Book,Page,LineNumber,Text
15,0011,001,กฬารมัชฌกะ  กลับนุ่งห่มผ้า  มีภรรยา  กินข้าวและขนม   ล่วงเกิน    
15,0011,002,เจดีย์ที่มีอยู่ในเมืองเวลาลีทั้งหมด  กลายเป็นคนเสื่อมยศ  แล้วตายไป จึงได้
15,0011,003,เข้ามาหาเรา    ถวายอภิวาทแล้ว   นั่ง  ณ  ที่สมควรข้างหนึ่ง.  เราจึงกล่าว
15,0011,004,กะเขาผู้นั่งเรียบร้อยแล้วว่า     <I>ดูก่อนสุนักขัตตะเธอสำคัญความข้อนั้นเป็น
15,0011,005,ไฉน   วิบากนั้น    ได้มีขึ้นเช่นดังที่เราได้พยากรณ์อเจลกชื่อกฬารมัชฌกะ
15,0011,006,ไว้แก่เธอ   มิใช่มีโดยประการอื่น.</I>                                           
15,0011,007,สุนักขัตตะทูลว่า   ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ  วิบากนั้นได้มีขึ้นดังที่
15,0011,008,พระผู้มีพระภาคได้ทรัพยากรณ์อเจลกชื่อว่ากฬารมัชฌกะไว้แก่ข้าพระองค์
15,0011,009,มิใช่มีโดยประการอื่น.
15,0011,010,เรากล่าวว่า   เธอสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน       เมื่อเป็นเช่นนี้
15,0011,011,อิทธิปาฏิหาริย์ที่ยิ่งยวดกว่าธรรมของมนุษย์  ชื่อว่าเป็นสิ่งที่เราได้แสดงไว้
15,0011,012,แล้วหรือยัง.                                                                             
15,0011,013,สุนักขัตตะทูลว่า  ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ  พระองค์ทรงแสดง
15,0011,014,แล้วแน่นอน   มิใช่จะไม่ทรงแสดงก็หาไม่.
15,0011,015,เรากล่าวว่า     แม้เมื่อเป็นเช่นนี้      เธอยังจะกล่าวกะเราผู้แสดง
15,0011,016,อิทธิปาฏิหาริย์ที่ยิ่งยวดกว่าธรรมของมนุษย์อย่างนี้ว่า  ข้าแต่พระองค์ผู้
15,0011,017,เจริญ    พระผู้มีพระภาคมิได้แสดงอิทธิปาฏิหาริย์ที่ยิ่งยวดกว่าธรรม
15,0011,018,ของมนุษย์แก่ข้าพระองค์   ดูก่อนโฆษบุรุษ   เธอจงเห็นว่า   การกระทำ
15,0011,019,เช่นนี้เป็นความผิดของเธอเพียงใด.  ดูก่อนภัคควะ  โอรสเจ้าลิจฉวีชื่อสุนัก-
15,0011,020,ขัตตะ  ถูกเรากล่าวอยู่อย่างนี้  ได้หนีไปจากธรรมวินัยนี้   เหมือนสัตว์ผู้
15,0011,021,เกิดในอบายและนรกฉะนั้น.
15,0011,022,<H1>กถาว่าด้วยเรื่องอเจลกปาฏิกบุตร</H1>
15,0011,023,[๖]   ภัคควะ   สมัยหนึ่ง  เราอยู่ที่ภูฏาคารศาลาในป่ามหาวันใน
15,0011,024,เมืองเวสาลีนั่นเอง.   สมัยนั้นนักบวชเปลือยชื่อปาฏิกบุตร  อาศัยอยู่ที่วัชชีคาม