Book,Page,LineNumber,Text
27,0010,001,๔. อาชัญญชาดก
27,0010,002,ว่าด้วยม้าอาชาไนยกับม้ากระจอก
27,0010,003,[๒๔] ไม่ว่าเมื่อใด ในขณะใด ณ ที่ไหนๆ ณ สถานที่ใดๆ ม้าอาชาไนยใช้
27,0010,004,กำลังรบ ม้ากระจอกย่อมถอยหนี.
27,0010,005,จบ อาชัญญชาดกที่ ๔.
27,0010,006,๕. ติตถชาดก
27,0010,007,ว่าด้วยการเบื่อเพราะซ้ำซาก
27,0010,008,[๒๕] ดูกรนายสารถี ท่านจงยังม้าให้อาบและดื่มน้ำที่ท่าโน้นบ้าง ท่านี้
27,0010,009,บ้าง แม้ข้าวปายาสที่บริโภคบ่อยครั้ง คนก็ยังเบื่อได้.
27,0010,010,จบ ติตเถชาดกที่ ๕.
27,0010,011,๖. มหิฬามุขชาดก
27,0010,012,ว่าด้วยการเสี้ยมสอน
27,0010,013,[๒๖] พระยาช้างชื่อมหิฬามุข ได้เที่ยวทุบตีคน เพราะได้พึงฟังคำของพวก
27,0010,014,โจรมาก่อน พระยาช้างผู้เชือกอุดมตั้งอยู่ในคุณทั้งปวง ก็เพราะได้ฟังคำ
27,0010,015,ของท่านผู้สำรวมดีแล้ว.
27,0010,016,จบ มหิฬามุขชาดกที่ ๖.
27,0010,017,๗. อภิณหชาดก
27,0010,018,ว่าด้วยการเห็นกันบ่อยๆ
27,0010,019,[๒๗] พระยาช้างไม่สามารถจะรับเอาคำข้าว ไม่สามารถจะรับเอาก้อนข้าว ไม่
27,0010,020,สามารถจะรับเอาหญ้าทั้งหลาย ไม่สามารถจะขัดสีกาย ข้าพระบาทมา
27,0010,021,สำคัญว่า พระยาช้างตัวเชือกประเสริฐ ได้ทำความรักใคร่ในสุนัข
27,0010,022,เพราะได้เห็นกันเนืองๆ.
27,0010,023,จบ อภิณหชาดกที่ ๗.