Book,Page,LineNumber,Text
26,0030,001,มีเพศที่เขานับถือเขากราบไหว้   ให้ปัจจัยเครื่องเลี้ยงชีวิต   ถ้าภิกษุ 
26,0030,002,ประพฤติในทางผิด  ๆ    คือลักของเขา   หรือทำร้ายร่างกายเขาเช่นนั้น
26,0030,003,แล้ว   เขาก็จะเสื่อมความนิยมนับถือและเลื่อมใส  และไม่เกื้อกูลดัง
26,0030,004,ที่เคยได้กระทำมา   เมื่อเช่นนี้ภิกษุจะขาดกำลังอันสำคัญลงสักเพียงไร
26,0030,005,อนึ่ง   การประพฤติตนเป็นคนเช่นนั้น   ใช่ว่าจะเป็นความเสียหายเพียง
26,0030,006,เท่านั้นหามิได้   ยังชื่อว่าเบียดเบียนผู้ให้เดือดร้อน   ปราศจากความ
26,0030,007,สุข   ซึ่งเป็นการปราศจากเมตตาจิตต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน    ไม่เป็น
26,0030,008,อันได้รับความดีแต่สักอย่าง   แม้ในทางโลกเขาก็ยังติผู้ประพฤติเช่นนั้น
26,0030,009,ว่าเป็นคนเลวทราม   ไม่ต้องการให้อยู่ในหมู่   และไม่อยากคบหา
26,0030,010,สมาคมด้วย    จนถึงกับพระเจ้าแผ่นดินต้องทรงตั้งกฎหมายป้องกันไว้
26,0030,011,ไม่ให้ประชาชนพลเมืองเบียดเบียนกันและกัน   และลงโทษแก่ผู้ล่วง
26,0030,012,ละเมิดไว้   หนักบ้างเบาบ้างตามความผิด.
26,0030,013,๓.   การที่ห้ามไม่ให้ภิกษุล่วงในปาราชิกขาบทที่   ๔  นั้น  เพราะ
26,0030,014,ว่า   การอวดอุตตริมนุสสธรรม   เป็นการลวงโลกให้หลงเชื่อ  ผิด
26,0030,015,ทางของบรรพชิต   เป็นความปรารถนาลามก   และจัดว่าโกหกโดย
26,0030,016,ตรง   ทำให้คนอื่น  ๆ   หมดความเชื่อถือในถ้อยคำของตนที่กล่าว   และ
26,0030,017,คำพูดนั้นแม้จะเป็นจริงอยู่บ้าง   เมื่อเขาไม่เชื่อแล้วก็ชื่อว่าหาสาระมิได้
26,0030,018,เพราะชั้นต้นตนพูดไม่จริงให้เขาจับได้แล้ว    อนึ่ง   การพูดเท็จนั้น   ได้
26,0030,019,ชื่อว่าเป็นการตัดประโยชน์ของตนเสีย   และทำประโยชน์ของผู้อื่นให้
26,0030,020,เสื่อมเสียไปด้วย    เป็นความเสียหายหลายอย่าง   ทั้งฝ่ายตนและผู้อื่น