Book,Page,LineNumber,Text
27,0034,001,๑๑. ปโรสตวรรค
27,0034,002,๑. ปโรสตชาดก
27,0034,003,คนมีปัญญาคนเดียวดีกว่าคนโง่เขลาตั้งร้อย
27,0034,004,[๑๐๑] คนโง่เขลามาประชุมกัน แม้ตั้งร้อยคนขึ้นไป พวกเขาไม่มีปัญญา พึงเพ่ง
27,0034,005,ดูอยู่ตั้งร้อยปี ผู้ใดรู้แจ้งเนื้อความแห่งภาษิต ผู้นั้นเป็นบุรุษมีปัญญา
27,0034,006,คนเดียวเท่านั้น ประเสริฐกว่า.
27,0034,007,จบ ปโรสตชาดกที่ ๑.
27,0034,008,๒. ปัณณิกชาดก
27,0034,009,ว่าด้วยที่พึงให้โทษ
27,0034,010,[๑๐๒] ผู้ใดเมื่อดิฉันได้รับทุกข์พึงเป็นที่พึ่งได้ ผู้นั้นคือบิดาของดิฉันกลับมาทำ
27,0034,011,ความประทุษร้ายแก่ดิฉันในป่า ดิฉันจะคร่ำครวญถึงใครในกลางป่า ผู้ใด
27,0034,012,ควรจะเป็นที่พึ่งของดิฉัน ผู้นั้นกลับมาทำกรรมอย่างสาหัส.
27,0034,013,จบ ปัณณิกชาดกที่ ๒.
27,0034,014,๓. เวริชาดก
27,0034,015,การอยู่ร่วมกับมีเวรกัน
27,0034,016,[๑๐๓] คนมีเวรกันอยู่ในที่ใด บัณฑิตไม่ควรอยู่ในที่นั้น เพราะเมื่ออยู่ในพวก
27,0034,017,คนมีเวรกันคืนเดียว หรือสองคืน ก็อยู่เป็นทุกข์.
27,0034,018,จบ เวริชาดกที่ ๓.
27,0034,019,๔. มิตตวินทชาดก
27,0034,020,โทษผู้ลุอำนาจความปรารถนา
27,0034,021,[๑๐๔] ผู้มีความปรารถนาจัด มี ๔ ก็ต้องการ ๘ มี ๘ ก็ต้องนั้น ๑๖ มี ๑๖ ก็ต้อง
27,0034,022,การ ๓๒ บัดนี้ มาได้รับกงจักรกรด  กงจักรกรดพัดอยู่เหนือศีรษะ
27,0034,023,ของคนผู้ลุอำนาจความปรารถนา.
27,0034,024,จบ มิตตวินทชาดกที่ ๔.