Book,Page,LineNumber,Text
28,0009,001,[๓๑] ผู้ใดย่อมทำบาปด้วยความสำคัญว่า เราเป็นผู้ยิ่งใหญ่ และครั้นกระทำ
28,0009,002,แล้วก็ไม่สะดุ้งกลัวต่อชนเหล่าอื่น ผู้นั้นย่อมไม่เป็นอยู่ตลอดอายุยืนยาว
28,0009,003,เพราะกรรมนั้น แม้เทวดาก็มองดูผู้นั้นด้วยนัยน์ตาอันเหยียดหยาม.
28,0009,004,[๓๒] ชนเหล่าใดตั้งอยู่ในธรรม ย่อมรับทานที่เป็นของผู้อื่นอันเจ้าของมอบให้
28,0009,005,แล้ว ชนเหล่านั้นเป็นผู้รับด้วย เป็นผู้ให้ในทานนั้นด้อย ได้ชื่อว่าทำ
28,0009,006,กรรมอันมีผลเป็นสุขในเพราะทานนั้นแท้จริง.
28,0009,007,[๓๓] คนอื่นใครเล่าในแผ่นดินทั้งโลก จะพึงเชื่อท่านหรือว่า  นางอุมมาทันตี
28,0009,008,ไม่เป็นที่รักของเรา  เมื่อท่านให้นางอุมมาทันตีภรรยายอดรักแล้ว ไม่
28,0009,009,เห็นนางภายหลัง ความคับแค้นใจอย่างร้ายแรงจะพึงมีแก่ท่าน.
28,0009,010,[๓๔] ข้าแต่พระจอมประชาชน  นางอุมมาทันตีนั้นเป็นที่รักของข้าพระบาท
28,0009,011,โดยแท้ ข้าแต่พระภูมิบาล  นางไม่เป็นที่รักของข้าพระบาทก็หาไม่
28,0009,012,ข้าพระบาทยอมถวายนางอุมมาทันตีแก่พระองค์  พระองค์จงทรงอภิรมย์
28,0009,013,อยู่กับนางเต็มพระหฤทัยปรารถนาแล้ว จงทรงสลัดเสีย.
28,0009,014,[๓๕] ผู้ใดก่อทุกข์ให้แก่ผู้อื่นด้วยทุกข์ของตน หรือก่อความสุขของตนด้วย
28,0009,015,ความสุขของผู้อื่น ผู้ใดรู้อย่างนี้ว่า  ความสุขและความทุกข์ของเรานี้ก็
28,0009,016,เหมือนของผู้อื่น  ผู้นั้นชื่อว่ารู้ธรรม ฯ
28,0009,017,[๓๖] คนอื่นใครเล่าในแผ่นดินทั้งโลก จะพึงเชื่อท่านหรือว่านางอุมมาทันตี
28,0009,018,ไม่เป็นที่รักของเรา เมื่อท่านให้นางอุมมาทันตีภรรยายอดรักแล้ว ไม่เห็น
28,0009,019,นางภายหลัง  ความคับแค้นใจอย่างร้ายแรงจะพึงมีแก่ท่าน
28,0009,020,[๓๗] ข้าแต่พระองค์ผู้จอมประชาชน พระองค์ย่อมทรงทราบว่า นางอุมมาทันตี
28,0009,021,นี้เป็นที่รักของข้าพระบาท ข้าแต่พระจอมภูมิบาล นางนั้นไม่เป็นที่รัก
28,0009,022,ของข้าพระบาทก็หาไม่ ข้าพระบาทขอถวายสิ่งอันเป็นที่รักแก่พระองค์
28,0009,023,ด้วยสิ่งอันเป็นที่รัก  ข้าแต่พระองค์ผู้ประเสริฐ ผู้ให้สิ่งอันเป็นที่รัก
28,0009,024,ย่อมได้สิ่งอันเป็นที่รัก.
28,0009,025,[๓๘] เรานั้นจักฆ่าตนอันมีกามเป็นเหตุโดยแท้ เราไม่อาจฆ่าธรรมด้วยอธรรม
28,0009,026,ได้เลย.