Book,Page,LineNumber,Text
47,0029,001,เอานิมิต  คืออาการที่ตนได้บริจาคทานนั้นมาระลึก  ด้วยคุณมีความ   
47,0029,002,ปราศจากตระหนี่เป็นต้น.
47,0029,003,๖.  เทวตานุสสติ
47,0029,004,พึงทำจิตให้ประกอบด้วยคุณ  คือ  สัทธา  สีล  สุตะ  จาคะ  ปัญญา
47,0029,005,แล้ว  พึงตั้งท่านผู้มีคุณซึ่งเกิดในคติอันดี  บริบูรณ์ด้วยสุขสมบัติโดย
47,0029,006,ประการทั้งปวง  ซึ่งชาวโลกเรียกกันว่าเทวดา  ไว้ให้เป็นที่ตั้งแล้ว  พึง
47,0029,007,ระลึกถึงคุณธรรมที่ทำให้เป็นเช่นนี้  คือสัทธา  สีล  สุตะ  จาคะ  ปัญญา  โดย
47,0029,008,ความคือให้ระลึกถึงคุณธรรมที่ทำบุคคลให้เป็นเทวดา.
47,0029,009,๗.  อุปสมานุสสติ
47,0029,010,"พึงระลึกถึงพระนิพพานธรรมว่า  เป็นที่ดับระคะ  โทสะ  โมหะ,"
47,0029,011,เป็นที่ดับเพลิงกิเลส  และเพลิงทุกข์ทั้งสิ้น  หรือระลึกโดยนัยดังต่อไปนี้
47,0029,012,ก็ได้คือพระนิพพานนี้
47,0029,013,<B>มทนิมมทโน</B>  	ธรรมเป็นที่ยังความเมาให้สร่าง.
47,0029,014,<B>ปิปาสวินโย</B>		เป็นที่นำเสียซึ่งความระหาย.
47,0029,015,<B>อาลยสมุคฆาโต</B>	เป็นที่ถอนขึ้นด้วยดีซึ่งอาลัย.
47,0029,016,<B>วัฏฏูปัจเฉโท</B>		เป็นที่เข้าไปตัดเสียซึ่งวัฏฏะ.
47,0029,017,<B>ตัณหักขโย</B>		เป็นที่สิ้นไปแห่งตัณหา.
47,0029,018,<B>วิราโค</B>		เป็นที่สิ้นกำหนัด.
47,0029,019,<B>นิโรโธ</B>		เป็นที่ดับ.
47,0029,020,๘.  มรณัสสติ
47,0029,021,พึงระลึกถึงความตายว่า  ความตายจักมีแก่เรา  ๆ  จักต้องตาย.