Book,Page,LineNumber,Text 18,0011,001,พระนางปชาบดีโคตมี วันหนึ่งเป็นวันวิวาหมงคลของนันทะกับด้วย 18,0011,002,นางชนบทกัลยาณี พระศาสดาได้เสด็จไปในการมงคลนั้น ประทาน 18,0011,003,บาตรให้นันทะรับถือไว้ ตรัสมงคลพอสมควรแล้วเสด็จกลับ ไม่ทรง 18,0011,004,รับบาตรที่นันทะ นันทะก็ต้องเชิญบาตรตามเสด็จไปจนถึงวิหาร จึง 18,0011,005,รับสั่งถามว่า จะบวชหรือนันทะ ๆ ก็ทูลรับโดยเคารพ ครั้นผนวช 18,0011,006,แล้ว รำพึงถึงนางชนบทกัลยาณี พระองค์ทรงรับเป็นประกันจะให้ได้ 18,0011,007,ตั้งแต่นั้นมาภิกษุทั้งหลายพากันหยันพระนันทะจนละอาย ท่านจึงหลีก 18,0011,008,ไปทำความเพียรแต่ผู้เดียวจนสำเร็จพระอรหันต์ ภายหลังภิกษุทั้งหลาย 18,0011,009,ถามถึงความกระสันในเรื่องสึก ท่านตอบว่าไม่มีแล้ว จึงพากันหา 18,0011,010,ความว่าพระนันทะอวดพระอรหันต์ผล จึงทูลความนั้นแด่พระศาสดา 18,0011,011,พระองค์รับรองว่า ท่านกล่าวตามเป็นจริง แล้วจึงตรัสพระคาถานี้ 18,0011,012,ยถา อคารํ ทุจฺฉนฺนํ ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่เขามุงแล้ว 18,0011,013,"วุฏฺ€ิ สมติวิชฺฌติ, ไม่ดีได้ ฉันใด." 18,0011,014,เอวํ อภาวิตํ จิตฺตํ ราคะย่อมรั่วรดจิตทีเขามิได้อบรม 18,0011,015,"ราโค สมติวิชฺฌติ, แล้วฉันนั้น." 18,0011,016,ยถา อคารํ สุจฺฉนฺนํ ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่เขามุงดีแล้ว 18,0011,017,"วุฏฺ€ิ น สมติวิชฺฌติ, ไม่ได้ ฉันใด." 18,0011,018,เอวํ สุภาวิตํ จิตฺตํ ราคะย่อมรั่วรดจิตที่เขาอบรมดี 18,0011,019,ราโค น สมติวิชฺฌติ. แล้วไม่ได้ ฉันนั้น.