Book,Page,LineNumber,Text
26,0028,001,๖.   ความยินดีติดใจเพลิดเพลินในรูปต่าง  ๆ  เรียกรูปราคะ. 
26,0028,002,๗.   ความยินดีเพลิดเพลินในสิ่งที่ไม่ใช่รูป   เรียกอรูปราคะ.
26,0028,003,๘.   ความหยิ่งจองหองถือตัวชาติโคตร   เรียกมานะ.
26,0028,004,๙.   ความคิดอะไรเพลินฟุ้งไป   เรียกอุทธัจจกุกกุจจะ.
26,0028,005,๑๐. ความไม่รู้จริงตามสภาพ   เรียกอวิชชา.
26,0028,006,( ที่เรียกว่าสัญโญชน์    เพราะเป็นเครื่องผูกใจให้นึกอยู่ในสิ่ง
26,0028,007,เหล่านั้น )   ให้เบาบางน้อยไปด้วยวิธี :-
26,0028,008,ก.   ห้ามสักกายทิฏฐิ   และวิจิกิจฉา   คือความลังเลแห่งจิตและ
26,0028,009,ความถือศักดิ์สิทธิ์   ถือโชคถือลางผีสางเทวดา.
26,0028,010,ข.   ทำกำหนัดและโทสะให้เบาบาง.
26,0028,011,ค.   ละกำหนัดและโทสะให้เบาบาง.
26,0028,012,ฆ.   ไม่มีความยินดีติดใจในรูป   และสิ่งไม่ใช่รูป   ชอบในสุข
26,0028,013,เวทนา   ไม่มีมานะความถือตัว   จิตไม่ฟุ้งซ่าน    กำจัดอุทธัจจกุกกุจจะ
26,0028,014,และอวิชชา.   ๔  อย่างนี้   เรียกว่า   อรูปฌาน.
26,0028,015,มรรคคือความที่ได้ปัญญาเห็นความบริสุทธิ์   เหมือนกิริยาที่จับ
26,0028,016,โจรฆ่า   ผลคือความที่อยู่สงบ   ไม่ต้องวุ่นวายไปในอารมณ์ต่าง ๆ
26,0028,017,เหมือนความสงบราบคาบ   ในเวลาที่ปราบโจรสงบแล้ว.
26,0028,018,<B>การอวดเป็นโทษหนักเบากว่ากันเป็นชั้น  ๆ  และไม่เป็น</B>
26,0028,019,๑.   กล่าวอวดจัง ๆ คือพูดให้ผู้ฟังเข้าใจความนั้นด้วยอ้างตนเอง
26,0028,020,โดยรู้อยู่แก่ใจตนเองว่า   ไม่ได้ไม่ถึงธรรมนั้น   เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อ
26,0028,021,ก็ตาม   เป็นปาราชิก   ถ้าผู้ฟังไม่เข้าใจเนื้อความ   เป็นเพียงถุลลัจจัย.
26,0028,022,๒.   กล่าวอวดโดยปริยาย   คือทางอ้อม   เช่นภิกษุพูดอวดกับ