Datasets:

chrisociepa

/

wikipedia-pl-20230401

like 2

3462022

https://pl.wikipedia.org/wiki/Spring%20Hope

Spring Hope

Spring Hope – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462023

https://pl.wikipedia.org/wiki/Teszik%20Tasz

Teszik Tasz

Teszik Tasz (uzb. Teshik-Tosh) – jaskiniowe stanowisko archeologiczne położone w górach Boysuntov w Uzbekistanie, niedaleko Boysun. Stanowi jedno z najdalej wysuniętych na wschód stanowisk neandertalskich. Jaskinia położona jest na wysokości 1600 m n.p.m. Została odkryta i przebadana w latach 1938–1939 przez Aleksieja Okładnikowa. W trakcie wykopalisk odsłonięto pięć warstw kulturowych związanych z pobytem ludności mustierskiej. Znaleziska fauny obejmują ponad 760 kości koziorożców syberyjskich. Wewnątrz jaskini odkryto także czaszkę i fragmenty szkieletu ok. 9-letniego dziecka neandertalskiego, datowane na ok. 70 tys. lat temu. Czaszka charakteryzuje się wydatnym łukiem brwiowym, cofniętym czołem, brakiem podbródka i stosunkowo dużą (ok. 1500 ml) objętością mózgu. Szczątki ułożone były w niewielkim zagłębieniu i otoczone kozimi rogami, co sugeruje intencjonalny pochówek. Przypisy Jaskinie w Uzbekistanie Stanowiska archeologiczne w Uzbekistanie

3462026

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sokratis%20Fitanidis

Sokratis Fitanidis

Sokratis Fitanidis (gr. Σωκράτης Φυτανίδης; ur. 25 maja 1984 roku w Kufalii, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji środkowego obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Jest wychowankiem drużyny PAO Kufalion. 1 lipca 2002 roku podpisał kontrakt z klubem Apollon Kalamaria, który występowała wówczas w drugiej lidze. W sezonie 2002/2003 jego drużyna zajęła 3. miejsce, które dawało możliwość gry w barażach o awans do Superleague Ellada. W dodatkowym meczu przegrali jednak 2–1 z Ionikosem Nakaias. W następnym sezonie uplasował się z zespołem na 2. pozycji, dzięki czemu tym razem udało im się bezpośrednio awansować do I ligi. W sezonie 2004/2005, już w I lidze, zajął ze swoją ekipą 12. miejsce. W kolejnym sezonie jego drużyna poprawiła swoją lokatę – tym razem uplasowali się na 9. lokacie. W sezonie 2006/2007 zajął z zespołem 12. pozycję. Jego drużyna zgromadziła 35 punktów – tyle samo co kluby Iraklis Saloniki (13. miejsce) oraz AO Kerkira (14. miejsce i spadek). Ekipy Apollonu Kalamaria i Iraklisu Saloniki utrzymały się w lidze tylko dzięki tak zwanej małej tabeli, czyli rozstrzygnięć w sezonie między zainteresowanymi drużynami. W sezonie 2007/2008 jego zespół uplasował się na, ostatniej, 16. pozycji, która oznaczała spadek. Jednak on, jeszcze w trakcie trwania rozgrywek, 1 stycznia 2008 roku przeszedł za 400 tysięcy € do klubu Asteras Tripolis. Z nowym zespołem w sezonie 2007/2008 zajął 7. miejsce. W sezonie 2008/2009 uplasował się z tą drużyną na 12. pozycji. W następnym sezonie ponownie zajął ze swoją ekipą 12. lokatę. W sezonie 2010/2011 uplasował się z drużyną na 13. miejscu – ostatnim, które zapewniało utrzymanie się w Superleague. Po tych rozgrywkach 1 lipca 2011 roku na zasadzie wolnego transferu przeszedł do klubu Atromitos Ateny. Sezon 2011/2012 jego zespół zakończył na 4. pozycji, dzięki czemu mogli zagrać w barażach o eliminacje do Ligi Mistrzów. Jednak w dodatkowych meczach zajęli 3. miejsce, więc na pocieszenie pozostał im udział w Lidze Europy. W następnym sezonie uzyskał ze swoją ekipą 4. lokatę, dzięki czemu ponownie mogli starać się w dodatkowych meczach o udział w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Jego zespół w barażach zajął 2. miejsce i ponownie zakwalifikowali się tylko do Ligi Europy. W sezonie 2013/2014 jego drużyna uplasowała się na 3. pozycji. W barażach o kwalifikacje do Ligi Mistrzów jego ekipa zajęła 3. miejsce, które dawało udział w III rundzie kwalifikacyjnej Ligi Europy. W 2018 roku Fitanidis przeszedł do rumuńskiego klubu Gaz Metan Mediaș. Kariera reprezentacyjna Sokratis Fitanidis wystąpił w reprezentacji Grecji do lat 19 w 13 meczach strzelając 1 bramkę. Zagrał z nią w eliminacjach do Mistrzostwa Europy U-21 w 2006 roku. W ramach tych kwalifikacji wystąpił w 8 spotkaniach, jednak jego drużyna nie awansowała na te mistrzostwa. W 2013 roku dwukrotnie był powoływany na mecze seniorskiej reprezentacji Grecji – 6 lutego na mecz ze Szwajcarią oraz 14 sierpnia przeciwko Austrii. Jednak w obu tych spotkaniach siedział na ławce rezerwowych. Przypisy Urodzeni w 1984 Piłkarze PAE Apolon Pondu Piłkarze Asterasu Tripolis Piłkarze PAE Atromitos Piłkarze Gaz Metan Mediaș Greccy piłkarze

3462028

https://pl.wikipedia.org/wiki/Donald%20Sloan

Donald Sloan

Donald Wayne Sloan (ur. 15 stycznia 1988 w Shreveport) – amerykański koszykarz występujący na pozycjach rozgrywającego oraz rzucającego obrońcy. 10 sierpnia 2015 roku podpisał umowę z zespołem Brooklyn Nets. 17 sierpnia 2017 zawarł roczny kontrakt z Washington Wizards. 14 października został zwolniony przez klub ze stolicy. 21 lutego 2018 dołączył po raz kolejny do Guangdong Southern Tigers. 25 lutego 2020 został zawodnikiem niemieckiego Telekom Baskets Bonn. 12 sierpnia zawarł umowę z australijskim Adelaide 36ers. 6 lutego opuścił klub. Osiągnięcia Stan na 14 lutego 2021, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej/ NCAA Uczestnik rozgrywek: Sweet Sixteen turnieju NCAA (2007) II rundy turnieju NCAA (2007–2010) Zaliczony do I składu: Big 12 (2010) turnieju Big 12 (2010) Drużynowe Mistrz Chin (2013) Wicemistrz Chin (2017) Indywidualne 2-krotny zawodnik tygodnia D-League (12.03.2012, 4.02.2013, 22.01.2018) Reprezentacja Brązowy medalista igrzysk panamerykańskich (2011) Uczestnik kwalifikacji do mistrzostw świata (2017) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki z NBA na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na draftexpress.com Profil na espn.go.com Profil na sports.yahoo.com Profil na rotoworld.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Reno Bighorns Koszykarze Erie BayHawks Koszykarze Atlanty Hawks Koszykarze New Orleans Hornets Koszykarze Cleveland Cavaliers Koszykarze Sioux Falls Skyforce Koszykarze Indiana Pacers Koszykarze Brooklyn Nets Koszykarze Texas Legends Koszykarze Telekom Baskets Bonn Zawodnicy NBA niewybrani w drafcie Koszykarze Guangdong Southern Tigers Koszykarze Adelaide 36ers Urodzeni w 1988 Ludzie urodzeni w Shreveport

3462029

https://pl.wikipedia.org/wiki/Red%20Oak%20%28Oklahoma%29

Red Oak (Oklahoma)

Red Oak – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Oklahoma, w hrabstwie Latimer. Przypisy Miasta w stanie Oklahoma

3462030

https://pl.wikipedia.org/wiki/Red%20Oak%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Red Oak (Karolina Północna)

Red Oak – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462032

https://pl.wikipedia.org/wiki/Momeyer

Momeyer

Momeyer – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462033

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dortches

Dortches

Dortches – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462034

https://pl.wikipedia.org/wiki/Castalia%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Castalia (Karolina Północna)

Castalia – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462035

https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Nepomuk%20%E2%80%93%20Blatn%C3%A1

Linia kolejowa Nepomuk – Blatná

Linia kolejowa Nepomuk – Blatná (Linia kolejowa nr 191 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy stację Nepomuk i Blatná. Przebiega przez terytorium kraju pilzneńskiego i kraju południowoczeskiego. Przypisy Nepomuk – Blatná

3462037

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bailey%20%28Teksas%29

Bailey (Teksas)

Bailey – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Teksas, w hrabstwie Fannin. Przypisy Miasta w stanie Teksas

3462039

https://pl.wikipedia.org/wiki/Malhostovice

Malhostovice

Malhostovice – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 949 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462040

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bailey%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Bailey (Karolina Północna)

Bailey – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Nash. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462042

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mar%C5%A1ov

Maršov

Maršov – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 491 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462043

https://pl.wikipedia.org/wiki/Medlov%20%28powiat%20Brno%29

Medlov (powiat Brno)

Medlov – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 696 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462044

https://pl.wikipedia.org/wiki/M%C4%9Bl%C4%8Dany

Mělčany

Mělčany – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 485 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462045

https://pl.wikipedia.org/wiki/M%C4%9Bn%C3%ADn

Měnín

Měnín – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 828 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462047

https://pl.wikipedia.org/wiki/Moravsk%C3%A9%20Kn%C3%ADnice

Moravské Knínice

Moravské Knínice – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 872 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462048

https://pl.wikipedia.org/wiki/Moutnice

Moutnice

Moutnice – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 166 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462050

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nebovidy%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29

Nebovidy (kraj południowomorawski)

Nebovidy – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 655 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462052

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nelepe%C4%8D-%C5%BDern%C5%AFvka

Nelepeč-Žernůvka

Nelepeč-Žernůvka – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 83 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462053

https://pl.wikipedia.org/wiki/N%C4%9Bm%C4%8Di%C4%8Dky%20%28powiat%20Brno%29

Němčičky (powiat Brno)

Němčičky – gmina w Czechach, w powiecie Brno, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 321 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Brno

3462054

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sea%20Breeze

Sea Breeze

Sea Breeze – jednostka osadnicza w USA, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover Sea Breeze – koktajl alkoholowy

3462057

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Montpon-M%C3%A9nest%C3%A9rol

Gare de Montpon-Ménestérol

Gare de Montpon-Ménestérol – stacja kolejowa w Montpon-Ménestérol, w departamencie Dordogne, w regionie Nowa Akwitania, we Francji. Została otwarta w 1857 przez Compagnie du chemin de fer de Paris à Orléans. Obecnie jest zarządzana przez SNCF (budynek dworca) i przez RFF (infrastruktura). Stacja jest obsługiwana przez pociągi Intercités i TER Aquitaine. Położenie Stacja położona jest na linii Coutras – Tulle, w km 23,932 pomiędzy stacjami Saint-Seurin-sur-l'Isle i Mussidan. Historia Stacja Terrasson została otwarta 17 września 1860 przez Compagnie du Chemin de fer de Paris à Orléans (PO). Linie kolejowe Coutras – Tulle Przypisy Linki zewnętrzne La gare de Montpon-Ménestérol na Gares en mouvement La gare de Montpon-Ménestérol na ter.sncf.com Aquitaine Montpon-Ménestérol

3462063

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hundested%20%28stacja%20kolejowa%29

Hundested (stacja kolejowa)

Hundested (duński: Hundested Station) – stacja kolejowa w miejscowości Hundested, w Regionie Stołecznym, w Danii. Znajduje się na Frederiksværkbanen i została otwarta w 1916 roku. Stacja jest zarządzana i obsługiwana przez Lokalbanen. Linie kolejowe Frederiksværkbanen Linki zewnętrzne Lokalbanen Stacje i przystanki kolejowe w Regionie Stołecznym

3462065

https://pl.wikipedia.org/wiki/Otranto%20%28stacja%20kolejowa%29

Otranto (stacja kolejowa)

Otranto (włoski: Stazione di Otranto) – stacja kolejowa w Otranto, w prowincji Lecce, w regionie Apulia, we Włoszech. Stacja jak i linia kolejowa jest obsługiwana przez Ferrovie del Sud Est. Jest stacją końcową linii z Maglie. Charakterystyka Stacja posiada 2 tory wykorzystywane przez pociągi pasażerskie oraz jeden dla pociągów towarowych. Linie kolejowe Lecce – Otranto Zobacz też Lista stacji i przystanków kolejowych w Apulii Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Stacje i przystanki kolejowe w Apulii Otranto (Włochy)

3462066

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wrightsville%20Beach

Wrightsville Beach

Wrightsville Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462068

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kure%20Beach

Kure Beach

Kure Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462069

https://pl.wikipedia.org/wiki/StreetDance%3A%20Za%C5%82oga%20gwiazd

StreetDance: Załoga gwiazd

StreetDance: Załoga gwiazd (ang. All Stars) – brytyjska komedia z 2013 roku wyreżyserowana przez Bena Gregora. Wyprodukowana przez wytwórnię Vertigo Films. Premiera filmu miała miejsce 3 maja 2013 w Wielkiej Brytanii. Opis fabuły Dwóch nastoletnich dzieci – Ethan (Theo Stevenson) i Jaden (Akai Osei-Mansfield) chcą zapobiec likwidacji ich ulubionego klubu. Aby zdobyć pieniądze, postanawiają namówić ochotników do zaprezentowania na scenie swoich talentów. Obsada Źródło: Filmweb Theo Stevenson jako Ethan Akai Osei-Mansfield jako Jaden Ashley Jensen jako Gina Fleur Houdijk jako Amy Dominic Herman-Day jako Tim Amelia Clarkson jako Rebecca Gamal Toseafa jako Brian Hanae Atkins jako Lucy Kimberley Walsh jako Trish Kieran Lai jako Kurt Ashley Walters jako Mark Javine Hylton jako Kelly Kevin Bishop jako Andy i inni. Przypisy Linki zewnętrzne Brytyjskie filmy komediowe Brytyjskie filmy z 2013 roku

3462072

https://pl.wikipedia.org/wiki/Carolina%20Beach

Carolina Beach

Carolina Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie New Hanover. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462073

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jaskinia%20Ok%C5%82adnikowa

Jaskinia Okładnikowa

Jaskinia Okładnikowa (ros. Пещера Окладникова) – jaskiniowe stanowisko archeologiczne, położone na obszarze południowo-wschodniej Syberii, u północnego podnóża rosyjskiej części Ałtaju. Odkryto w niej najdalej położone na wschód ślady pobytu neandertalczyka. Jaskinia położona jest w wapiennym masywie, uformowanym w okresie dewonu. Wejście do niej znajduje się po stronie południowej, na wysokości 14 metrów. Swoją nazwę otrzymała na cześć radzieckiego archeologa Aleksieja Okładnikowa. W trakcie prac archeologicznych odkryto trzy warstwy zawierające narzędzia mustierskie, a także szczątki fauny plejstoceńskiej, m.in. koni, koziorożców syberyjskich, nosorożców włochatych, żubrów stepowych, lisów rudych, jeleni szlachetnych, hien jaskiniowych i dzikich owiec. W latach 80. XX wieku w jaskini odkryto szczątki ludzkie: zęby i fragmenty kości szkieletu, należące do jednego (lub dwóch) młodzieńca żyjącego ok. 30-38 tys. lat temu i jednego osobnika dorosłego żyjącego ok. 24 tys. lat temu. Ich pozycja taksonomiczna jest obiektem sporów, należały albo do neandertalczyka, być może w późnym stadium jego rozwoju ewolucyjnego, albo do człowieka współczesnego. Przeprowadzone w 2007 roku badania materiału kostnego wykazały, że młodzieniec posiadał mtDNA typowe dla neandertalczyka. Przypisy Okładnikowa Stanowiska archeologiczne w Rosji

3462074

https://pl.wikipedia.org/wiki/Miro%20%28hrabia%20Barcelony%29

Miro (hrabia Barcelony)

Miró (I) (ur. w drugiej lub trzeciej dekadzie X wieku, zm. 31 października 966 roku w Barcelonie) – hrabia Barcelony, Girony i Osony w latach 947-966 razem ze swoim bratem Borrellem II. Życiorys Urodził się jako drugi lub trzeci syn (z pięciorga dzieci) Sunyera (Sunifreda) I, hrabiego Barcelony i jego żony Rycheldy z Tuluzy, córki Ermengola I z Rouergue. Nie jest jasne, dlaczego w jednym dokumencie (donacji dla klasztoru Lagrasse z 954) występuje jako starszy brat (jego podpis widnieje jako pierwszy - przywilej najstarszego), a w donacji z 934 roku wymieniony jest jedynie jego brat Borrell. Być może wiązało się to z jakąś formą wydziedziczenia, bowiem Miró po śmierci ojca objął mniej prestiżowe funkcje. Między 940 a 942 rokiem zmarł jego najstarszy brat Ermenegol, hrabia Ossony. W 947 roku jego ojciec Sunyer abdykował i przeniósł się do klasztoru, rozdzielając władzę między dwóch najstarszych synów. Miró miał odpowiadać za sprawy wewnętrzne, natomiast brat Borrell II - za wojsko i sprawy zagraniczne. Ten drugi tytułował się także królem Gotów, a w 948 roku odziedziczył po bezdzietnym wuju Sunifredzie II hrabstwo Urgell. Miro okazał się ostatnim hrabią Barcelony feudalnie poddanym Karolingom. W 987 roku bowiem, gdy francuski tron obejmował Hugo Kapet z dynastii Kapetyngów i zażądał przysięgi wierności od Borrella II, ten odmówił. Tym samym, wobec braku reakcji Hugona, więź została zerwana, a hrabstwo Barcelony na trwale uwolniło się od frankońskich wpływów. Zachowały się akty donacji z 955 i 965 oraz sprzedaży z 963, w których Miró wymieniany jest jako hrabia. Za jego rządów zbudowano lub odbudowano kanał irygacyjny doprowadzający do Girony wodę z rzeki Besòs, a także prawdopodobnie kanał z rzeki Llobregat do zamku Cervelló. Wiadomo, że zmarł w 966 roku. Nie jest znane imię żony Miró, jest ona jednak wymieniona w jednym dokumencie. Nie wspomina o niej Borrell II w dokumencie z grudnia 966 roku, na miesiąc po śmierci Miró. Borrell II w swoim testamencie z 993 roku wymienia trzech synów-hrabiów jako nepos, co należy interpretować jako bratanków (synowie Borrella byli zbyt młodzi, by samodzielnie objąć władzę). Ponieważ brak informacji o dzieciach reszty rodzeństwa Borrela należy przypuszczać, że były to dzieci Miró. Brak informacji po 993 roku o tych synach sugeruje, że zmarli wkrótce potem bez potomków. Synami Miró byli: Ramon; Borrell; Sunyer. Bibliografia Biografia na stronie FMG.ac Biografia Genealogia Miró Urodzeni w X wieku Hrabiowie Barcelony Zmarli w 966

3462075

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gwardia%20Miejska%20Starozakonna

Gwardia Miejska Starozakonna

Gwardia Miejska Starozakonna – paramilitarna jednostka milicji sformowana z ochotników wyznania mojżeszowego podczas powstania listopadowego. 20 grudnia 1830 reprezentanci społeczności żydowskiej Królestwa Polskiego zaapelowali do władz powstańczych, by żydom pozwolono wstępować do wojsk powstania na równi z obywatelami innych wyznań. Apel został przyjęty i wkrótce rozpoczął się napływ ochotników żydowskich do wszystkich jednostek wojskowych, w tym Wojska Polskiego, Straży Bezpieczeństwa i Gwardii Ruchomej. Jednakże ówczesne regulaminy wojskowe przewidywały konieczność golenia bród przez wszystkich umundurowanych, na co nie mogli zgodzić się ortodoksyjni wyznawcy judaizmu, którzy argumentowali, że „golenie bród – ani życzliwości dla kraju, ani waleczności nie dodaje”. Ostatecznie 28 lutego 1831 powołano do życia specjalną jednostkę dla żydów ortodoksyjnych: Gwardię Miejską Starozakonną z oddziałami we wszystkich miastach wojewódzkich. Do sierpnia 1831 tylko do warszawskiej jednostki zaciągnęło się 1098 żołnierzy wyznania mojżeszowego; wzięła ona udział w walkach podczas oblężenia Warszawy. Przypisy Bibliografia Formacje powstania listopadowego !

3462082

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel%20Paradiso

Hotel Paradiso

Hotel Paradiso – brytyjska komedia z 1966 roku wyreżyserowana przez Petera Glenville’a, powstały na podstawie sztuki Maurice’a Desvallières'a i Georges’a Feydeau pt. Hôtel du libre échange z 1894 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Metro-Goldwyn-Mayer. Premiera filmu miała miejsce w marcu 1966 w Wielkiej Brytanii. Fabuła Znudzona życiem u boku męża, architekta Henriego (Robert Morley), Marcelle Cotte (Gina Lollobrigida) umawia się na spotkanie ze swoim nieśmiałym sąsiadem, Benedictem Boniface'em (Alec Guinness). Angelique (Peggy Mount) – dominująca i zdystansowana małżonka mężczyzny – ma właśnie spędzić noc u swojej siostry. Po uroczystej kolacji w restauracji para udaje się do hotelu Paradiso. Tu niemal na każdym kroku spotykają kogoś znajomego. Obsada Źródło: Filmweb Alec Guinness jako Benedict Boniface Marie Bell jako La Grande Antoinette Darío Moreno jako Turek Akim Tamiroff jako Anniello, właściciel Hotelu Paradiso Gina Lollobrigida jako Marcelle Cotte Derek Fowlds jako Maxime Leonard Rossiter jako inspektor Ann Beach jako Victoire, pokojówka Eddra Gale jako gość hotelowy Peggy Mount jako ngelique Boniface Robert Morley jako Henri Cotte David Battley jako George Douglas Byng jako pan Martin, adwokat i inni. Przypisy Linki zewnętrzne Brytyjskie filmy komediowe Brytyjskie filmy z 1966 roku Filmy wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer Filmy w reżyserii Petera Glenville’a

3462094

https://pl.wikipedia.org/wiki/Piergiorgio%20Bertoldi

Piergiorgio Bertoldi

Piergiorgio Bertoldi (ur. 26 lipca 1963 w Varese) – włoski duchowny katolicki, arcybiskup, nuncjusz apostolski w Mozambiku. Życiorys 11 czerwca 1988 otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do archidiecezji mediolańskiej. W 1991 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej. W 1995 rozpoczął pracę w nuncjaturze apostolskiej w Ugandzie. Następnie był sekretarzem nuncjatur w Kongu (1997-2000), Kolumbii (2000-2001), Serbii (2001-2004), Rumunii (2004-2007), Iranie (2007-2009). Od 2009 był radcą nuncjatury w Brazylii. Episkopat 24 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim w Burkina Faso i Nigrze oraz arcybiskupem tytularnym Hispellum. Sakry udzielił mu 2 czerwca 2015 kardynał Pietro Parolin, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. 19 marca 2019 został mianowany nucjuszem apostolskim w Mozambiku. Linki zewnętrzne Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 24 kwietnia 2015 [dostęp 2015-04-24] Włoscy biskupi katoliccy Nuncjusze apostolscy Urodzeni w 1963 Ludzie urodzeni w Varese

3462099

https://pl.wikipedia.org/wiki/Northwich%20%28stacja%20kolejowa%29

Northwich (stacja kolejowa)

Northwich (ang: Northwich railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Northwich, w hrabstwie Cheshire, w Anglii. Stacja posiada 2 perony i znajduje się na Mid-Cheshire Line. Połączenia Od poniedziałku do soboty istnieją co godzinę kursy w kierunku zachodnim do Chester, w kierunku wschodnim do Manchester Piccadilly (z kilkoma dodatkowymi kursami w godzinach szczytu z / do Stockport). W niedziele kursują co dwie godziny pociągi do Chester i Manchesteru, ze ostatnimi kursami do Wigan Wallgate i Southport. Istnieje również linia towarowa, który biegnie z toru nr 2, do Sandbach poprzez Middlewich. Linie kolejowe Mid-Cheshire Line Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Strona stacji na National Rail Stacje i przystanki kolejowe w hrabstwie Cheshire

3462101

https://pl.wikipedia.org/wiki/7%3A39

7:39

7:39 (ang. The 7.39) – brytyjski melodramat z 2014 roku w reżyserii Johna Alexandra. Scenariusz do filmu został napisany przez Davida Nichollsa, a jego realizacją zajęła się wytwórnia Carnival Films. Premiera filmu miała miejsce w dwóch częściach 6 i 7 stycznia 2014 na brytyjskim kanale BBC One w Wielkiej Brytanii. Opis fabuły Film opisuje historię Carla Matthews (David Morrissey), który codziennie o godzinie 7:39 jeździ do pracy pociągiem. Pewnego poranka w trakcie walki o miejsce siedzące poznaje Sally Thorn (Sheridan Smith). Przypadkowe spotkanie przeradza się w romans. Obsada Źródło: Filmweb David Morrissey jako Carl Matthews Sheridan Smith jako Sally Thorn Olivia Colman jako Maggie Matthews Sean Maguire jako Ryan Cole Izzy Meikle-Small jako Charlotte Matthews Bill Milner jako Adam Matthews Justin Salinger jako Grant Findlay Lashana Lynch jako Kerry Wright i inni. Przypisy Linki zewnętrzne Brytyjskie filmy z 2014 roku Brytyjskie melodramaty

3462113

https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward%20Malesic

Edward Malesic

Edward Charles Malesic (ur. 14 sierpnia 1960 w Harrisburgu, Pensylwania) – amerykański duchowny katolicki, biskup Cleveland od 2020. Życiorys Święcenia kapłańskie otrzymał 30 maja 1987. Został inkardynowany do diecezji Harrisburg. Przez wiele lat pracował w sądzie biskupim jako m.in. audytor, obrońca węzła małżeńskiego, a także jako wikariusz sądowy. Był też kapelanem kilku szkół wyższych. 24 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował do biskupem ordynariuszem diecezji Greensburg. Sakry udzielił mu 13 lipca 2015 metropolita Filadelfii - arcybiskup Charles Chaput. 16 lipca 2020 został mianowany biskupem ordynariuszem diecezji Cleveland. Ingres do katedry diecezjalnej odbył 14 września 2020 roku. Przypisy Bibliografia [dostęp 2015-04-24] Amerykańscy biskupi katoliccy Urodzeni w 1960 Ludzie urodzeni w Harrisburgu

3462116

https://pl.wikipedia.org/wiki/Severn%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Severn (Karolina Północna)

Severn – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462119

https://pl.wikipedia.org/wiki/Acireale%20%28stacja%20kolejowa%29

Acireale (stacja kolejowa)

Acireale (wł. Stazione di Acireale) – stacja kolejowa w Acireale, w prowincji Katania, w regionie Sycylia, we Włoszech. Stacja znajduje się na linii Mesyna – Syrakuzy. Według klasyfikacji RFI ma kategorią srebrną. Historia Pierwsza stacja Acireale została otwarta w ramach budowy odcinka Giardini-Catania, drugiego etapu linii Mesyna-Syrakuzy i została otwarta w pierwszych dniach stycznia 1867, (pierwsza część Messina-Giardini została otwarta w roku poprzednim). Stacja została wybudowana w pobliżu Terme di Acireale, w południowej części miasta, tuż obok Villa. Prace budowlane zostały zainicjowane przez Società Vittorio Emanuele, znaną także jako Società per le Strade ferrate Calabro-Sicule. Później stacja (i linia) zostały wchłonięte przez Società per le strade ferrate della Sicilia, zwaną także Rete Sicula. Stacja zawsze obsługiwała duży ruch pasażerski i wszystkie kategorie pociągów, w tym najważniejsze direttissimi obsługujące ruch turystów do znanych ośrodków turystycznych. Po rozbudowie linii na dwutorową na docinku Fiumefreddo-Catania Ognina stary dworzec został zamknięty i wybudowano nowy około 2 km na południe. Linie kolejowe Mesyna – Syrakuzy Zobacz też Lista stacji i przystanków kolejowych na Sycylii Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Stacje i przystanki kolejowe na Sycylii

3462120

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81eonid%20Rodos

Łeonid Rodos

Łeonid Abramowycz Rodos, ukr. Леонід Абрамович (Аркадійович) Родос, ros. Леонид Аркадьевич Родос, Leonid Arkadjewicz Rodos (ur. 1 stycznia 1919, w Konstantynówka, w obwodzie donieckim, Ukraińska SRR, zm. ?, Niemcy) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, trener piłkarski. Kariera piłkarska Urodzony na Donbasie przeniósł się do Dniepropetrowska. Wychowanek zespołu Promkooperacja Dniepropetrowsk. W 1937 rozpoczął karierę piłkarską w klubie Spartak Dniepropetrowsk. W 1939 został zaproszony do Stali Dniepropetrowsk, która występowała w Klasie B Mistrzostw ZSRR. W 1940 dołączył do Dynama Dniepropetrowsk. W czasie wojny trenował się razem z piłkarzami Spartaka Moskwa. Po zakończeniu II wojny światowej występował w wojskowej drużynie ODO Swierdłowsk, w której zakończył karierę piłkarza w roku 1948. Kariera trenerska Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Najpierw ukończył Lenigradzki Wojskowy Instytut Wychowania Fizycznego oraz Wyższą Szkołę Trenerów. Młody oficer został skierowany ponownie do Swerdłowska, gdzie pracował na różnych stanowiskach w wojskowym klubie ODO Swierdłowsk. Trenował również hokejową drużynę, która pod jego kierownictwem 4-krotnie zdobywała mistrzostwo ZSRR. W 1960 zwolnił się z wojska i potem kolejne trzy lata prowadził Urałmasz Swierdłowsk. W sierpniu 1963 powrócił do rodzimego już Dniepropetrowska, gdzie najpierw był dyrektorem sportowym, a w 1964 pomagał trenować Dnipro Dniepropetrowsk. Na początku 1965 został zaproszony na stanowisko starszego trenera Awanharda Żółte Wody. W lipcu 1965 został skierowany do Metałurha Zaporoże. W 1967 objął prowadzenie Dnipra Dniepropetrowsk, a w połowie następnego roku został zmieniony przez Wałerija Łobanowskiego. W 1969 roku kierował zespołem Krywbas Krzywy Róg. W 1971 został mianowany na stanowisko głównego trenera Awanharda Tarnopol, z którym pracował do połowy 1973. Potem stał na czele Rady Trenerskiej Dniepropetrowskiego Obwodowego Związku Piłki Nożnej oraz trenował amatorski zespół miejscowego Instytutu Metalurgicznego. Po rozpadzie ZSRR wyjechał na stałe do Niemiec. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Spartak Dniepropetrowsk mistrz Ukraińskiej SRR: 1937 Sukcesy trenerskie SKWO Swierdłowsk mistrz Klasy B Mistrzostw ZSRR: 1958 (strefa 5), 1959 (strefa 1) Odznaczenia tytuł Mistrza Sportu ZSRR tytuł Zasłużonego Trenera Rosyjskiej FSRR: 1963 Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1919 Zmarli w XXI wieku Ludzie urodzeni w Konstantynówce Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Piłkarze FK Dnipro Trenerzy piłkarzy Awanharda Żółte Wody Trenerzy piłkarzy Budiwelnyka Tarnopol Trenerzy piłkarzy FK Dnipro Trenerzy piłkarzy Krywbasa Krzywy Róg Trenerzy piłkarzy Metałurha Zaporoże Trenerzy piłkarzy Urału Jekaterynburg

3462121

https://pl.wikipedia.org/wiki/Acta%20Protozoologica

Acta Protozoologica

Acta Protozoologica – kwartalnik publikujący bieżące i kompleksowe teksty naukowe z zakresu szeroko pojętej protistologii. W sferze zainteresowań wydawców są zarówno teksty badawcze jak i teoretyczne opisujące biologię komórek mikroorganizmów i organizmów eukariotycznych, w tym: zachowanie, biochemię i biologię molekularną, rozwój, ekologię, genetykę, parazytologię, fizjologię, fotobiologię, systematykę i filogenezę. Czasopismo publikuje oryginalne raporty badawcze, krytyczne opinie o aktualnych badaniach napisane przez zaproszonych ekspertów w danej dziedzinie, krótkie komunikaty, recenzje książek i listy do redakcji. Linki zewnętrzne Strona główna czasopisma Acta Protozoologica Czasopisma anglojęzyczne Czasopisma wydawane od 1963 Kwartalniki w Polsce Polskie czasopisma botaniczne Prasa w Krakowie (Polska Ludowa) Prasa w Krakowie

3462124

https://pl.wikipedia.org/wiki/Seaboard%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Seaboard (Karolina Północna)

Seaboard – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462127

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rich%20Square%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Rich Square (Karolina Północna)

Rich Square – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462128

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lasker

Lasker

Lasker – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462130

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20w%20Budapeszcie

Giełda Papierów Wartościowych w Budapeszcie

Giełda Papierów Wartościowych w Budapeszcie () – giełda papierów wartościowych w Budapeszcie na Węgrzech, założona w 1864 roku w Peszcie. Według stanu na 24 kwietnia 2015 na giełdzie notowane są akcje 47 spółek. Giełda została założona 18 stycznia 1864 jako giełda papierów wartościowych. W 1868 działalność rozszerzono o obrót towarami. Po II wojnie światowej giełda została rozwiązana ze względu na znacjonalizowanie większości prywatnych przedsiębiorstw na Węgrzech, a jej majątek stał się własnością państwa. Ponowne otwarcie giełdy nastąpiło 21 czerwca 1990 roku. W 1998 na giełdzie wprowadzono elektroniczny system obrotu Multi-Market Trading System (MMTS), a od 2013 roku giełda operuje w systemie Xetra. Obecnie kontrolę nad BSE sprawuje Narodowy Bank Węgier, który 20 listopada 2015 r. kupił pakiet 68,8% udziału, przez co łącznie posiada 75,8% udziału w tym podmiocie. Na koniec 2019 r. łączna kapitalizacja BSE wynosiła 85,9 mld EUR, na co w większości składały się obligacje rządowe (46,1 mld EUR), a w dalszej kolejności akcje spółek krajowych (29,4 mld EUR) a następnie obligacje hipoteczne (4 mld EUR) i bony skarbowe (3,3mld EUR). Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona internetowa giełdy Budapeszt Gospodarka Węgier

3462132

https://pl.wikipedia.org/wiki/Garysburg

Garysburg

Garysburg – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Northampton. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462134

https://pl.wikipedia.org/wiki/Miejsce%20na%20g%C3%B3rze%20%28film%202012%29

Miejsce na górze (film 2012)

Miejsce na górze (ang. Room at the Top) – brytyjski dramat z 2012 roku w reżyserii Aisling Walsh, powstał na podstawie powieści Johna Braine’a pt. Wielka kariera (Room at the Top) z 1957 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Great Meadow Productions. Premiera filmu miała miejsce w dwóch częściach 26 i 27 września 2012 na brytyjskim kanale BBC Four w Wielkiej Brytanii. Fabuła Akcja filmu rozgrywa się w Yorkshire w latach 40. XX wieku. Młody robotnik Joe Lampton (Matthew McNulty) znajduje zakwaterowanie u bogatej rodziny. Dzięki temu wchodzi w świat towarzystwa z wyższych sfer. Mężczyzna miałby szanse na wygodnie życie u boku majętnej Susan Brown (Jenna Coleman), jednak on wbrew rozsądkowi zakochuje się w pewnej starszej od niego o dziesięć lat mężatce. Obsada Źródło: Filmweb Matthew McNulty jako Joe Lampton Maxine Peake jako Alice Aisgill Jenna Coleman jako Susan Brown Kevin McNally jako pan Brown Julia Ford jako pani Thompson Kevin Doyle jako pan Thompson Peter Wight jako pan Hoylake Tom Brooke jako Charles Theo James jako Jack Wales Zoe Telford jako Eva Storr Paul Hilton jako Bob Storr Daniel Flynn jako George Aisgill Eithne Browne jako Esther Lauren Crace jako Joan Kate O’Flynn jako Beryl Paul Tomblin jako Ray i inni. Przypisy Linki zewnętrzne Brytyjskie filmy z 2012 roku Brytyjskie dramaty filmowe

3462138

https://pl.wikipedia.org/wiki/Boles%C5%82aw%20Witczak

Bolesław Witczak

Bolesław Witczak (ur. 8 marca 1966 w Szamotułach) – polski przedsiębiorca i polityk, prezes Unii Polityki Realnej w latach 2008–2011. W 1981 roku skończył naukę w Szkole Handlowej, w 1988 roku został uczniem Instytutu Technologii Drewna w Poznaniu. W latach 2001–2005 studiował logistykę w Wyższej Szkole Komunikacji i Zarządzania w Poznaniu, w której zdobył dyplom. W 2002 roku wziął udział w kursie „Teoria Ograniczeń” organizowany przez Institute/Velocity Management Group Abrahama Y. Goldratta. W 1992 roku przystąpił do Unii Polityki Realnej, której struktury zorganizował w Szamotułach. W wyborach parlamentarnych w 2005 roku startował do Sejmu z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke (jak cała UPR), natomiast dwa lata później wystartował z listy Ligi Polskich Rodzin (w ramach porozumienia Liga Prawicy Rzeczypospolitej) w okręgu pilskim. Od 5 listopada 2007 roku przewodniczył wielkopolskim strukturom partii, a od 2 czerwca 2008 roku – podkarpackim. 7 czerwca 2008 roku Konwentykl wybrał go na prezesa partii w miejsce pełniącego obowiązki Stanisława Żółtka i jego poprzednika Wojciecha Popieli. W 2009 roku poprowadził kampanię wyborczą do Europarlamentu, doprowadzając do rejestracji list partii we wszystkich okręgach. Sam wystartował z pierwszego miejsca warszawskiej listy, co wywołało konflikt z Januszem Korwin-Mikkem. W tych wyborach partia osiągnęła na poziomie kraju wynik 1,1% (81 146 głosów). Bolesław Witczak wyraził zadowolenie z wyniku partii, mimo że był on słabszy niż w wyborach europejskich pięć lat wcześniej. W okresie wyborów liczba członków partii zaczęła maleć, ale nadal wynosiła ok. 650. W 2009 roku były prezes UPR Janusz Korwin-Mikke zagroził odejściem z partii, jeśli ówczesne władze otrzymają absolutorium. Część działaczy wzywała Bolesława Witczaka do dymisji – do wniosku przychyliło się 9 z 13 członków Konwentyklu (potrzebna większość 4/5), ale w listopadzie 2009 roku organ ten odrzucił wniosek. Wkrótce potem Janusz Korwin-Mikke odszedł z UPR, argumentując swą decyzję małą medialnością prezesa i niegospodarnością przy kampanii wyborczej. W wyborach samorządowych w 2010 roku zamierzał ubiegać się o stanowisko radnego sejmiku województwa wielkopolskiego, jednak partii nie udało się tam zarejestrować list. 9 stycznia 2010 roku Konwentykl UPR po raz pierwszy w historii powołał na prezesa kobietę, dotychczasową I wiceprezes partii – Magdalenę Kocik, jednak część działaczy UPR zakwestionowała legalność Konwentyklu. 17 lutego 2010 zwołali oni Konwentykl, na którym obrany na prezesa został Stanisław Żółtek. We wrześniu 2010 roku sąd rejestrowy uznał wybór Magdaleny Kocik na prezesa partii za nieważny, pozostawiając w rejestrze jako prezesa Bolesława Witczaka. Kolejny Konwentykl z 19 lutego 2011 roku wybrał w jego miejsce na prezesa Bartosza Józwiaka. W marcu 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił wniosek o wpisanie Stanisława Żółtka do ewidencji jako prezesa partii. 12 lipca tego samego roku jego apelacja została odrzucona przez warszawski sąd apelacyjny. 12 września 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wpisał do ewidencji partii politycznych Bartosza Józwiaka jako prezesa UPR. W 2014 roku Bolesław Witczak kandydował w wyborach samorządowych do sejmiku województwa wielkopolskiego z list Ruchu Narodowego, którego częścią stała się wcześniej UPR (pozostając odrębną partią). Życie prywatne Od 1996 roku jest żonaty, ma synów Antoniego i Jana. Przypisy Linki zewnętrzne Prezesi Unii Polityki Realnej Politycy Ruchu Narodowego Absolwenci poznańskich szkół i uczelni Urodzeni w 1966 Ludzie urodzeni w Szamotułach

3462141

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awiat%20jest%20p%C5%82aski

Świat jest płaski

Teoria płaskiego świata (ang. The World Is Flat: A Brief History of the Twenty-First Century) – wydana w 2005 książka amerykańskiego dziennikarza i publicysty Thomasa Friedmana, w której autor dokonał analizy zjawisk zachodzących w globalizującym się świecie. Jak twierdzi Friedman, „świat stał się płaski” z powodu „internetowej globalizacji”. Według niego nowe technologie informacyjne umożliwiają specjalistom z krajów słabo rozwiniętych konkurowanie ze specjalistami z krajów wyżej rozwiniętych, co wpływa na zmniejszanie się różnic między poszczególnymi regionami świata. Określenie Friedemana „Świat jest płaski” nawiązuje do wprowadzonego w latach 60. XX w. przez Marshalla McLuhana pojęcia-zjawiska „globalnej wioski”. Friedman ukazał spłaszczony świat jako efekt 10 sił spłaszczających: upadek muru berlińskiego – 9 listopada 1989 jest to symboliczna data początku nowej ery, związanej z przyśpieszeniem osiągania przez świat płaskości; koniec starcia między kapitalizmem i komunizmem, debiut spółki Netscape – 9 sierpnia 1995 jako pierwsza zaoferowała komercyjną i popularną przeglądarkę stron WWW, rozwój technologii i oprogramowania do zarządzania pracą oraz wirtualnych sieci prywatnych – w produkcji mogą uczestniczyć specjaliści z całego świata, uploading – eksperci i „specjaliści” pracują nad projektami dot. rozwiązań informatycznych, które udostępniają za darmo, ponadto są lepsze niż komercyjne, co wpływa na rozwój rynku np. oprogramowania, outsourcing – tańsza siła robocza, głównie z Indii i Chin, wykonuje proste różne zadania, offshoring – przenoszenie przez przedsiębiorstwo wybranych procesów strategicznych do innej o tańszej lokalizacji, np. międzynarodowa współpraca z Chinami i swobodną wymianę handlową Chin z resztą świata, supply-chaining – przewaga konkurencyjna nad precyzyjnym, niezawodnym i szybkim łańcuchu dostaw, Insourcing – przejmowanie części funkcji jednego przedsiębiorstwa przez drugie, które jest do tego lepiej przygotowane i dla którego stanowi to jedynie lekkie odchylenie od obecnie obowiązującej strategii, np. listonosz roznoszący pocztę oraz zbierający opłatę za abonament telewizyjny, in-forming – rozwój wyszukiwarek internetowych (Google, Yahoo!, MSN Web Search), które mają nieograniczone zasoby sieci komputerowych, „sterydy” – komunikowanie się urządzeń ze sobą oraz z człowiekiem w różnych miejscach na świecie; nieograniczone możliwości komunikowania się i współpracy świata m.in. przez telefonie mobilną, wifi, Bluetooth. Przypisy Bibliografia Thomas L. Friedman, Świat jest płaski. Krótka historia XXI wieku, Wyd. 1, przeł. Tomasz Hornowski, Poznań, Dom Wydawniczy Rebis, 2006, s. 680, . Elżbieta Mączyńska, Zarządzanie w warunkach ekonomii niepewności. Systemy wczesnego ostrzegania Pindelski M., Czego boi się Thomas Friedman?, E-mentor nr 2 (19) / 2007 Linki zewnętrzne http://www.thomaslfriedman.com Utwory literackie z 2005 Utwory literackie o Internecie

3462143

https://pl.wikipedia.org/wiki/English%20Premier%20Ice%20Hockey%20League

English Premier Ice Hockey League

English Premier Ice Hockey League (EPIHL) – drugi poziom ligowy rozgrywek hokeja na lodzie w Wielkiej Brytanii. Historia Liga została założona w 1998 w wyniku podziału rozgrywek English League na Premier Division i Division 1. Do 2000 działała pod nazwą English League Premier Division. Po likwidacji British National League od 2006 liga EPIHL stanowi drugi poziom rozgrywkowy w Wielkiej Brytanii. Liga ma status zamknięty i nie dochodzi do awansów do rozgrywek najwyższego szczebla Elite Ice Hockey League oraz spadków z niej. W ramach rozgrywek EPIHL rozgrywany jest sezon zasadniczy, runda play-off oraz rozgrywka o trofeum English Cup. Triumfatorzy Uczestnicy Kluby w sezonie 2015/2016 Byli uczestnicy Billingham Eagles (1997/1998) Blackburn Hawks (1998/1999) Britische U18/U20-Nationalmannschaft (2000–2003) Chelmsford Chieftains (1998–2001, 2002–2008) Haringey Greyhounds (2000–2003) Hull Stingrays (1997–1998, 2005/06) Invicta Dynamos (1997–2003) Milton Keynes Kings (1998/99) Nottingham Lions (2000–2003) Oxford City Stars (1998/1999) Romford Raiders (1998–2010) Sheffield Scimitars (2005–2010) Slough Jets (–2014) Solihull Barons (1997–1999, 2000–2002, 2003–2007) Sunderland Chiefs (1997/1998) Whitley Bay Warriors (1997/1998) Wightlink Raiders (1997–2009) Linki zewnętrzne Profil EPIHL na stronie EIHA Wielka Brytania Wielka Brytania Hokej na lodzie w Wielkiej Brytanii

3462147

https://pl.wikipedia.org/wiki/Swansboro%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Swansboro (Karolina Północna)

Swansboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462148

https://pl.wikipedia.org/wiki/Josef%20Graf

Josef Graf

Josef Graf (ur. 30 czerwca 1957 w Riedenburgu) – niemiecki duchowny katolicki, biskup pomocniczy Ratyzbony od 2015. Życiorys Święcenia kapłańskie przyjął 10 października 1983 i został inkardynowany do diecezji ratyzbońskiej. Po święceniach pracował jako wikariusz jednej z ratyzbońskich parafii. W latach 1986–1989 odbył w Rzymie studia doktoranckie, a po powrocie do kraju objął funkcję ojca duchownego seminarium w Ratyzbonie. 24 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji ratyzbońskiej ze stolicą tytularną Inis Cathaig. Sakry udzielił mu 7 czerwca 2015 ordynariusz ratyzboński - biskup Rudolf Voderholzer. Bibliografia [dostęp 2015-04-24] Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 24 kwietnia 2015 Niemieccy biskupi katoliccy Urodzeni w 1957

3462150

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gruzi%C5%84ska%20Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych

Gruzińska Giełda Papierów Wartościowych

Gruzińska Giełda Papierów Wartościowych – giełda papierów wartościowych w Tbilisi, stolicy Gruzji, założona w 1999 roku. Na giełdzie notowane są akcje 4 spółek oraz 31 obligacji. Pierwsze notowania na giełdzie odbyły się w roku 2000. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona internetowa Giełdy Gruzja Gospodarka Gruzji

3462155

https://pl.wikipedia.org/wiki/Drzwi%20otwarte

Drzwi otwarte

Drzwi otwarte (ang. Doors Open) – brytyjski film kryminalny z gatunku dramat z 2012 roku w reżyserii Marca Evansa, powstały na podstawie powieści Iana Rankina pt. Doors Open z 2008 roku. Wyprodukowana przez wytwórnię Sprout Pictures. Role główne w filmach zagrali Douglas Henshall, Stephen Fry, Lenora Crichlow i Kenneth Collard. Premiera filmu miała miejsce 26 grudnia 2012 w Wielkiej Brytanii. Opis fabuły Film opowiada historię Mike'a Mackenzie (Douglas Henshall), milionera i konesera sztuki, który tęskni za swoją byłą partnerką, Laurą Stanton (Lenora Crichlow). Profesor historii sztuki, Robert Gissing (Stephen Fry) wyjawia mu, że część zbiorów narodowej galerii ma zostać wyprzedana. Zdenerwowany koncepcją Gissing proponuje milionerowi oraz znajomemu bankierowi Allanowi Cruickshankowi (Kenneth Collard) udział w kradzieży dzieł sztuki. Produkcja Zdjęcia do filmu kręcono w Edynburgu w Szkocji w Wielkiej Brytanii. Obsada Źródło: Filmweb Stephen Fry jako profesor Robert Gissing Douglas Henshall jako Mike Mackenzie Kenneth Collard jako Allan Cruickshank Paul McCole jako Glenno Lenora Crichlow jako Laura Stanton Elliot Cowan jako Bruce Cameron Brian McCardie jako Charlie Calloway Niall Greig Fulton jako Westie Kenny Blyth jako Brighty Rab Affleck jako Hate Jordan Young jako Jonno Gilly Gilchrist jako inspektor Ransome Sarah McCardie jako Carol i inni Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Brytyjskie filmy z 2012 roku Brytyjskie dramaty filmowe Brytyjskie filmy kryminalne Filmy w reżyserii Marca Evansa

3462157

https://pl.wikipedia.org/wiki/1827%20w%20muzyce

1827 w muzyce

Wydarzenia 7 stycznia – w rzymskim Teatro Valle miała miejsce premiera opery Olivo e Pasquale Gaetana Donizettiego 11 stycznia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „An schwager Kronos” D 369 Franza Schuberta 15 stycznia – w Teatrze Narodowym w Warszawie odbył się koncert Marii Szymanowskiej. Na widowni było 1200 osób 17 stycznia – w gdańskim Danzigertheater miała miejsce premiera opery Lucretia, op.67 Heinricha Marschnera 25 stycznia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „Nachthelle” D 892 Franza Schuberta 29 stycznia – w Operze paryskiej miała miejsce premiera baletu Astolphe et Joconde ou Les Coureurs d'aventures Ferdinanda Hérolda 30 stycznia w neapolitańskim Teatro San Carlo miała miejsce premiera „koncertu skrzypcowego No. 2” Niccola Paganininiego w Operze paryskiej miała miejsce premiera opery L'artisan Fromentala Halévy’ego 8 lutego – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „Lied des gefangenen Jägers” D 843 Franza Schuberta 8 marca – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera „Gott in der Natur” D 757 oraz „Normans Gesang” D 846 Franza Schuberta 9 marca – w paryskim Théâtre du Vaudeville miała miejsce premiera opery Le hussard de Felsheim Adolphe’a Adama 16 kwietnia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce publiczna premiera „Octet in F major” D 803 Franza Schuberta 22 kwietnia w Wiedniu miała miejsce premiera „Kwartetu skrzypcowego”, op.130 (z nowym zakończeniem) Ludwiga van Beethovena w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera „Nachtgesang im Walde” D 913 Franza Schuberta 25 kwietnia – w Wiedniu odbyła się premiera „Piano Trio no.1”, op.105 Carla Czernego 29 kwietnia – w berlińskim Royal Theatre miała miejsce premiera opery Die Hochzeit des Camacho Felixa Mendelssohna 6 maja – w Festsaal of Vienna University miała miejsce premiera pieśni „Im Freien” D 880 Franza Schuberta 12 maja – w paryskim Théâtre du Vaudeville miała miejsce premiera opery L'héritière et l'orpheline Adolphe’a Adama 13 maja – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Otto mesi in due ore, ossia Gli esiliati in Siberia Gaetana Donizettiego 15 maja – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatiquemiała miejsce premiera opery Perkin Warbeck, ou Le commis marchand Adolphe’a Adama 28 maja – w berlińskiej Königliches Opernhaus miała miejsce premiera pierwszego aktu opery Agnes von Hohenstaufen Gaspara Spontiniego 16 lipca – w paryskim domu A.-M. Aguado miała miejsce premiera „Cantata per il battesimo del figlio del banchiere Aguado” Gioacchina Rossiniego 11 sierpnia – w prywatnym domu Louise Gosmar w Döbling miała miejsce premiera „Ständchen” D 920 Franza Schuberta 19 sierpnia – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Il borgomastro di Saardam Gaetana Donizettiego 8 września – w paryskim Théâtre des Nouveautés miała miejsce premiera opery Mon ami Pierre Adolphe’a Adama 19 września – w Operze paryskiej miała miejsce premiera baletu La somnambule, ou L'arrivée d'un nouveau seigneur Ferdinanda Hérolda 13 października – w Kassel w Hoftheater miała miejsce premiera opery Pietro von Abano WoO 56 Louisa Spohra 27 października – w mediolańskiej La Scali miała miejsce premiera opery Pirat Vincenza Belliniego 3 listopada – w paryskiej Théâtre national de l’Opéra-Comique miała miejsce premiera opery Le Roi et le batelier Fromentala Halévy’ego 15 listopada – w paryskim Théâtre du Vaudeville miała miejsce premiera opery Monsieur Botte Adolphe’a Adama 21 listopada – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Le convenienze ed inconvenienze teatrali Gaetana Donizettiego 6 grudnia – w wiedeńskiej Musikvereinsaal miała miejsce premiera pieśni „Der Kampf” D 594 Franza Schuberta 12 grudnia – w paryskim Théâtre des Nouveautés miała miejsce premiera opery Le Caleb de Walter Scott Adolphe’a Adama 24 grudnia – w ie odbyło się pierwsze wykonanie „Kindersymphonie” Felixa Mendelssohna dla jego siostry Rebeki 28 grudnia – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatique miała miejsce premiera opery Le mal du pays ou La bâtelière de Brientz Adolphe’a Adama Urodzili się 26 marca – Emanuel Kania, polski kompozytor, pianista, organista i krytyk muzyczny (zm. 1887) 18 czerwca – Gustaw Bernadotte, książę Szwecji, Norwegii i Upplandu, kompozytor (zm. 1852) 20 sierpnia – Josef Strauss, austriacki kompozytor, syn Johanna Straussa (ojca) i brat Johanna Straussa (syna) (zm. 1870) 5 września – Goffredo Mameli, włoski patriota, poeta, pisarz i autor hymnu narodowego Włoch 9 października – Max Seifriz, niemiecki skrzypek, dyrygent, kapelmistrz i kompozytor (zm. 1885) 12 listopada – Gustav Merkel, niemiecki organista i kompozytor (zm. 1885) 26 listopada – Hugo Ulrich, niemiecki romantyczny kompozytor, pianista, pedagog muzyczny i aranżer (zm. 1872) 31 grudnia – Caroline Miolan-Carvalho, francuska śpiewaczka operowa (sopran) (zm. 1895) Data dzienna nieznana Julia Niewiarowska-Brzozowska, polska kompozytorka (zm. 1891) Zmarli 26 marca – Ludwig van Beethoven, niemiecki kompozytor i pianista uznawany za jednego z największych twórców muzycznych wszech czasów (ur. 1770) 26 kwietnia – János Bihari, wywodzący się z węgierskich Cyganów skrzypek i kompozytor (ur. 1764) 6 listopada – Bartolomeo Campagnoli, włoski skrzypek i kompozytor (ur. 1751) Muzyka poważna 5 stycznia – Diabelli w Wiedniu publikuje pieśń „An die untergehende Sonne”, op.44 Franza Schuberta 2 marca – w Wiedniu wydawnictwo Cappi & Co. publikuje pieśń „Mignon” D 877 Franza Schuberta 11 kwietnia – okładka „Berliner Allgemeine musikalische Zeitung” przedstawia czarną ramkę i proste zdanie "Beethoven jest martwy" 23 kwietnia – w wiedeńskim „Wiener Zeitung” opublikowano „Quod quod in orbe”, op.88 oraz „Offertorium”, op.89a Johanna Nepomuka Hummla 16 maja – Haslinger publikuje dwie pieśni Franza Schuberta op. 79: „Das Heimweh” oraz „Die Allmacht” 25 maja – Haslinger publikuje trzy pieśni Franza Schuberta op. 80: „Der Wanderer an den Mond”, „Das Zügenglöcklein” i „Im Freien” oraz dwie pieśni op.81: „Alinde” i „An die Laute” 23 czerwca – wiedeński „Zeitschrift für Kunst” publikuje dwie pieśni Franza Schuberta: „Trost im Liede” D 546 oraz „Wandrers Nachtlied” D 756 6 sierpnia – Haslinger publikuje trzy pieśni Franza Schuberta op. 84 (potem skorygowane na op.87): „Der Unglückliche”, „Hoffnung” i „Der Jüngling am Bache” 12 września – Haslinger publikuje trzy włoskie pieśni op.83 Franza Schuberta 25 września – wiedeński „Zeitschrift für Kunst” publikuje pieśń „Der blinde Knabe” D 833 Franza Schuberta 12 grudnia – Weigl publikuje cztery pieśni Franza Schuberta op.88: „Abendlied für die Entfernte”, „Thekla: eine Geisterstimme”, „An die Musik” i „Um Mitternacht” 17 grudnia – w wiedeńskim „Wiener Zeitung” opublikowano „Fortsetzung des periodischen Werkes: Die Kunst des Fingrsatzes” cz. 21 i 22 Carla Czernego Opera Musicale Nagrody Przypisy Kalendarium muzyczne Wydarzenia 1827

3462158

https://pl.wikipedia.org/wiki/Richlands%20%28Wirginia%29

Richlands (Wirginia)

Richlands – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wirginia, w hrabstwie Tazewell. Przypisy Miasta w stanie Wirginia

3462163

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anders%20Wirgren

Anders Wirgren

Anders Wirgren – szwedzki brydżysta, World International Master (WBF), European Master (EBL). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Szwedzcy brydżyści

3462164

https://pl.wikipedia.org/wiki/Richlands%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Richlands (Karolina Północna)

Richlands – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462165

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anthony%20Ashley-Cooper%20%287.%20hrabia%20Shaftesbury%29

Anthony Ashley-Cooper (7. hrabia Shaftesbury)

Anthony Ashley Cooper, 7. hrabia Shaftesbury (ur. 28 kwietnia 1801, zm. 1 października 1885) – angielski polityk, filantrop, reformator społeczny. Życiorys Był 7. hrabią (earlem) Shaftesbury. Ukończył studia na uniwersytecie w Oksfordzie. Od 1826 był członkiem parlamentu brytyjskiego. Działał na rzecz poprawy warunków pracy i życia najniższych klas społecznych. Zajmował się sprawami ochrony zdrowia osób psychicznie chorych. W 1845 stanął na czele powołanej z jego inicjatywy parlamentarnej Komisji do Spraw Chorób Psychicznych (Lunacy Commission). Doprowadził do uchwalenia w 1847 ustawy o 10-godzinnym dniu pracy (Ten-Hours Act), w 1874 chroniącej prawa pracownicze ustawy o fabrykach (Factory Act). Zabiegał o ograniczenie pracy dzieci i o poprawę warunków pracy kobiet. Był zaangażowany w tworzenie szkół dla dzieci z ubogich rodzin (Ragged Schools). W 1844 zorganizował unię takich szkół (Ragged School Union) i został jej prezesem; w połowie XIX wieku w całym Zjednoczonym Królestwie było już ponad 200 takich placówek. Był przywódcą ewangelikalnego nurtu Kościoła Anglii. Sprzeciwiał się anglokatolicyzmowi, ale jednocześnie popierał przyjęcie w 1829 ustawy o wolności wyznania dla rzymskich katolików (Catholic Emancipation Act). Pełnił funkcję prezesa Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego. Przypisy Arystokracja brytyjska Brytyjscy parlamentarzyści 1841–1847 Brytyjscy parlamentarzyści 1847–1852 Brytyjscy parlamentarzyści 1852–1857 Brytyjscy parlamentarzyści 1857–1859 Brytyjscy parlamentarzyści 1859–1865 Brytyjscy parlamentarzyści 1865–1868 Brytyjscy parlamentarzyści 1868–1874 Brytyjscy parlamentarzyści 1874–1880 Konserwatyści Urodzeni w 1801 Zmarli w 1885 Torysi

3462166

https://pl.wikipedia.org/wiki/North%20Topsail%20Beach

North Topsail Beach

North Topsail Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462167

https://pl.wikipedia.org/wiki/Holly%20Ridge

Holly Ridge

Holly Ridge – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Onslow. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3462171

https://pl.wikipedia.org/wiki/Koliber%20%28film%29

Koliber (film)

Koliber (ang. Hummingbird) – brytyjsko-amerykański film kryminalny z gatunku dramat z 2013 roku, w reżyserii Stevena Knighta. Wyprodukowany przez wytwórnię Lionsgate, IM Global, Shoebox Films, Hummingbird Film Investments i Longhouse Media. Główną rolę w filmie zagrał Jason Statham. Fabuła Joey (Jason Statham), weteran wojny w Afganistanie, trafia do środowiska londyńskich bezdomnych. Pewnego dnia dostaje szansę wykorzystania cudzej tożsamości, aby powrócić do normalnego życia. Znajduje pracę w restauracji i stopniowo układa sobie życie. Chce pomścić zamordowaną przyjaciółkę. Produkcja Zdjęcia do filmu kręcono w Londynie w Anglii w Wielkiej Brytanii i Seattle w Waszyngtonie w Stanach Zjednoczonych. Obsada Źródło: Filmweb Jason Statham jako Joseph Smith / Joey Jones Agata Buzek jako Cristina Sang Lui jako Tony Ger Ryan jako matka przełożona Christian Brassington jako Max Forrester Jason Wong jako chiński zabójca Siobhan Hewlett jako Tracey Vicky McClure jako Dawn Benedict Wong jako pan Choy Youssef Kerkour jako Bouzanis Dai Bradley jako Billy Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańskie filmy akcji Amerykańskie dramaty filmowe Amerykańskie filmy kryminalne Amerykańskie filmy z 2013 roku Brytyjskie filmy akcji Brytyjskie dramaty filmowe Brytyjskie filmy kryminalne Brytyjskie filmy z 2013 roku Filmy wytwórni Lionsgate Pełnometrażowe debiuty reżyserów

3462176

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mats%20Nilsland

Mats Nilsland

Mats Nilsland (ur. 1951 – Vellinge) – szwedzki brydżysta, World Life Master oraz Senior Master (WBF), European Master (EBL). Mats Nilsland jest teoretykiem brydża. Jest twórcą popularnego w Szwecji systemu Modern standard. Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Szwedzcy brydżyści Urodzeni w 1951

3462182

https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz%20Czerwi%C5%84ski

Janusz Czerwiński

Janusz Czerwiński (1936–2018) – polski geograf, geomorfolog, pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego Janusz Czerwiński (ur. 1936) – polski trener piłki ręcznej, profesor, były rektor AWFiS w Gdańsku Janusz Czerwiński (ur. 1964) – polski funkcjonariusz policji, Centralnego Biura Śledczego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego

3462187

https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20Narod%C3%B3w%20Pacyfiku%202012

Puchar Narodów Pacyfiku 2012

Puchar Narodów Pacyfiku 2012 – siódma edycja corocznego turnieju organizowanego pod auspicjami IRB dla drużyn z regionu Pacyfiku. Turniej odbył się pomiędzy 2 a 23 czerwca 2012 roku i wzięły w nim udział cztery reprezentacje. Informacje ogólne Japan Rugby Football Union otrzymał prawa do organizacji turnieju w kwietniu 2012 roku, pięć spotkań odbyło się w Japonii, jedynie mecz zamknięcia rozegrano na Fidżi. Sędziowie zawodów. Cztery uczestniczące zespoły rywalizowały systemem kołowym w ciągu czterech meczowych dni pomiędzy 2 a 23 czerwca 2012 roku. Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym. W zawodach niepokonani okazali się reprezentanci Samoa. Najwięcej punktów w turnieju zdobył Tongijczyk Kurt Morath, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk David Lemi. Tabela Mecze Runda 1 Runda 2 Runda 3 Przypisy Bibliografia Puchar Narodów Pacyfiku 2012 w rugby union 2012 w Japonii 2012 w Oceanii Sport w Nagoi Sport w Tokio Lautoka Fidżi w XXI wieku

3462188

https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga%20nr%206666%20%28Izrael%29

Droga nr 6666 (Izrael)

Droga lokalna nr 6666 (hebr. 6666 כביש) – jest lokalną drogą położoną na Wzgórzach Gilboa na północy Izraela. Łączy ona drogę nr 669 w Dolinie Charod z drogą nr 667 na Wzgórzach Gilboa. Przebieg Droga nr 6666 przebiega przez Samorząd Regionu Ha-Gilboa w Poddystrykcie Jezreel Dystryktu Północnego Izraela. Biegnie południkowo z północy na południe, z Doliny Charod na Wzgórza Gilboa. Swój początek bierze na skrzyżowaniu z drogą nr 669 pomiędzy kibucami Bet Alfa i Nir Dawid. Stąd kieruje się na południe, i wijąc się serpentynami wjeżdża z depresji -98 metrów p.p.m. na wysokość 330 metrów n.p.m. Kończy swój bieg na skrzyżowaniu z drogą nr 667, którą jadąc na południe dojeżdża się do kibucu Ma’ale Gilboa. Zobacz też Drogi w Izraelu Przypisy 6666 6666

3462196

https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz%20Czerwi%C5%84ski%20%28funkcjonariusz%29

Janusz Czerwiński (funkcjonariusz)

Janusz Jacek Czerwiński (ur. 14 września 1964) – polski funkcjonariusz Policji, Centralnego Biura Śledczego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego, w latach 2006–2007 dyrektor CBŚ, w latach 2009–2015 zastępca szefa CBA. Życiorys Ukończył studia na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W 1990 rozpoczął służbę w Policji jako funkcjonariusz komendy wojewódzkiej w Olsztynie; od 2000 był naczelnikiem wydziału kryminalnego. W 2004 został zastępcą dyrektora Centralnego Biura Śledczego. Pod jego nadzorem znajdował się pion kryminalny, a także zarządy ochrony świadka koronnego i operacji specjalnych. W styczniu 2006 został powołany na stanowisko dyrektora CBŚ. W styczniu 2007 podał się do dymisji. W 2008 podjął służbę w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, był dyrektorem delegatury w Poznaniu. W październiku 2009 został powołany na stanowisko zastępcy szefa CBA. Pełnił tę funkcję do grudnia 2015. Odznaczenia Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi Srebrna i Brązowa Odznaka „Zasłużony Policjant” Srebrny Medal za Długoletnią Służbę Przypisy Funkcjonariusze Centralnego Biura Antykorupcyjnego Absolwenci Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Polscy policjanci Urodzeni w 1964 Odznaczeni odznaką „Zasłużony Policjant”

3462202

https://pl.wikipedia.org/wiki/Izabela%20de%20Coucy

Izabela de Coucy

Izabela (Izabela Angielska, Izabela de Coucy ur. 16 czerwca 1332. w Woodstock, zm. 17 czerwca lub 5 października 1382 lub jak podają inne źródła w kwietniu 1379) – angielska księżniczka, hrabina Cambridge, hrabina Soissons, Pani de Coucy. W 1376 odznaczona Orderem Podwiązki Życiorys Izabela urodziła się 16 czerwca 1332 w królewskim pałacu w Woodstock, jako córka królowej Filipy de Hainault i Edwarda III. W 1365 wyszła za mąż za o 7 lat młodszego Enguerranda VII de Coucy; z tego związku urodziła dwoje dzieci Marię de Coucy (1366–1404) i Filipa de Coucy (1367–1411). Zmarła 17 czerwca lub 5 października 1382 lub jak podają inne źródła w kwietniu 1379 i została pochowana w kościele Greyriars w Newgate w Londynie. Przypisy Plantageneci Urodzeni w 1332 Zmarli w XIV wieku Odznaczeni Orderem Podwiązki

3462204

https://pl.wikipedia.org/wiki/Konwencja%20Konstytucyjna

Konwencja Konstytucyjna

Konwencja Konstytucyjna także Konwencja Filadelfijska (ang. Constitutional Convention) – wydarzenie w historii Stanów Zjednoczonych, mające na celu opracowanie Konstytucji USA, zastępującej dotychczasowe Artykuły Konfederacji. Jej obrady trwały od 25 maja do 17 września 1787 roku w Filadelfii. Historia powołania Po zakończeniu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych w 1783, Zjednoczone Kolonie formalnie pozostawały luźno związanymi trzynastoma państwami. Od czasu sygnowania Deklaracji Niepodległości i uchwaleniu Artykułów Konfederacji w 1781 pozostawały one pod władzą II Kongresu Kontynentalnego zwanego Kongresem Konfederacyjnym. Nie miał on jednak władzy federalnej, która mogła podejmować decyzje w sprawie nałożenia podatków, przez co nie był w stanie wypełnić swoich zobowiązań finansowych. Do prerogatyw Kongresu nie należało także nakładanie sankcji na państwa europejskie, w celu wyegzekwowania rekompensat za restrykcje wobec Kolonii. Te słabości spowodowały kryzys „rządu federalnego”, a w konsekwencji zrodziły potrzebę zmodyfikowania Artykułów Konfederacji, a sam okres pomiędzy 1783 a 1789 rokiem nazywany jest „Okresem Krytycznym”. Dzięki spotkaniu delegatów stanów Maryland i Wirginia, w którym udział wzięli George Washington i James Madison, ustalono zwołanie spotkania w Annapolis. Konwencja odbyła się jesienią 1786 i przybyli na nią reprezentanci pięciu stanów: Wirginia, Delaware, Nowy Jork, New Jersey i Pensylwania. Pomimo że delegaci zgadzali się na umocnienie Artykułów Konfederacji, Konwencja byłą zbyt mało reprezentatywna, aby podjąć wiążące działania. Jeszcze przed spotkaniem w Annapolis – latem 1786 w Massachusetts wybuchło powstanie, na którego czele stanął Daniel Shays – oficer z czasów wojny o niepodległość. Rebelia zrodziła się w wyniku sprzeciwu farmerów wobec wysokiego opodatkowania i braku ulg podatkowych (w celu spłacenia stanowego długu wewnętrznego). Powstanie zostało stłumione na początku 1787, jednak skłoniło ono Kongres Kontynentalny do zwołania Konwencji mającej dopracować Artykuły Konfederacji lub napisać nowy dokument – Konstytucję. Delegaci Na Konwencję Zjednoczone Kolonie powołały łącznie 70 kandydatów. Część z nich jednak odmówiła udziału lub nie zdołała dotrzeć, więc w Konwencji wzięło udział 55 delegatów. 39 osób było sygnatariuszami powstałej Konstytucji. Spośród trzynastu kolonii, jedynie stan Rhode Island nie przysłał na Konwencje żadnego swojego przedstawiciela. Lista delegatów: Opracowanie Konstytucji Początek Konwencji Konwencja została zwołana do Filadelfii i rozpoczęła się 25 maja 1787 roku. Wielu spośród Ojców założycieli, takich jak Thomas Jefferson, John Adams czy John Jay nie wzięło w niej udziału, ponieważ byli wówczas posłami amerykańskimi w Europie. Obecni delegaci zebrali się w Independence Hall, które było siedzibą legislatury Pensylwanii. W obawie przed naciskami z zewnątrz i możliwym zerwaniu rokowań, obrady Konwencji zostały utajnione. Już na samym początku obrad uzgodniono, że dotychczasowe Artykuły Konfederacji są zbyt słabą formułą i wprowadzenie uzupełnień nie poprawi sytuacji. Delegaci zgadzali się co do ogólnych założeń mówiących o potrzebie napisania nowego dokumentu i stworzeniu nowego ustroju. Zakładał on monteskiuszowski trójpodział władz (legislatywa, egzekutywa, judykatywa) z silnym rządem federalnym. Plan Wirginii Propozycję Wirginii, której autorem był James Madison, wystosował 30 maja Edmond Randolph. W planie tym uwzględnione zostały wstępne ustalenia i zawarto propozycję by przestać traktować Zjednoczone Kolonie jako osobne państwa ale jako jedno, podporządkowane rządowi centralnemu. Dodatkowo, zakładał ordynację proporcjonalną w obu izbach Kongresu (każdy stan miał mieć liczbę reprezentantów adekwatną do liczby ludności). Mniejsze stany, na czele z New Jersey kategorycznie odmówiły podpisania takiej klauzuli i 11 czerwca nastąpił rozłam w obradach Konwencji. Po pięciu tygodniach intensywnych obrad, przegłosowano ordynację proporcjonalną w wyborach do Izby Reprezentantów. Odrzucono natomiast sposób wyborów do Senatu (dzięki wsparciu stanu Nowy Jork), stosunkiem głosów 5:6. Rezolucja New Jersey 15 czerwca William Paterson w imieniu mniejszych stanów, przedstawił nową propozycję. Jego plan po części był zbieżny z planem Madisona, jednak w obawie przed dominacją większych stanów w Kongresie, Paterson sformułował postulat, według którego miałby powstać jednoizbowy parlament, wybierany na zasadzie ordynacji jednomandatowej (jeden stan ma jednego przedstawiciela}. Wnioskodawcy zdawali sobie sprawę, że plan ten nie miał szans na akceptację i został zgłoszony tylko po to by podkreślić sprzeciw wobec planu Wirginii i służyć jako pozycja wyjściowa do negocjacji. Cztery dni później, plan Wirginii został poparty przez 7 stanów, wobec 3 przeciwnych. Pod koniec czerwca głosowano ws. wyborów do Izby Reprezentantów i uzyskano wynik 6:4 za uchwaleniem (przy podzielonym głosie stanu Maryland). Kompromis Connecticut Wobec impasu jaki powstał, 16 lipca stan Connecticut zaproponował rozwiązanie pośrednie zwane także „Wielkim Kompromisem”. Autorem tej propozycji był Roger Sherman. Zakładała ona dwuizbowy parlament, złożony z Izby Reprezentantów i Senatu. Do izby niższej miały obowiązywać wybory oparte na ordynacji proporcjonalnej, natomiast do izby wyższej – na ordynacji jednomandatowej. Kompromis Connecticut został przegłosowany stosunkiem głosów 5:4 przy podzielonym głosie stanu Massachusetts. Propozycję poparły: Connecticut, Delaware, Karolina Północna, Maryland i New Jersey; przeciwni byli Georgia, Karolina Południowa, Pensylwania i Wirginia, natomiast reprezentanci Nowego Jorku i New Hampshire byli nieobecni. Kwestia niewolnictwa Pomimo uzgodnienia sposobu wyboru do izby niższej, w sierpniu powstał problem uwzględniania niewolników w szacowaniu liczby ludności danego stanu (zarówno przy wyborach, jak również przy opodatkowaniu). W obawie przed gwałtownym umocnieniem Południa i Zachodu, reprezentanci stanów północno-wschodnich sprzeciwili się wliczaniu liczby niewolników, zaznaczając że nie mają oni praw obywatelskich. Dodatkowy sprzeciw wzbudziły żądania stanów południowych, by zakazać opodatkowania handlu niewolnikami, znieść cła eksportowe, a wszelkie ustawy gospodarcze przegłosowywać większością 2/3 głosów. Ne czele protestów stanów Północy stanęli Gouverneur Morris i Rufus King. W drugiej połowie miesiąca stany Connecticut i Massachusetts poparły postulat zniesienia cła eksportowego. 24 sierpnia zawarto porozumienie pomiędzy stanami południowymi a północnymi, które opierało się na zniesieniu spornego podatku i zakazu ingerencji w handel niewolnikami do 1800 roku, a także rezygnacji z większości 2/3 przy głosowaniu ustaw gospodarczych. Dzień później przedłużono okres nieingerencji w handel niewolnikami do 1808 roku. W sprawie liczebności stanów, podjęto uchwałę, według której Indianie nie będą brani pod uwagę, gdyż nie płacą podatków, natomiast wszyscy służący przypisani oraz 3/5 niewolników zostanie doliczonych do liczby ludności. Ratyfikacja Prace komisji merytorycznych zakończyły się 8 września, kiedy to przekazano projekt Konstytucji do opracowania stylistycznego. 17 września Konstytucja została podpisana przez 39, z 42 obecnych delegatów. Podpisu nie złożyli Edmond Randolph, Elbridge Gerry i George Mason. Następnie projekt został przesłany Kongresowi Konfederacyjnemu, który miał go ratyfikować poprzez aprobatę dziewięciu stanów. Aby wyjaśnić opinii publicznej istotę Konstytucji, James Madison, John Jay i Alexander Hamilton publikowali w prasie nowojorskiej serię artykułów zatytułowaną „Federalista”. Dzięki temu, pomiędzy 7 grudnia 1787 a 6 lutego 1788 stany Delaware, New Jersey, Massachusetts, Georgia, Connecticut i Pensylwania zaakceptowały dokument. W kwietniu i maju ratyfikacji dokonały także Maryland i Karolina Południowa. W czerwcu do stanów aprobujących Konstytucję dołączyły New Hampshire i Wirginia, a w lipcu zaakceptował ją Nowy Jork. Jedynie Karolina Północna odrzuciła dokument, a Rhode Island nawet nie zwołał konwencji stanowej w tej sprawie. Przypisy Bibliografia Komisje Kongresu Stanów Zjednoczonych Historia prawa amerykańskiego Konstytucja Stanów Zjednoczonych

3462209

https://pl.wikipedia.org/wiki/Daniel%20Auby

Daniel Auby

Daniel Auby (ur. 1955, zm. 2007) – szwedzki brydżysta, World International Master (WBF). W latach 1999–2001 Daniel Auby był niegrającym kapitanem drużyny Szwecji. Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Szwedzcy brydżyści Urodzeni w 1955 Zmarli w 2007

3462217

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomas%20Brenning

Tomas Brenning

Tomas Brenning (ur. 1967) – szwedzki brydżysta, dziennikarz, programista, World International Master (WBF). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Szwedzcy brydżyści Urodzeni w 1967

3462221

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek%20w%20%C5%81%C4%99cznej

Zamek w Łęcznej

Zamek w Łęcznej – zamek obronny w Łęcznej, w województwie lubelskim. Wybudowany na przełomie XV i XVI w. lub na początku XVI w. Położenie Zamek historycznie położony był na wzgórzu zamkowym w widłach rzeki Wieprz i Świnki w Łęcznej. Obecnie pozostałości zamku znajdują się na terenie zabytkowego zespołu dworsko-parkowego na Podzamczu w Łęcznej. Historia Pradzieje Pierwsze ślady osadnictwa pradziejowego na terenie wzgórza zamkowego datowane są na III tysiąclecie p.n.e. Podczas badań archeologicznych odnaleziono m.in. fragment ceramiki pradziejowej prawdopodobnie z ery neolitycznej kultury pucharów lejkowatych, dwa wyroby krzemienne stanowiące prawdopodobnie fragment wiórowca, oraz odłupek z gładzionej siekiery. Średniowiecze Wzgórze zamkowe we wczesnych okresach średniowiecza nosi ślady osadnictwa z okresu VIII-XII wieku. W wyniku badań archeologicznych potwierdzono również ślady osadnictwa sprzed budowy zamku z XIII-XV w. – znaleziono m.in. liczne materiały ceramiczne. Dwór Na wzgórzu zamkowym w Łęcznej przed budową zabudowań zamkowych stał murowany dwór. Pierwsze pisane wzmianki o nim pochodzą z 1442 r. Budowa zamku Pierwsza faza budowy zamku notowana jest na przełom XV i XVI wieku lub początek XVI wieku. 27 listopada 1525 r. Barbara Tęczyńska ówczesna właścicielka Łęcznej (wnuczka Jana z Tęczyna, kasztelana krakowskiego, fundatora Łęcznej) odkupuje od swojej siostry Agnieszki Tęczyńskiej cześć dóbr w Łęcznej, w tym zamek określony w dokumencie wykupu jako curia in Lanczna. W latach 1531-1533 zamek w dokumentach pojawia się już jako Lanczna castri. W 1659 sporządzono inwentarz rezydencji zamkowej spisany w dokumencie Inwentarz majętności Jej Mości Panny Anny z Noskowa Noskowskiej. Anna Noskowska była w 1659 r. właścicielką zamku. Zamek posiadał dwie kondygnacje, w jego podziemiach znajdowało się więzienie sklepy ziemne trzy na Turki. Cały kompleks zamkowy otoczony był murami z kilkoma basztami. W jego skład wchodziły: murowana piętrowa kamienica,  dwór, prawdopodobnie główny obiekt mieszkalny,  drewniany dworek,  budynek dla urzędników folwarcznych,  łaźnia,  murowana baszta ze skarbcem i piwnicami,  brama z drewnianym budynkiem bramnym,  drewniany dwukondygnacyjny budynek kuchenny,  stajnia z trzema wrotami zbudowana w drugim dziedzińcu za parkanem,  gumno, budynki gospodarcze (stodoła wielka z czterema wrotami, obora, spichlerz na zboże, szopa na siano).  Obok zamku na zachodniej stronie podwórza nad Wieprzem znajdowała się winiarnia z czterema baniami i kotłem piwnym. Wiek XVII Rozbudowa zamku Zamek został rozbudowany w XVII wieku. W połowie XVII w. na terenie zamku znajdowało się co najmniej 12 pieców kaflowych zbudowanych z ozdobnych kafli płytowych. Piece ogrzewały po 2 lub 3 pomieszczenia zamkowe. Fragmenty kafli z pieców zamkowych z motywami m.in. postaci ludzkiej, lwa, syreny i orła znaleziono podczas badań archeologicznych na wzgórzu zamkowym w 1997 r. Pod koniec XVII w. zamek w Łęcznej wspomina w dzienniku swojej podróży po Polsce z lat 1670-1672 fryzyjczyk Ulrich von Werdum. Wiek XVIII W 1712 r. zamek stał pusty i nie był zamieszkany. Wiek XIX Na początku XIX wieku zamek opisano jako: Baszta zamkowa staroświecka, z cegły palonej na wapnie murowana przykryta okrągło spiczastym dachem; zbudowana była na podstawie ośmiokąta, boki budynku zwężały się ku górze, dach pokryty był gontem. Jedna z piwnic baszty służyła jako areszt i nazywana była skarbcem. W baszcie znajdowały się dwie izby, jedna z kominkiem szafiastym, druga z piecem z zielonych kafli. Od strony południowej zamku fragmenty murów mury długie na trzydzieści i wysokie na dziesięć łokci. Od północno-zachodniej strony nad samą przepaścią góry do Wieprza, znajdowały się dawne murzyska i drzwi do dwóch piwnic tak atoli gruzem zawalone, że bez niebezpieczeństwa pójść tam nie można. Resztki zamku rozpadły się w połowie XIX w. Wiek XX Badania archeologiczne 1996 r. – Pierwszy etap badań sondażowych Pierwszy etap sondażowych badań archeologicznych został zainicjowany przez Muzeum Regionalne w Łęcznej i trwał od 27 maja do 18 czerwca 1996 r. Urząd Miasta w Łęcznej zapewnił wsparcie finansowe badań i zatrudnił do realizacji zadania pięciu pracowników w ramach prac interwencyjnych. Badania nadzorowała Jolanta Michalak-Ścibior (Muzeum Regionalne w Łęcznej) i Irena Kutyłowska (Katedra Archeologii UMCS w Lublinie). W pierwszym etapie badań założono dwa wykopy sondażowe. Wykop sondażowy nr 1/96 Długi wykop sondażowy założony został w południowej części wzgórza zamkowego nad doliną Świnki. W wykopie odsłonięto fragment fundamentowej partii muru obwodowego zamku zbudowanego z kamienia wapiennego datowanego na przełom XV i XVI wieku lub początek XVI wieku. Mur składa się z dwóch części: właściwego muru o szerokości ok. 70 cm i niższej węższej ławy o szerokości 60 cm na której postawiono ceglaną przyporę dostawioną do muru od strony lica zewnętrznego. Przypora dobudowana została do muru później najprawdopodobniej w XVII w. Przy murze znaleziono pozostałości drewnianych zbutwiałych belek, najprawdopodobniej konstrukcji drewnianych przylegających do muru. Od wewnętrznej strony muru odkryto warstwę budowlaną z materiałami ceramicznymi datowanymi na XVI - XVIII/XIX w. oraz warstwę rozbiórkową z XIX wieku. Wykop sondażowy nr 2/96 Drugi wykop założony został na południowo-zachodnim krańcu wzgórza zamkowego nad ujściem Świnki do Wieprza. W wykopie odsłonięto zagruzowane pomieszczenie otoczone w narożniku murem kamienno-ceglanym o grubości 70 cm. Wewnątrz pomieszczenia odkryto fragmenty ceramiki nowożytnej, cegieł palcówek, okruchy kamienne i grudki zaprawy. Na końcu odsłoniętego muru od strony południowo-zachodniej odkryto ceglany mur usadowiony na kamiennym fundamencie, mur pełnił rolę przypory podpierającej budowlę od strony stoku. Cegły użyte do budowy tego muru wskazują na dwie fazy budowy tego fragmentu zabudowań zamku. Ściany powstały w XVI w. sama przypora powstała w XVII wieku. Podczas badań murów zamkowych w drugim wykopie okryto starsze warstwy osadnicze na których znajduje się ten fragment zabudowań: Najstarsza warstwa zawiera fragment ceramiki pradziejowej prawdopodobniej z ery neolitycznej kultury pucharów lejkowatych, dwa wyroby krzemienne stanowiące prawdopodobnie fragment wiórowca, oraz odłupek z gładzionej siekiery.  Kolejna warstwa zawiera nieliczne materiały z VIII-XII wieku. Wyższa warstwa z materiałami średniowiecznymi od połowy XIII wieku do XV wieku. Ponad tymi warstwami odkryto dwie warstwy budowlane z pierwszej i drugiej fazy budowy zamku. Warstwa rozbiórkowa z XVIII-XIX wieku. Najwyższa warstwa zawiera współczesne nawarstwienia z materiałami z XIX i XX wieku. 1996 r. – Drugi etap badań sondażowych Drugi etap badań trwał od 15 lipca do 11 sierpnia 1996 r. W pracach badawczych nadzorowanych przez Irenę Kutyłowską uczestniczyła grupa studentów archeologii z UMCS w Lublinie. Podczas prac zostały założone trzy kolejne wykopy sondażowe. Wykop sondażowy nr 3/96 Wykop założony został w południowo-zachodniej stronie wzgórza zamkowego pomiędzy wykopem nr 1/96 i nr 2/96.  W południowym krańcu tego wykopu odkryto fragmenty starego kamiennego muru obwodowego zamku. W odróżnieniu do fragmentu muru odsłoniętego w wykopie nr 1/96 nie posiadającego przypory. W północnej części wykopu odsłonięto drugi narożnik budowli odkrytej wcześniej w wykopie nr 2/96. Wykop sondażowy nr 4/96 Wykop założony został na północ od wykopu nr 2/96 W wykopie odkryto fragmenty zburzonych murów prawdopodobnie należące do muru obwodowego zamku. Odkryto również fundamenty budowli, której charakteru nie udało się ustalić.  Wykop sondażowy nr 5/96 Wykop założony został w południowo-zachodniej stronie wzgórza zamkowego pomiędzy wykopem nr 1/96 i nr 2/96.  W wykopie odkryto trzeci narożnik budowli sondowanej w wykopach nr 2/96 i nr 3/96 razem z warstwą spróchniałych belek. 1997 r. – Trzeci etap badań sondażowych Kolejny etap badań sondażowych na wzgórzu zamkowym trwał od 25 czerwca do 23 lipca 1997 r. Badania nadzorowała Jolanta Michalak-Ścibior (Muzeum Regionalne w Łęcznej). Badania finansowane były przez Urząd Miasta w Łęcznej i Rejonowy Urząd Pracy w Łęcznej. Wykop sondażowy nr 6/97 Badania w wykopie odkryły: Mur I - konstrukcję kamienną zbudowaną z kamieni wapiennych spojoną zaprawą, mur uzupełniony cegłami w miejscach niewielkich luk; całość przypomina filar o podstawie 110 x 108 cm i wysokości 72 cm.  Fragment ceglanej posadzki. Mur II i Mur III - kamienno-ceglane mury w zachodniej części wykopu. Fragmenty kafli piecowych z geometrycznymi i maureskimi dekoracjami. Wykop sondażowy nr 7/97 W wykopie odkryto zachodnią ścianę murów II i III oraz jamę wypełnioną wapnem i gruzem ceglanym i kamiennym. Jama najprawdopodobniej służyła do przygotowywania zaprawy podczas budowy zamku. W najniższej warstwie wykopu odkryto miejscami zachowaną warstwę kulturową najprawdopodobniej z XIV w. Z tej warstwy pozyskano m.in. Fragmenty dużego garnka, ułamki późnośredniowiecznych naczyń wykonane m.in. z białej glinki kaolinitowej. Liczne zabytki z okresu nowożytnego (XVI-XVIII w.) m.in. fragmenty ceramiki pochodzące z naczyń - mis, garnków, kubków, pokrywek. Duże skupisko kafli pochodzących z rozebranych pieców zamkowych z motywami m.in. syren, lwów, postaci ludzkich, orła z rozpostartymi skrzydłami. Fragmenty płyt posadzkowych i licowych ściennych, ułamki naczyń szklanych i szyb okiennych, przedmioty żelazne i fragmenty naczyń porcelanowych datowane na XIX i XX w. 1998 r. – Odwierty archeologiczne W 1998 r. przeprowadzono sondażowo-weryfikacyjne odwierty archeologiczne pod kierownictwem Ireny Kutyłowskiej (UMCS w Lublinie). Odwierty miały na celu sprawdzenie nawarstwień i  rozpoznanie przyszłych stanowisk archeologicznych na terenie wzgórza zamkowego. Badania pozwoliły m.in. na odkrycie fosy zamkowej z zabezpieczającym ją zewnętrznym murkiem o szerokości ok. 55 cm. zbudowanym z kamienia wapiennego i cegły palcówki. 1999 r. – Czwarty etap badań sondażowych Czwarty etap badań sondażowych na terenie wzgórza zamkowego trwał od 9 czerwca do 6 lipca 1999 r. Badania przeprowadzono pod kierownictwem Anetty Chrzanowskiej (Muzeum Regionalne w Łęcznej) przy współpracy merytorycznej Ireny Kutyłowskiej (UMCS w Lublinie). Program badań obejmował założenie trzech rowów sondażowych, ze względu na ograniczoną ilość dostępnych pracowników wykonano tylko jeden wykop. Wykop sondażowy 1/99 Wykop wykonano w centralnej części wzgórza zamkowego. W wyniku badań odkryto m.in. fragmenty ceramiki z różnych okresów historycznych od XIII do XVIII w. fragmenty kafli, ułamków tafli szkła okiennego, silnie skorodowanych przedmiotów metalowych datowanych na XVI - XIX w. Przypisy Bibliografia Zamek łęczyński opisany 16 maja 1659 roku, Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łęczyńskiej, Łęczna 1993 Architektura I Rzeczypospolitej (województwo lubelskie) Zamki w województwie lubelskim Obiekty budowlane w Łęcznej

3462223

https://pl.wikipedia.org/wiki/Osorno%20%28wulkan%29

Osorno (wulkan)

Osorno – wysoki na 2659 m n.p.m., stożkowaty stratowulkan w Andach Południowych. Leży na południowo-wschodnim brzegu jeziora Llanquihue, ale góruje również nad jeziorem Todos los Santos. Wulkan Osorno przecina granica między prowincjami Osorno i Llanquihue w regionie Los Lagos w Chile. Znany jest na świecie jako symbol tamtejszego krajobrazu i zauważono, że jest podobny z wyglądu do góry Fudżi. Osorno jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów chilijskich południowych Andów ze względu na 11 historycznych erupcji zanotowanych między 1575 a 1869 r. Wypływy bazaltowej i andezytowej lawy dotarły zarówno do jeziora Llanquihue, jak i Todos los Santos. Górna część stoków pokryta jest prawie całkowicie przez lodowce pomimo niezbyt dużej wysokości i szerokości geograficznej. Spowodowane jest to znacznymi opadami śniegu w bardzo wilgotnym, morskim klimacie regionu. Osorno znajduje się na szczycie pochodzącego sprzed 250 000 lat stratowulkanu La Picada z kalderą o średnicy 6 km. Wulkan w kulturze Karol Darwin widział wulkan Osorno z daleka w czasie swojej drugiej wyprawy na HMS Beagle i był świadkiem jego erupcji w styczniu 1835 r. Wulkan Osorno został użyty jako tło dla promocyjnych zdjęć i spotów w światowej kampanii telefonu komórkowego Motorola PEBL U6 w 2005 r. Galeria Przypisy Inne źródła Linki zewnętrzne Around Osorno Dokładny opis, mapa i zdjęcia z wędrówki podnóżami wulkanu Osorno Wulkany w Chile Stratowulkany Aktywne wulkany Szczyty Chile Szczyty Andów

3462224

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tibor%20Dud%C3%A1s

Tibor Dudás

Tibor Dudás (ur. 14 czerwca 1984) − węgierski bokser, brązowy medalista Mistrzostw Unii Europejskiej 2004 w Madrycie, brązowy medalista Mistrzostw Świata Juniorów 2002 w Santiago de Cuba, brązowy medalista Mistrzostw Europy Juniorów 2001 w Sarajewie, brązowy medalista Mistrzostw Europy Kadetów 2000 w Atenach, mistrz Węgier w roku 2004, 2005 oraz wicemistrz w roku 2003. W latach 2007 - 2008 bokser zawodowy. Kariera Na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2004 w Madrycie zdobył brązowy medal w kategorii lekkopółśredniej. W ćwierćfinale pokonał na punkty (35:18) Słowaka Pavola Hlavačka, a w półfinale przegrał z Hiszpanem José Alonso. Nigdy nie reprezentował Węgier na międzynarodowych mistrzostwach typu mistrzostwa świata czy mistrzostwa Europy. 30 marca 2007 zadebiutował w Crawley jako bokser zawodowy, wygrywając w debiucie z Chrisem Longiem. Łącznie na zawodowym ringu stoczył 7. pojedynków, wygrywając wszystkie. Przypisy Linki zewnętrzne Lista walk zawodowych na BoxRec.com Urodzeni w 1986 Węgierscy bokserzy Ludzie urodzeni w Budapeszcie

3462227

https://pl.wikipedia.org/wiki/Csaba%20Kurtucz

Csaba Kurtucz

Csaba Kurtucz (ur. 3 marca 1982 w Gyuli) − węgierski bokser, brązowy medalista Mistrzostw Unii Europejskiej 2005 w Cagliari oraz na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2007 w Dublinie. W roku 2000, 2003, 2005, 2006, 2007 oraz w roku 2011 był mistrzem Węgier w kategorii superciężkiej. Występy na mistrzostwach świata W 2001 reprezentował Węgry w kategorii superciężkiej na Mistrzostwach Świata 2001 w Belfaście. Dotarł do ćwierćfinału, przegrywając w nim z Rusłanem Czagajewem. Na Mistrzostwach Świata 2005 w Mianyang odpadł już w pierwszej walce, przegrywając z Uzbekiem Rustamem Saidovem. Ostatni raz na mistrzostwach startował w 2007 roku, kończąc rywalizację na 1/32 finału, co było jego najgorszym wynikiem. Przypisy Urodzeni w 1982 Węgierscy bokserzy

3462230

https://pl.wikipedia.org/wiki/Strategia%20dostaw%20zbiorczych

Strategia dostaw zbiorczych

Strategia dostaw zbiorczych – to połączenie realizowanego właśnie zamówienia i wydania z magazynu z zamówieniem, które przyszło później. Pozwala to na zwiększenie wielkości ładunku, co w konsekwencji wpływa na niższy koszt obsługi produktu. Ekonomiczną siłą tej strategii jest tworzenie dużych ładunków dla małych jednostek. Przypisy Logistyka

3462231

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alina%20Bakunowicz-%C5%81azarczyk

Alina Bakunowicz-Łazarczyk

Alina Iwona Bakunowicz-Łazarczyk (ur. 15 listopada 1955) – polska okulistka, strabolog, profesor medycyny. Specjalizuje się w okulistyce dziecięcej. Życiorys Dyplom lekarski zdobyła na Akademii Medycznej w Białymstoku (od 2008 roku Uniwersytet Medyczny) i na tej uczelni pracuje do dziś. Habilitowała się w 1995 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy pod tytułem "Rola biologicznej aktywności płynu podsiatkówkowego w mechanizmach samoistnego odwarstwienia siatkówki". Jest profesorem zwyczajnym i kierownikiem w Klinice Okulistyki Dziecięcej z Ośrodkiem Leczenia Zeza Dziecięcego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Należy do Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (była wiceprzewodniczącą, działa m.in. w sekcji okulistyki dziecięcej). Tytuł naukowy profesora nauk medycznych został jej nadany w 2002 roku. Jest podlaskim konsultantem wojewódzkim w dziedzinie okulistyki. Zasiada w radzie naukowej "Magazynu Lekarza Okulisty". Swoje prace publikowała w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w Klinice Ocznej (członek redakcji), Okulistyce oraz Kontaktologii i Optyce Okulistycznej. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Bibliografia publikacji w zasobach Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Spis publikacji w serwisie PubMed Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Polscy okuliści Wykładowcy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Urodzeni w 1955

3462232

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Czelinie

Placówka Straży Granicznej w Czelinie

Placówka Straży Granicznej w Czelinie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej na granicy z Republiką Federalną Niemiec. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Czelinie (PSG w Czelinie) z siedzibą w Czelinie, została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Strażnicy Straży Granicznej w Czelinie (Strażnica SG w Czelinie). Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, 1 maja 2004 roku odcinek granicy ochranianej przez Pomorski Oddział Straży Granicznej stał się granicą wewnętrzną Unii. Dostosowując się do nowej sytuacji, 27 września 2007 roku wyłączono z systemu ochrony granicy państwowej Placówkę SG w Czelinie, powierzając jej rejon służbowej odpowiedzialności Placówce SG w Osinowie Dolnym Ochrona granicy Placówka SG w Czelinie ochraniała odcinek granicy państwowej: Włącznie znak graniczny nr 568, wyłącznie znak gran. nr 615 – 24.08.2005. Placówki sąsiednie Placówka SG w Kostrzynie nad Odrą ⇔ Placówka SG w Osinowie Dolnym – 24.08.2005. Komendanci placówki Roman Tyszkiewicz mjr SG Dariusz Makowski (był 02.07.2007). Uwagi Przypisy Bibliografia Czelin Czelin

3462235

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Szczecinie-Goleniowie

Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie

Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie powołana została 30 września 2006 roku, poprzez wydzielenie sił i środków z Placówki SG w Szczecinie-Porcie będącej w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej, której podporządkowano lotnicze przejście graniczne Szczecin-Goleniów w porcie lotniczym Szczecin-Goleniów. W związku z utworzeniem, w strukturach Pomorskiego Oddziału SG Placówki SG w Szczecinie 1 października 2009 roku zmienił się rejon działania Placówki SG w Szczecinie-Goleniowie . Po rozformowaniu Pomorskiego Oddziału SG w Szczecinie, 1 stycznia 2010 roku Placówka SG w Szczecinie-Goleniowie została włączona w struktury Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej z siedzibą w Krośnie Odrzańskim. Podczas kolejnej reorganizacji Straży Granicznej, Placówka SG w Szczecinie-Goleniowie została zniesiona 1 października 2013 roku i na jej bazie oraz rozformowanych placówek SG w Szczecinie i Szczecinie-Porcie została utworzona nowa Placówka SG w Szczecinie w strukturach Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej. Terytorialny zasięg działania Placówka SG w Szczecinie-Goleniowie miała terytorialny zasięg działania; Poza strefą nadgraniczną: powiaty: łobeski, świdwiński, szczecinecki, z powiatu goleniowskiego gminy: Goleniów, Maszewo, Nowogard, Osina, Przybiernów. Linia rozgraniczenia z: Placówką Straży Granicznej w Świnoujściu: lądową granicą gmin Stepnica oraz Wolin. Pomorskim Dywizjonem Straży Granicznej w Świnoujściu: linią brzegową Zalewu Szczecińskiego w gminie Stepnica do linii prostej łączącej brzegi Zalewu Szczecińskiego, przechodzącej przez boję „TN–C” północnego toru podejściowego do portu w Trzebieży i stawę „N” na wyspie Chełminek. Placówką Straży Granicznej w Szczecinie: granicą Szczecina oraz gminy Goleniów. (Stan na dzień 1 lutego 2012) W zakresie odprawy granicznej na lotniskach: Terytorialny zasięg działania placówki Straży Granicznej w Szczecinie-Goleniowie obejmował: województwo zachodniopomorskie – powiaty: choszczeński, drawski, goleniowski, gryfiński, łobeski, myśliborski, policki, pyrzycki, stargardzki, szczeciński, świdwiński, wałecki, m.p. Szczecin, m.p. Świnoujście. (Stan na dzień 1 lutego 2012) Przejście graniczne Szczecin-Goleniów – lotnicze. (Stan na dzień 1 lutego 2012) Placówki sąsiednie Placówka Straży Granicznej w Szczecinie ⇔ Placówka Straży Granicznej w Świnoujściu – 01.02.2012. Komendanci placówki Stefan Ćmielewski (30.09.2006–25.06.2007) Sławomir Szwaja (26.06.2007–13.03.2009) kpt. SG Sławomir Szychowski (14.03.2009–30.04.2012) ppłk SG Jerzy Grzymski (30.04.2012–01.10.2013). Uwagi Przypisy Bibliografia Szczecin-Goleniów Glewice

3462236

https://pl.wikipedia.org/wiki/Julija%20Kutiukowa

Julija Kutiukowa

Julija Siergiejewna Kutiukowa (ur. 30 marca 1989 w Lipiecku) – rosyjska siatkarka, grająca na pozycji przyjmującej. Sukcesy klubowe Mistrzostwo Rosji: 2019 2014 Urodzeni w 1989 Ludzie urodzeni w Lipiecku Rosyjskie siatkarki Siatkarki Lokomotiwu Kaliningrad

3462237

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Gryfinie

Placówka Straży Granicznej w Gryfinie

Placówka Straży Granicznej w Gryfinie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Gryfinie z siedzibą w Gryfinie (Placówka SG w Gryfinie), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Strażnicy Straży Granicznej w Gryfinie. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP. Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie. 1 października 2009 roku zostały zniesione Placówki SG w: Lubieszynie, Gryfinie i Osinowie Dolnym, zmieniając rejon służbowego działania PSG w Szczecinie-Goleniowie i Szczecinie-Porcie. Ochrona granicy Stan z 24 sierpnia 2005 Placówka SG w Lubieszynie ochraniała odcinek granicy państwowej: Od znaku granicznego nr 730 do znaku granicznego nr 755. W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Gryfinie organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS). Od połowy maja 2008 roku PSG w Gryfinie wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów. Podległe przejścia graniczne Gryfino-Mescherin (rzeczne) – do 21 grudnia 2007 Gryfino-Mescherin (drogowe) – do 21 grudnia 2007. Placówki sąsiednie Placówka SG w Krajniku Dolnym ⇔ Placówka SG w Kołbaskowie – 24.08.2005 Placówka SG w Osinowie Dolnym ⇔ Placówka SG w Lubieszynie – 15.01.2008. Komendanci placówki Janusz Lasek kpt. SG Bernard Szymkowiak (był 02.07.2007) Grzegorz Borowik Dariusz Kalczyński Maciej Kiński. Uwagi Przypisy Bibliografia Gryfino Gryfino

3462238

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Krajniku%20Dolnym

Placówka Straży Granicznej w Krajniku Dolnym

Placówka Straży Granicznej w Krajniku Dolnym – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Krajniku Dolnym z siedzibą w Krajniku Dolnym (Placówka SG w Krajniku Dolnym), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Krajniku Dolnym. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP. Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Krajniku Dolnym oraz Kołbskowie, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie. Ochrona granicy Placówka SG w Krajniku Dolnym ochraniała odcinek granicy państwowej: Od znaku granicznego nr 669 do znaku granicznego nr 730. W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Krajniku Dolnym organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS). Podległe przejścia graniczne Krajnik Dolny-Schwedt (drogowe) – do 21 grudnia 2007 Widuchowa-Gartz (rzeczne) – do 21 grudnia 2007. Placówki sąsiednie Placówka SG w Osinowie Dolnym ⇔ Placówka SG w Gryfinie – 24.08.2005. Komendant placówki mjr SG Jan Dzięcioł (24.08.2005–14.01.2008). Uwagi Przypisy Bibliografia Krajnik Dolny Krajnik Dolny

3462240

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Ko%C5%82baskowie

Placówka Straży Granicznej w Kołbaskowie

Placówka Straży Granicznej w Kołbaskowie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Kołbaskowie z siedzibą w Kołbaskowie (Placówka SG w Kołbaskowie), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Kołbaskowie. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP. Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie. Ochrona granicy Placówka SG w Kołbaskowie ochraniała odcinek granicy państwowej: Od znaku granicznego nr 755 do znaku granicznego nr 789. W wyniku porozumienia między SG a BGS w PSG w Kołbaskowie funkcjonowała Polsko-Niemiecka Grupa Kontaktowa, z której działalności korzystało wiele instytucji sprawdzając dane o kradzionych lub zatrzymanych samochodach, rodzaju i ilości zajętego towaru, sprawcach przemytu i nielegalnego przerzutu osób. W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Kołbaskowie organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS). Podległe przejścia graniczne Kołbaskowo-Pomellen (drogowe) – do 21 grudnia 2007 Szczecin Gumieńce-Tantow (kolejowe)– do 21 grudnia 2007 Szczecin Gumieńce-Grambow (kolejowe)– do 21 grudnia 2007 Rosówek-Rosow (drogowe) – do 21 grudnia 2007. Placówki sąsiednie Placówka SG w Gryfinie ⇔ Placówka SG w Lubieszynie – 24.08.2005. Komendanci placówki Janusz Góral (24.08.2005–24.02.2006) ppłk SG Grzegorz Borowik (25.02.2006–14.01.2008). Uwagi Przypisy Bibliografia Kołbaskowo Kołbaskowo

3462242

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Lubieszynie

Placówka Straży Granicznej w Lubieszynie

Placówka Straży Granicznej w Lubieszynie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Lubieszynie z siedzibą w Lubieszynie (Placówka SG w Lubieszynie), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Lubieszynie. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP. Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie. 1 października 2009 roku zostały zniesione Placówki SG w: Lubieszynie, Gryfinie i Osinowie Dolnym, zmieniając rejon służbowego działania PSG w Szczecinie-Goleniowie i Szczecinie-Porcie. Ochrona granicy Stan z 24 sierpnia 2005 Placówka SG w Lubieszynie ochraniała odcinek granicy państwowej: Od znaku granicznego nr 789 do znaku granicznego nr 838. W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Lubieszynie organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS). Od połowy maja 2008 roku PSG w Lubieszynie wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów. Podległe przejścia graniczne Lubieszyn-Linken (drogowe) – do 21 grudnia 2007 Buk-Blankensee (mrg) – do 21 grudnia 2007 Bobolin-Schwennenz (mrg) – do 21 grudnia 2007. Placówki sąsiednie Placówka SG w Kołbaskowie ⇔ Placówka SG w Trzebieży – 24.08.2005 Placówka SG w Gryfinie ⇔ Placówka SG w Trzebieży – 15.01.2008 Placówka SG w Gryfinie ⇔ Placówka SG w Szczecinie-Porcie – 15.04.2008. Komendanci placówki Czesław Żołnowski Janusz Lasek Jarosław Burba. Uwagi Przypisy Bibliografia Lubieszyn Wąwelnica

3462243

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Osinowie%20Dolnym

Placówka Straży Granicznej w Osinowie Dolnym

Placówka Straży Granicznej w Osinowie Dolnym – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Osinowie Dolnym z siedzibą w Osinowie Dolnym (Placówka SG w Osinowie Dolnym), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Osinowie Dolnym. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP. 27 września 2007 roku wyłączono z systemu ochrony granicy państwowej Placówkę SG w Czelinie, powierzając jej rejon służbowej odpowiedzialności PSG w Osinowie Dolnym. Zniesienie kontroli granicznej we wszystkich przejściach Pomorskiego Oddziału SG na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa. W wyniku czego 15 stycznia 2008 roku rozformowano PSG w Kołbaskowie oraz Krajniku Dolnym, zwiększając rejon działania PSG w Osinowie Dolnym, PSG w Gryfinie i PSG w Lubieszynie. 1 października 2009 roku zostały zniesione Placówki SG w: Osinowie Dolnym, Lubieszynie i Gryfinie, zmieniając rejon służbowego działania PSG w Szczecinie-Goleniowie i Szczecinie-Porcie. Ochrona granicy Stan z 24 sierpnia 2005 Placówka SG w Osinowie Dolnym ochraniała odcinek granicy państwowej: Od znaku granicznego nr 615 do znaku granicznego nr 669. W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Osinowie Dolnym organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS). Od połowy maja 2008 roku PSG w Osinowie Dolnym wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów. Podległe przejścia graniczne Osinów Dolny-Hohenwutzen (drogowe) – do 21 grudnia 2007 Osinów Dolny-Hohensaaten (rzeczne) – do 21 grudnia 2007 Gozdowice-Güstebieser Loose (rzeczne) – od 20 października 2007 do 21 grudnia 2007. Placówki sąsiednie Placówka SG w Czelinie ⇔ Placówka SG w Krajniku Dolnym – 24.08.2005 Placówka SG w Kostrzynie nad Odrą ⇔ Placówka SG w Krajniku Dolnym – 27.09.2007 Placówka SG w Kostrzynie nad Odrą ⇔ Placówka SG w Gryfinie – 15.01.2008. Komendanci placówki ppłk SG Robert Sobas (24.08.2005–był 02.07.2007) Jan Dzięcioł Bernard Szymkowiak. Uwagi Przypisy Bibliografia Osinowo Dolne Osinów Dolny

3462244

https://pl.wikipedia.org/wiki/Order%20Przyja%C5%BAni%20%28CSRS%29

Order Przyjaźni (CSRS)

Order Przyjaźni (czes. Řád přátelství) – czechosłowackie odznaczenie państwowe. Historia Odznaczenie zostało ustanowione ustawą z dnia 14 grudnia 1976 r. nr 152/1976 Sb. dla nagrodzenia cudzoziemców zasłużonych w działalności na rzecz ustalania, umacniania i rozwijania współpracy z Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną oraz w działaniach zmierzających do pokojowego współdziałania pomiędzy narodami. Order mógł być nadawany tylko obywatelom innych państw. Odznaczenie zostało zniesione w dniu 15 października 1990 r. na podstawie §17 pkt. 3 ustawy nr 404/1990 Sb. z dnia 2 października 1990 roku. Zasady nadawania Odznaczenie zgodnie z § 2 ustawy o jego ustanowieniu przyznawana obywatelom innych krajów, którzy przyczynili się do ustalenia, wzmocnienia i rozwój przyjaznych stosunków z Republiką Czechosłowacką, zwłaszcza we współpracy politycznej, gospodarczej, kulturalnej, naukowej i naukowo-technicznej lub którzy przyczynili się do rozwoju przyjaźni, współpracy i pokojowego współistnienia między narodami. Opis odznaki Odznaka orderu jest wykonana ze srebra i pozłacana, składa się z dwóch pięcioramiennych gwiazd wykonanych z promieni, ramiona gwiazd są prostokątami. Na awersie odznaczenia w środku górnej gwiazdy znajduje się okrąg wypełniony szlifowanymi czeskimi granatami, takie same kamienie półszlachetne po trzy umieszczone są na końcach ramion górnej gwiazdy. Rewers odznaki orderu jest gładki, znajduje się tam jedynie numer kolejny nadanego odznaczenia. Medal zawieszony jest wstążce o szer. 38 mm, mającej kształt trapezu, u jej dołu znajduje się prostokątna metalowa zawieszka w kolorze złotym z napisem w języku czeskim ČSSR (skrót od Československá socialistická republika – pol. Czechosłowacka Republika Socjalistyczna). Wstążka jest koloru czerwonego, w środku znajduje się wąski pasek w barwach flagi Czechosłowackiej tj. niebieski – biały – czerwony ustawionych w pionie. Przypisy Bibliografia Czechosłowackie odznaczenia

3462245

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Szczecinie-Porcie

Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie

Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy morskiej. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie (PSG w Szczecinie-Porcie), powstała 24 sierpnia 2005 roku w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej, z przemianowania Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Szczecinie-Porcie (GPK SG w Szczecinie-Porcie). 30 września 2006 roku z placówki SG w Szczecinie-Porcie zostały wydzielenie siły i środki do utworzenia Placówki SG w Szczecinie-Goleniowie w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej, której podporządkowano lotnicze przejście graniczne Szczecin-Goleniów w porcie lotniczym Szczecin-Goleniów. Zniesienie kontroli we wszystkich przejściach na granicach wewnętrznych Unii Europejskiej, miało wpływ na kolejne zmiany w systemie organizacyjnym ochrony północno-zachodnich rubieży państwa i 15 kwietnia 2008 roku z rozformowanej Placówki SG w Trzebieży, włączono do struktur organizacyjnych Placówki SG w Szczecinie-Porcie, porty morskie w Trzebieży i Nowym Warpnie. W związku z utworzeniem, w strukturach Pomorskiego Oddziału SG Placówki SG w Szczecinie, 1 października 2009 roku zmienił się rejon działania Placówki SG w Szczecinie-Porcie. Po rozformowaniu Pomorskiego Oddziału SG w Szczecinie, z dniem 1 stycznia 2010 roku Placówka SG w Szczecinie-Porcie została włączona w struktury Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej z siedzibą w Krośnie Odrzańskim. Podczas kolejnej reorganizacji Straży Granicznej, Placówka SG w Szczecinie-Porcie została zniesiona 1 października 2013 roku i na jej bazie oraz rozformowanych placówek SG w Szczecinie i Szczecinie-Goleniowie została utworzona nowa Placówka SG w Szczecinie w strukturach Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej. Terytorialny zasięg działania Placówka SG w Szczecinie-Porcie ochraniała obszar morskich wód wewnętrznych na południe od linii prostej łączącej brzegi Zalewu Szczecińskiego, przechodzącej przez boję „TN–C” północnego toru podejściowego do portu w Trzebieży i stawę „N” na wyspie Chełminek do linii biegnącej wzdłuż północnej krawędzi mostu Trasy Zamkowej i mostu Cłowego w Szczecinie oraz wody jezior Dąbie i Dąbie Małe. Linia rozgraniczenia z: Placówką Straży Granicznej w Szczecinie: granicą morskiego przejścia granicznego w Nowym Warpnie, granicą morskiego przejścia granicznego w Trzebieży, linią brzegową w gminie Police i dalej granicą portu morskiego w Szczecinie od strony lądu, następnie wzdłuż północnej krawędzi mostu Trasy Zamkowej i mostu Cłowego w Szczecinie, linią brzegową jezior Dąbie Małe i Dąbie. (Stan na dzień 1 lutego 2012) Podległe przejścia graniczne Szczecin – morskie Trzebież – morskie Nowe Warpno – morskie. (Stan na dzień 1 lutego 2012) Komendanci placówki ppłk SG Piotr Nowak (24.08.2005–31.07.2009) Bernard Szymkowiak. Uwagi Przypisy Bibliografia Szczecin-Port Jednostki polskich formacji granicznych w Szczecinie

3462246

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac%C3%B3wka%20Stra%C5%BCy%20Granicznej%20w%20Trzebie%C5%BCy

Placówka Straży Granicznej w Trzebieży

Placówka Straży Granicznej w Trzebieży – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej realizująca zadania w ochronie granicy państwowej z Republiką Federalną Niemiec i granicy morskiej. Formowanie i zmiany organizacyjne Placówka Straży Granicznej w Trzebieży z siedzibą w Trzebieży (Placówka SG w Trzebieży), została powołana 24 sierpnia 2005 roku Ustawą z 22 kwietnia 2005 roku O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., w strukturach Pomorskiego Oddziału Straży Granicznej w Szczecinie z przemianowania dotychczas funkcjonującej Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w Trzebieży. Znacznie rozszerzono także uprawnienia komendantów placówek, m.in. w zakresie działań podejmowanych wobec cudzoziemców przebywających na terytorium RP. Placówka SG w Trzebieży została zniesiona 15 kwietnia 2008 roku, a ochraniany odcinek granicy państwowej wraz z obsadą etatową i podległymi przejściami granicznymi zostały włączone do struktur organizacyjnych Placówki SG w Szczecinie-Porcie. Ochrona granicy Stan z 24 sierpnia 2005 Placówka SG w Trzebieży ochraniała odcinek granicy państwowej: Od znaku granicznego nr 838 do znaku granicznego nr 892. W celu zapewnienia coraz lepszej ochrony porządku prawnego państwa i by usprawnić swoje działania na granicy, PSG w Trzebieży organizowała wspólne patrole graniczne m.in. z funkcjonariuszami Policji, Żandarmerii Wojskowej czy też niemieckiej Bundespolizei (BGS). Od połowy maja 2008 roku PSG w Trzebieży wykorzystywała Backscatter Van (ZBV) – mobilny system skanowania, wbudowany w zwykły pojazd dostawczy, który umożliwiał bezinwazyjną, prostą i wygodną kontrolę zawartości innych pojazdów lub przesyłek cargo niestandardowych rozmiarów. Podległe przejścia graniczne Trzebież (morskie) Nowe Warpno (morskie). Placówki sąsiednie Placówka SG w Lubieszynie ⇔ Placówka SG w Szczecinie-Porcie – 24.08.2005. Komendanci placówki Andrzej Bałdyga. Uwagi Przypisy Bibliografia Trzebież Trzebież

3462248

https://pl.wikipedia.org/wiki/Istv%C3%A1n%20Bern%C3%A1th

István Bernáth

István Bernáth (ur. 28 stycznia 1989) − węgierski bokser, zdobywca srebrnego medalu na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2008 w Cetniewie oraz na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2009 w Odense, mistrz Węgier w kategorii superciężkiej w roku 2009, 2014 oraz wicemistrz Węgier z roku 2008, 2011 i w 2013. W sezonie 2012/2013 reprezentował drużynę Astana Arlans w rozgrywkach World Series of Boxing. Przypisy Urodzeni w 1989 Węgierscy bokserzy

3462252

https://pl.wikipedia.org/wiki/H%C3%B6re%20die%20Stille

Höre die Stille

Höre die Stille, w wersji roboczej jako Als der Tod ins Leben wuchs – niemiecki wojenny film fabularny wyprodukowany w 2014 roku w reżyserii Eda Ehernberga. Produkcja Film jest pracą dyplomową 18 studentów Monachijskiej Akademii Filmowej (w sumie niemiecka ekipa pracująca na planie filmowym w Polsce liczyła 35 osób). Najstarszym statystą w filmie był Józef Smyka z Czerteża (86 lat), filmowy Rolf Kirchner, zmarły w styczniu 2015 roku. Oprócz monachijskich aktorów w produkcji wzięli udział także sanoccy statyści oraz mieszkańcy pobliskich miejscowości wyłonieni w drodze castingu. Twórcy filmu wykorzystali do zdjęć plenery sanockiego Skansenu oraz Galicyjskiego Rynku w tym zabytkowe zabudowania kościoła z Bączala Dolnego. W Sanoku oraz pobliskich górach Słonnych toczą się główne wątki filmu. Polska premiera planowana jest na wiosnę 2015 roku. Projekt wsparli oraz pomocy filmowcom udzielili min. dyrektor skansenu Jerzy Ginalski, dr Hubert Ossadnik, burmistrz Sanoka dr Wojciech Blecharczyk oraz komendant sanockiej policji Grzegorz Matyniak. Fabuła Fabuła filmu rozgrywa się na radzieckiej Ukrainie, w pobliżu rozgraniczenia linii wojsk niemiecko-sowieckich, zimą 1941 roku. Do rosyjskiej wioski, gdzie żyją potomkowie niemieckich osadników osadzonych jeszcze przez carycę Katarzynę wchodzi rozproszony pododdział żołnierzy Wehrmachtu. Wioskę po deportacjach do obozów pracy i stalinowskich przesiedleniach zamieszkują tylko same dzieci, kobiety i osoby starsze, które przywitają nazistowskich żołnierzy jako "wyzwolicieli" z nadzieją na szczęśliwsze czasy. Między żołnierzami a miejscową ludnością panuje początkowo zgoda, do czasu kiedy pewnego dnia dowódca oddziału zabija kobietę ze wsi. W konsekwencji i on zostanie w odwecie zamordowany przez inną mieszkankę tej samej wioski. Teraz sytuacja się zmienia, mieszkańcy i żołnierze pozornie przyjaźni zaczynają patrzyć na siebie nieufnie. Kończą się w miarę poprawne relację z potomkami niemieckich osadników i krucha przyjaźń zamiera, a w codzienne życie wszystkich bohaterów wkraczają brutalne prawa wojny. Życie odmieni się raz na zawsze, tym bardziej, że na horyzoncie malutkiej wioski pojawią się sowieccy żołnierze. Obsada Vera Stadler, Simon Hangartner, Oliver Troska, Maximilian Grüneisen, Matthias Horn, Marina Koch, Maja Jötten, Jessica Reichert, Dominik Fenster, Clarissa Molocher, Antonia Langenohl, Andreas Zahn, Andreas Wilke, Andreas Erb, Ana Sanchez, Lars Doppler, Alexandra Grant, Christa Schreiber, David Jobda Muzyka Bajuschki Baju – Lauschet, Höret In Die Stille w wykonaniu Viktoria Hartmann (Violine) Adoramus Te Christe w wykonaniu Hallelujah Children Berlin O, Du Deutschland Ich Muss Marschieren w wykonaniu Hallelujah Children Berlin Bajuschki Baju – Lauschet, Höret In Die Stille w wykonaniu Hallelujah Children Berlin, aranżer Johannes Hüttenmüller Orgelsonate 6, d-moll, Opus 65 – 2.Fuga, Sostenuto E Legato Uwagi Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalny trailer Kinofilm "Höre die Stille" (DE) Filmy kręcone w Sanoku Niemieckie filmy psychologiczne Niemieckie filmy historyczne Niemieckie filmy wojenne Niemieckie filmy z 2015 roku

3462255

https://pl.wikipedia.org/wiki/Powr%C3%B3t.%20Historia%20Howarda%20Winstone%27a

Powrót. Historia Howarda Winstone'a

Powrót. Historia Howarda Winstone’a (ang. Risen) – brytyjski film biograficzny z gatunku melodramat z 2010 roku w reżyserii Neila Jonesa, opowiadający o życiu walijskiego boksera Howarda Winstone’a, który po kontuzji wygrał 61 z 67 walk, w tym 27 przez nokaut. Wyprodukowana przez wytwórnię Burn Hand Film Productions i Templeheart Films. Premiera filmu miała miejsce 29 lipca 2010 w Wielkiej Brytanii. Opis fabuły Film opowiada historię walijskiego gwiazdora wagi piórkowej w boksie, Howarda Winstone’a (Stuart Brennan), który podczas pracy w fabryce traci trzy palce. Jego nieszczęśliwy wypadek może przekreślić obiecującą karierę sportową. Pięściarz jednak powraca do treningów, zmienia styl walki i zaczyna zwyciężać na ringu. Produkcja Zdjęcia do filmu kręcono w Cardiff oraz w Merthyr Tydfil w Walii w Wielkiej Brytanii, a także w Melbourne w Australii.. Obsada Źródło: Filmweb Brian Blessed jako Mike Bassett John Noble jako Eddie Thomas Michael Bentt jako Archie Moore Shane Richie jako Mike Barrett Simon Phillips jako Mickey Duff Stuart Brennan jako Howard Winstone Kugan Cassius jako arbiter Helen Griffin jako Katie Winstone Emile Jansen jako Koen Verhoeff Robin Reid jako Winstone Saldivar, arbiter Boyd Clack jako Howard Winstone Senior Grainne Joughin jako Bennita Winstone Érik Morales jako Vicente Saldívar i inni. Przypisy Linki zewnętrzne Brytyjskie melodramaty Brytyjskie filmy biograficzne Brytyjskie filmy z 2010 roku

3462257

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cala%C3%B1as%20%28stacja%20kolejowa%29

Calañas (stacja kolejowa)

Calañas (hiszp. Estación de Calañas) – stacja kolejowa w Calañas, w prowincji Huelva, we wspólnocie autonomicznej Andaluzja, w Hiszpanii. Jest obsługiwana przez pociągi Media Distancia Renfe oraz pociągi towarowe. Położenie stacji Znajduje się na linii kolejowej Zafra – Huelva o rozstawie iberyjskim w km 130, na wysokości 280 m n.p.m., pomiędzy stacjami El Tamujoso i Los Milanos. Historia Stacja została otwarta w dniu 23 lipca 1886 roku wraz z odcinkiem Huelva-Valdelamusa linii między Huelvą i Zafrą. Linia ta została wybudowana przez Compañía del Ferrocarril de Zafra a Huelva. Przedsiębiorstwo te zarządzało linią i stacją do 1941 roku, kiedy to miała miejsce nacjonalizacja kolei w Hiszpanii i doszło do utworzenia Renfe. Od 31 grudnia 2004 roku infrastrukturą kolejową zarządza Adif. Stacja Stacja znajduje się na wschód od miejscowości. Posiada dwa perony: jeden boczny i jeden wyspowy oraz 3 tory do obsługi pasażerów. Są to tory nr 2 (przy peronie bocznym) oraz 1 i 3 (przy peronie wyspowym). Linie kolejowe Alcázar de San Juan – Kadyks Połączenia Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Schemat stacji Media Distancia Andalucía Stacje i przystanki kolejowe w Andaluzji

3462261

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maciej%20Klepacz

Maciej Klepacz

Maciej Klepacz (ur. 23 lutego 1964) – polski funkcjonariusz służb specjalnych, w latach 2010–2015 zastępca szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Życiorys Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie studiów w latach 80. należał do ugrupowania Ruch Wolność i Pokój. Angażował się wówczas m.in. w akcje protestacyjne przeciwko obowiązkowemu studium wojskowemu. W 1992 podjął służbę w Urzędzie Ochrony Państwa, a następnie, po reorganizacji służb specjalnych w 2002, w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Od lutego 2008 był zastępcą dyrektora Biura Kolegium do Spraw Służb Specjalnych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W maju 2010 został powołany na stanowisko zastępcy szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Pełnił tę funkcję do grudnia 2015. Odznaczony został Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi. Przypisy Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego Działacze Ruchu Wolność i Pokój Funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego Funkcjonariusze Centralnego Biura Antykorupcyjnego Funkcjonariusze Urzędu Ochrony Państwa Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Urodzeni w 1964

3462265

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jeden%20dzie%C5%84%20w%20PRL

Jeden dzień w PRL

Jeden dzień w PRL – polski film dokumentalny z 2005 roku zrealizowany przez Macieja Drygasa. W filmie ukazane są archiwalne fragmenty audycji radiowych, milicyjne raporty, donosy, fragmenty listów, pamiętników itp. Wszystkie te materiały łączy jedno – powstały tego samego dnia, 27 września 1962 roku. Film zdobył nagrodę „Srebrnego Smoka” dla najlepszego filmu dokumentalnego na Krakowskim Festiwalu Filmowym w 2006 roku. W tym samym roku film wziął udział w konkursie filmów dokumentalnych i animowanych Nowe Horyzonty, a także otrzymał specjalne wyróżnienie jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Tajpej. Rok później film otrzymał nagrodę „Platinum Remi” w kategorii: sprawy społeczno-ekonomiczne na WorldFest-Houston International Film Festival, a w 2008 roku – „Srebrną Muszlę” na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych, Krótkometrażowych i Animowanych w Bombaju. Przypisy Linki zewnętrzne Polskie filmy z 2005 roku Polskie filmy dokumentalne

3462266

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shayne%20Whittington

Shayne Whittington

Shayne Mitchell Whittington (ur. 27 marca 1991 w Paw Paw) – amerykański koszykarz, występujący na pozycjach skrzydłowego oraz środkowego, posiadający także macedońskie obywatelstwo, aktualnie zawodnik Nagoja Diamond Dolphins. 7 sierpnia 2016 roku związał się z klubem Río Natura Monbús Obradoiro. 26 lipca 2018 został zawodnikiem hiszpańskiego MoraBanc Andorra. 16 czerwca 2021 dołączył do Nagoja Diamond Dolphins. Osiągnięcia Stan na 17 czerwca 2021, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej NCAA Uczestnik turnieju NCAA (2014) Mistrz: turnieju konferencji Mid-American (MAC – 2014) sezonu regularnego Mid-American (2014) Zaliczony do: I składu: MAC (2014) turnieju MAC (2014) II składu MAC (2013) Drużynowe Brąz ligi VTB (2018) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki z NBA na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na draftexpress.com Profil na espn.go.com Profil na sports.yahoo.com Profil na rotoworld.com Amerykańscy koszykarze Północnomacedońscy koszykarze Koszykarze Fort Wayne Mad Ants Koszykarze Indiana Pacers Koszykarze Obradoiro CAB Koszykarze BC Andorra Koszykarze Zenitu Petersburg Koszykarze CB Estudiantes Koszykarze CB Sevilla Koszykarze Nagoja Diamond Dolphins Koszykarze SeaHorses Mikawa Zawodnicy NBA niewybrani w drafcie Urodzeni w 1991

3462271

https://pl.wikipedia.org/wiki/Elisabeth%20Kulmann

Elisabeth Kulmann

Elisabeth Kulmann, z rosyjskiego Елисавета Борисовна Кульман/Jelissaweta Borissowna Kulman (ur. 17 lipca 1808 w Sankt Petersburgu, zm. 1 grudnia 1825, tamże), rosyjsko-niemiecka poliglotka, poetka, tłumaczka. Życiorys Córka Borisa Fiodorowicza Kulmanna, Rosjanina niemieckiego (alzackiego) pochodzenia i Niemki, Marii z domu Rosenberg. Ojciec był urzędnikiem i emerytowanym kapitanem. Zmarł gdy Elisabeth była małą dziewczynką, pozostawiając wdowę i dziewięcioro dzieci w biedzie. Elisabeth wcześnie okazała niezwykłe zdolności językowe, osiągając dwujęzyczność rosyjsko-niemiecką w wieku sześciu lat. Karl Friedrich von Großheinrich, przyjaciel rodziny, kontynuował edukację językową dziewczyny, która w wieku 15 lat płynnie operowała językiem francuskim, włoskim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim i współczesną greką. Elisabeth opanowała również łacinę, klasyczną grekę i staarocerkiewnosłowiański. Pierwsze wiersze Kulmann ukazały się w wieku jedenastu lat. Pisała je po niemiecku; później tworzyła w swoich pozostałych ulubionych językach: po rosyjsku i włosku. Zajmowała się również tłumaczeniem - mając 12 lat przetłumaczyła dzieła starożytnego greckiego poety Anakreonta na osiem języków. Na krótko przed śmiercią tłumaczyła też w bezsenne noce współczesne greckie pieśni ludowe na niemiecki. Ze szczególnym upodobaniem poświęciła się jednak studiowaniu poezji helleńskiej. Kiedy w listopadzie 1824 roku Sankt Petersburg nawiedziła poważna powódź, zapadła na suchoty. Chociaż nadal była aktywna jako pisarka (leżąc w łóżku napisała: Stjichotworenija Berenikje i Wołoszebnaja łampada), zmarła około rok później w wieku zaledwie 17 lat w swoim rodzinnym mieście. W ciągu sześciu lat napisała ponad 100 000 wersów poezji, różnej jakości. Na miejscowym cmentarzu smoleńskim jej miejsce spoczynku zdobi pomnik z marmuru kararyjskiego podarowany przez cesarzową Aleksandrę Fiodorownę i Wielką Księżną Helenę Pawłowną. Wyryte są na nim uroczyste napisy w jedenastu językach, którymi posługiwała się Kulmann. Rosyjska Akademia Nauk opublikowała wiersze Kulmann po rosyjsku w trzech tomach (Petersburg 1833). Zbiór poezji po niemiecku został wydany w 1857 roku, a wybór jej utworów został opublikowany w Heidelbergu w 1875 roku, a wydanie jej włoskich wierszy Saggi poetici w Mediolanie w 1847 roku. Przypisy Ludzie urodzeni w Petersburgu Ludzie związani ze Smoleńskiem Niemieccy poeci XIX wieku Poeci niemieckojęzyczni Rosyjscy poeci XIX wieku Rosyjscy tłumacze Urodzeni w 1808 Zmarli w 1825

3462274

https://pl.wikipedia.org/wiki/Claude-Andr%C3%A9%20Paquelin

Claude-André Paquelin

Claude-André Paquelin (ur. 30 grudnia 1836 w Awinionie, zm. 1 maja 1905 w Paryżu) – francuski aptekarz i lekarz pracujący w szpitalu św. Łazarza w Paryżu. Życiorys W Paryżu studiował farmakologię, biochemię i medycynę. Był jednym z członków założycieli L’Association francaise de chirurgie. W 1876 roku wynalazł termokauter, który stał się alternatywą dla rozżarzonego żelaza używanego wcześniej do tamowania upływu krwi. Termokauter Paquelina miał kształt tuby (wykonanej z platyny), której końcówka była ogrzewana przez płomień lampy spirytusowej. Do jednego podłączona była gumowa gruszka medyczna, zaś do drugiego zbiornik z benzyną. Służyła do pompowania przez wnętrze tuby mieszaniny benzyny i powietrza. W przeciwieństwie do żelaza, które ochładzało się przy kontakcie z dużą ilością krwi, termokauter utrzymywał swoją temperaturę na końcu tak długo, na ile wystarczało benzyny. Według pierwszego opisu, który przedstawiono na posiedzeniu Académie des sciences w 1876 roku, 200 gramów benzyny wystarczyło na utrzymywanie ciepła rozżarzonej końcówki przez 5 godzin. Na tamtejszym posiedzeniu Paquelin nie pojawił się osobiście; jego notkę przedstawił M. Gosselin. Oprócz termokautera zbudował także platynowy laryngoskop. W nekrologu z 1906 roku można odnaleźć informację o założeniu przez niego w roku 1872 pierwszej paryskiej polikliniki, którą ufundował z własnych środków. Określony został filantropem, człowiekiem niezwykle pracowitym i zarazem skromnym. Był także redaktorem naczelnym Gazette Médicale. W 1884 roku został odznaczony orderem Legii Honorowej za postawę w trakcie wojny francusko-pruskiej. W 20. dzielnicy Paryża, w Quartier Saint-Fargeau znajduje się ulica jego imienia, rue du Docteur Paquelin, otwarta w 1910 roku. Przypisy Zobacz też przyżeganie (medycyna) Linki zewnętrzne Zdjęcie zestawu do przyżegania według pomysłu Paquelina, ok. 1890–1910, ze zbiorów Medical History Museum w Melbourne Ilustracje innej wersji termokautera Paquelina, Большая медицинская энциклопедия Francuscy lekarze Francuscy wynalazcy Kawalerowie Legii Honorowej Ludzie urodzeni w Awinionie Urodzeni w 1836 Zmarli w 1905

3462276

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maraton%20w%20Londynie

Maraton w Londynie

Maraton w Londynie (ang. London Marathon) – maratoński bieg uliczny rozgrywany co roku na ulicach Londynu, w Wielkiej Brytanii. Pierwsza edycja maratonu odbyła się 29 marca 1981 roku. W zawodach wzięło udział wówczas 7747 zawodników, z czego 6255 ukończyło bieg. Obecnie impreza zaliczana jest do największych maratonów na świecie i wchodzi w skład World Marathon Majors. W 2014 roku bieg ukończyło 35 817 zawodników. Od 1983 roku w ramach maratonu rozgrywane są również zawody dla zawodników i zawodniczek na wózkach, od tej samej edycji bieg ma rangę mistrzostw Wielkiej Brytanii w maratonie (kilkukrotnie także mistrzostw Walii). Tradycją imprezy są zbiórki pieniędzy na cele charytatywne. Lista zwycięzców Lista zwycięzców maratonu w Londynie: Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Lekkoatletyka w Wielkiej Brytanii Londyn Sport w Londynie

3462282

https://pl.wikipedia.org/wiki/Riedstadt-Goddelau

Riedstadt-Goddelau

Riedstadt-Goddelau (niem: Bahnhof Riedstadt-Goddelau) – stacja kolejowa w Riedstadt, w regionie Hesja, w Niemczech. Znajduje się na linii Riedbahn i jest obsługiwana przez pociągi S-Bahn. Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 4. Historia Stacja została otwarta w dniu 15 kwietnia 1869 roku pod nazwą Goddelau-Erfelden. nazwa stacji odnosiła się do dwóch dzielnic Riedstadt: Goddelau i Erfelden. W dniu 29 maja 1869 roku otwarto trasę Darmstadt Hbf poprzez Goddelau i Biblis do stacji Rosengarten, który leżał w Wormacji, na przeciwnym brzegu rzeki, zainaugurowaną przez wielkiego księcia Hesji Reinharda Carla Friedricha von Dalwigk. Rosengarten była stacją końcową do czasu kiedy wybudowano most na renie w 1900 roku. Stacja zmieniła nazwę na obecną 1 stycznia 1977 r. Połączenia Rüdesheim jest obsługiwane przez pociągi Stadt-Express linii 10 (RheingauLinie) prowadzoną przez Rhein-Main-Verkehrsverbund co godzinę, oraz co półgodziny w szczycie ruchu. Linie kolejowe Riedbahn Przypisy Linki zewnętrzne stacji na DB Stacje i przystanki kolejowe w Hesji