Book,Page,LineNumber,Text 25,0041,001,[๔๖๓] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า ผู้นี้เป็นมาร 25,0041,002,ผู้มีบาป จึงตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า 25,0041,003,พระอริยสาวกย่อมเบื่อหน่ายในรูป 25,0041,004,เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ 25,0041,005,อย่างนี้ว่า เราไม่ใช่นั่น นั่นไม่ใช่ของเรา 25,0041,006,แม้มารและเสนามารแสวงหาอยู่ในที่ 25,0041,007,ทั้งปวง ก็ไม่พบอริยสาวผู้เบื่อหน่ายแล้ว 25,0041,008,อย่างนี้ มีอัตภาพอันเกษมล่วงพ้น. 25,0041,009,สังโยชน์ทั้งปวงแล้ว. 25,0041,010,ลำดับนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรง 25,0041,011,รู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้หายไปในที่นั้นนั่นเอง.