Book,Page,LineNumber,Text
14,0022,001,โดยบุคคลาธิษฐาน  มีรูปกายนามกายอย่างมนุษย์อันเป็นชนิดสูงสุด 
14,0022,002,แห่งสัตวนิกาย  อันพระองค์สร้าง  มีโปรดมีกริ้วก็เหมือนกัน  แต่
14,0022,003,มีฤทธิ์ล่วงวิสัยแห่งเหล่าสัตว์อันพระองค์สร้าง  พระเจ้านั้นเป็นดั้งเดิม
14,0022,004,หาผู้สร้างอีกต่อหนึ่งมิได้  ไม่มีเบื้องต้นว่า  ปรากฏขึ้นแต่เมื่อครั้งไร
14,0022,005,ไม่มีที่สุดว่า จักอันตรธานเมื่อไร  เป็นผู้เที่ยงยืนที่.  ใคร่ครวญมตินี้
14,0022,006,ดูเหมือนเกิดขึ้นด้วยสางหาหรือบัญญัติเหตุแห่งสังขารนั้น  ๆ  ถอยหลัง
14,0022,007,เข้าไป  ในที่สุดติดเข้าหรือหยุดลงเพียงนั้น  จึงสมมติสภาพนั้นว่า
14,0022,008,พระเจ้า  ถือเอาเป็นดั้งเดิมทีเดียว  เช่นนี้ต้องบัญญัติว่า ไม่มีใคร
14,0022,009,สร้างอยู่เอง  ไม่อย่างนั้นเงื่อนจะยังไม่ขาดสาย.  มติฝ่ายพระพุทธ-
14,0022,010,ศาสนาหาได้บัญญัติพระเจ้าขึ้นอย่างนั้นไม่  ถือว่าสังขารทั้งปวงอันเหตุ
14,0022,011,แต่งขึ้นทั้งนั้น  กล่าวคือ  เกิดขึ้นเพราะมีเหตุ  และเหตุนั้นย่อม
14,0022,012,เป็นอยู่เองโดยธรรมดา  สางหาเข้าไปก็ติดดุจเดียวกัน  บัญญัติเหตุที่
14,0022,013,ติดนั้นว่าอวิชชา  ดังจะอธิบายว่า  ธรรมชาติอันมิรู้แจ้ง  แม้สาวต่อ
14,0022,014,เข้าไปอีก  ก็จะจำขนานชื่ออย่างเดียวกัน  จึงจัดเอาอวิชชาเป็นดั้งเดิม
14,0022,015,กล่าวว่า  มีต้นเงื่อนไม่ปรากฏ  คล้ายกัน  แต่ไม่กล่าวถึงปลายเงื่อน
14,0022,016,เพราะมีนิพพานเป็นที่ขาดสาย  เพี้ยนจากลัทธิข้างต้น  ดังจะกล่าว
14,0022,017,ข้างหน้า. เมื่อประมวลเหตุอันเนื่องกันเป็นสายเข้าว่าธรรมดาเพื่อ
14,0022,018,ย่นให้สั้นแล้ว  จะค้นคว้าหาเหตุแห่งธรรมดาอีกย่อมไม่พบ  จึงน่าจัด
14,0022,019,"ธรรมดาเป็นวิสังขาร.  คำว่า ""ธรรมทั้งหลายทั้งปวง  เป็นอนัตตา"""
14,0022,020,หมายความถึงธรรมดาด้วย.
14,0022,021,การพิจารณาเห็นสังขารเป็นอนัตตา  เว้นโยนิโสมนสิการ  อาจ