Datasets:
proxectonos
/
summarization_gl

Dataset card Viewer Files Community
1
ID
stringlengths
5
12
summary
stringlengths
0
1.73k
text
stringlengths
0
68.7k
NOS_43335
Ignacio Ramil é especialista en Medicina Interna no Complexo Hospitalario Universitario da Coruña (Chuac). Advirte de que o coronavirus non mudou e calcula que só na área sanitaria da Coruña o número de contaxiados desde o inicio da pandemia atinxiría entre 20.000 e 25.000 persoas.
Hai quen di que o virus mudou e que é menos agresivo. Vostede non defende esa idea.É unha idea equivocada, porque non podemos comparar os casos de infeccións que hai agora na rúa cos de marzo, cando tiñamos unha fotografía moito máis irreal que a actual. Agora somos nós quen imos á rúa diagnosticar e en marzo diagnosticabamos os que viñan ao hospital á vez que quedaban sen diagnóstico os seus contactos. O feito de que fagamos moitísimas máis probas diagnósticas provoca un incremento do número de casos. A porcentaxe de ingresos mantense igual. A nivel galego, a respecto do total de PCR positivas, entre un 4 e un 5% acaban ingresando. Tendo en conta ese 4-5% dos aproximadamente 900 casos ingresados que tivemos entre marzo, abril e un anaco de maio, o número total de infectados na área sanitaria da Coruña situaríase entre as 20.000 e as 25.000 persoas. O coronavirus é igual de virulento que antes. Os grupos de risco, que son as persoas maiores ou con comorbilidades que se infectan, teñen hoxe exactamente as mesmas posibilidades de acabar no hospital ingresados, ou mesmo na UCI ou falecendo, que no mes de abril. En canto á xente nova, as porcentaxes mantéñense. Agora atendemos xente que en marzo non viamos e que pasan a enfermidade nas súas casas. Isto dá a falsa imaxe de que é máis leve, pero non. De feito, ingresan persoas novas.Si, nesta segunda onda, desde mediados de xullo, houbo un perfil inicial de pacientes que tiña entre 15 e 40 anos. Os ingresados que iamos tendo era, inicialmente, moita xente nova e, precisamente debido a ese perfil, moveuse da hospitalización rápido. O tema é que despois hai transmisión dentro da casa e eses mozos contaxian os pais, outros familiares... A consecuencia: agora estamos a ver un aumento na idade do ingresado e, por tanto, son casos máis graves. Por que se dá ese incremento a partir de xullo?Non sei por que se dá nalgunhas determinadas cidades e noutras non. Sendo prudentes, desde o meu punto de vista, afectou o movemento da xente que veu de zonas cunha incidencia da Covid maior a zonas que estaban ben controladas. Por outro lado, ten que haber un control dos pequenos brotes que van xurdindo, mais chega un punto en que se o brote é moi grande a nivel local ou se hai moitos pequenos brotes, ese sistema pode fallar e pode darse un incremento de casos. Hai complicacións entre a xente moza?O venres pasado ingresamos unha moza de 16 anos con pneumonía. Dependendo do día da enfermidade en que estean, hai que ingresar, porque corren o risco de evolucionar mal. Por norma xeral, os pacientes sans e novos, adoitan evolucionar ben. E despois, depende do que entendamos por xente nova. Para min, un señor de 60 que facía vida normal é novo, e hai moita xente dese perfil que se pon moi maliña disto. O azoute da Covid é a xente de entre 60 e 80 anos, cunha vida moi boa, e que ten as súas enfermidades engadidas como a hipertensión ou algunha cuestión cardíaca. Este é o principal problema da Covid. Que lectura fai do estudo de seroprevalencia do Sergas, que advertía de tan só o 1% da poboación?Na miña opinión, quedou curto. Facendo a porcentaxe de casos e mortes que temos agora e comparando os números, sáennos unhas cifras de afectados dunhas 25.000 na nosa área sanitaria, sobre unha poboación de medio millón. Isto supón un 5-8% e é bastante superior a ese 1%. Causas disto? Uns test que non podían ser de todo fiábeis, porque eu creo que a poboación era representativa. Podemos falar de transmisión comunitaria?Conseguimos estabilizar os casos a uns 500-600 semanais novos na área sanitaria. Hai unha serie de identificadores que nos fan ver que a cousa está estabilizada e que nos permiten unha carga moi asumíbel desde o punto de vista asistencial no hospital, mais iso non quere dicir que non haxa máis repuntes. Hai barrios da Coruña, e mesmo algunhas localidades, nas que pode haber transmisión comunitaria. Como vai a afectar a volta aos colexios e aos traballos?Depende das localidades, pois hai zonas máis seguras e preparadas para comezar e outras que poderían estar mellor. Para os nenos, non vai supor problemas, mais si para algunha persoa fráxil que haxa na casa deses nenos. En canto ás empresas, deben fomentar o teletraballo sempre que sexa posíbel. É unha medida efectiva mesmo para a propia empresa. Se eu expoño os meus traballadores a corentenas, a ausencias... por casos sospeitosos e podo evitalo estando na casa... O teletraballo é unha medida moi anti-Covid.
NOS_38884
Unha derrota tan inapelábel como a sufrida por Marea Atlántica o 26 de maio —11.567 votos e 4 escanos menos que en 2015— costuma levar aparellada a asunción de responsabilidades en primeira pesoa. Así o entende Xulio Ferreiro, quen anunciou esta cuarta feira o seu abandono do Palacio de María Pita. Deixa atrás 4 anos como alcalde nunha experiencia inédita, a dunha formación que pasara de cero a 10 asentos no salón de plenos. As urnas fóronlle desta volta esquivas e a súa marcha deita moitas dúbidas sobre o futuro da Marea na Coruña.
Ferreiro compareceu perante os xornalistas, no palacio de María Pita, arroupado por compañeiras e compañeiros do grupo municipal saíntes, algúns dos cales como José Manuel Sande ou Rocío Fraga non recuncaron na candidatura este 26M, para materializar unha renuncia que na súa contorna persoal e política se daba por feita desde a noite electoral. Emocionado, entre bágoas e coa voz entrecortada que trataba de aclarar con continuos grolos de auga, explicou que son "razóns de carácter persoal e política" as que o levan a renunciar a tomar posesión do seu escano na nova corporación que se constituirá o próximo 15 de xuño. A razón política é a plena asunción de responsabilidades da derrota, precisou, ante o "obxectivo non cumprido" de revalidar a alcaldía. Ferreiro revelou que xa hai tempo tiña tomada a decisión de abandonar o concello se se producise a eventualidade de non reter o bastón de mando de María Pita. Durante estes días, dixo, recibiu moitas chamadas de persoas que o animaban a ficar no concello. Mas, remarcou, a decisión estaba tomada por ser a máis congruente coas súas conviccións e valores. "Deixo paso a outras persoas que podan pór Marea Atlántica en disposición de disputar a alcaldía en 4 anos", afirmou Ferreiro, quen se esforzou por transmitir a idea de que a confluencia coruñesa ten futuro por diante e que non se vai esfarelar após a derrota do 26M. "Non hai ninguén imprescindíbel", dixo para xustificar a súa marcha, "e moito menos nun proxecto como a Marea". Abandona a primeira liña, deixa o concello, mais non a militancia, avanzou. "Quedo como un membro máis, oferecendo a miña experiencia e o meu traballo militante", dixo e a seguir enfiou un discurso de reivindicación do seu legado como alcalde. A Coruña é hoxe, afirmou, unha cidade "máis sostíbel" que hai 4 anos, con menos bolsas de pobreza, con máis emprego de calidade, coas arcas municipais saneadas e cun sector turístico "máis forte". "Foi difícil gobernar en minoría", dixo, e foi duro "aturar campañas de desprestixio" dirixidas contra o grupo de goberno que el lideraba, algunhas das cales apuntaban mesmo ao seu ámbito persoal e familar. "Tería sido máis doado ceder a determinadas presións", alegou sen precisar a cales se refería, mais en clara alusión aos poderes fácticos da cidade. Houbo tamén no seu discurso un longo espazo para o recoñecimento á manchea de persoas que o acompañaron durante os 4 anos de goberno, desde integrantes do grupo municipal até persoal do concello. Entre todas elas destacou o seu xefe de gabinete, Iago Martínez, quen precisamente entrará agora en María Pita como concelleiro para tomar posesión do escano que abandona Ferreiro."Non tería sido nen a metade de alcalde que fun se non tivese tido Iago ao meu carón", dixo. Houbo quen se esforzou en dinamitar a súa relación con Martínez, dixo, pero o vínculo entre eles resistiu todos os ataques até o punto de que Ferreiro deslizou que agora será el quen asesore o concelleiro electo. Ferreiro deixou claro que non vai participar nas conversas co grupo municipal do PSOE para garantir a formación dun goberno progresista na cidade. Xiao Varela, concelleiro de Urbanismo durante estes catro anos, perfílase agora como portavoz da confluencia.
NOS_6860
A condutora do programa 'La Mañana', Mariló Montero, vulnerou practicamente todas as recomendacións dos códigos deontolóxicos ao entrevistar un dos homes que atopou o corpo da nena e lanzar especulacións sobre por que un dos brazos pasara de estar sobre o peito a estar estirado.
"Se di que primeiro tiña o brazo no peito e despois estirado puido ser pola costa, pola gravidade; se acababa de ser asasinada aínda estaba brandiña". Son as palabras da presentadora dun programa que se emite na televisión pública española, 'La mañana', lanzando especulacións que explicasen a información facilitada pola persoa que achou o corpo da pequena en Teo: na súa declaración perante o xuíz dixo que o corpo mudara de posición nos tres minutos que se afastaron do lugar até que chamaron a Emerxencias. Para alén de acender as redes sociais con esta intervención durante a tertulia e após entrevistar a testemuña que deu coa nena nunha pista forestal, Mariló Montero converteuse no exemplo de vulneración das recomendacións que os colexios profesionais de xornalistas fan sobre o tratamento informativo que debe darse ás novas sobre menores e violencia. Tomando como referencia os dez puntos achegados polo Observatorio galego de medios, nunha soa frase, esta traballadora dunha televisión pública conxugou o sensacionalismo, o amarelismo informativo, a información que non ten relevancia e só procura atraer a atención d@s espectador@s, as especulacións e a escolla de fontes que non son especializadas. En conversa con Sermos Galiza, o decano do Colexio profesional de xornalistas da Galiza, Xosé Manuel Pereiro, reclamou unha lei que poña fin á "barra libre" que existe a día de hoxe no tratamento destas novas. Aliás, defendeu que programas como 'La Mañana', que polo xeral fan parte da grella de todas as televisións en horario de mañá, non poidan "comunicar" --"porque iso non é informar", remarcou Pereiro-- información ningunha referida a sucesos como a morte de Asunta Basterra.
PRAZA_6102
A mediados de xuño de 2007 Hamás tomou plenos poderes da Franxa de Gaza e Israel vingouse impondo máis sancións económicas e anulando a circulación de persoas e mercadorías. Familias e comerciantes explican as dificultades para tratar enfermidades, acceder a medicamentos ou a alimentos básicos.
Reportaxe elaborada dende Gaza antes do inicio dos ataques israelís "Alguén nos vai a escoitar se falamos?", lamenta Ruaida, unha nai palestina que malvive nun dos lugares con maior densidade de poboación do mundo, o campo de refuxiados de Yabalia na Franxa de Gaza. Case sempre é a mesma actitude: ausencia de ánimo, impotencia, rabia e logo, as bágoas. Chorando, Ruaida sinala á súa filla Ola de 13 anos. Medirá aproximadamente 1,5 metros e pesa só 26 quilos. "Mira, mira como está a miña filla Ola. Sempre está cansa e non temos diñeiro nin para facerlle unhas análises. Non comemos froita nin verduras. Cada día, tres veces ao día, comemos só duqqa (sementes) e pan" continúa mentres nega coa cabeza-. A UNRWA [Oficina de Nacións Unidas para Axuda ao Refuxiado Palestino en Oriente Medio] dános tres sacos de fariña, arroz e aceite cada tres meses. Ti cres que iso é suficiente?". O 14 de xuño de 2007 Hamás tomaba plenos poderes da Franxa de Gaza e Israel impuña máis sancións económicas contra o enclave costeiro palestino, anulando ademais a circulación de persoas e mercadorías ao exterior ou interior da Franxa. Oito anos despois, a situación da Franxa de Gaza diríxese cara a un desastre humanitario. Israel só abre de maneira intermitente dous do seis pasos fronteirizos, afectando así a subministración de alimentos, combustible e outros bens. O 65% das familias da Franxa de Gaza sofre inseguridade alimentaria e o 80% da poboación total depende da axuda humanitaria. As cifras aumentan cada ano de bloqueo que pasa e xa van 8 anos desde que Israel comezou a someter á Franxa a un castigo colectivo, práctica prohibida pola lei internacional segundo sinala o artigo 33 do Cuarto Convenio de Xenebra. Khaled, marido de Ruaida, conta que antes do bloqueo os seus ingresos eran máis que suficientes para manter á familia e "consentir" a súa filla Ola. Era albanel en Israel e agora forma parte do 42% da poboación activa gazatí que non atopa traballo. "Grazas á UNRWA non morremos de fame, pero non temos diñeiro nin roupa para os nosos fillos e eu cada día estou máis endebedado coa farmacia porque os críos póñense enfermos, coa compañía de electricidade" Antes dabamos comida e hoxe temos que mendigar pola rúa". "O bloqueo máis longo da historia" e o máis económico O 65% das familias da Franxa de Gaza sofre inseguridade alimentaria e o 80% da poboación total depende da axuda humanitaria Son palabras do comisario xeral da UNRWA, Pierre Krähenbühl: "o bloqueo sobre a Franxa de Gaza é o bloqueo máis longo da historia", pero habería que engadir que se trata tamén do bloqueo máis económico para a entidade que o impón. Os produtos alimenticios, o combustible, os medicamentos. Todo provén de Israel e véndese na Franxa a prezos pouco accesibles para os seus habitantes. A exportación era, antes do bloqueo, fonte de ingresos para centos de miles de familias. A Franxa era un importante exportador de aceite, cítricos ou fresas. "Antes do bloqueo era todo máis sinxelo. Recolliamos os produtos e con camións sacabámolos a través do paso de Erez que está aquí mesmo. En 2007 pechárono e exportabamos a través do paso de Karni, pero ao pouco tempo tamén o pecharon". Explica desde os seus campos en Beit Lahiya Abu Xa'er que antes do illamento israelí exportaba doce toneladas de fresas ao ano, hoxe só unha tonelada. "O problema é tamén que os únicos posibles intermediarios para exportar son empresas israelís que controlan os prezos, fixan o prezo que lles satisfai. Por exemplo, venden o quilo de fresas a 15 euros en Europa e a nós dannos 2". "E, cando o negocio non lles vai ir ben por calquera cuestión, desfanse das fresas e nós temos que pagar os custos, o transporte e os gastos de refugar o produto". Nimer Ghaben deixou de exportar despois da guerra de 2009 contra a Franxa, cando Israel selou todos os pasos. Hoxe as verduras que cultiva consómenas en casa, fóra dunha pequena cantidade que vende en Gaza. "Eu plantaba seis donum de fresas antes do bloqueo. Íanos moi ben, pero deixei de plantar porque non podo cubrir todos os gastos. Só produzo para o mercado local gazatí. Hoxe, todos os gastos aumentaron. Un camión de esterco para un donum custaba 500 shekel, agora son 1.500 shekel. O peche dos pasos arruinounos a vida". Efecto dominó mortal Nos hospitais, como en calquera edificio, só hai 8 horas de electricidade ao día O bloqueo israelí provoca un efecto dominó que pode cobrarse a vida de persoas a longo e a curto prazo. Nos hospitais, como en calquera edificio, só hai 8 horas de electricidade ao día polo que, para salvar a vida de neonatos en incubadoras ou pacientes conectados a máquinas, compran a custosa gasolina israelí que fai funcionar os xeradores eléctricos cando se corta a luz. Ademais, nos hospitais de Gaza hai un déficit do 50% de material desbotable e do 30% de material e medicamentos necesarios para tratar a enfermos crónicos, enfermos de cancro ou para hematoloxía. Israel prohibe a entrada de materiais para radioterapia e os pacientes teñen que esperar semanas até conseguir un permiso especial israelí, se o conseguen, para tratarse en Israel ou Cisxordania. O tratamento en Exipto é a terceira opción, pero o peche case continuo do paso de Rafah fai que poucos opten por esta alternativa. Segundo datos da OMS, no tres primeiros meses deste ano 2014 Israel rexeitou a saída para tratamento a 120 enfermos e 517 están aínda en lista de espera. En marzo deste ano tres pacientes faleceron mentres esperaban cruzar o paso de Erez (Israel) ou Rafah (Exipto). Iyad esperou vinte días ata que conseguiu un permiso para levar á súa filla Wala', con cancro de cerebro, a Haifa. "A primeira vez a Shabak israelí non me deu permiso para acompañala, como a súa nai acababa de dar a luz, Wala' marchou coa súa tía. A segunda vez puiden ir con ela, pero estivemos tres horas esperando no paso de Erez para poder entrar a Israel. Entramos practicamente os últimos, a pesar de que eu berraba dicindo que ía cunha nena enferma". O diagnóstico tardío do cancro que padecía Wala', de 5 anos, afectoulle o brazo e a perna esquerdos O diagnóstico tardío do cancro que padecía Wala', de 5 anos, afectoulle o brazo e a perna esquerdos. O seu pai afirma que parte da responsabilidade a asumen os propios médicos de Gaza ao non contar con aparellos médicos suficientes e pola falta de profesionais especializados. A nena ten que usar tres órteses ortopédicas para a man, o brazo e a perna, e a medicación conséguena a través de coñecidos que viaxan de volta á Franxa. Outro caso é o de Wafa' Al-Bakri, enferma de cancro de peito e no seu sétimo mes de embarazo. "Segundo as probas o feto externamente está ben pero para saber se internamente está san necesítase unha máquina especial e soamente hai unha aquí na Franxa. O problema é que cada sesión son 100 dólares e non podo pagalos", conta Wafa'. Wafa' conta con que o seu fillo nacerá sen problemas e despois tentará cruzar o paso de Rafah para recibir tratamento en Exipto, aínda que isto lle traia malos recordos: "A miña irmá morreu nun tratamento de cancro de pulmón en Exipto. Ao volver á Franxa, as autoridades do paso de Rafah non deixaron entrar o corpo e tivemos que enterrala nun cemiterio para palestinos no Cairo".
PRAZA_15110
O blog Diario de Palestina relata a estraña normalidade coa que se vive un domingo en Belén, a 70 quilómetros de Gaza, baixo o ataque de Israel.
O blog Diario de Palestina relata a estraña normalidade coa que se vive un domingo en Belén, a 70 quilómetros de Gaza, baixo o ataque de Israel. Os domingos as rúas énchense de xente en Belén; dos que comezan a semana laboral, dos que van rezar a calquera das diferentes igrexas que ocupan a cidade, e dos que visitan o lugar. Este domingo, a Igrexa da Natividade volveu recibir turistas, os rezos repetiron os mesmos horarios e os comercios abriron como é habitual. O centro da cidade, igual que ocorre nas outras vilas de Cisxordania, parece moito máis afastado dos 70 quilómetros que separan Belén de Gaza. A guerra parece ter un campo de batalla definido, con diferentes frontes de acción e espectadores pendentes dos sucesos en todos lados O centro da cidade, igual que ocorre nas outras vilas de Cisxordania, parece moito máis afastado dos 70 quilómetros que separan Belén de Gaza. A guerra parece ter un campo de batalla definido, con diferentes frontes de acción e espectadores pendentes dos sucesos en todos lados. Os foguetes seguen a sucederse en Gaza e dende Gaza, e nas entradas de todas as cidades cisxordanas continúan os enfrontamentos entre o exército israelí e a poboación palestina. Nas manifestacións deste domingo houbo máis de 50 feridos; porén as estradas e as entradas ás cidades permanecen abertas, malia estar entorpecidas por pedras, lume e gases lacrimóxenos. Dentro, a xente congrégase para ver a realidade do conflito e discutir sobre a primavera palestina, que parece florecer unida. Dende aí saíron as protestas, sen interromper o ritmo habitual, e só parando o quefacer diario unhas horas para amosar a unión do pobo palestino, de Gaza e de Cisxordania. Nas manifestacións deste domingo houbo máis de 50 feridos; porén as estradas e as entradas ás cidades permanecen abertas, malia estar entorpecidas por pedras, lume e gases lacrimóxenos As tensións do conflito do inverno de 2008-2009, dos diferentes estados de sitio ou da última Intifada non se respiran nesta ocasión. As sirenas e os foguetes non parecen asustar, talvez por un optimismo que fai pensar no fin da ocupación ou dun pesimismo alongado no tempo que fai pensar en que non haberá cambios. Quizais a poboación non é consciente da gravidade do conflito e só acha que os cambios só poden servir para mellorar. En calquera caso, Palestina continúa viva e en pé, afeita a dialogar coa morte e a renacerse tras cada guerra. Operación Pilar de Defensa O sol ponse preto das cinco da tarde en Xerusalén. A esa hora, todos os venres, soa unha sirena por todo o país anunciando o comezo do Xabat, o día de descanso. Este venres, como todos, a sirena soou, pero máis dunha vez. Non anunciaba o festivo da semana, senón o avance da guerra. Pouco despois confirmábase que un foguete caera preto do parlamento israelí, traspasando así, en palabras do goberno xudeu, a liña vermella que xa cruzara o día anterior ao atacar Tel Aviv. As mostras de solidariedade, que pareceron poucas daquela, e que só serviron para acrecentar a fenda entre Fatah e Hamás, Cisxordania e Gaza, mudaron. Os nenos que lanzaban pedras contra soldados israelís en Qalandia estaban, un venres máis, no seu sitio, pero non sós Dende o comezo da Operación Pilar de Defensa, o venres era a data esperada para demostrar nas rúas a oposición ao conflito. Había convocadas manifestacións, en todas as cidades palestinas, para o mediodía, despois do rezo. Como hai catro anos, durante a Operación Chumbo Fundido, o exército israelí ocupou os puntos fronteirizos e as estradas principais, amais de permanecer alerta nos núcleos árabes de Israel máis importantes. As mostras de solidariedade, que pareceron poucas daquela, e que só serviron para acrecentar a fenda entre Fatah e Hamás, Cisxordania e Gaza, mudaron. Os nenos que lanzaban pedras contra soldados israelís en Qalandia estaban, un venres máis, no seu sitio, pero non sós. Cixordania continúa a ser unha entidade independente lonxe de Gaza, cunha economía en continuo crecemento, e baixo o mandato dun goberno que moitos critican por estar ao servizo de Israel. A finais de decembro de 2008 as manifestacións en repulsa polos ataques a Gaza uníronse fronte aos televisores, pois as forzas de seguridade palestina prohibiran calquera mostra de simpatía por Hamás. Nesta ocasión, os medios de comunicación continúan a ser un centro de protesta ao que unirse, pero tamén as rúas, onde ondean bandeiras de Hamás, por primeira vez en moito tempo, e onde se oen proclamas a favor dun goberno palestino lexítimo. Os síntomas de unión en Cisxordania, xunto ás provocacións en Gaza e ás respostas dos países veciños fan presaxiar prognósticos distintos para os ataques deste novembro. Tras o visto nas manifestacións, Fatah non parece ser quen de controlar os sentimentos de toda a poboación e a súa organización interna comeza a amosar a debilidade dun grupo descomposto. Por outra banda, Hamás só parece gañar credibilidade e apoios contra o inimigo común de todos os palestinos: a ocupación. Amais, nas fronteiras israelís, o apoio doutrora xa non existe. Mohammed Mursi, presidente exipcio, advertiu que "o Exipto de hoxe non é o Exipto de onte, e os árabes de hoxe non son os árabes de onte", en referencia ao apoio que Israel recibiu por parte de Mubarak e á posición dos árabes en xeral. Tamén apuntou que Gaza non permanecerá soa como ata o de agora, e é que ao seu apoio hai que sumar o doutro antigo aliado israelí, Turquía, amais de Hezbollah en Líbano, a axuda incondicional de Irán, e posibles apoios por parte dos disidentes sirios e de Xordania. Dende a resistencia en Gaza advírtese que acabou o período no que os únicos vencidos eran eles. Dende este momento, os mortos caerán dun lado e doutro. Así o confirma Abu Obeida, portavoz da corrente militar de Hamás, quen pediu ao primeiro ministro israelí, Netaniahu, que non mande os 75.000 soldados reservistas que ten previsto dunha vez (na Operación Chumbo Fundido foran 10.000): "Gaza é pequena e non caben todos eses mortos xuntos". Amais, engadiu, "estamos planeando outras sorpresas". Non haberá tregua mentres Israel non abra as fronteiras marítimas de Gaza, para os ataques e prohiba os avións sobre o ceo da Faixa, eses son os mínimos esixidos dende a Faixa. A ameaza é seria, e Israel sábeo. Gaza xa non é un territorio controlado por Hamás; Gaza é Hamás e non está soa Non haberá tregua mentres Israel non abra as fronteiras marítimas de Gaza, para os ataques e prohiba os avións sobre o ceo da Faixa, eses son os mínimos esixidos dende a Faixa. A ameaza é seria, e Israel sábeo. Gaza xa non é un territorio controlado por Hamás; Gaza é Hamás e non está soa. Non só ten apoios externos, senón tamén unha infraestrutura traballada dende hai tempo e que mesmo sorprende aos servizos de intelixencia israelí, que non son capaces de identificar o lugar exacto dende os que son lanzados os proxectís nin de interceptalos todos. A operación, ou a guerra, continúa. Diario de Palestina
NOS_19442
Producíronse seis falecementos nas últimas 24 horas en catro residencias de maiores da Galiza, segundo confirmou a Consellaría de Política Social.
O número de vítimas mortais con coronavirus que faleceron nas instalacións das residencias de maiores da Galiza suma seis falecementos máis desde a quinta feira, polo que eleva a cifra a 27 mortos con COVID-19 nestes centros desde que a pandemia empezou a afectar ao país, segundo confirmou a Consellaría de Política Social. Estes 27 falecementos deben sumarse aos datos que ofrece o Servizo Galego de Saúde (Sergas) e que indican o número de falecidos nos centros hospitalarios, 149 até esta sexta feira. Polo tanto, a cifra total de persoas que faleceron con coronavirus na Galiza ascende a 176, segundo os últimos datos oficiais. As seis persoas que morreron nas residencias e que engrosaron a lista de vítimas mortais con coronavurus vivían en O Portádego (A Coruña), dous en Domusvi San Lázaro (Santiago), un en Nosa Señora da Esperanza, San Rosendo (Ourense) e dúas persoas en Dosmuvi Cangas. En total, o centro de Aldán contabiliza sete mortes nas súas dependencias até o día de hoxe (+2); Nosa Señora da Esperanza, catro (+1); DomusVi O Barreiro, dous (+1); O Portádego, cinco (+1); DomusVi San Lázaro, seis (+2); Fogar Bellolar, unha; Castro Caldelas, unha e Divino Mestre, unha. Ademais, as residencias galegas suman 31 novasc ontaxiadas aos casos totais rexistrados nestes centros (entre usuarias e traballadoras) que eleva a cifra ás 607, 442 residentes e 165 empregadas.
NOS_36790
A axencia de noticias Sputnik asegura que o patrón galego e parte da tripulación xa teñen os pasaportes para volver á casa.
Xusto un día despois de que Bueu, a localidade de onde é natural Pablo Costas, o patrón retido no Iemen desde hai 11 meses, clamase pola súa liberación, as autoridades do país asiático parecen ter dado a orde de liberación do capitán do 'Cobija' e do resto da tripulación. Segundo avanza a Nós Diario Manolo Caamaño, asesor do sindicato CUT en Cangas, a axencia de noticias rusa Spuknik comunicou con eles para dar conta de que Pablo Costas e os seus compañeiros, retidos no porto de Al Mukalla por un presunto delito de pesca ilegal, están en liberdade desde a mañá deste domingo e cos seus pasaportes listos para poder viaxar ás súas casas. Caamaño di non poder confirmar a información, aínda que o medio ruso publica fotos de Costas e dos demais integrantes da tripulación baixando do barco e con xesto relaxado. Polo que coñecen, Pablo, o compañeiro peruano e o grupo de 17 compañeiros indonesios abandonaron o barco ás 10.45 horas da mañá, mentres que os tripulantes namibios e senegaleses deixarán o buque "nalgún momento desta tarde". Unha vez xa liberados, foron trasladados a varios hoteis de Al Mukalla, onde agardan a ser repatriados, algo que se podería producir nas próximas horas. "Desde as 11,10 da mañá non puidemos contactar con Pablo, polo tanto, insistimos, non podemos confirmar nin desmentir esta información da axencia rusa", apunta Caamaño. De confirmarse a boa nova sería o final dunha fatídica odisea na que o patrón galego e a tripulación padeceu as consecuencias dunha alimentación e unhas condicións de vida deplorábeis que causaron problemas de saúde a boa parte do persoal.
NOS_10626
Apostan en dar voz a entidades e colectivos relacionados co monte e o rural fronte unhas propostas, as da administración, que consideran que son "á medida de Ence".
A Alianza Rural Galega fixo entrega na sede administrativa da Xunta, San Caetano, dun documento "alternativo" ao plan forestal que está a preparar o goberno galego para substituír o vixente, que data de 1992. A Alianza identifica a proposta que está a facer a Xunta con "máis eucalipto e máis Ence". Denuncian que o plan actual non fixo senón "eucaliptar Galiza", ao pasar de ter 150.000 hectáreas a 500.000. Por iso é momento, defende este colectivo, de "abandoar a escravitude do eucalipto" e apostar noutro monte. Por iso, presentan unha serie de directrices, que parten de dar voz a entidades, colectivos e axentes do rural, pulando por un monte alén da simple explotación forestal. Estas propostas, indican desde a Alianza, tamén van ser exportas aos diferentes grupos parlamentares, cos que solicitarán xuntanzas. Até San Caetano a Alianza levou senllos exemplares de eucalipto para as conselleiras de Medio Rural e de Medio Ambiente, para que o vindeiro día 21, Día foretsal mundial, o conmemoren "en coherencia co que lexislan". Prexuízos A finais de 2014 a Consellería do Medio Rural acordou elaborar unhas propostas para a revisión do Plano Forestal de Galiza e a tal fin criouse no Consello Forestal un grupo de traballo. Deuse unha metodoloxía de traballo restrinxida aos membros do Consello "e con excesiva presenza do sector da madeira" (20 dos 25 membros). "As directrices inicialmente aprobadas non son nen representativas do sector, nen democráticas, nen produto dun consenso entre todos os sectores relacionados co monte e co medio rural", apontan desde a Alianza, que consideran que esas directrices procuran tres obxectivos: eliminar o carácter xermánico das titularidades veciñais e privatizar a súa xestión, apostar na produción de madeira con pouco valor engadido, a biomasa forestal e os cultivos enerxéticos ; Priorizar a produción forestalista favorecendo a degradación ambiental O documento está asinado por ADEGA, AMIGOS DA TERRA, APDR, APROPIGA, CIG, COMITÉ EN DEFENSA DO MONTE GALEGO, FEG, FRUGA, ORGACCMM, OVICA, SLG, SOS COELLO DE MONTE, UNITEGA
NOS_32020
Segundo publica La Voz de Galicia, os riazor blues poderían voltar sobre os seus pasos e, como xa fixeron en 2003, poderían acordar a súa disolución.
O espírito de 2003 era basicamente non dar cancha á violencia nas bancadas dos blues. No comunicado en que anunciaban daquela a súa disolución, líase textualmente: «Por moi grande que sexa, ningunha bandeira paga a pena si debaixo dela pode agacharse un só violento». Mais pouco tempo demoraron en voltar a escena os Riazor Blues, co compromiso explícito de non se mover dos principios da non violencia. Agora, após o crime do Manzanares, en que un dos seus resultou morto a mans de ultras atléticos despois dun brutal e multitudinario confronto nas imediacións do Vicente Calderón, un sector maioritario dentro dos blues entende que non se dan as condicións para a continuidade do grupo. De acordo cunha información que asina esta cuarta feira Alexandre Centeno en La Voz de Galicia, o debate no seo dos blues podería vir a darse unha vez rematen os atos de adeus a Jimmy, cuxo sepelio terá lugar esta cuarta feira. Non todos os blues están na Coruña para participar na toma desa decisión. Algúns aínda se achaban onte en Madrid, varios deles detidos. A xuíza decretou onte a posta en liberdade con cargo dos 21 detidos con motivo dos confrontos violentos acaecidos na beira do Manzanares A decisión dos blues podería chegar após o Deportivo ter decidido onte o encerramento simbólico e provisorio, para os dous próximos partidos, de Maratón Inferior, a bancada que ocupan no estadio de Riazor. A Fiscalía quería prisión sen fianza De por parte, a xuíza decretou onte a posta en liberdade con cargo dos 21 detidos con motivo dos confrontos violentos acaecidos na beira do Manzanares. A xuíza optou por non atender a petición da fiscalía, que demandaba prisión sen fianza para 2 atléticos e 7 blues. Os detidos son postos en liberdade baixo a acusación de rifa tumultuosa e deberán comparecer no xulgado dous días ao mes. Seis dos detidos tiñan xa antecedentes, por lesións, roubos con violencia ou danos.
PRAZA_1732
Os traballadores forestais manifestáronse en Compostela denunciando o "desmantelamento" do servizo público de prevención e extención. Os sindicatos demándanlle á Consellaría a apertura dunha mesa de negociación.
"Quen apaga o lume? Somos nós e non a UME". Centos de traballadores forestais manifestáronse este mércores en Compostela en denuncia da "situación de desmantelamento" do Servizo Público de Prevención e Defensa contra Incendios Forestais (SPDCIF), pertencente á Consellería do Medio Rural, e alertando de que Galicia "non está preparada para afrontar unha vaga de incendios". Os sindicatos convocantes -CIG, CCOO, UGT e CSIF- demándanlle á Consellaría a apertura dunha mesa de negociación. Afirman que tras esta mobilización "a pelota está no tellado da Consellaría". "Se segue desoíndo o clamor expresado hoxe, de xeito maioritario e pacifico, por parte dos traballadores do SPDCIF, confirmaría que prefire o conflito a buscar a solucións aos problemas que ten o Servizo e os seus traballadores/as", sinalou CC.OO. Pola súa banda a conselleira Rosa Quintana negou que se producira desmantelamento e afirmou que a finais deste mes haberá 267 brigadas municipais traballando no monte. Desmantelamento do servizo As centrais sindicais salientan que o SPDCIF "foi sempre un modelo de referencia en toda España, tanto pola súa efectividade como polo seu carácter cen por cen público" As centrais sindicais salientan que o SPDCIF "foi sempre un modelo de referencia en toda España, tanto pola súa efectividade como polo seu carácter cen por cen público ao servizo da cidadanía na protección do medio natural de Galicia". Porén, denuncian que "o actual goberno da Xunta leva anos definindo un modelo de prevención e extinción de incendios que se basea na irresponsable fragmentación do dispositivo a través dun complexo entramado de organismos, empresas e institucións" que está "prexudicando gravemente" a súa eficiencia. Sinalan que "o desmantelamento paulatino que o goberno da Xunta está a levar no SPDCIF" está a "comprometer o traballo dos profesionais" provocando unha "precarización" das súas condicións laborais. Os traballadores forestais alertan de que esta situación coincide nun momento de "perigo" en materia de incendios forestais, por mor da falta de chuvias e o predominante vento do nordés, sumada "á ausencia dunha política de prevención de incendios que evitase a gran cantidade de combustible que na actualidade hai no monte". As organizacións sindicais denuncian que "non se realizou a prevención en inverno", e que "os bulldozer están a limpar os cortalumes no lugar de estar en retén, co que isto fai que tarden máis de tres horas en chegar ós lumes". "Cando chegan, ós lumes teñen unhas dimensións xa importantes", din. As organizacións sindicais denuncian que "non se realizou a prevención en inverno" "A Xunta segue a mentir descaradamente argumentando que o operativo está listo, pero a realidade é outra", afirmaron os sindicatos antes da manifestación. "As brigadas dos concellos que constan no Pladiga aínda non están operativas, retrasouse o inicio das brigadas de Seaga ata o 16 de xullo e continúan sen cubrir as baixas, xubilacións e postos vacantes do dispositivo propio da Xunta", explicaron. "As consecuencias de todo isto son que os lumes se apagan con brigadas de 2 ou 3 compoñentes, poñendo en perigo a seguridade de todos", din. Denuncian, finalmente, que "por culpa da mala xestión da Xunta de Galicia teñamos que lamentar que o incendio rexistrado no concello Calvos de Randín queimara máis de 150 hectáreas no Parque Natural do Xurés". Demandas Os sindicatos demandan a convocatoria dunha oferta pública de emprego e cobertura de vacantes, o recoñecemento da categoría de bombeiro forestal, e tamén asegurar a estabilidade laboral e profesional Os sindicatos demandan a convocatoria dunha oferta pública de emprego e cobertura de vacantes, o recoñecemento da categoría de bombeiro forestal, e tamén asegurar a estabilidade laboral e profesional. Piden , igualmente, "un gran pacto social (partidos políticos, axentes sociais, colectivos medioambientais, propietarios, industria, etc....), para quitar o tema dos incendios forestais da loita partidista", e acadar "un gran pacto a favor do monte galego para poñer en valor o ouro verde que temos en Galicia". Piden "un gran pacto social para quitar o tema dos incendios forestais da loita partidista" Denuncian que os gobernos "prefiren gastar unha inxente cantidade de cartos públicos en apagar carbóns, en vez de ir progresivamente investindo mais en prevención, vixilancia, investigación e divulgación da importancia en conservar e protexer o medioambiente natural". "Resulta sospeitoso que nestes anos os que seguen incrementando os beneficios son as empresas de extinción (helicópteros, vehículos e materiais para a loita contra os incendios)", engaden.
NOS_43219
A Consellaría de Educación remitiu aos sindicatos un informe dos servizos xurídicos da Xunta que declara inviábel a acumulación da Oferta Pública de Emprego (OPE) docente deste 2020 coa de 2021, como reclamaban os sindicatos e o colectivo de futuras opositoras.
Con este informe na man, Educación confirma que abrirá a inscrición para o proceso selectivo para os corpos de funcionariado docente correspondente á OPE deste ano, adiado ao ano que vén pola crise do coronavirus, o vindeiro 1 de xuño, baixo o argumento de "blindar o proceso e a totalidade das prazas". A decisión, avalada polo colectivo de opositoras Opóñome a esta opo como o mecanismo para garantir as 3.654 prazas convocadas na OPE deste ano, elimina, na práctica, unha nova convocatoria de postos en 2021 e deixa fóra do proceso aquelas estudantes que conclúen neste trimestre os seus graos de primaria ou mestrados de secundaria para concorrer ás oposicións do próximo ano, aínda cando o concurso desta convocatoria non terá lugar até esa data. A plataforma Opos 2021 Xustas para todxs, que congrega un millar de futuras docentes nesta situación, criticou esta semana a posición da Xunta ao considerar que as prazas da convocatoria de 2021 son "esenciais para garantir as necesidades de persoal docente polas mil xubilacións que se agardan no vindeiro curso" e para reforzar o ensino de cara ás necesidades excepcionais xeradas pola situación sanitaria. O colectivo solicitaba, como alternativa, agardar antes de abrir a matrícula da actual OPE, para darlles tempo a obter as súas titulacións. "Non ten sentido ningún que a inscrición teña lugar cun ano de antelación, nin que queden excluídas do proceso as dúas mil persoas que obterán os títulos requiridos nas próximas semanas, é dicir, un ano antes das probas" e ve na decisión de abrir de forma inminente "unha chantaxe" da Consellaría, por dar como única alternativa a anulación e posterior convocatoria da oferta actual. Esta opción, que se vén de adoptar en territorios como Cantabria, si podería –a ollos dos sindicatos– pór en perigo a totalidade das prazas que hoxe están convocadas, superior ao total da taxa de reposición en virtude dos procesos de estabilización do emprego temporal. Así o entenden tamén desde Opóñome a esta opo, que advirten das incertezas que arrodean un hipotético proceso selectivo vinculado á OPE de 2021, do que "non se saberá, até que se aproben os Presupostos Xerais do Estado dese ano, se se van convocar oposicións nin se vai haber partida orzamentaria destinada a elas". Porén, territorios como Andalucía, onde as oposicións docentes desde 2020 tamén foron trasladadas a 2021 por efecto da pandemia, a convocatoria aínda está por publicar. Neste sentido, a plataforma favorábel a adiar a inscrición remítese a unha resolución do Ministerio de Educación de 30 de abril na que se "garante, como mínimo, a oferta de prazas xa acordadas" nos concursos atrasados ao ano que vén. Igualmente, un escrito remitido polo Ministerio a este colectivo o pasado día 25, ao que tivo acceso Nós Diario, apunta á potestade da Xunta para decidir a data da matrícula.
NOS_23588
Non haberá lista unitaria de país que vaia desde a CUP até o PDeCAT. ERC propón como alternativa unha "fronte común programática" desde opcións eleitorais distintas.
Non haberá lista unitaria porque non son sintetizábeis as distintas estratexias dos partidos soberanistas. Nen a CUP nen o PDeCAT manexaron en ningún momento a hipótese de iren xuntos nunha mesma candidatura. ERC tampouco vía desexábel a repetición da fórmula Junts pel Sí, a máis votada nas eleccións de setembro de 2015, e apostaba no seu alargamento ao resto do soberanismo ou mesmo a forzas políticas non independentistas, mais si autodeterministas, como o núcleo de ex Podemos que dirixe Albano Dante Fachín. Non foi posíbel. O primeiro sinal de que non ía haber lista unitaria de país deuno a CUP ao convocar a súa asemblea nacional para este domingo, fóra portanto do prazo para o rexisto de coligazóns de partidos políticos xa constituídos, término que concluía esta mesma terza feira ás 23.59 horas. Por que aposta a CUP? A formación anticapitalista baralla catro cenarios posíbeis, que serán votados polas súas bases o domingo. O primeiro, repetir a fórmula de 2015, isto é, apresentarse como CUP-Crida Constituent. A segunda, a de ir sós como CUP. A terceira, a de non se apresentaren como tal CUP e dar paso a unha candidatura cívica formada por persoas representativas do mundo social mais non referenciais da formación. E a cuarta, impulsar unha fronte de formacións de esquerda. Neste último caso non sería formalmente unha coligazón de partidos pre-existentes, senón unha marca nova á que se adherirían as formacións que apostasen nesta fórmula. Aí poderían estar a CUP, o Procés Constituent, o núcleo de Dante Fachín e, talvez, ERC. ERC, mentres, baralla a hipótese de concorrer en solitario, sen desbotar a incorporación de independentes ou mesmo colectivos (aquí tamén ten opcións o home de moda da política catalá, Dante Fachín). En calquera caso, a formación republicana encabeza con comodidade os inquéritos e ten nas súas filas un dos dirixentes con maior carga simbólica do soberanismo, o vicepresident Oriol Junqueras, encarcerado na compaña de 7 consellers pola xuíz Lamela sob a acusación de ter cometido delitos de rebelión e sedición. Nunha situación ben pior está o PDeCAT, tal e como indican todas as sondaxes. A súa única baza é Carles Puigdemont, o president que, grazas a unha decisión do poder xudicial belga, está en liberdade e podería participar na campaña eleitoral, coa única limitación de que o terá de facer sen abandonar o territorio baixo a xurisdición de Bruxelas. Programa de mínimos común O soberanismo apresentará por tanto diversas opcións ao eleitorado, mais todo indica que oferecerá unha base programática común coa a liberdade dos presos políticos, o levantamento do artigo 155 e a defensa da República catalá como ofertas básicas.
NOS_10234
O Comité Clínico reúnese para preparar o final do estado de alarma coa ampliación dos horarios comerciais, que afectan sobre todo a hostalaría, enriba da mesa. O Ministerio de Sanidade fía o control da pandemia aos distintos territorios malia a oposición dalgunhas representantes no encontro do Comité Interterritorial de Saúde.
O Comité Clínico que asesora a Xunta da Galiza en materia de sanidade reunirase mañá nunha xuntanza extraordinaria para avaliar a ampliación de horarios comerciais a partir do sábado, unha medida que se agarda sexa aprobada, sinalou hoxe nunha rolda de prensa en Lugo Alberto Núñez Feixoo, presidente da Galiza. A situación epidemiolóxica permite "unha maior amplitude de horarios", indicou Feixoo, que chamou a "estar preparados para un levantamento do estado de alarma, que se vai producir o domingo, e para o levantamento do toque de recoller", que decaerá nesa mesma data despois de reinstaurarse a finais de outubro. Amais, Feixoo adiantou que os servizos xurídicos da Xunta están investigando "que se pode facer sen estado de alarma e sen lexislación específica naqueles concellos de risco extremo", para evitar a expansións dos gromos que se puideran producir. Falta de previsión Feixoo cargou contra o Goberno estatal pola falta de previsión para afrontar o control da pandemia da Covid-19 despois do estado de alarma, a pesar do decreto aprobado nos últimos días polo Goberno do Estado que regula o novo escenario, e que atribúe ao Tribunal Supremo a última palabra para decidir se dá luz verde ás medidas decididas polos territorios. "O problema que imos ter son os concellos cunha incidencia moi alta, que facemos cos concellos cun risco extremo, e esa é probabelmente a gran cuestión epidemiolóxica e xurídica", afirmou o presidente antes de matizar que o final do estado de alarma non implica o final do risco extremo nos concellos e comarcas. Do mesmo xeito, quixo salientar que respectarán as decisións do Consello Interterritorial de Saúde, do que forma parte Galiza, o resto de territorios e o Goberno do Estado; polo que será mañá cando "en función da situación xurídica, imos adoptar as decisións". Maila que Feixoo viña defendendo que se tiñan que ir eliminando as distintas restricións vixentes, agora pide a capacidade de aplicación de distintos graos de medidas nos concellos de risco. Outra das normas que decae co estado de alarma é o fechamento da fronteira galega, que xa está aberta con Portugal desde o sábado pasado, aínda que Feixoo continúa a defender que só se poden cruzar os pasos transfronteirizos por causas xustificadas. Ao respecto, a última hora desta tarde a ministra de Sanidade, Carolina Darias, defendeu que os territorios teñen "medidas suficientes para manter o virus" controlado unha vez remate o estado de alarma. Así se pronunciou após o Consello Interterritorial do Sistema Nacional de Saúde, onde houbo representantes de varias zonas que non apoiaron o decreto aprobado polo Goberno español respecto ao poder do Tribunal Supremo. Medidas concretas O Comité Clínico transmitiu onte que a liña xeral de actuación que prevé é a de desenvolver medidas concretas só naqueles concellos onde a incidencia se manteña alta. Até o de agora o Comité Clínico traballa con catro categorías de risco (extremo, alto, medio alto e medio baixo). Se algún concello é catalogado como de risco extremo, estabelécese o fechamento do seu perímetro, prohíbense as xuntanzas de persoas que non convivan xuntas e suspéndese a actividade da hostalaría, que se reduce á entrega de comida a domicilio ou para recoller no mesmo local.
NOS_28536
A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Mariña faise eco da denuncia dunha paciente que asegura que a Xerencia do hospital "dá citas falsas para fecharnos a boca".
A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Mariña fíxose eco da denuncia dunha paciente que tras acudir ao servizo de Atención ao Paciencia e advertir de que poría en coñecemento dos medios de comunicación a demora nas citas recibiu unha data que lle anularon pouco despois vía telefónica. "A paciente ten problemas reumatolóxicos nas mans e nos ombreiros desde hai tempo, mais estes agraváronse desde setembro de 2018. Foi vista polo reumatólogo, que lle recomendou unha nova consulta en tres ou catro meses como moi tarde, mais pasados cinco meses seguiu agardando que a chamasen. Por este motivo acudiu a Atención ao Paciente para facer unha reclamación e, ante a advertencia de que ía chamar a prensa, déronlle unha cita para o 14 de febreiro de 2019", sinala a plataforma nun comunicado, en que se advirte de que "aos poucos días, paciente é chamada de novo desde o hospital para anularlla e dinlle que a xa a chamarán". A muller púxose en contacto coa plataforma para tramitar unha reclamación que foi rexistrada o 5 de febreiro de 2019. Denuncia o que considera unha estratexia da Xerencia para "darnos citas falsas co fin de pecharnos a boca e que non recorramos nin á prensa nin á plataforma sanitaria". En visita recente a Atención ao Paciente, indícaselle, di o colectivo, que "non vai ser chamada de momento". Antecedentes "Estou farta de que me tomen o pelo e xa non é a primeira vez que o fan. Cando me programaron para unha operación chamáronme para dicirme que o médico que me ía operar xa non estaba, e eu deseguida comprendín onde estaba a trampa, polo que respostei que se non estaba o meu, xa habería outro que me operase. Se chego a caer na trampa igual aínda non estaba operada agora", manifesta a doente. Dados os feitos, a Plataforma Sanitaria esíxelle á Xerencia que "deixe de xogar coa saúde das persoas e de burlarse delas porque xa non lle colan á xente as trapalladas que están a inventar" coas demoras. Acusa ao Sergas de antepoñer "os criterios economicistas e ideolóxicos" ás pacientes.
NOS_22774
A Federación REDE vén de presentar perante a Fiscalía a denuncia da "situación neglixente e de abandono que se vive neste momento tan delicado nas residencias galegas, particularmente as do grupo DomuVi". Nas últimas horas incrementáronse en 29,5% os contaxios neste tipo de centros.
Tal e como publicou Nós Diario, a crise do coronavirus evidenciou a situación precaria que se vive, a nivel xeral, nas residencias de maiores ao longo do territorio galego. Porén, esta circunstancia vén de lonxe. A Federación REDE, da que forman parte asociacións de usuarios e familiares de residencias e dependencia, vén de presentar perante a Fiscalía a denuncia da "situación neglixente e de abandono que se vive neste momento tan delicado nas residencias galegas, particularmente as do grupo DomuVi e que dá lugar a que no só aparezan brotes da pandemia senón tamén que se estendan sen control". Na denuncia, á que tivo acceso Nós Diario, a Federación REDE advírtese de que non se extremaron precaucións nas residencias DomusVi de Ribadumia, Bembrive (Vigo), Aldán (Cangas) e do Barreiro (Vigo) tendo en conta que se trata dos "lugares máis sensíbeis de todos os posíbeis escenarios", en tanto que albergan o principal grupo de risco da COVID-19. "Non se realizaron desinfeccións, nin limpezas axeitadas, nin se aplicaron medidas adicionais recomendadas por Sanidade, escusándose sempre na escaseza de persoal, persoal que estaba na súa man reforzar", advirte a federación no seu escrito, onde acusa DomusVi de decidir "aforrar cartos". Isto, engade, "levou a poñer en risco os residentes ao non reforzar o seu cadro de persoal nin contratar servizos externos". No escrito, a Federación REDE afirma que DomusVi se desentende e abandona as obrigas de protección das persoas residentes e asegúrase que non se reforzou o persoal de atención directa, "a pesar de ser indispensábel para aplicar correctamente os protocolos que desde a Administración sanitaria se ían recomendando e publicando como de obrigado cumprimento". DomusVi, alerta REDE, "é líder en casos positivos na Galiza". Afirma que a nivel estatal "estase a producir un auténtico xenocidio disfrazado de neglixencia". "Entendemos que puidese pasar por neglixencia ao principio, mais cando esta é reiterada no tempo e cunhas consecuencias tan graves como coñecidas, notorias e advertidas, debería considerarse unha conduta dolosa", recolle o documento. A federación carga contra a "pasividade" de DomusVi e empraza a xustiza a comprobar se se cumpren as condicións estabelecidas en diversas ordes de prevención, como a Orde SND/265/2020, de 19 de marzo e a Orde SND/275/2020, de 23 de marzo específicas para as residencias, así como outras precedentes e non específicas pero si de aplicación neste caso. Esta denuncia súmase á presentada pola CIG perante a Inspección de Traballo debido ás condicións que presentan os centros sociais xestionado pola Xunta de Galiza. Os contaxios aumentaron 29,5% Os contaxios en residencias de maiores aumentaron un 29,53% durante o día de onte, no que se rexistraron, segundo o boletín oficial da Consellaría de Política Social, un total de 193 afectados: 148 usuarios e 45 empregados. Así, o número de maiores diagnosticados creceu un 32,14% (+36) e o de traballadores un 21,62% (+8). A residencia de San Carlos de Celanova foi a que máis casos diagnosticou ao longo da tarde de onte, un total de 33 que se suman aos 12 que xa había confirmados. Estes 45 casos corresponden a persoas maiores que viven no centro galego máis afectado de toda Galiza en relación á súa capacidade (o 75% das prazas existentes están ocupadas por pacientes infectados). Segundo a Xunta, faleceron con coronavirus nas residencias de maiores un total de 10 persoas desde que se decretou o estado de alarma.
NOS_35190
Após coñecerse a decisión adoptada pola Consellaría de Educación, en coordinación coas reitorías das tres universidades galegas, de manter o calendario académico sen retomar as clases presenciais neste curso 2019/2020, sindicatos e colectivos estudiantís rexeitan a viabilidade de manter a actividade lectiva virtual e reclaman a cancelación do curso e dos exames.
"O curso xa está rematado de facto e ninguén o pode negar. Os efectos do estado de alarma existen e, lonxe de procurar que desaparezan, cómpre asumilos canto antes para traballar por paliar as súas consecuencias negativas", apuntan desde a Asemblea Nacional de Estudantes Galegas, Anega, que reclama a "suspensión inmediata do curso", ao considerar que se a docencia non presencial "é inviábel en calquera contexto, aínda máis no medio dunha pandemia global como a que estamos a vivir", con "moitas" limitacións técnicase un impacto humano "determinante". O sindicato estudantil, que xa en días previos trasladara ás tres universidades a proposta de suspensión do curso, lamenta que a decisión de suspensión presencial "chega tarde" e critica a "inacción" para concluír o presente curso, "non unicamente polos problemas loxísticos derivados da situación, senón tamén pola agudización das diferenzas sociais, do malestar psicolóxico que produce a corentena e da incapacidade de moitas estudantes e docentes para continuar a súa actividade". No mesmo sentido, o Sindicato de Estudiantes considera "un completo sen sentido que as clases en liña se presenten como unha alternativa viábel ao peche dos centros porque non chegan a unha gran parte do alumnado, precisamente o de familias traballadoras". Neste caso, o colectivo demanda que o conxunto des estudantes pase de curso, cunha reorganización dos plans de estudo para recuperar os contidos esenciais que non se puideron cursar presencialmente no próximo curso. O Sindicato de Estudiantes reclama tamén a cancelación de todos os exames, incluída a ABAU, e a supresión de notas de corte para entrar na universidade, así como a devolución inmediata da matrícula universitaria íntegra do segundo semestre. "A pretensión de impoñer exames nestas condicións deplorábeis poñerán unha infinidade de dificultades engadidas para que poidamos recuperármonos desta traxedia e, en moitos casos, suporá que perdamos un ano da nosa vida académica ou directamente expulsarásenos do sistema educativo", censuran, acusando de "abandono" as Autoridades educativas e acadámicas. Na defensa do persoal investigador Non só o estudantado, senón o persoal investigador está a sufrir as consecuencias da crise sanitaria, segundo advirte a Rede Galega pola Investigación, Investigal, que reclama ás axencias galegas de financiamento, universidades e entidades empregadoras unha solución común para a extensión dos contratos do persoal investigador por causa da crise sanitaria do COVID-19. Como fai notar a entidade, as medidas excepcionais tomadas a raíz da crise sanitaria da COVID-19 provocaron o peche dos centros de investigación e, polo tanto, a paralización de gran parte da actividade investigadora. Isto afecta á duración de moitos contratos temporais do persoal investigador. "A investigación estase mostrando como o piar fundamental que é para garantir obenestar, progreso, convivencia e reflexión crítica das persoas que a compoñen", lembra. Neste contexto, Investigal fai un chamado á Consellaría de Educación, aos Organismos Públicos de Investigación (OPI), fundacións, reitorías e vicerreitorías competentes para que, no exercicio das súas competencias e autonomía realicen unha lectura integradora das indicacións emanadas desde os ministerios e fagan valer perante as instancias correspondentes a noción de que "todo o persoal investigador que presta servizo nas súas entidades debe ser arroupado, sen exclusións de convocatorias, anos, ou tipos contractuais".
NOS_49837
Em discurso no Palácio do Planalto, nesta segunda, dia 31, a presidenta Dilma Rousseff fez uma declaração sobre o aniversário dos 50 anos do golpe militar que deu início à ditadura no Brasil, na noite de 31 de março de 1964.
Dilma lembrou que 50 anos atrás o Brasil deixou de ser um país de instituições ativas, independentes e democráticas e que por 21 anos nossa liberdade e nossos sonhos foram calados, mas que graças ao esforço de todas as lideranças do passado, dos que vivem e dos que morreram, foi possível ultrapassar os 21 anos de ditadura. "Devemos aos que morreram e desaparecerem, devemos aos torturados e aos perseguidos, devemos às suas famílias. Devemos a todos os brasileiros", disse a Dilma". "O dia de hoje exige que lembremos e contemos o que aconteceu. Devemos aos que morreram e desaparecerem, devemos aos torturados e aos perseguidos, devemos às suas famílias. Devemos a todos os brasileiros", disse a Dilma. "Toda dor humana pode ser suportada se sobre ela puder ser contada uma história. A dor que nós sofremos, as cicatrizes visíveis e invisíveis que ficaram nesses anos podem ser suportadas e superadas porque hoje temos uma democracia sólida e podemos contar nossa história", disse a presidenta, ao citar a filósofa alemã Hannah Arendt. Dilma disse que lembrar e contar o que aconteceu às novas gerações é parte do processo iniciado pelos brasileiros que lutaram pelas liberdades democráticas, pela Anistia, pela Constituinte, por eleições diretas e, mais recentemente, pela criação da Comissão Nacional da Verdade. "Dilma disse que lembrar e contar o que aconteceu às novas gerações é parte do processo iniciado pelos brasileiros que lutaram pelas liberdades democráticas" "Cinquenta anos atrás, o Brasil deixou de ser país de instituições ativas, independentes e democráticas. Por 21 anos, mais de duas décadas, nossas instituições, nossa liberdade, nossos sonhos, foram calados", lembrou. "Hoje podemos olhar para esse período e aprender com ele, porque o ultrapassamos. O esforço de cada um de nós, de todas as lideranças do passado, daqueles que viveram e daqueles que morreram fizeram com que nós ultrapassássemos essa época", acrescentou. Com a luta pela redemocratização, afirma Dilma, os brasileiros aprenderam a valorizar a liberdade de expressão, a independência dos poderes Legislativo e Judiciário e o direito ao voto. "Aprendemos o valor de eleger por voto direto e secreto, de todos os brasileiros, governadores, prefeitos. De eleger, por exemplo, um ex-exilado, um líder sindical que foi preso várias vezes e uma mulher que também foi prisioneira", disse. "Se existem filhos sem pais, se existem pais sem túmulos, se existem túmulos sem corpos, nunca, nunca, mas nunca mesmo pode existir uma história sem voz" Para a presidenta, a restauração da democracia brasileira foi um processo construído pelos governos eleitos após a ditadura e resultado da luta dos que morreram enquanto enfrentavam "a truculência ilegal" do Estado, com os que trabalharam por pactos e acordos nacionais, como os que levaram à Constituição de 1988. Ainda durante o discurso, a presidenta citou frase dita por ela durante a instalação da Comissão Nacional da Verdade, em 2012. "Como eu disse aqui nesse palácio quando instalamos a Comissão da Verdade: se existem filhos sem pais, se existem pais sem túmulos, se existem túmulos sem corpos, nunca, nunca, mas nunca mesmo pode existir uma história sem voz. E quem dá voz são os homens e mulheres livres que não têm medo de escrevê-la."
NOS_54559
As cartas están xa sobre a mesa: Casado rexeita a oferta de integración que lle formulou Santamaría e disponse a asaltar o poder orgánico no PP, na votación decisiva das delegadas ao congreso a se realizar o vindeiro 21X. Ou hai unha mudanza pouco probábel no taboleiro ou as compromisarias do PPdeG apoiarán Casado para evitar a chegada de Soraya á presidencia do partido.
Soraya gañou a primeira volta das primarias do PP, mais sen a suficiente marxe —apenas 1.600 votos de diferenza a respeito de Casado—para que a súa candidatura vaia ser asumida por aclamación polo conxunto dos e das delegadas ao congreso. Agora, as e os 2.612 compromisarios teñen na súa man decidir quen ostentará a presidencia do PP. Como era previsíbel, a Soraya faltoulle tempo para lle ofertar a Casado unha integración, unha proposta que, apontaron algúns meios, mesmo podería incluír a secretaría xeral do partido, desempeñada até agora pola grande derrotada desta primeira volta, María Dolores de Cospedal. Como era previsíbel, a Casado -que se sabe gañador por ter un maior potencial de captación de aliados do que a súa rival- faltoulle tempo para declinar a oferta. E nese escenario as e os compromisarios do PPdeG —279, por volta de 10 por cento do total— poden ser decisivos. "Non estamos atados a ningún compromiso. As bases do PPdeG votaron maioritariamente a prol dunha candidata eliminada [María Dolores Cospedal]. Temos as mans libres para actuar", dixo a Sermos unha fonte do PPdeG. Todo indica que o PPdeG actuará a prol de Casado, dado o xordo confronto que nos últimos anos mantiveron entre bambalinas Feixóo e Soraya. A contorna do presidente do PPdeG está persuadida de que a ex vicepresidenta, da que dependía o CNI, manobrou no seu día para fabricar dossieres que puxeron teito ás ambicións do político de Os Peares. Declaracións de Feixóo As primeiras declaracións de Feixóo sobre o desenlace da primeira volta das primarias chegaron esta sexta feira, nun encontro cos meios durante o acto de apresentación do inicio das obras da estación intermodal en Compostela. O líder do PPdeG non desvelou a quen vai apoiar, mais si deslizou unha idea que o achega a Casado antes do que a Santamaría: a unidade do partido é o "obxectivo final", mais non se ten por que dar necesariamente "durante o congreso", senón que se pode vir a concretizar "inmediatamente despois". Feixóo evitou así respaldar a proposta de integración formulada por Soraya e alentou, en troca, a competición entre os dous superviventes da primeira volta. "A xente votou en liberdade para elixir entre os seis candidatos e agora temos liberdade para voltar a elixir dous candidatos", dixo. Vía libre, por tanto, ao duelo Casado-Soraya. En que momento recibirán as e os delegados do PPdeG unha indicación de voto para o plenario do congreso—o previsíbel é que na sesión do 21 de xullo voten en bloque—? Non o esclareceu Feixóo. Só dixo que antes de se decidir é preciso coñecer "equipas, proxectos e obxectivos" Interpelado sobre o feito diferencial nestas primarias —na Galiza gañou Cospedal, terceira no estado—, Feixóo quitoulle toda importancia, co argumento de que apenas 400 votos separaron a candidata máis votada —a secretaria xeral— da menos —a ex vicepresidenta.
NOS_23754
Vanesa Trevín Pita traballa como arqueóloga profesional desde o ano 2012. Actualmente é a directora das escavacións arqueolóxicas do Castro de Doade, en Lalín, e representa xunto con outros compañeiros a iniciativa empresarial CADO Arqueoloxía desde 2019. A partir de 2016 entra no proxecto Sikait Project, que investiga as minas de esmeralda da zona do Mons Smaragdus, próxima ao porto de Berenike, en Exipto. Este sábado 29 de maio participará nun faladoiro en liña organizado pola Fundación Cidade da Cultura con motivo da exposición 'Faraón, Rei de Exipto'.
-Como chega á arqueoloxía? No meu caso cando era pequeniña quería ser arqueóloga, mais logo atravesei varias fases, desde querer traballar nun salón de peiteado até ser bióloga, pasando por ser astronauta... No instituto dábase moi ben a historia e foi o que fixen malia que a miña familia non estaba moi de acordo por parecerlles que non tiña moita saída profesional. Comecei como todo o mundo, con prácticas en xacementos, até que chegou a miña oportunidade profesional. Despois xa foi cuestión de seguir traballando até hoxe. -É difícil ese mundo profesional? Hai unha dobre vertente. Está a arqueoloxía de urxencia, entre a obra pública e as escavacións en terreos forestais. É o que non permite aguantar o día a día. Despois contamos coas iniciativas de institucións ou as privadas, como é o caso da Casa do Patrón, en Doade, Lalín, onde estou e nas que podemos facer arqueoloxía máis científica. Nestas traballamos a posta en valor e a musealización. -O caso de Doade é un exemplo de como de debería traballar a conservación ao tempo que a propia extracción? É algo moi particular e moi interesante. O museo é privado e ofrece unha experiencia total cun restaurante de comida tradicional, unha exposición etnográfica, unhas mámoas e un xacemento arqueolóxico. Pasado e presente ao que lle dan forma para que as persoas visitantes coñezan desde o neolítico até os últimos 100 anos da historia dunha parroquia. Aquí solucionan o problema que teñen moitos xacementos, que cando reciben unha subvención para actuar non lles chega o diñeiro logo para facer o mantemento. Conségueno ao facelo visitábel e financialo coas propias visitas. -Os proxectos arqueolóxicos galegos deberían contemplar todo o proceso, tamén a súa conservación? Si, desde logo. Depende de decisións políticas e de cuestións económicas. A maior parte das veces as axudas que se dan chegan só para facer unha parte. Á hora de preparar estes proxectos o ideal sería sumar a conservación, facelo visitábel ou renovar a carteleira e, sobre todo, financiar o apartado científico e os proxectos técnicos para partillar coas compañeiras e compañeiros da academia estudos científicos máis extensos. Hai unha serie de axentes que se deberían de coordinar. O financiamento é moi escaso aínda que temos bos profesionais. As institucións deberían facerlle máis caso á parte científica. A empresa privada tamén é importante porque obriga a atopar problemas e a solucionalos. -Cando poderemos ver o aproveitamento dos xacementos arqueolóxicos que teñen outros territorios? Eu apelo á xestión política. Son os que teñen que pór unhas directrices para poder seguilas, sexan académicas ou as que estamos a pé de obra. Agora mesmo non hai programas de financiamento propio para o patrimonio, só algunhas subvencións que aproveitan os concellos. En cada sitio que investigamos facemos o que podemos. -Como está a ser a experiencia en Exipto? Estamos nun xacemento romano e tardoantigo. A xente ten unha idea un pouco idílica da arqueoloxía en Exipto. Unha das experiencias máis marabillosas é o contacto coa poboación. O pobo beduíno en Exipto é o galego do deserto, temos unha conexión moi especial. Este ano tivemos a oportunidade de facer espeleoloxía e explorar as minas de esmeraldas onde atopamos utensilios intactos que deixaron hai 2.000 anos.
PRAZA_1031
O ex secretario xeral dos socialistas abandona o seu escano na Cámara antes de, con toda probabilidade, ser xulgado por un presunto delito de prevaricación continuada na súa etapa como alcalde do Carballiño. Vázquez reitera a súa "tranquilidade" e sinala que se defenderá "como un cidadán máis".
"Tomo esta decisión para ninguén diga que me agacho por tras do Parlamento de Galicia". O ex conselleiro de Medio Ambiente, ex secretario xeral e ex candidato do PSdeG á Xunta, Pachi Vázquez, oficializou este luns a súa decisión de renunciar ao seu escano na Cámara galega para non mesturar a condición de deputado co procesamento ligado ao primeiro cargo público de relevancia que ostentou, o de alcalde do Carballiño entre 1995 e 2005. A querela da Fiscalía encamiña o ex líder socialista cara ao banco dos acusados pola suposta prevaricación continuada na contratación de 37 persoas no consistorio e, mentres mantén a súa "inocencia", opta polo paso atrás. Nunca convocatoria realizada con pouco máis dunha hora de antelación e sen previa comunicación á dirección do partido, segundo admitiu, Vázquez compareceu acompañado polas copias de case 3.000 expedientes que, din, acreditan que "sempre actuei de acordo coa legalidade" nas súas actuacións como rexedor carballiñés, tamén á hora de contratar. "En política a coherencia é o principal motor" e por iso, di, "acudirei á defensa da miña honorabilidade como un cidadán máis" e non como aforado, condición que obriga a que o seu caso sexa abordado no Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. Vázquez reitera a súa inocencia e "tranquilidade" e sinala que acudirá "á defensa da miña honorabilidade como un cidadán máis" e non como aforado Vázquez indica que esta decisión non implica que "deixe a militancia nin a política", se ben todo apunta que a súa baixa no partido se producirá en breve, cando menos temporalmente, toda vez que o TSXG deu por "concluso" o sumario desta investigación. O paso seguinte sería a apertura de xuízo oral, procedemento que, segundo o código ético do PSOE, é incompatible co mantemento da militancia, con independencia de que puidese recuperala no caso de ser exculpado. Esa exculpación, augura, é precisamente o que se vai producir. Afírmao, di, dende a "forza que me dá a tranquilidade da miña conciencia". Tras anunciarse a súa dimisión o seu sucesor á fronte dos socialistas galegos, José Ramón Gómez Besteiro, encadrou esta decisión no ámbito "persoal" e aproveitou para "agradecer" o traballo de Vázquez, en cuxa "inocencia" confía. Esa confianza en que sexa declarado inocente foi manifestada tamén polo voceiro do BNG na Cámara galega, Francisco Jorquera, quen coida que a decisión de deixar o escano por parte do ex líder socialista "dignifica" a vida política. Secretario xeral e candidato Pachi Vázquez pecha deste xeito unha etapa que, no que atinxe ao ámbito autonómico, se iniciaba en 2005, cando deixou o Concello do Carballiño para facerse cargo da Consellería de Medio Ambiente do Goberno de coalición de PSdeG e BNG. En abril de 2009, un mes despois de que Alberto Núñez Feijóo lograse a maioría absoluta, situouse á fronte da secretaría xeral do partido, cargo que revalidou en 2012 nun tenso Congreso Nacional no que se impuxo por pouco máis de 30 votos á ex ministra Elena Espinosa, cuxa candidatura fora avalada por destacados dirixentes da formación. Na súa etapa como líder do partido acumulou varias vitorias internas O adianto das eleccións galegas de 2012 imposibilitou a celebración de primarias no PSdeG e facilitou que Vázquez fose designado como candidato á Presidencia da Xunta, unha vitoria interna á que sumou outra, a da confección das listas ao Parlamento. Tras a derrota electoral e xa como deputado o do Carballiño aínda logrou un triunfo interno máis, a de elección do novo secretario xeral a través dun sistema de primarias que pouco despois sería imitado para renovar o liderado do PSOE. Tras meses de incógnitas Vázquez deu en non presentarse a ese proceso, que rematou coa elección por máis do 70% dos votos do actual secretario xeral, José Ramón Gómez Besteiro.
NOS_9240
Os cabezas de lista da candidatura pechan a campaña cun mitin unitario en Vigo, acompañados dos alcaldes das mareas, facendo un chamamento a transformar a euforia colectiva en votos o 20D.
As candidaturas de En Marea puxeron fin á campaña electoral cara o 20D cun mitin unitario. No acto celebrado no Auditorio Mar de Vigo, os catro cabezas de lista fixeron un último chamamento ao voto para "liderar o cambio no Estado español desde Galiza". Estiveron acompañados polos alcaldes das mareas municipalistas e polo líder de Anova. O número 1 de En Marea ao Congreso pola Coruña, Antón Gómez-Reino, asegurou que o próximo domingo "é o momento de demostrarlles que o cambio está xa aquí e non hai quen o pare". Gómez-Reino pediu ao electorado a dar un último paso. "É o voso momento, o momento de liderar o cambio político e social, de lembrarlles algo que teñen esquecido: que é o pobo quen máis ordena". Para a cabeza de lista por Pontevedra, Alexandra Fernández, a candidatura de En Marea "é o noso espazo, un espazo galego e diverso". Fernández sinalou que ese espazo foi "concibido, percibido e vivido para rescatar á democracia daqueles que pretenden roubárnola" e dixo que vai "facer historia e mudalo todo". Pola súa banda, o número 1 por Lugo, Miguel Anxo Fernán-Vello, reclamou que En Marea sexa "unha forza política de acción" e non de "resistencia". Fernán-Vello reivindicou que a coalición de forzas está na "vangarda da actuación, da participación cidadá e da intelixencia colectiva". "Percíbese no ambiente, vese nas vosas caras que xa gañamos, que xa non hai marcha atrás", di David Bruzos David Bruzos, cabeza de lista por Ourense, apelou á euforia colectiva. "Percíbese no ambiente, vese nas vosas caras que xa gañamos, que xa non hai marcha atrás", salientou Bruzos, que engadiu que "non imos deixar pasar de largo este tren, nunca máis, e agora imos a subir e coller o mando para decidir entre todas cal vai ser o próximo destino". No mitin unitario participaron tamén as número dous pola Coruña e Pontevedra, Yolanda Díaz e Ángela Rodríguez. "Podemos facer que o pobo goberno, podemos gobernar, podemos gobernar mellor", dixo Rodríguez. Na mesma liña falou Díaz, que pediu á militancia "a que movades a toda a vosa xente para gañarlle ao Partido Popular". As e os candidatos de En Marea estiveron apoiados polos alcaldes de Compostela, A Coruña e Ferrol, que puxeron en valor unha nova forma de facer política e chamaron a continuar o camiño aberto nas municipais o próximo 20 de decembro."Únenos unha maioría social esmagada,á que non lle deixan levantar a cabeza,q vai votar en masa este domingo", asegurou o rexedor coruñés Xulio Ferreiro. "Estamos aquí porque somos capaces de que a infantería cívica, sen outra arma máis que a palabra, poida vencer", pechou por último o acto o coordinador nacional de Anova, Xosé Manuel Beiras.
PRAZA_2579
Serunion tamén renuncia á adxudicación, como antes o fixeran Perea Rojas e Villasenín. Os servizos xurídicos co Concello estudan as fórmulas para unha adxudicación directa para o que resta de curso e aseguran que, mentres, o servizo está asegurado
O concurso de adxudicación do servizo de comedores escolares en Santiago para os cursos 2015/16 e 2016/17 vén de quedar deserto trala renuncia das tres empresas que se presentaran (unha cuarta non acadara a puntuación mínima). Primeiro foi a gañadora da adxudicación, Perea-Rojas, que renunciou trala polémica espertada en Galicia pola moi deficiente calidade do servizo de catering ofrecido en centros de ensino por esta compañía e por Col-Servicol, que levou á Xunta a rescindir os seus contratos. Despois foi a segunda empresa con máis puntuación no concurso, Villasenín (máis coñecida por Ruta Xacobea), que sinalou que non se podía facer cargo do servizo por "saturación empresarial", ao recibir nos últimos días un contrato de grandes dimensións. Este martes, finalmente, a seguinte empresa, Serunión (a actual concesionaria) tamén anunciou a súa renuncia. Isto obriga o Concello de Santiago a explorar cos seus servizos xurídicos outras opcións, que pasarían seguramente por realizar unha adxudicación directa para o que resta de curso Isto obriga o Concello de Santiago a explorar cos seus servizos xurídicos outras opcións, que pasarían seguramente por realizar unha adxudicación directa para o que resta de curso, pois a convocatoria dun novo concurso adiaría a resolución ata o mes de xaneiro ou febreiro. Á espera de que a situación se resolva nos vindeiros días, a prestación do servizo está asegurada. Manuel Dios, concelleiro de Educación, manifestaba este martes a súa sorpresa polas renuncias sucesivas e sinalaba que semella que as condicións esixidas polo Concello, recollidas nun "prego moi rigoroso, tramitado escrupulosamente", finalmente "non interesan ou non resultan rendibles". Dios destaca, ademais, que en todo o proceso se contou coa colaboración e o acordo das Anpas e das centrais sindicais. Os baremos cos que se cualificaban as ofertas presentadas a concurso eran notablemente diferentes aos que propón a Xunta nas súas convocatorias, nas que prima primordialmente o aforro económico sobre a calidade No caso de Compostela, os baremos cos que se cualificaban as ofertas presentadas a concurso eran notablemente diferentes aos que propón a Xunta nas súas convocatorias, nas que prima primordialmente o aforro económico sobre a calidade. Neste caso, dun total de 95 puntos, a mellor oferta económica significaba 20 (no outro 50 de 80). Ademais, o Goberno local fixou novas esixencias para "mellorar a calidade do servizo", entre outras o aumento do horario dos monitores e monitoras antes e despois das comidas, o incremento do número de menús que as empresas debían ofrecer e elevando tamén a súa rotación. O concurso, convocado en agosto, fora gañado con claridade pola propia empresa malagueña Perea-Rojas, que unha vez que se viu envolta na polémica, optou por renunciar tamén ao contrato de Santiago. O concelleiro de Educación compostelán, Manuel Dios, xa adiantara que aínda que a oferta era "impecable" e que "gañara licitamente o concurso", á vista do sucedido en centros doutras zonas de Galicia, o Goberno local ía estar "moi enriba para comprobar onde ten as cociñas e onde fai os menús", advertindo de que estarían "vixilantes". "E se hai incumprimentos, faremos apercibimentos e, se fose necesario, rescindiremos o contrato", engadiu.
NOS_48461
A RAG corre un serio risco, segundo o seu ex presidente. Sobre ela pende unha tripla ameaza: absorción, estrangulación e perda de identidade. Mas Ferrín se resiste a nomear as persoas ou entidades que porían en perigo a institución fundada por Murguía.
Nunha entrevista concedida a La Voz de Galicia con motivo de terlle concedido o Premio Otero Pedrayo, o ex-presidente da RAG, Xosé Luís Méndez Ferrín, reafirma a súa denuncia de que a Academia está en situación de perigo. "Quen ten que sabelas tamén as coñece. Hai moita xente que sabe cales son esas ameazas e o graves que son para a institución e para o país", sinala. Velada resposta de Ferrín ao proxecto de Villares de agrupar o CCG, a RAG e o ILG nunha única entidade, ao estilo do que foi o Seminario de Estudos Galegos Concretiza o perigo nunha ameaza de "absorción, estrangulación e perda de identidade". As súas afirmacións pódense referir, de forma velada, ao modelo defendido entre outros polo presidente do Consello da Cultura Galega, Ramón Villares, de creación dunha institución única ao estilo do Seminario de Estudos Galegos que englobara o CCG, a RAG e mesmo o ILG e que estes días está a dar máis que falar despois das acusacións de Axeitos e o propio Ferrín.
NOS_1358
O condutor, Daniel P.B. de 37 anos, afirmou á Policía que levaba explosivos no vehículo. Interior activou o protocolo de seguridade para casos de atentado terrorista.
Un home estrelou o seu vehículo contra a sede xeral do PP, en Génova 13, pouco despois das sete da mañá desta sexta feira. No interior do turismo había 2 bombonas de butano e o condutor, ao ser detido, informou a Policía que levaba explosivos no coche. De inmediato se procedeu a acordoar a zona e activar a coñecida como Circular 50, o protocolo de seguridade para casos de terrorismo. Se ben nun primeiro momento se apuntou desde os medios de comunicación a que o condutor era un empresario arruinado que responsabilizaba o PP de estar arruinado, finalmente esta versión resultou ser falsa. Daniel P.B é veciño dunha localidade de Teruel e está no desemprego. Na Cadena Ser sinalaron que era fillo dun ex-alcalde socialista e que estaría en tratamento psiquiátrico.
PRAZA_3792
Diante das noticias que afirman que o Goberno está a estudar medidas para apoiar os medios de comunicación tralas peticións de varias asociacións de editores e xornalistas, as publicacións de prensa independente, que nos sostemos grazas ás achegas das e dos lectores, queremos transmitir a nosa inquedanza e solicitamos ao Goberno que tome as seguintes medidas, destinadas a protexer a pluralidade e a calidade da información así como a sustentabilidade dos medios que dependen dos seus lectores
Diante das noticias que afirman que o Goberno está a estudar medidas para apoiar os medios de comunicación tralas peticións de varias asociacións de editores e xornalistas, as publicacións de prensa independente, que nos sostemos grazas ás achegas das e dos lectores, queremos transmitir a nosa inquedanza porque esas axudas contribúan a fortalecer aínda máis a concentración no sector da Comunicación, que segundo todos os estudos internacionais, é o principal problema –xunto á falta de credibilidade– do sistema mediático español. Por tanto, solicitamos ao Goberno que tome as seguintes medidas, destinadas a protexer a pluralidade e a calidade da información así como a sustentabilidade dos medios que dependen dos seus lectores.1. Repartir de maneira equitativa as insercións de publicidade institucional garantindo que alcance aos medios que achegan información relevante, de servizo público, contrastada e elaborada segundo criterios profesionais de calidade. 2. Aprobar con urxencia a equiparación, xa vixente en moitos países da UE, do IVE das subscricións á prensa dixital (hoxe, 21%) coas do papel (4%). 3. Aprobar que as achegas económicas de persoas particulares ás pemes e cooperativas xornalísticas desgraven na declaración da Renda, para:Alentar a implicación das e dos lectores nos medios a través dos que se informanContribuír á diversificación de ingresos dos medios independentes, e por tanto á súa sustentabilidadeFomentar o compromiso da cidadanía coa liberdade de información.#PluralidadeInformativa #PluralidadInformativaAlternativas Económicas, Catalunya Plural, CTXT, Crític, Cuartopoder, Diario 16, El Plural, El Salto, Infolibre, La Marea, La Voz del Sur, Luzes, Mongolia, Pikara Magazine, Praza Pública, Público.
NOS_37615
Entrevistamos a Manuel Rodríguez Doval, voceiro da recén presentada plataforma ´Voltar á Terra".
Manuel Rodríguez Doval é un dos miles de pais e nais galegos que viron marchar nos últimos anos aos seus fillos e fillas do país. En Ares, a vila onde reside e foi alcalde polo BNG, case non queda mocidade. Unha situación que se repite en cada recuncho da Galiza, que perdeu 200.000 habitantes dende 2007. Ante a magnitude do problema, que para Doval compromete o futuro do país, decidiron dar un paso ao fronte e crear a plataforma 'Voltar á Terra'. - Como xorde a plataforma? Naceu cunha posta en común, cunha reflexión ao fío dos datos sobre emigración que saían á luz. Tamén porque estaba a ocorrer no noso entorno. No meu caso, teño unha filla, que leva dous anos fóra, e dous sobriños que traballan no estranxeiro. Non podíamos permanecer quietos ante esta situación. Comezamos contactando con mozos e mozas emigrados, ou que estaban a piques de facelo. De aí saíu un compromiso de que había que mobilizarse para frear esta emerxencia. - Cal é a realidade da emigración? O alcance do problema? Os datos dos últimos meses son claros. As cifras subiron dunha forma crítica, non é alarmismo. Até o punto de que este fenómeno compromete o futuro do país. Vese ben no problema demográfico. Non é só que Galiza teña unha poboación envellecida, e que a pouca xente nova marchou ou está marchando do país. Isto inverte a gráfica, en termos saúde, e sube a idade media. E non se resolve como pretende a Xunta con campañas de natalidade, senón permitindo que a mocidade teña dereito a traballar e vivir na súa terra. Só unha vintena de concellos galegos contan hoxe con suficiente poboación nova como para asegurar o seu futuro. - E por onde pasan as solucións? - O primordial é impulsar políticas que defendan o esqueleto produtivo do país, o agro, a mar, o naval, que permitan reactivar estes sectores. E logo con verdadeiras políticas de emprego xuvenil e de acceso á vivenda. Nos ámbitos onde se podería amortecer a emigración, estase a agudizar. É evidente que ao PP interésalle que continúe a sangría, mata dous paxaros dun tiro. Por un lado, amordaza calquera contestación social ou revolucionaria que podería impulsar a mocidade. E por outro, resolve o problema de falta de traballo obrigándoos a emigrar, mentres defende sen vergoña que así coñecen outras culturas. - Que obxectivos ten a plataforma? - Arrancamos coa primeira fase, de debate e información, de poñer en común e dar a coñecer en profundidade o fenómeno. Tamén queremos aumentar a rede de contactos, con máis afectados e afectadas que están espallados polo mundo, e sumar apoios de organizacións e partidos políticos. Contamos coa Coordinadora de Emigrantes Galegos Retornados, que malia ter a súa propia problemática, uniuse rápido ao movemento. Elas tamén sufriron a emigración hai catro e cinco décadas. Dende o organizativo estamos en xermolo, pero o obxectivo é presionar as institucións para frear esta situación. Temos que ser conscientes de que o que está en xogo é a continuidade do país. Xa o dicía o poema de Rosalía: 'Galiza, sen homes quedas que te poidan traballar'. E por iso queremos facer un chamamento, a que o debate entre na campaña electoral".
NOS_30603
Após a decisión da CUP de non concorreren aos comicios europeos, o portavoz da fronte nacionalista di que reconsiderarán as opcións. "Esta semana os órgaos do BNG tomarán a decisión. As opcións son dúas: ir con EH Bildu ou ir con ERC".
O portavoz nacional do BNG asegurou en comparecencia de imprensa esta segunda feira que a decisión adoptada pola CUP o 9 de marzo de non concorrer ás eleccións europeas "obríganos a reconsiderar as opcións". @s independentistas cataláns optaron por non se presentar á cita do 25 de maio, co que imposibilitan a coligación a tres de BNG, EH Bildu e a Candidatura d'Unitat Popular. "Respectamos a decisión da CUP, mais obríganos a reconsiderar todas as opcións" Xavier Vence sinalou que ante este novo escenario, "sobre a mesa" do BNG volven estar dúas opcións: concorreren en coligación con EH Bildu ou ben ERC. As asembleas comarcais do BNG deron no seu dia un respaldo masivo a unha coligación trilateral BNG-EH Bildu-CUP. O feito de se descolgar a CUP volvería, a xuízo de Vence, a poñer o contador a cero sobre socios para a cita do 25 de maio. Aquela aposta en ir xuntos o soberanismo de esquerdas de Galiza, Euskal Herria e Catalunya, explicou Vence, ten agora que ser "reamañada en función da decisión das CUP, unha decisión que respeitamos". O voceiro nacionalista adiantou que ao longo desta semana os órgaos do BNG "tomarán as decisións oportunas", e incidiu en que "o importante" é que Galiza "teña presenza e representación en Europa". O portavoz nacional insiste, alén de quen sexa o parceiro, que o importante é que "Galiza estea representada en Europa" En solitario? Sobre a posibilidade de o BNG concorrer en solitario, Xavier Vence recoñeceu que "é teoricamente posíbel" mais que as opcións que van estar riba da mesa para se debater son dúas: ou manter a coligación con EH Bildu ou ben apostar en ir con ERC. A militancia será, a través das asembleas, a que terá a última palabra, sostivo o voceiro nacionalista. O que si rexeitou o portavoz nacional de forma contundente foi o de facer parte dunha coligación a nível estatal. "Galiza é un espazo político propio que hai que reforzar, sen supeditalo a forzas e dinámicas estatais".
NOS_54215
O presidente do comité de empresa, José Antonio Zan, sinalou que se vai "buscar unha solución" nun encontro para que "Alcoa diga claramente se quere continuar ou non".
O secretario xeral de Industria e a Peme, Raúl Blanco, trasladou no día de hoxe ao comité de empresa de Alcoa San Cibrao que vai convocar a mesa multilateral para abordar o futuro da planta, tras o anuncio da empresa de realizar un despedimento colectivo de 534 traballadores da fábrica de aluminio. O presidente do comité de empresa, José Antonio Zan, sinalou despois da reunión telemática que se vai "buscar unha solución" nun encontro para que "Alcoa diga claramente se quere continuar ou non". "E se non, buscar unha solución a esta problemática", agregou. A ese próximo encontro están convocados representantes do Ministerio de Industria, a Xunta da Galiza, Alcoa e os traballadores. Ademais, o comité chama aos traballadores a non acudir á reunión deste xoves convocada pola empresa nun restaurante de Lugo para tratar o despedimento colectivo antes de abrir un proceso formal de negociación. Mentres, o comité prepara unha manifestación para este domingo en Viveiro a partir das 11.30 horas, despois das últimas protestas que levaron a cabo nos últimos días, que incluíron o corte da autovía A-8 e da entrada e saída da fábrica de San Cibrao.
NOS_18684
Esta sexta-feira 17 de febreiro, o escritor, profesor e colaborador de Sermos, Xoán Carlos Domínguez Alberte, presenta Versos para conversar (Galaxia) na libraría Punto e Coma, en Ourense. O autor estará acompañado do editor, Francisco Castro, e da interpretación musical de Manuel Ferro, que poñerá son aos versos.
-Escritor de poesía, teatro e ensaio, mais é a primeira vez que cultivas a literatura infantil non? -A primeira vez que a cultivo, non; a primeira vez que publico un libro exclusivo que trate esa temática, si. Xa en outros libros, como en Materia infinita, hai algún texto infantil. En exclusiva este é o primeiro. -De onde nace a idea de Versos para conversar? -Da necesidade de tocar esa vertente e tamén dun reto proposto polas miñas fillas, que me dixeron hai dous anos: "Papá, está moi ben iso que fas, pero a ver cando fas algo específico para nós". A raíz diso nace este libro e outros que se están a facer. -Versos para conversar indaga na tradición popular e contén algún dialectalismo da fala. Cal é a intención? -Quéreselle facer unha reivindicación e unha homenaxe á nosa cultura, á popular por suposto, pero tamén á tradición cultural culta. Por outra banda, está a reivindicación da lingua coa chiscadela esa de poñer trazos dialectais nalgún caso que formaron parte dunha cultura milenaria potente. O galego é unha lingua viva e nosa, unha lingua moderna adaptada a calquera situación comunicativa do presente e do futuro, de aí esa vertente de reivindicar o trazo dialectal. Quéreselle facer unha reivindicación e unha homenaxe á nosa cultura, á popular por suposto, pero tamén á tradición culta -Cres que hai un baleiro no tocante á poesía infantil? -É certo que hai salientábeis cultivadores, no presente e no pasado máis recente, da poesía infantil. Pero é unha vertente creativa que creo que debe estar moito máis traballada. Non somos moitos os que nos adicamos a isto e, por outro lado, creo que a poesía infantil e xuvenil para xente nova ofrece moitas posibilidades para fomentar a lectura, dar que pensar e reflexionar e promover unha actitude comprometida cara ao noso idioma. É unha vertente na que hai que seguir a traballar, afondar e apostar. -E quizais tamén para fomentar novas e novos poetas, non? -As editoriais, en xeral, apostan polo máis vendíbel, e promoven que o máis vendíbel sexa a narrativa e descóidase, por exemplo, a poesía. É necesario que haxa máis textos e desde logo traballar a cotío con ela. Na miña experiencia nas aulas, son profesor de secundaria de Lingua e Literatura Galega, decátaste que moitos rapaces apenas tiveron contacto coa poesía. Isto é unha carencia do sistema educativo, pero tamén da oferta cultural. Este ano no meu centro propuxen traballar coa poesía a todos os niveis educativos. Todos os anos traio un autor e este ano veu Carlos Negro, que estivo esta semana con nós. Os rapaces implicáronse moitísimo coa poesía de Carlos Negro. O ano pasado, coa de Manuel María, o mesmo. Entón ves que a poesía é algo que lle hai que ofrecer e que hai que traballar axeitadamente e que o público, neste caso o adolescente, responde moi satisfactoriamente. Moitos rapaces apenas tiveron contacto coa poesía, isto é unha carencia do sistema educativo, pero tamén da oferta cultural -Ademais de profesor e escritor literario, tamén es colaborador en Sermos. Hai algún fío entre todas as túas facetas? -Por suposto. Son un cidadán galego contemporáneo e cultivo a defensa da nosa cultura, do noso idioma, dos nosos sectores produtivos, das nosas clases populares. Non se pode disociar a miña faceta de labrego, coa da cultura, agricultura. Todo vai unido e relacionado. -Na presentación de Versos para conversar estarás acompañado do editor Francisco Castro e da interpretación musical de Manuel Ferro. Por que poñer son á palabra? -Porque a poética é unha arte que combina ben coa música. Por unha banda, é un agasallo para os espectadores e, ademais, un complemento moi acaído. Cómpre non esquecer que no nacemento da poesía tamén está a música, polas nosas cantigas medievais, ou no cancioneiro popular. É unha forma máis atractiva de achegar e complementar os contidos, e que haxa unha interrelación artística.
NOS_25970
Malia que o Instituto Xeográfico do Estado español está a tramitar a petición do Principado para mudar o nome por 'Ría del Eo', un documento do Consello da Cultura Galega (CCG) indica que debe manterse o topónimo actual. Incide en que a aprobación provocaría unha "anomalía" que antes non existía.
O Consello da Cultura Galega (CCG) vén de facer público un informe encargado pola Xunta da Galiza segundo o cal a documentación e cartografía histórica consultadas avalan o mantemento da denominación Ría de Ribadeo. A posibilidade dun cambio xurdiu pola petición do Principado de Asturies, que quere que sexa oficial o topónimo 'Ría del Eo'. Polo de agora o Instituto Xeográfico dependente do Estado está a facer os trámites burocráticos, pero desde Ribadeo defenden que non se debe producir a modificación ou a alternativa no nome. Mesmo o Goberno galego ten previsto dirixirse ao Executivo español para defender a 'Ría de Ribadeo' en virtude do estudo realizado polo Consello da Cultura galega. "Ría de Ribadeo é a forma que avalan a documentación e a cartografía históricas ao longo dos séculos", estabelece a entidade nas súas conclusións para evitar o cambio oficial. Quer en mapas, quer en cartas náuticas de distintos séculos e de diferente autoría apostan nesta opción. Desde o punto de vista da institución, a "toponimia tradicional" forma parte do "patrimonio cultural inmaterial" polo que, entende, debe ter unha protección. "O topónimo excede con moito o uso local e invalida o argumento de que poida tratarse dunha tradición exclusiva da beira occidental", destacan as mesmas fontes, que sosteñen que a proposta asturiana responde a "unha acción de política lingüística que ten como efecto colateral introducir unha anomalía denominativa onde non a había".
NOS_26614
Dado que a incidencia na Covid-19 segue a incrementarse en Portugal, o Goberno de António Costa aprobou na quinta feira novas medidas restritivas que afectan todo o país.
Portugal rexistrou na quinta feira os peores datos diarios relativos ao novo coronavirus: 3.270 positivos máis e 16 falecementos. Ante o incremento de casos, o Executivo portugués, presidido por António Costa, aprobou na quinta feira novas medidas que endurecen as restricións implantadas nesta segunda vaga e que camiñan na dirección das aplicadas en Estados da UE. Así, desde esta sexta feira fican prohibidas as reunións de máis de cinco persoas, como xa acontece no conxunto da Galiza. A maiores, non se poderá circular entre municipios do 30 de outubro ao 3 de novembro, coincidindo coa festividade do 1 de novembro, cando moitos portugueses e portuguesas van aos seus lugares de nacemento para acudiren aos cemiterios. A limitación da circulación non afecta as galegas e galegos, pois as fronteiras, fechadas durante meses, continúan abertas. Ademais, decretáronse medidas máis duras para os tres concellos do norte máis afectados pola incidencia da pandemia: Felgueiras, Paços de Ferreira e Lousada. A partir da sexta feira, os habitantes destes concellos non poden saír dos límites municipais. Só poden saír da casa para facer a compra, para acudir ao centro de saúde ou á farmacia e para ir ás escolas, alén de por motivos laborais. Máscara na rúa os próximos tres meses Por outra banda, o Parlamento portugués aprobou hoxe a obrigatoriedade de levar máscara na rúa durante os próximos tres meses. Até o de agora só era obrigatoria nos lugares fechados. No Estado español, notificáronse 8.000 novos contaxios nas últimas 24 horas e 155 falecementos máis.
PRAZA_6910
O presidente da Xunta non considera que o presidente de Estremadura teña que abandonar o seu cargo polas súas viaxes privadas ás Canarias a costa do Senado. O dirixente estremeño asegura non ter feito nada malo pero asegura que devolverá os gastos deses desprazamentos.
Feijóo defende a Monago e non cre que deba dimitir malia as polémicas que o arrodean. O presidente da Xunta de Galicia e do PP galego, non considera que o xefe do Executivo estremeño teña que abandonar o seu cargo, ao ser preguntado por esta posibilidade tras a polémica suscitada polas súas viaxes a Canarias na súa etapa de senador. Máis de trinta en menos de ano e medio para visitar a unha amiga e a cargo de diñeiro público. Feijóo non cre que Monago teña que dimitir polas súas viaxes privadas a Canarias a costa do Senado Núñez Feijóo expresouse así en declaracións aos informadores á súa chegada á Convención que o PP celebra en Cáceres sobre Bo Goberno nas Comunidades Autónomas. "Non o creo", respondeu o presidente da Xunta ao ser preguntado por se Monago debería dimitir ante a polémica levantada na política española. O presidente galego foi o único dirixente popular autonómico que atendeu aos medios á entrada do Palacio de Congresos de Cáceres, onde se celebra esta convención que será clausurada polo presidente do PP e do Goberno, Mariano Rajoy. A resposta de Feijóo chega logo de que si dimitise un deputado popular que tamén viaxaba ás Canarias para visitar a mesma muller que Monago e, neste caso, a costa do Congreso. As palabras do presidente da Xunta chegan logo de que o PPdeG xustificase presentar imputados ás listas electorais Ademais, as palabras de Feijóo chegan un día despois de que o PPdeG xustificase presentar persoas imputadas nas vindeiras listas electorais porque "os hai de conduta intachable" e porque hai que analizar "caso por caso". Pero o caso é que no mesmo acto deste sábado, José Antonio Monago anunciou que devolverá "ata o último céntimo" dos gastos das viaxes realizadas a Canarias na súa época de senador entre 2009 e 2011. Malia manter tan só un día antes que todos eses desprazamentos eran por motivos de traballo, agora asegura que devolverá o diñeiro. O presidente de Estremadura asegurou, en presenza de Mariano Rajoy e da cúpula do PP, que vai pedir á Cámara Alta unha relación de todas as viaxes que se están a poñer en cuestión. E foi máis aló ao asegurar que realizou o seu traballo "honestamente" e que é "unha persoa íntegra". Ademais, anunciou que levará a cabo accións xudiciais contra os que o acusan de ter realizado viaxes privados a cargo do Senado. Monago anuncia que devolverá os cartos malia que asegura que as viaxes foron por motivos laborais Pola súa banda, María Dolores de Cospedal, secretaria xeral do PP, louvou a Monago como un "referente" e acusou a oposición de "manipular" e "mentir". Rajoy, ademais, asegura que o presidente estremeño conta co seu apoio e co de todo o partido.
NOS_50700
A Xunta destinará 2,5 millóns a patrocinios destas características.
Un total de 238 clubs deportivos de primeiro nivel exercerán de embaixadores da Galiza e do Xacobeo grazas ao programa de patrocinios da Administración galega, que destinará 2,5 millóns de euros en apoios ás atletas de alta competición para convertelas "nas abandeiradas da Galiza" nos principais eventos e ligas deportivas a nivel estatal e internacional. "Queremos trasladar a marca da Galiza a todas as canchas, estadios, circuítos e pantanos onde imos competir nos próximos meses", resaltou o presidente Alberto Núñez Feixoo na firma do convenio subscrito entre o departamento de Turismo e o de Deporte do Goberno galego, que escenificaron o apoio da Xunta ao deporte de elite a través do Xacobeo nun acto que tivo lugar no día de onte na Cidade da Cultura. Acompañados presencialmente por representantes dalgúns dos clubs que levarán nos seus uniformes o logo do Xacobeo -outros moitos seguiron o acto a través de videoconferencia-, o vicepresidente primeiro e responsábel da área de Turismo, Alfonso Rueda, e o secretario xeral para o Deporte, José Ramón Lete Lasa, rubricaron o convenio, que implica 2,5 millóns de euros en patrocinios ao longo deste verán e a próxima temporada 2021/22. Todo iso para promocionar a "marca Xacobeo" e "ensinar Galiza ao mundo" agora que, segundo resaltou Feixoo, a pandemia "dá signos de debilidade" e a Comunidade galega está a punto de ter vacinada a metade da poboación". "Esas dúas reflexións lévannos a pensar neste semestre e en 2022 como os da recuperación definitiva da vida da época precovid-19", apostilou Feixoo. Toquio 2021 Ademais, o presidente da Xunta resaltou que os e as deportistas galegas que estarán presentes nos inminentes Xogos Olímpicos de Toquio 2021 "teñen detrás un pobo que se sente orgulloso do que fan e que os seguirá alá onde compitan". "Alí, nos Xogos de Toquio, Galiza, cos seus 2,7 millóns de habitantes, ten que competir con países como a China, os Estados Unidos, Alemaña, Francia... con calquera país do mundo, pero non nos imos engurrar. Porque o importante é a tenacidade, a vontade e o sacrificio", declarou un Feixoo que enxalzou o "esforzo constante" das deportistas do país.
NOS_23925
O presidente do PSdeG-PSOE cualificou de "bo candidato" ao actual Presidente da Deputación de Lugo
O alcalde de Lugo e presidente do PSdeG-PSOE xa tería escollido unha opción para resolver a renovación do liderado no partido que se producirá nun congreso extraordinario das e dos socialistas galegos, que se prevé teña lugar antes do verán, logo do derrubamento electoral sufrido o pasado 21-O. López Orozco decantaríase polo actual Presidente da Deputación lucense, José Ramón Gómez Besteiro. Neste senso, Orozco asegurou que se del despendese "animaría" a Besteiro, a quen cualificou de "bo candidato", para que optase á secretaría xeral do PSdeG. Esta aposta podería interpretarse como un sinal de que José Blanco finalmente non concorrerá ao proceso interno do que sairá a ou o sucesor de Pachi Vázquez. Porén, iso non supón necesariamente que o ex ministro renuncie a ser cabeza de cartel do PSdeG nas eleccións autonómicas de 2016. Con todo, o alcalde de Lugo afirmou que a súa prioridade é o remozado do discurso do partido e amosouse contrario a que o debate se reduza a "unha cuestión nominalista". Orozco, na liña sostida días atrás polo propio Pachi Vázquez, declarouse partidario de "actualizar" a mensaxe do PSdeG
NOS_53075
Era filla de Afonso VI e, por conseguinte, sobriña do rei García da Galiza, un dos monarcas máis coñecidos non só no noso país senón, incluso, a nivel internacional. Así se constata no Romance de Santiago (Visen om Sankt Jakob) das Illas Feroe, onde Galiza é denominada como o país de García (Garsialand), do xeito que documenta Vicente Almazán. Froito do matrimonio estabelecido entre o emperador Afonso VI e Constanza de Borgoña, Urraca vén ao mundo ao redor de 1081. A súa nai procede da caste dos Capetos, duques de Borgoña, e antes de unirse a Afonso VI enviuvara do conde de Châlon-sur-Saône, Hugues II.
Alén da proxenie que Afonso VI acada fóra do matrimonio, Urraca terá por medias irmás a Tareixa Afonso –condesa de Portugal–, Elvira –condesa de Tolosa–, unha outra homónima a esta –raíña de Sicilia– e Sancha –condesa de Liébana–. E isto sen termos en conta os parentescos e relacións de poder existentes por mor de ser neta do duque borgoñón. Urraca aparece en escena sen pretensións de ser candidata a herdar as coroas do seu pai, xa que o seu irmán bastardo, Sancho, fora promovido por Afonso VI. Porén, a historia muda repentinamente en 1093, momento no que o infante falece e que coincide con outros dous sucesos importantes: o pasamento da súa nai e o enlace matrimonial que a Urraca lle formalizan con Reimundo de Borgoña, nobre do franco-condado que chegara á Península tras a chamada militar efectuada por aquel que había ser o seu sogro. Reimundo era un dos fillos do conde palatino Guillerme I, polo que dentro das súas parentelas cómpre subliñar o feito de ser irmán dos prelados de Besançon e de Savona, e cuñado tanto dos condes de Savoia, Flandres e Montbéliard como do duque de Borgoña. Ante esta circunstancia non resultaba difícil que Urraca e Reimundo puidesen prosperar nas súas empresas sucesorias, e máis aínda sendo irmán do borgoñón o futuro papa Calixto II, o mesmo a quen se lle quixo atribuír a autoría do Codex Calixtinus. A adxudicación de tal manuscrito, composto no ecuador do século XII, residía no feito de que Sumo Pontífice favorecera con xenerosidade o reino galego e, sobre todo, o bispado de Compostela. Lembremos que Calixto, en 1120, é quen de ascender á categoría de Sé Metropolitana a Igrexa de Santiago. A Chanson de Roland e Codex Calixtinus Entre a segunda metade do século XI e as primeiras décadas do seguinte escríbese un dos cantares de xesta máis relevantes da literatura universal e, en particular, de Francia. Referímonos a La Chanson de Roland que, atribuído ao monxe normando Turoldo, narra as peripecias de Roldán na Batalla de Roncesvalles durante o reinado de Carlomagno. Segundo o Manuscrito da Biblioteca Bodleiana de Oxford, que data de 1170, aproximadamente, consta de 291 estrofas escritas en anglonormando, e entre outros personaxes figuran aquel sobriño de Carlomagno que lle dá nome a esta composición, o cabaleiro Oliveros, Ganelón –que traizoa a Carlomagno– e o arcebispo Turpín –a quen se lle atribuíra interesadamente a autoría do libro IV do mesmo Codex Calixtinus. En atención a Galiza cómpre advertir que La Chanson de Roland, tal e como ten estudado Henrique Harguindey, alberga dúas alusións directas a Galiza, mercé da importancia que esta tiña por aqueles tempos. A primeira delas, segundo o escritor e tradutor galego, constátase na descrición do "sarraceno felón", do que se di que "prefire a traizón e o crime / a todo o ouro de Galiza". Esta frase final vincula o noso país cun lugar de riquezas, unha sorte de Eldorado pero do medievo, mercé do que achega Harguindey Banet. A segunda referencia aparece na derradeira batalla, sendo os versos en cuestión, nos que se cita a Hamon de Galice, os que así rezan: "Entre Rembalt e Hamón de Galiza / han guialos conforme á arte da cabalaría". Nótese aquí que o citado "Hamón de Galiza" non era outro senón o marido da infanta Urraca, Reimundo de Borgoña. Urraca é presentada como infanta e señora do reino galego ou incluso emperatriz de toda Galiza Paralelos a estes comentarios debemos aclarar que aínda que Calixto II non fose o redactor do Códice Calixtino si hai que consideralo como o causante da Historia Karoli Magni et Rothalandi, texto que, ademais, serviría de inspiración en moitos relatos cabaleirescos tanto franceses como escandinavos, dos Países Baixos ou doutros territorios nos que está presente o reino galego. En certa medida, situounos dentro do mapa da máis alta literatura europea pleno e baixo medieval. Que ao libro IV deste códice se lle dese o nome d'O Pseudo-Turpin, obra que se estende coma o lume por moitos recunchos de Europa, non está carente de poucas intencionalidades e razóns simbólicas: Xelmírez será o primeiro arcebispo de Compostela, Turpín fórao de Reims; na primeira das igrexas coroaríanse numerosos reis da Galiza e en esoutra moitos dos soberanos de Francia; en Reims ascende ao trono o fillo de Carlomagno, Louis I "O Piadoso", na Galiza acada a coroa real o emperador Afonso VII, fillo de Reimundo de Borgoña e Urraca Afonso. Por se isto fose pouco, no relicario de Carlomagno, datado por 1215 e que se conserva na catedral de Aquisgrán, existe un baixorrelevo que recrea a aparición do Apóstolo Santiago a ese soberano. Mais curiosamente na basílica compostelá, e até o século XIX, dentro do ciclo litúrxico do ano existía unha misa pola ánima daquel Emperador de Occidente. A xeito de breve paréntese queremos introducir aquí o comentario de que no Museo Catedralicio de Santiago se custodie un olifante denominado de Roldán, o que volve subliñar a intencionalidade de ligar este templo, a haxiografía de Santiago e a súa historia coa literatura do círculo carolinxio. Dos mitos tamén xorden grandes vínculos, tradicións e realidades universais –aínda que sexan fantasiosas–. Urraca e Reimundo, Condes da Galiza Deixando isto atrás, podemos sinalar que Reimundo e Urraca xa fican casados por 1093, cando ela debe contar cuns doce anos de idade e el dez máis. Esta data sérvenos de referencia pois por ese tempo Reimundo xa se di xenro de Afonso VI, e un par de anos máis tarde advirte ser –segundo consta nun par de documentos recollidos no Tombo A do ACS– señor de toda Galiza ("totius Gallecie senior et dominus") ou conde de toda ela ("Raimundus totius Gallecie consul"); porén, Urraca figura como "regina". Certo é que o borgoñón tamén se nomea "dux" ou duque nalgún diploma (á altura de 1099) e, dous antes do pasamento do seu sogro, ben emperador de toda Galiza ("domnus Raimundus, totius Gallecie imperator") ou ben príncipe deste reino ("consul dominus Raimundus, totius Gallecie princeps"). Nese ano de 1107, no que Reimundo falece polo mes de setembro, Urraca advirte que é infanta e señora do reino galego ou incluso emperatriz de toda Galiza ("totius Gallicie imperatrix"), malia que tras o óbito prematuro do seu cónxuxe apareza nalgúns diplomas como autorizada polo seu pai. Alén destes comentarios, vemos con claridade cales foron as intencións da parella antes do deceso de Afonso VI: suceder no trono imperial, aínda que tivesen que se desprender dalgunha coroa, como podía ser a galega. A afirmación anterior susténtase nun documento que, malia carecer de data e ser unha copia moderna, asegura tal intención por parte de Reimundo. No que atinxe á cronoloxía, Irene Ruiz Albi afirma que se debería considerar do ano 1105. E crémolo obvio pois xunto co conde galego fica tanto o seu fillo como Henrique de Portugal, o seu parente ("Raimundus comes ejusque filius et Hericus comes ejus familiaris"). Lémbrese que Afonso VII, sucesor de Urraca e Reimundo, nace en 1105 e nese documento, polo que se ve, dáse conta da súa presenza. Que un infante con só meses ou días de vida apareza en textos dos seus proxenitores non resulta para nada estraño, deste xeito anunciábase á sociedade que xa se conseguira sucesor ao trono. Isto volverase advertir tamén na diplomática de Fernando II e Afonso IX "O Sabio". Continuando co documento en cuestión sinálase que ambos condes, Reimundo e Henrique, trasladan a Hugo, abade de San Pedro de Cluny, un pacto de goberno para cando Afonso VI faleza. Este acordo fora reclamado polo eclesiástico e –segundo achegan María do Carme Pallares e Ermelindo Portela– queda formalizado en presenza de Dalmacio Geret, enviado do abade. Neste acordo secreto entre curmáns –en palabras de Richard A. Fletcher– tres eran as provisións: a primeira, que Henrique de Portugal había axudar a Reimundo a conseguir os tronos de Castela e León; a segunda, que entre ambos se repartirían o tesouro real de Toledo (un terzo para o portugués e os dous restantes para o galego); e a última, que Henrique disporía de determinados territorios de Reimundo (Toledo ou Galiza), mais sendo vasalo del: "Si ego comes Raymundus non possum tibi comiti dare Toletum ut promisi, dabo tibi Gallaeciam, tali pacto ut tu adjuves mihi acquirere totam terram de Leon et de Castella; et postquam inde dominus pacifice fuero, dabo tibi Gallaeciam, ut postquam eam tibi dederon, dimittas mihi terras de Leon et de Castella". Os tempos de Urraca Non sería difícil supor que tal acordo tivese lugar nunha zona hoxe fronteiriza entre os territorios portugués e galego. Reparemos no feito de que Reimundo e Urraca estivesen polas terras do Lérez en xaneiro de 1105 e que o infante nacerá, en Caldas de Reis, polo mes de marzo. En realidade, mercé das investigacións de Abel Estefânio (publicadas no Annuarium Sancti Iacobi), o día 16 de xaneiro o matrimonio e a infanta dona Sancha están a conceder unha importante dádiva ao mosteiro de San Xoán de Poio. Como dixemos, a Urraca pouco lle restaba para traer ao mundo un novo fillo e, sen dúbida, a casa real degoraba un varón para así perpetuar os dereitos sucesorios ao trono galego. De non acontecer deste xeito, todo apuntaba a que ía ser o infante Sancho o que subise ao trono. Urraca era filla de Afonso VI e, por conseguinte, sobriña do rei García da Galiza Este era fillo de Afonso VI e da princesa musulmá de nome Zaida, que logo de aceptar o cristianismo será chamada Sabela. Amais diso, tal candidato xa comezara a confirmar diplomas por 1103, de aí os maos agoiros para Urraca de non acadar un varón con saúde. Esta debe ser a causa pola que se lle outorga tan importante doazón ao citado cenobio que tiña baixo a súa advocación o propio San Xoán o Bautista. Os patrimonios concedidos esparexíanse polos arredores do Lérez, pero tamén polo Morrazo e O Salnés. Ademais de casais, entregábanse infraestruturas de salga e a propia Illa de Tambo. Presentes están distintas personalidades, nomeadamente o bispo Xelmírez e os seus análogos nas dioceses de Tui e Ourense; diversos condes, entre eles o de Traba e o de Monforte; cabaleiros, mordomos, cóengos, xuíces e abades. Raíña Galega por dous anos? Nado o meniño, e con tan só dous anos de idade, falece o seu proxenitor o 20 de setembro de 1107, polo que ante esta circunstancia, aquel pacto secreto non ten razón de ser. E iso que o monxe Dalmacio Geret volvera de Borgoña no verán dese ano, logo de avisar ao seu abade. Seguramente traería novas e consellos do propio Hugo de Cluny. Sexa con for, Urraca fica viúva e sen moitos apoios, advertida ademais de que non debería acordar novas nupcias se quixer subir ao trono. Morto o seu pai en 1109, fixo ouvidos xordos e contrae nupcias co aragonés Afonso "O Batallador", polo que o seu destino volve estar en suspense. O papa rexeita esa unión por razóns de consanguinidade, o clero francés oponse xa que pode perder privilexios acadados canda Reimundo de Borgoña, e a nobreza galega apresúrase para alzar a súa queixa. Certo é que Xelmírez busca que Afonso VII suceda nas coroas de Galiza, León e outras; e, pola contra os Traba, personalizan a independencia deste reino Atlántico coa coroa de Afonso Reimúndez. Ante estas circunstancias, non podemos afirmar con certeza se Urraca –malia ser "totius Gallicie imperatrix", segundo se define no Tombo Vello de Lugo– reinou Galiza durante os anos comprendidos entre 1107 e 1109. Quizais compartiu poder e título co seu fillo, ese que reclamaba a súa quenda por boca da nobreza galega.Malia isto, e xa non sendo raíña da Galiza –ofuscada coas súas empresas–, visita en varias ocasións a cidade de Compostela para convencer a Xelmírez. Moitas foron as dádivas que lle entrega e que fornecen de señoríos e patrimonios a mesa capitular de Santiago. Mais, non serían poucos os actos nos que a sociedade galega dese a súa máis rotunda opinión. Queremos lembrar neste intre aquel capítulo recollido na Historia Compostelá no que se ve unha urbe apostólica que estoupa diante de Urraca. Era o ano 1117, dende fóra da catedral clamaba a cidadanía para que a "condesa da Galiza" saíse da torre das campás, onde se refuxiaba tamén o bispo cos "seus seguidores e cabaleiros". O relato continúa así: "Cando a turba a veu saír, abalanzáronse sobre dela, collérona e botárona en terra nun lameiro, raptárona coma lobos e desgarraron os seus vestidos; co corpo espido dende o peito até abaixo e diante de todos ficou en terra durante moito tempo de xeito vergoñento. Tamén moitos quixeron lapidala e, entre eles, unha vella compostelá feriuna gravemente cunha pedra na meixela (...). Finalmente a raíña, cos cabelos desgreñados, o corpo espido e cuberta de lama, foxe e chega á mesma igrexa [Santa María da Corticela] na que se escondía o bispo". A que foi condesa da Galiza falece nove anos máis tarde en Palencia e os seus restos mortais irían parar ao Panteón Real de San Isidoro de León. Do seu mausoleo non quedaría ren.
PRAZA_15394
A lectura tópica, miope incluso, da catástrofe do Prestige tivo consecuencias inmediatas e que aínda persisten. Insistiuse moito en que a vertedura do Prestige afectaba economicamente. Ben, isto non é máis que unha das múltiples afectacións posibles e diría eu, a menos importante, porque é doadamente solucionable. Se partidos da oposición, movementos cidadáns pensan que iso é todo e que iso é o esencial, limítanse os danos a un pequeno feixe de persoas e colectivos e soluciónase untándoos con cartos
O décimo aniversario do Prestige parecía un boa desculpa para debutar en Praza Pública, non só pola importancia de tal evento a nivel ambiental, social e político senón tamén a nivel persoal, posto que, como lle ocorreu a moitas outras persoas, a implicación foi máis aló do aconsellable dende varios puntos de vista, particularmente o profesional, por non meternos xa noutras cuestións de carácter máis persoal. Mentres penso nisto vou lendo novas e algún artigo dos que estes días agroman nos medios de comunicación e decátome de que non hai moito que engadir. As cousas parecen a estas alturas extraordinariamente claras. Baste lembrar que Rajoy, cos seus "fíos de plastilina en estiramento vertical", preside o goberno de España. "Estiramento vertical" semella, a estas alturas, un ensaio da estulta linguaxe gobernamental, tan do gusto de tipos como Guindos (que tal débeda en estiramento vertical?). Non hai moito que contar dos responsables porque todos sabemos onde están, o que constata que a xustiza española padece dunha asimetría brutal, e unha xustiza asimétrica non é xustiza En definitiva, non hai moito que contar dos responsables porque todos sabemos onde están, o que constata que a xustiza española padece dunha asimetría brutal, e unha xustiza asimétrica non é xustiza. Se este comentario puidera parecer un pouco extemporáneo non hai máis que probar a limpar unha cuba de xurro nun río e que a Garda Civil pase por alí. "Maniatar a ciencia é facer desaparecer o cadáver do escenario do crime" Podemos contar algo dos efectos ambientais? Si, algo poderíamos contar pero a verdade é que pouco. Os sucesivos gobernos, incluíndo os de Zapatero, conseguiron minimizar e fragmentar a investigación básica sobre os efectos do Prestige no medio mariño. A ciencia é unha arma e había que desarmar a cidadanía. Por suposto que hai moitas e boas liñas de investigación e excelentes publicacións, claro está, pero a día de hoxe faltan moitas outras e falta unha síntese na que se aborden as consecuencias dende unha perspectiva multidisciplinar. Aquí queda a idea. Maniatar a ciencia é facer desaparecer o cadáver do escenario do crime. Ciencia e científicos quedaron relegados a un cuarto escuro. Ese cuarto escuro pon de manifesto que seguimos a ser un país de rosario e misa semanal, un país que inclúe horóscopos no seus xornais e no que os seus futbolistas miran ao ceo tras marcar un gol. Outro Prestige? Dubídoo, ata o máis fanático e curto responsable daquela catástrofe tomou boa nota do que poderíamos cualificar como a maior imbecilidade da historia moderna da navegación Moitas persoas e medios de comunicación pregúntanse se unha nova marea negra podería ser posible de novo. A pregunta está de máis. Por suposto que si, porque neste mesmo instante petroleiros navegan polo Atlántico como o levan facendo dende hai décadas e a costa galega segue a ser ese duro Atlántico inzado de perigos. Agora ben, outro Prestige? Dubídoo, ata o máis fanático e curto responsable daquela catástrofe tomou boa nota do que poderíamos cualificar como a maior imbecilidade da historia moderna da navegación: os barcos en perigo non se mandan ao "quinto pino". Así que isto, creo, xa o sabemos todos. Houbo, hai que lembralo, ata tres comisións sobre o tema, unha por cada parlamento aínda que no español se degradara a subcomisión. Alguén pode dicir algo sobre elas? Que concluíron? Serviron para algo? Creo que, quizais, a comisión do Parlamento Europeo si que tivo algunha repercusión en canto a lexislación futura pero as dos parlamentos galego e español? Alguén lembra xa algo? Tiro de aquí dúas conclusións: os parlamentarios de entón degradaron a función dos parlamentos, das súas propias casas que son as de todos e, en realidade, o Prestige como catástrofe ambiental impórtalles un pemento, mellor esquecer este desagradable episodio canto antes. Houbo, hai que lembralo, ata tres comisións sobre o tema, unha por cada parlamento aínda que no español se degradara a subcomisión. Alguén pode dicir algo sobre elas? Que concluíron? Serviron para algo? Trato de dirixir, logo, a mirada cara ao outro lado, ao lado dos que nos mobilizamos, protestamos, limpamos, esiximos. E parte do que me suxire esta mirada ven xa de lonxe e non é moi tranquilizadora. Pasou o día, pasou a romaría é a primeira impresión. Os problemas ambientais nin comezaron co Prestige nin remataron con el. Agora ben, unha catástrofe mediática que deixa imaxes tan impactantes fai reaccionar a moitas persoas que pasados uns meses esquecen todo e volven á súa vida habitual, a queimar petróleo polas estradas e rúas do mundo con completa indolencia. Parece claro que os que tiñamos unha clara implicación ambiental previa non soubemos, ou non puidemos, transmitir nada relevante sobre este evento, explicando que en realidade era a punta do iceberg do noso modelo enerxético e económico. Unha catástrofe mediática que deixa imaxes tan impactantes fai reaccionar a moitas persoas que pasados uns meses esquecen todo e volven á súa vida habitual, a queimar petróleo polas estradas e rúas do mundo con completa indolencia No eido político, unha mobilización como a que desencadeou o Prestige debera ter traído un reforzamento dos partidos que daquela estaban na oposición por simple contraste coa execrable conduta de quen ostentaba os gobernos galego e español. Non foi así, obviamente, por varios motivos. Por un lado non enfocar o problema de raíz: un problema ambiental derivado, como sinalo máis arriba, dun modelo económico e enerxético concreto tratado cunha sorprendente carencia de principios éticos. Tampouco se aproveitou para reforzar, precisamente, a función pública e o papel do Estado Tampouco se aproveitou para reforzar, precisamente, a función pública e o papel do Estado (calquera que sexa o modelo de este) no senso de separar as decisións técnicas das políticas. Por suposto que o Estado avanzou en materia de educación dende a transición, que dúbida cabe!, agora ben, as carencias que amosan os gobernantes con nulos coñecementos de carácter científico básico (refírome a ensino primario, non máis) son demoledores. Quizais poida parecer novamente esaxerado pero baste pensar como se abordan problemas ambientais cunha significativa dimensión científica, como o dos lumes nos montes, sen solución mentres a visión sexa simplista e acientífica. Que á sociedade non lle parecera significativa tal ignorancia só é concibible dende unha inopia intelectual similar. Os movementos sociais deben ser a vara que guíe a acción política, non ao revés, senón, pasa o que pasou. Ineficacia, perda de credibilidade e de apoios Tratar de controlar, ou mesmo impulsar, os movementos sociais dende os partidos políticos é lamentable, deshonesto e moi pouco intelixente, como se demostrou. Os movementos sociais deben ser a vara que guíe a acción política, non ao revés, senón, pasa o que pasou. Ineficacia, perda de credibilidade e de apoios. Non hai máis que lembrar que parte do movemento ecoloxista en Galicia deixou de apoiar a Nunca Máis pouco a pouco, meses despois de terse convertido nun dos fitos de mobilización cidadá máis espectaculares de Europa. E aquí chegamos a falar de movementos sociais que en vez de saír reforzados afrontaron a nova década nunha situación de debilidade extraordinaria pola falla de credibilidade que conseguiron tras a súa división. Esta división foi seguida, obviamente, uns anos máis tarde polo propio BNG, desconectado da cidadanía real, non da suposta, claro está. Máis aló de diferenzas ideolóxicas, as catástrofes fan agromar o mellor e o peor de persoas e organizacións, e neste caso agromaron personalismos sen liderado e intereses espurios. Máis aló de diferenzas ideolóxicas, as catástrofes fan agromar o mellor e o peor de persoas e organizacións, e neste caso agromaron personalismos sen liderado e intereses espurios A lectura tópica, miope incluso, da catástrofe do Prestige tivo consecuencias inmediatas e que aínda persisten. Insistiuse moito en que a vertedura do Prestige afectaba economicamente. Ben, isto non é máis que unha das múltiples afectacións posibles e diría eu, a menos importante, porque é doadamente solucionable. Se partidos da oposición, movementos cidadáns pensan que iso é todo e que iso é o esencial, limítanse os danos a un pequeno feixe de persoas e colectivos e soluciónase untándoos con cartos. E de paso, amósase que non hai alternativa nin se concibe. Si, pode que os mariñeiros, mariscadores, etc tiveran unha afectación económica pero e as afectacións múltiples de todos os demais? Así chegamos desmemoriados ao día de hoxe, dez anos despois, onde todo está moi claro pero nada mudou.
PRAZA_12289
O presunto líder da trama corrupta asegurou que a súa empresa, Laboratorios Nupel, patrocinou a festa do Arde Lucus e un programa de promoción da Muralla a cambio de favores urbanísticos nas obras dunha nave industrial. O alcalde de Lugo, que xa o denunciou por inxurias e calumnias, di "non saber que fixen" para ser imputado.
As declaracións xudiciais do presunto líder da trama Campeón, Jorge Dorribo, ante os xulgados de Lugo o 8 de agosto e o 13 de decembro de 2011. Estas semellan ser as motivacións que levan á xuíza instrutora do caso, Estela San José, a citar ao alcalde de Lugo, Xosé López Orozco, a declarar como imputado por suposta prevaricación o vindeiro día 23 no marco da investigación á suposta rede corrupta. O rexedor lugués, que se declara sorprendido pola noticia, ten xa presentada en Madrid unha demanda por inxurias e calumnias polas acusacións de Dorribo, reiteradas polo empresario ante o Tribunal Supremo. O propio Orozco confirmou este luns que fora citado por Estela San José nunha comparecencia ante os medios na que explica non saber se a imputación é "polas antigüidades -Dorribo foi copropietario dunha empresa dedicada ás mesmas-" ou polas "licenzas que se outorgaron" dende o Concello a Laboratorios Nupel. En todo caso, coida que é "unha boa oportunidade" para "explicarlle á xuíza que as licenzas cumpriron todos os requisitos", por ser "un acto regrado". Pero, que acusacións lanzou Dorribo contra o alcalde lugués? Esencialmente, unha, segundo a cal Orozco tería favorecido a Nupel no ámbito urbanístico a cambio de patrocinios para o Concello. Segundo consta no sumario do caso, ao que tivo acceso Praza Pública, a primeira mención ao actual presidente do PSdeG chega o 8 de agosto do pasado ano. Atendendo á acta da declaración voluntaria á que se someteu o suposto líder da trama, Dorribo "quere falar tamén do Concello de Lugo". Explica que "se comprometeu a patrocinar o Arde Lucus", a festa de recreación romana que celebra a cidade no mes de xuño. "O alcalde chamouno para ver se podían colaborar, que andaban mal de cartos", sinala a acta, na que tamén se recolle que Dorribo explica "que pagou o primeiro ano máis de 40.000 euros e o segundo, máis de 30.000". Sempre segundo a versión de Dorribo, tería patrocinado a festa porque as catro naves de Nupel "ocupan o 100% da parcela" e por iso non se podían comunicar entre si "segundo a lei urbanística" se nón se "retranqueaban". O empresario detalloulle á xuíza que "facer esa obra era tirar as catro naves e era moita pasta, polo que era máis doado patrocinar" e así "o Concello aplicáballes a lei de 2001, onde aínda non existía o do retranqueo". Neste contexto, o propietario de Nupel asegura que el mesmo "llo explicou ao alcalde e este lle dixo que non se preocupase, que xa se miraría" e "á semana seguinte a súa arquitecta, Gloria, foi falar co de Urbanismo e lle dixo que xa estaba arranxado". Dorribo asegurou que patrocinou as festas do Arde Lucus a cambio de poder realizar obras na súa nave, Orozco xa o denunciou por inxurias e calumnias Nunha segunda declaración, o 13 de decembro de 2011, Dorribo reitera as acusacións. Relata que a arquitecta municipal "lles dixo que ía ser difícil que lles permitisen a comunicación interior" das naves e "que coincide nun evento co alcalde e llo comenta, que lle dixo ao alcalde que non lle fixese tirar as naves e o alcalde lle dixo que non se preocupase, que a arquitecta falará con alguén e xa está". "Segundo Dorribo, "foi Gloria, non sabe canto tempo despois, e lle dixo que xa estaba arranxado porque lles puxeran unha lei anterior que si permitía salvar o problema". Se ben a lei urbanística á que alude na súa declaración transcende os termos municipais, os argumentos do empresario terían sido que pensaban en "marchar á Coruña" co negocio "pero que eles facía o Arde Lucus e outras cousas" e por iso o Concello os axudou, asegura. Os abondosos patrocinios de Nupel en Lugo Con independencia das súas motivacións, Nupel converteuse na década pasada nunha prolífica patrocinadora na cidade de Lugo, feito do que se gababa na súa propia memoria de actividades. Incorporada ao sumario, no apartado dedicado á responsabilidade social corporativa, a compañía aseguraba non poder "esquecer á cidade onde naceu e medrou como empresa" e por iso "participa e coopera de forma activa cos diferentes concellos, deputacións (sic), organizacións benéficas, institutos e colexios". Ademais, sinala a memoria, a colaboración esténdese a "eventos lúdicos, sociais e culturais da cidade, como o Arde Lucus, festa de ambientación romana que xa se converteu nunha referencia". En apenas tres anos, Nupel gastou máis de 2 millóns en patrocinios e publicidade en Lugo, dos que se gababa na presentación da empresa A consulta do propio sumario permite coñecer que, nunha época na que os logotipos de Nupel agromaban abondosamente por Lugo, o seu gasto en publicidade e patrocinios non era menor. Non en van, segundo o informe dos administradores concursais da empresa, datado en xaneiro de 2012, nos seus tres últimos anos de actividade dedicou 2,1 millóns de euros a "publicidade, propaganda e relacións públicas". Nese período, a administración concursal calcula que as achegas ao Arde Lucus foron de 41.260,80 euros. Non obstante, o propio Concello, ao ser consultado pola xuíza, detalla que a empresa colaborou coa festa romana nas súas edicións de 2007, 2009 e 2010, cunhas achegas en concepto de patrocinio de 53.000, 28.000 e 32.480 euros máis IVE. A única "contraprestación" incluída no convenio foi a inclusión do logotipo de Nupel na publicidade da festa. Segundo a documentación oficial do consistorio lugués, tamén incluída no sumario, a relación publicitaria con Nupel só inclúe un convenio máis, asinado no ano 2010 por 12.000 euros para a "organización e realización" dos actos e actividades do programa Lugo 10, co que o Concello conmemorou o décimo aniversario da declaración da Muralla como patrimonio da humanidade. Neste caso, a "contraprestación" foi tamén a inclusión dos logotipos na publicidade e a concesión do "título de embaixador da Muralla Romana" e un "agasallo institucional", que recibiu Dorribo no acto público que recolle a imaxe que acompaña esta información, xunto coa compañía Begano, que tamén patrocinou o evento.
NOS_36235
O presidente da Xunta afirma que a xustiza avalou a súa decisión mais esquece que as sentenzas do TSXG e do Supremo sinalan desviación de poder no proceder do seu goberno.
Após uns días da sentenza do Supremo que ratifica a ilegalidade da suspensión do concurso eólico ditada polo Tribunal Superior de Xustiza de Galiza (TSXG), o presidente da Xunta afirmou no Parlamento que "sen dúbida", volvería facelo. Feijóo pronunciouse nestes termos logo de que o portavoz do BNG, Francisco Jorquera, o interpelase en sesión plenaria ao respeito. "Qué opinión lle merece a sentenza?", preguntou o voceiro nacionalista lembrando que senllas sentenzas declaran ilegal a suspensión do concurso e mesmo apuntan a desviación de poder na que incorreu o daquela conselleiro de Industria, Javier Guerra, ao empregar a lexislación para un obxectivo distinto que atendía a intereses partidarios. Malia isto, Núñez Feijóo negou a maior e mesmo asegurou que existen "12 sentenzas" favorábeis á decisión adoptada polo seu goberno. O mandatario galego criticou o BNG a quen acusou de ter unha "obsesión". Porén, o Supremo non só desestima o recurso de casación presentado pola Xunta senón que aclara que o fai porque o Tribunal Superior de Xustiza de Galiza foi claro ao dar conta da ilegalidade cometida. Un feito que para o grupo parlamentar do Bloque supuxo unha decisión "sectaria" por parte do executivo de Feijóo. No número 151 do semanario en papel, que sairá do prelo esta cuarta feira (24 xullo) revisaremos as repercusións da sentenza ditada polo Supremo nunha reportaxe na que repasaremos o conflito legal xurdido após a suspensión do concurso eólico.
NOS_3059
Os días 20 e 21 de novembro desenvólvese, no espazo Normal da Universidade da Coruña (UdC), a V Xornada da Sección de Literatura Dramática. Artes escénicas e as súas literaturas ante crises e pandemias.
A V Xornada da Sección de Literatura Dramática. Artes escénicas e as súas literaturas ante crises e pandemias está organizada pola Asociación de Escritoras en Lingua Galega (AELG) e que nesta ocasión se ve na obriga de desenvolverse en formato virtual a través da canle de Youtube da asociación. Desde a organización explícase a necesidade de levar a cabo o evento, aínda que non poida ser presencial, porque "desde sempre, as artes vivas, especialmente o teatro e tamén a danza, utilizan o movemento, a emoción e, en moitos casos, a acción verbal, para reivindicar, apuntar ou interrogar a comunidade que congregan sobre aspectos fundamentais". As crises económica e sanitaria deste comezo do século XXI "estabeleceron unha orde de prioridades que adoita deixar en segundo plano necesidades básicas, que están na constitución do humano, como a realización cultural", recalcan. Mesas redondas e Festival Pezas de teatro do porvir Na xornada de mañá, de tarde, contarase coa presenza de Branca Novoneyra e AveLina Pérez e de Mercedes Queixas e Mercedes Rosón en cadansúa mesa redonda. Ao remate, aula maxistral co dramaturgo luso, Mickael de Oliveira. O sábado, o evento desenvolveranse durante todo o día, no III Festival "Pezas dun teatro do porvir, Galiza + Portugal. Procesos abertos de escrita dramática". Unha convocatoria aberta a sete proxectos, catro da Galiza e tres de Portugal, de dramaturxia de diversas modalidades escénicas, individuais ou colectivos, das que se achegará un fragmento que se transmitirá, tamén, en liña. Logo de cada interpretación haberá un breve relatorio, dun máximo de 15 minutos.
PRAZA_6679
Farta da nefasta actuación por parte da Consellería de Educación e da Xunta de Galicia, a ANPA do IES Vilar Ponte de Viveiro decidiu saír á rúa e visualizar ante a sociedade a situación que se vive no instituto
O dito é claro: "Non roías a man que che dá de comer". Pero… e se non che da de comer e por enriba che da labazadas? Farta da nefasta actuación por parte da Consellería de Educación e da Xunta de Galicia, a ANPA do IES Vilar Ponte de Viveiro decidiu saír á rúa e visualizar ante a sociedade a situación que se vive no instituto O pasado 2 de outubro, farta da nefasta actuación por parte da Consellería de Educación e da Xunta de Galicia, a ANPA do IES Vilar Ponte de Viveiro decidiu saír á rúa e visualizar ante a sociedade a situación que se vive no instituto. Por todas e todos é coñecida a política educativa desenvolvida polo Partido Popular: aproban un proxecto de lei defendido unicamente polo seu grupo parlamentario. Unha lei que, como moitas e moitos sabemos, incide na desvalorización do sistema educativo público que os nosos maiores loitaron por conseguir. Dotación económica para aqueles centros concertados que segregan ao alumnado por razóns de sexo, aulas cunha ratio moi elevada que dificulta a aprendizaxe do alumnado e o traballo do profesorado, discriminación do alumnado con necesidades específicas de apoio educativo por non dotaren de suficientes recursos os centros… son algúns dos problemas que agroman e que, por se fosen poucos, se ven agravados por seren acompañados polos recortes orzamentarios en Educación propios dunha política neoliberalista. Reclaman que a educación que se lle proporciona á mocidade de Viveiro se realice nas mellores condicións posibles e con profesorado especialista na materia que imparte A LOMCE, Lei Orgánica 8/2013, do 9 de decembro, para a MELLORA DA CALIDADE EDUCATIVA. Curioso é, cando menos, que se fale de MELLORA DA CALIDADE EDUCATIVA e que esta se trate de acadar facendo recortes orzamentarios e de profesorado, situación pola que as nais, pais, alumnado e comunidade educativa do IES Vilar Ponte se manifestou a pasada semana. Maniféstanse por defenderen principios de xustiza educativa para as súas fillas e os seus fillos. Reclaman que a educación que se lle proporciona á mocidade de Viveiro se realice nas mellores condicións posibles e con profesorado especialista na materia que imparte. Pídese, polo tanto, que se lles garanta a incorporación do profesorado necesario para dar unha resposta educativa adecuada á demanda do alumnado que ano si e ano tamén, vai incrementando a matrícula do Vilar Ponte. Dimiten por non teren o apoio da Administración nas súas reclamacións para contar co profesorado que lles corresponde Mais a loita non queda representada unicamente coa actuación das familias, senón que ven complementar a decisión tomada pola directiva do centro. Unha decisión digna de eloxio e respecto, xa que veñen de facer o que moitos dos "nosos" gobernantes non son quen de facer: presentar a súa dimisión. Dimiten por non teren o apoio da Administración nas súas reclamacións para contar co profesorado que lles corresponde. Lamentablemente, este feito non é un acontecemento illado, senón que se atopan numerosos exemplos ao longo de toda Galicia. Un deles ben preto de Viveiro, como é o caso das nosas veciñas e veciños do Valadouro. Ante isto, non cabe outra opción que defender o noso dereito universal a unha educación pública, xusta, inclusiva e de calidade porque só desta maneira se reproducirán estes valores na nosa sociedade futura.
NOS_32261
A droga chinesa Sinovac "é a máis segura de todas", afirma Dimas Covas, director do Instituto Butantan de Sao Paulo, que colabora nas probas deste fármaco coa biofarmacéutica Sinovac Biotech.
O ministro de Saúde do Reino Unido, Matt Hancock, considerou onte improbábel que a chamada vacina de Oxford contra a Covid-19 poida comezar a aplicarse nas próximas semanas, tal e como asegurou o domingo un periódico británico. Prepararse para a súa aplicación e contar realmente co produto "son dúas cousas distintas", asegurou o dirixente á cadea de televisión pública BBC, tras ser interrogado sobre a noticia difundida polo tabloide The Sun. Segundo o diario sensacionalista, os directivos dun dos principais hospitais de Londres recibiron instrucións de prepararse para recibir os primeiros lotes da vacina que desenvolven a Universidade de Oxford e a farmacéutica anglo-sueca AstraZeneca, tan axiña como a semana vindeira. En opinión de Hancock, malia que as probas coa candidata a vacina "están a progresar ben", aínda non se chegou a ese punto. "Queremos estar listos para o caso de que todo saia perfectamente, mais non creo que o podamos facer este ano", recalcou o ministro de Saúde. A vacina de Oxford, como é coñecida popularmente, encóntrase na fase III dos ensaios clínicos, a última antes de poder recibir o visto bo dos entes reguladores de saúde para a súa aplicación masiva entre a poboación xeral. Seguridade chinesa Por outra banda, a vacina chinesa CoronaVac resulta hoxe a máis segura contra a Covid-19, segundo Dimas Covas, director do Instituto Butantan de Sao Paulo, que colabora nas probas deste fármaco coa biofarmacéutica Sinovac Biotech. "É a vacina máis segura de todas as que se proban. Examinouse en máis de 70 mil voluntarios entre o Brasil e a China, 15.000 deles só no Brasil", declarou Covas á cadea de televisión americana CNN. Detallou que ademais dos exames clínicos, resulta vantaxoso para o xigante suramericano adoptar a CoronaVac pola similitude con outras producidas e distribuídas no país, onde se rexistran máis de 157 mil mortes polo patóxeno. "É unha tecnoloxía coñecida. Butantan domínaa e produce vacinas con ela", remarcou. A respecto da súa chegada ao Brasil, un dos países máis afectados, dixo que o programa depende da Axencia Nacional de Vixilancia Sanitaria. Do total de 46 millóns de doses acordadas con Sinovac, o instituto planea importar seis millóns. Covas di que se as xestións burocráticas van ben, Butantan pode producir a vacina entre finais de decembro e principios de xaneiro.
NOS_26138
A manifestación denunciou a "política de privatizacións" impulsada pola Consellaría de Sanidade.
Máis de 3.000 persoas, segundo cálculo da organización, manifestáronse en Vigo contra o desmantelamento do Meixoeiro e na defensa da sanidade pública. A mobilización foi convocada pola xunta de persoal do Chuvi e a plataforma SOS Meixoeiro e decorreu no entorno do centro médico. "O Meixoeiro querémolo enteiro", "Feijóo, bandido, "A privatización é corrupción", "Queremos un hospital e non unha sucursal", ou "Feijóo, atende, a sanidade non se vende" foron algúns dos lemas que se corearon na marcha. . Á cabeza da manifestación, unha faixa recollía o lema da protesta: "O Meixoeiro tamén existe". As manifestantes reclaman que O Meixoeiro se manteña como un hospital xeral programado para diferentes especialidades, para o que é necesario recuperar as camas fechadas e os recursos recortados. "A plena utilización do Meixoeiro é vital para o futuro da sanidade pública da nosa área sanitaria", rematan.
QUEPASA_393
Os edís contrarios piden á Provincial do PSdeG que se abra expediente a Carballido
Continúa moi quente a crise de goberno en Ponteceso, ata o punto de o sindicato de traballadores CSIF (o maioritario) e o presidente da Agrupación de Voluntarios de Protección Civil tamén se manifestan. E fano para criticar a actuación do alcalde, Lois Carballido. CISF valor acodir á Xustiza Ata o momento non se teñen pronunciado, pero ante a petición dos traballadores, o CSIF quere dar conta de que a gravación con cámara oculta dentro do despacho da alcaldía "xerou gran preocupación nos traballadores/as, dado que se descoñece si hai ou houbo cámaras ocultas, e en caso afirmativo, onde están colocadas, e si realizáronse grabaciones, quen dispón desas imaxes e con que finalidade". Os traballadores aseguran estar "valorando as posibilidades legais existentes, tendo en conta, que se está vulnerando a LPD, o dereito á información e intimidade dos traballadores/as e, en tal caso, proceder á defensa dos mesmos". Protección Civil: "Carballido traslada ás súas liortas a nosa Agrupación" Modesto Parga, que encabeza a Directva da Agrupación de Protección Civil de Ponteceso, quere dennunciar "a precariedade total actual da Agrupación ao serlle retirados polo Alcalde os vehículos destinados ás emerxencias e demais servicios". "Esta drástica medida do Alcalde, que imposibilita a labor prestada pola Agrupación ós veciños, máis que nunca precisa nestes momentos de repunte da pandemia, é debida a presenza de parte dos Concelleiros críticos con el na Directiva da Agrupación, extendendo ó problema no Concello directamente ós veciños". Parga lembra as máis de 5.000 horas de servizo que levan neste ano, en tempos de crise, dende a crise da auga de Corme, pasando polo confinamento. Parga agradece a colaboración de cada voluntario, agás do que tamén se define como voluntario Lois Carballido, "porque no primeiro operativo do Covid 19 ,acordado na xuntanza do Gabinete de Crisis el e mais a voluntaria Noelia Varela, non se presentaron a facer o servizo, demostrando que nada lle importaba a saúde dos veciños, só se escondían detrás da pantalla do ordenador con mascarilla, pero si buscando a foto para o día siguiente". Os edís cargan contra o PSOE Así mesmo, os edís contrarios ao alcalde lamentan que a Provincial do PSOE lles abrise expediente sen preocuparse da gravidade de gravar con cámara oculta dentro dunhas instalacións municipais. Por iso esperanque recollan a petición de incoación de expedientes disciplinarios contra Xosé Lois García Carballido. "Non todo vale", denuncian, "porque quizáis ante a gravidade do asunto e das acusacións, un despacho público polo que pasan traballadoras e traballadores, veciños e veciñas, o partido buscaría saber quen pon as cámaras a gravar nas dependencias municipais e quen pasa eses vídeos a este xornal... quizais un partido con máis de 140 anos de historia no que creíamos atopar valores como transparencia, igualdade e respeto…" Lamentan que a Provincial nin sequera pregunte a súa versión. Novas da crise do #PSOEPonteceso 30-10-2020: Estrutura de oportunidade política en Ponteceso?. 29-10-2020: Os edís chantaxeados de Ponteceso queréllanse contra o alcalde e contra La Voz de Galicia . 27-10-2020: Carballido cambia a Xunta de Goberno e a Provincia Socialista abre expedientes aos 3 edís gravados con cámara oculta. 26-10-2020: Marco Varela: "Vergonza". 25-10- 2020: Chantaxe ou montaxe?. 23-10-2020: O PP de Ponteceso espera que os 6 concelleiros socialistas pasen ao grupo de non-adscritos para falar da moción de censura. 05-10-2020: 6 edís do goberno municipal de Ponteceso piden, por escrito, a dimisión do seu alcalde. 02-10-2020: A concelleira Raquel Fondo critica que o alcalde pontecesán se lembre tan tarde do seu grupo de goberno. 30-09-2020: 6 dos 7 edís socialistas do grupo de goberno de Ponteceso pídenlle ao seu alcalde que dimita. 29-09-2020: O alcalde de Ponteceso fica só ante a sombra dunha moción de censura. 28-09-2020: Os edís socialistas de Ponteceso critican que o alcalde está levando ao concello "á ruína". 01-08-2020: Os edís socialistas a Carballido: "A súa prioridade é máis económica que vocacional". 01-08-2020:Carlos Penedo a Carballido: "Está en politica por outros intereses que non son os intereses da veciñanza". 01-08-2020: Marco Varela a Carballido: "Non por estar no goberno es un Dios". 31-07-2020: Daniel Garcia Cotelo: "O de Carballido é a crónica dunha morte anunciada". 30-07-2020: Unha sentenza corrixe por fin a situación dos empregados do GES de Ponteceso. 29-07-2020: Carballido renuncia á súa minguada dedicación e pide o reingreso no Instituto. 28-07-2020: Mar de fondo nos grupos socialistas de Muxía e Ponteceso. 20-06-2020: 3 edís socialistas apoian a Faustino Lema, cesado "unilateralmente" polo alcalde por "opinar priorizando o interese dos veciñ@s". 14-06-2020: Faustino Santiago explica o seu cese como edil pontecesán: "Non é falta de confianza, é abuso de poder do alcalde". 28-05-2020: Carballido bota outro membro da súa corporación. 2019: Socialistas de Ponteceso critican ao alcalde 2019: Militantes socialistas de Ponteceso critican o incumprimento o procedemento na elaboración da lista.
PRAZA_6777
A Consellería de Francisco Conde achega fondos a cinco empresas editoras de diarios impresos para difundir a actividade do seu departamento. Este xeito de financiar os medios, criticado polo Consello de Contas e diversos colectivos profesionais, é unha constante en Galicia dende os anos 80.
Menos que o pasado ano, pero unha cantidade substancial. O pasado 12 de xuño a Consellería de Economía e Industria estampou a sinatura en cinco acordos con outras tantas empresas editoras de diarios impresos de Galicia. Tratábase de senllos convenios polos que estas compañías se comprometían a publicar nos seus xornais información oficial deste departamento do Goberno galego durante un período determinado de tempo. A cambio desta publicación, o departamento que dirixe Francisco Conde achégalles un montante económico inferior ao dunha operación semellante coñecida hai xusto un ano, que ascendía a 600.000 euros, pero, así e todo, aínda está por riba dos 200.000. Foron, nomeadamente, 229.623,25 euros os achegados por Industria a estas empresas para información pagada presentada cun formato semellante ou mesmo idéntico ao das pezas xornalísticas habituais. Nos cinco casos as editoras asumen formalmente o compromiso de "difusión de contidos de interese para a sociedade galega sobre actuacións relacionadas co ámbito competencial da Consellería. Neste reparto a cabeceira máis beneficiada pola achega pública é La Voz de Galicia, con 110.774 euros. A continuación, con practicamente a metade, sitúase Faro de Vigo, ao que lle corresponderon nesta asignación 59.436,75 euros. Xusto despois está El Progreso, que recibe nesta ocasión 26.117,25 euros. Pechan a lista La Región de Ourense, cun convenio de 17.848 euros, e La Capital, empresa editora de El Ideal Gallego, con 15.447,25 euros. Este xeito de repartir os fondos entre a prensa é unha constante no Goberno galego dende os anos 80 Este xeito de repartir fondos entre a prensa é unha constante no Goberno galego dende os anos 80, cando os primeiros gobernos autonómicos importaron unha práctica que xa era realizada en Euskadi polos Executivos do PNV. Este modelo de financiamento expandiuse e asentouse durante os gobernos de Manuel Fraga e continuou sen variacións durante os seguintes gabinetes, o do bipartito PSdeG-BNG e o de Alberto Núñez Feijóo. Estes dous últimos gobernos coinciden, ademais, en que prometeron a aprobación dunha lei de publicidade institucional que regulase este tipo de prácticas sen que, polo momento, vise a luz. Esa lei, precisamente, foi prometida polo propio Feijóo por última vez no debate de política xeral de 2013, se ben aínda non se aprobou oficialmente trámite ningún. A normativa de publicidade institucional é unha reivindicación histórica de colectivos profesionais como o Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia, que vén reclamando ademais que os subsidios á prensa estean ligados a factores como o emprego de calidade ou o uso da lingua galega e non aos contidos da información. Asemade, o Consello de Contas censurou en numerosas ocasións este xeito de financiar a prensa.
PRAZA_8137
A Plataforma pola Auditoría Cidadá da Débeda mobilízase contra o vindeiro cumio europeo con diversos actos no país e contra unha débeda pública "que ten as súas orixes na propia UE".
A Plataforma pola Auditoría Cidadá da Débeda da Galiza (PACD-Galiza) mobilízase esta semana ante a celebración dun novo cumio europeo que, unha vez máis, volverá centrar os seus esforzos en "recuperar a confianza dos mercados". O nodo galego deste colectivo estatal, xurdido oficialmente hai dous meses, pretende analizar e desenmascarar a débeda dos estados á que continuamente aluden os gobernantes. Esa débeda pública que marca as pautas das administracións e que, como denuncian, "ten unha das súas orixes na propia Unión Europea, que desde a firma do Tratado de Maastricht, obriga aos estados a se financiar a través dos bancos privados, coa usura que iso supón". "A débeda pública ten orixe na UE e na obriga aos estados a se financiar a través de bancos privados" Así, xa o vindeiro xoves 14, a PACD-Galiza levará a cabo varios actos informativo-reivindicativos na Coruña, Lugo e Ourense onde se explicará a orixe da débeda e a perda de soberanía tanto dos estados como a cidadanía nesta crise económica. "É unha Europa que dá continuos pasos afastándose cada vez máis da democracia e a soberanía dos pobos, con novos e escuros tratados coma o MEDE (Mecanismo de Estabilidade Financieira), explica o colectivo, que culpa precisamente a estes mercados que Europa pretende calmar de ser "os causantes desta situación de extremas dificultades que estamos a vivir". "A débeda pública que nos atribúen era anteriormente débeda privada na súa maioría, fundamentalmente da banca e das grandes empresas, pero foise facendo unha socialización de perdas que a converteu en pública, co rescate á propia banca como máximo expoñente", engaden desde a plataforma, que denuncia que a cidadanía "está coa soga ao pescozo, cunha débeda que ten prioridade absoluta para o seu pagamento e grazas á reforma constitucional asinada polo PP e polo PSOE, pero alentada pola troika". "É ese pago da débeda o que ocasiona todos os recortes que estamos a sufrir, e que se utiliza de excusa para forzar as privatizacións progresivamente, para continuar ese trasvase de riqueza dende a poboación ao poder financieiro", engade a PACD, que cre que a débeda "está na raíz de todas as agresións que sofre o pobo". "Hai base legal para considerar, polo menos unha parte desa débeda, ilexítima e para rexeitar o seu pagamento" Do mesmo xeito, e ao igual que explicarán nos diversos actos convocados para esta semana, esta débeda "ten base legal para poder considerarse, polo menos en parte, ilexítima e, xa que logo, rexeitar o seu pagamento". É por iso polo que xorden en moitos lugares de Europa colectivos que pretenden impulsar, ao igual que fai a PACD, ,unha auditoría desde a propia cidadanía "para determinar que parte da débeda é ilexítiima e poder así rexeitala". "Todo isto debe ir acompañado dunha depuración de responsabilidades e dun empoderamento da poboación que modifique as estruturas de fondo da sociedade que foron as que nos trouxeron ata aquí", reivindican, tras chamar "a toda persoa individual e a todos os colectivos en loita" a que participen neste proceso de auditoria. A PACD-Galiza fará a súa presentación na Coruña o vindeiro sábado 16 Así, o xoves 14 desde as 19 horas, na Coruña, haberá un punto informativo-reivindicativo onde se repartirán panfletos e se informará con detalle do que significa a auditoría cidadá. Unha hora máis tarde, pero en Lugo, na horta do Seminario, tamén se instalará un punto informativo onde se despregarán diversas faixas e se proxectarán as manifestacións contra a débeda ilexítima acontecidas en Bruxelas. Por outra banda, desde as 19 horas, en Ourense, a PACD fará un percorrido por diversos puntos da cidade cunha performance (Adoración da Santa Débeda) e actividades de denuncia que finalizarán coa lectura dun manifesto. Xa o sábado 16, na Coruña, o salón de Sargadelos da Rúa Real acollerá un cinefórum onde se fará a presentación da plataforma e onde se explicará con detalle o problema da débeda derivado do Tratado de Maastricht.
PRAZA_19581
A Deputación da Coruña presentou as conclusións do programa Suprime o Control de loita contra a violencia machista, que desenvolveu en 14 concellos e con máis de 600 mozos e mozas de centros de ensino da provincia. Falamos con Ánxela Franco, responsable da área de Igualdade. O Teatro Colón escoita as críticas e suspende o espectáculo de Jorge Cremades
O Teatro Colón escoita as críticas e suspende o espectáculo de Jorge Cremades A Deputación da Coruña ten en marcha un programa continuado de prevención e eliminación da violencia machista en centros de ensino -Suprime o control- que dende o mes de setembro traballou con 600 mozos e mozas de 3º e 4º da ESO de 14 concellos das comarcas de Arzúa, Bergantiños, Ordes, Santiago e O Sar. O programa inclúe a realización de enquisas para coñecer a percepción do machismo nestas idades e as actitudes que rapaces e rapazas manteñen ante el e ante as relacións afectivas e persoais. Ademais, inclúe o concurso Instagram sen machismo?, un certame de microrrelatos e unha asesoría Whatsapp, ademais de novas sesións educativas e unha guía de materiais e recursos educativos para que os centros de ensino continúen a traballar nas aulas. "Consideran que a violencia de xénero é só a agresión física e non a relacionan coa súa contorna máis próxima" A responsable da área de Igualdade e Servizos Sociais da Deputación, Ánxela Franco, presentou o balance da primeira etapa do programa, alertando de que unha das conclusións á que se chegou despois de traballar durante meses con este amplo grupo de mozos e mozas é que "consideran que a violencia de xénero é só a agresión física, que é algo que só se dá entre os adultos e ademais non a relacionan coa súa contorna máis próxima. Así mesmo, percíbena como unha cuestión que só afecta aos adultos e identifican os ciumes e o control como propio do amor romántico". "Teñen, igualmente, problemas para identificar contidos sexistas dos medios de comunicación, o cine ou a música, ou para considerar algo estraño que nas seccións de deportes só se fale dos deportistas masculinos", destaca como unha das conclusións que se poden tirar da enquisa realizada, cuxos resultados se publicarán nas vindeiras semanas e que, entre outros datos, amosa que mentres que 9 de cada 10 rapazas (o 91,5%) rexeitan a idea de que estar namorado ou namorada implique compracer en todo á súa parella, só 6 de cada 10 rapaces (o 59,1%) mostran a súa oposición a esta idea de compracencia. "Tentamos que perciban que os micromachismos son o caldo de cultivo no que crecen e se desenvolven as outras violencias, que ao final desembocan na violencia física" "Tentamos que perciban que os micromachismos son o caldo de cultivo no que crecen e se desenvolven as outras violencias, que ao final desembocan na violencia física. E que comprendan que limitar a independencia de cada persoa, o control, tamén é violencia. Teñen que aprender a recoñecela, porque doutro xeito pasa totalmente desapercibida", destaca Ánxela Franco. "Teñen que aprender a ver que hai unha grande desigualdade que remata en que o que se cre máis forte -normalmente o home- actúa limitando a muller ata rematar en comportamentos violentos", engade. As novas tecnoloxías son un espazo de vital importancia á hora de detectar e combater os comportamentos machistas e por iso mesmo xogan un papel fundamental neste programa. "As familias teñen que detectar que nestas ferramentas se producen comportamentos de vixilancia e de violencia indirecta. As familias e os mestres deben ter coñecementos e estar próximos para poder detectar cando un neno ou nena pode ser acosado ou acosador", sinala. Ánxela Franco destaca como unha das potencialidades de Suprime o Control que "o programa está feito a medida de cada centro e de cada grupo de rapaces e rapazas" grazas ao traballo previo de diagnóstico que se leva a cabo en cada lugar. "Previamente facemos unhas enquisas e afondamos no coñecemento de cada centro. O que non podes facer é crear un prototipo xeral, porque un centro de ensino da cidade é moi diferente a un da zona rural. Nós imos ao específico, cremos que iso lle dá presenza e corpo real a aquilo sobre o que estás traballando", di. "A transformación parte da formación. Se con 14 ou 16 anos somos quen de facelos conscientes dos perigos que teñen diante, nuns anos verase o resultado deste esforzo" "En cada lugar o programa deixa uns resultados e un material para seguir traballando. Queremos deixar unha base sementada. Traballamos para que a sociedade recolla os froitos disto. Non é algo moi lucido, non dá grande titulares, pero estamos educando para transformar", salienta."Xa non podemos falar só de preocupación diante dun terrorismo de tal calibre, é necesario actuar niso estamos, nunha idade fundamental para construír un mundo máis igualitario", di. E conclúe: "A transformación parte da formación. Se con 14 ou 16 anos somos quen de facelos conscientes dos perigos que teñen diante, nuns anos verase o resultado deste esforzo".
PRAZA_1846
O lehendakari e o PNV afástanse das vías rupturistas e defenden un acordo previo entre partidos que defina a nova relación entre País Vasco e España. Os peneuvistas céntranse na bilateralidade, en contraposición coa aposta do nacionalismo catalán
"Eu, se fose Artur Mas, miraría ben antes de convocar unhas eleccións en clave plebiscitaria". Desta maneira expresábase un destacado dirixente do PNV inmediatamente despois de coñecerse os resultados nas urnas das eleccións municipais do pasado mes de maio. Aínda que publicamente tanto o partido que lidera Andoni Ortuzar como o lehendakari, Íñigo Urkullu, mantiveron un escrupuloso respecto polo proceso catalán, o certo é que tamén remarcaron en todo este tempo que Euskadi ten a súa propia vía que, inicialmente, pasa por unha reforma en profundidade do actual Estatuto de Gernika pactado primeiro entre os partidos na Cámara vasca. O PNV vive o seu momento político máis doce e a súa estratexia e abandonar calquera présa no recoñecemento de Euskadi como suxeito político O PNV, un partido institucional e de poder, está a vivir o seu momento político máis doce nestes momentos. Mentres os soberanistas cataláns de CiU han ir cedendo o control de parte das institucións logo das últimas eleccións e os converxentes de Mas pisaron o acelerador independentista, a estratexia dos peneuvistas pasa por abandonar calquera présa no proceso de recoñecemento de Euskadi como suxeito político. E electoralmente, isto que algúns bautizaron como o 'seny vasco', viuse premiado nas urnas. Os peneuvistas volveron ao nivel de control institucional anterior á escisión do partido en 1986. Mesmo máis, porque participar na coalición Geroa Bai permitiulles estar no Goberno do cambio en Navarra de Uxue Barkos -o até o de agora líder do PNV na Comunidade foral, Manu Ayerdi, é o home forte do novo Executivo- malia que nas últimas décadas o peso político dos peneuvistas en Navarra foi practicamente testemuñal e a bandeira soberanista ondeábaa a esquerda abertzale. No País Vasco, os de Ortuzar ampliaron o seu control institucional: gobernan no Executivo vasco, nas tres deputacións e nas tres capitais, ademais de en boa parte dos principais municipios. As perspectivas electorais para as eleccións xerais tamén son boas: o último barómetro do CIS reflicte un crecemento moi significativo dos peneuvistas no Congreso dos Deputados, que case duplicarían a súa representación, desprazando ademais o seu adversario no campo nacionalista, Amaiur: pasaría do 0,7% da enquisa de abril ao 1,3% desta sondaxe de xullo. Historicamente, a conexión do PNV co nacionalismo catalán foi con Unió, que non comparte a estratexia rupturista de Mas Hai un dato que se tende a esquecer na relación entre o PNV e CIU. En realidade, a conexión co nacionalismo catalán dos peneuvistas historicamente foi con Unió e co seu líder, Josep Antoni Duran i Lleida, xusto a formación da extinta federación nacionalista que non comparte a estratexia rupturista de Mais e que defendeu a virtualidade dunha terceira vía, afastada de declaracións unilaterais de independencia en Cataluña. Con todos estes datos enriba da mesa, nin Urkullu nin Ortuzar están polo labor de se meter en aventuras soberanistas, unha estratexia que xa ensaiaron na etapa do lehendakari Juan José Ibarretxe e que acabou co PNV fóra de Ajuria Enea e con Patxi López como lehendakari co apoio dos populares. Ademais, outro dato moi significativo que diferencia o proceso catalán do que se está seguindo en Euskadi é que non hai unha presión social e cidadá en favor da independencia. De feito, todas as enquisas revelan un retroceso do independentismo vasco, que perdeu nun ano cinco puntos, reducindo a un 25% os partidarios da independencia. No espello vasco, ese movemento que en Cataluña o representou con éxito a Asemblea Nacional Catalá e Carme Forcadell, sería Gure Esku Dago. E na súa última mobilización, o pasado 21 de xuño, perdeu pulo fronte á do ano anterior e non logrou encher os estadios vascos en favor do dereito a decidir. Quere dicir todo isto que o futuro inquilino da Moncloa non deberá atender a pulsión soberanista latente tamén en Euskadi? En ningún caso. Ao próximo presidente do Goberno español tamén lle espera a reivindicación nacional vasca e deberá xestionar as posibilidades de encaixe que se abren ante a futura reforma da Constitución en clave federal, que defende Pedro Sáchez. Expresouno Andoni Ortuzar no 120º aniversario do partido, celebrado co boato que a ocasión reclamaba aos pés da nova árbore de Gernika, o pasado 19 de xullo. Os peneuvistas queren influír nese novo contexto político de modificación da Carta Magna para que se recoñeza "o noso feito nacional" a través dun pacto entre iguais. Pero sen forzar a máquina. Sen estridencias. De feito, o PNV, en plena presión dun posible sorpasso por parte da esquerda abertzale que nunca condenou a ETA, incluíu no seu programa para as eleccións de 2012 unha consulta en 2015. Algo que non se vai a producir e que o líder de EH Bildu, Hasier Arraiz, lembra sempre que pode para pór en evidencia a estratexia contemporizadora dos de Ortuzar. O PNV busca a bilateralidade e o recoñecemento do pobo vasco como "suxeito político con ámbitos distintos de decisión", en Euskadi, Navarra e País Vasco francés Agora o PNV está forte electoralmente, ten un pacto cos socialistas e ocupa todo o poder institucional. E nese contexto, a palabra crave será cada vez máis a bilateralidade. Algo que permitiría -ese é o anceio peneuvista, incluído no decálogo do xuramento realizado no acto de Gernika- o recoñecemento da colectividade vasca "como nación, de ser dona do seu propio destino. Un suxeito político con ámbitos de distintos de decisión", en alusión ás diferentes realidades administrativas existentes: País Vasco, Navarra e o País Vasco francés. Os socialistas vascos xa marcaron tamén os seus ritmos: prefiren abordar a reforma constitucional primeiro e, despois, entrar a modificar "en profundidade" o Estatuto de Gernika. Idoia Mendia, a líder do PSE-EE, advertiu que hai percorrido para actualizar o status vasco, pero non para incluír o dereito a decidir, algo inviable "porque non existe", precisou nunha entrevista antes de verán. Profundar o autogoberno, recoñecemento de Euskadi como nación desde un punto de vista cultural, blindaxe de competencias, si. "Nesas cuestións pode haber un punto de encontro cos nacionalistas. No marco desa Constitución federal, trasladeille ao PNV que eles debían participar e mollarse nesa reforma", sostén Mendia. Socialistas e peneuvistas parecen converxer nun calendario que pasa polo cambio na Moncloa e a consecución dun acordo amplo en Euskadi sobre o seu novo status e o encaixe na reforma da Constitución. Logo do parón estival e o que poida deparar o 27-S, ambos os dous partidos -socios nas principais institucións vascas- deberán decidir que facer no relatorio de autogoberno do Parlamento vasco e como encarar a segunda fase. O lehendakari busca un acordo transversal; os socialistas, o posible encaixe de Euskadi na realidade que xurda da reforma da Constitución en clave federal. De novo desde o acordo, sen que nada rinche demasiado.
NOS_30245
O noso país sitúase 11 puntos por riba da media estatal no sobresemento de denuncias por violencia machista. O 37,4% das ordes de protección son rexeitadas.
Após o asasinato machista en Dénia, o feminicidio número 12 no que vai de ano no Estado español e o segundo en menos de 7 días; a imprensa hexemónica salienta que a muller convivía co seu presunto asasino --á espera de confirmación xudicial-- malia posuír unha orde de afastamento. Unha medida de protección cautelar coa que non contaba, por outra banda, Isabel Fuentes, a muller asasinada no hospital público de Ourense o 8 de maio. Malia as sospeitas da Garda Civil non lle foi garantida unha vixianza o que permitiu a Aniceto R. acoitelala na cama onde se recuperaba dunha agresión cometida, supostamente, pola mesma persoa un mes antes. O foco mediático, gobernamental e político céntrase na maior parte dos casos --nas campañas institucionais e nas declaracións públicas-- no feito de se teren presentado ou non denuncias por violencia machista. E, como no feminicidio de Dénia, téndese a responsabilizar as mulleres da súa retirada ou do incumprimento das medidas xudiciais adoptadas. "Malia que el tiña unha orde de afastamento, vivían xuntos de maneira consentida". "Ambos os dous vivían xuntos de maneira voluntaria". Son algunhas das frases recollidas na imprensa española a respeito do asasinato machista de Alacant. Porén, as cifras sinalan que o percorrido das denuncias non sempre resulta na abertura dun proceso xudicial nen na adopción de medidas de protección. Aliás, o número de feminicidios --asasinatos por razón de xénero-- nos que as mulleres denunciaran e/ou contaban con ordes de protección evidencian que as valoracións do nivel de risco non se axustan á realidade nen impiden os crimes. Galiza, o segundo territorio con maior índice de sobresemento Segundo o Observatorio de violencia de xénero do Consello Xeral do Poder Xudicial, no noso país foron presentadas en 2014 un total de 5.209 denuncias e solicitadas 1.327 ordes de protección das que o 62,47% (829) foron aprobadas e 497, o 37,45%, denegadas. (Premer para despregar a gráfica. Infografía Silvia Cancela) A maior parte das medidas de protección adoptadas xudicialmente foron de carácter penal e baseáronse en ordes de afastamento, prohibicións de comunicación e de volta ao lugar do delito. Así as cousas, a grande maioría dos procedementos xudiciais incoados por violencia machista rematan sen seren procesados o que sitúa a Galiza como o segundo territorio do Estado español (por detrás de Nafarroa) onde maior taxa de sobresemento (54%) se rexistra. No concreto, a principal forma de terminación dos procedementos son por sobresemento provisional (52%) ao "non resultar xustificada a perpetración do delito", apuntan desde o Consello Xeral do Poder Xudicial. Un feito que acende as alarmas ao supor onde puntos máis que a media estatal. As razóns que argüen @s profesionais apuntan directamente ao "relato" dos feitos que realizan as denunciantes "que non é o suficientemente preciso", chegou a sinalar o fiscal xefe da área de Compostela, Mario Piñeiro, en declaracións á axencia de noticias Europa Press. Aliás, os baremos empregados para clasificar o grao de risco que atinxe as denunciantes evidencia fallos. Un feito que salientan as propias cifras. Neste senso, 15 das mulleres asasinadas no Estado español antes do 1 de decembro de 2014 denunciaran. Os seus casos foran considerados de "risco baixo ou nulo" pola policía. As cifras e a gráfica que acompañan esta información foron publicadas nunha reportaxe a dupla páxina publicada no número 140 do semanario en papel baixo o título A 'carreira de obstáculos' das mulleres que denuncian. Podes adquirilo na nosa loxa en versión PDF.
NOS_52181
A Plataforma Pola Defensa da Ría de Pontevedra entende que as declaracións do presidente da Xunta alusivas a esta empresa no seu discurso de investidura "rozan o ridículo absoluto". O presidente do colectivo, Antón Masa, di que os datos de emprego aportados non son reais.
A Plataforma Pola Defensa da Ría (APDR), un colectivo que naceu para loitar pola protección do estuario de Pontevedra ante a ameaza medioambiental da compañía Ence, lamentou esta quinta feira que o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feixoo, empregara no seu discurso do debate de investidura no Parlamento unha referencia a esa empresa. Desde o punto de vista da entidade, Feixoo "segue a representar os intereces de Ence" nesta Cámara. Así o mantivo o presidente da APDR, Antón Masa, que sinalou que ninguén pode quedar indiferente. "Estamos afeitos a escoitar barbaridades por parte do PP -e do propio Feixoo- na súa impresentábel defensa desta empresa", comentou. Neste sentido, aludiu a que o grupo está "condenado por delito ecolóxico" e "que segue incumprindo a lexislación en materia de vertidos á ría e coas emisións á atmosfera". Masa incluso falou da ocupación "de forma ilegal dun espazo na ría de Pontevedra", polo que desde o seu punto de vista "as declaracións rozan o absoluto ridículo". Uns números en dúbida "Fala de que da traballo a 5.000 familias directamente e a 80.000 que viven da madeira, sen aportar ningunha referencia que poida xustificar esas esaxeradas cifras", subliñou o representante. Desde a APDR lembra que "nin sequera Ence chega a falar de cifras tan elevadas". Por el contrario, quéixase de que a compañía supuxo parar un desenvolvemento máis axeitado e sostíbel da economía comarcal e galega pola "destrucción" do marisqueo, a afección ao turismo e a "explotación dos nosos montes". "Resulta inadmisíbel que o presidente da Xunta ignore a realidade que rodea á empresa, que pasa hoxe pola ilegalidade de permanecer no seu emprazamento actual", subliñou Masa, que insistiu na mudanza da ubicación. "Evidentemente, coa lei n aman, Ence non pode beneficiarse de ninguna prórroga" e, o organismo, está convencido de que Feixoo é consciente diso.
PRAZA_12092
Cesáreo Sánchez amosa a súa estrañeza por non teren sido convidados a participar, mentres que outros autores elevan as críticas.
Os escritores e escritoras galegas denuncian a súa marxinación dos actos organizados pola Xunta para conmemorar os cen anos do nacemento de Celso Emilio Ferreiro. Os actos institucionais, que foron presentados a semana pasada, contan coa colaboración do Consello da Cultura Galega, da Real Academia Galega, do Concello de Celanova, da Fundación Curros Enríquez, do Centro PEN de Galicia, da Fundación Cidade da Cultura, e da Fundación Celso Emilio Ferreiro, mais non da asociación que agrupa os autores en lingua galega, a AELG, que non foi convidada a participar. Hai uns días Ramón Nicolás amosaba a súa sorpresa no seu Caderno da Crítica, e a seguir Mercedes Queixas, secretaria xeral da asociación, víase obrigada a aclarar que "se a AELG tivese sido convidada estaría, sempre no exercicio das súas responsabilidades. Con todo, a AELG ten no seu programa para este ano apostar pola difusión e lectura da obra ferreiriana, unha das máis importantes cernas literarias que axudan a interpretar claves centrais da nosa máis recente historia". Este xoves foi outro crítico e autor, Alfredo Ferreiro, o que no seu blog denunciaba a exclusión da AELG, sinalando que "esta actitude institucional dá a entender que o goberno actual non ten ningún respecto polas institucións culturais que manan do pobo", engadindo que "desde a Xunta son preferidas, ao meu ver, accións que máis se asemellan a un novo feudalismo, ou se cadra á cara lavada dun caciquismo que nunca deixamos de padecer". O presidente da AELG, Cesáreo Sánchez, afirmou que "lamentamos que non se nos fixera partícipes desta campaña, porque nós temos intención de colaborar coa Consellaría nas celebracións deste ano", e explicou que semanas atrás lle propuxeron a edición dunha obra de análise sobre a obra de Celso Emilio Ferreiro, unha propostas da que aínda non obtiveron resposta. Cesáreo Sánchez dixo que, "dado que houbo unha boa colaboración co anterior conselleiro, agardamos que esta colaboración se manteña, por iso nos estrañou tanto isto". Páxina da Asociación de Escritores en Lingua Galega Páxina dos actos de homenaxe a Celso Emilio Ferreiro neste 2012
PRAZA_2927
O novo balance do INE acredita que no último ano completo só Castilla-La Mancha medrou menos que Galicia. A renda dispoñible nos fogares galegos cae 77 euros e mantense por baixo da media estatal.
"Galicia anticipouse" e por iso vai ser "das primeiras" en saír da crise. Este foi o eixo argumental do Goberno galego dende que, en 2009, o gabinete de Alberto Núñez Feijóo arrivou á Xunta e izou en San Caetano a bandeira da "austeridade". Cumpría pasar a tesoira antes ca ninguén para, chegado o momento, volver medrar antes ca ninguén e facelo máis que o resto dos territorios do Estado, aproveitando a ocasión para converxer con Europa. Media década despois, unha observación máis repousada dos datos ratifica, novamente, que a economía galega tardou un chisco máis que a da contorna en comezar a decrecer pero, cando o fixo, caeu máis e agora afronta a recuperación con máis lentitude. No último ano completo só Castilla-La Mancha medrou menos que Galicia O INE vén de revisar os seus datos ao respecto dende comezos de século e ata o último ano completo, o 2014. Este novo balance indica que no pasado exercicio económico só unha comunidade autónoma, Castilla-La Mancha, medrou menos que Galicia, ao ficar cun crecemento interanual do PIB do 0,28% fronte ao 0,44% galego. Ambas estaban, en todo caso, lonxe da media estatal (1,36%) e tamén dos territorios que medraron máis, entre os que se atopan tanto os máis turísticos -caso de Valencia ou Murcia- como os tradicionalmente máis dinámicos economicamente. O Goberno galego teimou en que, grazas á "austeridade", o crecemento galego sería maior Alén do acontecido noutras autonomías, unha ollada comparativa aos datos galegos con relación aos estatais e aos europeos confirman tamén as dificultades de Galicia nunha recuperación que, entre outros aspectos, tomba as previsións incluídas no Plan Estratéxico da Economía formulado pola Xunta a comezos da pasada lexislatura, documento que actualmente se atopa en proceso de revisión. Como amosa o gráfico por baixo destas liñas, antes da crise a economía galega medraba máis que a española e que a da Unión Europea, pero nos anos da recesión acabou caendo máis que ambas e agora sae da mesma con maiores dificultades. A renda das familias galegas está no 91% da media estatal Mentres o Instituto Galego de Estatística advirte que o balance deste 2015 será tamén de menor dinamismo económico en Galicia -o ritmo do PIB galego só se aproxima ao estatal pola ralentización deste-, o balance do INE amosa tamén como, durante estes anos, as cifras macroeconómicas se traduciron tamén na economía das familias. Nesta liña, e con datos correspondentes ao ano 2013, a estatística amosa que a renda dos fogares galegos segue a caer, neste caso, 77 euros anuais ata ficar nos 12.885 per cápita e ano, un 91,6% da media estatal e só por riba de Valencia, Canarias, Castilla-La Mancha, Murcia, Andalucía e Extremadura. No contexto do Estado a renda dispoñible bruta dos fogares está por riba da media en oito territorios encabezados por Euskadi, onde este indicador supera os 18.600 euros por persoa e ano. A continuación está Madrid, con máis de 17.500 euros, Navarra, con 17.300, e Catalunya, por riba dos 16.200 euros por persoa e ano.
NOS_26860
O presidente non desaproveitou na súa réplica a oportunidade de furgar na división interna de En Marea. "Non diga que non acabo de axudarlle con esta réplica", dixo Feixóo após situar Compostela, A Coruña e Ferrol – cidades con alcaldes críticos con Villares- como concellos cun baixo nivel de cumprimento en investimentos.
Feixóo sabe xogar na 'lameira política'. Unha táctica, non exclusiva do presidente nin do seu partido nin deste Parlamento, que Núñez Feixóo trae á tona preferentemente nas sesións de control ao presidente. Sesións nas que a oposición pregunta e o presidente responde convértense en sesións onde o presidente carga - sexa cara a cara ou sexa ás canelas- contra a oposición. "Non utilice o comodín do bipartito", pediulle Ana Pontón (BNG) a Feixóo após este responder ás preguntas da nacionalista sobre a 'fracasada' política forestal da Xunta con ataques e referencias ao goberno de coligazón entre socialistas e nacionalistas. Volveu dar o mandatario de Monte Pío unha mostra desta 'habilidade' política na súa réplica e contra réplica con Luis Villares (En Marea). Este atacaba o escaso grao de execución orzamentaria ("57%") da Xunta en políticas de emprego. Un país que foi o quinto territorio do estado onde máis emprego se destruíu e que é o segundo onde menos se crea, explicou Villares, ben merece que todo ese esforzo orzamentario se execute. Feixóo desprezou os dados ofrecidos polo de En Marea ("Quen lle fai os papeis?"), pediulle coherencia ("xa non para poder entendelo eu, senón para que o poidan entender os seus propios compañeiros") e afirmou que a execución real dos orzamentos para emprego estaba en 70%. Mais a pílula final deitouna Feixóo na recta final da súa segunda quenda de réplica. Coemzou a enumerar unha serie de datos que, dixo, demostrarían que as 'cidades rebeldes' en mans das marés -A Coruña, Compostela e Ferrol- teñen un grao de execución menor que o da Xunta. Unha afirmación que completou cun comentario final dirixido ao propio Villares: "Non diga que non acabo de axudarlle con esta réplica". Ironía para revestir o que era unha carga de profundidade: os rexedores desas tres cidades son moi críticos co portavoz de En Marea. "Demagoxia" co eucalipto Ana Pontón (BNG) puxo en cuestión a política forestal da Xunta, continuista coa que este goberno de Feixóo leva desenvolvendo estes anos e que sempre conduce ao mesmo escenario: incendios, eucaliptización, abandono do rural… Emprazou a nacionalista ao presidente a abandonar "a fuxida cara adiante" e a apostar noutras políticas. Así, lembrou que o BNG leva tempo poñendo sobre a mesa iniciativas e achegas, desde na ordenación do territorio até na política agraria e forestal ou na dotación de recursos para dar solución á problemática actual. Procurar unha moratoria do eucalipto e zonas de alto risco de incendios ou pular por un monte multifuncional, entre as propostas. Ningunha delas gostou ao presidente, que acusou Pontón de "facer demagoxia" co eucalipto. Universidades Para a pregunta de Fernández Leiceaga (PSdeG) deixou Feixóo as respostas que procuran titulares. O portavoz do PSdeG instou o goberno galego a un maior compromiso con mestrados e post-graos nas universidades galegas e pediu maior dotación económica para as bolsas. O presidente da Xunta aproveitou e fixo entón dous anuncios: conxelar as taxas universitarias no novo curso ("sería o sétimo ano en que facemos iso") e poñer a metade de prezo os máster profesionalizantes.
NOS_23267
Após unha rodaxe de cinco anos no Macizo Central, vén de estrearse o documental Entre pastores e lobos no marco do Festival Internacional de cine do medio ambiente Suncine. En Nós Diario tivemos o pracer de conversar co director desta marabillosa cinta, Manuel Predrosa.
Os lobos son animais emblemáticos que espertan sentimentos contrapostos na sociedade. A súa figura evoca liberdade, admiración e unha actitude positiva na maior parte da poboación urbana. Sentimentos que se transforman en rexeitamento en amplas zonas rurais onde a convivencia con este mamífero é moito máis estreita. A día de hoxe, só oito pastores manteñen a tradición e contemplan o fin dunha forma de vida. É difícil atopar un lugar neste continente onde a cultura do pastoreo deixara unha pegada tan evidente na paisaxe. Após unha rodaxe de cinco anos no Macizo Central, vén de estrearse o documental Entre pastores e lobos no marco do Festival Internacional de cine do medio ambiente Suncine, que decorre en Barcelona até o día 12 de novembro de 2020. Un proxecto que pode (e debe) visualizarse online e de forma gratuíta até o día 12 de desde a web do festival Suncine. Producido por IBIS, Natureza e imaxe e dirixido por Manuel Pedrosa Sánchez, o documental Entre pastores e lobos (64' de duración) achéganos á realidade dos lobos filmados en liberdade no seu medio natural e aos últimos pastores das Serras de Manzaneda e Vilariño, no Macizo Central. En Nós Diario tivemos o pracer de conversar co director deste marabilloso documental, Manuel Predrosa, quen non só nos falou da verdadeira face do pastoreo tradicional e da súa relación co lobo, senón que tamén nos confesou a fascinación que sente polo espectacular patrimonio etnográfico e natural das montañas galegas e polos seus ciclos naturais. Como comezou esa fascinación polo pastoreo tradicional e os lobos? Somos biólogos e levamos moito tempo vinculados ao monte, mais non focalizados só nunha especie. As persoas que están máis presentes na montaña continúan a ser os pastores. Entón, sempre que temos oportunidade de parar para falar con eles, facémolo. Os pastores teñen esoutra visión que xa se perde cada vez máis, unha óptica moi pausada, de estar día a día vendo e apreciando os cambios que hai. E iso só se consegue estando tanto tempo no monte, e máis nese territorio que tratamos no documental, no Macizo Central, que está moi vinculado cultural e etnograficamente co pastoreo desde séculos e séculos atrás... E curiosamente, ten relación tamén con outras zonas europeas nas que se dan Entroidos parecidos, con figuras similares. Iso significa que veñen dunha tradición pastoril moi antiga. No documental tratamos o Macizo Central, que está moi vinculado cultural e etnograficamente co pastoreo desde séculos e séculos atrás Ese tipo de traballo cada vez é máis difícil de levar a cabo. Aproveitamos. Os pastores que hai son os últimos que manteñen ese traballo comunitario de subir o gando das aldeas. Antes contrataban un pastor, que era o que levaba ao monte o gando de varios veciños. Segundo a cantidade de reses que tivesen, facían quendas e ían máis días ou menos levarlle comida ao pastor e axudalo. E parece mentira que agora en pleno século XXI esta xente continúe exercendo eses labores. E a pena é esa, que en poucos anos ese vínculo vai desaparecer. De feito, un dos pastores que participa no documental di: "pouco vai quedar aquí", "máis ben nada". A verdade é que iso coméntano moito, Manolo, Nicanor... Son xente que xa ten 60 anos ou máis. Eles din "isto é moi suxeito" porque é un traballo moi escravo, tes que estar todos os días. Habería que adaptar ese tipo de oficios até os tempos de agora... Ao mellor, levándoo entre varias persoas si daba para ter un par de días libres á semana. Agora mesmo, se non se formula desa maneira, non ten renovación. Porque claro, quen está disposta a pasar toda a súa vida sen poder librar ou sen facer quendas? De forma individual, é unha carga laboral brutal. Tería que adaptarse aos novos tempos, ter un apoio... Con todos os beneficios que leva consigo ambientalmente, sería unha mágoa que desaparecese ese mundo. Con todos os beneficios que leva consigo ambientalmente, sería unha mágoa que desaparecese ese mundo Desde o documental achegan unha visión moi curada do lobo, non só de como se relacionan entre eles e de como crecen en manda, mais tamén como interactúan cos rabaños, coas persoas. Foi moito esforzo para tentar sacar os lobos no seu medio natural e non optar pola solución de planos moi próximos, da cara, dos ollos, das patas... que só podes sacar con animais en cautividade. O que queríamos era dar a coñecer un pouco a evolución dos grupos familiares de lobos, de como vai cambiando... A sensación que temos é que, ao redor das zonas urbanos, o lobo é un animal fascinante. Mais iso está moi afastado da realidade da depredación do lobo sobre o gando, mais estes pastores chegaron ao equilibrio de aumentar o número de cans cos que defenden o rabaño, co cal non ten tantos danos. A sensación que temos é que, ao redor das zonas urbanos, o lobo é un animal fascinante. Mais iso está moi afastado da realidade da depredación do lobo sobre o gando Interesábanos tamén coñecer a súa opinión, como foron cambiando esas tornas, evolucionando desde fai 30, 40 ou 50 anos... cando había moitísimos rabaños e non tanta presa silvestre para os lobos. Esa mudanza non levou a unha variación no número de lobos, mais si na sensación de que agora atacan menos... mais tamén porque teñen outras presas que comer. É dicir, a relación non é sempre lineal: que haxa máis ataques de lobos non implica que haxa máis lobos, igual hai menos presas silvestres. E isto queriamos reflectilo porque non se pode tratar unha temática deste estilo con xeneralidades. En concreto, con estes pastores do Macizo Central non se pode trasladar a outras situacións como se poden dar no norte da Galiza, onde os lobos están adaptados a predar sobre o cabalo de monte. Adaptar medidas de prevención con ese tipo de gando é moi complicado. Así, a visión que poden ter no rural xente que está vinculada á gandaría extensiva de cabalo ou de vacas é ben diferente á que podes ter desde unha cidade, que non tes esa presión diaria... que haxa máis ataques de lobos non implica que haxa máis lobos, igual hai menos presas silvestres Coido que falta empatía. Pórse no lugar dos outros e tentar entender as dúas partes. Nas redes sociais queremos resumir todo en dous parágrafos, o que xera un conflito verbal e un afastamento moi prexudicial. Tendemos a polarizar todo e é un erro. Ao final fixeron cinco anos de gravación, como foi? Foi un milagre [risas]. A nosa intención era telo feito en menos tempo, mais asumimos practicamente todos os gastos, toda o financiamento. Foi un proxecto totalmente independente e levado por nós. Isto dáche a marxe de poder recoller no tempo unha evolución, non tiña esa urxencia das producións audiovisuais que dependen dunha dead line. Foi un proxecto totalmente independente e levado por nós Botamos moitas, moitas horas no monte, con moito esforzo. Por iso despois de ir gravar ós montes baixabamos a tomar o café cos pastores, a cear con eles... Acolléronnos moi ben. Aproveitamos o traballo de investigación que levaba Pedro Alonso con outros gardas da zona, até que chegou a pandemia e houbo que rematar o proxecto enteiro para darlle unha saída. Precisamente, á parte de ver os lobos no seu hábitat ou de mostrar o quefacer diario no pastoreo, tamén coñecemos, dunha forma íntima e moi natural, a vida dos protagonistas. Chama a atención o caso da poeta Nieves Fernández Vidueira. A verdade é que si. No caso de Nieves, xurdiu o coñecela e convidounos a xantar na súa casa un botelo riquísimo [risas]. Falando con ela descubrimos unha persoa que nos chamou moito a atención. Ela aproveita cando vai coas ovellas para escribir. Nieves saca unha foto a diario, cólgaa no Facebook, fai poesía, e é moi activa co Entroido, ten un museo de tallas que fixo ela mesma. É un verdadeiro pracer escoitala, ver como se expresa. Nieves emigrou e volveu porque non se adaptara a unha gran cidade. Que valore esta calidade de vida e as paisaxes que hai aquí na Galiza é de agradecer... Porque moitas veces, supoño e espero que non sexa algo endémico, é unha mágoa comprobar que non se valora máis a espectacularidade natural que hai na Galiza ou ver que se destrúe tantas veces. Aquí temos zonas que son unha marabilla. Debemos divulgalas, coñecelas, valoralas máis. é unha mágoa comprobar que non se valora máis a espectacularidade natural que hai na Galiza Unha cuestión na que inciden no documental é na recuperación dos ecosistemas e na renaturalización, mais tendo en conta que as persoas tamén fagan parte dese medio natural, sen excluílas nese proceso. Claro, porque todo éxodo rural cara ás cidades para o traballo levou, a nivel europeo, a iso que estás comentando, a unha renaturalización dos ecosistemas polo abandono das tarefas tradicionais do campo. Ou sexa, é unha oportunidade que debemos aproveitar. Non obstante, se se formula como excluínte, como todos recluídos nunha cidade e saír só a facer as fotos co móbil para colgar nas redes sociais cun "que bonito é esta paisaxe abandonada"... toda a parte cultural asociada a eses aproveitamentos tradicionais quedan sen o valor que teñen. E iso sería unha tristeza. E é algo que acontece, por exemplo, co pastoreo. En todo ese contorno, concretamente do Macizo Central, das serras de Manzaneda, de Vilariño... se eliminas o pastoreo xa nin habería Entroido porque, culturalmente, o Entroido vén de aí. Estamos empobrecendo tanto a cultura como a natureza porque ao abandonar o campo recupera o que despois acaba tendendo a bosque... É como se considerásemos que o ser humano está fóra da natureza, e non é así. O ser humano tamén transforma, e esa transformación dá pé a que outras especies como perdices, lebres, coellos... estean presentes. É un pouco o intento de conservar ambas as partes, non só o excepcional. Podemos conservar as actividades agrícolas e gandeiras tradicionais e a natureza. É como se considerásemos que o ser humano está fóra da natureza, e non é así O documental pode ver en liña o documental, de balde, até o día 12. Como se sente ao ver o documental como parte de Suncine. Estamos felices de que se proxecte no Suncine, un espazo que xa levaba anos seguindo. Un festival internacional de cinema ambiental, que é unha referencia. Estamos moi orgullosos de estar aí.Foi unha decisión moi valente por parte da organización do festival de seguir adiante e non suspendelo polo tema da pandemia. Ao contrario, de facelo accesíbel a todo o mundo, online... Doulle os parabéns. Esperamos que guste, que a xente valore e coñeza esa outra forma de vida. Para nós é unha satisfacción.
NOS_11782
A investigación da Xunta sobre a procedencia de lumbrigantes ovados empregados no polémico programa de Master Chef na Coruña conclúe que o marisco era "foráneo", non extraído en augas de Galiza.
Segundo explican fontes da Consellaría do Mar a Europa Press, constátase que non se produciu "ningún tipo de irregularidade" no proceso de comercialización destes exemplares ao non tratarse de produto local. Con todo, a Xunta condena a "mala praxe" e lamenta que o programa televisivo "ficcionase a proba na que se empregaron os lumbrigantes dando a entender que eran galegos cando realmente non o eran". Igualmente, apela á responsabilidade e rigorosidade de todos os axentes sociais, incluídos medios de comunicación, para velar pola calidade e máximas garantías dos produtos do mar galegos de cara á súa "boa imaxe nacional e internacional". A raíz das múltiples reaccións que se propagaron polas redes sociais sobre o lumbrigante, o Goberno galego iniciou unha investigación. A normativa galega que regula os talles mínimos de produtos pesqueiro "estabelece a prohibición de reter a bordo, transbordo, desembarco, transporte, almacenamento, venda, exposición ou comercialización das femias ovadas dos crustáceos independentemente do seu tamaño". A Xunta conclúe que non é de aplicación esta norma galega por ser produto de fóra. Un programa con polémica O programa de Master Chef decorrido na Coruña xa tivo polémica por unha imitación do que os presentadores entenden por "acento galego". Usuarios de redes sociais, entre eles representantes políticos como Ana Pontón (BNG), escritores e portavoces do movemento asociativo criticaron o sucedido. De feito, A Mesa pola Normalización Lingüística emprazou esta semana a un apagamento de RTVE -salvo no horario en lingua galega- como protesta polo sucedido. A polémica non ficou o día da retransmisión do programa, pois nas xornadas posteriores o cociñeiro e membro do xurado de Master Chef Jordi Cruz definía a lingua galega como un "dialecto".
PRAZA_17573
CRÓNICA O posmarianismo é un calvario para Feijóo, que tivo que renunciar ao seu soño madrileño e viu como ficaba en cuestión o poderío do PPdeG e caía a súa candidata, polo que precisa un acordo deses que presentaba como do demo para non vivir co medo no corpo con Soraya de líder. Por Anxo Lugilde. Así tragou o PSdeG coa Valedora do PP, coa suave protesta do BNG e a máis leve aínda de AGE
Así tragou o PSdeG coa Valedora do PP, coa suave protesta do BNG e a máis leve aínda de AGE Alberto Núñez Feijóo nunca recoñeceu a lexitimidade democrática do bipartito, malia que nas eleccións de 2005 a suma de PSdeG e BNG superara en 110.000 votos aos populares sen que houbese ningún votante destas formacións que non soubese que, se as contas daban, se ían a coligar, o que é natural nun sistema parlamentario como o previsto na Constitución española e no Estatuto de Autonomía de Galicia. Como moito nos seus anos da oposición o PP de Feijóo admitiu que houbo "una serie de electores" que votaron a PSOE e Bloque, cuxa conxunción adoita definir como "un pacto de perdedores". Estigmatiza así a toda forza que non sexa a máis votada, á que segundo a visión deste licenciado en Dereito lle corresponde gobernar, con independencia dos apoios parlamentarios que teña e aínda no suposto de que haxa moitos máis votantes e deputados en contra de que o faga que a favor. Por mor dun máis que rechamante paradoxo do destino desde o pasado xoves o presidente da Xunta necesita que no PP haxa un acordo da caste que el chama "coalición de perdedores" para non vivir permanentemente co medo no corpo como sucedería se a súa inimiga Soraya Sáenz de Santamaría ocupa o despacho principal do número 13 da madrileña rúa Génova. Aínda que de momento os indicios dispoñibles apunten a que, a menos que lles sexa imposible, Casado e Cospedal, con Feijóo detrás, sumarán as súas forzas contra a ex-vicepresidenta de Rajoy, o seu acordo ten máis problemas de lexitimidade que os derivados do discurso do PP contra todo o que non sexa o goberno da candidatura máis votada, intensificado ademais tras a moción de censura de Sánchez. Eses atrancos teñen que ver, por unha banda, co pouco lóxico sistema electoral popular, en dúas voltas con dous corpos distintos, o dos militantes inscritos ao efecto no caso das primarias e os compromisarios no do congreso, repartidos entre provincias segundo un censo de afiliados que está máis que en cuestión. Así Galicia, por exemplo, ten o 10% dos delegados, a pesar de que as persoas que se apuntaron para votar apenas representaban un 7% do total. Esa desviación conecta co mito dos 100.000 fillos de San Luis que se mantén desde que José Cuiña proclamou que había outros tantos militantes no PPdeG. O presidente da Xunta necesita que no PP haxa un acordo da caste que el chama "coalición de perdedores" para non vivir permanentemente co medo no corpo como sucedería se a súa inimiga Soraya Sáenz de Santamaría ocupa o despacho principal do partido Ás eivas do procedemento engádense as persoais de Pablo Casado, que está a ser investigado polas súas irregularidades académicas, logo de ter amosado unha maior habilidade para superar materias con métodos máxicos que a que tiña o Fabra de Castelló para que lle tocase a lotaría. En realidade non ten sentido que esta cuestión estea nos tribunais. Nas outras democracias da redonda este deputado por Ávila dimitiría cando estoupou o escándalo, sen que a xustiza se pronunciase. Mais en España, cando non se asumen responsabilidades políticas, os escándalos acaban nos xulgados. Casado é un dirixente político tan ben formado que, no mellor dos casos, non sabía que Companys foi fusilado polo réxime de Franco no castelo de Montjuic tras ser entregado pola Alemaña de Hitler. Todo este panorama amosa que o resultado das primarias é para o PP cousa do demo. Se o xoves quedase de primeiro Casado, xa non habería discusión. A non ser que fose imputado antes do congreso, a súa designación estaría feita. No suposto de que Soraya Sáenz de Santamaría fose a máis votada e Cospedal a segunda, tampouco habería moitas dúbidas de que esta última gañaría o congreso, ao sumar os apoios de Casado. Con Casado de primeiro e Cospedal de segunda ou ao revés tampouco existiría o problema que se presenta agora, pola combinación entre a incoherencia cos principios do PP e o escándalo das titulacións do deputado abulense, ao que cómpre engadir a inquietante sombra de Aznar que se proxecta sobre o candidato que deu a sorpresa cun resultado máis que meritorio dadas as circunstancias, aínda que tamén haxa a dúbida de se son elas as que precisamente o converten en representativo dos cadros do partido que lle votaron. Feijóo, con De Cospedal nun acto de partido / PP Os só once puntos en porcentaxe que separan a candidata máis apoiada nas "primarias" do PP, Soraya Sáenz de Santamaría, da terceira, a súa inimiga María Dolores de Cospedal, reflicten a debilidade dos aspirantes e amosan que, efectivamente, se Feijóo se presentase, e non estoupase ningún novo escándalo durante a campaña interna, o máis probable que gañase con claridade. Mais o político dos Peares non puido dar o paso. Todo apunta a que, como dixo o xoves no faladoiro da Sexta unha xornalista de La Razón sen que ninguén lle retrucase, fíxoo para evitar que os seus rivais fixesen pública información comprometedora que puxese en risco a súa carreira política. Trátase dunha desas opinións que cando se ousan dicir na TVG, segundo a miña propia experiencia persoal, quen as emite ten a sensación de que lle pode caer un foco enriba, mentres no plató se fan polo baixo realistas brincadeiras sobre que "este non volve máis", e os afíns ao PP descualifican en tromba ese parecer, sempre sen descartar que ao terminar a tertulia apareza algún directivo con algunha advertencia máis ou menos explícita. O congreso do posmarianismo estase a converter en todo un calvario para o político dos Peares; as votacións reflectiron o ocaso do poderío do PP galego e Galicia foi irrelevante na noite electoral, onde ademais a estéril vitoria da Cospedal unxida por Feijóo non foi todo o esmagadora que noutro tempo se podería pensar O congreso do posmarianismo estase a converter en todo un calvario para o político dos Peares. Tivo que renunciar entre bágoas ao seu soño madrileño, despois de que el mesmo alimentase que por fin o ía facer realidade, para deixar logo en evidencia ao seu aparato de propaganda cunha espiral de caneos a si mesmo, como o de que non descarta incumprir a súa palabra para recuncar no 2020 despois de dicir que non se vai a Madrid para cumprila e proclamar que esa coherencia é o que máis importa. Asemade, as votacións do xoves reflectiron o ocaso do poderío do PP galego, pois, co seu ínfimo número de inscritos nun contexto xa moi achicado, Galicia foi irrelevante na noite electoral interna, na que ademais a estéril vitoria da Cospedal unxida por Feijóo non foi todo o esmagadora que noutro tempo se podería pensar. E tratouse en calquera caso dunha aposta por un cabalo derrotado, que, malia o seu teórico control do aparato do partido, non foi quen nin de pasar á segunda volta. Así que agora, precisamente ás portas dunhas municipais, Feijóo necesita un deses acordos de perdedores tan descualificados por el. Precísao para manter un papel destacado a escala española e, sobre todo, para blindarse ante o risco de que, unha vez consolidada na rúa Génova, Soraya teña a tentación de ir polo presidente da Xunta para que non lle faga como Susana Díaz con Pedro Sánchez entre 2014 e 2016. Na oposición galega, na que hai vida intelixente aínda que as veces se agoche nas sombras, había quen cun criterio máis que asisado sostiña que para o centro-esquerda o mellor é que gañase a ex-vicepresidenta de Rajoy. Para impedilo Feijóo necesita aquilo que leva 13 anos presentando como un pacto do diaño, primeiro na Xunta e logo nos concellos e ata mesmo nas deputacións, nas que nin hai perdedores nin gañadores, pois ninguén votou nunca os seus membros. Para poñerllo aínda máis difícil Casado, suponse que sen se decatar, está a tirar do argumentario do centro esquerda galega ao sumar as porcentaxes das candidaturas que non son a primeira de maneira que conclúe que xuntas teñen moitos máis apoios que Soraya. O seguinte sería ir de vacacións a Venezuela. Baltar II seica fixo das "primarias" en Ourense outro episodio do seu adorado 'O Padriño' A fascinación de Baltar II pola saga O Padriño e o reducido tamaño do corpo electoral, que daba marxe para argallar, convidan a tomar o resultado das "primarias" do PP na provincia de Ourense como un xesto do herdeiro do patriarca do trombón, un recordatorio de que a familia continúa a ir por libre. Cospedal, patrocinada abertamente por Feijóo nos seus actos en Galicia, por máis que a doutrina oficial fale da suposta neutralidade presidencial, gañou, non por moito, en todas as provincias galegas, agás en Ourense, o territorio natal dun presidente da Xunta que incluso a acompañou na cidade das Burgas, ademais de recibila, como a Soraya e Casado, na sede do lado da súa casa, nos cantóns coruñeses. Así tragou o PSdeG coa Valedora do PP, coa suave protesta do BNG e a máis leve aínda de AGE -> SEGUIR LENDO
NOS_45544
A parálise é case total no fútbol de base na Galiza. Os problemas económicos a consecuencia desa inactividade e da incerteza sobre a evolución da situación sanitaria ameazan con levar á desaparición moitas institucións con décadas de historia ás súas costas e que exercen un gran labor social con nenas, nenos e adolescentes.
Hai apenas un ano o presidente da Federación Galega de Fútbol (FGF), Rafael Louzán, quen fora un dos homes con máis poder dentro do PPdeG e máximo responsábel da Deputación de Pontevedra durante case tres lustros, sacaba peito e afirmaba que Galiza era "líder en España" en canto a licenzas por habitante, alcanzando un número "próximo aos 100.000". Na actualidade a situación é diametralmente oposta, e a parálise do fútbol do país é practicamente total, coa única salvedade da Primeira e da Segunda División (Celta e Lugo), a Segunda B (Deportivo, Rácing de Ferrol, Compostela, Pontevedra, Celta B, Coruxo), a Terceira galega e a División de honra xuvenil, que comezou a pasada fin de semana. O resto das competicións nin se están a disputar, nin nada fai prever que vaian comezar, quizais coa excepción da Preferente. Os clubes modestos están desesperados logo destes oito meses de pandemia. A falta dun calendario oficial para o reanudamento das competicións, o cambiante da situación sanitaria, a "falta de comunicación" dos poderes públicos e as complicacións que lles supón aplicar os distintos protocolos que van xurdindo, en ocasións contraditorios entre si, levou a que moitos optasen por nin sequera retomar os adestramentos, para prexuízo de miles de nenos, nenas e adolescentes. As fichas federativas, un problema engadido Unha das entidades que si optaron por retomar os adestramentos, e tamén un dos poucos conxuntos da zona que tramitou -e pagou- as fichas para as distintas categorías que conforman o clube foi o Unión Campestre de Montrove (Oleiros). Isto ten máis relevancia da que poida parecer, pois é un trámite moi custoso pero imprescindíbel para optar á subvención que concede a Federación Galega de Fútbol, e que para moitos equipos "pode chegar a supor a diferenza entre a supervivencia e a desaparición", como sinala Marcos Cruz, secretario do Relámpago de Elviña, entidade coruñesa con máis de 75 anos de historia ás súas costas que, ao contrario que o veciño Unión Campestre, optou por non tramitar ningunha ficha. "Todas as categorías inferiores están subvencionadas ao 100%, e a de Modestos até 29 anos -explica-, pero nós estimamos que como a súa concesión está supeditada á propia competición, e non ten pinta de que se vaia xogar, mellor agardar. E iso que nós nos consideramos uns privilexiados, porque temos a sorte de non pagar renta, hai outros clubes que están moi, moi mal". Tanto, que un dirixente dun dos conxuntos modesto máis importante da contorna de Coruña, e que pediu permanecer no anonimato "por non asustar as rapazas e as familias" recoñece que a desaparición de todas as súas formas de ingresos pode levar á extinción da entidade en cuestión de meses. E eles, ao contrario do que fixo a Federación Galega de Fútbol nada máis estoupar a pandemia -e a pesar de manexar un orzamento superior aos cinco millóns de euros-, non poden acollerse a un ERTE. Preocupación polo uso da máscara e temor a perder o traballo por un contaxio no fútbol As reunións virtuais entre a Federación Galega e entidades como a Asociación de Fútbol Afeccionado da Coruña (AFAC) coas representantes dos distintos clubes sucédense, e entre os temas que causan maior preocupación son o uso obrigatorio da máscara, o prezo dos tests ou o medo das futbolistas a perder o emprego en caso de contaxiarse durante un partido ou adestramento. "Porque, tal e como está a cousa, como explicas na empresa que estarás dúas semanas sen traballar porque te contaxiaches durante unha actividade non esencial?", reflexiona o secretario do Relámpago de Elviña. De feito, enquisas internas desenvolvidas polos propios equipos entre o seu cadro de xogadores en idade adulta revelan que entre 70 e 80% dos mesmos está en contra de retomar a actividade.
PRAZA_9443
Resulta innegábel que o réxime franquista foi coñecedor e estivo moi ben informado sobre os pasos que o III Reich deseñaba cara á extinción total da poboación xudía en Europa. E colaborou con entusiasmo.
No relato da Guerra Civil e os inicios do franquismo os historiadores adoitan esquecer o relevante papel que os vencedores da contenda xogaron na chamada Solución Final do nazismo contra os xudeus. A pesar disto, infinidade de estudos amosan a boa sintonía ideolóxica mantida entre Franco e a Alemaña nazi e a Italia fascista, non só durante as operacións bélicas que arrasaron durante tres anos o Estado español, senón tamén na longa e negra posguerra, en especial, naqueles primeiros anos da II Guerra Mundial e a imparábel marcha dos exércitos alemáns por media Europa. Sabemos que a colaboración iniciada entre a policía secreta franquista coa Gestapo durante a Guerra Civil resultou sólida e frutífera. Así o demostra o protocolo de actuación conxunta asinado o 31 de xullo de 1938 entre os dous corpos represivos, unha sinatura destinada a fornecer intercambios de información sobre inimigos comúns e estreitar azos para impulsar procesos de detención e entrega de prisioneiros políticos. Uns 9000 antifascistas darán cos seus osos nos campos da morte. Pero máis agochado permanece a implicación franquista no Holocausto nazi. Por non falar da coñecida visita do ministro da Gobernación Serrano Suñer a Berlín, en setembro de 1940, acompañado por, entre outros, Demetrio Carceller, Antonio Tovar e Dionisio Ridruejo. Como resposta, un mes máis tarde, en outubro, o líder das SS Heinrich Himmler foi agasallado en Madrid, Toledo e Barcelona e, en xusta correspondencia, fixo despexar calquera dúbida sobre o destino dos republicanos exiliados en Francia e de paso instalar unha oficina da Gestapo na embaixada alemá en España. Himmler soubo entón que, para as autoridades franquistas, aqueles derrotados republicanos non eran españois e, en consecuencia, os nazis poderían obrar segundo cresen oportuno. Uns 9000 antifascistas darán cos seus osos nos campos da morte como Mauthausen, Buchenwald, Ravensbrück, Treblinka, Auschwitz... Máis da metade deles non sobrevivirán as duras condicións de vida naqueles lugares de oprobio. Pero máis agochado permanece a implicación franquista no Holocausto nazi. Cando os nazis iniciaron os traslados cara os campos de exterminio, a prensa franquista estourou de lediciaO antisemitismo do réxime franquista obedece a herdanza ideolóxica recollida dos Reis Católicos e a súa expulsión dos xudeus da Península Ibérica a finais da Idade Media. Os descendentes daqueles excluídos, os sefardís, pagarán un alto custo cando chegue o trebón do odio racial durante a primeira metade do século XX e a xenreira contra o pobo xudeu tamén será alimentada na España da espada e o altar, incluso cando aínda non rematara a Guerra Civil. Así, en Cádiz, no xornal falanxista Águilas, correspondente ao día 27 de maio de 1937, podemos ler na súa primeira páxina: "Crearemos campos de concentración para vagos y maleantes; para políticos, para masones, y judíos; para los enemigos de la Patria, el Pan y la Justicia". E concluía o mesmo voceiro da Falange: "En territorio nacional no puede quedar ni un judío, ni un masón, ni un rojo". Este é unicamente un exemplo, mais o certo foi que a prensa controlada polo réxime enalteceu en todo momento a persecución antisemita e cando á vista de todos comezaron as deportacións en Francia, o monárquico ABC afirmou que "legiones de judíos y de masones cayeron sobre el pueblo francés como sobre un botín inmenso y allí hicieron cebo y carne para sus apetitos". Cando os nazis iniciaron os traslados cara os campos de exterminio, a prensa franquista estourou de ledicia: "Si es la raza perseguida, es por la maldición divina que lleva encima". A viaxe cara a morte daqueles inocentes era un síntoma "de aquel viejo tesón español de no admitir jamás lo antiespañol y de reconocer solo lo español y cristiano".Franco pechou a fronteira hispano-francesa e condenou a milleiros de homes, mulleres e nenos de orixe xudía que soñaban con fuxir da persecución e a morteNon podemos esquecer os esforzos para salvar centos de vidas levados a cabo por embaixadores honestos e valentes como Miguel Ángel de Muguiro, máximo representante consular en Budapest, ou o seu sucesor, Ángel Sanz Briz. Un e outro outorgaron pasaportes españois a centos de xudeus sefardís e lograron que así escaparan a unha morte segura. Para iso utilizaron unha vella ferramenta: un antigo decreto da ditadura de Primo de Rivera que posibilitaba o acceso a nacionalidade española a todas as persoas de orixe sefardí. Pero, con todo, resulta innegábel que o réxime franquista foi coñecedor e estivo moi ben informado sobre os pasos que o III Reich deseñaba cara á extinción total da poboación xudía en Europa. E colaborou con entusiasmo.Resulta innegábel que o réxime franquista foi coñecedor e estivo moi ben informado sobre os pasos que o III Reich deseñaba cara á extinción total da poboación xudía en Europa. E colaborou con entusiasmo.Franco pechou a fronteira hispano-francesa e condenou a milleiros de homes, mulleres e nenos de orixe xudía que soñaban con fuxir da persecución e a morte. Ademais, desprazou ao cónsul español en Burdeos, Eduardo Propper, sendo enviado ao norte de África, concretamente a Larache. O seu delito fora entregar unha elevada cantidade de visados a xudeus que escapaban da Francia ocupada e colaboracionista.A resultante final non pode ser máis devastadora. Centos de miles de sefardís foron asasinados nas cámaras de gas. 50000 proviñan de Salónica, Budapest e outros lugares. A complicidade do franquismo no Holocausto revela o grao criminal dun réxime que non se conformou coa aniquilación da súa propia poboación. Tamén deixou a súa pegada alén as súas propias fronteiras. A pregunta, tal e como recolle Carlos Hernández no seu traballo Los últimos españoles de Mauthausen, resulta obrigada: non é hora xa de contar a verdade e de lembrar o que realmente sucedeu?
NOS_22843
O 17 de decembro era a data preferida por unha parte do nacionalismo para celebrar o Dia da Patria Galega. Malia que a II Asemblea Nacionalista de 1919 acordou instituír o 25 de xullo como festa nacional, o 17 de decembro mantívose até os anos 50 como unha efeméride chave do calendario nacionalista.
A escolla de 25 de xullo como Dia da Patria Galega non estivo exento de controversias. Neste sentido, os nacionalistas de matriz máis laica defenderon a celebración da festa nacional o 26 abril, data do aniversario do asasinato en Carral dalgúns dos dirixentes da revolución galega de 1846 ou o 17 de decembro, por coincidir co aniversario da execución en Mondoñedo de Pardo de Cela polos Reis Católicos. Esta última proposta contou coa adhesión entusiasta dos sectores máis abertamente arredistas e do nacionalismo da emigración arxentina, que mantivo a convocatoria até comezos dos anos 60. O 17 de decembro significouse como un data chave para o nacionalismo durante décadas. Se a reivindicación da figura do mariscal Pardo de Cela iniciárono os grandes vultos da primeira xeración protonacionalista, aqueles que lideraron a revolución de 1846, a data da súa execución comeza a ser conmemorada na última década do século XIX. Así, é doado seguir os actos convocados por ese motivo pola Liga Galega da Coruña pero tamén polos núcleos emigrados de Arxentina e Cuba, sendo varios os masóns galegos na illa que adoptaron o nome simbólico de Pardo de Cela. A conformación do nacionalismo como un movemento de masas, proceso que se iniciou coa fundación do Partido Galeguista en decembro de 1931, deulle un novo significado á data de 17 de decembro. Así, durante o período republicano a conmemoración do asasinato do mariscal rebelde popularizouse en vilas e cidades galegas, asociado a un labor previo de axitación e acompasado de iniciativas nacionais, entre as que destacaron a comisión formalizada na Estrada baixa a presidencia de Fermín Bouza Brei para erguer un grande monumento nacional a Pardo de Cela. O fascismo contra Pardo de Cela Pardo de Cela durante este período foi motivo de confrontación dos nacionalistas e do conxunto das forzas progresistas cos sectores máis reaccionarios da sociedade. Neste sentido, foron habituais as críticas ao mariscal desde as filas fascistas, destacando entre elas a de Montero Díaz e gañando moita forza após o golpe de Estado de 18 de xullo de 1936. Sen ir máis lonxe, en setembro dese ano, nun acto celebrado en Mondoñedo, o falanxista focego Ramón Salgado Toimil sinalou que "na vosa executoria de nobreza e orgullo está ter sido leais colaboradores dos Reis Católicos na alta empresa de crear a unidade nacional ao facer caer a cabeza de Pardo de Cela". As campañas de propaganda arredor de Pardo de Cela provocaron a persecución dos nacionalistas polas autoridades republicanas. Así, o 17 de decembro de 1934 un grupo de militantes das Mocidades Galeguistas de Pontevedra foron detidos na cidade por repartir unhas follas voandeiras onde afirmaban que "Hoxe: 17 de Nadal de 1934 fai 451 anos que asasinaron en Mondoñedo ao mártir da liberdade galega: Mariscal Pardo de Cela. ¡Viva Galiza Ceibe!". A consecuencia desta acción e após un enfrontamento con tres fascistas remataron no cárcere os mozos nacionalistas Prudencio Taboada, Francisco Gastañaduy, Manuel Manso e Xosé Castro Aríns. As dificultades para os militantes das Mocidades e do Partido Galeguista continuaron o ano seguinte. Nesta ocasión, a liorta situouse en Ourense, onde un grupo de afiliados da Falanxe e das Xuntas de Acción Popular agrediron nas rúas da cidade aos adherentes nacionalistas Castor Velo Cobelas, Tomas Bóveda, Remixio González Gándara e Vítor Bóveda. "Viva Galiza Ceibe" Unha constante en toda a propaganda nacionalista anterior ao golpe de Estado de 1936 era a presenza de "Viva Galiza Ceibe", como voz de orde que recollía as aspiracións e identificaba o movemento político. Así, a propaganda espallada en 1935 para lembrar a Pardo de Cela afirmaba que "Galegos. Hoxe, 17 de nadal de 1935, fai 452 anos, que co asasinato do Mariscal Pardo de Cela finaron as liberdades galegas. Que un día non lonxano poidamos pór en marcha de novo a historia parada en Mondoñedo. Viva Galiza Ceibe".
NOS_55650
Baixaron un 4,1% nos últimos doce meses. A nivel de Estado, a baixada foi do 3,6%.
Galiza encadea xa 26 meses con taxas anuais en negativo en prezos industriais. Os dados relativos a setembro que vén de facer públicos o Instituto Nacional de Estatística apontan a que os prezos industriais baixaron un 1,2% no noso país entre agosto e setembro. En comparación inter-anual (setembro de 2104 e setembro de 2015) a redución foi superior ao 4 por cento: 4,1%. Nestes doce meses a principal queda foi a rexistrada pola enerxía, cuxos prezos descenderon un 19,6 por cento. Tamén baixaron os bens intermedios. Aumentaron os prezos de bens de consumo e bens de equipo. No conxunto do Estado español a baixada nos prezos industriais foi dun 0,9% o pasado mes de setembro a respeito de agosto e dun 3,6% no que resulta da comparación con setembro do ano pasado.
PRAZA_10999
O presidente da Xunta non incluíu a institución na axenda da viaxe institucional malia que vén de salvar o seu importante patrimonio e vender a súa emblemática sede tras anos de crise e risco de quebra
No Nadal de 2017, o Centro Gallego de Bos Aires (CGBA) celebraba unha asemblea de socios que activaba as negociacións para a venda da súa histórica sede e da xestión sanitaria. Logo de sete anos intervida polo Estado arxentino e cunha xigante débeda, a máis importante institución da emigración galega asomábase ao precipicio da quebra, viu como se ía desmantelando o hospital e mantiña impagos con centos de traballadores. Daquela, o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, reaccionaba asegurando que o Goberno galego estaba xa "traballando" e "valorando" como se podía "preservar" o importante patrimonio histórico e cultural galego que garda o CGBA. Ano e medio despois, o pasado maio, e logo de ducias de xuntanzas e atrancos, o Centro evitaba a temida creba, mantendo a atención sanitaria e salvando o legado da emigración, pero quedando sen a súa emblemática sede máis de cen anos despois. Feijóo non incluíu o Centro Gallego na axenda da viaxe institucional á Arxentina malia que vén de salvar o seu legado tras anos de crise e risco de quebraO Grupo BASA asumía a xestión da entidade sanitaria con opción de compra do inmoble durante 30 anos, comprometéndose a cancelar as débedas e asumindo todos os impagos. A mutual do CGBA quedou con todo o espazo non sanitario do que dispoñía, a histórica sala de xuntas e a sede do Instituto Arxentino da Cultura Galega, pero tamén o cuarto onde faleceu Castelao, o teatro, o edificio situado en Valentín Alsina e o gran panteón galego no cemiterio da Chacarita. Salvou o seu legado malia as queixas que desde a presidencia da institución se ergueron contra o desleixo e inacción da Xunta. Todo un legado que virou en eterno dentro do histórico edificio. O pasado domingo, tan só uns meses despois do acordo, Feijóo iniciou unha viaxe institucional de varios días á Arxentina na que non incluíu visita ningunha ao Centro Gallego nin xuntanza coa directiva recentemente elixida, o que provocou a indignación dos seus dirixentes. "Como presidente electo do Centro Gallego, nin eu nin a intervención residual recibimos ningunha mostra dun posíbel interese da contorna presidencial por achegarse polo menos para facer unha visita", di Ramón Suárez, máximo dirixente do CGBA, que considera "unha mágoa" que Feijóo "non tivese tempo ou interese en visitar o emblema máis importante da diáspora galega". "Nin eu, como presidente electo, nin a intervención recibimos ningunha mostra dun posíbel interese de Feijóo por achegarse polo menos a facer unha visita", di SuárezFontes do Centro van máis aló nas críticas e advirten de que "nunca" desde a Xunta se preocuparon nos últimos meses pola crise e grave risco que pasou a entidade e lamentan que que "nin tan sequera agora, nun momento idóneo", o presidente acudise a ver o resultado do acordo co Grupo BASA e a situación no que quedou todo o legado histórico e cultural, "perfectamente a salvo". Entre todo este patrimonio, medio cento de esculturas e estatuas, máis de cen pinturas de Seoane, Colmeiro, Castelao ou Maside, unha biblioteca de 20.000 volumes centrados no país, un teatro histórico de 400 butacas, un inxente arquivo fotográfico ou unha fonoteca con discursos de Otero Pedrayo, Blanco Amor e Cunqueiro."Doe que Feijóo si asista á inauguración da nova sede da obra social Ospaña, da que a petición da propia Xunta fora excluída o CGBA. A obra social Ospaña foi creada hai 13 anos para soster economicamente o Centro Gallego", lembra Suárez, que advirte que a institución "presta xa atención sanitaria plena aos asociados". "Cos gobernos de Manuel Fraga ou de Pérez Touriño, a ningún presidente se lle ocorría pasar por Bos Aires e non visitar o Centro Gallego""Cos gobernos de Manuel Fraga ou de Pérez Touriño, a ningún presidente se lle ocorría pasar por Bos Aires e non visitar o Centro Gallego", insisten outras fontes dunha institución con máis de 110 anos de historia e que chegou a superar os 120.000 asociados. Desde a Xunta, preguntada pola posibilidade de que Núñez Feijóo acuda finalmente ao CGBA, remítense á axenda oficial, na que non está prevista ningunha visita á institución. Si houbo actos no centro galego de Comodoro Rivadavia, reunións con dirixentes políticos da provincia de Chubut ou co propio presidente arxentino, Mauricio Macri; así como numerosos actos institucionais e culturais, unha visita ao Instituto Argentino Gallego Santiago Apóstol e a participación no acto conmemorativo da 30 edición do programa Conecta con Galicia.
NOS_56647
Con dez dos trece membros do goberno de Santiago de Compostela pendentes do xulgado, todos con unha ou varias imputacións e sete xa chamados para xuízo oral, a situación crítica dos distintos departamentos faise insostíbel para a maioría do persoal que padece a paralización do goberno municipal.
A situación xudicial do goberno de Ángel Currás non esta a afectar só aos concelleiros e concelleiras implicados en asuntos xudiciais. O persoal do Concello padece día a día a extraordinaria crise que atravesa o consistorio e que afecta directamente ao funcionamento diario dos distintos departamentos do Concello. "A incompetencia, a torpeza, a maneira de cargarse os procedementos... fai que traballar sexa moi difícil porque antes o persoal traballaba en positivo mais agora é imposíbel, vai todo moito máis lento e iso afecta tamén á cidadanía", sinala un representante sindical do Concello. Mover un papel en Compostela leva agora moito máis tempo que antes. "Ninguén quere dar un paso sen medir até as últimas consecuencias. Non hai funcionari@ que faga unha xestión sen demorar todo o que faga falta porque se saben permanentemente baixo vixiancia, ademais, o PP entrou como elefantes nunha cacharrería cun plan de axustes que eran recortes laborais e metendo a súa xente en postos que antes cubrían funcionari@s", sinala, dunha xestión de persoal que está a ter tamén consecuencias no funcionamento diario do Concello. "A incompetencia, a torpeza, a maneira de cargarse os procedementos... fai que traballar sexa moi difícil porque antes o persoal traballaba en positivo mais agora é imposíbel" Imposible traballar no día a día "O Concello está paralizado. Toda a súa política de afastar o que había antes, traballadores cualificad@s para traer aos seus e poñelos de xefes tivo tamén consecuencias no ánimo da xente. Na maior parte descoñecían o funcionamento municipal e os traballadores e traballadoras viron como levan os salarios máis grandes con grande incompetencia", explica o responsábel sindical. En 3 anos no Concello de Santiago suprimíronse 50 prazas do cadro de persoal e baixáronse os salarios mentres seguían entrando traballadores pola porta de atrás. "Saen sentenzas de fraude de lei na contratación por haber cesión ilegal de traballadores é non só se volven empregad@s do Concello senón que cobran indemnización pola diferencia entre o que paga a empresa con respecto ao que terían que cobrar se estiveran no Concello durante todos os anos traballados", explica, lamentando que, pola contra, a taxa de reposición do concello sexa cero cando a contratación a través dunha empresa supón aboar un 21% de IVE e un 40% en total. "O único que se contrata é o persoal porque o resto son do concello mais con esta política o que se fai é precarizar o traballo e favorecer ás empresas, ademais de abrir unha vía para meter máis persoas da súa corda", sinala. "Toda a súa política de afastar o que había antes, traballadores cualificad@s para traer aos seus e poñelos de xefes tivo tamén consecuencias no ánimo da xente". Persecución sindical Outro dos apartados no que o persoal do concello se viu implicado foi nos casos de persecución sindical e acoso laboral que foron denunciados ao longo da operación Pokemon e outras causas abertas. O caso do imputado concelleiro de Deportes, Adrián Varela, que leva agora a xuízo oral aos outros sete concelleir@s por querer pagarlle o avogado na súa causa, significou, para os representantes de traballadores e traballadoras "o máis claro caso de persecución sindical que se coñece e non entendemos como non se abriron dilixencias pola gravidade do asunto". A acusación chegará á vía penal proximamente mais no Pazo de Raxoi provocou verdadeiro escándalo as conversas do concelleiro nos que reclamaba a Vendex "coste o que coste" que despedira unha traballadora da empresa por ser a compañeira dun representante sindical do Concello. "Coincidiu cando estabamos protestando contra o plan de axuste e querían presionar de calquera forma, mesmo botando a unha persoa por ser a compañeira dun sindicalista, recoñecendo que era moi boa traballadora", afirma. "Co que se acredita no sumario é máis que esixíbel que esta xente marche e deixe de xestionar os cartos públicos". O caso do funcionario Miguel Vilariño, afastado da área de Relacións Veciñais na que levaba tempo traballando, por denunciar a existencia de facturas falsas inclúese tamén no ronsel de agravios dos que non escapa o propio secretario da corporación, personado a título persoal tamén na causa e alonxado mesmo fisicamente do centro do Pazo de Raxoi. Coa purga de Miguel Vilariño, o departamento de Relacións Veciñais quedou completamente defenestrado, sen desaparecer do organigrama mais sen ningún traballador adscrito. "O xulgado non é a solución" "O xulgado non é a solución porque, coa mesma, cando remate a vía xudicial xa chegaron as eleccións municipais. Co que se acredita no sumario é máis que esixíbel que esta xente marche e deixe de xestionar os cartos públicos. Que efectos ten a inhabilitación se chega cando xa están fóra do goberno? Incluso se se demostra que chegaron por medios ilícitos, por financiamento ilegal, pouca relevancia ten despois de teren xestionados os cartos públicos", sinala o representante sindical que prefire non dar o seu nome. "Así non se pode traballar un momento máis", remata.
PRAZA_19327
O popular Jacobo Moreira asegura que a pasteira ofrece 10 millóns de euros para instalar o seu centro tecnolóxico en Lourizán e rehabilitar o edificio, pero no pacto asinado coa Xunta figuran 5,6. Carmela Silva insta os conservadores a non "mentir".
O PP volve interceder por ENCE ante a Deputación de Pontevedra. Esta semana o vicepresidente da Xunta, Alfonso Rueda, e mais a conselleira de Medio Ambiente, Beatriz Mato, acudirón á sede da institución pontevedresa para reclamar aos seus responsables a cesión do histórico Pazo de Lourizán e os seus terreos para que a pasteira instalase alí o seu centro de I+D. A petición recibiu un "non" por resposta e este mércores reiterouna o deputado e voceiro municipal dos populares en Pontevedra, Jacobo Moreira, ao fío dun debate parlamentario co BNG. O goberno provincial de socialistas e nacionalistas, di Moreira, debe aceptar a cesión porque do contrario estaría poñendo "en risco 10 millóns de euros de ENCE para a rehabilitación do pazo", di, cando a empresa puxo sobre a mesa algo máis de 5 millóns de euros. A xuízo de Moreira a negativa a que a empresa poida dispoñer do "degradado" pazo, propiedade da Deputación e que a Xunta usa en virtude dun convenio asinado en 1991 e actualizado no ano 2000, é unha "irresponsabilidade política de BNG e PSOE" que arrisca ata 10 millóns de euros. Ese, asegura, "era un dos compromisos arrincados a ENCE pola Xunta despois de que se lle concedese a prórroga da concesión", outorgada polo Goberno de España en funcións. Moreira (PP) insta a PSdeG e BNG a "recapacitar" e ceder o pazo á empresa No entanto, o pacto asinado polo Goberno galego coa pasteira tras ratificarse a súa permanencia na ría ata 2073 cifra en 5,6 millóns, non en 10, o orzamento previsto para un "novo centro de investigación que dinamice o emprego especializado na explotación sostible dos recursos forestais e realización dos traballos para fixar a súa sede mediante rehabilitación de edificio ou construción dun de nova planta". "Unha vez que a Xunta tiña conseguidos os fondos para a necesaria rehabilitación do pazo, un inexplicable cambio de posición do BNG pon en serio risco de perder estes fondos", di Moreira, que insta a socialistas e nacionalistas a "recapacitar" e ceder o pazo a ENCE. Carmela Silva: "Non mintan" A presidenta da Deputación de Pontevedra declárase "escandalizada" porque o PP torne en "voceiro de ENCE" e insta a Xunta a rehabilitar o pazo, "porque está no convenio" As esixencias de Moreira foron retrucadas pouco despois pola presidenta da Deputación pontevedresa, Carmela Silva, quen ironiza con que "descoñecía que o portavoz do PP en Pontevedra fose membro do consello de Administración de ENCE". "Estou escandalizada ao ver como os integrantes do PP se converten en voceiros da empresa e non vou cualificar o que iso significa, que o fagan os cidadáns", di a socialista, quen coida que os conservadores non deberan "enganar á xente" cos plans da pasteira para o Pazo de Lourián. "Debe ser a primeira vez que un fantástico proxecto de I+D forestal que vai ser referencia no mundo se pode desenvolver en 373 metros cadrados, con 5 millóns e 10 traballadores, 5 deles bolseiros". Porque "iso é o que aparece no plan de ENCE" que Rueda e Mato lle presentaron, asegura. "Falamos dun proxecto menor, con escasos recursos" por moita "paixón" que o PP demostre por el e aínda que ENCE asegure "que non quere usar o pazo", porque "o porpio vicepresidente Rueda e a conselleira nos din que si utilizarían os salóns para desenvolver actos, xornadas e eventos". "En que quedamos, queren usar o pazo ou non?", pregúntase Silva, quen cre que a preocupación da Xunta debera ser, no tanto de mediar no nome de ENCE, "cumprir o convenio" que obriga o Goberno galego a "rehabilitar o pazo", tal e como "o PP esixía á Xunta en 2008". "No convenio aparece esa obriga e a Xunta non o fixo", pero o pazo debe ser rehabilitado e non porque "ENCE, na súa magnanimidade, faga algo extraordinario. Ten que facelo a Xunta porque está no convenio", conclúe.
NOS_10022
O medo na literatura de tradición oral será o tema das xornadas organizadas pola Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG). Expertas en narración oral, literatura infantil e xuvenil, pedagoxía, antropoloxía social e cultural analizarán distintas expresións da tradición oral tendo como eixo transversal o medo.
Ter acceso a situacións imaxinarias perigosas ou conflitivas e saber como outra persoa as afrontou antes é un repertorio de instrucións para a vida. O medo que provoca un conto é útil para experimentar a realidade, mais sen riscos, para aprender a recoñecer as bondades e tamén os perigos do mundo. A través das historias, dos contos, as persoas poden identificarse cos protagonistas, empatizar, vivir esa tensión e ansiedade que agroman até o desenlace da narrativa, mesmo aínda que este non teña un final feliz. Durante este proceso, as persoas interiorizan os conflitos expostos e acceden ás solucións que foi atopando o imaxinario colectivo ao longo dos tempos. E precisamente por iso o medo está tan presente na literatura de tradición oral. Mais que imaxinario hai detrás do medo na literatura de tradición oral? Que mecanismos se usan nestas narrativas? Como é a lingua destes contos? Sobre estas e outras cuestións procuran dar resposta desde a Xornada de Literatura de Tradición Oral da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG), baixo o título "O medo é libre. Os mecanismos do medo na literatura de tradición oral". O encontro, que se desenvolverá este sábado no salón de actos do Pazo de San Marcos, en Lugo, presenta unha serie de conferencias onde as persoas expertas en narración oral, literatura infantil e xuvenil, pedagoxía, antropoloxía social e cultural ou mesmo linguaxe musical analizarán as distintas expresións da tradición oral tendo como eixo transversal o medo, un sentimento innato ao ser humano e un mecanismo de control das persoas desde que nacemos, individual e colectivamente. Desde a tradición oral Os coordinadores da xornada e membros da sección de literatura oral da AELG, Antonio Reigosa e Lois Pérez, destacan o interese do encontro para "as persoas que se incorporan á función docente e para as xeracións novas que teñen interese na tradición oral" e remarcaron a relevancia da tradición oral desde a perspectiva da literatura mais tamén desde a lingüística ao lembrar que "son as transmisoras e transmisores de tradición oral quen mantiveron o idioma" vivo até a actualidade. "A literatura de tradición oral non deixa de ser un pouso de experiencia de moitas xeracións que veñen detrás, consecuencia do que se aprende colectivamente, e aí é onde nos centramos", conta Reigosa para Nós Diario. Un punto de partida que trata o medo desde esa experiencia narrativa, que permite analizar o legado que deixa esa materia. Seguindo ese ronsel, a narradora oral Ana Carreira abrirá a xornada co relatorio "O medo non é libre" e, a seguir, fará o propio o escritor e contacontos Federico Martín Nebras con "Días de contar e cantar: poemas para escorrentar o medo", onde defenderá a importancia de transmitir a tradición oral ás crianzas mediante o xogo, "para que poidan ler o mundo a través das palabras". Ao remate, haberá unha mesa redonda con estes dous primeiros expertos ao redor do lugar que habitan os monstros e a palabra, coordinada por Lois Pérez. Os medos e a mitoloxía "Hai un imaxinario e unha mitoloxía do medo enorme, inmensa", explica Reigosa. E esa é a "expresión a nivel popular dos diferentes tipos de medo e como se dosifica dependendo da idade e do lugar". Os cocos, por exemplo, "son asustadores de nenos pero non son nin perigosos nin violentos", mais na adolescencia "xa comezan a aparecer os seres salvaxes, cando a rapaza ou o rapaz sae da contorna familiar, que son moito máis perigosos. Deste tipo o máis coñecido quizais sexa o meco. Aí vemos como o medo é "secuencial" e ten diversas magnitudes en función deses dous compoñentes. Nesta cuestións adentraranse a antropóloga social e cultural Lidia Mariño, con "Arco da Vella, vaite de aí... Relatos míticos que explican por que esconxuramos ao Arco", mais Antonio Reigosa, escritor e especialista en literatura de tradición oral e mitoloxía, quen achegará unha análise do medo como parte do imaxinario da humanidade e, en concreto, da cultura popular tradicional galega coa súa conferencia "As caras do medo: Narrativas, tipoloxías e caracterizacións na mitoloxía popular galega". Ao remate, porán o ramo a este círculo cunha mesa redonda sobre as figuras e contexto do medo na mitoloxía popular, coordinada por Cesáreo Sánchez Iglesias, escritor e presidente da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega. A xornada finalizará cunha sesión práctica especial. So o título "De medos, maxias, músicas e beleza", o oboísta e historiador da música Benxamín Otero guiará esta sesión na que tamén poderá participar o público asistente. A XIV Xornada de Literatura de Tradición Oral. "O medo é libre. Os mecanismos do medo na literatura de tradición oral" é unha iniciativa da AELG co apoio da Deputación Provincial de Lugo e a colaboración da Asociación Socio-Pedagóxica Galega.
NOS_7822
A Semana da Novela Negra, que terá lugar do 6 ao 15 de abril, ofrecerá charlas, obradoiros e proxeccións
A Libraría Pedreira inaugura esta sexta feira a Semana da Novela Negra. O lugar do crime estará no seu local, sito no bairro picheleiro de San Pedro. O público poderá gozar con palestras, obradoiros, debates e presentacións nas que participarán, entre outros, as autoras Ledicia Costas, Elena Gallego Abad, Diego Ameixeiras, Jorge Emilio Bóveda ou Miguel Anxo Fernández. Homicidios, investigacións, sangue… O drama está servido. Na sexta feira 6 de abril, ás 20 horas, será "Diseccionando a lingua", unha conversa entre a profesora e escritora Teresa Moure, o profesor de portugués Xerardo R. Roca e Marcos Maceira, presidente da Mesa pola Normalización Lingüística. O sábado 7 de abril ás 12 horas fecharán a presente semana cun obradoiro infantil impartido pola autora Ledicia Costas arredor da súa novela Escarlatina, a cociñeira defunta. "As segundas feiras / nunca / foron boas", como escribe O Leo. Porén, pasan sempre máis lixeiras cunha Conversa con Frank Soutelo, detective de ficción que irá da man do seu creador, o escritor e crítico de cine Miguel Anxo Fernández. Será ás 20 horas do 9 de abril na mesma libraría Pedreira. Á mesma hora da terza feira 10 de abril haberá o encontro 'Viñetas criminais'. Manuel López Poy, guionista das novelas gráficas O Fillo da Furia e Os Días do cometa, será o encargado de guiar esta aproximación ao xénero negro na banda deseñada galega. O 11 de abril ás tamén 20 horas, o escritor Jorge Emilio Bóveda apresentará a súa nova obra As sete mortes de Leopoldo Pardo, editado por Xerais. Na quinta feira á mesma hora os autores Diego Ameixeiras e Héctor Cajaraville farán acto de presenza na libraría para conversar sobre 'Tendencias dun xénero sen caducidade'. Por último, a fin de semana chegará para poñer o broche de ouro coa apresentación de Codex Gigas (Tandaia edicións), na sexta feira 13 de abril, da man de Óscar Sánchez Fernández e Toño Carballal. O sábado 14 de abril, Elena Gallego e Héctor Cajaraville manterán unha conversa sobre As sete caveiras ás 12 horas. No mediodía do domingo 15 de abril, a sede do crime desprazarase até a Escola Unitaria para celebrar un 'Vermú aniquilador' de despedida, con proxeccións de cine negro e música de Libredón.
NOS_56222
O presidente rescata na súa comparecencia no Parlamento o argumentario da extrema dereita que vinculaba a expansión en marzo da Covid co 8-M.
Compareceu Núñez Feixoo hoxe no Parlamento para falar da evolución da pandemia e da vacinación e o seu discurso acabou nunha loa á xestión propia combinada con ataques á oposición e ao Goberno español e mesmo rescatando o argumentario (que xa parecía esquecido e caducado) da extrema dereita sobre a extensión en marzo da Covid: culpa do 8-M. O presidente principiou forte: "Sempre din conta da pandemia con transparencia", afirmou desde o atril. "É a segunda vez que comparece no Parlamento pola pandemia desde as eleccións en xuño", retruoulle na súa quenda Ana Pontón, portavoz do BNG. E iso cando a pandemia bate récords en contaxios, incidencia e ocupación de UCI. A intervención de Núñez Feixoo centrouse na liña do que xa é marca da casa: criticar os outros, sexa esta a oposición parlamentar (BNG e PSdeG) ou o Goberno español. Como lle lembrou Conzalo Caballero, portavoz socialista: "Cando as cousas van ben, ponse a medalla; cando van mal, a culpa é do estado ou da cidadanía". Máis que defender a xestión da Xunta dentro das súas competencias, Feixoo usou boa parte da súa primeira quenda de intervención en repasar o que considera como erros dos demais á hora de afrontar a pandemia. E aquí Feixoo meteuse en lameiros, ao falar de "decisións inspiradas en criterios políticos a curto prazo" E aí deu o salto: "Por que se sacou importancia á onda de marzo? Había que celebrar o 8-M?", preguntou. Unha pregunta que rescata o discurso co que a extrema dereita bombardeara na primeira fase da pandemia e que fora daquela adquirido por sectores do PP. Agora, meses despois, Feixoo volve pronuncialo e nunha comparecencia parlamentar. Nesta liña de intereses "políticos" do Goberno español na xestión do coronavirus tamén situou o de non adiar as eleccións en Catalunya. Desbotou un confinamento e acusou os que defendían esa medida de "non ter en conta as consecuencias" desa medida. O confinamento é unha actuación que non só se demanda desde organizacións como BNG senón que tamén é sinalada como a medida acaída para a actual situación por parte de organizacións como colexios médicos ou epidemiólogos. Peticións a Sánchez Feixoo tamén expuxo as seis peticións que esta sexta feira ía trasladar a Pedro Sánchez na xuntanza que ambos os dous mandatarios van manter na Moncloa. A posibilidade de adiantar o toque de recoller, un plan de vacinación "definido", buscar un "consenso nacional" sobre teletraballo, ou valorar o uso da máscara FPP2 son algúns deses puntos. Tamén debater sobre os fondos para as autonomías para combater a pandemia. Pontón: "Sen autocrítica" Ana Pontón lamentou que Núñez Feixoo estea instalado na ausencia de "autocrítica" e movéndose na "falsa dicotomía" entre "saúde ou economía". A portavoz nacional do BNG sinalou que o "esforzo" da cidadanía "ben merece que tanto Sánchez como Feixoo tomen decisión". Na súa intervención, sostivo que os "datos son demoledores" e demostran que o virus "corre" por Galiza marcando "cifras marca" que lembran unha primeira onda na que a cidadanía "estaba confinada baixo sete chaves". Neste contexto e após censurar que "o primeiro" que fixese Feixoo despois do Nadal fose "botar a culpa" aos galegos da situación "sen facer autocrítica", reprochou que o titular da Xunta "non fose quen de pór sobre a mesa a única medida que é capaz de cortar de raíz" os contaxios que, na súa opinión, pasa por "un confinamento de dúas semanas", ampliábel. "Que máis ten que pasar?", preguntouse Pontón, que tamén cuestionou os motivos polos que na primeira onda púidose estar "tres meses pechados" e agora "non se pode confinar dúas semanas". A líder dos nacionalistas galegos asegurou que a súa intervención debe ser "necesariamente crítica" coa xestión de Feixoo "á vista dos resultados". Así, após mostrar a súa "man tendida" para colaborar, pediu a Feixoo que propoña o confinamento de dúas semanas; emprazoulle a reorientar os orzamentos con máis medios para a sanidade pública e para rescatar aos sectores afectados; reclamou un novo modelo de residencias; e apelou a un acordo de país para a obtención de fondos europeos. Caballero: "Póñase a gobernar e protexa a xente" O secretario xeral do PSdeG, Gonzalo Caballero, manifestou o seu rexeitamento á estratexia política de "confrontación" e despois dunha intervención do presidente galego moi centrada en atacar o Executivo que dirixe Pedro Sánchez, lanzoulle unha mensaxe: "Póñase a gobernar e protexa á xente". Caballero cargou contra a "política do anuncio continuo" do mandatario galego, a quen lle gusta, dixo, "pórse as medallas cando as cousas van ben", pero despois pon o foco na actuación doutras administracións, sobre todo do Goberno. Por iso, instouno a se centra en "gobernar" Galiza e "tomar as decisións" que necesitan os cidadáns. Non en balde, Caballero alertou de que Galiza está "nunha situación extrema", cunha "crecente" presión asistencial e a UCI "en números máximos de ocupación". Neste sentido, recalcou que Feijóo debe "baixar do pedestal" e lembroulle que ten "todas as competencias" no marco do Estado de Alarma decretado no ámbito estatal.
NOS_20217
Lembramos a proclamación o 27 de xuño de 1931 da República galega, entrevistamos o secretario xeral da CIG, paulo Carril, e o editor Henrique Alvarellos, ofrecemos unha nova entrega dos debates polo V aniversario, desta volta con Francisco Jorquera e Xesús Palmou a conversar sobre autogoberno. Todo isto, e máis, xa na nosa loxa.
'A efémera República galega'. Foron só unhas horas, as do 27 de xuño de 1931, mais a proclamación da República Galega colocou as demandas do país nunha axenda política centrada nas eleccións ás Cortes Constituíntes a celebrar o día seguinte. Desa data, o historiador Xoán Carlos Garrido mantén que "debemos extraer algunhas conclusións, mesmo 86 anos despois". Sensibilizar, visibilizar, concienciar e informar sobre a realidade LGBTi nos centros educativos é unha das materias pendentes do ensino no país. E non só. Tamén a formación de docentes, alumnado e ANPA en diversidade. Ollamos cara á realidade escolar na semana previa á conmemoración do Día Internacional do Orgullo LGBT+. 'Aulas seguras contra LGTBfobia'. 'O traxe tradicional sobe á pasarela'. "Queremos unha pasarela como a do Louvre", dixo o presidente da Asociación Etnográfica Sete Espadelas. Baixo esta premisa e co título "Sete varas, un refaixo", a Deputación de Pontevedra vén de organizar o primeiro gran desfile de traxe tradicional na Galiza. Tivo lugar no Pazo provincial e sobre a pasarela desfilaron 47 modelos que amosaron perto de 50 traxes tradicionais de diferentes épocas históricas e comarcas do país. Debate Na sección 5x2, que Sermos Galiza impulsa con motivo do seu V aniversario, Francisco Jorquera e Xesús Palmou fan balanzo de tres décadas de autogoberno e propoñen deseños de futuro. 'O BNG pon xa rumo ao Día da patria 2017'. O Consello Nacional formula un 25X aberto ao que se adhiran persoas e coletivos que queren outra Galiza. Achégase xullo e con el o Caderno de Verán que acompaña o semanario Sermos Galiza nos próximos dous meses. Nesta ocasión, e cada semana, visitaremos concellos e áreas xeográficas para achegarvos en papel os enclaves máis singulares do país. Non farán falta lapis nin papel para tomar nota, pois Sermos dará conta das características máis interesantes dos lugares en que recalaremos co Caderno de Verán. Na sección de Internacional debullas as eleccións francesas, cunha abstención histórica e vitoria de Macron, para alén do resultado histórico do nacionalismo corso. Imos atmén até Uruguai, onde unha greve xeral exixe o cumprimento do programa da Fronte Ampla. En Análise deitamos a mirada en Colombia, onde os paramilitares ameazan exiliados. Entrevistamos Paulo Carril, que a finais do pasado mes de maio tomaba o relevo de Suso Seixo como secretario xeral da CIG. Asume a responsabilidade de personificar un cambio xeracional no ano en que a CIG pode converterse na primeira central sindical en representación, todo un fito para o sindicalismo nacionalista. Acredita no poder da clase traballadora para mudar a realidade e advirte: "Non somos un sindicato de concertación". En Análise, falamos da precariedade laboral e a pobreza en tempos de crise. No Selfie.entrevista falamos con Luis González, de Atrifoga, e Felipe Senén lévanos polos lugares malditos nun cabo do mundo máxico. O colectivo Xea lévanos por un roteiro polos cantís de Malpica. Henrique Alvarellos, da vicedecana das editoriais galegas, recoñece que "na miña familia hai unha especie de liña de sangue editorial estraña". Ademais, adentrámonos nos "proxectos fermosos" de María Vitoria Moreno, a homenaxeada no Día das Letras Galegas de 2018. E como non as colaboracións e achegas. Xoán Costa, Marilar Aleixandre, Guillerme Vázquez, Tokio e Nachortas, X. Caballero, P. Sampedro, Mario Regueira, Andrés Castro, M. Xestosos e Iolanda Gomis.
NOS_4195
Os populares fixeron varios pagamentos a a Special Events e Pasadena Viajes, empresas chaves nesta trama de corrupción, entre 2006 e 2009. Así o desvela El Plural tomando como base a contabilidade do PP na Audiencia Nacional, á que tivo acceso
O PP de Galiza contratou con empresas da trama Gürtel tamén cando Núñez Feijóo estaba xa na presidencia do partido, extremo que sempre fora negado polo mandatario. Así o afirma El Plural, que indica que estes datos están na contabilidade oficial que os populares entregaron á Audiencia Nacional e aos que este medio tivo acceso, indica. Núñez Feijóo asumiu a presidencia do PP galego no congreso que esta organización realizou en xaneiro de 2006 para suceder a Manuel Fraga. Desde entón, e en contra do que ten afirmado, o PP autonómico continuou a contratar con algunhas das empresas que están implicadas na trama. Special Events e PasadeNa Viajes Así, e segundo a información de El Plural, dúas empresas aparecen nos papeis de contabilidade oficial do PP de Galicia: Special Events e Pasadena Viajes. A primeira das firmas estaba dirixida por Francisco Correa e entre as súas tarefas estaba a organización e montaxe de actos electorais do PP. Foi, tamén a que puxo a música e luces na voda da filla de Aznar. Os pagamentos do PP de Galiza a esta compañía foron entre 2006 e 2009 e o seu importe apenas superan os 2.300 euros. Pasadena Viajes tivo na súa dirección a Pablo Crespo. A contabilidade do PP reflite un pagamento a esta empresa en 2009 dos populares galegos.
NOS_53914
Máis dunha vintena de hectáreas arderon desde a noite deste domingo entre Muíños e A Pobra de Trives.
Dous incendios forestais orixinados na noite deste domingo arrasaron máis dunha vintena de hectáreas durante a madrugada, nos municipios da Pobra de Trives e Muíños, segundo vén de informar a Consellaría do Medio Rural no seu último parte, con datos recollidos até as 8.30 horas desta segunda feira. O primeiro deles xurdiu contra as 21.44 horas na parroquia de Barrio, na Pobra de Trives, e queimou unha superficie dunhas 20 hectáreas até que foi estabilizado pasadas as 1.23 horas da madrugada desta segunda. O segundo, extinguido arredor das 3.43 horas da madrugada, iniciouse catro horas antes na parroquia muiñesa de Requiás e afectou o parque natural da Baixa Limia-Serra do Xurés, cunhas 1,5 hectáreas de monte raso calcinadas. As comunidades de montes piden á Fiscalía que investigue o dispositivo da Xunta no incendio do Barbanza O fogo de Muíños produciuse só un día despois de que se declarase extinguido o que arrasou máis de 625 hectáreas en Lobeira e que tamén entrou neste espazo natural, causando unha importante afección que Medio Rural, porén, non especificou aínda cunha cifra exacta. Por outra parte, continúa nestes intres baixo control o lume forestal que se iniciara en Porto do Son, en concreto na parroquia de Ribasieira, e que queimou unhas 82 hectáreas de terreo. E tamén segue estabilizado o incendio que nas últimas horas afectou o municipio de Viana do Bolo, orixinado en Grixoa, cunha afección estimada dunhas 102 hectáreas, segundo os últimos datos da Consellaría.
NOS_52441
O presidente do Ecuador foi re-elixido como candidato da Alianza País nunha Convención nacional en que mais de oito centos mil delegad@s apoiaron a candidatura de Correa nas vindeiras eleccións presidenciais.
En febreiro do ano próximo, Eucuador concorrerá ás eleccións presidenciais. Rafael Correa, presidente do país desde 2006 presentarase á re-elección após ser ratificado como candidato da Alianza Pais (Movemento Alianza Patria Altiva i Soberana, oficialmente), nunha Convención Nacional en que participaron máis de 800 mil persoas e que se celebrou no Estadio Aucasa (Quito). Após ser nominado polo actual vice-presidente, Lenin Moreno, Correa aceptou encabezar "unha vez máis este proceso lexendario e histórico" e engadiu "non pararán este proceso de revolución cidadá que rescatou aos sectores máis vulnerábeis do abuso de certos poderosos". Aliás, na Convención será presentado o programa de goberno 2013-2017 pois o candidato á re-elección afirmou "eu en 2017 marcho, non só da presidencia, afástome da vida pública. Porés hai que continuar a revolución". As pesquisas xa publicadas outorgan ao presidente Correa, uns índices de acptación e popularidade arredor do 70% e 80%, que de se manteren, poderían outorgarlle ao candidato da Alianza Pais a maioría parlamentar.
PRAZA_3750
Fronte ás 20 persoas que autorizaba o Goberno galego nas comitivas de despedida, o Ministerio de Sanidade permite un máximo de tres e prohibe que as empresas cobren máis
Fronte ás 20 persoas que autorizaba o Goberno galego nas comitivas de despedida, o Ministerio de Sanidade permite un máximo de tres e prohibe que as empresas cobren máisO Ministerio de Sanidade vén de publicar este luns no Boletín Oficial del Estado (BOE) unha orde pola que establece restricións polo coronavirus nos velorios e cerimonias fúnebres que supón un endurecemento de boa parte das medidas establecidas hai apenas catro días, o pasado xoves, pola Xunta. Se o Goberno galego permitía mesmo os velorios en domicilios particulares, o central prohibe todo tipo de velorio mentres dure o estado de alarma.A orde do ministerio, como a da Xunta, prohibe calquera práctica de tanatoestética ou tanatopraxia, pero engade a prohibición dos velorios "en todo tipo de instalacións, públicas ou privadas, así como nos domicilios particulares", fronte á do Goberno galego que os autorizaba en calquera desas instalacións sempre que se cumprisen determinadas medidas de seguridade como evitar o contacto físico e limitando o aforo a oito persoas ao tempo.Pola súa banda, se o acordo da Xunta aprazaba as cerimonias pero establecía que as comitivas fúnebres podían estar formadas por ata 20 persoas, o Goberno central establece que "a comitiva para o enterramento ou despedida para cremación da persoa falecida restrínxese a un máximo de tres familiares ou achegados, ademais, no seu caso, do ministro de culto ou persoa asimilada".Ante as denuncias de persoas afectadas de que algunhas funerarias estarían a cobrar por novos servizos e con prezos superiores aos previos á crise do coronavirus, o Goberno central tamén establece que "durante o período de vixencia do estado de alarma, os prezos dos servizos funerarios non poderán ser superiores aos prezos vixentes con anterioridade ao 14 de marzo". En caso de que algunha empresa cobrase máis durante este tempo "deberá iniciar de oficio a devolución da diferenza" e, se non o fai, o consumidor terá ata seis meses para reclamalo.
NOS_34727
Mil trescentas páxinas emprega o historiador Miguel Anxo Seixas (Arzúa, 1960) en narrar os feitos de vida e obra de Castelao entre 1886 e 1930. O primeiro tomo da súa gran biografía sobre o rianxeiro, titulada Castelao. Construtor da nación, xa está nas librarías da man de Galaxia e o Consorcio de Santiago.
"Este traballo é o compendio de investigación e recollida de datos e documentación", sinala a editorial nun comunicado. Esta primeira parte abranxe "o meniño rianxeiro, o rapaz emigrante e retornado, o debuxante e o pintor autodidacta, o médico entregado, o ilustrador que se vale dos debuxos de humor para concienciar os galegos, o funcionario, o profesor de debuxo, o membro das Irmandades da Fala, o escritor e artista". Inzada de material gráfico e pictórico, abondosas pezas inéditas até agora en mans privadas e case descoñecidas, serven para "completar un puzzle que ninguén chegara a rematar antes". Seixas, que publicara antes ensaios como Castelao, pintor (Galaxia, 2006) ou a colectiva Para ler a Castelao I e II (Galaxia, 2000), baseou Castelao. Construtor da nación na súa tese de doutoramento, presentada en 2017. "Seixas deita no papel toda a súa paixón pola busca do pormenor significativo, o seu rigor na comprobación e descuberta de aspectos ignorados ou esquecidos e o gusto por rexistrar os pasos e a obra de quen foi unha das personalidades fundamentais na construción da nación galega no século XX", indica Galaxia. Nesta entrevista publicada en Sermos Galiza, o autor da "monumental biografía, concibida case como un diario da vida cotiá de Castelao, explica os detalles do seu traballo.
NOS_29556
Entregou, por orde xudicial, o informe redactado pola ex conselleira de Facenda, Marta Fernández Currás no que o Consello da Xunta baseou a súa luz verde á operación. "É un informe pouco rigoroso, no que non se xustifica o apoio á fusión en ningún informe nin interno nin externo, dando por bos o plan e as contas presentados polas caixas e sen realizar o labor de fiscalización nin control que tiña que realizar a Xunta da Galiza", valora o ex deputado Antón Sánchez.
No límite da data de entrega, o 23 de decembro, a Xunta da Galiza rexistrou o informe da ex conselleira de Facenda, Marta Fernández Currás, no que o Consello da Xunta se baseou en 2010 para dar luz verde á fusión de Caixa Galicia e Caixanova. O ex deputado Antón Sánchez vén de recibilo sete anos despois de solicitalo por primeira vez e sentenza xudicial mediante. O documento consta de cinco páxinas, nas que a daquela responsábel de Facenda percorre os pasos previos á operación. Currás recolle o visto bo do Banco de España ao proxecto, así como a aprobación do plan de integración pola Comisión Reitora do Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (FROB), creado ao abeiro da crise de 2008. No apartado 'Consideracións Económicas', apunta que "o contexto de crise financeira esixe unha importante reestruturación do sector a efectos de acadar tamaños e niveis de solvencia". Entre os efectos da fusión, menciona a "xeración dunha entidade de maior tamaño, cun activo total de máis de 73.000 millóns de euros", a "racionalización das oficinas". A maiores, apúntase á xeración de resultados suficientes para "realizar a cobertura do deterioro previsto" na "carteira crediticia" e nos "investimentos en activos inmobiliarios". Previsións, todas elas, das propias entidades. En 2007, a construción representaba 23% e 26% das carteiras de Caixanova e Caixa Galicia respectivamente. A ausencia de KPMG "É un informe pouco rigoroso, no que non se xustifica o apoio á fusión en ningún informe nin interno nin externo, dando por bos o plan e as contas presentados polas caixas e sen realizar o labor de fiscalización nin control que tiña que realizar a Xunta da Galiza", valora Antón Sánchez en conversa con Nós Diario. O voceiro de Anova salienta que Currás non fixo mención ao informe sobre a fusión da consultora KPMG "que se contratou por un millón de euros". O líder do Goberno galego, Alberto Núñez Feixoo, anunciárao en 2009 como unha auditoría externa, empregándoo despois como aval para a operación. Non se xustifica o apoio á fusión en ningún informe nin interno nin externo, destaca Antón Sánchez Posteriormente, como lembra Sánchez, un dos seus responsábeis admitiu que se trataba dun estudo "de trazo gordo" que non avalaba a operación. "Queda en evidencia a neglixencia e a irresponsabilidade do Goberno galego", agrega, lamentando os seus nocivos efectos en 40% dos aforros dos galegos e galegas. Non se trata da única novidade neste 2020 a respecto da operación. En outubro, unha sentenza da Audiencia Nacional cuestionou o proceso e o papel da Xunta, sinalando que a deficiente situación económica e financeira de Caixa Galicia foi a que impulsou a fusión. A maiores, culpouna do rescate do FROB á entidade resultante. Novacaixagalicia recibiu 10.300 millóns de euros en axudas públicas, das que segundo o Banco de España se perderon 9.000 millóns. "A operación conduciunos a un gran fiasco", resume Antón Sánchez. O ex deputado non se amosa optimista coa apertura da terceira comisión de investigación da fusión. "Non teño confianza en que a maioría do Partido Popular permita outra cousa que non sexa lavar a cara ao Goberno de Feixoo, é o que teñen demostrado durante estes anos", afirma.
NOS_34451
Ademais de dedicarse profesionalmente á música, Vera Kolar é profesora de cámara, orquestra e violonchelo e forma parte da cooperativa que, en 2005, decidiu facerse cargo do Conservatorio Histórico de Compostela. Conversamos con ela arredor do inicio do curso, das medidas fronte á Covid-19, da posibilidade de ofrecer formación en liña e dos 15 anos de funcionamento da entidade, na súa nova era.
Cales son as chaves deste curso vencelladas aos protocolos da Covid-19? O corpo docente fixo un curso sobre a Covid-19 para coñecer máis profundamente como actuar sobre esta cuestión sanitaria. Ademais, por suposto, fixemos unha limpeza xeral e de desinfección do edificio, dispuxemos xel hidroalcólico naentrada de cada aula e nos corredores, alcol e trapos para realizar unha boa limpeza de pianos, atrís, cadeiras... Cos instrumentos de vento a cousa xa é algo máis complexa, porque temos que ter pantallas para o uso do profesorado, para asegurar o distanciamento co alumnado nas clases individuais... Dotámonos tamén de termómetros dixitais para controlar, se algunha crianza chega ao centro a tusir ou con algún síntoma, poder medirlle a temperatura. Neste sentido, tamén temos habilitada unha aula, de producirse un caso sospeitoso de Covid-19, mentres non acode persoal sanitario nin proxenitores, para trasladar o alumno ou a alumna a un hospital. Ademais, agora a capacidade final das aulas tamén é menor, sen superar un total de dez persoas, para poder manter as distancias de seguridade. Cal é o plan se, a pesar de todas as precaucións, se produce un contaxio? No caso de que teñamos que estar en corentena, tamén estamos preparados para dar clases en liña, claro. No curso anterior xa tiñamos aulas virtuais, desde o mes de febreiro, e seguimos até xuño. En xeral, foi unha experiencia positiva, sobre todo co alumnado maior, cando xa está a ter clases individuais co instrumento, que fai que a docencia telemática sexa máis fluída. Os mozos e as mozas tamén se implicaron máis nos propios estudos. Onde máis se complicou a cousa foi coas crianzas máis pequenas, precisamente. Pero tamén tivemos o apoio de pais e nais, maioritariamente, desde o primeiro momento. E esa é a outra peculiaridade deste curso, as cotas de matriculación, non si? Nun principio, en previsión de que non puideramos dar aulas presenciais, tamén contamos con que as crianzas máis pequenas non podían ter clases por videoconferencia, porque se daban situacións máis complexas, como mencionei, así que decidimos que até os seis anos se pagaría a matrícula en prazos e sen xuros, á espera de se tiñan que deixar de ser presenciais as aulas ou non. Ao ver que todo se seguía a complicar cada día, optamos por universalizar esta vantaxe para todo o alumnado, independentemente de idades e prazos de pagamento. Tamén barallamos que algunhas materias, coma informática ou historia da arte, as poidamos dar en liña, porque nese caso impartilas é máis sinxelo, e así conseguimos ter menos movemento de alumnas e alumnos no centro. Con todo, cre que mudarán as dinámicas de aprendizaxe ou educativas? O principal para este curso é que contamos cos apoios de pais e nais, e nese sentido temos que ser moi positivas e temos esperanza de que isto vai ir moi ben. Non poderemos facer todos os concertos que normalmente faciamos, porque temos que adaptarnos á situación sanitaria, pero penso que traballaremos ben e de maneira cómoda. O ensino en si, a aprendizaxe, non creo que vaia verse alterada de maneira significativa por como che conto que nos estamos a organizar e, tamén, porque o noso é un alumnado que quere asistir a un conservatorio, non teñen unha obriga, así que todos poñemos moito da nosa man. Ademais, cumprimos os 15 anos de constitución da cooperativa e temos pensado facer un concerto, aínda que de momento non é viábel facelo, si esperamos que poida selo na primavera, por exemplo.
PRAZA_19564
Que Anova reforce o seu espazo propio é valido e ademais preciso, mais sempre para dar continuidade con máis folgos ao proceso galego de acumulación de forzas cara a ruptura, que é o seu verdadeiro sentido de ser. Por iso é tan importante manter os espazos de confluencia plurais, abertos, vivos e colaborativos.
Non é novidade que no noso País, especialmente nos círculos máis endogámicos dos partidos da esquerda transformadora, sexa habitual falar de pre-conceptos ideolóxicos como o xa manido "canto de nacionalista teñen ou son individuos ou espazos de unidade popular". Botar man de subxectividades do tipo, por veces desembocando en debates raianos no esencialismo máis estéril, dá boa conta de que Galiza é unha nación sen normalizar social e politicamente. Por múltiples causas, algunhas propias, que tamén combatemos rotundamente. Igualmente certo é que desde que en 2012 Anova lanzara a súa aposta estratéxica, encamiñada a reactivar, incorporar e atoparse coa cidadanía máis activa do común no proceso social e político iniciado para confrontar as agresións dun poder exercido despoticamente, houbo quen sempre se resistiu a aceptar a súa premisa fundamental: non sería posíbel rivalizar ou asaltar o poder institucional en Galiza se non se articulaban espazos cooperativos, fraternais e mestizos que apostasen decididamente por xuntar maiorías arredor de obxectivos comúns e de mínimos, socializando a cuestión nacional do noso pobo e a súa relación cun estado español inmerso de cheo nunha crise orgánica agudizada dende o ano 2008. A "liberación nacional e a de clase" non poden entenderse por separado. Aquela aposta arriscada e audaz desembocou na experiencia de AGE, logo en AGE en Europa e, máis adiante, no xermolo das mareas e o que hoxe é En Marea. Continúa sendo un proceso en construción, de vocación acumulativa e fundamentalmente integradora. O pobo galego situou a En Marea como a alternativa posíbel ás políticas neoliberais e proto-fascistas do Partido Popular, removendo o sistema de partidos do País e sendo unha experiencia política a ter en conta no nível europeo. O camiño non estivo exento de dúbidas, pasos adiante e pasos atrás, como a Penélope de Xosé María Díaz de Castro. Aínda hoxe, parte da esquerda soberanista que apostou pola estratexia da unidade popular vén facéndose preguntas en relación a cal é o papel que esta debería desempeñar no seo das confluencias para "inclinar a balanza", ou ideas similares. Porén, hai unha máxima que tende a desprezarse a causa da tradicional interpretación dos procesos de mudanza en chave estritamente partidista: o soberanismo non só está presente como ideoloxía que nutre os artefactos da unidade popular galega construída ata o de agora, senón que ela mesma é unha expresión clara de soberanismo no sentido prístino da palabra: soberanía popular e auto-organización dos galegos e galegas de nación. Por moito que dende algunhas fontes reactivas téntese, de forma interesada e reducionista, analizar ditas experiencias coma un campo de batalla latente entre españolismo e nacionalismo, o certo é que a propia natureza das mareas -creadas ex novo a partires da progresiva renuncia dos aparellos partidistas a acadar inmediatamente os seus obxectivos maximalistas convertendo aos partidos en motores auxiliares dos procesos de confluencia, en verbas de Xosé Manuel Beiras- fai deste "proceso de procesos" unha creación innovadora que non podería funcionar nunca coma unha competición de polos neses termos. Non estaríamos así a falar de proceso soberano e horizontal senón de reparto de cotas e da repetición da lección que aprendemos con AGE. A única saída viable e desexable que ten En Marea para rachar o seu teito é precisamente ir eliminando dinámicas de polarización, sen fuxir de calquera debate democrático. Erixirse no interlocutor directo do pobo galego agredido, converténdose naquilo para o que foi concibida: un suxeito galego e soberano de ruptura capaz de derrotar á dereita insaciable neste País, que traballe por unha alternativa social e política á que nos propón hoxe o estado español e a Unión Europea para as clases populares. Sen renunciar nunca a seguir incorporando ideas e continxentes que aposten decididamente por elo. É por isto mesmo que o soberanismo galego de esquerdas, feminista e republicano que aposta por dar a batalla a través dos espazos de confluencia, faino e ten que seguir a facelo sabendo que o obxectivo último non é gañar batallas internas. Ten que confiar en que ditas expresións de unidade popular -comezando por En Marea, sendo diversas coma é o pobo galego- son, en si mesmas, unha expresión soberana de boa parte das nosas capacidades e arelas colectivas. Aceptada a natureza das confluencias e atenuados os intereses corporativos e de parte, que tenden a xerar confrontacións antagónicas coa acumulación de forzas, o soberanismo galego de ruptura pode e debe participar nelas, en igualdade de condicións, desde o independentismo que entenda cal é o actual chanzo no vieiro galego baixo os condicionantes materiais actuais até o federalismo que acepte o dereito de Galiza a determinar libremente o seu futuro pasando por todo o mosaico intermedio de matices. No entanto, isto non implica que a tarefa de practicar a auto-organización estea rematada para En Marea. A angueira de armar un suxeito político galego que cumpra coas expectativas que lle deron pé pasa por aceptar a súa soberanía, as súas contradicións, e pola necesidade de impugnar o actual Réxime. De situarse nos conflitos sociais, e non só na xestión dos mesmos. Nun contexto coma este, fican sobordados algúns dos corsets que foron costume auto-imposta de parte do nacionalismo e a esquerda española, ao tempo que se abre un potencial "público obxectivo" amplo e plural para un soberanismo que debe saber incidir na construción programática e na creación de dinámicas cooperativas. Mais a Unidade Popular non é un deseño institucional, senón que se acada facilitando vieiros de participación e auto-organización en distintos niveis, dende o pobo, a vila e o barrio até a Nación. Non pode dirixirse ao xeito clásico, dominarse, crearse artificiosamente ou abandeirarse, coma viña acontecendo infelizmente na Galiza de forma habitual. Pero si que debe participarse en condicións de igualdade. Non é pois este un intento de confrontar con opcións políticas que decidan actuar fóra dos espazos de unidade ou ben que vexan nas confluencias unha mera fiestra de oportunidade táctica. Neste sentido o electorado foi claro. Porén, o soberanismo e a esquerda de ruptura que batalla a través das confluencias debe saber que os únicos elementos contra os que crear unha identidade ideolóxica contraposta serán as condicións materiais de desigualdade ás que están sometidas as maiorías; aquilo ao que se apelaba cando diciamos: "É mais o que nos une que o que nos separa". Da necesidade de mudar estas desigualdades e inxustizas é que se evidencia á súa vez, como condicionante necesario e inalienábel, o dereito nacional de Galiza a loitar pola súa autodeterminación e rachar a súa dependencia do capitalismo salvaxe do cal son servos os gobernos galego, español e europeo. Baixo esta estrutura, ideal en termos hegelianos, que tenta superar dualidades pouco útiles no escenario actual do proceso galego, agroma En Marea, e baixo esta estrutura é que este soberanismo de clase e aberto apela a participar a través da pedagoxía e a fraternidade para edificar unha República Galega de iguais. Que Anova reforce o seu espazo propio é valido e ademais preciso, mais sempre para dar continuidade con máis folgos ao proceso galego de acumulación de forzas cara a ruptura, que é o seu verdadeiro sentido de ser. Por iso é tan importante manter os espazos de confluencia plurais, abertos, vivos e colaborativos. Exerzamos na praxe da loita social e política a República Galega. Calquera paso atrás é, sinxelamente, reaccionario.
NOS_34480
Pablo Casado acompaña Núñez Feixoo na Coruña, carga contra o Goberno de Pedro Sánchez e lamenta a falta de fondos nos Orzamentos Xerais do Estado para o Xacobeo.
O presidente do Partido Popular e líder da oposición no Estado español, Pablo Casado, viaxou á cidade da Coruña para intervir nun encontro público co titular do Executivo galego, Alberto Núñez Feixo, baixo o lema "Galicia: máis investimentos, menos impostos". Na súa intervención desta sexta feira, 18 de decembro, o presidente da Xunta exixiu ao Goberno español que os criterios de repartición dos fondos europeos entre as comunidades autónomas sexan definidos por "un comité de expertos e non un 'politburó'", dixo en alusión ao Goberno español, que definiu como "social populista". "Necesitamos que se definan os criterios de repartición", insistiu Feixoo nunha intervención en que arremeteu contra a xestión do Executivo de Pedro Sánchez, en particular, en relación coa Covid-19. "O Goberno máis inexperto, máis sectario e peor avido posíbel", indicou o presidente, que tamén criticou "o fracaso na distribución do material de protección" ao comezo da pandemia. Esquecendo a situación dramática que se viviu e se continúa a vivir nas residencias galegas e facendo ouvidos xordos ás críticas dos colectivos sanitarios que demandan máis persoal e recursos, Feixoo enxalzou a xestión do seu gabinete e a reforma da lei de Sáude galega que o PP xa rexistrou no Parlamento para "xestionar a pandemia" con seguridade xurídica, aínda que a oposición xa criticou o texto proposto por introducir máis normas punitivas contra a cidadanía en lugar de robustecer o sistema público de saúde. "Non durmiría tranquilo se tivese que gobernar con ministros de Pablo Iglesias", continuou Feixoo afondando nas críticas ao Goberno estatal. "España é máis que o taboleiro de xadrez do señor Sánchez e Pablo Iglesias", insistiu. Crítica aos orzamentos Pola súa banda, Pablo Casado situou Feixoo como referencia de Goberno para o PP, enxalzando o seu "trato" ao ensino concertado e a súa aposta polo "bilingüismo" camiño do "trilingüismo" e arremeteu contra a falta de "compromiso" coa Galiza por parte do Executivo estatal, en particular co Xacobeo, a ría do Burgo e os sectores produtivos. Nos Orzamentos Xerais do Estado "non hai nin un rastro de axuda", dixo o xefe de filas dos populares españois.
QUEPASA_60
Falamos con 8 alcaldes/as da comarca para saber que opinan da comunicación entre administracións
O alcalde de Santa Comba foi o primeiro en lamentar á falta de información á que se enfrontan os rexedor@s. A administración máis cercana á poboación, que podería tomar medidas de prevención en función dos casos concretos que se puidesen dar en cada parroquia, está orfa. O número de casos positivos é un dato absolutamente imaxinado, a pesar de que moitos insistan en intentar manter a contabilidade.A Consellería argumenta que non pode ofrecer ningún detalle pola Lei de Protección de Datos, feito inexcrutable, pero moitos responsabiles municipas consideran que información dos lugares onde hai casos positivos podería permitir levar diferentes accións que servisen para dar maior tranquilidade á veciñanza. Así por exemplo, a alcaldesa de Camariñas, Sandra Insua (PSOE), recoñece que "todas estamos igual, sen saber nada cando necesitamos información dos positivos. Non necesitamos nombre nin apelidos pero, por exemplo, en Arou, tan pronto o soubemos fixemos unha limpieza profunda por todas as rúas e unha desinfección no centro médico. Temos que extremar a limpeza dependendo dos positivos. Non podemos movernos por rumores", lamenta. Pola súa parte, Juan Manuel Saborido "Moma" (PSOE), alcalde de Carnota, recoñece que "nestes intres a infomación temos máis ben pouca, a que a diario nos manda a FEGAMP, porque a Xunta a contagotas e moi deslabazada. E sobre os casos positivos ninguén nos comunica nada". Para el, a situación é "un descontrol porque aínda que apelamos á privacidade das personas, en realidade somos nos quen mantemos e levamos o protocolo da confinamento as personas infectadas... esto non é falta de medios, esto é un descontrol absoluto da Conselleria de Sanidade cos Concellos. Gracias aos profesionais da Sanidade e as forzas de orde públicas, se non isto sería un caos", sentenza. O alcalde de Zas, Lolo Muíño (BNG) tamén critica "a falta de información por parte do SERGAS sobre as posibles persoas que deben estar en corentena por ter síntomas ou mesmo os casos xa confirmados, para adoptar medidas, como a recollida de lixo que se fai porta a porta, temos que saben onde hai infectados, se non é imposible tomar medidas. Nós, por exemplo, a raíz de comentarios que fai a xente, pero non porque nos informe oficialmente ninguén, poñemos un contedor para esa casa, que sacan á porta e non usa ninguén máis".Explica que "polo menos que llo conten á Policía Local que é a encargada de cumplir o operativo. E xa como veciños, nun concello pequeno que coñecemos a todos os veciños, unha chamada cando menos non viña mal".Apunta ademais a necesidade de establecer protocolos claros para os Concellos. "Nós, por iniciativa propia, estamos facendo desinfección de lugares públicos e lugares que están abertos. Outros están facendo desinfección en todas as beirarrúas, pero nós cremos que ese risco é ao final estamos provocando un desastre ecolóxico, porque iso é unha carga de lixivia excesiva para os nosos ríos". E reitero, non necesitamos saber quen é o da casa, pero onde residen os positivos si que sería importante para nós sabelo". Dende Malpica, o alcalde Walter Pardo (PSOE), apunta que "o que máis boto en falta da Xunta de Galicia é a información oficial para saber cantos afectados temos no concello. E non falo de nomes, que pola Lei de Proteccion de Datos sei que non se poden dar, pero aínda así, os corpos de seguridade e tráfico (Policia Local, Gardia Civil...) deberían sabelo para controlalos e saber que se respecta a corentena. Saber oficialmente cantos afectados e saber en que parroquia viven facilitarianos moito as medidas a tomar de desinfección para intensificalas nas zonas donde poida haber mais casos. A saúde é o máis importante que temos e necesitamos saber esa información para tomar as medidas correctas en cada lugar, rúa, zona, barrio ou parroquia. Pelexamos contra unha pandemia e necesitamos unir as forzas de todos para gañar esta batalla". A alcaldesa de Vimianzo, Mónica Rodríguez (PSOE), declara que "os Concellos partimos en clara desvantaxe ao non contar con información tan relevante como o é saber os positivos por coronavirus no noso termo municipal. A lei de Protección de Datos debería ser modificada de urxencia para que a coordinación entre o goberno autonómico e nós fose plena. Para máis inri, as accións que levan a cabo tanto forzas de seguridade como corpos de Protección Civil vense claramente minimizadas pola falta de información. Nembargantes, a información nunca é mal recibida. Con datos na man pensamos que podemos manexar determinadas situación de maneira óptima, cousa que de momento non podemos", destaca a rexedora. Con todo, "somos conscientes da responsabilidade que nos daría ser coñecedores e coñecedoras deses datos, pero loxicamente para facer cumplir con toda a responsabilidade que se nos encomenda precisamos saber máis, estar ao corrente de xeito actualizado de como está evolucionando a situación, a casa paso". Satisfeitos coa información En todo caso, tamén hai alcaldes satisfeitos coa comunicación entre administracións. Como o alcalde de Mazaricos, Xoan Blanco (BNG), que considera que a Xunta vai informando do material que se vai informando, e sempre tiven información puntual directa do delegado provincial Ovidio Rodeiro sempre que o necesitei, cun trato moi correcto. Comprendo que estarán desbordados de traballo e falar con cada alcalde sería complicado. Temos que intentar facilitarlle o traballo. Ademais temos contacto directo todos os días co centro de saúde". O José Luís Pérez Añón (PP), alcalde de Laxe, entende que a "situación é complicada". Como profesional sanitario ademais (é facultativo no Centro de saúde laxense), recoñece que "ao principio a xente tomouno menos en serio, pero agora a xente se está portando con moito sentidiño, que é o que hai que ter. No Centro de Saúde hai menos movemento, as consultas a maioria son telefónicas, que é o que se debe facer, e as urxencias se atenden matendo os protocolos".Sobre a información dos positivos, Añón entende que "a Proteción de Datos debe ser respectada", se ben recoñece que "ao final acabámolo sabendo". Considera que "saber que no teu concello hai algún postivo, está ben sabelo, e si que poderían dicirnos se no teu concello tes 1, 2 ou os casos que sexan. De todas maneira, "por agora, que saibamos, non temos ningún positivo". Iso si ten claro que "vai pra longo, este mes seguro, e veremos o mes que vén. O peor está por chegar", indica. O alcalde máis "sorprendido" pola pregunta é o alcalde de Laracha. José Manuel López Varela (PP) considera "falso que haxa falta de información da Xunta. As consellerías ofrecen información puntual sobre as medidas a tomar e sobre as reunións do Comité de seguimento. Tamén a Xunta coordina medidas coa Fegamp, na que están todos os concellos. E ademais entregou ó concello recentemente material (guantes, mascarillas e epis)".
NOS_22985
É a 14ª vitoria do ferrolán nunha Copa do Mundo. A proba realizouse sobre a distancia sprint: 750 metros de natación, 20 quilómetros de ciclismo e 5 quilómetros de carreira a pé.
O ferrolán Gómez Noya conquistou un novo triunfo para o triatlón galego, ao gañar a Copa do Mundo de Cozumel (México), unha proba onde outro galego, Uxío Abuín (de Lestrove, Dodro) foi décimo. Gómez Noya suma así xa catro vitorias consecutivas e é o seu 14ª triunfo nunha Copa do Mundo. A que se desenvolveu en México esta fin de semana foi de distancia sprint (750 metros natación, 20 hm de ciclismo e 5 km de carreira a pé). Segundo recolle Pontevedra Viva, Gómez Noya indicou ao remate da proba que "foi unha carreira moi dura porque ía moita calor aí fóra. Eu estaba morto na carreira. No último quilómetro tratei de aguantar e dalo todo nos últimos cen metros". O galego explicou que "estiven enfermo durante uns días esta semana, así que non estaba moi seguro do meu rendemento, pero estou contento de ter gañado". Desta forma, cunha nova vitoria remata Gómez Noya a súa tempada, que non puido ser mellor, coa consecución do título de campión do mundo 2013. Na mesma participaron importantísimos triatletas a nivel internacional coma Steffan Justus, Dimitry Polyanskiy ou Crisanto Grajales.
NOS_2362
Monstros da Máquina. Vol. I é o título do primeiro EP temático colectivo do selo cooperativo Discos da Máquina. Conterá cancións inéditas de todas as bandas do proxecto dedicadas a distintos personaxes e sairá para fins da primavera.
A cadela Laika, Apóstolos Mangouras, Lance Armstrong ou Antoine de Sant-Just son algunhas das figuras ás que as bandas de Discos da Máquina lle dedicarán cancións no EP Monstros da Máquina. Vol. I que agardan sacar por volta de fin da primavera. A Magnifique Bande dos Homes sen Medo, Ataque Escampe, Caxade, Das Kapital, Grampoder, Sub Rosa e The Lost Omelette-makers, son as sete propostas musicais que gravarán cadanseu tema nun EP que ese financia cos cartos que aportaron as persoas asistentes aos concertos que en decembro conmemoraron o primeiro aniversario do selo e xa se pode encargar a través da súa páxina web. De Grecia ás noites de agosto Discos da Máquina festexaba no pasado decembro o primeiro ano de vida no que o seu logotipo se inseriu nalgúns dos traballos que deron máis que falar na nova escena musical galega. Grecia, segundo disco de Das kapital, Golf Whiskey, primeiro de Grampoder, Noites de agosto, con Ataque Escampe e A dança dos Moscas, o agardado e exitoso primeiro traballo discográfico de Caxade naceron cunha etiqueta común que identificaba a un proxecto autoxestionado por membros das propias bandas. Coa distribución e a promoción como obxectivos privilexiados, Discos da Máquina mantense sen sede física e con xuntanzas en lugares dispares artelladas en cinco campos de traballo: prensa, internet, distribución, economía e pedidos. Alén do novo traballo colectivo, en preparación teñen un novo título de The Lost Omelette-Makers, outro LP de Ataque Escampe e un single de Grampoder, Tigerland.
NOS_14391
O presidente da Xunta restou importancia á propagación do virus no eido laboral e educativo, e puxo o ollo sobre o ocio universitario. Pese a Núñez Feixoo augurar que a situación "non é boa", a Xunta segue sen pór unha cifra mínima de fondos que a Galiza precisará para a reconstrución.
A situación epidemiolóxica da Galiza "non é boa" e, de manterse a mesma tendencia, "haberá un aumento na hospitalización e nos falecementos", advertiu esta quinta feira, 15 de outubro, o presidente da Xunta da Galiza, Alberto Núñez Feixoo, após a reunión semanal do Consello da Xunta. Despois de Ourense, a área que máis preocupa ao Executivo galego é a de Santiago e Milladorio, cunha incidencia acumulada superior á media galega. O mandatario afirmou que seguirán observando a evolución da situación e incidiu que "a data de hoxe" non está previsto o confinamento da capital. PassCovid O presidente da Xunta anunciou que este sábado estará dispoñíbel unha nova aplicación móbil da Xunta: a PassCovid, unha app sen moitas expectativas, pois o propio Feixoo presentouna aludindo en todo momento a que é un instrumento "complementario da app estatal: o Radar Covid. Feixoo presentou a app da Xunta aludindo a que se trata dun instrumento complementario da aplicación estatal "A súa descarga é voluntaria e gratuíta e ofrecerá información actualizada dos casos de coronavirus por concellos. Poderanse ademais consultar as restricións ditadas en cada zona e recibirase a través dela todas as alertas que Sanidade vaia aprobando, independentemente do concello galego en que se resida. Cando unha persoa teña unha PCR positiva, poderá coa app mandar unha mensaxe aos seus contactos estreitos. Ocio nocturno Desde o 15 de agosto están fechados todos os locais de ocio nocturno no Estado, e a Xunta aprobou un paquete para o sector de 5 millóns de euros, dos que 2,2 millóns se destinarán para axudar a sufragar os custos de alugueiros de locais. 600.000 euros dedicaranse para sufragar proxectos de programación para 2021 que presenten salas de concertos e cafés-concertos que tivesen até a pandemia espectáculos de maneira habitual (mínimo de 15 actuacións nun ano) teñen programacion habitual). Outra parte destinarase a subvencionar empregos no ocio nocturno. Electrointensivas "Saudamos o consenso no Congreso dos Deputados para non desbotar a intervención" do Goberno do Estado sobre a fábrica de Alcoa en San Cibrao (Cervo), dixo o presidente galego, en alusión ao acordo logrado polo deputado do Bloque Nacionalista Galego (BNG), Néstor Rego, na Cámara Baixa, e que só contou co voto negativo do partido ultraespañolista Vox. Coa súa habitual axilidade, Núñez Feixoo desdiciuse de novo da posición mantida por el e polo seu partido, e é que o pasado 11 de setembro, PP -e PSdeG- votaron en contra da proposta de Rego para que o Estado intervise Alcoa no caso de fracasar a negociación para a venda da empresa, tal e como finalmente sucedeu. Por outra banda, o Consello da Xunta declarou o sector electrointensivo como esencial e estratéxico para a Galiza. Deste modo, o Goberno galego, segundo anunciou Feixoo, quere enviar ás posíbeis empresas compradoras e investidoras de Alcoa que os trámites e prazos relacionados coas electrointensivas terán prioridade na Administración galega e verán reducidos os seus tempos a 50%. Aliás, o mandatario galego lamentou que continuemos "sen estatuto electrointensivo nin un prezo competitivo da electricidade", recriminando o Goberno actual español o que o Executivo de Mariano Raxoi tampouco acometeu. Galiza, sen cifra para a reconstrución A Xunta enviou esta quinta feira ao Executivo español o borrador dos proxectos que presentará a Pedro Sánchez e que este poderá enviar a Bruxelas dentro do seu plan estatal para captar os 140.000 millóns de fondos europeos para a reconstrución de España. Ademais, hoxe a Xunta organiza un foro en Santiago coa participación de máis de 60 corporacións para captar participación empresarial e financiamento para eses proxectos galegos. Mais preguntado pola prensa sobre a cantidade de financiamento que a Xunta aspira a lograr ou que considera que a Galiza precisa, Feixoo preferiu non responder e limitouse a falar do número de proxectos tractores comunicados ao Estado. Precisamente a portavoz nacional do BNG e líder da oposición na Galiza, Ana Pontón, reprochaba ao presidente da Xunta que non puxese diante do Estado a cifra que a Galiza precisa para a súa reconstrución porque, segundo aseguraba a nacionalista, non facelo implica máis centralización e marxinación no reparto de fondos para a Galiza. Pola contra, Pontón colocou como exemplo Euskadi, que xa definiu a súa cifra mínima: 13.000 millóns de euros". Feixoo carga sobre o ocio universitario "De non haber cambios" entre o estudantado universitario, a Xunta non desbota reducir nas cidades con campus -especialmente en Santiago- o número máximo de persoas non conviventes que se poden reunir -actualmente está en 10-. "O elemento de risco non son as aulas", senón "o ocio persoal e os pisos universitarios", zanxou Núñez Feixoo. O presidente pediu aos Concellos que estipulen multas máis contundentes a quen participe en reunións que sobrepasen os límites de persoas estabelecidas e criticou as medidas aprobadas polo Concello de Santiago, tanto no que ten a ver coa contía das multas como que estas dependan de franxas horarias. E é que desde esta madrugada están en vigor novas sancións en Compostela para festas que poden chegar aos 750 euros ou 1.500, dependendo de cando sucedan. Hai tres tramos: de 22 horas á medianoite, desde as 00 horas até as 3 e, de novo, de 3 a 22 horas.
NOS_56406
A Catedral de Santiago conta con ingresos millonarios que non declara. O roubo do Códice Calixtino abre a porta ao que debería ser unha investigación económica en profundidade por parte das autoridades.
O roubo e posterior recuperación do Códice Calixtino xunto a grandes cantidades de diñeiro en efectivo procedentes da Catedral de Santiago, polo de agora 1,7 millóns de euros e 30.000 dólares, abriron o grande interrogante dos recursos económicos cos que conta a Cabido de Santiago e dos que pouca ou nula información temos. Segundo a propia policía todos os cartos recuperados proceden de roubos realizados ao longo dos anos polo ex-traballador da Catedral. Foi toda unha sorte que ademais levara control dos seus "ingresos" en libros contábeis. (A reportaxe enteira no nº 6 de Sermos Galiza á venda nos quiosques)
NOS_41517
O tripulante do pesqueiro que se atopaba en estado crítico faleceu segundo a información facilitada polo 112. As equipas de emerxencia seguían a traballar na zona do accidente malia o mal estado do mar até que un dos buques que colaboraba no operativo deu co corpo do desaparecido.
O temporal que azouta Galiza, tamén en alta mar, volveu traer esta quinta feira malas novas a terra. O pesqueiro Sempre Güeto naufragou cos seus dez tripulantes a bordo. Nove deles foron rescatados, mais un deles que se atopaba en estado crítico acabou falecendo. Os equipos de emerxencia informaron de que outra persoa estaba desaparecida, mais finalmente atopouse o seu corpo sen vida. Segundo fontes do 112, o buque envorcou sobre as 13.30 horas perto da localidade de Cedeira, na comarca de Ferrol. En concreto, segundo algunhas páxinas especializadas en información marítima, a embarcación regresaba ao porto base de Portosín após participar na campaña de captura do bocarte polo Cantábrico. Neste buque dedicado ás artes do cerco viaxaban dez persoas pero canda el navegaban outras embarcacións galegas que facían rutas similares para incorporarse á campaña da sardiña de cara ao San Xoán. Foron precisamente os compañeiros os que rescataron a 9 persoas despois de que un golpe de mar -a hipótese que cobra forza, a pesar de que tamén se especula con que se producira un lume a bordo- levara por diante o Sempre Güeto. O tripulante que se atopaba moi grave e que foi trasladado polo helicóptero de Salvamento Marítimo con base no aeroporto de Alvedro ao hospital da Coruña finou, tal e como comunicou hai escasos momentos o 112. Os equipos de emerxencia desprazados á contorna de punta Candelaria, perto de Cedeira, seguían a buscar ao desaparecido até as 17 horas, cando un dos buques localizou o cadáver do tripulante que faltaba. Traballaron no operativo Salvamento -que detectou na zona moito oleaxe e vento-, os Gardacostas, a Garda Civil e mesmo a Policía Local. Tamén colabororan no dispositivo os barcos Pasa Aquí, Maruxía Segundo, Sempre Urbegi e Riobao Uno. A meteoroloxía adversa dificultou os traballos.
NOS_30866
Ximena González expresou no transcurso do pleno municipal a súa opnión de que Arnaldo Otegi está na cadea por defender "a liberdade do seu país". O PP galego xa a atacou,mesmo nas redes sociais, por dicir iso. O rexedor socialista exixiulle que retirase esa opinión
Falar de Otegi na Galiza (aínda) proe. "Apoio a Arnaldo Otegui que está preso por defender a libertade do seu país". A frase da concelleira nacionalista Ximena González no transcurso do pleno de Ourense xerou o malestar tanto do alcalde socialista como do PP de Galiza O rexedor do PSdeG instouna a retirar a frase, pronunciada no transcurso do debate dunha moción sobre os despexos, ao que se tería negado a edil. O PP de Galiza optou por recurrir a twitter, e a través da súa conta sinalou que "os nacionalistas seguen a buscar referentes políticos equivocados" No transcurso desta sesión plenaria, Ximena González, lembra na súa conta de twitter, tamén interviu para solicitar compromisos coa comisión de despexos, alén de defender as ducias de empregos destruídos en T-Solar ou denunciei os recortes do PP, "pero iso non se di"
QUEPASA_844
Vén de: Galicia escura, Fisterra viva: Historias de barcos e mariñeiros da ría de Corcubión (1).
Utilizamos a reseña xornalística publicada na Voz de Galicia do 26 de setembro de 1925 por Jerónimo Figueroa Domenech, como punto de partida para reedificar unha interesante historia de barcos construídos nas praias de Quenxe e Corcubión: desde faluchos a bergantíns, desde polacras e balandras a pailebots, desde corbetas a galeones ou goletas..., e de mariños que os pilotaron percorrendo todos os mares e océanos. E, nese traballo publicado, Jerónimo recorda os nomes dos veciños máis nobres e prestixiosos do Corcubión de mediados do século XIX, precisamente os mariños e marineros que configuraron nosa máis importante historia: a que fixo dun pequeno poboo unha vila especial. Á altura de setembro de 1925 preguntábase o xornalista, "Quen son hoxe os homes notables en Corcubión? Os avogados, os médicos, os enxeñeiros, os políticos?", contraponiendo e remarcando que, "No meu tempo o eran os mariños, os capitáns de barcos, os que causaban nos seus convecinos a maior admiración e o respecto máis profundo", enxalzándoos e aseverando que foron eles os que escribiron as páxinas máis heroicas na súa vida de loita co mar, para sacarlle as súas riquezas e convertelo en camiño para intercambiar produtos ou trasladar individuos a outros países afastados. Con todo, co paso dos anos estes profesionais do mar foron, primeiro perdendo prestixio social, un prestixio de abolengo burgués, para desaparecer despois do padrón municipal que reflectiu de forma paulatina e imparable o profundo cambio social que viviu Corcubión a través dos tempos. "Oh, tempos de esplendor naval do meu pobo xa desaparecidos! Naquelas praias de Quenxe e Corcubión escorregaron ata o mar como fillos xigantescos, os buques o 'Carmen', a 'Unión', o 'Malgenio', a 'Camila'..., e tantos outros buques que pereceron, os máis na traxedia, os menos na emigración definitiva a outros portos, e un, un tan só, como un ser vivo que nace, crece, loita, envellece e morre, foi desguazado na propia area onde se construíu, como o cadáver dun ancián que se enterra e apodrece. Ese buque foi a 'Camila', nave gloriosa cuxa historia é un marabilloso tecido de accidentes dramáticos e viaxes triunfales". A goleta 'Camila' que cita o xornalista, de 62 toneladas de rexistro bruto, foi propiedade do fomentador catalán, armador e consignatario de buques, residente en Corcubión, José Sagristá Xampén (Xampén e Cía.), propietario tamén do bergantín 'Mal Genio'. A 'Camila' foi construída en 1829 e reconstruída anos máis tarde coa madeira e clavazón do famoso buque inglés naufragado en 1846 en Caneliñas, "The Grand Liverpool". Unha goleta que aparece atracada en numerosos portos do Atlántico, Cantábrico ou Mediterráneo, desde Liverpool a Santander, desde Xixón a Barcelona, desde Muros a Málaga, Almería ou Cartagena, desde Cadiz a Ibiza, Valencia ou Tarragona..., transportando sardiña, congro, alubias, fariña, hilaza, bacalao, cortiza de piñeiro molida, flexes e barras de ferro, áncoras ou alquitrán, trapos ou outros moitos efectos..., e na súa longa vida foi capitaneada por Francisco Serra, Manuel, Juan e Francisco de Lema, Juan Leiva, J. Lanza, Ramón Blanco ou Antonio Agrafojo, entre outros, retornando definitivamente a Corcubión en 1888 para morrer de vella na mesma praia de Quenxe na que fora botada, aproveitando os seus clavos de cobre para reutilizalos na construción do balandro "Méndez Núñez", nun brillante colofón logo de case sesenta anos de actividade e innumerables singraduras, travesías e rumbos. O bergantín Mal Genio e o capitán Laureano Riestra Pola súa banda, o bergantín 'Mal Genio', de 181 toneladas de rexistro bruto, propiedade tamén de Xampén, foi mandado durante un tempo por Laureano Riestra Figueroa con 20 anos, o máis prestixioso mariño corcubionés da época, capitán tamén da goleta 'Que dirán de min', de 74 toneladas e do vapor 'Neto', con liña regular e escalas en Inglaterra. Tamén capitaneou o vapor de ferro e hélice, 'Rita', un poderoso buque que cruzaba o Atlántico con carga e pasaxe para A Habana, así como outros buques máis. Laureano, fillo doutro mariño, José Riestra Lobelos, orixinario este de Fisterra, foi presidente do casino e alcalde de Corcubión, deixou todo o seu patrimonio e o encargo ás súas dúas irmás para crear o Asilo de Anciáns e foi tamén o representante dos patronos da Fundación Fernando Branco de Lema, residentes na Habana, para trasladar nos seus brazos a caixa coas cinzas do filántropo á capela do novo colexio construído co capital que deixou o emigrante falecido en Cuba, depositadas ata aquel entón na igrexa parroquial da vila da Xunqueira. O bergantín 'Mal Genio' tamén foi tripulado polo capitán Ramón Díaz Porrúa, entre outros, tocando os mesmos portos e transportando idénticas mercancías que a goleta 'Camila'. E tamén a goleta 'Carmen', de 58 toneladas, foi capitaneada con 24 anos por Fernando Escaja Leiva, fillo do lendario corsario corcubionés de últimos do século XVIII e primeiros do XIX, Ángel Escaja Bueno, unha embarcación que visitaba regularmente os portos de Santander, Barcelona, Suances, Cádiz, Algeciras..., transportando trigo e outros efectos de comercio. "Non menos famosa nos rexistros históricos da nosa mariña mercante foi a 'Luna': a" -corbeta- 'Luna' que surcou os mares descubertos por Colón, Vasco de Gama, Magallanes e Elcano, levando no seu seo aos atrevidos emigrantes...; a 'Luna', que loitou co ciclón nas Antillas, co pampero en Sudamérica e co tifón en Asia; que dobrou dez veces o Cabo de Boa Esperanza e sorteou vitoriosa outras tantas os perigosos arrecifes da Oceanía para morrer ao fin, ferida polo raio, nun tranquilo porto do Mediterráneo", recorda o xornalista corcubionés no artigo citado, unha historia que se converteu en lenda, como unha película empapada en nostalxia. Recibo da pasaxe de 1860 para a corbeta "Luna", viaxe Vigo a Bos Aires O propietario da corbeta 'Luna', de 255 toneladas, da matrícula de Corcubión, que ocupaba o número 436 da lista do Lloyd, foi Benito Teixidó e fillos, fomentador e armador de orixe catalá, con intereses en Fisterra. E un dos capitáns que a mandou foi Esteban Domenech, transportando tanto carga -pau granadino, pau de campeche, fariña, sémola de granadillo, congrio, ferro, quincalla...- como pasaxeiros, facendo escala nos máis importantes portos españois e ingleses, cruzando o océano Atlántico para atracar en Montevideo e Bos Aires e noutros destinos en países sudamericanos. J. Rodríguez e Miguel Verges tamén a patronearon trasladando a moitos dos emigrantes de Corcubión e Fisterra allende os mares, embarcados nesta corbeta. Por iso poderiamos preguntarnos cantos cadernos de bitácora estiveron depositados en desvanes e vivendas da vila de San Marcos, ou de Cee, ou de Camariñas, ou de Fisterra..., que desapareceron para sempre destruídos no transcurso dos anos, ou pola incuria e cando non pola neglixencia dos descendentes dos mariños que os subscribiron; cadernos de bitácora que poderían servirnos hoxe de soporte documental e narrativo, pero a triste realidade é que non dispoñemos nin dun só vimbio para reconstruír estas historias que ocultan a historia de nosa ría e do noso porto, a dos barcos construídos nas nosas praias e a dos nosos antepasados mariños que os tripularon. O bergantín goleta Unión e o seu naufraxio O Bergantin Goleta "Unión" -Feito por Aquiles "Como esas naves foron tamén os heroicos mariños que as mandaron e que no meu tempo conducían o palio da procesión. O capitán Lema desaparecido cos seus compañeiros e o seu bergantín 'El Trueno', nos mares glaciaies, sen deixar rastro algún do horrible drama que deberon sufrir; o capitán Abella afundido coa 'Unión' na necrópolis mariña da barra de Santander. O Bergantín goleta, matrícula de Corcubión, cuxo armador e piloto foi Manuel Abella, perdeuse en augas do Cantábrico en 1869 -en realidade, foi o 2 de novembro de 1873- (nas noticias de prensa da época existe confusión nomeándolle "Buenaventura" e "Sagitario", este último outro barco propiedade tamén da viuda e fillos de Abella). O mar non podemos controlalo, e á vez sempre existe a posibilidade de morrer. E neste tráxico suceso que citou Jerónimo Figueroa parece que sub xace tamén un fondo de fatalismo. O bergantín 'Unión', posteriormente convertido en bergantín goleta, chamada 'Nova Unión', de 142 toneladas, foi construído a partir de 1846 en Corcubión e mandado a través do tempo por José Fernández, José Carratalá, Ramón Lado, Ventura Patiño, José García Señoráns, Ramón Rivas -casado cunha filla do armador- e tamén por Jose Antonio Avella e o seu irmán Manuel, ademais de Francisco López García -casado con Elena Abella, filla do armador-, navegando polos mares do norte de Europa, o Cantábrico, o Mediterráneo e a illa de Cuba ou Porto Rico, entre outros. No seu naufraxio faleceron os seus oito tripulantes, pero tamén outros sete individuos, cinco ingleses e dous españois que acudiron nunha embarcación na súa auxilio. Toda unha traxedia marítima para Corcubión e Santander, e tamén para Cee, do que eran veciños cinco dos tripulantes. O propietario do 'Nova Unión' foi o matrimonio formado por Antonio Abella, un dos maiores contribuintes do Corcubión de 1836, e Rosa Rodríguez Senande, que, en 1851 tiñan como fillos a Vicente, con 24 anos; a María, con 21; a Dores, con 19; a Manuel, con 15; a Benigno, con 8; a Encarna, con 11; a Elena, con 10; a Antonio -co tempo fíxose xuíz-, con 7 e José, con 3. Segundo as investigacións efectuadas por Aquiles Garea, os tripulantes do buque corcubionés falecidos foron Antonio Lojo Abella, de Muros, de 16 anos; Jesús Gómez, Joaquín Alejandro, Crisanto Rodríguez, Juan Antonio Tomei, Sebastián Tomei e Ramón Suárez, todos estes de Cee… . (Continuará...) Luís Lamela. Historiador e escritor corcubionés, un activo da recuperación da memoria histórica da Costa da Morte. Serie "Galicia escura, Fisterra viva" Outros artigos de Luís Lamela Galicia escura, Fisterra viva: Historias de barcos e mariñeiros da ría de Corcubión (1). Ferroatlántica e o fondo americano TPG. Luís Lamela: Ferroatlántica e un novo futuro.
NOS_42702
Comeza a conta atrás das efemérides deste ano coa programación do centenario de Cela que vén de presentar a Xunta, onde colabora co Ministerio e con outras moitas institucións, tamén privadas.
A Xunta presentou hoxe, sexta feira, en Padrón a programación do aniversario do novelista de Iria Flavia, na que destaca unha exposición na Biblioteca Nacional de España e na Cidade da Cultura. O calendario de iniciativas, que inclúe exposicións, un congreso, cursos, un ciclo de cine, novas edicións, certames literarios, actividades escolares e diversos proxectos de dixitalización do fondo documental da fundación, terá o seu atractivo central na mostra 'CJC 2016. O centenario dun Nobel', que se inaugurará na Biblioteca Nacional de España (BNE), en Madrid, o vindeiro 23 de xuño, onde permanecerá ata o 2 de outubro. Comisariada por Adolfo Sotelo Vázquez e coorganizada por Acción Cultural Española (AC/E), coa colaboración de Abanca e da BNE, a exposición exporase tamén no Museo Centro Gaiás da Cidade da Cultura do 11 de novembro de 2016 ao 19 de febreiro de 2017. Xunto coa mostra principal, a programación inclúe diversos proxectos expositivos sobre a figura e obra do escritor. A Fundación José Cela acollerá tres exposicións ao longo do ano. De febreiro a abril exhibirase 'El rucio de Sancho', en conmemoración do IV centenario do pasamento de Miguel de Cervantes, co apoio da Facultade de Filoloxía e Tradución da Universidade de Vigo. Entre maio e agosto será a quenda de 'Compañías convenientes. Diálogos de arte contemporáneos co home poliedro', unha mostra de arte contemporánea comisariada por Paula Cabaleiro na que colabora a Deputación da Coruña. E, a partir de setembro e xa ata fin de ano, a sede de Iria Flavia acollerá 'O gran coleccionista', que percorre as múltiples coleccións do escritor que se conservan na Casa-Museo. Fóra da sede, o legado de Cela será protagonista de maio a xullo na Biblioteca de Galicia a través da mostra 'Xoias que son revistas. A hemeroteca de CJC'; mentres que a Deputación de Guadalaxara organizará no verán unha mostra arredor de 'Viaje a la Alcarria'. A figura de Cela tamén se proxectará no exterior coa mostra 'Arxentina na vida e obra de CJC', organizada pola Biblioteca de Galicia, estará en Buenos Aires coincidindo co protagonismo de Santiago de Compostela como cidade convidada na 42º Feira Internacional do Libro que se celebra na cidade porteña. "É dicir, un atractivo máis para reforzar o papel de Galicia no maior mercado editorial de América do Sur", afirmou o conselleiro. Dixitalización dos fondos Para favorecer o acceso á súa obra e ao fondo documental que conserva a Fundación Cela, realizaranse tamén iniciativas de dixitalización de diverso material para a súa difusión e posta ao dispor da cidadanía a través da rede. Co Consello da Cultura Galega, colaborarase para a dixitalización e posta a disposición en liña do epistolario de Cela con autores e outras personalidade relevantes da cultura galega. Así mesmo, o Ministerio de Educación e Cultura e a Biblioteca de Galicia traballarán da man na dixitalización de parte do arquivo fotográfico da Fundación, composto por máis de 3.000 imaxes, que estará accesible a través de Galicia, a biblioteca dixital de Galicia, así como dos repositorios Hispana e Europeana. Estas son as principais actividades, pero haberá moitas máis, nas que se implicará a propia Fundación Pública que leva o nome do artista, posto que tamén se celebran 25 anos da apertura da súa sede. Neste centenario colaboran o Goberno español, a Xunta de Galicia, a Biblioteca Nacional de España, a Acción Cultural Española, o Consello da Cultura Galega, as deputacións da Coruña e de Guadalajara, o Concello de Padrón, a Fundación Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes, Abanca, El Corte Inglés e as universidades de Vigo, Camilo José Cela e Internacional Menéndez Pelayo.
PRAZA_5898
O pasado 14 de xuño faleceu aos 86 anos na Coruña María Wonemburger, referente mundial no mundo matemático que non foi recoñecida en Galicia ata o derradeiro treito da súa vida
"Resulta inexplicable que se puidese estar tan preto dela sen o saber". O Álbum de mulleres do Consello da Cultura Galega fala nestes termos de María Wonenburger Planells, a eminente matemática galega falecida o pasado sábado na Coruña cuxa brillante traxectoria científica e cultural non se correspondeu, cando menos ata o derradeiro treito da súa vida, co recoñecemento público na súa contorna máis cercana: Galicia e o Estado español. Nada en Oleiros nos últimos anos 20 con raíces alsacianas e valencianas a súa traxectoria intelectual sería cobizada por calquera persoa que ame as matemáticas e, en xeral, o coñecemento. A finais dos 50 logrou unha das primeiras bolsas Fullbright, axuda que se converteu no seu pasaporte académico á universidade estadounidense de Yale. Catro anos despois tiña xa rematada a tese de doutoramento, centrada na teoría de grupos, unha das súas especialidades. En contacto permanente con algúns dos mellores alxebristas, tivo un paso fugar polo CSIC español nos anos 60 antes de lograr outra bolsa, desta volta de posgrao, na universidade canadense de Queen. Tras un ano na Universidade de Buffalo aos 40 anos de idade Wonenburger logro unha praza docente na Universidade de Indiana, onde traballou ata 1983, ano no que tivo que regresar á Coruña por mor do empeoramento da saúde da súa nai. Durante estes trinta anos, aínda que colaborou en diversos ámbitos culturais e instituticionais -en 2010, por exemplo, foi recoñecida como doutora honoris causa pola Universidade da Coruña- mantivo un perfil discretísimo e socialmente apenas se coñecía que nacera e vivía no país unha das referencias mundiais no mundo da álxebra, no que dirixiu as teses dalǵuns dos referentes na materia e ao que realizou importantes achegas tamén aplicadas no eido da física. O recoñecemento público en Galicia chegoulle no derradeiro treito da súa vida O seu, en verbas do Consello da Cultura "brillante currículo investigador e docente, reflectido nunha chea de publicacións" compuxo unha "vida profesional moderna, como a que agora desexa levar a cabo a mocidade investigadora" e que no seu tempo era verdadeiramente inusual. A súa figura, explica a institución, resultou descoñecida en boa medida para "o pobo galego e a comunidade científica española" ata a publicación da súa biografía, no ano 2006. "A magnitude do tesouro achado é tal que levou as sociedades científicas e as institucións, primeiro, a abraiarse de ter cerca unha figura mundial das matemáticas" e, despois, "a outorgarlle un recoñecemento máis que merecido". Un destes recoñecementos foi, en 2007, o nomeamento do premio que leva o nome da matemática, outorgado pola Unidade de Muller e Ciencia da Xunta e que ela mesma recibira un ano antes . Nestes anos recibiron o recoñecemento a bióloga María Soengas, a catedrática de Física Inmaculada Paz Andrade, a historiadora Ofelia Rey ou a catedrática de Farmacia María José Alonso. María Josefa Wonenburger Planells, na creación de coñecemento; no Consello da Cultura Galega