Datasets:

proxectonos

/

summarization_gl

like 0

NOS_58435

O artista coruñés Pepe Galán leva desde os anos 70 vinculado o mundo da arte galega. Recoñecido popularmente polas súas esculturas e intervencións, cando se lle pregunta, prefire ser considerado como un "artista multidisciplinar" máis que cinguirse a unha única etiqueta como a de "pintor" ou "escultor".

Indo polas rúas da casa ao taller e do taller á casa, desprázome co ritmo de liturxia aprendida sobre o empedrado e o formigón... onde case sempre atopo algún dato, algunha novidade... Chega a ser unha relación familiar coa veciñanza e a cidade. Pola mañá gozo da paisaxe urbana mais non podo evitar ser crítico co deseño do espazo común. E cativo, e non educa. Con pouco pódese facer a vida diaria da cidadanía mais agradábel, que menos! Un carballo, un bidueiro… Vou ollando mentres os meus pasos me levan polo centro da calzada para ter boa perspectiva, ou pola beirarrúa onde sei das peores pingueiras. Reparo na pegada impresa no chan dunha folla de carballo, que é unha paisaxe en si mesma, ou na sombra retallada das arbores espidas nas paredes. Observo e controlo como van as obras na vía pública. En cada xornada miro con esperanza de ver algún signo que me faga pensar, aí vai un carballo, un bidueiro… Normalmente o resultado é desilusiónante. Penso que as autoridades do ramo, teñen alerxia á vexetación… De volta poño o automático e a cabeza vai ao seu, constrúe e modifica as esculturas nun virtual 3D. Son esas a medio facer que fican baixo chave, durmindo na soidade do obradoiro, inmóbiles, ou iso creo… As veces penso nas pezas soas dunha sala de exposicións coma mortos nun tanatorio… Deberían ter a luz acesa, ser visitadas de noite… precisan ser observadas. Boto un ollo polo burato Hai pouco, en Monte Alto, o barrio en que nacín (como o tango), de súpeto, atopei un anaco de espazo-tempo da miña infancia. Boto un ollo polo burato que deixou una pedra no cristal, ipso facto teletransporteime a segunda metade dos 60.Si, alí estaba eu, debuxando con Xaime e Gilberto nunha mesa grande para tres. Non era a miña clase habitual, mais foi como un 'apartheid positivo', seguramente por ser malos estudantes (polo menos eu) ou para facer prácticas de debuxo (dábasenos ben) con motivo dalgún exame. Gilberto e mais eu estudabamos no Centro, non así Xaime, que chegou por sorpresa, posibelmente collido por unha orella. E tal como veu, así se foi... Aquel apartheid durou nada, logo cadaquen ao seu… Un dos profesores, o que nos confinou, chamábase Don Pedro, que algunha vez, por baixa, fora substituído por unha moza chamada Ánxeles Penas. O colexio era un tanto peculiar para un barrio obreiro, boas instalacións con certa modernidade. No recreo dábannos unha garrafiña de leite Leyma (plus alimenticio ao estilo da época). Nunca vira ese tamaño cativo e ,certamente, a media mañá, prestaba… Un gran templo no máis alto de Monte Alto Don José mandaba! A Caixa de Aforros era quen subvencionaba a escola… Porqué este apoio social? O párroco Don José era conselleiro desa entidade. Co tempo chegou a construír un gran templo no máis alto de Monte Alto. Don José mandaba! Como senón ía vir confirmar o Cardeal Quiroga Palacios nesta igrexa de barrio situada preto da Torre de Hércules? Anos máis tarde chegou Don José, como cliente que era, á xastrería da miña familia e sen moito rodeo propúxome facer un mural. Na miña cabeza xa estaba instalada a abstracción pictórica… Pero falando de ti a ti co párroco, permitinme rexeitar a oferta, púxenme farruco, entrando nunha conversa na que con certa vehemencia, cuestionaba a relixión que el representaba e a idea preconcibida que eu tiña dun mural relixioso… Hoxe non a rexeitaría sen reflexionar, porque todo é interpretábel desde a perspectiva artística… Xa se sabe: "xente nova e leña verde todo e fume". O Santuario de Aránzazu, é un excelente exemplo do que falo. O cura obreiro Hai poucos anos a través dun amigo arquitecto, souben que ao párroco lle chamaban "o cura obreiro". Por que?, preguntei. Porque era quen de arremangarse e botar unha man na construción do novo templo de barrio. Con Xaime Cabanas, grande artista plástico, compartín moitas historias, xa non fica entre nós. A Gilberto non volvín a velo. Don Pedro finou hai anos. Con Ánxeles Penas, magnífica poeta e artista plástica en activo, comparto amizade e admiración polo seu saber.

NOS_47832

Jasper é o nome artístico co que se coñece Pablo Carracedo (A Estrada, 1979), a alma mater da banda de rock metal Nao. O grupo, todo un emblema da música galega, anunciou a súa despedida. Unha viaxe que comeza o día 5 de decembro na Sala Capitol e que levará a Gus, Torroncho, Amós e Jasper por toda Galiza até o 7 de decembro de 2019, data en que por última vez actuarán xuntos como Nao. Eis un extracto da conversa publicada no número 324 de Sermos Galiza.

Por que remata Nao cando é unha das bandas máis representativas do panorama musical galego? Houbo un momento en que Nao viu o seu soño cumprido e viu cumprido o obxectivo de termos unha banda que cantase na lingua propia, que transmitise unha mensaxe como a que transmitimos e que fixese un estilo de música que cinco anos atrás non estaba nos festivais. De súpeto, vimos que eramos cabeza de cartel deses festivais, que medios de comunicación cunha liña editorial totalmente oposta á nosa ideoloxía nos deron cobertura, que eramos capaces de encher salas… Vimos a meta alcanzada e entrounos algo de medo porque sabiamos que non ía ser posíbel mantelo no tempo. Ter unha banda como Nao supón moito sacrificio persoal e ese esforzo non podiamos mantelo moitos máis anos. Non queriamos que iso se fose desgastando no tempo. Visto o soño cumprido e no momento máis álxido, decidimos anunciar o fin, pero ao noso xeito. Non foi simplemente "paramos", foi darlle un final ao grande e o Apocalipse [o documentario sobre a banda que comezaron a gravar en 2015] permitiunos facer iso. Pensabamos en 2015 que Nao tocara o seu teito pero non foi así. Co Apocalipse, Nao seguiu medrando e practicamente a día de hoxe nos segue o duplo das persoas que nos seguían naquel 2015. Prevés iniciar un outro proxecto, ben colectivo, ben en solitario? Agora estou centrado no Apocalipse, que é moito traballo e no salto cualitativo e cuantitativo desta última xira. Un salto que se verá reflectido o 5 de decembro na Sala Capitol [Compostela] cun concerto novo, moi longo, onde repasamos a discografía, facemos unha escenografía distinta, con colaboracións… Estou centrado niso e non teño pensado ningún proxecto, mais obviamente a música non penso deixala nunca. O outro día preguntábanme as miñas fillas: "É o derradeiro disco que vas gravar?" e díxenlles que era o derradeiro con Nao. Pregunteilles se querían que deixase a música e responderon que non. Algo faremos e imaxino que case todos, mais Nao como conxunto non. De todos os xeitos, Nao non se disolve. Nao deixa de tocar, pero o que construímos con Nao non imos desfacelo nunca. É unha amizade, o vínculo coa xente… Nao vai seguir vivo no recordo. E por que non reiventarvos? Nao foi evolucionando continuamente, e tocando paus musicalmente moito máis abertos e moi diversos porque entendemos que a música é un concepto moi amplo. Aínda que somos unha banda que se define como metal, fixemos un disco como foi o de Crear, con estilos que van desde o folc americano até o rock, o pop… e este último disco é máis cañeiro. Nao reinventouse continuamente. E non, non pensamos darlle outra forma. Como está concibido Nao agora mesmo é perfecto. Chama a atención que o derradeiro disco chegue, precisamente, no momento máis alto de Nao. Puxemos a vista no futuro. Ao mellor pecamos de previsores, mais xa somos xente madura e sabemos como funciona isto. Xa tivemos outras bandas e as bandas desfanse porque acaban levándose mal ou porque non cumpren as expectativas que se marcaron. Nós neste caso non, cumprimos o soño. Como prefires deixalo, dentro de tres anos despois dunha pelexa no local de ensaio ou despois de ver que defraudas o público –que agora mesmo ten devoción cara a ti– ou cando estás no máis alto? Como prefires morrer? Estando arriba, sendo un cadáver novo e bonito e sen desgastarse nin ter pelexas internas. [Podes ler a entrevista íntegra no número 324 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]

NOS_22435

O colectivo de persoas xubiladas e pensionistas da CIG denunciou as "dificultades" dos maiores de 80 anos para acudir aos vacinódromos.

O alcalde de Quiroga, Julio Álvarez (PP), criticou esta segunda feira a "mala planificación" do Servizo Galego de Saúde (Sergas) na vacinación a maiores, ao non permitir que se lles inocule a cuarta dose nos centros de saúde de cada concello na primeira chamada, tendo que desprazarse ao hospital de Monforte, a case unha hora de distancia de varias parroquias. Álvarez sinalou que, aínda que o seu municipio ten "un cobertura sanitaria envexábel", cun "PAC extraordinario e un persoal igualmente extraordinario", "Quiroga non é só Quiroga, senón que dá cobertura a outros concellos como son Ribas do Sil e tamén Folgoso do Courel", que son "municipios de montañ". Pontón solicita que os maiores de 80 anos sexan vacinados nos centros de saúde "No medio rural temos unha serie de dificultades engadidas, non temos transporte urbano e por iso fáltanos algo que nos impide acceder a uns servizos tan elementais como son as vacinas", lamentou o rexedor do PP, "sobre todo se se fai con 'un veña vostede cando lle toque' ou 'xa veremos se pode recorrer á repesca'", criticou. O alcalde de Quiroga detallou que "as persoas da terceira idade que teñen esas limitacións físicas inherentes á propia idade, que viven no medio rural teñen que queixarse porque queren calidade de vida e esa calidade de vida dálla a saúde". Denuncian "sobrecarga" no ambulatorio vigués de Coia: "O Sergas contratou unha enfermeira para facer o traballo de catro" "Evidentemente, este é un fallo de mala planificación", sentenciou, para despois afirmar que el é "un altofalante" das queixas da veciñanza de Quiroga, da que "máis de 50% dos veciños son da terceira idade". Protestas polos desprazamentos A pasada semana, o colectivo de persoas xubiladas e pensionistas da CIG denunciou as "dificultades" dos maiores de 80 anos que están a ser convocados para a dose de reforzo da vacina contra a Covid-19 para acudiren aos centros de vacinación, os coñecidos como 'vacinódromos'. Maiores de 80 anos protestan polos 'vacinódromos': "Temos que desprazarnos varios quilómetros" Segundo remarcaban nun comunicado, trátase de persoas que, na súa maioría, xa non conducen, e ás que lles supón tamén "un trastorno enorme" trasladarse desde os seus lugares de residencia aos hospitais de referencia. Como exemplo, sinalaban que as persoas chamadas a vacinarse que viven do outro lado da ría de Vigo "teñen que coller primeiro un barco e despois un taxi para chegaren ao hospital", algo que cualifican de "despropósito". E engadían que, co inverno xa próximo, "non é de recibo facer que as persoas maiores que veñen do rural teñan que percorrer 30, 40 ou 50 quilómetros, facer colas de pé, ao frío e quizais baixo a choiva".

NOS_54961

Por primeira vez na historia da competición dous equipos galegos enfrontaranse na última rolda

Xornada histórica para o fútbol sala galego. Por primeira vez dous equipos do país enfrontaranse na final da Copa da Raíña -que poderá verse o domingo ás 12 horas a través de Teledeporte- logo de que Pescados Rubén Burela e Poio Pescamar eliminasen nas semifinais Alcorcón (5-3) e Universidade de Alacante (1-0), respectivamente. A primeira das escuadras da Galiza en clasificarse para a finalísima, que terá representación galega por sexto ano consecutivo, foi a da Mariña, vixente campioa, que superou con relativa comodidade un Alcorcón que nunca tivo opcións. O conxunto de Julio Delgado optou por unha estratexia en media pista para dar máis protagonismo ao rival nunha cita na que as transicións e o acerto de cara ao gol foron chave para lograr unha vantaxe de 4-1 xa no minuto 11, sucedida despois por un gran traballo de cobertura en defensa. Logo do descanso as laranxas souberon como xestionar ben os seus intereses para que non xurdisen complicacións no electrónico. Ademais, no minuto 24 o Pescados Rubén aumentaría a distancia grazas a unha perda de balón alfareira que aproveitaron Cilene, Cris e Leti para elaborar unha xogada definida por Cortés. Porén, as madrileñas non baixaron os brazos a pesar da insalvábel distancia, e a galega Vane Sotelo acurtou distancias cun golazo pola escuadra no minuto 30 e, finalmente, a falta de 49 segundos para o final chegou o definitivo 5-3 de Clau López. Vitoria dramática do Poio A clasificación do Poio Pescamar foi practicamente antitética á do Pescados Rubén Burela. No que nas da Mariña foi case un camiño de rosas desde o primeiro minuto de partido, no caso do conxunto pontevedrés foi toda unha agonía que se estendeu alén do tempo regulamentario, pois fíxose necesaria a disputa de dúas prórrogas para dilucidar quen xogaría a final. Nun choque de auténtico infarto, no inicio do mesmo ambos os equipos saíron en busca do gol de modo fulgurante, até que as galegas conseguiron facerse co control do balón, nun dominio un tanto estático que non se traduciu en ocasións de gol. Na segunda metade Luci -Poio- e Elenita -Alacante- tiveron senllas oportunidades para romper o empate, que estivo preto de desfacerse varias veces en favor das españolas, pero a sorte sorriu a un Poio que na segunda prórroga de tres minutos conseguía anotar, por fin, grazas a un potente disparo de Ana Rivera.

NOS_20687

Concelleir@s do BNG votan no pleno municipal con sobres na man como protesta polos sobresoldos na cúpula do PP. A moción do grupo popular coruñés para retirar o título de fillo predilecto a Méndez, contou co apoio do BNG e EU e a abstención do PSOE xa que contemplaba a dimisión d@s concelleir@s Mar Barcón e Fernández Moreda, ex-membros do Consello de Administración de Caixa Galicia.

O pleno desenvolvido esta segunda feira na cidade da Coruña deixou máis dunha estampa. @s concelleir@s do Bloque emitiron seus votos portando sobres en sinal de protesta polo caso de corrupción destapado as pasadas semanas na cúpula do Partido Popular. Pola súa banda, o rexedor coruñés, Carlos Negreira, tomba unha proposta d@s nacionalistas e veta o debate sobre o peche da Biblioteca de Monte Alto. No entanto, o PP presentou unha moción para a retirada do título de fillo predilecto a José Luís Méndez, ex-presidente de CaixaGaliza. O PP rexeita debater o mantemento da Biblioteca de Monte Alto Un exemplar d'Os libros arden mal contra o peche da biblioteca municipal Monte Alto encheuse de protestas nos últimos días para demandar o mantemento da biblioteca municipal nun dos barrios máis emblemáticos da cidade. Numerosas asociacións e colectivos sociais opuxéronse ao peche dun espazo nado en 1986 a partir dun Convenio asinado entre o Concello e a asociación veciñal que na actualidade ofrece múltiples servizos para alén da propia lectura. Neste senso, o grupo municipal do BNG presentou unha proposta encamiñada a procurar o voto favorábel da corporación municipal a prol do mantemento da Biblioteca así como a garantía de que as asociacións veciñas posuirían unha "participación real e efectiva" naqueles asuntos que lles atinxen aos barrios. Porén, o Partido Popular a través do alcalde, vén de impedir o debate mesmo da moción. A actitude do rexedor coruñés foi retrucada polo voceiro nacionalista, Xan Manuel Carril quen agasallou a Negreira cun exemplar da obra Os libros arden mal de Manuel Rivas ambientada na queima masiva de libros por parte do exército fascista no golpe de Estado do '36. Populares a favor da retirada do título a Méndez Negreira a favor da retirada do título de fillo predilecto a Méndez José Luís Méndez foi un dos responsábeis do desmantelamento do sector financeiro galego. Envolvido nas millonarias indemnizacións após a súa saída da entidade financeira, o ex-presidente de CaixaGaliza percibiu 11,5 millóns de euros que se negou a devolver. O Concello da Coruña aprobou a retirada do título de fillo predilecto a Méndez, a instancias dunha moción presentada polo PP, que previamente tombara unha do BNG dirixida ao mesmo obxectivo. A iniciativa do PP foi apoiada polo BNG e EU mais non polo PSOE xa que reclamaba a dimisión dos concelleiros socialistas Mar Barcón e Fernández Moreda, ex-membros do Consello de Administración de Caixa Galicia.

PRAZA_6988

Os xornais da Mariña luguesa difundiron hai dúas semanas unha ampla información acerca dun feito histórico sen parangón: a compra da antiga Baleeira de Morás polo módico prezo de UN EURO. O vendedor resultaba ser Alcoa e os compradores nós, o pobo, a través do Concello de Xove.

Os xornais da Mariña luguesa difundiron hai dúas semanas unha ampla información acerca dun feito histórico sen parangón: a compra da antiga Baleeira de Morás polo módico prezo de UN EURO. O vendedor resultaba ser Alcoa e os compradores nós, o pobo, a través do Concello de Xove. Os xornais da Mariña luguesa difundiron hai dúas semanas unha ampla información acerca dun feito histórico sen parangón: a compra da antiga Baleeira de Morás polo módico prezo de UN EURO Imaxinemos que con este ben inmoble en desuso (do que tanto lle custou desfacerse á multinacional do alumino á vista do elevado prezo da transacción) a Administración municipal tivera pensado xestionar a creación do Conxunto Etnográfico da Baleeira de Morás. Imaxinemos por un intre que desde o Concello trataran de conservar, cando menos, a rampla de remonte das baleas. Asemade, botémoslle imaxinación tamén a que na proposta oficial para proceder á recuperación da zona como área etnográfica, os paneis informativos amosaran datos de interese xeral sobre este mamífero mariño como: O xeito no que as baleas eran subidas a terra cuns ganchos espetados no lombo do cetáceo. Ou a maneira na que os homes, calzados cuns zocos especiais con cravos, realizaban o esfolado e despece do animal. Tras o que procedían a separar o magro da graxa, recortando grandes anacos para levalos a fundir. E, finalmente, pasaban a carne do mamífero a unhas mesas altas ou mostradores onde as mulleres a triscaban e a envolvían cunha rede. Por último, conxelaban a carne e agardaban a chegada dos camións que transportaban a produción até Vigo, para a súa distribución desde o porto. Continuade imaxinando que desde o Goberno municipal se fora promover a colaboración da veciñanza que traballou na súa mocidade na industria baleeira. Todo isto co obxectivo de facelos partícipes da creación do Conxunto Etnográfico da Baleeira de Morás a través da recompilación das súas proveitosas lembranzas. A única idea que o Goberno local ten para a recuperación da zona é a creación dun "espazo verde" e un "parque" Xa podedes deixar de imaxinar. A única idea que o Goberno local ten para a recuperación da zona é a creación dun "espazo verde" e un "parque". E obvia falarmos da escuridade do acordo legal asinado con Alcoa, onde nun dos tres puntos dese contrato privado o comprador queda obrigado ao que segue: O Concello de Xove manifesta que coñece o uso que a empresa IBSA (Industrias Balleneras S.A.) e posteriormente Alúmina Española y Aluminio Español teñen dado a tales edificios e terreos, renunciando expresamente a reclamar a ditas empresas por contaminación de solos ou análogos, comprometéndose a indemnizar á parte vendedora por calquera gasto en que puidera incorrer derivado destes conceptos. O Concello de Xove renuncia expresamente a reclamar a ditas empresas por contaminación de solos ou análogos Tras a sinatura deste cheque en branco, sabendo que ninguén dá pesos a catro pesetas e que o prezo de compravenda foi fixado en UN EURO, o que nos queda claro é que "a parte contratante da primeira parte será considerada como a parte contratante da primeira parte". Non si?

NOS_3725

O editor e presidente da Asociación Galega de Editores, Manuel Bragado é o novo presidente de Culturgal, a Feira das Industrias culturais que se celebrará do 5 ao 7 de decembro.Entrada a baixo prezo, espazo para a gastronomía, novos patrocinios e máis actividades para profesionais serán algunhas das novidades.

O editor Manuel Bragado é o novo presidente dun Culturgal que comeza a prepararse con importantes novidades como novos patrocinios -en especial do ámbito empresarial-, máis profesionais e un espazo dedicado á gastronomía. Nunha entrevista, publicada no semanario Sermos Galiza xusto despois da celebración da anterior edición da Feira, Bragado definía Culturgal como "unha illa fabulosa na que cada vez a biodiversidade é maior e para o sector editorial supón unha inxección de ánimo, autoestima e confianza no futuro". De pago mais con baixo prezo Como nas anteriores edicións, a sétima Feira das Industrias Culturais desenvolverase no Pazo de Cultura de Pontevedra do 5 ao 7 de decembro. Novidade deste ano será o pagamento obrigatorio dunha entrada de baixo custe, 2 euros para maiores, 1 para público infantil, ademais dun bono de 4 euros, no camiño da "corresponsabilidade" inaugurado na pasada edición cunha entrada voluntaria. Polo demais, a feira, que convocou en decembro do 2013 a máis de 14.000 persoas ofrecerá novos espazos temáticos, unha maior participación profesional e máis patrocinios. Por vez primeira, a gastronomía terá un espazo específico reservado con novidades literarias, musicais e das artes escénicas relacionadas co mundo da cociña. Para o 2014, o Culturgal buscará ampliar aínda máis o número de oitenta e unha entidades expositoras que participaron na anterior edición e, alén de ser escaparate do novo xeito de operar das industrias culturais, ser tamén escenario de estreas e novos proxectos. Estreitar vínculos con asociacións de profesionais dos distintos ámbitos da cultura será tamén un dos camiños nos que afondará Culturgal de cara a súa próxima edición, cun especial fincapé na creación de espazos de encontro de profesionais e axentes que participan na actividade cultural.

NOS_5588

A multinacional non asistiu á xuntanza convocada polo Goberno español.

Alcoa non asistiu á mesa multilateral convocada polo Goberno español na tarde desta cuarta feira para tentar desbloquear a situación despois de que a multinacional non chegase a acordo co comité unha vez finalizado o período de consultas do ERE. Unha vez terminado o encontro -que se realizou de forma telemática -, nun comunicado conxunto, Ministerio de Industria, Xunta e sindicatos CIG, CCOO e UXT mostraron "o seu compromiso de seguir traballando desde a unidade para lograr que o proceso de compravenda da planta de Alcoa San Cibrao teña as certezas necesarias para que dita operación sexa efectiva". O comité de Alcoa defende unha prórroga do período de consultas de 6 semanas "Todas as partes entenden que esta é a mellor maneira de garantir tanto o mantemento da actividade industrial como dos postos de traballo na comarca da Mariña", aseguran no escrito. Así mesmo, Ministerio, Xunta e sindicatos mostran "de maneira conxunta o seu apoio ao comité de empresa". Despois dunhas 30 horas de reunión –terza e cuarta feira-- entre a dirección de Alcoa e comité non se alcanzou un acordo tendo en conta que esta cuarta feira expirou o prazo de negociación do despedimento colectivo de 534 empregados da planta de aluminio da Mariña. Comité e Alcoa citáronse de novo hoxe --a partir das 10,00 horas en Lugo-- sen que se asinasen aínda as actas finais de consultas do ERE. A multinacional estadounidense insiste en parar as cubas e no despedimento, mentres os traballadores piden que atenda a oferta de Liberty House para facerse co complexo da Mariña. Mentres, a Xunta avisou a multinacional de que pode incorrer en fraude de lei se non desiste do ERE e senta a negociar co socio industrial.

PRAZA_7054

Os estudos máis recentes alertan de que "unha proporción moi importante" da poboación que rexeita as agresións físicas de xénero aceptan, en maior ou menor medida, outras formas de maltrato como o control da parella. A Marcha Mundial das Mulleres e outros colectivos feministas animan á mobilización neste 25-N para "despatriarcalizar" a sociedade.

"Na súa opinión, a violencia exercida por un home cara á súa muller ou ex muller, parella ou ex parella, é algo inevitable que sempre existiu, aceptable nalgunhas circunstancias ou totalmente inaceptable?". É a pregunta que formulou o Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS) nun dos estudos máis recentes do Estado a respecto da percepción social da violencia de xénero, elaborado a finais de 2012 e publicado neste 2014. A pregunta recolle explícita e intencionadamente o termo violencia por estar "socialmente sobrecargado de connotacións negativas" e "inducir a unha resposta de rexeitamento". Pero, que acontece cando o termo que no imaxinario colectivo remite ás agresións físicas desaparece da pregunta? Que a violencia machista invisible, a que non implica unha acción física directa por parte do maltratador, é aínda máis tolerada socialmente do que podería pensarse. A pregunta explícita sobre "violencia" ten unha resposta de rexeitamento practicamente total. O 92% tanto de homes como de mulleres cren "totalmente inaceptable" a violencia do home cara á muller no seo da parella. Mentres, un 5% dos homes e un 6% das mulleres atribúen as agresións a razóns culturais ou doutro tipo -"é algo inevitable que sempre existiu- e un residual 2% de homes e 1% das mulleres consideran a violencia machista "aceptable nalgunhas circunstancias". Así e todo, advirte o propio estudo, "non todas as persoas entrevistasdas identifican os distintos comportamentos de maltrato coa violencia". Neste contexto, o inquérito pasa a preguntar, xusto a continuación, "por distintos tipos de comportamentos propios dos malos tratos" sen apelar abertamente á violencia. O grupo autor do estudo formuloulles ás persoas enquisadas "algunhas situacións e comportamentos que poden producirse nas relacións de parella entre homes e mulleres", convidándoas a "dicir se os considera algo inevitable, aceptable nalgunhas circunstancias ou totalmente inaceptable". Así, tiveron que tomar posición a respecto de comportamentos como "empurrar e/ou golpear cando se enfadan", "obrigar a manter relacións sexuais" ou "insultar e desprezar", pero tamén sobre "non permitir que a parella traballe ou estude", "ameazar", desprezar ante os fillos e fillas, "dicir cousas que pode ou non facer", "controlar os seus horarios" ou "manter constantes liortas". "Unha parte importante da poboación non asocia o maltrato psicolóxico e o control" coa violencia machista Este segundo grupo de actitudes é, para os autores, o máis revelador. Mentres que o rexeitamento á violencia física é absolutamente maioritario "algo máis dun terzo da poboación" se amosa "tolerante con algunha forma de maltrato", do que cabe deducir que "unha parte importante da poboación non asocia o maltrato psicolóxico e o control coa violencia de xénero". Isto sucede nun panorama no que "unha elevada proporción de persoas que, dalgún xeito", consideran "aceptable" manter "liortas constantes" ou berrarlles aos fillos e fillas. Son, sinalan, circunstancias que revelan que "unha parte importante" da poboación do Estado ten "unha concepción moi conflitiva das relacións de parella e familiares, que en non poucos casos constitúe a antesala da tolerancia cara a outras formas de maltrato". Con estes datos sobre a mesa os autores do estudo conclúen que, aínda que as persoas que "se amosan tolerantes coa violencia de xénero tenden a facelo tamén en maior medida cos distintos tipos de maltrato", existe unha "proporción moi importante" das persoas que rexeitan abertamente a violencia machista que "aceptan, por exemplo, a violencia de control", un 29%, ou "unha mala relación de parella na que haxa liortas constantes". "Mesmo se se exclúen as posicións sobre as discusións constantes de parella e de berrarlles aos fillos e fillas, un de cada tres amósase tolerante con algunhas das formas máis graves de maltrato, principalmente coa violencia de control, pero mesmo un 1% coa violencia física ou sexual", alertan.

NOS_45284

"Queremos mostrar o orgullo do noso baile e música, que non é pasado, é presente", afirmou Ana Pontón, quen acusou á Xunta de "non facer os deberes tampouco nesta materia".

A portavoz nacional do Bloque Nacionalista Galego (BNG), Ana Pontón, avanzou que o seu grupo parlamentario defenderá no Pazo do Hórreo unha iniciativa para que se declare ben de interese cultural (BIC) inmaterial a música, canto e baile tradicional galego. Aliás, reclamará a creación dun observatorio para avaliar o estado de conservación de todas estas expresións artísticas. Mónica Fernández: "As nosas tradicións forman parte da nosa riqueza cultural e o noso deber é conservalas" Acompañada de cargos locais e deputados nacionalistas no Parlamento galego, Pontón manifestou que o baile galego "é dos máis ricos, non só na península, senón a nivel internacional". "Ten un valor enorme na súa música, coreografías e segue sendo unha cultura viva", manifestou, nun emprazamento, Patio de Nais, en que tamén tivo lugar unha pequena representación musical a ritmo de gaita e con baile tradicional. Máis de 30.000 alumnos en escolas tradicionais A líder nacionalista remarcou que actualmente máis de 30.000 alumnos nas escolas tradicionais, ao redor de mil profesores e, en conxunto, representa un movemento económico de case 6 millóns de euros. "Son cifras que quizais sorprenden, pero demostran a viveza e riqueza do noso baile tradicional e tamén que a xente nova segue querendo manter unha tradición", apuntou, porque "entender cales son as nosas raíces, é clave para afrontar con decisión o futuro". Folla de ruta para reflotar a música e o baile tradicional após a pandemia A líder do BNG salientou que o baile e a música "son unha riqueza que hai que protexer e divulgar". Respecto diso, lamentou que "hai dez anos" que se anunciou a incoación dun expediente para que a cultura tradicional fose BIC, algo que non se puxo en marcha até 2018 por iniciativa social, e que a Xunta acabou desestimando en 2020. Ademais, lamentou que o Goberno galego anunciase que se retomaría pero non se recolleu o traballo feito polas entidades sociais. Constitución dun observatorio Por este motivo é polo que, ademais de impulsar a declaración BIC, o BNG solicitará a constitución dun observatorio para avaliar a conservación e preservar toda a documentación e o traballo ao "longo e ancho deste país". "Queremos mostrar o orgullo do noso baile e música, que non é pasado, é presente", afirmou Pontón, quen acusou á Xunta de "non facer os deberes tampouco nesta materia". O baile e a música tradicional deben ser declarados BIC "É importante que este BIC poida saír adiante, moitas culturas teñen recoñecido esta cultura e non entendemos por que Galicia ten que ser menos", aseverou a portavoz nacional do BNG, que observou unha "falta de vontade política" por parte do Goberno galego.

NOS_14398

A área pública da CIG realizou concentracións nesta quinta feira diante da Delegación do Goberno na Coruña e nas Subdelegacións de Pontevedra, Lugo e Ourense en demanda da retirada da reforma que o Ministerio de Función Pública quere introducir no Estatuto Básico do Empregado Público. Desde a CUT anuncian unha folga xeral mentres fontes de CCOO e UXT aseguran que continuarán as negociacións.

A modificación do Estatuto Básico do Empregado Público que está a levar a cabo o Ministerio de Política Territorial está a levantar as suspicacias entre algunhas forzas sindicais galegas. Un dos motivos é a suspensión das reunións previstas na Mesa Xeral das Administracións Públicas na que participan a CIG, ELA, CCOO, CSIF e UXT. Outro tería relación co incumprimento das prazas comprometidas e non ofertadas. Contra o que denominan "secretismo" nesa negociación, a CIG promoveu esta quinta feira unha serie de concentracións diante da Delegación do Goberno na Coruña e das tres Subdelegacións de Lugo, Ourense e Pontevedra, nunha ofensiva do sindicato maioritario na Galiza para paralizar a reforma. Segundo a central nacionalista, citando datos do propio Goberno español de abril de 2021, houbo un total de 218.671 prazas autorizadas para incorporar en ofertas de emprego público. As ofertadas, pola contra, foron 154.483 prazas, un 30% menos das comprometidas. Como fin do proceso só se cubriron 56.236, o que implica que tan só un 25% das prazas anunciadas chegaron a se transformar en fixas no conxunto do Estado español no total dos sectores. Desde a central nacionalista piden a retirada desta reforma e propoñen, en primeiro lugar, a eliminación da taxa de reposición para que cada administración teña a posibilidade de redimensionar os seus cadros de persoal. Como segunda idea demandan procesos excepcionais para artellar solucións ao problema da temporalidade e desta maneira consolidar o emprego. Por último, están a favor dun réxime sancionador e reparador que actúe contra aquelas administracións que incumpran a norma. "O Ministerio pretende resolver o problema da temporalidade no emprego público pondo na rúa a todo o persoal temporal e interino, non o imos permitir", subliña Xabier Picón, voceiro da área pública da CIG. María Xosé Abuín, de CIG-Saúde, lembra a Nós Diario que "levamos desde 2010 coa medida ilóxica da taxa de reposición que provocou a temporalidade actual" coa imposibilidade "de repor o persoal que se xubilaba". En relación á actual reforma, critica que se propoña que, "para eliminar as contratacións de longa duración aos tres anos, se non son fixas, o persoal sería cesado e, nun ano, non se podería convocar esa praza". Con esa medida, no seu sector, "reduciríase a prestación sanitaria por falta de persoal". A área pública da CIG anuncia que continuará co calendario de mobilizacións a vindeira segunda feira 28 de xuño, cunha concentración diante do edificio da Xunta en San Caetano. Convocatoria de folga xeral da CUT o 18 de xuño Andrea Estévez, responsábel da coordinadora da Función Pública da CUT, cre que a EBEP "non solucionaría o problema actual" e introduce "unha limitación dos contratos temporais" que sería "imposíbel de realizar" cando "non existe relación de postos de traballo en moitos centros públicos". En declaracións a Nós Diario asegura que será "o traballador precarizado quen asuma de novo esta situación". Este sindicato ten convocada unha folga xeral en todos os sectores públicos para o vindeiro 18 de xuño conxuntamente, a nivel estatal, coa Confederación Intersindical, Co.bas, Solidaridad Obrera, SAS, Intersindical Valenciana e Ista. CCOO e UXT avogan por "consensos amplos" Fontes de CCOO aseguran a Nós Diario que continúan as negociacións en Madrid xunto a UXT a nivel estatal "e non hai nada fechado polo de agora". Desminten as informacións "sobre a modificación xa que aínda non temos proposta concreta por parte do Ministerio". Nun comunicado avogan por "consensos amplos" na mesa estatal para alcanzar un novo acordo de emprego e retribucións e condicións de traballo que substitúa ao actual, que vence o 31 de decembro. Respecto diso, demandan "unha solución efectiva" para lograr estabilidade e reducir a temporalidade. Afirman que o texto tratado pola comisión de coordinación de emprego público, na que participan representantes do Ministerio de Política Territorial e Función Pública e das comunidades autónomas, sobre reforma do artigo 10 do estatuto básico do emprego público "non é unha proposta de negociación, non contempla medidas efectivas para dar estabilidade ao persoal de longa duración ou en fraude de lei nin resolve o problema de temporalidade". Así mesmo, piden reducir e eliminar a alta taxa de temporalidade mediante a eliminación da taxa de reposición e convocatoria e resolución periódica das ofertas públicas de emprego.

NOS_17715

Algunhas poetas rebélanse contra o canon. Foxen da corrente dominante e, aos poucos, constrúen territorios de seu. Foi este o caso de Xela Arias (Sarria, 1962-Vigo, 2004) a respecto da poesía da Xeración dos 80. Deféndeo a profesora, crítica e antóloga María Xesús Nogueira (A Estrada, 1968) na Introdución á Poesía reunida (1982-2004) (Xerais, 2018) de Arias. Eis un extracto da entrevista publicada no número 335 do semanario Sermos Galiza.

Por que reunir a poesía de Xela Arias? O principal motivo é que a poesía de Xela non estaba accesíbel. Atopábase descatalogada e só se podía consultar en bibliotecas. Por unha banda, hai un interese en reivindicar a figura de Xela Arias por parte de poetas e de críticos. Pola outra, está o tema do propio ensino: fálase de Xela como dunha voz importante nos 80, 90, mais logo damos co paradoxo de que non se pode ler fóra de bibliotecas ou de coleccións particulares. Reunir a súa poesía parecía unha tarefa urxente e necesaria. Despois, o proxecto foise ampliando e incorporou unha serie de textos que non pertencían a eses libros, que eran simultáneos, anteriores ou posteriores, obra dispersa. E así se conformou o traballo, pouco a pouco. A obra de Arias ten o recoñecemento crítico que, ao seu ver, merece? Diría que si e diría que non. Diría que é unha poeta por unha banda icónica, un pouco comparábel, salvando todas as distancias, ao caso de Lois Pereiro, unha poeta de culto... Hai certos paralelismos entre eles. Si, si, creo que hai paralelismos importantes. Pero non me atrevería a dicir que ten o recoñecemento do conxunto da crítica. E desde logo non me parece que estea asimilada por esoutra crítica académica con máis incidencia se cadra na conformación do canon. E é lida polas novas poetas, polos novos poetas? Agardo que si. E agardo que a lean sobre todo a partir de agora. Teño a impresión de que é moitas veces reivindicada, citada polas voces máis novas nos seus recitais. Pero creo que o feito de que non estivese accesíbel estaba dalgunha maneira limitando a súa pegada e a súa recepción. A poesía de Xela Arias resulta singular a respecto da dos seus contemporáneos. Polo menos a respecto da obra daqueles que acabaron protagonizando o canon, a corrente central. Si, eu creo que se afasta moito da corrente central. O seu primeiro libro, Denuncia do equilibrio, é de 1986. No 86 distanciábase das correntes e dos modos daquilo no que pensamos se pensamos na poesía dominante nos 80. Non é unha poesía tan culturalista, aínda que tamén o é. Paréceme moi significativo que en Denuncia do equilibrio haxa diálogo con algúns nomes escollidos, pero o procedemento de cita é a xeito de colaxe, integrando esas citas de Rilke, de Cirlot, no propio texto. Pero non usa ese sistema tan reiterado nos 80 que era a cita clásica na cabeceira do poema. A súa intertextualidade é máis escollida, a súa carga retórica moito máis lixeira, e ten algo que hai moi pouco neses 80 canónicos: a ruptura da linguaxe, a vocación de experimentación. Niso creo que é no que máis se distancia. [Podes ler a entrevista íntegra no número 335 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]

NOS_22362

«Hai persoeiros en que a vida é tan importante como a súa obra. Acontece, para min, con Castelao. Noutros, como Losada Diéguez, fundamental para a estrutura da Xeración Nós a vida é mesmo máis importante que a obra. Este é tamén, sen dúbida, o caso de Ben-Cho-Shey. Eu quero chamar a atención sobre a importancia da súa vida». Velaí, a xeito de síntese, a tarefa central que se marcou Francisco López-Barxas (Padrenda, 1952) no seu libro Ben-Cho-Shey inédito (Auga Editora e Deputación de Ourense, 2019), un volume que tamén pretende ser unha operación de rescate.

Ben-Cho-Shey, de nome real Xosé Ramón Fernández-Oxea, finou en Madrid hai 31 anos. Nacera en Ourense en 1896. A súa biografía responde a todas as paixóns daquel século: o intelectual galeguista que se mete en política, o desterrado que sobrevive no exilio interior pero non renuncia a certas intervencións públicas, o infatigábel activista cultural. Foi ademais o enlace entre a brillante promoción Nós e os seus epígonos, entende López-Barxas en declaracións a Nós Diario, e autor sobre todo dunha obra de referencia, antropoloxía escrita por un non antropólogo, Santa Marta de Moreiras. Monografía dunha parroquia ourensán (1925-1935) (Castrelos, 1968). De todos eses Ben-Cho-Shey trata o libro de López-Barxas, organizado en tres partes, arredor do home, arredor do escritor e arredor dos amigos. A primeira recolle a memoria do autor sobre a relación con quen fora presidente do Partido Galeguista de Lugo e a quen coñeceu en 1971. «Este traballo é, ao cabo, a débeda cun amigo, a crónica dunha amizade que xorde en Madrid e dura 17 anos, até a súa morte», di. No corazón de Ben-Cho-Shey titúlanse as páxinas en que reconstrúe, mesmo con diálogos, aqueles encontros. No apartado dedicado á obra aparecen numerosos textos descoñecidos, das cartas mallorquinas a relatos, de observacións sobre o teatro galego en Madrid a unha pescuda sobre as rúas desa cidade que levan nome de lugares da Galiza. «Ben-Cho-Shey escribía todo. Era un maniático da escrita. Se ía visitar o mosteiro de San Xerome de Yuste, en Estremadura, tomaba notas no catálogo. Se asistía aos touros en Ávila, acompañado de Camilo José Cela, apuntaba pola parte de atrás da entrada», lembra. Unha escolma gráfica de imaxes inéditas, presidida por unha caricatura a cargo de Álvaro Cebreiro igualmente nunca publicada, completa o capítulo. Correspondencia O terceiro dos tramos do libro compóñeno 70 cartas recibidas por Ben-Cho-Shey. Entre os correspondentes, a plana maior do galeguismo histórico da primeira metade do XX: Otero Pedrayo, Cuevillas, Manuel Beiras, Francisco del Riego, Carvalho Calero, Taboada Chivite, Xaquín Lorenzo, Pura Vázquez. «Estas cartas, que seleccionei das máis de 200 que me deixou Fernández-Oxea, non se atopan no legado depositado na Deputación de Ourense», asegura López-Barxas, para quen o maior pecado arredor de Fernández-Oxea é o seu «total esquecemento». «Eu creo que se debe a que estaba en Madrid [desde 1951, logo do seu desterro a Cáceres en plena Guerra Civil]», aventura, «e iso que alí realizou un inmenso labor cultural». Non só cultural. Ademais de se encargar de levar á censura os libros que ía editando Galaxia, o emprego da súa dona Isabel Algarra como funcionaria de xustiza permitiulle manter contacto con presos políticos, aos que facía chegar correspondencia. «Este papel de Ben-Cho-Shey é totalmente descoñecido e eu quería estimular o seu coñecemento, estimular outros Ben-Cho-Shey inéditos», engade. 31 anos do seu pasamento Francisco López-Barxas iniciou os traballos da obra en 2018. «Pasaran tres décadas da súa morte», indica. Agora xa 31 anos. Ao seu biógrafo amólao que nunca figure entre os candidatos ou candidatas ao Día das Letras Galegas, malia se tratar dun dos primeiros galardoados coa Medalla Castelao da Xunta. «Pero claro, se tivemos que agardar outros 30 por Carvalho Calero...», resígnase. En todo caso propón un ano, o 2021, para celebrar a vida e a obra do ourensán. Será o centenario do nacemento de Ben-Cho-Shey. Foi cando Xosé Ramón Fernández-Oxea comezou a asinar con ese pseudónimo as crónicas que remitía desde a Guerra do Rif. Publicounas o xornal La Zarpa, fundado polo crego agrarista Basilio Álvarez, e nelas denunciaba as penalidades do conflito e a problemática do mal equipado exército colonial do que facía parte.

PRAZA_3033

Boa parte dos acordos de investidura están condicionados á aprobación duns novos orzamentos xerais, pero hai decisións que xa contan con apoios suficientes e que o Congreso podería acelerar

Boa parte dos acordos de investidura están condicionados á aprobación duns novos orzamentos xerais, pero hai decisións que xa contan con apoios suficientes e que o Congreso podería acelerarBoa parte dos acordos de investidura acadados entre o PSOE e Unidas Podemos-Galicia en Común, por unha banda, e o BNG, por outra, están condicionados á posterior aprobación duns novos Orzamentos Xerais do Estado, prorrogados desde 2018, os últimos do PP. A incapacidade dos socialistas de obter apoios suficientes para aprobar os de 2019 provocou que Sánchez convocase as eleccións xerais e, malia obter agora apoio á súa investidura, as contas públicas requirirán de novas negociacións que nada garante que resulten exitosas. Porén, hai decisións, algunhas incluídas nos acordos de investidura, que poden comezar a materializarse no Congreso sen ter que agardar por uns novos orzamentos. Polo pronto, esta XIV Lexislatura estatal que comezou o 3 de decembro xa conta en pouco máis dun mes con 15 proposicións de lei presentadas para a súa tramitación no Congreso, entre elas dúas procedentes do Parlamento de Galicia, onde foron aprobadas por unanimidade: a que pide a transferencia a Galicia da xestión da AP-9 e a que reclama a "devolución íntegra" dos cartos perdidos pola cidadanía en participacións preferentes ou outros instrumentos similares das entidades bancarias. Tanto a transferencia da AP-9 como a devolución das preferentes contaron en Galicia co apoio de PP e PSOEAs dúas proposicións de lei están pendentes de que o Goberno responda ao Congreso se pon algún impedimento á súa tramitación, algo que no caso da AP-9 xa descartara na anterior lexislatura antes de que esta fose novamente disolta pola convocatoria das novas eleccións xerais. Ademais, o PSOE vén de asinar o seu compromiso coa transferencia "ao longo do ano 2020" no pacto asinado co BNG. Outra cousa serán as posibles rebaixas de peaxe tamén acordadas, que quedarán condicionadas á aprobación dos orzamentos do Estado. Canto á proposición de lei para a devolución das preferentes, é un texto que chegou ao Congreso co apoio unánime do Parlamento de Galicia, polo que se PSOE e PP manteñen a mesma postura en Madrid que en Santiago debería saír adiante.Vítimas de Angrois amosaron o seu malestar por que nin BNG nin Unidas Podemos tivesen en conta as súas reclamacións nos acordos de investiduraOutra decisión que quedou pendente cando as anteriores lexislaturas foron interrompidas polas convocatorias electorais é a de establecer unhas conclusións para a comisión de investigación política sobre o accidente de Angrois. Posta en marcha grazas ao acordo da maioría dos grupos agás o PP, as súas comparecencias remataron hai un ano pero non deu tempo a elaborar esas conclusións antes das eleccións. Malia que a cuestión non foi incluída nin no acordo de investidura do BNG nin no de Unidas Podemos -cuestión que causou malestar na plataforma de vítimas, que poñen o foco en que a súa prioridade é a investigación técnica reclamada pola UE-, tanto os nacionalistas como Galicia en Común apostaron nas sucesivas campañas por retomar os traballos onde quedaran. O Goberno tamén ten pendente de concretar unha reforma do regulamento da Lei de Costas para reducir os prazos das concesións no litoralAdemais destas cuestións que dependen do Congreso e que xa contan con iniciativas presentadas ou coa tramitación avanzada e con apoios maioritarios, hai outras decisións políticas con relevancia para Galicia que tampouco dependen da aprobación duns novos orzamentos estatais. Entre elas está a reforma do regulamento da Lei de Costas na que o Goberno leva meses traballando para reducir, pola vía dunha nova interpretación da lei, o tempo das concesións no litoral. Os socialistas queren que as prórrogas das concesións se conten desde a data da concesión orixinal en vez de sumarse a continuación, como fixo o Goberno de Rajoy ao ampliar os prazos de Ence. A reforma intentará deixar esa cuestión clara para o futuro, afectando a numerosas instalacións de todo tipo no litoral galego, mentres que o caso de Ence está pendente de dirimirse nos xulgados, onde os socialistas mudaron na pasada lexislatura a postura do Goberno de Rajoy agora veñen de ratificar no seu acordo co BNG que está "a favor do traslado da planta de Ence a outro enclave máis adecuado ambiental en Galiza, a través dunha fórmula que permita manter o emprego".A derrogación da reforma laboral ou reforzar a lei contra a violencia de xénero son outras decisións que o Congreso pode ir tomando sen agardar polos orzamentos, pero máis complexasNos acordos asinados con BNG e Unidas Podemos hai outras moitas decisións que o Goberno ou o Congreso pode ir tomando sen ter que agardar polos orzamentos do Estado, como derrogar a reforma laboral ou reforzar a lei de loita contra a violencia de xénero, pero ao igual que a reforma do regulamento da Lei de Costas son textos dunha maior extensión e complexidade que os anteditos sobre a AP-9 ou as preferentes ou que a decisión de elaborar as conclusións sobre Angrois.

NOS_41088

As 13 estampas da traizón son debuxo militante, arte de axitación e propaganda, comunicación esteticamente relevante a prol da II República en plena Guerra Civil. O álbum gráfico de Luís Seoane (Bos Aires, 1910-A Coruña, 1979) poderase ver nunha mostra que este 11 de setembro ás oito do serán se inaugura no salón do Artesoado do Pazo de Fonseca de Compostela.

A exposición, organizada pola Fundación Luís Seoane e a Universidade de Santiago de Compostela, explica esta "contribución á campaña de propaganda de guerra levada a cabo pola II República, dirixida cara ao exterior". E non queda apenas nos deseños de Seoane: amosa ademais a participación dodoutras artistas galegas daquela exiliadas na Arxentina, como era o caso de Castelao ou Maruja Mallo. "Esta exposición axuda a visibilizar e recuperar a nosa silenciada memoria histórica, neste caso referida á Guerra Civil de 1936", explica a asociación cultural O Galo, que ademais anuncia unha próxima visita guiada á mostra.

NOS_41257

Reunións cordais mais que non deron ningún resultado produtivo. Tanto a portavoz do BNG, Ana Pontón, como o secretario xeral do PSdeG, González Formoso, coincidiron onte en lamentar que as respectivas reunións oficiais co presidente galego non se traducisen en acordos. Unha "decepción"que non partilla Alfonso Rueda.

"Decepción" pode ser a palabra que mellor defina para a líder da oposición e portavoz do BNG, Ana Pontón, e o secretario xeral do PSdeG, Valentín González Formoso, as respectivas xuntanzas que ambos os dous mantiveron —por separado— co presidente da Xunta da Galiza, Alfonso Rueda. "Para que se nos convoca se non quere chegar a acordos", preguntouse Pontón após a xuntanza, salientandoque Rueda "non quere chegar a acordos naquelas materias que son da súa competencia" e non ofrece "alternativas aos problemas no país". González Formoso, pola súa parte, lamentou que este primeiro encontro co presidente da Xunta non resultase todo o "produtivo" que lle gustaría xa que non se puxeron sobre a mesa "cifras concretas", aspecto que o "decepciona excesivamente", dixo. Ambos os dous portavoces coincidiron, porén, na "cordialidade" das reunións, o que non evita a crítica á ausencia de compromisos e concrecións. BNG e PSdeG insisten na súa "vontade de acordo" con Rueda Desde o BNG levaron á reunión, "e con vontade de acordo", propostas para "mellorar a vida dos galegos e galegas". Cuestións que se centraban, como a propia Pontón avanzou na mañá de onte, en accións para combater os efectos da crise de prezos, reforzar a Atención Primaria —con investimento de 200 millóns de euros incluídos—, outro modelo de residencias e benestar e compromisos para reconducir o actual boom eólico "especulativo e depredador". "Sen alternativas para os galegos" Mais 90 minuto de xuntanza, porén, non serviron para avanzar nestas cuestións, criticou Ana Pontón, que considera que da actitude do presidente neste encontro despréndese que "os galegos non teñen alternativa" cun Goberno do PP. Aínda que Pontón sinalou que Rueda puxo riba da mesa "xeneralidades", asegurou que a formación nacionalista "sempre vai estar en defensa dos intereses da Galiza, goberne quen goberne en Madrid". En canto á cuestión concreta das competencias de costas —O Goberno galego quer que se traspase a Galiza a competencia marítimo terrestre— Pontón expuxo que está de acordo mais tamén "dunha axenda máis ambiciosa", xa que detectou que co actual Estatuto hai polo menos "71 ámbitos" para reclamar materias. Pola súa parte, Formoso considerou que a reunión demostrou a existencia "desacordos importantes" en cuestións fundamentais para a sociedade galega. "Constatamos que hai visións distintas do país, o PP ten unha de resignación, de inmobilismo; fronte á de esperanza do PSdeG". Formoso reprochou a falta de entendemento no ámbito sanitario xa que considera que a súa formación acudiu á reunión con peticións razoábeis ante o "colapso" que, "atravesa" a sanidade galega e, especialmente, a Atención Primaria. "Baño de realidade" Alfonso Rueda, pola súa parte, lamentou as conclusións da oposición sobre as reunións e dixo que fronte ás "propostas" sen máis do BNG e PSdeG el tiña que ter en conta "a realidade". Quince meses desde a anterior xuntanza, con Núñez Feixoo na Presidencia Quince meses pasaron desde a última reunión oficial do presidente da Xunta cos portavoces da oposición até a xuntanza de onte. Fora en marzo de 2021, o día 26, e dos tres protagonistas da xuntanza só segue unha, Ana Pontón. Nin o presidente daquela, Alberto Núñez Feixoo, nin o líder da formación socialista, Gonzalo Caballero, continúan neses postos. "Feixoo e a oposición rematan sen acordos", titulaba Nós Diario a nova daquela xuntanza. Unha reunión na que Feixoo mostrara receptividade a avanzar en certos temas que lle trasladara a oposición, como a ampliación a necesidade de dar solucións á crise industrial e o aumento das competencias do autogoberno galego. Quince meses despois, estas mesmas cuestións continúan sen se cumprir e centran parte da axenda política galega.

PRAZA_15126

A teoría neodarwinista non é aplicada pola dereita española só á cidadanía, senón ao mesmísimo modelo territorial, sendo as nacionalidades históricas e periféricas as peor situadas para adaptarse a un medio tan hostil. Porque o Estado español nunca se sentiu ligado a Galiza. Só nos momentos en que lle interesa obter réditos eleitorais ven apañar o ouro e despois se te vin, non me acordo.

Cando Charles Darwin escribiu A orixe das especies non imaxinou que a súa teoría da evolución chegaría a ter unha repercusión política tan importante na periferia europea como a que está a ter xa ben entrado o século XXI. Actualmente, entre os neoliberais que desgraciadamente nos gobernan, subxace a idea de que os pobres, en tempos de crise, o que teñen que facer é emigrar ou aguantar, sufrir ou palmala, resistir ou desaparecer. Aqueles membros da poboación con menos capacidade de adaptación ás medidas de recortes, morrerán con maior probabilidade Aqueles membros da poboación con menos capacidade de adaptación ás medidas de recortes, morrerán con maior probabilidade, e aqueles membros con características mellor adaptadas (conservación precaria do posto de traballo, apoio familiar, emigración), sobrevivirán con maior probabilidade. Amaia Egaña de Barakaldo non sobreviviu á nova realidade imposta pola política da usura. E, mentres as súas políticas parasitarias fabrican cada vez máis pobres (en beneficio duns ricos que ven engordar as súas especulativas contas bancarias), percíbese un enfriamento vampírico do ánimo, unha especie de rendición terrenal da especie humana, ao tempo que o verme da clase política corrupta, que alimenta ao poder financeiro, se nos mete no corpo, apodrecéndoo. A teoría neodarwinista non é aplicada pola dereita española só á cidadanía, senón ao mesmísimo modelo territorial A diferencia entre Darwin e os neocons é que o primeiro explica a evolución das especies unha vez que esta está consumada polos efectos da Natureza; pola contra, os segundos, impoñen a selección natural antes de que se produza. Deciden o destino dos novos pobres, dos case 6 millóns de parados e subsidiarios, esa chusma sobrante... que se fodan! Pero a teoría neodarwinista non é aplicada pola dereita española só á cidadanía, senón ao mesmísimo modelo territorial, sendo as nacionalidades históricas e periféricas as peor situadas para adaptarse a un medio tan hostil. Porque o Estado español nunca se sentiu ligado a Galiza. Só nos momentos en que lle interesa obter réditos eleitorais ven apañar o ouro e despois se te vin, non me acordo. O noso pobo é obxecto de todas as vexacións do poder central e a servidume política, que leva anos estendéndose como un cancro que, lonxe de curarse, vai camiño da metástase, producindo verdadeira castración. O pasado 21-O perdemos o momento de emprender o camiño cara unha nova política, pasando a converternos nunha especie en vía de extinción, quedando relegados aos últimos postos na carreira a prol da supervivencia Pero mentres o centralismo e a involución do sistema autonómico sumen a Galiza na vía da desaparición, en Catalunya e Euskalerria néganse a aceptar o azoute da dependencia política. E, tal e como están as cousas, a súa independencia sería a nosa condena definitiva, porque ficaríamos sós contra unha forza centrípeta dentro do proceso de decadencia que o Estado español está orixinando para sí mesmo. O pasado 21-O perdemos o momento de emprender o camiño cara unha nova política, pasando a converternos nunha especie en vía de extinción, quedando relegados aos últimos postos na carreira a prol da supervivencia. Por iso se me ocorre que, ao igual que os neocons españolistas, os galegos que aínda nos recoñecemos, tamén podíamos botar man da ciencia, porque agora a clonación pódese aplicar para preservar as especies próximas a extinguirse e ese semella ser o noso caso. Sería unha clonación na que intentaríamos, pola vía da modificación embrionaria, omitir no resultado as taras biolóxicas que esta Terra ten como defectuosas, eliminando así a predisposición xenética á submisión Así que, seguindo aos científicos de Escocia que clonaron unha ovella, poderíamos intentar reunir a un grupo de científicos galegos (que para iso temos tamén unha orixe celta como os escoceses) para clonar Galiza. Reinventarnos forma parte do noso acervo cultural. Sería unha clonación na que intentaríamos, pola vía da modificación embrionaria, omitir no resultado as taras biolóxicas que esta Terra ten como defectuosas, eliminando así a predisposición xenética á submisión e permitindo un reforzamento das defensas do organismo sen precisar do Actimel, favorecendo a entrada en acción das forzas vivas e sensibles do noso país. E, se non é moito pedir, mantería a cor verde que caracteriza á nosa paisaxe, porque é a cor da esperanza, unha esperanza que xa foi, a da Galiza autonomista, a da Galiza nacionalidade histórica, a da Galiza que naceu e renaceu, algo que xa ninguén pode negar.

PRAZA_4137

A plataforma creada por varios veciños de Sada logrou vendas por valor de máis de 6.000 euros de produtos e servizos que se poderán gozar coa reapertura dos máis de 50 locais que se asociaron á iniciativa solidaria.

A poucos días de que mesmo os locais de hostelería, con moitas restricións, poidan reabrir as súas portas, veciñanza de Sada prepárase para adquirir por fin os produtos ou gozar dos servizos que mercou por adiantado durante este confinamento. Foron moitas as persoas que quixeron axudar os seus negocios favoritos, aos de toda a vida, a superar a crise provocada polo coronavirus. E puideron facelo grazas á plataforma Voltaremos, que agora medita poñer fin ao seu labor tras varias semanas e "un obxectivo máis que cumprido". Voltaremos permite mercar produtos e servizos do pequeno comercio ou a hostelería, principalmente en Sada, para consumir despois do confinamentoRoberto Amor, publicista sadense e un dos impulsores da idea, detalla que Voltaremos superou xa os 6.000 euros en vendas e o medio cento de locais asociados --a maioría de Sada pero algúns doutras localidades achegadas--, conseguindo así o propósito co que el, Sara Freire e o equipo de Ensilabs (Eugenio Novás, Modesto González e Adrián Brañas) puxeron en marcha a plataforma: axudar o tecido comercial mercando durante a pandemia os produtos que se comprometían a consumir coa volta á normalidade. "A xente está moi contenta, sobre todo os pequenos comercios, porque o que era unha mostra de apoio e solidariedade transformouse tamén en vendas, nunha importante axuda económica", conta Amor, que explica que o equipo de Voltaremos decidirá en breve se continúa coa iniciativa ou a dá por rematada ante a inminente apertura --aínda que con moitas limitacións-- de tendas, bares e restaurantes. "Axuda os teus negocios favoritos a superar a crise provocada pola covid-19 mercando agora os seus produtos ou servizos para consumilos cando isto remate. Entre todos conseguiremos que todo volva ser coma antes", explica Voltaremos na súa web sobre unha iniciativa sen ánimo de lucro e na que toda ganancia a maiores iría destinada a Unicef. Voltaremos superou xa os 6.000 euros en vendas e o medio cento de locais asociadosA iniciativa, semellante á tamén impulsada en Lugo -o proxecto Abrindo Lugo facturou algo máis de 14.000 euros nos seus primeiros dez días-, contou co apoio do Concello de Sada, que asumiu os catro euros de inscrición para os locais sadenses que se sumaron á iniciativa, así como os gastos de mantemento da web. "A idea pretendía axudar de forma solidaria ao tecido comercial e pareceunos moi ben", conta Laura Rodríguez, concelleira de Promoción Económica e Turismo, que cre que aínda que o proxecto ten como principal función "a económica", tamén serviu de apoio "anímico" para "demostrar aos comercios e locais de Sada que a veciñanza segue aí e que os ten en conta para agora e para o futuro". "É apoio económico pero tamén anímico; demostrar aos comercios que a veciñanza segue aí", di Laura Rodríguez, concelleira de Promoción EconómicaAdemais, Rodríguez considera que iniciativas como Voltaremos serven tamén de aprendizaxe e estímulo para todos, tanto para as administracións como para os negocios. "Moito comercio viu que no mundo virtual, na Rede, ten tamén moitas portas abertas; de feito, houbo xente que fixo consultas e propostas e estamos impulsando tamén a creación dun mercado online e ideas que, adaptándoas a unha nova situación, poden ser moi útiles máis adiante", explica. Durante semanas, ducias de persoas mercaron a través de Voltaremos os seus plans e bonos en bares, restaurantes, tendas de moda, de tatuaxes, perruquerías... En breve, volverán a eles para tomar esas cervexas, comprar aquela camisa pendente ou cear aquel prato que levaba días agardando. Porque dixeron que volvían. E volverán.

NOS_52729

Compostela Aberta levará mañá quinta feira a pleno do Concello unha moción na que insta ao Ministerio de Fomento e a Aena a incorporarlle o nome de Rosalía de Castro ao aeroporto de Lavacolla.

Segundo o Executivo compostelán, para esta proposta contan co apoio da Fundación Rosalía de Castro, o Consello da Cultura Galega e a Real Academia Galega. Trátase dunha petición, xa que o Concello non ten competencias para cambiar o nome do aeroporto, que recaen no Ministerio de Fomento e na compañía pública Aena. O nome proposto sería 'Rosalía de Castro-Santiago Lavacolla'.Compostela Aberta agarda que o resto de grupos se sumen a esta iniciativa e que haxa "consenso social" para levar adiante esta nova denominación, "que nos gustaría que fose xa efectiva para o vindeiro 24 de febreiro, Día de Rosalía", no que ademais se cumpren 180 anos do seu nacemento. Outros aeroportos con nomes de escritores son os de Santiago de Chile (Pablo Neruda), Granada (García Lorca) ou Jorge Amado (Ilheus). Outros moitos tamén teñen nomes de artistas, como Mar del Plata (Astor Piazzola), Málaga (Picasso), Rio de Janeiro (Antonio Carlos Jobim), Liverpool (John Lennon) ou Roma (Leonardo da Vinci).

NOS_50034

Vicente Pérez Muñuzuri deixa o seu cargo despois de dez traballadores do servizo meteorolóxico galego seren despedidos após unha decisión da consellería de Medio Ambiente que dirixe Ethel Vázquez.

Vicente Pérez Muñuzuri deixará de ser o director de Meteogalicia, o servizo meteorolóxico público galego, moi seguido e que desde a chegada do PP ao poder vive en tensión ante as constantes noticias que fan referencia á súa desaparición xa que o Goberno central considera que "duplica" ao mesmo organismo estatal, malia que este non ofrece a información pormenorizada en Galiza deste. Estes temores creceron nos últimos días, nun proceso que pode estar detrás da dimisión de Vicente Pérez. Dez traballadores de Meteogalicia veñen de ser despedidos após unha decisión da consellería de Medio Ambiente de Ethel Vázquez, o que entre o persoal foi considerado o comezo dun "desmantelamento" que o departamento autonómico nega pero que provocou o abandono do seu cargo do director, en protesta por esta decisión, segundo fontes sindicais. A dimisión será efectiva en canto a consellería atopa un ou unha substituta para o cargo, que terá un afrontar un momento delicado ante as denuncias dun proceso "encuberto" de empobrecemento do servizo que fontes sindicais comentan que pode rematar no peche de Meteogalicia.

NOS_6281

O tenente de alcalde de Lugo, Ruben Arroxo, recibiu na terza feira varias ameazas de morte a través de pintadas en rúas polas que pasa "frecuentemente". O nacionalista asume o acontecido mentres segue a traballar por un Lugo "dinámico" e "plural", algo que, segundo remarca, "non soporta a ultradereita".

—É a primeira vez que recibe ameazas deste tipo? En pintadas nas rúas si. Ou polo menos é a primeira vez da que temos constancia. Si que teño recibido ameazas polas redes sociais, de perfís falsos claramente identificados con persoas que simpatizan coa ultradereita. Lugo é unha cidade moi tranquila, non adoitan ocorrer estas cousas, pero sempre hai xente que se serve do anonimato das redes ou dunha pintada nun muro para cometer estes actos covardes. —Vai denunciar vostede ou o BNG ante as autoridades para que se investigue a autoría das pintadas? De momento non valoramos esa posibilidade, aínda que sempre está sobre a mesa. Todo dependerá de se isto vai a maiores. Se queda como un simple acto ocasional non seguiremos, mais se se repite teremos que tomar medidas doutro tipo. —Explica nas redes sociais que unha parte da oposición carga contra vostede polo "avance que está a pegar Lugo" desde que o BNG forma parte do Goberno local. Cales son eses avances dos que fala? Lugo está a adquirir un dinamismo que, en palabras de moita xente, nunca tivo. Son unha serie de cambios que nunca se viron na historia da cidade. E iso, evidentemente, á dereita e sobre todo á ultradereita corróelles por dentro. Non o poden soportar, e a súa forma de confrontalo é mediante unha campaña continua de 'bulos', difamacións e ameazas. Non saben actuar doutra forma, e non fan máis que deixalo patente con este tipo de actuacións. Mentres tanto, nós estamos a construír o Lugo do que a veciñanza sempre falou, un Lugo que segue a crecer, e iso a algúns non lles vai ben. —Desde que ocupa a Tenencia de Alcaldía, cal é a medida levada a cabo da que máis orgulloso se sente? En xeral de todas, mais penso que esa medida sería a peonalización do tramo da Mosqueira. Cando a alguén lle dis que debuxe Lugo, pensa na Muralla cos arcos da Mosqueira, os únicos que quedan en pé na actualidade. É un espazo simbólico da cidade, toda a veciñanza séntese identificada con el, os visitantes pasan por el si ou si... Por tanto, que a Mosqueira deixase de ser un espazo polo que pasaban dous carrís de circulación a ser unha praza totalmente peonil é un avance moi importante. A obra aínda non está rematada, pero vai ser a referencia de Lugo. —Cal é o obxectivo do seu proxecto para Lugo? O obxectivo baséase en varios puntos. O primeiro e fundamental é o mantemento e protección da Muralla, xa que o urbanismo da cidade evolucionou a partir dela. Desde aí, xira todo o demais. Apostar por un transporte público máis eficiente, por humanizar os barrios, por crear máis espazos públicos nas zonas onde antes non había, pola cultura de base e local... Desde logo, a idea é construír unha cidade plural para a xente.

PRAZA_5509

O TSXG anula a creación de novos postos para relevar o secretario e a interventora municipais, que segundo presuntos implicados no caso Pokémon "torpedeaban" as operacións de Conde Roa e Espadas.

A finais do ano 2011 o PP levaba menos de medio ano gobernando no Concello de Santiago. Con Gerardo Conde Roa na alcaldía e Ángel Espadas como responsable do seu gabinete, boa parte dos esforzos de ambos encamiñábanse, segundo se tira das revelacións do sumario da operación Pokémon, en prorrogar o contrato que o consistorio da capital ten coa empresa Aquagest, actualmente denominada Viaqua. Naqueles días Espadas explicáballes a Henry Laíño e José Luis Míguez, responsables da empresa en Galicia e Compostela, que a operación estaba practicamente feita e as únicas dificultades eran que o secretario e a interventora municipal "nos están torpedeando todo" e por iso xa traballaban para afastalos dos seus cargos. Ese relevo produciuse e agora o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia vén de anulalos. Estes funcionarios non eran do agrado dos novos gobernantes populares nin tampouco dos xefes de Aquagest, considerados pola investigación líderes da trama na cidade. A interventora "e o puto secretario estannos parando todo o que temos encauzado", queixábanse nunha das conversas intervidas por Vixilancia Aduaneira por orde da xuíza Pilar de Lara. Esas queixas, segundo consta nas escoitas, transmitíronllas ao propio Espadas, que tentaba tranquilizalos anunciándolles a remuda. Para o posto de secretario a "primeira opción" era Francisco Cacharro, fillo do ex presidente da Deputación de Lugo, "que non quixo vir por unha cuestión persoal. "Pero traemos a outro que non é peor, eh?", sinalaba en conversa con Laíño. Os presuntos líderes da Pokémon en Santiago lamentaban que o secretario e interventora, despois relevados, "torpedeaban" os seus plans Xa na primavera de 2012, cando Conde Roa se vira forzado a dimitir pola súa fraude fiscal, Laíño comentaba a nova situación co concelleiro de Deportes santiagués, Adrián Varela, imputado na Pokémon como Conde Roa e Espadas. Daquela Varela comentaba que no seo do goberno local estaban "fastidiados" con todo o que estaba a acontecer, tamén porque "non dan feito no Concello, porque se cargaron ao secretario e á interventora". O novo alcalde, Ángel Currás, estaba "desbordado". Naquela altura o PSdeG local xa tentaba frear nos tribunais os relevos do secretario e da interventora, concretados a través da creación de dúas novas prazas idénticas e dunha terceira, para a tesouraría municipal. Segundo defendía a concelleira de Persoal, Amelia González, a única intención era a de "paliar irregularidades". Un relevo contrario á lei, pero co aval da Xunta O argumento esencial dos socialistas composteláns ante o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia consistiu en que o goberno daquela comandado por Conde Roa estaba infrinxindo o decreto de recortes co que o Goberno de España estableceu, entre outros aspectos, a prohibición de incorporar novo persoal ás Administracións locais. Así o advertiron nos seus informes o propio secretario e mais a viceinterventora municipal, segundo consta na sentenza. A única voz a favor chegou dende a Xunta, que tras a preceptiva consulta formulada polo Concello considerou que as incorporacións eran axeitadas, porque secretarios, interventores e tesoureiros son funcionarios estatais e, polo tanto, "a súa entrada na Administración non se produce a través da entidade local, senón a través da oferta de emprego público de cada comunidade autónoma". O TSXG anula a creación de novas prazas de secretaría, intervención e tesouraría decidida polo Concello e apoiada polo Goberno galego Pero ao xulgado non lle valeron os argumentos do Concello, que defendía a idoneidade de pasar a ter tres prazas de secretaría e outras tantas de intervención e tesouraría. Tampouco aceptou os intentos de que que se desestimasen os informes das persoas titulares das prazas por teren "interese" directo no caso e, ademais, "relación de confianza" co PSdeG local. "Resulta evidente que coa ampliación do plantel se está vulnerando" a prohibición estatal, "porque se incrementou o cadro de persoal ao figurar tres prazas por cada unha das funcións típicas dos habilitados nacionais onde anteriormente só había dúas". "Resulta evidente que co incremento de plantel acordado tivo lugar a incorporación de novo persoal, que é precisamente o que se prohíbe", evidencia o ditame. Así as cousas, e evidenciando que "os argumentos esgrimidos" polo Concello "non xustifican" a "premura" coa que buscaron novo secretario e interventor, o alto tribunal galego estimou o recurso do PSdeG e anulou a creación destas tres prazas. Ademais do varapau xurídico-político, ao gabinete agora dirixido por Currás correspóndelle asumir as costas do proceso xudicial, "coa limitación de 1.500 euros en concepto de gastos de defensa da parte demandante".

NOS_56249

Participarán figuras internacionais deste deporte como Manuel Pellegrini, técnico do Real Betis Balompé ou Diego Martínez, ex adestrador do Granada CF.

A cidade de Compostela concentrará a atención deportiva os vindeiros días 12 e 13 de novembro coa realización do congreso internacional "O camiño do fútbol", organizado pola Real Federación Galega de Fútbol (RFGF) e a Real Federación Española de Fútbol (RFEF). A cita será no Pazo de Congresos e Exposicións da Galiza e reunirá, entre outros, profesionais do adestramento, arbitraxe, dirección deportiva, preparación física e psicoloxía deportiva. Tres dos vinte participantes que confirmaron a súa presenza son Manuel Pellegrini, técnico do Real Betis Balompé e ex adestrador do Manchester City e Real Madrid; Diego Martínez, ex adestrador do Granada CF; ou Aitor Karanka, ex adestrador do Birmingham City e ex técnico axudante de José Mourinho no Real Madrid. Temas de interese para profesionais e afección Manuel Pellegrini desembarcará na capital galega acompañado por parte do seu corpo técnico no Real Betis, entre eles o preparador físico galego Félix Cao, para explicar a rutina de traballo do club andaluz e a coordinación entre a parcela técnica e os preparadores físicos. O técnico galego Diego Martínez aterrará en Santiago de Compostela para transmitir a súa maneira de ver e entender o fútbol a través do seu relatorio "Ser, sentir, equipo". O vasco Aitor Karanka, pola súa banda, subirá ao escenario do Pazo de Congresos para debullar todas as reviravoltas do observador técnico de UEFA. As xornadas, segundo explica a organización nun comunicado, "serán de gran interese para todas as persoas que gozan vendo este deporte, para a afección e para o sector profesional e formativo xa que poderán vivir toda a experiencia do fútbol nun só momento". Explican, ademais, que "supoñen unha excelente oportunidade para que todas as e os profesionais que exercen o seu traballo de adestrar no ámbito nacional e mundial con licenza UEFA realicen a revaliación obrigatoria da súa licenza nunha cita presencial que non se celebra desde 2018". Este congreso internacional sobre fútbol poderase seguir en dúas modalidades: unha presencial, con capacidade limitada no recinto polas medidas de restrición relacionadas coa pandemia, e outra en liña vía streaming.

PRAZA_15496

O PP accede á creación da comisión de investigación sobre as antigas entidades de aforro galegas máis dun ano despois de que a oposición a solicitase por primeira vez e no medio da incerteza sobre o futuro de Novagalicia Banco

A enésima foi a vencida. Máis dun ano despois de que a oposición parlamentaria -o PSdeG, concretamente- reclamase formalmente a creación dunha comisión de investigación sobre as antigas caixas de aforro galega, o seu proceso de fusión, a creación de Novagalicia Banco e as indemnizacións dos antigos directivos, o PP accedeu á súa creación. Nas actas parlamentarias ficará reflectido que esta comisión é creada á iniciativa do propio PP, se ben no propio pleno deste martes, o primeiro ordinario da nova lexislatura, tamén se discutía unha solicitude idéntica dos socialistas. Cuestións formais á marxe -se se aprobasen as dúas iniciativas sería obrigatorio crear dúas comisións- a unanimidade da Cámara deulle luz verde á comisión, que comezará a traballar en febreiro. Na xornada en que o Goberno central ratificou que o valor de Novagalicia Banco é o dun buraco de 3.091 millóns de euros os conservadores explican por boca do seu voceiro, Pedro Puy, que agora consideran acaído indagar no sucedido en Caixa Galicia e Caixanova porque xa está "definida a capitalización" da entidade que agora encabeza José María Castellano. Ademais, asegura, fano porque eles tamén están "indignados" coas "malas prácticas na comercialización das famosas preferentes" que derivaron en "estafas" e mais coas "indemnizacións e salarios obscenos". Nas actas ficará reflectido que foi o PP quen impulsou a comisión, aínda que no mesmo pleno tamén se discutiu unha proposta do PSdeG Todas estas cuestións serán abordadas nun momento no que o Goberno central ratifica que a entidade resultante da fusión, Novacaixagalicia, non poderá manter manter o 6,84% que aínda ten na propiedade de Novagalicia Banco, empresa que pola súa banda non é, nin moito menos, quen de garantir que máis pronto que tarde non remate formando parte dun dos grandes grupos bancarios españois. Neste contexto, a comisión preséntase como unha caste de arqueoloxía político-financeira que, a xuízo dos grupos da oposición, chega notablemente tarde e despois de episodios que precisan máis dunha explicación, caso por exemplo, di o socialista Abel Losada, da "auditoría do millón de euros" encargada pola Xunta para avalar a fusión. Cómpre saber se foi "pura simplemente un engano, en caso de que exista", xa que o Goberno nunca amosou. "O padriño fundamental desa fusión foi Feijóo", que "brindou con champán" coas mesmas "persoas que levaron indemnizacións indecentes" e por iso, di, debe comparecer na comisión -o PP xa sinalou que o presidente acudirá-. "Tarde mal e arrastro", considera tamén o nacionalista Francisco Jorquera, quen lamenta que o PP "agardase a que se consumase a liquidación do sistema financeiro galego" para activar a investigación. "Faise agora, que o dano é irreparábel". Así e todo, para non caer na devandita "arqueoloxía" o voceiro do Bloque chama a "investigar a fondo as causas, responsabilidades e consecuencias de todo o que aconteceu nas caixas e coas caixas". Tamén a ter en conta que "estamos a tempo de evitar o espolio do noso aforro" coa creación dunha banca pública. "Hai urxencias extremas que non poden agardar", di Beiras sobre as preferentes "Érguete e anda, como en Islandia, como en Islandia", readaptou Jorquera os versos de Alfredo Brañas para apelar ao control público das finanzas e tamén a lograr que os ex directivos respondan por cuestións como as preferentes. As preferentes son tamén unha prioridade para o voceiro de AGE, Xosé Manuel Beiras, en cuxa opinión "hai urxencias extremas que non poden agardar" a febreiro. Os afectados "ao final deste ano atópanse nunha situación no que á chantaxe chega ao seu límite", advirte o histórico nacionalista: "Teñen que tomar unha decisión inmediata e senón, a súa actuación será criminal", advirte. Así e todo, Beiras non dubida de que o PP está incurso nun "crime de lesa cidadanía" pola súa actuación neste ámbito.

PRAZA_3594

Provocan inquedanza posibles contaxios que obriguen a corentenas a todo o persoal dunha explotación, que son habitualmente familiares, e ninguén se poida ocupar dos animais

Os habitantes do rural de Galicia están afrontando a crise polo coronavirus "con preocupación, pero sen histeria", segundo o secretario xeral de Unións Agrarias (UUAA), Roberto García. A responsable do Sindicato Labrego Galego (SLG), Isabel Vilalba, cre que a ausencia de aglomeracións e a produción de alimentos do campo fai que esta contorna ofreza "máis garantías" en situacións coma a presente, co estado de alarma a piques de ser declarado.A ausencia de aglomeracións fai que esta contorna ofreza "máis garantías" en situacións coma a actualAs preocupacións nestas zonas céntranse no coidado dos animais en caso de que haxa corentenas ou problemas co abastecemento de pensos e no avellentamento da poboación, posto que os maiores son un dos grupos que presenta máis risco en caso de contaxio.García indicou que, polo momento, non houbo nin problemas de abastecemento nin cambios na produción. "Eses problemas van parellos ao grao de histeria", reflexionou e considerou que o sistema "funciona de forma correcta" pero non está preparado para "vender en dúas horas o de unha semana". "Non se agota o polo, hai polo suficiente", dixo e sinalou que "hai un problema de abastecemento o tempo que se tarda en reabastecer".As características das explotacións, xestionadas a miúdo por unha familia, poden facer que todos os membros estean en corentena ao tempo e imposibilitar o coidado dos animaisNo caso dos habitantes das vilas máis pequenas e as aldeas, non hai problemas respecto á comida das persoas porque "quen máis, quen menos ten sistema de alimentación propio" coas hortas ou cos animais. Considera que si son "un elemento importante" as complicacións derivadas dun contaxio dun membro dunha explotación gandeira. O habitual é que toda unha familia se dedique ás tarefas da granxa, polo que podería significar que o núcleo completo se tería que poñer en corentena e niguén podería atender o gando.Os produtores seguen coas súas tarefas cotiás e non hai preocupación por que escaseen os alimentos para as persoasVilalba tamén puxo o foco na maior tranquilidade coa que se está a vivir a situación no rural e situou as preocupacións na alimentación dos animais no caso de que as restriccións para controlar o virus leven a un menor suministro de pensos. Nese sentido, propuxo "potenciar as forraxes ao máximo" para gañar en autonomía. "A xente productora segue co seu día a día", destacou. Tamén cre que provoca inquedanza a gran cantidade de persoas maiores, "máis vulnerables" ante a enfermidade que provoca o coronavirus e "que a sanidade pública teña os recursos" necesarios. En moitos hospitais comarcais, dixo, non hai UCI.

PRAZA_13139

A crise dispara o número de desempregados de moi longa duración, que aumentou un 43% no Estado durante 2011, segundo datos do INE. Tan só o 2,5% dos contratados conseguiu traballo grazas á intermediación dunha oficina do INEM.

O drama da crise, o drama do paro. O número de desempregados que deixou o seu traballo tres anos antes ou máis aumentou un 43% no pasado ano, até alcanzar os 704.900, de tal forma que o peso deste colectivo sobre o total de desempregados alcanza xa o 15,4%, unha porcentaxe case catro puntos (3,9) superior á de 2010, segundo os últimos datos do Instituto Nacional de Estatística (INE) tirados da Enquisa de Poboación Activa (EPA). Porque o drama do paro bateu de cheo en 2011, ano que se pechou con 4,6 millóns de parados, dos cales máis da metade, o 52,1%, ingresaron nas listas do desemprego tras acabárenselle o contrato durante ese exercicio. Ademais, máis dun millón de persoas quedou sen traballo por mor dun despido ou tras a supresión do seu posto, incluíndose aquí os ERE, o que supón un 23,3% do total de desempregados. En resumo, foron 2.390.700 as persoas que ingresaron no paro ao rematárselles o contrato, o 7,72% máis que en 2010, mentres que 1.067.400 traballadores quedaron no paro por despedimento ou supresión do posto, incluídos os ERE. En canto ao resto, 58.000 saíron do mercado laboral por enfermidade ou incapacidade; 39.900 por realizar estudos ou recibir formación; 23.100 por coidado de nenos, de adultos enfermos, incapacitados ou maiores. Ademais, houbo 11.500 persoas que se xubilaron. Pero a catástrofe é áinda máis grave para aqueles preto de 705.000 parados que levan xa tres ou máis anos sen emprego. Parados de moi longa duración que non ven saída no conxunto do Estado, milleiros de familias desesperadas por unha crise que os afasta dun mercado laboral onde xa non ven expectativas ningunha. Algúns rendidos, algúns fartos e moi poucos con esperanzas. Os datos difundidospor Estatística mostran ademais que unha de cada tres persoas, o 35%, traballou en 2011 polo menos un sábado ao mes, porcentaxe unha décima superior ao de 2010, mentres que o 4,3% traballou un domingo ao mes (dúas décimas máis) e o 15,9% fíxoo dous ou máis domingos (cinco décimas máis).Pola contra, o 62,5% dos ocupados non traballou ningún sábado de 2011 e o 78,6% ningún domingo. Do mesmo xeito que aumentou o número de persoas que tivo que traballar en fin de semana, tamén se incrementou o ano pasado a porcentaxe de traballadores en xornada nocturna, desde o 11,6% de 2010 ao 12,2% de 2011. Un 6,1% traballou ocasionalmente de noite e o mesmo porcentaxe fíxoo en máis da metade dos seus días laborables. Ademais, o 92,6% dos ocupados non traballou ningún día no seu domicilio durante o ano 2011, mentres que o 2,7% fíxoo ocasionalmente e o 4% traballou en casa máis da metade dos seus días laborables. A EPA de 2011 tamén revela que a porcentaxe de asalariados que foi contratado a través dunha ETT baixou tres décimas o ano pasado, desde o 3% ao 2,7%, mentres que só un 2,5% obtivo o seu emprego mediante a intermediación dunha oficina de emprego público, unha décima máis que en 2010. Tna só un 2,5% dos contratados obtivo o emprego grazas á intermediación dunha oficina do INEM Da enquisa tamén se extrae que a maior parte dos traballadores españois teñen xefe, pero ningún subordinado. En concreto, sete de cada dez traballadores atopábanse nesta situación en 2011. Do total de ocupados contabilizados o ano pasado, o 9,9% non tiña xefes nin subordinados, o 6,6% era encargado, o 7% director dunha empresa pequena, departamento ou sucursal, o 5,7% era mando intermedio, e o 0,8% ocupaba un posto de director de empresa grande ou media. A porcentaxe de empregados, é dicir, de traballadores con xefe e sen subordinardos, mantívose estable en 2011 respecto de 2010, situándose no 69,8%, mentres que o de encargados descendeu dúas décimas. En todos os tamaños de empresa, a proporción de homes directores como mínimo duplicou ao de mulleres. No caso do posto de empregado (con xefe e sen subordinado), a porcentaxe de mulleres superou ao de homes (77,6% fronte ao 63,4%).

NOS_9502

Contos que forman un marco especialmente interesante para o libro e que se caracterizan pola construción profunda dos seus personaxes, da súa forma concreta de ver o mundo e da súa relación con el, moi mediada pola condición de científicos

Cunha mudanza notábel nos últimos anos, a unión de ciencia e cultura foi unha das grandes materias pendentes da literatura galega. Foino na súa dimensión máis lúdica, cunha ficción científica de aparición tardía e cunhas características moi particulares no noso contexto. Pero tamén demorou a súa irrupción en territorios que lindan coa ficcionalización histórica ou no xogo entre narrativa e divulgación. Nas últimas décadas, autoras como María Solar, Marcos Calveiro ou Xabier Paz viñeron romper un tanto esta tendencia, dedicando obras a fitos históricos de dimensión científica ou afondando na vida novelada dalgunhas das figuras deste ámbito. Silencio / Agustín Agra / Galaxia / 2021 / 144 páxinas / 14,90 euros É nesta última corrente onde poderiamos englobar unha colección de relatos como Silencio de Agustín Agra, unha obra que porén dá un paso máis cara aos territorios experimentais ou, polo menos, xoga con alusións explícitas a autores deste tipo como o propio Calveiro ou Daniel Kehlmann, autor da novela sobre os irmáns Von Humboldt A medición do mundo (Galaxia, 2006). O autor preséntanos dous tipos de relatos neste volume: por unha banda, unha ficción máis libre, coa ciencia como pano de fondo argumental, que percibimos sobre todo no primeiro e no último conto. Trátase de relatos protagonizados por persoas dedicadas á investigación que narran o impacto desta pescuda incansábel que é o traballo científico nas súas vidas. Son contos que forman un marco especialmente interesante para o libro e que se caracterizan pola construción profunda dos seus personaxes, da súa forma concreta de ver o mundo e da súa relación con el, moi mediada pola condición de científicos. O segundo grupo achéganos máis á biografía de figuras recoñecidas da historia da ciencia, un subxénero complexo de atopar e de desenvolver nas coordenadas do relato curto. Non se trata, por tanto, de historias completas de vida, senón da reinterpretación de certos momentos clave das súas pescudas, algúns deles moi coñecidos popularmente. Sen negar o aire de novidade que este segundo tipo de relatos trae consigo, e a relativa innovación de tocar un contido tan complexo nun formato breve, tamén é certo que poden ser os máis dependentes do coñecemento previo das persoas lectoras, ás veces mesmo para deslindar onde comeza o exercicio da fantasía. De todas formas, Silencio é un libro que nos ofrece achados importantes. O valor de facer unha literatura diferente conectada coa ciencia e coa divulgación é do máis relevante, pero tamén podemos sumar un estilo estimulante e traballado.

NOS_35991

Leonor Parcero, presidenta da asociación galega de comunicación científica desde 2015. O 3 de xuño participará nun faladoiro organizado por CaixaForum en Madrid sobre divulgación científica nas linguas cooficiais do Estado español. Nós Diario interesouse pola situación lingüística neste ámbito.

-Como será a súa intervención? Goza de boa saúde a divulgación científica en galego? Explicarei a situación do galego ao longo da historia, desde o momento en que era lingua culta, os séculos escuros e a parte do franquismo en que o galego pasou a ser proscrito e quedou ese estigma como de pobres e non de cultura. Aínda hoxe parece que a única lingua válida para comunicar a ciencia é o inglés, xa non digo o castelán, cando o galego é igualmente válido como calquera outro idioma para facer divulgación científica. Nós o que queremos é chegar á xente, comunicar un coñecemento e involucrar a cidadanía no proceso científico, de como se fai e dos resultados que obtemos. Para iso hai que facelo dunha maneira entretida e, sobre todo, conectando coas emocións, e non hai mellor maneira que facelo no propio idioma. É a intuición que temos as persoas que traballamos en comunicación para conectar coa audiencia. Confirmouno un proxecto europeo no que participou a Axencia española de comunicación científica, que, a partir de enquisas á cidadanía, certificou que e a xente reclama que se comuniquen os contidos científicos nos idiomas cooficiais. -Que traballo fai Divulgacción a prol do galego? En Divulgacción recollemos nos nosos estatutos que traballamos a prol do galego na comunicación científica e na ciencia. Os nosos socios poden empregar a lingua que decidan, mais no noso caso normalmente é en galego. Non por imposición da propia asociación, senón polo noso compromiso de visibilizar e deixar claro que o galego é perfectamente válido para comunicar a ciencia e facer divulgación. Agora non temos apoios para facer a divulgación científica en galego. Había co goberno anterior á chegada do PP unhas axudas que se chamaban Diverciencia, nas que o requisito era a lingua galega. Despois deixou de ser obrigatorio. Malia todo, hai moita oferta de ciencia en galego e tamén moita demanda. Temos medios de comunicación, como GCiencia, coleccións de libros en Xerais, Galaxia... Na maior parte das actividades tamén se emprega o galego por existir unha intercomprensión alta co castelán e non supor ningún problema. Na Galiza tempos moita actividade de divulgación científica, non todos os lugares poden dicir o mesmo. Pensa que somos máis de 100 membros, unha cifra importante para o tamaño do país. Temos moitas e moitos divulgadores de referencia e fomos pioneiras en formatos como os cafés-teatro científicos que comezaron Xurxo Mariño e Casto Rivadulla. Ademais temos a sorte de que todos os nosos referentes de divulgación científica usan o galego con toda normalidade por ser a súa lingua habitual. Tamén hai quen veñen doutras linguas mais decidiron transmitir a ciencia e galego. -Cal é a parte negativa? Algunhas das problemáticas que temos é que a rapazada non ten contacto coa ciencia en galego porque na ESO non está permitido. Persoalmente non me parece moi boa idea. Pasa nas universidades tamén cando fas a intervención en inglés... para min non ten ningún sentido. Na medida do posíbel tes que utilizar a lingua compartida. Tamén a linguaxe, empregar o seu rexistro para poder conectar. -E o futuro? Hai un relevo xeracional e moitas mulleres. Vemos que hai movemento nas redes sociais, como o proxecto de Laura Veiga "Pingando", de divulgación menstrual. Por outro lado, seguimos precisando vocabulario científico-técnico malia facerse cada vez máis dicionarios terminolóxicos. Por sorte hai moito activismo por parte da comunidade e engádense termos a partir de varias campañas.

PRAZA_4913

A media de desempregados en Galicia case se triplicou desde 2007 e a taxa actual é case 15 puntos superior á de hai seis anos; do 7,6% ao 22%.

As estatísticas volven amosar a elevadísima destrución de emprego que a crise está a provocar no país. Tal e como se tira dos datos publicados o pasado venres polo INE -correspondentes á media anual dos catro trimestres de 2013 da EPA- o número medio de parados en Galicia no ano pasado situouse nas 282.600 persoas, o que supón case multiplicar por tres a cifra media do ano 2007 (98.700). O número medio de parados case se triplicou nos últimos seis anos Deste xeito, a media de persoas en paro medrou un 4,4% respecto de 2012, cando a cifra se situaba nos 270.700 desempregados. A progresión foi continua desde hai seis anos: 200.300 en 2010, 165.900 en 2009, 114.700 en 2008 e 98.700 en 2007. Xa que logo, o número medio de parados incrementouse en 183.900 desde o ano anterior ao comezo da crise. Ademais, o ano pasado, os desempregados de entre 16 e 19 anos alcanzaron os 5.200, un 1,8% do total e un 22,39% menos que os que había un exercicio atrás. Os de 20 a 24 anos, 31.400, supuxeron un 11,1% do total e un descenso interanual do 1,3%. Pola súa banda, en Galicia en 2013 rexistráronse 84.300 parados de 25 a 34 anos, un 29,8% do total, o que implica que este colectivo reduciu un 4,85% o número de persoas sen emprego. A taxa de paro actual é case 15 puntos superior á de 2007; do 7,6% ao 22% A taxa de paro galega sitúase así no 22,07% en 2013, 1,41 puntos máis que a de 2012 (20,66%) e varios puntos máis que a de 2011 (17,41%), 2010 (15,4%), 2009 (12,59%), 2008 (8,73%) e 2007 (7,64%). Desde este último ano que inclúe a estatística, a taxa incrementouse en case 15 puntos (14,43). Para o colectivo de menos de 25 anos, a taxa de paro subiu case cinco puntos respecto de 2012, até o 50,17%. Pola súa banda, o de 25 e máis anos repuntó 1,4 puntos e alcanzou o 20,38%. Por sexos, a taxa de paro foi maior entre homes (22,19%) que entre mulleres (21,95%). No que se refire a paro de longa duración, ascendeu un 19,38% nun ano, ao pasar de 135.700 persoas a 162.000 en 2013 (62.400 que levaban dun a menos de dous anos e 99.600 que acumulaban máis de dous anos). En valores absolutos, o número de persoas activas en Galicia reduciuse un 2,29%, até 1.280.200. Con iso, a taxa pasou de 55,39% a 54,57%. Adeais, os ocupados en Galicia descenderon un 4,02%, ao contabilizarse 997.600. En canto á taxa de emprego, baixou de 43,95% a 42,52%. A media do catro trimestres da EPA de 2013 reflicte tamén unha caída dos asalariados galegos, cun total de 1.280.200 (-2,29%).

PRAZA_18800

A Plataforma pola Defensa do Tren A Coruña e As Mariñas organizou unha viaxe reivindicativa para denunciar a situación dos servizos ferroviarios do norte de Galicia. A mobilización partiu de Ferrol e á Coruña para atoparse en Betanzos

A Plataforma pola Defensa do Tren A Coruña e As Mariñas organizou este domingo unha viaxe reivindicativa para denunciar a situación da liña ferroviaria entre A Coruña e Ferrol. Dous grupos de persoas partiron das dúas cidades, para acabar confluíndo en Betanzos. Alertouse ademais sobre a situación doutras liñas do norte de Galicia (a que une Ferrol e Ribadeo e a que vai da Coruña a Lugo), que están tamén afectadas polo recorte de frecuencias e estacións.Alertouse ademais sobre a situación doutras liñas do norte de Galicia (a que une Ferrol e Ribadeo e a que vai da Coruña a Lugo), que están tamén afectadas polo recorte de servizosO tren A Coruña-Ferrol perdeu un 43% de viaxeiros dende o recorte de servizos de 2013. Naquel ano 2013 suprimíronse un total de 20 trens semanais entre Ferrol e A Coruña, pechándose os apeadeiros de Franza (Fene) e Paderne, mentres que Neda, Barallobre, Cecebre e Cambre ficaban limitados a un só servizo diario.Ao acto acudiron os alcaldes da Coruña e Ferrol, que viaxaron no tren xunto coas persoas integrantes da Plataforma. A entidade cualificou como "positiva" a mobilización deste domingo, xa que "é un xeito de dar a coñecer a situación do ferrocarril e a utilidade que tería para mellorar a mobilidade en todo o territorio". "Estamos nunha comarca saturada de coches, con máis de 200.000 vehículos que entran ao día na Coruña", denunciaronO colectivo destaca ademais que "moita xente en Betanzos que descoñecía a convocatoria da mobilización apostou por sumarse a esta en canto foron informados de que a manifestación era para reclamar a mellora da liña". Durante a lectura do manifesto, que tivo lugar na Praza dos Irmáns García Naveira, a Plataforma aproveitou para convocar á vindeira mobilización, que terá lugar en Ferrol en abril de 2019.O manifesto comezou destacando que "tardamos 40 minutos para facer 30 km nun dos cinco trens que hai ao día entre Coruña e Ferrol, un número ridículo se temos en conta que estamos nunha comarca saturada de coches, con máis de 200.000 vehículos que entran ao día na Coruña" e subliñando que cada ano se producen "12 millóns de desprazamentos en automóbil privado entre A Coruña e Ferrol, o 96% dos desprazamentos entre as dúas cidades".A plataforma sinalou, así mesmo, que se se está a desaproveitar a oportunidade de "implantar unha rede de cercanías que permitiría aforrar milleiros de desprazamentos diarios por estrada, con paradas en lugares tan importantes como o CHUAC, os polígonos de Pocomaco e Agrela, o centro da Coruña e todas as vilas ata Ribadeo ou a Lugo"."Non estamos pedindo alta velocidade, estamos pedindo un ferrocarril convencional, moderno e electrificado. E non pararemos ata conseguilo"Galicia é a única comunidade autónoma costeira que carece de tren de proximidade. A Plataforma en Defensa do Tren leva anos demandando o aproveitamento da actual infraestrutura construída, que cun pequeno investimento (de pouco máis de 1 millón de euros anuais) permitirían poñer en marcha unha verdadeira rede de tren de proximidade."Estamos perdendo un medio único para o transporte de mercadorías, como fan noutros países europeos como Alemaña ou Francia. Un transporte de mercadorías que pode comunicar os portos exteriores co resto de Europa por tren, co que podería supor iso na redución de emisóns a atmósfera", engadiron. O manifesto concluíu subliñando que "non estamos pedindo alta velocidade nin tren bala xaponés, estamos pedindo un ferrocarril convencional, moderno e electrificado. E non pararemos ata conseguilo".

NOS_20001

Hai 60 anos, o 21 de xaneiro de 1961, un grupo de revolucionarios apoderouse pola forza do barco portugués 'Santa María', rebautizándoo ao pouco en 'Santa Liberdade', para denunciar diante do mundo as ditaduras ibéricas, a situación social dos seus pobos e o problema nacional do Estado español.

Foron 24 comandos, maiormente galegos, pero tamén portugueses, cataláns e algúns españois, os que subiron ao 'Santa María' na noite do 21 de xaneiro de 1961 para dar comezo a unha acción que ficou para sempre na lembranza da loita antifascista e no libro aínda por escribir da resistencia do nacionalismo galego contra a ditadura franquista. O operativo correu a cargo dunha organización constituída á volta de 1960, impulsada por nacionalistas galegos, militantes libertarios, veteranos comunistas críticos coa liña da reconciliación nacional imposta polo Partido Comunista de España (PCE) de Santiago Carrillo e demócratas portugueses que se deron en nomear Directorio Revolucionario Ibérico de Liberación (DRIL). As razóns do DRIL ficaron fixadas nas súas posicións políticas divulgadas na súa corta, intensa e tamén contraditoria existencia. A este respecto, nun comunicado público divulgado pola organización á volta de 27 de xuño de 1960 e redactado por Xosé Velo, sinálase que "o DRIL é intransixente republicano e cre no mel e non na colmea. É dicir, republicano para unha república do pobo, do pobo das nacións ibéricas, e enténdase que non estamos falando de España e Portugal tal como xeralmente se comprende senón dun republicanismo que incluirá a proclamación doutras repúblicas como a castelá, a galega, a vasca, a catalá". A figura de Xosé Velo explica a conformación do DRIL e do operativo do 'Santa María'. Nado en Celanova en 1916, impulsor da Mocidade Galeguista desta localidade con só 16 anos, secretario xeral da Federación de Mocidades Galeguistas no período republicano, resistente antifascista nos primeiros tempos da ditadura, preso político nos cárceres galegos e portugueses, estivo exiliado en Venezuela e foi organizador da comunidade galega e de núcleos nacionalistas nese país. Ademais, foi máximo responsábel do DRIL, refuxiado no Brasil após o secuestro do Santa María, libreiro e editor en São Paulo e sempre, en palabras do seu compañeiro das Mocidades Galeguistas e da xeira venezolana Xosé Sexto, "un nacionalista impenitente". O Terra e Tempo, nunha necrolóxica publicada dous meses despois da súa morte en marzo de 1972, afirmaba: "Morreu o compañeiro Xosé Velo, conectado intimamente co movemento nacional popular da Galiza". O secuestro do Santa María serviu para pór o foco durante 13 días nas ditaduras de Franco e Salazar. A embarcación, construída en 1952 e propiedade da Compañía Colonial de Navegación de Portugal, era empregada polos emigrantes galegos a Venezuela e no momento do asalto trasladaba 568 pasaxeiros, entre eles 189 portugueses, 81 españois e 153 galegos. Os militantes do DRIL aproveitaron o escaparate que lles ofreceu unha acción que congregou a atención de boa parte da prensa internacional -cuxos principais medios enviaron correspondentes á zona- para achegar as súas reivindicacións e demandas. Xosé Velo deu conta das súas razóns desde a cuberta do Santa María. Así, no cuarto día de secuestro, o 23 de xaneiro, dirixiuse aos pasaxeiros pondo de manifesto: "Que foi de Alexandre Bóveda, de Ánxel Casal, de Víctor Casas? Que foi de Castelao? Será que lles tocou a morte podre? Ao final que foi do galeguismo? En certas artes o abstraccionismo aínda é valido, pero en política, en patriotismo, iso nin sequera é decorativo. Tamén podreceu a galeguidade?". De seguido, engadía, "Non. Os soños de xustiza que moveron a vontade daqueles mártires están a punto de realizarse. Aínda os galegos emigran. Aínda asoballan a nosa lingua, a nosa cultura, a nosa capacidade de autodeterminación". Concluía: "A matria galega aínda non ten patria. Todos os bos e xenerosos en pé". Na sexta feira 3 de febreiro púxose remate ao operativo do 'Santa María'. A liberación do barco por parte dos comandos do DRIL foi resultado dunha negociación entre as autoridades estadounidenses, encabezadas polo vicealmirante da sexta frota Allen Smith e dunha delegación dos comandos do que fixeron parte os galegos Xosé Velo e o Soutomaior. Precisamente Velo, que empregou o galego no curso do diálogo cos representes dos Estados Unidos, xogou un papel chave para atopar unha solución dialogada fronte a outros membros do comando que apostaron por alternativas máis de forza. As conversas que se desenvolveron na embarcación deixaron a imaxe do vicealmirante Smith saudando en posición de firme mentres se escoitaba polos altofalantes do barco os himnos portugués, español republicano e galego e se arriaba a bandeira galega canda a das outras dúas nacións.

PRAZA_16499

Nas universidades de Santiago e Vigo constituíronse asembleas de traballadoras e estudantes para apoiar a mobilización, con demandas específicas para os seus ámbitos. Piden rachar os teitos de cristal, loitar contra as agresións machistas e o acoso nos Campus ou introducir a perspectiva de xénero nos temarios. As xornalistas galegas demandan #IgualdadeDePrensa

As xornalistas galegas demandan #IgualdadeDePrensa A universidade será un dos lugares nos que a folga xeral de mulleres deste xoves terá un maior impacto. Non só por tratarse dun espazos máis feminizados (máis do 60% do alumnado son mulleres, máis da metade do persoal de administración e servizos, máis do 40% do persoal docente e investigador), senón porque tanto alumnas como traballadoras levan tempo organizándose para levar a cabo os paros estudantil e laboral convocados. Este luns constituíuse en Compostela unha Asemblea de mulleres traballadoras da USC, que acordou sumarse ao paro do 8 de marzo, facendo un chamamento a todas as mulleres da USC a sumarse á folga de 24 horas, laboral, de coidados e de consumo. A Asemblea reiterou que "temos plena cobertura legal para secundar a folga de 24 horas" e sinalou que "diante das dúbidas suscitadas polas informacións diversas, e en ocasións ambiguas, que parecen dar a entender que só están legalmente convocados os paros de dúas horas por quenda" procedeu a consultalo coa Xerencia da USC, "quen confirmou a plena legalidade e aplicabilidade na USC da folga de 24 horas". A Asemblea está a animar tamén aos traballadores varóns para que apoien o paro "a través das medidas que o Movemento Feminista está a propoñer para tal fin" e colabora coa Asemblea aberta de mulleres estudantes da USC de cara ás mobilizacións. Outro dos acordos adoptados foi acudir ao acto institucional que a USC celebra o 7 de marzo, ás 11 horas, no Salón Nobre de Fonseca "con pegatinas que nos permitan utilizar ese foro para estender o chamamento á folga". E, igualmente, participar na concentración (12 horas, Praza Roxa) e manifestación (20 horas, Praza Oito de Marzo) convocadas en Compostela o 8 de marzo. "A folga ten que servir de catalizador para reactivarnos, organizarnos en asemblea e responder ao pulso da mobilización feminista de base, non para liderala senón para ser parte dela e non quedar fóra da revolución deste século" Finalmente, a Asemblea aprobou un Manifesto das mulleres traballadoras da USC que destaca que "A USC para coa folga feminista porque somos maioría. A USC para porque as mulleres que traballamos nela sufrimos o mesmo machismo que no resto dos sectores laborais e sociais", salientando o teito de cristal que dificulta os ascensos (só hai un 22% de catedráticas, por exemplo), a ausencia de conciliación real "que prexudica máis ás mulleres" ou o acoso sexual e laboral, denunciando que "nos últimos tempos na universidade teñen sido coñecidos xa demasiados casos de homes que se senten no dereito de 'importunarnos' cos seus comentarios". O texto subliña que "durante estes últimos anos, a maioría estivemos adormecidas, centradas no noso traballo diario cheo de cumprimentos de prazos, burocracia, exames, precariedade laboral, procesos de estabilización e promoción, etc. Por iso a nosa universidade deixou de ser a vangarda e o referente no pensamento e reivindicación feminista". "A folga ten que servir de catalizador para reactivarnos, organizarnos en asemblea e responder ao pulso da mobilización feminista de base, non para liderala senón para ser parte dela e non quedar fóra da revolución deste século", engade. As demandas das estudantes da USC A Asemblea aberta de mulleres estudantes da USC pídelle pola súa banda ao profesorado da universidade que teña en conta o dereito do alumnado a folga, facilitando o cambio de sesións ou prácticas e dando outras opcións para realizalas noutro momento no caso de ser obrigatorias. O estudantado realiza unha serie de reivindicacións específicas, que se unen ás motivacións xerais da folga laboral e de coidados. Entre outras cousas, pídese "establecer mecanismos efectivos de prevención e denuncia das violencias machistas". Tamén mellorar a seguridade nos Campus para previr casos de agresións. Demándase "introducir a perspectiva de xénero en todas as asignaturas, ademais dunha materia específica de Xénero". Reclámase "promover a paridade nos órganos de goberno da comunidade educativa". Tamén facilitar a conciliación laboral e familiar das estudantes ou "poñer produtos de hixiene feminina a disposición das estudantes". Igualmente, pídese "analizar de forma crítica" a masulinización das carreiras técnicas e a feminización daquelas relacionadas cos coidados". Critícase tamén o teito de cristal que existe na Universidade; "somos maioría nas aulas, pero minoría nas Cátedras e no campo da Investigación". Organización tamén na Universidade de Vigo Profesorado, PAS e estudantes da Universidade de Vigo adoptaron tamén unha serie de acordos en asemblea, comezando polo apoio expreso á folga de 24 horas para este 8 de marzo, recomendando que no caso de non poder facer folga de 24 horas se opte cando menos polo paros parciais de dúas horas por quenda. A Asemblea anima a participar en todas as mobilizacións feministas programadas e convocou así mesmo unha concentración no Campus Lagoas-Marcosende diante da Reitoría ás 12 horas deste xoves; no acto, aberto a toda a comunidade universitaria, pídeselles ás e aos participantes que leven "tuppers e cacerolas para facer moito ruído". "A folga feminista é un instrumento axeitado para contribuír ao urxente cambio social que transforme a vida das mulleres e do mundo no que vivimos co fin de situar os coidados e o benestar das persoas como obxectivo do reparto da riqueza" Ademais, a Comisión de Igualdade da Universidade de Vigo aprobou a pasada semana un comunicado apoiando a folga do 8M que considera que "a folga feminista é un instrumento axeitado para contribuír ao urxente cambio social que transforme a vida das mulleres e do mundo no que vivimos co fin de situar os coidados e o benestar das persoas como obxectivo do reparto da riqueza". E que entende que "o sistema patriarcal actual favorece múltiples discriminacións contra as mulleres, sendo a máis grave a violencia machista, polo que as reivindicacións e as razóns polas que se convoca a folga feminista son xustas e están perfectamente lexitimadas". O texto lembra que "o sistema educativo é transmisor de estereotipos de xénero que xeneran as desigualdades" e que a Universidade "debe ser unha institución comprometida co progreso social e responsable da promoción de valores igualitarios para acadar sociedades máis democráticas e xustas".

NOS_35105

Igreja baptista de Mississipi (EEUU) nega-se a casar duas pessoas de raza preta malia seren feligreses

A história é contada pela estação de televisão norte-americana ABC, segundo reporta o jornal portugués Público. Andrea e Charles, parelha preta, eram frequentadores da Igreja Baptista de Crystal Springs, no Mississipi e, quando decidiram casar religiosamente, escolheram-na. O pastor, Stan Weatherford, marcou a cerimónia mas a comunidade baptista, composta por brancos, não gostou. O templo existe desde 1883 e nunca ali houvera um casamento de pessoas negras; queriam que assim continuasse. Stan Weatherford disse à ABC que a oposição foi tão forte que foi ameaçado de despedimento. Por isso, cedeu e pediu ao casal para procurar outro templo - o pastor, que é branco, acabaria por casar Andrea e Charles numa igreja ´cujos fiéis são maioritariamente negros e situada na mesma rua da igreja baptista que os recusou.

NOS_39420

O comisario de Competencia da UE, Joaquín Almunia, recomenda ao FROB que manobre para que naqueles bancos en que ten participación, como Novagalicia Banco, se presione para recortar o cadro de persoal e pechar oficinas

Bruxelas está decidia a afondar e acelerar o que cualifican de redimensión das entidades financeiras nacionalizadas, aquelas que como Novagalicia Banco (NGB) teñen unha alta participación do FROB. Nesta liña, o comisario de Competencia da Unión Europea, Joaquín Almunia, está a presionar o Fondo de rescate e ordenación bancaria para que á súa vez manobre perante os consellos de administración destes bancos de cara a aplicar máis recortes no cadro de persoal. E piden que eses recortes se fagan coa aplicación "inmediata" da reforma laboral aprobada polo goberno de Rajoy. Isto significa que se ofecerán indemnizacións de 20 días por ano traballado cun máximo de 12 mensualidades. A cantidade de traballadores e traballadoras afectadas en cada banco, así como o número de sucursais que cumpriría pechar, debe de ser presentada "con urxencia". Para alén de NGB, Bankia, CatalunyaCaixa, e Banco de Valencia, estarían neste saco de entidades afectadas pola medida. Sen negociar Para a Unión Europea, o recorte canto a oficinas e persoal semella unha condición imprescindíbel para as entidades financeiras axudadas polo FROB. Bruxelas quere que isto se faga con urxencia, o que apunta que non están moi dispostos a que haxa marxe de negociación sindical. Bruxelas pretende adelgazar estas entidades antes de abrir a billa para máis axudas ao sistema financeiro español. Por iso exixe unha serie de contraprestacións que, sinalan diversos medios, non se trataría só de medidas no sector bancario. De feito, o propio presidente do Banco Central Europeo (BCE), xa advertiu que aqueles países que vaian recibir axudas europeas van ter que se someter a estritos controis, mesmo abrindo a porta á participación de Bruxelas na elaboración dos seus orzamentos xerais.

PRAZA_15973

MAPAS INTERACTIVOS | O INE vén de publicar os datos do Padrón municipal correspondentes ao 1 de xaneiro do 2017. Só 48 localidades incrementaron o seu número de habitantes con respecto ao ano anterior e 264 reducírono. Medio cento de vilas perderon máis dun terzo dos seus empadroados e empadroadas dende 1998. Consulta aquí a evolución da poboación no teu concello

Consulta aquí a evolución da poboación no teu concello O INE vén de publicar os datos do Padrón municipal correspondentes ao 1 de xaneiro do 2017, que confirman o forte devalo demográfico que sofren unha parte importante dos concellos galegos. En concreto no último Padrón só 48 gañaron poboación, mentres que 264 -ao redor do 85%- perderon habitantes. Unha ollada ao mapa destas subas e baixas debuxa un panorama que é ben coñecido: en termos xerais as áreas urbanas próximas ás sete cidades, así coma algunhas cabeceiras comarcais gañan poboación, que descende no resto do país, nomeadamente nos concellos rurais. Porén, cómpre sinalar que o descenso é xeneralizado en toda a comarca de Ferrolterra (agás pequenas alzas en Cabanas e Moeche) e que cidades como Lugo ou Ourense tamén perden habitantes nesta ocasión (compensados polos ascensos de Barbadás ou San Cibrao das Viñas no caso da cidade das Burgas). Cómpre salientar, pola contra, os ascensos que se producen nos concellos próximos a Santiago (Ames, Brión, Oroso...) e na propia cidade de Compostela e tamén nas áreas metropolitanas da Coruña e Vigo, nas que practicamente todas as localidades gañan poboación. Santiago, Culleredo, Arteixo, Ames e Cambre son os cinco concellos que gañan máis habitantes. Mentres que A Estrada, Marín, Ourense, Lugo e Ferrol encabezan os descensos. Analizando os datos con máis perspectiva, dende o ano 1998, son algúns máis (72) os concellos que gañan poboación. Porén, neste período de case 20 anos faise máis evidente a diferenza entre a Galicia que aumenta o seu número de habitantes e a Galicia que mingua. Así, atopamos localidades que duplicaron a súa poboación, como Ames, ou que case o fixeron, como Barbadás. E outras como Culleredo, Oroso, San Cibrao das Viñas, Salceda de Caselas, Cambre, Arteixo e Sada que incrementaron os seus empadroados e empadroadas nun 50%. Pola contra, medio cento de vilas perderon máis dun terzo dos seus habitantes dende 1998 e o descenso foi superior ao 20% en 162 concellos, máis da metade do país. Agolada, A Teixeira, Chandrexa de Queixa, San Xoán de Río e Dozón encabezan esta lista, con perdas próximas ao 45%.

PRAZA_15513

A empresa galega Taptil lanza a app Pandeireta Pro, que permite facer soar este instrumento nos smartphones e tablets de Apple. A aplicación emprega sons gravados de pandeiretas reais e está pensada para que calquera tipo de usuario poida utilizala.

Chega o nadal e este ano non haberá excusa para non tocar a pandeireta se non atopamos algunha pola casa. A empresa galega Taptil lanza a app Pandeireta Pro, que permite facer soar este instrumento nos smartphones e tablets de Apple. A aplicación emprega sons gravados de pandeiretas reais e está pensada para que calquera tipo de usuario poida utilizala, tanto principiantes no ámbito tecnolóxico como no ámbito musical. A aplicación xa está dispoñible para a súa descarga de balde. Co obxectivo de lograr "unha experiencia realista", no proxecto participaron diversos pandereteiros que contribuíron a crear unha aplicación innovadora, que facilita que os músicos ensaien en calquera contexto, xa que pode usarse con auriculares, e que acerca ó público xeral a este tradicional instrumento galego. Taptil é una marca galega, tras a cal están as empresas Sixtema e Hacce Soluciones, especializada en dar resposta e crear solucións avanzadas no desenvolvemento de aplicacións móbiles. Taptil conta con outra aplicacións coma Sendegal, que permite coñecer os sendeiros oficialmente homologados de Galicia e gozar deste xeitos do senderismo. Ofrece información sobre a lonxitud da ruta, o tempo estimado en percorrerla, o nivel de dificultade e a cartografía, además de fotografías e outros datos de interese.

NOS_28116

O sinistro do Rallie da Coruña que tivo lugar na tarde de onte en Carral e na que faleceron seis persoas volve pór sobre a mesa as condicións de seguridade das carreiras de coches.

As condicións de seguridade que deben imperar nos rallies volve estar, lamentabelmente, de actualidade, despois do tráxico accidente que tivo lugar no día de onte en Carral, nun tramo do Rallie da Coruña. O sinistro, no que faleceron seis persoas e resultaron feridas 16, unha delas de extrema gravidade, tivo lugar cando un dos vehículos participantes se saíu da calzada e atropelou espectadores, entre eles menores de idade. Hai voces que aseguran que o accidente tivo lugar nun lugar aparentemente seguro. José Luis Fernández Mouriño, alcalde de Carral, sinalou en declaracións á Cadena Ser que "era unha recta na que había árbores e onde, aparentemente, podías sentirte máis seguro. Ás veces somos atrevidos e poñémonos nas curvas onde hai menos seguridade, mais este non foi o caso". Ademais, en declaracións recollidas por Europa Press, o rexedor apunta que a comisión organizadora e a Garda Civil situaron as persoas no lugar do accidente ao consideralo, "en teoría", "seguro". Segundo recollen diversos medios, como La Voz de Galicia, no lugar do accidente, que non estaba valado, só había un efectivo de protección civil. O mesmo diario, que cita fontes cercanas á organización do rallie, recolle que as vítimas estaban nunha zona restrinxida e que os comisarios da proba avisaran, en varias ocasións, de que debían abandonar o lugar que estaban ocupando.

NOS_15038

A Iniciativa Galega pola Memoria esixe a "pronta e fonda" investigación sobre o atentado ao monumento á memoria na Cruz de Maceira, en Marín. É a segunda vez que aparece pintado desde que se inaugurou hai dous anos.

A Iniciativa Galega pola memoria, que agrupa a entidades e asociacións memorialísticas, esixe das autoridades competentes a "pronta e fonda investigación sobre o acontecido", e que se establezan as medidas e sancións correspondentes. A agrupación de entidades de recuperación da memoria condenaron a través dun comunicado o atentado ao monumento ademais de denunciar"a gravidade do acto, en claro desprezo á dignidade das persoas vítimas do franquismo, na defensa das liberdades e da xustiza social, como da orde constitucional naqueles intres". Mostran tamén o seu apoio á Asociación pola Recuperación da Memoria Histórica de Marín, que promoveu o monumento, e préstanse a participar nas iniciativas que se presenten para "poñer en valor" este espazo da memoria da comarca do Morrazo que definen como "símbolo da recuperación da dignidade colectiva". O monumento apareceu esta terza feira pintado coa bandeira española e a aguia imperial coa lenda "los perdedores fuera de España". As pintadas foran realizadas o día despois da celebración na igrexa vella de Marín dun acto de exaltación falanxista.

NOS_44545

O concello de Pontevedra é finalista como mellor proxecto europeo de aforro enerxético nos X Premios Europeos de planificación urbana e rexional. O concello conseguiu a redución de máis dun 60% no consumo de combustíbeis fósiles.

O modelo de transformación urbana de Pontevedra recibe un novo recoñecemento por parte do presidente do xurado dos X Premios Europeos de planificación urbana e rexional, Peter Wiber, quen destacou a candidatura da cidade galega pola súa sustentabilidade enerxética. A redución de máis do 60% no consumo de combustíbeis fósiles foi especialmente valorada diante doutros proxectos urbanísticos. O alcalde de Pontevedra iniciou unha viaxe por distintos lugares de Europa focada á expoñer o modelo de cidade que tivo na súa primeira xornada unha cita importante en Bruselas, onde falou da diminución de espazos urbanos con automóbiles como medio para a eficiencia enerxética. O foro que convoca os premios está avalado polo Comité das Rexións da UE"O feito de estar seleccionados entre vinte lugares destacados en Europa pola súa aposta pola sustentabilidade é un éxito e un orgullo. Con estas accións imos posicionando o nome da cidade entre os especialistas en urbanismo, mobilidade e desenvolvemento sustentable", destacou Lores nun encontro no que tamén se deron cita cidades como Colonia, Burdeos, Grenoble ou Limburg. Wilberg destacou de Pontevedra na súa visita á exposición a potenciación dos espazos peonís ou a eliminación de barreiras. A diferencia das outras candidaturas que presentaron proxectos aínda en vías de desenvolvemento, a de Pontevedra levou ao foro un modelo xa consolidado, o que lle deu menos posibilidades no certame mais serviu para recibir eloxios e difundir a proposta no foro.

NOS_48985

Pontón (BNG) ínstao a defender os intereses de país e a abordar "de ti a ti" con Madrid un novo financiamento. Luis Villares (En Marea) criticou a falla de vontade de Xunta e goberno español para que Galiza estea nunha infraestrutura tan determinante como o corredor atlántico. Unha falla de vontade que Xaquín F. Leiceaga (PSdeG) tamén reprochou ao presidente no que atinxe a AP9.

O Parlamento acolleu esta terza feira unha nova sesión de control ao presidente, unha comparecencia que o presidente despacha como un simple trámite e no que se centra máis en atacar a oposición que en responder as preguntas que lle formulan os portavoces dos grupos parlamentares. Independentemente das cuestións que se lle vaian a formular, pódese apostar case sobre seguro que na quenda do presidente non faltarán as referencias pexorativas ao 'bipartito' (para o BNG), aos pasados gobernos do PSOE (para o PSdeG) e ás desavenencias e conflitos internos das marés (a En Marea). A primeira pregunta correspondeu a Ana Pontón (BNG), que tras criticar o recorte do PP na ILP pola tarifa eléctrica galega e a suba de peaxes na AP9, instou o presidente a que se posicionase sobre o debate de financiamento. A portavoz nacional valorou como negativo o actual modelo, prexudicial para Galiza, que recibe moito menos do que achega. "Nestes 5 anos hai un déficit de 10.000 millóns de euros en sanidade e educación", indicou, propoñendo a Feijóo que defenda un modelo xusto para Galiza "de ti a ti". Non semella polo labor o mandatario de Monte Pío. "Déixense de ideoloxías que van contra o país", díxolle a Ana Pontón. Acusou o BNG de, en financiamento, defender "un disparate" e afirmou que "o peor dos agravios para Galiza sería aplicar os criterios nacionalistas ao financiamento", cargando contra "o conto das balanzas fiscais". Fernández Leiceaga (PSdeG) pediu a Núñez Feijóo que "dese a batalla" polas infraestruturas de Galiza, facendo fincapé na AP9 e no corredor atlántico con Europa. O socialista instou o presidente a se mover nestes temas, ofrecendo a colaboración do PSdeG para conseguir avanzos para o país. Feijóo responsabilizou os socialistas de asinar covenios coa AP9 que saíron caros ás persoas usuarias, así como de ser eles quen deixaron Galiza fóra do corredor atlántico. Sobre o corredor atlántico tamén lle preguntou Luis Villares, unha infraestrutura que cualificou de crucial para a economía galega. Porén, afirmou, desde o estado español e goberno galego están a se conducir con desleixo nun tema de tanta importancia para o país. Non hai vontade política, lamentou o portavoz de En Marea, que atacou Feijóo ("con F de fracaso") por non se mollar na defensa dos intereses de Galiza.

NOS_19116

O presidente da Xunta admite en público o que é unha evidencia. Os servizos de urxencias dos hospitais públicos están desbordados, tal e como veñen denunciando nas últimas semanas a representación dos traballadores dos centros da Coruña, Vigo ou Compostela. "Por suposto que hai cousas que mellorar", afirmou na comparecencia de prensa posterior ao Consello da Xunta.

O cadro de persoal dos diferentes centros públicos denuncia a situación e considéraa consecuencia, sobre todo, das políticas de retalladas e austeridade que os gobernos de Feijóo aplican con constancia desde 2009. Doentes amoreados nos corredores, horas e horas de espera ate a primeira revisión médica e quendas de traballo pouco razoábeis son os principais motivoas de protesta dos empregados e empregadas do Sergas. Para Feijóo, porén, afirmou que o persoal traballou ao "100%" e mesmo houbo reforzos. Puxo o ramo á súa opinión cun argumento usual do seu repertorio, ao recomendar a poboación e pacientes a facer un "uso responsábel" das urxencias. Tamén situou o colpaso das mesmas no ronsel das vagas de gripe do inverno.

NOS_54623

En agosto do 2000 a vida de Avelino Basanta (Muimenta, 1977) cambiou para sempre logo de que un accidente lle custase unha perna, así como moitas outras secuelas físicas. Porén, a desgraza non impediu que perseguise o seu soño de pór un pé no mundo do rally, paixón que compaxina coa solidariedade.

Como foi a súa primeira toma de contacto co mundo do rally? Foi grazas a un amigo meu que ía dar o salto a un volante aló polo ano 2005, pero non tiña copiloto, así que ofrecinme eu e el animoume a que o fixese. Era un mundo que xa lle chamaba a atención ou xurdiu o interese a raíz desa oportunidade? Non, a velocidade sempre me gustou. De feito xa quixera participar no Campionato da Galiza de Karts no ano 1999, pero xusto daquela prohibiran os circuítos urbanos e a cousa quedou aparcada. Sempre tiven iso na cabeza, aínda que o rally víao moi lonxe, porque é un mundo moi caro e parecíame algo inalcanzábel. Que é e como xurdiu a Asociación Cultural e Deportiva Basanta Motor Sport? Foi un proxecto que naceu coa idea de poder axudar aos demais con base na miña experiencia. Porque, e con respecto á xente con discapacidade, saben que é o que necesitan en relación co automóbil? Hai moitas persoas que non teñen carné de conducir, pero que non saben se serían capaces, e nós intentamos darlles un pouco de esperanza nese eido. A raíz dos nosos cursos moitas animáronse a sacar o permiso. Por exemplo, un individuo que padecese un accidente como o meu atoparíase con que non hai nada preparado para dicirlle se está capacitado para conducir ou non, simplemente mandaríanlle facer un psicotécnico e xa aí segundo o que diga Tráfico. Tamén comezamos a traballar con xente maior, porque viamos necesario que se reciclasen cada pouco tempo, porque hai moitos anos que sacaron o carné de conducir e está claro que os psicotécnicos non están cumprindo coa súa función, pois todo cambia: os sistemas de seguridade... absolutamente todo. Ademais, e a raíz de ir impartindo estes cursos, abrimos as nosas ferramentas a condutores e condutoras noveis, ás que lle ensinamos tolerancia á hora de conducir. Outra das batallas que está vostede levando a cabo é a de loitar para conseguir espazos adaptados para que xente con diversidade funcional poida asistir como publico aos rallys nas condicións máis dignas posíbeis. Como vai esa guerra? Esa é unha loita bastante dura, porque representa un problema de custos para unhas escuderías que xa están bastante axustadas economicamente, e máis tal e como están as cousas coas pelexas entre a Federación Galega e a Española. Houbo unha época na que cheguei a un acordo con varias escuderias, que me axudaron habilitando unha zona onde poñer unha zona segura e uns aseos, que é algo que pode parecer que non, pero que é moi importante, especialmente para unha persoa con discapacidade. E quero aproveitar isto para lembrar Carlos Íñiguez, que faleceu a semana pasada e que era o presidente da Escudería Miño-Lugo cando levamos a cabo esa iniciativa. Estoulle moi agradecido pola súa colaboración, porque foron varios anos nos que nos permitiron desenvolvela. Que apoios e que obstáculos se atopou neste duro rally que leva vivindo desde que tivo o accidente e que dura xa case 20 anos? Os obstáculos están, principalmente, no referente á adaptación, porque non hai practicamente nada adaptado. Eu, cunha zona que teña unha pequena explanada para que a xente non corra perigo, un bar, uns baños adaptados... xa me conformaba, porque non custaría tanto facelo e permitiría que moita máis xente puidese ir a este deporte. Pero aínda así persoalmente non teño queixa, porque teño moitas persoas ao meu lado que me axudaron, e ademais eu sonche bastante cabezón e sempre, por un ou outro modo, logrei o que quixen. Onde están as súas liñas de meta de cara ao futuro? Agora co tema da pandemia da Covid-19 parei un pouco todo o asunto, pero no futuro gustaríame volver ao rally, non como piloto, senón adquirindo un vehículo, adaptándoo e levar a cabo un proxecto que xa comecei xunto cuns amigos amantes dos rallys, a pesar de que temos o problema da falta de cartos. Estamos facendo unha porra nas carreiras do Mundial de Rally para que o gañador poida sen quen de correr unha proba do Campionato Galego, pero eu querería ir máis alá e facer unha iniciativa tipo Volante Deputación [que permite a unha profana na materia formarse e mesmo vivir desde dentro unha carreira histórica como é o San Froilán] pero para persoas con discapacidade, para que poidan probar o que é correr nun coche de rally. Tamén dar charlas en escolas, institutos, se me seguen chamando... todo o que sexa axudar, porque a min déronme unha prórroga na vida e teñp que aproveitala.

PRAZA_15284

Carlos Callón presenta o seu novo libro, un volume con "consellos prácticos" para empregar o idioma "con corrección e fluidez" na vida cotiá. Audio no interior

Como pasar de ser "galegocalante" a exercer de "galegofalante"? Hai "palabras inventadas" na lingua galega? Por que agora é "grazas" e non "gracias"? Que dis cando dis "matar o rato"? Son algunhas das preguntas que é posible responder coa lectura de Como falar e escribir en galego con corrección e fluidez, o novo libro de Carlos Callón que vén de saír do prelo de Xerais e que o seu autor presenta como un manual de distendida "autoaxuda" cun obxectivo "cívico": empregar axeitadamente o idioma propio na vida cotiá. Cun bo feixe de "consellos prácticos" a obra do tamén presidente d'A Mesa pola Normalización Lingüística aborda dúbidas que poden asaltar tanto a quen emprega o galego habitualmente como a quen dá o paso de convertelo na súa lingua habitual. Así, Callón parte da base de que "todos e todas sabemos máis galego do que pensamos" para, por exemplo, tentar desterrar erros como utilizar escoba no canto de "vasoira" ou prexuízos como o lugar común das "palabras inventadas". Mediante exemplos doados ou mesmo a través de anécdotas, Callón explica, por exemplo, o momento no que descubriu que "avó" e "avoa" son termos que xa empregaban os pais dos seus pais ou que costilleta non existe en castelán, senón que é unha mala tradución da forma galega costeleta. Callón lembra que a normativa do galego "non é tan nova", de feito "é máis nova a do español" Ligado con esas verbas que non teñen nada de "invento" o autor dedica tamén parte do seu libro á "explicación" dunha normativa "que xa non é tan nova" -foi fixada pola Real Academia Galega en 2003-, de feito "é máis nova a do español". "Só as linguas mortas nin senten nin padecen", evidencia, para contrastar a situación do galego coa de, por exemplo, o latín, no que xa non muda nada porque é xa unha peza só destinada ao estudo, pero non ao seu uso no día a día. Neste sentido, Callón anima tamén na obra a "restaurar" as formas lingüísticas "xenuínas" do noso idioma. Faino nun apartado cun suxestivo título: Non mates o rato, que non ten culpa, mostra de que "matar o rato" en galego só significa rematar coa vida dun roedor, non agardar a que pase o tempo. Esta, di, é unha expresión equivalente a empregar from lost to the river para traducir a frase castelá "de perdidos, al río". O director de Xerais, Manuel Bragado, avanza que a editorial está xa a preparar a segunda edición dun libro que, di Callón, sería ideal que, nun futuro, só fose "útil para persoas de fóra", o cal querería dicir que a poboación de Galicia que actualmente está na escola obtén unha capacitación suficiente na lingua propia do país. Tampouco lle viría mal botarlle unha lectura a boa parte dos dirixentes políticos de Galicia, cuxas incorreccións "din moito deles e delas" xa que, dada a formación da maioría, o emprego incorrecto do galego equivale a "desprezalo". O propio presidente da Xunta, por exemplo, di, "sabe que non se di crisi" pero, aínda así, continúa empregando ese termo. Ficha do libro en Xerais

NOS_8070

Insta á Xunta a incoar un expediente disciplinario

O BNG, a través do deputado Luís Bará, presentou no Parlamento galego durante a xornada de onte unha proposición Non de Lei para reprobar a actuación do presidente da Federación Galega de Fútbol, Rafael Louzán, quen recentemente foi condenado a dous anos de prisión e oito de inhabilitación para o exercicio de cargo público polos delitos de prevaricación e fraude na "adxudicación fraudulenta" das obras de construción do campo de fútbol de Moraña. Esta reprobación, apuntou Bará, "susténtase, mais alá da gravidade dos feitos e da severidade da condena xudicial, pola exemplaridade e o código ético que deben rexer a actuación dos representantes públicos". Na mesma iniciativa ínstase á Xunta da Galiza a incoar expediente disciplinario ao presidente da Federación Galega de Fútbol e a adoptar "as medidas preventivas acordes coa gravidade dos feitos que deron lugar á sentenza xudicial". Desde a formación nacionalista engadiron que Rafael Louzán, "coa complicidade e conivencia da Presidencia da Xunta, segue exercendo como presidente da Federación Galega de Fútbol, o que implica xestionar centos de miles de euros de fondos públicos e tomar decisións en relación con feitos como os que acarrearon a súa condena". "Máis alá da valoración legal e de que a sentenza non sexa firme, estamos a falar de feitos de extrema gravidade e que son censurábeis desde o punto de vista da moralidade, da ética e da exemplaridade con que deben actuar as persoas que teñen responsabilidades públicas", destacou. "Máis aínda se cabe nun ámbito como o deportivo, no que as persoas dirixentes deben ser exemplo para a sociedade e para as xeracións máis novas", afirmou un Bará que apelou ao artigo 57 da Lei do Deporte, "que permite intervir nun caso como este".

NOS_32274

A presión fiscal ás rendas medias e baixas na Galiza está por riba da media

Esta semana arrancou a campaña de Renda e Patrimonio 2020. Milleiros de galegos e galegas están chamadas a render contas coa Axencia Tributaria. Mais a falla de uniformidade nos tipos impositivos dos distintos territorios, cuestión que desde o Goberno estatal queren abordar, fai que non paguemos o mesmo que en Asturias, cunha alta presión fiscal, ou en Madrid, que presenta a máis baixa do Estado español. No caso concreto da Galiza, o informe "Panorama fiscal autonómico de 2021" presentado esta semana polo Consello Xeral de Economistas Asesores Fiscais (Reaf), sitúa o país entre os territorios cuns marxinais máis moderados en comparación coa media, moi preto dos de Madrid e na liña dos de Castela e León, Andalucía e Murcia. O tipo mínimo sitúase en 19%, que é o que presentan a maioría dos territorios. Só Madrid e A Rioxa (18,5%) e Nafarroa (13% no seu réxime fiscal) teñen valores máis baixos. Así, unha persoa cuns ingresos anuais de 30.000 euros por rendementos do traballo na Galiza pagará na Renda do ano que vén 4.949 euros, deducións á marxe. Só en seis territorios pagaría máis (Catalunya, Aragón, Illes Balears, Estremadura, Nafarroa e Asturias). Rendas altas A pesar da suba de dous puntos no IRPF para as rendas do traballo a partir de 300.000 euros incluída nos orzamentos para 2021 do Goberno de Pedro Sánchez, Galiza será un dos territorios cos tipos máis baixos para as rendas altas (o tipo máximo é de 47%). Lonxe están os do País Valenciá (54%), que eleva este tipo tanto para rendas altas como para patrimonio, ou Catalunya (50%), que aínda que tamén incrementa os impostos ás rendas máis altas non ten impacto no tipo marxinal. Neste escenario, unha persoa con rendementos de traballo superiores a 300.000 euros anuais pagaría de IRPF na Galiza 122.967 euros, case 13.000 euros menos que no País Valenciá. Só en Madrid e nas dúas castelas, as persoas que cobran grandes salarios pagan menos impostos que na Galiza. A progresividade dos impostos aos rendementos do traballo é, pois, moito máis suave na Galiza que noutros territorios do Estado español. Porén, o Goberno estatal quere ir mitigando esas diferenzas. De aí a suba do tipo máximo do IRPF, que territorios como Catalunya aproveitan para incrementar aínda máis, e tamén as modificacións no imposto de Patrimonio ─que grava as posesións─ e que afectará a Aragón, Canarias, A Rioxa, Castela e León e Castela-A Mancha. As fortunas galegas salvan novamente da queima. Así, unha persoa cun patrimonio de 800.000 euros tributaría polos seus bens 200 euros na Galiza, nada que ver cos valores que pagaría esa mesma persoa en Aragón (1.164 euros), Estremadura (1.099 euros) ou o País Valenciá (909 euros). Con todo, os economistas destacaron a excepcionalidade do caso español, xa que é un dos poucos estados que mantén esta figura impositiva, derrogada no resto de Europa e de extraña convivencia co Imposto de Sucesións, como destacou Valentín Pich, presidente do Reaf.

PRAZA_12946

Un NPC terá que superar as súas propias encrucilladas. As próximas eleccións autonómicas son unha delas. A fasquía das posibles candidaturas, pero tamén, sobre todo, un programa que defender nas institucións. E asemade, a gran determinación: ou se lle dá a luz a un partido máis do sistema, unha maquinaria electoral con maior ou menor fortuna, ou nace unha organización política alternativa determinada a conquistar a hexemonía social. O NPC podería materializar a esperanza se se formula como un instrumento de intervención social e política e cultural dunha maioría social necesitada de transformar as cousas ao seu favor.

En tempo de tribulación, non facer mudanza. En tan sabia sentenza de Ignacio de Loyola, poida que algo de verdade haxa, se nos guiamos pola capacidade xesuítica de resistir os embates dos tempos adversos. Tamén na política callou, se cadra porque os beneficios de non facer mudanza apuntan mellor na conta da organización ca na das multitudes. Ao pobo non sempre lle acae ben que se lle apliquen máximas tan conservadoras. A verdade nunca é igual de verdade para todas as clases sociais, sempre sometidas a un antagonismo irresoluble, por moito que sexa pronunciada por un home sabio tocado pola graza da divindade. Para a esquerda, o tempo de tribulacións é o que esixe talvez mudanza máis radical. Porque a esquerda non é conservadora. Ou non debe selo Para a esquerda, o tempo de tribulacións é o que esixe talvez mudanza máis radical. Porque a esquerda non é conservadora. Ou non debe selo. Outramente, pasaría nun pestanexo á profesión de fe, e a relixión é principal inimiga da razón. Non mudar é soamente resistir. Moitas veces, nin iso; simplemente observar desde abeiros aparentes como a tormenta o destrúe todo e non mover un músculo máis aló das certezas íntimas. A resistencia ao redor das conquistas, sobre todo das ameazadas, é vitalmente necesaria; é absurdo desprezala, como a miúdo se fai, mais é inevitable combinala con avances, con pasos adiante esixidos pola conciencia das necesidades. Cando o poder agudiza a súa presión e se manifesta intolerablemente agresivo para modificar a prol dos seus intereses as condicións de vida material e inmaterial da maioría social, o tempo esixe mudanza e audacia. E mudar non significa renunciar. Todo o contrario. A mudanza descobre unha profunda determinación de non renunciar non xa ás conquistas sociais senón á propia necesidade dun mundo novo, dunha organización social que supere as peores condicións do sistema vixente: explotación, dominio e control. Aínda que a súa determinación implica riscos evidentes, non houbo renuncia no Encontro Irmandiño Cando un grupo de militantes aglutinados pola figura de Xosé Manuel Beiras decidiu abandonar o BNG e ensaiar a posibilidade dun Novo Proxecto Común (NPC), pareceu abrirse unha regaña de esperanza nalgúns ámbitos máis ou menos organizados á marxe do nacionalismo hexemónico. Esperanza para dar cun instrumento que permita actuar eficazmente nunha Galicia abafada por un goberno moi conservador e nada proclive a asumir o feito nacional galego como punto de partida da súa acción política. Aínda que a súa determinación implica riscos evidentes, non houbo renuncia no Encontro Irmandiño. Pódese aludir a intereses mesquiños, pero ademais de inxusto será politicamente irrelevante e non dará explicado o proceso, que debera ir máis alá dun simple desacordo no tocante a modelos organizativos e ao reparto de poder interno. En realidade, abriuse fóra do abrigo do BNG, alá onde sempre foi moito frío, un proceso político que lle afectará ao nacionalismo e á esquerda. Para ben ou para mal, xa se verá, porque toda determinación política incorpora múltiples riscos, sobre todo en tempos de tribulación, nos que, segundo Ignacio de Loyola, o conveniente sería non facer mudanzas. Tempos de tribulación para Galicia, claro, e para as clases subalternas, para todos os homes e mulleres obrigados a vender a súa forza de traballo, non importa a que prezo nin baixo que modalidades. Os tempos esixen acción, dar pasos, ensaiar novas fórmulas de intervención social, política, cultural, novos modelos organizativos máis eficaces e ambiciosos. Non só resistir, senón avanzar sen renunciar a nada, esixir o imposible, non morrer de parálise nos corredores escuros das institucións sen experimentar o frío e a calor das rúas mentres se asiste á desestruturación da nación galega e tamén das multitudes, do proletariado do mundo enteiro. Romper a normalidade, arriscarse na audacia, mudar para avanzar, poñer un instrumento na man e no cerebro colectivo dun suxeito activo para transformar o mundo, todo iso carrexa o risco da equivocación. Pero a inmobilidade permanente, por moito que estea protexida por profundas e admirables conviccións, condena ao fracaso. Un NPC terá que superar as súas propias encrucilladas. As próximas eleccións autonómicas son unha delas Un NPC terá que superar as súas propias encrucilladas. As próximas eleccións autonómicas son unha delas. A fasquía das posibles candidaturas, pero tamén, sobre todo, un programa que defender nas institucións. E asemade, a gran determinación: ou se lle dá a luz a un partido máis do sistema, unha maquinaria electoral con maior ou menor fortuna, ou nace unha organización política alternativa determinada a conquistar a hexemonía social. O NPC podería materializar a esperanza se se formula como un instrumento de intervención social e política e cultural (se é que podemos delimitar fronteiras entre eses tres ámbitos) dunha maioría social necesitada de transformar as cousas ao seu favor. A favor dos seus intereses, que adoitan ser incompatibles co que os políticos profesionais denominan "interese xeral". Un instrumento de transformación, ou sexa, de esquerda, novo, diferente aos tradicionais aparellos de intervención institucional, que xurda abaixo e se vaia facendo carne en asembleas, que exprese as necesidades e os desexos populares máis aló das condicións conxunturais de cada proceso electoral. Plural e con obxectivos de unidade. Loxicamente, esa aspiración non casa con vetos ideolóxicos. Negarse, por exemplo, a lle conferir á posición independentista e de esquerda da FPG a presenza que esta forza política e os seus ámbitos culturais e sociais representan sería pexar toda posibilidade de alumar unha organización verdadeiramente eficaz Negarse, por exemplo, a lle conferir á posición independentista e de esquerda da FPG a presenza que esta forza política e os seus ámbitos culturais e sociais representan sería pexar toda posibilidade de alumar unha organización verdadeiramente eficaz. Empobreceríaa. Caracterizaríaa cun anticomunismo tan estúpido como absurdo e arredaríaa definitivamente de posicións de esquerda real para arrombala nun recanto estreito dos andeis do sistema e do réxime. Tamén outras organizacións e colectivos poden enriquecer unha nova organización, incluída, por que non, a cultura política e de loita obreira ligada ao PCG e a IU. A esperanza dun NPC materializaría se cristaliza un novo modelo de participación política para o suxeito colectivo que ten que protagonizar os procesos emancipatorios. Porque, ou falamos de emancipación, ou toda aventura política institucional carece de sentido. Emancipación social e nacional como programa de mínimos para o acordo entre diferentes sensibilidades e tradicións políticas, coa determinación de actuar para modificar o curso da historia. Ou a organización resultante do proceso é un instrumento de emancipación útil e eficaz, ou devén nun vulgar mecanismo de autorreprodución. E para chegar a ese porto non era necesaria ningunha viaxe Non abonda con ser espectadores de privilexio. Ou a organización resultante do proceso é un instrumento de emancipación útil e eficaz, ou devén nun vulgar mecanismo de autorreprodución. E para chegar a ese porto non era necesaria ningunha viaxe. Que en tempos de tribulación haxa movementos é positivo. Que grupos de cidadáns e cidadás se preocupen por dotarse de instrumentos políticos adecuados é bo sinal. Cada movemento social, por inxenuo, espontáneo ou embrionario que sexa, expresa sempre realidades e tendencias que cumprirá saber interpretar. As relacións sociais viven en continua tensión dialéctica. Obviar esa tensión é unha posibilidade política, pero non serve para suprimila. As clases e as nacións subalternas son vítimas dunha vaga brutalmente agresiva que non nace na maldade das persoas senón na lóxica implacable do sistema. A esa lóxica só se pode responder coa lóxica da emancipación, e para iso son precisas organizacións áxiles, audaces, con capacidade de análise e de intervención. Sempre será preferible enganarse por actuar que agardar a que o mundo complete as súas voltas coa perfección do círculo. A historia esixe intervención, e o ceo asalto. O sistema non caerá polo seu propio peso, aínda que as súas contradicións cada vez máis agudas axuden a comprender as súas debilidades. A esquerda necesita reconstruírse, e iso non implica renunciar aos proxectos de emancipación nin á determinación de levantar unha sociedade sen explotación e sen clases As multitudes están espidas, o proletariado fragmentado e desfigurado, a subalternidade social e nacional é a estratexia dun poder que aspira á perfección mesmo prescindindo da humanidade na súa loucura acumulativa e destrutiva. A esquerda necesita reconstruírse, e iso non implica renunciar aos proxectos de emancipación nin á determinación de levantar unha sociedade sen explotación e sen clases. Todo o contrario; reconstruírse, mudar, dotarse de mellores e máis eficaces instrumentos, eis o máis elevado dos compromisos coas causas da emancipación social e nacional. A mudanza non é traxedia. A traxedia sería morrer na contemplación do mundo na súa órbita elíptica.

NOS_31612

Volven descender en máis de 400 as PCR feitas en 24 horas, pero a positividade é inferior a 5% na maioría das áreas sanitarias do país.

Os positivos por coronavirus detectados nas últimas 24 horas na Galiza volveron caer, concretamente até os 355, o que supón unha baixada de 71 con respecto á cofra notificada hai un día. Con todo, rexistráronse subidas na área sanitaria de Lugo-A Mariña-Monforte, en Pontevedra-O Salnés e, aínda que en menor medida, na de Ourense-Verín-O Barco de Valdeorras. En concreto, segundo o parte deste sábado da Consellería de Sanidade, con datos solicitados até as 18 horas da sexta feira, en todo o territorio de Ourense se detectaron 17 novos contaxios de covid-19 nun día. Isto implica unha pequena suba de dous con respecto aos 15 do día anterior, pero que a mantén como a área sanitaria menos afectada. Onde si subiron en maior medida os positivos diarios é na área sanitaria de Lugo, con 61 novos casos -30 máis-, e na de Pontevedra-O Salnés, que volveu a rexistrar un descenso con 55 positivos novos -catro máis-. En canto ao resto de áreas, experimentaron caídas substanciais. Así, Vigo continúa como a que máis casos notificou nun día, con 74 novos contaxios detectados, pero implica caer en 41 con respecto ao parte anterior. De igual modo, a da Coruña-Cee sumou 73 positivos, o que supón unha baixada de 18. Así mesmo, descenderon as infeccións diarias na área sanitaria de Santiago-Barbanza, con 39 novas (-18); e na de Ferrol, con 36 (-30). Volven baixar as PCR realizadas Os datos publicados por Sanidade este venres tamén reflicten que até o momento se realizaron na Galiza un total de 887.679 probas PCR, o que implica que nas últimas 24 horas se levaron a cabo un total de 7.005, outro descenso -de 417- con respecto á xornada anterior. Con todo, a taxa de positividade volveu a baixar unhas décimas con respecto ao venres, até o 5,6%, aínda que é unha cifra aínda superior ao 5% que marca a Organización Mundial da Saúde (OMS) para dar por controlada a pandemia. Iso si, por baixo deste limiar se sitúan até catro áreas sanitarias: Ourense (2,4%), Santiago (3,7%), A Coruña (3,9%) e Ferrol (4%). Por enriba tan só están as de Vigo (5,5%), Pontevedra (10,6%) e Lugo (12,4%). Casos activos En canto aos casos activos -persoas que aínda están diagnosticadas da enfermidade-, este sábado volveron a experimentar unha caída de 241 con respecto ao venres, até colocarse nos 8.211 pacientes.

PRAZA_3670

Está claro que asistiremos mais unha vez a un menoscabo dos nosos dereitos que non voltarán. Mais temos que ser quen de aproveitar ao máximo os buraquiños que nos deixa o sistema para tratar de mudalo

Na semana pasada, antes de que comezasen as rápidas (mais tardías) mudanzas da grave crise que estamos a viver, íamos recibindo aos poucos noticias de como ían pechando, a golpe de resolucións municipais, museos, teatros e bibliotecas en toda a Galiza e Portugal. Días antes de pechar os bares e discotecas pecharon as salas de exposicións. As que xa vivimos o apagón cultural de 2010 xa percibimos que non ía ficar por aí.Neses días o cabreo foi maiúsculo: pechar museos, centros de arte e salas de exposicións mentras seguiamos tendo bares e centros comerciais ateigados de persoas, non parecía unha boa medida para frear ningunha pandemia. Por desgraza, nunca ante as paredes dos museos do noso país se concentraron máis persoas ca nun after calquera da periferia das nosas cidades.Se unha cousa sabemos os que traballamos na cultura e que aprendimos ben na última crise económica-emocional, é que o que se leva a crise nunca máis voltaO Presidente da Xunta da Galiza após o Consello Extraordinario da sexta feira (dia 13) apresurou unha comparecencia para mover ficha antes ca Pedro Sánchez, e de paso gañar o primeiro pulso. Nela debullou o conteudo do seu Plan Territorial de Emerxencias polo que, entre outras cousas, impuxo o peche dos locais de restauración a partir desa mesma media noite.Mais días antes, os peches en cultura foron sucedéndose cun efeito dominó. Tanto, que os que habitamos nese mundo pasamos a semana a recibir notificacións de cancelación e adío de eventos, concertos, apresentacións e exposicións como un bombardeo por varias frontes en forma de emails ou notificacións das diferentes redes sociais.En cada email e en cada cancelación de evento do Facebook podíase até cheirar a frustración e a tristeza: xiras de bandas canceladas, compañías de teatro que estacionaban a furgo, itinerancias de exposicións interrumpidas, libros que non se apresentaban... grandes esforzos que nunca verán a luz, ilusións que se foron para sempre e traballo en balde que xa non terá frutos. Porque se unha cousa sabemos os que traballamos na cultura e que aprendimos ben na última crise económica-emocional, é que o que se leva a crise nunca máis volta.En tres días, moitas de nós vimos como as nosas precarias axendas laborais desapareceron e como o primeiro en cair era aquelo que sempre nos din que é imprescindíbel: a cultura. Inxentes esforzos de montes de equipas e proxectos de meses de traballo foron finiquitados como a primeira vítima para acalmar a unha sociedade coa ansia de ser controlada polos seus líderes, chegando a xustificar que nos espazos culturais a afluencia de persoas podía constituir un vector de contaxio.Xa no fin de semana o Presidente do Goberno do Estado decretou o Estado de Alarma con todas as privacións de liberdades colectivas e individuais e os recortes de dereitos cidadáns que xa coñecemos. Ese mesmo sábado, as que ainda estábamos lambendo as feridas do duro golpe, asistimos á viralización de whatsapps de convite a festas en pubs e afters nas nosas cidades a porta pechada. Até o punto de poder escoller varios en cada unha (como en Vigo, A Coruña, e Compostela) e tamén nalgunha vila (como O Barco, Narón ou O Carballiño). É evidente que non foron festas co descaro das do Cais do Sodré en Lisboa ou as de Cedofeita no Porto, mais Portugal, ainda tendo pechados tamén os espazos culturais, só estaba en cuarentena voluntaria recomendada polo seu goberno e non nun Estado de Alarma con claras proibicións con respecto aos locais de lecer nocturno.A ninguén se lle escapa a fráxil situación económica da nosa cultura en case todas as disciplinas. A multiespecialización e a autoexplotación marcan o traballo na culturaNesa rolda de prensa do sábado, Pedro Sánchez adiantaba tímidamente (e sen aprofundar) axudas económicas a autónomos e á cultura deixando para tres días despois o anuncio das medidas económicas que en grande parte serán para a propia administración e para as empresas e que xa o sindicato maioritario na Galiza, a CIG, valorou como insufucientes. Nese paquete de medidas nin unha mención ás industrias culturais. Mais o de "industrias" ainda é un apelido que lle fica grande á maior parte da nosa cultura. A precariedade na que traballamos é proporcional ao amor que sentimos polo que facemos. A ninguén se lle escapa a fráxil situación económica da nosa cultura en case todas as disciplinas. Calquera pode imaxinar como son artelladas as xiras de moitas das bandas galegas en base a unha rede de contactos e afectos, ou como se manteñen os festivais de artes plásticas con apoio no altruismo, persistencia e paixón dos e das que neles traballamos. Traballadores e traballadoras que en moitas ocasións nin chegan a ser autónomos, canto menos contratados. A multiespecialización e a autoexplotación marcan o traballo na cultura. As nosas xornadas laborais e as nosas retribucións están moi lonxe desa cultura-espectáculo sobrevalorada (e sobrapagada polo propio público). A cultura real está no noso país condenada a vivir na inestabilidade dos apoios institucionais que nunca aseguran a continuidade dos proxectos alén dunha lexislatura. A inexistencia dunha tradición do mecenazgo empúxanos aos xestores culturais a mendigar nas portas de palacio rebaixando partidas para que o proxecto saia adiante. Así, a fraxilización é tal, que non son precisos grandes furacáns, unha airexa é suficiente para tumbar a moitos dos axentes implicados e as súas axendas, e con elas, parte das programacións culturais.Quizais esta crise nos impulse a repensar o significado da nosa vida nunha especie de novo orde mundial no que debemos, obrigatoriamente, ollar máis cara adentro. Nese retiro ao que nos confinan (a unhas mais que outras, pois os e as obreiras non son merecedoras de cuarentenas) poderíamos pensar non só naqueles aos que aplaudimos por facer o seu traballo. Podemos é facer un grande exercicio de empatía coas verdadeiras vítimas destas (e de todas) as crises, esas que agora están disponibilizando os seus arquivos en internet, a dar workshops de balde ou a dar concertos in streaming para encher de arte e ritmo este momento ao que nos enfrontamos.Está claro que asistiremos mais unha vez a un menoscabo dos nosos dereitos que non voltarán. Mais temos que ser quen de aproveitar ao máximo os buraquiños que nos deixa o sistema para tratar de mudaloPodemos tamén pensar na Amalia que ten dúas fillas ás que mantén limpando en varias casas e que agora, cos colexios pechados, tivo que autodespedirse dos empregos precarios para precarizase ainda máis. No Antonio que axuda cos inxertos e en chapuzas diversas para poder pagar unha hipoteca da que non se da recuperado desde a anterior crise. Nas sen teito e as inmigrantes nun Estado de Alarma que deixa manga ancha ás policías e ao exército nunhas rúas libres de smartphones vixiantes. Nas traballadoras da louxa valdeorresas que non son abenzoadas coa cuarentena e que están costumadas a traballar sen máscara, non agora polos virus, senón polo pó que lles cava a silicose nos pulmóns. E é que o sistema sempre se apaña para que a crise sempre a paguemos as mesmas.Pode que esta crise nos devolva unha normalidade diferente, un renacer distinto. Está claro que asistiremos mais unha vez a un menoscabo dos nosos dereitos que non voltarán. Mais temos que ser quen de aproveitar ao máximo os buraquiños que nos deixa o sistema para tratar de mudalo, como as formigas que constrúen novos túneis en terra dura. De novo veremos o capitalismo a se reinventar e desta volta ten tempo: estamos fóra de plano e a atender a feroces virus postapocalípticos.

NOS_7794

Seguramente o mellor disco de metal que escoitaremos en 2022

I é o novo traballo de Arrhythmia e seguramente o mellor disco de metal que escoitaremos en 2022. Estou gratamente sorprendido co novo traballo dos nosos amigos lucenses. Soa fresco, duro, dixital, mesturado coa forza das guitarras analóxicas, e é ademais, moi melódico. Sempre dixen de Arrhtythmia que eran unha banda xigante a que só lle faltaba unha cousa: ter un hit potente, esa canción que todo o mundo cantaruxea pola mañá ao espertar ou saíndo do concerto. Este disco ten varios, ímolo debullar de vagar. O primeiro mérito que cómpre salientar é que é un disco gravado na casa, en pandemia, a camiño entre Cecebre (Cambre) e Monterroso. Álvaro Barreiro, batería do grupo, foi o produtor xunto con Alberto Busto, cantante. Sorprende a enorme calidade técnica que ten. I comeza cun HIT con maiúsculas: "Espertei". Tema que subiron de anticipo e que xa nos avisaba que isto ía ser algo grande. Retrouso potentísimo e súper pegadizo, guitarras eléctricas, percusións dixitais, sintetizadores e un ambiente que fai un colchón perfecto para pór enriba da mesa un tema de actualidade: a problemática da saúde mental. Recomendo ver o videoclip, que é unha auténtica obra de arte do audiovisual e no que vemos caras coñecidas como a de Paula Chaves (Pauliña). O segundo corte leva unha liña similar, pero aquí a base electrónica colle máis forza e nas estrofas tira do rap en distintas cadencias, levándoo cara un retrouso melódico cunha voz moi gorda e grave que lembra ao raggamuffin. Moi guapo o cambio de ritmo e intensidade no medio do tema e no final do tema. O terceiro corte cambia de rexistro cara ritmos máis de festa, un chisco ao reggae, aínda que rapidamente as guitarras lle dan a forza do metal. Aquí Alberto mostra un gran dominio de voces. Ponlle o lazo a valenciana JazzWoman, cunha letra e un xeito que fan que o tema medre e se coloque como o segundo gran hit deste disco. Denuncia sobre a crise ambiental do Planeta cun videoclip que recomendo ver encarecidamente. "Tigres de bengala" é o nome do cuarto corte. Aquí vemos unha influencia de bandas como Bring me the horizon ou Enter Shikari, nunha canción con moita forza e unha estrutura de voces que nalgunha parte lembra a música techno dos 90. "A lei do medo" comeza como un tema de rap clásico e vai medrando. Para os que gostamos moito do rap metal, este é un tema que nos engancha dende o principio. Pero non queda aí, porque segue unha liña de metal actual cun sinte repetitivo que ambienta e fai de fío condutor. Gostei moito da letra. Pero non vou facer spoiler, que cadaquén lle dea o seu sentido. "Furacán" é un temón. Escuro, contundente e moi duro. Un tema que en directo pide un pogo violento cun retrouso que é unha bomba. Coro con puño en alto. O 3º hit do disco. Para as máis metaleiras seguramente o favorito do álbum. "Como sangro" continúa na liña do disco, pero non é un tema de recheo nin moito menos, xa que ten personalidade propia: o xeito das voces, as métricas de rap, as melodías… fan que enganche e a letra se memorice rapidamente. "Voltarán" remata un disco que dan ganas de escoitar en bucle. Cun toque a Linkin Park, ten un baixo e batería que esmagan. O mellor disco de metal que escoitei dunha banda galega en anos. Comezaron de xira o venres pasado facendo un bolazo na Malatesta, despois de ter que cancelalo varias veces por culpa da pandemia. Non agardedes para velos. Ten un bo título I, porque ese é seu sitio, o número 1.

NOS_22663

O xulgado do Contencioso Administrativo número 1 de Vigo estimou, de forma parcial, o recurso que interpuxera a Xunta polas accións administrativas de 2016.

O xulgado do Contencioso Administrativo número 1 de Vigo ditou unha sentenza en que anula a posta en funcionamento da área metropolitana. Desta maneira estimou parcialmente o recurso interposto pola Xunta da Galiza contra as actuacións administrativas relativas á constitución deste ente supramunicipal, por non estar integrada a cidade viguesa no plan de transporte metropolitano impulsado polo Goberno autonómico. A área constituiuse nunha asemblea que decorreu o 1 de decembro de 2016. Nesa reunión de traballo o que era alcalde de Salvaterra, Arturo Grandal, foi o encargado de revisar as certificacións dos edís porque era o membro de maior idade. Houbo certas dúbidas sobre posíbeis irregularidades nas credenciais de Moaña e Gondomar, así como diverxencia de pareceres respecto da non adhesión de Vigo ao plan de transporte da Xunta. Ante esta situación, Grandal suspendeu a reunión e os representantes do PPdeG marcharon. Porén, a cita continuou e Abel Caballero foi elixido presidente da Área Metropolitana, asunto que foi recorrido pola Xunta.Agora, o xuíz lembra na súa resolución que a lei da área metropolitana do ano 2012 nunca chegou a pórse en práctica e que foi posteriormente modificada, despois de que o Concello de Vigo e a concesionaria do bus urbano, Vitrasa, asinasen en xullo de 2016 un convenio coa Xunta para a integración da cidade no transporte metropolitano. Ese convenio implicaba que a empresa de transporte debía realizar as adaptacións tecnolóxicas necesarias e aplicar as tarifas pactadas. Ademais, na modificación da lei da área estabeleceuse que o concello olívico debía integrarse nese plan de transporte de forma efectiva, como condición previa á posta en marcha do ente supramunicipal. O maxistrado apunta que, sen esta integración no plan de transporte, o funcionamento da área metropolitana de Vigo "volvería ser, como catro anos antes da reforma (da lei), unha quimera".

NOS_43902

11 persoas permanecen nas unidades de coidados intensivos e rexístranse dúas novas mortes

Segundo informa a Dirección Xeral de Saúde Pública da Consellaría de Sanidade, ante a última actualización dos datos rexístranse 884 casos activos de coronavirus na Galiza. Deles 221 son da área da Coruña, 56 da de Lugo, 127 da de Ourense, 37 da de Pontevedra, 264 da área de Vigo, 151 da de Santiago, e 28 da de Ferrol. Do total de pacientes positivos, 11 permanecen na UCI (un menos ca onte), 66 están en unidades de hospitalización e 807 no seu domicilio. Polo de agora, na as persoas curadas na Galiza ascenden a 9.684 persoas curadas, e os falecementos a 612. Isto implica dous novos casos mortais, que se corresponden cun home de 79 anos que estaba ingresado no Chuac e unha muller de 88 que estaba ingresada no Chuo, ambos os dous con patoloxías previas. O número de PCR realizadas é de 133.153. Residencias de anciás O número de casos detectados en centros residenciais de servizos sociais da Galiza supoñen o 0,3% do total das persoas residentes, segundo sinala a Xunta. Na xornada de onte non se rexistraron falecementos nestas dependencias, co que se mantén a cifra en 271: 132 en residencias e 139 en hospitais e residencias integradas. Os datos de centros residenciais de servizos sociais corresponden aos que achegan con carácter diario os propios centros.

NOS_48390

A residencia de maiores de San Rosendo no Incio, que permanece intervida pola Xunta, non estuda o "fechamento" tras rexistrar un brote da Covid-19 que afecta un total de 113 casos, 87 residentes e 26 traballadoras e traballadores.

Os datos actualizados hoxe supoñen que case un de cada tres maiores está infectado de Covid-19 nesta residencia, ademais do persoal que atende as persoas usuarias, que suman outros 18 que se incorporan aos outros 8 infectados de anteriores probas. De momento, foron tres as persoas falecidas relacionadas con este surto. A pesar desta situación "extrema", fontes da residencia apuntaron que non pensan no "fechamento" e que seguirán atendendo os maiores, nun municipio que destacan que está "moi envellecido". Segundo a empresa, nesta residencia intervida pola Xunta trabállase con dous equipos de profesionais, uns que atenden os positivos e o resto, que se dedica aos non contaxiados, que son 30 dos arredor de 120 residentes. Ademais desde que se detectou o primeiro positivo por Covid-19, contrataron, defende San Rosendo, 14 novos traballadores, "moitos deles voluntarios de Ourense e Lugo", destacaron as mesmas fontes, que sinalan que se acondicionou o centro, situando na primeira planta os usuarios contaxiados e na segunda planta os negativos. Así mesmo, estas mesmas fontes puntualizaron que os maiores confinados non "están graves", á vez que poñen de manifesto que no centro están "a seguirse os protocolos".

NOS_40465

O deputado Luis Bará anunciou esta segunda feira que ten previsto impulsar varias iniciativas parlamentarias para pelexar pola "paralización cautelar" da nova explotación enerxética, que considera moi negativa para un enclave natural a preservar.

Co proxecto para construír un parque eólico na serra do Galiñeiro aínda avanzando, o BNG uniuse a outros colectivos como a plataforma Serra do Galiñeiro para denunciar que esta actuación sería "agresiva e aberrante" para un enclave natural que ten un gran valor. Co obxectivo de paralizar, aínda que sexa de forma "cautelar" o plan para crear esta explotación, haberá unha nova "ofensiva política e social". O primeiro paso será o dado polo deputado Luís Bará, que comentou que vai presentar varias iniciativas no Parlamento galego para pór freo á iniciativa. Aproveitaría ese tempo gañado para "alargar o grao de protección ambiental do Galiñeiro, propoñendo a súa inclusión no Parque Natural do Aloia". Nesa mesma perspectiva de salvagarda coinciden as e os nacionalistas de Vigo, Gondomar e O Porriño, que destacaron que de seguir adiante, a instalación vulneraría normas ambientais e directivas europeas. Bará, que estivo acompañado da súa compañeira na cámara galega Carmela González, lamentou que se estea a dar cabida a un parque que se corresponde cun "modelo produtivista e de espolio" contra o monte. "Sen transparencia" e en contra da veciñanza Ademais, subliñou que tamén é un problema o feito de que se promova "sen participación nin transparencia". O Galiñeiro ten, ademais, o recoñecemento como lugar de "especial valor paisaxístico". O representante do Bloque, de feito, falou da súa flora e fauna, da paisaxe e dos elementos arqueolóxicos e patrimoniais que poderían verse comprometidos. A voceira municipal do grupo en Gondomar, Manuel R. Pumar, asegurou que a oposición veciñal é masiva. "Un parque eólico é incompatíbel cun modelo de monte sustentábel e protexido como o que defende o BNG", remarcou. O seu homólogo en Vigo, Xabier P. Igrexas, asegurou que o partido vai seguir traballando en contra das explotacións de enerxías deste tipo despois de "máis dunha década a plantarlle cara á ameaza eólica no Galiñeiro por ser unha agresión inxustificábel a unha peza emblemática do noso medio natural".

PRAZA_14578

Cre que nas declaracións do ex presdiente do Consello Xeral da Cidadanía Española pode existir un delito de "provocación á violencia contra as mulleres" e pide a Feijóo e Fátima Báñez que "se desculpen publicamente polo seu nomeamento".

A secretaria de Igualdade do PSOE, Purificación Causapié, vén de presentar unha denuncia ante a Fiscalía Xeral do Estado para que investigue as declaracións do que xa é ex presidente do Consello Xeral da Cidadanía Española no Exterior, José Manuel Castelao Bragaña polas declaracións nas que afirmou que "as leis son como as mulleres, están para violalas". O PSOE compara as palabras de Castelao coas do imán de Fuenxirola, que recomendaba como pegar as mulleres sen deixar marcas Os socialistas, tal e como explicou a súa voceira, pensan que nas manifestacións "existe, ou pode existir, un delito de provocación e incitación á violencia contra as mulleres e, en concreto, un delito de provocación á violación". Así, a secretaria de Igualdade comparou as súas declaracións coas do imán de Fuengirola en 2004 e lembrou que foi condenado "por unha acción semellante". Daquela, Mohamed Kamal Mostafa recomendara como pegar as mulleres sen deixar marcas. Para Purificación Casuapié, as palabras de Castelao Bragaña "van en contra do dereito á igualdade recollido no ordenamento xurídico e na Constitución", e aclara que estes delitos están recollidos no artigo 510 do Código Penal. Ademais, destacou o "agravante" de que Castelao Bragaña fixese tales declaracións mentres exercia un cargo público e logo de, "como membro do PP, desempeñar distintas responsabilidades públicas". Os socialistas esixen que Feijóo e Báñez "se desculpen publicamente" e "aclaren por que o nomearon" Do mesmo xeito, a secretaria de Igualdade esixiu, unha vez máis, ao candidato do PP á presidencia da Xunta de Galicia, Alberto Núñez Feijoo, e á ministra de Emprego e Seguridade Social, Fátima Báñez, que "se desculpen publicamente por este nomeamento, e que expliquen e aclaren por que nomearon a Castelao Bragaña, que tivo esta actuación claramente ofensiva cara ás mulleres". "Esiximos a Báñez e a Feijóo que asuman a súa responsabilidade e digan por que tiveron tanto tempo un colaborador que incita á violencia contra as mulleres", afirmou a dirixente socialista, que cre que o silencio da ministra Báñez "é significativo do que lle importa un feito destas características" e do que lle importa "cando se ofende as mulleres e as leis deste país".

PRAZA_2858

O SLG desmárcase do acordo que si asinaron XXAA e UUAA, que aclaran que non é a solución aos baixos prezos que reciben as explotacións galegas. Mulleres gandeiras maniféstanse en Lugo mentres se manteñen os bloqueos a varias áreas comerciais.

A Interprofesional Láctea (Inlac) aprobou este mércores o contrato homologado entre gandeiros e industria para o subministro do leite. O colectivo que agrupa representantes de produtores, industrias e cooperativas deu o visto e prace ao acordo co apoio de Asaja -que en Galicia representa Xóvenes Agricultores-, UPA (Unións Agrarias), Cooperativas Agroalimentarias e a parte transformadora, Fenil (Federación Nacional de Industrias Lácteas). Non o asinou COAG, onde se inclúe o SLG, que o rexeita fronte aos que tampouco o ven como unha solución definitiva aos baixos prezos pero que creen que é positivo para avanzar. O SLG rexeita asinar o modelo de contrato homologado e o resto de sindicatos fírmano pero adviten que non é a solución O contrato homologado será publicado axiña polo BOE e pretende ofrecer un marco estable aos gandeiros para definir con clareza as relacións contractuais entre explotacións e industria. Inclúe cláusulas sobre duración do acordo, volume de leite a entregar cunha marxe de variación do 10% ou a fixación dun prezo baseado en diferentes referencias, ademais das condicións de pagamento, a calidade e trazabilidade do leite ou os termos das prórrogas, modificacións ou renovacións do asinado. Unións Agrarias (UUAA) apostou pola sinatura do acordo, pero co obxectivo de avanzar no "substancial", que é o prezo do leite, un problema que non resolverá este contrato homologado. "O importante é negociar o importe que reciben os gandeiros e o volume de leite a entregar; démoslle para adiante para centrarnos no importante", resumiu o seu secretario xeral, Roberto García, que lembra que só se aprobou un modelo de contrato que non resolverá a persistencia de prezos ruinosos. Porque non se contempla a figura dun mediador nin que afecte aos primeiros compradores. UUAA e XXAA aclaran que a ausencia dun mediador impide que o modelo pactado supoña un arranxo Para UUAA e XXAA o contrato supón un avance porque é mellor ter un modelo para todos que varios e variados, pero desde unha e outra organización insístese en que isto non ten nada que ver coas reivindicacións do sector por unha suba do prezo que se lle paga aos gandeiros. SLG, pola súa banda, desmarcouse do apoio a este contrato homologado e lembra que "o prezo poderá seguir sendo imposto unilateralmente polas industrias, tal e como acontece agora". Porque o modelo non contempla referencia ningunha nin índice a partir do que se constitúe ese importe. "Serían sendo as industrias as que o impoñan", aclara Isabel Vilalba, secretaria xeral do sindicato. Ademais, o SLG advirte de que "non haberá un leite tipo nin baremos obxectivos para fixar os parámetros e calidades do produto" e avisa dun modelo de contrato que consolida "que as industrias podan esixir as calidades que consideren, de maneira que as granxas estarán aínda máis sometidas ao seu arbitrio". "As industrias poderán deixar de recollerlles o leite cando queiran coa escusa das calidades que elas marquen unilateralmente", insiste. "O prezo poderá seguir sendo imposto unilateralmente polas industrias", advirte o SLG Ao tempo, denuncian que os gandeiros "deberán asumir funcións que asumía a Administración", como no caso das comunicacións dun cambio na cualificaicón sanitaria das explotacións, e que "poderá seguir habendo contratos inferiores a un ano". "Aínda que se propón a duración de un ano para o novo contrato, está aberto á posibilidade de que os períodos contractuais poidan ser modificados polas partes. É dicir, que a industria poderá seguir obrigando a asinar contratos dunha duración menor", remata o SLG, que tamén bota en falta un sistema de mediación específico para os contratos do leite. "Con este contrato, non existe negociación pois o modus operandi da industria é: ou asinas este contrato ou non che recollo o leite", insiste o SLG, que cre que a intención inicial dun contrato-tipo que fixase unha referencia para industrias e granxas "vese traizoada" por un modelo "que intentan vender en plena campaña electoral" e que "empeora nalgúns aspectos a posición dos gandeiros nas relacións contractuais do sector". Pola súa banda, a directora xeral de Gandería defendeu o acordo e fixo un chamamento ao SLG para que se una á posta en marcha dun contrato homologado polo ben, afirma, dos gandeiros. As mobilizacións continúan Mentres, as mobilizacións dos gandeiros continúan. Na Coruña e na súa área metropolitana, uns 300 gandeiros e 200 tractores manteñen os bloqueos en varias áreas comerciais e espallarán as protestas a outras localidades limítrofes coa capital provincial, ademais de xuntar máis produtores ás súas manifestacións. En Vilalba, Sarria, Monforte ou Lalín tamén se manteñen os vehículos agrarios, convocados pola Plataforma na Defensa do Sector Lácteo Galego. Mulleres gandeiras maniféstanse en Lugo mentres a Plataforma mantén o bloqueo de varias áreas comerciais En Lalín, segundo conta a Revista Afriga, os gandeiros negociaron con Eroski e acordaron desbloquear a zona de carga e descarga e a gasolineira da empresa de distribución, que se comprometeu a promocionar o cartón de leite Campobuena Galega 100%, así como indicar a procedencia do leite nos seus envases. Ao tempo, en Lugo, o colectivo Agromuralla organizou neste xoves unha manifestación de gandeiras, que percorreron varias rúas da cidade lucense ata acabar na sede da Xunta para reclamar prezos xustos. "Somos gandeiras... por pouco tempo", puido lerse na pancarta.

NOS_9127

Miles de persoas anegaron a zona vella da capital galega na mobilización convocada polo Bloque Nacionalista Galego baixo o lema "Galiza, un novo impulso. Soberanía, Traballo, Democracia". A choiva non desanimou a asistencia á cita. Entre paraugas, bandeiras, faixas e impermeábeis, xentes chegadas de todas as partes confluían na constancia na defensa da Nación galega. "Algo novo está nacendo, algo grande. Empezamos unha nova etapa para o nacionalismo coa vontade clara de liderar Galiza", dixo Ana Pontón fronte a unha Praza da Quintana a rebordar.

"Aínda que chove o nacionalismo non encolle e menos o Día da Patria Galega". A afirmación da deputada Olalla Rodil desde o palco a medida que ían entrando na Praza da Quintana as miles de persoas que tomaban parte na manifestación do BNG foi certa. Por volta de 20.000 persoas, segundo fontes da organización, tomaron parte na manifestación do 25 de Xullo deste ano. Unha cifra, dixeron, "histórica" e que desde a fronte complementan con dados doutros 'termómetros' para medir asistencia: Fretáronse máis autobuses que nunca desde as comarcas con destino a esta manifestación en Compostela, e houbo récord en reservas para xantar nos espazos dispostos pola organización. A chuvia, en forma de poalla, babuxa, miluvia ou orballo –que son só algunhas das moitas denominacións no país para a choiva miúda– fixo acto de presenza en Compostela desde primeira hora ("Chove en Santiago / meu doce amor", escribira Lorca en galego). Mais nin diminuíu afluencia nin diminuíu o ánimo das miles de asistentes. Iso si, e foi algo moi comentado, provocou que a manifestación saíse case puntual e transcorrese a un ritmo máis rápido que o normal: ás 12:30 horas xa entrara a cabeceira da manifestación na Quintana. Fretáronse máis autobuses ca nunca desde as comarcas con destino a esta manifestación en Compostela, e houbo récord en reservas para xantar nos espazos dispostos pola organización Música, festa e compromiso O tronar dos bombos e gaitas do Baixo Miño abriron a manifestación, que arrancou apenas minutos despois das doce da mañá. "Adiante xa co BNG" e "Galiza ceive, poder popular" foron os primeiros lemas en corearse, nunha dinámica que xa non decaería durante todo o percorrido. Unha longa serpe de paraugas e bandeiras (galegas mais tamén esteladas, ikurriñas, LGTBI, palestinianas, saharauís, cubanas, vermellas....) estirábase polo centro da capital galega. "Galiza nación, autodeterminación", "Avante, en tregua, República galega", "Independencia", consignas que resoaban en rúas, ruelas e prazas. Algún turista mirou con cara de abraio e preguntou con cautela: "Estos que son, independentistas, también aquí?". Pasan as faixas reivindicando o galego, a loita feminista, o dereito á soberanía. E tamén, no Día da Patria Galega, pasan as faixas levadas por traballadoras e traballadoras de subcontratas de R que loitan contra a deslocalización, de operarios e operarias de Alcoa ou Ferroatlántica defendendo a industria electrointensiva, de veciñanza de Touro, de Melide ou de Toques defendendo o territorio fronte proxectos de megaminaría ou eólicos. Pasan as faixas e o berro continúa en centos de gorxas: "Que queiran, que non, Galiza é unha nación!". "Todos os anos desde hai...." Hai parellas, como Miguel e Ana, que veñen da comarca de Vigo "todos os anos desde hai... uf, moitos" (e rin). "É un día especial, para reivindicar que somos un pobo e para atoparte con compatriotas de todos os sitios do país que comparten ese sentir contigo". Hai grupos de amigos e amigas como no que vén Hadriana, "chegamos onte [polo 24 de xullo] para os concertos e quedamos xa para a mani, que para algúns é a primeira vez". Hai familias, hai veteranos das manifestacións do 25X desde a década dos 70, hai novatos que asisten a esta mobilización por primeira vez, hai quen volve após anos de ausencia -puideron verse ex dirixentes de Anova como Iolanda Pérez Docampo (número 2 de Ourense Mellor nas eleccións municipais)- e hai quen vén só "porque teño a parienta enferma e ela non podía vir. Eu case tamén quedo na casa, en Narón, máis díxome: vas ti, polos dous". Hai grupos de amigos e amigas, hai familias, hai veteranos do 25X desde a década dos 70, hai novatos que asisten a esta mobilización por primeira vez e hai quen volve após anos de ausencia Xente chegada á capital da Galiza de Vigo a Ribadeo, de Fisterra a Valdeorras, facendo o camiño para ir do Courel a Compostela "por terras liberadas", como soñaba Uxío Nononeyra. "O pobo ten o poder" "People have the power", de Patti Smith, recibía por megafonía a serpe de paraugas e bandeiras que ía entrando na Quintana. Desde o palco, Olalla Rodil facía de mestra de cerimonias: "Bo Día da Patria a todas!". A parlamentar de Ribeira de Piquín mostrou o seu orgullo polos "miles que estades aquí para defender o dereito do pobo galego a existir e a defender o seu futuro". Saúdas do BNG para a CIG, ASPG, Fruga, Organización de Montes Comunais, Emigrantes retornados (con emotiva lembranza ao recentemente falecido Manolo Domínguez)... Saúdas para as delegacións internacionais: de Occitania, Irlanda, Gales, Euskal Herria, Catalunya, Escocia, Portugal, Canarias, Brasil, Castela, Aragón, Valencia, Mallorca, o Rif... "A solidariedade é a tenrura entre os pobos", lembrou Rodil citando Gioconda Belli. O 'aplausómetro' da Quintana subiu decibelios e tenrura coa mención de Palestina até emocionar o seu representante, Fayed Balawi (FPLP). A praza tamén vibrou co apoio aos presidentes cataláns: "Llibertat presos polítics!". Música tradicional (Néboa no Fiouco) e hip hop de combate (Hugo- de Son da Rúa- e Darío) puxeron desde o palco banda sonora á mobilización. Após o rap dos do Condado tomou a apalabra Paulo Ríos, de Galiza Nova: "A mocidade non somos o futuro, somos o presente deste país", aseverou, para reivindicar a república galega como ferramenta e proxecto que poña fin á situación de "emigración, paro e precariedade" dos mozos e mozas galegas. Continuaba a poallar sobre a Quintana mais a xente non afrouxaba: "Galiza nación, autodeterminación". Tomaba a palabra Ana Pontón e unha nena duns sete anos, bandeira galega pintada na cara, dirixíase á súa nai: "Mira, mamá, vai falar Ana". Unha nova etapa no BNG De histórico. Así cualificou Ana Pontón, portavoz nacional do BNG, o Día da Patria Galega de 2019. Desde o palco da Quintana, cun discurso en chave de ilusión e optimismo, anunciou que "algo novo está nacendo, algo grande". Referíase a unha nova etapa para o nacionalismo. Unha etapa "coa vontade clara de liderar Galiza" que marcará "un antes e un despois". Pontón reivindica un nacionalismo do "século XXI", un proxecto "aberto ao mundo", un movemento "amplo e plural, con vocación de maioría" Nese novo tempo que a dirixente do BNG reivindicou amosarase, dixo, un nacionalismo do "século XXI", un proxecto "aberto ao mundo, internacional, conectado, un movemento amplo e plural, de progreso, con vocación de maioría". "Somos un BNG novo, cunha nova xeración á fronte, cun proxecto renovado e unha proposta de país modernizadora", salientou a portavoz do Bloque Nacionalista Galego. Pontón, que cualificou o novo tempo do Bloque como o da "ambición política, da alegría, da confianza e de ofrecer aos galegos e galegas un novo proxecto de país", apelou a liderar o cambio político que Galiza necesita. "Fronte á alternancia entre partidos estatais que dan continuidade ao maltrato a Galiza", ofreceu "un novo proxecto de país para a grande maioría". A Galiza con futuro e moderna Nesta liña, a portavoz nacional subliñou a necesidade de dar unha resposta propia e galega ás necesidades da Galiza-entre as que citou o emprego, as infraestruturas ou o financiamento- e aos retos globais -como a transición ecolóxica, o feminismo, a innovación e o coñecemento ou a sociedade da información-. Unha outra "Galiza posíbel" con "capacidade de decisión, que aposta no talento e na innovación, que crea emprego de calidade, que se preocupa por que volvan os mozos e mozas forzados a emigrar". Avogou, así, nunha "Galiza que coida o seu territorio e enfronta o desafío do cambio climático", nunha "Galiza feminista", nunha "Galiza que mira o mundo desde a súa propia identidade". "Esta é a Galiza con futuro e moderna que queremos construír. Unha nación Pontón afirmou na súa intervención que as galegas e galegos "existimos en favor do noso pobo e contra ningún outro, por un mundo mellor desde nós". Fronte a isto sitiou o españolismo, "eles son os que crean fronteiras, os que fechan fronteiras aos que veñen de fóra, os que usan a súa bandeira para excluír". "Hai quen, desde a comodidade do seu Estado recoñecido, fala dunha cidadanía universal, mais se non sabes quen es e de onde vés, estás errante no mundo", advertiu. Foi entón cando apostou en afianzar "a nosa identidade". "Máis Galiza é o que necesitamos". Pontón erixe o BNG como "unha forza política solvente, rigorosa e con proxecto de país, con propostas actuais, modernas e avanzadas, que responden ás necesidades do noso tempo" Entre aplausos, a dirixente do Bloque Nacionalista Galego exixiu o dereito dos pobos a decidiren o seu futuro e reivindicou a formación frontista como "unha forza política solvente, rigorosa e con proxecto de país, con propostas actuais, modernas e avanzadas, que responden ás necesidades do noso tempo". "Traballemos con ambición e con apertura para facer cristalizar o sentimento de identidade que existe no pobo galego. Ese sentimento existe e é maioritario. Concentremos todo o noso traballo e enerxías en que se traduza politicamente", agregou. No discurso houbo espazo para a situación que sofre Galiza no Congreso. Cargou contra as forzas que condenan Galiza "á irrelevancia política". "Vascos, cataláns, canarias, valencianas, até os cántabros ….pelexan polo seu e Galiza están missing na política estatal", denunciou. Responsabilizou PP, PSOE e Podemos por non defender os intereses da nación. "Somos imparábeis". Así concluíu Ana Pontón o seu discurso, antes de dar paso ao "Viva Galiza Ceibe", que resoou entre os muros da Quintana. O Himno Nacional puxo o broche á mobilización "histórica".

NOS_58134

Suspendidos o traslado de doentes e profesionais ao novo complexo hospitalario por risco de infeccións. Retrásase a posta en marcha en diversos servizos.

Suspendido o traslado de doentes e de profesionais ao novo hospital de Vigo, o 'Álvaro Cunqueiro', segundo confirmaron fontes sindicais xa a primeira hora da mañá e confirmaron despois desde o Sergas. O presidente da Xunta de Persoal, Ángel Cameselle, sinalou a EP que souberon da paralización porque "mandos intermedios" estaban avisando ao persoal de que se suspendían os traslados. O xerente dol Complexo Hospitario Universitario de Vigo (Chuvi), Félix Rubial, confirmaba que o traslado de doentes ao 'Álvaro Cunqueiro' tiña que ser "reprogramado" por motivos de "seguridade". Recoñeceu que non está testada a seguridade microbiolóxica do aire de zonas cirúrxicas, medicina intensiva, maternofilialese da UCI, onde apareceron xérmenes. A hipótese é que hai filtracións no ar acondicionado.. Desde a CIG-Saúde afirman nun comunicado que "en días anteriores xa tiñamos denunciado que considerabamos precipitado realizar este traslado antes de facer unha avaliación de riscos, e por esta razón pediamos a paralización do traslado". Problemas Nunha reportaxe de Cristian López que se publica neste semanario nº160 do Sermos Galiza, xa se sinalaba o cumio de problemas e deficiencias que se estaba a dar. "As deficiencias estruturais do complexo evidenciáronse en poucas semanas. Pingueiras e inundacións sorprenderon o persoal e os doentes nos departamento de Admisión e Consultas Externas, así como nos aparcadoiros do Álvaro Cunqueiro, despois da rotura dunha tubaria. Nas mesmas datas, unha doente resultou ferida ao caerlle enriba parte dun falso teito cando estaba nunha sala de espera. Deficiencias que levaron a CIG-Saúde de Vigo a presentar dúas denuncias perante a Inspección de Traballo. O sindicato sinala cinco situacións de risco para persoal e usuarias no novo Hospital de Vigo. Dende falta de ventilación a problemas na protección e seguridade biolóxica, especialmente graves na zona do laboratorio. "A maioría das situacións de risco teñen que ver con problemas no deseño estrutural, no que non se tiveron en conta as opinións das e dos profesionais, e agora precisan de obras para a súa corrección".

NOS_13252

O Consello de Ministr@s podería dar luz verde ao anteproxecto de lei de reforma esta sexta feira (25 de xullo). A Plataforma galega en defensa do dereito ao aborto mantén a #AlertaFeminista.

O ministro de xustiza español, Alberto Ruíz Gallardón, afirmou esta segunda feira (21 de xullo) que o anteproxecto de lei para os dereitos do concibido e da muller grávida xa está listo para ser aprobado polo goberno. Se ben Gallardón non indicou cando será debatida a reforma no Consello de Ministr@s, afirmou que se producirá "antes de rematar o verán". O ministro mesmo frivolizou coa data afirmando que "o verán remata en setembro". Inquirido pol@s xornalistas acrecentou que, para el, o fin do estío é "o mesmo que para o servizo de meteoroloxía e non sei que día exactamente é mais coido lembrar que é setembro", dixo entre risos e bricandeiras. Gallardón frivolizou coa data afirmando que "o verán remata en setembro" de acordo co "servizo de meteoroloxía" Con esta actitude, que foi duramente criticada nas redes sociais polas organizacións feministas, Ruíz Gallardón encara o proceso lexislativo da reforma da lei do aborto deseñada polo seu goberno. Un anteproxecto de lei presentado hai 7 meses e que fará involuír o marco xurídico español para alén de 1985. De acordo co almanaque político ficarían dúas sextas feiras antes de rematar o curso, a do 25 de xullo e o Consello de Ministr@s do 1 de agosto, mais neste último prevese a presenza do presidente Mariano Rajoy. Desde esta perspectiva todo apuntaría a que a lei podería aprobarse o Día da Patria. Desde a Plataforma Galega polo dereito ao aborto lembran que continúa a #alertafeminista e as horas e lugares en que se convocan mobilizacións após aprobar o execuivo a reforma. Vigo: Farola de Urzáiz Corunha: Obelisco Pontevedra: Praza da Peregrina Compostela: Diante do Parlamento. Caso de for o 25 de xullo a convocatoria pasaría a ser na Porta Faxeira (entrada da Alameda) ás 14.30. Ourense: Subdelegación do Governo Ferrol: Praza do Concelho A Mariña: diante do Concello de Ribadeo Lugo: Praza Maior A nova lei As principais mudanzas que introduce o anproxecto de lei que Ruíz Gallardón di ter xa rematado penalizará o aborto agás nos supostos de violación e de graves prexuízos físicos ou psicolóxicos para a muller. Fica excluído do texto o suposto de malformación, no entanto, desde o Ministerio de Xustiza aseguran que procurarán unha outra fórmula que permitiría interromper o embarazo nestes casos. Así as cousa isto só será posíbel se o acreditaren dous profesionais sanitarios que deberán aprobar un mesmo informe --e non dous como prevía o goberno inicialmente. Desta maneira, a decisión das mulleres que desexen interromper a súa gravidez ficará submetida a un longo percorrido burocrático. Segundo afirmou o propio Alberto Ruíz Gallardón o goberno español quer, así, rematar co "caixón de xastre" que, ao seu entender, supuña na lei de 1985 o suposto de prexuízos psicolóxicos. No caso das mulleres menores de idade que decidan interromper o seu embarazo deberán contar coa autorización d@s proxenitor@s. De existir conflito será a xudicatura a que decida.

NOS_23500

Cinco anos despois do accidente ferroviario en que morreron 80 persoas e houbo 144 feridos, as vítimas de Angrois falaron esta terza feira no Congreso. A comisión de investigación serviu para que o presidente da plataforma, Jesús Domínguez, denunciase as "mentiras" políticas no caso. E a vocal Cristina Liras inquirise: "Saben vostedes o que é perder un fillo por unha neglixencia?".

"As présas e as presións" para a inauguración da liña de tren e as mentiras teñen responsábeis. E son responsábeis políticos. Así o argumentou Domínguez. "Ninguén colaborou nin ninguén demitiu", expuxo, "esa é a responsabilidade política. No canto de asumila, logo os tivemos de presidenta do Congreso, de ministro de Xustiza ou de eurodeputado". Referíase a Ana Pastor, ministra de Fomento o 24 de xullo de 2013 polo PP, a Rafael Catalá, daquela secretario de Estado, e a José Blanco, ex titular de Fomento polo PSOE. "Premiouse os responsábeis na xestión do accidente", engadiu. Para o presidente da plataforma das vítimas, o órgano do Parlamento español en que falou debe contribuír ao estabelecemento desas "responsabilidades políticas". Ademais, hai unha investigación en curso no xulgado de instrución número 3 de Santiago de Compostela. Jesús Domínguez arremeteu contra o que chamou "verdade oficial" sobre o accidente. Esa que, explicou, carga todas as culpas sobre o maquinista -un dos sete investigados na causa do xulgado compostelán. A plataforma de vítimas defende que o sinistro era "evitábel" e que aconteceu por "sucesión de erros debidos ás présas e ás presións". Ningunha entidade independente analizou os riscos da curva nin a desconexión dos sistema de seguridade. Tampouco se atenderon algunhas advertencias de profesionais. A vocal das vítimas, Cristina Liras, falou da súa propia experiencia. Perdeu un fillo en Angrois. "Saben vostedes o que é perder un fillo por unha neglixencia que se podía e que se debía ter evitado", dixo, "agardo que non tivesen ou teñan que pasar por esta experiencia, que é a peor pola que pode pasar unha nai ou un pai". O membro do PP na comisión do Congreso é o parlamentario galego -por Ourense- Celso Delgado. Como adoita facer o seu partido nestes casos, deu voltas e mais voltas para afirmar a obviedade de que o órgano "debe elaborar un ditame de consenso e serio". Por En Marea falou a deputada Alexandra Fernández, quen agradeceu á plataforma de vítimas o seu labor: "É unha vergoña que as vítimas teñades que facer o que non fixo a Administración Pública".

NOS_53875

Que 63% das persoas afectadas polo cambio de xornada sexan mulleres é só un exemplo dos "comportamentos machistas" que denuncia a sección sindical da CIG na aplicación do ERE en Abanca. Convocan unha concentración para esta quinta feira.

Coa concentración que terá lugar esta quinta feira 14 de agosto ás 11:00 na sede central de Abanca en Vigo (rúa García Barbón) a Sección Sindical da CIG en Abanca inicia unha campaña que ten como obxectivo a denuncia do comportamento machista da entidade na aplicación do ERE. A central sindical esixe a apertura dun proceso de negociación e a paralización da aplicación do expediente por ser "claramente discriminatorio para as traballadoras". Segundo comprobou a CIG, no último mes o proceso de traslados dos postos de traballo e despedimentos que se produciron na provincia de Pontevedra afectou de maneira especial ás mulleres, en porcentaxe e alcance maior que aos seus compañeiros varóns. O ERE pode afectar a un total de 110 persoas e a central sindical alerta da situación unha vez xa confirmaron a aplicación con criterios sexistas doutras medidas como, poñen por caso, o cambio de xornada da que son mulleres o 63% das persoas atinxidas coa conseguinte dificultade para a conciliación familiar e laboral.

NOS_17382

Catro concellos galegos onde o BNG podería gobernar quizais rematen con alcaldías do Partido Popular. Este sábado constitúense os consistorios e todo dependerá de se finalmente PSdeG e Bloque alcanzan acordos en Barreiros, Castrelo de Miño, Fene e Viana do Bolo.

Os plenos dos concellos da Galiza investirán as súas alcaldesas e alcaldes este sábado 15 de xuño. Previsibelmente e en consonancia cos resultados das urnas todo apunta a unha nova perda de poder do Partido Popular, que retrocedeu outra vez electoralmente nos pasados comicios municipais do 26 de maio, baixando das 149 maiorías absolutas que obtivera en 2015 ás 127, ademais de caer tamén no conxunto da Galiza do 35,73% dos votos ao 33,35%. Mais hai catro municipios galegos onde o PP, a pesar de non alcanzar maioría absoluta e de non contar con aliados de dereitas, poden rematar tendo un alcalde do partido de Feixoo se o PSdeG se abstén ou non vota en prol do BNG. As e os edís do PSdeG en Barreiros, Castrelo de Miño e Viana do Bolo manteñen a día de hoxe reticencias a investir o Bloque Nacionalista Galego na alcaldía dos seus concellos. En Fene aínda non decidiron se votar o candidato do BNG. Con todo, as reunións apresúranse antes do sábado para poder alcanzar acordos. En Viana do Bolo o PSdeG esixe a alcaldía e goberno en solitario durante dous anos En Viana do Bolo o BNG fíxose en 2015 coa alcaldía ao empatar co PP a 5 actas. O alcalde nacionalista Secundino Fernández integrou o único edil do PSdeG no goberno. Nas últimas eleccións o Bloque volveu empatar co PP a 4 edís, mentres o PSdeG medrou alcanzando 3 actas. O día 30 de maio Secundino Fernández xuntouse co PSdeG coa idea de acordar un reparto de goberno proporcional aos resultados das urnas, baseado en que a alcaldía recaese no Bloque, a tenencia de alcaldía no PSdeG e o programa de goberno fose consensuado. Porén, o PSdeG esixe para alcanzar un acordo que tanto a alcaldía como a xunta de goberno e o programa sexan en solitario para cada partido durante dous anos. No Bloque non queren partir en dous o tempo do mandato e continuaron a defender a idea dun goberno conxunto argumentando que a vontade da veciñanza nas urnas foi na dirección de goberno de coalición encabezado pola forza máis votada. De cara ao pleno de constitución do consistorio expresan a súa preocupación, xa que non recibiron novidades por parte do PSdeG e estes confirmáronlles que xa falaron co PP. A única edil do PSdeG en Barreiros esixe dedicación exclusiva do concello para apoiar BNG O concello de Barreiros, na Mariña, non tivo outro alcalde que non for da dereita española (UCD e PP) desde a implantación do réxime de 1978. Sería agora a primeira vez que unha alcaldía de signo distinto gobernase Barreiros. As urnas do 26 de maio quitaron a maioría absoluta ao Partido Popular (pasou de 6 edís a 5) e déronlla á suma do BNG (5) co PSdeG (1). Todo apuntaba a que Ana Ermida sería a primeira alcaldesa nacionalista de Barreiros, mais na reunión de negociación coa edil do PSdeG as conversas estancáronse e ficaron emprazadas a unha nova xuntanza para esta quinta feira. Ermida acudiu á xuntanza co programa do BNG para negociar, mais a concelleira do PSdeG María Carme Veiga, que acudiu con Mar Iglesias, secretaria de organización provincial do partido, expuxo o seu desexo de liderar a concellaría de Servizos Sociais e ter unha remuneración a modo de dedicación exclusiva. Até o de agora, a única a dedicación exclusiva existente no consistorio de Barreiros era a do alcalde popular. O PSdeG tamén esixe unha alcaldía rotativa en Castrelo de Miño Xurxo Martínez é alcalde do BNG en Castrelo de Miño desde o ano 2007 co apoio do PSdeG e desde o 2011 con maioría absoluta. Nestas eleccións municipais deu o relevo ao seu compañeiro de partido Esteban Suárez, e as urnas escolleron o número 3 para case todo: deuse un triplo empate, tres actas recibiron cada unha das tres formacións (BNG, PP, PSOE), resultando a nacionalista a máis votada por unha diferenza tamén de tres votos respecto do PP. O PSdeG quere, como en Viana do Bolo, unha alcaldía rotativa co BNG, mentres que o nacionalismo defende a idea de cogoberno por ser forza máis votada. As opcións máis probábeis para este sábado en Castrelo son un goberno bipartito BNG-PSdeG ou goberno en solitario do BNG (co voto afirmativo ou coa abstención do PSdeG). Outras combinacións que implicasen acordos do PP co PSdeG semellan, polo de agora, máis improbábeis pero non imposíbeis. Fene penalizou nas urnas o PP pola súa moción de censura, mais BNG e PSdeG aínda non teñen acordo Gumersindo Galego (PP) é o actual alcalde en funcións de Fene desde que o pasado 6 de abril de 2018 prosperase a moción de censura contra Juventino Trigo (BNG). A moción foi apoiada por Somos Fene (que estaba encadrada nas mareas) e coa abstención do PSdeG. As formacións que integraban o goberno local (BNG e Esquerda Unida) votaron en contra. A veciñanza de Fene castigou nas urnas do 26 de maio a moción de censura, baixando o PP unha acta (de 7 a 6) e desaparecendo do concello os membros de Somos Fene (nestas eleccións presentáronse baixo as siglas Compromiso por Galicia). Pola contra, o ex alcalde Juventino Trigo obtivo unha suba para o BNG de 2 actas, chegando ás 6 e ficando a só 100 votos de ser forza máis votada. O PSdeG tamén subiu unha acta, alcanzando as 4, e Esquerda Unida mantén 1. Así as cousas, o BNG tería de novo a alcaldía co apoio de Esquerda Unida pero é necesario contar co apoio do PSdeG desde fóra ou desde dentro do goberno. Esta quinta feira terán de novo unha xuntanza para acadar un acordo. Un interrogante en Catoira O PSdeG goberna Catoira de forma continuada desde hai tres décadas. Mais o pasado 26 de maio perdeu a maioría absoluta baixando de 7 a 5 actas. O PP medrou de 1 a 3 e o BNG mantivo as 3 que xa tiña. Os pactos decidirán agora quen gobernará en Catoira. No PP queren optar á alcaldía como sexa, incluso pactando co BNG, algo que o nacionalismo descarta por completo. A forza liderada por Ana Pontón anunciou que impedirá gobernos da dereita en toda Galiza O que si estuda o BNG local de Catoira é a viabilidade da presentar candidatura á alcaldía. De todas as maneiras, desde o Bloque Nacionalista Galego remarcan en que non houbo ningún contacto co PP, non se vai negociar co PP e non van facer ningunha acción que poida propiciar que haxa alcaldía do Partido Popular.

NOS_52972

Están nos seus domicilios en situación de illamento.

Os casos activos de coronavirus detectados en relación cun foco familiar no municipio de Viana do Bolo aumentan a 14 tras o positivo dun mozo de 16 anos de idade. Segundo informou a área Sanitaria de Ourense, o seguimento dos contactos do foco familiar importado de Covid detectado nunha mesma unidade familiar o pasado domingo 16 de agosto no municipio de Viana do Bolo sumou un novo caso positivo nun mozo de 16 anos despois de "completar o estudo, identificación e control de contactos dos afectados e a realización de probas PCR correspondentes". Por tanto, as mesmas fontes indicaron que este foco afecta 14 pacientes na actualidade, que se atopan nos seus domicilios en situación de illamento, con seguimento telefónico e a través da plataforma Telea, ademais de controlados e monitorizados por profesionais sanitarios do seu centro de saúde.

NOS_52028

O incendio que na tarde da cuarta feira se orixinou na parroquia de Barral (Castrelo de Miño) e que afectou tamén o municipio veciño de Cartelle queimou máis de 150 hectáreas e obrigou a mobilizar un amplo dispositivo no que non estaba a brigada municipal, ao non se constituír este ano por decisión do Concello.

En apenas 12 horas o incendio en Castrelo de Miño, na comarca do Ribeiro, queimou 150 hectáreas —unha cifra que xa supera as 200—. Un incendio que evolucionou "favorabelmente" ao longo de onte, mais pendentes do vento. Unha situación de relativa calma que contrastaba coa vivida horas antes. "A xente botaba chispas, estaba moi enfadada", indica un veciño de Castrelo de Miño, que sinalaba como causas dese anoxo "a falla de medios". Desde a Xunta informouse que nas tarefas de extinción traballaron até o momento, entre outros medios, 41 brigadas, 26 motobombas, seis avións, catro pas, 11 helicópteros e 21 técnicos. Porén, veciñanza de Castrelo sinala a Nós Diario que os medios de extinción tardaron en chegar debido, en boa parte, a que o Goberno local decidiu non solicitar as brigadas municipais, contratadas polo anterior Goberno do BNG. Alfredo Fernández, da formación nacionalista en Castrelo, sinalou onte a este medio que a semana pasada preguntaran no pleno pola non contratación das brigadas. "O alcalde [Avelino Pazos, do PP] alegou que os das brigadas doutros anos non traballaban e non había ninguén de Castrelo". A maioría dos concellos galegos non contan con brigadas municipais contra o lume por atrasos da Xunta Tardanza Veciños deste Concello denunciaron tamén que a motobomba da que dispón o municipio "chegou tarde porque estaba a ser reparada no taller, en plena tempada de alto risco de incendios". Engaden, aliás, que o fogo se "descontrolou" ao longo de boa parte da extensión do piñeiral da Serra e mor dos refachos de vento, que avivaron as chamas. "O hidroavión chegou tarde. Se tivese estado desde o principio, estando tan perto dun encoro, a extinción tería sido moito máis rápida e sinxela", afirman. "Púidose facer máis para controlalo no inicio. Se houbese, como os anos anteriores, a brigada municipal actuaríase nun primeiro momento", afirman estas mesmas fontes. Unha situación que afecta máis concellos A falla de brigadas municipais non é algo exclusivo de Castrelo de Miño, se ben aquí esa carencia deriva dunha decisión do actual Goberno do PP de non pedir este convenio, segundo denuncia a oposición. O inicio, hai dúas semanas, dos incendios do Courel colleron boa parte dos concellos afectados sen brigadas municipais de loita contra os fogos.Así, a totalidade dos municipios do distrito forestal VIII, onde se inclúen Folgoso do Courel, A Pobra do Brollón ou Quiroga, non contaba neses momentos con brigadas municipais contra incendios en funcionamento polos atrasos da Xunta da Galiza á hora de enviar a estes municipios os convenios correspondentes, tal e como informou Nós Diario. A situación repetíase nas localidades incorporadas ao distrito forestal XII, do que fan parte, entre outras, O Barco de Valdeorras e Carballeda de Valdeorras, e que tamén sufriron a vaga de incendios iniciada a mediados deste mes de xullo. 25 veciños e un bombeiro forestal con motobomba evitan que o lume arrase a parroquia de Folgoso Un problema análogo sucede cos convenios promovidos polo Goberno galego para financiar aos concellos o uso de motobombas, que provocou que en localidades como Folgoso, algúns dos vehículos existentes non puidesen ser utilizados para combater os lumes. "E agora que?", pregúntanse no Courel Esta quinta feira fixéronse dúas semanas do inicio dos grandes incendios en Valdeorras e O Courel, que arrasaron entre ambos os dous máis de 28.000 hectáreas, e que non se extinguiu totalmente até a tarde de onte. Adrián González, veciño de Eufemia, no Courel, afirmaba a este diario que "moito lume pasou ás raíces das árbores e hai que estar vixiantes". Adrián González, veciño de Santa Eufemia: "Os veciños salvaron todos os núcleos do Courel" González indica que a veciñanza "aínda está a dixerir todo o que pasou" e a estudar as liñas de axudas anunciadas pola Xunta para as afectadas polos incendios. Pregúntase tamén "que se vai facer agora con todo o monte queimado". A veciñanza destas zonas tamén pide que desde as diferentes Administracións se tiren leccións do sucedido: "Ao mellor o de plantar piñeiros no Courel non é tan boa idea como algúns pensan".

NOS_12763

Hai catro anos producíase unha especie de terremoto na política grega coa chegada ao goberno de Syriza (traducido por Coalición da Esquerda Radical) despois de derrotar ao partido conservador Nova Democracia, que xunto co socialdemócrata Pasok conformaban as dúas patas do bipartidismo, gobernante no país desde a caída da ditadura dos coroneis en 1974.

Grecia foi o primeiro Estado da Unión Europea intervido pola troika, en abril de 2010, con dous rescates consecutivos asinados por Pasok e Nova Democracia (ND) que fixeron caer sobre a poboación grandes sacrificios debido ás directrices emanadas do Banco Central Europeo, Fondo Monetario Internacional e Comisión Europea; sacrificios que nos cinco anos seguintes desmantelaron a economía do país, reducindo o PIB nun 25%, elevando os niveis de pobreza ao 23%, baixando os salarios e as pensións un 40%, provocando a emigración de medio millón de mozos e mozas e aumentando a débeda dun 110% do PIB antes do estoupido da crise a un 175% en 2014. Nos primeiros meses de 2015 esa confianza foi en aumento ao ver que Syriza se enfrontaba ás imposicións da troika Un pobo farto de sacrificios e permanentemente mobilizado nas rúas, con folgas e manifestacións multitudinarias, deixou de confiar nos sistémicos Pasok e ND, e nas eleccións de xaneiro de 2015 deu o seu apoio a un partido novo, conformado por un conglomerado de grupos de esquerda (eurocomunistas, trotskistas, maoístas, ecoloxistas...). Nos primeiros meses esa confianza foi en aumento ao ver que Syriza se enfrontaba ás imposicións dunha troika que buscaba impoñer un terceiro rescate e converter Grecia no exemplo do que acontece cando alguén tenta opoñerse ás súas decisións, e tamén nunha proba de que, goberne quen goberne, a política defínena os organismos financeiros internacionais, deixándolles aos parlamentos e aos gobernos a única función de referendar e aplicar o que se lles impón. Do "oxi" ao "non hai alternativa" O Goberno grego de Syriza convocou un referendo o 5 de xullo de 2015 co terceiro memorando de recortes posto enriba da mesa, e o pobo contestou cun "oxi" ("non", en grego) ao terceiro rescate, co apoio de case o 62% dos e das votantes. Ese rexeitamento fixo rememorar con orgullo outro "oxi" que forma parte da súa historia contemporánea, cando o 28 de outubro de 1940 Grecia dixo "oxi" ao ultimato do fascista Benito Mussolini, un "oxi" que significaba a negativa a aceptar unha invasión do fascismo e do nazismo naquel momento vitoriosos en Europa. Esa data é hoxe festa nacional conmemorativa do orgullo e da patria grega. Pero o segundo "oxi" durou poucos días. Ignorando os resultados dun referendo convocado de xeito voluntario por el mesmo, o primeiro ministro Tsipras decidiu no mes de agosto asumir un rescate con condicións aínda máis duras que as contidas nas sometidas a consulta. Dese xeito, o Goberno que se dicía alternativo á troika e a un bipartidismo que impuxera a mal chamada "austeridade" asinou un terceiro e máis daniño rescate, argumentando que de non facelo a situación de Grecia sería aínda peor. Os resultados das eleccións anticipadas do pasado 7 de xullo son consecuencia do proceso anterior: xuntáronse a decisión de absterse de sectores que se consideraron traizoados pola aceptación do terceiro rescate e non viron opcións políticas alternativas con posibilidade de acceder ao Goberno, con quen seguiron dándolle o voto a Syriza pero simplemente como opción menos mala e non como alternativa. A desmobilización e a incapacidade do KKE e do partido MeRA25 (liderado por Varoufakis) para recoller o voto do descontento favoreceron a unha dereita moi mobilizada que, cunha campaña centrada na baixada de impostos e na recuperación do nivel de vida da chamada clase media, conseguiu para a conservadora Nova Democracia a primeira maioría absoluta desde o inicio da crise. [Podes ler a información íntegra no número 355 do semanario en papel Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]

NOS_32074

As mulleres de Velaluz iniciaban ás 00.05 na Coruña, cando comezaba este martes 15, unha folga de fame "por un sistema de protección real de mulleres e nen@ vítimas de violencia de xénero".

Contra a indefensión das vítimas da violencia de xénero e d@s súas fill@s, dez mulleres da asociación Velaluz iniciaron esta noite unha forma de protesta que se tende a utilizar só en situacións extremas, a folga de fame. A vontade das mulleres é manter a folga ate que se asegure a protección de mulleres e crianzas que, ao seu ver, se atopan en situación insostíbel. A presidenta do colectivo, Gloria Vázquez fala do "maltrato" institucional xudicial ao que se ven sometidas estas mulleres, despois de ter sufrido a violencia machista. Os recortes estanse a cebar de maneira especial neste colectivo afondando aínda máis na súa desprotección e, neste sentido, o salario da liberdade non conta con orzamento desde o es de xuño e tampouco hai casas ao dispor de mulleres que se ven na obriga de abandonar a súa vivenda, segundo denunciou a asociación. As mulleres de Velaluzuz iniciaron a folga de fame nun local próximo á Audiencia Nacional. Alí recibiron, nesta mesma noite, o apoio dun grupo de mulleres do BNG, entre elas Goretti Sanmartín, da Executiva Nacional, a deputada Carme Adán, a Concelleira Mª Xosé Bravo e a reponsábel comarcal de Acción Feminista Vitoria Louro que fixo público un comunicado no que mostra a súa solidariedade coas mulleres en folga de fame. Velaluz instaron tamén aos outros grupos políticos para que se dirixan tamén ao local onde manteñen a protesta.

NOS_12191

Melania Cruz (Lugo, 1983) naceu un 25 de xullo e, quen sabe, talvez iso marcou un destino. Desde hai anos é unha figura ineludíbel do teatro e do audiovisual galegos. O seu traballo na escena valeulle o recoñecemento unánime de crítica e público e o seu paso ao audiovisual, onde protagonizou traballos tan emblemáticos como A Esmorga, Doghs, Trote, Arima, Ons ou a recente Malencolía, ampliou a súa popularidade. Agora prepara, coa compañía que fundou xunto con Tito Asorey, A Quinta do Cuadrante, un espectáculo sobre a actriz María Casares.

A súa vocación de actriz comezou moi cedo, e talvez por iso sempre destaca a importancia do teatro na escola. Eu comezo con Marga Portomeñe, no grupo de teatro do Instituto Virxe dos Ollos Grandes de Lugo, e alí, como alumna, asisto a unha curta de Jorge Coira que veñen presentar Luís Tosar e o propio Coira, que foran ambos alumnos de Mavisa Rodríguez López, unha profesora que creou aquel grupo de teatro e a quen se lle deben moitas vocacións. Aquela foi unha experiencia que me marcou moito. Despois, seguín no teatro universitario, no campus de Lugo, catro anos con Paloma Lugilde e un con Quico Cadaval. A Escola Superior de Arte Dramática de Galiza creouse hai moi poucos anos, e durante tempo foron as Aulas de Teatro Universitario as que nutriron a profesión. Creo que todas as xornadas de teatro universitario permitían que nos coñecésemos, que intercambiásemos ideas e, ademais, entrabamos en contacto co que estaban facendo compañías de todas as partes do mundo -de Alemaña, de Portugal, de Latinoamérica...- ás que acompañábamos durante toda a súa estancia aquí. Todo iso propiciaba un enriquecemento enorme a nivel individual e colectivo. Penso que as aulas de teatro universitario son o lugar máis próximo ao profesional, porque aí aprendes todo o que unha compañía ten que facer, desde escoller o texto até recoller o escenario e montar na furgoneta ao rematar unha función. Co paso dos anos, vostede acabou por converterse nunha figura clave tanto do teatro como do audiovisual. Adoita dicirse que a visibilidade vén do audiovisual pero que o prestixio o dá o teatro. Segue sendo iso así? Creo que o prestixio do teatro decaeu algo nos últimos anos. Antes, en calquera cidade europea o obxectivo último de calquera persoa que se dedicase á interpretación era facer teatro. Agora detecto un cambio de foco: mesmo as grandes produtoras teatrais buscan cabezas de cartel que sexan coñecidas polo público a través do audiovisual para levar a cabo os seus espectáculos. A min, en cambio, o audiovisual apareceume un pouco por casualidade, porque dúas directoras de casting viñeron verme ao teatro e fixéronme unhas probas. A partir de aí xurdiron as primeiras oportunidades, que foron ampliándose co paso dos anos. Entre os seus moitos papeis para o audiovisual, un dos máis simbólicos, polo seu significado e por estar feito para a televisión galega, foi o de encarnar a Rosalía de Castro no telefilme Contou Rosalía, que axudaba a difundir unha idea máis acorde cos estudos máis recentes sobre a escritora. Foi un traballo moi interesante porque proxecta cara ao gran público unha idea de Rosalía moi coñecida xa para os estudosos pero moi pouco estendida entre o imaxinario popular. Difundir esa nova Rosalía que están descubrindo as persoas especialistas, que desmonta moitos mitos e que descobre unha muller forte, loitadora, feminista e nacionalista, na medida en que se podía ser estas cousas no seu tempo, era o obxectivo último daquela produción. O audiovisual tamén deu un gran paso adiante tocando este tipo de temas e apostando por estéticas que antes eran ignoradas e que, non obstante, son as que máis prestixio lle están dando ás producións galegas. Nese sentido, a produción de Doghs foi un exemplo de como se sacan adiante as cousas neste país. Un equipo que cre na película e que pouco a pouco vai sumando apoios pequenos pero con moitas ganas de sacar adiante o traballo. Foi un filme que se rodou con moi pouco diñeiro pero que conseguiu a visibilidade necesaria para conseguir axudas á distribución, que foron a clave do seu éxito comercial. E iso permítelle á produtora, Gaita Films, continuar con esa liña creativa máis arriscada. "O teatro sempre está en crise [risas], pero si que é certo que as administracións non lle prestan o apoio necesario" Parece que o cine está dando pasos adiante e que o teatro segue unha evolución inversa, metido nun impasse no que non se sabe moi ben que vai ocorrer, malia o talento probado de moitas das persoas que actualmente son os seus protagonistas. O teatro sempre está en crise [risas], pero si que é certo que as administracións non lle prestan o apoio necesario. E logo, suceden cousas como as que están tendo lugar en Ourense, onde un alcalde que podería ser o protagonista dun esperpento retira todas as axudas aos proxectos culturais que lle outorgaban prestixio á cidade. En xeral, o sistema de axudas non consegue que o teatro poida desenvolverse plenamente. Por exemplo, a desconexión entre as axudas á produción e a distribución provoca que poidas producir un espectáculo con certo desafogo pero que despois non se vexa nos teatros. Precísase unha política que posibilite un teatro de base que anime ao público, xa desde a infancia, a querer ver teatro, e iso significa ter en conta a importancia do teatro escolar, do universitario, do amador... E mesmo levar o teatro ás escolas. Unha antiga proposta da LOGSE aconsellaba incluír a expresión dramática como materia, e que eu saiba, o único centro educativo que a implementou foi un colexio privado de Lugo, o Fingoi, onde din clases precisamente de expresión dramática en primaria. Pero claro, é un centro que xa decidiu hai moitos anos -pensemos que aí levou a cabo un gran traballo Carvalho Calero- apostar pola cultura na educación, por que o alumnado estivese en contacto coa creación cultural do país. E no audiovisual pasa un pouco o mesmo: ás veces dáselle unha enorme cantidade de diñeiro a producións audiovisuais nas que as directoras non son galegas, as protagonistas non son galegas, o equipo técnico está formado por unha maioría de persoas que non son do país... Habería que preguntarse por que se lle dá este diñeiro a producións que xa teñen axudas moi xenerosas das administracións estatais e, pola contra, non se axuda a produtoras galegas que teñen máis dificultades para financiar os seus proxectos. —Nese sentido de crear cultura de base, a compañía que leva con Tito Asorey, A Quinta do Cuadrante, en colaboración con Incendiaria, está a vivir unha experiencia moi exitosa con A lúa vai encuberta, que recibiu o premio Manuel María. Un premio que non ofrece demasiado diñeiro pero si asegura un mínimo de trinta funcións, o que permite unha certa seguridade á hora de producir o espectáculo. É que iso é o máis interesante que pode ofrecer un premio, primeiro, porque na actualidade non hai maneira de asegurar ese número de funcións para case ningún espectáculo, e segundo, porque a distribución non se limita a cidades e vilas grandes, senón que realmente vas a todo tipo de prazas e aseguras que a obra se vexa por todo o país. Poder ir a prazas pequenas como ás que estamos indo é case un privilexio a día de hoxe, permíteche medirte cuns públicos aos que habitualmente non podes chegar. Os programadores teñen o costume de crer que 'o seu público', como eles lle chaman, non vai aceptar determinadas estéticas ou determinadas temáticas, mais se non abres o abano non permites que ese público coñeza cousas que se están facendo na actualidade e que, polo tanto, poida xulgalas por si mesmo. E malia que este non é un espectáculo que a priori encaixe no que se podería etiquetar como comercial, estamos absolutamente abraiadas coa excelente recepción que estamos tendo en todos os escenarios aos que fomos. En todos os sitios a resposta é excelente. E todo iso demostra que habería que reformular os criterios cos que se programa teatro en moitos lugares. Tamén demostra que temas que non era habitual tocar na escena comezan a abrirse paso entre as preferencias das compañías e que o público responde ben a eses desafíos que lanzan desde as táboas. Nos últimos meses puidemos ver propostas como as de Chévere -N.E.V.E.R.M.O.R.E.-, PT Excéntricas -O porco de pé-, Sarabela -Semente de Nós-, Talía -Morte accidental dun anarquista- ou a propia A lúa vai encuberta, que se enfrontan coa actualidade sen medo a adoptar unha posición política ante a realidade presente. Debe ser ese o camiño que escolla a escena no futuro? En A lúa vai encuberta hai unha escena escrita por Vanesa Sotelo que se titula 'Declaración de ignorancia' e que fala precisamente de como fomos educadas nos silencios. Hai unha parte da historia que se nos furtou, non só desde o ámbito educativo, senón desde todas as institucións socias, comezando polas familias. Os anos de ditadura fixeron o seu traballo e o fracaso das forzas rupturistas e nacionalistas -do que fala Manuel María na súa obra- dá unha idea de todo o que perdemos, de en que quedou un soño que podería ser enorme. Probabelmente todo isto ten que ver coa falta dunha burguesía galega que defendese a identidade, a lingua e a personalidade do noso país. Mais en todo caso, darlle á volta a todo iso leva o seu tempo e talvez chegou o momento de rebelarse contra eses silencios, de volver escribir unha historia que se nos contou con demasiados baleiros que o teatro -igual que outras disciplinas- ten que contribuír a encher. A cultura do ladrillo levou a que haxa espazos onde se exhibe teatro, ou cinema, pero que non están pensados para iso. Esa recuperación da autoestima debería pasar tamén pola dignificación da creación. A xira que leva a cabo lévaa a salas que distan moito de reunir as condicións mínimas que se lles podería exixir aos lugares nos que o público se encontra coas obras. A cultura do ladrillo levou a que haxa espazos onde se exhibe teatro, ou cinema, pero que non están pensados para iso. Non sei exactamente para que están pensados, pero non teñen a suficiente dotación técnica, nin teñen persoal preparado para atender as necesidades dos espectáculos. As salas, segundo as bases que rexen a Rede Galega de Teatros e Auditorios, deben ter esas condicións mínimas, pero en moitísimos casos carecen do máis esencial. Nalgúns sitios mesmo temos que alugar o equipamento técnico do que carece o teatro: calquera compañía que ame o seu traballo quere que o seu espectáculo se vexa igual nunha cidade de trescentos mil habitante que nunha vila de dez mil, e iso obríganos a un traballo e uns gastos extras que debe asumir a compañía. Por parte do público, porén, estou convencida de que hai futuro: practicamente en todos os escenarios nos que fixemos a función houbo unha magnífica recepción. Podías sentir o entusiasmo do público. No cinema, existe tamén unha serie de salas máis ou menos novas que están comezando a apostar polo cine galego e que se ven recompensadas cun público que está ávido de ver o que se fai aquí. As plataformas non poden substituír as salas nin os festivais, que é onde a xente se coñece e onde poden nacer proxectos novos, contactos entre as persoas creadoras e o público. Daquela, o futuro pasa por confiar no público? Pasa por ter claro é que a cultura é algo no que hai que investir para construír unha cidadanía máis crítica e consciente. O público está ávido de ver cousas, de ver cine e teatro galego, pero hai que ir a por el, facilitarlle a asistencia e o coñecemento dos creadores contemporáneos Nese sentido, existe a sensación de que as propostas que proceden das administracións nunca funcionan tan ben como as que xorden da base. Durante moitos anos perdemos público e ese público hai que recuperalo, e para iso é preciso baixar a area, ir a centros culturais, falar con asociacións, petar na porta dos centros educativos... Se cadra iso é o que fan as propostas de base e por esa razón son quen de comunicar máis facilmente co público, entrar en contacto coas súas inquietudes. O público está ávido de ver cousas, de ver cine e teatro galego, pero hai que ir a por el, facilitarlle a asistencia e o coñecemento dos creadores contemporáneos. E xerar lugares de encontro: os coloquios que se fan despois dunha proxección ou dun espectáculo teatral son moi iluminadores sobre o que as persoas espectadoras esperan de nós. E o mesmo se pode dicir das función escolares: se as preparas ben e creas unidades didácticas que lles dean pistas previas sobre os temas que se tratan nunha obra, a resposta é magnífica. E os festivais tamén teñen un papel fundamental: poder ver o que se está facendo noutras xeografías é básico para atopar novos códigos sobre como falar da nosa realidade nun contexto global. Falamos do apoio das administración, pero tamén semella que falta apoio á creación galega por parte dos medios de comunicación. A información sobre a cultura galega -e, sobre todo, teatral- practicamente desapareceu da prensa diaria da Galiza. Nese sentido, a aparición de Sermos Galiza e, logo, de Nós Diario supuxo un enorme respiro: non hai mais que ver a difusión que fan de calquera proxecto cultural -teatro, cine, música...- e comparalo co resto da prensa: non ten nada que ver. E xa non falemos dos medios institucionais: hai pouco unha publicación revelaba que é a primeira vez desde 1985 que a TVG non está emitindo producións propias de ficción. A sensación é que se está levando a cabo un desmantelamento do sector, que non se apoia as produtoras do país -agás unhas oucas escollidas- desde un organismo que tería a obriga de defender e fomentar a creación galega e en galego. Para iso naceu a Televisión de Galiza. E se iso fose pouco, vemos como se castiga a determinados profesionais por dicir o que pensan ou por levar unha camiseta. Daquela, como ve o futuro inmediato do cine e do teatro galegos? Creo que non pode depender de nós, das creadoras, o futuro da cultura. Nós seguimos facendo, moitas veces sen apoio de ningún tipo e poñendo os nosos propios cartos, mais as institucións teñen a obriga de canalizar toda esa potencia creativa. Manuel María: teatro contra o esquecemento

NOS_29095

Unha enquisa da Generalitat afirma que o castelán creceu catro puntos máis que a lingua propia nos últimos cinco anos. Porén, desde a dereita española levan anos falando dunha suposta "marxinación" do español coa que mesmo xustifican leis como a do ministro Wert.

O 50 por cento d@s habitantes de Cataluña teñen o castelán como primeira lingua, namentres o 36 por cento usan prioritariamente o catalán. Ese é o principal dato que reflicte a enquisa lingüística que vén de publicar a Generalitat, que respecto ao anterior de 2008 -este refírese a 2013- indica que o español gañou cinco puntos namentres o catalán só un. E a comparación co mesmo traballo de 2003, hai unha década, ofrece o dato de que a lingua propia do país perdeu un dez por cento de falantes ao tempo que o castelán gañana un tres por cento. Nos últimos dez anos o catalán perdeu un dez por cento de falantes, aínda que case o 95 por cento da poboación sabe falalo Estes datos contradín a campaña que desde o españolismo -especialmente desde os seus altofalantes mediáticos- levan anos realizando sobre unha suposta "imposición do catalán e marxinación do castelán" e que serviu de xustificación, por exemplo, á Lei Wert, que prohibe a inmersión linguïstica en catalán que está a permitir que, a pesar de perder falantes, cada vez sexan máis as persoas que coñecen a lingua e saben desenvolverse nela, case un 95 por cento da poboación, condición que é practicamente unánime entre @s máis nov@s. Milleiros de persoas manifestáronse en Barcelona a semana pasada en contra da redución da presenza do catalán na escola que pretende o PP.

NOS_968

"A proganda da Consellería non pode negar a realidade, e a primeiros de agosto aínda se estaban a licitar os traballos de rozas en concellos de alto risco", denuncian.

O portavoz de Medio Rural do Bloque Nacionalista Galego (NG), Xosé Luís Rivas, afirma que as medidas adoptadas pola Consellería para a xestión das faixas de protección son "complexas e lentas na execución", ademais de sobrecargar os concellos pequenos"con tarefas para as que non contan con medios nin persoal suficiente". O parlamentario do BNG reclama establecer os prazos e medidas necesarias para que a xestión do combustible nas faixas de protección sexa ultimada antes do período de risco de incendios. Por outra parte, insta a Medio Rural a abordar a seguridade dos núcleos de poboación con iniciativas que combatan o abandono, a plantación ilegal e a acumulación de biomasa que poña en perigo a seguridade das persoas e facendas en caso de lume, así como estudar a posibilidade de que "sexan os concellos quen xestionen directamente as faixas aportando a Consellería os medios necesarios". Rivas explica que as faixas de protección son fincas situadas nas inmediacións dun núcleo de poboación destinadas a labores agrogandeiros e que constitúen un perímetro de seguranza contra o lume, "pero o acelerado proceso de desagrarización, o abandono e a forestación provocaron que moitos núcleos de poboación se vexan ameazados polo estado desas fincas sen xestionar e ateigadas de combustible". O 17 de agosto de 2018, o DOG publica o Convenio de colaboración entre a Consellería de M. Rural, Fegamp e Seaga para o estabelecemento dun sistema público de xestión da biomasa nas faixas secundarias, convenio que comeza a aplicarse no ano 2019 pero a realidade, recalca Rivas, confirma que "as medidas son insuficientes". Para o deputado, a situación vira a "esperpento" cando a primeiros de agosto a xestión das faixas secundarias non chega a 20% coma agardando outro episodio de lumes que provoque outra alarma social", advirte. "A proganda da Consellería non pode negar a realidade, e a primeiros de agosto aínda se estaban a licitar os traballos de rozas en concellos de alto risco, como A Gudiña, e en case toda a provincia de Ourense". "O propio conselleiro -engade o nacionalista- recoñece que a estas alturas do verán hai 65.000 propietarios sen notificar. Desde o BNG, engadimos que hai concellos con propietarios adheridos ao convenio que xa fixeron dous pagos e teñen o traballo sen facer por parte de Seaga". "Hai faixas de protección con pirófitas coma a acacia negra sen retirar", recalca. "A prevención e protección das vidas dos cidadáns dos núcleos do medio rural non se fai con propaganda, hai que poñer en marcha medidas efectivas que devolvan a protección aos núcleos rurais e recuperar a actividade agrogandeira perdida por políticas suicidas que sumiron gran parte do noso territorio na infrautilización e no abandono", conclúe.

NOS_40702

O sindicato nacionalista afirma que "están a se converter en centros de alto risco para a saúde do persoal que fai o seu traballo en condicións penosas e nocivas".

As residencias de maiores e centros de menores da provincia da Coruña están a se tornar en centros de alto risco para a saúde do persoal que fai o seu traballo en condicións penosas e nocivas. Esta é a denuncia que fai a CIG, que critica que a Consellaría de Política Social "continúa a non recoñecer a compensación por descanso en domingos e festivos e van máis lonxe na súa temeridade e non cobren as baixas de persoal, co que se está a traballar nestes centros por debaixo dos minimos establecidos e cunha acumulación de baixas moi por riba da media de outros centros de traballo". Con Fabiola García á fronte da consellaría de Política Social, denuncian, reincídese na falta de cobertura de baixas nos centros de atención directa, de tanta importancia como as residencias de maiores e centros de menores. Nunha situación de desleixo e abandono que se produce, alega a central nacionalista, a custa de que o persoal que queda nas quendas e gardas teña que asumir o traballo do persoal de baixa que non se cobre. O sindicato insta a nova conselleira Fabiola Garcia a tomar medidas "para dotar os centros de atención directa dos cadros de persoal necesarios". A CIG demanda tamén que se reconvertan os contratos de fin de semana, "precarios e insuficientes", en relacións laborais de xornada completa.

PRAZA_8295

O Bloque diríxese formalmente ao comisario da Competencia para coñecer se a construción do dique en Navantia colisiona coa normativa comunitaria

"Suplir e contrarrestar a deixadez e irresponsabilidade política da Xunta". É a intención que, segundo o BNG, ten a "consulta formal" que a eurodeputada da formación, Ana Miranda, vén de realizar ante a Comisión Europea sobre a construción do dique flotante en Navantia Ferrol. Despois de que as autoridades europeas admitisen que nin o Goberno de España ni o de Galicia preguntaran formalmente sobre se esta infraestrutura colisionaría coas normas comunitarias, Miranda disponse fai "o que o Goberno galego tiña que ter feito hai meses" ante o comisario da Competencia, Joaquín Almunia. Trátase, explican os nacionalistas de saber se "existe algún impedimento da UE para a execución desta infraestruturas", toda vez que a Consellería de Presidencia "admite seu rubor que non se fixo ningún contacto formal coa Comisión na defensa da construción do dique flotante". "Malia a esta irresponsabilidade política -censuran- deu por boa a versión de que existía un veto da UE", di Miranda. Neste contexto, o Bloque pregunta dende a Eurocámara "dúas cuestións claves" a Almunia: que "determine se existe alguń impedimento na normativa comunitaria" para que se "realice a construción dun dique destinado á reparación de barcos en Ferrol" e se esta operación, xa sexa "promovida polos Gobernos español ou galego" ou por unha "empresa pública", pode ser considerada "unha axuda de Estado contraria á normativa". "O Goberno galego compórtase como mero espectador nun tema clave para Ferrol", di o Bloque "O Goberno galego comportouse como un mero espectador nun tema clave para Ferrol: unha infraestrutura que permita a creación de emprego nunha comarca en crise, que ten como sinal de identidade a actividade económica vinculada ao sector naval", di Miranda, en cuxa opinión resulta "esencial" que o Executivo da Unión "coñeza de primeira man a relevancia do proxecto para Ferrol". Por este motivo, o Bloque solicita tamén "unha reunión urxente co comisario Almunia" na que tamén participe "unha representación dos traballadores de Navantia-Ferrol" para que "teñan a oportunidade de transmitirlle a importanica do dique flotante en termos económicos e de creación de emprego". A consulta, lembra Miranda, prodúcese nun contexto "no que se mantén o veto á construción naval civil" ata 2015. Neste sentido, dende o BNG considérase que non hai máis que probas do "abandono e hipicrisía dos distintos gobernos centrais con Ferrol". A xuízo da responsable dos nacionalistas na comarca, Mercedes Tobío, "non defenderon o levantamento deste veto nin sequera amparándose no documento de resposta dada pola Comisión Europea en 2005, en cuxo artigo 17 se prevía a posibilidade de negociar o veto en caso de novo feitos relevantes ou excepcionais".

PRAZA_14633

O economista David Peón expón as cinco condicións que deben cumprirse para poder superar a crise económica española.

As xornadas de debate "Desapalancamiento y crecimiento en España" organizadas por Bolsas y Mercados Españoles e con intervención na súa clausura da Secretaria de Estado de Presupuestos constituíu unha excelente oportunidade para poñer en práctica a pedagoxía que moitos botan en falta no Goberno español. O recurso á débeda é asumible se é sostible A literatura económica ofrece varias evidencias sobre o debate crecemento versus consolidación fiscal, non todas elas de consenso. Primeiro, ratios de débeda sobre PIB superiores ao 90-100% dañan o crecemento económico. Con todo, o recurso á débeda é asumible se é sostible; isto é, se o crecemento nominal (real) da economía supera ao custo nominal (real) da débeda e, de non ser así, se os orzamentos do Estado garanten a consecución de superávits fiscais primarios (déficit público menos os xuros da débeda) tanto maiores canto maior sexa a débeda acumulada e o diferencial entre o custo da débeda e o crecemento da economía. Segundo, o disenso aparece no que respecta ao recurso á débeda como instrumento de política fiscal. En termos xerais, as políticas fiscais expansivas son neutrais (multiplicador en torno a 1) en 'situacións normais', pero a escola keynesiana reivindica os seus efectos positivos en recesión económica e, en particular, en contextos como o actual onde as políticas monetarias están esgotadas (límite cero dos tipos de xuro). Por último, se ben keynesianos e neoclásicos disinten sobre cando procede principiar a consolidación fiscal, unha vez iniciada o consenso establece que reducir gasto público (gasto corrente, non investimento público) é máis efectivo que subir impostos. Implementar unha consolidación fiscal que resolva o problema de financiamento do sector público, ao tempo que as medidas de política económica que se tomen axuden –e non o contrario- a superar a crise económica, require resolver de xeito simultáneo alomenos 5 problemas principais da economía española: 1. Desapancamento do sector privado. Todos os axentes do sector privado (economías domésticas, empresas e sector financeiro) asumiron nos anos de vino y rosas niveis de endebedamento moi elevados que agora toca moderar. As políticas económicas deben dar tempo a que o proceso de desapancamento se materialice. 2. Crecemento. Sen crecemento non se resolve o máis grave problema social, o desemprego, ao tempo que o crecemento axuda a aliviar o problema de endebedamento do sector privado e garante a sostenibilidade da débeda pública. Conseguilo require implementar reformas que incrementen a productividade dos sectores privado e público, mentras que as desexables políticas fiscais expansivas, esgotadas para España dado o nivel de débeda pública alcanzado e o custe nos mercados, só poden chegar de fóra. 3. Sostibilidade da débeda pública. Isto require, como sinalamos arriba, conseguir crecemento e xerar inflación ao tempo que reducir o custo da débeda. Conseguir esto último require políticas de consolidación fiscal có obxectivo de conseguir alcanzar o superávit fiscal primario. Neste senso, a intervención nos mercados de débeda polas autoridades europeas axudaría por partida doble (rebaixa o custo da débeda e facilita a consecución do obxectivo de déficit). 4. Rachar o 'círculo vicioso' de endebedamento bancario e soberano. Por unha banda, a sostenibilidade da débeda pública vese afectada polo endebedamento privado, e particularmente bancario, cando as arcas públicas acaban por ser as garantes últimas desas débedas. Por outra, a crise de débeda soberana provoca graves efectos sobre o sistema financeiro vía rebaixas de rating, perda de valor das carteiras de débeda pública nos seus balances, etc. 5. Equilibrar o déficit por conta corrente. Os fortes déficits comerciais na periferia e fortes superávits no centro son síntoma evidente dos graves desequilibrios cós que naceu a zona euro. O triste deste asunto é que non se resolverá de non entender as autoridades europeas e españolas un concepto que se ensina en primeiro de economía: superávits e déficits comerciais son un xogo de suma cero. Completar o puzzle que resolva simultáneamente todos os problemas que acabamos de apuntar conta con tres inconvintes a maiores Completar o puzzle que resolva simultáneamente todos os problemas que acabamos de apuntar conta con 3 inconvintes a maiores. Primeiro, austeridade (consolidación fiscal) e crecemento (políticas fiscais expansivas) son ambos desexables e necesarios; porén non son implementables simultáneamente (por definición) pola mesma autoridade pública, e teñen ambas os seus inconvintes. Por unha banda, a austeridade provoca máis recesión (a evidencia empírica na periferia europea e o recente 'mea culpa' do FMI son argumentos que aqueles que afirmaban o contrario teñen agora máis difícil rebater); por outra, non hai marxe xa para que o Estado español implemente políticas fiscais expansivas, pois o desequilibrio fiscal adicional e acumulación de débeda que provocarían son, aos niveis (90% débeda/PIB en 2012) e custo ('prima de risco') actuais, inasumibles. A consolidación fiscal require ben reducir gasto público, ben incrementar os ingresos Segundo, a consolidación fiscal require ben reducir gasto público, ben incrementar os ingresos (recadación fiscal). A literatura económica, como indicamos, mostra que o mellor é reducir gasto corrente, logo subir impostos (pero evitar facelo en situación de recesión) e por último recortar investimento público, a máis dañina de todas as opcións. Excuso decir que tanto este goberno como o anterior a opción pola que se decantaron primeiro foi a peor, a de reducir investimento, probablemente porque é a que ten menor custe político. Con todo, no caso español hai un problema adicional para seguir as recomendacións da literatura económica: o gasto público en España é 6 puntos de PIB inferior á media da zona euro. O déficit público non ten a súa orixe no lado dos gastos, senón no contrario: os ingresos do Estado español supoñen o 35% do PIB, fronte ao 45% de Alemaña ou da media da Eurozona. A inflación que os países do sur de Europa precisan para facer a débeda pública máis sostible choca co miope enfoque institucional europeo Por último, a política monetaria está delegada ao BCE por mor da soberanía compartida cos socios europeos. A inflación que os países do sur de Europa precisan para facer a débeda pública máis sostible choca co miope enfoque institucional europeo, onde o único obxectivo das autoridades monetarias é manter a inflación en mínimos, en lugar de combinar un duplo obxectivo inflación – crecemento como fan nos Estados Unidos, entre outros. Por todo o aqui exposto, completar a 'cuadratura do círculo' só se antolla posible coa actuación conxunta das autoridades españolas e europeas. O Goberno español debería concentrar os seus esforzos en implementar unha consolidación fiscal que permita obter superávits primarios. A estratexia a seguir debe rebaixar gasto público na medida do posible –que a estas alturas é xa ben pouco- ao tempo que resolva o problema principal de recadación fiscal... pero implementando só subidas que afecten o mínimo posible ao consumo, ou ben implementalas preferentemente cando a economía mostre signos de crecemento. Conseguilo só parece posible mediante consolidacións lentas e graduais. Tendo en conta ademáis que a estas alturas a principal partida de gasto -pensións aparte- é o custo da débeda, semella imprescindible a axuda externa. Isto é, solicitar o 'rescate blando' que ofreza o que en calquer outra área monetaria (USA, UK, Xapón...) se aplica por defecto: a intervención nos mercados de débeda para rebaixar o seu custo. Haberá que ver, con todo, as condicións que desde Europa se impoñan. Non debe ser ese, nin moito menos, o único papel de Europa. Que o control da inflación e as políticas fiscais expansivas non lle sexan posibles ao Goberno español non quere decir que deixaran de ser necesarias. Aos procesos de unión bancaria e fiscal (supostamente) en camiño deben engadirse un obxectivo de inflación máis elevado –en particular nas economías do centro, que deberían aprazar os seus procesos de consolidación fiscal- e estímulos fiscais mediante o orzamento europeo que axuden ao crecemento da 'periferia'. Que a competitividade española mellore por incrementos de productividade e por que sexan os países do centro os que acepten máis inflación e tiren da demanda será o que permita resolver boa parte dos desequilibrios no seo da UE. O que non é en absoluto asumible é a opción pola que, en cambio, nas devanditas xornadas de debate tanto o Banco de España (en boca do director do seu servizo de estudos) como o Goberno (a través da Secretaria de Estado) afirmaron apostar: a devaluación interna. Rebaixar salarios e provocar deflación no actual contexto é mortal de necesidade: primeiro, porque agravará o problema de endebedamento das economías domésticas (a mesma débeda costa máis pagala se gaño menos); e segundo, porque como arriba apuntamos, a sostenibilidade da débeda pública require de máis crecemento e máis inflación. A deflación obligará a conseguir maiores superávits primarios, isto é, a implementar consolidacións fiscais aínda máis agresivas para reducir a débeda acumulada, provocando máis recesión, máis caída do PIB, máis paro... Por aí non imos ben, en absoluto.

NOS_50518

O economista Xabier Pérez Davila (Bueu, 1957) vén de tirar ao prelo un novo ensaio titulado Socialismo en Europa en 2020. Após A batalla das pensións e Alén da casta, aproveitamos a publicación deste traballo para reflexionar sobre a conxuntura económica e a resposta á crise provocada polo coronavirus.

—Por que e para que socialismo en Europa en 2020? Existen sectores onde o capital está moi concentrado e nos que xa rexe a planificación: finanzas, automoción, produción de enerxía ou distribución de alimentos, o que facilitaría a súa socialización. O nivel de formación científico-técnica das clases traballadoras é moi alto. Europa atesoura unha longa tradición democrática: é posíbel un socialismo democrático e economicamente eficiente. Para que? Para reconducir unha forzas produtivas convertidas en forzas destrutivas dos equilibrios naturais imprescindíbeis para o ser humano. Para substituír o obxectivo do crecemento indefinido polo da satisfacción das necesidades básicas de todas e todos. Para reducir o tempo de traballo e limitar até onde for posíbel o alleamento no traballo. Para avanzar cara a unha sociedade moito máis igualitaria e sen explotación. Para conseguir a igualdade económica real das mulleres incorporando o traballo invisíbel doméstico, reprodutivo e de coidados no deseño da economía. —Publica este libro coincidindo cunha fonda crise provocada polo coronavirus que os Estados están resolvendo cun masivo rescate ao sector privado e coa conseguinte socialización das perdas, esta resposta de que é significativa e cal sería a alternativa desde unha perspectiva socialista? A resposta indica que o capital goberna a economía, que non existe democracia, dereito a decidir, nese eido. É prioritario preservar a capacidade produtiva e protexer traballadoras e empresas inxectando efectivo. A poboación empobrecida necesita un ingreso sen condicións. O BCE debe monetizar os déficits sen emisión de débeda. Urxe fortalecer sanidade, educación e dependencia e denunciar a ladaíña da colaboración público-privada. Socializar enerxía e finanzas dotaría os poderes públicos de capacidade de intervención na economía. Necesitamos empresas farmacéuticas de propiedade social. Cómpre reorganizar a superficie agraria e forestal hoxe a ermo. A UE debería crear un sistema propio das tecnoloxías da información, a comunicación e os datos de propiedade social para liberarse do imperialismo dixital de Silicon Valley. —Até que punto as tendencias á desigualdade, á precarización, á perda de peso dos salarios no PIB que analiza no seu traballo non se están acelerando como consecuencia da pandemia? As políticas aplicadas en resposta á crise de 2008 acentuaron as tendencias iniciadas nos anos 80. Nesta crise apúntase a unha certa corrección: eliminación temporal dos límites do déficit público, incremento do SMI, mantemento do poder adquisitivo das pensións e uso dos ERTE para limitar os despedimentos. Non obstante, as grandes decisións afondan no modelo neoliberal. O gran trofeo que obtivo o capital na anterior crise foi a privatización das caixas. Agora vaise privatizar Bankia. Entre os grandes gañadores están os xigantes tecnolóxicos que captan rendas da economía produtiva e destrúen o dereito laboral. Só unha gran mobilización social, que non se enxerga, podería impor outra lóxica. Chile demostrouno. —Achégase no seu libro a determinados modelos de socialismo que se desenvolveron no mundo ao longo do século XX, entre eles o chinés. Hoxe a República Popular China aparece como unha experiencia de éxito, que destacaría dela? Non destacaría da China a falta de liberdades democráticas nin a persistencia da pena de morte. A democracia é un valor universal que debe ser recoñecido a todos os pobos e persoas. O proceso chinés si é un éxito en dúas dimensións decisivas: a recuperación da soberanía fronte aos imperialismos occidental e xaponés e o desenvolvemento da capacidade de planificación estratéxica da economía. Cara a 1960 o PIB chinés por persoa era un terzo inferior ao da India; na actualidade multiplícao por catro. A política económica do PCCh é a primeira forza mundial na loita contra a pobreza. China pasou de ensamblar iPhones captando unha parte ínfima do valor a ser líder nas tecnoloxías 5G. O capitalismo de Estado chinés é tan insostíbel desde o punto de vista ecolóxico como o estadounidense ou o noruegués. Ese é o gran desafío que temos como especie. —Marx ou Piketty? Piketty situou a cuestión da desigualdade no centro do debate económico. En O capital no século XXI declarábase vacinado contra o anticapitalismo. No recente Capital e ideoloxía dá un paso adiante propondo un socialismo participativo. Esta evolución é un síntoma da perda de lexitimidade que erosiona o capitalismo. Debemos ler Piketty. Porén, padece, na miña opinión, dunha debilidade teórica, a renuncia a unha teoría do valor. A teoría do valor-traballo e da explotación que desenvolve Marx en O Capital resulta máis contemporánea. No libro aplícoa a Inditex e Apple. Os 1.400 millóns de euros que percibiu como dividendos Amancio Ortega en 2019 e os 73 mil millóns de euros de beneficios de Apple en 2018 son traballo non retribuído a centos de milleiros de traballadoras e traballadores das cadeas globais de produción de valor.

NOS_6541

Ainhoa Lameiro, Luís Fernández e Manuel Ochoa competirán no Mundial de Augsburgo, en Austria.

O Campionato Mundial de Slalom Olímpico comeza hoxe no Eiskanal de Augsburgo (Austria), concretamente ao seu paso polo río Lech, e a proba -que se estenderá até o próximo domingo, 31 de xullo- contará coa presenza de tres competidores e competidoras galegas, que se codearán coas mellores do planeta nesta dura disciplina. Trátase de Ainhoa Lameiro, Luís Fernández e Manuel Ochoa. A primeira participará na modalidade C-1, a mesma que Luís Fernández, onde serán da partida tanto de modo individual como colectivamente, integrados na disciplina do combinado estatal. Manuel Ochoa, pola súa parte, disputará as probas de K-1 por equipos e individual, aínda que a súa participación mundialista estará complementada coa nova modalidade olímpica de caiac estremo. Campionato de Europa de Maratón de Silkeborg A de Austria non é a única cita internacional con presenza galega, pois a partir de mañá, 28 de xullo, está previsto o inicio do Campionato de Europa de Maratón 2022 na localidade danesa de Silkeborg, un certame que, como o Mundial de Slalom Olímpico, durará até o domingo 31 de xullo. A representación da Galiza será sensibelmente superior en Dinamarca, pois até alí se desprazarán 16 deportistas que en moitos casos teñen como obxectivo obter unha medalla. A primeira podería chegar mañá mesmo nas carreiras individuais da categoría xuvenil, da man dos padexeiros do Club As Torres Kevin Longo e Pedro Torrado. Ademais, nas regatas da modalidade short race participarán as parellas formadas por Tono Campos e Diego Romero no C-1 e por Iván Alonso e Tania Álvarez no K-1. Xa na sexta feira será a quenda para Diego Piñeiro (EP Cidade de Pontevedra), quen tomará a saída ás 8.55 horas na carreira de C-1 Sub-23, mentres que Joaquín Iglesias (Piragüismo Verducido) fará o propio no K-1 ás 16:15. Con respecto aos eventos programados para o sábado, estes traerán consigo a presenza de Iván Alonso (Piragüismo Olívico) en K-1, Noa Conde (EP Cidade de Pontevedra) en C-1, Tania Álvarez (Breogán) en K-1 e Tono Campos (Breogán) e Manuel Garrido (Caiac Tudense), collendo a remuda o domingo as embarcacións dobres.

NOS_19222

En poucas ocasións un libro nace con tan boa fortuna como acontece con As voces baixas (Xerais). A "obriga" de Manuel Rivas de levar á literatura a súa historia familiar está a ser recibida con entusiasmo por parte da crítica e tamén pola maré de lectoras e lectores que se deixan levar polas personaxes do libro. A súa capacidade de literaturizar a realidade xunto coa reivindicación das "voces baixas" que tamén fixo desde o xornalismo, danse agora a man nesta aposta persoal do autor en que afonda nunha das chaves da súa escrita, a procura das emocións. Rivas escribe As voces baixas como cando neno facía un recado por encargo do pai ou da nai e lévanos canda el na singular viaxe cara aos sentimentos e a memoria persoal de cada quen

Constrúe o seu novo libro a través de personaxes moi próximos, da súa propia familia. Por que decide, dalgunha maneira, contar a súa propia historia? O libro nace dunha necesidade. Na vida hai cousas que sabes que tes que facer. Podes ter moitos cadernos e ideas, mais as que adoitan saír ben son as que che elixen. Este libro non xorde dunha análise, dun proxecto racional, senón dunha estraña obriga e cando iso acontece, normalmente sae ben. Nace nun lugar que non sabes onde está, dentro túa pero tamén nun alma externada, como dicían nalgunhas culturas cando a xente para protexerse tiña dúas almas, unha interna e outra que pertencía á comunidade. Non me gusta o termo autobiografía. O que ten de biografía é de biografía dos outros ou, en todo caso, de biografía dun a través dos outros. O narrador é individual máis tamén plural, cheo de voces. As voces baixas está a ser aclamado pola crítica. Contaba vostede con que o seu libro máis persoal fose recibido con tanto entusiasmo? Para min o importante era escribir este libro e nunca me preocupou moito o que puidese pasar despois. Precisaba escribilo e coido que parte da boa reacción que está a provocar vén precisamente desa dimensión, de ser un libro do eu e do nós. Non me estraña, por iso. Cando un libro se publica é xa un emigrante que vai de man en man e este pousa na xente. Teño a sensación de que está a ter unha boa viaxe, mais cando o escribín descoñecía a sorte que podía ter. Despois dalgúns episodios de certo éxito literario, como O lapis do carpinteiro que tivo moito impacto, ou algúns relatos como "A lingua das bolboretas", pasoume algo importante. Cando escribín Os libros arden mal caín nunha especie de baleiro, nun inferno, e chegou un momento en que case deixo o libro porque o que estaba contando me producía sensación de horror. Esa historia dramática da cultura estaba a ser abondo para min, o desacougo era inmenso. Pensei que se deixaba de escribir non pasaría nada, contra esa idea transcendente do que estás a facer. Como di Elías Canetti, cando escribes tes que ter sensación de que podes parar unha guerra, mais unha cousa é que teñas esa actitude de aposta fonda e outra que pares a guerra. Reiniciei. Tirei para adiante coa idea de que tiña que seguir escribindo, non tanto polo libro senón por min mesmo. Cheguei á conclusión, mesmo un pouco egoísta, de dicir: vou escribir mesmo que remate a miña carreira. Rematara a idea de carreira literaria, mais vou continuar aínda que sexa para min só, aínda que faga haikús ou escriba na area cun garabullo como os rapaces. Esa decisión e esa sensación cambioume. Veume moi ben para entender a miña relación co oficio de escribir. Deixei de ser un abandeirado. Levoume a un compromiso coa escrita, mais esquecín o efecto público do que fago. Na súa traxectoria escoitou moitas "voces baixas", mais estas son as súas, as que sentiu na súa vida tantas veces e ecoan con forza na memoria. Teño a sensación de que este libro é a casa que lle tería feito a seus pais se, como seu pai pensaba, vostede fose obreiro da construción. Si, si. Totalmente certo. Meu pai quería que fose obreiro e niso mesmo había unha compoñente de esperanza, de continuidade. Nese aspecto tiñan dúas actitudes diferentes, porque miña nai nos impulsou a estudar. A miña irmá María e eu fomos os únicos que estudamos no Castro, no barrio. Os primeiros. O que, como entendía miña nai, podía parecer un paso adiante, para meu pai significaba que nos estabamos metendo nunha especie de trampa. Non é que el non quixese que estudasemos, que fosemos ilustrados, non. Apreciaba moito a cultura, mais parecíalle que nos estabamos metendo nun camiño que non nos correspondía, e non no sentido de que non o merecesemos como clase. Desconfiaba dese mundo, pensaba que iamos entrar no espazo dos ricos e ese non era o noso. Cando escoito a canción de Lennon do heroe da clase obreira, lémbrome del porque tiña esa conciencia de clase que non viña de discursos, senón ligada ao traballo. Mesmo o silencio do meu avó fixera que se rompese ese fío xeracional, falaban pouquísimo. Nese sentido, este libro é tamén unha descuberta, a memoria é unha descuberta. Atópolle explicación tamén a aquel silencio que viña dado polo medo, mais tamén era un acto de xenerosidade, de protección, de non querer transmitir perigos. Meu pai tamén nos quería protexer dun mundo en que nos podían esmagar. Por outra parte, non podes deixar de velo como unha certa traizón. Pode ser que eu tivese que estar coa pa, compartindo a chuvia e a intemperie. Precisaba tamén facer un recoñecemento dos oficios. Volver a ese punto é como darlle de novo a man a meu pai. A presenza dos oficios é constante. Do inicio ao fin, o mundo do traballo é tamén protagonista da historia. Cando escribes, non racionalizas, pasa como cando respiras. A escrita deste libro funcionou así. Na presentación de Barcelona, Jordi Gracia dixo que tiña a sensación de que o autor fixera o que lle petaba. Non foi consciente mais cando pensei no aparello respiratorio da literatura busquei as razóns de que saísen tanto os oficios, desde o zapateiro até a pescantina ou a leiteira. Dalgunha maneira, sen ser pensado, é unha resposta ao que está a pasar, a contestación a esa especie de subtracción que estamos vivindo. Deste engado no sentido de feitizo negativo que quere poñer fin ao mundo do traballo. Queren acabar co concepto de traballo vinculado á idea de oficio, de sabedoría de solidariedade. O que eu vivín non era froito dunha conciencia política explícita, mais había un compañeirismo fortísimo, de botarse unha man, de valoración do traballo. Lembro a relación do meu pai cun que era amigo ao cal, cando estaba na obra, chamaba mestre porque lle estaba transmitindo o oficio. Iso mesmo relata dos seus inicios no xornalismo, cando entra en El Ideal Gallego e cando se atopa, entre outros, co seu mestre Gaciño. O xornalismo é tamén un oficio? Na facultade iamos ser licenciados, formar parte das elites, con todo, na redacción entraba como meritorio, nunha relación que se parecía máis á do meu pai no traballo. Cando subo as escaleiras do Ideal non hai esgazamento, teño conciencia obreira. Era como se as palabras fosen tamén coas teclas, cunha condición material que luxaba as mans. Admiraba os linotipistas que eran os que sabían facer cousas e esa idea tiña moito a ver co que vivía no ambiente de meu pai. Cando lin o seu libro, dous títulos da súa bibliografía se me impuxeron con especial forza. O xornalismo de A corpo aberto e a realidade que se torna literatura n'O lapis do carpinteiro. Conxuga As voces baixas esas dúas liñas de creación?O proceso d'O lapis do carpinteiro é moi especial. Coñecía a historia que serve de xermolo, a Comesaña e logo a Chonchiña, mais pasaron anos até que a novela naceu. O que activa a escrita dese libro é xustamente a ferramenta, pensar no lapis que vai facer de narrador. Por que se establece esa conexión? Ese lapis pousou a historia nel e establece tamén a conexión entre xeracións de persoas. Ferramenta de oficio mais tamén de escrita. O núcleo é o amor resistente, mais tamén están presentes os oficios como desafío desa gran convención, desa especie de esquizofrenia que allea os traballos da cultura e os oficios nunha clasificación clasista. Este libro está atravesado pola idea de que mesmo non se pode contar a nosa historia sen oír esas voces baixas. Traballar coas palabras non é diferente a facelo con outros materiais. E como se emparentase co seu xornalismo? En A corpo aberto, recoñécese indie e reivindica as emocións, presentes en cada unha das páxinas do novo libro. Escoitei voces baixas en reportaxes e historias e con cambiar de nomes podería ficcionar todo o que conto, mais decidín conservalos. Fronte a ese asunto aborrecente que divide ficción e realidade, a estas alturas sabemos que Hamelt é parte da realidade. Non podemos facer que a ficción substitúa a realidade, mais o mundo das lendas, dos soños... tamén forma parte da realidade. O concepto de realismo máxico no noso caso débese ao imperialismo da crítica. Se o fai Kafka é realismo, en nós é exotismo. Incomódame esa visión paternalista. Desde o centro, a visión da literatura galega é a que responde a unha natureza indómita, nun mundo remoto. A literatura galega ten que cuestionar os centros. A razón de ser da literatura é o espírito da liberdade, o espazo en que conviven tamén o antagónico, Marte e Venus, o día e a noite. Cando din que na novela de Rivas os animais poden falar porque é galega eu dígolles, e non falan na túa terra? O que pasa é que non os entendes. Levan falando toda a vida. O xornalismo de hoxe, en especial no aspecto laboral, ten pouco a ver con aquel en que un rapaz podía entrar nun xornal avalado polo feixe de poemas que levaba na man, non lle parece? Ao xornalismo téntaselle subtraer a súa condición de intrahistoria, de contar a historia desde a rúa, a súa dimensión máis nobre. Parte da crise e do acoso é porque hai unha absoluta conciencia da importancia da información. Despois de Vietnam, os poderes puxeron grande esforzo en aparcar o xornalismo dos escenarios auténticos das guerras que viñeron. Cando hai unha operación militar, o que primeiro se pensa é en que vai pasar coa información, en como quitarse os xornalistas de enriba. Cando estiven en NovaYork hai pouco dinme conta de que algo raro estaba a pasar. Até que cheguei a unha boca do metro e atopei un posto con tres cabeceiras, non vira ningún xornal. Vivino como un pesadelo. Se hai un ben necesario hoxe en día é o xornalismo, e é o máis escaso e esta é unha situación irregular. Non hai ningún xornal que nacese sendo grande, todos comezaron como pequenas células e co tempo foron medrando. Os que apareceron como negocios, non funcionaron. É mellor o peor xornal que non ter ningún. Na presentación na Coruña, Xosé Luís Méndez Ferrín dixo que As voces baixas era un libro chamado a perdurar na nosa historia literaria. Ten a sensación de ter prolongado a memoria dos seus, de "os inmortalizar" dalgunha maneira? Cada quen é quen é, mais tamén teñen a condición de seren eu e seren nós. Cada personaxe, como as mulleres que levan cousas enriba da cabeza, é portador. No caso deles, hai un rescate pola memoria, un prolongamento, mais tamén estou certo de que nalgún lugar en que non saiban que é a miña familia, poden abrir o libro e sentir esa mesma conmoción. Oxalá fose así. Neste libro a min lévanme da man. Tiven esa sensación, de ser levado, e esa é tamén a que teñen en boa medida os lectores. Estou a facer un recado, como cando miña nai me dicía, "vai buscar a teu pai", ou el pedíame "vai buscar a túa nai para que baixe". Gustaríame facer outros libros cunha relación tan intensa cos personaxes, reproducindo a sensación de que son eles os que te levan, os que escriben. A súa nai recomendáballe que buscase unha traballo en que non se mollase. Moito caso non lle fixo, non? Ten a súa ironía. Escribas o que escribas móllaste, e tamén no que deixas de contar. Xa nos inicios decateime de que facer o horóscopo era moi comprometido. De todas maneiras, se hai un xornalismo partidista e panfletario está na prensa de dereitas, sen descansar de ser a voz do seu amo. Agora semella que só existe un pensamento, estamos diante da derrota do liberalismo.

NOS_30072

A Asociación de Pacientes Finisterrae onsidera "máis que necesario" o servizo.

A Asociación de Pacientes Finisterrae leva meses a demandar a cesión dun local por parte do concello de Carnota para poñer en marcha diversos servizos de apoio ós enfermos de cancro. En xaneiro de 2018 nacía en Carnota esta asociación co obxectivo de prestar servizo ós enfermos e as súas familias. Catro anos despois e cunha pandemia de por medio, os fundadores da entidade recoñecen estar "cansos de chamar ás portas dos concellos da costa da morte en busca de apoio". Tan só demandan, indican, a cesión dun local para poder poñer en marcha un centro terapéutico. Outro dos seus principais retos consiste na mellora da calidade asistencial a través da dotación de máis medios ó Hospital de Cee, para o que reclaman unha UCI con servizo 24 horas ou a implantación de máis especialidades. Lembran a necesidade destes servizos nunha área como a Costa da Morte, "que reunimos un total de 17 concellos que en conxunto, suman máis de 80.000 habitantes que teñen unha alta carencia de servizos sanitarios e de atención primaria solventes, exceptuando o Hospital Virxe da Xunqueira de Cee e tendo como única referencia, o Complexo Hospitalario Universitario de Santiago de Compostela (CHUS), cun traxecto mínimo de 60 quilómetros en vehículo e escasas combinacións e posibilidades de acudir en transporte público".

NOS_52343

A organización frontista presentou diversas propostas parlamentares para debater e votar o cesamento de Julio Fernández por mor das súas declaracións arredor das fotografías de Feijóo e Dorado

As declaracións do Valedor do Pobo foron consideradas pol@s nacionalistas un exceso "das súas competencias". Julio Fernández considerou que as imaxes de Núñez Feijóo e Marcial Dorado non posuían "interese xornalístico" e saiu ao paso do escándalo defendendo a imaxe do presidente da Xunta. Desde o BNG aseguran que as palabras do "alto comisionado do Parlamento" non velaban polos intereses da cidadanía nin dos dereitos fundamentais do pobo senón que "toma claramente partido nun debate político que se está a producir no país", denunciou a deputada Tereixa Paz. Así, a deputada nacionalista urxiu esta cuarta feira á Cámara galega a se pronunciar a respecto das polémicas declaracións do Valedor. Neste senso, exixirán á institución unha xuntanza urxente da Comisión de Peticións á fin de "debater e votar" a proposta de "cesamento" de Julio Fernández e denuncian que as súas polémicas declaracións constitúen un "xuízo concluínte" a respeito dun "asunto concreto".

NOS_38097

Granollers e Tenerife, rivais dos conxuntos galegos

Mañá volven á acción os dous representantes galegos na Liga Guerreiras Iberdrola, a máxima categoría do balonmán estatal, e regresan co obxectivo común de recuperar a senda da vitoria despois dos seus tropezos a pasada fin de semana. O primeiro en saltar á pista será o Conservas Orbe Rubensa Balonmán O Porriño, concretamente ás 16.30 horas no Palau D'Esports para tratar de superar un rival directo na zona media da táboa como é o Granollers, que conta con 11 puntos por 10 da escuadra do sur da Galiza. Un triunfo en terras catalás sería balsámico tamén para fechar as feridas da derrota ante Caixa Rural Aula Valladolid na fase previa da Copa da Raíña, algo que o técnico porriñés, Ismael Martínez, definiu como "un pau durísimo". Para el, as consecuencias da eliminación copeira é "a incerteza" de non saber como se recuperarán "do golpe" recibido ante a escuadra pucelana. "Temos a sensación de que deixamos escapar gran parte dos obxectivos da tempada en 15 minutos despois de estar 105 minutos da eliminatoria facendo as cousas ben", apostilou. Xa que logo, para el "primeiro toca esquecerse do mazazo", e para iso nada mellor que un choque co Granollers que ve "máis mental que físico". Tenerife, rival idóneo para que o Guardés volva gañar Máis doado para sumar os puntos, polo menos sobre o papel, terao un Mecalia Atlético Guardés que recibe ás 20.30 horas Balonmán Salud Tenerife. As diferenzas son importantes entre ambos os equipos, tal e como reflicte a clasificación, pois a pesar de que as xogadoras da Guarda só foron quen de gañar un partido dos últimos catro que disputaron, acumulan 15 puntos, en contraposición aos modestos dous do Tenerife, penúltimo clasificado.

NOS_51994

Ambas as dúas formacións coiniciden en sinalar que a representación da Galiza sen subordinacións a "estruturas partidarias foráneas" é "a mellor garantía para que Galiza estea presente neste momento de cambio político".

Senllas delegacións da Fronte Obreira Galega e do BNG reuníronse en Vigo para esta segunda feira (10 de agosto) para partillar puntos de vista a respeito da conformación dunha candidatura galega ás eleccións ás Cortes españolas. No encontro, as dúas organizacións coincidiron na necesidade de que Galiza contra con representación de seu no Parlamento español "non subordinada a estratexias ou estruturas partidarias foráneas", como "a mellor garantía para que Galiza estea presente neste momento de cambio político". Através dun comunicado conxunto remitido á imprensa afirman que "calquera mudanza democrática da estrutura do Estado debe incluír o respecto á soberanía das nacións" polo que se comprometeron a " traballar conxuntamente no impulso dunha candidatura galega con personalidade xurídica propia e co obxectivo de dispor dun grupo propio no Congreso dos Deputados". Un obxectivo que din debe resultar da abertura dun "proceso plural" e "aberto capaz de integrar á sociedade galega que participa de organizacións e colectivos e a todas aquelas persoas dispostas a traballar polos obxectivos da candidatura". Esta xuntanza fixo parte da rolda de contactos que está a levar a cabo o BNG con distintas organizacións políticas e que reuniu a fronte nacionalista con delegacións de Compromiso por Galicia, Agora Galiza, Partido Galeguista e Alternativa dos Veciños de Oleiros.

NOS_23057

O incendio de Vilamarín arrasou 200 hectáreas e aínda non está controlado e a vaga de calor que chegará esta semana obriga a aumentar as alertas polos lumes mentres seguen as críticas á falta de medios.

Un total de 1.300 incendios arrasaron en Galiza unhas 2.200 hectáreas no que vai de ano, segundo datos oficiais ofrecidos pola conselleira de Medio Rural e Mar, Rosa Quintana, que defendeu hoxe o seu labor entre a onda de críticas que está a recibir de diversos sectores pola falta de prevención e medios para a extinción. Respecto aos últimos días, a titular de Medio Rural subliñou que se produciron 150 incendios, os cales arrasaron unhas 700 hectáreas. Destes, segundo indicou Quintana, só oito superaron as 20 hectáreas. Entre os de maior preocupación na actualidade está o incendio declarado o domingo no municipio ourensán de Vilamarín, que aínda permanece activo após afectar a unhas 200 hectáreas. Así mesmo, a vaga de calor que afectará Galiza esta semana fai aumentar as alertas ante posíbeis lumes forestais.

NOS_29504

Desde outubro está sen poder ter contacto con outros presos, denuncian organizacións solidarias, que cualifican de "tortura psicolóxica" e de "ilegalidade" a situación á que está sometida este vigués, preso na cadea de Villanubla, en Valladolid.

Roberto Fialhega 'Teto', leva meses sometido a illamento absoluto pola Dirección xeral de Institucións Penitenciarias (DXIP). Así o denuncian organizacións como Que Voltem para a Casa! ou Ceivar. Explican que este mozo vigués detido a finais de 2011 está sen compaña algunha e as únicas voces que pode escoitar son"as dos carcereiros polo interfone". Así leva desde que a mediados do ano pasado ficaron en liberdade os presos vascos cos que partillaba módulo penitenciario na cadea de Villanubla, en Valladolid, a máis de 400 quilómetros do seu domicilio. Unha situación na que leva xa máis de cinco meses, máis de 3.600 horas. Desde entón 'Teto' está só nun módulo de illamento. Para os colectivos antes citados, estamos perante unha situación "que mina psicoloxicamente a calquera persoa" e que organismos de defensa de dereitos humanos non teñen dúbida algunha en cualificar de "inhumana". Ilegal "A situación de 'Teto' é ilegal para a propia lexislación española", afirman desde Ceivar. Poñen de exemplo que o xuíz de vixilancia penitenciaria recoñeceu a unha presa vasca en situación similar á do preso independentista galego, Arantxa Zulueta, a ilegalidade do seu estado. Porén, ese mesmo maxistrado denegou a Fialhega unha queixa no mesmo sentido. Que explicación ten esa diferenza no trato? A 'lexislación de excepción' que se aplica aos presos independentistas, segundo definición empregada por organizacións solidarias e avogados. Roberto Fialhega pola súa condición de condenado por integración en banda armada está cualificado no máis restritivo de todos os graos que se aplican en prisión, o primeiro grao. Dentro desa categoría hai dous 'niveis': primeiro e segundo. Os presos independentistas galegos, como 'Teto', están no segundo (artigo 91.2 do Rexime Penitenciario). No RP estipúlase que os internos "gozarán, como mínimo, de 4 horas diarias de vida en común". A prisión de Villanubla, "que reconhece que Teto nom deveria viver em isolamento absoluto", alega que non conta cun módulo de primeiro grao, nin con outros presos na mesma clasificación que Roberto Filahega. "Portanto, mantém-no no módulo de isolamento". Mais para poñer fin a esta situación habería dúas medidas doadas de adoptar por Institucións Penitenciarias (IIPP), sinalan avogados e organizacións solidarias: o traslado do preso a un cárcere con módulos do mesmo grao no que el está clasificado. Ou ben aplicar o artigo 100.2 do Réxime Penitenciario, que permite a aplicación de réximes de vida diferentes à clasificación. Unha medida que IIPP si ten adoptado con presos vascos. Causa Galiza solicitou ao goberno español a suspensión do réxime de illamento ao que está sometido o preso independnetista.

NOS_40152

A deputada do BNG, Montse Prado, fixo pública a cita médica recibida por unha persoa doente de cancro na EOXI de Santiago á que lle foi adiada até xaneiro de 2017 a visita concedida, inicialmente, para maio deste ano.

"O servizo de oncoloxía da EOXI de Compostela leva anos traballando ao límite, mentres as patoloxías oncolóxicas e a súa complexidade non fixo máis que aumentar nos últimos anos", sinala a parlamentar do BNG, Montse Prado, en senllas iniciativas presentadas o 28 abril no Pazo do Hórreo nas que insta o goberno galego a adoptar as medidas necesarias para corrixir as deficiencias que se atopan na área de Oncoloxía da EOXI de Compostela após teren coñecemento desde a organización frontista de que se estaban a adiar as citas das consultas até 8 meses. A situación de desbordamento do servizo, que foi denunciada polo Defensor do Paciente na Fiscalía, como avanzou o xornal Praza Pública, foi negado desde o Sergas razón pola que a deputada do Bloque decidiu facer pública o documento remitido por unha das persoas doentes á que lle foi modificada a data para unha revisión en consulta fixada para o 10 de maio de 2016 até o 18 de xaneiro de 2017, oito meses despois. "Como o Sergas quere negalo, aì vai unha proba que nos fixo chegar un afectado.De maio de 2015 a xaneiro de 2016, son oito meses de retraso, ou non?", sinalaba na rede social Facebook Montse Prado. O número de profesionais de oncoloxía non se incrementou para poder atender o aumento da demanda asistencial", denuncia o Bloque "Nos últimos anos, o número de profesionais de oncoloxía non se incrementou para poder atender o aumento da demanda asistencial polo que se ven desbordad@s", apuntan na interpelación rexistrada na que preguntan pola opinión gobernamental a respeito da calidade asistencial na área sanitaria de Compostela e sobre a demora das consultas. "Se o diagnóstico precoz é importante nas patoloxías en xeral, nas oncolóxicas é fundamental, polo que é de supor a angustia e a preocupación d@s doentes pola demora nas citas de consulta", afirman desde o grupo parlamentar do BNG que tilda de "inadmisíbel" a situación "que obriga @s profesionais a traballar con unha presión asistencial moi por enriba do normal e que incide negativamente na calidade da prestación sanitaria que reciben @s doentes". Asemade, a organización frontista levará unha Proposición Non de Lei á Comisión de Sanidade na que instan o executivo a realizar todas as actuacións para que as consultas reprogramadas teñan lugar na data prevista inicialmente mais tamén a "aumentar @s profesionais do servizo de oncoloxía" da área sanitaria e a "retirar o programa SILICOM", unha ferramenta informática coa se está a xerir a farmacia hospitalaria e que depende dunha "empresa privada" denuncian.

PRAZA_20308

Un principio fundamental de todas as democracias europeas, recollido na Convención Europea de Dereitos Fundamentais e, xa que logo, que define a interpretación da Constitución estatal no eido dos dereitos humanos é que toda persoa só pode ser condenado á pena definida previamente ao delicto que cometa.

Un principio fundamental de todas as democracias europeas, recollido na Convención Europea de Dereitos Fundamentais e, xa que logo, que define a interpretación da Constitución estatal no eido dos dereitos humanos é que toda persoa só pode ser condenado á pena definida previamente ao delicto que cometa. O agravamento das penas, xa que logo, non pode ter nunca carácter retroactivo. Para os delictos cometidos antes do 26 de maio de 1995 rexía o Código Penal do 1973, que permitía redimir as penas polo traballo ou polo estudo . Aos reos de múltiples delictos de asesinato ou violación, por exemplo, o límite efectivo de cumprimento da pena era de 30 anos. Mais o Tribunal Supremo definiu no 1994 que as redencións das penas por estudos ou traballos restaban dese límite de 30 anos, polo que os violadores ou asasinos que cometerán varios destes delictos restarían efectivamente tempo de prisión deses 30 anos. No tempo do aznarato (2006) a chamada Audiencia Nacional (AN) mudou a regra con Henri Parot para atrasar a súa saída de prisión e decidiu que as redencións acadadas restarían de cadansúa pena individual, o que garantía case sempre que esta caste de delicuentes cumprirían 30 anos efectivos. O etarra recorreu e o Tribunal Supremo (TS) mudou a súa xurisprudencia confirmando a sentenza da AN. O Tribunal Constitucional (TC) rexeitaría no 2008 o recurso de Parot admitindo esta aplicación retroactiva das regras de execución das penas. Mais no 2012 e 2013 as dúas instancias do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos decidiron en cadansúas sentenzas que a doutrina dos tres tribunais españois (AN, TAS e TC) era contraria ao devandito principio de irretroactividade na aplicación da lei penal, e xa que logo, que era inconstitucional. Isto determinou, como era previsíbel, unha enxurrada de liberdades de graves delincuentes en moi pouco tempo, o que xerou grande alarma social. Velaí que esta alarma social fose da exclusiva responsabilidade, en último de contas, da docilidade a respecto do Goberno Aznar das Salas do Penal da AN e do TS e do propio TC no seu conxunto, ao pular por unha retroactividade penal inconstitucional e antidemocrática que veu ratificar, unha volta máis, a parcialidade dos Altos Tribunais españois.

PRAZA_16126

No 70 Aniversario da morte de Gandhi (1948-2018). Construíndo cultura de paz

Xa estamos a uns poucos días do 30 de xaneiro de 2018, Día Escolar pola Paz e a Nonviolencia, unha data marcada e recoñecida no calendario, nos respectivos Plans de Centro, e que moitos colexios e institutos celebran como unha expresión máis do traballo que realizan durante todo o ano na prevención das violencias, pola resolución pacífica dos conflitos, coa mediación, ou na mellora da convivencia diaria nas aulas e fora delas, porque é precisamente, na cotidianeidade, onde construímos a Cultura da Paz, pasiño a pasiño, moitas veces de maneira calada, anónima, diariamente, antes que en ningún outro lugar, na familia, o espazo privilexiado e primeiro onde educamos, e transmitimos, coa nosa conduta e comportamento, os valores e as virtudes cívicas e democráticas, envoltas co cariño, o coidado, os afectos e as emocións. A escola, sabémolo ben, reforza aquelas aprendizaxes familiares no mellor dos casos. Noutras, por desgraza, está obrigada a corrixir hábitos e condutas erradas, violentas, discriminatorias, abusivas, que o alumnado porta na súa respectiva mochila, no seu disco duro. Por iso, nestes casos, resulta tan importante desaprender… A escola, sabémolo ben, reforza aquelas aprendizaxes familiares no mellor dos casos. Noutras, por desgraza, está obrigada a corrixir hábitos e condutas erradas, violentas, discriminatorias, abusivas, que o alumnado porta na súa respectiva mochila, no seu disco duro Este labor sistemático, permanente, cotián, non se fai con discursos máis ou menos solemnes, con sermóns, por suposto tampouco coa famosa "labazada a tempo". Por sorte, nos últimos anos, temos aprendido moito, a neurociencia ven aportando novidades relevantes, sabemos moito máis da educación afectivo emocional, do exemplo, porque os nenos e as nenas, o alumnado aprende dos comportamentos que observa, que mama, que vive, cada día, tódolos días, a cada instante. Desde a sociedade civil, os movementos de renovación pedagóxica, os grupos pacifistas (moito máis que as administracións públicas, debemos recoñecelo), achegan novas reflexións, presentan recursos didácticos inéditos, metodoloxías novidosas, co obxectivo de axudar a educar para a paz e os dereitos humanos, propostas que hoxe son moi accesibles coas novas tecnoloxías da información e a comunicación, están nas redes sociais, tamén en papel, en forma de contos, teatro tradicional, teatro de sombras, cinema, prensa, ou na publicidade…, recursos xa moi abundantes e de calidade cos que traballar nas aulas e nas respectivas materias ou nas titorías. Neste ano, no 2018, cúmprese o 70 Aniversario da morte violenta do Mahatma Gandhi (1948-2018), o mesmo ano no que as Nacións Unidas aprobaron a Declaración Universal dos Dereitos Humanos, cun mundo aínda conmocionado polo horror da guerra e do holocausto. Precisamente -tamén é unha proposta das Nacións Unidas- todo este ano estará dedicado a analizar as causas e as consecuencias do Holocausto. Existen numerosos materiais para apoiar esta aprendizaxe. No Departamento de Educación e Cidadanía do Concello de Santiago de Compostela editamos e distribuímos no curso pasado a Unidade Didáctica da Opera Infantil "Brundibár", de Hans Krasa, que representamos no Teatro Principal, unha guía moi útil elaborada polas profesoras Mercedes Blanco e Adela T. Maroño, que recomendamos para esta tarefa. Na Deputación coruñesa, a proposta nosa, o Pleno aprobou a creación dun Premio de Paz, Convivencia e Dereitos Humanos que recoñecerá as iniciativas de todo tipo que promovan estes valores desde este ano de 2018 Na Deputación coruñesa, a proposta nosa, o Pleno aprobou a creación dun Premio de Paz, Convivencia e Dereitos Humanos que recoñecerá as iniciativas de todo tipo que promovan estes valores desde este ano de 2018. E como celebración deste día, para animar a construír cidadanía democrática, pacífica e tolerante, en todo momento, na familia e na escola, no Concello de Santiago de Compostela faremos un acto conmemorativo coas tres escolas infantís municipais, un Pleno con alumnado do CEIP de Vite e un Concerto na Escola Municipal de Música, tamén para recoñecer a aquel profesorado que, diariamente, coa súa dedicación constante, fai, educa e aprende, na cultura de paz. Publicidade <a data-cke-saved-href='http://taboleiro.praza.gal/delivery/ck.php?n=ad15c27c&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' href='http://taboleiro.praza.gal/delivery/ck.php?n=ad15c27c&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' target='_blank'><img data-cke-saved-src='http://taboleiro.praza.gal/delivery/avw.php?zoneid=332&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=ad15c27c' src='http://taboleiro.praza.gal/delivery/avw.php?zoneid=332&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=ad15c27c' border='0' alt='' /></a>

NOS_25354

Canda Galiza competirán polo título seleccións como Bretaña, Francia, Alemaña ou Occitania.

O EuroGames 2018 é o primeiro campionato de seleccións europeas de fútbol gaélico que se realiza. Vai ser en An Oriant (Bretaña) esta fin de semana e no marco do Festival Intercéltico, marco incomparábel que reúne ducias de miles de persoas. As selección feminina e masculina de Galiza van competir no Euro2018, torno no que tamén estarán combinados como o de Bretaña, Francia, Alemaña e Occitania. As selección nacionais de Galiza levan semanas preparando esta cita. "Estamos con moita ilusión e ganas" -explica o adestrador da selección masculina Alexandre Sanmartín "Jano"- "mais é certo que se nota a tempada; a liga empezou en setembro e os xogadores levan practicamente un ano sen descanso polo que tivemos qua adaptar os adestramentos a esta circunstancia". "Con todo", aclara, "cremos que chegamos a este torneo cun bo equipo e a un bo nivel". Nisto coincide o tándem formado polos adestradores da escadra feminina, Pablo da Silva, e Santi Rodríguez, que consideran que "a selección chega no seu mellor momento e nun gran estado físico grazas a moito tempo de preparación". A expedición galega partirá esta sexta feira cara Bretaña dende o aeroporto do Porto. O EuroGames desenvolverase baixo un formato de liguiña a modo de fase previa, que terá lugar o sábado durante todo o día e que clasificará aos dou primeiros para a gran final que se vai xogar o domingo a partir das 13.00 horas (masculino) e das 15.00 (feminino). Os partidos serán de 9 contra 9 e na fase previa terán unha duración de 12 minutos por parte en masculino e de 15 en feminino. As finais contarán con dúas metades de media hora. As Seleccións Galegas viaxan cunha lista de 14 persoas convocadas por equipo. As listas son as seguintes: Feminino Leti (Fillas), Lucia (Estrela Vermella), Ánxela (Estrela Vermelha), Paula (Fillas), Lore (Herdeiras de Dhais), Sonia (Fillas), Laura (Fillas), Carme (Pontevedra), Alba (Auriense), Mery (Fillas), Naza (Herdeiras de Dhais), Laura Nercellas (Herdeiras de Dhais), Uxía (Estrela Vermelha) e Vane (Estrela Vermelha). Masculino Mancu (Irmandinhos), Julián (Fillos), Brais (Estrela Vermelha), Jacobo (Auriense), Juve (Irmandinhos), Bermejo (Estrela Vermelha), Kanario (Irmandinhos), Panzu (Irmandinhos), Santalla (Herdeiros de Dhais), Álex (Estrela Vermelha), Adriano (Estrela Vermelha), Couso (Estrela Vermelha), Leborán (Estrela Vermelha), e Víctor (Fillos). Dende a Asociación Galega de Fútbol Gaélico (AGFG) agradecen a todas as entidades, patrocinadores e persoas que colaboraron de diferentes maneiras no proceso de xestión e preparación: Federación Galega de Fútbol, Camino Ways, Gaelic Sport Shop, Tórculo, Nor Rubber, Doira Guías Turísticos en Galicia, A Cova Céltica, Xuntanza Cervexería, Asociación de Veciños de Marrozos, Concello de Santiago, Concello de Lalín, Concello de Ames, Concello de A Estrada, Concello de Ordes.

NOS_1983

Os resultados oficiais serán anunciados no "breakfast time" da sexta feira, informou a chefa de computación de dados da oficina eleitoral, Mary Pitcaithly

Ese "breakfast time" ocorrerá en calquer momento entre as 6.00 e as 7.00 horas de Escocia, unha hora máis na Galiza. Porén, os dados iranse coñecendo aos poucos, unha vez que se vaia realizando o escrutinio nos 32 condados, distritos, en que está dividido o país. Financial Times, segundo recolle Vilaweb, ten mesmo feito unha estimativa de en que momento da noite irán chegando os dados. Ás 3.00 horas da madrugada calcúlase que se publicarán os primeiros resultados, correspondentes ás circunscricións de East Lothian, Inverclyde, Moray, North Lanarkshire, Orkney Islands, Perth e Kinross e Western Islands. Velaí vai xa o 15% do total dos votos. Unha hora máis tarde, caerán os dados de outros 11 distritos: Aberdeenshire, Angus, Dumfries e Galloway, Dundee, East Ayrshire, East Renfrewshire, Falkirk, Renfrewshire, South Lanarkshire, Stirling e West Dunbartonshire. Nese momento levaríase xa escrutado a metade dos sufraxios. Ás 6.00 horas, Glasgow e Edimburg A quenda das 5.00 horas será a de 6 circunscricións máis: Argyll e Bute, East Dunbartonshire, Midlothian, Shetland Islands, South Ayrshire e West Lothian, mentres que saberemos por volta das 6.00 que aconteceu nas dúas grandes cidades -Glasgow e Edimburg- e tamén nas zonas fronteirizas. Nese momento a parte do león do voto -arredor do 95%- xa terá sido escrutada. De acordo coa estimación do Financial Times, o escrutinio concluirá cos dados de Aberdeen, por volta das 7.00 horas. Onde seguir os resultados? Neste sitio web e nestaconta twitter.

PRAZA_13461

Case un ano despois da okupación do CSO Palavea, cómpre botar un ollada á recente historia do Movemento de Okupación galego. Pese a que no 2012 fan 21 anos da okupación da primeira Casa Encantada en Compostela e mais de dez anos desde o desaloxo da Okupa da Ría, cuxa permanencia durante 9 anos debeuse á connivencia do Concello de Oleiros, non sería até 4 anos atrás cando unha vintena de activistas de ámbitos dispares deron lugar ao inicio de un dos movementos con máis pegada da actualidade social.

Case un ano despois da okupación do CSO Palavea, cómpre botar un ollada á recente historia do Movemento de Okupación galego. Pese a que no 2012 fan 21 anos da okupación da primeira Casa Encantada en Compostela e mais de dez anos desde o desaloxo da Okupa da Ría, cuxa permanencia durante 9 anos debeuse á connivencia do Concello de Oleiros, non sería até 4 anos atrás cando unha vintena de activistas de ámbitos dispares deron lugar ao inicio de un dos movementos con máis pegada da actualidade social. A okupación da Casa das Atochas sorprendeu polo innovador, tanto da súa posta en escea coma da estratexia en si A okupación da Casa das Atochas sorprendeu polo innovador, tanto da súa posta en escea coma da estratexia en si. As dúas semanas de actividades que produciu A_Cultura_Preo(k)upa salientan por ser unha das tempadas de maior brilantez dos movementos coruñeses, que empaparon en poucos meses ambientes ben afastados de esta cidade, chegando a dar froitos esperanzadores coma foron e son a Casa da Estación en Pontedeume, o CSO O Salgueirón nunha combativa Cangas do Morrazo, ou a Casa do Vento en Compostela. Estas catro okupacións encádranse coma a primeira eclosión dun movemento, que agromaba tendo coma especial referencia os 490m2 situados no barrio de Monte Alto. A experiencia fortaleceuse durante tres anos, fundamentando os piares do que despois viría en forma de protesta contra o desaloxo do CSO Casa das Atochas, cuxa historia non sería a mesma sen os disturbios producidos a raíz do seu peche forzoso. Nesta altura puidemos comprobar dúas características singulares dos procesos de okupación: masificación da resposta contraria ao desaloxo, e alto grao de combatividade. Nunca antes un CS convocara a tal cantidade de persoas en unha demostración de forza tan manifesta. A combinación de estes dous elementos supuxo para moitxs xóvenes herculinxs o primeiro shock procedente da loita social. Só pór un exemplo: o día mesmo do desaloxo, unhas 10 horas despois de terse producido, máis de 200 persoas saen en manifestación polas rúas da Corunha, saltándose pola forza cantos cordóns policiais se lles poñen por diante. Nunca antes un CS convocara a tal cantidade de persoas en unha demostración de forza tan manifesta Pese ao peche do CSO, as dinámicas postas en marcha neses 3 anos produciran a rede de interaccións precisas para continuar o camiño. Isto unido á introdución de unha nova xeración que toma o relevo das Atochas, materializa a okupación do CSO Palavea a penas 4 meses despois do remate das Atochas. Se no 2008 a falta de espazos autoxestionados para a mocidade era o núcleo argumentativo da okupación, o CSO Palavea nace con uns obxectivos moito mais ambiciosos. Se no 2008 a falta de espazos autoxestionados para a mocidade era o núcleo argumentativo da okupación, o CSO Palavea nace con uns obxectivos moito mais ambiciosos O evoluír da crise económica auspiciada polo sector bancario levábanos a mudar de prioridades. Nese sentido, o antigo orfanato das Oblatas supuña un espazo de 7000m cadrados, propiedade da fusión entre Caixa Nova e Caixa Galicia, que fora taxado no seu momento por un valor de 7 millóns de euros que a asemblea decidiu resocializar, facendo do privado autónomo e autoxestionado. En segundo lugar, observabamos a posibilidade cada vez mais real de asentar definitivamente o movemento na cidade, dando un paso cualitativo importante, pois os MM.SS.GG non contaran nunca con unha estrutura semellante. A primeira semana de Agosto de 2011, os xornais do País voltaban falar das fazañas da autonomía coruñesa, tendo ocasión de poder ver de novo tímidos intentos de intoxicación mediática por parte da prensa comercial, con La Voz de Galicia á cabeza. No límite do Concello, un numeroso grupo de persoas comezaban a andadura de un novo CSO. Case 12 meses despois deste suceso, xs activistas continúan afianzándose no lugar mediante unha propicia relación con os barrios próximos. O curso do 2011-2012 supón tamén o que poderíamos considerar unha nova fase de ampliación e consolidación do Movemento Okupa Galego, con o rápido contaxio a outras vilas da GZ onde se chegan a okupar espazos tremendamente grandes, coma no caso do Bairro do Cura en Vigo, ou con enorme repercusión social, onde o proceso de okupación e desaloxo da Sala Iago merece unha mención aparte, pois de novo, os exemplos de loita máis explícitos inundan un sen fin de ruas da capital. Pero tamén Ourense CSO Casa Negra ou Marín CSO O Liceu son testemuñas de formacións de CSO. O curso do 2011-2012 supón tamén o que poderíamos considerar unha nova fase de ampliación e consolidación do Movemento Okupa Galego, con o rápido contaxio a outras vilas da GZ onde se chegan a okupar espazos tremendamente grandes Sen dúbida, até o momento ten sido o movemento anarquista o maior impulsor de esta nova etapa de constitución de Centros Sociais, aínda que tamén hai exemplos de interese de certos sectores do independentismo, que prestan atención a estas realidades, pois o seu número tense multiplicado nos últimos 4 anos a unha velocidade maior que a dos Centros Sociais alugados. Hoxe por hoxe, o maior CSO que ten existido na Coruña, prosegue con a súa incansábel actividade sen nada que envexarlle a ningún dos Centros Cívicos pagados polo Concello Hoxe por hoxe, o maior CSO que ten existido na Coruña, prosegue con a súa incansábel actividade sen nada que envexarlle a ningún dos Centros Cívicos pagados polo Concello. Os concertos, obras teatrais, xornadas de artes escénicas etc, mestúranse con os semanais obradoiros de guitarra, cocinha vegana, teatro, tatuaxe, musculación, ioga e kick boxing, estas tres ultimas actividades teñen lugar no ximnasio do CSO Palavea. E aínda sobra espazo para compartir con xs compas de Palavea Bravú, unha asociación cultural que leva anos dando a cara polo devir do barrio, ou para a sala de xogos, un gran cuarto da casa onde aproximadamente unha ducia de pais e nais brincan a cotío con as súas crianzas, ou o proxecto horta, de onde proveñen boa parte dos alimentos cociñados na casa. Sen dúbida, as experiencias dos Centros Sociais Okupados están a dar un impulso poderoso ao tecido anticapitalista galego, e gozan de un futuro que semella prometedor, posto de manifesto estes últimos catro anos.

NOS_12635

O comité de empresa da fábrica de cloro Elnosa (CC OO) anunciou un escrache perante a casa do alcalde de Pontevedra para este próximo sábado. O alcalde reponse e afirma que non vai ceder ás presións, "moitos veciños e veciñas temos a mesma posición, queremos Elnosa fóra da ría. Defendemos a recuperación da ría que é o normal, e iso fai parte do noso compromiso político".

"O mesmo tratamento que Ence". Esa é reclamación da fábrica de cloro Elnosa instalada na ría de Pontevedra desde hai anos. A semana pasada, os integrantes do comité de empresa (CC.OO) anunciaban en rolda de prensa a súa propia axenda de mobilizacións en contra do goberno local. Tras varias concentracións ás portas do concello, no local nacional do BNG e mesmo nalgún mitin de campaña na cidade, a axenda de protestos ían un paso máis alá, propoñendo para o vindeiro sábado un escrache na casa de Miguel Anxo Fernández Lores, alcalde da formación nacionalista. As manifestacións e demais actos liderados por Comisións Obreiras sempre foron dirixidas contra a formación frontista. Non só co tema da permanencia do complexo Ence –Elnosa na ría, tamén contra a Vicepresidencia da Deputación Provincial gobernada polo BNG ao respecto do Parque de Maquinaria. Elnosa, unha fábrica de produción cloro nunha área urbana. Tanto no caso da cloreira como no da pasteira, a posición do BNG é ben coñecida. Desde o concello sempre se considerou especialmente alarmante o caso de Elnosa, pola súa localización nunha área urbana. Tras serlle concedidas varias prórrogas pola Xunta de Galiza sen térenlle solicitado os correspondentes informes urbanísticos á administración municipal, en novembro soaban as alarmas ante a posibilidade de serlle adxudicada máis unha renovación da autorización ambiental integrada, que podería significar a permanencia na ría dunha industria que supón un risco para a veciñanza da cidade. Para esta autorización, a empresa precisaría facer algunhas obras que requiren licenza municipal. Ante esa posibilidade, a responsábel de disciplina urbanística, Carmen da Silva tense manifestado con claridade ao respecto e instado aXunta de Galiza a definir a súa posición, indicando que "non é posíbel a prórroga, ten que explicar quen cambiou a postura e por que o fixo, xa que a permanencia de Elnosa non está xustificada desde ningún punto de vista." Ante os intentos da administración galega e da propia fábrica de manter a súa actual ubicación, a concelleira lembraba a postura do goberno local. "Elnosa intentou tramitar un PERI (plano especial de reforma interior) e os informes técnicos do concello indicaron que non era admisíbel a trámite, polo tanto, a Xunta debe admitir a súa responsabilidade. Foi concedendo prórrogas de costas ao concello e agora debe decidir se quere a fabrica aí ou non. Se a quere, que conceda a renovación, e se se quere situar coa maioría de pontevedreses e pontevedresas, que non a conceda. Desde logo se a tramita o concello vai seguir estando na mesma posición. En fronte, e defendendo a cidade", afirma Carmen da Silva. A postura de Lores ante o escrache "A miña posición é coñecida por todas as persoas. Nós queremos a Elnosa e a Ence fóra da ría" , así comezaba a comparecencia do alcalde do BNG diante dos medios. Facía fincapé no desexo partillado por moitos dos veciños e veciñas de Pontevedra, Marín e Poio que queren recuperar a ría. Resaltou que a defensa da recuperación da ría é o normal, e que ese obxectivo facía parte do compromiso político do Bloque e que este compromiso non ía mudar polas presións. "Fago o que dixen que ía facer. Houbo sempre movementos de todo tipo, e nós xa estamos acostumados e acostumadas: rebentaron plenos, fixeron pintadas, mandaron coroas de mortos, galiñas mortas á porta da casa..." Sobre o concreto do escrache do sábado, o rexidor insistía na casualidade de que as protestas fosen sempre na mesma dirección e asumíao como consecuencia da responsabilidade de gobernar sen medo. " Creo que teño que sufrir estes inconvenientes en nome dos veciños e veciñas, que manteñen un posicionamento coherente no tema. É a responsabilidade que me vai no cargo, e é un orgullo. Están apuntando contra o BNG e o grupo municipal do BNG no Concello porque sempre mantiveron unha posición coherente con este tema."

PRAZA_2214

A XXIX edición de Cineuropa comeza a adiantar a súa programación. A organización vén de anunciar que o festival recoñecerá este ano cos seus premios o director mexicano Arturo Ripstein e o portugués Miguel Gomes

A XXIX edición de Cineuropa está cada vez máis perto e a organización comeza a desvelar algúns dos seus contidos. O director do festival, José Luís Losa, e o alcalde de Santiago, Martiño Noriega, veñen de anunciar que os Premios Cineuropa recoñecerán este ano os directores Arturo Ripstein e Miguel Gomes. Os nomes destes únense, así, á nómina de cineastas de prestixio homenaxeados con este galardón, na que se encontran, entre outros, José Luis Guerín, Pablo Trapero, José Luis Borau, Manoel de Oliveira, Jane Birkin, Pedro Costa, José Sacristán, Albert Serra, María de Medeiros, Luis Tosar, Bahman Gohbadi, Bigas Luna, Federico Luppi, Stephen Warbeck, Vicente Aranda, Paulo Branco, Nils Malmros, Oliver Laxe ou Barbara Lennie. O nexo de Arturo Ripstein con Cineuropa naceu, porén, hai xa anos. Cando o festival iniciaba a súa andaina, no 1987, o director mexicano estreaba nel El imperio de la fortuna, adaptación dun texto de Juan Rulfo con guión de Paz Alicia Garciadiego. Cineuropa acompañou a traxectoria de ambos ao longo de 20 anos, proxectando unha ducia das súas longametraxes. Realizador e guionista presentarán na XXIX edición de Cineuropa La Calle de la Amargura, estreada no festival de Venecia, ademais dunha retrospectiva deseñada especialmente para a mostra compostelá polo propio Ripstein. As películas que poderán verse nesta retrospectiva son El Castillo de la pureza (1973) El Santo Oficio (1974), La viuda negra (1977), El lugar sin límites (1978), El imperio de la fortuna (1986), La reina de la noche (1994), Profundo Carmesí (1996), El Evangelio de las Maravillas (1998) e Así es la vida (2000). Ripstein estará presente nas proxeccións para manter encontros co público do festival. Miguel Gomes representa, pola súa banda, o pulo actual do cinema portugués, ao que Cineuropa ten ollado anteriormente cos seus premios ao mestre Manoel de Oliveira (2003), ao director Pedro Costa (2012), á actriz María de Medeiros (2013) e ao produtor Paulo Branco (2014). De Miguel Gomes víronse en edicións anteriores de Cineuropa Aquele querido mes de agosto (2010), coa que gañou o Bafici (Festival Internacional de Cine de Buenos Aires), e Tabú, que levou o Premio Alfred Bauer na Berlinale de 2012. O público de Cineuropa poderá ver o tríptico As Mil e Uma Noites, estreado hai catro meses na Quincena dos Autores do Festival de Cannes. "O trenzado sinuoso dos tres volumes é unha viaxe libérrima, con Sherezade como condutora pola Europa do Diktat alemán e a poboación refén dos recortes. E é, á vez, un poemático excurso polas tradicións e peculiaridades irredutibles dun Portugal que se resiste ao adocenamento. E, nun acto de afirmación da cultura daquel país, o Volume II de As Mil e Uma Noites representará a Portugal na candidatura aos Oscar", subliña a organización de Cineuropa nunha nota de prensa.

NOS_29405

O Goberno estatal anuncia un ERTE específico para o sector mentres que as axencias de viaxe galega reclaman novas axudas e canalizar os bonos turísticos da Xunta.

As axencias de viaxe galegas seguen a atravesar un "momento complicado". A crise da Covid fixo que se perdesen "entre 20 e 25% das licenzas" previas á pandemia. Así o indica en declaracións a Nós Diario o presidente da Asociación Galega de Axencias de Viaxe (Agavi), Juan Antonio Rivadulla, quen explica que a súa facturación é inversamente proporcional á evolución da Covid. "É como unha montaña rusa. Agora estamos a pagar os efectos da sexta onda, pero antes das festas de Nadal a actividade era boa", relata. Sobre os fechamentos no sector, admite que é difícil coñecer o dato concreto, xa que hai estabelecementos que xa cesaron a súa actividade mais aínda non deron de baixa a licenza porque teñen en vigor os seguros de responsabilidade civil e o aval da Xunta e non desbotan a posibilidade dun traspaso. O presidente de Agavi aclara tamén que hai axencias que decidiron fechar as portas dos seus locais a pé de rúa pero que seguen operativas, co seu persoal "teletraballando na casa ou desde espazos de coworking". Son fundamentalmente empresas locais, xa que nos grandes grupos "están inmersos en procesos de fusión, expedientes de regulación de emprego e fechamentos de delegacións", explica. A pesar diso, a actividade parece mellora levemente. Recoñece que comeza a medrar o interese polos paquetes de vacacións, sobre todo de cara ao verán e á Semana Santa. "Entra xente e pide prezos, pero non se concretan as vendas. Ao mellor, unha de cada catro con certa rapidez", apunta. No sector son "optimistas" co futuro. "Percibimos que a xente ten ganas de viaxar e de moverse, pero aí están as restricións e a seguridade sanitaria ten que estar por riba de todo", afirma Rivadulla. Continuidade dos ERTE Porén, esa certa melloría non se ve reflectida nos datos de ocupación do sector avanzados onte por Turespaña. O organismo dependente do Ministerio de Industria, en base aos datos da Enquisa de Poboación Activa (EPA) do cuarto trimestre do ano 2021, sitúa a Galiza como o segundo territorio no que menos creceu a ocupación (2,2%) con respecto ao ano pasado. Aumentou o número de persoas asalariadas un 5,6%, mentres que as autónomas, que representan 22,5% do total, descenderon 8,4% en taxa interanual. Para conter a sangría de empregos no sector, o ministro de Inclusión, Seguridade Social e Migracións, José Luis Escrivá, avanzou onte, antes de manter unha reunión coas patronais do sector, que o Goberno español vai propor un expediente de regulación temporal de emprego (ERTE) sectorial para as axencias de viaxe, contemplado no marco da nova reforma laboral como 'mecanismo REDE'. Deste modo, o sector podería resistir a flote após perder 50% da súa facturación o pasado ano, segundo constatan desde Agavi, e 80% en 2020, como consecuencia da crise da Covid. Xunto a isto, as axencias de viaxe reclaman novas liñas de axudas para facer fronte ao pagamento dos alugueiros dos estabelecementos, a dixitalización dos seus negocios ou cubrir os custos dos seguros sociais obrigatorios. "Escaso" impacto dos bonos turísticos O pasado mes de xaneiro, o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feixoo, anunciaba a posibilidade dunha terceira convocatoria do bono turístico, unha iniciativa que inxectou 7,7 millóns de euros no sector, pero que nas axencias tivo un impacto "limitado". De feito 75% dos fondos foron parar aos estabelecementos hoteleiros, moitas das veces a través de plataformas que, como denuncian desde a Asociación Galega de Axencias de Viaxe, non deixan ningún beneficio no país. Por iso pedirán na reunión que teñen prevista a próxima semana co vicepresidente da Xunta, Alfonso Rueda, que sexan as axencias as que canalicen estas reservas, co valor engadido de que poden crear paquetes dos que se beneficiarían restaurantes, empresas de ocio e guías de todo o país, "quedando 100% do beneficio aquí".

NOS_58343

Poeta de combate. Tradutor. Peza imprescindíbel en proxectos culturais do exilio mexicano como as revistas Saudade e Vieiros. Secretario de Propaganda do Partido Galeguista en Barcelona, ao tempo que, como tenente do Exército republicano, organizaba a evacuación de galegos da batalla do Ebro. Colaborador de Galeuzca, do Consello da Galiza ou doutros proxectos que quedaron polo camiño, como a revitalización do Partido Galeguista na Transición. Son algúns dos méritos de Florencio Delgado Gurriarán, de quen falamos co seu principal biógrafo, Ricardo Gurriarán.

-Florencio Delgado non era unha persoa moi coñecida. Malia non ter unha posición marxinal: estaba ben relacionado con Galaxia, por exemplo…. -É que o coñecemento público dun poeta coma Florencio, co itinerario vital que tivo, non é tan fácil. Porque marchou en 1939 para México, despois da guerra civil, e refixo alí a súa vida. Cunha ditadura aquí que impedía que se imprimise nada que fose contra o réxime, sendo el un autor que fixera poesía de combate durante a guerra. Foi coñecido na colonia mexicana. A súa poesía foi difundida en ámbitos reducidos por medio dalgunhas das revistas que eles mesmos facían en México e despois, xa nos anos 60, a través da publicación, por medio de Del Riego, de Galicia Infinda. Pero tampouco é tan descoñecido. Eu fixen unha biografía súa no ano 99 que esgotou as súas dúas edicións. Fíxose tamén unha exposición divulgativa… Eu levo tempo tentando dar a coñecer a súa figura. Non só como poeta. Para min representa un itinerario de compromiso ético moi salientábel que mantivo toda a vida: de republicanismo, de galeguismo e de loitar contra os fascismos. Para min é o exilio, en realidade, o que se pon en valor neste momento. Unha conectividade do galeguismo exterior co interior, un traballo feito no exilio que foi o que deu algún folgo aos resistentes que quedaron no interior nos corenta anos de ditadura franquista. E este logro de que fora escollido para o Día das Letras do 2022 é un colofón para o recoñecemento dun exilio mexicano que ten unha importancia grandísima. -Gurriarán era parente seu. Como comezou a súa propia investigación sobre a súa figura? Era parente meu, si. Os Gurriarán viñemos do País Vasco e somos parentes. Pero a min sempre me interesou o recoñecemento da xente que non estaba na cultura oficial. Eu traceime un itinerario para dar a coñecer a Florencio hai moitos anos. Pero despois del viñeron outros. Parga Pondal ou Enrique Peinador Lines, por exemplo. A a guerra civil e a ditadura foi tamén un dos meus temas estrela neste proxecto de dar a coñecer xente esquecida pola desmemoria e a inxustiza. -Florencio Delgado nacera en 1903 en Córgomo, Vilamartín de Valdeorras, nunha familia de clase media. O seu espertar político relacionouse cos seus estudos universitarios ou coa lectura de A Nosa Terra. Como se produciu? -Unha das características singulares de Florencio é que botou seis anos en Córgomo de Valdeorras e, despois, por causa do traballo do pai, marchou primeiramente a Ourense, de alí a Palencia, de alí a Valladolid e de alí, despois de rematar Dereito, volveu para Valdeorras no ano 28, onde estivo até o ano 32, que foi preparar unhas oposicións a Madrid. Logo volveu a Valdeorras até a guerra civil. En 1936 tivo que fuxir. Escapou como puido. Fíxose pasar, no lado galego, por axudante dun parente del que era topógrafo. Conseguiu pasar así a Portugal por Tourén e estivo un tempo en Porto. "Aínda está por estudar o papel do Partido Galeguista na organización da saída dos galegos que estiveran na fronte do Ebro nas últimas batallas que houbo a finais do 38 e primeiros do 39 na zona catalá" Despois foi de polizón nun barco danés a Bordeos, estivo vivindo en París, pasou no último tramo da guerra civil a Catalunya, máis tarde marchou a México e non volveu até o ano 68, despois no 76 e logo no 81… Ese foi o seu periplo vital. Quero dicir, que na Galiza estivo unha ducia de anos nada máis antes de marchar para México. Fíxose galeguista fóra. Aos 15 anos, vivindo en Valladolid, escribía poemas en galego. Sendo moi novo estaba, si, subscrito a A Nosa Terra, ao boletín de Nós… que lía tamén desde Valladolid. Cando volve, o galeguismo prendera en Valdeorras nunha serie de mocetes coma el. Organizáronse politicamente e desembocaron despois na militancia no Partido Galeguista. -Que papel tivo nese momento na Irmandade Galeguista Valdeorresa e como foi evolucionando o seu pensamento? De defender a independencia pasou a avogar por unha autonomía dentro dun modelo confederal… -Antes de que existise o Partido Galeguista xa tiña esa relación con A Nosa Terra ou con Nós e empeza a organizar unha biblioteca na que xa antes do 36 hai libros que denotan a súa conciencia galeguista. E penso que a distancia, o afastamento, vivir en Castela, foi un elemento fundamental para que se fixese cada vez máis galeguista. Rosalía de Castro era unha das súas poetas favoritas. Tamén Amado Carballo, Lamas Carvajal, Manuel Antonio... Nos anos 20 e 30 devoraba literatura. Despois, xa na militancia nunha organización política, cando estaba na Irmandade, vén poñer de manifesto sobre todo a necesidade dunha confederación ibérica, dunha república confederal que abranguese Portugal, cunha sintonía lingüística con Portugal tamén moi forte. -Tamén desde moi novo, durante a República, escribe en A Nosa Terra ou no Heraldo de Ourense textos de política, de sociolingüística… -Sobre o tema da lingua, sobre o señorito que fala en castelán, por exemplo, ten poemas fascinantes, mesmo algúns que fan alusións a membros da academia universitaria galega como o decano de medicina, Novo Campelo, ao que chama Nuevo Campito no poema Carta de Guan de la Era al Doutor Nuevo Campito. Sempre tivo unha preocupación moi grande polo tema lingüístico, sendo consciente de que a esencia do galego consérvase no portugués, xa que o galego está moi influenciado polo castelán. Na guerra civil sintonizou moito coa xente galega. Foi amigo de Santiago Álvarez, por exemplo. E aínda está por estudar o papel do Partido Galeguista na organización da saída dos galegos que estiveran na fronte do Ebro nas últimas batallas que houbo a finais do 38 e primeiros do 39 na zona catalá, onde Florencio chegara no 38. No mesmo ano incorporárase á Executiva do Partido Galeguista e, sendo tenente do Exército Republicano, fai labores no Servizo de Información periférico. Desde alí, cando xa se vía que non había posibilidade de gañar a guerra, prepararon a evacuación dos perdedores: rescataron xente, fixeron listaxes, buscaron enlaces… Creo que foi unha peza fundamental nisto. -Cal foi, en xeral, o seu papel no Partido Galeguista? A organización valdeorresa adhírese primeiro ao Partido Nazonalista Republicano de Ourense, de Otero Pedraio, pero coa creación da Fronte Popular, no 36, Florencio e outros galeguistas sepáranse da facción galeguista de dereitas. De feito, os valdeorreses asumen a liña de Castelao e Bóveda. -Antes da guerra civil fixo un importante traballo político en Valdeorras de ampliar militancia, mais non tivo postos de máis responsabilidade, máis alá da Irmandade de Valdeorras. Pero durante a guerra civil si chegou a formar parte da Executiva do Partido Galeguista, en Barcelona, e colaborou con poesía de combate en Nueva Galicia. Despois, en México, tentaron organizar a continuidade galeguista e el foi unha peza fundamental de aglutinamento do galeguismo no exilio. Puxeron en marcha a revista Saudade en dúas épocas diferentes, editaron o Cancioneiro de Loita Galega… Todo iso está ligado a unha acción política moi relacionada co Partido Galeguista, como a participación, na primeira metade dos anos 40, en Galeuzca ou no Consello da Galiza. Florencio participou con López Durá na redacción do pacto de Galeuzca e formou parte da Delegación do Consello de Galiza en México. Cando se discute de novo o Estatuto, antes de poñelo a trámite nas Cortes celebradas en México, participou nas reunións previas con Castelao, Alonso Ríos ou Picallo. E na Transición foi un dos responsabéis de preparar os vimbios para tentar poñer en valor de novo o Partido Galeguista para que se presentase ás eleccións. -Preséntao vostede como unha figura de concordia, un mediador entre galeguistas e comunistas, dentro do exilio. En que sentido? -Houbo unha división importante entre os galeguistas no exilio mexicano. Dunha banda estaban os chamados dereitistas, que rexeitaban os comunistas. A outra era máis permeábel ao traballo cos comunistas. Florencio tentaba ser un mediador para conseguir o obxectivo de darlle continuidade ao Partido Galeguista. O exilio foi moi duro en canto a fraccionamento político, que se dá dentro dos propios partidos, como pasou por exemplo tamén no Partido Socialista. Florencio sempre tentou homoxeneizar o Partido Galeguista. Co comunismo houbo problemas, por exemplo, relacionados coa dirección da revista Vieiros. Nas entrevistas que eu fixen con representantes do exilio en México lembrábano como persoa de integración, por exemplo en publicacións que se fixeron unitariamente. -Antes falaba da revista Saudade, que foi unha das primeiras iniciativas do galeguismo en México. En Saudade (1942-1953) colaboraron Castelao, Blanco Amor, Luís Seoane, Rafael Dieste, Luís Tobío, Arturo Cuadrado, Suárez Picallo… Despois constituíse no 1952 o Padroado da Cultura Galega en México, que puxo en marcha o programa radiofónico Hora de Galicia ou a revista Vieiros (1959-1968). Cal foi o papel de Florencio Delgado neste activismo cultural do exilio mexicano? -Florencio foi parte do grupo promotor da revista Saudade. Desa época, na miña opinión é moi importante tamén o Cancioneiro da loita galega, de 1943, que foi a primeira publicación do Partido Galeguista en México. Un libro de poemas do que el foi, segundo Alonso Montero, o responsábel editorial, ademais de autor de 16 poemas, sete deles novos. Neste libro fai acopio da poesía de combate que fixera durante a guerra civil, falando da represión en Valdeorras. Cunha crítica profunda dos masacres, por exemplo, no poema Ían á misa de doce, no que é contundente co falanxismo de dobre cara: van á misa e matan despois. Florencio tivera diversas circunstancias profesionais: vendeu de todo, desde aceites a libros, fertilizantes, roupa, zapatos… Coñeceu, de feito, a súa muller vendendo zapatos. Despois marchou vivir a Guadalajara, no ano 51, desde onde revitalizan a revista Saudade, que terá entón a súa segunda época -no terceiro número Florencio asumiu tarefas directivas-. Empezan tamén entón a conformar o Padroado. A partir do Padroado, dentro do conxunto de actividades realizadas para manter o galego como lingua vehicular no exilio, nace a revista Vieiros, da que foi director xunto con Luís Soto e Carlos Velo. En Vieiros colaboraron voces do exilio exterior e do interior. Son accións que fan que o galego sexa un elemento de unión entre todos os exiliados, perdedores da guerra. -Do seu labor cultural forma parte tamén a tradución ou a publicación do libro Presencia de Galicia en México, do 1954. -Hai unha fasquía dos poemas de Florencio que é que integra o náhuatl, unha lingua mexicana, co galego. Son poemas dos anos 40. Parte deles aparecerán despois no seu libro Galicia Infinda (1963). Con respecto ás traducións de poetas consagrados noutras linguas, colaborou con Lois Tobío e con Plácido R. Castro na preparación do volume Poesía inglesa e francesa vertida ao galego (1946), que foi premiado pola Federación das Sociedades Galegas da Arxentina e publicado en Bos Aires tres anos despois, con grande éxito editorial e de crítica. Esta é outra das súas facianas descoñecidas. -Tivo unha boa relación con Fernández del Riego, que lle facilitou a publicación na Galiza, e mesmo Florencio era tamén quen levaba ao exilio mexicano as propostas de Galaxia no ámbito cultural. Que relación tivo, así, coa liña "culturalista" de Galaxia? -Tiña relación epistolar con don Paco del Riego, que falou del nun tratado literario e en La Noche, dándoo a coñecer aquí. Mantiveron unha relación prolongada no tempo. De feito, Florencio colaborou con Galaxia na organización da celebración das Letras Galegas no ano 63, que despois desembocou na publicación en Galaxia do seu poemario Galicia Infinda. -Por que acabou deixando tanto Vieiros como o Padroado? -Pois eu creo que son as regueifas políticas. Con Soto tivo desencontros que tiveron que ver coas diferenzas entre o Partido Comunista e o Partido Galeguista. Independentemente de que sempre antes fixera unha valoración agarimosa de Soto. Pero despois tiveron problemas, seguramente por discusións sobre liñas editoriais ou sobre metodoloxías de funcionamento. No Padroado tamén tentou ter un papel moderador. En xeral, os galeguistas, dada a nova situación de consolidación da ditadura, apostaban por unha ampla plataforma cultural cun significado político, mais non demasiado combativo. Os comunistas preferían voceiros máis abertamente políticos e conectados cos referentes internacionais do comunismo do momento. -A reconstrución do vello Partido Galeguista foi imposíbel por razóns alleas a el, pero el tentouno… -Desde logo. El aterrou aquí desde o exilio pero xa en México fixeran tentativas de poñelo en marcha, vendo que chegaba a democracia. Tentaron ser catalizadores do proxecto, coa xente que quedara por aquí dispersa, porque o Partido Galeguista xa non tiña estrutura nin nada. Florencio fai un manifesto unitario para tentar aglutinar os galeguistas, tenta reunir a vella militancia e implicar os galeguistas que quedaran en Galiza… Cruza para iso cartas con Pousa Antelo. Pero ao final a tentativa, por diversas circunstancias, non tivo éxito. -Bebedeira é o seu primeiro libro de poemas, Galicia Infinda o máis coñecido… Moveuse, quizais, entre a poesía máis vangardista do primeiro momento e a máis política… Bebedeira (Editorial Nós, 1934) está próxima ao hilozoísmo de Amado Carballo… Galicia Infinda foi relacionado co modernismo e co neorromantismo. En O soño do guieiro hai poemas sociolingüísticos, poemas de combate... -Bebedeira é, ao meu ver, un canto á natureza e á terra valdeorresa: os castiñeiros, o viño, a paisaxe, a cromática naturalista e a vida e o amor. Os primeiros poemas que aparecen del en El Heraldo de Galicia, no 1931, van tamén nesa liña, extensiva a Galiza. Despois xa se mete nun ámbito de defensa a ultranza da lingua. Reivindica unha lingua propia e sen mesturas. Na guerra fai a poesía de combate, algunha moi satírica coma a de Franco, franquiño, piquirrichiño. Tamén ten a poesía mestiza da que falabamos, que supón unha transversalidade plurilingüística moi interesante. E finalmente fai algunha escolma de poemas que escribira antes, como en Cantarenas, onde volve á terra da infancia, ou como en O soño do guieiro, onde fai tamén reivindicación de Castelao ou de Otero Pedraio. -Foi nomeado membro correspondente da Real Academia Galega nos anos 80. -Un amigo del da Irmandade Galeguista, Xosé Gayoso, estaba de presidente do Instituto de Estudos Valdeorreses, que fixo a proposta. Á súa volta no 81 fixérono membro correspondente, sendo apadriñado por Francisco Ogando, Ramón Piñeiro, Valentín Paz-Andrade… Isaac Díaz Pardo tamén o apoiou moito.

NOS_16958

Fontes de Hamas denuncian o asasinato dun campesiño de 23 anos en Gaza e de sete persoas feridas no que podería ser o primeiro incumprimento da tregua.

Un voceiro do Movemento de Resistencia Islámica (Hamas) asegurou esta sexta que soldados israelís terían asasinado un campesiño palestino perto da fronteira co territorio ocupado por Israel. Após dous días despois de se declarar o cesamento ao fogo, esta podería ser a primeira violación dos acordos adoptados entre Hamas e o executivo liderado por Benjamin Netanyahu. Aliás, o acontecido viríase a sumar ás detencións desenvolvidas a pasada cuarta en Cisxordania en que foron arrestadas 55 persoas. Neste sentido, Hamas asegurou que presentaría unha queixa perante as autoridades exipcias encargadas de velaren polo cumprimento do acordo, en calidade de estado mediador nas negociacións. Segundo o goberno sionista, desde Tel Aviv están a investigar os acontecementos en que foron feridas outras sete persoas. Porén, membros do exército sionista aseguraban que na pasada quinta feira (22 de novembro) "máis de douscentos alborotadores palestinos tentaron chegar ao valado" que separa en dous o territorio. Así as cousas, segundo o disposto na tregua acordada por ambas as dúas partes, a partir das 21 horas (hora galega) de onte (quinta feira), o goberno israelí debía abrir os postos fronteirizos da Faixa de Gaza e reducir ou mesmo suprimir as restricións estabelecidas até o de agora a respecto do movemento de persoas e mercadorías desde Gaza.

NOS_20240

Silgar tamén acollerá o primeiro Arena 1.000.

Sanxenxo será a sede do Campionato de España de Seleccións Territoriais (CESA) de balonmán praia do 24 ao 26 de xuño, certame que chega da man da Federación Galega de Balonmán e a súa homóloga estatal, coa colaboración da Deputación de Pontevedra, o Concello de Sanxenxo e a Xunta da Galiza. O municipio galego acollerá a segunda edición dun torneo onde os distintos combinados das categorías xuvenís, cadetes e infantís masculinas e femininas competirán por alzarse co título de campións. Pero ademais, nesas mesmas datas a praia do Silgar tamén será sede dunha das tres probas de Arena 1000 da nova tempada de balonmán praia. Esta será a segunda edición do CESA de balonmán praia, e a Galiza terá representación nas seis competicións (infantil, cadete e xuvenil, masculina e feminina). Será unha grande oportunidade para ver en acción aos novos talentos nunha especialidade espectacular que, sen dúbida, non deixará indiferente a ninguén. Por outra parte, Silgar acollerá paralelamente ao CESA o primeiro Arena 1.000 da tempada 2022 de balonmán praia. A principal novidade desta nova proba confirmada do Arena Handball Tour é que unicamente competirán equipos pertencentes á categoría sénior. A Guarda, sede da final da Segunda Galega Menos haberá que agardar para asistir a outro espectáculo de balonmán, neste caso sobre pista. O pavillón da Sangriña da localidade da Guarda -na que habitualmente xoga como local o poderoso Atlético Guardés- acollerá esta fin de semana, concretamente entre mañá sábado e o domingo 22, a final a catro da Segunda Galega masculina entre o propio Guardés, Balonmán Loriga, Sanxenxo e Luceros.

NOS_45089

Cae na casa perante o Vilareal (2-4)

Estar descendido non é xustificación para acabar o que resta de tempada dando imaxe de desidia e conformismo. Pedíao o adestrador aos xogadores e pedíallo a afección á equipa: os partidos que fican, a morte. Porque aínda que non se xogue nada deles en canto a puntos (o descenso é irreversíbel) si estaba en xogo outras cuestións que no fútbol son cando menos tan importantes como os puntos: defender a camiseta, o club. Dar unha lección de entrega. Nada diso estivo presente na despedida do Dépor de Riazor por esta tempada. Perdeu (2-4) perante o Vilareal. Os dous goles de Borja Valle na segunda metade non maquillan un partido no que os deportivistas fixeron gala de desidia no campo. Adiantouse cedo o Vilareal e acabou a primeira parte con tres goles de vantaxe. Foi unha primeira metade que mostrou o peor do Dépor nesta Liga. Unha pobre actuación, tanto en xogo como en compromiso. Na segunda parte, mellorou, mais foi unha mellora máis ben derivada da relaxación do Vilareal. O partido púxose 2-3 cos 2 goles de Valle. Mais para quen estivese acreditando en espellismos de remontada, o Vilareal marcou o cuarto e puxo fin ao partido. Ficha: RC Deportivo: Rubén, Juanfran (Mujaid, min. 75), Albentosa, Fernando Navarro, Luisinho, Krohn-Dehli, Guilherme (Bakkali, min. 46), Fede Valverde (Pedro Mosquera, min. 67), Borja Valle, Lucas e Adrián. Villarreal CF: Sergio Asenjo, Mario Gaspar, Álvaro, Víctor Ruiz, Jaume Costa, Rodrigo, Manu Trigueros (Javi Fuego, min. 87), Samu Castillejo (Cheryshev, min. 73), Raba (Sansone, min. 61), Pablo Fornals e Bacca. Goles: 0-1 Samu Castillejo (min. 2); 0-2 Manu Trigueros (min. 31); 0-3 Samu Castillejo (min. 45); 1-3 Borja Valle (min. 58); 2-3 Borja Valle (min. 88); 2-4 Cheryshev (min. 90+2). Árbitro: Hernández Hernández. Cartón amarelo a Guilherme (min. 22), Borja Valle (min. 61) e Albentosa (min. 74).

PRAZA_4732

Estamos a quince meses das eleccións municipais. Atreveranse a formar parte das candidaturas aquelas persoas que protagonizan as lamentábeis peripecias da operación Pokemon? Cal será o comportamento dos votantes ante este penoso espectáculo?

A eliminación parcial do segredo do sumario da chamada operación Pokemon confirma a existencia de indicios relevantes de condutas delitivas e coloca no primeiro plano da política galega a coñecida cuestión da pertinencia da dimisión de todos aqueles cargos institucionais que aparecen involucrados nas actuacións investigadas. Aínda que, finalmente, algúns dos implicados non resultasen condenados no trámite xudicial, sería moito mais produtivo para a saúde do sistema democrático a limpeza total das sospeitas que hoxe pesan sobre determinadas alcaldías e concellerías Seguir aplicando o criterio de que só se debe abandonar a vida política institucional se existe unha sentenza xudicial firme é un absoluto despropósito que desconsidera a gravidade da desconfianza que ten medrado no seo da sociedade a respecto do exercicio da función política. Calquera perspectiva que postule un proceso de rexeneración democrática esixe, neste momento, unha exemplaridade máxima por parte dos dirixentes e cargos das organizacións partidarias. Aínda que, finalmente, algúns dos implicados non resultasen condenados no trámite xudicial, sería moito mais produtivo para a saúde do sistema democrático a limpeza total das sospeitas que hoxe pesan sobre determinadas alcaldías e concellerías. Os partidos están emprazados, con urxencia, a recuperar, con mais feitos que palabras, a confianza e o crédito perdidos nos últimos anos Para algúns analistas, a relevancia desta operación é reducida debido á pouca dimensión dos recursos monetarios presuntamente manexados para corromper a vontade dos cargos representativos que figuran no sumario. Aceptar este argumento é tanto como establecer unha medición cuantitativa da ética que debe rexer no exercicio da función representativa. Onde está a fronteira do permisíbel? E quen establece semellante liña divisoria? O que hoxe precisa a vida política é unha pedagoxía contundente dos actores que ocupan o escenario. Sobran as apelacións retóricas á presunción de inocencia derivadas da patolóxica tendencia á xudicialización de todo o que sucede nas Administracións públicas. Os partidos están emprazados, con urxencia, a recuperar, con mais feitos que palabras, a confianza e o crédito perdidos nos últimos anos. No caso da Pokemon, só o BNG estivo á altura das circunstancias coa dimisión inmediata do único concelleiro afectado polas indagacións xudiciais. No caso do PP e do PSdG, as decisións adoptadas (basicamente, agardar ás sentenzas futuras) alimentan a espiral da desconfianza cidadá. E, ademais, actúan cunha incongruencia notábel. En Lugo e Ourense os dirixentes populares pediron as dimisións que non practicaron en Santiago. Nesta cidade, ao mesmo tempo, os voceiros socialistas denuncian a gravidade que representa para a gobernanza da cidade a imputación do seu alcalde mentres en Lugo semellan convivir sen problemas cunha situación análoga. O que xa resulta directamente surrealista é a dupla vara de medir que practica Núñez Feijoo no seu propio partido: Conde Roa e Gacio tiveron que dimitir pero Currás debe seguir no cargo E o que xa resulta directamente surrealista é a dupla vara de medir que practica Núñez Feijoo no seu propio partido: Conde Roa e Gacio tiveron que dimitir pero Currás debe seguir no cargo. E cando hai unha sentenza que afecta á conselleira de Sanidade, non se cumpre a norma previamente invocada –responsabilidades políticas só se hai sentenzas condenatorias- porque o presidente da Xunta decide arbitraria e discrecionalmente que non procede facelo. Estamos a quince meses das eleccións municipais. Atreveranse a formar parte das candidaturas aquelas persoas que protagonizan as lamentábeis peripecias da operación Pokemon? Estamos a quince meses das eleccións municipais. Atreveranse a formar parte das candidaturas aquelas persoas que protagonizan as lamentábeis peripecias da operación Pokemon? Cal será o comportamento dos votantes ante este penoso espectáculo? As respostas serán decisivas para avaliar o nivel de calidade da democracia realmente existente.

NOS_20708

Bárcenas e a crise combínanse para o PP ter unha perspectiva demoscópica desastrosa. Mais o PSOE non está mellor. O bipartidismo atravesa unha crise sen precedentes na historia do réxime político xurdido coa Constitución de 1978. Rubalcaba non pide eleccións antecipadas porque aínda que o PP podería chegar a perder até 50 escanos, o PSOE até obtería menos.

As enquisas certifican que o réxime político español atravesa unha crise gravísima, talvez irreversíbel. Segundo o inquérito de Metroscopia para El País, o PP sería a forza máis votada, mas cun ridículo 23,9 por cento, apenas 4 décimas máis do que o PSOE. O bipartidismo reuniría tan só o 47,4 por cento dos sufraxios, 27 pontos menos que nas últimas eleccións xerais, realizadas en Novembro de 2011. As noticias para PP e PSOE non son mellores no inquérito que publicaba tamén onte El Periódico de Catalunya. O partido conservador perdería nada menos que 50 escanos, até ficar nun abano entre 133 e 135. Mesmo así sería a forza máis votada, pois o PSOE tería como teito 123 escanos (e como solo, 120). Fontes próximas ao PSOE non desbotan que Rubalcaba manexe a hipótese dun goberno de coalición co PP, daí que descarte a moción de censura Así as cousas, o aparato de Ferraz, controlado aínda por Rubalcaba, non pon sobre a mesa a demanda do antecipo eleitoral. Optou por un pinchacarneiro politicamente pouco comprensíbel: a petición de demisión de Rajoy e a súa substitución por outro dirixente do partido conservador. A pergunta que cumpriría facerse é por cal, dada que a práctica totalidade da cúpula dereitista está envolvida no escándalo dos pagamentos en negro. Porén, si hai nomes que até o de agora non se viron atinxidos polas lapas do lume que consome Génova: a vicepresidenta Soraya Sáenz de Santamaría e o ministro de Xustiza, Alberto Ruiz Gallardón. Mas Rubalcaba non só se abstivo de pedir eleccións antecipadas, tamén desbota apresentar unha moción de censura. Por que? De acordo con fontes próximas ao PSOE, hai dúas razóns básicas. A primeira é que o secretario xeral do PSOE ten neste momento unha valoración nas enquisas tan baixa como a de Rajoy. A segunda é que Rubalcaba e o núcleo dirixente do partido non descartan que o desfecho da crise política máis grave vivida no Estado desde a morte do ditador sexa a conformación dun goberno de coalición coa dereita (e, claro, esa perspectiva ficaría fanada de formular previamente unha censura ao líder conservador).

PRAZA_7728

O vindeiro martes celebrará un acto informativo aberto en Ponteareas, coa participación de Xoán Antón Pérez Lema, secretario de Agaprofi (Asociación Galega de afectados polos produtos financieiros ), Manuel Pérez Arias, Presidente de Agaprofi e Sandra Arauxo, de Compromiso.

O vindeiro martes Compromiso por Galicia celebrará un acto informativo aberto en Ponteareas, coa participación de Xoán Antón Pérez Lema, secretario de Agaprofi (Asociación Galega de afectados polos produtos financieiros ), Manuel Pérez Arias, Presidente de Agaprofi e Sandra Arauxo, de Compromiso. O acto informativo tratará non so de explicarlles aos afectados como tratar de resolver o problema das preferentes, senón que se tratará de afondar nas causas que levaron as entidades bancarias galegas a "apropiarse de maneira ilícita dos cartos e aforros dos seus usuarios". Será ás 20 horas na sala multiusos do Auditorio Reveriano Soutullo CxG explica que "a débeda que as caixas tiñan contraídas polos movementos especuladores do mercado levaron a que artellasen produtos financieiros coa única finalidade de capitalizarse e que os aforradores pagasen as súas débedas". A formación denuncia que "todos teremos que pagar os demáns dos banqueiros" e esixe unha "solución política", pois "o goberno do PP no Estado é o que ten o deber de tomar as medidas necesarias para solucionar esta inxusta situación que afecta a miles de persoas e familias".

NOS_16666

George Galloway é deputado no Parlamento británico polo Respect Party, unha formación que se declara a si mesma socialista, contraria ás intervencións militares no Iraque e en Afganistán. Declarou que, de ser certo o ataque con armas químicas denunciado este 21 de Agosto en Siria, os responsábeis serían ou os chamados rebeldes sirios ou Al Qaeda.

O membro do parlamento británico foi entrevistado pola canle iraniana Press TV. Dixo que "se ten habido algún uso de gas nervosos, foron os rebeldes os que o utilizaron". "Se se usaron armas químicas, foi Al Qaeda quen as usou", declarou Galloway. E perguntado sobre quen teria facilitado as armas á organización yihadista, respondeu: "Velaquí a miña teoría: foi Israel quen llas deu [as armas]". Galloway fai esta declaración após se saber que o Daily Mail publicou en Xaneiro pasado que os Estados Unidos terían dado o seu apoio a un plano artellado por Qatar, cun contratista armamentista británico, para organizar un ataque con armas químicas en Siria co obxectivo de responsabilizar da súa comisión ao Goberno de Assad. Ningunha fonte independente puido verificar até o momento nen que realmente existise o ataque con armas químicas denunciado polas forzas opositoras o 21 de Agosto nen, caso de ter existido, quen o tería perpetrado. Onte, o secretario de Defensa dos EUA, Chuck Hagel, insinuou que Barack Obama está a manexar todas as opcións posíbeis perante o novo escenario en Siria, incluíndo o ataque militar. Nese sentido, avanzou que se están a desprazar forzas navais norteamericanas ao país árabe.

NOS_32434

Xabier P. Igrexas pediu ao Goberno local que deixe de actuar con "opacide" e priorice o estudo do xacemento.

O grupo municipal do Bloque Nacionalista Galego (BNG) de Vigo anunciou que vén de facer un requerimento formal dos informes técnicos sobre a cestión dos restos patrimoniais atopados na rúa Elduayen durante as obras de construción do túnel da Porta do Sol. A medidados do mes de xaneiro, os operarios que traballan na construción deste túnel descubriron un xacemento arqueolóxico correspondente ao antigo rueiro da cidade. Os equipos de arqueoloxía da Xunta e do Concello levaron a cabo diferentes estudos para coñecer a natureza exacta dos restos. O Concello de Vigo, a través da Oficina de Supervisión de Proxectos, solicitou á Xunta o soterramento do xacemento para poder proseguir coa construción do túnel. Finalmente, o departamento de Patrimonio Cultural do Goberno galego autorizou esta actuación, e os restos de Elduayen foron cubertos con lonas e terra. A este respecto, o BNG de Vigo solicitou explicacións ao Goberno local sobre o soterramento dos restos patrimoniais, ademais de preguntar polos informes técnicos na Xerencia Municipal de Urbanismo. Intención do Goberno local O concelleiro do BNG en Vigo, Xabier P. Igrexas, lamentou que o Goberno local non aportara "ningunha información" sobre as intencións de futuro cos restos da rúa Elduayen, e esgrimiu a "opacidade" como o motivo para levar a cabo a solicitude formal dos informes técnicos, "no caso de que existan". Para Igrexas, o Concello non debe priorizar as obras do túnel da Porta do Sol por diante dun estudo rigoroso do xacemento. "As obras non poden limitar a xestión destes xacementos, que deben atender a criterios técnicos e asegurar o cumprimento estrito da normativa de protección patrimonial", engadiu. O edil nacionalista pediu "non hipotecar a xestión patrimonial" de Vigo polos traballos no túnel, e cualificou o estudo dos restos de Elduayen como unha "oportunidade de pór en valor a nosa memoria colectiva". Neste sentido, o concelleiro do BNG insiste en que o alcalde de Vigo, Abel Caballero, debe ofrecer algo máis que "explicacións xenéricas", xa que s vigueses e viguesas teñen dereito a saber cal é o valor patrimonial que se estima e cales son as intencións do Goberno local".

PRAZA_11428

A Deputación celebrou o seu pleno extraordinario coa ausencia do principal grupo da oposición, que cualifica o debate de "pantomima" para "enxalzar a Baltar", ao que culpan do "estado catastrófico" da provincia. Rafa Villarino amplía as súas críticas a Gonzalo Pérez Jácome

O PSdeG rexeitou participar ao considerar este pleno "unha pantomima de Baltar" para "enxalzarse a si mesmo"A Deputación de Ourense celebrou na mañá deste mércores nun pleno extraordinario o 'Debate sobre o estado da provincia' coa significativa ausencia do principal grupo da oposición, o PSdeG-PSOE, cuxos deputados e deputadas rexeitaron participar ao considerar este pleno "unha pantomima de Baltar" para "enxalzarse a si mesmo". O voceiro socialista, Rafael Villarino subliña que o debate é "dunha inutilidade absoluta, falsa e estéril" e lembra que nos últimos anos o Goberno provincial incumpriu o 87% das iniciativas aprobadas.Os socialistas ourensáns anunciaron a súa ausencia no pleno coa instalación dun valado publicitario na que aparecen Xosé Luís Baltar e José Manuel Baltar e Gonzalo Pérez Jácome, alcalde de Ourense, a quen estenden as críticas ao baltarismo despois do pacto acadado entre Democracia Ourensana na cidade e na Deputación. No valado o PSdeG-PSOE lembra que dende o ano 1987 en que Xosé Luís Baltar accedeu á Presidencia da institución, a provincia perdeu 80.000 habitantes, unha media de case 7 cada día."As tres persoas do valo son os responsables directos do estado catastrófico dunha provincia que agora estenden á cidade""As tres persoas do valo son os responsables directos do estado catastrófico dunha provincia que agora estenden á cidade, con propostas como dous parques acuáticos, un mapamundi, un edificio intelixente que agora é itinerante porque xa o pasearon por tres ubicacións distintas ou un rañaceos", afirmou Villarino, que denunciou que "mentres un rañaceos de 80 plantas que custa centos de millóns é asumible para PP e DO, o rescate dun parking público para doentes que impulsamos os socialistas é inasumible". O PSdeG lembra que dende o ano 1987, en que Baltar accedeu á Presidencia, a provincia perdeu 80.000 habitantes, unha media de case 7 cada díaO voceiro socialista na cidade de Ourense lembrou que ata o seu recente pacto co Partido Popular, Gonzalo Pérez Jácome cualificaba este debate de "falso e estéril". O PSdeG-PSOE denuncia neste senso que nos últimos catro anos a Deputación de Ourense incumpriu o 87% das propostas de resolución aprobadas neste pleno sobre o estado da provincia.O pasado mes de setembro PSdeG e BNG levaron ao pleno da Deputación unha moción para eliminar o reparto de fondos "a dedo". Porén, a iniciativa foi rexeitada cos votos de PP e Democracia Ourensana, que axudou a soster o actual modelo de reparto. 16 dos 17 concellos ourensáns que recibiron máis fondos da Deputación o ano pasado estaban gobernados polo PP.Ourense é a provincia galega máis envellecida, cun 31,2% de maiores de 65 anosEn efecto, nos anos 80 Ourense roldaba os 400.000 habitantes (430.159 no censo de 1981 e 353.491 no de 1991) e na actualidade sitúase nos 309.293. Ourense é a provincia galega máis envellecida, cun 31,2% de maiores de 65 anos, moi por riba do 28,8% de Lugo, o 24,3% da Coruña e o 22,1% de Pontevedra. Acolle, ademais a maior parte cos concellos con maior idade media: San Xoán de Río é o concello máis envellecido de Galicia, cunha media de idade de 62,48 anos. Ségueno Lobeira, Calvos de Randín, Verea e Larouco.Ademais, encadea 9 anos con máis pensionistas que cotizantes. Neste momento hai en Ourense 101.751 persoas dadas de alta na Seguridade Social, fronte a 109.062 pensionistas, o que a converte na única provincia de todo o Estado con máis xubilados/as que traballadores/as. Tamén Lugo chegou a estar nesta situación, nos anos previos ao 2004 e posteriormente entre 2012 e 2015. Porén, nos dous últimos anos a provincia reaxiu e reverteu esta situación. Os indicadores de natalidade máis recentes en Lugo son moito mellores que os ourensáns.

NOS_18796

Siareir@s Galeg@s organiza, un ano máis, o partido anual da selección galega de fútbol. O encontro celebrarase en Pontevedra o día 29 de decembro. Xogos populares, fútbol gaélico e un concerto completarán as actividades da xornada.

A intención do PP de eliminar os partidos amigábeis da nosa selección de fútbol ao chegar ao goberno galego en 2009 non se fixo realidade. E non pola súa teima prohibicionista, baixo a escusa da situación económica do noso país, senón por outra teima aínda máis forte que leva a Siareir@s Galeg@s a organizar cada ano ese partido. Nesta ocasión Galiza xogará contra a selección nacional de Kurdistán. Para @s organizador@s do encontro o país escollido é "umha naçom também negada e que sofre diariamente a repressom de quatro estados diferentes, nomeadamente do turco". O obxectivo de Siareir@s Galeg@s é "ar-lhe voz ao povo kurdo e estreitar os laços de irmandade entre os nossos países". Programa A xornada abrirase ao mediodía (13:30 horas) na esplanada do recinto feiral cun xantar popular, a actuación de Cé Orquestra Pantasma e xogos populares (billarda e xogo de pao). Na praza da Ferrería (19 horas) comezará a manifestación nacional en defensa das nosas seleccións nacionais que rematará no Campo de Fútbol da Xunqueira. Antes do encontro internacional terá lugar unha demostración de fútbol gaélico (20 horas) e a homenaxe ás deportistas galegas (20:50 horas). O partido amistoso Galiza-Kurdistán (21 horas) será o remate da xornada deportiva. Logo virá a música na Esplanada do recinto feiral (23:30 horas) coas actuacións de Rebeliom do Inframundo, Arenga, Falperrys e Berri Txarrak. A organización ten previsto medios comunitarios de transporte desde as diferentes comarcas e os bonos estarán á venda ao prezo de 15 euros.