Book,Page,LineNumber,Text
14,0037,001,อื่นให้หมดจดหาได้ไม่.  โดยนัยนี้  ถือว่าความบริสุทธิ์ภายในย่อมมี 
14,0037,002,ด้วยปัญญา.
14,0037,003,ผู้พิจารณามาเห็นด้วยปัญญาว่า สังขารไม่เที่ยง  เพราะเพ่ง
14,0037,004,ความเกิดและความดับ นี้เป็นอุทยัพพยญาณ  คือเห็นเกิดดับ.
14,0037,005,เพราะเพ่งความแปรในชั่วขณะ  จัดเป็นภังคญาณ  คือเห็น
14,0037,006,ย่อยยับ.
14,0037,007,เล็งเห็นสังขารว่าเป็นทุกข์  นี้จัดเป็นอาทีนวญาณ  คือเห็นโทษ.
14,0037,008,มาเล็งเห็นว่าสังขารเป็นอนัตตา  ย่อมเห็นในขณะเดียวกัน  พ้อง
14,0037,009,ด้วยพระปัจฉิมวาจา  แห่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวว่า
14,0037,010,"<B>""นตฺเถตํ  โลกสฺมึ ยํ  อุปาทิยมานํ  อนวชฺชํ  อสฺส""</B>  สิ่งใดเข้าไป"
14,0037,011,ยึดเข้าไปถืออยู่  [โดยความเป็นเจ้าของ]  จะพึงเป็นของหาโทษมิได้
14,0037,012,"สิ่งนั้นย่อมไม่มีในโลก  นับเข้าในบาลีว่า  <B>""อุปาทาเน  ภยํ  ทิสฺวา""</B>"
14,0037,013,เห็นภัยในการยึดการถือแล้ว  นี้เทียบได้กับภยตูปัฏฐานญาณ  คือ
14,0037,014,เห็นปรากฏโดยความเป็นของน่ากลัว.
14,0037,015,ความหน่ายในลำดับ  เป็นนิพพิทาญาณ.
14,0037,016,นิพพิทานั้น  ย่อมเป็นปฏิปทาเครื่องสาวไปถึงความเป็นผู้ใคร่
14,0037,017,จะปลดอุปาทานเสีย  อันจัดเป็นมุญจิตุกัมยตาญาณ.
14,0037,018,ความพิจารณาหาอุบาย  อันจัดเป็นปฏิสังขาญาณ.
14,0037,019,ความวางเฉยในสังขาร  อันจัดเป็นสังขารุเปกขาญาณ  โดยลำดับ
14,0037,020,กัน.
14,0037,021,แต่นั้นจัดเป็นสัจจานุโลมิกญาณ  คือเห็นอนุโลมอริยสัจ เป็น