Book,Page,LineNumber,Text 25,0035,001,[๔๕๔] พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสตอบว่า 25,0035,002,เราไม่ได้นอนด้วยความเขลา ทั้ง 25,0035,003,มิได้มัวเมาคิดกาพย์กลอนอยู่ เราบรรลุ 25,0035,004,ประโยชน์แล้วปราศจากความโศก อยู่ 25,0035,005,ที่นอนที่นั่ง อันสงัดแต่ผู้เดียว นอนรำพึง 25,0035,006,ด้วยความเอ็นดูในสัตว์ทั้งปวง. ลูกศรเข้า 25,0035,007,ไปในอกของชนเหล่าใด เสียบหทัยให้ 25,0035,008,ลุ่มหลงอยู่ แม้ชนเหล่านั้นในโลกนี้ ผู้มี 25,0035,009,ลูกศรเสียบอกอยู่ ยังได้ความหลับ เราผู้ 25,0035,010,ปราศจากลูกศรแล้ว ไฉนจะไม่หลับเล่า. 25,0035,011,เราเดินทางไปในทางที่มีราชสีห์เป็นต้น 25,0035,012,มิได้หวาดหวั่น ถึงหลับในที่เช่นนั้นก็ 25,0035,013,มิได้กลัวเกรง กลางคืนและกลางวัน ย่อม 25,0035,014,ไม่ทำให้เราเดือดร้อน เราย่อมไม่พบเห็น 25,0035,015,ความเสื่อมอะไร ๆ ในโลก ฉะนั้น เราผู้ 25,0035,016,มีความเอ็นดูในสัตว์ทั้งปวงจึงนอนหลับ. 25,0035,017,ครั้งนั้นแล มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรง 25,0035,018,รู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้หายไปในที่นั้นเอง.