Book,Page,LineNumber,Text
14,0023,001,<H1>ว่าด้วยการปรากฏของสนังกุมารพรหม</H1>   
14,0023,002,ครั้งนั้นแล      สนังกุมารพรหมทราบความดำริทางใจของมหาโควินท-
14,0023,003,พราหมณ์ด้วยใจแล้ว    ก็หายไปในพรหมโลก    ได้ปรากฏต่อหน้ามหาโควินท-
14,0023,004,พราหมณ์เหมือนบุรุษผู้มีกำลังพึงเหยียดแขนที่คู้  หรือพึงคู้แขนที่เหยียด  ฉะนั้น.
14,0023,005,ครั้งนั้นแล   มหาโควินทพราหมณ์มีความกลัวตัวสั่น   ขนพอง    เพราะเห็นรูป
14,0023,006,อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน.                                                               
14,0023,007,<H1>ว่าด้วยปฏิปทาให้ถึงพรหมโลก</H1> 
14,0023,008,ครั้งนั้นแล    พราหมณ์มหาโควินท์   กลัวแล้วสลดแล้ว    เกิดขนชูชัน 
14,0023,009,แล้วได้กล่าวกะพรหมสนังกุมารด้วยคาถาว่า                                      
14,0023,010,<B>[๒๒๕]         ท่านผู้นิรทุกข์   ท่านเป็นใคร   มีรัศมี
14,0023,011,มียศ   มีสิริ   พวกเราไม่รู้จักท่าน   จึงขอ
14,0023,012,ถามท่าน    ทำอย่างไร   พวกเราจึงจะรู้จัก
14,0023,013,ท่านเล่า.
14,0023,014,พวกเทพทั้งปวงในพรหมโลกย่อมรู้จัก
14,0023,015,เราว่าเป็นกุมารมานมนานแล้ว     ทวยเทพ
14,0023,016,ทั้งหมดก็รู้จักเรา  โควินท์ ท่านจงรู้อย่างนี้.
14,0023,017,ที่นั่ง  น้ำ  น้ำมันทาเท้า  และขนมสุก 
14,0023,018,คลุกน้ำผึ้ง  สำหรับพรหม  ขอเชิญท่านด้วย
14,0023,019,ของควรค่า   ขอท่านจงรับของควรค่าของ
14,0023,020,ข้าพเจ้าเถิด.</B>