Book,Page,LineNumber,Text
20,0012,001,แต่เบื้องต้นจนถึงโคตรภูญาณ  เท่านี้เป็นส่วนภาวนามัยกามาพจรกุศล  
20,0012,002,ฝ่ายโลกุตรกุศล  คือพระอริยมรรคเกิดขึ้น ณ ลำดับแห่งโคตรภูจิตนั้น
20,0012,003,ในลำดับไม่มีอันในคั่นแห่งโคตรภูจิตนั้น นั่นแลมรรค  คืออริยมรรค
20,0012,004,เกิดขึ้นด้วยอำนาจแห่งอันเป็นธรรมกำหนดรู้ทุกขสัจอยู่  ละสมุทัยสัจอยู่
20,0012,005,ทำนิโรธสัจให้แจ้งอยู่  ให้มรรคสัจเป็นขึ้นเกิดขึ้น   ลำดับนั้น  ผลจิต ๒
20,0012,006,บ้าง ๓ บ้าง  เป็นวิบากแห่งมรรคจิต  หน่วงนิพพานเป็นอารมณ์เกิด
20,0012,007,ขึ้นแล้ว  เกิดปัจจเวกขณญาณ  พิจารณามรรคผลและกิเลสที่ละแล้ว
20,0012,008,และกิเลสที่เหลืออยู่  และพิจารณานิพพาน  การกบุคคลผู้เจริญวิปัสสนา
20,0012,009,ญาณหยั่งลงยังอริยภูมิแล้ว  พระอริยเจ้านั้น  ได้ทำนิพพานให้แจ้งแล้ว
20,0012,010,ด้วยประการฉะนี้.
20,0012,011,ปัญญาอันเห็นวิเศษเห็นแจ้งชัดสังขารโดยลักษณะ  ๓  เป็นเครื่อง
20,0012,012,บริสุทธิ์หมดจดรอบคอบ  แห่งสัตว์ผู้เศร้าหมองด้วยเครื่องเศร้าหมอง
20,0012,013,ภายใน  ให้บริสุทธิ์โดยนิปปริยาย  ด้วยประการฉะนี้  เพราะเหตุนั้น
20,0012,014,สมเด็จพระโลกนาถผู้ฉลาดในมรรคาจึงได้ตรัสโดยสังเขปว่า  <B>ปญฺยาย
20,0012,015,ปริสุชฺฌติ</B>  และอีก ๓  คาถาว่า
20,0012,016,<B>สพฺเพ  สงฺขารา  อนิจฺจาติ           ยทา  ปญฺาย  ปสฺสติ
20,0012,017,อถ  นิพฺพินฺทติ  ทุกฺเข                  เอว  มคฺโค  วิสุทฺธิยา</B>
20,0012,018,เป็นต้น  มีความว่า  เมื่อใดบุคคลเห็นลงด้วยปัญญาว่า  สังขารธรรม
20,0012,019,ที่ปัจจัยปรุงแต่ทั้งปวงไม่เที่ยง  ดังนี้  เมื่อนั้นบุคคลก็เบื่อหน่ายใน
20,0012,020,ทุกข์  คือความบริหารขันธ์ร่างกาย  อันเป็นมรรคาแห่งความบริสุทธิ์
20,0012,021,คือจะให้จิตพ้นไปจากอาสวะทั้งหลาย. เมื่อใดบุคคลเห็นด้วยปัญญา