Book,Page,LineNumber,Text
40,0020,001,ผู้มีความเห็นว่า  โลกมีที่สุดหรือไม่มีที่สุด  และบัญญัติขึ้นด้วย
40,0020,002,วัตถุ  ๔  อย่าง  คือ :-
40,0020,003,๑.  อาศัยเหตุที่ตนบรรลุเจโตสมาธิแล้ว  เข้าใจตามอาการแห่ง
40,0020,004,โลก  จึงบัญญัติว่า  โลกกลม  มีที่สุด.     
40,0020,005,๒.  อาศัยเหตุที่ตนตั้งอยู่ในคุณเช่นนั้น  เข้าใจตามอาการแห่ง
40,0020,006,โลก  บัญญัติว่า  โลกไม่มีที่สุด.
40,0020,007,๓.  อาศัยเหตุที่ตนตั้งอยู่ในคุณเช่นนั้น  เข้าใจตามอาการแห่ง
40,0020,008,โลก  จึงบัญญัติว่า  โลกมีที่สุดด้วย  ไม่มีที่สุดด้วย.
40,0020,009,๔.  อาศัยการนึกคาดคะเนเทียบเคียงเอา  แล้วบัญญัติว่า  โลก
40,0020,010,มีที่สุดก็ไม่ใช่  ไม่มีที่สุดก็ไม่ใช่.
40,0020,011,ผู้มีความเห็นกลับกลอก  พูดไม่ตายตัว  เพราะกลัวผิด  และ
40,0020,012,บัญญัติขึ้นด้วยวัตถุ  ๔  อย่าง  คือ  :-
40,0020,013,๑.  เพราะกลัวมุสา.	
40,0020,014,๒.  เพราะกลัวอุปาทาน.
40,0020,015,๓.  เพราะกลัวถูกไล่เลียง.
40,0020,016,๔.  เพราะความเขลา.
40,0020,017,ผู้มีความเห็นว่า  ตนและโลกเกิดขึ้นลอย ๆ  และบัญญัติด้วย
40,0020,018,วัตถุ  ๒  อย่าง  คือ :-
40,0020,019,๑.  อาศัยตนเกิดเป็นอสัญญีสัตว์  ระลึกชาติได้เพียงเท่านั้น  ถอย
40,0020,020,หลังไประลึกไม่ได้  จึงบัญญัติว่า  ตนและโลกเกิดขึ้นลอย ๆ.
40,0020,021,๒.  อาศัยตนนึกคาดคะเนเทียบเคียงเอา  จึงบัญญัติว่า ตนและ