Book,Page,LineNumber,Text
23,0037,001,๖๖.  ชิเน  กทริยํ  ทาเนน.  [ ๑๓๙ ] 
23,0037,002,พึงชำนะคนตระหนี่ด้วยการให้.
23,0037,003,เขาเหนียว  เขาก็แพ้ตัวเองและตัวเรา  เราให้ปันเจือจาน
23,0037,004,เราก็ชำนะตัวเราเองและตัวเขา.  พึงเห็นเถิดคนเหนียวกับคนให้ปัน
23,0037,005,เจือจานผิดกัน.   เช่นถึงคราวจะทำพิธีการมงคล  หรือบำเพ็ญทาน
23,0037,006,คนเหนียวทำอย่างระมัดระวังไม่ให้ตกเรี่ยเสียหายมากและเงียบ ๆ  ไม่
23,0037,007,ค่อยมีใครรู้  คนใจกว้างยินดีในการเฉลี่ยสุขแก่กัน  ไม่ทำอย่างที่เรียก
23,0037,008,ว่าฆ่าควายเสียดายพริก  และครึกครื้น  มีแขกมาช่วยเหลือมาก  เมื่อ
23,0037,009,เช่นนี้จึงว่า  คนตระหนี่แพ้  คนใจกว้างใจบุญชอบเจือจานชำนะ
23,0037,010,สมเด็จพระธรรมสามิศร์จึงตรัสว่า  พึงชำนะคนเหนียวด้วยการให้ดังนี้
23,0037,011,คือต้องผจญคนตระหนี่เสียด้วยทานบริจาค.
23,0037,012,๖๗.  สจฺเจนาลิกวาทินํ.  [ ๑๔๐ ]
23,0037,013,พึงชำนะคนพูดปดด้วยคำจริง.
23,0037,014,คำพูดพล่อย ๆ สู้คำจริงไม่ได้  คำจริง  สู้คำพูดพล่อย ๆ ได้
23,0037,015,เช่น  นายจริงพูดว่า  แก้นาฬิกาพกได้ดีจริง ๆ  ก็ทำได้ดีจริงเหมือนพูด
23,0037,016,พูดว่าจะให้สิงของสิ่งหนึ่งซึ่งมีราคา  ก็ให้จริง  ว่าจะช่วยคิดข้อความที่ลึกซึ้ง
23,0037,017,ก็ช่วยคิดตามความเห็น.  นายพล่อยพูดว่า  เป็นช่างแก้นาฬิกาได้ดี
23,0037,018,เหมือนกัน  แต่ก็ทำไม่ได้  คุยว่าจะให้ของมีค่าสิ่งหนึ่งก็เหลว  ของนั้น
23,0037,019,ไม่มีด้วยซ้ำ  ว่าจะช่วยค้นข้อความที่เป็นปัญหาลึกลับ  เพราะชำนาญ
23,0037,020,แต่ก็ไม่ประสีประสาอะไรเลย.  ใคร ๆ ก็ต้องคบ  ต้องนับถือรักใคร่