Book,Page,LineNumber,Text
30,0029,001,ความดีแก่ตน  ใครไม่ประพฤติปฏิบัติ ก็เป็นความเสีย ไม่มีความ
30,0029,002,เจริญแก่ตน  กล่าวคือ ใครทำใครได้  เหตุฉะนั้น ท่านจึงไม่วาง
30,0029,003,ระเบียบไว้เหมือนอย่างพระวินัย.
30,0029,004,๑๒/๗/๖๒
30,0029,005,ถ.  พระธรรมมีอานิสงส์ดีอย่างไรแก่ผู้ปฏิบัติ  ท่านจึงจัดไว้ว่า
30,0029,006,เป็นส่วนหนึ่งแห่งพระศาสนา ? จงอธิบายให้เห็นชัด.
30,0029,007,ต.  พระธรรมมีอานิสงส์แก่ผู้ปฏิบัติ  คือย่อมรักษาผู้ปฏิบัติไม่ให้
30,0029,008,ตกไปในที่ชั่ว  ให้ได้รับความสุขเป็นอานิสงส์เป็นชั้นๆตามสมควร
30,0029,009,แก่ความปฏิบัติ  เช่น ธรรม คือ หิริและโอตัปปะ  เมื่อมีอยู่ใน
30,0029,010,บุคคลใด  ย่อมนำให้ผู้นั้นไม่ทำทุจริตซึ่งเป็นเหตุจะให้ต้องถูกลงโทษ
30,0029,011,ต่างๆ มีถูกออกจากตำแหน่งฐานันดรและถูกคุมขังเป็นต้น  บุคคล
30,0029,012,ที่เคยสูงแล้ว กลับถูกลดลงเป็นคนต่ำก็ดี  หรือที่เคยสุขสบายเพราะ
30,0029,013,มีสิทธิแก่ตน  ด้วยไม่ต้องอยู่ในที่กักขังและไม่ต้องได้รับทุกข์เพราะถูก
30,0029,014,จำจองก็ดี เหล่านี้ล้วนมีมาแต่พระธรรมทั้งนั้น  เหตุนั้น จึงได้เห็นว่า
30,0029,015,พระธรรมมีอานิสงส์แก่ผู้ปฏิบัติ  คือรักษาไม่ให้ตกไปในที่ชั่ว  มีแต่
30,0029,016,ให้ได้สุขเป็นผลโดยส่วนเดียวฉะนี้.
30,0029,017,๑๒/๒/๖๒
30,0029,018,ถ.  พระธรรมในธรรมรัตนะ  หมายธรรมอย่างไรบ้าง ?  อย่าง
30,0029,019,ไหนมีประโยชน์อย่างไร ?
30,0029,020,ต.  หมายปริยัติธรรม  ปฏิบัติธรรม  และปฏิเวธธรรม.  ที่ ๑ 
30,0029,021,มีประโยชน์ที่ทำให้ฉลาดรอบคอบรู้จักทางดำเนิน  อุดหนุนการปฏิบัติ.