Book,Page,LineNumber,Text
26,0021,001,แก่ผู้อื่น   บอกเขาว่าเป็นของแท้   ได้ราคาตามกำหนด   ภิกษุเป็น 
26,0021,002,ปาราชิก.
26,0021,003,"๑๑.  กดขี่กรรโชก,   เช่นบังคับเก็บเงินแก่ราษฏรในทางผิด"
26,0021,004,กฎหมายบ้านเมืองโดยใช้กำลังกายและอำนาจ    เรียกกดขี่   พยายามจะ
26,0021,005,เข้าไปปล้น   ทรมานเจ้าของด้วยอาการต่าง  ๆ   ใช้วาจาตะคอกขู่ให้กลัว
26,0021,006,เพื่อจะให้บอกทรัพย์ที่เขามีอยู่   เรียกกรรโชก.
26,0021,007,"๑๒.  ลักซ่อน,ของ ๆ   เขาอยู่ในที่แห่งหนึ่ง   คือตกอยู่หรือวางไว้"
26,0021,008,โดยเผลอ   เอาไปซ่อนเสียที่อื่นโดยสัญเจตนา  จะถือเอาเป็นประโยชน์
26,0021,009,ในภายหลัง.
26,0021,010,"๑๓.  ลักปล้น,   คือเป็นโจรหลาย ๆ คน  คุมพวกเข้าปล้นทรัพย์"
26,0021,011,สมบัติของเขา    แต่ของที่ได้มา   ราคาไม่ถึงบาท  ๑  แต่เมื่อรวมกัน
26,0021,012,เข้าแล้ว   ได้ราคาบาท  ๑  ขึ้นไป   เช่นนี้   ปรับเป็นปาราชิกทุก ๆ  องค์.
26,0021,013,<B>อาการที่จะเป็นอาบัติและไม่เป็นอาบัติ</B>
26,0021,014,๑.   ภิกษุไม่ทำเอง   คือใช้คนอื่นไปลักไปปล้นก็เป็นอทินนาทาน.
26,0021,015,๒.   ถ้าผู้ที่ถูกใช้นั้น    ไปทำการไม่ตามคำสั่ง   ด้วยกาลก็ดี   ด้วย
26,0021,016,วัตถุก็ดี   ด้วยประเทศก็ดี   ผู้ใช้ไม่เป็นอาบัติ   เว้นแต่จะเอาของนั้นมา
26,0021,017,ใช้ด้วยกัน    ต้องเป็นอาบัติทั้งคู่.
26,0021,018,๓.   เวลาที่สั่งให้ไปทำการเช่นนั้นแล้ว   ถอนคำสั่งเสีย  และผู้
26,0021,019,นั้นขืนไปเอง   ผู้สั่งเดิมไม่เป็นอาบัติ.
26,0021,020,"๔.   สั่งต่อ,   ก.   ใช้   ข.   ไปบอก   ค.   ให้ลักของ   ง.   ข.   ไปบอก"
26,0021,021,คนอื่นให้ลัก.   ก.   ไม่เป็นอาบัติ.