Book,Page,LineNumber,Text
28,0047,001,อสีตินิบาตชาดก
28,0047,002,๑. จุลลหังสชาดก
28,0047,003,พระยาหงส์ทรงติดบ่วง
28,0047,004,[๑๖๓] ดูกรสุมุขะ ฝูงหงส์พากันบินหนีไปไม่เหลียวหลัง แม้ท่านก็จงไปเสีย
28,0047,005,เถิด อย่าหวังอยู่ในที่นี้เลย ความเป็นสหายในเราผู้ติดบ่วงย่อมไม่มี.
28,0047,006,[๑๖๔] ข้าพระองค์จะพึงไปหรือไม่พึงไป ความไม่ตาย ก็ไม่พึงมีเพราะการไป
28,0047,007,หรือการไม่ไปนั้น เมื่อพระองค์มีความสุขจึงอยู่ใกล้  เมื่อพระองค์ได้รับ
28,0047,008,ทุกข์ จะพึงละไปอย่างไรได้ ความตายพร้อมกับพระองค์ หรือว่าความ
28,0047,009,เป็นอยู่เว้นจากพระองค์ ความตายนั้นแลประเสริฐกว่า เว้นจากพระองค์
28,0047,010,แล้วพึงเป็นอยู่ประเสริฐอะไร ข้าแต่พระมหาราชผู้เป็นจอมหงส์ ข้า
28,0047,011,พระองค์พึงละทิ้งพระองค์ผู้ทรงถึงทุกข์อย่างนี้  ข้อนี้ไม่เป็นธรรมเลย
28,0047,012,คติของพระองค์ ข้าพระองค์ย่อมชอบใจ.
28,0047,013,[๑๖๕] คติ ของเราผู้ติดบ่วงจะเป็นอื่นไปอย่างไรเล่า นอกจากเข้าโรงครัวใหญ่
28,0047,014,คตินั้นย่อมชอบใจแก่ท่านผู้มีความคิดผู้พ้นแล้วอย่างไร  ดูกรหงส์สุมุขะ
28,0047,015,ท่านจะพึงเห็นประโยชน์อะไรในการสิ้นชีวิตของเราและของท่านทั้งสอง
28,0047,016,หรือของพวกญาติที่เหลือ  ดูกรท่านผู้มีปีกทั้งสองดังสีทอง เมื่อท่าน
28,0047,017,ยอมสละชีวิตในเพราะคุณอันไม่ประจักษ์  ดังคนตาบอดกระทำแล้วใน
28,0047,018,ที่มืดจะพึงยังประโยชน์อะไรให้รุ่งเรืองได้.
28,0047,019,[๑๖๖] ข้าแต่พระองค์ผู้ประเสริฐกว่าฝูงหงส์ทั้งหลาย ทำไมหนอ พระองค์จึงไม่
28,0047,020,ทรงรู้อรรถในธรรม ธรรมอันบุคคลเคารพแล้วย่อมแสดงประโยชน์แก่
28,0047,021,สัตว์ทั้งหลาย  ข้าพระองค์นั้นเพ่งเล็งอยู่ซึ่งธรรมและประโยชน์อันตั้ง
28,0047,022,ขึ้นจากธรรม ทั้งเห็นพร้อมอยู่ซึ่งความภักดีในพระองค์ จึงมิได้เสียดาย
28,0047,023,ชีวิต ความที่มิตรเมื่อระลึกถึงธรรมไม่พึงทอดทิ้งมิตรในยามทุกข์ แม้
28,0047,024,เพราะเหตุแห่งชีวิต นี้เป็นธรรมของสัตบุรุษทั้งหลายโดยแท้.