Book,Page,LineNumber,Text
37,0021,001,ไม่เพียงแต่จะป้องกันปรับปวาทเท่านั้น  ยังเป็นเครื่องน้อมใจอีกส่วนหนึ่ง
37,0021,002,ด้วย  ข้อนี้  พึงเห็นตัวอย่างที่พระอัสสชิแสดงพระธรรมเทศนาแก่
37,0021,003,พระสารีบุตรครั้งยังเป็นปริพาชกเป็นอุทาหรณ์ พระอัสสชิได้แสดงว่า
37,0021,004,""" ธรรมใดเกิดแต่เหตุ พระศาสดาทรงแสดงเหตุแห่งธรรมนั้น และ  "
37,0021,005,"ความดับแห่งธรรมนั้น ""  ในลำดับนี้  ได้แสดงว่า  "" พระมหาสมณะ"
37,0021,006,"มีปกติตรัสอย่างนี้ ""  นี้เป็นแบบครูอันศิษย์ที่ดีควรจะถือเป็นเนตติ  คือ"
37,0021,007,แบบอย่าง.
37,0021,008,( ๓ )  ในที่ที่ต้องการสนับสนุนคำที่ตนแสดงให้แจ่มแจ้งชัดเจน  มี
37,0021,009,"น้ำหนักหลักฐานยิ่งขึ้น  เช่นนี้เรียกว่า  "" ในที่สมควร ""  ซึ่งจะต้องอ้าง"
37,0021,010,สุภาษิตอื่นมาประกอบให้ได้  เพราะเหตุไร ? เพราะผู้ฟังเทศน์โดย
37,0021,011,มาก  ต้องการความรู้ยิ่งเห็นจริงในธรรมที่ควรรู้ควรเห็น  เพื่อประโยชน์
37,0021,012,แก่การปฏิบัติ  เมื่อเป็นเช่นนี้  ก็เป็นฐานะที่ผู้เทศก์จะพึงแสดงให้ผู้ฟัง
37,0021,013,ได้รู้ยิ่งเห็นจริงในธรรมที่ควรรู้ควรเห็นเหมือนกัน  ถึงผู้ฟังจะไม่ต้อง
37,0021,014,การ  ก็เป็นหน้าที่โดยตรงของผู้เทศก์จะพึงแสดงอย่างนั้น การอ้าง
37,0021,015,สุภาษิตอื่นมาประกอบ  เป็นทางที่จะทำให้เกิดความรู้ยิ่งเห็นจริงได้
37,0021,016,ส่วนหนึ่ง  และเป็นส่วนสำคัญยิ่งกว่าส่วนอื่น ๆ.
37,0021,017,( ๔ )  การอ้างสุภาษิตอื่นมาประกอบนั้น  นับว่าเป็นภาระสำคัญ
37,0021,018,ของนักเรียนมิใช่น้อย  เพราะนอกจากจะต้องรู้ว่า ในที่เช่นไรควร
37,0021,019,อ้างสุภาษิตแล้ว  ยังจะต้องรู้อีกด้วยว่าควรอ้างสุภาษิตไหน  และ
37,0021,020,บรรดาสุภาษิตที่ควรอ้างนั้น  สุภาษิตไหนควรอ้างมากกว่ากัน  เหมาะ
37,0021,021,กว่ากัน  และดีกว่ากัน  ข้อนี้นักเรียนมักจะถูกตำหนิเป็นส่วนมากที่อ้าง