Book,Page,LineNumber,Text
20,0008,001,ความ  คือสิ้นไปในความเป็นนั้น  รูปใดที่เป็นอดีตส่วนล่วงแล้ว รูปนั้น 
20,0008,002,ก็สิ้นเสียแล้วในภพในกาลอดีตนั้น  หาถึงภพถึงกาลนี้ไม่  รูปใดเป็น 
20,0008,003,อนาคต  ส่วนยังไม่มาถึง  จะเกิด ณ  ภพ  ณ กาลเป็นลำดับไป รูปนั้นก็จัก
20,0008,004,สิ้น ณ ภพ ณ กาลอนาคตนั้น  จักไม่ไปเบื้องหน้าแต่ภพแต่กาลอนาคต
20,0008,005,นั้นได้  รูปที่เป็นปัจจุบันเกิดขึ้นเฉพาะหน้าบัดนี้เล่า  ก็สิ้นไป ณ ภพ
20,0008,006,ณ กาลปัจจุบันนี้  หาไปเบื้องหน้าแต่นี้ไม่  รูปภายในก็สิ้นไป ณ รูป
20,0008,007,ภายใน  หาถึงความเป็นรูปภายนอกไม่  รูปภายนอกก็สิ้นไป ณ รูป
20,0008,008,ภายนอก  หาถึงความเป็นรูปภายในไม่  รูปหยาบก็สิ้นไปในความเป็นรูป
20,0008,009,หยาบนั้น หาถึงความเป็นรูปละเอียดไม่  รูปละเอียดเล่าก็สิ้นไปในความ
20,0008,010,เป็นรูปละเอียดนั้น  หาถึงความเป็นรูปหยาบไม่ รูปต่ำช้าก็สิ้นไปใน
20,0008,011,ความเป็นรูปต่ำช้านั้น  หาถึงความเป็นรูปประณีตไม่  รูปประณีตเล่า
20,0008,012,ก็สิ้นไปในความเป็นรูปประณีต  หาถึงความเป็นรูปต่ำช้าไม่  รูป  ณ  ที่
20,0008,013,ไกลก็สิ้นไป ณ ที่ไกลนั้น หาถึงความมี ณ ที่ไกลไม่  รูป ณ  ที่ใกล้
20,0008,014,ก็สิ้นไป ณ ที่ใกล้นั้น  หาถึงความมี ณ ที่ไกลไม่  เพราะเหตุนั้น  รูป
20,0008,015,ทั้งปวงไม่เที่ยง  เพราะมีแล้วไม่มีเล่า  รูปทั้งปวงเป็นทุกข์เพราะเป็น
20,0008,016,ของที่ความเกิดขึ้นและความเสื่อมสิ้นเบียดเบียนบีบคั้น  รูปทั้งปวงเป็น
20,0008,017,อนัตตา  เพราะไม่เป็นไปอำนาจ. พิจารณาเวทนา  สัญญา สังขาร
20,0008,018,วิญญาณ  ก็พิสดารดังพิจารณารูปขันธ์  และเห็นลงว่า  ทั้งรูป  เวทนา
20,0008,019,สัญญา  สังขาร  วิญญาณ  นี้ไม่เที่ยง  เป็นทุกข์  เป็นอนัตตา  เพราะ
20,0008,020,อย่างนี้.
20,0008,021,และเจริญปัญญานั้นไปตามลำดับแห่งวิปัสสนาญาณทั้ง ๙ ประการ