tętnic, wczesnym początkiem choroby miażdżycowej i przedwczesną śmiercią sercową. i przedwczesną śmiercią sercową. Hipercholesterolemia rodzinna występuje zarówno w postaci zarówno w postaci HTZ, jak i HMZ. Heterozygotyczna FH jest jednym z najczęstszych monogenowych zaburzeń metabolicznych w populacji ogólnej. zaburzeń metabolicznych w populacji ogólnej, występujących u około 1 na 500 osób. 500 osób. Niemniej jednak, HTZ FH jest w dużej mierze niezdiagnozowana, a dokładna diagnoza występuje tylko u około 15% pacjentów dotkniętych chorobą w Kanadzie. Szacuje się zatem, że szacuje się, że w Kanadzie jest około 3 800 zdiagnozowanych i 21 680 niezdiagnozowanych przypadków przypadków HTZ FH w Ontario. U pacjentów z HTZ FH połowa receptorów LDL nie działa prawidłowo lub jest nieobecna. nie działa prawidłowo lub jest nieobecna, co skutkuje stężeniem LDL-C w osoczu 2- do 3-krotnie wyższe niż prawidłowe (zakres 7-15 mmol/l lub 300-500 mg/dl). Większość pacjentów z HTZ FH nie jest diagnozowana aż do wieku średniego, kiedy u nich lub u jednego z ich rodzeństwa z objawową chorobą wieńcową (CAD). Bez leczenia obniżającego poziom lipidów 50% mężczyzn umiera przed 50. rokiem życia, a 25% kobiet umiera przed 60. rokiem życia z powodu mięśnia sercowego. w wieku 60 lat z powodu zawału mięśnia sercowego lub nagłej śmierci. W przeciwieństwie do postaci HTZ, HMZ FH występuje rzadko (1 przypadek na milion osób) i jest bardziej ciężka, z 6- do 8-krotnym wzrostem poziomu LDL-C w osoczu (zakres 15-25 mmol/l lub 500-1000 mg/dl). lub 500-1000 mg/dl). Pacjenci z homozygotyczną FH są zazwyczaj diagnozowani w okresie niemowlęcym, zwykle z powodu obecności złogów cholesterolu w skórze i ścięgnach. Główne powikłanie Głównym powikłaniem HMZ FH jest nadkomorowe zwężenie aorty, które jest spowodowane przez złogów cholesterolu na zastawce aortalnej i w aorcie wstępującej. Średnia długość życia Średnia długość życia osób dotkniętych tą chorobą wynosi od 23 do 25 lat. Szacuje się, że w Ontario szacuje się, że w Ontario występuje od 13 do 15 przypadków HMZ FH. Ekspert kliniczny z Ontario potwierdził, że do tej pory zidentyfikowano 9 pacjentów z HMZ FH. DIAGNOZA: Istnieją 2 zaakceptowane kliniczne kryteria diagnostyczne dla rozpoznania FH: kryteria Simon Broome FH Register z Wielkiej Brytanii oraz kryteria Dutch Lipid Network z Holandii. Dutch Lipid Network z Holandii. Kryteria uzupełniają poziom cholesterolu z wywiadem klinicznym, objawami fizycznymi i wywiadem rodzinnym. Metody przesiewowe oparte na mutacjach DNA pozwalają na postawienie ostatecznej diagnozy HTZ FH. FH. Jednak biorąc pod uwagę, że istnieje ponad 1000 zidentyfikowanych mutacji w genie receptora LDL i że wskaźniki wykrywalności obecnych technik są niskie, testy genetyczne stają się problematyczne w krajach o wysokiej heterogenności genetycznej, takich jak heterogeniczności genetycznej, takich jak Kanada. LECZENIE: Podstawowym celem leczenia zarówno HTZ, jak i HMZ FH jest obniżenie poziomu LDL-C w osoczu w celu zmniejszenia ryzyka rozwoju miażdżycy i CAD. i CAD. Pierwszą linią leczenia jest interwencja dietetyczna, jednak sama dieta rzadko wystarcza w leczeniu FH. rzadko jest wystarczająca do leczenia pacjentów z FH. Pacjenci są często często leczeni lekami obniżającymi stężenie lipidów, takimi jak żywice, fibraty, niacyna, statyny i leki leki hamujące wchłanianie cholesterolu (ezetymib). Większość pacjentów z HTZ FH wymaga kombinacji leków, aby osiągnąć lub zbliżyć się do docelowego poziomu cholesterolu. Niewielka liczba pacjentów z HTZ FH jest oporna na leczenie lub nie toleruje leków obniżających stężenie lipidów. Według ekspertów klinicznych, częstość występowania HTZ FH w Ontario wynosi od 1 do 5%. Przyjmując średnią 3%, szacuje się, że szacuje się, że w Ontario jest około 765 pacjentów z oporną na leczenie HTZ FH. Ontario, z czego 115 jest zdiagnozowanych, a 650 niezdiagnozowanych. Leczenie farmakologiczne jest mniej skuteczna u pacjentów z HMZ FH, ponieważ działanie większości leków leków obniżających poziom cholesterolu jest zależne od regulacji receptorów LDL, które są często nieobecne lub słabo funkcjonują u pacjentów z HMZ FH. Niektórzy pacjenci z HMZ FH mogą nadal odnosić korzyści z leczenia farmakologicznego, jednak rzadko zmniejsza to poziom LDL-C do poziomów docelowych. ISTNIEJĄCA TECHNOLOGIA: WYMIANA PLAZMY Możliwość obecnie dostępną w Ontario dla pacjentów z FH, którzy nie reagują na standardową dietę i leczenie farmakologiczne jest wymiana osocza (PE). Pacjenci są leczeni tą przez całe życie w odstępach tygodniowych lub dwutygodniowych z jednoczesnym leczeniem farmakologicznym. Wymiana osocza jest niespecyficzna i eliminuje praktycznie wszystkie białka osocza, takie jak białka osocza, takie jak albuminy, immunoglobuliny, czynniki krzepnięcia, czynniki fibrynolityczne i HDL-C, a także obniża stężenie LDL-C o około 50%. Krew jest pobierana od pacjenta, osocze jest izolowane, usuwane i zastępowane płynem zastępczym. płynem zastępczym. Płyn zastępczy i pozostałe składniki komórkowe krwi są następnie zwracane pacjentowi. są następnie zwracane pacjentowi. Głównym ograniczeniem PE jest jego niespecyficzność. Usunięcie HDL-C zapobiega skutecznemu remodelingowi naczyniowemu obszarów zwężonych przez miażdżycę. Ponadto występuje zwiększona podatność na infekcje, a konieczność wymiany płynu wiąże się z kosztami. płynu. Zdarzenia niepożądane mogą wystąpić w 12% zabiegów. INNE ALTERNATYWY: Alternatywy chirurgiczne dla pacjentów z FH obejmują przetokę portocaval, bypass jelita krętego i przeszczep wątroby. Są to jednak ryzykowne procedury i związane z wysokim wskaźnikiem zachorowalności. Wyniki terapii genowej nie są przekonujące. ANALIZOWANA TECHNOLOGIA: LDL APHERESIS Alternatywą dla PE jest LDL afereza LDL. W przeciwieństwie do PE, afereza LDL jest leczeniem selektywnym, które usuwa LDL-C i inne aterogenne lipoproteiny z krwi, jednocześnie minimalnie wpływając na inne składniki osocza, takie jak inne składniki osocza, takie jak HDL-C, całkowite białko surowicy, albuminy i immunoglobuliny. immunoglobuliny. Podobnie jak w przypadku PE, pacjenci z FH wymagają dożywotniej terapii aferezą LDL w odstępach tygodniowych/dwutygodniowych z jednoczesnym leczeniem farmakologicznym. ZEWNĄTRZUSTROJOWA PRECYPILACJA LDL INDUKOWANA HEPARYNĄ: Pozaustrojowa precypitacja LDL indukowana heparyną (HELP). LDL (HELP) jest jedną z najczęściej stosowanych metod aferezy LDL. LDL. Jest to ciągły system o zamkniętej pętli, który przetwarza krew pozaustrojowo. Działa w oparciu o zasadę, że przy niskim pH, LDL i LDL i lipoproteina (a) [Lp(a)] wiążą się z heparyną i fibrynogenem, tworząc osad, który jest następnie usuwany przez filtrację. który jest następnie usuwany przez filtrację. Ogólnie rzecz biorąc, całkowity czas trwania leczenia wynosi około 2 do 3 godzin. Wyniki wczesnych badań wskazują, że stężenie LDL-C jest zmniejszone o 65% do 70% bezpośrednio po leczeniu zarówno w przypadku HMZ i HTZ FH, a następnie szybko zaczyna rosnąć. Zazwyczaj pacjenci z HTZ FH są leczeni co 2 tygodnie, podczas gdy pacjenci z HMZ FH wymagają cotygodniowej terapii. Wywołane heparyną pozaustrojowe wytrącanie LDL również powoduje niewielkie przejściowe obniżenie stężenia HDL-C, jednak jego poziom zazwyczaj powraca do wartości wyjściowych w ciągu 2 dni. Po kilku miesiącach terapii odnotowano długotrwałe obniżenie stężenia LDL-C i wzrost stężenia HDL-C. HDL-C. Oprócz wpływu na stężenie cholesterolu w osoczu, HELP stężenie cholesterolu w osoczu, HELP obniża stężenie fibrynogenu w osoczu, czynnika ryzyka miażdżycy, oraz ryzyka miażdżycy i zmniejsza stężenie cząsteczek adhezji komórkowej, które odgrywają rolę we wczesnej aterogenezie. W porównaniu z PE, afereza HELP LDL nie ma większego wpływu na podstawowe białka osocza i nie wymaga nie wymaga stosowania płynów zastępczych, co zmniejsza podatność na infekcje. W jednym odnotowano, że zdarzenia niepożądane zostały udokumentowane w 2,9% zabiegów aferezy LDL przy użyciu systemu HELP w porównaniu z 12% przy użyciu PE. Według producenta producenta, pacjenci muszą ważyć co najmniej 30 kg, aby kwalifikować się do leczenia systemem HELP. HELP. STATUS REGULACYJNY: System H.E.L.P.® (B.Braun Medizintechnologie GmbH, Niemcy) jest licencjonowany przez Health Canada od grudnia 2000 r. jako urządzenie medyczne klasy 3 urządzenie medyczne klasy 3 (licencja nr 26023) do wykonywania aferezy LDL w celu ostrego usunięcia LDL z osocza 3 populacji pacjentów wysokiego ryzyka, u których dieta okazała się nieskuteczna, a maksymalne leczenie farmakologiczne nieskuteczna, a maksymalna terapia lekowa była nieskuteczna lub nietolerowana. tolerowana. Te 3 grupy pacjentów są następujące: Funkcjonalna hipercholesterolemia homozygoty z LDL-C >500 mg/dl (>13 mmol/l); funkcjonalni hipercholesterolemicy heterozygoty z LDL-C> 300 mg/dl (> 7,8 mmol / l); Funkcjonalne heterozygoty hipercholesterolemiczne heterozygoty z LDL-C >200 mg/dl (>5,2 mmol/l) i udokumentowaną CADŻaden inny system aferezy LDL nie jest obecnie licencjonowany. nie jest obecnie licencjonowany w Kanadzie. STRATEGIA PRZEGLĄDU: Medyczny Sekretariat Doradczy dokonał systematycznego przeglądu literaturę w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa aferezy LDL wykonywanej za pomocą systemu HELP w leczeniu pacjentów z oporną na leczenie HMZ i HTZ FH. Zastosowano standardową metodologię wyszukiwania w celu uzyskania międzynarodowych ocen technologii oceny technologii medycznych i anglojęzycznych artykułów z wybranych baz danych. baz danych. Podejście GRADE zostało wykorzystane do systematycznego i jednoznacznego oceniania oceny jakości dowodów i siły zaleceń. STRESZCZENIE USTALEŃ: Wyszukiwanie zidentyfikowało 398 artykułów opublikowanych od 1 stycznia 1998 do 30 maja 2007. 1 stycznia 1998 roku do 30 maja 2007 roku. Osiem badań spełniło kryteria włączenia. Pięć serii przypadków przypadków, 2 serie przypadków zagnieżdżone w badaniach porównawczych i jeden przegląd retrospektywny. retrospektywne zostały włączone do analizy. Ocena technologii medycznych przeprowadzona przez Alberta Heritage Foundation for Medical Research oraz przegląd przeprowadzony przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków. Duża zaobserwowano dużą niejednorodność między badaniami. Badania różniły się kryteriami włączenia kryteriów włączenia, podstawowej charakterystyki pacjentów i metodologii. Ogólnie rzecz biorąc, średni ostre względne obniżenie stężenia LDL-C po zastosowaniu aferezy HELP LDL wynosiło od 53 do 77%. Średnie ostre względne obniżenia wahały się w następujący sposób: cholesterol całkowity (TC) 47 do 64%, HDL-C +0. (ABSTRACT TRUNCATED) --- Wstęp: Wiele jednostek chorobowych, w tym choroba wieńcowa (CAD), wykazują nieprawidłowości w aktywności cholinesteraz. Ponieważ CAD jest charakteryzuje się wzrostem poziomu cholesterolu, pacjenci z tą chorobą są leczeni lekami obniżającymi poziom lipidów. W niniejszym badaniu podjęto próbę określenia jak statyna lub terapia skojarzona statyną i ezetymibem wpływa na aktywność cholinoesterazy. aktywność cholinoesterazy. METODY: Osocze i erytrocyty zostały wyizolowane z krwi obwodowej pacjentów z CAD (n=61) i osób zdrowych (n=63). Pacjenci zostali losowo przydzieleni do trzy grupy: 20 mg/dzień rozuwastatyny, 40 mg/dzień atorwastatyny i łącznie 10 mg/dzień atorwastatyny z 10 mg/dzień ezetymibu. Badano następujące parametry następujące parametry: aktywność acetylocholinoesterazy (AChE) i butyrylocholinoesterazy (BChE) oraz poziom lipidów. WYNIKI: U pacjentów z CAD wykazano znaczny wzrost aktywności AChE i BChE i BChE. Zaobserwowaliśmy wzrost poziomu lipoprotein o niskiej gęstości cholesterolu o niskiej gęstości (LDL) i trójglicerydów (TG) oraz spadek cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości. cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL). Po monoterapii atorwastatyną zaobserwowano zaobserwowano następujący spadek aktywności: 17% LDL, 43% cholesterolu całkowitego (ang. total cholesterol (TC), 33% AChE i 17% BChE. Następujący spadek aktywności zaobserwowano po monoterapii rosuwastatyną: 26% poziom LDL, 26% AChE i 18% BChE. BChE. Po leczeniu skojarzonym atorwastatyną i ezetymibem wystąpił następujący spadek aktywności aktywności: 27% poziomu LDL, 15% TC, 33% AChE i 20% BChE. WNIOSKI: Nasze wyniki sugerują, że intensywna terapia obniżająca stężenie lipidów ma korzystny wpływ na aktywność AChE i BChE oraz poziom lipidów. Połączenie atorwastatyna + ezetymib miały podobny wpływ na badane parametry jak monoterapia statyną. parametry jak monoterapia statyną. --- TŁO: Obniżenie poziomu lipidów za pomocą statyn zapobiega niekorzystnym zdarzeniom sercowym. Zarówno terapie obniżające poziom lipidów i przeciwutleniające mogą korzystnie wpływać na funkcję naczynioruchową a tym samym poprawić niedokrwienie. METODY I WYNIKI: W randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu, 300 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową, z dodatnim wynikiem testu wysiłkowego na bieżni, 48-godzinnym ambulatoryjnym EKG z > lub = 1 epizodem niedokrwienia i całkowitym cholesterolem na czczo od 180 do 250 mg/dl, zostało przydzielonych do rocznego leczenia intensywnymi dawkami atorwastatyną w celu obniżenia stężenia LDL do <80 mg/dl (n=96), intensywną atorwastatyną w celu obniżenia stężenia LDL do <80 mg/dl oraz witaminami antyoksydacyjnymi C (1000 mg/d) i E (800 mg/d) (n=101) lub dieta i niska dawka lowastatyny, w razie potrzeby, w celu zmniejszenia LDL do <130 mg/dl (n=103; grupa kontrolna). Punkty końcowe niedokrwienia, w tym ambulatoryjne monitorowanie EKG i test na bieżni wysiłkowej oraz ocenę śródbłonka za pomocą tętnicy ramiennej tętnicy ramiennej uzyskano na początku badania oraz po 6 i 12 miesiącach. Charakterystyka wyjściowa była podobna we wszystkich grupach. Poziom LDL zmniejszył się z około 153 mg/dl na początku badania w 2 grupach atorwastatyny do 83 mg/dl po 12 miesiącach (każde P<0,0001) i z 147 do 120 mg/dl w grupie kontrolnej (P<0,0001). w grupie kontrolnej (P<0,0001). Podczas ambulatoryjnego monitorowania EKG średnia liczba epizodów epizodów niedokrwiennych na 48 godzin zmniejszyła się o 31% do 61% w każdej grupie (każde P<0,001; P=0,15 między grupami), bez zmiany dziennej aktywności serca. Średni czas trwania niedokrwienia przez 48 godzin zmniejszył się o 26% do 62% w każdej grupie (każdy P<0,001; P=0,06 pomiędzy grupami). Średni czas trwania wysiłku do 1-mm obniżenia odcinka ST znacząco wzrósł w każdej grupie, ale całkowity czas trwania ćwiczeń i średnia suma maksymalnego obniżenia odcinka ST pozostały niezmienione. Częstość występowania dławicy piersiowej zmniejszyła się w każdej grupie. Nie stwierdzono dodatkowego wpływu suplementacji witaminami C i E na jakikolwiek wynik niedokrwienia. Badania dylatacji zależnej od przepływu nie wykazały znaczących zmian. zmian. WNIOSKI: Intensywne obniżanie stężenia lipidów za pomocą atorwastatyny do poziomu LDL 80 mg/dl, z witaminami antyoksydacyjnymi lub bez nich, nie zapewnia żadnych dalszych korzyści w zakresie niedokrwienia ambulatoryjnego, czasu wysiłku do wystąpienia niedokrwienia i częstości dławicy piersiowej niż niż umiarkowane obniżenie stężenia lipidów za pomocą diety i niskiej dawki lowastatyny do poziomu LDL <120 mg/dl. --- Erozja telomerów EPC (komórek progenitorowych śródbłonka) może być kluczowym czynnikiem w starzeniu się komórek śródbłonka. starzenia się komórek śródbłonka i jest wysoce zależna od komórkowych uszkodzeń oksydacyjnych. komórkowych. Celem niniejszego badania było zbadanie, czy LLT (terapia obniżająca stężenie lipidów) za pomocą statyn może osłabić erozję telomerów EPC u pacjentów z pacjentów z CAD (chorobą wieńcową). Do badania włączono 100 pacjentów ze stabilną CAD i 25 osób bez CAD jako grupę kontrolną. Pacjenci z CAD byli randomizowani do 12-miesięcznego intensywnego LLT z atorwastatyną lub umiarkowanego LLT z prawastatyną. EPC uzyskano z krwi obwodowej na początku badania i po 12 miesiącach terapii statyną. Długość telomerów w EPC mierzono metodą FISH (fluorescencyjna hybrydyzacja in situ) i oksydacyjne uszkodzenie DNA za pomocą cytometrii przepływowej utlenionych zasad DNA. Długość telomerów EPC była krótsza w grupie CAD niż w grupie kontrolnej. niż w grupie kontrolnej, a oksydacyjne uszkodzenia DNA EPC były wyższe w grupie CAD w porównaniu z grupą kontrolną. Po 12 miesiącach terapii, zmiany w profilach lipidowych były większe w grupie intensywnego LLT niż w grupie umiarkowanego LLT. Intensywna LLT znacznie zwiększyła liczbę EPC i zmniejszyła oksydacyjne uszkodzenia DNA w EPC (oba P<0,05), bez zmiany długości telomerów. W przeciwieństwie do tego, umiarkowany LLT nie zmienił liczby EPC ani oksydacyjnych uszkodzeń DNA, ale wykazał skrócenie telomerów skrócenie telomerów (P<0,05). Istniała słaba ujemna korelacja między zmianami w EPC a poziomem cholesterolu LDL (lipoprotein o niskiej gęstości) po intensywnym LLT. LLT, podczas gdy nie było między nimi korelacji po umiarkowanym LLT. Z hodowlą in hodowli in vitro EPC poddanych stresowi oksydacyjnemu, atorwastatyna prowadziła do zapobieganie skracaniu telomerów EPC w porównaniu z prawastatyną. Podsumowując, niniejsze badanie wykazało, że intensywne LLT może zapobiegać erozji telomerów EPC erozji telomerów EPC u pacjentów z CAD, prawdopodobnie przyczyniając się do korzystnego wpływu intensywnego LLT w tej chorobie. --- W badaniu Clinical Outcomes Utilizing Revascularization and Aggressive Drug Badanie COURAGE (Clinical Outcomes Utilizing Revascularization and Aggressive Drug Evaluation), badanie strategii rewaskularyzacji z optymalną terapią medyczną w obu ramionach terapią medyczną w obu ramionach, docelowy poziom cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) wynosił od 60 do 85 mg/dl; wartość ta została zmieniona na <70 mg/dl w 2004 roku. Pacjenci badania COURAGE (n = 2 287) byli miareczkowani rosnącymi dawkami statyny, aby osiągnąć początkowy poziom cholesterolu LDL cholesterolu LDL przy użyciu wstępnie określonego protokołu. Ezetymib nie był dostępny w momencie w 1999 roku, ale stał się dostępny po zatwierdzeniu w 2003 roku. Po zmaksymalizowaniu dawki statyny dodano ezetymib w celu osiągnięcia docelowego stężenia cholesterolu LDL u 34% pacjentów (n u 34% pacjentów (n = 734). Mediana wyjściowego stężenia cholesterolu LDL była wyższa u pacjentów, którzy otrzymywali ezetymib niż u tych, którzy go nie otrzymywali (109 vs 96 mg/dl). Na 18% pacjentów, którzy później otrzymywali ezetymib, miało stężenie cholesterolu LDL <85 mg/dl, a 8% miało cholesterol LDL <70 mg/dl. Przy maksymalnej tolerowanej statynie (z lub bez innych leków obniżających stężenie lipidów), 40% miało stężenie cholesterolu LDL <85 mg/dl a 23% miało cholesterol LDL <70 mg/dl przed rozpoczęciem stosowania ezetymibu. Podczas końcowej 68% pacjentów leczonych ezetymibem osiągnęło stężenie cholesterolu LDL <85 mg/dl, a 46% osiągnęło stężenie cholesterolu LDL <70 mg/dl. 46% osiągnęło poziom cholesterolu LDL <70 mg/dl. Stosując analizę regresji Coxa, najbardziej najistotniejszymi czynnikami związanymi z osiągnięciem docelowych wartości cholesterolu LDL były niższy wyjściowy poziom cholesterolu LDL, średnia dawka statyny i stosowanie ezetymibu. Podsumowując, po zmaksymalizowaniu dawki statyny, dodanie ezetymibu skutkuje znacznym znaczny wzrost odsetka pacjentów osiągających docelowe stężenie cholesterolu LDL, co jest kluczowym kluczowy element optymalnej terapii medycznej. --- Obrazowanie rezonansu magnetycznego (MRI) o wysokiej rozdzielczości z tłumieniem przepływu nie tylko dostarcza użytecznych informacji na temat światła i ścian tętnicy szyjnej, ale ale także może zidentyfikować główne składniki tkankowe blaszki miażdżycowej tętnicy szyjnej. blaszki miażdżycowej. Wpływ intensywnej terapii obniżającej stężenie lipidów na te cechy tkanki MRI zbadano u pacjentów z chorobą wieńcową (CAD). Ośmiu pacjentów z CAD pacjentów, którzy otrzymywali intensywne leczenie obniżające stężenie lipidów (niacyna 2,5 niacyna 2,5 g/d, lowastatyna 40 mg/d i kolestypol 20 g/d) przez 10 lat w badaniu Familial Atherosclerosis Treatment Study (FATS) losowo wybrano spośród 60 takich leczonych pacjentów. spośród 60 tak leczonych pacjentów. Ośmiu pacjentów z CAD, którzy byli dopasowani do pod względem wieku (+/-3 lata), wyjściowego stężenia lipoprotein o niskiej gęstości (+/-5 mg/dl) i trójglicerydów (+/-50 mg/dl), ale którzy nigdy nie byli leczeni Leki obniżające poziom lipidów zostały wybrane jako kontrole. Dla każdej z tych 32 tętnic szyjnych tętnic szyjnych, obszary światła i blaszki miażdżycowej mierzono za pomocą planimetrii, w zaślepionym protokole protokołu, na podstawie obrazu rezonansu magnetycznego, który wykazał najwięcej blaszki miażdżycowej. Tkanka włóknista włóknistą, wapń i złogi lipidowe zidentyfikowano na podstawie ustalonych kryteriów. ustalonych kryteriów. Skład blaszki miażdżycowej oszacowano jako ułamek całkowitej powierzchni planimetrycznej. powierzchni. Pacjenci leczeni przez 10 lat intensywną terapią obniżającą stężenie lipidów, w porównaniu z grupą kontrolną, mieli znacznie niższe poziomy lipoprotein o niskiej gęstości cholesterolu o niskiej gęstości (odpowiednio 84 i 158 mg/dl; P<0,001) i wyższy poziom cholesterolu stężenie cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości (odpowiednio 51 i 37 mg/dl; P<0,001); P<0.001). Jako grupa, leczeni pacjenci, w porównaniu z nieleczonymi osobami z grupy kontrolnej mieli mniejszy obszar lipidów rdzenia (odpowiednio 0,7 w porównaniu z 10,2 mm(2); P=0,01) i skład lipidów (odpowiednio 1% i 17%). Różnice między grupami w obszarze światła (55 [leczony] w porównaniu z 44 [kontrolny] mm(2), P=NS) i obszarze płytki nazębnej (58 [leczonych] w porównaniu do 64 [kontrolnych] mm(2), P=NS) miały tendencję do faworyzowania leczenia. MRI wydaje się przydatny do oceny wielkości i składu blaszki miażdżycowej tętnic szyjnych. Pacjenci z hiperlipidemiczną CAD często (97%) mają co najmniej umiarkowane (>/=40% obszaru zwężenia) blaszki miażdżycowej tętnic szyjnych. W tym badaniu kliniczno-kontrolnym przedłużona intensywna terapia intensywna terapia obniżająca poziom lipidów jest związana ze znacznie zmniejszoną zawartością lipidów, co jest charakterystyczną dla klinicznie stabilnych blaszek miażdżycowych. --- TŁO: Ostatnie badania potwierdziły, że leczenie lekami obniżającymi stężenie lipidów zmniejsza zachorowalność i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej. wtórnej prewencji chorób sercowo-naczyniowych. W 1999 roku szwajcarskie opublikowano nowe szwajcarskie zalecenia dotyczące leczenia lekami obniżającymi stężenie lipidów. My Dlatego przeprowadziliśmy badanie w celu oszacowania odsetka pacjentów z chorobą wieńcową tętnic wieńcowych wymagających leków obniżających stężenie lipidów. METODY: Do badania włączono 637 pacjentów z chorobą wieńcową, którzy zostali skierowani do na koronarografię w latach 1991-1993. Obliczyliśmy odsetek pacjentów wymagających leków obniżających stężenie lipidów zgodnie z nowymi szwajcarskimi wytycznymi, i porównaliśmy je z wytycznymi europejskimi i amerykańskimi. WYNIKI: Zgodnie ze szwajcarskimi zaleceniami z 1999 r., 79% badanej populacji badanej populacji kwalifikowałoby się do leczenia obniżającego stężenie lipidów (mężczyźni 80%, kobiety 78%; pacjenci w wieku do 69 lat 80%, pacjenci w wieku 70 lat i starsi 73%). Zgodność zarówno z zaleceniami Drugiej Wspólnej Grupy Zadaniowej European and other Societies on Coronary Prevention, jak i z wytycznymi ACC/AHA dotyczącymi postępowania z pacjentami z ostrym zawałem mięśnia sercowego wynosiła 96% (Kappa odpowiednio 0,79 i 0,83). i 0,83). WNIOSKI: Duży odsetek pacjentów z chorobą wieńcową kwalifikuje się do leczenia lekami obniżającymi stężenie lipidów. Nowe szwajcarskie zalecenia są są ściśle zgodne z wytycznymi europejskimi i amerykańskimi. --- TŁO: Sugeruje się, że intensywna terapia obniżająca stężenie lipidów za pomocą z zastosowaniem statyn znacząco zmniejsza objętość blaszki miażdżycowej. Wpływ rosuwastatyny na objętość blaszki miażdżycowej u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (CAD), w tym otrzymujących wcześniej terapię obniżającą stężenie lipidów, zbadano w w niniejszym badaniu. METODY I WYNIKI: 76-tygodniowe otwarte badanie przeprowadzono w 37 ośrodkach w Japonii. Japonii. Zakwalifikowani pacjenci rozpoczynali leczenie rosuwastatyną w dawce 2,5 mg/dobę, którą można było zwiększać w odstępach 4-tygodniowych. można było zwiększać w odstępach 4-tygodniowych do <lub=20 mg/dobę. Łącznie 214 pacjentów poddano ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS) na początku badania; 126 pacjentów miało analizowalne obrazy IVUS pod koniec badania. Zmiana stężenia lipoprotein poziomu cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości od wartości wyjściowej do końca obserwacji wynosiła -38,6 +/-16,9%, podczas gdy poziom cholesterolu lipoprotein o dużej gęstości wynosił +19,8 +/-22,9% (oba P<0,0001). Procentowa zmiana objętości płytki nazębnej, pierwszorzędowy punkt końcowy, wyniosła -5,1 +/-14,1% (P<0,0001). WNIOSKI: Rozuwastatyna powodowała istotną regresję objętości blaszki miażdżycowej wieńcowej u japońskich pacjentów ze stabilną CAD, w tym u tych, którzy wcześniej stosowali wcześniej inne leki obniżające poziom lipidów. Rosuwastatyna może być przydatna w prewencji wtórnej u pacjentów ze stabilną CAD. prewencji wtórnej u pacjentów ze stabilną CAD. --- CELE: Niniejsze badanie miało na celu zbadanie wpływu dziennych wahań glukozy na właściwości blaszki miażdżycowej u pacjentów z chorobą wieńcową wieńcową (CAD) leczonych wcześniej terapią obniżającą stężenie lipidów. TŁO: Istnieje coraz więcej dowodów na to, że wahania poziomu glukozy, jako ryzyko rezydualne ryzyko oprócz dyslipidemii, jest ważnym czynnikiem przyczyniającym się do rozwoju CAD. rozwoju CAD. METODY: Do tego prospektywnego badania włączono 70 kolejnych pacjentów z CAD, którzy zostali skierowanych do przezskórnej interwencji wieńcowej i których cholesterol lipoproteinowy o niskiej gęstości poziom cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości wynosił <120 mg/dl podczas leczenia statynami lub <100 mg/dl bez statyn. Dzienne wahania stężenia glukozy analizowano mierząc średnią amplitudę wahań glikemii (MAGE). Właściwości blaszki miażdżycowej w grupie w zmianach winowajczych i niekulprycznych oceniano za pomocą wirtualnej histologii wewnątrznaczyniowej ultrasonografii wewnątrznaczyniowej, a także procent objętości martwiczego rdzenia w obrębie blaszki miażdżycowej (%NC) oraz oceniono obecność cienkich włókniaków. WYNIKI: Łącznie oceniono 165 zmian u 70 pacjentów (40 z cukrzycą i 30 bez cukrzycy). pacjentów bez cukrzycy). %NC był dobrze skorelowany z MAGE (r = 0,490, p <0,001). Liniowy model efektu mieszanego wykazał, że MAGE miał najsilniejszy wpływ na %NC (współczynnik β = 0,080 ± 0,020 [błąd standardowy], p < 0,001). Uogólniony liniowy model mieszany ujawnił, że MAGE był jedynym niezależnym predyktorem obecności włókniakomięśniaka cienkonabłonkowego (iloraz szans: 1,037; 95% przedział ufności przedział ufności: 1,010-1,065; p = 0,007). WNIOSKI: Dzienne wahania glukozy mogą mieć wpływ na podatność blaszki wieńcowej wieńcową u pacjentów z CAD leczonych wcześniej terapią obniżającą stężenie lipidów. Dalsze badania powinny znaleźć uzasadnienie dla wczesnego wykrywania i fluktuacji glukozy w erze powszechnego stosowania statyn u pacjentów z CAD. pacjentów.

Jakie leki obniżające stężenie lipidów podaje się pacjentom z chorobą wieńcową (CAD)?

Leki obniżające poziom lipidów podawane pacjentom z chorobą wieńcową (CAD) to: 1) Statyny 2) Fibraty 3) Żywice 4) Niacyna 5) Leki hamujące wchłanianie cholesterolu.

TŁO: Czas trwania klinicznej kontroli objawów ruchowych choroby Parkinsona (PD) leczonych preparatami lewodopy / karbidopy ostatecznie zaczyna się skracać, zjawisko znane jako "zużywanie się" końca dawki. Zaangażowanie podstawowych pozamotorycznych objawów "zużycia" (obniżony nastrój, ból/ból, niepokój, i mętne/spowolnione myślenie) nie jest dobrze poznany. METODY: Analiza post hoc z badania mającego na celu walidację 9-itemowego kwestionariusza własnej oceny, Wearing-Off Questionnaire (WOQ-9), który został zaprojektowany w celu identyfikacji objawów motorycznych i pozamotorycznych. motorycznych i pozamotorycznych objawów "zużycia" u pacjentów z PD, przeprowadzono w celu porównania częstości i czułości motorycznych i pozamotorycznych objawów "odstawienia" terapii dopaminergicznej. terapii dopaminergicznej. WYNIKI: Analiza odpowiedzi na WOQ-9 udzielonych przez 216 pacjentów z PD wykazała, że poszczególne objawy niemotoryczne były zgłaszane przez 25% do 50%, a objawy motoryczne przez 55% do 80% pacjentów. 55% do 80% pacjentów. Poszczególne objawy pozamotoryczne uległy poprawie po podaniu kolejnej terapii dopaminergicznej u 43% do 53% pacjentów, u których wystąpiły takie objawy. takie objawy, podczas gdy objawy motoryczne poprawiły się w 48% do 66% przypadków, sugerując, że oba rodzaje objawów reagują na terapie dopaminergiczne. WNIOSEK: Pozamotoryczne objawy PD wydają się być wrażliwe na leczenie dopaminergiczne. Objawy te przypominają te obserwowane w zaburzeniach depresyjnych, lękowych i somatoformicznych. sugerujące potencjalne wspólne mechanizmy, a także możliwe implikacje terapeutyczne. implikacje. --- TŁO: U ponad 50% pacjentów z chorobą Parkinsona rozwijają się fluktuacje reakcji ruchowej fluktuacje odpowiedzi ruchowej (zjawisko "zużywania się") po ponad pięciu latach terapii lewodopą. terapii lewodopą. Wykazano, że hamowanie katechol-O-metylotransferazy przez tolkapon biodostępność lewodopy i okres półtrwania w osoczu, przedłużając tym samym skuteczność lewodopy. w osoczu, przedłużając tym samym skuteczność lewodopy. CELE: Głównym celem była ocena skuteczności tolkaponu w zmniejszaniu "zużycia" u leczonych lewodopą pacjentów z parkinsonizmem o zmiennym nasileniu. Cele drugorzędowe obejmowały ocenę zmniejszenia zapotrzebowania na lewodopę, poprawę stanu klinicznego pacjentów, czas trwania poprawy i tolerancję tolkaponu. tolerancja tolkaponu. METODY: W tym wieloośrodkowym, randomizowanym, podwójnie ślepym badaniu kontrolowanym placebo 58 pacjentów otrzymywało placebo, 60 pacjentów otrzymywało 100 mg tolkaponu trzy razy dziennie (tid), a 59 otrzymywało 200 mg tolkaponu tid, oprócz lewodopą/benserazydem. WYNIKI: Po trzech miesiącach stosowania 200 mg tolkaponu tid, czas "off" zmniejszył się o 26,2% wartości wyjściowej, czas "włączenia" wzrósł o 20,6% (P<O,01 w porównaniu z placebo), a średnia całkowita dzienna dawka lewodopy zmniejszyła się o 122 mg w porównaniu z wyjściową dawką dawki 676 mg (P<0,01). Odpowiedzi te utrzymywały się do dziewięciu miesięcy. Z 100 mg tolkaponu tid, czas "off" zmniejszył się o 31,5% (P<0,05), czas "on" zwiększył się o 21,3% (P<0,01), a średnia całkowita dzienna dawka lewodopy zmniejszyła się o 109 mg od dawki wyjściowej wynoszącej 668 mg (P<0,05). Przy dawce 200 mg tolkaponu tid, ujednolicona skala oceny choroby Parkinsona wyniki motoryczne i całkowite były znacznie się zmniejszyły, a jakość życia (profil wpływu choroby) uległa znacznej poprawie. znacznie się poprawiła. Obie dawki były dobrze tolerowane. Dyskineza była najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym lewodopy. Biegunka była najczęściej zgłaszanym niedopaminergicznym zdarzeniem niepożądanym i najczęstszą przyczyną wycofania się z badania: czterech pacjentów w grupie otrzymującej 100 mg tolkaponu tid i sześciu w grupie 200 mg tid wycofało się z powodu biegunki. WNIOSKI: Tolkapon wydłuża czas "włączenia" u pacjentów z parkinsonizmem fluktuacyjnym pozwalając jednocześnie na zmniejszenie dziennej dawki lewodopy, poprawiając tym samym skuteczność długoterminowej terapii lewodopą. --- Oceniano wpływ tolkaponu, inhibitora O-metylotransferazy katecholowej, na biodostępność i skuteczność lewodopy. biodostępność i skuteczność lewodopy oceniano u 12 pacjentów z chorobą Parkinsona (PD), z których 8 wykazywało oznaki codziennych fluktuacji ruchowych (zjawisko zużycia). Niepełnosprawność ruchową oceniano u 12 pacjentów w 7 punktach czasowych przed i po przewlekłym podawaniu tolkaponu przy użyciu Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS). Wynik UPDRS był lepszy we wszystkich punktach czasowych. Ośmiu pacjentów z objawami zużycia lewodopą wykazało objawową poprawę po zastosowaniu tej kombinacji. Pole pod krzywą (AUC) dla lewodopy wzrosło o 34% (p = 0,0059) po podaniu tolkaponu. tolkaponu. Okres półtrwania w fazie eliminacji (T1/2) lewodopy był znacząco wydłużony o 81% (p = 0,0001) po leczeniu. AUC 3-O-metylodopy, metabolitu lewodopy metabolitu lewodopy, zmniejszyło się o 79% (p = 0,0001), a Cmax (maksymalne stężenie) również zmniejszyło się o 80%d. stężenie) było również zmniejszone o 80%d po podaniu (p = 0,0001) tolkaponu. Połączenie tolkaponu i lewodopy było dobrze tolerowane. Nasze wyniki sugerują, że tolkapon poprawia farmakokinetykę lewodopy w osoczu osoczu i objawy motoryczne u pacjentów z fluktuacjami PD. Sugeruje się, że tolkapon może być użytecznym lekiem uzupełniającym lewodopę w leczeniu pacjentów z PD z objawami zużycia. --- TŁO I CEL: Opikapon (OPC) jest nowym inhibitorem katechol-O-metylotransferazy (COMT) trzeciej generacji. inhibitor katechol-O-metylotransferazy (COMT), który zwiększa dostępność lewodopy dostępność lewodopy. W niniejszym badaniu zbadano wpływ OPC w porównaniu z placebo na farmakokinetykę lewodopy, tolerancję i bezpieczeństwo, aktywność COMT i na lewodopę u pacjentów z chorobą Parkinsona (PD) z fluktuacjami ruchowymi. fluktuacjami ruchowymi. METODY: Było to randomizowane, wieloośrodkowe, podwójnie zaślepione i kontrolowane placebo badanie w czterech równoległych grupach pacjentów z PD leczonych lewodopą o standardowym uwalnianiu 100/25 mg lewodopy/karbidopy lub lewodopy/benserazydu i z fluktuacjami ruchowymi (zjawisko wearing-OFF). Pacjenci byli kolejno przydzielani do podawania, raz na dobę, do 28 dni (faza podtrzymująca), placebo (n = 10) lub 5 (n = 10), 15 (n = 10) i 30 mg (n = 10) OPC. Przeprowadzono dwa testy lewodopy przeprowadzono dwa testy lewodopy, jeden na początku badania, a drugi po zakończeniu fazy podtrzymującej. Pacjenci prowadzili dziennik, aby rejestrować wahania motoryczne (okresy ON/OFF) przez cały czas trwania badania. WYNIKI: W porównaniu z placebo, ekspozycja na lewodopę (AUC0-6) wzrosła o 24,7%, 53,9% i 65,6% po podaniu odpowiednio 5, 15 i 30 mg OPC. Maksymalna inhibicja COMT (Emax) wynosiła od 52% (5 mg OPC) do 80% (30 mg OPC). Badanie nie zostało nie miało na celu wykrycia znaczących różnic w sprawności motorycznej, ale przeprowadzona analiza przeprowadzona analiza eksploracyjna wskazuje na poprawę różnych wyników motorycznych, w tym zależną od dawki zmianę bezwzględnego czasu wyłączenia odpowiadającą procentowemu zmniejszeniu o 4,16% (P > 0,05), 29,55% (P > 0,05) i 32,71% (P < 0,05) odpowiednio przy 5, 15 i 30 mg OPC. Leczenie było ogólnie dobrze tolerowane i bezpieczne. WNIOSKI: OPC jest obiecującym nowym inhibitorem COMT, który znacząco zmniejsza aktywność aktywność COMT, zwiększał ogólnoustrojową ekspozycję na lewodopę i poprawiał odpowiedź ruchową. odpowiedź ruchową. --- TŁO I CEL: 9-punktowy Kwestionariusz Zużycia (WOQ-9) jest użytecznym narzędziem do przesiewowego narzędziem do badania przesiewowego zużycia. Przeprowadziliśmy badanie walidacyjne japońskiej wersji WOQ-9 (JWOQ-9) przy użyciu projektu przekrojowego w japońskich pacjentów z chorobą Parkinsona (PD), u których zdiagnozowano sporadyczną PD i leczonych lewodopą. METODY: Pacjenci z ciężką demencją, niekontrolowanymi psychiatrycznymi chorobami współistniejącymi, i wcześniejsze operacje neurochirurgiczne PD zostały wykluczone. Zjawisko zużycia zostało wykryto zgodnie z JWOQ-9, a wyniki porównano z niezależnymi ocenami oceny zużycia przeprowadzone przez specjalistów PD zaślepionych na wyniki JWOQ-9 wyniki. W celu walidacji JWOQ-9, próba składająca się z co najmniej 70 pacjentów z i 70 pacjentów bez zużycia. W związku z tym w badaniu wzięło udział łącznie 180 pacjentów (101 pacjentów ze zużyciem i 79 pacjentów bez zużycia). WYNIKI: Czułość, swoistość, dodatnia wartość predykcyjna i ujemna wartość predykcyjna wartość predykcyjna JWOQ-9 wynosiły odpowiednio 94,1%, 39,2%, 66,4% i 83,8%, odpowiednio. Pytania dotyczące objawów motorycznych wykazywały zarówno umiarkowaną czułość (58,1-87,3%) i swoistość (60,4-87,5%). Natomiast pytania dotyczące objawów wykazały czułość od umiarkowanej do umiarkowanej (51,5-64,6%), przy wysokiej swoistości (80,0-94,5%). specyficznością (80,0-94,1%). Podobnie jak oryginalny WOQ-9, JWOQ-9 wykazuje znaczącą wartość w wykrywaniu możliwego zużycia. WNIOSKI: JWOQ-9 jest użytecznym narzędziem przesiewowym do wykrywania objawów zużycia zarówno objawów motorycznych, jak i niemotorycznych. --- Zbadaliśmy nowy inhibitor O-metylotransferazy katecholowej, tolkapon, 100 i 200 mg, trzy razy na dobę (tid.) w randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i grupą równoległą. mg, trzy razy dziennie (tid) w randomizowanym, podwójnie ślepym, równoległym badaniu grupowym z udziałem 202 pacjentów z chorobą Parkinsona, u których wystąpiło zjawisko "zużycia" podczas leczenia lewodopą. Po 3 miesiącach pacjenci otrzymujący tolkapon mieli znaczący spadek średniego dziennego zapotrzebowania na dawkę lewodopy w porównaniu z pacjentami placebo (p < 0,01). U pacjentów leczonych tolkaponem w dawce 200 mg dzienny czas "wyłączenia", mierzony za pomocą dzienniczków pacjentów, został skrócony w stosunku do wartości wyjściowej o 3,25 godziny. o 3,25 godziny; redukcja ta była znacząco różna od tej obserwowanej w grupie placebo (p < 0,01). Ponadto, liczba dziennych dawek lewodopy była w każdej grupie tolkaponu w porównaniu z placebo (p < 0,01). Stwierdziliśmy znaczącą poprawę funkcji motorycznych i ogólnej skuteczności w grupach tolkaponu tolkaponu (p < 0,01). Najczęstsze zdarzenia niepożądane były związane z leczeniem lewodopą. Dyskineza wystąpiła lub nasiliła się u 18% pacjentów otrzymujących placebo, u 51% otrzymujących tolkapon w dawce 100 mg na dobę i u 64% otrzymujących tolkapon w dawce 200 mg tid, przy czym większość przypadków wystąpiła w ciągu pierwszych 30 dni badania. Biegunka była najczęstszym zdarzeniem nieaminergicznym, występującym u 14% pacjentów otrzymujących placebo i 13% pacjentów otrzymujących tolkapon. placebo, u 13% pacjentów przyjmujących tolkapon w dawce 100 mg na dobę i u 19% pacjentów przyjmujących tolkapon w dawce 200 mg na dobę. Ogółem 18% pacjentów pacjentów wycofało się z powodu zdarzeń niepożądanych: 15% na placebo, 17% na tolkaponie 100 mg tid i 22% na 200 mg tid. Wnioskujemy, że tolkapon jako lek wspomagający oferuje obietnicę złagodzenia zjawiska "zużycia" w leczonych lewodopą pacjentów z chorobą Parkinsona. --- Wstęp: Zjawisko zużycia u pacjentów z chorobą Parkinsona (PD) jest powikłaniem długotrwałego stosowania lewodopy. Podczas tego zjawiska ponownie objawy ruchowe, takie jak sztywność i zamrożenie. Często towarzyszą temu objawy pozamotoryczne, w tym lęk, tzw. lęk związany ze zużyciem (WRA). Obecne opcje leczenia są ograniczone i zazwyczaj koncentrują się na fizycznych lub psychicznych aspektach zużycia. Wydaje się, że zintegrowane podejście aby optymalnie zająć się złożonymi wzajemnymi interakcjami między tymi aspektami. między tymi aspektami. Ponadto, ponieważ zużycie jest ostatecznie nieuniknione, leczenie musi koncentrować się na radzeniu sobie, akceptacji i poczuciu własnej skuteczności. Dlatego też opracowaliśmy zintegrowaną interwencję świadomości ciała, łącząc zasady z fizykoterapii z terapią akceptacji i zaangażowania, aby nauczyć pacjentów radzenia sobie z WRA. Niniejsze badanie zbada, czy ta nowa interwencja, nazwana BEWARE, jest bardziej skuteczna niż zwykłe leczenie w zwiększaniu poczucia własnej skuteczności. METODY/PROJEKT: Jest to randomizowane, kontrolowane badanie z pojedynczą ślepą próbą z udziałem 36 pacjentów z PD którzy doświadczają WRA. Pacjenci będą rekrutowani z ambulatorium kliniki zaburzeń ruchowych Centrum Medycznego Uniwersytetu VU. Po udzieleniu pisemnej świadomej zgody, pacjenci zostaną losowo przydzieleni do grupy grupy eksperymentalnej (BEWARE) lub grupy stosującej dotychczasowe leczenie (fizykoterapia). Oceny kliniczne oceny zostaną przeprowadzone przed interwencją, bezpośrednio po 6-tygodniowy okres interwencji i 3-miesięczna naturalistyczna obserwacja przez zaślepionego badacza niezaangażowanego w badanie. Podstawową miarą wyniku jest poczucie własnej skuteczności, a drugorzędne wyniki koncentrują się na mobilności, codziennym funkcjonowaniu, lęku i jakości życia. DYSKUSJA: Ponieważ zużycie jest nieuniknioną konsekwencją terapii lewodopą, a obecne opcje leczenia są niewystarczające. lewodopą, a obecne opcje leczenia są niewystarczające, multidyscyplinarna interwencja która odnosi się zarówno do fizycznych, jak i psychicznych aspektów zużycia w PD, może przynieść dodatkowe korzyści w leczeniu WRA u pacjentów z PD w porównaniu z opieką monodyscyplinarną. samodzielnie. REJESTRACJA BADANIA: Identyfikator ClinicalTrials.gov: NCT02054845. Data rejestracji: 30 stycznia 2014 r. --- Entakapon jest często stosowany razem z lewodopą/karbidopą (LC) i lewodopą/benserazydem (LB). lewodopą/benserazydem (LB) w leczeniu pacjentów z chorobą Parkinsona (PD) z objawami zużycia. Ogólnie przyjmuje się, że działanie entakaponu są niezależne od rodzaju stosowanego inhibitora dekarboksylazy, ale dostępnych jest bardzo niewiele opublikowanych danych na temat skuteczności entakaponu podawanego z LB w porównaniu z LC. Przeprowadziliśmy zbiorczą analizę trzech randomizowanych, podwójnie zaślepionych, 6-miesięcznych badań fazy III w celu porównania efektów leczenia efektów leczenia entakaponem (w porównaniu z placebo) u pacjentów z PD otrzymujących LC lub LB. A Do analizy włączono łącznie 551 pacjentów z PD, u których wystąpiło zużycie. Na początku badania 300 pacjentów otrzymywało LB, a 251 LC. Po 6 miesiącach entakapon (w porównaniu z placebo) poprawił średni dzienny czas wyłączenia u pacjentów przyjmujących LB i LC o odpowiednio o 0,76 (p = 0,016) i 0,95 (p = 0,011) godziny. Odpowiednie poprawa czasu włączenia wynosiła odpowiednio 0,97 (p = 0,002) i 0,83 h (p = 0,022), odpowiednio. Efekty leczenia entakaponem zarówno u użytkowników LB, jak i LC były istotne statystycznie (p < 0,05) również w wynikach UPDRS II i III, z wyjątkiem UPDRS II u pacjentów otrzymujących LC (p = 0,20). Żaden z efektów leczenia efektów leczenia entakaponem nie różniło się istotnie statystycznie między pacjentów otrzymujących LB lub LC. Zgłaszane zdarzenia niepożądane były porównywalne między użytkownikami LB i LC. Stwierdzono, że entakapon zapewnia porównywalne korzyści u pacjentów z PD z objawami zużycia przy użyciu LB lub LC. --- Chociaż lewodopa jest uważana za złoty standard w terapii choroby Parkinsona Parkinsona, długotrwałe stosowanie tego leku może prowadzić do powikłań ruchowych, takich jak zjawisko zjawisko "zużycia". Zjawisko to występuje u znacznej liczby pacjentów z chorobą Parkinsona przyjmujących lewodopę, a w niektórych przypadkach jest obserwuje się zaledwie kilka godzin po przyjęciu ostatniej dawki lewodopy. Pacjenci Pacjenci doświadczający okresu zużycia mogą wykazywać wahania sensoryczne, autonomiczne, psychiatryczne i ruchowe. Chociaż rzadko, duszność jest ważnym objawem pozamotorycznym doświadczanym przez pacjentów z chorobą Parkinsona. Parkinsona. Oprócz tego, że jest to objaw wywołany zużyciem, inne przyczyny duszności obejmują choroby płuc, chorobę wieńcową i stany lękowe. wieńcowe i stany lękowe. Dlatego ważne jest, aby zidentyfikować przyczynę duszności aby zapewnić rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Opisujemy tutaj przypadek pacjenta z chorobą Parkinsona, który przyjmował lewodopę i u którego wystąpiły zarówno duszność i hiperwentylację w okresach odstawienia leku. On przeszedł szeroko zakrojone badania płuc i serca, które nie wykazały żadnych zmian. Jego duszność została uznana za zjawisko zużycia, a jego stan poprawił się po dodaniu stan poprawił się po dodaniu inhibitora O-metylotransferazy katecholowej (entakaponu). (entakapon). --- Celem niniejszego badania było zbadanie czynników ryzyka wystąpienia zjawiska wearing-off w chorobie Parkinsona (PD) i zaproponowanie bezpiecznego dawkowania lewodopy w celu aby ograniczyć rozwój zużycia w oparciu o chińską kohortę. Pacjenci z PD, którzy przyjmowali lewodopę (L-dopa) przez co najmniej 1 miesiąc. Zużycie zostało zdiagnozowano na podstawie zwalidowanej chińskiej wersji 9-pytaniowego kwestionariusza samooceny pacjenta Wearing-Off Questionnaire (WOQ-9) i definicji klinicznej. Jedenaście zmiennych (płeć, czas trwania choroby w momencie rozpoczęcia stosowania L-dopy, czas trwania choroby w momencie oceny, wiek w momencie rozpoczęcia choroby, wiek w momencie oceny, stadium H-Y, UPDRS III, dzienna całkowita dawka L-dopa i dawka dostosowana do masy ciała, czas trwania leczenia L-dopą, początkowa receptura leku). ) zostały uwzględnione w naszej analizie. Analiza jednoczynnikowa, wieloczynnikowa analiza regresji logistycznej i model klasyfikacji drzewa decyzyjnego (DTC) zostały wykorzystano do wykrycia czynników ryzyka zużycia. Charakterystyka operacyjna odbiornika (ROC) i DTC zostały wykorzystane do zbadania wartości odcięcia L-dopy, aby najlepiej przewidywania zużycia. W naszym badaniu przebadano dwustu trzydziestu czterech pacjentów wśród których u 111 rozwinęło się zużycie. Pacjenci ze zużyciem mieli tendencję do otrzymywania wyższych dawek L-dopy i dłuższego czasu trwania leczenia L-dopą. leczenie. Dawka L-dopy wynosiła 281 mg/dobę i 4,2 mg/kg/dobę według ROC, a także 269 mg/dobę i 3,2 mg/kg/dobę według ROC. mg/dobę i 3,2 mg/kg/dobę według DTC były wartościami odcięcia dla zużycia. L-Dopa i czas trwania leczenia L-dopą były związane ze zwiększonym zużyciem rozwój. Łączna dawka L-dopy i dzienna dawka L-dopy były lepszymi predyktorami zużycia. lepszym predyktorem zużycia. Istniały niewystarczające dowody na opóźnione rozpoczęcie leczenia L-dopą. L-dopę. Dzienna dawka L-dopy nie większa niż 275 mg lub 4,2 mg/kg została uznana za bezpieczną. bezpieczne. --- Odpowiedź na ciągły dożylny wlew lewodopy oceniano u 23 pacjentów z chorobą Parkinsona powikłaną fluktuacjami ruchowymi. pacjentów z chorobą Parkinsona powikłaną fluktuacjami ruchowymi. Konwersja z doustnego na dożylne leczenie lewodopą spowodowało natychmiastową i i trwałą stabilizację poziomów lewodopy w osoczu zarówno w grupie wear-off, jak i grupach. Zmienność ruchowa również zmniejszyła się w ciągu pierwszych 24 godzin infuzji, chociaż w znacznie większym stopniu u pacjentów ze zjawiskiem wearing-off. zjawisko. W ciągu następnych 5 do 11 dni leczenia dożylnego wystąpiły dalsze zmniejszenie fluktuacji motorycznych wystąpiło w obu grupach, w znacznie szybszym tempie w grupie znacznie szybciej w grupie "wearing-off" niż w grupie "on-off". Stopień natychmiastowej stabilizacji parkinsonowskiej odpowiedzi ruchowej najlepiej korelował z czasem trwania z czasem trwania choroby, podczas gdy tempo późniejszej poprawy korelowało najbardziej z dawką lewodopy. Wyniki potwierdzają pogląd, że zjawisko wear-off może odzwierciedlać degenerację terminali dopaminowych w konsekwencji naturalnego postępu choroby z wynikającą z tego niezdolnością do buforowania wahań w dostępności lewodopy; zjawisko on-off może odzwierciedlać dodatkowe zmiany postsynaptyczne, prawdopodobnie zmiany postsynaptyczne, prawdopodobnie występujące w odpowiedzi na niefizjologiczne fluktuacje dopaminy synaptycznej, które stopniowo ustępują podczas ciągłego podawania lewodopy. podawania lewodopy. --- WAŻNOŚĆ: Chociaż lewodopa pozostaje najskuteczniejszą doustną farmakoterapią w chorobie Parkinsona (PD), jej stosowanie jest często ograniczone przez efekt wyłączenia i dyskinezy. dyskinezy. Zarządzanie takimi powikłaniami nadal stanowi znaczące wyzwanie. wyzwaniem. CEL: Zbadanie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania safinamidu (doustnej pochodnej pochodnej aminoamidu o działaniu dopaminergicznym i nondopaminergicznym) u pacjentów leczonych lewodopą leczonych lewodopą z fluktuacjami ruchowymi. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY: Od 5 marca 2009 r. do 23 lutego 2012 r. pacjenci z akademickich ośrodków leczenia PD, 2012, pacjenci z akademickich ośrodków opieki nad PD byli randomizowani (stosunek 1:1) do otrzymywali podwójnie zaślepione leczenie uzupełniające safinamidem lub placebo przez 24 tygodnie. Wszyscy pacjenci mieli idiopatyczną PD z czasem "off" (czas, w którym działanie leku uległo osłabieniu i cechy parkinsonowskie, w tym bradykinezja i sztywność, powrót) powyżej niż 1,5 godziny dziennie (z wyłączeniem porannej akinezji). Ich farmakoterapia obejmowała doustną lewodopę plus benserazyd lub karbidopę w schemacie, który był stabilny przez 4 tygodnie lub dłużej. stabilny przez 4 tygodnie lub dłużej. Podczas badań przesiewowych schemat leczenia każdego pacjenta był zoptymalizowany w celu zminimalizowania fluktuacji ruchowych. Kwalifikacja do badania wymagała, aby po 4 tygodniach zoptymalizowanego leczenia pacjenci nadal mieli więcej niż 1,5 godziny godzin dziennie. Zdarzenia niepożądane spowodowały przedwczesne przerwanie badania u 12 osób (4,4%). osób (4,4%) w grupie safinamidu i 10 osób (3,6%) w grupie placebo. placebo. INTERWENCJE: Pacjenci przyjmowali safinamid lub placebo w postaci 1 tabletki dziennie podczas śniadaniem. Jeśli do 14. dnia nie wystąpiły żadne problemy z tolerancją, dawkę początkową 50 mg, zwiększano do 100 mg. GŁÓWNE WYNIKI I POMIARY: Wstępnie określonym głównym wynikiem była średnia zmiana grupy terapeutycznej była średnia zmiana od wartości wyjściowej do 24. tygodnia (lub ostatniej wartości "na" leczeniu) w dziennym czasie dziennym czasie "on" (złagodzenie parkinsonowskich cech motorycznych) bez uciążliwych dyskinez dyskinez, zgodnie z oceną na podstawie danych z dziennika. WYNIKI: W 119 ośrodkach randomizacją objęto 549 pacjentów (średnia [SD] wieku, 61,9 [9,0] lat; 334 mężczyzn [60,0] lat. lat; 334 mężczyzn [60,8%] i 371 rasy białej [67,6%]): 274 do safinamidu i 275 do placebo. Spośród nich 245 (89,4%) otrzymujących safinamid i 241 (87,6%) otrzymujących placebo ukończyło badanie. Średnia (SD) zmiana w dziennym czasie bez bez uciążliwych dyskinez wynosiła +1,42 (2,80) godziny dla safinamidu, w porównaniu z wartością wyjściową wynoszącą 9,30 (2,41) godziny, w porównaniu z +0,57 (2,47) godziny dla placebo, od wartości wyjściowej 9,06 (2,50) godziny (średnia różnica najmniejszych kwadratów, 0,96 godziny; 95% CI, 0,56-1,37 godziny; P < .001, analiza kowariancji). Najczęściej zgłaszanym zdarzeniem niepożądanym była dyskineza (u 40 [14,6%] vs 15 [5,5%] i jako ciężkie zdarzenie u 5 [1,8%] vs 1 [0.4%]). WNIOSKI I ZNACZENIE: Wyniki tego badania potwierdzają skuteczność safinamidu jako jako skuteczny dodatek do lewodopy u pacjentów z PD i fluktuacjami ruchowymi w celu poprawić czas działania bez uciążliwych dyskinez i zmniejszyć zużycie. REJESTRACJA BADANIA: Identyfikator clinicaltrials.gov NCT00627640. --- Zjawisko zużycia, które komplikuje terapię lewodopą w chorobie Parkinsona zostało przypisane zmniejszeniu magazynowania dopaminy w prążkowiu z powodu postępującej degeneracji presynaptycznych zakończeń dopaminergicznych. Aby określić czy mechanizmy postsynaptyczne również przyczyniają się do tych wahań odpowiedzi, czas trwania odpowiedzi przeciwparkinsonowskiej u pacjentów z parkinsonizmem pogrupowanych według stopnia zaawansowania choroby porównano po przerwaniu wlewu optymalnej dawki optymalnej dawki apomorfiny. Chociaż okres półtrwania w osoczu tego agonisty receptora dopaminy pozostawał stały, jego średni czas półtrwania skuteczności zmniejszył się z 66 minut u wczesnych pacjentów nieleczonych lewodopą do 33 minut u zaawansowanych, skomplikowanych parkinsoników (p zaawansowanych, skomplikowanych parkinsoników (p < 0,005). Ponieważ efekty motoryczne apomorfiny nie zależą od obecności terminali dopaminergicznych, zmiany na poziomie postsynaptycznym poziomie postsynaptycznym niewątpliwie przyczyniają się do zmniejszonej odpowiedzi czas trwania. Tylko nieznacznie większe osłabienie efektów motorycznych lewodopy obserwowane wcześniej w podobnych warunkach sugeruje te postjunctional zmiany, prawdopodobnie obejmujące stosunkowo plastyczne prążkowia dopaminoceptywne systemy, odpowiadają za większość skrócenia czasu działania lewodopy które leżą u podstaw fluktuacji zużycia. --- Skuteczność i tolerancję entakaponu badano w randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo, 3-miesięcznym badaniu z udziałem 162 pacjentów z chorobą Parkinsona Parkinsona (PD) leczonych lewodopą i agonistą dopaminy i doświadczających fluktuacji ruchowych. Pacjenci byli randomizowani w stosunku 3 : 2 do entakaponu w dawce 200 mg lub placebo, podawanych z każdą dawką lewodopy. Skuteczność oceniano na podstawie poprawy czasu "włączenia" i "wyłączenia" podczas czuwania (Dziennik pacjenta i UPDRS, część IV, pozycja 39), globalnej oceny badaczy, kwestionariusza SF-36 Health Survey i zmiany w dawkowaniu lewodopy. Pacjenci byli monitorowani pod kątem zdarzeń niepożądanych, bezpieczeństwa laboratoryjnego i parametrów życiowych przez cały czas trwania badania. Poprawa "oceniana przy użyciu danych z dziennika pacjenta wykazała tendencję na korzyść entakaponu, jednak nie osiągnęły one istotności statystycznej. "Czas wyłączenia podczas czuwania (UPDRS, część IV, pozycja 39) wykazał poprawę o co najmniej jedną kategorię u 36% entakaponu. u 36% pacjentów leczonych entakaponem w porównaniu z 22% w grupie kontrolnej (p = 0,0038). w grupie kontrolnej (p = 0,0038). Odsetek pacjentów wykazujących poprawę w Globalnej Oceny Badaczy był istotnie wyższy (p = 0,0006) w grupie leczonej entakaponem grupie pacjentów leczonych entakaponem. Ponadto, odsetek pacjentów, u których zmniejszeniem dziennej dawki lewodopy był istotnie wyższy (p = 0,02) w grupie entakaponu w grupie entakaponu (28%) w porównaniu z grupą placebo (13%). Zgodnie z oczekiwaniami, najczęstszymi najczęstsze zdarzenia niepożądane były związane z dopaminą (dyskinezy: entakapon 31% w porównaniu z placebo 13%) oraz nieszkodliwe odbarwienie moczu. Niewielki wzrost częstości występowania dyskinez można było łatwo opanować poprzez zmniejszenie dawki lewodopy, a po zakończeniu badania nie było znaczącej różnicy w "ogólnym wyniku dyskinez" w skali UPDRS między entakaponem a placebo. Podsumowując, chociaż pierwszorzędowa zmienna skuteczności nie osiągnęła istotności statystycznej, obecne wyniki pokazują, że entakapon że entakapon zapewnia dodatkowe korzyści przeciwparkinsonowskie w stosunku do terapii lewodopą i jest dobrze tolerowany u leczonych lewodopą pacjentów z PD doświadczających u pacjentów z PD leczonych lewodopą, u których występują fluktuacje ruchowe typu "wearing-off", pomimo leczenia uzupełniającego agonistami dopaminy. --- Udział obwodowych i ośrodkowych mechanizmów farmakokinetycznych lewodopy w patogenezie fluktuacji ruchowych lewodopy w patogenezie fluktuacji ruchowych, które komplikują jej długotrwałe podawanie. długotrwałego podawania badano u 28 pacjentów z chorobą Parkinsona. Szybkość klirens lewodopy z krążenia ogólnego, okres półtrwania w osoczu i pozorną objętość dystrybucji osoczowy okres półtrwania i pozorna objętość dystrybucji były nie do odróżnienia u pacjentów ze zjawiskiem on-off lub wearing-off, a tymi ze stabilną odpowiedzią na lewodopę lub tymi, którzy lewodopę lub tymi, którzy nie byli wcześniej leczeni lewodopą. Czynniki farmakokinetyczne Czynniki farmakokinetyczne są zatem mało prawdopodobne, aby wyjaśniały rozwój tych wahań odpowiedzi. tych wahań odpowiedzi. I odwrotnie, okres półtrwania skuteczności lewodopy różnił się znacznie między czterema badanymi grupami odpowiedzi i może zapewnić ilościowy wskaźnik centralnych mechanizmów, które sprzyjają rozwojowi zjawisk i zjawiska on-off. Chociaż czas trwania objawów był najlepszym najlepszym predyktorem nasilenia nieleczonego parkinsonizmu, dawka lewodopy najlepiej korelowała z czasem półtrwania odpowiedzi. najlepiej korelowała z czasem półtrwania odpowiedzi. Zjawisko zużycia może przede wszystkim odzwierciedlać utratę zdolności buforowania spowodowaną degeneracją neuronów dopaminergicznych, podczas gdy rozwój zjawiska on-off wydaje się wymagać dodatkowych zmian postsynaptycznych, prawdopodobnie zmian postsynaptycznych, prawdopodobnie na poziomie receptora. --- Lewodopa jest najskuteczniejszym lekiem w leczeniu choroby Parkinsona. Parkinsona. Niestety, przewlekłe stosowanie tradycyjnych preparatów inhibitorów dekarboksylazy lewodopa/dopa wiąże się z rozwojem powikłań, takich jak jak zużycie i dyskineza. Aby uniknąć tych powikłań, niektórzy lekarze lekarze opóźniają wprowadzenie lewodopy lub stosują strategie oszczędzające lewodopę. Strategie te są jednak często nieoptymalne dla pacjentów. Ponieważ większość pacjentów wymaga lepszej skuteczności lewodopy w przebiegu choroby, docenienie choroby, docenienie zmieniającej się w czasie odpowiedzi na lewodopę i zrozumienie zasad farmakokinetyki leżących u podstaw rozwoju powikłań, takich jak rozwoju powikłań, takich jak zużycie, jest niezbędne w długoterminowym w długoterminowym leczeniu pacjenta. --- Mechanizmy farmakokinetyczne i farmakodynamiczne lewodopy były badane w odniesieniu do patogenezy w odniesieniu do patogenezy fluktuacji motorycznych, które komplikują zaawansowaną chorobę Parkinsona. Parkinsona. Ponieważ klirens lewodopy z krążenia ogólnego był z krążenia ogólnego był podobny u pacjentów ze zjawiskiem "wearing-off" lub "on-off" oraz u pacjentów ze stabilną odpowiedzią na lewodopę, obwodowe czynniki farmakokinetyczne są mało prawdopodobne. są mało prawdopodobne. Z drugiej strony, okres półtrwania skuteczności lewodopy był znacznie krótszy u pacjentów, u których występowały głównie fluktuacje zużycia w porównaniu w porównaniu z osobami wykazującymi stabilną odpowiedź na lewodopę doustną; osoby z dominującym zjawiskiem on-off miały jeszcze bardziej ekstremalne zmniejszenie czas trwania przeciwparkinsonowskiego działania lewodopy. Konwersja z lewodopy doustnej na dożylne leczenie lewodopą natychmiast ustabilizowało poziomy lewodopy w osoczu w zarówno w grupie wearing-off, jak i on-off; zmienność ruchowa również się zmniejszyła, szczególnie u osób ze zjawiskiem wearing-off. Podczas 11 dni ciągłego dożylnego leczenia lewodopą, dodatkowe zmniejszenie fluktuacji ruchowych wystąpiło w obu grupach, ale w znacznie szybszym tempie u pacjentów z niż u pacjentów z odpowiedzią on-off. Wyniki te sugerują, że że zjawisko wearing-off może być konsekwencją degeneracji terminali dopaminowych terminali dopaminowych z powodu naturalnego postępu choroby z wynikającą z tego niezdolnością do buforowania zmian w dostępności lewodopy; zjawisko on-off może odzwierciedlać dodatkowe rozregulowanie postsynaptycznego receptora dopaminy, prawdopodobnie w odpowiedzi na na wynikające z tego niefizjologiczne fluktuacje synaptycznej dopaminy. --- TŁO: U ponad 50% pacjentów z chorobą Parkinsona rozwijają się fluktuacje reakcji ruchowej fluktuacje odpowiedzi ruchowej (zjawisko "zużywania się") po ponad pięciu latach terapii lewodopą. terapii lewodopą. Wykazano, że hamowanie katechol-O-metylotransferazy przez tolkapon biodostępność lewodopy i okres półtrwania w osoczu, przedłużając tym samym skuteczność lewodopy. w osoczu, przedłużając tym samym skuteczność lewodopy. CELE: Głównym celem była ocena skuteczności tolkaponu w zmniejszaniu "zużycia" u leczonych lewodopą pacjentów z parkinsonizmem o zmiennym nasileniu. Cele drugorzędowe obejmowały ocenę zmniejszenia zapotrzebowania na lewodopę, poprawę stanu klinicznego pacjentów, czas trwania poprawy i tolerancję tolkaponu. tolerancja tolkaponu. METODY: W tym wieloośrodkowym, randomizowanym, podwójnie ślepym badaniu kontrolowanym placebo 58 pacjentów otrzymywało placebo, 60 pacjentów otrzymywało 100 mg tolkaponu trzy razy dziennie (tid), a 59 otrzymywało 200 mg tolkaponu tid, oprócz lewodopą/benserazydem. WYNIKI: Po trzech miesiącach stosowania 200 mg tolkaponu tid, czas "off" zmniejszył się o 26,2% wartości wyjściowej, czas "włączony" wzrósł o 20,6% (p < 0,01 vs. placebo), a średnia całkowita dzienna dawka lewodopy zmniejszyła się o 122 mg w stosunku do dawki dawki wyjściowej wynoszącej 676 mg (p < 0,01). Odpowiedzi te utrzymywały się do dziewięciu miesięcy. Przy dawce 100 mg tolkaponu tid czas "off" skrócił się o 31,5% (p < 0,05), czas "włączenia" wydłużył się o 21,3% (p < 0,01), a średnia całkowita dzienna dawka lewodopy zmniejszyła się o 109 mg w porównaniu z dawką wyjściową wynoszącą 668 mg (p < 0,05). Przy dawce 200 mg tolkaponu tid, ujednolicona skala oceny choroby Parkinsona, wyniki motoryczne i całkowite zostały znacząco zmniejszone, a wyniki jakości życia (profil wpływu choroby) uległy znacznej poprawie. Obie dawki były dobrze tolerowane. Dyskineza była najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym lewodopy. Biegunka była najczęściej najczęściej zgłaszanym niedopaminergicznym zdarzeniem niepożądanym i najczęstszą przyczyną wycofania się z badania: czterech pacjentów w grupie otrzymującej 100 mg tolkaponu tid i sześciu w grupie 200 mg tid wycofało się z powodu biegunki. WNIOSKI: Tolkapon wydłuża czas "włączenia" u pacjentów z parkinsonizmem fluktuacyjnym umożliwiając jednocześnie zmniejszenie dziennej dawki lewodopy, poprawiając w ten sposób skuteczność długoterminowej terapii lewodopą. --- Zbadaliśmy nowy inhibitor O-metylotransferazy katecholowej, tolkapon, 100 i 200 mg, trzy razy na dobę (tid.) w randomizowanym badaniu z podwójnie ślepą próbą i grupą równoległą. mg, trzy razy dziennie (tid) w randomizowanym, podwójnie ślepym, równoległym badaniu grupowym z udziałem 202 pacjentów z chorobą Parkinsona, u których wystąpiło zjawisko "zużycia" podczas leczenia lewodopą. Po 3 miesiącach pacjenci otrzymujący tolkapon mieli znaczący spadek średniego dziennego zapotrzebowania na dawkę lewodopy w porównaniu z pacjentami placebo (p < 0,01). U pacjentów leczonych tolkaponem w dawce 200 mg dzienny czas "wyłączenia", mierzony za pomocą dzienniczków pacjentów, został skrócony w stosunku do wartości wyjściowej o 3,25 godziny. o 3,25 godziny; redukcja ta była znacząco różna od tej obserwowanej w grupie placebo (p < 0,01). Ponadto, liczba dziennych dawek lewodopy była w każdej grupie tolkaponu w porównaniu z placebo (p < 0,01). Stwierdziliśmy znaczącą poprawę funkcji motorycznych i ogólnej skuteczności w grupach tolkaponu tolkaponu (p < 0,01). Najczęstsze zdarzenia niepożądane były związane z leczeniem lewodopą. Dyskineza wystąpiła lub nasiliła się u 18% pacjentów otrzymujących placebo, u 51% otrzymujących tolkapon w dawce 100 mg na dobę i u 64% otrzymujących tolkapon w dawce 200 mg tid, przy czym większość przypadków wystąpiła w ciągu pierwszych 30 dni badania. Biegunka była najczęstszym zdarzeniem nieaminergicznym, występującym u 14% pacjentów otrzymujących placebo i 13% pacjentów otrzymujących tolkapon. placebo, u 13% pacjentów przyjmujących tolkapon w dawce 100 mg na dobę i u 19% pacjentów przyjmujących tolkapon w dawce 200 mg na dobę. Ogółem 18% pacjentów pacjentów wycofało się z powodu zdarzeń niepożądanych: 15% na placebo, 17% na tolkaponie 100 mg tid i 22% na 200 mg tid. Wnioskujemy, że tolkapon jako lek wspomagający oferuje obietnicę złagodzenia zjawiska "zużycia" w leczonych lewodopą pacjentów z chorobą Parkinsona. --- Przedstawiamy przypadek 73-letniej Japonki z rodzinną chorobą Parkinsona. Pacjentka Pacjentka czuła się dobrze do 67 roku życia, kiedy zauważyła drżenie spoczynkowe prawej ręki. w prawej ręce. Wkrótce potem jej chód stał się krótszy. Odwiedziła naszą klinikę 6 października 1992 roku w wieku 68 lat. Była czujna i dobrze zorientowana bez demencji. Miała maskowatą twarz, niski głos, drobny chód, retropulsję, drżenie spoczynkowe prawej ręki, sztywność karku i bradykinezję. bradykinezja. Była leczona lewodopą-karbidopą w dawce 400 mg/dobę, co poprawiło jej objawy. objawy, jednak po 3 latach od rozpoczęcia stosowania lewodopy po rozpoczęciu leczenia lewodopą. W dniu 26 sierpnia 1998 r. wystąpiły u niej ból brzucha, biegunka i wymioty. Została przyjęta do innego szpitala, gdzie zwykłe zdjęcie rentgenowskie jamy brzusznej ujawniło niedrożność jelit (ileus). (niedrożność jelit). Zastosowano u niej ssanie nosowo-żołądkowe i dożylne podawanie płynów. Jej stan jej stan nie poprawił się i została przeniesiona do naszego szpitala 29 sierpnia 1998 roku, 1998. Wywiad rodzinny nie wykazał pokrewieństwa. Miała dwóch starszych braci braci i trzy starsze siostry. Jeden z jej braci został zdiagnozowany jako chorobę Parkinsona. Jej mąż również cierpiał na chorobę Parkinsona, Jednak jej rodzice najwyraźniej nie mieli choroby Parkinsona. Przy przyjęciu, pacjentka wydawała się senna. Jej ciśnienie krwi wynosiło 102/70 mmHg, temperatura ciała 36,2 stopni C. 36,2 stopni C. Płuca były czyste i nie występował szmer sercowy. Brzuch był płaski i słyszalny był dźwięk jelit. Żadna nieprawidłowa masa nie była wyczuwalna. Badanie neurologiczne neurologiczne wykazało łagodne zaburzenia świadomości, zamaskowaną twarz i niski głos. głos. Nie stwierdzono porażenia ruchowego. Napięcie mięśniowe było hipotoniczne. Nie stwierdzono nieprawidłowych mimowolnych ruchów. Nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych przy przyjęciu WBC 11 300/mikrolitr, amylaza 1 373 IU/l, CK 446 IU/l, BUN 50 mg/dl, kreatynina 1,17 mg/dl, CRP 22,7 mg/dl, Na 134 mEq/l, K 3,1 mEq/l i Cl 81 mEq/l. Zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej ujawniło cienie płucne w obu dolnych polach płucnych. płucach. Była leczona przez odsysanie nosowo-jelitowe, płyny dożylne i chemioterapię. chemioterapię z powodu infekcji. Ciśnienie tętnicze zaczęło spadać 2 września i tego samego dnia tego samego dnia doszło do zatrzymania akcji serca. Została omówiona w neurologicznym CPC. Główny dyskutant doszedł do wniosku, że pacjentka miała postać autosomalnej dominującej rodzinnej choroby Parkinsona. Ponieważ rodzice nie mieli Parkinsona, niektórzy z uczestników podnosili możliwość autosomalnego dziedziczenia recesywnego. autosomalnego recesywnego dziedziczenia. Jednak wiek zachorowania był zbyt późny na dziedziczenie autosomalne recesywne. recesywne dziedziczenie. Większość uważała, że sposób dziedziczenia to autosomalny dominujący z niską penetracją. Mutacja alfa-synukleiny powoduje autosomalną dominującą rodzinną chorobę Parkinsona, ale ten typ jest bardzo rzadki w populacjach innych niż grecka. w populacjach innych niż grecka, a penetracja jest wysoka. Autosomalna dominująca rodzinna choroba Parkinsona związana z chromosomem 2 dominująca rodzinna choroba Parkinsona wykazuje niską penetrację. Istnieje wiele innych autosomalnych dominujących form rodzinnej choroby Parkinsona związanych z nieznanymi jeszcze loci chromosomowymi. loci chromosomowych. Większość uważała, że ten pacjent miał również postać ciał Lewy'ego ciał Lewy'ego, autosomalną dominującą rodzinną chorobę Parkinsona o nieznanym loci chromosomowym. locus. Badanie pośmiertne ujawniło niedokrwienne uszkodzenie jelit z uduszeniem. uduszeniem. Uznano to za przyczynę jej śmierci. W ośrodkowym układzie ośrodkowego układu nerwowego, mózg wydawał się być normalny. W przekrojach przekrojach, istota czarna i miejsce sinawe wykazywały znaczną depigmentację. odbarwienie. Badanie histologiczne wykazało znaczną utratę neuronów i tworzenie ciał Lewy'ego w pozostałych neuronach. w pozostałych neuronach. Badanie patologiczne było zgodne z chorobą Parkinsona. Analiza mutacyjna genu parkiny była negatywna. --- CEL: Ocena skuteczności entakaponu w zarządzaniu lewodopy w chorobie Parkinsona (PD) w naturalistycznych, rzeczywistych warunkach. rzeczywistych warunkach. PROJEKT BADAWCZY I METODY: To prospektywne, otwarte badanie obserwacyjne obejmowało pacjentów z idiopatyczną PD. Pacjenci kwalifikowali się do włączenia, jeśli przyjmowali 3-5 dawek lewodopy dziennie przez ≥2 miesiące i wykazywali objawy zużycia lewodopy przez ≥1 miesiąc. Pacjenci otrzymywali entakapon (zalecana dawka: 1 × 200 mg tabletka z każdą dawką lewodopy) przez 28 dni. Pacjenci zostali poproszeni o wypełnienie kwestionariusza zużycia i kwestionariusza Kwestionariusza Jakości Życia w Chorobie Parkinsona (PDQ-8). (PDQ-8). Codzienne czynności życiowe (zarówno w stanie włączenia, jak i wyłączenia) były oceniano za pomocą Ujednoliconej Skali Oceny Choroby Parkinsona (UPDRS), część II. Ogólną ocenę kliniczną (CGI) nasilenia objawów związanych z PD oceniano przy użyciu zmodyfikowanego narzędzia CGI. Uzyskano również globalną ocenę nasilenia objawów PD przez pacjenta. nasilenia objawów PD. WYNIKI: Łącznie 341 pacjentów zostało włączonych do badania przez 68 lekarzy z całej Kanady. W 28. dniu, 56,9% badanych wykazało poprawę w porównaniu do stanu wyjściowego na podstawie zmodyfikowanym CGI zmiany (CGI-C); 21,4% zgłosiło brak zmian. Poprawę zaobserwowano zaobserwowano również poprawę w UPDRS II i PDQ-8. Korzyści ze stosowania entakaponu okazały się być względnie jednolite w podgrupach (np. liczba dziennych dawek lewodopy, stosowanie innych leków przeciw PD). OGRANICZENIA BADANIA: Wyniki tego badania mogą być nieobiektywne ze względu na czynniki nieodłączne w otwartych badaniach opartych na społeczności (np. zgodność). Jest to, jednak odzwierciedla codzienną praktykę kliniczną. WNIOSKI: W tym naturalistycznym, rzeczywistym badaniu dodanie entakaponu do terapii lewodopą przyniosło korzyści w zakresie jakości życia i codziennych czynności u znacznej części pacjentów z PD. życia u znacznego odsetka pacjentów z PD doświadczających zużycia. --- Efekt "zużycia", najczęstsza forma fluktuacji wywołanych lewodopą, wydaje się być związany z krótkim okresem półtrwania leku w osoczu. Bardziej trwały poziomy lewodopy w osoczu można osiągnąć za pomocą nowego preparatu o kontrolowanym uwalnianiu karbidopy/lewodopy, Sinemet CR4. Przebadano 20 pacjentów, 12 mężczyzn i 8 kobiet, z chorobą Parkinsona powikłaną zjawiskiem "zużycia". Średnia wieku wynosiła 61,1 +/- 8,1 lat, czas trwania objawów 8,3 +/- 2,4 lat, a stadium Hoehn-Yahr 3,0 +/- 0,9. W 12-tygodniowym badaniu z podwójnie ślepą próbą średnia liczba tabletek podawanych na dobę zmniejszyła się z 5,7 +/- 1,2 do 3,8 +/- 0,7, gdy Sinemet CR4 (50/200) został zastąpiony standardowym lekiem Sinemet (25/100) (p mniejsze niż 0,001). niż 0,001). Odbyło się to jednak kosztem skrócenia czasu "włączenia" (bez dyskinezy) z 9,3 +/- 4,6 do 7,5 +/- 4,3 (p poniżej 0,05), chociaż całkowity czas całkowity czas "włączenia" nie zmienił się znacząco. W długoterminowej obserwacji 18 pacjentów, czas "włączenia" z dyskinezą i poranną dystonią znacząco znacząco wzrósł (p poniżej 0,05). Nie stwierdzono istotnych zmian w całkowitej dziennej dawki lewodopy, ale dzienna liczba dawek i tabletek uległa znacznemu tabletek (p mniejsze niż 0,001). Pomimo zwiększonej dyskinezy, większość pacjentów wolała przyjmować mniej tabletek i zdecydowała się kontynuować przyjmowanie leku Sinemet CR4 zamiast standardowego Sinemetu. Sinemet CR4 wydaje się oferować nową i skuteczną strategię strategię zarządzania fluktuacjami związanymi z lewodopą. --- Proces zwyrodnieniowy w chorobie Parkinsona wpływa na istotę czarną i inne struktury centralne struktury układu pozapiramidowego, ale może również wpływać na centralne i obwodowe ośrodki autonomiczne. Jednym z najczęstszych późnych powikłań terapii lewodopą lewodopą jest zjawisko zużycia. Przedstawiamy przypadek pacjenta leczonego z powodu Parkinsona, u którego w okresie odstawienia lewodopy zaobserwowano napadowy ból brzucha. napadowe bóle brzucha, oprócz innych cech typowych dla zaburzeń ruchowych, takich jak zaburzeń ruchowych, takich jak: narastająca sztywność, zaburzenia chodu i drżenie. Bóle brzucha miały charakter skurczowy, ze zmienną lokalizacją w nad-, mezo- i hipogastrium. Występowało również parcie na stolec. Pacjent był leczony Pacjent był leczony lekami przeciwbólowymi, spazmolitycznymi i wiatropędnymi bez efektu. Bóle brzucha ustąpiły po przyjęciu kolejnej dawki lewodopy. Pacjent z innymi cechami dysfunkcji układu autonomicznego przewodu pokarmowego, takimi jak: przewlekłe zaparcia przewodu pokarmowego, takie jak: przewlekłe zaparcia, przedwczesne uczucie sytości skutkujące i zmniejszenie masy ciała. Nie stwierdzono organicznych zmian organicznych układu pokarmowego, które mogłyby tłumaczyć takie zaburzenia. Modyfikacja leczenia farmakologicznego (częstsze dawkowanie lewodopy, dodatkowy agonista dopaminy) przyniosły pewną poprawę. agonista dopaminy) przyniosła pewną poprawę. WNIOSEK: Jest możliwe, że bóle brzucha mogą być klinicznym kliniczną dyskinezą przewodu pokarmowego, występującą podczas --- Choroba Parkinsona leczona lewodopą jest często komplikowana przez występowanie fluktuacji ruchowych, które mogą być przewidywalne ("wearing-off") lub nieprzewidywalne ("on-off"). ("on-off"). W przeciwieństwie do tego, nieleczona dystonia reagująca na dopa (DRD) jest zwykle charakteryzuje się zwykle przewidywalnymi wahaniami dobowymi. Patogeneza fluktuacji ruchowych ruchowych w leczonej chorobie Parkinsona i fluktuacji dobowych w nieleczonym DRD jest słabo poznana. Opracowaliśmy model matematyczny wskazujący, że wszystkie te fluktuacje funkcji motorycznych można wyjaśnić mechanizmami presynaptycznymi. mechanizmy presynaptyczne. Model ten opiera się na uwalnianiu dopaminy, która podlega probabilistycznym wahaniom ilości dopaminy uwalnianej przez egzocytozę pęcherzyków. pęcherzyków. W szczególności proponujemy, aby stężenie dopaminy wewnątrzpęcherzykowej dopaminy ulega dynamicznym zmianom zgodnie z rozkładem logarytmiczno-normalnym, który jest związany z różnymi prawdopodobieństwami niepowodzenia uwalniania. Zmiany w dwóch parametrach parametrach, (i) proporcji pęcherzyków, które ulegają egzocytozie na jednostkę czasu oraz (ii) proporcji dopaminy podlegającej ponownemu wychwytowi z synapsy, pozwoliły nam modelować różne krzywe odpowiedzi na lewodopę, dla tego samego stopnia uszkodzenia nigrostriatalnego w chorobie Parkinsona. Model przewiduje następujące okresy korzyści klinicznych lewodopy: 4 godziny dla osób stabilnie reagujących, 3 godziny dla wahań wahań i 1,5 godziny dla wahań typu on-off. Model przewiduje również przewiduje również, że wahania dobowe w nieleczonym DRD powinny wystąpić około 8 godzin po wstaniu rano. wstaniu rano. Wszystkie te wyniki dobrze pasują do obserwacji klinicznych. obserwacjami klinicznymi. Dodatkowo obliczyliśmy prawdopodobieństwo uzyskania drugiego okresu ON po podaniu pojedynczej dawki lewodopy w chorobie Parkinsona (zjawisko "jo-joing"). zjawisko). Model pokazuje, że zjawisko jo-joing zależy od tego, jak szybko krzywa krzywa przekracza próg oddzielający stany ON i OFF, co wyjaśnia dlaczego zjawisko to występuje praktycznie wyłącznie u pacjentów z fluktuacjami on-off. Model wspiera koncepcję, że mechanizmy presynaptyczne odgrywają kluczową rolę zarówno w kluczową rolę zarówno w krótko-, jak i długotrwałych reakcjach występujących w chorobie Parkinsona. Dyskinezy mogą być również wyjaśnione przez te same mechanizmy. --- Długotrwałe stosowanie lewodopy wiąże się ze zjawiskiem "końca zużywania dawki" (EODWO). zjawisko, w którym objawy parkinsonowskie powracają przed następną zaplanowaną dawką lewodopy. Objawy zużycia mogą obejmować różne autonomiczne, emocjonalne, motoryczne, psychologiczne i sensoryczne nieprawidłowości. Ból brzucha może być ważnym objawem zużycia jako wczesny wskaźnik rozwoju EODWO u Parkinsona. rozwoju EODWO u pacjentów z chorobą Parkinsona (PD). W niniejszym raporcie dwóch pacjentów leczonych lewodopą z powodu PD, u których wystąpił ostry ból brzucha jako objaw EODWO. ból brzucha jako objaw EODWO. --- TŁO I CEL: Zużycie jest jednym z najczęstszych problemów napotykanych przez pacjentów leczonych lewodopą. Entakapon, obwodowy inhibitor katechol-O-metylotransferazy (COMT), zmniejsza to powikłanie ruchowe poprzez przedłużając działanie lewodopy. Staraliśmy się zrozumieć wpływ COMT na wykonanie ruchu u pacjentów z PD ze zużyciem poprzez porównanie wzorców aktywacji funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (f-MRI) przed i podczas leczenia entakaponem. Naszą hipotezą było określenie czy zmiany w aktywacji korowej są związane z leczeniem inhibitorem COMT COMT. METODY: Dziewięciu leczonych lewodopą pacjentów z PD bez demencji, u których wystąpiło zużycie, zostało prospektywnie badanych w dwóch sesjach f-MRI, przed i podczas leczenia entakaponem leczenia. Dla porównania przebadano również grupę kontrolną. WYNIKI: Pacjenci znacznie poprawili się pod wpływem leczenia inhibitorem COMT na podstawie dzienników domowych. Wyniki F-MRI wykazały, że na początku badania pacjenci prezentowali obustronną aktywację pierwotnej kory ruchowej, kontrolno-bocznej kory przedruchowej i dodatkowej kory ruchowej. kontrolno-bocznej kory przedruchowej i dodatkowego obszaru ruchowego, a także ipsilateralnego móżdżku. Podczas leczenia entakaponem pacjenci z PD wykazywali zmniejszenie aktywacji tych obszarów kory tych obszarów korowych i zmniejszoną aktywację w ipsilateralnym móżdżku. WNIOSKI: Nasze wstępne wyniki wskazują, że f-MRI jest w stanie wykryć zmiany aktywacji korowej podczas długotrwałej modulacji leczenia dopaminergicznego u pacjentów z PD z objawami zużycia, a zatem technika ta może być dalej badana u pacjentów z zaawansowaną PD. --- Zbadaliśmy krótkoterminowy wpływ pojedynczej dawki lewodopy (L-dopa) na funkcję mikcji u pacjentów z PD ze zjawiskiem zużycia. Osiemnastu pacjentów z PD pacjentów z PD, u których mediana wyników w skali Hoehna i Yahra wynosiła 5 w fazie wyłączenia i 3 podczas fazy wyłączenia i 3 podczas fazy włączenia. Przeprowadziliśmy badania urodynamiczne przed i około 1 godziny po tym, jak pacjenci przyjęli 100 mg L-dopy z inhibitorem dopa-dekarboksylazy (DCI). Po przyjęciu L-dopy/DCI, parcia naglące i nietrzymanie moczu i nietrzymanie moczu nasiliły się, podczas gdy trudności z oddawaniem moczu zostały złagodzone u wszystkich 12 pacjentów. u wszystkich 12 pacjentów. W porównaniu z oceną wyjściową, wyniki badania urodynamicznego urodynamiczne po przyjęciu 100 mg L-dopy/DCI wykazały nasiloną hiperrefleksję wypieracza hiperrefleksję wypieracza; zmniejszoną maksymalną pojemność pęcherza (P = 0,006); zwiększoną maksymalną wartość współczynnika maksymalna wartość współczynnika Wattsa (P = 0,001), odzwierciedlająca moc wypieracza podczas zwiększona liczba Abramsa-Griffithsa (P = 0,042), odzwierciedlająca niedrożność cewki moczowej podczas oddawania moczu niedrożność podczas oddawania moczu; zmniejszona objętość resztkowa moczu (P = 0,025); i zwiększone statyczne ciśnienie zamknięcia cewki moczowej (P = 0,012). Sto miligramów L-dopy/DCI pogarszało hiperrefleksję wypieracza, powodując pogorszenie parcia na mocz i nietrzymania moczu z parcia na mocz. i naglące nietrzymanie moczu podczas fazy przechowywania (napełniania pęcherza). To również zwiększona kurczliwość wypieracza znacznie bardziej niż niedrożność cewki moczowej w fazie oddawania moczu, powodując ogólne zmniejszenie trudności z oddawaniem moczu i poprawę wydajności oddawania moczu u naszych pacjentów z PD ze zjawiskiem zużycia. --- CEL: Ocena roli praktykującego farmaceuty w identyfikacji i bieżącym leczeniu zjawiska identyfikacji i bieżącym leczeniu zjawiska zużycia lewodopy doświadczanego przez pacjentów z chorobą Parkinsona (PD), którzy otrzymują przewlekłą terapię lewodopą. terapię lewodopą. ŹRÓDŁA DANYCH: Dostęp do literatury uzyskano za pośrednictwem MEDLINE (1967-czerwiec 2007) przy użyciu terminów lewodopa, wearing-off i choroba Parkinsona. Ponadto, Ponadto dokonano przeglądu cytatów referencyjnych ze zidentyfikowanych publikacji. WYBÓR BADAŃ I EKSTRAKCJA DANYCH: Oceniono wszystkie artykuły zidentyfikowane w źródłach danych i napisane w języku angielskim. źródeł danych i zostały napisane w języku angielskim. SYNTEZA DANYCH: Lewodopa jest najskuteczniejszym środkiem terapeutycznym w PD; jednak odpowiedź pacjentów na lewodopę zmienia się w czasie. Ostatecznie czas trwania odpowiedzi czas trwania odpowiedzi staje się krótszy i bardziej nieprzewidywalny oraz pojawiają się powikłania. pojawiają się powikłania. Jednym z pierwszych powikłań obserwowanych podczas leczenia lewodopą jest zużycie, które może pojawić się w ciągu 1-3 lat od rozpoczęcia leczenia lewodopą. leczenia lewodopą. Zużycie charakteryzuje się przewidywalnym pojawieniem się ruchowych i nieruchowych objawów PD przed rozpoczęciem leczenia lewodopą. i pozamotorycznych objawów PD przed podaniem kolejnej zaplanowanej dawki leku. Pomimo skutecznych opcji leczenia, pozostaje ono nierozpoznane i niedostatecznie leczone. i niedostatecznie leczona. Dzięki wczesnej identyfikacji i optymalizacji leczenia, można skutecznie zarządzać, co skutkuje poprawą jakości życia pacjentów z PD. dla pacjentów z PD. WNIOSKI: Dzięki swojemu wykształceniu i dostępności farmaceuci odgrywają coraz ważniejszą rolę w coraz ważniejszą rolę w leczeniu pacjentów z PD. Farmaceuci są w stanie zidentyfikować zużycie, zaoferować na czas porady i ułatwić optymalizację schematów leczenia w celu poprawy jakości życia pacjentów i zwiększenia jakość życia pacjentów i poprawić długoterminowe wyniki. --- Entakapon jest silnym i specyficznym inhibitorem obwodowej katecholo-O-metylotransferazy (COMT). Wykazano, że poprawia on korzyści kliniczne lewodopy oraz aromatycznego inhibitora dekarboksylazy L-aminokwasów (AADC), gdy jest podawany pacjentów z chorobą Parkinsona i pogorszeniem odpowiedzi na lewodopę po podaniu dawki na lewodopę (zjawisko "zużywania się"). Skuteczność entakaponu jest obecnie entakaponu jest obecnie oceniana u pacjentów ze stabilną chorobą Parkinsona. W 2 dobrze dobrze przeprowadzonych badaniach trwających 6 miesięcy i mniejszych badaniach krótkoterminowych, leczenie leczenie entakaponem (200 mg z każdą dawką lewodopy / inhibitora AADC) było wiązało się ze znacznym wydłużeniem dziennego czasu "włączenia" i skróceniem czasu "wyłączenia". czasu. Zmiany w wynikach Unified Parkinson's Disease Rating Scale (UPDRS) były zbieżne ze zmianami w czasie włączenia i wyłączenia: entakapon poprawił całkowitą, codzienne czynności życiowe i funkcje motoryczne, ale nie miał wpływu na mentację. Entakapon zapewniał również korzyści, gdy był podawany z lewodopą o kontrolowanym uwalnianiu kontrolowanym uwalnianiem lewodopy/inhibitora AADC lub ze standardowym lewodopą/inhibitorem AADC i selegiliną. selegiliną w małych badaniach. Zdarzenia dopaminergiczne, w tym dyskinezy i nudności i nudności, należą do najczęstszych zdarzeń związanych ze stosowaniem entakaponu i są związane ze zdolnością leku do nasilania ze zdolnością leku do nasilania działania lewodopy. Biegunka, ból brzucha, zaparcia i odbarwienie moczu są najczęstszymi zdarzeniami nondopaminergicznymi. zdarzenia, chociaż to ostatnie zdarzenie jest jedynym, które występuje konsekwentnie częściej częściej w przypadku entakaponu niż placebo. Jednak zdarzenia niepożądane dowolnego typu rzadko prowadziły do przerwania badania. WNIOSKI: Skuteczność i tolerancja entakaponu podawanego z inhibitorami lewodopą/AADC nie zostały jeszcze porównane z innymi strategiami leczenia choroby Parkinsona. strategiami leczenia choroby Parkinsona. Jednakże, po podjęciu decyzji o rozpoczęciu terapii lewodopą, badania ogólnie wspierają stosowanie entakaponu jako dodatku do lewodopy u pacjentów z chorobą Parkinsona i zjawiskiem i zjawiskiem "zużywania się".

Czym jest zjawisko "zużywania się" u leczonych lewodopą pacjentów z chorobą Parkinsona?

Przewlekłe podawanie tradycyjnych preparatów inhibitorów dekarboksylazy lewodopy/dopy pacjentom z chorobą Paskinsona wiąże się z rozwojem powikłań, takich jak zjawisko zużycia. Zjawisko zużycia charakteryzuje się przewidywalnym pojawieniem się objawów ruchowych (np. sztywność i zamrożenie) i pozamotorycznych objawów PD (np. niepokój i duszność) przed kolejną zaplanowaną dawką leku.

Szczepionki DNA wykazały skuteczność przeciwnowotworową w wielu modelach przedklinicznych. ale w kilku badaniach klinicznych na ludziach zaobserwowano niską immunogenność. badaniach klinicznych na ludziach. Doprowadziło to do wielu podejść mających na celu poprawę immunogenności szczepionek DNA. szczepionek DNA. Wcześniej informowaliśmy, że szczepionka DNA kodująca antygen antygen nowotworowy SSX2, zmodyfikowany w celu zakodowania zmienionych epitopów o zwiększonym powinowactwie do MHC klasy I, wywołała większą częstotliwość cytolitycznych, wielofunkcyjnych komórek T cytolitycznych, wielofunkcyjnych limfocytów T CD8(+) u myszy bez nowotworu. Staraliśmy się sprawdzić, czy ta zoptymalizowana szczepionka skutkowała zwiększoną aktywnością przeciwnowotworową u myszy z nowotwór z ekspresją HLA-A2 zmodyfikowany w celu ekspresji SSX2. Stwierdziliśmy, że immunizacja myszy z guzem zoptymalizowaną szczepionką wywołała zaskakująco zaskakująco gorszy efekt przeciwnowotworowy w porównaniu ze szczepionką natywną. Zarówno natywna, jak i szczepionki prowadziły do zwiększonej ekspresji PD-L1 na komórkach nowotworowych, ale antygenowo swoistych limfocytów T CD8(+) od myszy immunizowanych zoptymalizowanym konstruktem wykazywały wyższą ekspresję PD-1. Splenocyty od immunizowanych zwierząt indukowały ekspresję PD-L1 na komórkach nowotworowych in vitro. Aktywność przeciwnowotworowa zoptymalizowanej szczepionki można zwiększyć w połączeniu z przeciwciałami blokującymi PD-1 lub PD-L1, lub poprzez celowanie w linię nowotworową niewykazującą ekspresji PD-L1. Odkrycia te sugerują, że szczepionki mające na celu wywołanie efektorowych limfocytów T CD8(+), a w szczególności szczepionki DNA. w szczególności, mogą być najlepiej łączone z inhibitorami szlaku PD-1 w badaniach klinicznych. w badaniach klinicznych. Strategia ta może być szczególnie korzystna w przypadku szczepionek ukierunkowanych na raka prostaty, choroby, w przypadku której szczepionki przeciwnowotworowe wykazały kliniczne, a same inhibitory szlaku PD-1 wykazały dotychczas niewielką skuteczność. skuteczność. --- TŁO: Przeciwciała monoklonalne ukierunkowane na szlak programowanej śmierci-1 (PD-1) / zaprogramowany ligand śmierci 1 (PD-L1) wykazały aktywność przeciwnowotworową przeciwnowotworową w przerzutowym raku nerkowokomórkowym (mRCC) i są obecnie opracowywane w leczeniu pierwszej linii (w skojarzeniu) i u wcześniej leczonych pacjentów. Skuteczność terapii celowanej (TT) po blokadzie PD-1/PD-L1 jest nadal nieznana. METODY: Dokumentacja medyczna pacjentów z mRCC leczonych badanymi inhibitorami PD-1 lub PD-L1 w 4 ośrodkach akademickich. Pacjenci, którzy otrzymali późniejszą terapię TT zostali wybrani w celu zebrania miar wyników TT. WYNIKI: Spośród 99 pacjentów, którzy otrzymali blokadę PD-1/PD-L1 w ramach badań klinicznych badań klinicznych, 56 pacjentów otrzymało późniejszą terapię: 44 pacjentów otrzymało inhibitory czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF)/czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGFR) (VEGFR), a 12 otrzymało inhibitory ssaczego celu rapamycyny (mTOR) jako pierwsze kolejne TT. inhibitory jako pierwsze kolejne TT. Mediana obserwacji od rozpoczęcia kolejnego TT wynosiła 16,1 miesiąca (zakres: 0,2, 30,6 miesiąca). TT po blokadzie PD-1/PD-L1 podawano jako lek drugiej linii, trzeciej linii lub poza trzecią linią w 9 (16%), 24 (43%) (16%), 24 (43%) i 23 pacjentów (41%). Mediana czasu do niepowodzenia leczenia niepowodzenia leczenia w kolejnym TT wynosił 6,6 miesiąca (zakres: 0,2+, 23,0). 1-roczne i 2-letnie całkowite przeżycie od rozpoczęcia kolejnego TT wynosiło 58% (95% przedział ufności (95% CI: 41-72%) i 36% (95% CI: 18-54%), odpowiednio. WNIOSEK: Zarówno inhibitory VEGF/VEGFR, jak i mTOR wykazują aktywność przeciwnowotworową po blokadzie PD-1/PD-L1. --- W niedrobnokomórkowym raku płuca (NSCLC), pierwszym inhibitorem immunologicznego punktu kontrolnego przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków był niwolumab, oparty na przewadze przeżycia nad przewagę przeżycia nad docetakselem w nawracającym płaskonabłonkowym NSCLC, histologii trudnej do leczenia histologii. Ponadto, kilka innych inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego również znajduje się na późnym etapie rozwoju. Większość z tych leków hamuje białka programowanej śmierci komórki 1 (PD-1), celując albo w receptor PD-1 lub jego ligand, ligand zaprogramowanej śmierci komórki 1 (PD-L1). Oprócz niwolumabu, pembrolizumab jest inhibitorem PD-1 badanym w NSCLC, a atezolizumab (MPDL3280A), durvalumab (MEDI4736) i avelumab (MSB0010718C) są inhibitorami PD-L1. Inhibitory PD-L1 są obecnie badane. Cytotoksyczny antygen związany z limfocytami T (CTLA-4) ipilimumab i tremelimumab są również badane w NSCLC. ipilimumab i tremelimumab są również badane w NSCLC, głównie jako część podejścia skojarzonego, a nie jako monoterapia. a nie jako monoterapia. Ekspresja PD-L1 jako potencjalny biomarker do selekcji pacjentów, u których istnieje największe prawdopodobieństwo odpowiedzi na inhibitory szlaku PD-1. szeroko badana. --- Zablokowanie interakcji białka programowanej śmierci-1 (PD-1) z jego ligandami (PD-Ls, takimi jak PD-L1) zostało udowodnione jako ścieżka hamowania rozwoju nowotworów i innych degradacji gatunków biologicznych. Tak więc, znalezienie inhibitorów PD-1 znajduje się w punkcie zbieżności odkrywania leków. Oprócz Oprócz niektórych przeciwciał monoklonalnych stosowanych w klinicznym leczeniu nowotworów, badanie badań przesiewowych cząsteczek organicznych w celu utrudnienia interakcji PD-1 z PD-L1 stało się skuteczną strategią w rozwoju inhibitorów PD-1. Niniejszym zastosowaliśmy rezorcynol i 3-hydroksytiofenol jako rdzeń do połączenia z N,N-dimetylokarbaminianem i innymi aminami podstawionymi alkilami, aby uzyskać 13 fenylodimetylokarbaminianów z domieszką aminy (AAPD). Test na blokowanie kombinacji PD-1 z PD-L1 wykazał, że zdolności 13 AAPD były wyższe niż sulfametizolu, skutecznego inhibitora PD-1. W szczególności, duże hydrofobowe podstawniki w cząsteczce aminy lub nitro w szkielecie rezorcynolu wzmacniały hamujące działanie AAPD nawet bardziej niż działanie sulfametoksypirydyny, innego skutecznego inhibitora PD-1. Niniejsze wyniki mogą dostarczyć cennych informacji do dalszych badań nad syntetycznymi inhibitorami PD-1 inhibitorów PD-1. --- TŁO: Szlak programowanej śmierci-1 (PD-1) negatywnie reguluje aktywację limfocytów T i odgrywa ważną rolę w regulacji odporności przeciwnowotworowej gospodarza. Przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko PD-1 lub ligandowi PD-1 (PD-L1) mają przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko PD-1 lub ligandowi PD-1 (PD-L1). związek między ekspresją PD-L1 a odpowiedzią na leczenie. Celem tego badania było ustalenie częstotliwości ekspresji PD-L1 w inwazyjnym raku pęcherza moczowego i związanych z nim przerzutach do węzłów chłonnych przy użyciu immunohistochemii oraz w celu zbadanie możliwości wykorzystania ekspresji PD-L1 jako biomarkera do selekcji pacjentów do terapii ukierunkowanej na PD-1. PACJENCI I METODY: Przypadki radykalnej cystektomii z powodu inwazyjnego dla mięśni raka pęcherza moczowego raka pęcherza moczowego bez ekspozycji na wcześniejszą chemioterapię oraz reprezentatywne slajdy z zarchiwizowanych bloków zatopionych w parafinie zabarwionych przeciwciałem anty-PD-L1 (klon 5H1). Pozytywność PD-L1 została zdefiniowana przez 5% próg ekspresji. WYNIKI: Przeanalizowano pięćdziesiąt dwie próbki po radykalnej cystektomii. PD-L1 był nadekspresję w komórkach nowotworowych 5/52 (9,6%) próbek cystektomii w tej kohorcie kohorcie z 17/52 (32,7%) przypadków wykazujących nadekspresję PD-L1 w w komórkach odpornościowych naciekających guz. Zaobserwowano niezgodność między ekspresją PD-L1 w przerzutach do węzłów chłonnych i guzie pierwotnym. WNIOSEK: Standardowe testy ekspresji PD-L1 nie zostały jeszcze opracowane. Obserwacja Obserwacja niezgodności między ekspresją PD-L1 w miejscach przerzutów i sugeruje, że prospektywne badania biomarkerów powinny mieć na celu uzyskanie materiału materiału bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia, a nie zarchiwizowanej tkanki z resekowanych próbek, które mogą nie odzwierciedlać obecnego immunologicznie aktywnego mikrośrodowiska. immunologicznie aktywne mikrośrodowisko. --- CEL: Blokowanie interakcji między białkiem programowanej śmierci komórki (PD)-1 i jednym z jego ligandów, PD-L1, wykazuje imponującą odpowiedź przeciwnowotworową. odpowiedzi przeciwnowotworowe. Terapeutyki ukierunkowane na ten szlak są obecnie w badaniach klinicznych. Pembrolizumab i niwolumab są pierwszymi z tej rodziny inhibitorów szlaku PD-1 inhibitorów punktu kontrolnego, które uzyskały przyspieszoną zgodę amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków (FDA) do leczenia czerniaka opornego na ipilimumab. czerniaka. Niwolumab wiązał się z poprawą całkowitego przeżycia w porównaniu do z dakarbazyną u pacjentów z wcześniej nieleczonym czerniakiem typu dzikiego serynowo-treoninowej kinazy białkowej B-raf protoonkogenu BRAF. Chociaż najbardziej dojrzałe dane dotyczą leczenia czerniaka, FDA zatwierdziła niwolumab w leczeniu niwolumabu na płaskonabłonkowego raka płuca i oznaczenie terapii przełomowej dla inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego do stosowania w innych nowotworach: niwolumab, przeciwciało monoklonalne anty-PD-1, dla chłoniaka Hodgkina, oraz MPDL-3280A, przeciwciało monoklonalne anty-PD-L1, na raka pęcherza moczowego i niedrobnokomórkowego raka płuca. niedrobnokomórkowego raka płuc. Tutaj dokonujemy przeglądu literatury na temat blokady PD-1 i PD-L1 i i skupiamy się na zgłoszonych badaniach klinicznych, które obejmowały pacjentów z czerniaka. METODY: Przeszukano PubMed w celu zidentyfikowania odpowiednich badań klinicznych dotyczących PD-1/PD-L1 w czerniaku. Dokonano przeglądu danych z aktualnych badań na stronie clinicaltrial.gov, a także danych przedstawionych w streszczeniach na corocznym spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej w 2014 roku. Onkologii Klinicznej, biorąc pod uwagę ograniczoną liczbę opublikowanych badań klinicznych na ten temat. USTALENIA: Doniesiono, że leki anty-PD-1 i anty-PD-L1 mają imponujące działanie przeciwnowotworowe w kilku nowotworach złośliwych, w tym w czerniaku. Największa największą aktywność kliniczną u niewyselekcjonowanych pacjentów zaobserwowano w czerniaku. Ekspresja PD-L1 w guzie jest sugestywnym, ale nieadekwatnym biomarkerem predykcyjnym odpowiedzi na leki immunocukrzycowe. odpowiedzi na blokadę punktów kontrolnych układu odpornościowego. Jednak guzy wykazujące niewielką ekspresję PD-L1 są mniej podatne na odpowiedź na blokadę szlaku PD-1. Połączenie blokada punktów kontrolnych z PD-1 plus antygen cytotoksycznych limfocytów T (CTLA)-4 wydaje się poprawiać wskaźniki odpowiedzi u pacjentów, którzy mają mniejsze szanse na na blokadę pojedynczego punktu kontrolnego. Toksyczność środków blokujących PD-1 jest mniejsza niż toksyczność poprzednich immunoterapii (np. interleukina 2, blokada CTLA-4). blokada). Niektóre zdarzenia niepożądane mogą być poważne i potencjalnie zagrażające życiu. zagrażające życiu, ale większości z nich można zapobiec lub je odwrócić dzięki ścisłemu monitorowaniu i odpowiedniemu postępowaniu. i odpowiednie postępowanie. IMPLIKACJE: Ta rodzina inhibitorów punktów kontrolnych układu odpornościowego przynosi korzyści nie tylko pacjentów z przerzutowym czerniakiem, ale także tych z historycznie mniej historycznie mniej wrażliwymi typami nowotworów. Chociaż podgrupa pacjentów reaguje na blokadę pojedynczym lekiem blokadę, wstępne badanie kombinacji inhibitorów punktów kontrolnych wykazało potencjał poprawy wskaźników odpowiedzi. Terapie skojarzone wydają się być środkiem zwiększenia odsetka odpowiedzi, aczkolwiek ze zwiększoną liczbą zdarzeń niepożądanych związanych z układem odpornościowym. zdarzeniami. Ponieważ terapie te stają się dostępne dla pacjentów, edukacja dotycząca rozpoznawania i zarządzania immunologicznymi skutkami blokady punktów kontrolnych układu odpornościowego będzie miała zasadnicze znaczenie dla maksymalizacji korzyści klinicznych. --- Czerniak przerzutowy jest śmiertelną formą raka skóry, który ma tendencję do namnażania się szybciej niż jakikolwiek inny guz lity. Od 2010 roku opracowano leczenia czerniaka z przerzutami, w tym chemioterapie, immunoterapie hamujące punkty kontrolne, np. anty-cytotoksyczne limfocyty T antygen-4 (CTLA-4) i anty-programowaną śmierć-1 (PD-1) oraz terapie ukierunkowane molekularnie, np. terapie ukierunkowane molekularnie, np. inhibitory BRAF i MEK. Terapie te wykazały nie tylko wysokie wskaźniki odpowiedzi, ale także skutki uboczne i ograniczenia. Niezależnie od swoich ograniczeń, terapia komórkami macierzystymi pojawiła się jako nowa pomyślna terapia dla różnych typów nowotworów. Ponieważ komórki macierzyste mają zdolność służenia jako nowy do dostarczania genów terapeutycznych lub samobójczych do pierwotnych lub przerzutowych miejsc nowotworowych. nowotworowych, komórki te mogą funkcjonować jako część enzymatycznej terapii prolekowej (GDEPT). Niniejszy przegląd koncentruje się na wprowadzeniu zmodyfikowanych neuronalnych komórek macierzystych komórek macierzystych (NSC), które wykazują właściwości nowotworowe, co pozwala NSC na selektywne zbliżać się do pierwotnych i inwazyjnych ognisk nowotworowych, jako potencjalnej terapii genowej czerniaka. czerniaka. Terapia przy użyciu zmodyfikowanych NSC z użyciem środków cytotoksycznych spowodowała znacznie zmniejszone objętości guza i znacznie wydłużone wskaźniki przeżycia w przedklinicznych modelach różnych typów nowotworów. Niniejszy przegląd wyjaśnia obecne opcje leczenia czerniaka z przerzutami i przedstawia obiecującą terapię NSC terapię. --- Manipulacja współstymulującymi lub współhamującymi białkami punktu kontrolnego pozwala na odwrócenie indukowanej nowotworem anergii limfocytów T obserwowanej w raku. Dziedzina ta zyskała zyskała na wiarygodności dzięki sukcesowi inhibitorów CTLA-4 i PD-1. Cząsteczki te obejmują członków rodziny immunoglobulin i podrodziny B7, a także członków rodziny receptorów TNF członków rodziny receptorów TNF. Inhibitory PD-L1 i inhibitory LGD-3 przeszły badania kliniczne. w badaniach klinicznych. Inni członkowie rodziny B7 okazali się obiecujący w modelach przedklinicznych. Członkowie nadrodziny TNFR wykazali zmienny sukces w badaniach przedklinicznych i klinicznych. w badaniach przedklinicznych i klinicznych. Ponieważ badania kliniczne w immunologii nowotworów nabierają tempa, kolejnym etapem staje się nauka łączenia inhibitorów i agonistów punktów kontrolnych i agonistów, jak również z tradycyjnymi środkami chemioterapeutycznymi. z tradycyjnymi środkami chemioterapeutycznymi. --- Receptor programowanej śmierci 1 (PD-1) hamuje proliferację limfocytów T i odgrywa kluczową rolę w hamowaniu autoagresji limfocytów T. odgrywa kluczową rolę w tłumieniu autoreaktywnych limfocytów T, a także upośledza odpowiedź przeciwwirusową i przeciwnowotworową. Aby określić, w jaki sposób sygnalizacja PD-1 hamuje proliferację komórek T wykorzystaliśmy ludzkie limfocyty T CD4(+) do zbadania wpływu sygnalizacji PD-1 na molekularną kontrolę cyklu komórkowego. Ligaza ubikwityny SCF(Skp2) degraduje p27(kip1), inhibitor kinaz zależnych od cyklin (Cdks), a PD-1 blokował progresję cyklu komórkowego przez fazę G (1) poprzez tłumienie transkrypcji SKP2, który koduje składnik tej ligazy ubikwityny. Tak więc, w komórkach T stymulowanych przez PD-1, Cdks nie były aktywowane, a dwa krytyczne substraty substraty Cdk nie były fosforylowane. Aktywacja PD-1 hamowała fosforylację produktu genu retinoblastoma, co hamowało ekspresję genów docelowych genów docelowych E2F. PD-1 hamował również fosforylację czynnika transkrypcyjnego czynnika transkrypcyjnego Smad3, co zwiększało jego aktywność. Zdarzenia te indukowały dodatkowe hamujące punkty kontrolne w cyklu komórkowym poprzez zwiększenie obfitości inhibitora fazy G(1) p15(INK4) i represję fosfatazy Cdc25A aktywującej Cdk. PD-1 hamował transkrypcję SKP2 poprzez hamowanie kinazy fosfoinozytowej 3-Akt oraz kinazy Ras aktywowanej mitogenem i kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym (MEK) - kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK). Ekspozycja komórek na promującą proliferację cytokinę interleukinę-2 przywracała aktywację sygnalizacji MEK-ERK, ale nie Akt, i tylko częściowo przywróciła ekspresję SKP2 ekspresję. Tak więc PD-1 blokuje progresję cyklu komórkowego i proliferację limfocytów T poprzez wpływ na wiele regulatorów cyklu komórkowego. --- WAŻNOŚĆ: Rozwój inhibitorów punktu kontrolnego programowanej śmierci komórki 1 (PD-1)/PD-1 ligand 1 (PD-L1) zmienił krajobraz terapii niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC). niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC), z 2 zatwierdzeniami inhibitorów PD-1 przez Amerykańską Agencję ds. Food and Drug Administration inhibitorów PD-1 w terapii drugiego rzutu. Jednak racjonalne stosowanie tych leków było jednak ograniczone przez brak ostatecznego biomarkera predykcyjnego. biomarkera predykcyjnego. UWAGI: Ekspresja PD-L1 w guzie jest związana ze zwiększonym prawdopodobieństwem odpowiedzi NSCLC na te leki. odpowiedzi NSCLC na te leki, chociaż odpowiedzi mogą nadal występować z niską częstością w guzach PD-L1-ujemnych. Wykorzystanie PD-L1 jako biomarkera predykcyjnego dla stosowanie inhibitorów PD-1/PD-L1 jest ograniczone przez mnogość przeciwciał PD-L1, testów, systemów punktacji i progów pozytywności obecnie stosowanych. Alternatywne biomarkery, takie jak neoantygeny nowotworowe zidentyfikowane za pomocą sekwencjonowania całego eksomu sekwencjonowanie całego eksomu i parametry kliniczne (np. palenie tytoniu lub status sterownika onkogenu) mogą również również mieć wartość predykcyjną. Biomarkery, które mogą kierować racjonalnym wykorzystaniem inhibitorów punktów kontrolnych PD-1/PD-L1 są kluczowe, biorąc pod uwagę ryzyko zagrażających życiu powikłań zagrażających życiu powikłań immunologicznych związanych z tymi terapiami i rzeczywistość że większość pacjentów nadal nie odnosi korzyści z ich stosowania. WNIOSKI I ZNACZENIE: Udoskonalenie istniejących biomarkerów i identyfikacja nowych biomarkerów predykcyjnych nowych biomarkerów predykcyjnych będzie kluczem do zapewnienia skutecznego i bezpiecznego stosowania tych leków. skutecznego i bezpiecznego stosowania tych leków. Ponieważ większość pacjentów nadal nie odnosi korzyści z tych leków, kluczowe znaczenie ma kontynuowanie prac nad zdefiniowaniem wybranej populacji pacjentów, którzy odniosą trwałe korzyści. populacji pacjentów, którzy odniosą trwałe korzyści z hamowania PD-1/PD-L1 i zidentyfikować markery, które mogą mieć wartość predykcyjną dla terapii skojarzonych które mogłyby rozszerzyć populację, która odniesie korzyści. --- TŁO: Pojawiające się leki blokujące szlak programowanej śmierci komórki 1 (PD-1) wykazują aktywność w przerzutowym raku jasnokomórkowym nerki (mRCC). Celem tego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa śródbłonka naczyniowego receptora VEGF (VEGFR) - inhibitora kinazy tyrozynowej (TKI) po zahamowaniu PD-1. po zahamowaniu PD-1. PACJENCI I METODY: Pacjenci z mRCC leczeni przeciwciałem anty-PD-1 (aPD-1) monoterapią lub w skojarzeniu (z VEGFR-TKI lub ipilimumabem), którzy następnie otrzymywali VEGFR-TKI poddano retrospektywnemu przeglądowi. Punktami końcowymi skuteczności były obiektywny odsetek odpowiedzi (ORR) i przeżycie wolne od progresji (PFS) stratyfikowane według rodzajem wcześniejszego schematu PD-1. Oceniono również bezpieczeństwo według typu i ekspozycji na PD-1. oceniano również bezpieczeństwo. WYNIKI: Do badania włączono siedemdziesięciu pacjentów. Czterdziestu dziewięciu pacjentów otrzymało wcześniej terapię samymi inhibitorami immunologicznego punktu kontrolnego (CPI), a u 21 zastosowano terapię skojarzoną terapię skojarzoną aPD-1 i VEGFR-TKI. Ogólnie rzecz biorąc, ORR na VEGFR-TKI po zahamowaniu PD-1 wyniósł 28% (19/68), a mediana PFS wyniosła 6,4 miesiąca (4,3-9,5). ORR dla VEGFR-TKI po aPD-1 w skojarzeniu z VEGFR-TKI był niższy niż u pacjentów leczonych pacjentów leczonych VEGFR-TKI po samym CPI (ORR 10% w porównaniu z 36%, P = 0,039). W analizie wieloczynnikowej pacjenci leczeni wcześniej wyłącznie CPI mieli większe prawdopodobieństwo osiągnąć obiektywną odpowiedź niż pacjenci leczeni aPD-1 w skojarzeniu z w skojarzeniu z VEGFR-TKI (OR = 5,38; 95% CI 1,12-26,0, P = 0,03). Zaobserwowano trend w kierunku liczbowo dłuższej mediany PFS w grupie VEGFR-TKI po samym CPI 8,4 miesiąca (3,2-12,4) w porównaniu z 5,5 miesiąca (2,9-8,3) u osób, u których zastosowano VEGFR-TKI po aPD-1 w skojarzeniu z VEGFR-TKI (P = 0,15). Najczęstszymi Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi (AE) były astenia, nadciśnienie tętnicze i biegunka. WNIOSKI: W tym retrospektywnym badaniu wykazano skuteczność i bezpieczeństwo VEGFR-TKI po zahamowaniu PD-1. wykazano w tym retrospektywnym badaniu. Odsetek odpowiedzi był niższy, a mediana mediana przeżycia wolnego od progresji była krótsza u pacjentów, którzy otrzymali PD-1 w skojarzeniu z VEGFR-TKI. Ekspozycja na PD-1 nie wydaje się znacząco wpływać na bezpieczeństwo późniejszego leczenia VEGFR-TKI. --- Dziedzina immunoonkologii odniosła w ostatnich latach bezprecedensowy sukces. kilka inhibitorów PD=1 i PD-L1 uzyskało rejestrację US FDA i oznaczenie przełomowej terapii lekowej w wielu oznaczenie przełomowej terapii lekowej w wielu typach nowotworów. Pomimo wyraźnej skuteczności w niektórych nowotworach, leczenie tymi środkami niesie ze sobą ryzyko toksyczności związanej z układem odpornościowym i znacznym obciążeniem finansowym. Dlatego też zidentyfikować pacjentów, którzy mogą odnieść korzyści z takich immunoterapii i opracować strategie pozwalające na wczesne odróżnienie pacjentów reagujących od niereagujących podczas leczenia. Omawiamy tutaj rozwój biomarkerów predykcyjnych i odpowiedzi na leczenie dla inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego. Najpierw zbadamy rolę ekspresji PD-L1 ekspresji PD-L1, najszerzej badanego predykcyjnego biomarkera odpowiedzi, oraz dalej omawiamy pojawiające się domniemane biomarkery predykcyjne. Szczegółowo opisujemy również wyzwania stojące przed rozwojem oceny odpowiedzi na immunoterapeutyków i proponujemy inne biomarkery, które mogą być przydatne jako zastępcze pośrednie punkty końcowe odpowiedzi. --- Historycznie rzecz biorąc, rak płuca był przez długi czas uważany za nowotwór złośliwy o słabej immunogenności. Jednak w ostatnich latach inhibitory immunologicznego punktu kontrolnego stały się obiecującymi terapeutyczne w niedrobnokomórkowym raku płuca (NSCLC). Do tej pory najlepiej scharakteryzowane i najbardziej istotne terapeutycznie immunologiczne punkty kontrolne to cytotoksyczny antygen 4 związany z limfocytami T (CTLA-4) i szlak programowanej śmierci komórki śmierci komórki-1 (PD-1). We wczesnych badaniach, PD-1/programowana śmierć komórki ligand-1 (PD-L1) wykazywały obiecującą aktywność przeciwnowotworową i trwałą odpowiedź kliniczną u podgrupy pacjentów. W oparciu o te zachęcające wyniki, wiele różnych inhibitorów PD-1/PD-L1 weszło do klinicznego rozwoju klinicznego, a dwa leki (niwolumab i pembrolizumab) uzyskały regulacyjne zatwierdzenie w Stanach Zjednoczonych do leczenia NSCLC. W kilku dużych, randomizowanych badaniach, inhibitory PD-1/PD-L1 przyniosły znaczącą poprawę w ogólnym przeżyciu w porównaniu z docetakselem podawanym w drugiej linii leczenia, skutecznie ustanawiając nowy drugiej linii, skutecznie ustanawiając nowy standard opieki w NSCLC. W niniejszym raporcie przedstawiamy przegląd uzasadnienia dla inhibitorów punktów kontrolnych w raku płuca, najnowsze dane z badań klinicznych oraz zapotrzebowanie na biomarkery predykcyjne. biomarkerów predykcyjnych. THE ONCOLOGIST: 2017;22:81-88 ZAŁOŻENIA DLA PRAKTYKI: Strategie ukierunkowane na negatywne regulatory (tj. negatywne regulatory (tj. punkty kontrolne) układu odpornościowego wykazały znaczącą aktywność przeciwnowotworową w wielu nowotworach litych. W niedrobnokomórkowym niedrobnokomórkowym raku płuca (NSCLC), inhibitory szlaku białka zaprogramowanej śmierci komórki-1 (PD-1) weszły do rutynowego stosowania klinicznego ze względu na wyniki ostatnich randomizowanych badań badań wykazujących wyższość nad chemioterapią jednolekową u wcześniej leczonych pacjentów. wcześniej leczonych pacjentów. Niniejszy raport zawiera przegląd inhibitorów inhibitorów punktów kontrolnych w raku płuca dla praktykującego klinicysty, koncentrując się na uzasadnieniu dla immunoterapii, najnowszych danych z badań klinicznych i przyszłych kierunkach. kierunki. --- Dwa inhibitory PD-1, niwolumab firmy Bristol-Myers Squibb i MK-3475 firmy Merck, wykazały pozytywne wyniki w badaniach fazy I. wykazały pozytywne wyniki w badaniach fazy I wcześniej leczonych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, przedstawione na Światowej Konferencji Raka Płuca w Sydney w Australii. --- CEL: Przeciwciała przeciwko receptorowi zaprogramowanej śmierci komórki-1 (PD-1) wykazały aktywność przeciwnowotworową w wielu jednostkach nowotworowych. Zdarzenia niepożądane ze strony wątroby (AE) są jednym z głównych skutków ubocznych, ale ogólne ryzyko nie zostało systematycznie oceniane. Dlatego przeprowadziliśmy tę metaanalizę, aby zbadać ogólną częstość występowania i ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych w wątrobie u pacjentów z rakiem leczonych inhibitorami PD-1. METODY: PubMed, Embase i materiały z konferencji onkologicznych zostały przeszukane pod kątem odpowiednich badań. Kwalifikującymi się badaniami były randomizowane, kontrolowane próby pacjentów leczonych inhibitorami PD-1 z odpowiednimi danymi dotyczącymi zdarzeń niepożądanych ze strony wątroby. WYNIKI: Do metaanalizy zakwalifikowano łącznie dziewięć randomizowanych, kontrolowanych badań z różnymi guzów litych kwalifikowało się do metaanalizy. Stosowanie inhibitorów PD-1 znacząco zwiększało ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych ze strony wątroby wszystkich stopni, ale nie w porównaniu z chemioterapią lub kontrolą ewerolimusem. Dodatkowo, ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych ze strony wątroby o różnym stopniu nasilenia i o wysokim stopniu nasilenia w przypadku skojarzenia niwolumabu/ipilimumabu było znacznie wyższe niż w przypadku ipilimumabu. Brak znaczących różnic w ryzyku wystąpienia zdarzeń niepożądanych wątroby wszystkich i wysokiego stopnia między monoterapią inhibitorami PD-1 a ipilimumabem. WNIOSEK: Podczas gdy stosowanie inhibitorów PD-1 wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wątrobowych zdarzeń niepożądanych u pacjentów z nowotworami, dotyczy to głównie zdarzeń niższego stopnia. stopnia. --- Raki jelita grubego (CRC) zostały zidentyfikowane jako potencjalne cele dla immunoterapii inhibitorami programowanej śmierci komórki (PD)-1. Anglojęzyczne publikacje publikacje z MedLine i Embase, w których oceniano PD-1/PD ligand 1 (PD-L1) w mikrośrodowisku guza CRC oraz badania kliniczne, w których oceniano mikrośrodowisku nowotworu CRC oraz badania kliniczne, w których oceniano inhibitory PD-1. zostały uwzględnione. Sprawdzono szesnaście abstraktów. Piętnaście spełniło kryteria włączenia kryteria włączenia. Po przejrzeniu pełnych tekstów uzyskano ostateczną listę referencyjną 8 badań kwalifikujących się do przeglądu. Pięć badań, w których oceniano PD-1/PD-L1 w CRC i 3 badania, w których oceniano inhibitory PD-1. PD-1-dodatni (PD-1+) limfocyty naciekające guz i komórki nowotworowe PD-L1+ występowały bardziej bardziej widoczne w CRC z wysokim poziomem niestabilności mikrosatelitarnej (MSI-H) w porównaniu ze stabilne mikrosatelitarnie (MSS) CRC, z wyjątkiem 1 badania, w którym ekspresja PD-L1 była wyższa w MSS CRC. W 3 badaniach, w których oceniano inhibitor PD-1, we wszystkich 3 badania rekrutowały pacjentów z przerzutowym CRC (mCRC). Jedno badanie obejmowało również pacjentów z nawracającym CRC. Obiektywna odpowiedź zgodnie z kryteriami oceny odpowiedzi w guzach litych wynosiła 0% (19 pacjentów z CRC z nieznanym stanem niestabilności mikrosatelitarnej z nieznanym statusem niestabilności mikrosatelitarnej) w badaniu niwolumabu. W badaniu pembrolizumabu obiektywna odpowiedź na inhibitor PD-1 wynosiła 40% i 0% u pacjentów z MSI-H i MSS. pacjentów z mCRC MSI-H i MSS, odpowiednio (10 pacjentów w grupie MSI-H, 18 pacjentów w grupie MSS). Siedemdziesiąt osiem procent pacjentów w grupie MSI-H w porównaniu z 11% w grupie MSS mCRC (P < .005) nie wykazało dalszej progresji choroby po 12 tygodniach. dalszej progresji choroby po 12 tygodniach. W badaniu niwolumabu z ipilimumabem lub bez ipilimumabem, obiektywna częściowa odpowiedź po 12 tygodniach na inhibitor PD-1 z lub bez inhibitora białka 4 związanego z cytotoksycznymi limfocytami T wynosiła od 25,5% do 33,3% i 5% odpowiednio w grupach MSI-H i MSS (100 pacjentów w grupie MSI-H, 20 pacjentów w grupie MSS). Badania kliniczne, w których oceniano immunoterapię inhibitorem PD-1 u pacjentów z CRC rekrutowały tylko małe kohorty pacjentów z mCRC. pacjentów z mCRC. Badania nad mikrośrodowiskiem guza opierały się na na podstawie próbek archiwalnych z różnymi preparatami przeciwciał PD-1 i PD-L1 do immunohistochemii, niezależnie od badań immunoterapii. Immunoterapia z użyciem PD-1 przynosi potencjalne korzyści w przypadku immunogennych MSI-H CRC, podczas gdy nie ma dotychczas dowodów sugerujących korzyści z immunoterapii w rakach CRC z MSS. Dostępne dane dostępne dane są ograniczone i nie ma informacji na temat raków innych niż MCRC. W przyszłości badania są w toku w celu określenia korzyści. --- Zastosowanie przeciwciał przeciwko programowanej śmierci (PD)1, takich jak niwolumab i pembrolizumab pembrolizumab, radykalnie poprawiło rokowanie u pacjentów z zaawansowanym czerniakiem. czerniaka. Niwolumab jest również zatwierdzony do stosowania w zaawansowanym niedrobnokomórkowym raku płuc. raka płuc. Te immunoterapie są związane z unikalnym zestawem toksyczności określanych jako zdarzenia niepożądane związane z układem odpornościowym, które różnią się od toksyczności obserwowanej w przypadku konwencjonalnej chemioterapii cytotoksycznej. Przedstawiamy przypadek 56-letniego mężczyzny, u którego zdiagnozowano czerniaka z przerzutami i który otrzymał niwolumab. niwolumab. Tydzień po drugiej infuzji wystąpiły u niego objawy płucne, zespół suchego oka i obustronny obrzęk ślinianek przyusznych. Badania były negatywne dla infekcji. Różnicowa liczba komórek w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych wykazała 32% limfocytów ze zwiększonym stosunkiem CD4 : CD8, a biopsja oskrzeli ujawniły ziarniniaki nabłonkowate bez komórek złośliwych. Przebieg przebieg kliniczny i radiologiczny był szybko korzystny po podaniu doustnych kortykosteroidów. kortykosteroidami. Przypadek ten ilustruje, że sarkoidoza może być wywołana przez leczenie niwolumabem. leczenie niwolumabem. Wraz z rosnącym zastosowaniem inhibitorów anty-PD1 u pacjentów z zaawansowanym czerniakiem i płaskonabłonkowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca, klinicyści powinni być świadomi tego potencjalnego zdarzenia niepożądanego związanego z układem odpornościowym.

Czym są inhibitory PD-1?

Szlak programowanej śmierci-1 (PD-1) negatywnie reguluje aktywację limfocytów T i odgrywa ważną rolę w regulacji odporności przeciwnowotworowej gospodarza. Przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko PD-1 lub ligandowi PD-1 (PD-L1) są stosowane w leczeniu raka.

Mały modyfikator podobny do ubikwityny (SUMO) jest małym (∼12kDa) białkiem, które występuje u wszystkichukota wszystkich eukariontów i uczestniczy w odwracalnej modyfikacji potranslacyjnej docelowych białek komórkowych. Trójwymiarowa struktura białek SUMO i ubikwityny (Ub) nakładają się na siebie, chociaż istnieje bardzo małe podobieństwo w ich pierwotnych sekwencjach aminokwasowych. ich pierwotnych sekwencji aminokwasowych. We wszystkich organizmach koniugacja i i dekoniugacja Ub i SUMO przebiegają w tych samych reakcjach przy użyciu enzymów enzymów specyficznych dla szlaku. Koniugacja SUMO w roślinach jest częścią kontroli regulujących ważne procesy biologiczne, takie jak wzrost, rozwój, kwitnienie, reakcje na stres środowiskowy (abiotyczny) i odpowiedź na infekcję patogenem. Większość dowodów na to pochodzi z analiz genetycznych. Ostatnie wysiłki zmierzające do przeanalizowania funkcji sumoilacji skupiły się na odkryciu celów koniugacji SUMO przy użyciu dwuhybrydowego ekranu drożdżowego wykorzystującego składniki cyklu SUMO jako przynętę. cyklu SUMO jako przynętę lub przy użyciu oczyszczania powinowactwa białek sprzężonych z SUMO a następnie identyfikację tych białek za pomocą spektrometrii mas. Niniejszy rozdział zawiera przegląd aktualnej wiedzy na temat sumoilacji u roślin, ze szczególnym uwzględnieniem modelowej rośliny Arabidopsis thaliana. --- Wykorzystując analizę in silico, ujawniono szereg potencjalnych miejsc modyfikacji posttranslacyjnych ujawniono w obrębie ludzkiego białka metylotransferazy O6-metyloguaniny-DNA (MGMT). W szczególności były to acetylacja reszty Gly3 w N-końcu białka i wewnętrznych resztach Lys132 i Lys135; metylacja reszty Arg166; SUMOylacja Lys63 i ubikwitynacja reszt Lys31, Lys39, Lys49, Lys63, Lys67, Lys135, Lys156, Lys196, Lys209. Przewidziano również przewidziano 16 nowych potencjalnych miejsc fosforylacji reszt serynowych (pozycje 13, 124, 144, 182, 183, 190, 215, 216 i 230), reszt tyrozynowych (pozycje 100 i 189) i reszt treoniny (pozycje 23, 69, 94, 126 i 229), a także pięć miejsc wiążących dla kinaz i innych białek (Serl3 z 14-3-3, Val21 i Ile172 z domeną D, Pro78 i Pro111 z domeną SH3, Pro111 z MAPK3). Niektóre kinazy przewidywane przez autorów są znane jako partnerzy białka MGMT, co potwierdza prawdopodobieństwo modyfikacji danych miejsc. Potencjalne miejsca wymagają dalszego eksperymentalnego potwierdzenia modyfikacji i ich wpływu na stabilność i aktywność naprawczą tego białka. białko. --- Akt/PKB, kinaza serynowo-treoninowa należąca do rodziny białek AGC, jest bierze udział w regulacji wielu procesów komórkowych wyzwalanych przez szeroką gamę sygnałów zewnątrzkomórkowych różnorodność sygnałów zewnątrzkomórkowych i dlatego jest uważana za kluczową cząsteczkę sygnalizacyjną w wyższych eukaliptusach. sygnalizacji u wyższych eukariontów. Deregulacja sygnalizacji Akt jest związana z różnymi chorobami ludzkimi, ujawniając szlaki zależne od Akt jako atrakcyjny cel interwencji terapeutycznej. jako atrakcyjny cel interwencji terapeutycznej. Od czasu jej odkrycia we wczesnych latach 90. XX wieku, wiele prac koncentrowało się na fosforylacji Akt dwóch reszt, Thr308 i Ser473, a modyfikacja tych dwóch miejsc została uznana za równoważną aktywacji Akt. równoważne aktywacji Akt. Niedawno Akt został zidentyfikowany jako substrat dla wielu różnych modyfikacji potranslacyjnych, w tym nie tylko nie tylko fosforylacji innych reszt, ale także acetylacji, glikozylacji, utlenianie, ubikwitynację i SUMOylację. Modyfikacje te mogą zapewnić dodatkowe etapy regulacyjne w celu dostrojenia funkcji Akt, przemieszczania się Akt w komórce w komórce i/lub do określania specyficzności substratowej tej cząsteczki sygnalizacyjnej. sygnalizacji. W niniejszym przeglądzie przedstawiamy przegląd tych różnych modyfikacji potranslacyjnych zidentyfikowanych dla Akt, koncentrując się na ich konsekwencjach dla aktywności tej kinazy. konsekwencjach dla aktywności tej kinazy. --- Koniugacja SUMO (Small Ubiquitin-like MOdifier) jest potranslacyjną modyfikacją związaną z różnymi funkcjami komórkowymi, w tym modyfikacja związana z różnymi funkcjami komórkowymi, w tym regulację transkrypcji, lokalizację jądrową i transdukcję sygnału. Sumoilacja, choć zachowana i istotna u eukariontów, nie była badana u pasożytów malarii. pasożytach malarii. Tutaj identyfikujemy koniugację SUMO pasożytów stadium krwi Plasmodium falciparum. Przeciwciała podniesione przeciwko syntetycznym peptydom plazmodialnego ortologa SUMO PfSUMO, 100-aminokwasowego białka, reagowały z charakterystycznymi subkomórkowymi przedziałami spasożytowanego erytrocytu podczas krwi krwi. Anty-PfSUMO barwi jądro i cytoplazmę pasożyta. My również reaktywność przeciwciał w cytoplazmie komórek gospodarza z strukturami pochodzącymi od pasożyta zwanymi szczelinami Maurera. Anty-PfSUMO reaguje w Western blot z wieloma białkami stadium krwi w zakresie od około 40-250 kDa. Pasożyty wyrażające PfSUMO znakowane FLAG dały podobne wyniki w teście Test immunofluorescencji i Western blot. Ponadto wykazaliśmy, że anty-PfSUMO zidentyfikowało PfSir2, białko jądrowe związane z telomerami zaangażowane w wyciszanie genów var, jako cel sumoilacji. Ponadto, analiza LC-MS/MS dwuetapowej immunoprecypitacji (IP) z przeciwciałami anty-FLAG i anty-PfSUMO ujawnia szereg przypuszczalnych sumoilowanych białek P. falciparum. Nasze wyniki sugerują, że koniugacja SUMO pełni istotną funkcję w wielu różnych procesach biologicznych u P. falciparum. --- Nukleolina jest białkiem ulegającym wszechobecnej ekspresji i uczestniczy w wielu ważnych procesach biologicznych, takich jak procesach biologicznych, takich jak regulacja cyklu komórkowego i biogeneza rybosomów. Aktywność nukleoliny jest regulowana przez wewnątrzkomórkową lokalizację i modyfikacje posttranslacyjne, w tym modyfikacje potranslacyjne, w tym fosforylację, metylację i ADP-rybozylację. Mały modyfikator podobny do ubikwityny (SUMO) jest kategorią niedawno zweryfikowanych form modyfikacji potranslacyjnych i wywiera różne skutki na białka docelowe. W opisanych tutaj badaniach odkryliśmy modyfikację SUMOylational ludzkiego białka nukleoliny przy Lys-294, która ułatwiała wiązanie mRNA nukleoliny poprzez utrzymanie jej lokalizacji jądrowej. W odpowiedzi na ekspozycję na arsen, nukleolina-SUMO była indukowana i promowała jej wiązanie z mRNA gadd45α, co zwiększało stabilność mRNA gadd45α i ekspresję białka ekspresję, powodując następnie śmierć komórek, w której pośredniczy GADD45α. Z drugiej strony, ektopowa ekspresja Mn-SOD osłabiała poziom rodnika ponadtlenkowego generowanego przez arsenit. poziom rodnika, zniesiony nukleolin-SUMO, a z kolei hamował apoptozę indukowaną arsenitem apoptozę poprzez zmniejszenie ekspresji GADD45α. Podsumowując, nasze wyniki po raz pierwszy pokazują, że nukleolina-SUMO przy K294R odgrywa kluczową rolę w jej sekwestracji jądra i aktywności wiązania mRNA gadd45α. Ta nowa biologiczna funkcja nukleoliny różni się od jej konwencjonalnej roli jako protoonkogen. Dlatego nasze odkrycia nie tylko ujawniają nową modyfikację białka nukleoliny i jego nowy paradygmat funkcjonalny w metabolizmie mRNA, ale także ale także poszerzają nasze zrozumienie dychotomicznych ról nukleoliny w zakresie rozwoju nowotworów. rozwoju nowotworów, które są zależne od wielu warunków wewnątrzkomórkowych i w konsekwencji odpowiednich regulacji jego modyfikacji, w tym SUMOylacja. --- SUMOylacja jest odwracalną modyfikacją potranslacyjną niezbędną dla stabilności genomu. stabilności genomu. Korzystając z MS o wysokiej rozdzielczości, zbadaliśmy globalną SUMOylację w ludzkich komórkach komórkach w sposób specyficzny dla miejsca, identyfikując łącznie >4 300 miejsc SUMOylacji w >1,600 białkach. Według naszej wiedzy, jest to pierwszy raz, kiedy >1,000 miejsc SUMOylacji zostało zidentyfikowanych w standardowych warunkach wzrostu. My badaliśmy ilościowo dynamikę SUMOylacji w odpowiedzi na proteazę SUMO inhibicję proteasomu i szok termiczny. Wiele SUMOylowanych lizyn zostało było wcześniej ubikwitynowanych, acetylowanych lub metylowanych, wskazując tym samym na wskazując na wzajemne oddziaływanie między SUMO i innymi modyfikacjami potranslacyjnymi. Zidentyfikowaliśmy 70 przypadków fosforylacji i cztery przypadki acetylacji w pobliżu miejsc miejsc SUMOylacji i dostarczamy dowodów na zależną od acetylacji SUMOylację endogennego histonu H3. SUMOylacja reguluje białka docelowe zaangażowane we wszystkie procesy jądrowe, w tym procesy jądrowe, w tym transkrypcję, naprawę DNA, przebudowę chromatyny, splicing prekursora-mRNA i składanie rybosomów. --- Modyfikacje potranslacyjne są w stanie regulować funkcje białek i procesy procesy komórkowe w szybki i odwracalny sposób. SUMOylacja, potranslacyjna modyfikacja potranslacyjna modyfikacja białek poprzez dodanie SUMO, jest wysoce konserwatywnym procesem. konserwowanym procesem, który wydaje się być obecny we współczesnych komórkach. Jednakże mechanizm SUMOylacji białek u wcześniejszych rozbieżnych eukariontów, takich jak Giardia lamblia, dopiero zaczyna być widoczny. W tej pracy zgłosiliśmy obecność pojedynczego genu SUMO kodującego białko SUMO w Giardia. Przeciwciała monoklonalne przeciwko rekombinowanemu białku Giardia SUMO ujawniły cytoplazmatyczną lokalizację natywnego SUMO w trofozoitach typu dzikiego. Ponadto nadekspresja białka SUMO wykazała głównie lokalizację cytoplazmatyczną, chociaż również w sąsiedztwie błony plazmatycznej, wici, a także wokół, a nawet wewnątrz jądra. Testy Western blot ujawniły szereg białek SUMOylowanych w zakresie między 20 a 120 kDa. Geny odpowiadające domniemanym enzymom zaangażowanym w szlak zbadano również szlak SUMOylacji. Nasze wyniki jako całość sugerują, że SUMOylacja jest procesem konserwowanym w linii eukariotycznej i że jej badanie jest istotne dla zrozumienia biologii tego interesującego pasożyta oraz roli modyfikacji potranslacyjnych w jego ewolucji. --- TŁO: Komórki rozwinęły wiele sposobów radzenia sobie ze stresem zewnętrznym. Jedną z charakterystyczną cechą ostrych stresów proteotoksycznych, takich jak szok cieplny (HS), jest szybka potranslacyjna modyfikacja białek przez SUMO (małe ubikwityno-podobne SUMOylation). Podczas gdy wiele celów SUMO to białka chromatyny białkami chromatynowymi, istnieje niewiele informacji na temat wiązania SUMOylowanych białek z chromatyną białek w HS i roli SUMOylacji chromatyny w regulacji transkrypcji. transkrypcji. WYNIKI: Zmapowaliśmy indukowane przez HS zmiany w obłożeniu chromatyny w całym genomie SUMO-2/3 w komórkach K562 i VCaP przy użyciu ChIP-seq. Chromatyna SUMOylacja była dalej skorelowana z wywołanymi przez HS globalnymi zmianami w transkrypcji przy użyciu GRO-seq i RNA polimerazy II (Pol2) ChIP-seq wraz z danymi ENCODE dla komórek K562. HS indukował szybką i masywną rearanżację wzór SUMOylacji chromatyny: SUMOylacja została zwiększona w aktywnych promotorach i związanych z wieloma czynnikami transkrypcyjnymi, w tym czynnikiem szoku cieplnego czynnik 1. Jednoczesna utrata SUMOylacji wystąpiła w nieaktywnych międzygenowych regionach chromatyny, które były związane z C regionach chromatyny, które były związane z kompleksem kohezyny CTCF i SETDB1 i kompleksem metylotransferazy SETDB1. Ponadto, HS wyzwalał dynamiczne wiązanie chromatyny ligazy SUMO PIAS1, szczególnie do promotorów. Indukowana przez HS SUMOylacja na chromatyny była najbardziej zauważalna w promotorach transkrybowanych genów, gdzie pozytywnie pozytywnie korelowała z aktywną transkrypcją i pauzą promotora Pol2. Co więcej, wyciszenie mechanizmu SUMOylacji poprzez deplecję UBC9 lub PIAS1 zwiększało ekspresję genów indukowanych przez HS. WNIOSKI: SUMOylacja wyzwalana przez HS jest ukierunkowana na promotory i enhancery aktywnie transkrybowanych genów, gdzie ogranicza aktywność transkrypcyjną genów indukowanych przez HS. SUMOylacja promotora, w której pośredniczy PIAS1, prawdopodobnie reguluje czynniki związane z Pol2 w HS. --- SUMOylacja stanowi główną modyfikację potranslacyjną (PTM) stosowaną przez maszynerię komórkową eukariontów do modulowania interakcji białkowych docelowych białek. Mały modyfikator podobny do ubikwityny-1 (SUMO-1) zawiera centralna i konserwowana reszta cysteiny (Cys52), która znajduje się w hydrofobowym rdzeniu białka. hydrofobowym rdzeniu białka i w ścisłym kontakcie z Phe65, co sugeruje występowanie interakcji S/π. Aby zbadać znaczenie Cys52 na stabilność termiczną i właściwości biochemiczne SUMO-1, wyprodukowaliśmy przez całkowitą syntezę chemiczną syntezę chemiczną koniugatów peptyd-białko SUMO-1 lub SUMO-1 Cys52Ala z natywnym wiązaniem izopeptydowym między SUMO-1 i peptydem pochodzącym z białka supresorowego nowotworu białka supresorowego nowotworu p53. Modyfikacja Cys52Ala zaburzyła strukturę drugorzędową SUMO-1 i spowodowała dramatyczną utratę stabilności termicznej białka. stabilności termicznej białka. Co więcej, rozszczepienie wiązania izopeptydowego przez enzym dekoniugujący Upl1 było znacznie mniej wydajne niż w przypadku koniugatu typu dzikiego. Podobnie, SUMOylacja in vitro RanGap1 przez enzymy koniugujące E1/E2 była znacznie mniej wydajny z analogiem SUMO-1 C52A w porównaniu do dzikiego typu SUMO-1. Dane te pokazują krytyczną rolę Cys52 w utrzymaniu konformacji i funkcji SUMO-1 konformacji i funkcji oraz znaczenie utrzymania tej cysteiny w stanie nienaruszonym dla badania koniugatów białek SUMO-1. --- SUMOylacja, kowalencyjne przyłączenie członka rodziny małych modyfikatorów ubikwityny (SUMO) do lizyn docelowych substratów (SUMO) do lizyn w docelowych substratach, jest istotną modyfikacją posttranslacyjną uukariotów. niezbędną modyfikacją potranslacyjną u eukariontów. Mikrobiologiczna manipulacja SUMOylacji stała się ostatnio kluczową strategią wirulencji dla wirusów i fakultatywnych bakterii wewnątrzkomórkowych. fakultatywnych bakterii wewnątrzkomórkowych, z których te ostatnie wykazały jedynie, że efektory, które negatywnie regulują SUMOylację. Tutaj pokazujemy, że obligatoryjna bakteria wewnątrzkomórkowa, Anaplasma phagocytophilum, wykorzystuje efektor efektor, AmpA (A. phagocytophilum post-translacyjnie zmodyfikowane białko A), który ulega SUMOylacji w komórkach gospodarza, co jest ważne dla przetrwania patogenu. przetrwania patogenu. Wcześniej odkryliśmy, że AmpA (dawniej APH1387) lokalizuje się w regionie A. phagocytophilum zajętej błony wakuolarnej (AVM). Algorytmiczne przewidywanie wskazały AmpA jako kandydata do SUMOylacji. Zweryfikowaliśmy to zjawisko przy użyciu matrycy powinowactwa SUMO do wytrącania zarówno natywnego AmpA, jak i ektopowo wyrażonego AmpA znakowanego zielonym białkiem fluorescencyjnym (GFP). SUMOylacja AmpA była zależna od lizyny, ponieważ kulki powinowactwa SUMO nie wytrąciły białka GFP-AmpA, gdy jego reszty lizyny zostały zastąpione argininą. Ektopowo wyrażone i endogenne AmpA były polisUMOylowane, co było zgodne z obserwacją, że AmpA kolokalizuje z SUMO2/3 w AVM. Tylko późno podczas cyklu infekcji AmpA kolokalizowała z SUMO1, który kończy łańcuchy poli-SUMO2/3. AmpA wykryto również w cytozolu zainfekowanych komórek gospodarza, co dodatkowo wspiera jego wydzielanie i prawdopodobny udział w interakcjach wspomagających przetrwanie patogenów. Rzeczywiście, podczas gdy za pośrednictwem siRNA nokaut Ubc9 - enzymu niezbędnego do SUMOylacji - nieznacznie wzmocniony A. phagocytophilum, farmakologiczne hamowanie SUMOylacji w zainfekowanych komórkach w zainfekowanych komórkach znacznie zmniejszyło obciążenie bakteryjne. Ektopowo wyrażony GFP-AmpA służyła jako konkurencyjny agonista przeciwko natywnej AmpA w zainfekowanych komórkach, podczas gdy GFP-AmpA z niedoborem lizyny był mniej skuteczny, co sugeruje, że modyfikacja lizyny lizyny AmpA jest ważna dla infekcji. Podsumowując, dane te pokazują, że AmpA ulega bezpośredniej SUMOylacji podczas infekcji, reprezentując nową taktykę dla przetrwania A. phagocytophilum. --- PML jest silnym supresorem nowotworów i czynnikiem proapoptotycznym i jest funkcjonalnie regulowany przez modyfikacje posttranslacyjne, takie jak fosforylacja regulowany przez modyfikacje potranslacyjne, takie jak fosforylacja, sumoilacja i ubikwitynacja. Inhibitory deacetylazy histonowej (HDAC) są obiecującą klasą obiecującą klasą celowanych środków przeciwnowotworowych i indukują apoptozę w komórkach nowotworowych komórkach nowotworowych poprzez w dużej mierze nieznane mechanizmy. Opisujemy tutaj nową potranskrypcyjną modyfikację modyfikację, acetylację, PML. PML występuje jako acetylowane białko w komórkach HeLa komórkach HeLa, a jego acetylacja jest zwiększona przez koekspresję p300 lub leczenie inhibitorem inhibitorem HDAC, trichostatyną A. Zwiększona acetylacja PML jest związana ze zwiększoną sumoilacją PML. zwiększoną sumoilacją PML in vitro i in vivo. PML jest zaangażowany w apoptozę indukowaną trichostatyną A, a PML z mutacją wadliwą pod względem acetylacji wykazuje niezdolność do pośredniczenia w apoptozie, co sugeruje znaczenie acetylacji PML acetylacji. Nasza praca zapewnia nowy wgląd w regulację PML przez modyfikację potranslacyjną i nowe informacje na temat mechanizmu terapeutycznego mechanizmu terapeutycznego inhibitorów HDAC. --- System ubikwityna-proteasom (UPS) jest głównym wewnątrzkomórkowym systemem degradacji. degradacji wewnątrzkomórkowej, a jego prawidłowe działanie ma kluczowe znaczenie dla zdrowia i funkcji komórek serca. komórek serca. Zmiany w proteasomach serca zostały powiązane z kilkoma patologicznymi fenotypami, w tym kardiomiopatiami, uszkodzeniem niedokrwienno-reperfuzyjnym, niewydolnością serca i przerostem mięśnia sercowego. uszkodzenie, niewydolność serca i przerost. Wady w zależnej od proteasomów komórkowej homeostazie białek mogą być przyczyną inicjacji i progresji niektórych chorób układu krążenia. chorób sercowo-naczyniowych. Pojawiające się dowody sugerują, że UPS może ukierunkowane na białka, które regulują patologiczne szlaki sygnałowe w celu degradacji, zmieniając w ten sposób dalsze czynniki efektorowe i wyniki choroby. Zmiany w interakcjach UPS-substrat w chorobie występują częściowo z powodu bezpośrednich modyfikacji podjednostek proteasomu 19S, 11S lub 20S. Modyfikacje potranslacyjne Modyfikacje potranslacyjne (PTM) są jednym z aspektów tej regulacji proteasomalnej, z ponad 400 znanych miejsc fosforylacji, ponad 500 miejsc ubikwitynacji i 83 wewnętrznych miejsc acetylacji lizyny. miejsca acetylacji lizyny, a także wiele miejsc rozszczepienia kaspaz, glikozylacji (takiej jak modyfikacja O-GlcNAc), metylacji, nitrozylacji, utleniania i SUMOylacji. Zmiany w PTM proteasomu sercowego, które występują w niedokrwieniu i kardiomiopatiach, są związane ze zmianami w aktywności i składaniu proteasomu aktywności i montażu proteasomu; jednak kilka cech tej regulacji pozostaje do zbadania. W tym przeglądzie skupiamy się na tym, jak niektóre z mniej powszechnych PTM wpływają na funkcję proteasomu i zmieniają homeostazę białek komórkowych. Ten artykuł jest częścią wydania specjalnego zatytułowanego "Kontrola jakości białek, proteasom ubikwityny". Ubiquitin Proteasome System, and Autophagy". --- W ostatniej dekadzie SUMOylacja stała się istotną modyfikacją posttranslacyjną. modyfikacja u eukariontów. W roślinach, biologiczna rola SUMO (mały modyfikator modyfikator związany z ubikwityną) została zbadana za pomocą podejść genetycznych, które wraz z ostatnimi badaniami biochemicznymi sugerują, że roślinny system SUMOylacji ma wysoki stopień złożoności. Niniejszy przegląd podsumowuje naszą aktualną wiedzę na temat systemu SUMOylacji u Arabidopsis, koncentrując się na mechanistycznych właściwościach zidentyfikowanych komponentów maszynerii. --- Transfer energii rezonansu Förstera (FRET) jest potężnym narzędziem w badaniach biologicznych. i jest szeroko stosowane w badaniach interakcji biomolekularnych. SUMOylacja jest ważną modyfikacją potranslacyjną, która jest zaangażowana w wiele kluczowych procesów biologicznych. wiele kluczowych procesów biologicznych. Jako wieloetapowa reakcja kaskadowa, SUMOylacja obejmuje wiele enzymów i interakcji białko-białko. Poniżej przedstawiamy rozwój opartego na FRET in vitro testu przesiewowego o wysokiej przepustowości (HTS) w SUMOylation. SUMOylation. Test ten opiera się na stanie ustalonym i wysokiej wydajności fluorescencyjnego transferu energii między CyPet i YPet połączonymi z SUMO1 i Ubc9, odpowiednio. Zoptymalizowaliśmy test i przeprowadziliśmy badanie pilotażowe na małą skalę, aby walidacji platformy przesiewowej. Przeprowadzony w formacie płytki 384-dołkowej, nasz HTS oparty na FRET zapewnia potężne narzędzie do zastosowań na dużą skalę i o wysokiej przepustowości. zastosowań. --- SUMOylacja jest ważną modyfikacją potranslacyjną, a SUMOylacja Akt reguluje proliferację komórek, nowotworzenie i cykl komórkowy, ale molekularny mechanizm molekularny mechanizm SUMOylacji Akt jest mniej znany. Tutaj pokazujemy zarówno endogenną i ektopową SUMOylację Akt, a Lys276 jest głównym akceptorem SUMO na Akt. Co więcej, SUMOylacja Akt jest zależna od fosforylacji Akt i Akt SUMOylacja zwiększa aktywność kinazy Akt bez wpływu na fosforylację poziom fosforylacji Akt. Co więcej, endogenna SUMOylacja Akt jest zwiększona przez insulinę i jest to zależne od aktywności Akt. Bodziec szoku termicznego również zwiększa Akt SUMOylation i jest to również zależne od aktywności Akt. Endogenna Akt SUMOylacja występuje również w mózgu szczura i jest wzmacniana przez stymulację insulinopodobnym czynnikiem wzrostu stymulację insulinopodobnym czynnikiem wzrostu-1. Ponadto Akt bezpośrednio fosforyluje Ubc9 przy Thr35 i fosforyluje SUMO1 na Thr76. Fosforylacja Ubc9 przy Thr35 promuje Ubc9, a fosforylacja SUMO1 przy Thr76 stabilizuje białko SUMO1. SUMO1. Poprzez te różne mechanizmy, SUMOylacja Akt reguluje globalną SUMOylację, w tym SUMOylację Akt i Ubc9, oraz specyficzność SUMOylacji substratu. specyficzność SUMOylacji, w tym SUMOylację STAT1 i CREB, na różne sposoby. sposoby. SUMOylacja Akt zwiększa również homolog fosfatazy i tensyny (PTEN) SUMOylację poprzez fosforylację Ubc9 i SUMO1 przez Akt, co służy jako endogenny mechanizm zatrzymujący pętlę dodatniego sprzężenia zwrotnego wynikającą z aktywacji Akt aktywacji. Co więcej, SUMOylacja Akt zwiększa ekspresję cykliny D1 i proliferację komórek, a te efekty proliferację komórek, a efekty te są również mediowane przez fosforylację Ubc9 na Thr35 i fosforylację SUMO1 na Thr76. Tutaj zidentyfikowaliśmy nowy mechanizm mechanizm regulacji SUMOylacji. Ze względu na ważną rolę, jaką Akt odgrywa w nowotworach, mechanizm ten może być również zaangażowany w regulowaną przez Akt regulowanej przez Akt. --- Rośliny ewoluowały, aby radzić sobie ze zmieniającymi się warunkami środowiskowymi. Jednym ze sposobów roślin jest potranslacyjna modyfikacja docelowych białek poprzez ubikwitynację i SUMOylację. białek poprzez ubikwitynację i SUMOylację. Te modyfikatory potranslacyjne (PM) mogą zmieniać stabilność, interakcje białko-białko i ogólny los białka. Oba te systemy mają niezwykłe podobieństwa pod względem procesu procesu prowadzącego do przyłączenia PM do jego substratu: konieczność podjęcia aktywacji, koniugacji i ostatecznie ligacji do celu. W systemie ubikwityny istnieje ogromna liczba enzymów ligazy ubikwityny (E3), które zapewniają specyficzność dla przyłączania ubikwityny. W systemie SUMO, tylko niewielka liczba ligaz ligaz SUMO E3 została do tej pory zidentyfikowana w pełni zsekwencjonowanych genomach roślin. genomach roślin. W Arabidopsis thaliana istnieją tylko dwa SUMO E3, w porównaniu do ponad 1400 ubikwitynowych E3, trend obserwowany również u gatunków uprawnych, takich jak Oryza sativa i Zea mays Ostatnie badania wskazują, że usuwanie SUMO z jego substratu substratu przez enzymatycznie aktywne proteazy SUMO jest istotną częścią tego systemu. systemu. Klasa proteaz SUMO zwanych proteazami podobnymi do ubikwityny (ULP) jest szeroko rozpowszechniona u wszystkich eukariontów; w obrębie roślin, zarówno królestwa jednoliścienne, jak i dwuliścienne mają konserwowane i rozbieżne ULP i proteazy podobne do ULP. Niniejszy artykuł analizuje role ULP w odpowiedzi na stres i podkreśla "dostrajanie" SUMO w równoważeniu wzrostu i stresu. --- SUMOylacja jest istotną modyfikacją potranslacyjną białek u eukariontów. Koniec C proteolitycznie aktywowanego małego modyfikatora podobnego do ubikwityny (SUMO) jest kowalencyjnie połączony z resztą lizyny białka docelowego za pomocą wiązania izopeptydowego. poprzez mechanizm, który obejmuje enzym aktywujący E1, enzym koniugujący enzym sprzęgający E2 i przeniesienie do miejsca docelowego, czasami z pomocą ligazy. Modyfikacja jest odwracana przez proteazę, również odpowiedzialną za dojrzewanie SUMO. dojrzewanie SUMO. Wiele białek zostało zidentyfikowanych jako cele SUMO, uczestniczących w regulacji progresji cyklu komórkowego, transkrypcji, translacji, ubikwitynacji i naprawy DNA. W tym badaniu donosimy, że ortologiczne geny odpowiadające szlakowi SUMOylacji są obecne w czynniku etiologicznym czynnik etiologiczny choroby Chagasa, Trypanosoma cruzi. Ponadto, system System SUMOylacji jest funkcjonalnie aktywny w tym pierwotniaku pasożytniczym, posiadając wymagania dotyczące dojrzewania i koniugacji SUMO. Analiza immunofluorescencji wykazała, że T. cruzi SUMO (TcSUMO) znajduje się głównie w jądrze. Aby zidentyfikować cele SUMOylacji i uzyskać wgląd w ich fizjologiczne role wygenerowaliśmy transfekcyjne linie epimastigot T. cruzi wyrażające podwójnie znakowane T. cruzi SUMO, a białka SUMOylowane zostały wzbogacone przez tandemową chromatografię powinowactwa chromatografii powinowactwa. Za pomocą dwuwymiarowej chromatografii cieczowej ze spektrometrią mas uzyskano łącznie 236 białek o różnych funkcjach biologicznych zidentyfikowano jako T. cruzi SUMO. Spośród nich metakaspaza-3 została biochemicznie biochemicznie potwierdzona jako substrat SUMOylacji w dobrej wierze. Badania proteomiczne w innych organizmach wykazały, że ortologi domniemanych białek SUMOylowanych T. cruzi są podobnie modyfikowane, co wskazuje na konserwatywne funkcje SUMOylacji białek w tym wczesnym rozbieżnym eukarioncie. --- Modyfikacja potranslacyjna jest głównym mechanizmem, za pomocą którego funkcja białka jest regulowana u eukariontów. Zamiast działania w jednym miejscu, wiele białek, takich jak histony, p53, polimeraza RNA II, tubulina, Cdc25C i kinazy tyrozynowe są modyfikowane w wielu miejscach przez modyfikacje takie jak fosforylacja, acetylacja, metylacja, ubikwitynacja, sumoilacja i cytrulinacja. Wielomiejscowa na białku stanowi złożony program regulacyjny, który przypomina dynamiczny "molekularny kod kreskowy" i przekazuje informacje molekularne do i ze szlaków sygnałowych. Program ten nadaje efekty poprzez mechanizmy "utraty funkcji" i "wzmocnienia funkcji". Wśród tych ostatnich, kowalencyjne specyficznie rekrutują różnorodny zestaw modułów, w tym domenę SH2 domenę 14-3-3, domenę WW, pole Polo, powtórzenie BRCT, bromodomenę, chromodomenę, domenę Tudor oraz motywy wiążące się z ubikwityną i innymi modyfikatorami białek. Takie są często modulowane przez modyfikacje zachodzące w sąsiednich i odległych miejscach. odległych miejscach. Modyfikacja wielomiejscowa koordynuje zatem sygnalizację międzycząsteczkową i wewnątrzcząsteczkową sygnalizację dla jakościowej i ilościowej kontroli funkcji białka funkcji in vivo. --- Informacje o autorze: (1)State Key Laboratory of Crop Biology, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny; MOA Key Laboratory of Horticultural Crop Biology and Germplasm Innovation, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny; College of Horticulture Science and Engineering, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny. (2) State Key Laboratory of Crop Biology, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny; MOA Key Laboratory of Horticultural Crop Biology and Germplasm Innovation, Shandong. Germplasm Innovation, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny; College of Horticulture Science and Engineering, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny. Adres elektroniczny: haoyujin@sdau.edu.com. (3)State Key Laboratory of Crop Biology, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny; MOA Key Laboratory of Horticultural Crop Biology and Germplasm Innovation, Shandong. Germplasm Innovation, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny; College of Horticulture Science and Engineering, Shandong Agricultural University, Tai-An, Shandong, Chiny. Adres elektroniczny: youchunxiang@126.com. --- TŁO: Białko SUMO (Small Ubiquitin-like MOdifier protein) jest kluczowym regulatorem funkcji jądrowych, ale niewiele wiadomo na temat roli tego białka. funkcji jądrowych, ale niewiele wiadomo na temat roli potranslacyjnej modyfikacji sumoilacji poza jądrem, szczególnie w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN). METODOLOGIA / GŁÓWNE WYNIKI: Tutaj donosimy, że poziomy ekspresji substratów modyfikowanych przez SUMO substratów zmodyfikowanych przez SUMO, a także składników mechanizmu sumoilacji są czasowo i przestrzennie regulowane w rozwijającym się mózgu szczura. Co ciekawe, podczas gdy ogólna sumoilacja zmniejsza się podczas rozwoju mózgu mózgu, w synapsach lokalizuje się coraz więcej substratów SUMO. Wzrost ten jest skorelowany z różnicową redystrybucją mechanizmu sumoilacji do kolców dendrytycznych podczas dojrzewania neuronów. WNIOSKI/ZNACZENIE: Ogólnie rzecz biorąc, nasze dane wyraźnie pokazują, że proces sumoilacji proces sumoilacji jest regulowany rozwojowo w mózgu z wysokimi poziomami sumoilacji jądrowej na wczesnym etapie rozwoju, co sugeruje rolę tej modyfikacja potranslacyjna w okresie synaptogenezy i redystrybucja SUMO. redystrybucja systemu SUMO w kierunku kolców dendrytycznych w późniejszym okresie etapie rozwoju w celu modulowania funkcji białek synaptycznych. --- Metabotropowe receptory glutaminianowe grupy III (mGluR) ulegają potranslacyjnej modyfikacji przez SUMO w testach modyfikacji przez SUMO w testach in vitro, ale SUMOylacja pełnej długości mGluR w komórkach ssaków nie została opisana. Tutaj zbadaliśmy SUMOylację mGluR7 w komórkach HEK293 i pierwotnych neuronach korowych, próbując aby potwierdzić SUMOylację i zdefiniować fizjologiczny wpływ na funkcję mGluR7. Za pomocą testu ekspresji rekombinowanych bakterii potwierdziliśmy in vitro SUMOylację C-końcowej domeny mGluR7 zarówno przez SUMO-1, jak i SUMO-2 i pokazujemy, że pojedyncza reszta lizyny (K pojedyncza reszta lizyny (K889) w mGluR7 jest wymagana do SUMOylacji. Jednakże, stosując szereg podejść, nie byliśmy w stanie wykryć SUMOylacji pełnej długości mGluR7 ani w komórkach heterologicznych, ani w neuronach. Ponadto nie zaobserwowaliśmy różnic w stabilności receptora lub ekspresji powierzchniowej między typem dzikim a mutantem punktowym mGluR7 nie ulegającym SUMOylacji. W związku z tym nasze wyniki kwestionują, czy mGluR7, i przez implikację inne mGluR z grupy III, są fizjologicznie istotnymi neuronalnymi substratami SUMO. substratami SUMO. --- Potranslacyjna modyfikacja przez SUMO jest wysoce konserwatywnym szlakiem w eukariontów, który odgrywa bardzo ważną rolę regulacyjną w wielu procesach komórkowych. procesach komórkowych. Deregulacja szlaku SUMO przyczynia się do rozwoju i progresji wielu chorób, w tym nowotworów. rozwoju i progresji wielu chorób, w tym raka. Dlatego też identyfikacja dodatkowych substratów substratów SUMO i zbadanie, w jaki sposób ich funkcje komórkowe i biologiczne są regulowane przez sumoilację powinny dostarczyć nowych informacji. Nasze badania wykazały, że aktywność sumoilacji była znacząca w ekstraktach z jaj Xenopus, a wysoki poziom sumoilacji był związany z chromatyną plemników, gdy SUMO było inkubowane z ekstraktami z jaj Xenopus. Izolując substraty sprzężone z SUMO przy użyciu SUMO1 lub SUMO2 w warunkach denaturujących, zidentyfikowaliśmy 346 białek za pomocą analizy spektrometrii mas, które nie były obecne w kontroli pull-downs. Wśród nich 167 białek zidentyfikowano z ekstraktów z interfazowych jaj ekstraktów, 86 białek z ekstraktów z jaj w fazie mitotycznej i 93 białka z obu. Trzydzieści trzy białka zostały ściągnięte przez SUMO1, 85 białek przez SUMO2 i 228 białek przez oba. Zweryfikowaliśmy sumoilację pięciu kandydatów, CKB, ATXN10, BTF3, HABP4 i BZW1, poprzez współtransfekcję ich wraz z SUMO w komórkach HEK293T. komórkach HEK293T. Analiza ontologii genów wykazała, że substraty SUMO zidentyfikowane w tym badaniu w tym badaniu były zaangażowane w różne procesy biologiczne. Dodatkowo, substraty SUMO zidentyfikowane z różnych etapów cyklu komórkowego lub ściągnięte przez różne homologi SUMO zostały wzbogacone o różne składniki komórkowe i kategorie funkcjonalne. kategorii funkcjonalnych. Nasze wyniki kompleksowo profilują sumoilację zachodzącą w systemie ekstraktu z jaja Xenopus. --- Mały modyfikator podobny do ubikwityny (SUMO), odwracalny potranslacyjny modyfikator białka odgrywa ważną rolę w różnych mechanizmach komórkowych. Trzy enzymy, E1 (enzym aktywujący), E2 (enzym sprzęgający) i E3 (ligaza), są zaangażowane w modyfikację SUMO. Modyfikacja SUMO. System i proces SUMOylacji u wyższych eukariontów zostały dobrze zbadane. dobrze zbadane. Jednak u pierwotniaków, takich jak Trypanosoma brucei (T. brucei), pozostają one słabo poznane. W tym miejscu zidentyfikowaliśmy E1 (TbAos1/TbUba2) i enzymy E2 (TbUbc9) szlaku SUMOylacji w T. brucei poprzez analizę sekwencji i GST pull-down assay. Ponadto z powodzeniem zrekonstruowaliśmy system SUMOylacji in vitro za pomocą rekombinowanych enzymów. Korzystając z tego systemu, miejsce aktywne TbUba2 i TbUbc9 znajduje się odpowiednio przy Cys343 i Cys132, a homolog centryny (TbCentrin3) został zidentyfikowany jako cel SUMOylation w T. brucei. Podsumowując, nasze wyniki pokazują, że TbAos1/TbUba2 i TbUbc9 są w dobrej wierze enzymami E1 i E2 systemu SUMOylacji u T. brucei. --- Sumoilacja jest potranslacyjną modyfikacją niezbędną u większości eukariontów która reguluje stabilność, lokalizację, aktywność lub interakcję wielu białek. białek. Jest to proces odwracalny, w którym przeciwstawne ligazy i proteazy proteazy, odpowiednio, pośredniczą w koniugacji i dekoniugacji cząsteczek SUMO do/z białek docelowych. Oprócz przyłączania pojedynczych cząsteczek SUMO do celów, tworzenie łańcuchów poli-SUMO zachodzi poprzez przyłączenie dodatkowych cząsteczek cząsteczek SUMO do reszt lizyny w N-końcowych przedłużeniach SUMO. W Saccharomyces cerevisiae istnieją najwyraźniej tylko dwie proteazy specyficzne dla SUMO(Smt3) proteazy: Ulp1 i Ulp2. Wykazano, że Ulp2 jest ważna dla kontroli koniugatów koniugatów poli-SUMO w komórkach i do demontażu łańcuchów SUMO in vitro, ale mechanizm działania mechanizm, za pomocą którego działa, pozostaje do wyjaśnienia. Stosując podejście in vitro stwierdziliśmy, że Ulp2 działa raczej sekwencyjnie niż stochastycznie, przetwarzając związane z substratem łańcuchy poli-SUMO od ich dystalnych końców do dwóch połączonych cząsteczek SUMO. Co więcej, trzy połączone jednostki SUMO okazały się być minimalna długość łańcucha związanego z substratem wymagana do skutecznego wiązania i przetwarzania przez Ulp2. Nasze dane sugerują, że Ulp2 demontuje łańcuchy SUMO poprzez usuwanie jednej cząsteczki SUMO na raz z ich końców (mechanizm exo). Najwyraźniej, Ulp2 rozpoznaje powierzchnie na lub w pobliżu N-końca dystalnej cząsteczki SUMO, ponieważ przyłączenia do tego końca znacznie zmniejszają wydajność rozszczepiania. Nasze badania sugerują, że Ulp2 kontroluje dynamiczny zakres długości łańcucha SUMO poprzez przycinanie z dystalnych końców. --- MOTYWACJA: Potranslacyjna modyfikacja przez białka SUMO (Small Ubiquitin-like Modifier) (SUMO), proces określany jako SUMOylacja, jest zaangażowany w wiele podstawowych procesów komórkowych. procesach komórkowych. Białka SUMO są sprzężone z substratem białkowym, tworząc interfejs do rekrutacji kofaktorów posiadających SUMO-interacting motifs (SIMs). Mapowanie zarówno miejsc koniugacji SUMO, jak i motywów SIM jest jest wymagane do zbadania funkcjonalnych konsekwencji SUMOylacji. Aby zdefiniować najlepsze kandydatów do walidacji eksperymentalnej zaprojektowaliśmy JASSA, wspólny analizator miejsca SUMOylacji i SIM. WYNIKI: JASSA to predyktor, który wykorzystuje system punktacji oparty na macierzy częstotliwości pozycji Matryca częstotliwości pozycji uzyskana z wyrównania eksperymentalnych miejsc SUMOylacji lub SIM. W porównaniu z istniejącymi narzędziami internetowymi, JASSA wykazuje taką samą lub lepszą wydajność. Nowe funkcje zostały zaimplementowane w celu lepszej oceny predykcji, w tym przewidywania, w tym identyfikację trafień w bazie danych pasujących do zapytania sekwencji i reprezentację miejsc kandydujących w obrębie drugorzędowych elementów strukturalnych strukturalnych i/lub fałdu 3D białka będącego przedmiotem zainteresowania, pobieranych ze zdeponowanych plików PDB. DOSTĘPNOŚĆ I WDROŻENIE: JASSA jest swobodnie dostępna pod adresem http://www.jassa.fr/. Witryna jest zaimplementowana w PHP i MySQL, z obsługą wszystkich głównych przeglądarek. przeglądarkami. KONTAKT: guillaume.beauclair@inserm.fr INFORMACJE UZUPEŁNIAJĄCE: Dane uzupełniające są dostępne na stronie Bioinformatics online. --- Bicoid (Bcd) jest białkiem morfogenetycznym Drosophila i aktywatorem transkrypcji aktywatorem transkrypcji. Badania genetyczne sugerują rolę sumoilacji w funkcji Bcd, ale nie wiadomo, w jaki sposób na aktywność Bcd wpływa konkretnie jego własny status sumoilacji. status sumoilacji. Tutaj pokazujemy, że Bcd jest sumoilowany w komórkach Drosophila. My zidentyfikowaliśmy resztę lizyny Bcd jako główne miejsce sumoilacji. Używając mutanta Bcd wykazujemy, że sumoilacja Bcd jest hamująca jego zdolność do aktywacji transaktywacji. hamuje jego zdolność do aktywacji transkrypcji. Dostarczamy dowodów sugerujące, że ugrupowanie SUMO ma wewnętrzną aktywność hamującą dla funkcji aktywatora Bcd. funkcji aktywatora Bcd. --- Podczas infekcji patogeny bakteryjne ingerują w wiele różnych potranslacyjnych modyfikacji komórki gospodarza w celu promowania własnego przetrwania i replikacji. Poprzez stymulowanie lub przeciwdziałanie modyfikacjom potranslacyjnym gospodarza modyfikacje, patogeny te mogą kontrolować lokalnie i specyficznie los i i funkcję czynników gospodarza krytycznych dla procesu infekcji. Oprócz fosforylacji lub ubikwitylacji, dla których istnieje wiele przykładów modulacji przez patogeny. patogeny, posttranslacyjna modyfikacja zwana SUMOylacją została niedawno wykazano, że jest ona celem bakterii chorobotwórczych.

Czy SUMOylacja jest modyfikacją potranslacyjną u eukariontów?

Tak, SUMOylacja, czyli koniugacja białek docelowych z SUMO (małym modyfikatorem związanym z ubikwityną), jest rodzajem modyfikacji potranslacyjnej u eukariontów.

Metaloproteinazy macierzy są zaangażowane w inwazję leukocytów do ośrodkowego układu nerwowego (OUN) podczas zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. ośrodkowego układu nerwowego (OUN) podczas zapalenia opon mózgowych. Celem badania było określenie czy istnieją różnice we wzorcach ekspresji metaloproteinazy macierzy metaloproteinazy-9 (MMP-9) i tkankowego inhibitora metaloproteinazy-1 (TIMP-1) w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF) pacjentów z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym przez jednym z dwóch znanych różnych czynników wirusowych. Stężenia mierzono przy użyciu testu immunoenzymatycznego (ELISA) u 16 dzieci ze świnkowym zapaleniem opon mózgowych, u 25 dzieci z echowirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych typu 30 oraz w grupie kontrolnej 23 dzieci bez infekcji OUN. dzieci bez infekcji OUN. Podwyższone poziomy MMP-9 stwierdzono u dzieci ze świnką (mediana 0,48 ng/ml; P < 0,001) i enterowirusowym zapaleniem opon mózgowych (mediana 2,76 ng/ml; P < 0,001) w porównaniu z grupą kontrolną (mediana: 0.01 ng/ml). Stężenia TIMP-1 znacznie przewyższały stężenia MMP-9 i były podwyższone u dzieci ze świnką (mediana: 56 ng/ml) i echowirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych typu 30 (mediana: 55 ng/ml) w porównaniu z grupą kontrolną (mediana: 17 ng/ml). Brak wykryto znaczących różnic w poziomach MMP-9 lub TIMP-1 między dwiema grupami zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. grupami zapalenia opon mózgowych. Stosunek MMP-9/TIMP-1 był wyższy u dzieci z echowirusem typu 30 niż u dzieci ze świnkowym zapaleniem opon mózgowych. Nie było korelacji między MMP-9 a całkowitą liczbą komórek w płynie mózgowo-rdzeniowym. MMP-9 korelował z bezwzględną liczbą neutrofili w płynie mózgowo-rdzeniowym bezwzględną liczbą neutrofili w płynie mózgowo-rdzeniowym u dzieci z echowirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych typu 30 (r = 0,431; P < 0.05). Stężenie MMP-9 jest wyższe u dzieci z wirusowym zapaleniem opon mózgowych, prawdopodobnie z powodu naciekających komórek polimorfojądrowych obecnych w początkowej fazie choroby. fazie choroby. --- Jesienią 1992 r. Australia Zachodnia doświadczyła dużej epidemii wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych o podwójnej etiologii. zapalenie opon mózgowych o podwójnej etiologii. Spośród 161 przypadków, 64% stanowiły dzieci poniżej 15 roku życia, przy czym najwyższy wskaźnik zgłoszeń dotyczył dzieci poniżej 5 lat. Echowirus 9 spowodował 41% przypadków i wystąpił głównie w obszarach metropolitalnych Australii Zachodniej, podczas gdy echowirus 6, który spowodował 37% przypadków, był bardziej rozpowszechniony. przypadków, był bardziej rozpowszechniony. Enterowirus został wyhodowany z 70% próbek płynu mózgowo-rdzeniowego z płynu mózgowo-rdzeniowego, 88% próbek kału i 68% próbek z górnych dróg oddechowych. Powszechna była wysoka liczba białych krwinek w płynie mózgowo-rdzeniowym i przewaga neutrofili. Siedem przypadków miało prawidłową liczbę białych krwinek w płynie mózgowo-rdzeniowym, mimo że enterowirus został wyizolowany z płynu mózgowo-rdzeniowego. z płynu mózgowo-rdzeniowego. W związku z tym wyniki CSF miały ograniczoną wartość w wykluczaniu wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i nie rozróżniały bakteryjnego i wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. bakteryjnego i wirusowego zapalenia opon mózgowych. --- Wstęp: Enterowirusy (EV) i parechowirusy (HPeV) są najczęstszymi przyczynami aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i zespołu posocznicy. najczęstszymi przyczynami aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia mózgu i zespołu przypominającego sepsę u noworodków. Wykrywanie ich za pomocą metod amplifikacji kwasów nukleinowych usprawnia leczenie pacjentów. CEL: Opracowanie testu PCR w czasie rzeczywistym na LightCycler do jednoczesnego wykrywania jednoczesnego wykrywania EV, HPeV i kontroli wewnętrznej w celu monitorowania inhibicji. PROJEKT BADANIA: Zbadaliśmy wartość nowego testu, prospektywnie, w różnych próbkach pobranych od pacjentów z podejrzeniem wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zespół podobny do sepsy. WYNIKI: Test wykrył 64 serotypy EV i typy 1-4 HPeV. Spośród 186 pacjentów, 63 (33,9%) było EV dodatnich i 18 (9,7%) HPeV dodatnich w jednej lub więcej próbkach. W 43 ze 159 próbek kału i 6 z 57 próbek gardła hodowla wirusowa i PCR były dodatnie. dodatnie. Za pomocą PCR w czasie rzeczywistym stwierdzono 27 dodatkowych dodatnich EV i 19 dodatnich HPeV. Krew i płyn mózgowo-rdzeniowy były obecne u 33 pacjentów. U 19 pacjentów krew i płyn mózgowo-rdzeniowy były dodatnie, jeden był dodatni tylko w płynie mózgowo-rdzeniowym, dwóch było dodatnich tylko we krwi, 11 było ujemnych. ujemne. U 96 pacjentów zbadano próbki płynu mózgowo-rdzeniowego i/lub krwi i porównano je z wynikami próbek z gardła i/lub kału. wynikami w próbkach z gardła i/lub kału. Czterdziestu pacjentów było EV-PCR i 14 HPeV-PCR we krwi i/lub płynie mózgowo-rdzeniowym. Wszystkie te wyniki zostały potwierdzone dodatnim PCR dla odpowiedniego wirusa w kale i/lub gardle. WNIOSKI: Jednoczesne wykrywanie EV i HPeV za pomocą tej dwuetapowej metody PCR w czasie rzeczywistym jest PCR jest specyficzne, szybsze i bardziej czułe niż hodowla wirusowa. Wszystkie ogólnoustrojowe zakażenia ogólnoustrojowe (z dodatnim wynikiem badania krwi lub płynu mózgowo-rdzeniowego) zostały potwierdzone w kale. Hodowla nie jest już konieczna do diagnozy klinicznej i powinna być wykonywana tylko na próbkach PCR-dodatnich aby uzyskać izolaty do celów typowania. Zastosowanie tego testu jest ważną poprawę w zarządzaniu pacjentami, ponieważ wynik analizy jest dostępny w ramach czasowych podejmowania decyzji klinicznych. --- Ponad 100 znanych serotypów enterowirusów różni się pod względem właściwości epidemiologicznych i chorobotwórczych. właściwościami patogennymi. Znacznie mniej wiadomo na temat zmienności tych cech na poziomie na poziomie podserotypów, takich jak genotypy. Echowirus 11 (E11) i E30 należą do najczęstszych czynników wywołujących aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zbadaliśmy molekularną epidemiologię molekularną tych patogenów, aby ocenić potencjalne epidemiologiczne i patogennych podobieństw ich genotypów. Kompletny genom VP1 dla 97 izolatów E11 i 62 izolatów E30 zebranych w Rosji w latach 2008-2012. 2008-2012 i porównano je ze wszystkimi 140 sekwencjami E11 i 432 sekwencjami E30 dostępnymi w GenBank. Zaobserwowano geograficzny wzór częstości występowania genotypu dla obu typów. Rosyjskie izolaty E11 należały głównie do genotypu A, który jest powszechny w Azji i D5, który dominuje w Europie. Dla E30, genotyp III według klasyfikacji Ke i wsp. (2011), określany również jako genotyp A przez Bailly et al. (2009), był endemiczny w Rosji od 2003 do 2012 roku, podczas gdy nie został wykryty w Europie i Ameryce Północnej w tym okresie. w Europie i Ameryce Północnej. Genotypy E30 VI-B, VI-G i VI-H (e, f i h) były regularnie wprowadzane z różnych krajów, stały się dominujące i zniknęły po nie więcej niż 4 latach. Oprócz geograficznych, genotypy E11 również różniły się w zależności od źródła izolacji. Genotyp A2 były znacznie częściej znajdowane w ściekach, w porównaniu do genotypu D5, który został wyizolowany zarówno ze ścieków, jak i próbek pobranych od ludzi. Ponadto istniały dowody na różną zdolność do międzynarodowych transferów wśród subklastrów E11 GtA . --- Etiologia ostrego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci i dorosłych na Sri Lance jest słabo poznana. słabo poznana. Badanie to zostało przeprowadzone w celu określenia patogenów odpowiedzialnych za zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych na Sri Lance. Przeprowadzono szpitalne badanie przekrojowe przeprowadzono przy użyciu próbek płynu mózgowo-rdzeniowego (22 dorosłych i 17 dzieci) pobranych od sierpnia do grudnia 2009 r. od pacjentów, u których klinicznie zdiagnozowano ostrego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych w dwóch szpitalach trzeciego stopnia na Sri Lance. Rutynowa mikrobiologia dla patogenów bakteryjnych wraz z wewnętrznymi testami RT-PCR i PCR do wykrywania wirusów dengi, japońskiego zapalenia mózgu, wirusa Zachodniego Nilu, wirusa chikungunya, enterowirusów, wirusa świnki, wirusa odry, wirusa opryszczki simplex typu 1 i 2 oraz wirusa ospy wietrznej i półpaśca. Patogeny bakteryjne nie zostały wyizolowane z próbek pobranych od pacjentów. Jednak od dziewięciu pacjentów pediatrycznych w wieku od 1 miesiąca do 10 lat (średni wiek 5,2 roku) echowirus 9 (E-9; rodzina Picornaviridae, rodzaj Enterovirus, gatunek Enterovirus B ) wykryto metodą RT-PCR. U wszystkich dziewięciu pacjentów wystąpiła gorączka, u sześciu ból głowy, a siedmiu miało wymioty. Sztywność karku wskazująca na zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych była zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Analiza filogenetyczna częściowych genów VP1 i VP4-VP2 wykazała, że te szczepy E-9 są najbliżej spokrewnione ze szczepami E-9 wykrytymi w płynie mózgowo-rdzeniowym z Korei i Francji w 2005 i 2006 roku. Pozostali pacjenci byli negatywni dla wszystkich innych testowanych wirusów. E-9 był najczęstszą przyczyną ostrego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych w badanej populacji pediatrycznej ze Sri Lanki w 2009 roku. 2009 r., co prawdopodobnie odzwierciedla krążenie tego szczepu E-9 między Europą a Azją przez kilka lat. Azją przez kilka lat. --- W poprzednich raportach dotyczących wirusowych przyczyn zakażeń ośrodkowego układu nerwowego (OUN) zakażeń ośrodkowego układu nerwowego (OUN), ogólnie uznano, że HSV-1 jest główną przyczyną zapalenia mózgu, podczas gdy HSV-2 jest główną przyczyną aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dorosłych. dorosłych. Aby zbadać tę kwestię, zbadano charakterystykę kliniczną dwóch typów zakażeń HSV HSV CNS. W retrospektywnym badaniu kohortowym, które objęto wszystkich dorosłych pacjentów (≥16 lat) w okresie od stycznia 1999 r. do grudnia 2013 r. w 2700-łóżkowym szpitalu trzeciego stopnia, zidentyfikowano wszystkich pacjentów, u których PCR płynu mózgowo-rdzeniowego dla HSV był dodatni. Dziewięćdziesięciu pięciu pacjentów z dodatnimi wynikami PCR CSF dla HSV, 21 z HSV-1 i 74 z HSV-2. Wielu pacjentów z HSV-1 miało zapalenie mózgu (13/21, 61,9%), podczas gdy większość pacjentów z HSV-2 miała zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (62/74, 61,9%). zapalenie opon mózgowych (62/74, 83,8%). Jednakże, HSV-1 i HSV-2 stanowiły podobny odsetek odsetek pacjentów z HSV zapaleniem mózgu (13/25, 52,0% vs. 12/25, 48,0%). Następstwa neurologiczne występowały częściej u pacjentów z HSV-1 (9/21, 42,9% vs. 6/74, 8,1%; P = 0,001). Niniejsze badanie sugeruje, że HSV-2 jest nie tylko główną przyczyną główną przyczyną aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, ale także może powodować poważne objawy jak HSV-1 zapalenie mózgu u dorosłych. --- Wstęp: Nie jest jasne, czy profile cytokin w płynie mózgowo-rdzeniowym w wirusowym zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych różnią się w zależności od rodzaju wirusa. różnią się w zależności od rodzaju wirusa wywołującego. METODY: Zmierzyliśmy stężenia interferonu-gamma (IFN-gamma), czynnika martwicy nowotworu czynnika martwicy nowotworów alfa (TNF-alfa), interleukiny-2 (IL-2), IL-4, IL-6 i IL-10 w płynie mózgowo-rdzeniowym w ostrej fazie u 15 dzieci ze świnkowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych (MM) i 34 z echowirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych typu 30 (EM). WYNIKI: Poziomy IFN-gamma, IL-2, IL-6 i IL-10 w płynie mózgowo-rdzeniowym były podwyższone w MM, a poziomy IFN-gamma, IL-2 i IL-6 w płynie mózgowo-rdzeniowym były podwyższone w EM. CSF IFN-gamma, IL-2 i IL-10 w MM były znacznie wyższe niż w EM (p<0,0001). EM (odpowiednio p<0,0001, p<0,0001 i p<0,0001). Poziomy IL-6 w płynie mózgowo-rdzeniowym w EM były istotnie wyższe niż w MM (p=0,0255). Poziomy TNF-alfa i IL-4 nie były podwyższone ani w MM, ani w EM. W MM poziom IL-6 był skorelowany z poziomami z poziomami IL-2 i IL-10 w płynie mózgowo-rdzeniowym (odpowiednio p=0,0347 i p=0,0120). W EM, poziom IFN-gamma był skorelowany z poziomem IL-10 w płynie mózgowo-rdzeniowym (p=0,0002). WNIOSEK: Profile cytokin w płynie mózgowo-rdzeniowym w MM różniły się od tych w EM. Dlatego jest prawdopodobne, że patogeneza MM różni się od patogenezy EM. EM. --- Wiadomo, że większość przypadków wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych jest spowodowana infekcjami wirusem ECHO z jednej strony, a świnką z drugiej. Podczas gdy ta ostatnia może być zdiagnozować poprzez wykrycie przeciwciał IgM z jednej próbki surowicy w ostrej fazie choroby, diagnoza infekcji enterowirusowych polega na izolacji i typowaniu wirusa. Test Test przeciwciał IgM dla wirusów ECHO 9 i 11 został przedstawiony w celu oceny możliwość szybkiej diagnostyki serologicznej przypadków wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych ECHO. 36 przypadków z pięciu lokalnych ognisk wywołanych wirusami ECHO 6, 9, 11 i 30 zostało scharakteryzowano za pomocą izolacji wirusa i testów neutralizacji surowicy. Wszystkie surowice (88 wszystkie surowice (88 próbek) zostały poddane testowi MACRIA (test radioimmunologiczny wychwytujący przeciwciała M) na wirusy ECHO 9 i 11. Podczas gdy surowice ze wszystkich przypadków ECHO 9 i 11, pobrane w odpowiednim czasie miały przeciwciała IgM przeciwko typowi infekującemu, można było zaobserwować różny stopień reaktywności krzyżowej. reaktywności krzyżowej. Problemy specyficzności omówiono w w porównaniu z odosobnionymi przypadkami zakażeń enterowirusowych spowodowanych różnymi typami, w tym wirusy Coxsackie B. --- Sporadyczne występowanie wirusów Echo typu 27 i 31 w powiązaniu z aseptycznym zapaleniem opon mózgowych podczas sezonów enterowirusowych w Ontario w latach 1959-1962. Znaczenie etiologiczne obu tych izolatów zostało zweryfikowane przez wykazanie odpowiedzi serologicznej specyficznej dla typu u pacjentów z zapaleniem opon mózgowych. Echo 27, który do tej pory nie został napotkany w związku z chorobą u ludzi, można dodać do listy czynników wirusowych zdolnych do wywoływania aseptycznego zapalenia opon mózgowych. aseptyczne zapalenie opon mózgowych. Izolacja Echo 31 z płynu mózgowo-rdzeniowego stanowi ostateczny dowód dowód etiologicznego znaczenia tego wirusa w przypadkach aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. aseptycznego zapalenia opon mózgowych. --- Ludzkie enterowirusy są odpowiedzialne za szerokie spektrum chorób klinicznych wpływających na wiele różnych układów narządów. Chociaż zakażenie jest zwykle bezobjawowe, infekcje ośrodkowego układu nerwowego objawiające się zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenie mózgu mogą stanowić poważny problem dla zdrowia publicznego, zwłaszcza podczas epidemii. epidemii. W niniejszym badaniu próbki pobrane od 218 pacjentów, u których zdiagnozowano enterowirusowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych w okresie od stycznia 2000 r. do grudnia 2002 r. w celu ocenić epidemiologię ludzkich enterowirusów jako przyczyny wirusowego zapalenia opon mózgowych na Cyprze. Cyprze. Zastosowano nową strategię typowania, opartą na częściowym sekwencjonowaniu niekodującego regionu 5' (5'NCR). regionu niekodującego (5'NCR), przewidywaniu typu i wyborze starterów specyficznych dla typu dla czułej amplifikacji VP1 PCR. Ponieważ grupowanie w 5'NCR było zgodne z grupowaniem w regionie VP1, szybkie i niezawodne typowanie przez sekwencjonowanie VP1 zostało osiągnięte bez izolacji wirusa w hodowli komórkowej. Najczęstsze najczęstszymi zidentyfikowanymi serotypami enterowirusów były: ludzki echowirus 30 (55,5%), ludzki echowirus echowirus 13 (15,1%), ludzki echowirus 6 (13,8%) i ludzki echowirus 9 (8,3%). Ludzkie wirusy coxsackie B2, B1 i B5, ludzki echowirus 4, ludzki enterowirus 71 i ludzki coxsackievirus A6 reprezentowały raczej rzadkie serotypy. Jest to pierwsze molekularne badanie epidemiologiczne enterowirusowego zapalenia opon mózgowych na Cyprze. Rozkład serotypów odpowiadał zasadniczo obserwacjom w innych krajach europejskich. krajach europejskich, co sugeruje rozprzestrzenianie się enterowirusów przez turystykę. --- Aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych odnosi się do klinicznego zespołu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, w którym bakterii nie można zidentyfikować w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF). w którym nie można zidentyfikować bakterii w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF). Etiologia wirusowa etiologia wirusowa oraz epidemiologiczne, kliniczne i laboratoryjne cechy aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych wśród dzieci w wieku od 2 miesięcy do 15 lat w Shiraz w południowym Iranie. Iranie. Od maja 2007 r. do kwietnia 2008 r. do szpitala przyjęto 65 pacjentów z szpitala z aseptycznym zapaleniem opon mózgowych. Siedem wirusów, ludzkie enterowirusy enterowirusy, wirus świnki, wirus opryszczki pospolitej (HSV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV), ludzki wirus cytomegalii (HCMV), ludzki wirus opryszczki typu 6 (HHV-6) i wirus Epsteina-Barr (EBV). wirus Epsteina-Barra (EBV) badano metodą łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR) . Wirusy wykryto u 30 (46,2%) pacjentów, u których wykryto enterowirusy i wirus świnki. enterowirus i wirus świnki wykryto odpowiednio u 13 (43,3%) i 11 (36,7%), odpowiednio. Pozostałe 6 (20%) przypadków było spowodowanych przez HSV, VZV, HCMV, i HHV-6. Haemophilus influenzae i ludzki enterowirus inny niż polio zostały wykryte jednocześnie u jednego pacjenta jednocześnie. Wirusowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych występowało częściej częściej wiosną i latem. Większość (66,6%) pacjentów była leczona w szpitalu przez 10 dni i otrzymała w szpitalu przez 10 dni i otrzymywała antybiotyki w przypadku bakteryjnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. bakteryjnego zapalenia opon mózgowych. Szybka diagnoza wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych przy użyciu badania PCR płynu mózgowo-rdzeniowego może pomóc skrócić hospitalizację i uniknąć niepotrzebnego stosowania antybiotyków. --- Zbadano przypadki wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dorosłych wywołane przez echowirusa typu 13 (E13). E13 został wyizolowany od 8 z 11 dorosłych pacjentów (73%) z wirusowym zapaleniem opon mózgowych między od kwietnia do września 2002 roku w prefekturze Fukui. Średnia wieku wynosiła 27,4 +/- 6,4 lat (4 mężczyzn i 4 kobiety). lat (4 mężczyzn i 4 kobiety). Choroba była powszechna wśród dorosłych, zwłaszcza młodszych dorosłych, a także dzieci. Objawy i oznaki były następujące następujące: ból głowy (100%), gorączka (100%), nudności i/lub wymioty (88%), objaw Kerniga Kerniga (88%) i wzmożone głębokie odruchy ścięgniste (50%). Średnia liczba komórek w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF) wynosiła 118 +/- 111/mm3. U 2 pacjentów komórki wielojądrzaste dominowały komórki wielojądrzaste we wczesnej fazie choroby. Rokowanie było dobre. Od maja 2002 r. liczba pacjentów z wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym przez E13 gwałtownie wzrosła. Większość zgłoszonych pacjentów to dzieci. Powinniśmy rozważyć możliwość zakażenia wirusem E13 jako przyczyną wirusowego zapalenia opon mózgowych u dorosłych. --- CEL: W niniejszym badaniu przeanalizowano obciążenie związane z hospitalizacją dzieci z wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych w Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku w latach 2003-2005. Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku w latach 2003-2005. METODY: Dane uzyskano z bazy danych Uniwersyteckiego Dziecięcego Szpitala Klinicznego. A hospitalizacji z wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych zdefiniowano jako każdy wypis z rozpoznaniem z rozpoznaniem świnki (B26.1), enterowirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (A85.0), kleszczowego zapalenia zapalenie mózgu (A84.1) i wirusowe niezróżnicowane zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (A87.9) z powodu ICD-10. Mierniki wyników obejmowały liczbę hospitalizacji ogółem i z powodu o różnej etiologii, a także ich wpływ na budżet oddziału. WYNIKI: Zidentyfikowano 316 hospitalizacji z wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Spośród nich 246 (77,6%) zdiagnozowano z etiologią świnki, 10 (3,2%) z etiologią enterowirusową, 1 (0,3%) z etiologią kleszczową. (0,3%) z wirusem przenoszonym przez kleszcze i 59 (18,7%) z nieznaną etiologią wirusową. Większość przypadków wirusowego zapalenia opon mózgowych było hospitalizowanych w 2003 r. - 132 (41,8%). Spośród nich 93,9% zdiagnozowano świnkowe zapalenie opon mózgowych. W 2005 r. z 78 hospitalizacji związanych z wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych 10 (12,8%) zostało potwierdzonych, a kolejne 38 (48,7%) było podejrzewano enterowirusowe zapalenie opon mózgowych. Odsetek kosztów związanych z wirusowym wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych w 2004 i 2005 roku (26% i 18,8%) były wysokie w porównaniu do odsetka hospitalizacji z wirusowym zapaleniem opon mózgowych (odpowiednio 10,7% i 7,3%), odpowiednio). --- TŁO: W tym retrospektywnym badaniu naszym celem było dokonanie przeglądu epidemiologii wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i porównanie cech klinicznych związanych z z enterowirusem, wirusem opryszczki pospolitej (HSV) i wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV) u immunokompetentnych dorosłych. METODY: Dane dotyczące próbek płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF) przesłanych do Trust Virology Laboratory (Sheffield, Wielka Brytania) od kwietnia 2004 do kwietnia 2007 roku. przeanalizowano. Uwagi dotyczące immunokompetentnych osób dorosłych, u których reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR) w kierunku enterowirusa, HSV typu 2 lub VZV i którzy zgłosili się do lokalnych oddziałów klinicznych. lokalnych oddziałów klinicznych (4 pacjentów miało dodatni wynik w kierunku HSV typu 1 i nie spełniało kryteriów włączenia). WYNIKI: Łącznie 2045 próbek zostało przeanalizowanych pod kątem patogenów wirusowych w okresie 3 lat. 3-letniego okresu. Spośród 109 próbek dodatnich pod względem PCR, 38 (35%) pochodziło od immunokompetentnych dorosłych, z których 22 było zakażonych enterowirusem, 8 było zakażonych HSV typu 2, a 8 było zakażonych VZV. Mediana wieku wynosiła 32 lat (zakres, 16-39 lat), 39 lat (zakres, 22-53 lat) i 47,5 roku (zakres, 26-80 lat). (zakres, 26-80 lat), odpowiednio. Wysypka wystąpiła po objawach zapalenia opon mózgowych u 5 pacjentów zakażonych wirusem VZV (mediana czasu od wystąpienia objawów zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych do wysypki, 6 dni). dni). Poziomy białka były znacząco wyższe w próbkach płynu mózgowo-rdzeniowego od pacjentów zakażonych HSV typu 2 (mediana, 1205 mg/l) i w próbkach od osób zakażonych VZV (mediana, 974 mg/L) niż w próbkach od osób zakażonych enterowirusem (mediana, 640 mg/L; odpowiednio P = .001 i P = .01). Liczba białych krwinek była znacznie wyższa w próbkach płynu mózgowo-rdzeniowego od pacjentów zakażonych HSV typu 2 (mediana, 240 x 10(6) komórek / L) niż w próbkach od osób zakażonych enterowirusem (mediana, 51 x 10(6) komórek/L; P = .01). WNIOSKI: Zakażenie enterowirusem było najczęstszą przyczyną wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u immunokompetentnych dorosłych w tym badaniu. Liczba białych krwinek i poziom białka były znacznie wyższe w próbkach płynu mózgowo-rdzeniowego od pacjentów zakażonych HSV typu 2 niż w próbkach pobranych od pacjentów zakażonych enterowirusem. Wysypka zoster często występuje po zapaleniu opon mózgowych. Badanie PCR zapewnia szybką i specyficzną szybką i specyficzną diagnozę etiologiczną. --- Ludzki parechowirus (HPeV) należy do rodziny wirusów RNA Picornaviridae. Infekcje HPeV mogą przebiegać bezobjawowo, prowadzić do łagodnych objawów ze strony układu oddechowego i/lub żołądkowo-jelitowych lub rzadziej powodować poważne choroby, takie jak sepsę, zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu i zapalenie mięśnia sercowego. Ciężkie zakażenia neurologiczne HPeV występują najczęściej u niemowląt i noworodków. Obecnie znanych jest 16 rozpoznanych typów wirusa HPeV. HPeV typu 3 (HPeV3) jest dominującym typem wirusa związanym z ciężką chorobą ośrodkowego układu nerwowego u noworodków i niemowląt od czasu jego odkrycia w 1999 roku. Chociaż infekcje związane z HPeV były zgłaszane u dorosłych, objawowe zakażenia HPeV3 u młodzieży i dorosłych są rzadkie. Opisano przypadek ciężkiego zapalenia mięśnia sercowego i zapalenia mózgu HPeV3 u nastolatka. opisano. --- Zmierzyliśmy poziomy cytokin prozapalnych w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF) pacjentów ze świnkowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, enterowirusowym echowirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych 30 i dzieci bez infekcji ośrodkowego układu nerwowego w celu zbadania, czy te cząsteczki były zaangażowane w patogenezę wirusowego zapalenia opon mózgowych. Płyn mózgowo-rdzeniowy został uzyskany od 62 dzieci z podejrzeniem zapalenia opon mózgowych. Pacjenci ci zostali zaklasyfikowano do świnkowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (n = 19), echowirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych 30 (n = 22) i grupy bez zapalenia opon mózgowych (n = 21). Stężenia interleukiny-1 (IL-1), rozpuszczalnego receptora interleukiny-1 typu 2 (IL-1R2), interleukiny-8 (IL-8), ludzkiego interferonu gamma (IFN-γ) i ludzkiego czynnika martwicy nowotworów alfa (TNF-α) oznaczono metodą immunologiczną. oznaczono za pomocą testu immunologicznego. Odnotowano znaczący wzrost poziomów IL-8, TNF-α i IL-1R2 w płynie mózgowo-rdzeniowym obu grup z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych w porównaniu z grupą kontrolną. grupy kontrolnej. Stężenia IFN-γ i IL-1 różniły się istotnie tylko między grupą chorych na świnkę a grupą kontrolną. Poziomy IL-1, IFN-γ i TNF-α były istotnie wyższe znacząco wyższe w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych świnki w porównaniu z grupą echowirusa 30 grupa. Spośród wszystkich badanych cytokin tylko IFN-γ korelował z pleocytozą (r = 0,58) w grupie ze świnkowym zapaleniem opon mózgowych. Podwyższone poziomy cytokin w płynie mózgowo-rdzeniowym są markerami zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, a każdy wirus może powodować specyficzny profil wzoru cytokin. profilu cytokin. --- Wstęp: Wirus świnki jest często czynnikiem wywołującym aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. zapalenie opon mózgowych, a świnka nadal dominuje w Japonii. Porównaliśmy dane uzyskane od pacjentów z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych świnki i pacjentów z aseptycznym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych spowodowanym przez inne wirusy w celu zidentyfikowania specyficznych dla świnki zapalenia opon mózgowych cytokin/chemokin w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF). METODY: Wyjaśniliśmy sieć cytokin/chemokin w oparciu o profile cytokin/chemokin profile cytokin/chemokin w płynie mózgowo-rdzeniowym dzieci ze świnkowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych i zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych spowodowane innymi infekcjami wirusowymi przy użyciu multipleksowego pomiaru cytokin. Siedemnaście cytokin/chemokin, a mianowicie interleukina (IL)-1β, IL-2, IL-4, IL-5, IL-6, IL-7, IL-8, IL-10, IL-12 (p70), IL-13, IL-17, interferon (IFN)-γ, czynnik martwicy nowotworów (TNF)-γ, czynnik martwicy nowotworów (TNF)-γ. czynnik martwicy nowotworów (TNF)-α, czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF), czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów monocytów (GM-CSF), białko chemoatrakcyjne monocytów białko chemoatrakcyjne-1 (MCP-1) i białko zapalne makrofagów-1β (MIP-1β) mierzono jednocześnie w supernatantach płynu mózgowo-rdzeniowego ośmiorga dzieci ze świnkowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, 11 dzieci z innymi rodzajami wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i ośmiorga dzieci z gorączką bez powikłań neurologicznych, takich jak drgawki. WYNIKI: Stwierdziliśmy, że IL-8, IL-10, IL-12, IL-13 i IFN-γ wykazywały statystycznie istotny wzrost w płynie mózgowo-rdzeniowym. statystycznie istotny wzrost w płynie mózgowo-rdzeniowym ze świnki w porównaniu do innymi typami wirusowego zapalenia opon mózgowych i gorączki bez powikłań neurologicznych. WNIOSEK: Świnkowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych może wywoływać odmienną odpowiedź immunologiczną, gdy w porównaniu z innymi typami wirusowego zapalenia opon mózgowych. --- Aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych nie jest rzadkim powikłaniem pierwotnej opryszczki narządów płciowych wywołanej wirusem opryszczki pospolitej typu 2 (HSV-2). W porównaniu z innymi wirusowym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, HSV-2-zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych jest związane ze znaczną znacznym odsetkiem powikłań neurologicznych w ostrej fazie. Ponadto, niektórzy pacjentów cierpi na nawracające aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Mollareta). później. Opisujemy sześciu pacjentów, pięć kobiet i jednego mężczyznę, w wieku 26-35 lat, z aseptycznym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym przez HSV-2. Wszyscy pacjenci wykazywali dowody serologiczne pierwotnego zakażenia opryszczką (ujemne HSV-IgG i/lub dodatnie HSV-IgM w próbkach surowicy). w surowicy). Reakcja łańcuchowa polimerazy wykryła HSV-2 w płynie mózgowo-rdzeniowym we wszystkich pięciu przypadkach. we wszystkich pięciu przypadkach, podczas gdy hodowle wirusa były dodatnie w dwóch z sześciu przypadków. Tylko trzech pacjentów wykazywało kliniczne objawy jednoczesnego zakażenia opryszczką narządów płciowych. narządów płciowych. U jednej pacjentki, 28-letniej kobiety, wystąpiły przemijające zaburzenia autonomicznego autonomicznego układu nerwowego z zatrzymaniem moczu, zaparciami i nerwobólami w pośladkach, kroczu w pośladkach, kroczu i kończynach dolnych. 13 miesięcy później była hospitalizowana z powodu zakażenia opryszczką narządów płciowych z bólem głowy, parestezjami i gorączką, ale badanie płynu mózgowo-rdzeniowego nie wykazało żadnych nieprawidłowości. --- Przeprowadzono opisowe badanie retrospektywne w celu opisania epidemii enterowirusowego zapalenia opon mózgowych w Misiones. enterowirusowego zapalenia opon mózgowych w Misiones. Dokonaliśmy przeglądu dokumentacji 143 dzieci w wieku od 1 miesiąca do 14 lat, które były hospitalizowane z aseptycznym aseptycznym zapaleniem opon mózgowych w Szpitalu Pediatrycznym w Posadas od sierpnia do grudnia 2005 roku. Zwiększoną liczbę przypadków zaobserwowano między 33. a 50. tygodniem życia. maksymalny szczyt w tygodniach 47 i 48, potwierdzając wybuch epidemii. Mediana wieku wynosiła 8 lat, 55,2% stanowili mężczyźni. Osiemdziesiąt procent przypadków dotyczyło dzieci w wieku od 5 do 14 lat. dzieci. Średni czas pobytu w szpitalu wynosił 4,5+/-1,7 dnia, nie odnotowano zgonów. Przeprowadziliśmy liczenie komórek, badania chemiczne i bakteryjne chemiczne i bakteryjne płynu mózgowo-rdzeniowego oraz hodowlę lub RT-Nested/PCR dla enterowirusów. Izolaty były serotypowane przez amplifikację RT-PCR i sekwencjonowanie genetyczne. Liczba komórek wynosiła od 6 do 5040 komórek/mm3. Dziewięćdziesiąt dwa procent miało mniej niż 500 komórek/mm3, a 43,5% z przewagą limfocytów. Poziom glukozy był prawidłowy z nieznacznie podwyższoną liczbą białek w 56% przypadków. białka w 56% przypadków. Spośród wyhodowanych próbek, 28% (17/60) wykazało efekt cytopatyczny zgodny z enterowirusem. RT-n-PCR wykrył enterowirusa w 73% (43/59) analizowanego płynu mózgowo-rdzeniowego. Echowirus typu 4 został zidentyfikowany w 6 z nich. Dodatni wskaźnik uzyskany przez połączenie obu technik wyniósł 83% (58/70).

Jakie są rodzaje wirusowego zapalenia opon mózgowych?

Aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych jest najczęstszym rodzajem zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i charakteryzuje się zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, które nie jest związane z możliwymi do zidentyfikowania patogenami bakteryjnymi w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF). Może być ono spowodowane zakażeniem 1) wirusa ospy wietrznej i półpaśca (VZV) 2) wirusem opryszczki pospolitej typu I i II (HSV-1, HSV-2) 3) wirus Epsteina-Barr (EBV) 4) wirus cytomegalii (CMV) 5) Enterowirusy (EV) 6) Parechowirusy (HPeV) 7) Ludzkie rinowirusy (HRV) 8) Echowirusy typu 6, 9, 11 9) Wirus Zachodniego Nilu (WNV)

Cukrzyca jest wieloaspektową chorobą, która ingeruje w życie osób nią dotkniętych na wiele różnych sposobów. życie osób nią dotkniętych na wiele różnych sposobów. W niniejszym badaniu przeanalizowano wśród diabetyków w celu rzucenia światła na charakterystykę zachorowalności na cukrzycę. zachorowalności na cukrzycę. Stosowanie leków na receptę wśród diabetyków i osób bez cukrzycy w łącznej populacji 21 000 mieszkańców na określonym obszarze geograficznym. badano. Populację diabetyków podzielono na kategorie zgodnie z rodzajem otrzymywanego leczenia: leczenie insuliną, doustne leczenie przeciwcukrzycowe, leczenie dietą lub tylko leczenie dietą. leczenie lub tylko leczenie dietetyczne. Wzorzec stosowania leków na receptę różnił się między chorymi na cukrzycę i osobami bez cukrzycy, a istotne różnice zaobserwowano również między chorymi na cukrzycę w zależności od rodzaju leczenia. Stosowanie leków wśród osób leczonych insuliną i osób leczonych doustnie było znacznie wyższe niż niż wśród osób bez cukrzycy, podczas gdy różnica między diabetykami stosującymi dietę a osobami bez cukrzycy była znacznie mniejsza. Wszystkie trzy grupy leczonych miały znacznie wyższe spożycie leków sercowo-naczyniowych niż u osób bez cukrzycy. Dodatkowe ustalenia obejmują częstsze stosowanie antybiotyków wśród diabetyków leczonych doustnie i wyłącznie dietą niż wśród osób bez cukrzycy. Stosowanie tych leków było również powszechne wśród diabetyków leczonych insuliną, ale nie różniło się istotnie od osób bez cukrzycy. Stosowanie leków psychotropowych było częstsze wśród diabetyków leczonych insuliną i doustnie niż wśród osób bez cukrzycy. --- Celem badania była ocena różnic w nawykach żywieniowych, higienie jamy ustnej jamy ustnej i klasy społecznej u dzieci z cukrzycą typu I (DM), w porównaniu do osób bez cukrzycy oraz zbadanie związku między wybranymi czynnikami ryzyka próchnicy a występowaniem próchnicy u diabetyków. a występowaniem próchnicy u diabetyków. MATERIAŁ I METODY: W badaniu wzięło udział 70 dzieci z cukrzycą typu I oraz 70 dobranych pod względem wieku i płci bez cukrzycy zostało włączonych do badania. Kontrola metaboliczna cukrzycy podzielono na dobrze lub umiarkowanie kontrolowaną i źle kontrolowaną na podstawie grupy na podstawie hemoglobiny glikozylowanej HbA1c. Badanie opierało się na danych uzyskane z kwestionariusza, w tym informacje na temat nawyków żywieniowych i higieny jamy ustnej nawyków żywieniowych i higieny jamy ustnej, wzorca wizyt stomatologicznych i klasy społecznej. Wyniki wykazały, że dzieci z cukrzycą spożywały częściej główne posiłki i rzadziej podjadały niż dzieci z grupy kontrolnej średnia liczba głównych posiłków dziennie wynosiła 4,33 (SD = 0,93) u dzieci z cukrzycą i 2,53 u dzieci z grupy kontrolnej. diabetyków i 2,53 (SD = 0,85) w grupie kontrolnej. Znacznie mniej chorych na cukrzycę (43%) spożywało słodkie napoje niż osoby z grupy kontrolnej (79%). Nie było różnic w częstości szczotkowania zębów, jak również w częstości wizyt u dentysty wizyt u dentysty między diabetykami a grupą kontrolną, jednak znacznie więcej diabetyków zgłosiło, że nigdy nie używało nici dentystycznej niż osoby bez cukrzycy. Nie było istotnych różnic w diecie, częstotliwości szczotkowania zębów między diabetyków z różną kontrolą metaboliczną. Wielokrotna regresja logistyczna regresji logistycznej wykazała, że wśród zmiennych związanych z ryzykiem próchnicy tylko wiek dzieci (OR = 1,98; CI = 1,23-3,19) i poziom kontroli metabolicznej cukrzycy (OR = 4,65; CI = 1,28-16,89) były statystycznie istotnie związane z wysokim ryzykiem próchnicy u diabetyków. próchnicą u diabetyków. WNIOSKI: Częste spożywanie słodkich napojów i przekąsek może wpływać na rozwój próchnicy u dzieci. rozwój próchnicy u dzieci. Wśród diabetyków różnice w częstości występowania próchnicy próchnicy można wyjaśnić połączeniem czynników biologicznych i behawioralnych a nie pojedynczymi elementami diety lub higieny jamy ustnej. --- Cukrzyca typu 2 jest przewlekłym zaburzeniem metabolicznym, które stało się czwartą główną przyczyną zgonów w krajach rozwiniętych. czwartą najczęstszą przyczyną zgonów w krajach rozwiniętych. Zaburzenie to charakteryzuje się dysfunkcją komórek β trzustki, co powoduje hiperglikemię prowadzącą do kilku innych powikłań. Dotychczasowe leczenie, które koncentruje się na podawaniu insuliny i kontroli glikemii, nie było zadowalające. Glukagonopodobny peptyd-1 (GLP1) jest endogennym peptydem, który stymuluje poposiłkowe wydzielanie insuliny. poposiłkowe wydzielanie insuliny. Pomimo tego, że jest w stanie naśladować działanie insuliny, GLP1 nie był lekiem docelowym w leczeniu cukrzycy z powodu niestabilności metabolicznej peptydu. Po dziesięcioletnich wysiłkach zmierzających do poprawy farmakokinetyki farmakokinetyki GLP1, na rynku dostępnych jest obecnie wiele analogów GLP1. rynku. Obecny mini-przegląd nie omawia tych leków, ale przedstawia strategie, które zostały podjęte w celu wyeliminowania słabości natywnego GLP1, w szczególności techniki dostarczania leków stosowane w opracowywaniu nanocząsteczek GLP1 i zmodyfikowanej cząsteczki GLP1. zmodyfikowanej cząsteczki GLP1. W artykule podkreślono, w jaki sposób każdy z wybranych preparatów preparatów poprawiła skuteczność GLP1, a co ważniejsze, dzięki przeglądowi tych badań przegląd tych badań, zapewni wgląd w strategie, które mogą zostać być przyjęte w przyszłości w celu opracowania bardziej skutecznego doustnego preparatu GLP1 . --- TŁO: Kilka leków przeciwcukrzycowych (tj. sulfonylomoczniki; SU, rozyglitazon) zostały zgłoszone jako związane ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych (CVD) u pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2DM). Inhibitory dipeptydylo peptydazy-4 (DPP4i) są nowo dostępnymi lekami przeciwcukrzycowymi. W większości badań porównywała DPP4i z placebo lub SU, lub była ukierunkowana na konkretne zdarzenie CVD CVD (tj. niewydolność serca; HF). Badania porównawcze ryzyka CVD DPP4i z innymi lekami przeciwcukrzycowymi (tj. metforminą, tiazolidynedionami, meglitynidami, akarbozą i insuliną). Niniejsze badanie miało na celu ocenić porównawcze ryzyko CVD, w tym udaru niedokrwiennego, zawału mięśnia sercowego zawału mięśnia sercowego (MI) i HF oraz hipoglikemii DPP4i z innymi lekami przeciwcukrzycowymi. METODY: Wykorzystaliśmy tajwańską bazę danych National Health Insurance Research Database. A Łącznie 123 050 pacjentów z T2DM, którym niedawno przepisano doustne leki przeciwcukrzycowe zidentyfikowano w latach 2009-2010 i obserwowano do 2013 roku. Punkty końcowe wyników obejmowały złożone zdarzenia CVD: hospitalizacje z powodu udaru niedokrwiennego, MI i HF oraz hipoglikemii. Zmienną w czasie regresję proporcjonalnych zagrożeń Coxa zastosowano do oceny ryzyka wystąpienia zdarzeń związanych ze stosowaniem różnych leków przeciwcukrzycowych, z uwzględnieniem demograficzne pacjentów, choroby współistniejące, powikłania cukrzycowe i leki towarzyszące. Dodatkowe analizy przeprowadzono odpowiednio dla pacjentów z CVD i bez CVD w wywiadzie. i bez CVD. WYNIKI: Osoby stosujące DPP4i miały istotnie niższe ryzyko CVD w porównaniu z osobami nie stosujących DPP4i (skorygowany współczynnik ryzyka [aHR]: 0,83, 95% przedział ufności [ang. [CI]: 0.76-0.91). W porównaniu z osobami stosującymi DPP4i, meglitynidy (aHR 1,3, 95% CI 1,20-1,43) i osoby stosujące insulinę (aHR 3,73, 95% CI 3,35, 4,14) miały istotnie wyższe ryzyko wystąpienia złożonej CVD, a także udaru, MI, HF i hipoglikemii. hipoglikemii. Ponadto osoby stosujące metforminę miały znacząco niższe ryzyko złożone ryzyko CVD (aHR 0,87, 95% CI 0,79-0,94), a także ryzyko MI, HF, i hipoglikemii, w porównaniu z osobami stosującymi DPP4i. Chociaż zaobserwowano w kierunku niskiego ryzyka CVD u osób stosujących pioglitazon, nie można wykluczyć roli potencjalnego nie można wykluczyć potencjalnego wpływu wskazań. WNIOSKI: Pacjenci z T2DM leczeni DPP4i mieli niższe ryzyko CVD w porównaniu z osobami w porównaniu z osobami niestosującymi DPP4i, z wyjątkiem osób stosujących metforminę. --- WPROWADZENIE: Inhibitory peptydazy dipeptydylowej (DPP)-4 należą do jednej z klas leków, które zostały zatwierdzone do leczenia cukrzycy typu 2 (T2D). leków, które zostały zatwierdzone do leczenia cukrzycy typu 2 (T2D) na podstawie obniżające poziom glukozy działanie hormonu żołądkowo-jelitowego glukagonopodobnego peptydu peptydu glukagonopodobnego (GLP)-1. Obecnie dostępnych jest kilka różnych związków i chociaż ich mechanizm działania (hamowanie aktywności katalitycznej DPP-4) jest taki sam, istnieją między nimi zasadnicze różnice. jest taki sam, istnieją między nimi zasadnicze różnice. OBSZARY OBJĘTE: Autorzy omawiają różnice między różnymi inhibitorami DPP-4 oraz dokonują przeglądu ich skuteczności terapeutycznej i kluczowych danych dotyczących bezpieczeństwa. Literatura obejmuje oryginalne badania i metaanalizy zidentyfikowane w bazie PubMed, najnowsze abstrakty prezentowane na najważniejszych konferencjach naukowych poświęconych cukrzycy oraz badania kliniczne zarejestrowane na stronie ClinicalTrials.gov. OPINIA EKSPERTA: Chociaż istnieją pewne różnice w profilach farmakokinetycznych i farmakokinetycznych i farmakodynamicznych różnych inhibitorów DPP-4, wszystkie są małymi, doustnie aktywne związki o zasadniczo podobnej skuteczności w obniżaniu poziomu HbA1c. Poprawiają one kontrolę glikemii w T2D, bez zwiększania ryzyka hipoglikemii lub powodując przyrost masy ciała. Mogą być stosowane w monoterapii lub w połączeniu z innymi terapiami przeciwcukrzycowymi, w tym insuliną, niezależnie od czynności nerek lub wątroby. i są skuteczne u wszystkich pacjentów z T2D, w tym tych z długotrwałą chorobą. Inhibitory DPP-4 mogą również mieć korzystne działanie wykraczające poza kontrolę glikemii, choć należy to jeszcze wykazane w specjalnie zaprojektowanych badaniach klinicznych. --- CEL: Ocena stosowania leków na receptę u osób starszych, a w szczególności, określenie liczby i rodzajów przyjmowanych leków, czy i w jakim stopniu i w jakim stopniu stosowane są leki przeciwwskazane w tej grupie wiekowej oraz jaki rodzaj rodzaj kontroli recept może być przeprowadzany przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. PROJEKT: Badanie przeprowadzono na próbie niezinstytucjonalizowanych osób starszych (= 65 lat). osób starszych (= 65 lat). Zostały one wybrane w drodze losowania grupowego w 11 z 20 regionów Włoch. regionach Włoch i przeprowadzono z nimi wywiady w domu przez przeszkolonych ankieterów przy użyciu standardowego kwestionariusza. ankieterów przy użyciu standardowego kwestionariusza. WYNIKI: Osiemdziesiąt siedem procent ankietowanych osób zgłosiło, że co najmniej jeden lek w poprzednim roku; wyższe częstotliwości stwierdzono w grupach wiekowych w grupach wiekowych = 75 lat. Najczęstsze klasy terapeutyczne leków stosowanych we wszystkich regionach uczestniczących w badaniu w poprzednim tygodniu były leki sercowo-naczyniowe, żołądkowo-jelitowe, metaboliczne (w tym leki stosowane w leczeniu cukrzycy) i na układ nerwowy. układu nerwowego. Wśród ankietowanych osób 45,3% zgłosiło stosowanie 4 lub więcej różnych leków, choć zaobserwowano znaczne różnice regionalne. leków, choć zaobserwowano znaczne różnice regionalne (Kampania 60,5%, Bolzano 35,6%); 7,2% przyjmowało potencjalnie nieodpowiednie leki, podczas gdy 2,3% przyjmowało leki, które mogą prowadzić do potencjalnie szkodliwych interakcji. Ponadto, 84,9% badanych zgłosiło, że ich lekarz pierwszego kontaktu regularnie sprawdzał regularnie sprawdzał ich recepty na leki. WNIOSKI: Wysoka częstotliwość stosowania leków na receptę obserwowana u osób starszych jest zjawiskiem rozproszonym, związanym z pogarszającymi się warunkami zdrowotnymi, które nieuchronnie towarzyszą starzeniu się. nieuchronnie towarzyszy starzeniu się. Biorąc pod uwagę skalę tego zjawiska, należy należy zadbać o poprawę jakości (tj. przeciwwskazania u osób starszych, przeciwwskazania u osób starszych, potencjalne interakcje leków) i ilościowej (duża liczba leków przyjmowanych przez osoby starsze) przez osoby starsze) adekwatności w przepisywaniu leków przez lekarzy. Ponadto szczególną uwagę należy należy zwrócić szczególną uwagę na regularne sprawdzanie terapii lekowych u osób starszych. --- WPROWADZENIE: Opcje leczenia cukrzycy typu 2 stają się coraz bardziej złożone. coraz bardziej złożone, a ludziom często przepisuje się wiele leków, które mogą obejmować zarówno terapie terapie doustne i iniekcyjne. Trwa debata na temat tego, które klasy leków zapewniają optymalne opcje leczenia drugiego i trzeciego rzutu. W rzeczywistości świecie, przestrzeganie zaleceń przez pacjentów i wytrwałość determinują skuteczność leków. A Lepsze zrozumienie przestrzegania zaleceń może pomóc w wyborze leków drugiego i trzeciego rzutu. klas leków drugiego i trzeciego rzutu. METODY I ANALIZA: Niniejszy przegląd systematyczny porówna wskaźniki przestrzegania zaleceń i w różnych klasach leków dostępnych dla osób z cukrzycą typu 2. z cukrzycą typu 2. Obejmie on wszystkie zidentyfikowane badania porównujące przestrzeganie zaleceń lekarskich lub wytrwałość w stosowaniu dwóch lub więcej leków obniżających poziom glukozy obniżających poziom glukozy u osób z cukrzycą typu 2. Bazy danych badań (MEDLINE, EMBASE, The Cochrane Library, The Register of Controlled Trials, PsychINFO i CINAHL) zostaną przeszukane pod kątem odpowiednich artykułów przy użyciu kompleksowej strategii wyszukiwania. Uwzględnione zostaną wszystkie zidentyfikowane badania leków i badania obserwacyjne które porównują przestrzeganie lub wytrwałość w różnych klasach leków przeciwcukrzycowych. Charakterystyka i wyniki wszystkich uwzględnionych badań zostaną przedstawione w raporcie wraz z oceną jakości badania, ocenioną przy użyciu Cochrane Risk Assessment Tool. Cochrane Risk Assessment Tool. Jakość dostosowania do czynników zakłócających przestrzeganie lub wytrwałość będzie zostanie podana dla każdego badania. W przypadku, gdy wiele (n ≥ 3) badań zapewnia porównanie lub wytrwałość w tych samych 2 klasach leków, zostanie przeprowadzona metaanaliza. zostanie przeprowadzona. ETYKA I ROZPOWSZECHNIANIE: Nie jest wymagana zgoda na etykę. Niniejszy przegląd i metaanaliza (tam, gdzie to możliwe) dostarczy ważnych informacji na temat względnego przestrzegania zaleceń i wytrwałości pacjentów w różnych klasach terapii cukrzycy. terapii cukrzycy. Po zakończeniu, wyniki zostaną udostępnione w recenzowanej publikacji. recenzowanej publikacji. NUMER REJESTRACYJNY BADANIA: CRD42015027865. --- Pacjenci z cukrzycą typu 2 (T2DM) mają wysokie lub bardzo wysokie ryzyko sercowo-naczyniowe. ryzyko sercowo-naczyniowe. Wytyczne praktyki klinicznej koncentrują się na potrzebie osiągnięcia optymalnej kontroli glikemii, a strategie wieloczynnikowego podejścia terapeutycznego wieloczynnikowego podejścia terapeutycznego wykazały znaczące korzyści sercowo-naczyniowe u tych pacjentów. pacjentów. Inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT-2) są nową klasą leków podawanych doustnie. leków podawanych doustnie w leczeniu T2DM, które działają poprzez hamowanie reabsorpcję glukozy w kanaliku proksymalnym nerki z następczym efektem glikozaury efekt i obniżenie poziomu glukozy we krwi. Dapagliflozyna, inhibitor SGLT-2 sprzedawany w Europie i Australii w Europie i Australii, wykazano, że osiąga redukcję hemoglobiny glikozylowanej hemoglobiny glikozylowanej podobne do innych leków doustnych, a także korzystny wpływ na główne choroby współistniejące związane z T2DM. Dlatego uważa się, że interesujące jest przeglądu skuteczności klinicznej tego nowego doustnego leku hipoglikemizującego w zakresie kontroli glikemii, ryzyko hipoglikemii i jego wpływ na masę ciała, ciśnienie krwi, profil lipidowy i czynność nerek. profil lipidowy i czynność nerek. --- CEL: Opisanie stosowania doustnych leków przeciwcukrzycowych w leczeniu cukrzycy typu 2 w Stanach Zjednoczonych w latach 1990-2001. PROJEKT BADAWCZY I METODY: Dane dotyczące doustnych leków przeciwcukrzycowych pochodziły z dwóch farmaceutycznych baz danych marketingowych firmy IMS Health, National Prescription Audit Plus oraz National Disease and Therapeutic Index. WYNIKI: W 1990 roku wydano 23,4 miliona recept ambulatoryjnych na doustne leki przeciwcukrzycowe. doustnych leków przeciwcukrzycowych. Do 2001 r. liczba ta wzrosła 3,9-krotnie, do 91,8 mln recept. milionów recept. Glipizyd i gliburyd, dwa leki z grupy sulfonylomoczników, stanowiły około 77% recept na doustne leki przeciwcukrzycowe w 1990 roku i 35,5% recept na doustne leki przeciwcukrzycowe w 2001 roku. 1990 roku i 35,5% recept w 2001 roku. Do 2001 r. biguanid metformina (zatwierdzona w 1995 r.) zdobyła około 33% recept, a tiazolidynediony uwrażliwiające na insulinę (rosiglitazon i pioglitazon wprowadzone do obrotu od 1999 r.) stanowiły około 17% udziału w rynku. W porównaniu z pacjentami leczonymi w 1990 r., ci w 2001 r. byli proporcjonalnie młodsi i częściej stosowali doustne leki przeciwcukrzycowe. częściej stosowali doustne leki przeciwcukrzycowe i insulinę w skojarzeniu. Interniści oraz lekarze ogólni i rodzinni byli głównymi lekarzami przepisującymi leki tej klasy. tę klasę leków. WNIOSKI: Zgodnie ze zgłaszanym wzrostem częstości występowania cukrzycy typu 2 cukrzycy typu 2, liczba zrealizowanych recept ambulatoryjnych na doustne leki przeciwcukrzycowe gwałtownie wzrosła w latach 1990-2001. doustnych leków przeciwcukrzycowych gwałtownie wzrosła w latach 1990-2001. Okres ten charakteryzował się w leczeniu młodszych osób i stosowaniu doustnych leków przeciwcukrzycowych w skojarzeniu. leków przeciwcukrzycowych w skojarzeniu. Wraz z zatwierdzeniem w ostatniej dekadzie kilku nowych rodzajów doustnych leków przeciwcukrzycowych doustnych leków przeciwcukrzycowych o różnych mechanizmach działania, opcje w leczeniu cukrzycy typu 2 uległy rozszerzeniu. --- CEL: Chociaż cukrzyca jest dogodnie oceniana na podstawie samooceny, przeprowadzono niewiele badań walidacyjnych. badań walidacyjnych. Dlatego też zbadaliśmy, czy czy samoocena występowania i incydentów cukrzycy u uczestniczek Women's Health Initiative (WHI) było zgodne z innymi dowodami diagnostycznymi cukrzycy. PROJEKT BADANIA I OTOCZENIE: Łącznie 161 808 kobiet po menopauzie w wieku 50-79 lat w wieku 50-79 lat zostało włączonych do badania w 40 ośrodkach klinicznych w Stanach Zjednoczonych w latach 1993-1998. prospektywnie. Na początku badania występowanie cukrzycy leczonej farmakologicznie zdefiniowano jako diagnozę lekarza i leczenie insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Podczas obserwacji incydenty leczonej cukrzycy zdefiniowano jako samozgłoszenie nowej diagnozy lekarza dotyczącej cukrzycy leczonej insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. doustnymi lekami. Samodzielne raporty dotyczące cukrzycy porównano ze spisami leków i poziomem glukozy na czczo na początku badania i podczas obserwacji. WYNIKI: Na początku badania, samodzielnie zgłaszana leczona cukrzyca była zgodna ze spisem lekami u 79% uczestników badania klinicznego i 77% uczestników badania obserwacyjnego. uczestników badania obserwacyjnego. Samodzielnie zgłoszona cukrzyca leczona incydentalnie była zgodna z inwentarzem inwentarzem leków w 78% między wartością wyjściową a rokiem 1 w badaniach klinicznych, w 62% między 1. a 3. rokiem w badaniach klinicznych i w 72% między 1. a 3. rokiem w badaniach obserwacyjnych. w badaniu obserwacyjnym. W podobnych okresach 99,9% osób osób, które nie zgłosiły leczonej cukrzycy, nie przyjmowało doustnych leków przeciwcukrzycowych ani insuliny. insuliny w spisie leków. Na początku badania około 3% osób niezgłaszających cukrzycy miało stężenie glukozy na czczo >126 mg/dl, a 88% tych osób następnie zgłaszało leczoną cukrzycę w ciągu 6,9 roku obserwacji. OGRANICZENIA: W badaniu WHI nie ustalono, czy zgłaszana przez pacjentów cukrzyca była leczona samym stylem życia. w badaniu WHI. Spis leków mógł być niekompletny, a stężenie glukozy na czczo mogło być obniżone. a stężenie glukozy na czczo mogło zostać obniżone w wyniku leczenia; w związku z tym zgodność z glikemią na czczo > lub = 126 mogła być niedoszacowana. niedoszacowana. WNIOSEK: W badaniu WHI zgłaszana przez pacjentów częstość występowania cukrzycy i incydentów cukrzycy była zgodna ze spisami leków, a wysoki odsetek osób z nierozpoznaną cukrzycą z niezdiagnozowaną cukrzycą zgłosił następnie leczenie cukrzycy. Samodzielne zgłoszenia leczonej cukrzycy" są wystarczająco dokładne, aby można je było wykorzystać w badaniach epidemiologicznych. badaniach epidemiologicznych. --- Znaczna część pacjentów z cukrzycą typu 2 nie osiąga docelowych wartości glikemii, pomimo leczenia doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi i podstawowej terapii insuliną. insuliny. Istnieje kilka opcji intensyfikacji leczenia poza insuliny bazowej, a paradygmat leczenia jest złożony. W niniejszym przeglądzie opcje intensyfikacji leczenia, koncentrując się na klasach leków które działają poprzez układ inkretynowy i zwracając szczególną uwagę na agonistom receptora glukagonopodobnego peptydu-1, eksenatydowi i liksysenatydowi. liksysenatyd. Aktualne wytyczne dotyczące leczenia zostaną podsumowane i omówione. © 2016 Autorzy. Diabetes/Metabolism Research and Reviews Opublikowane przez John Wiley & Sons Ltd. --- TŁO: Cukrzyca wiąże się z wyższym ryzykiem niekorzystnych skutków sercowo-naczyniowych. sercowo-naczyniowych. Aby poprawić wyniki zdrowotne pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2DM), Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (ADA) zaleciło docelowe cele dla poprawę kontroli glikemii i redukcję czynników ryzyka sercowo-naczyniowego związanych z chorobą. związanych z chorobą. W tej retrospektywnej analizie obliczono bezwzględny korzyści (ABI) ze stosowania eksenatydu raz w tygodniu (QW), glukagonopodobnego agonisty receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) w porównaniu z doustnymi lekami obniżającymi poziom glukozy lub insuliną glargine, aby osiągnąć cele zalecane przez ADA. Liczba potrzebna do leczenia (NNT) do osiągnięcia tych celów została również obliczona i stanowi użyteczną kliniczną kliniczną do porównywania potencjalnych terapii z różnych klas leków. METODY: Dane pacjentów z trzech 26-tygodniowych randomizowanych, kontrolowanych badań z podwójnie ślepą próbą lub z otwartą próbą, randomizowanych, kontrolowanych badań zostały przeanalizowane retrospektywnie oddzielnie. ABI i NNT zostały obliczone poprzez porównanie odsetka pacjentów leczonych eksenatyd QW (N = 641) vs metformina (N = 246), sitagliptyna (N = 329), pioglitazonem (N = 328) lub insuliną glargine (N = 223), którzy osiągnęli pojedynczy wynik w zakresie cel w zakresie glikemii, masy ciała, ciśnienia krwi lub lipidów lub połączenie tych podczas badań klinicznych DURATION-2, -3 i -4. WYNIKI: Znaczące wartości ABI faworyzujące eksenatyd QW nad wszystkimi czterema lekami obniżającymi poziom glukozy zaobserwowano dla co najmniej jednego celu glikemicznego HbA1c. NNT wynoszące 4 i 5 obliczono, gdy eksenatyd QW porównywano z sitagliptyną w celu osiągnięcia celów HbA1c odpowiednio <7,0% i ≤6,5%. Ponadto znacznie więcej pacjentów stosujących eksenatyd QW w porównaniu z sitagliptyną, pioglitazonem lub insuliną glargine osiągnęło złożony cel HbA1c <7% lub ≤6,5%, bez przyrostu masy ciała lub hipoglikemii. lub hipoglikemii. Eksenatyd QW był również preferowany w stosunku do sitagliptyny i insuliny glargine dla osiągnięcia złożonego celu HbA1c <7% (lub ≤6,5%), skurczowego ciśnienia krwi <130 mm Hg i lipoprotein o niskiej gęstości <2,59 mmol/l. W przypadku większości celów eksenatyd QW i metformina miały podobne działanie u pacjentów naiwnych pacjentów. WNIOSKI: W niniejszej analizie oceniono różnice między terapiami w osiąganiu celów celów terapeutycznych z terapiami powszechnie stosowanymi do kontroli glikemii u pacjentów z T2DM. W badaniach klinicznych eksenatyd QW pomógł większej liczbie pacjentów w osiągnięciu większości celów większość celów terapeutycznych zalecanych przez ADA niż leczenie sitagliptyną, pioglitazonem lub insuliną glargine. REJESTRACJA BADAŃ: NCT00637273, NCT00641056, NCT00676338. --- CEL: Tofogliflozyna jest doustnym lekiem hipoglikemizującym o nowatorskim mechanizmie działania. działania, który obniża poziom glukozy we krwi poprzez promowanie wydalania glukozy z moczem. z moczem, poprzez selektywne hamowanie kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2). Oceniliśmy wpływ kilku wybranych leków przeciw cukrzycy typu 2 (T2DM) - glimepirydu, metforminy, sitagliptyny, pioglitazonu, miglitol, nateglinid i wogliboza - na farmakokinetykę i farmakokinetykę i farmakodynamikę tofogliflozyny, a także wpływ tofogliflozyny na farmakokinetykę tych leków przeciw T2DM u zdrowych ochotników płci męskiej. METODY: Pojedyncza dawka samej tofogliflozyny, jednego z leków przeciw T2DM sam lub jednoczesne podawanie tofogliflozyny i leku przeciw T2DM było podawano 108 zdrowym mężczyznom. Cmax, AUCinf i skumulowane wydalanie glukozy z moczem po jednoczesnym podaniu tofogliflozyny i każdego z leków anty-T2DM oceniano w odniesieniu do wartości tych parametrów po podaniu podawaniu każdego leku osobno. WYNIKI: Żaden z leków przeciw T2DM nie miał wpływu na ekspozycję na tofogliflozynę. Tofogliflozyna nie miała wpływu lub miała niewielki wpływ na ekspozycję na którykolwiek z leków przeciw T2DM. Żaden żaden lek przeciw T2DM nie miał istotnego wpływu na skumulowane wydalanie glukozy z moczem w moczu wywołane przez tofogliflozynę. Nie było żadnych obaw dotyczących bezpieczeństwa po podawaniu jakiegokolwiek leku samodzielnie lub w skojarzeniu. WNIOSKI: Ani farmakokinetyka, ani farmakodynamika farmakokinetyki ani farmakodynamiki tofogliflozyny nie wpływał żaden z leków przeciw T2DM ocenianych w tym badaniu. ani na farmakokinetykę żadnego z leków anty-T2DM nie miała wpływu tofogliflozyny u zdrowych ochotników płci męskiej. --- W ciągu ostatnich dziesięciu lat wiedza na temat patofizjologii cukrzycy typu 2 (T2DM) znacznie wzrosła, z wieloma niepowodzeniami (zmniejszony efekt inkretynowy, zwiększona lipoliza, zwiększone wydzielanie glukagonu, neuroprzekaźniki neuroprzekaźników) uznano za ważne czynniki przyczyniające się, wraz ze zmniejszonym wydzielaniem insuliny i zmniejszonym obwodowym wychwytem glukozy. W konsekwencji, farmakologiczna terapia terapia farmakologiczna T2DM została stopniowo wzbogacona o kilka nowych klas leków. klasy leków, próbując przezwyciężyć te wady. Ostatnimi, intrygującymi na rynek są inhibitory SGLT2, umieszczające nerki w innym scenariuszu, nie jako miejsce innym scenariuszu, nie jako miejsce szkodliwego powikłania choroby, ale raczej jako środek do korygowania hiperglikemii i zwalczania choroby. Niniejszy przegląd ma na celu zaoferować krótki, zaktualizowany przegląd roli tych związków w leczeniu T2DM, koncentrując się na skuteczności, pomocniczych, aczkolwiek istotnych efektach klinicznych, bezpieczeństwie, potencjalnej ochronie układu sercowo-naczyniowego, pozycjonowaniu w algorytmach terapeutycznych. algorytmach terapeutycznych. --- Wstęp: Wytyczne kliniczne stanowią jeden z fundamentów zapewniania wysokiej jakości opieki nad pacjentami z cukrzycą. wysokiej jakości opieki nad pacjentami z cukrzycą. Porównujemy krajowe wytyczne i stosowanie leków obniżających poziom glukozy w cukrzycy typu 2 (T2D) w Danii, Finlandii, Norwegii i Szwecji. METODY: Porównaliśmy, w jaki sposób wytyczne uwzględniają kompleksową opiekę, jakie są cele leczenia i jakie leki przeciwhiperglikemiczne są zalecane. Stosowanie leków obniżających poziom glukozy oparto na sprzedaży leków przeciwcukrzycowych w tych krajach. w tych krajach. WYNIKI: Wszystkie wytyczne podkreślają znaczenie kompleksowej opieki diabetologicznej. Zindywidualizowane cele glikemii są szczególnie podkreślane w wytycznych duńskich i fińskich. fińskich wytycznych. W 2013 r. sulfonylomoczniki były najczęściej stosowanym lekiem drugiego rzutu po metforminie w Danii, Norwegii i Szwecji; w Finlandii tę pozycję zajęły inhibitory DPP-4. w Finlandii tę pozycję zajęły inhibitory DPP-4. Zalecany początkowy rodzaj insuliny dla pacjentów z T2D różni się w zależności od kraju. Wytyczne duńskie, norweskie i Wytyczne duńskie, norweskie i szwedzkie uwzględniają również aspekty ekonomiczne. WNIOSKI: Wszystkie wytyczne kładą nacisk na regularną i kompleksową opiekę diabetologiczną. Duńskie i fińskie wytyczne silnie podkreślają znaczenie zindywidualizowanych celów glikemicznych. Wszystkie wytyczne zalecają metforminę jako jako początkowy doustny lek przeciwhiperglikemiczny. W odniesieniu do zalecanych leków drugiego rzutu i początkowego typu insuliny dla pacjentów z T2D, wytyczne różnią się znacznie w poszczególnych krajach. różnią się znacznie między czterema krajami. --- Poza znacznymi różnicami we wchłanianiu jelitowym różnych klas antybiotyków, jak opisano w części I niniejszego artykułu preparaty galenowe i podawanie w postaci kapsułki - tabletki lub syropu odgrywają również również ważną rolę. Wielkość cząstek leków przeciwdrobnoustrojowych w postaci syropu musi być starannie dobrana. być starannie dobrana. Nie powinna być zbyt mała, aby zapobiec szybkiemu rozpadowi substancji przez kwas żołądkowy. substancji przez kwas żołądkowy; jeśli jest zbyt duży, rozpuszczanie substancji nie jest wystarczająco szybkie dla maksymalnego wchłaniania w górnym odcinku przewodu pokarmowego. przewodzie pokarmowym. Powłoka dojelitowa, rozpuszczalne substancje wiążące, czas rozpuszczania tabletki to inne ważne zmienne we wchłanianiu antybiotyków podawanych doustnie. Najważniejszy wpływ na resorpcję antybiotyków podawanych doustnie ma pacjent. antybiotyków pochodzi od pacjenta. Indywidualne różnice we wchłanianiu są wyjątkowo wysokie w przypadku amoksycyliny. Różne grupy wiekowe wykazują znaczne różnice we wchłanianiu jelitowym, które mogą wynosić od dwóch do trzykrotny wzrost lub spadek w stosunku do średniej. Jednoczesne podawanie lub leków ma znaczący wpływ na wchłanianie niektórych antybiotyków. antybiotyków. Badania farmakokinetyczne i badania biodostępności są przeprowadzane są na zdrowych, młodych osobach dorosłych. Choroby przewodu pokarmowego, takie jak ostra biegunka biegunka lub zespoły złego wchłaniania wpływają na wchłanianie antybiotyków podawanych doustnie. podawanych doustnie antybiotyków w znacznym stopniu, co nawet czyni niektóre leki całkowicie nieskuteczne. W mukowiscydozie wchłanianie dojelitowe jest opóźnione a parametry farmakokinetyczne ulegają znacznym zmianom. --- CEL: Istnieją znaczne różnice rasowe i etniczne w opiece zdrowotnej związanej z cukrzycą. opieki zdrowotnej związanej z cukrzycą. Korzystając z reprezentatywnej krajowej bazy danych, staraliśmy się ustalić czy stosowanie tiazolidynedionów (TZD) różni się w zależności od rasy i pochodzenia etnicznego. Jako drugorzędnym celem było ustalenie, czy rasa i pochodzenie etniczne są związane ze stosowaniem starszych doustnych leków przeciwcukrzycowych. ze stosowaniem starszych doustnych leków przeciwcukrzycowych, takich jak pochodne sulfonylomocznika i metformina. PROJEKT BADANIA I METODY: Dorośli respondenci badania panelowego wydatków medycznych z 2003 roku z cukrzycą, zidentyfikowani na podstawie kodu diagnozy lub samoopisu, zostali uwzględniono. Grupy rasowe/etniczne zdefiniowano jako: Biały/nielatynoski; czarny/nielatynoski; latynoski; lub inny/nielatynoski. Związki między stosowaniem doustnych leków przeciwcukrzycowych (zdefiniowanych jako > lub = 1 recepta na TZD, sulfonylomocznik lub metforminę) a rasą/pochodzeniem etnicznym, płcią, wiekiem, statusem ubezpieczenia, status ubóstwa i posiadanie zwykłego źródła opieki zostały ocenione w jednoczynnikowych za pomocą testów chi(2) oraz w skorygowanych analizach przy użyciu metod regresji logistycznej dla danych ankietowych. metody regresji logistycznej dla danych ankietowych. WYNIKI: Zidentyfikowano łącznie 1873 dorosłych Amerykanów z cukrzycą, przy czym stosowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych różniło się w zależności od klasy leku: 23,1% otrzymywało TZD, 45,3% otrzymywało metforminę, a 43,8% otrzymywało pochodne sulfonylomocznika. Stosowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych doustnych leków przeciwcukrzycowych nie różniło się istotnie w zależności od rasy/pochodzenia etnicznego (p = 0,33 dla TZD, p = 0,43 dla metforminy, p = 0,38 dla pochodnych sulfonylomocznika). W analizach jednoczynnikowych tylko status ubezpieczenia był istotnie związany ze stosowaniem TZD (p = 0,03), a żadne zmienne nie były związane ze stosowaniem sulfonylomocznika lub metforminy. metforminy. W skorygowanych analizach regresji logistycznej nie było istotnych predyktorów stosowania TZD lub metforminy, a jedynie wiek był istotnie związany ze stosowaniem sulfonylomocznika lub metforminy. związany ze stosowaniem pochodnych sulfonylomocznika. WNIOSKI: W ogólnokrajowej reprezentatywnej bazie danych mniej osób dorosłych z cukrzycą w USA otrzymywało TZD w porównaniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub metforminą w 2003 roku. Chociaż nie byliśmy w stanie rozróżnić cukrzycy typu 1 i typu 2, ani nie oceniliśmy monoterapii lekami doustnymi w porównaniu z terapią skojarzoną, stwierdziliśmy, że że stosowanie TZD, pochodnych sulfonylomocznika i metforminy nie różniło się w zależności od rasy/pochodzenia etnicznego lub innych zmiennych demograficznych, takich jak płeć, status ubezpieczenia, ubóstwo lub posiadanie zwykłego źródła opieki zdrowotnej. --- Cukrzyca typu II jest chorobą heterogenną, w której środowisko i genetyka są ważnymi czynnikami ekspresji choroby. ważnymi czynnikami wpływającymi na rozwój choroby. Wysokie koszty leczenia powikłań cukrzycy powikłań cukrzycy stanowią obciążenie dla systemów zdrowia publicznego i rządów na całym świecie. na całym świecie. Cukrzyca typu II od wielu dziesięcioleci powoduje pogorszenie stanu zdrowia na całym świecie. dziesięcioleci, a pojedynczy lek, który bezpiecznie leczy tę chorobę, nie został jeszcze nie został jeszcze odkryty. Sulfonylomoczniki, biguanidy, inhibitory alfa-glukozydazy, meglitynidy, inhibitory DPP-4 i tiazolidynodiony należą do klas doustnych leków hipoglikemizujących dostępnych w leczeniu cukrzycy typu II. dostępne w leczeniu cukrzycy typu II, ale istnieją obawy dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności tych leków. W tym artykule przedstawiamy zalety i wady sześciu klas i omawiamy niektóre z najnowszych postępów w kierunku opracowania nowych leków do leczenia cukrzycy typu II. --- Wildagliptyna jest silnym i selektywnym inhibitorem peptydazy dipeptydylowej IV (DPP-4), aktywnym doustnie, który poprawia kontrolę glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2DM) przede wszystkim poprzez poprawę funkcji wysepek trzustkowych (alfa i beta). funkcji wysepek. Wykazano zatem, że wildagliptyna zarówno poprawia wydzielanie insuliny, jak i i hamuje niewłaściwe wydzielanie glukagonu obserwowane u pacjentów z T2DM. Wildagliptyna zmniejsza stężenie HbA(1c) podawana w monoterapii, bez przyrostu masy ciała i przy minimalnej hipoglikemii. z minimalną hipoglikemią lub w połączeniu z najczęściej przepisywanymi doustnymi lekami hipoglikemizującymi. najczęściej przepisywanymi klasami doustnych leków hipoglikemizujących: metforminą, sulfonylomocznikiem, tiazolidynedionem lub insuliną. Metformina, o innym sposobie działania, nie na dysfunkcję komórek beta, jest stosowana od około 50 lat i nadal stanowi uniwersalną terapię pierwszego rzutu we wszystkich wytycznych. Jednakże, biorąc pod uwagę jednak, biorąc pod uwagę liczne nieprawidłowości patofizjologiczne w T2DM i postępujący charakter postępujący charakter choroby, z czasem zwykle wymagana jest intensyfikacja terapii skojarzonej. kombinacjami. Najnowsze wytyczne sugerują, że pacjenci będą wymagać kombinacji farmakologicznych znacznie wcześniej, aby osiągnąć i utrzymać coraz bardziej coraz bardziej rygorystyczne cele glikemiczne, przy starannym doborze leków w celu uniknięcia niepożądanych zdarzeń niepożądanych zdarzeń, zwłaszcza hipoglikemii. Połączenie metforminy i z wildagliptyną oferuje korzyści w porównaniu z obecnie stosowanymi kombinacjami o skuteczność i komplementarne mechanizmy działania, ponieważ nie zwiększa ryzyka hipoglikemii i nie sprzyja przyrostowi masy ciała. Dlatego, poprzez specyficzne połączenie tych środków w jednej tabletce, istnieje znaczny potencjał potencjał do osiągnięcia lepszej kontroli poziomu glukozy we krwi i poprawy zgodności z terapią. terapii. --- CEL: Omówienie racjonalnego podejścia do poprawy kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 za pomocą terapii skojarzonej. pacjentów z cukrzycą typu 2 za pomocą terapii skojarzonej. METODY: Dokonano przeglądu mechanizmów działania i zastosowań klinicznych różnych leków przeciwcukrzycowych stosowanych samodzielnie i w różnych kombinacjach. Dokonano przeglądu odpowiednich badań w literaturze. WYNIKI: Chociaż dieta i ćwiczenia fizyczne pozostają podstawą leczenia, u większości pacjentów z cukrzycą typu 2 większości pacjentów z cukrzycą typu 2, środki farmakologiczne są potrzebne do osiągnięcia optymalną kontrolę glikemii i prawdopodobnie zmniejszyć częstość występowania powikłań mikronaczyniowych i ewentualnie makronaczyniowych. i prawdopodobnie również powikłań makronaczyniowych. Sulfonylomoczniki od dawna stanowią podstawą doustnej terapii farmakologicznej i zapewniają odpowiednią kontrolę glikemii u większości pacjentów przez 5 do 10 lat lub dłużej. W przeszłości, gdy leczenie sulfonylomocznikami nie było już skuteczne, insulinoterapia była nieunikniona. Wraz z zatwierdzenie kilku nowych środków farmakologicznych do leczenia cukrzycy typu 2. cukrzycy typu 2, dodanie jednego lub więcej środków podawanych doustnie do terapii sulfonylomocznikiem lub stosowanie sulfonylomocznika lub stosowanie innej doustnej terapii skojarzonej szybko się rozwija szybko ewoluuje jako sposób optymalizacji kontroli glikemii. U wielu pacjentów terapia skojarzona może opóźnić potrzebę dodania lub przejścia na insulinę, lub może poprawić kontrolę glikemii u pacjentów już otrzymujących insulinę. U wybranych u wybranych pacjentów leczonych wyłącznie insuliną, przerwanie leczenia insuliną i i ponowne rozpoczęcie leczenia doustnego może być nawet możliwe. WNIOSKI: Obecnie dostępne są cztery klasy doustnych leków przeciwcukrzycowych są dostępne do stosowania u pacjentów z cukrzycą typu 2: leki pobudzające wydzielanie insuliny, biguanidy, inhibitory a-glukozydazy i tiazolidinediony. Wykorzystując wykorzystując różne mechanizmy działania, terapia skojarzona ewoluuje jako sposób optymalizacji kontroli glikemii u pacjentów, u których pojedynczy lek lub insulina jest niewystarczająca. Kombinacje leków podawanych doustnie mogą często opóźnić potrzebę podania insuliny lub w połączeniu z insuliną pomóc w osiągnięciu celów glikemii. glikemii. Ciągłe badania pomogą jeszcze bardziej zoptymalizować terapie skojarzone. jeszcze bardziej. --- Inhibitory peptydazy dipeptydylowej-4 (DPP-4) pojawiły się niedawno jako nowa klasa leków leków przeciwcukrzycowych, które wykazują korzystne wyniki w poprawie kontroli glikemii przy minimalnym ryzykiem hipoglikemii i przyrostu masy ciała. Teneligliptyna, nowy inhibitor DPP-4 wykazuje unikalną strukturę charakteryzującą się pięcioma kolejnymi pierścieniami, które zapewniają silne i długotrwałe działanie. Teneligliptyna jest obecnie stosowana w przypadkach wykazujących niewystarczającą poprawę kontroli glikemii nawet po zastosowaniu diety i ćwiczeniach fizycznych lub połączeniu kontroli diety, ćwiczeń fizycznych i leków z grupy sulfonylomoczników lub tiazolidyn. U dorosłych teneligliptyna jest podawana doustnie w dawce doustnie w dawce 20 mg raz na dobę, którą można zwiększyć do 40 mg na dobę. na dobę. Ponieważ metabolity tego leku są eliminowane przez nerki i wątrobę wątroby, nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. nerek. Profil bezpieczeństwa teneligliptyny jest podobny do profilu innych dostępnych inhibitorów DPP-4. Należy jednak zachować ostrożność podczas podawania teneligliptyny pacjentom ze skłonnością do wydłużenia odstępu QT. Jedno badanie wykazało, że poposiłkowe działanie obniżające stężenie glukozy we krwi teneligliptyny podawanej przed śniadaniem utrzymywało się przez cały dzień, a efekty obserwowane po kolacji były podobne do tych obserwowanych po śniadaniu lub obiedzie. śniadaniu lub obiedzie. Tak więc, chociaż dane kliniczne dotyczące tego nowego leku są ograniczone, lek ten jest obiecujący w stabilizowaniu wahań glikemii w ciągu dnia a w konsekwencji hamowanie progresji powikłań cukrzycowych. Jednakże, wymagana jest jednak dalsza ocena w długoterminowych badaniach i próbach klinicznych, aby ocenić skuteczność i bezpieczeństwo leku, a także zidentyfikować dodatkowe wskazania do jego klinicznego zastosowania. wskazań do jego klinicznego zastosowania. --- Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną dotykającą wielu ludzi na całym świecie. na całym świecie. W Indiach odsetek osób cierpiących na cukrzycę stale rośnie. stale rośnie. Niezbędne jest więc opracowanie leków do jej skutecznego leczenie jest niezbędne. W związku z tym podjęto różne próby odkrycia nowszych leków, aby zmniejszyć częstość występowania cukrzycy. Leki przeciwcukrzycowe leczą cukrzycę poprzez obniżanie poziomu glukozy we krwi. Zarówno stosowanie leków przeciwcukrzycowych, jak i zmiany stylu życia i właściwa dieta mogą znacząco wpłynąć na nasilenie cukrzycy. dieta może znacząco wpłynąć na nasilenie cukrzycy, a także zmniejsza objawy i występowanie choroby. Przeprowadzone w ciągu ostatnich kilku lat badania nad cukrzycy wykazały, że choroba ta rozprzestrzenia się w bardzo szybkim tempie, W związku z tym podjęto różne próby jej skutecznego leczenia. Rozwój i zatwierdzenie leków przeciwcukrzycowych jest dość konieczne. Istnieją różne klasy leków przeciwcukrzycowych stosowanych w leczeniu cukrzycy. Celem niniejszego jest zbadanie Invokany jako nowo zatwierdzonego leku przeciwcukrzycowego do skutecznego leczenia cukrzycy typu 2. skutecznego leczenia cukrzycy typu 2. Niniejszy przegląd koncentruje się głównie na różnych aspektach cukrzycy i perspektywach jej leczenia. Na podstawie badań klinicznych nad lekiem Invokana stwierdzono, że lek ten jest bardzo skuteczny w leczeniu cukrzycy typu 2. okazała się bardzo skuteczna w skutecznej terapii cukrzycy. --- Rosiglitazon jest silnym doustnym lekiem przeciwcukrzycowym z klasy tiazolidynedionów. który działa poprzez aktywację receptora jądrowego aktywowanego przez proliferatory peroksysomów. receptora. Poprawia wrażliwość na insulinę w tkankach obwodowych i skutecznie i skutecznie obniża poziom glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą typu 2. Metformina jest dimetylo-biguanid, również stosowany w cukrzycy typu 2, który obniża stężenie glukozy we krwi na czczo obniża poziom glukozy we krwi na czczo głównie poprzez zmniejszenie wątrobowej produkcji glukozy. Rosiglitazon i i metformina zmniejszają stężenie glukozy w osoczu poprzez różne mechanizmy, a zatem mogą być potencjalnie stosowane w połączeniu w celu optymalizacji kontroli glikemii. W niniejszym oceniano wpływ jednoczesnego podawania tych dwóch leków na farmakokinetykę farmakokinetykę zarówno rozyglitazonu, jak i metforminy. Szesnastu ochotników płci męskiej (22-55 lat) otrzymywało doustnie metforminę (500 mg co 12 godzin), rozyglitazon (2 mg co 12 godzin) lub ich kombinację przez 4 dni. Osocze pobrane w osoczu pobranym w 4. dniu każdego schematu oznaczono stężenia rozyglitazonu i metforminy. i metforminy. Doustne dawki rozyglitazonu i metforminy były bezpieczne i dobrze i dobrze tolerowane, gdy były podawane pojedynczo lub w skojarzeniu. Nie wystąpiły klinicznie klinicznie epizodów hipoglikemii lub zwiększonego stężenia kwasu mlekowego we krwi po leczeniu którymkolwiek ze schematów. Jednoczesne podawanie rozyglitazonu i i metforminy nie miało istotnego wpływu na farmakokinetykę w stanie stacjonarnym (AUC(0-12 h), Cmax, tmax lub t1/2) obu leków. Autorzy doszli do wniosku, że rosiglitazon może być bezpiecznie podawany z metforminą, a ze względu na różne mechanizmy działania tych leków różnych mechanizmów działania tych leków, może oferować przewagę terapeutyczną u pacjentów z cukrzycą typu 2. terapeutyczną u pacjentów z cukrzycą typu 2. --- Leki stosowane w leczeniu cukrzycy są zróżnicowane i obejmują kilka klas. klas. Jedną z klas są sulfonylomoczniki, które przede wszystkim powodują obniżenie stężenia glukozy w surowicy poprzez stymulację uwalniania insuliny z wysepek trzustkowych. wysepek trzustkowych. Gliklazyd, sulfonylomocznik drugiej generacji, jest stosowany do kontrolowania glikemii w cukrzycy insulinoniezależnej. Opisujemy przypadek 14-letniej 14-letniej dziewczynki bez cukrzycy, u której rozwinęło się zapalenie wątroby, niedowład połowiczy i dysfazja po przedawkowaniu gliklazydu (20 mg/kg/dzień) podczas próby samobójczej. próbie samobójczej. Naszym celem jest zwrócenie uwagi na ciężkość objawów neurologicznych wywołanych przez gliklazyd. objawów neurologicznych. Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą, hemiplegia i dysfazja wywołane przez gliklazyd i dysfazja nie były wcześniej opisywane w literaturze.

Jakie są różne klasy leków podawanych doustnie stosowanych w leczeniu cukrzycy?

Istnieje wiele klas leków stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2. Należą do nich biguanidy, takie jak metformina, które zmniejszają wątrobowe uwalnianie glukozy; sulfonylomoczniki, takie jak Glimepride, metglitynidy, takie jak repaglin i pochodne d-fenyloalaniny, z których wszystkie stymulują uwalnianie insuliny przez trzustkę; Glitizony lub tiazolidynodiony, które zwiększają wrażliwość organizmu na insulinę; inhibitory DPP-4, które obniżają ilość glukozy wytwarzanej w organizmie; inhibitory alfa-glukozydazy, które spowalniają wchłanianie węglowodanów do krwi; oraz sekwestranty kwasów żółciowych, które obniżają poziom glukozy we krwi.

CEL: Mikroalbuminuria wiąże się ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych. i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych, ale mechanizm patofizjologiczny leżący u podstaw między wydalaniem albumin z moczem a chorobami układu krążenia pozostaje niejasny. pozostaje niejasny. Tutaj przetestowaliśmy hipotezę, że zwiększona apoptoza śródbłonka mikrocząsteczki i obniżone poziomy komórek progenitorowych śródbłonka (EPC) mogą przyczyniać się do patofizjologii mikroalbuminurii lub makroalbuminurii w chorobach sercowo-naczyniowych. choroby sercowo-naczyniowej. METODY: Cytometrię przepływową wykorzystano do oceny apoptozy komórek śródbłonka i poziomów krążących EPC poprzez ilościowe oznaczenie krążących apoptotycznych mikrocząstek CD31/annexin V i markerów EPC i markerów EPC (zdefiniowanych jako KDRCD133, CD34CD133, CD34KDR) we krwi obwodowej. krwi obwodowej. WYNIKI: Do badania włączono łącznie 125 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, z których z których 80 pacjentów (64%) miało normoalbuminurię (szybkość wydalania albuminy <20 mikrog/min, nocne próbki moczu), 35 pacjentów (28%) z mikroalbuminurią (wskaźnik wydalania albuminy 20-200 mikrog/min) i 10 pacjentów (8%) z makroalbuminurią (szybkość wydalania albumin >200 mikrog/min). W porównaniu z nadciśnieniem tętniczym z normoalbuminurią, pacjenci z mikroalbuminurią lub lub makroalbuminurią mieli istotnie więcej przypadków cukrzycy (P = 0,005), wyższe skurczowe ciśnienie ciśnienie krwi (P = 0,018) i podwyższony poziom kreatyniny w surowicy (P < 0,001). Wśród trzech grup, pacjenci z mikroalbuminurią lub makroalbuminurią mieli znacznie zwiększoną liczbę apoptotycznych mikrocząstek CD31/aneksyny V (1,8 +/- 2,2 w porównaniu z 3,0 +/- 4,3 w porównaniu z 5,2 +/- 6,2%, P = 0,044) i zmniejszoną liczbę krążących EPC (P < 0,05). W analizie wieloczynnikowej poziom apoptotycznych mikrocząsteczek CD31/annexin V był niezależnym predyktorem wydalania albumin z moczem u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (P = 0,05). albumin w moczu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (P < 0,001). Mikrocząsteczki izolowane od pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z mikroalbuminurią lub makroalbuminurią osłabiały proliferację i migrację EPC proliferacji, migracji i zwiększonej produkcji H2O2, starzenia się komórek i apoptozę w porównaniu z tymi pochodzącymi od pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z normoalbuminurią. WNIOSEK: Wyniki te sugerują, że pacjenci z nadciśnieniem tętniczym z mikroalbuminurią lub makroalbuminurią mają zwiększoną apoptozę śródbłonka śródbłonka i obniżone poziomy krążących EPC, co może przyczyniać się do progresji choroby miażdżycowej i zwiększonego ryzyka sercowo-naczyniowego u u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i nefropatią. --- CEL: Powszechnie wiadomo, że eksperymentalne skręcanie jąder indukuje apoptozę apoptozę specyficzną dla komórek rozrodczych. Aneksyna V (znak BD Pharmingentrade) wiąże fosfatydyloserynę, która zostaje odsłonięta na błonie komórkowej w komórkach apoptotycznych. Wykrywanie in vivo komórek apoptotycznych za pomocą fluorescencyjnie znakowanej aneksyny V jest nową techniką. techniką, którą oceniliśmy pod kątem wykrywania apoptotycznych komórek zarodkowych w mysim modelu skrętu jąder. mysim modelu skrętu jąder. MATERIAŁY I METODY: Aneksyna V znakowana fluoroforem indocyjaninowym (dwufunkcyjny ester bursztynoimidylowy cyjaniny 5.5) (Amersham, Little Chalfont, Wielka Brytania) wstrzyknięto dożylnie myszom 18 godzin po naprawie jednostronnego skrętu jąder o 720 stopni przez 2 godziny. Seryjne obrazy fluorescencji uzyskano 21, 24, 28 i 42 godziny po naprawie skrętu. Względną lokalizację fluoroforu wizualizowano in vivo przy użyciu optycznego systemu obrazowania małych zwierząt zamontowanego z filtrem w świetle bliskiej podczerwieni. Średnia intensywność fluorescencji w i jądrach pozorowanych określono ilościowo na obrazach jąder in situ odsłoniętych przez nacięcie brzucha i w jądrach ex vivo. WYNIKI: Stwierdzono znaczący wzrost intensywności fluorescencji na obrazach jąder w porównaniu z jądrami pozorowanymi. Zaobserwowano to w jądrach ex vivo, odsłoniętych i in vivo (odpowiednio 215%, 250% i 161%, p <0,05). Bisfunkcyjny ester bursztynoimidylowy cyjaniny 5.5 sprzężony z dehydrogenazą, białkiem o wielkości podobnej do aneksyny V, był do aneksyny V, zostało użyte do oceny wycieku kapilarnego. Było ono również bardziej zlokalizowane w jądrze torsyjnym w stosunku do jego kontralateralnej kontroli pozorowanej niezależnie od tego, czy były one eksponowane, czy ex vivo (odpowiednio 174% i 176%). WNIOSKI: Zgodnie z naszą wiedzą, badanie to po raz pierwszy demonstruje możliwość obrazowania fluorescencji w bliskiej podczerwieni in vivo apoptotycznych komórek zarodkowych komórek zarodkowych po skręceniu jąder u myszy. Pokazuje ważne czynniki zakłócające które należy wziąć pod uwagę, ponieważ ta nowa technika obrazowania jest rozwijana w celu wykrywania komórek apoptotycznych in vivo w jądrach lub w innych narządach. --- TŁO: Przeżywalność komórek endometriozy w miejscu ektopowym została badane pod kątem podatności tkanek endometriozy na apoptozę. apoptozę. W celu zbadania charakteru nieprawidłowego przeżycia komórek komórek endometriozy w lokalizacjach ektopowych, porównaliśmy apoptozę indukowaną lekami w w komórkach endometrium i endometriozy. METODY: Komórki zrębu endometrium uzyskano z prawidłowego endometrium u 11 pacjentek, które przeszły histerektomię. pacjentek, które przeszły histerektomię z powodu mięśniaka gładkokomórkowego bez endometriozy. Komórki endometriozy wyizolowano z wyściółki torbieli czekoladowej jajnika u 13 pacjentek poddanych operacji laparoskopowej. Komórki hodowano w obecności lub nieobecności staurosporyny. Apoptotyczną śmierć komórek oceniano poprzez barwienie jąder jodkiem propidyny i fosfatydyloseryną (marker wczesnych zdarzeń apoptotycznych) za pomocą apoptotycznych) za pomocą aneksyny V, a także za pomocą testu fragmentacji DNA. Liczba liczbę żywych komórek oszacowano za pomocą zmodyfikowanego MTT [3-(4,5-dimetylotiazol-2-ylo)-2, 5-difenylobromek tetrazoliowy WST-8]. WYNIKI: Po 3 godzinach ekspozycji na staurosporynę, >50% komórek zrębu endometrium komórki stały się aneksyną V dodatnią. W przeciwieństwie do tego> 30% komórek endometriozy było dodatnich pod względem aneksyny V. Fragmentacja DNA nie była wyraźnie indukowana w komórkach komórkach endometriozy. Mniej niż 20% komórek endometrium przeżyło po ekspozycji na ekspozycji na staurosporynę, podczas gdy >40% komórek endometrium przeżyło. Śmierć komórek indukowana przez staurosporynę była częściowo blokowana przez inkubację z inhibitorem kaspazy inhibitorem kaspaz, N-benzyoksykarbonylo-Val-Ala-Asp(OMe)fluorometylo-ketonem (ZVAD-fmk), co sugeruje, że kaskada kaspaz może odgrywać rolę w procesie śmierci komórki. procesie śmierci komórki. WNIOSKI: Obniżona podatność na apoptozę w endometriotycznych komórkach zrębu może być związana z nieprawidłowym przetrwaniem w miejscach ektopowych w środowisku, które prawdopodobnie jest niekorzystne. środowisku, które jest prawdopodobnie niekorzystne. Wyniki te mogą mieć wpływ na patofizjologii endometriozy. --- Monocyty/makrofagi (Mphis), dominujące typy komórek w podostrym i przewlekłym zapaleniu przewlekłym zapaleniu, są przyciągane i aktywowane przez chemotaktyczny peptyd monocytów peptyd chemotaktyczny monocytów-1 (MCP-1). Mphis promują rozwiązanie stanu zapalnego poprzez indukcję apoptozy i fagocytozy starzejących się (zużytych) i przypadkowych (zbędnych) granulocytów. (zbędnych) granulocytów. Chcieliśmy ustalić, czy MCP-1, który selektywnie wiąże się z Mphis, może być stosowany do obrazowania podostrego i przewlekłego zapalenia. i przewlekłego stanu zapalnego. Staraliśmy się również zobrazować apoptozę granulocytów w obrębie tych zmian za pomocą aneksyny V znakowanej technetem-99m, markera komórek apoptotycznych. Sterylne zapalenie wywołano u 45 12-tygodniowych samców szczurów Sprague-Dawley przez głębokie domięśniowe wstrzyknięcie domięśniowe wstrzyknięcie terpentyny w prawe udo. Grupy od czterech do sześciu zwierząt zostały następnie zobrazowane 1 godzinę po wstrzyknięciu do żyły ogonowej 37-148 MBq (1-4 mCi) znakowanego 99mTc MCP-1 lub aneksyny V 1-14 dni po podaniu terpentyny. Analiza obrazu wykazała znacznie większą aktywność zarówno MCP-1, jak i aneksyny V w udach objętych stanem zapalnym niż w udach kontrolnych (odpowiednio 165%-290% i 188%-313%, odpowiednio; P<0,01) w dniach 1-5 po wstrzyknięciu terpentyny. Podwójna autoradiografia u zwierząt, którym jednocześnie wstrzyknięto surowicę bydlęcą znakowaną jodem 125 albuminą bydlęcą w dniach 1 i 4 wykazała specyficzną lokalizację MCP-1 do naciekających Mphis podczas gdy aneksyna V zlokalizowana w ogniskowych strefach apoptozy w granulocytach nacieków granulocytarnych przylegających do jam ropni. Liczenie studzienek scyntylacyjnych w dniu 5 wykazało znacznie wyższy (P<0,005) stosunek ropnia do kontrolnego uda specyficzne aktywności dla MCP-1 (5.83 +/- 2.17) i aneksyny V (9.24 +/- 2.8), jak w porównaniu do albuminy surowicy bydlęcej znakowanej 125I (3,11 +/- 0,65). Nie odnotowano znaczącego wzrostu wychwytu odnotowano podczas obrazowania lub analiz ex vivo w dniach 13. i 14, kiedy zmiany były głównie zwłókniałe. Stwierdzono, że znakowane 99mTc MCP-1 i aneksyna V znakowana 99mTc lokalizują się w strefach podostrego zapalenia. podostrego zapalenia, odzwierciedlając odpowiednio gęstość Mphis i częstość występowania apoptotycznych granulocytów. granulocytów. Środki te mogą być przydatne w charakteryzowaniu podostrego zapalenia. --- Zaproponowano nową strategię czułego wykrywania wczesnego etapu apoptozy w oparciu o metodę znakowania nanocząstkami złota (GNP) wzmocnionymi srebrem. Podłoże zmodyfikowane aneksyną-V zmodyfikowane podłoże zostało skonstruowane metodą warstwa po warstwie (LBL) dla specyficznego wychwytywania apoptotycznych komórek Jurkat we wczesnym stadium. Nowy rodzaj nanocząstek złota modyfikowanych kwasem aminofenyloboronowym kwasu aminofenyloboronowego (APBA-GNP) został zsyntetyzowany i wykorzystany do znakowania komórek. znakowania komórek, a następnie wzmocniono srebrem. Anodowa woltamperometria stripingowa (ASV) zastosowano do czułego wykrywania Ag(+) rozpuszczonego z osadzonych cząstek srebra. srebra, co odzwierciedlało liczbę komórek. Dobry zakres liniowy od 1 × 10(2) do 3,5 × 10(3) komórek, z granicą wykrywalności 38 komórek apoptotycznych. Co więcej, szary kolor srebrnego wzmocnienia może być zaobserwować gołym okiem, co można wykorzystać do odróżnienia komórek apoptotycznych od normalnych komórek. Dlatego też, stosując metodę znakowania GNP wzmocnioną srebrem, komórki apoptotyczne można nie tylko wykryć z dużą czułością za pomocą techniki elektrochemicznej, ale także elektrochemicznej, ale także mogą być odróżniane od normalnych komórek gołym okiem. --- Drobnokomórkowy rak płuca (SCLC) jest agresywną chorobą o złym rokowaniu. Nowotwory te mają niedobór ekspresji receptora glukokortykoidowego (GR), a zatem są i dlatego są odporne na glukokortykoidy. Nadekspresja GR zarówno in vivo i in vitro prowadzi do apoptotycznej śmierci komórek, co sugeruje, że utrata GR jest sprzyja wzrostowi nowotworu. Rzeczywiście, promotor GR jest wyciszony w komórkach SCLC przez metylację. Teraz pokazujemy, że leczenie komórek linii komórkowej SCLC (DMS79) z czynnikiem demetylującym, 5-aza-2'-deoksycytydyną (5-aza), powoduje znaczącą endogenną reekspresję zarówno GRα, jak i niezależnego od ligandu GR-P. Gen GR ma złożony region promotorowy składający się z dziewięciu alternatywnych promotorów. promotorów, z których siedem proksymalnych leży w obrębie wyspy CpG. Endogenna ponowna ekspresja jest przypisywana konstytutywnym promotorom 1B i 1C i 1J ale głównie 1F, który, jak wykazaliśmy, jest silnie metylowany w komórkach SCLC. Przepływ analiza cytometryczna przy użyciu markera apoptotycznego, aneksyny V, pokazuje, że ta endogenna reekspresja jest wystarczająca, aby doprowadzić komórki SCLC do apoptozy. Indukcja apoptozy jest specyficzna dla ponownej ekspresji GR, ponieważ jednoczesne leczenie 5-aza i antagonistą GR, RU486 zapobiegało apoptozie. Spośród trzech funkcjonalnych domen GR domen (domena wiążąca DNA, domena wiążąca ligand i domena transaktywacji domena), zidentyfikowaliśmy, że domena transaktywacji jest niezbędna dla apoptozy w SCLC. Odkrycie, że endogenna reekspresja GR w komórkach SCLC jest wystarczająca do wywołania apoptotycznej śmierci komórek poprzez odwrócenie efektu metylacji DNA wywołanego przez raka. efekt metylacji DNA może prowadzić do opracowania nowych terapii wspomagających. --- Mechanizmy, za pomocą których Ca(2+)-niezależna fosfolipaza A(2) (iPLA(2)) pośredniczy we wzroście komórek wzrost komórek w p53-dodatnich LNCaP i p53-ujemnych liniach komórkowych raka prostaty PC-3 badano linie komórkowe. Ekspozycja komórek na selektywny inhibitor iPLA(2) lakton bromoenolu (BEL; 0-20 mikroM) indukował zależne od stężenia i czasu spadek wzrostu komórek w oparciu o 3-(4, dimetylotiazolilo-2)-2,5-difenylotetrazoliowego i liczby komórek. Zmniejszony wzrost komórek nie był spowodowany śmiercią komórek, ponieważ ekspozycja na BEL nie zmieniła morfologii jądrowej ani nie zwiększała stężenia aneksyny V (marker komórek apoptotycznych) lub jodku propidium jodku propidium (marker komórek nekrotycznych) po 48 h. Zmniejszony wzrost korelował z G(1)/G(2). z zatrzymaniem G(1)/G(0) w komórkach LNCaP i zatrzymaniem G(2)/M w komórkach PC-3. W komórkach LNCaP zatrzymanie G(1) było poprzedzone zależnym od czasu (0-48 h) i stężenia (0-10 mikroM) wzrost ekspresji białka supresorowego nowotworu p53 i inhibitora kinazy zależnej od cyklin p21. Wzrost ekspresji białka p53 poprzedzał wzrost ekspresji p21 o 8 h. W komórkach LNCaP leczenie BEL zmniejszało ekspresję antagonisty p53 Mdm2, jednocześnie zwiększając fosforylację Akt fosforylację. Leczenie BEL zwiększyło również fosforylację Akt w komórkach PC-3, ale nie wykryto Mdm2. Zdolność BEL do zwiększania fosforylacji Akt była hamowana przez inhibitor 3-kinazy fosfoinozytydowej LY294002 [2-(4-morpholinyl)-8-phenyl-4H-1-benzopyran-4-one]. Leczenie BEL również zmniejszyło indukowaną agonistą aktywację receptora naskórkowego czynnika wzrostu. Dane te sugerują, że hamowanie iPLA(2) zmniejsza wzrost komórek raka prostaty przez p53-zależne i niezależne mechanizmy. Ponadto, zmiany w Mdm2 i aktywacji receptora naskórkowego czynnika wzrostu po ekspozycji na BEL sugerują nowe rolę iPLA(2) w sygnalizacji komórek raka prostaty. --- CEL: Celem tego badania była ocena cytotoksycznego wpływu fluorochinolonu ofloksacyny i aminoglikozydu netilmicyny na stromalne ludzkie keratocyty in vitro. keratocyty in vitro. METODY: Hodowane ludzkie keratocyty poddano działaniu różnych stężeń ofloksacyny lub netilmicyny (0,16-5,0 mg/ml). Zarówno proliferacja komórek (test MTT) i morfologię komórek (mikroskopia fazowo-kontrastowa) oceniano po 1, 4, 12, i 24 godzinach inkubacji. Pomiar wiązania aneksyny V przeprowadzono w w połączeniu z testem wykluczenia barwnika przy użyciu jodku propidium (PI) był również przeprowadzono również za pomocą analizy FACS po 4 godzinach ekspozycji. WYNIKI: Oba środki przeciwdrobnoustrojowe indukowały zależne od dawki i czasu zmiany morfologiczne w keratocytach. zmiany morfologiczne w keratocytach, jednak wpływ netilmicyny był minimalny. Po 24 godziny ekspozycji, oba leki indukowały zależne od dawki hamowanie proliferacji komórek. proliferacji komórek; jednak ofloksacyna wykazywała znacznie bardziej toksyczne działanie niż netilmicyna (test t dla wartości ED50, P < 0,0001). Różnice statystyczne między 2 antybiotykami zaczynają się przy stężeniach powyżej 1,25 mg/ml (ANOVA z post-hoc, P < 0,01). Ekspresja markera apoptotycznego aneksyny V była nie miała wpływu ekspozycja na antybiotyk, podczas gdy wychwyt markera nekrotycznego PI było zwiększone przez ofloksacynę (5 mg/ml), ale nie przez netilmicynę (ofloksacyna versus netilmicyna, ANOVA, P < 0,05). WNIOSKI: Względne działanie aminoglikozydów i fluorochinolonów na keratocyty zrębu keratocyty wydają się być różne: wykazano, że netilmicyna jest znacząco mniej toksyczna niż ofloksacyna. Odkrycie to jest szczególnie istotne przy podejmowaniu decyzji antybiotyku w sytuacjach klinicznych, w których nabłonek jest nieobecny lub uszkodzony. jest nieobecny lub uszkodzony, jak po keratektomii fotorefrakcyjnej, oparzeniach alkalicznych lub wrzodziejącym zapaleniu rogówki. wrzodziejące zapalenie rogówki. --- Wcześniej informowaliśmy, że granulocyty obojętnochłonne szybko uwalniają część ich Fc gamma RIII z błony plazmatycznej po aktywacji in vitro, prawdopodobnie przez proteolityczne rozszczepienie. W osoczu i innych płynach ustrojowych, uwolnione lub rozpuszczalny Fc gamma RIII został znaleziony w znacznych ilościach. W niniejszym neutrofile utrzymywano w hodowli podtrzymującej przez 18 do 24 godzin. Czterdzieści neutrofili całkowicie utraciło Fc gamma RIII, a pozostałe komórki wykazywały 60% spadek Fc gamma RIII. komórek wykazała 60% spadek ekspresji Fc gamma RIII na ich powierzchni. Uwolnione Fc gamma RIII wykryto w supernatancie hodowli. Niemniej jednak, ponad 90% komórek było żywotnych, jak oceniono na podstawie hydrolizy fluoresceiny dwuoctanu fluoresceiny. Obecność interferonu gamma, czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów lub czynnika stymulującego kolonie granulocytów i makrofagów, ale nie interleukiny-3 (IL-3), IL-6 lub IL-8, w pożywce hodowlanej zwiększała liczbę komórek, które nadal wyrażały komórek, które nadal wyrażały Fc gamma RIII. Stwierdziliśmy, że utrata Fc gamma RIII nie była wynikiem aktywacji komórek, ale silnie korelowała z apoptozą. apoptozą. Subpopulacja Fc gamma RIII-ujemna wykazywała typowe zmiany morfologiczne, takie jak typowe zmiany morfologiczne, takie jak kondensacja jądrowa i fragmentacja DNA. Co więcej, subpopulacja ta wydawała się nabyć właściwość wiązania aneksyny V, zależnego od wapnia białka wiążącego fosfolipidy o wysokim powinowactwie do fosfatydyloseryny. powinowactwie do fosfatydyloseryny. Zewnętrzna ekspozycja tego fosfolipidu przez komórki przez komórki występuje podczas apoptozy. Właściwość wiązania aneksyny V nie była wspólna dla subpopulacji nieapoptotycznej, Fc gamma RIII-pozytywnej. subpopulacji. W związku z tym zidentyfikowaliśmy wiązanie aneksyny V jako dogodny marker dla komórek apoptotycznych. Nasze wyniki wskazują, że rozpuszczalna Fc gamma RIII w płynach ustrojowych może pochodzić w dużej mierze z neutrofili ulegających apoptozie w tkankach. --- Tworzenie się ropnia powoduje ogólnoustrojową i miejscową regulację w górę szlaków sygnałowych neutrofili [leukocytów wielojądrzastych (PMN)]. [leukocytów wielojądrzastych (PMN)]. W ropniu, po spożyciu bakterii lub aktywacji PMN przez mediatory zapalne, PMN apoptoza jest podwyższona i prowadzi do eksternalizacji fosfatydyloseryny. Wykazano, że aneksyna-V (AnxV) ma wysokie powinowactwo do eksternalizowanej fosfatydyloseryny. fosfatydyloseryny. Postawiliśmy hipotezę, że (99m)Tc-AnxV będzie celować w wysokie gęstości apoptotycznych PMN i obrazować ropnie. AnxV, sprzężony z hydrazinenikotynamidem (HYNIC), został wyznakowany zredukowanym (99m)TcO(4)(-), a jego czystość czystość określono za pomocą natychmiastowej chromatografii cienkowarstwowej. Apoptoza była indukowano w izolowanych ludzkich PMN przez inkubację w 2% roztworze soli fizjologicznej przez 17 i 22 godziny w temperaturze 37 stopni C. Następnie PMN inkubowano z (99m)Tc-HYNIC-AnxV i powiązano z (99m)Tc. (99m)Tc. Ropnie indukowano u myszy przez domięśniowe wstrzyknięcie bakterii lub terpentyny. wstrzyknięcie bakterii lub terpentyny. Po dożylnym podaniu (99m)Tc-HYNIC-AnxV, myszy zostały zobrazowane i zbadano dystrybucję tkanki po 4 i 24 godzinach. h. Czystość radiochemiczna (99m)Tc-HYNIC-AnxV wynosiła 84,9+/-8,11%. Po 17 godz, (99m)Tc-HYNIC-AnxV związany z apoptotycznymi PMN wynosił 71,6+/-0,01% i 48,6+/-0,01% odpowiednio dla komórek eksperymentalnych i kontrolnych (odpowiednio odpowiednio dla komórek eksperymentalnych i kontrolnych (P=.002). Po 22 godzinach komórki eksperymentalne zatrzymały 74,9+/-0,02%, a komórki kontrolne 47,2+/-0,02% (P=.005). (99m)Tc-HYNIC-AnxV związany z ropniami bakteryjnymi wynosił 1,25+/-0,09 i 3,75+/-0,83 procent wstrzykniętej dawki na gram (%ID/g) po 4 i 24 godzinach w porównaniu do ropnie terpentynowe, które wynosiły 1,02+/-0,16 i 0,72+/-0,17 %ID/g po 4 (P<or=.05) i 24 h (P<or=.01). (99m)Tc-HYNIC-AnxV reprezentuje minimalnie inwazyjny i obiecujący środek do obrazowania i potencjalnego rozróżnienia między ropniami zakaźnymi i ropnie zapalne. --- W poprzednim badaniu wykazaliśmy, że apoptoza wzrasta w zależności od wieku ciążowego. wieku ciążowego, co częściowo odpowiada obecności wolnego płodowego DNA w osoczu i surowicy matki. osoczu i surowicy matki. Korzystając z jednoczesnego testu TUNEL i analizy FISH, zidentyfikowaliśmy zidentyfikowaliśmy płodowe pochodzenie części populacji komórek apoptotycznych, ale bardzo komórek wykazało sygnały hybrydyzacji, ponieważ były one w późnym stadium apoptozy, a jądra apoptozy i jądra zostały zniszczone. W niniejszym badaniu populacja komórek apoptotycznych została zidentyfikowana immunocytochemicznie przy użyciu aneksyny V, markera komórek we wczesnym stadium apoptozy. Średni wskaźnik apoptozy w komórkach jednojądrzastych wyizolowanych z krwi obwodowej 20 ciężarnych kobiet w 16. do 19. tygodnia ciąży przy użyciu z aneksyną V wynosił 6,8 +/- 0,5% (zakres: 4,2-8,1%) w porównaniu do 6,14 +/- 0,5% (zakres: 4,2-8,1%). w porównaniu do 6,14 +/- 0,5% (zakres: 3,7-6,9%) uzyskanych z barwieniem bromkiem etydyny barwienie. FISH z użyciem sond specyficznych dla chromosomów X i Y zastosowano w 11 przypadkach. płodów płci męskiej. Osiemdziesiąt procent komórek aneksyny V+ wykazało sygnały hybrydyzacji sygnały hybrydyzacyjne, podczas gdy odsetek komórek apoptotycznych wykazujących sygnały X/Y wynosił 7,8% (zakres: 5-12%). Chociaż nasze wyniki są nadal wstępne wydaje się, że zastosowanie przeciwciała aneksyny V do wykrywania populacji komórek apoptotycznych poprawia analizę FISH i pozwala na dokładniejsze oszacowanie proporcji komórek komórek płodowych wśród populacji komórek apoptotycznych. --- Aneksyna V jest białkiem wiążącym Ca(++), które jest szeroko stosowane jako marker dla komórek komórek apoptotycznych, ponieważ wiąże się z resztami fosfatydyloseryny odsłoniętymi na powierzchni komórek apoptotycznych. W niniejszym artykule opisano metodę znakowania znakowania immunologicznego sprzężonej z biotyną aneksyny V w celu wykrycia apoptotycznych tymocytów w mikroskopii elektronowej. Tymocyty poddane działaniu etopozydu poddano reakcji w pożywce hodowli tkankowej ze sprzężoną z biotyną aneksyną V, utrwaloną utrwalono aldehydem glutarowym i poddano obróbce w celu zatopienia w żywicy; cienkie skrawki inkubowano z przeciwciałami antybiotynowymi sprzężonymi ze złotem koloidalnym. Cytometryczne oszacowania wskaźnika apoptotycznego przeprowadzono również poprzez ocenę zawartości DNA DNA po barwieniu jodkiem propidium lub wartości rozpraszania światła, jak również pozytywność dla przeciwciał antybiotyny sprzężonych z izotiocyjanianem fluoresceiny. W mikroskopii elektronowej, znakowanie złotem aneksyny V było zlokalizowane na błonie tylko na błonie plazmatycznej apoptotycznych tymocytów i na szczątkach cytoplazmatycznych, prawdopodobnie wynikające z typowego apoptotycznego pękania. Nieznakowane tymocyty zawsze zawsze wykazywały normalną, nieapoptotyczną morfologię jądrową. Zastosowanie znakowania aneksyną V w mikroskopii elektronowej pozwoli na bardziej szczegółowy opis zdarzeń zdarzeń morfologicznych zachodzących podczas apoptozy. --- Zaproponowano, że bezpośrednie i pośrednie mechanizmy przyczyniają się do nierozwiązanej kwestii zubożenia komórek T CD4(+), które wynika z zakażenia HIV-1. Niedawno donieśliśmy, że poziomy czynnika martwicy nowotworów (TNF) w osoczu ligandu indukującego apoptozę (TRAIL) są podwyższone u pacjentów zakażonych HIV-1 i że korelują one z wiremią. W niniejszym badaniu zbadano ekspresję receptora śmierci TRAIL 5 (DR5) w jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej (PBMC) zakażonych HIV-1. krwi obwodowej (PBMC) pacjentów zakażonych HIV-1 i jego rolę w śmierci komórek T CD4(+). Ekspresja DR5 była podwyższona i związana z markerem apoptozy aneksyną V. Apoptoza była zmniejszona w komórkach T CD4(+) podczas hodowli z przeciwciałem anty-DR5. CD4(+), ale nie CD8(+), komórki T od niezakażonych dawców wyrażały TRAIL, DR5 i aktywowały kaspazę-3 podczas hodowli z zakaźnym lub niezakaźnym wirusem HIV-1, powodując preferencyjną apoptozę limfocytów T CD4(+). TRAIL, ekspresja kaspazy-3 i apoptoza były zależne od interferonu typu 1 (IFN). Indukcja apoptozy i ekspresji DR5 wymagała interakcji glikoproteiny 120 (gp120) - CD4. Na koniec przeanalizowaliśmy ekspresję DR5 przez limfocyty T CD4(+) w wysoce aktywnej terapii antyretrowirusowej (HA). pacjentów leczonych wysoce aktywną terapią antyretrowirusową (HAART). Zmniejszone miano wirusa i Zwiększona liczba CD4 u pacjentów reagujących na HAART była związana z spadek ekspresji DR5 mRNA przez limfocyty T CD4(+). Proponujemy nowy model, w którym model, w którym regulowany przez IFN typu 1 mechanizm TRAIL / DR5 indukuje apoptozę HIV-1-eksponowanych limfocytów T CD4(+). --- Przeniesienie fosfatydyloseryny z cytozolu na zewnętrzną powierzchnię błony plazmatycznej błony plazmatycznej została udokumentowana jako charakterystyczna cecha apoptozy w wielu typach komórek. Aneksyna V jest zależnym od wapnia białkiem wiążącym fosfolipidy, które ma wysokie powinowactwo do fosfatydyloseryny. Aby zbadać, czy aneksyna V stanowi marker apoptozy w ośrodkowym układzie nerwowym. nerwowym przeprowadziliśmy analizę histochemiczną jej wiązania w 21-dniowym mózgu szczura w różnych punktach czasowych po umiarkowanym jednostronnym niedotlenienia-niedokrwienia (HI). Neurony piramidalne CA1, które są selektywnie wrażliwe na uszkodzenie HI i które umierają przez mechanizm apoptotyczny wykazały wzrost wiązania aneksyny V 48-168 godzin po urazie. --- Exendin-4 (ex-4) jest długo działającym receptorem glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1R) agonista, który wywiera korzystny wpływ na kontrolę glikemii i promuje żywotność komórek żywotność komórek. W niniejszym badaniu zbadaliśmy antyapoptotyczne działanie ex-4, a także potencjalne mechanizmy odpowiedzialne za te efekty u szczurów szczurzych mezenchymalnych komórkach macierzystych pochodzących ze szpiku kostnego (BM-MSC) w warunkach niedoboru tlenu, pozbawienia glukozy i surowicy (OGD). Apoptoza MSC była indukowana przez poddanie komórek warunkom OGD przez 4 godziny i wykryto za pomocą aneksyny V/PI i Hoechst 33258. MSC były wstępnie kondycjonowane za pomocą ex-4 przez 12 h przed poddaniem ich warunkom OGD, a poziomy ekspresji markera apoptotycznego (rozszczepionego markera apoptotycznego (rozszczepionej kaspazy-3), markerów stresu retikulum endoplazmatycznego (ER) [fosforylowanej (p-)kinazy białkowej RNA podobnej do kinazy retikulum endoplazmatycznego (PERK), PERK, wiążące białko immunoglobulinowe (BIP), aktywujący czynnik transkrypcyjny 4 (ATF-4) i białka homologicznego C/EBP (CHOP)], a także markera przeżycia (Bcl-2). (Bcl-2) mierzono za pomocą analizy western blot. Ponadto, poziomy mRNA ATF-4 i CHOP określono metodą RT-qPCR. Test ELISA został użyty do zbadania aktywność wewnątrzkomórkowego cAMP. Co więcej, antagonista GLP-1R, exendin9-39 (ex9-39), inhibitor kinazy białkowej A (PKA), H89 i małe interferujące RNA (siRNA) ukierunkowane na szczurze ATF-4 i CHOP były współinkubowane z MSC. Wskaźnik apoptotyczny był znacznie zmniejszony po wstępnym kondycjonowaniu z ex-4 w sposób w sposób zależny od dawki (P<0,05). Markery stresu ER, p-PERK, BIP, ATF-4 i CHOP, były podwyższone w komórkach poddanych warunkom OGD. Wstępne kondycjonowanie Ex-4 znacząco obniżył poziom mRNA i białka ATF-4 i CHOP (P<0,05) oraz zwiększało aktywność wewnątrzkomórkowego cAMP (P<0,05). Co więcej, antyapoptotyczne działanie ex-4 zostało prawie odwrócone przez leczenie H89 lub ex9-39 (P<0,05); transfekcja siRNA-CHOP znacząco zmniejszyła szybkość apoptozy MSC i nie osłabiła cytoprotekcyjnego działania cytoprotekcyjnego działania ex-4. Podsumowując, wyniki te sugerują, że ex-4 chroni szczurze BM-MSC przed apoptozą indukowaną OGD poprzez aktywację szlaku PKA/cAMP i osłabienie szlaku sygnałowego stresu ER. Ex-4 może zatem okazać się środkiem terapeutycznym z potencjałem do poprawy żywotności MSC w środowisku niedokrwiennym, a co za tym idzie, do optymalizacji efektów terapeutycznych terapii MSC w ostrym zawale mięśnia sercowego. --- Eozynofile, główne komórki w zapaleniu astmatycznym, ulegają apoptozie lub zaprogramowanej śmierci komórkowej po pozbawieniu kontaktu z cytokinami promującymi przeżycie, takimi jak cytokinami, takimi jak IL-5 i GM-CSF. Celem tego badania była ocena szeregu technik ilościowego oznaczania apoptozy w ludzkich eozynofilach hodowanych z lub bez IL-5 lub GM-CSF i po leczeniu staurosporyną. Zależność Określono również związek między apoptozą a martwicą eozynofilów. Eozynofile "starzone" in vitro przez 48 godzin wykazywały degradację DNA endonukleazy, apoptotyczną morfologię, zwiększoną czerwoną autofluorescencję i eksternalizację fosfatydyloseryny (PS), jak oceniono przez wiązanie aneksyny V znakowanej FITC. Wiązanie aneksyny V-FITC było po raz pierwszy wykrywalne w eozynofilach utrzymywanych w temperaturze 37 C przez 5 godzin po oczyszczeniu. Metoda ta okazała się najbardziej czułym markerem apoptozy. Ocena morfologiczna mokrych preparatów eozynofilów za pomocą barwienia Kimura okazała się kolejnym najbardziej czułym markerem, a następnie zwiększona czerwona autofluorescencja. Ta ostatnia była stosunkowo mało czułą metodą do wykrywania apoptozy. Po 5, 20 i 24 godzinach hodowli błękit trypanu wskazywało, że żywotność eozynofili była wysoka (85-90% żywych komórek). Jednak barwienie jodkiem propidyny (PI) i cytometria przepływowa wykazały, że do 24 h h, około 75% komórek miało naruszoną integralność błony. Eozynofile utrzymywane w IL-5 lub GM-CSF wykazywały morfologię nieapoptotyczną i poziomy wiązania aneksyny V-FITC i wychwytu PI podobny do świeżo wyizolowanych komórek. Leczenie staurosporyną (10(-5) M) eozynofilów utrzymywanych w IL-5 lub GM-CSF skutkowało znaczącym poziomem morfologii apoptotycznej po 2 godzinach (23,8% +/- 6,9, p < 0,025), co było związane ze znikomym wiązaniem aneksyny. Po 6 h po leczeniu sturosporyną zaobserwowano znaczące wiązanie aneksyny-FITC (38% +/- 1,5, p < 0,025) zaobserwowano w porównaniu z 93% +/- 1,2 eozynofilów wykazujących morfologię apoptotyczną. morfologię apoptotyczną. Wykluczenie PI wykazało integralność błony we wszystkich punktach czasowych do 6 godzin. Tak więc eozynofile starzone in vitro pod nieobecność cytokin promujących żywotność cytokin promujących żywotność wykazują dowody zarówno apoptozy, jak i martwicy jednocześnie. W przeciwieństwie do tego, eozynofile traktowane staurosporyną wykazywały zarówno integralność błony i szybkie zmiany morfologiczne związane z apoptozą wykrywane przez jednoetapowe barwienie Kimura, które poprzedzało eksternalizację PS. --- CEL: Zbadanie wpływu kwercetyny na morfologię komórek i ekspresję VEGF w komórkach ostrej białaczki szpikowej NB4 in vitro. METODY: Cytomorfologię komórek NB4 oceniano za pomocą plamy Wrighta, apoptozę za pomocą markera apoptozy Aneksyny V, a poziom wydzielania VEGF za pomocą testu ELISA. WYNIKI: Typową apoptozę stwierdzono w komórkach NB4 po leczeniu kwercetyną. kwercetyną. Analiza markera apoptotycznego Aneksyny V wykazała, że szybkość apoptozy komórek komórek NB4 wzrosła po leczeniu kwercetyną. Wydzielanie VEGF przez komórki komórek NB4 było znacząco zmniejszone po leczeniu kwercetyną. WNIOSEK: Kwercetyna może indukować apoptozę i hamować wydzielanie VEGF w komórkach białaczki NB4 komórkach białaczkowych. --- W niniejszym artykule porównano wiarygodność czterech wcześniej opisanych cytofluorometrycznych metod kwantyfikacji apoptozy do fenotypowania apoptotycznych ludzkich limfocytów. Każdy z tych testów wykrywa różne zmiany komórkowe procesu apoptozy. procesu apoptozy. Zmiana integralności błony plazmatycznej może być oceniana po inkorporacji 7-AAD i translokacji fosfatydyloseryny z warstwy wewnętrznej do zewnętrznej warstwy błony plazmatycznej można wykryć za pomocą barwienia Barwienie aneksyną V FITC. Pęknięcia nici DNA w jądrach apoptotycznych można wykazać za pomocą testu ISNT, a modyfikacje morfologiczne można śledzić za pomocą kryteriów kryteria FSC/SSC. Analiza porównawcza apoptozy w hodowanych PBMC od pacjentów zakażonych pacjentów zakażonych wirusem HIV z uwzględnieniem parametrów FSC/SSC, barwienia 7-AAD i utrwalania aneksyny V aneksyny V wykazała, że ta ostatnia identyfikuje wczesne komórki apoptotyczne, również scharakteryzowane jako 7-AAD(low) z obniżonym FSC. Ponadto te trzy metody okazały się niezawodne i dały statystycznie podobne wyniki, gdy w połączeniu z wykrywaniem powierzchni komórek antygenów, takich jak CD4, CD8 i CD19 przez specyficzne mAbs. Co ważne, test 7-AAD z łatwością pozwolił na identyfikację ciałek apoptotycznych, które nadal były wybarwione przez przeciwciała przeciw powierzchni komórek i mogą zatem znacząco zniekształcać procent apoptozy w danym podzbiorze limfocytów. podzbiorze limfocytów. W niniejszym raporcie wskazujemy również, że test ISNT nie jest odpowiedni do fenotypowania apoptotycznych limfocytów w PBMC. W rzeczywistości może szczególnie niedoszacować wskaźnika apoptozy w podzbiorze limfocytów B. Zostało to stwierdzono, że jest to związane ze związanym z apoptozą spadkiem ekspresji antygenu na powierzchni komórki. ekspresji antygenu na powierzchni komórek, co jest dramatycznie nasilone w teście ISNT z powodu efekt usuwania etanolu stosowanego do permeabilizacji komórek. Na koniec proponujemy trzystopniową strategię analityczną w celu dokładnego fenotypowania apoptotycznych limfocytów ludzkich limfocytów. Obejmuje ona dwa etapy bramkowania wykonywane na podstawie kryteriów FSC/SSC i parametrach 7-AAD/FSC w celu wyeliminowania monocytów, granulocytów i granulocytów i ciałek apoptotycznych, a trzecim etapem jest sam etap fenotypowania, wykonywany w eksperymentach z podwójnym lub potrójnym barwieniem. W sumie te obserwacje podkreślają, że niezbędna jest krytyczna ocena zdolności metody cytofluorometrycznej do cytofluorometrycznej do fenotypowania komórek apoptotycznych w złożonych populacjach limfoidalnych limfoidalnych i że niedokładna identyfikacja podzbiorów komórek poddawanych apoptozie można łatwo przezwyciężyć, odpowiednio bramkując populację limfoidalną, i stosując testy, które zachowują strukturę powierzchni komórek. --- TŁO / CELE: Des-gamma-karboksy-protrombina (DCP), nieprawidłowa protrombina wytwarzana przez komórki raka wątrobowokomórkowego (HCC), jest znana jako marker HCC. Ostatnie badania wykazały, że wysoki poziom DCP jest związany ze złośliwym potencjałem HCC. złośliwym potencjałem HCC. W tym badaniu, naszym celem było zbadanie związek DCP z niepowodzeniem leczenia gefitynibem w HCC i czy DCP przeciwdziała indukowanemu przez gefitynib hamowaniu wzrostu i apoptozie HCC. METODY: Eksperymenty przeprowadzono na liniach komórkowych HCC HepG2 i PLC/PRF/5. Oceniono wpływ gefitynibu na HCC w obecności lub nieobecności DCP za pomocą bromku 3-[4, 5-dimetylotiazol-2-ylo]-2, 5-difenylo-tetrazoliowego (MTT) . Komórki apoptotyczne identyfikowano za pomocą barwienia aneksyną V-FITC/PI. Western blotting przeprowadzono w celu analizy ekspresji cząsteczek związanych z apoptotycznym szlakiem zależnym od kaspazy i receptorem naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) . WYNIKI: Gefitynib hamował proliferację komórek HCC i indukował apoptozę w komórkach HCC. komórkach. Działanie gefitynibu na komórki HCC było antagonizowane przez DCP. W obecności obecności DCP, komórki HCC były oporne na indukowane gefitynibem hamowanie proliferację i stymulację apoptozy. DCP zapobiegał aktywacji apoptotycznego szlaku zależnego od kaspazy indukowanego przez gefitynib. Te antagonistyczne antagonistyczne działanie DCP wynikało również z jego zdolności do regulacji w górę EGFR, c-Met i czynnika wzrostu hepatocytów (HGF) w komórkach HCC. WNIOSEK: DCP antagonizował indukowane gefitynibem hamowanie wzrostu komórek HCC poprzez przeciwdziałając apoptozie i regulując w górę szlak EGFR. Wysoki poziom DCP może zatem prowadzić do niskich wskaźników odpowiedzi lub prawdopodobnie braku odpowiedzi na gefitynib u pacjentów z HCC. --- We wczesnych etapach apoptozy na powierzchni komórek zachodzą zmiany, które do tej pory były trudne do rozpoznania. do tej pory pozostawały trudne do rozpoznania. Jedną z tych zmian błony błony plazmatycznej jest translokacja fosfatydyloseryny (PS) z wewnętrznej strony błony plazmatycznej do warstwy zewnętrznej, przez co PS zostaje odsłonięta na zewnętrznej powierzchni komórki. zewnętrznej powierzchni komórki. Aneksyna V jest zależnym od Ca2+ białkiem wiążącym fosfolipidy białko o wysokim powinowactwie do PS. Dlatego białko to może być stosowane jako czuła sonda sonda ekspozycji PS na błonie komórkowej. Translokacja PS na na zewnętrzną powierzchnię komórki nie jest unikalna dla apoptozy, ale występuje również podczas nekrozy komórek. martwicy komórek. Różnica między tymi dwiema formami śmierci komórki polega na tym, że podczas początkowych etapach apoptozy błona komórkowa pozostaje nienaruszona, podczas gdy w momencie nekrozy pozostaje nienaruszona. nekrozy błona komórkowa traci swoją integralność i staje się nieszczelna. staje się nieszczelna. Dlatego pomiar wiązania aneksyny V do powierzchni komórki jako wskaźnika apoptozy musi być przeprowadzony w połączeniu z testem wykluczenia barwnika w celu testem wykluczenia barwnika w celu ustalenia integralności błony komórkowej. Niniejszy artykuł opisano wyniki takiego testu, uzyskane w hodowanych komórkach HSB-2, poddanych apoptozie przez napromieniowanie i w ludzkich limfocytach po leczeniu deksametazonem. deksametazonem. Nieleczone i leczone komórki oceniano pod kątem apoptozy za pomocą mikroskopii świetlnej, mierząc ilość komórek hipodiploidalnych za pomocą cytometrii przepływowej DNA (FCM) i elektroforezy DNA w celu ustalenia czy doszło do fragmentacji DNA. Wiązanie aneksyny V oceniano za pomocą dwuwymiarowej FCM, a barwienie komórek oceniano za pomocą fluoresceiny izotiocyjanianem fluoresceiny (FITC) znakowanym aneksyną V (zielona fluorescencja), jednocześnie z wykluczeniem barwnika jodku propidium (PI) (negatywny dla czerwonej fluorescencji). Opisany test Opisany test rozróżnia komórki nienaruszone (FITC-/PI-), komórki apoptotyczne (FITC+/PI-) i komórki nekrotyczne (FITC+/PI+). W porównaniu z istniejącymi tradycyjnymi testami, test aneksyny V jest czuły i łatwy do przeprowadzenia. Test Test aneksyny V oferuje możliwość wykrywania wczesnych faz apoptozy apoptozy przed utratą integralności błony komórkowej i pozwala na pomiary kinetyki śmierci apoptotycznej w odniesieniu do cyklu komórkowego. Bardziej rozbudowany FCM pozwoli na rozróżnienie między różnymi subpopulacjami komórek, które mogą, ale nie muszą być zaangażowane w proces apoptozy. --- Przetestowaliśmy wpływ dwóch różnych stężeń (150 μg/l i 0,15 μg/l) mikotoksyny zearalenonu (ZEA) na parametry reprodukcyjne i ekspresję genów jąder u samców myszy. genów jąder u samców myszy. U dorosłych samców nie zaobserwowano zmniejszenia masy ciała lub zaobserwowano zmniejszenie masy ciała lub narządów rozrodczych, a kanaliki nasienne były morfologicznie normalne z trwającą spermatogenezą. Stwierdziliśmy jednak zmniejszone stężenie plemników, wzrost morfologicznie nieprawidłowych plemników i zwiększone wiązanie markera apoptotycznego aneksyny V. Badanie to koncentrowało się również na ocenie profili ekspresji genów. ocenę profili ekspresji 28 genów odgrywających ważną rolę w procesach zachodzących w jądrach. podczas procesów zachodzących w tkance jąder. Wykryliśmy zmiany w ekspresji genów ważnych dla prawidłowej spermatogenezy. Co zaskakujące, zaobserwowaliśmy zaobserwowaliśmy silniejszy efekt po ekspozycji na niższą dawkę ZEA. --- W celu zbadania wpływu standaryzowanych (referencyjnych) preparatów tytoniowych na ludzkie komórki jamy ustnej komórki jamy ustnej, dwie linie komórkowe raka płaskonabłonkowego jamy ustnej (101A, 101B) i normalne ludzkie komórki nabłonka dziąseł (HGEC) poddano działaniu dymu papierosowego całkowitym pyłem zawieszonym (TPM), tytoniem bezdymnym ekstrahowanym kompletną sztuczną śliną (ST/CAS) lub pożywką kondycjonowaną dymem papierosowym (WS-CM). WARTOŚCI EC-50 określone za pomocą testów z sulfodaminą B, różniły się w zależności od typu komórek i czynników. i czynników. Po znormalizowaniu do zawartości nikotyny, cytotoksyczność WS-CM i TPM była wyższa w porównaniu do obserwowanej w przypadku ST/CAS. Sama nikotyna nie miała cytotoksyczności lub minimalną cytotoksyczność dla wszystkich typów komórek w zastosowanym zakresie. Aktywacja pro-apoptotycznej kaspazy-3 we wszystkich typach komórek przy odpowiednich dawkach EC-50 dla wszystkich trzech czynników. TPM, ale nie ST/CAS lub WS-CM znacząco aktywował kaspazę-3 we wszystkich trzech typach komórek. Sortowanie komórek aktywowane fluorescencją (FACS) dla ekspresji markera wczesnej apoptozy aneksyny V i dla barwienia jądrowego przez 7-aminoaktynomycynę (7-AAD) ujawniło różne zakresy apoptozy w porównaniu do nieapoptotycznej śmierci komórek dla trzech czynników. Dane te charakteryzują zróżnicowane odpowiedzi normalnych i złośliwych komórek jamy ustnej po ekspozycji na TPM, ST/CAS lub WS-CM. Pomagają one w zrozumieniu zróżnicowanych skutków palnych w porównaniu z niepalnymi wyrobami tytoniowymi, a także w identyfikacji nowych biomarkerów ekspozycji na dym tytoniowy i jego wpływu na jamę ustną. --- Aneksyna V znakowana 99mTc została wykorzystana do obrazowania apoptozy guza indukowanej przez chemioterapię. Jednak ze względu na krótki okres półtrwania aneksyny V, wielokrotne wstrzyknięcia wstrzyknięcia radioznacznika są konieczne do uchwycenia szczytowej aktywności apoptotycznej. aktywności apoptotycznej. W tym badaniu oceniliśmy właściwości obrazowania aneksyny V znakowanej (111)In, długo krążącej aneksyny V. METODY: Zarówno glikol polietylenowy (PEG), jak i chelator metalu kwas dietylenotriaminopentaoctowy (DTPA) zostały jednocześnie wprowadzone do aneksyny V lub albuminy jaja kurzego poprzez zastosowanie heterofunkcyjnego prekursora PEG. Badania obrazowania przeprowadzono na myszach, którym podskórnie zaszczepiono ludzki nowotwory sutka MDA-MB-468. Myszy leczono poli(kwasem L-glutaminowym) kwasem L-glutaminowym)-paklitakselem, przeciwciałem monoklonalnym C225 lub kombinacją poli(kwasu L-glutaminowego) kwas) -paklitaksel i C225, a następnie dożylne wstrzyknięcie (111)In-DTPA-PEG-annexin V. Obrazy uzyskano 48 godzin po wstrzyknięciu radioznacznika. radioznacznika. Autoradiografia i TUNEL (terminalna deoksynukleotydylotransferazy za pośrednictwem znakowania nickiem dUTP) zostały wykonano na sąsiednich wycinkach guza w celu zlokalizowania komórek apoptotycznych. Właściwości Właściwości obrazowania unPEGylowanej aneksyny V i PEGylowanej owalbuminy zostały również w celu umożliwienia oceny specyficzności (111)In-DTPA-PEG-aneksyny V. WYNIKI: Wskaźnik apoptotyczny guza wzrósł z 1,67% +/- 0,31% na początku badania do 7,60% +/- 0,72% i 11,07% +/- 1,81%, odpowiednio, 4 dni po leczeniu poli(kwas L-glutaminowy)-paklitaksel lub połączony poli(kwas L-glutaminowy)-paklitaksel i C225. Wychwyt guza (procent wstrzykniętej dawki na gram guza [%ID/g]) PEGylowanej (111) In-DTPA-PEG-annexin 4 d po leczeniu był znacząco wyższy w guzach leczonych poli(kwasem L-glutaminowym)-paklitakselem (10,76 +/- 1,38 %ID/g; P = 0,001) oraz z połączonym poli(kwasem L-glutaminowym)-paklitakselem i C225 (9,84 +/- 2,51 %ID/g; P = 0,029) niż w nieleczonych guzach (6,14 +/- 0,67 %ID/g), co skutkuje lepszą wizualizacją leczonych guzów. (111)In-DTPA-PEG-annexin V rozprzestrzenił się w centralnej strefie guzów, podczas gdy (111)In-DTPA-annexin V był w dużej mierze ograniczony do obwodu guza. Ponadto, (111)In-DTPA-PEG-annexin V przez guzy korelował z indeksem apoptotycznym (r = 0,87, P = 0,02). Zwiększenie wychwytu niespecyficznego białka PEGylowanego (111)In-DTPA-PEG-ovalbumin zaobserwowano również po poli(L-glutaminowym) (55,6%), chociaż wzrost ten był mniejszy niż obserwowany dla (111)In-DTPA-PEG-ovalbumin. obserwowany dla (111)In-DTPA-PEG-annexin V (96,7%). WNIOSEK: Zwiększony wychwyt i lepsza wizualizacja dzięki (111) In-DTPA-PEG-annexin V w guzach litych po chemioterapii są mediowane zarówno poprzez specyficzne wiązanie z komórkami apoptotycznymi, jak i niespecyficzną retencję makromolekularnych środków kontrastowych w guzach. (111)Znakowana, PEGylowana aneksyna V może być stosowana do oceny odpowiedzi guza na chemioterapię. --- Zależne od Ca(2+) wiązanie aneksyny V z fosfatydyloseryną na powierzchni komórek jest wiarygodnym markerem apoptozy, który jest szeroko stosowany w testach apoptozy opartych na cytometrii przepływowej. cytometrii przepływowej. W tym artykule przedstawiamy nową klasę sond opartych na aneksynie V dla apoptozy. Lucyferaza z Renilla reniformis (RLuc) została połączona z aneksyną V i z powodzeniem wyrażona w formie rozpuszczalnej w Escherichia coli BL21 (DE3). Nowa sonda nowa sonda, Rluc / Aneksyna V, została oczyszczona i funkcjonalnie przetestowana do wykrywania apoptozy w indukowanych aktynomycyną D apoptotycznych komórkach Jurkat. Ponadto spontaniczna apoptoza w neutrofilach została wykazana przy użyciu nowej sondy. Wyniki wskazują, że Rluc/Annexin V może wiązać się z komórkami apoptotycznymi, a sygnał lucyferazy lucyferazy Renilla można wykryć za pomocą pomiarów luminometrycznych. The Dostępność Rluc/Annexin V może mieć potencjalne znaczenie komercyjne dla poprawy obecnych testów apoptozy. --- Niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie wątroby (NASH) charakteryzuje się rozległą infiltracją monocytów w wątrobie. naciek monocytów, a makrofagi pochodzące z monocytów odgrywają ważną rolę w regulując rozwój choroby. Jednak niewiele wiadomo na temat funkcjonalnych zmian zachodzących w makrofagach wątrobowych podczas progresji NASH. W tym badaniu, zbadaliśmy fenotypowe i funkcjonalne modyfikacje makrofagów wątrobowych w eksperymentalnym NASH indukowanym przez karmienie myszy C57BL/6 dietą z niedoborem metioniny i choliny (MCD). z niedoborem metioniny i choliny (MCD) do 8 tygodni. U myszy ze stłuszczeniowym zapaleniem wątroby F4/80-dodatnie makrofagi zwiększały się równolegle z postępem choroby i tworzyły małe skupiska powiększonych i wakuolizowanych komórek. W immunofluorescencji komórki te zawierały pęcherzyki lipidowe dodatnie pod względem markera komórek apoptotycznych aneksyny V, co sugeruje fagocytozę ciał apoptotycznych pochodzących z martwych hepatocytów obciążonych tłuszczem. Cytometria przepływowa ujawniła, że te powiększone makrofagi wyrażały markery monocytów zapalnych (CD11b, Ly6C, TNF-α) markery. Jednakże, w porównaniu do makrofagów o regularnych rozmiarach, powiększony podzbiór charakteryzował się zwiększoną produkcją arginazy-1 i mediatorów przeciwzapalnych mediatorów przeciwzapalnych IL-10 i aneksyny A1. Podobne wakuolizowane makrofagi wytwarzające aneksynę A1 były również widoczne w biopsjach wątroby pacjentów z NASH. U myszy z NASH, akumulacja powiększonych komórek F4/80(+) była równoległa z spadek ekspresji markerów aktywacji makrofagów M1 iNOS, IL-12 i CXCL10, podczas gdy poziomy markerów polaryzacji M2 arginazy-1 i MGL-1 pozostały niezmienione. Co ciekawe, obniżenie ekspresji IL-12 dotyczyło głównie podgrupy makrofagów o regularnych rozmiarach. Wnioskujemy, że podczas NASH gromadzenie się tłuszczu w makrofagach wątrobowych promuje produkcję mediatorów przeciwzapalnych, które wpływają na wątrobowe odpowiedzi zapalne. odpowiedzi. --- Magnetyczne sortowanie komórek (MACS) przy użyciu mikrokul sprzężonych z aneksyną V eliminuje apoptotyczne plemniki w oparciu o eksternalizację reszt fosfatydyloseryny pozostałości fosfatydyloseryny. Procedura dostarcza dwóch frakcji plemników: ujemnych pod względem aneksyny V (nieapoptotyczne) i aneksyny V-dodatnie (apoptotyczne). Naszym celem było określenie czy potencjał zapładniający plemników można poprawić, wybierając frakcję frakcji nieapoptotycznej przy użyciu MACS. Próbki nasienia (n = 35) zostały poddane separacji na gradiencie gęstości, a następnie MACS. Stopień apoptozy został oceniano poprzez pomiar poziomów aktywowanej kaspazy 3 przy użyciu znakowanych fluoresceiną inhibitorów kaspazy, zmiany potencjału błony mitochondrialnej (MMP) przy użyciu lipofilowego barwnika kationowego i fragmentacji DNA przy użyciu terminalnego dezoksynukleotydylotransferazy za pośrednictwem testu znakowania nickiem fluoresceiny-dUTP. Potencjał zapłodnienia plemników oceniano za pomocą testu penetracji oocytów chomika i wstrzyknięcie plemnika do oocytu chomika (ICSI). Aneksyna V-ujemne plemniki wykazywały wyższą jakość pod względem wysokiej ruchliwości, niskiej aktywacji kaspazy aktywacji kaspazy 3, integralności MMP i niewielkiego stopnia fragmentacji DNA. Plemniki ujemne pod względem aneksyny V wykazywały wyższą zdolność penetracji oocytów, ale porównywalną dekondensację chromatyny plemników (SCD) po ICSI. I odwrotnie, plemniki plemniki aneksyny V-dodatniej wykazywały niską jakość i potencjał zapłodnienia. potencjał zapłodnienia. Wskaźnik penetracji oocytów był ujemnie skorelowany z ekspresją markerów apoptotycznych. ekspresją markera apoptotycznego, podczas gdy SCD po ICSI było związane tylko z apoptozą na błonach uszkodzonych przez plemniki. Wnioskujemy, że apoptoza wydaje się wpływać na szybkość penetracji plemników przez komórki jajowe; jednak wydaje się, że nie wpływa ona na wczesne etapy zapłodnienia, takie jak zapłodnienia, takich jak SCD w plemnikach zdrowych dawców. Wybór plemników plemników nieapoptotycznych przez MACS może być wykorzystana do poprawy wyników zapłodnienia in vitro poprzez zwiększenie penetracji plemnik-komórka jajowa. --- Niedawno opracowaliśmy prostą i silną terapeutyczną liposomową szczepionkę przeciwnowotworową składającą się z antygenu peptydowego i kationowego lipidu. Molekularny mechanizm adiuwantowości kationowego liposomu został zbadany i opisany w bieżącym raporcie. raporcie. Po pierwsze, wykazano, że kationowy liposom DOTAP, ale nie neutralny liposom DOPC, generuje reaktywne formy tlenu (ang. generuje reaktywne formy tlenu (ROS) w mysich komórkach dendrytycznych pochodzących ze szpiku kostnego (BMDC). komórkach dendrytycznych szpiku kostnego myszy (BMDC). Generowanie ROS przez DOTAP było wymagane do aktywacji ERK i p38 oraz indukcji chemokin/cytokin. Ponadto, ROS były wykazano, że są zaangażowane w ekspresję cząsteczek ko-stymulujących CD86/CD80 indukowanej przez DOTAP. Jednakże, gdy stężenie DOTAP wzrosło z 50 do 800 microM, marker apoptotyczny Aneksyna V i podwójnie dodatnie komórki ROS wzrosły, co sugeruje, że wysoka dawka generowanych przez DOTAP ROS powoduje apoptozę komórek. In vivo, optymalna ilość ROS w drenujących węzłach chłonnych (DLN) i aktywność przeciwnowotworowa (HPV pozytywny guz TC-1) indukowana przez peptyd E7 (antygen pochodzący z E7 onkoproteiny wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV) typu 16) w postaci 100 nmol DOTAP zostały osłabione przez włączenie DOPC do preparatu, co sugeruje, że ROS są niezbędne dla indukowanej szczepionką aktywności przeciwnowotworowej. Co więcej, 600 nmol DOTAP/E7 wygenerował ogromną ilość ROS w DLN i nie wykazał aktywności guza regresji. Co ciekawe, ROS indukowane 600 nmol DOTAP / E7 zostały dostrojone do tego samego poziomu ten sam poziom indukowany przez 100 nmol DOTAP / E7 przez dodanie DOPC do preparatu i ten preparat wykazał aktywność regresji guza. Podsumowując, DOTAP jest aktywnym stymulatorem DC powodującym aktywację ERK i p38 oraz indukcję chemokin, cytokin i cząsteczek współstymulujących, w których pośredniczy odpowiednia ilość ilość ROS. Nasze dane wyjaśniły ważny mechanizm działania adiuwantowego kationowego liposomu i mogą ułatwić racjonalne projektowanie syntetycznych lipidów opartych na syntetycznych lipidach i formulacji szczepionek. --- Informacje o autorze: (1)Department of Rheumatology and Clinical Immunology, University of Groningen, Uniwersyteckie Centrum Medyczne w Groningen, Groningen, Holandia, Oddział Reumatologii, Wydział Medycyny Wewnętrznej, Seoul National University College of Medicine, Seul, Korea. of Medicine, Seoul, Korea, Department of Pathology and Medical Biology and Department of Laboratory Medicine, Section Medical Immunology, University of Groningen, University Medical Center Groningen, Groningen, Holandia Oddział Reumatologii i Immunologii Klinicznej, Uniwersytet w Groningen, Uniwersyteckie Centrum Medyczne w Groningen, Groningen, Holandia, Oddział Reumatologii, Wydział Medycyny Wewnętrznej, Seoul National University College of Medicine, Seul, Korea. of Medicine, Seoul, Korea, Department of Pathology and Medical Biology and Department of Laboratory Medicine, Section Medical Immunology, University of Groningen, University Medical Center Groningen, Groningen, Holandia. k.s.m.van.der.geest@umcg.nl. (2)Department of Rheumatology and Clinical Immunology, University of Groningen, University Medical Center Groningen, Groningen, The Netherlands, Division of Reumatologii, Wydział Medycyny Wewnętrznej, Seoul National University College of Medicine, Seul, Korea. of Medicine, Seoul, Korea, Department of Pathology and Medical Biology and Department of Laboratory Medicine, Section Medical Immunology, University of Groningen, University Medical Center Groningen, Groningen, Holandia. --- Nieodpowiednia lub nadmierna apoptoza (zaprogramowana śmierć komórki) jest związana z wieloma chorobami. z wieloma chorobami. Metoda obrazowania apoptozy in vivo, zamiast wymagać histologicznej oceny tkanki, mogłaby pomóc w podejmowaniu decyzji terapeutycznych w tych zaburzeniach. Zaprogramowana śmierć komórki jest związana z dobrze zaplanowaną serią zdarzeń skutkujących zaprzestaniem normalnego funkcjonowania komórki i ostatecznym zanikiem i ostatecznym zniknięciem komórki. Jednym z elementów apoptozy jest sygnalizowanie sąsiednim komórkom, że dana komórka popełnia samobójstwo poprzez eksternalizację fosfatydyloseryny do zewnętrznego płatka błony komórkowej. Aneksyna V, endogenne ludzkie białko o masie 32 kDa, ma wysokie powinowactwo do fosfatydyloseryny związanej z błoną. Połączyliśmy aneksynę V z dwufunkcyjnym odczynnikiem hydrazynonotynamidowym (HYNIC) w celu przygotowania technetu-99m HYNIC-aneksyny V i wykazaliśmy lokalizację radioaktywności w tkankach poddawanych apoptozie in vivo. W niniejszym raporcie opisujemy wyniki serii eksperymentów eksperymentów na myszach i szczurach w celu scharakteryzowania biologicznego zachowania (99m)Tc-HYNIC-aneksyny V. Badania biodystrybucji przeprowadzono w grupach szczurów po 10-180 minutach od podania. szczurów po 10-180 minutach od dożylnego wstrzyknięcia (99m)Tc-HYNIC-aneksyny V. W celu oszacowania stopnia apoptozy, (99m)Tc-HYNIC-aneksyna V została podana dożylnie. w celu oszacowania stopnia apoptozy wymaganego do lokalizacji (99m)Tc-aneksyny V in vivo, myszy poddano działaniu deksametazonu w dawkach od od 1 do 20 mg / kg, 5 godzin przed podaniem (99m) Tc-HYNIC-annexin V, w celu indukować apoptozę grasicy. Grasicę wycięto 1 godzinę po wstrzyknięciu HYNIC-annexin V; tymocyty izolowano, inkubowano z Hoechst 33342, a następnie jodkiem propidium i analizowano na sorterze komórek aktywowanym fluorescencją. Każda posortowaną populację komórek zliczono w liczniku scyntylacyjnym. Aby przetestować (99m)Tc-HYNIC-annexin V jako znacznik do zewnętrznego obrazowania radionuklidowego apoptotycznej śmierci komórek, obrazowanie radionuklidowe myszy z defektem Fas (myszy lpr / lpr) i myszy typu dzikiego leczonych przeciwciałem przeciwko Fas (anty-Fas) przeprowadzono 1 godzinę po wstrzyknięciu. h po wstrzyknięciu. Badania biodystrybucji u szczurów wykazały klirens krwi (99m)Tc-HYNIC-annexin V. Nerki miały najwyższe stężenie radioaktywności przez cały czas. najwyższe stężenie radioaktywności we wszystkich punktach czasowych. Badania na myszach grasicy myszy wykazały 40-krotny wzrost stężenia (99m)Tc-HYNIC-aneksyny V w apoptotycznych tymocytach w porównaniu z populacją żywych komórek. Korelacja r=0,78 między radioaktywnością a cytometrią przepływową i histologicznymi dowodami apoptozy. dowodami apoptozy. Badania obrazowe u myszy lpr/lpr i myszy typu dzikiego wykazały znaczny wzrost aktywności w wątrobie myszy typu dzikiego leczonych anty-Fas, podczas gdy nie było znaczącej zmiany, niezależnie od podawania anty-Fas u myszy lpr/lpr. Doskonałe obrazy apoptozy wątroby uzyskano uzyskano u myszy typu dzikiego 30 minut po wstrzyknięciu (99m)Tc-HYNIC-annexin V. Wyniki obrazowania były zgodne z analizą histologiczną u tych zwierząt. Podsumowując, badania te potwierdzają wartość wychwytu (99m)Tc-HYNIC-annexin V jako markera do wykrywania i kwantyfikacji komórek apoptotycznych in vivo.

Czy aneksyna V jest markerem apoptotycznym?

Tak, aneksyna V jest wczesnym markerem apoptotycznym.

Wstęp: Pacjentom z rakiem przewodowym in situ (DCIS) nie przepisuje się obecnie przepisywane adiuwantowe leczenie systemowe po zabiegu chirurgicznym i radioterapii. Należy przewidzieć, które pacjentki z DCIS odniosą korzyści z radioterapii. Sugeruje się, że statyny wywierają działanie radiouczulające. Cel dla obniżających poziom cholesterolu jest reduktaza HMG-CoA (HMGCR), enzym ograniczający szybkość metabolizmu mewalonianu. enzym w szlaku mewalonianu. Celem tego badania było zbadanie ekspresji HMGCR w DCIS i zbadanie jej wartości predykcyjnej dla leczenia. METODY: Populacyjna kohorta obejmująca 458 kobiet, u których zdiagnozowano pierwotnego DCIS w latach 1986-2004 była obserwowana do listopada 2011 r. w celu zbadania długoterminowego przeżycia. Skonstruowano mikromacierze tkanek nowotworowych i przeprowadzono analizy immunohistochemiczne w celu wykrycia cytoplazmy. przeprowadzono analizy immunohistochemiczne w celu wykrycia ekspresji białka cytoplazmatycznego HMGCR. Związek między ekspresją DCIS HMGCR a inwazyjnym rakiem piersi przeżyciem wolnym od nawrotu (RFSinv) i przeżyciem całkowitym (OS) analizowano za pomocą Krzywe Kaplana-Meiera, test logarytmiczny i analizę proporcjonalnego ryzyka Coxa. WYNIKI: HMGCR ulegał silnej ekspresji w 24% ocenianych próbek DCIS, umiarkowana ekspresja w 46% i słaba ekspresja w 23%; brak ekspresji wykryto w 7% próbek. wykryto w 7% próbek. W czasie obserwacji (mediana 13,8 lat), 61 pacjentek zdiagnozowano inwazyjny nawrót raka piersi, a 80 pacjentek zmarło. pacjentek zmarło. Surowa analiza nie wykazała korzyści w zakresie przeżycia wynikających z radioterapii. Jednak u pacjentek z silną ekspresją HMGCR stwierdzono poprawę RFSinv (log (log rank, p = 0,03) i OS (log rank, p = 0,04) po radioterapii. Nie zaobserwowano statystycznie statystycznie istotnej interakcji dla HMGCR i radioterapii (RFSinv p = 0,69 i OS p = 0,29). WNIOSKI: Badanie to wykazało ekspresję HMGCR w DCIS i sugeruje, że HMGCR jako marker predykcyjny odpowiedzi na pooperacyjną radioterapię w DCIS, chociaż test interakcji był nieistotny. Przyszłe badania DCIS dotyczące potencjału leczenia statynami ukierunkowanego na HMGCR są uzasadnione. --- Pacjenci z wysokim stężeniem cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDLC) i bezobjawowym wysokim poziomem kinazy kreatynowej (CK) (> lub=250, ale <2500 IU/L, 10-krotność górnej granicy normy laboratoryjnej [UNL]). (>lub=250, ale <00 IU/L, 10x górna granica normy [UNL]) często nie są włączane do leczenia statynami lub statyny są odstawiane z powodu obaw związanych z zapaleniem mięśni i rabdomiolizą. W niniejszym raporcie prospektywnie zbadaliśmy hipotezę, że bezobjawowi pacjenci z wysokim CK (> lub = 250, ale < 2500 IU / L) dobrze tolerują statyny w dawkach zmniejszających LDLC do celu, poniżej 100 mg/dl, bez rozwoju zapalenia mięśni i stawów. Oceniliśmy 3 grup pacjentów skierowanych do nas z powodu bezobjawowego wysokiego stężenia CK (> lub=250, ale <2500 j.m./l) - 1 grupa (n = 29) przyjmowała statyny w momencie skierowania i kontynuowała leczenie na statynach, 1 grupa (n = 20) nie przyjmująca statyn i rozpoczynająca przyjmowanie statyn oraz 1 grupa (n = 19) nie przyjmujących statyn i nie otrzymujących statyn - wszystkie ponownie badane 1 miesiąc po wejściu a następnie co 3 miesiące. Spośród 68 pacjentów, 59 (87%) miało CK większe niż 1 do 3 razy UNL, 7 (10%) miało CK większe niż 3 do 5 razy UNL, a 2 (3%) miało CK większe niż 5 do 10 razy UNL. Po 1,2 miesiąca obserwacji u 29 pacjentów statyny, mediana CK spadła z 353 do 301 (P = .0018) i wyniosła 287 (P = .015) po podaniu statyny. (P = .015) po 4 miesiącach. Po 1,3 miesiąca obserwacji u 20 pacjentów bez statyny, mediana CK spadła z 397 do 292 (P = .0094) i wynosiła 419 po 4,1 miesiącach. po 4,1 miesiącach. Po 1,1 miesiąca obserwacji u 19 pacjentów bez statyny-->bez statyny, mediana CK mediana CK spadła z 392 do 323 (P = .14) i wynosiła 271 (P = .029) po 4,2 miesiącach. 4,2 miesiąca. W analizie powtarzanych pomiarów nie stwierdzono różnic w początkowym CK między 3 grupami leczenia; CK spadło (P = .04) u pacjentów bez statyny-->bez statyny pacjentów. Pomimo wysokiego wyjściowego CK (48 pacjentów z CK 1-5x UNL, 1 z CK 5-10x UNL), u żadnego pacjenta w trakcie obserwacji na statynach nie rozwinęło się CK większe niż 10 niż 10-krotność UNL (2500 IU/L), żaden nie odstawił statyny ani nie zmniejszył dawki statyny z powodu bólu mięśni i zapalenia mięśni oraz nie wystąpiła rabdomioliza. Wysoki poziom CK przed leczeniem CK, szczególnie od 1 do 5 razy wyższa od UNL, nie powinna być przeszkodą w rozpoczęciu lub kontynuowania stosowania statyn w celu obniżenia LDLC. --- Ostatnie duże badania kliniczne wykazały, że inhibitory reduktazy HMG-CoA lub statyny, znacznie zmniejszają zachorowalność i śmiertelność, gdy są stosowane w pierwotnej i wtórnej profilaktyce chorób sercowo-naczyniowych. pierwotnej i wtórnej prewencji chorób sercowo-naczyniowych. Ustalono, że ustalono, że korzyści z terapii statynami w chorobach sercowo-naczyniowych można wytłumaczyć nie tylko można wytłumaczyć nie tylko obniżającym stężenie lipidów potencjałem statyn, ale także mechanizmami niezwiązanymi z lipidami (tzw. mechanizmy niezwiązane z lipidami (tzw. "efekty plejotropowe"), które przyczyniają się do pozytywny wpływ statyn na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych. Mechanizmy Układ krzepnięcia i układ fibrynolityczny to dwa oddzielne, ale wzajemnie powiązane kaskady enzymatyczne, które regulują kaskady enzymatyczne, które regulują tworzenie i rozpad fibryny. Liczne badania wykazały, że zaburzenia krzepnięcia i fibrynolizy i fibrynolizy przyczyniają się do rozwoju i progresji miażdżycy, a także wpływają na częstość występowania zdarzeń klinicznych związanych z miażdżycą. Wysokie poziomy lub aktywności fibrynogenu, czynnika VII, czynnika VIII, czynnika von Willebrand von Willebranda (vWF), rozpuszczalnej trombomoduliny, tkankowego aktywatora plazminogenu (tPA) i inhibitora aktywatora plazminogenu. tkankowego aktywatora plazminogenu (tPA) i inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1). zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością związaną z chorobami układu krążenia. Badania eksperymentalne i wiele badań klinicznych wykazały ostatnio, że statyny wywierają korzystny wpływ na parametry hemostatyczne, w tym te, które są czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Statyny zmniejszają aktywność prokoagulacyjną, która jest obserwowana na różnych etapach kaskady krzepnięcia, w tym aktywność czynnika tkankowego (TF), konwersję protrombiny do trombiny i aktywność trombiny aktywność trombiny. W niektórych badaniach statyny obniżały również poziom fibrynogenu. Poprzez zmianę i aktywność tPA i PAI-1, statyny wydają się stymulować fibrynolizę. fibrynolizę. Dane dotyczące wpływu skojarzonego leczenia statynami i innymi lekami na hemostazę innymi lekami na hemostazę są raczej ograniczone. Sugerują one, że statyny w połączeniu z pochodnymi kwasu fibrynowego, kwasami tłuszczowymi omega-3 i 17beta-estradiolem są lepsze od samych statyn. Jedyne dwa badania kliniczne przeprowadzone z ostrymi zespołami wieńcowymi wykazały stosunkowo słaby wpływ statyn na hemostazę. statyn na hemostazę u tych pacjentów. Chociaż różne statyny mogą statyny mogą wywierać różny wpływ na poszczególne zmienne, nie ma przekonujących danych wskazujących że różnice w ich właściwościach fizykochemicznych i farmakokinetycznych znacząco zmieniają ich wpływ netto na nadmierną aktywność prokoagulacyjną. Oprócz Oprócz działania obniżającego stężenie lipidów, statyny hamują syntezę kilku ważnych niesterolowych izoprenoidów pochodzących ze szlaku mewalonianu, zwłaszcza pirofosforany farnezylu i geranylgeranylu, które poprzez zwiększoną prenylację białek są zaangażowane w regulację wielu procesów komórkowych. Jest to Przypuszcza się, że hamujący wpływ statyn na szlak mewalonianowy jest zaangażowany w regulację niektórych kluczowych etapów procesów krzepnięcia i fibrynolizy. i fibrynolizy. W ten sposób prawdopodobnie regulują one syntezę TF, tPA i PAI-1, a być może kontrolują również wytwarzanie i aktywność trombiny. Korzystny wpływ statyn na procesy krzepnięcia i fibrynolizy może być odpowiedzialny za ich zdolność do zmniejszania liczby zdarzeń sercowo-naczyniowych. Niezależny od lipidów wpływ statyn na hemostazę może przyczyniać się do znacznego zmniejszenia częstości występowania śmiertelności, hospitalizacji i rewaskularyzacji u pacjentów leczonych tymi lekami. --- CO JUŻ WIADOMO NA TEN TEMAT: * Rosnące dowody na przeciwzapalne działanie statyn Przeciwzapalne działanie statyn wzbudziło zainteresowanie tym, czy mogą one być korzystne w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). może być korzystne w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), przewlekłej choroby charakteryzującej się wysokim poziomem stanu zapalnego. przewlekłych chorób charakteryzujących się wysokim poziomem stanu zapalnego. * Badanie TARA (McCarey 2004) sugerowało znaczące zmniejszenie aktywności choroby u pacjentów z RZS pacjentów z RZS randomizowanych do atorwastatyny w porównaniu z tymi, którym podawano placebo. placebo. * Jednakże, ponieważ sygnał zgłoszony w badaniu był niewielki, potrzebne są dalsze dowody. potrzebne są dalsze dowody. CO WNOSI TEN ARTYKUŁ: * Zbadaliśmy możliwe działanie przeciwzapalne statyn w kohorcie pacjentów z atorwastatyną. przeciwzapalne statyn w kohorcie pacjentów z RZS przy użyciu dużej bazy danych bazy danych. * Zgodnie z naszą wiedzą, jest to największe badanie dotyczące przeciwzapalnego działania statyn. przeciwzapalnego działania statyn. * Nasze dane nie wykazują żadnego korzystnego korzystnego wpływu statyn na zmniejszenie stanu zapalnego u pacjentów z RZS. CEL: Zbadanie możliwego przeciwzapalnego działania statyn w kohorcie pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów. pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS). METODY: Przeprowadziliśmy badanie kohortowe obejmujące wszystkich pacjentów z co najmniej jednym co najmniej jednym roszczeniem z tytułu RZS przy użyciu LifeLink, bazy danych roszczeń z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego. Rozpoczęcie i zaprzestanie doustnej terapii steroidowej (OS) traktowano jako surogat odpowiednio za zaostrzenie stanu zapalnego i kontrolowany stan zapalny. Podzieliliśmy pacjentów z RZS na dwie podkohorty w zależności od tego, czy stosowali OS w określonym przedziale czasowym od określonego przedziału czasowego od daty indeksu RZS (pierwsze zarejestrowane zgłoszenie RZS w bazie danych). w bazie danych). Modele proporcjonalnego ryzyka Coxa zostały wykorzystane do oceny związku między zmienną w czasie ekspozycją na jakiekolwiek statyny a (i) rozpoczęciem terapii OS u osób (i) rozpoczęciem terapii OS u osób niestosujących OS w dniu indeksu RZS oraz (ii) zaprzestaniem terapii OS u osób użytkowników OS w dniu indeksu RA, kontrolując potencjalne czynniki zakłócające. WYNIKI: Stwierdzono, że 31 451 osób nie stosujących OS w dniu indeksu RZS i 6026 osób stosujących OS w oknie czasowym w dniu indeksu RZS. Wyniki dotyczące obu subkohort były spójne z brakiem związku między ekspozycją na statyny a ryzykiem rozpoczęcia/zakończenia terapii OS: współczynnik ryzyka (HR) rozpoczęcia terapii OS wynosił 0,96 (95% przedział ufności 0,9, 1,01) w subkohorcie osób niestosujących statyny oraz zaprzestania terapii OS wynosił 0,95 (0,87, 1,05) w subkohorcie osób stosujących terapię OS w momencie rozpoznania RZS. terapii OS w momencie rozpoznania RZS. WNIOSKI: Dane te nie wykazują żadnego korzystnego wpływu statyn na zmniejszenie stanu zapalnego u pacjentów z RZS. --- Zarówno statyny, jak i ligandy receptora aktywowanego przez proliferatory peroksysomów (PPAR) gamma chronią przed postępem miażdżycy. W W niniejszym badaniu zbadaliśmy wpływ statyn na aktywację PPARgamma w makrofagach. makrofagach. Statyny zwiększały aktywność PPARgamma, która była hamowana przez mewalonian, farnezylopirofosforan lub geranylgeranylopirofosforan. Ponadto, inhibitor transferazy farnezylowej i inhibitor transferazy geranylgeranylowej naśladowały działanie statyn. Statyny hamowały translokacje błonowe Ras, RhoA, Rac i Cdc42, a nadekspresja dominująco-ujemnych mutantów RhoA (DN-RhoA) i Cdc42 (DN-Cdc42), ale nie Ras lub Rac, zwiększała aktywność PPARgamma aktywność. Statyny indukowały kinazę regulowaną sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK)1/2 i p38 aktywację kinazy białkowej aktywowanej mitogenami (MAPK). Jednak DN-RhoA i DN-Cdc42 aktywowały p38 MAPK, ale nie ERK1/2. Inhibitory specyficzne dla ERK1/2 lub p38 MAPK inhibitory znosiły indukowaną statynami aktywację PPARgamma. Statyny indukowały ekspresja cyklooksygenazy (COX) -2 i zwiększona wewnątrzkomórkowa 15-deoksy-Delta(12,14)-prostaglandyny J(2) (15d-PGJ(2)) poprzez poziomy zależne od ERK1/2 i zależne od p38 MAPK, a inhibitory lub małe interferujące RNA COX-2 hamowały indukowaną statynami aktywację PPARgamma. Statyny aktywują również PPARalfa poprzez zależny od COX-2 wzrost poziomu 15d-PGJ(2). Ponadto wykazaliśmy, że statyny hamowały indukowany lipopolisacharydem czynnik martwicy nowotworów alfa lub ekspresję mRNA białka chemoatraktanta monocytów-1, a te efekty przez statyny zostały zniesione przez antagonistę PPARgamma T0070907 lub przez małe interferujące RNA PPARgamma lub PPARalfa. Statyny indukowały również ekspresję mRNA A1 lub CD36 mRNA, a efekty te były tłumione przez małe interferujące RNA PPARgamma lub PPARalfa. Podsumowując, statyny indukują zależny od COX-2 wzrost poziomu 15d-PGJ(2) poprzez RhoA- i Cdc42-zależny szlak p38 MAPK oraz niezależny od RhoA i Cdc42 szlak ERK1/2, aktywując w ten sposób PPARgamma. Statyny aktywują również PPARalfa poprzez szlak zależny od COX-2. Te statyny mogą wyjaśniać ich działanie przeciwmiażdżycowe. --- ZNACZENIE: Inhibitory reduktazy 3-hydroksy-metyloglutarylo-koenzymu A lub statyny są ważnymi środkami terapeutycznymi obniżającymi poziom cholesterolu w surowicy. statyny są ważnymi środkami terapeutycznymi obniżającymi poziom cholesterolu w surowicy. Jednak ostatnie badania sugerują, że statyny mogą wywierać działanie ateroprotekcyjne poza obniżaniem poziomu cholesterolu. Te tak zwane "efekty plejotropowe" obejmują wpływ statyn na komórki naczyniowe i zapalne. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, czy inne szlaki sygnałowe, które są zaangażowane w miażdżycę mogą być celem działania statyn, a jeśli tak, to czy osoby z "nadaktywnością" tych szlaków mogą odnieść korzyści z terapii statynami, niezależnie od poziomu cholesterolu w surowicy. poziomu cholesterolu w surowicy. OSTATNIE OSIĄGNIĘCIA: Statyny hamują syntezę izoprenoidów, które są ważne dla funkcjonowania szlaku kinazy ROCK (Rho/Rho-associated coiled-coil containing (ROCK). Rzeczywiście, ostatnie badania sugerują, że hamowanie szlaku szlaku Rho/ROCK przez statyny może prowadzić do poprawy funkcji śródbłonka i zmniejszenie stanu zapalnego naczyń krwionośnych i miażdżycy. Tak więc, szlak Rho/ROCK pojawił się jako ważny cel terapii statynami w celu zmniejszenia miażdżycy i prawdopodobnie chorób sercowo-naczyniowych. KRYTYCZNE ZAGADNIENIA: Ponieważ miażdżyca jest zarówno chorobą lipidową, jak i zapalną. chorobą zapalną, ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób hamowanie szlaku Rho/ROCK może może przyczyniać się do przeciwmiażdżycowego działania statyn. PRZYSZŁE KIERUNKI: Rola ROCK (ROCK1 i ROCK2) w śródbłonku, mięśniach gładkich i komórkach zapalnych wymaga mięśniach gładkich i komórkach zapalnych musi zostać określona w kontekście miażdżycy. aterogenezy. Mogłoby to doprowadzić do opracowania specyficznych inhibitorów ROCK1 lub ROCK2 które mogłyby przynieść większe korzyści terapeutyczne przy mniejszej toksyczności. Konieczne będzie również przeprowadzenie badań klinicznych w celu ustalenia, czy hamowanie ROCK, ze statynami i bez nich, może prowadzić do dalszego zmniejszenia miażdżycy i chorób sercowo-naczyniowych. --- W komórkach nabłonka pęcherzyka żółciowego (GBEC), ligandy PPARalfa i PPARgamma modulują zapalenie poprzez tłumienie produkcji TNFalfa i zapobiegają nadmiernej akumulacji cholesterolu poprzez aktywację ABCA1. Ostatnio wykazano, że inhibitory reduktazy HMG-CoA HMG-CoA (statyny) aktywują PPARalfa i PPARgamma w różnych komórkach komórkach, ale nie przeprowadzono badań nad ich wpływem na GBEC. Celem tego badania było zatem określenie wpływu statyn na ekspresję PPAR i ABCA1 i przeciwzapalne działanie statyn w GBEC. Psy GBEC hodowano na płytkach Petriego. Ekspresja białek PPARalfa, PPARgamma i ABCA1 mierzono za pomocą analizy Western blotting po leczeniu symwastatyną, prawastatyną, NO-prawastatyną, ligandem PPARalfa lub ligandem PPARgamma w podłożu hodowlanym. Ekspresję mRNA ABCA1 i LXRalfa oceniano metodą RT-PCR. oszacowano metodą RT-PCR. Ekspresję mRNA TNFalfa mierzono metodą RT-PCR po 24 godzinach h wstępnego leczenia statynami, poprzedzającego 1 h obciążenia lipopolisacharydem (LPS) obciążenie. Simwastatyna, prawastatyna i NO-prawastatyna zwiększały ekspresję białek białek PPARalfa, PPARgamma i ABCA1 oraz ekspresję mRNA białek ABCA1 i LXRalfa w GBEC. Wstępne leczenie symwastatyną, prawastatyną i NO-pravastatyną hamowało produkcję mRNA TNFalfa indukowaną przez LPS. Podsumowując Podsumowując, statyny prawdopodobnie przyczyniają się do zachowania funkcji GBEC poprzez aktywację PPARalfa i PPARgamma, które mają działanie przeciwzapalne poprzez supresję cytokin prozapalnych oraz aktywację ABCA1, w której pośredniczy LXRalfa, która zapobiega gromadzeniu się cholesterolu w GBEC. --- CO WIADOMO NA TEN TEMAT? I CO WNOSI TO BADANIE? Statyny wykazały szerokie spektrum właściwości przeciwnowotworowych w badaniach laboratoryjnych. W badaniach epidemiologicznych epidemiologicznych stosowanie statyn wiązało się ze zmniejszonym ryzykiem zaawansowanego raka prostaty. raka prostaty. Jednak wpływ statyn na progresję raka prostaty po leczeniu raka gruczołu krokowego nie był szeroko badany, a wcześniejsze badania poprzednie badania donosiły o sprzecznych wynikach. Niniejsze badanie nie wykazało wyraźnego między ogólnym stosowaniem statyn a ryzykiem progresji choroby, jak również a także brak monotonicznej zależności dawka-odpowiedź między stosowaniem statyn, niezależnie od tego, czy były one stosowane przed prostatektomią, czy po niej, a progresją raka prostaty. a progresją raka prostaty. CEL: Zbadanie, czy stosowanie inhibitorów reduktazy HMG-CoA ("statyn"), które w badaniach laboratoryjnych wykazały szerokie spektrum działania przeciwnowotworowego w badaniach laboratoryjnych, wiąże się ze zmniejszonym ryzykiem nawrotu u pacjentów z rakiem prostaty poddanych radykalnej prostatektomii. PACJENCI I METODY: Wszyscy mężczyźni z rakiem gruczołu krokowego zdiagnozowanym w latach 2004-2005, którzy następnie przeszli radykalną prostatektomię. 2004 i 2005, którzy następnie przeszli radykalną prostatektomię do końca 2005 w planie zdrowotnym Kaiser Permanente Southern California (KPSC) zostały zidentyfikowano za pomocą rejestru nowotworów KPSC. Pacjentów obserwowano przez okres do 5 lat po prostatektomii pod kątem (i) nawrotu biochemicznego, zdefiniowanego jako pojedynczy pomiar PSA >0,2 ng/ml, oraz (ii) klinicznej progresji choroby, zdefiniowanej jako rozpoznanie choroby przerzutowej lub zgon związany z rakiem gruczołu krokowego. Informacje na temat stosowania statyn, danych demograficznych, chorób współistniejących, czynników patoklinicznych i wyników uzyskano z elektronicznej dokumentacji medycznej KPSC. Wpływ stosowania statyn statyn przed i po prostatektomii zostały zbadane przy użyciu modeli wielowymiarowych modeli Coxa, z uwzględnieniem znanych czynników prognostycznych. Dla pooperacyjnej ekspozycji na statyny zastosowano zależny od czasu model Coxa. WYNIKI: Do badania włączono 1200 mężczyzn; 37% z nich przyjmowało statyny przed operacją, a 56% po operacji. pooperacyjne stosowanie statyn. Ani przedoperacyjne, ani pooperacyjne stosowanie statyn nie było związane z nawrotem biochemicznym (współczynnik ryzyka [HR] = 1,00 [0,72-1,39] i 1,05 [0,76-1,46], odpowiednio) lub kliniczną progresją choroby (HR = 0,63 [0,31-1,27] i 1,20 [0,63-2,30], odpowiednio). Nie stwierdzono wyraźnej zależności dawka nie stwierdzono wyraźnej zależności dawka-odpowiedź dla czasu stosowania. WNIOSKI: Stosowanie statyn może nie zapobiegać progresji raka gruczołu krokowego po radykalnej prostatektomii. radykalnej prostatektomii. Wyniki te nie stanowią wsparcia dla prowadzenia prospektywnego badania klinicznego dotyczącego stosowania statyn w ramach profilaktyki wtórnej wśród leczonych chirurgicznie pacjentów z rakiem gruczołu krokowego. --- CEL: Statyny, które są stosowane jako środki obniżające poziom cholesterolu, mają plejotropowe właściwości immunomodulujące. plejotropowe właściwości immunomodulujące. Chociaż korzystne działanie statyn w chorobach autoimmunologicznych, mechanizmy ich działania immunomodulującego są nadal słabo poznane. immunomodulujące są nadal słabo poznane. Interferony typu I (IFN) i plazmacytoidalne komórki dendrytyczne (PDC) reprezentują kluczowe molekularne i komórkowe patogenne w chorobach autoimmunologicznych, takich jak toczeń rumieniowaty układowy (SLE). toczeń rumieniowaty układowy (SLE). Dlatego PDC mogą być specyficznym celem statyn w strategiach terapeutycznych przeciwko SLE. strategiach terapeutycznych przeciwko SLE. Niniejsze badanie zostało podjęte w celu zbadania mechanizmów immunomodulacyjnych statyn, które są ukierunkowane na odpowiedź IFN w PDC. METODY: Wyizolowaliśmy PDC z ludzkiej krwi za pomocą cytometrii przepływowej i zbadaliśmy wpływ simwastatyny i pitawastatyny na aktywację PDC, produkcję IFNalfa i sygnalizację wewnątrzkomórkową. sygnalizację wewnątrzkomórkową. WYNIKI: Statyny głęboko hamowały produkcję IFNalfa i wytwarzanie czynnika martwicy nowotworu czynnika alfa w ludzkich PDC w odpowiedzi na ligandy receptora Toll-like ligandy. Hamujący wpływ na produkcję IFNalfa został odwrócony przez pirofosforan geranylgeranylu i był naśladowany przez inhibitor geranylgeranylo inhibitora transferazy geranylgeranylowej lub inhibitora kinazy Rho, co sugeruje, że statyny wywierają swoje działanie hamujące poprzez inaktywację Rho geranylgeranylowanego. Statyny hamowały ekspresję fosforylowanych p38 MAPK i Akt, a hamujący wpływ na odpowiedź IFN wpływ na odpowiedź IFN poprzez zapobieganie translokacji jądrowej czynnika regulacyjnego IFN 7. Ponadto, statyny miały hamujący wpływ na IFNalfa przez PDC od pacjentów ze SLE i produkcję IFNalfa indukowaną przez surowicę SLE. IFNalfa. WNIOSEK: Nasze odkrycia sugerują szczególną rolę statyn w kontrolowaniu produkcji IFN typu I IFN i potencjał terapeutyczny w chorobach autoimmunologicznych związanych z IFN takich jak SLE. --- CEL: Inhibitory reduktazy HMG-CoA (statyny) mają właściwości przeciwzapalne i immunomodulujące, które są niezależne od ich działania obniżającego poziom lipidów. właściwości immunomodulujące, które są niezależne od ich działania obniżającego poziom lipidów. Ponieważ szlak sygnałowy CD40-CD40L jest zaangażowany w modulację odpowiedzi zapalnych między komórkami naczyniowymi, statyny wykazują działanie przeciwzapalne i immunomodulujące. odpowiedzi zapalnych między komórkami naczyniowymi, z udziałem cząsteczek adhezyjnych, cytokiny prozapalne, chemokiny, staraliśmy się zbadać potencjalną rolę rolę statyn w regulacji ekspresji CD40. METODY I WYNIKI: Wykorzystując analizy Western blot, cytometrię przepływową i immunohistochemię zaobserwowaliśmy, że cztery różne statyny zmniejszały indukowaną przez IFN-gamma ekspresję CD40 w ludzkich komórkach naczyniowych (komórkach śródbłonka, komórkach mięśni gładkich, makrofagach i fibroblastach). Efekt ten był zależny od dawki (od 5 mikroM do 80 nM) i odwracany przez dodanie L-mewalonianu. Aktywacja komórek naczyniowych przez ludzki rekombinowany CD40L, mierzony testem ELISA dla IL-6, IL-8 i MCP-1, był silnie zmniejszona, gdy komórki były leczone statynami. Immunobarwienie ludzkich zmian miażdżycowych tętnic szyjnych u pacjentów poddanych leczeniu statynami wykazało mniejszą ekspresję CD40 w przeliczeniu na komórkę naczyniową w porównaniu z grupą kontrolną pacjentów. Chociaż w wielu plejotropowych efektach statyn pośredniczy syntaza tlenku azotu (NOS). syntazy tlenku azotu (NOS) lub receptora aktywowanego przez proliferatory peroksysomów (PPAR). (PPAR), zaobserwowaliśmy podobną indukowaną przez statyny redukcję ekspresji CD40 za pomocą redukcję ekspresji CD40 przy użyciu inhibitorów NOS lub różnych ligandów PPAR. WNIOSEK: Statyny zmniejszają ekspresję CD40 i aktywację komórek naczyniowych związaną z CD40. komórek naczyniowych. Efekty te są częściowo odwracane przez produkt reduktazy HMG-CoA i są mediowane przez szlaki zależne od NOS lub PPAR. W sumie odkrycia te zapewniają mechanistyczny wgląd w korzystne wpływ statyn na aterogenezę. Zapewniają również naukowe uzasadnienie dla stosowania statyn jako immunomodulatorów po transplantacji narządów. --- Szlak mewalonianowy syntetyzuje produkty pośrednie i produkty takie jak cholesterol i niesterolowe izoprenoidy, które mają kluczowe znaczenie dla przeżycia i funkcji. W ludzkim łożysku prenylacja białek, a nie synteza cholesterolu, stanowi główną "syntezę cholesterolu". cholesterolu, stanowi główny "cel metaboliczny" metabolizmu mewalonianu. metabolizmu mewalonianu. Główne funkcje komórkowe zależą od izoprenylacji, w tym proliferacja, migracja, metabolizm i glikozylacja białek, które są kluczowe dla prawidłowego rozwoju zarodka. kluczowe dla prawidłowego rozwoju zarodka i łożyska. Statyny są są inhibitorami reduktazy HMG-CoA, enzymu, który katalizuje redukcję HMG-CoA do kwasu mewalonowego przez NADPH. Eksperymenty in vitro z użyciem ludzkich sugerują, że statyny wywierają szkodliwy wpływ na wzrost łożyska. Jednak badania na zwierzętach i badania epidemiologiczne nie wykazują wzrostu wad rozwojowych płodu po płodu po ekspozycji na statyny w czasie ciąży. Co więcej, pojawiające się dowody z badań na myszach sugerują, że statyny mogą być przydatne w zapobieganiu poważnym powikłaniom ciąży, takim jak stan przedrzucawkowy. --- CELE: Autorzy starali się ocenić opłacalność stosowania statyn w celu zawału mięśnia sercowego (MI) i udaru mózgu u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). przewlekłą chorobą nerek (CKD). TŁO: Pacjenci z przewlekłą chorobą nerek mają podwyższone ryzyko zawału serca i udaru mózgu. Chociaż inhibitory reduktazy HMG-Co-A ("statyny") mogą zapobiegać zdarzeniom sercowo-naczyniowym u pacjentów z CKD niewymagających dializy, działania niepożądane leków i konkurencyjne ryzyka mogą istotnie wpływać na efekty netto i podejmowanie decyzji klinicznych. METODY: Opracowaliśmy model decyzyjno-analityczny CKD i choroby sercowo-naczyniowej (CVD) w celu określenia efektów netto i podejmowania decyzji klinicznych. sercowo-naczyniowego (CVD) w celu określenia opłacalności tanich statyn generycznych w prewencji pierwotnej CVD u mężczyzn i kobiet z nadciśnieniem tętniczym i nadciśnieniem tętniczym i łagodną do umiarkowanej CKD. Wyniki obejmowały wskaźniki MI i udaru mózgu, zdyskontowane zdyskontowane lata życia skorygowane o jakość (QALY) i koszty w całym okresie życia (2010 USD), oraz inkrementalne współczynniki efektywności kosztowej. WYNIKI: W przypadku 65-letnich mężczyzn z umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym i łagodną do umiarkowanej CKD, statyny zmniejszyły łączną częstość MI i udaru mózgu, przyniosły 0,10 QALY i zwiększyły koszty o 1 800 USD (18 000 USD na każdy uzyskany QALY). W przypadku pacjentów z niższym wyjściowym ryzykiem sercowo-naczyniowym, korzyści zdrowotne i ekonomiczne były mniejsze; dla 65-letnich kobiet statyny przyniosły 0,06 QALY i zwiększyły koszty o 1 900 USD (33 400 USD na każdy uzyskany QALY). Wyniki były wrażliwe na wskaźniki rabdomiolizy i koszty leków. koszty leków. Statyny są mniej opłacalne, gdy są dostępne po średnich cenach detalicznych. detalicznej, szczególnie u pacjentów z niższym ryzykiem CVD. WNIOSKI: Chociaż statyny zmniejszają bezwzględne ryzyko CVD u pacjentów z CKD, to zwiększone ryzyko rabdomiolizy i konkurencyjne ryzyko związane z postępującą CKD, częściowo niwelują te korzyści. z postępującą CKD, częściowo niwelują te korzyści. Tanie statyny generyczne wydają się w prewencji pierwotnej CVD u pacjentów z łagodną do umiarkowanej CKD i nadciśnieniem tętniczym. CKD i nadciśnieniem tętniczym. --- TŁO: Osoby z przewlekłą chorobą nerek (PChN) mają wyższe ryzyko chorób sercowo-naczyniowych w porównaniu z populacją ogólną. W szczególności, zgony z przyczyn sercowo-naczyniowych stanowią większość zgonów u biorców przeszczepu nerki. Statyny są potencjalnie korzystną interwencją dla pacjentów po przeszczepie nerki biorąc pod uwagę ich ustalone korzyści u pacjentów z ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych w populacji ogólnej. w populacji ogólnej. Jest to aktualizacja przeglądu opublikowanego po raz pierwszy w 2009 roku. 2009. CELE: Naszym celem była ocena korzyści (zmniejszenie śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny i i sercowo-naczyniowych, poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych, zawału mięśnia sercowego i udaru mózgu oraz udaru mózgu i progresji CKD do konieczności dializy) i szkód (dysfunkcja mięśni lub wątroby, odstawienie, rak). dysfunkcja mięśni lub wątroby, odstawienie, rak) statyn w porównaniu z placebo, brakiem leczenia, standardową opieką lub inną statyną u dorosłych z CKD, którzy mają funkcjonujący przeszczep nerki. przeszczep nerki. METODY WYSZUKIWANIA: Przeszukaliśmy Specjalistyczny Rejestr Cochrane Renal Group do dnia 29 lutego 2012 r. poprzez kontakt z koordynatorem ds. wyszukiwania badań przy użyciu terminów wyszukiwania istotnych dla niniejszego przeglądu. KRYTERIA SELEKCJI: Uwzględniliśmy randomizowane badania kontrolowane (RCT) i quasi-RCT, które quasi-RCT, w których porównywano wpływ statyn z placebo, brakiem leczenia, standardową opieką lub statynami na śmiertelność, zdarzenia sercowo-naczyniowe, czynność nerek i toksyczność u biorców przeszczepu nerki. ZBIERANIE I ANALIZA DANYCH: Dwóch autorów niezależnie wyodrębniło dane i oceniło ryzyko stronniczości. oceniało ryzyko błędu systematycznego. Efekty leczenia wyrażono jako średnią różnicę (MD) dla wyników ciągłych (lipidy, współczynnik przesączania kłębuszkowego (GFR), białkomocz) i ryzyko względne (RR) dla wyników dychotomicznych (poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe, śmiertelność, zawał mięśnia sercowego zakończony lub niezakończony zgonem, udar mózgu zakończony lub niezakończony zgonem, podwyższone enzymy mięśniowe lub wątrobowe, odstawienie z powodu zdarzeń niepożądanych, rak, schyłkowa niewydolność nerek (ESKD), ostre odrzucenie przeszczepu) wraz z 95% przedziałami ufności (CI). przedziałami ufności (CI). GŁÓWNE WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy 22 badania (3465 uczestników); 17 badań (3282 uczestników) porównywało statyny z placebo. uczestników) porównywano statyny z placebo lub brakiem leczenia, a w pięciu badaniach W pięciu badaniach (183 uczestników) porównywano dwa różne schematy leczenia statyną. z jednego badania wysokiej jakości stwierdzono, że statyny mogą zmniejszać liczbę poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (1 badanie). poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (1 badanie, 2102 uczestników: RR 0,84, CI 0,66 do 1,06), śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych (4 badania, 2322 uczestników: RR 0,68, CI 0,45 do 1,01) oraz śmiertelny lub niezakończony zgonem zawał mięśnia sercowego (1 badanie, 2102 uczestników: RR 0,70, CI 0,48 do 1,01); chociaż szacunkom efektu brakuje Statyny miały niepewny wpływ na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny (1 badanie 2102 uczestników: RR 0,70 na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny (6 badań, 2760 uczestników: RR 1,08, CI 0,63 do 1,83); śmiertelny lub niezakończony zgonem udar mózgu (1 badanie, 2102 uczestników: RR 1,18, CI 0,85 do 1,63); podwyższenie kinazy kreatynowej (3 badania, 2233 uczestników: RR 0,86, CI 0,39 do 1,89); podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych (4 badania, 608 uczestników: RR 0,62, CI 0,33 do 1,19); wycofanie z powodu zdarzeń niepożądanych (9 badań, 2810 uczestników: RR 0,89, CI 0,74 do 1,06); i raka (1 badanie, 2094 uczestników: RR 0,94, CI 0,82 Statyny znacząco obniżały poziom cholesterolu całkowitego w surowicy (12 badań, 3070 uczestników: RR 0,94, CI 0,82 do 1,07). uczestników: MD -42,43 mg/dL, CI -51,22 do -33,65); cholesterol lipoprotein o niskiej gęstości (11 badań, 3004 uczestników: MD -43,19 mg/dl, CI -52,59 do -33,78); trójglicerydy w surowicy (11 badań, 3012 uczestników: MD -27,28 mg/dL, CI -34,29 do -20,27); i obniżony poziom cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości (11 badań, 3005 uczestników: MD -5,69 mg/dL, CI -10,35 do -1,03). Statyny miały niepewny wpływ na czynność nerek: MD -5,69 mg/dL, CI -10,35 do -1,03). wpływ na czynność nerek: ESKD (6 badań, 2740 uczestników: RR 1,14, CI 0,94 do 1,37); białkomocz (2 badania, 136 uczestników: MD -0,04 g/24 h, CI -0,17 do 0,25); ostre odrzucenie przeszczepu (4 badania, 582 uczestników: RR 0,88, CI 0,61 do 1,28); i GFR (1 badanie, 62 uczestników: MD -1,00 ml/min, CI -9,96 do 7,96).Ze względu na heterogeniczność porównań, dane bezpośrednio porównujące różne schematy statyny nie mogły zostać poddane metaanalizie. Dowody na stosowanie statyn u osób, które po przeszczepie nerki były skąpe i niższej jakości z powodu nieprecyzyjnych niedokładne szacunki efektów i zapewniały ograniczoną systematyczną ocenę szkodliwości leczenia. WNIOSKI AUTORÓW: Statyny mogą zmniejszać liczbę zdarzeń sercowo-naczyniowych u biorców przeszczepu nerki. biorców przeszczepu nerki, chociaż efekty leczenia są nieprecyzyjne. Leczenie statynami ma niepewny wpływ na ogólną śmiertelność, udar, czynność nerek, i toksyczność u biorców przeszczepu nerki. Dodatkowe badania zwiększyłyby naszą pewność co do korzyści i szkód związanych z leczeniem statynami sercowo-naczyniowych w tej sytuacji klinicznej. --- TŁO: Ból mięśni bez podwyższenia stężenia fosfokinazy kreatynowej (CPK) w surowicy (mialgia) (mialgia) jest najczęstszym działaniem niepożądanym związanym z leczeniem statynami. terapii statynami; występuje u 10% pacjentów, którym przepisano terapię statynami. Chociaż wiele wiadomo na temat czynników ryzyka jawnego zapalenia mięśni, bardzo niewiele badań badań dostarczyło informacji na temat tej powszechnej formy nietolerancji statyn. METODY: Zdefiniowaliśmy szczegółowy fenotyp kliniczny i laboratoryjny kohorty pacjentów pacjentów skierowanych do kliniki lipidowej rządowej organizacji opieki zdrowotnej z powodu nietolerancji statyn związanej z bólem mięśni bez podwyższenia CPK (mialgia) i scharakteryzował ich odpowiedź na alternatywną terapię terapię obniżającą stężenie lipidów. Dane wyjściowe i dane z obserwacji przeanalizowano dla 104 pacjentów z nietolerancją statyn związaną z bólem mięśni i 211 pacjentów kontrolnych tolerujących statyny pacjentów z grupy kontrolnej zidentyfikowanych z populacji skierowanej. WYNIKI: Wśród pacjentów z bólem mięśni więcej było rasy białej i miało nadciśnienie. Częstość występowania częstość występowania znanych czynników ryzyka jawnego zapalenia mięśni, w tym choroby nerek, cukrzyca typu 2, choroby tarczycy i nieprawidłowości elektrolitowe, nie różniły się między nietolerancją nie różniło się między pacjentami nietolerującymi i tolerującymi statyny. Chociaż Chociaż zidentyfikowano pojedyncze przypadki, w których dodanie interakcji było czasowo związane z rozwojem nietolerancji statyn, nie było częstsze wśród pacjentów nietolerujących statyn. pacjentów nietolerujących statyn. Większość pacjentów nie tolerowała dwóch lub więcej statyn. lub więcej statyn; jednak w ponad połowie przypadków przeprowadzono udaną rechallenge z alternatywną statyną. Pomimo tego i szerokiego stosowania leków lipidowych innych niż statyny po skierowaniu do kliniki lipidowej, kontrola lipoprotein w osoczu lipoprotein w osoczu pozostawała znacząco gorsza u pacjentów nietolerujących statyn. WNIOSKI: Nietolerancja statyn związana z bólem mięśni stanowi istotną barierę w skutecznym leczeniu hiperlipidemii. w skutecznym leczeniu hiperlipidemii. Konwencjonalne kliniczne czynniki ryzyka kliniczne czynniki ryzyka zapalenia mięśni nie wydają się być predykcyjne dla bólu mięśni związanego ze statynami. Te Wyniki te podkreślają potrzebę lepszego zdefiniowania patofizjologii patofizjologii bólu mięśni wywołanego przez statyny i opracowania metodologii leczenia pacjentów nietolerujących statyn. pacjentów nietolerujących statyn. --- Statyny mogą powodować martwiczą miopatię i hiperkaliemię, które są odwracalne po odstawieniu leku. odstawieniu leku. Mniej znane jest zjawisko polegające na tym, że statyny mogą wywoływać miopatię, która utrzymuje się lub może postępować po odstawieniu leku. Zbadaliśmy patologię mięśni w 8 takich przypadkach. Wszystkie miały martwicę włókien mięśniowych ale tylko 3 miały naciek zapalny. We wszystkich przypadkach występowała rozproszona lub we wszystkich przypadkach występowała rozproszona lub wieloogniskowa zwiększona ekspresja MHC-I, nawet we włóknach nie martwiczych. Postępująca poprawa wystąpiła w 7 przypadkach po rozpoczęciu leczenia prednizolonem i metotreksatu, a w jednym przypadku spontanicznie. Obserwacje te sugerują, że statyny mogą inicjować miopatię o podłożu immunologicznym, która utrzymuje się po odstawieniu leku leku i reaguje na leczenie immunosupresyjne. Mechanizm tej miopatii miopatii jest niepewny, ale może obejmować indukcję przez statyny odpowiedzi na stres endoplazmatyczny retikulum endoplazmatycznego z powiązaną regulacją ekspresji MHC-I i prezentacją antygenu przez włókna mięśniowe. i prezentacją antygenu przez włókna mięśniowe. --- Statyny są obecnie podstawą terapii obniżającej poziom lipidów, mimo że mogą mieć ograniczenia dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa. U pacjentów wysokiego ryzyka, którzy nie osiągają nie osiągają obecnych celów lipidowych, u osób nietolerujących statyn lub z aterogenną dyslipidemią dyslipidemią, możliwe jest połączenie dwóch lub więcej leków obniżających stężenie lipidów, w tym statyny, ezetymib, sekwestranty kwasów żółciowych, fibraty, niacynę i kwasy tłuszczowe omega-3 na receptę. kwasy tłuszczowe omega-3. Jednak w przypadku większości tych terapii skojarzonych wciąż brakuje danych danych na temat wyników klinicznych wciąż brakuje. --- WPROWADZENIE: Statyny zmniejszają liczbę incydentów wieńcowych u pacjentów z chorobą wieńcową. wieńcową. MATERIAŁ I METODY: Przeglądy kart przeprowadzono u 305 pacjentów (217 mężczyzn i 88 kobiet, średnia wieku 74 lata) nieleczonych statynami w pierwszym roku w ambulatoryjnej praktyce kardiologicznej, ale następnie leczonych statynami. statynami. W oparciu o datę rozpoczęcia stosowania statyn, długoterminowe wyniki dotyczące zawału mięśnia sercowego (MI), przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) oraz operacji pomostowania tętnic wieńcowych (CABG) przed i po stosowaniu statyn. porównano. WYNIKI: Średni czas obserwacji wynosił 65 miesięcy przed zastosowaniem statyn i 66 miesięcy po ich zastosowaniu. stosowaniu statyn. Zawał mięśnia sercowego wystąpił u 31 z 305 pacjentów (10%) przed statynami i u 13 z 305 pacjentów (4%) po zastosowaniu statyn (p < 0,01). Przezskórną interwencję przezskórną interwencję wieńcową wykonano u 66 z 305 pacjentów (22%) przed statynami i u 41 z 305 pacjentów (13%) po zastosowaniu statyn (p < 0,01). Operację pomostowania tętnic wieńcowych wykonano u 56 z 305 pacjentów (18%) przed zastosowaniem statyn i u 20 z 305 pacjentów (7%) po zastosowaniu statyn (p < 0,001). Krokowa regresja logistyczna wykazała, że stosowanie statyn było niezależnym czynnikiem ryzyka dla MI (iloraz szans = 0,0207, 95% CI, 0,0082-0,0522, p < 0,0001), PCI (iloraz szans = 0,0109, 95% CI, 0,0038-0,0315, p < 0,0001) i CABG (iloraz szans = 0,0177, 95% CI = 0,0072-0,0522, p < 0,0001). CI = 0,0072-0,0431, p < 0,0001) WNIOSKI: Stosowanie statyn w ambulatoryjnej praktyce kardiologicznej zmniejsza częstość występowania częstość występowania MI, PCI i CABG. --- CEL: Statyny zmniejszają liczbę incydentów sercowo-naczyniowych o więcej niż można to wytłumaczyć ich wpływem na ich wpływ na lipidy. Przeprowadziliśmy systematyczny przegląd wpływu statyn na na strukturę i funkcję naczyń krwionośnych, różnice między statynami oraz korelacje między wpływem statyn na wyniki naczyniowe a poziomem lipidów lub wynikami sercowo-naczyniowymi. wyniki sercowo-naczyniowe. METODY: Przeszukaliśmy przede wszystkim MEDLINE (od 1980 do marca 2004 r.), aby zidentyfikować wszystkie badania z udziałem co najmniej 10 osób, w których opisywano wpływ obecnie dostępnych statyn na zwężenie tętnicy wieńcowej, grubość błony wewnętrznej i środkowej tętnicy szyjnej, i funkcję śródbłonka (z wyłączeniem badań dotyczących kombinacji leków i osób z przeszczepami narządów). W miarę możliwości przeprowadzono metaanalizy. WYNIKI: Statyny zmniejszają progresję i zwiększają regresję zmian w tętnicach wieńcowych i zmian w tętnicach wieńcowych i zwężenie światła. W porównaniu z placebo, statyny zmniejszają prawdopodobieństwo restenozy tętnic wieńcowych (sumaryczny współczynnik ryzyka = 0,85; 95% przedział ufności: 0,77 do 0,95). Statyny wydają się spowalniać progresję grubości błony wewnętrznej i środkowej tętnicy szyjnej. Chociaż wpływ na funkcję śródbłonka naczyń wieńcowych jest niepewny, statyny wydają się poprawiać funkcję śródbłonka obwodowego. Nie ma jednoznacznych dowodów sugerujących, że poszczególne statyny różnią się pod względem wpływu na te wyniki. Badania ogólnie wykazały słabą korelację lub jej brak między wpływem statyn na wyniki naczyniowe a poziomem lipidów. a poziomem lipidów. Żadne badanie nie wykazało korelacji między efektem naczyniowym a a wynikami klinicznymi. WNIOSEK: Statyny spowalniają postęp miażdżycy i mogą ją odwracać. Skala tych efektów jest jednak niewielka w porównaniu z wpływem statyn na zdarzenia sercowo-naczyniowe. Statyny poprawiają również naczyniowych, co może przyczyniać się do ich korzyści klinicznych. Nie ma wystarczających dowodów sugerujących, że poszczególne statyny różnią się pod względem działania na naczynia krwionośne. --- WAŻNOŚĆ: Terapia statynami o wysokiej intensywności jest zalecana we wtórnej prewencji miażdżycowej choroby sercowo-naczyniowej (ASVD). prewencji miażdżycowej choroby sercowo-naczyniowej (ASCVD). Niemniej jednak, statyny, a w szczególności terapia statynami o wysokiej intensywności, jest jednak niedostatecznie stosowana u pacjentów z rozpoznaną ASCVD. CEL: Określenie związku między śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny a a intensywnością terapii statynami w systemie opieki zdrowotnej Veterans Affairs. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY: Przeprowadzono retrospektywną analizę kohortową pacjentów w wieku od 21 do 84 lat z ASCVD leczonych w systemie opieki zdrowotnej Veterans Affairs od 1 kwietnia 2013 roku do 1 kwietnia 2014 roku. Pacjenci, którzy zostali mieli 1 lub więcej kodów ASCVD według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Dziewiąta Rewizja kody dla ASCVD w 2 lub więcej różnych datach w ciągu ostatnich 2 lat. EKSPOZYCJE: Intensywność terapii statyną została zdefiniowana przez American College of Cardiology/American Heart Association z 2013 roku. American College of Cardiology/American Heart Association, a stosowanie zdefiniowano jako zrealizowana recepta w ciągu ostatnich 6 miesięcy. Pacjenci zostali wykluczeni, jeśli przyjmowali wyższą dawkę statyny w ciągu ostatnich 5 lat. GŁÓWNE WYNIKI I POMIARY: Głównym wynikiem był zgon ze wszystkich przyczyn skorygowany o skłonność do przyjmowania statyn o wysokiej intensywności. WYNIKI: Próba badawcza obejmowała 509 766 kwalifikujących się osób dorosłych z ASCVD na początku badania. (średnia [SD] wieku, 68,5 [8,8] lat; 499 598 mężczyzn i 10 168 kobiet), w tym 150 928 (29,6%) otrzymujących statyny o wysokiej intensywności, 232 293 (45,6%) otrzymujących terapię statyną o umiarkowanej intensywności, 33 920 (6,7%) otrzymujących terapię statyną o statyną o niskiej intensywności i 92 625 (18,2%) nieotrzymujących żadnych statyn. Podczas średniej obserwacji wynoszącej 492 dni, istniał stopniowany związek między intensywnością terapii statyną a śmiertelnością, z 1-roczną śmiertelnością wynoszącą 4,0% (5103 z 126 139) dla osób otrzymujących statyny o wysokiej intensywności, 4,8% (9703 z 200 709) dla osób otrzymujących statyny o umiarkowanej intensywności. 200 709) dla osób otrzymujących terapię statyną o umiarkowanej intensywności, 5,7% (1632 z 28 765) dla osób otrzymujących terapię statyną o niskiej intensywności i 6,6% (4868 z 73 728) dla osób nieotrzymujących statyny (P < .001). Po uwzględnieniu skłonność do otrzymywania statyn o wysokiej intensywności, współczynnik ryzyka dla śmiertelności wynosił 0,91 (95% CI, 0,88-0,93) dla osób otrzymujących statyny o wysokiej i umiarkowanej intensywności statyny. Wielkość korzyści ze stosowania statyn o wysokiej i umiarkowanej intensywności była podobna, dla współczynnika ryzyka kohorty incydentów wynoszącego 0,93 (95% CI, 0,85-1,01). Dla pacjentów w wieku od 76 do 84 lat współczynnik ryzyka wynosił 0,91 (95% CI, 0,87-0,95). U pacjentów leczonych maksymalnymi dawkami statyn o wysokiej intensywności śmiertelność (współczynnik ryzyka, 0,90; 95% CI, 0,87-0,94) w porównaniu z osobami otrzymującymi dawki submaksymalne. WNIOSKI I ZNACZENIE: Stwierdziliśmy stopniowany związek między intensywnością terapii a śmiertelnością w krajowej próbie pacjentów z ASCVD. Statyny o wysokiej intensywności wiązały się z niewielką, ale znaczącą przewagą w zakresie przeżywalności w porównaniu z w porównaniu ze statynami o umiarkowanej intensywności, nawet wśród osób starszych. Maksymalne dawki statyn o wysokiej intensywności wiązały się z dalszą korzyścią dla przeżycia. korzyścią. --- Poważne działania niepożądane statyn, w tym ciężka miopatia i rabdomioliza, są rzadkie, ale ważne w praktyce ogólnej. Niedoczynność tarczycy może powodować wtórną hipercholesterolemię i miopatię. Istnieje niewiele doniesień na temat ryzyka stosowania statyn u pacjentów z niezauważoną niedoczynnością tarczycy. Przeanalizowaliśmy 77 pacjentów z pierwotną niedoczynnością tarczycy w naszym szpitalu. Dziewięciu pacjentów (11%) przypadkowo otrzymywało statyny w leczeniu hipercholesterolemii bez rozpoznania niedoczynności tarczycy. U takich pacjentów poziomy wolnej T4 (FT4) były niższe, a poziomy LDH, CK były wyższe niż u pacjentów nieotrzymujących statyn. pacjentów nieotrzymujących statyn. U pacjentów przypadkowo otrzymujących statyny nie można było wykazać odwrotnej korelacji między CK i FT4 (co stwierdzono u pacjentów ich nieotrzymujących). Nawet po dopasowaniu poziomów FT4, poziomy CK były nadal wyższe u pacjentów przypadkowo otrzymujących statyny. Pacjenci z wysokimi poziomami CK powyżej 1000 U/L występowały 5 razy częściej (56%) u pacjentów przypadkowo otrzymujących statyny niż u osób nieotrzymujących statyn (11%). Niniejsze potwierdza, że statyny zwiększają poziom CK u pacjentów z niedoczynnością tarczycy. niedoczynnością tarczycy. Nie wolno rozpoczynać i kontynuować stosowania tych leków bez sprawdzenia możliwości wystąpienia niedoczynności tarczycy. --- TŁO: Wiadomo, że statyny zmniejszają zachorowalność i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych w badaniach prewencji pierwotnej i wtórnej. Następnie w wielu nierandomizowanych badań wykazało, że statyny poprawiają wyniki kliniczne u pacjentów z niewydolnością serca (HF). Małe randomizowane badania kontrolowane (RCT) również wykazały poprawę czynności serca, zmniejszenie stanu zapalnego i śmiertelności dzięki statynom w HF. HF. Jednak wyniki dwóch dużych RCT nie potwierdzają dowodów dostarczonych przez poprzednie badania i sugerują, że statyny nie dowodów dostarczonych przez poprzednie badania i sugerują, że statyny nie mają korzystnego wpływu na HF. Dwie metaanalizy wykazały, że statyny nie poprawiają przeżywalności, podczas gdy dwie inne wykazały poprawę czynności serca i zmniejszenie stanu zapalnego w HF. Wydaje się, że lipofilowe statyny zapewniają lepszą przeżywalność i inne korzyści w porównaniu do do statyn hydrofilowych. Jednak te dwa typy nie zostały porównane w bezpośrednich badaniach bezpośrednich badaniach porównawczych w HF. METODY/PROJEKT: Przeprowadzimy systematyczny przegląd i metaanalizę badań dotyczących lipofilowych i hydrofilowych statyn u pacjentów z HF. Nasze cele 1) Określenie wpływu lipofilnych statyn na (1) śmiertelność, (2) hospitalizację z powodu pogorszenia HF, (3) czynność serca i (4) stan zapalny.2. Określenie wpływu statyn hydrofilowych na (1) śmiertelność, (2) hospitalizację z powodu pogorszenia HF, (3) czynność serca i (4) stan zapalny.3. Porównanie skuteczności lipofilowych i hydrofilowych statyn na wyniki leczenia HF za pomocą skorygowanej metaanalizy porównań pośrednich. elektroniczne przeszukiwanie baz danych pod kątem badań RCT oceniających statyny u pacjentów z HF. Listy referencyjne Listy referencyjne wszystkich zidentyfikowanych badań zostaną przejrzane. Dwóch niezależnych niezależnych recenzentów przeprowadzi wyszukiwanie. Kryteria włączenia obejmują: 1. badania RCT porównujące statyny z placebo lub bez statyn u pacjentów z objawową HF.2. Badania RCT, w których zastosowano zasadę zamiaru leczenia (ITT) w analizie danych.3. Pacjenci z objawową HF bez względu na etiologię i poddawani standardowemu leczeniu.4. statyny w dowolnej dawce jako interwencja.5. Placebo lub brak ramienia statyny jako kontrola.Kryteria wykluczenia Kryteria wykluczenia obejmują: 1. RCT z udziałem ceriwastatyny u pacjentów z HF.2. mniej niż 4 tygodnie obserwacji. DYSKUSJA: Przeprowadzimy skorygowaną metaanalizę porównania pośredniego lipofilowych w porównaniu ze statynami hydrofilowymi u pacjentów z HF z użyciem placebo lub bez ramienia statyny jako wspólnego komparatora. --- TŁO: Inhibitory reduktazy 3-hydroksy-3-metyloglutarylo-koenzymu A, zwane również znane jako statyny, są najczęściej przepisywanymi lekami obniżającymi poziom cholesterolu na świecie. na świecie. Wykazano, że statyny hamują czynnik wzrostu tkanki łącznej (CTGF). czynnik wzrostu tkanki łącznej (CTGF) i ekspresję białka in vitro, a wcześniejsze badania w laboratorium autorów wykazały, że CTGF odgrywa znaczącą rolę w gojeniu się ran i powstawaniu blizn. Autorzy badają, czy podawanie różnych statyn na gojące się rany ma jakikolwiek wpływ na powstawanie blizn przerostowych przy użyciu ustalonego modelu zranienia ucha królika. METODY: Rany kłute wykonano na uszach 31 królików (łącznie n = 372 rany). ran). Leczonym ranom wstrzykiwano symwastatynę, lowastatynę lub w niskich, średnich lub wysokich dawkach w dniach 15, 20 i 25 po zranieniu, podczas gdy rany kontrolne były ostrzykiwane w analogiczny sposób. Rany zostały pobrano po 35 dniach do analizy histomorfometrycznej. WYNIKI: Niskie dawki (40 μM) symwastatyny, lowastatyny i prawastatyny wykazały znaczące zmniejszenie wskaźnika uniesienia blizny w porównaniu z kontrolą: odpowiednio 21,9 procent (p = 0,03), 25,8 procent (p = 0,02) i 22,8 procent (p = 0,01), odpowiednio. Nie było znaczących różnic we wskaźniku uniesienia blizny w grupach otrzymujących statyny w średnich (120 μM) i wysokich dawkach (400 μM). Analiza mRNA w podgrupie królików leczonych symwastatyną w niskiej dawce wykazała znaczące zmniejszenie ekspresji CTGF (p = 0,009). WNIOSKI: Inhibitory reduktazy 3-hydroksy-3-metyloglutarylo-koenzymu A zmniejszają bliznę przerostową poprzez hamowanie CTGF, gdy są podawane w niskich dawkach. dawkach, a nowatorskie zastosowanie tych powszechnie przepisywanych leków może prowadzić do innowacyjnych i skutecznych terapii przeciwbliznowcowych. --- Zapalenie mięśni i bóle mięśni są najczęstszą przyczyną nietolerancji statyn, co prowadzi do zaprzestania stosowania statyn, co w konsekwencji prowadzi do obniżenia poziomu cholesterolu LDL do poziomu docelowych poziomów w prewencji pierwotnej i wtórnej chorób sercowo-naczyniowych (CVD). Postawiliśmy hipotezę, że objawowe zapalenie mięśni i mięśni u pacjentów z hipercholesterolemią u pacjentów leczonych statyną z jednoczesnym niedoborem 25 (OH) witaminy D i nietolerancją statyny może odzwierciedlać odwracalną interakcję między niedoborem witaminy D i statynami na mięśnie szkieletowe. U pacjentów z hipercholesterolemią, niedoborem witaminy D z hipercholesterolemią i niedoborem witaminy D, nietolerujących statyn z powodu zapalenia mięśni i bóle mięśni, trzy nieślepe serie przypadków klinicznych przypadki kliniczne wykazały, że po suplementacji doustną witaminą D2, która normalizuje poziom 25 (OH) witaminy D w surowicy, statyny mogą być statyny można z powodzeniem przywrócić u >90% pacjentów bez nawrotu z obniżeniem poziomu cholesterolu LDL do poziomu docelowego. Empirycznie, u 68 pacjentów z hipercholesterolemią, którzy nie tolerowali ≥1 statyny z powodu zapalenia mięśni i mięśni, wybranych ze względu na niskie (<32 ng/ml) stężenie 25 (OH) witaminy D w surowicy. D, prospektywnie oceniliśmy, czy usunięcie niedoboru witaminy D spowodowałoby tolerancję statyn, bez zapalenia mięśni i mięśni. Bez statyn, 50 000 jednostek witaminy D2 podawano dwa razy w tygodniu przez 3 tygodnie, a następnie kontynuowano raz w tygodniu. kontynuowano raz w tygodniu. Po 3 tygodniach suplementacji witaminą D, statyny zostały statyny, a pacjentów poddano ponownej ocenie po 3 miesiącach przyjmowania statyn, jednocześnie kontynuując suplementację witaminą D. Po 3 miesiącach obserwacji, przy suplementacji witaminą D i ponownie włączono statyny, 62 z 68 (91%) pacjentów wcześniej pacjentów nietolerujących statyn teraz dobrze tolerowało statyny i było bezobjawowych bez zapalenia mięśni i mięśniobólu. U tych 68 pacjentów stosujących suplementację witaminą D i statyny, średnia ± SD witaminy D wzrosła z 22 ± 7 do 43 ± 13 ng / ml (p <0,0001), a cholesterol LDL spadł z 162±55 do 101±35 mg/dl (p<0,0001). Pomimo opublikowanych i nowych dowodów empirycznych, instytucja medyczna odmówiła zaakceptowania hipotezy hipotezy, wymagając kontrolowanych placebo, podwójnie ślepych badań, z których żadne nie zostało do tej pory. Potrzebne jest kontrolowane placebo badanie z podwójnie ślepą próbą, aby udokumentować że normalizacja poziomu 25 (OH) witaminy D w surowicy u pacjentów z niedoborem witaminy D, nietolerujących statyny ułatwiłaby ponowne wprowadzenie statyn z jednoczesnym uwolnieniem od zapalenia mięśni i mięśniobólu. Zdolność do odwrócenia hipercholesterolemii u pacjentów z niedoborem witaminy D, nietolerujących statyn i hipercholesterolemią. poprzez suplementację witaminy D byłaby niezwykle cenna, ułatwiając przywrócenie statyn w celu obniżenia poziomu cholesterolu LDL, aby zmniejszyć ryzyko zdarzeń zdarzeń CVD. Postawiliśmy hipotezę, że objawowe zapalenie mięśni i bóle mięśni u hipercholesterolemicznych leczonych statynami ze współistniejącym niedoborem witaminy D powodującym nietolerancję statyn może odzwierciedlać odwracalną interakcję między niedoborem witaminy D i statynami na mięśnie szkieletowe. --- CELE: Celem tego badania było ustalenie, czy statyny zmniejszają adhezję in vivo i zidentyfikowanie mechanizmu działania in vitro. TŁO: : Zrosty wewnątrzotrzewnowe powstają nawet u 95% pacjentów po laparotomii. po laparotomii. Zrosty są redukowane przez mechanizmy, które regulują w górę fibrynolizę w otrzewnej. Statyny promują fibrynolizę w układzie układu sercowo-naczyniowego i mogą odgrywać rolę w zapobieganiu zrostom. METODY: Zrosty indukowano u szczurów (n = 102) przy użyciu naszego wcześniej opisanego modelu niedokrwiennego guzika. niedokrwiennego modelu guzika. Szczury otrzymywały nośnik (kontrola), lowastatynę (30 mg/kg), lub atorwastatynę (30 mg/kg) jako pojedynczą dawkę dootrzewnową w czasie laparotomii. laparotomii. Zwierzęta uśmiercono, a zrosty określono ilościowo w dniu 7. Płyn otrzewnowy i tkankę pobrano w dniu 1 w celu pomiaru tkankowego aktywatora plazminogenu (t aktywatora plazminogenu (tPA) i inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1) metodą PCR w czasie rzeczywistym i ELISA. Aby ocenić wpływ statyn na gojenie się ran, zmierzono ciśnienie rozrywające w zespoleniach okrężnicy. Wpływ lovastatyny na produkcję tPA i PAI-1 mierzono in vitro w ludzkich komórkach komórkach mezotelialnych (HMC) w obecności lub nieobecności mewalonianu (MVA), geranylgeranylo-pirofosforanu (GGPP) i farnezylo-pirofosforanu (FPP), wszystkie produkty pośrednie w szlaku cholesterolu za HMG-CoA. Wpływ inhibitora białka inhibitora białka Rho, transferazy egzoenzymu C3, na produkcję tPA. na produkcję tPA. WYNIKI: Lowastatyna i atorwastatyna zmniejszyły tworzenie adhezji odpowiednio o 26% i 58%, (P < 0,05), bez wpływu na ciśnienie rozrywające zespolenie. Po 24 godzinach godziny, poziomy mRNA tPA w tkance otrzewnej i aktywność tPA w płynie otrzewnowym od zwierząt leczonych lowastatyną były zwiększone odpowiednio o 57% i 379% (P < 0,05), podczas gdy poziomy PAI-1 pozostały niezmienione. HMC inkubowane z lovastatyną lub atorwastatyną wykazywały zależny od stężenia wzrost produkcji tPA i i spadek produkcji PAI-1 (P < 0,05). Te indukowane lovastatyną zmiany w tPA i PAI-1 zostały znacząco odwrócone przez dodanie MVA, GGPP i FPP. Inhibitor białka Rho zwiększył produkcję tPA i uratował produkcję tPA przed hamującym działaniem GGPP. WNIOSEK: Dane te sugerują, że statyny podawane w otrzewnej mogą regulować w górę lokalną fibrynolizę, podczas gdy badania in vitro pokazują, że ten efekt może być częściowo pośredniczony przez produkty pośrednie szlaku biosyntezy cholesterolu które regulują sygnalizację białek Rho. --- Statyny, które specyficznie hamują reduktazę HMG-Co-A, etap ograniczający szybkość biosyntezy cholesterolu, są powszechnie przepisywane w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu w surowicy. biosyntezy cholesterolu, są powszechnie przepisywane w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu w surowicy i ryzyka chorób serca. i ryzyka sercowego, ale obserwuje się wiele innych efektów. Teraz pokazujemy efekt tych leków w celu wywołania głębokich zmian w stopniowej syntezie glikosfingolipidów (GSL) w Golgim. Glukozyloceramid (GlcCer) został zwiększony kilkukrotnie we wszystkich badanych liniach komórkowych, wykazując rozległy efekt. Dodatkowo, de novo lub podwyższony poziom laktotriaozyloceramidu (Lc3Cer; GlcNAcβ1-3Galβ1-4GlcCer) zaobserwowano w 70%. Western blot wykazał, że Syntaza GlcCer (GCS) była podwyższona przez statyny, a aktywność GCS i syntazy Lc3Cer (Lc3S) były zwiększone; jednak transkrypt był podwyższony tylko dla Lc3S tylko. Suplementacja prekursorem izoprenoidów, pirofosforanem geranylgeranylu (GGPP) pirofosforan geranylgeranylu (GGPP), produkt niższego szczebla reduktazy HMG Co-A, odwrócił glikozylotransferazy i GSL. Inhibitor geranylgeranylotransferazy Rab 3-PEHPC, ale nie specyficzne inhibitory transferazy farnezylowej lub geranylogeranylowej. transferazy lub geranylgeranylotransferazy I, był wystarczający do replikacji indukowana statyną synteza GlcCer i Lc3Cer, wspierając mechanizm Rab mechanizm zależny od prenylacji. Podczas gdy całkowity cholesterol nie uległ zmianie, sieć pula cholesterolu w sieci trans-Golgiego (TGN) została rozproszona, a przyśrodkowy Golgi GCS częściowo przeniesione przez statyny. Zależny od GSL pęcherzykowy transport wsteczny Werotoksyna i toksyna cholery do retikulum Golgiego / endoplazmatycznego zostały zablokowane po leczeniu statynami lub 3-PEHPC, co sugeruje nieprawidłowy, zależny od prenylacji ruch pęcherzykowy jako podstawę wzrostu glikozylotransferazy i przebudowy GSL. Te badania in vitro wskazują na wcześniej nieopisany związek między prenylacją Rab a regulacją aktywności GCS i metabolizmu GlcCer. --- Inhibitory reduktazy 3-hydroksy-3-metylo-glutarylo-CoA (HMG-CoA), statyny, są szeroko stosowanymi lekami obniżającymi poziom cholesterolu. powszechnie stosowane leki obniżające poziom cholesterolu i wykazano, że mają działanie przeciwnowotworowe w wielu modelach. działanie przeciwnowotworowe w wielu modelach. Zbadaliśmy wpływ statyn na Mdm2, specyficzną dla ligazę ubikwityny specyficzną dla p53. Stwierdzono, że prawastatyna indukowała fosforylację Mdm2 fosforylację Ser166 i epitopów specyficznych dla przeciwciała 2A10 w komórkach HepG2, podczas gdy poziomy mRNA pozostały niezmienione. Ponadto stwierdzono, że prawastatyna indukuje fosforylację mTOR przy Ser2448. Fosforylacja Ser166 Mdm2 została zniesiona przez inhibitor mTOR, rapamycynę, ale nie przez inhibitory kinazy PI3 LY294002 i wortmanina. Fosforylacja Ser166 Mdm2 została powiązana z aktywnym Mdm2 i wykazano, że zwiększa jego aktywność ligazy ubikwityny i prowadzić do zwiększonej degradacji p53. Nasze dane pokazują, że statyny osłabiały odpowiedź p53 odpowiedź na uszkodzenie DNA. Tak więc, w komórkach HepG2 prawastatyna i symwastatyna osłabiały odpowiedź p53 na uszkodzenia DNA indukowane przez 5-fluorouracyl i benzo(a)piren. i benzo(a)piren. Podobne osłabienie było indukowane, gdy stabilizacja p53 była indukowana przez inhibitor eksportu jądrowego, leptomycynę B. Ponadto w komórkach z uszkodzonym DNA DNA, okresy półtrwania Mdm2 i p53 zostały zmniejszone przez statyny, co wskazuje na szybsze tworzenie kompleksów p53/Mdm2 i ułatwioną degradację p53. degradację. Indukcja genów reagujących na p53 i apoptoza były osłabione. Mdm2 i p53 były również badane in vivo w wątrobie szczura przy użyciu immunohistochemii i stwierdzono, że konstytutywna ekspresja Mdm2 była w wątrobie szczurów leczonych prawastatyną. Wykazaliśmy również, że odpowiedź p53 na wymagającą dawkę dietylonitrozaminy była osłabiona w hepatocytach in situ i w hepatocytach in situ i w pierwotnych hodowlach hepatocytów przez prawastatynę leczenie wstępne. Podsumowując, dane te wskazują, że statyny indukują zależną od zależną od mTOR fosforylację Ser166 Mdm2, a efekt ten może osłabiać czas trwania i intensywność odpowiedzi p53 na uszkodzenie DNA w hepatocytach. --- CELE: Statyny są głównymi lekami obniżającymi stężenie lipidów w populacjach prewencji pierwotnej i wtórnej. zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej. To, czy statyny pogarszają kontrolę glikemii, predysponując do wystąpienia cukrzycy, jest ostatnio kwestią niepokój. Statyny mogą przyspieszać progresję do cukrzycy poprzez mechanizmy molekularne które wpływają na wrażliwość i wydzielanie insuliny. W niniejszym przeglądzie omawiamy względny wpływ statyn na insulinooporność i upośledzenie wydzielania insuliny. wydzielania insuliny. METODY: Narracyjny przegląd piśmiennictwa syntetyzujący wyniki badań dotyczących wpływu statyn na insulinooporność i wydzielanie insuliny. literatury uzyskano z przeszukiwania komputerowych baz danych, wyszukiwania ręcznego, i autorytatywnych tekstów wykorzystujących słowa kluczowe "statyny", "randomizowane badania kliniczne", "wrażliwość Randomizowane badanie kliniczne", "wrażliwość na insulinę", "insulinooporność", "wydzielanie insuliny", "cukrzyca" samodzielnie i/lub w połączeniu. WYNIKI: Waga dowodów klinicznych sugeruje pogarszający się wpływ statyn na insulinooporność i wydzielanie insuliny, jednak w badaniach podstawowych nie znaleziono wyjaśnienia molekularnego, dostarczając sprzecznych dowodów dotyczących zarówno korzystnego, jak i niekorzystnego wpływu statyn. zarówno korzystnego, jak i niekorzystnego wpływu terapii statynami na wrażliwość na insulinę. WNIOSKI: Chociaż większość badań klinicznych sugeruje pogorszenie insulinooporności i wydzielania insuliny, korzyści sercowo-naczyniowe terapii statyną przewyższają ryzyko rozwoju insulinooporności, zatem dane sugerują potrzebę leczenia dyslipidemii i insulinooporności. konieczność leczenia dyslipidemii i uświadomienia pacjentom możliwego ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 lub, jeśli rozwoju cukrzycy typu 2 lub, jeśli już chorują na cukrzycę, pogorszenia ich kontroli metabolicznej. kontroli metabolicznej. --- Wśród różnych leków hipolipidemicznych, inhibitory reduktazy 3-hydroksy-3-metylo-glutarylo-koenzymu A (HMG-CoA) (znane również jako "statyny") należą do heterogennej klasy związków heterogenicznej klasy związków, które mają identyczne działanie hipocholesterolemiczne który rozwija się poprzez bezpośrednie hamowanie etapu ograniczającego szybkość syntezy endogennego cholesterolu. endogennej syntezy cholesterolu. Ich mechanizm działania obejmuje konkurencyjne hamowanie reduktazy HMG-CoA. Kilka linii dowodów sugeruje, że plejotropowe działanie statyn może również odgrywać rolę w zapobieganiu zakrzepicy żylnej. zakrzepicy żylnej, gdzie pacjenci z hipercholesterolemią charakteryzują się zwiększoną trombiny, zwiększoną podatnością na dysfunkcję śródbłonka i nadreaktywnością płytek krwi. nadreaktywność płytek krwi, tak że ograniczenie lub przeciwdziałanie obciążeniu jednego lub więcej z tych mechanizmów z tych mechanizmów zapewniłoby skuteczną profilaktykę. Wiarygodne powiązania biologiczne można również znaleźć między terapią statynami a a zmniejszeniem ryzyka zakrzepowego, ukierunkowane głównie na układ odpornościowy, krzepnięcie krwi, śródbłonek, metabolizm lipidów i stan zapalny. Wcześniejsze badanie JUPITER (Justification for the Use of Statins in Primary Prevention - Uzasadnienie stosowania statyn w prewencji pierwotnej) dostarczyło dowodów na to, że statyny mogą obniżać ryzyko zakrzepicy żylnej. Wyniki poniższych badań i ostatnich metaanaliz podważyły jednak to założenie, jednak zakwestionowały to założenie. Obecnie wydaje się, że ostrożne jest że stosowanie statyn jako części podejścia stosowanego w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej. żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej wydaje się nieuzasadnione. Wynika to z istnienia kontrowersyjnych dowodów klinicznych, dużej liczby pacjentów, którzy musieliby być leczeni, aby być leczeni, aby zapobiec jednemu przypadkowi żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, a także namacalnego ryzyka działań niepożądanych. namacalne ryzyko skutków ubocznych. Potrzeba więcej randomizowanych i większych badań zanim będzie można wyciągnąć ostateczne wnioski.

Co robią statyny?

Statyny obniżają wysoki poziom cholesterolu

CEL: Zbadanie wartości międzyfazowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) w wykrywaniu monosomii 7 (-7) lub delecji długiego ramienia hybrydyzacji (FISH) w wykrywaniu monosomii 7 (-7) lub delecji długiego ramienia chromosomu 7 (7q-) w przypadkach zespołu mielodysplastycznego (MDS). METODY: Zbadano czterdzieści sześć przypadków MDS i 10 prawidłowych kontroli jednocześnie za pomocą konwencjonalnej analizy kariotypu i międzyfazowej techniki FISH przy użyciu bezpośrednio znakowanej sondy DNA SpectrumRed specyficznej dla 7q32. Dwieście komórek interfazowych dla każdego przypadku, a komórki z jedną czerwoną plamką hybrydyzacyjną hybrydyzacji<7% uznano za dodatnie. WYNIKI: Trzy przypadki wykazywały -7/7q- w konwencjonalnej cytogenetyce (CC) i zostały potwierdzone przez międzyfazową FISH. Sześć z 43 przypadków, które nie wykazywały -7/7q- przez CC wykazało -7/7q- w międzyfazowej FISH. WNIOSEK: FISH międzyfazowa jest bardzo przydatna do wykrywania -7 lub 7q- w MDS i jest bardziej czuła niż CC. --- Celem tego badania było porównanie wykrywania trisomii 8 u pacjentów z pacjentów z zespołem mielodysplastycznym (MDS) z międzyfazową fluorescencją in situ (FISH) i analizy kariotypu cytogenetycznego. Przy użyciu Spectrum Green znakowanej sondą centromerową chromosomu 8, przeprowadzono międzyfazową FISH. Klony klony trisomii 8 wykryto jednocześnie w 48 przypadkach MDS za pomocą FISH i konwencjonalnej analizy cytogenetycznej (CCA). Wyniki wykazały, że CCA nie ujawniła znaczącej różnicy w proporcjach konstytucyjnych między MDS-RA i MDS-RAEB z kariotypami całkowitym +8, częściowym +8 i jednym +8. W przypadku FISH wykrywalne wskaźniki wynosił 66,1% dla całego +8. Częściowe +8 i pojedyncze +8 były znacznie wyższe niż niż odpowiednio jeden +8 i złożony +8. Odsetki trisomii 8 były podobne w MDS-RA i MDS-RAEB. Trisomię 8 wykryto w 1 z 15 próbek z prawidłowym lub nieprawidłowym kariotypem bez trisomii 8 metodą FISH. Istniała liniowa korelacja między odsetkiem częściowych +8 wykrytych przez FISH i CCA. Dwóch pacjentów otrzymało CCA i badanie FISH w momencie diagnozy i podczas leczenia, odsetek trisomii odsetek trisomii 8 wzrastał wraz z postępem choroby. Podsumowując, nasze wyniki wykazały, że FISH jest czułą i dokładną techniką wykrywania trisomii 8 u pacjentów z MDS. Może ona przyczynić się do diagnozy, oceny oceny efektu leczniczego i przewidywania postępu choroby w MDS. Wielkość klonu trisomii 8 nie ma związku z klasyfikacją MDS, ale podeszwa +8 wydaje się często występować w MDS-RA. --- CEL: Porównanie wyników fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) w porównaniu z konwencjonalną cytogenetyką (CC) w wykrywaniu powszechnych nieprawidłowości chromosomalnych nieprawidłowości i ocena znaczenia FISH w zespole mielodysplastycznym (MDS). METODY: Łącznie 344 pacjentów z MDS de novo od czerwca 2008 r. do października 2012 r. wykryto za pomocą 6 par sond, w tym CSF1R/D5S23-D5S721 (5q33), EGR1/ D5S23-D5S721 (5q31), D7S486 (7q31) /CSP7, D7S522 (7q31) /CSP7, D20S108/CSP8 (20q12/CSP8) i CSPX/CSPY. Wyniki porównano z wynikami CC. WYNIKI: CC ujawniła nieprawidłowości cytogenetyczne w 168/344 przypadkach (48,8%), a częstość powszechnych aberracji, takich jak częstość powszechnych aberracji, takich jak +8, 20q-, -7/7q-, -5/5q- i -Y wynosiła 18,9% (65/344), 9,3% (32/344), 8,4% (29/344), 8,4% (29/344) i 2,4% (5/206). odpowiednio. Podczas gdy FISH ujawniła nieprawidłowości chromosomowe u 147/344 pacjentów (42,7%), a częstość występowania +8, 20q-, -7/7q-, -5/5q- i -Y wynosiła odpowiednio 20,9% (72/344), 11,6% (40/344), 11,6% (40/344), 10,2% (35/344) i 2,9% (6/206). odpowiednio. Ogółem 187/344 pacjentów (54,4%) było nosicielami aberracji klonalnych za pomocą połączenie CC i FISH. Wśród 158 pacjentów z prawidłowym kariotypem w badaniu CC wykryto 14 przypadków (8,9%) wykryto aberracje klonalne za pomocą FISH. FISH również FISH potwierdziła również 4 nosicieli aberracji klonalnych spośród 9 pacjentów z nieklonalnymi nieprawidłowościami klonalnych. WNIOSKI: FISH jest skuteczna w zwiększaniu prawdopodobieństwa wykrycia nieprawidłowości chromosomowych w przypadkach MDS z prawidłowymi kariotypami i kariotypem kariotypem. FISH może dostarczyć uzasadnienia dla nieprawidłowości klonalnych u pacjentów z nieklonalnych aberracji przez CC. Połączenie FISH i CC wykazuje uzupełniające się zalety. zalety. --- W celu zbadania wartości międzyfazowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) w wykrywaniu częściowej delecji długiego ramienia chromosomu 20 (20q(-)) u pacjentów z zespołem mielodysplastycznym (MDS), spektrum Green fluoresceiny bezpośrednio znakowany sztuczny chromosom drożdżowy (YAC) klon 912C3, który obejmuje region klastra punktu przerwania w paśmie 20q12 został użyty jako sondy do wykonania międzyfazowej FISH na komórkach szpiku z 52 przypadków MDS i 5 normalnych kontroli. Dla każdego przypadku oceniono od 200 do 300 komórek, a przypadki, w których komórki miały zielonym sygnałem hybrydyzacji>7,16% zostały zdefiniowane jako 20q(-) dodatnie. Wyniki FISH porównano z wynikami konwencjonalnego testu cytogenetycznego (CC). Wyniki Wyniki wykazały, że wśród 52 przypadków MDS, 7 (13,5%) przypadków było pozytywnych w badaniu FISH, z czego jednak 4 przypadki były dodatnie, a pozostałe 3 przypadki były negatywne w teście CC. Stwierdzono, że YAC912C3 i międzyfazowa FISH zapewniające skuteczną technikę w wykrywaniu 20q(-) w MDS jest ważnym uzupełnieniem testu CC. --- Udział linii w zespołach mielodysplastycznych (MDS) jest nadal niejasny. Aby określić klonalność i ewolucję zaburzenia, przeprowadzono retrospektywne badanie na rozmazach szpiku kostnego od siedmiu pacjentów z MDS z trisomią 8 przeprowadzono przy użyciu fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). Zaobserwowaliśmy, że trisomia chromosomu 8 ulegała selektywnej ekspresji w komórkach szpikowych. Żadne dojrzałe dojrzałe limfocyty lub komórki plazmatyczne wyrażały trzy sygnały. Nasze badania wykazują wartość FISH do identyfikacji dotkniętej linii komórkowej. Ponadto, Ponadto, łatwa kwantyfikacja nieprawidłowych komórek może pomóc w ocenie postępu choroby. progresji choroby. --- Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) jest uzupełniającą metodą cytogenetyczną która odgrywa ważną rolę w odkrywaniu nierozwiązanych przypadków upośledzenia umysłowego i wielu anomalii. Zdolność tej metody do wykrywania złożonych i kryptycznych rearanżacji i kryptycznych rearanżacji chromosomowych przekracza rozdzielczość zwykłych technik cytogenetycznych. technik cytogenetycznych; dlatego ma szerokie zastosowanie w nowoczesnych laboratoriach cytogenetycznych laboratoriach cytogenetycznych - zarówno w rutynowej pracy, jak i do celów badawczych. Przeanalizowaliśmy 19 pacjentów z zespołami mikrodelecji - 9 pacjentów z zespołem Williamsa, 4 pacjentów z zespołem Pradera-Williego i 6 pacjentów z zespołem DiGeorge'a. Na na podstawie oceny dysmorfizmu twarzy i obecności określonych głównych anomalii, wszyscy pacjenci spełniali kryteria rozpoznania zespołu. Przeprowadzono badania FISH, potwierdzając podejrzewany zespół u pacjentów. --- Fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) przy użyciu dwóch sond kosmidowych (41A i P13) z regionu krytycznego zespołu Millera-Diekera (MDS) w 17p13.3 przeprowadzono w zaślepionym porównaniu trzech pacjentów z MDS z submikroskopowymi delecjami i u czterech normalnych krewnych wykorzystywanych jako kontrole. Kontrole wykazały zarówno chromosom 17 znakowane w 85%-95% komórek, podczas gdy każdy pacjent wykazywał tylko jeden homolog znakowany w 75%-80% komórek. Dwóch pacjentów z MDS z kryptycznymi translokacjami z kryptycznymi translokacjami. W jednym przypadku pacjentka i jej matka miały der(17) (p+), ale wzajemny produkt translokacji nie mógł zostać zidentyfikować u matki za pomocą G-bandingu (tj. była to "półkryptyczna" translokacja). translokacja). FISH ujawniła translokację 3q;17p. Drugi przypadek dotyczył z pozornie prawidłowym kariotypem. Ponieważ stwierdzono dużą delecję molekularną molekularną, postulowano translokację obejmującą dwa telomery G-ujemne (tj. "pełnokrytyczna" translokacja). Badania FISH przeprowadzone na jej ojcu i normalnego brata wykazały translokację 8q;17p. Badania te wykazały, że hybrydyzacja in jest skuteczną metodą wykrywania delecji w zespole Millera-Diekera. zespole Millera-Diekera. Co ważniejsze, badania rodziców metodą FISH na pacjentach wykazujące delecje molekularne i prawidłowy kariotyp mogą identyfikować kryptyczne zdarzenia zdarzenia translokacji, których nie można wykryć za pomocą innych molekularnych strategii genetycznych. strategie. Podobne strategie in situ wykrywania delecji mogą zostać opracowane dla innych zespołów mikrodelecji, takich jak zespół Pradera-Williego/Angelmana lub zespół DiGeorge'a. zespół DiGeorge'a. --- CEL: Ocena wartości panelowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (ang. (FISH) w wykrywaniu powszechnych nieprawidłowości chromosomowych w zespole mielodysplastycznym (MDS). zespół mielodysplastyczny (MDS). METODY: Przeanalizowano dwadzieścia przypadków pacjentów z MDS, których kariotypy nie były wcześniej znane badaczowi FISH. kariotypy były wcześniej nieznane przez egzaminatora FISH, przeanalizowano za pomocą panelu FISH przy użyciu YAC248F5 (5q31), YAC938G5 (7q32), CEP8 i YAC 912C3 (20q12) w celu wykrycia często występujących nieprawidłowości chromosomowych. występujących nieprawidłowości chromosomowych (-5/5q, -/7q-, +8, 20q-) w MDS. Następnie wyniki porównano z wynikami konwencjonalnej cytogenetyki (CC). WYNIKI: Spośród 20 przypadków, w 13 przypadkach stwierdzono wspólne nieprawidłowości chromosomowe (trisomia 8, pięć przypadków; -5/5q-, jeden przypadek; 20q-, pięć przypadków; 5q- towarzysząca 20q-, pięć przypadków). przypadków; 5q- towarzyszący 20q-, jeden przypadek; złożone nieprawidłowości, jeden przypadek). Jednak w badaniu CC tylko w pięciu przypadkach stwierdzono wspólne nieprawidłowości chromosomalne. nieprawidłowości chromosomalne (20q-, cztery przypadki; 5q- towarzyszące 20q-, jeden przypadek). Ponadto stwierdzono trisomię 21, chromosom markerowy i złożone nieprawidłowości obejmujące -5, -7 i chromosomy markerowe zaobserwowano w jednym przypadku, pozostałe były prawidłowe. WNIOSEK: Panel FISH jest użytecznym narzędziem cytogenetyki molekularnej w wykrywaniu powszechnych nieprawidłowości chromosomowych. wykrywaniu powszechnych nieprawidłowości chromosomowych w MDS. --- CEL: Identyfikacja nieprawidłowych kariotypów za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) hybrydyzacji fluorescencyjnej (FISH) i zbadanie implikacji prognostycznych u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi (MDS). METODY: FISH zastosowano do wykrycia często występujących nieprawidłowości chromosomowych nieprawidłowości (-5/5q, +8, -7/7q-) w 37 przypadkach MDS. Zastosowano oprogramowanie SPSS 11.5 i analiza korelacji zostały wykorzystane do analizy względności między nieprawidłowymi chromosomami, rokowaniem i konwersją choroby u 37 pacjentów z MDS. WYNIKI: Nieprawidłowości kariotypu stwierdzono w 21 (56,8%) z 37 przypadków, wśród których wśród których 6 (16,2%) stanowiły kariotypy złożone, 9 (24,3%) +8, 2 (5,4%) -5/5q-, 2 (5,4%) -7/7q-. W medianie czasu obserwacji wynoszącej 12 miesięcy 12 przypadków przekształciło się w ostrą białaczkę. ostrą białaczkę. Złożone kariotypy były istotnie związane ze złym rokowaniem i transformacją białaczkową. Nieprawidłowości + 8 i -7/7q- były skorelowane ze zgonem. korelowały ze śmiercią. WNIOSKI: FISH była bardziej czuła niż konwencjonalna cytogenetyka do wykrywania nieprawidłowości mini-klonalnych. Istnieją pewne różnice w nieprawidłowych kariotypów między pacjentami w Chinach i krajach zachodnich. Wielosonda stosowane w wykrywaniu cytogenetycznym mogą dokładniej przewidywać rokowanie pacjenta. dokładniej. Im wyższy odsetek nieprawidłowych kariotypów, tym gorsze rokowanie. --- TŁO: Rzadko u pacjentów z pancytopenią, u których początkowo zdiagnozowano niedokrwistość aplastyczną (AA) początkowo niedokrwistość aplastyczna (AA), a następnie zespół mielodysplastyczny (MDS). zespół mielodysplastyczny (MDS). Istnieją kontrowersje dotyczące tego, czy początkowa diagnoza AA jest prawidłowa, czy też pacjenci ci mają hipokomórkowy MDS w momencie na początku pancytopenii. METODY: Autorzy przeanalizowali próbki szpiku kostnego (BM) od pacjentów, u których u których początkowo zdiagnozowano AA, a następnie MDS z kohorty 128 kolejnych pacjentów, którzy kohorty 128 kolejnych pacjentów z AA w latach 1993-2004. Badanie cytogenetyczne i fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) przeprowadzono w celu oceny dla monosomii 7 retrospektywnie w podgrupie pacjentów. WYNIKI: Zidentyfikowano 12 pacjentów (zakres wieku, 26-79 lat). W czasie, gdy zdiagnozowano AA, nie było dowodów na dysplazję, mediana komórkowości BM wynosiła 5% (zakres od <1% do 15%), a kariotyp wszystkich pacjentów był prawidłowy. kariotyp. Terapia 11 pacjentów obejmowała środki immunomodulujące, którym towarzyszyły czynniki wzrostu czynniki wzrostu u 4 pacjentów, a 1 pacjent został poddany przeszczepowi szpiku kostnego. BM. Jeden pacjent otrzymywał wyłącznie czynniki wzrostu. Mediana odstępu do rozpoznania MDS wynosił 9 miesięcy (zakres, 2-43 miesięcy). Mediana komórkowości BM wynosiła 30% (zakres, 5-90%), a zmiany dysplastyczne obserwowano u wszystkich pacjentów. pacjentów. Dziewięciu pacjentów miało nieprawidłowy kariotyp, a monosomia 7 była najczęstszą nieprawidłowością (n = 5). najczęstszą nieprawidłowością (n = 5 pacjentów). FISH wykryła monosomię 7 w 6 próbkach w momencie w 6 próbkach w momencie rozpoznania MDS i w 2 próbkach w momencie rozpoznania AA. WNIOSKI: Wykrycie monosomii 7 w próbkach, które uznano za AA i krótki odstęp czasu do późniejszej diagnozy MDS sugeruje, że ci pacjenci mieli hipoplastyczny MDS na początku pancytopenii. Terapia może pozwolić na wykrycie MDS poprzez zwiększenie wzrostu komórek. --- Zespół delecji 22q11 (22q11DS) jest najczęstszym zespołem mikrodelecji u ludzi. u ludzi, występującym z częstością 1 na 4 000. W większości przypadków W większości przypadków submikroskopowa delecja obejmuje 3 Mb, ale istnieje wiele innych nakładających się i nienakładających się delecji. i nienakładających się delecji, które generują podobny fenotyp. Większość mikrodelecji 22q11.2 można ustalić za pomocą standardowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). fluorescencyjnej in situ (FISH) w celu wykrycia TUPLE1 lub N25 na 22q11.2. Jednakże, ten test nie wykrywa delecji, które są proksymalne lub dystalne do sond sond FISH i nie dostarcza żadnych informacji o długości delecji. delecji. W celu zwiększenia wskaźnika wykrywalności delecji 22q11.2 oraz w celu lepiej scharakteryzować rozmiar i położenie takich delecji, przeprowadziliśmy badanie przypadków 22q11.2 przy użyciu multipleksowej amplifikacji sondy zależnej od ligacji (MLPA). Wykorzystaliśmy MLPA do oszacowania wielkości delecji 22q11.2 u 51 pacjentów pozytywnych dla testów TUPLE1 lub N25 (FISH) oraz do zbadania 12 pacjentów z cechami klinicznymi sugerującymi 22q11DS i negatywnymi wynikami FISH. Analiza MLPA potwierdziła mikrodelecję we wszystkich 51 próbkach FISH-dodatnich, jak również mikroduplikacje w trzech próbkach. Co więcej, pozwoliło nam to określić delecje, które nie zostały wcześniej wykryte przy użyciu standardowych klinicznych sond FISH w 2 z 12 osób z cechami klinicznymi sugerującymi 22q11DS. Wnioskujemy, że MLPA jest opłacalnym i dokładnym narzędziem diagnostycznym dla 22q11DS o wyższej czułością niż sama FISH. Dodatkowe zalety testów MLPA w naszym badaniu obejmowały określenie długości delecji i wykrycie duplikacji 22q11.2. (c) 2007 Wiley-Liss, Inc. --- Przeprowadziliśmy konwencjonalną analizę cytogenetyczną (CC) i międzyfazową fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) hybrydyzację (FISH) z sondą centromeryczną DNA specyficzną dla chromosomu satelitarnego alfa 7 (p alfa 7t1) DNA (p alpha 7t1) na materiale szpiku kostnego przygotowanym do CC w 11 i 80 przypadkach zespołów mielodysplastycznych (MDS). W grupie kontrolnej, średnio 4,3 +/- 1% z 700 badanych komórek wykazało tylko jeden sygnał FISH dla chromosomu 7, a znalezienie > 6,3% (średnia +2 odchylenia standardowe) komórek z jednym sygnałem FISH Sygnał FISH został uznany za wskazujący na obecność klonu z -7, klonalne -7 stwierdzono u 11 pacjentów, podczas gdy u dwóch pacjentów -7 występowało tylko w jednej mitozie (nieklonalne -7). mitozie (nieklonalne -7). W ośmiu z 11 przypadków klonalnego -7 w CC, międzyfazowa FISH potwierdziła -7. U pozostałych trzech pacjentów odpowiednio 5,1%, 6,3% i 18,4% komórek miało jeden sygnał. komórek miało jeden sygnał. Ci trzej pacjenci mieli, oprócz do -7 przez CC, chromosom markerowy, który został wykazany jako składający się z chromosomu 7 przez analizę FISH na rozsiewach metafazowych (metafaza FISH). Spośród dwóch pacjentów z nieklonalnym -7 przez CC, jeden miał klon -7 przez FISH, podczas gdy drugi pacjent miał prawidłowe wyniki FISH. Pięciu z 67 pacjentów bez mitozy -7 w CC miało klonalny -7 w międzyfazowej FISH, z jednym sygnałem sygnał chromosomu 7 w 14,4 do 39% badanych komórek. Co najmniej trzy mitozy z -7 stwierdzono u dwóch z nich w metafazie FISH. Trzech z pięciu pacjentów zostało ponownie przebadanych 12 do 17 miesięcy później: CC i metafazowa FISH nie wykazały -7, podczas gdy międzyfazowa FISH nadal wykazywała klon -7. Trzech pacjentów z klonalnym klonalnej -7 w CC i FISH zostało ponownie zbadanych w całkowitej remisji hematologicznej po intensywnej terapii. CC nie wykryła -7, a międzyfazowa FISH była prawidłowa u wszystkich trzech pacjentów. trzech pacjentów. Nasze odkrycia sugerują, że międzyfazowa FISH może poprawić wykrywanie wykrywanie -7 w MDS. Konwencjonalna cytogenetyka powinna być nadal wykonywana równolegle z FISH. równolegle z FISH, jednak z powodu możliwych fałszywie ujemnych wyników FISH, gdy fałszywie ujemnych wyników FISH, gdy marker pericentromeryczny chromosomu 7 jest obecny u pacjentów z -7. liczba przypadków z mniejszymi klonami -7, wykrywalnymi tylko przez FISH, i dłuższa i dłuższa obserwacja w tych przypadkach będą konieczne do określenia znaczenia tego znaczenia tego odkrycia, ewolucji tego pomniejszego klonu i wyników pacjentów. --- Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) ze specyficzną dla chromosomu 7 sondą alfa wykorzystano do wykrycia monosomii 7 w komórkach interfazowych i metafazowych komórkach uzyskanych od pacjentów z zespołem mielodysplastycznym (MDS) i ostrą białaczką nielimfocytową (ANLL). Analiza chromosomów ujawniła monosomię 7, albo samodzielnie lub jako część złożonej nieprawidłowości chromosomowej we wszystkich próbkach komórek. ANALIZY FISH 12 próbek szpiku i próbki krwi przy użyciu specyficznej dla chromosomu 7 alfa satelitarnej sondy DNA ujawniły pojedynczą plamkę fluorescencji w 80,5-97,5% komórek W przeciwieństwie do tego, 83,5-92,0% tych samych komórek miało dwie kopie chromosomu 7. komórek miało dwie kopie chromosomu 17, ponieważ wykryto dwie plamki fluorescencyjne przy użyciu specyficznej dla chromosomu 17 satelitarnej sondy DNA alfa stosowanej jako kontrola pozytywna. kontrola. Odsetek komórek interfazowych z monosomią 7 nie korelował z odsetkiem komórek metafazowych. z odsetkiem komórek metafazy z monosomią 7 wykrytą za pomocą konwencjonalnego kariotypowania lub z odsetkiem komórek blastycznych w szpiku kostnym. --- Kariotyp, odsetek blastów w szpiku kostnym i cytopenia wpływają na rokowanie w zespole mielodysplastycznym. zespołu mielodysplastycznego. Zbadaliśmy nieprawidłowości wykryte za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) w zespole mielodysplastycznym i powiązany profil hematologiczny z nieprawidłowościami. profil hematologiczny z nieprawidłowościami wykrytymi przez FISH. Pełna morfologia krwi krwi, krwi obwodowej i szpiku kostnego pacjentów oceniano pod kątem cytopenii, dysplazji i blastów. Sondy FISH zostały użyte do wykrycia del(5q), wzmocnienia chromosomu 8, de (7q/-7) i del(20 q). Zastosowano analizę regresji wielokrotnej do zbadania związku nieprawidłowości FISH, wieku i płci z profilem hematologicznym. profilem hematologicznym. Test Mc Nemara badał związek między nieprawidłowościami FISH a dysplastycznymi w szpiku kostnym. Nieprawidłowości cytogenetyczne wykryto metodą FISH u 25,7% pacjentów. Del(20 q) zaobserwowano u 14,2% pacjentów. FISH była w stanie w stanie przewidzieć zmiany w liczbie blastów we krwi obwodowej o 80% (p ˂ 0,0001). Nieprawidłowości cytogenetycznych nie zaobserwowano u 74,2% pacjentów. Grupy z nieprawidłowościami FISH FISH mają inny profil hematologiczny, a te nieprawidłowości mają znaczący wpływ na odsetek blastów. --- CEL: Zbadanie wartości międzyfazowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) w wykrywaniu trisomii 8 w zespołach mielodysplastycznych (MDS). (FISH) w wykrywaniu trisomii 8 w zespołach mielodysplastycznych (MDS). METODY: Konwencjonalna cytogenetyka (CC) i międzyfazowa FISH z użyciem SpectrumGreen znakowanej sondą specyficzną dla centromeru chromosomu 8 przeprowadzono jednocześnie w celu wykrycia trisomii 8 u 69 osób z MDS i 6 osób zdrowych. WYNIKI: Policzono dwieście komórek interfazowych i wykryto komórki z trzema zielonymi plamami hybrydyzacji hybrydyzacji > 3%. Jedenaście przypadków wykazywało trisomię 8 przez CC i zostały potwierdzone w 10 przez FISH. W 7 przypadkach odsetek komórek z trisomią 8 był znacząco niższy w FISH niż w CC. Siedem przypadków wykazywało trisomię 8 w FISH w 58 przypadkach, które nie wykazywały trisomii 8 w CC. Spośród 7 przypadków, dwa miały odpowiednio 2 i 3 chromosomy markerowe, 4 miały prawidłowe kariotypy. WNIOSKI: Międzyfazowa FISH była użyteczną metodą wykrywania trisomii 8 w MDS, szczególnie u pacjentów z prawidłowym kariotypem lub chromosomem markerowym. Stanowiła ona była ważnym uzupełnieniem CC. --- Powtarzające się translokacje są rzadkie w zespołach mielodysplastycznych (MDS). Trzy nowe nawracające translokacje, a mianowicie der(12)t(3;12)(q13;p13), t(11;13;22)(q13;q14;q12) i der(17)t(13;17)(q21;p13), zidentyfikowane przez konwencjonalnej cytogenetyki (CC) u 4 pacjentów z MDS, zostały dalej scharakteryzowane przy użyciu panelu komercyjnych i domowych sond do fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). Celem tego badania było określenie dokładnych punktów przerwania i zidentyfikowanie genów, które mogą być związane z procesem nowotworowym. Połowa z punktów przerwania (4/8) została precyzyjnie zidentyfikowana, a w pozostałej połowie zostały zawężone do regionu od 14 do 926 kb. Wszystkie badane punkty przerwania miały śródmiąższowe lub terminalne delecje w zakresie od 536 kb do 89 Mb, a tylko tylko te 7 Mb zostały wykryte przez CC. Geny zlokalizowane w punktach przerwania lub wokół nich opisane w naszym badaniu nie były wcześniej związane z MDS. Usunięte regiony obejmują między innymi geny ETV6 i RB1 i wykluczają gen TP53. Badania FISH były przydatne do udoskonalenia punktów przerwania translokacji, ale potrzebne są dalsze badania w celu określenia roli zaangażowanych genów w procesie nowotworowym. w procesie nowotworowym. --- Gen małej jądrowej rybonukleoproteiny polipeptydu N (SNRPN) jest uważany za jednego z kandydatów na jeden z kandydatów na zespół Pradera-Williego (PWS). Opisujemy dwoje rodzeństwa z PWS z typową delecją SNRPN wykrytą metodą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). hybrydyzacji fluorescencyjnej in situ (FISH). Ani cytogenetycznie wykrywalna delecja 15q12, ani delecja delecji dla sond kosmidowych D15S11, D15S10 i GABRB3 nie stwierdzono u żadnego z pacjentów. pacjenta. Sugeruje to mniejszą delecję ograniczoną do regionu krytycznego PWS. FISH z sondą SNRPN pozwoli na analizę pacjentów z PWS z ograniczonymi delecjami niewykrywalnymi za pomocą innych sond. delecjami niewykrywalnymi za pomocą innych sond. --- Wpływ in vivo połączonego leczenia rekombinowaną ludzką erytropoetyną (rHuEpo) i czynnikiem stymulującym kolonie granulocytów (G-CSF) na komórki CD34(+) czynnika stymulującego kolonie granulocytów (G-CSF) na komórki CD34(+) był oceniano za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) u 13 pacjentów z zespołem mielodysplastycznym (MDS) ze znanymi nieprawidłowościami cytogenetycznymi. Po leczeniu, reagujący pacjenci wykazywali znacznie niższy odsetek nieprawidłowych komórek FISH CD34(+) niż przed leczeniem (P = 0,003), a w porównaniu z przypadkami przypadkami niereagującymi (P = 0,007). Odpowiedź na leczenie była związana ze zmniejszonym stopniem apoptozy w komórkach CD34(+) (P = 0,021): jednak nie zaobserwowano różnicy w długości telomerów zaobserwowano u reagujących pacjentów po podaniu czynnika wzrostu. po podaniu czynnika wzrostu. Chociaż liczba analizowanych pacjentów była stosunkowo niewielka, obecne dane sugerują, że u pacjentów z MDS odpowiedź na rHuEpo i G-CSF może być być związana z proliferacją kariotypowo prawidłowych, ale potencjalnie kariotypowo prawidłowych, ale potencjalnie wadliwych komórek progenitorowych CD34(+). --- Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) z sondą DNA specyficzną dla regionu chromosomu sondą DNA specyficzną dla regionu chromosomowego została zastosowana prospektywnie na niehodowanych komórkach interfazowych amniocytów w celu wykrycia niezrównoważonej nieprawidłowości chromosomowej, która spowodowała zespół cri du chat lub 5p- . Potwierdzenie przeprowadzono za pomocą rutynowej cytogenetyki. --- Większość pacjentów z ostrą białaczką szpikową (AML) i zespołami mielodysplastycznymi (MDS) zespoły mielodysplastyczne (MDS), zwłaszcza tych z niekorzystną cytogenetyką. cytogenetyką. Niniejsze badanie zostało zaprojektowane w celu zbadania obecności i częstotliwości minimalnej choroby resztkowej (MRD) u pacjentów z AML lub MDS (n=35) oraz numerycznych nieprawidłowości chromosomów 6, 7, 8, 9, 10, 17 i 18 w klinicznej przy użyciu kombinacji sortowania komórek aktywowanego fluorescencją (FACS), fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) i znakowania bromodeoksyurydyną (BUdR). Technika ta umożliwia wykrycie zaledwie trzech komórek białaczkowych na 10(5) komórek prawidłowych. MRD wykryto u 33/35 pacjentów w całkowitej remisji (CR). U 16 pacjentów wystąpił nawrót choroby (8/11 z monosomią 7, 4/17 z trisomią 8 i 4/7 z innymi nieprawidłowościami cytogenetycznymi) po medianie 4,8 miesiąca (zakres 3-13). Poziomy MRD (P=0,007) i wskaźnika proliferacji (P=0,011) były istotnie wyższe u pacjentów z monosomią 7 niż u pacjentów z trisomią 8 lub innymi nieprawidłowościami cytogenetycznymi. nieprawidłowościami cytogenetycznymi. Odsetek komórek w fazie S, liczba komórek nieprawidłowych komórek i klasa cytogenetyczna były związane z czasem do nawrotu (P=0,001) przy czym faza S była najważniejszym czynnikiem prognostycznym (P=0,0001). My wnioskujemy, że połączenie FACS/FISH/BUdR, które określa liczbę, fenotyp i szybkość proliferacji bardzo rzadkich komórek białaczkowych u pacjentów z AML lub MDS w remisji klinicznej, dostarcza informacji, które są przydatne w identyfikacji pacjentów z wysokim i niskim prawdopodobieństwem nawrotu choroby. --- Anomalie strukturalne chromosomu X, zwłaszcza translokacje, są rzadkimi w zespołach mielodysplastycznych (MDS). W serii 2270 pacjentów z MDS przeanalizowanej w latach 1983-1994 (Centrum Genetyki Człowieka, Leuven), 9 przypadków było z translokacjami obejmującymi chromosom X. Aberracje te nie były ograniczone do określonych podtypów FAB i były jedynymi anomaliami w 3 przypadkach. U u pozostałych 6 pacjentów były one związane z innymi nieprawidłowościami, w tym 5q-, obserwowanymi w trzech przypadkach. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) przeprowadzono retrospektywnie u 8 pacjentów i wykazano, że jest ona użytecznym uzupełnieniem uzupełnieniem charakterystyki translokacji obejmujących chromosom X X. W 3 przypadkach mogliśmy zidentyfikować partnerów translokacji i regiony breakpoint tylko za pomocą malowania chromosomów. Nie zaobserwowano powtarzających się partnerów chromosomowych. nie zaobserwowano powtarzających się partnerów chromosomowych. Punkty przerwania można było zlokalizować wzdłuż całego chromosomu X. Istniał istniał jednak klaster w regionie Xq13 zaangażowany u 4 z 9 pacjentów. The wcześniej związek anomalii Xq13 z oporną na leczenie niedokrwistością z pierścieniowymi sideroblastami (RARS) stwierdzono tylko w jednym przypadku. Pomimo braku charakterystycznych translokacji obejmujących chromosom X, występowanie takich zmian jako jedynej anomalii kariotypowej sugeruje, że mogą one odgrywać rolę w patogenezie niektórych białaczek szpikowych. patogenezie niektórych zespołów mielodysplastycznych. --- Rearanżacje chromosomalne obejmujące 3q26 są powtarzającymi się odkryciami w nowotworach szpiku prowadzące do nadekspresji MECOM, co wiąże się z bardzo złym rokowaniem. bardzo złym rokowaniem. Inne nieprawidłowości 3q zostały zgłoszone, a kryptyczne rearanżacje MECOM a w niektórych przypadkach zidentyfikowano kryptyczne rearanżacje MECOM. Analiza fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ hybrydyzacji fluorescencyjnej (FISH), zbadaliśmy 97 ostrych białaczek szpikowych pacjentów z ostrą białaczką szpikową/zespołem mielodysplastycznym z różnymi nieprawidłowościami 3q w celu określić rolę i częstotliwość zaangażowania MECOM. Zidentyfikowaliśmy rearanżacje MECOM u 51 pacjentów, większość z nich wykazała zaangażowanie 3q26 przez analizę pasmową chromosomów (CBA): inv(3)/t(3;3) (n = 26) i inne zrównoważone translokacje translokacje 3q26 (t(3q26)) (n = 15); pozostałe przypadki (n = 10) wykazały różne nieprawidłowości 3q: pięć ze zrównoważonymi translokacjami obejmującymi 3q21 lub 3q25; dwa z homogennie barwiącym się regionem (hsr) na 3q; i trzy z innymi różnymi nieprawidłowościami 3q. Złożone rearanżacje z wieloma punktami przerwania na 3q, maskujące zaangażowanie 3q26, zidentyfikowano w przypadkach z translokacjami 3q21/3q25 translokacjami. Ponadto, w dwóch przypadkach z t(3q26) zaobserwowano wiele pęknięć. t(3q26), co sugeruje, że złożona rearanżacja może również wystąpić w pozornie prostej t(3q26). pozornie prostej t(3q26). Wewnątrzchromosomalna amplifikacja genu była kolejnym mechanizmem prowadzącą do nadekspresji MECOM w dwóch przypadkach z hsr na 3q. W ostatnich trzech przypadkach analiza FISH ujawniła zaangażowanie 3q26, które zostało pominięte przez CBA z powodu nieoptymalną jakość metafaz. Wszystkie przypadki z rearanżacjami MECOM wykazały nadekspresję za pomocą ilościowego PCR w czasie rzeczywistym. Wreszcie, rearanżacje MECOM mogą wystąpić u pacjentów z nieprawidłowościami 3q, nawet przy braku specyficznego zaangażowania 3q26 podkreślając, że ich częstotliwość jest niedoszacowana. Ponieważ rearanżacja MECOM była związana z bardzo złym rokowaniem, jej badanie przesiewowe powinno być być wykonywane u pacjentów z nieprawidłowościami 3q. --- W tym badaniu wykorzystaliśmy kariotypowanie spektralne (SKY) i fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) jako techniki uzupełniające. hybrydyzację (FISH) jako techniki uzupełniające do analizy dwóch przypadków związanych z terapią przypadków wtórnego zespołu mielodysplastycznego (t-MDS) ze złożonymi kariotypami, wcześniej analizowanymi za pomocą G-bandingu. Różne rodzaje wkładu cytogenetycznego SKY wkład cytogenetyczny SKY obejmuje potwierdzenie wyników G-bandingu, identyfikację częściowo scharakteryzowanych rearanżacji, identyfikację chromosomów markerowych niezidentyfikowanych przez G-banding oraz wykrywanie kryptycznych wzajemnych translokacji. W szczególności, zdolność SKY do wyjaśnienia szeregu markerów markerów doprowadziła do zrozumienia ewolucji klonalnej. Wspólna aberracja w tych dwóch przypadkach t-MDS była kruchość chromosomu 5 i monosomia chromosomu 18. chromosomu 18. Wyraźnie pokazujemy, że zastosowanie SKY w połączeniu z konwencjonalną analizą analizą G-banding i FISH pomogło w identyfikacji ważnych zdarzeń chromosomalnych, które mogą odgrywać kluczową rolę w rozwoju t-MDS. --- Nieprawidłowości w liczbie kopii DNA są często stwierdzane u pacjentów z zespołami anomalii zespołami anomalii i upośledzeniem umysłowym. Porównawcza hybrydyzacja genomowa (array-CGH) (array-CGH) jest technologią o wysokiej rozdzielczości, obejmującą cały genom, która poprawia wykrywanie submikroskopowych aberracji leżących u podstaw tych zespołów. Ośmiu pacjentów z upośledzeniem umysłowym, wieloma wrodzonymi anomaliami i cechami dysmorficznymi cechami dysmorficznymi zostało przebadanych pod kątem submikroskopowych zaburzeń równowagi chromosomalnej przy użyciu GenoSensor Array 300 Chip. Subtelomerowe aberracje wcześniej wykryte wcześniej za pomocą analizy fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) zostały potwierdzone u dwóch pacjentów. dwóch pacjentów, a dokładna diagnoza została postawiona w dwóch wcześniej nierozpoznanych złożonych przypadkach. Mikrodelecje w 15q11.2-q13 u noworodka z hipotonią, wnętrostwo i hipopigmentację wykryto z kilkoma rozbieżnościami między wynikami macierzy a analizą FISH. Ciągła mikrodelecja GSCL, HIRA i TBX1 w 22q11.2 została zidentyfikowana u wcześniej niezdiagnozowanego chłopca z nietypową prezentacją spektrum VCF/DiGeorge. U noworodka z aniridią, zaobserwowano granicznie fałszywie ujemną delecję WT1, najprawdopodobniej najprawdopodobniej z powodu różnic między rozmiarem delecji genomowej a sondą mikromacierzy. sondą mikromacierzy. Współczynnik wyników fałszywie dodatnich wynoszący 0,2% obliczono dla analizy klon po klonie, podczas gdy wskaźnik wyników fałszywie dodatnich na pacjenta wynosił 20%. Array-CGH jest potężnym narzędziem do szybkiego i dokładnego wykrywania zaburzeń genetycznych zaburzeń genetycznych związanych z nieprawidłowościami liczby kopii i może znacznie znacznie poprawić kliniczną diagnostykę genetyczną i opiekę. --- Zastosowaliśmy fluorescencyjną hybrydyzację DNA in situ (FISH) w celu wykrycia nieprawidłowości chromosomalnych nieprawidłowości jako wskaźnika minimalnej choroby resztkowej w kolejnych próbkach ze szpiku kostnego (BM) lub krwi obwodowej 25 pacjentów z białaczką, chłoniakiem i zespołami mielodysplastycznymi. Trisomie zostały wykryte za pomocą międzyfazowej FISH z sondami o powtórzonej sekwencji (RSP) lub przy użyciu metafazowej FISH z sondami do malowania sondami malującymi cały chromosom (WCP). Specyficzne translokacje wykryto przy użyciu sond sond WCP. Translokacje zaobserwowano przy użyciu metafazowej FISH u dwóch pacjentów w niepewnej lub całkowitej remisji (CR), u których później nastąpił nawrót choroby. Pięciu pacjentów bez nieprawidłowych komórek pozostało w CR. Czterech pacjentów z trisomiami wykrytymi podczas CR doznało nawrotu; metafazowa FISH wykryła trisomię w 0,17-16% komórek metafazy. Pięciu pacjentów, u których trisomia wystąpiła w 0,034% komórek pozostało w CR. Jądra trisomiczne zaobserwowano w 0,27-2,3% komórek komórek interfazowych, za pomocą RSP, u czterech pacjentów, u których później wystąpił nawrót choroby. Pięciu pacjentów z jądrami trisomicznymi w 0,061% pozostało w CR. Gdy dwie sondy zostały użyte jednocześnie w próbce od jednego pacjenta, 1% pozostałych komórek było nieprawidłowych. Pacjent później doznał nawrotu choroby. U jednego pacjenta z anaplastycznym chłoniakiem wielkokomórkowym, wykazano, że komórki CD30-dodatnie w interfazie trisomiczny chromosom 7 za pomocą immunofenotypowania i FISH. Nasze wyniki sugerują że metafazowa FISH z użyciem sond WCP jest czułą i specyficzną metodą wykrywania minimalnej choroby resztkowej, szczególnie u pacjentów z translokacjami. --- TŁO: Zespół Pradera-Williego (PWS) jest złożoną chorobą genetyczną człowieka wynikającą z utraty ekspresji ojcowskiego allelu genów imprintingu na chromosomie 15q11-q13. chromosomie 15q11-q13. Normalnie wyspy CpG w tym miejscu są silnie silnie metylowane w allelu matczynym, ale niemetylowane w allelu ojcowskim i dlatego aktywowane w ekspresji genów. w związku z czym są aktywowane w ekspresji genów. występować u pacjentów z pws, gdy analizowany jest pcr specyficzny dla metylacji (msp). METODY: Niniejszy artykuł przedstawia analizę PWS u pacjentów z Tajlandii przy użyciu konsensusu kryteriów diagnostycznych opartych na połączeniu danych klinicznych, podstawowego G-bandingu i i fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) cytogenetyki, metylacji opartej na PCR i sekwencjonowanie bisulfitowe wysp CpG SNRPN w celu potwierdzenia delecji 15q lub wzoru metylacji promotora SNRPN i eksonu 1. Brak pełnych raportów klinicznych lub nieadekwatność minimalnego wymaganego wsparcia laboratoryjnego laboratoryjnego utrudniały zdiagnozowanie PWS, zespołu Angelmana i innych zaburzeń z mikrodelecją. zaburzeń mikrodelecyjnych. WYNIKI: Uzyskano 100% dokładność w diagnozowaniu badanych pacjentów z PWS przy użyciu minimalnych niezbędnych wymagań. Łącznie u 20 pacjentów zdiagnozowano jako PWS na podstawie kryteriów klinicznych i narzędzia punktacji dla PWS, a to samo podejście podejście zastosowano do czterech oddzielnych pacjentów z pewnymi niedopasowanymi kryteriami, ale fenotypowe podobieństwo do PWS. Wyniki wykazały, że 70% pacjentów klinicznie zdiagnozowanych jako pacjenci z PWS (14/20) miało delecję w 15q11-q13 zgodnie z FISH, podczas gdy u wszystkich 20 pacjentów stwierdzono dodatni wynik MSP genu SNRPN. Sześć przypadków (30%) bez ojcowskiej delecji potwierdzono matczyną disomię jednorodzicielską (mUPD) PWS za pomocą PWS za pomocą MSP i sekwencjonowania metylacji. Warto zauważyć, że dwa z sześciu przypadków z mUPD były 3,5-letnimi bliźniakami. Żaden z pięciu przypadków z wynikami niższe niż zgłoszone kryteria konsensusu wykazały pozytywne wyniki G-band, FISH lub MSP. wyniki. WNIOSKI: Pokazujemy tutaj wysoką moc łączenia wyników klinicznych, FISH i MSP w ostatecznej diagnozie PWS oraz w rozróżnieniu między dwoma głównymi różnymi typami mechanizmów molekularnych. W naszej analizie nie zaobserwowano wyników fałszywie dodatnich ani fałszywie w naszej analizie nie zaobserwowano wyników fałszywie dodatnich ani fałszywie ujemnych. --- Mysz Tec jest kinazą białkowo-tyrozynową typu niereceptorowego i ulega wysokiej ekspresji w wielu liniach komórek hematopoetycznych. w wielu liniach komórek krwiotwórczych. Aby zbadać rolę kinazy Tec w ludzkim układzie krwiotwórczym ludzkim układzie krwiotwórczym, wyizolowaliśmy cDNA kodujące ludzką kinazę Tec. Ludzkie cDNA tec może kodować peptyd składający się z 631 reszt aminokwasowych o obliczonej masie cząsteczkowej 73,624. Przewidywane ludzkie białko Tec jest wysoce homologiczne do członków rodziny Tec, w tym mysiego Tec typu IV (94% homologii), mysim Tsk/Itk (60%) i ludzkim Btk (57%). Homologia między ludzkim Tec i innymi członkami rodziny Tec można zaobserwować nie tylko w Src homology 3 (SH3), SH2 i domen kinazowych, ale także w N-końcowej unikalnej domenie domenie. Analiza Northern blot wykazała, że główne transkrypty tec można wykryć w 2,6 kb i 3,6 kb w szerokim zakresie ludzkich linii komórek krwiotwórczych hematopoetycznych, w tym linii mieloidalnych, B- i T-komórkowych. Co ciekawe, wysoka ekspresji genu tec można było wykryć u wszystkich trzech pacjentów badanych z zespołem mielodysplastycznym. Ludzki gen tec został zmapowany przez fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) do chromosomu 4p12. --- Najczęstszymi nieprawidłowościami chromosomalnymi w zespole mielodysplastycznym (MDS) i ostrej białaczce szpikowej (AML) są ostrej białaczce szpikowej (AML) są -5/del(5q) i -7/del(7q). Kiedy -5/del(5q) i -7/del(7q) współistnieją u pacjentów, zwykle wiąże się to ze złym rokowaniem. Biorąc pod uwagę że -5/del(5q) i/lub -7/del(7q) często towarzyszą dodatkowe nawracającymi zmianami chromosomalnymi, zmiana(y) genetyczna(e) na towarzyszącym(ych) chromosomie(ach) innym(ych) niż chromosomie (chromosomach) innym niż chromosomy 5 i 7 mogą być ważnym czynnikiem (czynnikami) wpływającymi na leukemogenezę i rokowanie choroby. Wykorzystując zintegrowaną analizę kariotypu, FISH i macierzy CGH w tym badaniu, oceniliśmy najmniejszy region nakładania się (SRO) chromosomów 5 i 7, a także liczbę kopii (CNA) na pozostałych chromosomach. Co więcej, związek między CNA a del(5q) i -7/del(7q) zbadano, kategoryzując przypadki na trzy grupy na podstawie nieprawidłowości do trzech grup na podstawie nieprawidłowości chromosomów 5 i 7 [grupa I: przypadki tylko z del(5q), grupa II: przypadki tylko z -7/del(7q) i grupa III: współistniejące przypadki del(5q) i del(7q)]. Nakładający się SRO chromosomu 5 z grup I i III z grup I i III wynosił 5q31.1-33.1, a chromosomu 7 z grup II i III wynosił 7q31.31-q36.1. Łącznie zaobserwowano 318 CNA; ~ 78,3% z nich było zidentyfikowano na chromosomach innych niż chromosomy 5 i 7, które zdefiniowano jako "inne CNA". Grupa III była wyróżniającą się grupą z największą liczbą (HN) CNA, kryptycznych CNA i "innych CNA". Utrata TP53 była silnie związana z del(5q). Utrata ETV6 była szczególnie związana z grupą III. Te CNA lub geny mogą odgrywać drugorzędną rolę w progresji choroby i powinny być dalej oceniane pod kątem ich znaczenia klinicznego i wpływu na terapeutyczne u pacjentów z MDS/AML niosących del(5q) i/lub -7/del(7q) w badaniu populacji pacjentów na dużą skalę. --- WPROWADZENIE: W ramach protokołu Down-screening istnieją obecnie możliwości szybkiej diagnostyki aneuploidii w ciążach wysokiego ryzyka zidentyfikowanych za pomocą nieinwazyjnych testów przesiewowych, jednak wartość diagnostyczna tych molekularnych testów genetycznych jest dyskutowana. wartość diagnostyczna tych molekularnych testów genetycznych jest przedmiotem dyskusji. CEL BADANIA: W tym prospektywnym badaniu dane dotyczące wiarygodności jednego z szybkich testów, a mianowicie z szybkich testów, a mianowicie; międzyfazowa fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (int-FISH) miały zostać zebrane przez autorów. METODY: W okresie od maja 2002 r. do września 2006 r. wszystkie 1279 próbek płodów próbek płodów zbadano zarówno metodą int-FISH, jak i pełnym kariotypowaniem. WYNIKI: Dodatkowy sygnał lub jego brak wykryto w 47 przypadkach (3,7%) (trisomia 21 u 32, różne inne nieprawidłowości numeryczne w 15 przypadkach). Wszystkie te liczbowe aberracje liczbowe zostały potwierdzone przez analizę metafazową bez fałszywych dodatnich lub negatywności. W 19 przypadkach wynik int-FISH był ujemny, jednak pełne kariotypowanie ujawniło nieprawidłowości. kariotypowanie ujawniło nieprawidłowości (w 12 z tych 19 przypadków nieprawidłowość była zrównoważona). Tylko 4 z 1279 płodów (0,3%) (3 małe dodatkowe chromosomy markerowe, 1 de no (3 małe dodatkowe chromosomy markerowe, 1 niezrównoważona translokacja de novo), które urodziłyby się z nieprawidłowościami fenotypowymi. urodziłyby się z nieprawidłowościami fenotypowymi bez analizy metafazy (2 z nich miały podejrzane objawy ultrasonograficzne). z nich miało podejrzane objawy ultrasonograficzne). WNIOSEK: Chociaż potrzebne są dalsze analizy, na podstawie wyników tego badania badania należy stwierdzić, że szybkie molekularne metody genetyczne, takie jak int-FISH mogą zostać zaakceptowane jako testy diagnostyczne aneuploidii płodu, jeśli ich zastosowanie będzie ograniczone do ciąż wysokiego ryzyka zidentyfikowanych przez zaawansowany wiek matki i nieinwazyjnych badań przesiewowych u matek. Jednak pełne kariotypowanie jest potrzebne w przypadkach z rodzinną translokacją i nieprawidłowymi objawami ultrasonograficznymi w 2. trymestrze ciąży. --- Uważa się, że zespół mielodysplastyczny (MDS) jest zaburzeniem komórek macierzystych obejmującym cytopenię i zmiany dysplastyczne w trzech liniach krwiotwórczych. Jednakże pluripotencjalnych komórek macierzystych i komórek progenitorowych nie został jednak ostatecznie wyjaśniony. Aby rozwiązać tę kwestię, zastosowaliśmy fluorescencyjną hybrydyzację in situ hybrydyzację fluorescencyjną in situ (FISH) rozmazów krwi i szpiku kostnego (BM) dla dojrzałych komórek i FISH komórek posortowanych przez sortowanie komórek aktywowane fluorescencją dla komórek progenitorowych. komórek progenitorowych. Przebadano siedmiu pacjentów z MDS związanym z trisomią 8. FISH wykazała +8 w granulocytach, monocytach i erytroblastach, ale nie w limfocytach. Posortowane komórki T (CD3(+)), B (CD19(+)) i NK (CD3(-)CD56(+)) z krwi obwodowej nie zawierały +8. krwi obwodowej nie zawierały +8, podobnie jak subpopulacje CD34(+) z BM B (CD34(+)CD19(+)), progenitorów T/NK (CD34(+)CD7(+)) i pluripotencjalnych komórek macierzystych (CD34(+)CD19(+)). komórki macierzyste (CD34(+)Thy1(+)). Nieprawidłowość chromosomu +8 została zidentyfikowana w komórkach macierzystych komórkach macierzystych tylko na poziomie jednostki tworzącej kolonię granulocyt-erytrocyt-makrofag-megakariocyt (CFU-GEMM; CD34(+)CD33(+)). Można zatem można zatem stwierdzić, że komórki dotknięte trisomią 8 w kontekście MDS są na poziomie CFU-GEMM i że komórki linii limfoidalnej nie są zaangażowane. Te wyniki zapewniają nowy wgląd w biologię MDS i sugerują, że intensywna chemioterapia intensywna chemioterapia i autologiczny przeszczep BM mogą stać się ważnymi strategiami terapeutycznymi. strategie terapeutyczne. --- TŁO I CELE: Zespoły mikrodelecji charakteryzują się małymi (<5 Mb) delecjami chromosomalnymi, w które zaangażowany jest jeden lub więcej genów. Są one często związane z wieloma wadami wrodzonymi. Fenotyp jest wynikiem wynikiem haploinsuficjencji genów w krytycznym przedziale. Fluorescencyjna hybrydyzacja in (FISH) jest powszechnie stosowana do precyzyjnej diagnostyki genetycznej zespołów mikrodelecji. precyzyjnej diagnostyki genetycznej zespołów mikrodelecji. Niniejsze badanie zostało przeprowadzone w celu oceny rolę FISH w diagnostyce podejrzewanego zespołu mikrodelecji. METODY: FISH przeprowadzono na 301 klinicznie podejrzanych przypadkach zespołu mikrodelecji w celu potwierdzenia diagnozy klinicznej przy użyciu sond niekomercyjnych. Spośród z nich, 177 przypadków zostało skierowanych na mikrodelecję 22q11.2, 42 przypadki zostały skierowane na zespół na zespół Williama, 38 przypadków na zespół Pradera-Williego/Angelmana i 44 przypadki na inne podejrzewane mikrodelecje. przypadki zostały skierowane do innych podejrzanych zespołów mikrodelecji. WYNIKI: Badanie FISH było potwierdzające tylko w 23 przypadkach (7,6%). W 17 przypadkach stwierdzono 22q11.2, cztery przypadki zespołu Pradera-Williego i dwa przypadki zespołu Williama. Williama. INTERPRETACJA I WNIOSKI: Wnioskujemy, że FISH nie powinna być metodą metodą z wyboru w przypadku klinicznie podejrzewanych zespołów mikrodelecji. Proponujemy przestrzegać ścisłych kryteriów klinicznych dla testów FISH lub najlepiej zastosować lepsze metody (podejście "najpierw genotyp"). Badanie przesiewowe całego genomu może być stosowane jako pierwsza linia a FISH może być wykorzystana do potwierdzenia wyniku badania przesiewowego, badania przesiewowego członków rodziny i diagnostyki prenatalnej. członków rodziny i diagnostyki prenatalnej. --- Duplikacja długiego ramienia chromosomu 1 (1q) jest szeroko opisywana w ludzkiej nowotworach, w tym w zespołach mielodysplastycznych (MDS). Jak dotąd, nie została nie została opisana jako pojedyncza aberracja w przewlekłej białaczce mielomonocytowej (CMML), podtypu MDS. Trisomia 1q była raczej zawsze częścią złożonych zmian chromosomowych wpływających na podtypy MDS inne niż CMML. Opisujemy przypadek z CMML z niezrównoważoną translokacją całego 1q na krótkie ramię chromosomu 14 jako krótkie ramię chromosomu 14 jako jedyną nieprawidłowość cytogenetyczną. Fluorescencyjna hybrydyzacja in Analiza hybrydyzacji fluorescencyjnej in situ (FISH) z sondą alfa-satelitarną dla paracentrycznego regionu długiego ramienia chromosomu 1 potwierdziła obecność trisomii 1q w chromosomie pochodnym, der(14)t(1;14)(q12;p11). Rozbieżne wyniki między cytogenetyką metafazową (100% nieprawidłowych) i międzyfazową (71% jąder). cytogenetyczną (71% jąder z 3 sygnałami) sugerują, że trisomia 1q, nawet w przypadku nawet przy braku dodatkowych zmian cytogenetycznych, ma wystarczający potencjał leukemogenny potencjał do nadania przewagi proliferacyjnej komórkom hematopoetycznym zaangażowanym do linii macierzystej monocytów zarówno in vitro, jak i in vivo. Dane literaturowe dotyczące częściowej i całkowitej trisomii 1q w CMML. --- Dwóch pacjentów z klasycznymi cechami zespołu Angel-Mana (AS) i jeden z zespołem Pradera-Williego (PWS) miało niezrównoważone wzajemne translokacje obejmujące proksymalne długie ramię chromosomu 15 i region telomeryczny chromosomów 7, 8 i 10. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) została wykorzystana do wykrycia delecji chromosomu 15(q11-13) (z sondami z regionu PWS/AS) i do określenia zaangażowania telomerów w chromosomach pochodnych (z sondami z biblioteki sondami bibliotecznymi i sondami specyficznymi dla telomerów). Region 15(q11-13) nie został usunięty u jednego pacjenta, ale został usunięty u pozostałych dwóch. Telomery na pochodnych chromosomach 7, 8 i 10 został usunięty we wszystkich trzech przypadkach. Tak więc są to prawdziwe translokacje wzajemne, w których nastąpiła utrata małego fragmentu chromosomu wzajemnego (15). --- Zmiany chromosomalne poprzez inwersje pericentryczne odgrywają ważną rolę w pochodzeniu gatunków. pochodzeniu gatunków. Niektóre inwersje pericentryczne są zbyt małe, aby można je było wykryć cytogenetycznie, utrudniając w ten sposób pełną rekonstrukcję filogenezy hominidów. filogenezy hominidów. Pojawienie się techniki fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) ułatwiło identyfikację wielu segmentów chromosomalnych, nawet na poziomie pojedynczego genu. poziomie pojedynczego genu. Dlatego sonda kosmidowa dla zespołu Pradera-Williego (PWS)/Angelmana do loci na ludzkim chromosomie 15 [q11-13] jest używana jako marker aby podkreślić komplementarną sekwencję u wyższych naczelnych. Zhybrydyzowaliśmy chromosomy metafazowe szympansa (PTR), goryla (GGO) i orangutana (PPY) z tą sondą (Oncor) w celu scharakteryzowania segmentów chromosomalnych, ponieważ natura tych inwersji pericentrycznych pozostaje stosunkowo nieznana. Nasze obserwacje sugerują, że inwersja pericentryczna wystąpiła w chromosomie szympansa szympansa (PTR 16), który odpowiada ludzkiemu chromosomowi 15 w paśmie PTR 16 p11-12, podczas gdy u goryla (GGO 15) i orangutana (PPY 16) pasma q11-13 uzupełniały ludzki chromosom 15 pasmem q11-13. To podejście okazało się być lepszą drogą do scharakteryzowania inwersji pericentrycznych, które najwyraźniej wystąpiły podczas ewolucji człowieka. "Genetyczna" dywergencja w procesie specjacji która występuje poprzez rearanżację "chromosomalną", musi zostać ponownie oceniona i dalej badane przy użyciu nowszych technik. --- Zespół Saethre-Chotzena jest powszechnym zespołem kraniosynostozy charakteryzującym się anomaliami czaszkowo-twarzowymi i kończyn. Jako przyczynę tego zespołu zidentyfikowano mutacje wewnątrzgenowe genu TWIST w obrębie 7p21 zostały zidentyfikowane jako przyczyna tego zaburzenia. Występuje fenotypowe z innymi zespołami kraniosynostozy, a mutacje wewnątrzgenowe w FGFR2 (receptor czynnika wzrostu fibroblastów 2) i FGFR3 (receptor czynnika wzrostu fibroblastów 3). 3) wykazano w innych schorzeniach. Ponadto, Ponadto, całkowite delecje genu TWIST stwierdzono również u znacznego odsetka pacjentów z zespołem Saethre-Chotzena. Przebadaliśmy 11 pacjentów klinicznie zidentyfikowanych jako posiadający fenotyp Saethre-Chotzen i 4 pacjentów z kraniosynostozą, ale bez jasnej diagnozy. Spośród pacjentów z fenotypem Saethre-Chotzen, u czterech stwierdzono mutację FGFR3 P250R mutację FGFR3 P250R, u trzech stwierdzono heterozygotyczność dla trzech różnych mutacji mutacji w regionie kodującym TWIST, a u dwóch stwierdzono delecję jednej kopii całego genu TWIST. Opóźnienie rozwoju było cechą wyróżniającą cechą wyróżniającą pacjentów z delecjami w porównaniu z pacjentami z wewnątrzgenowymi mutacjami mutacjami TWIST, zgodnie z wynikami badań Johnson i wsp. [1998: Am J Hum Genet 63:1282-1293]. Nie znaleziono mutacji u czterech pacjentów z kraniosynostozą bez jasnej diagnozy. Dlatego 9 z naszych 11 pacjentów (82%) z fenotypem Saethre-Chotzen miało wykrywalne zmiany genetyczne w FGFR3 lub TWIST. Proponujemy wstępne badanie przesiewowe w kierunku mutacji FGFR3 P250R, a następnie sekwencjonowanie TWIST, a następnie fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) w celu wykrycia delecji TWIST, jest wystarczające do wykrycia mutacji u > 80% pacjentów z fenotypem Saethre-Chotzen. --- Niestabilność chromosomalna może przyczyniać się do leukemogenezy u pacjentów z wrodzoną niewydolnością szpiku kostnego (CBMF). wrodzoną niewydolnością szpiku kostnego (CBMF), celem tego badania była scharakteryzowanie chromosomalnie aberrantnych klonów, które powstają podczas przebiegu klinicznego choroby za pomocą R-bandingu i fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) analizy. Ponadto, wielokolorowa FISH i matrycowa porównawcza hybrydyzacja genomowa (CGH) hybrydyzacja (CGH) zostały zastosowane do scharakteryzowania klonalnych aberracji chromosomowych bardziej szczegółowo. Między styczniem 2004 r. a grudniem 2005 r. prospektywnie przeanalizowaliśmy 90 próbek od 73 pacjentów z potwierdzonymi lub podejrzewanymi zaburzeniami CBMF włączonych do niemieckiej sieci badań nad chorobami CBMF. Aberracje klonalne mogły być zidentyfikować u czterech z 73 badanych pacjentów. U jednego dziecka z wrodzoną trombocytopenią zdiagnozowano zespół Jacobsena [del(11)(q24)c], a tym samym wykluczono CBMF. CBMF można było wykluczyć. U dziewczynki z zespołem Shwachmana-Diamonda, dwa niezależne klony niezależne klony, jeden z izochromosomem i(7)(q10), drugi ze złożonym ze złożonym nieprawidłowym kariotypem. Jednocześnie nastąpiło przejście do zespół mielodysplastyczny (MDS). Brat, który również cierpiał na z zespołem Shwachmana-Diamonda, wykazał izochromosom i(7q) jako pojedynczą aberrację. jako pojedynczą aberrację. U czwartego pacjenta z ciężką wrodzoną neutropenią stwierdzono marker add(21)(q22) zawierający niskopoziomową amplifikację genu AML1 został zidentyfikowano w punkcie czasowym przejścia w ostrą białaczkę szpikową (AML). Podsumowując, sugerujemy, że obserwacja pacjentów z CBMF przy użyciu analiz analizy chromosomów i FISH będą pomocne we wczesnym wykrywaniu przejścia do MDS lub AML, a zatem powinna być integralną częścią klinicznego postępowania klinicznego z tymi pacjentami. --- CEL: Zespół Pradera-Williego (PWS) jest przykładem ludzkiej choroby genetycznej. która obejmuje geny imprintingu na proksymalnym długim ramieniu chromosomu 15 i gen SNRPN jako gen kandydujący dla tego zespołu. Celem tego badania było wykazanie molekularnych defektów genetycznych i genomowych podstaw imprintingu u chińskich pacjentów z PWS chińskich pacjentów z PWS oraz ocena klinicznych zastosowań różnicowego testu diagnostycznego testu diagnostycznego dla PWS. METODY: Zastosowano techniki fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) i PCR specyficznej dla metylacji (MSPCR). (MSPCR) zastosowano u 4 pacjentów z klinicznym podejrzeniem PWS. Używając trzech sond, w tym sondy SNRPN do identyfikacji krytycznego locus w regionie PWS, D15Z1 i sondy kontrolne PML do identyfikacji ramienia 15p i ramienia 15q, autorzy wykryli delecje 15q w PWS. MSPCR opierał się na obróbce DNA wodorosiarczynem sodu i starterach PCR specyficznych dla matczynego i ojcowskiego allelu. matczynego i ojcowskiego allelu. WYNIKI: Podczas hybrydyzacji z mieszanymi sondami u 2 pacjentów stwierdzono, że centralny specyficzny sygnał był nieobecny. centralny specyficzny sygnał był nieobecny, ale oba flankujące sygnały kontrolne były zachowane, co wskazuje na delecję genu SNRPN chromosomu 15q11-13. Zmodyfikowane bisulfitem DNA od wszystkich dzieci z PWS amplifikowane za pomocą metylowanych starterów parą starterów specyficznych dla alleli wykazało tylko matczyny produkt PCR 131bp, wskazując na matczyną disomię uniparentalną (UPD15). WNIOSEK: Imprinting genomowy odgrywa ważną rolę w molekularnej patogenezie PWS. patogenezie PWS spowodowanej ojcowskimi mikrodelecjami 15q11-q13 lub matczyną UPD chromosomu 15. Podstawową wadą wydaje się być brak funkcji genów PWS, które normalnie ulegają ekspresji tylko z ojcowskiego ojcowskiego chromosomu 15. MSPCR jest szybkim i prostym testem opartym na PCR w porównaniu z innymi testami cytomolekularnymi. cyto-molekularnych, a jego wyniki były zgodne z diagnozą kliniczną PWS. PWS, więc wydaje się być wiarygodną metodą diagnostyczną dla pacjentów z PWS, którzy wykazują nieprawidłową metylację w SNRPN. Genetyczne testy różnicowe dla PWS są ważne w określaniu rodzinnego ryzyka nawrotu. --- Konwencjonalna cytogenetyka (CC) sprawdza się jako czynnik diagnostyczny i prognostyczny w zespole mielodysplastycznym (MDS). Jednak CC może być utrudniona przez niewystarczające przygotowanie przygotowanie metafazy i nie może analizować jąder interfazowych. Problemy te są rozwiązane przez zastosowanie porównawczej hybrydyzacji genomowej (CGH). CGH zastosowano do 45 pacjentów z MDS, a wyniki porównano z CC i fluorescencyjną hybrydyzacją in situ. fluorescencyjną hybrydyzacją in situ (FISH). CC wykryła aberracje w 12 z 45 próbek, w tym chromosomy 3 (n = 1), 5 (n = 9), 7 (n = 2), 8 (n = 1), 18 (n = 1),21 (n = 1), X (n = 1) i Y (n = 2). U jednego pacjenta stwierdzono utratę chromosomów grupy B i C oraz chromosomu markerowego. Badanie CGH ujawniło w 18 z 45 próbek, w tym chromosomy 5 (n = 11), 7 (n = 2), 8 (n = 1), 18 (n = 1), 20 (n = 1), 21 (n = 1), X (n = 1) i Y (n = 2). Wszystkie niezrównoważone aberracje wykryte przez CC zostały również wykryte przez CGH. U dwóch pacjentów, CGH wykryło dodatkowe aberracje i przedefiniowało aberracje chromosomów B i Y. chromosomów z grupy B i C w jednej próbce. FISH potwierdziła te aberracje. aberracje. Dodatkowo wykonana FISH dla chromosomów 5, 7 i 8 dała prawidłowe wyniki u wszystkich pacjentów. u wszystkich pacjentów, u których wyniki CC i CGH były prawidłowe. CGH i FISH potwierdziły wyniki uzyskane przez CC. Wszystkie trzy techniki wykazały zmiany chromosomów 5 i 7 jako najczęstsze aberracje, podkreślając znaczenie tych chromosomów. tych chromosomów w rozwoju MDS. Ponadto udowodniono, że CC jest podstawową techniką oceny cytogenetycznej MDS. --- CEL: Zbadanie wartości multipleksowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (M-FISH) w wykrywaniu złożonych aberracji chromosomalnych (CCA) w zespołach mielodysplastycznych (MDS). METODY: M-FISH zastosowano u dziesięciu pacjentów z MDS z CCA R-banding w celu udoskonalenia złożonych rearanżacji chromosomalnych, określenia chromosomów markerowych oraz do zidentyfikować kryptyczne translokacje. WYNIKI: Trzydzieści siedem rodzajów rearanżacji strukturalnych wykryto za pomocą M-FISH w tym insercję, delecję, translokację i chromosomy pochodne, wśród których z których 34 rodzaje były niezrównoważonymi rearanżacjami, a 3 były zrównoważone rearanżacje, w tym t(6;22) (q21; q12), t(9;19) (q13; p13) i t(3;5) (?; ?). Siedem nieprawidłowości w niniejszym artykule zostało po raz pierwszy opisanych w literaturze. literaturze. Ponadto, aberracje chromosomu 17 (7/10) i -5/5q - (7/10) były dwiema najczęstszymi nieprawidłowościami. WNIOSKI: M-FISH może udoskonalić CCA u pacjentów z MDS, znaleźć lub skorygować pominięte lub błędnie zidentyfikowane nieprawidłowości analizowane za pomocą konwencjonalnej cytogenetyki. --- CEL: Ocena konwencjonalnych metod cytogenetycznych w diagnostyce genetycznej i diagnostyki prenatalnej w rodzinie z probandem zespołu Angelmana (AS). METODY: Kariotypowanie G-banding o wysokiej rozdzielczości i fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) (FISH) na chromosomach metafazowych. WYNIKI: Dwóch pacjentów z AS i 1 normalny płód w rodzinie zostali pomyślnie wykryto metodą FISH. WNIOSEK: Nasze wyniki wykazały, że pacjent z AS typu I może być poprzez połączenie technik wysokiej rozdzielczości G-bandingu i FISH z obserwacją obserwacją kliniczną, co zapewniłoby dokładne informacje dotyczące poradnictwa genetycznego genetykom i zapewnić diagnostykę prenatalną dla rodziny z AS. --- Haplo-niedobór TET2 występuje poprzez różne mechanizmy molekularne i jest szybko ujawniona przez porównawczą hybrydyzację genomową, polimorfizm pojedynczego nukleotydu (SNP) i sekwencjonowanie nowej generacji (NGS). polimorfizm (SNP) i sekwencjonowanie następnej generacji (NGS). Fluorescencyjna hybrydyzacja in fluorescencji in situ (FISH) może skutecznie wykazać delecje TET2 i jest często wykorzystywana do walidacji wyników molekularnych. W niniejszym badaniu 41 pacjentów z MDS z nieprawidłowościami 4q i bez nich przeanalizowano za pomocą serii bakteryjnych bakteryjnych (BAC) obejmujących region 4q22.3-q25. Na w konwencjonalnych badaniach cytogenetycznych (CC), defekt strukturalny długiego ramienia chromosomu 4 (4q) zaobserwowano u siedmiu pacjentów. U trzech pacjentów, po jednym z t(1;4)(p21;q24), ins(5;4)(q23;q24qter) i t(4;17)(q31;p13) jako jedyną nieprawidłowością chromosomową, nieprawidłowość nieprawidłowość chromosomalna, FISH z sondami RP11-356L5 i RP11-16G16, które obejmują locus TET2, dały tylko jeden sygnał. Nieoczekiwanie, ten sam wynik uzyskano u 3 z pozostałych 34 pacjentów. Tak więc delecję TET2 zaobserwowano zaobserwowano łącznie u sześciu pacjentów (14,6%). Delecja TET2 nie była skorelowana z żadnymi szczególnymi wynikami klinicznymi lub wynikami. Wyniki te pokazują że 1) FISH jest skuteczną i ekonomiczną metodą ujawniania krypto nieprawidłowości pasma 4q22-q24 skutkujące delecjami TET2; 2) u tych pacjentów pacjentów, delecja TET2 jest jednoczącym zdarzeniem genetycznym; oraz 3) różne punkty przerwania w regionie 4q22-q25 sugerują, że w delecjach nie pośredniczą przez powtarzające się sekwencje. --- Izolacja i analiza jądrzastych komórek płodu (NFC) z krwi matki może stanowić nowe podejście do nieinwazyjnej diagnostyki prenatalnej. może stanowić nowe podejście do nieinwazyjnej diagnostyki prenatalnej. Chociaż obiecujące, techniki te wymagają bardzo dokładnego oddzielenia NFC od od komórek jądrzastych pochodzenia matczynego; dwoma głównymi problemami ograniczającymi te techniki są są względna rzadkość występowania komórek płodowych we krwi matki oraz potrzeba ustalenia ich pochodzenia płodowego. Obecnie przedstawiamy nowatorską procedurę, która pozwoliła na dokładne oddzielenie NFC od komórek matczynych. Przedstawiona technika polega na bezpośredniej izolacji za pomocą mikromanipulatora zidentyfikowanych histochemicznie hemoglobiny F-dodatnich komórek jądrzastych w celu uzyskania płodowych jądrzastych krwinek czerwonych (FNRBC) o wysokiej wydajności i czystości. Przy użyciu tej techniki, a następnie wielokolorowa analiza fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) komórka po komórce oczyszczonych FNRBC, byliśmy w stanie wykryć niektóre z najczęstszych ludzkich aneuploidii (w tym aneuploidii (w tym zespołu Downa, zespołu Klinefeltera i trisomii 13) u 33 ciężarnych kobiet skierowanych na amniopunkcję. Zastosowana procedura, którą można zakończona w ciągu <72 godzin, zapewniła pełną zgodność z wynikami amniopunkcji. amniopunkcji. Potwierdzamy również wyniki wcześniejszych badań sugerujące, że liczba liczba FNRBC w krążeniu matki jest znacznie wyższa w nieprawidłowych ciążach niż w ciążach prawidłowych, szczególnie u kobiet noszących płód z trisomią 21. --- Ta jednostka rozpoczyna się od przeglądu mikrodelecji i metod ich wykrywania. wykrywania. Następnie opisano szeroki wachlarz autosomalnych zespołów mikrodelecji i mikroduplikacji. zespołów mikrodelecji autosomalnych, zespołów mikrodelecji sprzężonych z chromosomem X i zespołów mikroduplikacji. Ostatnia część Ostatnia część jednostki zawiera wskazówki dotyczące wykrywania takich zespołów za pomocą Fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). --- Odsetek nieprawidłowości cytogenetycznych w zespołach mielodysplastycznych (MDS) i ostrej białaczce szpikowej (AML) ostrej białaczki szpikowej (AML) może umknąć wykryciu przez technologie genomowe o wysokiej rozdzielczości technologii genomowych, ale może być zidentyfikowana przez konwencjonalną analizę cytogenetyczną i molekularną. analizy cytogenetycznej i molekularnej. Tutaj opisujemy wykrycie wzajemnej translokacji t(7;21)(p22;q22) w szpiku dwóch dorosłych z MDS i AML, przy użyciu konwencjonalnej analizy cytogenetycznej i fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). Reakcja łańcuchowa polimerazy z odwrotną transkrypcją (RT-PCR) i analiza sekwencji zidentyfikowano fuzję między RUNX1 a genem kodującym specyficzną dla ubikwityny peptydazę-42 (USP42), z wariantami splicingu i zmiennymi punktami przerwania w obrębie RUNX1. Połączone badania cytomorfologiczne i FISH w szpiku MDS ujawniły nieprawidłowe sygnały sygnały RUNX1 w megakariocytach, co sugeruje, że nabycie t(7;21)(p22;q22) nie powoduje całkowitego zatrzymania różnicowania i może stanowić wczesne zdarzenie genetyczne w białaczce. Pojedynczy nukleotyd nie udało się wykryć dodatkowych submikroskopowych zmian genomowych predysponujących lub związanych z t(7;21). Analiza molekularna 100 próbek szpiku MDS i AML za pomocą RT-PCR nie ujawniła nowych przypadków z fuzją RUNX1-USP42 . Tak więc, nasze badania zidentyfikowały t(7;21)(p22;q22) jako rzadką, ale nawracającą nieprawidłowość w MDS/AML, z istnieniem alternatywnych form splicingu form transkryptu RUNX1-USP42 u różnych pacjentów. Dalsze badania są aby zidentyfikować potencjalny udział tych wariantów splicingowych w heterogenności choroby. heterogeniczności choroby. --- CEL: Zbadanie klinicznego zastosowania fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) w diagnostyce różnicowej zespołów mielodysplastycznych hybrydyzacji fluorescencyjnej in situ (FISH) w diagnostyce różnicowej zespołów mielodysplastycznych (MDS) i niedokrwistości aplastycznej (AA). METODY: Zestaw FISH zdolny do wykrywania nieprawidłowości chromosomalnych związanych z z MDS wykorzystano do analizy 94 pacjentów, u których podejrzewano AA na podstawie morfologii szpiku kostnego. szpiku kostnego. WYNIKI: Nieprawidłowości cytogenetyczne wykryto u 11 z 94 pacjentów. obejmowały trisomię 8 (5 przypadków), 20q- (1 przypadek) i -Y (1 przypadek). Były 4 przypadki związane z MDS, które obejmowały 3 przypadki 5q-, w których 1 przypadek nosił jednocześnie 20q- i 7q- (1 przypadek). i 7q- (1 przypadek). Nie stwierdzono istotnej różnicy między grupami MDS i AA pod względem wieku, płci lub rutynowych badań krwi, w tym bezwzględnej liczby neutrofili, zawartości hemoglobiny i liczby płytek krwi. WNIOSEK: FISH może wykryć pewne nieprawidłowości cytogenetyczne związane z MDS u pacjentów pacjentów zdiagnozowanych morfologicznie jako AA. --- Zespół delecji 22q11.2, który obejmuje zespół DiGeorge'a i zespół velocardiofacial (DGS/VCFS), jest najczęstszym zespołem mikrodelecji. Większość pacjentów ma wspólną 3 Mb hemizygotyczną delecję 22q11.2. Pozostali pacjenci Pozostali pacjenci obejmują tych, którzy mają mniejsze delecje, które są zagnieżdżone w typowym regionie delecji 3 Mb (TDR) i kilku z rzadkimi delecjami które nie pokrywają się z TDR. Identyfikacja specyficznych dla chromosomu 22 zduplikowanych sekwencji lub powtórzeń o niskiej liczbie kopii (LCR) w pobliżu punktów końcowych 3 Mb TDR doprowadziła do hipotezy, że pośredniczą one w delecjach 22q11.2. Cały 3 Mb TDR został zsekwencjonowany, umożliwiając szczegółowe zbadanie LCR i ich udział w delecjach 22q11.2. Analiza sekwencji zidentyfikowała cztery LCR w obrębie 3 Mb TDR. Chociaż LCR różnią się zawartością i organizacją wspólnych modułów, te moduły, które są wspólne między nimi, dzielą 97-98% identyczności sekwencji między sobą. Przez fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH), punkty końcowe czterech wariantów delecji 22q11.2 wydają się zlokalizowane do LCR. Elektroforeza żelowa w polu pulsacyjnym i hybrydyzacja Southern i hybrydyzacja Southern zostały wykorzystane do identyfikacji rearanżowanych fragmentów połączeń z trzech wariantów delecji. Analiza fragmentów połączeń metodą PCR i sekwencjonowanie produktów produktów PCR implikują LCR bezpośrednio w tworzeniu delecji 22q11.2 delecji. Ewolucyjne pochodzenie duplikacji na chromosomie 22 zostało ocenione przez analizę FISH naczelnych innych niż człowiek. Wiele sygnałów w małpach małp sugerują, że zdarzenia duplikacji mogły mieć miejsce co najmniej 20-25 milionów lat temu. milionów lat temu. --- Rok 2001 był świadkiem sekwencjonowania 90% regionu euchromatycznego w ludzkim genomie. ludzkiego genomu, ale ostateczny cel, jakim jest określenie pozycji wszystkich genów, nie został jeszcze osiągnięty. nie został jeszcze osiągnięty. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) jest jedną z metod metod lokalizacji genów na chromosomach. W niniejszym badaniu, diagnostyczna przydatność jedno-, dwu- i wielokolorowej FISH została oceniona dla prenatalnej diagnostyki prenatalnej, genetyki nowotworów i badań przesiewowych różnych wad wrodzonych (płciowych chromosomalnych i autosomalnych). Zastosowano sondy centromerowe dla chromosomów X i Y do badań przesiewowych pomniejszych aneuploidalnych linii komórkowych (XXY, XO i XXX) w przypadkach pierwotnego braku miesiączki i podejrzenia zespołu Klinefeltera. Przypadki z niejednoznacznymi genitalia analizowano przy użyciu sondy specyficznej dla regionu determinującego płeć (SRY). Podejrzewane przypadki zespołu Downa zostały poddane FISH przy użyciu sondy specyficznej dla chromosomu 21. FISH wykorzystano również do badania zmian genów w retinoblastoma i białaczkach szpikowych. Diagnostyka prenatalna została przeprowadzona w celu wykrycia aneuploidii chromosomów 13, 18, 21, X i Y przy użyciu FISH na niehodowanych komórkach z płynu owodniowego i kosmówki. Badanie przesiewowe pod kątem powszechnych aneuploidii zostało rozszerzone na abortusy z poronień samoistnych. Używając FISH, mozaicyzm niskiego poziomu można było zidentyfikować w niektórych przypadkach pierwotnego braku miesiączki i podejrzenie zespołu Klinefeltera. Submikroskopijne rearanżacje genów mogą być za pomocą FISH w przypadkach niejednoznacznych narządów płciowych i nowotworów. Ponadto międzyfazowa FISH może dostarczyć wyniki w ciągu 24 godzin. Podsumowując, FISH zwiększa użyteczność diagnostyczną rutynowej cytogenetyki i jej zastosowanie na jądrach interfazowych pokonuje trudności konwencjonalnej cytogenetyki, skracając w ten sposób czas między pobraniem próbki a diagnozą do 24 godzin. --- Zespół Pallistera Killiana (PKS) jest najczęstszą postacią częściowej autosomalnej tetrasomii 12p u ludzi. tetrasomii 12p u ludzi. U chorych występuje mozaika izochromosomu 12p [i(12p)]. Przedstawiamy pierwszą diagnozę prenatalną na komórkach krwi płodu po kordocentezie w drugim trymestrze ciąży. Dodatkowy chromosom został po raz pierwszy zdiagnozowany metodą hybrydyzacji in situ. hybrydyzacji in situ. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) została wykorzystana do policzenia komórek interfazowych i/lub metafazowych. komórek interfazowych i/lub metafazowych zawierających izochromosom. Przegląd literatury zidentyfikowano 27 innych doniesień o PKS zdiagnozowanych prenatalnie. Wykazaliśmy że najbardziej spójne wyniki prenatalnego badania ultrasonograficznego obejmują hiperteloryzm, szeroką szyję, krótkie kończyny, nieprawidłowe dłonie lub stopy, przepuklinę przeponową i wodonercze. wodonercze. Rozpoznanie tego wrodzonego wzoru wad rozwojowych przed urodzeniem może pozwolić na wykorzystanie FISH. --- Niejednorodny fenotyp znanych zespołów jest wyzwaniem klinicznym i pożądane jest pożądany jest zharmonizowany opis przy użyciu globalnie akceptowanej ontologii. Niniejszy raport podejmuje próbę analizy fenotypowej u pacjenta z konstytucyjną mozaiką trisomii 13 w mezodermie i ektodermie w celu uzyskania globalnie porównywalnego opisu klinicznego. opis kliniczny. Cechy fenotypowe (mniejsze/większe nieprawidłowości) zostały zarejestrowane i dopasowane do terminów Ontologii Ludzkiego Fenotypu, które zostały użyte do zapytania internetowego narzędzia Phenomizer. Opisujemy tutaj przypadek 24-letniej dziewczynki urodzonej przez niespokrewnionych rodziców spokrewnionych rodziców z historią jednej aborcji. Jej ocena fenotypowa obejmowała krótką kolumnę, nisko osadzone uszy, drgawki, powiększoną naris, rozszczepiony język, fałd podoczodołowy, gładkie philtrum, mikrocja, mikrocefalia, próchnica zębów, skośne bruzdy podniebienne, proporcjonalny niski wzrost, wysokie podniebienie, cienkie podniebienie, cienka warga górna. górna warga, mała jak na wiek ciążowy, szerokie opuszki palców, szeroki haluks, prognatyzm żuchwy i wady zgryzu. Kariotyp i międzyfazowa FISH (fluorescencyjna hybrydyzacja in situ) w komórkach krwi. Międzyfazową FISH wykonano również na komórkach nabłonka policzka. Analiza cytogenetyczna wykazała mozaicyzm trisomii 13 w 25% komórek, tj. 47, XX,+13(9)/46,XX(27). FISH w interfazie FISH w komórkach krwi wykazała trisomię 13 w 15%, podczas gdy w komórkach błony śluzowej policzka wykazały prawie 6%. Mozaikowa aneuploidia w kariotypie konstytucyjnym może być być odpowiedzialna za zmienność obrazu klinicznego i morfologicznego pacjenta z zaburzeniami genetycznymi. --- 15-letni mężczyzna z zespołem mielodysplastycznym (MDS) charakteryzującym się monosomią 7 oceniono cytogenetycznie za pomocą kariotypowania metafazowego i fluorescencyjnej hybrydyzacji in (FISH) komórek interfazowych w sześciu różnych punktach podczas przebiegu choroby. W momencie diagnozy istniała pełna zgodność między między kariotypowaniem metafazowym i międzyfazowym. Sama analiza międzyfazowa dostarczyła ważnych cytogenetycznych na pierwszych próbkach otrzymanych po intensywnej po intensywnej chemioterapii skojarzonej i przeszczepie szpiku kostnego, gdzie analizy metafazy analizy metafazowe były nieinformatywne. Wykrycie niewielkiej populacji monosomii 7 przez badania międzyfazowe, ale nie metafazowe, mogło zidentyfikować minimalną minimalną chorobę resztkową przed nawrotem MDS. Na podstawie tego badania podłużnego że analizy cytogenetyczne metafazy i międzyfazowe stanowią komplementarne podejścia podejścia i że wykorzystanie obu zapewnia większą moc analityczną, gdy odpowiednie markery chromosomowe są dostępne. --- Zespół Klinefeltera jest pierwszą ludzką nieprawidłowością chromosomalną płci, która została zgłoszona. Większość pacjentów z zespołem Klinefeltera ma kariotyp XXY. Około 15% pacjentów z zespołem Klinefeltera to jednak mozaiki o zmiennych fenotypach. fenotypami. Wśród wariantów genotypu Klinefeltera znajdują się takie kariotypy jak XY/XXY i XX/XXY. Zróżnicowanie fenotypów najprawdopodobniej zależy od liczby nieprawidłowych komórek i ich lokalizacji. nieprawidłowych komórek i ich lokalizacji w tkankach organizmu. W niniejszym artykule opisano przypadek 42-letniego pacjenta z zespołem Klinefeltera i rzadkim wariantem mozaikowy kariotyp XXY/XX początkowo zidentyfikowany za pomocą GTG-bandingu. Zostało to potwierdzone przez fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) przy użyciu dwukolorowej sondy X/Y. Pacjent Pacjent zgłaszał zaburzenia erekcji i kilka innych objawów fizycznych. Przypadek ten ilustruje rzadki wariant zespołu Klinefeltera o stosunkowo łagodnym fenotypie. stosunkowo łagodnym fenotypem. Ilustruje również użyteczność FISH jako uzupełnienia do konwencjonalnej cytogenetyki w ocenie liczby kopii chromosomów w każdej linii komórkowej mozaiki. linii komórkowej mozaiki. W naszym przypadku FISH wykryła również obecność niewielkiej populacji komórek populacji komórek z kariotypem XY, które nie zostały wcześniej wykryte w początkowym 30-komórkowej analizie GTG-banding. Tak więc, poprzez połączenie GTG-banding i FISH, pacjent został określony jako mozaika XXY/XX/XY. Biorąc pod uwagę, że większość osób z zespołem Klinefeltera jest bezpłodna i że osoby te mogą chcieć rozmnażać się za pomocą nowoczesnych technologii reprodukcyjnych, takich jak aspiracji cienkoigłowej jąder i wewnątrzcytoplazmatycznej iniekcji plemników, ważne jest, aby ważne jest, aby dokładne oszacowanie częstotliwości nieprawidłowych komórek było w celu dokładnego oszacowania ryzyka i poradnictwa genetycznego, ponieważ ostatnie badania u pacjentów z mozaikowym zespołem Klinefeltera wykazały, że komórki rozrodcze z nieprawidłowościami chromosomów płciowych z nieprawidłowościami chromosomów płciowych były jednak zdolne do ukończenia mejozy. --- Wiadomo, że somatyczny mozaicyzm chromosomalny wynikający z błędów postzygotycznych powoduje kilka dobrze zdefiniowanych zespołów genetycznych, a także przyczynia się do fenotypowej fenotypowych w chorobach. Jednak mozaicyzm somatyczny jest często niedostatecznie diagnozowany z powodu z powodu wyzwań związanych z wykrywaniem. Oceniliśmy 10 362 pacjentów za pomocą specjalnie zaprojektowanego, macierzy oligonukleotydowej ukierunkowanej na cały genom i wykryliśmy mozaicyzm somatyczny w 57 przypadkach (0,55%). Mozaicyzm został scharakteryzowany i potwierdzony przez fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH) i/lub analizę chromosomów. Różne kategorie nieprawidłowych linii komórkowych: (1) aneuploidia, w tym nieprawidłowości chromosomów płci i i izochromosomy (22 przypadki), (2) chromosomy pierścieniowe lub markerowe (12 przypadków). chromosomy (12 przypadków), (3) zmiany liczby kopii pojedynczych delecji/duplikacji (CNV) (11 przypadków), (4) wielokrotne delecje/duplikacje CNV (5 przypadków), (5) egzoniczne CNV CNV (4 przypadki) i (6) niezrównoważone translokacje (3 przypadki). Poziomy mozaicyzmu obliczone na podstawie danych z macierzy były w dobrej zgodności z tymi zaobserwowanymi przez FISH (10-93%). Spośród 14 przypadków ocenianych jednocześnie za pomocą analizy chromosomów, mozaicyzm wykryto wyłącznie za pomocą tablicy w 4 przypadkach (29%). Podsumowując, nasza matryca ukierunkowana na egzon dodatkowo rozszerza możliwości diagnostyczne porównawczej hybrydyzacji genomowej o wysokiej rozdzielczości porównawczej hybrydyzacji genomowej w wykrywaniu mozaicyzmu dla nieprawidłowości cytogenetycznych nieprawidłowości cytogenetycznych, jak również małych CNV w genach powodujących choroby. --- Informacje o autorze: (1)a Hospital Arnau de Vilanova , Lleida , Hiszpania. (2)b Universitat de Lleida , Lleida , Hiszpania. (3)c Institut de Recerca contra la Leucèmia Josep Carreras (IJC) , Badalona, Barcelona , Hiszpania. (4)d Hospital Clínico Universitario de Valencia , Walencja , Hiszpania. (5)e Hospital Universitario Central de Asturias , Oviedo , Hiszpania. (6)f Hospital Vall d'Hebron , Barcelona , Hiszpania. (7)g Hospital del Mar , Barcelona , Hiszpania. (8)h Hospital General de Castellón , Castellón , Hiszpania. (9)i Hospital Universitario Marqués de Valdecilla , Santander , Hiszpania. (10)j Hospital General Universitario Gregorio Marañón , Madryt , Hiszpania. (11)k Hospital Universitario 12 de Octubre , Madryt , Hiszpania. (12)l Hospital de Basurto , Bilbao , Hiszpania. (13)m Hospital General Universitario de València , Walencja , Hiszpania. (14)n Hospital Universitario Virgen Macarena , Sewilla , Hiszpania. (15)o Fundación Pública Galega Medicina Xenómica , Hospital Clínico Universitario , Santiago , Hiszpania. (16)p Hospital Universitari i Politècnic La Fe , Walencja , Hiszpania. --- Chociaż konwencjonalna cytogenetyka jest uważana za złoty standard w wykrywaniu nieprawidłowości chromosomalnych w zespołach mielodysplastycznych (MDS), coraz częściej stosuje się dodatkowo fluorescencyjną hybrydyzację in situ (FISH). in situ (FISH) jest coraz częściej stosowana. Jednakże rzeczywisty udział analizy FISH w diagnostyce cytogenetycznej MDS nie został jednak dobrze nie został dobrze zdefiniowany. Celem niniejszego badania była ocena, czy badania FISH są w stanie ujawnić nieprawidłowości chromosomalne u pacjentów z MDS niewykryte przez konwencjonalną cytogenetykę. konwencjonalnej cytogenetyki. Przeprowadzono sto siedemdziesiąt cztery badania FISH na próbkach szpiku kostnego 60 pacjentów z MDS. Liczba badań FISH u każdego pacjenta była zmienna (1-5). Badania FISH potwierdziły wyniki cytogenetyczne wyniki cytogenetyczne w 99,4% (153/154) próbek i wykryły nieprawidłowości cytogenetyczne cytogenetyczne w 25% (5/20) przypadków, w których konwencjonalne badanie cytogenetyczne nie powiodło się. nie powiodło się. Wyniki te wskazują, że badania FISH dostarczają istotnych informacji w MSD, w których konwencjonalna analiza cytogenetyczna zakończyła się niepowodzeniem, ale dodają niewielką wartość do normalnego katyotypu w konwencjonalnej analizie cytogenetycznej. --- Informacje o autorze: (1)Department of Hematology and Medical Oncology, University Medicine of Goettingen, Niemcy. (2)Klinika Hematologii i Onkologii, Uniwersytet Techniczny w Monachium, Niemcy. (3) Oddział Hematologii i Onkologii, Uniwersytet w Dreźnie, Niemcy. (4) Oddział Hematologii i Onkologii, Uniwersytet w Duesseldorfie, Niemcy. (5) Oddział Hematologii i Onkologii, Szpital Uniwersytecki w Mannheim, Niemcy. (6) Oddział Hematologii i Onkologii, Marienhospital, Duesseldorf, Niemcy. (7) Oddział Hematologii i Onkologii, Centrum Medyczne Uniwersytetu we Fryburgu, Freiburg, Niemcy. (8) Department of Hematology, Stanford University Cancer Center, Stanford, CA. (9) University of Rochester Medical Center, Rochester, NY. (10) Institut De Recerca Contra La Leukemia Josep Carreras, Badalona, Hiszpania. (11) Sonora Quest Laboratories, Phoenix, AZ. (12) Uniwersytet Medyczny w Tokio, Tokio, Japonia. (13) Sekcja Hematologii i Onkologii, Uniwersytet w Chicago, Chicago, IL. (14) Hanusch Hospital Boltzmann Institute for Leukemia Research, Wiedeń, Austria. (15) Trzeci Oddział Medyczny Hematologii i Onkologii oraz L. Boltzmann Boltzmanna, Szpital Hanusch, Wiedeń, Austria. (16) Zakład Genetyki Człowieka, Uniwersytet w Düsseldorfie, Düsseldorf, Niemcy. (17)Department of Hematology, Oncology and Clinical Immunology, St. Johannes Hospital, Duisburg, Niemcy. Johannes, Duisburg, Niemcy. (18)Department of Internal Medicine, Innsbruck Medical University, Innsbruck, Austria. (19) Oddział Chorób Wewnętrznych I, Oddział Hematologii i Hemostazy oraz Ludwig Boltzmann Cluster Oncology, Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Wiedeń, Austria. (20) Zakład Genetyki Medycznej, Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Wiedeń, Austria.

Jakie ludzkie zespoły zostały wykryte za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH)?

Zbadanie ewolucji klonalnej monosomii 7 u pacjentów z niedokrwistością aplastyczną (AA). Monosomię 7 (-7) u 81 pacjentów z AA z prawidłowym kariotypem w momencie rozpoznania i 46 AA leczonych terapią immunosupresyjną (IST) i ponad 6-miesięcznym rekombinowanym ludzkim czynnikiem stymulującym tworzenie kolonii granulocytów (rhuG-CSF) wykryto retrospektywnie metodą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH).U 11 (13,6%) z 81 pacjentów w momencie rozpoznania występowało 5,4% - 7,6% komórek -7, przeżywalność i odsetek odpowiedzi na IST u pacjentów z wynikiem -7 nie różniły się. Wcześniejsze badania cytogenetyki molekularnej wykazały, że takie aberracje jako odpowiednik wewnętrznej promieniowrażliwości można wykryć za pomocą technik fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) przy użyciu sond malujących cały chromosom (wcp). Pięciokolorową FISH przeprowadzono przy użyciu segmentów ludzkiego DNA specyficznych dla peri-CEN lub subTEL, które znakowano pięcioma różnymi barwnikami fluorescencyjnymi [7-dietyloaminokumaryna (DEAC): niebieski, izotiocyjanian fluoresceiny (FITC): zielony, rodamina 6G (R6G): żółty, TexRed: czerwony i cyjanina5 (Cy5): fioletowy]. Korzystając z tej techniki, a następnie wielokolorowej analizy fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) oczyszczonych FNRBC, byliśmy w stanie wykryć niektóre z najczęstszych ludzkich aneuploidii (w tym zespół Downa, zespół Klinefeltera i trisomię 13) u 33 ciężarnych kobiet skierowanych na amniopunkcję.