Book,Page,LineNumber,Text
04,0007,001,มุจจลินทกถา
04,0007,002,เรื่องมุจจลินทนาคราช
04,0007,003,[๕] ครั้นล่วง ๗ วัน พระผู้มีพระภาคทรงออกจากสมาธินั้น เสด็จจากควงไม้อชปาลนิโครธ
04,0007,004,เข้าไปยังต้นไม้มุจจลินท์ แล้วประทับนั่งด้วยบัลลังก์เดียว เสวยวิมุตติสุข ณ ควงไม้มุจจลินท์
04,0007,005,ตลอด ๗ วัน.
04,0007,006,ครั้งนั้น เมฆใหญ่ในสมัยมิใช่ฤดูกาลตั้งขึ้นแล้ว ฝนตกพรำเจือด้วยลมหนาว ตลอด
04,0007,007,๗ วัน. ครั้งนั้น มุจจลินทนาคราชออกจากที่อยู่ของตน ได้แวดวงพระกายพระผู้มีพระภาคด้วย
04,0007,008,ขนด ๗ รอบ ได้แผ่พังพานใหญ่เหนือพระเศียรสถิตอยู่ด้วยหวังใจว่า ความหนาว ความร้อน
04,0007,009,อย่าเบียดเบียนพระผู้มีพระภาค สัมผัสแห่งเหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลาน อย่า
04,0007,010,เบียดเบียนพระผู้มีพระภาค. ครั้นล่วง ๗ วัน มุจจลินทนาคราชรู้ว่า อากาศปลอดโปร่งปราศจาก
04,0007,011,ฝนแล้ว จึงคลายขนดจากพระกายของพระผู้มีพระภาค จำแลงรูปของตนเป็นเพศมาณพ ได้ยืน
04,0007,012,ประคองอัญชลีถวายมนัสการพระผู้มีพระภาค ทางเบื้องพระพักตร์พระผู้มีพระภาค.
04,0007,013,ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น
04,0007,014,ว่าดังนี้:-
04,0007,015,พุทธอุทานคาถา
04,0007,016,ความสงัดเป็นสุขของบุคคลผู้สันโดษ มีธรรม
04,0007,017,ปรากฏแล้ว เห็นอยู่ ความไม่พยาบาท คือความ
04,0007,018,สำรวมในสัตว์ทั้งหลาย เป็นสุขในโลก ความ
04,0007,019,ปราศจากกำหนัด คือความล่วงกามทั้งหลาย
04,0007,020,เสียได้ เป็นสุขในโลก การกำจัดอัสมิมานะ
04,0007,021,เสียได้นั่นแล เป็นสุขอย่างยิ่ง.
04,0007,022,มุจจลินทกถา จบ
04,0007,023,______________