Book,Page,LineNumber,Text
30,0002,001,[๕] พราหมณ์อื่นมีเท้าพิการ เดินงกงัน ฟันเขลอะ มีธุลีบนศีรษะ
30,0002,002,เข้าไปหาพาวรีพราหมณ์แล้ว ขอทรัพย์ห้าร้อย.
30,0002,003,[๖] พาวรีพราหมณ์เห็นพราหมณ์นั้นเข้าแล้ว ก็เชิญให้นั่ง แล้ว
30,0002,004,ก็ถามถึงความสุขสำราญและความไม่มีโรค และได้กล่าว
30,0002,005,คำนี้ว่า
30,0002,006,[๗] ทรัพย์ของเรามีอันจะพึงให้ เราสละหมดแล้ว. ดูกรพราหมณ์
30,0002,007,ท่านเชื่อเราเถิด ทรัพย์ห้าร้อยของเราไม่มี.
30,0002,008,[๘] ถ้าเมื่อเราขอ ท่านจักไม่ให้. ในวันที่เจ็ด ศีรษะของท่านจง
30,0002,009,แตกเจ็ดเสี่ยง.
30,0002,010,[๙] พราหมณ์นั้นเป็นคนโกหก ปรุงแต่งแสดงเหตุให้กลัว.
30,0002,011,พราหมณ์พาวรีได้ฟังคำของพราหมณ์นั้นแล้ว ก็เป็นทุกข์.
30,0002,012,[๑๐] มีลูกศรคือความโศกเสียบแทงแล้ว ไม่บริโภคอาหาร ก็ซูบ
30,0002,013,ผอม. ใช่แต่เท่านั้น ใจของพาวรีพราหมณ์ผู้มีจิตเป็นอย่างนั้น
30,0002,014,ย่อมไม่ยินดีในการบูชา.
30,0002,015,[๑๑] เทวดา (ที่สิงอยู่ใกล้อาศรมของพราหมณ์พาวรี) ผู้ปรารถนา
30,0002,016,ประโยชน์ เห็นพาวรีพราหมณ์หวาดกลัวเป็นทุกข์อยู่ จึงเข้า
30,0002,017,ไปหาพราหมณ์พาวรีแล้วได้กล่าวว่า.
30,0002,018,[๑๒] พราหมณ์ผู้มีความต้องการทรัพย์นั้น เป็นคนโกหก ย่อม
30,0002,019,ไม่รู้จักศีรษะ. ความรู้จักศีรษะหรือธรรมอันให้ศีรษะตกไป
30,0002,020,ย่อมไม่มีแก่พราหมณ์นั้น.
30,0002,021,[๑๓] พาวรีพราหมณ์ดำริว่า เทวดานี้อาจรู้ได้ในบัดนี้. (กล่าวว่า)
30,0002,022,ข้าพเจ้าถามแล้ว ขอท่านจงบอกศีรษะและธรรมอันให้ศีรษะ
30,0002,023,ตกไปแก่ข้าพเจ้าเถิด. ข้าพเจ้าจะขอฟังคำของท่าน.
30,0002,024,[๑๔] แม้ข้าพเจ้าก็ไม่รู้จักศีรษะและธรรมอันให้ศีรษะตกไป. ข้าพเจ้า
30,0002,025,ไม่มีความรู้ในเรื่องนี้. ความเห็นซึ่งศีรษะและธรรมอันให้
30,0002,026,ศีรษะตกไป ย่อมมีแก่พระชินะทั้งหลายเท่านั้น.