Book,Page,LineNumber,Text
49,0050,001,ตัวอย่างที่  ๗
49,0050,002,<B>๑.  ตํ  คณฺเหยฺย   ยทปณฺณกํ</B>
49,0050,003,สิ่งใดไม่ผิด   พึงถือเอาสิ่งนั้น ฯ
49,0050,004,<B>	๒. ขนฺตี   ปรมํ   ตโป   ตีติกฺขา</B>
49,0050,005,ขันติคือความอดทน   เป็นตบะอย่างยิ่ง ฯ
49,0050,006,<B>๓.  เตสํ   วูปสโม  สุโข</B>
49,0050,007,ความสงบระงับแห่งสังขารเป็นสุข<SUP>๑</SUP>  ฯ
49,0050,008,บัดนี้  จักอธิบายความแห่งสุภาษิตทั้ง ๓ ข้อนี้   โดยเอกเทศและ 
49,0050,009,โดยอรรถสัมพันธ์        เพื่อเป็นแนวทางแห่งการศึกษาและปฏิบัติเป็น
49,0050,010,ลำดับไป ฯ
49,0050,011,ธรรมดาสภาวธรรมในโลกนี้มีคู่กัน  เช่น  มีกลางวันก็มีกลาง
49,0050,012,คืน   มีมือก็มีสว่าง   มีร้อนก็มีเย็น   มีเป็นก็มีตาย   มีผิดก็มีถูก  ดังนี้
49,0050,013,เป็นต้น   ผู้มีปัญญาอาศัยสภาวธรรมซึ่งเป็นคู่กันนี้   คิดเทียบเคียง
49,0050,014,ปรับเข้ากับธรรมสำหรับประพฤติปฏิบัติ   ส่วนผู้มีปัญญาทราม  ย่อม
49,0050,015,ไม่คำนึงถึงสภาวธรรมดังกล่าวแล้ว ฯ   ความจริง   พาลกับบัณฑิต
49,0050,016,ย่อมมีขันธ์   ธาตุ  อายตนะ  เท่ากับ   อาจจะได้ผ่านพบรู้เห็นสิ่งต่าง ๆ
49,0050,017,ในโลกเท่า ๆ กัน  แต่บัณฑิตย่อมได้สารัตถะในสิ่งที่ตนพบเห็นเป็นต้น
49,0050,018,นั้นมากกว่าพาล   หรือบัณฑิตได้รับคุณ   ส่วนพาลได้รับโทษ   ทั้งนี้
49,0050,019,ย่อมเกิดจากความพินิจพิจารณารู้เท่าทันต่อสิ่งนั้น ๆ  หรือไม่รู้และถือผิด
49,0050,020,หรือถูกเท่านั้น ฯ