Book,Page,LineNumber,Text
49,0027,001,ตัวอย่างที่ ๔
49,0027,002,๑. กาโล ฆสติ ภูตานิ สพฺพาเนว สหตฺตนา
49,0027,003,กาลย่อมกินสรรพสัตว์กับทั้งตัวมันเอง ฯ
49,0027,004, ๒. วิริเยน ทุกฺขมจฺเจติ
49,0027,005,คนล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร ฯ๑
49,0027,006,๓. วิสุทฺธิ สพฺพเกฺลเสหิ โหติ ทุกฺเขหิ นิพฺพุติ
49,0027,007,ความหมดจดจากกิเลสทั้งปวงเป็นความดับจากทุกข์ทั้งปวง๑ ฯ
49,0027,008,วาระนี้ จักให้พรรณนาความแห่งกระทู้สุภาษิต ซึ่งลิขิตไว้ ณ เบื้อง
49,0027,009,ต้นนั้น เป็นอนุสนธิกถากล่าวประพันธ์กันไปโดยลำดับ ฯ
49,0027,010,อธิบายว่า ความเป็นอยู่ของมนุษยชน ย่อมต้องอาศัยสิ่งอัน
49,0027,011,เป็นปัจจัยทั้งภายในและภายนอก เป็นอุปกรณ์วัตถุสนับสนุนความเป็น
49,0027,012,อยู่นั้นให้ดำรงคงชีพอยู่ได้ เหตุด้วยความจำเป็นแห่งชีวิตบังคับที่จะต้อง
49,0027,013,แสวงหาปัจจัยเครื่องอาศัยอันสมควรแก่อัตภาพร่างกาย อาทิว่า อาหาร
49,0027,014,เครื่องนุ่งห่ม ทั้งวัตถุเครื่องบริโภค และวัตถุเครื่องอุปโภค สำหรับ
49,0027,015,จะได้มาปรนปรือชีวิตของตนให้ดำรงอยู่ในโลก และเพื่อให้ได้รับความ
49,0027,016,ผาสุก ความเจริญแห่งอัตภาพของมนุษย์ ทวีขึ้นเพียงใด ความต้อง
49,0027,017,การแห่งปัจจัยวัตถุก็ย่อมมีมากขึ้นเป็นเงาตามตัวเพียงนั้น ชีวิต อัตภาพ
49,0027,018,สุข ทุกข์ ก็มีการรับและการต่อต้านอารมณ์มากขึ้น ความเสื่อมและ
49,0027,019,ความเจริญแห่งวัยก็ย่อมเป็นไปตามกาลเทศะ ผู้หวังผลคือความผาสุก