Book,Page,LineNumber,Text
17,0027,001,และเพิ่มพูนให้บริบูรณ์ขึ้น   ทรงแนะนำให้บุคคลมีแก่ใจรับเป็นมรรค- 
17,0027,002,นายกดูแลและปฏิบัติพระอาราม    นี้พระราชกุศลส่วนเวยยาวัจจมัย
17,0027,003,บุญกิริยาวัตถุ   เกิดแต่ความขวนขวายในกิจที่ชอบ   เป็นเครื่องเจริญ 
17,0027,004,บุญราศีแก่ผู้ประกอบ   ดังแสดงในกาลทานสูตร<SUP>๑</SUP>คาถาว่า
17,0027,005,<B>เย  ตตฺถ   อนุโมทนฺติ   		เวยฺยาวจฺจํ   กโรนฺติ  วา
17,0027,006,น   เตน  ทกฺขิณา  โอนา		เตปิ  ปุญฺสฺส   ภาคิโน</B>
17,0027,007,ความว่า   ชนทั้งหลายได้มีจิตเบิกบานอนุโมทนาก็ดี   ช่วยกระทำ
17,0027,008,ความขวนขวายก็ดี   ในทานนั้น  ทักขิณาก็มิได้บกพร่องไป  เพราะ
17,0027,009,เหตุมีผู้อนุโมทนาและช่วยขวนขวายนั้น   ส่วนชนทั้งหลายนั้นย่อม
17,0027,010,ได้ส่วนบุญเพราะการที่ตนได้อนุโมทนาและช่วยขวนขวายนั้นเอง  อีก
17,0027,011,ประการหนึ่ง  เป็นคุณกระทำบุคคลให้เป็นที่พึ่งแก่ผู้อื่น   แสดงไว้ใน
17,0027,012,นาถกรณธรรมสูตร<SUP>๒</SUP>   ยกภิกษุขึ้นเป็นที่ตั้งว่า   <B>ยมฺปิ  ภิกฺขเว   ภิกฺขุ
17,0027,013,"ยานิ  ตานิ  สพฺรหฺมจารีนํ  อุจฺจาวจานิ  กิงฺกรณียานิ,   ตตฺถ  ทกฺโข"
17,0027,014,"โหติ   อนลโส,   ตตฺรุปายาย  วีมํสาย   สมนฺนาคโต  อลํ   กาตุํ"
17,0027,015,อลํ  สํวิธาตุํ  อยมฺปิ  ธมฺโม  นาถกรโณ</B>  ความว่า  ข้อที่ภิกษุ
17,0027,016,เป็นผู้ขยันในกิจอันจะต้องใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำได้  ทั้งน้อยทั้งใหญ่
17,0027,017,ของสพรหมจารีทั้งหลาย  ไม่เกียจคร้าน  ประกอบด้วยวิจารณปัญญา
17,0027,018,สามารถในกิจนั้น  อาจจัดอาจทำให้สำเร็จไปได้  นี้เป็นธรรมกระทำ
17,0027,019,เธอให้เป็นที่พึ่งของสพรหมจารี   ประการหนึ่ง  ถึงในคฤหัสถมณฑล
17,0027,020,ก็อย่างเดียวกัน  ท่านผู้เป็นใหญ่ประกอบด้วยปรีชาสามารถฉลาดใน