Book,Page,LineNumber,Text
23,0042,001,๗๕.  สตญฺจ  ธมฺโม  น  ชรํ  อุเปติ.  [ ๑๖๖ ] 
23,0042,002,ธรรมของสัตบุรุษไม่ถึงความคร่ำคร่า.
23,0042,003,ธรรม  ควรอธิบายตามกระทู้  ๗๖.   ธรรมนั้นนั่นแลเป็นของ
23,0042,004,สัตบุรุษ  คือ  สัตบุรุษก็เป็นผู้บริสุทธิ์ด้วยธรรมนั่นเอง.  ไม่เข้าถึงความ
23,0042,005,คร่ำคร่าเหมือนพัสดุอื่น ๆ  เช่น  ราชรถ ๆ  เมื่อนานเข้าก็คร่ำคร่าลง
23,0042,006,โดยลำดับ  ในที่สุดก็หักพังกระจัดกระจายสูญหายไป  ธรรมของสัตบุรุษ
23,0042,007,ไม่เข้าถึงความคร่ำคร่า  คือเป็นของเที่ยงแท้มีอยู่ทุกเมื่อ  จะสูญไป
23,0042,008,เสื่อมไปเจริญขึ้น  เพราะบุคคลไม่รู้ไม่ได้ปฏิบัติ ปฏิบัติท้อถอยลง ปฏิบัติ
23,0042,009,เจริญขึ้น  แต่ธรรมนั้นไม่สูญไม่เสื่อมไม่เจริญ  มีคงที่อยู่และทุกเมื่อ.
23,0042,010,ตัวอย่าง  เมื่อบุคคลไม่เอาใจใส่  ไม่รู้ไม่ได้ปฏิบัติ  ธรรมนั้นก็ไม่
23,0042,011,ปรากฏแก่โลก   หรือยังมีผู้รู้ผู้ปฏิบัติ  แต่รู้เล็กน้อยปฏิบัติย่อหย่อน
23,0042,012,ธรรมนั้นก็ปรากฏแก่โลกโดยไม่เต็มที่  หรือเมื่อมีผู้ฉลาดคิดคุ้ยเขี่ยขึ้น
23,0042,013,เฉพาะแต่ตัว  ธรรมนั้นก็ไม่ปรากฏแก่โลก  เป็นแต่ปรากฏเฉพาะผู้รู้
23,0042,014,นั้น ๆ เท่านั้น  หรือเมื่อมีผู้ฉลาดยิ่งกว่านั้นจับเหตุผลค้นธรรมที่
23,0042,015,ไม่มีใครรู้แล้ว  ให้รู้ขึ้นได้และสำเร็จประโยชน์ที่สุด   ส่วนตนยังไม่
23,0042,016,วายขวนขวายนั้น  มีกรุณาเปิดเผยธรรมที่ตนได้ดื่มรสรู้พิเศษแล้ว
23,0042,017,นั้นแก่ประชุมชน  จนประชุมชนได้รู้ได้ปฏิบัติมากกว่า  ธรรมที่
23,0042,018,ปรากฏแก่โลกโดยอาการเจริญถึงที่สุด   ต่อนี้ลงมา  เมื่อท่านผู้รู้ต้นเดิม
23,0042,019,นั้นล่วงลับไป  และมีผู้รู้ปฏิบัติลดถอยลง  ก็มีแต่เสื่อมสูญหายอีก
23,0042,020,วนอยู่อย่างนี้  แต่มิใช่จะผลุบผลับเสื่อมสูญ  ดุจเรือล่มฉะนั้นก็หาไม่
23,0042,021,การเจริญหรือเสื่อมหรือสูญหายไปนั้นเป็นเพราะบุคคล  ธรรมหาได้เป็น