Book,Page,LineNumber,Text 18,0003,001,๒. เรื่องมัฏฐกุณฑลี 18,0003,002,พระบรมศาสดา ทรงปรารภมัฏฐกุณฑลี เป็นบุตรผู้เดียวของ 18,0003,003,พราหมณ์ตระหนี่ผู้หนึ่ง พราหมณ์ผู้เป็นบิดา ได้กระทำกุณฑล 18,0003,004,เกลี้ยง ๆ เองให้ประดับ ด้วยความกลัวจะต้องเสียค่าบำเหน็จ เวลา 18,0003,005,บุตรเจ็บก็ไม่หาหมอรักษา ด้วยความกลัวจะต้องเสียค่าขวัญข้าว ครั้น 18,0003,006,เวลาใกล้จะแตกดับ พระศาสดาได้เสด็จไป ทรงเปล่งพระโอภาสรัศมี 18,0003,007,ให้มัฏฐกุณฑลีเห็น เธอก็เกิดปสาทะความเลื่อมใส กระทำกาล- 18,0003,008,กิริยาลงในขณะนั้น ไปเกิดในดาวดึงสเทวโลก เห็นพราหมณ์ผู้บิดา 18,0003,009,เศร้าโศกนัก จึงลงมากระทำพราหมณ์นั้น ให้คลายจากความ 18,0003,010,เศร้าโศก ได้ความเลื่อมในในพระพุทธศาสนา แล้วกลับไปเทวโลก 18,0003,011,ในวันรุ่งขึ้นพราหมณ์ได้เชิญเสด็จพระศาสดากับพระภิกษุสงฆ์ มา 18,0003,012,กระทำภัตกิจที่เรือนตน แล้วทูลถามถึงการทำใจให้เลื่อมใสใน 18,0003,013,พระองค์เท่านั้น ไม่ได้ทำกุศลอย่างอื่น ๆ อาจให้เกิดในสวรรค์ได้ 18,0003,014,หรือ ในขณะนั้น พระองค์จึงทรงอธิษฐานให้มัฏฐกุณฑลีเทวบุตร 18,0003,015,มาแสดงเหตุผลให้ปรากฏเป็นพยานแก่ประชาชนในที่นั้น แล้วจึงตรัส 18,0003,016,พระคาถานี้ 18,0003,017,"มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา, ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า" 18,0003,018,"มโนเสฏฺฐา มโนมยา, มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ" 18,0003,019,"มนสา เจ ปสนฺเนน, ถ้าบุคคลมีใจผ่องในแล้ว" 18,0003,020,"ภาสติ วา กโรติ วา, พูดอยู่ก็ตาม ทำอยู่ก็ตาม ( ก็" 18,0003,021,ผ่องใส )