Book,Page,LineNumber,Text
14,0043,001,ว่า  ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย  ข้าพเจ้าระลึกไม่ได้เลยว่า  ข้าพเจ้าต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ
14,0043,002,ปาราชิกหรือใกล้เคียงปาราชิก  ภิกษุผู้โจทนั้นปลอบโยนเธอผู้กำลังทำลายอยู่นี้ว่า  เอาเถอะ  ท่าน
14,0043,003,ผู้มีอายุ  จงรู้ตัวให้ดีเถิด  เผื่อจะระลึกได้ว่าต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ  ปาราชิกหรือใกล้เคียง
14,0043,004,ปาราชิกแล้ว  ภิกษุนั้นกล่าวอย่างนี้ว่า  ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย  ข้าพเจ้าระลึกไม่ได้เลยว่า  ข้าพเจ้า
14,0043,005,ต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ  ปาราชิกหรือใกล้เคียงปาราชิก  แต่ข้าพเจ้าระลึกได้ว่า  ข้าพเจ้า
14,0043,006,ต้องอาบัติชื่อนี้เพียงเล็กน้อย  ภิกษุผู้โจทก์นั้นปลอบโยนเธอผู้กำลังทำลายอยู่นี้ว่า  เอาเถอะ  ท่าน
14,0043,007,ผู้มีอายุจงรู้ตัวให้ดีเถิด  เผื่อจะระลึกได้ว่าต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ  ปาราชิกหรือใกล้เคียง
14,0043,008,ปาราชิกแล้ว  ภิกษุนั้นกล่าวอย่างนี้ว่า  ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย  อันที่จริง  ข้าพเจ้าต้องอาบัติชื่อนี้
14,0043,009,เพียงเล็กน้อยไม่ถูกใครถามยังรับ  ไฉนข้าพเจ้าต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ  ปาราชิกหรือ
14,0043,010,ใกล้เคียงปาราชิกแล้ว  ถูกถาม  จักไม่รับเล่า  ภิกษุผู้โจทก์นั้นกล่าวอย่างนี้ว่า  ท่านผู้มีอายุ ก็ท่านต้อง
14,0043,011,อาบัติชื่อนี้เพียงเล็กน้อย  ไม่ถูกถามยังไม่รับ  ไฉนท่านต้องอาบัติหนัก  เห็นปานนี้  คือ  ปาราชิก
14,0043,012,หรือใกล้เคียงปาราชิกแล้ว  ไม่ถูกถามจักรับเล่า  เอาเถอะท่านผู้มีอายุ  จงรู้ตัวให้ดีเถิด  เผื่อ
14,0043,013,จะระลึกได้ว่าต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ  ปาราชิกหรือใกล้เคียงปาราชิกแล้ว  ภิกษุนั้นกล่าว
14,0043,014,อย่างนี้ว่า  ท่านผู้มีอายุทั้งหลายข้าพเจ้ากำลังระลึกได้แล  ข้าพเจ้าต้องอาบัติหนักเห็นปานนี้  คือ
14,0043,015,ปาราชิกหรือใกล้เคียงปาราชิกแล้ว  คำที่ว่า  ข้าพเจ้าระลึกไม่ได้ว่า  ข้าพเจ้าต้องอาบัติหนักเห็น
14,0043,016,ปานนี้คือ  ปาราชิกหรือใกล้เคียงปาราชิกนี้  ข้าพเจ้าพูดพลั้งพูดพลาดไป  ดูกรอานนท์อย่างนี้แล
14,0043,017,เป็นตัสสปาปิยสิกา  ก็แหละ  ความระงับอธิกรณ์บางอย่างในธรรมวินัยนี้  ย่อมมีได้ด้วยตัสส
14,0043,018,ปาปิยสิกาอย่างนี้  ฯ
14,0043,019,[๖๔]  ดูกรอานนท์  ก็ติณวัตถารกะเป็นอย่างไร  คือ  พวกภิกษุในธรรมวินัยนี้  เกิด
14,0043,020,ขัดใจทะเลาะวิวาทกันอยู่  ได้ประพฤติล่วงและได้พูดละเมิดกรรมอันไม่สมควรแก่สมณะเป็น
14,0043,021,อันมาก  ภิกษุเหล่านั้นทั้งหมด  พึงพร้อมเพรียงกันประชุมครั้นแล้ว  ภิกษุผู้ฉลาดในบรรดาภิกษุ
14,0043,022,ที่เป็นฝ่ายเดียวกัน  พึงลุกจากอาสนะ  ห่มจีวรเฉวียงบ่าข้างหนึ่ง  ประนมอัญชลี  ประกาศให้
14,0043,023,สงฆ์ทราบว่า  ข้าแต่สงฆ์ผู้เจริญ  ขอสงฆ์จงฟังข้าพเจ้า  เราทั้งหลายในที่นี้  เกิดขัดใจทะเลาะ
14,0043,024,วิวาทกันอยู่  ได้ประพฤติ  ล่วง  และได้พูดละเมิดกรรมอันไม่สมควรแก่สมณะเป็นอันมาก  ถ้า