inputs
stringlengths 193
291k
| targets
stringlengths 8
164
| dataset
stringclasses 2
values |
|---|---|---|
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of reaction is acid in etswerk | Answer: redox reaction | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what is the acid in etswerk called | Answer: strength | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
where does the acid go after it leaves the drawing | Answer: The rest of the waxy | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
where does the acid go in etswerk | Answer: the plate | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what happens to the acid when it bites into the metal | Answer: leaves the drawing | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of instrument is used for bulging lines | Answer: échoppe | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what is the liquid in an etswerk | Answer: acid | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what is the name of the instrument used for bulging lines | Answer: The échoppe | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what happens to the plate of etswerk | Answer: dipped in acid | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of needle is used in etswerk | Answer: a sharp etching needle | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of metal is used in etswerk | Answer: bare metal | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what is the curved tip of an etswerk called | Answer: etching needle | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what causes the acid to bite into the metal | Answer: dipping time and the acid 's strength | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
where is the plate placed after etswerk | Answer: high - pressure printing press | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of machine is used to make etswerk | Answer: printing press | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what is the main component of an etswerk | Answer: a sheet of paper | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of printing press is used for etswerk | Answer: high - pressure | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what happens to paper when you press etswerk | Answer: dampened | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
who is credited with the invention of etching | Answer: Daniel Hopfer | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
who is credited with the creation of self-portrait etching | Answer: Wenceslaus Hollar | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
where are the etchings of etswerk prints kept | Answer: British Museum | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
where did the first etswerk print come from | Answer: the Alps | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
where is self-portrait etched from | Answer: the British Museum | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what was the profession of the german-speaking people who perfected etswerk | Answer: Printmakers | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
daniel hopfer was born in which german city | Answer: Augsburg , Germany | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what is the main cause of soil hardens | Answer: air | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what metal is bitumen used to protect | Answer: steel | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what metal is protected by bitumen in printmaking | Answer: copper plates | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what do printmakers use to protect their products | Answer: oil / tar based bitumen | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what type of bitumen do printmakers use | Answer: oil / tar | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what happens to soil when exposed to air | Answer: hardens | megawika-af |
Etswerk
duimnael|Die Soldaat en sy Vrou (Duits: Der Soldat mit seiner Frau). Ets deur Daniel Hopfer, wat glo hierdie tegniek eerste begin toepas het in die drukkuns.
duimnael|Die prekende Christus (Nederlands: De predikende Christus), ook genoem Die Honderdguldenprent of Christus genees die Siekes, 'n ets deur Rembrandt (ca. 1648). Rembrandt is allerweë beskou as die grootste etser in die geskiedenis van die medium (as 'n kuns uit eie reg).Stampfle, Felice; et al. (eds.): Rembrandt: Experimental Etcher [exh. cat.]. (Boston: Museum of Fine Arts; New York: The Pierpont Morgan Library, 1969)McQueen, Alison: The Rise of the Cult of Rembrandt: Reinventing an Old Master in Nineteenth-Century France. (Amsterdam: Amsterdam University Press, 2003)Ackley, Clifford S.; Baer, Ronni; Rassieur, Thomas E.: Rembrandt's Journey: Painter, Draftsman, Etcher. (Boston: Museum of Fine Arts, 2003)Hinterding, Erik; Dickey, Stephanie S.; et al.: Learning and Teaching with Rembrandt: Cross-Disciplinary Approaches to the Master Etcher [Symposium]. (Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University, 28 October 2017) Sy belangrikste bydrae in die geskiedenis van grafiese drukkuns was sy transformasie van die 17de-eeuse etsprosesWhite, Christopher: Rembrandt as an Etcher: A Study of the Artist at Work [2 vols.]. (London: A. Zwemmer, 1969; 2nd ed., New Haven, CT: Yale University Press, 1999)Hinterding, Erik: Rembrandt as an Etcher: The Practice of Production and Distribution. (Ouderkerk aan den IJssel, Netherlands: Sound and Vision Publishers, 2006)Frederick, Amy Reed: Rembrandt's Etched Sketches and Seventeenth-Century Print Culture. (PhD thesis, Case Western Reserve University, May 2014) van betreklik nuwe handwerk tot 'n werklik bewonderenswaardige kunsvorm in die daaropvolgende eeue,De Viejo, Isadora Rose; Cohen, Janie: Etched on the Memory: The Presence of Rembrandt in the Prints of Goya and Picasso. (Blaricum: V KPub./Inmerc, 2000)De Viejo, Isadora Rose; Di Martino, Enzo: Rembrandt, ispirazioni per Goya [Rembrandt, an inspiration for Goya]. (Milano: Gabriele Mazzotta, 2001) veral in die 19de eeu.Weisberg, Gabriel P.: The Etching Renaissance in France, 1850–1880 [exh. cat.]. (Salt Lake City: Utah Museum of Fine Arts, 1971)Samis, Peter Seth: The Appropriation of Rembrandt by the Nineteenth-Century French Etchers. (Master's thesis, University of California, Berkeley, 1988)Garton, Robin; Grimm, Gerard Volker; van der Grinten, Gerhard: Rembrandt und die englischen Malerradierer des 19. Jahrhunderts [Rembrandt and the English Painter-Etchers of the 19th Century]. (Bedburg-Hau: Stiftung Museum Schloss Moyland, 2005)Helsinger, Elizabeth; et al. (eds.): The "Writing" of Modern Life: The Etching Revival in France, Britain, and the U.S., 1850–1940. (Chicago: Smart Museum of Art, University of Chicago, 2008, )
Etswerk is tradisioneel die proses om deur chemiese wegvreting 'n ontwerp in ’n metaalplaat aan te bring. 'n Sterk suur word gebruik om deur die onbeskermde dele van die metaal te vreet (in die metaal in te byt, word gesê), terwyl die beskermde dele onveranderd gelaat word. Die resultaat is ’n geëtste plaat met 'n ontwerp waarvan baie papierafdrukke met 'n drukpers gemaak kan word.
In moderne vervaardigingsprosesse word ander chemikalieë ook op ander soorte materiaal aangewend. As 'n metode van die drukkuns, saam met gravure, is dit die belangrikste tegniek waarmee afdrukke van die etswerke van die ou meesters gemaak kon word, en dit word vandag steeds wyd gebruik.
Die verskil tussen etse en gravures is dat die eersgenoemde chemiese wegvreting behels, terwyl gravures slegs deur fisieke werking geskep word. Gravering is 'n tegniek waar die kunstenaar self met sy gereedskap in 'n metaalplaat insny om sy ontwerp daarin aan te bring.
In die tradisionele suiwer ets word 'n metaalplaat (gewoonlik koper, sink of staal) bedek met 'n wasagtige stof wat bestand is teen suur. Die kunstenaar skraap dan van die stof af met 'n skerp etsnaald, om die kaal metaal te ontbloot waar hy of sy 'n lyn in die finale werk wil laat verskyn. Die échoppe ('n instrument soos 'n etsnaald met 'n geboë punt) word ook gebruik vir "bultende" lyne, en die plaat word dan in suur gedoop. Die suur "byt" in die metaal (dit reageer daarmee in 'n redoksreaksie) tot 'n diepte afhangende van die indoop-tyd en die suur se krag, en laat die tekening op die plaat agter. Die res van die wasagtige stof word dan van die plaat verwyder. Die plaat word vervolgens met ink bedek en weer afgevee; die oorblywende ink lê dan in die groewe van die ets.
Hierna word die plaat in 'n hoëdruk-drukpers geplaas, saam met 'n vel papier (dikwels klam gemaak om dit te versag). Die papier tel die ink van die geëtste lyne op, wat dan op die drukwerk verskyn. Die proses kan baie kere herhaal word; 'n paar honderd afskrifte kan gedruk word voordat die plaat te veel slytasie begin toon. Dele van die werk op die plaat kan dan, waar nodig, herstel word of bykomende etswerk kan aangebring word. So 'n etsplaat kan herhaalde wysigings deurleef, wat meebring dat verskeie veranderde weergawes van die etsafdrukke – van 'n werk in verskillende stadiums – vir die nageslag nagelaat word.
Etswerk is dikwels gekombineer met ander intaglio-tegnieke soos gravure (bv. by Rembrandt) of die aqua (bv. by Francisco Goya).
Geskiedenis
Oorsprong
duimnael|Die geëtste karneool-krale in hierdie halssnoer van die Koninklike Begraafplaas van Ur dateer uit die Eerste Dinastie van Ur (2600-2500 v.C.) en was waarskynlik ingevoer uit die Indusvallei.British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question
Etswerk in die oudheid
Etswerk is reeds in die oudheid vir dekoratiewe doeleindes gebruik. Geëtsde karneool krale is antieke dekoratiewe krale wat gemaak was van karneool met 'n geëtsde ontwerp in wit, wat waarskynlik vervaardig was deur die Indusvallei beskawing gedurende die 3de millennium v.C. Hulle is gemaak volgens 'n tegniek van alkaliese ets wat ontwikkel is deur die Harappans, en groot hoeveelhede van hierdie krale is gevind in die argeologiese terreine van die Indusvallei beskawing.For the etching technique, see British Museum notice: "Gold and carnelians beads. The two beads etched with patterns in white were probably imported from the Indus Valley. They were made by a technique developed by the Harappan civilization" Photograph of the necklace in question Hulle word beskou as 'n belangrike teken van die antieke handel tussen die Indus-Vallei, Mesopotamië en selfs Antieke Egipte, omdat hierdie kosbare en unieke vervaardigde items versprei was in groot getalle tussen hierdie geografiese gebiede gedurende die 3de millennium v.C., en is in talle grafte gevind.
Vroeë etswerk
Etswerk deur die goudsmede en ander metaal-werkers om metaal items soos gewere, wapens, koppies en borde te versier is sedert die Middeleeue bekend in Europa, en kan terug gaan na die oudheid. Die ingewikkelde versiering van wapens, in Duitsland, was 'n kuns waarskynlik ingevoer uit Italië, rondom die einde van die 15de eeu—bietjie vroeër as die koms van die ets as 'n drukkuns tegniek. Drukkunstenaars van die Duits-sprekende lande en Sentraal-Europa het die kuns vervolmaak en het hul vaardighede oorgedra aan die Alpe en oor die hele Europa.
duimnael|Selfportret geëts deur Wenceslaus Hollar
duimnael|Seleksie van die vroeë geëtste drukplate van die Britse Museum
Die proses soos toegepas op drukkuns is glo uitgevind deur Daniel Hopfer (circa 1470-1536) van Augsburg, Duitsland. Hopfer was 'n vakman wat wapens op hierdie manier versier het en het ysterplate gebruik om drukwerk op hierdie manier te doen. Daar is twee voorbeelde van sy werk op wapens: a skild van 1536 (nou in die Real Armeria van Madrid) en 'n swaard in die Duitse Nasionale Museum in Neurenberg. Die oudste etswerk is gedoen deur Albrecht Dürer in 1515, hoewel hy teruggekeer het na gravure na ses etse in plaas van die ontwikkeling van die handwerk.Cohen, Brian D. "Freedom and Resistance in the Act of Engraving (or, Why Dürer Gave up on Etching)," Art in Print Vol. 7 No. 3 (September–October 2017), 17.
Callot se innovasies
Jacques Callot (1592-1635) van Nancy in Lorraine (nou deel van Frankryk) het 'n belangrike tegniese vooruitgang in etswerk gemaak. Hy het die échoppe ontwikkel, 'n tipe ets-naald met 'n skewe ovaal afdeling aan die punt, wat etsers kon help om 'n bultende lyn te vorm.
regs|duimnael|Ets deur Jacques Bellange, Tuinier met 'n mandjie c. 1612
Callot ook blyk ook verantwoordelik te wees vir 'n verbeterde, harder resep vir die ets grond met behulp van 'n nuwe was-gebaseerde formule. Nou kon lyne dieper gemaak word en die leeftyd van die plaat kon langer hou as voorheen. Etsers kon ook nou meer gedetailleerde werk doen, danksy die nuwe vooruitgang.
Callot ook gebruik gemaak van 'n meer gesofistikeerde metode waar die suur net liggies in die plaat in byt. Dit het in geheel 'n beter indruk geskep omdat skaduwees en lig beter waargeneem kon word.
Een van sy volgelinge, die Paryse Abraham Bosse, het Callot se innovasies versprei oor die hele Europa en het die eerste handleiding van etswerk gepubliseer, wat vertaal is in Italiaans, Nederlands, Duits en Engels.
Die 17de eeu was die groot era van etswerk, met Rembrandt, Giovanni Benedetto Castiglione en baie ander meesters. In die 18de eeu was Piranesi, Tiepolo en Daniel Chodowiecki die meesters van 'n kleiner groep etsers. In die 19de en vroeë 20ste eeu, was daar 'n herlewing in etswerk, deur 'n groot groep kunstenaars en dit word vandag steeds beoefen.
Grafiese drukkuns
links|duimnael|600x600px|Stappe in die tipiese tegniek
'n Wasagtige suur-weerstandsmiddel word aangewend op 'n metaal plaat, dikwels koper of sink maar 'n staal plaat is 'n ander medium met verskillende eienskappe. Daar is twee algemene vorme van grond: die harde grond, en die sagte grond.
Die harde grond kan toegepas word op twee maniere. Soliede harde grond kom in 'n harde wasagtige blok. Om harde grond op die plaat aan te wend moet die plaat warm wees (stel teen 70° C, 158° F). Die plaat verhit en die grond word aangewend met die hand en dit smelt op die plaat soos wat dit aangewend word. Die grond word versprei oor die plaat so egalig as moontlik met die hulp van 'n roller. Die volgende stap is om dan die plaat te laat afkoel sodat die grond kan hard word.
Nadat die grond verhard het, "rook" die kunstenaar die plaat, gewoonlik met byewas, waar die vlam naby aan die plaat om die grond te laat verdonker, 'n klein hoeveelheid was bly ook dan agter op die plaat. Hierna gebruik die kunstenaar 'n skerp voorwerp om deur die grond te krap en om die metaal bloot te stel.
duimnael|Etswerk deur William Blake, Amerika 'n Profesie ('n Afskrif, gedruk 1795)
links|duimnael|Die landskap onder die Bome, ets deur Paula Modersohn-Becker, c. 1902
Die tweede manier om harde grond aan te wend is deur 'n vloeistofvorm. Dit kom voor in 'n houer en kan met 'n kwas oor die plaat gesmeer word. Wanneer dit aan lug blootgestel word, verhard die grond. Sommige drukkunstenaars gebruik olie/teer gebaseerde bitumen, hoewel bitumen gebruik word om staal te beskerm teen roes en koper plate teen veroudering.
Sagte grond kom ook in vloeibare vorm voor en kan ook gelos word om droog te word, maar dit word nie so hard droog soos harde grond nie. Sodra die sagte grond droog is, kan die kunstenaar voorwerpe soos blare en ander voorwerpe byvoeg, wat dan sal deurdring en die blootgestelde plaat agterlaat.
Die grond kan ook aangewend word in 'n fyn mis, met behulp van verpoeierde vorm of sproeiverf. Hierdie proses maak dit moontlik om skaduwees en verskillende skakerings te kan skep.
links|duimnael|Voorbeeld van 'n ets.
duimnael|Pornocrates deur Rops. Etswerk en sproeiverf.
links|duimnael|Gekleurde ets
Verwysings
Eksterne skakels
Druk & Mense: 'n Sosiale Geskiedenis van die Gedrukte Foto's, 'n uitstalling katalogus van Die Metropolitan Museum of Art, wat bevat materiaal op ets
Die Druk Australië Verwysing Biblioteek Katalogus
Ets van die PLAASMOORDE Tydlyn van die Geskiedenis van Kuns
Metropolitan Museum, materiaal-en-tegnieke: ets
Museum van Moderne Kuns inligting op die druk tegnieke en voorbeelde van afdrukke
Die Wenceslaus Hollar Versameling van digitale boeke en beelde by die Universiteit van Toronto
what does bitumen protect copper plates from | Answer: aging | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
in which year was wincenty kasprzycki born | Answer: 1802 | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
when did wincenty kasprzycki die | Answer: 27 May 1849 | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
who was born in warsaw in 1802 | Answer: Wincenty Kasprzycki | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
in which year did wincenty kasprzycki die | Answer: 1849 | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
in which city was wincenty kasprzycki born | Answer: Warsaw , 1802 | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
what type of beer was wincenty kasprzycki | Answer: Poolse skilder | megawika-af |
Wincenty Kasprzycki
Wincenty Kasprzycki (Warschau, 1802 – Warschau, 27 Mei 1849) was 'n Poolse skilder.https://rkd.nl/en/explore/artists/127817
Lewe
Hy studeer aan die Universiteit van Vilnius (1821-1828) en aan die Akademie vir Beeldende Kunste in Warskou (1821-1828)
Galery
Verwysings
Eksterne skakels
Kategorie:Poolse kunstenaars
Kategorie:Geboortes in 1802
Kategorie:Sterftes in 1849
what was the nationality of wincenty kasprzycki | Answer: n Poolse skilder | megawika-af |
Erdeware
regs|duimnael|Geverf, ingekerfde en geglasuurde erdewerk. Dateer uit die 10de eeu, Iran. New York se Metropolitaanse Museum van Kuns.
duimnael|Boonste gedeelte van 'n waterbeker of habb. Erdewerk. Laat 12de-vroeë 13de eeu Irak of Sirië. Brooklyn Museum.
Erdeware is geglasuurde of ongeglasuurde nie-glasagtige pottebakkery ASTM C242 – 15. Standard Terminology Of Ceramic Whitewares And Related Products wat normaalweg gebak word teen 'n temperatuur van onder 1 200 °C. Porselein en steengoed word albei teen hoë temperature gebak tot dit glasagtig word.
Meeste van die Europese pottebakkery en boustene, tot en met die 17de eeu, het uit erdeware bestaan, asook meeste van die ware van Egipte, Persië, die Nabye Ooste, Griekeland, Rome en die Middellandse See, en 'n paar van die Chinese ware; die fyn erdewerk wat deel vorm van die groter deel van ons eetgerei in 1962.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Putvuur erdeware dateer terug na so vroeg as 29 000 - 25 000 v.C. en vir duisende jare was slegs erdeware pottebakkery gemaak, met steengoed wat geleidelik oor 5 000 jaar ontwikkel het. Buite Oos-Asië was porselein vanaf die 18de eeu n.C., en was aanvanklik 'n duur luukse item.
Nadat dit in vuur gebak is, is die erdewerk ondeursigtig en nie-glasagtig,Combined Nomenclature of the European Union Published by the EC Commission in Luxembourg, 1987 sag en kan met 'n mes gekrap word.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Dit is geselekteerde kleisoorte, soms met veldspaat gemeng en wisselende hoeveelhede van ander minerale van ligte kleure.
Eienskappe
Oor die algemeen het erdeware 'n hoër plastisiteit as ander wit breekware en is makliker om te vorm as fyn porselein.An industry term for ceramics including tableware and sanitary wareWhitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Pottery Science: Materials, Process And Products. Allen Dinsdale. Ellis Horwood. 1986.
As gevolg van sy porositeit kan erdeware water absorbeer, daarom moet dit geglasuur word om waterdig te wees.Ceramics Glaze Technology. J. R. Taylor & A. C. Bull. Institute of Ceramics & Pergamon Press. 1986 Erdewerk het laer meganiese krag as fyn porselein en steengoed en gevolglik word artikels oor die algemeen dikker gemaak omdat dit maklik kan breek.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.
Donker-gekleurde terracotta erdewerk is tipies oranje of rooi as gevolg van 'n relatief hoë inhoud ysteroksied en word wyd gebruik vir blompotte, teëls en dekoratiewe en oondware.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962
Produksie
'n Algemene formulering vir kontemporêre erdewerk is 25% kaolien, 25% klei, 35% kwarts en 15% veldspaat.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Dictionary of Ceramics, 3rd edition. A. E. Dodd & D. Murfin. Maney Publishing. 1994.
Moderne keramiek kan ongeglasuur wees en gebak word teen temperature tussen 1 000 tot 1 150 °C en geglasuurde wareDora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962Frank and Janet Hamer, The Potter's Dictionary of Materials and Techniques tussen 950 tot 1 050 ˚C - die algemene praktyk in fabrieke en sommige pottebakkerateljees. Sommige fabrieke volg die omgekeerde praktyk deur ongeglasuurde erdeware te vervaardig by 'n lae temperatuur en geglasuurde erdeware teen 'n hoë temperatuur. Die manier van bak word ook bepaal deur die rou bestanddele wat gebruik word en die gewenste eienskappe van die eindproduk.
In die vroeë tye was dit nie moontlik om erdeware onder sulke hoë temperature te bak nie, hoewel die Chinese keramiek ver gevorderd was teenoor die Westerse ontwikkeling. Erdeware kan geproduseer word teen temperature so laag as 600 °C en baie klei sal nie suksesvol bak bo nie. Baie van die vroeë pottebakkery is gebak rondom 800 °C, waar probleme maklik kon insluip aangesien die temperatuur nie bepaal kon word nie en daar nooit 'n definitiewe waarborg is van die eindproduk nie weens die veranderlike omstandighede binne die oond.
Nadat dit gebak is, word meeste erdeware gekleur. Vir 'n rooi kleur moet 'n spesifieke klei gebruik word om te reageer met die hitte tydens die bakperiode. Laer temperature gee tipies 'n rooi terracotta kleur; hoër temperature sal die klei bruin of swart verkleur. Buitengewone hoë temperature kan die erdeware laat bars.
Tipes erdeware
duimnael|Chinese keramiek beeldhouwerk uit 'n graf. Die Walters-kunsmuseum.
Alle Antieke Griekse en Antieke Romeinse pottebakkery is erdeware, so ook die Hispano-Moresque ware van die laat Middeleeue, wat ontwikkel is in tin-geglasuurde erdeware of faience-tradisies in verskeie dele van Europa, meestal veral die geverfde maiolica van die Italiaanse Renaissance, en die Nederlandse Delftware. Met die wit glans, kon hierdie ware porselein van Oos-Asië in Europa naboots.
Moontlik die mees ingewikkelde erdeware wat ooit gemaak is, was die uiters skaars Saint Porchaire-ware van die middel van die 16de eeu, blykbaar gemaak vir die Franse hof.
In die 18de eeu, veral in Engelse Staffordshire pottebakkery, was daar tegniese verbeterings wat gemaak het dat erdeware se eindproduk baie fyner kon wees. Die uitvinding van die oordrag-drukprosesse het gemaak dat erdeware versier kon word en ook goedkoper verkoop word.
In China was sancai geglasuurde ware, lei-geglasuurde erdewerk en soos elders, terracotta steeds belangrik vir beeldhouwerk. Die Etruskers het groot beelde soos standbeelde van dit gemaak, waar die Romeine dit hoofsaaklik vir figure gebruik het. Chinese geverfde of Tang-dinastie grafsyfers het uit erdeware bestaan, ook latere beelde soos die nabylewensgrootte Yixian geglasuurde erdewerk luohans. Ná die keramiekbeeldjie herleef het in Europese porselein, het erdewarefigure gevolg, soos die gewilde Engelse Staffordshire-figure.
Daar is verskeie ander tipes erdeware, insluitend:
Terracotta: 'n term wat gebruik word vir 'n eerder lukrake groep van vorme en voorwerpe, eerder as wat gedefinieer word deur die tegniek
"Redware" (Amerika)
Victoriaanse majolica
"Lusterware" met spesiale iriserende glasure
Raku
Ironstone china, op die grens van keramiek en steengoed
Verwysings
Verdere leesstof
Howard, Ann: Raku - pottery made in the ancient traditon. In: Lantern. Tydskrif vir Kennis en Kultuur. Jaargang 26, nr. 3, Maart 1975
Rado, P.'n Inleiding tot die Tegnologie Van Pottebakkery. 2de uitgawe. Pergamon Drukkery, 1988.
Ryan W. en Radford, C. Whitewares: Vervaardiging, Toetsing En gehaltebeheer. Pergamon Drukkery, 1987.
Hamer, Frank en Janet. Die Pottebakker se Woordeboek van Materiale en Tegnieke. A & C Swart Uitgewers Beperk, Londen, Engeland, Derde Uitgawe, 1991. ISBN 0-8122-3112-0.
"Petersons": Peterson, Susan, Peterson, Jan, Die Handwerk en Kuns van Klei: 'n Volledige Potter se Handboek, 2003, Laurence Koning Publishing, , 9781856693547, google boeke
Eksterne skakels
Digitale Weergawe van "'n Voorstelling van die vervaardiging van keramiek" — 1827 teks oor die vervaardiging van keramiek
Kort film oor pottebakkery van regoor die wêreld
Tin-geglasuurde erdewerk livrei-knoppie, ca 1651, Victoria & Albertmuseum se juweliersversameling
where did Erdeware pottery originate from | Answer: Iraq or Syria | megawika-af |
Erdeware
regs|duimnael|Geverf, ingekerfde en geglasuurde erdewerk. Dateer uit die 10de eeu, Iran. New York se Metropolitaanse Museum van Kuns.
duimnael|Boonste gedeelte van 'n waterbeker of habb. Erdewerk. Laat 12de-vroeë 13de eeu Irak of Sirië. Brooklyn Museum.
Erdeware is geglasuurde of ongeglasuurde nie-glasagtige pottebakkery ASTM C242 – 15. Standard Terminology Of Ceramic Whitewares And Related Products wat normaalweg gebak word teen 'n temperatuur van onder 1 200 °C. Porselein en steengoed word albei teen hoë temperature gebak tot dit glasagtig word.
Meeste van die Europese pottebakkery en boustene, tot en met die 17de eeu, het uit erdeware bestaan, asook meeste van die ware van Egipte, Persië, die Nabye Ooste, Griekeland, Rome en die Middellandse See, en 'n paar van die Chinese ware; die fyn erdewerk wat deel vorm van die groter deel van ons eetgerei in 1962.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Putvuur erdeware dateer terug na so vroeg as 29 000 - 25 000 v.C. en vir duisende jare was slegs erdeware pottebakkery gemaak, met steengoed wat geleidelik oor 5 000 jaar ontwikkel het. Buite Oos-Asië was porselein vanaf die 18de eeu n.C., en was aanvanklik 'n duur luukse item.
Nadat dit in vuur gebak is, is die erdewerk ondeursigtig en nie-glasagtig,Combined Nomenclature of the European Union Published by the EC Commission in Luxembourg, 1987 sag en kan met 'n mes gekrap word.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Dit is geselekteerde kleisoorte, soms met veldspaat gemeng en wisselende hoeveelhede van ander minerale van ligte kleure.
Eienskappe
Oor die algemeen het erdeware 'n hoër plastisiteit as ander wit breekware en is makliker om te vorm as fyn porselein.An industry term for ceramics including tableware and sanitary wareWhitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Pottery Science: Materials, Process And Products. Allen Dinsdale. Ellis Horwood. 1986.
As gevolg van sy porositeit kan erdeware water absorbeer, daarom moet dit geglasuur word om waterdig te wees.Ceramics Glaze Technology. J. R. Taylor & A. C. Bull. Institute of Ceramics & Pergamon Press. 1986 Erdewerk het laer meganiese krag as fyn porselein en steengoed en gevolglik word artikels oor die algemeen dikker gemaak omdat dit maklik kan breek.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.
Donker-gekleurde terracotta erdewerk is tipies oranje of rooi as gevolg van 'n relatief hoë inhoud ysteroksied en word wyd gebruik vir blompotte, teëls en dekoratiewe en oondware.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962
Produksie
'n Algemene formulering vir kontemporêre erdewerk is 25% kaolien, 25% klei, 35% kwarts en 15% veldspaat.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Dictionary of Ceramics, 3rd edition. A. E. Dodd & D. Murfin. Maney Publishing. 1994.
Moderne keramiek kan ongeglasuur wees en gebak word teen temperature tussen 1 000 tot 1 150 °C en geglasuurde wareDora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962Frank and Janet Hamer, The Potter's Dictionary of Materials and Techniques tussen 950 tot 1 050 ˚C - die algemene praktyk in fabrieke en sommige pottebakkerateljees. Sommige fabrieke volg die omgekeerde praktyk deur ongeglasuurde erdeware te vervaardig by 'n lae temperatuur en geglasuurde erdeware teen 'n hoë temperatuur. Die manier van bak word ook bepaal deur die rou bestanddele wat gebruik word en die gewenste eienskappe van die eindproduk.
In die vroeë tye was dit nie moontlik om erdeware onder sulke hoë temperature te bak nie, hoewel die Chinese keramiek ver gevorderd was teenoor die Westerse ontwikkeling. Erdeware kan geproduseer word teen temperature so laag as 600 °C en baie klei sal nie suksesvol bak bo nie. Baie van die vroeë pottebakkery is gebak rondom 800 °C, waar probleme maklik kon insluip aangesien die temperatuur nie bepaal kon word nie en daar nooit 'n definitiewe waarborg is van die eindproduk nie weens die veranderlike omstandighede binne die oond.
Nadat dit gebak is, word meeste erdeware gekleur. Vir 'n rooi kleur moet 'n spesifieke klei gebruik word om te reageer met die hitte tydens die bakperiode. Laer temperature gee tipies 'n rooi terracotta kleur; hoër temperature sal die klei bruin of swart verkleur. Buitengewone hoë temperature kan die erdeware laat bars.
Tipes erdeware
duimnael|Chinese keramiek beeldhouwerk uit 'n graf. Die Walters-kunsmuseum.
Alle Antieke Griekse en Antieke Romeinse pottebakkery is erdeware, so ook die Hispano-Moresque ware van die laat Middeleeue, wat ontwikkel is in tin-geglasuurde erdeware of faience-tradisies in verskeie dele van Europa, meestal veral die geverfde maiolica van die Italiaanse Renaissance, en die Nederlandse Delftware. Met die wit glans, kon hierdie ware porselein van Oos-Asië in Europa naboots.
Moontlik die mees ingewikkelde erdeware wat ooit gemaak is, was die uiters skaars Saint Porchaire-ware van die middel van die 16de eeu, blykbaar gemaak vir die Franse hof.
In die 18de eeu, veral in Engelse Staffordshire pottebakkery, was daar tegniese verbeterings wat gemaak het dat erdeware se eindproduk baie fyner kon wees. Die uitvinding van die oordrag-drukprosesse het gemaak dat erdeware versier kon word en ook goedkoper verkoop word.
In China was sancai geglasuurde ware, lei-geglasuurde erdewerk en soos elders, terracotta steeds belangrik vir beeldhouwerk. Die Etruskers het groot beelde soos standbeelde van dit gemaak, waar die Romeine dit hoofsaaklik vir figure gebruik het. Chinese geverfde of Tang-dinastie grafsyfers het uit erdeware bestaan, ook latere beelde soos die nabylewensgrootte Yixian geglasuurde erdewerk luohans. Ná die keramiekbeeldjie herleef het in Europese porselein, het erdewarefigure gevolg, soos die gewilde Engelse Staffordshire-figure.
Daar is verskeie ander tipes erdeware, insluitend:
Terracotta: 'n term wat gebruik word vir 'n eerder lukrake groep van vorme en voorwerpe, eerder as wat gedefinieer word deur die tegniek
"Redware" (Amerika)
Victoriaanse majolica
"Lusterware" met spesiale iriserende glasure
Raku
Ironstone china, op die grens van keramiek en steengoed
Verwysings
Verdere leesstof
Howard, Ann: Raku - pottery made in the ancient traditon. In: Lantern. Tydskrif vir Kennis en Kultuur. Jaargang 26, nr. 3, Maart 1975
Rado, P.'n Inleiding tot die Tegnologie Van Pottebakkery. 2de uitgawe. Pergamon Drukkery, 1988.
Ryan W. en Radford, C. Whitewares: Vervaardiging, Toetsing En gehaltebeheer. Pergamon Drukkery, 1987.
Hamer, Frank en Janet. Die Pottebakker se Woordeboek van Materiale en Tegnieke. A & C Swart Uitgewers Beperk, Londen, Engeland, Derde Uitgawe, 1991. ISBN 0-8122-3112-0.
"Petersons": Peterson, Susan, Peterson, Jan, Die Handwerk en Kuns van Klei: 'n Volledige Potter se Handboek, 2003, Laurence Koning Publishing, , 9781856693547, google boeke
Eksterne skakels
Digitale Weergawe van "'n Voorstelling van die vervaardiging van keramiek" — 1827 teks oor die vervaardiging van keramiek
Kort film oor pottebakkery van regoor die wêreld
Tin-geglasuurde erdewerk livrei-knoppie, ca 1651, Victoria & Albertmuseum se juweliersversameling
when was Erdeware made in iraq and syria | Answer: Late 12th | megawika-af |
Erdeware
regs|duimnael|Geverf, ingekerfde en geglasuurde erdewerk. Dateer uit die 10de eeu, Iran. New York se Metropolitaanse Museum van Kuns.
duimnael|Boonste gedeelte van 'n waterbeker of habb. Erdewerk. Laat 12de-vroeë 13de eeu Irak of Sirië. Brooklyn Museum.
Erdeware is geglasuurde of ongeglasuurde nie-glasagtige pottebakkery ASTM C242 – 15. Standard Terminology Of Ceramic Whitewares And Related Products wat normaalweg gebak word teen 'n temperatuur van onder 1 200 °C. Porselein en steengoed word albei teen hoë temperature gebak tot dit glasagtig word.
Meeste van die Europese pottebakkery en boustene, tot en met die 17de eeu, het uit erdeware bestaan, asook meeste van die ware van Egipte, Persië, die Nabye Ooste, Griekeland, Rome en die Middellandse See, en 'n paar van die Chinese ware; die fyn erdewerk wat deel vorm van die groter deel van ons eetgerei in 1962.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Putvuur erdeware dateer terug na so vroeg as 29 000 - 25 000 v.C. en vir duisende jare was slegs erdeware pottebakkery gemaak, met steengoed wat geleidelik oor 5 000 jaar ontwikkel het. Buite Oos-Asië was porselein vanaf die 18de eeu n.C., en was aanvanklik 'n duur luukse item.
Nadat dit in vuur gebak is, is die erdewerk ondeursigtig en nie-glasagtig,Combined Nomenclature of the European Union Published by the EC Commission in Luxembourg, 1987 sag en kan met 'n mes gekrap word.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Dit is geselekteerde kleisoorte, soms met veldspaat gemeng en wisselende hoeveelhede van ander minerale van ligte kleure.
Eienskappe
Oor die algemeen het erdeware 'n hoër plastisiteit as ander wit breekware en is makliker om te vorm as fyn porselein.An industry term for ceramics including tableware and sanitary wareWhitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Pottery Science: Materials, Process And Products. Allen Dinsdale. Ellis Horwood. 1986.
As gevolg van sy porositeit kan erdeware water absorbeer, daarom moet dit geglasuur word om waterdig te wees.Ceramics Glaze Technology. J. R. Taylor & A. C. Bull. Institute of Ceramics & Pergamon Press. 1986 Erdewerk het laer meganiese krag as fyn porselein en steengoed en gevolglik word artikels oor die algemeen dikker gemaak omdat dit maklik kan breek.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.
Donker-gekleurde terracotta erdewerk is tipies oranje of rooi as gevolg van 'n relatief hoë inhoud ysteroksied en word wyd gebruik vir blompotte, teëls en dekoratiewe en oondware.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962
Produksie
'n Algemene formulering vir kontemporêre erdewerk is 25% kaolien, 25% klei, 35% kwarts en 15% veldspaat.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Dictionary of Ceramics, 3rd edition. A. E. Dodd & D. Murfin. Maney Publishing. 1994.
Moderne keramiek kan ongeglasuur wees en gebak word teen temperature tussen 1 000 tot 1 150 °C en geglasuurde wareDora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962Frank and Janet Hamer, The Potter's Dictionary of Materials and Techniques tussen 950 tot 1 050 ˚C - die algemene praktyk in fabrieke en sommige pottebakkerateljees. Sommige fabrieke volg die omgekeerde praktyk deur ongeglasuurde erdeware te vervaardig by 'n lae temperatuur en geglasuurde erdeware teen 'n hoë temperatuur. Die manier van bak word ook bepaal deur die rou bestanddele wat gebruik word en die gewenste eienskappe van die eindproduk.
In die vroeë tye was dit nie moontlik om erdeware onder sulke hoë temperature te bak nie, hoewel die Chinese keramiek ver gevorderd was teenoor die Westerse ontwikkeling. Erdeware kan geproduseer word teen temperature so laag as 600 °C en baie klei sal nie suksesvol bak bo nie. Baie van die vroeë pottebakkery is gebak rondom 800 °C, waar probleme maklik kon insluip aangesien die temperatuur nie bepaal kon word nie en daar nooit 'n definitiewe waarborg is van die eindproduk nie weens die veranderlike omstandighede binne die oond.
Nadat dit gebak is, word meeste erdeware gekleur. Vir 'n rooi kleur moet 'n spesifieke klei gebruik word om te reageer met die hitte tydens die bakperiode. Laer temperature gee tipies 'n rooi terracotta kleur; hoër temperature sal die klei bruin of swart verkleur. Buitengewone hoë temperature kan die erdeware laat bars.
Tipes erdeware
duimnael|Chinese keramiek beeldhouwerk uit 'n graf. Die Walters-kunsmuseum.
Alle Antieke Griekse en Antieke Romeinse pottebakkery is erdeware, so ook die Hispano-Moresque ware van die laat Middeleeue, wat ontwikkel is in tin-geglasuurde erdeware of faience-tradisies in verskeie dele van Europa, meestal veral die geverfde maiolica van die Italiaanse Renaissance, en die Nederlandse Delftware. Met die wit glans, kon hierdie ware porselein van Oos-Asië in Europa naboots.
Moontlik die mees ingewikkelde erdeware wat ooit gemaak is, was die uiters skaars Saint Porchaire-ware van die middel van die 16de eeu, blykbaar gemaak vir die Franse hof.
In die 18de eeu, veral in Engelse Staffordshire pottebakkery, was daar tegniese verbeterings wat gemaak het dat erdeware se eindproduk baie fyner kon wees. Die uitvinding van die oordrag-drukprosesse het gemaak dat erdeware versier kon word en ook goedkoper verkoop word.
In China was sancai geglasuurde ware, lei-geglasuurde erdewerk en soos elders, terracotta steeds belangrik vir beeldhouwerk. Die Etruskers het groot beelde soos standbeelde van dit gemaak, waar die Romeine dit hoofsaaklik vir figure gebruik het. Chinese geverfde of Tang-dinastie grafsyfers het uit erdeware bestaan, ook latere beelde soos die nabylewensgrootte Yixian geglasuurde erdewerk luohans. Ná die keramiekbeeldjie herleef het in Europese porselein, het erdewarefigure gevolg, soos die gewilde Engelse Staffordshire-figure.
Daar is verskeie ander tipes erdeware, insluitend:
Terracotta: 'n term wat gebruik word vir 'n eerder lukrake groep van vorme en voorwerpe, eerder as wat gedefinieer word deur die tegniek
"Redware" (Amerika)
Victoriaanse majolica
"Lusterware" met spesiale iriserende glasure
Raku
Ironstone china, op die grens van keramiek en steengoed
Verwysings
Verdere leesstof
Howard, Ann: Raku - pottery made in the ancient traditon. In: Lantern. Tydskrif vir Kennis en Kultuur. Jaargang 26, nr. 3, Maart 1975
Rado, P.'n Inleiding tot die Tegnologie Van Pottebakkery. 2de uitgawe. Pergamon Drukkery, 1988.
Ryan W. en Radford, C. Whitewares: Vervaardiging, Toetsing En gehaltebeheer. Pergamon Drukkery, 1987.
Hamer, Frank en Janet. Die Pottebakker se Woordeboek van Materiale en Tegnieke. A & C Swart Uitgewers Beperk, Londen, Engeland, Derde Uitgawe, 1991. ISBN 0-8122-3112-0.
"Petersons": Peterson, Susan, Peterson, Jan, Die Handwerk en Kuns van Klei: 'n Volledige Potter se Handboek, 2003, Laurence Koning Publishing, , 9781856693547, google boeke
Eksterne skakels
Digitale Weergawe van "'n Voorstelling van die vervaardiging van keramiek" — 1827 teks oor die vervaardiging van keramiek
Kort film oor pottebakkery van regoor die wêreld
Tin-geglasuurde erdewerk livrei-knoppie, ca 1651, Victoria & Albertmuseum se juweliersversameling
what type of art is Erdeware | Answer: Pottery | megawika-af |
Erdeware
regs|duimnael|Geverf, ingekerfde en geglasuurde erdewerk. Dateer uit die 10de eeu, Iran. New York se Metropolitaanse Museum van Kuns.
duimnael|Boonste gedeelte van 'n waterbeker of habb. Erdewerk. Laat 12de-vroeë 13de eeu Irak of Sirië. Brooklyn Museum.
Erdeware is geglasuurde of ongeglasuurde nie-glasagtige pottebakkery ASTM C242 – 15. Standard Terminology Of Ceramic Whitewares And Related Products wat normaalweg gebak word teen 'n temperatuur van onder 1 200 °C. Porselein en steengoed word albei teen hoë temperature gebak tot dit glasagtig word.
Meeste van die Europese pottebakkery en boustene, tot en met die 17de eeu, het uit erdeware bestaan, asook meeste van die ware van Egipte, Persië, die Nabye Ooste, Griekeland, Rome en die Middellandse See, en 'n paar van die Chinese ware; die fyn erdewerk wat deel vorm van die groter deel van ons eetgerei in 1962.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Putvuur erdeware dateer terug na so vroeg as 29 000 - 25 000 v.C. en vir duisende jare was slegs erdeware pottebakkery gemaak, met steengoed wat geleidelik oor 5 000 jaar ontwikkel het. Buite Oos-Asië was porselein vanaf die 18de eeu n.C., en was aanvanklik 'n duur luukse item.
Nadat dit in vuur gebak is, is die erdewerk ondeursigtig en nie-glasagtig,Combined Nomenclature of the European Union Published by the EC Commission in Luxembourg, 1987 sag en kan met 'n mes gekrap word.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Dit is geselekteerde kleisoorte, soms met veldspaat gemeng en wisselende hoeveelhede van ander minerale van ligte kleure.
Eienskappe
Oor die algemeen het erdeware 'n hoër plastisiteit as ander wit breekware en is makliker om te vorm as fyn porselein.An industry term for ceramics including tableware and sanitary wareWhitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Pottery Science: Materials, Process And Products. Allen Dinsdale. Ellis Horwood. 1986.
As gevolg van sy porositeit kan erdeware water absorbeer, daarom moet dit geglasuur word om waterdig te wees.Ceramics Glaze Technology. J. R. Taylor & A. C. Bull. Institute of Ceramics & Pergamon Press. 1986 Erdewerk het laer meganiese krag as fyn porselein en steengoed en gevolglik word artikels oor die algemeen dikker gemaak omdat dit maklik kan breek.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.
Donker-gekleurde terracotta erdewerk is tipies oranje of rooi as gevolg van 'n relatief hoë inhoud ysteroksied en word wyd gebruik vir blompotte, teëls en dekoratiewe en oondware.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962
Produksie
'n Algemene formulering vir kontemporêre erdewerk is 25% kaolien, 25% klei, 35% kwarts en 15% veldspaat.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Dictionary of Ceramics, 3rd edition. A. E. Dodd & D. Murfin. Maney Publishing. 1994.
Moderne keramiek kan ongeglasuur wees en gebak word teen temperature tussen 1 000 tot 1 150 °C en geglasuurde wareDora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962Frank and Janet Hamer, The Potter's Dictionary of Materials and Techniques tussen 950 tot 1 050 ˚C - die algemene praktyk in fabrieke en sommige pottebakkerateljees. Sommige fabrieke volg die omgekeerde praktyk deur ongeglasuurde erdeware te vervaardig by 'n lae temperatuur en geglasuurde erdeware teen 'n hoë temperatuur. Die manier van bak word ook bepaal deur die rou bestanddele wat gebruik word en die gewenste eienskappe van die eindproduk.
In die vroeë tye was dit nie moontlik om erdeware onder sulke hoë temperature te bak nie, hoewel die Chinese keramiek ver gevorderd was teenoor die Westerse ontwikkeling. Erdeware kan geproduseer word teen temperature so laag as 600 °C en baie klei sal nie suksesvol bak bo nie. Baie van die vroeë pottebakkery is gebak rondom 800 °C, waar probleme maklik kon insluip aangesien die temperatuur nie bepaal kon word nie en daar nooit 'n definitiewe waarborg is van die eindproduk nie weens die veranderlike omstandighede binne die oond.
Nadat dit gebak is, word meeste erdeware gekleur. Vir 'n rooi kleur moet 'n spesifieke klei gebruik word om te reageer met die hitte tydens die bakperiode. Laer temperature gee tipies 'n rooi terracotta kleur; hoër temperature sal die klei bruin of swart verkleur. Buitengewone hoë temperature kan die erdeware laat bars.
Tipes erdeware
duimnael|Chinese keramiek beeldhouwerk uit 'n graf. Die Walters-kunsmuseum.
Alle Antieke Griekse en Antieke Romeinse pottebakkery is erdeware, so ook die Hispano-Moresque ware van die laat Middeleeue, wat ontwikkel is in tin-geglasuurde erdeware of faience-tradisies in verskeie dele van Europa, meestal veral die geverfde maiolica van die Italiaanse Renaissance, en die Nederlandse Delftware. Met die wit glans, kon hierdie ware porselein van Oos-Asië in Europa naboots.
Moontlik die mees ingewikkelde erdeware wat ooit gemaak is, was die uiters skaars Saint Porchaire-ware van die middel van die 16de eeu, blykbaar gemaak vir die Franse hof.
In die 18de eeu, veral in Engelse Staffordshire pottebakkery, was daar tegniese verbeterings wat gemaak het dat erdeware se eindproduk baie fyner kon wees. Die uitvinding van die oordrag-drukprosesse het gemaak dat erdeware versier kon word en ook goedkoper verkoop word.
In China was sancai geglasuurde ware, lei-geglasuurde erdewerk en soos elders, terracotta steeds belangrik vir beeldhouwerk. Die Etruskers het groot beelde soos standbeelde van dit gemaak, waar die Romeine dit hoofsaaklik vir figure gebruik het. Chinese geverfde of Tang-dinastie grafsyfers het uit erdeware bestaan, ook latere beelde soos die nabylewensgrootte Yixian geglasuurde erdewerk luohans. Ná die keramiekbeeldjie herleef het in Europese porselein, het erdewarefigure gevolg, soos die gewilde Engelse Staffordshire-figure.
Daar is verskeie ander tipes erdeware, insluitend:
Terracotta: 'n term wat gebruik word vir 'n eerder lukrake groep van vorme en voorwerpe, eerder as wat gedefinieer word deur die tegniek
"Redware" (Amerika)
Victoriaanse majolica
"Lusterware" met spesiale iriserende glasure
Raku
Ironstone china, op die grens van keramiek en steengoed
Verwysings
Verdere leesstof
Howard, Ann: Raku - pottery made in the ancient traditon. In: Lantern. Tydskrif vir Kennis en Kultuur. Jaargang 26, nr. 3, Maart 1975
Rado, P.'n Inleiding tot die Tegnologie Van Pottebakkery. 2de uitgawe. Pergamon Drukkery, 1988.
Ryan W. en Radford, C. Whitewares: Vervaardiging, Toetsing En gehaltebeheer. Pergamon Drukkery, 1987.
Hamer, Frank en Janet. Die Pottebakker se Woordeboek van Materiale en Tegnieke. A & C Swart Uitgewers Beperk, Londen, Engeland, Derde Uitgawe, 1991. ISBN 0-8122-3112-0.
"Petersons": Peterson, Susan, Peterson, Jan, Die Handwerk en Kuns van Klei: 'n Volledige Potter se Handboek, 2003, Laurence Koning Publishing, , 9781856693547, google boeke
Eksterne skakels
Digitale Weergawe van "'n Voorstelling van die vervaardiging van keramiek" — 1827 teks oor die vervaardiging van keramiek
Kort film oor pottebakkery van regoor die wêreld
Tin-geglasuurde erdewerk livrei-knoppie, ca 1651, Victoria & Albertmuseum se juweliersversameling
where did the first Erdeware pottery come from | Answer: Syria | megawika-af |
Erdeware
regs|duimnael|Geverf, ingekerfde en geglasuurde erdewerk. Dateer uit die 10de eeu, Iran. New York se Metropolitaanse Museum van Kuns.
duimnael|Boonste gedeelte van 'n waterbeker of habb. Erdewerk. Laat 12de-vroeë 13de eeu Irak of Sirië. Brooklyn Museum.
Erdeware is geglasuurde of ongeglasuurde nie-glasagtige pottebakkery ASTM C242 – 15. Standard Terminology Of Ceramic Whitewares And Related Products wat normaalweg gebak word teen 'n temperatuur van onder 1 200 °C. Porselein en steengoed word albei teen hoë temperature gebak tot dit glasagtig word.
Meeste van die Europese pottebakkery en boustene, tot en met die 17de eeu, het uit erdeware bestaan, asook meeste van die ware van Egipte, Persië, die Nabye Ooste, Griekeland, Rome en die Middellandse See, en 'n paar van die Chinese ware; die fyn erdewerk wat deel vorm van die groter deel van ons eetgerei in 1962.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Putvuur erdeware dateer terug na so vroeg as 29 000 - 25 000 v.C. en vir duisende jare was slegs erdeware pottebakkery gemaak, met steengoed wat geleidelik oor 5 000 jaar ontwikkel het. Buite Oos-Asië was porselein vanaf die 18de eeu n.C., en was aanvanklik 'n duur luukse item.
Nadat dit in vuur gebak is, is die erdewerk ondeursigtig en nie-glasagtig,Combined Nomenclature of the European Union Published by the EC Commission in Luxembourg, 1987 sag en kan met 'n mes gekrap word.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962 Dit is geselekteerde kleisoorte, soms met veldspaat gemeng en wisselende hoeveelhede van ander minerale van ligte kleure.
Eienskappe
Oor die algemeen het erdeware 'n hoër plastisiteit as ander wit breekware en is makliker om te vorm as fyn porselein.An industry term for ceramics including tableware and sanitary wareWhitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Pottery Science: Materials, Process And Products. Allen Dinsdale. Ellis Horwood. 1986.
As gevolg van sy porositeit kan erdeware water absorbeer, daarom moet dit geglasuur word om waterdig te wees.Ceramics Glaze Technology. J. R. Taylor & A. C. Bull. Institute of Ceramics & Pergamon Press. 1986 Erdewerk het laer meganiese krag as fyn porselein en steengoed en gevolglik word artikels oor die algemeen dikker gemaak omdat dit maklik kan breek.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.
Donker-gekleurde terracotta erdewerk is tipies oranje of rooi as gevolg van 'n relatief hoë inhoud ysteroksied en word wyd gebruik vir blompotte, teëls en dekoratiewe en oondware.Dora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962
Produksie
'n Algemene formulering vir kontemporêre erdewerk is 25% kaolien, 25% klei, 35% kwarts en 15% veldspaat.Whitewares: Testing and Quality Control. W.Ryan and C.Radford. Institute of Ceramics & Pergamon. 1987.Dictionary of Ceramics, 3rd edition. A. E. Dodd & D. Murfin. Maney Publishing. 1994.
Moderne keramiek kan ongeglasuur wees en gebak word teen temperature tussen 1 000 tot 1 150 °C en geglasuurde wareDora Billington, The Technique of Pottery, London: B.T.Batsford, 1962Frank and Janet Hamer, The Potter's Dictionary of Materials and Techniques tussen 950 tot 1 050 ˚C - die algemene praktyk in fabrieke en sommige pottebakkerateljees. Sommige fabrieke volg die omgekeerde praktyk deur ongeglasuurde erdeware te vervaardig by 'n lae temperatuur en geglasuurde erdeware teen 'n hoë temperatuur. Die manier van bak word ook bepaal deur die rou bestanddele wat gebruik word en die gewenste eienskappe van die eindproduk.
In die vroeë tye was dit nie moontlik om erdeware onder sulke hoë temperature te bak nie, hoewel die Chinese keramiek ver gevorderd was teenoor die Westerse ontwikkeling. Erdeware kan geproduseer word teen temperature so laag as 600 °C en baie klei sal nie suksesvol bak bo nie. Baie van die vroeë pottebakkery is gebak rondom 800 °C, waar probleme maklik kon insluip aangesien die temperatuur nie bepaal kon word nie en daar nooit 'n definitiewe waarborg is van die eindproduk nie weens die veranderlike omstandighede binne die oond.
Nadat dit gebak is, word meeste erdeware gekleur. Vir 'n rooi kleur moet 'n spesifieke klei gebruik word om te reageer met die hitte tydens die bakperiode. Laer temperature gee tipies 'n rooi terracotta kleur; hoër temperature sal die klei bruin of swart verkleur. Buitengewone hoë temperature kan die erdeware laat bars.
Tipes erdeware
duimnael|Chinese keramiek beeldhouwerk uit 'n graf. Die Walters-kunsmuseum.
Alle Antieke Griekse en Antieke Romeinse pottebakkery is erdeware, so ook die Hispano-Moresque ware van die laat Middeleeue, wat ontwikkel is in tin-geglasuurde erdeware of faience-tradisies in verskeie dele van Europa, meestal veral die geverfde maiolica van die Italiaanse Renaissance, en die Nederlandse Delftware. Met die wit glans, kon hierdie ware porselein van Oos-Asië in Europa naboots.
Moontlik die mees ingewikkelde erdeware wat ooit gemaak is, was die uiters skaars Saint Porchaire-ware van die middel van die 16de eeu, blykbaar gemaak vir die Franse hof.
In die 18de eeu, veral in Engelse Staffordshire pottebakkery, was daar tegniese verbeterings wat gemaak het dat erdeware se eindproduk baie fyner kon wees. Die uitvinding van die oordrag-drukprosesse het gemaak dat erdeware versier kon word en ook goedkoper verkoop word.
In China was sancai geglasuurde ware, lei-geglasuurde erdewerk en soos elders, terracotta steeds belangrik vir beeldhouwerk. Die Etruskers het groot beelde soos standbeelde van dit gemaak, waar die Romeine dit hoofsaaklik vir figure gebruik het. Chinese geverfde of Tang-dinastie grafsyfers het uit erdeware bestaan, ook latere beelde soos die nabylewensgrootte Yixian geglasuurde erdewerk luohans. Ná die keramiekbeeldjie herleef het in Europese porselein, het erdewarefigure gevolg, soos die gewilde Engelse Staffordshire-figure.
Daar is verskeie ander tipes erdeware, insluitend:
Terracotta: 'n term wat gebruik word vir 'n eerder lukrake groep van vorme en voorwerpe, eerder as wat gedefinieer word deur die tegniek
"Redware" (Amerika)
Victoriaanse majolica
"Lusterware" met spesiale iriserende glasure
Raku
Ironstone china, op die grens van keramiek en steengoed
Verwysings
Verdere leesstof
Howard, Ann: Raku - pottery made in the ancient traditon. In: Lantern. Tydskrif vir Kennis en Kultuur. Jaargang 26, nr. 3, Maart 1975
Rado, P.'n Inleiding tot die Tegnologie Van Pottebakkery. 2de uitgawe. Pergamon Drukkery, 1988.
Ryan W. en Radford, C. Whitewares: Vervaardiging, Toetsing En gehaltebeheer. Pergamon Drukkery, 1987.
Hamer, Frank en Janet. Die Pottebakker se Woordeboek van Materiale en Tegnieke. A & C Swart Uitgewers Beperk, Londen, Engeland, Derde Uitgawe, 1991. ISBN 0-8122-3112-0.
"Petersons": Peterson, Susan, Peterson, Jan, Die Handwerk en Kuns van Klei: 'n Volledige Potter se Handboek, 2003, Laurence Koning Publishing, , 9781856693547, google boeke
Eksterne skakels
Digitale Weergawe van "'n Voorstelling van die vervaardiging van keramiek" — 1827 teks oor die vervaardiging van keramiek
Kort film oor pottebakkery van regoor die wêreld
Tin-geglasuurde erdewerk livrei-knoppie, ca 1651, Victoria & Albertmuseum se juweliersversameling
in what century did the art of Erdeware originate | Answer: 12th | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
who was the first person to classify the colors in a three dimensional system | Answer: Munsell | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
who came up with the three dimensional color system | Answer: Kuehni | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
the munsell color system is based on what | Answer: perceived uniformity and independent dimensions | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what are two other color models that use the munsell system | Answer: CIELAB ( L * a * b * ) and CIECAM02 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the munsell color system based on | Answer: rigorous measurements of people 's visual responses to color | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the name of the system used to classify colors | Answer: Munsell color system | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the name of the system used to categorize colors | Answer: the Munsell color system | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the meaning of the munsell color system | Answer: uniformity and independent dimensions | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
how many colors are there in munsell kleursisteem | Answer: 40 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
how many colors are in a munsell kleursisteem chart | Answer: 2.5 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
how many colors are in a munsell kleursisteem | Answer: 2.5YR | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
where are the main colors on munsell kleursisteem | Answer: number 5 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
how many main colors are there in munsell kleursisteem | Answer: The five | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the meaning of light in munsell kleursisteem | Answer: Value Value | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what color is represented by value 10 on the color model | Answer: white | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
when did the munsell kleursisteem come out | Answer: 1921 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
who created the color model for munsell kleursisteem | Answer: Cleland | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the color of the gray in munsell kleursisteem | Answer: Neutral gray | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
where does value value change on the color model | Answer: vertically | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what does value value mean on the color model | Answer: the lightness or darkness | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what value is white in munsell kleursisteem | Answer: 10 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the meaning of chroma in colour | Answer: Intensity Intensity | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
when was chroma measured in the uk | Answer: 1921 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the intrinsic value of a color | Answer: chroma | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the chroma in a color called | Answer: saturation | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the name of the scientist who measured the chroma in 1921 | Answer: Cleland | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the meaning of chroma in color | Answer: Intensity | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the intrinsic value of chroma | Answer: there is no intrinsic upper limit | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
when was munsell's color notation published | Answer: 1905 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
who invented the color solid in 1905 | Answer: Munsells | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what was the name of the book published by munsell in 1905 | Answer: A Color Notation | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
when did munsell write his color solid | Answer: September – October 2005 | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what is the name of the book published in 1905 | Answer: A description of color systems leading up to Munsells | megawika-af |
Munsell-kleursisteem
regs|duimnael|290x290px| Die Munsell-kleursisteem, met 'n sirkel van kleure by waardevlak 5 en intensiteitsvlak 6. Die waardevlakke op die vertikale as word van 0 tot 10 aangedui; die intensiteitswaardes van die voorgestelde kleur, persblou (5PB) word op die horisontale vlak vanaf 0 tot 12 aangedui.
In kolorimetrie is die Munsell-kleursisteem 'n kleurmodel wat kleure op grond van drie eienskappe van kleur: kleur (basiskleur), chroma (kleurintensiteit) en waarde (ligtheid of donkerheid) spesifiseer. Die sisteem is in die eerste dekade van die 20ste eeu deur professor Albert H. Munsell ontwerp en is in die dertigerjare deur die Amerikaanse Departement van Landbou (USDA) as die amptelike kleursisteem vir grondnavorsing aanvaar.
Verskeie vroeëre sisteme vir kleurorde het kleure in 'n driedimensionele kleurmodel van een of ander aard voorgestel, maar Munsell was die eerste om kleur, waarde en chroma te skei volgens waargenome uniformiteit en onafhanklike dimensies, en hy was die eerste persoon om die kleure op 'n sistematiese wyse as 'n driedimensionele model te organiseer en voor te stel.Kuehni (2002), p. 21 Die Munsell-kleursisteem, veral die latere hernuwings, is op streng metings van mense se visuele reaksies op kleur gebaseer, wat dit op 'n stewige eksperimentele wetenskaplike basis plaas. As gevolg van hierdie basis in menslike visuele persepsie, word die Munsell-kleursisteem, in teenstelling met ander kleurmodelle van die tyd, steeds gebruik, en alhoewel dit vir sommige gebruike deur modelle soos CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02 vervang is, word dit vandag steeds op 'n wye grondslag gebruik.Landa (2005), pp. 437–438 ,
Verduideliking
duimnael|Munsell-kleursfeer, 1900. Munsell het later besef dat indien die waardes en intensiteite van die onderskeie kleure korrek weergegee word, die waarneembare oppervlak van die model nie reëmatig en glad kan wees nie.
duimnael|Drie-dimensionele voorstelling van die 1943 Munsell-kleurmodel, met 'n gedeelte wat uitgesny is. Die onreëlmatige oppervlak van die model verskil merkbaar van Munsell se vroeëre voorstelling.
Die sisteem bestaan uit drie onafhanklike kleureienskappe wat silindries, in drie dimensies, as 'n onreëlmatige kleurmodel voorgestel word:
kleur, deur grade op horisontale sirkels voorgestel
chroma of intensiteit, radiaal na buite, vanaf die neutrale (grys) vertikale as, voorgestel
waarde, vertikaal op die kernsilinder van 0 (swart) tot 10 (wit) voorgestel
Munsell het die spasiëring van kleure volgens hierdie dimensies bepaal deur waarnemings van menslike visuele reaksies te maak. In elkeen van die dimensies is die Munsell-kleure, so na as wat hy dit kon regkry, perseptueel eenvormig, wat tot gevolg het dat die uiteindelike vorm van die kleursfeer redelik onreëlmatig is. Soos Munsell verduidelik het:
"Die behoefte om van 'n gekose vorm, soos die piramide, keël, silinder of buis gebruik te maak, tesame met 'n gebrek aan behoorlike toetsing, het tot verwronge stellings oor kleurverhoudings gelei, en dit het duidelik geword dat wanneer fisiese meting van pigmentwaardes en - intensiteite bestudeer word, dit nie moontlik is om die dimensies van kleur volgens 'n reëlmatige vorm voor te stel nie."
- Albert H. Munsell, "A Pigment Color System and Notation"[3]
Kleur
Munsell het elke horisontale sirkel in vyf hoofkleure verdeel: Red (rooi), Yellow (geel), Green (groen), Blue (blou), en Purple (pers), sowel as 5 intermediêre kleure (bv, YR) halfpad tussen aangrensende hoofkleure.Cleland (1921), Ch. 1 Elkeen van hierdie 10 posisies word dan met 'n verdere 10 spasies onderverdeel, om 'n totaal van 100 kleure te onderskei. Die vyf hoofkleure word met die nommer 5 aangedui. In die praktyk spesifiseer kleurkaarte gewoonlik 40 kleure, met 'n toename van 2.5, wat byvoorbeeld van 10R tot 2.5YR aangedui word.
Twee kleure van gelyke waarde en chroma, aan teenoorgestelde kante van 'n kleursirkel, is komplementêre kleure; wanneer sodanige twee kleure gemeng word, word 'n neutrale grys van dieselfde waarde verkry. Die diagram hieronder toon 40 Munsell-kleure wat eweredig geposisioneer is, met die ooreenstemmende komplementêre kleure wat daaronder aangetoon word.
duimnael
Waarde
Waarde (die ligtheid of donkerheid), verander vertikaal op die kleurmodel, van swart (waarde 0) aan die onderkant, tot wit (waarde 10) aan die bokant van die vertikale as.Cleland (1921), Ch. 2 Neutrale grys lê op die vertikale as tussen swart en wit.
Voor Munsell het verskeie kleurmodelle die waarde van kleure met swart aan die onderkant, en wit aan die bokant van die modelle, voorgestel, maar hierdie sisteme het nagelaat om die perseptuele ligtheid by die horisontale kleure konstant te hou, met die gevolg dat sowel ten volle versadigde geel (lig) en ten volle versadigde blou en pers (donker) by die middel van die vertikale as geposisioneer was.
Intensiteit
Intensiteit of chroma, word radiaal vanaf die middelpunt van elke horisontale kleurskyf gemeet, en verteenwoordig die 'suiwerheid' van 'n kleur (verwant aan versadiging), met laer chroma minder suiwer (meer uitgewas, soos by pastelkleure).Cleland (1921), Ch. 3 Let daarop dat daar geen intrinsieke boonste limiet aan chroma is nie. Verskillende areas van die kleurruimte het verskillende maksimale chromakoördinate. As gevolg van die aard van die oog en die fisika van kleurstimulasies, het liggeel byvoorbeeld aansienlike meer chroma as ligte pers. Dit het gelei tot 'n wye verskeidenheid moontlike chroma-vlakke - tot die hoë 30's vir sommige kleurwaardes (alhoewel dit moeilik of onmoontlik is om fisiese voorwerpe in kleure van sodanige hoë chromas te maak, en dit kan nie op hedendaagse rekenaarskerms weergegee word nie). Helder soliede kleure is in die omgewing van ongeveer 8.
duimnael|Let daarop dat die Munsell-kleurboek meer kleurvoorbeelde as hierdie kaart het vir sowel 5PB as 5Y (in die besonder baie helder geel, tot by 5Y 8.5/14). Hierdie kleure kan egter nie in die sRGB ruimte weergegee word nie, omdat laasgenoemde 'n beperkte kleurspektrum het wat ontwerp is om met televisie en rekenaartegnologie ooreen te stem. Die kaart toon voorbeelde van waardes 0 (suiwer swart) en 10 (suiwer wit) wat teoretiese perke is wat nie in pigment weergegee kan word nie; daar is ook geen gedrukte weergawes van die waarde 1 nie.
Spesifisering van 'n kleur
'n Kleur kan volledig gespesifiseer word deur die drie getalle vir kleur, waarde en chroma in daardie volgorde te lys. Byvoorbeeld, 'n pers van medium ligtheid, wat redelik versadig is, word aangedui as 5P 5/10 met 5P wat beteken dat die kleur in die middel van die pers kleurskyf is, 5/ wat mediumwaarde (ligtheid) beteken, en 'n chroma of intensiteit van 10.
Geskiedenis en invloed
links|duimnael| Runge se Farbenkugel (Kleursfeer), 1810There are mathematical issues with this depiction: If one calls the concentric rings "chroma" and the horizontal stripes "lightness", then it is not possible to have a color whose "chroma" is 2 (counting from the center outward) and "lightness" is 9 (counting from the bottom to the top). This means that each color cannot be uniquely identified by a single set of "hue", "lightness" and "chroma" values. Albert Munsell's color sphere was designed in such a way to avoid this pitfall, however.
regs|duimnael| Professor Albert H. Munsell
duimnael| Verskeie uitgawes van die Munsell-kleurboek. Die bladsye word in 'n lêerformaat, waarvolgens die onderskeie bladsye uitgehaal kan word, aangebied. Elkeen van die 40 kleure word in die verskillende waardes en intensiteite weergegee.
Die idee om 'n driedimensionele kleurmodel te gebruik om alle kleure voor te stel, is gedurende die 18de en 19de eeu ontwikkel. 'n Aantal verskillende vorms is vir so 'n model voorgestel, waaronder: 'n dubbele driehoekige piramide deur Tobias Mayer in 1758, 'n enkele driehoekige piramide deur Johann Heinrich Lambert in 1772, 'n sfeer deur Philipp Otto Runge in 1810, 'n halfronde sfeer deur Michel Eugène Chevreul in 1839, 'n keël deur Hermann von Helmholtz in 1860, 'n hellende kubus deur William Benson in 1868, en 'n hellende dubbele keël deur August Kirschmann in 1895. Hierdie sisteme het geleidelik meer gesofistikeerd geraak, met Kirschmann wat selfs die verskil in waarde tussen verskillende helder kleure kon identifiseer. Al die sisteme het egter suiwer teoreties gebly óf praktiese probleme ondervind om alle kleure te akkommodeer. Verder was die onderskeie sisteme nie op nougesette wetenskaplike meting van menslike visie gebaseer nie; voor Munsell is die verband tussen kleur, waarde en chroma nie ten volle verstaan nie.Kuenhi (2002), pp. 20–21
Albert Munsell, 'n kunstenaar en professor in kuns aan die Massachusetts Normal Art School (nou Massachusetts College of Art and Design, of MassArt), wou 'n “rasionele manier om kleur te beskryf” skep wat desimale notasies sou gebruik in plaas van kleurname (wat volgens hom 'dwaas' en 'misleidend' is),, ch.1, pg. 7 wat hy kon gebruik om sy studente oor kleur te onderrig. Hy het eers in 1898 aan die sisteem begin werk en dit in 1905 in volledige vorm in A Colour Notation ('n Kleurnotasie) gepubliseer.
Die oorspronklike beliggaming van die stelsel (die Atlas van 1905) het enkele tekortkominge, as 'n fisiese voorstelling van die teoretiese stelsel, gehad. Dit is aansienlik verbeter in die 1929 Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek) en deur 'n uitgebreide reeks eksperimente wat in die 1940's deur die Optical Society of America (Optiese vereniging van Amerika) uitgevoer is, wat gelei het tot die notasies vir die moderne Munsell Book of Color (Munsell-kleurboek). Hoewel verskeie plaasvervangers vir die Munsell-kleursisteem, wat op Munsell se beginsels gebaseer was, ontwerp is, waaronder die Optical Society of America's Uniform Colour Scales (Optiese vereniging van Amerika se eenvormige kleurskale), en die International Commission on Illumination (Internasionale kommissie van verligting) se CIELAB (L*a*b*) en CIECAM02- kleurmodelle, word die Munsell-kleursisteem steeds baie algemeen gebruik, onder andere deur ANSI om vel- en haarkleure vir forensiese patologie te definieer, die USGS om grondkleure te vergelyk, in prostodonsie tydens die keuse van kleurskakerings vir tandheelkundige restourasies, en deur brouerye vir eenvormigheid van bierkleure.MacEvoy (2005)Landa (2005), pp. 442–443 .Beer color is measured in Degrees Lovibond, a metric based on the Munsell system Interieurontwerpers en binneversierders maak ook van die Munsell-kleursisteem gebruik om die spesifikasie van kleure van 'n verskeidenheid materiale, insluitend verf, korrek en met presisie weer te gee. Die omvattende sisteem van kleure is ook 'n waardevolle hulpmiddel by die keuse van kleure en die samestelling van kleurskemas met 'n verskeidenheid kleure, skakerings en intensieteite.
duimnael| Twintig kleure van die Munsell-kleurstelsel teen maksimum chroma om binne die sRGB-spektrum te bly.
Sien ook
Natuurlike kleursisteem
Verwysings
Bronne
Cleland, Thomas M. (1921). A practical description of the Munsell color system, with suggestions for its use. Boston: Munsell Color Company. One of the first books about the Munsell color system, explaining the intuition behind its three dimensions, and suggesting possible uses of the system in picking color combinations. An edited version can be found at http://www.applepainter.com/.
Kilmer, Rosemary and Kilmer, W. Otie (1992). Designing Interiors. Fort Worth: Harcourt Brace Jovanovich College Publishers. ISBN 0 03 032233 2
Kuehni, Rolf G. (February 2002). "The early development of the Munsell system". Color Research and Application. 27 (1): 20–27. doi:10.1002/col.10002.CS1 maint: ref=harv (link) A description of color systems leading up to Munsell's, and a biographical explanation of Munsell's changing ideas about color and development of his color solid, leading up to the publication of A Color Notation in 1905.
Landa, Edward R.; Fairchild, Mark D. (September–October 2005). "Charting Color from the Eye of the Beholder" (PDF). American Scientist. 93 (5): 436–443. CiteSeerX 10.1.1.77.9634. doi:10.1511/2005.5.436.CS1 maint: ref=harv (link) An introductory explanation of the development and influence of the Munsell system.
A concise introduction to the Munsell color system, on a web page which also discusses several other color systems, putting the Munsell system in its historical context.
Munsell, Albert H. (1905). A Color Notation. Boston: G. H. Ellis Co.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's original description of his system. A Color Notation was published before he had established the irregular shape of a perceptual color solid, so it describes colors positioned in a sphere.
Munsell, Albert H. (January 1912). "A Pigment Color System and Notation". The American Journal of Psychology. 23 (2): 236–244. doi:10.2307/1412843. JSTOR 1412843.CS1 maint: ref=harv (link) Munsell's description of his color system, from a lecture to the American Psychological Association.
Nickerson, Dorothy (1976). "History of the Munsell color system, company, and foundation". Color Research and Application. 1 (1): 7–10.CS1 maint: ref=harv (link)
Slotkis, Susan J. (2006). Foundations of Interior Design. London: Laurence King. ISBN 1 85669 381 3
Eksterne skakels
Munsell.com, the homepage of Munsell Color, a subdivision of X-Rite, current owners of the Munsell Color Company.
Munsell page at the X-Rite website.
Munsell Color Science Laboratory at the Rochester Institute of Technology, an academic laboratory dedicated to color science, endowed by the Munsell Foundation.
Munsell renotation data in plain text format (from the 1940s Optical Society of America renotations).
ApplePainter.com, a site explaining the Munsell color chart, including an edited version of Cleland's book, A practical description of the Munsell color system.
An explanation of the Munsell system at Adobe.com. Retrieved 13 August 2003
A brief explanation at the site of the Japanese company Dainichiseika Color & Chemicals, including a nice diagram of the Munsell color solid.
A flash-based Munsell Palette color-picker from web-design firm Triplecode (based on a version originally created at the MIT Media Lab).
ToyPalette from Loo & Cox, a web application for generating color palettes from images. Munsell color analysis of digital image.
Kategorie:Kleursisteme
Kategorie:Kleurmodel
what type of paper did munsell write about | Answer: color solid | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
who is the father of ravi zacharias | Answer: Daniel Silliman | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
who is known as the father of christianity | Answer: Ravi Zacharias | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what disease did ravi zacharias die of | Answer: Cancer | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what website was founded by ravi zacharias | Answer: ChristianityToday | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
when did ravi zacharias pass away | Answer: May 19 , 2020 | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what nationality was ravi zacharias | Answer: Indian | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
when did ravi zacharias die from cancer | Answer: March 26 , 1946 | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
when is can man live without god coming out | Answer: May 19 , 2020 | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
ravi zacharias is the founder of which ministry | Answer: Ravi Zacharias International Ministries | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what are the bestsellers by ravi zacharias | Answer: Light in the Shadow of Jihad and The Grand Weaver | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what is the name of ravi zacharias radio show | Answer: Let My People Think and Just Thinking | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
ravi zacharias is the author of which book | Answer: Can Man Live Without God ? | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
ravi zacharias is the author of which best seller | Answer: Light in the Shadow of Jihad | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what category is can man live without god in | Answer: theology and doctrine | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
who wrote can man live without god | Answer: Zacharias | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
when did ravi zacharias commit suicide | Answer: seventeen | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what religion did ravi zacharias belong to | Answer: Anglican | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
how did ravi zacharias commit suicide | Answer: swallowing poison | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what religion did ravi zacharias believe in | Answer: atheist | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what did ravi zacharias do when he was 17 | Answer: suicide | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what did ravi zacharias try to commit suicide by | Answer: poison | megawika-af |
Ravi Zacharias
Ravi Zacharias (26 Maart 1946 – 19 Mei 2020https://maroelamedia.co.za/nuus/wereld/bekende-evangelis-sterf/ Opgespoor en besoek op 20 Mei 2020) was 'n Indies-gebore Kanadees-Amerikaanse Christelike evangelis en filosoof. Zacharias is die outeur van meer as 30 boeke wat oor Christenskap handel,Daniel Silliman (19 Mei 2020), "Ravi Zacharias Dies of Cancer", ChristianityToday. Opgespoor op 19 Mei 2020 insluitende die Evangelical Christian Publishers Association se Goue Medalje pryswenner Can Man Live Without God? in die kategorie "teologie en doktrine" asook die Christelike topverkopers Light in the Shadow of Jihad en The Grand Weaver. Zacharias was die stigter en voorsitter van die raad van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) en aanbieder van die radioprogramme Let My People Think en Just Thinking.
Vroeë lewe en opvoeding
Zacharias is op 26 Maart 1946 in Madras, Indië gebore. Toe hy nog jonk was het sy gesin na Delhi verhuis waar hy grootgeword het. Sy familie was Anglikaans, maar hy was tot op die ouderdom van sewentien, toe hy probeer het om selfmoord te pleeg deur gif in te sluk, 'n ateïs. Terwyl hy in die hospitaal was, het 'n plaaslike Christenwerker vir hom 'n Bybel gebring en sy moeder aangesê om vir hom voor te lees uit Johannes 14. Zacharias het gesê dat dit Johannes 14:19 was wat hom aangeraak het as die bepalende paradigma: "omdat Ek lewe en julle sal lewe", en dat hy gedink het, "dit is miskien my enigste hoop: 'n nuwe manier van leef. Die lewe soos omskryf deur die outeur van die lewe." Hy het sy lewe daaraan toegewy om Christus te aanbid: "Jesus, as U die een is wat lewe gee soos dit bedoel is, wil ek dit hê. Kry my asseblief uit hierdie hospitaalbed, en ek belowe dat ek geen steen onaangeraak sal laat in die strewe na waarheid nie."
In 1966 het Zacharias saam met sy gesin na Kanada geëmigreer, en sy voorgraadse graad aan die Ontario Bible College (nou Tyndale-universiteit) in 1972 behaal, sowel as sy M.Div. graad aan die Trinity International University. In 1990 het hy 'n sabbatsperiode van twee tot drie maande by Ridley Hall, Cambridge, 'n Anglikaanse teologiese skool in Cambridge, spandeer.
Loopbaan
As leraar
duimnael|regs|Ravi Zacharias gesels met pastoor Joe Coffey by die Christ Community Chapel oor die beantwoording van besware teen Christenskap.
Zacharias het die somer van 1971 in Suid-Viëtnam deurgebring, waar hy Amerikaanse soldate geëvangeliseer het, sowel as gevange Viet Cong-lede. Nadat hy aan die Ontario Bybelkollege gegradueer het, het hy 'n bediening aanvaar by die Christian and Missionary Alliance (C&MA) in Kanada. In 1974 het die C&MA het hom na Kambodja gestuur, waar hy slegs 'n kort tydjie voor die val van die Khmer Rouge gepreek het. In 1977, nadat hy aan Trinity gegradueer het, is Zacharias deur die C&MA versoek om wêreldwyd te preek. . Hy is later georden deur die Christian and Missionary Alliance en as 'n internasionale evangelis opgeroep..
In 1983 is Zacharias uitgenooi om in Amsterdam te praat tydens die Billy Graham Evangelistic Association se jaarlikse evangelisasie konferensie. Hier het hy die eerste keer 'n gebrek aan bediening opgemerk op die gebied van die Christelike apologetiek. Na Amsterdam het Zacharias die somer deurgebring met evangelisasiewerk in Indië, waar hy voortgegaan het om die noodsaaklikheid van 'n apologetiese bediening om mense na Christus te lei en om Christenleiers op te lei te besef. In Augustus 1984 is Ravi Zacharias International Ministries in Toronto, Kanada, in die lewe geroep om sy roeping as "klassieke evangelis in die arena van intellektuele weerstand" te realiseer en voort te sit. Vandag is die hoofkwartier daarvan in Atlanta, Georgia geleë en beskik dit oor kantore in Kanada, Indië, Singapoer, die Verenigde Koninkryk, die Midde-Ooste, Hong Kong, Roemenië, Turkye, Oostenryk, Spanje en Suid-Afrika.
In 1989 is Zacharias kort na die val van die Berlynse Muur uitgenooi om in Moskou te praat. Terwyl hy daar was het hy lesings aan studente aan die Lenin Militêre Akademie sowel as politieke leiers van die Sentrum vir Geopolitieke Strategie gegee. Dit was die eerste van vele evangelisasie geleenthede op politieke gebied. Toekomstige gebeure het 'n uitnodiging in Bogota, Colombië in 1993 ingesluit, waar hy met lede van die regbank gepraat het oor die belangrikheid van 'n soliede morele fondament.
In 1990 skryf hy sy eerste boek getiteld A Shattered Visage: The Real Face of Atheism. In 1993 is Zacharias uitgenooi om tydens sy eerste besoek aan die Veritas Forum aan Harvard-universiteit 'n lesing te gee, en later daardie jaar was hy een van die hoofsprekers tydens die Urbana konvensie. Zacharias was tot sy afsterwe 'n gereelde gas tydens hierdie forums, en het beide lesings gegee en studente se vrae beantwoord asook deelgeneem aan antwoordsessies aan akademiese instellings soos die Universiteit van Georgia, die Universiteit van Michigan, en die Pennsylvanië Staatsunversiteit (Penn State).
Zacharias het media-aandag getrek toe die The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints (LDS Kerk) in 2004 sy kansel by die Salt Lake Tabernakel aan hom beskikbaar gestel het vir 'n reeks boodskappe. Zacharias het 'n preek oor "Wie is die waarheid? Die verdedig van Jesus Christus as die weg, die waarheid en die lewe" aan ongeveer 7000 leke en geleerdes uit beide LDS- en Protestantse kampe gelewer in 'n inisiatief om 'n oop gesprek tussen die kampe te bewerkstellig.
Sommige evangeliste het die besluit van Zacharias gekritiseer om nie van hierdie geleentheid gebruik te maak om die "diepliggende" verskille tussen die historiese Christelike geloof en die leër van die LDS-kerk direk aan te spreek nie. Hy het geantwoord deur te beweer dat Christene nie onmiddellik die teologiese verskille met Mormonisme moet veroordeel nie, maar "een stap op 'n slag moet bou, ten einde ons geloof met helderheid en oortuiging te kommunikeer". Hy het gesê dat dit net so effektief is as om die foute van iemand se geloof aan hom of haar uit te wys.
Die spreekbeurt is byna gesaboteer deur 'n bewering van die organiseerder van die geleentheid, Greg Johnson, die president van Standing Together, dat Zacharias niks met die redigering van die boek The Kingdom of the Cults te make gehad het nie, maar slegs sy naam aan die jongste uitgawe verleen het. Johnson het later om verskoning gevra vir sy opmerking.
Zacharias was 'n gereelde dosent binne die evangelisasiegemeenskap tydens geleenthede soos die Future of Truth-konferensie in 2004, die National Religious Broadcasters Convention and Exposition in 2005, en die National Conference on Christian Apologetics in 2006 . Tydens daaropvolgende aande in Oktober 2007 het hy eers die studente en fakulteit van Virginia Tech en daarna die gemeenskap van Blacksburg, Virginia, toegespreek oor die onderwerp van kwaad en lyding in die nasleep van die Virginia Tech-slagting. Zacharias het die evangeliese medewerkers verteenwoordig by geleenthede soos die Nasionale Dag van Gebed in Washington, DC en die jaarlikse gebedsontbyt by die Verenigde Nasies. Daar is 'n onderhoud gevoer met Zacharias tydens Focus on the Family se Waarheidsprojek. In November 2009 het Zacharias 'n ekumeniese verklaring onderteken wat bekendstaan as die Manhattan Declaration: A Call of Christian Conscience wat die heiligheid van menslike lewe, die waardigheid van die huwelik as 'n vereniging van man en vrou, en vryheid van godsdiens as fundamentele beginsels van geregtigheid en die algemene goed bevestig.
In 2014 publiseer Zacharias sy boek The Lamb and The Fuhrer, wat 'n denkbeeldige gesprek tussen Adolf Hitler, Jesus en Dietrich Bonhoeffer uitbeeld. In 2016 het die Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio Zacharias aangestel op sy pro-lewe (anti-aborsie) Adviespaneel genaamd Dignity Of Life.
Volgens die openbare belastingopgawe (Form 990) het Ravi Zacharias en sy vrou in 2015 'n totale verdienste van $523,926 uit sy nie-winsgewende maatskappy Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) gerapporteer.
Wêreldsiening
Zacharias het beweer dat 'n koherente wêreldsiening vier vrae op bevredigende wyse moet kan beantwoord: die van oorsprong, die betekenis van die lewe, moraliteit, en die lotgeval. Hy beweer dat, terwyl elke groot geloof eksklusiewe eise oor die waarheid maak, die Christelike geloof uniek is in die vermoë daarvan om al vier hierdie vrae te beantwoord. Hy het roetinegewys gepraat oor die koherensie van die Christelike wêreldsiening, en gesê dat Christenskap daartoe in staat is om die moeilikste filosofiese aanvalle te weerstaan. Zacharias het geglo dat die Christelike apologete vanuit drie vlakke moet kan redeneer: vanuit logika, ten einde dit houdbaar en volhoubaar te maak; vanuit gevoelens, ten einde dit leefbaar te maak; en vanuit die vraag of 'n mens die reg het om dit te gebruik om morele oordele te fel. Zacharias se styl van apologie het hoofsaaklik gefokus op Christenskap se antwoorde op die lewe se groot eksistensiële vrae,Byvoorbeeld: met verdediging van God.
Persoonlike lewe
Zacharias het op 7 Mei 1972 met Margaret "Margie" Reynolds getrou. Hy het haar tydens een van sy kerk se jeuggeleenthede ontmoet. Hulle het drie kinders genaamd Sarah, Nathan and Naomi, gehad Hy het in Atlanta, Georgia, gewoon.
Zacharias is in Maart 2020 gediagnoseer met 'n kwaadaardige kankergewas binne sy rugstring. Sarah Zacharias Davis, Zacharias se dogter en HUB van Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) het aangekondig dat Zacharias sou terugkeer na sy woning in Atlanta, Georgia vir "so lank as wat die Here ons gee." 'n Aantal hoëprofiel Christene het aanlyn boodskappe gestuur wat Zacharias se invloed op hulle beskryf het. Zacharias het op 19 Mei 2020 op 74-jarige ouderdom by sy huis in Atlanta gesterf.
Bibliografie
A Shattered Visage: The Real Face of Atheism (1994, 2004)
Can Man Live Without God? (1994, 1996)
Deliver Us From Evil (1996, 1998)
Cries of the Heart (1998, 2002)
The Merchant and the Thief (1999) (kinderboek)
The Broken Promise (2000) (kinderboek)
Jesus Among Other Gods (2000, 2002)
Jesus Among Other Gods (Jeugopvoeding) (2000)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001)
Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002)
Light in the Shadow of Jihad: The Struggle For Truth (2002)
Recapture the Wonder (2003)
Is Your Church Ready?: Motivating Leaders to Live an Apologetic Life (2003) (Redakteur, met Norman Geisler)
Who Made God? And Answers to Over 100 Other Tough Questions of Faith (2003) (Algemene redakteur, met Norman Geisler)
The Kingdom of the Cults (2003) (Redakteur)
I, Isaac Take Thee, Rebekah: Moving From Romance to Lasting Love (2004)
The Prince and the Prophet: Jesus Talks With Mohammed (Kopiereg 2004, om postuum uitgegee te word)
The Lamb and the Führer: Jesus Talks with Hitler (2005)
Walking From East to West: God in the Shadows (Met R.S.B. Sawyer) (2006)
The Grand Weaver: How God Shapes Us Through the Events of Our Lives (2007)
Beyond Opinion: Living the Faith We Defend (2008)
The End of Reason: A Response to the New Atheists (2008)
Is There Not a Cause (2008) (Nasionale gebedsdag boek) (Oudio CD )
New Birth or Rebirth: Jesus Talks with Krishna (2008)
There is a Plan (2009) (uittreksels uit The Grand Weaver)
Has Christianity Failed You? (2010)
The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2010)
Why Jesus? Rediscovering His Truth in an Age of Mass Marketed Spirituality (2012)
The Lamb and the Fuhrer--Graphic Novel (2014)
Why Suffering? Finding Meaning and Comfort When Life Doesn't Make Sense (2014)
with Vince Vitale, Jesus Among Secular Gods: The Countercultural Claims of Christ (2017)
The Logic of God: 52 Christian Essentials for the Heart and Mind (2019)
with Abdu Murray, Seeing Jesus from The East: A Fresh Look at History's Most Influential Figure (2020)
Verwysings
Aangehaalde werke
Eksterne skakels
Kategorie:Indiërs
Kategorie:Amerikaanse filosowe
Kategorie:Kanadese filosowe
Kategorie:Filosowe in die 20ste eeu
Kategorie:Filosowe in die 21ste eeu
Kategorie:Christene
Kategorie:Geboortes in 1946
Kategorie:Sterftes in 2020
what did ravi zacharias take to the hospital | Answer: Bible | megawika-af |