Datasets:

learningmachineaz

/

translate_enaz_10m

like 2

Maybe, I can't argue with him, he accepts that voice.

Ola bilər, onunla mübahisə edə bilmərəm, o da o səsi qəbul edir.

I know and love the great God voice artists of the world.

Mən dünyanın böyük Tanrı səsli sənətkarlarını tanıyıram və sevirəm.

Indeed, the voice of Demis Rousseau, Pavarotti, Muslim Magomayev is also the voice of God.

Həqiqətən də Demis Russosun, Pavarottinin, Müslüm Maqomayevin səsi də Tanrı səsidir.

In other words, thankfully, there are not few people with God's voice in the world.

Yəni dünyada Tanrı səsli insanlar şükürlər olsun ki, az deyil.

But the horror is that people who listen to people with God's voice are less than those who listen to Michael Jackson.

Amma dəhşət budur ki, Tanrı səsli insanları dinləyənlər hamısı bir yerdə Maykl Ceksonu dinləyənlərdən azdı.

Behold, the thigh of tragedy.

Bax, faciə budu.

Let's not prolong the conversation.

Söhbəti uzatmayaq.

When I wrote about Akif Islamzade, I said that Akif, God loved your voice so much that he took it from your body.

Mən Akif İslamzadə haqqında yazanda demişdim ki, Akif, Tanrı sənin səsini o qədər çox sevirdi ki, bədənindən soyub apardı öz yanına.

And God listens to you all day now.

Və Tanrı indi bütün günü sənə qulaq asır.

And because God listens to you and your voice touches his soul, he does not destroy this world.

Və Tanrı sənə qulaq asdığına görə və sənin səsin onun ruhunu oxşadığına görə bu dünyanı məhv eləmir.

It was your voice that protected this world.

Sənin səsindi bu dünyanı qoruyan.

And I also wrote that you are a happy person.

Və onu da yazmışdım ki, sən xoşbəxt adamsan.

One day you will meet God and you will go and see your voice in God's presence!

Bir gün Tanrıya qovuşacaqsan və gedib öz səsini Tanrının dərgahında görəcəksən!

We are unfortunate that we will not be able to see your voice again.

Bizlər bədbəxtik ki, bir daha sənin səsini görə bilməyəcəyik.

See the sound!

Səsi görmək!

I wrote an article when I was very young.

Lap cavan yaşlarımda bir yazı yazmışdım.

I wrote that when I look at beautiful paintings, I hear the sound of colors.

Yazmışdım ki, mən gözəl rəsm əsərlərinə baxanda ordakı rənglərin səsini eşidirəm.

For example, Sattar Bahlulzade's "Tears of Kepaz" or Salvador Dali's "Foresight of the Civil War".

Məsələn, Səttar Bəhlulzadənin "Kəpəzin göz yaşları" və ya Salvador Dalinin "Vətəndaş müharibəsini öncədən görmə" əsərlərini.

The power of the pen is not enough to write the conversation of colors here, because God speaks here with the language of colors, and to write the conversation of God, you have to be at least Uzeyir Hajibeyov, you have to be Gara Garayev, you have to be Chopin and so on and so forth.

Burda rənglərin danışığını yazmağa qələmin qüdrəti çatmaz, çünki Tanrı burda rənglərin dili ilə danışır, Tanrının danışığını da yazmaq üçün ən azı Üzeyir Hacıbəyov olmalısan, Qara Qarayev olmalısan, Şopen olmalısan və sair və ilaxır.

So why did I write this article?

Bəs bu yazını niyə yazdım?

Actually today was my birthday.

Əslində bu gün mənim ad günümdü.

There is such a place in my story "The Happiest Man in the World".

"Dünyanın ən xoşbəxt adamı" adlı povestimdə belə bir yer var.

The hero, namely myself, never likes to celebrate birthdays.

Qəhrəman, yəni özüm, heç vaxt ad günü keçirməyi xoşlamır.

And he thinks that he was neither a descendant of Prophet Muhammad nor of Einstein.

Və belə fikirləşir ki, o nə Məhəmməd peyğəmbərin nəslindəndi, nə də Eynşteynin.

That is, his birth is nothing more interesting than human growth in the world.

Yəni onun doğulması dünyada insan artımından başqa maraqlı bir şey deyil.

In other words, my birth is not an important event, apart from the ability to hear God's voice.

Yəni mənim də Tanrının səsini eşitmək qabiliyyətindən başqa doğulmağım elə də bir önəmli hadisə deyil.

Akif Islamzade said in his conversation with Nargiz that he sees voices.

Akif İslamzadə Nərgiz xanımla söhbətində dedi ki, o, səsləri görür.

About 20-23 years ago, I wrote an article where I said that I hear the sound of colors, and painting is visual music.

Təxminən 20-23 il bundan əvvəl mən bir yazı yazmışdım və orda demişdim ki, mən rənglərin səsini eşidirəm, rəssamlıq gözlə görünən musiqidir.

And I also wrote that I see the sounds, music and sounds were visible painting, works of art.

Və onu da yazmışdım ki, mən səsləri görürəm, musiqi də, səslər də gözlə görünən rəssamlıqdı, sənət əsəridi.

At that time, there were people who found this wrong with me.

O vaxt bunu mənə nöqsan tutanlar da olmuşdu.

And I saw that not only I am crazy in this world, Akif Islamzade is also crazy.

Və gördüm ki, bu dünyada dəli təkcə mən deyiləm, Akif İslamzadə də dəlidi.

Why am I turning to Akif Islamzade and asking him to forgive me?

Bəs Akif İslamzadəyə niyə üz tutub deyirəm məni bağışlasın?

When I wrote the novel "Hail", there were certain nuances.

Mən "Dolu" romanını yazanda orda müəyyən nüanslar var.

God sends his angels to the earth to warn people that they have gone astray.

Tanrı mələklərini yer üzünə göndərir ki, insanlar yollarını azıblar.

Go find a person, I will give him a prophecy and he will call people to the right path again.

Gedin bir insan tapın, ona peyğəmbərlik əta eləyim və o, yenidən insanları düz yola, haqq yola çağırsın.

Angels come and look for people bit by bit, but they cannot find the person God said.

Mələklər gəlirlər bitdə-bitdə insanları arayıb-axtarırlar, amma Tanrının dediyi insanı tapa bilmirlər.

And they have to return empty-handed.

Və əliboş geri qayıtmaq məcburiyyətində olurlar.

They are afraid that God will punish them for not fulfilling God's command.

Qorxurlar ki, Tanrının əmrini yerinə yetirə bilmədiklərinə görə Tanrı onları cəzalandıracaq.

And suddenly they hear the voice of God made by a man.

Və birdən bir insanın çıxartdığı Tanrı səsini eşidirlər.

And they steal this voice from that person and take it to God.

Və bu səsi həmin insandan soyub çıxarırlar və aparırlar Tanrıya.

God listens to this voice, he likes it very much, and every time he gets angry with humanity, he listens to this voice and forgives people.

Tanrı bu səsə qulaq asır, çox xoşuna gəlir və hər dəfə insanlığa əsəbləşəndə bu səsə qulaq asır və insanları bağışlayır.

And in my work it is shown as the voice of Gadir Rustamov.

Və mənim əsərimdə bu, Qədir Rüstəmovun səsi kimi göstərilib.

Actually, I wrote such an article 7-8 years ago, I showed that this voice is the voice of Akif Islamzade.

Əslində isə mən 7-8 il əvvəl belə bir yazı yazmışdım, bu səsin Akif İslamzadənin səsi olduğunu göstərmişdim.

In the novel, this voice was the voice of Gadir Rustamov.

Romanda isə bu səs Qədir Rüstəmovun səsi kimi gedib.

Actually, in the manuscript of the novel, it is written that this voice is the voice of Akif Islamzade - from the beginning to the end.

Əslində isə romanın əlyazmasında bu səsin Akif İslamzadənin səsi olduğu yazılıb - əvvəldən sonadək.

But when the work was going to print, I betrayed Akif Islamzade and presented that character as Gadir Rustamov.

Amma əsər çapa gedərkən Akif İslamzadəyə xəyanət elədim həmin obrazı Qədir Rüstəmov kimi təqdim elədim.

Gadir Rustamov's voice was divine.

Qədir Rüstəmovun da səsi ilahi səsdi.

Why did I remove Akif's name and write Gadir's name?

Bəs niyə Akifin adını çıxarıb Qədirin adını yazdım?

Why did I betray Akif, in fact I betrayed God's voice?

Niyə Akifə xəyanət elədim, əslində Tanrının səsinə xəyanət elədim?

The novel talked about the Karabakh war, the tragedies in Karabakh and so on.

Roman Qarabağ müharibəsindən, Qarabağdakı faciələrdən və sair və ilaxırlardan danışılırdı.

And in Karabakh, the voice of Gadir Rustamov is as dear and unborn as the stone, soil, water, air, and cemetery of Karabakh.

Və Qarabağda da Qədir Rüstəmovun səsi Qarabağın daşı, torpağı, suyu, havası kimi, qəbiristanlığı kimi əziz və doğmadı.

It is true that the people of Karabagh accept Akif Islamzade as a Karabagli, but Qadir has a different meaning for them.

Düzdür, qarabağlılar Akif İslamzadəni də qarabağlı kimi qəbul edirlər, amma Qədir onlar üçün başqa bir məna daşıyır.

And that's why I removed the name of Akif Islamzade from the novel and replaced it with the name of Gadir Rustamov.

Və məhz buna görə də roman çapa gedərkən Akif İslamzadənin adını əsərdən çıxarıb yerinə Qədir Rüstəmovun adını yazdım.

In other words, I betrayed both Akif and the criteria I accepted.

Yəni həm Akifə, həm də özümün qəbul etdiyim meyarlara bir xəyanət elədim.

And for two years I always wanted to write a letter to Akif Islamzade so that he would forgive me.

Və iki ildi həmişə Akif İslamzadəyə bir məktub yazmaq istəmişəm ki, məni bağışlasın.

And I also know that Akif Islamzade is not aware of such things, because he stands very high.

Və onu da bilirəm ki, Akif İslamzadə belə şeylərin farkında deyil, çünki çox yüksəkdə dayanır.

A person whose voice should be in God's presence, a person whose voice God listens to every day and forgives us sinful people because of this voice, probably Akif Islamzade will also forgive me.

Bir adamın ki səsi Tanrı dərgahında ola, bir adamın ki səsini hər gün Tanrı dinləyə və bu səsə görə biz günahkar insanları bağışlaya, yəqin ki, Akif İslamzadə də məni bağışlayar.

35 years ago, God's angels stole the voice from Akif Islamzade and took it to God, the angels could not take it from us, from our blood, from our soul, from this land, from these rivers, from these springs, from this light, from this darkness, from this air.

35 il əvvəl Tanrı mələklərinin Akif İslamzadədən soyub Tanrıya apardıqları səsi mələklər bizim içimizdən, qanımızdan, ruhumuzdan, bu torpaqdan, bu çaylardan, bu sulardan, bu bulaqlardan, bu işıqdan, bu qaranlıqdan, bu havadan soyub apara bilmədilər.

Just as billions of people did not have the power to drown God's voice in this world, the power of God's angels did not have the power to tear Akif Islamzade's voice from this world!

Milyardlarla insanların Tanrının səsini bu dünyada batırmağa gücləri çatmadığı kimi, Tanrı mələklərinin də gücü Akif İslamzadənin səsini bu dünyadan qoparmağa gücləri çatmadı!

Character of Agil Abbas Most of us openly sympathize with those crazy people who stick their words directly on the forehead of the person in front of them, without even looking for a cosmetic word to express their opinion, and say whatever comes to mind with their nakedness.

Aqil Abbas xarakteri Biz tərəflərdə sözünü birbaşa qarşısındakı adamın alnına yapışdıran, hətta fikrini ifadə eləmək üçün kosmetikalı söz axtarmadan, elə nə təhər gəldi, elə də çılpaqlığıyla deyən dəli-dolu adamlara çoxunun açıq, bəzilərinin də gizli simpatiyası olur.

Those men are also known as people who eat, drink and spend money.

O kişilər həm də yeyən-içən, pul xərcləyən adamlar kimi tanınırlar.

Like many others, pretending to be calm and pretending to be different is a strange trait for such men.

Bir çoxları kimi yalandan özlərini sakit aparmaq, fərqli göstərməyə çalışmaq belə kişilərə yad xüsusiyyətdir.

Apart from those who openly sympathize with such men, the problem of those who secretly sympathize is that they themselves, no matter how much they take ethical rules extremely seriously, always want to be like that crazy man, to be like him in character.

Belə kişilərə açıq rəğbət bəsləyənlər bir yana, o gizli simpatiyası olanların dərdi budur ki, onlar özləri də, nə qədər etik qaydalara son dərəcə ciddi yanaşsalar da, həmişə ürəyinin dərinliyində məhz həmin dəli-dolu kişiyə oxşamaq, xaraktercə onun kimi olmaq istəyirlər.

They wish to act freely like them, if only for a few hours.

Bir neçə saatlıq da olsa, onlar kimi sərbəst davranmağı arzulayırlar.

But for that you need to be born like those men and protect your character throughout your life... I have observed the character lines I have drawn in recent years in our most respected writer, well-known publicist Agil Abbas.

Amma bunun üçün gərək əvvəlcədən o kişilər kimi doğulasan və xarakterini ömrün boyu qoruyasan... Cızdığım xarakter cizgilərini son illər ən çox hörmətli yazıçımız, tanınmış publisist Aqil Abbasda müşahidə eləmişəm.

I don't know about others, but for me, Agil Abbas stands before those crazy men who exist in Azerbaijani literature today.

Başqalarını bilmirəm, amma mənim üçün Azərbaycan ədəbiyyatında indiki dövrdə var olan o dəli-dolu xarakterli kişilərin önündə Aqil Abbas gəlir.

Once, the book presentation of the late poet-martyr Fuad was held in the Union of Writers.

Bir dəfə Yazıçılar Birliyində rəhmətlik şəhid-şair Fuadın kitabının təqdimatı keçirilirdi.

At that time, AYB's "Natevan" club consisted of a hall and a stage. In the corner was placed the historic chair on which Men signed.

Onda AYB-nin "Natəvan" klubu zal və səhnədən ibarət idi. Küncdə üstünü Kişilər imzaladıqları o tarixi kürsü qoyulmuşdu.

Everyone came out one by one and talked about Fuad in tears.

Hamı bir-bir çıxıb ağlamsına-ağlamsına Fuaddan danışırdı.

His fate saddened everyone.

Onun taleyi hamının içini göynədirdi.

In short, the event, naturally, continued on a painful note.

Bir sözlə, tədbir, təbii olaraq, ağrılı notlar üzərində ahəstə davam edirdi.

And suddenly the door opened, Agil Abbas entered the hall.

Və birdən qapı açıldı, Aqil Abbas girdi zala.

Although he wanted to sit in a corner without being noticed because he was late, the hosts of the event insisted on inviting Mr. Agil upstairs.

Gecikdiyi üçün nəzərə çarpmadan bir küncdə oturmaq istəsə də, tədbir aparıcıları Aqil müəllimi təkidlə yuxarı dəvət elədilər.

Despite the invitations, Mr. Agil sat on the edge of the door, which is the favorite place of those who want to escape from the event.

Dəvətlərə baxmayaraq, Aqil müəllim tədbirdən yarımçıq qaçmaq istəyənlərin ən sevdikləri yer olan qapının ağzında lap qıraqdan oturdu.

After the fragile speech of both people, they gave the floor to Agil Abbas.

İki nəfərin də kövrək çıxışından sonra sözü Aqil Abbasa verdilər.

After all, Agil teacher has the gait of quarrelsome village children, look, he walked to the chair with that gait and went directly to the point without greeting anyone: "Ah, we should remember these days not by crying, but by saying and laughing.

Aqil müəllimdə davakar kənd uşaqlarının yerişi var axı, bax, həmin yerişlə kürsüyə tərəf yeridi və heç kimi salamlamadan birbaşa mətləbə keçdi: "Ə, bu günləri ağlamaqla yox ey, deyib-gülüb yad eləməliyik.

A man's son sacrificed his life for his country like a man and lived a manly life.

Kişinin oğlu kişi kimi vətəninə canını qurban verib, kişi ömrü yaşayıb.

Therefore, we should only applaud his spirit."

Ona görə də biz onun ruhunu ancaq alqışlamalıyıq".

And thunderous applause erupted from the hall, both for Agil Abbas's speech and for Fuad's spirit.

Və zaldan gurultulu alqışlar qopdu, həm Aqil Abbasın çıxışına, həm də Fuadın ruhuna ünvanlanan alqışlar.

Five minutes after the speech, the hall did not see Agil Abbas.

Çıxışdan beş dəqiqə keçmişdi ki, zal Aqil Abbası görmədi.

But all the speakers started and ended their half-hour speech by quoting five or three words of teacher Agil.

Amma bütün çıxış edənlər yarım saatlıq nitqlərini Aqil müəllimin beş-üç kəlmə sözlərindən sitat gətirə-gətirə başladılar və bitirdilər.

Because the event was dedicated to the fate of a patriotic boy, and Agil Abbas was able to show his position in the most obvious and direct way.

Çünki tədbir bir vətənpərvər oğlanın taleyinə həsr olunmuşdu və tədbirdə öz mövqeyini ən aşkar və birbaşa formada Aqil Abbas göstərə bilmişdi.

He protected his speech from false pathos and said his words firmly.

Çıxışını yalançı pafosdan qoruyub, sözünü qətiyyətlə demişdi.

In this sense, in fact, our nation needed many Agil Abbass.

Bu mənada, əslində bizim millətə çoxlu Aqil Abbaslar lazımdı.

I remembered a Sufi story.

Yadıma bir sufi hekayəsi düşdü.

If it doesn't hurt, let me talk.

Gözağrı vermirəmsə, danışım.

Yes, he says, they ask a mullah: - Do you think we need more Moon or Sun?

Hə, deyir bir molladan soruşurlar: - Səncə, bizə daha çox Ay lazımdır, yoxsa Günəş?

Molla thinks a little and answers: - This question is not worth bothering with.

Molla bir az fikirləşib cavab verir: - Bu suala görə baş sındırmağa dəyməz.

Since the sun is in the light of the day, it is of little use to us.

Günəş günün işıqlı vaxtında olduğundan onun bizə bir o qədər də faydası yoxdur.

And when it gets dark, the moon shows itself to save us from darkness.

Ay isə qaranlıq düşəndə özün yetirir ki, bizi zülmətdən xilas eləsin.

See, that's why it's more useful than the Sun.

Bax, elə buna görə də Günəşdən artıq faydalıdır.

The fate of being the Moon in the dark has largely fallen to the fate of teacher Agil.

Qaranlıqda Ay olmaq qisməti xeyli dərəcədə Aqil müəllimin qismətinə düşüb.

In other words, just as the moon brings the light it receives from the sun to us at night, teacher Agil enjoys sharing the talent, courage and kindness that God gave him with people and his people.

Yəni Ay Günəşdən aldığı işığı gecələr bizə çatdırdığı kimi, Aqil müəllim də Allahın ona verdiyi istedad, cəsarət və xeyirxahlığı insanlarla, öz xalqı ilə bölüşməkdən zövq alır.

Maybe I should have started this post in a different way.

Bəlkə də mən bu yazını başqa tərəfdən başlamalıydım.

I should have based everything on the novel "Dolu", which managed to make a noise in recent years, or I should have written an anniversary greeting with a solemn opening like in the theater.

Elə birbaş romanlardan və yaxud son dövrdə gurultu qoparmağı bacaran "Dolu" romanının üstündə qurmalıydım hər şeyi, ya da teatrdakı kimi təntənəli açılışla yubiley təbriki yazmalıydım.

But that's what I felt.

Amma içimdən belə gəldi.

I wanted to write what I observed in teacher Agil.

İstədim ki, Aqil müəllimdə müşahidə elədiklərimi yazam.

I exaggerated the characters I saw in him, because if we are honest, most of us do not have the courage and decisiveness of Agil Abbas.

Onda gördüyüm xarakterləri qabardım, çünki səmimi etiraf eləsək, çoxumuzda Aqil Abbasın cəsarəti və qəti mövqeyi yoxdur.

You need to be able to speak directly when the time comes.

Yeri gələndə sözü birbaşa deməyi bacarmaq lazımdır.

From this point of view, the character of Agil Abbas is a very necessary character for modern society.

Bu baxımdan, müasir cəmiyyət üçün Aqil Abbas xarakteri çox gərəkli xarakterdir.