Book,Page,LineNumber,Text
41,0036,001,"มาเพื่อทรงประสงค์รักษาหมู่พระญาติ""   จึงถวายบังคมพระศาสดา   เสด็จ "
41,0036,002,กลับไปสู่เมืองสาวัตถีนั่นแล.   แม้พระศาสดาก็ทรงเหาะไปสู่เชตวันเหมือน
41,0036,003,กัน.  พระราชาทรงระลึกถึงโทษแห่งพวกเจ้าศากยะ   เสด็จออกไปแม้ครั้ง
41,0036,004,ที่ ๒  ทอดพระเนตรเห็นพระศาสดาในที่นั้นนั่นแล  ก็เสด็จกลับอีก.  เสด็จ
41,0036,005,ออกไปแม้ครั้งที่  ๓   ทอดพระเนตรเห็นพระศาสดาในที่นั้นนั่นแล  ก็เสด็จ
41,0036,006,"กลับ.   แต่เมื่อพระเจ้าวิฑูฑภะนั้นเสด็จออกไปในครั้งที่  ๔,   พระศาสดา"
41,0036,007,ทรงพิจารณาเห็นบุรพกรรมของเจ้าศากยะทั้งหลาย   ทรงทราบความที่กรรม
41,0036,008,อันลามกคือการโปรยยาพิษ  ในแม่น้ำของเจ้าศากยะเหล่านั้น    เป็นกรรม
41,0036,009,อันใคร ๆ  ห้ามไม่ได้   จึงมิได้เสด็จไปในครั้งที่  ๔.  พระเจ้าวิฑูฑภะเสด็จ
41,0036,010,"ออกไปแล้วด้วยพลใหญ่   ด้วยทรงดำริว่า  ""เราจักฆ่าพวกเจ้าศากยะ."" "
41,0036,011,<H2>พระเจ้าวิฑูฑภะฆ่าพวกศากยะ</H2>
41,0036,012,ก็พระญาติทั้งหลายของพระสัมมาสัมพุทธะชื่อว่าไม่ฆ่าสัตว์    แม้จะ
41,0036,013,ตายอยู่ก็ไม่ปลงชีวิตของเหล่าสัตว์อื่น.
41,0036,014,"เจ้าศากยะเหส่านั้นคิดว่า    "" พวกเราฝึกหัดมือแล้ว   มีเครื่องผูกสอด"
41,0036,015,"อันทำแล้ว    หัดปรือมาก,    แต่พวกเราไม่อาจปลงสัตว์อื่นจากชีวิตได้เลย,"
41,0036,016,"พวกเราจักแสดงกรรมของตนแล้วให้หนีไป.""   เจ้าศากยะเหล่านั้น  ทรงมี"
41,0036,017,เครื่องผูกสอดอันทำแล้ว     จึงเสด็จออกเริ่มการยุทธ.    ถูกศรที่เจ้าศากยะ
41,0036,018,"เหล่านั้นยิงไปไปตามระหว่าง ๆ พวกบุรุษของพระเจ้าวิฑูฑภะ,   ออกไป"
41,0036,019,"โดยช่องโล่และช่องหูเป็นต้น.     พระเจ้าวิฑูฑภะทอดพระเนตรเห็น,   จึง"
41,0036,020,"ตรัสว่า   ""พนาย  พวกเจ้าศากยะย่อมตรัสว่า  'พวกเราเป็นผู้ไม่ฆ่าสัตว์'"
41,0036,021,มิใช่หรือ ?   เมื่อเช่นนี้     ไฉนพวกเจ้าศากยะจึงยิงบุรุษของเราให้ฉิบหาย