Book,Page,LineNumber,Text
10,0037,001,ขอถึงพระผู้มีพระภาคกับพระธรรมและพระภิกษุสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่ง ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พวกข้า
10,0037,002,พระองค์พึงได้บรรพชาพึงได้อุปสมบทในสำนักของพระผู้มีพระภาค ฯ
10,0037,003,"ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรพชิต ๘๔,๐๐๐ รูปเหล่านั้นได้บรรพชาได้  อุปสมบทในสำนัก"
10,0037,004,ของพระผู้มีพระภาค พระนามว่าวิปัสสีแล้ว พระผู้มีพระภาค   อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า
10,0037,005,วิปัสสี ได้ทรงยังภิกษุเหล่านั้นให้เห็นแจ้ง     ให้สมาทาน ให้อาจหาญ ให้รื่นเริงด้วยธรรมีกถา
10,0037,006,ทรงประกาศโทษของสังขาร      ที่ต่ำช้าเศร้าหมอง และอานิสงส์ในพระนิพพาน จิตของภิกษุเหล่านั้น
10,0037,007,ผู้อันพระ   ผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสี ทรงให้เห็นแจ้ง ให้   สมาทาน
10,0037,008,ให้อาจหาญ ให้รื่นเริง ด้วยธรรมีกถา  ไม่นานนักก็หลุดพ้นจากอาสวะ  เพราะไม่ยึดมั่น ฯ
10,0037,009,[๕๑] ก็สมัยนั้น ในพระนครพันธุมดีราชธานี มีภิกษุสงฆ์อาศัยอยู่    มากประมาณ
10,0037,010,หกล้านแปดแสนรูป ภิกษุทั้งหลาย ครั้งนั้นแลพระผู้มีพระภาค      อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนาม
10,0037,011,ว่าวิปัสสี ผู้เสด็จเร้นอยู่ในที่ลับ เกิดความ      รำพึงในพระทัยว่า บัดนี้ ในพระนครพันธุมดีราชธานี
10,0037,012,มีภิกษุสงฆ์อาศัยอยู่เป็น      จำนวนมาก ประมาณหกล้านแปดแสนรูป ถ้ากระไร เราพึงอนุญาตภิกษุ
10,0037,013,ทั้งหลาย    ว่า ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเที่ยวจาริกไป เพื่อประโยชน์แก่ชนเป็นอันมากเพื่อ   ความสุข
10,0037,014,แก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนุเคราะห์สัตว์โลก เพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล    เพื่อความสุข แก่เทพดา
10,0037,015,และมนุษย์ทั้งหลาย แต่อย่าได้ไปทางเดียวกันสองรูป เธอ     ทั้งหลายจงแสดงธรรมงามในเบื้องต้น
10,0037,016,งามในท่ามกลาง งามในที่สุด จงประกาศ    พรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์
10,0037,017,บริบูรณ์สิ้นเชิง ในโลกนี้    สัตว์พวกนี้ที่มีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุเบาบางยังมีอยู่ เพราะไม่ได้
10,0037,018,ฟังธรรม สัตว์     พวกนั้นจึงเสื่อมเสียไป ผู้ที่รู้ทั่วถึงธรรมได้ยังจักมี แต่ว่าโดยหกปีๆ ล่วงไป
10,0037,019,พวกเธอพึงกลับมายังพระนครพันธุมดีราชธานี เพื่อแสดงพระปาติโมกข์ ฯ
10,0037,020,ดูกรภิกษุทั้งหลาย ครั้งนั้นแล ท้าวมหาพรหมองค์หนึ่ง ได้ทราบความ   รำพึงในพระทัย
10,0037,021,ของพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสี ด้วย     ใจแล้ว จึงได้หายตัวที่
10,0037,022,พรหมโลก ไปปรากฏอยู่เฉพาะพระพักตร์ของพระผู้มีพระ  ภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า
10,0037,023,วิปัสสี เปรียบเหมือนบุรุษที่มีกำลัง เหยียด  ออกซึ่งแขนที่คู้เข้าไว้ หรือคู้เข้าซึ่งแขนที่เหยียด
10,0037,024,ออกไว้ ฉะนั้น ฯ
10,0037,025,ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทันใดนั้น ท้าวมหาพรหมนั้นกระทำผ้าอุตตราสงค์    เฉวียงบ่าข้างหนึ่ง
10,0037,026,ประนมอัญชลีไปทางที่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า    พระนามว่าวิปัสสีประทับอยู่ ได้
10,0037,027,กราบทูลพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า     พระนามว่าวิปัสสีว่า ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ข้อนี้