Book,Page,LineNumber,Text
44,0012,001,วันหนึ่งท่านได้พบพระผู้มีพระภาคเจ้าที่ใต้ร่มไทร  เรียกว่าพหุปุตตก
44,0012,002,นิโครธ  ในระหว่างกรุงราชคฤห์และเมืองนาลันทาต่อกัน  มีความเลื่อม
44,0012,003,ใสเปล่งวาจาถือเอาพระองค์เป็นพระศาสดา  มอบตนเป็นสาวก  พระองค์
44,0012,004,ประทานพระโอวาทให้รับแล้ว  ทรงรับให้เป็นภิกษุในพระธรรมวินัย.  
44,0012,005,ท.  ๒๔๖๐
44,0012,006,ถ.  การงานอันได้ทำเพื่อประโยชน์แก่พระศาสนาของท่าน  มี
44,0012,007,อะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง ? ท่านทำอย่างไร ?
44,0012,008,ต.  มีการทำประถมสังคายนา.   ท่านปรารภถึงคำสุภัททวุฆฒ-
44,0012,009,บรรพชิตพูดเมื่อพระศาสดาปรินิพพานได้  ๗  วันว่า  พระองค์ปรินิพ-
44,0012,010,พานเสียดีแล้ว  พวกเราพ้นจากท่าน  ไม่ต้องถูกบังคับ  จะทำหรือไม่ทำ
44,0012,011,อะไรก็ได้ตามปรารถนา  ประสงค์ไม่ให้พวกอธรรมวาทีจูงเอาพระธรรม
44,0012,012,วินัยไปตามใจ   จึงชวนพระสาวกทั้งหลายที่เป็นผู้รู้เท่ากันเป็นสันนิบาต
44,0012,013,๕๐๐  รูป  ทำสังคายนาพระธรรมวินัยที่กรุงราชคฤห์  คือสอบถามถึง
44,0012,014,ธรรมวินัยที่ทรงบัญญัติไว้บ้าง   ถึงพระธรรมวินัยที่ทรงแสดงไว้บ้าง
44,0012,015,ต่อสาวกผู้รู้เห็น  ออกชื่อในเรื่องว่า   พระอุบาลีเป็นผู้วิสัชนาพระวินัย
44,0012,016,พระอานนท์เป็นผู้วิสัชนาพระธรรม  แต่น่าจะมีรูปอื่นด้วย  ยกขึ้นปรึกษา
44,0012,017,ในสังฆสันนิบาต   ส่วนที่ฟังได้ยกขึ้นตั้งไว้เป็นแบบแผนช่วยกันทรงจำ
44,0012,018,รักษาต่อมา.   สังคายนาครั้งนี้ท่านเริ่มทำในเดือนกลางพรรษาแห่งปี
44,0012,019,ปรินิพพานนั้นเอง  สำเร็จใน  ๗ เดือน.
44,0012,020,ท.  ๒๔๖๐