Book,Page,LineNumber,Text
17,0025,001,เป็นลำดับไป   ในที่นี้จะพรรณนาแต่เพียงการกุศลสมาทาปนะ  คือการ  
17,0025,002,ชักชวนในกุศลจริยา.  สมเด็จบรมพิตรพระราชสมภารเจ้า  ตั้งพระ
17,0025,003,ราชหฤทัยทรงแสวงหาประโยชน์   เพื่ออเนกชนนิกรข้าขอบขัณฑสีมา
17,0025,004,อยู่เป็นนิตย์  นอกจากทรงบำเพ็ญราชกิจส่วนรัฏฐาภิปาลโนบาย  ก็ยัง
17,0025,005,ทรงขวนขวายชักชวนให้ประกอบกิจปราศจากโทษ  เพื่อได้ประสบ
17,0025,006,สุขประโยชน์ตามสมควรแก่กาลสมัย   อันจะพึงมีอีกส่วนหนึ่งต่างหาก
17,0025,007,เมื่อทรงบำเพ็ญพระราชกุศลทานบริจาค  ได้พระราชทานโอกาสแก่
17,0025,008,พระราชวงศานุวงศ์ข้าทูลละอองธุลีพระบาทตลอดถึงราษฎร   ให้ได้
17,0025,009,ช่องโดยเสด็จในการพระราชกุศลเนือง ๆ  มา    ทรงแสดงพระราช-
17,0025,010,อัธยาศัยเผื่อแผ่ทั่วไปในประชุมชน   ตามเยี่ยงอย่างของมรรคนายก
17,0025,011,ผู้มีจิตโอบอ้อมอารี   เมื่อบำเพ็ญทานด้วยตน  ย่อมชักชวนชนอื่น
17,0025,012,ให้บำเพ็ญด้วย  ดังที่สรรเสริญไว้ในเรื่องต่าง ๆ  โดยอนุรูปแก่เหตุว่า
17,0025,013,<B>เอโก   อตฺตนา   จ  เทติ  ปรญฺจ  สมาทเปติ   โส   นิพฺพตฺต-
17,0025,014,นิพฺพตฺตฏฺ€าเน   โภคสมฺปทญฺจ   ลภติ   ปริวารสมฺปทญฺจ</B>   ความ
17,0025,015,ว่า   ทายกผู้หนึ่งย่อมให้ทานด้วยตนเองด้วย   ย่อมชักชวนผู้อื่นด้วย
17,0025,016,ทายกผู้นั้นจะได้โภคสมบัติทั้งบริวารสมบัติ   ในที่แห่งตนเกิดแล้วและ
17,0025,017,เกิดแล้ว  ดังนี้.   มหาชนได้พึ่งพระบารมีแล้วและเจริญด้วยกุศลสุจริต
17,0025,018,สมด้วยภาษิตว่า
17,0025,019,<B>ยถา  หิ  ปพฺพโต เสโล  		อรญฺสฺมึ   พฺรหาวเน</B>
17,0025,020,เป็นต้น   ความว่า  ภูเขาศิลามีอยู่ในป่าใหญ่   หมู่ไม้ได้อาศัยภูเขานั้น
17,0025,021,เจริญงอกงามใหญ่โตอยู่ในป่า  ฉันใด.