Book,Page,LineNumber,Text
11,0024,001,สมมติว่าเลิศ ถือกันว่า     เกิดขึ้นลอยๆ ตามลัทธิอาจารย์ มีแบบอย่างไร สมณพราหมณ์
11,0024,002,เหล่านั้นถูกเราถาม อย่างนี้แล้ว ตอบไม่ถูก เมื่อตอบไม่ถูก จึงย้อนถามเรา เราถูกถามแล้ว
11,0024,003,จึง  พยากรณ์ว่า
11,0024,004,ดูกรท่านทั้งหลาย มีเทวดาเหล่าอสัญญีสัตว์ ก็แลเทวดาเหล่านั้นย่อมจุติ   จากชั้นนั้น
11,0024,005,เพราะความเกิดขึ้นแห่งสัญญา ดูกรท่านทั้งหลาย ก็เป็นฐานะที่จะมี     ได้แล ที่สัตว์ผู้ใดผู้หนึ่งจุติ
11,0024,006,จากชั้นนั้น แล้วมาเป็นอย่างนี้ เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้ว  จึงออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต เมื่อ
11,0024,007,บวชแล้ว อาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผา กิเลส อาศัยความเพียรเป็นที่ตั้งมั่น อาศัยความ
11,0024,008,ประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิที่เมื่อ
11,0024,009,ตั้งมั่นแล้ว ย่อม  ตามระลึกถึงความเกิดขึ้นแห่งสัญญานั้นได้ หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้ เขาจึง
11,0024,010,กล่าว           อย่างนี้ว่า อัตตาและโลกเกิดขึ้นลอยๆ ข้อนั้นเป็นเพราะเหตุไร เพราะว่า เมื่อก่อน
11,0024,011,ข้าพเจ้าไม่ได้มีแล้ว  [ไม่ได้มีสัญญา] เดี๋ยวนี้ข้าพเจ้านั้นไม่มี เพราะน้อมไป   เพื่อความเป็นผู้
11,0024,012,สงบแล้ว ก็พวกท่านบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ ถือกันว่าเกิดขึ้น    ลอยๆ ตามลัทธิอาจารย์
11,0024,013,มีแบบเช่นนี้หรือ สมณพราหมณ์เหล่านั้นตอบอย่างนี้ว่าท่านโคดม พวกข้าพเจ้าก็ได้ทราบมา
11,0024,014,ดังที่ท่านโคดมได้กล่าวมานี้แล ดูกรภัคควะเราย่อมทราบชัดซึ่งสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ ทั้งรู้ชัด
11,0024,015,ยิ่งกว่านั้น และไม่ยึดมั่นความรู้ชัดนั้นด้วย เมื่อไม่ยึดมั่น จึงทราบความดับเฉพาะตน ฉะนั้น
11,0024,016,ตถาคตจึงไม่ถึงทุกข์ ฯ
11,0024,017,[๑๗] ดูกรภัคควะ สมณพราหมณ์บางจำพวกกล่าวตู่เรา ผู้กล่าวอยู่อย่างนี้เห็นอยู่
11,0024,018,อย่างนี้ ด้วยคำที่ไม่มีจริง ด้วยคำเปล่า ด้วยคำมุสา ด้วยคำที่ไม่เป็นจริงว่า  พระสมณโคดม
11,0024,019,และพวกภิกษุวิปริตไปแล้ว เพราะพระสมณโคดมตรัสอย่างนี้ว่า   สมัยใด พระโยคาวจรเข้า
11,0024,020,สุภวิโมกข์อยู่ สมัยนั้น ย่อมทราบชัดซึ่งสิ่งทั้งปวงว่า ไม่งาม ดูกรภัคควะ ก็เราไม่ได้กล่าว
11,0024,021,อย่างนี้เลยว่า สมัยใด พระโยคาวจรย่อมเข้า    สุภวิโมกข์อยู่ สมัยนั้น ย่อมทราบชัดซึ่งสิ่งทั้งปวง
11,0024,022,ว่า ไม่งาม แต่เราย่อมกล่าว          อย่างนี้ว่า สมัยใด พระโยคาวจรย่อมเข้าสุภวิโมกข์อยู่ สมัยนั้น
11,0024,023,ย่อมทราบชัด   แต่สิ่งที่งามเท่านั้น ปริพาชกชื่อภัคควโคตร  จึงกราบทูลว่า ก็ผู้ที่ชื่อว่าวิปริต
11,0024,024,ไปแล้ว ก็คือผู้ที่กล่าวร้ายพระผู้มีพระภาค และพวกภิกษุ เพราะตนวิปริตไปเองว่า ข้าแต่
11,0024,025,พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เลื่อมใส     ในพระผู้มีพระภาคอย่างนี้ พระผู้มีพระภาคทรงสามารถ
11,0024,026,แสดงธรรมให้ข้าพระองค์  เข้าถึงสุภวิโมกข์อยู่ ฯ