Book,Page,LineNumber,Text
44,0048,001,อัธยาศัย.   แม้ในอัธยาศัยของผู้อื่นก็นัยนี้เหมือนกัน.    อำนาจแห่งคำถาม  
44,0048,002,ชื่อปุจฉาวสะ   สุตตนิกเขปนั้น   ชื่อว่าปุจฉาวสิกะ  เพราะมีอำนาจแห่งคำ-
44,0048,003,ถาม.       การเกิดขึ้นแห่งเนื้อความอันเป็นเรื่องแห่งสุตตเทศนา       ชื่อว่า 
44,0048,004,อัตถุปปัตติ      สุตตนิเขปชื่อว่าอัตถุปปัตติกะ     เพราะมีการเกิดเรื่องขึ้น.
44,0048,005,อีกอย่างหนึ่ง อัตถุปปัตตินั้นแหละ  ชื่ออัตถุปปัตติกะ.  อีกอย่างหนึ่ง  ชื่อว่า
44,0048,006,นิกเขป  เพราะเป็นเหตุตั้งพระสูตร  คืออัธยาศัยของตนเป็นต้น .   ส่วนใน
44,0048,007,การกำหนดอรรถนี้   พึงทราบอรรถในข้อนี้อย่างนี้ว่า อัธยาศัยของตนชื่อว่า
44,0048,008,อัตตัชฌาสยะ   อัธยาศัยของผู้อื่น  ชื่อว่าปรัชฌาสยะ.   ชื่อว่าปุจฉา  เพราะ
44,0048,009,เขาถาม คือเรื่องที่จะต้องถาม. คำของผู้รับธรรมที่เป็นไปด้วยคำถาม ชื่อว่า
44,0048,010,ปุจฉาวสะ     ปุจฉาวสะนั่นแหละ     ท่านกล่าวเป็นปุงลิงค์ว่า  ปุจฉาวสิโก
44,0048,011,โดยมุ่งถึงศัพท์ว่า   นิกเขป.    อนึ่ง  อัตถุปปัตตินั่นแหละ    ชื่อว่าอัตุถป-
44,0048,012,ปัตติกะ.
44,0048,013,ก็ในข้อนี้มีคำถามสอดเข้ามาว่า     เพราะไม่มุ่งถึงเหตุมีความแก่กล้า
44,0048,014,อินทรีย์เป็นต้น      ของคนอื่นจึงควรมีภาวะแห่งสุตตนิกเขปแผนกหนึ่งของ
44,0048,015,อัตตัชฌาสยะ      เพราะประกาศเทศนา     เพื่อตั้งแบบแผนแห่งธรรมตาม
44,0048,016,อัธยาศัยของตนอย่างเดียวเท่านั้น   ก็สุตตนิกเขปที่เกิดด้วยอัธยาศัยของคน
44,0048,017,อื่น   และที่เกิดด้วยคำถาม  เป็นไปในการเกิดขึ้นแห่งอัธยาศัย   และคำถาม
44,0048,018,ของผู้อื่น    อันเป็นเหตุให้ประกาศธรรมเทศนาอย่างไรจึงไม่ผิด    ในการ
44,0048,019,เกิดเรื่องขึ้น       หรือว่าเมื่อสุตตนิกเขปที่เกิดด้วยอำนาจคำถาม    และที่เกิด
44,0048,020,ด้วยการเกิดเรื่องขึ้น   เป็นไปโดยคล้อยตามอัธยาศัยของผู้อื่น   อย่างไรจึง
44,0048,021,ไม่ผิดในอัธยาศัยของผู้อื่น ?     ข้อนั้นไม่จำต้องทักท้วง.    ก็เพราะท่านถือ
44,0048,022,เอาการเกิดขึ้นอันเป็นเหตุแสดงพระสูตร   ซึ่งพ้นจากอภินิหาร    และการ
44,0048,023,สอบถามเป็นต้น    และการวินิจฉัยเป็นต้นของคนอื่น  โดยเป็นอัตถุปัตติ