Book,Page,LineNumber,Text
26,0006,001,ความพะรุงพะรัง    เป็นไปเพื่อสะสมกิเลสและทุกข์    ยั่วให้เกิดราคะ 
26,0006,002,ความกำหนัดมากขึ้น     ทำให้หลงไม่รู้จริงตามธรรมดาของสังขาร   ปิด
26,0006,003,ช่องทางแห่งความดี    อันจะให้ไหลหลั่งเข้ามาเสียหมด   โดยประการ
26,0006,004,ทั้งปวง   เมื่อภิกษุประพฤติล่วงเข้า   ก็เท่ากับคนที่ถูกตัดศีรษะเสียแล้ว
26,0006,005,จะกลับพื้นมีชีวิตไม่ได้ฉะนั้น    เพราะฉะนั้น   การเสพเมถุน   จึงเป็นกิจ
26,0006,006,ที่ภิกษุไม่ควรทำประการหนึ่ง.
26,0006,007,๒.   อทินนาทาน    ถ้าภิกษุล่วงเข้าแล้ว    ต้องได้รับโทษดังที่ได้
26,0006,008,กล่าวมาแล้วในข้อเสพเมถุนเหมือนกัน    เพราะการที่ประพฤติโจรกรรม
26,0006,009,ได้ชื่อว่ายังชีวิตของตนให้เป็นอยู่   โดยแสวงหาในทางผิด   ๆ   เห็นแต่
26,0006,010,ความสุขเฉพาะตนถ่ายเดียว   ไม่แลเหลียวถึงความทุกข์ของผู้อื่นบ้างเลย
26,0006,011,เป็นการเลี้ยงชีพไม่ชอบธรรม   ภิกษุใดประพฤติเช่นนี้   ได้ชื่อว่า
26,0006,012,ทำลายความดีของตนเสียเอง   ย่อมจะต้องได้รับโทษ   คือขาดจากความ
26,0006,013,เป็นภิกษุ    ไม่เป็นภิกษุได้อีกจนตลอดชีวิต   เพราะล่วงกรรมสิทธิ์
26,0006,014,ในทรัพย์สมบัติของผู้อื่น    ได้ราคาตั้งแต่   ๕  มาสกขึ้นไป   ท่านเปรียบ
26,0006,015,ไว้ว่าเหมือนกับใบไม้ที่หล่นหลุดออกแล้วจากหัวขั้ว    มีแต่จะแห้งเหี่ยว
26,0006,016,ไปโดยถ่ายเดียว     ไม่มีเวลาที่จะกลับสดขึ้นได้อีกฉะนั้น   เพราะฉะนั้น
26,0006,017,การประพฤติโจรกรรม   จึงเป็นกิจที่ภิกษุไม่ควรกระทำประการหนึ่ง.
26,0006,018,๓.   การทำปาณาติบาต    คือฆ่าสัตว์    การฆ่าสัตว์ย่อมเป็นการ
26,0006,019,ปราศจากเมตตาจิต     ทำให้สัตว์อื่นต้องเสียชีวิต    อันพึงสงวนและ
26,0006,020,รักใคร่   โดยไม่ใช่เหตุจำเป็น   เพราะฉะนั้น   ในฝ่ายพระศาสนา   ท่าน
26,0006,021,จึงปรับโทษภิกษุผู้กระทำผิดเพราะฆ่าชีวิตมนุษย์    ไว้เป็นอย่างแรงถึง