Book,Page,LineNumber,Text 38,0027,001,การต้อนรับ บอกเธอทำให้เสร็จก่อน กล่าวอนุโลมนัยนี้ เมื่อ 38,0027,002,เข้าไป เห็นเจ้าของถิ่นกำลังมีธุระอย่างนั้น รอให้เสร็จก่อนจึง 38,0027,003,เข้าไปหา ถ้าเธอต้องพักงานไว้ อย่าอยู่ให้นาน. 38,0027,004,๓. แสดงอาการสุภาพ เช่นจะเข้าไปในที่อันไม่ควรเหยียบย่ำด้วยเท้า 38,0027,005,เปื้อน ถ้าเท้าเปื้อนมา ล้างเท้าเสียก่อนจึงเข้าไป ถือเอาอาสนะ 38,0027,006,อันสมแก่ตน ซึ่งเป็นผู้น้อยหรือผู้ใหญ่หรือเสมอกันเจ้าของถิ่น. 38,0027,007,๔. แสดงอาการสนิทสนมกับเจ้าของถิ่น เช่นต้องการน้ำฉันก็ฉัน 38,0027,008,ต้องการน้ำใช้ก็ใช้ อนุโลมนัยนี้ เจ้าของถิ่นทำปฏิสันถาร ก็รับ 38,0027,009,ไม่แสดงอาการรังเกียจ. 38,0027,010,๕. ถ้าจะอยู่ที่นั่น ควรประพฤติให้ถูกธรรมเนียมของเจ้าของถิ่น เช่น 38,0027,011,ถามถึงเสนาสนะอันถึงแก่ตน ถามถึงโคจรคามไกลใกล้ จะพึงเข้า 38,0027,012,ไปเช้าหรือสาย บ้านไหนมีจำกัดของหรือมีจำกัดภิกษุ ถามถึงที่ 38,0027,013,อโคจรเป็นต้นว่าบ้านมิจฉาทิฏฐิ ที่อันประกอบด้วยภัย ถามถึงที่ 38,0027,014,ถ่ายเว็จ ที่ถ่ายปัสสาวะ สระน้ำ และกติกาของสงฆ์. 38,0027,015,๖. ถือเสนาสนะแล้วอย่าดูดาย เอาใจใส่ชำระปัดกวาดให้หมดจด ตั้ง 38,0027,016,เครื่องเสนาสนะให้เป็นระเบียบ. 38,0027,017,วัตรที่เจ้าของถิ่นพึงประพฤติแก่อาคันตุกะ ดังนี้ 38,0027,018,๑. เป็นผู้หนักในปฏิสันถาร เช่นกำลังทำจีวรหรือนวกรรมอยู่ก็ดี 38,0027,019,กำลังกวาดลานพระเจดีย์อยู่ก็ดี กำลังทำยาแก่ภิกษุไข้ไม่หนักก็ดี 38,0027,020,ให้งดการนั้นไว้พลาง มาต้องรับอาคันตุกะ เว้นไว้แต่กำลังทำยา 38,0027,021,แก่ภิกษุไข้หนัก ให้รีบทำให้เสร็จก่อน.