Book,Page,LineNumber,Text
23,0050,001,๘๔.  อาโรคฺยปรมา  ลาภา.  [ ๑๘๖ ] 
23,0050,002,ความไม่มีโรคเป็นลาภอย่างยิ่ง.
23,0050,003,คนเราชื่อว่ามีโรคประจำตัวอยู่เสมอทุกวัน  เช่น  ต้องผลัด
23,0050,004,เปลี่ยนอิริยาบถเนือง ๆ  หาไม่ร่างกายก็ไม่ผาสุก  นี้ก็เพราะมีโรค
23,0050,005,อยู่เสมอ  และต้องบริโภคอาหารบำบัดความหิวอยู่ทุก ๆ วัน  ละหลาย
23,0050,006,หน  นี้ก็เพราะมีโรคอยู่เสมอ  โรคคือความหิวจัดว่าเป็นโรคอย่าง
23,0050,007,สำคัญเสียอีก  ดังพระพุทธภาษิตว่า  ชิจฺฉา  ปรมา  โรคา  ความ
23,0050,008,หิวเป็นโรคอย่างยิ่ง  ดังนี้.   หาความไม่มีโรคไม่ได้.  พระพุทธ-
23,0050,009,ภาษิตว่า  ความหาโรคมิได้  ชื่อว่าเป็นลาภอย่างยิ่งนี้  จะพึงมีอย่างไรได้
23,0050,010,แต่พระพุทธภาษิตนี้หาประสงค์อย่างนั้นไม่.  แบ่งโรคเป็น ๒ ประเภท
23,0050,011,โรคเล็กน้อย  พอทนทำกิจการอะไรได้อย่างหนึ่ง  โรคหนักมาก  ถึง
23,0050,012,ล้มหมอนนอนเสื่อ  หรือไม่ถึงเช่นนั้นแต่ทำกิจการอะไรไม่ได้อย่างหนึ่ง
23,0050,013,โรคคือหิวนั้น  จะจัดว่าเป็นโรคหนักมากก็ตาม  เพราะปล่อยให้หิว
23,0050,014,อยู่อย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน  และไม่แต่เท่านั้น  พลอยเป็น
23,0050,015,ปัจจัยให้เกิดโรคหนักอย่างอื่นได้ด้วย.   เมื่อบุคคลไร้โรคาพาธ
23,0050,016,อย่างหนักถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ  หรือไม่ถึงปานนั้น  แต่ทำอะไร
23,0050,017,ไม่ได้  นับว่าความหาโรคมิได้  พระพุทธภาษิตนี้  ประสงค์ความ
23,0050,018,อย่างนี้.   เมื่อบุคคลหาโรคเช่นนั้นมิได้แล้ว  ก็มีโอกาสได้ประกอบ
23,0050,019,การหาเลี้ยงชีพหรือรับราชการสะดวกไม่ขัดข้อง  ก็จะเจริญด้วยลาภ
23,0050,020,ยศ  ความสุข  และมีโอกาสได้บำเพ็ญบุญกุศลสัมมาปฏิบัติสะดวก
23,0050,021,ควรแก่ศรัทธาและความเพียรของตน  ก็จะได้เสวยผล   คือความ