Book,Page,LineNumber,Text
28,0010,001,[๓๙] ข้าแต่พระจอมประชาชน ผู้แกล้วกล้ากว่านรชน ผู้ประเสริฐ ถ้าพระองค์
28,0010,002,ไม่ต้องพระประสงค์นางอุมมาทันตี ผู้เป็นของข้าพระบาทไซร้ ข้าพระบาท
28,0010,003,จะสละนางในท่ามกลางชนทั้งปวง  พระองค์พึงรับสั่งให้นำนางผู้พ้นจาก
28,0010,004,ข้าพระบาทแล้วมาจากที่นั้นเถิด พระเจ้าข้า.
28,0010,005,[๔๐] ดูกรอภิปารกเสนาบดีผู้กระทำประโยชน์  ถ้าท่านจะสละนางอุมมาทันตี
28,0010,006,ผู้หาประโยชน์มิได้ เพื่อสิ่งอันไม่เป็นประโยชน์แก่ท่าน ความค่อนว่า
28,0010,007,อย่างใหญ่หลวงจะพึงมีแก่ท่าน อนึ่ง แม้การใส่ร้ายในพระนครก็จะพึง
28,0010,008,มีแก่ท่าน.
28,0010,009,[๔๑] ข้าแต่พระจอมภูมิบาล ข้าพระบาทจักอดกลั้นความค่อนว่าคำนินทา คำ
28,0010,010,สรรเสริญ และคำติเตียนทั้งหมด ความค่อนว่าเป็นต้นนั้นจงตกอยู่แก่ข้า
28,0010,011,พระบาท ข้าแต่พระจอมแห่งชนชาวสีพี ขอพระองค์ทรงบริโภคกามตาม
28,0010,012,ความสำราญเถิด ผู้ใดไม่ถือเอาความนินทา ความสรรเสริญ ความ
28,0010,013,ติเตียน และแม้การบูชา สิริและปัญญาย่อมปราศไปจากผู้นั้น เหมือน
28,0010,014,ดังน้ำฝนปราศไปจากดอน ฉะนั้น ข้าพระบาทจักยอมรับความทุกข์ความ
28,0010,015,สุข สิ่งที่ล่วงธรรมดาและความคับแค้นใจทั้งหมดเพราะเหตุแห่งการสละ
28,0010,016,นี้ด้วยอก เหมือนดังแผ่นดินรองรับสิ่งของทั้งของคนมั่นคงและคนสะดุ้ง
28,0010,017,ฉะนั้น.
28,0010,018,[๔๒] เราไม่ปรารถนาสิ่งที่ล่วงธรรมดา ความคับแค้นใจและความทุกข์ของชน
28,0010,019,เหล่าอื่น เราแม้ผู้เดียวจักเป็นผู้ตั้งอยู่ในธรรม ไม่ยังประโยชน์หน่อย
28,0010,020,หนึ่งให้เสื่อม ข้ามภาระนี้ไป.
28,0010,021,[๔๓] ข้าแต่จอมประชาชน บุญกรรมย่อมให้เข้าถึงสวรรค์ พระองค์อย่าได้ทรง
28,0010,022,ทำอันตรายแก่ข้าพระบาทเสียเลย ข้าพระบาทมีใจเลื่อมใสขอถวายนาง
28,0010,023,อุมมาทันตีแด่พระองค์  ดังพระราชาทรงประทานทรัพย์สำหรับบูชายัญ
28,0010,024,แก่พราหมณ์ทั้งหลาย ฉะนั้น.
28,0010,025,[๔๔] ท่านเป็นผู้เกื้อกูลแก่เราในการกระทำประโยชน์แน่แท้  นางอุมมาทันตี
28,0010,026,และท่านเป็นสหายของเรา เทวดาและพรหมทั้งหมดเห็นความชั่วอันเป็น
28,0010,027,ไปในภายหน้า พึงติเตียนได้