Book,Page,LineNumber,Text
05,0005,001,ภิกษุทั้งหลาย กราบทูลว่า ท่านพระโสณะปรารภความเพียรเกินขนาด เดินจงกรมจน
05,0005,002,เท้าทั้ง ๒ แตก สถานที่เดินจงกรมแห่งนี้ของท่านจึงเปื้อนโลหิต ดุจสถานที่ฆ่าโค ฉะนั้น
05,0005,003,พระพุทธเจ้าข้า.
05,0005,004,ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคได้เสด็จเข้าไปทางที่อยู่ของท่านพระโสณะ ครั้นแล้วประทับ
05,0005,005,นั่งเหนือพุทธอาสน์ที่จัดไว้ถวาย แม้ท่านพระโสณะก็ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค แล้วนั่งเฝ้าอยู่.
05,0005,006,ตั้งความเพียรสม่ำเสมอเทียบเสียงพิณ
05,0005,007,พระผู้มีพระภาคได้ตรัสถามท่านพระโสณะผู้นั่งเฝ้าอยู่ว่า ดูกรโสณะ เธอไปในที่สงัด
05,0005,008,หลีกเร้นอยู่ได้มีความปรีวิตกแห่งจิตเกิดขึ้น อย่างนี้ว่า บรรดาพระสาวกของพระผู้มีพระภาคที่
05,0005,009,ปรารภความเพียรอยู่ เราก็เป็นรูปหนึ่ง แต่ไฉน จิตของเราจึงยังไม่หลุดพ้นจากอาสวะทั้งหลาย
05,0005,010,เพราะไม่ถือมั่นเล่า สมบัติในตระกูลของเราก็ยังมีอยู่ เราอาจบริโภคสมบัติและบำเพ็ญกุศล
05,0005,011,ถ้ากระไร เราพึงสึกเป็นคฤหัสถ์ แล้วบริโภคสมบัติและบำเพ็ญกุศล ดังนี้ มิใช่หรือ?
05,0005,012,ท่านพระโสณะทูลรับว่า อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า
05,0005,013,ภ. ดูกรโสณะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เมื่อครั้งเธอยังเป็นคฤหัสถ์ เธอ
05,0005,014,ฉลาดในเสียงสายพิณ มิใช่หรือ?
05,0005,015,โส. อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า.
05,0005,016,ภ. ดูกรโสณะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน คราวใดสายพิณของเธอตึงเกินไป
05,0005,017,คราวนั้นพิณของเธอมีเสียงหรือใช้การได้บ้างไหม?
05,0005,018,โส. หาเป็นเช่นนั้นไม่ พระพุทธเจ้าข้า.
05,0005,019,ภ. ดูกรโสณะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน คราวใดสายพิณของเธอหย่อนเกิน
05,0005,020,ไป คราวนั้นพิณของเธอมีเสียงหรือใช้การได้บ้างไหม?
05,0005,021,โส. หาเป็นเช่นนั้นไม่ พระพุทธเจ้าข้า.
05,0005,022,ภ. ดูกรโสณะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน คราวใดสายพิณของเธอไม่ตึงนัก
05,0005,023,ไม่หย่อนนัก ตั้งอยู่ในคุณภาพสม่ำเสมอ คราวนั้น พิณของเธอมีเสียงหรือใช้การได้บ้างไหม?
05,0005,024,โส. เป็นอย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า.